Sappho: Lieder (griechisch und deutsch)
 9783110357462, 3110357461

Citation preview

SAMMLUNG TUSCULUM Herausgegeben von Karl Bayer, Manfred Fuhrmann, Gerhard Jäger

SAPPHO Lieder Griechisch und deutsch herausgegeben von Max Treu

ARTEMIS & W I N K L E R VERLAG MÜNCHEN UND ZÜRICH

Titelvignette: Kíthara stimmendes Madchen von einer weißgrundigen Schale im L o u v r e , vgl. M o n Piot II T f . 5

CIP-Titelaufnahme der Deutschen Bibliothek Sappho: Sappho: griech. u. dt. ; [Lieder] hrsg. von Max Treu. - 8. Aufl. München ; Zürich : Artemis-Verlag, 1991. (Sammlung Tusculum) ISBN 3-7608-1629-0 N E : Treu, Max [Hrsg.]

8. Auflage 1991 © 1991 Artemis & Winkler Verlag München und Zürich, Verlagsort München. Alle Rechte, einschließlich derjenigen des auszugsweisen Abdrucks und der photomechanischen Wiedergabe, vorbehalten. Druck: Laupp & Göbel, Nehren b. Tübingen Printed in Germany

INHALT Text Die neuen Stücke Das erste Buch Das zweite Buch Das dritte Buch Das vierte Buch Das fünfte Buch Buch Sieben Epithalamia Incerti libri fr Indirekt Überliefertes Biographische Zeugnisse . . .

β 22 48 54 56 70 84 86 94 100 108

Anhang Literatur Die Lyrik Sapphos Erläuterungen Nachwort Addenda Register

128 137 161 239 243 258

DIE N E U E N

STÜCKE

col. I ]σαΐΌρεσ. . [ [Φοϊβωι χρνσοκό]μαι τον ίτιχτε Κόω [χόρα] [μίγεια' εύρνβίαι Κρ~]ονίδαι μεγαλώνυμο.>(ι) ΓΆρτεμις δέ άέων] μέγαν δρχον άπώμοσε ^ - χεφά]λαν· άϊπάρ&ενος εσαομαι [χοίχήσω μεγα]λων όρέων χορνφαισ' επι [ϋηρεύοιοα • αν χαί τό]δε νεϋσον ίμαν χάριν. [rät δέ πάντ' έπένεν~\αε άέων μαχάρων πάτηρ • [* * - έλαφάβο]λον άγροτέραν άέοι [και ϋνάτοι χαλέ]οισιν έτιωννμιον μέγα ' [ot5{άρα.[

]ροη>έμ[ ]. ·άςάμ[ }υσαι[ ] . ος·[

β LP.

5

Ο. Οχ. XXI (1951) nr. 2289 fr. 4.

]ρηονΰαλαμωτωδες[ Inc. a. 2β Ι.Ρ. ]ιςενποόαννμφαναβ[ραν ] ·νυν.

Μ



7ΐόλλαισ[ των σφω[ ώδαμελ[

]σ'Ιοισαν ]λοισα ]·[ P. Οχ. X V I I I (1941) nr. 21 ββ (a) f r . 1

explicit P . Medlol. ed. VogUano, P B I M I I (1937) nr. 7

Γοργί .

.

.

(fr.

novum)

]προΑ[

]φερην[ ] . t _ g ) (—) χατίοισα δΐϋρν μ[[μ]Υ ές Κρητας .π[ ]νανον δγνον όπ[παι Λ)] χάριεν μέν άλσος μαλ[[μνί, βώμοι δ' ht Φομιάμεvoi (λιβ}ανώτω

δ/β D.

5

έν (δ') νδωρ ψΰχρον χελάδει δι' νσ{δ)ων μαλί(νω)ν, βρόδοισι δέ πα ¡ς ό χώρος χ(ασ}οχιάα(&(η)), αΐάνααομένων δέ φύλλων χώμα χατέρρ(ει) 10 έν δέ λείμων Ιππόβοτος τέ&αλε πφρινίνοισιν άνΰεαιν al [ό'] άνητοι μέλλιχα πνέοιαι - « _ 3] [

>—' 1—'

WJ

ίλ&ε δή σν στέμ[ματ'] Ιλοιαα, Κύπρι, χρυσίαισ(ιν) έν χνλίχεααιν ά(β)ρω(ς} σνμμ(εμ)είχμενον ϋαλίαιαι νέκταρ οίνοχόεισα

15

(fort, explicit) ( I ) Ostracon Flor., demio ed. Norea P S I X I I I nr. 1300; ( I I ) ( w . 7—10) Hcrmog. η. Μβώ» l i 4 (p. 331 Habe); ( Π Ι ) ( w . 15—18) Athen. X I 463 e ( I I I 9 β. Kalbel); ( I V ) (ad ν. β) Anecd. Oxon. I I I 240,1 Cnuner ( - »deep. 69 Bgk.)

ή σε Κύπρος

ή Πάφος

ή Πάνορμος

7 D.

Strabo I p. 40

aoi δ' εγω λενχας επί βώμον αίγος *

χάπιλείψω

τοι

Apollon. Dyec. de pron. I p. 81, 24 ω. Schneider

8 D.

27

D A S E R S T E BUCH

vom Himmel steige hernieder, komm hierher, zum heiligen Tempel Kretas( f), wo von Apfelbäumen ein schöner Hain sich rings erstreckt, darinnen Altäre stehen, schwelend von Weihrauch. Kühles Wasser rauscht an den Apfelzweigen leis vorbei, im Schatten der Rosensträucher liegt der Hang, von wiegenden Blättern senkt sich Schlummer hernieder. Eine Wiese liegt da, den Pferden Weide, prangt sie bunt im Schmucke der Frühlingsblumen, süßen Duft verströmt das Aniskraut, . . Komm denn, Kypris, schmücke dein Haupt mit um in goldnen Schalen als reiche Gabe den zu frohem Feste bereiten Nektar uns zu kredenzen! (venn. Lledachluß)

[An

Aphrodite]

mag dich Kypros, Paphos (dort dich weilen lassen)

oder Panormos

eben

dir will ich (das Fleisch) (opfern) am Altar

einer weißen

Ziege

*

und will spenden dir

Kränzen,

28

DAS E R S T E BUCH

aîâ' ίγω, χρυαοστέφαν' Άφρόδιτα, τόνδε τ òr πάλον λαχόην ^ _ *

9 D.

Apollon. Byac. de »ynt. 247 b (II p. 350 Uhlig)

al με τιμίαν ετιόησαν Ιργα τά σψά δοισαι

10 D.

Apollon. Dysc. de ρ roo. 113, 10 Schneider

οΐμαι δέ σε xaì Σατνρονς άχηχοέναι πρός τινας των ενδαι-193 LP. μόνων δοχοναών γυναικών μεγαλαυχονμένης καί λεγούσης ώζ αντήν ai Μονσαι τω δντι όλβίαν και ζηλοτήν εποίησαν xaì ώς ονό' άποάανονσης ΐσται λήάη AeL Artítid. or. 28, 51 (Π 158 Keil)

ται'ς εμαις

τάδε νϋν έταίραις τέρπνα + κάλως άείσω.

11 D.

+

Athen. XIII 571 d (ILI 260 Kaibel)

ταίς χάλαισ{ιν} υμμι νόημμα τωμον ου διάμειπτον

12 D.

Apollon. Dysc. de pron. 98, 3 s. Schneider

ταϊσι . . . . ψνχρος μέν ίγεντο παρ ό' ϊεισι τα ~τέοα

ϋνμος

13 1)

Schol. Find, l'ytli. 1. 10 (II 10 Drachmann)

χάτ εμον στάλαγμον *

·

HD.

·

τόν δ' έπιπλάζοντ' άνεμοι φέροιεν xaì μελέδωναι ν. 1: Etym. Magn. 57β, 2β (Et. Gen.). — w . 3—4: (I) Herodlan. π. μοτήρ. Ut. II 929, 19 Lenti; (II) Etym. Magn. 335, 39 (Et. Gen.)

Άρτίως

μ' d χρυσοπέδιλλος

Ανως

Ammonlos, Lex. 23 (p. 25 Valckenaer, 2. ed.)

15 D.

DAS E R S T E BUCH

29

Wenn ich doch, o Göttin mit goldnem Kranze, Aphrodite, dies ala mein Loa erhielte! [Die

3/ueen]

die ihr Werk mich lehrten, die Ehren alle dank ich ihnen

Ich meine, du hast auch von Sappho gehört, wie aie rühmt vor einigen jener Frauen, die eich reich dunklen, wie aie sagt: sie hätten die Musen wahrhaft reich und neidenswert gemacht, und selbst wenn sie sterbe, werde eie nicht vergessen.

»ich und beman

— will ich meine Mädchen durch dies schöne Lied, das ich sing, er/reuen.

euch, ihr Schönen, wird eich mein Sinn und niemals entfremden.

Fühlen

und erkaltet ist da das Herz (der Tauben), niedersinken lassen sie ihre Flügel —

für mein Weinen »

»

»

der ao achmäht(?), den mögen die Winde treiben und aeine Sorgen!

Früh hat mich die golden-beschuhte Eoa —

30

DAS B B S T B BUCH

πόόα(ς) 6è ποίχιλος μάσλης έχάλυπτε, Λνδιον χάλον Içyor.

17 D.

α) Schol. Aristoph. Pac. 1174; (Π) Pollar VII »3 (II 78 Betbe)

ή TIP' άλλον (μάλλον) άνάρώπων Ιμε&εν

18 D. φίλησϋα;

Apollon. Dysc. de pron. M, & s. Schneider

δπταις &μμε

19 D.

Apollon. Dysc. de pron. 100, β Schneider

xal πο&ηω xal μάομαι ^ _ *

20 D.

(I) Etym. Hagn. 485,43; (II) Etym. Gud. 204,40 — Anecd. Par. IV 6$ Cramer, sine nomine auctoris

ώ τόν "Αδωνιν

21 D.

liarlos Plotins Sacerdos, gramm. Π Ι 3 (VI 516, 25 Kell) 23 D .

]δώσην }ύτων μέν τ' ¿πτ[ χ]άλων χ&σλων · σ[ φ[\λοις, λύπης τέ μ[ε ]μ' όνειδος

5

]οΙδήσαις. έπιτα[ [χαρό](αν δσαιο.τό γαρ ν[όημμα] [τώ]/ιο» ονχ οϋτω μ\_ ]διάχηται · ]μη όόαζε, [ σννίημ[ι ]Αι;ς χαχάτατο[ς ]μεν

ίο

DAS E S S T E

BUCH

die Füße staken (ihr) in purpurnen Schuhn, wie Lyder kunstreich sie machen.

oder ist ein andrer Mensch dir lieber vielleicht als ich's bin f

du dörrest uns

Sehnen und Begehren zugleich erfaßt mich

wehe, Adonis/

in Zukunft

zu geben.

Dieser Dinge der schönen, feinen; (du kränkst ..) (alle) deine Freunde, bereitest Oram mir, (mir lauter) Schande. (Sei nicht?) aufgebracht gegen (deine Schwester), (nicht) verblenden laß dir das Herz, denn wisse, daß mein Sinn kaum derart dem Zorn sich preiszugeben gestimmt ist. Ztoeifle nicht, ich verstehe des Unglücks

32

DAS E R S T E BUCH ]v άτέραις με[ ]»? φρένας, εϋ[ ]α τοις μάχα[ρας

15

(I) (νν. 1—10) P. Berol. 500β (8chnbart, ΒΚΤ V, 2 ρ. 8); (II) (W. β—18) Ρ. Οχ. III (190S) nr. 424, Dune Ρ. Ormi I, 1926

[Κνπρι και] Νηρηίδες, άβλάβη[ν μοι\ [τον χασί]γνητον δότε τνϊδ' ΐχε

πηλ'

άπ[

(5έόος δοκιμ[ ]ησόαι

[ _ ] ν άνάδην [ a i >] σ'

έίσ[χ\ην

άει]χες

[ai &έ]μις

ΰνάταις,

[καρδίαι],

παίσαν

τόδε

δ'

ίσ[ι?ι] τα< σαι

χέ με τ αν

] λ α ί σ ' άντιδ[..]'[.

μερίμναν ]α&οις ]

όροούει·]τα;

ôè

όχθοι;

]ταίν παν]ννχίσ[δ]ην P. Ο χ . Χ

(1914) nr. 1231 fr. 14

[.].£.[

χ]έλομαι

[Γό]γγνλα

. [ . Άβ]αν&ι

[τιά]χτιν,

άς σε δηϋτε άμφιπότ

αται

σ[ λάβοισα

πό&ος

μα . [ τ.[

DAS E R S T E BUCH

zu sehr . . . sondern sollt euch dessen erinnern, . . . . wir in der Jugend Schönes .. . taten

wieviel

Haben doch des Feinen so viel gehabt wir und des Schönen, (voll war) die Stadt . . . .. Tänze

der Liebe . . . erwartet ( ?) So, wie ich dich scheinst du wohl doch der blonden wäre nur

hier vor mir sitzen sehe, Hermione nicht zu ähneln, Helena dich vergleichen billig,

so maris darf bei Sterblichen. Doch dies Einβ soll dein Herz stets wissen: für alle Sorgen giibcf?) ich doch guie die taufrischen Ufer .. . . . den beiden die Nacht durch feiern

. . . . rufe ich dich, so komm doch, üongyla, du meine Abanthis, mit der Leier, während noch deiner Jugend Reiz Anmut umschweben

und

CAS ERSTE BUCH rdv χάλαν · ά γαρ χατάγωγις αύτα[ έπτόαισ' ϊδοισαν, ίγω δέ χαίρω, y.ai γαρ αντα δήπο[τ'] ¿μέμφ[ετ' _ *] [Κ)υηρογ&[ηα. ] ώ; άρΟμα[ι τούτο τώ[ [β]άλλομφ P. Οχ. Χ (1914) nr. 1231 ir. 15

]6αμέω[ζ ^ _ ό]ττινα[ς γάρ] [εύ όέω, χήνοί με μά]λιστα πά[ντων] [_ ^ σίνοντα]ι }αλεμάτ[ω» ^ _ b¿] ] · γόνωμ[ ].»|ΐ* ου πρ[ ]« ]σέ · όέλω[ τοΰ]το πά&η[ν ]λαν · ίγω δ' ίμ [αδται] [τοΰτο σύ}νοιδα ]οτοισ[ ]εναμ[ Μ (I) P. Οχ. Χ (191*) nr. 1231 fr. 16; (Π) νν. 2 Etym. Magn. 449, 3β

[

]σ»· [

]κα άγχι γάρ άμέρα (explicit) P. Οχ. Χ (1814) nr. 1232 fr. 1 col. 1

5

DA S Z W E I T E BUCH

51

Kamst du endlich! Hab Dank! denn ich harrte in Sehnsucht dein ... Überströmen nun läßt du mein Herz, das in Liebe brennt. Sei gegrüßt meiemal, so viel Mal, wie die Zeit...

zwar der Schöne ist schön, — nur soweit, wie sein Anblick zeigt: der Rechtschaffne wird bald aber gleichfalle ein Schöner sein.

(es) hat geschüttelt die Sinne mir Eros, so tote ein Sturm in die Eichen des Bergwalde fällt.

wie ein Kind zu der Mutter, so bin ich geflogen.

weder Honig noch Biene begehr ich

....

wünsch ich denn jetzt noch die Jungfernschaft f

. . bewegt sanft Müdigkeit den Sinn setzt sich nieder doch wohlan, ihr Lieben, . . Denn nah ist der Tag. ( Scilla Q de« Lied«)

52

DAS ZWEIT E BUCH

χάρνξ ί]λ&ε &έ[ων ^ ^ _]fAe[_ "Ιδαος τάδε χα[ΐνα] φ[όρ\εις ταχύς άγγελο; · '< > τάς τ' δλλας 'Ασίας τ[ό] δβραν Άνδρομάχαν ¿vi νανσιν ¿π' άλμυρον πόντον · πόλλα δ' [ίλΓ\γματα χρνσια χδμματα πορφνρ[ά] χαταύτ[με~\να, ποίχιλ' άϋνρματα άργνρΛ τ' άνάριόμα ποτήρια χάλέφαις.' ώς είπ · ότραλέως δ' άνόροναε πάτ[η]ρ φίλος · φάμα δ' ήλόε χατά πτόλιν εύρνχορον φίλοις. a&rtx' Ίλιάδαι σατι»α([ς] νπ' έντρόχοις όγον αίμιόνοις · έπ[¿]βαινε δέ παϊς όχλος γνναίχων τ' άμα παρ&ενίχα[ν] τ' απ[αλ]οσφύρι[ς] ]άγνον άόλ[λεες] δρμαται[ ο _ ^ ^ _]νο» ¿ς ν /λ»ο[ν] αύλος δ' άδν[μ]έλη[ς w ^ _]τ* άνεμ{ε)ί(χ)νν\το] xai ψ[ό]φο[ς χ]ροτάΑ[α»> λιγέ]ως δ' άρα πάρ[όενοι] δειδον μέλος δγν[ον, ίχα}νε δ' ¿ς αϊ#[ερα] &χω ΰεσπεσία, γέλ[ος _ ν, _ ^ c] πάντα ι δ' ής χάτ δδο[«ς κράτηρες φίαλαί τ' ο[. . . ]veáe[.. ]Α[. ]«ακ[. . ] μνρρα xai χασία λίβανός τ' άνεμείχνυτο. γύναιχες δ' έλέλυσδον δααι τιρογενέστερα[ή πάντες δ' δνδρες ¿πήρατον ϊαχον δρ&ιον Πάον' όνχαλέοντες έχάβολον εύλνραν

DAS Z W E I T E BUCH

53

(daß) von Κ ypros (geschnäbelt« Schiffe sich Troja nahn). Laufend kam da der Herold Idatos und kündete (in der Halle?) als hurtiger Bote .die Neuigkeit: „Unvergänglicher Ruhm (unsrer heil'gen Stadt) Ilion" „und dem Lande des übrigen Asien (zieht heran)." „Hektor führt im Geleit nun ein schwarzäugig Mädchen heim" „aus dem heiligen Theben und Plakias Fruchtgefild", „bringt die zarte Andromache über die salzige" „Meerflut. Zahlreiche Ketten von Golde und purpurne" „Kleider, duftig gewebt, für den Putz eine Farbenpracht", „und von Silber die Becher unzählig, und Elfenbein!" — Also sprach er, schnell sprang da der sorgende Vater auf. Durch dieWeite der Stadt ging die Kunde von Freund zu Freund. Allsogleich schirrten liions Söhne die Maulesel vor großrädrige Karren, es stiegen die Frauen ein und mit ihnen feinfüßige Mädchen in hellem Häuf, von den andren gesondert des Priamo« Töchter all. Pferde wurden von Männern geschirrt in das Wagenjoch, von den jungen zumal: und weithin (auf diet) Wagensitze die Lenker •

·

»

(beide) den Göttern gleich. Alle stimmten das heilige Lied, sie zu preisen, an, und so zog man (vom Strande zum heiligen) Ilion. Süßer Ton vieler Flöten und Leierklang mischt sich drein mit dem Rasseln der Schellen, es sangen die Mädchen ihr festlich Lied mit hell klingenden Stimmen, zum Himmel stieg unermeßlicher Widerhall, Lachen (und Scherz klang auf). Überall an den Straßen Krüge, Schalen, und Duft von Myrrhen und Zimt und von Weihrauch vereinte sich. Alle Frauen, die älteren, riefen ihr JSleleu', alle Männer mit Jauchzen und sehnlichem Hochzeitsruf, riefen Paian, den treffenden Schützen, den Sangeegott,

DAS DRITTE

54 ϋμνην ó' "Εχτορα

χ'Αι'δρομάχαν

B U C H

#ίθ(ε)ι*£λο[ίς].

(explicit)

ΣΑΠΦΟΥΣ_ ΜΕΛ[ΩΝ] Β (I) P. Οχ. Χ (ioli) nr. 1232 fr. 1, col. 2 et S; fr. 2; (II) (b vT. 3—14) P. Ox. X V I I (1027) nr. 2076 col. 2; (III) (a v. 10) Athen. X I 4«Od (ΠΙ 2 Kfttbel); (IV) (ad b v. 10) cf. Phlloetr. Im*«. 2,1 (p. 62 Vlnd.); Better, AntlatUc. 108,22; Athen. X V 688 c (III 522 Kaibel)

DAS D R I T T E B U C H IXdorr' ίξ όράνω πορφνρίαν ηερόέμενον

χλάμνν

56 D.

(I) PoUnx Χ 124 (II 227 Bethe); (II) A m m o n . Lex. 147 (p. 140 Valckenaer, 2. ed.)

(Β}ροδοηάχεες

άγναι Χάριτες,

δεϋτε ΔΙος χόραι

67 D.

Schol. Theocr. 28 argani, (p. 334 Wendel), cf. Eust. In 0[·*\ ίΠ ' * νμ]άλ{κ[εσσι]

δ

5 ]

P. Οχ. XV (1922) nr. 1787 fr. 12

P. Οχ. XV (1922) nr. 1787 fr. 11

]anv&ea&[ τα]χιστα

λ[

] f M

συ δέ οτεφάνοις, ώ Δίχα, πέρ&εσ&' έράτοις φόβαισιν δρπαχας άνήτω σνν(α)ερραισ' άπάλαιαι χέραιν · 5 εύάνάεα γάρ *πέλεται* xaì Χάριτες μάχαιρα(ι) μάλλον ποτόρην, άστεφανώτοισι δ' άπνστρέφονται. (I) P. Οχ. XV (1922) nr. 1787 fr. 33; 674 e ( Ι Π 491 Ka'bel)

(II) (νν. 4—8) Athen. XV

80 D.

DAS V I E R T E

}αμ.λλ{

67

76 D.

]v ό' ειμ'

f[

]ρσομέν[ . ]λιχ'

BUCH

ύπα[

5

].(5αλ[ 10

p. Οχ. X V (1922) nr. 1787 Ir. 20

abzulegen schnellstens

Dika,

5

].λονα[

P. Οχ. XV (1922) nr. 1787 fr. 13

Du,

79 D.

] δεν άμεσ[ ] ο ς σύγ' ri[

] M

]; γάρ ετιαν[ ]μαν χ' άπν&νσ[ ]αρμονίας π[

]απ[

]σετα[ ]νμαιχ. [ ]· τεχαρα[ jfát ôola[

jedoch setz dir ins Haar liebliche Blumenkränze, die dir deine Hand, fein und geschickt flocht aus des Dilles Gräsern. Was blumengeschmückt, das allermeist mögen auch die Chariten anschauen, ihr Blick wendet sich ab, so jemand ohne Kranz naht.

68

DAS V I E R T E BUCH 81 D.

].«/.[ ]λ' aôâi με[νην1 ]νώμε&' ό[ ]¿»J«5T' ¿ t u t [

]έντηδεχ[ ] .α γάρ ¿xd[

5

]...[ Γ. Οχ. XV (1922) nr. 1787 fr. 36

~\τνχοισα ]&έλ' ών τ' άπαιαάν τέ]λεσον νόημμα ~\έτων χάλη(μ)μι ]jteôà άνμον αίψα δ]οσα τνχην άελήση[ις] ίμοι μάχεαΰα[ι\ χ]λιδάναι 'πί&εισα[. ] ]», σν δ' εϋ γάρ οίσϋ-α ~\έτει τα[. ]AXe[.. ] ]χλασ[ P. Οχ. XV (1022) nr. 1787 fr. 44 - Ρ. Halens. 18 (Oraeca Halensls Dikalomata, 1913, p. 182 η.)

84 D.

i

ίο

DAS V I E B T E BUCH ]Aa«r[ ]λικι π[ ]ωνκ[. . . ]/να[ ]το»όν£σ[.]οσε[ ]άβροις έπιχημ[ ]αν Άρτεμι[ ίναβλ[

69 82 D.

5

1\ Οχ. XV (1922) nr. 17S7 ir. 37 + 41

83 D. ]πά/ΐ£»α[ ]τ* ως τ ' ο πέλη[ ]ακανσό[ Γ. Οχ. XV (1922) nr. 17S7 ir. 38

— w e n n (du) erlangt h a s t — wolle n u n die ganze — orfüll den W u n s c h — . . . ich rufe — n a c h d e m Sinn rasch — alles, was d u e r h a l t e n willst — m i t mir zu k ä m p f e n —, d e m üppigen, d r a u f s e t z e n d — d e n n d u weißt sehr g u t — gnädig

70 DAS F Ü N F T E BUCH άμφί δ' άβροις λασίοις

εύ

πνχαααε

85 D.

χελίδων

89 D.

Pollili VII 73 (II p. 73 Bethe)

Τι με Πανδίονις,

Ώ(ι}ραν(ν)α,

(I) Hephaest. Ench. 12,2 (p. 37 Consbruch) ; (II) Hesych in ibfâmiî)

Ζά ( τ ' ) έλεξάμαν

δναρ, Κνπρογένηα

87 D.

(I) Hephaest. Ench. 12, 3 (p. 35 Conabruch); (II) Schol. λ In Hcphaeat. 12 (p. 148 Cooabr.)

Πλήρης μεν έφαίνετ' à σελά(ν)να al