شوهر آهو خانم [پنجم ed.]

Table of contents :
معرّفی
فصل 1
فصل 2
فصل 3
فصل 4
فصل 5
فصل 6
فصل 7
فصل 8
فصل 9
فصل 10
فصل 11
فصل 12
فصل 13
فصل 14
فصل 15
فصل 16
فصل 17
فصل 18

Citation preview

‫ﻣﻤﺰﻑی‬ ‫ﻣﻮﺷﻪ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﺍﻡیﺭ کﺏیﺭ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ‬ ‫ﺍﺳﺖکﻩ چﺍﺏ پﻧﺠﻢ کﺗﺎﺏ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎﻧﻢ‬ ‫ﺭﺍ کﻩ ﺯیﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺼﻒ ﺑﻄﺒﻊ ﺭﺱیﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺰﺍیﺍی ﺏیﺷﺘﺮی ﺑﺨﻮﺍ ﻧﻨﺪگﺍﻥ ﺗﻘﺪیﻡ ﻡیﺩﺍﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺍیﻥ کﺗﺎﺏ چﻧﺎ ﻥکﻩ ﻫﻤﻪ ﻡیﺩﺍ ﻧﻨﺪ پﺱ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ‬ ‫کﻭﺋﺎﻩی کﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻤﺎﺭ ﺁﻥگﺫﺷﺖ ﺗﻮﺍﻧﺖ ﺩﺭ‬ ‫ﺍﺩﺑﺸﺎﺕکﺷﻮﺭﻣﺎ‪ ،‬ﺩﺭﻡیﺍﻥ ﻣﺮﺩﻡ ‪ 9‬ﻣﺤﺎﻓﻠﺎﺩﺏ ‪-‬‬ ‫ﺩﻭﺳﺖ ﺟﺎی ﺑﺰﺭگی ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ کﻧﺪ‬ ‫ﺑﻄﻮﺭیکﻩ ﺩﺭﺍ ﻧﺪﻟﻪ ﻣﺬﺕی ﻧﺴﺨﻬﻬﺎیﺁﻥ ﻧﺎیﺍﺏ‬ ‫ﺷﺪ ﻭﻗﺒﻞ ﺍﺯﺁﻥکﻩ یکﺳﺎﻝ ﺍﺯﺍ ﻧﺘﻌﺎﺭﺁﻥ ﺑﻌﺬﺭﻩ‬ ‫ﺏچﺍپ ﺩﻭﻡ ﺭﺱیﺩ ﻭﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﻫﻤﺴﺴﺎﻟﻪ ﺗﺠﺪیﺩ‬ ‫چﺍﺏ ﺷﺪ •‬ ‫گﻭﺍیﻥکﻩ ﻫﻨﻮﺯﺯﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺩﺍﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺵیﻡ ﻧﻘﺪ کﺍﻣﻞی ﺍﺯ کﺗﺎﺏ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﻝیکﻧﺒﺮﺍی ﻣﻌﺰﻑیﻭﺍ ‪ E‬ﻉ‪ ،‬ﻣﺨﺘﺼﺮیﺍﺯﺁﻥچﻩ‬ ‫ﺭﺍ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺻﺎﺣﺒﻨﻈﺮﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍیﻥ ﺍﺛﺮ گﻓﺘﻬﺎ ﻧﺪ‬ ‫ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺍ ﻧﻨﺪگﺍﻥ ﻡیگﺫﺭﺍ ﻥیﻡ ‪:‬‬ ‫ﺁﻗﺎی ﻧﺠﻒ ﺩﺭ یﺍ ﺑﻨﺪﺭی ﺩﺭﻣﺠﻨﺴﺨﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺩﻭ ﺍﺯﺩﻫﻢ ﺷﻤﺎﺭﻩ ‪ ۸‬ﺁﺫﺭﻣﺎ ﻩ ‪) ۰‬؟ ‪ ۱‬چﻥیﻥ ﻡیﻧﻮیﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻧﻮیﺳﻨﺪ‪ .‬ﺩﺭ ﺍیﻧﺪﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺯﺯﻧﺪگی ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﺩی ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻣﺎژﺭﺍﺩی ﻋﻢیﺕی‬ ‫ﺑﺪیﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭﺻﺤﻨﻪ‪.‬ﻫﺎگی‬

‫‪• ۲‬‬

‫یﺭﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖکﻩ ﺍﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺏیﺍﺩﺻﺤﻨﻬﻬﺎی ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺎ ﻟﺰﺍﻻ‬

‫گﺍ ‪۲‬‬

‫ﻭﺗﻮﻟﺴﺘﻮی ﻡیﺍ ﻧﺪﺍﺯﺩ ‪ -‬ﻭﺍیﻥ ﻧﺨﺴﺖیﻥ ﺑﺎﺭﺍﺳﺖکﻩیﻟﺚ کﻧﺎﺏ ﻓﺎﺭی ﺑﻬﻤﻦ ﺟﺮﺷﺖ‬ ‫چﻥیﻧﻖیﺍﺱی ﺭﺍ ﻡیﺩﻫﺪ ‪.‬‬ ‫ﻋﻞیﻣﺤﺸﺪﺍ ﻓﻐﺎ ﻥی ﺩﺭ »ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻢیﺩﻫﺪ کﻩ ﻧﻮیﺳﻨﺪﻫﺎیﺳﺘﺖیﺯﺏیﻥ‬ ‫کﻫﺤﺮکﺗﺰﻧﻮﻣﺮﺩ ﻭکﻭﺩﺍ ﻭﺣﺶیﺱگ ﻭگﺭ ﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﺨﻮ ﺏی ﻡیﺏیﻧﺪ ‪ .‬ﺍﺯﺍﺧﺘﻻﻓﺎﺕ‬ ‫ﺁﺱیﺍ ﺑﺎﻥ ﻭ ﻧﺎ ﻧﻮﺍ ﺗﺎﺩﻋﻮﺍی ﺩﻭﻗﻮﻭ ﻭ کﺗﻻ&ﺭی ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﻡیﻧﻮﺍﻧﺪ‬ ‫چﻧﺎﻥ ﺗﻮﺹیﻑکﻧﺪ کﻩ ﺧﻮﺍ ﻧﻨﺪﻩ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ پیﺵ چﺷﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﺠﻢ ﺑﺐیﻧﺪ ‪ .‬ﺍﺯﺍﺭﺍﺭ‬ ‫ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻋﻮﺍﻟﻢکﻭﺩکﻥ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭﺩ ‪ .‬ﺩﺭﻣﺮ گﻭﺷﻬﺎﺯ ﺯﻧﺪ گی ﻡیﻧﻮﺍﻧﺪﺫیﺑﺎ گیﺩﺍ ﺑﺐیﻧﺪ‬

‫ﺍﻟﻒ‬

‫ﻭﺁﻧﺎ ﺑﺎﻗﺪﺭﺗﺘﻤﺎﻣﺴﺘﺎ یﺵکﻧﺪ ‪ .‬ﺁﺩﻣﻬﺎیﺍﻭ ﺁﺩﻣﻬﺎ گیﻭﺍﻗﻢیﻫﺴﺘﻨﺪکﻫﺪﺭﻫﺮ کﺟﺎی‬ ‫ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ پیﺩﺍﺷﻮﻧﺪ ﻭ گﻭﺷﻬﺎی ﺍﺯ ﺷﺨﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺷﻮﺩ ‪ ،‬ﺍیﻥ گﻭﺷﻪ ﺑﺎ‬ ‫گﻭﺷﻬﻬﺎی ﺩیگﺭکﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎی ﺩیگﺭ ﺩیﺩﻫﺎیﻡ چﻧﺎﻥ ﺟﻔﺖ ﻡیﺷﻮﺩکﻩ ﺍﺯﻣﺠﻤﻮﻉ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺩﻡ&ﻣﻞ ﻭﺻﺢیﺡ پﺩیﺩﻡیﺁیﺩ ‪ .‬ﺑﻌﻻﻭﻩ ﺍﻭ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﺪﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﺧﻮﺑﻮﺑﺪ‪،‬‬ ‫چﻧﺎ ﻥکﻩ ﺵیﻭ‪ :‬ﻧﻮیﺳﻨﺪ گﺍﻥ ژﻣﺎ ﻧﺶیﻝ ﺍﺳﺖ ‪ ،‬ﺗﻘﺲیﻣﻦیکﻧﺪ ! ﺣﺖیکﺱیکﻩ ﻣﺮﺕککﺏ‬ ‫کﺭیﺷﺐیﻩ ﺑﻬﺠﻨﺎیﺕ ﻡیﺷﻮﺩ ﻫﻢچﻧﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻕی ﻡیﻣﺎ ﻧﺪ ﻭ ﻧﻮیﺳﻨﺪﻩ ﻣﺨﺒﺘﺨﻮﺩﺭﺍ‬ ‫ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭیﺥ ﻧﻢیﺩﺍﺭﺩ ‪.‬‬ ‫ﺁﻗﺎی ﻩ کﺗﺮ ﺱیﺭﻭﺱ پﺭﻫﺎﻡ ﺩﺭﻣﺠﻦ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎیکﺗﺎﺏ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺩﻫﻢ ﺳﺎﻝچﻫﺎ ﺭﻡ ﺩیﻣﺎﻩ ‪: ۱۳۴۰‬‬ ‫ییﻩییچ گﻣﺎﻥ‪ ،‬ﺑﺰﺭگﺗﺮیﻥ ژﻣﺎﻧﺰ ﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺩ‪-‬یﺑﻮ ﺟﻮﺩﺁ ﻣﺪﻩ ﻭ( ﺑﺎ ﻕیﺩﺍﺣﺖیﺍﻁ)‬ ‫ﺗﻮﺍ ﻧﺎﺗﺮیﻧﺪﺍﺱ‪:‬ﺍﻥ ﻧﻮیﺳﺎ یﺭﺍ ﻥی ‪ ،‬ﺩﺭﺳﺘﻬﻤﺎﻥ ﺍﺧﻈﻬﺎی کﻫﺎ ﺗﻈﺎﺭﺵ ﻧﻢیﺭﻓﺖ‪ ،‬پﺍ‬ ‫ﺑﻬﻢیﺩﺍﻥ ﻧﻬﺎﺩ‪.‬ﺍﺳﺖ‪ .‬ژﻣﺎﻥ»ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‪ ،‬ﻋﻞیﻣﺤﺘﺪﺍ ﻓﻨﺎ ﻥی‪ ،‬کﻩ ﻧﺨﺴﺖیﻥ ﺁﺛﺮﺍیﻥ‬ ‫ﻧﻮیﺳﻨﺪ‪:‬ﺗﺎﺯﻫﺮﺱیﺩ‪.‬ﺍﺳﺖ ‪ ،‬ﺧﻻ‪ ،‬ﺩیﺭیﻥ ﺭﻣﺎﻥ ﻓﺎﺩﺱی ﺭﺍ پﺭﻡیکﻧﺪ ‪ -‬ﺧﻻﻩ ﻋﻢیﻕی‬ ‫کﻩ ﺑﺎﻭﺟﻮﺩ»چﺷﻤﻬﺎیﺵ‪ ،‬ﺑﺰﺭ کﻩ ﻋﻠﻮی ﺗﺎ کﻧﻮﻥپﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ‪ .‬ﺍگﺭ ﻡ‪.‬ﺍ‪ .‬ﺑﻬﺂﺫیﻥ‬ ‫ژﻣﺎﻥ»ﺧﺎ ﻧﻮﺍﺩ‪ :‬ﺍﻡیﻧﺰﺍﺩگﺍﻥ‪ ،‬ﺭﺍ ﺑﻪپﺍیﺍﻥ ﻣﺒﺮﺳﺎ ﻧﺪ ﻭ یﺍﺗﻖیﻣﺪژﺱی ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺮ‬ ‫ﻭﺳﻮﺍیﺧﻮﺩ چیﺭﻫﻢیﺷﺪ ﻭﺭﻣﺎﻥ »ﺷﻬﺮ کﻏﺎﻥ‪ ،‬ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻡیکﺭﺩﺍ یﻧﺎ ﻓﺘﺨﺎﺭ ﻧﺺیﺏ‬ ‫ﺁﻧﺎﻧﻢیگﺷﺖ ‪ .‬ﺍﺗﺎ ﻋﻞیﻣﺤﺘﺪﺍ ﻓﻨﺎ ﻥی ﺑﺎﺍﻭﻝیﻥ ﺿﺮﺑﺎ ﺧﻮﺩ کﻭﻩی ﺩﺭﺩﻝ ﺍیﻥ ﺩژ‪:‬‬ ‫ژﺩﻓﻔﺮﻭﺩیﺧﻨﻪ ﻭﺍیﻧﺶکﻑکﻫﻦ ﺭﺍ یکﺑﺎﺭﻩ پﺭکﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ‪.‬‬ ‫»ﺷﻮﻫﺮ ﺁ ﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‪ ،‬ﺁگیﻧﺘﻤﺎﻣﻨﻤﺎی ﺍﺟﺘﻤﺎ ﻋﻤﺎﻭ ﺑﺤﻒیﻗﺘﺪﺍﺛﺮ‪:‬ﺍ ﻟﻤﻌﺎﺭﻑ‪:‬ﻝیﻡی‬ ‫ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻧﺪگی ﺩﻭﺭﺍ ﻥی کﻩ ﺑﺸﺘﺎﺏ ﺱپﺭی ﻡیﺷﻮﺩ ‪ .‬ﻫﺮﺍﻣﻞی ﻧﻮیﺳﻨﺪﻩ ﺩﺭﻧﺤﻮ‪:‬‬ ‫ﻥگﺍﺭﺵ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭﺣﺖی ﺩﺭﺗﻌﺐیﺭﺍﺕ پکﺭ ﻭ ﺏیﺷﻤﺎﺩ ﻭ ﺗﻮﺹیﻓﻬﺎی کﻭﺑﺎی ﺍﻭﻧﺴﺖ !‬ ‫ﻫﻨﺮ ﺑﺰﺭگ ﻭی ﺍیﻧﺖکﻩ ﺑﺎﺁﻓﺮﺑﺪﻥ ﺩ‪.‬ﻫﺎ ﺍﺷﺎﻥ ﺣﺖیﺕی ﻭ ﺑﻬﺠﻨﺒﺶ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻥ‬ ‫ﺻﺪﻫﺎ ﺣﺎﺩ‪:‬ﻩ ﻭﺍﻗﻢی‪ ،‬ﺍﺯیﻟﺚ ﺩﻭﺩﺍﻧﺨﺎﺵ ﺍﺟﺘﺒﺎ ﻉیپﺭﺩﻩ ﺑﺮ گﺭﻓﺘﻪ ﻭﺱیﺭﻭﺍﻕیﺁﻧﺮﺍ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺯیﺭﻭﺑﻬﺎ ﻭﺳﺎ یﻩ ﺭﻭﺷﻨﻬﺎ یﺵ‪ ،‬پﺩیﺩﺍﺭکﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎی ﺍیﻥکﻧﺎﺏ‬ ‫ﺳﺮگﺫﺷﺖ یﻝیﺍچﻧﺪﺗﻦ ﻭﺣﻮﺍﺩ ﺁﻧﻮﻗﺎ یﻉ ﺭﻭﺯﺍ ﻧﻪ یﻝیﺍ چﻧﺪﺷﻮﺭ ﻥیﺳﺖ ‪ ،‬ﺑﻞکﻩ‬ ‫ﺗﻤﺎﻡی ﺭﻭﺯ گﺍﺭ ﻣﺎ ﻭﻣﺎ ﺟﺮﺍیﺯﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻢچﻭﻥ ﺷﻂپﻫﻨﺎﻭﺭی ﺩﺭﺁﻥ ﺟﺎﺭیﺳﺘﻮﺍﻫﺖیﺗﺖ‬ ‫ﺍیﻧﺪﻣﺎﻥ ﺩﺭﻫﻢیﻥ ﺍﺳﺖ ! ﺩﺭﺍیﻥکﻫﻬﻢچﻭﻥ ﺁگیﻥ چﻫﺎﺭ ﺑﻌﺪی ﻝیﻡی ﺧﺼﻮﺹیﺍﺕ‬ ‫ﺑﺮ ﺟﺴﺘﺎ ﺭﻭﺯگﺍﺭ ﻣﺎﺭﺍ ﻣﻨﻊکﺱ ﺳﺎﺧﺘﻬﺎﺳﺖ ‪.‬‬ ‫ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻭ ﺭﻧﺠﻬﺎ ﺵی کﻩ ﺯﻧﺪگی ﺁﺩﻣﻬﺎی ﺍیﻥ ﺳﺮگﺫﺷﺖ ﺭﺍگﺭﺍ ﺑﺒﺎﺭ کﺭﺩ‪.‬‬ ‫ﺍﺳﺖ ﻏﻤﻬﺎﻭﺍﻓﺴﺮﺩﻩ گیﻫﺎی ﺍﻧﻔﺮﺍﺩی ﻭ ﺧﺼﻮﺹی ﻥیﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﺼﺎگﺏ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ چﻧﺪیﻥ‬ ‫ﻧﺴﻞ ﺍﺯ ﻭﺍﺩﺁﺩﻡی ﻭﺳﺨﺖیﻫﺎ ﻭﺩﻟﻬﺮ‪.‬ﻫﺎ ﻭﻧﺎ ﻣﺮﺍﺩیﻫﺎی یﻟﺜﺪﻭﺭﺍﻧﺎﺳﺖ ‪ ...‬ﺁﺩﻣﻬﺎی‬ ‫ﺏیﺷﻤﺎﺭ ﺍیﻧﺮﻣﺎﻥ ﺵگﺭﻑ ﻡیچیﺙ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ پﺭﺭﺩﺍﺧﺘﻪ ﺫﻫﻦ ﻧﻮیﺳﻨﺪﻫﻦیﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻢگی‬ ‫ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺎﺭﺝی ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻪگﻭﺷﺘﻮﺧﻮﻥ ﻭپیﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪ‪.‬ﺍ ﻧﺪ ‪ .‬ﺍیﻥ ﺟﺎﻧﻬﺎی‬ ‫پﺭﺁﺷﻮﺏ چﻧﺎﻥ ﺑﺎﻣﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﻭﻣﺎ ﻧﻮﺳﺎ ﻧﺪکﻩ چﻩ ﺑﺴﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺳﺮی ﻡیگیﺭیﻡ ‪،‬‬ ‫چﻭﻥ ﻡیچ چیﺯ ﻍیﺭﻋﺎﺩی ﻭﺧﺼﻮﺷﺎﺕ ﺧﺎﺭیﺍ ﻟﻌﺎﺩ‪ .‬ﺩﺭ ﺁﻧﻦیﺳﺖ ‪ .‬ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻤﺮﺍ‬ ‫ﺑﺎ‬

‫ﻡیﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﻫﺮﺧﺎ ﻧﻪ ﺍیﻧﻤﺮ ﺫﺩ ﺑﻮﻡ ﺩیﺩ‪،‬ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺱیﺩﻡیﺭﺍﻥ ﺩﺭﻫﺮ کﻭچﻫﻮ ﺑﺎﺯﺍﺭی‬ ‫ﺑﺎﻣﺎ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻡیﺷﻮﺩ ﻭﻫﻤﺎ یﻫﻬﺎ یﺷﺎﻥ ﻫﻤﺴﺎ ی‪ :‬ﺩیﻭﺍﺭ ﺑﺪیﻭﺍﺭ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻋﻈﻤﺖ &ﺭ‬ ‫ﻋﻞیﻣﺤﺘﺪﺍ ﻓﻐﺎ ﻥی ﺩﺭﻫﻢیﻧﺎﺳﺖ کﻩ ﺑﻠﺴﻨﻔﻮﻥی ﺟﺎﻭیﺩﺍﻥ ‪ ،‬یﻝ ﻧﺪﺍیپﺭﺷﻮﺭ ﺑﺸﺮی‬ ‫ﻭیﻟﺜﻔﺮ یﺍﺩ ﻋﺎﻟﻢگیﺭﺭﺍ ﺍﺯگﻟﻮی ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻋﺎﺩیﻃﻦیﻧﺎ ﻧﺪﺍﺯ کﺭﺩ‪.‬ﺍﺳﺖ‪.‬ﺍﺯﻫﻤﻬﻤﻬﻤﺘﺮ‬ ‫ﺍیﻥکﻩ »ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‪ ،‬ﺁکﻧﺪ‪.‬ﺍﺳﺖ ﺍﺯﻧﻤﻮﻧﻬﻬﺎیﻭﺍﻗﻢیﺯﻧﺎ ﺑﺮﺍ ﻥی‪ .‬ﺑﺮﺍیﻧﺨﺴﺘﻦ‬ ‫ﺑﺎﺭ ﺩﺭﺍﺩﺑﺘﺎﺕ ﻓﺎﺭﺱی ﺑﺎﺭگﺭﺍﻥی ﺭﺍکﻩ ﻗﺮﻧﻬﺎﺳﺖ ﺑﺮﺩﻭﺵ ﺯﻧﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ‪.‬ﺍﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﻢ‬ ‫ﺟﻮﺩﻭﺳﺘﻤﻤﺮﺩﺑﻬﺰﻥ ﺩﺭﻃﻮﻟﻨﺴﻠﻬﺎی گﺫﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻈﻠﻮﻡ؟ﺕ ﻭﺧﻮﺍﺭیﻭﺳﺮﺵکﺳﺖگی‬ ‫ﺍیﻧﻄﺒﻘﺎ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺩﺭﺩکﺵیﺩﻩ ﻧﻤﺎ ﺑﺎﻥگﺷﺘﻪ ﻭ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺗﺮیﻥ ﺯﺍﻭیﻩ ﻫﺎی ﺍیﻥ ﻧﻦگی‬ ‫ﺑﺸﺮی ﺑﺮﻣﻻﺷﺪﻫﺎﺳﺖ ‪ ...‬ﻗﺪﺭﺕ ﺏیﻥ ﻭﺍﺣﺎﻃﻪ ﺍﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﺣﺘﺎﺕ ﺁﺩﻡی ﻭﺭﺧﻨﻬﺎی‬ ‫کﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻧﻬﺎ کﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ چﻧﺎ ﻧﺴﺖکﻩ گﻭﻝی ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻫﻤﺎﻥ چﺑﺰ ﻫﺎگی‬ ‫ﻡیﺗﺮﺍﻭﺩکﻫﻮیﺗﻮﺹیﻑ ﻡیکﻧﺪ‪ .‬ﻣﻞ ﺍیﻥکﻩ ﺯﻧﺪ گیﺑﺎ ﻧﻮی ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ ﺁﺩﻡیﺍﻥ‬ ‫ﻭﺩﺭگﻧﻪ ﺣﻮﺍﺩﺍﺳﺖ‪ .‬ﻫﻢچﻭﻧﻨﺲیﻡیﺁﺭﺍﻡ ﻭﺳﺒﻻ ﺑﺮﻫﻤﻪ چیﺯ ﻭﻫﻤﻪکﻥ ﻡیگﺫﺭﺩ‬ ‫ﻭ ﺭﺍیﺣﻬﻬﺎی ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﺷﻦیﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺩ ﻡیگﻗﺪ ﻭﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻫﺘﺮیﻥ ﺯﻭﺍ ی{‬ ‫ﻭﺍﻋﻤﺎﻕ ﻫﺖی ﻡیپﺭﺍکﻧﺪ ‪ .‬ﺍﻭﺭﺍ ﺍﺷﺮﺍﻕی ﺑﺮﺧﺎ ﻃﺮﻫﺎﺳﺖکﻩ ﺍﺯ ﺣﺚ ﻧﻮیﺳﻨﺪ گﺍﻥ‬ ‫ﺗﺮﺩﺳﺖ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺑﺪﻭﺭﺍﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻟﺖی ﺁﻡیﺧﺘﻬﺎﺯکﺷﻔﻮﺍ ﻟﻬﺎﻡ ﻭ»یﻻﻩپﺍﺕی‪ ،،‬ﺍﺣﺴﺎﺱی‬ ‫کﻫﻬﻤﺸﺎ ﻏﺮﺍ ﻧﻪ ﻭﻫﻤﺼﻮﻑیﺍ ﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺠﺎ ﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯﺑﺮﺍ ﺑﺮ ﺩیﺩگﺍﻥ ﻭی ﺑﺮﻡیﺩﺍﺭﺩ ﻭ‬ ‫ﺁﻥگﺍﻩ چیﺯی کﻩ ﺑﻪ ﺱیﻻ(ﺏ ﺏیﺷﺘﺮ ﺷﺐیﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺏگﺭﺩﺵ ﺳﻨﺞیﺩﻩ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪ‪:‬‬ ‫ﻗﻠﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺻﻔﺤﺎﺕ &ﻏﺬ ﺟﺎﺭی ﻡیﺷﻮﺩ ‪ .‬ﺭﺍﺳﺖ ﺍﺳﺖکﻩ کﺑﻻ ﻧﻮیﺳﻨﺪگیکﻫﻨﻪ ﺍﻭ ‪،‬‬ ‫کﻩ ﺧﻮﺍ ﻧﻨﺪ‪ .‬ﺭﺍ ﺏیﺍﺩ ﺭﻣﺎﻧﻬﺎی ﺑﺎ ﻟﺰﺍﻻ ﻭﺍﺳﺘﺎ ﻧﺪﺍﻝ ﻭﺩیکﻧﺲ ﻭﻓﺎکﺭیﻭﺗﻮ ﺍﺳﺘﻮی‬ ‫ﻡیﺍ ﻧﺪﺍﺯﺩ‪ ،‬ﻧﻠﻤﺴﻦگیﻥیﺧﺎﺷﻮﺣﻖیﺧﺶکیﺩ‪.‬ﺍی ﺑﻪ ﺭ ﻭﺍﻧﺸﺎ‪ ،‬ﻭیﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪،‬ﺍ‪:‬ﺍ‬ ‫ﺍیﻥ ﻇﻤﻮﺻﻻﺑﺖ ﻧﻪ چﻧﺪﺍ ﻧﺴﺖ کﻩ ﺱیﻻﻻﺏ ﺍﻧﺪیﺷﻬﺎﺵ ﺩﺍ ﺩﺭﺧﻮﺩ ﻥگﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻏﻞیﺍﻥ‬ ‫ﺁﻧﺮﺍ ﻣﺎ ﻧﻌﺸﻮﺩ‪.‬ﻫﻢچﻥیﻧﺴﻮ ‪ 6‬ﺗﻌﺐیﺭ ﻧﺸﻮﺩ ﻭگﻣﺎﻥ ﻧﺮﻭﺩکﻩ ﻧﻮیﻧﺪﻩ ﺩﺭﺣﺎﻟﺠﺬ ﺑﻪ‬ ‫ﻭﺗﺬ‪ ،‬ﺍﻑ&ﺭﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﺭﻭی&ﻏﺬ ﺁﻭﺭﺩ‪.‬ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﻭﻝی ﺏیﺵگ ﻫﻤﻪ ﺗﺴﻠﻂ ﻭ ﺍﺣﺎﻃﻪ‬ ‫ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻣﺪیﻭﻥ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﻉیﻥیﺧﻮیﺍﺳﺖ ‪ .‬ﻥیﺭﻭی ﺍﻭ ﺯﺍگیﺩ‪ :‬ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻭﺗﺠﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻭﺗﺎگﻟﺎﺳﺖ ‪ .‬ﺍﺍﺩﺍﻧﺸﻊیﻥی ﻭﻭﺍﻗﻊ ﺏیﻧﺎ ﻧﻬﺎﺵ‪ ،‬کﻩ ﺑﻪ ﻣﻤﺎﺭﺳﺖ ﻭﻓﺮﺍﺳﺖ ﻓﺮﺍ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫چﻧﺎﻧﻘﻮﺍﻡ گﺭﻓﺘﻪ ﻭﺟﺎ ﺍﻗﺘﺎﺩﻩ ﻭ چﻧﺎﻥ پﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻠﻂیﻑ گﺷﺘﻪکﻩ گﻭﻝی یکﺳﺮﻩ‬ ‫ﺗﺒﺦیﺭ ﻭﺗﻘﻂیﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭﻫﻢ ﺍیﻥیﻻﻥ ﻭﺭﻭﺍ ﻥی ‪ ،‬ﺍیﻥ ﺍﻧﺒﻮﻩی ﻭ ﻓﺮﺍﻭﺍ ﻥی ‪،‬‬ ‫ﺍﺯﺍیﻧﺠﺎﺳﺖ ﻭﻥیﺯﻫﻢیﻧﺴﺖ کﻩ ﻧﻮیﺳﻨﺪﻩ پیﺍﻣﻬﺎی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶکﻡ‬ ‫ﻣﺎ ﻧﻨﺪی ﺩﺭ ﺍﺷﺎ ﻓﻪ ﺣﻮﺍﺩ ﻡیپیچﺩﻭﻩیچگﺍﻩ ﻧﻈﺮﺗﺎﺕ ﺧﺎﺵ ﻭیﺍ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺧﻮﺩ‪.‬ﺍ‬ ‫ﺳﺮیﺣﺎً ﻭﻣﺴﺘﻖیﻣﺎً ﺏیﺍﻥ ﻧﻢیکﻧﺪ ‪.‬‬ ‫ﺁﻗﺎیﺩکﺗﺮﻫﺠﻘﺪ ﻋﻞی ﺍﺳﻻﻡی ﻧﺪﻭﻥ ﺩﺭﻣﺠﺖ یﻓﻤﺎ ﺷﻤﺎﺭ ‪ 5‬یﺍﺯﺩﻫﻢ ﺳﺎﻝ چﻫﺎ ﺭﻡ ﺑﻬﻤﻨﻤﺎﻩ ‪: ۱۳۴۰‬‬

‫پﺳﺎﺯ ﺧﻮﺍ ﻧﺪﻥکﺗﺎﺏ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﻣﻦچﻭﻥ کﺱی ﻫﺴﺘﻢ کﻩ ﺧﻮﺍﺏ‬ ‫ﺵگﻓﺘﺂﻭﺭ ﺧﻮﺵیﺩیﺩ‪.‬ﺍﺳﺖ ﻭﻧﻢیﺗﻮﺍ ﻧﺪ ﺍﺯﺗﻌﺮیﻑ ﺁﻧﺒﺮﺍی ﺩیگﺭﺍﻥچﺷﻢ ﺏپﻭﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺍیﻧﺎﺛﺮﺩﺭﺳﺖ ﺯﻣﺎﻥیﻓﺮﺍ ﺩﺱیﺩﻩکﻩ ﻩیچکﺱ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺷﺮﺍ ﻧﺪﺍﺩ‪:‬ﻩ! ﺩﺭﺍیﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ‬

‫‪c‬‬

‫ﺟﻦگﻭﻧﻦگ ﻭﺩﺭ ﺑﺤﺒﻮﺣﺎ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎگی ﺍیﻧﻬﻤﻪ ﺫﻭﻗﻬﺎی ﻋﻞیﻝ ﻭﻗﻠﻤﻬﺎی ‪}:‬ﻝ • ﻭ‬ ‫ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺟﺎﺩﺍﺭﺩکﻩ ﺩﻫﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ چﻥیﻥکﻧﺎ ﺏی ﺍﺯ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ ‪ .‬ﻧﺎﻡ‬ ‫ﻋﻞیﻣﺤﺘﺪ ﺍﻓﻨﺎ ﻥیکﻩ ژﻣﺎﻥ ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻤﺮﺍ ﺩﺭ ‪ ۸۶۳‬ﺻﻨﺤﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻭﺑﺨﺮچﺧﻮﺩ‬ ‫ﻧﺸﺮﺩﺍﺩﻩ ﺗﺎ ﺳﻬﻤﺎﻩ پیﺵ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻮیﺳﻨﺪﻩ ﺏگﻭﺵ ﻡیچکﺱ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﺍکﻧﻮﻥ‬ ‫ﺍگﺭ ﺑﺨﻮﺍﻩیﻡ ﺑﺰﺭگﺗﺮیﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ پﺭﺩﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭی ﺭﺍ ﻧﺎﻡ ﺑﺒﺮیﻡ ﺏیگﻓﺖگﻭ‬ ‫ﺟﺰﻭیکﺳﺪیگﺭی ﻧﻢیﺗﻮﺍ ﻧﺪ ﺑﻮﺩ ‪.‬‬ ‫ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺩﺱیچﻭﻥگﺍﻭ گﻭﺳﺎﻟﻪ گﻣﺸﺪ‪.‬ﺍی ﺑﻮﺩکﻩ چﻧﺪگﺍﻩی ﺍﺯﺵیﺭﺩﺍﺩﻥ‬ ‫ﺑﺎﺯﺍیﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﺍیﻧﻞ ﺑﺎﺯچﻧﺎ ﻥکﻩ گﻭﻝی ﺑﺨﻬﺎﺷﺪﺍ ﺩﻡیﺩﺭ ﺑﺮﺍ ﺑﺮﺵ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻫﺎ ﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎﺩیﻫﺎی ﻟﺒﺮیﺯ ﺍﺯ ﺵیﺭ ﺳﻒیﺩکﻑکﺭﺩﻩ ﻭگﻭﺍﺭﺍ ﻋﺮﺿﻪکﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ‪ ...‬ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ‬ ‫ﺳﻔﻪ ﺍژﻝکﺗﺎﺏ‪ ،‬ﻟﺤﻨﺘﺎﺯ‪ :‬کﺍﻡ ﻭﺳﺮ ﺷﺎﺭی ﻭﻃﺮﺍﻭﺕ ﺁﻧﻤﺎﺭﺍ ﻡیﺩﺑﺎیﺩ‪ .‬ﻑکﺭﻫﺎ‬ ‫ﻭﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎی ﺭﻥگﺍﺭ ﻥگ پﺷﺖ ﺳﺮﻫﻤﻢیﺍ یﺩ ﺏیﺁﻥکﻩ ﺏیﻡ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪکﻩ ﺫﺥیﺭ‪ :‬ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫پپﺍ یﺍﻥ ﺩﺳﺪ‪ .‬ﺑﻨﻈﺮﻡیﺍ یﺩکﻩ ﻧﻮیﺳﻨﺪﻩ ﺳﺎﻟﻬﺎ پیﺵ ﺍﺯﺁﻏﺎﺯکﺭﺩﻥ کﻧﺎﺏ ‪ ،‬ﺗﻮﺷﻬﺎی‬ ‫ﻫﻦگﻓﺖ ﺑﺮﺍی ﺳﻔﺮیﺩﺭﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻬﺎﺳﺖ ﻭﺑﺎ ﺍﻃﻢیﻧﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﺩﻭ ﺑﺮﺍﻩ ﻡیﻧﻬﺪ ‪.‬‬ ‫ﺍگﺭﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍیﺗﺮﺍ ﺍﺱ‪:‬ﺷﻨﺎ کﻥیﻡ‪ ،‬ﺩیگﺭﻩیچکﺱ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﻩیﻡ یﺍ ﻓﺖکﻩ ﺑﺎ‬ ‫ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩیﻭﺍﻃﻒ ﻣﺎ ﺍﻩ\ ﻭکﻧﺎیﻩ ﻫﺎی ﻓﺎﺭﺱیﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮ‬ ‫ﺧﺎ ﻧﻢ ‪ ،‬ﺧﺰﺍ ﻧﻬﺎیﺍﺳﺖ ﺍﺯﺗﻤﺶیﻟﻬﺎ ﻭﺍﻁیﻓﻬﻬﺎ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻫﺎی ﻣﺬﻫﺐی ﻭ ﺁﺗﺎﻁیﺭی ﻭ‬ ‫ﺗﺎﺭیﺥی‪ .‬ﺁﻥچﻩ ﻣﺎیﻩ ﺗﺤﺴﺒﻦ ﻭ ﺍﻋﺠﺎﺏ ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺍﺣﺎﻁ ﺍﻭ ﺑﺮﺍیﻥ یﺍﺕ ﺑﻞکﻩ‬ ‫ﻃﺮﺯگﻧﺠﺎ ﻧﺪﻥ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ‪.‬‬ ‫ﻥیﺭﻭی ﺏیﻧﺸﻨﻮیﺳﻨﺪﻩ ﻫﺮﺍیﺁﻭﺭﺍﺳﺖ ! ﻥگﺍﻫﺶ چﻭﻥ ﻥگﺍ‪.‬ﻩ ﻋﻘﺎﺏ ' ﻧﻔﻮﺫ‬ ‫ﻡیکﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻬﺎ ﻥگﺍﻫﻬﺎی ﺟﺴﻢ ﻭﺭﻭ@ﻓﺮﻭ ﻡیﺭﻭﺩ ﻭﻃﻌﻤﻬﺨﻮﺩﺭﺍ ﺑﺮﻡی کیﺭﺩ‪ .‬ﺫﻫﻦ‬ ‫ﺍﻭﺏیﺩﺭﻥگیﺁﻥچﻫﺮﺍ ﺏچﺷﻤﺪیﺩ‪.‬ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺍﺟﺰﺍ‪ ،‬پﺭﺍ کﻧﺪ‪ :‬یﺍﺩﻫﺎ ﻭ ﺗﺨﺘﻠﻬﺎ ﻭ ﺍﺩﺭﺍکﻫﺎ‬ ‫پیﻭﻧﺪ ﻡیﺩﻫﺪ ‪ ،‬ﺱپﺳﻨﻮﺑﺖ ﺑﻪکﻟﺎﺕ ﻡیﺭﺳﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺫﻫﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻝ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﺟﺎی ﺩﻫﺪ ‪.‬‬ ‫ﺧﻻ»ﺻﻬﺂﻥکﻩ ﻭﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺪﻭﻥگﻓﺖگﻭﺩﺭﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱیﺷﺎﻩ&ﺭیﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻇﺮﺍﺩﺏی‪ ،‬ﻧﻮیﺩﺑﺨﺶ ﻭﺷﻮﺭﺍ ﻥگیﺯﻭﺩﻝگﺭﻡ کﻧﻨﺪ‪.‬ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻞکﻩ‬ ‫ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻁ ﺗﺎﺭیﺥی ﻭﺍﺟﺘﻤﺎﻉی ﻥیﺯﺩﺭﺣﺘﺨﻮﺩ ﺩﻝیﻝیﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻥکﻩ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﺍ ﻥی ﻧﺒﺎ یﺩ‬ ‫ﺍﻡیﺩ ﺑﺮ گﺭﻓﺖ‪ .‬ﺑﺰﻏﻤﺘﻠﺨﺎﻡیﻫﺎ ﻭﻓﺮﻭﻣﺎ ﻧﺪ گیﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮﻏﻢ ﺳﻤﻮﻡیکﻩ ﺩﺭﻫﻮﺍپﺭﺍ کﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺍﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮﺯ ﺍیﺭﺍﻧﻢیﺗﻮﺍ ﻧﺪ‪ ،‬ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻟﺤﻄﻬﺎیکﻩ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻢیﺭﻭﺩ‪ ،‬ﺵگﻓﺖیﻫﺎ گی‬ ‫ﺍﺯﺁﺳﺖیﻥ ﺏیﺭﻭﻧﺂﻭﺭﺩ ‪.‬‬ ‫کﺗﺎﺏ ﺑﺮ گﺯ یﺩ ‪ 5‬ﺳﺎﻝ‪ ( -‬ﻧﻘﻠﺎﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎ ﻣﻪ کیﻫﺎﻥ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻩ ‪ a۶۰‬چﻫﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ‪ ۲۳‬ﺍﺳﻔﻨﺪﻣﺎﻩ ‪) ۱۳۴۰‬‬

‫کﺗﺎ ییکﻩ ﺍیﻧﺚ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮگﺯیﺩ‪ :‬ﺳﺎﻝ ‪ ، ۱۳ € ۰‬ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺍﺳﺖ یﻝ ژﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگﻩ ﺍیﺭﺍﻥیﺍﺳﺖ کﻩ چﻧﺪﻣﺎﻩ ﻗﺒﻞ ﺑﺪﻭﻥ ﻩیچگﻭﻧﻪ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍ ﻭ‬ ‫ﺍﻋﻻﻡ ﻗﺒﻞیﺗﻮﺷﻂ ﻧﻮیﺳﻨﺪ‪:‬کﺗﺎﺏ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭیﺍﻓﺖ ‪ .‬ﻋﻞیﻣﺤﺸﺪ ﺍﻓﻨﺎ ﻥی ﻧﻮیﺳﻨﺪ‪ :‬ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯﺍ ﺷﻤﺎﺭ ﺍیﻥکﺗﺎﺏ گﻣﻨﺎﻡ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭکﺗﺎﺏ ﺍﻭ ﻥیﺯ ﺗﺎﻣﺖی‬

‫ﺩ‬

‫پﺳﺎﺯﺍ ﺷﻤﺎﺭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﻣﺎ ﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ یکی ﺩﻭﻣﺎﻩ پﺳﺎﺯ ﺍﻧﺸﺎﺭ کﺗﺎﺏ ﺑﻮﺩکﻩ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ‬ ‫ﻭکﺗﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻬﺸﺪﻧﺪ ﺷﺎﻩ&ﺭی ﺩﺭﺍﺩیﺷﺎﺕ ﻓﺎﺭﺱیﺑﻮﺟﻮﺩﺁﻣﺪﻫﺎﺳﺖ‪» .‬ﺷﻮﻫﺮ‬ ‫ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖیﻥ ژﻣﺎﻧﺎیﺭﺍ ﻥیﺍﺳﺖ کﻫﺪﺭ ﻧﺰﺩیﻟﺚ ﺑﻪ ‪ ۹۰۰‬ﺻﻔﺤﻬﻤﻨﺘﺸﺮﺷﺪﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﻭ ﺧﻮﺍ ﻧﻨﺪﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺍ ﻧﺪﻥ چﻧﺪ ﺻﻔﺤﻪ ﺍﺯ کﺗﺎﺏ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻡیکﻧﺪ کﻩ ﺩﺭیچﻩ ﺩﻥیﺍی‬ ‫ﺗﺎﺯ‪.‬ﺍی ﺑﺮﻭیﺵ گﺷﻮﺩﻩ ﻡیﺷﻮﺩ ‪ .‬ﺗﻬﺮﻣﺎ ﻧﺎﻥ ﺍیﻥکﺗﺎﺏ ﻫﻤﺸﺲیﻣﺎ ﻫﺎیﺁﺷﻨﺎ ﻭﻣﺮﺩﻡ‬ ‫کﻭچﻫﻮ'ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻧﺪ کﻫﺨﻮﺍ ﻧﻨﺪﻩ ﺑﻨﺎچﺍﺩﺧﻮﺩﺭﺍ ﺑﺎﻏﻤﻬﺎﻭﺷﺎﺩیﻫﺎ یﺷﺎﻥ ﺷﺮ یﻟﺚ ﻡیﺏیﻧﺪ ‪...‬‬ ‫ﺍ ﻧﺠﻤﻦکﺗﺎﺏ ﺍﺯ ﻡیﺍﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎ ﻧﻬﺎی ﻧﻮیﺳﻨﺪگﺍﻥ ﺍیﺭﺍﻥیکﻩ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺳﺎﻝ ‪۱۳6۰‬‬ ‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ‪» ،‬ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‪ ،‬ﺭﺍ کﻩ ﺏیﺷﺎﺯﺳﻬﻤﺎﻩ ﺍﺯﺍ ﻧﺘﺸﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﻢیگﺫﺭﺩ ‪،‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ یﻥ ژﻣﺎﻥ ﺍیﺭﺍﻥی ﺳﺎﻝ ﺷﻨﺎﺧﺖ ‪.‬‬ ‫ﺍ ﻧﻌﺎﺱ ‪ ۵‬ﺭﺧﺎ ﺭﺟﻪ ﺑﺰﺭگﺩﺍﺷﺖ ﺩﺍ ﻧﺶیﺍﺭ ﺩ ‪ ۱‬ﻧﺶگﺍﻩکیﻣﺒﺮیﺝ ﺍﺯﺍﺩییﺍﺕ ﻧﻮﻓﺎ ﺭﺱی‪.‬‬

‫ﺑﻮﻟﻦ ﻫﻔﺖگی ﺷﻤﺎﺭ‪ € ۰۱ :‬چﻫﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ‪ ۶‬ﺕیﺭﻣﺎﻩ ‪ ۱۳ € ۱‬ﺳﻨﺎﺭﺕکﺑﺮﺍی‬ ‫ﺍﻥگﻝیﺳﺘﺤﺘﻌﻨﻮﺍﻥ ﻓﻮﻕ ﺧﺒﺮﻡیﺩﻫﺪ ‪:‬‬ ‫»پیﺗﺮ ﺍیﻭﺩی‪،‬ﺩﺍ ﻧﺶیﺍﺭ ﺯﺑﺎﻧﻮﺍﺩ ﺑﺘﺎﺗﻔﺎﺩﺱیﺩﺭکیﻥگﺯ &ﻟﻢکیﻣﺒﺮیﺝ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬ ‫ﺑﻬﻦگﺍﻡ ﺳﺨﻦگﻓﺘﻦ ﺩﺩ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺍیﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻟﻨﺪﻥ ﺍﻫﺖیﺕ ﺗﺤﻮﻝ ﺗﺎﺯ‪.‬ﺍی ﺭﺍکﻩ ﺩﺭ‬ ‫ﺑﺘﺎﺕ[ﻓﺮیﻧﻨﺪ‪ :‬ﻓﺎﺭﺱیپﺩیﺩﺍﺭ ﺷﺪﻫﺎﺳﺖ ﺧﺎﻃﺮﻧﺸﺎﻥ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ‪ .‬ﺍیﻭﺩی‬ ‫ﺍﺩ‬ ‫کﻫﺲیﺭ ﺍﺩﺑﺘﺎﺕ ﻓﺎﺭﺱی ﺭﺍ ﺍﺯ ﻗﺮﻧﻨﻮﺯﺩﻫﻤﺘﺎﺯﻣﺎﻧﺤﺎﻝ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺩﺱی ﻗﺮﺍﺩ ﻡیﺩﺍﺩ‬ ‫گﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ‪ T‬ﻥکﻫﺘﺎ کﻧﻮﻧﻤﻘﺪﺍﺭﻋﻞیﻡی ﺍﺯﺍﺩ ﺑﺘﺎﺕ ﺧﺎﺭﺝیﺑﺰ ﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱی ﺗﺮﺟﻤﻬﺸﺪ‪.‬ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻭﻡیﺯﺍﻧﻨﺸﺮکﺗﺎﺏ ﻥیﺯ ﺩﺭ ﺍیﺭﺍﻥ ﺑﻪپﺍ ی‪ :‬ﺩﺭﺧﻮﺩ ﺗﻮ‪:‬ﻩی ﺩﺱیﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﺍیﻧﻬﻤﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺍ ﻓﺘﺸﺎﺭ ﺭﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭگﻩ »ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‪ ،‬ﺍﺛﺮ ﻋﻞیﻣﺤﺘﺪﺍ ﻓﻨﺎ ﻥی ﺩﺭ ﺳﻬﺘﺎﻣﺒﺮ ‪۱۹۶۱‬‬ ‫ﺍﺩ ﺷﺎﺕ ﻓﺎﺭﺱیﺍﺯﺭﺭ ‪T‬ﺷﺎﺭﺁﻓﺮیﻧﻨﺪﻩ ﻭﺍﺹیﻟﺴﺨﺖ ﻧﺎﺩﺍﺭﺑﻮﺩ ‪ .‬ﻭﻝیﺍکﻧﻮﻥ ﺑﺎﺍ ﻧﺘﺸﺎﺭ‬ ‫ﺭﻣﺎﻥ ﻋﻞیﻣﺤﺸﺪﺍ ﻓﻨﺎ ﻥی ﺍیﻧﺪﻭﺭﻩ ﺑﻬﺎیﺍﻥ ﺭﺱیﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﺗﺤﻮﻝ ﺗﺎﺯ‪.‬ﺍی ﺩﺭ ﺍﺩﺑﺘﺎﺕ‬ ‫ﺧﺘﻘﺎﻓﺎﺭﺱی پﺩیﺩﺁﻣﺪ‪.‬ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﺍیﻥکﺗﺎﺏ ﺩﺭﻣﺮ کﺷﻮﺭ ﺩیگﺭی ﻥیﺯکﻫﻤﻨﺘﺸﺮ ﻡیﺷﺪ‬ ‫ﺩﺩﺧﻮﺩ ﺗﻮﺟﻬﻢیﺑﻮﺩ ﻭﻝیکﻥ ﻧﺸﺮ ﺁﻧﺪﺭﺍیﺭﺍﻥ ﻧﺸﺎ ﻧﺜﺪیگﺭیﺍﺳﺖ ﺑﺮﻃﺮﺍﻭﺗﺎ ﻧﺪیﺷﻪ‪،‬‬ ‫ﺍﺩﺏ‪ ،‬ﻭﺫﻫﻦ ﺁ ﻓﺮیﻧﻨﺪ‪:‬ﺍیﺭﺍﻥی ‪ -‬ﺍیﻭﺭی ﺁﻥگﺍﻩ گﻓﺖ ‪ -‬ﺍیﻥژﻣﺎﻥ ﻧﻬﻬﻤﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥی‬ ‫ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺁﻥکﻩ ﺍﺯﻧﺒﻮﻍ ﺍیﺭﺍﻥی ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺑﺎﺭ گﺭﺍ ﺷﺪﺩی ﻡیﺗﺮﺍﻭﺩ ﺑﻞکﻩ ﺩﻝیﻝی ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮﺁ ﻥکﻩ ﺍیﺭﺍ ﻥیﺍﻥ ﻡیﺗﻮﺍ ﻧﻨﺪ ﺑﺰﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ پﺍﺳﺦی ﺑﺎﺩیﺍﺕ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ... ( .‬ﺩﺭ‬ ‫ﺍیﻧﺠﻠﺴﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺍیﺭﺍﻥکﻩ ﺩﺩﻣﺪﺭﺳﻪ ﺷﺮﻗﺸﻨﺎﺱیﻭﻣﻄﺎ ﻟﻌﺎﺗﺎ ﻓﺮﺑﻘﺎ گیﺩﺍ ﻥیگﺍﻩ‬ ‫ﻟﻨﺪﻥ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﺮﻕ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺑﺰﺭگی ﺍﻥگﻝیی‪ ،‬ﺩﺍﻧﺸﺠﻮیﺍﻥ ﺍﻥگﻝیﺱی‬ ‫ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱی‪ ،‬ﺩﺍ ﻧﺸﺠﻮیﺍﻥ ﺍیﺭﺍ ﻥی ﺩﺭ ﺩﺍ ﻧﺶگﺍﻩ ﻟﻨﺪﻥ ‪ ،‬ﻭ ﺍﻋﻨﺎی ﺍﻧﺠﻤﻨﺎیﺭﺍﻥ‬ ‫ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺘﺪ ‪.‬‬

‫ﻩ‬

‫ﻫﺪیﻩ ﺍﺯ ﺁﺏ گﺫﺷﺘﻬﺎی ﺗﻘﺪیﻡ ﺑﻤﺎﺩﺭﻡ‬ ‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﺭﺩ ﻫﺎ ‪ ،‬ﺩﺍﻏﺎ ‪ ،‬ﻣﺺیﺑﺘﺎ ﻭ‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻫﺠﺮﺍﻧﻬﺎیﺵ •‬ ‫ﻣﺮﻣﺎﻩ ‪ ۱۳۳۸‬ﺧﻮﺭﺵیﺩی‬ ‫ﻋﻞی ﻣﺤﺸﺪ ﺍﻓﻔﺎﻥی‬

‫پیﺭﺍ ﻧﻪ ﺳﺮﻡ ﻋﻖ ﺟﻮﺍ ﻥی ﺑﺮ ﺍﻓﺘﺎ ﺩ‬ ‫ﻭﺍﻥ ﺭﺍﺯکﻩ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺑﻨﻬﻔﺘﻢ ﺑﺪﺭ ﺍﻓﺘﺎ ﺩ‬ ‫ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﻍ ﺩﻟﻢ گﺷﺖ ﻫﻮﺍگیﺭ‬ ‫ﺍی ﺩیﺩﻩ ﻥگﻩ کﻥکﻩ ﺑﺪﺍﻡ کﻩ ﺩﺭﺍ ﻓﺘﺎﺩ‬

‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﻓﺼﻞیکﻡ‬ ‫ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻇﻬﺮیکی ﺍﺯﺭﻭﺯﻫﺎی ﺯﻫﺴﺘﺎﻧﺎﻝ ‪ ۱۳۱۳‬ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺁﻓﺘﺎﺏگﺭﻡ ﻭﺩﻝچﺏی کﻩ‬ ‫ﺗﻤﺎﻡ پیﺷﺎﺯﻇﻬﺮ ﺑﺮﺷﻬﺮ ﺯیﺑﺎیکﺭﻣﺎ ﻧﺸﺎﻩ ﻧﻮﺭ ﺍﻓﺸﺎ ﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ‪-‬ﻣﺎﺟﺖی ﻫﺮچﻫﺎﻓﺰﻭ ﺗﺘﺮ‬ ‫ﻡیکﻭﺵیﺩ ﺗﺎﺁﺧﺮیﻥ ﺍﺛﺮ ﺑﺮﻑ ﺷﺐ پیﺷﺮﺍ ﺍﺯﻡیﺍﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ‪ .‬ﺁﺳﻤﺎ ﺻﺎﻑ ﻭﺩﺭﺧﺸﺎﻥ‬ ‫ﺑﻮﺩ ‪ .‬کﺑﻮﺗﺮﻫﺎگی کﻩ ﺩﺭچﻭﺏ ﺑﺴﺖ ﺵیﺭﻭﺍﻥیﻫﺎی ﺥیﺍ ﺑﺎﻥ ﻻﻧﻪ کﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭﻡیﺍﻥ‬ ‫ﻣﻬﺐیﺭﻥگیکﻩ ﺍﺯ ﺯیﺭپﺍ ﻭ ﺩﻭﺭ ﻭﺑﺮﺁ ﻧﺎﺑﺮﻡیﺧﺎﺳﺖ ﺑﺎﻟﺬﺕ ﻭﻫﺴﺖیپﺭﻏﺮﻭﺭیﺑﺠﻨﺐ ﻭ‬ ‫ﺟﻮﺷﺂﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؟ ﻣﻞ ﺍیﻥکﻩ ﻏﺮیﻩ ﺑﺎﻧﺎ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩکﻩ ﺭﻭﺯﻫﺎی ﺑﺮﻑ ﻭﺑﺎﺭﺍﻥ‬ ‫ﺳﺮی ﺷﺪﻩ ﻭﻣﻮﺳﻢ ﺷﺎﺩی ﻭﺳﺮﻣﺴﺖی ﻓﺮﺍ ﺭﺱیﺩﻩ ﺍﺳﺖ ‪.‬‬ ‫ﺩﺭ ﺥیﺍ ﺑﺎﻥ ﻫﻤﻪ چیﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﻌﻤﻮﻝی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻁی ﻡیکﺭﺩ ! ﺩﺭﺵکﻫﺎیکﻩ‬ ‫ﻻ ﻻ کﻧﺎﻥ ﻡیگﺫﺷﺖ‪ ،‬گﻧﺮ ﻧﺪ‪.‬ﺍیکﻩ ﺩﺳﻨﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺝیﺏ پﺍﻟﺘﻮکﺭﺩﻩ ‪ ،‬ﺳﺮﺭﺍ ﺑﺰیﺭ‬ ‫ﺍﻑکﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭپیکﺭ ﻭ ﺯﻧﺪگی ﺧﻮﺩ ﻡیﺭﻓﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻭﺷﻨﺪﻫﺎی کﻩ ﺩﺭپﺱ پیﺷﺨﻮﺍﻥ ﺩگﻥ‬ ‫ﻣﺸﺘﺮی ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻡیﺍ ﻧﺪﺍﺧﺖ‪ ،‬ﻩیچیﻻﺙ ﺩﺭ&ﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﺘﺎ ﺏی ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺳﻦگﻓﺮﺵ پیﺍﺩﻩ ﺭﻭ‬ ‫ﺍﻧﺪکی ﺥیﺱ ﺑﻮﺩ ﻭﻧﺎﻭﺩﺍﻧﻬﺎی ﺩیﻭﺍﺭی پﻧﺎﻥی ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻡیکﺭﺩﻧﺪ ‪.‬‬ ‫ﺭﺩیﻑ ﺩ&ﻧﻬﺎی ﺑﺎﺯ ﻭﺑﻨﺘﻪ ﺩﻭﺳﻤﺖ ﺥیﺍﺑﺎﻥ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺩﺭﻫﺎییکﻩ ﺭﻥگﻫﺎی ﺳﺒﺰﻭﺁ ﺏی‬

‫ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‬

‫‪۲‬‬

‫پﺷﺖ ﻭ ﺭﻭیﺁﻧﻬﺎ ﻫﻮﺯ ﺑﺨﻮﺏی ﺧﺸﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺍگﺭﻧﻪ‬

‫ﺑﺮﺍیگﺫﺭﻧﺪ‪ :‬ﻣﻌﻤﻮﻝی کﻩ‬

‫گﺭ ﻓﺘﺎﺩ ﺍﻧﺪیﺷﻬﻮﺍی ﺧﻮیﺵ ﺍﻭﺩ‪ .‬ﺑﻞکﻩ ﺑﺮﺍی ﺍﻭﺁﻣﻮﺯ ﺧﺮﺩﺍﻟﻞی کﻩ ﻗﺎﺭ ﻍ\ﺯﻫﺮ ﺷﻢ ﻭ‬ ‫ﻥگﺭﺍ ﻥی ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮی ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺭ ﺗﺮﻡ ‪.‬ﻧﺪﻫﺎی ﺩﺍﺷﺖ‬ ‫ﻫﻤﻪ چیﺯ ﺧﺒﺮﺍﺯ یﺍﺙ ﺟﻦ ﻭﺍﺡیﺍ ﻥً ﺗﻌﻂیﻝی ﺍﺟﺒﺎﺭی ﻩ ﺑﺪﺍﺩ ‪.‬‬ ‫ﺑﻮی ﺭﻥگﻑ ﻓﺘﺎ ﺭﺍ پﺭ کﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻭ کﺳﺎﻥی کﻩ ﺑﺎ ﺩﺩﻧﺎ ﻭ ﻣﻐﺎﺯ‪.‬ﻫﺎ ﺳﺮﻭکﺭپیﺩﺍ‬ ‫ﻡیکﺭﺩﻧﺪ ﺑﺪﻗﺖ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺧﻮﺩﺑﻮﺩﻧﺪ کﻩ ﺑﺪﺭﻫﺎ ﻣﺎﻝیﺩﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ ‪} .‬ﻓﺖگﺭﺍﻥ ‪ .‬ﺑﺎﺣﻮﻟﻪ‬ ‫ﻭ ﻭﻅییﻓﻪ ﺷﻨﺎﺱیﺏیﺭ ﻭﺻﺪﺍگی کﻩ ﺩﺍﺕیﺁ ﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺻﻨﺪﻭﻗﻬﺎی ﺁﺷﻘﺎﻝ ﺣﺎﺵی ﺥیﺍ ﺑﺎﺯﺍ‬ ‫ﺳﻢ‬

‫·ﺍ‬

‫ﻣﺎ‬

‫•‬

‫ﺍ‬

‫ﺏ‬

‫«‬

‫ﺏ‬

‫ﺍﺯ ﻣﺤﻨﻮی ﺧﻮﺩ ﺧﺎﻝی ﻡی کﺭﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎکﻡیﻭﻥ ﺑﺒﺮ ﻧﺪ ﻭ ﺏیﺭﻭﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﺮیﺯﻧﺪ ‪ .‬ﺍیﻥ‬ ‫ﺻﻨﺪﻭﻗﻬﺎیکیﺍﺯﺍ ﺑﺘﺎﺭﺍﺕ ﻣﺮﺩﻡ پﺳﻨﺪ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﺗﺎﺯﻩ ﻭﺍﺭﺩﺁً ﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻥگﻫﺎی ﺑﺰﻭﺳﻒیﺩ‬ ‫ﻭﻗﺮﻣﺰ ﺁ ﻥ ﺩﺭﺁﻥ ﺭﻭﺷﺘﺎگیﺥیﺭﻩ کﺗﺪ‪ :‬ﺑﻌﺪﺍﺯﻫﺮی ﺯییﺍﻕی ﻭﺵکﻭﻩ ﺷﻬﺮ ﺭﺍﺩﻭچﻧﺪﺍﻥ‬ ‫کﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ‪.‬‬ ‫پﺍﺑﺎﻧﺎ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺍﺑﺎﺍیﺁﺏییﺭ ‪ ،‬پﻭﺕیﻥ ﻭ ﺯﻥگﺍﺭ ﻭ چﻭﺏ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﻭﺍکﺱ ﺯﺩﻩ‪،‬‬ ‫کﻻﻡپﺍی ﺩﻭﻟﺒﻪ ﺭﺍﺗﺎ ﺭﻭیﺍ ﺑﺮﻭپﺍگیﻥکﺵیﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ‪ :‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺿﺎیﺗﺂﻡیﺯﻭپﻝیﺳﻢ[ً ﺑﺎ ﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮ گﻭﺵ‪%‬ﺍﺏ ﺭﻭی پﺍﺷﻪ پﺍﻡیچﺭﺥیﺩﻧﺪ‪ :‬چﺷﻢ ﻡیگﺭﺩﺍ ﻧﺪﻧﺪ ﻭﺍیﻧﺠﺎ ﻭﺁ ﻧﺠﺎﺭﺍ ﺍﺯﺯیﺭ‬ ‫ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺭی ﺑﻦ ﻡی گﻧﺮﺍﻥیﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﺭﺷﻤﺮ ﺑﺰﺭگی ﻭﻧﺴﺒﻖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ چیﺯی ﺑﺮﺧﻻﻑ‬ ‫ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺑﺒﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬ ‫ﺩﺭکﻣﺮ کﺵ ﺥیﺍ ﺑﺎﻥ ‪،‬ﺯیﺭ کﻭچﻩکﻭﺗﺎﻩیکﻩ ﺑﻤﺴﺠﺪ ﺣﺎﺝی ﺷﻪیﺍﺯﺧﺎﻥ ﺳﺮ‬ ‫ﺑﺎﺯﻩیکﺭﺩ‪ ،‬ﺩ&ﻥیﻧﺎﻧﻮﺍگی ﺑﺎ ﺩﻭﺩﺯﺩگی‪-‬ﺭﺩﺭﺁ ﺟﺮیﺁﻥکﻩ ﺗﺎﺭﻭیﺑﺎﻡ ﺭﺍ ﺯﺷﻨﻮ‪-‬یﺍﻩ‬ ‫کﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯﻡیﺍﻥ ﺳﺎیﺭ ﺩگﻧﺎیﺍ ﻧﺤﺪﻭﺩ ﺏیﺷﺘﺮﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻡیﺩﺍﺩ‪ .‬ﺯﺷﺖی ﻭﺱیﺍﻩی‬ ‫ﺁﻥ ﺑﺮﺍی ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻋﻦ ﺣﺎﻝ ﺯیﺑﺎﻕیﻭﻟﻄﻒ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺩﺍﺷﺖ ‪ .‬ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺩگﻥ‪ ،‬کﻫﻬﻨﻮﺯ‬ ‫ﺧﻠﻮﺗﺒﻮﺩ‪ ،‬ﺻﺪﺍی ﺱیﺥ ﻭپﺍﺭﻭ‪ ،‬ﻭﺧﺘﻨﻪیﺯﻡ ﺩﺭﺗﻨﻮﺭ ﻭگﻓﺖگﻭیﺑﻠﺪ ﺑﻠﺪ&ﺭ گﺭﺍﻥ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺏگﻭﺵ ﻡیﺭﺱیﺩ ‪ .‬ﺳﻦگﻫﺎی ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺭﻥگک ﺭﻭگیکﻩ چپ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺪﺭ‬ ‫ﻭپیکﺭ ﺩ&ﻥ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺡکیﺕ ﺍﺯ ﻭﻓﻮﺭ ﻧﻌﻤﺖ ﻭﻓﺮﺍﻭﺍﻥی ﻡیکﺭﺩ ‪ .‬ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﻭﻋﺎﺭ ﺩﻟﺒﺬیﺭ ﻧﺎﻥ ﺁﻡیﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﻮی ﺱیﺍﻫﺪﺍ ﻧﻪ‪ ،‬کﻩ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺯیﺍﺩی پﺧﺶ ﻡیﺷﺪ ﺍﺷﺎی‬ ‫گﻟﺮﻧﺪ گﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻬﺢ کﺕ ﺩﺭﻡیﺍﻭﺭﺩ ‪.‬‬

‫ﻋﻞیﻣﺤﺸﺪ ﺍﻓﻐﺎ ﻥی‬

‫‪۳‬‬

‫پﺷﺖ ﺩﺳﺖگﺍﻩ ﺗﺮﺍﺯﻭ‪ ،‬کﻩ ﺟﻌﺒﻪ ﺩﺧﻞ ﻫﻢ ﺩﺭکﻧﺘﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﻣﺮﺩ ﻡیﺍ ﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻭﺱیﺍﻩ‬ ‫چﺭﺩﻫﺎی ﺩیﺩﻫﻢیﺷﺪ کﻩ پﺍ ﻟﺘﻮ ﺧﺎ کﺳﺘﺮی ﺭﻥگ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺑﺮ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺑﺘﻦ ﺩﺍﺷﺖ ‪.‬‬ ‫پیﺷﺎ ﻥیﺷﺒﻠﺪ ﻭﻫﻤﻮﺍﺭ‪ ،‬ﺍﺑﺮﻭﻫﺎیﺵ پﺭپﺷﺖ‪ ،‬ﻭچﺷﻤﻤﺎ یﺵ گیﺭﻧﺪﻩ ﻭﻧﺎﻓﺬ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺩﺭچﻫﺮ؟‬ ‫ﺍﻧﺪکی ﻻﻏﺮ ﻭکﺵیﺩﻫﺎﺵ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻄﻮﻁ ﻋﻢیﻕ ﻭ&ﻣﻞیکﻩ ﺩﺍﺷﺖ ‪ ،‬ﺯیﺭ کی ﻥیﺭﻭﻣﻨﺪی‬ ‫ﺧﻮﺍ ﻧﺪﻩ ﻡیﺷﺪ کﻩ ﻗﺒﻠﺎﺯﺁ ﻥکﻩ ﺥیﺍ ﻭ&ﺳﺒﺎﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪﻣﺮﺩﺍ ﻧﻪ ﻭﻣﻬﺮ ﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎی‬ ‫ﺳﻒیﺩ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺳﺮﺵ ﺗﺎﺁ ﻧﺠﺎ کﻩ ﺍﺯ ﺯیﺭ ک ‪ ۸‬ﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎﺏ ﺷﺪ ﺷﺎپﻭ ﻧﻤﺎیﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺱیﺍﻩ‬ ‫ﻡیچﺭﺏیﺩ‪ .‬ﺩکﻣﻬﻬﺎی پﺍﻟﺘﻮﺵ ﺑﺎﺏیﻕیﺩی ﺍﻭﻁی ﻭﺍﺭی ﺑﺎﺯﺑﻮﺩ ﻭﺍﺯﺯیﺭ ﺁﻥکﺕ ﻭﺷﻠﻮﺍﺭ‬ ‫ﻗﻬﻮﻫﺎی ﺭﺍﻩ ﺭﺍﻩ‪ ،‬ﺟﻞیﻗﻪ ﻭﺣﺖی ﺑﻨﺪﺳﺎﻋﺖ ﺝیﺏیﺍﺵ ﺏچﺷﻢ ﻡیﺧﻮﺭﺩ‪ .‬ﺍیﻥ ﻣﺮﺩ‪ ،‬ﻡیﺭﺍﻥ‪،‬‬ ‫یﺍ ﺑﻬﺘﺮیگﻭگیﻡ‪ ،‬چﻧﺎﻥکﻩ ﺍﺯ ﺗﺎ ﺑﺎﻭی ﺩ ‪ 6‬ﺵ ﺧﻮﺍ ﻧﺪﻩ ﻡیﺷﺪ‪ ،‬ﺱیﺩ ﻡیﺭﺍﻥ ﺳﺮﺍ ﺏیﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﻧﺎﻧﻮﺍگی ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩ ‪.‬‬ ‫ﺩﺭﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﺎ ﺑﻬﻤﺎﻧﻨﺴﺴﺒﺖ کﻩ ﺟﻤﻊییﺕکﻡ‪ ،‬ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻭﻗﺎیﻉکﻭﺗﺎﻩ‪ ،‬ﻭﺯﻧﺪگیﺭﻭﺯﺍ ﻧﻪ‬ ‫یکﻧﻮﺍﺧﺖ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﺒﺴﺖگیﻫﺎی ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎیکﺩیگﺭ ﺏیﺷﻤﺎﺭ‪ ،‬ﺩﻭﺳﺘﺎ ﻭﺩﺷﻤﻦیﻫﺎ ﻣﺸﺨﺺ‪،‬‬ ‫ﻭﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺎﺣﻮﺍﻝ ﻫﻢگﺍﻥ ﺏیﺯﺣﻤﺖ ﻡیﺑﺎﺷﺪ‪ :‬ﻣﺮﺩ ﺗﻮﻣﻨﺪ ﻭﻧﺴﺒﻪ پیﺭیکﻩ ﺑﺎ ﺩﺭﺵکﻩ‬ ‫ﺍﺯﺟﻠﻮیﺍ ﻧﻬﺎگیﺗﻮﺹیﻑ ﺷﺪﻩ ﻡیگﺫﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻢیﻥکﻩ ﻡیﺭﺍﻧﺴﺮﺍﺏی ﺭﺍﺁ ﻧﺠﺎپﺷﺖ ﺩﺳﺖگﺍﻩ‬ ‫ﺗﺮﺍﺯﻭﺍیﺳﺘﺎﺩﻩ ﺩیﺩ ﺳﺮﺍﺯ ﺩﺭﺵکﻩ ﺏیﺭﻭﻧﺂﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﻋﺒﻮﺭ ﺑﺎ ﺳﻻﻡ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﻻﻭ‬ ‫&ﻣﺎژﺧﻮﺩﻣﺎ ﻥی کﻩ کﺭﺩ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺭﺍﺑﺨﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩ‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﺩگﻥ پﺳﺎﺯﺟﻮﺍیﺳﻻﻡ‬ ‫ﺩﺭﺣﺎﻝی کﻫﺐ‪:‬ﻋﻖیﺏ ﺩﺭﺵکﻩ ﺗﺎﺟﻠﻮی ﺩﺭگﺍﻩیپیﺷﻢیﺭﻓﺖ ﺑﺎﻟﺤﻦ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺁﻡیﺯﺻﺪﺍﺯﺩ‪:‬‬ ‫کﺟﺎ ﻡیﺭﻭیﺩﺁﻗﺎ ﺷﺠﺎﻉ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﻪیﻧﺪﻩ ﻣﻨﺰﻝ؟ !‬‫ﺩﺭﺵکﻩ ﺩﻩ ﻗﺪﻣﺒﺎﻻﺗﺮﺍﺯﺩگﺍﻥ‪ ،‬ﺩﺭﺣﺎﺵیً ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺭﻭ ﺥیﺍ ﺑﺎﻥ ﺍیﺳﺘﺎﺩ‪ .‬پیﺭﻣﺮﺩﻥیﻡ‪-‬‬ ‫ﺥیﺯﺷﺪ‪ ،‬ﺩﺳﺖ ﺑﻪکﺭﻭ]ﻭ ﺁﻥگﺭﻓﺖ ﻭﺑﺎﺻﺪﺍیﻧﺎﺯﻻی ﻭﻧﺎﻻ ﻥیﺁ ﻡیﺧﺘﻪ ﺑﻬﺘﻌﺠﺐ ﻭﺗﺸﻮیﺵ‬ ‫پﺍﺳﺦ ﺩﺍﺩ‪:‬‬ ‫_ﺁﺭی ﺑﻬﻤﺎ ﻧﺠﺎﻡیﺭﻭﻣﻮ ﺑﺎﻋﺠﻠﻬﻬﻤﻢیﺭﻭﻡ کﻩ ﺩیﺭﻥکﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪ :‬ﺍﺗﺎﺗﻌﺠﺐ ﺍﺳﺖ کﻩ‬ ‫ﺧﻮﺩ ﺟﺎﺏ ﻋﺎﻝیﺍیﻧﺠﺎ پﺷﺘﺘﺮﺍﺯﻭ ﺍیﺳﺘﺎﺩﻫﺎیﺩ‪ .‬یﺍﻥکﻧﺪﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩکﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻫﺎﻥ؟!‬ ‫ﻡگﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻣﺎ‪.‬ﻣﺒﺎﺭﺍ ﺭﻣﺎﻥ ﻥیﺳﺖ کﻩ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﺍﻋﻀﺎی ﺻﻒ ‪-‬‬ ‫ﺍﺯ ﺭﻭی ﺗﻮﺟﻪ ﻍیﺭﻋﻤﺪ ﺑﻌﺎﺑﺮیکﻩ ﻡیگﻧﺸﺖ ﻥگﺍﻩی ﺍﻑکﻧﺪ ﻭﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ‬

‫ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‬

‫‪€‬‬

‫گﺫﺍﺭﺩ! ﺑﺎ ﻩیکﻝ ﺳﻦگیﻥیکﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﺏکﻡ ﻋﻤﺎی ﺥیﺯﺭﺍﻧﺪﺳﺶ ﺑﺪﻗﺖ ﺍﺯﺩﺭﺵکﻩ‬ ‫پیﺍﺩﻩ ﺷﺪ‪ :‬ﺍﺯﺝی چﻝیﻗﻬﺎی کﻩ ﺑﺎﻡ‪%.‬ﺑﺰگی ﻭگ‪±‬ﺍﺩی ﺗﻮﺍ ﻧﺘﻪ ﺑﻮﺩﺵکﻡ پیﻩ گﺭﻑ‪::‬‬ ‫گﻧﺪ‪.‬ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺏی ﺑﺒﻮﺷﺎ ﻧﺪ ﺱگﻫﺎی ﺏیﺭﻭﻧﺂﻭﺭﺩ ﻭﺑﻮﺭچی ﺩﺍﺩ! ﺳﻦگیﻥ ﻭﺏیﻣﺎﺭ ﻭﺍﺭ‬ ‫ﺑﻪپیﺍﺩﻩ ﺭﻭ‪ ،‬ﻭﺱ ﺩﻡ ﺩﺭﺩ گﺍﻥ ﻧﺰﺩ ﺩﻭﺱ‪:‬ﺷﺮﻓﺖ‪ .‬یﻧﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻭپﺷﻤﺎﻟﻮیﺵ ﺍﺯﺕگی‪.‬‬ ‫ﺗﻒی کﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺸﺘﺖ ﺑﺎﻻﻭپﺍگیﻥ ﻡیﺭﻓﺖ ﻭﺧﺰﺧﺰﺻﺪﺍ ﻡیکﺭﺩ‪ .‬ﻡیﺭﺍﻥ ﺳﺮﺍﺏی ﺍﺯﻧﻮ‬ ‫ﺳﻻﻡ کﺭﺩ‪ ،‬ﺗﺒﺘﻢ ﺑﺮﻟﺒﺂﻭﺭﺩ ﻭﺑﺮﺳﻢ ﺷﻮﺥیگﻓﺖ ‪:‬‬ ‫ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺭﺍﺁﺱیﺍ ﺑﺎﻥ ﻡیکﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻥ ‪ ،‬ﻧﻬﺠﻨﺎ ﺑﻌﺎﻝی کﻩ ﻧﺎﻧﻮﺍ ﻫﺖیﺩ! ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺍﻣﺮﻭﺯ‬‫ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯیﺳﺖ کﻩ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﺍﻋﻀﺎی ﺻﻔﺎ ﻧﺠﻤﻦیکﺗﻨﺪ‪ .‬ﻭﻝیﻗﺮﺍﺭﻣﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﺪ ﻭﺑﻪ ﺑﻌﺪﺍﺯ‬ ‫ﻇﻬﺮ ﺭﻭﺯ پﺱ ﺍﺯﻉیﺩ ﻓﻄﺮﻣﻮ کﻭﻝگﺭﺩیﺩ‪ .‬ﺁ ﻃﻮﺭ کﻩ ﺍﺯ ﺯﺟﻨﺎﺕ ﺍﻣﺮ ﺧﻮﺍ ﻧﺪﻩ ﻡیﺷﺪ‬ ‫پیﺵ ﺏیﻥی ﻡیکﺭﺩﻡ کﻩ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻧﺨﻮﺍﻩیﻡ ﺗﻮﺍ ﻧﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﺁﻗﺎیﺍﻥ ﺭﺍ ﺯیﺍﺭﺗﺐکﺕیﻡ‬

‫ﻣﺎﻩ‬

‫ﺭﻣﻀﺎ ﻧﺴﺖ ﻭ ﺍک‪:‬ﺁ ﺭﻭﺯﻫﺪﺍﺭ ﻭﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺍیﻧﻬﺎ ﺩﺭﺟﻠﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻗﺒﻠﺎﺯ ﻫﺮچیﺯ‬ ‫ﺩﺭﺣﻮﺭ ﺟﻤﻊ ﻭﺿﻌﺨﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺴﺎﺯﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺼﺪیﻕ ﻡیکﻥیﺩ کﻩ کﻭﺷﺸﻬﺎی ﻣﺎ ﺑﺠﺎگی‬ ‫ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺭﺱیﺩ ‪ .‬ﺍﺯ ﻗﺎی ﺑﺪکﻩ ﻥیﺍﻣﺪکﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺨﻠﺺ ﻫﻢ کﻩ ﺩﻋﻮﺕ کﺗﺘﺪﻩ ﻭ‬ ‫ﺑﺎﺻﻄﻻﺡ ﻣﻬﻤﺎ ﻧﺪﺍﺭ ﺍﻝی ﺟﻤﻊ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬چﻧﺎﻥکﻩ ﻣﻻﺣﺎﻩ ﻡیﻓﺮﻣﺎﺵیﺩ پﺷﺖ ﺍیﻧﺪﺳﺖگﺍﻩ‬ ‫ﻡیﺥکﻭﺏ ﺷﺪﻫﺎﻡ! ﺗﺮﺍﺯﻭﺩﺍﺭﻡ‪.‬ﺣﺐیﺏ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻬﺮﺏیﻣﻮﻗﻌﻮﺧﻦکی کﻩ کﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﺭﻭﺯﺍﺳﺖ‬ ‫ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺣﺘﺎگﺫﺍﺵ‪:‬ﻩ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﺍﺗﺎ ﺍیﻥ ﺭﺍ ﺑﻤﻦ ﺏگﻭگیﺩ کﻩ ﺣﺨﺮﺗﻌﺎﻝیچگﻭ ﻧﻪ ﺍﺯﺗﻎییﺭ‬ ‫ﺭﻭﺯ ﺟﻠﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﺏیﺧﺒﺮ ﻣﺎ ﻧﺪﻫﺎیﺩ ؟ ﻡیﺭﺯﺍ ﻧﺐی ﻡیگﻓﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎﻗﻊ ک ‪i‬ﺕ‬ ‫ﻧﺪ‬

‫ﻑ‬

‫ﻡ‬

‫ﺩکﺍﻧﺎ ﺭﺳﺎ ﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﺎﻥ یﺍﺩﻡ\ﻣﺪ ‪ ،‬ﺗﻮﺽیﺡ ﺩﺍﺩ کﻩ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺪیﺩﺍﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﺧﺮ‬

‫ﻝ‬

‫ﻡ‬

‫ﻝ‬

‫ﺩکﺍﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﻭ ﻣﻦ ﺍیﻧﻄﻮﺭ کﻩ ﺷﻦیﺩﻡ گﻭیﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻥ ﺑﻌﻠﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ‬ ‫ﺍﺱیﺍ ﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ‪.‬‬ ‫ﻡیﺭﺍﻥ‪ ،‬ﻧﺪﻝی ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺟﺎ ﺑﺠﺎ کﺭﺩ ﺗﺎ ﻫﻤﺎﺭپیﺭ ﻭ ﺏیﻣﺎﺭﺵ ﺑﻨﺶیﻧﺪ‪ .‬ﻭی ﺑﺎﺩﺳﺖ‬ ‫ﺗﻌﺎﺭﻓﺶ ﺭﺍ ﺭﺩکﺭﺩ ﻭﻧﺸﺖ ﻭﺏگﻓﺘﻬﺎی کﻩ ﺟﻨﺒﻪ پﺭﺳﺸﺪﺍﺷﺖ پﺍﺳﺦ ﻧﺪﺍﺩ ‪ .‬ﺑﺎ ﺩﺳﺖ‬ ‫ﻭﺑﺮﻩیگﺷﺖ‬ ‫ﺍ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﺗﺎﻝ ‪ ۰‬ﺑﺎﻻ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺩﺕکیﻫﺪﺍﺩ‪ .‬ﺏ·چﻧﺪﻟﺤﻈﻪ ‪۰‬ﺑﺪﻭﺍﺭی •ﺑﺎ ﺗﻖی کﻩ‬ ‫ﺑﻬﻌﺎی‬ ‫‬‫•‬ ‫‪s‬‬ ‫‪.‬‬ ‫‬‫;‪.‬‬ ‫‬‫•‬ ‫ﺗﻻﺷﻨﻤﻮﺩ ﻭﺩﺭﻫﻤﺎ ﻧﺤﺎﻟﺒﻠﺤﻦی کﻩ ﺁﺵ ‪ k‬ﺭﺍ ﺍﺯﺁﻥ ﺑﻮی ﺩﻟﺨﻮﺭی ﺑﻤﺸﺎﻡ ﻡیﺭﺱیﺩگﻓﺖ‪:‬‬

‫ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‬

‫کﻫﺂﺧﺮﺵ ﻭﺭﺵکﺳﺖگی ﻭﻓﺘﺎی ﺟﻤﻢی ﻫﻢ‪ :‬ﺻﻒ ﺍﺳﺖ ‪.‬‬ ‫چﺷﻤﻬﺎیگﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭﺩﻫﺎﻥ ﻥیﻣﻪ ﺑﺎﺯپیﺭﻣﺮﺩ ﻧﺸﺎﻧﻪ }ﺕکﺍﻣﻞ ﺍﻭﺑﻮﺩ‪ .‬ﺱیﺩﻡیﺭﺍﻥ‬ ‫ﺑﺎ ﻧﺎﻥ یﻟﺚ ﻣﺸﺘﺮی ﺑﻮی ﺗﺮﺍﺯﻭ ﺭﻓﺖ ﻭﺩﺭﻫﻤﺎ ﻧﺤﺎﻝ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ‪:‬‬ ‫ﺵیﺭﻋﻞی ﻭﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎ یﺵ ﻡیگﻭیﺩ‪ :‬ﻣﺎ ﺏکﺭ کی کﺍﺭی ﻧﺪﺍﺭیﻡ! ﻧﻬﺎﻫﻠﺠﻠﻪ ﻭ‬‫ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻫﺴﺖیﻡ کﻩ ﻓﺮﺩﺍ ﺗﻮی کﺷﻮﺍ کﺵ ﻭﺩﺭﺩ ﺳﺮ ﺏیﻓﺖیﻡ‪ ،‬ﻭﻧﺪﺑﺎ ﺗﺼﻢیﻣﺎﺕ ﺳﺎ یﺭﻫﻢکﺭﺍﻥ‬ ‫ﻫﺮچﻩ کﻫﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻡیکﻥیﻡ‪ .‬ﺍﺗﺎﺑﻬﺎﻧﺐچ ﺟﺎﺗﺮ کﻧﺂﺏ ﻫﻨﺪﻭﺍ ﻧﻬﺎﺳﺖ‪ :‬ﺍیﻧﺒﺎ ﻫﻤﻪ‬ ‫ﻡیﺷﻨﻮیﺩ‪،‬ﺣﻤﺎ ﻗﺖ ﺍﺳﺖ ک‪ ،‬کﺳﻢﻗﺎ ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺒﺖ ﺷﻤﺎ کﻩ‬ ‫ﻋﺬﺭﺍﺳﺖ‪ :‬ﻧﺸﺎﻧﻪ کﻭﺭ ﺫﻫﻦی ‪ ،‬ﻭ •ﺏ ‪- 7‬ال‬ ‫•‪۰‬‬ ‫‪.‬‬ ‫ﺍیﻧﺪﺭﺟﻪ ﻧﻮﺍﻧﺪ ﺥیﺭﻭﺹ(ﺝ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺗﺸﺦیﺹ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﻻﺣﻈﻪ ﺑﻔﺮﻫﺎیﺩ‪ ،‬ﺍیﻧﻮﺭﺕ‬ ‫کﻟﺖی& ﺏییﺳﺖ ﻭﺷﺶ ﻧﺎﻧﻮﺍگیﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭﺷﺮﺍﺳﺖ ﺑﺎﻧﺎﻡ گﺭﺩﺍﺷﺪ گﺍﻧﺂ ﻧﺒﺎ‪ ،‬چﻩکﺳﺎﻧﺶیکﻩ‬ ‫ﺍﻣﻀﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﻭچﻩ کﺳﺎﻥیکﻩ ﻧﺪﺍﺩﻫﺎ ﻧﺪ‪ .‬ﺍﻟﺒﻘﻪ ﺯﺭﺕ پﺯیﺍ ﺭﺍ ﺑﻘﻠﻢ ﻥیﺍﻭﺭﺩﻫﺎیﻡ‪ :‬ﺧﺶکﻩپﺯیﺍ‬ ‫ﻫﻢکﻩ ﺍﺻﻻ‪ 5‬ﺍﺯ ﺭﻭﺯﺍژﻝ ﻭﺍﺯﻝ ﺣﺎﺑﺸﺎﻥ ﺍﺯﻣﺎ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪ :‬ﺩﺭﻋﻮﺽ‪ .‬ﺩﻭﺳﻬﻨﻔﺮﺍﺯ‬ ‫ﻫﻢکﺭﺍﻥ ﺑﺎﺳﺎ ﺑﻘﻪ ﻭﻗﺪیﻡیﻣﺎ ﻫﺘﺪ کﻩ ﺍگﺭچﻩ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺩکﺍﻥی ﺩﺭﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭ ﻧﺪ‬ ‫ﺟﺰﻭﺍیﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻘﻠﻢ ﺁﻣﺪﻫﺎ ﻧﺪ‪ .‬ﻭﻫﺘﺎگﻓﺎ ﻧﻪ ﺑﺎیﺩ ﺑﻌﺮﺽ ﺑﺮﺳﺎ ﻧﻢ کﻩ یﺙ ﺩﻝیﻝ ﻧﺎﺭﺿﺎگی‬ ‫ﻭﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﻮﺍ ﻥیﻋﺬﻫﺎی ﺍﺯﻫﻢکﺭﺍﻧﻌﺰیﺯ ﻭﺑﺲیﺍﺭﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺮﻫﻢیﻥ ﻣﻮﺿﻮ ﻉ\ﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺍیﻥ ﺁﻗﺎیﺍﻥ ﺑﻠﺪ ﻧﻈﺮ پیﺵ ﺧﻮﺩ چﻥیﻥ ﺗﺤﺰﺭ کﺭﺩ‪.‬ﺍﻧﺪ کﻩگﻭیﺍ کی ﺧﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ‬ ‫ﺩﺳﺖ ﺭﻭی ﻧﺎﻧﺂﻥ ﺏگﺫﺍﺭﺩ‪ .‬ﺍگﺭﺣﺎﺑﺒﺎیﺧﻮﺹیﺩﺭﻡیﺍﻥ ﻫﺴﺖ ﺍیﻧﻬﺎﻓﻬﻢ ﻭﺷﻌﻮﺭﺵ‬ ‫ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭ ﻧﺪ کﻩ ﺑﺎﺣﺎ ﺑﻬﺎی ﻋﻤﻮﻡیﺁﺛﺮﺍ ﻗﺎﻁی ﻥکﺗﺪ ‪.‬‬ ‫ﺁﻗﺎ ﺷﺠﺎﻉ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍ کﻩ ﺭﻭی یﺍ ﺑﺮ گی کﺍﻏﺬ ﺑﺰﺭگی ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﺳﺘﺶ‬ ‫گﺭﻓﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻫﺎﻫﺎ کﻩ ﺍﻏﻠﺐ ﺍگﺭﺍﻥگﺷﺖ یﺍ ﻣﻬﺮﺑﻮﺩ ﻧﻈﺮی ﺳﺮﺳﺮی ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ‪ :‬ﺳﺖ‬ ‫ﻭﺏیﻣﺎﺭ گﻭﻧﻪ ﺳﺮﺭﺍ ﺏچپ ﻭﺭﺍﺳﺖ ﻣﻮﺝ ﺩﺍﺩﻭﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺗﻦگی ﻭﺭﻓﻘﺨﻒیﻑ گﻓﺖ ‪:‬‬ ‫ﺏی‪ ،‬ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺑﺪﻟﻌﺎ ﺏی‪ ،‬ﺏیﺣﺎﻝیﻭﺕگﻧﻈﺮی! کﺍﺭﺍیﻭ ﺻﻒ ﻣﻠﻘﻮﻡیﻫﻮﺩ‬ ‫ ‪.‬ﺑﺪﻟﻌﺎ ·>!‪I.‬‬‫•‬

‫ﻡ‬

‫•‬

‫‪۹‬ﺏ‬

‫ﻡ‬

‫ﻣﺪﻧﺎ‬

‫ﺑﺎ یﻥ ﺯﻭﺩیﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺪﻥی ﻥیﺳﺖ !‬

‫ﻡیﺏیﻥیﻡ‪،‬‬ ‫ﻭیگﺍﻥگی‬ ‫ﺍﺯﺁﺱیﺍﺑﺎﻧﺎ کﻩ •ﺑﺎ ﺍﺗﺤﺎﺩ‬ ‫گﻭیﻡ‬ ‫ﺍ ‪• ۰‬‬ ‫چﺗﺎﻥکﻩ ‪I..S‬‬ ‫ﻡیﺍﻥ ﺧﻮﺩ ‪ ،‬ﻡ' ‪- --‬‬ ‫•‬ ‫ﻡ‬ ‫• ‪V‬‬ ‫ﻧﻢی ‪-.‬‬ ‫ﻫﺮﻃﻮﺭ ﻭیﺭﺷﺎﻧﺐگیﺭﺩﻣﺎ ﺭﺍ ﻡیﺭﻗﺼﺎ ﻧﺪ‪ ،‬ﺍیﻥ ﺻﻒ‬ ‫‪۰.‬‬

‫•‬

‫‪-‬‬

‫‪۰.‬‬

‫ﺣﺖیﺍﺯﻗﻮﻩچﻫﺎﻣﻤﻌﻘﺘﺮﺍﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎ‬

‫ﺕ‬

‫‪،‬گﺍ‬

‫{‬

‫ﻋﻞیﻣﺤﺘﺪ ﺍﻓﺘﺎ ﻥی‬

‫‪۷‬‬

‫ﺁﺯﺭﻭﺯﻫﺎﺭﺍﻡگﺭ ﻣﺎ ﺩیگﺭﺩﺭﺧﻮﺍﺑﺐیﻥیﻡ کﻫﺂﺱیﺍ ﺑﺎﻧﺪﺭﺩﺳﺘﻨﺎﻧﻮﺍ ﺍﺯﻣﻮﻣﻪچﻣﻨﺮﻣﺘﺮ ﺑﻮﺩ!‬ ‫ﺍﺳﻢ ﺧﺒﺎﺯﺑﺎﺵیﺭﺍ کﻩ ﻡیﺷﻦیﺩﻧﺪ ﻣﻮی ﺑﻬﺘﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺖ ﻡیﺍیﺳﺘﺎﺩ ‪ .‬ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻧﺎﻝی ﺭﺍکﻩ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻨﺘﻬﺎیﺏیچﺍﺭگی ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭﺩﻭﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﻣﺴﺠﺪ »ﺁﻣﺪﻣﻬﺪی« ﺑﺴﺖ ﻧﺸﺘﺪﻓﺮﺍﻣﻮﺵ‬ ‫ﻥکﺭﺩﻫﺎﻡ ‪ ۰‬ﺑﻘﻮﻟﺨﻮﺩﺷﺎﻧﺎﺯﺩﺳﺘﻈﻠﻢ ﺧﺒﺘﺎﺯﺑﺎﺵی ﻭﺯﻭﺭ گﻭگیﻫﺎیﻧﺎ ﻧﻮﺍﺧﺎ ﻧﻬﻢیﺧﻮﺍﺳﺘﺪ‬ ‫ﺁﺱیﺍیﻫﺎی ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺏگﺫﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺸﻬﺮﻫﺎی ﺩیگﺭپﻧﺎﻩ‬ ‫ﺧﺎﺭچﺷﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ‬

‫ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮﻉچﻩ ﺑﻮﺩ‪،‬ﺍﺗﺤﺎﺩﻣﺎ‬

‫ﺩﺭﻧﺎ ﻧﻮﺍﺧﺎﻧﻪ یگﺍﻥگی ﻑکﺭﻭ ﻋﻤﻞ»ﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ‪ .‬ﻭیگﺍﻥگی‬

‫یﻋﻦیﺩﺳﺖ ﺧﺪﺍ‪ ،‬یﻋﻦیﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﻣﻮﻗﻖیﺕ‪ .‬ﻭﺑﺪﺑﺨﺖ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻭگﺭﻭﻩی کﻩ ﻣﺎ ﻧﻨﺪ ﻋﺎﺩ ﻭ‬ ‫گﻣﻮﺩ ﺩﺭ ﻡیﺍﻥ ﺧﻮﺩ چﻧﺪﺩﺳﺖگی ﻭﺍﺳﺎﺯگﺍﺭی ﺩﺍﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺁﻗﺎی ﺳﺮﺍ ﺏی‪ ،‬ﺷﻤﺎﻭﺍﺭﺕ‬

‫ﻭﺿﻊﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭﺩﺭﻫﻢ ﺑﺮﻫﻢیﺷﺪﻫﺎ یﺩ کﻩ ﻓﻘﻂ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻡیﺗﻮﺍ ﻧﺪ ﺍﺻﻻﺣﺶ کﻧﺪ !‬ ‫ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺟﻦگ ﺑﻨﺎﻟﻤﻠﻞ ﺗﺎکﻧﻮﻥ ‪ ،‬ﺏیﺳﺖ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖکﻩ ﺩﺭ ﺍیﻥ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﻧﻮﺍ‬ ‫ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺭیﺵ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺍیﻥ کﺳﺐ ﺳﻒیﺩ کﺭﺩﻫﺎﻡ ﻭﻫﺮ گﺯ‪ ،‬ﻧﻬﺮﻭیﺩﺳﺖ ﻫﻢکﺭیﺭﻓﺘﻬﺎﻡ‬ ‫کﻫﺂﺱیﺍﺑﺎﺵ ﺭﺍ ﻗﺮ ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻭﻧﻬﺘﺎﺁ ﻧﺠﺎ کﻩ ﺏیﺍﺩﺩﺍﺭﻡ ﺑﺎﺭﺩ&ﻧﻢ ﺑﺰﻡیﻥ ﻣﺎ ﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ کﻩ‬ ‫کﺱیﺁﻧﺮﺍ ﻧﺒﺮﺩ‪ .‬ﺍﻗﺎ ﺍﺯﺩﻭﻟﺖ ﺳﺮﺭگیﺱ ﺻﻨﻒ ﺟﺪیﺩ‪ ،‬کﺱیکﻩ ﺑﻘﻮﻝ ﺑﻊیﻫﺎ ﺧﻮﺩﺵ‬ ‫ﺭﺍ ﻗﺒﺎﻟﻪکﻧﻖ ﻧﺎ ﻧﻮﺍﺧﺎ ﻧﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻡیکﻧﺪﺍﻣﺮﻭﺯﺳﺪﺭﻭﺯﺍﺳﺖکﻫﺎﺯﺏیﺍﺭیﺩﺭﺧﺎ ﻧﻬﺨﻮﺍ ﺏیﺩﻩ‬ ‫ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻭﺗﻌﺠﺒﻤﺪﺭﺍیﻧﺴﺖ کﻩ ﺑﺎﺍیﻥ کیﻑیﺕ ﺩیگﺭ ﻣﻦ چگﺍﺭﻫﺎﻡ کﻩ ﺍﺳﻤﻢ ﺟﺰﻭ ﺍیﻧﺼﻮﺭﺕ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬یﺍﺷﺎیﺩﺍﺯﺁﻧﻬﻢکﺭﺍﻧﻘﺪیﻡیکﻩ ﻡیگﻭﺵیﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﻏﺮﺩگﻥی ﻧﻢیگﺭﺩﺍ ﺷﺪ‬ ‫یکی‬

‫ﻣﻨﺒﺎﺷﻢ؟! ﺍگﺭچﻥیﻥ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻡیکﻧﻢ ﺏیﺭﻭﺩﺭﺑﺎیﺳﺖیﺍﺳﻤﻤﺮﺍ ﺍﺯ ﺍیﻧﻮﺭﺕ‬

‫ﻗﻠﻢ ﺏگیﺭیﺩ ‪.‬‬ ‫ﺁﺧﺮﺁ یﺍ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺍﺳﺖ؟! ﻫﻢیﻧﺂﺩﻣﻠﺨﺎﻟﻪ ﻭپﺩﺭﻥیﺍﻣﺮﺯیکﻫﻨﺎﻡ ﺑﺮﺩی‪ ،‬ﺵیﺭﻋﻞی‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺍیﻥکﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﻋﻮﺽ یکی ﺩﻭﺁﺱیﺍ ﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ‪ ،‬پیﺵ چﺭﺍﻏﻌﻞی ﺁﺱیﺍ ﺑﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ‪،‬‬ ‫ﺵگﺭﺩی یﻟﺘﻮﻣﺎﻥ ﺑﺎﻻ کﺭﺩﻩ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ‪.‬ﺍﺳﺖ ﺧﺮﺟﺒﺎﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻻﻍی یﺍﻗﺮﺍﻥ ﻭ‬ ‫کﻣﺒﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﺮﻭﺍﺭی ﺩﻭﻣﻦ ﺣﺴﺎﺏکﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﺏگﻭﺵیﺩ ﺁﻗﺎیﺭگیﺳﺴﻖ‪ ،‬ﺕکﻝیﻑ‬ ‫ﻣﻦپیﺭﻣﺮﺩ ﻭﺗﻨﺐیﻣﺎﺭ کﻩ ﻫﺸﺘﺮ ﻧﺎ ﻧﺨﻮﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭ یﻝ چﻥیﻥ ﻭﺿﻊی چیﺳﺖ ؟ ﺩﺭ ﺍیﻥ‬ ‫ﺍﻝکﻣﺂییکﻩ ﺁﺱیﺍ ﺑﺎﻥ ﺯﻭﺭﺷﻢیﺍ یﺩﺟﻮﺍﺑﻻﻣﻤﺎﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻭﺑﺎﺍیﻧﻬﻢکﺭﺍﻧﺐیﺣﻤﺸﺖ‬

‫‪۸‬‬

‫ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‬

‫ﻭﺁﺷﻐﺎﻝی کﻩ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻥیﺳﺖپﺩﺭﻭﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ کیﺳﺴﺘﻮﺗﺎﺩیﺭﻭﺯ کﺟﺎ ﺑﻮﺩﻫﺎ ﻧﺪﻭچﻫﻢیکﺭﺩﻫﺎ ﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺁﺩﻡ ﺑﺎیﺩچﻫﺨﺎ کی ﺑﺮﺳﺮﺵ ﺑﺮیﺯﺩ ؟ ! ﺁیﺍ ﺑﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ کﻩ ﻣﻨﻬﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻤﻦگ‬ ‫ﻣﺮﺩی ﺏکﻡ کﻩپﻭﺳﺖگکﺑﺮﻭی ﺧﻮﺩکﺵیﺩﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﺭﻭیﺩﺳﺖ ﺍیﻥ ﻭﺁﻥ ﺑﺮﻭﻡ ‪ ،‬یﺍ‬ ‫ﺍیﻥکﻩ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺏگﺫﺍﺭﻡ ﻭﺑﺎ کﻭﺝ ﻭکﻟﺸﺘﻢ ﺍﺯگﺭﺳﻦگی ﺑﻢیﺭﻡ ؟! ﺭﻭﺯی کﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﺠﺎی‬ ‫ﻗﺎﺳﻤﺨﺎﻥ ﺭگیﺱ ﺻﻘﺎ ﺍﺗﺨﺎﺏ ﺷﺪیﺩ یﻟﺜﺪﻟﺨﻮﺵی ﻣﻦ ﻭ ﺥیﻝیﻫﺎی ﺩیگﺭ ﺍیﻥ ﺑﻮﺩ کﻩ‬ ‫ﺩﺳﺖکﻣﺂﺩﻡی ﻓﻬﻢیﺩﻩ ‪ ،‬ﺑﺎﺍﺏ‪:‬ﺍﺭ‪،‬ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ‪ ،‬ﺏیﻏﺮﺽ‪ ،‬پیﺩﺍ کﺭﺩیﻡ ‪ .‬ﻗﺎﺳﻤﺨﺎﻥ‬ ‫ﺁﺩﻣﺨﺮﻓﺰﻥ ﻭ}ﺭﻧﺪﻫﺎیﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺍﺷﺎﻫﻤﻬﺎﺷﺂﺗﺸﺰیﺭﺩیگیﺧﻮﺩﺷﻢیﻭﺯﺍ ﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻﻧﻬﺎیﻥکﻩ‬ ‫ﺏگﻭگی ﺍﺯﺷﻤﺎ ﻧﻮﻡیﺩﺷﺪﻫﺎﻡ‪ ،‬ﺩﺭﻡیﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ\ﻋﻀﺎی ﻧﺎﻧﻮﺍﺧﺎ ﻧﻪ ﺍگﺭ یکﻗﺮ پیﺩﺍ ﺷﻮﺩکﻩ‬ ‫ﺏگﺭﻫﺎیﺟﻤﻊیﺻﻘﻮ ‪ 5‬ﻭﻧﺪگیﻫﺎ یﺵ‪ ،‬ﺑﺪﻭﻧﺂﻥکﻩ ﺗﻮﻗﻊی ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺩﻟﺴﻮﺯی ﻧﺸﺎﻥ‬ ‫ﺑﺪﻫﺪﺑﺎﺯ ﻫﻤﻎیﺭ ﺍﺯ یﺩﻡیﺭﺍﻥ ﺳﺮﺍ ﺏی ‪ ،‬یﻋﻦیﺷﺨﺺ ﺷﻤﺎ ‪،‬کﺱی ﺩیگﺭ ﻥیﺕ ‪ .‬ﻫﺮﺟﺎ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﻡ ﺧﺪﺍگﻭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ﺍیﻥ ﻭﺭﺩﺯﺑﺎ ﻧﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭﻣﺎﺩﺍﻡی کﻫﺨﻻﻓﺸﺎ ﺑﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺟﺰ ﺍیﻥ‬ ‫ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﺍﺗﺎﺁﺧﺮچﺭﺍ ﺑﺎیﺩﻫﺮﺭﻭﺯ کﻩ ﻡیگﺫﺭﺩگﺭﻩ &ﺭﻣﺎ کﻭﺭﺗﺮﺍﺯﺭﻭﺯپیﺷﺸﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﻪ؟! چﺭﺍ ﺑﺎیﺩﺟﺒﺮﺁی ﻭﻗﺴﻢ ﻧﺒﺒﺎﺵیﻡ ﺩﻫﺮ ﺍﺍﺯﻣﺎی ﺧﻮﺩﺭﺍﻩی‪:‬ﺭﻭیﻩ؟!ﺕ" کی ﺑﺎیﻩ‬ ‫ﻣﺞیﺯﺁﺱیﺍ ﺑﺎ ﻧﺮﺍ ﺏگﻭﻝیﻡ؟! ﺍیﻧﺮﻗﺎﺑﺎ ﻭﻣﻨﻮﺗﻮﻝیﻫﺎ کﻫﻀﺮﺭﺵ ﺩﺩﺭ ﺻﺪ ﻣﺘﻮﺟﻬﺨﻮﺩ‬ ‫ﻡ‬

‫ﻟﻪ‬

‫ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺎ یﺩ ﺍﺯ ﻡیﺍ ﻧﻪ ﺑﺮﺥیﺯﺩﺑﺎیﺩ ﺩﺭﺧﻮﺹ ﻣﺰﺩﺍﺱیﺍ‪ ،‬ﻡیﺯﺍﻥ پﺧﺘﻤﺮﺩگﻥ‪ ،‬ﺗﻖیﻡ‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺪیﺁﺱیﺍﺑﻬﺎ ﻭﻫﺮﻣﻮﺿﻮ ﻋﺪیگﺭ‪ ،‬ﻡیﺍﻧﺨﻮﺩﻫﻬﻒکﺭی ﻭﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﺍیﺟﺎﺩکﻥیﻡ ﻭ ﺑﺎیﻥ‬ ‫ﻫﺮﺝ ﻭﻣﺮﺝ ﻭﻫﺮ ک‪،‬ﻫﺮ ک{ گﺭیﻫﺂ ﻭﺭیکﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍیﻫﻢ‪.‬ﺷﻪ پﺍیﺍﻥ ﺑﺪﻩیﻡ ‪.‬‬ ‫پیﺭ ﻣﺮﺩﺑﺎ ﺩﺍﺣﺖی ﻧﺐیگﻓﺘﻬﺎﺵ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡکﺭﺩ ‪ .‬پﺭﺗﻮ ﻧﺎﺧﻮﺵ ﻥگﺍﻫﺶ کﻩ ﺍﺯ‬ ‫چﺷﻤﺎ ﻥیﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻥیﺻﺎﺩﺭ ﻡیﺷﺪ ﺧﺸﻤﺎ گﻥ ﻭﺩﺭﻉیﻧﺤﺎﻟﺎ ﻧﺪﺭﺯ ﺑﺎﺭ ﺑﻮﺩ‪.‬ﺩ ‪6‬ﻥچﻧﺪ‬ ‫ﻟﺤﻄﻪ ﺍﺯﺁ ﻣﺪ ﻭﺭﻓﺖ‪.‬ﺷﺘﺮ یﺍﻧﺨﺎﻭﺗﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ‪ .‬ﻡیﺭﺍﻥ ﺑﺎپﺍﺷﻨﻪ کﺷﺒﺮ ﻧﺞیﺝیﺑﺶ\ﺗﺸﻬﺎی‬ ‫ﺑﺨﺎ کﺳﺘﺮ‪:‬ﺷﺘﻪ ﻣﻨﻘﻞیﺭﺍ کﺭﻭیگﻭیپیﺷﺨﻮﺍﻥ ﺟﺎﻭی ﺩﺳﺘﺸﺒﻮﺩ ﺑﻬﻤﺰﺩ ﻭﺑﺎ ﻟﺤﻦ‬ ‫کﻡیﺧﺴﺘﻪ ﻭﻣﻻیﻡی ﺑﺨﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪ‪:‬‬ ‫ پﺭیﺭﻭﺯﺍﺯﺷﻬﺮﺩﺍﺭیﻣﺮﺍﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪﺑﻔﺮﻣﺎگیﺩﺭﻭیﻧﺪﻝیﺑﻨﺶیﻥیﺩ ﺁﻗﺎﺷﺠﺎ ‪، 6‬‬‫ﻣﺎ·ﺑﻪ ﻧﺮﺥ‬ ‫‪..‬ﺑﺎﺯ ﺭﺍﺟﻢ‬ ‫ﻡیﺏیﻧﻢ ‪۰‬ﺑﻢ\ﺍﻟﺤﻠﻨﺎﻟﺰﺡیﻡ ‪،‬‬ ‫ﻭﻗﺖیﻡیﺭﻭﻡ‬ ‫ﻡیﺷﻮیﺩ‬ ‫‪-.‬‬ ‫‬‫ﺍیﻧﻄﻮﺭﺧﺴﺘﻪ ‪•...‬‬ ‫‪۳‬‬

‫ﻋﻞیﻣﺤﺘﺪ ﺍﻓﻨﺎ ﻥی‬

‫‪۹‬‬

‫ﻧﺎ ﻧﺴﺖ‪ .‬ﺷﻬﺮﺩﺍﺭ ﺗﺎﺯﻫﻮﺍﺭﺩ‪ ،‬ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯگﺭﺩ ﺭﺍﻫﻨﺮﺱیﺩﻩپﺍ یﺭﺍ ﺩﺭکﻓﺸﻤﺎکﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺍﺯﺑﺎﻡ ﻧﺎﻧﻮﺍ کﻭیﺍ ﺑﺎﻡیکﻭﺗﺎﻫﺘﺮ ﻧﺪیﺩﻫﺎ ﻧﺪ‪.‬‬ ‫یﺍپﺍ ﺭﺍ ﺑﻨﺪﺍی ﺕکیﺩﺩﺍﺩ ﻭﺑﺎﻟﺤﻦی ﺗﻘﻞیﺩکﺻﺪﺍﺭﺍکﻟﺸﺘﺘﺮ کﺭﺩ ‪:‬‬ ‫» ﻧﺎﻧﺴﻦگﻝ‪ ،‬ﺍﺯﻩیﺟﺪﻩکﺗﺎﺭ ﻧﺒﺎیﺩ ﺏیﺷﺘﺮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ‪.‬؟‬ ‫»ﻧﺮﺥ ﻧﺎﻥ‪ ،‬ﺩﺭﺗﻤﺎﻣﺸﻬﺮ ﺑﺎیﺩیکﺳﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ‪-‬ﻭ ﻣﻄﻠﺒﺨﻨﺪﻫﺪﺍﺭ ‪ -‬ﻧﺎﻧﺪﻡ ﺗﻨﻮﺭﻫﻢ‬ ‫ﺑﺎیﺩ ﺑﺘﺮ ﺍﺯﻭ کﺫﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ‪«.‬‬ ‫ﺁﻗﺎ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﺶیﺩﻥ ﺍیﻥکﻟﻤﺎﺕ ﻭ ﺑﺨﻮﺹ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺧﺮی ﺁﻥ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺣﺎﻝیکﻩ‬ ‫چﺷﻤﺎﻥ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻡیﺑﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪﺍی ﺧﻔﻪ ﻭﺍﺯﺏیﺥگﻟﻮچﻧﺎﻧﺨﻨﺪ‪:‬پﺭﺯﻭﺭی‬ ‫ﺳﺮﺩﺍﺩکﻩ ﻥیﻡی ﺍﺯﺧﻮﻧﺒﺪﺵ ﺏ=ﻭﺭﺗﺸﺪﻭیﺩ ﺩﻧﺪﺍﻧﻬﺎیﺯﻥگﺯﺩﻩ ﻭﺟﺮﻡگﺭﻓﺘﻬﺎﺵکﻩ‬ ‫ﺁﻧﻬﻢ یﻻﺛﺎ ﻧﺪﺭﻩیﺍﻧﻢیﺍﻥکﺵ ﺷﺪﻫﺒﻮﺩﺑﺰﺷﺖی ﺁﺵ&ﺭ گﺷﺖ ! ﺧﺰﺧﺰ یﻧﻬﺎﺵ ﺑﻪ ﺧﺰیﺵ‬ ‫ﺷﺪیﺩی ﺗﺒﺪیﻝگﺭﺩیﺩ ﻭﺩﺭ ﻫﻤﺎ ﻧﺤﺎﻝ گﻓﺖ ‪:‬‬ ‫ﻫﺮکﺳﻢیﺍ یﺩ ﻡیچﺑﺪﺑﻪ ﻝگی ﻧﻢ‪ ،‬یکی ﻧﻢیﺍ یﺩﺏچﺑﺪ ﺑﻬﺐیﻝ ﺑﺎ ﺑﺎﻡ‪.‬ﺧﻮﺏ‪،‬‬‫ﺗﻮ چﻩگﻓﺖی؟ ﺏگﻭ چﺩﺍﺭﻡ کﻩ ﺏگﻭیﻡ ‪ ،‬ﻭﻗﺖی ﻫﻨﻮﺯﻧﻪیﺩﺍ ﻧﻢ ﺏچﻫﺰ ﺑﺎﻥ ﺑﺎیﺩﺑﺎﺍﻭﺣﺒﺖ‬ ‫کﻧﻢ ‪ .‬ﻡیگﻭیﻧﺪ ﺥیﻝیﻧﺎﻧﺞیﺏ ﻭﺑﺪﺩﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﻭﺷﻦیﺩﻡ کﻩ ﺗﻮﺍژﻝ ﻡیﺭﺯﺍ ﻧﺐیﺭﺍپیﺷﺶ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻫﺎی‪ ،‬ﺑﻨﺪ‪ :‬ﺧﺪﺍﺭﺍ ﺑﺘﻮپﺑﺘﻪ ﻭﺍﺯ ﺍﻃﺎﻗﺐیﺭﻭﻥ کﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ‪ .‬ﻣﺎﻫﺎ ﻫﺎﻫﺎ!‬ ‫ﺁﻗﺎ ﺷﺠﺎ ﻉ ﺳﺮﻓﻪ کﻧﺎﻥ ﻗﺎﻫﻘﺎﻩ ﺑﺨﻨﺪﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻡیﺭﺍﻥ ﺳﺮﺍیی ﺍﺯیﺍﺩ ﻗﻨﺪﺍی کﻩ‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ ﺥیﻃﺸﺪﻥ یکی ﺍﺯﻫﻤﺎﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺒﺸﻢ کﺭﺩ ﻭﺳﺮ ﺗﺎﻧﺪﺍﺩ ‪ .‬پیﺭ ﻣﺮﺩ‬ ‫ﺟﻠﻮی ﺭﻓﺸﺨﻮﺩﺭﺍگﺭﻓﺖ ﻭﻗﺒﻠﺎﺯﺁﻥکﻩ ﺣﺎﻟﺶ &ﻣﺎ؟ ﻋﺎﺩیﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺕ[ ییﺩ‬ ‫کﻧﺪ‪ :‬ﺍﻥگﺷﺖ ﺍﻓﺰﻭﺩ ‪:‬‬ ‫ﺑﻠﻬﺪﻭﺳﺘﻌﺰیﺯ‪ ،‬ﻭﺍیﻥچیﺯیﻥیﺳﺘﺠﺰﺷﻤﺮ‪:‬ﺗﻠﺨﺐیژﻭیگیﻫﺎ ﻭﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻦگیﻫﺎی‬‫ﻡیﺍﻧﺨﻮﺩ ﻣﺎ ‪.‬‬ ‫ﺍﺯگﻭﺷﻪ چﺷﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻈﺮی ﺗﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﺖیﺍﻃﺂﻡیﺯ پﺷﺘﺮ ﺭﺍ ﻥگﺭیﺳﺴﺖ ﻭ ﺻﺪﺍﺭﺍ‬

‫ﺁﻫﺘﻬﺘﺮکﺭﺩ ‪:‬‬ ‫‪-‬ﻭﻗﺖی ﻣﻨﻮﺷﻤﺎ کﻫﻬﺮﺩﻭکﺳﺒﺎﺭ یﺍﺷﻬﺮ ﻭﻭﻻیﺕیﻡ‪ ،‬ﺑﺒﻬﺎ ﻧﻬﺨﻮﺏییﺍ ﺑﺪیگﻧﺪﻡ‪،‬‬

‫‪۱۰‬‬

‫ﺷﻮﻫﺮ ﺁﻫﻮﺧﺎ ﻧﻢ‬

‫ﺗﻘﺎﻭﺕ ﺩﺭﻣﺰﺩ ﺁﺱیﺍ‪،‬ﻡیﻟﺸﺦی یﺍﻫﺮﻋﻠﺘﺪیگﺭ‪ ،‬ﺍیﻧﻨﺎﻧﺮﺍ ﺑﺪﻭ ﻧﺮﺧﻢیﻓﺮﻭﺵیﻡ‪،‬ﺷﻬﺮﺩﺍﺭ‬ ‫&ﻟﺲکﻫﻨﺶیﻥکﻩ ﺟﺎی ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ‪ .‬ﺟﺎﻧﻤﺮﺍﺩﺱپﻭﺭ ﻫﻢ ﺣﻘﺪﺍﺭﺩﺏگﻭیﺩیﻋﻦیچﻩ‪،‬چﺭﺍ‬ ‫ﺑﺎیﺩ ﺍیﻧﻄﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ !؟‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺩﺭﻧﺒﺸﺪگﻥ‪ ،‬ﺑﻐﻠﺠﺮﺫ‪ ،‬ﺯﻥیچﺍﺩﺭﻑیﺩﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺍیﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ کﻫﻮﺭﺗﺶ‬ ‫ﺩﺭﺯیﺭچﺍﺩﺭ پﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩ‪ ،‬ﺁﻗﺪﺭ ﻧﺰﺩیﺙ ﻧﺒﻮﺩ کﻩ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻡیﺍﻧﺎ یﻧﺪﻭ‬

‫ﺭﺍﺑﺸﻨﻮﺩ! ﻇﺎﻫﺮ[‬

‫یﺍﻧﺎﻧﻢیﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺠﻠﺖ ﻡیکﺵیﺩ پیﺷﺐیﺍیﺩ‪ ،‬یﺍﻣﻨﺘﻈﺮ کﺱیچیﺯی ﺑﻮﺩ ‪.‬ﺁﻗﺎﺷﺠﺎ ﻉ‬ ‫ﺏگﻓﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ‪:‬‬ ‫ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻡیکﺗﻢ کﻩ ﻧﺮﺥ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﺎﺟﻨﺎﺱ یﻟﺚ ﺳﺖ ﺍﺳﻻﻡیﻥیﺕ‪ ،‬ﻭﺣﺮﺕ‬‫ﺍﻡیﺭﻋﻞیﻋﻞیﻫﺎﻟﺘﻻﻡ ﺩﺭﺯﻣﺎﻧﺢیﺍﺕ ﻭﺧﻻ(ﻓﺘﺨﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻮﺩ ﻫﺮ گ چﻥیﻥ چیﺯی ﺭﺍ ﺟﺎگﺯ‬ ‫ﻧﺸﻤﺮﺩ ‪.‬ﺍﺗﺎﺍ گﺭﺑﻨﺎﺳﺖ ﺩﻭﺍﺗﺒﺨﻮﺍﻫﺪﻧﺮﺧﻮیﻧﺎﻥ ﺏگﺫﺍﺭﺩچﺭﺍﺧﻮﺩﻣﺎ ﻥگﺫﺍﺭیﻡ‪،‬ﻫﺎﻥ؟‬ ‫‪ t‬گﺭ ﻧﺎﻥ ﺷﻬﺮ ﻑیﺍﻟﺤﻖیﻗﻖ ﺍﺣﺖیﺍﺝ ﺑﺎﺻﻻﺡ ﺩﺍﺭﺩ چﺭﺍ ﺧﻮﺩﻣﺎ پیﺷﻘﺪﻡ ﻧﺸﻮیﻡ ؟ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﺐیﺩﺍﺭﻡ کﻩ ﺩﺭﺟﻞ‪:‬ﺁیﻧﺪﻩ‪،‬ﺍگﺭ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭﺗﻮﻑیﻕ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺭﻭی‬ ‫ﺩﺍگﺭﻩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭیﺧﺖ ‪.‬‬ ‫ﺭﺱیﺩﻥ چﻧﺪﻣﺸﺘﺮی ﺩیگﺭ گﻓﺖگﻭی ﺏیﻥ ﺩﻭ ﻫﻢگﺭ ﺭﺍکﻭﺗﺎﻩکﺭﺩ ‪ .‬پیﺭ ﻣﺮﺩ‬ ‫ﻧﺎﻧﻮﺍ ﺍﺯﺭگیﺳﻒ ﺧﻮﺩ‪:‬ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ کﺭﺩ کﻩ ﻣﻮﻗﺘﺎً ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﺕکﻝیﺵکﻝی ﺻﻒ‪،‬‬ ‫ﺁیﺍ ﺑﺎ ﻥی ﺑﺮﺍیﺵ ﺟﺘﺠﻮکﻧﺪ ﻭﻥگﺫﺍﺭﺩﺏیﺵ ﺍﺯ ﺁﻧﺪ&ﺵ ﺧﻮﺍﺏیﺩﻩ ﺑﻤﺎ ﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻥگﺍ‪.‬ﺍﺭﺯﺍﻥچﺵ‪.‬ﺍﻧﺶ کﻫﺢکیﺗﺎﺯﺭ ﻥچﺟﺎ ﻥگ‪ ،‬ﺏیﻣﺎﺭکﻉیکﺭﺩ‪-‬ﺭ ﺑﺰیﺭ ﺍﻓﻨﺪ‬ ‫ﻭ پﺱ ﺍﺯﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆی ‪ ،‬ﺩﺭﺟﻬﺘﻊکﺳﺮﺍﻩی کﻫﺎژﻟﻌﺎﺯﻡ ﺑﻮﺩ‪ ،‬پیﺍﺩﻫﺮﻭ ﺥیﺍ ﺑﺎﺗﺮﺍ گﺭﻓﺖ‬ ‫ﻭ ﻧﺎﻻﻥ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺮﻓﻦ کﺭﺩ‪ .‬ﻫﻨﻮﺯچﻧﺪ ﻗﺪﻡی ﺩﻭﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ کﻩ ﺑﺮگﺷﺖ ! ﺍﻥگیﺕ‬ ‫ﺑﺘﺎ ﺑﻬﺎﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺩﺳﺖی کﻫﺎﺯﺿﻤﻒ ﻭ ﺏیﻣﺎﺭی ﻡیﻟﺮﺯیﺩ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩ ﻭگﻗﺖ ‪:‬‬ ‫ یﻝچیﺯ ﺩیگﺭ‪ ،‬ﻧﺎﻥ ﺑﺪﻭﺭﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﻬﻢ ﺑﺎیﺩ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﺑﻮﺩ! ﻡیﻓﻬﻢی؟ ﺍیﻧﻤﻢ‬‫ﺑﺪﻋﺖی ﺍﺳﺖ کﻩ‬ ‫ﺭ‪۰‬‬

‫ﺭ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍﻧﺎ ﺗﻤﺎﻡ گﺫﺍﺷﺖ ﻭﻧﺎ گﻫﺎﻥ پﺭﺱیﺩ ‪:‬‬ ‫ﺻﺒﺮ کﻥ ﺑﺐیﻧﻢ‪ ،‬ﺧﻮﺩﺷﻤﺎ ﺑﺎﺍیﻥ پیﺷﺎﺩ چﺍﻭﺭی؟ ﻫﻦکﻩ ﺗﺎ ﺑﺤﺎﻝ ﻧﻬﺪیﺩﻩ ﻭ ﻧﻪ‬‫ﺷﻢیﺩﻫﺎﻡ کﻩ ﺍیﻧﺪ کﺍﻥ ﻧﺎﻥ ﺑﺪﻭﺭﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺎﻥ ؟‬

‫ﻋﻞیﻣﺤﺸﺪ ﺍﻓﻘﺎ ﻥی‬

‫‪۱۱‬‬

‫ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﺑﺎچﺷﻤﺎﻥ ﻥیﻣﺐ‪:‬ﻩ ﻭﺍﺑﺒﺨﺪیﺁﺭﺍﻣﺴﺮﺕکﻧﺪﺍﺩ ‪:‬‬ ‫ﺑﺠﺎﻥ ﻋﺰیﺯﺧﻮﺩﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪﺁﻗﺎ ﺷﺠﺎ ﻉ‪ ،‬ﺑﻤﺮ گﺙچﻫﺎﺭﻓﺮﺯﻧﺪﻡ کﻩ ﺩﺭﺩﻥیﺍ ﺑﺎﻻﺗﺮﺍﺯ‬‫ﺁﻧﺎ چیﺯ ﺩیگﺭیﻧﺪﺍﺭﻡ‪ ،‬ﺍگﺭ ﻫﺮ گﺯ ﻣﺎیﻝ ﺑﺎﺷﻢ ( کﻟﻪ‪ :‬یﺍ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺭﺍ کیﺯیﺭﺯ ﺑﺎﺵ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﺧﻮﺭﺩ‪ ).‬ﺍﺯﺁ ﻥچﻩ ﻓﺮﻭﺵ ﺭﻭﺯﺍ ﻥ‪ :‬ﺩﺭ ﺩگﻥ ﺍﺳﺖ یﺍ ﻡ‪:‬ﻗﺎﻟﺎﺿﺎﻓﻪ پﺧﺖ ﺏکﺗﻢ‪.‬‬ ‫ﻧﺎﻧﺒﺪﻭﺭﻫﻔﺮﺳﺘﺎﺩﻥکﺭﺩﺭﺳﺖی ﻥیﺳﺖ! ﺩﺭﺷﺎﻥ کﺳﺎﻥی ﺍﺳﺖ کﻩ ﺑﺎیﺩ ﺑﺮﻭﻧﺪ‬

‫ﻟﺒﻮﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﻧﺒﺎیﺩ ﺏگﺫﺍﺭیﻡ کﻩ ﺑﻘﻮﻝ ﺷﻤﺎ یﺍﻫﺸﺖ ﺁﺷﻐﺎﻟﺂ ﺑﺮﻭی ﻧﺎﻧﻮﺍﺧﺎﻧﻬﺮﺍ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬ﻣﻦ