Scholia Vetera In Pindari Carmina: Vol. I. Scholia in Olympionicas [1997 ed.] 3519015978, 9783519015970

Citation preview

B I B L I O T H E C A SCRIPTORVM GRAECORVM

ET ROMANORVM

T E V B N E R I A N A

SCHOLIA VETERA IN PINDARI CARMINA RECENSVIT A. B. D R A C H M A N N

VOL. I SCHOLIA IN OLYMPIONICAS A D I E C T A EST TABVLA PHOTOTYPICA EDITIO STEREOTYPA EDITIONIS PRIMAE (MCMIII)

S T V T G A R D I A E ET L I P S I A E IN AEDIBVS B.G.TEVBNERI MCMXCVII

Die Deutsche Bibliothek — CIP-Einheitsaufnahme Scholia vetera in Pindari carmina / rec. A. B. Drachmann. — [Nachdr.]. — Stutgardiae ; Lipsiae : Teubner. (Bibliotheca scriptorum Craecorum et Romanorum Teubneriana) NE: Drachmann, Andere B. [Hrsg.] [Nachdr.] Vol. 1. Scholia in Olympionicas. — Ed. stereotype ed. l (1903). - 1997 ISBN 3-519-01597-8 Das Werk einschließlich aller seiner Teile ist urheberrechtlich geschützt. Jede Verwertung außerhalb der engen Grenzen des Urheberrechtsgesetzes ist ohne Zustimmung des Verlages unzulässig und strafbar. Das gilt besonders für Vervielfältigungen, Übersetzungen, Mikroverfilmungen und die Einspeicherung und Verarbeitung in elektronischen Systemen. © B. G. Teubner Stuttgart und Leipzig 1997 Printed in Germany Druck: druckhaus köthen GmbH Bindung: Verlagsbuchbinderei D. Mikolai, Berlin

ΙΟΑΝΝΙ LVDOVICO HEIBERG PHILOLOGK) D.

Praefatio. In scholiis veteribus Pindari Olympionicarum recensendis praecipue usus sum codicibus sex, qui iam a Mommseno in teztu carminum constituendo adhibiti et siglis ABCDEQ notati sunt*). Sunt autem hi: Ambrosianus C 222 inf. bombycinus**) saee. ΧΙΠ. A Descripsit Ke Eh. Mus. VI (1848) p. 108—10; cfr. Studemund Anecd. p. 212—47; 0. Schroeder Philol. LIV (1899) p. 277. Continet praeter multa alia Pindari 01. I—XII. Correctus est passim manu si non eadem quae textum et scholia scripsit, at certe aequali; quam a prima manu, quae raro correxit nee fere nisi in scribendo, non distinxi. Uno aut altero loco manus recens apparet. Imago phototypica huic volumini adfixa est huius codicis fol. 195r. — Apographum scholiorum ab Eduarde Schwartz confectum mihique liberalissime traditum primum ipse, itemm Otto Schroeder cum codice contulimus. Glossas ipse exscripsi, in quibusdam arnica Heibergii opera adiutus. — Codicis Ambrosiani apographum, quod ad scholia attinet, est cod. Yratislaviensis Redigerani 40 prima pars; de quo codice Bed. tripartite cfr. Gerhardus ap. Boeckhium vol. II p. Π sq.; Schroeder 1. 1. p. 286; Catal. codd. Graec. qui in Bibl. Urbica Vratislaviensi adservantur (Vratisl. 1889) p. 49 sqq. Boeckhius codicem, quern primus adhibuit, Vrat(islaviensem) *) Codices Pindari Florentines, Romanes, Mediolanenses, Venetos, Parisinos, Vindobonenses breviter descripsit Jul. Realer Philol. vol. IV (1849) p. 510—532; ne hoc in unoquoque codice commemorando repetam. **) Hoc nomine olim vulgato codices in charta orientali scriptos hodie qnoque designare commodnm visnm est.

VI

Praefatio.

A vocavit; ego Bed. insignivi, sed raro eius mentionem feci; notitiam eius lectionum debeo praeter Boeckhium Ottoni Schroeder. B Vaticanus 1332 bomb. saec. XII. Descripsit Schroeder 1. 1. p. 278—80; cfr. Eesler Ult Find. Isthmiae Scholia (diss. Vratislav. [1847]) p. 3 sq.; id. Philol. TV (1849) p. 525; Mommsen Eh. Mus. VI (1848) p. 435—36. Continuit olim omnia Pindari epinicia cum scholiis; nune foliis amissis lacunae effectae sunt haud paucae, in scholiis 01. hae: I init. — 29; 69 med. (p. 34, 14 huius ed.) — 106; 171 — fin.; V 16 med. (p. 143,13) — 48 med. (p. 151, 8); fortasse etiam IX, 46—59 (cfr. p. 278, 13*). — Ceterum aliis quoque modis codex pessime habitus est; quippe Charta mollis et parum resistens multis locis vel humore prope dissoluta vel ipso atramento exesa est, ut pro litteris maculae lacunaeve informes existerent; turn totus codex ne ultra pessum daretur pelle quadam obductus est, quae si olim perlucida fuit, hodie certe in fuscum colorem obscurata efficit ut multis locis scriptura divinanda potius quam legenda sit, haud paucis legi omnino non possit**). Codicem Fulvii Ursinii olim fuisse constat; qui in exem*) Cum sch. 44 desinit f. 63, a sch. 60 b incipit f. 64. Fol. 63 autem olim a suo loco aberat; nam et ceteris minue est marginibus abscissis, et textum eius (vs. 40—59 vulg.) in imo f. 62T et summo f. 64r adscripsit mantis recentior. Sed dubitationem movet, quod neque textus ulla pars excidit, et scholia vulgata 46—59 sine textu non folium, sed tantum paginam codicis B expletura erant. **) Hanc medelam, morbo sane peiorem, abhinc non plus triginta annis codici adhibitam esse mini dixit P. Ehrle, egregiua bibliotheeae Vatican ae praefectus; cum eius testimonio optime convenit quod neque Rosier illius rei mentionem facit et Tycho Mommsen, qui codicem anno 1847 tractavit, se eum obdnctum esse meminisse mihi quaerenti negavit. Resleri autem verbae haec sunt (Philol. IV, 526): „Difficilis lectu est quod passim situ et aetate margines eius sunt adesi, passim chartae panni adsuti ordoque foliorum perversus est". — Feliciter sane accidit quod Mommsen omnia scholia ante contulit quam illud malum codici illatum est.

Praefatio.

VH

plari suo editionis Romanae lectiones baud paucas, sed quae omnes ad textum pertinerent, enotavit*); ad scholia nihil aliud quam nomina quaedam fabularia, ut argumenta indicaret, apposuit. — Glossae partim prima, partim recentiore manu (Georgia Platanitae, cfr. Schroeder Philol. LIV p. 279) scriptae sunt; hanc, quae in textu scholiorum raro apparet, signavi B2. — Scholia ipse contuli, glossas descripsi; postea Tycho Mommsen v. cl. et de his studiis optime meritus collationem suam ahhinc plus L annos, cum codicis condicio melior esset, factam insigni liberalitate mihi concessit. Hac cum mea diligenter comparata omnes locos, de quorum lectione dubitari posse visum est, benevola Schroederi, Heibergii, Hudii opera cum codice denuo conferendos curavi. — Ex B scholia 0. XIV (non 0. XI quoque, ut Abel Wien. Studd. IV p. 236 opinari videtur) descripsit librarius codicis Vaticanae 1333, quo β adhibito de scriptura codicis B in hac quidem parte eertius affirmare licet. Hoc apographum siglo β notavi. Parisinus 2774 bomb, saeculi XIV. Descripsit Schroeder C 1. 1. p. 280. Continet praeter alia Pindari Olympia et partem Pythiorum (usque ad V 67 Tulg.). — Multa correxit librarius ipse in scribendo, pauca manus fere aequalis (C2); deinde manus recens (saec. XV—XVI, C3) lemmata subduxit, glossas et varias lectiones addidit; cuius additamenta fere non curavi. — Scholia ipse contuli, glossarum nonnullas descripsi. Laurentianus 32, 52 bomb. saec. XIV. Descripsit D Schroeder 1.1. p. 281; cfr. Mommsen parerg. Pind. p. 4—6. Continet Pindari carmina omnia; Pindaro alligatus est alius codex, qui Theocriti carmina continet. Primi quaternionis primum folium periit; ceterorum margines magnam *) Locos ubi codex et editio discreparent fere duobue punctia (:) supra yel infra versum positis et in codice et in libro impresao aignificabat, in hoc aaepiua addito τ. c., h. e. vetua codex; quae puncta Schroeder Philol. LFV p. 279, quia exemplar Ursinianum inapicere non potuerat, Georgio illi qui codicem retractayit tribuit.

ΥΠ!

Praefatio.

partem exesi et Charta recentiore refecti sunt, in qua manus recentissima ex alio codice (Q, Laur. 32, 35) qnae interierunt scholiorum partes supplere conata est. Ea additamenta signavi [D]; sicubi lectionem communi librariorum D et [D] opera effectam afferre necesse fuit, quae [D] debentur uncinis quadratis inclusi; velut p. 29, 21 [δε] τε [D]D, h. e. δε supplevit [D] ante τε librarii D. — Codex in hac quidem parte (neque enim eadem manus totum exaravit) litteris minutissimis, crebris compendiis, calamo et crasso et festinanti satis neglegenter scriptus ad legendum haud facilis, ad conferendum valde lubricus est. —Contuli scholia, glossas fere neglexi. E Laurentianus 32, 37 bomb. saec. XIV. Descripsit Schroeder p. 281 sq. Continet Theocriti carmina (cfr. Ziegler Theocr.3 p. V); Pindari Olympia et Pythia; turn Libanii epistulas alia manu scriptas. Ultimum Pindari folium (l3l) chartaceum est; continet P. XII 45—56 vulg. cum scholiis inde a verbis οίκονΰιν εις την των Χαρίτων (seh. 45) ad fin. (— κλκΰ&εντος τον χαλάμον); haec omnia manu recentissima ex D descripta sunt. In ceteris scholiis manus recens (E2) raro apparet. — Codicem Euangelistae Capiferrei poetae Romani (Nolhac, Bibliotheque de Fulvio Orsini p. 257) olim fuisse ex inscriptionibus f. 1T (βιβλίον εναγγελίΰτον τον ΰιδηροχεφάλον $ωμαΙον χαι των φίλων) et 197T apparet. — Scholia contuli, glossas omnes perlegi et si quae notatu dignae videbantur descripsi. Q Laurentianus 32, 35 bomb. saec. XIV. Continet Pindari Olympia et Pythia cum prolegomenis (p. 4, 9 — 11, 11 h. ed.), scholiis, glossis (f. 1—89r); turn f. 89V—91T alia manus (Qb) alteram vitam Pindari et metrica quaedam addidit*). In imo f. 91T eadem manus primum Hiadis versum cum scholiis scripsit. — Qui Pindarum scripsit, in scholiis varias leetiones vel correctiones supra versus addidit; saepe se ipse in scribendo ita correxit, ut quod *) Huic nomen ruisse Malachiam ex aubacriptione f. 89T (ο μ,αλαχίας ίκτ^θείκ« το μέτρον ότι πολλά ίΰτιν ώφέλιμον ίίς την ποίηαιν) conicias.

Praefatio.

IX

scriptum erat pumice detergeret et in litura meliora rescriberet. — Ex hoc codice vel simillimo eius descripta sunt scholia Vratislaviensis D (h. e. tertiae partis codicis Vrat.d Redigerani tripartiti), quern adhibuit Boeckhius. Signavi Vrat.d, sed raro attuli. — Codicis Q scholia contuli, glossas fere n on curavi. Praeter hos libros a me inspecti et partim collati sunt: Vaticanus 41 bomb. saec. XIV. Conti.net praeter vitam H Pindari recentiore manu scriptam Olympia et Pythia cum scholiis, deinde initium Batrachomachiae. — Contuli vitam, scholia 0. I et partem 0. II, alia passim per omnes Olympionicas, inaxime ubi deficit B; nam fuit cum crederem ex hoc codice Calliergum scholia cod. B supplevisse. Laur. 32, 33 bomb. saec. XIV. Continet praeter multa F alia Olympia et Pythia cum scholiis et glossis. Scholia O.I perlegi et passim contuli, alia pauca, maxime quae ad temporum rationes pertinent, notavi. Gottingensis philol. 29 bomb. saec. ΧΠΙ. DescripsitG Heyne I3 praef. p. LI; Boeckhius I p. XVII. Adhibuit in scholiis iam Heyne (cfr. praef. p. XV sq.), postea Boeckhius, in pritnis saltern Olympiis (cfr. praef. vol. Π, 1 p. V). — Continet Olympia (praeter 0. I, quod manu rec. additum est) et Pythia (usque ad ΧΠ, 38 vulg.; quae restant et praeterea N. I—ΠΙ alius recensionis sunt); turn Nicandri Theriaca et Alexipharmaca. — Codicem non totum contuli (quod nunc paenitet); sed tantum numerum locorum aliquam ob causam memorabilium. inspexi, ut omnibus scholiis collatis non ita magnum fructum proventurum esse sperem. Vaticanus 42 bomb. saec. XIV. Continet Olympia K (praeter IV, 17 — V, 6 vulg.) et Pythiorum quattuor prima (usque ad IV, 495 vulg.) cum prolegomenis, scholiis, glossis. Quantum operae in libro nullius pretii impenderim, referre taedet. Ambrosianus E 103 sup. bomb. saec. ΧΠΙ—XIV. Con- N tinet Olympia cum scholiis et post haec scholia metrica (quibus singula carmina carent) 0. I—XI cum prolego-

X

Praefatio.

menis. Contuli pauca scholia 0. I et XIV et omnia Ο. ΧΠ. P Parisinus 2403 (V Mommseni) saee. ΧΠΙ—XIV. Descripsit Schroeder p. 283. Continet Olympia, Pythia, partem Nemeorum. Scholia Germani veteribus intermixta habet, et omnino cum Caesareo Vindobonensi (U Mommseni) artissime coniunctus est (cfr. Mommsen Seh. Germ. p. XXIV). Contuli prolegomena L, multa scholia 0. I, partem 0. VI, omnia 0. XII, metrica pleraque. Invitus a siglo Mommseni discessi, cum P signarem; sed siglo V aliter utendum erat. Praeteiea obiter inspexi: Vat. 902 fL; saec. XIV, non ΧΠ), turpissimam chartam; Leid. Q 4 (0); Vat. Urb. 144 (K); Angelicum C, l, 1; Vat. 121 (T); Marc. 475 (Y). — Vindobonensem 130 (U) aMommseno totum collatum habeo, sed rarissime adhibui; eiusdem ex collationibus aliquam notitiam habeo codicum 0 et T. Denique Perusini B 43 (M) particulas meum in usum contulit Heiberg. De horum codicum cognatione et auctoritate ita hoc loco disseram, ut omissa omni disputatione quid sentiam breviter exponam, alibi de iis rebus fusius explicaturus. Igitur in Ο. Π—XII duo diversa scholiorum genera exstant, unum solo codice A eiusque apographo Redigerano servatum, quod ob id ipsum Ambrosianum vocatur, alterum ceterorum omnium qui noti sunt codicum commune, quod ab antiquissimo codice B Vaticanum appellavit Mommsen. In Ο. ΧΙΠ et XIV, ubi A deficit, solis scholiis Vaticanis utimur; neque aliter res habet in 0. I. Nam etsi scholia eius carminis etiam codice A continentur, tarnen hac quidem in parte is est consensus eius cum ceteris codicibus, ut non duo genera diversa, sed duas recensiones unius generis traditas esse appareat. Ex his una codicibus ACFKN, altera (B)DEHQ (cum ΡΕ Ang.) continetur; certum eius rei documentum est ordo scholiorum 0. I, l, cuius conspectum hoc loco subicio.

XI

Praefatio.

A

C

FK

EB

H

Q

D

ed. Bom

inscr. a — inscr. a inscr. a le 1" le inscr.eb-|-a b inscr. a inscr. a IX lyr. — — inscr. b inscr. l lba ld inscr. a ld tt l lc inscr. b inscr. b inscr. b 1· d ft d l lb lc le 4

t 4a

ga-c

14n 5 16b 19b le (5) 18b

1· lb —d l lf 1*

l lb lc ld lf 1«

l 1' lb 1° 1«

lb lc ld lf I«

Tamen FK versus finem sch. 159 mutati alteram recensionem sequuntur*). Contra D, qui initio 0. I cum HQ consentit, a sch. fere 97 b ad AC transit ibique usque ad finem carminis permanet. — Ex his duabus recensionibus, ut hoc statim absolvam, neutram per omnia sequi licet; immo ex utraque pro natura loci quae lectio melior videtur eligenda est. Inter codices scholiorum Vaticanorum B tarn multa habet propria — nam et in rebus minutioribus saepe discrepat et multo pauciora scholia habet quam ceteri —, ut unam quasi classem efficiat, ceteri CDEHQ alteram. Ex his rursus E propius quam ceteri a B abest. C (cum N, quantum eum novi) recensionem interpolatam et licenter mutatam praebet; quae in solo 0. XIV a B propius quam ceterorum abest. HQ, quibus etiam G sine dubio adnumerandus est, unam classem efficiunt, quae plura scholia habet quam ceteri. Ex his pleraque recentiora sunt; haud pauca ex Ambrosianis transscripta, sed in transscribendo interpolata sunt; pauca et vetera et egregia reperiuntur, *) 159 a. e. f. FK cum C faciunt (A iam in sch. 167 deficit); ab 159 d (quod in CFK post 169 f legitur) E sequuntur,

XII

Praefatio.

ex quibus maxime insigne est sch. 0. I 33. Denique D pennulta scholia oniisit, alia contraxit; in rebus minutioribus cum C saepe consentit, sed interpolationis gravioris vitio caret. — De reliquis codicibus quos quidem notos habeam pauca sufficient. F et K extra 0. I cum E fere consentiunt; item P (i. e. V Mommseni) RTU, quorum PU Germani scholia veteribus inserta habent. 0 cum CN aliqua affinitate coniunctus videtur, sed passim cum B minim in modum consentit. M et Υ, quorum uterque in occidente scriptus est, recensiouem interpolatam, sed ab C diversam praebent. In us scholiis Ambrosianis quae solo codice A tradita sunt recensio facilis, omnis difficultas in emendatione est; nam A cum ab interpolatione Kber sit, singula verba tarn foede corrupta saepe exhibet, ut de vero restituendo desperandum videatur. Itaque correctis quae certo iudicio sanari posse visa sunt, cetera fere intacta reliqui, sed ut corruptelas indicarem et coniecturas dubias cum aliorum turn meas sub textu adhiberem. Ubi A cum Vaticanis non modo in summa rerum, sed etiam in verbis consentit, ilium ducem ita secutus sum, ut nisi aperte corruptus esset, eius lectiones etiam omnium Vaticanorum consensui praeferrem, consensum autem cuiusvis codicis Vaticani cum A certissimum veritatis indicem haberem. Sed ubi sous Vaticanis utimur, difficilior est recensio. Neque enim codice B, quamquam eeteris antiquior est et baud paucis locis solus verum servavit, tamquam certo duce uti licet; qui et in scholiis disponendis lemmatisque particulisve velut άλλως, οίν, φηβΐ similibus addendis omittendisve liberius versatus est et licentis mutationis atque interpolationis passim. convincitur*). Accedit quod in scholiis *) Duo huius rei exempla afferam. Sch. 0. IX 133 a et b duae glossae eunt, quae cum lemmate carerent, in archetype codicum CDEQ post 134 d falao insertae erant. In B recto quidem loco, post 132, leguntur; aed dum transponuntur, et lemmate, cuiuB ipsa forma (καΐ ως nulg εν Ά&άναις) interpolatorem

Praefatio.

ΧΙΠ

Vaticanorum et Ambrosiani communibus A non semper cum B, sed saepe cum ceteris facit. Itaque in scholiis Vaticanis recensendis earn legem tenui, ut consensum CDEQ pro fundamento haberem nee lectiones singulares codicis B nisi ubi aperte meliora praeberet reciperem, sin autem ad B alius codex, in primis E, accederet, reliquos posthaberem. In lemmatis quidem describendis et similibus rebus minoribus administrandis certas leges inveniri posse omnino desperavi. Ceterum in scholiis describendis non eandem diligentiam et verecundiam observatam esse, quam in textu boni quidem librarii praestare solent, nemini ignotum est. Itaque et quid antiquitus fuerit permultis locis dignosci omnino nequit, et in eligendo, reiciendo, textu constituendo sibi constare difficile est; qua in re nee mihi satisfeci nee aliis me satisfecisse credo; a peritis veniam aliquam impetraturum spero. Scholiorum veterum recensio praeter codices quibus ipsa tradita sunt etiam commentatores recentioris aetatis, qui iis scholiis usi sunt, respicere debet. Thomas enim Magister et Triclinius in verbis Pindari interpretandis nostris scholiis passim ita usi sunt, ut ea ad verbum fere repeterent. Sed cum neuter eorum melioribus codicibus quam quos hodie babemus usus sit, ad textum constituendum parum adiumenti afferunt. Item Is. Tzetzes, dum scholia metrica in versus redigit, codice usus est nostri Q simillimo. Eorundem scholiorum metricorum Triclinius novam dedit recensionem et quaedam e suo ingenio recte emendavit. — Praeter Byzantinos Pindari commentatores etiam Jo. Tzetzes in variis scriptis suis nostris scholiis usus est; cuius locos plerosque debeo humanitati Scheerii, qui ex copiis suis quae in rem arguit, locupletatae et ij in νικήβας mutato ad similitudinem iusti Bcholii 132 b redactae sunt. -=- Sch. 0. XIII 116e (p. 380, 20. 21) δμόβκς in ό μέγας, έπικονςίαν in έπιορχίαν corrupta erant (δμ,όβκς tarnen servaverunt EQ); itaque B Si έπιορκιαν Αθήνας in SC έπιορχίαν Τέμενος, SL Άθ"ην&ς mutavit, cum ceteri St έπιορχίαν aimpliciter retinerent.

XIV

Praefatio.

erant liberalissime mecum commuiiicavit. Tzetzem uberiora quam DOS scholia Findarica habuisse ex uno aut altero loco (0. VII 36) efficere voluit Scheerius; equidem dum earn rem in medio relinquo, eiusmodi locos inter textum et apparatum integros expressi, ceteros ibidem nominare satis habui. Denique aliorum quoque seriptorum locos cum scholiis Pindaricis aliqua affinitate coniunctos ut potui conquisivi et eandem rationem secutus, si qui ex commentariis Pindaricis a nostris diversis petiti esse visi erant, descripsi, reliquos dumtaxat nominavi. Neque tarnen occultissima et remotissima quaeque investigare aut propositum fuit aut, si fuisset, tempus sivisset; itaque aliis qui maioribus doctrinae subsidiis instruct! in hoc genere elaborare volent, sat multa relicta esse certum habeo. Quamquam ad verba scholiorum emendanda exiguus fructus ex tali labore peti posse videtur. Editionem ineam ita institui, ut ex sex illis codicibus ABCDEQ scholia quidem omnia reciperem, glossas autem, postquam in singulis codicibus plane diversas esse vidi, fere neglegerem. Ex solo codice B glossas prima manu scriptas, quas re vera ad vetera scholia pertinere apertum est, omnes recepi; item ex E varias lectiones inter versus adscriptas. Ex codicibus quorum partes tantum collatas habui, H saepius adhibui, ne in quibusdam scholiis sola Q auctoritate confiderem; reliquos ubi e re visum est in apparatu nominavi, sed eorum lectiones etiam sicubi enotatas habui omnes apponere minime volui. — Scholia a codicibus aliena et ex aliis auctoribus adsumpta inter textum et apparatum fern iam supra demonstravi. Scholia Ambrosiana et Vaticana, ut par est, separata tuli, exceptis us locis (sunt autem pauci), ubi A cum Vaticanis ita consentit, ut ex utrisque unus textus commode effici possit. Ad singula scholia sigla codicum ex quibus desumpta sunt in margine apposui. Scholia diversi generis vel ad diversa lemmata pertinentia είΰ&έβει et numero versus addito, scholia eiusdem generis et lemmatis

Praefatio.

XV

spatio relicto distinxi*). Praeterea quae ad eundem versum pertinent litteris velut a b c additis numeravi. Qua in re id quod his quidem in scholiis fieri necesse erat, magis commodo eorum qui hac editione usuri sunt quam ipsi rei et veritati consului; neque enim fieri potuit ut scholia diversae originis ubique secernerentur aut quae ab initio unum fuerunt non aliquando dirimerentur. Cum illis litteris spatiisque ita coniuncta sunt sigla codicum in margine adposita, ut ubicunque ponuntur, ad initium novi scholii spatio et littera signati referantur, ubi omittuntur, ex proximo superiore loco repetenda sint. Quodsi quando codex aliquis partem tantum scholii servavit, ad lineam transversam ( | ) in textu interpositam sigla marginis referuntur; eademque linea usus sum, si in uno textus versu plura spatia occurrunt, ut ad cuius scholii initium sigla referrentur indicarem. Ceterum universa haec ratio, qua quibus ex codicibus unumquodque scholium parsve scholii edatur extemplo perspicuum fit, ut ad usum facilis et commoda est, ita solis verbis paulo difficilius explicatur. Scholia in eodem codice repetita esse siglis velut Qab, Qbls indicavi. Siglo uncinis incluso, velut (C), significatur, discrepantias eius codicis solito graviores (ut in C violentas mutationes, in D absurdas omissiones) in apparatu omissas esse; quod praeter CD raro vel nusquam feci**). Propter earn codicum naturam quam supra (p. ΧΙΠ) demonstravi, a p p a r a t u m criticum tota lectionum farragine onerare editoris non est; immo singulorum codicum natura et quae inter omnes intercedat ratione perspecta, *) In codicibus plerisque singula scholia, quae quidem lemmata habeant, tribus quatuorve punctis ( ·.· vel ··) distinguuntur; post lemmata duplex fere punctum (:) ponitur. Sed propter universam scholiorum nostrorum naturam, quam infra demonstrabo, tota haec distinguendi ratio adeo nullius momenti est, ut earn in editione mea sciens praetermiserim. **) In B eadem ratione uno alterove loco (velut p. 342, 18) usus sum, ut scholium in ceteris codicibus separatum ferri, in B alio loco textui insertum esse significarem; sed lectiones codicis B in apparatu nusquam sciens omisi.

XVI

Praefatio.

quidquid re vera traditum est, religiose adhibere, cetera abicere debet. Itaque in Universum eas mihi leges proposui, ut omnes quisquilias, velut accentuum spirituumve rationes a vulgata abhorrentes, Ny paragogicum additum omissumve, similia praeterirem; deinde etiam singulos eingulorum codicum errores vel interpolationes, ubi de vera lectione ex ceteris constaret, omitterem. A priore lege raro nee fere nisi in A et B discessi; alteram ita observavi, ut cautior quam audacior videri mallem. Itaque primum ubicunque unius vel duorum codicum fide textus constat, eorum ne apertissima quidenrvitia praetermisi. Deinde codicis A omnes lectiones attuli, etiam in 0. I, nam ία ceteris carminibus id facere res ipsa coegit. Item codicis Β omnes lectiones adhibui, quod et omnium antiquissimus est et multa habet singularia. In ceteris Vaticanis legem severius tenui; tarnen et ex E praeter itacismos et similia omnia fere attuli, quod is codex in rebus quibusdam, ut in ordine scholiorum, fideliorem quam ceteri archetypi imaginem praebet; et ubicumque duo pluresve codices in eadem lectione ita consentiunt, ut ex eo consensu non modo ad textum constituendum, sed ad affinitates codicum diiudicandas aliquid effici posse videatur, talia omnia diligenter adnotare volui. Quo factum est ut in 0. I, ubi codices in tres quatuorve classes omnes ad eundem archetypum redeuntes discedunt, apparatus paulo uberior quam in ceteris carminibus evaderet. Item ubicumque B abest, ex codicibus DEQ njubil fere quod ullius momenti esse videretur praetermisi. CoHtra codicis interpolati C lectiones singulares, utpote quae ad textum constituendum plerumque nihil omnino valeant, ne apparatum ultra omnem modum inutiliter onerarem, permultas omisi; de hoc igitur codice ex silentio meo concludere non licet. Denique etiam animi causa nonnulla quae ad somnolentiam vel licentiam librariorum illustrandam pertinerent me addidisse fateor. Ut autem ratio mea ad diiudicandum facilis et aperta esset, in uno carmine Ο. ΧΠ omnes lectiones quas in apparatu praeterii in fine huius prae-

Praefatio.

XYH

fationis exposui. — De singulis codicibus hoc addo, D neglegentissime scriptum esse et in omittendo saepe incredibilem in modum peccare; H vitiis minutis et futtilibus abundare; Q plerumque diligenter scriptum esse, sed passim multa vitia in breve spatium quasi congerere, ut archetypum eius ad legendum varium fuisse conicias. In apparatu 0. II — ΧΠ consensum codicem Vaticanorum, ubi Ambrosiano opponuntur, siglo V significavi; idem V in 0. I facere nolui, ne ad consensum AC(DFK) significandum novum siglum introducerem. Ceterum illo siglo V lectio archetypi Vaticanorum, singulis singulorum codicum vitiis praetermissis, notatur. — Siglo uncis incluso, velut (E), significatur, eum codicem in ea quidem lectione qua de agitur cum ceteris consentire, sed aliquo vitio in apparatu omisso laborare. Ut ad pag. 142, 13 notatum est: πεμπταμέροις B(C)DQ: πεμπταμέτςοις Ε; C enim πεμπταμέραις habet, quod non fuit indicandum. Similem in modum verba partesve verborum in apparatu uncinis inclusi, ubi duo pluresve codices in minutiis discrepant, in summa re consentmnt. Ut 0. XIV metr. epod. / (p. 389, 4. 5), ubi Άλχμαιόνειον habet D, ^Αλχμαιόνιον Ε, in apparatu est: ΐ4λκμαιόν(ε)*ον DE. Denique iisdem uncinis usus sum ad terminationes vocabulorum in codicibus (maxime AB) per compendium omissas significandas; velut ^ήγ(ων) Α" signiy

_^_

ficat, in A λη vel simile quid, non λήγων aut ληγ' scriptum esse. Eiusmodi autem compendia ibi tantum notavi ubi de vera lectione aliquam ob causam dubitari posse videtur, quam ob rem etiam interrogationis siglum saepius addidi, ut 145, 17 κατασκευαστών?) DH, quod compendium utriusque. codicis et in κατασκεναστδν solvi potest. Ubi plures codices in eadem lectione consentiunt, sed unus eorum earn compendio obscuravit, siglo velut E01* usus sum: ut p. 49, 15 Πέλοπος AC(Ecp?) K significat, in E πέλο (non πέλοπος nee π&οπ) scriptum esse, quod et Πέλοπα solvi possit. — Uncinis quadratis [ ] verba litterasve quae hodie legi nequeunt inclusi; litteras dubiae

XVin

Praefatio.

lectionis punctis infra positis notavi. Haec signa in B fere solo occurrunt; neque tarnen ubicunque in B scriptura obscurata est, in apparatu dubitationis signa posui, sed ibi tantum ubi de vera lectione aliquam ob causam dubitari posse videtur. — Signum interrogationis ad siglum codicis appositum ad eum solum codicem pertinet cuius siglo appositum est; ut BDE? significat, de lectione codicum BD constare, de Έ non item. Hoc autem siglo eo consilio usus sum, ut quid in codice scriptum esset certo distingui non posse indicarem; dubitationes meas de collationis fidelitate, ut suboriri fere necesse fuit, ita lectoribus obtrudi nulla ratio est. Ordinem scholiorum qui in codicibus est, si a mea editione discrepat, diligenter notavi, post singula scholia numero scholii quod in codice sequitur litteris minutis expresso. Et hoc quidem ideo necessario faciendum erat, quod si ordo scholiorum ignoratur, multae discrepantiae in lemmatis positae recte intellegi non possunt; sed nescio an etiam dispositionem cuiusque codicis tabella composita illustrere debuerim. In disponendis scholiis magnopere differunt codices. Scilicet archetypi codicum nostrorum eiusdem generis fuerunt cuius etiamnunc sunt codices Aristoptamis et Homeri Pindaricis pluribus saeculis vetustiores, qui scholia alia in margine exteriore scripta, alia in margine superiore vel inferiore addita, glossas autem inter ipsos versus insertas habent. At in us codicibus Pindaricis quibus nos utimur haec omnia in unum corpus scholiorum marginalium conflata sunt (nam glossae interlineares omnes fere praeter codicis B recentiores sunt). Ut in Olympionicarum prima A post scholia cuiusque paginae archetypi glossas eiusdem iusto ordine collocavit, in ceteris carminibus glossas scholiis fere intermixtas habet. Inter Vaticanos praeter ceteros E vestigia antiquae formae servavit, reliqui diversae originis scholia plus minusve in ordinem redegerunt. Itaque ordine scholiorum et lemmaturn ratione diligenter observatis vetera scholia marginalia, quae lemmate antiquitus tradito plerumque insignia sunt,

Praefatio.

XIX

a paraphrasibus et historiis, quae lemmate fere carebant, itemque a glossis brevibusque adBotationibus interlinearibus vel intramarginalibus distinguere saepe licet; denique scholia recentiora et quae ex recensione Ambrosiana in quosdam codices Vaticanos translata sunt saepe ipso ordine arguuntur. Haec omnia typis exprimere, in ea praesertim editione in qua ordo scholiorum numeros versuum et ordinem lemmatum necessario sequatur, infmitae dubitationis opus fuisset; sed tarnen ubicunque ordo in codicibus turbatus certa antiquae formae signa praebebat et disponendi aliquam libertatem relinquebat (nam alioquin codicum ordo cum ratione huius editionis consentiens sequendus er at), primo loco vetera quae visa erant scholia (glossis ilia quidem saepe interspersa), cetera additamenta deinceps quantum fieri potuit collocavi. Edit a sunt haec scholia primum Romae a. 1515 a Zacharia Calliergo Cretensi (r). Is in scholiis pro funda-p mento editionis habuisse videtur codicem B, sed ut etiam ex aliis codicibus (non ex solo H, ut putabat Mommsen praef. ed. mai. p. XV not. 16 et suppl. p. 96) tota scholia et lectiones a B discrepantes reciperet. Eius textum secuti sunt editores posteriores usque ad Boeckhium; quorum consensum littera v signavi. Paucas novas lectiones θ V codice nescio quo petitas praebet margo editionis Brubachianae (Francofurti 1542); etiam pauciora correxerunt editores O x o n i e n s e s (1697). Primus D. Beckius in editione Lipsiae a. 1792 emissa et editionem principem diligenter excussit et haud pauca ex ingenio suo correxit. In scholiis metricis emendandis Beckio praeierat P a u w i u s Notis in Pindarum (Trajecti ad Rh. 1747). Beckii editio scholiorum fundamentum fuit Heynianae (h) alteri maiori h (a. 1798), in quam primum scholia recepit; sed praeterea Heynius codicem Gottingensem passim inspexit*). Postremo Boeckhius codicibus Gottingensi et Vratislaviensibus usus *) Usus sum editione Heyniana Lipsiensi a. 1817, quae repetitio est ed. Gottingensis alterius (1798).

XX

Praefatio.

novam prorsus formam his scholiis induit et admirabili quae in illo fuit doctrina adiutus plurimos locos emendavit. Sed neque codicum satis plenam notitiam habuit nee scholia diversi generis ubique separavit, augendi quam distinguendi studiosior. — Lectiones vulgatas ubi a mea discrepant in apparatu plerumque commemoravi, exceptis tarnen lemmatis similibusque rebus, in quibus primus editor satis libere versatus est; neque vero si qua scholia vel apud Boeckhium vel in mea editione vulgatis nova accesserunt, notandum duxi. In recentioribus editionibus si qua a vulgatis abhorrentia inveni, ad primum auctorem relata diligenter adnotavi; sed ex Boeckhianis multa omittenda erant, quod is Ambrosiana cum Vaticanis haud raro ita coniunxit, ut novum textum efficeret. Quae ad scholia nostra emendanda praeter editores contulerunt viri docti, ut potui eonquisivi; sed pauci ipsa scholia dedita opera tractaverunt, in quibus praeter L e h r s i u m (Die Pindarscholien. Lipsiae 1873) h. 1. nominabo Horn (De Aristarchi studiis Pindaricis. Diss. Gryphiswald. 1883); Feine (De Aristarcho Pindari interprete. Diss. Jenens. 1883); Sybel (De scholiis vett. in Pindari carmina. Diss. Marburg. 1872). Ad scholia Ambrosiana 0. I et Π emendanda nonnihil contulit C. E. Ch. Schneider (Apparatus Pindarici supplementum. Vratislaviae 1844). Cetera per editiones Pindari, annales philologicos, miscellanea veterum virorum doctorum adeo dispersa leguntur, ut multa me fugisse certus sim. Coniecturas ad verba Pindari pertinentes, quas viri docti ex scholiis petiverunt, silentio praetermisi, ut verum fateor, deterritus exemplo Abelii. Restat ut gratias agam us viris doctis qui studia mea variis modis adiuverunt. Quantum debeam Schroedero, ex ipsa hac editione parum apparet; qui non solum plagularum corrigendarum taedio suscepto ad textum et apparatum emendandum plurima contulit, sed etiam per multos annos et consilio et labore ita mihi adfuit, ut et in universa re et in singulis administrandis vix quicquam eo nesciente novaverim. Apographum codicis Ambrosiani

Praefatio.

XXI

Eduarde Schwartz, collationes cum B turn aliorum codicum Tychoni Mommsen accepta me referre iam supra dixi; hunc quidem interim mortem obiisse eo magis doleo, quod et doni tanta liberalitate homini sibi ignoto traditi et opens tot annis ante a se incohati, iam vero ab alio jex parte perfecti rationem nemo meliore iure reposcere potuisset. Scheerii benevolentiae me auctarium testimoniorum debere iam supra demonstravi. Praeter Heibergium, Schroederum, Hudium etiam Carolus Hoik nonnullos locos codicum Laurentianomm, de quibus dubitatio inciderat, meum in usum inspicere voluit. Denique institutis Carlsbergico, quod otium ad haec studia necessarium liberalitate suamihi paravit, et Hielmstierne-Rosencroniano, cuius opibus sublevatus codicum conferendi causa peregrinationes feci, praefectisque bibliothecarum Vatican ae Ehrle, Laurentianae Biagi, Ambrosianae Ceriani, Parisinae Omont TV. ell., qui eadem omnes humanitate codices conferendi laborem quantum in iis fuit faciliorem mihi reddere voluerunt, gratum animum libenter profiteer. Scribebam Hauniae mense Januario a. MDCCCCIIL

A. B. Drachmann.

Supplementum apparatus Ο. XII. Hoc supplement« continentur omnea lectiones codicum CDEQ, quae in apparatum non receptae aunt. p. 848, 7 [ΐ]μεραί[ω] Q || δολιχοδρόμω] alt. o corr. in ει D m. rec. || πύ&(ίά) E 9 καϊ] καϊ η Q 16 Πινδαρικόν] Πινδ. τρίμετρον *° || Στηβιχορείον] ατηαιχόρ(ον) D ρ. 849, 4 Στηβιχορείον] δτηΰΐχόρ(ον~) D 5 στηΰΐχόριον Ε (alt. ι ex corr.?) 18 κνωσοϋ C || of όλνμπιάδι t 19 την] των C || είκοατην έννάτην] κγ' C || στασια^μέν^] alt. e ex corr. C p. 360, l προς] Λαρά Q110 (al. atram.) |J Jv] ώ? εν C (ώ$ linea aubduxit C8) 2 των νικηφόρων C (τω νικηςρόρω C8) 4 ίέ om. C || Ίμ,έςας «ai in 0 legi nequeunt ' 10 έλεν&εςίον om. C 10.11 Elρηνην] prius v ex corr. E (ex Ό1?) 14 Τνχη] ώτν^η Q || περί] παρά Ε 24 πόλεμοι om. C 26 ότι om. C p. 351, l εξ η«] ϊ&ής C 9 πολλάκις] πολλω γης D 11 in τα corr. obsc. C 12 αιρομενα D E 20 τταρμον^ D E || φήμ,ας] φήίας D 21 ώ?] xai Q p. 852, 3 ττ^ρΐ] «αρά? C (cp.) 4 παρά] ττίρΐ C || τόνο1«] TOVTF C" 6 πράξεως om. C 6 πιστών D || παρά] περί C 8 qpTjtft] qpaffi. D 16 L] τέρψιος C 19 τάναντία D 21 Λίριτν^όντε^ CM ^ p. 853, l ^ fi^] 6«l di C S ί!ίτ£ρον] νπίρ C || ίκτηβατο] ίκτ^βαντο CQ*C ^κτίβαντο ^ 6 dt om. C 6 v.ai —7 τταρα^ίνόμενοι] tig μέγα έα&λον έλ&όντες C 16 αντί] άντ Ε p. 864, 1 ένδομ,άχας] om. C ενδόμυχης D ί'ν^ομά^η^?') Ε 2 ζφον] ζην C 3 τοΰτο om. Q || άξιον] αξ,ια. C 4 ότι] -{- (ί. θ. siguum novi scholii) vlk φιλάνορος- C || ίφνγεν ix της πατρίδος] εκ της πατρίδος Ι-φνγεν C 6 &λλω$ om. C || του Φ. vlk om. C 7 αν καΐ άπώλετο om. C || της] τηε Q" 8 μόνον] μόνος Q 9 ένοικίδιος] εν οίκιδίοις C ένοικιδίοις Q 10 ο (alt.)] ή Q 11 ατερήϋας — 12 Λατρίίο?] έδτέρηΰαν (corr. in -as m. 1) σε των οικείων καϊ άναχωρήααι της. πατρίδος πεποι ηκαΰι C 12 τον] την D 13 δίνμπι&βιν Ε 16 £*ν om. C 18 προέβη] γέγονε C 27 στεφανωσαμενο? om. C || δε om. C 28 ταύτης om. C || την om. C p. 355, 1 καϊ εν Ίΰ»μω om. C || θερμά] om. C δέρμα D 2 εν τ# 'ίμ^ρα ύ'ψοίς] ύψους εν ττβ Ιμέρα (ημέρα C*0) C 3 αυτήν om. C 4 εν om. CO, 13 Ννμφας] νύμφης D 16 ο-όό'ενό?] ρουδεD

Addenda et corrigenda. Praeter locos scholiorum recentiomm in apparatu nominatoa afferre debueram etiam hoe: p. 246, 21—247, 6 cfr. Thorn. 292, 3. p. 248, 19 Bq. = Germ. 294, 11. p. 276, 1—3 cfr. Thorn. 317, 20. p. 276, 22—26 cfr. Thorn. 319, 5. Bum ad scholia metrica recentiora aero attendo, correctiones nonnullae a Triclinio factae vel mihi vel aliie tribui. Sunt autem hae: p. 13, 4 το δ' ως έμοί δοκεΐ, ΰύν&ετον ήτοι, άβυνάρτητον έ£ Ιαμβικού διμέτρου βραχυκαταλήκτον . . . καΐ τροχαϊκού πεν&ημιμερονς Tricl. p. 48, 10. ρ. 67, 9 διπλούς ίαμβος καΐ διπλούς τροχαίος Tricl., b p. 67, 10 τροχαϊκής ego: τροχαίου codd. τροχαίων Tricl. p. 68, 4 ιαμβικής ego (ιαμβική Tricl.) p. 105, 1 και add. Tricl. p. 105, 10 από] εκ Tricl. ft. recte p. 128, 12 άναπαίΰτων Tricl. p. 128, 15 euppl. et Tricl. p. 152, 18 δίμετρον νκερκατάληκτον Tricl. p. 236, 23 sq. cfr. Tricl.: ο δι α' πους του α' κάλου αντί Ιωνικού παίωνα β' %χει p. 266, 1. 2 καΐ διπλούς ίαμβος add. Tricl., ν Praeterea in apparatu et in testimonies suppleri et corrigi possunt haec: p. 38, 3 τ\βτ A (non AQ): ijfftf' H Q r p. 43, 17 μην] δε CD (delend. signum interrogationis) p. 60, 6 cfr. Bekkeri anecd. I, 203, 12 p. 66, 4 Q cum D EH, non cum C facit p. 67, 8 άδελφοΐς etiam (non αδελφούς) p. 68, 16 cfr. Cram, anecd. Par. I, 286, 27 p. 69, 1—20 cfr. id. ibid. 15—27 p. 75, 9 ότι ά&ορνβως] ονδ' οπότε ά9ορνβως Schoemann Philol. Anz. XVI (1886), p. 87 p. 99, 18—20 cfr. Cram, anecd. Par. I, 264, 25 p. 101, 17 αύδάσομεν Q"b p. 113, 5 post ανακτά ad sententiam explendam Ικετεύοντας Tel simile quid deesse putat Crueius Roscheri lex. myth. I, 2824

XXIV

Addenda et corrigenda,

p. 120,11 άγαν ως (non άγανως) etiam Ε p. 120, 16 μέντοί γε (non μέντοι) etiam Q; itaque μέντοιγε in textu ponere debui p. 144, 4 Γείώων iam Horn de Arietarchi studd. p. 30 p. 159, 1 rag ίπτα πύρας (είναι- των στρατιωτών των εν ύλ^ απολυμένων Schoemann 1. 1. p. 89; probab iter, si εν εκάαταις πύλαις BCribas p. 169, l eq. ούτω [xul Ίππομέδων] καΐ Άρμονίδας γςκφει· 'Mal πνςας—επτκ πυςαί ' Radtke Herrn. 36 (1901) p. 49 η. l p. 164, 15 cfr. Steph. Byz. Πιτάνη p. 182, 22 cfr. Bekkeri anecd. I, 90, 23: δωςήβαι αντί τον δα>ήΰα «·ύωχ.; sed plura excidiase videntur 22 ήπόρηβαν E || Λρόφααν om. B

30

Scholia

απορον ε'ΰχε' διακόψας γαρ τον Πέλοπα ίγκα&ηκε λέβητι και εψήΰας τοις &εοΐς παρέ&ηκε των κρεων. μόνην δε την Λήμητραν αγνοία μεταλαβεΐν λέγονΰι' τίνες δε την θέμιν. γνωρίΰαντα δε τον 41α *Ερμ?ί προΰτάξαι εγκα&ειναι πάλιν λέβητι τα κρέα χαΐ υγιή τον παΐδα άποδοϋναι. ο δε 5 A B C E Q Βακχυλίδης (fr.42) τον Πέλοπα την'Ρέαν λέγει υγιάΰαι \ καθεΐΰαν δια λέβητος. Ιο. τον δευτέρου ουν κκουΰτέον, αφ' ου και υγιής άνεδό&η. 48 Β 37b D H Q AC(KN) 40 c. άλλως' λέγεται της Λήμ,ητρος άπογευΰαμένης των τον Πέλοπος ώμείων κρεων έλεφάντινον τον Έρμην ωμον ίο προΰαρμόΰαι τω Πέλοπι. τούτου φαΰϊ xai vμόμνήμα τους Πελοπίδας φέρειν λευκότητα τίνα «ατά τον ωμον. το ίπΐ τον ωμού του Πέλοπος οι μεν λευκόν τι ως δια τον ελέφαντα ε'φαΰαν, οι δε λόγχην Ιπι τον βραχίονα, οι δε ίπι Α τον κριΰτερον βραχίονα Γοργόνα, | οί δε Ιτά της ωμοπλά- 15 της τρίαιναν μαρτυροϋΰαν τω του Ποΰειδωνος ερωτι. 44 C DHQ 40d. κα&αροϋ λέβητος: Ιν ω ΰυνετί&ετο δ ίΐε'λοψ. e. κφ' ο-δ και υγιής ίγένετο, οτε της Λήμητρος τον ώμοπλάτην αυτού φαγούδης ν,ατ αγνοιαν έλεφύντινος ωμός ίτέ&η αυτω υπ* αυτής. 20

Α

40 f. ίπεί νιν καθαρού λέβητος: αυτόν, οΐ δε, επειδή αυτόν.

οίον

αφ' ο^

11 Tzetzes ad Lye. 162 (p. 411 M.) 1 τω λέβ. Β 2 των κρεών om. DQv 3 την (pr.) om. BEQ|| αγνοία μεταλαβεΐν λέγονΰι A C E : μεταλαβεΐν λέγεται των αιτίων αγνοία Β των κρεών αγνοία μεταλαβεΐν λέγονΰί DQv || ab om. E 4 Θέτιδα [D] ttv || πςοατάζας D Ε || έγχαδήναι C E 5 τω λέβ. Β ]1 ύγι& Β 6 του Πέλοπος Ε || 'Ρέα Ε |] [νγϊ\&α&αι Β νγι&α&αι Ε νγι&ααι CQ1*5 6. 7 έγ·χ.α&εϊααν πάλιν τφ λεβητι Bergk ad Bacch. fr. 55 7 δια του λέβ. EQv j| τον — κκονΰτέον om. Β del. Beck |J του $εντέ$ον (ac. λέβητος)] τω δεντέρω Ον το δεύτερον s. εκ τον δεντέςον Bergk. l. 1. || ^ρ. τ νατ '. . . (abscise.) add. Q™« || ονν om. E V || &φ' ον] κα-9·' ην Ε 9 sqq. cf. sch. Thorn. 66, 12 Ab. 9 την Λήμητραν άπογενΰαμ,ένην C; cfr. ad 18 12 το A: το 6ε C 18 την Λήμητρ(αν) et φαγονδαν Η; cfr. ad 9 20 δι' αντής Q1

Olymp. I 40 — 44

31

41. Κλω&ω μία των Μοιρών' εΐρηται ok παρά το A D E H Q ίπικλώ&ειν εκάΰτω το είμαρμένον. Μ 42 a. κεκαδμένον: κεκοΰμημένον. 33 Α AB*1 42 b. κεκοΰμημένον. από τον κάξω το καλλωπίζω. Α«1 5 γράφεται δε και κεκαΰμένον. ΰύγκειται δε το ξ ίκ τον 6 καΐ δ. δια τοντο γράφεται κεκαδμένον. 43 a. η θαύματα πολλά: απιΰτον είναι βούλεται τον AC της ιΰτορίας λόγον Πίνδαρος, ότι ('κρεονργή&η 6 Πέλο'ψ. 6 δε η βεβαιωτικός. b. τίνες δε ο'ξντόνως άναγινώΰκονΰιν, ίο ως κατά άποβολην τον ΰ, ϊν y &ανμα6τα έργα' ως καΐ Ήΰίοδος (scut. 165)' οανματά έργα. c. ενιοι δε παράδοξα ηκονΰαν. 48bA 48* C 43d. γράφεται και όντως' η οανματα πολλά' αντί Em? τον όντως &ανμαδτα και αξία θαύματος. e. γράφεται Αβ1 ΐδ &ανματά, αντί τον &ανμαΰτά. γράφεται δε και &ανματα πολλά. 44a. και πού τι και βροτων φάτις: το βαφές' A B C D E Q και δη οι λόγοι ειΰι των άν&ρώπων, φηαΐν, οΐτινες ποικίλων λόγων τεχνάΰμαΰιν εις το άπατηϋαι τονς άκονον20 τας πεποικιλμένοι νπερ τον «λήθη λόγον, εξαπαταν δύνανται, b. ενιοι δε φάτιν, κντι τον τας φρένας των άν&ρώπων άπατωΰιν οι ψενδεις λόγοι. 4 3 A C 5 8 B 4 8 " D Q 44 c. γράφεται και φαΰί. Ιν τω βνντάγματι βνντάββεται Α«1 γαρ και τας φάτις' ΰνντάββεται δε και φαΰιν αντί τον λέγονβιν. l seh. Hes. th. 211

9 seh. Hes. scut. 154

l Κλω&ώ] Κλ. δε Α Κ de A[0] : om. EH 2 A (seh. Hes.): πεπρωμένον 7 1. om. C 9 τίνες δε Α: vioi το 9κνμαΰτά C 11. 12 παρά δόζαν άχούονΰΐ C 13 sqq. cfr. seh. Germ. 67, 15 Ab. 17 καΐ OV τι v.a.1 om. C || τι Α: τις BEQ rot D || βροτονς E j| φάτις AC : om. BE φάτης D || το ααφες] om. AC Κλω9ώ ά>πων, φαΰίν άπατωοι γαρ οι ψ. λ. αντάς CK 22 λόγοι] λόγοι φαοίν Α 23 τ(ω) ΰνντ(άγματι) an τ(·η) ΰνντ(άξει) incertum

32

Scholia

DQ 44 d. άλλως' οι μν&οι υπέρ τον άλη&η λόγον ίΰχνονΰι και έζαπατώβι τοις δεδαιδαλμένοις ψεύδεΰι και ποικίλοις' πολλά γαρ άλη&ή νομίζεται εκ της φήμης, οτε το ψευδός προΰλάβη. 48b 1 Β* 47. (££αττ ατώντί:) αντί τον έΊ-απατωΰι. 6 AB(C)DEQ 48 a. η της ποιητικής, φηδι, χάρις και τα απιΰτα ποιεί πιΰτά. 50 Α 44d D Q A B C D E Q 48 b. Χάρις d' απ ε ρ απαντά τενχει: ή δε χάρις της ποιητικής γραφής καΐ της κατά τον μν&ον ποικιλίας τε και ψυχαγωγίας, ήτις και τοις κν&ρώποις απαντά είναι ίο τα πράγματα ηδέα παραΰκενάξει, την παρ1 εαυτής τιμήν και χάριν ίπιφέρονβα, πολλάκις και το απιΰτον πιατον νομιΰ&ηναι παρεΰκεύαΰεν. 63 Α DHQ 48 c. άλλως' το ποίημα το πεπλασμένον διαδεχ&εν ύπο πολλών πιΰτον Ιγένετο. is Α 50. έπιφέρονΰα τ ι μα ν: τιμήν προΰφέρονΰα τω ίγκωμιαξομένω. 59 Eme 51 a. και απιΰτον έμήΰατο πιΰτον: δηλονότι 6 ποιητής δια της οίκείας πι&ανολογίας, β| ης το απιΰτον παριΰτα ως πιΰτον, την εαντον δεικνύει δνναμιν. b. και 20 δη και η φάτις των βροτων νπερ τον αλη&η ιΰχνει λόγον, ίνα ίξαπατωΰιν οι μϋ&οι πεποικιλμένοι ψενδεΰι ποικίλοις. c. ί) και δη και τας φάτις και τας διανοίας των βροτων έξαπατωϋιν οι μν&οι δεδαιδαλμένοι ψενδεΰι ποικίλοις υπέρ τον άλη&η λόγον ίδχύοντες. 25 A B C D E Q 53 a. αμέραι δ' επίλοιποι: δ δε χρόνος, φηΰι, και A B C E Q την άλή&ειαν προϊων άπογνμνοΐ. b. κζιόπιΰτος έλεγχος. Λημοΰ&ένης (2, 10)' τω χρόνω δε φωραται καΐ περί αυτά καταρρεΐ. 6 απερ άπαντα τεύχει praem. Α άλλως praem. C Q || η — χάρις] ήτις ποιητική χάρις, φηΰϊ Α 6. 7 πιάτα ποιεί Α 8 1. sie AB: om. CE χάρις ($") ατεπερ DO || χάρις (alt.)] χάρις, φηαΐ A(C) 10 απαντά A C D Q (Οχοη.): κπαβιν Βν απερ Ε 11 ηδέα τα πρ. DQv || εαντον Ε 11 sq. τιμήν | άποφαί | έπιφέροναα Β (teste Mo.) 12. 13 νομιΰ&ήναι πιατον Ε 26 1. om. AC 27 προβιών Β || άζιόπ. ων ϊλ. C καΐ ά£. &. Q 28 καΐζ/ημ. BCv || φωραα&αι Ε 29 αντα codd., ν || καρτερεί Ε

Olymp. I 44 — 62

33

55 a. εοικος δε εβτι και προβηκον άν&ρώπω τα καλά ABC D EQ περί θεών λέγειν' ελατιών γαρ αιτία, dice δε τούτον ενΰεβες το η&ος χαρακτηρίζει. b. ως ότι δει μηδέ όλως έ"γχα&ιέναι τίνα εις τον περί των θεών λόγον. c. ί'νιοι δε 6 μείον αντί τον ονδε όλίγη' \ ως "Ομηρος (Ε, 800)' η A B C E Q ολίγον οΐ παΐδα ίοικότα γείνατο Τνδενς' αντί τον ονδε ολίγον' ΖΊ/' ή, ονδε όλίγη έΰτιν αιτία τω καλά λέγοντι περί θεών. 44 Β 55 d. αλλω^' ε'ΰτι δε εικός αν&ρώπω ενφημα περί θεών D H Q ίο λέγειν και μη βλαΰφημονντα λέγειν αντονς άν&ρωποφάγονς και γαΰτριμάργους. 58 a. ι;tf Ταντάλου, βε δ άντία προτέρων φ&εγ- AB(C)DEQ ξομαι: Ιγίύ δε σε, ω ΙΖελοψ, εναντία ταΐς των προτέρων δόξαις Ιγκωμιάΰω. b. αντί τον εναντία και ετέρα οϊς 15 εϊπον οι πρότεροι ποιηται ό,οξάβω ΰε και ε'ρώ. οι μεν γαρ ΰε ί'&εντο τε&νεωτα, εγώ δε »λαπέντα. 69 A C. οί δε το C σε αντί τον σου, ί'ν' y' ίγω περί ΰον εναντία ειπώ ταΐς προτέρων δόζαις. 58 d. άλλως' γράψω εις ΰε παλινωδίαν και εναντία D H Q 20 τοις λέγονδί βε κρεανομειΰ&αι. 59. προτέρων φ9έγξομαι: δοξάβω. Α 62 a. φίλαν τε Σίπνλον: ο ι μεν πόλεως όνομα, o t A C D E H Q όε ορονς περί την Λνδίαν\_9 όθεν δ Πελοψ]. b. ίλλειπ- CK 5 seh. A E 800.

Bust. Π. 610, 6. Suid. ολίγον

l aqq. Πλάτωνος &εον νοήβαι μεν χκλεπόν. φ$άΰαι δε αδύνατον: &εολογ(ίας) · νοήακι μεν αδύνατον, φράααι Ss άδννατώτατον add. Emg || 1. omisi: έοικος άμψΐ δαιμόνων ν,αλά Α φαμεν έοικόζ C $βτι S' άνδρΐ φάμεν Β Ε ϊατι 8' άνδρΐ D.Qv || ^οικό? δε έβτι και] Ηβτι δε xal DQv 2 έλάττω Ε 3 μηδόλω$ B D E Q 4 των om. BQ 5 ολίγον h (ολίγο Ε") 6 Τνδενς A B E : Πηλεύς CQv 7 όλίγη έΰτϊν αίτια AC: όλίγην είναι αίτίαν Β όλίγη είναι αίτια EQ 9 έοιχό? Η Ο 12 νΙε Ταντάλον om. DE Λροτ. φ9. om. Α φ&έγ&ομαι om. B D 15 f] τε Β 16 εγώ] οι Ε 19 την ηαλ. γράψω εις ΰε D[D] 22 φίλαν τε Α: om. V 23 ορονς A C : ορός \\ ο&εν ό Π. om. ACE (et Tricl. p. 74,14 Ab.) 23—p. 34, 2 cfr. schol. Tricl. p. 72, 18 Ab. Lehrs Pindarach, p. 41

34

Scholia

τιν,ον δε Ιΰτι προς την βννταζιν τδ όλον χωρίον, καΐ ληπτέον έξωθεν το αδεται η το λέγω. Β«1 62 c. (Σίπνλον:) 'όρος περί την Λζνδίαν.} Α 64. άγλαοτρίαιναν: τον Ποΰειδωνα. DHQ 66 a. χρνΰέαιΰιν: αντί τον ίπι χρυσών ίππων. 5 B^OHQ b. μεταβιβάΰαι, μεταγαγεΐν. Α 67. ϋπατον ενριτίμον: Ό'πατον το νπεροχώτατον. τι BDEQ 68. ποτΐ δώμα Λιός: καθ' νπερβατον νοείσθω' Γαννμ,ήδτος γαρ πρεΰβντερος Πέλοπος, και εΰτι το νπερβατον ούτω' 4ιος δώμα μεταβαΰαι δεντέρω χρόνω, i'v-θ1« ην x«i ίο Γαννμηδης' ε'ξω&εν τδ πρότερον προΰληπτέον. A B C D E Q 69. εν&α δεντέρω χρόνωι δεντερω αντί τον νΰτέρω. προτέρω δε £%ρην ειπείν' πρεΰβντερος γαρ Γαννμηδης ΠέA C D E H Q λοπος, ως εΰτιν Ικ των επιγόνων τεκμήραΰ&αι. \ "Εχτωρ γαρ και Αγαμέμνων' Άτρενς και Πρίαμος' Πέλοψ και 15 Λαομέδων. καϊ πάλιν Λαομέδων, ον Πρίαμος, ον "Εκτωρ" Πέλοπος όε 'Λτρενς, ο'δ Αγαμέμνων ο κατά τον ".Εχτορα. προανήρπαΰται ονν Γαννμηδης Πέλοπος, καθ' νπερβατον ονν αντο κκονΰτέον^ όπως Ιπΐ τον Πέλοπος λέγηται, AC καϊ ε'ΰτι το νπερβατον D E H Q όντως' οττότ' έκάλεΰε 20 οϋτως' Λιος δώμα μεταβα- πατήρ επί τον εννομώτατον ΰαι δεντέρω χρόνω, Ι'νθα ην ε'ρανον φίλαν τε Σίπνλον, τότε και Γαννμηδης' έξωθεν το άγλαοτρίαιναν μεταβ&βαι δενπρότερον προΰληπτέον. 75 Α 72 C τέρω χρόνω, ένθα ηλ9ε και Γαννμηδης. 72 Q 25 1 71. Ζηνι τωντ επί χρέος: δια την αντην χρείαν κα! ίπι&νμίαν. 75 Q 6 psrot i aacci Β: μεταβιβάσας DQ -σειν Η || μετά Β (absciseo mg.) μ,εταγαγάν ν 8 Λibg om. E || γανννμ,.. B D E O (non adnoto) 10 Jibs ίώμα? sed cfr. 21 11 Αρότεροί D E Q (cfr. 24) 13 προτ/ρω] προτϊ EM || de] om. Ε γαρ Q I elnelv έχρήν DQ 14 προγονών Β || in τεκμ,ήQac&ai des. f. 2 B 16 ν,αϊ πάλιν Λαομ. om. CE 17 δε] γαρ C[D]Q 8 V || ό om. D E H v 18 προανήρπαατο [DJEHQv 19 ονν om. Ε || λέγεται H Q 21 άνομ,. Ε ex corr. (Es?) 24 πρότερος et -ον A (cfr. 11) || ήλΦε om. Έ. 26 επί χρ. om. Q Ι) την αντην χρείαν Q: την αυτόν χρείαν Α το αντο χρέος Β

Olymp. I 62—80

35

72 a. ως δε άφαντος επελες: ως δε αφανής ίγένου, A C D E H Q και οι ζητονντές δε κενοί και άπρακτοι νπέδτρεψαν, μη κγαγόντες ΰε τι) μητρι Ενρνανάΰΰγ το όνομα, οι γείτονες διαδεδώκαΰιν νπο τον πατρός ΰε κατακεκόφ&αι τοις &εοΐς 5 είς ενωχίαν, ψενδή λέγοντες. 71 Ο 72b. ως δε άφαντος: αφανές νπο τον Ποΰειδώ- Α νος. 77 75 a. εννεπε κρνφα τις αντίκα: ένα φηΰι των AC γειτόνων φ&ονονντα διαΰκενάΰαι τοντον τον μν&ον, ότι ίο έκρεονργή&η. 48» Α 75 b. κρνφα: Λωρικως αντί τον κρνφα. c. αρπαγή- D E H Q ναι δε φηΰι Πέλοπα νπο Ποβειδωνος, είτα ένα των γειτόνων φ&ονονντα διαΰκενάΰαι τοντον τον μν&ον^ ότι ίκρεονργή&η. 15 77 a. νδατος ότι δε πνρι ζέοιϋαν: τοντέΰτιν είς ACOEHQ ϋδωρ άκμαίως ζέον, είς δερμον, κατά μέλη τεμόντες ίμβεβλήχαΰΐ) και το τελενταΐον εν ταΐς τραπέζαις παρα&έντες και μερίδας ποιήΰαντες βεβρώκαΰιν. 77 b. άλλως' ζέοιΰαν (άκμάν)) την ζέϋιν τον ν$α- C E H Q 20 τος' έπει την αντην ίχ« δνναμιν τω ΰιδήρω το πνρ. 84β Ε 79. μαχαίρα τάμον: ot Ταντάλου δορνφόροι εταμον D H Q tiy μαχαίρα, και μέρος εκάΰτω των &εων μέλος αποδίδοντες, £ν τη τραπέζη τα δεύτερα μέλη ε'&ηκαν και εφαγον. 80 a. (δεντατα:) δεντατα οντά τον δώματος' τοντ- HQ 11 seh. P. 3, 65. Herodian. I, 489, 17 1 1. om. C || ίπελες om. DHQ || έγένον] έγένετο D ων Ε 2 δε om. Ε 3 άγαγόντες Α: άπκγαγόντες CK άγοντες D E H Q v . 4 ύττέρ Ε 81. om. C 9 τοντον om. C 12 φηαι Beck: φαβι [D]E λέγοναι Η 13 ότι] ώ$ ν || ένεκρονργή&η Ε 15 νδατος — τοντέαην Α: το 5έ εξής ότι CE ζέοιβαν έπ' άκμάν αντί τον D[D]HQv 16 ξέον, ηγονν είς ». CE || χοΐ τα μ. ν || μέλος CE || τεμόντες Α: τεμόντες βε C ταμόντες [D](H)Q τεμών ΰε Ε 18 κκΐ om. A || μβρίία Ε || καταs ff. Ε 19 κλλως om. Ε άλλως- ξέοίΰκν om. C || αχμάν addidi 20 το πνρ] το νδωρ Schroeder 22 απονέμοντες Η 23 τα δεύτερα μέλη om. ;ν δεύτερα om. D sive [D] et lac. relicta Q || καΐ om. Ov 24 τω ΰώματι Qv

36

Scholia

έΰτι μετά το βωμα μέλη δεντερα ε'&ηκαν, χείρας και ηόδας και την κεφαλήν. DHQ 80b. άλλως' δεντατα, η τα ε'βχκτα, η τα βεβρεγμένα τω αί'μκτι. 84β CDEHQ 84 a. άφίΰταμαι: μακράν και πόρρω γίνομαι τον 6 τοιαντα περί Φεών λέγειν. 85 D E H Q ACEHQ b. άκέρδεια λέλογχε &αμινά κακαγόρος: τους κακηγόρονς κκέρδεια καϊ βλάβη ίκλήρωΰεν. άκέρδεια δε έΰτιν η A C D E H Q κακηγορία και βλάβη, η τονς κακηγόρονς περιέχει. C. του δε κακαγόρος Λωρική η άνάγνωΰις' αεί γαρ η αιτιατική ίο παρ' αντοίς κατά άφαίρεΰιν τον ν προφέρεται δια μόνον τον 0. 84* D E H Q d. κακηγόρονς δε λέγει τονς άΰεβεϊς και βλαΰφήμονς. 84b D E H Q e. 6 δε νονς' άκέρδεια εΐληχε πνκνώς τονς κακηγόρονς' ο έΰτίν, οι κακηγοροι των άν&ρώπων πνκνώς Ιν άκέρδεια είΰίν. f. η οϋτως' οΐ κακηγοροι ονδεν 15 λελόγχαΰιν ί) άκέρδειαν' οίον ονδεν κερδαίνονΰι κακηγοD E H Q ρονντες. g. τίνες δε τη εκλείψει τον ν ίχρήΰαντο. 84d D EH Q DEHQ 85. f t δε δη τίνα: ει δε δη τίνα άνδρα άλλον οι &εοι ίτίμησαν, καϊ μάλιΰτα τον Τάνταλον. CDEHQ 87 a. αλλά γαρ καταπέψαι: καταΰχεΐν και εναπο- 20 λανΰαι τη εντνχία. b. αλλ' ενδαιμονών καρτερεΐν ονκ ηδννη&η. 89« C A C D E H Q 89 a. κόρω d' ελεν αταν νπέροπλον: δια δε τον κόρον μεγάλως έβλάβη λί&ω παλαίΰας. b. άλλως' κόρω ψαγεΐν ^Φηχαν V 3 άλλως om. D || βεβ^αΰμ,ένα Q 6 sq. τοιαντα η. &. λ. μακράν κ. Λ. γ. Ε 7 1. sic A: άκε'ρC άλλως E H Q 8 άκέρδειαν Aac 9 «ai ή βλ. C E H Ι ν.ατηγόςονς Α 10 $k om. C || ν,αν,κγόςος Α: κακη/όρο? C D E H Q -ως ν 11 προφέρεται] λαμβάνεται, D V 12 ο] ώ V || δε λέγει τονς AC: αντί τον (D)EHQ μεν αυτούς \ 13 ο δε νονς AC: άκ^Εί,α (Ιέΐογχεν add. Ε)· ό νονς D E H Q || εί'λ-ηφε A C E 14 κατηγόρους Ε || δ AC: ότι Ε όπερ HQv 14 ο — 16 ονδεν] om. D lac. rel. 15 πνκνως — 16 ονδεν om. C 16 λελόχαGiv CE έλήχααιν D 17 εΐΰλήψει Ε || ν] κ Ε 18 1.] el dk δη τιν' άνδρα &νατόν Ε 20 καταπέμψαι Ε 21 της εντνχίας D HQv 23 sqq. καϊ των β' γαρ ίεκτε////(Γα3.)όν (δεκτικύν Schroeder) το νδωρ καΐ τον ψνχονς καϊ της θέρμης add. Emff || νπέροπλον A: om. || δε om. D HQv

Olymp. I 80—91

37

TTJ ΰβρει και τη αλαζονεία. υγιως δε τη τροπή διόλου ίχρήβατο, τω καταπέψαι τον κόρον έφαρμόΰας. c. δια γαρ τον κόρον, φηβί, προΰείληφε την ατην, άδννατήβας καταδχεΐν την ευδαιμονίαν. d. τίκτει τοι κόρος ϋβριν 5 (paroem. Ι, 308. II, 218). 9ic e. ε'νιοι δε κόρω, τη πληΰμονη της τροφής. 89* C 9ib D E H Q C D E H Q 91 a. περί της τον Ταντάλου κολάΰεως έτεροι ετέρως A C D E H Q λέγονΰιν' ot μεν γαρ αυτόν φαοιν ύποκεΐΰϋ·αι Σιπΰλω τω Λυδίας ορει, αιτίαν τίνα προΰτι&έντες, ως Πανδάρεως ο 10 Μιλήοιος αποκλέψας τον κννα της Κρήτης, ον ο Ζευς φύλακα τον ιερόν κατέΰτηδε, παρατε&ειμένος ειη τω Ταντάλω. τον δε Λία άποϋτεϊλαι, Έρμ,ην ηειρώμενον τον νποδεξαμ,ένον' τον δε μάλλον ψενδόμενον και έλέΰ&αι Ιπιορκηδαι, ως ουκ οντος παρ' αντω τον κννός' και ούτω τον Αία. επι&εΐναι 15 κατ αντον Σίτΐνλον το ορός, οτίερ Ιβτϊ τον λί9ον. ot df, ων ίβτι και Ευριπίδης (Or. 10)' άκόλαΰτον εβχε γλώβδαν, αίΰχίΰτην νόΰον. Ομηρος δε αυτόν ίτέρως υποτίθεται τιμωρεϊΰ&αι (λ 582)' εΰταότ' Ιν λίμνη, η δε προΰέπλαξε γενείω' go βτεϋτο δε ίίψάων, πιέειν ί' ουκ είχεν ελέΰ&αι, και τα εξής' πλην ει μη κατά τον Άρίΰταρχον νόθα tl l τα έπη ταντα. και Αλκαίος δε και Αλκμάν λί&ον φααϊν 8 seh. τ 518. ν 66. Anton. Lib. 36 Chil. 5, 470 21 seh. i 668.

15 sq. Tzetzes

l διόλου AG E H : τον όλον DQv 2 καταπέμ-ψαι Ε 3 φηαϊ A C: φαΰΐ 4 τίκτει —- v gw om. D || V$QLV\ αταν H Q &τας V 6 τςνψής H 7 l . om. (add. Ιβτέον δ' ότι) C: τάν οι πατήρ ύΛίρεχφέμαΰΰΒ Α μετά τριών τέταρτον πόνον D H Q id. οτη. πόνον, add. καρτεροί' αΰτφλί&ον Ε 8 φαΰιν om. E 11 Λαρέοτηβε Ον || παρατε&ειμένος ε£η AC: παρέ&ετο αυτόν 12 wtoδειζαμένον, om. του, Ε 13 καΐ om. D E H Q καΐ ίλέΰ&αι om. Ον. Locus corruptus vid. |[ επίορκα D έπιορκία et -ας Q 14 Jia] Jia όργιαοέντα CE (Thorn. 61, 3 Ab.) 15 έατί AC: είναι H d£] if ότι D H Q 17 ώ^ praem. Cv 18 νποτί&ηβι DQv 19 προΰεπέλαξε A C D H Q r προΰέπλαξε Ε 20 διψέων Ε Ι) πιεϊν [D]EHQ 21 καΐ τα itfs om. D E H Q

38

Scholia

A EH φ ίπαιωρειΰ&αι τω Ταντάλω (Alcae. fr. 93)' | κεΐΰ&αι παρ κεφάλας μέγας, ω *Αίΰιμίδα9 ~λί9ος' ο δε Αλκμάν (fr. 87)* όπως άνηρ δ Ιν κΰμένοιϋιν άλιτηρος ηΰτ* επί &άκας κατά A C E H Q πέτρας ορέων μεν ονδεν, δοκέων δε. Ιπέΰτηΰε δε και Αρχίλοχος (fr. 53)' μηδ' δ Ταντάλον λί&ος τήΰδ' νπερ νήσου Β κρεμάΰ&ω. ενιοι δε άκονονβι τον πέτρον επί τον ηλίου' τον γαρ Ταντάλον φυβιολόγον γενόμενον και μνδρον άποφήναντα τον ηλιον επί τούτω δίκας νποβχεϊν, ωβτε και ίπαιωρεΐΰ&αι αντω τον ή'λίον. νψ1 Ο'δ δειματοϋβ&αι και καταπτήΰΰειν. περί δε τον ήλίον οι φνΰικοί φαΰιν ως ίο λΐ&ος καλείται δ ήλιος' και Άναζαγόρον δε γενόμενον τον Ενριπίδην μα&ητήν πέτρον είρηκέναι τον ηλιον δια των προεκκειμένων (Or. 4)' δ γαρ μακάριος, κονκ όνειδίζω τνχας, Λιος πεφνκως^ ως λέγονΰι, Τάνταλος 15 κορυφής νπερτέλλοντα δειμαίνων πέτρον αέρι ποταται και τίνει ταντην δίκην. και πάλιν δι' άλλων βωλον λέγοντα όντως (Or. 982)' μόλοιμι ταν ονρανον μέαον χ&ονος τεταμέναν 20 αίωρήμαΰι πέτραν 8 Eust. ad Od. 1701, 23 6 sch. Bur. Or. 582. Tzetzes Chil. 5, 468—62. 478—82. Eust. ad Od. 1700, 60 Attc crtftop. C || 6 μεν Αλκαίο? post Tavτάλω add. b || Ηεΐΰ9αι «άρ κεφάλας] χείΰ&αι [...] (lac. [DJ) & D, omissis ceteris || παρ A H : περί Ε nccga Q 2 ώαιαιμίδα. HQ (ωά ex corr. 1): . . . (lac.) μίδα Ε ώασ αιμίδα Α 3 οπή Q όντως cj. Bergk || ηστ' AQ: ήβ&' Η Γ ole&' E J 9ά·κ.οις Beck 4 ορέων Α110: