Dionysii Halicarnasei quae exstant Vol. VI: Opusculorum vol. II [3., (Ed.ster. [1904/1929]) Aufl. 1997] 3519112906, 9783519112907

Table of contents :
PRAEFATIO
ΔΙΟΝΎΣΙΟΎ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΕΩΣ
ΠΕΡΙ ΣΤΝΘΕΣΕΩΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
TOΥ ΠΕΡΙ ΣΤΝΘΕΣΕΩΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ. ΕΠΙΤΟΜΗ
ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΜΙΜΗΣΕΩΣ. ΤΑ ΣΩΙΖΟΜΕΝΑ
ΠΕΡΙ ΜΙΜΗΣΕΩΣ
ΠΡΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟN ΓΕΜINΟΝ. ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΔΙΟΝΎΣΙΟΣ ΓΝΑΙΩΙ ΠΟΜΠΗΙΩΙ. ΧΑIΡΕΙΝ
CETERORVM DIONYSII DE ARTE LIBRORVM VESTIGIA
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΗΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
ΠΕΡΙ ΣΧΗΜΑΤΩΝ
DIONYSII HALICARNASEI. QYAE VOLGO FEREBATVK
I. ARTIS GENERIS DEMONSTBATIVI CAPITA SELECTA
II. COMMENTARIA SCHOLASTICA RHETORICA
INDICES

Citation preview

DIONYSII HALICARNASEI QVAE EXSTANT VOL. VI OPVSCVLORVM VOLVMEN

SECVNDVM

EDIDERVNT

HERMANNYS VSENER ET

LVDOVICVS

RADERMACHER

EDITIO STEREOTYPA PRIORIS

EDITIONIS

(MCMIV-MCMXXIX)

m S T V T G A R D I A E ET

LIPSIAE

IN A E D I B V S B. G. T E V B N E R I

MCMXCVII

Die D e u t s c h e B i b l i o t h e k - C I P - E i n h e i t s a u f n a h m e Dionysius (Halicarnassensie); [Quae exetant] Dionysii H a l i c a r n a s e i q u a e e x e t a n t / e d . H e r m a n n u s Ueener et L u d o v i c u s R a d e r m a c h e r . - E d . s t e r e o t y p . - Stutgardiae ; Lipsiae : Teubner ( B i b l i o t h e c a s c r i p t o r u m G r a e c o r u m et R o m a n o r u m T e u b n e r i a n a ) Bis B d . 4 u . d . T . : D i o n y s i u s ( H a l i c a r naesensis): Antiquitatee Romanae NE: U e e n e r , H e r m a n n [ H r s g . ] ; D i o n y s i u s ( H a l i c a r n a e e e n e i e ) : [ S a m m l u n g ] Vol. 6. O p u s c u l o r u m volumen s e c u n d u m . — E d . s t e r e o t y p , e d . 1. ( 1 9 0 4 - 2 9 ) . - 1997 ISBN 3 - 5 1 9 - 1 1 2 9 0 - 6 Das W e r k e i n s c h l i e ß l i c h a l l e r s e i n e r Teile ist u r h e b e r r e c h t l i c h g e s c h ü t z t . J e d e V e r w e r t u n g a u ß e r h a l b d e r engen Grenzen des U r h e b e r r e c h t s g e s e t z e s ist ohne Z u s t i m m u n g des V e r l a g e s u n z u l ä s s i g u n d s t r a f b a r . Das gilt b e s o n d e r e f ü r V e r v i e l f ä l t i g u n g e n , Ü b e r s e t z u n g e n , M i k r o v e r f i l m u n g e n und die E i n s p e i c h e r u n g und V e r a r b e i t u n g in e l e k t r o n i s c h e n S y s t e m e n . © B. G. T e u b n e r S t u t t g a r t und L e i p z i g 1997 P r i n t e d in G e r m a n y D r u c k und B i n d u n g : D r u c k b a u s B e l t z , H e m s b a c h / B e r g s t r a ß e

PRA.EFATIO Secundi huius yoluminis prooemium conscribere cum in animo haberet, Hermannus Usener negotium susceptum in posterum distulerat, sperans fore, ut huic operi aliquando index rhetoricus plenus adderetur, nec multo post Dionysii recensionem absolutam diem supremum obiit. Ego vero, qui talem indicem incohaveram, Quintiliani edendi labore occupatus, postquam Sophoclis commentaria redintegranda et grammaticam noyi testament) explicandam fata fortasse minus arnica mihi obtulerunt, tamquam hircus stupens inter ervilia Dionysii indicem aliis conficiendum tradidi. lain, absolvisse totum se opus I. Failius discipulus rhetoricae graecae bene peritus cum in bellum abiret, mihi professus est. Abiit, periit neque quidquam inde ab illo momento de eo comperi. Deinde pace quae vocatur facta quantopere apud nos studia liberalia adflicta iacuerint, nemo expertus ignorabit. Itaque tanto demum temporis spatio interiecto factum est, ut a bibliopola rogatus ad praefationem scribendam accederem, idem bibliopola, ut saltern nominum locorumque index adderetur, benigne permisit, quo carere nemo potest. In editione libri de compositione verborum adhibiti sunt codices hi: 1. Ρ = Parisinus graec. 1741 saeculi, ut videtur, decimi, de quo post ea, quae Usener in praefatione voluminis prioris exposuerat, inprimis adeundus est Hugo Babe Mus. Ehenani n. s. v. LXVII337 sq.8) Liber est celeberrimus, pluri1) In indice scholarum Bonnensinm aestatis anni 1878 acutieeime egit de magno numero eonrm codicum, qui ex eino 1741 fluxeront. 2) Hunc librum quinquaginta annis antiquiorem, quam posuerat, atque ipsius Conetantini Porphyrogenneti inseu positum se putare interim Babeae mecum communicavit. Dion. Hftlicarn. YI, 2 [1S8I]

a

idem Pariolim com-

II

PRAEFATIO

bus manibus sed uno consilio scriptus, continens et alia et Aristotelis rhetoricam atque poeticam. In hoc codice Dionysii de compositione verborum libellus exstat inde a fol. 200* usque ad fol. 225 r . Exaratus videtur esse a duobus librariis, quorum alter nihil amplius scripsit quam fol. 200* quod satis mirum est, alter codicem absolvit, post Dionysium addens Demetrii de elocutione commentationem, Maximum περι άλυτων αντιθέσεων aliaque rhetorica minora, libro autem perfecto a glutinatore adnexum est Dionysii περί μιμήσεως fragmentum. Sed neseio an eum, qui folium 2 0 0 r scripsit, ipsum scripturae ductibus mutatis sequentia adiecisse rectius Henricus Omont iudicavit. 2. F = Florentinus bibliothecae Laurentianae plutei L1X codex XV saeculi duodecimi, de quo quae exposuit Us euer in voluminis prioris editione, hie non repetuntur. Satis igitur est adfirmasse hunc librum continere singularis cuiusdam Dionysii operum collectionis reliquias (nam libellus de Dinarcho, qui agmen claudit, nullo alio loco nobis est servatus) additis Philostrati vitis sophistarum, Callistrati descriptionibus, quinque orationibus Aristidis. Mutilus est duobus locis eaque damna iam ante annum 1269 p. C. η. acceperat, ut Usener 1.1. p. XI sq. demonstravit. Quo fit, ut libri de compositione verborum capita XXY inde a pagina 124, 2 μνστηρίοις μεν οϋν et XXVI in Florentino desiderentur. 3. Μ = codex Yenetus bibliothecae Marcianae 508, olim Bessarionis chartaceus saeculi XV, schedarum CCXIV, duabus constat partibus, quarum et scriptura et Charta ita diversa est, ut mero casu in unum volumen redactae esse videantur. In priore parte, quae continet fol. 1—156 v, somnium Scipionis cum Macrobii commentario et latine et graece ex Maximi Planudis metaphrasi aliaque leguntur, altera incipit a Δημητρίου τον φαληρέως περί έρμηνείαβ δ έστι περί φράσεως fol. 157 Γ , sequitur f. 174* Διονυσίου άλικαρνασέως περι σννϋέσεως ονομάτων, τοΰαύτοϋΔιονυσίου περι των εν ταϊς μελέταις πλημμελουμένων, deinde caput περί λόγων εξετάσεως et excerpta de imitatione, Διονυσίου άλικαρνασέως περι των Θουκυδίδου ιδιωμάτων, Μαξίμου

PRAEFATIO

III

περί άλύτων άντιϋέσεων, denique epistulae nonnullae adduntur fol. 2 1 1 T — 2 1 4 . 4. V = Parisinus graecus 1798 chartaceus, Francisci I regis nomine et signo ornatus, Angeli Vergetii antiquarii manu scriptus, in quo praeter commentarium de compositione verborum nihil inest. Idem vir doctus praeterea scripserat Colbertinos olim, nunc Parisinos 1797 et 1799, de quibus adeundus est Usener in illius programmatis p. XII. Yergetii codices iam ab Henrico Stephano adhibitos esse Usener demonstravit. Quibus testibus accedit epitoma libri de compositione verborum (E), cuius de codicibus suo loco agendum erit. Hanc epitomam iam quarto vel quinto p. C. saeculo emissam esse Hanovius coniecit, quo tamen tempore quicumque librum de compositione verborum adferunt pleno opere usi sunt, itaque liberaliorem Hanovium fuisse Usener recte monuit (programmatis sui p. VIII adn. 7). Haec brevior forma aliquando videtur adumbrata esse, ut corpori Hermogeniano adderetur; quod quo tempore factum sit, ignorare me fateor. His igitur artis instrumentis instructi, cum non sint eiusdem pretii, quomodo textum scriptoris recensebimus? Tria omnino esse genera exemplorum, quibus Dionysii Halicarnasei libri rhetorici et critici coniuncti ad banc aetatem pervenerunt, Usener 1. 1. docuit, primo generi Parisinum adscripsit, secundo Florentinum. Hos inter duos libros quae ratio intercedat, si quaerimus, difficile non est respondere, peculiarem utroque exhiberi textus recensionem eamque ita diversam, ut propriae editionis arte et consilio factae instar habenda sit. Adi apparatum criticum: videbis quantum sit discrimen in singulis verbis, interpolationibus 1 ), lacunis, 1) Pag. 16, 3 Usener edidit τοιαντά έστι τά πριάπεια λεγόμενα ταντί" Ού βέβηλος, ώ τελέται τον νέον Διονύσου κτλ. Libri quidem miro modo inter se discrepant, quoniam in Parisino est τοιαντά έστι τά πριάπεια, Διφίλεια λεγόμενα, ταντί κτλ., at in Florentino τοιαϋτά έστι τά πριάπεια, ύπό τίνων δ' Ι&υφάλλια λεγόμενα ταντί κτλ. Si Usenerum sequimur, duplici eoque plane divereo interpretamento locus inquinatus est, qua in re non tarn mira est diversitas interpretationis, quam a*

IV

PRAEFATIO

quae efficiunt, ut modo Florentinus modo Parisinus textum exhibeat singulis vel pluribus verbis pleniorem. Harum duarum recensionum in Yeneto itemque in Parisino Vergetii mixta sunt vestigia, cuius rei lepidum habes specimen p. 5, 12, ubi διαλεκτικάς in F, και λεκτικάς in Ρ, και διαλεκτικάς in MY legitur, confer praeterea quae p. 10, 5; p. 70, 9; p. 123, 14 adnotata sunt. Etsi autem duo illi libri recentiores longe minore intervallo a Ρ distant quam a P, tarnen non pauca habent cum F communia et lacunas explent, quae insunt in P, quo e genere gravissima sunt exempla p. 35, 2 sq.; p. 53, 14 sq. nec non inspicies quae ad p. 33, 1 7 ; p. 41, 12; p. 42, 18; p. 44, 13 in apparatu critico indicantur. Quibus exemplis hoc quoque demonstrator Μ et V inter se satis esse diversos. Quodsi ex Veneti (M) Stirpe provenisset etiam V, vix cum Ρ omisisset ταϊς αλλαις p. 4 1 , 1 2 , quod Μ commune habet cum F, neque Μ e familia V ortus esse potest propter earn discrepantiam, quae p. 53, 1 4 ; p. 33, 17 observatur. Utilis est lectionis varietas p. 43, 10, quam plenam propono: F: nfj δέ διαφέρει ταϋτα αλλήλων, κατά τον οίκεΐον καιρόν έρώ. Ρ: τ»? δέ διαφέρει ταϋτα, κατά τον οίκεΐον καιρόν έρώ. MV: nfj δέ διαφέρουσιν αλλήλων, ταϋτα κατά τον οίκεΐον καιρόν έρώ. Patet autem ex apparatu nostro etiam artiore quam Μ vinculo Vergetii codicem (V) cum Ρ esse coniunctum, tamen quod utraque glossa in textum recepta est. Nisi forte Usener putavit ΔιφΙλια (quod traditur) ex νττό τίνων δ' Ι&υφάλλια esse corruptum, sed metrum nostro simile a Diphilo in comoediis adhibitum esse metrici scriptores testantur, iidem metrum Choerilium etiam Diphilium esse appellatum (y. Fr. Marx, Plautus Rudens p. 257 sq.); itaque huins poetae nomen metricis doctoribus notum fuit. De veterum nomenclatione metrica non omnia scirnus, possis igitur Parisinum ex Florentino supplere sic: τοιαντά έστι τά πριάπεια, ΔιφΙλεια, ύπό τίνων δ' Ί&υφάλλια λεγόμενα ravel κτλ. tum, quod in altera recensione Διψίλεια, in altera ύπό τίνων δ' Ιΰνφάλλια omiseum est, ex homoeoteleuto explicatur. Sed incerta res est.

PRAEFATIO

V

idem aliis locis cum M ( F ) conspirat contra P, quin etiam cum Μ conspirat contra Ρ et F, cum Ρ contra Μ et Ρ (p. 72, 7). Quae si deliberaveris omnia, vix negabis in Μ et Y adparere traditionem vetustam, cuius origo atque radix a Ρ et F diversa sit, eaque sententia eo quoque confirmatur, quod epitoma e libro provenit alio quidem sed in quo item recensionis Ρ et F mixta vestigia sunt; quo accedit, quod libros similiter mixtos iam rhetores veteres Hermogenis commentatores possederunt, qua de re infra adcuratius agetur. Sane mirum est, quod Yenetus Μ eosdem Dionysii libros continet quos P, nec solum continet, verum etiam ita scriptos, ut libro de compositione verborum excepto eundem textum exhibeant quem Ρ neque dubitari possit, quin ex Ρ fluxerint, id quod Usener programmatis 1.1. p. VIsq. exposuit. Prolixa igitur res est eaque digna videri posset, in quam summo studio inquireretur, si in Μ et V quidquam inesset, quod iuxta Ρ et F Dionysii textum iuvaret. Hoc autem simpliciter nego. Nam quae Usener 1.1. p. Xsq. protulit, ut in Μ principalem quandam alicuius pretii traditionem inesse demonstraret, ea omnia textui nihil addunt praeter τον πίνον p. 37, 16, quod tarnen in ipso Ρ olim exstitisse videtur neque Veneti maius est meritum quam quod super falsum illud TO πιϋανον corrector addidit πϊνος. Praeterea velim inspicias, quae Usener ad pag. 70, 3 adnotavit, quo de loco utcumque iudicabis, praeter F et Ρ epitomam adhibere sufficit, πούς autem, quod libri omnes testantur, vix erat delendum, nec mihi facile videtur iudicare, utrum τρίβραχνς πούς verum sit (sic Ρ) an τροχαίος πούς (sic F cum scholio άλλοι δέ χορεϊον αυτόν καλοΰσι) an χορείος (sic Usener cum epitoma, χορείος τρίβραχνς πους Μ V). Ea enim est lectionis varietas, ut putes aliquid, quod cum trita et accepta nomenclatione metrica pugnabat, ita expulsum esse, ut aliud, quod commune omnibusque notum erat, substitueretur; quae si vera est suspicio, potius τροχαίος πούς cum Florentino restituemus. Hephaestio quidem, cuius magna apud posteriores auctoritas fuit, tribrachyn χορεϊον vocavit, sed eundem pedem ab aliis τροχαϊον esse dictum bene scimus.

VI

PRAEFATIO

Itaque per se non potest esse mirum, si Dionysius quoque tribrachyn τροχαϊον appellavit, tarnen molestum est, quod paullo antea (p. 69, 12) τροχαϊον constare dixerat ex longa et brevi syllaba. Quid igitur? Num modum excedit, si postea tribrachyn tractans addit, a q u i b u s d a m esse eum τροχαϊον appellatum? Ecce enim p. 93, 16 ipse Dionysius iterum tribrachyn τροχαϊον vocavit, quem locum Sauppius inmerito corrigere voluit neque eum ipse Usener secutus est. Haec si recte disputata sunt, etiam p. 70, 3 ad Florentini auctoritatem nos adplicabimus. Quae cum ita sint, Μ et V fortasse ne adhibendi quidem erant, ubi F et Ρ et epitoma suppetebant. Sed Florentini Parisinique dissensum magnas edentibus parere difficultates Usener iam in praefatione voluminis prioris (pag. XXXYIII) observaverat, quae ut solverentur, quam normam sequendam esse putaret, in volumine secundo expositurus erat. Quod quoniam facere non potuit, nos docere temptabimus. Primum igitur duarum illarum libri de compositione editionum quae fuerint antiquis temporibus fata, quatenus id fieri potest, enucleandumst. Itaque proficiscendum nobis est a Laeharis rhetoris fragmento quodam, quod Graevenus in Hermae voluminis XXX p. 291 sq. edidit, cuius memoriam si in Useneri editione frustra quaeres, mea potius culpa est. Etenim si Usener, qui tunc temporis, cum libri de compositione editionem parabat, dudum rhetoricae graecae studio relicto alia sequi inceperat, Giraeveni de Lachare commentationem non animadvertit, mirum esse non potest, ego vero animadvertere debui. Scilicet in illo Hermae volumine Graevenus Laeharis sophistae de rhythmo oratorio amplius quoddam fragmentum expressit e codice bibliothecae Nationalis Parisinae Suppl. gr. 670 petitum, idcirco notabile, quia Lachares totum locum ex libri de compositione verborum capite XVILL (editionis p. 74, 9—77, 1; p. 77, 14—79, l ) suae disputationi inseruit. Quae excerpta ad Dionysii textum constituendum paene nihil valent, ad operis fortunam accuratius cognoscendam multum. Primum igitur eas Laeharis lectiones, quae ab Useneri textu diversae

PRAEFATIO

VII

sunt, hie adnotabo: p. 74, 9 τί ούχ L (=» Lachares) — αν om L — 15 εστί L — πεποίηκεν L — 17 προηγορουμένοι L — σπονδεϊοι κώλου οΐδε πόδες L — 18/19 ο δέ μετ' αυτόν L — 19 κριτικός, πάντες L — ρ. 75, 1 αξιωματικοί] αξιώματος μετέχοντες L — πρώτον αύτοϋ κώλον L — διά τοϋτο L — 4 κριτικόν L — 5 τελειοϋτε L — 6 ώστε L — 7 τε om L — 8 δη om L — 9 των om L — 10 κριτικού L — 11 και τρίτον usque ad 12 άνάπαιστον om L — 14 ευγενές] ενανθές L — γέγονε L — 15 και κατά πλείστα έστι παρά Θουκυδίδονς (sic) L — 16 τά om L — ώστε L — 17 ώς ora L(!) —18 ταυ την εν τινι L —18/19 ποτε άλλω] ρν&μώ L — 19 είναι om L — 20 äv om L — μη om L — 21 ρυθμών; καΐ γάρ τών πάνυ L — ρ. 76,1 φανερών] θαυμαστών L — εστίν, f j L — 2 αρχήν οϋτως· ίργων L — 3 τους προσήκοντάς φησιν L — 5 ε'ισι & L — 6 ΰποβάκχειος L — 8/9 έτι τροχαλονς L — 9 και ταχείς] οϋτε τραχειών L — άναβεβλημένης L.— 10 άποδιδόναι προσήκει τους λόγους L — 11 1\η]αΰός c lit Ρ 10 εΊΙτρισις F I τάλί' έφιξής F: τ&ΧΧα ίξ,ής PM,V 12 αντ[α] c ras Ρ | αυννφαγχεν F, Ε Ρ βνννφαγγε Μ: αννύφανεν V 13 μεγαλοπρεπέστερα Ε 14 πάντων] τούτων V | όνομάτων EF: όνό1 ματα P M V 16 προ&οη,ώρ Μ προ&ηνωρ F [ χΧονίοατε'sic Ρ: χΧόνιός τε ceteri 17 πετριεβααν Υ 19 ενρνχωρον M V 20 αρμ' F 21 έΧεωνον Μ | είχον Ρ | ijd' F οΓ«ϊ' Μ IS' V 22 ένχτήμενον F 5*

68

ΔΙΟΝΤΣΙΟΐ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΕίϊΣ

έν είδόβι λέγων ονκ οίομαι πλειόνων δ'εΐν παραδειγμάτων. απας γάρ έβτιν δ κατάλογος αντώ τοιούτος και πολ\λά αλλα, έν οίς άναγκαβ&εις ονόματα λαμβά-104 νειν ο ν καλά τήν φύβιν ετέροις αυτά κοβμεΐ καλοΐς 5 και λύει την εκείνων δνόχέρειαν τι] τούτων ενμορφία. xal περί μεν τούτων αλις. 17 Έπει de και τους ρν&μονς έφην ον μικράν μοϊραν εχειν της αξιωματικής και μεγαλοπρεπούς βνν&έβεως, ίνα μηδείς εΙκη με δόξτ] λέγειν ρυ&μονς και μέτρα ίο μονβικης οικεία θεωρίας εις ου ρν&μικήν ονά' εμμετρον είβάγοντα διάλεκτον, άποδώβω και τον νπϊρ τούτων λόγον. έχει δ' όντως' Παν όνομα και ρήμα και 'άλλο μόριον λέξεως, δ τι μή μονοβύλλαβόν έβτιν, έν ρυ&μώ τινι λέγεται' το δ' 15 αυτό καλώ πόδα και ρν&μόν. διβνλλάβον μεν ούν λέξεως διαφοραϊ τρεις, η γάρ \ έξ αμφοτέρων εβται 105 βραχειών η εξ αμφοτέρων μακρών -η της μεν βραχείας, της δ£ μακράς, τον δε τρίτον τούτον ρν&μον διττός δ τρόπος' δ μέν τις άπο βραχείας αρχόμενος και λη20 γων εις μακράν, δ δ' από μακράς και λήγων είς βραχεϊαν. δ μεν ονν βραχνβύλλαβος ηγεμών τε και πνρ21 as respicit Hermogenes Λ. ιό: I 12 ρ 293, 7 W. cf Syrianua ρ 69, 3R. et scholiasta Walzii t VII ρ 893, 3—11, Quintilianus IX 4, 87 sq 1 είδώαει Ρ είοδόαι F | οίομαι] όί F 2 γάρ om V | post κατάλ. uestigium erasi ίβτιν seruat Ρ | αντο] αυτών libri. μεστός τοιούτων ci Reiskius 3 άν(αν)χαα&εΙ$ Ρ | [δνο]ματα c lit Μ 6 alls F 7 xai om V 8 μεγαλοπρεπούς F ι d-έΰίως Ε 9 μηδεϊς E F : μη ν,ί (και Μ2) τις Ρ Μ μη μέ τις V ΐΐκψ FP I με om Ρ MV 10 εΐΰον F sis ο ντε Ρ 12 ΐχει*' ex ί%Βΐν·> Ρ I ds PMV 13 xal ρήμα om Ρ | δ Ε 14 τω δ' αν τω χαλώι F 15 ονν om F 16 τέβααρες Ε 17 βραχέων FM 18 τούτον δε τον τρίτον F | τριττον Ρ Μ | τούτου τον ρ. V 19 et 20 Χήγον F 20 Si Ρ MY

ΠΕΡΙ ΣΤΝΘΕΣΕ&Σ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

69

ριχιος καλείται,, καί οντε μεγαλοπρεπής έβτιν ο ντε βεμνός' βχημα δ' αντοϋ τοιόνδε λε'γε δε βυ κατά πόδα νεόχντα μέλεα. ό δ' άμφοτέρας τάς βνλλαβάς μακράς έχων κεκληται μεν 6πονδεΐος, αξίωμα δε εχει μεγα καί βεμνότητα πολλι$ν' παράδειγμα δ' αντοϋ τόδε ποίαν δή& όρμάβω, τανταν fj κείναν, κείναν ι} τανταν; 106 6 δ' έκ βραχείας τε καί μακράς βνγκείμενος εάν μίν τήν ηγονμένην λάβη βραχεϊαν, ίαμβος καλείται, καϊ εβτιν ονχ άγεννης· ίάν δε από της μακράς αρχηται, τροχαίος, καί ε s PMV | ίέ] τε F | άοιδάν libri: λοιβάν a 11 άρχομένον Μ | άφώνου FM: αφωνον PV 12 δ'ιατε&εν τε F διό&εν τί με PMV | άγίαΐαι libri 13 πορεν&έντα' οί δε F: πορεν&έντες άοιδαν (-δάν Μ -δανί V) PMV I άρχόμενον] άρχαίοι μόνον F | Ι&τα Μ 15 λοιπών ειπείν] Χοιπον Μ | μοι F: μοι χρόνος PV μοι χρόνων Μ 16 αλλις Ρ 19 τών] τον Ρ | *αΙ] τε καϊ Ρ

ΠΕΡΙ ΣΤΝΘΕΣΕΩΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

107

προγεγενημένων, τεκμαιρόμενος δτι ακμάζοντες τε r\6av ές αύτ'ον άμφότεροι παραΰκενη | τη πάϋι], καΐ το 'άλλο Έλληνικον όρων ζννιβτάμενον προς έκατέρους, το μεν εύϋ·νς, το öh καΐ διανοούμενον. χίνηβις γαρ αυτή μεγίβτη δη τοις "Ελληβιν έγένετο 5 xal μέρει τινί των βαρβάρων, ώς δ' είπεΐν xal επί πλεϊβτον άν&ρώπων. τά γάρ προ αυτών χαί τά έτι παλαιότερα βαφως μεν ενρεϊν δια χρόνου πλή&ος αδύνατα ην' έκ δε τεκμηρίων, ων έπΐ μακρότατον βκοποϋντί μοι πιβτεϋβαι ξυμβαίνει, ού μεγάλα νο- ίο μίξω γενέβ%·αι ουτε κατά τους πολέμους ούτε ές ταλλα. φαίνεται γάρ ή νυν 'Ελλάς καλούμενη ού πάλαι βεβαίως οικουμένη, αλλά μεταναβτάϋεις τε ουβαι τά πρότερα καΐ ραδίως εκαΰτοι την εαυτών άπολείποντες βιαξόμενοι υπό τίνων αεί πλειόνων. ΐ5 της γάρ έμπορίας ουκ ονβης ούδ' έπιμιγνύντες άδεώς άλλήλοις οντε κατά γην οντε διά ϋ·αλάββης, νεμόμενοί τε τά εαυτών εκαβτοι οΰον άποξην καΐ περιουβίαν χρημάτων ουκ έχοντες ονδε γην φυτεν166 οντες, αδη\λον ον όποτε τις έπελ&ών xal άτειχίότων so αμα 'όντων 'άλλος άφαιρήβεται, της τε καθ·' ήμέραν άναγχαίου τροφής πανταχού αν ηγούμενοι έπικρατείν ού χαλεπώς ανίβταντο. 164

1 οτι] τε 8π V I τι om EP 2 ηβαν libri | εις EF | sig αύτον ήβαν Β 3 προς... 4 διανοούμενον om Ρ το μίν . . . Slav, om Μ 6 is PMV 7 πίείατον EF πίεΐβτων sic Ρ: πΐιίατων MV | aiτων EFP: αντοϋ MV | xal τά EFs: *al PMV ut t I ρ 356, 8 8 έρεϊν Ρ 9 άδννατον Μ | μαχρότιρον F 11 πολεμίους Ρ 12 τ' αΧΧα F: τά alia PMV | νϋν] ανν Ρ ίν V I ίλίαα* c ras F 15 άπολιπόντες F | del om F 16 ονάί Μ | έπιμιγννντιg &IX. (om άδεως) F 19 ούδί γην φντ. om F 21 της τϊ] της V 22 [ά]νηγόμενοι c ras F 23 άνίβτατο F άχανίαταντο Thuc

108

ΔΙΟΝΤΣΙΟΤ ΑΛΧΚΑΡΝΑΣΕίϊΣ αντη ή λέζις

οτι μεν ουκ Εχει λείας ου δ ε βνν-

εξεβμένας ακριβώς tag αρμονίας ονό' εβτιν εύεπής xal μαλακή καί λελη&ότως αλλά πολύ 5 εμφαίνει,

το

όλιΰ&άνονβα

αντίτνπον

και

τραχύ

xal οτι πανηγυρικής

κατά μικρόν

εφάπτεται

μεν

δ'

χάριτος,

ήττον

εΐβαει

παραντίχα θεωρήματα

άρχαϊκον

η

άγώνιβμα

6ύγχει\ται'.

χρηβάμενος

άνήρ

είς

έπΐ

μεταβαίνονβιν αύτίκα ξννέγραψε so τήν

την

τον

δμοίον

οτι έβτι, το

τίνα δ' εβτϊ τα 166 ούτος

απηνή

xal

βημανω'

γαρ εβται μικρά μεγάλων είναι δείγματα

μή χαλεπώς

xal

δμοίως

ή γραφή

αύβτηράν πεποίηκε την άρμονίαν, δι' ολίγων 15 ράδιον

ούδϊ

δε τι

δμολογήβαν τος,

έπιτερπής

μάλλον

άχούειν οίς

βτρνφνον

απαντας ούδεν δέομαι λέγειν άλλως

άκρόαβιν

'κτήμα

και

μϊν ί) θεατρικής

τε και αύτοϋ γ ε τον Συγγραφέως ίο εις

της ακοής

κάλλος, ως πρ6ς είδότας

αν&αδες έπιδείκννται τους εύπαιδεύτους

δια

τοϊς

τε και άκολον&ον

d-εωρίαν.

hv αρχή τω

!4ϋ·ηναΙος

ρήμα έφαρμοττόμενον

άρμονίαν'

ου γάρ προτάττεται

προβηγορικω διίβτηβιν

το

άζιολόγως

το β τον ξ κατά

11 Thucydides I 22, 4 1 αντη E F : αντη πάλιν P M V | βννιζΐνγμίνας E V 2 oi>Sh B F P Y I ϊβτιν F M | xal μαλακή B F M : om P V 3 όλια&άνονβα Ρ: 6λια&αίνονσα F M V 4 ά\λλα\ c ras F | xal τραχύ om E F | ατριψνον F 5 έμφαιναν. V 7 αν&άδες F | ώς • •. απαντας cf Kruegerus ad Dion historiogr ρ 259 8 άπαιδιντονςΥ 9 αντον TSF αντον Ε αντον τοντό γε P M V 10 έβτιν F ϊβται ci Kruegerus 11 6h Ρ Μ Υ 12 άκονειν om F I dvog F | s] rjs ci Herwerdenus | ίχον Β 1 20 άπολεΐόγιβμαι libri: corr Reiskius 21 βοί γε ήμίν φίλτατε libri: corr Wilamowitzius

ΠΡΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΝ ΓΕΜΙΝΟΝ

227

γέγραφα' Si δή Πλατωνική διάλεκτος βούλεται 2 μεν είναι και αν τη μίγμα έκατέρου των χαρακτήρων, τοϋ τε νψηλον xal Ιβχνοϋ, κα&άπερ εί'ρηταί μοι πρότερον πέφυκε δε ούχ δμοίως προς άμφοτε'ρονς τους χαρακτήρας ευτυχής, οταν μεν ούν την Ιδχνήν καϊ 3 αφελή καί άποίητον έπιτηδενη φράβιν, ίκτόπως ήδεΐά 6 εβτι καί φιλάν&ρωπος. κα&αρά τε γαρ άποχρώντως γίνεται καί διαυγής, ωςπερ τά διαφανέβτατα των ναμάτων, άκριβής τε και λεπτή παρ' ήντιν' ούν ετέραν 759 των τήν αυτήν διάλεκτον \ είργαβμένων, τήν τε κοινό- 4 τητα διώκει των όνομάτων και τήν βαφήνείαν άΰκεΐ ιι πάβης νπεριδοϋβα κατασκευής έπι&έτον δ τε πίνος δ τής αρχαιότητος ήρεμα αύτη καϊ λελη&ότως επιτρέχει ίλαρόν τέ τι και τε&ηλος και μεβτον ωρας άν&ος άναδίδωβι, και ωςπερ άπο των ευωδεβτάτων λειμώνων is αύρά τις ήδεία ί'ξ αυτής φέρεται, και οντε το λιγνρον εοικεν έμφαίνειν λάλον οντε το κομψον d-εατρικόν. οταν δ' εις τήν περιττολογίαν και το καλλιεπεΐν, ο 5 πολλάκις εΐ'ω&ε ποιεΐν, άμετρον δρμήν λάβη, πολλω 1—ρ 230,12 = de Demosthene c 6 — 7 ρ 136, 11—139, 20

12 πίνος ό ρύπος ήτοι δ ίπιχείμενος χνοϋς ώς ίπϊ μήλων xal άπίων xal όαμααχηνών scholion. cf supra ρ 37 t I 137 1 έγραψα Ρ | proxima usque ad ρ 230,12 ex libro de Demosthene (Δ dico) petita sunt non nullis ut facere Dionysius solet (cf Sadaeus ρ 16. 141 s) mutatis, unde Η Stephanus editionem principem (s) modo recte emendauit modo male interpolauit 2 μίγμα Δ: δείγμα (ex μείγμα) libri 3 και etiam Δ: xal τον Herwerdenus 4 d' Δ 6 έπιτηδενει MP I ήίεία] Ιδία Ρ 7 τε om Δ 8 ναμάτων Δ Β: βωμάτων libri 10 την] 3Ϊς την Δ β | χοινωτητα Ρ 1 12 νπεριδονΰα z / B s : υπεριδονΰαν Μ Ε Υ Ρ | πίνος libri: πίνος αντί] xal χνοϋς Δ β ex interpolatione cf scholion utrique loco adscriptum 13 avTfj om ΔΒ 14 ίΧαρόν M E Y P B : χΧοερόν ΔΒ \ τι om Ε 16 φέρεται Δ Β: εΐΰφέρεται libri 18 καΧΧιεπείν Δ'Α (i e codex Μ): κάλλιβτον ειπείν libri ν,άΙΙιον είπεΐν z/(uolg)a 15*

228

ΔΙΟΝΤΣΙΟΤ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΕ3Σ

χείρων εαυτής γίγνεται' και γάρ άηδεβτέρα xal χάχιον έλληνίζουβα xal παχύτερα φαίνεται· μελαίνει τε το βαφές χαι ξόφω ποιεϊ παραπλήβιον, ελχει τε μαχρον άποτείνονβα τον νουν, βυβτρέψαι δε δέον έν όλίγοις 5 όνόμαόιν έχχεϊται εις άπειροχάλους περιφράζεις, πλοϋ- 760 τον δνομάτων έπιδειχννμένη, ύπεριδοϋβα δε των κυρίων ονομάτων χάν τη χοινη χρηβει κειμένων τα πεποιημένα 6 ζητεί xal ζένα χαι αρχαιοπρεπή, μάλιβτα δε χειμάζεται περί τήν τροπιχην φράβιν πολλή μεν γάρ έν τοις ίο έπιϋ-έτοις, άκαιρος δ' έν ταϊς μετωνυμίαις, βκληρά δε xal ον βφξονβα τήν άναλογίαν έν ταΐς μεταφοραϊς γίγνεται, αλληγορίας τε περιβάλλεται μακράς xal πολλάς οντε μέτρον έχούβας οντε καιρόν, βχήμαβί τε ποιητιχοϊς έβχάτην προββάλλονβιν άηδίαν, xal μάλιβτα 15 τοις Γοργιείοις άχαίρως xal μειραχιωδώς έναβρννεται" xal *πολύς ό τελέτης έβτιν έν τοις τοιούτοις παρ' αύτω\ ως xal Δημήτριος 6 Φαληρεύς εί'ρηκέ πον χαϊ άλλοι βνχνοί' (ού γάρ έμος δ μν&ος'. 7 Μηδεϊς δέ με ταντα ήγείβ&ω λέγειν άπάβης χατα16 Demetrius Phal fr

18 Euripides fr 484 ρ 511 Nauck

1 (αυτή) ίαντής Herwerdenus. tu cf 1 1 326, 8 Sauppius Gott gel anz 1863 ρ 129 | xal yäpl xal Ρ | άηάεστέρα] άηδεβτέρα της ίτέρας Α β | κακ ίων M E V B 2 τε Α Hudsonus cf Sadaeus ρ 105: τε γάρ libri 3 re] τ' εις Kruegero auctore Herwerdenus, cf Sauppius 1 s 129 s 4 8h om A 5 χείται δ' ε lg A 6 έπιδεικννμίνη] έπιδεικνυμένη κενόν AB | di] τε A a I κυρίων] ιδίων Ε 7 δνομάτων om Α β \ καΐ ίν AB καΐ libri: corr Herwerdenus | κοιι>$] κοι Ε 9 γάρ om A 10 ακαινος Ε I äi iv Ρ Β | μετωννμίαις Α: ίπωνυμίαις libri 11 ταΐς βνμφοραΐς Ε 13 καιρόν] Kaivbv Ε 14 προβάΧΧουβιν Ρ 15 γοργείοις libri γοργίοις A: corr Herwerdenus | έναμβρννεται Ε ίναβρνεται Υ 16 ποίνς δ τελετής libri Λοίντέίειά τις AB. cf Meinekius anal Alex ρ 343 | ierlv om A (non s) 18 βνχνοί libri: αυχνοί πρότερον A Sylburgius 19 ήγεϊα&ω Β

ΠΡΟΣ ΠΟΜΓΠΠΟΝ ΓΕΜΙΝΟΝ 761 γινώΰκοντα

229 Afjlfcaj

της έγκαταβκεύου καΐ έζηλλαγμένης

Tj χέχρηται

Πλάτων

(μη γάρ

οϋτω

βκαιος

γενοίμην

ωςτε ταύτην την δόζαν περί ανδρός τηλικοντον έπεί

πολλά

xal

περί

πολλών

οίδα

μεγάλα

μαβτά χαϊ άπο της άκρας δυνάμεως αυτού'

αλλ'

τοιαύτα τάνειν,

έχεΐνο

ένδείί,αβ&αι

αμαρτήματα χαϊ χειρών

άμείνων,

χοϋϋαν

οταν fi]v

βουλόμενον,

αυτός

μεν άποίητον

είναι χατεβχεναβμένην

ούδεν

βραχύ

η κομιδη

εγώ δε ήξίουν

λάχ&αι παβαν ίπιτίμηβιν. γενόμενοι

πάντες

δεΐ με λέγειν, 762 πρότατον)' 'όνομα ί&ετ

xal

τά

δ} άμω-

εΐβφέρη'

η γαρ

τι και ουκ

τηλικοντον

άξιον

άνδρα πεφυ- 8

ταύτά γαρ οΐ τε κατ αύτον 15

έπιτιμωβιν, αύτος

οταν

μαχρω δε

xal ακριβή