Zniknięcie wszechświata 978-83-927938-0-9

Citation preview

ZNIKNIĘCIE WSZECHŚWIATA prostymi słowy o złudzeniach) poprzednicy wcieleniach religii\ seksie, polityce i cudach przebaczenia

Tytuł oryginału: THE DISAPPEARANCE OF THE UNIVERSE. Straight Talk about Illusions, Past Lives, Religion, Sex, Politics and the Miracles of Forgiveness Copyright © 2002, 2003, 2004 by Gary R. Renard English language publication 2004 by Hay House Inc., USA Portions from A Course in Miracles, © 1975,1985,1992,1996; Psychotherapy. Purpose, Process and Practice © 1976,1992; The Song ofPrayer © 1978, 1992 reprinted by permission of the Foundation for A Course in Miracles, 41397 Buecking Drive, Temecula, California 92590-5668, USA Polski przekład „ZNIKNIĘCIE WSZECHŚWIATA. Prostymi słowy o złudzeniach, poprzednich wcieleniach, religii, seksie, polityce i cudach przebaczenia" Copyright © 2008 by Cezary Eugeniusz Urbański W niniejszym przekładzie użyto cytatów z pierwszego polskiego wydania Kursu cudów © 2006 by Cezary Eugeniusz Urbański, Warszawa przedruk za zgodą wydawcy Copyright © 2008 polskiego przekładu cytatów z Psychotherapy. Purpose, Process and Practice oraz The Song of Prayer - Cezary Eugeniusz Urbański wydanie pierwsze, 2008 r. projekt publikacji i opracowanie graficzne okładki: Cezary Eugeniusz Urbański Copyright © All rights reserved. Wszelkie prawa polskiego przekładu i publikacji zastrzeżone. Powielanie i rozpowszechnianie całości bądź fragmentów niniejszego dzieła bez uprzedniego uzyskania pisemnej zgody posiadacza tych praw jest zabronione. Wydawca: „FOLEY" Tomasz Kozłowski ul. Fabryczna 124 97-200 Tomaszów Mazowiecki tel./fax 044 726 05 37

ISBN 978-83-927938-0-9 Współwydawca: Cezary Eugeniusz Urbański ul. Pańska 3 m. 14,00-124 Warszawa, Polska www.kurscudow.pl e-mail: [email protected]

ISBN 978-83-924823-1-4 Druk i oprawa:

opolgraf www.opolgraf.com.pl

ZNK INĘ ICE IWSZECHŚWIATA prostymi słowy o złudzeniach, poprzednicy wcieleniach, religii, seksie, polityce i cudach przebaczenia

przełożył Cezary E. Urbański

KOZŁOWSKI & URBAŃSKI

Przedmowa Na prośbę Garyego - autora niniejszej książki - o dokonanie oceny jej rękopisu zareagowałem typowo. Usłyszawszy, że liczy on sto pięćdziesiąt tysięcy słów powiedziałem, że żadne wydawnictwo nie wyda takiej książki w jednym tomie. Trzeba ją podzielić na dwie, albo - jeszcze lepiej - skrócić do objętości nie przekraczającej stu tysięcy słów. Tyle mogłem stwierdzić nawet do niej nie zaglądając. Gary odparł, że uważa, iż żadne z tych rozwiązań nie wchodzi w rachubę, lecz obiecał przemyśleć sprawę. Zapytał też, czy tymczasem nie przyjrzałbym się temu dziełu, złożonemu w głównej mierze z długich konwersacji z dwoma „wniebowstąpionymi" mistrzami. I znów zareagowałem typowo, na szczęście nie zdradzając moich myśli Garyemu: No, nie! Kolejny tasiemcowy manifest pełen duchowych komunałów, napisany przez nawiedzonego typka myślącego, że głosy w jego głowie manifestują coś boskiego. W ciągu dwóch dekad pracy jako dziennikarz, recenzent, redaktor i wydawca dzieł poświęconych duchowości alternatywnej widziałem więcej tego typu wypocin niż dałbym radę spamiętać. Nie mogę się powstrzymać od zacytowania św. Jana od Krzyża, narzekającego na współczesnych mu, ogarniętych urojeniami skrybów: „Zdarza się to bardzo powszechnie i wiele osób daje się temu zwieść wielce a sądząc, że osiągnąwszy wielką wprawę w modlitwie otrzymują komunikaty od Boga, notują sobie takie słowa albo każą je spisywać innym. Wszystko to jednak okazuje się niczym, a nie mając istotnej wartości cnoty, służy jedynie ich próżności."

Jednak ten Gary Renard był gotów zapłacić za wyczerpującą krytykę swojego dzieła i to mnie do niego dobrze usposobiło. Wiedziałem, że zawsze można napisać coś pomocnego na temat dzieła, wyrazić pewien rodzaj „konstruktywnej krytyki", która nie będzie tylko „służyła próżności" autora. Powiedziałem więc, że jasne, iż może przysłać mi swój manuskrypt a ja dokonam grzecznościowo jego dokładnej oceny. Nie musiałem zbyt dużo czytać, by dojść do wniosku, że całe szczęście, iż nie powiedziałem Gary'emu, co myślę o jego propozycji, bo musiałbym to odszczekać. Jakkolwiek dziwacznym na pierwszy rzut oka mogło się wydawać jego dzieło, czytało się je zadziwiająco dobrze i przykuwało ono uwagę. Zapiski rozmów, jakie Gary odbył z niezwykłymi przewodnikami duchowymi o imionach Arten i Pursah były błyskotliwe, zabawne i wolne od nadętości, jakiej można by spodziewać się po materiale przekazanym w tak niezwykły sposób. Co więcej, dzieło nie wydawało się „służyć próżności" jego autora. Jego towarzysze „nie z tej ziemi" bezlitośnie wytykali mu lenistwo, przemądrzałość, jednocześnie udzielając mu troskliwego wsparcia w rozwijaniu duchowej dyscypliny, do jakiej podczas tych rozmów był zachęcany. Jak Czytelnik niebawem się dowiaduje, dyscypliny tej uczą się na całym świecie miliony osób, studiując podręcznik duchowości zatytułowany KURS CUDÓW. Gary skontaktował się ze mną niewątpliwie ze względu na moje publikacje na temat KURSU, W tym książkę The Complete Story of the Course, będącą dziennikarskim opisem jego historii, znanych nauczycieli i popularyzatorów a także krytyków i wzbudzanych przezeń kontrowersji. Możliwe też, że Gary skontaktował się ze mną, ponieważ poczuł we mnie bratnią duszę. Choć w żadnej mierze nie jestem takim próżniakiem jak pan Renard, z pewnością mam tendencję do wymądrzania się. Jako uzupełniający przewodnik po naukach KURSU, rękopis Gary ego wykazywał jeszcze jedną ważną cechę: absolutnie bezkompromisową zgodność z wykładaną w KURSIE duchową filozofią „czystego nondualizmu" i praktykowania autentycznego przebaczania, przebaczania i jeszcze raz przebaczania, aż przebaczanie stanie

się nawykową reakcją umysłu, stosowaną przez całą dobę i wszystkie dni tygodnia. Choć wiele książek o KURSIE stało się bestsellerami, największą popularność zyskały te, w których jego filozofia została najbardziej rozcieńczona i wymieszana z co bardziej oklepanymi pojęciami z New Age i różnych programów samopomocy. Byłem pod wrażeniem widząc, że manuskrypt Gary ego jest wierny sednu nauk KURSU i jego rygorystycznej dyscyplinie treningu umysłowego, jednocześnie mówiąc o niej w sposób bardzo przystępny. Kimkolwiek są i skądkolwiek przybyli, Arten i Pursah z pewnością nie są akwizytorami namawiającymi do udziału w weekendowych warsztatach gwarantujących rzekome oświecenie. Czytając manuskrypt po raz pierwszy doszedłem do wniosku, że choć z pewnością zasługiwał na opublikowanie, na drodze do jego wydania piętrzyło się więcej przeszkód niż początkowo myślałem. Rzeczywiście był za długi a ponadto napisany w formie trójstronnej konwersacji, nie akceptowanej przez większość uznanych wydawnictw. Na dodatek powoływał się na metafizyczne źródła klasyfikujące go do literatury New Age, jednocześnie będąc zbyt bezkompromisowym dla jej czytelników. Jako profesjonalista, dokonując oceny manuskryptu Gary ego myślałem jednocześnie, kto mógłby podjąć się wydania tego dzieła lecz nie przychodziło mi na myśl żadne wydawnictwo - ani duże, ani małe - które podjęłoby się jego opublikowania a jednocześnie oparło pokusie dokonania skrótów, rearanżacji i takich zmian redakcyjnych, które dopasowałyby je do gustu przeciętnego czytelnika. Gary stawiał sprawę jasno; nie życzył sobie, by wydawca dokonał jakichkolwiek skrótów i nastawał na zachowanie formy dzieła i kolejności omawianych w nim zagadnień. Pomyślałem, że wydawca, który podjąłby się publikacji takiego jak to dzieła, napisanego przez zupełnie nieznanego autora, powinien zasięgnąć rady psychiatry na temat swego stanu zdrowia. I właśnie wtedy dotarło do mnie, że to ja mam je opublikować. Jak na ironię nie wierzę we wniebowstąpionych mistrzów przede wszystkim dlatego, że żaden nie pojawił się w moim niewątpliwie wąskim polu widzenia. Mimo ogromu dobra, jakie KURS CUDÓW

wniósł w moje życie, zawsze czułem ambiwalencję co do jego domniemanego autorstwa duchowego. Bez względu na to, jak szokująco to zabrzmi dla innych studentów KURSU, nigdy nie obchodziło mnie, czy Jezus Chrystus miał z nim cokolwiek do czynienia. W moim przypadku wiarygodność KURSU została zweryfikowana tym, że działa, przynosząc pozytywne i gruntowne zmiany w życiu moim i wielu osób, z którymi spotykałem się i przeprowadzałem wywiady, a nie tym, że miałby pochodzić z boskiego źródła. W tym względzie zgadzam się z Artenem i Pursah, którzy wielokrotnie przypominają Garyemu w tej książce, że liczy się prawda posłania a nie osoba posłańca. Co jeszcze dziwniejsze, manuskrypt dotarł do mnie w najlepszym czasie, by skłonić mnie do ponownego studiowania KURSU. Czytając manuskrypt Gary'ego niejednokrotnie myślałem: Przecież właśnie o tym była mowa, a ja o tym zapomniałem, i o Przebaczeniu - ciekawe, czy to rzeczywiście zadziała? Gdy skończyłem pracę nad manuskryptem, zdałem sobie sprawę, że podziałał on na mnie tak, jak nauczyciele Gary'ego zamierzyli, by podziałał na niego i przyszłych czytelników: jako zachęcający kurs doskonalący w duchowości jutra. Tak go nazywam, gdyż mimo gwałtownego wzrostu liczby jego czytelników, KURS CUDÓW wciąż studiuje niewiele osób i myślę, że tak będzie jeszcze przez wiele, wiele pokoleń. Jego metafizyka za bardzo różni się od wszystkich przeświadczeń tego świata i stawia zbyt wielkie wymagania, by w krótkim czasie zaczęto go powszechnie studiować. Lecz tak jak nauczyciele Gary'ego, przewiduję, że taki czas w końcu nastanie. Choć KURS może brzmieć absolutystycznie i nieugięcie, jedna z jego zbawczych łask wyraża się w stwierdzeniu, że jest tylko jedną z wersji „uniwersalnego programu nauczania" i generalnie aprobuje inne ścieżki duchowego i psychologicznego rozwoju za ich wrodzoną mądrość. Jednak pada w nim stanowcze stwierdzenie, że zaangażowany student będzie na jego drodze czynił znacznie szybsze postępy niż dzięki jakiejkolwiek innej metodzie. Będąc duchowym pragmatykiem, doceniam tę jego cechę.

Faktem jest, że KURS od czasu do czasu bez ogródek przypomina, że rozpoznanie i wypełnienie przez kogoś zadań przebaczenia oszczędzi „tysięcy lat" procesu duchowego rozwoju. Ponieważ nigdy nie byłem wyznawcą reinkarnacji, nie za bardzo wiem, jak to ugryźć. Miałem osobliwe wrażenie, że oszczędzone jest mi wiele przyszłych cierpień dzięki decyzjom podejmowanym pod wpływem nauk KURSU, obejmującym wyzbycie się żalu, szkodzącego przede wszystkim mnie gniewu i lęku, który mnie ograniczał. Nim spotkałem się z KURSEM zdecydowanie nie byłem na ścieżce do tak wysublimowanej mądrości, skłaniającej do podjęcia zdecydowanych kroków. Natrafiłem na tę osobliwą książkę w chwili, gdy jej najbardziej potrzebowałem i z radością oświadczam, że nie tylko ja odniosłem korzyść z pozornie przypadkowego spotkania z jej cudownymi naukami. Jestem pewien, że nie dotarłbym do tysięcy czytelników, gdybym nie poddał się dyscyplinie KURSU. W rzeczy samej, czułem oczywisty wpływ KURSU decydując O publikacji pierwszego wydania książki Garyego i nie trzeba było wiele czasu, bym się przekonał, że warto było podjąć każde ryzyko związane z jej wydaniem. Szybko zyskała ona oddanych zwolenników wśród tysięcy studentów KURSU a także wśród poszukiwaczy duchowych, którzy jeszcze się z nim nie zetknęli. Po roku od publikacji przez Fearless Books, projekt wydawniczy trafił do Hay House - większego, niezależnego wydawnictwa o wspaniałych dokonaniach na polu współczesnej duchowości, o możliwościach i entuzjazmie koniecznych do ucz noświatowym rozpowszechnianiu tego dzieła. Gary i ja jesteśmy wdzięczni nowemu wydawcy za wielkoduszność i elastyczność, wyrażające się zgodą na zachowanie formy książki z pierwszego wydania; bez zmian treści, stylu czy prowokującej formy zawartych w niej nauk. Niniejsza książka nie jest substytutem KURSU CUDÓW, lecz ufam, że dla wielu osób będzie wprowadzeniem do fundamentalnych zasad jego nauk lub ich przypomnieniem. A Czytelnicy nie interesujący się KURSEM znajdą w niej wiele stwierdzeń, z których mogą się pośmiać, z którymi mogą polemizować i takich, które zdumie-

wają. Jeśli jesteś choć trochę podobny do mnie, drogi Czytelniku, to tak jak ja odkryjesz, że niniejsza książka wcale nie jest taka, jak się spodziewałeś, lecz zapewniam Cię, że jazda będzie ostra. Jakby powiedzieli Arten i Pursah: baw się dobrze! D. Patrick Miller Fearless Books wrzesień 2004

Od autora Jeszcze gdy mieszkałem na wsi w stanie Maine, byłem świadkiem cielesnych aparycji dwóch mistrzów o imionach Pursah i Arten. Rozmawiając z nimi dowiedziałem się, że w jednym z poprzednich wcieleń Pursah była św. Tomaszem Apostołem a Arten był św. Tadeuszem Judą (wbrew temu, co powszechnie się sądzi, ich okresy życia, w których byli uczniami Jezusa nie były ani jedynymi, ani ostatnimi). Moi goście nie przybyli po to, by powtarzać duchowe banały, w jakie wiele osób obecnie wierzy. Ujawniali tajemnice wszechświata, mówili mi o prawdziwym celu życia, omawiali szczegółowo Ewangelię Tomasza i wyjaśniali zrozumiałymi słowy podstawy zdumiewającego dokumentu duchowego, który obecnie zyskuje coraz większą popularność na całym świecie. Dokument ten omawia podstawy sposobu myślenia, który w nowym milenium będzie zyskiwał coraz więcej zwolenników. Aby odnieść korzyść z lektury niniejszej książki, Czytelnik nie musi wierzyć, że te aparycje rzeczywiście miały miejsce. Jednak mogę zaręczyć, że jest w najwyższym stopniu nieprawdopodobne, by taki laik jak ja napisał ją bez inspiracji ze strony tych dwóch mistrzów. Tak czy inaczej, Czytelnik może myśleć co chce o jej pochodzeniu. Uważam, że ZNIKNIĘCIE WSZECHŚWIATA może być pomocną lekturą dla każdej osoby o otwartym umyśle, podążającej drogą duchowego rozwoju, pozwalając jej oszczędzić mnóstwo czasu. Gdy pozna przesłanie tej książki, może się okazać, że - jak stało się w moim przypadku - już nigdy nie spojrzy na swoje życie i wszechświat tak jak przedtem. W niniejszej książce relacjonuję zdarzenia, jakie miały miejsce w okresie od grudnia 1992 do grudnia 2001 r. Są one przedstawione w formie rozmowy z udziałem trzech uczestników: Gary'ego (moim) oraz Artena i Pursah - dwóch wniebowstąpionych mistrzów, którzy pojawiali się u mnie. Narracja nie jest wyróżniona, chyba że przerywa tok rozmowy; wtedy oznaczona jest słowem

10

„NOTATKA". Słowa wyróżnione kursywą oznaczają, że rozmówca kładł na nie nacisk. Proszę pamiętać, że nie zmieniałem w istotny sposób zapisów rozmów, choć było mi trudno redagować ten materiał i pozostawić pewne niedojrzałe i osądzające stwierdzenia, wypowiedziane przeze mnie w okresie opisanym w niniejszej książce. Z dzisiejszej perspektywy jest dla mnie jasne, że dopiero w późniejszym okresie zacząłem praktykować autentyczne przebaczanie. Choć niektóre stwierdzenia mistrzów „na papierze" mogą wyglądać szorstko lub krytycznie, zapewniam, że zawsze byli łagodni, pełni humoru, pokory i miłości. Ich postawa przypominała postawę dobrego rodzica, który wie, że rozbrykane dziecko trzeba czasem przywołać stanowczo do porządku, lecz motywacja działania rodzica jest pozytywna. A zatem, jeśli niektóre dyskusje wydają się ostre, należy pamiętać, że było to podyktowane moim dobrem. Arten i Pursah mówią do mnie w ten sposób celowo, bym mógł ich zrozumieć, za cel mając stopniowe przybliżanie mi celu ich nauczań. Pursah stwierdziła, ten sposób prowadzenia konwersacji został wybrany celowo, by przykuć moją uwagę. Dołożyłem wszelkich starań, by przygotować tę książkę jak najlepiej, lecz ponieważ nie jestem doświadczonym pisarzem, niniejsza książka nie jest doskonała. Jeśli Czytelnik dostrzeże jakieś błędy, zapewniam, że są to moje błędy, a nie moich gości. Również dla całkowitej jasności wyjaśniam, że niektóre dyskusje poszerzyłem o konwersacje, które przypomniałem sobie po fakcie. Uczyniłem to mając błogosławieństwo Artena i Pursah i pewne ich instrukcje dla mnie zostały zawarte właśnie w tych konwersacjach. Zatem niniejsza książka powinna być traktowana jako projekt osobisty, zarówno zainicjowany, jak i konsekwentnie prowadzony przez nich, nawet jeśli w rzadkich przypadkach nie jest to dosłowny zapis przebiegu naszych spotkań. Spis odnośników do KURSU CUDÓW wraz z cytatami wprowadzającymi do poszczególnych rozdziałów znajduje się na końcu książki. Pragnę wyrazić moją bezgraniczną wdzięczność Głosowi KURSU, którego prawdziwa Tożsamość jest omawiana w tej książce.

Dziękuję też następującym osobom za liczne, pomocne rozmowy i wsparcie, którego udzielali mi: Chaitanya York, Eileen Coyne, Dan Stepenuck, dr Paul D. Renard, Karen Renard, Glendon Curtis, Louise Flynt, Ed Jordan, Betty Jordan, Charles Hudson i Sharon Salmon.

Przy okazji wyrażam moją wdzięczność dr Kennethowi Wapnickowi i Glorii Wapnick, założycielo in Miracles z kalifornijskiej miejscowości Temecula. Nie jestem związany z ich fundacją, lecz niniejsza książka w dużej mierze opiera się na ich pracy. Moi goście zalecali, bym studiował wykłady Wapnicka a niniejsza książka musi odzwierciedlać wszystkie doświadczenia, jakie wyniosłem z mojej nauki. Gary R. Renard

O autorze GARY R. RENARD urodził się na Północnym Wybrzeżu stanu Massachusetts. Z biegiem czasu stał się cenionym gitarzystą zawodowym. Podczas Harmonicznej Konwergencji 1987 r. usłyszał Wezwanie, które skłoniło go do całkowitej zmiany nastawienia do życia. Na początku 1990 roku przeprowadził się do Maine, gdzie doznał przebudzenia duchowego. Tak jak mu polecono, powoli i starannie spisywał ZNIKNIĘCIE WSZECHŚWIATA, CO zajęło mu 9 łat. Obecnie jest prywatnym inwestorem i pisarzem, podróżującym i dyskutującym o tematach metafizycznych z innymi poszukiwaczami duchowymi.

Są tacy, którzy bezpośrednio dotarli do Boga, nie zachowując ni śladu ograniczeń świata i przypominając sobie doskonale swoją własną Tożsamość. Ci mogą być nazwani Nauczycielami nauczycieli, gdyż mimo iż nie są już widzialni, nadal można się odwoływać do ich wizerunku. A oni pojawią się wtedy i tam, gdzie pomocnym będzie, by to uczynili. Tym, których takie ukazanie się napełniłoby lękiem, dają swoje idee. Nikt nie może ich wzywać daremnie. Ani też nie ma kogokolwiek, kogo są nieświadomi.1* KURS C U D Ó W

* wykaz cytatów z Kursu cudów i suplementów: Psychotherapy. Purpose, Process and Practice oraz The Song of Prayer podano na ss. 478-483.

Część pierwsza

Szept w twoim śnie

I.

Arten i Pursah pojawiają się i Pursah? pojawiają się

Komunikowanie Arten się nie jest ograniczone do wąskiego zakresu kanałów, jakie świat rozpoznaje.2

P

odczas świąt Bożego Narodzenia 1992 r. uświadomiłem sobie, że powoli dochodzę do siebie, a w moim życiu zachodzą zmiany na lepsze. Przed rokiem wcale tak dobrze nie było. Bardzo mi wtedy doskwierało poczucie pustki. Choć odnosiłem sukcesy jako zawodowy muzyk, finansowo ledwo wiązałem koniec z końcem. Walczyłem o przetrwanie w nowym dla mnie zawodzie maklera giełdowego i pozwałem mojego przyjaciela a zarazem mojego dawnego partnera biznesowego, który zachował się wobec mnie nieuczciwie. Wciąż dochodziłem do siebie po moim bankructwie sprzed czterech lat, do którego przyczyniła się moja niecierpliwość, brak umiaru w wydawaniu pieniędzy i inwestycja, która miała przynieść złote góry a która okazała się totalną klapą. Choć o tym nie wiedziałem, wojowałem z samym sobą i odnosiłem porażki. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że w zasadzie każdy wojuje z sobą samym i przegrywa nawet wtedy, gdy wydaje się wygrywać. Nieoczekiwanie, głęboko we mnie zaszła jakaś zmiana. Od trzynastu lat byłem duchowym poszukiwaczem i choć nauczyłem się bardzo wiele, nigdy nie dałem sobie czasu na stosowanie tego, czego się nauczyłem. Tym razem ogarnęła mnie pewność - Wszystko się zmieni - myślałem. - Musi być jakiś lepszy sposób.

19

Część I Szept w twoim śnie Napisałem do tego przyjaciela, którego pozwałem, informując go, że rezygnuję z kroków prawnych, by pozbyć się konfliktu z mego życia. Zadzwonił z podziękowaniami i zaczęliśmy odbudowywać naszą przyjaźń. Później dowiedziałem się, że ten sam lub podobny scenariusz, gdy osoby w konflikcie odkładają oręż i zaczynają słuchać wewnętrznej mądrości, w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat jest odgrywany coraz częściej. Na co dzień zacząłem kierować się przebaczeniem i miłością jakkolwiek je wtedy rozumiałem. Czasem mi się to udawało, a czasem miałem z tym wielkie trudności - zwłaszcza wtedy, gdy ktoś nacisnął nie te guziki, co potrzeba. Lecz przynajmniej miałem poczucie, że bieg mojego życia zmienia się. W tym okresie zacząłem zauważać niewielkie rozbłyski świetlne w kącikach mojego pola widzenia lub pojawiające się wokół niektórych obiektów. Te kryształowo czyste rozbłyski światła nie obejmowały całego pola widzenia, lecz skupiały się na poszczególnych obszarach. Nie wiedziałem co oznaczają, dopóki nie zostało mi to potem wyjaśnione. Podczas tego obfitującego w zmiany roku regularnie modliłem się o pomoc do Jezusa - proroka mądrości, którego ceniłem najbardziej. Czułem tajemniczy związek z Jezusem i w moich modlitwach mówiłem Mu, że bardzo chciałbym cofnąć się te dwa tysiące lat i być jego uczniem, bym mógł dowiedzieć się, jak to rzeczywiście byłoby uczyć się osobiście od Niego. Podczas świątecznego tygodnia w 1992 roku stało się coś niesamowitego. Medytowałem w salonie mego domu w wiejskiej okolicy Maine. Byłem zupełnie sam, ponieważ ja pracowałem w domu a moja żona - Karen - była akurat w Lewiston. Nie mieliśmy dzieci i rozkoszowałem się ciszą, którą niekiedy zakłócała szczekaniem nasza suczka - Nupey. Wychodząc ze stanu medytacji otworzyłem oczy i z zaskoczeniem stwierdziłem, że nie jestem sam. Rozdziawiwszy z wrażenia usta, bez słowa, gapiłem się na mężczyznę i kobietę z krwi i kości, siedzących na kanapie po drugiej stronie pokoju. Łagodnie uśmiechając się, patrzyli wprost na mnie jasnymi, przenikliwymi oczyma. Nie wzbudzili we mnie lęku; emanował od nich spokój, który ogarnął również mnie. Wspominając to

20

i. Arten i Pursah pojawiają się zdarzenie zastanawiam się, czemu wtedy nie przestraszyłem się, zważywszy, że ci ludzie wzięli się nie wiadomo skąd. Ta pierwsza aparycja moich przyszłych przyjaciół była tak surrealistyczna, że lęk jakoś wydał mi się nie na miejscu. Oboje wyglądali na tryskających zdrowiem trzydziestolatków. Ubrani byli stylowo a zarazem współcześnie. W ogóle nie wyglądali tak, jakbym sobie wyobrażał aniołów, wniebowstąpionych mistrzów czy inne boskie istoty. Nie spowijała ich poświata ani aureola. Gdyby spotkać ich w restauracji, nie zwróciliby na siebie uwagi niczym szczególnym. Jednak musiałem zwrócić na nich uwagę, bo siedzieli na mojej kanapie, a ja zwracałem większą uwagę na atrakcyjną kobietę niż mężczyznę. Zauważywszy to, kobieta odezwała się pierwsza. PURSAH: Witaj, mój drogi bracie. Widzę, że jesteś zaskoczony, lecz nie wylękniony. Na imię mam Pursah a to nasz brat, Arten. Pojawiamy się przed tobą jako symbole, których słowa Pojawiamy się przed ułatwią zniknięcie wszechtobą jako symbole, których świata. Dlatego mówię, że słowa ułatwią zniknięcie jesteśmy symbolami, gdyż wszechświata. cokolwiek zdaje się przybierać formę, jest symboliczne. Jedyną prawdziwą rzeczywistością jest Bóg lub czysty duch, które w Niebie są synonimami a Bóg i czysty duch nie mają formy. Dlatego w Niebie nie ma koncepcji mężczyzny ani kobiety. Jakakolwiek forma - w tym twoje ciało - doświadczana w fałszywym świecie postrzegania z definicji musi być symbolem czegoś innego. Takie jest prawdziwe znaczenie drugiego przykazania: „nie będziesz czynił sobie żadnego spiżowego cielca." Większość badaczy Biblii zawsze uważała, że to szczególne przykazanie jest tajemnicą. Czemu Bóg nie chciał, byście czynili jakiekolwiek Jego wizerunki? Mojżesz uważał, że miało ono na celu wyplenienie pogańskiego bałwochwalstwa. Prawdziwe znaczenie jest takie, że nie powinieneś czynić jakichkolwiek obra-

21

Część I Szept w twoim śnie zów Boga dlatego, że Bóg nie ma obrazu. To jest centralna idea myślenia, o którym powiemy ci później. GARY: Mam powtórzyć to po swojemu? ARTEN: Będziemy powracali do pewnych zagadnień tak często, jak będzie konieczne, byś mógł je sobie przyswoić, Gary. Zobaczysz, że z czasem nasz język będzie coraz bardziej upodabniał się do twojego. W rzeczy samej, powiemy ci o wszystkim bardzo zrozumiale. Uważamy, że jesteś na tyle zaawansowany, iż poradzisz sobie z łatwością, a my nie przybywamy po to, by tracić czas. Prosiłeś Jezusa o pomoc. Rad byłby sam przybyć do ciebie, lecz w tej chwili nie jest to konieczne. My go reprezentujemy. Nawiasem mówiąc; o Jezusie będziemy zwykle mówić „J." Pozwolił nam na to, a my we właściwym czasie powiemy ci, dlaczego. Chciałeś się dowiedzieć, jak to byłoby być z nim dwa tysiące lat temu. My byliśmy i z radością ci o tym powiemy, choć byłoby dla ciebie niespodzianką dowiedzieć się, że jest więcej zalet bycia jego studentem teraz niż wtedy. Jednym z ćwiczeń, które będziemy z tobą robić, będzie stawianie przed tobą wyzwań tak samo jak J. raz po raz czynił z nami; czy to w przeszłości, czy to w tym, co nazywasz przyszłością. Nie będziemy się z tobą patyczkowali ani nie będziemy ci mówili tego, co chcesz słyszeć. Jeśli chcesz być traktowany jak dziecko, idź do wesołego miasteczka. Jeśli jesteś gotów być traktowany jak dorosły, który ma prawo wiedzieć, czemu w twoim wszechświecie na dłuższą metę nic się nie sprawdzi, to bierzmy się do roboty. Nauczymy cię zarówno o przyczynie tej sytuacji, jak i sposobu wyjścia z niej. No, i co powiesz? GARY: Nie wiem, co powiedzieć. ARTEN: Świetnie. To dobra cecha studenta, obok chęci nauki. A wiem, że chcesz się uczyć. Wiem również, że nie lubisz mówić zbyt wiele. Mógłbyś pójść na parę lat do klasztoru i nie powiedziałbyś tam ani słowa. Masz również wyjątkową pamięć - coś, co później bardzo ci się przyda. W rzeczy samej wiemy o tobie wszystko. PURSAH: Tak, wszystko. Lecz nie przybyliśmy po to, by cię osą-

2

i. Arten i Pursah pojawiają się dzać, więc nie ma powodu, by cokolwiek skrywać czy czuć zażenowanie. Jesteśmy tu po prostu dlatego, że dla nas pomocne jest pojawić się właśnie teraz. Skorzystaj z naszej obecności, póki możesz. Zadawaj jakiekolwiek pytania, jakie przyjdą ci na myśl. Zdziwił cię nasz wygląd. Lubimy pasować do miejsc, do których się udajemy. Używamy również świeckich ubiorów dlatego, że nie reprezentujemy żadnej religii ani wyznania. GARY: A zatem nie jesteście Świadkami Jehowy, bo tym już powiedziałem, że nie chcę należeć do żadnego zorganizowanego kościoła. PURSAH: Z pewnością jesteśmy świadkami Boga, natomiast Świadkowie Jehowy są wyznawcami dawnej wiary, że Królestwo Boże będzie na ziemi a w nim - wybrana liczba tych, którzy będą z Nim w gloryfikowanych ciałach. My tego nie nauczamy. Możemy nie zgadzać się z cudzymi naukami, lecz nie osądzamy ich i szanujemy prawo każdego do własnych przekonań. GARY: Świetnie, lecz nie wiem, czy przypadłaby mi do gustu ta idea braku różnych płci w Niebie. PURSAH: W Niebie nie ma żadnych różnic ani zmian. Wszystko jest stałe. Tylko dlatego jest niezawodne, a nie chaotyczne. GARY: Czy to nie jest nudne? PURSAH: Mogę cię o coś spytać, Gary? Czy seks jest nudny? GARY: Dla mnie - nie. PURSAH: No to wyobraź sobie najlepszy orgazm, tylko taki, który nigdy się nie kończy, trwający wiecznie bez jakiegokolwiek osłabienia czy spadku nasilenia. GARY: Zamieniam się cały w słuch. PURSAH: Fizyczny akt seksualny nawet nie umywa się do niewiarygodnego przeżywania Nieba. Jest lichą, wymyśloną imitacją zjednoczenia z Bogiem. To fałszywy bożek, uczyniony po to, by skupiać twą uwagę na ciele i świecie jak najmniejszym kosztem, który zapewni, że przyjdziesz tu z powrotem po więcej. Seks jest bardzo podobny do narkotyku. Natomiast Niebo jest doskonałą ekstazą, która nigdy nie ustaje i której nie sposób opisać. GARY: To brzmi świetnie, lecz w żaden sposób nie tłumaczy

2

Część I Szept w twoim śnie wszystkich tych doświadczeń, jakie ludzie mają „po tamtej stronie" - wychodzenia z ciała, doświadczeń podczas przebywania w stanie śmierci klinicznej, komunikowania się z ludźmi, którzy odeszli i temu podobnymi sprawami. ARTEN: To, co nazywasz „tą stroną" i „tamtą stroną" to dwie strony tej samej złudnej monety. To wszystko jest światem postrzegania. Gdy twoje ciało wydaje się niedomagać i umierać, twój umysł funkcjonuje nadal. Lubisz oglądać filmy, prawda? GARY: Każdy ma jakieś hobby. ARTEN: Kiedy przechodzisz z „tej strony" na „tamtą", obojętne, czy z tego życia do życia po życiu czy z powrotem do ciała, to tak, jakbyś wyszedł z jednego seansu i poszedł na inny. Tylko że te filmy bardziej przypominają wirtualną rzeczywistość, której seanse będą u was niedługo i w których wszystko będzie wydawało się tak rzeczywiste, że będzie można tego dotknąć. GARY: To przypomina mi artykuł, który przeczytałem o jakiejś maszynie skonstruowanej w MIT, do której można włożyć palce i poczuć rzeczy, których w niej nie ma. Czy o takiej technologii mówicie? ARTEN: Tak, większość wynalazków naśladuje pewne aspekty działania umysłu. Wchodząc ponownie w cykl narodzin i śmierci, gdy pozornie rodzisz się ponownie w fizycznym ciele, zapominasz wszystko lub większość wszystkiego. To wszystko jest sztuczką umysłu. GARY: Czy chcesz przez to powiedzieć, że całe moje życie jest w mojej głowie? ARTEN: Całe jest w twoim umyśle. GARY: Moja głowa jest w moim umyśle? ARTEN: Twoja głowa, twój umysł, twoje ciało, twój cały wszechświat, dowolny wszechświat równoległy i cokolwiek, co może być postrzegane jako projekcja umysłu. To wszystko symbolizuje jedną i tę samą myśl. Potem powiemy ci, jaką. Lepszym sposobem myślenia o tym jest uważanie twojego wszechświata za sen. GARY: Jak na sen, potrafi dać niekiedy solidnie w kość, kolego.

2

i. Arten i Pursah pojawiają się ARTEN: Później ci powiemy, czemu wydaje się solidny, lecz wpierw potrzebujesz nieco podstaw. Nie wybiegajmy zbyt daleko naprzód. Pursah starała ci się wyjaśnić, że nikt nie prosi cię o to, byś dał wiele w zamian za nic. W rzeczywistości jest na odwrót. W końcu zdasz sobie sprawę, że wyzbywasz się niczego w zamian za wszystko - za stan tak niesamowity i radosny, że nie sposób go opisać słowami. By jednak dostąpić tego stanu Bycia, musisz być chętny przejść trudny proces poprawy pod przewodnictwem Ducha Świętego. GARY: Czy poprawa, o której mówisz ma coś wspólnego z poprawnością polityczną? PURSAH: Nie Polityczna poprawność, powodowana obojętnie jak dobrymi intencjami, wciąż jest zamachem na wolność słowa. Przekonasz się, że my wypowiadamy się swobodnie. Słowa „poprawa" nie używamy w potocznym rozumieniu, gdyż Zazwyczaj poprawiasz zazwyczaj poprawiasz coś coś po to, by to zachować. po to, by to zachować. Gdy Gdy poprawa wszechświata poprawa wszechświata fałfałszywego przez Ducha szywego przez Ducha ŚwięŚwiętego zostanie zakończona, tego zostanie zakończona, przestanie się wydawać, przestanie się wydawać, że że nadal istnieje. nadal istnieje. Hfl 0 Powiedziałam, że przestanie wydawać się istnieć, ponieważ w rzeczywistości on nie istnieje. Prawdziwy Wszechświat to Wszechświat Boży lub Niebo - a Niebo nie ma absolutnie nic wspólnego ze wszechświatem fałszywym. Jednakże jest sposób patrzenia na twój wszechświat, który pomoże ci wrócić do twojego prawdziwego domu z Bogiem. GARY: Mówisz o wszechświecie jak o pewnego rodzaju pomyłce. Lecz Biblia mówi, że to Bóg stworzył świat i niemal wszyscy są przeświadczeni, że tak jest, nie wspominając o wszystkich religiach świata. Moi przyjaciele i ja też myślimy, że Bóg wytworzył świat, by móc doświadczalnie poznawać Siebie, co wydaje mi się

2

Część I Szept w toim śnie dość rozpowszechnionym przeświadczeniem New Age. Czy Bóg nie stworzył biegunowości, dualizmu i wszystkich przeciwieństw w tym podmiotowo-przedmiotowym świecie? PURSAH: Mówiąc krótko - nie. Bóg nie stworzył dualizmu i nie stworzył świata. Jeśli stworzyłby, byłby autorem „opowieści idioty", że posłużę się szekspirowskim określeniem życia. Lecz Bóg idiotą nie jest. Udowodnimy ci to. Może być jednym z dwojga. Albo jest doskonałą Miłością, jako rzecze Biblia, gdy miejscami zdarza się jej mówić prawdę, albo jest idiotą. Bóg nie może być jednym i drugim. J. również nie był idiotą, gdyż nie dał się zwieść fałszywemu wszechświatowi. Powiemy ci o nim więcej, lecz nie spodziewaj się wersji oficjalnej. Czy pamiętasz przypowieść o synu marnotrawnym? GARY: Jasne. Ale chyba muszę użyć ściągi. PURSAH: No to weź swój Nowy Testament i przeczytaj ją nam. Potem ci coś wyjaśnimy. Tylko nie czytaj ostatniego akapitu. GARY: Czemu mam nie czytać ostatniego akapitu? ARTEN: Dodano go później, gdy przypowieść była przekazywana z ust do ust. Potem pewien doktor, który spisał ewangelię św. Łukasza i Dzieje Apostolskie, zmienił ją jeszcze bardziej. GARY: Okej, choć chwilowo śmiem wątpić. Czy może być standardowe wydanie Biblii? ARTEN: Tak, może być. Znajdź w ewangelii św. Łukasza, werset 15,11. GARY: Dobra. To mówi Jezus, tak? ARTEN: Tak. W Biblii nie ma wielu wypowiedzi J., a te, które są, często są błędnie cytowane. Był błędnie cytowany i błędnie rozumiany od samego początku, również przez nas. Rozumieliśmy go lepiej niż większość ludzi, lecz mimo to mieliśmy jeszcze wiele do nauki. Teraz mówimy ci to, czego nauczyliśmy się później. A najczęściej J. był błędnie cytowany w opowieściach, które zostały potem uznane za ewangelie głównego nurtu. W tamtych czasach były to popularne opowieści. J. nie powiedział wielu rzeczy, które są cytowane jako jego słowa w tych księgach, choć pewne z nich powiedział - tak samo jak nie uczynił wielu

2

i. Arten i ursal pojawiają się rzeczy, których uczynienie przypisuje się mu, choć pewne z nich uczynił. GARY: Tak samo jak w filmach opartych na faktach, lecz w których większość akcji jest zmyślona? ARTEN: No właśnie. Ta druga część Nowego Testamentu jest niemal w całości dziełem apostoła Pawła, który był prawdziwym ulubieńcem tłumów, lecz nie nauczał tego, czego nauczał J. Żadna z osób, które pisały Biblię, nigdy nawet nie spotkała J., za wyjątkiem Marka, który spotkał go, będąc dzieckiem. Weźmy na przykład Apokalipsę św. Jana. Czyta się ją jak powieść Stevena Kinga. Wyobraź sobie J. na czele wojowników, na białym koniu w szacie zbrukanej krwią! Nie, on nie jest wojownikiem duchowym - co jest oksymoronem, gdyby kiedykolwiek było coś takiego. GARY: Zanim przeczytam przypowieść, jeszcze jedno krótkie pytanie, jeśli mogę. PURSAH: Wal prosto z mostu! Nie śpieszy się nam. GARY: Czy idea, że Bóg nie stworzył świata, nie jest gnostyckim poglądem? ARTEN: Ta zasada z pewnością nie pochodzi od gnostyków, bo występowała we wcześniejszych filozofiach i religiach. Jeśli chodzi o gnostyków, to mieli rację wierząc, że Bóg nie stworzył tego - za przeproszeniem - świata, lecz popełniali ten sam błąd, co wszyscy. Otóż czynili ten wytwór nazywany światem psychologicznie rzeczywistym dla siebie. Widzieli go jako zło, którym należy gardzić. Natomiast J. patrzył na świat tak, jak widzi go Duch Święty: jak na doskonałą sposobność do przebaczenia i zbawienia. GARY: A zatem zamiast opierać się światowi, powinienem szukać sposobów, jakimi mogę go używać, by dostać się do domu? PURSAH: Właśnie. Dobry student! J. mawiał: Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko, ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi!".* Nie tylko było to szokującym i bezpośred* Mt 5,38-39; jeśli nie podano inaczej, cytaty biblijne za Biblią Tysiąclecia.

2

Część I Szept w twoim śnie nim dowodem błędności Starego Testamentu, łecz było również odpowiedzią na pytanie, które właśnie zadałeś. By jeszcze lepiej zilustrować nastawienie J., przeczytaj teraz tę przypowieść. GARY: W porządku. Trochę od tego odwykłem, ale oto ona. Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada". Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem". Lecz ojciec rzekł do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się". I zaczęli się bawić.' ARTEN: Dzięki, Gary. Historia ostała się dość dobrze, choć po aramejsku brzmiała dużo lepiej. J., rzecz jasna, posługiwał się symbolami zrozumiałymi dla słuchaczy, do których mówił, lecz analizując tę historię otwartym umysłem, na jej podstawie można nauczyć się dużo więcej. * Łk 15,11-24

2

i. Arten i ursal) pojawiają się Po pierwsze, musisz zrozumieć, że Syn nie został wyrzucony z domu; był niewinnie głupi na tyle, by myśleć, że może odejść i poradzi sobie lepiej na własną rękę. W ten sposób J. wyjaśniał mit Edenu. Bóg nie wygnał ciebie z raju i w żaden sposób ani pod żadnym względem nie jest odpowiedzialny za twoje doświadczanie bycia osobnym od Niego. Następnie, zwróć uwagę na to, że Syn zużył swe ograniczone zasoby i zaczął cierpieć niedostatek - stan nie istniejący w Niebie. Będąc pozornie odciętym od Swego Źródła, zaczął po raz pierwszy doświadczać braku. Przeanalizujemy wspólnie to zagadnienie w odpowiednim momencie. Raz jeszcze, mówimy, że jest pozornie odcięty od swego Źródła, ponieważ mówimy o czymś, co tylko wydawało się dziać, lecz faktycznie, w rzeczywistości, nie zdarzyło się. Rozumiemy, że jest to trudna koncepcja i poświęcimy jej później więcej uwagi. Syn doświadczający niedostatku próbuje go skompensować, przystając do innego obywatela owej krainy. Symbolizuje to próbę znalezienia rozwiązania własnych problemów gdzieś poza sobą, niezmiennie wiążącą się z pewną formą szczególnego związku. Niekończące się i beznadziejne próby znalezienia rozwiązana poprzez te zewnętrzne poszukiwania będą trwać póki nie staniesz się taki jak Syn marnotrawny, gdy doszedł do siebie. Wtedy Syn zdał sobie sprawę, że jedyną znaczącą odpowiedzią na jego problem jest powrót do domu swego Ojca i uczynienie tego staje się dla niego ważniejsze ponad wszystko w świecie. I tu dochodzimy do najważniejszego zagadnienia w tej przypowieści: kontrastu między tym, co Syn myśli o sobie a co Ojciec zna jako prawdę. Syn myśli, że zgrzeszył i jest niegodny być nazywany Synem swego Ojca. Lecz miłujący Ojciec nie chce tego słuchać. Nie jest gniewny ani mściwy i ani trochę nie jest zainteresowany ukaraniem Swego Syna. Taki właśnie jest Bóg! Nie myśli tak, jak ludzie, bo nie jest osobą. Ta historia jest metaforą. Miłość Boża śpieszy na spotkanie Jego Syna. Bóg wie, że Jego Syn jest na zawsze niewinny, ponieważ jest Jego Synem. Nic, co wydaje się dziać, nie może zmienić tego faktu. Teraz Syn

2

Część I Szept w twoim śnie marnotrawny wraca do życia. Nie jest już zagubiony w snach niedostatku, destrukcji i śmierci. Czas na zabawę. GARY: To nie tak, że to, co mówicie nie ma sensu, lecz z niektórymi rzeczami mam problem. Przede wszystkim ta sprawa całego wszechświata, za który jest odpowiedzialny marnotrawny Syn, a nie Bóg. Świat, natura i ciało ludzkie wzbudzają we mnie zachwyt graniczący z nabożną czcią. Nie jestem niepoprawnym optymistą, lecz jest dużo piękna, porządku i wzajemnych, złożonych zależności, które zdają się nosić na sobie ślad ręki Boga. Po drugie myślę, że gdybym komukolwiek powiedział, że Bóg nie stworzył świata, wywołałoby to tak samo wielki efekt jak puszczenie bąka w windzie. ARTEN: Wpierw zajmijmy się tym bąkiem. Prawda jest taka, że nie musisz nic nikomu mówić. Jest całkowicie możliwe, byś praktykował tego rodzaju duchowość, o jakiej będziemy mówili, tak, że nikt nie będzie o tym wiedział. To będzie sprawa między tobą a Duchem Świętym lub J., kogokolwiek z nich wolisz. Obecnie jedyna różnica między Duchem Świętym a J. polega na tym, że jeden jest abstrakcyjny a drugi jest specyficzny. Lecz w rzeczywistości są tacy sami a twoja praca zostanie dokonana wraz z Nimi w twoim umyśle. Ta praca nie jest próbą zbawienia świata, którego przecież i tak nie ma. Świat zbawiasz, koncentrując się na swoich własnych lekcjach przebaczenia. Gdyby każdy skupił się na swoich własnych lekcjach zamiast na cudzych, zbiorowy Syn marnotrawny byłby po chwili w domu. W czasie - nie stanie się tak do samego końca. Lecz podyskutujemy również o czasie i zobaczysz, że w tym wszechświecie nic nie jest takie, jakim się wydaje. Tak czy inaczej, ty nie musisz czekać. Twój czas jest na wyciągnięcie ręki, lecz tylko wtedy, jeśli będziesz chciał podążać za systemem myślowym Ducha Świętego zamiast próbować rządzić tą planetą, kierując się instynktem stadnym. Świat nie potrzebuje kolejnego Mojżesza i intencją J. nigdy nie było zapoczątkowanie religii. I wtedy, i teraz, świat potrzebuje kolejnej religii tak samo jak większej dziury w warstwie ozono-

0

i. Arten i ursal) pojawiają się w ej. J. był wyznawcą doskonaŚwiat potrzebuje łym w tym względzie, że fakkolejnej religii tak samo jak tycznie słuchał tylko Ducha większej dziury w warstwie Świętego. Owszem, dzielił się ozonowej. ^ z nami swoim doświadczej r niem, lecz wiedział, że nasza zdolność rozumienia była ograniczona. Wiedział też, że pewnego dnia nauczymy się tego, czego on się nauczył. Odnośnie tak zwanego piękna i złożoności wszechświata, to wygląda ono tak, jakbyś namalował obraz na kiepskim płótnie i złymi farbami, i gdy tylko skończyłeś, malunek zaczął pękać a obrazy zaczęły się łuszczyć i rozpadać. Ludzkie ciało wydaje się zdumiewającym dokonaniem, póki nie zacznie dziać się z nim coś złego. Chyba nie muszę ci przypominać stanu twoich rodziców u kresu ich ziemskiej wędrówki. GARY: Oszczędź mi tego, jeśli możesz. ARTEN: W twoim wszechświecie nie ma niczego, co nie ulegałoby rozpadowi i śmierci i na pozór nic w nim nie może żyć tak, by coś inne nie umierało. Twój świat robi ogromne wrażenie, póki nie nauczysz się naprawdę patrzeć. Lecz ludzie nie chcą patrzeć naprawdę i to nie dlatego, że nie jest to przyjemny widok, lecz dlatego, że świat został obmyślony jako przykrywka dla nieświadomego systemu myślowego, który - choć rządzi ich życiem - to którego świadomie sobie nie uprzytomniają. Tak więc będziesz musiał uzbroić się nieco w cierpliwość i dać nam szansę wytłumaczyć ci nieco więcej, zanim zaczniesz łapać, o co w tym wszystkim chodzi. GARY: Myślę, że nie zaszkodzi dać wam szansę, lecz nie obwiniajcie mnie o sceptycyzm. Mój kuzyn, który jest osobą duchowną, powiedziałby, że wy oboje jesteście świadkami nie Boga, lecz szatana. PURSAH: To było do przewidzenia. J. też raz po raz był oskarżany o bluźnierstwo. W Biblii też jest o tym mowa. Mogę cię zapewnić, że gdyby pojawił się tutaj dziś, w ciele, byłby oskarżany o dokładnie to samo - i to przez chrześcijan. Nie spodziewaj się

1

Część I Szept w twoim śnie po nas, że zlękniemy się posądzenia o herezję czy bluźnierstwo tak samo jak on by się tego nie zląkł. Czego możesz się po nas spodziewać - to uczciwości i bezpośredniości. Niektórych ludzi trzeba traktować ostrożnie, inni znów znoszą całkiem mocne kuksańce - jak podczas treningu zen. Nie mamy żadnych problemów z pukaniem do drzwi, za którymi zamykają się ludzie. Nie obchodzi nas to, co o nas myślisz. Mamy wolność bycia nauczycielami, a nie politykami. Nie musimy zabiegać o twoją przychylność czy względy, byś czuł się ciepło i ckliwie zamiast czegoś się nauczyć. Nie musisz aprobować tego, co mamy ci do powiedzenia. Nie potrzebujemy popularności. Nie bierzemy udziału w manipulowaniu poziomem formy tak, by sprawić, że historia idioty będzie wydawała się biec po naszej myśli. Nasz stan to pokój, lecz nasze posłanie pozostaje niezmienne. Mamy do zaoferowania wyjaśnienie zasad duchowych a nie ich substytut. Nasze słowa są pomocami naukowymi. Naszym celem jest pomóc ci zrozumieć pewne idee po to, by w twoim studiowaniu i codziennych poczynaniach Duch Święty był dla ciebie bardziej dostępny. Powiedzieliśmy, że będziemy mówić o przeszłości. Następnie przejdziemy do omówienia nowych nauczań J., które prawdopodobnie do chwili obecnej nie mogłyby być zrozumiane. Jest pewien dokument duchowy, o którym słyszałeś po raz pierwszy na początku lat osiemdziesiątych od współuczestnika sześciodniowego kursu. Choć od tamtej pory nie zajmowałeś się nim w ogóle, za kilka tygodni zaczniesz go studiować. Te nauczania pochodzą z czasów ci współczesnych, lecz dowiesz się, że nie są z tego świata. Rozprzestrzeniają się po wielu krajach i już są na ogół mylnie rozumiane i mylnie interpretowane - tak samo jak przed dwoma tysiącami lat wypaczano posłanie J. Można było się tego spodziewać. Pomożemy ci prawidłowo zacząć studiowanie tego metafizycznego majsterszyku, byś lepiej zrozumiał, o czym mówi. GARY: Cieszę się, że wiecie wszystko, włącznie z moją przyszłością, lecz to ja zdecyduję, co i kiedy będę studiował. Rzeczywiście, zawsze uważałem Jezusa za mistrza, a wy mówicie o nim bardzo

2

i. Arten i ursa pojawiają się wiele. Większość moich przyjaciół z New Age nie wspomina o nim zbyt często tak, jakby byli nim zakłopotani. Co o tym powiecie? ARTEN: To nie J. oni nie lubią. Oni nie znoszą kładącej nacisk na zachowania, biblijnej wersji J., którą przez całe życie ich faszerowano. Do ich niechęci przyczynia się jeszcze inna kwestia, 0 której powiemy ci we właściwym czasie, lecz czy możesz obwiniać swoich przyjaciół o to, że mylą się co do J.? Chrześcijaństwo jest tak pełne sprzeczności, że otwarcie promuje diametralnie sprzeczne nauki. Jak sobie z tym radzić? W końcu ludzie będą musieli przestać obwiniać J. o absurdalne rzeczy, które chrześcijaństwo popełniło i wciąż popełnia w jego imieniu. On tak samo nie ma z tym nic wspólnego jak Bóg nie ma nic wspólnego z tym światem. GARY: Jesteście bardzo radykalni. ARTEN: O, my dopiero się rozkręcamy. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat napisano kilka bardzo popularnych i uznawanych za niekonwencjonalne książek, które - tak jak wszystkie główne religie świata - przedstawiano jako pochodzące bezpośrednio od Boga lub Ducha Świętego, podczas gdy ich nauczania w rzeczywistości odzwierciedlają poziom duchowej świadomości, który można opisać jako zwykły. Niezależnie od intencji i celów dualizm - który zdefiniujemy podczas naszych kolejnych odwiedzin - jest poziomem myślenia całego świata; nawet tych osób, które podążają nondualistycznymi ścieżkami duchowymi. Choć to prawda, że Duch Święty pracuje z każdym w taki sposób, jaki dana osoba może zrozumieć - co tłumaczy, czemu wszystkie ścieżki duchowe są potrzebne - jednym ze stojących przed nami wyzwań jest nauczenie ciebie, że jeśli masz doświadczyć Miłości Bożej, to nauka dualizmu musi ostatecznie wieść do nauki 1 praktykowania semidualizmu, nondualizmu a ostatecznie do czystego nondualizmu. Jeśli brzmi to niezrozumiale, to zapewniamy cię, że w rzeczywistości jest bardzo proste i przedstawimy ci to w zrozumiały, liniowy sposób. Wielu twoich rówieśników wyobraża sobie, że jeszcze trochę, a wprawią tę planetę w takie wibracje, które zmienią ją na lep-

Część I Szept w twoim śnie sze. Niestety, to nie takie łatwe. Gdybyś mógł po prostu usunąć się z krainy nierzeczywistości, wtedy każdy doświadczyłby Królestwa. Lecz twoje doświadczenie mówi ci, że jesteś tutaj, bo w przeciwnym razie nie doświadczałbyś tego, że jesteś tutaj. Jest jeszcze pewien ogromny problem, który powstrzymuje twoich przyjaciół, a o którym popularni autorzy New Age im nie powiedzieli. Wszystkie religie i filozofie, włącznie z różnymi nurtami New Age, zazwyczaj popełniają błąd polegający na nierozumieniu, że choć myślenie pozytywne, bycie „tu i teraz", odmawianie modlitw, afirmacje, wyzbywanie się negatywnych myśli i słuchanie sławnych mówców może chwilowo wywierać pozytywny wpływ, nie może uwolnić od tego, co jest zamknięte w meandrach umysłu nieświadomego. Twój umysł nieświadomy, o którym całkowicie zapomniałeś, bo w przeciwnym razie nie byłby nieświadomy, jest zdominowany przez chory system myślowy, podzielany zarówno na poziomie zbiorowym, jak i indywidualnym przez wszystkich, którzy przychodzą do tego fałszywego wszechświata. Gdyby go nie podzielali, przede wszystkim nie przychodziliby do niego. Będzie tak się działo dopóty, aż twoje myśli nie zostaną przebadane, prawidłowo przebaczone, uwolnione w Duchu Świętym i zastąpione Jego myśleniem. Póki tak się nie stanie, twoje ukryte przeświadczenia nadal będą dominowały i wyrażały się w z góry określony sposób. Świat jest jedynie grą toczącą się podług symbolicznego scenariusza, w którym każdy z obecnych zgodził się uczestniczyć, zanim zaczęło mu się wydawać, że nań przybył. GARY: Nie musisz mnie przekonywać, że niekiedy robi nas w konia. Lecz co z tym, co dobre? Wszyscy miewamy dobre czasy. ARTEN: Twoje dobre czasy są dobre tylko w porównaniu z czasami złymi. To porównanie nie jest miarodajne, bo zarówno pozornie dobre czasy, jak i złe nie są Niebem. Ostatecznie nauczysz się, że to wszystko jest sztuczką; że twoje postrzeganie - coś, co wysoce sobie cenisz - po prostu cię okłamuje. Nie dawałbyś posłuchu swemu nieświadomemu systemowi myślowemu,

i. Arten i ursal) pojawiają się gdyby się nie ukrywał i nie okłamywał ciebie, gdyż jest Twoje dobre czasy są dobre tylko w porównaniu pozornie tak godny pogardy z czasami złymi. Ostatecznie a dawanie mu posłuchu tak nauczysz się, że to wszystko bolesne, że odwróciłbyś się jest sztuczką. od niego, gdybyś rzeczyf® wiście mógł go zbadać. J. może pomóc ci go zbadać. Może ci pokazać sposób uczynienia twojego nieświadomego umysłu świadomym do takiego stopnia, że Freud mógłby o tym tylko pomarzyć. To będzie celem naszych późniejszych dyskusji, lecz wpierw musimy omówić inne rzeczy. GARY: A tymczasem nie macie mi nic bardziej optymistycznego do zakomunikowania? PURSAH: Jeśli chcesz udać się do domu - na pewno. Za drzwiami tego azylu jest J. i woła cię, byś wyszedł zeń i przyłączył się do niego, a tymczasem ty wciąż próbujesz wciągnąć go do niego. Tak świat zareagował na jego nauczania dwa tysiące lat temu i tak reaguje po dziś dzień. Ktoś, kto pierwszy powiedział, że im bardziej coś się zmienia, tym bardziej pozostaje takie samo, trafił w samo sedno holograficznego problemu. Jednak jest wyjście i właśnie to powinno napawać cię otuchą. ARTEN: Pomagając ci, nie będziemy uczyć cię tak zwanej przedwiecznej mądrości, którą tak cenią współcześni duchowi czarodzieje. Zamiast tego dowiesz się, że to, co w oczach świata uchodzi za przedwieczną mądrość jest go pełne. „Boska inteligencja wszechświata" jest sformułowaniem wartym szczególnej uwagi. Dowiesz się, że dzieci nie rodzą się z niezapisaną tabliczką czy naturalną tendencją do miłowania, by potem ulec zepsuciu przez świat jak również tego, że jeśli chcesz wrócić do Boga, czeka cię praca do wykonania - nie w świecie, lecz z twoimi myślami. Przeważnie podczas tego będzie ci się wydawało, że jesteśmy bardzo osądzający. Będziesz miał po temu powody. Jedyny możliwy sposób, w jaki możemy ciebie uczyć, to uwidaczniać kontrast między myśleniem Ducha Świętego a myśleniem świata. Jego osąd

Część I Szept w twoim śnie jest zdrowy i wiedzie do Boga. Twój osąd jest kiepski i raz po raz ponownie przywodzi ciebie tutaj. PURSAH: Podczas naszych dyskusji odkryjesz również, czym rzeczywiście jesteś; jak tu przybyłeś, dokładnie dlaczego ty i wszyscy inni ludzie zachowują się i czują tak samo jak ty, czemu wszechświat wciąż powtarza te same wzorce, czemu ludzie zapadają na choroby, co jest przyczyną wszelkich niepowodzeń, wypadków, uzależnień, klęsk żywiołowych; co jest przyczyną każdej przemocy, zbrodni, wojen, terroryzmu światowego; jedynego sensownego rozwiązania wszystkich tych problemów i w jaki sposób je stosować. GARY: Jeśli jesteście w stanie powiedzieć mi o tym wszystkim, zdobędziecie nagrodę. ARTEN: Jest tylko jedna nagroda, którą każdy powinien być zainteresowany. GARY: Niebo? ARTEN: Tak. Słyszałeś, że prawda was wyzwoli. To prawda, lecz nikt ci nie powie, co jest prawdą. Słyszałeś, że Królestwo Boże jest w was. To również prawda, lecz nikt nie mówi, jak się doń dostać. A gdyby mówiono, czy słuchałbyś? Możesz zaprowadzić kogoś do źródła, lecz nie możesz sprawić, że będzie pił. Pokażemy ci kierunek do wody, lecz napijesz się jej tylko wtedy, gdy będziesz gotowy na duchowość, która - tak jak prawda - nie jest z tego wszechświata. Oto jedna z fundamentalnych różnic między nauczaniami J. i świata; nauki świata są wytworem rozszczepionego, nieświadomego umysłu. Mając go, masz kompromis, a gdy masz kompromis, to już nie jest prawda. My nie pójdziemy z tobą na żaden kompromis i nie zawsze będzie ci się to podobało. Nie szkodzi. Gdybyśmy ci dali wszystko, czego - jak ci się wydaje - pragniesz, po miesiącu szukałbyś czegoś innego. Nie potrzebujesz, byśmy pomagali ci czuć się dobrze we wszechświecie, który nigdy nie był wart - i nigdy nie będzie - opłaty za wejście. Jest coś dużo lepszego, co sprawi, że poczujesz się lepiej. Z Bogiem, podążaliśmy naszą drogą do domu. Teraz naszą inten-

cją jest pomóc ci odnaleźć twoją drogę. Wkrótce spotkamy się z tobą po raz drugi z siedemnastu razy. Nasza następna dyskusja będzie najdłuższa, a tymczasem możesz zastanowić się nad ideą, że skoro nauki, których słuchasz, rzeczywiście są z ducha, to powinno być widoczne, że ich założenia nie pochodzą od ludzi czy wszechświata, bo są poprawą obu.

1

Opoka J. Bądź czujny jedynie dla Boga i Jego Królestwa.1

A

rten i Pursah zniknęli momentalnie, pozostawiając mnie z gonitwą myśli w głowie. Czy to zdarzyło się naprawdę? Może miałem halucynacje? Czy oni wrócą? Nawet nie pomyślałem o tym, by ich spytać, kim są. Aniołami, wniebowstąpionymi mistrzami, wędrowcami w czasie, czy kim jeszcze? A przede wszystkim: czemu pojawili się i przekazywali zaawansowane nauki metafizyczne mnie - przeciętnemu facetowi, co prawda interesującemu się duchowością, lecz który nawet nie chodził do ogólniaka? Natychmiast postanowiłem, że nikomu nie powiem, co się stało - nawet Karen. Miała właśnie bardzo ciężki okres w pracy, wymagający ogromnej koncentracji. Ostatnim, czego potrzebowała, to dowiedzieć się, że jej mąż spotyka się z przybyszami nie z tej ziemi. Zwierzyłem się naszej suczce Nupey, na której wyrozumiałość zawsze mogłem liczyć. Potem próbowałem podejść do całej sprawy z dystansem, odprężyć się i ustalić, czy nie były to czasem jakieś dziwaczne urojenia, spowodowane nadmiarem medytacji. Czy to zdarzy się ponownie? Gdy Karen zasnęła, leżałem w łóżku przez kilka godzin, myśląc o niektórych sprawach, o których mówili moi goście. Idea, że Bóg

38

nie stworzył świata, budziła mój sprzeciw, gdyż przez całe moje życie słyszałem co innego. Jednak zastanawiając się nad nią, zdałem sobie sprawę, że idea ta wyjaśniałaby wiele kwestii. Zawsze zdumiewało mnie, czemu Bóg dopuszcza tyle bólu, cierpienia i okropności w świecie i dlaczego dobrych ludzi często spotykają nieopisane tragedie. Jeśli prawdą byłoby to, co powiedzieli Arten i Pursah, znaczyłoby to, że Bóg nie miał z tym nic do czynienia. Zapadając w drzemkę, zastanawiałem się, czy bycie przeświadczonym, że Bóg nie jest winien uczynienia tego świata, byłoby zniewagą dla Boga czy tylko znieważeniem przedwiecznego mitu, występującego w większości religii. Zastanawiając się nad stwierdzeniami Artena i Pursah, nie byłem pewien, czy akceptując je, nie miałbym lepszej opinii o Bogu i nie stałby się On dla mnie bardziej przystępny. Po tygodniu, we wtorkowy wieczór, gdy byłem sam w moim salonie i zajmowałem się sprawami zawodowymi, Arten i Pursah zaskoczyli mnie pojawiając się po raz drugi. Tym razem ja siedziałem na kanapie, a oni pojawili się na krzesłach. Arten przemówił niemal natychmiast. ARTEN: Pomyśleliśmy, że odwiedzimy ciebie dziś wieczór, ponieważ wiedzieliśmy, że Karen wybrała się na miasto z przyjaciółmi. Podjąłeś właściwą decyzję, by na razie jej o nas nie mówić. Ona ma teraz co innego do roboty. Pozwól jej uczyć się tego, co ma do nauki. Niektórzy nauczyciele starają się nauczać, że życie nie jest pokojem lekcyjnym i nie jesteś tutaj, by uczyć się lekcji, lecz aby po prostu doświadczać prawdy, która już w tobie jest. Mylą się. Twoje życie bardzo przypomina klasę i jeśli nie nauczysz się swoich lekcji, nie doświadczysz prawdy, która w tobie jest. Doświadczanie następujących po sobie okresów swego życia nie jest niczym złym. Zaiste, w twoim obecnym stanie trudno byłoby ci tego uniknąć. Jednak jest lepszy sposób patrzenia. PURSAH: W minionym tygodniu wiele rozmyślałeś. Czy jesteś gotów pójść dalej? GARY: Wpierw chciałbym dowiedzieć się więcej o was - na przykład kim jesteście? Jak się tutaj materializujecie? Czemu przy-

Część I Szept w twoim śnie bywacie do mnie, a nie do jakiegoś faceta z jajami czy kogoś, kto chce być prorokiem? Moim największym marzeniem jest przeprowadzić się na Hawaje, żyć w zgodzie z naturą i pić piwo - niekoniecznie w tej kolejności. ARTEN: Wiemy o tym. Po pierwsze, oboje jesteśmy wniebowstąpionymi mistrzami. Nie jesteśmy aniołami. Anioły nigdy nie rodzą się w ciałach. Tak jak ty, oboje rodziliśmy się tysiące razy a przynajmniej tak się wydawało. Teraz nie mamy już potrzeby ponownie się rodzić. Po drugie, nasze ciała symbolizują nasze ostatnie ziemskie tożsamości. Nie powiemy ci, na jaki czas one przypadły, gdyż jest to w twojej przyszłości a my nie chcemy informować cię szczegółowo o tym, co pozornie dopiero nastąpi. GARY: Aby nie zaburzyć kontinuum czasoprzestrzennego, nie? ARTEN: O nic nie moglibyśmy dbać mniej jak o łamigłówkę czasoprzestrzenną. Po prostu nie chcemy cię pozbawiać sposobności uczenia się twoich lekcji z pierwszej ręki i przyspieszenia twego powrotu do Boga. Nauczając, większość wniebowstąpionych mistrzów posługuje się swoją ostatnią ziemską tożsamością, pamiętając, że określenie ostatnia jest iluzorycznym, liniowym pojęciem. Niektóre aparycje twierdzą, iż są wniebowstąpionymi mistrzami, a tymczasem jest to tylko życzeniowe myślenie części umysłu dokonującej projekcji tej aparycji. Ten rodzaj aparycji bardziej przypomina zjawę duchową lub zagubioną duszę. Jeszcze lepszym określeniem byłaby „dusza odosobniona". Lecz prawdziwie wniebowstąpiony mistrz wie, że on czy ona nigdy nie może być rzeczywiście osobna od Boga czy od kogokolwiek. GARY: Powiedzieliście, że byliście tu dwa tysiące lat temu z J. Blefowaliście czy może mi powiecie, kim byliście? ARTEN: W tamtych czasach oboje byliśmy ludźmi, których obecnie nazywacie świętymi. Zapewne myślisz, że wszyscy święci są wniebowstąpionymi mistrzami, lecz to nie jest prawda. To, że kościół nazywa kogoś świętym, nie czyni go równym J. pod względem dokonań. Zawsze myślałem, że ze strony kościoła było wielkodusznością uczynienie ze mnie świętego, zważywszy, że nigdy nie należałem do ich religii. Byliśmy Żydami tak jak

0

. Opoka J. J. Gdybyś spytał któregoś z nas, uczniów, o chrześcijaństwo, odpowiedzielibyśmy pytaniem: a cóż to takiego? Owszem, niektórzy z nas założyli żydowskie kościoły, oparte na nauczaniach mistrza, lecz z pewnością nie osobną religię. Chrześcijaństwo powstawało na przestrzeni wielu stuleci i nie miało z nami nic wspólnego. Ono nadal rozwija się. Jak wielu współczesnych ci chrześcijan-Amerykanów zdaje sobie sprawę, że niektóre z ich przenajświętszych idei*, do XIX wieku nie miały nawet swojej nazwy? Takie idee są cykliczne. Niektórzy pierwsi chrześcijanie i wielu późniejszych myślało, że J .już wkrótce powróci jako gloryfikowane ciało. Lecz, jak sam widzisz, J. naucza cię teraz tak, jak Duch Święty - za pomocą twojego umysłu. PURSAH: Co się tyczy naszego materializowania się, nie byłbyś w stanie tego jeszcze pojąć, lecz możemy ci powiedzieć, że to umysł dokonuje projekcji obrazów ciała. Ty myślisz, że ciała czynią inne ciała, mózgi myślą, lecz nic nie może myśleć prócz umysłu.2 Mózg jest tylko częścią ciała. To umysł dokonuje projekcji każdego ciała - włącznie z twoim. Nie mówię o tym małym umyśle, który uważasz za swój. Mam na myśli cały umysł, który jest poza czasem, przestrzenią i formą. To ten umysł osiągnął Budda, lecz ludzie nie zdają sobie sprawy, że od złączenia z Bogiem dzieli go jeszcze jeden ważny krok. To ten umysł wytworzył cały wszechświat, każde ciało i każdą formę, która zdaje się w nim być. Pytanie: dlaczego? Dochodzimy do przyczyny, w twoim przypadku nieświadomej, z jakiej twoje ciało zostało wytworzone. Natomiast nasza świadomość umożliwia nam rozmyślnie wytwarzanie ciał dla jednego i tylko jednego celu. Celem tym jest komunikowanie tobie posłania Ducha Świętego w sposób, w jaki możesz je zaakceptować i zrozumieć. My wiemy, że nie ma żadnej tożsamości poza Duchem Świętym, zatem jesteśmy Jego manifestacjami a nasze słowa są Jego słowami. Gdy J. pokazał się nam w ciele po swoim ukrzyżowaniu, po prostu wytworzył inne ciało, by się z nami komunikować. Jego umysł mógł * ITes 4,17

1

Część I Szept w twoim śnie jgH

^^

) e 8° się pojawi lub zniknie, tak jak w grobie. Naprawdę, nie mogliśmy tego wtedy zrozumieć, więc popełniliśmy poważny błąd, przypisując wielką istotność ciału ]., które w rzeczywistości było niczym, zamiast umysłowi, który 3 jest ważny. Nie powinieneś jednak uważać niektórych z nas za fanatyków. Co poczułbyś, gdyby ktoś, o kim wiedziałeś ponad wszelką wątpliwość, że był martwy jak kłoda, zatrzymał się obok ciebie, by uciąć sobie z tobą pogawędkę a nawet pozwolił się dotknąć, byś mógł się przekonać, że to naprawdę on? GARY: Chyba bym się sfajdał ze strachu albo nie wierzył własnym oczom. PURSAH: My zareagowaliśmy podobnie. Pozwól, że spytam cię o coś; czy pamiętasz ojca Raymonda z Cursillo? GARY: No jasne! PURSAH: Czy przypominasz sobie, jak ci mówił o współczesnym Zygmuntowi Freudowi badaczu o nazwisku Groddeck?

Co poczułbyś, gdyby ktoś, o kim wiedziałeś ponad wszelką wątpliwość, że był martwy jak kłoda, zatrzymał się obok ciebie, by uciąć sobie z tobą u=, pogawędkę?

sPraw^'

NOTATKA: Choć nigdy nie byłem katolikiem, wraz z przyjacielem, wobec którego wycofałem pozew, zgodziłem się wziąć udział w trzydniowym skupieniu Cursillo, które odbyło się w katolickich kościele w Massachusetts. Podczas skupienia kładziono nacisk na śmiech, pieśni, miłość i przebaczenie, co było dla mnie nie lada niespodzianką, ponieważ do tego spotkania nie znałem radosnych katolików. Podczas skupienia spotkałem o. Raymonda, który był psychologiem i badał dorobek kogoś o nazwisku Groddeck. Wyniki tych badań zrobiły na nim wielkie wrażenie i opowiedział mi trochę o nich. GARY: Tak. Mówił podobne rzeczy do tych, które wy mówicie. Ojciec Ray powiedział, że Freud darzył go ogromnym szacun-

2

OL . Opoka J. kiem i że ten to dopiero był radykałem. Groddeck doszedł do wniosku, że w rzeczywistości mózgi i ciała są wytworem umysłu a nie na odwrót i że ten umysł - opisywany przez niego jako siła, którą nazwał „To" - czyni je dla swoich celów. PURSAH: Ciepło, ciepło, drogi studencie. Masz pamięć niczym stalowy potrzask. Doktor Groddeck miał słuszność dochodząc do takiego wniosku, choć w odróżnieniu od J. nie miał wglądu w cały obraz. Przy okazji, w odróżnieniu od większości apostołów i założycieli wczesnego kościoła, doktor Groddeck nie przypuszczał ani nie udawał, że wie wszystko. Powiedział tylko to, co wiedział, lecz wyprzedzał o lata świetlne swoich następców, będących czcicielami mózgu. Nie potrzeba dodawać, że z uwagi na jego poglądy, Groddecka traktowano z rezerwą. Wspominamy go teraz i będziemy wspominać tylko po to, by pokazać, że zawsze byli genialni ludzie, których obserwacje były dużo bliższe prawdy niż myślenie świata. GARY: A moje drugie pytanie; czemu pojawiacie się przede mną zamiast przed kimś bardziej odpowiednim? PURSAH: Powiedzieliśmy już poprzednio, lecz to wyjaśnienie było dla ciebie zbyt proste. Jesteśmy tu, gdyż dla nas pomocne jest pojawić się właśnie teraz. GARY: Z tego, co mówicie, nie jestem pewien mojej roli w waszej aparycji. Czy to mój umysł dokonuje projekcji was, czy wasz umysł? ARTEN: Pytanie jest niewłaściwie zadane, bo jest tylko jeden umysł. Ostatecznie, pytanie dotyczy celu. Lecz są różne iluzoryczne poziomy myślenia i wynikających z nich doświadczeń i na koniec wrócimy do tego tematu. GARY: Wiecie, że muszę spytać, którymi świętymi byliście. PURSAH: Tak, powiemy ci, lecz nie będziemy się nad tym rozwodzić. Nasze wizyty wolimy przeznaczyć na wyjaśnianie roli J. i jego nauczań zamiast tracić czas na wyjaśnianie naszych raczej mało ważnych ról. Chcemy, byś uczył się, a ty musisz zaufać, że wiemy, co ci powiedzieć, by ci tę naukę ułatwić. Jeśli chodzi o mnie, byłam Tomaszem a zazwyczaj nazywają mnie

Część I Szept w twoim śnie świętym Tomaszem. Jestem też autorem Ewangelii Tomasza, 0 której obecnie jest głośno. Trzeba, byś wiedział, że wersja ewangelii spisana w języku koptyjskim, znaleziona w pobliżu Nag Hammadi w Egipcie, była wersją wtórną i zawiera pewne wypowiedzi, których J. nie powiedział i których nie było w moim oryginale. Wkrótce omówię z tobą tę ewangelię, lecz, jak już powiedziałam, nie będziemy się nad nią rozwodzić. Tak czy inaczej, i tak jej nie dokończyłam. Na końcu chciałam umieścić przypowieść o marnotrawnym synu, lecz nie zdążyłam, bo mnie zabito. GARY: Pieskie życie, nie? PURSAH: To kwestia interpretacji. Przy okazji - chyba jesteś na tyle zaawansowany, by rozumieć, że można w pewnych pobytach na ziemi być mężczyzną, zaś w innych - kobietą? GARY: Mogę to zrozumieć. A ty, Arten? Chyba nie powiesz, że byłeś dziewicą Maryją, co? ARTEN: Nie, ale ona była cudowną kobietą. Chyba nie byłem wystarczająco sławny, by wywrzeć na tobie wrażenie, ale to nie szkodzi. Byłem Tadeuszem, choć moje imię brzmiało Lebbaeus 1 to J. zmienił je na Tadeusz. Byłem pokorny, cichy i byłem dobrym uczniem. Kościoły zwą mnie świętym Tadeuszem a także świętym Judą, bratem Jakuba, nie mylić z Judaszem Iskariotą. Nie uczyniłem wiele, by zasłużyć sobie na wyróżnienie świętością. Niektórzy myślą, że to ja napisałem List Judy. To nie ja go napisałem. Założyłem z Tomaszem jeden z kościołów i wyprawiliśmy się do Persji, lecz nie poszedłem za ówczesną modą na męczeństwo, jak niektórzy sądzą. Znalazłem się we właściwym czasie we właściwym miejscu, by zostać uznany za świętego. GARY: Ty szczęściarzu! A dla mnie macie jakąś podobną robotę, Tadeuszu? ARTEN: Tak, robisz ją właśnie teraz. Chcesz, żebyśmy cię dalej uczyli? GARY: Tak, choć przede wszystkim dlatego, że od waszych poprzednich odwiedzin zauważyłem, że inaczej myślę o Bogu.

. Opoka J. Czuję, że mogę Mu bardziej ufać - bo być może nie ma nic przeciw mnie i nie jest odpowiedzialny za żaden z moich problemów i cierpień, minionych czy obecnych. ARTEN: To dobrze, mój bracie. To bardzo dobrze. GARY: Chcę się upewnić; nie mówicie, że Bóg nie stworzył pewnej części wszechświata. Mówicie, że On nie miał w ogóle nic do czynienia z jakąkolwiek jego częścią a cała historia stworzenia opisana w Genesis to fikcja? ARTEN: Właśnie tak. Najpierw zajmiemy się starymi sprawami. Naszym celem nie jest dołowanie kogokolwiek, choć ludzie zawsze czują się urażeni, jeśli nie kupujesz ich przeświadczeń. Jak już dawaliśmy do zrozumienia, po prostu pozwalamy sobie nie zgadzać się z nauczaniami innych. Dla każdego powinno być całkiem jasne, że najważniejszym aspektem Starego Testamentu jest prawo i karanie każdego, kto nie przestrzega jego litery. Choć prawdziwy cel tego cyklu zbrodni i kary nie jest tym, czym myślisz, mimo to nie ma nic złego w ustanawianiu praw, które będą strzegły ładu społecznego. Dwa tysiące lat temu Stary Testament był bardzo ważny dla Tomasza i dla mnie, lecz już wtedy zaczynaliśmy zdawać sobie sprawę, że - tak samo jak w waszym obecnym systemie prawnym - prawo w końcu staje się niczym więcej jak prawem i nie ma nic wspólnego ze sprawiedliwością. Obok okropnych, napawających lękiem fragmentów, są również pewne bardzo piękne i głębokie urywki Starego Testamentu, z którymi moglibyśmy się zgodzić również dziś. Jeśli jednak cofniesz się do opisanej w Genesis historii stworzenia, natkniesz się na bardzo poważny problem, z którym zdrowo myślący ludzie różnych wyznań zmagali się, odkąd ta historia została usłyszana po raz pierwszy - jeszcze zanim znalazła się w Piśmie. Według niej, Bóg stworzył świat i widział, że jest dobry. GARY: Sam sobie wystawił recenzję. ARTEN: No więc, Bóg nie poprzestaje na tym i tworzy Adama, a potem jego towarzyszkę, Ewę. Życie jest rajem. Jednak Bóg ustala dla nich tę jedną regułę: róbcie, co chcecie, dzieciaki, mo-

Część I Szept w twoim śnie żecie się tłuc do woli, lecz nie ważcie się zjeść owocu z tego oto tam drzewa poznania. Tu wpełza do akcji wąż. Ewa bierze gryzą i kusi Adama, (byście mogli o wszystko obwiniać kobiety!). Ten ulega. To będzie słono kosztować! Wielki, gniewny Stwórca wykopuje Adama i Ewę z raju. Posuwa się dalej: mówi Ewie, że w bólach rodzić będzie - dla równego rachunku. To nauczy ją rozumu! Ale, ale, chwileczkę. Jeśli Bóg jest Bogiem, to czy nie powinien być doskonały? A jeżeli jest doskonały, to czy nie powinien wszystkiego wiedzieć? Nawet dzisiejsi rodzice wiedzą, że najlepszym sposobem, by dzieci zrobiły coś, czego nie powinny, jest powiedzieć im, by tego nie robiły. A skoro Bóg jest Bogiem i wie wszystko, to co zrobił w tym przypadku? GARY: Wygląda na to, że Bóg sam podpuścił swoje dzieci, by mógł mieć przyjemność bezlitosnego karania ich za realizację scenariusza, który sam ustalił. ARTEN: Z pewnością tak to wygląda, nie? Lecz czy Bóg uczyniłby to? Gdybyś miał dziecko, czy ty zrobiłbyś mu coś takiego? Jakże mógłbyś ufać takiemu jak ten Bogu? W dzisiejszych czasach zostałby oskarżony o niewłaściwą opiekę nad dziećmi. Więc co jest prawdą? Odpowiedź powinna być jasna dla każdego, kto zechce zdjąć klapki z oczu. Bóg nie uczyniłby tego. Bóg nie jest idiotą. Historia opisana w Genesis jest symboliczną historią wytworzenia świata i ciał przez nieświadomy umysł z przyczyn, jakich nie jesteś świadom, lecz jakie musisz sobie uświadomić. GARY: Z tego, co mówicie teraz i co powiedzieliście przedtem, wnioskuję, że J. nie podpisałby się pod „jurajskim" myśleniem, opisanym w Genesis - tak samo jak pod wieloma fragmentami Starego Testamentu - i w rzeczywistości nauczał czegoś bardziej oryginalnego niż większość ludzi mogła zrozumieć, więc zastąpili to własnymi przeświadczeniami? PURSAH: Tak. J. zazwyczaj ignorował te fragmenty, które miały mało wspólnego z prawdą lecz ofiarowywał prawidłową interpretację Pisma, opierającą się na prawdzie. Zdecydowanie nie był za ogniem piekielnym i potępianiem. Zwolennikiem tego był Jan Chrzciciel, lecz Jan miał również swoje lepsze chwile. To on,

. Opoka J. a nie}., powiedział „Miłujcie Twoje sukcesy czy nieprzyjaciół waszych". Lupieniądze nie mają, nic dzie nie zdają sobie sprawy, wspólnego ze stopniem twegc że w owym czasie Jan był oświecenia duchowego. dużo sławniejszy od J. Jan miał to, czego tłumy rzeczywiście chciały. Bez względu na to, co robisz, oto, co d o sukcesie w tym świecie: popyt i podaż. Odniesiesz su' masz coś, czego ludzie chcą. Nie masz pojęcia, jakie to przyziemne, gdy lud przywódcy duchowi - usiłują nadać duchowy w ści w tym świecie. Jednak zasobność twego port/ wspólnego z twoim oświeceniem duchowym, do wiatraka? Tak samo historia z cudownyr ochleba i ryb, która miała być symbolem, zej nie miała miejsca. Miała znaczyć, że w każ em, otrzymać wskazówki na temat tego, jak nie. w tym świecie, o czym powiemy wkrót p M s sadawać duchowy wymiar pieniądzom. P -^iał na czymś złym, lecz nie mają też nic w? J i i e /bożną ro już przy tym jesteśmy, nie dawaj vo^ m y pointerpretacji, jaką kościoły objaśni oddać cesarzowi to, co cesarskif Co 3 musisz cioły używają tego powiedzenia pryzmat pieniężne. Lecz J. nie mówił o ' rpnięto z cesarz ma rzeczy z tego świat' Ve< zrozumie waszego ducha, bo ten jest od wszystmądrości czystej miłości i r Wielu ludzi jest zdania, ż ^ z i duchowo mi. To prawda, że czasam ek fali też inni. nich przyjaciół, lecz nig