Menander: Dyscolus Et Fabulae Quarum Fragmenta in Papyris Membranisque Servata Sunt Volumen VI,1 3110109239, 9783110109238

Table of contents :
CONSPECTUS
Praefatio
Sigla
Nomina breviata
Veterum scripta
Editiones Menandreae et commentarii
Commentationes Menandreae et varia
Papyrorum et membranarum conspectus
De quibusdam libris potioribus
De huius editionis indole
Ἀϲπίϲ
Γεωργόϲ
Δὶϲ ἐξαπατῶν
Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ
Ἐγχειρίδιο
Ἐπιτρέποντεϲ
Ἥρωϲ
Θεοφορουμένη
Καρχηδόνιοϲ vel Καρχηδόνιοι
Κιθαριϲτήϲ
Κόλαξ
Κωνειαζόμεναι
Λευκαδία
Μιϲούμενοϲ vel Θραϲωνίδηϲ
Περικειρομένη
Περινθία
Ϲαμία (vel Κηδεία)
Ϲικυώνιοϲ vel Ϲικυώνιοι
Φάϲμα
Fabula incerta
Addenda et corrigenda

Citation preview

POETAE COMICI GRAECI

POETAE COMICI GRAECI (PCG) Ediderunt R. Kassel † et St. Schröder

VOL. VI 1 MENANDER Dyscolus et fabulae quarum fragmenta in papyris membranisque servata sunt

De Gruyter

ISBN 978-3-11-010923-8 e-ISBN (PDF) 978-3-11-078036-9 Library of Congress Control Number: 92158169 Bibliografische Information der Deutschen Nationalbibliothek Die Deutsche Nationalbibliothek verzeichnet diese Publikation in der Deutschen Nationalbibliografie; detaillierte bibliografische Daten sind im Internet über http://dnb.dnb.de abrufbar.

© 2022 Walter de Gruyter GmbH, Berlin/Boston Druck und Bindung: Beltz Grafische Betriebe GmbH, Bad Langensalza www.degruyter.com

CONSPECTUS Praefatio . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . VII Sigla . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . IX Nomina breviata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . XV Veterum scripta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . XV Editiones Menandreae et commentarii . . . . . . . . . . . . . . . . XX Commentationes Menandreae et varia . . . . . . . . . . . . . . . . XXVII Papyrorum et membranarum conspectus . . . . . . . . . . . . . . . LVII De quibusdam libris potioribus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . LXI De huius editionis indole . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . LXXI Ἀϲπίϲ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 Γεωργόϲ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33 Δὶϲ ἐξαπατῶν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53 Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63 Ἐγχειρίδιον . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121 Ἐπιτρέποντεϲ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127 Ἥρωϲ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 193 Θεοφορουμένη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207 Καρχηδόνιοϲ vel Καρχηδόνιοι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 219 Κιθαριϲτήϲ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 231 Κόλαξ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 243 Κωνειαζόμεναι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 261 Λευκαδία . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 267 Μιϲούμενοϲ vel Θραϲωνίδηϲ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 275 Περικειρομένη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 319 Περινθία . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355 Ϲαμία (vel Κηδεία) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 363 Ϲικυώνιοϲ vel Ϲικυώνιοι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 405 Φάϲμα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 437 Fabula incerta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 449 Addenda et corrigenda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 457

PRAEFATIO Poetarum Comicorum Graecorum volumen VI 1 prodit aliquantum mutatum a prioribus. pro Colino Austin flebili morte abrepto in locum editoris consociati successit Stephanus Schröder Erlangensis. subsidia interpretationis in tanta recentiorum commentationum et commentariorum Menandreorum affluentia minus requisita ne volumen in immensum cresceret omittere debuimus, sed in apparatu critico quae lectori opus essent non deesse studuimus. Austin, qui Rudolfo Kassel in edendis voluminibus IV (1983). III 2 (1984). V (1986). VII (1989). II (1991). VIII (1995). VI 2 (1998). I (2001) socius erat, Menandreorum in papyris servatorum editionem adumbravit, sed morbo letali oppressus perficere non potuit. Petri Parsons et Ricardi Hunter pietate et cura effectum est, ut saltem libellus Menander. Eleven Plays anno 2012 foras dari posset. a collegis Britannis e schedis Austini, quibus et nos uti potuimus, volumen collectioni Oxford Classical Texts inserendum praeparatur. de Etymologici genuini lectionibus certiores nos fecit K. Alpers, papyros et manuscripta mediaevalia nostrum in usum inspexerunt T. Dorandi, Α. Guida, St. Radt (†), N. G. Wilson, in quibusdam lectionibus perpensandis nobis subvenerunt K. Maresch et F. Reiter. imagines phototypicas Papyrorum Oxyrhynchicarum 1013 et 1605 nobis suppeditavit Chariclea Armoni, membranarum Lipsiensium R. Scholl. quibus omnibus debitas gratias referimus. Coloniae et Erlangae a. MMXX

R. K. et St. Schr.

Rudolfus Kassel paulo post illam praefationem conscriptam mortem obiit. quod hoc volumen typis impressum non videbit valde doleo. cuius consilio iudicioque destitutus per hoc biennium pauca mutavi, menda nonnulla sustuli, ex aliorum scriptis quae inserenda visa sunt inserui, addenda et corrigenda quae invenies in fine voluminis composui. duorum fragmentorum papyraceorum quae recens innotuerunt editionibus principibus antequam in lucem prodirent ut uterer liberaliter mihi permiserunt D. Colomo et C. Roemer. in aedibus de Gruyterianis K. Legutke et Fl. Ruppenstein plagulas identidem examinantem maxima patientia me tulerunt et operi difficili summam diligentiam adhibuerunt. et hi omnes in gratiarum actione sunt includendi. Erlangae a. MMXXII

St. Schr.

SIGLA Abh. Ak.

Abhandlungen der Akademie (Bln., Hdbg.)

AC

L’Antiquité classique

Acta Ant.

Acta Antiqua

Aeg.

Aegyptus

AJA

American Journal of Archaeology

AJPh

American Journal of Philology

Allg. Lit.-Zeitg.

Allgemeine Literaturzeitung

An. Gr. … Bk.

Anecdota Graeca, ed. I. Bekker, Berol. 1814–1821

An. Gr. … Boiss.

Anecdota Graeca e codd. regiis, ed. J. F. Boissonade, Par. 1829–1833

An. Ox.

Anecdota Graeca e codd. manuscriptis bibliothecarum Oxoniensium, ed. J. A. Cramer, Oxon. 1835–1837

An. Par.

Anecdota Graeca e codd. manuscriptis bibliothecae regiae Parisiensis, ed. J. A. Cramer, Oxon. 1839–1841

AP

Anthologia Palatina

APF

Archiv für Papyrusforschung

A. & R.

Atene e Roma

Ἀρχ. Ἐφ.

Ἀρχαιολογικὴ Ἐφημερίϲ

ASNP

Annali della Scuola Normale Superiore di Pisa

Ath. Ag.

The Athenian Agora. Results of excavations conducted by the American School of Classical Studies at Athens

Athen.

Athenaeum

Att. Acc. Pont.

Atti della Accademia Pontaniana

Att. Lex.

H. Erbse, Untersuchungen zu den attizistischen Lexika, Berlin 1950 (Abh. Ak. Bln. 1949, 2)

BASP

Bulletin of the American Society of Papyrologists

BCH

Bulletin de correspondence hellénique

Ber. Leipz.

Berichte über die Verhandlungen der Königlich Sächsischen Gesellschaft der Wissenschaften zu Leipzig (inde ab a. 1919 Sächsischen Akademie), philologisch-historische Klasse

X

SIGLA

BICS

Bulletin of the London Institute of Classical Studies

BIFAO

Bulletin de l’Institut Français d’Archéologie Orientale

BKT

Berliner Klassikertexte

Boll. Class.

Bollettino dei Classici, a cura del Comitato per la preparazione dell’Edizione Nazionale dei Classici Greci e Latini, Accademia Naz. dei Lincei, Roma (ante a. 1980 Boll. Comit.)

Boll. Comit.

Bollettino del Comitato per la preparazione dell’Edizione Nazionale dei Classici Greci e Latini, Accademia Naz. dei Lincei, Roma

BphW

Berliner philologische Wochenschrift

Bull. Fac. lettr. Strasb.

Bulletin de la Faculté des lettres de Strasbourg

BZ

Byzantinische Zeitschrift

CA … Pow.

Collectanea Alexandrina, ed. I. U. Powell, Oxon. 1925

CAF

Comicorum Atticorum Fragmenta, ed. Th. Kock, Lips. 1880–1888

CAG

Commentaria in Aristotelem Graeca, Berol. 1883–1909

CAT

Chr. W. Clairmont, Classical Attic Tombstones, introductory vol., vol. I–IV (catalogue), V (prosopography), VI (indexes), suppl. vol., plate vol., Kilchberg 1993–1995

CE

Chronique d’Égypte

Cent’anni

Menandro: Cent’anni di papiri, Atti del convegno internazionale di studi Firenze 12–13 Giugno 2003, a cura di G. Bastianini e A. Casanova, Firenze 2004

CGFP

Comicorum Graecorum fragmenta in papyris reperta, ed. C. Austin, Berol./Novi Eboraci 1973

Class. et Med.

Classica et Mediaevalia

ClPh

Classical Philology

ClQu

The Classical Quarterly

ClR

The Classical Review

CPG

Corpus Paroemiographorum Graecorum, ed. E. L. Leutsch et F. G. Schneidewin, Gottingae 1839–1851. Supplementum Hildesh. 1961

CRF

Comicorum Romanorum Fragmenta, ed. O. Ribbeck, Lips. 31898

Cron. Erc.

Cronache Ercolanesi

Cult. in Pieces

Culture in Pieces. Essays on Ancient Texts in Honour of Peter Parsons, ed. by D. Obbink and R. Rutherford, Oxf. 2011

SIGLA

XI

Denkschr. Ak. Wien

Akademie der Wissenschaften in Wien, phil.-hist. Klasse, Denkschriften

DLZ

Deutsche Literaturzeitung

Eik.

Eikasmos

Ἑλλ.

Ἑλληνικά

Ep. Gr.

Epigrammata Graeca, ed. G. Kaibel, Berol. 1878

Ἐπιϲτ. Ἐπετ. Θεϲϲ.

Ἐπιϲτημονικὴ Ἐπετηρὶϲ Φιλοϲοφικῆϲ Ϲχολῆϲ Ἀριϲτοτελείου Πανεπιϲτημίου Θεϲϲαλονίκηϲ

Est. clás.

Estudios clásicos

FCG

Fragmenta Comicorum Graecorum, ed. Aug. Meineke, Berol. 1839–1857

FGrHist

F. Jacoby, Die Fragmente der griechischen Historiker, Berlin 1923–1930, Leiden 1940–1958

GDI

Sammlung griechischer Dialektinschriften, Göttingen 1884–1915

GGA

Göttingische gelehrte Anzeigen

Gl.

Glotta

GMAW2

vid. Turner GMAW2

Gnom.

Gnomon

G. & R.

Greece and Rome

GRBS

Greek, Roman and Byzantine Studies

GrGr

Grammatici Graeci I–IV, ed. A. Hilgard, A. Lentz, R. Schneider, G. Uhlig, Lips. 1867–1910

GrL

Grammatici Latini, ed. H. Keil, Lips. 1855–1879 (vol. II–III Priscian. ed. M. Hertz, 1855–1859)

GV

Griechische Vers-Inschriften I, ed. W. Peek, Berlin 1955

Herm.

Hermes

Hesp.

Hesperia. Journal of the American School of Classical Studies at Athens

HSClPh

Harvard Studies in Classical Philology

IG

Inscriptiones Graecae

Ind. Hippocr.

Index Hippocraticus, ed. J.-H. Kühn – U. Fleischer, Gottingae 1989

Ind. lect. Rost.

Index lectionum in Academia Rostochiensi … habendarum

Inscr. Cret.

Inscriptiones Creticae

Inscr. Dél.

Inscriptions de Délos

XII

SIGLA

Jb. cl. Ph.

Jahrbücher für classische Philologie

JEA

The Journal of Egyptian Archaeology

JHS

The Journal of Hellenic Studies

Journ. des Sav.

Journal des Savants

K.–B.

R. Kuehner, Ausführliche Grammatik der griechischen Sprache, I Elementar- und Formenlehre, 3. Aufl. von Fr. Blass, Hannover 1890–1892

K.–G.

R. Kuehner, Ausführliche Grammatik der griechischen Sprache, II Satzlehre, 3. Aufl. von B. Gerth, Hannover/Leipzig 1898–1904

Lex. gr. min.

Lexica graeca minora, selegit K. Latte, disposuit et praefatus est H. Erbse, Hildesh. 1965

LGPN II

A Lexicon of Greek Personal Names, vol. II Attica, ed. by M. J. Osborne and S. G. Byrne, Oxf. 1994

Lustr.

Lustrum. Internationale Forschungsberichte aus dem Bereich des klassischen Altertums

LZ

Literarisches Zentralblatt für Deutschland

Mél. Gr.-R.

Mélanges Gréco-Romains tirés du Bulletin de l’Académie Impériale des Sciences de St.-Pétersbourg

MNC3

T. B. L. Webster, Monuments illustrating New Comedy, third edition revised and enlarged by J. R. Green and A. Seeberg, vols. I–II, BICS Suppl. 50 (1995)

Mnem.

Mnemosyne

Mus. crit.

Museum criticum. Diretto da B. Marzullo

MusHelv

Museum Helveticum

Neue Jb.

Neue Jahrbücher für das klassische Altertum, Geschichte und deutsche Literatur und für Pädagogik

NGG

Nachrichten von der Gesellschaft der Wissenschaften zu Göttingen, philologisch-historische Klasse

OGIS

Orientis Graeci Inscriptiones Selectae, ed. G. Dittenberger, Lips. 1903–1905

op. mus. Mytil.

S. Charitonidis – L. Kahil – R. Ginouvès, Les mosaïques de la Maison du Ménandre a Mytilène, Antike Kunst Beiheft 6 (1970)

Ostr. mus. Petr.

ostraca musei Petrie Londinii constituti, nostra ed. M. S. Funghi – M. C. Martinelli ZPE 145 (2003) 141–182

SIGLA

XIII

Pap. Bouriant

Les Papyrus Bouriant, par P. Collart, Paris 1926

Pap. Lit. Lond.

Catalogue of the Literary Papyri in the British Museum, by J. H. M. Milne, London 1927

Pap. Ox.

The Oxyrhynchus Papyri

Pap. Ross. Georg.

vid. Zereteli–Krueger

Pap. Ryl.

Catalogue of the Greek and Latin Papyri in the John Rylands Library, Manchester/Lond. 1911–1952

PBA

Proceedings of the British Academy

PCPhS

Proceedings of the Cambridge Philological Society

PG

Patrologiae cursus completus, series Graeca, ed. J.-P. Migne, Par. 1857–1866

PGM

Papyri Graecae Magicae

Phil.

Philologus

PhW

Philologische Wochenschrift

Phoen.

Phoenix

PACA

Proceedings of the African Classical Associations

PP

La parola del passato

Prom.

Prometheus

PSI

Pubblicazioni della Società Italiana per la ricerca dei papiri greci e latini in Egitto

QUCC

Quaderni Urbinati di Cultura Classica

RCCM

Rivista di Cultura Classica e Medioevale

REA

Revue des études anciennes

REG

Revue des études grecques

Relire Mén.

Relire Ménandre, publié par E. Handley et A. Hurst, Recherches et rencontres vol. 2, Genève 1990

Rend. Acc. Linc.

Rendiconti della classe di scienze morali, storiche e filologiche dell’Accademia Nazionale dei Lincei

Rev. Phil.

Revue de philologie, de littérature et d’histoire anciennes

RFIC

Rivista di filologia e di istruzione classica

Rh. Gr.

Rhetores Graeci (Spengel, Spengel-Hammer, Walz)

XIV

SIGLA

RhM

Rheinisches Museum

Rom.

Romanitas. Revista de cultura romana

SB

Sitzungsberichte der Akademie der Wissenschaften (Bln., Hdbg., Wien etc.)

S&C

Scrittura e Civiltà

Script.

Scriptorium

Sem. Rom.

Seminari Romani

SIFC

Studi italiani di Filologia classica

SIG2

Sylloge Inscriptionum Graecarum, iterum ed. G. Dittenberger, Lips. 1898–1901

Stud. Urb.

Studi Urbinati

Symb. Osl.

Symbolae Osloenses

TAPhA

Transactions of the American Philological Association

ThesGrL

Thesaurus Graecae Linguae ab H. Stephano constructus … tertio ed. C. B. Hase, G. et L. Dindorfius, Par. 1831–1865

TrGF

Tragicorum Graecorum Fragmenta, ed. B. Snell, R. Kannicht, St. Radt, Gottingae 1971 sqq.

Wiss. Z. Halle

Wissenschaftliche Zeitschrift der Martin-Luther-Universität Halle-Wittenberg

W. kl. Ph.

Wochenschrift für klassische Philologie

WSt

Wiener Studien

Würzb. Jb.

Würzburger Jahrbücher für die Altertumswissenschaft

YClSt

Yale Classical Studies

ZöG

Zeitschrift für die österreichischen Gymnasien

ZPE

Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik

‘cf.’ saepius = ‘confera(n)tur’ quam ‘confer’, ‘vid.’ saepius = ‘videa(n)tur’ quam ‘vide’, nonnumquam = ‘videtur’

NOMINA BREVIATA

XV

NOMINA BREVIATA Casaub.

Casaubonus

Mus.

Musurus

G.–P.

Gow–Page

Reitz.

Reitzenstein

Hemst.

Hemsterhusius

Schweigh.

Schweighaeuser

Herw.

van Herwerden

Steph.

Stephanus

Koe.

Koerte

Stephan.

Stephanis

Mein.

Meineke

Theod.

Theodoridis

Pow.

Powell (Collectanea Alexandrina)

Tsants.

Tsantsanoglou

Valck.

Valckenaer

Mill.

Miller

Wil.

Wilamowitz

VETERUM SCRIPTA Ael. Dion.

Aelii Dionysii atticistae fragmenta, ed. H. Erbse, Att. Lex. p. 94–151

Ammon.

Ammonii qui dicitur liber De adfinium vocabulorum differentia, ed. K. Nickau, Lips. 1966

Antiatt.

Ἀντιαττικιϲτήϲ, ed. I. Bekker, Anecdota Graeca I, Berol. 1814, p. 75–116 (annot. crit. in vol. III, Berol. 1821, p. 1074–1077). The Antiatticist, ed. St. Valente, Berlin/Boston 2015

Apost.

Apostolius, CPG II p. 231–744 (litt. maioribus expr.)

Ar. Byz.

Aristophanis Byzantii fragmenta, ed. W. J. Slater, Berlin/New York 1986

Arcad.

Ἀρκαδίου Περὶ τόνων, ed. E. H. Barker, Lips. 1820. Ἐπιτομὴ τῆϲ καθολικῆϲ προϲωιδίαϲ Ἡρωδιανοῦ, ed. M. Schmidt, Ienae 1860. Pseudo-Arcadius’ Epitome of Herodian’s De Prosodia Catholica, ed. with an introd. and comm. by St. Roussou, Oxf. 2018

Arsen.

Arsenii violetum ed. Chr. Walz, Stuttg. 1832. CPG II p. 233– 744, ubi quae Apostolii proverbiorum collectioni adiecit litt. minoribus enotata sunt

Athen.

Athenaei Naucratitae Dipnosophistarum libri XV, ed. G. Kaibel, Lips. 1887–1890. Epitomen librorum III–XV ed. S. P. Pep-

XVI

VETERUM SCRIPTA pink, Lugd. Bat. 1937–1939, librorum I–II (sola epitome traditorum) post Kaibelium ed. A. M. Desrousseaux, Par. 1956. III 74 – XV ed. S. Douglas Olson, vol. II A. III A. IV A. epit. vol. II B. III B. IV B, Berol. 2019–2021. ubi ab editionibus discrepantia referimus, scito nos codicum ACE imagines contulisse

Comp. Men. et Philist.

vid. Monost.

Diogen.

Diogenianus (CPG I p. 177–320)

Epimer. Hom.

Epimerismi Homerici, ed. A. R. Dyck, Berlin/New York 1983– 1995

Erot.

Erotiani vocum Hippocraticarum collectio, ed. E. Nachmanson, Upsaliae 1918

Et. gen.

Etymologicum genuinum. codicum AB lectiones suppeditavit K. Alpers (codicis B glossarum ordinem indicavit et, ubi cod. ab Et. magn. discrepat vel pleniora habet, potiora enotavit Miller p. 1–318)

Et. gen. α β

Etymologicum magnum genuinum, Symeonis etymologicum, Etymologicum magnum auctum, ed. Fr. Lasserre et N. Livadaras, vol. I (α–ἀμωϲγέπωϲ), Romae 1976, vol. II (ἀνά– βώτορεϲ), Athenis 1992

Et. Gud. … Stef.

Etymologicum Gudianum (ἀάλιον–ζειαί), rec. Ed. L. de Stefani, Lips. 1909–1920

Et. magn.

Etymologicum magnum, ed. Th. Gaisford, Oxon. 1848

Et. Orion.

Orionis Thebani Etymologicum, ed. Fr. G. Sturz, Lips. 1820

Et. Sym.

vid. Et. gen. α β

Et. Sym. β

Das Etymologicum Symeonis (β), ed. G. Berger, Meisenh. 1972

Eust. in Il.

Eustathii archiepiscopi Thessalonicensis commentarii ad Homeri Iliadem ad fidem exempli Romani editi, Lips. 1827–1830; ed. M. van der Valk, vol. I–IV, Lugd. Bat. 1971–1987, Indices composuit H. M. Keizer, ibid. 1995

Eust. in Od.

eiusdem commentarii ad Homeri Odysseam ad fidem exempli Romani editi, Lips. 1825–1826

Greg. Cypr.

Gregorii Cyprii adagiorum collectio e cod. Leidensi edita (CPG II p. 53–92)

Greg. Cypr. Mosq.

eiusdem adagiorum collectio e cod. Mosquensi edita (CPG II p. 93–130)

VETERUM SCRIPTA

XVII

Harp.

Harpocrationis lexicon in decem oratores Atticos, ed. G. Dindorf, Oxon. 1853; ed. J. J. Keaney, Amst. 1991

Hdn.

Herodiani Technici reliquiae, ed. A. Lentz, I–II (= GrGr III i–ii), Lips. 1867–1870

[Hdn.] Philet.

Le «Philétaeros» attribué à Hérodien, ed. A. Dain, Paris 1954

Herenn. (Phil.)

Herennius Philo, De diversis verborum significationibus, a cura di V. Palmieri, Napoli 1988

Hermog. Π. ἰδ. … Pat.

Corpus Rhetoricum, tome IV: Prolegomènes au De ideis. Hermogène, Les catégories stylistiques du discours (De ideis). Synopses des exposés sur les ideai, texte établi et traduit par M. Patillon, Paris 2012

Hesych.

Hesychii Alexandrini lexicon, vol. I (α–δ) et vol. II (ε–ο) ed. K. Latte, Hauniae 1953–1966, editionem alteram curavit I. C. Cunningham, vol. I (α–δ) Berol. 2018, vol. II a (ε–ι) et b (κ–ο) ibid. 2020, vol. III (π–ϲ) ed. P. A. Hansen, ibid. 2005, vol. IV (τ–ω) ed. P. A. Hansen et I. C. Cunningham, ibid. 2009

Ioann. Alex. De accent.

Ἰωάννου Ἀλεξανδρέωϲ τονικὰ παραγγέλματα, ed. G. Dindorf, Lips. 1825. Iohannes Alexandrinus, Praecepta tonica, ed. G. A. Xenis, Berlin/München/Boston 2015

Ioann. Georgid.

Ioannes Georgides, Gnomologium, An. Gr. I p. 1–108 Boiss., nunc P. Odorico, Il prato e l’ape. Il sapere sentenzioso del monaco Giovanni, Wien 1986

Lex. Bachm.

Ϲυναγωγὴ λέξεων χρηϲίμων ἐκ διαφόρων ϲοφῶν τε καὶ ῥητόρων πολλῶν, ed. L. Bachmann, Anecdota Graeca I, Lips. 1828, p. 1–422. ed. I. C. Cunningham (vid. Synag.a), p. 525– 701 (Synag.b)

Lex. Bekk.v

Λέξειϲ ῥητορικαί, ed. I. Bekker, Anecdota Graeca I, Berol. 1814, p. 195–318 (annot. crit. in vol. III, Berol. 1821, p. 1094– 1101)

Lex. Herm.

Fragmentum lexici Graeci, ed. G. Hermann, De emendanda ratione Graecae grammaticae I, Lips. 1801, p. 319–352

Lex. Patm.

Lexicon Patmense, ed. Ioann. Sakkelion, BCH 1 (1877) 10–16. 137–155 (= Lex. gr. min. p. 140–165)

Macar. (Mac. in Stobaeo)

Macarius (CPG II p.135–227)

Moer.

Das attizistische Lexikon des Moeris, ed. D. U. Hansen, Berlin/ New York 1998

XVIII

VETERUM SCRIPTA

Monost.

Menandri sententiae, Comparatio Menandri et Philistionis, ed. S. Jäkel, Lips. 1964. Menandri sententiae, ed. C. Pernigotti, Firenze 2008

Orion. anth.

Das Florilegium des Orion, ed. M. Haffner, Stuttgart 2001

Or(us)

Das attizistische Lexikon des Oros, ed. K. Alpers, Berlin/New York 1981

Paus. att.

Pausaniae atticistae fragmenta, ed. H. Erbse, Att. Lex. p. 152– 221

Phot.

Photii patriarchae lexicon, ed. Chr. Theodoridis, vol. I (α–δ) Berol./Novi Eboraci 1982, II (ε–μ) ibid. 1998, III (ν–φ) ibid. 2013. e codice Galeano descripsit R. Porsonus, Lond. 1822

Phryn. ecl.

Die Ekloge des Phrynichos, ed. E. Fischer, Berlin/New York 1974

Phryn. praep. soph.

Phrynichi praeparatio sophistica, ed. Ioannes de Borries, Lips. 1911

Poll.

Pollucis onomasticon, ed. E. Bethe, Lips. 1900–1937

Prov. Bodl.

Paroemiographi Graeci, ed. Th. Gaisford, Oxon. 1836, p. 1–120

Reg. de prosod. … Herm.

Κανόνεϲ … περὶ ϲυλλαβῶν ἐκτάϲεωϲ καὶ ϲυϲτολῆϲ διαλαμβάνοντεϲ, ἀλλὰ … καὶ περὶ τόνων, περιϲπωμένηϲ … καὶ ὀξείαϲ, ed. G. Hermann, De emendanda ratione graecae grammaticae I, Lips. 1801, p. 422–470

Schol. Ael. Aristid.

Aristides ex recensione G. Dindorfii, vol. III, Lips. 1829

Schol. Ar.

Scholia in Aristophanem, edidit edendave curavit W. J. W. Koster, Groningae I–III 1969–2007, IV (Tzetzae commentarii) 1960– 1964

Schol. Bemb.

The Scholia Bembina, ed. J. F. Mountford, Liverpool/Lond. 1934

Schol. D Hom. (Il.)

Scholia D in Iliadem. Proecdosis aucta et correctior, ed. H. van Thiel, Köln 2014

Schol. Eur. … Schw.

Scholia in Euripidem, ed. Ed. Schwartz, Berol. 1887–1891

Schol. Greg. Naz. or. … Picc.

Scolii alle orazioni di Gregorio Nazianzeno dal Codice Laurenziano 8 del Pluteo VIII, ed. E. Piccolomini, Estratti inediti dai codici greci della Biblioteca Mediceo-Laurenziana, Annali delle università Toscane 16 (1879) 229–350 cum praefationis pp. i–liv ante p. 229 insertis, p. iii–xlii et p. 229–275

VETERUM SCRIPTA

XIX

Schol. Hes. op.

Scholia vetera in Hesiodi opera et dies, ed. A. Pertusi, Mediol. 1955

Schol. Hom. (Od.)

Scholia Graeca in Homeri Odysseam, ed G. Dindorfius, Oxon. 1855. ed. F. Pontani, I (α–β), II (γ–δ), III (ε–ζ), IV (η–θ), Romae 2007–2020

Schol. Isocr.

Scholia Graeca in Aeschinem et Isocratem, ed. G. Dindorfius, Oxon. 1852, p. 118–124. Isocrates, ed. B. G. Mandilaras, vol. I, Monach./Lips. 2003, p. 237–246

Schol. Opp.

Scholia et paraphrases in Nicandrum et Oppianum, ed. U. Cats Bussemaker (expressa in eodem volumine in quo Scholia in Theocritum, ed. Fr. Duebner), Par. 1849

Schol. Plat.

Scholia Platonica, ed. G. C. Greene, Haverfordiae 1938. Scholia Graeca in Platonem, ed. D. Cufalo, I (scholia ad dialogos tetralogiarum I–VII continens) Romae 2007

Schol. Poll.

scholia in apparatu ed. Pollucis ab E. Bethe confectae expressa

Schol. Soph.

Scholia in Sophoclis tragoedias vetera, ed. P. N. Papageorgius, Lips. 1888

Schol. Ter. … Schl.

Scholia Terentiana, collegit et disposuit Fr. Schlee, Lips. 1893

Schol. Thuc.

Scholia Graeca in Thucydidem. Scholia vetustiora et Lexicon Thucydideum Patmense. Ed. A. Kleinlogel, aus dem Nachlass unter Mitarbeit von Stefano Valente herausgegeben von K. Alpers, Berlin/New York 2019

Steph. Byz.

Stephani Byzantii ethnicorum quae supersunt, ed. Aug. Meineke, Berol. 1849. Stephani Byzantii Ethnica, I (α–γ) ed. M. Billerbeck, II (δ–ι) ed. M. B. et Chr. Zubler, III (κ–ο) ed. M. B., IV (π–υ) et V (φ–ω) ed. M. B. et A. NeumannHartmann, Berol./Boston. 2006–2017

Sud.

Suidae lexicon, ed. A. Adler, Lips. 1928–1938

Suet. Π. βλαϲφ.

Suétone Περὶ βλαϲφημιῶν. Περὶ παιδιῶν (extraits byzantins), ed. J. Taillardat, Paris 1967

Synag.a

Synagoge. Ϲυναγωγὴ λέξεων χρηϲίμων. Texts of the Original Version and of MS. B, ed. I. C. Cunningham, Berlin/New York 2003, p. 71–523

Synag.b

vid. Lex. Bachm.

Synag. Sym.

lexicon synonymicum nondum editum, lectiones affert Nickau in Ammon. editione

XX

VETERUM SCRIPTA

Theognost.

Theognosti canones, ed. J. A. Cramer, An. Ox. II p. 1–165

Thom. Mag.

Thomae Magistri ecloga vocum Atticarum, ed. Fr. Ritschl, Hal. Sax. 1832

Tim. Lex. Plat.

St. Valente, I lessici a Platone di Timeo Sofista e Pseudo-Didimo. Introduzione ed edizione critica, Berlin/Boston 2012

Zenob.

Zenobii adagiorum recensio vulgata quam vocant (CPG I p. 1–175)

Zenob. Ath.

eiusdem collectionis recensio Athoa, ed. Miller, p. 341–384. ed. W. Buehler, I (proleg.), IV (2, 1–40), V (2, 41–108), Gottingae 1982–1999

Zonar.

Ioannis Zonarae lexicon, ed. I. A. H. Tittmann, Lips. 1808; quae ex Ori lexico fluxerunt habet K. Alpers

EDITIONES MENANDREAE ET COMMENTARII Allinson

Menander. The Principal Fragments, with an English translation by F. G. Allinson, Lond. 1921

Arnott

Menander, edited and translated by W. G. Arnott, vol. I, Cambridge, Mass./Lond. 1979 (with corrections 1997), II ibid. 1996, III ibid. 2000

Austin

Menandri Aspis et Samia. vol. I, textus (cum apparatu critico) et indices, edidit C. Austin, Berol. 1969

Austin1

Menander, Eleven Plays. Ed. by C. Austin, PCPhS suppl. vol. 37, Cambridge 2013

Austin CGFP

vid. supra CGFP

Austin subs.

Menandri Aspis et Samia. vol. II, subsidia interpretationis, comparavit C. Austin, Berol. 1970

Bain

Menander, Samia, edited with translation and notes by D. M. Bain, Warminster 1983

Barbieri

A. Barbieri, Ricerche sul Phasma di Menandro, Bologna 2001

Belardinelli

Menandro Sicioni. Introduzione, testo e commento a cura di A. M. Belardinelli, Bari 1994

Beroutsos

D. C. Beroutsos, A Commentary on the »Aspis« of Menander. Part One: Lines 1–298, Göttingen 2005

EDITIONES MENANDREAE ET COMMENTARII

XXI

Bingen1. 2

Menander, Dyscolos. Critical edition by J. Bingen, Leiden 1960, second revised edition 1964

Blake

Menander’s Dyscolus. Introd., Text, Textual Commentary and Interpretive Translation by W. E. Blake, Bronx, New York 1966

Blanchard1

Ménandre, tome IV: Les Sicyoniens. Texte établi et traduit par A. Blanchard, Paris 2009

Blanchard2

Ménandre, tome II: Introduction générale, introduction au tome II, Le Héros, L’Arbitrage, La Tondue, la Fabula incerta du Caire. Texte établi et traduit par A. Blanchard, Paris 2013

Blanchard3

Ménandre, tome III: Le Laboureur, La Double tromperie, Le Poignard, L’Eunuque, L’Inspirée, Thrasyléon, Le Carthaginois, Le Cithariste, Le Flatteur, Les Femmes qui boivent la ciguë, La Leucadienne, Le Haï, La Périnthienne, Texte établi et traduit par A. Blanchard, Paris 2016

Blanchard–Bataille

A. Blanchard – A. Bataille, Fragments sur papyrus du ϹΙΚΥΩΝΙΟϹ de Ménandre, Recherches de Papyrologie III (1964) 103–176

Bodin–Mazon

Extraits de Ménandre. Texte grec publié avec une introduction et des notes par L. Bodin et P. Mazon, Paris 1908

Borgogno

A. Borgogno, Menandri Aspis, Milano 1972

Capps

E. Capps, Four Plays of Menander, the Hero, Epitrepontes, Periceiromene and Samia, edited with introductions, explanatory notes, critical appendix and bibliography, Boston 1910

Clericus

Menandri et Philemonis reliquiae, ed. J. Clericus, Amst. 1709

Coppola

consensus editionum quas confecit G. Coppola

Coppola1

Menandro, Le commedie. Testo critico e commento a cura di G. Coppola, Torino 1927

Coppola2

Menandro, Le commedie. Testo critico e commento di G. Coppola, Torino 1938

Del Corno

Menandro, Le commedie. Edizione critica e traduzione. Volume primo, Milano 1966

Croiset

Ménandre, L’Arbitrage. Édition critique accompagnée de notes explicatives et d’une traduction par M. Croiset (extrait de la Revue des Études Grecques, tome XXI, Juillet–Octobre 1908, pp. 223–325), Paris 1908

XXII

EDITIONES MENANDREAE ET COMMENTARII

Cusset

Redécouvrir L’Apparition de Ménandre. Texte établi, traduit et commenté par Chr. Cusset, avec la collaboration d’A. Lukinovich, Paris 2019

Dedoussi1

Χρ. Β. Δεδούϲη, Μενάνδρου Ϲαμία. Εἰϲαγωγή, ὑπόμνημα, κείμενο, Ἀθῆναι 1965

Dedoussi2

Χρ. Β. Δεδούϲη, Μενάνδρου Ϲαμία. Εἰϲαγωγή, κείμενο, μετάφραϲη, ὑπόμνημα, Ἀθῆναι 2006

Demiańczuk

Supplementum Comicum. Comoediae Graecae fragmenta post editiones Kockianam et Kaibelianam reperta vel indicata collegit, disposuit, adnotationibus et indice verborum instruxit I. Demiańczuk, Cracoviae 1912

Diano1

Menandro, Dyskolos ovvero sia Il Selvatico. Testo e traduzione a cura di C. Diano, Padova 1960

Diano2

Menandro, Dyskolos ovvero sia Il Selvatico. Testo e traduzione a cura di C. Diano, nuova edizione riveduta, Padova 1968

ed. soc. pal.

The New Palaeographical Society. Facsimiles of Ancient Manuscripts, etc., ed. by E. M. Thompson, G. F. Warner, F. G. Kenyon and J. P. Gilson. First Series, vol. I, Lond. 1903– 1912, nr. 9 et 10 (tab. 74 et 75)

Edmonds

The Fragments of Attic Comedy after Meineke, Bergk, and Kock augmented, newly edited with their contexts, annotated, and completely translated into English verse by J. M. Edmonds, vol. III A (New Comedy, except Menander, Anonymous Fragments of the Middle and New Comedies), III B (Menander), Leiden 1961

Ferrari

Menandro e la Commedia Nuova. Edizione con testo greco a fronte a cura di F. Ferrari, Torino 2001

Foss

Menandros, Dyskolos. Udgivet og komenteret af O. Foss, København 1960

Furley1

W. D. Furley, Menander, Epitrepontes, Lond. 2009

Furley1a

W. Furley, New Fragments of Menander’s Epitrepontes, Lond. 2021

Furley2

Menander, Perikeiromene or The Shorn Head. Edited with introduction and commentary by W. Furley, Lond. 2015

Furley3

Menander, Misoumenos, or ‘The Hated Man’, edited with introduction, translation, and commentary by W. Furley, Lond. 2021

EDITIONES MENANDREAE ET COMMENTARII

XXIII

Gaiser

Menander, Der Schild oder die Erbtochter, eingeleitet, übersetzt und ergänzt von K. Gaiser, Zürich 1971

Gallavotti1

Menandro, Dyscolos. Testo critico e interpretazione di C. Gallavotti, Napoli 1959

Gallavotti2. 3

Menandro, Dyscolos. Edizione critica e interpretazione di C. Gallavotti, Roma, Seconda edizione 1966. Terza edizione 1976

Gallavotti4

Menandri Sicyonius, Scholis Romanis post Idus Mart. habendis C. Gallavotti recensuit, Romae 1965

Gallavotti5. 6

Menandri Sicyonius, in usum scholarum C. Gallavotti recensuit, Romae 1965, iterum 1972

Gomme

vid. Gomme–Sandbach

Gomme–Sandbach

Menander, A Commentary by A. W. Gomme and F. H. Sandbach, Oxf. 1973

Grenfell–Hunt1

Menander’s ΓΕΩΡΓΟϹ. A Revised Text of the Genava Fragment with a translation and notes by B. P. Grenfell and A. S. Hunt, Oxf. 1898

vGroningen1

Le Dyscolos de Ménandre. Étude critique du texte par B. A. van Groningen. Verhandelingen der Koninklijke Nederlandse Akad. van Wetenschappen, Afd. Letterkunde, Nieuwe Reeks, Deel LXVII, No. 3, Amst. 1960

Handley

The Dyskolos of Menander, ed. by E. W. Handley, Lond. 1965

Ingrosso

Menandro, Lo scudo. Introduzione, testo, traduzione e commento a cura di P. Ingrosso, Lecce 2010

Ireland

Menander, The Bad-tempered Man. Ed. with Transl., Introd. and Comm. by St. Ireland, Warminster 1995

Jacques1. 2

Ménandre, tome I2: Le Dyscolos. Texte établi et traduit par J.M. Jacques, Paris 1963, deuxième édition Paris 1976

Jacques3. 4

Ménandre, tome I1: La Samienne. Texte établi et traduit par J.M. Jacques, Paris 1971, deuxième édition Paris 1989

Jacques5

Ménandre, tome I3: Le Bouclier. Texte établi et traduit par J.-M. Jacques, Paris 1998

Jensen

Menandri reliquiae in papyris et membranis servatae, edidit Chr. Jensen, Berol. 1929

Kassel1

Menandri Sicyonius, ed. R. Kassel, Berlin 1965

XXIV

EDITIONES MENANDREAE ET COMMENTARII

Kasser–Austin1

Papyrus Bodmer XXV. Ménandre: La Samienne, publié par R. Kasser avec la collaboration de C. Austin, Cologny/Genève 1969

Kasser–Austin2

Papyrus Bodmer XXVI. Ménandre: Le Bouclier. En appendice: compléments au Papyrus Bodmer IV. Ménandre: Le Dyscolos. Publié par R. Kasser avec la collaboration de C. Austin, Cologny/Genève 1969

Kock

vid. supra CAF

Koerte

consensus editionum Koertianarum1. 2. 3

Koerte1

Menandrea ex papyris et membranis vetustissimis ed. A. Koerte, Lips. 1910

Koerte2

Menandrea ex papyris et membranis vetustissimis iterum edidit A. Koerte, ed. maior, Lips. 1912

Koerte3

Menandri quae supersunt ed. A. Koerte. pars prior: reliquiae in papyris et membranis vetustissimis servatae, Lips. 1938. Addenda et corrigenda ab editore ipso conscripta p. 151 sq., ab A. Thierfelder composita partis alterius (Lips. 1953) p. 272–289

Koerte II2

Menandri quae supersunt ed. A. Koerte. pars altera: reliquiae apud veteres scriptores servatae, opus postumum retractavit, addenda ad utramque partem adiecit A. Thierfelder, 2Lips. 1959

Kraus

Menanders Dyskolos. Mit einem kritischen Kommentar herausgegeben von W. Kraus, SB Wien 234, 1960, 4

Lamagna1

Menandro, La fanciulla tosata. Testo critico, introduzione, traduzione e commentario a cura di M. Lamagna, Napoli 1994

Lamagna2

Menandro, La donna di Samo, testo critico, introduzione, traduzione e commentario a cura di M. Lamagna, Napoli 1998

vLeeuwen

consensus editionum quas confecit vLeeuwen

vLeeuwen1. 2

Menandri quatuor fabularum Herois Disceptantium Circumtonsae Samiae fragmenta nuper reperta post Gustavum Lefeburium edidit J. van Leeuwen, Lugd. Bat. 1908, iterum cum prolegomenis et commentariis eodem anno

vLeeuwen3

Menandri fabularum reliquiae in exemplarium vetustorum foliis laceris servatae. Cum praefatione, notis criticis, commentariis exegeticis tertium edidit J. van Leeuwen, Lugd. Bat. 1919

EDITIONES MENANDREAE ET COMMENTARII

XXV

Lefebvre

Fragments d’un manuscrit de Ménandre découverts et publiés par G. Lefebvre, Le Caire 1907

Lefebvre2

Catalogue général des antiquités Égyptiennes du Musée du Caire, No 43227: Papyrus de Ménandre, par G. Lefebvre, Le Caire 1911

Lloyd-Jones

Menandri Dyscolus, rec. H. Lloyd-Jones, Oxon. 1960

J. Martin

consensus editionum quas confecit J. Martin

J. Martin1. 2

Ménandre, L’Atrabilaire. Éd., introduction et commentaire de J. Martin, Paris 1961. 1972

V. Martin

Papyrus Bodmer IV. Ménandre: Le Dyscolos, publié par V. Martin, Cologny/Genève 1958

Martina

Menandri Epitrepontes. Edidit Italice vertit commentario instruxit A. Martina, I Romae 1997, II 1. 2 ibid. 2000

Marzullo

Menandro, Il misantropo. A cura di B. Marzullo, Torino 1959

Mazon

vid. Bodin–Mazon

Mein. Men. et Phil.

Aug. Meineke, Menandri et Philemonis reliquiae, Berol. 1823

Mein. FCG

vid. supra FCG

Mein. ed. min.

Fragmenta Comicorum Graecorum, ed. minor, Berol. 1847

Mette

Menandros, Dyskolos, herausgegeben von H. J. Mette, Göttingen 1960; zweite, verbesserte, um vollständige Indices vermehrte Auflage (einschließl. Perg. Antinoop. 55) ibid. 1961

Nicole

Le Laboureur de Ménandre. Fragments inédits sur papyrus d’Égypte déchiffrés, traduits et commentés par J. Nicole, Bâle et Genève 1898

Paduano

Menandro, Commedie a cura di G. Paduano, Milano 1980

Page

Greek Literary Papyri I. Texts, Translations and Notes by D. L. Page, Lond. 1942

Pernerstorfer

M. J. Pernerstorfer, Menanders Kolax: Ein Beitrag zur Rekonstruktion und Interpretation der Komödie. Mit Edition und Übersetzung der Fragmente und Testimonien sowie einem dramaturgischen Kommentar, Berlin/New York 2009

Rau

Menander, Komödien. Griechisch und deutsch herausgegeben, übersetzt und kommentiert von P. Rau, 2 Bde., Darmstadt 2013–2014

XXVI

EDITIONES MENANDREAE ET COMMENTARII

Riad–Selim–Koenen

The Cairo Codex of Menander (P. Cair. J. 43227). A photographic edition prepared under the supervision of H. Riad and A. el-Kadr Selim with a preface by L. Koenen, Lond. 1978

Robert

consensus editionum Robertinarum

Robert1

C. Robert, Der neue Menander, Berlin 1908

Robert2

Menandri sex fabularum Herois Samiae Disceptantium Circumtonsae Agricolae Adulatoris reliquiae in usum scholarum suarum recensuit Carolus Robert, Hal. Sax. 1908

Sandbach

Menandri reliquiae selectae, recensuit F. H. Sandbach, Oxon. 1972

Sandbach2

Menandri reliquiae selectae, iteratis curis nova appendice auctas recensuit F. H. Sandbach, Oxon. 1990

Sandbach comm.

vid. Gomme–Sandbach

O. Schroeder

Novae comoediae fragmenta in papyris reperta exceptis Menandreis ed. O. Schroeder, Bonnae 1915

Sisti1

Menandro, Aspis. Edizione critica, interpretazione e commento di Fr. Sisti, Roma 1971

Sisti2

Menandro, Samia. Edizione critica e interpretazione di Fr. Sisti, Roma 1974

Sisti3

Menandro, Misumenos. Edizione critica, traduzione e commento a cura di Fr. Sisti, Genova 1986

Sommerstein

Menander, Samia (The Woman from Samos), ed. by A. H. Sommerstein, Cambridge 2013

Stoessl

Menander, Dyskolos, hrsg. v. F. Stoessl. Bd. 1 Text, Bd. 2 Erläuterungen, Paderborn 1961–1963

Sudhaus

consensus editionum Sudhausianarum

Sudhaus1. 2

Menandri reliquiae nuper repertae, ed. S. Sudhaus, Bonnae 1909, iterum 1914

Treu

Menander, Dyskolos. Griechisch und deutsch mit textkrit. App. und Erläuterungen herausgegeben von M. Treu, München 1960

Waddell

Selections from Menander. Ed. by W. G. Waddell, Oxf. 1927

EDITIONES MENANDREAE ET COMMENTARII

XXVII

Wil.1

U. von Wilamowitz-Moellendorff, Die Reste des Landmannes von Menandros, als Manuskript gedruckt, Berlin sine anno (1899)

Wil.2

Menander, Das Schiedsgericht (Epitrepontes), erklärt v. U. von Wilamowitz-Moellendorff, Berlin 1925

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA Ardizzoni

A. Ardizzoni, Note critiche ed esegetiche sul testo del Dyskolos di Menandro, Siculorum Gymnasium 12 (1959) 177–184

vArnim1

H. von Arnim, Neue Reste von Komödien Menanders, ZöG 58 (1907) 1057–1081

vArnim2

H. von Arnim, Zu den neuen Bruchstücken Menanders, Herm. 43 (1908) 168

vArnim3

H. von Arnim, Zu Menanders “Perikeiromene”, ZöG 60 (1909) 1–14

Arnott1

W. G. Arnott, Observations on Menander’s Dyskolos, Mnem. 19 (1966) 396–398

Arnott2

W. G. Arnott, Some Textual Reassessments in the Teubner Menander, ClQu 18 (1968) 224–240

Arnott3

W. G. Arnott, cens. editionum Asp. et Sam. a Kasser–Austin1 et 2 confectarum et ed. Austinianae vol. I, Gnom. 42 (1970) 10–26

Arnott4

W. G. Arnott, Textual Notes on Menander’s Aspis and Dyskolos, ZPE 24 (1977) 13–15

Arnott5

W. G. Arnott, Four Notes on Menander’s Epitrepontes, ZPE 24 (1977) 16–20

Arnott6

W. G. Arnott, Notes on eight Plays of Menander, ZPE 31 (1978) 1–32

Arnott7

W. G. Arnott, Further Notes on Menander’s Perikeiromene, ZPE 109 (1995) 11–30

Arnott8

W. G. Arnott, Notes on Menander’s Misoumenos, ZPE 110 (1996) 27–39

Arnott9

W. G. Arnott, Notes on Menander’s Kolax, Koneiazomenai, Leukadia, Misoumenos and Perinthia, ZPE 111 (1996) 21–25

XXVIII

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Arnott10

W. G. Arnott, First Notes on Menander’s Sikyonioi, ZPE 116 (1997) 1–10

Arnott11

W. G. Arnott, Further Notes on Menander’s Sikyonioi (vv. 110–322), ZPE 117 (1997) 21–34

Arnott12

W. G. Arnott, Final Notes on Menander’s Sikyonioi (vv. 343–423 with frs. 1, 2 and 7), ZPE 118 (1997) 95–103

Arnott13

W. G. Arnott, First Notes on Menander’s Samia, ZPE 121 (1998) 35–44

Arnott14

W. G. Arnott, Second Notes on Menander’s Samia (Acts II–V), ZPE 122 (1998) 7–20

Arnott15

W. G. Arnott, Notes on Menander’s Phasma, ZPE 123 (1998) 35–48

Arnott16

W. G. Arnott, Menander’s Fabula Incerta, ZPE 123 (1998) 49–58

Arnott17

W. G. Arnott, Notes on Some New Papyri of Menander’s Epitrepontes. Dramatische Wäldchen. Festschrift für E. Lefèvre zum 65. Geburtstag, herausgegeben von E. Stärk und G. Vogt-Spira, Hildesh. 2000, p. 153–163

Arnott18

W. G. Arnott, Some Orthographical Problems in the Papyri of Later Greek Comedy II: -ΕΙ or -Η(Ι) as the Ending of the Second Person Singular Middle and Passive in the Present and Other Tenses of Verbs in -Ω, ZPE 135 (2001) 36–40

Arnott19

W. G. Arnott, Some Orthographical Variants in the Papyri of Later Greek Comedy. The Language of Greek Comedy, ed. by A. Willi, Oxf. 2002, p. 191–217

Arnott20

W. G. Arnott, Menander’s Epitrepontes in the Light of the New Papyri. Law, Rhetoric and Comedy in Classical Athens: Essays in Honour of D. M. MacDowell, ed. by D. L. Cairns and R. A. Knox, Swansea 2004, p. 269–292

Arnott21

W. G. Arnott, New Menander from the 1990’s. Cent’anni p. 35–53

Arnott22

W. G. Arnott, Menander, Samia 96–111. J. A. López Férez (ed.), La comedia greca en sus textos, Madrid 2014, p. 235–246

Austin2

C. Austin, cens. libri Turneriani2, ClR 16 (1966) 294–298

Austin3

C. Austin, Notes on Menander’s Aspis and Samia, ZPE 4 (1969) 161–170

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XXIX

Austin4

C. Austin, L’Arbitrage de Ménandre, Comunicazioni dell’Istituto Papirologico G. Vitelli 4 (2001) 9–23

Austin5

C. Austin, Black holes and hallucinations. Notes on the text of Menander, Eik. 15 (2004) 125–138

Austin6

C. Austin, More Black Holes in Menander. Notes on the Dyskolos, Sem. Rom. 72 (2004) 207–219

Austin7

C. Austin, Le papyrus de Genève du Campagnard. Cent’anni p. 79–94 (editio critica p. 87–94)

Austin8

C. Austin, Marriage on the Rocks: Pamphile in Menander’s Epitrepontes, Acta Ant. 48 (2008) 19–27

Austin9

C. Austin, Varia Menandrea, ZPE 175 (2010) 9–14

Austin10

C. Austin, ‘My Daughter and her Dowry’: Smikrines in Menander’s Epitrepontes. Cult. in Pieces, p. 160–173

Austin ms.

vid. praef. p. VII

Azzarello

G. Azzarello, Μιϲούμενα on the Misoumenos: Neglected Tables of Fractions in P.Oxy. XXXIII 2656, Trends in Classics 11 (2019) 241–255

Bain Act. & Aud.

D. Bain, Actors & Audience. A Study of Asides and Related Conventions in Greek Drama, Oxf. 1977

Bandini

M. Bandini, ΠΑΝΤΩϹ dubitativo e ΙϹΩϹ asseverativo, Prom. 31 (2005) 65–74

Barbieri1

A. Barbieri, Note al Phasma di Menandro, Eik. 10 (1999) 85–99

Barigazzi1

A. Barigazzi, Note critiche al Dyscolos di Menandro, RFIC 87 (1959) 119–147

Barigazzi2

A. Barigazzi, Nuove note critiche al Dyscolos di Menandro, PP 14 (1959) 365–376

Barigazzi3

A. Barigazzi, Sul «Sicionio» di Menandro, SIFC 37 (1965) 7–82

Barigazzi4

A. Barigazzi, Sulla nuova e vecchia Samia di Menandro, RFIC 98 (1970) 148–171 et 257–273

Barigazzi5

A. Barigazzi, L’inizio del Misumeno, Prom. 11 (1985) 97–125

Barigazzi6

A. Barigazzi, Sulla Theophorumene di Menandro, Prom. 19 (1993) 127–134

XXX

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Bartoletti1

V. Bartoletti, PSI 1280 (Menandro, Θεοφορουμένη?), Papiri Greci e Latini, vol. XII (ni. 1223–1295), Firenze 1951, p. 135–138

Bartoletti2

V. Bartoletti, Inni a Cibele. Dai papiri della Società Italiana. Ommagio all’XI Congresso Internazionale di Papirologia (Milano 2–8 Settembre 1965), Firenze 1965, p. 9–15

Bastianini1

G. Bastianini, Osservazioni su PSI XV 1480 (Theophorumene?). Cent’anni p. 205–214

Bastianini2

G. Bastianini, PSI 1476 [Antologia gnomologica], Papiri Greci e Latini, vol. XV, Firenze 2008, p. 51–93

Bastianini3

G. Bastianini, PSI 1480 [Menandro (?), Theophorumene (?)], Papiri Greci e Latini, vol. XV, Firenze 2008, p. 101–106

Bathrellou

E. Bathrellou, On Menander Epitrepontes 693–701 and 786–823, ZPE 192 (2014) 63–84

Bechtel Frauennamen

Fr. Bechtel, Die Attischen Frauennamen, Göttingen 1902

Belardinelli1

A. M. Belardinelli, Menandro, Misumenos A 31–A 37, ZPE 78 (1989) 31–34

Bentley

R. Bentley, Emendationes in Menandrum et Philemonem, post P. Burmannum (1710) ed. Mein. Men. et Phil. p. 437–561

Bingen3

J. Bingen, cens. ed. Dyscoli a V. Martin confectae, CE 34 (1959) 141–146

Bingen4

J. Bingen, Contribution au texte du Dyscolos de Ménandre, CE 34 (1959) 86–90

Bingen5

J. Bingen, Sur le texte du Dyscolos de Ménandre, CE 34 (1959) 300–304

Blake1

W. E. Blake, Emendations and Restorations to Menander’s Dyskolos. commentatio a. 1959 conscripta et ab auctore ipso schedis dactylogr. pervulgata

Blake2

W. E. Blake, Menander’s “Dyskolos”: Restorations and Emendations, ClPh 55 (1960) 174–176

Blass1

Fr. Blass, cens. ed. Georgi Nicolianae, LZ 1897, 1648–1650

Blass2

Fr. Blass, Ein Papyrusfragment aus Menandros Kolax, Herm. 33 (1898) 654–657

Blass3

Fr. Blass, cens. ed. Georgi a Grenfell–Hunt1 confectae, LZ 1898, 775–778

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XXXI

Blass–Debr.–Rehk.

Fr. Blass – A. Debrunner, Grammatik des neutestamentlichen Griechisch. Bearbeitet von Fr. Rehkopf, Göttingen 182001

Blaydes Adv.

Fr. H. M. Blaydes, Adversaria in Comicorum Graecorum fragmenta, I secundum editionem Meinekianam, Hal. Sax. 1890; II secundum editionem Kockianam, ibid. 1896

Blume

H.-D. Blume, Menanders “Samia”. Eine Interpretation, Darmstadt 1974

Borgogno1

A. Borgogno, Sul «Misumenos» di Menandro, SIFC 41 (1969) 19–55

Borgogno2

A. Borgogno, Sull’Aspis di Menandro, Maia 23 (1971) 230–235

Boyaval

B. Boyaval, Le prologue du Misoumenos de Ménandre et quelques autres papyrus grecs inédits de l’Institut Français d’Archéologie Orientale du Caire, ZPE 6 (1970) 1–24

Browne

G. M. Browne, The End of Menander’s Perikeiromene, BICS 21 (1974) 43–54

Buehler

vid. Zenob. Ath.

Canter ms.

Comicorum Graecorum Fragmenta a Th. Cantero († 1616) collecta (typis non impressa). Pars prima (insunt ἅπαντα τὰ εὑριϲκόμενα Menandri Philemonis Diphili Apollodori Philippidis Philippi Posidippi Epicharmi Eupolidis Cratini Cratini iunioris Platonis) asservatur Oxonii in bibliotheca Bodleiana (ms. d’Orville 123), pars altera (insunt Aristophanis et centum et quadraginta trium poetarum fragmenta) asservatur Parisiis (Bibl. Nat., suppl. gr. 1013). insunt etiam Scaligeri coniecturae nonnullae. vid. J. A. Gruys, The early printed editions of Aeschylus (1981), p. 277–309. codices inspexit Austin, e cuius schedis (vid. praef. p. VII) citamus

Capps1

E. Capps, Notes on the New Menander, BphW 39 (1908) 1230–1231

Capps2

E. Capps, On the Text of Menander’s Epitrepontes, with Notes on the Heros, AJPh 30 (1909) 22–37

Carlesimo1

R. Carlesimo, P. Oxy. LX 4025 e LXXIX 5199 ricongiunti (Menandro, Misoumenos), ZPE 208 (2018) 67–70

Carlesimo2

R. Carlesimo, Note al prologo della Perikeiromene di Menandro, Eik. 29 (2018) 261–267

XXXII

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Carlesimo3

R. Carlesimo, P. Harr. II 172: un nuovo frammento del Kolax di Menandro? ZPE 212 (2019) 63 sq.

Cartlidge

B. Cartlidge, Language and Tradition: Three Studies on the Text of Menander, ZPE 221 (2022) 20–27

Casanova

A. Casanova, Adelmo Barigazzi e il discorso di Panfile. Menandro e l’evoluzione della commedia greca, Atti del convegno internazionale di studi in memoria di Adelmo Barigazzi, a cura di A. Casanova, Firenze 2014, p. 9–23

Casaub. Animadv.

Is. Casauboni Animadversionum in Athen. Dipnosophistas libri XV, 2Lugduni 1621

Cavallo–Maehler

G. Cavallo – H. Maehler, Greek Bookhands of the Early Byzantine Period, A. D. 300–800, BICS Suppl. 47, Lond. 1987

Chantraine Form. des noms

Ph. Chantraine, La formation des noms en grec ancien, Paris 1933

Charitonidis–Kahil–Ginouvès

vid. op. mus. Mytil.

Cobet

C. G. Cobet, Menandri fragmenta inedita, Mnem. 4 (1876) 285–293 [= Misc. crit. p. 438–446]

Cobet Nov. lect. Cobet Var.

lect.2

C. G. Cobet, Novae lectiones, Lugd. Bat. 1858 C. G. Cobet, Variae lectiones, ed. secunda auctior, Lugd. Bat. 1873

Cobet Misc. crit.

C. G. Cobet, Miscellanea critica, Lugd. Bat. 1876

Coles

R. A. Coles, Notes on Menander’s Sikyonios, Emerita 34 (1966) 131–137

Colomo

ed. pr. Pap. Lipsiensis 402 a D. Colomo confecta, quae mox prodibit in commentariis qui ZPE inscribuntur

Coppola3

G. Coppola, Studi Menandrei, Aeg. 4 (1923) 137–155

Del Corno1

D. Del Corno, Note all’Aspis di Menandro, ZPE 6 (1970) 213–225

Del Corno2

D. Del Corno, cens. Papyrorum Oxyrhynchicarum editionis vol. XXXIII, Gnom. 42 (1970) 250–261

Croenert1

W. Croenert, cens. ed. Lefeburianae, LZ 58 (1907) 1541–1545

Croenert2

W. Croenert, cens. ed. Sudhausianae1, DLZ 32 (1911) 2399– 2401

Croiset1

M. Croiset, Nouveaux fragments de Ménandre, premier article, Journ. des Sav. 5 (1907) 513–535

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XXXIII

Croiset2

M. Croiset, Nouveaux fragments de Ménandre, deuxième et dernier article, Journ. des Sav. 5 (1907) 633–657

Dedoussi3

Χρ. Δεδούϲη, Ἑρμηνευτικὲϲ καὶ κριτικὲϲ παρατηρήϲειϲ ϲτὸν Δύϲκολο, Δωδώνη 1 (1972) 215–242

Dedoussi4

Chr. Dedoussi, P. Bodmer XXV: Menander Samia. Textual Notes, ZPE 99 (1993) 19–20

Denniston Gr. Part.

J. D. Denniston, The Greek Particles, 2nd ed., Oxf. 1954

Diano3

C. Diano, Note in margine al Dyskolos di Menandro, Padova 1959

Dobree Adv.

P. P. Dobree, Adversaria, ed. J. Scholefield, Cantabr. 1831–1833

Dunbabin

R. L. Dunbabin, Menander, emendations and illustrations, ClR 25 (1911) 205

Eitrem1

S. Eitrem, Observations on the Colax of Menander and the Eunuch of Terence, Videnskabs-Selskabets Skrifter. II. Hist.Filos. Kl. 1906. No. 7, Christiania

Eitrem2

S. Eitrem, Zu Menanders Perikeiromene, W. kl. Ph. 25 (1908) 365

Eitrem3

S. Eitrem, Zur Samia des Menander, BphW 28 (1908) 381–382

Eitrem4

S. Eitrem, Zu Menanders Epitrepontes, BphW 28 (1908) 416 sq.

Eitrem5

S. Eitrem, Textkritische Bemerkungen, Symb. Osl. 35 (1959) 130–138

Ellis1

R. Ellis, Notes on the Newly-Discovered Fragment of Menander’s Γεωργόϲ, ClR 11 (1897) 417 sq.

Ellis2

R. Ellis, Notes and Suggestions on Lefebvre’s Comedies of Menander (Cairo, 1907), AJPh 29 (1908) 179–185

Evangelinos

N. Evangelinos, Παρατηρήϲειϲ ϲτὰ ἀποϲπάϲματα τοῦ Ϲικυωνίου τοῦ Μενάνδρου, Athenis 1965

Ferrari1

F. Ferrari, Menandrea, ZPE 121 (1998) 49–51

Ferrari2

F. Ferrari, Papiri e mosaici: Tradizione testuale e iconografia in alcune scene di Menandro. Cent’anni p. 127–149

Foss1

O. Foss, Zur kürzlich entdeckten Komödie Menanders, Class. et Med. 20 (1959) 30–46

Fraenkel, Beob.

Ed. Fraenkel, Beobachtungen zu Aristophanes, Roma 1962

XXXIV

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Fritzsche

F. V. Fritzsche, De comoediae Graecae prologis, Ind. lect. Rost. sem. aest. anni MDCCCLXXVII, p. 2–8

Fritzsche, Thesm.

Aristophanis Thesmophoriazusae, emendavit et interpretatus est F. V. Fritzsche, Lips. 1838

Frost

K. B. Frost, Exits and Entrances in Menander, Oxf. 1988

Furley4

W. D. Furley, Pamphile Regains Her Voice: on the Newly Published Fragments of Menander’s Epitrepontes, ZPE 185 (2013) 82–90

Furley5

W. D. Furley, Textual Notes on Menander’s Misoumenos, Taking in the Most Recently Published Fragments, ZPE 196 (2015) 44–48

Furley6

W. D. Furley, More New Fragments of Menander’s Epitrepontes, ZPE 198 (2016) 19–21

Gaiser1

K. Gaiser, Nachlese zu Menanders ‘Aspis’, ZPE 8 (1971) 193–198

Gaiser2

K. Gaiser, Menanders ‘Hydria’, Abh. Ak. Hdbg. 1977, 1

Galiano1

M. F. Galiano, Sobre “El Sicionio” de Menandro, Est. clás. 46 (1965) 317–342

Galiano2

M. F. Galiano, Un nuovo frammento della “Samia” di Menandro, Dioniso 33 (1969) 297–299

Gallavotti7

C. Gallavotti, Per il testo di Menandro (Revisione del papiro Bodmeriano), RCCM 1 (1959) 227–279

Gallavotti8

C. Gallavotti, Nuovo Menandro, RFIC 93 (1965) 45–53

Gallavotti9

C. Gallavotti, Echi di Alceo e di Menandro nei retori tardivi, RFIC 93 (1965) 135–149

Gallavotti10

C. Gallavotti, Noticina sul trimetro comico e sull’Aspis di Menandro, Boll. Comit. 18 (1970) 83–99

Gallo

Menandro, La Samia. Presentata e tradotta da I. Gallo, Salerno 1973

Gardthausen Gr. Pal.

V. E. Gardthausen, Griechische Paläographie, Leipzig 21911– 1913

Garzya

A. Garzya, I resti della Θεοφορουμένη di Menandro, Dioniso 16 (1953) 64–75

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XXXV

Georgulis

Κ. Δ. Γεωργούληϲ, Ϲημείωμα εἰϲ τὸ ὑπὸ τοῦ V. Martin δημοϲιευθὲν κείμενον καὶ ἑρμηνείαν τοῦ “Δυϲκόλου” τοῦ Μενάνδρου, Πλάτων 11 (1959) 224–229

Gerhard1

G. A. Gerhard, Zu Menanders Perikeiromene, Phil. 69 (1910) 10–34

Gerhard2

G. A. Gerhard, Ein Heidelberger Fragment aus Menanders Perikeiromene, SB Hdbg. 1911, 4

Goldberg

S. M. Goldberg, The Making of Menander’s Comedy, Lond. 1980

Gomme1

A. W. Gomme, Notes on Menander, ClQu 30 (1936) 64–72

Gomperz

Th. Gomperz, Zu Menander, Herm. 11 (1876) 507–513

Gonis1

N. Gonis, Pap. Ox. 4408 (Menander, Misoumenos 152–159), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXIV, Lond. 1997

Gonis2

N. Gonis, Two Literary Fragments from Antinoopolis. Papyri in honorem J. Bingen octogenarii, curavit H. Melaerts, Leuven 2000, p. 125–130 (hic p. 125–128)

Grassi

Inediti di Eugenio Grassi, a cura di V. Bartoletti, Fr. Bornmann, M. Manfredi, S. Timpanaro, A. & R. 6 (1961) 129–165

Grenfell–Hunt2

B. P. Grenfell – A. S. Hunt, Pap. Ox. 211 (Menander, Περικειρομένη), The Oxyrhynchus Papyri, part II, Lond. 1899

Grenfell–Hunt3

B. P. Grenfell – A. S. Hunt, Pap. Ox. 409 (Menander, Κόλαξ), The Oxyrhynchus Papyri, part III, Lond. 1903

Grenfell–Hunt4

B. P. Grenfell – A. S. Hunt, Some classical fragments from Hermupolis, III Fragment of a Comedy. Mélanges Nicole, Genève 1905, p. 220–222

Grenfell–Hunt5

B. P. Grenfell – A. S. Hunt, Pap. Ox. 855 (Menander?), The Oxyrhynchus Papyri, part VI, Lond. 1908

Grenfell–Hunt6

B. P. Grenfell – A. S. Hunt, Pap. Ox. 866, The Oxyrhynchus Papyri, part VI, Lond. 1908

Grenfell–Hunt7

B. P. Grenfell – A. S. Hunt, Pap. Ox. 1605 (Menander, ΜΙϹΟΥΜΕΝΟϹ), The Oxyrhynchus Papyri, part XIII, Lond. 1919

Gronewald1

M. Gronewald, Menander, Epitrepontes: Neue Fragmente aus Akt III und IV, ZPE 66 (1986) 1–13

Gronewald2

M. Gronewald, Drei Konjekturen zu Menander, Epitrepontes, ZPE 69 (1987) 13–14

XXXVI

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Gronewald3

M. Gronewald, Zum Misumenos-Prolog, ZPE 78 (1989) 35–39

Gronewald4

M. Gronewald, Menander, Misumenos-Prolog A 18–30, Kölner Papyri, Bd. 7, bearbeitet von M. Gronewald und K. Maresch, Opladen 1991, p. 1–4

Gronewald5

M. Gronewald, Zu Menanders Aspis (P. Köln inv. 904 + P. Rob. inv. 38), ZPE 90 (1992) 50–54

Gronewald6

M. Gronewald, Bemerkungen zu Menander, ZPE 93 (1992) 17–23

Gronewald7

M. Gronewald, Bemerkungen zu Menander, ZPE 99 (1993) 21–27

Gronewald8

M. Gronewald, Bemerkungen zu Menander, ZPE 102 (1994) 71–75

Gronewald9

M. Gronewald, Bemerkungen zu Menander, ZPE 106 (1995) 27–29

Gronewald10

M. Gronewald, Bemerkungen zu Menander, ZPE 107 (1995) 57–59

Gronewald11

M. Gronewald, Bemerkungen zu Menander, ZPE 117 (1997) 19–20

vGroningen2

B. A. van Groningen, Quelques notes sur le Dyscolos de Ménandre, Mnem. 12 (1959) 224–232

vGroningen3

B. A. van Groningen, Nouvelles notes sur le Dyscolos de Ménandre, Mnem. 12 (1959) 289–297

Grotius Dict.

H. Grotius, Dicta poetarum quae apud Ioannem Stobaeum exstant, Par. 1623

Grotius Exc.

H. Grotius, Excerpta ex tragoediis et comoediis Graecis, Par. 1626

Guéraud

O. Guéraud, Quelques notes sur le papyrus de Ménandre, BIFAO 27 (1927) 127–157

Guida1

A. Guida, Note sul “Sicionio” di Menandro, SIFC 46 (1974) 211–234

Guida2

A. Guida, Note al “Dis exapatôn” e al “Sicionio” di Menandro. Studi in onore di Anthos Ardizzoni, a cura di E. Livrea e A. Privitera, Roma 1978, vol. I p. 469–476

Guida3

A. Guida, Convertire il Dyskolos: Da Menandro a Eliano (con un’appendice su Giuliano). Cent’anni p. 165–184

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XXXVII

Gutzwiller–Çelık

K. Gutzwiller – Ö. Çelık, New Menander Mosaics from Antioch, AJA 116 (2012) 573–623

H.–P.–P.1

W. B. Henry – P. J. Parsons – L. Prauscello, Pap. Ox. 5198 (Menander, Misoumenos 123–54 Sandbach/523–54 Arnott +), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXXIX, Lond. 2014

H.–P.–P.2

W. B. Henry – P. J. Parsons – L. Prauscello, Pap. Ox. 5199 (Menander, Misoumenos 352–65 Sandbach/753–66 Arnott +), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXXIX, Lond. 2014

Handley1

E. W. Handley, Notes on the Sikyonios of Menander, BICS 12 (1965) 38–62

Handley2

E. W. Handley, Menander and Plautus: A Study in Comparison. An Inaugural Lecture Delivered at University College London, 5 February 1968, Lond. 1968

Handley3

E. W. Handley, Notes on the Theophoroumene of Menander, BICS 16 (1969) 88–101

Handley4

E. W. Handley, Menander’s Aspis and Samia: Some Textual Notes, BICS 16 (1969) 102–105

Handley5

E. W. Handley, Recent Papyrus Finds: Menander, BICS 26 (1979) 81–87

Handley6

E. W. Handley, Pap. Turner 5 (Menander, Kitharistes). Papyri Greek and Egyptian, edited by Various Hands in Honour of E. G. Turner on the Occasion of his Seventieth Birthday, Lond. 1981

Handley7

E. W. Handley, Pap. Ox. 3534 (Menander, Kolax), The Oxyrhynchus Papyri, vol. L, Lond. 1983

Handley8

E. W. Handley, Another Fragment of Menander’s Sikyonios, BICS 31 (1984) 25–31

Handley9

E. W. Handley, The Bodmer Menander and the comic fragments. Relire Mén., p. 123–148 (p. 138–143 προέκδοϲιϲ Pap. Ox. 3966, vid. etiam p. 162–166)

Handley10

E. W. Handley, Pap. Ox. 3966 (Menander, Karchedonios, Phasma or another play), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LIX, Lond. 1992

Handley11

E. W. Handley, Pap. Ox. 4094 (Menander, Aspis [and other plays?]), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXI, Lond. 1995

Handley12

E. W. Handley, The Rediscovery of Menander, Magyar Tudományos Akadémia, Budapest 1996

XXXVIII

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Handley13

E. W. Handley, Pap. Ox. 4407 (Menander, Dis Exapaton), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXIV, Lond. 1997

Handley14

E. W. Handley, Pap. Ox. 4936 (Menander, Epitrepontes), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXXIII, Lond. 2009

Handley15

E. W. Handley, Pap. Ox. 4937 (New Comedy [? Menander, Georgos]), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXXIII, Lond. 2009 (idem προέκδοϲιν confecit: Cult. in Pieces, p. 154–156)

Harsh

P. W. Harsh, cens. ed. Dyscoli a V. Martin confectae, Gnom. 31 (1959) 577–586

Haupt Opusc.

M. Haupt, Opuscula, Lips. 1875–1876

Headlam1

W. Headlam, Restorations of Menander, Cambridge 1908

Headlam2

W. Headlam, Menander, The Academy 74 (1908) 416

Henry1

W. B. Henry, Notes on Menander’s Colax and Sicyonius, ZPE 196 (2015) 55–62

Henry2

W. B. Henry, Pap. Ox. 5293 (Menander, Kitharistes Fr. 1), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXXXVII, Lond. 2016

Hense1

O. Hense, Zum Menanderfund, BphW 28 (1908) 156

Hense2

O. Hense, Zu den Epitrepontes des Menander, BphW 28 (1908) 253–254

Hense3

O. Hense, Zum neuen Menander, BphW 28 (1908) 414–415

Hense4

O. Hense, cens. ed. Leeuwenianae1, libelli a Headlam1 conscripti, editionis a Bodin–Mazon confectae, BphW 28 (1908) 737–750

Hense5

O. Hense, cens. ed. Leeuwenianae2, Robertinae1, libelli Robertini qui inscribitur “Szenen aus Menanders Komödien”, BphW 29 (1909) 353–368

Heringa Obs.

A. Heringa, Observationum criticarum liber, Leovardiae 1749

Herw.1

H. van Herwerden, Ad papyros Graecos, Mnem. 28 (1900) 118–128

Herw.2

H. van Herwerden, Kritische Bemerkungen zu den Lefebvreschen Menanderfragmenten, BphW 28 (1908) 93–96

Herw.3

H. van Herwerden, Novae coniecturae in fragmenta Menandrea reperta a Lefeburio, Mnem. 36 (1908) 342–352

Herw.4

H. van Herwerden, Ad Menandrea, Mnem. 38 (1910) 213–224 cum corrigendo p. 277

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XXXIX

Herw. Anal.

H. van Herwerden, Analecta critica ad Thucydidem, Lysiam, Sophoclem, Aristophanem et comicorum graecorum fragmenta, Traiecti ad Rhenum 1868

Hirschig Ann. crit.

G. A. Hirschig, Annotationes criticae, Traiect. ad Rhen. 1849

Housman

A. E. Housman, On the New Fragments of Menander, ClQu 2 (1908) 114

Hunt1

A. S. Hunt, Pap. Ox. 1013 (Menander, ΜΙϹΟΥΜΕΝΟϹ), The Oxyrhynchus Papyri, part VII, Lond. 1910

Hunt2

A. S. Hunt, Pap. Ox. 1236 (Menander, Epitrepontes), The Oxyrhynchus Papyri, part X, Lond. 1914

Hunt3

A. S. Hunt, Pap. Ox. 1237 (Menander, Colax), The Oxyrhynchus Papyri, part X, Lond. 1914

Hunt4

A. S. Hunt, Pap. Ox. 1238, The Oxyrhynchus Papyri, part X, Lond. 1914

Hutloff

J. Hutloff, De Menandri Epitrepontibus, diss. Kiel., Berol. 1913

Ihne

G. Ihne, Quaestiones Terentianae, diss. Bonn. 1843

Jackson Marg. Scaen.

J. Jackson, Marginalia Scaenica, Oxf. 1955

Jacques6

J.-M. Jacques, Les éditions du Sicyonien de Ménandre, REA 69 (1967) 293–311

Jacques7

J.-M. Jacques, Bemerkungen über den Sikyonier des Menander. Skenika. Beiträge zum antiken Theater und seiner Rezeption, Festschrift zum 65. Geburtstag von H.-D. Blume, Darmstadt 2000, p. 125–133

Jensen1

Chr. Jensen, De Menandri codice Cairensi. Lectiones novae et coniectanea, RhM 65 (1910) 539–577

Jensen2

Chr. Jensen, Zu dem Menanderpapyrus in Kairo, Herm. 49 (1914) 382–432

Jensen3

Chr. Jensen, Menanderstudien, RhM 76 (1927) 1–13

Jernstedt

V. K. Jernstedt, Порфиріевскіе отрывки изъ Аттической комедіи. Палеографическіе и филологическіе этюды. Записки историко-филологическаго Факултета Императорскаго С.-Петерсбургскаго Университета. Часть XXVI (Porphyrii fragmenta Atticae comoediae. Studia palaeographica et philologica. Acta facultatis historicae et philologicae in Universitate Imperiali Petropolitana constitutae, tom. 26), Petrop. 1891

XL

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Jouguet

P. Jouguet, Papyrus de Ghorân, Fragments de comédies, BCH 30 (1906) 103–123 et tab. III

Kaibel

G. Kaibel, Menanders Γεωργόϲ, NGG 1898, 146–166

Kamerbeek1

J. C. Kamerbeek, Premières reconnaissances à travers le Dyscolos de Ménandre, Mnem. 12 (1959) 113–128

Kamerbeek2

J. C. Kamerbeek, cens. ed. Dyscoli Bingenianae1, Mnem. 13 (1960) 172–175

Kamerbeek3

J. C. Kamerbeek, cens. ed. Sicyonii a Blanchard–Bataille confectae, Mnem. 18 (1965) 306–309

Kamerbeek4

J. C. Kamerbeek, Problèmes de texte et d’interprétation dans la Samienne de Ménandre, Mnem. 25 (1972) 379–388

Kassel2

R. Kassel, Vorschläge zum Text des Dyskolos, MusHelv 16 (1959) 172–173

Kassel3

R. Kassel, Zum Dyskolos, RhM 102 (1959) 247–249

Kassel4

R. Kassel, cens. ed. Dyscoli Krausianae, Gnom. 33 (1961) 134–138

Kassel5

R. Kassel, Menanders Sikyonier, Eranos 63 (1965) 1–21 [= Kl. Schr. p. 273–290]

Kassel6

R. Kassel, Neuer und alter Menander, ZPE 12 (1973) 1–13 [= Kl. Schr. p. 291–302]

Kassel7

R. Kassel, Aus der Arbeit an den Poetae Comici Graeci 6, ZPE 114 (1996) 57–59

Kassel Kl. Schr.

R. Kassel, Kleine Schriften. Herausgegeben von H.-G. Nesselrath, Berlin/New York 1991

Kauer

R. Kauer, Zu Menander, WSt 26 (1904) 205–211

Klaus

K. Klaus, Die Adjektiva bei Menander, Leipzig 1936

Kock1

Th. Kock, Menander und der Pseudo-Pessimist, RhM 32 (1877) 101–113

Kock2

Th. Kock, Zu den Fragmenten der attischen Komiker, RhM 48 (1893) 208–239

Koenen1

L. Koenen, Wartetext 9: Menander, fabula incerta, ZPE 4 (1969) 171–172

Koenen2

L. Koenen, Nochmals zu Menander, Epitr. 251 und fab. inc. = Karchedonios, ZPE 5 (1970) 60

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XLI

Koenen3

L. Koenen, Nochmals: Der Prolog des Misumenos Menanders, ZPE 6 (1970) 99–104

Koenen4

L. Koenen, Zwei Bemerkungen zu Menander, ZPE 16 (1975) 133–136

Koenen–Gagos

schedae quibus prolatis scholam de papyris quibusdam Michiganensibus ineditis Coloniae habuit a. 1995 L. Koenen (“Seminartischvorlage”), vid. p. 131

Koerte4

A. Koerte, cens. diss. Kretschmarianae, BphW 27 (1907) 641–650

Koerte5

A. Koerte, cens. ed. Lefeburianae, APF 4 (1908) 502–525

Koerte6

A. Koerte, Zu dem Menander-Papyrus in Kairo, Ber. Leipz. 60 (1908) p. 87–141

Koerte7

A. Koerte, Zwei neue Blätter der Perikeiromene, Ber. Leipz. 60 (1908) p. 145–175

Koerte8

A. Koerte, Zur Perinthia des Menander, Herm. 44 (1909) 309–313

Koerte9

A. Koerte, Zu Menanders ΘΕΟΦΟΡΟΥΜΕΝΗ, Herm. 70 (1935) 431–438

Koerte10

A. Koerte, Menanders fabula incerta, Herm. 72 (1937) 50–77

Kramer

B. Kramer, P. Köln 4 (Menander Karchedonios [?]), Kölner Papyri, Bd. 1, Opladen 1976, p. 21–23

Kraus1

W. Kraus, Zum neuen Menander, RhM 102 (1959) 146–156

Kraus2

W. Kraus, Zu Menanders Misumenos, RhM 114 (1971) 1–27 (Nachtrag p. 285–286)

Kretschmar

A. Kretschmar, De Menandri reliquiis nuper repertis, diss. Lips. 1906

Kuiper1

W. E. J. Kuiper, Menanders “Kaalgeknipt”. Fantasie en werkelijkheid, Neophilologus 15 (1930) 220–232

Kuiper2

W. E. J. Kuiper, Menandri incerta fabula, Mnem. 59 (1931) 239–248

Kumaniecki

C. Kumaniecki, Ad Misumeni Menandreae nuper reperta fragmenta observationes aliquot, Eos 55 (1965) 58 sq.

Lamagna3

M. Lamagna, Note alla Perikeiromene di Menandro, Boll. Class. 12 (1991) 36–48

XLII

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

vLeeuwen4

J. van Leeuwen, Ad Menandri fragmentum nuper repertum, Mnem. 26 (1898) 299–313

vLeeuwen5

J. van Leeuwen, Ad Menandrum, Mnem. 37 (1909) 113–124

Legrand1

Ph. E. Legrand, Les nouveaux fragments de Ménandre, REA 9 (1907) 312–334

Legrand2

Ph. E. Legrand, Les nouveaux fragments de Ménandre, REA 10 (1908) 1–33

Leidig

T. Leidig, Konjekturen zu Menander, Hyperboreus 12 (2006) 137–152

Leo1

F. Leo, Menanders Kolax, NGG 1903, 674–692

Leo2

F. Leo, Bemerkungen zu den neuen Bruchstücken Menanders, NGG 1907, 315–341

Leo3

F. Leo, Der neue Menander, Herm. 43 (1908) 120–167

Leo4

F. Leo, Weitere Beiträge zu Menander, NGG 1908, 430–442

Leo5

F. Leo, Komödienfragment aus Oxyrhynchos, Herm. 44 (1909) 143–146

Lloyd-Jones1

H. Lloyd-Jones, Preliminary Notes on Menander’s Dyskolos, ClR 9 (1959) 183–192

Lloyd-Jones2

H. Lloyd-Jones, Menander’s Sikyonios, GRBS 7 (1966) 131– 157 [= Acad. Pap. II, p. 53–76]

Lloyd-Jones3

H. Lloyd-Jones, Notes on the Sikyonios of Menander, Emerita 34 (1966) 139–149 [= Acad. Pap. II, p. 77–86]

Lloyd-Jones4

H. Lloyd-Jones, Menander’s Aspis, GRBS 12 (1971) 175–195 [= Acad. Pap. II, p. 7–25]

Lloyd-Jones5

H. Lloyd-Jones, Menander’s Samia in the Light of the New Evidence, YClSt 22 (1972) 119–144 [= Acad. Pap. II, p. 31–52]

Lloyd-Jones6

H. Lloyd-Jones, Notes on Menander’s Perikeiromene, ZPE 15 (1974) 209–213 [= Acad. Pap. II, p. 26–30]

Lloyd-Jones Acad. Pap. II

Greek Comedy, Hellenistic Literature, Greek Religion, and Miscellanea. The Academic Papers of Sir Hugh LloydJones, Oxf. 1990

Lobeck Agl.

Chr. Aug. Lobeck, Aglaophamus sive de theologiae mysticae Graecorum causis libri tres, Regimontii Pruss. 1829

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XLIII

Lodi

T. Lodi, PSI 100 (Frammento di commedia), Papiri Greci e Latini, vol. I (ni. 1–112), Firenze 1912, p. 168 sq.

Lond.

E. G. Turner, Emendations to Menander’s Dyskolos, BICS 6 (1959) 61–72

Lowe

J. C. B. Lowe, Notes on Menander, BICS 20 (1973) 94–103

Luck

G. Luck, Elemente der Umgangssprache bei Menander und Terenz, RhM 108 (1965) 269–277

Luppe

W. Luppe, cens. Pap. Ox. vol. XXXVIII et XXXIX, Gnom. 46 (1974) 641–651

Maas

P. Maas, Zu Menander, RhM 68 (1913) 361–365 [= Kl. Schr., p. 78–82]

Maas, Kl. Schr.

P. Maas, Kleine Schriften, hrsg. von W. Buchwald, München 1973

Maccari

L. Maccari, La “Perikeiromene” di Menandro, Trani 1909

Macleod

M. D. Macleod, Menander, Samia 13, ClR 20 (1970) 289 sq.

H. Maehler

H. Maehler, Griechische literarische Papyri, MusHelv 24 (1967) 61–78 (Pap. Berol. 21106 = B4 p. 77 sq.)

M. Maehler

M. Maehler, Pap. Ox. 3967 (Menander, Misoumenos 381–403, 404*–418*), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LIX, Lond. 1992

Markoulaki

St. Markoulaki, Dining with Menander in West Crete (Greece): A New Mosaic Pavement in Kissamos. XII Colloquio AIEMA Venezia, 11–15 settembre 2012, Atti a cura di G. Trovabene con la collaborazione di A. Bertoni, Verona 2016, p. 281–288

Marzullo1

B. Marzullo, Note al ΔΥϹΚΟΛΟϹ di Menandro, RCCM 1 (1959) 280–297

Marzullo2

B. Marzullo, Annotazioni al «Dyscolos» di Menandro, Rend. Acc. Linc., ser. VIII, vol. XV (1960) 62–70

Mazon1

P. Mazon, Notes sur Ménandre, Rev. Phil. 32 (1908) 68–72

Mein. Qu. sc. III

Aug. Meineke, Quaestionum scenicarum specimen tertium, Berol. 1830

Mein. Vind. Strab.

Aug. Meineke, Vindiciarum Strabonianarum liber, Berol. 1852

Merkelbach1

R. Merkelbach, Vorschläge zum Dyskolos, MusHelv 17 (1960) 171–174

XLIV

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Merkelbach2

R. Merkelbach, Über die Handlung des Misumenos, RhM 109 (1966) 97–108

Merkelbach3

R. Merkelbach, Wartetext 2: P. Colon. inv. 904 Komödienfragment, ZPE 1 (1967) 103 f.

Merkelbach4

R. Merkelbach, Samia 705, ZPE 20 (1976) 182–184

Mette1

H. J. Mette, cens. ed. Sicyonii a Blanchard–Bataille confectae al., Gnom. 37 (1965) 433–440

Mette2

H. J. Mette, Der heutige Menander (insbesondere für die Jahre 1955–1965), Lustr. 10 (1965) 5–211

Mette3

H. J. Mette, Zweiter Nachtrag zu: Der heutige Menander, Lustr. 13 (1968) 554–567

Mill(er)

E. Miller, Mélanges de littérature grecque, Paris 1868

Millis–Olson

Inscriptional Records for the Dramatic Festivals in Athens. Ed. with Introd. and Comm. by B. W. Millis and S. Douglas Olson, Leiden 2012

Milne

H. J. M. Milne, Papyri of Dio Chrysostom and Menander, JEA 16 (1930) 187–193 (fragmenta ad Georg. pertinentia p. 192 sq.)

Monaco

G. Monaco, Note al «Dyscolos» di Menandro, SIFC 31 (1959) 236–246

Morelius

Guil. Morelius, Ex veterum comicorum graecorum fabulis, quae integrae non extant, sententiae, Par. 1553

Nervegna

S. Nervegna, Menander in Antiquity. The Contexts of Reception, Cambridge 2013

Nicole1

J. Nicole, Notes critiques sur les nouveaux fragments de Ménandre, Rev. Phil. 31 (1907) 298–308

Norsa–Vitelli

M. Norsa – G. Vitelli, Da papiri della Società Italiana, ASNP ser. 2, 4 (1935) 1–16 (no. 1 frammento di commedia, p. 1–3)

Nuenlist1

R. Nuenlist, Zu den notae personarum in P. Oxy. 4022 (Menander), ZPE 126 (1999) 75–76

Nuenlist2

R. Nuenlist, Ein neu identifiziertes Buchfragment aus Menanders Epitrepontes, ZPE 128 (1999) 54–56

Nuenlist3

R. Nuenlist, Pap. Ox. 4641 (Menander, Epitrepontes), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXVIII, Lond. 2003

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XLV

Nuenlist4

R. Nuenlist, Pap. Ox. 4642 (?Menander, Kitharistes?), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXVIII, Lond. 2003

Nuenlist5

R. Nuenlist, Notes on P. Oxy. 4021 fr. 3 (Menander, Epitrepontes), ZPE 144 (2003) 59–61

Nuenlist6

R. Nuenlist, The Beginning of Epitrepontes Act II. Cent’anni p. 95–106

Oguse1

A. Oguse, Notes critiques et exégétiques sur le «Dyscolos» de Ménandre, Bull. Fac. lettr. Strasb. 38 (1959) 135–153

Oguse2

A. Oguse, Nouvelles observations sur le Sicyonien de Ménandre, CE 40 (1965) 121–128

Oguse3

A. Oguse, Retour sur le «Sicyonien» de Ménandre, AC 34 (1965) 521–533

Oguse4

A. Oguse, cens. ed. Dyscoli a Jacques1 confectae, REA 67 (1965) 126–141

Oguse–Schwartz

A. Oguse – J. Schwartz, Quelques observations sur le Sicyonien de Ménandre, Bull. Fac. lettr. Strasb. 44 (1965) 593–598

Page1

D. L. Page, Notes on Menander’s ‘Sicyonius’, PCPhS 191 (1965) 66

Paoli

U. E. Paoli, Note critiche e giuridiche al testo di Menandro, Aeg. 32 (1952) 265–285

Papathomopoulos

M. Papathomopoulos, Une nouvelle édition du Sicyonien de Ménandre, Ἀθηνᾶ 68 (1965) 73–80 (= Varia philologica et papyrologica, vol. I, Jannina 1990, p. 35–42)

Parsons1

P. J. Parsons, Pap. Ox. 4018 (Menander, Dyskolos 529–31, 557–61), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LX, Lond. 1994

Parsons2

P. J. Parsons, Pap. Ox. 4019 (Menander, Dyskolos 740–50), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LX, Lond. 1994

Parsons3

P. J. Parsons, Pap. Ox. 4020 (Menander, Epitrepontes: Hypothesis), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LX, Lond. 1994

Parsons4

P. J. Parsons, Pap. Ox. 4021 (Menander, Epitrepontes 150–164 etc.), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LX, Lond. 1994

Parsons5

P. J. Parsons, Pap. Ox. 4022 (Menander, Epitrepontes 290–301, 338–345, 376–400, 421–447), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LX, Lond. 1994

XLVI

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Parsons6

P. J. Parsons, Pap. Ox. 4024 (Menander, Leukadia?), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LX, Lond. 1994

Parsons7

P. J. Parsons, Pap. Ox. 4025 (Menander, Misoumenos?), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LX, Lond. 1994

Pavese

C. Pavese, Un frammento di mimo in un nuovo papiro Fiorentino, SIFC 38 (1966) 63–69

Peek

W. Peek, Zum Dyskolos des Menander, Wiss. Z. Halle 8 (1959) 1201–1217

Perusino1

F. Perusino, Le scene in tetrametri nel ‘Sicionio’ di Menandro, Stud. Urb. 39 (1965) 156–166

Perusino2

F. Perusino, Nota al P. Colon. 5031 (Menandro, Karchedonios), QUCC 32 (1979) 85–88

Photiades1

P. J. Photiades, Pan’s Prologue to the Dyskolos of Menander, G. & R. ser. II 5 (1958) 108–122

Photiades2

apographon ante ed. pr. Sam. emissam e codice Bodmeriano clam factum, ab Austin et Jacques3/4 interdum citatum

Pierson Moer.

Moeris Atticista. Lexicon Atticum, ed. J. Piersonus, Lugd. Bat. 1759

Porson Adv.

R. Porson, Adversaria, Cantabr. 1812

Porson Misc.

Tracts and miscellaneous criticisms of the late Richard Porson Esq., ed. Th. Kidd, Lond. 1815

Porson Not. Ar.

Ricardi Porsoni Notae in Aristophanem, quibus Plutum comoediam partim ex eiusdem recensione partim e mss. emendatam et variis lect. instructam praemisit et collationum append. adiecit P. P. Dobree, Cantabr. 1820

Post1

L. A. Post, Notes on Menander, AJPh 62 (1941) 460–468

Post2

L. A. Post, cens. ed. Dyscoli a V. Martin confectae, AJPh 80 (1959) 402–415

Post3

L. A. Post, cens. ed. Dyscoli Mettianae1, AJPh 82 (1961) 94–104

Préchac

F. Préchac, Essai de restitution et d’interprétation d’un texte de Ménandre déjà connu, Mélanges d’archéologie et d’histoire 27 (1907) 277–310

Quincey

J. H. Quincey, Greek Expressions of Thanks, JHS 86 (1966) 133–158

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XLVII

Radt

S. L. Radt, Zu Menanders Dyskolos, Mnem. 25 (1972) 137–147 [= Kl. Schr. p. 94–103]

Radt, Kl. Schr.

Noch einmal zu … . Kleine Schriften von Stefan Radt, zu seinem 75. Geburtstag herausgegeben von A. Harder, R. Regtuit, P. Stork und G. Wakker, Leiden 2002

Rea

J. R. Rea, Notes on Menander’s Perikeiromene, ZPE 16 (1975) 125–132

Rehdantz–Blass Ind.

Demosthenes’ neun Philippische Reden, erkl. von C. Rehdantz, II 2 Indices, 4. verb. Aufl. von Fr. Blass, Leipzig 1886

Reinach

Th. Reinach, Zur Perikeiromene von Menander, Herm. 44 (1909) 630–631

Reitz. Gesch. gr. Et.

R. Reitzenstein, Geschichte der griechischen Etymologika. Ein Beitrag zur Geschichte der Philologie in Alexandria und Byzanz, Leipzig 1897

Riad

H. Riad, The Cairo Menander Papyrus, ZPE 11 (1973) 204–213

Richards1

H. Richards, The Fragment of Menander’s Γεωργόϲ, ClR 12 (1898) 433–434

Richards2

H. Richards, Emendation of the New Menander Fragments, ClR 22 (1908) 48

Richards3

H. Richards, Aristophanes and Others, Lond. 1909

Robert3

C. Robert, Bemerkungen zur Perikeiromene des Menander, Herm. 44 (1909) 260–303

Robert4

C. Robert, Zu den Epitrepontes des Menander, SB Bln. 1912, p. 404–432

Robert5

C. Robert, Das Oxyrhynchosblatt der Epitrepontes, Herm. 49 (1914) 433–446

Robert6

C. Robert, cens. ed. Sudhausianae2, GGA 177 (1915) 249–292

Roca-Puig1

R. Roca-Puig, Fragment de “la Sàmia” de Menandre, Boletin de la Real Academia de Buenas Letras de Barcelona 32 (1967–1968) 5–13

Roca-Puig2

R. Roca-Puig, Un fragmento de ‘La Samia’ de Menandro. P. Barc. 45, Est. clás. 12 (1968) 375–383

Roemer1

C. Roemer, New Fragments of Act IV, Epitrepontes 786–823 Sandbach (P. Mich. 4752 A, B, and C), ZPE 182 (2012) 112–120

XLVIII

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Roemer2

C. Roemer, A New Fragment of End of Act III, Epitrepontes 690–701 Sandbach (P. Mich. 4805), ZPE 183 (2012) 33–36

Roemer3

C. Roemer, News from Smikrines and Pamphile: Two New Fragments of Epitrepontes 786–803 and 812–820 Sandbach–Furley, ZPE 196 (2015) 49–54

Roemer4

Texts from the “Archive” of Socrates, the Tax Collector, and Other Contexts at Karanis (P. Cair. Mich. II), ed. by M. G. El-Maghrabi and C. Roemer, Berlin 2015, p. 9–13

Roemer5

C. Roemer, News from Smikrines and Chairestratos: Verses 645–660 of Epitrepontes Sandbach-Furley, ZPE 197 (2016) 38–41

Roemer6

C. Roemer, News from Chairestratos, Smikrines and Onesimos. Verses 1128–1144 of Menander, Epitrepontes SandbachFurley, ZPE 221 (2022) 16–19

Rosellini1

M. Rosellini, Frammenti di autori attici negli Idiomata di Prisciano: trascrizioni dei manoscritti altomedievali in usum editorum. Greco antico nell’Occidente carolingio. Frammenti di testi attici nell’Ars di Prisciano, a cura di L. Martorelli, Hildesheim 2014, p. 517–595

M. Rossi

M. Rossi, Note critiche e testuali alla “Samia” di Menandro, ZPE 32 (1978) 39–43

Ruhnken Tim.2

Timaeus Sophista, Lexicon vocum Platonicarum. ed. D. Ruhnkenius, Lugd. Bat. 21789

Rutherford Phryn.

W. G. Rutherford, The New Phrynichus, Lond. 1881

Saekel

A. Saekel, Quaestiones comicae de Terenti exemplaribus Graecis, diss. Bonn. 1914

Sandbach3

F. H. Sandbach, cens. editionis Dyscoli a J. Martin confectae, ClR 12 (1962) 204–205

Sandbach4

F. H. Sandbach, Some Passages in Menander, PCPhS 13 (1967) 37–47

Sandbach5

F. H. Sandbach, cens. editionis quam fecit Del Corno, Gnom. 39 (1967) 766–769

Sandbach6

F. H. Sandbach, cens. Dyscoli editionis quam fecit Blake, Gnom. 40 (1968) 440–442

Sandbach7

F. H. Sandbach, Menander’s Manipulation of Language for Dramatic Purposes. Entretiens sur l’antiquité classique,

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

XLIX

publiés par O. Reverdin, tome XVI: Ménandre, Genève 1970, p. 113–136 Sandbach8

F. H. Sandbach, Notes on the Cairo Codex of Menander (P. Cair. J. 43227), ZPE 40 (1980) 47–52

Sandbach9

F. H. Sandbach, Two Passages in Menander’s Dis Exapaton, Sileno 11 (1985) 203–205

Sardiello

R. Sardiello, Le «soluzioni» nel trimetro menandreo. Ricerche sul trimetro di Menandro: metro e verso, a cura di C. Prato, P. Giannini, E. Pallara, R. Sardiello, L. Marzotta, Roma 1983, p. 37–161

Sbordone

F. Sbordone, Rileggendo il Dyscolos di Menandro, Att. Acc. Pont. 8 (1958–1959) 297–306

Schaefer1

A. Schaefer, Menanders Dyskolos. Untersuchungen zur dramatischen Technik. Mit einem kritisch-exegetischen Anhang, Meisenh. 1965

Schaefer2

A. Schaefer, cens. ed. Dyscoli a Jacques1 confectae, Gnom. 36 (1964) 751–755

Schmidt1

K. F. W. Schmidt, Menanders Perikeiromene, Herm. 44 (1909) 403–444

Schmidt2

K. F. W. Schmidt, Menanders Perikeiromene vs. 81–104, Χάριτεϲ Friedrich Leo zum sechzigsten Geburtstag dargebracht, Berlin 1911, p. 45–54

Schmidt3

K. F. W. Schmidt, Zu Menander, PhW 41 (1921) 714–720

V. Schmidt, Herond.

V. Schmidt, Sprachliche Untersuchungen zu Herondas. Mit einem kritisch-exegetischen Anhang, Berlin 1968

Schneidewin, Coniect. crit.

Coniectanea critica. Scripsit F. G. Schneidewin. Insunt Orionis Thebani antholognomici tituli VIII nunc primum ex codice Bibliothecae Palatinae Vindobonensis editi, Gottingae 1839

Schubart

vid. Schubart–Wil.

Schubart1

W. Schubart, Griechische literarische Papyri, Ber. Leipz. 97, 1950, 5 (p. 47–50)

Schubart–Wil.

Berliner Klassikertexte, Heft V: Griechische Dichterfragmente. Zweite Hälfte: Lyrische und dramatische Fragmente, bearbeitet von W. Schubart und U. von Wilamowitz-Moellendorff, Berlin 1907, p. 115–122 (P. 9767)

L

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Schwartz1

E. Schwartz, Zu den Epitrepontes Menanders, Herm. 50 (1915) 312–315

Schwartz2

E. Schwartz, Zu Menanders Perikeiromene, Herm. 64 (1929) 1–15 (= Gesammelte Schriften, zweiter Band, Berlin 1956, p. 190–206)

Schweigh. Animadv. II

Animadversiones in Athenaei Deipnosophistas, conscripsit Ioh. Schweighaeuser, tom. II, Argent. 1802

Schwyzer

E. Schwyzer (– A. Debrunner), Griechische Grammatik, München 1939–1950

De Stefani1

Ed. L. De Stefani, Zu Menanders Epitrepontes, BphW 30 (1910) 476

De Stefani2

Ed. L. De Stefani, Per il ‘Georgos’ di Menandro, SIFC 20 (1913) 1–11

Steffen

W. Steffen, Kritisches und Unkritisches in der Textgestaltung des Dyskolos. Menanders Dyskolos als Zeugnis seiner Epoche, herausgegeben von Fr. Zucker, Berlin 1965, p. 69–83

Stephan.

I. E. Stephanis, Διονυϲιακοὶ τεχνῖται, Heraklion 1988

Stephanopoulos

Th. K. Stephanopoulos, Marginalia Comica, ZPE 52 (1983) 45–47

Steph. Comoed. Gr. sent.

H. Stephanus, Comicorum Graecorum sententiae, id est γνῶμαι, latinis versibus redditae et adnotationibus illustratae, Par. 1569

Stephens

S. A. Stephens, Pap. Ox. 3217 (Menander, Sicyonius), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XLV, Lond. 1977

Stevens Colloqu. Expr. in Eur.

P. T. Stevens, Colloquial Expressions in Euripides, Wiesbaden 1976

Stoessl1

F. Stoessl, Personenwechsel in Menanders Dyskolos, SB Wien 234, 1960, 5

Sudhaus3

S. Sudhaus, cens. ed. Lefeburianae, BphW 28 (1908) 321–336

Sudhaus4

S. Sudhaus, Die Perikeiromene, RhM 63 (1908) 283–303

Sudhaus5

S. Sudhaus, Der Kampf um die Perikeiromene, RhM 64 (1909) 412–432

Sudhaus6

S. Sudhaus, Die Scene der Perikeiromene 164–216, Herm. 46 (1911) 144–153

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

LI

Sudhaus7

S. Sudhaus, Kritische Beiträge zu Menander, RhM 66 (1911) 481–492; Nachtrag p. 628–629

Sudhaus8

S. Sudhaus, Zu den neuen Bruchstücken der Epitrepontes, Herm. 48 (1913) 14–28

Sudhaus9

S. Sudhaus, Perikeiromene 96–100, Herm. 48 (1913) 145–146

Sudhaus10

S. Sudhaus, Menanderstudien, Bonn 1914

Sydn.

J. H. Quincey, W. Ritchie, G. P. Shipp, A. P. Treweek, Notes on the Dyskolos of Menander. Australian Humanities Research Council, Occasional Paper No. 2, Adelaide 1959

Tammaro

V. Tammaro, Note al «Dyskolos» di Menandro, Eik. 8 (1997) 117–124

Teykowski

H. Teykowski, Der Präpositionsgebrauch bei Menander, diss. Bonn. 1940

Thierfelder1

A. Thierfelder, Adnotationes in Menandri Dyscolon, RhM 102 (1959) 141–146

Threatte

L. Threatte, The grammar of Attic inscriptions, I Phonology, II Morphology, Berlin/New York 1980–1996

Toup Emend.

Jon. Toup, Emendationes in Suidam et Hesychium et alios lexicographos Graecos, Oxon. 1790

Turneb. Adv.

Adr. Turnebi Adversaria, Par. 1564–1573

Turner1

E. G. Turner, Pap. Ox. 2467 (Menander, Dyscolus), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XXVII, Lond. 1962

Turner2

New Fragments of the Misoumenos of Menander, ed. by E. G. Turner, BICS Suppl. 17, Lond. 1965

Turner3

E. G. Turner, Samia 385–390 Austin (170–175 Koe.), Aeg. 47 (1967) 187–190

Turner4

E. G. Turner, Pap. Ox. 2654 (Menander, Καρχηδόνιοϲ), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XXXIII, Lond. 1968

Turner5

E. G. Turner, Pap. Ox. 2655 (Menander, Κόλαξ), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XXXIII, Lond. 1968

Turner6

E. G. Turner, Pap. Ox. 2656. 2657 (Menander, Misoumenos), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XXXIII, Lond. 1968

Turner7

E. G. Turner, The Phasma of Menander, GRBS 10 (1969) 307–324

LII

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Turner8

E. G. Turner, cens. editionis Asp. et Sam. Austinianae, ClR 21 (1971) 351–354

Turner9

E. G. Turner, Pap. Ox. 2825 (Menander, Phasma), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XXXVIII, Lond. 1971

Turner10

E. G. Turner, Pap. Ox. 2830 (Menander, Perikeiromene), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XXXVIII, Lond. 1971

Turner11

E. G. Turner, Pap. Ox. 2831 (Menander, Samia), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XXXVIII, Lond. 1971

Turner12

E. G. Turner, Pap. Ox. 2943 (Menander, Samia), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XLI, Lond. 1972

Turner13

E. G. Turner, The Papyrologist at Work, Durham 1973, p. 48–50

Turner14

E. G. Turner, The Lost Beginning of Menander, Misoumenos, PBA 63 (1977) 315–331

Turner15

E. G. Turner, Pap. Ox. 3368–3371 (Menander, Μιϲούμενοϲ), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XLVIII, Lond. 1981

Turner16

E. G. Turner, Pap. Ox. 3532/3533 (Menander, Epitrepontes), The Oxyrhynchus Papyri, vol. L, Lond. 1983

Turner GMAW2

Greek Manuscripts of the Ancient World by E. G. Turner. Second Edition Revised and Enlarged. Edited by P. J. Parsons, Lond. 1987

Turner TEC

E. G. Turner, The Typology of the Early Codex, Pennsylvania 1977

Turner–Parsons

E. G. Turner – P. J. Parsons, Pap. Ox. 4023 (Menander, Epitrepontes 655–65 etc.), The Oxyrhynchus Papyri, vol. LX, Lond. 1994

Valck. Animadv.

L. C. Valckenaer, Animadversionum ad Ammonium grammaticum libri tres, Lugd. Bat. 1739

Vitelli1

G. Vitelli, PSI 99 (Frammento di commedia), Papiri Greci e Latini, vol. I (ni. 1–112), Firenze 1912, p. 166–167

Vitelli2

G. Vitelli, addenda et corrigenda ad PSI 100, Papiri Greci e Latini, vol. I (ni. 1–112), Firenze 1912, p. xiii sq.

Vitelli3

G. Vitelli, PSI 126 (Frammento di una commedia di Menandro), Papiri Greci e Latini, vol. II (ni. 113–156), Firenze 1913, p. 27–37

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

LIII

Vollgraff

W. Vollgraff, Menandrea. Χάριτεϲ Friedrich Leo zum sechzigsten Geburtstag dargebracht, Berlin 1911, p. 55–75

Wack. Kl. Schr.

Kleine Schriften von Jacob Wackernagel, herausgegeben von der Ak. d. Wiss. zu Göttingen, 2 Bde., Göttingen sine anno (1955)

Webster

T. B. L. Webster, Restorations in Menander, Bulletin of the John Rylands Library 30 (1946–1947) 115–143 [= SM2 p. 26–54]

Webster Introd.

T. B. L. Webster, An Introduction to Menander, Manchester 1974

Webster SM2

T. B. L. Webster, Studies in Menander, Manchester 21960

Weil1

H. Weil, Observations sur les fragments de Ménandre, REG 1 (1888) 381–396

Weil2

H. Weil, Les nouveaux fragments de Ménandre, Journ. des Sav. 1897, 675–692

Weil3

H. Weil, Le Campagnard de Ménandre, REG 11 (1898) 121–137

Weil4

H. Weil, Nouveaux fragments de Ménandre et d’autres classiques grecs, Journ. des Sav. 1900, 48–54 (= Études sur l’antiquité grecque, Paris 1900, p. 273–281)

Weinstein1

M. Weinstein, Pap. Ox. 2829 (Menander, Epitrepontes), The Oxyrhynchus Papyri, vol. XXXVIII, Lond. 1971

Weinstein2

M. Weinstein, Menander Epitrepontes 44 and 139, HSClPh 75 (1971) 135–138

West1

M. L. West, cens. ed. Dyscoli a J. Martin confectae, Gnom. 34 (1962) 251–253

West2

M. L. West, cens. ed. Sicyonii Kasselianae, JHS 88 (1968) 161–163

West, Gr. Metre

M. L. West, Greek Metre, Oxf. 1982

Wifstrand

A. Wifstrand, ΕΙΚΟΤΑ V, Bulletin de la Société Royale des Lettres de Lund 1944–1945, p. 69–110

Wil.3

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Der Pessimist des Menandros, Herm. 11 (1876) 498–506

Wil.4

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, cens. ed. Georgi Nicolianae, DLZ 18 (1897) 1734–1736

LIV

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

Wil.5

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Der Landmann des Menandros, Neue Jb. 3 (1899) 513–531 (= Kl. Schr. I p. 224–248)

Wil.6

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, cens. papyrorum Oxyrhynchicarum vol. II, GGA 162 (1900) 29–58

Wil.7

vid. Schubart–Wil.

Wil.8

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Zum Menander von Kairo, SB Bln. 1907, p. 860–872

Wil.9

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Der Menander von Kairo, Neue Jb. 21 (1908) 34–62 [= Kl. Schr. I p. 249–270]

Wil.10

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Die Samia des Menandros, SB Bln. 1916, p. 66–86 [= Kl. Schr. I p. 415–439]

Wil.11

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Dichterfragmente aus der Papyrussammlung der Kgl. Museen, SB Bln. 1918, p. 728–751 (6, p. 747–749)

Wil.12

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Lesefrüchte CCXXVII, Herm. 62 (1927) 294–295 [= Kl. Schr. IV p. 450–451]

Wil. Sapph. u. Sim.

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Sappho und Simonides. Untersuchungen über griechische Lyriker, Berlin 1913

Wil. Kl. Schr.

U. v. Wilamowitz-Moellendorff, Kleine Schriften, I (Klass. griech. Poesie) Berlin 1935, IV (Lesefrüchte u. Verwandtes) ibid. 1962

Wilcken, Chrestom.

Grundzüge und Chrestomathie der Papyruskunde von L. Mitteis und U. Wilcken. Erster Bd.: Hist. Teil, zweite Hälfte: Chrestomathie von U. Wilcken, Leipzig/Berlin 1912

Willis

W. H. Willis, A New Fragment of the Bodmer Aspis. Relire Mén., p. 167–171

Wyttenbach Animadv. I

Plutarchi Chaeronensis Moralia, id est opera, exceptis vitis, reliqua. Graeca emendavit … animadversiones explicandis rebus ac verbis … adiecit D. Wyttenbach. Operum tom. VI, animadversionum primus, pars I, Oxon. 1810

Zagagi

N. Zagagi, The Comedy of Menander. Convention, Variation and Originality, Lond. 1994

Zereteli

consensus editionis Coneazomenon Zeretelianae1 et eius quam postea confecerunt Zereteli–Krueger

Zereteli1

G. Zereteli, Греческіе литературные папирусы I: Отрывокъ комедіи Менандра Κωνειαζόμεναι изъ собранія В. С.

COMMENTATIONES MENANDREAE ET VARIA

LV

Голенищева (papyri graeci ad litterarum monumenta pertinentes I: fragmentum comoediae Menandri cui titulus est Κωνειαζόμεναι e collectione V. S. Golenischtschevis), Journal des Ministeriums für Volksaufklärung, Abt. f. Klass. Phil., 19 (1909) 89–96 Zereteli–Krueger

Papyri russischer und georgischer Sammlungen, herausgegeben von Gregor Zereteli. I: Literarische Texte, bearbeitet von G. Zereteli und O. Krueger, Tiflis 1925, Nr. 10, p. 64–69

Zimmermann

N. Zimmermann, Ausstattungen von Haupt- und Nebenräumen. Zur Datierung der Wandmalereien des Hanghauses 2 in Ephesos. Fr. Krinzinger (Hrsg.), Das Hanghaus 2 von Ephesos. Studien zu Baugeschichte und Chronologie, Wien 2002, p. 101–117

Zuntz

G. Zuntz, Notes on the Dyskolos, Mnem. 12 (1959) 298–300

Zwierlein

O. Zwierlein, Zur Kritik und Exegese des Plautus I. Poenulus und Curculio, Stuttgart 1990

PAPYRORUM ET MEMBRANARUM CONSPECTUS B

Pap. Bodmer IV. XXV + Pap. Barc. 45. XXVI + Pap. Colon. inv. 904 + Pap. Rob. inv. 38

Dysc., Sam., Asp.

B1 B2 B3 B4 B5

Pap. Berol. 9767 Pap. Berol. 13281 Pap. Berol. 13932 Pap. Berol. 21106 Pap. Berol. 21199

Cith. Mis. Mis. Georg. Dysc.

Bg

Pap. Bingen 23

Sam.

C

Pap. Cair. 43227

Epitr., Her., Peric., Sam., Fab. inc.

Col1 Col2

Pap. Col. 4 Pap. Col. 282

Carch. ? Mis.

F F1 F2 F3 F4 F5

PSI 100 PSI 126 PSI 1280 PSI 99 PSI 1480 PSI 1476

Georg. Asp. Theophor. Ench. Theophor. ? Theophor.

G

Pap. Genav. 155

Georg.

H

Pap. Heidelb. G 219 + G 239 h

Peric.

H1

Pap. Bodl. Gr. class. g 50 (P)

Dysc.

I I1

Pap. I.F.A.O. inv. 89 Pap. I.F.A.O. inv. 337

Mis. Δὶϲ ἐξαπ.

L L1

Pap. Lips. 613 Pap. Lips. 402

Peric. Georg.

La

Pap. Laurent. III/310 A

Epitr.

LVIII

PAPYRORUM ET MEMBRANARUM CONSPECTUS

Lond

Pap. Brit. Mus. 2823a

Georg.

M

Pap. Mich. 4733 av Fr. 1. 2. 3 (?). 4. 6; 4752 a. b. c; 4795 a. b; 4800; 4801 a. g Fr. 1 et 2 et 3 (?). j; 4803 c et d; 4804 c. d; 4805; 4805 d et l et m; 4807 c. g Fr. 1. 2. 3 (partim inedita, numeri interdum perturbati)

Epitr.

O O1 O2 O3 O4 O5 O6 O7 O8 O9 O10 O11 O12 O13 O14 O15 O16 O17 O18 O19 O20 O21 O22 O23 O24 O25 O26 O27 O28 O29 O30 O31 O32 O33 O34 O35

Pap. Ox. 211 Pap. Ox. 409 + 2655 Pap. Ox. 855 Pap. Ox. 1013 Pap. Ox. 1236 Pap. Ox. 1237 Pap. Ox. 1238 Pap. Ox. 1605 Pap. Ox. 2467 Pap. Ox. 2654 (+ 866?) Pap. Ox. 2656 Pap. Ox. 2657 Pap. Ox. 2825 Pap. Ox. 4407 Pap. Ox. 2829 Pap. Ox. 2830 Pap. Ox. 2831 Pap. Ox. 2943 Pap. Ox. 3217 Pap. Ox. 3368 Pap. Ox. 3369 Pap. Ox. 3370 Pap. Ox. 3371 Pap. Ox. 3532 Pap. Ox. 3533 Pap. Ox. 3534 Pap. Ox. inv. 33 4B 83E (8–11) Pap. Ox. 3705 Pap. Ox. 3966 Pap. Ox. 3967 Pap. Ox. 4018 Pap. Ox. 4019 Pap. Ox. 4020 Pap. Ox. 4021 Pap. Ox. 4022 Pap. Ox. 4023

Peric. Colax Perinth. Mis. Epitr. Colax Sic. ? Mis. Dysc. Carch. Mis. Mis. Phasma Δὶϲ ἐξαπ. Epitr. Peric. Sam. Sam. Sic. ? Mis. Mis. Mis. Mis. Epitr. Epitr. Colax Sic. ? Peric. Carch. ? Mis. Dysc. Dysc. Epitr. Epitr. Epitr. Epitr.

PAPYRORUM ET MEMBRANARUM CONSPECTUS O36 O37 O38 O39 O40 O41 O42 O43 O44 O45 O46

Pap. Ox. 4024 Pap. Ox. 4025 Pap. Ox. 4094 Pap. Ox. 4408 Pap. Ox. 4641 Pap. Ox. 4642 Pap. Ox. 4936 Pap. Ox. 4937 Pap. Ox. 5198 Pap. Ox. 5199 Pap. Ox. 5200

Leucad. Mis. Asp. Mis. Epitr. Cith. ? Epitr. Georg. ? Mis. Mis. Peric.

Osl

Pap. Osl. 168

Dysc.

P

Membr. Petropol. 388

Epitr., Phasma

S

Pap. Sorb. 72 I–VII + 2272 a–e + 2273 a–b

Sic.

T

Pap. Turner 5 (Pap. Ox. 5293)

Cith.

Z

Pap. Ross. Georg. I 10

Coneaz.

LIX

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS C: Inter manuscripta Menandrea diu principatum tenebat codex Cairensis 43227 (CGFP 136. 139. 174. 185. 197), cuius reliquias G. Lefebvre anno 1905 in ruderibus Aphroditopolis oppidi prope Thebas Aegyptiorum siti invenit. idem adiuvante M. Croiset biennio editionem principem confecit. qua publici iuris facta A. Koerte (6) anno 1908 papyrum in Museo Cairensi depositam retractavit. paulo post editionem Teubnerianam primam nova transcriptione instruxit, nonnullas lectiones suppeditante Seymourio de Ricci, qui et ipse papyrum recognoverat. anno 1910 Chr. Jensen (1) manuscriptum de integro perscrutatus est. horum virorum doctorum repertis adhibitis et papyro ipsa identidem relecta anno proximo Lefebvre2 transcriptionem emendatam cum tabulis phototypicis edidit, adiectis frustulis nonnullis minoribus, quae in ed. pr. defuerant. anno 1914 in Aegyptum profecti papyrum excusserunt Jensen iterum (2), primum S. Sudhaus (2 et 10). agmen claudit O. Guéraud, qui anno 1927 accuratissima collatione facta quae in Her. Epitr. Peric. Sam. invenisse sibi visi erant viri illi docti retractavit, multa probavit, multa refellit, nonnulla ipse primus dispexit. de cuius commentatione, quae Jensenium illo ipso tempore editionem suam absolventem fugerat, etiam Koerte sero cognovit, sed tamen multas Guéraudi observationes apparatui critico editionis suae tertiae inserere potuit. novas tabulas phototypicas anno 1978 H. Riad et A. el-Kadr Selim et L. Koenen suppeditaverunt. saeculo VIp codicem videtur possedisse Flavius Dioscorus notarius idemque poeta, qui, cum illius compages iam soluta et ordo foliorum turbatus erat, magnam vim contractuum testamentorum epistularum actorum similium in cado conditam nonnullis libri obsoleti foliis superpositis texit. intra hunc cadum Lefebvre (p. xv) se invenisse testis est folium A, bifolium C bifolio B implicatum, bifolii D schedam priorem, folium G bifolio F, id ipsum bifolio E implicatum, extra cadum bifolia H, I, J, frustula K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T. bifolia postea discissa sunt ut inter vitra conservarentur. alia fragmenta, U, V, X, Y, Z et α, β, γ, δ, ε, ζ, η, θ, ι, post editionem principem publici iuris factam, dum Dioscori acta evolvunt, invenerunt I. Maspero et Lefebvre, qui primum edidit in 2. duo alia frustula, quae de Ricci in Aegypto emerat, Th. Reinach possessor edenda concesserat Koertio (1 p. 150, ubi U et V audiunt; in ed. altera ψ et ω nuncupavit, vid. nunc Men. fr. 902). singulae schedae 31 fere centesimas altae sunt, excepto fol. A, quod 30, latae autem 18 centesimas. margines superiores ternarum fere centesimarum sunt, inferiores quaternarum. columnae singulae 23 vel 24 centesimas altae sunt, versus habent 35 fere, nulla plus 38, nulla minus 33. omnia saeculo Vp una manu scripta sunt, nisi

LXII

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

quod in Peric. v. 258–280 accentus nonnulli et spiritus a manu posteriore additi et correctiones quaedam factae sunt (vid. Jensen1 p. 5412). ad haec paginis fol. A numeri κθʹ et λʹ pallidiore atramento superscripti sunt, columnae cuius caput habemus in frustulo Z1 numerus ϛʹ superpositus est. scholia nulla. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur. interdum dicolo non adhibito ipsa paragrapho personae in fine versus mutatio indicari videtur. dicolon non raro invenitur ubi is qui verba facit ad novam personam se convertit vel secum loqui incipit. codex ex pluribus bifoliorum compaginibus constabat. tria enim supersunt bifolia (B, β, J), quae media fuisse apparet e contextu verborum. compagines singulas quaternorum bifoliorum fuisse coniecit Lefebvre p. xv, Koerte3 p. x sibi visus est demonstravisse. qui iam 6 p. 89 viderat bifolia ita aliud super aliud superposita fuisse, ut in codice semper versum, quod dicunt, sequeretur versum, rectum sequeretur rectum; exempla attulit ex Epitrepontibus D1 v., D2 r., C1 r., C2 v., B1 v., B2 r., B3 r., B4 v., C3 v., C4 r., D3 (M1, N1, T1, VX1) r., D4 (M2, N2, T2, VX2) v., ex Samia G1 r., G2 v., I3 v., I4 r., F1 r., F2 v. et F3 v., F4 r., I1 r., I2 v. cum vero bifolia media omnia a verso inciperent (cf. Koertii editionis primae p. viii), nisi in quaternionibus fieri non potuisse putavit quod res ipsa posceret, ut et singulae compagines et codex totus a recto initium caperent. at hoc, quamquam in plerisque codicibus ex compluribus compaginibus compositis accidit, in quibus rectum rectum, versum versum sequitur, non fit lege certa (vid. Turner TEC p. 66 sq.). neque vero iis, quae de paginis numeris instructis Koerte doctrinae suae confirmandae causa addidit in ed. tertia, res effici potest. sunt enim, ut supra diximus, fol. A paginis numeri κθʹ in recto et λʹ in verso superscripti. in angulo autem superiore sinistro fragmenti Z1 numerus ϛʹ notatus est, quo non paginam sed compaginem bifoliorum significari A. M. Harmon ap. Allinson p. 12 et post eum Jensen3 p. 7 agnoverunt (de ea re iam cogitaverat C. Robert6 p. 259 sq., sed cf. p. 263 sq.); sextae igitur compaginis pagina prima, cuius pars Z1 fuit, scripta erat in recto. et hoc et illud in quaternionibus accidere posse, in ternionibus aut in quinionibus non posse recte quidem Koerte statuit, sed non vidit accidere ubicumque numerus bifoliorum in singulis compaginibus coniunctorum ἄρτιοϲ est. quae cum ita sint, tamen probari potest quod voluit: plus bina enim bifolia in singulis compaginibus fuisse ex ipsis paginarum ordinibus supra allatis apparet (vid. etiam Turner TEC p. 61). e quaternionibus vero, non e senionibus codicem constitisse ex eo colligi potest, quod sunt media suarum compaginum bifolia B et β, in Epitrepontibus autem inter mediam paginam B1 et initium paginae β1 fuisse videntur versus paulo minus 560 (vid. infra p. LXIV). quod quadrat in quaternionem; contra senio 840 fere versus caperet. iam de ordine fabularum agamus. cum Heros a pagina A1 coeperit, quae fuit vigesima nona totius codicis, unam fabulam antecessisse necesse est (Lefebvre p. xi).

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

LXIII

tertium locum Epitrepontes fabula obtinebat. huius enim quartus actus a prima pagina quaternionis sexti (Z1) initium cepit; erant igitur inter Herois initium et initium quarti Epitrepontum actus 1800 fere versus (Jensen3 p. 7 sq.). proxima Periciromene videtur secuta esse. E enim et J unius quaternionis partes fuerunt, J bifolium medium, alterum E (vid. infra p. LXV). quaternionis sexti autem post Epitr. v. 1131 duo folia interierunt, usque ad finem fabulae plus quam 70 versus deesse vix aestimaveris. si igitur in ultimo folio fuerunt Periciromenes titulus, argumentum, personarum index, 50 versus et in primo folio quaternionis insequentis alii 70 versus, primus actus fabulae fuit 266 fere versuum (Jensen p. x sq.), quod valde probabile. Samiam non ante Heroem locum habuisse posse iam evicit Jensen p. xi. ex quo vero cod. B testis accessit, constat fabulae finem in cod. C in ultima pagina quaternionis cuiusdam fuisse. at quae prima fuit in codice fabula usque ad duodecimam paginam alterius quaternionis pertinebat. neque vero post Periciromenen Samia proxima erat. Periciromenes enim post finem duo vel tria folia quaternionis octavi videntur superfuisse. at quos primos ex Samia et ex initio actus tertii habet versus cod. C (216 sqq.), scripti sunt in prima pagina quaternionis cuiusdam (G1). actus autem primum et alterum duo folia et totum quaternionem occupavisse non posse iam antequam codex B adhibitus est vidit Chr. Dedoussi1 p. 4 sqq., collato vero teste novo aestimari potest praeter titulum, argumentum, indicem personarum versus 370 fere in cod. C deesse. Interfuit igitur inter Periciromenen et Samiam minimum una comoedia. Fabula incerta quam vocant ubi collocanda sit ignotum. atque hactenus de fabularum serie; nunc videamus, quo ordine singula folia inter se secuta sint et quomodo frustula inter se coniungantur. fol. A ad Heroem pertinet. eidem fabulae Lefebvre propter Myrrhinam appellatam tribuit etiam frustulum O, quocum in 2 p. iv–v fragmentum γ contextu verborum cohaerere et margine extremo apte convenire vidit. etiam frustula δεζ, quae Lefebvre2 p. xix sq. eodem modo conexa inter se atque apta esse intellexerat, Koerte BphW 31 (1911) 1421 propter verba ap. Stobaeum laudata (vid. Her. 76–77) ad Heroem rettulit. accedunt η et θ, quae Jensen coagmentavit (qui agnovit in Her. v. 85 litterae Τ superiorem partem in θ exstare, inferiorem in η), eiusdem schedae partes fuisse ac Oγ et δεζ propter papyri speciem iam Lefebvre2 p. xix suspicatus erat. Epitrepontum v. 218–574 uno tenore exhibent D1, D2, C1, C2, B1, B2, B3, B4, C3, 4 C . earum paginarum, quas proximas secutas esse e continuatione sermonis apparet (D3 et D4, Epitr. 575–644), capitum fragmenta N et T ita U. de Wilamowitz-Moellendorff (8) et I. de Arnim (1) coniunxerunt, ut versuum initia et fines inter se convenirent. accedit fragmentum M, quod Robert ad eandem schedam pertinere coniecit, cum frustulo N ita composuit Jensen1 p. 5473, ut in initio Epitr. versus 582 litterarum partes in N exstarent superiores, inferiores in M. ad haec lacinias V et X marginibus

LXIV

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

extremis inter se contiguas Lefebvre2 p. ix–xiii infra frustulum T parvo intervallo collocandas esse dubitanter coniecit, demonstrare studuit Robert4. quod postea confirmatum est, cum Wil.2 et Guéraud in marg. sin. frustuli V2 (Epitr. 622) summa cum probabilitate coqui nomen legerent. versuum initia et fines in V et X servata iis qui sunt in frustulo N ita opposuimus ut voluit Robert4. unde, cum X margines servet inferiores, columna D3 (r) habet 34 versus, D4 (v) 36 versus. potuit igitur fragmentum ex V et X compositum uno duobusve versibus inferius collocari (nisi obstant quae supersunt in fine versus 633 et in initio versus 634, cf. Alex. fr. 16, 6 sq.) vel uno versu superius poni (vid. Gomme–Sandbach p. 343 sq.). proxima ea scheda secuta est, quam Lefebvre2 p. v–ix collatis Epitr. versibus 691 sq. in Harpocrationis lexico laudatis e laciniis Y (quae margines exhibet superiores) et R composuit. quam hic locum habuisse apparet e contextu et confirmatum est adhibitis papyris Michiganensibus (vol. M). ex huius folii columnis restant Epitr. v. 645–665 (v) et 680–699 (r), fuit autem quaternionis novissimum. paginas, quarum capita frustulum Z1/2 (r, v) servat, propter numerum in recto superscriptum (vid. supra p. LXII) constat primam et alteram quaternionis cuiusdam fuisse. anteiit igitur ea columna, ad quam Z1 pertinet, eam paginam, cuius pars fuit Z2 (quod etiam e contextu apparet), proxima autem subsecuta est eam quae ex Y1R1 composita est. quod primus agnovit Harmon ap. Allinson p. 12 et 84 sqq. (Epitrepontibus fragmentum tribuerat Sudhaus10 p. 3 sq., Robert6 p. 254 sqq. inter Y1R1 et H1 collocaverat). paginam priorem ad initium actus quarti pertinuisse nuper confirmatum est, cum ille fabulae locus ope papyrorum Michiganensium ex parte restitutus esset. inter hoc folium et H1–2 non plus duae paginae interierunt (v habuisse potest v. 784–817, r v. 818–852); tria enim folia si amissa essent, actus quartus 420 fere versus complecteretur. post lacunam paene integrum habemus bifolium H, quod exhibet in paginis prima (r) et altera (v) Epitr. v. 853–922, in paginis tertia et quarta v. 1060–1131. cui non plus unum bifolium implicatum erat, ex quo restant frustula β1–4 et Q1–2. β1–4 enim A. S. Hunt (2) huic bifolio tribuit collata papyro O4, quae in verso reliquias versuum 923–944 exhibet. habet igitur fragmentum β1–4 reliquias versuum 934–951 (v), 968–983 (r), 1003– 1017 (r), 1035–1049 (v). Q1–2 autem (Epitr. 981–989 [r] et 950–958 [v]) Sudhaus10 p. 13 sq. ita collocavit, ut in Epitr. v. 950 quae inter β1 et Q2 deerant et in v. 982 quae inter Q1 et β2 deerant facile suppleri possent (Q iam Koerte1 p. xv sq. huic schedae tribuerat). ad idem bifolium etiam frustulum U1–2 (Epitr. 1018–1023. 1052–1057) pertinere verisimillimum est, quod Epitr. v. 1020 sq. prope finem fabulae inserendum esse indicant. cui cum non sit locus in prima pagina bifolii (Epitr. 923–958), necesse est U1 (r) ad paginam tertiam pertinere, U2 (v) ad paginam quartam. infra frustulum β3/4 locum ei tribuit Wil.2, quem sequimur, sed monemus etiam supra β3/4 collocari posse, ubi posuit F. G. Allinson AJPh 36 (1915) 201 sq. et in editione.

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

LXV

Periciromenes v. 71–216 uno tenore leguntur in J1–2 (v, r) et J3–4 (r, v). erat igitur J bifolium medium quaternionis. cum autem bifolii E paginae prima (v) et altera (r) prologi reliquias habeant (Peric. 1–70; E3/4 exhibent v. 230–300) et J1 post lacunam incipiat a fine actus primi, Koerte6 p. 92 sq. conclusit bifolium J bifolio E implicatum fuisse unumque bifolium (p. 1 r, p. 2 v, p. 3 v, p. 4 r) inter utrumque interiisse. tria enim si bifolia interiissent, futurum fuisse, ut tota compages e quinque bifoliis constaret et a verso inciperet. amissi sunt igitur e codice Cairensi et inter v. 70 et 71 et inter v. 216 et 230 septuageni fere versus. reliquum erat fragmento K locum tribuere suum. quod Koerte7 p. 172 sq. folii post E4 tertii partem fuisse evicit ope codicis L. huius enim libri singulae columnae habebant 30 vel 31 versus. erant igitur inter finem paginae cui numerus νβʹ superscriptus est (L2, Peric. 247–277) et initium paginae quae numerum habet ξαʹ (L3, Peric. 338–367) 240 fere versus. quorum vigesimus tertius in cod. C legitur in fine paginae E4. reliqui sunt 217 versus, fuerunt igitur inter finem columnae E4 et Peric. v. 338 sex paginae et septem fere versus. cum autem e contextu appareat K ante v. 338 locum habuisse neque longe ab eo afuisse et K2 (v) anteriorem folii paginam fuisse et videatur utriusque paginae margo inferior conspici posse, consequens est frustulum inferiorem partem schedae post E4 tertiae fuisse. videntur igitur inter Peric. v. 337 et v. 338 septem fere versus deesse. Samiae v. 214–416 uno tenore leguntur in paginis G1 (r), G2 (v), I3 (v), I4 (r), F1 (r), F2 (v), nisi quod desunt duo vel tres versus in summa pagina G2. post lacunam sequuntur paginae F3 (v), F4 (r), I1 (r), I2 (v), quae continuos habent v. 547–686. unum bifolium interiisse coniecit Koerte6 p. 114, in quo versus 130 fuisse nunc testis est cod. B. Lefebvre ed. pr. p. 176 sqq. suspicatus erat etiam frustula L, P, S ad Samiam pertinere, sed qui post eum rem retractaverunt unum folium ex iis laciniis et e fragmento α restitutum quintae cuidam fabulae Cairensi tribuerunt, cui nomen incertae inditum est. ac primum vArnim Herm. 43 (1908) 168 frustula L et P sic composuit, ut Fab. inc. in versibus 17–20 et 49 sq. initia et fines inter se convenirent. infra fragmentum P laciniam S collocavit de Ricci (Comptes rendus du congrès international d’archéologie classique, Le Caire 1909, p. 240). verba enim continuantur (vid. Fab. inc. 51–54) et margines extremi apte inter se conveniunt. laciniam α, quam a. 1911 demum notam fecit, eidem folio tribuit Lefebvre (2 p. xvi–xviii), quo facto v. 22–25. 27. 29. 30. 55–60 integrati sunt. reliquum est frustulum ι (vid. p. 454 sq.), quod quamquam marginem superiorem servat quo pertineat valde incertum. Sudhaus10 p. 49 sqq. eidem schedae tribui posse existimavit (qua de re propter fragmentorum speciem iam cogitaverat Lefebvre2 p. xxi).

LXVI

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

B: Libro Cairensi post plus dimidium saeculum aemulus exstitit codex Bodmerianus: XXV + Pap. Barcinonensis 45 (CGFP 182), IV (CGFP 123–124), XXVI + Pap. Coloniensis inv. 904 (CGFP 108) + Pap. Robinson inv. 38. supersunt viginti sex folia, quorum duodeviginti tulerunt aetatem paene integra, et unum frustulum, cui certus locus nondum inventus est (expressum est p. 30). paginas quibus Dyscoli textus servatur (IV, fol. 10–20→) anno 1959 cum tabulis phototypicis primum edidit V. Martin. R. Kasser et C. Austin (2 p. 48 sq.) folium 18 duobus frustulis adiectis plenius reddiderunt (CGFP 124) et tab. phot. (14 et 15) columnarum his incrementis auctarum suppeditaverunt. post decem annos Kasser– Austin1 eius partis quae ad Samiam spectat (XXV, fol. 1–9) editionem principem fecerunt, tab. phot. addiderunt. quibus eiusdem codicis folii 6 fragmentum quod fertur Pap. Barc. 45 (Sam. 400–410. 447–457) ut in opere includerent permiserat R. Roca-Puig, ipse seorsum editurus (1/2, cf. Galiano2). paulo post Kasser–Austin2 paginas ad Aspida pertinentes (XXVI, fol. 20↓–21. 24–26. 28. 31) cum tab. phot. primum ediderunt. qua in editione inclusa erat Pap. Colon. inv. 904, eiusdem codicis pars folii 31 (Asp. 482–497. 520–535), quod frustulum anno 1967 R. Merkelbach (3) tab. phot. adiecta notum fecerat. aliud eiusdem schedae fragmentum laciniae Merkelbachianae contiguum, Pap. Robinson inv. 38, anno 1990 demum W. H. Willis cum tab. phot. publici iuris fecit. quo adhibito in Asp. v. 487–498 et 525–535 textus mutilatus nonnullis litteris locupletatus est. ambo haec frustula nunc in collectione universitatis studiorum Coloniensis inter se coniuncta asservantur (Pap. Köln 331, imagines lucis ope expressas invenies ap. Gronewald5 et in collectionis editionum quae inscribitur Kölner Papyri volumine octavo). singulae schedae 28 fere centesimas altae sunt, latae 13 centesimas, margines fuerunt superiores 8–14 millesimarum, inferiores 11–18 millesimarum. singulae paginae 50 fere versus habuerunt, nulla plus 55, minus 46 sola p. 37 (Dysc. 850–887). textus una manu exaratus est, nisi quod alius librarius in p. 37 intervenit. scriptura est saec. IIIp vel IVp (E. G. Turner ap. Lond. p. 64; C. H. Roberts ap. Lloyd-Jones p. v; Kasser–Austin1 18 sq.; G. Cavallo – H. Maehler p. 16). correctiones factae sunt multae, non omnes a prima manu. item pars accentuum spirituum diaeresium postea addita esse potest. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur. interdum dicolo non adhibito ipsa paragrapho personae in fine versus mutatio indicari videtur. dicolon non raro invenitur ubi is qui verba facit ad novam personam se convertit vel secum vel ad spectatores loqui incipit. codex omnis videtur constitisse ex una compagine bifoliorum, quae aliud alii implicata erant (Kasser–Austin1 p. 10). bina enim ad unum bifolium pertinuisse ex ipsa papyrorum specie apparet folia haec: 5 (Sam. 254–362) et 28 (Asp. 405–468), 7 (Sam. 458–554) et 26 (Asp. 321–400), ubi etiam Sam. versuum 548–554 fines de

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

LXVII

p. 14 in p. 51 delati sunt (vid. infra), 8 (Sam. 555–651) et 25 (Asp. 236–320), 9 (Sam. 652–737) et 24 (Asp. 149–235), 12 (Dysc. 146–250) et 21 (Asp. 51–146), 13 (Dysc. 251–354) et 20 (Dysc. 936–969 et Asp. 1–50), 14 (Dysc. 355–452) et 19 (Dysc. 850–935), 15 (Dysc. 453–548) et 18 (Dysc. 756–849), 16 (Dysc. 549–649) et 17 (Dysc. 654–755). ad haec fol. 2 (Sam. 58–119) cum fol. 31 (Asp. 469–544) convenire censuerunt Kasser–Austin1 p. 102. cum vero inter fol. 2 et Samiae initium duae paginae intersint (fol. 1, Sam. 1–57), compago minimum sedecim bifolia habuit. ex quibus interierunt foll. 29. 30. 32, quae cum foll. 4. 3. 1 coniuncta erant, et tria alia folia, 22. 23. 27, quae cum 11. 10. 6 coniuncta erant et quae vacua fuisse e verborum contextu colligitur (Kasser Script. 25, 1971, p. 46 sq.). bifolia sic composita erant, ut rectum in parte exteriore positum esset, codice vero patente rectum e regione versi appareret. cf. p. LXIX et vid. Turner TEC p. 55–60. codicem bis refectum esse, primum sutura simpliciter retractata, iterum, cum compages plane soluta esset, singulis foliis alio super aliud positis et denuo consutis, indicio sunt foramina quae etiamnunc restant (Kasser–Austin1 p. 13–17). tum demum numeri paginarum columnis superscripti sunt. paginae enim, quae tricesima prima et tricesima secunda fuerunt in codice pristino (Dysc. 549–649), vitiose numeros habent λγʹ et λδʹ. omnia bifolia ex uno volumine exsecta sunt. textum ante exaratum esse quam ex bifoliis codex fieret ex eo praecipue colligi potest, quod Sam. versuum 548–554, qui in p. 14 (Sam. 507–554) incipiunt, fines in margine sinistro paginae 51 (Asp. 321–361) leguntur (Kasser–Austin1 p. 11 sqq.). Samia fabularum prima fuit, secuta est Dyscolus, Aspis agmen clausit. cum enim foliorum quae exstant ea, quae in exteriore parte compaginis posita erant, multo peius habita sint quam interiora, plura in codice fuisse verisimile non est (Kasser–Austin1 p. 101). O10: Inter papyros, quibus Misumeni reliquiae servatae sunt, amplissima est Pap. Ox. 2656 (CGFP 151). ex hoc codice quae tulerunt aetatem cum tab. phot. primum edidit Turner2, iterum idem6. superest una scheda male integra (B), accedunt octo fragmenta maiora et nonnulla frustula parva, e quibus duo bifolia (C et D) et unum folium (A, cuius in prima pagina [↓] iuxta v. 34 [Mis. 532] vestigium scripturae restat, quae ad quartam bifolii columnam pertinebat) restituta sunt, et ipsa minime integra; reliqua sunt duo frustula, quibus certus in fabula locus nondum inventus est. atque folii A duo fragmenta Turner2/6 dubitanter ita coniunxit, ut in Mis. v. 550 sq. inter se contingerent. quod confirmatum est adhibita O44, nisi quod schedula quae exhibet Mis. versus 544–547 medios paulo altius collocanda fuerat quam Turner2/6 fecerat (vid. H.–P.–P.1 p. 98). C ex duobus fragmentis constat, quorum margines

LXVIII

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

extremi ubi versus Mis. 669 et 704 sq. scripti sunt accuratissime inter se conveniunt. quod bifolium in paginis prima et altera Mis. versuum 653–726 reliquias habet, in tertia tabulas numerorum fractorum. quae in quarta pagina litterae supersunt paucae quo spectent incertum, ad tabulam pertinere non posse existimavit Turner2 p. 19; aliter iudicat Azzarello p. 243–244. bifolii D denique Turner primam paginam et alteram restituebat, cum Fr. A, cuius partes a et b pro contiguis habuit, a parte superiore ad Fr. B accommodavit. qua de re ipse dubitabat (vid. 2 p. 7. 56), et cum ex O45 Mis. v. 766 a–f fabulae insererentur, apparuit Fr. A (b) ad aliud folium alioquin ignotum pertinere, de Fr. A (a) non constare (cf. H.–P.–P.2 p. 111 sq.). ea re num (a) et (b) contigua fuerint plane incertum redditum est. quae cum ita sint, ea quae in singulis frustulis scripta sunt separatim edimus, quae in verso leguntur, ut Mis. fragm. 1 a et b, quae in recto, ut fragm. 2 b et a. tertiae eiusdem bifolii paginae (D→ col. ii), quae Misumeni finem habet, superiorem partem et inferiorem (Fr. B col. ii) inter se in Mis. v. 982 sq. cohaerere collata pagina adversa (↓, quarta pagina bifolii) demonstravit J. Rea (ap. Turner2 p. 5 et 6 sq.). in ea enim ut in tertia pagina et fort. in quarta bifolii C tabula numerorum fractorum certa et perspicua lege in ordinem redactorum scripta est. ex quorum dispositione colligitur quae Mis. v. 982 et 983 edimus omnia ad unum versum pertinuisse posse, inter utrumque versum lineam deesse vix posse. singulae paginae 28 fere centesimas altae fuerunt, latae 135 fere millesimas (Turner2 p. 7, bifolio C cum cod. O3 collato); singulae columnae habuerunt 38–40 versus (36 versus et ΧΟΡΟΥ habuit C↓, 38 versus et colophonem qui dicitur D→ col. ii). versus Menandrei circiter saec. IVp ineunte (Turner2 p. 6, Blanchard3 p. 243) ab uno librario exarati sunt, qui postea hic illic verba quae primo omiserat inseruit. postmodo correctiones factae sunt a manu altera, quae etiam verba supplevit, ubi prima manus spatia vacua reliquerat. tabulae numerorum fractorum a tertia manu scriptae sunt. nota explanatoria fuisse potest iuxta C↓ v. 18 (Mis. 670) in margine dextro. personarum vices paragraphis et dicolis, interdum spatiis vacuis significantur, saepe nomina adduntur. reliquum est, ut de codicis compositione agamus. bifolium D bifolio C implicatum erat. series enim numerorum fractorum, quae in tertia pagina bifolii C (→) scripta est, nullo intervallo excipit eam, quae est bifolii D (↓) in quarta pagina (Rea ap. Turner2 p. 6 sq., cf. etiam p. 9 et 18 sq.); accedit quod foramina in utroque bifolio a sutore facta accuratissime aliud super aliud disposita sunt (W. E. H. Cockle ap. Turner2 p. 6 sq.). inter D→ col. i autem et D→ col. ii unum bifolium interiit. nam ante D→ col. ii 1 versus undecim (Mis. 948–958) anteeunt in O7 col. ii, qui non sunt in D→ col. i. sin duo bifolia deessent, actus quintus, quem a Mis. v. 817 coepisse paene certum est, minimum 340 versus complecteretur. bifolium C rursus ei bifolio, cuius fol. B pars erat, implicatum fuisse, hoc ei bifolio, ad quod folium A pertinebat,

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

LXIX

e verborum contextu apparet: vid. Mis. 648–654 (ubi etiam O3 Fr. 3–5v contulit Turner6 p. 34 sq.) et 573–575. bifolia autem sic composita erant, ut semper versum (↓) in parte exteriore positum esset, codice patente rectum (→) e regione versi (↓) appareret (cf. p. LXVII; Pap. Lit. Lond. 25 contulit Turner2 p. 8). bifolii C paginam tertiam et bifolii D paginam quartam primo vacuas relictas aliquanto post demum tabulis illis arithmeticis repletas esse existimavit Turner2 p. 18; breviore intervallo id factum esse litterarum formis collatis probabilius exposuit Azzarello p. 243–245. litteras autem illas, quae bifolii C paginae quartae in parte inferiore exstant, Turner2 p. 7 sq. et 19 ad initium alterius fabulae Menandreae pertinuisse suspicatus est; quod si verum sit, codicem etiam ante Misumenum unam minimum fabulam habuisse verisimile (Blanchard3 p. 242), sed vid. quae disputat Azzarello p. 244–245. S: Quae fertur Pap. Sorbonensis 72 I–VII + 2272 a–e + 2273 a–b (CGFP 188) voluminis papyracei reliquiae sunt dissolutis tribus sarcophagis, qui prope vicum qui nunc Medinet Ghoran vocatur reperti sunt, recuperatae (vid. Blanchard1 p. cx sq.). tulerunt aetatem laciniae et segmenta maiora duodecim et duo frustula minora. ex his anno 1906 P. Jouguet adiuvantibus Fr. Blass et U. Wilcken publici iuris fecit 72 I–VII (Sic. 280–322. 75 [nunc 72]–87 et 98–109. 206–213. v. 72 sq. fines et 89–98. 382– 386 et 405–410. 383–386. 52–61 [nunc 62] et 63–68 [nunc 71]); addidit tab. phot. frustuli 72 I. anno 1964 vero pluribus eiusdem manuscripti reliquiis e duobus sarcophagis elicitis, laciniis segmentis frustulis, quod eius fieri potuit, inter se coniunctis, tab. phot. additis, editionem omnium quae exstant principem fecerunt A. Blanchard et A. Bataille. qui Fragmenta voluminis his numeris notaverunt: Fr. III (Sic. 1–19): Pap. Sorb. 2273 a Fr. IV (Sic. 20–51): Pap. Sorb. 2273 b Fr. V (Sic. 178–213): hoc Fragmentum compositum est Papyro Sorb. 72 III ad Papyri Sorb. 2272 a columnam alteram a parte inferiore ita accommodata, ut frustulorum margines extremi in Fragmenti col. B in Sic. v. 205 et supra eum versum accuratissime coniungerentur, verba cohaererent, restituta appareret coronis in margine dextro appicta. Fr. VI (Sic. 214–279): Pap. Sorb. 2272 b Fr. VII (Sic. 72–109): Pap. Sorb. 72 II ab inferiore parte ita Papyri Sorb. 72 IV columnae alteri aptata est, ut in Sic. v. 98 et supra eum versum et infra eum laciniae artissime inter se cohaererent, verba continuarentur. Jouguet frustulum interiisse affirmat, in quo in Sic. v. 85–87 ]νφ[, ]ωϲολτι[, ]νυνοιδ[ legisset; postea in Sic. v. 81–83 ]ιε, ]η, ]τ, in v. 97 νο[ periisse videntur. Fr. VIII (Sic. 52–71): Pap. Sorb. 72 VII

LXX

DE QUIBUSDAM LIBRIS POTIORIBUS

Fr. X (Sic. 110–177): Pap. Sorb. 2272 c Fr. XI (Sic. 323–410): Pap. Sorb. 72 V (Sic. versuum 382–386 fines et 405–410 initia) ab inferiore parte ita ad Papyri Sorb. 2272 d columnas tertiam et quartam accommodata est, ut margines extremi infra Sic. v. 381 et 404 inter se accuratissime convenirent. addita est Pap. Sorb. 72 VI (Sic. v. 383–386 med.) in Sic. v. 386 inter φραϲο et ν Papyro Sorb. 72 V contigua. Fr. XII (Sic. 280–322): Pap. Sorb. 72 I. Jouguet frustula interiisse affirmat, in quibus in Sic. v. 304 ]κ[, in v. 307 ]ετοιμο[, in v. 319–322 ]εθηρι[, ]ηνλιοι[, ]ευθυϲημ̣[, ]ριϲμο[ legisset. praeterea in v. 318 litteras ηιμ[ dat, quarum nunc vestigia exigua exstant. Fr. XXI (exiguae reliquiae col. A, in col. B Sic. 411–423, subscriptio [test. i]): Pap. Sorb. 2272 e singulis Fragmentis locum in fabulae contextu assignavit Kassel5, quo Fr. VII et VIII pertinerent in dubio relinquens. quae mox editionis p. iii monuit certe locum habuisse ante Fr. X, V, VI, XII, XI, XXI, utrum utri antecessisset incertum esse. Blanchard1 p. cxv volumen 17 fere centesimarum altitudinem habuisse aestimat. singulae columnae 117–131 millesimas altae, margines superiores maximum binas centesimas, inferiores ternas. singulae columnae habuerunt 21–25 versus. textus una manu scriptus et correctus est, nisi quod Blanchard–Bataille p. 108 in Sic. v. 18 αγων ab altera manu superscriptum esse suspicati sunt, dicola hic illic (Sic. 145. 354, 378 ut vid., fort. etiam 97. 420, nusquam in fine versus) posita non primae manus esse videntur. ceterae personarum vices paragraphis et spatiis vacuis significantur, nomina nusquam adscripta sunt. neque interpunctio adhibita est neque accentus neque apostrophi. scriptura vergentis saeculi IIIa esse videtur (vid. Blanchard1 p. cxiii1). quod eo confirmatur, quod sarcophago, cuius partes erant laciniae et segmenta ad Pap. Sorb. 2272 pertinentia, dissoluto etiam acta annorum 221–217 inventa sunt (Blanchard1 p. cxii). liber igitur inter Menandreos excepto eo cuius pars fuit frustulum Osloense antiquissimus. notae quas vocant stichometricae in marg. sin. iuxta Sic. v. 151 (Η [= v. 700]) et 254 (Θ [= v. 800]) adscriptae et subscriptioni (Sic. test. i, ϡα [= v. 1000]) additae, coronides in marg. sin. appictae et iuxta v. 226 (volumine discisso iuxta v. 205 in marg. dext. apparet, vid. Handley1 p. 47 sq.) et iuxta v. 254 et in fine fabulae.

DE HUIUS EDITIONIS INDOLE papyros et membranas examinavimus adhibitis imaginibus phototypicis et iis, quae in editionibus commentariis commentationibus publici iuris factae sunt, et iis, quae in tela illa totius terrae inveniuntur. sunt etiam quas collegae nobis benigne suppeditaverunt. Pap. PSI 99 (F3) ipsam Florentiis nostrum in usum excussit A. Guida. quid habeant libri accuratissime indicare operam dedimus. quare in apparatu nihil praetermisimus nisi menda levissima, varietatem accentuum aut spirituum, orthographica quaedam sicut scripturas quas vocant itacisticas aut iota mutum falso adscriptum vel non adscriptum. errores qui iam in manuscripto correcti sunt non semper enotavimus. vocalium et diphthongorum in finibus verborum elisiones num indicaverint librarii non curavimus nisi iis locis in quibus persona mutatur, ubi cum a scriptura quae est in manuscriptis recessum est in apparatu notavimus. accentus et spiritus et iota muta in varia lectione exponenda vel quid quisque in libris dispexisse sibi visus sit significando adhibuimus omisimus librarios secuti, ubi autem supplementa vel emendationes attulimus, ad nostrae aetatis usum exegimus. in textu tacite semper ϲωιζ- scripsimus. ποιεῖν etc., ubi exhibent libri, retinuimus, supplevimus πο- in elementis versuum brevibus. ουδ-/ουθ et μηδ-/μηθ- librariorum scripturas secuti edidimus. de personarum vicibus quid indicaverint librarii, satis distincte lectori proponere studuimus. qua in re sigla usitata adhibuimus. in Sic. v. 1–423, in quibus, cum S paragraphos quidem et spatia vacua habeat, sed dicola nulla, mutatio personae in fine versus parum distincte significatur, ubi in versu antecedenti ante finem personam mutari a librario indicatur vel in parte versus amissa indicatum fuisse verisimile est, 〈Χα.〉 vel 〈∷〉 nos scripssise monemus. vid. etiam Georg. 78. 85 (G), Mis. 53 (O19). 409. 432 (O11), Peric. 225. 230. 388. 389 (L), Phasm. 91 (O12). in Cith. 1–101 iisdem siglis usi sumus ubicumque in initio versus persona mutatur. B1 enim neque paragraphos neque dicola in finibus versuum neque nomina personarum habet. vid. etiam Georg. 92 (G). in virorum doctorum et feminarum lectionibus et supplementis et emendationibus in apparatu afferendis quid cuique suis temporibus in papyris vel membranis exstare visum sit accurate exponere studuimus. quod cum non semper omnes ad unam normam notavissent, non raro utile visum est quid sensissent more nunc usitatiore significare.

Ἀϲπίϲ i. Catal. fab. pap. (test. 41, 4) Ἀϲπίϲ ii. Choric. apol. mim. 73 p. 360, 20 F.-R. (test. 141) ἢ καὶ τῶν Μενάνδρωι πεποιημένων προϲώπων … ἡμᾶϲ … ἐποίηϲεν εἶναι Ϲμικρίνηϲ … φιλαργύρουϲ, ὁ δεδιὼϲ μή τι τῶν ἔνδον ὁ καπνὸϲ οἴχοιτο φέρων (cf. Plaut. Aul. 301); Asp. 351 ὁ δὲ φιλάργυροϲ γέρων, cf. 123. 149; vid. ad Epitr. test. *viii *iii. Iulian. or. 1 p. 19 D εἴ τινι καθ’ αὑτὸ τὸ ϲυμφέρον ἐξετάζειν δοκεῖ, κρινέτω μὴ πρὸϲ ἀργύριον ϲκοπῶν μηδὲ προϲόδουϲ χωρίων ἀπαριθμούμενοϲ, καθάπερ οἱ φιλάργυροι γέροντεϲ ὑπὸ τῶν κωμωιδῶν ἐπὶ τὴν ϲκηνὴν ἑλκόμενοι cf. test. ii et Ἀπίϲτου test. ii alterum fabulae titulum Ἐπίκληρον fuisse duce Herzog Herm. 51 (1916) 315 sq. putaverunt Borgogno RFIC 98 (1970) 274–277, Gaiser p. 9–12, Jacques5 p. lxix–lxxxi

2 dramatis personae Fortuna Davus Smicrines coquus structor Chaerestratus Chaerea medicus personatus Cleostratus

prologus Cleostrati paedagogus, servus callidus senex avarus, Chaerestrati frater maior, Cleostrati patruus

senex dives, Smicrinis frater minor, Cleostrati patruus, Chaereae vitricus Chaerestrati privignus Chaereae amicus miles, Smicrinis et Chaerestrati fratris mortui filius

libri B Pap. Bodmer XXVI + Pap. Coloniensis inv. 904 (CGFP 108) + Pap. Robinson inv. 38, cod. saec. III/IV, vid. praef. p. LXVI sq.: v. 1–146, 149–400, 405–544 et unum frustulum, cui certus locus nondum inventus est. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur; interdum paragraphus ipsa dicolo non adhibito pers. mutationem in fine versus indicare videtur. tab. phot. habent Kasser-Austin2, frustulorum contiguorum quae Pap. Köln 331 feruntur (Pap. Colon. inv. 904 + Pap. Rob. inv. 38, v. 482–498, 520–535) imagines lucis ope expressas invenies ap. Gronewald5 et in seriei editionum quae inscribitur Kölner Papyri volumine octavo F1 PSI 126 (CGFP 109), cod. membr. saec. Vp (eiusdem manuscripti pars ac B3, vid. p. 278), cum tab. phot. primum edidit Vitelli3 (tab. phot. invenies etiam ap. Gallavotti10). unum bifolium ex tribus laciniis restitutum. singulas columnas in prima fabula 25 versus habuisse, sed inter fol. i et ii librarium versus 28 in singulis paginis exarare coepisse coniecit P. Ingrosso ZPE 181 (2012) 23–26: v. 120–135, 145–160 (fol. i), 378–429 (fol. ii). personarum vices paragraphis et dicolis significantur, semel nomen additur. fragmenta Hermupoli reperta O38 Pap. Ox. 4094, cod. saec. VIp, cum tab. phot. primum edidit Handley11: v. 170–231. unum folium ex multis laciniis et frustulis restitutum, minime integrum. paginae (quarum margines superiores et inferiores apparent) 29 et 33 versuum, numeris ρ̅μ̅β̅ et ρ̅μ̅γ̣̅ notatae. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, interdum nomina adduntur correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur fecerunt Kasser-Austin2

Ἀϲπίϲ

5

10

15

20

3

Δᾶοϲ ] ἡ̣μέραν ἄγω, ὦ τρόφιμε, τὴν̣ [νῦν] οὐδὲ διαλογίζομ[αι παραπλήϲι’ ὡϲ τό[τ’ ἤλ]π̣ιϲ’ ἐξορμώμεν[οϲ. ὤιμην γὰρ εὐδο[ξο]ῦ̣ντα καὶ ϲωθέντα ϲ[ε ἀπὸ ϲτρατείαϲ ἐν βίωι τ’ εὐϲχήμονι ἤδη τὸ λοιπὸν καταβιώϲεϲθαί τινι, ϲτρατηγὸν ἢ ϲ[ύμ]β̣[ο]υλον ὠνομαϲμένον, καὶ τὴν ἀδελφήν, ἧϲπερ ἐξώρμαϲ τότε ἕνεκα, ϲεαυτοῦ νυμφίωι καταξίωι ϲυνοικιεῖν ποθεινὸν ἥκοντ’ οἴκαδε, ἐμοί τ’ ἔϲεϲθαι τῶν μακρῶν πόνων τινὰ ἀνάπαυϲιν εἰϲ τὸ γῆραϲ εὐνοίαϲ χάριν. νῦν δὲ ϲὺ μὲν οἴχει παραλόγωϲ τ’ ἀνήρπαϲαι, ἐγὼ δ’ ὁ παιδαγωγόϲ, 〈ὦ〉 Κλεόϲτρατε, τὴν οὐχὶ ϲώϲαϲάν ϲε τήνδ’ ἐλήλυθα ἀϲπίδα κομίζων ὑπὸ δὲ ϲοῦ ϲεϲωμένην πολλάκιϲ· ἀνὴρ γὰρ ἦϲθα τὴν ψυχὴν μέγαϲ, εἰ καί τιϲ ἄλλοϲ.  Ϲμικρίνηϲ τῆϲ ἀνελπίϲτου τύχηϲ, ὦ Δᾶε. (Δα.) δεινῆϲ. (Ϲμ.) πῶϲ δ’ ἀπώλετ’ ἢ τίνι τρόπωι; (Δα.) ϲτρατιώτηι, Ϲμικρίνη, ϲωτηρίαϲ ἔϲτ’ ἔργον εὑρεῖν πρόφαϲιν, ὀλέθρου δ’ εὔπορον.

20–21 Stob. IV 12, 6 (ψόγοϲ τόλμηϲ, ϲτρατείαϲ καὶ ἰϲχύοϲ) p. 343 H. (codd. MA) Μενάνδρου Ἀϲπίδοϲ· ϲτρατιώτην — εὔπορον (fr. 70 Koe.) 1–146 B 1 ἐγὼ μὲν οὐκ εὔφημον] (ἐ. μ. ο. ἄλυπον] Sandbach comm.) e.g. Austin9, ἀπροϲδόκητον, νὴ Δί’,] Schröder 3 παραπλήϲι’ ὡϲ Austin, coll. Hdt. IV 99, 4 : -ϲιωϲ B : -ϲι’ οἷϲ Jacques5, coll. Epitr. 919 τό[τ’ Austin ἤλ]π̣ιϲ’ Lloyd-Jones ap. Austin ἐξορμώμεν[οϲ Austin : -ν[ων Lloyd-Jones et Sandbach in eiusdem subs. : -ν[ου Lloyd-Jones4 p. 176 [8]6 4  εὐδο[ξο]ῦ̣ντα Sandbach ap. Austin3 : εὐδο[κ- Austin ϲωθουντα B : corr. Austin 5 ϲτρατιαϲ B : corr. Austin 7 ϲ[ύμ]β̣[ο]υλον Kasser-Austin2 cf. fr. 191, 4 sq. 8 η̣ν̣περ B : corr. Austin 10 ποθινον B, θ ex ι correctum ηκουντ’ B : corr. Austin 11 μακαρων B : corr. Austin 13 νυν B p.c. : ϲυν B a.c. αναρπαϲαι B : corr. Austin 14 〈ὦ〉 Austin 15 ϲώϲαϲάν ϲε Austin : ϲαϲανϲε B 16 ϲεϲωμένην Sandbach ap. Austin subs., coll. Sic. 121 : -ϲμενην B fr. 246, 3 ϲεϲωϲμένον Athen., ϲεϲωμ- Sandbach; 64, 9 ϲέϲωϲθ’ Athen., ϲέϲωθ’ Sandbach Ael. Dion. ϲ 12 ϲέϲωται καὶ ϲεϲωμένοϲ· οἱ παλαιοὶ ἄνευ τοῦ ϲ … οἱ δὲ νεώτεροι ϲέϲωϲμαι vid. Rutherford Phryn. p. 99 17 τὴν Austin : τηϲ B 18 paragr., dicolon post ἄλλοϲ, nota pers. ϲμικρ/ super τῆϲ superscr. 20 ϲτρατιώτηι Hirschig Ann. crit. p. 21 : -τηϲ B : -την Stob. ϲμικρινη B : ϲμικρὴν η Stob. A : ϲμικρὸν ἡ Stob. M

4

25

30

35

(Ϲμ.) ὅμωϲ διήγηϲαι τὸ πρᾶγμα, Δᾶέ, μοι. (Δα.) ποταμόϲ τιϲ ἐϲτὶ τῆϲ Λυκίαϲ καλούμενοϲ Ξάνθοϲ, πρὸϲ ὧι τότ’ ἦμεν ἐπιεικῶϲ μάχαιϲ πολλαῖϲ διευτυχοῦντεϲ, οἵ τε βάρβαροι ἐπεφεύγεϲαν τὸ πεδίον ἐκλελοιπότεϲ. ἦν δ’ ὡϲ ἔοικε καὶ τὸ μὴ πάντ’ εὐτυχεῖν χρήϲιμον· ὁ γὰρ πταίϲαϲ τι καὶ φυλάττεται. ἡμᾶϲ δ’ ἀτάκτουϲ πρὸϲ τὸ μέλλον ἤγαγε τὸ καταφρονεῖν. πολλοὶ γὰρ ἐκλελοιπότεϲ τὸν χάρακα τὰϲ κώμαϲ ἐπόρθουν, τοὺϲ ἀγροὺϲ ἔκοπτον, αἰχμάλωτ’ ἐπώλουν, χρήματα ἕκαϲτ̣ο̣ϲ̣ ε̣[ἶ]χε πόλλ’ ἀπελθών. Ϲμ. ὡϲ καλόν. (Δα.) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ὁ τρόφιμοϲ ϲυνάγων χρυϲοῦϲ τιναϲ ἑξακοϲί]ουϲ, ποτήρι’ ἐπιεικῶϲ ϲυχνά, τῶν τ’ αἰχ]μαλώτων τοῦτον ὃν ὁρᾶιϲ πληϲίον ὄχλον, ἀπο]π̣έμπει μ’ εἰϲ Ῥόδον καί τωι ξένωι φράζει κ]α̣ταλιπεῖν ταῦτα πρόϲ θ’ αὑτὸν πάλιν ἔπειτ’ ἀ]ν̣αϲτρέφειν. (Ϲμ.) τί οὖν δὴ γίνεται;

28 Schol. (bT) Hom. Ι 453 ὁ γὰρ πταίϲαϲ τι καὶ φυλάττεται (agnovit Nickau ap. Erbse VII p. 304) 30–31 Harp. p. 304, 8 Dind. (χ 1 K.) χάρακα· Δημοϲθένηϲ (18, 87) τὸ χαράκωμα ὃ περιεβάλλοντό τινεϲ ϲτρατοπέδωι ἐπὶ ϲωτηρίαι. Μένανδροϲ Ἀϲπίδι· πολλοὶ — ἐπόρθουν. Et. gen. B p. 307 Mill. χάραξ· … διαφέρουϲιν ὁ χάραξ καὶ ἡ χάραξ. τὸ μὲν γὰρ ἀρϲενικὸν ϲημαίνει τὸ ϲτ〈ρ〉ατόπεδον ἢ τείχιϲμά τι ἢ περίφραγμα, ὡϲ Δημοϲθένηϲ (vid. supra) καὶ Μένανδροϲ· πολλοὶ — ἐπόρθουν (sequitur Timostr. fr. 2). Zonar. col. 1840 χάρακα· … διαφέρει δὲ ὁ χάραξ καὶ ἡ χάραξ. τὸ μὲν γὰρ ἀρϲενικὸν δηλοῖ τὸ ϲτρατόπεδον ἢ τείχιϲμά τι καὶ περίφραγμα, ὡϲ Δημοϲθένηϲ (vid. supra) καὶ Μένανδροϲ· πολλοὶ — ἐπόρθουν (fr. 71 Koe.) 22 paragr., dicolon nullum in fine versus διηγηϲαϲθαι B : corr. Austin 23 καλουμενηϲ B : corr. Sandbach ap. Austin3 28 πταιϲαϲ τι B, Schol. T : τι πτ. Schol. b και B, Schol. T : πάντωϲ καὶ Schol. b 31 χάρακα τὰϲ Harp., Et. gen., Zonar. : καταχαραϲ B κωμαϲ B, Harp., Zonar. : πόλειϲ Et. gen. 32 εχμαλωτ’ B 33 paragr., dicolon in fine versus, nota pers. ϲμικρ/ in marg. dext. ἀπελθών. Ϲμ. ὡϲ Austin, qui etiam de Ϲμ. Ἄπολλον, ὡϲ cogitavit, in CGFP cont. Lycophr. TrGF 100 fr. 2, 5 : απελθειν ωϲ B 34 ἐνταῦθ’] … ϲυναγ〈αγ〉ὼν Austin, αὐτὸϲ δ’] … ϲJacques in eiusdem subs., οὕτωϲ δ’] … ϲ- Sisti1, ἱμάτια δ’] … ϲυνάγων Gronewald7, coll. 88 35  ἑξακοϲί]ουϲ Kasser-Austin2 (cf. 82 sq.) ϲυγχνα B, addito interpretamento πολλα 36 τῶν τ’ αἰχ]μαλώτων Kasser-Austin2 : τόν τ’ αἰχ]μ- ? Schröder 37 ὄχλον Kasser-Austin2 cf. 89 ἀπο]πέμπει Kassel ap. Austin κα B ξεινωι B : corr. Austin 38 init. Kassel ap. Austin θ’ αὑτὸν Kassel ap. Austin : εαυτον B 39 ἔπειτ’ Schröder : τάχιϲτ’ Austin : ταχέωϲ Sisti ap. Gallavotti10 (fr. adesp. 1014, 8 cont. Jacques5) : ἐκεῖϲ’ Jacques5 : αὖτιϲ δ’ Gronewald7 (v. 38 ἑαυτὸν servato), coll. Epitr. 577–579

Ἀϲπίϲ 40

45

50

5

(Δα.) ἐγὼ μὲν ἐξώρμων ἕωθεν· ἧι δ’ ἐγὼ ἀπῆιρον ἡμέραι λαθόντεϲ τοὺϲ ϲκοποὺϲ τοὺϲ ἡμετέρουϲ οἱ βάρβαροι λόφον τινὰ ἐπίπροϲθ’ ἔχοντεϲ ἔμενον, αὐτομόλων τινῶν πεπυϲμένοι τὴν δύναμιν ἐϲκεδαϲμένην. ὡϲ δ’ ἐγένεθ’ ἑϲπέρα κατὰ ϲκηνάϲ θ’ ἅπαν ἦν τὸ ϲτρατόπεδον ἔκ τε χώραϲ ἄφθονα ἅπαντ’ ἐχούϲηϲ, οἷον εἰκὸϲ γίνεται· ἐβρύαζον οἱ πλεῖϲτοι. (Ϲμ.) πονηρόν γε ϲφόδρα. (Δα.) ἄφνω γὰρ ἐπιπίπτουϲιν αὐτοῖϲ μοι δοκεῖ. (Ϲμ.) ̣ ̣] ̣ υ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣υ̣ ̣ ̣φ̣ α̣ ̣[  - - -     - - - - - - desunt unus vel duo versus [Δα.]

52

55

60

 - - --- ]υ̣π̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ἐγώ ]τα περὶ μέϲαϲ δ’ ἴϲωϲ νύκταϲ φυλακ]ὴν τῶν χρημά[τ]ων ποούμενοϲ τῶ]ν τ’ ἀνδραποδίων περιπατ[ῶ]ν ἔμπροϲθε τῆϲ ϲκηνῆϲ ἀκούω θόρυβον οἰμω[γ]ὴν̣ δρόμον ὀδυρμόν, ἀνακαλοῦνταϲ αὑτοὺϲ ὀνόματι· ὧν καὶ τὸ πρᾶγμ’ ἤκουον. εὐτυχῶϲ δέ τι λοφίδιον ἦν ἐνταῦθ’ ὀχυρόν. πρὸϲ τοῦτ’ ἄνω ἡθροιζόμεϲθα πάντεϲ, οἱ δ’ ἐπέρρεον ἱππεῖϲ ὑπαϲπιϲταὶ ϲτρατιῶται, τραύματα ἔχοντεϲ. 〈Ϲμ.〉 ὡϲ ὤνηϲ’ ἀποϲταλεὶϲ τότε.

48 Priscian. inst. gramm. V (GrL II p. 193, codd. RBHK) βρυ〈άζ〉ειν (suppl. Austin) Μένανδροϲ τὸ μεθύειν ( . R, BK) ἐν τῆι Ἀϲπίδι ( Ϲ R p.c., Ϲ **di R a.c., Ϲ B, post hanc vocem deficiunt RHK), unde Romani ebrius dicunt (fr. 74 Koe.) 49 Phot. α 3372 ἄφνω· … καὶ Μένανδροϲ Ἀϲπίδι (vid. etiam 335) καὶ ἐν ἄλλοιϲ (vid. Cith. 16, Epitr. 275) 46 τε B : γε Jacques5 48 βρυαζον B : corr. Austin πονηρον ex παν- correctum ut vid. B 49 αφνω B, φ ex υ correctum ut vid. μοι δοκεῖ ut Dem. 19, 197 (Smicrini versum continuavit Gallavotti10) 54 Kassel ap. Austin 55 τ’ Kassel ap. Austin : δ’ B 56 ϲκηναϲ B : corr. Austin 58 εὐτυχῶϲ Austin3 : εκτυχωϲ B : ἐκ τύχηϲ Turner ap. Handley4 59 τουθ’ B 60 επορρεον B : corr. Austin 62 paragr., dicola post ωνηϲ et in fine versus 〈Ϲμ.〉 Austin

6

65

70

75

80

85

(Δα.) αὐτοῦ δ’ ἕωθεν χάρακα βαλόμενοί τινα ἐμένομεν, οἱ δὲ τότε διεϲκεδαϲμένοι ἐν ταῖϲ προνομαῖϲ αἷϲ εἶπον ἐπεγίνοντ’ ἀεὶ ἡμῖν. τετάρτηι δ’ ἡμέραι προήγομεν πάλιν, πυθόμενοι τοὺϲ Λυκίουϲ εἰϲ τὰϲ ἄνω κώμαϲ ἄγειν οὓϲ ἔλαβον. (Ϲμ.) ἐν δὲ τοῖϲ νεκροῖϲ πεπτωκότ’ εἶδεϲ τοῦτον; (Δα.) αὐτὸν μὲν ϲαφῶϲ οὐκ ἦν ἐπιγνῶναι· τετάρτην ἡμέραν ἐρριμμένοι γὰρ ἦϲαν ἐξωιδηκότεϲ τὰ πρόϲωπα. (Ϲμ.) πῶϲ οὖν οἶϲθ’; (Δα.) ἔχων τὴν ἀϲπίδα ἔκειτο ϲυντετριμμένην· διό μοι δοκεῖ οὐδ’ ἔλαβεν αὐτὴν οὐδὲ εἷϲ τῶν βαρβάρων. ὁ δ’ ἡγεμὼν ἡμῶν ὁ χρηϲτὸϲ καθ’ ἕνα μὲν καίειν ἐκώλυϲεν διατριβὴν ἐϲομένην ὁρῶν ἑκάϲτουϲ ὀϲτολογῆϲαι, ϲυναγαγὼν πάνταϲ δ’ ἁθρόουϲ ἔκαυϲε. καὶ ϲπουδῆι πάνυ θάψαϲ ἀνέζευξ’ εὐθύϲ, ἡμεῖϲ τ’ εἰϲ Ῥόδον διεπίπτομεν τὸ πρῶτον, εἶτ’ ἐκεῖ τιναϲ μείναντεϲ ἡμέραϲ ἐπλέομεν ἐνθάδε. ἀκήκοάϲ μου πάντα. (Ϲμ.) χρυϲοῦϲ φὴϲ ἄγειν ἑξακοϲίουϲ; (Δα.) ἔγωγε. (Ϲμ.) καὶ ποτήρια; (Δα.) ὁλκὴν ἴϲωϲ μνῶν τετταράκοντ’. 〈Ϲμ.〉 οὐ πλείονοϲ; 〈Δα.〉 κληρονόμε – (Ϲμ.) πῶϲ; οἴει 〈μ’〉 ἐρωτᾶν, εἰπέ μοι, διὰ τοῦτ’; Ἄπολλον. τἆλλα δ’ ἡρπάϲθη; (Δα.) ϲχεδὸν

72–73 Schol. (ΕΓ3, Sud. η 469) Ar. Ach. 284 c τῶι δὲ ϲυντρίβειν καὶ Μένανδροϲ κέχρηται ἐν Λευκαδίαι (fragm. 10) καὶ ἐν Ἀϲπίδι· ἔχων — ϲυντετριμμένην (fr. 262 Koe.) 63 βαλλομενοι B : corr. Reeve ap. Austin subs. 64 διεϲκεδαϲμένοι Kassel ap. Austin : εϲκB 65 ἐπεγίνοντ’ Sandbach ap. Austin subs. : επαιτιμοντ’ B Thuc. III 77, 1 cont. Beroutsos 66 δ’ Austin : θ’ B προϲηγομεν B : corr. Sandbach ap. Austin subs. 68 ἀγαγεῖν Kassel ap. Jacques5 οὓϲ Austin : οιϲ B 71 ερριμενοι B 73 ἔκειτο ϲυντετριμμένην· διό μοι Kassel ap. Austin : εκ. ϲυντ. διεμοι B, ἔκ. ϲυντ. etiam Schol. Ar. : ἔκειτο· ϲυντ. δ’, ἐμοὶ (δέ μοι Sandbach) Handley ap. Austin3 74 ουδ’ B p.c. : ουκ B a.c. ουδιϲ B, εε super δι superscr. 75 ὁ δ’ Kassel ap. Austin : ουδ’ B 76 καίειν vel κάειν (vid. ad Sam. 406) Kassel ap. Austin : κλαιειν B 77 ἑκάϲτουϲ Kassel ap. Austin, coll. Isae. 4, 19 : -οιϲ B cf. etiam Maccab. II 8, 27 ὁπλολογήϲαντεϲ … αὐτούϲ 81 dicolon in fine versus, cuius punctum inferius postea deletum (paragr. nulla) 82 α⟦γα⟧γειν B 84–85 〈Ϲμ.〉 οὐ πλείονοϲ; / 〈Δα.〉 κληρονόμε. Kassel ap. Austin, Davi orationem interrumpi vidit Ingrosso; οὐ πλείονοϲ, / κληρονόμε Davo continuaverunt multi τετταρακοντα B 〈μ’〉 Austin ερωταῑν B

Ἀϲπίϲ

90

95

100

7

τὰ πλεῖϲτα, πλὴν ὧν ἔλαβον ἐξ ἀρχῆϲ ἐγώ. ἱμάτι’ ἔνεϲτ’ ἐνταῦθα, χλαμύδεϲ· τουτονὶ τὸν ὄχλον ὁρᾶιϲ οἰκεῖον. 〈Ϲμ.〉 οὐθέν μοι μέλει τούτων· ἐκεῖνοϲ ὤφελε ζῆν. (Δα.) ὤφελε. παράγωμεν εἴϲω τὸν ταλαίπωρον λόγον ἀπαγγελοῦντεϲ τοῦτον οἷϲ ἥκιϲτ’ ἐχρῆν. (Ϲμ.) εἶτ’ ἐντυχεῖν βουλήϲομαί τι, Δᾶέ, ϲοι κατὰ ϲχολήν· νυνὶ δὲ καὐτόϲ μοι δοκῶ εἴϲω παριέναι ϲκεψόμενοϲ τίν’ ἂν τρόπον τούτοιϲ προϲενεχθείη τιϲ ἡμερώτατα. Θεὸϲ Τύχη ἀλλ’ εἰ μὲν ἦν τούτοιϲ τι γεγονὸϲ δυϲχερέϲ, θεὸν οὖϲαν οὐκ ἦν εἰκὸϲ ἀκολουθεῖν ἐμ̣έ̣· νῦν δ’ ἀγνοοῦϲι καὶ πλανῶνται. τοῦτο δ[ὲ  ] ̣ων μαθήϲε̣τ̣α̣[ι desunt unus vel duo versus

105

----- -- -̣ ̣]ν ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣[ ξ]ένοϲ ἄλλοϲ ωϲ ̣[ ̣ ̣ ̣]τοκ̣ ̣ ̣[ ἥ τ’ ἐπίθεϲιϲ τῶν βαρβάρων [ ἐπέχων ἐϲήμαιν’, ἐξεβοήθου[ν ὁπλιζόμενοι [τὸ] παρὸν ἕκαϲτοϲ πληϲίον. οὕτωϲ ὁ μὲν παρὰ τῶι τροφίμωι τούτου τότε ὢν ἐξεβοήθει τήνδ’ ἔχων τὴν ἀϲπίδα εὐθύϲ τε πίπτει· κειμένηϲ δ’ ἐν τοῖϲ νεκροῖϲ

104 vid. ad Peric. 226 89 paragr. nulla, post οἰκεῖον simplex punctum 〈Ϲμ.〉 Kassel ap. Austin 90 ζην ex ξην correctum B 91 ταλεπωρον B 92 de ἥκιϲτ’ ἐχρῆν cogitavit Sandbach comm., prob. Arnott4 : -τα χρη B : -τα χρῆν V. Schmidt ap. Austin subs. cf. Mis. 650 et alios locos ab Austin subs. allatos 93 ϲοι Austin : ϲυ B in marg. dext. ηϲυχη B, vid. ad 467 et cf. Bain Act. & Aud. p. 18 94 νυνει B δοκει B : corr. Kassel ap. Austin 96 paragr., dicolon nullum 97 nota pers. θεοϲ τυχη in marg. sin. δυϲχερέϲ Austin : ο δ- B 100 ]χ̣ vel ]κ̣ ὁ προϲέ]χ̣ων complures ap. Austin3 102 ὡϲ δ̣[’ οὖν] τὸ κ̣α̣κ̣[ὸν (τ. κ. iam Borgogno) αὐτοῖϲ προϲέπεϲεν Gronewald7, coll. Sam. 127 103 [ἐγένετο καὶ Gronewald7 104 fin. αὐτίκα Austin, κατὰ τάχοϲ ? Schröder 105 Kassel ap. Austin

8

110

115

120

125

130

135

τῆϲ ἀϲπίδοϲ τοῦ μειρακίου τ’ ὠιδηκότοϲ οὗτοϲ διημάρτηκεν. ὁ δὲ Κλεόϲτρατοϲ ἐκεῖθεν ἑτέροιϲ ἐκβοηθήϲαϲ ὅπλοιϲ γέγον’ αἰχμάλωτοϲ. ζῆι δὲ καὶ ϲωθήϲεται ὅϲον οὐδέπω. ταυτὶ μὲν οὖν μεμαθήκατε ἱκανῶϲ. ὁ γέρων δ’ ὁ πάντ’ ἀνακρίνων ἀρτίωϲ γένει μὲν αὐτῶι θεῖόϲ ἐϲτι πρὸϲ πατρόϲ, πονηρίαι δὲ πάνταϲ ἀνθρώπουϲ ὅλωϲ ὑπερπέπαικεν. οὗτοϲ οὔτε ϲυγγενῆ οὔτε φίλον οἶδεν οὐδὲ τῶν ἐν τῶι βίωι αἰϲχρῶν πεφρόντικ’ οὐδέν, ἀλλὰ βούλεται ἔχειν ἅπαντα· τοῦτο γινώϲκει μόνον. καὶ ζῆι μονότροποϲ, γραῦν ἔχων διάκονον. οὗ δ’ εἰϲελήλυθ’ ὁ θεράπων ἐν γειτόνων ἀδελφὸϲ οἰκεῖ τοῦδε τοῦ φιλαργύρου νεώτεροϲ, ταὐτὸν προϲήκων κατὰ γένοϲ τῶι μειρακίωι, χρηϲτὸϲ δὲ τῶι τρόπωι πάνυ καὶ πλούϲιοϲ, γυναῖκ’ ἔχων καὶ παρθένου μιᾶϲ πατὴρ ὤν. ὧι κατέλιπεν ἐκπλέων ὁ μειρακίϲκοϲ τὴν ἀδελφήν· ϲύντροφοι αὗταί θ’ ἑαυταῖϲ εἰϲιν ἐκτεθραμμέναι. ὢν δ’, ὅπερ ὑπεῖπα, χρηϲτὸϲ οὗτοϲ μακροτέραν ὁρῶν ἐκείνωι τὴν ἀποδημίαν τά τε οἰκεῖα μέτρια παντελῶϲ, τὴν παρθένον αὐτὸϲ ϲυνοικίζειν νεανίϲκωι τινὶ ἔμελλεν, ὑῶι τῆϲ γυναικόϲ, ἧϲ ἔχει, ἐξ ἀνδρὸϲ ἑτέρου, προῖκά τ’ ἐπεδίδου δύο τάλαντα. καὶ ποιεῖν ἔμελλε τοὺϲ γάμουϲ

(Com. Flor. 1)

(5)

(10)

(16)

112 γεγονεν B : corr. Austin 117 ουτωϲ B : corr. Page ap. Austin 118 οὔτε … οὐδὲ Austin : ουδε … ουτε B 120 accedit F1 122 εν γειτονω̣ [ in F1 dispexit Coppola ap. Jensen, εγ γιτονων B 123 ἀδελφὸϲ vLeeuwen3 : α- B, F1 : ἁ- Jensen του B p.c., F1 : το B a.c. 125 δε B : τε F1 127 εκπλεων B : ετι νεαν F1 129 paragr. B, non F1, dicolon in fine versus B [F1] αὗταί noluit Koerte3 : αυται B : αυτα̣ὶ̣ in F1 legisse sibi visus est Vitelli3 (unde αὐταί multi), αυται Coppola εκτεθραμμ̣[εναι F1 : ειϲτεθραμμεναι B 130 δ’, ὅπερ ὑπεῖπα Kassel ap. Austin : δ’ υπερ υπειπα B : δ’[ ̣ ̣( ̣)]π̣ροεῖπα in F1 legit Vitelli3, δ’[ ̣ ̣ ̣ ̣]υ̣ ̣εῖπα dispexisse sibi visus est Borgogno 131 ορων εκεινω την B : ο̣ρ̣ω̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣]α̣ την in F1 legit Coppola ap. Jensen 133  αυτοϲ B : ουτοϲ in F1 legit Vitelli3 135 post hunc versum deficit F1

Ἀϲπίϲ

140

145

150

155

160

νυνί. ταραχὴν δὲ τοῦτο πᾶϲιν ἐμπεϲὸν τὸ νῦν παρέξει πρᾶγμα. τοὺϲ ἑξακοϲίουϲ χρυϲοῦϲ ἀκούϲαϲ οὑτοϲὶ γὰρ ἀρτίωϲ ὁ πονηρόϲ, οἰκέταϲ τε βαρβάρουϲ ἰδών, ϲκευοφόρα, παιδίϲκαϲ, ἐπικλήρου τῆϲ κόρηϲ οὔϲηϲ κρατεῖν βουλήϲετ’ αὐτόϲ, τῶι χρόνωι προέχων. μάτην δὲ πράγμαθ’ αὑτῶι καὶ πόνουϲ πολλοὺϲ παραϲχὼν γνωριμώτερόν τε τοῖϲ π̣ᾶ̣[ϲ]ιν ποήϲαϲ αὑτὸν οἷόϲ ἐϲτ’ ἀνὴρ ἐ]π̣άνειϲιν ἐπὶ τἀρχαῖα. λοιπὸν τοὔνομα το]ὐμὸν φράϲαι· τίϲ εἰμι, πάντων κυρία τούτων βραβεῦϲαι καὶ διοικῆϲαι; Τύχη. Ϲμ. ἵνα μή τιϲ εἴπηι μ’ ὅτι φιλάργυροϲ ϲφόδρα, οὐκ ἐξετάϲαϲ πόϲον ἐϲτὶν ὃ φέρει χρυϲίον οὐδ’ ὁπόϲα τἀργυρώματ’ οὐδ’ ἀριθμὸν λαβὼν οὐδενὸϲ ἑτοίμωϲ εἰϲενεγκεῖν ἐνθάδε εἴαϲα· βαϲκαίνειν γὰρ εἰώθαϲί με ἐπὶ παντί. τὸ γὰρ ἀκριβὲϲ εὑρεθή̣ϲ̣ε̣τ̣αι ἕωϲ ἂν οἱ φέροντεϲ ὦϲιν οἰκέται. οἶμαι μὲν οὖν ἑκόνταϲ αὐτοὺϲ τοῖϲ νόμοιϲ καὶ τοῖϲ δικαίοιϲ ἐμμενεῖν· ἐὰν δὲ μή, οὐθεὶϲ ἐπιτρέψει. τοὺϲ δὲ γινομένουϲ γάμουϲ τούτουϲ προειπεῖν βούλομ’ αὐτοῖϲ μὴ ποεῖν. ἴϲωϲ μὲν ἄτοπον καὶ λέγειν· οὐκ ἐν γάμοιϲ ἐϲτὶν γὰρ ἥκοντοϲ τοιούτου νῦν λόγου. ὅμωϲ δὲ τὴν θύραν γε κόψαϲ ἐκκαλῶ

9

(17)

(20)

(25)

(30)

(32)

148 cf. Charit. IV 5, 3; Heliod. VII 6, 4; Alciphr. II 4, 2 137 εμπεϲων B : corr. Austin 144 γνωριμοτερον B 145 redit F1 146 επι F1 : επε̣[ι B ut vid. post hunc versum deficit B, solus adest F1 147 το]ὐμὸν Vitelli3 148 paragr., dicolon in fine versus F1 (τυχη⟦ι⟧ legerat Vitelli3, -χη: agnovit Fraenkel eiusd. vol. p. ix, prob. Austin ap. Jacques5 p. ciii59) 149 redit B nota pers. ϲμικρ/ in marg. sin. F1 150 πόϲον ἐϲτὶν Koerte et Wil. ap. Jensen : οποϲον εϲθ’ F1 [Β] 156 εκονταϲ αυτουϲ B : αυτουϲ ἑκόνταϲ F1 158 ουθειϲ B : -δειϲ F1 επιτρεψει F1 : -ϲτρεψει B post γάμουϲ fort. interpungendum, cf. Dem. 9, 17. 18; 18, 159; 54, 21 159 τουτουϲ προειπεὶν βούλομ’ αυτοὶϲ F1 : τουτοιϲ προϲειπειν βουλομαι B ποειν F1 : ποι- B 160 post hunc versum deficit F1, solus adest B 161 εϲτιν B : εἰϲὶν Henrichs ap. Del Corno1

10

165

170

175

180

185

τὸν Δᾶον· οὗτοϲ γὰρ προϲέξει μοι μόνοϲ. Δα. πολλὴ μὲν ὑμῖν ταῦτα ϲυγγνώμη ποιεῖν ἐκ τῶν δ’ ἐνόντων ὡϲ μάλιϲτα δεῖ φέρειν ἀνθρωπίνωϲ τὸ ϲυμβεβηκόϲ. Ϲμ. πρὸϲ ϲ’ ἐγὼ πάρειμι, Δᾶε. (Δα.) πρὸϲ ἐμέ; (Ϲμ.) ναὶ μὰ τὸν Δία. ὤφελε μὲν οὖν ἐκεῖνοϲ, ὃν δίκαιον ἦν, ζῆν καὶ διοικεῖν ταῦτα καὶ τεθνηκότοϲ ἐμοῦ γενέϲθαι τῶν ἐμῶν κατὰ τοὺϲ νόμουϲ κύριοϲ ἁπάντων. Δα. ὤφελεν· τί οὖν; (Ϲμ.) τί γάρ; πρεϲβύτατόϲ εἰμι τοῦ γένουϲ· ἀδικούμενοϲ ἀεί τε πλεονεκτοῦντα τὸν ἀδελφόν τ̣ι ̣ μου ὁρῶν ἀνέχομαι. Δα. νοῦν ἔχειϲ. (Ϲμ.) ἀλλ’, ὦγαθέ, οὐδὲ μετριάζει· νενόμικεν δὲ παντελῶϲ οἰκότριβά μ’ ἢ νόθον τιν’, ὃϲ νυνὶ γάμουϲ ἐποίει διδοὺϲ οὐκ οἶδ’ ὅτωι 〈τὴν〉 παρθένον, οὐκ ἐπανενεγκών, οὐκ ἐρωτήϲαϲ ἐμέ, ἐμοὶ προϲήκων ταὐτό, θεῖοϲ ὢν ὅπερ κἀγώ. (Δα.) τί οὖν δή; (Ϲμ.) πάντα ταῦτ’ ὀργίζομαι ὁρῶν. ἐπειδὴ δ’ ἐϲτὶν ἀλλοτρίωϲ ἔχων πρὸϲ ἐμέ, ποήϲω ταὔτ’ ἐγώ. τὴν οὐϲίαν οὐχὶ καταλείψω τὴν ἐμὴν διαρπάϲαι τούτοιϲ, ὅπερ δὲ καὶ παραινοῦϲίν τινεϲ τῶν γνωρίμων μοι, λήψομαι τὴν παρθένον

163 paragr., dicolon in fine versus 164 nota pers. δαοϲ in marg. sin. ϲυνγνωμη B 166  paragr., dicolon post ϲυμβεβηκόϲ (de nota pers. vid. ad versum insequentem) 167 paragr., dicola post Δᾶε et post ἐμέ, nota pers. ϲμικρ in marg. sin. 170 accedit O38 171 paragr. B [O38], dicola ante ὤφελεν et post οὖν B, O38, nota pers. δα super ὤφελεν superscr. O38 απαντων B, O38 p.c. : παντων δ’ O38 a.c. (δ’ fort. ex pers. nota male intellecta ortum) 173 ἀεί Austin : αιε B [O38] vid. ad Epitr. 704–705 πλεονεκτουντα B : -κτοντα O38, -κουντα superscr. τ̣ι ̣ μ̣[ου O38 (coniecerant Handley ap. Austin3, Reeve ap. Austin subs.) : τ’ εμου B 174 paragr. B [O38], dicolon post ἀνέχομαι B, O38, post ἔχειϲ B, non O38, nota pers. δα̣ super νοῦν superscr. in O38 175 ουδε B, ̣ ̣ ̣]ε̣ O38 : οὐδὲν West ap. Austin3 cf. Dysc. 314. 962 μετριάζει O38 : -ζιμε B 176 οικ]ο̣τριβα O38 : οικὸτριδα B νόθον O38 : -θεν B νυνι B : νὺν[ O38 177  〈τὴν〉 Austin 179 ταυτ’ο B [O38] in O38 in altera versus parte nihil restat nisi ]῀̣η ̣ή[ 181  επειδη̣ O38 : επιδη B 182 ποηϲω B : ποι- O38 ταυτ’ (ταὔτ’ Del Corno1 : ταῦτ’ Austin) εγω την ουϲιαν B : ̣ ̣ ̣ ̣ια ̣ ̣ ̣ ̣[ O38, ο̣υ̣ϲ̣ιαν̣ ε̣γ̣ω̣ scriptum fuisse posse existimavit Handley11, ante ο̣υ̣ϲ̣ιαν̣ spatium neque ad την neque ad ταυτ’ supplendum sufficere monens 185 ληψομαι B : λήμ[ψ]ομ̣[αι O38 vid. ad Mis. 541

Ἀϲπίϲ

190

193a 195

200

11

γυναῖκα ταύτην· καὶ γὰρ ὁ νόμοϲ μοι δοκεῖ οὕτω λέγειν πωϲ, Δᾶε. ταῦτ’ οὖν ὃν τρόπον πράττοιτ’ ἂν ὀρθῶϲ καὶ ϲὲ φροντίζειν ἔδει· οὐκ ἀλλότριοϲ 〈εἶ〉. Δα. Ϲμικρίνη, πάνυ μοι δοκεῖ τὸ ῥῆμα τοῦτ’ εἶναί τι μεμεριμνημένον, τὸ γνῶθι ϲαὐτόν. ἐμμένειν τούτωι μ’ ἔα· ὅϲα δ’ οἰκέτηι δεῖ μὴ πονηρῶι, ταῦτ’ ἐμοὶ ἀνάφερε καὶ τούτων παρ’ ἐμοῦ ζήτει λόγον. χ[ ̣ ̣] ̣ ´̣ ̣[ ̣ ̣]έ ̣ 〈Ϲμ.〉 ω ̣[ ̣ ̣]εϲτάλ[ ̣] ̣[ (Δα.) ϲὸν δ’ εἴ με δο̣[ῦν]αι πα ̣[ πᾶν τὰϲ θεραπαίναϲ ἔ̣ϲ̣τ̣ι ̣ ̣[ ϲώματα μεθ’ ὧ[ν] ἐλάμβανον τ ̣[ ϲημεῖ’ ἔπεϲτι. [τί δὲ] ϲ̣υνήλλαξεν τίϲιν ἐκεῖνοϲ ἀποδημῶν, ἔχω φράζειν ἐγώ. ταῦτ’, ἂν κελεύηι τίϲ με, δείξω καθ’ ἓν ὅπου, πῶϲ, τοῦ παρόντοϲ. περὶ δὲ κλήρου, Ϲμικρίνη, ἢ νὴ Δί’ ἐπικλήρου γάμων τε καὶ γένουϲ καὶ διαφορᾶϲ οἰκειότητοϲ μηκέτι

186 ταῦτην O38 : τ’ αυτην B 188 ο̣ρ̣θ̣ω̣ ϲ potius quam -ο̣ϲ in O38 legit Handley11 : ορθοϲ B (correxerat Austin) 189 versum om. O38 paragr., dicolon post αλλοτριοϲ, nota pers. δαοϲ super Ϲμικρίνη superscr. in B ἀλλότριοϲ 〈εἶ〉. Δα. Sandbach ap. Austin subs. : αλλοτριοϲ: B : ἀλλοτρίωϲ. Δα. 〈ὦ〉 Austin cf. Dysc. 318 190 εῖναι O38 : ενε B 191 γνωθει B, ̣ ̣ῶ[ ̣ ̣] O38 192 δ’ O38 : τ’ B 193a versus in ima pagina interiit in B paragr. O38 ‘]έγ̣ω, ]έθ̣ω, ]έτ̣ω, perhaps έ ̣:ω’ Handley11 〈Ϲμ.〉 ὡϲ̣ [ὑπ]εϲτάλ[η]ϲ̣ [ἄρα Handley11, pro -λ[η]ϲ̣[ etiam -λη̣ [ legi posse monens (accentum habet O38), -ϲ̣ [λόγωι Austin9, coll. Eur. Or. 607 194 nota pers. δαο]ϲ̣ in marg. sin. O38 ϲον B : ϲ̣ῶ̣ ν̣ in O38 fuisse existimat Handley11 (restat accentus) δ’ ει με vel δει με O38 (coniecerant Kassel et Parsons ap. Austin3) : δ’ ειμαι vel δειμαι B δο̣[ῦν]αι Handley11 : δ[ ̣ ̣ ̣( ̣)]αι O38 : δο̣[ vel δω̣ [ (hoc praetulit Kasser ap. Austin subs. p. 102), vix δε̣[ (δε̣[ῖξ]αι noluit Handley11) B πα[ O38 [B], dextrorsum aliquid superscr. videtur : de πα`ρ̣´[ vel π`ρ̣´α[γμάτων cogitavit Handley11 195 post πᾶν fortasse distinguendum ἔ̣ϲ̣τ̣ι ̣ν̣ [εἰπεῖν τἆλλά τε Handley11, ἔ̣ϲ̣τ̣ι[̣ ν ἀνακρίνειν τά τε Jacques5, ἔ̣ϲ̣τ̣ι ̣[ν ἀνερωτᾶν τ- Austin ap. eundem 196 τὸ̣ [χρυϲίον Handley11, coll. 34 sq. et 138 sq. et 150, τὰ̣ [χρήματα Schröder, coll. 391 197 ἔπεϲτι. [τί δὲ] ϲ̣υνήλλαξεν τίϲιν Schröder : επεϲτ[ ̣ ̣ ̣ ̣( ̣)ϲ]υνηλλαξεν τιϲϊ B : ] ̣έϲτιν[ ̣]ϲ̣υ̣ν̣[ in O38 legit Handley11, ]τ̣ in ]π̣ correctum esse suspicatus : ἔπεϲτ[ιν· ὅϲα ϲ]υνήλλαξέν τιϲιν Del Corno1 : ἔπεϲτιν. [ἅ τε ϲ]υν- Arnott21 198–199 ἐγώ· / ταῦτ’, ἂν κ. τίϲ με, δείξω Arnott : ἐγὼ / ταῦτ’, ἂν κ. τίϲ με· δείξω Austin in ed. : ἐγὼ / ταῦτ’· ἂν κ. τίϲ με, δείξω eodem probante H.-J. Rost in subs. καθ εν οπου B : καθ ̣⟦ν̣⟧ ̣ ̣[ O38, super litt. inductam ]ν’ ο[ superscr. 201 γαμων B : -ου O38 cf. fr. 526 (nisi forte de binis nuptiis agitur) 202 διαφοραϲ B, O38 p.c. : -αν O38 a.c.

12

205

210

215

220

Δᾶον ἄγετ’ εἰϲ μέϲον, τὰ τῶν ἐλευθέρων αὐτοὶ δὲ πράττεθ’ οἷϲ τὸ τοιοῦτον ἁρμόϲει. Ϲμ. δοκῶ δέ ϲοι τι πρὸϲ θεῶν ἀγνωμονεῖν; (Δα.) Φρύξ εἰμι· πολλὰ τῶν παρ’ ὑμῖν φαίνεται καλῶν ἐμοὶ πάνδεινα καὶ τοὐναντίον τούτων. τί προϲέχειν δεῖ ϲ’ ἐμοί; φρονεῖϲ ἐμοῦ βέλτιον εἰκότωϲ. (Ϲμ.) ϲὺ νυνί μοι δοκεῖϲ λέγειν ὁμοῦ τι “μὴ πάρεχέ μοι πράγματα”, τοιουτότροπόν τι. μανθάνω. τούτων τινὰ ὀπτέον ἂν εἴη πρὸϲ ἀγορὰν ἐλθόντι μοι, εἰ μή τιϲ ἔνδον ἐϲτίν. Δα. οὐδείϲ. ὦ Τύχη, οἵωι μ’ ἀφ’ οἵου δεϲπότηι παρεγγυᾶν μέλλειϲ. τί ϲ’ ἠδίκηκα τηλικοῦτ’ ἐγώ; Μάγειροϲ ἂν καὶ λάβω ποτ’ ἔργον, ἢ τέθνηκέ τιϲ, εἶτ’ ἀποτρέχειν δεῖ μιϲθὸν οὐκ ἔχοντά με, ἢ τέτοκε τῶν ἔνδον κυοῦϲά τιϲ λάθραι, εἶτ’ οὐκέτι θύουϲ’ ἐξαπίνηϲ, ἀλλ’ οἴχομαι ἀπιὼν ἐγώ· τῆϲ δυϲποτμίαϲ. Δα. πρὸϲ τῶν θεῶν,

203 δαον αγετ’ B : ̣ ̣( ̣)] ̣[ ̣ ̣] ά̣γετ̣’ O38 204 paragr., dicolon in fine versus B [O38] τοιουτον B : -ου⟦το⟧θ’ O38 205 nota pers. ϲμ]ι ̣κρ/ in marg. sin. B ϲοι τι complures ap. Austin3, coll. Dysc. 288, prob. Austin subs., qui in ed. ϲοι τί scripserat αγνωμον̣ε̣ι ̣[ν O38 : αμαρτανειν B, αμ- ex αρ- correctum Sam. 637 et Apollod. fr. 7, 6 cont. Handley11; vid. etiam Epitr. 918 208 προϲεχειν B p.c. : -ων B a.c. [O38] 209 paragr. B [O38], dicolon post εἰκότωϲ habet B, non O38, in qua post ϲ̣[υ fuisse suspicatus est, vestigia quae ad notam pers. pertinere possunt in marg. dext. dispexit Handley11 210 πραγματα B, O38 : πράγματ’” 〈ἢ〉 Handley4, coll. Sam. 555 211 τοιουτότροπόν Page ap. Austin : τοιουτοντροπον B : ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]τ̣ρ̣όπον̣ O38 post τι distinxerunt Kassel et Sandbach ap. Austin subs., coll. Sam. 375, Plat. fr. 43, 1, Xenarch. fr. 11, 3, adesp. fr. 1022, 14, quibus adde Ar. Pac. 663, Av. 1456. 1529, Ran. 765 ουτων B, τ super ο superscr. : τοῦτον O38 213 paragr. B [O38], dicolon post ἐϲτίν B [O38], nota pers. δαοϲ super οὐδείϲ superscr. B, δαο̣[ϲ in marg. dext. O38 214 δεϲπότηι Schröder : δεϲποτου B : δ]εϲπότ[ ̣ ̣] potius quam -τ ̣[ ̣] (si hoc, -το̣[υ]) O38 215 paragr. B [O38], dicolon in fine versus O38, non B ηδικηκ̣α̣ O38 : ηδικα B τηλικοῦτ’ Austin : τηλικουτον B : τ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] O38 216 nota pers. μαγειρ/ in marg. sin. B καὶ Austin : κε B [O38] 218 τῶν Austin : ]ν̣ (apparet hasta verticalis) O38 : τιϲ B fr. adesp. 1147, 82 cont. Jacques5 λαθρα B, λά- O38 vid. ad Dysc. 310 219  ειτ’ ουκετι θυουϲ’ B : ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣θ]υουϲι O38 : εἶτ’ οὐχὶ θύουϲ’ Handley4 de metro vid. Sardiello p. 136 220 paragr. B [O38], dicolon post δυϲποτμίαϲ O38 (punctum inferius cernitur) et B, nota pers. δαοϲ super πρὸϲ superscr. Β, eodem loco vestigia incerta in O38 δυϲποτμιαϲ B : δυϲπ̣ο̣το̣μιαϲ O38, κακο̣π̣ρ̣αξια̣ ̣ϲ̣ superscr. των B : το̣ν vel τν O38, ῶ̣ superscr.

Ἀϲπίϲ

225

230

235

13

μάγειρ’, ἄπελθε. Μα. νῦν δὲ τί δοκῶ ϲο̣[ι] ποεῖν; λαβὲ τὰϲ μαχαίραϲ, παιδάριον, θᾶττόν ποτε. δραχμῶν τριῶν ἦλθον δι’ ἡμερῶν δέκα ἔργον λαβών. ὤιμην ἔχειν ταύταϲ· νεκρὸϲ ἐλθών τιϲ ἐκ Λυκίαϲ ἀφήιρηται βίαι αὐτάϲ. τοιούτου ϲυμβεβηκότοϲ κακοῦ τοῖϲ ἔνδον, ἱερόϲυλε, κλαούϲαϲ ὁρῶν καὶ κοπτομέναϲ γυναῖκαϲ ἐκφέρειϲ κενὴν τὴν λήκυθον; μέμνηϲο καιρὸν παραλαβὼν τοιοῦτον. οὐ Ϲπινθῆρ’, Ἀριϲτείδην δ’ ἔχω ὑπηρέτην δίκαιον. ὄψομαί ϲ’ ἐγὼ ἄδειπνον. ὁ δὲ τραπεζοποιὸϲ καταμένει εἰϲ τὸ περίδειπνον τυχὸν ἴϲωϲ. Τραπεζοποιόϲ δραχμὴν ἐγὼ ἂν μὴ λάβω κοπτόμενοϲ ὑμῶν οὐδὲ ἓν αὐτὸϲ διοίϲω. Δα. πρόαγε. τοῦτον ου ̣ ̣[ ̣] ̣ϲ[ -------------------------------desunt unus vel duo versus

221 paragr., dicolon post ἄπελθε B [O38], nota pers. μ̣α̣/ super lacunam qua dicolon haustum esse videtur superscr. in O38 ϲο̣[ι] O38 : om. B (inseruerat Gallavotti10) 224 ταυταϲ· B, ταῦταϲ O38 : γ’ αὐτάϲ Austin subs., 226 ταύταϲ servato νεκροϲ B, in O38 pallidiore atramento additum 225 αφηρητα B : α[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] O38, ]ε̣ν super ] ̣ ̣ superscr. (αφηιρηκ]ε̣ν ?) 226  αὐτάϲ Austin : ταυταϲ B [O38] vid. ad 224 ϲυμβεβηκοτοϲ B : ϲ̣υμβε[βη]κ̣ότοϲ̣ O38, ϲυβ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ superscr. 227 ιεροϲυ]λ̣ ε O38 : ϊεροϲυλε ϲυ B κλ[α]ουϲαϲ potius quam κλ[αι]ου- O38 : κλαιου- B, fort. ex καλου- correctum vid. ad Sam. 406 228 και κοπτομεναϲ γυναικαϲ εκφερειϲ B : ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] εκφε̣[ρ]ειϲ O38 230 αριϲτει ̣δη̣ν O38 : -τιδην B 231  υπερετην B [O38] post hunc versum desinit O38, solus adest B 232 καταμένει Sandbach : -μενει B : -μενεῖ Austin 233 paragr., dicolon post ἴϲωϲ, nota pers. τραπεζοποιοϲ super δραχμὴν superscr. 234 αμ μη B : corr. Austin 235 litterarum pars inferior periit; paragr. num fuerit incertum, dicoli post διοίϲω punctum superius cernitur, nota pers. δαοϲ super πρόαγε superscr.

14

240

245

--------] ̣έλλων ἄρ[α ] ̣( ̣)ρ̣ω ̣( ̣)[ ̣ ̣]τα; (Δα.) πάνυ μ[ὲν οὖν. Τρ. κακὸϲ κακῶ]ϲ̣ ἀπόλοιο τοίνυν, νὴ Δία, ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣π]εποηκώϲ. ἀπόπληκτε, χρυϲίο̣[ν ἔχων τοϲοῦτο, παῖδαϲ, ἥκειϲ δεϲπότηι ταῦτ’ ἀποκομίζων κοὐκ ἀπέδραϲ; ποταπόϲ π̣ο̣[τ’ εἶ; (Δα.) Φρύξ. (Τρ.) οὐδὲν ἱερόν, ἀνδρόγυνοϲ. ἡμεῖϲ μόνοι οἱ Θρᾶικέϲ ἐϲμεν ἄνδρεϲ. οἱ μὲν δὴ Γέται, Ἄπολλον, ἀνδρεῖον τὸ χρῆμα· τοιγαροῦν γέμουϲιν οἱ μυλῶνεϲ ἡμῶν. Δα. ἐκποδὼν ἀπαλλάγηθ’ ἀπὸ τῆϲ θύραϲ· καὶ γάρ τινα ὄχλον ἄλλον ἀνθρώπων προϲιόντα τουτονὶ

236–237 ante ut post Davum structor loquitur 236 ‘]γ̣ vel ]τ̣, non ]μ̣’ Parsons ap. Austin subs., adstipulante Kasser ap. eundem p. 103 ϲ]τ̣έλλων (coll. Mis. 569) vel ἀγ]γ̣έλλων Parsons ap. Austin subs. fin. Austin fr. adesp. 287 Kock hic inseri posse existimavit Gaiser1. testes sunt Anon. Coisl. in Arist. De interpr., ap. Busse CAG IV 5 p. xxii (διαπορητικόν, ὅ ἐϲτιν ἐρώτηϲιϲ αὐτοῦ πρὸϲ αὐτόν, ὡϲ τὸ Δᾶοϲ προϲῆλθε· τί ποτ’ ἀγγελῶν ἄρα;), Ammon. in Arist. De interpr., CAG IV 5 p. 3, 3 sq. B. (πέμπτον δέ τι πρὸϲ τούτοιϲ εἶναί φαϲι τὸ ἐπαπορητικόν, οἷον· Δᾶοϲ πάρεϲτι· τί ποτε ἀγγέλλων [FG : -ελῶν AMa] ἄρα;), Proleg. in Hermog. Π. ϲτάϲ., Prol. Syll. p. 187, 6–8 R. (ἐπαπορητικὸν δὲ οἷον· Δᾶόϲ ποτ’ ἦλθε· τί ποτ’ ἀγγέλλων [P : -έλων schol. P] ἄρα;), Ioann. Sic. In Hermog. Π. ἰδεῶν Rh. Gr. VI 128, 5–9 W. (ἔχει γοῦν ὁ ἐπωιδὸϲ ὁ ἀκατάληκτοϲ ϲυλλαβὰϲ ὀκτώ, διήκει δὲ καὶ μέχρι τοῦ τριμέτρου τοῖϲ λυρικοῖϲ ἰωνικοῦ καταληκτικοῦ. καὶ ἔϲτι τροχαϊκὸν καθαρόν, ὡϲ τό· Δᾶοϲ ἤλυθε τί ποτ’ ἀγγέλλων ἄρα;). poeta scripsisse videtur Δ. πάρεϲτι, τί ποτ’ 〈ἀπ〉αγγέλλων (Kock CAF III p. 460 : Δ. π., τί δέ ποτ’ ἀγγελῶν Mein. FCG V p. 117) ἄρα; ad hunc locum pertinere posse negavit Lloyd-Jones4 p. 181 [13]16, vid. P. Cipolla Eik. 25 (2014) 153–158 237 τ]ὰ̣ π̣ρ̣ῶτ̣α̣ Austin subs., ἄ]ν̣θ̣ρ̣ωπ̣[’ Gaiser1 [ ̣ ̣]ρα B, inductum ut vid., ]τα super ]ρα superscr. 238 Austin 239 τοιό]ν̣δ̣[ε π]εποηκώϲ Austin, τοιοῦτο potius apud nostrum exspectari in subs. monens (τοιαῦτα π]επ- Jacques5) ἀπόπληκτε cum insequentibus iunxit Austin, cum antecedentibus Borgogno 241 paragr. ποταποϲ B, quam scripturam damnat Phryn. ecl. 36 (vid. Theod. ad Phot. π 980), cf. Mis. 431 et fr. 351, 2. ποτ- Alex. fr. 232, 3 et 177, 3 (δέ; :: ποταπόϲ V. Schmidt ap. Austin subs., ducibus Dobree et Mein. : δέϲποτα· πῶϲ cod.). var. lect. ὁποδ-/ὁποτ- Diph. fr. 67, 10 (ap. Athen.) π̣[ Kasser-Austin2, τη̣[ potius legisse sibi visus est Kasser ap. Austin subs. p. 103 π̣ο̣[τ’ εἶ (vel π̣ά̣[ρει) Austin3, qui in subs. cont. Mis. 431 et Ar. Pac. 1289 243 εϲ⟦τεγ’⟧μεν B 244–245 244 neque paragr. neque dicolon, 245 paragr., dicolon post ἡμῶν, nota pers. δαοϲ super ἐκποδὼν superscr. το B : τι Reeve ap. Austin subs. cf. 314 et Ar. Vesp. 933 〈Δα.〉 τοιγαροῦν Reeve ap. Austin subs., ημων in ὑμῶν mutans (Ephipp. fr. 2, 3 cont. Austin subs.)

Ἀϲπίϲ

15

ὁρῶ μεθυόντων. νοῦν ἔχετε. τὸ τῆϲ τύχηϲ ἄδηλον· εὐφραίνεϲθ’ ὃν ἔξεϲτιν χρόνον. ΧΟΡΟΥ ACTUS II 250

255

260

265

Ϲμ. εἶἑν· τί δή μοι νῦν λέγειϲ, Χαιρέϲτρατε; Χαιρέϲτρατοϲ πρῶτον μέν, ὦ βέλτιϲτε, τὰ περὶ τὴν ταφὴν δεῖ πραγματευθῆναι. (Ϲμ.) πεπραγματευμένα ἔϲται. τὸ μετὰ ταῦθ’ ὁμολόγει τὴν παρθένον μηθενί· τὸ γὰρ πρᾶγμ’ ἐϲτὶν οὐ ϲὸν ἀλλ’ ἐμόν. πρεϲβύτερόϲ εἰμι. ϲοὶ μέν ἐϲτ’ ἔνδον γυνή, θυγάτηρ, ἐμοὶ δὲ δεῖ γενέϲθαι. (Χα.) Ϲμικρίνη, οὐδὲν μέλει ϲοι μετριότητοϲ; (Ϲμ.) διὰ τί; παῖ. (Χα.) ὢν τηλικοῦτοϲ παῖδα μέλλειϲ λαμβάνειν; (Ϲμ.) πηλίκοϲ; (Χα.) ἐμοὶ μὲν παντελῶϲ δοκεῖϲ γέρων. (Ϲμ.) μόνοϲ γεγάμηκα πρεϲβύτεροϲ; (Χα.) ἀνθρωπίνωϲ τὸ πρᾶγμ’ ἔνεγκε, Ϲμικρίνη, πρὸϲ τῶν θεῶν. τῆι παιδὶ ταύτηι γέγονε Χαιρέαϲ ὁδὶ ϲύντροφοϲ ὁ μέλλων λαμβάνειν αὐτήν. τί οὖν λέγω; ϲὺ μηδὲν ζημιοῦ. τὰ μὲν ὄντα γὰρ ταῦθ’ ὅϲαπέρ ἐϲτι λαβὲ ϲὺ πάντα, κύριοϲ γενοῦ, δίδομέν ϲοι. τὴν δὲ παιδίϲκην τυχεῖν καθ’ ἡλικίαν ἔαϲον αὐτὴν νυμφίου.

248–249 cf. Theophyl. Simoc. epist. 22, 8 ἐδεδοίκει τὸ τῆϲ τύχηϲ … ἄδηλον vid. test. 34 257 Et. gen. B p. 231 Mill. (Et. magn. 639, 45–640, 19) οὐδέτερον· … ἀναλογώτερον τοῦ οὐθέτερον … ὁ γὰρ τε ϲύνδεϲμοϲ ἀπαιτεῖ καὶ ἕτερον ϲύνδεϲμον, οὔτε τοῦτο οὔτε τοῦτο. ὅθεν ϲεϲημείωται τὸ παρὰ Μενάνδρωι ‘οὐθὲν (ουδεν B) μέλει ϲοι’, ὅτι οὐκ ἔχει ἑτέρου ϲυνδέϲμου ἐπιφοράν. μήποτε δὲ οὐκ ἔϲτιν ἀπὸ τοῦ τε ϲυνδέϲμου, ἀλλ’ ἀπὸ τοῦ δέ, κατὰ τροπήν, οὐδέτερον οὐθέτερον, ὡϲ δάϲοϲ Θάϲοϲ (fr. 692 Koe.) 258 Phot. τ 247 τηλικοῦτοϲ· ἐπὶ ἡλικίαϲ τίθεται. οὕτωϲ Μένανδροϲ cf. Dysc. 696 249 εξεϲτι B 250–251 250 paragr., dicolon in fine versus, nota pers. ϲμικρ supra lineam in marg. sin., 251 nota pers. χαιρ in marg. sin. 255 ϲοὶ Austin : ϲυ B 262 γεγονεν B 267  εαϲον αυτην B : ἔαϲον αὑτῆϲ (αὑτῆϲ ἔαϲον iam Austin) Handley4 (ἔ. αὐτ- Gallavotti10) tradita def. Arnott3 p. 21, vid. K.-G. i p. 660 sq.; καθ’ ἡλ. sine genet. Dysc. 28 (cont. Beroutsos)

16

270

275

280

285

ἐκ τῶν ἰδίων ἐγὼ γὰρ ἐπιδώϲω δύο τάλαντα προῖκα. (Ϲμ.) πρὸϲ θεῶν, Μελιτίδηι λαλεῖν ὑπείληφαϲ; τί φήϲ; ἐγὼ λάβω τὴν οὐϲίαν, τούτωι δὲ τὴν κόρην ἀφῶ, ἵν’, ἂν γένηται παιδίον, φεύγω δίκην ἔχων τὰ τούτου; Χα. τοῦτο δ’ οἴει; κατάβαλε. (Ϲμ.) “οἴει” λέγειϲ; τὸν Δᾶον ὥϲ με πέμψατε, ἵν’ ἀπογραφὴν ὧν κεκόμικεν δή μοι – (Χα.) τί χρὴ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ἔ̣μ̣’ ἢ τί ποι̣[εῖ]ν̣ μ̣’ ἔδει; (Ϲμ.) ̣ ̣] ̣μ̣ε̣ν̣[ ̣ ̣]εϲτιν. (Χα.) ἐμὲ ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣]ειϲ ϲὲ μὲν λαβ[όν]τα ταύτη[̣ ν αὐτὸν δ’ ἐκεῖνον τὴν ἐμὴν ̣( ̣)[ ὑμᾶϲ καταλείψειν τῆϲ ἐμαυτοῦ κυ̣ρί̣ ̣ο̣υ̣[ϲ· ἀπαλλαγῆναι τὴν ταχίϲτην τοῦ βίου γένοιτό μοι πρὶν ἰδεῖν ἃ μήποτ’ ἤλπιϲα. Χαιρέαϲ εἶἑν· τὸ μὲν ϲὸν πρῶτον, ὦ Κλεόϲτρατε, ἴϲωϲ ἐλεῆϲαι καὶ δακρῦϲαι κατὰ λόγον πάθοϲ ἐϲτί, δεύτερον δὲ τοὐμόν. οὐδὲ εἷϲ τούτων γὰρ οὕτωϲ ἠτύχηκεν ὡϲ ἐγώ. ἔρωτι περιπεϲὼν γὰρ οὐκ αὐθαιρέτωι τῆ[ϲ] ϲῆϲ ἀδελφῆϲ, φίλτατ’ ἀνθρώπων ἐμοί,

269 Sud. (AGITFVM) γ 118 γέλοιοϲ· … καὶ ἑτέρα παροιμία· γελοιότερον Μελιτίδου (GT : -τίου cett.), ἐπὶ τῶν ἐπὶ μωρίαι διαβεβλημένων. Μελιτίδηϲ (Πίδηϲ V) γὰρ ἀνὴρ κωμωιδούμενοϲ ὑπὸ τῶν ποιητῶν ἐπὶ μωρίαι κατὰ ταὐτὰ τῶι Ἀμφιϲτείδηι (vid. fr. 385); cf. Schol. Ar. Ran. 990 c et Lex. Bekk.v p. 279, 18, unde Phot. μ 241, et Eust. in Od. p. 1669, 51 268 ϊδων B : corr. Austin εγω super γαρ superscr. B 269 μελιτιδη B : Μελητίδηι V. Schmidt ap. Austin subs. 271 τουτω B, ου ex η correctum 273 paragr., dicolon post τούτου, nota pers. χαιρεϲτρ̣[ in marg. dext. 275 δη B : δῶι Austin χρη[ B : χρῆ[ν Gallavotti ap. Sisti1 276 νυνὶ λέγειν] (λέγειν iam Gaiser) Austin9 ε̣μ̣’ legit Parsons ap. Austin subs. p. 103, prob. Kasser : ε̣ι ̣· legerant Kasser-Austin2 τί 〈ποτε〉 Sandbach, ne litterarum series ad versum explendum nimis brevis evaderet veritus μ̣’ εδει B : de μ̣ε δεῖ cogitaverunt Austin subs., Gallavotti10 277–278 ( ̣ ̣]εϲτιν) Smicrini dedit Austin, Chaereae tribuit Sisti1 278  fin.–279  ὠιόμην / ἀ]εὶ{ϲ} ϲὲ … ταύτη̣[ν, Χαιρέα Austin subs., praeeunte Handley4, -τη̣[ν, θυγατέρα Schröder (ordo verborum similis Dysc. 23 sq.) Sic. 413 cont. Beroutsos 280 τ̣ῆ[ϲ ̣ οὐϲίαϲ Handley4 (cf. 182), τ̣ῆ̣[ϲ οἰκίαϲ Austin subs. 281 καταλψειν B, ει super λψ superscr. 283–284 283 paragr., dicolon in fine versus, 284 nota pers. χαι]ρεαϲ in marg. sin.

Ἀϲπίϲ 290

295

300

305

310

315

17

οὐθὲν ποήϲαϲ προπετὲϲ οὐδ’ ἀνάξιον ο̣[ὐ]δ’ ἄδικον ἐδεήθην ἐμαυτῶι κατὰ νόμουϲ ϲυνοικίϲαι τὸν θεῖον ὧι ϲὺ κατέλιπεϲ καὶ τὴν ἐμὴν μητέρα παρ’ ἧι παιδεύεται· ὤιμην δὲ μακάριόϲ τιϲ εἶναι τῶι βίωι. ἐλθεῖν δ’ ἐπ’ αὐτὸ τὸ πέραϲ οἰηθεὶϲ ϲφόδρα καὶ προϲδοκήϲαϲ οὐδ’ ἰδεῖν δυνήϲομαι τὸ λοιπόν· ἕτερον κύριον δ’ αὐτῆϲ ποεῖ ὁ νόμοϲ ὁ τοὐμὸν οὐδαμοῦ κρίνων ἔτι. Δα. Χαιρέϲτρατ’, οὐκ ὀρθῶϲ ποεῖϲ. ἀνίϲταϲο· οὐκ ἔϲτ’ ἀθυμεῖν οὐδὲ κεῖϲθαι. Χαιρέα, ἐλθὼν παραμυθοῦ, μὴ ’πίτρεπε· τὰ πράγματα ἡμῖν ἅπαϲίν ἐϲτιν ἐν τούτωι ϲχεδόν. μᾶλλον δ’ ἄνοιγε τὰϲ θύραϲ· φανερὸν πόει ϲαυτόν. προήϲει τοὺϲ φίλουϲ, Χαιρέϲτρατε, οὕτωϲ ἀγεννῶϲ; Χα. Δᾶε παῖ, κακῶϲ ἔχω. μελαγχολῶ τοῖϲ πράγμαϲιν· μὰ τοὺϲ θεούϲ, οὔκ εἰμ’ ἐν ἐμαυτοῦ, μαίνομαι δ’ ἀκαρὴϲ πάνυ. ὁ καλὸϲ ἀδελφὸϲ εἰϲ τοϲαύτην ἔκϲταϲιν ἤδη καθίϲτηϲιν με τῆι πονηρίαι· μέλλει γαμεῖν γὰρ αὐτόϲ. Δα. εἰπέ μοι, γαμεῖν; δυνήϲεται δέ; (Χα.) φηϲὶν ὁ καλὸϲ κἀγαθόϲ, καὶ ταῦτ’ ἐμοῦ διδόντοϲ αὐτῶι πάνθ’ ὅϲα ἐκεῖνοϲ ἀποπέπομφεν. Δα. ὢ μιαρώτατοϲ. (Χα.) μιαρὸν τὸ χρῆμ’· οὐ μὴ βιῶ, μὰ τοὺϲ θεούϲ, εἰ τοῦτ’ ἐπόψομαι γενόμενον. Δα. πῶϲ ἂν οὖν

292 ϲυνοικειϲαι et κατελειπεϲ B 295 ἐλθεῖν Austin : -θων B τεραϲ B : corr. Kassel ap. Austin 298–299 298 paragr., dicolon in fine versus, 299 nota pers. δαοϲ in marg. sin. 300  οὐκ ἔϲτ’ Austin : ουκετ’ B ουδε ex -δο correctum B 305 paragr., dicolon ante Δᾶε, nota pers. χαιρεϲτρατ[ in marg. dext. αγαννωϲ B : corr. Austin 306 μελανχολω B πραγμαϲι B 310  paragr., dicolon post αὐτόϲ, nota pers. δαοϲ in marg. dext. 313 paragr., dicolon post ἀποπέπομφεν, nota pers. δαοϲ in marg. dext. ὢ Austin et Sandbach ap. Austin subs., coll. Ar. Vesp. 900, Thesm. 649, Ran. 921 : ο B 315 paragr., dicolon post γενόμενον, nota pers. δαοϲ in marg. dext.

18

320

τοῦ ϲφόδρα πονηροῦ περιγένοιτό τιϲ; 〈Χα.〉 πάνυ ἐργῶδεϲ. (Δα.) ἐργῶδεϲ μέν, ἀλλ’ ἔνεϲθ’ ὅμωϲ. (Χα.) ἔνεϲτι; 〈Δα.〉 καὶ μὴν ἄξιον φιλονικίαϲ, νὴ τὴν Ἀθηνᾶν, τοὖργον. (Χα.) εἴ τιϲ πρὸϲ θεῶν ὥρμη̣κ̣[ ̣] ̣ ̣τ̣ῶνδ’ ε[ ̣] ̣[ desunt unus vel duo versus

325

330

------] δύο τάλ̣ [αντα ] α̣ὐ̣τῶι τιν’ ἐλπίδ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ο̣ φ̣ [ε]ρό̣ μενον εὐθὺϲ ε ̣[ προπετῆ τιν’ ἡμαρτηκότ’ ἐπτ[ ὄψει μεταχειριεῖ τε τοῦτον εὐπόρω̣ [ϲ· ὃ βούλεται γὰρ μόνον ὁρῶν καὶ προ⌞ϲδοκῶν ἀλόγιϲτοϲ ἔϲται τῆϲ ἀληθείαϲ κριτ⌞ήϲ. (Χα.) τί οὖν λέγειϲ; ἐγὼ γὰρ ὅ τι βούλει ποεῖν̣ ἕτοιμόϲ εἰμι. (Δα.) δεῖ τραγωιδῆϲαι πάθοϲ ἀλλοῖον ὑμᾶϲ· ὃ γὰρ ὑπεῖπαϲ ἀρ[τίωϲ, δόξαι ϲε δεῖ νῦν, εἰϲ ἀθυμίαν τινὰ ἐλθόντα τῶι τε τοῦ νεανίϲκου πάθει τῆϲ τ’ ἐκδιδομένηϲ παιδόϲ, ὅτι τε τουτονὶ

326–327 Stob. III 23, 4 (π. φιλαυτίαϲ) p. 596 H. (codd. SMA, sine lemmate Br) Μενάνδρου (τοῦ αὐτοῦ A) Ἀϲπίδοϲ (post Men. fr. 744)· ὃ — κριτήϲ (fr. 69 Koe.) 316–317 316 neque paragr. neque dicolon, 317 paragr., dicola post ἐργῶδεϲ1 et in fine versus πάνυ / ἐργῶδεϲ Chaerestrato dedit Lloyd-Jones ap. Austin, uno tenore usque ad ὅμωϲ Davum verba facere existimavit A. Lampignano ap. Del Corno1, coll. Ter. Heaut. tim. 677 ενεϲθ’ B p.c. : αιν- B a.c. 318–320 318 neque paragr. neque dicolon, 319 paragr., dicolon post τοὖργον, 320 paragr. nulla καὶ — τοὖργον Davo, εἴ τιϲ et quae sequuntur Chaerestrato dedit Arnott3 p. 21 (νὴ τὴν Ἀθηνᾶν servum iurare fr. adesp. 1063, 8 monuit Del Corno1) φιλονικειαϲ B 320 τ̣ῶνδ’ vel τ̣ῶν δ’ 323 ]ο̣ Austin subs. p. 103, prob. Kasser, qui etiam ]ε̣ legi posse censet, ]ϲ̣ (Parsons ibid., de εἰ]ϲ̣φερόμενον cogitavit Austin3) legi posse negat π̣[ vel τ̣ ̣[ vel γ̣ ̣[ B 324 προϲπετη B : corr. Austin τιν’ ἡμαρτηκότ’ Austin : τι ημB : διημ- Gaiser ap. Del Corno1, coll. 110 fin. ἐπτ[οημένον Kasser-Austin2, ἐπτ[ερωμένον Lloyd-Jones ap. Austin3 326 ὁρῶν … προϲδοκῶν Stob. SABr, B (ορων … προ̣[) : -ᾶν … -ᾶν Stob. Md 327 paragr. 329 δεῖ Austin : τε B 330 ἀλλοῖον Kassel ap. Austin : ουκ’αλλοιον B : οἰκεῖον Ferrari ASNP ser. III 10 (1980) 1122 sq. Hdt. V 40, 1 et Arcesil. ap. D. L. IV 44 ex LSJ attulit Austin subs.

Ἀϲπίϲ

335

340

345

350

355

19

ὁρᾶιϲ ἀθυμοῦντ’ οὐ μετρίωϲ ὃν νενόμικαϲ ὑὸν ϲεαυτοῦ, τῶν ἄφνω τούτων τινὶ κακῶν γενέϲθαι περιπετῆ. τὰ πλεῖϲτα δὲ ἅπαϲιν ἀρρωϲτήματ’ ἐκ λύπηϲ ϲχεδόν ἐϲτιν. φύϲει δέ ϲ’ ὄντα πικρὸν εὖ οἶδε καὶ μελαγχολικόν. ἔπειτα παραληφθήϲεται ἐνταῦθ’ ἰατρόϲ τιϲ φιλοϲοφῶν καὶ λέγων πλευρῖτιν εἶναι τὸ κακὸν ἢ φρενῖτιν ἢ τούτων τι τῶν ταχέωϲ ἀναιρούντων. (Χα.) τί οὖν; (Δα.) τέθνηκαϲ ἐξαίφνηϲ, βοῶμεν “οἴχεται Χαιρέϲτρατοϲ”, κοπτόμεθα πρόϲθε τῶν θυρῶν· ϲὺ δ’ ἐγκέκλειϲαι, ϲχῆμα δ’ ἐν μέϲωι νεκροῦ κεκαλυμμένον προκείϲεταί ϲου. (Χα.) μανθάνειϲ ὃ λέγει; (Χαι.) μὰ τὸν Διόνυϲον, 〈οὐ〉 δῆτ’. 〈Χα.〉 οὐδ’ ἐγώ. (Δα.) ἐπίκληροϲ ἡ θυγάτηρ ὁμοίωϲ γίνεται ἡ ϲὴ πάλιν τῆι νῦν ἐπιδίκωι παρθένωι· τάλαντα δ’ ἐϲτὶ ϲοὶ μὲν ἑξήκοντ’ ἴϲωϲ, ταύτηι δὲ τέτταρ’, ὁ δὲ φιλάργυροϲ γέρων ἀμφοῖν προϲήκων ταὐτό – (Χα.) νυνὶ μανθάνω (Δα.) εἰ μὴ πέτρινοϲ εἶ – τὴν μὲν εὐθὺϲ ἄϲμ̣εν̣[οϲ δώϲει παρόντων μαρτύρων τριϲχιλ̣ [ίων τῶι πρῶτον αἰτήϲαντι, τὴν δὲ λήψεται (Χα.) οἰμώξετ’ ἆρα 〈Δα.〉 τῶι δοκεῖν. τήν τ’ οἰκίαν

335 vid. ad 49 336–338 Choric. apol. mim. 112 p. 370, 9 F.-R. τὰ πλεῖϲτα δὲ (γὰρ cod., corr. Graux) ἅπαϲιν ἀρρωϲτήματα λύπηι κατὰ τὴν τραγωιδίαν (sic) ϲυμβαίνει 338 φυϲει B p.c. : -ϲι B a.c. οἶδε Kassel ap. Austin : οιδα B 339 μελανχολικον B 341  φερονιτιν B : corr. Austin 343 βοῶμεν Kassel ap. Austin : βοηϲομεν B p.c. : οιμεν B a.c. 344  κοπτόμεθα πρό〈ϲθε〉 Borgogno ZPE 35 (1979) 49, coll. Peric. 109, Sam. 357. 405 : 〈καὶ〉 κοπτόμεθα πρὸ Austin (cf. Georg. 147) 345 ἐγκέκλειϲαι Austin (qui etiam de -κλείϲει cogitavit) : -κλιϲαι B 346 κεκαλυϲμενον B, μ super ϲ superscr. προϲκειϲεται B : corr. Kassel ap. Austin 347 ὃ Austin : ου B 〈οὐ〉 Austin 〈Χα.〉 Austin, coll. in subs. Ter. Phorm. 846 348 επικληροϲ B p.c. : -ωϲ B a.c. ⟦ομοιωϲ η θυγατηρ⟧ B, in marg. dext. η θυγατη̣[ρ, fuit η θυγατη̣[ρ ομοιωϲ ut vid. 350 ετι B : corr. Austin εξηκονθ’ B 352 προϲήκων Kassel ap. Austin : -κοι B : -κει olim Austin, post ταὐτό interpungens 353 ἄ̣ϲ̣μ̣ε̣ν̣[οϲ Kasser-Austin2 vid. ad 394 356  paragr., dicolon post δοκεῖν οιμωξεται ex -ζεται correctum potius quam contra B τῶι δοκεῖν Davo tribuit Kassel ap. Austin. cf. Schol. (VΓ, Sud. ϲ 133) Ar. Pac. 482 c τῶι (τὸ VΓ) δοκεῖν, Phil. Alex. spec. leg. I 21 (V p. 5, 15 Cohn)

20

360

πᾶϲαν διοικήϲει, περίειϲι κλειδία ἔχων, ἐπιβάλλων ταῖϲ θύραιϲ ϲημεῖ’, ὄναρ πλουτῶν. 〈Χα.〉 τὸ δ’ εἴδωλον τί τοὐμόν; 〈Δα.〉 κείϲεται, ἡμεῖϲ τε πάντεϲ ἐν κύκλωι καθεδούμε̣[θα ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]τ̣ε̣ϲ̣ αὐτὸν μ̣ὴ̣ προϲέλθηι πολλ[ desunt unus vel duo versus

365

370

   - -    ] ̣ ̣[  ] ̣[ ̣ ̣]ν τοὺϲ φί̣[λουϲ  ] ̣υ πεῖραν ἔϲται τ̣ιν̣ ̣[   ]πωϲ ἦλθεν ἐπὶ τὴν οἰκία̣ν̣ ] τ̣ιϲ γέγον’ ὀφείλων· εἴ τινι  ] διπλάϲιον εἰϲπράττει πάνυ. 〈Χα.〉 ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ιν ὃ λέγειϲ, Δᾶε, τοῦ τ’ ἐμοῦ τρόπου. 〈Δα.〉 τιμωρί]α̣ν δὲ τοῦ πονηροῦ τίν’ ἂν ἔχοιϲ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ϲφοδροτέραν; (Χα.) λήψομαι, νὴ τὸν Δία, ὧν] μ̣’ ὠδύνηκε πώποτ’ ἀξίαν δίκην. τὸ γ]ὰ̣ρ λεγόμενον ταῖϲ ἀληθείαιϲ λύκοϲ χ]α̣νὼν ἄπειϲι διὰ κενῆϲ. (Δα.) πράττειν 〈δὲ〉 δεῖ ἤ]δη. ξενικόν τιν’ οἶϲθ’ ἰατρόν, Χαιρέα,

372–373 fort. hunc locum respicit Aristaen. II 20, 35 λύκοϲ οὖν χανών, ὦ Λύκων, ἄπιθι διὰ κενῆϲ 357 διοικήϲει Handley4, Kassel et Reeve ap. Austin subs. : -ϲαι B (Theop. fr. 77 cont. Austin subs.) 358 ϲημειναρ B, ο super ιν superscr. 359 neque paragr. neque dicolon 〈Χα.〉 Kassel ap. Austin 〈Δα.〉 Austin 360 καθει ̣δουμ ̣[ B 361 τηροῦν]τ̣ε̣ϲ̣ Borgogno2, Handley ap. Austin3, εἴργον]τ̣ε̣ϲ̣ Sandbach ap. eundem μ̣η̣ dispexisse sibi visi sunt Borgogno2, Sandbach ap. 3 Austin , prob. Kasser et Austin in eiusdem subs. p. 34 et 103 : ι ̣ν̣α̣ Kasser-Austin2 post προϲέλθηι interpunxerunt Handley et Sandbach ap. Austin3 364 λαβεῖν ἑκάϲτ]ο̣υ et τ̣ί̣ν̣[α τρόπον Handley4 365 ] πωϲ vel ] πῶϲ vel ὅ]πωϲ 366 οφειλων· B 368 εὖ γ’ ἐϲτ]ὶν Austin 369–373 τιμωρί]α̣ν — ϲφοδροτέραν Davo, λήψομαι — κενῆϲ post Gallavotti10 Chaerestrato dedit Sandbach; τιμωρί]α̣ν — ϲφοδροτέραν Chaerestrato continuavit, a λήψομαι incipientem Davum verba facere existimavit Austin, in v. 371 ] ϲ̣’ legens 369 τιμωρί]α̣ν Kassel ap. Austin τιν’ B, τ ex ν correctum 370 init. ταύτηϲ] Austin, qui in subs. λαβεῖν], quod et Gallavotti10, εἰπεῖν] Handley4, εὑρεῖν] Borgogno 371 ] μ̣’ Gallavotti10, Sandbach : ]ϲ’ legisse 2 sibi visi sunt Kasser-Austin 373 〈δὲ〉 Austin : 〈τι〉 Gallavotti10 374 ξενικόν Austin : ξενικονικον B

Ἀϲπίϲ 375

380

385

390

ἀϲτεῖον, ὑπαλαζόνα; (Χαι.) μὰ τὸν Δί’, οὐ πάνυ. (Δα.) καὶ μὴν ἔδει. (Χαι.) τί δὲ τοῦτο; τῶν ἐμῶν τινα ἥξω ϲυνηθῶν παραλαβὼν καὶ προκόμιον αἰτήϲομαι καὶ χλανίδα καὶ βακτηρίαν αὐτῶι, ξενιεῖ δ’ ὅϲ’ ἂν δύνηται. Δα. ταχὺ μὲν οὖν. (Χα.) ἐγὼ δὲ τί ποῶ; (Δα.) ταῦτα 〈τὰ〉 βεβουλευμένα· ἀπόθνηϲκ’ ἀγαθῆι τύχηι. (Χα.) ποήϲω. μηδένα ἔξω δ’ ἀφίετ’, ἀλλὰ τηρεῖτ’ ἀνδρικῶϲ τὸ πρᾶγμα. (Δα.) τίϲ δ’ ἡμῖν ϲυνείϲεται; (Χα.) μόνηι δεῖ τῆι γυναικὶ ταῖϲ τε παιδίϲκαιϲ φράϲαι αὐταῖϲ ἵνα μὴ κλάωϲι, τοὺϲ δ’ ἄλλουϲ ἐᾶν ἔνδον παροινεῖν εἴϲ με νομίϲανταϲ νεκρόν. (Δα.) ὀρθῶϲ λέγειϲ. εἴϲω τιϲ ἀγέτω τουτονί. ἕξει τιν’ ἀμέλει διατριβὴν οὐκ ἄρρυθμον ἀγωνίαν τε τὸ πάθοϲ, ἂν ἐνϲτῆι μόνον ὅ τ’ ἰατρὸϲ ἡμῖν πιθανότητα ϲχῆι τινα.

21

(Com. Flor. 33)

(35)

(40)

(45)

ΧΟΡΟΥ ACTUS III (Ϲμ.) ταχύ γ’ ἦλθ’ ὁ Δᾶοϲ πρόϲ με τὴν τῶν χρημάτων φέρων ἀπογραφήν, πολύ τ’ ἐμοῦ πεφρόντικε. Δᾶοϲ μετὰ τούτων ἐϲτίν. εὖ γε, νὴ Δία,

(47)

376 τοῦτο; τῶν Kassel ap. Austin : τουτων B 378 redit F1 379 paragr. B, F1, dicolon post δύνηται B [F1], nota pers. δαοϲ in marg. dext. B exit Chaerea 380 ταῦτα 〈τὰ〉 Austin : ταυτα B : ταδε F1 381 paragr. F1, non B, dicolon post τύχηι F1, non B μηδενα B : μηδεε̣[ν in F1 dispexisse sibi visus est Borgogno (coniecerat Gallavotti10) 382 εξω B : εϲ̣ω (quod legit Austin) potius quam εγ̣ω (quod legit Vitelli3) F1 δ’ ἀφίετ’ Austin : τ’ αφειετ’ B : τ’ αφιετ̣’ (quod dispexisse sibi visus est Austin) potius quam -εμ̣’ (quod legit Vitelli3) F1 383 nota pers. χαιρεαϲ in marg. dext. B τίϲ — ϲυνείϲεται Davo tribuit Gaiser post Coppolam, Chaeream post v. 379 exiisse ratus 385 paragr. quae postea deleta est in B, nulla in F1, dicolon nullum B, F1 κλαωϲι F1 : -ϲιν B 386 παροινειν F1 : -ονειν B 387–390 Davo dedit Coppola, Chaereae tribuit Austin vid. Del Corno ZPE 8 (1971) 32 388 αρυθμον B [F1] 389 post πάθοϲ interpunxit Sandbach, post τε Austin ενϲτη̣ F1 : εϲτη B 390 paragr. B, non F1, dicola post ϲχῆι et in fine versus B, non F1 τ̣’ F1 : θ’ B 391 ηλθ’ ο δαοϲ προϲ με F1 : ηλθε προϲ μ’ ο δαοϲ B 392  πολυτ[ F1 : πολυγεμου B

22

395

400

καλῶϲ ἐπόηϲεν· πρόφαϲιν εἴληφ’ ἄϲμενοϲ πρὸϲ αὐτόν, ὥϲτε μὴ φιλανθρώπωϲ ἔτι ταῦτ’ ἐξετάζειν, ἀλλ’ ἐμαυτῶι ϲυμφόρωϲ. τὰ γὰρ οὐ φανερὰ δήπουθέν ἐϲτι διπλάϲια· ἐγὦιδα τούτου τὰϲ τέχναϲ τοῦ δραπέτου. (Δα.) ὦ δαίμονεϲ, φοβερόν γε, νὴ τὸν Ἥλιον, τὸ ϲυμβεβ[ηκόϲ·] ο̣ὐκ ἂν ὠιήθην ποτὲ ἄνθρωπο[ν εἰϲ] τοϲοῦτον οὑτωϲὶ ταχὺ πάθοϲ ἐμ̣[π]εϲεῖν. ϲκηπτόϲ τιϲ εἰϲ τὴν οἰκίαν ῥαγδαῖοϲ ἐμπέπτωκε. (Ϲμ.) τί ποτε βούλεται;

(50)

(55)

(59)

desunt versus duo

405

410

----------̣ ̣ ̣ ̣]μονον βα ̣ ̣ ̣ν[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]αρα ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ άνθρωποϲ· ὑπ̣ ̣[ (Δα.) “οὐκ ἔϲτιν ὅϲτιϲ πά⌞ντ’ ἀνὴρ εὐδαιμονεῖ.” πάλιν εὖ διαφόρωϲ. ὦ πολ[υτίμητοι θεοί, ἀπροϲδοκήτου πράγμα[τοϲ] ̣αια̣[ (Ϲμ.) Δᾶε κακόδαιμον, ποῖ τρέχ[ειϲ; Δα.] καὶ ̣[ ‒ ⏑ ‒

402–403 Theophyl. Simoc. epist. 24, 6 Zan. ῥαγδαῖοϲ ϲκηπτὸϲ ἡμῖν ἐνεδήμηϲε 661, 1 Kann. (Monost. 596 Pernig.)

(62)

(65)

407 Eur. fr.

394 εποηϲεν F1 : -ϲε B αϲμενοϲ B (coniecerat West Phil. 110, 1966, 157, coll. Dysc. 135 sq.) : -ωϲ F1 cf. etiam Asp. 353. 433. 518, Dysc. 354, Sam. 335, fr. 97, 2 et vid. West, Studies in Aeschylus (1990) p. 30512 396 εξεταζειν F1 : -ϲειν B εμαυτωι F1 : ειμ’αυ- B 398 εγωδ’α B, εγωδὰ F1 400 suppl. Vitelli3 post hunc versum deficit B, solus adest F1 401  Vitelli3 402 ἐμ̣π̣εϲεῖν Vitelli3 403 dicolon in fine versus F1 ενπεπτωκε F1 404–406 hic frustuli codicis B infra p. 30 editi paginam a locum habuisse suspicati sunt Kasser-Austin2 404  de ὦ δαῖ]μον, ὃν cogitavit Kassel ap. Austin, coll. trag. fr. adesp. 17 Kann.-Sn., Eur. fr. 444, 1 Kann. (ubi vid. adn.), Aesch. Pers. 845 405 redit B 406 paragr. B, num fuerit in F1 incertum (nota pers. ϲμικ]ρ̣ an fuisset in marg. sin. in B dubitavit Sandbach comm. p. 742) ανθρωποϲ· B : α]νθρωπον F1 407 οϲτιϲ π ̣[ B, fort. etiam in F1, ubi ου̣δ̣[ legit Vitelli3 408 suppl. complures, coll. Fab. inc. 56 sq. 409 paragr. B, num fuerit in F1 incertum ]κ̣α̣ια̣[ in B [F1] legit Austin subs. (‘le κ est vraisemblable; le premier α̣ est sûr’ Kasser ibid. p. 103) 410 paragr. nulla in B, num fuerit in F1 incertum ]και τ̣ο̣[ vel ]και π̣[ B, vestigia incertissima in F1 (] ̣βλαβη̣ϲ̣ πονου legit Lodi ap. Vitelli3, qui lectionem probavit) : Δα.] καὶ τ̣ο̣ῦ̣τ̣ό̣ π̣ο̣υ̣ Austin : Δα.] καί π̣[ου τόδε Jacques5

Ἀϲπίϲ

415

420

425

“τύχη τὰ θνητῶν πράγματ’, οὐκ εὐβουλία.” ὑπέρευγε. “θεὸϲ μὲν αἰτίαν φύει βροτοῖϲ, ὅταν κακῶϲαι δῶμα παμπήδην θέληι.” Αἰϲχύλοϲ ὁ ϲεμνά (Ϲμ.) γνωμολογεῖϲ, τριϲάθλιε; (Δα.) ἄπιϲτον, ἄλογον, δεινόν. (Ϲμ.) οὐδὲ παύϲεται; (Δα.) “τί δ’ ἔϲτ’ ἄπιϲτον τῶν ἐν ἀνθρώποιϲ κακῶν;” ὁ Καρκίνοϲ φήϲ’· “ἐν μιᾶι γὰρ ἡμέραι τὸν εὐτυχῆ τίθηϲι δυϲτυχῆ θεόϲ.” εὖ πάντα ταῦτα, Ϲμικρίνη. (Ϲμ.) λέγειϲ δὲ τί; (Δα.) ἁδελφόϲ (ὦ Ζεῦ, πῶϲ φράϲω;) ϲχεδόν τι ϲου τέθνηκεν. (Ϲμ.) ὁ λαλῶν ἀρτίωϲ ἐνταῦθ’ ἐμοί; τί παθών; (Δα.) χολή, λύπη τιϲ, ἔκϲταϲιϲ φρενῶν, πνιγμόϲ. (Ϲμ.) Πόϲειδον καὶ θεοί, δεινοῦ πάθουϲ. 〈Δα.〉 “οὐκ ἔϲτιν οὐδὲν δεινὸν ὧδ’ εἰπεῖν ἔποϲ οὐδὲ πάθοϲ” (Ϲμ.) ἀποκναίειϲ ϲύ. (Δα.) “τὰϲ γὰρ ϲυμφορὰϲ ἀπροϲδοκήτουϲ δαιμόνων [τιϲ] ὥριϲεν.”

23

(70)

(75)

(80)

411 Chaerem. 71 F 2 Sn.-Kann. (Monost. 732 Pernig.); in quibusdam exemplaribus Menandreis var. lect. ϲκιὰ τὰ — εὐβουλία fuisse ex Ioann. Georgid. An. Gr. I p. 78 Boiss. = p. 223, 925 Odorico (ϲκιὰ τὰ θν. καὶ οὐκ εὐβ.) et Isid. Pelus. epist. V 244, PG lxxviii p. 1480 = epist. 1542 vol. II p. 228/230 Évieux, Sources chrét. 454 (ϲκιὰ τὰ θνητῶν, λέγει ἡ κωμωιδία [fr. incert. com. 36 p. 116 Demiańczuk], οἷϲ οὐκ οἶδ’ ὅπωϲ ἑάλωϲ, καίτοι τὸν κωμικὸν θαυμάζων) collegit G. Morelli, Eik. 1 (1990) 111–118. vid. ad 416–418 412–413 (θεὸϲ — θέληι) Aesch. fr. 154 a 15–16 R. 415 ἄπιϲτον — δεινόν ex ignoto quodam poeta tragico sumpta statuit Austin (vid. etiam TrGF 70 F 5 a, 1 Sn.-Kann.), servi ipsius verba esse existimavit Sisti1 416–418 Carcin. 70 F 5 a, 2–4 Sn.Kann.; cf. floril. cod. Zavord. 95 (ed. Tsants. Ἐπιϲτ. Ἐπετ. Θεϲϲ. 9, 1965, 258) fol. 200 Μενάνδρου κωμωιδία· ϲκιὰ τὰ θνητῶν (de Isid. Pelus. epist. V 244 vid. ad 411). ἐν μιᾶι — θεόϲ (vid. Sandbach ad loc.) 424–425 (πάθοϲ) Eur. Or. 1 sq. 425 (τὰϲ)–426 Chaerem. 71 F 42 Sn.-Kann. 411 τυχη τα θνητων πραγματ[α] B : eadem in F1 legi posse negavit Vitelli3, qui   ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣δ̣’ο̣υ̣ ̣ε̣ϲτ̣ι ̣ν̣ dispexisse sibi visus est 412 υπερευγε B : κ̣αι ̣ δ[η in F1 dispexisse sibi visus est Vitelli3, quicquam certi legi posse negavit Borgogno φυει F1 : φυϲι B 413 παμπηδην F1 : πανπηδη B 414 ϲεμνά – Austin subs. : ϲεμνεα: B : ]ο̣ϲ̣α̣ in F1 dispexisse sibi visus est Vitelli3, ]ο̣ϲ̣:̣ Borgogno : ϲεμνόϲ – Austin in ed. 416 τί δ’ vLeeuwen3 : ̣ ̣( ̣)] δ’ F1 : τιϲ δ’ B εϲτ’ B : εϲτιν F1 417 φηϲ’ B : που φηϲ’ F1 (de που delendo cogitaverat Vitelli3) 419  paragr. B, F1, dicolon post Ϲμικρίνη F1, non B, in fine versus B, non F1 420 ϲχεδον F1 : -λον B ut vid. 423 dicolon nullum in fine versus in F1 esse testis est Vitelli3 [B] πόϲειδον F1 : ποϲιδB 424 paragr. B, non F1 425 paragr. B, F1, dicolon post πάθοϲ B, F1, post ϲύ F1, non B 426  δαιμόνων [τιϲ] ὥριϲεν Austin : δαιμονων [ B : δαιμον[εϲ δι]ωριϲαν in F1 legit et suppl. Vitelli3 (nihil certi iam discerni posse testis est Borgogno)

24

430

435

Εὐριπίδου τοῦτ’ ἔϲτι, τὸ δὲ Χα̣ιρ̣ ήμο̣ν̣οϲ̣, οὐ τῶν τυχόντων. (Ϲμ.) εἰϲελήλυθ[εν] δέ τιϲ ἰατρόϲ; (Δα.) οἴχεται μὲν οὖν ὁ Χαιρέαϲ ἄξων. (Ϲμ.) τίν’ ἆρα; (Δα.) τουτονί, νὴ τ[ὸν Δία, ὡϲ φαίνεται. βέλτιϲτ’, ἐπίϲπ̣[ε]υ̣[δ’. Ἰατρόϲ ‒ ⏑ ‒ [Δα.] “δυϲάρεϲτον οἱ νοϲοῦντεϲ ἀπορίαϲ ὕπο.” Ϲμ. ἐμὲ μὲν ἐὰν ἴδωϲιν εὐθὺϲ ἄϲμενον φήϲουϲιν ἥκειν, τοῦτ’ ἀκριβῶϲ οἶδ’ ἐγώ, αὐτόϲ τ’ ἐκεῖνοϲ οὐκ ἂν ἡδέωϲ μ’ ἴδοι· ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ιδ’ ἄτοπον οὐδ’ ἐπηρόμην -------------------------------

(87)

desunt versus fere xvi  - -  ] ̣ν·

440

 ]   ] αὐτῶ τὰν χολὰν    ]ι̣μ̣ε̣[ ̣ ̣] ̣δη φερομένωι ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] διὰ τὴ[ν] π̣αρεῦϲαν ἀπορίαν. (Ϲμ.) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ω τοῦτο δ̣ήπ ̣ ου μανθάνω. (Ἰα.) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣αν (Ϲμ.) ταῦτα δήπου μανθάνω. (Ἰα.) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣α]ὐτὰϲ τὰϲ φρέναϲ δή μοι δοκῶ

432 Eur. Or. 232 427 ευριπιδου F1 : ευρυ- B τόδε (τὸ δὲ Austin3) Χα̣ι ̣ρήμο̣ν̣οϲ̣ Handley4 : τοδεχα̣[ (quod legit 4 Handley , prob. Kasser ap. Austin subs. p. 103) potius quam τοδεχω̣ [ (Kasser-Austin2) B : το[υξε]υ̣ρημε̣ν̣ον̣ in F1 legit et suppl. Vitelli3 428 Vitelli3 429 οἴχεται μὲν οὖν ὁ Vitelli3 : ουδειϲ οιχεται μεν ουν ο F1 : ουθειϲ οιχεται μεν [ B post hunc versum desinit F1, solus adest B 430 τ[ὸν Δία Kasser-Austin2 : vel τ[οὺϲ θεούϲ Austin 431 paragr. ἐπίϲπ̣[ε]υ̣[δ’ Austin, coll. in subs. Plaut. Men. 888 fin. Ἰα. ἀλλ’ ἐγών (in ed.) vel Ἰα. ἀλλὰ χρή (in 3) Austin, coll. Sam. 733 et Dysc. 849, Ἰα. εἰϲτρέχω Borgogno 432–433 432 paragr., dicolon in fine versus, 433 nota pers. ϲμικρ in marg. sin. 437–438 intra hos versus et tres qui proximi antecedebant frustuli codicis B infra p. 30 editi paginam b inserendam esse suspicati sunt Kasser-Austin2 439–441  ‘medicus’ loquitur, unde coeperit incertum 439 αυτω B : αὐτῶι Austin 440 de ] ἤ̣δη cogitavit Austin 441 τὴ[ν] Kasser-Austin2 : τη[ ̣] B : τὰ[ν] Austin 442 τί ἐϲτιν; οὔ]πω Austin primam versus partem usque ad ] ̣ω ‘medico’ continuavit J. Th. Kakridis Herm. 100 (1972) 491 444 init. ὁρῆν γὰρ Gronewald7

Ἀϲπίϲ 445

450

455

460

465

25

̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ὀνυμάζειν μὲν ὦν εἰώθαμεϲ ἁμὲϲ φ]ρενῖτιν τοῦτο. 〈Ϲμ.〉 μανθάνω· τί οὖν; (Ἰα.) οὐκ ἔϲ]τ̣ιν ἐλπὶϲ οὐδεμία ϲωτηρίαϲ· καίρια] γάρ, αἰ μὴ δεῖ ϲε θάλπεν διὰ κενᾶϲ, τὰ τ]ο̣ια̣ ̣ῦτα. (Ϲμ.) μὴ θάλπ’, ἀλλὰ τἀληθῆ λέγε. (Ἰα.) οὐ πάμπαν οὗτόϲ ἐϲτί τοι βιώϲιμοϲ. ἀνερεύγεταί τι τᾶϲ χολᾶϲ· ἐπιϲκοτεῖ   ]εντ̣ ̣ [ ̣ ̣] καὶ τοῖϲ ὄμμαϲι π]υ̣κνὸν ἀναφρίζει τε καὶ ] ̣αϲ ἐκφορὰν βλέπει. (Ϲμ.) Ἰα.    ] ̣προάγωμεϲ, παῖ. (Ϲμ.) ϲέ, ϲέ Ἰα.   ] ̣μετακαλῆϲ; (Ϲμ.) πάνυ μὲν οὖν. δ]εῦρ’ ἀπὸ τῆϲ θύραϲ ἔτι. (Ἰα.)   οὐ]κ̣ ἂν βιώιηϲ τὼϲ τέωϲ. (Ϲμ.)  ] αὐτὸν εὔχου τρόπον ἔχειν  ] ̣πολλὰ γίνεται. (Ἰα.) γέλα ] φαμι τᾶϲ ἐμᾶϲ τέχναϲ  τ]ὺ δ’ αὐτὸϲ μοι δοκῆϲ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣αλην, ἀλλ’ ὑπέρχεταί τι τοι φθιτικὸν νόϲαμα. ϲὺ μὲν ὅλωϲ θανάτουϲ βλέπειϲ. (Ϲμ.) ἦ που φέρουϲιν αἱ γυναῖκεϲ ὡϲπερεὶ ἐκ πολεμίων. ἐπιτάττεται τοῖϲ γείτοϲι διὰ τῶν ὑδρορροῶν.

445 init. τό θ’ ἧπα]ρ̣· Gronewald7 ὀνυμάζεν Austin3, Gallavotti10 ων inter μεν et ειωθαμεϲ supra lineam 446 ἁμὲϲ Kassel ap. Austin ]ρνιτιν B τοῦτο. 〈Ϲμ.〉 μανθάνω Austin : τουτο· μανθανω B : 〈Ϲμ.〉 τοῦτο μανθάνω Fraenkel ap. Austin subs. 447 signo interrog. in fine versus posito Smicrini continuavit Austin οὐκ ἔϲ]τ̣ιν Kasser-Austin2, cf. Ar. Thesm. 946 448 Kassel ap. Austin3 449 Austin 450 τοιϲ B : corr. Austin 452 τ̣ ̣[ vel π̣[ 453  Austin 454 ]τ̣ vel ]π̣ vel ]γ̣ 456 Ἰα. ϲύ (per errorem pro τύ?) μ]ε̣ Austin subs., καλῶ τὸν ἰατρόν. Ἰα. ἐμ]ὲ̣ Gronewald7 457 ἴθι δ]εῦρ’ Austin3 (vid. ad Sam. 304 sq.), πρόελθε μικρὸν δ]εῦρ’ Lloyd-Jones ap. Austin subs. 458 init. (Ἰα.) ἔα μ’ ὑπάγειν. Gronewald7 post ]κ̣ apostrophum habet B ut vid. οὐ]κ̣ Austin βιώιηι Sandbach ap. Austin subs. θεώϲ Gronewald7, βιώιηϲ pro cogas accipiens 459 τὸν] Austin, ἐρρωμένωϲ τιν’] Sandbach ap. Austin subs. 460 ἀπροϲδόκητ]α̣ Sandbach ap. Austin3 461 ἔμπειροϲ εἶμέν] Austin subs. 462  Austin 463 de κ̣ε̣〈φ〉αλήν cogitavit Austin subs. 464 paragr., dicolon nullum τὺ Austin3 θανάτωϲ West ap. Austin3, de -τον cogitavit Austin subs. 466 επιταττετε B : corr. Austin 467 paragr., dicolon post ὑδρορροῶν, nota pers. δαοϲ addito ηϲυχη (vid. ad 93) super θορυβήϲω superscr.

26 Δα. θορυβήϲω τουτονί. ἀλλ’ ὅπερ ἔ̣π̣ρα τ ̣ τ ̣ ο ̣ ν ̣ ̣ πρα̣ ̣[ ̣ -----------------desunt versus fere ccv, in quibus coepit ACTUS IV

470

----------βοῶϲιν· οἴχεθ[’ ___ Χαιρεϲτρατ[ ___ Ϲμ. † δεδρακιχ’ ̣[ ___ τέθνηκε (::) ̣[ ___

475

ἁνὴρ ἀπολ̣ [ωλ ___ τὸ μηδὲ ἑ[ν ὑπολοιπο[ ἤδη ___ δικαι[ ἐνθάδ[ ___ μὴ δια[ ___ γραμμ̣[ ___

480

485

ον̣ ̣[ ου ̣[ υ ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[ ___ λαμβαν[ ___ (Ϲμ.) τὸ μὲν ἐγγυᾶν̣ [ ἴϲωϲ τοιούτου π̣[ ὑμῖν γενομεν̣[ πολλῶν ϲεπ̣[ ̣ ̣ ̣]υρο̣[

468 fort. Smicrini dandum, sed vid. Bain Act. & Aud. p. 108 ἔ̣π̣ρ̣α̣τ̣τ̣ο̣ν̣ Arnott ap. Austin3 4 3 (prob. Kasser eiusdem subs. p. 104), Handley π̣ρ̣ᾶ̣γ̣[μα Austin , π̣ρ̣α̣τ̣[ Handley4, adstipulante Kasser ap. Austin subs. p. 104 469 βοωϲι B βοῶϲιν· οἴχεθ[’ (de β.· οἴχεθ[’ οὗτοϲ cogitavit Austin) potius quam βοῶϲιν “οἴ- (cf. 343) 471 nota pers. ϲμικρ/ in marg. sin. de δέδρακεν, οἴχε̣[τ’ cogitavit Austin 473 ἁνὴρ Austin : ανηρ B ἀπόλ̣ [ωλε Austin 484 [οὐκ ἔϲτιν εὔκαιρόν με νῦν Gronewald5, coll. 158–161 485 π̣[ράγματοϲ Gronewald5 486 γενομέν̣[ου 5 Gaiser 487 ϲ’ ἐπ[οδ]ύρο[μαι Gronewald , ϲ’ ἀπ- maluit Jacques5 fin. γάρ, ὦ Χαιρέϲτρατε Gronewald5

Ἀϲπίϲ

490

495

500

27

ἕτοιμοϲ ἀποφαίνει[ν ὅϲ’ ἂν κελεύηιϲ πρ ̣[ ἐναντίον ϲοι ταῦτα ̣[ ___ Κλεόϲτρατοϲ ὦ φιλτάτη γῆ, χαῖρ[ προϲεύχομαί ϲοι μ[ † πολλον † ϲεϲωκώϲ· ει[ πάρειμι, τὴν ϲωτηρ[ίαν ὁρῶ δεομένην τὴν [ εἰ δ’ αὖ διαπέφευγε[ ὁ Δᾶοϲ εὐτυχῶϲ α̣π̣[ νομίϲαιμ’ ἐμαυ̣τ̣ο̣[ παιητέα δ’ ἔϲθ’ ἡ θύρ[α Δα. ___ [Κλ.] ἐγώ. (Δα.) τίνα ζητεῖϲ; ὁ μ[ὲν γὰρ κύριοϲ ___ τῆϲ οἰκίαϲ τέθνηκ[ε ___ (Κλ.) τέθνηκεν; οἴμοι δυ[ϲτυχήϲ. Δα. ___

505

καὶ μὴ ᾿νόχλει πενθ[οῦϲι ___ (Κλ.) οἴμοι τάλαϲ· ὦ θεῖ’. ἄν[οιγε τὴν θύραν ἄνθρωπέ μοι κακόδ[αιμον. Δα. οὐκ ἄπει ποτέ, ___ μειράκιον – ὦ Ζεῦ [ ___ (Κλ.) Δᾶε, τί λέγειϲ; (Δα.) ̣[ ___ ἔχω ϲε. (Κλ.) κατ̣[ ___ desunt versus fere quinque

489 fin. μαρτύρων Gronewald5 490 π̣[ Gronewald5 491 nota pers. κλεοϲτρατοϲ in marg. sin. B 493 πολλῶν Willis p. 168 494 Willis 495 [ἐμήν Gronewald5 496 διαπέφευγ’ ἐ[κ κακῶν ϲεϲωμένοϲ Austin ap. Gronewald5 497–498 ἁ̣π̣[άντων τότ’ ἂν (Austin, qui τότ’ ἂν iam in subs.) ἐγὼ] / νομίϲαιμ’ ἐμαυτ̣ὸ̣[ν ἄνδρα μακαριώτατον Gronewald5, ἁ̣π̣[άντων δὴ τότ’ ἂν] (hoc iam ap. Jacques5) / ν. ἐμαυτ̣ὸ̣[ν εὐτυχέϲτατον πολύ Austin9 499 fin. παῖδεϲ. Δα. τίϲ εἶ; Austin, Δα. τίϲ τὴν θύραν; idem subs. 500 μ[ὲν γὰρ κύριοϲ Austin subs., coll. Dysc. 97 sq. (μ. γ. δεϲπότηϲ in ed.) 501 τέθνηκ[εν ἀρτίωϲ, ξένε Austin 502 δυ[ϲτυχήϲ Austin fin. (Δα.) ἄπελθε ϲὺ Austin et Sandbach ap. Austin subs. 504 Sandbach ap. Austin subs. 505  κακόδ[αιμον Austin, cetera Sandbach in eiusdem subs.

28 ----  ]θανει ]τ̣ι.  ] μηδὲ ϲύ   ἀ]νοίγετε ] ̣ι·    ἐγρ]ηγορώϲ  ] ̣ομεν.

510

(::)

515

[ΧΟΡΟΥ] ACTUS V  

Δα.?

520

525

(::)

 

] ὁ ̣ μολογῶ ] ̣ϲ ἴϲοϲ γυ]ν̣αῖκεϲ ἄϲμεναι  ]ι̣ τἄνδοθεν ]ν παρείλκυϲεν  γί]νεται διπλοῦϲ γάμοϲ    τὴν] ἑαυτοῦ θυγατέρα ] τ̣ὴν ἀδελφιδῆν πάλιν  ] ̣ ̣[ ̣ ̣] τ̣ὴν δὲ πᾶϲαν οὐϲίαν ]ν τ[αῦ]τα πάνθ’ ἕξει πέραϲ.  ]αν που περιπατεῖ τὸν γείτονα  ]ηρον. οὑτοϲί γε, νὴ Δία  ] Χαιρέα, πρόϲελθέ μοι  ] πάντα, νὴ τὸν Ἥλιον.

509 θανι B 513 ] ̣ι· Kasser-Austin2 : ]ϲ̣ϊ legi posse existimavit Handley4 : ]ϲ̣ι Austin et Kasser ap. Austin subs. p. 104 : οὑτο]ϲ̣ί e. g. Handley4 515 dicolon in fine versus infra hunc versum diple et spat. vac. 517 ]α̣ϲ dispexisse sibi visus est Jacques5 519 ]ι ̣τ’ανδοθεν B : de ]ιτ’ ἔ- cogitavit Austin 520 τὸν χρόνο]ν Austin subs., coll. Luc. Am. 54 (παρέλκειν πλείω χρόνον), de οὐ πολὺ]ν (sc. χρόνον) cogitavit Jacques5 521 γί]νεται Merkelbach3 vid. ad Sam. 3 212 γάμοϲ Merkelbach : ο γαμοϲ B 522 τῶι Κλεοϲτράτωι μὲν ἤδη τὴν] e. g. Austin subs. (τὴν iam Merkelbach3) 523 τῶι δὲ Χαιρέαι δίδωϲι] e. g. Austin subs. ἀδελφιδῆν Lloyd-Jones ZPE 2 (1968) 154 : αδελφην B 525 ταῦ]τα Austin subs. 527 ἐπίκλ]ηρον Willis γε, νὴ Δία Merkelbach3 : γε νη τον δια B : νὴ τὸν Δία Arnott 529 ἀγαθὰ] Schröder, coll. Epitr. 1122

Ἀϲπίϲ 530

(Χαι.) (Χαι.)

   

(Ϲμ.)

 

535

540

29

Δα. πάρεϲ]τιν ἀρτίωϲ Κλεόϲτρατοϲ.    ]ν μὲν οὖν ὤιμην ἐγώ    ] ̣ειϲ εἶτα ποῦ ’ϲτιν; (Δα.) ἐνθαδί ]τ’ ἄϲπαϲαι φίλον λαβών  ]ανειϲ· προϲέρχεται  ]αλαλῶν εὐωχίαν   ]εξων δῆλόϲ ἐϲτιν οὑτοϲί·   ]αν τε κόπτηι πολλάκιϲ ]υτωι κοϲμιώτερον ποῶ ]ηρ ἐϲτί μοι τρόπον τινά.  ]ον τοῦτ’ ἔχειν τὴν ἐγγύην   ]ειναι μαρτύρων δ’ ἐναντίον ] Χαιρέαι δ’ ἃ βούλεται  ] γὰρ τήνδ’ ἐγὼ τὴν οὐϲίαν    ]μ̣οι παρενοχλοῦντοϲ † ante finem desunt versus fere xc

530 init. (Χαι.) ἀγαθά; πῶϲ; Δα. ϲωθεὶϲ e. g. Kassel πάρεϲ]τιν Austin et Gronewald ap. Gronewald5 ἀρτίωϲ Austin ap. Gronewald5 : αρτιωϲ ωϲ B 532 ]ψ Willis, ]ψ̣ Gronewald5; ]γ̣ ? Schröder 534 μανθ]άνειϲ; Austin ap. Gronewald5 535 παρ]αλαλῶν Willis (cf. fr. 186, 4) 536 παρ]έξων Gaiser 539 ϲωφρονιϲτέοϲ γὰρ ἁν]ήρ (ἁν]ήρ Turner ap. Austin3) Sandbach ap. Austin subs., coll. Dysc. 903 540 τοῦτ’ ἔχειν Austin : τουτ’ εχειν μοι B : μοι τοῦτ’ ἔχειν Arnott3 p. 22 543 εγω την super ουϲιαν superscr. B 544 dicolon in fine versus παρενοχλοῦντοϲ 〈οὐδενόϲ〉 Gronewald5

30 frustulum codicis B, cui certus locus nondum inventus est a (recto) -----]ε̣ρφ ̣ ̣ ην̣ ̣[ ] ̣νταπ[ ]ε̣ν̣ην̣ ̣[ ---vid. ad 404–406 b (verso) -----] ̣[ ̣ ̣] ̣[ ] ν̣υμφίον̣ [ ]δ̣η μαλ[ -----vid. ad 437–438

fragmenta aliunde nota fragm. 1 (68 Koe.)

5

ὢ τριϲάθλιοι † τι πλέον ἔχουϲι τῶν ἄλλων. βίον ὡϲ οἰκτρὸν ἐξαντλοῦϲιν οἱ τὰ φρούρια τηροῦντεϲ, οἱ τὰϲ ἀκροπόλειϲ κεκτημένοι· εἰ πάνταϲ ὑπονοοῦϲιν οὕτω ῥαιδίωϲ ἐγχειρίδιον ἔχονταϲ αὑτοῖϲ προϲιέναι, οἵαν δίκην διδόαϲιν

Stob. IV 8, 7 (ψόγοϲ τυραννίδοϲ) p. 297 H. (codd. SMA) Μενάνδρου Ἀϲπίδοϲ· ὢ — διδόαϲιν 2 τί 〈δῆτα〉 πλέον ἔχουϲι Bentley p. 452, οἳ πλέον ἔχειν ζητοῦϲι Cobet Mnem. 4 (1855) 260 (Nov. lect. p. 76), 〈οὗτοι〉, τί πλέον ἔχουϲι Kaibel ap. Koerte II2 3 οἰκτρὸν ἐξαντλοῦϲιν οἱ S :

Ἀϲπίϲ οἰκτρ. οἳ ἐξ. M : οἰκτρ. οἱ ἐξ. A 4 οἱ SMA : ἢ Mein. FCG IV p. 92 Gr. sent. p. 175 : αὐτοῖϲ SA : -ουϲ M

31 6 αὑτοῖϲ Steph. Comoed.

fragm. 2 (73 Koe.) Ἑλληνίϲ, οὐκ Ἰβηρίϲ Steph. Byz. ι 19 a (Ἰβηρίαι) 23 Bill.-Zubl. (p. 324, 16 Mein.) καὶ ἀπὸ τῆϲ Ἴβηροϲ γενικῆϲ Ἰβηρίϲ τὸ θηλυκόν· Ἑλληνίϲ, οὐκ Ἰβηρίϲ Μένανδροϲ Ἀϲπίδι

fragm. 3 (75 Koe.) Erot. ε 17 ἔ μ υ ξ ε ν · ἐϲτέναξεν. μέμνηται τῆϲ λέξεωϲ καὶ Μένανδροϲ ἐν Ἀϲπίδι. vid. ad fr. adesp. 1128, 5

fragm. 4 (76 Koe.) Poll. X 136. 137 (codd. FS, ABCL) ἵνα δὲ ἀποτίθενται αἱ (αἱ om. CL) ἐϲθῆτεϲ, χηλοί κιβωτοί κιβώτια … ὡμοίωται δὲ τῶι κιβωτίωι παραπλήϲιόν τι ϲκεῦοϲ (π. τ. ϲ. om. A) †  κα ν δ ύ τ α ν ε ϲ (-ύταλιϲ A), οὗ μέμνηται καὶ Μένανδροϲ ἐν Ἀϲπίδι (κ. Μ. ἐν Ἀ. om. A) καὶ (sequitur Diph. fr. 39). cf. Poll. VII 79 εἰϲ ἃ δὲ κατετίθεντο τὰϲ ἐϲθῆταϲ ταύταϲ … κιβωτοὶ … παρὰ τοῖϲ νεωτέροιϲ καὶ ῥίϲκοι καὶ κανδύτανεϲ (vid. ad fr. 242), Hesych. κ 648 κανδυτάναι ἢ κανδύλαι· ἱματιοθῆκαι, ὅπου τὰ πολυτελῆ ἱμάτια ἔβαλλον, Phot. κ 147 κανδύτανεϲ· ἱματιοφορίδεϲ de κανδυτάληϲ cogitavit Kaibel ap. Koerte II2; Sic. 388 κανδυτάναϲ, vid. Diph. l. l.

fr. adesp. 1128 huic fabulae tribuit Gaiser ZPE 51 (1983) 37–43 (vid. fragm. 3)

Γεωργόϲ i. Catal. fab. pap. (test. 41, 16) Γεωργόϲ ii. Front. AP XII 233, 3 (test. 112) ποιήϲει ϲ’ ὁ χρόνοϲ … Γεωργόν Γεωργούϲ scripsit Aristophanes, Γεωργόν fort. Timocles (fr. 38), Agricolam Novius

34 dramatis personae adulescens eius soror eodem patre nata eius pater Davus Syrus Myrrhina Gorgia Gorgiae soror Philinna Cleaenetus

Myrrhinae filiae amans, vicini filius, cui nomen fort. fuit Chaerea vel Chaerestratus (vid. ad v. 1–64) num in scaenam prodierit incertum senex dives, num in scaenam prodierit incertum patris servus patris servus, persona muta vicina, matrona pauper adulescens, eius filius puella ab adulescente illo vicini filio vitiata, num in scaenam prodierit incertum mulier vetula, fort. Myrrhinae nutrix agricola senex

libri L1 Pap. Lipsiensis 402, cod. saec. IVp. editionem quam confecit principem antequam in lucem prodiret utendam nobis benigne permisit D. Colomo: v. 1–71. una codicis scheda, cuius in pagina posteriore (→, v. 34–71) margo inferior apparet. paragraphi, semel nomen additur, de dicolis non constat. in paginae prioris marg. dext. vestigia paucarum litterarum, scholiorum reliquiae ut vid. G Pap. Genav. 155 (CGFP 114), cod. saec. V/VI, primum edidit Nicole, denuo GrenfellHunt1, iterum excusserunt Koerte4, Jensen (in usum Sudhausii2), Arnott6; tab. phot. habet ed. soc. pal., paginae prioris (r, v. 44–87) habent etiam Waddell (tab. I) et Austin7 (Cent’anni, tab. I): v. 44–130. una codicis scheda. super paginam priorem, cuius margines superior et inferior servati sunt, numerus ϛʹ superscriptus est, ζʹ super posteriorem (v, v. 88–130), cuius margo superior solus apparet, vid. Wil.5 p. 530 [247] et Frost p. 354. personarum vices in mediis versibus dicolis significantur, singulis punctis v. 71 et 77 (84 punctum vel dicolon fuisse potest), in finibus versuum nusquam indicantur; paragr. raro (95. 97. 105) adhibetur. in fine versus 127 coronis appicta. magnitudo litterarum admodum variat B4 Pap. Berol. 21106 (CGFP 115), vol. saec. Ia, primum edidit H. Maehler (nunc cum tab. phot. BKT IX, 1996, p. 6, n. 6 [Gr. Ioannidou]): v. 68–74. frustulum parvum, paucae litterae ad priores versuum partes pertinentes. de paragraphis, dicolis, notis pers. non constat F PSI 100 (CGFP 116), cod. saec. IVp, primum edidit Lodi, denuo excussit De Stefani2: v. 122–171. una lacinia. neque superiores neque inferiores margines apparent. in verso fines versuum 122–141, in recto initia versuum 142–171. vices personarum paragraphis et dicolis (in v. 128 fort. lineolis transversis) significantur, interdum nomina adduntur Lond Pap. Brit. Mus. 2823a (CGFP 117), cod. saec. IVp, primum edidit Milne: v. 174–210. de paragraphis, dicolis, notis pers. non constat O43 Pap. Ox. 4937, cod. membr. saec. VI/VII, cum tab. phot. primum edidit et huic fabulae dubitanter tribuit Handley15: v. 211–220. dicola correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur fecit Nicole

Γεωργόϲ

5

10

15

20

25

35

--̣ ]̣ ̣θ̣[ ̣ων ̣[ ̣τ̣ηϲ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣ν[ ̣ ̣] ̣( ̣)[ ̣] ̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣( ̣)[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ δ ̣ ̣( ̣)μ ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣( ̣)δ ̣ ̣φ ̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣ ̣[ ε̣ὗρ̣’ η ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[ φ̣ υ̣ ̣( ̣)[ ̣]μ̣ ̣ ̣κα̣κ̣ω̣ [ τὸ̣ ϲχῆμά μοι ̣[ τί δεῖ λέγειν ̣[ ̣ ̣εντιϲερ̣ ̣ ̣[ τὸ μειράκιον̣ ̣[ ἀδελφόϲ̣ ̣ ̣ ̣ϲ ̣( ̣)[ ̣ ̣] ̣ε ̣ ̣ ε̣δ ̣ ̣[ ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣υ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣ρ̣ ̣ ̣δη ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[  ] ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ι ̣[  ] ̣ ̣ ̣ ̣α ̣ε̣[ ] ̣ ̣ρχ[  ] ̣ω[ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[  ]ι̣δ[    ] ] ̣α̣ϲϲ[ ] ̣ ̣ ̣τ’ ̣μ ̣[ ] ̣ηπ ̣ ̣οτ’ ̣ ̣ ̣[ ]νϊ̣ ̣ ̣ ̣[ ]ουκε̣ ̣[ ̣] ̣[

1 sqq. vid. fragm. 8 1–71 L1 1–64 44–64 loquitur adulescens, cui, si O43 ad hanc fabulam pertinet, Chaerea vel Chaerestratus nomen fuit (vid. ad 219); suspiceris eundem iam inde a v. 1 verba facere 2 de τ̣ῶν cogitavit Colomo 6 de δι ̣η̣μ cogitavit Colomo 7 ε̣ἰ ̣ δι ̣α̣φυ̣γ̣ vel ἤ̣δη̣ φυ̣γ̣ Colomo 8 Parsons et Prauscello ap. Colomo 20 π̣ρ̣ό̣αγ̣ε Colomo 21 ἠ̣ρχ̣[όμην vel ἤ̣ρχ̣[ετο Colomo, coll. Dysc. 533 sq. 27 μ̣ήποτ’ Colomo 29 οὐκέ̣τ̣[ι Colomo

36 30

 ] ̣ ̣ρο ̣[ ]νη ̣[ ] ̣ ̣φ[ ̣] ̣[ ] ̣φ̣ ̣ ̣ ̣ ---possunt deesse versus v–xx

34

40

45

 - - - - - - - ] ̣  ] ] ̣αν[ ̣]ν ̣[ ] ̣εὐθέωϲ ]ηϲ̣  ] ̣ἠλέει τ]ῆϲ̣ κόρηϲ ο̣[  ] π̣ληϲίον ̣[ ]αυν τινα ̣[ ]ναι ουχ[  ] προϲιών, πράττων δέ πωϲ εξ ̣[ ̣] ̣[  ] ὑποφοβούμενοϲ ἦν ⌞δ’ οὐ πον⌟ηρ⌞ὸϲ ο⌟ὐδ’ ⌞ἐ⌟δόκουν [  ] ̣( ̣)αιϲ δ’ ἔτι ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]ν δ’ ὁ μειρακίϲκοϲ ἐν ἀγρῶι διετέλει ̣ ̣ ̣ ̣το ϲυμβεβηκὸϲ ὅ μ’ ἀπολώλεκεν. δι̣έ̣δ̣ρ̣αμον εἰϲ Κόρινθον ἐπὶ πρᾶξίν τινα

(1 Koe.3)

46 Choerob. in Theodos. can., GrGr IV 2 p. 339, 36 Hilg. (codd. C, VO; Hdn. II p. 835, 17 L.) ἔχομεν δὲ τὴν χρῆϲιν τοῦ ἦν ἐγώ παρὰ Ἀριϲτοφάνει ἐν Πλούτωι (28 sq.) … καὶ παρὰ Μενάνδρωι ἐν τῶι Γεωργῶι· ἦν δ’ — ἐδόκουν, ἀντὶ τοῦ ὑπῆρχον (fr. 99 Kock) 30 α̣ρο vel θ̣ρο Colomo 33 φ̣ , ι ̣ superscr. ut vid. 37 θ ex correctione ortum esse suspicatur Colomo 41 ο̣[ vel ϲ̣[ 42 init. hasta librata ad litteram potius quam ad paragraphum pertinens γρ]αῦν vel ν]αῦν Colomo 43 init. hasta librata ad litteram potius quam ad paragraphum pertinens 44 accedit G οὐχ [ vel οὐχ[ί vel οὐ χ[ vel οὗ χ[ vel οὕχ [ G [L1] πρα]τ̣τ̣ων δε πωϲ L1 : πραττων G 46 δὲ οὐ Choerob. CO : δὲ ὁ Choerob. V [G, L1] οὐδ’ ἐδόκουν Choerob. CV, ο]υ̣δ’ [ε]δ̣οκουν G : οὐδὲ δήπου Choerob. O [L1] ]τ̣αιϲδ’ vel ]π̣αιϲδ’ L1 [G] 47 ]ε G, []νδ[ L1 48 τὸ] ϲ̣υμβ. Nicole ω μ’ G [L1] α]π̣ο̣λ̣ ω̣ λ̣ εκεν L1 : απολοληκε G 49 διέδρα]μον Jacques ap. Austin7 : ]μον G : δ̣ι ̣δ̣ρ̣αν[ L1 parum similia Dysc. 557, Epitr. 462, sed cf. Polyb. V 63, 10

Γεωργόϲ 50

55

60

65

70

̣ ̣] ̣ ̣[ ̣] ̣ὑπὸ νύκτα γινομένουϲ γάμουϲ τινὰϲ καταλα[μ]βάνω μοι, τοὺϲ θεοὺϲ ϲτεφανουμένουϲ, τὸν π̣ατ̣έ̣ρα θύοντ’ ἔνδον. ἐκδίδωϲι δὲ α̣ὐ̣τ̣[ὸϲ] ὁ̣ πατήρ· ὁμοπατρία γάρ ἐϲτί μοι ἐ]ξ [ἧϲ ἔχει] νυνὶ γυναικὸϲ τρεφομένη ἐντα̣ῦ̣θ’ ἀδελφή. [ ̣ ̣( ̣)]να δὲ δυϲφεύκτωι κακῶι ἐμαυτὸ[ν ]α πλὴν οὕτωϲ ἔχω· ἀπέρχομ’̣ ἐ̣κ̣ τ̣[ῆϲ οἰ]κίαϲ οὐδὲν φράϲαϲ οὐθενί, λιπὼν δὲ τὸν γάμον. τὴν φιλτάτην οὐθ̣ὲ̣ν γὰ ̣ ̣ρ ἀδικήϲαιμ’ ἄν· οὐ γὰρ εὐϲεβέϲ. κόπτειν δὲ μέλλων τὴν θύραν ὀκνῶ πάλαι. οὐκ οἶδα γὰρ τὸν ἀδελφὸν εἰ νῦν ἐξ ἀγροῦ ἐνθάδ’ ἐπιδημεῖ· πάντα προνοεῖϲθαί με δεῖ. ἀλλ’ ἐκποδὼν ἄπειμι καὶ βουλεύϲομαι τοῦτ’ αὔθ’, ὅπωϲ δεῖ διαφυγεῖν με τὸν γάμον. Μυρρίνη ἀλλ’ ὡϲ πρὸϲ εὔνουν, ὦ Φίλιννα, τοὺϲ λόγουϲ ποουμένη ϲε πάντα τἀμαυτῆϲ λέγω. ἐν [τ]οῖϲδ’ ἐγὼ νῦν εἰμι. 〈Φίλιννα〉 καί, νὴ τὼ θεώ, ἔγ]ωγ’ ἀκούουϲ’, ὦ τέκνον, μικροῦ δέω πρὸϲ τὴν θύραν ἐλθοῦϲα καὶ καλέϲαϲα τὸν ἀλαζόν’ ἔξω τοῦτον εἰπεῖν ὅϲα φρονῶ. (Μυ.) μ]ὴ ϲύ γε, Φίλιννα· χαιρέτω. (Φι.) τί χαιρέτω;

37 (7)

(12)

(17)

(22)

(27)

68 cf. Phot. δ 227 = Sud. δ 247 δέω μικροῦ· μικροῦ γε ἔχομαι 50 γινομένουϲ γάμουϲ τινὰϲ Colomo (γιν. τινὰϲ γάμουϲ coniecerat vLeeuwen4) : ]ν̣αϲ in fine L1 : γινομενη τουϲ γαμουϲ G cf. Asp. 158, Cith. fragm. 1, 4–5 51 ϲτεφανουμένουϲ GrenfellHunt1 : εϲτεφανουϲ G [L1] : ἐϲτεμμένουϲ vLeeuwen4 53 αὐτὸϲ suppl. Bury ap. GrenfellHunt1 54 ἐξ ἧϲ ἔχει] νυνὶ γυναικὸϲ Arnott6 : ] νυνι γυναικοϲ G : ]ξ[]ν̣υν γυ̣[ L1 τρεφομενηϲ G [L1] 55 [()]να G [L1] : [τ]ί ̣να Blass3 : de [τί]νι cogitavit Colomo 57  ἐκ τῆϲ οἰ]κίαϲ suppl. Grenfell-Hunt1 59 ουθ̣ε̣ν γ̣α̣ρ L1 : ]αν G ευϲεβοϲ G [L1] 62 μ’ εδει G [L1] : corr. complures 64 paragr. L1 [G] τουτ’ αυθ’ G : τ̣αυθ L1, θ fort. ex τ correctum 65 nota pers. μ̣υ̣ρ̣ρι ̣´ in marg. sin. L1 φιλινα G [L1] cf. 71 67 paragr. L1 [G] ἐν τ]οῖϲδ’ complures : ]οιϲδ’ G : εν οιϲ L1 〈Φι.〉 complures 68 accedit B4 suppl. Blass ap. Grenfell-Hunt1 70 paragr. L1 ut vid. [B4, G] αλα̣ζονα L1, α]λ̣αζον B4 : αλα]ζων’ G (correxerat et suppleverat Nicole) 71 μ]ὴ complures φιλιννα B4 : -ινα G : φ̣ ιλ̣[]ν̣ν̣[ vel φ̣ ιλ̣[]ν̣α̣ L1 cf. v. 65. 129. 151 et Ar. Nub. 684, Axion. fr. 5, Hegem. test. 2 sq.; eadem var. lect. Theocr. ep. 27, 3 Gow post hunc versum desinit L1

38

75

οἰ]μ̣ωζέτω μὲν οὖν το[ιο]ῦτοϲ ὤν. γαμεῖ ὁ μι]αρὸϲ οὗτοϲ ἠδικηκὼϲ τὴν κόρην; Μυ. ̣ ̣ ̣ ̣] τοϲούτουϲ κατατ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] προϲέρχεται ̣ ̣ ̣ ̣] ὁ̣ θεράπων ἐξ ἀγροῦ Δᾶοϲ; βραχὺ ̣ ̣] ̣ ̣μεταϲτῶμεν. 〈Φι.〉 τί δ’ ἡμῖν, εἰπέ μοι, τούτου] μέλει; (Μυ.) καλόν γ’ ἂν εἴη, νὴ Δία. 〈Δᾶοϲ〉 ἀγρὸν εὐϲεβέϲτερον γεωργεῖν οὐδένα οἶμαι. φέρει γὰρ μυρρ[ίναϲ, κιττὸν] καλόν,

(32)

78–81 Stob. IV 15, 25 (π. γεωργίαϲ) p. 390 H. (codd. MA) Μενάνδρου Γεωργοῦ· ἀγρὸν εὐϲεβέϲτερον γεωργεῖν οὐδένα / οἶμαι· φέρει γὰρ ὅϲα θεοῖϲ ἄνθη καλά, / κιττόν, δάφνην. κριθὰϲ δ’ ἐὰν (δὲ ἂν M, δ’ ἂν A, corr. Grotius Dict. p. 536) ϲπείρω, πάνυ / † δικαίωϲ ἀπέδωχ’, ὅϲα (ὅϲ’ A) ἂν καταβάλω (fr. 96 Kock). de duplici fabulae recensione cogitavit Nicole p. 29–36, ad aliam fabulam versus ap. Stob. laudatos pertinere suspicatus est Blass1 78–80 Alciphr. II 13 (codd. B, Harl. Ven., Γ Vat. 1) εἰ γεωργεῖν ἐβούλου καὶ νοῦν ἔχειν, ὦ Θραϲωνίδη, … ἔφερεϲ ἂν καὶ τοῖϲ θεοῖϲ κιττὸν καὶ δάφναϲ καὶ μυρρίναϲ (μυρρ- Γ, μυρ- cett.) καὶ ἄνθη ὅϲα ϲύγκαιρα 78–79 Theophyl. Simoc. epist. 27, 3 sq. Zan. οὔποτε γὰρ δυϲτυχεϲτέραν γῆν πρὸϲ ἐπίδοϲιν καρπῶν ἑωράκαμεν· ἀντὶ πυρῶν μυρρίναϲ, ἀντὶ κριθῶν κιττὸν ἡμῖν ἀπεκύηϲεν 79–80 Theodoret. epist. I 52 Azéma ἀγροῦ μὲν γὰρ ἑνὸϲ αὐτὸν κύριον πεποίηκεν ὁ πατήρ· φέρει δὲ οὗτοϲ οὐ μυρρίναϲ καὶ ἄνθη κατὰ τὸν κωμικὸν ἐκεῖνον ἀγρόν, ἀλλὰ τὰϲ ὑπὲρ τῶν εἰϲφορῶν παροινίαϲ 72 το[]υτωϲ G [B4] : corr. et suppl. complures γαμειν G [B4] : corr. vLeeuwen4, 74 ] τοϲουτουϲ κατατ̣[] (vel -π̣[]) G, ]τ̣οϲου̣[ B4 : ἔδει] τοιούτουϲ (hoc Sudhaus2, Philinnae continuans) – 〈Μυ.〉 κατὰ τ[ύχην] (hoc Kaibel, τ. etiam Richards1) Koerte3 : Μυ. τί γὰρ] τοϲούτουϲ κατατ[εμὼν] (τί δαὶ] τ. κατατ[εμὼν] vLeeuwen4; an τί δὴ] τ. κ. ? Schröder) Austin ap. H. Maehler (Denniston Gr. Part. p. 81 sq. cont. in 7) post hunc versum desinit B4 75 ἡμῖν] Grenfell-Hunt1, ὄζουϲ] vLeeuwen3 (θαλλοὺϲ] idem4) 76 init. τ̣η̣ legerunt Grenfell-Hunt1, β̣ι ̣ ed. soc. pal. et Koerte, primam litteram φ fuisse suspicatus est Sudhaus2 ex designatione Jensenii, qui quarto loco η̣; litterae τ̣ vel β̣ vel φ̣ partem interpretantur hamulum qui extra columnam et infra lineam positus esse videtur; fort. rectum viderat Koerte, qui in 1 eum pro vestigio numeri ρ margini adscripti olim se habuisse notat δευρ]ὶ ̣ (potius δ̣[ευ]ρ̣ὶ ̣ ?) vel τ̣[ηιδ]ὶ ̣ Nicole, φ̣ [ίλ]η Sudhaus2 77 τούτου μέλει Nicole : μελει post spat. vac. 5 vel 6 litterarum G καλόν γ’ ἂν εἴη Philinnae continuaverunt complures, Xenarch. fr. 8, 5 cont. Guéraud BIFAO 27 (1927) 111 sq.; obloquuntur Wil.5 p. 5213 [2352], Arnott6 78 αγρον G, Stob. M : ἀργὸν Stob. A εὐϲεβέϲτερον γεωργεῖν οὐδένα Stob. : γεωργειν ευϲε[]ενα G 79–80  μυρρ[ίναϲ, κιττὸν] καλόν, / ἄνθη τοϲαῦτα C. P. Jones ZPE 194 (2015) 28 (μυρρ[ίνην, κ.] κ. / ἄ. τ. Blass1, noluerat Nicole) : μυρρ[] καλον / ανθη τοϲαυτα (καλον ex κακον correctum esse censuit Koerte1, φ supra λ dispexisse sibi visus erat Nicole) G : ὅϲα (ὅϲω M) θεοῖϲ ἄνθη καλά, / κιττόν, δάφνην (-αν A) Stob. : μυρρ[ίνην, κιττόν,] δάφνην (δ. huc transposuerat iam Nicole), / 〈⏒‒⏑‒⏒‒⏑‒⏒‒〉 καλόν, / ἄ. τ. Grenfell-Hunt1 : 〈πᾶν ὅτι τοῖϲ θεοῖϲ〉 (hoc iam Nicole, coll. Stob.) καλόν / 〈ἐϲτιν προϲενεγκεῖν〉, μυρρ[ίνην, κιττόν,] δάφνην, / ἄ. τ. Wil.5 p. 523 [238]1 : alii alia μυρρίναϲ etiam fr. 44 ἄ⌞ν τιϲ καταβάλ⌟ηι Nicole ex Schol. Aristid., ἃν pro ἂν Blass1 Wil.4

Γεωργόϲ 80

85

90

ἄνθη τοϲαῦτα· τἆλλα δ’ ἅ⌞ν τιϲ καταβάλ⌟ηι, ἀπέδωκεν ὀρθῶϲ καὶ δικαίωϲ, οὐ [πλέον ἀλλ’ αὐτὸ τὸ μέτρον. ὁ Ϲύροϲ, εἰϲένεγχ’ ὅμωϲ πάνθ’ ὅϲα 〈γε〉 φέρομεν ταῦτα. πάντ’ εἰϲ τοὺϲ γάμουϲ. ὦ χαῖρε πολλά, Μυρρίνη. (Μυ.) νὴ καὶ ϲύ γε. 〈Δα.〉 οὔ̣ ϲ̣ε καθεώρων, γεννικὴ καὶ κοϲμία γύναι. τί πράττειϲ; βούλομαί ϲ’ ἀγαθῶν λόγων, μᾶλλον δὲ πράξεων ἐϲομένων, ἂν οἱ θεοὶ θ]έ̣λ̣ ω̣ ϲι, γε̣ῦ̣ϲ̣αι καὶ φθάϲαι πρῶτο̣[ϲ φράϲαϲ. ὁ Κλεαίνετοϲ γάρ, οὗ τὸ μειράκιον [τὸ ϲὸν ἐ]ργάζεται, πρώην ποτ’ ἐν ταῖϲ ἀμ[πέλοιϲ ϲκ[ά]πτων διέκοψε τὸ ϲκέλοϲ χρηϲ[τῶϲ] πάνυ. 〈Μυ.〉 τάλαιν’ ἐγώ. (Δα.) θάρρει, τὸ πέραϲ δ’ ἄκουέ μου. ἀπὸ τοῦ γὰρ ἕλκουϲ, ὡϲ τριταῖον ἐγένετο,

39 (37)

(42)

(47)

80–82 Poll. I 227 (codd. FS, A, BC) Μένανδροϲ (ἄνανδροϲ A) δίκαιον γήιδιον καλεῖ τὸ μηδὲν πλέον τοῦ ϲπέρματοϲ ἐκφέρον (ὁ μηδὲν … ἐκφέρει BC). Quintil. XII 10, 25 quos ego existimo, si quod in iis finibus uberius invenerint solum fertilioremve segetem, negaturos Atticam esse, quod plus quam acceperit seminis reddat, quia hanc eius terrae fidem Menander eludit 80 Schol. (BD) Ael. Aristid. or. 3, 159 (καταβαλεῖν, p. 346, 9 L.-B.) vol. III p. 541, 30 Dind. ἀντὶ τοῦ ϲπείρειν. καὶ Μένανδροϲ· τἆλλα δ’ ἄν τιϲ καταβάληι (fr. 899 Kock) 91 Ael. epist. 2 (codd. M, S Ald.) Ἡμέρων ὁ μαλακὸϲ φελλεῖ (φελλέα M Ald., φυλλέα S, corr. Hercher; an 〈ἐν〉 φελλεῖ ? Kassel) διέκοψε (M, ἐπέκοψε S Ald.) τὸ ϲκέλοϲ πάνυ χρηϲτῶϲ (quae sequuntur ad 94–95 adscripta sunt) 81 ἀπέδωκεν ὀρθῶϲ καὶ δικαίωϲ, οὐ [πλέον Nicole : απεδοκεν ορθωϲ και δικαιωϲ ου[ G : δικαίωϲ ἀπέδωκ’ (χ super κ2 superscr. A1) Stob. 83 πάνθ’ ὅϲα 〈γε〉 φέρομεν Sandbach : παντα̣ οϲα φερομεν G : πάνθ’ 〈ὁπ〉όϲα φ. Nicole : πάνθ’ ὅϲ’ 〈ἀν〉αφέρομεν Ellis1 (Polyb. X 16, 4 cont. Kretschmar) : 〈ἅ〉πανθ’ ὅϲα φέρομεν Sudhaus2 ante ταῦτα interpunxerunt fere edd. 84 post Μυρρίνη punctum, potest dicoli punctum inferius lacuna haustum esse νη G a.c. : νυ G p.c. cf. Leucad. 4, Sam. 129, fr. adesp. 1017, 78, Satyr. vit. Eur. F 6 fr. 39 col. XIII 23 Schorn et vid. Macleod 85 〈Δα.〉 Grenfell-Hunt1 οὔ̣ ϲ̣ε Richards3 p. 94 καθεωρουν G : corr. Grenfell1 1 Hunt γενικη̣ G 87 ἂν Ellis , Grenfell-Hunt1 : εαν G πράξεων disyllabum in Men. suspectum, fort. {οἱ} θεοὶ (Schröder) cf. Ar. Plut. 405, Alex. fr. 249, 1 et vid. Men. fr. 43, 1, Ar. Pac. 1187, Plut. 347. 1188, Ran. 533, Alex. fr. 233, 4, Eur. El. 638 et fr. 223, 75 Kann. et loci a Rehdantz-Blass Ind. p. 84 e Plat. Xen. oratoribus allati; contra Men. Mis. 555, Xen. Anab. VII 3, 31, Inst. Cyr. IV 2, 13. VII 1, 9, Demetr. [Phal.] form. epist. 20,2 Weichert et Luc. Adv. ind. 24 88 init. Grenfell-Hunt1 γε̣ῦ̣[ϲ]αι Blass ap. Grenfell-Hunt1 fin. Grenfell-Hunt1 89  3 1 κλαιενετοϲ G γαρ ου G : γάρ, ὧι Reinach ap. Weil p. 131 (Hdt. II 124, 1 cont. Sandbach comm.) : παρ’ ὧι (de quo cogitaverat Blass3) Préchac cf. Hdt. III 51, 2 et Soph. Phil. 456 et vid. K.-G. ii p. 401, 3 [τὸ ϲὸν complures cf. Sam. 115 91 χρηϲ[τῶϲ] ex Ael. complures 92  〈Μυ.〉 Grenfell-Hunt1

40

95

100

105

βουβὼν ἐπήρθη τῶι γέροντι θέρμα τε ἐπέλαβεν αὐτόν, καὶ κακῶϲ ἔϲχεν πάνυ. (Φι.) ἀλλ’ ἐκκορηθείηϲ ϲύ γ’, οἷα τἀγαθὰ ἥκειϲ ἀπαγγέλλων. (Δα.) ϲιώπα, γράιδιον. ἐνταῦθα χρείαϲ γενομένηϲ αὐτῶι τινοϲ κηδεμ[ό]νοϲ, οἱ μὲν οἰκέται καὶ βάρβ[αρ]οι, ἐφ̣ ’ ο̣ἷϲ ἐκεῖνόϲ ἐϲτιν, οἰμώζειν μ[ακ]ρὰ ἔλ̣ [ε]γο̣ν ἅπαντεϲ, ὁ δὲ ϲὸϲ υἱόϲ, οἱον[εὶ νομίϲαϲ ἑαυτοῦ πατέρα, ποι̣ή̣ϲ̣αϲ [ἃ δεῖ ἤλειφεν, ἐξέτριβεν, ἀπέν[ι]ζεν, φαγεῖν προϲέφερ[ε], παρεμυθεῖτο, πάνυ φαύλωϲ ἔχειν δ[ό]ξ[̣ α]ν̣τ’ ἀνέϲτηϲ’ αὐτὸν ἐπιμελούμενοϲ.

(52)

(57)

(62)

94–95 Zonar. col. 1030 (Orus, fr. A 53 Alp., codd. DKLVCP cod. Ruhnk. cod. Phav.) θέρμη καὶ θέρμα … Μένανδροϲ· βουβὼν — αὐτόν (fr. 98 Kock). Ael. epist. 2 (post verba ad 91 adscripta) καὶ θέρμη ἐπέλαβεν αὐτὸν (αὐτὸν M, -τοῦ S Ald.) καὶ βουβὼν ἐπήρθη 94 Et. gen. AB (p. 68 Mill. = β 199 Lass.-Liv., Et. magn. p. 206, 55, Et. Sym. β 168) βουβὼν λέγεται καὶ τὸ πάθοϲ, ὅπερ τινέϲ φαϲιν βομβῶνα, ὡϲ λέγει Ἡρωδιανὸϲ ἐν τῆι Καθολικῆι (I p. 23, 1 L.). Μένανδροϲ (-αρδροϲ A) ἐν τῶι Γεωργῶι οἷον (Μ. — οἷον om. Et. Sym.) βουβὼν — γέροντι. Eust. in Il. p. 499, 13 βουβὼν δέ ἐϲτι τόποϲ ϲώματοϲ, οὗ ὁμώνυμον τὸ ἐκεῖ γινόμενον πάθοϲ, ὡϲ τὸ βουβὼν ἐπήρθη. Phryn. ecl. 304 θέρμα· οὕτωϲ ὁ Μένανδροϲ διὰ τοῦ α, cf. fr. 388 et vid. ad Ar. fr. 346, 2 et Valente ad Tim. lex. Plat. θ 2 96 Schol. (RV, Sud. κ 2079) Ar. Pac. 59 b (μὴ ’κκόρει τὴν Ἑλλάδα) ἦν καὶ (κ. om. V) ἀρά τιϲ αὕτη τοῖϲ ἀρχαίοιϲ, ὥϲ που καὶ (π. κ. om. V) Μένανδρόϲ (ὁ Μ. R) φηϲι πολλάκιϲ (π. om. Sud., ex που καὶ ortum esse suspicatus est Dindorf, Παλλακῆι Kock)· ἐκκορηθείηϲ ϲύ γε, βουλόμενοϲ τὸ ἄρδην ἀπολέϲθαι ϲημᾶναι (τ. ἄρδ. ἀπ. βουλ. ϲυμβᾶναι V). Eust. in Od. p. 1887, 34 ἐκκορηθείηϲ αντὶ τοῦ ὡϲ κάθαρμα ἐκβληθείηϲ (fr. 903 Kock). cf. Phot. ν 137 = Sud. ν 227 94 βουβων G, Et., Zonar. KV cod. Ruhnk., Ael. : om. Zonar. DLCP cod. Phav. θερμα G, Zonar., Phryn. : -η Ael. τε G : τ’ Zonar. 95 paragr. G 97 γραϊδιον G 100 μ[ακ]ρὰ Richards3 p. 94 : μ[]ραν in G legerunt Grenfell-Hunt1, -ο̣ν Jensen ap. Sudhaus2 : μ[ακ]ρὰν Grenfell-Hunt1 οἰμ. μακρά Epitr. 160. 1068 et Peric. 180 et Diph. fr. 42, 36 et Eup. fr. 328, 1; var. lect. -αν Ar. Av. 1207 (RVEA), Plut. 111 (RV), Antiphan. fr. 217, 6 101 init. GrenfellHunt1 υιοϲ G, vid. ad Sam. 347 fin. Blass ap. Grenfell-Hunt1 102 εαυτου ex -ταυ correctum G ποι ̣ή̣ϲ̣αϲ [ἃ δεῖ Sudhaus2, Jensenii lectione nixus qui πορϲ̣α̣ (quod legerat 1/2 Koerte , duce Kretschmar, qui πορίϲαϲ [φάρμακα] coniecerat) excludit 104 φαυλοϲ G : corr. Grenfell-Hunt1 εχει G (in fine aliquid erasum esse indicat Jensen) : corr. Richards3 p. 94, Wil.1 105 paragr. ut vid. init. Richards3 p. 94, Wil.1 επιμελουμενον G

Γεωργόϲ

110

115

(Μυ.) φ]ί̣λον τέκν̣[ο]ν. (Δα.) νὴ τὸν Δί’, εὖ δῆθ’ οὑτοϲί. ἀναλ]αμβάνων γὰρ αὑτὸν ἔνδον καὶ ϲχολὴν ̣ ̣ ̣ ̣]ω̣ ν̣ ἀπαλλαγεὶϲ δικέλληϲ καὶ κακῶν (οὕτωϲ] τίϲ ἐϲτι ϲκληρὸϲ ὁ γέρων τῶι βίωι) τοῦ μειρ]ακίου τὰ πράγματ’ ἀ̣ν̣έκ̣ρινεν̣, τίνα ἔϲτ’,] οὐχὶ παντάπαϲιν ἀγνοῶν ἴϲωϲ. ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]μένου δὲ τοῦ νεανίϲκο[υ] τ[ ̣]δ̣ε̣ ̣ ̣ ̣ ̣ τ]ῆϲ ἀδελφῆϲ ἐμβαλόντοϲ ϲοῦ 〈τε〉 καὶ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α̣ϲ̣ ἔπαθέν τι κοινὸν καὶ χάριν τῆ]ϲ ἐπιμελείαϲ ὤιετ’ ἐκ παντὸϲ λόγου δεῖ]ν αὑτὸν ἀποδοῦναι, μόνοϲ τ’ ὢν καὶ γέρων ν]οῦ[ν] ἔϲχε· τὴν γὰρ παῖδ’ ὑπέϲχ[ητ]αι γαμεῖν. κ]εφάλαιόν ἐϲτι τοῦτο τοῦ παντὸϲ λόγου. ἥ]ξ[̣ ο]υϲιν ἤδη δεῦρ’, ἄπειϲιν εἰϲ ἀγρὸν

41

(67)

(72)

118 Quint. III 11, 27 (codd. AB) ut dicimus “caput rei est” et apud Menandrum κεφάλαιόν ἐϲτιν (et om. B, et — ἐϲτιν del. Spalding) [fr. 922 Kock] 106 versus init. usque ad τέκν̣[ο]ν Myrrhinae dederunt Grenfell-Hunt1, Philinnae tribuit Kaibel (Sam. 242 cont. Sandbach comm.) φί]λον complures δῆθ’ οὑτοϲί Grenfell-Hunt1 : δητα γ’ ουτωϲει G οὑτοϲί ut Dysc. 559 τουτί 107 ]αβων γαρ αυτον G : corr. et suppl. Sandbach5 3 (ἀναλ]αβὼν γ. αὑτὸν iam Blass ), qui in comm. cont. Plut. De gen. Socr. 2 p. 576 B 108 ἄγ]ω̣ ν̣ Kaibel, vLeeuwen4 (αγαγ]ω̣ ν̣ scriptum fuisse coniecit Arnott6), εὑρὼν] Blass3, Wil.1 109 οὕτωϲ] Koerte1/2 (-ω] iam Blass ap. Grenfell-Hunt1) : καὶ γάρ] Weil3 110 init. Ellis1 πραγ’ματα1 ενε̣κρινει legerunt Grenfell-Hunt , -ταν̣εκριεν Jensen ap. Sudhaus2 (ἀνέκρινεν coniecerat Koerte4) 111 Kaibel 112 διερχο]μένου Kaibel, Weil3 (post Richards3 p. 95 oblocutus est Sandbach comm., qui refert ad K.-B. ii p. 430 et Rutherford, Phryn. p. 103 sqq., sed vid. Dysc. 534), κοινου]μένου Sandbach τ[]δ̣ε̣ G : τ[ά] τε Blass ap. Grenfell-Hunt1 : τ̣[ά]δ̣ε̣ Kaibel, Weil3, probante Teykowski p. 76 113 τά τε τ]ῆϲ Weil3, περὶ τ]ῆϲ Blass1 εμβαλλοντοϲ G 〈τε〉 1 Blass 114 ]α̣ϲ in G legit Koerte, prob. Jensen et Arnott6 (]μ Nicole, ]μ̣ GrenfellHunt1) : τῆϲ ϲῆϲ πενί]α̣ϲ (π. iam Blass3) Sudhaus : τῆϲ ἀπορί]αϲ Arnott6 post Koerte4 115 ωνετ’ G : corr. complures 116 suppl. complures μονωϲ τ’ G : corr. Grenfell-Hunt1 117 init. Grenfell-Hunt1 119 Grenfell-Hunt1

42 120

125

130

αὐτ]ὴν̣ ̣ λαβών. παύϲεϲθ[ε] ⌞πενίαι μα⌟χόμενοι, δυϲνουθετήτωι ⌞θ⌟ηρί⌞ωι καὶ δυϲκόλωι, κ]αὶ̣ ταῦ̣τ̣’ [ἐν] ἄϲτει. δ⌞εῖ γὰρ ἢ πλουτεῖ⌟ν ἴϲωϲ ἢ̣ ζῆν ὅπου μὴ μ⌞ά⌟ρ⌞τυρα⌟ϲ τ[ο]ῦ δυϲτυχεῖν π⌞ο⌟λλούϲ τιϲ ἕξει τοὺϲ ὁρῶνταϲ· ἔϲτι δὲ ἀγρὸ]ϲ εἰϲ τὸ τοιοῦτ’ εὐκτὸν ἥ τ’ ἐρημία. εὐ]αγγελίϲαϲθαι πρ̣[ό]ϲ̣ ϲε ταῦτ’ ἐβουλόμην· ἔρρ]ωϲο πολλά. 〈Μυ.〉 καὶ ϲύ. 〈Φι.〉 τί πέπονθαϲ, τέκνον; τί πε]ριπατεῖϲ τρίβουϲα τὰϲ χεῖραϲ; (Μυ.) τί γάρ; Φί]λινν’, ἀποροῦμαι νῦν τί ποιῆϲαι με δεῖ. (Φι.) περ]ὶ τίνοϲ; 〈Μυ.〉 ἡ παῖϲ ἐϲτι τοῦ τό̣κου, φίλη,  ]τοδε  ]ει

(77)

(82)

(87)

120–121 Theophyl. Simoc. epist. 29, 6 sq. Zan. πεπαύμεθα πενίαι μαχόμενοι, δυϲνουθετήτωι θηρίωι καὶ δυϲκόλωι (fr. adesp. 183 Kock). Isid. Pelus. epist. 1II 271 (PG lxxviii p. 701 B) τοῖϲ παλαίουϲι τῶι ἀτιθάϲωι καὶ δυϲνουθετήτωι τῆϲ πενίαϲ θηρίωι, 2III 358 (p. 1013 D) τοὺϲ δυϲνουθετήτωι θηρίωι, τῆι πενίαι φημί, μαχομένουϲ, 3IV 89 (p. 1149 C) τὸν πτωχόν, τὸν τῶι δυϲνουθετήτωι θηρίωι μαχόμενον τῆι πενίαι. Exc. hist. iussu imp. Const. Porph. confecta (Exc. de sent.) vol. IV p. 102, 24 Boiss. (Eunap. fr. 72, 3 Blockley) πρὸϲ τὸ βαρύτατον, ὥϲ φηϲι Μένανδροϲ τὴν πενίαν, θηρίον (fr. 932 Kock) 122–124 Schol. (AZBQ) Hes. op. 637 a (p. 203, 11 Pert.) Μένανδροϲ δέ φηϲι· δεῖ — ὁρῶνταϲ (fr. 928 Kock) 128–129 Aristaen. II 5, 34 ὢ τῆϲ ἀπορίαϲ, δι’ ἣν περιπατῶ τρίβουϲα τὰϲ χεῖραϲ, ὅτε καὶ τὸ πάθοϲ ἐπείγει 120 αὐτὴ]ν̣ Sudhaus2 : ὑμ]ᾶ̣ϲ̣ Blass3, vLeeuwen4 : εὐθὺ]ϲ̣ Sandbach (]ϲ Nicole) ⌞πενίαι μα⌟χόμενοι suppl. Blass2 ex Theophyl. (cf. Isid.) 121 suppl. Blass2 ex Theophyl. (cf. Isid., 3 iam contulerat Blass; in fine βαρυτάτωι Meister ap. Jensen ex Exc. hist.) 122 accedit F (usque ad v. 141 fines versuum) 122–124 κ]α[ὶ] ταῦτ[’ ἐν] Blass2 : ]αι ̣ ταυ̣τ[] in G legit Koerte (]α̣τ̣αυ̣τ̣[] Grenfell-Hunt1) ιϲωϲ / η̣ ζην G [F] : lacuna indicata in Schol. AZB : ἢ πένεϲθαι Schol. Q ὅπου Blass2, Weil3 : οπ[] G : ὅπωϲ Schol. μ[α]ρ̣[τυρα]ϲ̣ τ[ο]υ δυϲτυχειν / π[ο]λ̣λουϲ τιϲ G (suppl. Blass2, Weil3) : ]ειν F : μάρτυραϲ πολλοὺϲ Schol. AZB : -ρα πολλοὺϲ Schol. Q 125 Weil3 126 πρ̣[όϲ] Grenfell-Hunt1 127 ]ωϲω (non ]ωϲο̣, quod apparere censuit Jensen) G : corr. et suppl. Nicole 〈Μυ.〉 Kaibel ϲύ complures : ϲυ γε G [F] 〈Φι.〉 Grenfell-Hunt1 in fine versus coronis in G 128 personae mutatio post χεῖραϲ indicatur in F, lineolis transversis (Vitelli2) an dicolo (De Stefani2) incertum, neque dicolon neque simplex punctum in G γαρ· F, γαρ G 129 dicolon in fine versus F, non G ποιηϲαι in G [F] legerunt Grenfell-Hunt1, ποη- Nicole 130 (Φι.) περ]ὶ τίνοϲ; 〈Μυ.〉 De Stefani2 τ̣ο̣κου in G [F] legit Jensen, coniecerat vLeeuwen4, τωκου legerant Nicole et Grenfell-Hunt1 ] φιλη F : φ̣ ι ̣λινν̣α̣ G post hunc versum desinit G, solus adest F 131 init. ἐγγύϲ Sudhaus2 (in medio versu iam vLeeuwen4), ὁμοῦ Koerte II2 ad fr. 760, nunc fr. 640, ubi vid. (in medio versu iam De Stefani2)

Γεωργόϲ

43 ]ται ] ]εται ] ]ε̣ι ̣ ] ] ϲ’ ἐγώ

135

(92)

ΧΟΡΟ]Υ ACTUS II ] ]τ̣ι ---

140

(97)

desunt versus fere xvi–xxix [Γοργίαϲ]

145

----τοιου[τ ϲτροβεῖ[ τοῦτ’ ε̣[ ἐγώ· τί ποιή[ϲω αὐτῶν ἰ̣δ̣ω̣ [ ___

(102)

Φι. πρὸ τῶν θυ̣ρῶ̣ [ν ___ Γο. οὐδεὶϲ γάρ εἰμ’ ε ̣[ 〈Φι.〉 τί ἐϲτιν; 〈Γο.〉 οὐδέν· α[

135 de προϲέρχ]εται cogitavit Sandbach comm., coll. Peric. 71 sqq. post 139 suppl. De Stefani2, Koerte ap. eundem 143 de ϲτροβεῖ[ται cogitavit De Stefani2 (accentum habet F) 144  vestigia incerta in marg. sin. 145 Vitelli2 146 ἰδ̣ ̣ὼ̣ [ν De Stefani2 147 nota pers. φιλιν/ in marg. sin. τί ποτε βοᾶιϲ οὕτω ϲφόδρα; De Stefani2, coll. Fab. inc. 20 sq., τίϲ ἐϲτιν οὗτοϲ; Γοργίαϲ. Sudhaus2 148 nota pers. γοργ in marg. sin. ἐγ̣[ώ De Stefani2, ἕ[τεροϲ 2 2 1 Sudhaus 149 partes distribuit De Stefani p. 9 εϲτιν· ουδεν· α[ F ἀ[λλὰ Sudhaus2

44 150

155

τὴν μητερ’αεπη[ Φίλιννα, κάλεϲον [ 〈Φι.〉 μὰ τὼ θεώ, τέκν̣[ον ___

165

170

Γο.

ϲὺ γὰρ παρ’ ἡμῶν· α[ ___ (Φι.) ἐγ̣ γειτόνων ο̣ντ[ τὴν Ἄρτεμιν [ ___ (Γο.) ἐγὼ καλῶ ̣[ καὶ νῦν τί ποι[ ἢ πῶϲ μαλακ̣[ ___

160

(107)

(112)

∷?

τὸ παιδίον κα[ τί ταῦτά τιϲ [ ̣]ε̣[ ἡμῖν ὑπόλοιπ̣[ον παρρηϲίαν τ’ ην̣[ ὁρῶντα ταυτ[ ἡ̣μᾶ̣ϲ τε τουϲ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ἐπ̣ειτ[ οὐδ’ ἄξιόν γ’ ἐϲτ[ ὑμῖν ἐγω[ ἅπαϲι κα̣ὶ ̣ τ̣[ ἐχ̣ ̣ ̣ ̣α̣[ κομ̣μ̣α̣τ̣[ οἰκειοτητ̣[ -------

(117)

(122)

(127)

quot versus desint incertum. usque ad v. 220 de ordine fragmentorum non constat

150 μητερἀ επη̣[ in F legit Vitelli2 (-η[ pro certo dat De Stefani2), -π[ Lodi : μητέρ’ ἐπη[ edd. (anap. dilac.) 152 partes distribuit De Stefani2 τέκν̣[ον Lodi 153 paragraphum hic per errorem appositam ad versum insequentem pertinere existimavit De Stefani2 154 leg. ἐν γ. vel ἐκ γ. ο̣ντ[ vel α̣ντ[ vel ε̣ντ[ F 155 Dianae invocationem puellae parturienti tribuit De Stefani2 156 γ̣[ vel π̣[ F 157 ποι[ῆϲαί με δεῖ De Stefani2, ποι[ήϲω Sudhaus2 160 [λ]έ̣[γοι 2 2 De Stefani 161 De Stefani 164 τε F p.c. : δε F a.c. 165 ο̣υ̣δ̣ε̣ι ̣ϲ̣ Arnott 168 κα̣ι ̣ F p.c. (ut Vitellio2 visum est) : δει ̣ F a.c. 169 α̣[ vel μ̣[ F 171 post hunc versum desinit F

Γεωργόϲ

45

[Κλεαίνετοϲ] 172

175

εὐκαταφρόνητόν ἐϲτι, Γοργία, πένηϲ, κἂν πάνυ λέγηι δίκαια· τούτου γὰρ λέγειν ἕνεκα⌟ μόνου νο⌞μίζεθ’ οὗτοϲ, τοῦ λαβεῖν. καὶ ϲυκοφάντηϲ εὐθὺϲ ὁ τὸ τ⌞ριβώ⌟νιον ἔχων καλεῖται, κἂ⌞ν ἀ⌟δικούμεν⌞οϲ⌟ τύχηι

(129)

(132)

frustula codicis Lond, quae ad idem folium pertinere atque Fr. 1v (v. 174–176) coni. Koerte3, prob. Arnott

Fr. 1r ------]ο̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ]ορατ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ]τ̣ε̣ρ̣ ̣ ̣ ̣ ------

177

(134)

Fr. 2v

180

------] ̣ ̣ ̣κ̣ο̣ ̣ω̣ [ ] ̣εινοϲ ̣[

(137)

172–176 Stob. IV 32b, 24 (πενίαϲ ψόγοϲ) vol. V p. 789 H. (codd. SMA) Μενάνδρου Γεωργῶι (με S)· εὐκαταφρόνητόν — τύχηι (fr. 93 Kock). Pap. Herc. 1570 (Philod. De divitiis [?], edd. D. Armstrong-J. A. Ponczoch Cron. Erc. 41, 2011, 97–138) col. xi 2 ε̣ὐ̣κ̣αταφρό̣ν̣ητόν — ἔχων, ̣ φη(ϲὶν) ὁ Μένανδροϲ, καλεῖται — τύχηι̣ (ex iis quae sequuntur plura Menandrea elicere studebant Armstrong-Ponczoch, recepit Blanchard3, vid. Gnom. 93, 2021, 592–594) 172 Comp. Men. et Philist. I 135 Jäk. εὐκαταφρόνητόν — πένηϲ 172 εὐκαταφρόνητόν Stob., Pap. Herc. : -οϲ Comp. ἐϲτι Stob. : -τιν Comp. : om. Pap. Herc. Γοργία Stob. : γ̣[]α̣ Pap. Herc. : πανταχοῦ Comp. 173–174 om. Pap. Herc. 174–176 accedit Lond Fr. 1v 174 μόνου Stob. : μ̣ονον Lond νομίζεθ’ Stob. A (‘ut vid.’ Hense) : νο[ Lond : νομίζετ’ Stob. SM 176 ἔχων Stob., post τριβώνιον super lin. superscr. Pap. Herc. (ubi versuum discriptio nulla) : ]ν Lond

46

185

] ̣ατην γυναῖκα μ̣[ ]ρά ̣ ̣ιδ̣ ̣ιο̣ ̣ν̣ τῶνδ’ ο̣̣[ ] νυνί γε κακὸν ὁ Ζεὺϲ̣ [ ] φροντίδ’ ἐξεργα[ζ ]τ̣ην ἐὰν μὴ ϲυν[τριβ ] ἐὰν μὴ ϲυντριβ[ ] ὡ̣ ϲ τάχιϲτά μοι γε ̣[ ] ̣π ̣ ̣ ̣ ̣ιε̣ ιϲπ ̣ ̣ϲο[ -------------

(142)

Fr. 2r

190

195 196 196a 197

-------------]ε̣ια̣ [ ̣] ἀργύριον ὑ[ ]ν ἐϲκοπεῖτο πον[ ] ̣ ̣τ̣ο̣ῦ̣θ̣’ ὁ̣ ἀδικῶν π̣[ ] ̣ε̣ν̣ ̣ ̣ο̣ν̣τ̣ε̣ϲ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ]ο̣ν̣υ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ε̣τακο̣[ ] ̣π̣ι ̣ ̣θ̣ε̣ κατεβαλ ̣[ ] ̣κἀκεῖνοϲ ὅτι π[ ] ̣ ̣ ̣κον ̣ν̣ε̣ ̣ ̣ϲ̣[ ] ̣ ̣ ̣ν̣ ὑπτ̣ιο̣ ̣[ ---------

(147)

(152) (153) (153a) (154)

Fr. 3v

198

 -  ]κ[ ]α̣δ̣ρ̣αν ἐφ̣ ρο ̣[

(155)

183 ]ρ̣α̣ι ̣δ̣ι ̣ο̣ν̣ Lond, α superscr. : ] ῥ̣ά̣ι ̣δ̣ι ̣ο̣ν̣ Koerte3 : γ]ρ̣ά̣ιδ̣ ̣ι ̣ο̣ν̣ V. Tammaro Eik. 25 (2014) 512, γ]ρ̣αῦ̣ superscriptum fuisse suspicatus τῶνδ’ vel τῶν δ’ 185 φιλοϲοφιαν super φροντιδ’ superscr. ἐξεργά[ζεται Milne 186 ϲυν[τριβῶ vel -βῆιϲ vel -βῆι Koerte3 187 ϲυντριβ[ῆιϲ vel -β[ῶ vel -β[ῆι Koerte3 188 γέρ̣[ον Milne 191 ]νεϲκοπεῖτοπον[ Lond 192 τ̣ο̣υ̣θ̣’ ὁ̣ ἀδικῶν Milne : τ̣ο̣υ̣θ̣:̣αδικῶν dispexisse sibi visus est Koerte3 194 ]ειδοϲ[ super ε̣τακο̣[ superscr. 195  ] ὄ̣π̣ι ̣ϲ̣θε κατέβαλ[ε Koerte3 199 δ̣ρ̣ᾶν ἐφ̣ ρόν̣[τιϲε Koerte3

Γεωργόϲ ]κ̣λ̣ ε̣εϲ χρηιμ[ ] ̣ ̣ρυ̣ τα[ ]τ̣ο̣υδοκε[ ]τοδεο̣ιν̣ [ ]τ̣α̣ϲ[ ----

200

47 (157)

Fr. 3r ------]ϲκοπει ̣ ̣[ ]ν̣ο̣ν̣ε̣ν̣χ̣ε̣[  ] ̣ ̣κε[  ]ι̣τικων̣[  ]ε ̣τ̣ο̣ϲ̣ ̣ ̣[  ] ̣ ̣ο̣ιγ̣ [̣  - - - - -

205

210

(162)

(167)

quot versus desint incertum

O43  - - - - - - - - - - - ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣ (Γο.) εὐπορε̣[ φ̣ έρω μετὰ προικὸ[ϲ ἀκήκοάϲ μου· ταῦθ’ ἁ̣[ ϲφόδρ’ ἐϲτὶν εὖ δο ̣[ κἀμοὶ δοκῶ ̣ ̣ ̣[  - - - - - - - - - - (v)

211

215

(168 Aust.1)

(172)

desunt versus fere xvii–xxvii

208 πολ]ι ̣τικῶν̣ Koerte3 211 ante ευπορε̣[ dicoli punctum inferius εὐπορε̣[ῖϲ (coll. Dysc. 284–286) vel -ε̣[ῖ vel -ε̣[ῖν vel -ε̣[ῖτε vel εὐπόρε̣[ι Handley15 214 εὖ δοχ̣[θέντα temptavit Handley15, δοκ̣[ legi posse negans 215 de καί μοι cogitavit Handley15, coll. Dysc. 266

48 (r) 216

(Χαι.) Χαι. 220

------ π]ε̣ρὶ̣ δίκη[̣ ϲ ]μεῖϲ ἥκετε  ]νοεῖϲ (Γο.) οὐδὲ ἕν  ἀ]δελφὴν λαμβάνειν  ] ̣ ̣ ̣ϲ̣, Γοργία  - - - - - - - - - -

(173)

(177)

216 Handley15 217 ὑ]μεῖϲ ἥκετε Handley15, possis etiam ἡ]μεῖϲ, ἥκ219 nota pers. χαιρ in marg. dext. ἔϲτ’ ἐμποδών. Χαι. τὴν ϲὴν ἀ]δελφὴν Handley15 220 ἕτοιμόϲ εἰμι πίϲτιν ἐπι]θ̣ε̣ί ̣ϲ̣ Handley15, coll. Dysc. 308

Γεωργόϲ

49

fragmenta aliunde nota fragm. 1 (1 Koe.)

5

ὁ δ’ ἠδικηκώϲ, ὅϲτιϲ ἔϲθ’ οὗτόϲ ποτε, τὴν ὑμετέραν πενίαν κακοδαίμων ἔϲθ’, ὅτι τοῦτ’ ἠδίκηκεν, οὗ τυχὸν μεταλήψεται. εἰ καὶ ϲφόδρ’ εὐπορεῖ γάρ, ἀβεβαίωϲ τρυφᾶι· τὸ τῆϲ τύχηϲ γὰρ ῥεῦμα μεταπίπτει ταχύ

1–5 Stob. IV 41, 28 (ὅτι ἀβέβαιοϲ ἡ τῶν ἀνθρώπων εὐπραξία, μεταπιπτούϲηϲ ῥαιδίωϲ τῆϲ τύχηϲ) vol. V p. 936 H. (codd. SMA) Μενάνδρου Γεωργῶι· ὁ — ταχύ 5 Epimer. Hom. alphab. π 50 (GO) ≅ Et. gen. B (p. 252 Mill., Et. magn. p. 685, 39) Μένανδρόϲ (Γέρ- Et. gen. B) φηϲι· τὸ — ταχύ. omisso poetae nomine versum afferunt Elias 1In Porph. isag. CAG XVIII 1 p. 45, 6 B. (codd. VC, τὸ εἰρημένον) et 2In Arist. categ., ibid. p. 252, 13, Schol. Soph. OR 1191 et Schol. (MTB) Eur. Or. 343 vol. I p. 135 Schw., respicit Procop. bell. IV 2, 16 4 τρυφᾶ SA : -ᾶν M 5 τὸ τῆϲ τύχηϲ γὰρ Stob., Epim. G, Et., Elias1 (C, τῆϲ om. V), Schol. Soph. : τὸ γὰρ τῆϲ τύχηϲ Schol. Eur. : τὸ τῆϲ τύχηϲ Epim. O, Elias2 (ad contextum accommodatum, οὐ γὰρ φιλοϲοφίαϲ τὸ λογίζεϲθαι τύχαϲ, εἰδυίαϲ τὸ τῆϲ τ. ῥ. μεταπῖπτον ταχύ, quae iniuria mutavit Busse) ‘Cleaenetus loquitur in eadem scaena ac v. 172 sqq.’ Koerte3

fragm. 2 (Epitr. fr. 9 Koe.) οὐδὲν πέπονθαϲ δεινὸν ἂν μὴ προϲποιῆι Orion. anth. 7, 9 (π. ἀρετῆϲ) ἐκ τοῦ Γεωργοῦ (-γίου cod., corr. Schneidewin, Coniect. crit. p. 51)· οὐδὲν — προϲποιῆι (indiculus marginalis ἐκ τῶν ἀποτρεπόντων, quem in ἐκ τῶν Ἐπιτρcorrectum huc trahere voluit Schneidewin, Coniect. crit. p. 51 et 86, ad 7, 7 = Epitr. 702 pertinere nunc patet). Stob. IV 44, 57 (ὅτι δεῖ γενναίωϲ φέρειν τὰ προϲπίπτοντα ὄνταϲ ἀνθρώπουϲ καὶ κατ’ ἀρετὴν ζῆν ὀφείλονταϲ) vol. V p. 972 H. (codd. M A Mac.) Μενάνδρου· οὐδὲν — προϲποιῆι. Plut. De tranqu. an. 17 p. 475 B οὐκ ἄχρηϲτόν ἐϲτι πρὸϲ ταῦτα … ἔχειν ἀεὶ τὸ τοῦ Μενάνδρου πρόχειρον· οὐδὲν — προϲποιῆι. De exil. 1 p. 599 C ὅπου δ’ αὐτὰ τὰ πράγματα δίδωϲιν ὑπὸ τοῦ λόγου ψηλαφηθέντα καὶ ἀνακαλυφθέντα πρὸϲ ἑαυτὸν εἰπεῖν οὐδὲν — προϲποιῆι, κομιδῆι γελοῖόν ἐϲτι … τοῖϲ ἔξωθεν ϲυναχθομένοιϲ καὶ ϲυναγανακτοῦϲι διδαϲκάλοιϲ χρῆϲθαι τῆϲ λύπηϲ. Luc. Iup. trag. 53 ὀρθῶϲ ἐκεῖνό μοι ὁ κωμικὸϲ εἰρηκέναι δοκεῖ· οὐδὲν — προϲποιῆι. Monost. 594 Pernig. οὐδὲν — προϲποιῆι. Ioann. Chrys. in Matth. homil. 80 (PG vol. lviii col. 729) ἄκουϲον καὶ τῶν ἔξωθεν ταῦτα (ταὐτὰ ? Schröder) φιλοϲοφούντων καὶ λεγόντων· οὐδὲν — προϲποιῆι. Diogen. VII 38 οὐδὲν — προϲποιῆι. Macar. VI 62 οὐδὲν — προϲποιῆι· ἐπὶ τῶν ὑποκρινομένων δεινὰ πεπονθέ-

50 ναι. anon. in Épistoliers byzantins du Xe siècle IX 23, 4 (ed. Darrouzès, Archives de l’Orient chrétien vol. 6 [1960] p. 360) εἰ δὲ μηδὲν πέπονθαϲ δεινόν, ἢν μὴ προϲποιῆι, τί χαλεπαίνειϲ ἡμῖν; (ind. D. A. Christidis Ἑλλ. 34, 1982/3, 481 sq.) οὐδὲν Stob. M (‘ut vid.’ Hense), Plut., Luc., Monost., Ioann. Chrys., Diogen., Macar., anon. : οὐδὲν δὲ Orion : οὐθὲν Stob. A Mac. πέπονθαϲ (-θε Monost. D) δεινόν Orion, Stob., Plut., Luc., Monost., Diogen., Macar., anon. : κακὸν πέπονθαϲ Ioann. Chrys.

fragm. 3 (2 Koe.) οὗτοϲ κράτιϲτόϲ ἐϲτ’ ἀνήρ, ὦ Γοργία, ὅϲτιϲ ἀδικεῖϲθαι πλεῖϲτ’ ἐπίϲτατ’ ἐγκρατῶϲ· τὸ δ’ ὀξύθυμον τοῦτο καὶ λίαν πικρὸν δεῖγμ’ ἐϲτὶν εὐθὺϲ πᾶϲι μικροψυχίαϲ 1–4 Orion. anth. 7, 10 (π. ἀρετῆϲ) τοῦ αὐτοῦ (praecedit fragm. 2)· οὗτοϲ — μικροψυχίαϲ 1–2 Stob. III 1, 62 (π. ἀρετῆϲ) p. 26 H. (codd. MA) Μενάνδρου Γεωργῶι (-ῶ Md, -ῶν A)· οὗτοϲ — ἐπίϲταται βροτῶν 3–4 Stob. III 20, 22 (π. ὀργῆϲ) p. 543 H. (codd. SAM, post fr. 740–742) τοῦ αὐτοῦ (om. Md, versibus cum priore lemmate coniunctis)· τὸ — μικροψυχίαϲ 1 ἐϲτ’ Stob. A : ἐϲτιν Stob. Md : ἔϲτιν Orion 2 ὅϲτιϲ abscissum in Stob. A ἐπίϲτατ’ ἐγκρατῶϲ Orion : -ταται βροτῶν Stob. 4 πᾶϲι Orion, Stob. SMd, A p.c. : πάϲηϲ Stob. A a.c.

fragm. 4 (3 Koe.) εἰμὶ μὲν ἄγροικοϲ, καὐτὸϲ οὐκ ἄλλωϲ ἐρῶ, καὶ τῶν κατ’ ἄϲτυ πραγμάτων οὐ παντελῶϲ ἔμπειροϲ, ὁ δὲ χρόνοϲ τί μ’ εἰδέναι ποεῖ πλέον 1–4 Orion. anth. 1, 19 (π. λόγου καὶ φρονήϲεωϲ, post fr. 333 et Coneaz. fragm. 1) ἐκ τοῦ Γεωργοῦ· εἰμὶ — πλέον 3 Ioann. Philop. In Arist. phys. IV 12, CAG XVII p. 748, 8 Vit. φαμὲν ἐν χρόνωι τὰ πράγματα γίνεϲθαι. ἅπαντα γάρ, φηϲίν (Soph. Ai. 646 sq.), ὁ μακρὸϲ κἀναρίθμητοϲ χρόνοϲ φύει τ’ ἄδηλα, καί· ὁ — ποιεῖ. Simpl. In Arist. phys. IV 12, CAG IX p. 740, 29 D. (codd. EF) δῆλον δὲ καὶ ὅτι οὐ μόνον φθορᾶϲ, ἀλλὰ καὶ γενέϲεωϲ καὶ ἐκφάνϲεωϲ αἴτιοϲ ἐδόκει (sc. ὁ χρόνοϲ) τῶι εἰπόντι· (Soph. Ai. 646 sq.) … καὶ οὐ μόνηϲ λήθηϲ, ἀλλὰ καὶ μαθήϲεωϲ· ὁ — ποιεῖ λέγοντοϲ ἔϲτιν ἀκούειν ἐκείνου

Γεωργόϲ

51

1 ἄλλοϲ Orion, corr. Schneidewin, Coniect. crit. p. 43 3 ὁ δὲ Orion : ὁ Philop. : ὁ γὰρ Simpl. τί μ’ Orion, Simpl. E, τί με Philop. : τίνα Simpl. F 4 πλέον Orion : delendum esse censuit Nauck ap. Diels CAG X p. 1463 versum ex fr. adesp. *947 integrari posse putavit Weil1, qui πλέον. 〈ὥϲτ’〉 ἀγροίκου μὴ καταφρόνει ῥήτοροϲ ‘loquitur Cleaenetus’ Koerte3

fragm. 5 (4 Koe.) ἐμβεβρόντηϲαι; γελοῖον, ὃϲ κόρηϲ ἐλευθέραϲ εἰϲ ἔρωθ’ ἥκων ϲιωπᾶιϲ καὶ μάτην ποιουμένουϲ περιορᾶιϲ γάμουϲ ϲεαυτῶι Hermog. Π. ἰδ. II 1 (περὶ γοργότητοϲ) II 1, 32, 4 Pat. πλεονάζειν μέντοι πάντωϲ ἐνταῦθα τοὺϲ τροχαίουϲ καὶ τὰϲ τροχαϊκὰϲ ϲυζυγίαϲ προϲήκει· καὶ τούτου τεκμήρια ἐναργῆ πολλὰ καὶ τῆϲ τραγωιδίαϲ, ἔνθα ἐπείγεϲθαι ὁ λέγων δοκεῖ, τροχαϊκῶϲ ϲυντεθέντα, καὶ παρὰ τῶι Μενάνδρωι. ὁ δὲ Ἀρχίλοχοϲ κτλ. Ioann. Sicel. et Max. Plan. ad loc., Rh. Gr. V p. 525, 14 et VI p. 374, 25–28 (cf. VII p. 1055, 15 adn.) Walz οἷον παρ’ Εὐριπίδηι ἐν Ὀρέϲτηι· (729 et 731) … καὶ παρὰ τῶι Μενάνδρωι ἐν Γεωργῶι (ϲημείωϲαι δὲ καὶ τὸ τοῦ Μενάνδρου Sicel.)· ἐμβεβρόντηϲαι — ϲεαυτῶι. ὁ δὲ Ἀρχίλοχοϲ· (fr. 105, 1 W.2). ex his tetrametrorum exemplis Euripideum et Archilocheum exstant in Syriano horum commentariorum fonte praecipuo (I p. 73, 10–13 R.) 2 ἔρωθ’ Plan. : ἕωθ’ Sicel. καὶ Plan. : ὡϲ Sicel. πονουμένουϲ Heringa Obs. p. 243 3 om. Sicel.

ποιουμένουϲ Plan. : ποθουμένηϲ Sicel. :

fragm. 6 (5 Koe., CGFP 118) ὡϲ ϲχολῆι πορεύεθ’ οὑτοϲί Gloss. Pap. Ox. 1803 (cod. saec. VIp, cf. fr. 394) ed. Grenfell & Hunt (vol. XV 1922), fol. 2r 36 Μένανδροϲ ἐν Γε]ωργῶι· ὡϲ — οὑτοϲί πορευεται Pap.

de πορεύεται / οὑτοϲί (tetr. troch.) cogitavit Arnott

fragm. 7 (6 Koe.) Schol. (E Θ Barb) Ar. Plut. 652 μὴ μὲν οὖν τὰ πράγματα (om. Barb): ἀκριβῶϲ δεδήλωκεν ὅτι ἐπὶ κακῶι ἔλεγον Ἀθηναῖοι τὰ πράγματα. καὶ Μένανδροϲ δὲ ἐν Γεωργῶι· ἐ ν π ρ ά γ μ α ϲι ν , ἐ ν

52 μ ά χα ι ϲ. Sud. π 2188 πράγματα· ἐπὶ κακῶι χρῶνται τῆι λέξει οἱ παλαιοί. καὶ Μένανδροϲ· ἐν πράγμαϲιν, ἐν μάχαιϲ poetae verba si integra habemus, in tetr. troch. digerenda sunt (ἐν πρ., / ἐν μ.). ἐν μάχαιϲ scholiastae verba esse suspicatus est Dobree, Adv. II p. 272, sed cf. (de quo ipse admonuit) Ar. Pac. 293 πραγμάτων τε καὶ μαχῶν (adde Ach. 269)

fragm. 8 (8 Sandbach) Quint. XI 3, 91 (test. 60) vituperat comoedos qui etiam si iuvenem agant, cum tamen in expositione aut senis sermo, ut in Hydriae prologo (fr. 355), aut mulieris, ut in Georgo, incidit, tremula vel effeminata voce pronuntiant respicere videtur soliloquium cuius partem habemus in versibus 44 sqq., fort. etiam 1–43

huic fabulae sunt qui tribuant Carch. 70–84, fr. adesp. 456 et 726; vid. etiam 640 et 647

Δὶϲ ἐξαπατῶν i. I1 (post Δημιουργοῦ test. *iv) 5

Δὶϲ ἐξαπατῶν ο[ὗ ἡ ἀρχή· (sequitur fragm. 1)

suppl. Boyaval ii. IG II2 2363 (catalogus librorum Piraei inventus, c. a. 100a) 5

] ̣ανδρον Δὶϲ [ἐξαπατῶν – – – Κιθ]αριϲτὴϲ (test. i) Δακτ[ύλιοϲ (test.) – – –

vid. ad Δακτύλιον iii. Mart. XIV 214 (pueri comoedi) non erit in turba quisquam Μιϲούμενοϲ (test. x) ista, sed poterit quivis esse Δὶϲ ἐξαπατῶν ex hac fabula Plautus Bacchides expressit. Δὶϲ ἐξαπατώμενοϲ titulus fabulae Heniochi

54 dramatis personae Sostratus Moschus Sostrati pater (Demea?) Moschi pater Syrus Lydus meretrix

adulescens adulescens, Sostrati amicus

Sostrati patris servus Moschi paedagogus Sostrati amica

meretricis sororem et militem et eius parasitum partes egisse ex Plauti fabula elucet

papyri I1 Pap. I.F.A.O. inv. 337 (CGFP 119), vol. saec. IIp, cum tab. phot. primum edidit Boyaval p. 5–7: test. i, fragm. 1. reperta est Oxyrhynchi O13 Pap. Ox. 4407 (CGFP 120), vol. saec. III/IV, cum tab. phot. primum edidit Handley13 (v. 11–30 et 91–112 iam idem2, v. 47–63 et 89–90 Sandbach): v. 1–113. ex tredecim laciniis compositae sunt reliquiae trium columnarum continuarum, quarum margines inferiores servati sunt, columnarum ii et iii etiam superiores. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, interdum nomina adduntur. iuxta v. 62–63 coronis appicta in marg. sin., in marg. dext. iuxta v. 63 τξδ (= v. 364) scriptum correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur fecit Handley2

Δὶϲ ἐξαπατῶν

55

fragm. 1 (1 Sandbach) (initium fabulae, vid. test. i) πρὸϲ τῶν θεῶν, μειράκιο[ν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣[

(col. i)

5

10

(col. ii) 15

 - - ] ̣λ̣ ’[ ]ν̣τ̣ιδ[ ] ̣ ̣τ̣ρ[̣ ] ̣χ̣ρ̣υ̣[ ]τ ̣[]ν̣[ ]ν ̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣]αν, Ϲώ̣ ϲτ̣ρ̣α[τ]ε ]η̣ ̣[] ̣κ̣α̣[τα]προΐξε̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ]οει ̣ ̣ ̣δ ̣π̣α̣[ ̣] ̣ ̣[  κέ]λ̣ ε̣υ̣έ̣ τ’ ἐκ̣ τ̣ῆϲ οἰκ[ία]ϲ̣  ] ̣ ̣[ϲ]φόδρ’ ἁρμόττειν̣ ̣[ ̣] ̣[ ]υ δ’ ἐκεῖνον ἐκ̣κάλ̣ ε̣[ι ]ν̣, νουθέτε̣ι ̣ δ̣’ ἐ̣ν̣α̣ν[τίον, αὐτόν τε ϲῶϲον οἰκίαν̣ θ̣’ ὅ̣λην φί̣λ̣ ω̣ ν̣. Λυδέ, προάγωμεν. (Λυδόϲ) εἰ δὲ κἀμὲ καταλί̣π̣ο̣ιϲ̣ ̣ – [Μόϲχου πατήρ] προάγωμεν· ἱκανὸϲ ο[ὗ]τοϲ αὐ̣τ̣ῶι. 〈Λυ.〉 Ϲώϲτρα[τε, χρῆϲαι πικρῶϲ, ἔλαυν’ ἐκεῖνον τὸ[ν] ἀ̣κ̣ρα[τῆ· ἅπανταϲ αἰϲχύνει γὰρ ἡμᾶϲ τοὺ̣[ϲ] φ̣ ίλουϲ.

9–17 Plaut. Bacch. 494–499 1–113 O13 1–14 11–14 Moschionis patrem verba facere apparet, unde coeperit incertum 6 λύει δὲ πίϲτιν τὴ]ν π̣α̣[λ]α̣[ι]άν Austin5 fin. Handley13, utrum Sostratus an alia persona verba faceret in medio relinquens 7 κ̣α̣[τα]προΐξε̣̣ι ̣vel -ξε̣ϲ̣θ̣(αι) vel -ξε̣ϲ̣θ̣(ε) Handley13, qui Sostratum loqui censuit 9 κέ]λ̣ ε̣υ̣έ̣ τ̣’ Handley13 10 μ̣ὴ̣ [ϲ]φό̣δρ’ Handley13, ο̣ὐ̣ [ϲ]φ. 5 scriptum fuisse posse negans ἐ̣[μ]ο̣[ὶ Austin 11 ϲ]ὺ Handley2, hoc vel ταχ]ὺ 13 2 13 idem ἐκ̣κάλε̣[ι Handley , qui in etiam -καλῶ̣ [ν legi posse monet cf. Mis. 591 12 ]ν̣· O13 : τὸν περιβόητο]ν· Austin5, coll. Epitr. 665 13 φί ̣λ̣ ω̣ ν Sandbach (φι ̣λ̣ ῶ̣ ν Handley2) 15  paragr. ο[ὗ]τοϲ αὐ̣τ̣ῶι. 〈Λυ.〉 Sandbach9 : ο[υ]τοϲ:αυ̣τ̣ωι O13, nota pers. λυδ[ super αυ̣τ̣ superscr. : de ο[ὗ]τοϲ. Λυ. αὐ̣τ̣ῶι; cogitavit Handley13 (de pronominis usu vid. Sam. 267) 17 paragr., dicolon nullum πανταϲ O13, correctum ut vid. in marg. dext., ubi απ̣α̣ν̣τ̣α̣ϲ̣ legit Handley13

56

20

25

30

35

Ϲώϲτρατοϲ ἤδη ’ϲτὶν οὗτοϲ φροῦδ̣[ο]ϲ̣. ενπλη ̣ ̣[] ̣ ̣[] ̣ ̣[ τουτου καθέξει. Ϲώϲτρα ̣ ̣[τ]ον προήρπαϲαϲ. ἀρνήϲεται μέν, οὐκ [ἄ]δηλόν ἐϲ̣τ̣ί ̣ μ̣οι (ἰταμὴ γάρ), εἰϲ μέϲον τ̣ε̣ π̣[ά]ν̣τ̣ε̣ϲ̣ οἱ θεοὶ ἥξουϲι· “μὴ τοίνυν ὀνα̣[ί]μ̣η̣ν̣”. νὴ Δία· κακὴ κακῶϲ τοίνυν – ε[ ̣ ̣ ̣( ̣)] ̣ ̣[ ̣Ϲ]ώϲτρατε. ἴϲωϲ ϲε πείϲει. δοῦλο̣[ϲ ̣ ̣( ̣)] ̣[ ̣ ̣ ̣]ρ ̣π̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ἐγὼ μάλιϲθ’. ἡ̣ δ’ ὡ[ϲ κενὸν ϲυ]μπ ̣ ειϲάτ̣ω̣ ἔχοντα μηδ[έν. πᾶν ἀποδώϲω τ]ῶ̣ ι̣ πατρὶ τὸ χ]ρυ̣ ̣ϲίον. π[ι]θ̣αν[ευομέν]η̣ γὰρ παύϲεται, ὅταν] π̣οτ’ αἴϲθητα[ι, τὸ τῆϲ πα]ρ̣̣οιμίαϲ, νεκρῶι] λ̣ έγουϲα [μῦθον. ἀλλ’] ἤδη [με] δεῖ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ἐ̣κ̣εῖνο̣ν̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ϊ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲμηθεν[ ̣ ̣]μ[̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν[  ] ̣αμωδ̣ω[ ]αντεπαν ̣[ ̣] ̣[  ]ε̣ύξαιτ’ ἄ̣[ν ]ι̣φαϲ[ ]μερων̣[ ]ν πεπ̣[ ] ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣[

24–25a Bacch. 505 (et 506–511, vid. Zwierlein p. 30–38)

25b–29a Bacch. 515b–520

18 nota pers. ϲω̣ ϲ̣τρ̣ (linea subter ducta) in marg. sin. ἐμπλή[κτωϲ ἔχει· Arnott6 olim (de ἐμπλή[κτου iam cogitaverat Sandbach), ἐν πληγ̣ῆ̣ι ̣ μ̣ιᾶ̣ ̣[ι Handley13, Aesch. Pers. 251 sq. conferri posse ratus 19 τούτου vel τοῦτ’ οὐ de καθέξει〈ϲ〉 cogitavit Sandbach 22 Handley13 23  13 κακὴ — τοίνυν a meretrice dici Sostratum sibi fingere putavit Handley τοινυν· ε[ O13 ἐ[πάν]α̣γ̣[ε Handley13 (qui ἐ[π]ά̣ν̣[αγε in2), ἐ[πίϲ]χ̣ε̣[ϲ ? Schröder 24 post πείϲει non interpunxit O13 “δοῦλο̣[ϲ ἥκ]ε̣[ιϲ ἄ]ρα πα̣τ̣ρ̣ό̣ϲ̣.” Handley13, δοῦλό[ϲ εἰμι γὰρ πόθου Guida2, coll. Sam. 624 sq. (dubium an non conveniat ad vestigia) 25 Handley2, coll. Plaut. Bacch. 517 26  2 Handley , coll. Plaut. Bacch. 516 ]ω̣ potius quam ]ω̣ ι ̣ O13 27 cf. 93 29 νεκρῶι] λ̣ έγουϲα [μῦθον Handley2 ex Plaut. Bacch. 519, coll. Macar. VI 10 = Sud. ν 142 νεκρῶι λέγουϲα μύθουϲ εἰϲ οὖϲ, Diogen. VI 82 ubi v. l. λέγουϲα λόγουϲ / λέγων μύθουϲ; sing. νεκρῶι μῦθον εἰϲ οὖϲ ἔλεγεν exhibent Greg. Cypr. III 12, Greg. Cypr. Mosq. IV 47, Apost. XI 100 ἀλλ’ (possis ὥϲτ’, vid. ad versum insequentem)] ἤδη [με] δεῖ Handley2 30 χωρεῖν ἐπ᾿] Handley2, ἐλθεῖν ἐπ’] Austin ap. Sandbach ἐ̣κεῖνον, [ἀλλ’ ὁρῶ γὰ]ρ̣ τ̣[ουτο]ν̣ὶ Handley2 (τ̣ο[υ]τ̣ονϊ O13 in fine versus 84) 32–46 unde Sostratus et pater sermonem inter se habere coeperint incertum 33 παντ̣[ vel πανυ̣[ Handley13, qui ] ἄν τε πάντ̣[ε]ϲ̣ temptavit 34 Handley13 36 ἡ]μερῶν [ Handley13 37  τῶ]ν πεπ̣[οιημένων Handley13, coll. 78

Δὶϲ ἐξαπατῶν

40

45

50

55

60

57

] ̣ν[ ]ϲυ ̣[ ] ̣αμ̣ ̣[  ] ̣[ ̣] ̣[ ] ̣[ ] ̣[  ] ̣[

] ̣ ̣ ̣ε ]μαυτοῦ μάτην (∷) ]α̣ϲμενοϲ ]  ]ω̣ [ ] ἐπυθόμην̣ ̣ (∷)  ] ̣[  ]λ̣ άβω· ]ϲ[  ]ϲ̣ πανταχοῦ ]ε̣[ έ]δωκεν δέ ϲοι ] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] τ̣ὸ̣ν τόκον  ] ̣[ ] ̣ειδον· μηδὲ ἓν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α̣θ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ἐγκ]άλ̣ ει χρηϲτῶι ξένωι. (Ϲωϲτράτου πατήρ) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]τι τ[οῦ]θ’; [Ϲω. ἥ]κ̣ω κομ̣ίζ̣ ων δεῦρό ϲοι πάνθ’ ὅ]ϲ̣α – 〈Ϲω. π.〉 τ[ὸ χρυ]ϲίον̣ [δό]θ̣’ ὑμεῖϲ, παῖ, ταχύ. (Ϲω.) λήψει π]αρ’ [ἡ]μῶν· μὴ πρόϲεχε κενῶι λόγω̣ ι̣. Ϲω. π. οὐδεὶϲ] παρώρμη[ϲ’ ο]ὐ̣δ’ ἐπεβο ̣ ̣ύλευϲ’; 〈Ϲω.〉 οὐδὲ εἷϲ. (Ϲω. π.) οὐ πρὸϲ Θ]εό[τ]ι̣μον [κ]α̣τ̣ε̣τ̣έ̣[θ]η̣ τὸ χρυϲίον; (Ϲω.) τί πρὸϲ Θ]εό[τ]ιμον; α̣[ὐ]τὸϲ ἐφύλαττεν λαβών̣, ὅ̣[περ εἰ]ϲ βί̣[ο]ν διφο̣[ρ]εῖ, πάτερ. (Ϲω. π.) χρηϲτ̣ὸ̣ϲ̣ ϲφόδρα· ἐφ̣ [ρόντι]ϲέ τ̣ι.̣ τί οὖν̣ ὁ Ϲύροϲ ἐβούλετο; (Ϲω.) ἐ[ατέο]ν. μετ’ ἐμοῦ̣ δ’ ἀκολούθει καὶ λαβὲ τὸ [χρ]υ̣ϲ̣ίον̣. (Ϲω. π.) παίζειϲ. (Ϲω.) ἀκολούθει καὶ λαβέ. (Ϲω. π.) οὐ[κοῦ]ν̣ ἀκολουθῶ. δ̣ὸϲ μόνον, καλῶϲ τε μοι

40 γ̣[ vel π̣[ 41 ἐ]μαυτοῦ vel τἀ]μ- Handley13 42 πεπλ]α̣ϲμένοϲ vel βεβι]α̣ϲμένοϲ vel 13 ] ἄ̣ϲμενοϲ Handley 47 ἔ]δωκεν Handley ap. Sandbach, ἀπέ]δ- Austin1 50 ἐγκ]άλει Handley ap. Sandbach χρηϲτω̣ ι ̣ vel -ω̣ O13 supra lin. : μεικρω O13 in lin. 51 τ[()]το[ O13, suppl. Austin5 [ἥ]κ̣ω Handley ap. Sandbach, post τ[οῦ]θ’ Sostratum loqui intellexit Austin5 52  πάνθ’ ὅ]ϲα – 〈Ϲω. π.〉 Austin1 : πάνθ’. Ϲω. π. ὅ]ϲα Handley13 τ[ὸ χρυ]ϲίον̣ [δό]θ̣’ Handley ap. Sandbach 53 Handley ap. Sandbach 54 οὐδεὶϲ] Handley ap. Sandbach (quo supplemento probato partes distribuit S. Rizzo RFIC 109, 1981, 34 sq.), οὐ γὰρ] Arnott παρώρμη[ϲ’ ο]ὐ̣δ’ Handley ap. Sandbach 55 Handley ap. Sandbach 56 τί Sandbach : οὐ Handley ap. eundem πρὸϲ Θ]εό[τ]ιμον Handley ap. Sandbach 57 ὅ̣[περ εἰ]ϲ Schröder : [()]ϲ O13 : τ̣[ό τε πρὸ]ϲ Handley ap. Sandbach χρηϲτ̣ὸ̣ϲ̣ potius quam -τ̣ῶ̣ ϲ̣ vel -τ̣ὸ̣ν̣ scriptum fuisse existimavit Handley ap. Sandbach 58 ἐφ[ρόντι]ϲέ τ̣ι ̣ Handley ap. Sandbach ϲυροϲ O13, παι ̣ϲ̣ superscr. 59 vestigia in marg. sin., notae pers. ut vid. suppl. Handley ap. Sandbach 60  vestigia in marg. sin., notae pers. ut vid. suppl. Handley ap. Sandbach 61 οὐ[κοῦ]ν̣ ἀκολουθῶ. vel οὔ[κου]ν̣ ἀκ.; Handley ap. Sandbach et in eiusdem comm.

58 ὡϲ̣ [δεῖ] κέχρηϲαι. πρὶν λαβεῖν μάχομαί [τ]ι ϲ̣ο̣ι;̣ ἐμ[̣ οὶ] δὲ πάντων τοῦ̣τ̣ο̣ προυργιαίτερον. (col. iii)

65

70

75

80

ΧΟ̣ΡΟ̣Υ̣ (Ϲω.) τ̣[ί φ]ήϲ̣ ; τ̣ὸ̣ [χρ]υ̣ϲ̣[ί]ο̣ν̣ παρὰ τ̣[ο]ῦ ξένου λ̣ [αβ]ὼ̣ ν̣ ε]ἰ̣[ϲ] π̣ά̣ντ̣’ ἀ̣νέ̣γ̣[κλ]ητοϲ̣ γ̣έγο̣νέ ϲοι; (Ϲω. π.) γ̣έ̣γ̣ον̣ε γάρ. Ϲω. μ]ᾶ̣[λ]λόν [θ’ ἅ]μ’̣ ε̣ὐφρα ̣ ̣ίν̣ ει̣ ϲ̣ε̣; (Ϲω. π.) μᾶ̣[λ]λον, Ϲώϲτρατε. ̣ ̣ ̣ ̣ϲ̣τ̣[ ̣ ̣ ̣]τ̣ο̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣] π̣ατ̣ε̣ρα[ ̣] ̣[ ̣]διδ ̣ ̣( ̣)[ ̣]μ̣ο ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣φ̣ α̣νῆν̣α̣ι ̣ τὸν κ̣ά̣κ̣ιϲ̣ ̣τ̣’ ἀ̣π̣[ολού]με̣ ̣ν̣ον ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣ϲουδ̣ε̣ν̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]μ̣[ ̣ ̣] ̣[ δηλ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣κ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣[ ̣]ε̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]μενο̣ϲ̣ τ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ιν̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ [ ̣ ̣] ̣ημ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ ̣ ̣ν̣ε[ ε̣ ̣ξ̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣]εια ̣[ ̣ ̣] ̣π ̣ ̣ου ̣[  ] ̣ ̣δ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ α ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ε̣κ̣ει̣ν̣[ ̣ ̣]κ̣ε̣ ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣[  ] ̣ι ̣ ̣α̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣[ ]ο̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣]λ̣ ̣[ ] ̣[  ]χ̣α̣ν̣τ̣[ ̣]μ̣ ̣[ ̣] ̣θε[] ̣ ̣[ ] ̣τ̣υ̣χ[̣ ̣] ̣[ ̣ ̣]τ̣[ ̣ ̣]δ̣’ ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣[ ̣] ̣θε ̣αδ[] ̣[   ] ̣ ̣ ̣ε̣τω̣ ̣υρ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣] ̣[ ο̣ὕ̣τωϲ̣ ἀθῶ[ιοϲ γέγονε] τ̣ῶν πεπ[οη]μέ̣ ν̣ω̣ ν̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ντ̣α̣γ̣α̣[ ] ̣ ̣[ ̣ ̣]τ̣’α ̣ ̣[  ] ̣αν ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣κατ̣[ ]ρα τ[ ] ̣ ϲ ̣ εϲ[ ̣ ̣ ( ̣ ) ̣ ]εμου ̣ ἐπ̣ιθ̣ υμ̣ία̣ ν̣ [  ] ̣ ̣υ̣ ̣τ[ ̣]ν̣ ̣ ̣[] τινα

62 ὡϲ̣ [δεῖ] Handley ap. Sandbach μάχομαί [τ]ι ϲ̣ο̣ι;̣ Handley ap. Sandbach : -μαι [τ]ί ϲ̣ο̣ι ̣; Arnott6, v. 112 et Asp. 419, Dysc. 215, Epitr. 1086 conferri posse ratus 63 Sostrato tribuit Sandbach9 suppl. Handley ap. Sandbach 64 vestigia in marg. sin., notae pers. ut vid. ([ϲωϲτ]ρ̣ Handley13) legit et suppl. Handley13 65 legit et suppl. Handley13 (ἀ̣νέ̣γ̣[κλ]ητοϲ̣ potius quam ἀ̣νε̣π̣[ίκλ]ητοϲ̣) 66 simplex punctum potius quam dicolon in fine versus legit et suppl. Handley13 67 διδο̣α̣ϲ̣[ potius quam -δο̣υ̣ϲ̣[ vel -δω̣ ϲ̣[ Handley13 fin. μ̣ον̣[ vel μ̣οι ̣[ 68 legit et suppl. Handley13 70 δη̣λ̣ ο̣[ vel δη̣λ̣ ω̣ [ Handley13 ἐ̣ξ̣[απατώ]μενοϲ Austin5 73 paragr., dicolon num fuerit in fine versus incertum 75 de τά]χ̣’ ἂ̣ν̣ τ̣[ί] μ̣ο̣[ι vel -ο̣[υ vel -ε̣ cogitavit Handley13 76 μ]η̣θὲν̣ potius quam ο]ὐ̣θὲν̣, tum [ἀδικήϲαϲ Handley13 δυ]ϲ̣τ̣υ̣χ̣[έ]ϲ̣[τα]τ̣[οϲ] δ̣’ 13 Handley 77 ο]ὐ̣θὲν Handley13, μ]η̣θὲν Austin1 ἄδ[ι]κ̣[ον vel ἀδ[ι]κ̣[ῶν vel -κ̣[ήϲαϲ (post -κ̣[ήϲαϲ signum interrog. posuit Austin1) Handley13 Ϲω. ἐλθ]έ̣τ̣ω̣ (vel Ϲω. χαιρ]έ̣τ̣ω̣ ) Ϲ̣ύρο[ϲ (de nomine cogitaverat Handley13), πάτερ Austin1 78 paragr. num fuerit vel in fine versus dicolon incertum ο̣ὕ̣τωϲ̣ vel -τω γ̣’ Handley13 ἀθῶ[ιοϲ γέγονε] Handley13, -[ιόϲ ἐϲτι] vel -[ιον ὄντα] cum spatio minus convenire ratus fin. Handley13 79 paragr. χ̣[αρί]ε̣ν̣τ̣α̣ γ̣ὰ̣[ρ μεμηχάνη]τ̣’ 1 13 Austin 81 ἄ]π̣α̣υ̣ϲ̣τ[ο]ν̣ Handley

Δὶϲ ἐξαπατῶν

85

90

95

100

59

ὑ̣[π]ο̣χείριον ̣[ Ϲω. ]μην λ̣ α̣β̣ών̣, ὅ̣π̣ε̣ρ̣ [ε]ἶπα, μὴ πίϲτ̣ευ̣ε ̣[ Ϲω. π.] ̣α̣λ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ἦ̣ [γ]ὰ̣[ρ Ϲ]ύρο̣ϲ̣ τὸν ἥ̣λιόν̣ μ̣[οι] τ̣ο[υ]τ̣ονὶ εἰ] ν̣ῦ̣ν πα[ρ]α̣ϲτὰ̣ϲ ἐξέ̣χ[̣ ει]ν̣ φάϲκοι, ϲκότο̣ν̣ νομίϲ̣α̣ιμ’ ἂν εἶναι, νύ̣κ̣τ̣α γεγ̣ο̣νέναι· γόηϲ ἀ]κ[ό]λ̣ [α]ϲ̣τοϲ. (Ϲω.) οὔκουν ἐϲτὶ̣ τ̣οῦτ̣ό̣ μ[̣ οι], π̣άτερ, “οὐ]θὲ̣ν ἀ̣ποτεύξει τοῦ πα̣τ̣ρὸ̣[ϲ] ϲὺ χρηϲ̣τὸ̣ϲ̣ ὤν”; ἀ]λ̣ λ̣ [ὰ] π̣α̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ μοι. (Ϲω. π.) ταῦ̣[τ’] ἄ̣πειμι πρὸϲ ἀγορὰν πρ]άττ[ων· ὅ] τι πράττηιϲ ἄ̣[λ]λο δέδοται τοῦτό ϲοι̣. Ϲω. [κα]ὶ̣ μ[̣ ὴν δο]κῶ μ[ο]ι̣ τ̣ὴν καλήν τε κἀγαθὴν ἰ̣δ̣εῖν ἐρωμένην ἂν ἡ̣δ̣[έ]ωϲ̣ κενὸϲ πιθανευομένην καὶ προϲδοκῶϲαν (“αὐτ[ί]κ̣α̣” φ̣ η̣ϲὶν δ’ ἐν αὑτῆι) πᾶν ὃ κομίζω χρυϲίον. “π̣ά̣νυ γὰρ κομίζει τοῦ[το] καί, νὴ τοὺϲ θεούϲ, ἐλ]ευθερίωϲ (τί̣[ϲ] μ̣ᾶλλον;) ἀξί[ω]ϲ τ’ ἐμοῦ.” α̣[ὕ]τη δ’ ἱ[κα]ν[ῶϲ], κ̣αλῶϲ ποο̣ῦ̣[ϲ]ά̣ [γ’], εὑρέθη ο[ἵ]αν ποτ’ ὤ̣ 〈ι〉[μ]η̣ν οὖϲα. τ̣ὸν δ’ ἀβέλτερον Μόϲχον ἐλ̣ εῶ̣ · καὶ τὰ μὲν ἔγωγ’ ὀργίζομαι, τὰ δ’ οὐκ ἐκε̣ῖν̣ ̣ο̣ν τοῦ γεγονότοϲ αἴτιον ἀδικήματοϲ νενόμικα, τὴν δ’ ἰταμωτάτην παϲῶν ἐκείνην. Μόϲχοϲ εἶτ’ ἀκούϲαϲ ἐνθάδε εἶναί με, ποῦ γῆϲ ἐϲτι; χαῖρε, Ϲώϲτρατε. Ϲω. καὶ ϲύ. 〈Μο.〉 τί κατηφὴϲ καὶ ϲκυθρωπόϲ, εἰπέ μοι,

83–87 Bacch. 698–700 91–93 Bacch. 530–531 109a Bacch. 528–529. 536–539

99b–102a Bacch. 500–501

102b–

82 paragr. init. Handley13 ∷ ἀλλὰ] μὴν Handley13 83 paragr. ὅ̣π̣ε̣ρ̣ [ε]ἶπα, μὴ 13 πίϲτ̣ευ̣ε[ Handley : []ιπαπιϲτ̣ευ̣ε[ O13, μη super απ superscr. : ὅ̣π̣. [ε]ἶπα, μὴ πίϲτ̣ευ̣’ ἐ̣κ̣[είνωι. ∷ Austin5 (possis etiam -τ̣ευ̣ε τ̣[ούτωι. ∷) ]κ̣α̣λ̣ vel ]β̣α̣λ̣ 84 Handley13 85  13 13 13 13 Handley 87 Handley 88 Handley 89 init. Handley π̣α̣[ράθ]ε̣ϲ̣ potius quam π̣α̣[ράδ]ο̣ϲ̣ ad vestigia quadrare existimavit Handley13 ταῦ̣[τ’] Handley ap. Sandbach 90  paragr. num fuerit incertum, dicolon nullum init. Handley ap. Sandbach πραττειϲ O13 : corr. Handley ap. Sandbach ἄ̣[λ]λο Handley ap. Sandbach 91 nota pers. ϲωϲτρ in marg. sin. 92  2 ἡ̣δ̣[έ]ωϲ̣ Lloyd-Jones et Sandbach ap. Handley Xen. inst. Cyr. VIII 7, 25 et oec. 6, 11 cont. Handley13 94 κομιζω⟦ν⟧ O13 96 τ᾿εμου O13 97 ῾̣[]τη O13 98 ὁ[]α̣ O13 99 ἐλ̣ εῶ̣ Rea ap. Handley2 102 paragr., dicolon ante εἶτ᾿, nota pers. μοϲχοϲ superscr. 103 paragr., dicolon in fine versus 104 nota pers. ]τ̣ρ in marg. sin.

60 105

110

καὶ βλέμμα τοῦθ’ ὑπόδακρυ; μὴ νεώτερον κ̣α̣κ̣ὸν κα̣τ̣είληφάϲ τι τῶν [γ’] ἐ̣νταῦθα; (Ϲω.) ναί. (Μο.) εἶτ̣’ οὐ [λ]έ̣γ̣ειϲ̣; (Ϲω.) ἔνδον γὰρ ἀμέλει, Μόϲχε. (Μο.) πῶϲ; (Ϲω.) τό̣ν̣ μ’̣ ἐ̣[κτόπωϲ] φιλοῦντα τὸν πρὸ τοῦ χρόνον ε̣ὗ̣ρ̣ο̣[ν κακὸν ὄν]τ̣α· τοῦτο πρῶτον ὧν ἐρῶ· δ̣ε̣ιν̣ ̣ό̣τ̣α̣τ̣ά̣ μ’̣ ἠδ̣ ίκηκαϲ. (Μο.) ἠδίκηκα δὲ ἐ̣γ̣ώ ϲε; μὴ γένοιτο τοῦτο, Ϲώϲτρατε. (Ϲω.) οὐκ ἠξίουν γοῦν οὐδ’ ἐγώ. (Μο.) λέγειϲ δὲ τί; (Ϲω.) ε ̣ ̣ ̣ ̣ ̣το ̣ ̣ρωτατααλ̣ λ ̣ ̣ ̣ ̣ιαμ’αγ[̣

109b–112 Bacch. 559–561a [λέ]γειϲ̣ Sandbach ap. Handley2 108 Handley13, coll. Dysc. 824, 107 ειτ̣ vel ειπ̣ O13 ̣ etiam ἐ̣[ξόχωϲ] suppleri posse monens 109 ε̣ὗ̣ρο̣̣ [ν κακὸν ὄν]τ̣α Austin5 : ἔ̣γν̣̣ ω̣ [ν μ’ ἀπατῶν]τ̣α Handley13 110 init. Handley13 113 paragr. ἐμὲ̣̣ γά̣ ̣ ρ,̣ τὸ̣ν̣ ἔ̣ρωτα· τἆλλα̣ δ̣’ ἠν̣̣ ία μ’ ἄγ[αν ̣ Handley13

Δὶϲ ἐξαπατῶν

61

fragmenta apud scriptores servata fragm. 2 (109 Koe.) βουληφόρωϲ 〈τὴν〉 ἡμετέραν, 〈ὦ〉 Δημέα, προκατέλαβεϲ ὅραϲιν Fulg. myth. III 1 p. 59, 7 H. Bellerofonta posuerunt, quasi buleforunta, quod nos Latine sapientiae consultatorem dicimus, sicut Homerus (Β 24. 61) ait οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν βουληφόρον ἄνδρα, id est: nec decet tota nocte dormire consiliatorem virum. nam et Menander similiter in Disexapaton comedia ita ait: βουληφόρωϲ — ὅραϲιν, id est: consiliarie nostram, Demea, praeoccupavisti visionem 1–3 βουληφόρωϲ / 〈τὴν〉 ἡμετέραν, 〈ὦ〉 Δημέα, προκατέλαβεϲ / ὅραϲιν Bentley p. 456 sq. : buloforos emeteran demea pro catelabesorasin codd. DT, ‘sim.’ reliqui teste Helm : de β. / 〈τὴν〉 ἡμετέραν 〈δή〉, Δημέα, πρ. / ὅρ. cogitavit Sandbach comm. ad Ἀδελφοὺϲ βʹ pertinere suspicatus est Webster SM2 p. 86, coll. Ter. Ad. 385–388

fragm. 3 (110 Koe.) ἐμοὶ παράϲτα· τὴν θύραν κόψαϲ ἐγὼ καλῶ τιν’ αὐτῶν Sud. α 3545 = Lex. Bachm. p. 134, 8 (Synag.b α 1978) post fr. 278 Δὶϲ ἐξαπατῶντι· ἐμοὶ — αὐτῶν 2 αὐτῶν Sud. : -τόν Lex. Bachm.

fragm. 4 (111 Koe.) ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦϲιν ἀποθνήιϲκει νέοϲ Stob. IV 52b, 27 (ἔπαινοϲ θανάτου) vol. V p. 1081, 1 H. (codd. SA, Mac.) Μενάνδρου (Με S) Δὶϲ ἐξαπατῶντοϲ (tit. om. S Mac.)· ὃν — νέοϲ. Clem. Alex. strom. VI 17, 6 Μένανδροϲ πεποίηκεν· ὃν — νέοϲ. [Plut.] cons. ad Apoll. 34 p. 119 E ὅτι γὰρ οἱ ταῖϲ ἀρεταῖϲ διενεγκόντεϲ ὡϲ θεοφιλεῖϲ νέοι μετέϲτηϲαν πρὸϲ τὸ χρεών, … πειράϲομαι διὰ βραχυτάτων ἐπιδραμεῖν, προϲμαρτυρήϲαϲ τῶι καλῶϲ ὑπὸ Μενάνδρου ῥηθέντι τούτωι ὃν — νέοϲ. Schol. (HQ, brevius V =

62 Schol. D) Hom. ο 246 οὐδ’ ἵκετο γήραοϲ οὐδόν· … λέγει … ὅτι καίπερ θεοφιλὴϲ ὢν οὐκ ἐγήραϲε … τούτωι ὁ Μένανδροϲ οὐ προϲεϲχηκὼϲ εἶπεν· ὃν — νέοϲ. Eust. in Od. p. 1781, 3 Μένανδροϲ … δοξάζων ϲύμβολον θεοφιλοῦϲ εἶναι τὸ μὴ καταγηρᾶν φηϲί …· ὃν — νέοϲ; cf. in Il. p. 1373, 27. Monost. 583 Pernig. ὃν — νέοϲ. [Dion. Hal.] art. rhet. 6 (μέθοδοϲ ἐπιταφίων), opusc. II p. 282, 6 Us.-Rad. εἰ μὲν νέοϲ ὢν τοῦτο πάθοι (mortem), ὅτι θεοφιλήϲ· τοὺϲ γὰρ τοιούτουϲ φιλοῦϲιν οἱ θεοί. cf. GV I 1029, 14 παῖδαϲ [ἀποθνήϲκειν οὓ]ϲ φιλέουϲι θεοί (‘coniectum ab aliis recepi’ Kaibel ad Ep. gr. 153, 14) et 961, 7 ὅϲϲουϲ γὰρ φιλέουϲι (dei), νέοι θνήϲκουϲιν ἅπαντεϲ οἱ Stob., Clem., [Plut.], Schol., Eust. in Od. : γὰρ Monost. (sed ο̣[ἱ Ostr. mus. Petr. 62580+62587) cf. Plat. Prot. p. 345 C οὓϲ ἂν οἱ θεοὶ φιλῶϲιν θεοὶ φιλοῦϲιν Stob., Clem., [Plut.], Schol., Eust. in Od. : θεὸϲ φιλεῖ vel φιλεῖ θεὸϲ vel φ. θεόϲ γ’ Monost. Plaut. Bacch. 816 sq. (codd. A, BCD) quem di diligunt (qu. diligunt di CD) / adulescens moritur, dum valet sentit sapit

fragm. 5 (112 Koe.)  οὐ Μεγάβυξοϲ ἦν ὅϲτιϲ γένοιτο ζάκοροϲ Phot. ζ 7 = Et. gen. AB ap. Reitz. Gesch. gr. Et. p. 194 = Sud. ζ 9 ζάκοροϲ· νεωκόροϲ (ἤγουν ἡ διακονοῦϲα περὶ τὸ ἱερόν add. Et. gen.). Μένανδροϲ Δὶϲ ἐξαπατῶντι· οὐ — ζάκοροϲ (sequitur Leucad. 5) 1 Μεγάβυζοϲ codd. : corr. J. N. Bremmer ZPE 147 (2004) 9 sq. (vid. Wack. Kl. Schr. p. 1212 sq. et corr. ad Crat. fr. 37, 2, vol. III 2 p. 443) cf. Plaut. Bacch. 306–308 Chrys. nos apud Theotimum omne aurum deposivimus, / qui illic sacerdos est Dianae Ephesiae. / Nic. quis istic Theotimust? Chrys. Megalobuli filius

fragm. *6 (*113 Koe.) ex Phil. Alex. De spec. leg. I 74 (V p. 19, 12 Cohn) ἄ χ θ ο ϲ … ὡϲ οἱ ποιηταί φαϲι γ ῆ ϲ et III 50 (p. 164, 7) περιττὸν ἄ χ θ ο ϲ γ ῆ ϲ , ὡϲ εἶπέ τιϲ coll. Plaut. Bacch. 820 (terrai odium ambulat) incerta coniectura trimetrum Menandreum περιττὸν ἄχθοϲ ὄντα γῆϲ, ὡϲ εἶπέ τιϲ eliciebat Reitz. Herm. 65 (1930) 77 sq.; cf. Soph. El. 1241 et fr. 945, 3 R.

huic fabulae sunt qui tribuant etiam fr. 588 et fr. adesp. 724. 1101. 1147. 1149 et Men. fr. *114 Koe.

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ Δύϲκολοϲ fabulae index usitatus, de altero titulo vid. test. iv i. Catal. fab. pap. (test. 41, 17) Δύ[ϲ]κολοϲ ii. Catal. fab. tachygr. (test. 42, 4) Δύϲκολοϲ iii. Amphora Rhodiaca (saec. IIa, CGFP 122) Cypri reperta Δυϲκόλου με μέ(ροϲ) potius quam Με(νάνδρου), cf. in op. mus. Mytil. Κυβερν. test., Ἐγχ. test. ii, Epitr. test. vi, Mis. test. ii, Phasm. test. vii, Πλοκ. test. ii, Sam. test. i, Ϲυναριϲτ. test. ii, Theophor. test. iv, in op. mus. Antioch. Peric. test. ii, Theophor. test. iii non intellegitur, vid. L. Kahil ap. Charitonidis-Kahil-Ginouvès, p. 101, quae numerum ternarium significari suspicata est iv. Pap. B post arg. metr. ἐδίδαξεν εἰϲ Λήναια ἐπὶ Δημογένουϲ ἄρχοντ(οϲ) (a. 316) καὶ ἐνίκα (test. 50). ὑπεκρίνατο Ἀριϲτόδημοϲ Ϲκαφεύϲ (test. 56), ἀντεπιγράφετ(αι) Μιϲάνθρωποϲ vid. p. 67 v. Iulian. Misop. 8 p. 342 A οὕτω μὲν οὖν ἐγὼ καὶ ἐν Κελτοῖϲ κατὰ τὸν τοῦ Μενάνδρου δύϲκολον αὐτὸϲ ἐμαυτῶι πόνουϲ προϲετίθην vid. A. Guida3 p. 181 sq. vi. Marcellin. Rh. Gr. IV p. 102, 23 W., in Hermog. Π. ϲτάϲ. 1 (p. 29, 18 R. τὰ ἠθικά [sc. πρόϲωπα], οἷον γεωργοί, λίχνοι καὶ τὰ ὅμοια) κατ’ ἐξοχὴν ταῦτα μόνα κέκληται ἠθικά· ἅμα γὰρ τῶι ὀνόματι καὶ τὸ ἦθοϲ ϲυνυπακούεται τῶν τρόπων, ἅμα γὰρ τῆι προϲηγορίαι ἐγνωϲμένον καὶ ἀπὸ ἤθουϲ ἔχον μόνου τὴν μίμηϲιν, ἐν οἷϲ καὶ ὁ Μένανδροϲ εὐπορεῖ, διὰ τῆϲ προϲηγορίαϲ μόνηϲ δεχόμενοϲ τῶν λόγων τὰ ϲπέρματα. ἴϲμεν οὖν ἅπαντεϲ μικρολόγουϲ καὶ ἐπιπόνουϲ ὄνταϲ τοὺϲ γεωργοὺϲ καὶ μᾶλλον ὁμοίουϲ τῶι Δυϲκόλωι· ἡ γὰρ γεωργία τοιοῦτον ἀπεργάζεται τρόπον, ἐν ἐρημίαι (cf. v. 169. 222. 597. 694) τὴν δίαιταν ἔχουϲα καὶ φεύγουϲα ϲυνέδρια (cf. v. 177) καὶ

64 ὁμιλίαϲ καὶ τὰϲ ϲυνδιατριβὰϲ τῶν πλειόνων, ἐξ ὧν ἀνήμερον (cf. v. 122) εἰκὸϲ γενέϲθαι τὸν τρόπον. λίχνοι δέ εἰϲιν οἱ φιλήδονοι, ὥϲπερ καὶ παράϲιτοι. cf. etiam p. 97, 14 (‘Ϲυριανοῦ’) δυϲκόλων ... τραχύτηταϲ καὶ κατηφῶν καὶ τὸ πᾶν ὁτιοῦν μέμφεϲθαι τῶν γιγνομένων εἰωθότων, οἷϲ ἡ κωμωιδία τὰ πολλὰ χαίρει vii. Aspas. in Arist. eth. Nic. IV 12, CAG XIX 1 p. 121, 30 Heylb. ὁ δὲ κατὰ τὴν ὑπερβολήν ἐϲτιν ὁ ... πᾶϲιν ἀρέϲκειν βουλόμενοϲ ... ὁ δὲ κατὰ τὴν ἔλλειψίν ἐϲτιν ὁ πᾶϲιν ἀντιτείνων καὶ μηδενὶ πρὸϲ ἡδονὴν βουλόμενοϲ διαλέγεϲθαι (cf. v. 9 sq.), οἵουϲ καὶ οἱ κωμωιδοποιοὶ μιμοῦνται δυϲκόλουϲ ὀνομάζοντεϲ viii. Anon. in Arist. eth. Nic. IV 12, CAG XX p. 196, 29 Heylb. (de fonte vid. ad Ecph. fr. 3) ὁ δὲ πᾶϲι δυϲχεραίνων (p. 1127a 10 ὁ δὲ π. δυϲχ. εἴρηται ὅτι δύϲκολοϲ καὶ δύϲεριϲ, cf. p. 1126b 16 et II 7 p. 1108a 30) ὁ τοῖϲ (ὁ τῆϲ cod.) ὑπὸ τῶν κωμωιδῶν 〈παραγομένοιϲ〉 ὅμοιοϲ (ομ insequente spatio duarum litterarum cod., suppl. Diels ex Ald. ubi ὁ ὥϲπερ ὑπὸ τῶν κωμωδοποιῶν παραγόμενοϲ ὅμοιοϲ ἀηδήϲ τιϲ πᾶϲιν), ὃν καὶ δύϲκολόν φαϲιν οὗτοι ix. Ammon. in Arist. De interpr. 7, CAG IV 5 p. 114, 30 B. τοῦ Κνήμωνοϲ καὶ τοῦ Τίμωνοϲ ... μιϲανθρωπότεροι x. Olympiod. in Plat. Gorg. 47, 6 p. 247, 15 West. οἱ μὲν οὖν γεωγράφοι φαϲὶ τὰϲ τῶν μακάρων νήϲουϲ περὶ τὸν Ὠκεανὸν εἶναι κἀκεῖ ἀπιέναι τὰϲ ψυχὰϲ τὰϲ εὖ βεβιωκυίαϲ. τοῦτο δὲ ἀνόητον· Κνήμωνοϲ (-να cod., corr. Westerink) γὰρ βίον οὕτωϲ ἔζων 〈ἂν add. Kassel〉 αἱ ψυχαὶ ἐκεῖ ἐξωτάτω ἀπιοῦϲαι ὡϲ μηδενὸϲ θέλουϲαι μετέχειν xi. Choric. apol. min. 73 (p. 360, 20 F.-R.) ἢ καὶ τῶν Μενάνδρωι πεποιημένων προϲώπων (test. 141) ... ἡμᾶϲ ... Κνήμων ... δυϲκόλουϲ ἐποίηϲεν εἶναι ... ; xii. Agath. AP V 218, 11 sq. (vid. test. 139) αὐτὰρ ἔγωγε / Δ ύ ϲ κ ο λ ο ϲ, οὐχ ὁρόων τὴν Περικειρομένην (test. vi) Cnemonis cum Callippide vicino rustico litterarum commercium finxit Aelianus epist. 13–16, qui Menandri fabulam libere imitatus interdum ad ipsa poetae verba prope accedit, 13 βάλλειϲ ... ἡμᾶϲ ταῖϲ βώλοιϲ καὶ ταῖϲ ἀχράϲι (v. 120 sq.), 14 μαίνομαι (v. 82. 116) ... καὶ μιϲῶ τὸ τῶν ἀνθρώπων γένοϲ (v. 34) ... βάλλω τοὺϲ εἰϲφοιτῶνταϲ εἰϲ τὸ χωρίον καὶ βώλοιϲ καὶ λίθοιϲ (v. 83. 120 sq.). μακάριον δὲ ἥγημαι τὸν Περϲέα κατὰ δύο τρόπουϲ ἐκεῖνον, ὅτι τε πτηνὸϲ ἦν καὶ οὐδενὶ ϲυνήντα (v. 153–155) ὑπεράνω τε ἦν τοῦ προϲαγορεύειν τινὰ (v. 10) καὶ ἀϲπάζεϲθαι. (an leviter distinguen-

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

65

dum, ut in oratione inconcinna ζηλῶ δὲ κτλ. alter sit illorum duorum τρόπων?) ζηλῶ δὲ αὐτὸν καὶ τοῦ κτήματοϲ ἐκείνου εὖ μάλα ὧι τοὺϲ ϲυναντῶνταϲ ἐποίει λίθουϲ· οὗπερ οὖν εἴ μοι τιϲ εὐμοιρία κατατυχεῖν ἐγένετο, οὐδὲν ἂν ἦν ἀφθονώτερον λιθίνων ἀνδριάντων (v. 156–159) ... τοῦ χωρίου τὸ παρὰ τὴν ὁδὸν μέροϲ (μέροϲ A : om. M) ἀργὸν εἴαϲα (v. 162–164), 15 δεῖ ... ϲε ... ἥμερον (ἡμέραν codd., corr. Gesner ed. a. 1556 p. 647) ἡμῖν γενέϲθαι (v. 902 sq.) ... καὶ ἐμπιὼν καὶ κοινωνήϲαϲ ϲπονδῶν ἔϲηι τι καὶ πραότεροϲ (v. 778 sq.) ... λῦϲον ... τὴν ὀφρῦν (v. 423) καὶ τὸ ϲκυθρωπὸν τοῦτο καὶ ϲυννεφὲϲ χάλαϲον εὐθυμίαι, 16 τὸν Πᾶνα ... προϲαγορεύω παριὼν μόνον (v. 10–12) cognominem fabulam scripsit Mnesimachus, Dyscolum Plautus. de Μιϲ- vel Φιλα]νθρώποιϲ Diphili vid. vol. V p. 48 (test. 5)

66

libri B Pap. Bodmer IV (CGFP 123 sq.), cod. saec. III/IV, vid. praef. p. LXVI sq.: arg. metr., didasc., dram. personarum index, v. 1–649, 654–702, 708–969. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur; interdum paragraphus ipsa dicolo non adhibito pers. mutationem in fine versus indicare videtur. dicolon non raro invenitur etiam ubi is qui verba facit ad novam personam se convertit vel secum vel ad spectatores loqui incipit. tab. phot. habet V. Martin, tab. phot. folii 18 duobus frustulis aucti invenies ap. Kasser-Austin2 (tab. 14 sq.; cf. eiusdem libri p. 48 sq.) H1 Pap. Bodl. Gr. class. g 50 (P) [CGFP 125], cod. membr. saec. IIIp, primum ediderunt Grenfell-Hunt4: v. 140–150 (r), exiguae reliquiae versuum 169–174 (v). membranam ipsam denuo excussit C. H. Roberts, lectiones notas fecerunt Turner ap. Lond. p. 63, Handley (qui etiam imagines photoypicas prae manibus habuerunt), Lloyd-Jones, Sandbach (hic quidem membrana ipsa inspecta). personarum vices dicolis significantur, de paragraphis non constat. fragmentum Hermupoli repertum est O8 Pap. Ox. 2467 (CGFP 126), vol. saec. II/III, cum tab. phot. primum edidit Turner1: fines versuum 263–272, 283–290 in duobus frustulis exiguis B5 Pap. Berol. 21199 (CGFP 127), cod. saec. VI/VII, cum tab. phot. primum edidit H. Maehler ZPE 4 (1969) 113: in recto initia versuum 452–457, in verso fines versuum 484–489. unum dicolon, de paragraphis non constat. frustulum Hermupoli repertum est ut vid. O30 Pap. Ox. 4018, cod. membr. saec. IV/V, cum tab. phot. primum edidit Parsons1: in recto fines versuum 529–531, in verso initia versuum 557–561. lacinia exigua, apparent margines superiores. in recto numerus κζ superscr. O31 Pap. Ox. 4019, vol. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit Parsons2: initia versuum 740–750. una lacinia pessime habita, apparet margo inferior Osl Pap. Osl. 168, vol. saec. IIIa, primum ediderunt S. Eitrem-L. Amundsen, Papyri Osloenses III (1936) p. 259, iterum cum tab. phot. J. Lenaerts, Papyrus littéraires grecs (1977) p. 23–25: reliquiae versuum 766–773 correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur fecit V. Martin (ed. pr.)

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

67

argumentum metricum, didascalia, dramatis personarum index codicis B

Ἀριϲτοφάν(ουϲ) γραμματι[κ](οῦ) ἡ ὑπόθεϲιϲ

5

10

ἔχων θυγατέρα δύϲκολοϲ μητρὸϲ μέν, ἣν ἔγημεν ἔχουϲαν υἱόν, ἀπελείφθη τάχοϲ διὰ τοὺϲ τρόπουϲ, μόνοϲ δ’ ἐπ’ ἀγρῶν διετέλει. τῆϲ παρθένου δὲ Ϲώϲτρατοϲ ϲφοδρῶϲ ἐρῶν προϲῆλθεν αἰτῶν· ἀντέπιφθ’ ὁ δύϲκολοϲ. τὸν ἀδελφὸν † αὐτῆϲ ἔπειθεν· οὐκ εἶχ’ ὅτι λέγοι ἐκεῖνοϲ. ἐμπεϲὼν δὲ Κνήμων εἰϲ φρέαρ τὸν Ϲώϲτρατον βοηθὸν εἶχε διὰ τάχουϲ. κατηλλάγη μὲν τῆι γυναικί, τὴν κόρην τούτωι δ’ ἐδίδου γυναῖκα κατὰ νόμουϲ ἔχειν. τούτου δ’ ἀδελφὴν λαμβάνει τῶι Γοργίαι, τῶι τῆϲ γυναικὸϲ παιδί, πρᾶοϲ γενόμενοϲ

superscr. supra τι[ signum abbreviationis 1 μέν, ἣν Bingen5, Pfeiffer ap. Lloyd-Jones et ap. Treu : μονην B 2 ἔγημεν ed. pr. : ετημεν B : ἔγημ’ vGroningen1 3 μονοϲ B p.c. : -ουϲ B a.c. 5 ἀντέπιφθ’ ap. Treu D. Mayer et Pfeiffer (hic etiam ap. Lloyd-Jones), coll. Hesych. α 5349 ἀντέπιπτεν· ἐναντιοῦτο (Polyb. fr. 6 B.-W. ap. Sud. α 1312 et Act. Apost. 7, 51 add. Sandbach comm.) : αντετιφθ’ B 6 αυτηϲ επειθεν B : αὖτιϲ ἔπειθεν ed. pr. : αὐτῆϲ ἔπιθεν Diano3, Lond. λεγοι B in marg. : ποει B in textu : ποῆι D. Mayer ap. Treu : -οῖ Degani ap. Marzullo2 8 ἔϲχε ? Schröder 9 κατ’ηλλαγηι B 10 γυναῖκα ed. pr. : την γυν- B ἔχειν LloydJones1 : ερων B : ἀροῦν Barigazzi1, vGroningen2 (cf. v. 842 et vid. ad fr. 453) : ἑκών Georgulis 11 τούτου ed. pr. : -τω B

ἐδίδαξεν εἰϲ Λήναια ἐπὶ Δημογένουϲ ἄρχοντ(οϲ) (a. 316) καὶ ἐνίκα (test. 50). ὑπεκρίνατο Ἀριϲτόδημοϲ Ϲκαφεύϲ (test. 56). ἀντεπιγράφετ(αι) Μιϲάνθρωποϲ Δημογένουϲ ed. pr. : διδυμογενηϲ B : Δημοκλείδου (a. 315) Barigazzi Athenaeum 37 (1959) 1955, Gigante PP 14 (1959) 211, coll. Marm. Par. 239 B 14 Jac. (test. 48), sed vid. Schröder ZPE 113, 1996, 369 ϲκαφευϲ B : Ϲκαρφεύϲ ed. pr. Hell. Ox. 16, 3 Bart. [19, 3 Chamb.] Πλαταιέων καὶ Ϲκώλου καὶ Ἐρυθρῶν καὶ Ϲκαφῶν καὶ τῶν ἄλλων χωρίων τῶν ... ϲυντελούντων εἰϲ τὰϲ Θήβαϲ et 17, 3 [20, 3] ϲυνωικίϲθηϲαν εἰϲ αὐτὰϲ οἵ τ’ ἐξ Ἐρυθρῶν καὶ Ϲκαφῶν καὶ Ϲκώλου … καὶ πολλῶν ἑτέρων τοιούτων χωρίων, ἃ τεῖχοϲ οὐκ ἔχοντα διπλαϲίαϲ ἐποίηϲεν τὰϲ Θήβαϲ cont. St. N. Koumanoudis Rev. Phil. 35 (1961) 99–105, Ϲκάφαϲ eandem civitatem esse suspicatus atque Ϲκάφλαϲ, quarum mentionem faciunt Strab. IX 2, 24 p. 408, 38, Schol. D Hom. Β 497 p. 122 van Thiel, inscriptiones a Kouman. p. 99 sq. allatae; eodem fere tempore quo fabula nostra docta est viguisse histrionem Λύκωνα Ϲκαρφέα (1567 Stephan.) monuit Sandbach comm. αντιεπιγραφετ’ B

68 τὰ τοῦ δράματ(οϲ) πρόϲωπα

5

Πὰν ὁ θεόϲ Χαιρέαϲ ὁ παράϲιτοϲ Ϲώϲτρατοϲ ὁ ἐραϲθείϲ Πυρρίαϲ ὁ δοῦλοϲ Κνήμων ὁ πατήρ παρθένοϲ θυγάτηρ Κνήμων(οϲ)

Δᾶοϲ Γοργίαϲ ὁ ἐκ μ[η]τρὸϲ ἀδελφ[όϲ Ϲίκων μάγειροϲ Γέταϲ ὁ δοῦλο[ϲ Ϲιμίκη γραῦϲ Καλλιππίδηϲ π[α]τὴρ τοῦ Ϲωϲτράτ[ου

1 παν ⟦θεοϲ⟧ ο θεοϲ B 3–4 ante Ϲώϲτρατοϲ litteram β, ante Πυρρίαϲ litteram α apposuit B, ordinem personarum immutans ut vid. (P. Hamb. 133 v. 2 confert Turner ap. Lloyd-Jones) 5 Ϲιμικη B: Ϲιμίχη Marzullo1 p. 280 sq. -κ- in nomine vetulae ancillae passim habet B, hic, in textu 636 et 926 et 931, in notis pers. 574. 620. 874. 882; accedit test. 44, 151. -κ̣- vel -χ̣- Mis. 790 habent O10 et O29. -χ- habent Ael. VH XII 43; Alciphr. IV 13, 11; Luc. Catapl. 22 et Dial. Meretr. 4, 1. 3; Sud. ϲ 433 (?); CAT II 792; IG XI (2) 161 B, 23; 287 B, 17; XII (8) 83, 14; vid. Chantraine, Form. des noms p. 404. Menandrum -χ- scripsisse verisimillimum est; indicis personarum compilator num -κ- scripserit traditionem iam corruptam secutus in medio relinquendum est. Sostrati matris nulla fieri mentio videtur propterea quod eius partes oblivione obrutae erant, vid. ad 430

ΔΥϹΚΟΛΟ[Ϲ

5

10

15

(Πάν) τῆϲ Ἀττικῆϲ νομίζετ’ εἶναι τὸν τόπον Φυλήν, τὸ νυμφαῖον δ’ ὅθεν προέρχομαι Φυλαϲίων καὶ τῶν δυναμένων τὰϲ πέτραϲ ἐνθάδε γεωργεῖν, ἱερὸν ἐπιφανὲϲ πάνυ. τὸν ἀγρὸν δὲ τὸν [ἐ]πὶ δεξί’ οἰκεῖ τουτονὶ Κνήμων, ἀπάνθρωπόϲ τιϲ ἄνθρωποϲ ϲφόδρα καὶ δύϲκολοϲ πρὸϲ ἅπανταϲ, οὐ χαίρων τ’ ὄχλωι. ὄχλωι λέγω; ζ[ῶ]ν οὗτοϲ ἐπιεικῶϲ χρόνον πολὺν λελάληκεν ἡδέωϲ ἐν τῶι βίωι οὐδενί, προϲηγόρευκε πρότεροϲ δ’ οὐδένα πλὴν ἐξ ἀνάγκηϲ, γειτνιῶν παριών τ’, ἐμὲ τὸν Πᾶνα· καὶ τοῦτ’ εὐθὺϲ αὐτῶι μεταμέλει, εὖ οἶδ’. ὅμωϲ οὖν τῶι τρόπωι τοιοῦτοϲ ὢν χήραν γυναῖκ’ ἔγημε, τετελευτηκότοϲ αὐτῆι νεωϲτὶ τοῦ λαβόντοϲ τὸ πρότερον ὑοῦ τε καταλελειμμένου μικροῦ τότε. ταύτηι ζυγομαχῶν οὐ μόνον τὰϲ ἡμέραϲ,

1–3 Harp. p. 304, 1 Dind. (φ 33 K.) Φυλή· … δῆμόϲ ἐϲτι φυλῆϲ τῆϲ Οἰνηΐδοϲ. Μένανδροϲ Δυϲκόλωι· τῆϲ — Φυλαϲίων. ex epit. Phot. (z) φ 338 = Et. gen. AB (p. 304 Mill., Et. magn. p. 802, 22) = Sud. φ 838 ὁ δὲ Μένανδροϲ τόπον νομίζει εἶναι Φυλήν. cf. Sud. φ 827 Φυλή, ὄνομα τόπου, καὶ Φυλάϲιοι, οἱ ἐνοικοῦντεϲ et Hesych. φ 986 Φυλή· τόποϲ τῆϲ Ἀττικῆϲ οὕτω λεγόμενοϲ, φ 980 Φυλάϲιοι· οἱ ἐκ τοῦ δήμου. καλεῖται δὲ οὕτω καὶ φυλή τιϲ. Schol. (REΓ) Ar. Ach. 1023 a ἀπὸ Φυλῆϲ· ὄνομα δήμου. καὶ Μένανδροϲ Δυϲκόλωι· τῆϲ — Φυλήν (fr. 115 Koe.) 3–4 Theophyl. Simoc. epist. 5, 8 sq. Zan. πέτραϲ … γεωργεῖν 10–12 imitatus est Ael. epist. 14 et 16, vid. p. 65 17 Hesych. ζ 193 ζυγομαχεῖν· τὸ τοῖϲ οἰκείοιϲ διαφέρεϲθαι 1–969  B 1–2 τηϲ αττικηϲ B, Harp., Schol. R : om. Schol. EΓ νομιζετ’ B, Schol. : -ζεται Harp. τον τοπον / Φυλην· B : τὸν τόπον, / Φυλήν, Sandbach vid. Handley et Sic. 6 τῆϲ Καρίαϲ … εἰϲ τὰ Μύλαϲα το B : τὸν Harp. 3 και των δυναμενων B : τῶν καὶ δυναμένων vel τ. δ. κ. (fr. 779 cont. Blake) Lloyd-Jones 7 οὐ ed. pr. : ·υ B τ’ del. Treu, def. Handley (coll. Epitr. 918) et Sandbach comm. (coll. Sam. 560) 10 οὐδενί· Lloyd-Jones1, Diano3 : ουδεν· B vid. Kassel4 et cf. Stratt. fr. 54, 3 12 τοῦτ’ complures, coll. Ar. Nub. 1114 : τουϲτ’ B : τοῦδ’ ed. pr. 14 τελευτηκοτοϲ B 15 λαμβανοντοϲ B 16 υου … μικρου B : ὑὸν … μικρὸν Foss1 τότε (27 sq. contulit Kassel2) complures : ποτε B

70

20

25

30

35

40

ἐπιλαμβάνων δὲ τὸ πολὺ τῆϲ νυκτὸϲ μέροϲ ἔζη κακῶϲ. θυγάτριον αὐτῶι γίνεται· ἔτι μᾶλλον. ὡϲ δ’ ἦν τὸ κακὸν οἷον οὐθὲν ἂν ἕτερον γένοιθ’, ὁ βίοϲ τ’ ἐπίπονοϲ καὶ πικρόϲ, ἀπῆλθε πρὸϲ τὸν ὑὸν ἡ γυνὴ πάλιν τὸν πρότερον αὐτῆι γενόμενον. χωρίδιον τούτωι δ’ ὑπάρχον ἦν τι μικρὸν ἐνθαδὶ ἐν γειτόνων, οὗ διατρέφει νυνὶ κακῶϲ τὴν μητέρ’, αὑτόν, πιϲτὸν οἰκέτην θ’ ἕνα πατρῶιον. ἤδη δ’ ἐϲτὶ μειρακύλλιον ὁ παῖϲ ὑπὲρ τὴν ἡλικίαν τὸν νοῦν ἔχων· προάγει γὰρ ἡ τῶν πραγμάτων ἐμπειρία. ὁ γέρων δ’ ἔχων τὴν θυγατέρ’ αὐτὸϲ ζῆι μόνοϲ καὶ γραῦν θεράπαιναν, ξυλοφορῶν ϲκάπτων τ’, ἀε̣[ὶ πονῶν, ἀπὸ τούτων ἀρξάμενοϲ τῶν γειτόνων καὶ τῆϲ γυναικὸϲ μέχρι Χολαργέων κάτω μιϲῶν ἐφεξῆϲ πάνταϲ. ἡ δὲ παρθένοϲ γέγονεν ὁμοία τῆι τροφῆι τιϲ, οὐδὲ ἓν εἰδυῖα φλαῦρον· τὰϲ δὲ ϲυντρόφουϲ ἐμοὶ Νύμφαϲ κολακεύουϲ’ ἐπιμελῶϲ τιμῶϲά τε πέπεικεν αὐτῆϲ ἐπιμέλειαν ϲχεῖν τινα ἡμᾶϲ. νεανίϲκον τε καὶ μάλ’ εὐπόρου πατ[ρ]όϲ, γεωργοῦντοϲ ταλάντων κτήματα ἐντα]ῦθα πολλῶν, ἀϲτικὸν τῆι διατριβῆι, ἥκο]ν̣τ’ ἐπὶ θήραν μετὰ κυνηγέτου τινὸϲ

18 τὸ πολὺ τῆϲ ed. pr. : και το πολυ τηϲ B : καὶ τὸ πολὺ Diano3 (fr. 65, 6 et Eur. fr. 184, 3 Kann. cont. Sandbach comm.) : καὶ πολὺ τῆϲ complures (cf. Synes. epist. 91 p. 154, 6 Garz. πολὺ καὶ τῆϲ νυκτὸϲ μέροϲ ἐπιλαμβάνοντι) Men. Protect. fr. 1, FGH IV p. 202 τὸ πολὺ τῆϲ νυκτὸϲ μέροϲ καταναλίϲκειν, Arr. Anab. VII 14, 3 τὸ πολὺ μέροϲ τῆϲ ἡμέραϲ ἐκείνηϲ, cf. etiam Heracl. Pont. fr. 59 W. et Polyb. III 92, 11 et Plut. De Is. et Os. 41 p. 367 D 26 αυτον B (αὑτόν def. Schaefer1 p. 112, Handley) : αὑτοῦ Photiades1 p. 121 : αὐτοῦ Lloyd-Jones : αὐτὸϲ West1, coll. Ter. Ad. 481 sq. οἰκέτην θ’ ἕνα complures : οικετηνθεναμα B : οἰκέτην θ’ ἅμα ed. pr. : ἕν’ ἅμα τ’ οἰκέτην Gronewald6 [Dem.] 59, 42 cont. Sandbach comm. 31 ϲκάπτων τ’, ἀε̣[ὶ Lond. (-ων τ’ ἀε̣[ί, ed. pr.) : ϲκαπτοντ’ αιε̣[ B vid. ad Epitr. 704–705 35 γεγονεν ομοια B : γέγον’ ἀνομοία D. Lewis ap. Lloyd-Jones (qui coniecturam recepit, sed ipse cont. 384 sqq.) 36 φλαρουν B 38  εχειν B, ϲ super prius ε scriptum 39 τε B : δὲ ed. pr. 42 ἥκο]ν̣τ’ ed. pr. : ἰό]ν̣τ’ Marzullo, brevius spatio : ἐλθό]ν̣τ’ Diano3, Mette

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

45

50

55

71

φίλο]υ, κατὰ τύχην παραβαλόντ’ εἰϲ τὸν τόπον ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ἔχειν πωϲ ἐνθεαϲτικῶϲ ποῶ. ταῦτ’] ἐ̣ϲ̣τὶ τὰ κεφάλαια· τὰ καθ’ ἕκαϲτα δὲ ὄψεϲθ]’ ἐὰν βούληϲθε· βουλήθητε δέ. καὶ γὰ]ρ προϲιόνθ’ ὁρᾶν δοκῶ μοι τουτονὶ τὸν ἐρῶντα τόν τε ϲυγκ̣[υνηγέτη]ν̣ ἅμα αὑτοῖϲ ὑπὲρ τούτων τι ϲ[υγκοινουμ]ένουϲ. Χαιρέαϲ τί φήϲ; ἰδὼν ἐνταῦθα παῖδ’ ἐλευθέραν τὰϲ πληϲίον νύμφαϲ ϲτεφ̣ [ανο]ῦ̣ϲαν, Ϲώϲτρατε, ἐρῶν ἀπῆλθεϲ εὐθύϲ; Ϲώϲτρατοϲ εὐθ[ύϲ. Χαι.] ὡϲ ταχύ. ἢ τοῦτ’ ἐβεβούλευϲ’ ἐξιών, ἐρᾶ[ν] τινοϲ; (Ϲω.) ϲκώπτειϲ· ἐγὼ δέ, Χαιρέα, κακῶϲ ἔχω. (Χαι.) ἀλλ’ οὐκ ἀπιϲτῶ. (Ϲω.) διόπερ ἥκω παραλαβὼν ϲὲ πρὸϲ τὸ πρᾶγμα, καὶ φίλον καὶ πρακτικὸν κρίναϲ μάλιϲτα. (Χαι.) πρὸϲ τὰ τοιαῦτα, Ϲώϲτρατε, οὕτωϲ ἔχω· παραλαμβάνει τιϲ τῶν φίλων ἐρῶν ἑταίραϲ· εὐθὺϲ ἁρπάϲαϲ φέρω,

50–52 Ammon. adf. voc. diff. 202 (codd. θ [Ald B C D], η [E G]), accedunt Herenn. Phil. 81 et Synag. Sym. (Sym. ap. Nickau) εὐθὺϲ μὲν … ὁ κανών … τὸ δ’ εὐθέωϲ ἀντὶ τοῦ χρονικοῦ ἐπιρρήματοϲ. ὁ οὖν ἐναλλάϲϲων ἁμαρτάνει, καθὰ Μένανδροϲ ἐν Δυϲκόλωι· τί — ταχύ (fr. 120 Koe.) 52 Procop. Gaz. epist. 43, 3 Garz.-Loen. ϲὺ δὲ τὸ τάχοϲ οἶμαι θαυμάζων ‘〈ὡϲ〉 ταχύ’, τὸ τῆϲ κωμωιδίαϲ, ἐρεῖϲ (suppl. Gallavotti9 p. 142 sq.; erat fr. adesp. 816 Kock) 43 φίλο]υ ed. pr. : ἄλλο]υ Peek παραλαβοντ’ B cf. Antiatt. π 36 παραβάλλειϲ εἰϲ τὸν τόπον· ἀντὶ τοῦ φοιτᾶιϲ ϲυνεχῶϲ 44 ]ϲ̣ dispexisse sibi visi sunt Handley et Turner ap. Lond., ]α̣ fuisse affirmat Bingen1/2, ]μ̣ vel ]α̣ Austin6 αὐτῆ]ϲ̣ ed. pr., ἰδόντ]α̣ Sandbach ap. Lloyd-Jones, τί φη]μ̣’; Handley ap. Austin6 46 ὄψεϲθ]’ ed. pr. : θεᾶϲθ]’ Marzullo2 : εἴϲεϲθ]’ Barigazzi1 futurum tempus in prologorum locc. sim. Ter. Ad. 22–24, Plaut. Trin. 16 sq., fort. etiam Vid. 10 sq. βουλεϲθε B 48 ‘ϲυνκ̣[ vel ϲυνν̣[’ Sandbach, etiam ϲυνπ̣[ legi posse contendit Jacques1/2 ϲυνκ̣[υνηγέτη]ν̣ complures (ϲυγκ̣[υνηγετοῦνθ]’ ed. pr.) 49 paragr., dicolon in fine versus τι ed. pr. : τιϲ B 50 nota pers. χαιρε in marg. sin. ενταυθα B : ἐνθένδε Ammon. η, Sym. : ἔνθεν γε Ammon. θ : εὐθὺϲ Herenn. πα̣[]θέραν B, suppl. ed. pr. : πᾶϲ δ’ ἐλευθερῶν Ammon. (vid. ad 52) : παῖδ’ ἐλευθερίαν Herenn. : παῖδεϲ ἐλεύθεροι· Sym. 51 vers. om. Ammon., Herenn., Sym. πληϲίον B p.c. : -ίαϲ B a.c. 52 paragr., dicolon post εὐθύϲ1, nota pers. ϲωϲτρατ̣[ in marg. dext. B ερῶν B, Herenn., Sym. : om. Ammon. (vid. ad 50) ευθὺϲ:ευθ̣[] B, suppl. complures : εὐθὺϲ Ammon., Sym. : om. Herenn. ὡϲ ταχύ om. Herenn., Sym. 53 ἢ Bingen4, Kraus1 : η B : ἦ ed. pr. ἐβεβούλευϲ’ complures (βεβ- ed. pr.) : εβουλευϲ’ B 56 απρακτ- B 58 παραλαμβανει τιϲ B p.c. : -ειϲ τι B a.c.

72 60

65

70

75

80

85

μεθύω, κατακάω, λόγον ὅλωϲ οὐκ ἀνέχομαι· πρὶν ἐξετάϲαι γὰρ ἥτιϲ ἐϲτί, δεῖ τυχεῖν· τὸ μὲν βραδύνειν γὰρ τὸν ἔρωτ’ αὔξει πολύ, ἐν τῶι ταχέωϲ δ’ ἔνεϲτι παύϲαϲθαι ταχύ. γάμον λέγει τιϲ καὶ κόρην ἐλευθέραν· ἕτερόϲ τιϲ εἴμ’ ἐνταῦθα· πυνθάνομαι γένοϲ, βίον, τρόπουϲ· εἰϲ πάντα τὸν λοιπὸν χρόνον μνείαν γὰρ ἤδη τῶι φίλωι καταλείπομαι, ὡϲ ἂν διοικήϲω περὶ ταῦτα. (Ϲω.) καὶ μάλ’ εὖ, οὐ πάνυ δ’ ἀρεϲκόντωϲ ἐμoί. (Χαι.) καὶ νῦν γε δεῖ ταῦτα διακοῦϲαι πρῶτον ἡμᾶϲ. (Ϲω.) ὄρθριον τὸν Πυρρίαν τὸν ϲυγκυνηγὸν οἴκοθεν ἐγὼ πέπομφα. (Χαι.) πρὸϲ τίν’; (Ϲω.) αὐτῶι τῶι πατρὶ ἐντευξόμενον τῆϲ παιδόϲ, ἢ τῶι κυρίωι τῆϲ οἰκίαϲ, ὅϲτιϲ ποτ’ ἐϲτίν. (Χαι.) Ἡράκλειϲ, οἷον λέγειϲ. (Ϲω.) ἥμαρτον· οὐ γὰρ οἰκέτηι ἥρμοττ’ ἴϲωϲ τὸ τοιοῦτον. ἀλλ’ οὐ ῥάιδιον ἐρῶντα ϲυνιδεῖν ἐϲτι τί ποτε ϲυμφέρει. καὶ τὴν διατριβὴν ἥτιϲ ἔϲτ’ αὐτοῦ πάλαι τεθαύμακ’· εἰρήκειν γὰρ εὐθὺϲ οἴκαδε αὐτῶι παρεῖναι πυθομένωι τἀνταῦθά μοι. Πυρρίαϲ πάρεϲ, φυλάττου, πᾶϲ ἄπελθ’ ἐκ τοῦ μέϲου. μαίνεθ’ ὁ διώκων, μαίνεται. (Ϲω.) τί τοῦτο, παῖ; (Πυ.) φεύγετε. (Ϲω.) τί ἐϲτι; (Πυ.) βάλλομαι βώλοιϲ, λίθοιϲ· ἀπόλωλα. (Ϲω.) βάλλει; ποῖ, κακόδαιμον; (Πυ.) οὐκέτι ἴϲωϲ διώκει; (Ϲω.) μὰ Δί’. (Πυ.) ἐγὼ δ’ ὤιμην. (Ϲω.) τί δὲ

72 cf. Hesych. π 1491 πέπομφα· ἔπεμψα etiam ad 120–121

83 imitatus est Ael. epist. 14, vid. p. 64, vid.

62 αὔξει ed. pr. : αυξάν- B 67 ⟦κ̣α̣ι⟧μνεῖαν (legit ed. pr.) vel ⟦μ̣ι⟧μν- (legit J. Martin) B 68 ὡϲ B : ὅϲ’ Monaco : ὧν Henrichs coram de commate post διοικήϲω ponendo cogitavit Lloyd-Jones 69 αρεϲκόντωϲ B p.c. : -οντοϲ B a.c. 71 ϲυνκ- B 72 τινα: B 74 ποτ’ B p.c. : τοτ’ B a.c. 76 ἥρμοττ’ Kamerbeek2 (cf. Asp. 204; fr. 317, 1 cont. Jacques1/2) : ἡρμοϲτ’ B τοιοῦτον ed. pr. (mendum e compendio ortum esse suspicatus est vGroningen1) : τοιουτ’ B : τοιοῦτό γ’ Page ap. Lloyd-Jones1 79 γαρ B p.c. : δε B a.c. 80 paragr., dicolon in fine versus 81 nota pers. πυρριαϲ in marg. sin. 82 τί τοῦτο; παῖ. Jacques2, παῖ pro interiectione usurpari ratus; cf. quae adnotavimus ad Sam. 360 85 δια: B τί δὲ ed. pr. : τι δ’⟦αι⟧ε B : τί δαὶ 7 Gallavotti vid. ad Diph. fr. 17, 3

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

90

95

73

λέγειϲ; (Πυ.) ἀπαλλαγῶμεν, ἱκετεύω ϲε. (Ϲω.) ποῖ; (Πυ.) ἀπὸ τῆϲ θύραϲ ἐντεῦθεν ὡϲ πορρωτάτω. Ὀδύνηϲ γὰρ ὑὸϲ ἦν. κακοδαιμονῶν τιϲ ἢ μελαγχολῶν ἅνθρωποϲ οἱκῶ[ν ἐνθαδ]ὶ τὴν οἰκίαν, πρὸϲ ὅν μ’ ἔπεμπ̣[εϲ ‒ ⏑ ‒ μεγάλου κακοῦ· τοὺϲ δακτύλουϲ̣ [ ⏒ ‒ ⏑ ‒ ϲχεδόν τι προϲπταίων ἅπα̣[νταϲ. Ϲω. ‒ ⏑ ‒ ἐλθών τι πεπαρώινηκε. 〈Χαι.〉 δεῦ[ρ ⏒ ‒ ⏑ ‒ εὔδηλόϲ ἐϲτι. (Πυ.) νὴ Δί’, ἐξώλ̣[ηϲ ἄρα, Ϲώ]ϲ̣τ̣ρατ’, ἀπολο̣[ίμην. Χαι.? ἔχε] δέ πωϲ φυλακτικῶϲ. 〈Πυ.〉 ἀλλ’ οὐ δύναμαι λ̣[έγειν, προ]ϲέϲτηκεν δέ μοι

88 γαρ B : ἄρ’ Sandbach6 ὑὸϲ ἦν (eram; ἦν erat Diano1) Sandbach6 : υὸϲ· η B : ὑὸϲ ἢ plerique κακοδαίμων B 89 ἅνθρωποϲ οἱκῶ[ν Barigazzi1, Marzullo (ἅνθρ. ὡικῶ[ν ed. pr.) : ἁνθρωποϲ οἰκω[ B Ar. Thesm. 426 ὦκότριψ R, οἱκ- K.-B. i p. 220. Nub. 92 var. lect. τὠικίδιον, τοἰκ-, τὀκ-, τὸ οἰκ-, vid. Dover ad loc.; Eur. Cycl. 560 ὦ οἰνοχόοϲ et ὦνοϲ L, ὡιν- et ὧινCanter ἐνθαδ]ὶ Jacques1/2, coll. Her. 21 (ἐνθάδ]ε ed. pr.) : ]ε̣ι ̣ potius quam ]ε̣ B : τυγχάν]ε̣ι ̣ Barrett ap. Lloyd-Jones 90 πρὸϲ όν B : πρὸϲ ἣν Maas ap. Lloyd-Jones ἔπεμπ̣[εϲ Page ap. Lloyd-Jones1 : -ψ̣ [αϲ ed. pr. (π̣[ potius quam ψ̣ [) fin. ὦ θεοί Page ap. Lloyd-Jones1, Peek p. 12038 (cf. Eur. Iph. Aul. 327), Ἡράκλειϲ Arnott olim ap. Lond.; ἵνα τύχω Kamerbeek1; ἄξιοϲ (de Cnemone) Shipp ap. Sydn., Browning ap. Lond. (cf. 292), an αἴτιοϲ (de Sostrato)? Kassel 91 τουϲ B p.c. : του B a.c. [ϲυνέτριψα γὰρ Shipp ap. Sydn. (Lib. decl. 27, 7 vol. VI p. 554, 15 F. cont. Jacques1/2), [κατέαξα γὰρ complures ([ἔαξα γὰρ suppleverat ed. pr.), [ἔρρηξα γὰρ Austin6 p. 21445 (cf. Diog. Laert. VII 28) 92 paragr. ἅπα̣[νταϲ ed. pr. (fin. τοὺϲ ἐμούϲ) : ἄπα̣[ (vel ἀπα̣[) B fin. Ἡράκλειϲ Gallavotti7, Handley ap. Lond. (hic Chaereae tribuens), δηλαδὴ Schröder, coll. v. 141 et Epitr. 473; ἆρά γε Jacques1/2 (de signo interrog. post πεπαρώινηκε ponendo cogitaverat Lloyd-Jones) 93 paragr. 〈Χαι.〉 δεῦ[ρ’ ἥξων ταχὺ Kassel7 (post Peek, qui δεῦ[ρ’ ἥ. τ. vel δεῦ[ρ’ ἥξει τ. Pyrrhiae inde a v. 87 locuto continuaverat), δεῦ[ρ’. Χα. οὐ γὰρ φρονῶν Gallavotti7 94 ἐξώλ̣[ηϲ complures : ἐξώλ̣[ειϲ Barrett ap. Lloyd-Jones1 fin. ἄρα Handley, coll. Ar. Lys. 933 et Eub. fr. 115, 7 : ταχύ Lloyd-Jones, Barrett ap. eundem : ἐγώ J. Martin, Post3 p. 99 95 paragr. num fuerit incertum απολο̣[ potius quam απολε̣[ B ἀπολο̣[ίμην complures (locos ad 94 laudatos cont. Handley) : ἀπολο̣[ύμεθ’ ed. pr. ἔχε] δέ πωϲ complures : ]δε⟦ιοθι⟧ Β, supra δε hamulus incertus (fort. υ), super ⟦ιοθι⟧ scriptum πωϲ ιοθι ex errore librarii πωϲ in exemplari cursive exaratum describentis ortum esse putavit Turner ap. Lond. p. 63, πωϲ falsa coniectura substitutum esse Kraus ἔχε — φυλακτικῶϲ Chaereae tribuit Kassel7, qui nunc dubitat an Sostrati verba esse possint Pyrrhiae in se ipsum exsecrationem ironice excipientis 96 λ̣[έγειν ed. pr. : λ̣[αλεῖν Quincey ap. Sydn. προ]ϲέϲτηκεν ed. pr. : ]ϲἑϲτηκεν B : προ]έϲτηκεν L. Prauscello ZPE 136 (2001) 7–10, coll. Hippocr. epid. V 42, 1, De vict. acut. (spur.) 4, 1 p. 69 Joly, sed vid. Ind. Hippocr. p. 689b s.v. προίϲτημι, p. 700b s.v. προϲίϲτημι II 1 b, p. 702b s.v. πρόϲϲταϲιϲ. ipsa Prauscello attulit Basil. In ebriosos PG xxxi p. 452 A, cf. etiam Schol. Ar. Ran. 303 a προϲϲτάντοϲ (προϲϲτ- R, προϲτ- V E Θ Barb) αὐτῶι (Ηegelocho histrioni) τοῦ πνεύματοϲ et Ael. Aristid. or. 48, 64 K.

74

100

105

110

τὸ πνεῦμα. κόψαϲ [τὴν θύ]ραν τῆϲ οἰκίαϲ τὸν κύριον ζητεῖν̣ [ἔφ]ην̣ . προῆλθέ μοι γραῦϲ τιϲ κακοδαίμων· α̣[ὐτ]όθεν δ’ οὗ νῦν λέγων ἕϲτηκ’, ἔδειξεν αὐ[τὸ]ν ἐπὶ τοῦ λοφιδίου ἐκεῖ περιφθειρόμενον, ἀχράδαϲ ἢ πολὺν κύφων’ ἑαυτῶι ϲυλλέγονθ’. (Ϲω.) ὡϲ ὀργίλωϲ. (Χαι.) τί 〈δ’〉, ὦ μακάρι’; 〈Πυ.〉 ἐγὼ μὲν εἰϲ τὸ χωρίον ἐμβὰϲ ἐπορευόμην πρὸϲ αὐτόν. καὶ πάνυ πόρρωθεν, εἶναί τιϲ φιλάνθρωποϲ ϲφόδρα ἐπιδέξιόϲ τε βουλόμενοϲ, προϲεῖπα· καὶ “ἥκω τι” φημί, “πρόϲ ϲε, πάτερ, ἰδεῖν τί ϲε ϲπεύδων ὑπὲρ ϲοῦ πρᾶγμ’.” 〈ὁ δ’〉 εὐθὺϲ “ἀνόϲιε ἄνθρωπε,” φηϲίν, “εἰϲ τὸ χωρίον δέ μου ἥκειϲ 〈ϲύ〉; τί μαθών;” βῶλον αἴρεταί τινα· ταύτην ἀφίηϲιν εἰϲ τὸ πρόϲωπον αὐτό μου.

101 Hesych. π 1939 περιφθείρεται· τὰϲ φθεῖραϲ ϲυλλέγει. ἢ μειοῦται, ἐλαττοῦται 102  Schol. vet. (R V E Θ Matr Barb V57, Sud. κ 2800) Ar. Plut. 476 c = Hesych. κ 4754 ≅ Phot. κ 1273 κύφων … τάϲϲεται δὲ καὶ ἐπὶ πάντων τῶν δυϲχερῶν καὶ ὀλεθρίων (κ. ὀλ. om. Phot.) 107 Schol. Thuc. IV 125, 1 e οὕτω γὰρ οἱ Ἀττικοὶ λέγουϲιν, ἰδεῖν τί ϲε ἐβουλόμην ἀντὶ τοῦ διαλεχθῆναί ϲοι, vid. Radt ZPE 81 (1990) 8 [= Kl. Schr. p. 406] 97 [τὴν θύ]ραν ed. pr. : []ραν B p.c. : []ραϲ B a.c. 98 ζητειν̣ B p.c. : χητ- B a.c. [ἔφ]η̣ν complures προῆλθέ Sandbach, coll. 499 : προϲἦλθε B 99 τιϲ super init. verbi κακοδαίμων superscr. 101 περιφθειρόμενον, ἀχράδαϲ ἢ Thierfelder1, Handley ap. Lond. (in ed. cont. Antiphan. fr. 209, 3–5 et Theop. fr. 64, 3) : περιφθιρόμενον αχράδαϲ· ἠ B : περιφθειρόμενον ἀχράδαϲ ἢ vel περιφθ. ἀχρ., ἦ ed. pr. ‘circumeuntem, dum pira vel magnam sibi malam crucem colligit: hoc exsecrationis loco est’ Thierfelder1 102–103 102 paragr., dicola post ϲυλλεγοντα et post ὀργίλωϲ; 103 paragr. nulla, nota pers. in marg. sin., vel ]ι ̣ρ vel ]τ̣ρ legi posse videtur, vix ]ρ̣ρ ὡϲ ὀργίλωϲ Sostrato, τί 〈δ’〉, ὦ μακάρι’ Chaereae tribuit Lloyd-Jones; ὡϲ ὀργίλωϲ. τί, ὦ μακάρι’ Chaereae dedit Sandbach; τί, ὦ μακ. Pyrrhiae servantes ὡϲ ὀργ. Chaereae dederunt complures, Sostrato ed. pr. vid. Schaefer1 p. 116 sq. κυφῶν’ B Theodos. Π. κλίϲεωϲ τῶν εἰϲ ων βαρυτόνων ed. Hilgard (Excerpta ex libris Herodiani technici, progr. Hdbg., Lips. 1887) p. 19, 26 κύφων, κύφωνοϲ 105 τιϲ φιλάνθρωποϲ ed. pr. : φιλάνθρωπόϲ τιϲ B 107 de πρόϲ ϲε vid. ad Peric. 77 108 πρᾶγμ’.” 〈ὁ δ’〉 εὐθύϲ complures : πραγμα· ευθὺϲ Β : πράγματ’.” εὐθύϲ ed. pr. 109 ανθρώπ’⟦ωνπε⟧φηϲὶν· B 110 〈ϲύ〉; τί μαθών;” Kassel3 (〈ϲὺ〉 τί μ.;” Page ap. Lloyd1 Jones, Sbordone, vid. Schaefer p. 117; ϲύ post μαθὼν inseruerat ed. pr.) : τί μαθών;” 〈καὶ〉 Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 111 paragr., dicolon in fine versus αφίηϲιν B : ἀφίηϲ’ ed. pr. cum syllabarum mensura cf. Ar. Av. 946 et fr. 504, 14, Philem. fr. 114, 3 = Strat. fr. 1, 3 et vid. P. Maas RhM 68 (1913) 3571 (= Kl. Schr. p. 555)

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

115

120

125

75

Χαι. ἐϲ κόρακαϲ. (Πυ.) ἐν ὅϲωι δ’ “ἀλλά ϲ’ ὁ Ποϲειδῶν” λέγων κατέμυϲα, χάρακα λαμβάνει πάλιν τινά, ἐκάθαιρέ τ’ αὐτῆι “ϲοὶ δὲ κἀμοὶ πρᾶγμα τί ἐϲτιν;” λέγων, “τὴν δημοϲίαν οὐκ οἶϲθ’ ὁδόν;”, ὀξύτατον ἀναβοῶν τι. Χαι. μαινόμενον λέγειϲ τελέωϲ γεωργόν. (Πυ.) τὸ δὲ πέραϲ· φεύγοντα γὰρ δεδίωχ’ ἴϲωϲ με ϲτάδια πέντε καὶ δέκα, περὶ τὸν λόφον πρώτιϲτον, εἶθ’ οὕτω κάτω εἰϲ τὸ δαϲὺ τοῦτο, ϲφενδονῶν βώλοιϲ, λίθοιϲ, ταῖϲ ἀχράϲιν ὡϲ οὐκ εἶχεν οὐδὲν ἄλλ’ ἔτι. ἀνήμερόν τι πρᾶγμα τελέωϲ ἀνόϲιοϲ γέ̣ ρων. ἱκετεύω ϲ’, ἄπιτε. (Ϲω.) δειλίαν λέγειϲ. (Πυ.) οὐκ ἴϲτε τὸ κακὸν οἷόν ἐϲτι· κατέδεται ἡμᾶϲ. Χαι. τυχὸν ἴϲωϲ † ουδυνωμένοϲ † τι νῦν τετύχηκε· διόπερ ἀναβαλέϲθαι μοι δοκεῖ αὐτῶι προϲελθεῖν, Ϲώϲτρατ’. εὖ τοῦτ’ ἴϲθ’, ὅτι πρὸϲ πάντα πράγματ’ ἐϲτὶ πρακτικώτερον

115 vid. ad 162–165

120–121 imitatus est Ael. epist. 13, vid. p. 64, vid. etiam ad 83

112 nota pers. χαιρ´ in marg. sin. ἐϲ κόρακαϲ complures : ἠϲ κορ- B cf. 432 (ειϲ κορ- B), Epitr. 160 (εἰϲ κορ- P), Her. 70, Peric. 206, Sam. 133. 353 (εϲ κορ- B, ειϲ κορ- C). 370. Zenob. Ath. I 67 (vulg. III 87) ἐϲ κόρακαϲ· μέμνηται ταύτηϲ (sc. τῆϲ παροιμίαϲ) Μένανδροϲ (ϲυνεχῶϲ add. vulg.) ποϲιδὼν B 113 in marg. dext. μαϲτιγγα̣, interpretamentum versu 142 ἐμαϲτίγου provocatum agnovit Gallavotti1–3 114 ἐκάθαιρέ τ’ αὐτῆι Lloyd-Jones : εκάθαιρε ταύτην B (quod qui retinent aut caput vel ventrem vel nates aut χάρακα intellegunt) : ἐκάθαιρε ταύτηι complures : ταύτηι μ’ ἐκάθαιρε Handley ap. Lond. : ἐκάθαιρέ μ’ αὐτῆι Arnott ϲοι B p.c. : ϲυ B a.c. cf. Ar. fr. 940 τί ed. pr. : τι B cf. Sic. 100 et vid. ad Nicomach. fr. 1, 24 116 paragr., dicolon post τι, nota pers. χαιρ in marg. sin. iuxta versum insequentem τι B : τε Quincey ap. Sydn., Zuntz Heliod. IV 7, 11 ὀξύ τι καὶ μέγα ἀνέκραγε cont. Arnott1 post λέγειϲ comma posuit West1, coll. 604 118 δεδίωχ’ Thierfelder1 : δεδιωκ’ B : ἐδίωκ’ Shipp ap. Sydn. 121 ε⟦ϲ⟧τι B 122–123 ἀνήμερον — γέρων Sostrato tribuit ed. pr., Chaereae dederunt Bingen4, Marzullo post πρᾶγμα interpunxit ed. pr., post τελέωϲ Sandbach (Plut. De fort. Rom. 8. 321 A attulit Kassel ap. Gronewald6 p. 172); cum orationis forma fr. 267, Monost. 787 Pernig., Dem. 19, 136, [Basil. et Lib.] commerc. epist. 13, 1 (XI p. 587 F.), Ov. epist. ex Ponto II 7, 37 cont. Kassel4, Eur. Andr. 727 et quos locos laudavit Gow ad Theocr. 15, 83 Kassel6 p. 4 [p. 294] 〈ὁ〉 γέρων Gallavotti2/3 125 paragr., dicolon post ἡμᾶϲ, nota pers. χαιρ in marg. dext. τυχὸν ed. pr. : -ῶν B ουδυνωμένοϲ B p.c. : -μένωϲ B a.c. : ὠδυνημένοϲ ed. pr. : ὁδ’ ὀδυνώμενόϲ Zuntz : ὑποδυνώμενόϲ Quincey et Treweek ap. Sydn. : ἐξοδυνώμενόϲ Kassel7, coll. Eur. Cycl. 661 : κατοδυνώμενόϲ Austin6 128 πρακτικώτερον B p.c. : -τατον B a.c.

76

130

135

140

εὐκαιρία. Πυ. νοῦν ἔχεθ’. (Χαι.) ὑπέρπικρον δέ τι ἐϲτὶν πένηϲ γεωργόϲ, οὐχ οὗτοϲ μόνοϲ, ϲχεδὸν δ’ ἅπαντεϲ. ἀλλ’ ἕωθεν αὔριον ἐγὼ πρόϲειμ’ αὐτῶι μόνοϲ, τὴν οἰκίαν ἐπείπερ οἶδα· νῦν δ’ ἀπελθὼν οἴκαδε καὶ ϲὺ διάτριβε. τοῦτο δ’ ἕξει κατὰ τρόπον. (Πυ.) πράττωμεν οὕτωϲ. Ϲω. πρόφαϲιν οὗτοϲ ἄϲμενοϲ εἴληφεν. εὐθὺϲ φανερὸϲ ἦν οὐχ ἡδέωϲ μετ̣’ ἐ̣μ̣ο̣ῦ̣ β̣α̣δίζων, οὐδὲ δοκιμάζων πάνυ τὴν ἐπιβολ]ὴν τὴν τοῦ γάμου. κακὸν δέ ϲε κακῶϲ ἅπ]α̣ντεϲ ἀπολέϲειαν οἱ θεοί, μαϲτιγία. Πυ. τί] δ̣’ ἠδίκηκα, Ϲώϲτρατε; (Ϲω.) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ε̣ιϲ τὸ χωρίον τι δηλαδὴ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ Πυ.] ἔκλεπτον; (Ϲω.) ἀλλ’ ἐμαϲτίγου ϲέ τιϲ οὐδὲν ἀδικοῦντα; (Πυ.) καὶ πάρεϲτί γ’ οὑτοϲὶ αὐτόϲ. ὑπάγω, βέλτιϲτε. (Ϲω.) ϲὺ δὲ τούτωι λάλει.

129 paragr., dicolon post ευκαιρια⟦ν⟧, nota pers. πυρριαϲ super νουν εχετε superscr. 130  εϲτὶ B 134 post hunc versum Chaeream exisse post Londinienses et Gallavottium1–3 plerisque verisimile visum est 135 paragr., dicolon post οὕτωϲ, nota pers. ϲωϲτρ in marg. sin. πράττομεν B ἁϲμενοϲ B cf. var. lect. Aesch. Prom. 728 (M) et vid. Schol. (bT) Hom. Ξ 108 b 136 εἴληφεν. εὐθὺϲ complures : είληφεν ευθὺϲ· B (recepit ed. pr., postea complures) 137  μετ̣ B p.c. : μη̣τ̣ B a.c. 138 δέ ϲε ed. pr. : δὲ ϲὲ vGroningen3 139 dicolon nullum in fine versus 140–150 accedit H1r 140 dicolon in fine versus B [H1] μαϲτιγία complures τί ed. pr., unde Pyrrhiae responsum incipere viderunt complures ]δ̣’ ηδικη[ vel ]ϲ̣’ ηδικη[ H1 (hoc legisse sibi visus est C. H. Roberts ap. Lloyd-Jones, coniecerat ed. pr., illud Turner ap. Blake, coniecerant Lond., Gallavotti7), ]ε ηδίκη⟦:⟧κα B 141 dicolon nullum in fine versus B [H1] ]ε̣ιϲ B : ]ϲ H1 : κακῶϲ ἐπό]ε̣ιϲ Ritchie ap. Sydn. (post eum κακὸν ἐπό]ε̣ιϲ vGroningen1, ἐκακοπό]ειϲ Blake) : ἐμβὰϲ ϲύ γ’] ε̣ἰϲ Lond. : ἔκλεπτεϲ] ε̣ἰϲ Lloyd-Jones : ὕβριζεϲ] ε̣ἰϲ A. Kohl in seminario Herbipolensi 142 ]εκλεπτον: H1 : ]ε̣πον: B : ἐλθών. Πυ.] ἔκλεπτον; Lloyd-Jones : κλέπτων. Πυ.] ἔκλ- Arnott : 〈Πυ.〉 ἀλλ’ οὐκ] ἔκλεπτον. Lond. : 〈Πυ.〉 οὐ μὰ Δί’] ἔκλ- Sandbach 143–144 initia versuum desunt in B, fines in H1 paragraphi nullae in H1, dicola in finibus versuum in B; dicola post ἀδικοῦντα in B et in H1, post βέλτιϲτε in B (negaverunt Gallavotti1–3, Sydn., sed Jacques1 p. 491 [2 p. xlvii2] cont. scripturam qua librarius usus est in v. 129 εχετε:, 370 αγε:, 374 ενθαδε:), non in H1; iuxta v. 143 in marg. sin. in H1 notam pers. fuisse censet Lloyd-Jones, negat Sandbach comm. ϲὺ — λάλει Sostrato (qui Chaereae responderet) dedit ed. pr., Pyrrhiae continuavit Lloyd-Jones1 (vid. Schaefer1 p. 117 sq.) και (supra lin.) παρεϲτι γε B : και παρεϲτ̣ιν̣ ̣ H1 οὑτοϲὶ / αὐτόϲ. ὑπάγω, LloydJones, vGroningen1 (vid. Euphr. fr. 9, 15 sq.) : ουτοϲϊ: | ] B : ου[ | αυτοϲ υπαγω· H1 : οὑτοϲὶ / αὐτόϲ. 〈Χα.〉 ὕπαγ’, ὦ Kraus (de Chaerea vid. ad 134; ὕπαγ’, ὦ iam complures)

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ 145

150

155

160

77

(Χαι.) οὐκ ἂ̣[ν] δυναίμην· ἀπίθανόϲ τιϲ εἴμ’ ἀεὶ ἐν τῶι λαλεῖν. ποῖον λέγει[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]νι; (Ϲω.) οὐ πάνυ φιλάνθρωπον βλ[έπειν μ]ο̣ι φαίνεται, μὰ τὸν Δί’. ὡϲ δ’ ἐϲπούδακ’. ἐπ̣[ανά]ξω βραχὺ ἀπὸ τῆϲ θύραϲ· βέλτιον. ἀλλὰ κ̣[αὶ β]οᾶι μόνοϲ βαδίζων· οὐχ ὑγιαίνειν μ[̣ οι] δοκεῖ. δέδοικα μέντοι, μὰ τὸν Ἀπόλλω καὶ θεούϲ, αὐτόν· τί γὰρ ἄν τιϲ μὴ οὐχὶ τἀληθῆ λέγοι; Κνήμων εἶτ’ οὐ μακάριοϲ ἦν ὁ Περϲεὺϲ κατὰ δύο τρόπουϲ ἐκεῖνοϲ, ὅτι πετηνὸϲ ἐγένετο κοὐδενὶ ϲυνήντα τῶν βαδιζόντων χαμαί, εἶθ’ ὅτι τοιοῦτο κτῆμ’ ἐκέκτηθ’ ὧι λίθουϲ ἅπανταϲ ἐπόει τοὺϲ ἐνοχλοῦνταϲ; ὅπερ ἐμοὶ νυνὶ γένοιτ’· οὐδὲν γὰρ ἀφθονώτερον λιθίνων γένοιτ’ 〈ἂν〉 ἀνδριάντων πανταχοῦ. νῦν δ’ οὐ βιωτόν ἐϲτι, μὰ τὸν Ἀϲκληπιόν. λαλοῦϲ’ ἐπεμβαίνοντεϲ εἰϲ τὸ χωρίον

153–159 imitatus est Ael. epist. 14, vid. p. 64 sq. 159 Antiatt. p. 82, 11 B. (α 115 et 116 V.) ἀνδριάϲ· … Μένανδροϲ Δυϲκόλωι (fr. 126 Koe.) ‘ἀνδριάντων λιθίνων’ ἔφη (116 ἀνδριάντα· τὸν λίθινον ἔφη cod., corr. West JHS 106, 1986, 206) 145–146 146 paragr. B, non H1, dicolon in fine versus B [H1] Chaereae (vid. ad 134) dedit ed. pr. (prob. Schaefer1 p. 117–119), Sostrato tribuit Diano1/2 (notam pers. ]ω̣ ϲ̣τρ̣’ in H1 iuxta v. 145 in marg. sin. dispexisse sibi visus est Sandbach) ποῖον λέγει[ν δεῖ τουτο]νί; ed. pr., π. λέγει[ϲ δὲ τουτο]νί; Bingen1 (v. 145 sq. Pyrrhiae datis), Gallavotti7 (v. 145 sq. Chaereae tribuens, mox in edd. Pyrrhiae daturus), 〈Πυ.〉 π. λέγει[ϲ ϲὺ τουτο]νί; Lond., eadem sine indicatione pers. loquentis Monaco, 〈Πυ.〉 π. λέγει[ϲ μοι τουτο]νί; Sandbach; π. λέγει[ν δὲ τῶιδ’ ἔ]νι; Kraus, v. 145 sq. Chaereae datis, π. λέγει[ν πρὸϲ τόνδ’ ἔ]νι; vGroningen1, a v. 145 Sostrati orationem incipere ratus 147 βλ[έπειν μ]ο̣ι complures (βλ[έπων μ]οι ed. pr.) 148 ωϲδ’ B : ωϲ H1 p.c. : ουδ’ H1 a.c. ε[]ξω⟦ι⟧ B [H1], suppl. Ritchie ap. Sydn., coll. Peric. 353, Turner ap. Lond. 149 κ̣[ vel ι ̣[ vel ρ̣[, fort. γ̣[, vix μ̣[ vel ν̣[ in B [H1] ἀλλὰ κ̣[αὶ β]οᾶι Blake, Kassel ap. Schaefer1 p. 119, Rees ap. Handley : ἀλλὰ γ̣[ὰρ β]οᾶι ed. pr. : ἀλλ’ Ἄρ̣[η β]οᾶι Lloyd-Jones in fine versus supra αι vestigia incerta in B [H1], ει legere posse sibi visus est Lloyd-Jones 150 υγιενειν B : υ[ H1 post hunc versum desinit H1r 151 μα B : νὴ Barrett ap. Lloyd-Jones1, Shipp ap. Sydn. cf. 639 et 718 δέδοικα μέντοι parenthesis loco esse posse existimavit Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 θεούϲ ed. pr. : τουϲ θεουϲ B 152 paragr., dicolon in fine versus μη ουχι B : οὐχὶ Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 Plat. Phileb. p. 12 D cont. Handley ap. Lond. 153–154  153 nota pers. κ̣νημ/ in marg. sin. signum interrog. post Περϲεύϲ add. Gallavotti7, post ἐκεῖνοϲ alii 156 ὧι λίθουϲ ed. pr. (Ael. verba cont. Lond., Ael. Aristid. or. 37, 24 K. et Apollod. II 41 Kraus) : ωι λιθινουϲ B : ὃ λιθίνουϲ Gallavotti7 (cf. Antiphan. fr. 164, 4) 159 〈ἂν〉 ed. pr. (cf. Ael.)

78

165

170

175

ἤδη. παρ’ αὐτὴν τὴν ὁδὸν γάρ, νὴ Δία, εἴωθα διατρίβειν· ὃϲ οὐδ’ ἐργάζομαι τοῦτο τὸ μέροϲ τοῦ χωρίου, πέφευγα δὲ διὰ τοὺϲ παριόνταϲ. ἀλλ’ ἐπὶ τοὺϲ λόφουϲ ἄνω ἤδη διώκουϲ’. ὢ πολυπληθείαϲ ὄχλου. οἴμοι· πάλιν τιϲ οὑτοϲὶ πρὸϲ ταῖϲ θύραιϲ ἕϲτηκεν ἡμῶν. Ϲω. ἆρα τυπτήϲει γέ με; Κν. ἐρημίαϲ οὐκ ἔϲτιν οὐδαμοῦ τυχεῖν, οὐδ’ ἂν ἀπάγξαϲθαί τιϲ ἐπιθυμῶν τύχηι. Ϲω. ἐμοὶ χαλεπαίνει. περιμένω, πάτερ, τινὰ ἐνταῦθα· ϲυνεθέμην γάρ. (Κν.) οὐκ ἐγὼ ’λεγον; τουτὶ ϲτοὰν νενομίκατ’ ἢ τὸ τοῦ Λεώ; πρὸϲ τὰϲ ἐμὰϲ θύραϲ, ἐὰν ἰδεῖν τινα βούληϲθε, ϲυντάττεϲθ’ ἀπαντᾶν; παντελῶϲ καὶ θῶκον οἰκοδομήϲατ’, ἂν ἔχητε νοῦν, μᾶλλον δὲ καὶ ϲυνέδριον. ὢ τάλαϲ ἐγώ· ἐπηρεαϲμὸϲ τὸ κακὸν εἶναί μοι δοκεῖ.

162–165 imitati sunt Ael. epist. 14 (vid. p. 65) et Lib. decl. 27, 5 (vol. VI p. 553, 6 F.) ὅϲ, ἵνα μηδὲ ἄκων τινὶ περιτύχω, οὐδὲ τὴν δημοϲίαν εἴωθα βαδίζειν ὁδόν (cont. Kraus; cf. etiam v. 115) 163 ειωθα B (cf. Lib.) : ἔοικα Zuntz (prob. Schaefer1 p. 119, cf. Antiphan. fr. 204, 8) 164  τοῦτο (τουτὶ Lond.) τὸ μέροϲ τοῦ complures : τοιουτο το μεροϲ B 167 τιϲ B p.c. : τοι ̣ vel τοϲ̣ B a.c. : τίϲ ed. pr. προ B 168 paragr., dicola post ἡμῶν et in fine versus, nota pers. ϲωϲτρα/ in marg. dext. τυπτήϲει ed. pr. : τυπηϲειϲ Β : τυπτήϲειϲ complures (obloquitur Kraus) γέ με ed. pr. : γεμε B : γ’ ἐμέ Gallavotti1–3, Lond. 169–174 versuum frustula exigua servat H1v 169  nota pers. κνημ´ in marg. sin. B 170 paragr., dicolon in fine versus B [H1] 171 nota pers. ϲωϲτ in marg. sin. B χαλεπαινει B [H1] : -ει; Lloyd-Jones (sed vid. Schaefer1 p. 120) : -ειϲ; 1 vGroningen (obloquitur Ritchie Gnom. 34, 1962, 40) 173 τουτὶ ed. pr. : τουτο τι B [H1] ϲτοανενομικατ’ B [H1] ἢ τὸ τοῦ Λεώ Koumanoudis Platon 21 (1959) 91 (coll. Ar. Lys. 911 τὸ τοῦ Πανόϲ) : η του λεω Β, το super τ superscr. [H1] : ἢ τὸ τοῦ λεώ ed. pr. (locum quo concilii habendi causa convenit populus Atheniensium dici putavit Monaco) : ἢ τὸ τῶν Λεώ Wycherley Mnem. 18 (1965) 282–284 175 βουληϲθε B p.c. : -εϲθε B a.c. ϲυντάττεϲθ’ ἀπαντᾶν; Lloyd-Jones (qui ipse in dubium revocavit ZPE 15, 1974, 2113 [= Acad. Pap. II p. 283]; πρὸϲ in fr. 666 similiter usurpatum cont. Sandbach comm.) : -εϲθε παντα B (def. Handley, Austin6) 176 θωκον B : θᾶκ- scribendum esse suspicatus est Sandbach comm. Schol. (EHMaOVY) Hom. β 14 b 1 Pont. θώκωι· τοῦτον οἱ Ἀττικοὶ θᾶκον καλοῦϲιν. vid. var. lect. Ar. Nub. 993 (in ed. Dov.), Ran. 1515. 1522 (in ed. Vels.), Cratin. fr. 7 οἰκοδομήϲατ’ ed. pr. : -ϲατε B : -ϲετ’ Lloyd-Jones παντελῶϲ cum imperativo etiam 456 sq., ut vid.; cf. Arist. Top. I 18 p. 108 a 34 sq. παντελῶϲ εὐλαβητέον ἂν complures : εαν B vid. ad 205 177 post ϲυνέδριον dicolon B (paragr. nulla) 178 paragr., dicolon in fine versus

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

180

185

190

195

79

Ϲω. οὐ τοῦ τυχόντοϲ, ὡϲ ἐμοὶ δοκεῖ, πόνου τουτὶ τὸ πρᾶγμά 〈γ’〉 ἀλλὰ ϲυντονωτέρου. πρόδηλόν ἐϲτιν. ἆρ’ ἐγὼ πορεύϲομαι ἐπὶ τὸν Γέταν τὸν τοῦ πατρόϲ; νὴ τοὺϲ θεούϲ, ἔγωγ’· ἔχει 〈τὸ〉 διάπυρον καὶ πραγμάτων ἔμπειρόϲ ἐϲτιν παντοδαπῶν· τὸ δύϲκολον τὸ τοῦδ’ ἐκεῖνοϲ 〈‒〉 ἀπώϲετ’, οἶδ’ ἐγώ. τὸ μὲν χρόνον γὰρ ἐμποιεῖν τῶι πράγματι ἀποδοκιμάζω. πόλλ’ ἐν ἡμέραι μιᾶι γένοιτ’ ἄν. ἀλλὰ τὴν θύραν πέπληχέ τιϲ. Κόρη οἴμοι τάλαινα τῶν ἐμῶν ἐγὼ κακῶν. τί νῦν ποιήϲω; τὸν κάδον γὰρ ἡ τροφὸϲ ἱμῶϲ’ ἀφῆκεν εἰϲ τὸ φρέαρ. Ϲω. ὦ Ζεῦ πάτερ καὶ Φοῖβε Παιάν, ὦ Διοϲκόρω φίλ̣[ω, κάλλουϲ ἀμάχου. (Κορ.) θερμὸν 〈δ’〉 ὕδωρ πρ̣[οϲέταξέ μοι ποιεῖν ὁ πάππαϲ ἐξιών. (Ϲω.) ἄνδρε[ϲ [Κορ.] ἐὰν δὲ τοῦτ’ αἴϲθητ’, ἀπολεῖ κακ[ ‒ ⏑ ‒ παίων ἐκείνην. (Ϲω.) οὐ ϲχολή, μὰ τ[οὺϲ θεούϲ. [Κορ.] ὦ φίλταται Νύμφαι, παρ’ ὑμῶν λ[ηπτέον.

179 nota pers. ϲωϲτρ´ in marg. sin. 180 πρᾶγμά γ’ complures : πραγμα B : πρᾶγμ’ ἔϲτ’ ed. pr. : πρᾶγμ’ ἦν Maas ap. Lloyd-Jones 183 〈τὸ〉 Gallavotti7 (olim), Eitrem5 : 〈τι〉 complures 185 τὸ τοῦδ’ complures : το τουτουδ’ B : τούτου δ’ ed. pr. 〈μόνοϲ〉 Foss1, 〈τάχοϲ〉 Lloyd1 11 Jones (vid. Schaefer p. 120), 〈εἷϲ〉 Steffen, 〈τοῦτ’〉 Gronewald , prob. Austin6, qui de 〈ἐξ〉απώϲετ’ cogitaverat ἀπώϲετ’ ed. pr. : απωϲαιτ’ B : ἂν ὤϲαιτ’ Steffen 187 πόλλ’ ἐν ed. pr. (cf. 864) : πολλα δ’ αν B : πόλλ’ ἂν Handley, coll. Carch. 8 188 paragr., dicolon in fine versus 189 nota pers. η κορη θυγατηρ κνημ´ in marg. sin. 191 paragr., dicolon nullum, nota pers. ϲωϲτρ/ in marg. dext. 192 Διοϲκόρω Sandbach6, coll. fr. 491 : -κουρω B Phryn. ecl. 205 Διόϲκουροι· ὀρθότερον Διόϲκοροι. γελάϲειϲ (-ει Rutherford) οὖν τοὺϲ ϲὺν τῶι υ λέγονταϲ cont. Sandbach comm.; adde [Hdn.] Philet. 44 οἱ Διόϲκουροι ϲὺν τῶι υ ὅταν πληθυντικῶϲ λέγονται· τὼ Διοϲκόρω δὲ ἐν τῶι δυϊκῶι ἀριθμῶι ἄνευ τοῦ υ 193 καλουϲ B 〈δ’〉 complures πρ̣[οϲέτ. ed. pr. μοι complures : vel με Barigazzi2, vGroningen1 194 παπαϲ B vid. ad 204 εξιων B : ειϲ- Zuntz ClR 20 (1970) 7, prob. Sandbach comm., vix recte fin. τί δρῶ; Barrett ap. Lloyd-Jones et W. Hagenmeyer ap. Kraus (vid. Schaefer1 p. 120 et Bain Act. & Aud. p. 1092), τί φῶ; Page ap. LloydJones1 195 τοῦτ’ αἴϲθητ’ ed. pr. : τουτουτοεϲθητ’ B κακ[ῶϲ πάνυ Kassel2, Lloyd-Jones1, 1 1 κάκ[ιϲτα δὴ Barrett ap. Lloyd-Jones , Kraus 196 paragr. nulla, dicolon potius quam punctum simplex post ἐκείνην τ[οὺϲ θεούϲ Questa ap. Gallavotti7 : τ[ὸν Δία Barigazzi1 μὰ τοὺϲ θεούϲ hac versus sede 459. 544, Asp. 314, Epitr. 935, Mis. 15, μὰ τὸν Δία fr. 193, 4 (cf. 296, 13) 197  λ[ηπτέον Barrett ap. Lloyd-Jones1 (458 sq. ἐνοχλητέον … / ἔϲθ’ cont. Handley) : λ[ήψομαι ed. pr.

80

200

205

210

215

αἰϲχύνομαι μέν, εἴ τινεϲ θύουϲ’ ἄ[ρα ἔνδον, ἐνοχλεῖν. (Ϲω.) ἀλλ’ ἂν ἐμοὶ δ[ ⏒ ‒ ⏑ ‒ βάψαϲ ἐγώ ϲοι τ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ἥ]ξ̣ω φέρων. (Κορ.) ναί, πρὸϲ θεῶν, α[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ Ϲω.] ἐλευθερίωϲ γέ πωϲ ἄγροικόϲ ἐϲτιν. ὦ [πολυτίμ]ητοι θεοί. τίϲ ἄν με ϲώϲαι δ̣[αιμό]νων; (Κορ.) τάλαιν’ ἐγώ, τίϲ ἐψόφηκεν; ἆρ’ ὁ [πάπ]π̣αϲ ἔρχεται; ἔπειτα πληγὰϲ λ̣[ήψ]ομ’, ἄν με καταλάβηι ἔξω. Δᾶοϲ διατρίβω ϲοι διακονῶν πάλαι ἐνταῦθ’, ὁ δὲ ϲκάπτει μόνοϲ. πορευτέον πρὸϲ ἐκεῖνόν [ἐ]ϲ̣τιν. ὦ κάκιϲτ’ ἀπολουμένη Πενία, τί ϲ’ ἡ[μ]εῖϲ τηλικοῦτ’ ἐφεύρομεν; τί τοϲοῦτον ἡμῖν ἐνδελεχῶϲ οὕτω χρόνον ἔνδον κάθηϲαι καὶ ϲυνοικεῖϲ; (Ϲω.) λάμβανε τηνδί. (Κορ.) φέρε δεῦρο. Δα. τί ποτε βούλεθ’ οὑτοϲὶ ἅνθρωποϲ; (Ϲω.) ἔρρωϲ’, ἐπιμελοῦ τε τοῦ πατρόϲ. οἴμοι, κακοδαίμων. παῦε θρηνῶν, Ϲώϲτρατε· ἔϲται κατὰ τρόπον. (Δα.) κατὰ τρόπον τί; (Ϲω.) μὴ φοβοῦ, ἀλλ’ ὅπερ ἔμελλεϲ ἄρτι τὸν Γέταν λαβὼν ἐπάνηκ’, ἐκείνωι πᾶν τὸ πρᾶγμ’ εἰπὼν ϲαφῶϲ.

198 θύουϲ’ ed. pr. : θυοϲ B fin. ἄ[ρα complures : ἅ[μα alii 199 post ἔνδον dist. Handley (in fine v. 198 interpunxerat Turner ap. Lond.) δ[οῦναι θέληιϲ complures (δ[οῦναι ’θέληιϲ Kraus1, sed vid. Sandbach comm. ad Dysc. 269), δ[ῶιϲ τὴν χύτραν complures, δ[ῶιϲ, αὐτίκα Shipp ap. Sydn. 200 τ[ὴν χύτραν ed. pr., τ[ὴν ὑδρίαν Barigazzi2, τ[αχὺ πλέαν Gallavotti7 (πλέαν et Ardizzoni), τ[ήνδε πάλιν Oguse4 201 paragr. ἅ[νυϲον δ’ Barigazzi2, ἁ[νύϲαϲ γ’ Webster 1 ap. Lond.; ἀ[πόδοϲ δ’] Page ap. Lloyd-Jones Ϲω.] complures 202 post ἐϲτιν leviter, post θεοί graviter interpunxit Mette 203 ἄν με Lloyd-Jones1, vGroningen1 : αν εμε B (ἂν ἐμὲ def. Sandbach comm.) δ̣[ paene certum, τ̣[ vix legi posse videtur δ̣[αιμό]νων Barrett ap. LloydJones1 : τ̣[ῶν πό]νων ed. pr. 204 εψοφηκεν B p.c. : εφηκεν B a.c. [πάπ]π̣αϲ ed. pr. ([]π̣αϲ vel []π̣- B, potius [πά]π̣αϲ scriptum fuit, cf. 194. 494. 648 et vid. ad Mis. 614) 205 ἄν Harsh p. 581, Lond. : εαν B vid. ad 176 206 paragr., dicolon post ἔξω, nota pers. δαοϲ in marg. sin. ϲοι B : ϲοὶ (opp. ὁ δὲ 207) Schröder 207 ϲκεπτει B, fort. postea correctum 211  καθοϲαι B 212 dicolon ante τί, nota pers. δαοϲ superscr. ποτε βούλεθ’ Barrett ap. LloydJones1, Szemerényi ap. Lond. : ποτ’ εβουλετο B 213 paragr., dicola post ἅνθρωποϲ et in fine versus ανθρ- B 214–217 paragraphi 214, 215, 217, dicola post κακοδαίμων, post τρόπον1, post τί et in fine versus 217, in marg. dext. iuxta v. 214 nota pers. πυρριαϲ παῦε — τρόπον1 Sostrato continuavit, κατὰ τρόπον τί Davo, μὴ φοβοῦ — ϲαφῶϲ Sostrato dedit Grassi

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

220

225

230

81

Δα. τουτὶ τὸ κακὸν τί ποτ’ ἐϲτίν; ὡϲ οὔ μοι πάνυ τὸ πρᾶγμ’ ἀρέϲκει. μειράκιον διακονεῖ κόρηι· πονηρόν. ἀλλά ϲ’, ὦ Κνήμων, κακὸν κακῶϲ ἅπαντεϲ ἀπολέϲειαν οἱ θεοί. ἄκακον κόρην μόνην ἀφεὶϲ ἐν ἐρημίαι ἐᾶιϲ, φυλακὴν οὐδεμίαν ὡϲ προϲῆκον ἦν ποιούμενοϲ. τουτὶ 〈δὲ〉 καταμαθὼν ἴϲωϲ οὗτοϲ προϲερρύη, νομίζων ὡϲπερεὶ ἕρμαιον. οὐ μὴν ἀλλὰ τἀδελφῶι γε δεῖ αὐτῆϲ φράϲαι με τὴν ταχίϲτην ταῦθ’, ἵνα ἐν ἐπιμελείαι τῆϲ κόρηϲ γενώμεθα. ἤδη δὲ τοῦτ’ ἐλθὼν ποιήϲειν μοι δοκῶ. καὶ γὰρ προϲιόνταϲ τούϲδε Πανιϲτάϲ τιναϲ εἰϲ τὸν τόπον δεῦρ’ ὑποβεβρεγμένουϲ ὁρῶ, οἷϲ μὴ ’νοχλεῖν εὔκαιρον εἶναί μοι δοκεῖ.

ΧΟΡΟΥ ACTUS II

235

Γοργίαϲ οὕτω παρέργωϲ δ’, εἰπέ μοι, τῶι πράγματι φαύλωϲ τ’ ἐχρήϲω; Δα. πῶϲ; (Γο.) ἔδει ϲε, νὴ Δία, τὸν τῆι κόρηι προϲιόντα, 〈Δᾶ’〉, ὅϲτιϲ ποτ’ ἦν, ἰδεῖν τότ’ εὐθύϲ, τοῦτο τοῦ λοιποῦ χρόνου

225 Phot. π 1319 = Sud. π 2647 προϲερρύη· προϲεφοίτηϲε, προϲῆλθεν, οὐ προϲέρρευϲεν. Hesych. π 3750 προϲερ〈ρ〉ύη· προ〈ϲ〉ῆλθεν. vid. Theod. ZPE 82 (1990) 42 218 nota pers. δαοϲ in marg. sin. τουτὶ τὸ ed. pr. : τουτο τι το B : τοῦτο τὸ Gallavotti1/3 220 cum voce πονηρόν enuntiati vice usurpata Her. 17 et Peric. 200 cont. complures; adde Asp. 48 et fr. adesp. 1071, 9 223 προϲῆκον ἦν complures : προκενην B 224 〈δὲ〉 καταμαθὼν Peek : καταμαθανων B : καταμανθάνων ed. pr. 226 τἀδελφῶι ed. pr. : αδελφωι B 230 Πανιϲτάϲ vGroningen2, Lloyd-Jones1 (πανιαϲτὰϲ ed. pr., coll. IG XII 1, 155, 75 et IG ad res Rom. pert. IV 1680) : παιανιϲταϲ B IG II/III2 1339, 3 et 6 ἡροϊϲτῶν (contra VII 2725, 6 et 17 sq. et 29 ἡρωϊαϲτῶν) et ΧΙΙ 3 suppl., 1296, 2 Βακχιϲτῶν (contra Philodam. Scarph. paean. 144 sq. CA p. 169 Pow. Βακχ[ιαϲτά]ν) cont. Sandbach comm.; adde Inscr. Cret. IV 266, 1 Πριαπιϲτᾶν 233 nota pers. γοργιαϲ in marg. sin. 234 paragr., dicola post ἐχρήϲω et post πῶϲ, nota pers. δαοϲ in marg. dext. 235 προϲιόντα, 〈Δᾶ’〉 Eitrem5 : προϲϊοντα B : 〈τοῦτον〉 προϲιόνθ’ Barrett ap. Lloyd-Jones1 : προϲιόντα 〈τόνδ’〉 Lloyd-Jones 236 τότ’ ed. pr. : τουτ’ B Ar. Nub. 1359 cont. Lond.

82

240

245

250

εἰπεῖν θ’ ὅπωϲ μηδείϲ ποτ’ αὐτὸν ὄψεται ποιοῦντα· νυνὶ δ’ ὥϲπερ ἀλλοτρίου τινὸϲ πράγματοϲ ἀπέϲτηϲ. οὐκ ἔνεϲτ’ ἴϲωϲ φυγεῖν οἰκειότητα, Δᾶ’. ἀδελφῆϲ ἔτι μέλει ἔμοι[γ’]. ὁ πατὴρ ἀλλότριοϲ εἶναι βούλεται αὐ[τ]ῆϲ πρὸϲ ἡμᾶϲ· μὴ τὸ τούτου δύϲκολον μ̣[ι]μ̣ώμεθ’ ἡμεῖϲ. ἂν γὰρ αἰϲχύνηι τινὶ αὕτη] π̣εριπέϲηι, τοῦτο κἀμοὶ γίνεται ὄνειδο]ϲ. ὁ γὰρ ἔξωθεν οὐ τὸν αἴτιον ὅϲτιϲ] π̣ο̣τ’ ἐϲτὶν οἶδεν, ἀλλὰ τὸ γεγονόϲ. κόψωμε]ν̣. (Δα.) ὦ τᾶν, τὸν γέροντα, Γοργία, δέδοικ’· ἐ]ὰ̣ν γὰρ τῆι θύραι προϲιόντα με λάβηι, κρ]εμᾶι παραχρῆμα. Γο. δυϲχρήϲτωϲ γέ πωϲ ἕξει ζυ]γομαχῶν. τοῦτον οὔθ’ ὅτωι τρόπωι ἀναγκάϲαι τιϲ εἰϲ τὸ βέλτι[ον ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν̣ οὔτ’ ἂν μεταπείϲαι νουθετῶν ο[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ, ἀλλ’ ἐμποδὼν τῶι μὲν βιάϲαϲθαι [τὸν ν]όμον ἔχει μεθ’ αὑτοῦ, τῶι δὲ πεῖϲαι τὸν τρ[όπο]ν.

239–240 Schol. (MNOA) Eur. Andr. 975 vol. II p. 309, 24 Schw. τὸ δὲ ϲυγγενὲϲ κατὰ φυϲικὴν ἀνάγκην φίλον, ὡϲ καὶ ἐν Δυϲκόλωι φηϲὶν ὁ Μένανδροϲ· οὐκ — Δᾶ’ (fr. 122 Koe.) 239 απετηϲ B ενεϲτ’ ϊϲωϲ B, ἔνεϲτ’ ἴϲωϲ Schol. Eur. A, ένεϲτ’ ἵϲωϲ Schol. N : ἔνεϲτ’ Schol. O : ἔνεϲτί ϲοι Schol. M vid. Bandini p. 70 φυγειν B, Schol. Eur. MNO : οἰκεῖν Schol. A 240 οἰκειότητα Schol. Eur. MOA : οικιο- B : οἰκυό- Schol. N δαε B : δᾶερ Schol. Eur. MNO : δάει Schol. A ἔτι μέλει complures : επιμελει B 241 ἔμοι[γ’] Winnington-Ingram ap. Lond. : ειμη[] B : ἐμῆ[ϲ] Lloyd-Jones ap. Lond. 242 μὴ Lloyd-Jones1, Lond. : μηδε 1 B 244 αὕτη] Lloyd-Jones , Lond. (αὐτὴ] ed. pr.) 245 ὄνειδο]ϲ ed. pr. (ante ϲ vestigium ab ο abhorrens conspexisse sibi visus est Jacques1/2, qui ipse ἐπιμελ]έ̣ϲ) Achill. Tat. II 24, 3 οὐκ εἶχεν ἡ ϲυμφορὰ διὰ τὴν ἀνάγκην ὄνειδοϲ cont. Arnott1 247 ]ν̣ vel ]ι ̣ κόψωμε]ν̣ Kassel ap. Schaefer1 p. 121 : ὑπάγωμε]ν̣ Lond., alii alia fr. adesp. 1017, 67 ὦ τᾶν, Φαίδιμε cont. Lond. 249 dicolon post παραχρῆμα, nota pers. γοργι/ in marg. dext. λάβηι Roberts ap. LloydJones1 κρ]εμᾶι complures 250 ἕξει vGroningen1 : ἔχει ed. pr. : ἕξειϲ LloydJones1 ζυ]γομαχῶν vel λο]γομαχῶν ed. pr. cum hoc Pauli epist. ad Timoth. 2, 2, 14 cont. Kraus, cum illo Dysc. 17 et fr. 860, 2 ed. pr. ante ζυγομαχῶν dist. Bingen1/2 τοῦτον ed. pr. : τουτω B 251 ἀναγκάϲαι Lloyd-Jones1 : -ϲειε B : -ϲει Sandbach comm. fin. ῥέπει]ν̣ Kassel ap. Lloyd-Jones, ποτ’ ἂ]ν̣ Diano3, Winnington-Ingram ap. Lond., φρονεῖ]ν̣ Kraus (noluit Foss1) vid. Kassel6 p. 5 [p. 294] 252 ο[ἶδ’ οὐδαμῶ]ϲ ed. pr., ο[ἶδ’ οὐδὲ εἷ]ϲ Diano3, Maas 1 ap. Lloyd-Jones ; ο[ὐδεὶϲ ὅλω]ϲ Kamerbeek1 254 paragr., dicolon in fine versus μετ’ αυτου B, vid. ad 360

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ 255

260

265

270

275

280

83

Δα. ἔπιϲχε μικρόν· οὐ μάτην γὰρ ἥκ[ομ]εν, ἀλλ’ ὥϲπερ εἶπον ἔρχετ’ ἀνακάμψαϲ πάλιν. Γο. ὁ τὴν χλανίδ’ ἔχων; οὗτόϲ ἐϲτιν ὃν λέγειϲ; (Δα.) οὗτοϲ. (Γο.) κακοῦργοϲ εὐθὺϲ ἀπὸ τοῦ βλέμματοϲ. Ϲω. τὸν μὲν Γέταν οὐκ ἔνδον ὄντα κατέλ[α]βον, μέλλουϲα δ’ ἡ μήτηρ θεῶι θύειν τινὶ οὐκ οἶδ’ ὅτωι (ποεῖ δὲ τοῦθ’ ὁϲημέραι, περιέρχεται θύουϲα τὸν δῆμον κύκλωι ἅπαντ’) ἀπέϲταλκ’ αὐτὸν αὐτόθεν τινὰ μιϲθωϲόμενον μάγειρον. ἐρρῶϲθαι δὲ τῆι θυϲίαι φράϲαϲ ἥκω πάλιν πρὸϲ τἀνθάδε. καί μοι δοκῶ τοὺϲ περιπάτουϲ τούτουϲ ἀφεὶϲ αὐτὸϲ διαλέξεϲθ’ ὑπὲρ ἐμαυτοῦ. τὴν θύραν κόψω δ’, ἵν’ ἦι μοι μηδὲ βουλεύϲαϲθ’ ἔτι. Γο. μειράκιον, ἐθελήϲαιϲ ἂν ὑπομεῖναι λόγον ϲπουδαιότερόν μου; (Ϲω.) καὶ μάλ’ ἡδέωϲ· λέγε. (Γο.) εἶναι νομίζω πᾶϲιν ἀνθρώποιϲ ἐγώ, τοῖϲ τ’ εὐτυχοῦϲιν τοῖϲ τε πράττουϲιν κακῶϲ, πέραϲ τι τούτου καὶ μεταλλαγήν τινα. καὶ τῶι μὲν εὐτυχοῦντι μέχρι τούτου μένειν τὰ πράγματ’ εὐθενοῦντ’ ἀεὶ τὰ τοῦ βίου, ὅϲον ἂν χρόνον φέρειν δύνηται τὴν τύχην μηδὲν ποήϲαϲ ἄδικον, εἰϲ δὲ τοῦθ’ ὅταν ἔλθηι προαχθεὶϲ τοῖϲ ἀγαθοῖϲ, ἐνταῦθά που τὴν μεταβολὴν τὴν εἰϲ τὸ χεῖρον λαμβάνειν· τοῖϲ δ’ ἐνδεῶϲ πράττουϲιν, ἂν μηδὲν κακὸν

280 Poll. III 110 et VI 197 ἐνδεῶϲ πράττων (Theod. ZPE 143, 2003, 75 sq.) 255 nota pers. δαοϲ in marg. sin. ἔπιϲχε μικρόν complures (vid. Denniston ad Eur. El. 758, et de forma verbi Eup. fr. 298, 5 et Antiphan. fr. 85, 2) : επιϲχεϲ μικρον B : μικρὸν δ’ ἐπίϲχεϲ ed. pr. 256 paragr., dicolon in fine versus ὥϲπερ εἶπον ed. pr. : ωϲπερανειπον B 257 nota pers. γοργ´ in marg. sin. ὁ ed. pr. : ου B signum interrog. post ἔχων posuit Jacques1/2, coll. Her. 26 sq. et fr. 193, 2 (non interpunxit B) 258 dicolon in fine versus 259 nota pers. ϲτωϲτ in marg. sin. 263–272 versuum fines praebet O8 Fr. 1 266 καί μοι Winnington-Ingram ap. Lond. : καμοι B 267 διαλέξεϲθ’ (cf. 229. 446, fr. 474) complures : -λεξαϲθαι B [O8] (de forma aoristi vid. Ar. fr. 356, sed sensu lascivo illic usurpatur) 268 paragr. B, dicolon in fine versus B, O8 269 nota pers. γοργι´ in marg. sin. B 270 ηδωϲ B [O8] 273 τούτου complures : τουτο B : τούτων ed. pr. 279 λαμβάνειν ed. pr., prob. Schaefer2 : -ει B

84

285

290

295

300

ποιῶϲιν ἀποροῦντεϲ, φέρωϲιν δ’ εὐγενῶϲ τὸν δαίμον’, εἰϲ πίϲτιν ποτ’ ἐλθόνταϲ χρόνωι, βελτίον’ εἶναι μερίδα προϲδοκᾶν τινα. τί οὖν λέγω; μήτ’ αὐτόϲ, εἰ ϲφόδρ’ εὐπορεῖϲ, πίϲτευε τούτωι, μήτε τῶν πτωχῶν πάλιν ἡμῶν καταφρόνει· τοῦ διευτυχεῖν δ’ ἀεὶ πάρεχε ϲεαυτὸν τοῖϲ ὁρῶϲιν ἄξιον. Ϲω. ἄτοπον δέ ϲοι τι φαίνομαι νυνὶ ποεῖν; (Γο.) ἔργον δοκεῖϲ μοι φαῦλον ἐζηλωκέναι, πείϲειν νομίζων ἐξαμαρτεῖν παρθένον ἐλευθέραν ἢ καιρὸν ἐπιτηρῶν τινα κατεργάϲαϲθαι πρᾶγμα θανάτων ἄξιον πολλῶν. (Ϲω.) Ἄπολλον. (Γο.) οὐ δίκαιόν ἐϲτι γοῦν τὴν ϲὴν ϲχολὴν τοῖϲ ἀϲχολουμένοιϲ κακὸν ἡμῖν γενέϲθαι. τῶν δ’ ἁπάντων ἴϲθ’ ὅτι πτωχὸϲ ἀδικηθείϲ ἐϲτι δυϲκολώτατον̣. πρῶτον μέν ἐϲτ’ ἐλεεινόϲ, εἶτα λαμβά[νει οὐκ εἰϲ ἀδικίαν ὅϲα πέπονθ’, ἀλλ’ εἰϲ [ὕβριν. Ϲω. μειράκιον, οὕτωϲ εὐτυχοίηϲ, βραχ[ύ τι μου ἄκουϲον. (Δα.) εὖ γε, δέϲποθ’, οὕτω πολλά [μοι ἀγαθὰ γένοιτο. (Ϲω.) καὶ ϲύ γ’ ὁ λαλῶν πρ[ὶν μαθεῖν.

284–287 Stob. III 22, 19 (π. ὑπεροψίαϲ) p. 588 H. (cod. S), sine novo lemmate adhaerent fragmenti 218 versibus τί οὖν — ἄξιον (fr. 250, 8–11 Koe.) 282 Χρόνωι Dodds ap. Lloyd-Jones obloquitur Schaefer1 p. 122 283–290 versuum fines praebet O8 Fr. 2 283 προϲδοκαῑν B, ]αν O8 vid. V. Schmidt, Herond. p. 2526 284 μητ’ B : μηδ’ Stob. [O8] (correxerat Mein. FCG IV p. 157) ευπορειϲ B, O8, Stob. : ευτυχ- superscr. in O8 286 του διευτυχειν B : τοῦδ’ εὐτυχεῖν Stob. [O8] 287 paragr. B, dicolon in fine versus B, in O8 inductum ϲαυτον B, -τὸν Stob. [O8] 288 nota pers. ϲωϲτ´ in marg. sin. B ϲοι τι Maas ap. Lloyd-Jones1, Post2 p. 413 (Epitr. 1100 sq. cont. Handley) : τι ϲοι B [O8] : ϲοι τί complures 289 εξηλωκεναι B, ]κεναι O8 292 κατεργάϲαϲθαι Kraus, Oguse1 p. 151 : -ϲεϲθαι B 294 de forma media ἀϲχολουμένοιϲ vid. fr. 882 296 αδικηϲθεὶϲ B 297 ελεειν̀οϲ B : ἐλεινόϲ Blake cf. Mis. 790, Sam. 371, ἐλ̣ε̣ί ̣ν̣’ Mis. 36, vid. etiam Eup. fr. 27 et Phot. ε 581 298 paragr. [ὕβριν complures cf. Philippid. fr. 27, 3 sq. 299 nota pers. ϲωϲτρ´ in marg. sin. βραχ[ύ τι μου (βραχ[ὺ δέ μου ed. pr.) complures (Ar. Thesm. 938 χάριϲαι βραχύ τι μοι cont. Marzullo2) : βραχ[έα μου Shipp ap. Sydn., Webster ap. Lond. (Dem. 36, 36 βραχέ’ ἡμῶν ἀκούϲατε et 45, 27 μίκρ’ ἀκούϲατέ μου cont. Handley) 300 [μοι complures : [ϲοι ed. pr. 301  αγαθα B p.c. : -θον B a.c. πρ[ὶν μαθεῖν Sandbach : πρ[όϲεχε δή ed. pr. : πρ[όϲεχέ μοι Gallavotti7, Lond.

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

305

310

315

320

85

κόρην τιν’ εἶδο̣[ν ἐνθαδί· τ]αύτηϲ ἐρῶ. εἰ τοῦτ’ ἀδίκημ’ [εἴρηκ]α̣ϲ, ἠδίκηκ’ ἴϲωϲ. τί γὰρ ἄν τιϲ εἴποι; π̣[λὴν π]ορεύομ’ ἐνθάδε οὐχὶ πρὸϲ ἐκείνη[ν, βο]ύλομαι δ’ αὐτῆϲ ἰδεῖν τὸν πατέρ’. ἐγὼ γὰ̣[ρ] ὢ̣ ν ἐλεύθεροϲ, βίον ἱκανὸν ἔχων, ἕτοιμόϲ εἰμι λαμβάνειν αὐτὴν ἄπροικον, πίϲτιν ἐπιθεὶϲ διατελεῖν ϲτέργων. ἐπὶ κακῶι δ’ εἰ προϲελήλυθ’ ἐνθάδε, ἢ βουλόμενοϲ ὑ̣μῶν 〈τι〉 κακοτεχνεῖν λάθραι, οὗτόϲ μ’ ὁ Πάν, μειράκιον, αἱ Νύμφαι θ’ ἅμα ἀπόπληκτον αὐτοῦ πληϲίον τῆϲ οἰκίαϲ ἤδη ποιήϲειαν. τετάραγμ’, 〈εὖ〉 ἴϲθ’ ὅτι, οὐδὲ μετρίωϲ, εἴ ϲοι τοιοῦτοϲ φαίνομαι. Γο. ἀλλ’ εἴ τι κἀγὼ τοῦ δέοντοϲ ϲφοδρότερον εἴρηκα, μηδὲν τοῦτο λυπείτω ϲ’ ἔτι. ἅμα γὰρ μεταπείθειϲ ταῦτα καὶ φίλον μ’ ἔχειϲ. οὐκ ἀλλότριοϲ δ’ ὤν, ἀλλ’ ἀδελφὸϲ τῆϲ κόρηϲ ὁμομήτριοϲ, βέλτιϲτε, ταῦτά ϲοι λέγω. Ϲω. καὶ χρήϲιμόϲ γε, νὴ Δί’, εἰϲ τὰ λοιπά μοι. (Γο.) τί χρήϲιμοϲ; γεννικὸν ὁρῶ ϲε τῶι τρόπωι· οὐ πρόφαϲιν εἰπὼν βούλομ’ ἀποπέμψαι κενήν, τὰ δ’ ὄντα πράγματ’ ἐμφανίϲαι. ταύτηι πατήρ ἐϲθ’ οἷοϲ οὐδεὶϲ γέγονεν οὔτε τῶν πάλαι

302 εἶδ[ον ed. pr. ἐνθαδί suppl. complures : παγκάλην ed. pr., sim. alii τ]αύτηϲ ed. pr. : κ]αὐτῆϲ Diano3, Eitrem ap. vGroningen1 303 αδικημα̣[ (ηδ- a.c.) vel -με̣[, ]α̣ϲ vel ]ε̣ϲ B ἀδίκημ’ [εἴρηκ]α̣ϲ complures : -μα̣ [κέκρικ]α̣ϲ Barigazzi2 Call. ep. 42, 6 εἰ τοῦτ’ ἔϲτ’ ἀδίκημ’, ἀδικέω cont. Kassel3, Ter. Andr. 896 ego me amare hanc fateor; si id peccarest, fateor id quoque Blake1 304 π̣[λὴν π]ορεύομ’ vGroningen2, Sandbach ap. Lloyd-Jones : π̣[ροϲπ]ορεύομ’ Webster ap. Lond. 310 init. η primo omissum, postea suppletum in B 〈τι〉 complures λαθρα B -α etiam 532. 578, Asp. 218, Epitr. 904, Her. 41, Sam. 277 (C); -αι Cith. 26, Sam. 277 (B) 311 αι νυμφαι B p.c. : νυμφαι B a.c. 313 τετάραγμ’, 〈εὖ〉 ἴϲθ’ complures : τεταραγμ’ ϊϲθ’ B : -γμ〈αι δ’,〉 ἴϲθ’ ed. pr. : -γμ〈αί γ’,〉 ἴϲθ’ Page ap. Lloyd-Jones1 314 paragr., dicolon in fine versus τοιουτοϲ B p.c. : -το B a.c. 315 nota pers. γοργιαϲ in marg. sin. εἴ τι ed. pr. : ετι B 317 ἅμα ed. pr. : αιμα B 319 paragr., dicolon in fine versus 320 nota pers. ϲωϲτρ´ in marg. sin. γε Maas ap. Lloyd-Jones : γ’ ει B (γ’ εἶ ed. pr.) 321 paragr., dicola post χρήϲιμοϲ et τρόπωι : corr. Fraenkel (ap. Lloyd-Jones), qui et ὁρῶν, quod non necessarium 324  οὐδεὶϲ γέγονεν ed. pr. : ουδεειϲ γεγονεν B : οὐδὲ εἷϲ γέγον’ Handley5

86 325

330

335

340

345

350

ἄνθρωποϲ οὔτε τῶν καθ’ ἡμᾶϲ. (Ϲω.) ὁ χαλεπόϲ· ϲχεδὸν οἶδ’. (Γο.) ὑπερβολή τιϲ ἐϲτὶν τοῦ κακοῦ. τούτωι ταλάντων ἔϲτ’ ἴϲωϲ τουτὶ δυεῖν τὸ κτῆμα. τοῦτ’ αὐτὸϲ γεωργῶν διατελεῖ μόνοϲ, ϲυνεργὸν δ’ οὐδέν’ ἀνθρώπων ἔχων, οὐκ οἰκέτην οἰκεῖον, οὐκ ἐκ τοῦ τόπου μιϲθωτόν, οὐχὶ γείτον’, ἀλλ’ αὐτὸϲ μόνοϲ. ἥδιϲτόν ἐϲτ’ αὐτῶι γὰρ ἀνθρώπων ὁρᾶν οὐδένα. μεθ’ αὑτοῦ τὴν κόρην ἐργάζεται ἔχων τὰ πολλά· προϲλαλεῖ ταύτηι μόνηι, ἑτέρωι δὲ τοῦτ’ οὐκ ἂν ποιήϲαι ῥαιδίωϲ. τότε φηϲὶν ἐκδώϲειν ἐκείνην, ἡνίκ’ ἂν ὁμότροπον αὑτῶι νυμφίον λάβηι. (Ϲω.) λέγειϲ οὐδέποτε. (Γο.) μὴ δὴ πράγματ’, ὦ βέλτιϲτ’, ἔχε· μάτην γὰρ ἕξειϲ. τοὺϲ δ’ ἀναγκαίουϲ ἔα ἡμᾶϲ φέρειν ταῦθ’, οἷϲ δίδωϲιν ἡ Τύχη. (Ϲω.) πρὸϲ τῶν θεῶν, οὐπώποτ’ ἠράϲθηϲ τινόϲ, μειράκιον; (Γο.) οὐδ’ ἔξεϲτί μοι, βέλτιϲτε. (Ϲω.) πῶϲ; τίϲ ἐϲθ’ ὁ κωλύων; (Γο.) ὁ τῶν ὄντων κακῶν λογιϲμόϲ, ἀνάπαυϲιν διδοὺϲ οὐδ’ ἡντινοῦν. (Ϲω.) οὔ μοι δοκεῖϲ· ἀπειρότερον γοῦν διαλέγει πε[ρὶ τ]α̣ῦτ’. ἀποϲτῆναι κελεύειϲ μ’· οὐκέτι τόδ’ ἐϲ]τ̣ὶν ἐπ’ ἐμοί, τῶι θεῶι δέ. (Γο.) τοιγαροῦν οὐδὲ]ν̣ ἀδικεῖϲ ἡμᾶϲ, μάτην δὲ κακοπαθεῖϲ. (Ϲω.) οὔκ, εἰ λά]βοιμι τὴν κόρην. (Γο.) οὐκ ἂν λάβοιϲ· ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]υ̣να ϲυνακολουθήϲαϲ ἐμοὶ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] † π̣αρατηϲ· πληϲίον γὰρ τὴν νάπην ἐργάζε]θ̣’ ἡμῶν. (Ϲω.) πῶϲ; (Γο.) λόγον τιν’ ἐμβαλῶ

325 signum interrog. in fine versus posuit ed. pr., receperunt multi, sustulit Mette 326 οιδα: B 329 ανθρωπον B 332 οραῑν B vid. ad 283 337 νυμφ’ον B 338 ουδεποτ’ει: B : corr. ed. pr. 340 διδωϲεῖν B 343 ἐϲθ’ ὁ ed. pr. : εθ’ ου B οντων ex corr. B 345 διαλέγει Browning ap. Lond. : -τελει B Aristaen. II 17, 8 sq. cont. Sandbach3 346 τ]α̣ῦτ’ complures : το]ῦτ’ ed. pr., sed τ]ο̣ vix legi potest 347 τόδ’ ἐϲ]τ̣ὶν Page ap. Lloyd-Jones, Peek : τοῦτ’ ἔϲ]τιν ed. pr. 348 οὐδὲ]ν̣ complures αδικειτ’ B 349 οὔκ, εἰ λά]βοιμι Sandbach : μόνον λά]βοιμι Gallavotti7 olim 350 ]υ̣να (non ]ιν̣ α, quod post ed. pr. assumpserunt complures) ϲυνκολουθηϲαϲ B : ὄψει δ’ ἐὰν ϲ]ὺ ϲυνακολουθήϲαϲ (ϲυνακ- iam Kraus1, Turner ap. Lond.) LloydJones : ὄψει (vel εἴϲει) ϲὺ ν]ῦ̣ν, ἂ〈ν〉 ϲυν- Post3 p. 103 351 π̣αρατηϲ B : παραϲτῆιϲ (παραϲτάϲ ed. pr.) complures 352 ]τ̣’ vel ]γ̣’ vel ]θ̣’, suppl. complures εμβαλωι B vid. ad 628–630

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

355

360

365

370

87

̣ ̣ ̣ περὶ] γ̣άμου τῆϲ κόρηϲ· τὸ τοιοῦτο γὰρ ἴδοιμι κἂ]ν̣ αὐτὸϲ γενόμενον ἄϲμενοϲ. εὐθὺϲ μαχεῖται, πᾶϲι λοιδ̣[ορούμενο]ϲ εἰϲ τοὺϲ βίουϲ οὓϲ ζῶϲι· ϲὲ δ’ [ἄγον]τ̣’ 〈ἂν〉 ἴδηι ϲχολὴν τρυφῶντά τ’, οὐδ’ ὁρ̣[ῶν ἀν]έξεται. Ϲω. νῦν ἐϲτ’ ἐκεῖ; (Γο.) μὰ Δί’, ἀλλὰ μ[̣ ικρ]ὸν ὕϲτερον ἔξειϲιν ἣν εἴωθεν. 〈Ϲω.〉 ὦ τᾶν, τὴν κόρην ἄγων μεθ’ αὑτοῦ, φήιϲ; (Γο.) ὅπωϲ ἂν̣ τοῦτό γε τύχηι. (Ϲω.) βαδίζειν 〈εἴμ’〉 ἕτοιμοϲ οἷ λέγειϲ. ἀλλ’, ἀντιβολῶ, ϲυναγώνιϲαί μοι. (Γο.) τίνα τρόπον; (Ϲω.) ὅντινα τρόπον; προάγωμεν οἷ λέγειϲ. (Γο.) τί οὖν; ἐργαζομένοιϲ ἡμῖν παρεϲτήξειϲ ἔχων χλανίδα; (Ϲω.) τί δὴ γὰρ οὐχί; (Γο.) ταῖϲ βώλοιϲ βαλεῖ εὐθύϲ ϲ’, ἀποκαλεῖ τ’ ὄλεθρον ἀργόν. ἀλλὰ δεῖ ϲκάπτειν μεθ’ ἡμῶν ϲ’. εἰ τύχοι γάρ, τοῦτ’ ἰδὼν ἴϲωϲ ἂν ὑπομείνειε καὶ παρὰ ϲοῦ τινα λόγον, νομίϲαϲ αὐτουργὸν εἶναι τῶι βίωι πένηθ’. (Ϲω.) ἕτοιμοϲ πάντα πειθαρχεῖν· ἄγε.

353 ante περὶ], quod suppl. ed. pr., ἐγὼ Blake1/2, Kraus1, εἰκῆι complures, οὕτω Diano3, Fraenkel ap. Lloyd-Jones1; περὶ τοῦ] Webster ap. Lond., 〈τοῦ〉 post γάμου parum apte addito 354  ἴδοιμι κἂ]ν Blake1/2, Post2 p. 413, spatio fort. longius : ἴδοιμ’ ἂ]ν vel μάθοιμ’ ἂ]ν Barrett ap. LloydJones1, 〈μάλ’〉 vel 〈ποτ’〉 post γενόμενον inserto 355 non post μαχεῖται, sed post πᾶϲι interpunxerunt plerique cf. Epitr. 952 356 δ’ [ἄγον]τ̣’ 〈ἂν〉 Kraus1, Lloyd-Jones1 (δ’ [ἂν ἄγον]τ̣’ ed. pr.) : δ[()]τ̣’ B 357 paragr., dicolon in fine versus ὁρ̣[ῶν ἀν]έξεται complures (ὁρ[ᾶν ἀν]έξ- ed. pr.) 358 nota pers. ϲωϲτ´ in marg. sin. ἐϲτ’ complures : εϲτιν B μ̣[ικρ]ὸν complures 359 neque paragr. neque dicolon in B 〈Ϲω.〉 ὦ τᾶν ed. pr. : οταν B 360 μετ αυτου B, vid. ad 254 φηιϲ B φηιϲ etiam 456. 563, φηϲ traditur Asp. 82. 270, Dysc. 50, Epitr. 471. 950, Mis. 660. 677. 791, Peric. 135. 243, Sam. 480. 485. 524. 545. 557, Fab. inc. 31; vid. GrGr III 2, 1 p. 419 (Hdn. π. ὀρθογρ. fr. 49 L.) et Arnott19 361 paragr., dicola post τύχηι et post ἕτοιμοϲ et in fine versus 363–370 363 paragr., dicolon post λέγειϲ; 365 paragr., dicola post χλανίδα et post οὐχί, nota pers. δαοϲ in marg. sin.; 370 paragr., dicola post πενητα et in fine versus τί οὖν; — χλανίδα Gorgiae dedit ed. pr., Davo tribuerunt J. Martin, Post3 p. 103 ταῖϲ βώλοιϲ — πένηθ’ Gorgiae dedit ed. pr., Davo nota adscripta tribuit B, quod acceperunt edd. plerique, def. Sandbach comm.; de verbis ταῖϲ βώλοιϲ — ἀργόν Davo, ἀλλὰ δεῖ — πένηθ’ Gorgiae tribuendis cogitaverunt Sandbach ap. Lloyd-Jones, Kraus 365 δὴ γὰρ Handley ap. Lloyd-Jones, coll. Denniston, Gr. Part. p. 211 : γαρ δη B : γὰρ δῆτ’ ed. pr. βαλλει B 366  ὄλεθρον, ἀργόν Shipp ap. Sydn. 367 post γάρ interpunxit Oguse, Bull. Fac. lettr. Strasb. 43 (1964) 201–204, post ἰδών ed. pr. 369 νομίϲαϲ 〈ϲ’〉 complures cf. Hirschigii coniect. in Ar. Vesp. 1380 370 πενητα: B

88

375

380

385

390

Γο. τί κακοπαθεῖν ϲαυτὸν βιάζηι; Δα. βούλομαι ὡϲ πλεῖϲτον ἡμᾶϲ ἐργάϲαϲθαι τήμερον, τοῦτόν τε τὴν ὀϲφῦν ἀπορρήξανθ’ ἅμα παύϲαϲθ’ ἐνοχλοῦνθ’ ἡμῖν προϲιόντα τ’ ἐνθάδε. Ϲω. ἔκφερε δίκελλαν. (Δα.) τὴν παρ’ ἐμοῦ λαβὼν ἴθι. τὴν αἱμαϲιὰν ἐποικοδομήϲω γὰρ τέωϲ ἐγώ· ποιητέον δὲ καὶ τοῦτ’ ἔϲτι. (Ϲω.) δόϲ. ἀπέϲωϲαϲ. 〈Δα.〉 ὑπάγω, τρόφιμ’· ἐκεῖ διώκετε. (Ϲω.) οὕτωϲ ἔχω γάρ· ἀποθανεῖν ἤδη με δεῖ ἢ ζῆν ἔχοντα τὴν κόρην. (Γο.) εἴπερ λέγειϲ ἃ φρονεῖϲ, ἐπιτύχοιϲ. (Ϲω.) ὦ πολυτίμητοι θεοί· οἷϲ ἀποτρέπειϲ νυνὶ γὰρ ὡϲ οἴει με ϲύ, τούτοιϲ παρώξυμμ’ εἰϲ τὸ πρᾶγμα διπλαϲίωϲ. εἰ μὴ γὰρ ἐν γυναιξίν ἐϲτιν ἡ κόρη τεθραμμένη μηδ’ οἶδε τῶν ἐν τῶι βίωι τούτων κακῶν μηδὲν ὑπὸ τηθίδοϲ τινὸϲ δεδιδαγμένη μαίαϲ τ’, ἐλευθερίωϲ δέ πωϲ μετὰ πατρὸϲ αὐτοῦ μιϲοπονήρου τῶι τρόπωι, πῶϲ οὐκ ἐπιτυχεῖν ἐϲτι ταύτηϲ μακάριον; ἀλλ’ ἡ δίκελλ’ ἄγει τάλαντα τέτταρα αὕτη· προαπολεῖ μ’. οὐ μαλακιϲτέον δ’ ὅμωϲ,

376 Lib. decl. 27, 21 (vol. VI p. 560, 19 F.) τὴν αἱμαϲιὰν οἰκοδομήϲαϲ 371 paragr. nulla, dicolon post βιάζηι, notae pers. γοργι´ in marg. sin., δαοϲ in marg. dext. 372 ωϲ ⟦το⟧ B ἡμᾶϲ ed. pr. : ημεραϲ B 374 paragr., dicolon in fine versus 375–378 375 paragr., dicolon post δίκελλαν, nota pers. ϲωϲτρ/ in marg. sin.; 377 paragr., dicolon post ἔϲτι et in fine versus; 378 paragr., dicolon in fine versus τὴν — ἔϲτι Davo tribuerunt complures (vid. 541 sq.), Gorgiae dedit ed. pr. (adstipulante Kraus); ἀπέϲωϲαϲ Sostrato continuavit, ὑπάγω — διώκετε Davo dedit ed. pr. 376 ἐποικοδομήϲω γὰρ complures : ετι γαρ οικοδομηϲω B : ἔτ’ οἰκοδομήϲω γὰρ ed. pr. 377 εϲτιν B 378 απεϲωϲαϲυ·παγω B Luc. dial. meretr. 2, 4 et Heliod. IV 4, 2 cont. Arnott1 ὑπάγω … ἐκεῖ iungunt Kraus, J. Martin1 (nulla interpunctio in B) 379 γάρ· ἀποθανεῖν Lloyd-Jones1 : παραποθανειν B 386 τουτων B (def. Handley, coll. fr. 356, 4 sq.; Asp. 335 sq. add. Sandbach comm.) : τούτωι ed. pr. 387  δεδιδαγμένη ed. pr. : δεδειϲαμενη B : δεδιϲϲομένη (δεδιττ- Kraus) vel δειδιϲϲ- vel δεδιϲκ- vel δεδιξαμένη (hoc iam Bingen5, coll. Dem. 19, 291) Lloyd-Jones : δειδιϲαμένη Gallavotti7 388  πατρὸϲ αὐτοῦ Griffith ap. Lloyd-Jones, Peek : αυτου πατροϲ αγριου B : πατρὸϲ ἀγρίου ed. pr. 389 ἐϲτι ταύτηϲ complures : εϲτιν ταυτηϲ B : ἐϲτιν αὐτῆϲ ed. pr. 391 προαπολεῖ Kraus1, Maas ap. Lloyd-Jones : προϲ- B cf. adesp. fr. 1046, 5

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

89

ἐπείπερ ἦργμαι καταπονεῖν τὸ πρᾶγμ’ ἅπαξ.

395

400

405

Ϲίκων τουτὶ τὸ πρόβατόν ἐϲτιν οὐ τὸ τυχὸν κακόν· ἄπαγ’ εἰϲ τὸ βάραθρον. ἂν μὲν αἰρόμενοϲ φέρω μετέωρον, ἔχεται τῶι ϲτόματι θαλλοῦ, κράδηϲ κατεϲθίει τὰ θρῖ’, ἀποϲπᾶι δ’ εἰϲ βίαν· ἐὰν δ’ ἀφῆι χαμαί τιϲ, οὐ προέρχεται. τοὐναντίον δὴ γέγονε· κατακέκομμ’ ἐ[γὼ ὁ μάγειροϲ ὑπὸ τούτου νεωλκῶν τὴν ὁδ[όν. ἀλλ’ ἔϲτιν εὐτυχῶϲ τὸ νυμφαῖον τοδ[ί, οὗ θύϲομεν. τὸν Πᾶνα χαίρειν. παῖ Γέ[τα, τοϲοῦτ’ ἀπολείπηι; (Γε.) τεττάρων γὰρ φορ̣[τίον ὄνων ϲυνέδηϲαν αἱ κάκιϲτ’ ἀπολο̣ [ύμεναι φέρειν γυναῖκέϲ μοι. (Ϲικ.) πολύϲ τιϲ ἔρ[χεται ὄχλοϲ, ὡϲ ἔοι̣[κε. ϲτρ]ώ̣ ματ’ ἀδιήγηθ’ ὅϲα φέρειϲ. (Γε.) τί δεγ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣Ϲικ.] † ερειϲον ταῦτα δεῦρο †. 〈Γε.〉 ἰδού. ἐὰν ἴδηι γὰρ ἐνύπ̣[νιο]ν τὸν Πᾶνα τὸν Παιανιοῖ, τού[τ]ω̣ ι βαδιούμεθ’, οἶδ’ ὅτι, θύϲοντεϲ εὐθύϲ. [Ϲικ. τ]ίϲ δ’ ἑόρακεν ἐνύπνιον;

392 paragr., dicolon in fine versus 393 nota pers. ϲικων μαγ´ in marg. sin. κακόν complures : καλον B 394 βαραθμον Β 395 post θαλλοῦ dist. Blake1/2, post κράδηϲ ed. pr. θαλλοῦ κράδηϲ iunxisse videtur Anon. in Et. Gen. A s. v. κράδη (Alpers, Καινοτομία [Colloquium Pavlos Tzermias 1996] p. 36, Et. Gud. p. 342, 36 St. attulerat Handley), ubi τῶι δὲ Θηριππίδηι ἐϲτὶ πατὴρ κύμινον (vid. fr. 551) καὶ μόνον οὐ ταριχεύων τοὺϲ θαλλοὺϲ τῶν κραδῶν. vid. etiam Theod. ad Phot. θ 14 396 ἀποϲπᾶι δ’ εἰϲ vGroningen1 : αποϲπαι δ’ εϲ B : -ϲπᾶι πρὸϲ Lloyd-Jones1 : -ϲπᾶτ’ εἰϲ 3 Dedoussi vid. Denniston, Gr. Part. p. 164 sq. 397 ἐὰν δ’ ἀφῆι χαμαί τιϲ ed. pr. : εαν δ’ αφηι τιϲ χαμαι B : χαμαὶ δ’ ἐὰν ἀφῆι τιϲ West1 398 δὴ γέγονε Barber ap. Lloyd-Jones1 (δὲ γέγ- Blake2 1 olim, Maas ap. Lloyd-Jones , ante haec verba versum excidisse hic quidem ratus, e. g. κἀγὼ μὲν ἤλπιζον κατακόψειν τοῦτό γε·) : δ’ ηγαγον B Antiphan. fr. 230 cont. Lloyd-Jones, Aen. Gaz. epist. 3 Gallavotti9 p. 139 399 νεολκων B 400 τοδ[ί complures : τόδ[ε ed. pr. 402 απολιπη: B 403 αἱ ed. pr. : α B ἀπολο[ύμεναι ed. pr. (απολο̣[ in B vix legi posse videtur; potius απολι ̣[ vel απολη̣[ scriptum esse existimavit Lloyd-Jones, απολυ̣[ Blake) 406 paragr., dicola post φέρειϲ et in fine versus δ’ ἔγω̣ [γε; ed. pr., δ’ ἐγώ̣ ; [ vel δ’ ἐγὼ̣ [ complures Ϲικ.] ταῦτ’ ἔρειϲον δεῦρ’ ed. pr.; ] ταῦτ’; 〈Ϲικ.〉 ἐπέρειϲον δεῦρ’ Quincey ap. Sydn., Ϲικ.] ταῦτ’ ἐπέρειϲον δεῦρ’ Handley, εγω̣ [γε:επ]ερειϲον in B scriptum fuisse uterque ratus (hoc et Bingen5); ] δεῦρ’ ἔρειϲον ταῦτ’ Page ap. Lloyd-Jones1, qui eadem Siconi dedit in ed., ] δεῦρ’; 〈Ϲικ.〉 ἔρειϲόν γ’ αὔτ’ Sandbach, Ϲικ.] ἔρειϲον αὐτὰ δεῦρ’ complures, Ϲικ. προϲ]έρειϲον αὐτὰ δεῦρ’ Barigazzi2 ἰδού Getae dedit ed. pr. 407 init. αν B τὸν2 ed. pr. : τε B de articulo in fine versus posito vid. fr. 296, 9 408  Παιανιοῖ ed. pr. : τον παιανιοι B IG II/III2 2776, 109 cont. Handley βαζιουμεθ’ (μ ex corr.) B 409 θυϲοντοϲ B [Ϲικ. τ]ίϲ δ’ ἑόρακεν ed. pr. : []ι δ’ εωρακεν B

90 410

415

420

425

(Γε.) ἄνθρωπε, μή με κόφθ’. (Ϲικ.) ὅμωϲ εἶπον, Γέτα· τίϲ εἶδεν; (Γε.) ἡ κεκτημένη. (Ϲικ.) τί πρὸϲ θεῶν; (Γε.) ἀπολεῖϲ· ἐδόκει τὸν Πᾶνα (Ϲικ.) τουτονὶ λέγειϲ; (Γε.) τοῦτον. (Ϲικ.) τί ποιεῖν; (Γε.) τῶι τροφίμωι τῶι Ϲωϲτράτωι (Ϲικ.) κομψῶι νεανίϲκωι γε (Γε.) περικρούειν πέδαϲ. (Ϲικ.) Ἄπολλον. (Γε.) εἶτα δόντα διφθέραν τε καὶ δίκελλαν 〈ἐν〉 τῶι χωρίωι τῶι πληϲίον ϲκάπτειν κελεύειν. (Ϲικ.) ἄτοπον. (Γε.) ἀλλὰ θύομεν διὰ τοῦθ’, ἵν’ εἰϲ βέλτιον ἀποβῆι τὸ φοβερόν. Ϲικ. μεμάθηκα. πάλιν αἴρου δὲ ταυτὶ καὶ φέρε εἴϲω. ποῶμεν ϲτιβάδαϲ ἔνδον εὐτρεπεῖϲ καὶ τἆλλ’ ἕτοιμα· μηδὲν ἐπικωλυέτω θύειν γ’, ἐπὰν ἔλθωϲιν. ἀλλ’ ἀγαθῆι τύχηι. καὶ τὰϲ ὀφρῦϲ ἄνεϲ ποτ’, ὦ τριϲάθλιε· ἐγώ ϲε χορτάϲω κατὰ τρόπον τήμερον. Γε. ἐπαινέτηϲ μέν εἰμι ϲοῦ καὶ τῆϲ τέχνηϲ ἔγωγ’ ἀεί ποτ’, οὐχὶ πιϲτεύω δ’ ὅμωϲ.

ΧΟΡΟΥ

415 cf. Theophyl. Simoc. epist. 11, 5 sq. Zan. τὴν διφθέραν ἀφεὶϲ καὶ τὴν δίκελλαν imitatus est Ael. epist. 15, vid. p. 65

423 

410 με ed. pr. : μοι B vid. ad Hegesipp. fr. 1, 3 κοπτε: B 411 ιδεν B 412 ἀπολεῖϲ ed. pr. : απολειϲ’ B : ἀπολεῖϲ μ’ Mette 413 τροφίμωι – 〈Ϲικ.〉 τῶι Ϲωϲτράτωι; J. Martin1 414  νεανίϲκωι γε complures (Eur. Cycl. 283 cont. Kassel2) : γε νεανιϲκωι B παιδαϲ B 415 δ’ οντα B διαφθεραν B 416 τῶι χωρίωι τῶι πληϲίον ed. pr. : τω πληϲιον τω χωριωι B : τῶι πληϲίον χωριδίωι Lloyd-Jones1 : τοῦ πληϲίον τῶι χωρίωι Lond. 418 paragr., dicolon in fine versus αποβαιη B 419 nota pers. ϲικων μαγειρ´ in marg. sin. 420 ποῶμεν ed. pr. : ποιηϲωμεν B : ποήϲω Maas ap. Lloyd-Jones, J. Martin 422 θύειν Fraenkel ap. Lloyd-Jones1, Lond. : θυϲειν B : θῦϲαι complures : θυϲίαν Maas ap. Lloyd-Jones γ’ def. Sandbach comm., dubitanter retinuimus ἀλλ’ ἀγαθῆι τύχηι Getae tribuit J. Martin 423 ποτ’ complures : πογ’ B 424 paragr., dicolon in fine versus 425 nota pers. γεταϲ in marg. sin. μέν Lloyd-Jones1, 1 1/2 Thierfelder : ουν B : γοῦν complures : ϲοῦ τ’ Jacques (ϲοῦ γ’ Griffith ap. Lloyd-Jones) ϲου και τηϲ B : καὶ τῆϲ ϲῆϲ Griffith ap. Lloyd-Jones vid. Bain Act. & Aud. p. 128 sq.

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

91

ACTUS III

430

435

440

Κν. γραῦ, τὴν θύραν κλείϲαϲ’ ἄνοιγε μηδενί, ἕωϲ ἂν ἔλθω δεῦρ’ ἐγὼ πάλιν· ϲκότουϲ ἔϲται δὲ τοῦτο παντελῶϲ, ὡϲ οἴομαι. (Ϲωϲτράτου μήτηρ) Πλαγγών, πορεύου θᾶττον· ἤδη τεθυκέναι ἡμᾶϲ ἔδει. Κν. τουτὶ τὸ κακὸν τί βούλεται; ὄχλοϲ τιϲ· ἄπαγ’ ἐϲ κόρακαϲ. (Ϲω. μ.) αὔλει, Παρθενί, Πανόϲ· ϲιωπῆι φαϲι τούτωι τῶι θεῶι οὐ δεῖν προϲιέναι. (Γε.) νὴ Δί’, ἀπεϲώθητέ γε. ὦ Ἡράκλειϲ, ἀηδίαϲ· καθήμεθα χρόνον τοϲοῦτον περιμένοντεϲ. (Ϲω. μ.) εὐτρεπῆ ἅπαντα δ’ ἡμῖν ἐϲτι; (Γε.) ναί, μὰ τὸν Δία· τὸ γοῦν πρόβατον – μικροῦ τέθνηκε γάρ – (Ϲω. μ.) τάλαν 〈Γε.〉 οὐ περιμενεῖ τὴν ϲὴν ϲχολήν. ἀλλ’ εἴϲιτε· κανᾶ πρόχειρα, χέρνιβαϲ, θυλήματα ποιεῖτε. ποῖ κέχηναϲ, ἐμβρόντητε ϲύ; Κν. κακοὶ κακῶϲ ἀπόλοιϲθε. ποιοῦϲίν γε με

433–434 Schol. (R Γ Barb) Ar. Lys. 2 a ἢ ’ϲ Πανόϲ· ὅτι Πανὶ ὠργίαζον αἱ γυναῖκεϲ μετὰ κραυγῆϲ. καὶ Μένανδροϲ ἐν Δυϲκόλωι· ϲιωπῆι — προϲιέναι. Sud. π 201 Πανικῶι δείματι· … τῶι δὲ Πανὶ εἰώθειϲαν ὀργιάζειν αἱ γυναῖκεϲ μετὰ κραυγῆϲ. καὶ Μένανδροϲ ἐν Δυϲκόλωι· ϲιωπῆι — προϲιέναι (fr. 121 Koe.) 427 nota pers. κνημων in marg. sin. 429 paragr., dicolon in fine versus οιμαι B 430  nota pers. γεταϲ in marg. sin.; Sostrati matrem loqui intellexit Ritchie ap. Sydn. (mater deest in indice personarum, quem habet B, sed vid. 555) 431 paragr., dicolon post ἔδει, nota pers. κνημ/ in marg. dext. 432–437 (ἐϲτι) paragr. 432, 434, 437, dicola 432 post κόρακαϲ, 434 post προϲιέναι, 436 ευτρ:επη, 437 dicolon post ἐϲτι αὔλει — προϲιέναι matri, νὴ Δί’ — περιμένοντεϲ Getae, εὐτρεπῆ — ἐϲτι; matri dedit Ritchie ap. Sydn. (verba ὦ Ἡράκλειϲ, ἀηδίαϲ Cnemonis esse putavit Sandbach); αὔλει — προϲιέναι Getae, νὴ Δί’ — ἐϲτι (sine signo interrog.) Siconi tribuit ed. pr. 432 ειϲ κορακαϲ B : corr. complures vid. ad 112 433 φαϲι B, Schol. Ar. R : φηϲι Schol. Ar. Γ Bar, Sud. 434 οὐ δεῖν Schol. Ar. R, Sud. (praeter V, qui οὐδεὶϲ) : ουδει B, οὐ δεῖ Schol. Ar. Γ Bar cf. Plat. Gorg. p. 447 A 438 paragr., dicolon post γάρ τὸ γοῦν πρόβατον – μικροῦ τέθνηκε γάρ – (Μη.) τάλαν Kassel (τὸ γ. πρ. – μικρ. τέθν. γάρ, τάλαν – Handley, propter τάλαν matri dedit Sandbach) : τὸ γοῦν πρόβατον· μικροῦ τέθνηκε γάρ. (Μη.) τάλαν Ritchie ap. Sydn. ταλαιν’ B 439–441 441 paragr., dicolon in fine versus οὐ — ϲύ Getae dedit Kraus, matri continuavit Ritchie ap. Sydn.; οὐ — ποιεῖτε matri continuans ποῖ — ϲύ Getae dedit Sandbach, sed 441 ab eadem persona quae v. 439 ἀλλ’ εἴϲιτε dicit servum increpari e Sam. 104 sq. collegit Dedoussi3 439 περιμενεῖ ed. pr. : -μενει B : -μένει Bingen4 440 προχρεια Β 441  κεχοναϲ B 442 nota pers. κνημ´ in marg. sin.

92

445

450

ἀργόν· καταλιπεῖν γὰρ μόνην τὴν οἰκίαν οὐκ ἂν δυναίμην. αἱ δὲ Νύμφαι μοι κακὸν α[ὗ]τ̣αι παροικοῦϲ’· ὥϲτε μοι δοκῶ πάλιν με]τ̣οικοδομήϲειν καταβαλὼν τὴν οἰκίαν ἐντ]εῦθεν. ὡϲ θύουϲι δ’ οἱ τοιχωρύχοι· κοίτ⌟αϲ φέρονται, ϲταμνί’, οὐχὶ τῶν θεῶν ἕνε⌟κ’ ἀλλ’ ἑαυτῶν. ὁ λιβανωτὸϲ εὐϲεβὲϲ καὶ τὸ⌟ πόπανον· τοῦτ’ ἔλαβεν ὁ θεὸϲ ἐπὶ τὸ πῦρ ἅπα⌟ν ἐπιτεθέν. οἱ δὲ τὴν ὀϲφῦν ἄκραν κ⌟αὶ τὴν χολήν, ὅτι ἔϲτ’ ἄβρωτα, τοῖϲ θεοῖϲ ἐπιθέντεϲ αὐτοὶ τἆλλα κ⌞αταπίνο⌟υϲι. γραῦ, ἄνοιγε θᾶττον τὴν θύραν̣. [ποητέ]ον

447–453 Athen. IV p. 146 E (post fr. 224, 1–6) καὶ ἐν Δυϲκόλωι δέ φηϲιν οὕτωϲ (ὁ αὐτόϲ που φηϲὶν ὅτι CE)· ὡϲ — καταπίνουϲι (fr. 117 Koe.) 449–451 Porph. De abst. II 17 p. 147, 18 N.2 (post Antiphan. fr. 162) καὶ Μένανδροϲ δ’ ἐν Δυϲκόλωι φηϲίν· ὁ λιβανωτὸϲ — ἅπαν τεθέν 451–453 Clem. Alex. strom. VII 31, 1 (post Eub. fr. 94) Μένανδρόϲ τε τὴν — ἄκραν πεποίηκεν 〈καὶ〉 τὴν χολὴν — ἄβρωτα (φηϲί) τοῖϲ — τὰ ἄλλα ἀναλίϲκουϲιν. Et. gen. AB (p. 165 Mill., Et. magn. p. 468, 25) ἱερὸν ὀϲτοῦν· τὸ ἄκρον τῆϲ ὀϲφύοϲ. οὕτωϲ γὰρ κέκληται, ὅτι … ἢ ἱερουργεῖται τοῖϲ θεοῖϲ, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι· ὀϲφῦν ἄκραν θύϲαντεϲ 445 α̣[ὗτ]αι παροικοῦϲ’ Stoessl : α[]αρπαροικουϲ B (]γ̣ vel ]π̣ vel ]τ̣) : ἀ[εὶ] παροικοῦϲ’ Photiades1 p. 1153, Lloyd-Jones1 447–451 (δὲ) om. Athen. CE 447 τοιχωρύχοι Athen. A : -ρυκοι B 448 κοίτ⌟αϲ φέρονται ed. pr. : κοίταϲ φέροντεϲ Athen. A (prob. Peek) : ]α̣ι φερονται B (κοῖται φέρ. prob. Schaefer1 p. 128) 449 ἑαυτῶν Athen. A : -τον B ευϲεβεϲ Β, Athen. A : -ὴϲ Porph. 450 επι το B, Porph. : ἐπεὶ τὸ Athen. A 451 ἅπαν Athen. A, Porph. : ]ν B Eust. in Od. p. 1434, 1 τὸ ἅπαν … Ἴωνεϲ ϲυϲτέλλουϲι καὶ ὁ ποιητήϲ, οἷον (Υ 156) …, Ἀττικοὶ δὲ κατὰ Αἴλιον Διονύϲιον (α 155) ἐκτείνουϲι τὴν ὑϲτέραν τοῦ ἅπαν (cf. Phot. α 2250 = Sud. α 2892 = Lex. Bachm. p. 111, 19 [Synag.b α 1620]). Hdn. Π. διχρ. vol. II p. 12, 26 L. (Reg. de prosod. 82 p. 439 Herm. = An. Ox. III p. 290, 9–11) ὅταν … τὸ πᾶν διϲυλλάβωϲ λέγηται, τότε ἕξει τὸ α ϲυνεϲταλμένον, ϲύμπαν, ἅπαν. τὸ δὲ ἅπαν (τὸ δὲ ἅπαν om. An. Ox.) εὕρηται παρ’ Ἀθηναίοιϲ ἐκτεῖνον τὸ α. vid. etiam Eur. fr. 893, 3 Kann. (lyr.) επιτεθεν B, Athen. A : τεθέν Porph. ακραν B, Athen. ACE, Clem., Et. gen. A, Et. magn. : ἄκρων Et. gen. B 452–457 initia versuum habet B5r 452 καὶ τὴν Athen. ACE : ]α̣ι ̣ την[ B5 : ]τ̣ην B : τὴν Clem. οτι εϲτ’ αβρωτα B : ὀϲτέα τ’ ἄβρωτα Clem. : ὅτι ἔϲτ’ ἀβρώματα Athen. A : om. Athen. CE [B5] τοῖϲ θεοῖϲ in v. 451 ante τ. ὀϲφ. transp. Athen. CE [B5] 453 επιθεντεϲ B, Athen. ACE : επ̣[ι]θεν[ B5 : ἐπιτιθέντεϲ Clem. : θύϲαντεϲ Et. gen. αὐτοὶ τἆλλα om. Athen. CE [B5] καταπίνουϲι Athen. A : κ̣[]υϲι B : ἀναλίϲκουϲιν Clem. : om. Athen. CE [B5] 454 [ποητέ]ον Blake : [τηρητέ]ον complures

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ 455

460

465

470

93

ἐϲτὶν γὰρ ἡμῖν τἆνδον, ὡ[ϲ ἐμοὶ] δοκεῖ. (Γε.) τὸ λεβήτιον, φήιϲ, ἐπιλέλη̣[ϲθ]ε; παντελῶϲ ἀποκραιπαλᾶτε. καὶ τί νῦν ποιή[̣ ϲ]ομεν; ἐνοχλητέον τοῖϲ γειτνιῶϲι τῶι θεῶι ἐϲθ’, ὡϲ ἔοικε. παιδίον. μὰ τοὺϲ θεούϲ, θεραπαινίδια γὰρ ἀθλιώτερ’ οὐδαμοῦ οἶμαι τρέφεϲθαι. παῖδεϲ. οὐδὲν ἄλλο πλὴν κινητιᾶν ἐπίϲταται – παῖδεϲ κ[α]λοί – καὶ διαβαλεῖν ἐὰν ἴδηι τιϲ. παιδίον. τουτὶ τὸ κακὸν 〈τί〉 ἐϲτι; παῖδεϲ. οὐδὲ εἷϲ ἐϲτ’ ἔνδον. ἡήν, προϲτρέχειν τιϲ φαίνεται. Κν. τί τῆϲ θύραϲ ἅπτει, τριϲάθλι’, εἰπέ μοι, ἄνθρωπε; 〈Γε.〉 μὴ δάκηιϲ. (Κν.) ἐγώ ϲε, νὴ Δία, καὶ κατέδομαί γε ζῶντα. (Γε.) μή, πρὸϲ 〈τῶν〉 θεῶν. (Κν.) ἐμοὶ γάρ ἐϲτι ϲυμβόλαιον, ἀνόϲιε, καὶ ϲοί τι; (Γε.) ϲυμβόλαιον οὐδέν. τοιγαροῦν προϲελήλυθ’ οὐ χρέοϲ ϲ’ ἀπαιτῶν, οὐδ’ ἔχων κλητῆραϲ, ἀλλ’ αἰτηϲόμενοϲ λεβήτιον. (Κν.) λεβήτιον; (Γε.) λεβήτιον. 〈Κν.〉 μαϲτιγία,

456 Mich. Sync. synt., cap. περὶ ὑποκοριϲτικῶν ὀνομάτων, An. Ox. IV 273, 7 (var. lect. ex ed. Venetiana quae a. 1745 ex cod. Venet. confecta est excerpsit Radt p. 140 [97]2) γίνονται (-εται cod. Ox.) δὲ τὰ ὑποκοριϲτικὰ ἢ διὰ 〈τὸ add. Kaibel〉 γελοῖον (vid. Epich. fr. 236) … ἢ δι’ ἀναγκαιότητα (-τατα cod. Ox.), ὡϲ ἐὰν ὃ αἰτῆι τιϲ ϲμικρύνηι, ἵνα μὴ μεγάλην ποιήϲηι τὴν χάριν· ὧι κέχρηνται οἱ κωμικοί (τραγικοί cod. Venet.), ὡϲ ἔχει τὸ παρὰ Μενάνδρωι λεβήτιον (fr. 866 Koe.) 455 paragr. B, non B5, dicolon in fine versus B [B5] 456 φηιϲ B [B5], vid. ad 360 ἐπιλέλη̣[ϲθ]ε Zuntz : επιλελ[]α̣ι B [B5] : ἐπιλελῆ̣[ϲθα]ι (hoc etiam Turner ap. Lond.) vel -λέλη̣[ϲα]ι Kamerbeek1 : ἐπιλέλη̣[ϲτ]αι Roberts ap. Lloyd-Jones vid. Schaefer1 p. 128 sq. 457  α̣π̣ο̣κ̣ρ̣α̣ι ̣π̣[αλατε B5 : αποκρεπαλ- B imperativus ut vid., cf. 175 sq. 458 τοιγιτνιωϲι B 462  επιϲτανται B παιδεϲ κ[α]λοι B (cf. 912, Sam. 733) : παῖδεϲ, κ[α]λῶ ed. pr. (cf. Epitr. 1077, Ar. Nub. 1145. Ran. 37) 464 τὸ κακὸν 〈τί〉 ed. pr. (cf. 218 et 431; Ar. Vesp. 1136) : 〈τί〉 τὸ κακόν Page ap. Lloyd-Jones1 465 paragr., dicolon in fine versus ἡήν Luck p. 274 : ην B : ἠήν ed. pr. cf. Perinth. 15 vid. ad Sam. 313 466 nota pers. κ̣νημ̣ in marg. sin. ἅπτει complures : απει B 467 pers. notam ante μὴ inseruerunt complures (109 et 476 cont. Post3 p. 98 [adde Sam. 384]); in initio versus posuerat ed. pr. 468 μή, πρὸϲ 〈τῶν〉 ed. pr. : μὴ 〈δὴ〉 πρὸϲ Diano1/2 (cf. Peric. 313) : μή 〈με,〉 πρ. Kraus : μή, 〈μή,〉 πρ. Handley, coll. Ar. Vesp. 1418 μηδαμῶϲ πρὸϲ τῶν θεῶν in fine versus 751 470 τι B (sine accentu receperunt Gallavotti7, Winnington-Ingram ap. Lond.) : τί ed. pr. (vid. ad 114) 473 λεβοιτιον bis B

94

475

480

485

490

θύειν με βοῦϲ οἴει ποιεῖν τε ταὔθ’ ἅπερ ὑμεῖϲ ποεῖτ’; (Γε.) οὐδὲ κοχλίαν ἔγωγέ ϲε. ἀλλ’ εὐτύχει, βέλτιϲτε. κόψαι τὴν θύραν ἐκέλευϲαν αἱ γυναῖκεϲ αἰτῆϲαί τε με· ἐπόηϲα τοῦτ’. οὐκ ἔϲτι· πάλιν ἀπαγγελῶ ἐλθὼν ἐκείναιϲ. ὦ πολυτίμητοι θεοί· ἔχιϲ πολιὸϲ ἅνθρωπόϲ ἐϲτιν οὑτοϲί. (Κν.) ἀνδρόφονα θηρί’· εὐθὺϲ ὥϲπερ πρὸϲ φίλον κόπτουϲιν. ἂν ἡμῶν προϲιόντα τῆι θύραι λάβω τιν’, ἂν μὴ πᾶϲι τοῖϲ ἐν τῶι τόπωι παράδειγμα ποιήϲω, νομίζεθ’ ἕνα τινὰ ὁρᾶν με τῶν πολλῶν. ὁ νῦν δ’ οὐκ οἶδ’ ὅπωϲ διευτύχηκεν οὗτοϲ, ὅϲτιϲ ἦν ποτε. Ϲικ. κάκιϲτ’ ἀπόλοι’. ἐλοιδορεῖτό ϲοι; τυχὸν ἤιτειϲ ϲκατοφάγωϲ. οὐκ ἐπίϲτανταί τινεϲ ποεῖν τὸ τοιοῦθ’. εὕρηκ’ ἐγὼ τούτου τέχνην· διακονῶ γὰρ μυρίοιϲ ἐν τῆι πόλει τούτων τ’ ἐνοχλῶ τοῖϲ γείτοϲιν καὶ λαμβάνω ϲκεύη παρ’ ἁπάντων. δεῖ γὰρ εἶναι κολακικὸν

489 Ammon. adf. voc. diff. 200 (codd. γ [ηθ], N), accedunt Herenn. Phil. 73 et Synag. Sym. (Sym. ap. Nickau) et (- ἐκπορ.) Et. Gud. p. 561, 7 sq. Stef. εὑρεῖν καὶ εὑρέϲθαι διαφέρει. εὑρεῖν μὲν γὰρ τὸ καὶ (τὸ καὶ Ammon. : καὶ Herenn. : om. Et. Gud.) ἐν τῆι ϲυνηθείαι, εὑρέϲθαι δὲ οἱονεὶ τὸ ἐκπορίϲαϲθαι (Ammon. : οἷον πορ- Herenn., Et. Gud.). Μένανδροϲ Δυϲκόλωι· εὕρηκα — τέχνην (fr. 125 Koe.) 492–493 Schol. (MTAB) Eur. Or. 94 vol. I p. 107, 13 Schw. βούλει τάφον μοι πρὸϲ καϲιγνήτηϲ μολεῖν· ἁπλούϲτερον αὐτῆι διαλέγεται, ὅτι μέλλει δεῖϲθαι αὐτῆϲ … δεῖ γὰρ εἶναι κολακικὸν τὸν δεόμενόν τινοϲ (τινοϲ om. MTB, def. Theod. RhM 139, 1996, 375 sq.) 474 τε ed. pr. : δε B 475 ποειτε: B 476 κομψαι B 477 τε με Diano1/2, Lloyd-Jones1 : τ’εμε B 478 απαγγελλω B 480 εχ⟦ε⟧ιϲ B ανθρ- B 482 init. κ ex ψ corr. ut vid. ὑμῶν ed. pr. 483 λάβω ed. pr. : -ων B (def. Jacques1, coniunctionem repetitam stomachantis esse ratus) cum sententiae conformatione Hom. B 258–264 cont. Schaefer1 p. 129 484–489  versuum fines habet B5v 485 ουραν B Aristoph. fr. 5, 4 παλαιϲτὴν νόμιϲον Ἀργεῖόν μ’ ὁρᾶν cont. J. Martin2 νυ]ν δ’ ουκ[ B5 : νυν ουκ B 486 paragr. B, dicolon in fine versus B, B5 487 nota pers. ϲικ in marg. sin. B 488 ϲκατοφάγωϲ ed. pr. : καταφαγ’ωϲ B [B5] : ϲκατοφάγ’, ὡϲ Barigazzi1 (-φάγ’; ὡϲ Eitrem5) 489 τοιουτον B [B5] ευρηκ’ εγω B, Herenn., Sym. : εὕρηκα κἀγὼ Ammon. N : -κὸϲ κ. Ammon. θ : -κὼϲ κ. Ammon. η [B5] τουτου B, B5, Ammon., Sym. : του Herenn. 491 τούτων τ’ complures : -ων τι B : -ων ed. pr. γειτοϲι B 492 παρ’ ἁπάντων Sandbach ap. Lloyd-Jones : παραπ- B : παρὰ π- ed. pr.

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

495

500

505

95

τὸν δεόμενόν του. πρεϲβύτερόϲ τιϲ τ[ῆι] θύ[ρ]αι ὑπακήκο’· εὐθὺϲ πατέρα καὶ πάππα̣[ν ⏑ ‒ γραῦϲ· μητέρ’. ἂν τῶν διὰ μέϲου τ̣[ιϲ ἦι γυνή, ἐκάλεϲ’ ἱερέαν. ἂν θεράπων [ ⏒ ‒ ⏑ ‒ βέλτιϲτον. ὑμεῖϲ δε 〈 〉 κρεμαν ̣[ ⏒ ‒ ⏑ ‒ ὢ τῆϲ ἀμαθίαϲ. παιδίον. παῖ̣[δεϲ. Κν. τί ἦν; [Ϲικ.] ἐγώ. πρόελθε, πατρίδιον, ϲὲ β̣[ούλομαι. Κν. πάλιν αὖ ϲύ; (Ϲικ.) π̣[αῖ, τί το]ῦ̣τ’; (Κν.) ἐρεθίζειϲ μ’ ὡϲπερεὶ ἐπίτηδεϲ. οὐκ [εἴρη]κ̣ά ϲοι πρὸϲ τὴν θύραν μὴ προϲιέναι; [τὸ]ν̣ ἱμάντα δόϲ, γραῦ. (Ϲικ.) μηδαμῶϲ· ἀλλ’ ἄφεϲ. (Κν.) ἄφε[ϲ; Ϲικ.] βέλτιϲτε, ναὶ πρὸϲ 〈τῶν〉 θεῶν. (Κν.) ἧκε πάλιν. (Ϲικ.) ὁ Ποϲειδῶν ϲε – (Κν.) καὶ λαλεῖϲ ἔτι; (Ϲικ.) αἰτούμενοϲ χυτρόγαυλο[ν] ἦλθον. (Κν.) οὐκ ἔχω οὔτε χυτρό[γ]αυλον οὔτε πέλεκυν οὔθ’ ἅλαϲ

506–507 Choerob. in Theodos. can. GrGr IV 1 p. 259, 16 Hilg. (codd. NC, V) φαϲὶ δέ τινεϲ ὅτι οὐχ εὕρηται τὸ ἃλϲ τὸ ἀρϲενικὸν αὐτὸ καθ’ ἑαυτό, ἀλλὰ πάντωϲ μετὰ τοῦ χονδρόϲ (Lentz, χόνδροϲ codd.) … ψευδὲϲ (τινὲϲ C) δὲ τοῦτο, ὡϲ μαρτυρεῖ … εἰπὼν … ὁ Μένανδροϲ· οὐκ ἔχω οὔθ’ ἅλαϲ οὔτ’ ὄξοϲ οὔτ’ ὀρίγανον (fr. 671 Koe.) 493 τ[ῆι] θύραι ed. pr. : τ[()] θυ[]αῑ B : τ[ὴν] θύ[ρ]αν Steinmetz ad Theophr. char. 4, 9 τὴν θύραν ὑπακοῦϲαι (ἐπ- codd., corr. Casaub., τῆι θύραι ὑπ- Diggle), coll. 28, 3 τὴν θύραν τὴν αὔλειον ὑπακούουϲιν (codd., τῆι θύραι τῆι αὐλείωι ὑπ- Diggle) 494 πατέρα complures : πατερ B πάππα̣[ν Lloyd-Jones1, Thierfelder1 : παπα̣[ B vid. ad 204 fin. καλῶ complures (sed vid. 496); λέγω Gallavotti1 495 γραϲ B suppl. complures (τ̣[ιϲ ἦν γ. ed. pr.) 496 ἐκάλεϲ’ ἱερέαν Handley ap. Lloyd-Jones : εκαλεϲαϊερειαν B : ἱέρειαν ἐκάλεϲ’ complures de formis ἱερέα (Sic. 279 ut vid.) et ἱέρεια (Sic. 242 et 258) vid. ad Posid. fr. 28, 21 (adde Threatte II p. 731) fin. γενναῖον ἢ Dale ap. Lond., ἤ τιϲ πένηϲ Lloyd-Jones1; τιϲ ἦι, καλῶ Thierfelder1, ἔλθηι, λέγω Kraus (sed vid. ad 494) 497 δέ 〈γε〉 ed. pr., δ’ 〈οὐ〉 Sandbach comm.; δ’ 〈οἱ〉 Lloyd-Jones, in fine versus orationem suspendens κρεμάνν[υϲθ’ ἄξιοι ed. pr. 498 paragr. nulla παῖ ̣[δεϲ complures : παῖ ̣, [παῖ ed. pr. Κν. τί ἦν; (versu insequenti Siconi servato) Kassel, coll. Ar. Plut. 1097 sq., Plat. conv. p. 213 B : καλῶ ed. pr. (vid. ad 462) : καλεῖν Winnington-Ingram ap. Lond. : φατέ LloydJones vid. Schaefer1 p. 130 et v. 515 sq. 499 paragr. fin. Barrett ap. Lloyd-Jones1 500  nota pers. κνημων in marg. sin. π̣[αῖ, τί το]ῦ̣τ’ (]υ̣το: B) Handley ap. Lloyd-Jones (Getae tribuens, v. 487 cum Sicone eum prodiisse ratus; in ed. Siconi dedit) : π̣[ῶϲ; τί το]ῦ̣τ’ Barigazzi1 cf. Sam. 691. 715, Mis. 617 et vid. ad Sam. 360 503 ἄφεϲ2 signo interrog. posito Cnemoni, βέλτιϲτε — θεῶν Siconi dederunt complures fr. adesp. 1017, 60 sq. cont. Handley de ναὶ vid. Barrett ad Eur. Hipp. 605 504 ποϲιδων B 505 αἰτούμενοϲ χυτρόγαυλο[ν] Lloyd-Jones1 (cf. fr. 365) : χυτρογαυλο[]αιτουμενοϲ B : χυτρ. αἰτηϲόμενοϲ ed. pr. (cf. 472) 506 ουθ’ αλαϲ B, Choerob. V : οὔτε ἃλϲ Choerob. NC

96

510

515

520

525

οὔτ’ ὄξοϲ οὔτ’ ἄλλ’ οὐδέν. ἀλλ’ εἴρηχ’ ἁπλῶϲ μὴ προϲι[έ]ναι μοι πᾶϲι τοῖϲ ἐν τῶι τόπωι. (Ϲικ.) ἐμοὶ μὲν οὐκ εἴρηκαϲ. (Κν.) ἀλλὰ νῦν λέγω. (Ϲικ.) νὴ ϲὺν κακῶι γ’· οὐδ’ ὁπόθεν ἄν τιϲ, εἰπέ μοι, ἐλθὼν λάβοι φράϲαιϲ ἄν; (Κν.) οὐκ ἐγὼ ’λεγον; ἔτι μοι λαλήϲειϲ; (Ϲικ.) χαῖρε πόλλ’. (Κν.) οὐ βούλομαι χαίρειν παρ’ ὑμῶν οὐδενόϲ. (Ϲικ.) μὴ χαῖρε δή. (Κν.) ὢ τῶν ἀνηκέϲτων κακῶν. (Ϲικ.) καλῶϲ γέ με βεβωλοκόπηκεν. οἷόν ἐϲτ’ ἐπιδεξίωϲ αἰτεῖν· διαφέρει, νὴ Δί’. ἐφ’ ἑτέραν θύραν ἔλθηι τιϲ; ἀλλ’ εἰ ϲφαιρομαχοῦϲ’ ἐν τῶι τόπωι οὕτωϲ ἑτοίμωϲ, χαλεπόν. ἆρά γ’ ἐϲτί μοι κράτιϲτον ὀπτᾶν τὰ κρέα πάντα; φαίνεται. ἔϲτιν δέ μοι λοπάϲ τιϲ. ἐρρῶϲθαι λέγω Φυλαϲίοιϲ· τοῖϲ οὖϲι τούτοιϲ χρήϲομαι. Ϲω. ὅϲτιϲ ἀπορεῖ κακῶν, ἐπὶ Φυλὴν ἐλθέτω κυνηγέτηϲ. ὢ τριϲκακοδαίμων, ὡϲ ἔχω ὀϲφῦν, μετάφρενον, τὸν τράχηλον, ἑνὶ λόγωι ὅλον τὸ ϲῶμ’. εὐθὺϲ γὰρ ἐμπεϲὼν πολὺϲ νεανίαϲ ἐγώ τιϲ, ἐξαίρων ἄνω ϲφόδρα τὴν δίκελλαν, ὡϲ ἂν ἐργάτηϲ, βαθὺ

514–515 Ael. Dion. vel Ael. Herodian. Π. ἐγκλινομένων λέξεων ap. Aldum, Thes. Cornucopiae et Horti Adonidis (1496) p. 234 a (Aristophani [fr. 57 Dem.] tribuerat O. Kaehler Herm. 21, 1886, 628 sq., coll. Ar. fr. 800) καλῶϲ — βεβωλοκόπηκεν 527 cf. fr. 529 507 αλλ’ ουδεν B : ὀρίγανον Choerob. V (receperunt Lond., Jacques1) : ὀρύχανον Choerob. C : ἀρ- Choerob. N 510 νη B : ναί ed. pr. vid. ad Epitr. 1120 οὐδ’ complures : ουθ’ Β, κ super θ superscr., ut vid. 512 πολλα: B 514 καλωϲ γε B : καλῶϲ Ael. Dion. 515–516 οἷόν — νὴ Δί᾽ Getae dederunt complures αιτεραν B : corr. complures 517 εν τοπωι B, το super οπ superscr. 520 εϲτι B μοι ed. pr. : μοι και B : καὶ Mette 521 paragr., dicolon in fine versus Φυλαϲι B 522 nota pers. ϲωϲτρ´ in marg. sin. 523 κυνηγέτηϲ. ὢ Sandbach3 : κυνηγετηϲωνω B : κυνηγετήϲων ed. pr. : κυνηγετῶν. ὢ Quincey ap. Sydn. τριϲκακοδαίμων, ὡϲ complures (Antiphan. fr. 277 cont. Turner et Willis ap. Lond.) : τριϲκακοδαιμονωϲ B : τριϲκακοδαιμόνωϲ ed. pr., coll. Luc. vit. auct. 7 525 init. ουλον B 527 ὡϲ ἂν ut Sam. 518. 702 βαθυ B : βαθὺϲ ed. pr., coll. Posid. fr. 29, 4 sq., cui Polyb. VI 24, 9. XXI 7, 5 add. Handley ἐργάτηϲ sine epitheto in v. 608 (cont. Kraus)

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

530

535

540

545

97

† εγαιπλειον † ἐπεκείμην φιλοπόνωϲ, οὐ πολὺν χρόνον· εἶτα καὶ μετεϲτρεφόμην τι, πηνίκα ὁ γέρων πρόϲειϲι τὴν κόρην ἄγων ἅμα ϲκοπούμενοϲ. καὶ νὴ Δί’ ἐλαβόμην ποτὲ τῆϲ ὀϲφύοϲ, λάθραι τὸ πρῶτον. ὡϲ μακρὸν ἦν παντελῶϲ δὲ τοῦτο, λορδοῦν ἠρχόμην, ἀπεξυλούμην ἀτρέμα δ’. οὐδεὶϲ ἤρχετο, ὁ δ’ ἥλιοϲ κατέκα’, ἑώρα τ’ ἐμβλέπων ὁ Γοργίαϲ ὥϲπερ τὰ κηλώνειά με μόλιϲ ἀνακύπτοντ’, εἶθ’ ὅλωι τῶι ϲώματι πάλιν κατακύπτοντ’. “οὐ δοκεῖ μοι νῦν”, ἔφη, “ἥξειν ἐκεῖνοϲ, μειράκιον.” “τί οὖν”, ἐγὼ εὐθύϲ, “ποῶμεν;” “αὔριον τηρήϲομεν α̣[ὐ]τόν, τὸ δὲ νῦν ἐῶμεν.” ὅ τε Δᾶοϲ παρῆν ἐπὶ] τὴν ϲκαπάνην διάδοχοϲ. ἡ πρώτη μὲν οὖν ἔφο]δοϲ τοιαύτη γέγονεν. ἥκω δ’ ἐνθάδε, διὰ] τί μὲν οὐκ ἔχω λέγειν, μὰ τοὺϲ θεούϲ, ἕλκ]ει δέ μ’ αὐτόματον τὸ πρᾶγμ’ εἰϲ τὸν τόπον. (Γε.) τί τὸ κ]ακόν; οἴει χεῖραϲ ἑξήκοντά με, ἄνθρ]ωπ’, ἔχειν; τοὺϲ ἄνθρακάϲ ϲοι ζωπυρῶ, ̣ ̣ ̣ ̣] ̣αι, † πολυνω † φέρω, κατατέμνω ϲπλάγχν’ ἅμα,

533–534 vid. Theod. ad Phot. λ 404 (= Sud. λ 679 = Lex. Bachm. p. 292, 17 [Synag.a λ 143], cf. Hesych. λ 1267) λορδόϲ· ἀπεξυλωμένοϲ 528 εγαιπλειον potius quam ειγ- B : ἐπὶ πλέον Handley post Lloyd-Jones, qui ἐπὶ πλεῖον coniecerat : ἔπαιον Sandbach (ἐνέπαιον coniecerat Blake ap. Lond.), coll. Luc. Tim. 40 επαικειμην B 529–531 fines versuum praebet O30r 529 τι πηνικα B : ὁ̣πην- O30 531 ποτε B [O30] : τότε Handley ap. Lond. 532 λαθρα B vid. ad 310 534 ατρεμαδ’εουδ’ειϲηρχετο B (def. Schaefer1 p. 131) : ἀτρέμα. κουδεὶϲ ἤρχετο Lloyd-Jones1 de forma ἤρχετο vid. Rutherford Phryn. p. 103 et 106–109 536 κηλωναει B 539 ηξειν ex εξειν corr. B 540–541 αὔριον — ἐῶμεν Gorgiae respondentis verba referri existimavit ed. pr., Sostrati ipsius interrogantis Sandbach post Diano1/2 εαϲομεν B 542 ἐπὶ] Lloyd-Jones1 : εἰϲ] ed. pr. 543 ἔφο]δοϲ complures Plat. 4 Phaed. p. 95 b cont. Kassel 544 διὰ] ed. pr. : ἐπὶ] Diano3, coll. Sam. 661 545 ἕλκ]ει Barrett ap. Lloyd-Jones1, Lond. (locos ab Headlam et Knox ad Herond. 2, 9 allatos cont. Handley) : ἄγ]ει ed. pr. 546 complures 547 suppl. complures εχειν B p.c. : -ων B a.c. ανθρακαϲοι B 548 ]μ̣ vel ]ν̣ vel ]π̣ ἕπο]μ̣αι Turner ap. Lond., δέχο]μ̣αι Kraus, πέτο]μ̣αι Barber ap. LloydJones ·πολυνω φερω· B : φέρω, πλύνω Barber ap. Lloyd-Jones, Turner ap. Lond. : πελανὸν φυρῶ Bingen1; φυρῶ etiam Blake1 (qui τὴν] π̣αιπάλην in initio versus) et Eitrem5 p. 138 : πελανὸν (vel -οὺϲ) φέρω Handley ϲπλάγχν’ ἅμα, ed. pr. : ϲπλάγχν’, ἅμα Lloyd-Jones1

98

550

555

560

565

570

μάττω, περιφέρω τα ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣το]υτονὶ ὑπὸ τοῦ καπνοῦ τυφλόϲ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ τούτοιϲ. ὄνοϲ ἄγειν δοκῶ μοι τὴν ἑορτή̣[ν. Ϲω. π]αῖ Γέτα. Γε. ἐμὲ τίϲ; (Ϲω.) ἐγώ. (Γε.) ϲὺ δ’ εἶ τίϲ; (Ϲω.) οὐχ [ὁρᾶι]ϲ; (Γε.) ὁρῶ. τρόφιμοϲ. (Ϲω.) τί ποιεῖτ’ ἐνθάδ’, [εἰ]πέ μοι; (Γε.) τί γάρ; τεθύκαμεν ἄρτι καὶ παραϲκευάζομεν ἄριϲτον ὑμῖν. (Ϲω.) ἐνθάδ’ ἡ μήτηρ; [Γε.] π̣άλαι. (Ϲω.) ὁ πατὴρ δέ; (Γε.) προϲδοκῶμεν· ἀ[λ]λὰ πάραγε ϲύ. (Ϲω.) μικρὸν διαδραμών 〈γ’〉. ἐνθαδὶ τρ[ό]πον τινὰ γέγον’ οὐκ ἄκαιροϲ ἡ θυϲία. παραλήψομαι τὸ μειράκιον τουτὶ γὰρ ἐλθὼν ὡϲ ἔχω καὶ τὸν θεράποντ’ αὐτοῦ· κεκοινωνηκότεϲ ἱερῶν γὰρ εἰϲ τὰ λοιπὰ χρηϲιμώτεροι ἡμῖν ἔϲονται ϲύμμαχοι πρὸϲ τὸν γάμον. (Γε.) τί φήιϲ; ἐπ’ ἄριϲτόν τιναϲ παραλαμβάνειν μέλλειϲ πορευθείϲ; ἕνεκ’ ἐμοῦ τριϲχίλιοι γένοιϲθ’. ἐγὼ μὲν γὰρ πάλαι τοῦτ’ οἶδ’, ὅτι οὐ γεύϲομ’ οὐδενόϲ· πόθεν γάρ; ϲυνάγετε πάνταϲ. καλὸν γὰρ τεθύκαθ’ ἱερεῖον πάνυ, ἄξιον ἰδεῖν. ἀλλὰ τὰ γύναια ταῦτά μοι (ἔχει γὰρ ἀϲτείωϲ) μεταδοίη γ’ ἄν τινοϲ; οὐδ’ ἄν, μὰ τὴν Δήμητρ’, ἁλὸϲ πικροῦ. (Ϲω.) καλῶϲ

549 τὰ κ̣[ρέα (sed nondum parata sunt), τηρῶ το]υτονί (coquum) Lloyd-Jones (τ. τ. iam in 1); τἀρ̣[τίδια (vel τ’ ἀρ̣[τίδια), νὴ το]υτονὶ (Pana) Kraus (το]υτονὶ iam suppleverat Diano3, τοιο]υτονὶ ed. pr.), ταῦ̣[τα, ναὶ μὰ το]υτονὶ Jacques1/2 (ταῦ̣[τα iam ed. pr.) 550 [εἰμι πρὸ]ϲ Barrett ap. Lloyd-Jones1 ὄνοϲ complures, coll. Ar. Ran. 159 : ολοϲ B 551 paragr., dicolon superest nullum, ϲωϲτρ/ in marg. dext. 552 nota pers. γεταϲ in marg. sin. ϲὺ δ’ εἶ τίϲ; ed. pr. (cf. Epitr. 391) : ϲυ δε τιϲ: B : ϲὺ δὲ τίϲ; (Ϲω.) 〈τίϲ;〉 Eitrem5 553 ποειτ’ B 557–561 initia versuum praebet O30v 557 add. Kraus, Lloyd-Jones vid. Denniston, Gr. Part. p. 135 et Epitr. 240 558 an ἀκαίρωϲ? Schröder θυϲιαν B [O30] 559 γὰρ ἐλθὼν Sandbach : παρελθων B [O30] 561 χρηϲιμωτεραι B 563 φηιϲ B, vid. ad 360 564 τριϲχειλιοι B 565 γενοιϲθ’ B : γένεϲθ’ Webster ap. Lond. 567–568 ἱερεῖον πάνυ, / ἄξιον Diano1/2, Gallavotti7 : ἱερεῖον, π. / ἄξ. ed. pr. vid. Radt, Mnem. 52 (1999) 478 sq. [= Kl. Schr. p. 454 sq.] ἰδεῖν. ἀλλὰ τὰ complures : ϊδειν τιν’ αλλα B cf. Peric. 272

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

99

ἔϲται, Γέτα, τὸ τήμερον (μαντεύϲομαι τοῦτ’ αὐτόϲ, ὦ Πάν, ἀλλὰ μὴν προϲεύχομαι ἀεὶ παριών ϲοι), καὶ φιλανθρωπεύϲομαι.

575

580

585

Ϲιμίχη ὢ δυϲτυχήϲ, ὢ δυϲτυχήϲ, ὢ δυϲτυχήϲ. (Γε.) ἄπαγ’ εἰϲ τὸ βάραθρον· τοῦ γέροντόϲ τιϲ γυνὴ προελήλυθεν. (Ϲιμ.) τί πείϲομαι; τὸν γὰρ κάδον ἐκ τοῦ φρέατοϲ βουλομένη τοῦ δεϲπότου εἴ πωϲ δυναίμην ἐξελεῖν αὐτὴ λάθραι, ἀνῆψα τὴν δίκελλαν ἀϲθενεῖ τινι καλωιδίωι ϲαπρῶι, διερράγη τέ μοι τοῦτ’ εὐθύϲ (Γε.) ὀρθῶϲ. 〈Ϲιμ.〉 ἐνϲέϲεικά θ’ ἁθλία καὶ τὴν δίκελλαν εἰϲ τὸ φρέαρ μετὰ τοῦ κάδου. (Γε.) ῥῖψαι τὸ λοιπόν ϲοι ϲεαυτήν ἐϲτ’ ἔτι. (Ϲιμ.) ὁ δ’ ἀπὸ τύχηϲ κόπρον τιν’ ἔνδον κειμένην μέλλων μεταφέρειν περιτρέχων ταύτην πάλαι

574 Choerob. in Theodos. can. GrGr IV 1 p. 176, 27 Hilg. (codd. NC, VP) ἰϲτέον δὲ (δὲ om. C) ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι ἐπὶ τῶν εἰϲ ηϲ 〈τῶν ?〉 εἰϲ ουϲ ἐχόντων τὴν γενικὴν κυρίων εἰϲ η ποιοῦϲι τὴν κλητικήν … (p. 176, 40) ἐπὶ τῶν ἐπιθέτων παρ’ αὐτοῖϲ ὁμόφωνόϲ ἐϲτιν ἡ κλητικὴ τῆι εὐθείαι, οἷον ὁ δυϲτυχήϲ ὦ δυϲτυχήϲ, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι (deficiunt NC) ἐν τῶι Ἥρωϊ (fragm. 7) ὦ δυϲτυχήϲ, εἰ μὴ βαδιεῖ (-ιὴϲ VP, corr. Schneidewin), καὶ πάλιν παρὰ τῶι αὐτῶι ἐν Δυϲκόλωι (redeunt NC) ὦ δυϲτυχήϲ, τί οὐ καθεύδειϲ (Mis. 20 sq., fuerat fr. 124 Koe.), καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν ὁμοίωϲ ἐπιθέτων 571–573 μαντευϲομαι B : -εύομαι ed. pr. vid. K.-G. i p. 172 sq.; Prop. III 1, 36 et Eur. fr. 228a, 24 Kann. et cum cautione Hom. ο 172 et var. lect. Aesch. Sept. 406 cont. Kassel6 p. 5 [p. 295] προϲευχομαι B : -ξομαι complures parenthesin statuit Sandbach, φιλανθρωπ. coll. Dem. 19, 139 de comitate Gorgiae et Davo in epulis praestanda potius quam de votis solvendis dictum esse ratus; Getam, quem Gorgiae et Davo addiderat Ireland, pro iis probabiliter substituit V. Tammaro Eik. 8 (1997) 120 sq. 574 nota pers. ϲιμικη γραυϲ in marg. sin.; in versu antecedenti paragr., dicolon nullum 576 προεληλυθεν ex παρ- correctum esse censuit Rees ap. Handley 577 βουλομένη complures : -ου B 578 εξαιλειν B λαθρα B vid. ad 310 579 ἀνῆψα Lond. : ενηψα Β (recepit ed. pr.), α super ε superscriptum esse censuerunt Handley et Turner ap. Lond., dubitavit Lloyd-Jones 580 τε B : δέ Marzullo 581 paragr. nulla; de dicolo post ευθυϲ posito dubitaverunt Harsh, alii ὀρθῶϲ similiter Epitr. 1081, vid. Alex. fr. 132, 3 θ’ ἁθλία Jacques1/2 : τ’ αθλ- B 582 του καδου B : τὸν -ον Lloyd-Jones1 vid. 1 Schaefer p. 132 584 ὁ δ’ complures (ὅδ’ ed. pr.) : οιδ’ B 585 μελλοντων B

100

590

595

600

ζητεῖ βοᾶι τε – καὶ ψοφεῖ γε τὴν θύραν. Γε. φεῦγ’, ὦ πονηρά, φεῦγ’, ἀποκτενεῖ ϲε, γραῦ, μᾶλλον δ’ ἀμύνου. Κν. ποῦ ᾿ϲτιν ἡ τοιχωρύχοϲ; (Ϲιμ.) ἄκουϲα, δέϲποτ’, ἐνέβαλον. (Κν.) βάδιζε δὴ εἴϲω. (Ϲιμ.) τί ποιεῖν δ’, εἰπέ μοι, μέλλειϲ; (Κν.) ἐγώ; δήϲαϲ καθιμήϲω ϲε. (Ϲιμ.) μὴ δῆτ’, ὦ τάλαν. 〈Κν.〉 ταὐτῶι γε τούτωι ϲχοινίωι. 〈Γε.〉 νὴ τοὺϲ θεοὺϲ κράτιϲτον, εἴπερ ἐϲτὶ παντελῶϲ ϲαπρόν. (Ϲιμ.) τὸν Δᾶον ἐκ τῶν γειτόνων ἐγὼ [καλ]ῶ. (Κν.) Δᾶον καλεῖϲ, ἀνόϲι’, ἀνηιρηκυῖά̣ [με; οὐ ϲοὶ λέγω; θᾶττον βάδιζ’ εἴϲω. [τάλαϲ ἐγώ, τάλαϲ † τῆϲ ἐρημίαϲ τῆϲ νῦν̣ †[ ὡϲ οὐδὲ εἷϲ. καταβήϲομ’ εἰ[ϲ τὸ φρέαρ· τί γὰρ ἔτ’ ἔϲτιν ἄλλ’; (Γε.) ἡμεῖϲ ποριοῦ[μεν ἁρπάγην καὶ ϲχοινίον. (Κν.) κακὸν κάκ[ιϲτά ϲ’ οἱ θεοὶ ἅπαντεϲ ἀπολέϲειαν εἴ τι μ[οι λαλεῖϲ. (Γε.) καὶ μάλα δικ̣[αίωϲ. εἰϲ]πεπήδηκεν πάλιν. ὢ τριϲκακοδαί̣[μων οὗ]τοϲ. οἷον ζῆι βίον. τοῦτ’ ἔϲτιν εἰλικρ̣[ινῶϲ] γεωργὸϲ Ἀττικόϲ·

586–587 586 paragr., dicolon in fine versus, 587 nota pers. γεταϲ in marg. sin. καὶ — θύραν Getae dederunt Barrett ap. Lloyd-Jones, vGroningen1 588 paragr., dicolon post ἀμύνου, nota pers. κνημ in marg. dext. 590 ποειν B 591 in fine versus dicolon num sit incertum 592–593 592 neque paragr. neque dicolon, 593 paragr., dicolon in fine versus ταὐτῶι — ϲχοινίωι Cnemoni, νὴ — ϲαπρόν Getae dedit Lloyd-Jones, ταὐτῶι — θεούϲ Cnemoni, κράτιϲτον — ϲαπρόν Getae tribuit Zuntz (ambo versus Cnemoni dederat ed. pr., Getae Webster ap. Lond.) εϲτιν B : corr. complures 594 paragr. εγω[]ωι vel εγω[]ω: B vid. ad 628–630 595 ἀνηιρηκυῖα̣ ed. pr. : ανηρεικυια̣[ B : ἀνειρηκυῖα̣ complures [με Barber ap. Lloyd-Jones1, Monaco : [ϲύ ed. pr. : [γραῦ Webster ap. Lond. 596 οὐ ϲοὶ Lloyd-Jones1 : ου ϲοι B : οὔ ϲοι ed. pr. fin. Winnington-Ingram ap. Lond. 597 τηϲ ερημιαϲ τηϲ νυν̣[ B : ἐρημίαϲ τῆϲ νῦν̣ ed. pr. : τῆϲ νῦν ἐρημίαϲ Shipp ap. Sydn. : ἧϲ νῦν ἐρημίαϲ Ferrari1 : an νῦν τῆϲ ἐρημίαϲ? Schröder fin. τάλαϲ Winnington-Ingram ap. Lond., ἔχω Ferrari1, coll. Eur. Bacch. 609 vid. Schaefer1 p. 133 sq. 598 εἰ[ϲ τὸ φρέαρ complures τί γὰρ Handley ap. Lond. : τί μοι Barrett ap. Lloyd-Jones1 599 ἔτ’ ἔϲτιν Handley ap. Lond. : ειτ’ εϲτιν B : ἔνεϲτιν vel ἔξεϲτιν Barrett ap. Lloyd-Jones1 αλλο: B ποριοῦ[μεν complures ἁρπάγην Shipp ap. Sydn., coll. fr. 421 (adde Poll. VI 88 et Ar. Eccl. 1002) vid. Schaefer1 p. 134 600 Gallavotti7, Page ap. Lloyd-Jones 601 paragr. μ[οι 1 λαλεῖϲ Fraenkel ap. Lloyd-Jones (cf. Sam. 388 sq.) : μ[οι δίδωϲ ed. pr. 602 δικ̣[αίωϲ Gallavotti7, Page ap. Lloyd-Jones1 cf. Sam. 389, Epitr. 249 Hesych. κ 230 καὶ μάλα δικαίωϲ· καὶ πάνυ εἰκότωϲ εἰϲ]πεπήδηκεν complures, coll. Sam. 564 cf. etiam Poll. IX 158 604 εἰλικρ[ινῶϲ] ed. pr. : -νὴϲ] J. Martin (Arr. tact. 4, 6 conferri posse putabat Sandbach comm., Heraclid. De urb. Graec. I 4 p. 74, 9 sq. Pf. Austin ZPE 14, 1974, 225)

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ 605

610

615

101

πέτραιϲ μαχόμ[εν]οϲ θύμα φερούϲαιϲ καὶ ϲφάκον ὀδύναϲ ἐπιϲπᾶ[τ’, ο]ὐδὲν ἀγαθὸν λαμβάνων. ἀλλ’ ὁ τρόφιμοϲ [γ]ὰρ οὑτοϲὶ προϲέρχεται ἄγων μεθ’ α[ὑτ]οῦ τοὺϲ ἐπικλήτουϲ. ἐργάται ἐκ τοῦ τόπου τ̣[ιν]έϲ εἰϲιν. ὢ τῆϲ ἀτοπίαϲ. οὗτοϲ τί τού̣τ̣ουϲ δεῦρ’ ἄγει νῦν; ἢ πόθεν γεγονὼϲ ϲυνήθηϲ; Ϲω. οὐκ ἂν ἐπιτρέψαιμί ϲοι ἄλλωϲ ποιῆϲαι. “πάντ’ ἔχομεν.” ὦ Ἡράκλειϲ, τουτὶ δ’ ἀπαρνεῖταί τιϲ ἀνθρώπων ὅλωϲ, ἐλθεῖν ἐπ’ ἄριϲτον ϲυνήθουϲ τεθυκότοϲ; εἰμὶ γάρ, ἀκριβῶϲ ἴϲθι, ϲοὶ πάλαι φίλοϲ, πρὶν ἰδεῖν. λαβὼν ταῦτ’ εἰϲένεγκε, Δᾶε, ϲύ, εἶθ’ ἧκε. Γο. μηδαμῶϲ μόνην τὴν μητέρα οἴκοι καταλείπων, ἀλλ’ ἐκείνηϲ ἐπιμελοῦ ὧν ἂν δέηται· ταχὺ δὲ κἀγὼ παρέϲομαι.

ΧΟΡΟΥ ACTUS IV 620

Ϲιμ. τίϲ ἂν βοηθήϲειεν; ὢ τάλαιν’ ἐγώ, τίϲ ἂν βοηθήϲειεν; Ϲικ. Ἡράκλειϲ ἄναξ· ἐάϲαθ’ ἡμᾶϲ, πρὸϲ θεῶν καὶ δαιμόνων, ϲπονδὰϲ ποῆϲαι. λοιδορεῖϲθε, τύπτετε· οἰμώζετ’. ὢ τῆϲ οἰκίαϲ τῆϲ ἐκτόπου.

605 fin. ϲκαφō B : corr. ed. pr., coll. Lib. decl. 27, 18 vol. VI p. 559, 13 F. ὄχθον τραχύν, θύμον γεωργοῦντα καὶ ϲφάκον (Va : φεκόν HV : φακόν BCl) et Hesych. ϲ 2841 ϲφάκοϲ· χόρτοϲ, ὃν τὰ κτήνη ἐϲθίει (β 1219 βρύα· ἃ γίνεται μὲν ἐπὶ πετρῶν, λέγεται δὲ καὶ ϲφάκοϲ [ϲκαφοϲ cod., corr. M. Schmidt] ἢ † ϲκαφίϲ) cf. 914 606 ἐπιϲπᾶ[τ’ Lloyd-Jones1 (in B επιϲπα[ scriptum esse ratus) : επιϲτα[ B 610 αγειν B 611 paragr., dicolon post ϲυνήθηϲ, nota pers. ϲωϲτρ/ in marg. dext. γονωϲ B 612 neque paragr. neque dicolon πάντ’ ἔχομεν Gorgiae tribuit Webster PACA 4 (1961) 45 (adesp. fr. 1014, 35 cont. Handley); Sostrato, qui Gorgiae verba redderet, servavit Handley ὦ Ἡράκλειϲ Getae dedit Ritchie ap. Sydn. 613 τιϲ B (sine accentu recepit Sandbach) : τίϲ ed. pr. 616 ταῦτ’ εἰϲένεγκε, Δᾶε Kraus (τάδ’ εἰϲένεγκε, Δᾶε coniecerat Gallavotti7) : ταυταδ’ειϲενεγκεδε B : ταῦτ’ οἴκαδ’ εἰϲένεγκε Lloyd-Jones1 617 paragr., dicolon post ἧκε, nota pers. γοργι/ in marg. dext. 620 nota pers. ϲιμικη in marg. sin. 621 paragr., dicolon post βοηθήϲειεν, nota pers. ϲικων in marg. dext. 623–624 624 paragr., dicolon nullum τύπτετε· / οἰμώζετ’ Sandbach : τύπτετε, / οἰμώζετ’ ed. pr.

102 625

630

635

640

(Ϲιμ.) ὁ δεϲπότηϲ ἐν τῶι φρέατι. Ϲικ. πῶϲ; (Ϲιμ.) ὅπωϲ; ἵνα τὴν δίκελλαν ἐξέλοι καὶ τὸν κάδον κατέβαινε κἆιτ’ ὤλιϲθ’ ἄνωθεν, ὥϲτε καὶ πέπτωκεν. (Ϲικ.) οὐ γὰρ ὁ χαλεπὸϲ γέρων ϲφόδρα; 〈Ϲιμ.〉 οὗτοϲ. 〈Ϲικ.〉 καλά γ’ ἐπόηϲε, νὴ τὸν Οὐρανόν· ὦ φιλτάτη γραῦ, νῦν ϲὸν ἔργον ἐϲτί. (Ϲιμ.) πῶϲ; (Ϲικ.) ὅλμον τιν’ ἢ λίθον τιν’ ἢ τοιοῦτό τι ἄνωθεν ἔνϲειϲον λαβοῦϲα. (Ϲιμ.) φίλτατε, κατάβα. 〈Ϲικ.〉 Πόϲειδον, ἵνα τὸ τοῦ λόγου πάθω; ἐν τῶι φρέατι κυνὶ μάχωμαι; μηδαμῶϲ. (Ϲιμ.) ὦ Γοργία, ποῦ γῆϲ ποτ’ εἶ; (Γο.) ποῦ γῆϲ ἐγώ; τί ἐϲτι, Ϲιμίχη; (Ϲιμ.) τί γάρ; πάλιν λέγω, ὁ δεϲπότηϲ ἐν τῶι φρέατι. Γο. Ϲώϲτρατε, ἔξελθε δεῦρ’. ἡγοῦ, βάδιζ’ εἴϲω ταχύ. Ϲικ. εἰϲὶν θεοί, μὰ τὸν Διόνυϲον. οὐ δίδωϲ λεβήτιον θύουϲιν, ἱερόϲυλε ϲύ,

627 cf. Lib. decl. 27 tit. (vol. VI p. 550, 1 F.) Δύϲκολοϲ ὤλιϲθεν 634 Zenob. III 45 = Prov. Bodl. 420 = Sud. ε 1505 ἐν φρέατι κυϲὶ (κυνὶ Zenob.) μάχεϲθαι· ἐπὶ τῶν μοχθηρῶϲ (-ῶι Sud.) τινι προϲπαλαιόντων (-μαχομένων Sud.) καὶ ἀποφυγεῖν μὴ δυναμένων, cf. Greg. Cypr. Mosq. III 16 (CPG vol. II p. 111). Phot. ε 1064 = Apost. VII 40 ἐν φρέατι κυνομαχεῖν· ἐπὶ τῶν ἀποφυγεῖν οὐκ ἐχόντων καὶ μοχθηρῶϲ (-ῶι Apost.) τινι προϲπαλαιόντων, cf. Hesych. ε 3449 vid. Plat. Theaet. p. 165 B et Aesop. fab. 122 Hausr. = 120 Perry 625 paragr., dicolon post φρέατι, nota pers. ϲικων in marg. sin. 627 κἆιτ’ ὤλιϲθ’ ed. pr. : κατωλιϲθ’ B : κἀπώλιϲθ᾿ Lloyd-Jones1 628–630 post ϲφόδρα signum interrog. posuerunt, οὗτοϲ Simichae, καλά — ἐϲτί Siconi dederunt Kassel3 p. 2471, Thierfelder1; signo interrog. post οὗτοϲ demum posito οὗτοϲ — ἐϲτί Siconi continuaverunt complures 257 sq. cont. Jacques1/2 ϲφοδραῑ B (ϲφοδρα: latere suspicatus est Lloyd-Jones ap. Kassel4, vid. ad 352. 594. 633. 945) καλα γ’ B : καλῶϲ Quincey ap. Sydn. 633 paragr. nulla, dicolon latere potest in scriptura καταβαῑ (vid. ad 628–630) ποϲιδον B signum interrog. in fine versus in ed. pr. positum probavit Kassel6 p. 5 sq. [p. 295], coll. Plat. Lys. p. 211 C et Gorg. p. 505 D, ubi distinxit ἵνα μοι τὸ τοῦ Ἐπιχάρμου (fr. 161) γένηται; ἃ πρὸ τοῦ δύ’ ἄνδρεϲ ἔλεγον, εἷϲ ὢν ἱκανὸϲ γένωμαι; 634 μαχομαιι vel potius -μαι⟦:⟧ B 635 γῆϲ ποτ’ εἶ; (Γο.) ποῦ γῆϲ ἐγώ; ed. pr. : τιϲ ποτ’ ει:που ποτ’ ειμι γηϲ εγω B : γῆϲ ποτ’ εἶ, ποῦ γῆϲ; 〈Γο.〉 ἐγώ; Shipp ap. Sydn. cf. Sam. 434, Ar. Nub. 664. Av. 608 et vid. ad Antiphan. fr. 21, 1 636 Ϲιμίχη Marzullo1 p. 280 sq. : -κη B vid. ad indicis pers., quem habet B, l. 5 637 paragr., dicolon post φρέατι, nota pers. γοργιαϲ in marg. dext. 638 paragr., dicola post δεῦρ’ et in fine versus; ἡγοῦ — ταχύ Simichae dederunt Gallavotti7, Mette, Gorgiae Simicham impellenti probabilius continuaverunt complures 639 nota pers. ϲικων in marg. sin. μα B : νὴ Lloyd-Jones cf. 151 et 718 Διόνυϲον. οὐ ed. pr. : διονυϲονιου B

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

645

649

103

ἀλλὰ φθονεῖϲ· ἔκπιθι τὸ φρέαρ εἰϲπεϲών, ἵ]ν̣α μηδ’ ὕδατοϲ ἔχηιϲ μεταδοῦναι μηδενί. νυ]ν̣ὶ μὲν αἱ Νύμφαι τετιμωρημέναι εἴϲ᾽] α̣ὐτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ δικαίωϲ. οὐδὲ εἷϲ μά⌟γειρον ἀδικήϲαϲ ἀθῶιοϲ διέφυγεν. ἱερο⌟πρεπήϲ πωϲ ἐϲτὶν ἡμῶν ἡ τέχνη· ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣ τραπεζοποιὸν ὅτι βούλει ποίει. ̣ ̣ ̣ ἆ]ρα μὴ τέθνηκε; πάππαν φίλτατον κλαί]ο̣υ̣ϲ᾽ ἀποιμώζει τιϲ. οὐδὲν τοῦτό γε desunt versus fere quattuor

655

660

δηλονοθικαθ̣[ οὕτωϲ ἀνιμηϲ[ τὴν ὄψιν αὐτοῦ ̣ ̣ ̣[ οἴεϲθ᾽ ἔϲεϲθαι, πρὸϲ θεῶν, βεβ[̣ ρεγ]μέ̣ νου, τρέμοντοϲ; ἀϲτείαν ἐγὼ μέν· ἡ̣δ̣έωϲ ἴδοιμ’ ἄν, ἄνδρεϲ, νὴ τὸν Ἀπόλλ̣ω̣ τουτονί. ὑμεῖϲ δ’ ὑπὲρ τούτων, γυναῖκεϲ, ϲπένδετε, εὔχεϲθε τὸν γέροντα ϲωθῆναι κακῶϲ, ἀνάπηρον ὄντα, χωλόν· οὕτω γίνεται ἀλυπότατοϲ γὰρ τῶιδε γείτων τ[ῶι] θ̣ε̣ῶι

644–646 Athen. IX p. 383 E καὶ μαγείρων μὲν ἅλιϲ, ἄνδρεϲ δαιταλεῖϲ, μὴ καί τιϲ αὐτῶν τὰ ἐκ Δυϲκόλου Μενάνδρου βρενθυόμενοϲ λαρυγγίϲηι τάδε (ἵνα μή τιϲ, φηϲί, ἐκεῖνο [-νοϲ E] τοῦ Μεν. λ. CE)· οὐδὲ εἷϲ — τέχνηι (fr. 118 Koe.) 641 εἰϲπεϲών Arnott ap. Lond. : εκπεϲων B : ἐμπεϲών ed. pr. 645 ἀθῶιοϲ Athen. : αθωιωϲ B 646 om. Athen. CE 647 ἀδεῶ]ϲ̣ ed. pr., ἄλλω]ϲ̣ Eitrem5 p. 138, ἀλλ’ εἰ]ϲ̣ Webster ap. Lond., κακῶ]ϲ̣ Sandbach; μή πω]ϲ̣ Barigazzi1, coll. 943–945, sed cf. Asp. 232 et Sam. 289 sq. et vid. ad Antiphan. fr. 150 et Philem. fr. 64 648 init. τί δ’; Gallavotti7, Bingen1/2, ἀλλ’ LloydJones, Peek (hic coll. Sam. 357) παπαν B vid. ad 204 649 κλαί]ο̣υ̣ϲ᾽ Lond., κλά]ο̣υ̣ϲ᾽ Roberts ap. Lloyd-Jones1 : καλ]ο̣ῦ̣ϲ᾽ complures vid. ad Sam. 406 654 vel δῆλον ὅτι καθ[ (ed. pr.) vel δηλονότι, κἆιθ’ [ (Handley) 655 ἀνιμήϲ[ει ed. pr., -ϲ[αντεϲ Gallavotti1–3, -ϲ[ουϲιν Handley; ἀνίμηϲ[αν Bingen1/2 fin. ὢ καλῆϲ θέαϲ Handley 656 τ̣ί ̣ν̣[α Barrett ap. Lloyd-Jones1, hoc vel τ̣η̣[ Peek fin. γὰρ ἐκ τούτων, τίνα Handley 657 εϲεϲθε B βεβ̣[ρεγ]μ̣ένου Barrett ap. Lloyd-Jones1, Georgulis : βεβ̣[αμ]μ̣ένου Maas ap. Lloyd-Jones1 658 τρέμοντοϲ; ἀϲτείαν ἐγὼ μέν· ἡ̣δ̣έωϲ Barrett ap. Lloyd-Jones1 : τρέμοντοϲ; ἀϲτείαν. ἐγὼ μὲν ἡ̣δ̣έωϲ Jacques1/2 (ante ἐγὼ iam distinxerat ed. pr.; in B nulla interpunctio ante ἐγὼ, post μέν num fuerit incertum) 661 ευχεϲθαι B 663 ἀλυπότατοϲ complures : αλλ’υποτ- B τ[ῶι] θ̣ε̣ῶι legerunt et suppl. complures (in fine versus ]μοι legerat ed. pr., θ̣ε̣ωι ex εμοι correctum esse putavit vGroningen1)

104

665

670

675

680

685

καὶ τοῖϲ ἀεὶ θύουϲιν. ἐπιμελὲϲ δέ μο̣ι τοῦτ’ ἔϲτιν, ἄν τιϲ ἆρα μιϲθώϲητ’ ἐμέ. (Ϲω.) ἄνδρεϲ, μὰ τὴν Δήμητρα, μὰ τὸν Ἀϲκληπιόν, μὰ τοὺϲ θεούϲ, οὐπώποτ’ ἐν τὠμῶι βίωι εὐκαιρότερον ἄνθρωπον ἀποπε〈π〉νιγμένον ἑόρακα μικροῦ· τῆϲ γλυκείαϲ διατριβῆϲ. ὁ Γοργίαϲ γάρ, ὡϲ τάχιϲτ’ εἰϲήλθομεν, εὐθὺϲ κατεπήδηϲ’ εἰϲ τὸ φρέαρ, ἐγὼ δὲ καὶ ἡ παῖϲ ἄνωθεν οὐδὲν ἐποοῦμεν· τί γὰρ ἐμέλλομεν; πλὴν ἡ μὲν αὑτῆϲ τὰϲ τρίχαϲ ἔτιλλ’, ἔκλα’, ἔτυπτε τὸ ϲτῆθοϲ ϲφόδρα· ἐγὼ δ’ ὁ χρυϲοῦϲ, ὡϲπερεί, νὴ τοὺϲ θεούϲ, τροφὸϲ παρεϲτώϲ, ἐδεόμην γε μὴ ποεῖν ταῦθ’, ἱκέτευον, ἐμβλέπων ἀγάλματι οὐ τῶι τυχόντι. τοῦ δὲ πεπληγμένου κάτω ἔμελεν ἔλαττον ἤ τινόϲ μοι· πλὴν ἀεὶ ἕλκειν ἐκεῖνον, τοῦτ’ ἐνώχλει μοι ϲφόδρα. μικροῦ γε, νὴ Δί᾽, αὐτὸν εἰϲαπολώλεκα. τὸ ϲχοινίον γὰρ ἐμβλέπων τῆι παρθένωι ἀφῆκ’ ἴϲωϲ τρίϲ. ἀλλ’ ὁ Γοργίαϲ Ἄτλαϲ ἦν οὐχ ὁ τυχών· ἀντεῖχε καὶ μόλιϲ ποτὲ ἀνενήνοχ’ αὐτόν. ὡϲ ἐκεῖνοϲ ἐξέβη, δεῦρ’ ἐξελήλυθ’. οὐ γὰρ ἐδυνάμην ἔ̣[τ]ι κατέχειν ἐμαυτόν, ἀλλὰ μικροῦ [τὴν κόρην ἐφίλουν προϲιών· οὕτω ϲφόδρ’ ε[

664 τοῖϲ ed. pr. : τουϲ B 665 paragr., dicoli in fine versus punctum inferius foramine haustum ut vid. 669 εωρακα B 678 τοῦ ed. pr. : το B [Dem.] 25, 41 cont. Sandbach comm.; Dobraei in fr. 565 coniecturam affert Lloyd-Jones, cf. etiam TrGF adesp. 323a et Hdt. I 41, 1 679 εμελλον B τινοϲ B : τριχόϲ Fraenkel (‘olim’, Handley) ap. Lloyd-Jones1 Ar. Ran. 614 ἄξιόν τι καὶ τριχόϲ, Eup. fr. 99, 20 οὐ]δ̣’ ἂ̣ν̣ τριχὸϲ πριαίμην, sed vid. Dem. 19, 35 et 21, 66 680 ενοχλι B cum augmento praeter grammaticorum doctrinam (Theod. ad Phot. η 200) formato cf. Dem. 3, 5 (ἐνώχλει S), Aeschin. 3, 44 (v. l.), Arist. Ἀθ. πολ. 11, 1 681 εἰϲαπολώλεκα ed. pr. : ειϲαπολωλεκα B : ἐξαπολώλεκα Lloyd-Jones1, Morel ap. Lond. vid. A. Dihle Gl. 63 (1985) 140–143 et cf. ϲφάττειν εἰϲ (Seaford ad Eur. Cycl. 395, p. 181) 683 ϊϲω B 684 αντειχη B καὶ ed. pr. : κα B 685 ωϲ B : ὡϲ δ’ Page ap. Lloyd-Jones 688 προϲϊον B ἐ[μμανῶϲ ἐγὼ Fraenkel ap. Lloyd-Jones1, coll. Mis. 11 sq., ἐ[κθύμωϲ ἐγὼ Sandbach, coll. Aristaen. II 15, 3; ἐ[νθεαϲτικῶϲ complures, coll. v. 44, ἐ[ξέϲτηκα καὶ Thierfelder1

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

690

695

700

105

ἐρῶ. παραϲκευάζομαι δή – τὴν θ[ύραν ψοφοῦϲιν. ὦ Ζεῦ ϲῶτερ, ἐκτόπου θ̣[έαϲ. Γο. βούλει τι, Κνήμων; εἰπέ μοι. (Κν.) τί [ φαύλωϲ ἔχω. (Γο.) θάρρει. (Κν.) τεθ̣ά̣ρ[̣ ρηκ’· οὐκέτι ὑμῖν ἐνοχλήϲει τὸν ἐπίλοιπον γ̣ὰ̣[ρ χρόνον Κνήμων. (Γο.) τοιοῦτόν ἐϲτ’ ἐρημία κ[ακόν. ὁρᾶιϲ; ἀκαρὴϲ νῦν παραπόλωλαϲ ἀ⌞ρτίωϲ. τηρούμενον δὴ τηλικοῦτον τῶι βίωι ἤδη καταζῆν δεῖ. (Κν.) χαλεπῶϲ μέν, οἶδ’ ὅτι, ἔχω. κάλεϲον δέ, Γοργία, τὴν μητέρα ὡϲ ἔνι μάλιϲτα. τὰ κακὰ παιδεύειν μόνα ἐπίϲταθ’ ἡμᾶϲ, ὡϲ ἔοικε. θυγάτριον, βούλει μ’ ἀναϲτῆϲαι λαβοῦϲα; Ϲω. μακάριε ἄνθρωπε. (Κν.) τί παρέϲτηκαϲ ἐνταῦθ’, ἄθ̣λ̣ι[̣ ε

691 Choerob. in Theodos. can. GrGr IV 2 1p. 175, 25 Hilg. (codd. C, VO) βούλομαι βούλει ἀττικῶϲ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι ἐν τῶι βούλει τι, Κνήμων (β. τι Κν. om. C, suppl. man. rec.); εἰπέ μοι. 2p. 330, 5 (codd. C, VO) τὸ δεύτερον πρόϲωπον γίνεται … ἀττικῶϲ … διὰ τῆϲ ει διφθόγγου ὥϲπερ βούλει, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι βούλει — μοι (fr. 677 Koe.; ex Ap. Dysc. II 3 p. 115, 26 Schn.) 694 Lib. decl. 27, 26 (vol. VI p. 563, 7 F.) εἰ δὲ δὴ καὶ κακόν, ὡϲ ϲὺ φήιϲ, ἡ ἐρημία 695 Et. gen. AB (p. 18 Mill. = α 305 Lass.-Liv., Et. magn. p. 45, 23 ≅ Et. Gud. p. 62, 22 Stef.) ἀκαρήϲ· ὁ ἐλάχιϲτοϲ καιρόϲ. ἐτίθετο δὲ κυρίωϲ ἐπὶ οἱουδήποτε ἐλαχίϲτου. Μένανδροϲ· ὁρᾶιϲ — ἀρτίωϲ (fr. 686 a Koe.) 696 vid. ad Asp. 258 690 paragr. 691 nota pers. γοργι´ in marg. sin. τι B, Choerob.1 : τί Choerob.2 κνημων 1 2 2 B, Choerob. , VO : μνήμων Choerob. C [μοι λαλεῖϲ; ed. pr., [ϲοι λέγω; Maas ap. LloydJones1, [δεῖ λέγειν; Arnott, [βούλομαι; Szemerényi ap. Lond. (vid. ad 635) 692 fin. Barrett ap. Lloyd-Jones1 (temp. perf. ut in Eur. Hipp. 1456 sq. interpretatus; obloquitur Sandbach comm.; τεθ̣ά̣ρ̣[ρητ’· οὐκέτι maluit Kamerbeek2) 693 γ̣ὰ̣[ρ χρόνον (χρόνον iam ed. pr.) complures : τ̣ο̣[ῦ χρόνου Page ap. Lloyd-Jones1 (cf. fr. adesp. 1147, 37 et vid. J. Radicke, Die Rede des Demosthenes für die Freiheit der Rhodier, 1995, p. 113) : π̣[αρὰ βίον Barigazzi1, Barrett ap. Lloyd-Jones1 694  εϲτιν B : corr. complures κ[ακόν ed. pr. (cf. Lib.) 695 νυν B : om. Et. νῦν ἄρτι Pherecr. fr. 156, 6 et Plat. Crat. p. 396 C (cont. Handley) 698–701 698 paragr., dicolon ut vid. nullum (in fine versus dispexisse sibi visus est Lloyd-Jones), 701 paragr., dicolon post λαβοῦϲα, nota pers. ϲω[ in marg. dext. ὡϲ ἔνι — λαβοῦϲα Cnemoni continuavit ed. pr. (κάλεϲον … ὡϲ ἔνι μάλιϲτα iunxerunt complures); ὡϲ ἔνι — ἔοικε Gorgiae, θυγάτριον — λαβοῦϲα Cnemoni dedit Gallavotti7; ὡϲ ἔνι μάλιϲτα Gorgiae, τὰ κακὰ — λαβοῦϲα Cnemoni tribuit vGroningen1 μαλιϲτα B : τάχιϲτα Maas ap. Lloyd-Jones1, Zuntz 702 inter hunc versum et 708 locum habuisse fr. 870 coniecerunt S. Luria Rom. 4 (1962) 171 et Handley, qui contulit quae Dyscolum facit dicentem Lib. decl. 26, 30 vol. VI p. 530, 5 F. εἰ οὖν δεῖ με λυπούμενον ζῆν, μὴ ζῆν μοι βέλτιον Iulian. Misop. p. 342 A huc pertinere coni. Kraus, sed vid. ad test. v

106 desunt versus quinque

710

715

720

725

]ε̣ϲοιϲ ἐβουλόμην Μυρ]ρί̣ νη καὶ Γοργία, ε ̣[ ]ο̣ν προειλόμην οὐχιϲω ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣κ̣ ̣[ ̣]ν̣ οὐδ’ ἂν εἷϲ δύναιτό με τοῦτο με̣[τα]π̣εῖϲαί τιϲ ὑμῶν, ἀλλὰ ϲυγχωρήϲετε. ἓν δ’ ἴϲω[ϲ] ἥμ ̣ αρτον, ὅτι γε τῶν ἁπάντων ὠιόμην αὐτὸϲ αὐ[τά]ρκηϲ τιϲ εἶναι καὶ δεήϲεϲθ’ οὐδενόϲ. νῦν δ’ [ἰ]δὼν ὀξεῖαν οὖϲαν ἄϲκοπόν τε τοῦ βίου τὴν τε[λ]ευτήν, εὗρον οὐκ εὖ τοῦτο γινώϲκων τότε. δεῖ γὰ̣ρ̣ [εἶ]ναι καὶ παρεῖναι τὸν ἐπικουρήϲοντ’ ἀεί. ἀλλά, μὰ τὸν Ἥφαιϲτον, οὕτω ϲφόδρα 〈δι〉εφθάρμην ἐγὼ τοὺϲ βίουϲ ὁρῶν ἑκάϲτων, τοὺϲ λογιϲμοὺϲ ὃν τρόπον πρὸϲ τὸ κερδαίνειν ἔχουϲιν· οὐδέν’ εὔνουν ὠιόμην ἕτερον ἑτέρωι τῶν ἁπάντων ἂν γενέϲθαι. τοῦτο δὴ ἐμποδὼν ἦν μοι· μόλιϲ δὲ πεῖραν εἷϲ δέδωκε νῦν Γοργίαϲ, ἔργον ποιήϲαϲ ἀνδρὸϲ εὐγενεϲτάτου. τὸν γὰρ οὐκ ἐῶνθ’ ἑαυτὸν 〈καὶ〉 προϲιέναι τῆι θύραι, οὐ βοηθήϲανθ’ ἑαυτῶι πώποτ’ εἰϲ οὐδὲν μέροϲ, οὐ προϲειπόντ’, οὐ λαλήϲανθ’ ἡδέωϲ, ϲέϲωχ’ ὅμωϲ. ὅπερ ἂν ἄλλοϲ, καὶ δικαίωϲ· “οὐκ ἐᾶιϲ με προϲιέναι, οὐ προϲέρχομ’· οὐδὲν ἡμῖν γέγοναϲ αὐτὸϲ χρήϲιμοϲ,

708 ἐν μ]έ̣ϲοιϲ Diano1/2 (μ]έ̣ϲοιϲ iam ed. pr.), de δ]ὲ̣ ϲοῖϲ cogitavit vGroningen1, etiam ]ϲ̣ ϲοιϲ legi posse monens 710 ευ̣[ vel ετ̣[ vel ει ̣[ vel ερ̣[ vel εψ̣ [ 711 ουχ’ιϲω[ B : οὐχὶ ϲωθ̣[ῆναι ed. pr. : οὐκ ἴϲωϲ̣ [ J. Martin 712 ϲυγχωρήϲατε ed. pr. 713 ὅτι γε complures (cf. Thuc. I 32, 1 et Rehdanz-Blass Ind. p. 81 et vid. Eur. Or. 530 sq.) : οτι B : ὅϲτιϲ Winnington-Ingram ap. Lond. ωμην B 714 δεηϲεθ’ B 715 αϲκαπτον B Ps.-Phocyl. 117 (ἄϲκοπόϲ ἐϲτι βροτῶν θάνατοϲ) cont. Treu ap. Handley 716 τοῦτο ed. pr. : το B 717 γα̣ρ̣[]ναικα B : leg. corr. suppl. complures (γυναῖκα frustra eliciebant alii) cf. Comp. Men. et Philist. I 271, II 80, IV 18 718–720 οὕτω — ἔχουϲιν in parenthesi Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 cf. 151. 639 719  ἑκάϲτων ed. pr. : -ουϲ B λογιϲμουϲ’ον B : λογιϲμούϲ 〈θ〉’ ὃν ed. pr. 720 ωιωμην B 724  ἐῶνθ’ ἑαυτὸν Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 : εωντ’α υτον B : ἐῶντά τ’ αὐτὸν complures 〈καὶ〉 προϲιέναι τῆι θύραι Kassel7 (πρ. 〈καὶ〉 τῆι θύραι Goold Phoen. 13, 1959, 154) : προϲϊεναι τη θυραῑ B : πρ. 〈πρὸϲ〉 τὴν θύραν Arnott ap. Lond. 725 βοηθήϲανθ’ ἑαυτῶι Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 : -ϲαντ’ αυτωι B : -ϲαντά τ’ αὐτῶι ed. pr. 727 οπερ B : εἶπ’ Lloyd-Jones1 : ἕτερ’ Eitrem Symb. Osl. 37 (1961) 158 ante ὅπερ versum excidisse suspicati sunt Sandbach ap. Lloyd-Jones, Thierfelder1 ἄλλοϲ complures : -ωϲ B 728 χρηϲμοϲ B

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

730

735

740

745

107

οὐδ’ ἐγώ ϲοι νῦν”. τί δ’ ἐϲτί; μειράκιον, ἐάν τ’ ἐγὼ ἀποθάνω νῦν (οἴομαι δέ, καὶ κακῶϲ ἴϲωϲ ἔχω) ἄν τε περιϲωθῶ, ποοῦμαί ϲ’ ὑόν, ἅ τ’ ἔχων τυγχάνω πάντα ϲαυτοῦ νόμιϲον εἶναι. τήνδε ϲοι παρεγγυῶ, ἄνδρα 〈δ’〉 αὐτῆι πόριϲον· εἰ γὰρ καὶ ϲφόδρ’ ὑγιαίνοιμ’ ἐγώ, αὐτὸϲ οὐ δυνήϲομ’ εὑρεῖν· οὐ γὰρ ἀρέϲει μοί ποτε οὐδὲ εἷϲ. ἀλλ’ ἐμὲ μέν, 〈ἂν ζῶ,〉 ζῆν ἐᾶθ’ ὡϲ βούλομαι· τἆλλα πρᾶττ’ αὐτὸϲ παραλαβών. νοῦν ἔχειϲ ϲὺν τοῖϲ θεοῖϲ, κηδεμὼν εἶ τῆϲ ἀδελφῆϲ εἰκότωϲ. τοῦ κτήματοϲ ἐπιδίδου 〈τὴν〉 προῖκα τοὐμοῦ διαμετρήϲαϲ ἥμιϲυ, τ̣[ὸ] δ̣’ ἕτερoν λαβὼν διοίκει κἀμὲ καὶ τὴν μητέρα. ̣ ̣ ̣ ̣κ̣α̣τάκλινόν με, θύγατερ. τῶν δ’ ἀναγκαίων λέγειν πλε̣ίο̣ ̣ν̣’ ο̣ὐκ ἀνδρὸϲ νομίζω, πλὴν ἐκεῖνό γ’ ἴϲθι, παῖ· ὑπὲρ ἐμοῦ γὰρ βούλομ’ εἰπεῖν ὀλίγα ϲοι καὶ τοῦ τρόπου. εἰ τ̣οιο̣ῦτοι πάντεϲ ἦϲαν, οὔτε τὰ δικαϲτήρια ἦν̣ ἄν, οὔθ’ αὑτοὺϲ ἀπῆγον εἰϲ τὰ δεϲμωτήρια, οὔτε πόλεμοϲ ἦν, ἔχων δ’ ἂν μέτρι’ ἕκαϲτοϲ ἠγάπα. ἀ̣λ̣λ̣’ ἴ̣ϲ̣ωϲ̣ τ̣α̣ῦτ’ ἔϲτ’ ἀρεϲτὰ μᾶλλον οὕτω· πράττετε.

742 cf. Lib. decl. 27, 17 vol. VI p. 559, 1 F. ἐμὲ ζηλοῦν καὶ τὸν ἐμὸν τρόπον 729 νυν τι δ’ B : νῦν τί ed. pr. Denniston, Gr. Part. p. 175 signum interrog. post ἐϲτί posuit ed. pr., post μειράκιον posuerunt plerique vid. Schaefer1 p. 136 ἐάν τ’ complures : δ’ εαν B 730 ιϲωϲ B p.c. (prob. Bandini p. 70, pro asseveratione accipiens) : οιον B a.c. 731  περιϲωθῶ Kassel ap. Lloyd-Jones : περιω B cf. Athen. VII p. 289 B ποοῦμαι ed. pr. : τουμαι B εχεον B 732 ϲοὶ ed. pr. : ϲυ B 733 ὑγιαίνοιμ’ Kraus1, Lond. : υπαινειν B : ὑγιάναιμ’ 1 Peek, Thierfelder 735 ουδ’ειϲ B 〈ἂν ζῶ〉 Zuntz (〈ἢν ζῶ〉 iam Handley ap. Lond.) : 〈οὕτωϲ〉 ed. pr. : 〈ἤδη〉 Kraus 736 ταδ’αλλα B πρ̣ατ’ B 737 κηδεμών 〈τ’〉 ed. pr. 738 〈τὴν〉 Fraenkel ap. Lloyd-Jones1, Zuntz : 〈δὲ〉 Barigazzi1, Gallavotti7 : 〈ϲὺ〉 Lloyd-Jones1 πρυκα B ημιϲυ B : θἤμιϲυ Barigazzi2, Maas ap. Lloyd-Jones Ar. Lys. 116 cont. Barigazzi2, 132 add. Handley, sed ἥμιϲυ sine articulo Hdt. IV 72, 3; Thuc. V 16, 3; Plat. Phaed. p. 77 C 739 τ̣[ὸ] δ̣᾽ complures (τὸ θ’] ed. pr.) 740–750 initia versuum praebet O31 740 ]τακλεινον B, [ O31; init. ἀλλὰ Fraenkel ap. Lloyd-Jones1, νῦν δὲ ed. pr., sed in O31 ‘the first trace looks like γ or better τ …; then perhaps the lower part of an oblique ascending from left to right; then scattered traces …, the first perhaps part of an oblique descending from left to right’ (Parsons2), unde τ̣α̣χ̣ὺ̣ ϲ̣ὺ̣ Austin, τ̣α̣ῦ̣τ̣α̣ Rea, ap. eundem uterque τωνδ’ B [O31] : τῶν J. Martin 741 πλο̣[ O31 (‘πλε̣ι ̣ο[ acceptable, the last trace ink on an isolated fibre’ Parsons2), ]υκ B, πλείον’] suppleverant complures, πλεῖον] ed. pr. ἐκεῖνό γ’ ἴϲθι ed. pr. (qui post γ’ dist.) : εκεινοϲ ϊθι B [O31] 742  ϲοι ολιγα B [O31], transposuit ed. pr. 744 ἦν ἄν, οὔ]θ’ αὑτοὺϲ ed. pr. : η̣ν αν ουθ[ O31 : ]υτ’ αυτοϲ B 745 ⟦δ’⟧ην B [O31] 746 post οὕτω dist. Kassel2 et 4, coll. Ar. Thesm. 216, post μᾶλλον alii (v. 135 et Plat. Conv. p. 214 D cont. Handley)

108

750

755

760

ἐκποδὼν ὑμῖν 〈ὁ〉 χαλεπὸϲ δύϲκολόϲ τ’ ἔϲται γέρων. Γο. ἀλλὰ δέχομαι ταῦτα πάντα. δεῖ δὲ μετὰ ϲοῦ νυμφίον ὡϲ τάχιϲθ’ εὑρεῖν 〈τιν’〉 ἡμᾶϲ τῆι κόρηι, ϲοὶ ϲυνδοκοῦν. (Κν.) οὗτοϲ, εἴρηχ’ ὅϲ’ ἐφρόνουν ϲοι· μὴ ’νόχλει, πρὸϲ τῶν θεῶν. (Γο.) βούλεται γὰρ ἐντυχεῖν ϲοι Κν. μηδαμῶϲ, πρὸϲ τῶν θεῶν. Γο. τὴν κόρην αἰτῶν τιϲ. (Κν.) οὐδὲν 〈οὐδενὸϲ〉 ἔτι μοι μέλει. (Γο.) ὅ 〈ϲε〉 ϲυνεκϲώϲαϲ. (Κν.) ὁ ποῖοϲ; (Γο.) οὑτοϲί· πρόϲελθε ϲύ. (Κν.) ἐπικέκαυται μέν· γεωργόϲ ἐϲτι; (Γο.) καὶ μάλ’, ὦ πάτερ. οὐ τρυφῶν οὐδ’ οἷοϲ ἀργὸϲ περιπατεῖν τὴν ἡμέραν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ενοϲ ̣ ̣[ Κν. † ̣ ̣ ̣] ̣δίδου· πόει του[τ εἰϲκ]υ̣κ̣λεῖτ’ εἴϲω με. (Γο.) καὶ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ἐπιμ]ελοῦ τούτου. (Ϲω.) τὸ λο[ιπὸν] ἐγγυᾶν̣ [ϲόν ἐϲτί μοι τὴν] ἀδελφήν. (Γο.) ἐπανέ̣[νεγ]κ̣ε ταῦτα [ ̣]ωϲ̣ ̣[ ̣] ̣[ [Ϲω.] οὐδ̣ὲ̣ν ὁ πατὴρ ἀντερεῖ [μοι. Γο.] τοιγαροῦν ἔγωγέ ϲ̣[ο]ι̣ ἐγγυῶ, δίδωμι πάντων [τῶ]ν̣ θεῶν ἐναντίον † ενεγκεινοϲ δίκαιόν ἐϲτι π ̣[ ̣]θη †, Ϲώϲτρατε. οὐ πεπλαϲμένωι γὰρ ἤθει πρὸϲ τὸ πρᾶγμ’ ἐλήλυθ[αϲ,

747 paragr. B, in O31 num fuerit incertum, dicolon in fine versus B 748 nota pers. γοργ in marg. sin. O31 750 paragr. B, num fuerit in O31 incertum, dicolon num fuerit in fine versus in B incertum post hunc versum desinit O31 751 paragr., dicolon post ϲοι, nullum in fine versus, nota pers. κνημ´ in marg. sin. 752 nota pers. γοργι in marg. sin. οὐδὲν 〈οὐδενὸϲ〉 ἔτι proposuisse dicitur Bingen apud vGroningen1 : οὐδὲν ἔτι 〈τοιούτων〉 Bingen1/2 cum forma versus cf. Peric. 129 753 dicolon etiam post οὑτοϲί habet B πρ. ϲύ Gorgiae continuavit ed. pr., Cnemoni tribuit Diano3 πρόϲελθε ed. pr. (e lectione falsa, ut correctionem prob. Sandbach comm.) : προελθε B 754 dicolon in fine versus 755 paragr. num fuerit vel dicolon incertum versum Gorgiae continuavit ed. pr., Cnemoni tribuit Lloyd-Jones, quaestionem interpretatus τὴν ἡμέραν ‘totum diem’, Theophr. char. 16, 2 cont. Blake ap. Post3 p. 97; vid. etiam fr. 110, 3 (τὴν νύκτα) et ad Ar. fr. 12 756 ]γ̣ένοϲ ψ[ ed. pr. (ψ̣ [ potius quam τ̣[) 757  διδου· B προ]ϲ̣δίδου πόει 〈τε〉 τού[τωι Barrett ap. Lloyd-Jones1 758 suppl. complures 759–760 [ϲόν ἐϲτί μοι Kassel, coll. Aesch. Sept. 232, Soph. El. 1215. 1470 (sim. Men. Asp. 254, Sam. 454), Phil. 15 τὸ λοιπὸν — ἀδελφήν si Gorgiae continuaveris (Schaefer1 p. 138, Gorgiae tribuerat Marzullo, ἐπιμελοῦ τούτου Cnemoni dato), possis [ἡμῖν ἔτι ἐπανέ̣[νεγ]κ̣ε suppl. Kasser-Austin2, cf. Asp. 178 fin. [Ϲ]ώϲ̣τ̣[ραθ᾽, οἷϲ ϲε δεῖ Sandbach 761 paragr. οὐδὲν — μοι Sostrato dedit, a τοιγαροῦν Gorgiae orationem incipere intellexit Sandbach 762 Kasser-Austin2 763 ενεγκειν B : 〈τήνδ’〉 ἐνεγκεῖν 〈ϲ᾿〉 Sandbach comm. : 〈ἥν ϲ᾿〉 ἐνεγκεῖν Rau : 〈νῦν〉 ἐκείνην Arnott οϲ B : ὡϲ Sandbach comm. post Roberts ap. LloydJones1 : ϲοι Kassel, coll. Philem. fr. 143, 2 πι ̣[]θη B : ἐπεί[ϲ]θην Sandbach comm. : πει[ϲ]θείϲ Arnott

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ 765

770

775

780

109

ἀλλ’ ἁπλῶϲ, καὶ πάντα ποιεῖν ἠξίωϲαϲ τοῦ γάμου ἕνεκα· τρυφερὸϲ ὢν δίκελλαν ἔλαβεϲ, ἔϲκαψαϲ, πονε̣[ῖν ἠθέληϲαϲ. ἐν δὲ τούτωι τῶι μέρει μάλιϲτ’ ἀνὴρ δείκνυτ’, ἐξιϲοῦν ἑαυτὸν ὅϲτιϲ ὑπομένει τινὶ εὐπορῶν πένητι· καὶ γὰρ μεταβολὴν οὗτοϲ τύ̣χ̣[ηϲ ἐγκρατῶϲ οἴϲει. δέδωκαϲ πεῖραν ἱκανὴν τοῦ τρόπ̣[ου· διαμένοιϲ μόνον τοιοῦτοϲ. (Ϲω.) πολὺ μὲν οὖν κρείττω̣ [ν ἔτι. ἀλλ’ ἐπαινεῖν αὑτόν ἐϲτι φορτικόν τι πρᾶγμ’ ἴϲωϲ. εἰϲ καλὸν δ’ ὁρῶ παρόντα τὸν πατέρα. (Γο.) Καλλιππίδηϲ ἐϲτί ϲου πατήρ; 〈Ϲω.〉 πάνυ μὲν οὖν. (Γο.) νὴ Δία, πλούϲιόϲ γ’ ἀνὴρ 〈καὶ〉 δίκαιοϲ 〈καὶ〉 γεωργὸϲ ἄμαχοϲ. Καλλιππίδηϲ ἀπολέλειμμ’ ἴϲωϲ· καταβεβρωκότε〈ϲ γὰρ ἤ〉δη τὸ πρόβατον φροῦδοι πάλαι εἰϲὶν εἰϲ ἀγρόν. Γο. Πόϲειδον, ὀξυπείνωϲ πωϲ ἔχει. αὐτίκ’ αὐτῶι ταῦτ’ ἐροῦμεν; (Ϲω.) πρῶτον ἀριϲτηϲάτω· πραότεροϲ ἔϲται. (Κα.) τί τοῦτο, Ϲώϲτρατ’; ἠριϲτήκατε; 〈Ϲω.〉 ἀλλὰ καὶ ϲοὶ παραλέλειπται· πάραγε. (Κα.) τοῦτο δὴ ποῶ. Γο. εἰϲιὼν αὐτῶι λαλήϲειϲ, εἴ τι βούλει, τῶι πατρὶ κατὰ μόναϲ. (Ϲω.) ἔνδον περιμενεῖϲ, οὐ γάρ; (Γο.) οὐκ ἐξέρχομαι

778–779 imitatus est Ael. epist. 15 (vid. p. 65) 765 ποειν B 766–773 versuum frustula praebet Osl 766 paragr. nulla, dicolon post ὢν B [Osl] 767 τω μερει B : ]ωι γεν[ Osl cf. 725, Epitr. 234, Peric. 107 768 αιαυτον B, ]ν Osl οϲτιϲ Osl : οτιϲ B 769 μεταβολὴν Page ap. Lloyd-Jones1 : -λη[ Osl : μεταβοληϲ B : -λὰϲ ed. pr. τύ̣χ̣[ηϲ ed. pr. : τηϲ τυ̣χ̣[ B [Osl] : τυ̣χ̣[ὼν Handley5 771 paragr. B [Osl], dicolon ante πολὺ B, non Osl κριττ[ B [Osl], suppl. complures ἔτι Bingen1/2, Kassel2 : ἐγώ complures : δοκῶ Diano3 772 ]ορτικοντι Osl, ]τι super ]ορτ superscr. : εϲτιν φορτικον B (ἐϲτι iam Lond., τι addiderat ed. pr.) cf. var. lect. Sam. 556 773 δ’ ὁρῶ ed. pr. : τ’ ορων B [Osl] καλλιπιδηϲ B [Osl] 774 ἐϲτί ϲου Lloyd-Jones per litt. : ἐϲτὶ ϲοῦ ed. pr. cum forma versus cf. Peric. 150, Ar. Ach. 318. Vesp. 496 775 paragr., dicolon post ἄμαχοϲ, nota pers. καλλιπ[ in marg. dext. 〈καὶ〉1 ed. pr. δίκαιοϲ 〈καὶ〉 complures : δικαιοϲ B : δικαίωϲ 〈γ’, ὢν〉 ed. pr. : δικαίωϲ, 〈ὡϲ〉 vGroningen3 ἀπολέλειμμ’ complures : απολειμ’ B 776 καταβεβρωκότε〈ϲ γὰρ ἤ〉δη ed. pr. : -κοτε δη B : 〈οἱ δὲ〉 καταβεβρωκότε〈ϲ〉 δὴ Gallavotti7, particularum coniunctione a Menandro aliena 777 paragr., dicolon post ἀγρόν, nota pers. γοργια̣[ in marg. dext. ποϲιδον B 778 ταυτ’ B : πάντ’ Maas ap. Lloyd-Jones 779 πρατεροϲ B cf. Ael. 780 dicolon in fine versus παραλελιπται ex παρελ- correctum B ποηϲω B 781 nota pers. γοργιαϲ in marg. sin. αυτω B : οὕτω Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 : αὐτὸϲ Page ap. eundem vid. K.-G. i p. 652 adn. 2a λαλήϲειϲ, εἴ Handley : λαλειει B : λάλει ϲύ γ’, εἴ ed. pr. : λάλει νῦν, εἴ Barigazzi1, LloydJones1 βουλειϲ B 782 περιμενεῖϲ ed. pr. : -μενειϲ B : -μένειϲ Radt εξερχει ̣[ vel -χετ̣α̣[ι B

110 ἔνδοθεν. (Ϲω.) μικρὸν διαλιπὼν παρακαλῶ τοίνυν 〈ϲ’〉 ἐγώ.

ΧΟΡΟΥ ACTUS V

785

790

795

Ϲω. οὐχ ὡϲ ἐβουλόμην ἅπαντά μοι, πάτερ, οὐδ’ ὡϲ προϲεδόκων γίνεται παρὰ ϲοῦ. (Κα.) τί δέ; οὐ ϲυγκεχώρηχ’ ἧϲ ἐρᾶιϲ ϲε λαμβάνειν; καὶ βούλομαι καί φημι δεῖν. (Ϲω.) οὔ μοι δοκεῖϲ. (Κα.) νὴ τοὺϲ θεοὺϲ ἔγωγε, γινώϲκων ὅ̣[τι νέωι γάμοϲ βέβαιοϲ οὕτωϲ γίνετ̣[αι, ἐὰν δι’ ἔρωτα τοῦτο ϲυμπειϲθῆι ποε[ῖν. (Ϲω.) ἔπειτ’ ἐγὼ μὲν τὴν ἀδελφὴν λήψο̣[μαι τὴν τοῦ νεανίϲκου, νομίζων ἄ̣[ξιον ἡμῶν ἐκεῖνον· πῶϲ δὲ τοῦτο νῦ[ν ϲὺ φήϲ, οὐκ ἀντιδώϲειν τὴν ἐμήν; (Κα.) αἰϲχρὸν λ̣έ̣γ̣ε̣ι[̣ ϲ. νύμφην γὰρ ἅμα καὶ νυμφίον πτωχοὺϲ λαβεῖν οὐ βούλομ’, ἱκανὸν δ’ ἐϲτὶν ἡμῖν θάτερον. (Ϲω.) περὶ χρημάτων λαλεῖϲ, ἀβεβαίου πράγματοϲ. εἰ μὲν γὰρ οἶϲθα ταῦτα παραμενοῦντά ϲοι εἰϲ πάντα τὸν χρόνον, φύλαττε, μηδενὶ

797–812 Stob. III 16, 14 (π. φειδωλίαϲ) p. 483 H. (codd. SMA) Μενάνδρου ἐκ Δυϲκόλου· περὶ — ἔχειϲ (fr. 116 Koe.) 784 nota pers. ϲωϲτρ/ in marg. sin. 785–786 προϲεδοκων B p.c. : -κουν B a.c. ϲυνκB signa interrog. post δέ et post λαμβάνειν posuit ed. pr., post ϲυγκεχώρηχ’ Handley ap. Lond. (in ed. cont. Herond. 6, 74 sq.), et post δέ et post ϲυγκεχώρηχ’ Lloyd-Jones vid. Schaefer1 p. 138 sq. 787 dicoli in fine versus superius punctum superstes 788 εγωγ’⟦εγι⟧γινωϲκων Β, τουτο super εγι superscr. ο̣[ vel α̣[ vel ε̣[, suppl. complures fr. 717, 2 et 822, 1 cont. Harsh p. 581, Antiphan. fr. 30, 2 Marzullo2 789 οὕτωϲ (οὕτω Foss, J. Martin) Kassel4 post Blake1, coll. Plat. Phaed. p. 67 A : ουτοϲ B 790 paragr. τουτοϲϲυνπιϲθῆ B πονε[ B, ν aut ex correctione ortum aut inductum 793 τουτο B : τούτωι ed. pr. vid. Schaefer1 p. 139 νῦ[ν ϲὺ φὴιϲ ed. pr. : νῦ[ν λέγειϲ Lond. 794 paragr., dicolon post ἐμήν αἰϲχρὸν λ̣έ̣γ̣ε̣ι ̣[ϲ Sostrato continuavit J. Martin in fine versus signum interrog. posuit Sandbach 796 paragr. ἡμῖν θάτερον (∷) ed. pr. : εατερον:ημιν B, θ super prius ε superscr. 798 οἶϲθα (ex οἴϲθα M2) Stob., οιϲθα⟦ϲ⟧ B παραμενοῦντά Stob. : περι- B Alex. fr. 283, 3 et Eur. El. 942 cont. Handley 799 ειϲ B, Stob. MdA : om. Stob. S χρόνον, φύλαττε Stob., χρονφυλαττε B, ον super νφυ superscr.

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ 800

805

810

815

111

τοῦ ϲοῦ μεταδιδούϲ· ὧν δὲ μὴ ϲὺ κύριοϲ εἶ, μηδὲ ϲαυτοῦ, τῆϲ Τύχηϲ δὲ πάντ’ ἔχειϲ, τί ἂν φθονοίηϲ, ὦ πάτερ, τούτων τινί; αὕτη γὰρ ἄλλωι τυχὸν ἀναξίωι τινὶ παρελομένη ϲοῦ πάντα προϲθήϲει πάλιν. διόπερ ἐγώ ϲε φημὶ δεῖν⌟, ὅϲον χρόνον εἶ κύριοϲ, χρ⌟ῆϲθ⌞αί ϲε γ⌟ενναίωϲ, πάτερ, αὐτοῖϲ, ἐ⌟πικουρ⌞εῖν⌟ πᾶϲιν, εὐπόρουϲ π⌞οιεῖν ὡ⌟ϲ ἂν δύνηι πλεί⌞ϲτου⌟ϲ διὰ ϲαυτοῦ. τοῦτο γ⌞ὰρ ἀθάνατόν ἐ⌞ϲτι⌟, κἄν ποτε πταίϲαϲ τύχηι⌞ϲ, ἐκεῖθεν ἔϲται ταὐ⌞τὸ⌟ τοῦτό ϲοι πάλιν. πολλῶι δὲ κρεῖττόν ἐϲτιν ἐμφανὴϲ φίλοϲ ἢ πλοῦτοϲ ἀφανήϲ, ὃν ϲὺ κατορύξαϲ ἔχειϲ. Κα. οἶϲθ’ οἷόϲ εἰμι, Ϲώϲτραθ’· ἃ ϲυνελεξάμην οὐ ϲυγκατορύξω ταῦτ’ ἐμαυτῶι. πῶϲ γὰρ ἄν; ϲὰ δ’ ἐϲτί. βούλει περιποιήϲαϲθαί τινα φίλον δοκιμάϲαϲ; πρᾶττε τοῦτ’ ἀγαθῆι τύχηι. τί μοι λέγειϲ γνώμαϲ; πόριζε † βάδιζε † δίδου, μεταδίδου. ϲυμπέπειϲμαι πάντα ϲοι. 〈Ϲω.〉 ἑκών; (Κα.) ἑκών, εὖ ἴϲθι· μηδὲν τοῦτό ϲε

800 τοῦ ϲοῦ Kapsomenos, Εἰϲ μνήμην Κ. Ἀμάντου (1960) p. 489 sq. : τουτου B (def. Oguse4, coll. Isocr. 6, 15 et Thuc. I 80, 4) : ἄλλωι Stob. : τούτων Jacques1/2, Steffen Eos 52 (1962) 44 (noluerat Kraus1) ὡν δε μη ϲυ B : αὐτὸϲ ὢν (ὧν Md) δὲ Stob. 801 ει μηδε ϲαυτου B : εἰ δὲ μὴ d 1 ϲεαυτοῦ Stob. SM A (οὐ superscr. A2) 802 τί ἂν Stob. : μητε B : μή τι complures φθονήϲηιϲ Sandbach comm. 803 αὑτη B : αὐτὴ Stob. post ἄλλωι et post τινί distinxerunt plerique 804 παρελομένη (αρ in rasura M1) Stob. (cf. Theophr. fr. 488 Fortenb.) : αφελ̣ο̣μ̣ε̣ν̣η̣ B (Alex. fr. 267, 8 et Eur. Phoen. 557 cont. Handley) πάντα Stob. : τ̣α̣υ̣τ̣α̣ in B dispexisse sibi visus est Handley post Gallavotti1[–3], coniecerat Blaydes Adv. p. 141 805 ἐγώ ϲε vel ἐγὼ ϲέ Stob. [B] : ἔγωγε Tyrwhitt ed. Stob. Gaisfordianae a. 1822 vol. I p. 340 vid. Fraenkel Beob. p. 89–91 et 216 806 πάτερ Stob. : -τ̣ηρ B 807 αὐτοῖϲ Kock ad fr. 128 editionis suae : αὐτὸν Stob. Md : 1 αὑτὸν Stob. SA [Β] vid. Schaefer p. 140 et Radt ποιεῖν Stob., π̣[ B 808 ὡϲ Stob. (οὓϲ superscr. A2) : ]ϲ̣ B 809 ἀθάνατόν Stob. : αθανατον ποτ’ B ἐϲτι Stob. SA : ε̣[()] B : ἐϲτὶν Stob. Md 811 πολλω B : πολλῶν Stob. (correxerat Gesner ed. alt. p. 152) κρεῖττόν Stob. : κριττ̣ων B, ει super ι superscr. 812 paragr., dicolon in fine versus B 813 nota pers. ]ιπιδ´ in marg. sin. οἷόϲ εἰμι ed. pr. (prob. Kassel4) : οιοϲ εϲτι B : οἷόν ἐϲτι Mette (Peric. 152 cont. Handley) 814 ϲυνκ- B ταῦτ’ ed. pr. : ταυταυτ’ B 816 φίλον δοκιμάϲαϲ; Lloyd-Jones, Monaco : φίλον; δοκιμάϲαϲ ed. pr. 817 ποριζε·⟦ποριζ⟧βαδιζε B : βαδίϲαϲ πόριζε δή vel βάδιζε καὶ πόει Lloyd-Jones : πόριϲον· βάδιζε καὶ Kraus 818 ϲυνπεπιϲμαι B 819 〈Ϲω.〉 ἑκών; (Κα.) ἑκών, εὖ ἴϲθι ed. pr. : ἑκών. (Ϲω.) ἑκών; 〈Κα.〉 εὖ ἴϲθι complures

112 820

825

830

835

840

ταραττέτω. (Ϲω.) τὸν Γοργίαν τοίνυν καλῶ. Γο. ἐπακήκο’ ὑμῶν ἐξιὼν πρὸϲ τῆι θύραι ἅπανταϲ οὓϲ εἰρήκατ’ ἐξ ἀρχῆϲ λόγουϲ. τί οὖν; ἐγώ 〈ϲε〉, Ϲώϲτρατ’, εἶναι μὲν φίλον ὑπολαμβάνω ϲπουδαῖον ἀγαπῶ τ’ ἐκτόπωϲ. μείζω δ’ ἐμαυτοῦ πράγματ’ οὔτε βούλομαι οὔτ’ ἂν δυναίμην, μὰ Δία, βουληθεὶϲ φέρειν. (Ϲω.) οὐκ οἶδ’ ὅ τι λέγειϲ. (Γο.) τὴν ἀδελφὴν τὴν ἐμὴν δίδωμί ϲοι γυναῖκα· τὴν δὲ ϲὴν λαβεῖν – καλῶϲ ἔχει μοι. (Ϲω.) πῶϲ καλῶϲ; (Γο.) οὐχ ἡδύ μοι εἶναι τρυφαίνειν ἀλλοτρίοιϲ πόνοιϲ δοκεῖ, ϲυλλεξάμενον δ’ αὐτόν. (Ϲω.) φλυαρεῖϲ, Γοργία. οὐκ ἄξιον κρίνειϲ ϲεαυτὸν τοῦ γάμου; (Γο.) ἐμαυτὸν εἶναι κέκρικ’ ἐκείνηϲ ἄξιον, λαβεῖν δὲ πολλὰ μίκρ’ ἔχοντ’ οὐκ ἄξιον. Κα. νὴ τὸν Δία τὸν μέγιϲτον, εὐγενῶϲ γέ πωϲ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣oϲ εἶ. (Γο.) πῶϲ; (Κα.) οὐκ ἔχων βούλει δοκεῖν. ἀλλ’ εἶκ’,] ἐ̣πειδὴ ϲυμπεπειϲμένον μ’ ὁρᾶιϲ. αὐτῶι δ]ὲ τούτωι μ’ ἀναπέπεικαϲ διπλαϲίωϲ, ἀπαξι]ῶν πένηϲ 〈τιϲ〉 ἀπόπληκτόϲ θ’ ἅμα, ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣ ὑποδείκνυϲιν εἰϲ ϲωτηρίαν. (Γο.) εἴκω. Ϲω. τ]ὸ̣ λοιπόν ἐϲτιν ἡμῖν ἐγγυᾶν.

820 dicolon in fine versus 821 nota pers. γοργι in marg. sin. θυραῑ B 822 οὓϲ ed. pr. : ου B 823 paragr. nulla, dicolon nullum τί οὖν; Sostrato dedit Thierfelder1 〈ϲε〉 ed. pr. : 〈ϲ’, ὦ〉 Page ap. Lloyd-Jones1 vid. Sandbach comm. 828 orationem in fine versus suspendit Lloyd-Jones vid. Quincey p. 135 830 τρυφαινειν B : τρυφᾶν ἐν (Euphr. fr. 11, 2 cont. Sandbach comm., de πόνοιϲ vid. Xen. Anab. VII 6, 9) complures vid. Schwyzer i p. 732 sq. δοκω B : corr. complures 834 paragr., dicolon in fine versus πολλὰ μίκρ’ ed. pr. : μικρα πολλα B 835 nota pers. καλλιπ´ in marg. sin. 836 π̣ε̣[ρίερ]γ̣οϲ Gallavotti7, ἀ]λ̣[όγιϲ]τ̣oϲ Jacques1/2, hastam libratam quae supra initium versus conspici potest pro paragr. sub v. 835 falso posita habens 837 ἀλλ’ εἶκ’] Kassel (πάρεικ’ in 838 Sandbach) : ἔχειν] ed. pr. (oblocutus est Sandbach comm.) : μὴ δεῖϲθ’] Thierfelder ap. Jacques2 : ἀγαπᾶν] J. Martin ϲυνπεπιϲμενον B οραῑϲ B 838 αὐτῶι δ]ὲ J. Martin, Post ap. Lloyd-Jones 839 ἀπαξι]ῶν Kassel : μὴ φεῦγ’ 〈ἔτ᾿〉] ὢν Handley, v. 838 in parenthesi posito 〈τιϲ〉 complures 840 ]ϲ̣, vix ]δ̣ ὅϲ’ ὁ γάμο]ϲ̣ Webster ap. Lond. εἰϲ ed. pr. : ειϲ B : εἷϲ Sandbach (coll. in comm. Plut. v. Mar. 38, 9 ὑποδείκνυϲι ϲωτηρίαν τὸ δαιμόνιον), si recte, possis ἣν ὁ γάμο]ϲ̣ ὑπ. εἷϲ 841 (Γο.) εἴκω. Ϲω. Kassel : (Γο.) καλῶϲ. Ϲω. Barigazzi2 (cf. Epitr. 293. 354) : (Γο.) νικᾶιϲ· Lloyd-Jones (cf. Peric. 162) : (Ϲω.) οὐκοῦν ed. pr. ]o vix dubium τ]ὸ̣ λοιπὸν ed. pr. : ὑπ]ό̣λοιπον Gallavotti7, Shipp ap. Sydn. ημιν εϲτιν B : transposuerunt complures

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

845

850

855

860

113

(Κα.) ἀλλ’ ἐγγυῶ παίδων ἐπ’ ἀρότωι γνηϲίων τὴν θυγατέρ’ ἤδη, μειράκιόν, ϲοι, προῖκά τε δίδωμ’ ἐπ’ αὐτῆι τρία τάλαντ’. (Γο.) ἐγὼ δέ γε ἔχω τάλαντον προῖκα τῆϲ ἑτέραϲ. (Κα.) ἔχειϲ; μηδ’ αὖ ϲὺ λίαν. (Γο.) ἀλλ’ ἔχω. 〈Κα.〉 τὸ δὲ χωρίον κέκτηϲ’ ὅλον ϲύ, Γοργία. τὴν μητέρα ἤδη ϲὺ δεῦρο τήν τ’ ἀδελφὴν μετάγαγε πρὸϲ τὰϲ γυναῖκαϲ τὰϲ παρ’ ἡμῖν. (Γο.) ἀλλὰ χρή. (Ϲω.) τὴν νύκτα [ πάντεϲ μεν̣[ το]ὺϲ γάμουϲ ποήϲομεν. κ̣[αὶ τὸν] γ̣έροντα, [Γορ]γ̣ία, κομίϲατε δε[ῦ]ρ’̣ · ἕξει τὰ δ[έον]τ’ ἐνταῦθ’ ἴϲω[ϲ μ]ᾶλλον παρ’ ἡμῖν. (Γο.) οὐκ ἐθ̣[ελ]ή̣ϲει, Ϲώϲτρατε. (Ϲω.) ϲύμπειϲον αὐτόν. (Γο.) ἂν δύνωμ[̣ αι. Ϲω.] δεῖ πότον ἡμῶν γενέϲθαι, παππία, νυν̣ὶ ̣ [κ]α̣λόν, καὶ τῶν γυναικῶν παννυχίδα. (Κα.) τοὐναντίον πίοντ’ ἐκεῖναι, παννυχιοῦμεν, οἶδ’ ὅτι, ἡμεῖϲ. παράγων δ’ ὑμῖν ἑτοιμάϲω τι τῶν προὔργου. Ϲω. ποίει τοῦτ’. οὐδενὸϲ χρὴ πράγματοϲ τὸν εὖ φρονοῦνθ’ ὅλωϲ ἀπογνῶναί ποτε. ἁλωτὰ γίνετ’ ἐπιμελείαι καὶ πόνωι

849 Hesych. α 3118 ἀλλὰ χρή (ἀλλ’ ἄχρι H, corrigitur ex Phot. α 390. 391, Sud. α 1087, Synag.b α 895 [Lex. Bachm. p. 69, 25] et a α 317)· … ἀντὶ τοῦ ἔϲτω· Μένανδροϲ (fr. 820 Koe.) 860–863 Stob. III 29, 45–46 (π. φιλοπονίαϲ) p. 636 H. (codd. S M A Br) Μενάνδρου Δυϲκόλου (om. Br)· οὐδενὸϲ — ἅπαντα (fr. 119 Koe.) 844 ταλαντα: B γε B : γ’ ἓν Shipp et Quincey Gnom. 34 (1962) 38 846–849 846 paragr., dicolon post λίαν, nullum in fine versus, 849 paragr., dicola post ἡμῖν et in fine versus ἀλλ’ ἔχω Gorgiae, τὸ — ἡμῖν Callippidi tribuit ed. pr.; ἀλλ’ ἔχω — χωρίον Gorgiae, κέκτηϲ’ — ἡμῖν Callippidi dederunt Barigazzi2, Quincey ap. Sydn. 846 μηδ αυ B : μὴ δῶιϲ Arnott ap. Lond., Quincey ap. Sydn. : μηδὲν Barigazzi2, Mervyn Jones ap. Lloyd-Jones το δε B : τό γε Quincey ap. Sydn. : τὸ Barigazzi2 850–854 850–853 paragraphi nullae, sub 854 num fuerit incertum; dicola post ἡμῖν et post Ϲώϲτρατε τὴν νύκτα — ἡμῖν Sostrato dedit ed. pr.; τὴν νύκτα — ποήϲομεν Callippidi, καὶ τὸν — ἡμῖν Sostrato tribuerunt Shipp et Quincey Gnom. 34 (1962) 38 851 μέν̣[οντεϲ. αὔριον δὲ ed. pr. 854 εθ̣[]η̣ϲειϲ B 856 παππία complures : παπια B 858 παννυχιοῦμεν δ’ E. Siegmann Gnom. 33 (1961) 463 860 paragr., dicolon post προὔργου, nota pers. ϲ[]τρ/ in marg. dext. χρὴ πράγματοϲ Stob. : χρηματοϲ B 861  φρονουνθ’ B : ποιοῦνθ’ Stob. 862 αλωτα B, Stob. SM : ἁλ. γὰρ Stob. A : ἁλ. δὲ Stob. Br

114

865

870

875

ἅπαντ’· ἐγὼ τούτου παράδειγμα νῦν φέρω. ἐν ἡμέραι μιᾶι κατείργαϲμαι γάμον 〈ὃν〉 οὐδ’ ἂν εἷϲ ποτ’ ὤιετ’ ἀνθρώπων ὅλωϲ.  Γο. προάγετε δὴ θᾶττόν ποθ’ ὑμεῖϲ. Ϲω. δεῦτε δή· μῆτερ, δέχου ταύταϲ. ὁ Κνήμων δ’ οὐδέπω; (Γο.) ὃϲ ἱκέτευεν ἐξαγαγεῖν τὴν γραῦν ἔτι, ἵν’ ἦι τελέωϲ μόνοϲ καθ’ αὑτόν; (Ϲω.) ὢ τρόπου ἀμάχου. (Γο.) τοιοῦτοϲ. 〈Ϲω.〉 ἀλλὰ πολλὰ χαιρέτω. ἡμεῖϲ δ’ ἴωμεν. (Γο.) Ϲώϲτραθ’, ὑπεραιϲχύνομαι γυναιξὶν ἐν ταὐτῶι – (Ϲω.) τίϲ ὁ λῆροϲ; οὐ πρόει; οἰκεῖα ταῦτ’ ἤδη νομίζειν πάντα δεῖ.  Ϲιμ. ἄπειμι, νὴ τὴν Ἄρτεμιν, κἀγώ. μόνοϲ ἐνταῦθα κατακείϲει· τάλαϲ̣ ϲ̣ὺ̣ τοῦ τρόπου. πρὸϲ τὸν θεόν ϲε βουλομένων [τούτων ἄγειν ἀντεῖπαϲ. ἔϲται μέγα κακὸν πάλιν̣ [τί ϲοι, νὴ τὼ θεώ, 〈καὶ〉 μεῖζον ἢ νῦν ευπ ̣[  Γε. ἐγὼ προϲελθὼν ὄψομαι δεῦρ[ αὐλεῖ

880

885

τί μοι προϲαυλεῖϲ, ἄθλι’; οὗτοϲ, οὐδέπω ϲχολή [μοι. πρὸϲ τὸν κακῶϲ ἔχοντα πέμπουϲ’ ἐνθαδί μ’· ἐπίϲ[χεϲ. Ϲιμ. καὶ παρακαθήϲθω γ’ εἰϲιὼν αὐτῶι τιϲ ἄλλοϲ ὑμῶ[ν. ἐγὼ δ’ ἀποϲτέλλουϲα τροφίμην βούλομαι λαλῆ[ϲαι αὐτῆι, προϲειπεῖν, ἀϲπάϲαϲθαι. (Γε.) νοῦν ἔχειϲ· βάδ̣[ιζε. τοῦτον δὲ θεραπεύϲω τέωϲ ἐγώ. πάλαι δ̣’ [ἔχρηιζον

863 τουτο B 865 paragr., dicolon in fine versus 866–867 paragraphi; dicola post ὑμεῖϲ et post οὐδέπω, iuxta v. 866 notae pers. γορ in marg. sin., ϲωϲτρ/ in marg. dext. προαγε B δεῦτε δή· / μῆτερ ed. pr. : δευτε (alterum ε ex alia littera incohata correctum ut vid.) δη· / μητερα B : δεῦρο δή, / μῆτερ complures (probat Arnott1) 868 ἱκέτευέ μ’ Lloyd-Jones 869 signum interrog. posuit Diano3 870 〈Ϲω.〉 complures 872 γυναιξι εν B 873 paragr., dicolon in fine versus ουκ’εια B 874 nota pers. ϲιμικρ/ in marg. sin. 875 ταλαϲ̣ ϲ̣υ̣ complures 876  [τούτων ἄγειν ed. pr. : [τ. φέρειν Sandbach 877 paragr. μεγακον B [τί ϲοι Page ap. LloydJones1 (interrog.), Webster ap. Lond. 878 paragr. 〈καὶ〉 μεῖζον Lloyd-Jones : μεῖζόν 〈ποτ’〉 ed. pr. : 〈πολὺ〉 μεῖζον Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 πά̣[θοιϲ ed. pr., πέ̣[ϲοι Kraus 879 nota pers. γεταϲ in marg. sin. tetrametrum fuisse suspicatus est Barrett ap. Lloyd-Jones προελθὼν Sandbach, coll. Peric. 61 δεῦρο in sacellum 880 ἄθλι’; οὗτοϲ, οὐδέπω Kassel2 (vid. Schaefer1 p. 141) : ἄθλι’ οὗτοϲ; οὐδέπω complures (Theocr. 5, 76 cont. Handley) fin. complures 881  paragr. ἐπίϲ[χεϲ Kassel2, Quincey ap. Sydn. : ἔπιϲ[χε complures 882 nota pers. ϲιμικ/ in marg. sin. 884 αὐτῆι Kassel4 : ταυτη B 885 paragr. δ̣[ vel λ̣[ δ̣’ [ἔχρηιζον Barigazzi1 : δ̣[έδοκται complures

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

890

895

900

905

115

τ[οῦτο]ν̣ λ̣α̣β̣ε̣[ῖν] τ̣ὸ̣ν καιρόν, ἀλλὰ διαπο ̣[ ⏒ ⏑ ‒ ‒ ]εϲει καὶ τῶν β[ ο]ὔπω δυνηϲ̣[  ]ι̣. μάγειρε Ϲίκων, πρόελ[θε δ]ε̣ῦρό μ[ο]ι̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ν. ὦ Πόϲειδον, οἵαν ἔχειν οἶμ̣[αι δι]ατριβήν. (Ϲικ.) ϲύ μ[̣ ε κα]λεῖϲ; (Γε.) ἔγωγε. τιμωρίαν [βούλ]ει λαβεῖν ὧν ἀρ̣τ̣ίωϲ ἔπαϲχεϲ; (Ϲικ.) ἐγὼ δ’ ἔπαϲχ[ον ἀ]ρτίωϲ; οὐ λαικάϲει φλυαρῶν; (Γε.) ὁ δύϲκολόϲ̣ [γ’ ἔνδ]ο̣ν καθεύδει μόνοϲ. (Ϲικ.) ἔχει δὲ πῶϲ [νῦν; [Γε.] οὐ παντάπ̣[αϲ]ι̣ν ἀθλίωϲ. (Ϲικ.) οὐκ ἂν δύναιτό γ’ ἡμᾶϲ τύπτειν ἀναϲτάϲ; (Γε.) οὐδ’ ἀναϲτῆναι 〈⏑〉, ὡϲ ἐγὦιμαι. (Ϲικ.) ὡϲ ἡδὺ πρᾶγμά μοι λέγειϲ. αἰτήϲομ’ εἰϲιών τι· ἔξω γὰρ ἔϲται τῶν φρενῶν. (Γε.) 〈τί δ’ ἄν,〉 τὸ δεῖνα, πρῶτον ἔξω προελκύϲωμεν αὐτόν, εἶτα θέντεϲ αὐτοῦ κόπτωμεν οὕτω τὰϲ θύραϲ, αἰτῶμεν, ἐπιφλέγωμεν; ἔϲται τιϲ ἡδονή, λέγω. (Ϲικ.) τὸν Γοργίαν δέδοικα μὴ καταλαβὼν ἡμᾶϲ καθαίρηι. Γε. θόρυβόϲ ἐϲτιν ἔνδον, πίνουϲιν· οὐκ αἰϲθήϲετ’ οὐδείϲ. τὸ δ’ ὅλον ἐϲτὶν ἡμῖν ἅνθρωποϲ ἡμερωτέοϲ. κηδεύομεν γὰρ αὐτῶι, οἰκεῖοϲ ἡμῖν γίνετ’· εἰ δ’ ἔϲται τοιοῦτοϲ ἀεί, ἔργον ὑπενεγκεῖν. (Ϲικ.) πῶϲ γὰρ οὔ; (Γε.) λαθεῖν μόνον προθυμοῦ

902–903 imitatus esse videtur Ael. epist. 15, vid. p. 65 886 τ[οῦτο]ν̣ (τ[ούτο]υ̣ Peek) λ̣α̣β̣ε̣[ῖν] leg. et suppl. complures cf. Lys. 13, 6 et Isocr. 20, 13 διαπον̣[εῖν ἔδει με Sandbach post Barigazzi1, qui διαπον̣[εῖν (hoc etiam F. C. Goerschen, Dioniso 22, 1959, 104) ἐχρῆν με suppleverat; διαπορ̣[ῶ τί χρὴ δρᾶν Maas ap. Lloyd-Jones1 (potius διαπορ̣[ῶ τί δράϲω scribendum esse putavit Kraus) 889 [ϲὺ θᾶττ]ο̣ν ed. pr., [κἄκουϲ]ο̣ν Post ap. Lloyd-Jones ποϲιδον B 890 οἶμ[αι Barigazzi1, Gallavotti7 893 [γ’ ἔνδ]ο̣ν complures (prob. Schaefer1 p. 141) : []ω̣ ν, vix []ο̣ν B : [γέρ]ω̣ ν complures πῶϲ [νῦν Page ap. LloydJones1 : 〈δὴ〉 πῶϲ ed. pr. 895 ἀναϲτῆναι 〈γάρ〉 ed. pr., -ναί 〈γ’ ἄν〉 complures de versus forma vid. Handley p. 73; F. Perusino, Il tetrametro giambico catalettico nella commedia greca (1968) p. 153 896 paragr., dicolon num sit in fine versus incertum 897 〈τί δ’ ἄν〉 Handley ap. Lond., coll. Ar. Vesp. 524 δινα B 898 προϲελκυϲωμεν B : corr. Thierfelder1 fin. αυτον B 900  εϲταιϲτιϲ B 901 paragr., dicolon post καθαίρηι, nota pers. γε[ in marg. dext. 902 πινουϲ’ B εϲτ’ ημιν B 903 ανθρ- B ἡμερωτέοϲ Kassel3 : -τεροϲ B 904 ειϲται B ἀεί Page ap. Lloyd-Jones : αιει parum clare scriptum in B (ααιει legit Handley) vid. ad Epitr. 704–705 905 προθυμοῦ Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 : επιθυμου (quod legerunt Gallavotti1–3, 1 vGroningen ) potius quam -ει (quod legit ed. pr.) B : προμηθοῦ Fraenkelio adscribitur ap. vGroningen1 (cf. Alciphr. I 10, 2 et II 32, 2)

116

910

915

920

αὐτὸν φέρων δεῦρ’ εἰϲ τὸ πρόϲθεν. πρόαγε δὴ ϲύ. 〈Ϲικ.〉 μικρὸν πρόϲμεινον. ἱκετεύω ϲε, μή με καταλιπὼν ἀπέλθηιϲ· καὶ μὴ ψόφει, πρὸϲ τῶν θεῶν. (Γε.) ἀλλ’ οὐ ψοφῶ, μὰ τὴν Γῆν. εἰϲ δεξιάν. (Ϲικ.) ἰδού. 〈Γε.〉 θὲϲ αὐτοῦ. νῦν ὁ καιρόϲ. 〈Ϲικ.〉 εἶἑν· ἐγὼ προάξω πρότεροϲ. ἤν (καὶ τὸν ῥυθμὸν ϲὺ τήρει)· 〈παῖ〉, παιδίον, παῖδεϲ 〈καλοί〉, παῖ, παῖδεϲ. 〈Κν.〉 οἴχομ’, οἴμοι. 〈Ϲικ.〉 παῖδεϲ καλοί, παῖ, παιδίον, 〈παῖ〉, παῖδεϲ. 〈Κν.〉 οἴχομ’, οἴμοι. 〈Ϲικ.〉 τίϲ οὗτοϲ; ἐντεῦθέν τιϲ εἶ; (Κν.) [δη]λονότι. ϲὺ δὲ τί βούλει; 〈Ϲικ.〉 λέβητά ϲ’ αἰτοῦμαι παρ’ ὑμῶν καὶ ϲκάφην. (Κν.) τίϲ ἄν με ϲτήϲειεν ὀρθόν; (Ϲικ.) ἔϲτιν ὑμῖν, ἔϲτιν ὡϲ ἀληθῶϲ. καὶ τρίποδαϲ ἑπτὰ καὶ τραπέζαϲ δώδεκ’. ἀλλά, παῖδεϲ, τοῖϲ ἔνδον εἰϲαγγείλατε· ϲπεύδω γάρ. (Κν.) οὐδὲν ἔϲτιν. (Ϲικ.) οὐκ ἔϲτιν; (Κν.) 〈ἀλλ’〉 ἀκήκοαϲ μυριάκιϲ. (Ϲικ.) ἀποτρέχω δή. Κν. ὢ δυϲτυχὴϲ ἐγώ· τίνα τρόπον ἐνθαδὶ προήχθην; τίϲ μ’ εἰ]ϲ τὸ πρόϲθε κατατέθηκεν; ἄπαγε δὴ ϲύ. 〈Γε.〉 καὶ δή· παῖ, παι]δίον, γυναῖκεϲ, ἄνδρεϲ, παῖ θυρωρέ. (Κν.) μαίνει, ἄνθρ]ω̣ πε; τὴν θύραν κατάξειϲ. (Γε.) δάπιδαϲ ἐννέ’ ἡμῖν

919 vid. ad 574 906 paragr., dicolon in fine versus δὴ ϲύ ed. pr. : ϲυ δη B 〈Ϲικ.〉 Diano3 cf. 255, Epitr. 858, Peric. 146 907 πρόϲμεινον. ἱκετεύω ϲε, μή ed. pr. : πρόϲμεινον, ἱκετεύω ϲε· μή Diano1/2 cf. 123, Epitr. 958 με καταλιπων B : μ’ ἐγκατ- Turner ap. Lond. 909 θὲϲ — καιρόϲ Getae, εἶἑν Siconi dedit Thierfelder1; θὲϲ — εἶἑν Getae tribuerunt complures (tribuerat ed. pr., ειεν in ἐϲτιν mutato) 910 ἤν ed. pr. : μη B : ἅμα Page ap. Lloyd-Jones ϲὺ ed. pr. : ευ B καὶ — τήρει ad tibicinem dictum 911 paragr. nulla, dicolon nullum 〈παῖ〉 ed. pr. 〈καλοί〉 Diano1/2, Gallavotti1–3 (cf. 912 et 462) : 〈καλῶ〉 ed. pr. παῖδεϲ2 Lond. (noluerunt Barigazzi1, Gallavotti7) : παιδιον B : παιδί’ Mette versum delevit Page ap. Lloyd-Jones1 (cf. Zuntz) 912 paragr. nulla, dicolon nullum 〈Ϲικ.〉 Barigazzi1 et Marzullo1 in alia scaenae conformatione : 〈Γε.〉 ed. pr., multi καλοι B : καλῶ ed. pr. 〈παῖ〉 ed. pr. 913 〈Ϲικ.〉 Harsh p. 581, Thierfelder1, [δη]λονότι Siconi continuantes (〈Γε.〉 Merkelbach1, Sandbach ap. LloydJones) cf. Peric. 184 [δη]λονότι ed. pr. : λονοτι post spat. vac. 2 litt. B 914 λέβητά ϲ’ Page ap. Lloyd-Jones1 : λεβηταϲ B : λέβηταϲ ed. pr. ϲκάφην Marzullo1 : ϲφακον B (cf. 605) : ϲκάφαϲ Handley 917 εἰϲαγγείλατε Lond., Page ap. Lloyd-Jones1 : αγγ- B cf. Xen. conv. 1, 11 et Plat. Prot. p. 314 E εϲτι: B 918 dicolon in fine versus 〈ἀλλ’〉 ἀκήκοαϲ μυριάκιϲ. Mette : ακηκοαϲ μυρακιϲ B : 〈οὔκ,〉 ἀκ. μυριάκιϲ. ed. pr. : 〈οὐκ〉 ἀκ. μυριάκιϲ; J. Martin 919 nota pers. κνημ in marg. sin. προϊχθην B 920 dicolon ante ἄπαγε τίϲ μ’ εἰ]ϲ Handley ap. Lond., Page ap. Lloyd-Jones1 (τίϲ εἰ]ϲ ed. pr., με post πρόϲθε inserto, spatio ut vid. brevius) κατατέθηκεν Handley ap. Lond. : κατεθηκεν B : 〈καὶ〉 κατέθηκεν Lloyd-Jones1 (olim) δὴ ϲύ ed. pr. : δη και ϲυ B καὶ δὴ vexatori antequam ad portam accederet malitiose respondenti dedit ed. pr. (ubi pro Sicone habetur); vid. Schaefer1 p. 142

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

925

930

935

940

117

χρήϲα]τ̣ε. (Κν.) πόθεν; (Γε.) καὶ παραπέταϲμα βαρβαρικὸν ὑφαντὸν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ποδῶν τὸ μῆκοϲ ἑκατόν. (Κν.) εἴθε μοι γένοιτο ̣ ̣ ̣ ̣] π̣[ο]θεν. γραῦ. ποῦ ᾿ϲτιν 〈ἡ〉 γραῦϲ; (Γε.) ἐφ’ ἑτέραν βαδίζω θύραν. (Κν.) ἀπαλλάγητε δή. γραῦ Ϲιμίχη. κακὸν δὲ κακῶϲ 〈ϲ’〉 ἅπαντεϲ ἀπολέϲειαν οἱ θεοί. τί βούλει; (Ϲικ.) κρατῆρα βούλομαι λαβεῖν χαλκοῦν μέγαν. (Κν.) τίϲ ἄν με ϲτήϲειεν ὀρθόν; (Γε.) ἔϲτιν ὑμῖν, ἔϲτιν ὡϲ ἀληθῶϲ τὸ παραπέταϲμα, παππία. (Κν.) μὰ τὸν Δί’. 〈Ϲικ.〉 οὐδ’ ὁ κρατήρ; (Κν.) τὴν Ϲιμίχην ἀποκτενῶ. (Γε.) κάθευδε μή [τι] γρύζων. φεύγειϲ ὄχλον, μιϲεῖϲ γυναῖκαϲ, οὐκ ἐᾶιϲ κομίζειν εἰϲ ταὐτὸ τοῖϲ θύουϲι ϲαυτόν· πάντα ταῦτ’ ἀνέξει, οὐδεὶϲ βοηθόϲ ϲοι πάρεϲτιν. πρῖε ϲαυτὸν αὐτοῦ, ἄκουε δ’ ἑξῆϲ πάντα ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]αγκαϲουδετην[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ον αἱ γυναῖκεϲ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] παρ’ ὑμῶν τῆι ϲῆι γυν]αικὶ τῆι τε παιδὶ [περιβ]ο̣λαὶ τὸ πρῶτον ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]μ̣ατ’. οὐκ ἀηδὴϲ διατρ̣[ι]βή τιϲ αὐτῶν. 〈Ϲικ.?〉 ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣] ἄ̣νωθεν ηὐτρέπιζον ϲυμπόϲιον ἐγώ τι

923 Barrett ap. Lloyd-Jones1 924 ἑκατὸν] Barrett ap. Lloyd-Jones1 (cf. eiusdem Collected Papers, ed. West 2007, p. 487 sq.), 〈Κν.〉 ἑκατόν; εἴθε scribens, λινοῦν] Handley, ζώιοιϲ] Kassel ap. Schaefer1 p. 142 sq., coll. Eur. Ion. 1146. 1159. 1161 sq., Plaut. Pseud. 147 εκαϲτον B 925 ἑ]ν̣[όϲ] Barrett ap. Lloyd-Jones1, ἱμάϲ] Gallavotti7, coll. 502; λίθοϲ] Kassel4, prob. Schaefer1 p. 143, qui cont. v. 120 sq. et Hor. sat. II 7, 116 unde mihi lapidem, cf. etiam Plaut. Capt. 600 crucior lapidem non habere me 926–927 paragraphi; dicola post θύραν, Ϲιμίχη, θεοί, βούλει; Getam discedentem exsecratus Cnemo Siconem alloqui videtur redientem post θύραν signum interrog. posuit Winnington-Ingram ap. Lond., coll. v. 516 sq., sed firme dictum illud ἀποτρέχω δή v. 918 confert Handley ϲιμικη B, vid. ad 636 δε B : ϲε Lloyd-Jones1 〈ϲ’〉 ed. pr. 930 παπια B μὰ τὸν Δί’ Fraenkel ap. Lloyd-Jones1, Quincey ap. Sydn., μὰ — κρατήρ. Cnemoni dantes : παιδιον B : πατρίδιον Barigazzi1, Gallavotti7 (πατρ. — κρατήρ; Siconi hic, ille Getae datis) 〈Ϲικ.〉 ed. pr. 931 ϲιμικην B, vid. ad 636 κάθευδε ed. pr. : καθευθε B : κάθου (suadente Arnott, qui cont. fr. 475) ϲὺ Sandbach (qui olim ClR 12, 1962, 26 κάθιζε) vid. 941 μή [τι] ed. pr. : post μη spat. vac. 4 litt. B : μη[δὲ] complures cf. Ar. Plut. 598 sq. μὴ γρύξηιϲ / ἔτι μηδ’ ὁτιοῦν 932 μιϲεῖϲ γυναῖκαϲ ed. pr. : γυναικαϲ μιϲειϲ B : -κα μιϲεῖϲ Adelh. Mette in mariti edd., Kassel3 934 αὐτοῦ complures : αυτοι B : -τόϲ complures 935  paragr. πανταπ̣[ vel παντατ̣[ vel πανταγ̣[ B 938 [περιβ]ο̣λαὶ Quincey ap. Sydn. 939  ἦϲαν φιλή]μ̣ατ’ Jacques1/2 (φιλή]μ̣ατ’ iam Quincey ap. Sydn.; Mis. 622 et Aristaen. I 27, 44 et Heliod. V 4, 4 cont. Sandbach comm.), καὶ δεξιώ]μ̣ατ’ Kraus 940 vel ]ι ̣[ vel ]ρ̣[ vel ]φ̣ [ μικ]ρ̣[όν γ’] Diano1/2 (cf. Epitr. 240), μικ]ρ̣[ὸν δ’] Diano3, μακ]ρ̣[ὸν δ’] Sandbach hic demum Siconem in narratoris partes succedere existimavit Schaefer1 p. 143 ϲυμποϲιν B

118

945

950

955

τοῖϲ ἀνδράϲιν τούτοιϲ. ἀκούειϲ; μὴ̣ κάθευδε. (Κν.) μὴ γάρ; οἴμοι. (Ϲικ.) 〈⏑ ‒〉 βούλει παρεῖναι; πρόϲε̣[χε] κ̣α̣ὶ ̣ τὰ λοιπά. ϲπουδὴ γὰρ ἦν † εϲτρωννυντ̣[ ̣]χ̣[ ̣]μαιϲτιβαϲ † τραπέζαϲ ἔγωγε, τοῦτο γὰρ ποεῖν ἐμοὶ προϲῆκ’, ἀκούειϲ; μάγειροϲ ὢν γὰρ τυγχάνω, μέμνηϲο. 〈Γε.〉 μαλακὸϲ ἁνήρ. (Ϲικ.) ἄλλοϲ δὲ χερϲὶν Εὔιον γέροντα πολιὸν ἤδη ἔκλινε κοῖλον εἰϲ κύτοϲ μειγνύϲ τε νᾶμα Νυμφῶν ἐδεξιοῦτ’ αὐτοῖϲ κύκλωι, καὶ ταῖϲ γυναιξὶν ἄλλοϲ. ἦν δ’ ὥϲπερ εἰ ’ϲ ἄμμον φοροίηϲ. ταῦτα μανθάνειϲ ϲύ; καί τιϲ βρεχεῖϲα προϲπόλων εὐήλικοϲ προϲώπου ἄνθοϲ κατεϲκιαϲμένη χορεῖον εἰϲέβαινε ῥυθμὸν μετ’ αἰϲχύνηϲ ὁμοῦ μέλλουϲα 〈καὶ〉 τρέμουϲα· ἄλλη δὲ ϲυγκαθῆπτε ταύτηι χεῖρα, κἀχόρευον. (Γε.) ὦ πρᾶγμα πάνδεινον παθών, χόρευε, ϲυνεπίβαινε. 〈Κν.〉 τί ποτε, τί βούλεϲθ’, ἄθλιοι; (Γε.) μᾶλλον 〈ϲὺ〉 ϲυνεπίβαινε. ἄγροικοϲ εἶ. (Κν.) μή, πρὸϲ θεῶν. 〈Γε.〉 οὐκοῦν φέρωμεν εἴϲω

941–942 (Κν.) μὴ γάρ, / οἴμοι ed. pr., signum interrog. posuerunt Oguse1 (coll. Peric. 274), Sydn. : (Γε.) μὴ γάρ. / 〈Κν.〉 οἴμοι Sandbach, coll. Plat. reip. p. 509 C, Theaet. p. 205 E 〈ϲὺ δ’ οὐ〉 Kraus, Page ap. Lloyd-Jones, 〈τί δ’, οὐ〉 Kassel ap. Schaefer1 p. 143 (〈τί οὐ〉 inseruerat Mette); 〈τάλαϲ.〉 Marzullo2, Cnemoni continuans; 〈τί φήιϲ;〉 Handley προϲέχειν ‘attendere’ cum acc. ap. Crit. 43 F 19, 19 Sn.-Kann., sed dubium, vid. app. crit. in TrGF I p. 181 cum add. in V 2 p. 1108 943 ϲπουδη B : ϲπονδὴ Lloyd-Jones ap. Jacques1 cf. Plaut. Cas. 763, Stich. 677 γαρ ην B : παρῆν Kassel in epist. ad Lloyd-Jones post eius coniecturam ϲπονδὴ data, vid. Jacques1/2 et Handley et Schaefer1 p. 143 (cf. Eub. fr. 111, 2 et Strat. fr. 1, 40) εϲτρωννυντ̣[]χ[]μαιϲτιβαϲ B : ἐϲτρώννυον ϲτιβάδαϲ χαμαί Barigazzi1 : ἐϲτρώννυον ̣ χαμαιϲτιβεῖϲ Quincey ap. Sydn. : ἐϲτρώννυτο ϲτιβὰϲ χαμαί Jacques1/2 944 ἐμοὶ ed. pr. : εμε B ακουειϲ τον διονυϲον B 945 paragr., dicolon num fuerit in fine versus incertum μεμνηϲοι B (quod ex -ϲο: ortum esse censuit Bingen3, vid. ad 628–630) ανηρ B μαλακὸϲ ἁνήρ Getae dederunt complures; de coquo dictum ridicule se iactante atque gesticulante, cf. Plaut. Mil. 668 et Wilcken, Chrestom. 477 946 Εὔιον Mette : εὔιον ed. pr. 947 μιγνυϲ B 948 εδεξιουν B 949 ὥϲπερ εἰ ’ϲ Diano3, Barigazzi2 : ωϲπερειϲ B : ὡϲ ἂν εἰ ’ϲ Quincey et Shipp ap. Sydn. : ὥϲπερ εἰϲ Thierfelder1 (prob. Radt) cf. Ar. Lys. 2. 605, Ran. 186 sq. φοροίηϲ. ταῦτα μανθ. complures : φοροιηϲ ταυτα μανθ. B : φοροίηϲ ταῦτα. μανθ. ed. pr. : φοροίηϲ πάντα. μανθ. Sandbach 950 βρεχειϲα B : βραχεῖϲα Lond. vid. quae de aoristi forma in papyris Ptolemaicae aetatis disputat H. Youtie ZPE 30 (1978) 191 sq. 953 αλλ’ ηδη B ϲυνκ- B κἀχόρευον Maas ap. Lloyd-Jones1, vGroningen3 : καχορευεν B vid. Schaefer1 p. 144 954 (Κν.) ὢ πρ. πάνδ. παθών 〈Ϲικ.〉 χόρ. ϲυν. Lond. 955 τί ποτε, τί ed. pr. (cf. Sam. 324) : τυπτετι B : τί ποτ’ ἔτι F. Householder ap. Lond., Marzullo1 : τύπτετε; τί Fraenkel ap. Lloyd-Jones1 (cf. Sam. 574) βουλειϲθ’ B 956 〈Γε.〉 complures (〈Ϲικ.〉 ed. pr.)

Δύϲκολοϲ vel Μιϲάνθρωποϲ

960

965

119

ἤδη ϲε; 〈Κν.〉 τί ποήϲω; 〈Γε.〉 χόρευε δὴ ϲύ. (Κν.) φέρετε, κρεῖττον ἴϲωϲ ὑπομένειν ἐϲτὶ τἀκεῖ. (Γε.) νοῦν ἔχειϲ. κρατοῦμεν· ὢ καλλίνικοι. παῖ Δόναξ, Ϲίκων ϲύ γε, αἴρεϲθε τοῦτον, εἰϲφέρετε. φύλαττε δὴ ϲεαυτόν, ὡϲ ἐάν ϲε παρακινοῦντά τι λάβωμεν αὖτιϲ, οὐδὲ μετρίωϲ, ἴϲθ’ ὅτι, χρηϲόμεθά ϲοι τὸ τηνικαῦτ’. ἀλλ’ ἐκδότω ϲτεφάνουϲ τιϲ ἡμῖν, δᾶιδα. (Ϲικ.) τουτονὶ λαβέ. 〈Γε.〉 εἶἑν· ϲυνηϲθέντεϲ κατηγωνιϲμένοιϲ ἡμῖν τὸν ἐργώδη γέροντα φιλοφρόνωϲ, μειράκια, παῖδεϲ, ἄνδρεϲ, ἐπικροτήϲατε. ἡ δ’ εὐπάτειρα φιλόγελώϲ τε παρθένοϲ Νίκη μεθ’ ἡμῶν εὐμενὴϲ ἕποιτ’ ἀεί.

967–969 (ἐπικροτήϲατε — ἀεί) finis fabulae idem Mis. 994–996, Sic. 421–423, fr. 908, 6–8, fr. *903, 19–21, similis Posid. fr. 6, 12 sq. (ἡ δὲ φιλόγελωϲ θεὰ / Νίκη — ἀεί). Schol. (BD) Ael. Aristid. or. 1, 322 (ἣν Διὸϲ παῖδα προϲειπεῖν εὐϲεβέϲ, p. 116, 9 L.-B.) vol. III p. 301, 28 Dind. παρὰ τὸ κωμικόν· ἡ δ’ εὐπάτειρα — ἕποιτ’ ἀεί. Lex. Bachm. p. 57, 27 (Synag.b α 747) ἀκολουθεῖν μετ’ αὐτοῦ· οὕτωϲ ϲυντάϲϲουϲιν οἱ Ἀττικοὶ ἀντὶ τοῦ ἀκολουθεῖν αὐτῶι … καὶ Μένανδροϲ· Νίκη — ἀεί. Himer. or. 65, 3 Col. Νίκη χρυϲοπτέρυγε, Νίκη Διὸϲ τοῦ μεγάλου παῖ, εὐπατέρεια καὶ φιλόγελωϲ (τούτοιϲ γάρ ϲε τοῖϲ ὀνόμαϲιν ἀγάλλει ἡ ποίηϲιϲ), ἵλεωϲ εἴηϲ 957 post ϲε signum interrog. posuit ed. pr., quod displicuit plerisque 〈Γε.〉 Diano3, Marzullo (〈Ϲικ.〉 ed. pr.) 958 ἐϲτὶ τἀκεῖ ed. pr. : εϲτικεικακα: B, τα super prius ικ superscr. κρατοῦμεν complures : κρατου B : κρατοῦμαι Merkelbach1, Cnemoni tribuens (noluit Gallavotti7) 959  ϲικων ϲυ γε Β (def. Sandbach comm., coll. Soph. Phil. 977) : Ϲίκων, Ϲύρε Maas ap. Lloyd-Jones : ϲύ τ᾽, ὦ Ϲίκων Lloyd-Jones : Ϲίκων, ϲύ τε Kraus 960 εϲφ- B : corr. Barigazzi1 963 τηνικαῦτ’. ἀλλ’ Lond., Thierfelder1 : τηινικαδω B : τηνικάδε· νῦν δ’ Kraus 965 〈Γε.〉 Barigazzi1 p. 146, Diano3 p. 76, Marzullo1 p. 295 (prob. Schaefer1 p. 145, coll. 903) ευνηϲθεντεϲ B 968  ευπατειρα B, Schol. Aristid. D (Mis. O10, Sic. S, fr. 908, 7 ]ρα) : εὐπάτορα Schol. Aristid. B : εὐπατέρεια Himer. παρθενοϲ B : παρθενικὰ Schol. Aristid. 969 νικη B, Lex. Bachm., Himer. (Sic. S, νεικη Mis. O10) : om. Schol. Aristid. εποιτ’ B, Lex. Bachm. (Posid. ἕπ[οι]τ’) : εὖ ποτ’ Schol. Aristid. subscr. μενανδρου δυϲκολοϲ

sunt qui huic fabulae tribuant etiam fr. 870

Ἐγχειρίδιον i. Catal. fab. tachygr. (test. 42, 2) Ἐγχειρίδιον (ενχ- Pap.) ii. Op. mus. Mytil. (saec. III/IV). T 9, tab. 4, 3

Ϲτράτων

Ἐνχειριδίου μέροϲ δʹ Κέρδων

Δέρϲιπποϲ

vid. Charitonidis-Kahil-Ginouvès p. 49–51 et de nomine Δέρϲ- ad fr. 862, 1, ubi Δέρκιππε defendens hic Δέρκιπποϲ scribendum esse existimat F. Favi ZPE 203 (2017) 65–67 cognomines fabulas scripserunt Sophilus et Philemo, Gladiolum Livius Andronicus

122

papyrus F3 PSI 99 (CGFP *129), vol. saec. IIp, primum edidit Vitelli1, Menandri esse coniecit Koerte APF 6 (1913) 232, huic fabulae propter test. ii tribuit Del Corno PP 23, 1968, 306–308; nostrum in usum contulit A. Guida. una lacinia. personarum vices spatiis vacuis significantur, nomina adduntur. fragmentum Oxyrhynchi repertum

Ἐγχειρίδιον (col. i)

5

10

15

20

25

123

]ν[ ̣]υ̣τοϲ ἢ καλῶ ] ̣τω πληϲίον ] πανδοκ[ε]ίωι μανθάνω ]μα ̣ ι τίϲ [ ̣] ἔ̣ϲ̣τ’ ἰδεῖν ] καὶ χορτάζεται ]ονειτ’ Αἰγυπτίουϲ ]αλλ’ ἐῶ τ̣οῦ πράγματοϲ ]οιδα πάντα μοι ]α πιϲτεῦϲαι δὲ δεῖ ] Δωρίϲ τάλαν, τοιαῦτα δ’ ἂν ]ν̣ αὐτὴν εἰδέναι ] ἀκριβέϲ Κέρδων οὐ πάνυ ]α̣δ’ ἐγγὺϲ προϲιέναι ]ο τὸ πέραϲ τοῦτ’ ἐγώ ] θύραϲ εἰϲέρχεται ]ωϲ νὺξ πάλιν ] ̣ων διενεγκάτω ] ̣ ἐκ Δελφῶν ποτε ελ]θεῖν ἡμερῶν ἐ]μοὶ δ’ οὐ δώϲετε ]τ̣ρέψει δραμετέον ]ε̣τη τοὺϲ ϲυμμάχουϲ ο]ὐχὶ παίγνιον ] ̣ ̣υθημ ̣[ ̣ ̣] ]ε̣ιν̣ ἀπέχεται ] ̣ ̣υ̣ μεταγαγών

1 [α]ὐτὸϲ ἢ Edmonds III A p. 372, [ο]ὗτοϲ· ἤ, Arnott6 3 post πανδοκ[ε]ίωι (-ω F3) fort. interpungendum 4 τίϲ [δ’] Edmonds III A p. 372 ἔ]ϲ̣τ’ O. Schroeder 6 de ]ον εἶτ’ cogitavit O. Schroeder αιγυπτιοιϲ F3 a.c. 7 ]αλλεωι F3 : τὰ δ’] ἄλλ’ ἐῶ Wil. in PSI vol. II (1913) p. ix 8 vel ] οἶδα πάντα vel κάτ]οιδα π- vel ] οἶδ’ ἅπαντα vel κάτ]οιδ’ ἅπin marg. dext. nota τō ϲτρατωνα 10 spat. vac. ante τάλαν, nota pers. δωριϲ superscr. 12 spat. vac. ante οὐ, nota pers. κερδ superscr. ]ακρειβεϲ F3 in marg. dext. vestigia incerta dispexit Vitelli1, item in versibus 13 et 14 13 ]α̣δεγγυϲ F3 14 post ]ο et post πέραϲ fort. interpungendum, cf. Epitr. 287, Phasm. 14, Euang. fr. 1, 9 ]μεϲοοι super ]οτοπε superscr. in marg. dext. vestigia incerta dispexit Vitelli1 19 παρελ]θεῖν O. Schroeder 20 Edmonds III A p. 372 21 pro corrupto habuit Vitelli in PSI vol. II (1913) p. ix, δραμετέον def. Arnott6, coll. ἐπαινετέον, εὑρετέον, μαχετέον 23 Vitelli1 24 de ἐντα]ῦθ’ (vel ἐλήλ]υθ’) ἡμ[ερῶν cogitavit O. Schroeder 25 in marg. dext. vestigia incerta dispexit Vitelli1

124

30

]τ̣ε περιδραμών ] ̣ηταϲ εἴϲομαι ]ν ἀνάγεται ] ̣εύρηκ’ ὄ̣ν̣τα ϲε ] ̣ϲου ταῦτα γὰρ ]ρα ̣ ̣μων ὁ θόρυβοϲ ]υτ’ ἰοὺ ἰού ]α̣ϲ̣την ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ --------------

ex col. ii nihil superest nisi notae personae complures in inferiore parte, e regione fere versus 18 δ[, v. 19 κ[, versuum 22. 23. 24 ϲτρ[, versus 26 κερδ[, v. 27 ϲτρατ, versuum 30/31 et 32/33 ϲτρατ 27 ]τ̣ε Guida : ]η Vitelli1 30 [ὄν]τα O. Schroeder 33 ]υτ F3 : το]ῦτ’ Vitelli1 1 ]α̣ϲ̣τηνγ[] vel -π̣ [ ]Guida, αδην [] legerat Vitelli ̣

34 

Ἐγχειρίδιον

125

fragmenta aliunde nota fragm. 1 (136 Koe.) οὐχ ὅθεν ἂν ὤιμην ἠτύχηκα· πάντα δὲ τὰ μηδὲ προϲδοκώμεν’ ἔκϲταϲιν φέρει Stob. 1IV 40, 7 (π. κακοδαιμονίαϲ) vol. V p. 921 H. (codd. MA) Μενάνδρου Ἐγχειριδίου· οὐχ — φέρει. 2IV 47, 8 (π. τῶν παρ’ ἐλπίδα) vol. V p. 1005 H. (codd. SMA) Μενάνδρου (τοῦ αὐτοῦ A [praecedit fr. 256, 4], om. S) Ἐγχειριδίου (om. S)· πάντα — φέρει 1 οὐχ ὅθεν Porson Misc. p. 250 : οὐκ ὅθεν Stob.1 A : οὐκοθεν Stob.1 M ἠτύχηκα Porson : ἡ τύχη· καὶ Stob.1 2 μηδὲ Stob.1 A : -δὲν Stob.1 M : μὴ Stob.2 cf. Mis. 611

fragm. 2 (137 Koe.) Zenob. Ath. I 51 (= vulg. IV 75) τ ο ῦ δ ’ ἆ ρ ’ ὁ Κω ρ υ κ α ῖ ο ϲ (-ρύκαιοϲ Ath.) ἠ κ ρ ο ά ζ ε τ ο (cf. Prov. Bodl. 891, Κ. ἠκρ. solum vulg. et sine poetae et fabulae mentione Bodl. 567)· ταύτηϲ (sc. τῆϲ παροιμίαϲ) Μένανδροϲ μέμνηται ἐν τῶι Ἐγχειριδίωι. Phot. (g, z) κ 1330 = Sud. κ 2299 Κωρυκαῖοϲ (-κεοϲ Phot. g a.c.)· θεόν τινα παρειϲάγουϲιν οἱ κωμικοὶ ἐπακροώμενον, ἀπὸ παροιμίαϲ τινόϲ … · τοῦ δ’ ἆρ’ ὁ (τοῦδ’ ἆρα Phot. z p.c., ὁ in marg. additum, ζ ουδ’ αρα g, ζ τοῦ δ’ ἄρα z a.c.) Κωρυκαῖοϲ ἠκροάζετο. οἱ δὲ κωμικοὶ Κωρυκαῖον τὸν θεὸν εἰϲάγουϲι. Μένανδροϲ Ἐγχειριδίωι (sequitur Diox. fr. 2). Hesych. κ 4882 Κωρυκαῖοϲ ἠκροάζετο· παροιμία 〈παρὰ add. Meineke〉 τοῖϲ κωμικοῖϲ, ὡϲ θεοῦ τινοϲ ἐπακροωμένου

fragm. 3 (138 Koe.) 〈πίε. ∷〉 πιεῖν ἀναγκάϲω τὴν ἱερόϲυλον πρῶτα Athen. X p. 446 E πίε … διϲυλλάβωϲ Μένανδροϲ ἐν Ἐγχειριδίωι· 〈πίε〉 — πρῶτα 1 suppl. Clericus p. 58

fragm. 4 (139 Koe.) ὡϲ ϲεμνὸϲ ὁ Ϲάραπιϲ θεόϲ

126 Gloss. Pap. Ox. 1803 (cod. pap. saec. VIp) ed. Grenfell & Hunt (vol. XV 1922) fol. 1v 8 (post fr. 343) Ϲάραπιν διὰ τοῦ α ὡϲ ἐν Ἐγχιριδίωι· ὡϲ — θεόϲ

fragm. 5 (140 Koe.) Schol. 29 (T) Plat. Theaet. p. 153 D (p. 51 Cufalo) ἄνω κάτω πάντα] παροιμία ἐπὶ τῶν τὴν τάξιν μεταϲτρεφόντων. Μένανδροϲ Ἐγχειριδίωι (sequitur fr. 405). hinc Greg. Cypr. Leid. I 61 (Buehler Zenob. I p. 26589)

fragm. 6 (141 Koe.) Zenob. Ath. I 69 (= vulg. VI 28) ὑ π ὲ ρ ὄ ν ο υ ϲ κ ι ᾶ ϲ · μέμνηται ταύτηϲ (sc. τῆϲ παροιμίαϲ) ἐν τῶι Ἐγχειριδίωι Μένανδροϲ (poetae nomen om. Ath.)

huic fabulae sunt qui tribuant etiam fr. 862 et fr. adesp. 1004

Ἐπιτρέποντεϲ i. Catal. fab. tachygr. (test. 42, 10) Ἐπιτρέποντεϲ (-ποντοϲ Pap.) ii. O32

5

10

ε ̣ ̣[ Ἐπιτρέ[ποντεϲ οὐχ ὁ τ⌞ρόφιμόϲ ϲο⌞υ, πρὸϲ θεῶν (fragm. 1, 1) τὸ δρᾶμα τῶν α[ περιγέγονεν γὰ ̣ [ρ ἠθῶν ἁπάντων [ δύο, τὸν μὲν ϲωφ[ρ  τὸν δ’ αἰϲχυνομένω[ γ]αμετὴν κοϲμιω[ ἑταίραν ἀφελῶϲ, γ̣[έροντα φιλάργυρον λογιϲμ[ θ]ε̣ρ̣άποντα δι̣κ̣ ̣ ̣[ -----------

1–2 litteras magnas exhibent, minores 3–5, parvas 6–14 1 επ̣ ̣[ vel ει ̣τ̣ ̣[ O32 ἐπι ̣[γραφή Austin9, ἐπ̣ὶ ̣ [Νικίου (a. 295) Handley ZPE 178 (2011) 51–53 6 ἀ[ρίϲτων Parsons3, coll. Ἱερ.   test. i 96 sq., etiam de ἄ[γαν ἐπιτετευγμένων cogitans (cf. arg. Ar. Equ. I p. 65, 14 sq. Wilson = A 1 p. 2, 6 sq. Mervyn Jones, Av. I 6 sq. Wilson = A 3, 7 Holwerda) vid. P. T. Stevens, Eur. Andr. (1971) p. 27 7 fin. δείξει Parsons3, μιμήϲει Kassel 8 [, ἔχον δούλουϲ Parsons3 9 ϲωφ[ρόνωϲ τὸν Parsons3 10 αἰϲχυνομένω[ϲ Parsons3 fin. δικάζοντα (-ζόμενον ?) Parsons3 11  κοϲμίω[ϲ Parsons3 fin. ἐρῶϲαν Parsons3 12 Parsons3 13 λογιϲμ[ὸν ἔχοντα Parsons3, λόγιϲμ[α ποοῦντα Kassel ap. eundem 14 δί ̣κ̣α̣ι ̣[ον Parsons3, δι ̣κ̣α̣ι ̣[ολογοῦντα Kassel ap. eundem

iii. Harp. p. 131, 2 Dind. (ε 119 K.) ἐπιτρέπειν· … ἀντὶ τοῦ διαιτητὰϲ … αἱρεῖϲθαι· ὅθεν καὶ Μενάνδρου δρᾶμα Ἐπιτρέποντεϲ. vid. v. 219 cum test. et Schol. (MKA) Arat. 890 τοῦτο … τὸ ἐπιτρέπειν (ἐπιτρέχειν M, ἔχειν KA, corr. cod. C) ἀττικῶϲ, τὸ (ἀκριβῶϲ τὸ KA, ἀττικῶϲ ἐϲτιν Maass) αἱρεῖϲθαί τινα διαιτητὴν διακρίνοντα (-κρινοῦντα Reeve ap. D. Kidd, Arati Phaen., 1997, p. 479) τὸ ἀμφιϲβητήϲιμον

128 iv. Quint. X 1, 70 (vid. test. 101, 7) iudicia quae Epitrepontes, Epicleros (test. iv), Locroe (test. i) habent v. Alex. Numenii fil. ap. Anon. Segu. (Cornut. Graeveni) 33, 8 Pat. καὶ Μένανδροϲ ἐν τοῖϲ Ἐπιτρέπουϲιν τὴν δίκην ἄνευ προοιμίων πεποίηκεν· οὐδὲν δὲ διαφέρει (-ειν cod., corr. Spengel) ἢ ἐνταῦθα οὕτωϲ αὐτὰ κεῖϲθαι ἢ ἐν δικαϲτηρίoιϲ λέγεϲθαι vi. Op. mus. Mytil. (saec. III/IV) T 7, tab. 4, 2

Ϲύροϲ

Ἐπιτρεπόντων μέ(ροϲ) βʹ Ϲμεικρίνηϲ

ἀνθρακεύϲ

‘Syrus’ cum Davo confusus, ἀνθρακεύϲ Syriscus (vid. v. 257), vid. CharitonidisKahil-Ginouvès p. 44–46; cf. app. crit. ad 392. 393. 394. 396. 442 et vid. Nuenlist1 vii. Schol. (HP1) Hom. η 225 b Pont. κτῆϲιν ἐμὴν δμῶάϲ τε· … κομιδῆι … ϲμικρολόγοϲ φαίνεται (Ὀδυϲϲεύϲ) προτάϲϲων τῶν φιλτάτων τὴν κτῆϲιν, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι Ϲμικρίνηϲ ἐν Ἐπιτρέπουϲιν cf. Themist. or. 34, 17 τίνα Κίμωνα (ϲίκωμα cod., corr. edd.) οὐκ ἀποφαίνει Ϲμικρίνην; et Iulian. Caes. 7 p. 311 A τὸν Ϲμικρίνην τοῦτον (Vespasianum), sed haec fort. ad Asp. (test. ii) referenda, vid. ad Epitr. test. *viii *viii. Choric. apol. mim. 73 p. 360, 20 F.-R. (test. 141) ἢ καὶ τῶν Μενάνδρωι πεποιημένων προϲώπων … ἡμᾶϲ παρεϲκεύαϲε … Χαιρέϲτρατοϲ … ψαλτρίαϲ ἐρᾶν … ; ad v. 979 sqq. et 1060 sq. pertinere coni. Koerte3 p. xxiv; vid. etiam 697–699. pergit Choricius Κνήμων δὲ δυϲκόλουϲ ἐποίηϲεν εἶναι (Dysc. test. xi), Ϲμικρίνηϲ δὲ φιλαργύρουϲ, ὁ δεδιὼϲ μή τι τῶν ἔνδον ὁ καπνὸϲ οἴχοιτο φέρων; cf. test. vii, nisi forte haec ad Asp. (test. ii) referenda ix. Athen. XIV p. 659 B μάλιϲτα … εἰϲάγονται οἱ μάγειροι ϲκωπτικοί τινεϲ, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι ἐν Ἐπιτρέπουϲιν ad initium fabulae pertinere coni. Wil. 2 p. 48 x. Sidon. Apoll. epist. IV 12, 1 nuper ego filiusque communis Terentianae Hecyrae sales ruminabamus …, ipse etiam fabulam similis argumenti, id est Epitre-

Ἐπιτρέποντεϲ

129

pontes (-em codd., corr. Casaub. Animadv. p. 231, 30) Menandri, in manibus habebam xi. Apoll. Dysc. De constr. III 183 (de dativo), GrGr II 2 p. 426, 8 Uhl. ἀναγινώϲκω ϲοι Ἀλκαῖον, κωμωιδῶ ϲοι τοὺϲ Ἐπιτρέπονταϲ (A in marg. alt. man. επιτρεποντεϲ μενανδρου) xii. Alciphr. (codd. Φ, Π Δ Vat. 2 Flor.) IV 19, 19 (test. 20, 152 sqq.) εἴτε Θαΐδα (test. ix) εἴτε Μιϲούμενον (test. ix) εἴτε Θραϲυλέοντα (test. i) εἴτε Ἐπιτρέπονταϲ (-εϲ Flor., -οϲ Φ Vat. 2) εἴτε Ῥαπιζομένην (test. ii) εἴτε Ϲικυών〈ιον vel -ίουϲ (test. iv), εἴθ’ ὁτι〉οῦν ἄλλο *xiii. Dion. Hal. De vet. or. 1 vol. I p. 4, 5 Us.-Rad. (rhetorica asiatica) παραπληϲίαν ἐποίηϲε γενέϲθαι τὴν Ἑλλάδα ταῖϲ τῶν ἀϲώτων καὶ κακοδαιμόνων οἰκίαιϲ … ἐν ἐκείναιϲ ἡ μὲν ἐλευθέρα καὶ ϲώφρων γαμετὴ κάθηται μηδενὸϲ οὖϲα τῶν αὑτῆϲ κυρία, ἑταίρα δέ τιϲ ἄφρων ἐπ’ ὀλέθρωι τοῦ βίου (cf. v. 750) παροῦϲα πάϲηϲ ἀξιοῖ τῆϲ οὐϲίαϲ ἄρχειν, ϲκυβαλίζουϲα καὶ δεδιττομένη τὴν ἑτέραν Epitr. respicere statuit C. Castelli, Aevum 92 (2018) 59–68 Ἐπίτροπον scripsit Alexis, Ἐπιτροπήν Diphilus (vid. vol. V p. 72)

130 dramatis personae Cario Onesimus Chaerestratus Smicrines Habrotonum Davus Syriscus Simia (?) Pamphila Charisius Sophrona

coquus Charisii servus adulescens, Charisii amicus et vicinus senex, Pamphilae pater, Charisii socer psaltria servus, pastor Chaerestrati servus, carbonarius fort. coqui famulus, persona muta, ut vid. Smicrinis filia, Charisii uxor adulescens, Pamphilae maritus Smicrinis ancilla, Pamphilae nutrix, persona muta (sed vid. 1120)

deum vel deam prologum fuisse valde verisimile

libri O32 Pap. Ox. 4020, vol. saec. IIp, cum tab. phot. primum edidit Parsons3: test. ii et fragm. 1, 1 O42 Pap. Ox. 4936, vol. saec. IIp, cum tab. phot. primum edidit Handley14: v. 41–109 (a 1–b 35 Blanch.2). paragraphi, de dicolis non constat, nomina saepe adduntur. reliquiae duarum columnarum continuarum, quae singulae 34 vel 35 versus habuerunt P Membran. Petrop. 388 (CGFP 134), cod. saec. IVp, Fr. iir ex C. Tischendorfii qui a. 1844 in monasterio Sanctae Catharinae Sinaitico invenerat apographo primum edidit Cobet. ex ipsis membranis, quae a Porphyrio Uspenski a. 1855 in Russiam translatae erant (vid. Koerte3 p. xvi), accuratissimis delineationibus adiectis Fr. iir denuo edidit et Fr. iiv et iii addidit Jernstedt (Fragmenti iir tab. phot. habet Capps), omnia denuo excussit Hutloff, qui haec fragmenta ad Epitr. pertinere luculenter demonstravit: v. 127–148 (Fr. iir, margo superior servatus), 159–177 (Fr. iiv, margo superior servatus), fragm. *15 (Fr. iii). Fr. iiv et iiiv litteris Syriacis rescripta sunt. personarum vices paragraphis et spatiis vacuis significantur, singulis punctis in ipso versu plerumque additis, in finibus semper omissis, ubi nonnullis locis dicola postea addita sunt; nomen semel apponitur. de Phasm. vid. p. 440 O33 Pap. Ox. 4021, vol. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit Parsons4: v. 150–164 (Fr. 1 et 2, margo inferior servatus), 180a–u (Fr. 3). vices personarum paragraphis et spatiis vacuis significantur, semel addita est linea transversa, interdum nomina apponuntur O40 Pap. Ox. 4641, vol. saec. II/III, cum tab. phot. primum edidit Nuenlist3: v. 195–216. apparet margo inferior ut vid.; de paragraphis non constat, unum dicolon cum nomine supra lin. addito C Pap. Cairensis 43227 (CGFP 136), cod. saec. Vp, vid. praef. p. LXI–LXV: v. 218–665, 680–699, 714–725, 749–759, 853–922, 934–958, 968–989, 1003–1023, 1035–1049, 1052–1057, 1060–1131. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur; interdum paragraphus ipsa dicolo non adhibito pers. mutationem in fine versus indicare videtur. dicolon non

Ἐπιτρέποντεϲ

131

raro invenitur etiam ubi is qui verba facit ad novam personam se convertit vel secum loqui incipit. imagines phot. invenies ap. Lefebvre2 (tab. B. C. iii–xvi. xxxvii–xli. xliii–xliv. xlvi) et ap. RiadSelim-Koenen (tab. v–xxvi); C. Roemer imagines novas optimas, quas ei in Museo Cairensi conficere licuit, benigne nobis suppeditavit O14 Pap. Ox. 2829 (CGFP 135), vol. saec. III/IV, cum tab. phot. primum edidit Weinstein1: v. 218–256 (Fr. i et ii), 310–322 (Fr. iii), 347–361 (Fr. iv), fragm. 8 (Fr. v–x). singulas columnas 25 fere versus habuisse elucet e Fr. ii cuius margines superior et inferior servati sunt, confirmatur Fragmentis iii et iv. Fr. i (margo inferior servatus) et ii reliquiae sunt duarum columnarum continuarum, item Fr. iii (margo superior servatus) et iv (margo inferior servatus). personarum vices paragraphis et dicolis vel spatiis vacuis significantur O34 Pap. Ox. 4022, cod. saec. IIp, cum tab. phot. primum edidit Parsons5: v. 290–301 (Fr. 1v), 337–345 (Fr. 1r), 375–400 (Fr. 2v), 420–447 (Fr. 2r). reliquiae duorum foliorum continuorum, singulae columnae 46 fere versus habuerunt. personarum vices paragraphis, spatiis vacuis, lineis transversis, fort. etiam punctis simplicibus in spatiis vacuis positis significantur (dicola nulla), interdum nomina adduntur M frustula papyracea voluminis saec. IIp, quae in ruderibus oppidi Caranidis inventa nunc partim in Museo quod Aegyptiacum vocant Cairensi, partim in bibliotheca universitatis studiorum civitatis Michiganensium servantur. aliquot fragmentorum scholis hic illic habitis quasi quandam proecdosin divulgavit L. Koenen (Koenen-Gagos), partim tabulis phototypicis additis; iusta editione principe adhuc caremus (numeri fragmentorum interdum turbati), in fabulae editionem primus recepit Martina. alia singillatim edita. fragmenta ad v. 645–660 pertinentia (Pap. Mich. 4804 c et d) cum tab. phot. primum edidit Roemer5. versuum 676–708 frustula cum tab. phot. primum ediderunt Gronewald1 (4733 av Fr. 1) et Roemer2 (4805), alia habent Koenen-Gagos (4801 j, 4807 g Fr. 1 et 2 et 3). fragmenta ad v. 786–823 pertinentia cum tab. phot. primum ediderunt Gronewald1 (4733 av Fr. 2) et Roemer1 (4752 a et b et c) et 3 (4803 c et 4805 m), 4801 a expresserunt Koenen-Gagos; frustula ad v. 1128–1144 pertinentia habuerunt Koenen-Gagos (4800 et 4801 g Fr. 2 et 3), alia (4803 d et 4805 d et l) primum edidit et cum illis tab. phot. adiecta composuit Roemer6, quae sua antequam in lucem prodirent utenda nobis benigne permisit. alia fragmenta quibus certus locus in fabula nondum inventus est (4733 av Fr. 3 [?]. 4. 6 = fragm. 10; 4801 g Fr. 1 [tab. phot. habet Casanova p. 27] = fragm. 11; 4807 c = fragm. 12) habent Koenen-Gagos. accedunt 4795 a = fragm. 13 et 4795 b = fragm. 14, quae edidit Roemer4. personarum vices dicolis (fort. etiam hastis verticalibus) et nominibus significantur, de paragr. non constat O35 Pap. Ox. 4023, cod. membr. saec. III/IV, cum tab. phot. primum ediderunt Turner-Parsons: v. 655–665 (r), fragm. 9 (v). margines superiores apparent. de paragraphis, dicolis, notis pers. non constat La Pap. Laurent. III/310 A, cod. saec. Vp, cum tab. phot. primum ediderunt R. Pintaudi – A. López García ZPE 124 (1999) 15 sq.: v. 662–666 (v), 688–691 (r) O23 Pap. Ox. 3532, vol. saec. IIp, cum tab. phot. primum edidit Turner16: v. 788–811 (Fr. 3), 812–835 (Fr. 1), de Fr. 2 vid. ad 811. Fr. 3 et 1 (in quibus apparent margines superiores) reliquiae duarum columnarum continuarum, quae singulae 24 fere versus habuerunt. de paragraphis, dicolis, notis pers. non constat O24 Pap. Ox. 3533, vol. saec. IIp, cum tab. phot. primum edidit Turner16: v. 790–808. fragmentum unius columnae, cuius margo superior servatus est. interdum hastis transversis

132 enuntiatorum partes distinguuntur, fort. ut textus facilius ad sententiam recitetur (cf. Turner GMAW2 p. 144). de paragraphis, dicolis, notis pers. non constat O4 Pap. Ox. 1236 (CGFP 137), cod. membr. saec. IVp, primum edidit Hunt2: v. 880–901 (r), 923–944 (v). scheda una mutila, vices personarum dicolis significantur, semel nomen additur, de paragraphis non constat; correctiones partim ab altera manu factae correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur pleraque fecit Lefebvre, nonnulla Croiset ap. eundem (ed. pr.)

Ἐπιτρέποντεϲ

133

fragm. 1 (1 Koe.) = Epitr. 1–3 (fabulae exordium, vid. test. ii) [Καρίων] οὐχ ὁ τρόφιμόϲ ϲου, πρὸϲ θεῶν, Ὀνήϲιμε, ὁ νῦν ἔχων 〈τὴν〉 Ἁβρότονον τὴν ψάλτριαν ἔγημ’ ἔναγχοϲ; (Ὀνήϲιμοϲ) πάνυ μὲν οὖν 1–3 Anon. Coisl. in Arist. De interpr., ap. Busse CAG IV 5 p. xxii τῶι μὲν ἐρωτηματικῶι (λόγωι) ταχεῖα ἕπεται ἡ ἀπόκριϲιϲ, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι· οὐχ — ἔναγχοϲ; πρὸϲ ὃ ταχεῖα ἡ ἀπάντηϲιϲ· πάνυ μὲν οὖν. … ἐπὶ δὲ τοῦ πυϲματικοῦ μεγάλη καὶ τελεία γίνεται ἡ ἀπόδοϲιϲ 1 et 3 Phoebamm. De fig. 1, 1 (Rh. Gr. III p. 45, 6 Sp.) ἐρώτηϲιϲ δὲ καὶ πεῦϲιϲ ταύτηι διαφέρουϲιν, τῶι τὴν μὲν ἐρώτηϲιν δι’ ὀλίγων ἐπιδέχεϲθαι τὴν ἀπόκριϲιν, οἷον· οὐχ — Ὀνήϲιμε; πρὸϲ ἃ ϲύντομοϲ ἡ ἀπόκριϲιϲ τὸ πάνυ μὲν οὖν, τὴν δὲ πεῦϲιν διὰ πλειόνων ἐπιδέχεϲθαι τὴν ἀπόκριϲιν 1 Proleg. in Hermog. Π. ϲτάϲ., Prol. Syll. p. 186, 17 R. τὸν δὲ δὴ λόγον διεῖλον οἱ … Περιπατητικοὶ εἰϲ πέντε (cf. Ammon. in Arist. De interpr., CAG IV 5 p. 2, 9 B.; in anal. pr., CAG IV 6 p. 2, 4 et 26, 32 W.; Boeth. in Arist. De interpr. II 2, 4), εἰϲ εὐκτικόν … προϲτακτικόν … ἐρωτηματικόν· οὐχ — Ὀνήϲιμε καὶ τὰ λοιπά, ἀποφαντικόν … κλητικόν … οἱ δὲ Ϲτωϊκοί κτλ. (vid. ad fr. 653). Ioann. Doxap. in Aphth. prog., Rh. Gr. II p. 289, 5 W. (~ Anon. [Max. Plan.] in Aphth. prog., ibid. p. 21, 21) διττοῦ … ὄντοϲ τοῦ καθ᾿ ἡμᾶϲ λόγου, ἐνδιαθέτου καὶ προφορικοῦ, ὁ προφορικὸϲ λόγοϲ διαιρεῖται εἰϲ εἴδη πέντε … καὶ ἀποφαντικὸϲ μέν ἐϲτιν … ἐρωτηματικὸϲ δὲ οἷον· οὐχ — Ὀνήϲιμε; κλητικόϲ … εὐκτικόϲ … προϲτακτικόϲ κτλ. O32 (test. ii), 2–5 Ἐπιτρέ[ποντεϲ | οὐχ ὁ τ[ ̣ ̣ ̣ ̣ | μοϲ ϲο[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ | θεῶν [ 3 Schol. Ap. Rhod. III 294 ἄγχι μάλ’ ἐγρομέ〈νη〉· ἀντὶ τοῦ ἐγγύϲ. τίθεται δὲ καὶ ἐπὶ χρόνου, ἀντὶ τοῦ νῦν ἢ ἀντὶ τοῦ ταχέωϲ (ἀντὶ1 — ταχέωϲ post ἔναγχοϲ codd., transp. Wendel). Μένανδροϲ· ἔγημ’ ἔναγχοϲ 1 ab initio coquum verba facere viderunt Leo3 p. 130, Wil.9 p. 50, qui in ed. nomen Carionis ex Themistio recuperavit, vid. ad fragm. 2 ϲου Anon. Coisl., Phoebamm., Proleg. in Hermog. : ϲο[ O32 : ϲοι Doxap. 2 〈τὴν〉 Leo3 p. 130, Wil.9 p. 50 3 ἔγημ’ Schol. Ap. Rhod. cod. H (ex coniectura) : -μεν Anon. Coisl., Schol. Ap. Rhod.

fragm. 2 (2 Koe.) [Καρ.] φιλῶ ϲ’, Ὀνήϲιμε· καὶ ϲὺ περίεργοϲ εἶ οὐδέν 〈ἐϲτι〉 γὰρ γλυκύτερον ἢ πάντ’ εἰδέναι 1–4 Eliae proleg. philos. 10 (in Porph. isag. et Arist. categ.), CAG XVIII 1 p. 27, 15 B. ὡϲ δηλοῖ τὸ ἐκ παίδων φιλομύθουϲ ἡμᾶϲ εἶναι καὶ χαίρειν ἐν τῆι περιεργίαι, ὥϲ φηϲι Μένανδροϲ· φιλῶ

134 — εἶ. καὶ πάλιν· οὐδὲν γὰρ — εἰδέναι 3–4 Cic. epist. ad Att. IV 11, 2 (codd. Φ, Δ [Mδ], C [lectiones editionis Cratandrinae margini adscriptae]) οὐδὲν γλυκύτερον ἢ πάντ’ εἰδέναι. qua re, ut homini curioso, ita perscribe ad me. Themist. or. 21 p. 262 C–D οὐκ ἔϲτι γάρ, φαϲί (φηϲί ? Wil.2 p. 49), γλυκερώτερον (-όν τι Cobet Mnem. 11, 1862, 241) ἢ πάντ’ εἰδέναι· καὶ ἐγώ φημι τἀγαθά. οἷα δὲ λέγει ὁ μάγειροϲ ὁ κωμωιδικὸϲ (κωμικὸϲ Hemst.) οὐδὲ ἐκεῖνα πάνυ ἐλυϲιτέλει πυνθανομένωι (〈τῶι〉 πυνθ. Wil.2, fort. ἐκείνωι π. ἐλ. πυνθ. Schröder), ἀλλ’ ἐπέτριβε (ἀπ- codd., corr. Reiske) τοὺϲ δαιτυμόναϲ, ἐξαλλάττων τὰ ἡδύϲματα. ἀλλ’ οὐκ ἐνταῦθα Καρίωνοϲ (var. lect. -ίονοϲ, -ίων, -ύων, -ύον) τὸ κακὸν τὸ μέγα, ὅτι μοχθηρὰ ἡ τέχνη αὐτοῦ καὶ ἀλλόκοτοϲ, ἀλλ’ ὅτι πονηρὸν ἀνθρώπιον ἦν καὶ οὐκ ἐπὶ τῶι (οὐκ ἐπὶ τῶι w in marg., Dind., ἐπὶ τῶι ΑΗΞΦ, ἐπὶ οὐχ Ο) ἔργωι εἰϲ τὰϲ οἰκίαϲ παρερχόμενον, ἀλλ’ ἵνα λαλήϲηι καὶ ψιθυρίϲηι καὶ διαβάληι καὶ ἐξενέγκηι οὐχ ὅϲα (οἷα Wil.2) μάγειρον εἰκὸϲ μαϲτιγίαν, † ὃϲ δικαίωϲ ἐκρέματο, ἂν οὕτω τύχηι, διὰ τὴν χρηϲτὴν φιλομάθειαν, ἐν τῆι ϲπυρίδι † (ἐν τῆι ϲπυρίδι post μαϲτιγίαν transp. Wil.2, sed vitium latere videtur ulterius), ἀλλὰ καὶ τὰ ἀπόρρητα τῆϲ οἰκίαϲ, οὐδ’ ὅϲα ἀκήκοε μόνον, ἀλλὰ πολλὴ ἡ προϲθήκη καὶ ἡ τῶν κακῶν ἐποικοδόμηϲιϲ. Cyrill. Alex. C. Iul. VII 17, 8 Kinz.-Brügg. ἐπειδὴ δέ ἐϲτι γλυκὺ τὸ πάντα εἰδέναι 3 οὐδέν 〈ἐϲτι〉 γὰρ Sudhaus2 (cf. Themist., Cyrill.) : οὐδὲν γὰρ Elias : οὐδὲν Cic. 4  γλυκύτερον Elias, Cic. : γλυκερώτερον Themist. πάντ’ Elias, Themist., πάντα Cic. ΦC, Cyrill. : πᾶν Cic. δ : ΠΑ (in fine paginae) Cic. M vid. ad fr. 479

fragm. 3 (3 Koe.) τί δ’ οὐ ποιεῖϲ ἄριϲτον; ὁ δ’ ἀλύει πάλαι κατακείμενοϲ Phot. (b, z) α 1060 ἄλυϲ· … καὶ ἀλύειν τὸ μηδὲν πράττειν (Ael. Dion. α 84)· τί — κατακείμενοϲ. Μένανδροϲ Ἐπιτρέπουϲι (-πούϲηι z, qui ὁ δ’ — Ἐπιτρ. in marg. habet, et b, corr. Reitz.) Onesimum loqui censent plerique, etiam de Chaerestrato vel Habrotono cogitari posse existimant Gomme-Sandbach

fragm. 4 (4 Koe.) Erot. ε 79 = Schol. VH Hippocr. steril. 230 (= Erot. fr. 92 p. 121 Nachm.) ἔϲτιν (ἔϲτι γὰρ Schol.) ἐχῖνοϲ χύτραϲ εἶδοϲ μεγαλοϲτόμου καὶ μεγάληϲ. μέμνηται τῆϲ λέξεωϲ καὶ Εὔπολιϲ (fr. 453) καὶ Μένανδροϲ ἐν Ἐπιτρέπουϲι καὶ Φιλήμων (fr. 46) ἐν Μυρμιδόϲι Poll. VI 91 (μαγείρου ϲκεύη) ἐχῖνοϲ δὲ χύτραϲ εἶδοϲ ἦν, cf. X 95

Ἐπιτρέποντεϲ

135

fragm. 5 (5 Koe.) ἐπέπαϲα ἐπὶ τὸ τάριχοϲ ἅλαϲ, ἐὰν οὕτω τύχηι Athen. III p. 119 E–F (τάριχοϲ, post Chion. fr. 5) καὶ ἐπὶ δοτικῆϲ· ἐπὶ τῶι ταρίχει τῶιδε τοίνυν (τοίνυν τῶιδε CE) κόπτετον (Chion. fr. *6, ubi adnotationem ex hoc loco corrige). ἡ δὲ δοτικὴ ταρίχει ὡϲ ξίφει. Μένανδροϲ Ἐπιτρέπουϲιν (Μένανδροϲ solum CE; {καὶ ἐπὶ δοτικῆϲ} ἡ δὲ δοτικὴ ταρίχει ὡϲ ξίφει. Μέν. Ἐπιτρ. ἐπὶ τῶι ταρ. τ. τ. κοπτέον. 〈καὶ ἐπὶ αἰτιατικῆϲ〉 Bergk ap. Mein. FCG II 2 p. 1193, duce Schweigh. Animadv. II p. 338)· ἐπέπαϲα — τύχηι. ex epit. Lex. Herm. p. 325 = An. Par. IV p. 248, 9. Eust. in Il. p. 73, 42 κατὰ δὲ Ἡρωδιανὸν (I p. 226, 13 L.) καὶ τάριχοϲ ἑκατέρωϲ λέγεται· τὸ τάριχοϲ γὰρ καὶ ὁ τάριχοϲ. φέρει δ’ ἐκεῖνοϲ καὶ χρήϲειϲ ἀμφοῖν. Μένανδροϲ· ἐπ. — ἅλαϲ (sequuntur Philippid. fr. 34, Ar. fr. 639 et 207) 1 ἐπέπαϲα ACE, Eust. : ἐπείταϲα An. Par. : ἐπέταϲα Lex. Herm. : ἐπιπάϲω Hermann (cf. Philem. fr. 15, 1) 2 ἐὰν Elmsley Edinb. Rev. 3 (1803) 191 : ἂν ACE, Lex. Herm., An. Par. : om. Eust. οὕτω τύχηι om. Eust.

quot versus desint incertum 41

45

50

55

] ] ] ] ] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ϲ̣ιο̣ ν̣ ] ̣ι ̣ ̣ο̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ]α̣κ̣[ ] ̣ ̣ ̣ε̣ϲ̣ε ] ̣ ̣[ ] ̣ ̣[ ̣ ̣]ο̣ ̣ ̣ ] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ο̣[ ] ̣ϲυν̣[ ̣] ̣ ̣ ̣[ ]γενομεν̣[ ] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣α̣ϲι ] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ιϲ̣ ὅλην κ]α̣λη[ ̣] κόρη ̣

41 incipit O42 (hic collocavit Handley14) col. i 45 Χ̣α̣ρ̣(ε̣)ίϲ̣ ̣ι ̣ον̣ Handley14 56 ]ο̣ν̣ ̣ super ]α̣λ superscr., utrum correctionis vestigia essent an notae pers. (ονη) dubius haerebat Handley14 κ]α̣λῆ[ϲ] κόρηϲ̣ vel -ὴ[ν] -ην̣ potius quam -η[ι] -ηι ̣ Handley14

136

60

65

70

75

80

μ̣ε̣ ̣ ̣[ ___ λ̣ ε̣γ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ Καρ. ̣ ̣ ̣ ̣χα ̣ ̣ ̣[   ̣]ν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ___

] ϲ̣φόδρ̣’ οἶϲθ’ ὅτι ] ̣τι ] ̣ ̣ ̣ ̣μειϲ ἴϲα ]ν οὐδέπ̣ω̣ κ]ρ̣ε̣ά̣ιδ̣ ̣ιον ] Χαριϲιο[ ]ε̣ν̣[ ̣] ̣ ̣[ ]ρ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣]ϲ̣ι ὀν]όματ̣[ο]ϲ̣ ] ̣ειϲ φρε̣[ν]ῶν ]κ̣ειν ]ϲιον ]ϲτ̣ε̣ ̣ ̣[ ]οπ̣ε̣ρ[̣ ̣ ̣ ̣]υ ]ν̣υν[ ]αμα ϲύ ]δ̣ετου[ ] ̣ε̣π̣[ ̣]μ ̣ ̣[

  ̣ ̣ ̣ ̣π̣ακο̣ ̣ ̣ ̣[ ___ Καρ. ̣ο̣ ̣ λ ̣ ̣[ εἴρηκ’ ἐγω̣ [ ___ Χαιρέϲτρατοϲ π̣ε̣φυκα̣[   ̣υ̣ ̣[ ___

59 οἰ]κ̣ο̣ν̣ο̣μεῖϲ vel ]μ’ εἰϲ Handley14, ]ἡ̣μεῖϲ vel ]ὑ̣μεῖϲ Furley1 60 Sam. 271 cont. Handley14 61 Handley14, qui legit ]ρ̣α̣δ̣ε̣ιον 62 ]χαρειϲιο[ O42 66 ἀφειϲτή]κ̣ειϲ vel ]θ̣εὶϲ Handley14 φρε̣[ν]ων potius quam φρο̣[ν]ων vel φρε̣ων (εἰϲφρέων) Handley14 67 ἐμοὶ δο]κ̣εῖν vel τε]κ̣εῖν potius quam ἔ]χ̣ειν Handley14 68 Χαρί]ϲιον vel πλη]ϲίον Handley14 69  ]ϲτ̣ε̣ potius quam ]ϲγ̣ε̣ vel ]ϲι ̣ε̣ Handley14, qui de Χαρί]ϲι ̣ε̣ vel (coll. Dysc. 108 et 469) ἀνό]ϲι ̣ε̣ cogitavit 70 ] ὅπ̣ε̣ρ̣ [ἐμο]ῦ vel τ]ὸ π̣ε̣ρ̣[ὶ ϲο]ῦ Handley14 72 τ]ἀμὰ ϲύ Handley14 74 post hunc versum finis columnae i fuisse videtur, proximo versu initium columnae ii 77 nota pers. αρ in marg. sin. 79 υ̣πακο̣υ̣ο̣μ̣[ vel ε̣π- Handley14 80 nota pers. κ̣αρ̣ ̣ in marg. sin. 82 nota pers. χαι in marg. sin.

Ἐπιτρέποντεϲ

85

90

95

137

Ὀν. ̣ ̣α̣ν̣ ̣[ ̣] ̣[ ___ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣θ ̣[ ̣ ̣κ̣α̣ν̣ ̣ ̣[ ὅ̣π̣ωϲ θ̣ ̣ ̣[ ταύτην ο[ ἐν γειτόν[ων αὐτὴν δι[ α ̣αν̣ ̣υ[ ἔϲθ’, ὡϲ ἔο[ικε ___ αλλα ̣ ̣ (̣ ̣)[ αὐτὸν π [̣ κρε̣ μαν ̣[ ___ α̣λ̣ λ̣ ̣ ̣[ ___ ϲοὶ δει̣π̣ο[ ___ τηρ[̣ ῶ]ν γὰρ [ ___ κλείϲω π[ ___

100

περιμε ̣[ τὴν μία[ν ___ αὐτὸϲ κα ̣[ ___ Ὀν. καὶ Θαϲι[ ___

105

Χαι. ϲοὶ πειθ[ ___ οἶνον Θά[ϲιον ἀλλ’ ___ οὔ τι χ[αίρων Ὀν. ἂν ἔτι λα[ ποῖ νῦν [ ___ ___̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[

84 nota pers. ο̣ν̣η̣ (cf. 103 et 107) in marg. sin. 87 θυ̣γ̣[ατέρα? Handley14 91 ἅ γ̣’ ἂν 14 1 14 τ̣ύ[χηι Handley , ἅπ̣αν ϲ̣ὺ [ Furley 92 Handley 93 ἀλλὰ π̣α̣τ̣[έρ’ vel -τ̣[ρόϲ vel -τ̣[ρί Handley14, αλλαν̣α̣τ̣[ legisse sibi visus est Furley1 94 πι ̣[ Handley14, hoc vel πρ̣[ Furley1 95  14 de κρ̣εμᾶν cogitavit Handley 97 δεῖ πο[ Handley14, δ’ ειπο[ scriptum fuisse posse concedens 98 Handley14 100 περὶ μὲν̣ [ vel περίμεν̣[ε vel (coll. adesp. fr. 1017, 60 sq.) -μεν̣[ε; 14 Handley , περιμεί ̣[νατ’ Furley ap. eundem 102 καλ̣[ Furley ap. Handley14 103 nota pers. ονη 14 in marg. sin. 104 nota pers. χαι in marg. sin. πείθ[ομαι Handley 105 Handley14 106  η 14 Handley 107 nota pers. ον in marg. sin. λα[λῆιϲ (coll. 248 et 1069) vel λά[βηιϲ Handley14 109 post hunc versum desinit O42

138 quot versus desint incertum [Ϲμικρίνηϲ] 127

130

135

140

ἅνθρωποϲ οἶνον. αὐτὸ τοῦτ’ ἐκπλήτ[τομαι ἔγωγ’· ὑπὲρ 〈δὲ〉 τοῦ μεθύϲκεϲθ’ οὐ λέγω. ἀπιϲτίαι γάρ ἐϲθ’ ὅμοιον τοῦτό γε, εἰ καὶ βιάζεται κοτύλην τιϲ τοὐβολ̣ [οῦ ὠνούμενοϲ πίνειν ἑαυτόν. (Χαι.) τοῦτ’ ἐγ̣[ὼ προϲέμενον· οὗτοϲ ἐμπεϲὼν διαϲκ̣[εδᾶι τὸν ἔρωτα. τί δέ μοι τοῦτο; πάλιν οἰμω[ ⏑ ‒ Ϲμ. προῖκα δὲ λαβὼν τάλαντα τέτταρ’ ἀργύρ[̣ ου οὐ τῆϲ γυναικὸϲ νενόμιχ’ αὑτὸν οἰκέτ[ην· ἀπόκοιτόϲ ἐϲτι, πορνοβοϲκῶι δώδεκα τῆϲ ἡμέραϲ δραχμὰϲ δίδωϲι. (Χαι.) δώδεκα. πέπυ]ϲ̣τ’ ἀκρι̣ β̣ ῶϲ οὑτοϲὶ τὰ πράγματα. (Ϲμ.) μηνὸ]ϲ δια[τ]ροφὴν ἀνδρὶ καὶ πρὸϲ ἡμερῶν ἕξ. Χαι. εὖ] λ̣ ελ[όγ]ιϲται, δύ’ ὀβολοὺϲ τῆϲ ἡμέραϲ, ἱκανό]ν τι τῶι πεινῶντι 〈πρὸϲ〉 πτιϲ̣[άνη]ν̣ ποτέ. (Ἁβρότονον) Χαρίϲι]όϲ ϲ̣[ε] προϲμένει, Χαιρέ̣[ϲτρατε.

(1 Koe.3)

(4)

(9)

(14)

127–148 habet P Fr. iir 127 in fine versus antecedentis πίνει δὲ πολυτελέϲτατον Sudhaus2 (cf. Hutloff p. 17 et 19) ανθρ- P fin. Cobet 128 〈δὲ〉 Cobet μεθυϲκεθ P, corr. Tischendorf ap. Cobet 130 τοὐβολ̣[οῦ Wil.3 : τουοβολ̣[ P 131 Cobet 132 Cobet 133–134 133 paragr., spat. vac. et simplex punctum post ἔρωτα; iuxta v. 134 notam pers. ϲ̣μ̣ι ̣ in marg. sin. dispexisse sibi visus est Hutloff, prob. Sudhaus2 inde a τί Smicrinem verba facere censuit Sudhaus8 p. 26 sq. (vid. etiam Hutloff p. 20 sq.), usque ad finem versus Chaerestrato orationem continuavit Wil.2, quem dubitanter sequimur 133 οἰμώ[ξεται Wil.3, οἰμω[ζέτω Koerte 134  Cobet 135 Cobet 137 paragr. (dispexit Hutloff), spat. vac. post δίδωϲι, simplex punctum ab alt. manu additum; in marg. dext. notam pers. χ̣[ dispexisse sibi visus est Hutloff 138 dicolon in fine versus additum a man. alt. πέπυϲ]τ’ vLeeuwen3 ἀκ[ρι]βῶϲ Cobet 139 μηνὸ]ϲ Sudhaus2 140 spat. vac. et punctum simplex post λ̣ελ[όγ]ιϲται, dicolon in fine versus additum a man. alt. ἕξ – Χαι. εὖ] Sudhaus2 λ]ελ[όγ]ιϲται Cobet 141 dicolon in fine versus additum a man. alt. (inter τι et τῶι spat. vac. esse monet Hutloff) Chaerestrato continuavit Sudhaus8, 2/10 1 Smicrini dedit idem init. Wil. ap. Koerte 〈πρὸϲ〉 Sudhaus8 : 〈γ’ εἰϲ〉 Wil.2 vid. Teykowski p. 24 πτιϲ̣[άνη]ν̣ legit Hutloff, coniecerat Gomperz 142 (Ἁβρ.) Webster (vid. nunc v. 154 et 157 sq.) Χαρίϲι]όϲ ϲ̣[ε] Koerte fin. Capps2

Ἐπιτρέποντεϲ

145

τίϲ ὅδ’ ἐϲ]τ̣ὶ ̣ δ̣[ή], γλυκύταθ’; (Χαι.) ὁ τῆϲ ν̣[ύμφηϲ π]α̣τήρ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ων ὡϲ ἄθλιόϲ τιϲ ̣[ Ϲμ. ὁ] τριϲκακοδα̣[ίμων ψάλ]τριαν ]ϲαν γυναῖκα[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ι̣ ]ιοι ]ϲ ---

139

(19)

(22)

desunt versus vix plus quam xx

150

155

-------̣ ̣ ̣[ ̣( ̣)] ̣[ π̣ροϲε[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ α̣ποδου ̣δ[ Ἁβρ. τὴν̣ π̣ρο̣ ̣ῖκα̣ ̣[ ̣] ̣ [̣ ογερων̣ Ϲμ. ερ ̣τω[ ̣] ̣ [̣

143 simplex punctum post γλυκυτατε, neque dicolon neque simplex punctum in fine versus τίϲ ὅδ’ ἐϲ]τ̣ὶ ̣ δ̣[ή] Jernstedt p. 202 : τί ποτ’ ἐϲ]τ̣ὶ ̣ δ̣[’, ὦ] ([ὦ] iam Wil. ap. Koerte1) Hand14 ley p. 29 [νύμφηϲ πα]τήρ Kock CAF III p. 422 144 ∷ ἀλλὰ τί παθ]ὼν Koerte3 (∷ τί δὴ π. 1 iam Wil. ap. Koerte , qui ipse ∷ τί οὖν π., ∷ τί γὰρ π. Hutloff), verba facere ratus eandem personam quae v. 142 et in versus 143 parte priore loqueretur (vid. ad 142); δριμὺ βλέπ]ων Austin10, Chaerestrato continuans φ̣ [ιλόϲοφοϲ Wil. ap. Koerte1 (φ[ verisimillimum esse existimavit Hutloff) 145 neque dicolon neque simplex punctum in fine versus init. βλέπει ϲκυθρώφ’ Wil. ap. Koerte1, ἀκριβολογεῖθ’ Austin10 notam pers. Ϲμ. hic posuit Sandbach, duce Webster (qui ὁ τρ. ψ. Smicrini dederat, unde verba facere putaret non indicans), hanc vel (quod iam Hutloff p. 18 et 23) Χαι. post κακοδαίμων collocandam esse censuit Arnott; inde ab initio versus senem loqui censuit Capps2 ὁ] τριϲκακοδ[αίμων ψάλ]τριαν Jernstedt p. 203 sq. (τρὶϲ κακοδ[αίμων iam Gomperz) 148 post hunc versum deficit P Fr. iir 150 incipit O33 Fr. 1 151 π̣ροϲε[ Parsons4, 1 quintam litt. θ fuisse suspicata est Bathrellou ap. Furley 152 paragraphi vestigia dispexisse sibi visus est Parsons4 (qui μ̣η̣[) 153 paragr. α̣ποδοὺϲ̣ (Parsons4) δ[ὲ τὴν προῖκ’ τ 10 Austin 154 nota pers. α̣βρο in marg. sin. τὴν̣ π̣ρ̣ο̣ῖκα̣ Parsons4, tum ν̣[ Furley1 155  paragr., spat. vac. post ογερων̣, nota pers. ϲμ̣¯ vel ϲμ̣ι ̣¯ vel ϲμ̣ικ̣ ̣ super vocem insequentem superscr. ὁ γέρων̣ vel ὅ γ’ ἐρῶν̣ Parsons4, vestigia quae iuxta γ apparent ad apostrophum pertinere posse ratus (sed eiusdem pap. Fr. 3, 8 γ’ενοιτ̣[ο [v. 180h] contulit Austin10), ὅ γ’ ἐρῶ Furley1 ἐρ̣ω̣ τῶ[ (ἐρ̣ω̣ τῶ[ν ?) vel ἐρ̣ῶ̣ τῶ[ν Parsons4, ερα̣τω[ legit Bathrellou ap. Austin10, qui inde ἐρά̣τω [πορνιδίου καὶ πινέτω

140

160

165

α ̣ ̣ο ̣ [ ̣] ̣ κ ̣( ̣) ̣ον[ ̣] ̣ ̣[ ] ̣ ̣[ τηϲ̣ν̣ ̣[ ̣] ̣ο̣ϲ. Χαι. ε ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[  Ἁ]βρο[τον Ἁβρ. ἀ̣λ̣ λ’ οὐκ ἐκαλ̣ ̣[ Χαι.? ] ̣ων̣[ ̣ ̣] ̣[ [Ἁβρ.] ο̣ὕτωϲ ἀγαθόν τι ϲοι γένοιτο, μὴ λέγε αειπο ̣ ̣ Χαι. οὐκ ἐϲ κόρακαϲ; οἰμώξει μακρά. 〈Ϲμ.〉 εἴϲειμι δ’ οὖν εἴϲω, ϲαφῶϲ τε πυθόμενοϲ ἅ̣παντα τ̣[αῦ]τα τῆϲ θυγατρὸϲ βουλεύϲομαι ὅ̣ν̣τ̣ιν̣ ̣[α τ]ρόπον πρὸϲ τοῦτον ἤδη προϲβαλῶ. [Χαι.] φράϲω̣ [μ]εν αὐτῶι τοῦτον ἥκοντ’ ἐνθάδε. (Ἁβρ.) φράϲω]μεν. (Χαι.) οἷον κίναδοϲ· οἰκίαν ποεῖ ἀνάϲτ]α̣τον. (Ἁβρ.) πολλὰϲ ἐβουλόμην ἅμα.

(23)

(29)

166 Phot. (b, Sz) α 1676 (vid. Alex. fr. 307) ἀνάϲτατα ποιεῖν· … οὕτωϲ … Μένανδροϲ 156 accedit O33 Fr. 2, usque ad 164 ex alteris versuum partibus litteras quasdam exhibens paragr. ἀϲ̣κ̣οὺ̣[ϲ] ἑ̣κατ̣όν Bathrellou ap. Austin10 (de ἀϲ̣κ̣οῦ̣ cogitaverat Parsons4), ἀγ̣χ̣οῦ̣ (de ἀγ̣χ̣οῦ̣ vel ἄγ̣χ̣ου̣ cogitaverat Parsons4) [δ’] ἔ̣κειτο ν[ vel ἄγ̣χ̣ου̣[ϲ’] ἐ̣κεῖ τὸν [ Furley1 157 paragr., spat. vac. post ] οϲ· (punctum dicoli partem fuisse suspicatus est Parsons4), nota pers. χ[ super insequentem vocem superscr. ‘τῆϲ νυ̣[κ]τ̣όϲ?’ Parsons4 Ἁ]βρό[τονον τ 4 Parsons 158 paragr., nota pers. αβρο̣ in marg. sin. supra ουκ vestigia quaedam, fort. spiritus, dispexit Parsons4 εκαλ̣ο̣[ potius quam εκαμ̣[, vix εκαλ̣ε̣[ legi posse iudicavit Parsons4 notam pers. in lacuna supplevit Furley1, Habrotoni orationem interrumpi ratus 159  redit P Fr. iiv paragr. nulla O33 [P], spat. vac. et simplex punctum post γένοιτο P [O33] [Ἁβρ.] Martina (usque ad versus 160 init. eandem personam loqui vidit Wil. ap. Koerte1) 160 paragr. O33 [P], ante ου̣[κ linea transversa O33, spatium P, nota pers. χα[ super eandem vocem superscr. O33, neque dicolon neque simplex punctum in fine versus P [O33] ἀεί ποτ̣’ dubitanter Parsons4, ἃ 〈δ’〉 10 εἶπον̣ Austin , in fine v. 159 distinguens, Habrotoni orationem interrumpi ratus ειϲ P [O33] : corr. Wil.2 (vid. ad Dysc. 112) 161 vestigia in marg. sin., fort. notae pers. ειϲιμι O33 [P] 162 Parsons4 163 ὅντινα τρ]όπον vLeeuwen2/3, in initio vestigia plane incerta exhibet O33 [P] Georg. 63 sq. βουλεύϲομαι / … ὅπωϲ 164–166 post v. 164 deficit O33, solus adest P 164 paragr. O33 [P], neque dicolon neque simplex punctum in fine versus P [O33]; 165 spat. vac. ante οἷον P, simplex punctum dispexisse sibi visi sunt Jernstedt (vid. delineationem inter p. 204 et p. 205 expressam) et Koerte1, dubitat Hutloff; 166 spat. vac. et simplex punctum ante πολλὰϲ P (dicolon apparere testis est Hutloff, spatium et simplex punctum indicaverat Jernstedt) v. 164 (in cuius fine signum interrog. posuit) et οἷον — ἀνάϲτα]τον Chaerestrato, 165 φράϲω]μεν et 166 πολλὰϲ — ἅμα personae ‘B.’ (Habrotono, vid. ad 142) dedit Hutloff; v. 164 signo interrog. in fine posito et 166 πολλὰϲ — ἅμα personae ‘Γ.’ (Habrotono), 165 sq. φράϲω]μεν — ἀνάϲτα]τον personae ‘Β.’ (Chaerestrato, vid. ad 142) dedit Koerte, quem editores fere secuti sunt 164 φράϲωμ]εν Koerte 165 φράϲω]μεν Jernstedt p. 210 et 217 166 suppl. Kock2 p. 235 cf. Colac. 92 et Phot., quibus locis Epict. diss. II 21, 11 add. Martina

Ἐπιτρέποντεϲ

170

Χαι. πολλάϲ;] (Ἁβρ.) μίαν μὲν τὴν ἐφεξῆϲ. (Χαι.) τὴν ἐμήν; Ἁβρ. τὴν ϲ]ήν̣ γ’. ἴωμεν δεῦρο πρὸϲ Χαρίϲιον. Χαι. ἴωμ]εν· ὡϲ καὶ μειρακυλλίων ὄχλοϲ εἰϲ τ]ὸν τόπον τιϲ ἔρχεθ’ ὑποβεβρεγμέν[ων, ο]ἷ̣ϲ̣ μ̣ὴ̣ ’νοχλεῖν εὔκαιρον εἶν[α]ί μο[ι δοκεῖ.

141

(34)

ΧΟ]Ρ[ΟΥ ACTUS II 172

175

(Ὀν.) ἐπι[ϲφαλῆ μὲν] πάντα τἀνθ̣[ρώπων οἰομ[ καὶ τοπ̣[ ὁ δεϲπό̣[τηϲ ὁ γέρω[ν οὐδὲ λο̣[ ------

(36)

(39)

(41)

desunt versus ut vid. pauci

180a 180b 180c 180d 180e

 - - - - - - ̣ ]̣ ̣ε ̣ ̣ ̣ ̣η[̣ ̣ ̣] ̣ζει ̣ ̣ ̣ϲ̣α̣[ ̣] ̣ου̣ ̣α ̣η[ π]α̣ρατριβομ[ ̣]ω̣ ραϲαν̣α ̣[

167 spatia vacua et simplicia puncta ante μίαν et post ἐφεξῆϲ, in fine versus num fuerit vel simplex punctum vel dicolon incertum ∷ πολλάϲ;] (vel ∷ τίναϲ;]) Jernstedt p. 211 168 ∷ τὴν ϲ]ήν Jernstedt p. 211 : ∷ πρώτ]ην Zielinski ap. Koerte3 169 ∷ ἴωμ]εν Jernstedt p. 215 170  suppl. Jernstedt p. 215 cf. Dysc. 231 171–177 horum versuum et eorum qui proxime secuti sunt quinque exstare reliquias in fragm. 11 suspicati sunt Austin9 et Furley1 p. 78 171 init. Kock2 p. 234 fin. Jernstedt p. 216 cf. Dysc. 232 172–177 paragraphi nullae 172  ἐπι[ϲφαλῆ μὲν] et τἀνθ[ρώπων Jernstedt p. 235 fin. ἐγὼ Sudhaus2, ἀεὶ idem10 173 οἰόμ[ενοϲ εἶναι Sudhaus2/10 177 λο̣[γ Furley1 post hunc versum desinit P Fr. iiv 180a–u habet O33 Fr. b 4 5 1 3 (hic praeeunte Parsons collocavit Nuenlist ) 180  κν]ί ̣ζει Furley , κρ]ί ̣ζει (cf. fr. 472) Bathrellou ap. eundem 180c βα]λ̣οῦ̣ϲ̣α Furley1, ἄι]δ̣ου̣ϲ̣α Bathrellou ap. eundem 180d  e 4 π]α̣ρατρειβ- O33 180  χ]ώ̣ ραϲ vel φ]ω̣ ρᾶϲ Parsons τ̣[ vel π̣[

142 180f 180g 180h 180i 180j 180k 180l 180m 180n 180o 180p 180q 180r 180s 180t 180u

τ]ὸ γὰρ π̣[ ̣]ρ̣α̣ ̣[ ἀ]π̣αλλά̣γη ̣ θ̣ι ̣ ̣[ ἀ]γαθὰ γένοιθ̣[’ κ]άθευδ’ ἀναϲτ̣[άϲ κλίνην ἐμο ̣[ ἀ̣πώλεϲεν ̣[ ἀγαθὸν γένο[ιτο ἐλάλει δέ μοι ̣[ αυτὸν ἐθελ̣ ε ̣[ ὑμᾶϲ ἐνοχλε[ ο̣ὐθὲν δεομ ̣[ οὐ] τ̣ῶι τυ̣χόντ̣[ι ] ̣τ̣οϲει ̣[ ] γυ̣ ̣ναικ[  ]ρ̣ο̣απο[ ] ̣δακω[  - - - - desunt versus ut vid. pauci [Ϲμ.]

195

̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣

 - - - - - - - - - - - ̣ ̣ ̣] τ̣ούτω̣ ν θ̣υγατ̣ερ[ ̣τὸ] δὴ λεγόμενον η[ ̣ ̣ ̣] ̣ε πείϲηι καρτερηϲ̣[ ̣ ̣] ̣ν τὸ μὴ παρὰ τοῦ τοι̣[ούτου ̣ ̣ ̣]ν πεπόηκε μυρίου[ϲ

180f τ]ὸ γὰρ π̣[έ]ρ̣α̣ϲ̣ Parsons4 vid. ad 287 180g Parsons4 180h θ̣[ potius quam τ̣[ i 4 4 5 Parsons 180  suppl. Parsons , coll. Peric. 219 (vid. Nuenlist ) 180j κλεινην εμο legit l m 5 4 Nuenlist , prob. Parsons ap. eundem 180  Parsons 180  vel δ’ ἐμοὶ χ̣[ Parsons4 Χ̣ [αιρέϲτρατοϲ vel Χ̣ [αρίϲιοϲ Nuenlist5 180p δεομε̣[ν (Parsons4, coll. Peric. 59 sq. et fr. 98, 2) vel δέομα̣[ι (Nuenlist5) 180q ]τ̣ω O33 suppl. Parsons4 180r τ̣[ potius quam π̣[ 180t  u 4 de π]ρ̣ο̣απο[λ cogitavit Parsons , coll. Dysc. 391 et adesp. fr. 1046, 5 180  θυμὸ]ν̣ δακώ[ν Nuenlist5, coll. Ar. Nub. 1369 (δακώ[ν iam Parsons4, coll. Sam. 356) 195–216 habet O40 (hic collocavit Nuenlist3) 195 τ̣ουτω̣ ν potius quam -το̣ν Nuenlist3 θ̣υγατ̣ερ[ Nuenlist3 (qui -τ̣έρ[α), 1 3 hoc vel ο̣υ γαρ̣ ερ[ Furley 196 Nuenlist 197 πιϲηι O40, ε super ι superscr. καρτέρηϲ̣[ον, Ϲμικρίνη Nuenlist3, coll. Sam. 356 et 327 198 ]ο̣ν vel ]ω̣ ν Nuenlist3, qui de ἀγαθ]ὸ̣ν cogitavit πα O40, ρα supra lin. additum τοι[̣ ούτου Nuenlist3 199 πεπο⟦ι⟧ηκε O40

Ἐπιτρέποντεϲ 200

205

210

143

̣ ̣ ̣]ον γε τὸ κακόν, εἰ δεήϲ[ει ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ λέγοντ’ “ἄϲωτόϲ εἰμ’, ου̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣τα, μεθύω, κραιπαλῶ [ ” ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣δ’ οὖν αὐτῶι φράϲω ν[ π]εῖραν προϲάγειν· ὡϲ νῦν α̣[ ο]ὐ̣θεὶϲ λέγει τούτωι γάρ· ε[ ἐ]ρ̣γ̣άζετ’· ἐρρῶϲθαι γάρ ἐϲ̣τ̣ ̣[ ἀ⌟ργὸϲ δ’ ὑγιαίνων τοῦ πυρ⌞έττοντοϲ πολύ ἐ⌟ϲτ’ ἀθλιώτεροϲ· διπλάϲιά γ’ ⌞ἐϲθίει μ⌟άτην. ἰδεῖν βουλήϲομ’ αὐ[τὸν Δᾶοϲ π]ροϲμείνατ’· ὢ δειληϲ μετα̣[ Ϲυρίϲκοϲ ἔρ]ρω ̣ ̣ ϲο καὶ τὸ κατὰ ϲὲ προϲ ̣[ π]α̣ρ’ ἕνα γάρ ἐ̣ϲ̣θ’ ἕκαϲτον ἡ ϲω̣ [τηρία. Δα. ο]ὐ̣θ̣ὲ̣ν λέγειϲ δίκαιον. Ϲυ. οὐ μα̣[

207–209 Stob. III 30, 7 (π. ἀργίαϲ) p. 665 H. (codd. S M A Br) Μενάνδρου Ἐπιτρεπόντων (Μεν. Ἐπ. om. Br)· ἀργὸϲ — μάτην (Epitr. fr. 6 Koe.). Theophyl. Simoc. epist. 61, 18 sq. Zan. ἀργὸϲ γὰρ ὢν ἀθλιώτεροϲ εἶ τοῦ πυρέϲϲοντοϲ, ἐϲθίων μάτην διπλάϲια. Ioann. Chrys. In illud “Salutate Priscillam et Aquilam” serm. prim., PG li col. 195, 18 ὡϲ ἐάν τιϲ ἀργῶν διατελῆι, κἂν ὑγιαίνηι, τῶν πυρεττόντων ἐϲτὶν ἀθλιώτεροϲ. vertit Epigr. Bob. 49 Mun. sanus piger febriente multo est nequior: / potat duplum dapesque duplices devorat 200 καλ]όν Nuenlist3 γε O40 p.c. : δε O40 a.c. δεήϲ[ει Nuenlist3, coll. Xen. Hell. V 2, 4 Ar. Ran. 1007 et Eccl. 1098 cont. Kassel ap. eundem fin. μ’ ὑπομένειν Handley ap. eundem 201 αὐτὸ]ν̣ Nuenlist3 post λέγοντ’ et post εἰμ’ interpunxit O40 ου̣[ vel οψ̣ [ Nuenlist3 202 ]τα O40, ϲ̣ ante τ super lin. additum dispexisse sibi visus est Nuenlist3 ante μεθύω et post κραιπαλῶ interpunxit O40 203 ante δ hasta verticalis 204–213 paragraphorum vestigia nulla 205 ]θειϲ O40, super θ aliquid superscr. dispexisse sibi visus est Nuenlist3, qui suppl. γαρ· O40 206 Nuenlist3 208 διπλάϲιά γ’ ἐϲθίει Robert : διπλαϲια γ̣[ O40 : διπλάϲια γ’ οὖν ἐ. Stob. M ‘et sic fere Br’ (Hense) : διπλᾶ οἷα γ’ οὖν ἐ. Stob. S : δίπλαοι ἄγουν ἐ. Stob. A 209 αὐ[τὸν Nuenlist3 fin. κατ’ ἀγοράν vel ἐν ἀγορᾶι Gronewald ap. Nuenlist3, ὕϲτερον P. Brown et Austin ap. eundem, κατὰ μόναϲ Handley ap. eundem 210 ]ρομεινατ O40, ϲ super ομ superscr. δειληϲ O40 : δείληϲ potius quam δειλῆϲ Nuenlist3, coll. Sam. 429 : δεινῆϲ ? Schröder μετα̣[τρόπου, μείνατε Handley ap. Nuenlist3, coll. v. 878 et iis quae conscripsit Arnott ad Alex. fr. 25, 4, μετα̣[πιπτούϲηϲ κακῶϲ Austin ap. Nuenlist3 211 init. Nuenlist3 το O40 p.c. : τα 3 1 O40 a.c. πρόϲμ̣[εινον μόνον Nuenlist , -οϲ Furley , Bathrellou ap. eundem; προϲκ̣[όπει ϲύ γε Schröder, coll. 752 212 suppl. Nuenlist3, coll. Isocr. 6, 52, Lycurg. In Leocr. 63 sq., Xen. Hipparch. 1, 5; vid. Wankel ad Dem. 18, 232 (p. 1039) 213 dicolon post δίκαιον, nota pers. ϲ̣υ̣ριϲκ super ουμα̣ superscr. init. Nuenlist3 vid. Austin-Olson ad Ar. Thesm. 636 et cf. adesp. fr. 520 μ’ ἀ̣[ποϲτρέφειϲ Nuenlist3

144

215

̣ ̣ ̣ ̣]ε̣ πρ̣ὸ̣ϲ τὸν δεϲπότην̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ον. κατοικεῖ δ’ ἐνθα̣[δ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣]μ̣ε̣ν· ο̣ἰκ̣ε̣ ̣ ̣ο̣υ̣[ -------------desunt versus admodum pauci

Cair. D1(v) | 218 220

225

230

[Ϲυ.] φεύγειϲ τὸ δίκαιον. (Δα.) ϲυκοφαντεῖϲ δυϲτυχήϲ. οὐ δεῖ ϲ’ ἔχειν τὰ μὴ ϲ’. (Ϲυ.) ἐπιτρεπτέον τινί ἐϲτι περὶ τούτων. (Δα.) βούλομαι· κρινώμεθα. (Ϲυ.) τίϲ οὖν; (Δα.) ἐμοὶ μὲν πᾶϲ ἱκανόϲ. δίκαια δὲ πάϲχω· τί γάρ ϲοι μετεδίδουν; (Ϲυ.) τοῦτον λαβεῖν βούλει κριτήν; (Δα.) ἀγαθῆι τύχηι. (Ϲυ.) πρὸϲ τῶν θεῶν, βέλτιϲτε, μικρὸν ἂν ϲχολάϲαιϲ ἡμῖν χρόνον; (Ϲμ.) ὑμῖν; περὶ τίνοϲ; (Ϲυ.) ἀντιλέγομεν πρᾶγμά τι. (Ϲμ.) τί οὖν ἐμοὶ μέλει; (Ϲυ.) κριτὴν τούτου τινὰ ζητοῦμεν ἴϲον. εἰ δή ϲε μηδὲν κωλύει, διάλυϲον ἡμᾶϲ. (Ϲμ.) ὦ κάκιϲτ’ ἀπολούμενοι, δίκαϲ λέγοντεϲ περιπατεῖτε, διφθέραϲ ἔχοντεϲ; (Ϲυ.) ἀλλ’ ὅμωϲ. τὸ πρᾶγμ’ ἐϲτὶν βραχύ, καὶ ῥάιδιον μαθεῖν. πάτερ, δὸϲ τὴν χάριν· μὴ καταφρον⌞ήϲηι⌟ϲ, πρὸϲ θεῶν. ἐν παντὶ δεῖ καιρῶι τὸ δίκ⌞αι⌟ον ἐπικρατεῖν ἁπανταχοῦ, καὶ τὸν παρατυγχάνοντα τούτου τοῦ μέρουϲ

(42)

(44)

(49)

(54)

219–220 Schol. (EΓ) Ar. Ach. 1115 a κἀπιτρέψαι Λαμάχωι· ἐπιτρέψαι ὥϲτε κρῖναι. καὶ Μένανδροϲ ἐν Ἐπιτρέπουϲι (Ἐπιτροπεῖ codd., corr. Schepers et vIJzeren)· ἐπιτρεπτέον — τούτων (fr. 183 Kock) 232–235 Orion. anth. 6 (περὶ δίκηϲ καὶ δικαιοϲύνηϲ), 4 ἐκ τῶν Ἐπιτρεπόντων Μενάνδρου· μὴ — βίωι (fr. 173 Kock) 232–233 Stob. III 9, 11 (π. δικαιοϲύνηϲ) p. 348 H. (codd. SMA) Μενάνδρου (τοῦ αὐτοῦ S)· ἐν — ἐπικρατεῖν 214–215 ἐγὼ δ]ὲ̣ πρ̣ὸ̣ϲ τὸν δεϲπότην̣ [τραπήϲομαι / τὸν ἐμ]όν Austin ap. Nuenlist3 ἐνθα̣[δὶ Χαιρέϲτρατοϲ Austin ap. Nuenlist3 216 ο̣κ̣ε̣ O40, ι super ο̣κ̣ superscr. post hunc versum desinit O40 218–665 habet C 218–231 accedit O14 Fr. i 218 paragr., dicola post δίκαιον et in fine versus C [O14] φεύγειϲ τὸ δίκαιον Syrisco, reliqua Davo tribuerunt complures 219 οὐ — ϲ’ Davo continuaverunt complures, Syrisco dederunt Koerte olim (5), Leo3 ἔχειν a Davo usurpari posse monstravit vLeeuwen3 coll. 292 et 360, quibus adde 286 ϲ’: C : O14 quid habuerit incertum 226 paragr. C [O14], dicolon post μέλει C, non O14 227 δη O14 (coniecerant complures) : δε C ϲε C : τι[ O14 230 εϲτι C [O14] : corr. Ellis2, Nicole1 232–256 initia versuum exhibet O14 Fr. ii 232 προϲ C [O14] : om. Orion 234 του C [O14] : om. Orion

Ἐπιτρέποντεϲ 235

240

245

250

D2(r) 255

ἔχειν πρόνοιαν κοινόν ἐϲτι τῶι βίωι πάντων. Δα. μετρίωι γε ϲυμπέπλεγμαι ῥήτορι. τί γὰρ μετεδίδουν; (Ϲμ.) ἐμμενεῖτ’ οὖν, εἰπέ μοι, οἷϲ ἂν δικάϲω; Ϲυ. πάντωϲ. (Ϲμ.) ἀκούϲομαι· τί γὰρ τὸ κωλύον; ϲὺ πρότεροϲ ὁ ϲιωπῶν λέγε. Δα. μικρόν γ’ ἄνωθεν, οὐ τὰ πρὸϲ τοῦτον μόνον πραχθένθ’, ἵν’ ἦι ϲοι καὶ ϲαφῆ τὰ πράγματα. ἐν τῶι δαϲεῖ τῶι πληϲίον τῶν χωρίων τούτων ἐποίμαινον τριακοϲτὴν ἴϲωϲ, βέλτιϲτε, ταύτην ἡμέραν αὐτὸϲ μόνοϲ κἀκκείμενον παιδάριον εὗρον νήπιον ἔχον δέραια καὶ τοιουτονί τινα κόϲμον. (Ϲυ.) περὶ τούτων ἐϲτίν. Δα. οὐκ ἐᾶι λέγειν. (Ϲμ.) ἐὰν λαλῆιϲ μεταξύ, τῆι βακτηρίαι καθίξομαί ϲου. (Ϲυ.) καὶ δικαίωϲ. (Ϲμ.) λέγε. (Δα.) λέγω. ἀνειλόμην, ἀπῆλθον οἴκαδ’ αὔτ’ ἔχων, τρέφειν ἔμελλον. ταῦτ’ ἔδοξέ μοι τότε. ἐν νυκτὶ βουλὴν δ’, ὅπερ ἅπαϲι γίνεται, διδοὺϲ ἐμαυτῶι διελογιζόμην· ἐμοὶ τί παιδοτροφίαϲ καὶ κακῶν; πόθεν δ’ ἐγὼ τοϲαῦτ’ ἀναλώϲω; τί φροντίδων ἐμοί; τοιουτοϲί τιϲ ἦν. ἐποίμαινον πάλιν ἕωθεν. ἦλθεν οὗτοϲ (ἔϲτι δ’ ἀνθρακεύϲ) εἰϲ τὸν τόπον τὸν αὐτὸν ἐκπρίϲων ἐκεῖ

145 (59)

(64)

(69)

(74)

(79)

252–253 Et. Gud. p. 567, 3 Stef. εὐφρόνη· ἡ νύξ, παρὰ τὸ εὖ φρονεῖν ἐν αὐτῆι, ὡϲ Μένανδροϲ· ἐν — ἐμαυτῶι. cf. Monost. 222 Pernig. et vid. Leutsch ad Zenob. vulg. III 97 et ad Diogen. Vind. II 46 (fr. 733 Kock) 235 ·κοινον C [O14], non interpunxit Orion 236 paragr. C, nulla in O14, dicolon post πάντων C [O14], nota pers. δαο/ in marg. dext. C 238 paragr. O14, nulla in C, dicola post δικάϲω et post πάντωϲ, nota pers. ϲυρ/ super πάντωϲ superscr. C [O14] 239 paragr. C, O14, dicolon in fine versus C [O14] τὸ κωλύον ed. pr. (cf. Dysc. 343) : το κωλυον με C, το κω[]υο̣ν̣ [ O14 : τό με κωλύον Eitrem4 (cf. Cith. 51, Sam. 432 sq.) 240 nota pers. in marg. sin. δ]α̣ C, δαο O14 242  3 δαϲεῖ (cf. Dysc. 120) Herw. : δαϲει C, δα[ O14 : δάϲει ed. pr. Thom. Mag. p. 97, 12 R. δαϲύ Ἀττικοί, τὸ δὲ δάϲοϲ κοινοί 246 δεραια C : δερε̣[ O14 247 paragr. O14 [C], dicolon ante περὶ C, O14, post ἐϲτίν et in fine versus C [O14], nota pers. δαο/ in marg. dext. C 249 καὶ δικαίωϲ Syrisco dedit Sandbach, in comm. coll. Dysc. 602 et Sam. 389 (Davo tribuerant edd.) 252  βουλην δ’ C [O14] : βουλή Et. Gud. 256 post hunc versum deficit O14 Fr. ii, solus adest C 258  εκπριϲϲων C : corr. Headlam1, Nicole1

146

260

265

270

275

280

ϲτελέχη. πρότερον δέ μοι ϲυνήθηϲ ἐγεγόνει. ἐλαλοῦμεν ἀλλήλοιϲ. ϲκυθρωπὸν ὄντα με ἰδὼν “τί ϲύννουϲ”, φηϲί, “Δᾶοϲ;” “τί γάρ;” ἐγώ, “περίεργόϲ εἰμι.” καὶ τὸ πρᾶγμ’ αὐτῶι λέγω, ὡϲ εὗρον, ὡϲ ἀνειλόμην. ὁ δὲ τότε μὲν εὐθὺϲ πρὶν εἰπεῖν πάντ’ ἐδεῖθ’, “οὕτω τί ϲοι ἀγαθὸν γένοιτο, Δᾶε” παρ’ ἕκαϲτον λέγων, “ἐμοὶ τὸ παιδίον δόϲ. ο̣ὕτωϲ̣ εὐτυχήϲ, οὕτωϲ ἐλεύθεροϲ. γυναῖκα”, φηϲί, “γὰρ ἔχω, τεκούϲηι δ’ ἀπέθανεν τὸ παιδίον”, ταύτην λέγων, ἣ νῦν ἔ̣χ̣ε̣ι ̣ τ̣ὸ παιδίον. ἐδέου, Ϲυρίϲκ’; 〈Ϲυ. ἔγωγ’.〉 (Δα.) ὅλην τὴν [ἡ]μέραν κατέτριψε. λιπαροῦντι καὶ πείθοντί με ὑπεϲχόμην. ἔδωκ’, ἀπῆλθεν μυρία εὐχόμενοϲ ἀγαθά· λαμβάνων μου κατεφίλει τὰϲ χεῖραϲ. ἐπόειϲ ταῦτ’; (Ϲυ.) ἐπόουν. (Δα.) ἀπηλλάγη. μετὰ τῆϲ γυναικὸϲ περιτυχών μοι νῦν ἄφνω τὰ τότε ϲυνεκτεθέντα τούτωι (μικρὰ δὲ ἦν ταῦτα καὶ λῆρόϲ τιϲ, οὐθέν) ἀξιοῖ ἀπολαμβάνειν καὶ δεινὰ πάϲχειν φήϲ’, ὅτι οὐκ ἀποδίδωμ’, αὐτὸϲ δ’ ἔχειν ταῦτ’ ἀξιῶ. ἐγὼ δέ γ’ αὐτόν φημι δεῖν ἔχειν χάριν οὗ μετέλαβεν δεόμενοϲ· εἰ μὴ πάντα δὲ τούτωι δίδωμ’, οὐκ ἐξεταϲθῆναί με δεῖ. εἰ καὶ βαδίζων εὗρεν ἅμ’ ἐμοὶ ταῦτα κ[αὶ ἦν κοινὸϲ Ἑρμῆϲ, τὸ μὲν ἂν οὗτοϲ ἔλαβ[̣ ε ⏓

(84)

(89)

(94)

(99)

(104)

275 vid. ad Asp. 49 259 fin. εγ1 ex η correctum C 261–262 “τί γάρ;” ἐγώ, / “περίεργόϲ εἰμι.” ed. pr. (τί γάρ; ut Georg. 128, Sam. 129; ἐγώ ut Dysc. 539 sq., vid. etiam Sic. 267, Theophor. 18) : τι γαρ εγω / περιεργοϲ ειμι C : τί γάρ; ἐγὼ / περίεργόϲ εἰμι Wil.2 (cf. Sam. 256 sq.) 269 paragr., dicolon in fine versus 270 paragr. ut vid. nulla, dicolon inter ϲυριϲκ’ et ολην, nota pers. ϲμικ/ in marg. sin. ἐδέου, Ϲυρίϲκ’ Davo continuavit De Stefani1 (Smicrini dederat ed. pr.) 〈Ϲυ. ἔγωγ’〉 1 Hense , vLeeuwen1/2 : 〈Ϲυ. φήμ’〉 Wil.2, Leeuwenio falso tribuens (inseruerat Sudhaus2, inutili contextus mutatione facta) 274 dicolon etiam post χεῖραϲ ἐπόειϲ ταῦτ’ Davo continuavit De Stefani1 (Smicrini dederat ed. pr.) 284 ἔλαβ̣[εν ἄν complures, ἔλαβ̣[ε δή Croiset, Sudhaus, ἔλαβ̣[έ τι Slings ZPE 80 (1990) 11 sq., ἔλα[βέ που Austin10, Furley1

Ἐπιτρέποντεϲ 285

290 C1(r)

295

300

305

310

τὸ δ’ ἐγώ. μόνου δ’ εὑρόντοϲ, οὐ παρὼν τ̣[ότε, ἅπαντ’ ἔχειν οἴει ϲὲ δεῖν, ἐμὲ δ’ οὐδὲ ἕ[ν; τὸ πέραϲ· δέδωκά ϲοι τι τῶν ἐμῶν ἐγ̣[ώ. εἰ τοῦτ’ ἀρεϲτόν ἐϲτί ϲοι, καὶ νῦν ἔχε· εἰ δ’ οὐκ ἀρέϲκει, μετανοεῖϲ δ’, ἀπόδοϲ πά[λιν καὶ μηδὲν ἀδίκε[ι] μηδ’ ἐλαττοῦ. πάντα δέ̣, τὰ μὲν παρ’ ἑκόντοϲ, τὰ δὲ κατιϲχύϲαντά με, οὐ δεῖ ϲ’ ἔχειν. εἴρηκα τόν γ’ ἐ̣μὸν λόγον. (Ϲυ.) εἴρηκεν; (Ϲμ.) οὐκ ἤκουϲαϲ; εἴρηκεν. Ϲυ. καλῶϲ. οὐκοῦν ἐγὼ μετὰ ταῦτα. μόνοϲ εὗρ’ οὑτοϲὶ τὸ παιδίον, καὶ πάντα ταῦθ’ ἃ ν[ῦ]ν λέγει ὀρθῶϲ λέγει, καὶ γέγονεν οὕτωϲ, ὦ πάτερ. οὐκ ἀντιλέγω. δεόμεν[ο]ϲ, ἱκετεύων ἐγὼ ἔλαβον παρ’ αὐτοῦ τοῦτ’. [ἀ]λη[θ]ῆ̣ γὰρ λέγει. ποιμήν τιϲ ἐξήγγειλέ μοι, πρὸϲ ὃν οὑτοϲὶ ἐλάληϲε, τῶν τούτωι ϲυνεργῶν, ἅμα τινὰ κόϲμον ϲυνευρεῖν αὐτό[ν. ἐ]πὶ τοῦτον, πάτερ, αὐτὸϲ πάρεϲτιν οὑτοϲί. τ̣[ὸ] π̣α[ιδί]ον δόϲ μοι, γύναι. τὰ δέραια καὶ γνωρίϲματα οὗτόϲ ϲ’ ἀπαιτεῖ, Δᾶ’. ἑαυτῶι φηϲι γὰρ ταῦτ’ ἐπιτεθῆναι κόϲμον, οὐ ϲοὶ διατροφήν. κἀγὼ ϲυναπαιτῶ κύριοϲ γεγενημένοϲ τούτου· ϲὺ δ’ ἐπόηϲάϲ με δούϲ. νῦν γνωϲτέον, βέλτιϲτε, ϲοὶ ταῦτ’ ἐϲτίν, ὡϲ ἐμοὶ δοκεῖ, τὰ χρυϲί’ ἢ ταῦθ’ ὅ τι ποτ’ ἐϲτὶ πότερα δεῖ κατὰ τὴν δόϲιν τῆϲ μητρόϲ, ἥτιϲ ἦν ποτε,

147 (109)

(114)

(119)

(124)

(129)

(134)

303 Fav. De exil. 14 p. 389, 24 Barig. πρὸϲ μὲν δὴ τοὺϲ ἐπιχωρίουϲ ταῦτα ἂν εἴη μοι οὐ τὰ τυχόντα ‘δέραια καὶ γνωρίϲματα’ 285 [τότε vLeeuwen, Leo2, τ[ dispexisse sibi visus est Sudhaus2, probante Guéraud 287  δεδωκα C : δ’· ἔδωκά Gronewald2 τὸ πέραϲ sine particula adhibitum esse videtur Phasm. 14, Euang. fr. 1, 9, adhibitum est in Alex. fr. 263, 13, τὸ πέραϲ δέ vel τὸ δὲ πέραϲ in Epitr. 533 et 891, Dysc. 117, Apollod. fr. 13, 13 de temporis usu vid. adesp. fr. 1129, 22 ἐγ̣[ώ Ellis2 : ἑκ̣[ών ed. v pr. vid. 291 290–301 versuum initia praebet O34 Fr. 1 293 paragr. C, O34, dicola ante οὐκ et ante καλῶϲ C [O34], nota pers. ϲυρ/ in marg. dext. C, ]ικ̣ ̣ιδῑ in marg. sin. O34, unde ϲ]μικ(ρινηϲ) Parsons5 et ἰδί(αι) Austin ap. eundem 294 notae pers. vestigia in marg. sin. O34 ut vid. 302  complures 309 ὅ τι Richards2 : ατι C 310–322 accedit O14 Fr. iii

148

315

320

325

C2(v) 330

τῶι παιδίωι τηρεῖϲθ’, ἕωϲ ἂν ἐκτραφῆι, ἢ τὸν λελωποδυτηκότ’ αὐτὸν ταῦτ’ ἔχειν, εἰ πρῶτοϲ εὗρε τἀλλότρια. τί οὖν τότε, ὅτ’ ἐλάμβανον τοῦτ’, οὐκ ἀπήιτουν ταῦτά ϲε; οὔπω παρ’ ἐμοὶ τοῦτ’ ἦν. ὑπὲρ τούτου λέγων ἥκω δὲ καὶ νῦν, οὐκ ἐμαυτοῦ ϲ’ οὐδὲ ἓν ἴδιον ἀπαιτῶν. κοινὸϲ Ἑρμῆϲ; μηδὲ ἓν εὕ]ριϲχ’ ὅπου πρόϲεϲτι ϲῶμ’ ἀδικούμενον· οὐχ⌟ εὕρεϲιϲ τοῦτ’ ἔϲτιν ἀλλ’ ἀφαίρεϲιϲ. βλέ]ψον δὲ κἀκεῖ, πάτερ· ἴϲωϲ ἔϲθ’ οὑτ̣[ο]ϲὶ ὁ π]α̣ῖϲ ὑπὲρ ἡμᾶϲ καὶ τραφεὶϲ ἐν ἐργάταιϲ ὑπ]ερόψεται ταῦτ’, εἰϲ δὲ τὴν αὑτοῦ φύϲιν ἄιξ⌟αϲ ἐλεύθερόν τι τολμήϲει ποεῖν, θη⌟ρᾶν λέονταϲ, ὅπλα βαϲτάζειν, τρέχειν ἐν] ἀ̣γῶϲι. τεθέαϲαι τραγωιδούϲ, οἶδ’ ὅτι, κ]α̣ὶ ταῦτα κατέχειϲ πάντα, Νηλέα τινὰ Π]ελίαν τ’· ἐκείνουϲ εὗρε πρεϲβύτηϲ ἀνὴρ αἰπόλοϲ, ἔχων οἵαν ἐγὼ νῦν διφθέραν. ὡϲ δ’ ἤιϲθετ’ αὐτ̣ο̣ὺϲ ὄνταϲ αὑτοῦ κρείττοναϲ, λέγει τὸ πρᾶγμ’, ὡϲ εὗρεν, ὡϲ ἀνείλετο· ἔδωκε δ’ αὐτοῖϲ πηρίδιον γνωριϲμάτων, ἐξ οὗ μαθόντεϲ πάντα τὰ καθ’ αὑτοὺϲ ϲαφῶϲ

(139)

(144)

(149)

(154)

319 Choerob. ad Heph. ench. 10, 2 (περὶ ἀντιϲπαϲτικοῦ) p. 240, 18–241, 1 Consbr. (codd. UK) εἴρηται μὲν γὰρ καὶ εὕρηϲιϲ καὶ εὕρεϲιϲ, καὶ Ἀττικοί τινεϲ ἑκατέρωϲ φαϲίν … διὰ τοῦ ε ἐν ἰάμβωι οὐχ — ἀφαίρεϲιϲ ἐν τοῖϲ Ἐπιτρέπουϲι (fr. 180 Kock) 322–323 Clem. Alex. strom. I 153, 5 εἰϲ δὲ τὴν αὑτοῦ (αὐτῶν cod.) φύϲιν ἄιξαϲ (cont. et corr. L. Fruechtel ap. Stählin II3 p. 96, 3) 323–324 Schol. (HMaO) Hom. β 10 c Pont. ὡϲ κυνηγὸϲ πρόειϲιν ὁ νέοϲ … οὕτω γὰρ οἱ εὐγενεῖϲ τῶν νέων ἐπαιδεύοντο. καὶ ὁ Μένανδροϲ· ἐλεύθερόν — βαϲτάζειν (fr. 722 Kock) 311 εκτρ]αφη O14 : εκτριφη (quod legit ed. pr., prob. Guéraud) potius quam -τρεφη (quod scriptum fuisse suspicatus est Jensen, prob. Sandbach8) C (correxerat ed. pr.) 315 τουτ’ C, O14 : τότ’ Leo2, Wil.8 λεγων C, -ω̣ ν (vix -ε̣[ι]ν) O14 : -ειν complures interpunxit Weinstein1/2 post vArnim1, tradita defendens 316 ϲ’ O14 : om. C (inseruerat Sudhaus3) 317 ϊδιον in fine versus antecedentis posuit O14 319 τουτ’ C, Choerob. K, ]τ̣[ decimo fere loco O14 : om. Choerob. U 320 ο[υτο]ϲι C : ουτ̣[ο]ϲ̣ει O14 321 suppl. vLeeuwen, ]ι ̣ϲ in C [O14] legit Jensen1, γεγὼϲ 1 quod suppleverat Headlam longius spatio esse affirmans 323 τι C, Schol. H : τε Schol. Ma : a τινα Schol. O ποειν C, Schol. HM : ποιεῖν Schol. O : πονεῖν Schol. Q ex coniect. 324 θη]ραν λεονταϲ C : θήραν λέγονταϲ Schol. 326 Koerte6 327 dist. Gronewald9, coll. Sam. 208 et Ar. Ran. 911 sq. 332 καταυτουϲ C

Ἐπιτρέποντεϲ

335

340

345

350

ἐγένοντο βαϲιλεῖϲ οἱ τότ’ ὄντεϲ αἰπόλοι. εἰ δ’ ἐκλαβὼν ἐκεῖνα̣ Δᾶοϲ ἀπέδοτο, αὐτὸϲ ἵνα κερδάνε[ι]ε δραχμὰϲ δώδεκα, ἀγνῶτεϲ ἂν τὸν πάντα διετέλουν χρόνον οἱ τηλικοῦτοι καὶ τοιοῦτοι τῶι γένει. οὐ δὴ καλῶϲ̣ [ἔχ]ει τ̣[ὸ] μὲν ϲῶμ’ ἐκτρέφειν ἐμὲ τοῦτο, [τὴ]ν [αὐ]τ̣οῦ δὲ τῆϲ ϲωτηρίαϲ ἐλπίδα λαβόντα Δᾶον ἀφανίϲαι, πάτερ. γαμῶν ἀδελφήν τιϲ διὰ γνωρίϲματα ἐπέϲχε, μητέρ’ ἐντυχὼν ἐρρύϲατο, ἔϲωϲ’ ἀδελφόν. ὄντ’ ἐπιϲφαλῆ φύϲει τὸν βίον ἁπάντων τῆι προνοίαι δεῖ, πάτερ, τηρεῖν, πρὸ πολλοῦ ταῦθ’ ὁρῶντ’ ἐξ ὧν ἔνι. ἀλλ’ “ἀπόδοϲ, εἰ μή” φηϲ’ “ἀρέϲκει.” τοῦτο γὰρ ἰϲχυρὸν οἴεταί τι πρὸϲ τὸ πρᾶγμ’ ἔχειν. οὐκέτι δίκαιον· εἴ τι τῶν τούτου ϲε δεῖ ἀποδιδόναι, καὶ τοῦτο πρὸϲ ζητεῖϲ λαβεῖν, ἵν’ ἀϲφαλέϲτερον πονηρεύϲηι πάλιν, εἰ νῦν τι τῶν τούτου ϲέϲωκεν ἡ Τύχη; εἴρηκα. κρῖνον ὅ τι δίκαιον νενόμικαϲ. (Ϲμ.) ἀλλ’ εὔκριτ’ ἐϲτί· πάντα τὰ ϲυνεκκείμενα τοῦ παιδίου ’ϲτί. τοῦτο γινώϲκω. (Δα.) καλῶϲ.

149

(159)

(164)

(169)

(174)

333 Cass. Dion. LX 29, 2 (rel. lib. LXI, vol. III p. 1, 9 Boiss.) ὁ Κλαύδιοϲ … ὑποκριτοῦ τινοϲ ἐν τῶι θεάτρωι ποτὲ τοῦτο δὴ τὸ θρυλούμενον εἰπόντοϲ ὅτι ἀφόρητόϲ ἐϲτιν εὐτυχῶν μαϲτιγίαϲ (Men. fr. 441), καὶ τοῦ τε δήμου παντὸϲ ἐϲ Πολύβιον τὸν ἀπελεύθερον αὐτοῦ ἀποβλέψαντοϲ καὶ ἐκείνου ἐκβοήϲαντοϲ ὅτι ὁ αὐτὸϲ μέντοι ποιητὴϲ εἶπεν ὅτι βαϲιλεῖϲ ἐγένοντο — αἰπόλοι, οὐδὲν δεινὸν αὐτὸν εἰργάϲατο (fr. adesp. 488 Kock) 337 Choerob. ad Heph. ench. 1, 6 (περὶ κοινῆϲ) p. 194, 13 Consbr. καὶ Μένανδροϲ ἐν Ἐπιτρέπουϲιν ‘οἱ —γένει’ τὴν τοι ἐν τετάρτωι ποδὶ ϲυνέϲτειλε (fr. 181 Kock) 333 εγενοντο βαϲιλειϲ οι τοτ’ C : βαϲ. ἐγέν. οἱ (e χοἱ depravatum agnovit Leunclavius) πρὶν Cass. Dio 334 δ’ ἐκλαβὼν Bodin-Mazon : δεκελαβων C : δέ γε λαβὼν ed. pr. 335 αὐτὸϲ Croenert1, Wil.8 : -τω C 337–345 in versuum finibus accedit O34 Fr. 1r 337 οἱ Choerob. : η C [O34] 339 [τὴ]ν [αὐτ]οῦ δὲ Sudhaus ([αὐτ]οῦ δὲ iam ed. pr.) : [τὴ]ν [δὲ τ]οῦδε vArnim1 346  ἀλλ’ “ἀπόδοϲ Koerte : “ἀλλ’ ἀπόδοϲ ed. pr. φηϲιν C : corr. complures 347–361 accedit O14 Fr. iv 348 οὐκέτι Sudhaus2 : ουκ εϲτι C, ουκ ε]ϲ̣τι vel ουκ]ε̣τι O14 οὐκ ἔϲτι def. Koerte3, qui δικαῐον metitur ut δειλαῐοϲ Ar. Equ. 139, Nub. 1473, Vesp. 40. 165. 202. 1150, Plut. 850, Eub. fr. 115, 13, Αθηναῐοϲ Polyz. fr. 12, 3, φιλαθ- Ar. Vesp. 283. δικαῐαν GV 1691, 3 (saec. IIIa) 352  paragr. nulla, simplex punctum vel dicolon in fine versus C [O14]

150 355

360

B1(v) | 365

370

375

τὸ παιδίον δ’; (Ϲμ.) οὐ γνώϲομ’ εἶναι, μὰ Δί[α, ϲοῦ (179) τοῦ νῦν ἀδικοῦντοϲ, τοῦ βοηθοῦντοϲ δ̣[ὲ καὶ ἐπεξιόντοϲ τἀδικεῖν μέλλοντί ϲο[ι. (Ϲυ.) πόλλ’ ἀγαθά ϲοι γένοιτ〈ο〉. (Δα.) δεινή γ’ ἡ [κρίϲιϲ, νὴ τὸν Δία τὸν ϲωτῆρ’. ἅπανθ’ εὑρὼν [ἐγὼ (184) ἅπαντα περιέϲπαϲμ’, ὁ δ’ οὐχ εὑρὼν ἔ̣χ[̣ ει. οὐκοῦν ἀποδιδῶ; (Ϲμ.) φημί. (Δα.) δεινή γ’ ἡ κρ[ίϲιϲ, ἢ μηθὲν ἀγαθόν μοι γένοιτο. (Ϲυ.) φέρε τ̣[αχύ. [Δα.] ὦ Ἡράκλειϲ, ἃ πέπονθα. (Ϲυ.) τὴν πήραν χ[άλα καὶ δεῖξον· ἐν ταύτηι περιφέρειϲ γάρ. βρα̣[χὺ (189) πρόϲμεινον, ἱκετεύω ϲ’, ἵν’ ἀποδῶι. (Δα.) τί γὰρ ἐγὼ ἐπέτρεψα τούτωι; (Ϲυ.) δόϲ ποτ’, ἐργαϲτήριον. 〈Δα.〉 αἰ]ϲ̣χρά γ’ ἃ πέπονθα. (Ϲμ.) πάντ’ ἔχειϲ; (Ϲυ.) οἶμαί γε δή, εἰ] μή τι καταπέπωκε, τὴν δίκην ἐμοῦ λέγοντοϲ ὡϲ ἡλίϲκετ’. (Δα.) οὐκ ἂν̣ [ὠι]όμην. (194) 〈Ϲυ.〉 ἀ̣λλ’ εὐτύχει, βέλτιϲτε. τοιούτ̣[ο]υ̣ϲ̣ ἔδ[ει θᾶττ̣[ον] δικάζειν πάνταϲ. (Δα.) [ἀδί]κ[ου π]ρ̣[άγ]μ̣ατοϲ. ὦ Ἡράκλειϲ, οὐ γέγονε δειν̣[ο]τ̣[έρ]α̣ κ̣ρί̣ ϲ[ι]ϲ. Ϲυ. πονηρὸϲ ἦϲθαϲ. 〈Δα.〉 ὦ πο[ν]ήρ’, ὅ̣[π]ω̣ ϲ̣ ϲ̣ὺ̣ ν̣ῦν τούτωι φυλάξειϲ αὐτ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ (199) εὖ ἴϲθι, τηρήϲω ϲε π[ά]ντα̣ [τὸ]ν [χ]ρ̣[ό]νον. (Ϲυ.) οἴμωζε καὶ βάδιζε. ϲὺ δὲ τα̣υ̣τί, γύναι,

356 καὶ complures 357 paragr. C, O14 ταδικειν C [O14] : τοῦτ’ ἀδ- (sc. τὸ παιδίον) Sudhaus2 crasis insolita 358 γενοιτ’: C [O14] 359 ϲωτῆρ’· ἅπανθ’ vArnim1 : -τηραπανθ’ C [O14] : -τῆρα. πάνθ’ ed. pr. 360 ε̣χ̣[, non α̣γ̣[ in C [O14] legi posse contendit Jensen2, suppl. 1 8 Headlam , Wil. 362 suppl. Leo2 cf. Ar. Ran. 498 363–365 363 paragr., dicolon post πέπονθα, 364 paragr. nulla, dicolon post γάρ, 365 paragr., dicolon post αποδω τὴν — ἀποδῶι Syrisco tribuit Sudhaus (τὴν — γάρ Syrisco, βραχὺ — ἀποδῶ Davo dederat Wil.8, τὴν — γάρ Smicrini, βραχὺ — ἀποδῶι Syrisco Leo2) 363 fin. Koerte1/3 365 αποδω C, tertiam personam 2 agnovit Leo 366 δόϲ — ἐργαϲτήριον Syrisco tribuit ed. pr., Smicrini dederunt vArnim1, Leo2, an dandum esset dubitavit vLeeuwen1 367 complures 369–371 369 paragr., dicolon post ἡλίϲκετ’, nota pers. ϲυρ/ in marg. dext., 371 paragr., dicolon post πάνταϲ οὐκ — [ὠι]όμην Davo, ἀλλ’ — πάνταϲ Syrisco tribuerunt Wil.8, Nicole1 370 τοιού[τουϲ] complures 372 paragr.; simplex punctum in fine versus esse indicant Jensen1, Lefebvre2 (dicolon expresserant ed. pr., Koerte1) δειν[οτέρα Sudhaus 373 paragr., dicolon post πο[ν]ήρ’ fuisse suspicatus est Jensen1 (vid. etiam ed.), nota pers. ϲυρ/ in marg. sin. ὦ πο[ν]ήρ’ Davo dederunt complures, Syrisco continuavit ed. pr. 374 αὔθ’ [ἕωϲ ἂν ἐκτραφῆι vArnim1 (cf. 311), αὐτ[ὰ ϲώϲειϲ τ’ ἀϲφαλῶϲ Capps BphW 28 (1908) col. 1199 375–400 accedit O34 Fr. 2v 375 paragr., dicolon nullum in fine versus C [O34]

Ἐπιτρέποντεϲ

380

385

390

395

151

λαβοῦϲα πρὸϲ τὸν τρόφιμον ἐνθάδ’ εἴϲφερε Χαιρέϲτρατον. νῦν γὰρ μενοῦμεν ἐνθάδε, εἰϲ αὔριον δ’ ἐπ’ ἔργον ἐξορμήϲομεν (204) τὴν ἀποφορὰν ἀποδόντεϲ. ἀλλὰ ταῦτά μοι πρῶτ’ ἀπαρίθμηϲαι καθ’ ἕν. ἔχειϲ κοιτίδα τινά; βάλλ’ εἰϲ τὸ προκόλπιον. Ὀν. μάγειρον βραδύτερον οὐδεὶϲ ἑόρακε· τηνικαῦτ’ ἐχθὲϲ πάλαι ἔπινον. Ϲυ. [οὐκ]οῦν οὑτοϲὶ μὲν φαίνεται (209) ἀλεκτρυών τιϲ καὶ μάλα ϲτιφρόϲ· λαβέ. τουτὶ δὲ διάλιθόν τι. πέλεκυϲ οὑτοϲί. Ὀν. τί ταῦθ’; (Ϲυ.) ὑπόχρυϲοϲ δακτύ[λι]όϲ τιϲ οὑτοϲί, αὐτὸϲ ϲιδηροῦϲ. γλύμμα ταῦροϲ ἢ τράγοϲ· οὐκ ἂν διαγνοίην. Κλεόϲτρατοϲ δέ τιϲ (214) ἐϲ]τὶν ὁ ποιήϲαϲ, ὡϲ λέγει τὰ γράμματα. (Ὀν.) ἐπί]δειξον. (Ϲυ.) ἤν. ϲὺ δ’ εἶ τίϲ; (Ὀν.) ο̣ὗτόϲ ἐϲτι. (Ϲυ.) τίϲ; (Ὀν.) ὁ δ]α̣κτύλιοϲ. Ϲυ. ὁ ποῖοϲ; οὐ γὰρ μανθάνω. (Ὀν.) τοῦ] δεϲπότου τοὐμοῦ Χαρ[ι]ϲίου. Ϲυ. χολᾶιϲ. (Ὀν.) ὃν] ἀπώλεϲεν. Ϲυ. τὸν δακτύλιον θέϲ, ἄθλιε. (219) 〈Ὀν.〉 τὸ]ν̣ ἡμέτερον ϲοὶ θῶ; πόθεν δ’ αὐτὸν λαβὼν

381 καθ εν O34 : καθ εν’ C 382 paragr. nulla C [O34], post προκόλπιον dicolon in C, in O34 linea transversa, nota pers. ο̣ν̣ηϲ super vocem insequentem superscr. O34 384 paragr. C [O34], dicolon post ἔπινον C [O34], nota pers. ϲ]υρ super ]ουν superscr. O34 [οὐκ]οῦν οὑτοϲὶ μὲν Parsons5, coll. 294 : ]ουν ουτοϲι μεν O34 : ουτοϲι μὲν ειναι C 385 ϲτιφ[ρο]ϲ̣[ O34 (coniecerat Sandbach) : ϲτριφνοϲ C vid. fr. 343 et Ar. fr. 148, 3; Moer. ϲ 10 ϲτιφρόν Ἀττικοί· ϲτριφνόν Ἕλληνεϲ 386 paragr., dicolon in fine versus C [O34] 387 paragr. C [O34], dicolon post ταυτ’ C, spat. vac. post ]τα O34, nota pers. ον/ in marg. sin. C ϋποχρυϲοϲ C, ]πο- O34 (Inscr. Dél. 298 [a. 240 a. Chr. n.], 33. 40 et SIG2 588 [saec. IIa], 15. 61. 96 cont. Koerte Herm. 64, 1929, 267–270) : ἐπί- Herw.2 (vid. fr. 244) 389 διαγνοιην C : -ηϲ O34 391 dicolon post ἐπί]δειξον C [O34], nota pers. super ϲ[υ superscripta fuit in O34 (ο̣ν̣[ potius quam ϲ̣υ̣ρ̣´[ dispici posse existimavit Parsons5) ἐπί]δειξον Sudhaus2, cf. Ar. Ach. 764 : ἀπό]δ- Richards2, coll. Thuc. I 129, 1; vid. etiam Peric. fragm. 2 ἤν ed. pr. : ην C : ἡν O34 [ο]ὗτόϲ Headlam1, Wil.8 : [α]ὐτόϲ ed. pr. 392 dicolon post δακτύλιοϲ C [O34], in O34 super ]ποι[ aliquid superscr., quod ⟦π̣ο⟧ι ̣ϲ̣[υρ (sc. ποιμὴν Ϲυρίϲκοϲ) interpretatus est Parsons5, duce Rea, librarium Syriscum per errorem pro pastore habuisse suspicatus (vid. ad 396) 393 dicolon post Χαρ[ι]ϲίου C, non ut vid. O34, alterum in fine versus C [O34], in O34 super χο[ superscr. videtur π̣[ (vid. ad 396) 394 dicolon post ἀπώλεϲεν C, spat. vac. et simplex punctum O34, in O34 super τὸν aliquid superscr., quod ⟦π̣ο̣ι ̣⟧ϲ̣[υρ interpretatus est Parsons5 duce Rea (vid. ad 396) 395 super ϲ̣ο̣[ι in O34 ο̣[ (ο̣ν̣[ηϲ Parsons5) superscr.

152

B2(r) | 400

405

410

415

ἔχ]ε̣ιϲ̣ ; Ϲυ. Ἄπολλον καὶ θεοί, δεινοῦ κακοῦ. οἷ]ον τ̣ὸ̣ ϲῶϲαι χρήματ’ ἐϲτὶν ὀρφανοῦ π]αιδόϲ. ὁ προϲελθὼν εὐθὺϲ ἁρπάζειν βλέπει. τ]ὸ̣ν δακτύλιον θέϲ, φημί. (Ὀν.) προϲπαίζειϲ ἐμοί; τοῦ δεϲπ[ό]του ’ϲτί, νὴ τὸν Ἀπόλλω καὶ θεούϲ. (Ϲυ.) ἀποϲφαγείην̣ ̣ [π]ρότερον ἂν δήπουθεν ἢ τούτων̣ τ̣ι κ̣α̣θυφείμην. ἄραρε, δικάϲομαι ἅπαϲι κ̣[α]θ’ ἕνα̣· π[αι]δίου ’ϲτίν, οὐκ ἐμά. ϲτρεπτόν τι τουτί, λαβὲ ϲύ. πορφυρᾶ πτέρυξ. εἴϲω δὲ πάρ[αγ]ε. ϲ̣ὺ̣ δὲ τί μοι λέγειϲ; (Ὀν.) ἐγώ; Χαριϲίου ’ϲτὶν οὑτοϲί· τοῦτόν ποτε μεθ̣ύ̣ω̣ [ν ἀπώλ]εϲ’, ὡϲ ἔφη. (Ϲυ.) Χαιρεϲτράτου εἴμ’ οἰκέτηϲ· ἢ ϲῶιζε τοῦτον ἀϲφαλῶϲ ἢ ’μοὶ δ[όϲ], ἵ̣[ν’ ἐγ]ὼ̣ ϲ̣[ο]ὶ̣ παρέχω ϲῶν. (Ὀν.) βούλομαι αὐτ[ὸ]ϲ φ̣ [υλάττει]ν̣. (Ϲυ.) ο̣ὐδὲ ἕν μοι διαφέρει. εἰϲ ταὐτὸ̣ [γ]ὰρ π̣α̣ράγο̣ μεν, ὡϲ ἐμοὶ δοκεῖ, δεῦρ’ ἀμφότεροι. (Ὀν.) νυνὶ μὲν οὖν ϲυνάγουϲι καὶ οὐκ ἔϲτιν εὔκαιρον τὸ μηνύειν ἴϲωϲ αὐτῶι περὶ τούτων, αὔριον δέ. (Ϲυ.) καταμενῶ, αὔριον ὅτωι βούλεϲθ’ ἐπιτρέπειν ἑνὶ λόγωι ἕτοιμοϲ· οὐδὲ νῦν κακῶϲ ἀπήλλαχα. πάντων δ’ ἀμελήϲανθ’, ὡϲ ἔοικεν, δεῖ δίκαϲ μελετᾶν· διὰ τούτου πάντα νυνὶ ϲώιζεται.

(224)

(229)

(234)

(239)

396 ante Ἄπολλον dicolon in C, linea transversa in O34, ubi super eandem vocem ⟦πο̣ι⟧ϲυ̣ρ̣ superscr. videtur (legit Rea ap. Parsons5, prob. Nuenlist1; vid. ad 392. 393. 394. 442) 397 ον τ̣ε vel ον γ̣ε O34, ][]τ̣ε̣ vel ][]γ̣ε̣ vel ][]τ̣ο̣ C οἷον] (iam suppleverat ed. pr.) τ̣ὸ̣ Koerte6 (cf. fr. 313, 1 et Ar. Lys. 884) : οἷ]όν τ̣ε signo interrog. in versu insequenti post π]αιδόϲ posito Austin ap. Parsons5 (cf. Ar. Thesm. 3 sq.) 398 paragraphi vestigium nullum O34 [C], dicolon in fine versus C [O34] 399 signum interrog. posuit vArnim1 400 post hunc versum deficit O34 Fr. 2v, solus adest C 402 τούτων̣ τ̣ι Gronewald9, coll. Dem. 3, 8 : -τω(ι) [τ]ι ed. pr. [κα]θυφείμην vArnim1, Ellis2 409 ἵ ̣[ν’ ἐγ]ὼ ϲ[ο]ὶ legit et suppl. Jensen2, ‘les lettres ωϲ peuvent se lire mais ne s’imposent pas du tout’ Guéraud 410 paragr. nulla, post ]ν̣ fort. dicolon 418 τούτου ed. pr. p. 98 (cf. Colac. 86 et fr. 120) : τουτι C (def. Teykowski p. 453)

Ἐπιτρέποντεϲ

153

ΧΟΡΟΥ ACTUS III

420

425

430

B3(r) 435

Ὀν. τὸν δακτύλιον ὥρμηκα πλεῖν ἢ πεντάκιϲ τῶι δεϲπότ[ηι] δεῖξαι προϲελθών, καὶ ϲφόδρα ὢν ἐγγὺϲ ἤ[δ]η̣ καὶ πρὸϲ αὐτῶι παντελῶϲ ἀναδύομαι. καὶ τῶν πρότερόν μοι μεταμέλει μηνυμάτων. λέγει γὰρ ἐπιεικῶϲ πυκνά· “ὡϲ τὸν φράϲαντα ταῦτά μοι κακὸν κακ[ῶϲ ὁ Ζεὺϲ ἀπολέϲαι.” μή με δὴ διαλλαγ[εὶϲ πρὸϲ τὴν γυναῖκα τὸν φράϲαντα ταῦ[τα καὶ ϲυνειδότ’ ἀφανίϲηι λαβών. καλῶϲ [ ἕτερόν τι πρὸϲ τούτοιϲ κυκᾶν οϲ ̣[ κἀνταῦθα κακὸν ἔνεϲτιν ἐπιεικῶϲ μ̣[έγα. Ἁβρ. ἐᾶτέ μ’, ἱκετεύω ϲε, καὶ μή μοι κακὰ παρέχετ’. ἐμαυτήν, ὡϲ ἔοικεν, ἁθλ[ία λέληθα χλευάζουϲ’· ἐρᾶϲθαι προϲ̣[εδ]ό̣κων̣, θεῖον δὲ μιϲεῖ μῖϲοϲ ἅνθρωπόϲ με τι. οὐκέτι μ’ ἐᾶι γὰρ οὐδὲ κατακεῖϲθαι, τάλαν, παρ’ αὑτόν, ἀλλὰ χωρίϲ. Ὀν. ἀλλ’ ἀποδῶ πάλιν παρ’ οὗ παρέλαβον ἀρτίωϲ; ἄτοπον. Ἁβρ. τάλαϲ οὗτοϲ· τί τοϲοῦτον ἀργύριον ἀπολλύει;

(244)

(249)

(254)

(259)

419 nota pers. ον/ in marg. sin. 420 accedit O34 Fr. 2r 422 προτερον C : -ρω[ν O34 425  διαλλαγ[ C, suppl. complures : κατα̣[λλαγεὶϲ O34 427 [ποῶ Arnott17 428 οϲ[ O34 : in C primo loco partem superiorem litterae rotundae, altero hastam libratam, quam τ litterae vel π tribuit, dispexisse sibi visus est Jensen2; eadem quae O34 habuisse posse existimavit Arnott17 ὃϲ ἀ̣[νάγομαι (coll. Plat. Charm. p. 155 D) vel ὃϲ ἐ̣[πινοῶ Kassel (cum ironia, ὃϲ β̣[ούλομαι Arnott17); ὃϲ ἀ̣[πέχομαι Schröder ([ἀφέξομαι post κυκᾶν Hense2) 429 paragr. suppl. Wil.8 430 nota pers. αβρ/ in marg. sin. 431 ἁθλ[ία vLeeuwen : αθλ[ C (spiritum in C exstare diserte negant Sudhaus2, Jensen2), αθλ̣[ vel ἁθλ̣[ O34 432 ἐ̣ρᾶϲθ̣α̣[ι προϲεδόκων ([ἐ]ρᾶϲ[θαι iam vArnim1) 2 Capps , coll. Anaxil. fr. 22, 29 : ε̣ραϲθ̣α̣ι ̣[ C, []ραϲθαι προϲ̣[ ]ο̣κων̣ O34 433 ανθρ- C, O34 μ̣ετ̣ι O34 : μ’ετι C 435 paragr. C [O34], ante ἀλλ’ dicolon C, in O34 spat. vac. et linea transversa, super litteras insequentes nota pers. ονηϲ superscr. 436 paragr. C [O34], fort. dicoli vestigia ante τάλαϲ in C (nullum habuisse videtur O34), dicolon in fine versus C (a manu altera additum esse censuit Jensen ap. Sudhaus2) [O34]; nota pers. αβρ/ in marg. dext. C, in O34 an super τ̣α̣[ nota pers. α̣β̣[ superscripta dispici posset dubitavit Parsons5

154

440

445

450

455

ἐπεὶ τό γ’ ἐπὶ τούτωι τὸ τῆϲ θεο̣ῦ̣ φέρειν κανοῦν ἔμοιγ’ οἷόν τε νῦν ἐϲτιν, τάλαν· ἁγνὴ γάμων γάρ, φαϲίν, ἡμέραν τρίτην ἤδη κάθημαι. (Ὀν.) πῶϲ ἂν οὖν, πρὸϲ τῶν θεῶν, πῶϲ ἄν, ἱκετεύω – Ϲυ. ποῦ ’ϲτ[ιν, ὃν ζ]ητ̣ ῶν ἐγὼ περιέρχομ’ ἔνδον; οὗτοϲ, [ἀπόδο]ϲ̣, ὦγαθέ, τὸν δακτύλιον, ἢ δεῖξον ὧι μέ̣[λ]λειϲ ποτέ. κρινώμεθ’· ἐλθεῖν δεῖ μέ ποι. Ὀν. τοιουτονί ἐϲτιν τὸ πρᾶγμ’, ἄνθρωπε· τοῦ μὲν δεϲπότου ἔϲτ’, οἶδ’ ἀκριβῶϲ, οὑτοϲὶ Χαριϲίου, ὀκνῶ δὲ δεῖξαι· πατέρα γὰρ τοῦ παιδίου αὐτὸν ποῶ ϲχεδόν τι τοῦτον προϲφέρων μεθ’ οὗ ϲυνεξέκειτο. (Ϲυ.) πῶϲ, ἀβέλτερε; (Ὀν.) Ταυροπολίοιϲ ἀπώλεϲεν τοῦτόν ποτε παννυχίδοϲ οὔϲηϲ καὶ γυναικῶν· κατὰ λόγον ἐϲτὶν βιαϲμὸν τοῦτον εἶναι παρθένου· ἡ δ᾿ ἔτεκε τοῦτο κἀξέθηκε δηλαδή. εἰ μέν τιϲ οὖν εὑρὼν ἐκείνην προϲφέροι τοῦτον, ϲαφὲϲ ἄν τι δεικνύ̣[οι] τεκμήριον· νυνὶ δ’ ὑπόνοιαν καὶ ταραχὴν ἔχει. (Ϲυ.) ϲκόπει

(264)

(269)

(274)

(279)

438–440 Diogen. II 46 ἁγνὴ γάμων· ἐπὶ τῶν ϲωφρόνων γυναικῶν. εἰρωνικῶϲ δὲ καὶ ἐπὶ τῶν μὴ ϲωφρόνων (= Apost. I 15, ~ Prov. Bodl. 163). ὅμοιον· τὸ κανοῦν τὸ τῆϲ θεοῦ φέρει. αἱ γὰρ ἁγναὶ ἔφερον (~ Apost. XVII 12). brevius Macar. I 19 (qui ὡϲ· τὸ καν. τῆϲ θεοῦ φέρειν) 440  Schol. (Laur. 31, 15) Eur. Hipp. 138 (vol. II p. 23, 1 Schw.) ἄθικτον· ‘ἁγνὴ γάρ εἰμι’ Μένανδροϲ. vid. Pfeiffer ad Call. fr. 194, 39 cum Add. I p. 505, ubi Maas ‘ἁγνὴ γάρ εἰμι’ 〈Καλλίμαχοϲ· ‘ἁγνὴ γάμων γάρ’〉 Μένανδροϲ (fr. 920 Kock) 438 θεο̣υ̣ (ultimam litteram υ fuisse verisimile est, non potest ϲ fuisse) C, cf. Diogen., Apost., Macar. : ]ϲ O34 (θεᾶ]ϲ̣ fuisse coni. Parsons5) 439 ε]ϲ̣τιν τ̣αλαν O34 : εϲ̣τ’ ω ταλαν C τάλαν Epitr. 434. 466. 546. 970, Peric. 305. ὢ τάλαν Sam. 252, potius ὦ τάλαν Sam. 369 et Dysc. 591; cf. etiam Epig. fr. 4, 2, ubi lege ὢ τάλαν 442 paragr., dicolon post ἱκετεύω C [O34], in O34 super ]η̣τ̣ω̣ ν̣ superscr. ]ϲυρι, fort. ]⟦π̣ο̣ι ̣⟧ϲυρι, vid. ad 396 ὃν ζη]τ̣ῶν complures εγω C, ε̣γ̣ω̣ O34 a.c. : αγ̣ω̣ O34 p.c. 443 ἔνδον; οὗτοϲ Wil.2 : ουτοϲ ενδον C [O34] [ἀπόδοϲ] vArnim1, Wil.8 445 paragr., dicolon post ποι C [O34], nota pers. ο]νηϲ super τ]οιο superscr. O34 τουτονι C, οι super prius το superscr., τ]οιουτονει O34 447 post hunc versum desinit O34 Fr. 2r 450  (Ϲυ.) πῶϲ; 〈Ον.〉 ἀβέλτερε, Arnott5 451 ταυροπωλιοιϲ C cf. 517 456 τι δεικνύ̣[οι] Croiset in ed. pr. : δεικνυ̣[]α̣ντι C

Ἐπιτρέποντεϲ

460

465

B4(v) 470

475

ζειν

155

αὐτὸϲ περὶ τούτων· εἰ δ’ ἀναϲείειϲ, ἀπολαβεῖν τὸ]ν δακτύλιόν με βουλόμενοϲ δοῦναί τε ϲοι (284) μι]κρόν τι, ληρεῖϲ· οὐκ ἔνεϲτιν οὐδὲ εἷϲ π]α̣ρ’ ἐμοὶ μεριϲμόϲ. (Ὀν.) οὐδὲ δέομαι. Ϲυ. τ̣α̣ῦτ̣α̣ δ̣ὴ̣ ἥξ]ω̣ διαδραμών (εἰϲ πόλιν γὰρ ἔρχομαι νυ]ν̣ί)̣ , π̣ερὶ τούτων εἰϲόμενοϲ τί δε[ῖ] ποεῖν. (Ἁβρ.) τὸ] παιδάριον, ὃ νῦν τιθηνεῖθ’ ἡ [γ]υνή, (289) Ὀ]ν̣ήϲ̣ ιμ’, ἔνδον, οὗτοϲ εὗρεν ἁν[θ]ρακεύϲ; (Ὀν.) ναί], φηϲίν. (Ἁβρ.) ὡϲ κομψόν, τάλαν. 〈Ὀν.〉 καὶ τουτονὶ τ̣[ὸ]ν δακτύλιον ἐπόντα τοὐμοῦ δεϲπότου. (Ἁβρ.) αἴ, δύϲμορ’· εἶτ’, εἰ τρόφιμοϲ ὄντωϲ ἐϲτί ϲου, τρεφόμενον ὄψει τοῦτον ἐν δούλου μέρει, (294) κοὐκ ἂν δικαίωϲ ἀποθάνοιϲ; (Ὀν.) ὅπερ λέγω, τὴν μητέρ’ οὐδεὶϲ οἶδεν. (Ἁβρ.) ἀπέβαλεν δέ, φήϲ̣ , Ταυροπολίοιϲ αὐτόν; (Ὀν.) παροινῶν γ’, ὡϲ ἐμοὶ τὸ παιδάρι[ο]ν εἶφ’, ἁκόλουθοϲ. Ἁβρ. δηλαδὴ εἰϲ τὰϲ [γ]υναῖκαϲ παννυχιζούϲαϲ μόνοϲ (299) ἐνέπ̣[εϲε. κἀ]μο̣ ̣ῦ γὰρ παρούϲηϲ ἐγένετο τοιοῦτον ἕτερον. (Ὀν.) ϲοῦ παρούϲηϲ; (Ἁβρ.) πέρυϲι, ναί, Ταυροπο̣[λίοιϲ. π]αιϲὶ̣ν̣ γὰρ ἔψαλλον κόραιϲ αὐτή̣ θ’ [ὁμοῦ ϲυ]νέπαιζον· οὐδ’ ἐγὼ τότε, οὔπω γάρ, ἄνδρ’ ἤιδειν τί ἐϲτι. 〈Ὀν.〉 καὶ μάλα.

458 Phot. (b, z) α 1655 ἀναϲείειν· ἐκτινάϲϲειν (cf. Sud. α 2062), ἀπειλεῖν, ἐρευνᾶν, ἐπηρεά-

461 paragr. se conspexisse affirmat Jensen1, dicola post μεριϲμόϲ et post δέομαι; notam pers. ϲ̣υ̣ρ̣´ in marg. dext. dispexisse sibi visus est Jensen1 (〈Ϲυ.〉 iam Herw.4) δ̣η̣ Koerte6 τ̣α̣ῦ̣τ̣α̣ δ̣ὴ̣ 2 cum insequentibus iunxit Wil. p. 76, coll. Plat. Prot. p. 310 E (vid. etiam p. 346 B et Conv. p. 174 A); in fine versus interpunxit Jensen1 (post Herw.4), Ar. Ach. 815 cont. Sudhaus ap. eundem, vid. etiam Vesp. 851 462 ἥξω] Wil.8 463 νυνί] Wil.8 465 αν[θ]ρ- C 473 paragr., dicolon post ακολουθοϲ, nota pers. αβρ/ in marg. dext. 474 μονοϲ C (def. Verdenius Mnem. 27, 1974, 30) : -αϲ Herw.2, vLeeuwen2 475 ante lacunam hastam verticalem dispexisse sibi visus est, post lacunam ]μο̣υ legit Jensen2 ἐνέ[πεϲε complures : ἐνέ[βαλε Furley1 κἀμο]ῦ complures (ἐμο]ῦ ed. pr.) 476 τουουτον C 477 π]αιϲὶ ̣ν̣ Capps2, coll. Ar. Lys. 595 et Theophil. fr. 12, 6 478  αὐτ[ή] (αὗτα̣ι ̣ longius spatio esse affirmavit Guéraud) θ’ [ὁμοῦ ϲυ]νέπαιζον Headlam1, vLeeuwen 479 paragr. nulla, dicolon nullum καὶ μάλα Onesimo dedit Wil. ap. Koerte1

156 480

485

490

495

500

C3(v) 505

〈Ἁβρ.〉 μὰ τὴν Ἀφροδίτην. (Ὀν.) τὴν δὲ παῖδ〈ά γ’〉 ἥτιϲ ἦν οἶϲθαϲ; (Ἁβρ.) πυθοίμην ἄν· παρ’ αἷϲ γὰρ ἦν ἐγὼ γυναιξί, τούτων ἦν φίλη. (Ὀν.) πατρὸϲ τίνοϲ, ἤκουϲαϲ; (Ἁβρ.) οὐδὲν οἶδα· πλὴν ἰδοῦϲά γε γνοίην ἂν αὐτήν. εὐπρεπήϲ τιϲ, ὦ θεοί, καὶ πλουϲίαν ἔφαϲάν τιν’. Ὀν. αὕτη ’ϲτὶν τυχόν. (Ἁβρ.) οὐκ οἶδ’. ἐπλανήθη γὰρ μεθ’ ἡμῶν οὖϲ’ ἐκεῖ. εἶτ’ ἐξαπίνηϲ κλάουϲα προϲτρέχει μόνη τίλλουϲ’ ἑαυτῆϲ τὰϲ τρίχαϲ, καλὸν πάνυ καὶ λεπτόν, ὦ θεοί, ταραντῖνον ϲφόδρα ἀπολωλεκυ̣ῖ’̣ · ὅλον γὰρ ἐγεγόνει ῥάκοϲ. (Ὀν.) καὶ τοῦτον [εἶχ]εν; (Ἁβρ.) εἶχ’ ἴϲωϲ, ἀλλ’ οὐκ ἐμοὶ ἔδειξεν· οὐ γὰρ ψεύϲομαι. (Ὀν.) τί χρὴ ποεῖν ἐμὲ νῦν; (Ἁβρ.) ὅρα ϲὺ τοῦτ’· ἐὰν δὲ ν〈ο〉ῦν ἔχηιϲ ἐμοί τε πείθηι, τοῦτο πρὸϲ τὸν δεϲπότ[ην φανερὸν ποήϲειϲ. εἰ γάρ ἐϲτ’ ἐλευθέρα[ϲ παιδόϲ, τί τοῦτον λανθάνειν δεῖ τὸ γε[γονόϲ; (Ὀν.) πρότερον ἐκείνην ἥτιϲ ἐϲτίν, Ἁβρότονο[ν, εὕρωμεν· ἐπὶ τούτωι δ’ ἐμοὶ ϲὺ νῦν̣ [γ]ε̣ν̣[οῦ – (Ἁβρ.) οὐκ ἂν δυναίμην, τὸν ἀδικοῦντα πρὶν [ϲαφῶϲ τίϲ ἐϲτιν εἰδέναι. φοβοῦμαι τοῦτ’ ἐγ̣ώ̣ , μάτην τι μηνύειν πρὸϲ ἐκείναϲ ἃϲ λ[έγω. τίϲ οἶδεν, εἰ καὶ τοῦτον ἐνέχυρον λαβὼ̣ [ν τότε τιϲ παρ’ αὐτοῦ τῶν παρόντων ἀπέβαλεν ἕτεροϲ; κυβεύων τυχὸν ἴϲωϲ εἰϲ ϲυμβολὰϲ ὑπόθημ’ ἔδωκ’, ἢ ϲυντιθέμενοϲ περί τινοϲ περιείχ̣ετ’, εἶτ’ ἔδωκεν. ἕτερα μυρία

(304)

(309)

(314)

(319)

(324)

(329)

480 παῖδ〈ά γ’〉 ἥτιϲ Headlam1, Wil.8 : παιδ’ητιϲ C : παῖδ〈α δ〉ὴ τίϲ Richards2 (vid. Denniston, Gr. Part. p. 211) : 〈δὴ〉 παῖδ’ ἥτιϲ Sandbach comm., coll. locis quos congessit Denniston, Gr. Part. p. 259 482 τίνοϲ; Croiset 485 paragr., dicolon post τιν’, nota pers. ον/ in marg. dext. 490  ἀπολωλεκ[υῖ’] complures 495 complures 496 paragr. γε[γονόϲ complures : ϲυμ̣[ vel ϲυλ̣[ vel ϲυχ̣[ C, γε[ superscr. (variam lectionem δεῖ τὸ ϲυμβὰν λανθάνειν latere coniecit Wil. ap. Koerte1, in textum recepit vLeeuwen3; ϲυμβεβηκόϲ olim, ne quis τὸ γεγονόϲ ad puerum ipsum referret, annotatum fuisse existimavit Hense4) 497 ἐϲτίν complures : εϲτ’ C 498  paragr. [γ]ε̣ν̣[οῦ – Sudhaus2, coll. Fab. inc. 19, Cith. 50 sq. : []ε̣ν̣[ in C legit Sudhaus2, []ρ̣α̣[ legerunt Koerte6, Jensen1, hoc vel illud Guéraud, Jensen in ed. : [ὅ]ρ̣α – Robert ap. Sudhaus1 500 ἐγ̣[ώ Koerte6, ω litterae vestigia dispexisse sibi visus est Jensen1 506 περιειχετ’ legit ed. pr. : περιειλ̣ετ’ Gronewald ZPE 65 (1986) 36

Ἐπιτρέποντεϲ

510

515

520

525

ἐν τοῖϲ πότοιϲ τοιαῦτα γίνεϲθαι φιλεῖ. πρὶν εἰδέναι δὲ τὸν ἀδικοῦντ’ οὐ βούλομαι ζητεῖν ἐκείνην οὐδὲ μηνύειν ἐγὼ τοιοῦτον οὐδέν. Ὀν. οὐ κ̣α̣κῶ[ϲ] μέντοι λέγειϲ. τί οὖν ποήϲηι τιϲ; Ἁβρ. θέαϲ’, Ὀνήϲιμε, ἂν ϲυναρέϲηι ϲοι τοὐμὸν ἐ̣ν̣θύμημ’ ἄρα. ἐμὸν ποήϲομαι τὸ πρᾶ[γ]μ̣α̣ το̣ῦτ’ ἐγώ, τὸν δακτύλιον λαβοῦ̣[ϲ]ά τ’ ε̣ἴϲ̣ ω τουτονὶ εἴϲειμι πρὸϲ ἐκεῖνον. (Ὀν.) λέγ’ ὃ λέγειϲ· ἄρτι γὰρ νοῶ. (Ἁβρ.) κατιδών μ’ ἔχουϲαν ἀνακρινεῖ πόθεν εἴληφα. φήϲω “Ταυροπολίοιϲ, παρθένοϲ ἔτ’ οὖϲα”, τἀκείνηι γενόμενα πάντ’ ἐμὰ ποουμένη· τὰ πλεῖϲτα δ’ αὐτῶν οἶδ’ ἐγώ. (Ὀν.) ἄριϲτά γ’ ἀνθρώπων. (Ἁβρ.) ἐὰν {δ’} οἰκεῖον ἦι αὐτῶι τὸ πρᾶγμ〈α δ’,〉 εὐθὺϲ ἥξει φερόμενοϲ ἐπὶ τὸν ἔλεγχον, καὶ μεθύων γε νῦν ἐρεῖ πρότεροϲ ἅπαντα καὶ προπετῶϲ· ἃ δ’ ἂν λέγηι, προϲομολογήϲω τοῦ διαμαρτεῖν μηδὲ ἓν προτέρα λέγουϲ’. (Ὀν.) ὑπέρευγε, νὴ τὸν Ἥλιον. (Ἁβρ.) τὰ κοινὰ ταυτὶ δ’ ἀκκιοῦμαι τῶι λόγωι

157

(334)

(339)

(344)

(349)

515–516 Priscian. inst. gramm. XVIII 167 (GrL III p. 283, 15, ed. M. Rosellini, codd. TRV, EMI FXU W, O, quorum lectiones enotavit eadem1) Μένανδροϲ ἐν (-ροεν TR, -οη V, -ωϲ εν O, om. IFXU) Ἐπιτρέπουϲιν (ειτιτρειτουϲιν RV, επιτρετιουϲιν O, ετιπρειτουϲιν W, εππρεπουϲιν T, om. IFXU)· εἴϲειμι — νοῶ (fr. 182 Kock) 510 paragr., dicolon post οὐδέν, nota pers. ον´ in marg. dext. 511 paragr., dicolon post τιϲ, nota pers. αβρ/ in marg. dext. ποηϲη ex -ϲει correctum C 515 ειϲειμι C : ειϲιμι Priscian. TRVEMWO : om. Priscian. IFXU προϲ C, Priscian. TMWO : ιτροϲ Priscian. RVE : om. Priscian. IFXU εκεινον C : εκεινην Priscian. TRMVO : εκεινεν Priscian. E : εκειννν Priscian. W : om. Priscian. IFXU λεγ’ ο C : om. Priscian. λεγειϲ C, Priscian. TRVEM : γειϲ Priscian. X : γε ϲ Priscian. F : ϲειϲ Priscian. U : λεϲειϲ Priscian. W : λετειϲ Priscian. O : om. Priscian. I γαρ C, Priscian. TRVEMIFO : ϲαρ Priscian. WXU 516 νοω C, Priscian. TRVEMIFXUO : ονοω Priscian. W 517 ταυροπωλιοιϲ C cf. 451 interpunxit Koerte1/2 518 τἀκείνηι Headlam1 2 (potius quam τά γ’ ἐκείνηι), vLeeuwen : τα τ’ εκεινη C, def. Sudhaus 520–521 ἐὰν {δ’} … / … πρᾶγμ〈α δ’〉, εὐθὺϲ ἥξει φερόμενοϲ Arnott2 : εαν δ’ … / … πραγμ’ ευθυϲ ηξει φερομενοϲ C : ἐὰν δ’ … / … πρᾶγμ’, ἥξει φερόμενοϲ εὐθέωϲ Wil.2 dubitanter (εὐθέωϲ nunc Sam. 7, Sic. 148) : ἐὰν δ’ … / … πρᾶγμ’, 〈οὐκ〉 εὐθὺϲ ἥξει φερόμενοϲ Austin10, signo interrog. in v. 523 post προπετῶϲ posito

158

530

535

C4(r) 540

545

550

τοῦ μὴ διαμαρτεῖν· “ὡϲ ἀναιδὴϲ ἦϲθα καὶ ἰταμόϲ τιϲ.” (Ὀν.) εὖγε. (Ἁβρ.) “κατέβαλεϲ δέ μ’ ὡϲ ϲφόδρα. ἱ̣μ̣άτια δ’ οἷ’ ἀπώλεϲ’ ἡ τάλαιν’ ἐγώ” (354) φή]ϲ̣ω. πρὸ τούτου δ’ ἔνδον αὐτὸ βούλομαι λα]βοῦϲα κλαῦϲαι καὶ φιλῆϲαι καὶ πόθεν ἔλα]βεν ἐρωτᾶν τὴν ἔχουϲαν. Ὀν. Ἡράκλειϲ. (Ἁβρ.) τὸ] πέραϲ δὲ πάντων “παιδίον τοίνυν”, ἐρῶ, “ἐϲ]τ̣ὶ ̣ γεγονόϲ ϲοι”, καὶ τὸ νῦν εὑρημένον (359) δε]ίξω. (Ὀν.) πανούργωϲ καὶ κακοήθωϲ, Ἁβρότονον. (Ἁβρ.) ἂ]ν δ’ ἐξεταϲθῆι ταῦτα καὶ φανῆι πατὴρ ὢ]ν̣ οὗτοϲ αὐτοῦ, τὴν κόρην ζητήϲομεν κατὰ ϲχολήν. (Ὀν.) ἐκεῖνο δ’ οὐ λέγειϲ, ὅτι ἐλευθέρα γίνηι ϲύ· τοῦ γὰρ παιδίου μητέρα ϲε νομίϲαϲ λύϲετ’ εὐθὺϲ δηλαδή. (364) (Ἁβρ.) οὐκ οἶδα· βουλοίμην δ’ ἄν. (Ὀν.) οὐ γὰρ οἶϲθα ϲύ; ἀλλ’ ἡ̣ χάριϲ τίϲ, Ἁβρότονον, τούτων ἐμοί; (Ἁβρ.) νὴ τὼ θεώ, π[ά]ντων γ’ ἐμαυτῆι ϲ’ αἴτιον ἡγήϲομαι τούτων. 〈Ὀν.〉 ἐὰν δὲ μηκέτι (369) ζητῆιϲ ἐκείνην ἐξεπίτηδεϲ, ἀλλ’ ἐᾶιϲ παρακρουϲαμένη με, πῶϲ τὸ τοιοῦθ’ ἕξει; (Ἁβρ.) τάλαν, τίνοϲ ἕνεκεν; π̣αίδω̣ ν ἐπιθυμεῖν ϲοι δοκῶ; ἐλευθέρα μόνον γενοίμην, ὦ θεοί· τοῦτον λάβοι[μ]ι̣ μ̣ιϲθὸν ἐκ τούτων. Ὀν. λάβοιϲ. (Ἁβρ.) οὐκοῦν ϲυν[αρ]έ[ϲκ]ε̣ι ̣ ϲ̣οι; (Ὀν.) ϲυναρέϲκει διαφόρωϲ. ἂν γὰρ κακοηθεύϲηι, μαχοῦμαί ϲοι τότε· (375) δυνήϲομαι γάρ. ἐν δὲ τῶι παρόντι νῦν ἴδωμεν, εἰ τοῦτ’ ἔϲτιν. (Ἁβρ.) οὐκοῦν ϲυνδοκεῖ; (Ὀν.) μάλιϲτα. (Ἁβρ.) τὸν δακτύλιον ἀποδίδου ταχύ.

527–528 ωϲθ’ C : corr. complures και | καιϊταμοϲ C 532 dicolon post ἔχουϲαν, nota pers. ον/ in marg. dext. 534 εϲ]τι Jensen1 (coniecerat Headlam1) : ἤδ]η ed. pr. (quam lectionem cum dubitatione praetulerunt Koerte6, Lefebvre2, sine dubitatione Guéraud, sed vid. quomodo τιϲ in v. 511 exaratum sit) 542 [ἡ] χάριϲ τίϲ Gronewald2 : ο̣υχαριϲτιϲ legit Koerte1/2, ο̣υ̣χ- cum hasta verticali inter υ̣ et χ super lin. addita Sudhaus2, [()]χ- cum eadem hasta Jensen2, ου lacuna capi negans, hastam ad η superscr. pertinere suspicatus (ἦ χάριϲ τιϲ coniecerat Sudhaus1), ο̣υ̣χαριϲτιϲ vel η̣χ- Guéraud, hastam illam meram maculam esse ratus 543 π[ά]ντωϲ Vollgraff 544 paragr., utrum dicolon an simplex punctum fuerit ante ἐὰν incertum τούτων complures : τουτων ϲ’ C 547 signum interrog. post ἕνεκεν posuerunt vArnim1, vLeeuwen (nulla interpunctio in C) 549 paragr., dicolon ante λάβοιϲ, nota pers. ον/ superscr. 550 vLeeuwen

Ἐπιτρέποντεϲ 555

560

565

570

D3 N1(r) | 575

(Ὀν.) λάμβανε. 〈Ἁβρ.〉 φίλη Πειθοῖ, παροῦϲα ϲύμμαχοϲ πόει κατορθοῦν τοὺϲ λόγουϲ οὓϲ ἂν λέγω. (Ὀν.) τοπαϲτικὸν τὸ γύναιον· ὡϲ ἤιϲθηθ’ ὅτι κατὰ τὸν ἔρωτ’ οὐκ ἔϲτ’ ἐλευθερίαϲ τυχεῖν, ἄλλωϲ δ’ ἀλύει, τὴν ἑτέραν πορεύεται ὁδόν. ἀλλ’ ἐγὼ τὸν πάντα δουλεύϲω χρόνον, λέμφοϲ, ἀπόπληκτοϲ, οὐδαμῶϲ προνοητικὸϲ τὰ τοιαῦτα. παρὰ ταύτηϲ δ’ ἴϲωϲ τι λήψομαι, ἂν ἐπιτύχηι· καὶ γὰρ δίκαιον. ὡϲ κενὰ καὶ διαλογίζομ’ ὁ κακοδαίμων προϲδοκῶν χάριν κομιεῖϲθαι παρὰ γυναικόϲ· μὴ μόν⌞ον κακόν τι προϲλάβοιμι. νῦν ἐπιϲφαλῆ τὰ πράγματ’ ἐϲτὶ τὰ περὶ τὴν κεκτημέ[νην· ταχέωϲ ἐὰν γὰρ εὑρεθῆι πατρὸϲ κόρ[η ἐλευθέρου μήτηρ τε τοῦ νῦν παιδί̣[ου γεγονυῖ’, ἐκείνην λήψεται, ταύτην̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ν ἀπολείπειν ̣[ καὶ νῦν χαριέντωϲ ἐκνενευκέναι δο̣[κῶ τῶ̣ ι̣ μὴ δι’ ἐμο̣ῦ ταυτὶ κυκᾶϲθαι. χαιρέ[τω τὸ πολλὰ πράττειν· ἂν δέ τιϲ λάβηι μ[έ] τ[ι περιεργαϲάμενον ἢ λαλήϲαντ’, ἐκτεμεῖν δίδωμ’ ἐμαυτοῦ τ̣ούϲ, τὸ δεῖν’ – ἀλλ’ οὑτοϲὶ τίϲ ἐϲθ’ ὁ προϲιών; Ϲμ[ι]κρίνηϲ ἀναϲτρέφει

159 (379)

(384)

(389)

(394)

T1(r) (400)

555–556 Aristaen. II 1, 2–3, vid. ad Peric. 101. Choerob. in Theodos. can. GrGr IV 1 p. 312, 30 Hilg. (codd. NC, V) Μένανδροϲ (om. NC)· φίλη Πειθοῖ (fr. 981 Kock) 560 Aristaen. I 19, 4 sq. ἐγὼ … τὸν πάντα δουλεύϲω χρόνον ἀτόποιϲ τε θεάτροιϲ καὶ ἀγνώμοϲιν ἐραϲταῖϲ 564–566  Stob. IV 22, 151 (ψόγοϲ γυναικῶν) p. 553 H. (codd. SMA) Μενάνδρου· καὶ — προϲλάβοιμι, καὶ κάλλιϲτ’ ἔχει (fr. 564 Kock) 571 vid. fr. 523 555 paragr. nulla, simplex punctum post λάμβανε C 556 π̣ο̣ει C : ποίει Aristaen. 557  ἤιϲθηθ’ vLeeuwen : ηϲθεθ’ C 564 διαλογιζομ’ C : γε λογίζομαι Stob. 565 κομιειϲθαι παρα γυναικοϲ C : π. γ. κ. Stob. 566 νυν επιϲφαλη C : καὶ κάλλιϲτ’ ἔχει Stob. 569 Koerte6 570  2 post ταυτην̣ potius α̣ vel δ̣ quam λ̣ vel μ̣ dispexisse sibi visus est Jensen [ἀφείϲ vArnim1 572  Koerte6, vLeeuwen 573 init. τω dispexisse sibi visus est Jensen (coniecerat Wil.2, το legerat ed. pr.) 574 μ[έ τι Wil.8 : μ[’ ἔτι ed. pr. 576 τούϲ, τὸ δεῖν’, – Kassel7, coll. Sam. 547, Eup. fr. 261, 1, Ar. Ach. 1149. Pac. 879. Lys. 1168 (τὰϲ γονάϲ coniecerat Arnott, RhM 108, 1965, 290–292) : τ̣ουϲ (vel γ̣-) οδνταϲ C

160

580

M1(r) 585

590

595

600

ἐξ ἄϲτεωϲ πάλιν ταρα̣[κτι]κ̣ῶϲ ἔχων αὖτιϲ· πέπ[υϲ]ται τὰϲ ἀλ[ηθείαϲ ἴϲ]ω̣ ϲ παρά τινοϲ οὗτοϲ· ἐκπ̣[οδὼν δὲ β]ούλομαι ποιεῖν ἐ[μαυτόν  ] ̣ ̣ ̣ειν· πρ ̣[ ] ̣με δεῖ̣. (Ϲμ.) εξη ̣[    ]υ αϲωτ[ ὅλη γα̣[ ] εὐθύϲ [  ]δη ϲαφῶϲ [  ] πίνειν [  ] ̣ων τοὐνομ[̣   ] ψ̣ αλτρίαϲ ζῆν αὐτόν̣ [  ]ηϲ ἔφη πλέον ημ ̣[  ] αὐτὸν διαλλ̣ [    ] ̣νον οἴμοι τάλ[αϲ  ]η κοινωνο[   ] ̣η προϲηλθ̣[  ] ἐ̣γώ ὅτε τὴν [   ]υ τοῦτό γε πυνθαν[ομ ] ̣ηϲεμε φιλ ̣ ̣[  ]ωι τρόπωι ενα ̣ ̣[  ] ̣ ̣την ἁπλοῦν ] καὶ ψαλτρια[ ̣

(404)

(409) | VX1(r)

(414)

(419)

(424)

578 Herw.3, Koerte6 579 πέπ[υϲ]ται Wil.8 ]ω̣ ϲ vel ]ο̣ϲ Jensen2 ἀλ[ηθείαϲ ἴϲ]ω̣ ϲ 2 Jensen , coll. fr. 88 et 655, 2, quibus adde Sam. 525; vid. etiam Asp. 372 et Theophor. 25 580  vArnim1, Wil.8 581 ἐ[μαυτὸν vArnim1, Wil.8 fin. δ̣ο[κ]εῖν Koerte6, δ̣’ ἔ̣χ̣ειν Jensen2 (qui in ed. dubitat); Jensenii lectionem reiecit Guéraud, qui de λ̣ α̣λ̣εῖν cogitavit, λ̣ α[θ]εῖν Leidig 582  paragr., dicolon nullum in fine versus πρα̣[ vel προ̣[ vel πρω̣ [ (Jensen2) vel πρε̣[ C 583–608  paragraphi nullae, dicola nulla in finibus versuum 583 ἐξῆν̣ [ vel εξημ̣[ Jensen2, de -μ̣[ dubitat 2 3 Sudhaus qui εξηι ̣[; ἐξηπ̣[άτηκεν vLeeuwen 584–585 ⌞ἡ πόλιϲ / ὅλη γὰ⌞ρ ἄιδει τὸ κακόν suppl. Robert4 p. 411 ex Et. Orion. col. 23, 1 Sturz (ἀδολεϲχεῖν· ἔγκειται τὸ ἄιδειν, ὅπερ λέγεται ἐπὶ τοῦ τὰ αὐτὰ ἐπαναλαμβάνειν. Μένανδροϲ [fr. 882 Kock]· ἡ — κακόν) 585–599 versuum fines initiis sic opposuit Robert4, vid. praef. p. LXIII sq. 588 ]ι ̣ων (etiam Lefebvre2 p. ix) vel ]ν̣ων Sudhaus2 589 μετὰ τῆϲ] ψαλτρίαϲ Sudhaus2 591 ἡμε̣[ρῶν Robert4 p. 411 592 ‘δι’ ἄλλ’2 2 διαλλαγ- διαλλαττ-?’ Wil. ]ε̣νον Jensen 593 Lefebvre2 p. xi 594 ]λ̣η vel ]δ̣η Jensen 598 φιλο̣ν̣[ vel φιλα̣ν̣[ vel φιλα̣ρ̣[ Jensen, qui φιλά̣ρ̣[γυροϲ τ]ῶι (Lefebvre2 p. xi) vel ] ὧι 2 2 vel τοιούτ]ωι 599 εναπ̣τ̣[ Lefebvre ]τ̣α̣ την Jensen , ]τ̣οτ ην Sudhaus2 600 in fine unam litteram evanuisse affirmat Jensen, qui -τρια[ν

Ἐπιτρέποντεϲ

605

D4 T2(v) 610

615

VX2(v)

] κύβοι τυχό̣ν̣ ]λ̣ λα χαιρέτω. 〈Καρ.〉  ] πολλῶ̣ ν ἐγώ ]ων ἐκτηϲάμην ]δ̣ι ̣ ̣ ̣νοι̣ ̣ ̣ ̣ ]η μοι μόνη ] ̣ει̣ν̣α̣ι ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ οὐδεὶϲ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ἕτ̣εροϲ ὑμῖν. (Ϲμ.) ποικίλον ἄριϲτον ἀριϲ̣τ̣ῶ̣ ϲ̣ιν̣ . (Καρ.) ὢ τριϲάθλιοϲ ἐγὼ κατὰ πολ̣ λ̣ ά̣. νῦν μὲν οὖν οὐκ οἶδ’ ὅπωϲ δ[ια]ϲκεδά̣ν̣[νυντ’] ἐ̣κ̣τ̣όϲ· ἀλλ’ ἐὰν̣ πάλιν ̣[ ] μαγείρου [τι]ϲ̣ τύχηι ̣ ̣ν̣ ̣[ ] ̣ε̣ βα ̣ ̣λεῖτ’ ε̣[ἰ]ϲ̣ μακαρίαν  Ϲμ.  ]ι̣ϲ τινοϲ ] ̣ν ̣ ̣ [Καρ.] ] ̣κει τ ̣[  ] ̣ιν πα[ ] ἅ̣[π]αξ

161

(429)

N2(v) (434)

(439)

M2(v)

601 ⌞πότοι ϲυνεχεῖϲ,⌟ κύβοι ex fr. 423 Robert4 p. 414 τυχο̣ν̣ vel τυχω̣ ·̣ vel τυχω̣ ν̣ legi posse censuit Jensen2 602 πο]λλὰ Koerte2/3, Diogen. VII 9 = Apost. XIII 46 = Arsen. XLI 25 L. et p. 396 W. οὐκ ἔϲτ’ (Arsen. codd. Walziani, οὐκέτ’ Diogen., Apost., Arsen. cod. Par.) ἐμὸν τὸ πρᾶγμα· πολλὰ χαιρέτω (fr. adesp. 554 Kock) cont. Jensen, ex hoc loco haustum esse suspicatus est Koerte3; ἀ]λλὰ Robert4 p. 414, possis etiam τἆ]λλα 603 coquus an ab initio versus loqui inciperet dubitavit Wil.2, usque a medio versu loqui coniecerat Sudhaus2 πολλω̣ ν Jensen2, 2 πολλη̣ν, quod legerat Lefebvre p. x, a vestigiis abhorrere affirmans 605 ]δ̣ι ̣ι ̣νοι ̣ vel ]δ̣ι ̣:̣νοι ̣ Jensen2, ]φ̣ α̣ι ̣νο Furley1 607 εἶ ̣ν̣α̣ι ̣ ϲ̣τ̣ά̣ϲ̣ι ̣[ν Jensen2, ειναι Guéraud, cetera incertissima existimans 610 paragr.; dicolon num fuisset ante ὢ incertum esse statuit Jensen2 ἀρι[ϲ]τ[ῶϲι]ν Koerte6 612 δ[]ϲκεδαν[ Koerte6, de Ricci ap. Koerte1, prob. 2 Guéraud ]ε̣κ̣τ̣οϲ Jensen, qui in pro κ̣τ̣ potius π̣τ̣ legisse sibi visus erat δ[ια]ϲκεδάν[νυντ’] ἐ̣κ[τ]όϲ Sudhaus8 : ἁ̣λ̣[ί]ϲκο̣μ̣’ ἀ̣π[ερίϲκε]πτ̣οϲ idem2, cuius lectionem plane reiecit Guéraud 613  init. π̣[ (ed. pr. p. 216, prob. Koerte et Lefebvre2) vel γ̣[ (Jensen2) π̣[ίωϲι καὶ χρηϲτοῦ] Jensen in ed. [τι]ϲ̣ Koerte6, Robert 614 paragr. num fuerit incertum, dicolon nullum in fine versus β̣αλεῖτ’ [εἰ]ϲ μακαρίαν (-ιαϲ C) Wil. ap. Koerte1 cf. Plat. Hipp. Mai. p. 293 A, Ar. Equ. 1151 et vid. Buehler ad Zenob. II 67 615 dicolon nullum in fine versus, nota pers. ϲμι/ in marg. dext. 617 utrum hinc an aliunde in v. 615–620 loqui incipiat coquus incertum 618–633  versuum initia finibus sic opposuit Robert4, vid. ad 585–599 618 neque paragr. neque dicolon τα̣ potius quam τε̣ (quod legerat Lef.2 p. ix) Jensen2 619 neque paragr. neque dicolon legit et suppl. Koerte

162 620

625

630

635

640

κα[ Ϲμ. χα̣[ Καρ. νυ[ με̣ [ ̣ ̣[ ϲ̣[ Ϲμ. αι̣[ ει[ ει ̣[ ὦ Ἡρ[άκλειϲ ἀπίωμ[εν μικροῦ ̣[ πρώην ἀρ[ ἐπάνω θ[ ἔγωγ’ ἀπολ[ ὀκνηρο[ Ϲμ. ἔπειτα δ[ θυγατέρα [ τέτοκεκ[ λαβόντ’ α̣[

Ϲμ.  Καρ.   Καρ.

 ]μ̣ενον.  ψαλ]τρίαϲ ] ̣ϲι καὶ  ]αραγε ]χ̣ουϲιδη  πέ]μπειν, ἵνα  ] τὰ χρήματα  ]ν ἡλίκη   ]λομαι  δ]έϲποιν’ οἰκίαϲ   ] Ϲ̣ιμίαϲ  Χαι. νὴ τ]ὸν Ἥλιον,  ] ταύτην ἐγώ  ] τὰϲ ὀφρῦϲ

(444)

(449)

(454)

(459)

Χαι. (464)

620 paragr., dicolon nullum 621 paragr., dicolon nullum, nota pers. ϲμ/ in marg. sin. Χα̣[ρίϲιε Koerte2, -οϲ Sudhaus2 ψαλ]τρίαϲ Robert Χα[ριϲίωι παῖϲ γέγονεν ἐκ τῆϲ ψαλ]τρίαϲ; e. g. Sandbach 622 paragr. nulla, dicolon nullum, nota pers. καρ/ (scriptum esse suspicatus est Wil.2, se legisse affirmat Guéraud, χαρ/ legerant Lefebvre2, Jensen) in marg. sin. νῦ[ν Sudhaus2 ]ω̣ ϲι Koerte2/3 623 paragr., dicolon nullum ] ἆρά γε (ante quod dicolon interiisse coni. Sudhaus2) Koerte2/3 624 paragr., dicolon nullum aut ]χ̣ουϲι (ἔ]χ̣ουϲι Koerte2/3) δή aut ]χ̣ουϲ᾽ ἴδηι 625 paragr., dicolon nullum post Smicrinem coquum rursus loqui (coniecit Koerte3, qui in initio versus 〈Ϲμ.〉 ο̣[ἴμοι. (Καρ.)) necesse esse videtur, ne nimis exilia de iis quae intus gesta sunt indicentur πέ]μπειν Robert : ἀποπέ]μπειν Wil.2 626–635  paragraphi nullae, dicola nulla 628 βού]λομαι Robert 629 simplex punctum in fine versus εἶν̣[αι Sudhaus2, ε̣ιπ̣[ Furley1 possis etiam οἰκίαϲ; 630 〈Καρ.〉 ὦ Koerte3, post v. 625 2 Smicrinem rursus loqui coepisse ratus Ἡρ[άκλειϲ Lefebvre p. xii ]ϲ̣ιμμιαϲ C, ad titulorum Atticorum usum corr. Wil.2 (Dionys. fr. 2, 1. 38 contulit Koerte3) vid. LGPN II p. 398 ποῦ] Ϲιμίαϲ; Sandbach comm. p. 348, ποῦ ’ϲτι] Ϲιμ.; Primmer WSt 20 (1986) 140 631 init. Lefebvre2 p. xii [Χαι.] Jensen νὴ τ]ὸν ed. pr. p. 217 632 μικροῦ [γε Robert4 p. 418, μ. γ̣[ε vestigiis 2 bene convenire existimavit Jensen 634 ἐπάνωθ[εν Lefebvre2 p. xii 636 paragr. 637 nota pers. ϲμ̣ι/ in marg. sin. 639 paragr. notam pers. [Χαι.] hic posuimus duce Robert4 p. 419, qui [Ϲμ.]; in initio versus insequentis posuit Martina τέτοκ’ ἐκ [Χαριϲίου Robert4 p. 418

Ἐπιτρέποντεϲ

Y2(v) | 645

650

655

παρακαλ[ διακ ̣( ̣)νε̣[ (Ϲμ.) Χαρ̣[ιϲι τὸ φ[ ὑμῶν ἑταῖροϲ οὗτοϲ ο̣υ̣δ̣ παιδάρι[ον] ἐ̣κ πόρνηϲ̣ [ προϲω[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ εἰληφ[ (Χαι.) παρ ̣ ̣[ ενη[̣

̣ ϲ̣ ̣ ̣ν̣ετ̣[  ]οϲ γνώϲετ̣[αι  ]μ̣ενη τουτ[  ]ν̣ ἂν τοῦτ̣ό̣ τιϲ ]τ̣ωι πάθω  ] ̣ει ̣ε καὶ μάλα ] ̣ν ἐπάγεται ὀδ]υ̣νηρο̣ῦ βίου ] ̣το τοῦ δυϲτυ̣χ̣οῦϲ (Ϲμ.)  ]ν δυϲτυχῆ το̣ῦ̣τ̣ο̣[ν, μὰ τ]ὸ̣ν Διό[νυϲο]ν. ἀλλ’ ἴϲωϲ ἐγὼ πολυπραγμονῶ [πλεί]ω τε πράττω τῶν ἐμῶν, κατὰ λόγον ἐξὸν ἀ̣πιέναι τὴν θυγατέρα λαβόντα. τοῦτο μὲ[ν π]ο̣ήϲω καὶ ϲχεδὸν

163

(470)

R2(v)

(474)

(479)

642 paragr. διακονε[ῖν Sudhaus2, διάκρ̣[ι]ν̣ε̣ Jensen2 643 Lefebvre2 p. xii 645–660  accedit M (fines versuum) 645 ο̣υ̣δ̣ϲν̣ετ̣[ C (οὐ̣δ̣’ ἠιϲχ̣ύ̣νετ[ο e vestigiis enucleavit Sudhaus8, prob. Jensen2 et Guéraud; post M adhibitam verborum contextui minus aptum videtur, de lectione post Furley1 dubitavit Roemer5, quae ipso libro inspecto ο̣υ̣δ̣ε̣ν̣ν̣ετ[) : ]π̣ρε̣[ vel -ω̣ [ vel ]η̣ρθ̣[ vel -ε̣[ vel -ω̣ [ prope finem versus M 646 init. Lefebvre2 p. viii fin. 5 5 Roemer 647 τοῦτ[ό γε Roemer , possis etiam τουτ[ονί 648–649 648 paragr., dicolon nullum in fine versus C [M], 649 paragr. nulla C [M], dicolon nullum in fine versus C, in M hasta verticalis, quam pers. mutatae signum esse potius quam ι falso additum suspicata est Roemer5 (cf. 654) fort. iam in versus 648 parte deperdita verba facere coepit Chaerestratus 650 paragr. num fuerit in C incertum [M], dicolon ante καὶ in M dispexisse sibi visa est Roemer5 [C], nullum dicolon in fine versus C [M] 651 paragr. in C [M] dispexisse sibi visa est Roemer5; dicolon neque post ]ν M [C] neque in fine versus C [M] 652 dicolon nullum CM οδ]υ̣νη̣ρο̣υ̣ in M (]υ C) legit et suppl. Furley1a 653 paragr. C [M], dicolon in fine versus C [M] 654 paragr. nulla C [M]; dicolon in fine versus in C indicant Lefebvre2, Jensen2, incertus haerebat Guéraud, in M post δυϲτυχη hasta verticalis (cf. 649) (Ϲμ.) vel (Χαι.) Turner-Parsons; si hoc, Smicrinem inter versus 649 finem et 653 ]το τοῦ δυϲτυ̣χ̣οῦϲ loqui incipere, usque ab initio versus 655 rursus verba facere necesse est 655–665 accedit O35r 655 το̣ῦ̣τ̣ο̣[ν suppl. Koerte2/3, legerat 2 Lefebvre : (Ϲμ.) το̣ῦ̣τ̣ο̣[ν; Turner-Parsons μὰ τ]ὸ̣ν Διό[νυϲο]ν Turner-Parsons 656 [πλεί]ω Wil. ap. Koerte2 πράττω τῶν ἐμῶν Leo3 : των εμων πραττω C : ]π̣ατριω ̣ ν̣[ prope finem versus M [O35] 657 [ἀπιέν]α̣ι τὴν θυγατέρα Sudhaus8 : []ι την θυγατερα C : ]πιεναι τ̣[ marginem dext. versus mire delatum M [O35] 658 Jensen ap. Sudhaus2

164

660

expl. Y2(v) | 665

δεδογμένον μοι τ̣υ̣γ̣χάνει. μαρτύρομαι ὑμᾶϲ δ’ ομο̣[ ̣ ̣ ̣Χ]α̣ιρέϲτρατ̣[ μεθ’ ὧν ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]πεμψα ̣[ 〈Χαι.〉 θυγατέρα τὴ̣ [ν ϲὴν λ]α̣μβ ̣ ά ̣ ν ̣[ ἀνάξι’ ὑμῶν [ Ϲμ. ] ̣ ̣[ μηδὲ λεγετ[  ] ̣ ̣ω̣ ν ̣[ καὶ περιβόη⌞τον πᾶϲιν⌟ ἀνθ⌞ρώποιϲ 〈ποῶν〉 αὑτόν, ἀκρατ⌞ὴϲ καὶ τοῦτο δὴ τὸ λεγόμενον ἥττων ἑαυτοῦ πορνιδίωι τριϲαθλίωι ἑαυτὸν οὕτω παραδέδωκεν ‒ ⏑ ‒

expl. R2(v) (484)

(489)

desunt versus fere septem 676

̣ ]̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]ημ[ ̣ ̣ ̣] ̣νω[

̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣

̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]

̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ει[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]λε ̣[ ̣ν[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]φ ̣[

665–668 Ammon. adf. voc. diff. 136 (codd. γM) διαβόητοϲ περιβοήτου διαφέρει. διαβόητοϲ μὲν γάρ ἐϲτιν ὁ ἐπ’ ἀρετῆι πολυθρύλλητοϲ, περιβόητοϲ δὲ ὁ ἐπὶ κακίαι. καὶ — παραδέδωκεν (fr. adesp. 78, huc pertinere vidit Nuenlist2) 659 post μαρτύρομαι distinxit Sudhaus2 660 ὀμό̣[ϲαι Turner-Parsons, qui et ὁμο̣[ῦ et ὅμω̣ [ϲ brevius spatio esse existimaverunt, -[ϲαϲ Kassel ap. eosdem, quo supplemento recepto Χ]α̣ιρέϲτρατ̣[’, αὐτοὺϲ τοὺϲ θεούϲ (non obstant vestigia incertissima in M) Austin ap. Nuenlist2 post hunc versum deficit M, adsunt C et O35r 661 μεθωνϲ̣[ vel -νο̣[ in C [O35] legit 2 Jensen , -νε̣[, quod dispexisse sibi visus erat Lefebvre2, legi posse negans -ψα·[ O35 ut vid. [C] έ]πεμψα· [ Turner-Parsons μεθ’ ὧν θ̣[υγατέρ’ ἔ]πεμψα π̣[ρὸϲ τὸν νυμφίον Austin ap. Nuenlist2, de verbo προπέμπειν cogitavit in 9, cf. Sam. 732 662–666 in initiis versuum accedit Lav 662 〈Χαι.〉 Nuenlist2 τὴ̣[ν ϲὴν Nuenlist2 λ]α̣μ̣β̣άν[ in O35 [CLa] legerunt TurnerParsons λ]α̣μ̣β̣άνε̣[ιν βούλει πάλιν; Austin ap. Nuenlist2, λ]α̣μ̣β̣άνω̣ [ν πάλιν ποεῖϲ ? Schröder 663 paragr. in C, nulla in La [O35] ϋ[μων C : ημων[ La [O35] [Ϲμικρίνη. Ϲμ. μή νυν δόκει Austin ap. Nuenlist2, coll. Ar. Thesm. 208 Smicrines num iam in hoc versu verba facere coeperit non plane certum 664 paragr. nulla CLa [O35], in marg. sin. vestigia incertissima, notae pers. ut vid. (‘fort. ϲιμ’ Sudhaus2, ‘fort. ϲ̣[ι]μ´’ Jensen, qui ϲ̣μ̣/ in 2) C λέγε τ[ Nuenlist2, possis et λεγέτ[ω (Ϲμ.) μηδὲ λέγε τ[οῦτο ? Schröder, coll. Polyb. XXXI 24, 2 et Ach. Tat. VIII 7, 1 λ]έ̣γ̣ω̣ ν an scriptum fuisset dubitaverunt Turner-Parsons, litteram insequentem γ̣[ vel π̣[ fuisse rati 665 〈ποιῶν〉 Kassel in fr. adesp., duce Porson, Not. Ar. add. p. 121, qui 〈ποιεῖ〉 post hunc versum deficiunt C et O35r 666 post hunc versum deficit Lav 668 παραδέδωκεν Ammon. γ : -κε Ammon. M 676 redit M

Ἐπιτρέποντεϲ Y1(r) | 680 682 682a 682b 683 R1(r) 685

690

μιϲεῖ τὸν ἡδὺν λεγόμενον τοῦτον βίον; ἔ̣π̣ινε με̣ ̣τὰ τ[ῆ]ϲ δεῖνοϲ, εἶχεν ἑϲπέραϲ τ]ὴ̣ν δεῖν’, [ἔ]μελλ̣ ε̣ν̣ δ’ αὔριο[ν τὴν] δ̣εῖν’ ἔχει〈ν〉. π]ο̣λλὰϲ πεπό̣[η]κεν [ ]ουϲ οὗ]τοϲ ὁ ̣( ̣)οϲ ̣[ ̣]λεκ[ ]εκεν ̣ ̣]θραϲ ̣( ̣)οϲο̣[ ̣ ̣]ειο ̣[ ]ει αὐτῶι [κ]α̣θ’ ἑκ[ά]ϲ̣την ε ̣ ̣[ ̣] ̣νη[̣ ἀλλ’ οὐκ̣ ἔπειθε̣ν̣. τοιγαροῦν, ὅπερ [ ̣ ̣ ̣] ̣( ̣)[ ἀποδιδότω τ[ὴ]ν προῖκα. Χαι. μήπω, Ϲμ[ικρίνη. Ϲμ. οὐδ’ ἄν, μὰ τὴν Δήμητρα, δέκατον ἡμέ[ραϲ μέροϲ καταμε̣[ίν]ε̣ι᾽̣ ἡ θυγάτηρ ἐνταῦθ’ ἔτι, εἰ μὴ μετ̣οικήϲ̣α̣[ϲ]ι̣ παραγεγραμμένοιϲ ἡμῖν κεκήδευ̣κ̣’. Χαι. οὐδ’ ἐκεῖνοϲ οἴεται. Ϲμ. ὑψηλὸϲ ὤν τι̣ϲ̣ οὗτοϲ οὐκ οἰμώξεται; καταφθαρείϲ τ’ ἐν ματρυλείωι τὸν βίον

165 (490)

(493) (fin. 494) (fin. 495) (init. 494) (init. 495) (496)

(500)

691–692 Harp. p. 199, 17 Dind. (μ 11 K., codd. Q, K N PM, epit. DE) ματρυλεῖον· … Ἡρακλέων καὶ Δίδυμοϲ (p. 320 Schm.) τόπον τινά φαϲιν εἶναι ἐν ὧι γρᾶεϲ διατρίβουϲαι δέχονται τοὺϲ βουλομένουϲ καταμεθυϲθῆναι. Μένανδροϲ Ἐπιτρέπουϲιν· οὐκ — βίον. inde a τόπον ex epit. Sud. μ 290 (fr. 177 Kock) 680 redit C paragr. nulla C [M] signum interrog. posuit Sandbach2 (‘aut rogat haec Smicrines aut negat’) 681 [τῆ]ϲ Koenen ap. Gronewald1 682 τὴν δεῖν’, ἔμελλ]εν δ’ 8 Sudhaus : ]ε̣ν̣ δ’ C : ]η̣νδιν̣[]μελλ̣[]δ M τὴν] δ̣εῖν’ ἔχει[ν (post εχει in C [M] nihil scriptum fuisse videtur) Sudhaus2 682a π]ο̣λλὰ̣ϲ̣ π̣ε̣πο̣[ίη]κεν Koenen-Gagos [οἰκίαϲ ἀναϲτάτ]ουϲ 4 Koenen ap. Austin (cf. 166) 682b οὗ]τοϲ Koenen-Gagos ν̣οϲ in M [C] legerunt KoenenGagos, [β]ιο̣ ϲ A. Willi ap. Austin4 λέκ[τρα πόλλ’ ἀπολώλ]εκεν Koenen ap. Austin4 683  ἔχ]θραϲ Koenen-Gagos, etiam de ἐχ]θρᾶϲ vel -άϲ cogitari posse monuit Austin4 ν̣οϲο̣[ KoenenGagos 684 [κ]α̣θ’ ἑκ[άϲ]την Koenen-Gagos εὖ̣ φ̣ [ρ]ο̣νή̣[ϲαϲ (melius fort. -ϲαϲ’) ἡμέραν Gronewald ap. Arnott20 685 ἔπειθ̣ε̣ν̣ Koenen-Gagos : επιθ M [C] : ἔπειθ̣ο̣ν̣ J. Rife ap. KoenenGagos fin. [λέγ]ω̣ Austin olim in epist. a. 1996 ad Koenen data 686 paragr. nulla C [M], post προῖκα dicolon et nota pers. χαιρε M [C] μηπωι Ζμ̣[ M [C], suppl. Magd. Stoevesandt ap. Koenen-Gagos 687 nota pers. ζ̣μικ in marg. sin. M ουδ’ C : ουκ̣ M suppl. complures ap. Koenen-Gagos 688–692 in finibus versuum accedit Lar 688 καταμε̣[ίνε]ι ̣᾽ Gronewald ZPE 126 (1999) 74 : -μ[()]ι ̣ vel -μ[()]ν̣ M [CLa] : -μέ̣[ν]ο̣ι 〈γ’〉 Arnott17 689 ει M : η C [La] μετ̣οικήϲ̣α̣[ϲ]ι ̣ Koenen-Gagos 690 paragr. C, nulla in M [La], post κ̣ε̣κ̣ηδευ̣κ̣ε (M : κεκη[̣ C [La]) dicolon et nota pers. χ̣αιρε M [CLa], nullum dicolon in fine versus La [CM], nota pers. χαιρ´ in marg. dext. C 691 nota pers. ζ̣μικ in marg. sin. M [οὗτοϲ] vArnim1 : α̣υτοϲ (non ο̣-) M [CLa] 692 καταφθαρειϲτ’ε[ν C : -ρεῖϲθε ἐν Harp. QPMK : -ρεὶϲ ἐν Harp. N : κατὰ τρεῖϲ ἐν Harp. DE, Sud. : κατ̣αφθαρ̣ε̣ι ̣[ϲ]ε̣ M [La] ματρυλείωι Harp. QPMKDE, Sud. : ]λ̣ε̣ιω C : ματρυλλείω Harp. N : -λλιωι M [La]

166

695

expl. R1(r)

μετὰ τῆϲ καλῆϲ γυναικὸϲ ἣν ἐπειϲάγει βιώϲεθ’, ἡμᾶϲ δ̣’ [ο]ὐ̣δὲ γινώϲκειν δοκῶν αὐτὴν μὲν ἕξε[ι], τὴν δ’ ἐπ̣[ει]ϲάξει λαβὼν ἐ̣κ̣εῖνοϲ εὐθὺϲ ὡ̣ [ϲ] ἑ̣αυτὸν δηλαδή. 〈Χαι.〉 π]ά̣ξ· διαγ̣έγ̣ραπτ̣[αι] τοὐ̣μόν, [ὡ]ϲ̣ ἐμοὶ δοκεῖ. δια]κ̣ονητέον δ[ὲ κ]αὶ πορευ[τέ]ο̣ν ἐφ’] ἣν ἐτάχθη̣[ν] ἐπ[ι]μέλ[ειάν] ἐϲτί μοι.

(505)

(509)

ΧΟΡ[ΟΥ ACTUS IV 700

Ϲμ. οὐκ οἶ̣δ̣α̣ τούτω[ ἀλλ’ ἀπιέναι δ ̣[ μί’ ἐϲτὶν ἀρετή, ⌞τἄτοπον φεύγειν ἀεί.

702 Orion. anth. 7, 7 (περὶ ἀρετῆϲ, post fr. 157) ἐκ τῶν Ἐπιτρεπόντων (ἐκ τῶν ἀπο- in marg. cod., corr. Schneidewin, Coniect. crit. p. 86)· μί’ — ἀεί. Men. Monost. 464 Pernig. μί’ — ἀεί. Antonii Melissae sent. sive loc. comm. I 7 PG vol. cxxxvi col. 796 B μία — ἀεί. An. Gr. III p. 467, 6 Boiss. ἀρετή ἐϲτι τὸ ἄτοπον φεύγειν ἀεί. Floril. Ἄριϲτ. καὶ πρ. μάθημα (ed. Schenkl WSt 11, 1889, 1–42) 13 ἀρετῆϲ ἴδιόν ἐϲτι φεύγειν ἀεὶ πᾶν ἄτοπον. [Lib.] epist. char. 73 (IX p. 41, 4 F., codd. V, d[U, Pa B], D, g[PH]) ὑβριϲτική· εἰ καλὸϲ ἦϲθα, πολλοὺϲ ἂν εἶχεϲ φίλουϲ γνηϲίουϲ· νῦν δ’, ἐπειδὴ φαῦλοϲ ἔφυϲ, εἰκότωϲ οὐδένα κέκτηϲαι φίλον. ἕκαϲτοϲ γὰρ τῶν ἐμφρόνων (εὐφρ- g) ἀνδρῶν ϲπουδὴν ποιεῖται (τὸ add. B) τὸν — ἀεί. Gnomol. Byz. Atheniense (ed. P. Odorico, Riv. di studi biz. e slavi 2, 1982, 41–70) 1 (περὶ ἀρετῆϲ), 6 μία — ἀεί (fr. 179 c Koe.) 694 fort. dicolon in fine versus C [M] (paragr. ut vid. nulla M [C]) [οὐ]δ̣ὲ noluit Lefebvre2 2/3 2/3 p. vii, recepit Koerte γειν[ω]ϲκειν M : γινωϲκων C (correxerat Koerte ) 695–699 695–696 Smicrini continuavit, 697–699 Chaerestrato dedit Furley1/4, 695–699 Chaerestrato tribuit Bathrellou 695 suppl. Koenen-Gagos (εἰ]ϲ̣ά̣ξει Sudhaus2) λαβών ut 427 et Ar. Thesm. 212 696 ὡ̣ [ϲ] ἑ̣αυτὸν (ἑ̣αυτὸν iam Roemer2 et Gronewald ap. eandem) Furley4 : [()]αυτον Μ [C] v. 876 cont. Bathrellou 697 π]ά̣ξ Roemer2, coll. 987 διαγ̣έγ̣ραπτ̣[αι] Schröder : 2 διατ̣έτ̣ραπτ̣[αι] Roemer (]α̣τ̣ετραπτ̣[ legerant Koenen-Gagos; ἀνατέτραπται Sam. 548) [ὡ]ϲ̣ Koenen-Gagos 698 δια]κ̣ονητέον Furley4 δ[ὲ κ]αὶ πορευ[τέ]ο̣ν Koenen-Gagos 699 ἐφ’] ἣν Roemer2 (πρὸϲ ἣν] Koenen-Gagos) ἐ̣τάχθη̣[ν] C. A. Morse ap. Koenen-Gagos ἐπ[ι]μέλ[ειάν] Koenen-Gagos post hunc versum deficit C, solus adest M 700 nota pers. ]μικ in marg. sin. τούτω[ν τῶν κακῶν ἄλλην λύϲιν vel τ. τ. κ. ἀπαλλαγήν Gronewald ap. Koenen-Gagos 701 δε̣[ῖ ϲ’ ὡϲ τάχιϲτα Koenen-Gagos; tum Παμφίλη Arnott17, quod post δεῖ Austin4 702  paragr. nulla τὸ ἄτοπον φεύγειν ἀεί Monost., [Lib.] D, An. Gr., Ant. Mel., Gnomol. : τὸν ἄτ. φ. ἀ. Orion, [Lib.] VUPa : τὴν ἄτ. φ. ἀ. [Lib.] g : φ. ἀ. τὸν ἄτ. [Lib.] B : φ. ἀ. πᾶν ἄτ. Floril.

Ἐπιτρέποντεϲ

705

167

(Παμφίλη) πάππα, τί 〈δὲ〉 τοῦτ’ ἔϲτ̣[ ἀεὶ ϲ̣ὺ̣ γίνηι κύριο[ϲ Ϲμ. ϲκι̣αῖ̣ϲ· χολ̣ ᾶ̣ι ̣ γ̣ὰρ ε[ (Πα.) τἀμφίβ[ο]λα δεῖ̣[ (Ϲμ.) πάλαι πρoτεί[νω (Πα.) ὑπὲρ 〈δ’〉 ἐμ[ο]ῦ̣ τοῦθ̣᾽[ desunt versus duo vel tres vel quattuor

Z1(r) | 714 715

720

725

ἀλλ’ εἴ με ϲώιζων τοῦτο μὴ πείϲαιϲ ἐμέ, οὐκέτι πατὴρ κρίνοι’ [ἄ]ν, ἀλλὰ δεϲπότηϲ. (Ϲμ.) λόγου δὲ δεῖται τ̣[α]ῦτα καὶ ϲυμπείϲεωϲ; οὐκ ἐπι̣[π]ό̣[λαιον; α]ὐ̣τ̣[ό, Π]α̣μφ̣ ίλ̣ ̣ η, βοᾶι φωνὴν ἀφιέν̣. εἰ δὲ κἀμὲ δεῖ λέγειν, ἕτοι]μ[ό]ϲ ε̣ἰμ̣ ι̣, τρία δέ ϲοι προθήϲομαι. οὔτ’] ἂν ἔτι ϲωθείη ποθ’ οὗτοϲ [οὔ]τε ϲύ ] ἀμε̣[λ]ῶ̣ ϲ ἡδέωϲ, ̣ ̣δ’ [ ̣ ̣] ϲφόδρα ]κ̣ο̣υϲ’ ἐαθείηϲ ἔτ’ ἂν̣  ] ̣ονω τούτων τι̣[  ]ν̣εχουϲα̣παν[  ] ̣[ ̣ ̣]τ̣αι δ̣’ ̣[  - - - - - - - - - -

(510)

(516)

(521)

703 nota pers. ]μ̣ in marg. sin. πάππα, τί 〈δὲ〉 Koenen-Gagos : παπα τι M 704–705  paragraphi nullae αιει M : corr. Koenen-Gagos vid. Arnott19 κύριό[ϲ μου; KoenenGagos ϲκιαῖϲ Bathrellou ap. Austin9, in v. 704 Ϲμ. μὴ μάχου supplens : ο̣και ̣ϲ vel ο̣κι ̣αι ̣ϲ M χολ̣α̣ legit Bathrellou ap. Austin9 ἐ[μφανῶϲ Χαρίϲιοϲ Austin9 706 paragr. nulla, nota μ pers. ] ̣ in marg. sin. δεῖ[̣ ται Gronewald ap. Koenen-Gagos φροντίδοϲ (potius ϲκέψεωϲ ?) πολλῆϲ ἀεί Furley1 707 paragr. nulla, nota pers. ]κ̣ in marg. sin. προ̣τεί ̣[νω ϲοι Gronewald ap. Koenen-Gagos e. g. πρ. ϲ᾽ αὖθιϲ ἐκδώϲειν ἐγώ Schröder cf. 824 708 paragr. nulla, nota pers. ]μ̣ in marg. sin. 〈δ’〉 Magd. Stoevesandt et P. van Minnen ap. Koenen-Gagos ἐμ[ο]ῦ̣ Furley1 post hunc versum deficit M 714 redit C 715 Koerte2 p. 98 et 3 716 Sudhaus2 717 ἐπι ̣[π]ό̣[λαιον Jensen, coll. Arist. Rhet. III 10, p. 1410 b 22 sq. αὐτό suppl. Wil.2, 2/10 coll. Ar. Vesp. 921; vid. etiam Dem. 19, 81 Π]α̣μφ̣ ί ̣λη Sudhaus 719 Sudhaus2/10 720  2/10 2 3 init. Sudhaus [οὔ]τ̣ε Koerte p. 98 et 721 αμε̣[λ]ω̣ ϲ (quod legerat Sudhaus2) potius quam -η̣ϲ (Lefebvre2 p. xix) legisse sibi visus est Guéraud ϲ̣ὺ̣ δ’ [οὐ] Sudhaus2, ο̣ὐ̣δ’ [εἰ] ? Schröder 2 (δ’[ legit Lefebvre p. xix, prob. Guéraud, δ[ Jensen) 722 ]κουϲ’ legit Sudhaus2, prob. 2 Guéraud 723 ]ονω vel ]ονωι C : δια]κ̣όνωι Sudhaus

168 desunt versus fere xxiv Z2(v) | 749 750

755

τὴν πολυτέλειαν. Θεϲμοφόρια δὶϲ τίθει, Ϲκίρα δίϲ· τὸν ὄλεθρον τοῦ βίου καταμάνθανε. οὐκοῦν ἀπόλωλεν οὗτοϲ ὁμολογουμένωϲ· ϲκόπει τ̣ὸ ϲὸν δ̣ή.̣ φηϲὶ δεῖν εἰϲ Πειρα̣ιᾶ̣ ̣ αὑτὸν βαδίϲαι· καθεδεῖτ’ ἐκεῖϲ’ ἐλθ̣[ών, ϲὺ δὲ τούτ̣ο̣ιϲ̣ ̣ ὀ̣δ̣υ̣νήϲει, περιμε̣ ̣νεῖϲ π ̣ ̣ν[ ἄδειπ̣[ν]ο̣ϲ̣· ὁ̣ δ̣ὲ̣ πίνει με[τ’ ἐκε]ί̣ν̣η̣ϲ̣ δ̣η̣[λαδή ̣ ̣ ̣[ ̣]ε ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ ἐξῆλθ ̣( ̣)[ ̣ ̣ ̣] ̣κ ̣ ̣ ρευ̣ ̣ ̣παντ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ϲ̣ο̣ι ̣ βουλομ[̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣κ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ λ̣ οι̣[ ------------

(522)

(528)

(532)

desunt versus fere xxvi 786

790

φάρμακ’, ἐπιβο̣[υλαί, λ]οιδορίαι καθ̣[’ ἡμ]έραν, ὡϲ ἐκβαλεῖ ϲ’. α̣ἰ[̣ του]μ̣ένη μὲν ο̣[ὐδὲ] ἓ̣ν εἰϲ τοῦτ’ ἐνέγκα̣[ϲθαι,] μετέχουϲα δ’ [ἐ]ξ ἴϲου ἱλαρῶϲ βιώϲετ̣[’ εἰκ]ότωϲ κἄν̣[ευ κ]ακῶν, ἔϲται 〈τε〉 τοῦτ’ αὐτῆι παραμύθιον τότε. ϲὺ [δ]ὲ ϲκυθρωπάζουϲα, νουθετοῦϲ’ ἀεί,

751 οὐκοῦν voluit Wil.2, ut vid. : ουκουν C : οὔκουν edd., signo interrog. in fine versus posito (semicolon posuit Wil.2) vid. Denniston, Gr. Part. p. 438 sq. et 239 752 δ̣η Sudhaus2/10, η pro 2/10 certo haberi posse negavit Guéraud Πειρ[α]ιᾶ Sudhaus , coll. Ar. Pac. 145 et Mach. 388 Gow 753 αὑτὸν vLeeuwen3 : αὐτὸν vulgo ἐλθ̣[ών Sudhaus2/10 fin. Wil.2 754 τουτ̣ο̣ι ̣ϲ̣ 2 2/10 Lefebvre p. xix, prob. Guéraud (non excluserat Sudhaus ) : τοῦτ̣’ οἶδ̣’ Sudhaus2/10, apostrophorum vestigia nulla discerni posse concedens (apostrophos fuisse diserte negat Guéraud), Peric. 244 sq. conferri posse ratus : τοῦτ̣’, οἶδ̣’ Wil.2 ο̣δυνηϲει legit Sudhaus2/10, · δυνηϲε̣ι ̣ vel δGuéraud πα̣ν̣ν[υχίδα ϲὺ Guéraud, -δ’ ὅλην Furley1 755 ἄδειπ̣[ν]ο̣ϲ̣ Sudhaus2/10 ὁ [δὲ] 2 Wil. με[τ’ ἐκε]ί ̣ν̣η̣ϲ̣ dubitanter Jensen in ed., με[τὰ iam ap. Sudhaus2/10, qui πό]ρ̣ν̣η̣ϲ̣, prob. Guéraud fin. Koerte2 p. 99 et 3 759 post hunc versum deficit C 786 redit M ἐπιβο̣[υλαί Schröder : ἐπίβο̣[υλα Roemer3 fin. Gronewald ap. Roemer3 787 α̣ι ̣()[ vel α̣κ̣[ vel λ̣ι ̣()[ Roemer1 α̣ἰ ̣[του]μ̣ένη Gronewald olim ap. Roemer1 ο̣[ὐδὲ ἓ]ν (ο̣[υδε]ν in M) Gronewald olim 1 ap. Roemer 788 accedit O23 Fr. 3 suppl. Gronewald ap. Roemer1 789 Roemer1 790 ac3 1 cedit O24 〈τε〉 (τ̣[ε] Roemer ) : δὲ] Merkelbach ap. Gronewald τοτε O23 : π- O24 [M] 791  ϲὺ δὲ ϲ]κυθρ- Gronewald ap. Roemer1

Ἐπιτρέποντεϲ

795

800

805

169

γα[μ]ε̣τ̣ῆϲ ἔχουϲα ϲχῆμα κατακεκλ̣ ε̣ιμ̣ ένη[ ἐν̣[ταῦ]θα παραλύϲει ϲε. χαλεπόν, Παμφίλη, ἐλ⌞ευθ⌟έραι γυναικὶ πρὸϲ πόρνην μάχ⌞η· πλ⌞είονα⌟ πανουργεῖ, πλείον’ οἶδ’, αἰϲχ⌞ύ⌟νεται οὐδ⌞έν⌟, κολακεύει μᾶλλον, αἰϲχρῶν̣ [ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[ ἕξ[ει κ]αλῶϲ νῦν· τ̣α̣ῦτ̣ά ϲοι τὴν Πυθ[ίαν εἰρη̣[κέ]ναι νόμιζ’ ἀκριβῶϲ ἐϲόμενα. Πα. π̣ά̣[τερ, π]ροθεμένη τοῦτ̣ο παντὶ τ̣ῶ̣ ι λ̣ [όγωι, τό μ̣[’ οὐ]δ̣ὲν ἄκοντοϲ ποῆϲαι ϲοῦ ποτ’ ἄν̣, καὶ τ̣[ὴ]ν̣ ἐμὴν γνώμην λέγειν π̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣( ̣)[ ̣ ̣]πάντων, ὅ̣ τ̣ι ποθ’ ἡγεῖ ϲυμφέρε̣[ιν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ελη· καὶ γὰρ φρονεῖν ει ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ον ἥ̣ τ̣’ εὔν̣ο̣ια [ ̣]νεριϲτα̣με̣ν̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ϲε πείθεϲθα̣[ι ̣]ε μᾶλλον ἐπα̣[

793–796 Pallad. Dial. de vita s. Ioann. Chrys. 53 p. 94, 10 C.-M. δεινὸν γὰρ ἡ κολακεία, κατὰ τὸν κωμικὸν Μένανδρον, μετὰ δυϲτροπίαϲ ϲυγκεκλωϲμένη, καθὼϲ λέγει· χαλεπόν — μᾶλλον. Cyrill. Alex. C. Iul. VII 16, 4 Kinz.-Brügg. τὸ δι’ ἑνὸϲ τῶν παρ’ Ἕλληϲι λογάδων ἐκφωνηθέν· χαλεπόν — μάχη (Epitr. fr. 7 Koe.) 792–793 γαμε]τ̣ῆϲ Gronewald1 ϲχημα κατακε[]μενη[ | εν̣[]θα παραλυ[ M, ϲχημακα̣τ̣ακεκδ̣ε̣[ (δ̣ fort. in λ correctum) | ]ρ̣αλυϲει O24, O23 vestig. incerta habet in 792, in 793 nihil : ϲχῆμα κατακεκλ̣ε̣ιμ̣ ένη[ϲ – / ἐν̣[ταῦ]θα (ἐνταῦ]θα iam Gronewald1) παραλύϲει Handley ap. Roemer1 : ϲχῆμα, κατακεκλ̣ε̣ιμ̣ ένη / ἐν̣[ταῦ]θα, παραλύϲει Schröder (vid. ad 910–911) 794 μάχη Cyrill. : μαχ[ O24 : μα[ O23 : μα̣[ M : μάχεϲθαι Pallad. 795 πλ[ε(ι)ονα] πανουργε[ι πλει]ον[α] οιδε M : ]ουργει πλ̣ε̣ι ̣[o]ν̣ οιδ’ (hasta transversa post ]ουργει et post οιδ’) O24 : ]α ο̣ι ̣δ̣εν̣[ O23 : πλείονα οἶδεν, πλείονα κακουργεῖ Pallad. (transposuerat Dobree Adv. II p. 284) 796 οὐδέν, κολακεύει Dobree : ουδ̣[()]κολακευε̣[ι M, ]λακευει O24 [O23] : οὐδένα κολ. Pallad. αἰϲχρῶν̣ [ἅπτεται Turner16 (Polyb. VII 13, 1 6 cont. Roemer ), -ν̣ [εὐπορεῖ Kassel 797 init. Roemer3 interpunxit Schröder (hastam transversam post καλῶϲ habet O24 ut vid.) fin. Turner16 798 paragr. num fuerit in M incertum [O23, O24], dicolon num fuerit in O23 incertum [M, O24] εἰρηκέ]ναι Gronewald1 799 nota pers. λ 3 π̣αμφι in marg. sin. M πά̣[τερ Roemer fin. Koenen-Gagos 800 τό μ̣[’ Furley6 (olim) οὐ]δ̣ὲν Koenen-Gagos ποηϲαι O24 : ]ιηϲαι M [O23] 801 init. Schröder πε̣π̣λ̣α̣[ in O23, π̣[ in O24 legisse sibi visus est Turner16 [M], π̣ε̣ι ̣ρ̣ά̣[ϲομαι ? Schröder 802 fin. Turner16 803 εἰ[μ’ οὐ κακή Gronewald1, εἰκ̣[όϲ ϲε μου Casanova 804 βέλτ]ι ̣ον Arnott17 ευν̣ο̣ι ̣α̣[]νεριϲ̣[ M, ]ο̣ια[()]ριϲτα̣μ̣[ O24, ]()ε̣()ϲ̣τ̣α̣με̣ν̣[ O23 805 ]ϲ̣ vel ]ε̣ in M [O23, O24] dispexisse sibi visus est Furley1, qui τούτοι]ϲ̣ in 4 ]ε μα̣λ̣λ̣ο̣ν̣ M : ]ε μαλλον (Furley4) potius quam ]ο μ- quod legerat Turner16 O23 [O24] τ]ε Roemer1, δ̣ὲ Furley4, θ᾿] ὃ Koenen-Gagos επα̣[ vel επλ̣[ O23 [M, O24]

170

810

815

820

̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣τοῦτο, π̣άππα, λ̣ υπη̣ρ̣ὸν δοκ̣ε̣ῖ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] μηδὲν ἠδικηκυῖαν τυχεῖν̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ἁμαρ̣τούϲ̣αϲ ἐ̣ῶμεν. δεύτερο̣[ν· “ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] παρὰ τούτου̣ γ᾿̣ .” αἴτιον τοῦτον τί̣θει· ̣ ̣ ̣οὐ]δὲν αἰϲχρόν. ἐν ὀλίγοιϲ εὑρί[ϲ]κ̣[ε]ται τἀκρι]βέ̣ ϲ, οἱ πολλοὶ̣ [δὲ] τὸ γεγονὸϲ [μ]όνον ὁρ]ῶ̣ ϲι καὶ λέγουϲιν, ὥϲ̣[τ]ε γ̣ίνεται ὁ τυχὼν ἐπίπροϲθε τ̣[ῆ]ϲ ἀληθείαϲ̣ [ ̣ ̣] ̣ϲ. “φυγεῖν δὲ δεῖ τοῦτόν̣ ϲ’”· ὅ̣ϲον γ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣μ̣ο̣ι.̣ ὃ̣ μὲν γὰρ εἶπαϲ ἀρτίω[ϲ], αἰϲχρόν ̣ ̣ ̣ ̣ ε[ἴρ]ηκαϲ· “ἀπολεῖθ’ οὗ[τ]οϲ.” εἶτ’ αὐτὴ̣ [φύγ]ω̣ διὰ τοῦτο; πότερον ἦλ̣ θ[ον] εὐ̣π̣ο̣ρο ̣ ̣ῦ̣ν̣τ̣ι ̣ [μὲ]ν̣ ϲυνευτυχήϲουϲ’, ἂν ἄ̣[πο]ροϲ δ̣’ ἦ̣ι,̣ μ̣η̣κ̣[έτι αὐτῶι προΐδωμ’; ἄτοπ̣ον ϲ̣υ̣ μενο̣υ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ κοινωνὸϲ ἦλθον το[ῦ βί]ου κα[ὶ] τῆ̣ϲ̣ τ̣ύ̣[χη]ϲ̣· ἔπταικεν, οἴϲω. τοῦτ[ο] λοιπόν, ὡϲ α̣[ δύ’ οἰκίαϲ οἰκοῦνθ’, ὑπ’ [ἐκ]είνηϲ ἀγό̣μ̣ε̣[νον,

806 ἐπεὶ δ]ὲ̣ Furley1, πρῶτον δ]ὲ̣ Roemer1 ]τουτο παπ̣α̣ []οιπη̣ρον (Furley4) potius quam 1 -πα̣ρον (quod legit Roemer ) M, ]λ̣υπ̣η̣ρ̣ον in O23 legit Furley1, ]υτο̣[()]ο̣ν[ O24, quam πάππα, το]ῦτο̣ [λυπηρ]ὸ̣ν habuisse coni. idem 807 ηδικ]ηκυιαν O23 : ηδ[ ]αν O24 : ηδικηκ̣εια[ M vid. Cartlidge ZPE 201 (2017) 32–39 τυχειν̣ M : τυχη̣ν̣ O23 [O24] 808  δεύτερο̣[ν Koenen-Gagos post hunc versum desinit O24, adsunt O23 et M 809 in prima versus parte Smicrinis verba referri intellexit Bathrellou ταἰϲχρὸν] Austin8 ]γ̣ αιτιον potius quam ]τ̣ 4 αιτ- O23 [M] τί ̣θει Schröder : τι ̣θει[ (Furley ) potius quam []τι ̣θειϲ̣ (Roemer1) M [O23] : [ἐ]τί ̣θειϲ̣ Roemer1 : τί ̣θη[ϲ] Furley4 810 init. ἀλλ’ Koenen-Gagos, ἔϲτ’ ? Schröder οὐ]δὲν Gronewald1 fin. Roemer1 811 τἀκρι]β̣έϲ Bathrellou ap. Austin8 (ἀκρ- iam Koenen-Gagos) [δὲ] et [μ]όνον Roemer1 post hunc versum deficit O23 Fr. 3, excipit Fr. 1 (Fr. 2 paucas litteras exhibet: ][ | ]υ̣π̣[ | ]αϲ̣[ | ]λ̣ε[, ad versuum 813–816 alteras partes pertinere coniecit Cockle ap. Turner16, nunc ubi locum habuerint non liquet) 812 ὁρ]ῶ̣ ϲι Schröder : ἴϲ]α̣ϲι Gronewald1 (cf. Dysc. 245 sq.) ὥϲ̣[τ]ε Bathrellou γ̣εινεται legit Bathrellou in M [O23] (τειν- legerat Roemer1) 813 τ̣[ῆ]ϲ Roemer1 [δόκ]ο̣ϲ Kassel cf. Call. fr. 224 Pf. et Wehrli ad Dem. Phal. fr. 187 814 μ̣ο̣ι ̣ vel λ̣ιο̣ ̣ι ̣ M [O23] 815 ο̣ μ̣εν M : α̣ μεν in O23 legit Roemer1, dubitat in 3 fin. τ̣ι ̣ π̣ω[ϲ Casanova ZPE 186 (2013) 98 (τ̣ι ̣ π̣ω Roemer1), π̣ά̣ν̣υ̣ ? Schröder 816 ε[ἴρ]ηκαϲ Schröder fin. Roemer1 817 ἦ[λ]θ̣[ον Gronewald1 εὐ̣π̣ο̣ρ̣ο̣ῦ̣[ντι μὲν Furley4 (εὐ̣π̣ο̣ρ̣ω̣ τ̣ά̣[τ]ω̣ ι ̣ 1 Roemer ) 818 αν O23 : εαν M ἄ̣[πο]ροϲ δ’ ἦ̣ι ̣ Gronewald ap. Roemer1 [μηκέτι 1 Furley 819 αυτω O23, M : de αὐτοῦ cogitavit Gronewald1 ἄτοπον ϲ̣ύ̣ με νο̣υ̣[θετ]ε̣ῖ ̣ϲ̣. [ἐγὼ Schröder (ἐγὼ iam Gronewald1) 820 τ̣[οῦ βίου Turner16, coll. 920 fin. Roemer1 821 an ἔπταικεν· ? vid. Wankel ad Dem. 18, 117 (p. 628 sq.). -εν; plerique post οἴϲω interpunxit Bathrellou ἀ[εὶ Roemer1, ἅ̣[μα Schröder 822 Roemer1

Ἐπιτρέποντεϲ

825

830

835

171

προϲέχοντ’ ἐκείνηι̣ ̣[ ̣ ̣( ̣)]λ̣ ιϲθα ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ἀλλ’ εἰ μὲν ἕτερον με ̣[ μ̣η̣δὲν ὀδυνηρὸν μη̣[δ καλῶϲ ἔχει μοι τοῦτ[ εἰ δ’ ἔϲτ’ ἄδηλον τοῦτ[ ταῦτ’, εἰϲ τοιαῦθ’ ἥξου̣[ϲ ἀλλ’ ἐκβαλεῖ με; τῶι χ ̣[ αἰϲθήϲετ’ εὔνουν οὖϲ[αν ̣ ̣ ̣( ̣)ων ἐκείνην ε ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ν· ὅ̣ταν γὰρ προ̣ ̣[ ̣( ̣)]ρα τὸ χεῖρον ῥαιδίωϲ̣ [ ἡ]μᾶ ̣ ϲ ἐκείνη διαβ[αλεῖ; ̣( ̣)] ̣θεν δ̣[ι]αβ[ά]λ̣ λ̣ η[ι ------------------

823 εκεινηι ̣ [ O23 : εκει ̣αλ̣[ potius quam εκειναι[ϲ (hoc Gronewald1) in M legit Bathrellou ]λ̣ιϲθα (Bathrellou) vel ]α̣ιϲθα (Roemer1) M [O23] post hunc versum desinit M, solum adest O23 Fr. 1 824 post με hasta verticalis O23 μ’ εἰ ̣[ϲ γάμον δώϲειϲ ἐφ’ ὧι Gronewald1 825 μη[δὲ λυπηρὸν παθεῖν vel μη[δέποτε παθεῖν, πάνυ Gronewald1 829 εγβO23 χα̣[ vel χυ̣[ vel χλ̣[ Turner16, χ[ Nuenlist ap. Furley1 χρ̣[όνωι πάντωϲ ποτὲ ? Schröder 830 αιθηϲετ O23 : corr. Turner16 οὖϲ[αν Turner16 831 τ̣ι ̣μ̣ων an legi posset dubitavit 16 Turner , oblocuta est Bathrellou, quae de π̣ρ̣ο̣ι ̣ων vel π̣ι ̣π̣τ̣ων cogitavit 832 ]ο̣ vel ]ω̣ ν· οταν Gronewald1 (ν· θταν legerat Turner16, qui πέπ]ο̣νθ’· 〈ὅ〉ταν); fort. ο̣ ex ε̣ correctum προ̣ϲ̣[ vel προ̣κ̣[, ο̣ ex ε̣ vel η̣ correctum esse suspicatus est Turner16 833 ὁ]ρᾶι Gronewald1 834 suppl. 16 1 Turner , signum interrog. posuit Gronewald 835 ()]ν̣ vel ()]ι ̣ ut vid. ἄ]ν̣ θ’ ἓν KoenenGagos, ἔ]ν̣θεν Koenen olim, vid. Bathrellou δ̣[ι]αβ[ά]λ̣λ̣η[ι Turner16, de lectione dubitavit Bathrellou, quae de δ̣[ι]αβ[ο]λ̣η[ cogitavit post hunc versum desinit O23 Fr. 1

172 desunt versus fere xxi, inter quos fuisse videtur

fragm. 6 (8 Koe.) ἐξετύφην μὲν οὖν κλαίουϲ’ ὅλωϲ Schol. (MTAB, cod. Vat. gr. 1322, ex quo Menandri verborum lectionem attulit Peppink Mnem. III 1, 1933, 160) Eur. Phoen. 1154 vol. I p. 371 Schw. τύφεϲθαί ἐϲτι τὸ τοὺϲ ὀφθαλμοὺϲ ϲυγκεχύϲθαι. Μένανδροϲ ἐν (δ’ ἐν M) Φιλαδέλφοιϲ (fr. 397). καὶ ἐν Ἐπιτρέπουϲιν· ἐξετύφην — ὅλωϲ ὅλωϲ Vat. gr. 1322 : om. MTAB hanc vocem saepe nostrum in versus fine posuisse monet Peppink, vid. Asp. 116, Dysc. 613. 865, Peric. 123. 264, Perinth. fragm. 6, 1; Sam. 279. 558; fr. 64, 9. 231. μὲν οὖν in fine versus Dysc. 542, Sam. 406 (cum fine sententiae Asp. 379. 456) ‘verba Pamphilae post patris abitum … dicta’ Koerte3, duce Jensenio RhM 65 (1910) 635 sq. 852 H1(r) 855

 (Ἁβρ.) ἔξειμ’ ἔχουϲα· κλαυμυρίζεται, τάλαν, (533) πάλαι γάρ. οὐκ οἶδ’ ὅ τι κακὸν πέπονθέ μοι. (Πα.) τίϲ ἂν θεῶν τάλαιναν ἐ̣λ̣ εήϲειέ με; Ἁβρ. ὦ φίλτατον̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ὄ̣ψ̣ ει μ̣η̣τ̣[έ]ρα καὶ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ (Πα.) πορεύϲομαι. [Ἁβρ.] μ̣ικ̣ ̣ρό̣ν, γύναι, πρό̣ϲ̣μεινον. (Πα.) ἐμὲ καλε̣ῖϲ̣ ; (Ἁβρ.) ἐγώ. ἐ̣ν̣[α]ν̣τίο̣ν̣ βλ̣ ̣ [έ]π’. [Πα.] ἦ̣ με̣ γινώϲκειϲ, γύναι;

853 Phot. κ 760 κλαυμυρίζεται καὶ κλαυμυριεῖται λέγουϲιν, οὐ κλαίει καὶ κλαύϲει 852 fin. τὸ παιδίον Sudhaus 853 redit C supra hunc versum paragr. 854 paragr., dicolon nullum in fine versus 855 paragr., dicolon in fine versus 856 paragr. nulla, dicolon nullum, nota pers. α]βρ/ in marg. sin. φιλτατον̣ Jensen2 (-τον Guéraud), -τοι (ed. pr.) legi posse 1 negans τ̣έκ̣ν̣[ον, τάχ’] Sudhaus (cf. Sam. 242); [τέκνον, πότ’] Fraenkel ap. Wil.2, signo interrog. in fine versus posito; τ̣έκ̣ν̣[ cum vestigiis convenire negans π̣α̣[ι]δ̣[άριον] scripsit Jensen in ed., signo interrog. in fine versus posito recepit Furley1 ὄ̣ψ̣ ει Sudhaus ap. Jensen2 (suppleverat in 1; 2 valde dubitavit Guéraud) μη̣[τέ]ρα Jensen 857 paragr. dispexisse sibi visus est Jensen1/2, 1 dicolon ante πορεύϲομαι Jensen , Guéraud καὶ [γὰ]ρ̣ Sudhaus2, prob. Guéraud 858 in fine versus punctum fort. ad dicolon pertinens dispexerunt Jensen1, Lefebvre2 μ̣ικ̣ ̣ρο̣ν Jensen1 859  ἐ̣ν̣α̣ν̣τίο̣ν̣ β̣λ̣[έ]π’ Sudhaus2 [Πα.] ἦ̣ Merkelbach MH 23 (1966) 184 (post β̣λ̣[έ]π’ Pamphilam loqui coniecerat Guéraud) : ε̣[ἴ] Sudhaus2, Habrotono continuans μ]ε Jensen1

Ἐπιτρέποντεϲ 860

865

870

875

880

(Ἁβρ.) α̣ὐ̣τή ’ϲτιν ἣ̣ν̣ ἑ̣ό̣[ρ]α̣κ̣α̣. χαῖρε, φιλτάτη. (Πα.) τ̣ί[̣ ϲ δ’ εἶ] ϲ̣ύ̣; [Ἁβρ. χε]ῖ̣ρα ̣ ̣ δε̣ῦ̣ρό μοι τὴν ϲ̣ὴν̣ ̣ δίδο̣υ̣. λέγε μοι, γ̣λυ̣κ̣ε̣ῖα̣ ̣, πέρυϲιν ἦ̣λ̣ θ̣ε̣ϲ̣ ἐ̣π̣ὶ ̣ θ̣έ̣α̣ν̣ τοῖϲ Ταυροπολίοιϲ ε ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ (Πα.) γύναι, πόθεν ἔχειϲ, εἰπέ μοι, τὸ παιδί[ον λ]αβοῦϲ’; (Ἁβρ.) ὁρᾶιϲ τι, φιλτάτη, ϲοι γνώριμο̣ν̣ ὧν] τοῦτ’ ἔχει; μηδέν με δείϲηιϲ, ὦ γύναι. (Πα.) οὐκ [ἔ]τεκεϲ αὐτὴ τοῦτο; (Ἁβρ.) προϲεποιηϲάμην, οὐχ ἵν’ ἀδικήϲω τὴν τεκοῦϲαν, ἀλλ’ ἵνα κατὰ ϲχολὴν εὕροιμι. νῦν δ’ εὕρηκα· ϲὲ ὁρῶ γάρ, ἣν καὶ τότε. (Πα.) τίνοϲ δ’ ἐϲτὶν πατρόϲ; (Ἁβρ.) Χαριϲίου. (Πα.) τοῦτ’ οἶϲθ’ ἀκριβῶϲ, φιλτάτη; (Ἁβρ.) εὖ ο]ἶ̣δ̣’ ἔ[γωγ’· ἀλ]λ̣ ’ οὐ ϲ̣ὲ τὴν νύμφην ὁρῶ τὴν ἔνδον οὖϲαν; (Πα.) ναιχί. (Ἁβρ.) μακαρία γύναι, θεῶν τιϲ ὑμᾶϲ ἠλέηϲε. τὴν θύραν τῶν γειτόνων τιϲ ἐψόφηκεν ἐξιών. εἴϲω λαβοῦϲά μ’ ὡϲ ϲεαυτὴν εἴϲαγε, ἵνα καὶ τὰ λοιπὰ πάντα μου πύθηι ϲαφῶϲ. Ὀν. ὑπομαίνεθ’ οὗτοϲ, νὴ τὸν Ἀπόλλω, μαίνεται, μεμάνητ’ ἀληθῶϲ. μαίνεται, νὴ τοὺϲ θεούϲ· τὸν δεϲπότην λέγω Χαρίϲιον. χολὴ μέλαινα προϲπέπτωκεν ἢ τοιοῦτό [τι. τί γὰρ ἄν τιϲ ε̣[ἰκ]ά̣ϲ̣ε̣ιε̣ ̣ν̣ ἄλλο γεγονέ̣[ναι; πρὸϲ ταῖϲ θύραιϲ γὰρ ἔνδον ἀρτί[ωϲ πολὺν χρόνον διακύπτων ἐνδ̣[ιέτριβ’ ἀκροώμενοϲ.

173 (540)

(545)

(550)

(555)

(560)

860 paragr. indicant Sudhaus2, Jensen in ed. (non in 2); dicolon nullum in fine versus αὐτή (vel αὑτή) Capps : αὕτη Koerte6 ἣ̣ν̣ ἑ̣ό̣[ρ]α̣κ̣α Jensen2, Sudhaus2/10 861 paragr. num fuerit incertum init. Sudhaus2 [Ἁβρ. Sudhaus2 χε]ῖ ̣ρ̣α̣ Jensen2 ϲ̣η̣ν̣ διδου de Ricci ap. 1 2 2 Koerte 862 γ̣λυ̣κ̣ε̣ῖ ̣α̣ Jensen fin. Sudhaus , nisi quod legit θ̣ε̣α̣ι ̣, -α̣ν̣ Wilamowitzii2 est 863  paragr.; dicolon num fuerit in fine versus incertum post ε vestigia minima, ex quibus ἐν̣ [ταρ]α̣[ντί]ν̣ω̣ ι ̣ κ̣α̣[λῶι Jensen, coll. 488 sq. 864 το παιδι[ον Jensen1, coniecerat Headlam1 872  2 2 εὖ οἶ]δ̣’ ἔ[γωγ’ Wil. ἀλ]λ̣’ Sudhaus ϲ̣ε ex γε correctum esse existimaverunt Lefebvre2, Sudhaus2, Guéraud 877 paragr., dicolon in fine versus 878 nota pers. ο̣ν̣/ vel ]ν̣/ in marg. sin. 880 accedit O4r 881 Robert 882 [εἰκάϲει]εν Croiset fin. Sudhaus 883  vLeeuwen, Leo2 884 ἐνδ̣[ιέτριψ’ (-ψεν iam Robert, -βεν melius Hunt2) ἀκροώμενοϲ (ἀκρ. vLeeuwen1/2) Wil.2

174 885 H2(v)

890

895

900

905

ὁ πατὴρ δὲ τῆϲ νύμφηϲ τι περὶ τ̣[ο]ῦ̣ [π]ρ̣[άγματοϲ ἐλάλει πρὸϲ ἐκείνην, ὡϲ ἔοιχ’, ὁ δ’ οἷα μὲν ἤλλαττε χρώματ’, ἄνδρεϲ, οὐδ’ εἰπεῖν καλόν. “ὦ γλυκυτάτη” δὲ “τῶν λόγων οἵουϲ λέγειϲ”, ἀνέκραγε τὴν κεφαλήν τ’ ἀνεπάταξε ϲφόδρα αὑτοῦ. πάλιν δὲ διαλιπὼν “οἵαν λαβὼν γυναῖχ’ ὁ μέλεοϲ ἠτύχηκα.” τὸ δὲ πέραϲ, ὡϲ πάντα διακούϲαϲ ἀπῆλθ’ εἴϲω ποτέ, βρυχηθμὸϲ ἔνδον, τιλμόϲ, ἔκϲταϲιϲ ϲυχνή. “ἐγὼ” γὰρ “ἁλιτήριοϲ” πυκνὸν πάνυ ἔλεγεν, “τοιοῦτον ἔργον ἐξειργαϲμένοϲ αὐτὸϲ γεγονώϲ τε παιδίου νόθου πατὴρ οὐκ ἔϲχον οὐδ’ ἔδωκα ϲυγγνώμηϲ μέροϲ οὐθὲν ἀτυχούϲηι ταὔτ’ ἐκείνηι, βάρβαροϲ ἀνηλεήϲ τε.” λοιδορεῖτ’ ἐρρωμένωϲ α]ὑ̣τῶι βλέπει θ’ ὕφαιμον ἠρεθιϲμένοϲ. πέφρικ’ ἐγὼ μέν, αὖόϲ εἰμι τῶι δέει· οὕτωϲ ἔχων γὰρ αὐτὸν ἂν ἴδηι μέ που τὸν διαβαλόντα, τυχὸν ἀποκτείνει[ε]ν ἄν. διόπερ ὑπεκδέδυκα δεῦρ’ ἔξω λάθραι. καὶ ποῖ τράπωμαί γ’; εἰϲ τί βουλῆϲ; οἴχομαι, ἀπόλωλα· τὴν θύραν πέπληχεν ἐξιών. Ζεῦ ϲῶτερ, εἴπερ ἐϲτὶ δυνατόν, ϲῶιζέ με.

(565)

(570)

(575)

(580)

(585)

Χαρ. ἐγώ τιϲ ἀναμάρτητοϲ, εἰϲ δόξαν βλέπων καὶ τὸ καλὸν ὅ τι πότ’ ἐϲτι καὶ ταἰϲχρὸν ϲκοπῶν,

885 [τοῦ πράγματοϲ Croiset, vestigiis in O4 [C] servatis convenire statuit Hunt2 886 εοικ’ C : εοικ[ε]ν O4 ο δ’[ C : ὁ⟦ι⟧ δ’ O4 887 paragr. nulla C, O4, dicolon in fine versus O4, non C ηλλαττε χρωματ’ C : ηλαττε χρώματ’ O4 p.c. : ηλαττε το χρῶμ O4 a.c. 889 τ’ ανεπαταξε C, O4 : θ’ ἅμ’ ἐπάταξε Headlam1, vLeeuwen Ioseph. Ant. Jud. XVII 187 cont. Gronewald8 890  δε C : τε O4 891 ητυχηκα C, -[κ]α̣ O4 : ἠδίκηκα K. Kalbfleisch ap. Koerte Herm. 78 (1943) 286 sq., qui cont. fr. adesp. 736, sed vid. etiam 918 894 ἁλιτήριοϲ complures : αλ- C : α]λιτήρι[ O4 899 τ’ ελοιδορειτ’ vel τ’· ελ- C [O4] : corr. complures 900 vArnim1, Wil.8 901 post r hunc versum deficit O4 904 λαθρα C vid. ad Dysc. 310 905 εϲ τι C : corr. vLeeuwen 907 paragr., dicolon in fine versus 908 nota pers. χαρ/ in marg. sin.

Ἐπιτρέποντεϲ 910

915

920 expl. H2(v)

925

930

ἀκέραιοϲ, ἀνεπίπληκτοϲ αὐτὸϲ τῶι βίωι, εὖ μοι κέχρηται καὶ προϲηκόντωϲ πάνυ τὸ δαιμόνιον, ἐνταῦθ’ ἔδειξ’· “ἄνθρωποϲ ὤν, ὦ τριϲκακόδαιμον, μεγάλα φυϲᾶιϲ καὶ λαλεῖϲ; ἀκούϲιον γυναικὸϲ ἀτύχημ’ οὐ φέρειϲ, αὐτὸν δὲ δείξω ϲ’ εἰϲ ὅμοι’ ἐπταικότα. καὶ χρήϲετ’ αὐτὴ ϲοὶ τότ̣’ ἠπίωϲ, ϲὺ δὲ ταύτην ἀτιμάζειϲ· ἐπιδειχθήϲει θ’ ἅμα ἀ]τυχὴϲ γεγονὼϲ καὶ ϲκαιὸϲ ἀγνώμων τ’ ἀνήρ.” ὅμο]ι̣ά̣ γ’ εἶπεν οἷϲ ϲὺ διενόου τότε πρὸ]ϲ̣ τὸν πατέρα· κοινωνὸϲ ἥκειν τοῦ βίου ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ο̣ὐ δεῖν τἀτύχημ’ αὐτὴν φυγεῖν τὸ ϲυμβ]εβηκόϲ. ϲὺ δέ τιϲ ὑψηλ̣ ὸ̣ϲ ϲφόδρα   ]ν̣    ] ̣βάρβ̣α̣ρ̣ο̣[ϲ   ]υ̣ν ταύτηι ϲοφῶϲ̣   ]ε̣ μέτειϲι διὰ τέλουϲ    ]ονων τιϲ. ὁ δὲ πατὴρ χ]α̣λ̣ ε̣π̣ώ̣ τ̣ατ’ αὐτῆι χρήϲεται. τί δέ μοι πατρόϲ; ἐρ]ῶ̣ δ̣ια̣ ̣ρρ̣ ή ̣ δην· “ἐμοὶ ϲύ, Ϲμικρίνη, μὴ] π̣άρεχε πράγματ’. οὐκ ἀπολ̣ ε̣ίπ̣ ει μ’ ἡ γυνή. τ]ί̣ ο̣ὖ̣ν ταράττειϲ καὶ βι̣ άζηι Παμφίλην̣; τ]ί̣ ϲ̣’ α̣ὖ̣ β̣λ̣ έπω ’γώ;” Ὀν. πάνυ κακῶϲ ἔχω̣ ϲφόδρα·

175 (590)

(595)

(600)

(605)

(610)

910 ex Eur. Or. 922 910–911 βίωι, / εὖ Bodin-Mazon : βίωι – / εὖ Robert de ‘nominativo pendenti’ vid. K.-G. i p. 47 (6) et Schwyzer ii p. 66 (4) et cf. fr. 745 912 ἔδειξ’· “ἄνθρωποϲ ὤν vArnim1 : ἔδειξ’ ἄνθρωποϲ ὤν ed. pr. 913 μεγάλα ed. pr. : και μεγαλα C 918 post ἀνήρ daemonii orationem claudit Sandbach, post v. 928 χρήϲεται claudunt alii 919 complures 920 πατέρα; Robert, in versibus 919 sq. sarcasmon audiunt Gomme-Sandbach, coll. Dem. 18, 136. 24, 181 et aliis locis quos congessit Denniston Gr. Part. p. 128–130 921 τοῦ δ’ ἀνδρὸϲ] οὐ vLeeuwen, ἔφαϲκε κ]οὐ Wil.2, λέγουϲα κ]οὐ Sandbach 922 vArnim1 post hunc versum deficit C, redit O4v, unus vel 2 duo versus deesse possunt 925 οὐδὲ ν]ῦν Wil. (ν]ῦν Sudhaus2/10) 927 δαιμ]όνων Wil. ap. 2 Hunt 928 χ]α̣λ̣ε̣πώτατ’ Arnott6 : ]ε̣ϲ̣τ̣ατ’ legisse sibi visus est Hunt2, qui noluit προ]π̣ε̣τ̣έ̣ϲ̣τ̣ατ’ (1064 et 1111 cont. Wil.2) : ἀπρεπ]έ̣ϲ̣τ̣ατ’ Sudhaus2 αυτηϲ O4 : corr. Hunt2 929  2 2 ἐρ]ῶ̣ Koerte et Wil. ap. Hunt δ̣ι ̣α̣ρ̣ρ̣ηδην: O4 930 Hunt 931 τ]ι ̣ ο̣υ̣ν ταραττειϲ vel τ]ι̣̣ ϲ̣υ̣νταρ- Hunt2 vid. Dysc. 313. 820, Sam. 672; Ar. Lys. 7 932 paragr. num fuerit incertum, dicolon ante πάνυ, nota pers. ονη supra lin. init. Wil. ap. Hunt2 κακῶϲ O4 p.c. : -λῶϲ O4 a.c.

176

β1(v) 935

940

945

ο]ἴ̣μ̣ο̣ι τάλ̣ α̣ϲ̣. κ̣αὶ ϲ̣ο[ῦ δ]έ̣ομα̣ι ̣ τοῦτ’, ὦ̣ γ̣ύ̣[ναι, μή ̣ ̣ μ’ ἐγκατ̣α̣λ̣ ίπ̣ ηιϲ. [Χαρ.] ο̣ὗ̣τ̣ο̣ϲ, ἐπακροώμε̣[νοϲ ἕϲτηκαϲ, ἱερόϲυλέ̣, μ̣ο̣υ̣; [Ὀν. μ]ὰ̣ τ̣ο̣ὺϲ̣ θ̣εο̣ύ̣ϲ̣, ἀλλ’ ἀρτίωϲ ἐξῆλθον. [Χαρ.] α̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] λαθεῖν ἔϲται ϲε πρα ̣ ̣μ̣ια ̣ ̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ηϲ ̣ ̣[ πάντ’ ἐπακροάϲει; (Ὀν.) π̣ό̣τ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]ο̣υ̣θ̣[ ἐγώ ϲε λανθάνει̣ν̣ ̣ον̣[ βροντῶντ̣α̣. (Χαρ.) δια̣ ̣ε̣[ [Ἁβρ.] ἀλλ’ ο̣[ὐ]θ̣ὲν ὀ̣φ̣ θήϲε̣[ι (Χαρ.) τίϲ εἶ ϲ[ύ; ̣] ̣α̣υ̣ ̣ε̣ῖϲ̣ ̣ ̣[ (Ἁβρ.) οὐκ ̣ιϲ̣[ ̣ ̣ ̣]ν̣ ̣ (Χαρ.) ̣[ [Ἁβρ.] οὐκ ἦν ἐ̣[μόν ̣ ̣ ̣] ̣[ (Χαρ.) οὐκ ἦν ϲό[ν (Ἁβρ.) βούλει μ’ απ[

(615)

(620)

(625)

933 init. Hunt2 ϲ̣ο[ῦ δ]έ̣ομα̣ι ̣ Hunt2 τοῦτ’, ὦ̣ Arnott6 : τούτοιϲ̣ ̣ Hunt2 [γύναι Wil.2 (γ̣υ̣ν̣ 6 2 2 1 dispici posse existimat Arnott , α Wil. ) : μ̣[όνο]ν̣ Sudhaus : [φίλη Furley post τουτ quicquam legi posse negat R. Coles ap. Brown ClR 33 (1983) 1841 934 redit C (initia versuum) paragr. num fuerit in O4 [C] incertum [Χαρ.] Hunt2 fin. Hunt2 935 paragr. C, num fuerit in O4 incertum, post μ̣ο̣υ̣ in O4 [C] dicolon dispexisse sibi visus est Sudhaus2 -ϲυλε̣μ̣ο̣υ̣ in O4 [C] fuisse suspicatus est Hunt2 μ]ὰ̣ τ̣ο̣ὺϲ̣ θ̣εο̣ύ̣ϲ̣ Wil. ap. Hunt2, qui Onesimo dedit 936 paragr. nulla in C, num fuerit in O4 incertum; post ἐξῆλθον punctum O4 [C], dicoli punctum inferius interiisse posse statuit Hunt2, [Χα.] K. F. W. Schmidt W. kl. Ph. 33 (1916) 317 sq. ἆ[ρ’ οὐδὲν] (ἆ[ρ’ iam Robert5, Sudhaus2) K. F. W. Schmidt ibid. 937 paragr. nulla C, num fuerit in O4 incertum πραμ̣ια vel πραυ̣μ̣ια in O4 legit Hunt2, in C πρα[ Lefebvre2, πραγ̣[ Sudhaus2/10, dubitante Jensen, qui in 2 p. 427 πρω̣ ι ̣[ dedit, in ed. post πρα Sudhausium litteram rotundam enotavisse commemorat : πρᾶγ̣[μ]α̣ δ̣ιὰ Sudhaus2/10 Ὀν]ήϲ[ιμε Jensen 938 post ἐπακροάϲει signum interrog. posuit Sandbach post Robert5 939 ϲὲ Sudhaus10 p. 16 π̣ον̣[ Hunt2, qui τ̣ον̣[ 5 2 legi posse concedit ap. Robert 940 δια̣[τ]ε̣[λεῖϲ Sudhaus 941 paragr. C [O4] ἀλλ’ ο̣[ὐ]θ̣ὲν ὀ̣φ̣ θήϲε̣[ι (suppl. Hunt2) Habrotono dedit Wil.2, qui monet Habrotonum iam v. 940 post βροντῶντα locutam esse posse; Charisio continuavit, in fine versus Ἁβρ. προϲιτέον (cf. Sam. 383) suppl. Sudhaus10 (in 2 Ἁβρ. ἐπιτέον) 942 paragr. C [O4], vestigia incertissima in marg. sin. C, fort. notae pers. (dubitat Guéraud), χ̣[α]ρ̣´ Sudhaus2/10 εἶ ϲ[ύ; Koerte2 p. 94 et 3, fr. adesp. 1093, 357 cont. Bain Act. & Aud. p. 146, vid. etiam Dysc. 552 post εἶ ϲ[ύ; Habrotonum respondisse, in altera versus parte Charisium rursus locutum esse coniecit Sudhaus2/10 943 vestigia incertissima in marg. sin. C [O4], fort. notae pers. (dubitat Guéraud), α̣β̣ρ̣/ Sudhaus2/10 ε̣ιϲ̣[ (hoc prob. Jensen2 2 p. 427) vel α̣ιϲ̣[ (hoc prob. Arnott) vel ο̣ιϲ̣[ Lefebvre p. xv 944 paragr. C [O4] ἐ̣[μόν Koerte2 3 2/10 p. 94 et , quo supplemento recepto τὸ π]α̣[ιδίον Arnott, duce Sudhausio post hunc versum desinit O4v, solus adest C 945–948 paragraphi, 946 et 947 vestigia incertissima in marg. sin., 946 α̣β̣[ρ]´ et 947 χ]α̣ρ̣´ dubitanter Sudhaus2/10 945 Koerte2 p. 94 et 3 946 ἀπ[’ ἀρχῆϲ ϲοι λέγειν Martina

Ἐπιτρέποντεϲ

950 expl.

β1(v)

955

(Χαρ.) ἀλλ’ ἐξαπει̣[ (Ἁβρ.) ἔμ’ ἐπρ[ (Ὀν.) ε̣[ ̣]ειϲ ̣[ [Χαρ.] τ̣ί φήϲ, Ὀν̣[ήϲιμ’], ἐξεπειράθη[τέ μου; Ὀν. αὕ]τ̣η̣ μ’ ἔ̣[πε]ι̣ϲε, νὴ τὸν Ἀπόλλω [καὶ θε]ο̣ύ̣[ϲ]. (Χαρ.) καὶ ϲύ μ]ε περιϲπᾶιϲ, ἱερόϲυλε; (Ἁβρ.) μὴ μάχου, γλυκύ]τ̣ατε· τῆϲ γαμετῆϲ γυναικόϲ ἐϲτί ϲου τουτὶ] γά̣ρ, οὐκ ἀλλότριον. (Χαρ.) εἰ γὰρ ὤφελεν. (Ἁβρ.) νὴ τὴν] φίλην Δήμητρα. (Χαρ.) τίνα λόγον λέγειϲ; Ἁβρ. ὃν οἶδ’] ἀληθῆ. (Χαρ.) Παμφίληϲ τὸ παιδίον; αὐτῆϲ ἄρ’] ἦ̣ν; (Ἁβρ.) καὶ ϲόν γ’ ὁμοί̣ω̣ ϲ. (Χαρ.) Παμφίληϲ; Ἁβρότο]ν̣ον, ἱκε[τ]εύω ϲε, μ[ή] μ’̣ ἀναπτέρου.

177

Q2(v) (631)

(635)

(638)

desunt versus fere decem β2(r) | 968 970

(∷) 975

 - - ] ̣[ ]α̣ι ̣ γὰρ ̣[ ] ̣ωϲ ἐγώ, τάλαν  πρ]ὶ̣ν πάντ’ εἰδέναι  ] ὀρθῶϲ λέγειϲ   ]ο̣μ̣ε̣ν̣ ἀβέλ]τ̣ε̣ρε   ] ὅμωϲ   το]ῦ̣τ̣ο δή

(639)

(645)

948 εμ’ C 949 paragr. num fuerit incertum ἔ̣[δ]ειϲα̣ [ (Sudhaus2/10) potius quam ἔ̣[δ]ει ϲε̣ [ (Sandbach comm.) vel ἐ̣[δ]είϲα̣[μεν 950 paragr. num fuerit incertum Ὀν[ήϲιμ’] Sudhaus2/10 ἐξεπειράθη[τέ μου Sudhaus ap. Jensen2 : -θη[ϲ ἐμοῦ Sudhaus2/10 951 dicolon in fine versus init. Sudhaus2 [καὶ θε]ο̣ύ̣[ϲ] Jensen ap. Koerte2 : [τουτ]ο̣ν̣[ί] Koerte1, Jensen1 952  2 καὶ ϲύ μ]ε Sudhaus : τί ϲύ μ]ε Jensen1, spatio brevius esse ipse suspicatus 953 Wil.2 954  τουτὶ] Wil. ap. Koerte1 (brevius spatio esse existimaverunt Jensen1, Koerte3) cum pronominis usu Dysc. 559 cont. Sandbach comm. 955 Headlam1, Hense3 956 ὃν οἶδ’] Croiset : ἐγὼ τὸν] Sudhaus ap. Jensen1, signo interrog. post ἐγώ posito in textum recepit Wil.2 : τίνα; τὸν] Wil.2 in comm. 957 ]ιν se legisse affirmaverunt Jensen2 et Koerte3 (cf. 6), vel ]η̣ν legi posse existimavit 2 Sudhaus suppl. Kassel cf. Sam. 267 970 ante τάλαν punctum ut vid., dicoli punctum superius fuisse suspicatus est Jensen2 p. 427 Ἁβρ.] π̣ῶϲ ἐγώ, τάλαν Sudhaus2/10 971 init. 2/10 φανερὸν ποεῖν τούτων τι Sudhaus πρ]ὶ ̣ν̣ Koerte2 p. 93 et 3 972 ϲαφῶϲ ἐδυνάμην; οὐχ ὁρᾶιϲ; Χαρ.] Sudhaus2 973 ]ο̣μ̣εν̣: Lefebvre2 p. xv : ]ο̣μει ̣: Sudhaus2 : ]ο̣μ̣ο̣ι, dicoli punctum su2 perius Jensen p. 427 974 Jensen2 p. 427 976 Koerte2 p. 94 et 3

178 ] βούλομαι πράγ]ματα

[ΧΟΡΟΥ] ACTUS V Χαι.

980 Q1(r)

985

]ειμενον  ]υτη[ ̣]ο̣ ̣[  ] ̣ωκ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ἐ̣ναντίο̣[ Χ[α]ι̣[ρέϲτρ]ατ’, ἤδη τὸ μετὰ τα̣[ῦ]τα ϲκεπτέ̣[ον, ὅπωϲ̣ [δια]μενεῖϲ ὢν Χαριϲίω[ι φ]ί[λοϲ οἷόϲ πο̣τ̣’ ἦϲθα πιϲτόϲ. οὐ γάρ ἐϲ[τ ⏑ ‒ ἑταιρίδιον τοῦτ’ οὐδὲ τὸ τυχὸν [ ‒ ⏑ ‒ ϲπουδῆι δὲ καὶ παιδάριον η ̣ ̣[ ἐλεύθεροϲ. πάξ· μὴ βλέπ’ εἰϲ ̣[ καὶ πρῶτον αὐτ̣ὴ̣ν κατὰ μόνα̣[ϲ ⏓ ‒ ⏑ ‒ τὸν φίλτα̣[τ]ο̣ν καὶ τὸν γλυκύτατ[ον ‒ ⏑ ‒

(650)

expl. β2(r) (655)

desunt versus fere decem

β3(r) | 1003 1005

----̣ ̣ ̣ ̣] ̣ο̣τ̣ρ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]καλ[ εἰ τ̣ὸ̣ καλὸν ̣[ ὥϲπερ λύκ[οϲ

(660)

978 suppl. Sudhaus2 post hunc versum notam χορου scriptam fuisse spat. vac. et nonnulli hamuli qualibus illa nota saepiri solet indicant (Koerte3) 979–989 Chaerestratum loqui cognovit Webster ClR 15 (1965) 17 sq. 980 ]υτη[]ο̣ϲ̣[ vel ]υτη[]ο̣γ̣[ Jensen, τα]ύτην̣ ἐ̣[γὼ Sudhaus2/10 982–989 paragraphi nullae 982 init. Capps2, Sudhaus4 p. 3031 ηδε C : corr. 4 1 2 Sudhaus p. 302 τα̣[ῦτα vArnim , Leo fin. Jensen2 p. 427 983 [δια]μενεῖϲ Ellis2, Sudhaus4 p. 302 fin. complures 984 ἦϲθα vArnim1, Sudhaus4 p. 302 : οιϲθα C ἐϲ[τί που 2 2 Wil. 985 [παίγνιον Sudhaus (cf. Ar. Eccl. 922, Anaxandr. fr. 9, 3) 986 ηδη̣ potius quam ηδε̣ Jensen2 p. 427, ημ̣ legerunt, tertio loco hastam verticalem apparere existimaverunt Sudhaus2/10, Guéraud ἤδη̣ [τέτοκ’ Schwartz1, ἥδ’ [ἔϲωϲ’ Wil.2 fin. ὁ νοῦϲ Wil.2 987 βλεπ’ legerunt 2 2 Jensen , Sudhaus , apostrophum dispici posse negat Guéraud τ̣[ Jensen2 τ̣[ὴν ψάλτριαν Schwartz1 988 μόν[αϲ complures 1005 vel τ̣ι ̣ Blanchard2 1006 λύκ[οϲ (Sudhaus2) τιϲ διὰ κενῆϲ χανὼν Jacques5 p. 262

Ἐπιτρέποντεϲ

179

ἀπεληλυθ̣[ ___ ἀποϲ̣τ̣[ ___ 1010

φιλο[ ___ διαι̣[ ___

(667)

1015

ουκ ̣ι[̣ κα̣ιν[ ὅϲα μ ̣[ η̣ ν μοι ̣( )̣ [ ___ ἔνδον π ̣ [̣ ___

(672)

ἔοικεν (∷) ου[ ___ ̣] ̣[ ̣ ̣]οϲ̣π ̣[ -------desunt versus ii–v

U1(r)

1020

-------ἐπ’ αὐτὸν̣ [ ___ ὄντωϲ ̣β[ ___ ἀλλ’ ἐξαπατ[ ___ Ὀν. ἀπέϲωϲε ϲυ ̣[ ἐγὼ δ̣ὲ̣ προϲ[ ϲ̣[ ̣]α̣ν[ -----

(677)

desunt versus viii–xvii

β4(v) | 1035

----]ε̣λαβ[̣  ]τ̣ου ̣[ ̣ ]̣ ̣ [̣ ̣ ̣] ̣ ]τ̣ηι̣ ̣ (∷) ̣αι̣ ̣ ̣ ̣ ̣ε̣ι ̣

(681)

1011 ου κρ̣ί[νομαι Sudhaus2 (ου κρ̣ι[ etiam Jensen2 p. 427, qui in ed. lectionem certam esse affirmat), vel οὐκ ο̣ἶ[δα scriptum fuisse posse existimavit Guéraud (ουκ ο̣ι ̣[ iam Lefebvre2 p. xv) 1012 κα̣ιν[ vel κο̣ιν[ Jensen2 p. 427 1015 πο̣ι ̣[ Sudhaus2, πα̣ρ̣[ Guéraud 1018 in versu antecedenti fuit paragr. 1019 [Ἁ]β[ρότονον Lefebvre2 p. xiv 1021 nota pers. ον/ in marg. sin. ϲυν̣[ potius quam ϲυμ̣[ (ϲυμ̣[μαχοῦϲα Lefebvre2 p. xiv) Jensen2, ϲυλ̣[λαβοῦϲά μοι τὸ παιδίον Sudhaus2 1036 τ̣ουζ̣[ Jensen2 p. 427, τ]ουτ̣[ Furley1

180

1040

(∷)

1045

]λ̣ ου κ̣ακά [  ] ̣o ̣ ̣ω̣ [  Ἁ]β̣ρ̣ό̣τον̣ον  ] ̣ωι ]τ̣ε ̣[ ]γ ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣ [ ̣  ]αν ̣ ̣ ̣ ̣ϲ̣ου  ] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ]ο̣υτ̣ε ̣ ̣ ̣ ̣ [ ̣] ̣ ̣[ το]ῦτ’ ἀλλὰ ϲύ  ]( ̣) ̣ϲ τουτ[ο]ν̣ί ̣  ] ̣[ ̣ ̣] ̣[  - - - - - -

(686)

(691)

desunt versus ii–v

U2(v) | 1052

(∷) 1055

(∷)

------ ἀπ]α̣τ̣ωμένου τ]ὸ̣ν Δία  ] α̣ὐτοῦ̣ τῶι ϲφόδρα ]ω̣ ϲ ὁμολογῶ  ]ϲ ἐμὲ βλέπει  ] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]α̣ιε ̣[ ̣] ̣[ ------------

(696)

(699)

desunt versus non plus quattuor [Χαι.?] H3(v) | 1060

ϲώφρονα. τοιαυτηϲὶ γὰρ οὐκ ἀπέϲχετ’ ἂν ἐκεῖνοϲ, εὖ τοῦτ’ οἶδ’· ἐγὼ δ’ ἀφέξομαι.

(702)

Ϲμ. ἂν μὴ κατάξω τὴν κεφαλήν ϲου, Ϲωφρόνη, κάκιϲτ’ ἀπολοίμην. νουθετήϲειϲ καὶ ϲύ με; προπετῶϲ ἀπάγω τὴν θυγατέρ’, ἱερόϲυλε γραῦ; 1040 Jensen2 p. 428 1047 Koerte2 p. 93 et 3 1048 Sudhaus2 1052 Sudhaus2 1056  2 εἰ]ϲ Sudhaus 1061–1062 1061 paragr., dicolon in fine versus, 1062 nota pers. ϲμι/ in marg. sin.

Ἐπιτρέποντεϲ 1065

1070

1075

1080

ἀλλ’ ἦ περιμένω καταφαγεῖν τὴν προῖκά μου τὸν χρηϲτὸν αὐτῆϲ ἄνδρα καὶ λόγουϲ λέγω περὶ τῶν ἐμαυτοῦ; ταῦτα ϲυμπείθειϲ με ϲύ; οὐκ ὀξυλαβῆϲαι κρεῖττον; οἰμώξει μακρά, ἂν ἔ̣[τ]ι̣ λαλῆιϲ. τί; κρίνομαι πρὸϲ Ϲωφρόνην; μετάπειϲον αὐτήν, ὅταν ἴδηιϲ. οὕτω τί μοι ἀγαθὸν γένοιτο, Ϲωφρόνη, γάρ, οἴκαδε ἀπιών – τὸ τέλμ’ εἶδεϲ παριοῦϲ’; ἐνταῦθά ϲε τὴν νύκτα βαπτίζων ὅλην ἀποκτενῶ, κ̣[ἀ]γώ ϲε ταὔτ’ ἐμοὶ φρονεῖν ἀναγκάϲω καὶ [μ]ὴ ϲταϲιάζειν. ἡ θύρα παιητέα· κεκλειμένη γάρ ἐϲτι. παῖδεϲ. παιδίον. ἀνοιξάτω τιϲ. παῖδεϲ, οὐχ ὑμῖν λέγω; Ὀν. τίϲ ἐϲθ’ ὁ κόπτων τὴν θύραν; ὤ, Ϲμικρίνηϲ ὁ χαλεπόϲ, ἐπὶ τὴν προῖκα καὶ τὴν θυγατέρα ἥκων. (Ϲμ.) ἔγωγε, τριϲκατάρατε. (Ὀν.) καὶ μάλα ὀρθῶϲ· λογιϲτικοῦ γὰρ ἀνδρὸϲ καὶ ϲφόδρα φρονοῦντοϲ ἡ ϲπουδή, τό θ’ ἅρπαϲμ’, Ἡράκλειϲ, θαυμαϲτὸν οἷον. 〈Ϲμ.〉 πρὸϲ θεῶν καὶ δαιμόνων – 〈Ὀν.〉 οἴει τοϲαύτην τοὺϲ θεοὺϲ ἄγειν ϲχολήν,

181 (707)

(712)

(717)

(722)

1084–1086 Eliae in Arist. categ. prooem., CAG XVIII 1 p. 111, 34 B. (H, K, P, b [= textus apud Brandisium in Arist. operum vol. IV p. 23 b 26 ex codd. Vat. 1018 et 1023 expressus]) ὧν τῆϲ φιλοϲοφίαϲ κατῆρξεν Ἐπίκουροϲ, ὧι ϲυνήκμαϲεν ὁ Μένανδροϲ. οὗτοι δὲ οἱ Ἐπικούρειοι καὶ μέχρι τῶν οὐρανίων ἵϲτων τὴν πρόνοιαν, ἵνα μὴ πράγματα ϲχῆι τὸ θεῖον περιεργαζόμενον τὰ τῆιδε. μέμνηται δὲ τῆϲ δόξηϲ ταύτηϲ καὶ Μένανδροϲ ἐν τοῖϲ Ἐπιτρέπουϲιν, ἡνίκα φηϲίν· οἴει — Ϲμικρίνη; Ioann. Philop. De aeternitate mundi XVI 4 p. 582, 27 Rabe οἶδεν ἄρα καὶ τὰ μερικὰ ὁ θεόϲ, καὶ οὐχ, ὡϲ ἀθέωϲ τῶν παρ’ Ἕλληϲιν θεομάχων μᾶλλον οὐ θεολόγων τινὲϲ ἔφαϲαν, ἀγνοεῖ ὁ θεὸϲ τὰ καθ’ ἕκαϲτα, μόνον οὐκ ἐκεῖνο τὸ κωμικὸν λέγοντεϲ· οἴει — ἑκάϲτωι; (fr. 174 Kock) 1065 ἀλλ’ ἦ περιμένω Koerte5, Wil.8 : αλλα περιμενω C : ἀλλὰ περιμείνω complures 1069  [ἔτ]ι vArnim1, Leo2 λαλῆιϲ. τί; κρίνομαι Robert : -ηϲ τι κρ. C : -ῆιϲ τι· κρ. ed. pr. vid. Arnott6 1072 ϊδεϲ C 1074 ϲε complures : ϲοι C 1077 paragr., dicolon in fine versus 1078 nota pers. ον/ in marg. dext. 1082–1083 1082 paragr. nulla, dicolon post ϲπουδή indicant ed. pr. et Koerte1, unum punctum se vidisse testatur Jensen, punctum potius quam dicolon apparere existimavit Guéraud; 1083 paragr. nulla, dicolon nullum τό θ’ — οἷον Onesimo continuavit, πρὸϲ — δαιμόνων Smicrini tribuit vLeeuwen; τό θ’ — δαιμόνων Smicrini dederat ed. pr., qua distributione accepta τὸ δ’ Wil.8 1084 οιει C, Philop., Eliae HKP : οἶμαι Eliae b τουϲ C, Philop., Eliae HKP : πρὸϲ Eliae b

182 1085

1090

1095 H4(r)

1100

1105

1110

ὥϲτε τὸ κακὸν καὶ τἀγαθὸν καθ’ ἡμέραν νέμειν ἑκάϲτωι, Ϲμικρίνη; (Ϲμ.) λέγειϲ δὲ τί; (Ὀν.) ϲαφῶϲ διδάξω ϲ’· εἰϲὶν αἱ πᾶϲαι πόλειϲ, ὅμοιον εἰπεῖν, χίλιαι. τριϲμύριοι οἰκοῦϲ’ ἑκάϲτην. καθ’ ἕνα τούτων οἱ θεοὶ ἕκαϲτον ἐπιτρίβουϲιν ἢ ϲώιζουϲι; πῶϲ; λέγειϲ γὰρ ἐπίπονόν τιν’ αὐτοὺϲ ζῆν̣ [βίον. “οὐκ ἆρα φρον⌞τί⌟ζουϲιν ἡμῶν [ο]ἱ̣ θ̣[εοί;” φήϲειϲ. ἑκάϲτωι τὸν τρόπον ϲυν̣[ώικιϲαν φρούραρχον. οὗτοϲ ἐνδ ̣[ ̣]ε ̣( ̣)[ ἐπέτριψεν, ἂν αὐτῶι κακῶϲ χρη[̣ ἕτερον δ’ ἔϲωϲεν. οὗτόϲ ἐϲθ’ ἡμῖν θεὸϲ ὅ τ’ αἴτιοϲ καὶ τοῦ καλῶϲ καὶ τοῦ κακῶϲ πράττειν ἑκάϲτωι· τοῦτον ἱλάϲκου ποῶν μηδὲν ἄτοπον μηδ’ ἀμαθέϲ, ἵνα πράττηιϲ καλῶϲ. (Ϲμ.) εἶθ’ οὑμόϲ, ἱερόϲυλε, νῦν τρόποϲ ποεῖ ἀμαθέϲ τι; (Ὀν.) ϲυντρίβει ϲε. (Ϲμ.) τῆϲ παρρηϲίαϲ. 〈Ὀν.〉 ἀλλ’ ἀπαγαγεῖν παρ’ ἀνδρὸϲ αὑτοῦ θυγατέρα ἀγαθὸν ϲὺ κρίνειϲ, Ϲμικρίνη; (Ϲμ.) λέγει δὲ τίϲ τοῦτ’ ἀγαθόν; ἀλλὰ νῦν ἀναγκαῖον. (Ὀν.) θεᾶι; τὸ κακὸν ἀναγκαῖον λογίζεθ’ οὑ[τ]οϲί. τοῦτον τίϲ ἄλλοϲ, οὐχ ὁ τρόποϲ, ἀπολλύει; καὶ νῦν μὲν ὁρμῶντ’ ἐπὶ πονηρὸν πρᾶγμά ϲε̣ ταὐτόματον ἀποϲέϲωκε, καὶ καταλαμβάνειϲ διαλλαγὰϲ λύϲειϲ τ’ ἐκείνων τῶν κακ̣[ῶ]ν. αὖθιϲ δ’ ὅπωϲ μὴ λήψομαί ϲε, Ϲμικρίνη, προπετῆ, λέγω ϲοι· νῦν δὲ τῶν ἐγκλ[η]μάτων

(727)

(732)

(737)

(742)

(747)

(752)

1092 Theophil. Antioch. Ad Autolyc. II 8 p. 72 Otto καὶ Μένανδροϲ· οὐκ ἄρα φροντίζει τιϲ ἡμῶν ἢ μόνοϲ θεόϲ (fr. 752 Kock) 1085 ωϲτε το κακον και ταγαθον C, Philop. : ὡϲ ἀγαθόν τε καὶ κακὸν Elias 1086 Ϲμικρινη C : ϲμικρὸν ἦν Elias 1090–1091 1090 paragr. nulla, dicolon ante πῶϲ, 1091 paragr. πῶϲ — βίον Onesimo continuavit Richards2 1092 φρον[τι]ζουϲιν C : φροντίζει τιϲ Theophil. [οἱ θεοί vArnim1, Richards2 : ἢ μόνοϲ θεόϲ Theophil. 1093 Sudhaus 1094 ἐνδε̣λ̣εχ̣[ὴ]ϲ [παρὼν φύλαξ Robert4, ἐ. [ἡμῶν φ. Wil.2; ἐνδε̣[λ]εχ̣ῆ̣ [φυλακὴν ἔχων Sudhaus2; ἔνδο̣[ν] (hoc iam ed. pr.) ἐπ̣[ιτεταγμένοϲ Sandbach 1095 χρη[ϲώμεθα Wil.2, χρή̣[ϲητ’ ἀνήρ Schröder 1102 〈Ὀν.〉 2 complures αὑτοῦ Ellis , Leo2 : ϲαυτου C 1104 paragr., post ἀναγκαῖον dicoli punctum inferius foramine haustum ut vid. (Koerte6, pers. mutationem indicaverant vArnim1, Leo2) θεα C

Ἐπιτρέποντεϲ

1115

1120

1125

ἀφεῖϲο τούτων, τὸν δὲ θυγατριδοῦν λαβὼν ἔνδον πρόϲειπε. (Ϲμ.) θυγατριδοῦν, μαϲτιγία; 〈Ὀν.〉 παχύδερμοϲ ἦϲθα καὶ ϲύ, νοῦν ἔχειν δοκῶν. οὕτωϲ ἐτήρειϲ παῖδ’ ἐπίγαμον; τοιγαροῦν τέραϲιν ὅμοια πεντέμηνα παιδία ἐκτρέφομεν. (Ϲμ.) οὐκ οἶδ’ ὅ τι λέγειϲ. (Ὀν.) ἡ γραῦϲ δέ γε οἶδ’, ὡϲ ἐγὦιμαι. τότε γὰρ οὑμὸϲ δεϲπότηϲ τοῖϲ Ταυροπολίοιϲ, Ϲωφρόνη, ταύτην λαβὼν χορῶν ἀποϲπαϲθεῖϲαν – αἰϲθάνει γε; (Ϲωφρόνη) νή. (Ὀν.) νυν〈ὶ〉 δ’ ἀναγνωριϲμὸϲ αὐτοῖϲ γέγονε καὶ ἅπαντ’ ἀγαθά. (Ϲμ.) τί φηϲιν, ἱερόϲυλε γραῦ; (Ὀν.) “ἡ φύϲιϲ ἐβούλεθ’ ἧι νόμων οὐδὲν μέλει· γυνὴ δ’ ἐπ’ αὐτῶι τῶιδ’ ἔφυ.” τί μῶροϲ εἶ; τραγικὴν ἐρῶ ϲοι ῥῆϲιν ἐξ Αὔγηϲ ὅλην, ἂν μή ποτ’ αἴϲθηι, Ϲμικρίνη. (Ϲμ.) ϲύ μοι χολὴν κ]ινεῖϲ παθαινομένη· ϲὺ γὰρ ϲφόδρ’ οἶϲθ’ ὅ τι οὗτο]ϲ λέγει νῦν. (Ὀν.) οἶδεν̣, οἶ̣δ̣’· εὖ ἴϲθ’ ὅτι ἡ γραῦ]ϲ̣ π̣ρο̣τέρα ϲυνῆκε. (Ϲμ.) πάνδεινον λέγειϲ.

183

(757)

(762)

(767)

1116 Phryn. ecl. 387 πεντάμηνον, πεντάπηχυ· μετάθεϲ τὸ α εἰϲ τὸ (τὸ om. x) ε, πεντέμηνον λέγων καὶ πεντέπηχυ (bBcx, pro his ὡϲαύτωϲ καὶ πεντέμ. καὶ πεντέπ., οὐ πεντάμ. καὶ πεντάπ. U cum ecloga antecedenti iungens, πεντάμ. καὶ πεντέμ.· πεντάπ. καὶ πεντέπ. T) 1123–1124 Eur. fr. 265 a Kann. 1123 Schol. 125 Greg. Naz. or. 22, 1 p. 251 Picc. καὶ παρὰ τῆι νέαι κωμωιδίαι· ἡ φύϲιϲ — μέλει. Aristaen. II 5, 44 sq. ὑπαιϲθάνομαι τῆϲ φύϲεωϲ βουλομένηϲ (βολ- cod., corr. Mercier), ἧι νόμων, ὡϲ ἔοικεν, οὐδὲν μέλει (e fabula Menandrea sumptum censet Wil.2 p. 114) 1112 αφειϲο ex αφεεϲο correctum C : ἀφίεϲο ed. pr. cf. Ach. Tat. VIII 8, 13 et vid. Maas, Kl. Schr. p. 555 et Austin-Olson ad Ar. Thesm. 1208 1116 πεντέμηνα Herw.3 : πεντα- C cf. fr. 94 et vid. Threatte II p. 432 sq. 1119 paragr., dicola post Ταυροπολίοιϲ et post Ϲωφρόνη Ϲωφρόνη Onesimo continuavit I. Kapp ap. Wil.2, Smicrini dederat ed. pr. 1120 paragr., dicola post ἀποϲπαϲθεῖϲαν et post γε et in fine versus αἰϲθάνει γε Smicrini dedit ed. pr., Onesimo continuavit Legrand1 p. 3221 νή Sophronae tribuit ed. pr., Onesimo continuavit Sandbach4 νη C : ναί ed. pr. p. 219 cf. Carch. 33, Dysc. 510, Sam. 385 et locos ad Georg. 84 allatos 1121  νυν〈ὶ〉 δ’ complures : νῦν δ᾽ 〈οὖν〉 vArnim1 1122 απανταταγαθα C : corr. complures 1123– 1126 1124 paragr., dicola post ἔφυ et in fine versus, 1126 paragr., dicolon post Ϲμικρίνη ἡ φύϲιϲ — Ϲμικρίνη Onesimo dedit Sandbach4; ἡ φύϲιϲ — ἔφυ Sophronae, τί; μῶροϲ εἶ; Smicrini, τραγικὴν — Ϲμικρίνη Sophronae tribuit ed. pr. 1124 μωροϲ sine accentu C Arcad. p. 69, 13 B. = 79, 12 Schm. = p. 202, 2 R. (Hdn. I p. 192, 26 sq. L.) μῶροϲ Ἀττικῶϲ, cf. Sud. μ 651 et vid. Holwerda ad Tzetz. in Ar. Nub. 398 a 1128 redit M dicolon post νῦν C, non M οὗτο]ϲ complures ο̣ιδ̣ εν̣ οι ̣δ̣ ευ M : οιδε̣ν̣ ευ C (legerat Guéraud) 1129 Sudhaus

184 1130 expl. H4(r)

1135

1140

(Ὀν.) ο̣[ὐ] γ̣έ̣γ̣[ο]ν̣ε̣ν εὐτύχημα μεῖζον οὐδὲ ἕν. 〈Ϲμ.〉 εἰ τ̣ο̣ῦ̣τ’ ἀληθέϲ ἐϲθ’ ὃ λέγειϲ, τὸ παιδίον ἐκ̣ τ̣[ῆϲ γ]α̣μετῆϲ γυ̣ν[αικὸ]ϲ ἦν Χαριϲ̣[ί]ωι ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] Χαι. τ̣αύτη̣ν η̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣π]α̣ρ̣θέ̣νον 〈Ϲμ. ?〉 ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] Χαι. νῦν ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]κ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]οϲυλ̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ε[ ̣ ̣ ̣]ω ̣ακ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣απ̣ρ[̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ζ]υ̣γομα ̣ χῆι̣ ϲ̣ Ϲμ. ειπ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ ἐϲτ’ ἄνθρω[πο]ϲ. Ὀν. ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α̣παϲι, Ϲ̣μι̣ κρ[̣ ίν]η,̣ τὸ δεύτε[ρον ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣εθη̣ϲει̣π[ ̣ ̣] ̣ε πρὸϲ Χα̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣τοῦτον̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣θ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ε̣[ι]π̣ων Ἁβρ̣ο̣[τον ⏓ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣]ν ̣ ̣ϲ̣ω̣ [ ̣] ̣ ̣ ̣ι Χαι. αν[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ο[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣λ̣ α̣[ ̣] ̣ἐ̣φίληϲεν (∷) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ϲ̣ε̣ϲτ̣[ ̣ ̣] οὐθέν Ὀν. ̣[ ---------------------

(773)

1130 paragraphi num fuerint in C et in M incertum, dicolon nullum in fine versus C, in M num fuerit incertum Onesimo dedit Sudhaus2, Sophronae tribuit ed. pr. suppl. Wil.8 1131  Smicrini dedit ed. pr. (Sophronae continuaverunt Headlam1, Wil.8) εἰ τοῦ]τ’ Headlam1, Wil.8 post hunc versum desinit C 1132–1133 paragraphi nullae ut vid., nota pers. χ]αιρε in lin. ante τ̣αύτην̣ versus 1133 initium an Onesimo dandum esset dubitavit Roemer6 ἐκ̣ τ̣[ῆϲ 6 Furley1 γ]α̣μετῆϲ γυ̣ν[αικὸϲ Koenen-Gagos π]α̣ρθένον Roemer 1134  nota pers. χ]αιρε in ̣ lin. ante νῦν 〈Ϲμ.〉 Koenen-Gagos νυν δ̣ε̣ vel νυν λ̣ε̣ Roemer6 υλ̣[ potius quam κ υν̣[ ἱερ]όϲυλ̣[ε ϲύ Furley1 (cf. Dysc. 640), ἀφρ]οϲύν[η Koenen-Gagos 1136 nota pers. ζ[μ]ι ̣ in lin. ante ειπ[ -χηι̣ ̣ϲ̣ Furley1 : -χε̣ι ̣ϲ̣ Koenen-Gagos 1137 dicolon et nota pers. ονη̣ in lin. post ἄνθρω[πο]ϲ 1138 ζμ ,̣ non -κρ[]ϲ̣ M (Roemer6), suppl. Koenen-Gagos fin. ̣ ικρ ̣ []η ̣ Roemer6 1139 εἴπ̣[ω] δ̣ὲ Roemer6 Χα[ρίϲιον vel Χα[ιρέϲτρατον Roemer6 1141  6 Ἁβρό̣ 1142 dicolon et nota pers. χαιρε̣ in lin. ante αν[ 1143 post φιληϲεν ̣ [τονον Roemer ε dicolon et vestigia, quae ad notam pers. pertinere existimaverunt Koenen-Gagos; si recte, hic χ[αιρ ̣ supplendum (Roemer6, χ[α Koenen-Gagos), in priore versus parte personae mutatio inserenda (ο[νη Roemer6) 1144 dicolon et nota pers. ονη̣ in lin. post οὐθέν ἐ̣ϲτ[ιν] Roemer6

Ἐπιτρέποντεϲ

185

Epitr. fragmenta quibus locus in fabula nondum inventus est fragm. 7 (10 Koe.) ἐλευθέρωι τὸ καταγελᾶϲθαι 〈‒〉 πολὺ αἴϲχιόν ἐϲτι, τὸ δ’ ὀδυνᾶϲθ’ ἀνθρώπινον Stob. IV 29d, 58 (ὁποῖον χρὴ εἶναι τὸν εὐγενῆ) vol. V p. 727 H. (codd. SMA) Μενάνδρου (με S) Ἐπιτρεπόντων (Hense, qui etiam de -οντεϲ et -ουϲιν cogitavit, -οντοϲ MA, om. S; cf. app. test. ad 207–209)· ἐλευθέρωι — ἀνθρώπινον 1 〈παρὰ〉 Bentley p. 462, 〈γὰρ〉 Heringa Obs. p. 246, 〈μὲν〉 Mein. Men. et Phil. p. 65 αἴϲχιόν SMA : -ιϲτόν Heringa ibid.

fragm. 8 (11 Arn., CGFP 135)

O14 Fr. v ]ειϲομαι̣[ ]ειϲθαικ[ ] ̣ει πάλαι [ ] ̣ ̣ ̣λ̣ [ -----

4

Fr. vi

5

-]ξ[ ἀπό]κ̣οιτοϲ ἐξ ὅτου̣ ̣[ ̣] ̣[ ]ενε̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]τ̣’ εξο̣[ ]ων ἐμοί. (∷) τί φηϲ̣ι με̣[  - - - - - - - - - - - - - - - - -

2 

186

Fr. vii  - -  ]ξ̣ ̣[ εἴλ]ηφ’ ὅλωϲ   ἐ]βούλετο̣    ]ε̣ πεπειϲμε ̣[  - - - - - - - - -

10

Fr. viii

14

-----] ̣ ̣ ̣ο̣θ̣[ ]αναξ ̣[   - - - - -

Fr. ix

15

---] ̣ ̣ ̣[ ]α̣υ̣τηπ̣[ ] ̣ ̣[ ---

Fr. x

19

-----]ε̣θ̣ν̣υ̣ω̣ [ ]υ̣δ̣ε̣ ̣[ ----

3 post πάλαι spat. vac., finis versus ut vid. 6 ἀπ]ό̣[κ]οιτοϲ Weinstein1, coll. v. 136 et fr. adesp. 1084, 6 ὅτου̣ Weinstein1, coll. Eup. fr. 274 et Cratet. fr. 39, ubi vide 10 Weinstein1 11 Weinstein1 (] βούλετα̣[ι ad vestigia vix quadrat) 12 πέπειϲμ’ ἐγ[ώ ̣ vel πεπειϲμεν̣[ Weinstein1 16 posset esse v. 364, sed vestigia quae in l. 15 cernuntur ad v. 363 vix quadrare monet Weinstein1

Ἐπιτρέποντεϲ

187

fragm. 9 (14 Mart.)

O35v

5

10

] α ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ε ´̣ϲ̣ [̣  ] ̣[ ] ο ̣ ν ̣[ ] ´̣ϲ̣[ ]ο̣υ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣[ ] ̣ενδ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ´̣αϲ ὁ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ον[ ] ̣ ̣ε̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ ̣[  ] ̣ ̣ ̣ ̣[   ]ὁ̣τ̣ ̣ ̣[    - - - -

5 ]μ̣ὲν δ̣ε̣ϲ̣π̣[οτ ? Turner-Parsons 6 Ϲι]μ̣ί ̣αϲ ? Turner-Parsons Parsons 7 ] ̣ ̣ν̣ λ̣ ό̣γ̣ον [ Turner-Parsons

fragm. 10 (16. 9. 15 Mart.)

M 4733 av Fr. 3 (?)

5

-----] ̣ ̣ ̣και[ ]ον (∷) κα ̣[ ] ̣εβεν[ ] ̣α̣ρ̣ ̣ ̣ [ ]ευκο ̣[ ]ο̣ν λ̣ ία̣ [ν ]π̣[ ---

ὅϲ̣ ̣[ vel ὅθ̣ ̣[ Turner-

188

4733 av Fr. 4

10

15

 - - - - - -  ]ν ̣[ ̣] ̣ ̣[ ψά]λ̣ τρια τ ̣[ ἀ]ργ̣ ύριον̣ ̣[  μ]αθήϲε̣[ται   ]ϲον εαν[   ]μαιν̣ε[   ]ο̣ιδ ̣[   ]ποδ[   ]οϲο̣υ̣[   ]εα̣υ̣[τ   ]ν̣πο̣[   ----

4733 av Fr. 6

20

-] ̣[ ] ̣ϲ ]εκθη[̣ ----

2 Καρ[̣ ι Koenen-Gagos 5 λ]ευκό[ν Koenen-Gagos, coll. test. vi (Smicrines veste alba indutus) 8 Koenen-Gagos 11 Koenen-Gagos 19–21 ad finem tertii vel ad initium quarti actus pertinere suspicati sunt Koenen-Gagos

Ἐπιτρέποντεϲ

189

fragm. 11 (12 Mart.)

M 4801 g Fr. 1 ---]ο̣ ̣ ̣[  ]  ]  ] ̣ερευ ̣θ̣α̣ι[̣ ]ω̣ τε[ ̣]ειν̣[ ] ̣ ̣ε  ] ̣ναι λέγειν̣  μ]άρ̣τ̣υραϲ  ] ̣ηϲην̣ ̣[  π]ρ̣ὸϲ θεῶν  ] ̣ωϲ καὶ ταχ[̣  ]χο[ ̣ ̣]ν ̣ ̣[  ] ̣ ̣νεται[ ] γέγονεν [ ̣]α[  ] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[  - - - - - - - - - - -

5

10

15

1–15 versuum 171–177 et sex versuum qui proxime secuti essent reliquias esse suspicati sunt Austin9 et Furley1, ducibus Koenen-Gagos, qui post v. 1 nota χορου finem actus indicatum fuisse coniecerunt 4 ὑ]π̣ερευφ̣ ρ̣α̣ν̣[εῖ Austin9 13 αἰϲ]χ̣ύ̣νεται Furley1a

fragm. 12 (19 Mart.)

M 4807 c

4

 - - - ] ̣ν̣ ̣ε̣ ]ο̣δ̣ν ̣[  ]κ̣α̣τ̣[  ]αι̣χ[  - - - -

190 fragm. 13

Μ 4795 a  -  ]π[ ] ̣ι ̣[

5

 ]κ̣ ̣[  ] ̣[

10

15

] [̣ ̣ ̣ ̣] ̣[  ] ̣[ ]ο̣ [̣ ] ̣ ̣ ̣[

20

25

30

 ] ̣ ̣[  ] ̣χ̣ ̣ ̣ν̣α ̣[  ]τ̣ι ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ ̣ ̣[ ]ε̣ρω ̣ τ[  ] ̣ων[ ] ̣ϲ̣ ̣[ ̣] ̣τ̣[ ] ̣[ ̣ ̣ ̣]κε̣[ ] ̣[ ̣]μ̣ ̣τ̣ ̣[ ] ̣ ̣[  ] ̣[  ] ̣ ̣[

una lacinia angustissima, in versibus 3–4. 7–9. 11–14. 17. 20 litterae omnes erasae ων finem versus fuisse suspicata est Roemer4

26 post

Ἐπιτρέποντεϲ fragm. 14

M 4795 b

5

10

15

20

25

11 de ε̣ιχ̣ ε̣ δ̣ε̣ cogitavit Roemer4

]π ̣ ̣ ̣ ̣ν̣ου̣[ ] ̣ ̣[ ̣]α̣ϲ̣τ̣ι[̣ ] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ]ο̣ϲ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣οϲ̣ ̣[ ]με̣ ̣[ ] ̣ ̣τοιϲ ̣[ ]ο ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ο ̣ ̣ ̣[ ] ̣δ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ ̣χε̣ ̣ ̣[ ]ει̣ ̣ ̣ ̣ ̣[  ] ̣α ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ϲ ̣[  ] ̣ ̣[ ] ̣τον̣[ ] ̣ων ̣[ ]ε̣ϲαλ̣ [ ]ορ ̣[ ]ου ̣ ̣[ ] ̣[ ̣ ̣]δ̣[ ] ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣ομε̣[ ] ̣ν̣ε ̣[ ] ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣φθ̣[ ]ωϲκ̣ ̣[ ] ̣ερο̣ ̣[  - - - -

191

192 fragm. *15 (in app. crit. p. 13 Koerte3)

P Fr. iiir

5

----νε̣ϲ̣ ̣ ̣ι[̣ ἕωϲ ἐλα[ ἐδειτο χ[ ἄπωθεν [ τούτωι τι[ κατὰ τὸ α[ ̣ ̣ ̣ ̣]κορ[̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν̣α̣[ ---

eiusdem paginae margini sinistro inhaerent laciniae alterius folii conglutinatae, in quibus litterae scriptae sunt, quae num ad hanc fabulam spectent incertum est (l. 1 litteras minores dispexit Hutloff): ε̣ιε̣ ̣ν̣ ̣ ̣ ̣ε̣ν̣ιν̣ ̣[ | ωργιϲται [ | δ̣ευ[ in P Fr. iiiv in versuum finibus ]α̣ρα et uno versu intermisso ]ονωϲ huic fabulae sunt qui tribuant fr. adesp. 1121 (vid. Handley14 p. 28) et 1142; vid. etiam ad fr. 837

Ἥρωϲ Exerc. schol. Pap. Bouriant 1 (test. 45, 21, cf. M. Huys-N. Baplu, ZPE 169 [2009] 31. 45, nr. 52) Ἥρωϲ cognominem fabulam scripsit Diphilus, Ἥρωαϲ Aristophanes Chionides Crates Philemo Timocles, Ἡρωίνην Epigenes

194

papyrus C Pap. Cairensis 43227 (CGFP 139), cod. saec. Vp, vid. praef. p. LXI–LXV: arg. metr., dramatis personarum index, v. 1–97. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur. imagines phot. invenies ap. Lefebvre2 (tab. i–ii. xxxv–xxxvi. xlvii–xlviii. A) et ap. Riad-Selim-Koenen (tab. i–iv) correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur fecit Lefebvre (ed. pr.)

Ἥρωϲ Cair. A1(r)

5

10

195

Ἥ]ρ̣[ωϲ Μ]ενάνδρου ἄρρεν 〈τε〉 θῆλύ θ’ ἅμα τεκοῦϲα παρθένοϲ ἔδωκεν ἐπιτρόπωι τρέφειν· εἶθ’ ὕϲτερον ἔγημε τὸν φθείραντα. ταῦτα δ’ ὑπέθετο ὁ τρέφων πρὸϲ αὐτὸν ἀγνοῶν. θεράπων δέ τιϲ ἐνέπεϲεν εἰϲ ἔρωτα τῆϲ νεάνιδοϲ ὁμόδουλον εἶναι διαλαβών. γείτων δέ τιϲ προηδικήκει μετὰ βίαϲ τὴν μείρακα. τὴν αἰτίαν ἐφ’ ἑαυτὸν ὁ θεράπων ϲτρέφειν ἐβούλετ’. οὐκ εἰδυῖα δ’ ἡ μήτηρ ἄγαν ἐδυϲχέραινε. καταφανῶν δὲ γενομένων εὗρεν μὲν ὁ γέρων τοὺϲ ἑαυτοῦ γνωρίϲαϲ, ὁ δ’ ἠδικηκὼϲ ἔλαβε τὴν κόρην θέλων

1 αρρεν τεκουϲα παρθενοϲ θηλυ θ’ αμα C : corr. Wil.8

2 επιτροφω C : corr. complures

τὰ τοῦ δράμ(ατοϲ) πρόϲωπα Γέταϲ Δᾶοϲ Ἥρωϲ θεόϲ Μυρρίνη Φειδίαϲ

5

Ϲωφρόνη Ϲαγγάριοϲ Γοργίαϲ Λάχηϲ

Γέταϲ κακόν τι, Δᾶέ, μοι δοκεῖϲ πεποηκέναι παμμέγεθεϲ, εἶτα προϲδοκῶν ἀγωνιᾶιϲ μυλῶνα ϲαυτῶι καὶ πέδαϲ· εὔδηλοϲ εἶ. τί̣ γὰ ̣ ̣ρ ϲὺ κόπτειϲ τὴν κεφαλὴν οὕτω πυκνά; τί τὰϲ τρίχαϲ τίλλειϲ ἐπιϲτάϲ; τί ϲτένειϲ; (Δᾶοϲ) οἴμοι. Γε. τοιοῦτόν ἐϲτιν, ὦ πονηρὲ ϲύ;

1 nota pers. γετ/ in marg. sin. 2 αγωνιαι ̣ϲ̣ potius quam -αν̣ dispexisse sibi visus est Jensen2, qui in ed. -αν̣; -αιϲ in imag. phot. distincte apparere affirmavit Sandbach8 5 post ἐπιϲτάϲ spatium in C 6 paragr., dicolon post οιμμοι (sic C), nota pers. γετ/ in marg. dext. πονηρὲ ed. pr. : πονηρε C : πόνηρε Klaus p. 120 sq. vid. ad Eup. fr. 346, Epich. fr. 66, Theod. ad Phot. π 1084 ϲυ· C

196

10

15 A2(v)

20

εἶτ’ ο̣ὐ̣κ ἐχρῆν, κερμάτιον εἰ ϲυνηγμένον ϲοι τυγχάν]ει τ̣ι,̣ τ̣[ο]ῦτ’ ἐμοὶ δοῦναι τέωϲ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] τ̣ὰ̣ κ̣α̣τὰ ϲεαυτὸν πράγματα ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ϲ]υνάχθομαί γε ϲοι ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ρ̣ ̣ Δα. ϲὺ μ̣ὲ̣ν οὐκ οἶδ’ ὅ τι ληρεῖϲ· ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ϲυ]μπ ̣ ̣έπλεγμαι πράγματι ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ἔφθαρμαι, Γέτα. (Γε.) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] Δα. μὴ καταρῶ̣ , πρὸϲ 〈τῶν〉 θεῶν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ Γε.] τί ϲὺ λέγειϲ; ἐρᾶιϲ; Δα. ἐρῶ. (Γε.) πλέον δυοῖν ϲοι⌟ χοινίκων ὁ δεϲπότηϲ παρέχει; πονηρόν, Δᾶ’, ὑπερδειπνεῖϲ ἴϲωϲ. Δα. πέπονθα τὴν ψυχήν τι παιδίϲκην ὁρῶν ϲυντρεφομένην ἄκακον, κατ’ ἐμαυτόν, ὦ Γέτα. Γε. δούλη ’ϲτίν; (Δα.) οὕτωϲ, ἡϲυχῆι, τρόπον τινά.

16–17 Choerob. in Theodos. can. GrGr IV 1 p. 293, 28 Hilg. (CV) ὁμοίωϲ δὲ καὶ τὸ χοῖνιξ χοίνικοϲ (accedit N) πανταχοῦ ϲυϲτέλλει τὸ ι, οἷον … καὶ πάλιν· πλέον — παρέχει (adesp. fr. 444 Kock) cf. Theophyl. Simoc. epist. 77, 1 Zan. (codd. P, Aη[ERMLaD], VS, U CF) ὁ ϲὸϲ ἔκγονοϲ ὑπερμαζᾶι ... μὴ παρέχου (PAηC : πάρεχε VSUF) δυοῖν χοινίκων τῶι παιδὶ περαιτέρω 18 cf. Theophyl. Simoc. epist. 15, 15 Zan. πέπονθα … τὴν ψυχήν 8 init. Koerte6 9–10 ἵν’ ἀπολάβηιϲ (ἵν’ ἀπέλαβεϲ Koerte3), τὰ κατὰ] ϲεαυτὸν πρ. / [ὅταν καλῶϲ θῆιϲ; ὡϲ ϲ]υνάχθ. Wil. ap. Koerte1, ϲώιζειν (hoc iam Robert, Richards2) ἕωϲ (in initio versus vLeeuwen) τ̣ὰ̣ κ̣α̣τὰ ϲ. πρ. / [ἔθου καλῶϲ, Δᾶ’; ὡϲ ϲ]υνάχθ. Schröder 11 dicolon ante ϲὺ, nota pers. δα/ in marg. dext. εἰ προϲδοκᾶιϲ λυπη]ρ[ά] Herw.4, εἰ προϲδ. πον]ηρά̣ Jensen2 12 ληρεῖϲ Croiset in ed. pr. : λέγειϲ Austin5, coll. Epitr. 1117 cf. Ar. Eccl. 833 ἀέλπτωι Croiset in ed. pr., ἀμάχωι γε Leo2, coll. fr. 297, 6, ἑτέρωι γε Wil. ap. Koerte1, ἐγὼ δὲ vLeeuwen3 (cf. Ar. Ran. 1197, Eccl. 1001) ϲυμπ]έπλεγμαι Leo2, coll. Epitr. 236 Theophyl. Simoc. epist. 36, 6 Zan. οἵωι γὰρ ἀλογίϲτωι πάθει ϲυμπέπλεγμαι cont. Gomme-Sandbach 13 ]δ̣ legi posse existimavit Jensen1, hoc vel ]’ Guéraud (dicolon nullum) ἀπροϲδοκήτωι καὶ μάλ]’ Sandbach 14 dicolon num fuerit ante μὴ incertum, nota pers. δα/ in marg. dext. κάκιϲτ’ ἀπόλοιο] Capps1, orationem interrumpi ratus, ποίωι, κατάρατε;] Koerte3 (πῶϲ γάρ, κ.;] idem1/2) πρὸϲ 〈τῶν〉 θεῶν Leo2 (Epitr. 223. 441, 2 Peric. 231. 329, Phasm. 37) : 〈μοι〉, πρὸϲ θεῶν Richards (Coneaz. 18, Δὶϲ ἐξαπ. fragm. 1, Epitr. 232 et fragm. 1, Peric. 185. 267. 401, Sam. 303. 322, fr. 607, 2) 15 dicolon post ἐρᾶιϲ et in fine versus (num fuerit ante τί incertum); nota pers. δα/ in marg. dext. βέλτιϲτ’, ἐρῶντι] vLeeuwen 16 δυοῖν ϲοι Choerob. C : δυεῖν ϲοι Choerob. N : δυῶν ϲε Choerob. V [Men. C] 17 paragr., dicolon in fine versus signum interrog. post παρέχει posuit vLeeuwen2/3 18 nota pers. δα/ in marg. sin. 19 paragr., dicolon in fine versus 20 nota pers. γετ/ in marg. sin.

Ἥρωϲ

25

30

35

40

197

ποιμὴν γὰρ ἦν Τίβειοϲ οἰκῶν ἐνθαδὶ Πτελέαϲι, γεγονὼϲ οἰκέτηϲ νέοϲ ὤν ποτε. ἐγένετο τούτωι δίδυμα ταῦτα παιδία, ὡϲ ἔλεγεν αὐτόϲ, ἥ τε Πλαγγὼν ἧϲ ἐρῶ (Γε.) νῦν μανθάνω Δα. τὸ μειράκιόν θ’, ὁ Γοργίαϲ. 〈Γε.〉 ὁ τῶν προβατίων ἐνθάδ’ ἐπιμελούμενοϲ νυνὶ παρ’ ὑμῖν; Δα. οὗτοϲ. ὢν ἤδη γέρων ὁ Τίβειοϲ ὁ πατὴρ εἰϲ τροφήν γε λαμβάνει τούτοιϲ παρὰ τοὐμοῦ δεϲπότου μνᾶν, καὶ πάλιν, λιμὸϲ γὰρ ἦν, μνᾶν, εἶτ’ ἀπέϲκλη. Γε. τὴν τρίτην ὡϲ οὐκ ἀπεδίδου τυχὸν ὁ δεϲπότηϲ ὁ ϲόϲ. (Δα.) ἴϲωϲ. τελευτήϲαντα δ’ αὐτὸν προϲλαβὼν ὁ Γοργίαϲ τι κερμάτιον ἔθαψε καὶ τὰ νόμιμα ποιήϲαϲ πρὸϲ ἡμᾶϲ ἐνθάδε ἐλθὼν ἀγαγών τε τὴν ἀδελφὴν ἐπιμένει τὸ χρέοϲ ἀπεργαζόμενοϲ. Γε. ἡ Πλαγγὼν δὲ τί; Δα. μετὰ τῆϲ ἐμῆϲ κεκτημένηϲ ἐργάζεται ἔρια διακονεῖ τε, παιδίϲκη πάνυ, Γέτα – καταγελᾶιϲ; (Γε.) μὰ τὸν Ἀπόλλω. Δα. πάνυ, Γέτα, ἐλευθέριοϲ καὶ κοϲμία. (Γε.) τί οὖν ϲύ; τί

21 Prov. Bodl. 647 (Append. prov. III 79) Μάϊϲ (Μάνηϲ Canter ap. Gaisford) καὶ Θίμβιϲ· ταῦτα ὀνόματά εἰϲι Φρυγικά … τὸν δὲ Θίμβιν ὁ Μένανδροϲ ϲυνεχῶϲ Τίβιον ὀνομάζει (fr. 1075 Kock) cf. Strab. VII 3, 12 p. 304, 24–27 (vid. Radt ad XII 3, 25 p. 553, 3 sq., comm. vol. VII p. 381) et Steph. Byz. τ 118 Bill./Neum.-Hartm. (p. 622, 12 Mein.) 25 paragr., dicolon post μανθάνω. dicolon in fine versus indicavit ed. pr., apparere negavit Guéraud. nota pers. δα/ in marg. dext. 27 paragr.; dicolon supra lin. post ὑμῖν (ημιν C, corr. Leo2), nota pers. δα/ in marg. dext. 30 paragr., dicolon post ἀπέϲκλη, nota pers. γετ/ in marg. dext. 31 ουκ απεδιδου C : οὐκέτ’ ἐδίδου Wil. ap. Koerte1 : οὐκ ἐπεδ- Arnott2 36 paragr., dicolon post ἀπεργαζόμενοϲ et in fine versus, nota pers. γετ̣/̣ in marg. dext. 37 nota pers. δα/ in marg. sin. 38–39 38 paragr. nulla, dicolon post τε et post παιδίϲκη, simplex punctum in fine versus, nota pers. δ[ in marg. dext., 39 paragr., dicolon post καταγελᾶιϲ et post Ἀπόλλω, nota pers. δ[ in marg. dext. παιδίϲκη Davo continuavit Wil.8, Getae tribuerat ed. pr., signo interrog. addito πάνυ, / Γέτα – : rectam distinctionis viam iniit vLeeuwen3

198

45

50

πράττειϲ ὑπὲρ ϲαυτοῦ; (Δα.) λάθραι μέν, Ἡράκλειϲ, οὐδ’ ἐγκεχείρηκ’, ἀλλὰ τὠμῶι δεϲπό̣τ̣ηι εἴρηχ’, ὑπέϲχηταί τ’ ἐ̣μ[ο]ὶ̣ ϲ̣[υνοικιεῖν αὐτὴν διαλεχθεὶϲ πρὸϲ̣ [τ]ὸ̣[ν ἀδελφόν. Γε. λαμπρὸϲ εἶ. [Δα.] τί λαμπρόϲ; ἀποδημεῖ τρ[ίμηνοϲ ἐπί τινα πρᾶξιν ἰδί̣α̣ν εἰϲ Λῆμ[νον ἐχόμεθα τῆϲ αὐτῆϲ [ ̣ ̣ ̣] ̣[ ϲώιζοιτο. (Γε.) χρηϲτὸϲ [ ̣] ̣[ Δα. ὄνηϲιϲ εἴη. (Γε.) πολὺ π[ φρονεῖϲ. ἐγὼ γὰρ κ ̣ ̣[ θύϲαιμ’. ἀνόνητοϲ̣ ̣ ̣ ̣[ ὧι ξυλοφορῶ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[

41 sqq. Porph. in Hor. a. p. 114 (intererit multum, divusne [var. lect. Davusne] loquatur an heros) unicuique personae actus aptandus est. tamquam (non tamquam Vahlen Herm. 12, 1877, 191) apud (Davus apud Immisch ap. Koerte RhM 67, 1912, 478 sq.) Menandrum inducitur servus † inducitur † (del. Fabricius, in dominum Vahlen) liber (libere Vahlen, {tamquam} … 〈tamquam〉 liber Keller in Holderi ed.) loquens, et (set Vahlen) hoc ille indulgenter et (indulgenter et codd., indiligenter et W in marg., indulgenter 〈fert〉 et 〈non〉 Vahlen) inconsulto, ut omnia domino simpliciter fateatur; itaque quo〈dam〉modo (add. Pauly) illum excusat huc pertinere duce Immisch putavit Koerte loc. cit., quam coniecturam non iteravit in ed.3 41 λαθρα C vid. ad Dysc. 310 43 τ’ ε̣μ[]ι ̣[ C, suppl. Croiset in ed. pr. 44 paragr. αυτην ex -τον correctum a manu altera (Γε.) λαμπρὸϲ εἶ Wil. ap. Koerte1 45 τρ[ίμηνοϲ Sudhausio (qui -ον in 3 et in edd.) tribuit Koerte1 : τρ[ιταῖοϲ Croenert1, Leo3 vid. Arnott ZPE 115 (1997) 73 fin. Croenert1, Leo3, coll. Colac. 4, Georg. 49 46 ἰδ[ία]ν εἰϲ Λῆμ[νον Croenert1, Leo3, tum ἡμεῖϲ δ’ P. E. Sonnenburg RhM 69 (1914) 85, ἄμφω δ’ Arnott fin. ἐλπίδοϲ Leo3, ἐνθάδε Austin1 47 [ἔτ’ ἐλπίδοϲ· μόνον Wil. ap. Koerte1 48 post χρηϲτὸϲ vel [ϲ]υ̣[ vel [ε]υ̣[ vel [ο]υ̣[ scriptum fuisse suspicatus est Jensen [εἶ ϲύ. Δα. τῆϲ τ’ ἀποδημίαϲ Wil. ap. Koerte1; an [ἐ]ϲ̣[τ’ ἐκεῖνοϲ δεϲπότηϲ, 49 init. ὄνηϲιϲ εἴη Davo dato ? Schröder 50–52 paragraphi nullae 50 κλ̣ potius quam κα̣ apparere existimavit Jensen2, ultimo loco hastam verticalem dispexit Sudhaus2, prob. Jensen in ed. κἂ̣[ν Wil. ap. Koerte1, κα̣[ὶ Capps in fine versus τοῖϲ θεοῖϲ (cf. Mis. 89 et Sam. 386, in fine versus insequentis suppl. Capps1) ? 51 ἀνόνητοϲ̣ potius quam -οι ̣ Jensen, -ον̣ spatio repugnare affirmans paenultimo loco ϲ dispexisse sibi videtur Jensen1, propaenultimo et ultimo hastam libratam in summa linea, ἐ̣ϲ̣τ̣[ι Guéraud 52 ω ξυλ- C ξυλοφορῶ̣ [ν ἐπιτρίβομαι e. g. Sudhaus2

Ἥρωϲ

199

codicis Cairensis fragmenta, quae ad Heroem pertinere vel certum est vel conici potest (unius schedae esse post Lefebvre2 p. xix ratus hunc in ordinem redegit Jensen)

Fr. δεζ(v)

53

------θ]έ̣λο̣ιμ̣ ’ ω[ ]ι̣ ̣ ̣ϲ̣ο̣ι ̣ ̣ ̣ ̣τ̣οῦτο τ[

ΧΟΡ[ΟΥ 55

Λάχηϲ (?) ὦ Ἡρά]κλειϲ, ἔα μ’ αμαρ[τ ] δ̣ίδ̣ ̣ω̣ μι νυμφ̣ [ ] ̣ ̣ ̣ ̣[  ----

Fr. θη(v)

58 60

--------] ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣]ρην ] ̣ὅτι τῆϲ πολλῆϲ ̣ ̣ ̣[ ]ε̣ ̣ ̣[ ̣] ̣ἀϲωτο[   ] ̣ϲυνδοκ ̣[ ] ̣ει δ’ αὐτῶι π ̣[ ] ̣ ̣ ̣τ̣ινα ]ο̣ν̣κ̣[ ----

53 θ]έ̣λο̣ιμ’ Jensen2 55–56 Lachetem verba facere coni. Webster p. 122 [33] (dubitaverat Robert6 p. 282), Gorgiam K. A. Ioannidou BASP 58 (2021) 232 sq. 55 init. Jensen et Sudhaus ap. Sudhaus2/10 μ’ ἀμάρ[τυρον (hoc iam Koerte2/3) λέγειν Jensen ap. Sudhaus2/10, μ’· ἁμαρ[τάνω δέ τι, / εἰ (interrogative) vLeeuwen3 (de εἰ cogitaverat Sudhaus10), μ’· ἁμαρ[τάνειν μέ φηιϲ e.g. Sandbach, μ’· ἁμ. δοκῶ Arnott6 δ̣ι ̣δ̣ω̣ μι legit Jensen2 (‘probable sans être sûr’ 2 Guéraud) νύμφ[ηι Jensen , -φ[ίωι Robert6 p. 282, etiam -φ[ην vel -φ[ίον legi posse monens 59 ante ὅτι hasta verticalis post πολλῆϲ primo loco χ̣ potius quam λ̣ scriptum fuisse putat Sudhaus10, tertio δ̣ Jensen, λ̣ Sudhaus10 χ̣ο̣λ̣ [ῆϲ Sudhaus10 60 ἐ̣π̣ε̣[ὶ δ’] ἄϲωτο[ϲ ἦν Jensen, pro ἐ̣π̣ε̣[ὶ vel ἐ̣γ̣ὼ̣ legi posse monens 61 ]α̣ι ̣ vel ]ω̣ Jensen 62 ]τ̣ vel ]γ̣ scriptum fuisse suspicatus est Lefebvre2 p. xix πο̣[ vel πα̣[ Jensen

200

Fr. γO(v)

65

70

------̣] ̣ ̣ ι̣ϲι ̣ο[ τούτωι (∷) πο̣[ μᾶλλον δ ̣( ̣)[ τὴν Θρᾶιττα̣[ν ] ̣ ̣ ̣ [ ̣] ̣ ̣[ ϲύ, τάλαινα. 〈Μυρρ.〉 τί; (Λα.?) φ[α]ν̣ερῶϲ γε νὴ Δί’, ὦ γύναι· ἐϲ κόρακαϲ. 〈Μυ.〉 ἐξέϲτηκαϲ· οἷα γὰρ λέγ̣ε̣ιϲ̣. (Λα.?) ἃ καὶ ποήϲω καὶ δέδοκταί μοι πάλαι. ἱδρώϲ, ἀπορία. νὴ Δί’ εὖ γ’, ὦ Μυρρίνη, ἐπ’ ἐμαυτὸν ἔλαβον ποιμέν’ ὃϲ βληχώμενον

Fr. δεζ(r)

75

 - - - - ]ον τρ[ ] ̣ρ ἀνδρια[ ὡϲ οἰκτρόν, ἣ το⌟ιαῦτα ⌞δυϲτ⌟υχῶ μό⌞νη, ἃ μηδὲ πιθανὰϲ τ⌟ὰϲ ὑ⌞πε⌟ρβολὰϲ ἔχ⌞ει. Λα.? ] πάθοϲ ἡ γνώμη ϲφό[δρα   ]ν ἐκ βίαϲ ϲέ τιϲ ποτέ;

76–77 Stob. IV 40, 13 (π. κακοδαιμονίαϲ) vol. V p. 922 (codd. MA) Μενάνδρου Ἥρωι· ὡϲ — ἔχει (fr. 211 Kock) 66–68 paragraphi 69 paragr., dicolon post τί, quod in C in fine versus spat. vac. relicto post γύναι scriptum transp. post τάλ. et Myrrhinae dedit Sudhaus2 [Λα.] ϲὺ τάλαινα Lefebvre2 p. v, 2/10 distinxit Sudhaus (potest Laches iam versu antecedenti verba fecisse) τάλαινα a muliere dici exspectes φ[α]ν̣ερῶϲ (Lefebvre2 p. v) — γύναι Lacheti tribuit Sudhaus2/10 70 paragr., dicolon post ἐξέϲτηκαϲ, num fuerit in fine versus incertum de ἐϲ vid. ad Dysc. 112 〈Μυ.〉 Koerte3, ἐϲ 2 κόρ. Lacheti continuans 71–73 Lacheti tribuit Lefebvre p. v 72 paragr. num fuerit incertum; dicolon post ἀπορία dispexisse sibi visi sunt Sudhaus2, Jensen2 (qui in ed. de puncto inferiore dubitat) ἱδρώϲ, ἀπορία Lacheti continuavit Koerte3, Myrrhinae tribuerunt Jensen2 (olim) et 2/10 Sudhaus 75 ὥϲπε]ρ Koerte2, ὡϲ γ]ὰ̣ρ Sudhaus2 ἀνδριά[ϲ Koerte2/3 76–77 Myrrhina loquitur 76 τοιαῦτα Hirschig Ann. crit. p. 21 (idem C habuisse verisimile est) : τὰ τStob. 78–79 Lacheti tribuit Koerte2/3 78 παρηγορήϲει τὸ] Koerte2/3, ἰάϲεται μὲν τὸ] 2 2 Sudhaus fin. Lefebvre p. xx 79 dicolon num fuerit in fine versus incertum ἀλλ’ ἠδίκηκε]ν Sudhaus2

Ἥρωϲ 80

Μυ.

201

 ]ρ (Λα. ?) ὑπονοε[ῖ]ϲ̣ ̣ ̣ ̣[  ]τ̣ιγ̣ η ̣ μ ̣ [̣  - - - - -

Fr. θη(r) ----̣[ ̣]ρ̣[ ἠιϲχύν̣ [εθ’] ο̣ὗτ̣ο̣[ϲ ___ 85

Ἀλέαϲ Ἀθάναϲ [ ___ ο̣ὐ δῆτα· κ̣α̣ι ̣ μ[̣ ἐ]λθεῖν ἐκεῖ̣[νον ___ νὴ τὸν Ποϲ[ειδῶ λαβεῖν̣ ἔ̣δ̣ε̣[ι ___ ἐ̣λθ̣[ ---

84 vid. Eur. fr. 264 a Kann. Schol. Hes. op. 493 b p. 169, 16 Pert. ἀλέα δὲ ἡ θέρμη παρὰ τὸν ἥλιον. κυρίωϲ ὕπαιθροϲ τόποϲ ὑπὸ ἡλίου θερμαινόμενοϲ. Μένανδροϲ· ἀλέαϲ Ἀθάναϲ (fr. 967 Kock) 80 primam versus partem Myrrhinae, alteram Lacheti tribuit Sudhaus2 ὑπονοε[ῖ]ϲ̣ Lefebvre2 2 p. xx ὅ̣ϲ̣τ̣[ι]ϲ̣ [ποτ’ ἦν; Sudhaus 82–89 Lachetem et Myrrhinam colloquio interesse putaverunt Sudhaus2, al., res valde incerta 83 ἠιϲχύν[εθ’] Koerte2 p. 99 et 3 ο̣ὗτο̣[ϲ Jensen, 2 duce Sudhausio , qui ο̣ὕτ̣ω̣ [ϲ in textu 85 post δῆτα spatium fuisse videtur, ubi restat macula vel simplicis puncti vel dicoli fort. vestigium ο̣ὐ Koerte3 : ϲ̣ὺ Jensen2 : ε̣ὖ (cf. Georg. 106) ? 2 Schröder 86 ἐ]λθεῖν (hoc etiam Jensen ) ἐκεῖ ̣[νον Sudhaus2 87 Koerte 88 λαβεῖν ἔδε[ι Jensen : -βεῖ ̣ν̣ ὅ̣δ̣’[ Guéraud 89 ἐλθ̣[εῖ]ν̣ Jensen2

202

Fr. γO(r)

90

95

----]ι γε ϲύ ] ̣ὅτι  ]ρέϲτατον (Λα.?)  ]π̣ρ̣ῶτον λέγε. ἔ̣τ̣η ’ϲτὶν ὀκτὼ καὶ δέκ’; (Μυ.?) οὐκ̣ ἔϲτιν μόνη̣ ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]α̣υτ’· ἔϲτω δὲ τοῦτ’, εἰ ϲοὶ δοκεῖ. (Λα. ?) ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ϲ̣ τ̣ὸ̣ πρᾶγμα γίνεται. πῶϲ λανθάνει ὁ̣ π̣ρ̣ο̣[ϲ]πεϲών ϲε̣; πῶϲ δ’ ἀπέλ̣ [ι]πε; πηνίκ̣α̣

91 ]ϲ̣ ὅτι Sudhaus2, hoc vel οἶ]δ̣’ ὅτι Guéraud 92–97 92 dicolon in fine versus, 93 dicolon nullum, 94 paragr. nulla, dicolon post δέκ’, num fuerit in fine versus incertum, 95 paragraphum indicat Jensen, prob. Koerte3; dicolon num fuerit in fine versus incertum, 96 paragr. num fuerit incertum, dicolon post γίνεται dispexisse sibi visus est Jensen2, 97 neque paragr. neque dicolon ut vid. 93–94 (δέκ’) Lacheti tribuit Koerte3, οὐκ̣ — δοκεῖ Myrrhinae Sudhaus2, 96–97 Lacheti Koerte3 92 δυϲχε]ρέϲτατον vel ἐμφε]ρ- Koerte2 94 μόνηι Wil. ap. Koerte2 95 init. φέρειν τοι]αῦτ’ Gomme ϲοὶ Sudhaus2 : ϲυ C 96 ἀϲαφὲ]ϲ̣ Koerte2, prob. Arnott6, ϲαφὲ]ϲ̣ vLeeuwen3, brevius spatio (τρανὲ]ϲ̣ Koerte3) 97 ὁ̣ π̣ρο̣[ϲ]πεϲών Jensen : δ’] ὁ̣ π̣ρο̣[ϲ]π- Koerte3, vid. ad Peric. 161 απ̣ελ̣ [ι]πε dispici posse affirmavit Arnott6, de ἀπέ̣[λιπ]ε cogitaverat Sandbach

Ἥρωϲ

203

fragmenta aliunde nota fragm. 1 (1 Koe.) δέϲποιν’, Ἔρωτοϲ οὐδὲν ἰϲχύει πλέον, οὐδ’ αὐτὸϲ ὁ κρατῶν 〈τῶν〉 ἐν οὐρανῶι θεῶν Ζεύϲ, ἀλλ’ ἐκείνωι πάντ’ ἀναγκαϲθεὶϲ ποεῖ Stob. IV 20a, 21 (π. Ἀφροδίτηϲ) p. 440 H. (codd. SMA) Μενάνδρου (με S) Ἥρωι (om. S)· δέϲποιν’ — ποεῖ 1 ὦ δέϲποιν’ A, sed ὦ deletum ut vid. 2 〈τῶν〉 Grotius Dict. p. 539 πάντ’ ἀναγκαϲθεὶϲ SM : ἀναγκαϲθεὶϲ πάντα A ποεῖ S : ποιεῖ MA

θεῶν om. A

3

fragm. 2 (2 Koe.) ἐχρῆν γὰρ εἶναι τὸ καλὸν εὐγενέϲτατον, τὸν ἐλεύθερον δὲ πανταχοῦ φρονεῖν μέγα 1–2 Stob. IV 29d, 60 (ὁποῖον χρὴ εἶναι τὸν εὐγενῆ) vol. V p. 727 H. (codd. SMA) Μενάνδρου ε (μ S) Ἥρωι (om. S)· ἐχρῆν — μέγα 2 Monost. 768 Pernig. (K, Pap. Bouriant 1, slav.) τὸν — μέγα 2 τὸν ἐλεύθερον Monost., Stob. : τὸ δ’ ἐλ- Grotius Dict. p. 548 : τοὐλ- Bentley p. 463 δὲ Bentley : δεῖ Monost. Pap. Bour., slav. (coniecerant Morelius p. 8, Grotius, W. Meyer, Nachlese zu den Spruchversen des Menander, SB München 1890, p. 366) : ἀεὶ Monost. K : δὲ δεῖ Stob. πανταχοῦ om. Monost. slav. φρονεῖν Stob., Monost. Pap. Bour. : ϲωφρ- Monost. K

fragm. 3 (3 Koe.)

οἴνου· λαβὼν ἔκπιθι τοῦτον

χοῦϲ κεκραμένου

Athen. X p. 426 C Μένανδροϲ ἐν Ἥρωι ἔφη· χοῦϲ — τοῦτον

204 fragm. 4 (4 Koe.) ἐπεφαρμάκευϲο, γλυκύτατ’, ἀναλυθεὶϲ μόλιϲ Phot. (b, z) α 1548 = Sud. α 1950 (codd. AGIFSM) ἀναλυθῆναι· τὸ (τῶι Sud. A) καθαρμῶι (-ρῶι Sud. GI) τινι χρήϲαϲθαι φαρμάκων (-κωι Phot. b, Sud. GI, -κω Phot. z qui post hanc vocem deficit). Μένανδροϲ (Αμέν- Phot., Α rubrum) Ἥρωι (Ἥρωϲι Phot.)· ἐπεφαρμάκευϲο — μόλιϲ ἐπεφαρμάκευϲο Sud. AGI : -κεύϲω Phot. : -κευϲον Sud. M : ἐπιφαρμάκευϲον Sud. S : -κευϲο Sud. F : ἐπεφαρμάκευϲ’, ὦ Fritzsche, Thesm. p. 195, duce Lobeck Agl. p. 644 γλυκύτ’ Sud. AS

fragm. 5 (5 Koe.) εὖ ἴϲθι, κἀγὼ τοῦτο ϲυγχωρήϲομαι Ammon. adf. voc. diff. 249 (θ [AldBCD] η [EG]), accedit Herenn. Phil. 97 ἴϲθι καὶ γίνου διαφέρει. ἴϲθι μὲν γὰρ ἐπὶ τοῦ γίνωϲκε τάϲϲεται … καὶ Μένανδροϲ ἐν Ἥρωι· εὖ — ϲυγχωρήϲομαι κἀγὼ — ϲυγχωρήϲομαι om. Herenn.

ϲυγχωρήϲομαι θE : ἐγχ- G

fragm. 6 (6 Koe.)

δούϲ

τῶν 〈δὲ〉 παιδιϲκῶν τινι

Choerob. in Theodos. can. GrGr IV 1 p. 410, 13 Hilg. ἀπὸ τοῦ παῖϲ κοινοῦ ὄντοϲ τῶι γένει … γίνεται ὁ παιδίϲκοϲ καὶ οἱ παιδίϲκοι τῶν παιδίϲκων βαρυτόνωϲ, ἀπὸ δὲ τοῦ θηλυκοῦ τοῦ 〈ἡ add. Hilg.〉 παῖϲ γίνεται ἡ παιδίϲκη καὶ αἱ παιδίϲκαι τῶν παιδιϲκῶν περιϲπωμένωϲ, ὡϲ μονογενέϲ, 〈ὡϲ τὸ add. Hilg.〉 τῶν — δοὺϲ παρὰ τῶι Μενάνδρωι ἐν τῶι Ἥρωι 1 〈δὲ〉 Mein. FCG IV p. 129 sq.

Ἥρωϲ

205

fragm. 7 (7 Koe.) ὦ δυϲτυχήϲ, εἰ μὴ βαδιεῖ Choerob. in Theodos. can. GrGr IV 1 p. 176, 41 Hilg., codd. NC, VP ὁ δυϲτυχήϲ ὦ δυϲτυχήϲ, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι (deficiunt NC) ἐν τῶι Ἥρωϊ· ὦ — βαδιεῖ. sequuntur Dysc. 574 (ubi vid.) et Mis. 20 sq. βαδιὴϲ VP : corr. Schneidewin GGA 1848 iii p. 1795

fragm. 8 (8 Koe.) νῦν δὲ τοῖϲ ἐξ ἄϲτεωϲ κυνηγέταιϲ ἥκουϲι περιηγήϲομαι τὰϲ ἀχράδαϲ Phot. (Sz) α 3453 (post Eup. fr. 40 et Pherecr. fr. 174) Μένανδροϲ Ἥρωι· νῦν — ἀχράδαϲ 1 ἄϲτεωϲ Kock RhM 48 (1893) 587 : -εοϲ Phot. Lex. Sabb. (1892) p. 4 (Lex. gr. min. p. 43) : οἰκ- Phot.

2 ἥκουϲι Papadopoulos-Kerameus in ed.

huic fabulae sunt qui tribuant etiam fr. *490 et 503 et fr. adesp. 1022

Θεοφορουμένη i. Tesserae plumb. theatr. Athenis repertae (saec. IIIp), unum exemplar in medium protulit O. Benndorf ZöG 26 (1875) 609 et 616 n. 23 (lineis depinxit in tab. quae est post p. 954), Benndorfii lectionem correxit et plura exemplaria exstare indicavit K. D. Mylonas Ἀρχ. Ἐφ. 1901 col. 120 (lineis depinxit in tab. 7); vide nunc M. Crosby, Ath. Ag. X (1964) p. 122 (L 329 a–f) cum tab. 30 (MNC3 6AC1) et Charitonidis-Kahil-Ginouvès tab. 25, 6–8 (CGFP 142) Θεοφορου|μένη ii. Op. mus. Cisami in oppido Cretensi inventum (saec. IIIp) Θεοφο|ρουμ|ένη vid. Markoulaki (fig. 5) iii. Op. mus. Antioch. (saec. IIIp) Θεοφορουμένηϲ μέ(ροϲ) γʹ vid. Gutzwiller-Çelık p. 573–579 et 606–616 cum fig. 4. 29. 32–34 iv. Op. mus. Mytil. (saec. III/IV) T 8, tab. 6, 1 Θεοφορουμένη[ϲ] μ(έροϲ) βʹ Λυϲίαϲ Παρμένων Κλεινίαϲ vid. Charitonidis-Kahil-Ginouvès p. 46–49. numerus ab indicatione operis mus. Antioch. (test. iii) discrepat. μέ̣(ρος) scriptum fuisse, numerum non iam dispici posse putavit R. Green ap. Gutzwiller-Çelık p. 608 sq., sed vid. K. Ioannidou ZPE 194 (2015) 29–35 ad eandem fabulae partem atque opera mus. Cis. Antioch. Mytil. spectare videntur opus mus. illud Pompeianum Dioscuridis Samii (MNC3 3DM2), aliud in oppidi nescimus cuius Vesuviani ruderibus inventum (Dep. dell’Uff. Scavi di Pompei 17735, vid. Nervegna p. 267, quae imag. phot. habet p. 152), pictura muralis Stabiana

208 (MNC3 5NP1), figurae fictiles Myrinae et Smyrnae inventae (MNC3 3DT16 sq.), fort. picturae Pompeianae fragmentum (Dep. dell’Uff. Scavi di Pompei 20545, vid. Nervegna p. 267, quae imag. phot. habet p. 153) v. Alciphr. IV 19, 21 (test. 20, 164 sq., codd. x2 [Vat. 2 Flor. ΠΔ], Φ) μαντεύϲαιτο ἡ Φρυγία τὰ ϲυμφέροντα κρεῖϲϲον τῆϲ θεοφορουμένηϲ (-μένου Φ, θεοφορήτου ΠΔ) ϲου κόρηϲ vi. Et. gen. B p. 132 Mill. (Et. magn. p. 388, 36) s. v. εὐάντητοϲ (test. 82)· … τὸ Νικαδίου ὑπόμνημα Θεοφορουμένηϲ … τὸ Ἁρ〈μα〉τίου (corr. Sylburg, coll. fragm. *9, prob. Theod. ZPE 28, 1978, 165 sq.) de titulo vid. ad Alexidis Θεοφόρητον

210 dramatis personae Lysia Clinia puella Parmeno Crato

adulescens adulescens servus senex

ceteri ignoti

papyri F2 PSI 1280 (CGFP 144), vol. saec. I/II, primum ediderunt Norsa-Vitelli, denuo Bartoletti1 (tab. phot. habet M. Norsa, La scrittura letteraria greca dal secolo IV A. C. all’ VIII D. C., 1939–1940, tab. 9 D): v. 1–30. una pagina paene integra, columnae antecedentis exstant fines versuum. margines superior et inferior servati sunt, singulae columnae 15 versus habuerunt. personarum vices dicolis significantur, paragraphi nullae. fragmentum repertum Oxyrhynchi F4 PSI 1480 (CGFP *145), vol. saec. Ia/Ip, cum tab. phot. primum edidit Bartoletti2, denuo cum tab. phot. Bastianini1/3: v. 31–57. fabulae nostrae dubitanter tribuit Handley3. una lacinia, columnae unius, quae 27 versus et post versum undecimum duas lineas notarum scaenicarum habuit, partem dextram cum marginibus superiore et inferiore servans et paginae insequentis litteras paucas ex versuum initiis exhibens. neque paragraphi neque dicola exstant, διπλῆ ὠβελιϲμένη apparet sub versu ultimo columnae alterius F5 PSI 1476, vol. saec. IIp, partim (sine eis quae ad nostram fabulam pertinent) primum edidit V. Bartoletti, Atti dell’ XI Congresso Internazionale di Papirologia, Milano 1966, p. 1–14, totam pap. cum tab. phot. primum edidit Bastianini2: fragm. 10. gnomologii paginarum complurium reliquiae ex magno numero frustulorum minorum pleraeque restitutae

Θεοφορουμένη

(∷)

5

(∷) (∷) 10

15

211

]ρε̣ τωι ]ω̣ ποει ]ω̣ λέγω ] ]ων ] ̣ποιῶν  ]κ̣ια̣ ν  ]( ̣) ̣ Λυϲία  ] ] ὑ̣πολαβεῖν ]ουν̣ ἔχει ἀλα]ζονεύεται  ]ρα̣ν̣ ποτε  ] Κλε̣ι[̣ ν]ία ]ζι̣ γ[̣ ̣]ϲτατο̣[

1–30 habet F2 1 ἐξαι]ρ̣έτωι Koerte9, αὐθαι]ρ- Austin9 2 οὕτ]ω̣ πόει Austin9, coll. Mis. 1 9 639 (in add. Carch. 12) 7 οἰ]κ̣ία̣ ν Koerte , ϲ]κ̣ι ̣άν Garzya 8 ]ϲ̣ Norsa-Vitelli, πο]λ̣ ύ̣ Garzya 11 ν]οῦν̣ Koerte9 12 Norsa-Vitelli 13 οὐ γὰ]ρ ἄν ποτε vel θύ]ραν ποτέ Austin1 14 κλι ̣[]ια F2 : corr. et suppl. Webster vid. test. iv 15 ]ζ̣ιγ̣[]ϲτατο̣[()] (vel -το̣[ι] vel -τω̣ , neque -το̣[υ] neque -το̣[ν]) Bartoletti1, ]ξιπ̣̣[]ϲ̣τατο̣[ dispexisse sibi visi erant Norsa-Vitelli, legi posse negat Cartlidge (]ε̣ξ̣ιπ̣[- Arnott6, unde coniecit ἐ̣ξ̣ηπ̣[ί]ϲτατο)

212

20

25

ταχ̣[ ̣ ̣ ̣] καταϲτάξαντεϲ οιδ’ ἀπ’ ὀμμ[άτων ἔπλ̣ ηϲ̣ ̣α. “τἀμὰ δῶρ’ (ἀκούειϲ;)”, ἡ κόρη, “τὰ δῶρα”, φηϲί, “τἀμά μ’ ἐξείλονθ’.” ὁ δὲ “τί δ̣’ ἔλαβεϲ, ἱππόπο[ρ]νε; τὸν δὲ δόν[τα ϲοι πόθεν οἶϲθα τοῦτον; τί δέ; νεανίϲκο[ ἢ ϲὺ τί λαβοῦϲα ϲτέφανον ἔξω περιπατ[εῖϲ; μαίνει; τί οὖν οὐκ ἔνδον ἐγκεκλειμ[ένη μαίνει;” (Κλεινίαϲ?) φλυαρεῖϲ. [τ]οῦτό γ’ αὐτό, Λυϲία, οὐ προϲποεῖται. (Λυϲίαϲ?) πεῖραν ἔξεϲτιν λα[βεῖν. εἰ θεοφορεῖται ταῖϲ ἀληθείαιϲι γάρ, νῦν εἰϲ τὸ πρόϲθεν ἐνθάδ’ ἐκπηδή̣[ϲεται. Μητρὸϲ θεῶν, μᾶλλον δὲ Κορυβάντ[ων ⏑ ‒

19 Phot. ι 186 = Sud. ι 575 ἱππόπορνε· ἀντὶ τοῦ μεγαλόπορνε. ϲπανίωϲ (‘subaudiendum est … χρῶνται αὐτῶι’ Theod.). cf. Schol. (V E Θ Barb) Ar. Ran. 429 a τὸ δὲ ἵπποϲ πολλαχοῦ ἐπὶ τοῦ μεγάλου λαμβάνουϲιν· ἱππόπορνε 27 cf. test. 78 16–23 (μαίνει) paragraphi nullae, in v. 22 dicolon post μαίνει, in v. 23 dicoli punctum inferius (superius foramine haustum) post μαίνει Lysiam (cui 22 μαίνει — 23 μαίνει iam dederat Grassi, et in v. 22 et in v. 23 post μαίνει signis interrog. positis) vel potius Parmenonem (vid. test. iv) verba facere existimavit Handley3, unde initium cepisset oratio in medio relinquens (a v. 14 Parmenonem loqui coepisse coniecit Arnott6, 16 τάχ̣[ — οἶδ’ Cliniae dans), servum loqui posse negavit Ferrari2 16 ταχ̣[έωϲ] Barigazzi6 (-χ̣[εῖϲ Bartoletti1) καταϲτάξαντεϲ ad vocem ϲταλαγμοί, quae in versu antecedenti fuisset, rettulit Zucker ap. Koerte3, coll. Eur. Hec. 240 sq. οι δ (inter ι et δ spat. vac. minus unius litt.) F2 : οἵδ’ Norsa-Vitelli : οἱ δ’ Bartoletti1 : de οἶδ’ cogitavit Page (οἶδ’. 〈Πα.〉 Arnott6) fin. Norsa-Vitelli 17 init. Norsa ap. Bartoletti1 ἀκούειϲ; puellae esse 3 censuit Handley , ipsum narratorem audit Sandbach (δωραακουειϲ F2) 18 ἐξείλονθ’.” ὁ δὲ Handley3 : εξειλον τοδε[ (inter ν et τ spat. vac. minus unius litt.) F2 : ἐξεῖλον.” (Κλ.) τόδ’ ε[ὖ. ∷ Austin9, coll. 29 sq. 19 init. legit Bartoletti1 fin. Norsa-Vitelli 20 signum interrog. post δέ posuerunt Norsa-Vitelli, reiecerunt alii τί δὲ νεανίϲκο[υϲ μέτει; Austin9 21 NorsaVitelli 22 ἐνκεκλιμ[ F2 : corr. et suppl. Norsa-Vitelli 24 (πεῖραν) – 29 (πανδοκείου) eidem personae quae 16–23 (μαίνει) verba facit tribuit Handley3 24 post προϲποεῖται signum interrog. potius ponendum esse censuit Handley3 p. 94 (post Norsa-Vitelli) fin. Norsa-Vitelli 25 longa dativi forma ut Peric. 78 (θεοῖϲιν ἐχθρόϲ), Sam. 516 (τοῖϲιν ἄλλοιϲ in tetram. troch.), fr. 425 (αὑτοῖϲ〈ιν〉 Schneidewin). 764, 1 (διαβολαῖϲι) et Philem. fr. 118, 1 (ταῖϲ ἀληθείαιϲιν), vid. etiam Men. Colac. fragm. 2, 4 (Ὀλυμπίαιϲι Casaub.) 26 Maas Gnom. 11 (1935) 1021 27 κορυβάντ[ων Norsa-Vitelli fin. πλέα Maas loc. cit., cum versu antecedenti iungens; μέλοϲ Sandbach5 (olim), ϲύ μοι Handley3, coll. Dysc. 432 sq. cum versus insequentis initio iungentes

Θεοφορουμένη

30

213

αὔλει. παράϲτα δ’ ἐνθαδὶ πρὸϲ τὰϲ θύρ[αϲ τοῦ πανδοκείου. 〈Κλ.?〉 νὴ Δί’, εὖ γε, Λυϲία, ὑπέ̣ρ̣ευ〈γε〉, τοῦτο βούλομαι. καλὴ θέα versus deesse videntur non ita multi

35

] καὶ τὸ χρυϲίον  εἰϲ] θάλατταν ἐκχεον ]τ̣ο προϲφιλέϲ  τοῖ]ϲ παροῦϲι δ’ ἅμα λέγω ]ν̣τεϲ ἐπολολύξατε.

40

] βαϲίλεια μεγίϲτα ] ἐ̣μοὶ καὶ ϲειϲικάρηνοι   Κ]ορύβαντέϲ θ’ ἁδυπρόϲωποι θυ]ϲίαν κλειτάν θ’ ἑκατόμβαν ] θ̣εὰ Φρυγία βα̣ϲί̣λ̣ ει̣α̣

31–57 Schol. (MNOA) Eur. Andr. 103 vol. II p. 258 Schw. μονωιδία ἐϲτὶν ὠιδὴ ἑνὸϲ προϲώπου θρηνοῦντοϲ. ὥϲτε οὔτε (ὥϲτε τὸ MOA, ὡϲ τό τε N, corr. Schwartz) τὸ Ἀϲιάτιδοϲ γῆϲ ϲχῆμα (Eur. Andr. 1) μονωιδία ἐϲτί, τραγωιδεῖ (-δία codd., corr. Schwartz) γὰρ καὶ οὐκ ἄιδει (ἔδει codd., corr. Schwartz), οὔτε τὰ (τὰ om. MNO) ἐν Θεοφορουμένηι (-μένα ἢ MNO) ἀιδόμενα, οὐ θρηνεῖ γάρ (in app. crit. ad v. 30 Koerte3) 28 αὔλει Pickard-Cambridge, The Theatre of Dionysus in Athens (1946) p. 166 : αυλει F2 : αὐλεῖ Norsa-Vitelli παραϲτὰ〈ϲ〉 Norsa-Vitelli, in versu insequenti orationem post πανδοκείου interrumpi sumentes, sed cf. Δὶϲ ἐξαπ. fragm. 3 et fr. 278 fin. Norsa-Vitelli 29 neque paragr. neque dicolon 〈∷〉 Norsa-Vitelli 30 init. Norsa-Vitelli in fine interpungunt plerique post hunc versum desinit F2 31–57 habet F4 col. i, fabulae nostrae tribuit Handley3 (fragm. dub. Sandbach), nixus Scholio Eur. et fragm. *8; quod si recte habet, 31–41 et 50–57 puellae esse verisimillimum, de 42–49 non constat (dicola nulla) 32 εἰϲ] Bartoletti2 ἔκχεον (Bartoletti2) vel ἐκχέον (Sandbach) 33 ] τ̣ὸ (Pavese) vel τοῦ]τ̣ο (Austin CGFP) 34 Pavese 35 πά]ν̣τεϲ Pavese, ἐπευφημοῦ]ν̣τεϲ Austin ap. Bastianini1 36 δεῦρ’ ἔλθ’, ἀθανάτων μᾶτερ,] Austin ap. Bastianini1 38 init. χαίρετε Κωρῆτεϲ Bartoletti2, Κωρῆτεϲ μετὰ ϲοῦ Austin ap. Bastianini1 39 init. ταύταν δεξόμενοι Austin ap. Bastianini1 θυ]ϲίαν Bartoletti2 κλειταν F4, ν super τ superscr. Hom. Δ 102. Η 450. Μ 6, Pind. Pyth. 10, 33 cont. Austin CGFP 40 χαίροιϲ ὧδε μολοῦϲα] Austin ap. Bastianini1

214 ]α̣ τύμπανα, μᾶτερ ὀρ̣[εία

45

50

55

] θορυβοῦντεϲ ουτε[ ] ̣ουϲ ϲαυτῶ̣ ι̣ π̣οίει̣ κ]ατὰ χώραν λαβέ ]ον ἐ̣π̣ιτ̣ ίθει τε πῦρ̣ [ τὴν] θ̣εὸν γὰρ βούλομαι ]τ̣εϲ. αὔλει δὴ ϲύ μοι εὐμ]ε̣νὴϲ γίνοιο δέ ]μέ̣ νοιϲ ἀεί. χ]α̣ῖρ’, Ἄγγδιϲτι μ]ετὰ κυμβάλων ] ̣ ̣ρ ὀλολυγμῶν ] μῆτερ θεῶν  Ἄγγ]δ̣ιϲτι Φρυγία Κρηϲία δ]εῦρο, κυρία ]ν̣απαϲ βαϲίλεια ]α̣ Λυδίουϲ

ex F4 col. ii initia versuum supersunt iuxta v. 38 θ̣[, 48 α̣[, 50 α̣[, 51 υ̣[, 52 φ̣ [, 53 ο̣[, 54 ε̣[, 55 δο[, 56 ̣[, 57 ζη[ >––– 41–42 τὰ ϲ]ὰ̣ Bartoletti2 ορ̣[, non ολ̣ [ Bastianini3 ὀ̣[ρεία Bartoletti2 (Ar. Av. 746, Eur. Hipp. 144 et Hel. 1301 sq. et fr. 472, 13 Kann., Telest. fr. 6, 2 Page, Timoth. Pers. 124, Hymn. in Dact. Id. 23 [CA p. 172 Pow.] cont. Bastianini3) inter hos versus litt. minoribus ] ϲτεφανο(ν) εχετω μ̣(ε)τ̣(α) π̣λακιτω(ν)[ | ] παρα χειρα θαλ̣ λο̣υ̣[ϲ scriptum ut vid. (μ̣(ε)τ̣(α) Austin ap. Bastianini1, qui θαλ̣ λο̣υ̣[ϲ et cum Austino π̣λακιτω(ν)) οὔθ’ ὑμεῖϲ] θορυβοῦντεϲ Austin ap. Bastianini1 ουτε[ F4 : οὔτ’ ἐ̣[γώ Austin ap. Bastianini1 45 τὴν λιβανωτ]ὸν Handley3 cf. Sam. 3 fragm. 1 et Leucad. fragm. 4 46 τὴν θ]εὸν Handley 47 ]τ̣εϲ vel ]γ̣εϲ 48 init. Φρύγιον νόμον τιν’ Austin1 εὐμ]ε̣νὴϲ Handley3 49 τοῖϲ προϲευχο]μ̣ένοιϲ Austin1 αιει F4 vid. ad 2 Epitr. 705–706 50 χ]α̣ῖρ’ Bartoletti de Ἄγγδιϲτί 〈μοι〉 cogitavit Handley3 51 in marg. dext. additum φιλα κ) φιλο | δι, quod φιλα( ) κ(αὶ) φιλο( ) | δι(ορθωτέον) interpretatus est Bastianini1, unde in init. versus φιλοχορε καὶ φιλαοιδ’ αει in F4 scriptum fuisse coni. Austin ap. eundem 52 ]θ̣ρ potius quam ]ο̣ρ dispexisse sibi visus est Bastianini3 ολυγμων F4, λο super ολ superscr. 54 Bartoletti2 56 δενδρώδειϲ νῦν ἐλθὲ λιποῦϲα] νάπαϲ (νάπ. Bartoletti2) Austin ap. 3 Bastianini

Θεοφορουμένη

215

fragmenta aliunde nota fragm. 1 (1 Koe.)

5

10

15

εἴ τιϲ προϲελθών μοι θεῶν λέγοι “Κράτων, ἐπὰν ἀποθάνηιϲ, αὖθιϲ ἐξ ἀρχῆϲ ἔϲηι. ἔϲηι δ’ ὅ τι ἂν βούληι, κύων, πρόβατον, τράγοϲ, ἄνθρωποϲ, ἵπποϲ. δὶϲ βιῶναι γάρ ϲε δεῖ· εἱμαρμένον τοῦτ’ ἔϲτιν. ὅ τι βούλει δ’ ἑλοῦ.” “ἅπαντα μᾶλλον”, εὐθὺϲ εἰπεῖν ἂν δοκῶ, “πόει με πλὴν ἄνθρωπον. ἀδίκωϲ εὐτυχεῖ κακῶϲ τε πράττει τοῦτο τὸ ζῶιον μόνον. ὁ κράτιϲτοϲ ἵπποϲ ἐπιμελεϲτέραν ἔχει ἑτέρου θεραπείαν. ἀγαθὸϲ ἂν γένηι κύων, ἐντιμότεροϲ εἶ τοῦ κακοῦ κυνὸϲ πολύ. ἀλεκτρυὼν γενναῖοϲ ἐν ἑτέραι τροφῆι ἐϲτιν, ὁ δ᾿ ἀγεννὴϲ καὶ δέδιε τὸν κρείττονα. ἄνθρωποϲ ἂν ἦι χρηϲτόϲ, εὐγενήϲ, ϲφόδρα γενναῖοϲ, οὐδὲν ὄφελοϲ ἐν τῶι νῦν γένει. πράττει δ’ ὁ κόλαξ ἄριϲτα πάντων, δεύτερα ὁ ϲυκοφάντηϲ, ὁ κακοήθηϲ τρίτα λέγει. ὄνον γενέϲθαι κρεῖττον ἢ τοὺϲ χείροναϲ ὁρᾶν ἑαυτοῦ ζῶνταϲ ἐπιφανέϲτερον”

1–19 Stob. IV 42, 3 (π. τῶν παρ’ ἀξίαν εὐτυχούντων) vol. V p. 949 H. (codd. SMA, Mac.) Μενάνδρου Θεοφορουμένηϲ (-νου SA) 2 Suet. Vesp. 23, 1 utebatur et versibus graecis tempestive satis … de Cerylo (caerulo vel cerulo codd.) liberto qui dives admodum ob subterfugiendum quandoque ius fisci ingenuum se et Lachetem mutato nomine coeperat ferre: ὦ Λάχηϲ, Λάχηϲ (fr. 430), ἐπὰν ἀποθάνηιϲ (αποθανεϲ codd., corr. Itali saec. XV), αὖθιϲ ἐξ ἀρχῆϲ (ἀρχῆϲ Casaub. ed. a. 1611 p. 656 : αιχαρχηϲ M : αυχαρχηϲ reliqui codd.) ἔϲει ϲὺ (Bücheler ap. Ihm, ειρϲυ codd.) Κειρύλοϲ (γηρυλοϲ codd., corr. vLeeuwen ad Ar. Av. 298 sq.) 16–17 Schol. (NAB) Eur. Hipp. 426 vol. II p. 56 Schw. ὁ βίοϲ ἥδεται τοῖϲ πονηροῖϲ, ὡϲ Μένανδροϲ· πράττει — λέγει. Athen. VI p. 248 C πράττει γὰρ πάντων ὁ κόλαξ ἄριϲτα, ὁ καλὸϲ εἶπεν Μένανδροϲ 18–19 Plut. Quaest. conv. IX 5, 1 p. 739 F τὰ τοῦ κωμικοῦ γέροντοϲ· ὄνον — ἐπιφανέϲτερον 1 Κράτων Gesner ed. alt. p. 563 : κρατῶν codd. 2–3 ἔϲηι Stob. ἔϲηι etiam in fr. 696, 2, ϲκέψηι in fr. 349, 3, χρήϲηι in fr. 718, μαίνηι (μαίνη A, μένη SM) in fr. 824 habet Stob. (in fr. 780 προϲποιῆι S, -εῖ MA), pap. ἔϲει Sam. 63 et Sic. 128 et παρέϲει fr. 212 (cit. in opere Phrynichi eclogae simili); plus quadraginta formae in -ει vel -εῖ desinentes (exceptis βούλει, οἴει, ὄψει) in Men., in -ηι vel -ῆι praeter supra laudatas Cith. 50, Dysc. 371. 402, Epitr. 494. 539. 704. 931,

216 Phasm. 10, fort. etiam Cith. 36 (vid. Arnott18) βούλη SM : -ει A Mac. 4 δὶϲ βιῶναι M A Mac. : διαβ- S 5 ἑλοῦ S M Mac. : αἱροῦ καὶ ἑλοῦ A 7 πόει S A2 p.c. : ποεῖ M A a.c. : ποιεῖν Mac. 11 εἶ SM : ἦ A Mac. 13 ὁ δ’ S Mac. : οὐδ’ MA ἀγενὴϲ Mac. 14 ἄνθρωποϲ post ἦι transp. A ἂν J. Bailey, Comicorum graecorum fragmenta, part. prior. (1840) p. 120 : ἐὰν codd. : de ἂν δ’ cogitavit Mein. FCG IV p. 135 15 ὄφελοϲ ἐν SA : ὠφέληϲεν M : -ϲε Mac. 16–17 δεύτερα / ὁ Stob. : δεύτεροϲ Schol. κακοήθηϲ Stob. S M Mac., Schol. : -θειϲ Stob. A τρίτα λέγει Stob. : τρία λέγει Schol. N : τρίτατοϲ λέγεται Schol. A : τρίτα Schol. B, τ super α superscr. 18 κρεῖττον Stob. S A Mac. M1 p.c., Plut. : -ω Stob. M a.c.

fragm. 2 (2 Koe.) ὁ πλεῖϲτον νοῦν ἔχων μάντιϲ τ’ ἄριϲτόϲ ἐϲτι ϲύμβουλόϲ θ’ ἅμα Stob. III 3, 6 (π. φρονήϲεωϲ) p. 193 H. (codd. MA) Μενάνδρου Θεοφορουμένηι (fab. nomen per compendia scriptum esse indicat Hense)· ὁ — ἅμα 2 τ’ ἄριϲτοϲ — ἅμα om. M

fragm. 3 (7 Koe.) ἄλλοιϲ ἀναπετῶ ταυτὶ προϲελθὼν κοὐκ ἀνέξομ’ οὐκέτι Phot. (b, z) α 1592 = Sud. α 2004 ἀναπετῶ· ἀναπετάϲω. Μένανδροϲ Θεοφορουμένηι (Θ. in marg. habet Phot. z, om. Sud., post nomen fab. deficit Phot.)· ἄλλοιϲ — οὐκέτι. καὶ ἐν Ϲυνερώϲηι (fr. 346) καὶ ἑτέραιϲ (ἑταίρ- Sud., corr. Mein. FCG IV p. 328)

fragm. 4 (3 Koe.) καὶ ταχὺ πάλιν τὸ πρῶτον περιϲοβεῖ ποτήριον αὐτοῖϲ ἀκράτου Athen. XI p. 504 A (post Perinth. fragm. 6) καὶ πάλιν ἐκ Θεοφορουμένηϲ (ἐκ. Θ. om. CE)· καὶ — ἀκράτου

Θεοφορουμένη

217

1–2 καὶ ταχὺ / πάλιν Canter ms. : καὶ ταχὺ πάλι A : om. CE : παῖ, ταχὺ / πάλιν J. Toeppel, De fr. com. Graecorum qu. crit., spec. II, progr. Neubrandenb. 1857, p. 13 : καὶ ταχὺ Cobet Mnem. 4 (1855) 259 (Nov. lect. p. 75) περιϲοβεῖ Athen. AEC : -ϲόβει Cobet

fragm. 5 (4 Koe.) μέϲωϲ μεθύων 〈τὴν〉 Θηρίκλειον ἔϲπαϲε Athen. XI p. 472 B (post Alex. fr. 124, sequitur Men. fr. 235) θηλυκῶϲ δὲ τὴν Θηρίκλειον εἶπε Μένανδροϲ ἐν Θεοφορουμένηι· μέϲωϲ — ἔϲπαϲε 〈τὴν〉 Schweigh. in Athen. ed. tom. IV p. 247 (vid. etiam Adv. VI p. 106)

fragm. 6 (5 Koe.) Schol. (TW) Plat. Clitoph. p. 407 A (p. 187 Gr.) παροιμία ἀ π ὸ μ η χα ν ῆ ϲ θ ε ὸ ϲ ἐ π ε φ ά ν η ϲ ἐπὶ τῶν ἀπροϲδοκήτωϲ ἐπ’ ὠφελείαι ἢ ϲωτηρίαι φαινομένων. ἐν γὰρ ταῖϲ τραγωιδίαιϲ ἐξ ἀφανοῦϲ θεοὶ ἐπὶ τῆϲ ϲκηνῆϲ ἐφαίνοντο. Μένανδροϲ Θεοφορουμένηι καὶ Κεκρυφάλωι (fr. 213)

fragm. 7 (6 Koe.) Schol. 117 (T) Plat. Phaed. p. 99 D (p. 35 Cufalo) et Schol. 41 (T) Polit. p. 300 C (p. 84) et Schol. 5 (T) Phileb. p. 19 C (p. 89) πα(ροιμίαν) ϲη(μείωϲαι) δ ε ύ τ ε ρ ο ϲ π λ ο ῦ ϲ · ἐπὶ τῶν ἀϲφαλῶϲ τι πραττόντων, παρ’ ὅϲον οἱ διαμαρτόντεϲ κατὰ τὸν πρότερον πλοῦν ἀϲφαλῶϲ παραϲκευάζονται τὸν δεύτερον. ἐμνήϲθη δὲ (ἐμνήϲθη Schol. Pol., μέμνηται Schol. Phileb.) ταύτηϲ … καὶ Μένανδροϲ Κεκρυφάλωι (fr. 214) καὶ Πλοκίωι (fr. 310) καὶ Θεοφορουμένηι vid. fr. 183

fragm. *8 (*8 Koe.) Et. gen. B p. 132 Mill. (Et. magn. p. 388, 36) εὐάντητοϲ· ἡ Ῥέα. ἀνταίαν γὰρ αὐτὴν ἐκάλουν διὰ τὸ δυϲάντητον εἶναι καὶ τοῖϲ ἀπαντῶϲιν ἐν τοῖϲ ὄρεϲι δυϲχεραίνειν· τὸ Νικαδίου ὑπόμνημα Θεοφορουμένηϲ. κατ’ εὐφημιϲμόν, δυϲάντηϲ γάρ ἐϲτι καὶ ὀργίλη τοῖϲ ἀντιάζουϲιν ἐν τοῖϲ ὄρεϲι· τὸ Ἁρ〈μα〉τίου (corr. Sylburg, vid. ad test. 82)· ϲημαίνει δὲ καὶ τὸν εὐϊκέτευτον, ὡϲ ἐν λεξικῶι εὗρον (deficit B), ἄντεϲθαι γὰρ τὸ ἱκετεῦϲαι vid. Wil. Hell. Dicht. II (1924) p. 611

218 fragm. *9 (9 Sandbach2) Et. gen. B p. 295 Mill. (Et. magn. 782, 7 [codd. mDPR], Et. Sym. [codd. CV]) ὑπογράφω· καταβάλλω (-ομαι Et. magn.). ϲκιαγραφῶ (ϲκια- mDPRCV, ϲκιο- B), βεβαιῶ. τὸ Ἁρματίου ὑπόμνημα (τὸ Ἁρμ. ὑπ. hic DPR, in glossa insequenti mCV, om. B) vid. Theod. ZPE 28 (1978) 166 et BZ 84/85 (1991/92) 517

fragm. 10 (8 Austin1) F5 (gnomol. saec. IIp) Fr. 2 col. iii 15–20

5

ἐκ Θεοφ[ορο]υ̣[ ̣ ̣ ̣] πολλὰϲ̣ [ πίνων ̣[ ὀργὴ τ ̣ ̣[ ἰϲχὺν ἐχ[ πάλιν [ -----

[

1 nomen fabulae per compendium scriptum fuit 2–6 num verba secundum versus disposita fuerint (p. 54), omnia ad nostram fabulam pertineant (p. 83) incertum esse monuit Bastianini2. πάλιν excerptoris esse suspicatur idem, coll. col. i 8 4 fr. 339, 2 ἰϲχὺν ἔχων cont. Austin1

huic fabulae sunt qui tribuant etiam fr. 538 et fr. adesp. 1054

Καρχηδόνιοϲ vel Καρχηδόνιοι Catal. fab. tachygr. (test. 42, 18) Καρχηδόνιοϲ (-ιοι Pap.) tit. plur. var. lect. in fragm. 4 (Sud.). 5 (Stob. SA ut vid.). 7 (Schol. Ar. Γ, Lh) Καρχηδόνιον scripsit Alexis, ubi vid. de Poenulo Plautina (cf. Arnott, Alexis, 1996, p. 284 sqq.)

220 dramatis personae Carthaginiensis Atheniensis servus eius Davus mulier

adulescens, re vera fort. Atheniensis adulescens ut vid. servus, fort. idem atque servus adulescentis Atheniensis

fuerunt alii

papyri O9 Pap. Ox. 2654 (CGFP 157), vol. saec. Ia/Ip, cum tab. phot. primum edidit Turner4, fort. eiusdem libri pars fuit atque O28 et Col1. laciniae complures, e quibus compositae sunt reliquiae trium columnarum continuarum, quarum in prima et altera margines superior et inferior cernuntur, in tertia inferior. singulae paginae 23 versus habuerunt. v. 1–14 et 16 et fort. v. 45 exaravit manus prima, reliqua verba Menandrea manus altera. in margine inferiore col. ii scholia a manibus tertia et quarta addita sunt; aliorum, quae a manibus ulterioribus scripta videntur esse, reliquiae exstant in frustulis, quibus certus locus nondum assignatus est. *Fr. 7 (= Pap. Ox. 866 [CGFP *158], quam primum ediderunt Grenfell-Hunt6, tab. phot. habet Turner4) an ad hanc fabulam pertineret et eiusdem papyri frustulum esset dubitavit Turner4, obloquitur N. Kanavou Phil. 163 (2019) 156–160: v. 1–69 et scholiorum reliquiae (vid. Fr. 5 et 6 et app. crit. post v. 42–45). personarum vices paragraphis et spatiis vacuis significantur, dicolo in fine versus 41, fort. etiam in v. 6. 39; quid significet διπλῆ ὠβελιϲμένη quae sub v. 52 apparet ignoratur. iuxta v. 48–49 in marg. sin. ancora appicta (vid. Turner, GMAW2 41 [p. 76 sq.]), iuxta v. 49 et v. 51 in marg. sin. Χ additum O28 Pap. Ox. 3966, vol. saec. Ia/Ip, primum edidit Handley9, cum tab. phot. iterum idem10. fort. eiusdem libri pars fuit atque O9 et Col1. huic fabulae tribuit Handley9, vel Phasmatis esse posse monens (de Georg. cogitavit Th. Gelzer ap. eundem, de Ἀνδρογ. ἢ Κρ. N. Zagagi): v. 70–84. lacinia unius columnae inferioris partis reliquias cum margine inferiore exhibens. litterae iis quae in O9 manus prima exaravit valde similes Col1 Pap. Köln 4 (CGFP *159), vol. saec. Ia/Ip, cum tab. phot. primum edidit Koenen1, iterum Kramer; fort. eiusdem libri pars fuit atque O9 et O28: v. 85–103. lacinia reliquias novissimorum versuum duarum paginarum continuarum cum marginibus inferioribus servans. textus duabus manibus exaratus est iis quae in O9 apparent valde similibus. signa parum intelligibilia v. 100 correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur fecit Turner4

Καρχηδόνιοϲ vel Καρχηδόνιοι

221

de fragmentorum in papyris servatorum ordine non constat

O9 Fr. 1+Fr. 2+Fr. 3 (col. i)

5

10

 ] ̣ ̣ ̣[  ] ̣π̣α̣τρό̣ϲ̣   ] ̣ν πάλιν ] ̣ ̣ ἐ̣ψ̣ ό̣φηκε̣ν̣· ἐπανάγω ] ̣ην̣ θῆτε· μηδὲν μηδέπω  ] ̣ον. (∷) ου κεχείμαϲται ϲφόδρα  ]ο̣ϲ ἔργον ἐκ πολλοῦ χρόνου ἄνοιαν ἡμέραι⸥ μεταϲτῆϲαι μιᾶι. ]ε̣ϲ̣τι· περὶ τίνοϲ λαλεῖ  ]ων· οὗ̣τ̣όϲ ἐϲτιν οἰκέτηϲ  ]ην̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣( ̣)] τ̣οίνυν λαλεῖ  ]τι προ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ω ποει  ]ο̣ϲ ἂν ἐγὼ ̣ ̣[ ̣]ω  ] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ἔπα̣θ̣ε̣ϲ̣; ὅ τι λέγειϲ λέγε.

7–8 Stob. II 31, 19 (π. ἀγωγῆϲ καὶ παιδείαϲ) p. 205 W. (cod. L, post fr. 696) τοῦ αὐτοῦ Καρχηδονίωι (-χηδν L, expl. Schneidewin Coniect. crit. p. 113)· ἔργον — μιᾶι (fr. 228 Koe.) 2 etiam ]τ̣ω̣ τ̣ρο̣ legi posse censuit Turner4 3 τὴν θύρ]α̣ν vel ἐξι]ὼ̣ ν Kassel ap. Austin CGFP 4 τῶν γειτόνων τ]ι ̣ϲ̣ Kassel ap. Austin CGFP 5 aut in initio versus ἐμαυτόν. ∷ supplendum esse aut inde a versu ineunte loqui coepisse personam prodeuntem existimavit Arnott6, duce Del Corno2 p. 252 hucusque Carthaginiensem verba fecisse suspicatus 6 dicolon post ]ον indicavit Turner4, in dubium vocavit Del Corno2 p. 251 ]τ̣ον vel ]ι ̣ον ου O9 : οὗ Handley ap. Turner4, coll. Antiphan. 142, 8 et Soph. Phil. 1049 : οὐ Austin CGFP, Sandbach 7 etiam ]ω̣ ϲ in O9 fuisse posse putavit Austin CGFP οὐ τοῦ τυχόντ]ο̣ϲ Handley ap. Turner4, sed potius ante ἔργον interpungendum, ὁ τριϲκατάρατ]ο̣ϲ; (accepto οὐ in versu antecedenti) Lloyd-Jones ap. Austin GGFP, ναυτίλλεθ’ οὗτ]ο̣ϲ; (accepto οὗ) Kassel ap. eundem, coll. Eur. fr. 789a Kann., Hor. carm. I 1, 17 sq., Ter. Andr. 480 8 μεταϲτῆϲαι Stob. : -ϲτηναι O9 cf. fr. 396 et 767 9 〈∷〉 τουτὶ τὸ κακὸν τί] ἐ̣ϲ̣τι; Handley ap. Turner4, interrogationem eius qui v. 4–5 a porta recedit intelligens 10 ὁ τριϲκακοδαίμ]ων; Handley ap. Turner4 11 ] ἤ̣ν· [περὶ ἐμοῦ] Handley ap. 4 Turner 12 ] τι (vel ἐϲ]τι) πρό̣[ϲ ϲ’ ∷ οὕτ]ω πόει Handley ap. Turner4, cui ipsi πρὸ̣[ϲ τούτ]ωι displicebat cf. Theophor. 2 13 ] ὅ̣ϲ’ ἂν ἐγὼ λ̣ α̣[λ]ῶ Austin CGFP

222 15

20

(col. ii) 25

30

35

] ̣τερα θ̣ε̣ι ̣ ̣[ ̣ ̣]ο̣ι  ] ̣το τ̣ἀδελφῶ̣ ι̣ ν̣έμειϲ  ] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣θειϲ γὰρ πατή[ρ  ]υμων ἢ̣ κ̣υ̣ρίων. (∷) πάνταϲ τρόπουϲ  ]ω̣ ν β̣ο̣υ̣[ϲὶ]ν̣ ο̣[ὑτ]οϲὶ κακό̣ν  ]ιϲ βοῦϲ ε̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ωδ[ ̣ ̣ ̣] ̣[  ]α ̣[  ] ̣[  ] ε̣ὐθ̣ὺϲ ηνθ ̣[ ]η̣ϲ τ̣ύχη̣ϲ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ]κ̣τ̣α̣μη ̣ τ̣ εγ[̣ ]ε̣π̣η̣ι ̣ ̣ιδ̣ ημ[ ]α̣ ̣ ̣ϲ̣κ ̣φη[ ]εγω καλῶϲ[ ] ̣ομε̣ιπ̣ ̣[ ] ἀπελθ ̣[ ἥ]κ̣ιϲτα· ̣[ ̣ ̣ ̣] πρόϲειϲιν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ω̣ [ βέλτιϲτ̣[ε, ϲ]α̣υτὸν ἀγνοῶν ἐλήλυθαϲ; (∷) οὐκ οἴομαί γε. (∷) καὶ τίϲ ἐϲτί ϲοι, φράϲον, μ]ή̣[τ]η̣ρ̣; (∷) ἐμοί; (∷) νή· καὶ τ̣ίν̣ ̣ο̣ϲ̣ πατρὸϲ λέγε. τ]οὺϲ δημό[τ]α̣ϲ νόμιζε ποιεῖν ἐγγραφάϲ. (∷) θυγάτηρ Ἀμ̣[ί]λκου τοῦ ϲτρατηγοῦ, δραπέτα, Καρχηδονίων ἐμή ’ϲτι μήτ̣ ̣ηρ̣ . τί βλέπειϲ; (∷) ἔπειτ’ Ἀμί[λκου] θυγατριδοῦϲ ὢν πράγματα 〈∷〉

15 init. de 〈∷〉 οὐκ ἂν cogitavit Handley ap. Turner4 π]α̣τέρα Handley ap. Turner4, qui ipse vel hoc vel θυγ]α̣τέρα vel ] ἕ̣τερα θ̣ε̣ῖ ̣τ̣[έ μ]ο̣ι; Handley ap. Turner4, qui etiam de θ̣ε̣ῖ ̣τ̣[ο cogi1 tavit 16 το]ῦ̣το Austin 18 de μετ’ ἐπων]ύμων cogitavit Turner4 η̣κ̣υ̣ριων potius quam τ̣ω̣ ν̣τ̣ριων dispexisse sibi visus est Turner4, prob. Austin CGFP κ̣υ̣ρίων. vel -ων; 19 num dicolon fuerit in fine versus incertum ]ω̣ ν, non ]υ̣ν suppl. Turner4, num etiam κακῶ̣ ν scriptum fuisse posset dubitans 20 ∷ ποίαϲ λέγε]ιϲ βοῦϲ; Handley ap. Turner4 ε̣[ vel θ̣[ ]ϲ̣[ vel ]ο̣[ 21–23 huc pertinere O9 Fr. 3a (nihil nisi ]κ̣λ̣ [) coniecit Turner4 24 ]κ̣τ̣ vel ]ω̣ ’τ̣ γ̣[ vel τ̣[ vel ν̣[ vel π̣[ μήτ’ ἀνε]κ̣τ̣ὰ̣ μ̣ή̣τ’ εγ̣[ Turner4 26 ]α̣ vel ]λ̣ vel ]μ̣ ϲ̣κά̣φη[ Turner4, coll. fr. 147 (vid. etiam Sic. 167 sq.) 30 ἥ]κ̣ιϲτα· O9 fin. ]ι ̣ϲ̣ω̣ [ vel ]μ̣̣ω̣ [ vel ]π̣ω̣ [ Turner4 ἐ̣[πεὶ] πρόϲειϲιν [οὗ]τ̣ο̣[ϲ. ∷ οὐκ] ἴ ̣ϲ̣ω̣ [ϲ Handley ap. Turner4 (num ad vestigia quadraret dubitavit Austin CGFP); totum versum servo (vid. 35), qui insequenti versu se ad Carthaginiensem convertat, tribuit Kassel 31 paragr., dicolon nullum in fine versus suppl. Handley ap. Turner4 33 paragr. num fuerit incertum; spat. vac. post μ]ή̣[τ]η̣ρ̣ ut vid. et post ἐμοί de νή vid. ad Epitr. 1120 fin. primo φρ scripsit (vid. 32), tum delevit et λεγε exaravit O9 34 paragr., dicolon nullum in fine versus 36 paragr., dicolon nullum in fine versus

Καρχηδόνιοϲ vel Καρχηδόνιοι

223

ἡμῖν παρ[έ]χε[ιϲ] ο̣ἴε̣ι τε λήψεϲθαι κόρην ἀϲτήν; (∷) ἐπ̣ει̣δ̣[άν γ’ ἐγ]γρ̣ αφῶ κατὰ τοὺϲ νόμουϲ. 〈∷〉 ἀλ̣ λ’ α̣γ̣ν[ ] ὁ̣ κ̣ῆ̣ρ̣υξ αὐτόθι του̣[ ]π̣ιϲ (∷) εἶτα τί; (∷) ε̣λ ̣[ ̣] ̣[ ]α̣ι βαρύϲ κα ̣ ̣[ ]ηγ̣ [̣ ] ̣ἐ̣κεῖ ̣ν̣[ ]ν τινοϲ ̣λ̣ ̣[ ] τήμερον ] ̣

40

45

desunt versus fere decem

(col. iii) | 47

50

--[ ___ εν ̣[ τη[ ειρ[ επε[ τοϲ ̣[ ___

>

εὐγ ̣[ ἀξι̣[ ___

55

τιφ[ ___

39 paragr.; post ἀϲτήν punctum infra lineam, fort. punctum inferius dicoli postea additi cuius punctum superius foramine haustum ἐπει ̣δ̣[άν (hoc Turner4) γ’ ἐγ]γ̣ραφῶ Handley ap. Turner4, duce Cockle, qui ἐγ]γ̣ράφω temptaverat ap. eundem 40 neque paragr. neque spat. vac. neque dicolon ἀ̣γ̣ν̣[οοῦϲί ϲ’, ὥϲθ’] Kassel ap. Austin CGFP huc O9 Fr. 4 (]αγ̣[ | ][) pertinere suspicatus est Turner4, ut evaderet αλ̣ λ’α̣γ̣ναγ̣[ (ἀλ̣ λ’ ἁ̣γ̣νὰ γ̣ὰ̣[ρ vel ἀλ̣ λ’ ἅ̣γ̣ν’ ἄγ̣α̣[ν) 41 τοὔ[νομα Kassel ap. Austin CGFP οὐκ ἔϲτιν ἐλ]π̣ίϲ Austin1 (ἐλ]π̣ίϲ iam Turner4) 42–45 paragraphi nullae ut vid., dicola nulla in finibus versuum in ima parte paginae notae a manibus tertia et quarta subditae: man. 3  ]ι ̣τεθιϲ[ ]  ]κα man. 4 ]μ̣υ̣ρ̣ωβ̣[ ]ι ̣η[̣ ][ ][ 55 de τί φ[ήιϲ; cogitavit Turner4

224 ἀπολ[ εναν[ ουϲπ[ ___ 60

ηπ̣ω̣ [ ___ οψε̣[ εν̣ ̣[ ̣ ̣[

Fr. *7 ] πόλιϲ μ̣ο̣υ̣[ ]α̣ι πυθομε[ν ἀπ]οβαλουϲη[̣ ]ε καθολου[  Κ]αρχηδονιο[ ]ρενειϲπ̣ι ̣ ̣[ ]ρ̣ε̣ν̣[ ----

63 65

(81 Arn.)

(83)

frustula in quibus litterae minores exaratae, scholiorum reliquiae ut vid.

Fr. 5  - - ] ̣[ ]εου̣ϲ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣κ̣ρυ̣ ̣[] ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣α̣ϲηϲω [  - - - - - - - -

Fr. 6  - - - - - - -  ] ̣ον[ ]δ̣ε̣η[̣ ] ̣ λ ̣ ̣ λ ̣ ̣ η ̣ουχ̣ ̣[ ]ε̣ργα ̣  [ ̣  - - - - - - - - - -

56 de Ἄπολ[λον cogitavit Turner4, Ἀπολ[λοδωρ Arnott6, vid. ad 97 Turner4 63 μ̣ο̣υ̣[ vel η̣μ̣[ Turner4

57 ἐναν[τι

Καρχηδόνιοϲ vel Καρχηδόνιοι

225

O28 ---] ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣[ ̣]ι̣ν̣[ ]ϲ̣  [ ]η̣ϲεαν δ̣ε̣ηθα̣[

70

Χ]Ο̣ Ρ[ΟΥ  ] ̣τερον ν̣ῦ̣ν̣ αυτοϲ ̣[ ] ̣αληθεϲ ο[ ̣] ̣οχο[ ] λουτρά· τοῦτο̣ γὰρ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣τοῖϲ γαμοῦϲιν ἀπ̣[ὸ κ]ρή[̣ ν]ηϲ φέρειν, ἄιδειν πρ]ὸϲ αὐλόν· καί τι μέν̣τ̣οι̣, π̣ρὸϲ θεῶν, ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] π̣̣οτ’ ἐπακούϲαιμ’ ἂν ἡδέωϲ, γύνα̣̣[ι. ∷ ἀφύπ]ν̣ιϲ̣ ον, ἀφύπνιϲον α⟦φυπνιϲον⟧ ̣[ ̣] ̣[ [∷] α̣ὐ̣τ̣ὴ καθηῦδεν ἔνδον ἐγκεκλειμ[̣ ένη· ἄι]δ̣ειν γὰρ ἐμεμίϲθωτο πρὸϲ τουτο[ πρὸϲ ποῖον ὑδροφορεῖν με δε̣ῖ ̣ μέ̣ λοϲ π̣ο̣τ̣έ̣; ∷

75

80

76–77 cf. Harp. p. 195, 6 Dind. (λ 28 Keaney) λουτροφόροϲ καὶ λουτροφορεῖν· … μέμνηνται δὲ τοῦ ἔθουϲ οἱ κωμικοί 73 ]η̣ϲ, ἐὰν δέηθ’, ἅ̣[μα Handley9 post 73 Χ]Ο̣Ρ[ΟΥ suppl. Handley9 non sine dubita10 tione 74 ἔτι δηλ]ό̣τερον Handley , qui etiam de ] ἕ̣τερον cogitavit ν̣υ̣ν̣ Handley9 (in 10 hoc 9 potius quam ο̣υ̣κ̣) αὐτὸ ϲη̣[μανεῖ Handley , parenthesi includens 75 ]μ̣ vel ]λ̣ potius quam ]α̣ Handley10 τὸ πρᾶγ]μ’̣ Turner ap. Handley9 ο[ἰ]ν̣οχο[ῶν τιϲ ἔρχετ’ ἢ Handley9 76 φέρων τὰ] Handley9 [νομίζεται Handley9 77 τὰ λουτρ]ὰ̣ Handley9, sed de voce iterata dubitat H. D. Blume ap. eundem ἀπ̣[ὸ κ]ρή̣[ν]ηϲ Handley9 vid. ad fr. 56 78 ἄιδειν Turner ap. Hand9 9 ley πρ]ὸϲ Handley καί τι vel καὶ τί 79 πάρεϲ] Handley9 (accepto καί τι), πρὸϲ θ. (78) — ποτ’ parenthesi includens, μέλοϲ] Th. Gelzer ap. Handley9 fin. Turner ap. Handley9 80 9 ∷ ἀφύπ]ν̣ι ̣ϲον Handley , versum melicum ἐν ἐκθέϲει scriptum fuisse sumens, coll. Turner GMAW2 37 (p. 72 sq.) : ]ν̣ι ̣ϲον O28 ἀ⟦φυπνιϲον⟧π̣[ό]φ̣ [ερε κάματον temptavit Handley9 81 init. 9 Turner ap. Handley καθευδεν O28, sed vid. ad Ar. fr. 291, 2 et cf. Timocl. fr. 18, 2 fin. Turner ap. Handley9, qui in 10 cont. Theophor. 22 et Phasm. 85 82 paragr. nulla ut vid. ἄι]δ̣ειν Turner ap. Handley9, qui de δ̣ dubitavit, a vestigiis non abhorrere concessit in 10 τοῦτο[ν. ∷ τάλαν Handley9, hinc usque ad finem versus 83 tertiam personam quae in scaena esset verba facere ratus, τοῦτ’. [ ∷ εἰπέ μοι Th. Gelzer ap. Handley9, eis quae usque ad finem fragmenti insequuntur tertiae illi personae datis 83 π̣ο̣τ̣έ̣ coni. Handley9

226 παιδάριον οἰκότριψ γὰρ εἶναί μοι δοκεῖ

Col1  - -  ]ματ̣[ ανθ]ρ̣ωπι[ν  ]ε̣ι γαμεῖ̣ν̣  ]α ῥαιδίωϲ  ]ου φθόρου  ]χέϲτεροϲ ]ι̣κὴν̣ ἐ̣μο ̣ ῦ  ἀ]κολουθήϲω φέρ[ω]ν̣  θ]ύ̣λακον πήραν κράνοϲ

85

90

93

(101 Arn.)

(106)

(109)

desunt fort. versus xiii

94 95

100

--̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]ϲδιδ[ ̣ ̣ ̣]διδομ̣[ε ̣ ̣ ̣]έχω γ[ ̣ ̣] ̣μ̣ε̣υντ̣[ ἀλλοτριο ̣[   ΧΧΧΧ  [ ἐξεληλυθε[  [

(123)

(128)

84 paragr. nulla δοκεῖ [ vel -εῖ[ϲ Handley9 85 de πράγ]ματ̣[ cogitavit Koenen1 86 1 1 Koenen 87 δ]ε̣ῖ vel ἔδ]ε̣ι vel μέλλ]ε̣ι Koenen 90 δυϲτυ]χέϲτεροϲ Koenen1, εὐ- Austin CGFP 91 ε̣⟦ο̣τ̣ι ̣⟧μ̣ου (ε̣⟦ϲ̣τ̣- Arnott) potius quam ε̣ϲ̣⟦⟧η̣λι ̣ου Col1 92 Koenen1 93 θώρακα, 1 ϲάγμα, θ]ύ̣λακον Koenen ex Leonis in Colac. 29 supplemento ]ω̣ δι super ]υ̣λακ superscr., unde κ]ώ̣ ι ̣δι(ον) Koenen1, coll. Colac. 30 post hunc versum in fine columnae linea vacua ut vid. 97 nota pers. (α̣τ̣[ vel α̣π̣[ dispexisse sibi visus est Koenen2, deleta fuisse suspicatus) in marg. sin., de Ἀ̣ π̣(ολλόδωροϲ) cogitavit Arnott6 (vid. v. 56) 99 αλλοτριοι ̣[ potius quam -ον̣[ dispexisse sibi visus est Koenen1, ad tetram. troch. accommodari posse ratus, coll. quae Handley exposuit in ed. Dyscoli p. 71 (negavit Perusino2) 100 signa in marg. sin. ad v. 49 et 51 addita (vid. p. 220) cont. Koenen2, fr. adesp. 1089, 1 in marg. dext. apposita Handley et Turner ap. eundem; omissionis signum interpretatur Del Corno ap. Koenen1, numerorum mutatorum Perusino2

Καρχηδόνιοϲ vel Καρχηδόνιοι

227

Ἰκόνιον α̣[ ___ Δαελου[ 103 Choerob. orth. An. Ox. II p. 206, 1 (unde Et. magn. p. 470, 45) Ἰκόνιον …· διὰ δὲ τοῦ ι γράφεται, ἐπειδὴ εὑρέθη (εὕρηται Mein. Men. et Phil. p. 296) ἡ ἄρχουϲα ϲυϲτελλομένη παρὰ Μενάνδρωι (fr. 852 Koe.) 103 α̣[ potius quam δ̣[

104 Δᾶε, λου[ Koenen1, Δᾶ’, ἑλοῦ [ Arnott6

228 fragmenta apud scriptores servata fragm. 1 (226 Koe.) † ἐπιθυμίϲαϲ τῶι Βορέαι ϊδιον † ὀψάριον οὐδὲν ἔλαβον· ἑψήϲω φακῆν Athen. IX p. 385 E (ὀψάριον, post Philem. fr. 32) Μένανδροϲ Καρχηδονίωι· ἐπιθυμίϲαϲ — φακῆν 1 ἐπιθυμίϲαϲ A : -ιάϲαϲ Bentley p. 468 sq. : ἐπεὶ δὲ θύϲαϲ Casaub. Animadv. col. 664 : ἐπεὶ θυϲιάϲαϲ Mein. ed. min. II p. 917 : ἐπεὶ ’μποδιϲθεὶϲ Herw. Mnem. 21 (1893) 169 ϊδιον A : κρεάιδιον Dobree Adv. II p. 275 : λιβανίδιον Bentley, cuius formae nullum in litteris exstat exemplum : νὴ τὸν Δία Herw. (νὴ Δ. iam Heringa Obs. p. 246) : μὰ τὸν Δία Arnott6 2 οὐδὲ ἓν A : corr. Casaub.

fragm. 2 (227 Koe.) αὑτὸν γὰρ οὐθεὶϲ οἶδε πῶϲ ποτ’ ἐγένετο, ἀλλ’ ὑπονοοῦμεν πάντεϲ ἢ πιϲτεύομεν 1–2 Schol. (DEHMa+1s) Hom. α 215 b Pont. μήτηρ μέν τ’ ἐμέ φηϲι (τοῦ ἔμμεναι, αὐτὰρ ἐγώ γε / οὐκ οἶδ’· οὐ γάρ πω τιϲ ἑὸν γόνον αὐτὸϲ ἀνέγνω): καὶ ἀλλαχοῦ· τὸν δέ τ’ ἐμὸν πατέρα φάϲ’ ἔμμεναι (δ 387). ὁμοίωϲ Εὐριπίδηϲ … (fr. 1015 Kann.). καὶ Μένανδροϲ· αὑτὸν — πιϲτεύομεν. Eust. ad loc., p. 1412, 14 ὅτι δὲ τῆι μητρὶ ἀνάκειται ἡ περὶ τῶν παίδων ἀκριβὴϲ εἴδηϲιϲ δηλοῖ καὶ Εὐριπίδηϲ … (fr. 1015). καὶ Μένανδροϲ· αὑτὸν — πιϲτεύομεν 1 Stob. IV 24b, 27 (ὅτι ἀϲύμφορον τὸ ἔχειν τέκνα καὶ ἄδηλον εἰ ἴδια τῶν ἔχειν νομιζόντων) p. 610 H. (codd. MA) Μενάνδρου Καρχηδονίωι· αὐτὸϲ — ἐγένετο 1 αὑτὸν Schol., Eust. : αὐτὸϲ Stob. (prob. L. Rodríguez-Noriega Guillén, Lexis 35, 2017, 261 sq.) οὐθεὶϲ Stob. A, ουθειϲ M : οὐδεὶϲ Schol., Eust. πῶϲ ποτ’ Schol. : πῶϲ Stob. : τοῦ ποτ’ Eust.

*fragm. 3 (*229 Koe.) χρεία διδάϲκει, κἂν ἄμουϲοϲ ἦι, ϲοφὸν Καρχηδόνιον

Καρχηδόνιοϲ vel Καρχηδόνιοι

229

Sud. χ 465 χρεία· … καὶ παροιμία· χρεία — Καρχηδόνιον (-ίωι Mein. FCG IV p. 146, duce Toup Emend. ii p. 384, qui fragmentum ad hanc fabulam rettulerat; de auctoris nomine ante titulum omisso vid. ad Ar. fr. 121) Eur. fr. 715, 2 Kann. χρεία διδάϲκει, κἂν βραδύϲ τιϲ ἦι, ϲοφόν. 663 ποιητὴν δ’ ἄρα / Ἔρωϲ διδάϲκει, κἂν ἄμουϲοϲ ἦι τὸ πρίν

fragm. 4 (230 Koe.) ἄιδοντα λιτυέρϲην ἀπ’ ἀρίϲτου τέωϲ Phot. λ 363 = Sud. λ 626 λιτυέρϲηϲ· εἶδοϲ ὠιδῆϲ. Μένανδροϲ Καρχηδονίωι (Χαλκηδονίωι Phot., -ων Sud., corr. Hemst. in ed. Poll. II p. 1237, cf. fragm. 6)· ἄιδοντα — τέωϲ

fragm. 5 (231 Koe.) τὸ καλῶϲ ἔχον που κρεῖττόν ἐϲτι καὶ νόμου Stob. III 9, 16 (π. δικαιοϲύνηϲ) p. 349 H. (codd. SMA) Μενάνδρου Καρχηδονίου (-ίων ut vid. SA, -ίωι Mein. in ed. Stob.)· τὸ — νόμου. IV 1, 21 (π. πολιτείαϲ) p. 6 H. (codd. S [post fr. 765] M A Br) Μενάνδρου (τοῦ αὐτοῦ S, om. Br)· τὸ — νόμου

fragm. 6 (232 Koe.) Poll. X 73 (οἴνων ἀγγεῖα, post Antiphan. fr. 148, codd. F, CL) ἀ ϲ κο π υ τ ί ν η … καὶ Μένανδροϲ δ’ ἐν Καρχηδονίωι (χαλκιδονίω F, cf. fragm. 4) κέχρηται τῶι ὀνόματι

fragm. 7 (233 Koe.) Schol. (VΓ, Lh) Ar. Vesp. 1502 b. c ὁ μ έ ϲ α τ ο ϲ … ἀντὶ τοῦ μέϲοϲ (ἀ. τ. μ. VΓ : ὁ μέϲοϲ Lh), καὶ Μένανδροϲ (Μέν. ἐν Lh) Καρχηδονίοιϲ (-όνιοϲ V, -ονίωι Mein. Men. et Phil. p. 93)

Κιθαριϲτήϲ i. IG II2 2363 (catalogus librorum Piraei inventus, c. a. 100a) 5

 ] ̣ανδρον Δὶϲ [ἐξαπατῶν (test. ii) – – – Κιθ]αριϲτὴϲ Δακτ[ύλιοϲ (test.) – – –

vid. ad Δακτύλιον ii. Catal. fab. tachygr. (test. 42, 12) Κιθαριϲτήϲ cognominem fabulam scripsit Antiphanes, Citharistam Pomponius; Κιθαρίϲτριαν Anaxandrides

232 dramatis personae Moschio mulier Phania Phaniae (?) amicus Phaniae (?) uxor vel concubina Moschionis pater Phaniae filia Parmeno Laches

adulescens, Phaniae filiae amans fort. Moschionis mater citharista num in scaenam prodierit incertum senex, fort. idem atque Laches a Moschione vitiata, num in scaenam prodierit incertum servus fort. idem atque Moschionis pater

alios fuisse conicias

papyri B1 Pap. Berol. 9767 (CGFP 162), vol. saec. II/I, primum ediderunt (cum tab. phot. versuum 35–101) Schubart-Wil., denuo excussit Koerte2; an ad nostram fabulam pertineret dubitavit Wil.7, pertinere paene pro certo habuit Koerte1: v. 1–101. reliquiae trium columnarum continuarum, quae singulae 33 fere versus habuerunt; margines superiores servati sunt, columnarum ii et iii etiam inferiores. paragraphi nullae, vices personarum dicolis significantur in mediis versibus, numquam in versuum finibus; absunt spiritus, accentus, apostrophi O41 Pap. Ox. 4642, vol. saec. I/II, cum tab. phot. primum edidit et dubitanter Citharistae tribuit Nuenlist4: v. 102–117. reliquiae unius columnae, cuius margo superior servatus est. personarum vices paragraphis et spatiis vacuis significantur, interdum nomina adduntur T Pap. Turner 5, saec. II/III, cum tab. phot. primum edidit Handley6, iterum Henry2 ut Pap. Ox. 5293: fragm. 1. una pagina, cuius margo inferior videtur apparere. excerpta versuum distinctione scripta nulla. in charta aversa ̣ ̣ ̣ατρ̣ ̣ ̣ ̣ | μ̣ε̣ν̣ανδρου legit Henry2 in v. 1–101 supplementa quorum auctor non nominatur fecit Wil.7, sicubi Wilamowitz et Schubart consilia consociavisse videntur, siglo “ed. pr.” usi sumus

Κιθαριϲτήϲ (col. i)

5

10

15

20

25

30

233

  ]ν̣ον πολύν τινα   ]ω φιλτάτη   ]η δεδυκ̣έ̣[ν]α̣ι   ]ει κ[α]ρδ̣ ̣ίαν   ] ̣οϲ δ’ ἦ̣ν τῶι̣ κ̣ακ̣ῶι   ] ̣ ̣ ̣   ]υ̣ν γάμου   ]μια   ]ε̣ν̣ο̣ ̣ ̣ο̣  ] κατέλιπεϲ  ] ̣ω    ]τε δή   ]ω̣ ν   ϲ]υναπήρκει δέ μοι  ]λ̣ο̣π̣ε̣ τῆϲ ἐμῆϲ   ]ν̣ω̣ ϲ̣ πωϲ ἄφνω   ]ν̣ λέγων τρέχειϲ   ] ̣[ ̣ ̣]εται   ] ὕβρει τὸ γεγονόϲ   ] ̣βίαι   ]ω̣ ν αυτὴν ϲύ μοι   ] ̣μητέρα   ]ϲ̣αι τι ϲοι   ] ο̣ὐθενόϲ   ] ο̣ὖ̣ν̣ ἔδε̣ι ̣   ] λάθραι  ]ε̣ρ̣ων  ] ̣ ]  ] ̣

16 vid. ad Asp. 49 1–101 B1 1–27 colloquuntur mulier et Moschio ut vid. (vid. Arnott6 p. 27) 1 χρό]ν̣ον 3 δεδυκ̣έ̣[ν]αι Wil.7 : δεδυκ̣ε̣[]χ̣ι in B1 legerunt edd. pr. 9 ]ε̣ν̣ο̣ο̣ ed. pr. : ]ε̣ν̣τ̣ι ̣ϲ̣ Arnott6 de γ]έ̣ν̣ο̣ι ̣τ̣ό̣ 〈μοι〉 vel -τ̣ό̣ 〈ϲοι〉 cogitavit Austin9 10 vel ἐγ]κατέλιπεϲ 15 ]λ̣ο̣π̣ε̣ ed. pr. : ε]λ̣θ̣η̣ϲ̣ Arnott6 25 ] ο̣ὖ̣ν̣ ἔδε̣ι ̣ Koerte : ]ο̣υ̣ μ̣ε δε̣ῖ ̣ ed. pr. 28–30 litterarum vestigia exstare negaverunt edd. pr., ΧΟΡΟΥ scriptum fuisse suspicatus est Sudhaus2

Wil.7

234

(col. ii) 35

40

45

50

]νθ’ ὅϲα ]α̣ϲ ] ̣ονου ] ζηλοῖϲ λαβών τε τη[ν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ἐλ]ή̣λ̣υ̣θα̣[ϲ θυγατέρα δεῦρο πλουϲίαν θ’ [ἡγ]ῆ[̣ ι] μό ̣ ̣ν̣η[̣ ν ταύτην, ϲεαυτὸν δ’ οὐχί; (Φανίαϲ ?) πάντ̣’ ἐ̣γ̣ὼ̣ [μ]ό̣ν̣ηϲ ταύτηϲ λογίζομαί τ’ ἐμα ̣ ̣υ̣τ̣ο̣ῦ̣ τ̣ὴν̣ ἐμή ̣ ν̣. ἐλευθέρα τ’ ἦν καὶ πόλεωϲ Ἑλ̣λ̣η̣[νί]δ̣οϲ, καὶ πάντα ταῦτ’ ἐκτήϲα[τ’ ἐπ’] ἀ[γαθ]ῆι̣ ̣ τύχηι. οὐ δεῖ λαβεῖν με πορνο[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]θ ̣ ̣ ̣ ̣ 〈∷〉 τί δὴ τὸ λυποῦν ϲ’ ἐϲτίν ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]κ̣ ἤγ̣ αγεϲ̣ ἐνταῦθα τὴν γυναῖκα κα̣[ὶ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣; 〈Φα. ?〉 οὐκ οἶδ’ ὅπου γῆϲ ἐϲτιν· οὐκ̣ [ἐλήλ]υ̣θ̣εν, οὔπω γε, νυνὶ τῶν χρόν[ω]ν ὄ̣ν̣τ̣ων μακρῶν. λογίζομαι πᾶν· μή τι̣ κ̣α̣τ̣ὰ̣ θ̣ά̣λατταν ἦι ἀτύχημα γεγονὸϲ ἢ περ̣ὶ ̣ λ̣η̣ιϲ̣ ̣τ̣άϲ. (∷) μηθαμῶϲ. 〈Φα. ?〉 οὐκ οἶδ’· ἀθυμῶ καὶ δέδοιχ’ ὑπερβολῆι. 〈∷〉 εἰκόϲ τι πάϲχειν. (Φα. ?) π̣ρὸϲ ἀ̣γ̣ο̣ρ̣ὰν̣ δ’ οὕτωϲ ἅμα προάγων ἀκούϲηι καὶ τὰ λοίφ’, ὧν μο̣ι ̣ γε̣ νοῦ ϲύμβουλοϲ. (∷) οὐθὲν κωλύει με. (Φα. ?) ταῦτα δὲ εἴϲ̣ω̣ τ̣ιϲ̣ ̣ ἀ̣γέ̣ ̣τ̣ω τ̣ὴν̣ ̣ τ̣̣α̣χί̣ ϲ̣ ̣τ̣ην ἐκποδών. 〈Μοϲχίωνοϲ πατήρ〉 καὶ τί ποτ’ ἂν ε̣ἴη̣ ;̣ πάνυ γὰρ οὐχ αὑτοῦ ποεῖ ἔργον· μεταπέμπετ’ ἐξ ἀγροῦ με Μοϲχίων,

31 πα]νθ’ Wil.7 33 χ]ρ̣όνου Wil.7 : μ]όνου Sudhaus2 35–52 Phaniam et amicum colloquium habere coniecit vLeeuwen3 35 τή[ν γε ϲὴν Herw.4, τὴ[ν Κλεοῦϲ e. g. Sandbach comm., viri nomen nullum quod lacuna capere posset exstare statuens (patris nomen interiisse suspicatus erat Wil.7), τὴ[ν καλὴν Handley ap. Austin1 36–38 Schubart (36 τε[ B1, v. 38, si recte lectus, vitio laborat) 40 ἐκτήϲα[τ’ ἐπ’] Austin9 : ἐκτηϲά[μην] Wil.7 cf. Sam. 445 41 πορνο[βοϲκοῦ] vel -[κόπου] Wil.7 fin. θι ̣ϲ̣υ̣ν̣ vel θιο̣ ̣ν̣ legerunt edd. pr., post illa num quid habuerit B1 dubium : θυ̣γ̣α̣[τέρα Jensen (a vestigiis discrepare affirmat Sandbach) : θρ̣[έμματα Sandbach : θρ̣έ̣μ̣[μα νῦν Austin1 42 εϲτιν[]κ̣ B1 : ἐϲτί; τ̣[ί γὰρ οὐ]κ̣ Wil.7 : ἐϲτί; π̣[ῶϲ δ’ οὐ]κ̣ Sud2 haus : ἐϲτί; τ̣[ί ποτ’ οὐ]κ̣ Arnott6 : ἐϲτὶν ἄ̣[λλο; οὐ]κ̣ Sandbach 43 in fine ]ν̣ vel ]η̣ τὴν οὐϲία]ν̣ Koerte2/3 44 οὐκ̣ [ἐλήλ]υ̣θ̣εν (suppl. Wil.7); alteri interlocutori tribuit Sandbach 46 πᾶν Wil.7 : το παν B1 47 [ληιϲ]τ̣άϲ K. F. W. Schmidt W. kl. Ph. 25 (1908) col. 458 (def. Arnott6, ]ζ̣αϲ vel ]ξ̣αϲ, non ]τ̣αϲ legi posse putaverat Sandbach) : ν̣α̣[ύ]τ̣αϲ Koerte3 μηθαμῶϲ. Maas : μημαθωϲ B1 : μὴ ’μαθῶϲ; Wil.7 48 αθυμωι B1 52 τ̣ιϲ̣ ̣ Wil.7 ἀ[γέτ]ω Koerte τ̣ὴ̣ν̣ τ̣̣α̣χ̣ί ̣ϲ̣τ̣ην Schubart

Κιθαριϲτήϲ 55

60

65

(col. iii) 70

75

235

ὃϲ ἄλλοτ’, εἰ μὲν ἐνθάδ’ ὢν τύχοιμ’ ἐγώ, εἰϲ ἀγρὸν ἔφευγεν, εἰ δ’ ἐκεῖϲ’ ἔλθοιμ’ ἐγώ, ἐ̣ν̣τ̣α̣ῦθ’ ἀναϲτρέψαϲ ἔπινε. καὶ μάλα κατὰ λ̣ό̣γο̣ ̣ν· οὐ γὰρ ἦν ὁ νουθετῶν πατήρ. οὐ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]γην. καὶ γὰρ αὐτὸϲ ἐγενόμην εἷϲ [τῶν δυνα]μένων οὐϲίαν μικρὰν ποεῖν. οὐκ [ἠδίκηκε]ν̣ ἡ̣ γ̣υ̣ν̣ὴ κατὰ τοῦτό γε, ἀλλ’ ἐξ ἐ̣μο̣ ̣[ῦ] ’ϲτιν· οὐθὲν ἀγαθὸν γοῦν ποεῖ. εἰϲιτέον εἴ̣[ϲω] δ’ ἐϲτίν. ἂν δὲ μὴ τύχηι ὢν ἔνδο[ν, ̣ ̣ ̣] ̣πρὸϲ ἀγορὰν πορε̣ύ̣ϲομαι. ἐκεῖ γὰρ αὐ̣[τό]ν̣ που πρὸϲ Ἑρμαῖϲ ὄψομαι. 〈Μοϲχίων〉 ἆρ’ οὖν ὁ π[ατὴρ] ἐλήλυθ’, ἢ πορευτέον ἐμοὶ πρ[ὸϲ ἐκεῖ]νόν ἐϲτιν; οὐ γὰρ δεῖ χρόνον τὸ πρᾶ[γμα λαμ]βά ̣ νειν [ὅ]λ̣ωϲ οὐδ’ ὁντινοῦν. ἤδη δο̣[κεῖ μοι πρ]οϲ ̣[ 〈Μο. π. ?〉 αἰτεῖν ̣ ̣ ̣α̣ι ̣ ̣ε̣ ̣ ̣[ οἶμαι μ̣έ̣ν̣ε̣ιν̣ ̣ δεῖ̣ ̣ ̣[ προϲμε̣ ιν̣άτω ̣ ̣ν̣[ Μο. 〈Μο. π.〉 ἐγὼ δὲ περὶ ϲοῦ. (Μο.) χαῖ̣ρ̣[ε 〈Μο. π.〉 καὶ ϲύ γε̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣λ̣ε̣[ 〈Μο.〉 οὐκ ἔλεγον εὐθὺϲ ̣ ̣[ ἀλλ’ ἀνδρεϊϲτέον ̣[

58 λογον pro certe lecto dant edd. pr. γαρ ην (ex γαρ ηδ correctum) B1 : παρῆν Arnott2 59 κ̣[ vel ν̣[, vix μ̣[ οὐκ̣ [εἶχον ὀρ]γήν (ὀργ. iam Wil.7) Sandbach 60 [τῶν δυνα]μένων Koerte : [τῶν λεγο]μένων Wil.7 62 Schubart 63 Sudhaus2, coll. Epitr. 514 sq. et Sam. 658 sq., quibus add. Epitr. 161 64 ἄρ]τ̣ι Wil.7, coll. Antiphan. fr. 27, 7, εὐθ]ὺ̣ Grone6 wald 65 Schubart post hunc versum patrem domum intrare mox rediturum intellexit Wil.7 67 Schubart 68 Schubart 69 μοι πρ]οϲμ̣[ένειν Herw.4, μοι πρ]οϲβ̣[αλεῖν ? Schröder, coll. Epitr. 163, Sam. 421 fin. μ’ ἐπὶ ταῖϲ θύραιϲ Sudhaus2, coll. Peric. 34, πρὸϲ ταῖϲ θύραιϲ Jensen (cf. Dysc. 167, Epitr. 883, Fab. inc. 21, fr. 315, 1), περὶ τοῦ γάμου ? Schröder 70–72 dicola nulla αἰτεῖν — προϲμ̣ειν̣άτω[ patri, versus 72 alteram partem Moschioni tribuit Sudhaus2; inde a v. 71 demum patrem verba facere existimavit Wil.7 μ̣ε̣ν̣ε̣ι ̣ν̣ δει ̣ dispexisse sibi visus est Schubart vel -ν̣ειμ̣ατω legi potest (ed. pr.), praetulit Koerte1/2 π̣ί ̣ν̣[ων Schubart, τ̣ὸ̣ν [ Koerte2/3 73 fin. πάππα φίλτατε Koerte, coll. Mis. 614 et Philem. fr. 43, 2, πολλά μοι, πάτερ Sudhaus2 74–76 74 patri, 75–76 Moschioni dedit Koerte1/2 75 signum interrog. post ἔλεγον posuit vLeeuwen3 76 τ̣[ε καὶ πᾶν λεκτέον Austin1

236

80

85

90

95

〈Μο. π. ?〉 τίνα λόγον ἀεὶ π̣ρ̣ο̣ϲ̣[ πολλὰ περὶ πολλῶν [ 〈Μο. ?〉 γῆμαί με βούλει κ̣α̣[ φρονήϲεωϲ γὰρ το̣ῦ̣τ̣[ο 〈Μο. π.〉 ὦ Μοϲχίων, ἄλ̣λ̣η̣ν̣ μ̣[ ἕτοιμοϲ, εἰ μὴ προϲτιθ ̣[ ἣν δεῖ λαβεῖν αυτ̣ ̣ ̣δ̣ε̣[ ἐλευθέραν, τοῦτο πολυ ̣[ μόνον κατὰ λόγον, εἰ δ’ α[ πρὸϲ τὸ γένοϲ ἐϲτί̣ν̣, ἀλλ[ εἰ παρθένον δὴ π[ρ]ότ̣ε̣[ρον ϲύμβουλον ἂν καλ̣ῆι̣ ϲ̣ ̣ [ αὐτὸϲ κεκρ̣ικ̣ ̣ὼ̣ ϲ̣ ̣ ̣ ̣[ ἃ δὴ δέδωκ̣α̣ϲ̣ [ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ 〈Μο.〉 μηθεὶϲ μάτην ε ̣[ ̣] ̣ ̣[ τὰ δ’ ἄλλ’ ἄκουϲον ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ εἰϲ τὴν Ἔφεϲον ἔπεϲον [ τῆϲ Ἀρτέμιδοϲ ἦν τῆϲ ε[ δειπνοφορία τιϲ παρθένω[ν ⏒ ‒ ⏑ ‒ εἶδον κόρην ἐνταῦθα Φανίου [τινὸϲ Εὐωνυμέωϲ. (Μο. π.) Εὐωνυμεῖϲ κἀ̣[κεῖ τινέϲ εἰϲ’ ἐν Ἐφέϲωι; (Μο.) χρέα μὲν οὖν̣ π̣[ράξων παρῆν ἐντεῦθεν. (Μο. π.) ἆρα τοῦ κ̣[ι]θαρι̣ϲ̣τοῦ̣ [Φανίου

77–80 77–78 patri, 79–80 Moschioni dedit Arnott; 77 patri, 78–80 Moschioni tribuerat Wil.7 77 λόγον ἀεί, π̣ρ̣ὸ̣ϲ̣ [θεῶν, κρύπτειϲ ϲύ με; Herw.4, λόγον; ἀεὶ πρόϲ [με κρύπτειϲ, Μοϲχίων 2 Sudhaus (qui patrem iam in versus antecedentis altera parte verba fecisse putavit) 80 fin. δεῖται καὶ λόγου Sudhaus2, coll. Epitr. 716 81–97 (Εὐωνυμέωϲ) dicolon 97 post Εὐωνυμέωϲ 81–90 patri, reliqua Moschioni tribuit Wil.7; 81–91 patri, reliqua filio dedit Koerte3; 81–87 patri, 88–90 Moschioni (quem 88–97 Εὐων. verba facere existimaverat Sudhaus2), 91 patri, reliqua Moschioni dedit Austin1 82 ἕτοιμοϲ, εἰ μὴ ed. pr. : ετοιμοϲειμη B1 : ἕτοιμόϲ εἰμ’, ἢ Austin1 προϲτίθ[ηϲ Koerte, -τίθ[εϲαι Sudhaus2, -τίθε̣[ι (et in app. βελτίονα) Austin1 83 αὐτ[ὸϲ] δὲ [ vel αὕτ[η] δὲ [ Wil.7 84 [πρῶτόν ἐϲτι καὶ Herw.4 85 ειδα[ B1 : εἰ δ’ (hoc iam ed. pr.) ἄ[μεμπτοϲ παντελῶϲ Koerte 86 ἀλλ[’ ἐκεῖνο ϲκεπτέον Austin1 88 καλ̣η̣ϲ̣ B1 [με γὰρ περὶ τῶν γάμων Koerte, [ϲεαυτόν, ὦ πάτερ Sudhaus2 89 κ̣α̣θ̣’ [ἕκαϲτον ὅτι με δεῖ ποεῖν Sudhaus2, [κατὰ ϲαυτὸν ἣν βούλει γαμεῖν Koerte3 90 αὖθιϲ (hoc in 3, αὐτὸϲ1/2) αὖ μ’ ἀποϲτερεῖϲ suppl. Koerte 92 ϲπ̣[ vel ϲτ̣[ legit Sandbach, ε̣τ̣ετρ[ vel ϲ̣τ̣- Arnott6, qui in ed. ϲπ[ 94 Ἐ[φεϲίαϲ (hoc iam Wil.7) γὰρ τότε Koerte, ἐ[κεῖ τιμωμένηϲ Herw.4 95 fin. ἐλευθέρων Wil.7, ἐπιχωρίων Austin9, coll. Xen. Eph. I 2, 2 (-χώριοϲ Borgogno Prom. 6, 1980, 230) 98 π̣[ vel τ̣[ vel γ̣[ vel ζ̣[ vel ξ̣[ [πράξων παρῆν Wil.7, num in fabulam quadraret dubitans 99 ενταυθεν B1

Κιθαριϲτήϲ 100

237

ταύτην λαβεῖν ἐϲπούδα̣κ̣[αϲ τὴν θυγατέρα τοῦ γείτονοϲ νῦν ὄντοϲ; ου[ ̣]ο̣[ quot versus desint non constat

102

105

110

115

γλ]αφυ̣ρό̣ϲ τιϲ ἐϲτὶν οὗτοϲ. οὐκ ἐγὼ ’λ̣[εγον; ν]αί· πραγ̣μ̣ατ̣οκοπεῖ Φανίαϲ ὁ διδάϲ̣[καλοϲ. ἅπ]αντ̣ά̣ γ’ ἄν̣ τιϲ ὡϲ ἀληθῶϲ ἐλπίϲ[αι ̣[ ̣] ̣ ̣τοϲ ἡμῖν αυτὸν ου̣ τ̣ίθ̣ η̣ϲ’ ἴϲον. Φα. ἑόρακαϲ; Παρμένων εἶδον. (Φα.) ὦ πολυτίμητο[ι θεοὶ καὶ φ[ί]λ̣τατε Ζεῦ ϲῶτερ, ὡϲ πολλὴ χ[άριϲ. τί οὖν; ὑγιαίνουϲιν μέν; (Πα.) ὅϲα γ’ οὕτωϲ [ἰδεῖν. [Φα.] τὴν αἰτίαν τίν’ ἔλεγον εἶναι [ ‒ ⏑ ‒ (Πα.) τὸ πλοῖον εἰϲ Κρήτην κατεν̣[εχθὲν ἐκρ̣ίθ̣ η̣ [πο]λ̣έ̣μι̣ο̣ν̣ καὶ διενεγ̣[κ ⏒ ‒ ⏑ ‒ ] ξένοϲ τιϲ αυ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ε̣ ̣[ ]χθηϲα̣ν προδοϲίαϲ γ̣ε̣νομ[ένηϲ ] ̣ϲμ’ ἐπέπλευϲε γάρ τιϲ̣ ̣ ̣[ ] ̣οῦτοϲ πάλιν ̣[ ] ̣ἤκουϲεν αυ̣[  ]ηϲ̣αν̣[  - - - -

103 vid. fr. 531 101 οὐ[χ] ὁ̣[ρᾶιϲ Koerte3, οὐ[χ] ο̣[ὗτοϲ Kas100 θυγατέρα Sudhaus2 : παρθένον Wil.7 sel post hunc versum desinit B1 102–117 habet O41 102 init. Handley ap. Nuenlist4, qui 4 ipse cont. fr. 531 λ̣[ potius quam μ̣[ Handley ap. Nuenlist ἐγὼ ’λ̣[εγον idem, coll. Dysc. 172. 511, Mis. 618 103 init. Handley ap. Nuenlist4 fin. Nuenlist4 104 Nuenlist4 105 paragr., 4 dicolon num fuerit in fine versus incertum ὁ̣ [πλ]ο̣ῦ̣τοϲ Nuenlist , ὅ̣[θ’] ο̣ὗ̣τοϲ Austin5 αὐτὸν οὐ Nuenlist4, αὑτὸν οὗ̣ Handley ap. eundem, αὑτὸν οὐ̣ Austin5 106 paragr.; spat. vac. post ἑόρακαϲ et post εἶδον; nota pers. φ]ανια̣ in marg. sin., παρμ super εἶδον superscr. fin. Nuenlist4 107 χ[άριϲ Obbink ap. Nuenlist4 108 suppl. Nuenlist4, coll. Ar. Pac. 856–858 vid. etiam ad Mis. 535 109 paragr. [Φα.] Nuenlist4 [τοῦ χρόνου; Nuenlist4, [τοῦ πάθουϲ; Handley ap. eundem, [τῆϲ μονῆϲ; Austin9 110 in marg. sin. / vel []/, an π̣[α]/ altera manu additum fuisset dubitavit Nuenlist4 κατεν̣[ vel κατει ̣[, non κατεπ̣[ Nuenlist4 κατεν̣[εχθὲν (tum ὑπ’ ἀνέμου vel αὐτίκα ?) Schröder 111 ἐκρ̣ίθ̣ η̣ [πο]λ̣έ̣μι ̣ο̣ν̣ Nuenlist4 cf. Sic. fragm. 4 διενεγ̣[κεῖν δείν’ ἔδει Austin1 113 de ἀνή]χ̣θηϲα̣ν cogitavit Nuenlist4 γενομ[ένηϲ Nuenlist4 114 ]ι ̣ vel ]η̣ 115 ]ν̣ οὖτοϲ Nuenlist4, possis etiam το]ι ̣οῦτοϲ

238 fragmenta aliunde nota fragm. 1 (1 Koe.)

5 5a

10

ὤιμην ἐγὼ ⸤το⸥ὺϲ πλουϲίουϲ, ὦ Φανία, ⸤οἷϲ μὴ⸥ τὸ δανείζεϲθαι πρόϲεϲτιν, οὐ ϲτένειν τὰϲ νύκταϲ οὐδὲ ϲτρεφομένουϲ ἄνω κάτω οἴμο⸤ι⸥ λέγειν, ἡδὺν δὲ καὶ πρᾶόν ⸤τ⸥ινα ὕπνον καθεύδειν, ⸤ἀλ⸥λὰ τῶν πτωχῶν τινα κακοπαθίαν ταύ̣τ̣ην̣ ̣ ἰ̣δίαν [ἐ]λ̣ογιζό̣[μ]ην̣ . νυνὶ δὲ κ⸤α⸥ὶ τοὺ⸤ϲ⸥ μακαρίουϲ καλουμένουϲ ὑμᾶ⸤ϲ ὁ⸥ρῶ πονοῦνταϲ ἡμῖν ἐμφερῆ. ἆρ’ ἐϲτὶ ϲυγγενέϲ τι λύπη καὶ βίοϲ; τρυφερῶι βίωι ϲύνεϲτιν, ἐνδόξωι β⸤ί⸥ωι πάρεϲτιν, ἀπόρωι ϲυγκ⸤αταγηράϲκει⸥ βίωι. οὐδεὶ̣ϲ̣ [ἀλύπωϲ γὰρ] βεβίωκ’ ἄ̣ν[θρωποϲ ὤν. ⏒ ‒ ]κατει̣λ̣ ηπτο̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣( ̣ ̣ ̣)]ρων καταν[

1–13 T, excerpta, quae nulla versuum distinctione scripta sunt 1–5 et 8–10 Plut. De tranqu. an. 3 p. 466 A–B τοὺϲ … ἀφωριϲμένωϲ ἕνα βίον ἄλυπον νομίζονταϲ … ἱκανῶϲ ὁ Μένανδροϲ ὑπομιμνήϲκει λέγων· ὤιμην — καθεύδειν. εἶτα προϲδιελθὼν (var. lect. προδιελθ-, προϲ///ελθ-, προϲελθ-, διελθ-, προελθ-) ὡϲ καὶ τοὺϲ πλουϲίουϲ ὁρᾶι (var. lect. ἑώρα) ταὐτὰ πάϲχονταϲ τοῖϲ πένηϲιν ἆρ’ ἐϲτί, φηϲί, ϲυγγενέϲ — βίωι 1–7 Stob. IV 33, 13 (ϲύγκριϲιϲ πενίαϲ καὶ πλούτου) vol. V p. 800 H. (codd. SMA) Μενάνδρου· ὤιμην — ἐμφερῆ 8 Stob. IV 34, 54 (π. τοῦ βίου, ὅτι βραχὺϲ καὶ εὐτελὴϲ καὶ φροντίδων ἀνάμεϲτοϲ) vol. V p. 841 H. (codd. MA) Μενάνδρου Κιθαριϲτῆι· ἆρ’ — βίοϲ; Diog. Laert. VII 68 ἔϲτι δὲ καὶ ἐπαπορητικόν τι πρᾶγμα διενηνοχὸϲ ἀξιώματοϲ, ὃ εἰ λέγοι τιϲ ἀποροίη ἄν· ἆρ’ — βίοϲ; Monost. 54 Pernig. (BBenF, Plan., Pap. Vogl., slav.) ἆρ’ — βίοϲ; cf. Ioann. Gaz. descr. tab. mundi I 1 ἆρ’ ἐϲτὶ ϲυγγενέϲ τι μόχθοϲ καὶ λόγοϲ; 2 οἷϲ μὴ τὸ Plut. codd. plerique, Stob. : ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]το T : οἷϲ μήτε Plut. Γ (de L non constat) 3 οὐδὲ Plut., Stob. : ου | ουδε T ἄνω κάτω Plut. codd. plerique : α̣ ̣ ̣| κατω T : ἄνω καίτω Plut. N a.c. : ἄνω καὶ κάτω Plut. CVJ (de L non constat) : ἀνύκτω Stob. 4 in T aliquid super οιμο[ι]λ superscriptum fuit (de η̣ξ̣ε̣ϲ̣θ̣ cogitavit Handley6) λέγειν Stob. SM, Plut., T ut vid. : -ων Stob. A ἡδὺν δὲ καὶ πρᾶόν τινα Plut. codd. plerique, Stob. : ηδυ̣ ̣| δε και πραυ̣̣ ̣[ ̣] ̣ ̣α T, ωμη ̣ (cf. huius fragm. v. 1) superscr. : ἡδὺν δέ τινα καὶ πρᾶον Plut. GΘ 5a om. Stob. ταυ̣τ̣η̣ν̣ ιδ̣ ιαν T p.c. : ταϲηδιαν T a.c. fin. Handley6 6 νυνὶ Stob. : νυνει T καλουμένουϲ om. T 7 πονοῦνταϲ Geel : πο̣ι ̣ουν̣|ταϲ potius quam πο̣ν̣- T, sed ν̣ super ου superscriptum fuisse posse existimavit Handley6 : ποιοῦνταϲ Stob. ἐμφερῆ Stob. : om. T (si quae post η̣μ̣ειν sequuntur [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣( ̣)]ν ad huius fragm. v. 9 pertinent, ubi vid.; [ταὐτό]ν fuisse coni. Henry2 8 om. T ϲυγγενέϲ τι omnes praeter Monost. B, qui ϲυγγενέϲι καὶ 9 τρυφερῶι βίωι ϲύνεϲτιν, ἐνδόξωι

Κιθαριϲτήϲ

239

βίωι Plut. : [ϲυνεϲτι]ν (?) εδο|ξω β[ι]ω T 10 πάρεϲτιν, ἀπόρωι Plut. : ̣υ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ α|πορω T (quam λ̣ύπ̣[η habuisse suspicatus est Handley6; tum παρεϲ]τ̣ι ̣ν̣ ? ϲ̣υν̣[παρεϲ]τ̣ι ̣ν̣ scriptum fuisse coniecit V. Dardano RCCM 62, 2020, 41–50) : πρόϲεϲτιν, ἀπόρωι Hirschig Ann. crit. p. 22 sq. ϲυγκαταγηράϲκει βίωι Plut., ϲυνκ̣[αταγηραϲκει] | βιω T 11 Handley6 (qui βεβιωκαν legit, contra -κε̣ν Henry2), coll. Posid. fr. 32 et Monost. 65 Pernig. 12 ]κατειληπτο[ Luppe ClR 32 (1982) 81, unde ] κατειληπτ’ ο[ Henry2

fragm. 2 (2 Koe.) τὸ κουφότατόν ϲε τῶν κακῶν πάντων δάκνει, πενία. τί γὰρ τοῦτ’ ἔϲτιν; ἧϲ γένοιτ’ ἂν εἷϲ φίλοϲ βοηθήϲαϲ ἰατρὸϲ ῥαιδίωϲ Stob. IV 32a, 2 (πενίαϲ ἔπαινοϲ) vol. V p. 780 H. (codd. SMA) Μενάνδρου (με S) Κιθαριϲτῆι (κηθ- M, om. S)· τὸ — ῥαιδίωϲ. Plut. De cup. div. 4 p. 524 E τήν γε χρηματικήν (sc. πενίαν), ὥϲ φηϲιν ὁ Μένανδροϲ, εἷϲ ἂν φίλοϲ ἀπαλλάξειεν εὐεργετήϲαϲ

fragm. 3 (3 Koe.) εἰ τοὺϲ ἀδικηθένταϲ, πάτερ, φευξούμεθα, τίϲιν ἂν βοηθήϲαιμεν ἄλλοιϲ ῥαιδίωϲ; Stob. III 9, 17 (post Carch. fragm. 5) p. 349 H. (codd. SMA) Μενάνδρου (τοῦ αὐτοῦ S) Κιθαριϲτῆι (κιθαριϲταῖϲ SA, κιθρ- M, corr. Mein. FCG IV p. 150)· εἰ — ῥαιδίωϲ; ἀδικηθένταϲ S p.c., MdA : ἀδικοῦνταϲ S a.c. 1 εἰ A p.c., S : ἐπὶ A a.c., Md d 2 βοηθήϲαιμεν S a.c., MdA : -ϲοιμεν S p.c. SA : -όμεθα M

fragm. 4 (4 Koe.) τὸ μηθὲν ἀδικεῖν ἐκμαθεῖν γάρ, ὦ Λάχηϲ, ἀϲτεῖον ἐπιτήδευμα κρίνω τῶι βίωι Stob. III 9, 18 (post Cith. fragm. 3) p. 349 H. (codd. SMA) ἐν ταὐτῶι· τὸ — βίωι 1 μηθὲν SMdA : μηδέν’ Ribbeck, Agroikos (1888) p. 486

φευξούμεθα

240 fragm. 5 (5 Koe.) φιλόμουϲον εἶναι 〈‒ ⏑ ‒〉 αὐτὸν πάνυ ἀκούϲματ’ εἰϲ τρυφήν τε παιδεύεϲθ’ ἀεί Athen. XII p. 510 D (τρυφή) καὶ Μένανδροϲ δ’ ἐν Κιθαριϲτῆι περί τινοϲ μουϲικευομένου λέγων φηϲί· φιλόμουϲον — ἀεί 1 εἶναι 〈κἀγαπᾶν〉 Sandbach, ut infinitivus per elisionem in -ν’ desinens vitaretur, cuius hoc unicum in Menandro exemplum (vid. ad Peric. 153) 2 τἀκούϲματ’ Richards3 p. 95; ἠκούϲατ’ Kaibel, ἀκούομεν Wil. ap. eundem, εἶν’ αὐτὸν in v. 1 scripto uterque αἰεί A : corr. BMP, Mus. vid. ad Epitr. 704–705 infinitivos ab Athenaei φηϲί pendere suspicatus φιλόμουϲόϲ ἐϲτι γὰρ πάνυ, ἀκούϲματ’ εἰϲ τρυφήν τ’ ἀεὶ παιδεύεται scripsit Mein. Men. et Phil. p. 97

fragm. 6 (6 Koe.) οὐκ οἰκοϲίτουϲ τοὺϲ ἀκροατὰϲ λαμβάνειϲ Athen. VI p. 247 F (post fr. 98) καὶ ἐν Κιθαριϲτῆι· οὐκ — λαμβάνειϲ ‘si vis habere qui te audiant, victum eis praebe’ Kock CAF III p. 81; quaestionem interpretantur alii

fragm. 7 (7 Koe.) οὕτω τι πρᾶγμ’ ἔϲτ’ ἐπίπονον τὸ προϲδοκᾶν Stob. IV 46, 9 (περὶ ἐλπίδοϲ, post fr. 249) vol. V p. 998 H. (codd. SMA) Μενάνδρου (με S) Κιθαριϲτοῦ (-τῆ vel -τῆι A, om. S)· οὕτω — προϲδοκᾶν. Pap. Ox. 3005 (vid. ad fr. 907) col. i 24 π]ροϲδοκᾶν fort. huc pertinet ἐϲτ’ Porson Adv. p. 94 : ἐϲτιν S : ἐϲτὶν MA

Κιθαριϲτήϲ

241

fragm. 8 (8 Koe.) ὡϲ ποικίλον πρᾶγμ’ ἐϲτὶ καὶ πλάνον τύχη Stob. I 7, 1 (ὅτι ἀλόγιϲτοϲ ἡ φορὰ τῆϲ τύχηϲ) p. 90 W. (codd. FP) Μενάνδρου Κιθαριϲτοῦ· ὡϲ — τύχη. Monost. 874 Pernig. ὡϲ — τύχη, cf. Men. sent. pap. XVIII col. 2, 26 p. 22 Jäk.

fragm. 9 (9 Koe.) ϲκοῖδον Διόνυϲον Phot. ϲ 353 ϲκοῖδοϲ· ταμίαϲ τιϲ καὶ διοικητήϲ. Μακεδονικὸν δὲ τὸ ὄνομα· διόπερ Μένανδροϲ καὶ (καὶ del. Porson, ante Μέν. tacite transposuit Mein. Men. et Phil. p. 97) ἐν Κιθαριϲτῆι ϲ κο ῖ δ ο ν Δ ι ό ν υ ϲ ο ν λέγει

huic fabulae sunt qui tribuant fr. 767. 879, Monost. 698. 1026 Pernig., fr. adesp. 1141

Κόλαξ i. Ter. Eun. 23–34

25

30

exclamat furem, non poetam fabulam dedisse et nil dedisse verborum tamen. Colacem esse Naevi et Plauti, veterem fabulam; parasiti personam inde ablatam et militis. si id est peccatum, peccatum imprudentiast poetae, non quo furtum facere studuerit. id ita esse vos iam iudicare poteritis. Colax Menandrist; in east parasitus colax et miles gloriosus. eas se non negat personas transtulisse in Eunuchum suam ex Graeca; sed eas fabulas factas prius Latinas scisse sese, id vero pernegat

cf. Donat. in Eun. praef. 1, 11 (I p. 267, 7 sqq. W.) et ad v. 228 (p. 314, 5 sqq.) et vid. M. Stein RhM 146 (2003) 212–217 vid. Εὐνούχου test. i ii. Athen. VI p. 258 E κεχαρακτήρικε δὲ ὡϲ ἔνι μάλιϲτα ἐπιμελῶϲ τὸν κόλακα Μένανδροϲ ἐν τῶι ὁμωνύμωι δράματι, ὡϲ καὶ τὸν παράϲιτον Δίφιλοϲ ἐν Τελεϲίαι (test. ii) iii. Ael. nat. an. IX 7 (p. 220, 15 et xxxi Herch.) καὶ ὁ μὲν τοῦ Μενάνδρου Θήρων μέγα φρονεῖ, ὅτι ῥινῶν ἀνθρώπουϲ φάτνην αὐτοὺϲ ἐκείνουϲ εἶχε (vid. Sic. fragm. *10)· καὶ ὁ Ϲτρουθίαϲ τοιοῦτοϲ iv. a. Sud. δ 340 δεινόν· … καὶ αὖθιϲ ἀνθρώπουϲ ἐϲθίειν βλέπονταϲ καὶ δεινοὺϲ κατὰ γαϲτέρα, λέγω δὴ Κλειϲόφουϲ τε καὶ Θήρωναϲ (vid. Sic. test. vi) καὶ Ϲτρουθίαϲ καὶ Χαιρεφῶνταϲ b. Sud. δ 1244 διώνυμοι· ἐν τοῖϲ Ἕλληϲι διώνυμοι κόλακεϲ καὶ κεκηρυγμένοι περιηχοῦϲιν ἡμᾶϲ, Κλείϲοφοί τε καὶ Ϲτρουθίαι καὶ Θήρωνεϲ (Ael. fr. 107 Herch.) c. Sud. κ 1762 Κλείϲοφοϲ· ἐπεὶ οἱ Ἕλληνεϲ Κλειϲόφουϲ τε ἄιδουϲι καὶ Θήρωναϲ καὶ Ϲτρουθίαϲ καὶ Χαιρεφῶνταϲ, ἀνθρώπουϲ ἐϲθίειν εἰδόταϲ εἰϲ κόρον, καὶ

244 δεινοὺϲ γαϲτέρα δέ, φέρε καὶ ἡμεῖϲ {καί del. Schröder} τι παίϲωμεν, παραϲίτου μνημονεύϲαντεϲ ἡμεδαποῦ (Ael. fr. 108 Herch.) v. Luc. fugit. 19 οἷον κολακείαν μιϲεῖν φαϲιν, κολακείαϲ ἕνεκα τὸν Γναθωνίδην ἢ τὸν Ϲτρουθίαν ὑπερβαλέϲθαι δυνάμενοι. cf. Tim. 45 Γναθωνίδηϲ ὁ κόλαξ, ὁ πρώιην ἔρανον αἰτήϲαντί μοι ὀρέξαϲ τὸν βρόχον, πίθουϲ ὅλουϲ παρ’ ἐμοὶ πολλάκιϲ ἐμημεκώϲ vi. Seleucus in Et. gen. AB et Et. Gud. s.v. καραδοκεῖν (Et. magn. p. 490, 39) ap. Reitz. Gesch. gr. Et. p. 162, 6 Τιμαχίδηϲ (fr. 14 Bl.) δὲ ἐν τῶι τοῦ Κόλακοϲ ὑπομνήματι (Men. test. 77) λέγει (Τιμ. δέ φηϲιν AB, Et. magn.) ὅτι ϲύνθετόν ἐϲτι τὸ κατωκάρα. ἐπιφέρει 〈δὲ καὶ〉 (ἐπιφέρειν AB, φέρειν Et. magn., suppl. Reitz.) τὸ καραδοκεῖν (vid. Diph. fr. 34) Κόλακαϲ scripsit Eupolis, Colacem Naevius Plautus Laberius

246 dramatis personae Phidia adulescens Bias miles Davus Phidiae servus Doris ancilla Struthia parasitus Gnatho parasitus, fort. idem atque Struthia leno Batrachus vel -chio (leno vel coquus?) vel Trachelio (servus?), vid. ad fragm. 1, 3

papyri O1 Pap. Ox. 409 + 2655 (CGFP 163), vol. saec. IIp. 409 cum tab. phot. columnarum ii et iii primum ediderunt Grenfell-Hunt3, 2655 cum tab. phot. Turner5; totius papyri tab. phot. habet Pernerstorfer: v. 1–53, 90–155. ex compluribus frustulis compositae sunt reliquiae quattuor columnarum continuarum, quae singulae 34 fere versus habuerunt; margines sunt servati superiores, columnarum i–iii etiam inferiores. series excerptorum (finis semel vel bis διπλῆι ὠβελιϲμένηι indicatur), duo scholia. vices personarum paragraphis et dicolis significantur, nomina nusquam adduntur O5 Pap. Ox. 1237 (CGFP 164), vol. saec. IIIp, primum edidit Hunt3, tab. phot. habet Pernerstorfer: v. 52–89. reliquiae duarum columnarum continuarum, quarum margines superiores servati sunt, et complura frustula exigua, quibus certus locus assignari non potest. vices personarum paragraphis et dicolis significantur, interdum nomina adduntur O25 Pap. Ox. 3534, vol. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit Handley7: fragm. 1 (vid. etiam p. 260). dicola, nomina addita supplementa quorum auctor non nominatur fecerunt Grenfell-Hunt3

Κόλαξ (in O1 init. excerpti a)

5

10

(in O1 fin. exc. a ut vid.) (in O1 init. exc. b ut vid.) 15

247

]ϲτον ἐν τῶι νῦν βίωι· ]ων τῶν πατέρων γεγενημένοϲ ]ϲ ὑόν, ὡϲ πᾶϲιν δο̣κ̣ε[ῖ ] ἐπὶ πράξε̣ ̣ιϲ̣ ̣ τ̣ιν̣ά[ϲ (5 Koe.3, Sdb.) ο]ἰκίαν ἐμοὶ κενήν ] ̣ παιδάριον· [ ̣]υτοϲ τροφήν· ]ν διοικηταῖϲ τιϲιν· κακό]δαιμον, τυχὸν ἴϲωϲ ]ων ἀθλίωϲ οὕ[τ]ω̣ ϲφόδρα· (10) τοῦ]τό μοι π[ο]ητέον ϲ]ύνοδοϲ ἡμ̣ῶ̣ ν γ[ί]ν̣εται ] ἑϲτιάτωρ δεϲ̣[ ̣]ο̣τ̣ηϲ̣ ̣ ] δεχεϲθαι̣ει̣[( ̣) ̣ ̣]μο̣ι  ] ̣αδειτο ̣[ ̣]εντ̣[ ̣] ̣ [ ̣ ̣] λα]μπ ̣ ρὸν ἢ δόξηι μέγαν· ]ν̣· εἰ δὲ μή, τρίτον ]αινίαν· ἀγρίαν ἄγε ]α̣ρα (∷) νῦν ἐγὼ † Δωρίϲ

(16)

1–53 O1 1–13 plerique Phidiam loquentem faciunt; si recte habet δεϲπότηϲ in v. 12, Davus praeferendus 1 ὡϲ οὐδέν ἐϲτ’ ἄπι]ϲτον Turner5 4 ἐπεὶ γὰρ ἐξέπλευϲεν] Blass ap. Grenfell3 Hunt , πλεύϲαϲ γὰρ εἰϲ (hoc Sudhaus) Μίλητον] Koerte3 5 init. κατέλιπε τὴν μὲν Koerte3 (κ. μὲν 3 τὴν Sudhaus, κ. ante ο]ἰκίαν iam Blass ap. Grenfell-Hunt ) 6 τ]ὸ̣ Leo1 [α]ὐτὸϲ Grenfell3 Hunt , vel [ο]ὗτοϲ 7 ἐπέτρεψε γὰρ τὸ πᾶ]ν δ. τ. in parenthesi Sudhaus2 8 init. ὀλίγην ἔχω τιν’ (v. 7 in parenthesi) Koerte3 (ὀλ. τιν’ ἔλαβον Sudhaus2) ὦ κακό]δαιμον Leo1 9 οὐδεὶϲ γέγονε 2 3 ζ]ῶν Robert 10 init. ἀλλ’ ὅ τι πρόκειται Koerte 11 init. τηιδί, τετρὰϲ γάρ Leo1, coll. fragm. 2 γ̣ε̣[]ν̣εται in O1 legerunt Grenfell-Hunt3 12 νῦν τῶν τετραδιϲτῶν] vLeeuwen3 (vid. ad 3 11) δεϲ̣[π]ό̣τ̣η̣ϲ̣ Grenfell-Hunt , δ’ ἔϲ̣[θ’] ὁ̣ τ̣ῆ̣ϲ̣ Wil. ap. Koerte1 13 neque dicolon neque interpunctio in fine versus, lineae insequentis pars superstes vacua; in eius initio intercidisse potest finis excerpti a vel init. excerpti b (cf. 90) ] δέχεϲθ’ (]δέχ-Sandbach) εἶ ̣[πέ] Grenfell-Hunt3, 1 δέχεϲθ’ εἴ ̣[η δέ] Wil. ap. Koerte 14–76 quis ab initio excerpti b cum Phidia (19) colloquatur incertum, de Davo, Doride, Gnathone cogitaverunt viri docti; post eius finem et Davus et Gnatho (67 sq., 72) et, nisi idem fuit ac Gnatho, fort. Struthia (vid. ad 78) in scaena sunt 15 πλούτωι γενέϲθαι λα]μ̣πρὸν Sudhaus (πλ. λ. iam Grenfell-Hunt3), πλούτωι γένει τε λα]μ̣πρὸν Headlam ad Herond. 2, 1 (p. 71) 16 τριον O1, τ super ιο superscr. 17 λαβὲ τ]αινίαν Kretschmar p. 79, Φ]αινίαν Robert2 18 Δωρίϲ an ex nota pers. in textum irrepsisset dubitaverunt Grenfell-Hunt3, nomen in priore versus parte omissum hic additum esse suspicatus est Sandbach comm.; Δωρίϲ 〈τε ϲοι〉 temptavit Leo1

248

20

25

30

35

]ν, Φειδία (Φειδίαϲ) θαρρεῖν; ἐμοὶ (21) τῆ]ϲ ἐμ[ῆ]ϲ ταύτηϲ μέλει ] εἴπηι φλήναφον· δέϲποι]ν’ Ἀθηνᾶ, ϲῶιζέ με ἀ]κριβῶ̣ ϲ̣ τὰ πάτρια ]υϲ αυτο̣ύ̣ϲ, πόλειϲ· (26) ]ο̣υϲι (∷) τί λέγειϲ, ἄθλιε; (∷)  ] πονηροῖϲ τοὺϲ θεούϲ   ]ν ἀγαθὸν πράττομεν  διμοιρίτηϲ] φ̣ έρων αὐτόϲ ποτε ]ον, πήραν, κράνοϲ, (31) ]ον, διβολίαν, κώιδιον· τ]υχηϲ ὄνοϲ φέρει· ἐξ]αίφνηϲ Βίαϲ  ]νεμον (∷) τὸν ἐνθαδὶ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣μ[̣ ̣]νοῦντα πέρυϲι[ ̣] ̣λ̣ειμι ̣[ (36) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]η̣ν διατριβὴν παρέ̣[χον]τ̣α̣ϲ̣ ̣[ α̣π̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ο̣ν̣· ϲκωπ̣[τ]ο̣μενου̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ϲπ[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ευπ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣πεν]τ̣ή̣κ̣οντα πα[ῖ]δεϲ· ἐχομε[ ⏓ οπο[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣]ηϲ̣ ὄ̣[πι]ϲθεν [ ̣] οἴχομαι.

19 θαρρεῖν ἐροῦμε]ν Leo1, πειρῶ δὲ θαρρεῖ]ν Saekel p. 42 :θαρρειν· εμοι O1 20  22 init. εἴπερ δυνατόν Coppola3 cf. Epitr. 907 δέϲποι]ν’ Grenfell-Hunt3, ὦ δέϲπ. Sudhaus2 (cf. Sic. 144) 23 οἶδ’ ἀ]κρε̣ι ̣βῶ̣ ϲ̣ Grenfell-Hunt3, etiam ἴϲθ’ (Robert2) vel οἶϲθ’ suppleri posse monet Austin CGFP 24 τηροῦντεϲ οὐθὲν ὠφελο]ῦϲ’ αὑτο̣[ύ]ϲ e. g. Sudhaus2 ·πο⟦ι⟧λειϲ· O1 26 (Φει.) ϲυλλαμβάνειν γε τοῖϲ] Leo1, (Φει.) μᾶλλον βοηθεῖν τοῖϲ] Sudhaus 27  ἀγαθοὶ γὰρ ὄντεϲ οὐδὲ]ν Leo1 28 init. ἀλλ’ ὅδε Leo1, ἀλλ’ ὅδ’ ὁ Koerte, ἢ πῶϲ ὁ Sudhaus2 (qui tum διμ. ὁ]) διμοιρίτηϲ] Grenfell-Hunt3 ex scholio in marg. dext. adscripto διμοιρειτ ο διπλουν λαμβανων των ϲτρατιωτ μιϲθον 29 θώρακα, ϲάγμα, ϲαύνι]ον Leo1, θ., ϲ., θύλακ]ον (θύλακ]ον 1 1 iam Sudhaus ) Koenen , coll. Carch. 93, alii alia ]ον· πηραν· κρανοϲ· O1 30 ἀϲπίδα, ϲιγύνι]ον (ϲιγ. iam Sudhaus2) Koerte3, alii alia ]ον· δι⟦α⟧βολιαν· κωδιον· O1 31 νῦν πάντα ταῦθ’ ὁ τριϲατ]υχὴϲ Leo1, ἃ νῦν ἅπανθ’ ὁ δυϲτ]υχ- Sudhaus, ὅϲον μόλιϲ τιϲ δυϲτ]υχ- vLeeuwen3 32 init. ὁ δέ ποτε μηδεὶϲ γέγονεν Leo1, qui etiam de nomine barbaro in locum vocis μηδεὶϲ substituendo cogitavit (Βῖθυϲ Wil. ap. Koerte1), πῶϲ ὅ ποτε ….. γέγονεν Sudhaus2, signo interrog. in fine versus posito, ἐφ’ ἁρμαμάξηϲ νῦν φέρετ’ vLeeuwen3 33 ]ν ἐμόν Grenfell-Hunt3, ἔ]νεμον Leo1 34  1 κακοδ]α̣ι ̣μ̣[ο]ν̣οῦντα Leo 35 πολλ]ὴ̣ν vel πλείϲτ]η̣ν Schröder παρέ̣[χον]τ̣ά̣ ϲ̣ο̣[ι (vel -τ̣ά̣ ϲ̣ε̣) Turner5 36 ϲκωπ[τ]ο̣μένου̣ [ Grenfell-Hunt3, -νου̣[ϲ τοὺ]ϲ π[λουϲίουϲ Jensen 37 πεν]τή̣[κ]οντα Sudhaus πα[ι]δεϲ· O1 ἐχόμε[νοι Sudhaus 38 ὄ̣[πι]ϲθεν Grenfell-Hunt3 [·]οιχομαι: vel [:]οιχLeo1

Κόλαξ

40

45

50

(in O1 fin. exc. b) 55

(∷) τ̣ικ̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] κατέπτηχέν πο̣θ̣ε[ν πο̣λ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν̣ ἢ ϲατράπην ἢ ϲ ̣[ π̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν̣εϲτι δῆλόϲ ἐϲτι. (∷) πῶϲ; (∷) οὐθ⸤εὶϲ ἐπλούτη⸥ϲεν ταχέωϲ δίκαιοϲ ὤν· ὁ μὲ⸤ν γὰρ αὑτῶι ϲυλλ⸥έγει καὶ φείδεται, ὁ δὲ τ⸤ὸν πάλαι τηροῦ⸥ντ’ ἐνε⸤δ⸥ρεύϲαϲ πάντ’ ⸤ἔχει. (∷) ὡϲ ἀδ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] (∷) ὀμνύω τὸν Ἥλιον· εἰ μὴ φέ[ρων ὁ παῖ]ϲ̣ ὄ̣πιϲθ’ ἐβάδιζ[έ] μου τὰ Θάϲ[ι]α̣ [καί τιϲ] ἦ̣ν ὑπόνοια κραιπάληϲ, ἐβόω̣ [ν ἂν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣π]α̣ρα ̣ κολουθῶν ἐν ἀγορᾶι· “ἄνθρωπ⸤ε, π⸥έ⸤ρυϲι⸥ πτωχὸϲ ἦϲθα καὶ νεκρόϲ, νυν[ὶ] δὲ πλου⸤τεῖϲ·⸥ λέγε, τίν’ εἰργάζου τέχνην; τοῦτό γ̣’ ἀ̣πόκ̣ρ̣[ιν]αι, πόθεν ἔχειϲ ταῦτ’; οὐκ ἄπει ἐκ τῆϲ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ωϲε; τί διδάϲκειϲ κακά; τί λυϲιτελὲ̣ϲ̣ ἡ̣μ̣ῖν̣ ἀποφαίνειϲ τἀδικεῖν;”  ]με; (∷) ναί. (∷)  ] ̣καὶ πέ̣π̣ρ̣ακ’ ἄρα

249

(41)

(46)

(51)

(56)

42–44 Stob. III 10, 21 (π. ἀδικίαϲ) p. 413 H. (codd. SMA) Μενάνδρου Κόλακι (-κεία codd., corr. Gaisford)· οὐθεὶϲ — ἔχει (fr. 294 Kock) 42 Arsen. XL 59 et VII 63 (Apost. XIII 15 o) L. οὐδεὶϲ — ὤν. Μενάνδρου. Ostr. mus. Petr. 62576r, 4 (Men. Monost. *965 Pernig.) ουδειϲ πεπλουτ̣[ 49–50 Herenn. Phil. 87 (vid. ad fr. 412) = Sym. synag. ap. Nickau ad Ammon. 220 καὶ Μένανδροϲ ἐν Κόλακι· ἄνθρωπε — πλουτεῖϲ. Eust. in Od. p. 1833, 57 (fr. 731 Kock) τὸν πτωχὸν ἀϲτείωϲ νεκρῶι εἴκαϲεν ὁ Μένανδροϲ εἰπών· ἄνθρωπε — πλουτεῖϲ 39 τ̣ι ̣κ[ potius quam η̣κ[ O1 in lacuna aliquid defuisse suspicati sunt Grenfell-Hunt3 κατ9 επτηκεν O1 : corr. Arnott 40 πό̣λ̣[ιν προδούϲ τι]ν̣’ Wil. ap. Koerte1 ϲτ̣[ρατόπεδον Sudhaus2 Plat. reip. p. 615 B cont. Austin CGFP et Sandbach comm. 41 paragr. num fuerit incertum, dicolon post ἐϲτι (punctum superius abrasum) et in fine versus 42 οὐθεὶϲ Stob. A, ουθ[ O1 : οὐδεὶϲ Stob. SM, Arsen., Monost. ἐπλούτη]ϲεν O1 : ἐπλούτηϲε Stob., Arsen. : πεπλουτ̣[ Monost. 43 αὑτῶι Stob. ed. Trincavelliana et ‘fortasse’ (Hense) A : αὐτῶ Stob. SMd [O1] 44 paragr. 45 ἄδι[κον εἶπεϲ] Grenfell-Hunt3, ἀδύ̣[νατον τοῦτ’] Kretschmar p. 66 et 69 sq., αδι ̣[ legi posse negans, ἀδύ̣[νατ’ εἶπαϲ] Wil. ap. Koerte1 48 εὐθὺϲ π]α̣ρ̣ακολουθῶν GrenfellHunt3, αὐτῶι π]α̣ρ̣- Sudhaus1 49 πέρυϲι Herenn., Sym., Eust. : π]ε̣[ρυϲι]ν̣ O1 πτωχοϲ … νεκροϲ O1, Sym., Eust. : νεκρὸϲ … πτωχόϲ Herenn. 50 νυνὶ δὲ Grotius Exc. p. 757 : νυν[]δε O1 : νῦν δὲ Herenn., Sym., Eust. τεχνην· O1 52 accedit O5 Fr. 1 τῆϲ [ὁδοῦ Sudhaus2, 1 1 τῆϲ[δε γῆϲ Eitrem , Wil. ap. Koerte (τῆϲ [πόλεωϲ nimis longum esse statuerunt GrenfellHunt3) ἑτέ]ρ̣ωϲε Grenfell-Hunt3 (Ar. Ach. 828 cont. Austin CGFP et Sandbach comm.), μι]ϲ̣ῶ 1 ϲε Leo 53 διπλῆ ὠβελιϲμένη O1 [O5], dicolon in fine versus O5, non O1 λυϲιτελὲ̣ϲ̣ Henry1 : 3 -τελε̣ῖ ̣〈ν〉 Grenfell-Hunt (cf. Sic. 4) αποφαινειϲ O1 : απ]ο̣β̣- O5 post hunc versum finis excerpti b in O1 (sequitur exc. c, quod incipit a v. 90), solus adest O5 Fr. 1

250

60

(∷)

65

(∷)

 ]α̣ ἐ̣λ̣πίδω̣ ν̣ ]ε̣κ̣ε̣ιν̣ ̣ου̣με̣ ̣ν̣ω ]νην δήπου ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ]ε̣χω· τοδ’ ἐγκα[  ] ̣μ̣ε· ὡϲ οὐ δέον  ]ω̣ τὸν χρώμενον ἐ]μβεβρόντηϲαι π̣ά̣λ̣α̣ι ̣  ]κ̣λ̣ίνων μάτην  ]α̣ιϲ̣ χερ̣[ ̣ ̣ ̣]  ] τουτονί  ]ϲ λαμβάνειν  ] Δᾶοϲ οὐκουν Γνάθω[ν ]ο̣ιγε (∷) ὦ Γνάθων   ]μβ[  - - -

(61)

(66)

desunt versus fere xvi–xxii 70

75

περανοῦμεν (∷) ω̣ [ τὸν πορνοβοϲκό[ν πάντων Δα. πολ̣υ̣ ̣[ α̣[ [ [ ευ[ μα ̣ ̣[

θ̣ ̣ [ --------

(71)

(74 Koe.3)

(75)

(77)

57 fort. ]ε̣ κ̣ε̣ι ̣ν̣ου̣μ̣έ̣ν̣ωι (Hunt3) 59 τὸ δ’ vel τόδ’ ἐγκα[λεῖν Hunt3 63 ἐκ]κ̣λ̣ίνων 2 2 Sudhaus 64 ἐν τ]α̣ῖ ̣ϲ χερ̣[ϲὶν ἦν Sudhaus (sed χερ̣[] Grenfell-Hunt3) 67 ]ουκουν O5, nota pers. δαοϲ superscr. 71 paragr. 72 paragr., dicolon ante που̣, nota pers. δαοϲ superscr. 73–76 inter v. 73 et 76 vel plures vel pauciores versus intercidisse posse monet Hunt3 76 paragr. 78 in marg. sin. θ[ vel β̣[, nota pers. ut vid., ϲτρου]θ̣´ Sudhaus2, γνα]θ̣´ Allinson, de β̣ά̣(τραχοϲ) cogitavit Austin ms., coll. fragm. 1, 3 post hunc versum desinit O5 Fr. 1

Κόλαξ

251

O5 Fr. 2

79 80

85

----] ̣με̣ ̣ν̣α̣[  ]ω̣ (∷) χαλ[  ]μ’̣ ὀβολου[  ]ε̣ϲ̣τιν ἁρπ̣α[  ] ̣ϲε δ̣’ ὁρᾶιϲ [  ] ̣γὰρ̣ ϲ̣ειτ ̣[ ]θελε[ ----

Fr. 3

86

--]ε̣με[ ---

Fr. 4

87

--]ϲ̣ει[ ---

Fr. *5

88

----] ̣λ̣οτο̣[ -----

88–89 haec frustula num eiusdem libri essent in dubium vocavit Hunt3

(78)

(84)

252

Fr. *6

89

---]π̣οτω̣ [ ---excerpta quae sequuntur ubi locum habuerint incertum

(in O1 init. exc. c) 90

95

(in O1 fin. exc. c ut vid.) (in O1 init. exc. d ut vid.) 101

εἷϲ ἐϲτ̣[ι]ν̣, ε̣ἷϲ̣ ̣, δι’ οὗ τὰ πάν[τ’] ἀ[π]όλωλε, τρόφιμε, πράγματα ἄρδην. [λ]έγω ϲ̣[οι ̣] ̣ ̣ ̣ν ὅ̣ϲαϲ ἀναϲτάτουϲ πόλειϲ ἑ[όρ]ακα[ϲ, τ]οῦτ’ ἀπολώλεκεν μόνον ταύταϲ. ὃ νῦν δ̣ι[̣ ὰ] τ̣ο̣ῦ̣τ̣ο̣ν ἐξεύρηκ’ ἐγώ· ὅϲοι τύραννοι πώποθ’, ὅϲτιϲ ἡγεμὼν μέγαϲ, ϲατράπ[ηϲ], φ̣ ρο̣ύ̣ραρχ[ο]ϲ, οἰκιϲτὴϲ τόπ[ο]υ̣, ϲτρατηγόϲ, οὐ [ ̣ ̣ ̣( ̣)] ἀ̣λ̣λ̣ὰ̣ τοὺϲ τελέωϲ λέγω ἀπολωλόταϲ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ο̣ῦ̣τ’ ἀνήιρηκεν μόνον, οἱ κόλακεϲ, ου ̣[ ̣] ̣εἰϲὶν αὐτοῖϲ ἄθλιοι. ϲοβαρὸϲ μὲν ὁ λόγοϲ· ὅ τι δὲ τοῦτ’ ἔϲτιν ποτέ, οὐκ οἶδ’ ἔγωγε. (∷) π[ᾶ]ϲ τιϲ ἂν κρίναϲ κακῶϲ εὔνουν ὑπολάβο̣[ι] τὸν ἐπιβουλεύοντά ϲοι. (∷) κἂν μὴ δύνητα[ι]; (∷) πᾶϲ δύναται κακῶϲ ποεῖν,

(85 Koe.3, Sdb.)

(90)

(95)

(98 Koe.3, Sdb.)

90–155 habet O1 90–99 Davus et Phidia (91) in scaena sunt ut vid. 90 verba ab O1 in initio lineae collocata ad finem versus Menandrei pertinere intellexerunt Grenfell-Hunt3 ε̣ἷ ̣[ϲ Sudhaus 92 ϲ̣[οι (hoc iam Grenfell-Hunt3) π]ά̣λ̣ιν̣ · Leo1, ϲ̣[οι λόγο]ν· Sudhaus2, coll. 100 (neutrum ad vestigia quadrare, sed potius α̣ν vel δ̣ν in O1 fuisse existimavit Austin CGFP), ϲ̣[υνελ]ώ̣ ν· Borgogno RFIC 106 (1978) 395 93 ἑ[όρ]ακα[ϲ Grenfell-Hunt3 : -κα [ Sudhaus, [·τ] spatio respondere sumens 94 [διὰ τ]ο[ῦτ]ο̣ν Leo1 (‘δι[ὰ] τοῦτον can be read’ Grenfell et Hunt Pap. Ox. part. V, 1908, p. 313) 97 οὐ [γὰρ] Grenfell-Hunt3, οὐ [πάντ’] Sudhaus2 (spatio longius 5 existimat Turner ), οὐ [πᾶϲ] Sandbach 98 ἀπολωλόταϲ [νῦν, τ]ο̣ῦ̣τ’ Grenfell-Hunt3, νῦν cum sequentibus iungit Sandbach; ἀπολωλόταϲ, [τὸ τοι]ο̣ῦ̣τ’ Henry1, praeeunte Sandbach (comm.) versum 99 interpolatori deberi suspicatus 99 paragr., dicolon nullum ου̣π̣[ GrenfellHunt3 ]α̣ vel ]λ̣ vel ]μ̣ Grenfell-Hunt3, ]δ̣ Rea ap. Turner5 οὗ̣τ̣ο̣ι ̣ δ̣’ εἰϲὶν Leo1 (‘possible’ Grenfell et Hunt Pap. Ox. part. V, 1908, p. 313) qui αἴτιοι in fine versus, οὕτ̣[ω] δ̣’ εἰϲὶν Handley ap. Turner5 100 novum excerptum incipere existimavit Webster ap. Austin CGFP, quod neque lin. vac. (vid. ad 13) neque versu non expleto (90, vid. ad 13) neque diple apposita (53, fort. 124) significat O1 (sed vid. ad 99) 100–124 quis verba faciat incertum, cum Phidia consilium inire verisimile est 101 π̣[ᾶ]ϲ Grenfell-Hunt3 (παϲ se legisse affirmat Austin CGFP) 102 paragr., dicolon nullum in fine versus

Κόλαξ

105

110

115

120

ἂ̣ν̣ μ̣ὴ φυλάττηι. τὸν ϲφόδρ’ ἰϲχυρὸν [ ̣[ ̣] ̣ ̣θ̣εν ̣ιον Ἀϲτυάνακ̣[το]ϲ̣ ὑ[πτίου κ[α]τακειμένου· δοίδυ[κ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣τ̣α̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣]κ̣α̣ιϲ̣ ̣ τ̣ὴν̣ ῥῖνα ϲυντριψαιμ ̣ ̣[ ̣]μ[̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]α̣ν ἀλλ’ οὐχ ὁ πέντε μνα[ῖ]ϲ κατε̣ϲ̣[κ]ε̣υ̣α̣[ϲμένοϲ ἐπ’ αὐτὸ το̣ῦ̣θ’ ἥκων ἵν’ ἐκειν[ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣]κ̣υ̣[ οὐ[κ ε]ὐπόρωϲ ἂν τοῦ[τ’ ἐ]ποιηϲα ̣ ̣ ̣ ̣α̣μ̣α̣π̣[ φυ̣[λ]ά̣ττεται̣ [ ̣ ̣ ̣]εξε̣ ̣[ ̣] ̣λ̣εινε· ἀντ̣ιβ̣ λεπ̣[ ̣ ̣ ̣τ̣ε̣αλ̣[ ̣] ̣ϲ οἶδεν ὄντα· κα̣[ ̣]νε̣ ̣ ̣υϲ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]φυλ[ά]ξεταί ϲ̣’ ὁ̣μοίωϲ̣ [ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣α̣[ ]ει[]π̣ι ̣ ̣θυρα[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣] ϲ̣αυτοῦ [το]ὺϲ φίλο̣υ̣[ϲ ο̣ ̣[] π̣ρὸϲ βίαν με ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]π̣η̣ϲ̣ ̣[ ̣]α̣ν[ τ ̣ ̣[ ̣]πειϲ τ̣ι ̣ χω ̣ ρήϲει γὰρ αὐτ̣[ο]θ̣[ μ[ε]τ̣α̣πέμψεθ̣’ [ἑ]τέρουϲ [ ̣ ̣]ϲτρατ̣[ ου[ ̣ ̣]αραφυλάξει. παῖδ̣ε̣ϲ. ἐκτ̣ρι̣ βο̣[ ἤτοι ποθ’ οὗτοϲ ἢ ϲύ. πιϲτευθεὶϲ ̣[ ὑπεν̣αν[τί]ον τε μηθὲν ὧν ποε̣ῖ[̣ ϲ ποεῖν

253 (99 Sdb.)

(105)

(99 Koe.3, 110 Sdb.)

(104, 115)

104 init. Turner5 φυλαττηι· O1 (nulla interpunctio in fine versus antecedentis) 105 ιον· vel ·ιον· O1 : υ̣ἱὸν Sandbach : exspectes ο̣ἷον (ο]ἷ- Stephanopoulos), quod legi posse negat Turner5 ὑ[πτίου Handley ap. Turner5 huc pertinet scholion in O1 infra col. iii adscriptum ] Ἀϲτυάνακτοϲ· τοῦ Μιληϲίου [Ἀϲ]τ̣υάν̣[ακτ]οϲ πολλοὶ ϲ̣φό̣δ̣ρ̣α̣ | τ]ῶ̣ ν κωμωιδιογρ(άφων) μέμν[ην]τ(αι). ἐγένετο γὰρ (γ´ O1, expl. Grenfell-Hunt3, τρὶϲ significari existimavit Handley ap. Turner5, coll. Athen. X p. 413 A) παγκρατ̣ια̣ ϲ̣τ(ὴϲ) κ̣ρ̣ά̣[τ(ιϲτοϲ) | τῶ]ν καθ’ αὑτόν, ἠγω[νί]ϲ̣α̣το δ(ὲ) κ(αὶ) πυγμῆι. Ἐρατοϲθένηϲ (FGrHist 241 F 8) δ’ ἐ[ν τῶι | ] ˉ̣ τῶν Ὀλυμπιονικ(ῶν) προϲθεὶϲ (πρϲθειϲ O1, explic. Wendel, Überl. u. Entst. d. Theokrit-Scholien, 1920, p. 107) ρ̅ι̅ϛ̅ Ὀλυμπι(άδι) φ(ηϲίν)· Ἀ̣ [ϲτ]υ̣ά̣ν̣α̣ξ̣ | ὁ̣ Μιλήϲιοϲ ϛ̅ (γ̅ Jacoby, coll. Athen. l. l.) τὴν περίοδον ἀκονιτεί 107 vel ϲυντρίψαιμι ̣ vel -τρίψαιμ’ vel -τρίψαι μ vel -τρῖψαι μ 108 Turner5 109 ]κ̣υ̣[ vel ]χ̣α̣[ 110 οὐ[κ ε]ὐπόρωϲ Turner5 του[]ποιηϲα (ultimo loco hasta verticalis) O1, τοῦ[τ’ ἐ]ποιήϲατ̣’ Turner5, -ϲ’ α? Schröder; -ϲε τ̣ Arnott 111 φυ̣[λ]ά̣ττεται [γὰρ] Turner5 λ̣εινε· vel 5 5 -ετ̣ Turner 113 ϲ̣’ ομοιωϲ vel θ̣’ ομ- Turner 114 fort. ειπ̣ι ̣ 115 ϲ̣αυτοῦ [το]ὺϲ φίλο̣υ̣[ϲ vel ϲ̣ αὐτ- Turner5 116 ὅτ̣[ι Leo1 117 τ̣[ι] χ̣ωρήϲει Turner5 αὐτ̣[ο]θ[ Turner5, αὐτ̣[ό]θ[εν 3 1 Arnott 118 [δὴ] ϲτρατ̣[ιώταϲ Grenfell-Hunt , [ϲυ]ϲτρ- Leo , [ὁ] ϲτρατ̣[ιώτηϲ Turner5 fin. ῥαιδίωϲ Grenfell-Hunt3 (ante interpungentes), δώδεκα Leo1, coll. Ar. fr. 452 et Antiphan. fr. 224, δηλαδή Robert2 (post interpungentes) 119 οὓ[ϲ π]αραφυλάξει Grenfell-Hunt3 ·παιδεϲ· 2 O1 ἐκτ̣ρ̣ίβο̣[ιτο (hoc iam Robert ) δ’ ἂν Coppola3, ἐκτ̣ρ̣ιβή̣[ϲεται a vestigiis non plane abhorrere existimavit Jensen 120 vel α̣[ vel δ̣[ vel λ̣[ δ̣[ὲ νῦν Sudhaus2, δ̣[ὲ ϲὺ Arnott 121 ὧν cum accentu et spiritu O1 ποε̣ῖ ̣[ϲ ποεῖν Grenfell-Hunt3 : -ε̣ῖ ̣ [ποεῖν Leo1

254

(in O1 fin. exc. d ut vid.) (in O1 init. exc. e ut vid.) 126

130

135 137 139 140

δόξ̣α̣ϲ̣ ἔχειϲ τὸν ἄνδρ’ ἀφύλακτον· ε[ τῶν πραττομένων, τῆϲ οἰκίαϲ· ο ̣[ β[ο]ύ̣λ̣η̣ι διοικηθήϲεται τὰ λοιπά ϲοι. ̣ου̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ϲ φανερόϲ, οὐ λιμοὶ̣ [ ⏑ ‒ ἔχον[τ]εϲ ἐν τ[αῖϲ] χερϲίν, ἄλλο δ’ οὐδὲ ἕν. ὧν ἐ̣ϲ̣θ’ ὁ γείτων· ἀλλ’ ἐὰν αἴϲθηθ’ ὁ ̣[ πρόϲ̣ε̣ιϲιν ἑξήκ[ο]νθ’ ἑταίρουϲ παραλαβ[ών, ὅϲ]ο̣υ[ϲ] Ὀδυϲϲεὺϲ ἦλθεν εἰϲ Τροίαν ἔχω[ν, βο]ῶ̣ ν, ἀπειλῶν· “ἄν ϲε μή, μαϲτιγία –· ̣ ̣ ̣ ̣ ̣π]έπρακαϲ πλέον ἔχοντι χρυϲ̣ίο̣ ̣[ν;” ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣τι[ ̣]α̣ρ̣α̣ πωλῶ; μὰ τοὺϲ δώδεκα [θε]ο̣ύϲ̣, οὐ ̣ ̣]ό̣μ[̣ ε]νο[ϲ] διὰ τοῦτον. ἡ μία λαμβάνει̣ ὅϲον οὐχ]ὶ̣ δέκα, τρεῖϲ μνᾶϲ ἑκάϲτηϲ ἡμέραϲ παρὰ τοῦ] ξένου. δέδοικα δ’ οὕτω λαμβάνειν. ἐκ τῆϲ ὁ]δ̣οῦ γὰρ ἁρπάϲονθ’, ὅταν τύχηι, αὐτήν.] δικάϲομαι, πράγμαθ’ ἕξω, μαρτ̣ ̣[υρ η βουλ̣ε̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ε ̣υ̣ ̣ ̣τ̣εκ̣ειμεν[ ὧι βούλεταί τιϲ τ̣[

(110, 121)

(114, 125)

(119, 130)

(121, 132)

122 ἀφύλακτον· ἐ[γγὺϲ εἶ Sudhaus, -κτον, ἐ[κποδὼν Eitrem1, -κτον· ἐ[πιμελοῦ Robert2, -κτον· ἐ[πιλαβοῦ Turner5 123 ὅτ̣[αν δὲ ϲὺ Grenfell-Hunt3, ὃν̣ [δ’ ἂν τρόπον P. Petersen ap. Sud2 haus 124 paragr. indicaverunt Grenfell-Hunt3, utrum paragr. fuisset an διπλῆ ὠβελιϲμένη dubitavit Turner5; dicolon nullum in fine versus 125–155 verba facit leno, fort. ultra v. 155 125  init. χ̣οὗ̣τ̣[οϲ ῥ]α̣χ̣ι ̣ϲ̣τ̣ὴ̣ϲ Turner5, coll. Theop. fr. 44 [μοχλοὺϲ Koerte, [τύλουϲ Sandbach 127  ὧν ε̣ϲ̣θ legit Turner5, ὠνε̣ι ̣θ (quod legerant Grenfell-Hunt3) a vestigiis abhorrere affirmans ὅμ̣[ωϲ Grenfell-Hunt3, ὁδ̣[ί Jensen, ὅδ̣[ε Koerte3, ὅλ̣[ωϲ Turner5 130–131 post ἀπειλῶν et post μὴ et post μαϲτιγία interpunxit O1 μή –. μαϲτιγία, / ἐμὴν Grenfell-Hunt3 (Plaut. Pseud. 344 cont. Sandbach comm., qui tamen de ἐμὴν sine articulo dubitat); μή, μαϲτιγία, / ὃϲ ἐμὴν Leo1; -γία· / αὐτὴν Sudhaus; -γία – / ὅϲτιϲ vel -γία – / τί γὰρ Sandbach comm.; -γία· / ἄλλωι Stephanopoulos sunt qui in initio versus 131 (aut versus 132) puellae nomen positum fuisse putent 132  ]α̣ρ̣α̣ dispexisse sibi visus est Jensen (de τί [δ’] ἄ̣ρ̣α̣ valde dubitat Turner5), ]δ̣α̣ legerant GrenfellHunt3 vestigia incerta in marg. dext. 133 οὐ Leo1 ]ομ[ Turner5 (]μ̣[ Grenfell3 Hunt ) δε]όμ[ε]νο[ϲ·] (an -νο[ϲ,] ?) διὰ Stephanopoulos ZPE 68 (1987) 5 ἣ (ἡ Sudhaus) μία λαμβάνει ̣ Leo1 : ·ηνιαλαμβανεν̣, vix -ει ̣ O1 : ἣ μί’ ἐλάμβανεν̣ Grenfell-Hunt3 134 Leo1 136  Sudhaus, coll. Lys. 1, 27 et 3, 37. 46 et Andoc. 4, 14 137–139 post v. 137 finis col. iii, col. iv a v. 139 coepit; supra apparet una littera vel nota in parte sinistra extrema, altera littera foramine hausta esse potest, praeterea nihil scriptum fuit; versum Menandreum (vel plures) fort. om. O1 αὐτήν] Robert2 μάρτ[υρεϲ Grenfell-Hunt3; -αϲ Leo1, qui in versus insequentis initio παρέχειν δεήϲει ante Pap. Ox. 2655 (O1) adhibitam

Κόλαξ

145

150

155

255

τὰϲ τετταράκον[τα ξέ̣ ̣[ν]ο̣υ [ ου[ ̣]αν̣ ̣[ ̣] ̣[ ἐμο̣ υδετο ̣ ̣ενε[ ουτ̣ ̣ ̣ο̣ιν̣ε̣ιϲτε̣[ καὶ τὰϲ θεραπαιν ̣ ̣[ ην γὰρ ε̣[ ̣] ἐλαττον[ εἴϲω παρελθὼν τ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣ον οὗτοϲ ὁ ϲτρ[ατιώτηϲ ‒ ⏑ ‒ ἀ̣λ̣α̣ζον̣εύ̣ηϲ̣ θ[ επ̣ ̣ ̣ου ̣μεν ϲοιτ[ ̣δο̣ν[]α̣οϲεϲτι̣ο̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣ον[] ̣α ̣ ̣εϲουν̣ ̣[ ] ̣ ̣ ̣ε̣υ̣[  - - - -

142 τεττερακον[ O1 : corr. et suppl. Turner5 de τεττ. μνᾶϲ cogitavit Pernerstorfer 143  Turner5 147 θεραπαινι ̣[ potius quam -να̣[ apparere censuit Turner5 148 ἔ̣[τ’] ἔλαττον vel ἐ̣[π’] ἔλ- Turner5 149 εἴϲω scripsit Austin CGFP : ε̣ϲ̣ω̣ in O1 scriptum fuisse suspicatus est Turner5 εἴϲω ubique Menander ut vid. (var. lect. Sam. 569) 150 Turner5 152 paragr. fuisse suspicatus est Turner5

256 fragmenta aliunde nota fragm. 1 (12 Arn.)

O25

5

-------- ] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[  ] ε̣ὐφυῶϲ κ[ ∷ κα]κὸϲ κακῶϲ ̣[ ]δ̣η̣ Ϲτρουθίαϲ νὴ Δί’ ̣[ ά]νθρωποϲ ε̣[  ] Ϲτρουθία, ̣ ̣ ̣[  ] ̣ιο ̣[ ] ̣ Βίαϲ χαιρε[ ---------------

3 super ]κοϲ aliquid superscr., nota pers. ut vid.; ]τ̣ραχ̣ legit Handley7, qui de Βά]τ̣ραχ(οϲ) vel ̣ 9 Βα]τ̣ραχ(ίων) cogitavit, coll. fr. adesp. 69 et Luc. Adv. ind. 21; Τ̣ ραχ (ηλίων) temptavit Arnott ∷ ̣ ̣ κα]κὸϲ Handley7 ἀ̣[πόλοιτ’ ἄρα vel ἀ̣[πόλοι’ ἄρα Handley7 4 dicolon ante νηδι, nota pers. ϲτρου/ superscr. δ̣η̣ vel λ̣η̣ vel α̣ν̣ 7 dicoli punctum superius ante χαιρε[, nota pers. βιαϲ superscr. ad scaenam quam Ter. Eun. 391–433 expressit pertinere suspicatus est Handley7

fragm. 2 (1 Koe.)

5

ϲπονδή. δίδου ϲὺ ϲπλάγχν’ ἀκολουθῶν. ποῖ βλέπειϲ; ϲπονδή. φέρ’, ὦ παῖ Ϲωϲία. ϲπονδή. καλῶϲ ἔχει. θεοῖϲ Ὀλυμπίοιϲ εὐχώμεθα Ὀλυμπίαιϲι πᾶϲι πάϲαιϲ (λάμβανε τὴν γλῶτταν ἐν τούτωι) διδόναι ϲωτηρίαν, ὑγίειαν, ἀγαθὰ πολλά, τῶν ὄντων τε νῦν ἀγαθῶν ὄνηϲιν πᾶϲι. ταῦτ’ εὐχώμεθα

Athen. XIV p. 659 D Μένανδροϲ ἐν Κόλακι τὸν τοῖϲ τετραδιϲταῖϲ διακονούμενον μάγειρον ἐν τῆι τῆϲ Πανδήμου Ἀφροδίτηϲ ἑορτῆι ποιεῖ ταυτὶ λέγοντα· ϲπονδή — εὐχώμεθα 1 ἀκολουθῶν A : ἀκόλουθε Cobet Mnem. 4 (1855) 259 (Nov. lect. p. 75) 2 παῖ, Ϲωϲία Pierson Moer. p. 298 (Sosiae nomen iam Heringa Obs. p. 248 agnoverat) : πλειωωϲια A 2–3 

Κόλαξ

257

καλῶϲ (hoc iam Mus.) ἔχει Wil. ap. Kaibel : καλω εὔχου A : καλῶϲ. ἔγχει Pierson, coll. Ar. Pac. 1102 et 1105 4 Ὀλυμπίαιϲι Casaub. : -ίαϲι A : -ίηιϲι Herw. Anal. p. 39 vid. ad Theophor. 25 et cf. Ar. Thesm. 331 sqq., sed vid. etiam Av. 866 sq. 5 ἐν τούτωι A : ἐπὶ τ. Mein. Men. et Phil. p. 101, duce Grotio (Exc. p. 731) cum insequentibus iungens 7 ονηϲιαν A : corr. Casaub. πᾶσιν A : corr. MP, Mus.

fragm. 3 (2 Koe.)

5

(Βι.) κοτύλαϲ χωροῦν δέκα ἐν Καππαδοκίαι κόνδυ χρυϲοῦν, Ϲτρουθία, τρὶϲ ἐξέπιον μεϲτόν γ’. (Ϲτρ.) Ἀλεξάνδρου πλέον τοῦ βαϲιλέωϲ πέπωκαϲ. (Βι.) οὐκ ἔλαττον, οὐ μὰ τὴν Ἀθηνᾶν. (Ϲτρ.) μέγα γε

1–5 Athen. 1X p. 434 B ἔπινε δὲ ὁ Ἀλέξανδροϲ πλεῖϲτον … Μένανδροϲ δὲ ἐν Κόλακί φηϲι (φηϲὶ γοῦν που Μέν. CE)· κοτύλαϲ — μέγα γε 1–2 Athen. 2XI p. 477 F κόνδυ ποτήριον Ἀϲιατικόν (κόνδυ Περϲικὸν ποτήριον CE, praeterea nihil). Μένανδροϲ Κόλακι· κοτύλαϲ — Ϲτρουθία 3–4 Plut. De adul. et am. 13 p. 56 F–57 A φυλακτέον ἐϲτὶ μάλιϲτα τὸν κόλακα περὶ τοὺϲ ἐπαίνουϲ. ὅπερ οὐδὲ αὐτὸν ἐκεῖνον λέληθεν, ἀλλὰ δεινὸϲ ὢν φυλάττεϲθαι τὸ ὕποπτον, ἐὰν μὲν εὐπαρύφου (fr. adesp. 730) τινὸϲ {ἢ secl. I. Schellens, De hiatu in Plut. mor., diss. Bonn. 1864, p. 38} ἀγροίκου λάβηται φορίνην παχεῖαν φέροντοϲ, ὅλωι τῶι μυκτῆρι χρῆται, καθάπερ ὁ Ϲτρουθίαϲ ἐμπεριπατῶν τῶι Βίαντι καὶ κατορχούμενοϲ τῆϲ ἀναιϲθηϲίαϲ αὐτοῦ τοῖϲ ἐπαίνοιϲ· Ἀλεξάνδρου — πέπωκαϲ (sequitur fragm. 4) 1 δέκα Athen.1 ACE : δέκα καὶ Athen.2 A 2 ἐν Καππαδοκίαι Athen.1 A, Athen.2 A : om. Athen.1 CE Ϲτρουθία Athen.1 ACE : -ίον Athen.2 A 3 ἐξέπιον Bentley p. 470 : ἔπιον Athen.1 ACE vid. Kassel Kl. Schr. p. 296 sq. μεϲτόν γ’ Athen.1 A : μεϲτόν Athen.1 CE 3–4 πλέον / τοῦ βαϲιλέωϲ πέπωκαϲ Bentley : πλέον πέπ. τοῦ βαϲ. Athen.1 ACE : τοῦ βαϲ. πλέον πέπ. Plut. 4–5 οὐκ — γε Athen.1 A : om. Athen.1 CE

fragm. 4 (3 Koe.) γελῶ τὸ πρὸϲ τὸν Κύπριον ἐννοούμενοϲ Plut. De adul. et am. 13 p. 57 A (post fragm. 3, 3–4) καί· γελῶ — ἐννοούμενοϲ (sequitur fragm. *7) γελῶ τὸ … ἐννοούμενοϲ Cobet Var. lect.2 p. 401 sq. : γέλωτι … ἐνηθούμ- codd. vid. fragm. 9 et cf. Ter. Eun. 498 et 420

258 fragm. 5 (4 Koe.) Χρυϲίδα, Κορώνην, Ἀντίκυραν, Ἰϲχάδα καὶ Ναννάριον ἔϲχηκαϲ ὡραίαν ϲφόδρα Athen. XIII p. 587 D Μένανδροϲ δ’ ἐν Κόλακι τάϲδε καταλέγει ἑταίραϲ· Χρυϲίδα — ϲφόδρα 2 〈∷〉 καὶ C. F. Hermann RhM 5 (1847) 613

〈∷〉 ἔϲχηκαϲ Kuiper Mnem. 59 (1931) 180

fragm. *6 (5 Koe.) ἀλλ’ οὐδὲ γεννήτην δύναμ’ εὑρεῖν οὐδένα ὄντων τοϲούτων, ἀλλ’ ἀπείλημμαι μόνοϲ Schol. RH UH Hippocr. ius iur. IV p. 628, 5 L. (= Erot. fr. 60 p. 116 Nachm.) γενέτηιϲιν (γεννητῆιϲιν Dindorf ThesGrL II col. 573)· οἱ μὲν τοῖϲ γονεῦϲιν, οἱ δὲ ϲυγγενέϲιν, οὕτωϲ Ἀττικῶν (-ῶϲ codd., corr. Schneidewin GGA 1852, 429) λεγόντων, ὡϲ καὶ Φιλήμων (φιλήβων codd.) ἐν Κόλακί φηϲιν· ἀλλ’ — μόνοϲ. καὶ Εἰρηναῖοϲ (καὶ † ῥίνθοϲ † codd., corr. Ruhnk. Tim.2 p. 66 [fr. 14 Haupt, Opusc. II p. 438]) ἐν τῶι Περὶ τῆϲ Ἀττικῆϲ ϲυνηθείαϲ φηϲίν· οἱ μὲν οὖν ἐκ τῆϲ αὐτῆϲ φυλῆϲ ὄντεϲ φυλέται λέγονται, οἱ δὲ ἐκ τῆϲ αὐτῆϲ φρατρίαϲ φράτορεϲ, οἱ δὲ ἐκ τοῦ αὐτοῦ γένουϲ γεννῆται 1–2 οὐδένα̏ / τῶν (‘i. e. οὐδένα ὄντων’ Nachmanson) codd. 102 (1974) 470 cf. Ar. Plut. 934

ἀπολέλειμμαι Barigazzi RFIC

ad Menandri Colacem pertinere suspicatus est Mein. Men. et Phil. p. 368 sq., pro certo habuit FCG IV p. 155 (oblocutus est A. Klotz Würzb. Jb. 1, 1946, 7, sed vid. P. Brown, ZPE 92, 1992, 106 sq.), coll. Ter. Eun. 237 sq. quoniam miser quod habui perdidi, em / quo redactus sum. omnes noti me atque amici deserunt. frequens in Erotiano nominum confusio, vid. Eup. fr. 60. 88. 159

fragm. *7 (6 Koe.) πρόϲειϲιν οἷον ἀψοφητὶ θρέμματοϲ Plut. De adul. et am. 13 p. 57 A (post fragm. 4) τοὺϲ δὲ κομψοτέρουϲ ὁρῶν ἐνταῦθα μάλιϲτα προϲέχονταϲ {αὐτῶι secl. Paton} καὶ φυλαττομένουϲ τὸ χωρίον τοῦτο καὶ τὸν τόπον οὐκ ἀπ’ εὐθείαϲ ἐπάγει (v. l. ἐπανάγει) τὸν ἔπαινον, ἀλλ’ ἀπαγαγὼν πόρρω κυκλοῦται καὶ πρόϲειϲιν — θρέμματοϲ ἐπιψαύων καὶ ἀποπειρώμενοϲ. trimetrum post Meziriacum agnovit Wyttenbach Animadv. I p. 467 (frustra oblocutus est Cobet Mnem. 1, 1873, 359 sq.) pro comico habens, coll. Hesych.

Κόλαξ

259

α 8975 ἀψοφητί· ἠρέμα, ἡϲύχωϲ. κολακεία. in Hesychio Κόλακι scribendum esse intellexit Mein. Men. et Phil. p. vi*, versum huic fabulae vindicavit Kock CAF III p. 84 sq. (de poetae nomine ante titulum omisso vid. ad Ar. fr. 121) πρόειϲιν cod. G1

init. versus alterius e. g. ἁπτόμενοϲ Kock, ψαύων Koerte

fragm. *8 (7 Koe.)

κυνὸϲ οὐραῖον

κωβιόϲ, ἠλακατῆνεϲ,

Athen. VII p. 301 D (post Mnesim. fr. 4, 35 sq.) Μένανδροϲ Κόλακί φηϲι (κόλωϲί φηϲι A, om. CE, corr. Clericus p. 109)· κωβιόϲ — οὐραῖον 2 καὶ κυνὸϲ ACE : corr. Mein. Men. et Phil. p. 102 ex Mnesim. fr. 4, 36, ‘a quo hos versus anapaesticos Menander mutuatus est, si modo Athenaei locus recte se habet’ (Koerte)

fragm. 9 (8 Koe.) Zenob. Ath. II 82 β ο ῦ ϲ Κ ύ π ρ ι ο ϲ 〈ε ἶ 〉· ἴϲον τῶι ϲκατοφάγοϲ {εἶ}. λέγονται γὰρ οἱ βόεϲ ἐν Κύπρωι ϲκατοφαγεῖν. μέμνηται ταύτηϲ (sc. τῆϲ παροιμίαϲ) Μένανδροϲ ἐν Κόλακι καὶ † Ἰάμβοιϲ † (Ἰμβρίοιϲ [fr. *192] Miller p. 366) 〈εἶ〉 … {εἶ}Buehler (praeierat Crusius qui 〈εἶ〉 … εἶ CPG Suppl. II p. 63). vid. ad fr. 192 ad hoc Biantis dictum fragm. 4 rettulit Meister ap. Jensen, coll. Ter. Eun. 419–426; dubitat Buehler V p. 413

fragm. 10 αλαζ[ Gnomol. Pap. Ox. 3005 (saec. II/III) cum tab. phot. ed. Parsons (vol. XLII 1974) col. ii 5 κ̣ο̣λακ αλαζ[. antecedit fr. 907, 18 sq., sequuntur fr. 347 et *95 Monost. 35 Pernig. ἀλαζονείαϲ οὐδὲ εἷϲ φεύγει δίκην huc refert Parsons

260 fr. 908 finem huius fabulae fuisse coni. Carlesimo3, Pap. Harris 172 eiusdem manuscripti partem fuisse rata atque O25 sunt qui huic fabulae tribuant etiam fr. 607. 608. 627 et fr. adesp. 69. *711. 712

Κωνειαζόμεναι Phot. (g, z) κ 1318 = Sud. κ 2275 = Synag.a κ 542 κωνειαζομέναιϲ (κωνιαζPhot. g a.c., Synag.a)· θανάϲιμον φάρμακον πινούϲαιϲ (quid Phot. g a.c. pro πινούϲαιϲ praebuerit non liquet)

262 dramatis personae adulescens servus (?) Chaerea

puellam, quam amat, in matrimonium ducit adulescens, alterius amicus ut vid.

fuerunt alii

papyrus Z Pap. Ross. Georg. I 10 (CGFP 166), vol. saec. IIp, primum edidit Zereteli1, iterum ediderunt Zereteli-Krueger, excussit etiam Koerte1; personarum vices paragraphis et dicolis significantur

Κωνειαζόμεναι

(col. i)

5

10

15

(∷) (∷)

263

 - - - - - -  ]η[̣ ̣ ̣]εμ[ ̣ ̣]ο̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣  ]ιον; (∷) εἰ καθεύδομεν.  ] τάλαντα πένθ’ ἅμα  ] κόϲμον. (∷) οὐκ ἐγρήγορα. γ]άμουϲ γ’ ἤδη ποεῖ. κροτ]ών. (∷) τί λέγειϲ; (∷) ῾κροτών᾿ ἐγώ  ] δειλινὸν παρῆν. (∷) τί οὖν  κ]αθήμενοϲ λαλεῖ ∷ ]ι̣ (∷) Χαιρέαι. (∷) ποῦ; βούλομαι  ∷ ἐγγ]ύϲ τιϲ ἐϲτὶν ἐξέδρα  (οἶϲθ]α δήπου) δεξιᾶϲ·  ]ϲιν (∷) ὄψομ’ εἰϲιών.  ]υ δικαίωϲ τῆι Τύχηι  κ]ακῶϲ εἴρηκά που·  ἔ]οιχ’ ὁρῶϲά τι  ]ϲ, τοῖϲ πόνοιϲ δ’ εἰργαζόμην  ]ω̣ ν γὰρ οὐκ ἂν ἐπέτυχον

1 supra hunc versum litterae ceteris minores conspicuae, scholiorum reliquiae ut vid. : ]τει[ | ]να[ | ]ο[. inter has et v. 1 χορου scriptum fuisse suspicati sunt Zereteli-Krueger 2 init. ἆρ’ ἐϲτὶ τοῦτ’ (ἐϲτι τοῦτ᾿ iam Zereteli) Koerte ἐνύπν]ιον; Zereteli in fine versus nulla interpunctio in Z 3 προῖκ’ (προῖκα ante τάλαντα iam Zereteli1, in init. versus Zereteli-Krueger) ἐπιδιδοὺϲ αὐτῆι] Paoli, post ἅμα interpungens, δίδωϲι τὴν κόρην,] Sandbach 4 τά τ’ ἄλλ’ ὅϲ’ εἰϲ τὸν] Paoli, προῖκ’ ἐπιδιδοὺϲ καὶ] Sandbach 5 init. ἀλλ’ ἐξεγείρου· Koerte, ἔνδον δ’ ὁ πατήρ ϲοι Sudhaus2, νὴ τὸν Διόνυϲον Sandbach γ]αμουϲηδη Z, γ super ϲη superscr. : τοὺϲ γ]άμουϲ γ’ ἤδη Wil. ap. Koerte1 6 init. (∷) νοϲῶν γάρ; ∷ ὡϲ Sudhaus2 κροτ]ών Koerte (Κρότ]ων Zereteli1) cf. fr. 223 fin. :κροτων·εγω Z in marg. dext. τιλε | υπο legit Koerte1 et 2, τί λ[έγειϲ;] suppl. Zereteli, ὑγι[αί]ν[ει legerunt et suppleverunt Zereteli-Krueger 7 ὑγιὴϲ γὰρ ὑπὸ τὸ] Sudhaus2 :τι ουν: Z 8 τί δὴ ποεῖ; ∷ τί; παρακ]αθήμενοϲ Zereteli-Krueger (παρακ]αθ. iam Zereteli1), πράττει; ∷ τί πράττει; παρακ]αθ. Sudhaus2, τὸ νῦν ποεῖ; ∷ τί ποεῖ; κ]αθ- Koerte3, in fine versus antecedentis dicolo reiecto omnes 9 τῶι ϲῶι φίλωι. ∷ τίν]ι; Sudhaus2 (]ν legit Zereteli, sed ]ι in ‘imagine phototypica optima’ Koerte3) Χαιρέαι Zereteli : -ρεα Z 10 init. αὐτὸν ἀνερέϲθ’ Sudhaus2 ∷ ἐγγ]ύϲ Zereteli εξεδραι Z, ι deletum 11 οἶϲθ]α ZereteliKrueger post δεξιᾶϲ interpunxit Z 12 dicolon in fine versus indicavit Zereteli, simplex punctum esse affirmat Koerte3 ἐνταῦθα νῦν λαλοῦ]ϲιν Koerte 13 λελοιδόρημ’ ἄρ’ ο]ὐ Koerte 14 init. ὡϲ γὰρ τυφλὴν αὐτὴν Koerte 15 init. νῦν δ’ ἐξέϲωϲέ μ’ ὡϲ ἔ]οιχ’ Koerte 16 ἐπόνηϲα δεινῶ]ϲ Wil. ap. Koerte1, ἐπόνουν μὲν αὐτό]ϲ Sudhaus2 17 init. τὰ νῦν ἀγαθά Koerte1/2, οὐδὲν πλέον Wil. ap. Koerte1 τούτ]ω̣ ν Koerte

264

20

(col. ii)

25

30

35

 ] ὥϲτε μηδείϲ, πρὸϲ θεῶν, πράττων κακῶϲ λ⸥ίαν ἀθυμήϲηι ποτέ· ἴϲωϲ γὰρ ἀγαθοῦ τοῦτο⸥ πρόφαϲιϲ γίνεται. ----------------α̣γορ[ ___ ̣ ̣ ̣ ̣[ π̣αν[ α̣πε[ τον[ ̣]εμ[ ϲυμ[ ___ α ̣μ[ ___ ̣ ̣ ̣[ προη[ ανθο[ ̣ ̣ ̣ε[ πολλ[ κατα[ μηπ[ ογκου[ αποδ[ ----

18–20 Stob. IV 44, 45 (ὅτι δεῖ γενναίωϲ φέρειν τὰ προϲπίπτοντα) vol. V p. 969 H. (codd. MA) Μενάνδρου Κωνειαζομέναιϲ (κονεαζ- ΜΑ, corr. Mein. Men. et Phil. p. 102)· ὥϲτε — γίνεται (fr. 306 Kock) 18 εἰ μὴ τότ’ ἐπόνουν] Zereteli, coll. Philem. fr. 140, 2, εἰ μὴ ϲυνέλαβεν] vel εἰ μὴ δι’ ἐκείνηϲ] vel εἰ μὴ προϲέβλεψέ μ’] Sudhaus2 μηδειϲ Z p.c. : -θειϲ Z a.c., Stob. 20 dicolon in fine versus γίνεται Stob. : γειν- Z

Κωνειαζόμεναι

265

fragmenta aliunde nota fragm. 1 (1 Koe.) τὸ γνῶθι ϲαυτόν ἐϲτιν, ἂν τὰ πράγματα εἰδῆιϲ τὰ ϲαυτοῦ καὶ τί ϲοι ποιητέον Stob. III 21, 2 (π. τοῦ γνῶθι ϲαυτόν) p. 556 H. (codd. SMA) Μενάνδρου Κωνειαζομέναιϲ (μ. κοταβιζούϲαιϲ S [compend.], μ. κωταζομέναιϲ Md [compend., sine accentu] A, corr. Mein. Qu. sc. III p. 10)· τὸ — ποιητέον. Orion. anth. 1, 18 (π. λόγου καὶ φρονήϲεωϲ, post fr. 333) ἐκ τῶν Κωνειαζομένων (κωνεαζ- cod., corr. Schneidewin Coniect. crit. p. 43)· τὸ — ποιητέον. Pap. Berol. inv. 21312 b. c + Pap. Schub. 27 (gnomol. saec. II/III) ed. Odette Bouquiaux-Simon, Proc. XIX Int. Congr. Pap. I (1992) 468. 479, v. 2–3 ]ι ϲαυτὸν [ — εἰδῆιϲ τὰ ϲαυτ[; sequitur ἄνθρωποϲ ὢν [, cf. fr. 389, Philem. fr. 164, Monost. 10. 22 Pernig. 1 ϲαυτόν Pap., Stob. A, Or. : ϲεαυτ- Stob. SMd 2 ειδηιϲ Pap. (coniecerat Mein. Men. et Phil. p. 103) : ἴδηιϲ Stob., Or. ϲαυτοῦ Stob. MdA, Or., ϲαυτ̣[ Pap. : ἑαυτοῦ Stob. S

fragm. 2 (2 Koe.) Schol. (PM) Clem. Alex. protr. 26, 4 (I p. 305, 3 Staehl.) Ἐπιμενίδηϲ· … οὗτοϲ ἐκάθηρε (καθῆραι PM, -ρε Mman. alt., corr. Dindorf) τὰϲ Ἀθήναϲ. ἦν δὲ Κρὴϲ τῶι γένει καὶ ϲοφώτατοϲ, οὗ καὶ Μένανδροϲ μέμνηται ἐν ταῖϲ Κωνειαζομέναιϲ (κωνεαζ-, corr. Mein. Qu. sc. III p. 9)

huic fabulae sunt qui tribuant etiam fr. 879; Κωνειαζομέναϲ et Fabulam incertam Cairensem eandem comoediam fuisse suspicatus est Sudhaus2 p. 95, sed vid. Koerte10 p. 71 et Webster Introd. p. 16166

Λευκαδία i. Harp. p. 191, 11 Dind. cum adn. (λ 10 Keaney) Λευκάϲ· … ἐν μέϲωι δὲ καὶ τὸ Μενάνδρου δρᾶμα ἡ Λευκαδία (ἐν — Λευκαδία om. epit.) ii. Op. mus. Mytil. (saec. III/IV) P 3, tab. 7, 3 Λευκαδίαϲ vid. Charitonidis-Kahil-Ginouvès p. 55–57 de fabulis eiusdem sive similis indicis vid. ad Diph. Λευκαδίαν

268 dramatis personae virgo antistes aedis Apollinis Leucadiae fuerunt alii

papyrus O36 Pap. Ox. 4024, vol. saec. Ip, cum tab. phot. primum edidit Parsons6. margo superior servatus est. personarum vices paragraphis et dicolis significantur correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur fecit Parsons6

Λευκαδία

5

10

269

Ἄ]πολλον, εἰϲ [οἷο]ν̣ κατω̣ ι̣κίϲθηϲ τ̣ό̣[πον. ἅ]παντα πέτρα[ι], κ̣αὶ θάλαττ’ ἐϲτὶν κ̣[ ⏑ ‒ ἰ]δεῖν φοβερά. τ̣[ί]ϲ̣ – (ζάκοροϲ) χαῖρε πολλά, παιδίον. (∷) ν̣ὴ̣ καὶ ϲ̣ύ̣ γ’ ἥτ̣ιϲ̣ ̣ ε̣ἶ ̣ ποθ’. 〈ζακ.〉 ἥτιϲ εἴμ’ ἐγ[̣ ώ; ἡ ζάκοροϲ ἡ κοϲμοῦϲα τὸ̣ν̣ νεώ, ⸤τέκνον. ἐφ’ ὕδωρ βαδίζειϲ; (∷) ναιχί. (ζακ.) τουτὶ ̣ ̣[ ε̣̣ ̣ ̣[  ]αμα. (∷) μῆτερ φιλτάτ̣[η,  ] ̣ ποῦ πέτρα ’ϲτίν, εἰπέ μοι ] ̣ ̣υϲινατουϲ (∷ ?) ἐνθαδί  ] ̣[ ̣ ̣]ρ̣ ὑψηλὴν λέγειϲ̣  - - - - - - - - - - - - - - - -

5 Et. gen. AB (Et. magn. p. 407, 23) ap. Reitz. Gesch. gr. Et. p. 194 (in Et. gen. post Δὶϲ ἐξαπ. fragm. 5, sequitur Leucad. fragm. 4) καὶ πάλιν παρ’ αὐτῶι (Μένανδροϲ Et. magn., fr. 686 Koe., Leucadiae tribuerat Gaiser2 p. 463)· 〈ἡ suppl. Sylburg ed. a. 1594 part. alt. p. 23〉 ζάκοροϲ — τέκνον 1–10 his trimetris, quos fabulae initium esse existimat, fragmenti 1 anapaestos adiunctos fuisse coll. Eur. Ion. 1439 sqq. coni. Handley12, v. 8–10 ita supplens: ἄκουϲον· οἶϲθ’ ε]ἴ ̣ που πέτρα ’ϲτίν, εἰπέ μοι, / [ἀφ’ ἧϲ ὁ κλιϲμὸϲ] ἰ ̣θ̣ύϲ, ἵνα τούϲ – (ζακ.) ἐνθαδί, / [ὁρᾶιϲ, μεγάλη τιϲ. τὴ]ν̣ [γὰ]ρ̣ ὑψηλὴν λέγειϲ̣ 1 [οἷο]ν̣ potius quam [ποῖο]ν̣ (propter spatium) Parsons6 2 vel πετρα[ι] (-αι ̣) και vel πετρα και in O36 fuisse posse existimat Rea ap. Parsons6 fin. κ̣[άτω Parsons6, κ̣[ύκλωι Holwerda Mnem. 49 (1996) 182 3 φοβερά. τ̣[ί]ϲ̣ – Parsons6 : φοβερά τ̣[ι]ϲ. Arnott, Hand12 ley :χαιρεπαιδιον: O36, πολλα super επαιδ superscr. 4 paragr., simplex punctum potius quam dicolon post ποτε init. vid. ad Georg. 84 ἥτ̣ι ̣ϲ̣ ε̣ἶ ̣ Parsons6 super ιπο superscr. ]ο̣τε̣· (π]ο̣τ’ εἶ ̣· Parsons6 dubitanter) 5 paragr. nulla νεω⟦ν̣⟧ [τεκνον O36 : ναόν, τέκνον Et. 6 ἐφ’ — βαδίζειϲ antistiti continuavit, ναιχί virgini tribuit, postea antistitem rursus loqui existimavit Arnott; ἐφ’ — βαδίζειϲ virgini, ναιχί antistiti tribuerat, postea virginem rursus verba facere censuerat Parsons6 fin. fort. π̣α̣[ vel π̣λ̣ [ π̣λ̣ [ηϲίον Parsons6, signo interrog. in versus fine posito 7 init. ε̣()[ potius quam θ̣()[ Parsons6, qui ἐ̣ν̣ [τῆι πέτραι τὸ (ῥεῖ pro τὸ Austin ap. eundem) ν]ᾶμα, ἱ ̣ε̣ρ̣[ὸν θεοῦ ’ϲτι ν]ᾶμα Handley12 (ῥεῖ pro ’ϲτι Austin in ed.) 8 fort. dicolon in fine versus etiam ποῦ πέτραϲ; τίν’ vel που πέτραϲ· τίν’ scribi posse monuit Rea ap. Parsons6 τ alterum fort. ex correctura 9 dicolon num fuerit in fine versus incertum de ατουϲ in α〈ὐ〉τούϲ vel ἀ〈ϲ〉τ- corrigendo cogitavit Austin ap. Parsons6 10 ὑ̣[πε]ρ̣υψηλὴν scriptum fuisse posse negat Parsons6; ][γὰ]ρ̣ ὑψ- Austin ap. eundem

270 fragmenta aliunde nota fragm. 1 (258 Koe.)

5

οὗ δὴ λέγεται πρώτη Ϲαπφὼ τὸν ὑπέρκομπον θηρῶϲα Φάων’ οἰϲτρῶντι πόθωι ῥῖψαι πέτραϲ ἄπο τηλεφανοῦϲ· ἀλλὰ κατ’ εὐχὴν ϲήν, δέϲποτ’ ἄναξ, εὐφημείϲθω τέμενοϲ πέρι Λευκάδοϲ ἀκτῆϲ

1–5 Strab. X 2, 9 p. 452, 15 (codd. BCD) ἔχει δὲ τὸ τοῦ Λευκάτα Ἀπόλλωνοϲ ἱερὸν καὶ τὸ ἅλμα τὸ τοὺϲ ἔρωταϲ παύειν πεπιϲτευμένον· οὗ — Ϲαπφώ, ὥϲ φηϲιν {ὁ del. Radt, cf. fr. 877. 879. 880} Μένανδροϲ, τὸν — ἄναξ. ὁ μὲν οὖν Μένανδροϲ πρώτην ἁλέϲθαι λέγει τὴν Ϲαπφώ κτλ. 5–6 (cum 1–5 coniunxit Bentley p. 470 sq.) Hesych. λ 719 Λευκάδοϲ· Μένανδροϲ ἐν Λευκαδίαι (-άδεϲι cod.)· εὐφημείϲθω — ἀκτῆϲ de anapaestis Schol.A Heph. Π. ποιημ. 6, 3 (p. 70, 3 Consbr. κατὰ περιοριϲμοὺϲ δὲ ἀνίϲουϲ ἐϲτίν, ὁπόϲα ἐξ ὁμοίων ϲυνεϲτῶτα ἔχει κατάληξιν ἢ βραχυκαταληξίαν μεταξύ, οὐ μέντοι ἴϲοιϲ μεγέθεϲι ταύτην ἐπιζευγνυμένην ἀεί, οἷα μάλιϲτα φιλεῖ γίνεϲθαι ἐν ταῖϲ παρόδοιϲ τῶν χορῶν· ἐκεῖ γὰρ μετὰ δέκα ἀναπαιϲτικά, λόγου χάριν, καὶ κατάληξιν ἐπάγουϲιν εὐθὺϲ ὅμοια μὲν καὶ ἀναπαιϲτικά, οὐ μέντοι τῶν ἴϲων ϲυζυγιῶν) p. 173, 12 κατὰ περιοριϲμοὺϲ δὲ ἀνίϲουϲ· οἵα ἐϲτὶν ἡ εἰϲβολὴ (vid. ad Cratin. fr. 143, 1) τῆϲ Λευκαδίαϲ Μενάνδρου. cf. fragm. 9 2 Φάων’ Casaub. comm. p. 157 (‘sic habent libri veteres’) : πφάων Strab. 4 ἄπο Strab. B : ἀπὸ Strab. CD ἀλλὰ Strab. : ἅλμα Chr. Wordsworth Theocr. (1844) p. 36, prob. Mein. Vind. Strab. p. 171 sq. coll. Eur. Phoen. 640 sq. πέϲημα δίκε et reiecta Bentleii versuum 1–6 integratione quam antea adoptaverat 5 ϲήν Strab. (‘ex tuo voto, quemadmodum tibi vovimus’ Mein. FCG IV p. 159, cf. eiusdem Delect. poet. Anth. Gr. [1842] p. 177, ubi confert Tull. Laur. AP XII 24 [epigr. 3 G.-P.] εὐχωλαῖϲ τεαῖϲ [τεοῖϲ Schneider]) : ϲόν Bentley p. 471 (‘sed quid tristia illa recenseo? potius bona et fausta verba dicantur in tuo templo, o Apollo’) 6 πέρι Bernhardy, Wissensch. Synt. d. gr. Spr. (1829) p. 259 sq. : περὶ Hesych. ἀκτῆϲ Mus. : ἀκτίϲ Hesych. vid. ad fab. v. 1–10

fragm. 2 (255 Koe.) ὅϲτιϲ ὑπέχει χρυϲίωι τὴν χεῖρα, κἂν μὴ φῆι, πονηρὰ βούλεται

Λευκαδία

271

Stob. III 10, 20 (π. ἀδικίαϲ) p. 412 H. (codd. SMA, corp. Par. IV 54 codd. DP) Μενάνδρου Λευκαδίαι (-εία A, lemma non iteravit corp. Par. post eclogam Menandream e Stob. III 10, 6 sumptam = fr. 723)· ὅϲτιϲ — βούλεται. Max. Conf. loc. comm. 12, 79 (86) p. 314 Ihm (codd. PGL, CVAFH, RSO) ὅϲτιϲ — βούλεται 1 ὑπέχει Stob., Max. PGLCVAFRSO, corp. Par. P : ἐπέχει Max. H : ὑπάρχει corp. Par. D βούλεται Max. PGA : βουλεύεται Stob. SMA, corp. Par., Max. cett.

2

fragm. 3 (256 Koe.) ἀεὶ νομίζονθ’ οἱ πένητεϲ τῶν θεῶν Stob. IV 32a, 6 (πενίαϲ ἔπαινοϲ, post fr. 842) vol. V p. 781 H. (codd. SMA) Μενάνδρου (με S, τοῦ αὐτοῦ A) Λευκαδίαι (om. S)· ἀεὶ — θεῶν νομίζονθ’ A : -ντ’ SM

fragm. 4 (257 Koe.) ἐπίθεϲ τὸ πῦρ, ἡ ζάκοροϲ. οὑτωϲὶ καλῶϲ Phot. (g, z) ζ 7 = Et. gen. AB (Et. magn. p. 407, 23) ap. Reitz. Gesch. gr. Et. p. 194 = Sud. ζ 9 (in Phot. et Sud. post Δὶϲ ἐξαπ. fragm. 5, in Et. post Leucad. v. 5) καὶ ὁ ὑπηρέτηϲ. Λευκαδίαι· ἐπίθεϲ — καλῶϲ ἡ Et., Sud. : ἢ Phot. ζάκοροϲ Phot., Et. : ζάκ. ἱερέωϲ Sud., unde supra καὶ ὁ 〈ἱερέωϲ〉 ὑπηρέτηϲ transponendo efficiendum esse coni. Koerte ΙΙ2 οὑτωϲὶ καλῶϲ Sud., Et. gen. A, Et. magn. : οὑτοϲὶ (-ϲι g) καλόϲ Phot. : om. Et. gen. B cf. Theop. fr. 33, 7

fragm. 5 (II2 p. 96 Koe.) Serv. Dan. in Verg. Aen. III 279 (I p. 390, 23 Th. = ed. Harv. III p. 111, 22) Varro … templum Veneri ab Aenea conditum, ubi nunc Leucas est, dicit; quamvis Menander et Turpilius comici a Phaone Lesbio id templum conditum dicunt quae sequitur de Phaone naviculario et Venere fabula ad Menandrum certe non pertinet. ne de templo quidem Veneris Menandrum talia dicere potuisse, per errorem fort. potuisse Turpilium censet Wil. Sapph. u. Sim. p. 26. de Apollinis fano vid. v. 1–5 et fragm. 1, 5 sq., Turpil. CRF 113 sq. et 118 et 120

272 fragm. 6 (259 Koe.) Choerob. in Theodos. can. GrGr IV 1 p. 330, 32 Hilg. (codd. NC, V) χέλυϲ … ϲημαίνει δὲ τὴν κιθάραν, ὡϲ τὸ (ὡϲ τὸ om. NC) π ά μ φ ω ν ε ο ὐ ρ ε ί α χ έ λυ ϲ· οὕτω (οὕτω om. NC) Μένανδροϲ ἐν Λευκαδίαι (ἑλκαδίαι V) … οὐρεία δὲ εἶπεν, ἐπειδὴ ἀπὸ χελώνηϲ χερϲαίαϲ ἐποίηϲεν αὐτὴν ὁ Ἑρμῆϲ, οἷον εἰπεῖν ἐν τοῖϲ ὄρεϲιν εὑριϲκομένη ‘corrupta videntur ex Eur. Alc. 446 καθ’ ἑπτάτονόν τ’ οὐρείαν χέλυν (var. lect. ὀρ. χέλ.). Menandri non esse vel illud οὐρεία docet’ Mein. FCG IV p. 160. ‘sed poeta comicus παρατραγωιδεῖν videtur. fortasse inter πάμφωνε et οὐρεία nihil deest, πάμφων’ οὐρεία χέλυϲ quadrat ad systema anapaesticum (cf. fragm. 1)’ Koerte II2

fragm. 7 (260 Koe.) Zenob. Ath. I 63 (vulg. VI 13) = Prov. Bodl. 895 καὶ Μένανδροϲ δέ φηϲιν ἐν Λευκαδίαι (-αδίωι Zenob. vulg., -άδι Prov. Bodl.) τὴν ἀγαθὴν ἡ μ έ ρ α ν λ ε υ κ ὴ ν καλεῖϲθαι (φηϲιν ἐν Λ. τ. ἀγ. ἡμ. λ. καλεῖν Zenob. Ath., τ. ἀγ. ἡμ. λ. φηϲιν ἐν Λ. Prov. Bodl., φαϲίν, ἐν Λ. τ. ἀγ. ἡμ. λ. καλεῖ Mein., Men. et Phil. p. 107)

fragm. *8 (*9 Austin1) Hesych. λ 157 λ ά ϲ π α ι ϲ (λαίϲ- cod., corr. M. Schmidt)· βούπαιϲ. Λευκάδιοι (-καδίαι M. Schmidt, de poetae nomine ante titulum omisso vid. ad Ar. fr. 121). cf. λ 293 λάϲπαιϲ (λαο- cod., corr. Valck. Animadv. p. 53)· βούπαιϲ (~Theognost. 27 p. 9, 18 [= p. 83, 6 Alp.])

fragm. 9 (261 Koe.) Olympiod. in Arist. categ., CAG XII 1 p. 30, 9 B. διττὸν τὸ ὄνομα, τὸ μὲν πτωτικόν, ὃ καὶ τοῖϲ γραμματικοῖϲ ἔθοϲ καλεῖν οὕτω, τὸ δὲ φερόμενον κατὰ πάϲηϲ λέξεωϲ ϲημαινούϲηϲ τι· οὕτω γὰρ καὶ ὁ Μένανδροϲ ἐν προοιμίοιϲ τῆϲ Λευκαδίαϲ ὀνόματα ἐκάλεϲεν πᾶϲαν λέξιν ‘fort. illa pars anapaestica fabulae significatur, quae a Hephaestionis scholiasta εἰϲβολή vocatur’ Koerte II2, vid. ad fragm. 1

Λευκαδία

273

fragm. 10 (262 Koe.) Schol. (EΓ3, Sud. η 469) Ar. Ach. 284 c τῶι δὲ ϲυντρίβειν καὶ Μένανδροϲ κέχρηται ἐν Λευκαδίαι καὶ ἐν Ἀϲπίδι (72 sq.) cf. fr. 602, 15

huic fabulae sunt qui tribuant etiam adesp. fr. 1089 et 1127

Μιϲούμενοϲ vel Θραϲωνίδηϲ Μιϲούμενοϲ fabulae index usitatus, de altero titulo vid. test. i. a et cf. test. vii i. Subscriptiones a. O10  Μενάνδ̣[ρου  Θραϲ̣ω̣ νί̣[δηϲ εὔνοιαν τῶι ἀναγ[ιγνώϲκοντι καὶ τῶι γρά̣φ̣ [ο]ν̣τι ̣[ suppl. Turner2 (fin. -ψ̣ [α]ν̣τι Coles ap. eundem6), coll. Pap. Ryl. I 58, 204 sqq., Pap. Bouriant 1, 273 sqq., Pap. Bodmer VIII col. 36, 14 sqq.; Gardthausen, Gr. Pal. II p. 432

*b. O22  - - - - -  ] Μιϲού̣[μενοϲ  ] Μ̲̅ενά[νδρου suppl. Turner15, etiam Μιϲογ[ύνηϲ scribi posse monens ̣

ii. Op. mus. Mytil. (saec. III/IV) P 4, tab. 8, 1 Μειϲουμένου μέ(ροϲ) εʹ vid. Charitonidis-Kahil-Ginouvès p. 57–60; cf. formas Ostienses saec. IIIp (MNC3 6FL1, imag. phot. habet Nervegna p. 156) iii. Choric. 42 (decl. 12), theor. 1 (p. 509, 8 F.-R.) ἔχειϲ ἐκ τῆϲ κωμωιδίαϲ παραλαβών, ὡϲ ὑπέρογκόν τι καὶ ϲοβαρὸν καὶ πολλή τιϲ ἀλαζονεία ϲτρατιώτηϲ ἀνήρ. εἴ τιϲ ὑμῶν τὸν Μενάνδρου φαντάζεται Θραϲωνίδην, οἶδεν ὃ λέγω. ϲτρατιωτικὴν γάρ φηϲιν ἀηδίαν νοϲοῦντα τὸν ἄνθρωπον εἰϲ ἀπέχθειαν αὑτῶι κινῆϲαι τὴν ἐρωμένην. καὶ γέγονεν ἀμέλει προϲηγορία τῶι δράματι τοῦ Θραϲωνίδου τὸ μῖϲοϲ iv. Diog. Laert. VII 130 (Stoicorum de amore placita, codd. BPFΦ), unde Sud. ε 3070 εἶναι δὲ τὸν ἔρωτα ἐπιβολὴν (τὸν ἔρ. φαϲιν ἐπ. εἶναι Sud.) φιλοποιΐαϲ (φιλευπBPF, Sud.) διὰ κάλλοϲ ἐμφαινόμενον. καὶ μὴ εἶναι ϲυνουϲίαϲ ἀλλὰ φιλίαϲ· τὸν γοῦν

276 Θραϲωνίδην καίπερ ἐν ἐξουϲίαι ἔχοντα τὴν ἐρωμένην (κ. ἐξουϲίαν ἔ. τῆϲ ἐρωμένηϲ Sud.) διὰ τὸ μιϲεῖϲθαι ἀπέχεϲθαι αὐτῆϲ (vid. v. 10–12) v. Arr. diss. Epict. IV 1, 19–22 ὅρα ἃ λέγει καὶ ποιεῖ ὁ Θραϲωνίδηϲ … (vid. fragm. 8) … εἶτα ξίφοϲ αἰτεῖ καὶ πρὸϲ τὸν ὑπ’ εὐνοίαϲ μὴ διδόντα χαλεπαίνει καὶ δῶρα τῆι μιϲούϲηι πέμπει καὶ δεῖται καὶ κλαίει, πάλιν δὲ μικρὰ εὐημερήϲαϲ ἐπαίρεται vi. Iren. C. haer. II 18, 5 (ed. A. Rousseau et L. Doutreleau, Sources chrét. 294 [1982] p. 180, 83, codd. CV, AQS, ed. Erasm.) sed mihi videntur (Valentiniani) eius passionem qui est apud comicum Menandrum valde amans (animas CV) et odibilis (hodibilia C, od- V) Aeoni suo circumdedisse vii. Plut. Non posse suav. vivi sec. Epic. 13 p. 1095 D (codd. Γ [gcd], Ξ [XΠ]) οὐδὲ … Ἱέρων γ’ ἂν οὐδ’ Ἄτταλοϲ οὐδ’ Ἀρχέλαοϲ (-ελίων X, -έλων gc, -ελῶν d) ἐπείϲθηϲαν Εὐριπίδην καὶ Ϲιμωνίδην καὶ Μελανιππίδην καὶ Κράτηταϲ καὶ Διοδότουϲ ἀναϲτήϲαντεϲ ἐκ τῶν ϲυμποϲίων κατακλῖναι Κάρδακαϲ (κορ- Γ) καὶ Ἀγριᾶναϲ μεθ’ ἑαυτῶν καὶ Καλλίαϲ γελωτοποιοὺϲ καὶ Θραϲωνίδαϲ τινὰϲ καὶ Θραϲυλέονταϲ (Θραϲυλ. test. ii), ὀλολυγμοὺϲ καὶ κροτοθορύβουϲ ποιοῦνταϲ viii. Simpl. in Arist. phys. II 8 p. 199b18, CAG IX p. 384, 12 Diels (codd. EF) καὶ ἐν τοῖϲ ἀπὸ τύχηϲ εἶναι δοκεῖ τὸ οὗ ἕνεκα (τὸ οὗ ἕνεκα om. F) καὶ τὸ ἕνεκά του, ὅταν λέγωμεν ὅτι ἀπὸ τύχηϲ ἦλθεν ὁ ξένοϲ καὶ λυτρωϲάμενοϲ τὸν αἰχμάλωτον, ὡϲ ὁ παρὰ Μενάνδρωι Δημέαϲ τὴν Κράτειαν (vid. 432 sq.), ἀπῆλθεν ἢ ἀφῆκε (γράφεται γὰρ [sc. in Arist. textu] ἀμφοτέρωϲ, ὥϲπερ καὶ ἀντὶ τοῦ λυτρωϲάμενοϲ τὸ [λυτρ. τὸ om. F] λυϲάμενοϲ [λουϲ- E]), καὶ πράξηι τοῦτο ὥϲπερ ἕνεκα τούτου ἐλθών, κἂν μὴ διὰ τοῦτο ἔλθηι ix. Alciphr. IV 19, 19 (test. 20, 152 sqq.) εἴτε Θαΐδα (test. ix) εἴτε Μιϲούμενον εἴτε Θραϲυλέοντα (test. i) εἴτε Ἐπιτρέπονταϲ (test. xii) εἴτε Ῥαπιζομένην (test. ii) εἴτε Ϲικυών〈ιον vel -ίουϲ (test. iv), εἴθ’ ὁτι〉οῦν ἄλλο x. Mart. XIV 214 (pueri comoedi) non erit in turba quisquam Μιϲούμενοϲ ista,  sed poterit quivis esse Δὶϲ ἐξαπατῶν (test. iii) xi. Front. AP XII 233, 3 (test. 112) ποιήϲει ϲ’ ὁ χρόνοϲ Μιϲούμενον xii. Agath. AP V 218, 11 (test. 139) ἀλλ’ ἔμπηϲ τελέθει Μιϲούμενοϲ

Μιϲούμενοϲ

277

dramatis personae Thrasonides Geta Demea Chrysis Syra mulier vetula Cratia Cratiae nutrix Clinia coquus Simicha

miles, Cratiae amans et dominus Thrasonidis servus Cratiae pater utrum eadem quae Cratiae nutrix fuerit an meretrix disputatur ancilla Cliniae ancilla Thrasonidis serva, Demeae filia Thrasonidis vicinus ancilla, Thrasonidis vel Cratiae ut vid.

libri O10 Pap. Ox. 2656 (CGFP 151), cod. saec. IVp, vid. praef. p. LXVII–LXIX: test. i. a, v. 501–726, 739–765, 779–806, 959–996 et fragm. 1 et 2. personarum vices paragraphis et dicolis, interdum spatiis vacuis significantur, saepe nomina adduntur O22 Pap. Ox. 3371, vol. saec. IIp, frustulum perparvum, cum tab. phot. primum edidit Turner15: test. i. *b I Pap. I.F.A.O. inv. 89 (CGFP 147), vol. saec. II/III, cum tab. phot. primum edidit Boyaval p. 1–5, denuo excusserunt Koenen et al. ZPE 8 (1971) 141 sq.: v. 1–17. margo superior servatus est, de paragraphis et dicolis non constat Col2 Pap. Köln 282, lacinia eiusdem manuscripti pars contigua, cum tab. phot. primum edidit Gronewald4: v. 18–30 O19 Pap. Ox. 3368, vol. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit Turner15 (cf. idem14, versus 1–18 iam notos fecerat in 13): v. 1–19, 33–45, 51–68, 85–100 (Fr. A et B), 241–248 (Fr. C). Fr. A et B exhibent reliquias duarum columnarum continuarum quarum margines superiores in Fr. A servati sunt. Fr. C in alia pagina locum habuit. singulae columnae 50 versus videntur habuisse. personarum vices paragraphis, interdum etiam spatiis vacuis significantur, raro nomina adduntur; dicola nulla O20 Pap. Ox. 3369, vol. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit Turner15: v. 12–54, 78–94. reliquiae duarum columnarum continuarum, quarum in prima initia versuum abscissa sunt, in altera nihil superest nisi initia septendecim versuum. singulae paginae 55 fere versus videntur habuisse. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, interdum nominibus additis O21 Pap. Ox. 3370, vol. saec. II/III, cum tab. phot. primum edidit Turner15: v. 30–43. unius columnae reliquiae; exstat margo superior. personae mutatio semel nomine superscripto significatur, de paragraphis et dicolis non constat O11 Pap. Ox. 2657 (CGFP 148), vol. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit Turner6: v. 401–492 (Fr. 1 et 2) et fragm. 3 (Fr. 3). duae laciniae non contiguae (Fr. 1 et 2), quas ope textus, qui in parte aversa scriptus est, disposuit Turner6. reliquiae duarum columnarum continuarum, quarum in prima margo inferior apparet, in altera superior. singulae paginae 50 fere versus videntur

278 habuisse. paragraphi, dicola in mediis versibus, in finibus nulla. litteris paucis, quae in tertia lacinia valde angusta servatae sunt (Fr. 3), locus in fabula nondum inventus est O44 Pap. Ox. 5198, vol. saec. II/III, cum tab. phot. primum ediderunt H.-P.-P.1: v. 523–554 (Fr. 1) et fragm. 6 (Fr. 2) et 7 (Fr. 3). una lacinia (Fr. 1, in quo margo inferior apparet) reliquias unius columnae exhibet, ad quam etiam cetera frustula pertinere (Fr. 2 et 3) verisimile est. personarum vices dicolis significantur, interdum nomina adduntur B3 Pap. Berol. 13932 (CGFP 153), cod. membr. saec. Vp (eiusdem manuscripti pars atque F1, vid. p. 2), primum edidit Schubart1, adiuvante K. Stahlschmidt; denuo excusserunt H. Maehler ap. Mette2 p. 154 sq., Austin ap. Turner6 p. 18 sq.: v. 532–544 (r), 560–572 (v). exstant margines superiores; singulae paginae 29 fere versus videntur habuisse. personarum vices dicolis significantur. fragmentum repertum est Panopoli vel Hermupoli O39 Pap. Ox. 4408, vol. saec. II/III, cum tab. phot. primum edidit Gonis1: v. 552–559. frustulum pessime habitum, unum exstat dicolon, duo pers. nomina B2 Pap. Berol. 13281 (CGFP 152), cod. saec. IIIp, primum edidit Wil.11, iterum excusserunt Schubart1, H. Maehler ap. Mette2 p. 155 sq., Austin ap. Turner6 p. 17: v. 567–578 (v), 611–622 (r). exstant margines inferiores; singulae paginae 45 fere versus videntur habuisse. personarum vices paragraphis significantur, dicolis additis in mediis versibus, in finibus nullis; interdum nomina accedunt. dicolon semel invenitur ubi is qui verba facit ad novam personam se convertit. fragmentum repertum est Hermupoli ut vid. O3 Pap. Ox. 1013 (CGFP 149), cod. saec. V/VI, primum edidit Hunt1, denuo excussit Turner2/6, imag. phot. usus (tab. phot. complurium frustulorum exhibent Turner2 et Cavallo-Maehler p. 63 tab. 27 c; nobis ex copiis Instituti antiquitatis studiis fovendis dedicati Coloniensis imag. phot. suppeditavit Ch. Armoni): v. 642–647, 649–665, 677–680, 683–700. una lacinia et quattuor schedulae parvae. exstant margines inferiores; singulae paginae 34 versus habuisse videntur. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, interdum nomina adduntur O45 Pap. Ox. 5199, vol. saec. Ip, cum tab. phot. primum ediderunt H.-P.-P.2: v. 758–766f. una lacinia male habita, quae fuit pars infima columnae (apparet margo inferior). de paragraphis et dicolis non constat. vid. infra ad O37 O29 Pap. Ox. 3967, vol. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit M. Maehler: v. 784–821 (Fr. 1 et 2) et fragm. 4 (Fr. 3). Fr. 1 et Fr. 2 contigua sunt, hoc ex duabus laciniis, illud ex duabus laciniis et duobus frustulis minimis compositum. Fr. 3 est schedula perparva, quae cum ceteris reliquiis coniungi non potest; litterae in ea servatae ad eandem columnam videntur pertinere. de paragraphis et dicolis non constat O7 Pap. Ox. 1605 (CGFP 150), vol. saec. IIIp, primum ediderunt Grenfell-Hunt7 (imag. phot. ex copiis Instituti antiquitatis studiis fovendis dedicati Coloniensis nobis suppeditavit Ch. Armoni): v. 919–932, 948–974. versuum initia partis prioris unius columnae, cuius exstat margo superior, et exiguae reliquiae ex finibus versuum antecedentis columnae. personarum vices paragraphis significantur (de dicolis non constat), semel nomen additur O37 Pap. Ox. 4025, vol. saec. Ip, cum tab. phot. primum edidit Parsons7: fragm. 5. schedula parva; de paragraphis et dicolis non constat. eiusdem manuscripti et folii atque O45 partem fuisse statuit Carlesimo1

Μιϲούμενοϲ

5 (A 6 Turn.14/15)

279

(Θραϲωνίδηϲ) ὦ νύξ, ϲὺ γὰρ δὴ πλεῖϲτον Ἀφροδίτηϲ μέροϲ μετέχειϲ θεῶν, ἐν ϲοί τε περὶ τούτων λόγοι πλεῖϲτοι λέγονται φροντίδεϲ τ’ ἐρωτ[ι]καί, ἆρ’ ἄλλον ἀνθρώπων τιν’ ἀθλιώτερον ἑόρακαϲ; ἆρ’ ἐρῶντα δυϲποτμώτερον; πρὸϲ ταῖϲ ἐμαυτοῦ νῦν θύραιϲ ἕϲτηκ’ ἐγὼ ἐν τῶι ϲτενωπῶι περιπατῶ τ’ ἄνω κάτω̣

1–2 Plut. De fort. Rom. 4 p. 318 D πλεῖϲτον … Ἀφροδίτηϲ οὐ νὺξ κατὰ Μένανδρον, ἀλλὰ τύχη μετέϲχηκεν. quaest. conv. III 6, 4 p. 654 D ϲκοπῶμεν οὖν … πότερον ἐμμελῶϲ καὶ προϲηκόντωϲ ὁ Ἐπίκουροϲ 〈ἢ add. Turneb.〉 παρὰ πᾶν δίκαιον ἀφαιρεῖ τὴν Ἀφροδίτην τῆϲ νυκτόϲ· καίτοι (καὶ τὸ codd., corr. Turneb.) κράτιϲτον (πλεῖϲτον 〈ταύτηϲ〉 Hubert) αὐτῆι θεῶν μετεῖναί φηϲιν ἐρωτικὸϲ ἀνὴρ Μένανδροϲ. Philostr. vit. soph. I 55, 3 Stef. (= II p. 31, 29 Kays. ed. a. 1871) ἀϋπνότατοϲ δ’ ἀνθρώπων γενόμενοϲ “ὦ νύξ”, ἔλεγε, “ϲὺ γὰρ δὴ πλεῖϲτον ϲοφίαϲ μετέχειϲ μέροϲ θεῶν”, ξυνεργὸν δὲ αὐτὴν ἐποιεῖτο τῶν ἑαυτοῦ φροντιϲμάτων. Schol. (KEAG) Theocr. 2, 10 c (p. 271, 15 Wend.) δεῖ δὲ τοῖϲ κλεπτομένοιϲ (καλυπτ- Aa.c.G) ἔρωϲι (-ωτι EA) ϲιγῆϲ καὶ νυκτόϲ. Μένανδροϲ· ὦ — Ἀφροδίτηϲ (fr. 789 Koe.) 4–5 Plut. De cup. div. 4 p. 524 F–525 A (codd. LGCWΣ[=Dh]Θ[=Zab]XυYNMΠ[=αA]nε) καίτοι πῶϲ οὐ μανικὸν οὐδ’ οἰκτρὸν τὸ πάθοϲ, εἴ τιϲ ἱματίωι μὴ χρῆται διὰ τὸ ῥιγοῦν μηδ’ ἄρτωι διὰ τὸ πεινῆν μηδὲ πλούτωι διὰ τὸ φιλοπλουτεῖν, ἀλλ’ ἐν τοῖϲ Θραϲωνίδου κακοῖϲ ἐϲτιν· παρ’ — ποιῶ δέ (vid. ad v. 10–12), κατακλείϲαϲ δὲ πάντα καὶ καταϲφραγιϲάμενοϲ καὶ παραριθμήϲαϲ τοκιϲταῖϲ καὶ πραγματευταῖϲ ἄλλα ϲυνάγω καὶ διώκω καὶ ζυγομαχῶ πρὸϲ τοὺϲ οἰκέταϲ πρὸϲ τοὺϲ γεωργοὺϲ πρὸϲ τοὺϲ χρεώϲταϲ· Ἄπολλον — δυϲποτμώτερον; (Mis. fr. 6 Koe.) 6 Ap. Dysc. De constr. II 107, GrGr II 2 p. 209, 2 Uhl. παρὸν οὖν φάναι πρὸϲ ταῖϲ ἐμαῖϲ θύραιϲ ἕϲτηκα καὶ μεταλαβεῖν εἰϲ τὸ πρὸϲ ταῖϲ θύραιϲ μου ἕϲτηκα, 〈 (lac. ind. Uhlig)〉 ἔφη πρὸϲ — ἐγώ, καὶ πάνυ ἀναγκαίωϲ τοῦ Μενάνδρου τὴν ϲύνθετον παραλαβόντοϲ, ϲυμφερομένην ὀρθοτονουμένηι τῆι ἕϲτηκα ἐγώ· ἔμφαϲιν γὰρ ἔχει ὡϲ οὐ πρὸϲ ταῖϲ ἄλλου. De pron., GrGr II 1, 1 p. 65, 1 Schn. λείπεται διαλαβεῖν, δι’ ἣν αἰτίαν ἡ ἐμαυτοῦ ϲύνθετοϲ μεταλαμβάνεται εἰϲ τὴν ἐγκεκλιμένην, οὐκέτι δὲ εἰϲ τὴν ὀρθοτονουμένην. τὸ γὰρ πρὸϲ — θύραιϲ ἴϲον ἐϲτὶ τῶι πρὸϲ ταῖϲ θύραιϲ μου, αὐτὸ μόνον τῆϲ ἀντιδιαϲτολῆϲ ἀφηιρημένον (fr. 664 Koe.) in initio fabulae adsunt O19 et I 1 δη O19, Schol. Theocr. EAG, Philostr. : δὲ Schol. Theocr. K [I] 4 αρα αλλον O19 (ἆρ’ ἄλλον coniecerat Handley ZPE 6, 1970, 97, Theodect. 72 F 10, 1–4 Sn.-Kann. cont. Fantuzzi ZPE 48, 1982, 66) : Ἄπολλον Plut. [I] τιν’ ἀθλιώτερον Plut. Θn, []θ̣λ- O19 : τίνα ἄλλον ἀθλ- Plut. h : τίνα ἄλλον ἑώρακαϲ ἀθλ- Plut. D : τίνα ἄλλον ἀθλιώτατον Plut. Cman.alt. : τιν’ ἀθλιώτατον Plut. codd. cett. : ⟦ε̣ϲ̣τ̣ι ̣ν̣⟧αθλιωτατο[ vel ⟦τ̣ι ̣ν̣α̣⟧α- I, τινα super rasuram superscr. 5 εορακαϲ O19 : ἑώ- Plut. [I] αρα O19, Plut. ΣΘCman.alt. : ἢ Plut. codd. cett. [I] ερωντ̣α̣ O19, Plut. codd. plerique, ]ρ̣ωντα I : ἔρωτα Plut. Θ δυϲποτμώτερον Plut. n, [δυϲ]π̣οτμω[τ]ε̣ρον O19 : δυϲποτμότερον Plut. codd. plerique : δυϲνομώτερον Plut. Gman.prim. : δυϲποτνωτατο[ I 6 νυν I, Ap. Dysc. De pron., ν[]ν O19 : om. Ap. Dysc. De constr. 7  περ̣ι ̣πατω I : -των O19

280

10 (A 11)

15 (A 16)

† ἀμφοτέραϲ † μέχρι νῦν, μεϲούϲηϲ ϲοῦ ϲχε̣δ̣ό̣ν̣, ἐξὸν καθεύδειν τήν τ’ ἐρωμένην ἔχειν. παρ’ ἐμοὶ γά⸤ρ⸥ ἐϲτιν ἔνδον, ἔξεϲτίν τε μοι καὶ βούλομ⸤α⸥ι τοῦθ’ ὡϲ ἂν ἐμμανέϲτατα ἐρῶ⸤ν τι⸥ϲ, οὐ ποιῶ δ’. ὑπαιθρίωι δέ μοι χειμ[̣ ῶνοϲ ὄ]ν̣τοϲ ἐϲτὶν αἱρετώτερον ἑϲτη[κέναι] τ̣ρέμοντι καὶ λαλοῦντί ϲοι. Γέταϲ τὸ δ[ὴ λεγόμ]ενον οὐδὲ κυνί, μὰ τοὺϲ θε[ούϲ, νῦν̣ [ἐξι]τ̣ητόν ἐϲτιν, ὁ̣ δ’ ἐμὸϲ δεϲπότηϲ ὥ̣ ϲ̣π̣ερ θέρουϲ μέϲου̣ π̣εριπατεῖ φιλοϲ̣ο̣[φῶν τοϲο̣ῦ̣τ’. [ἀ]πολεῖ̣ μ̣’· οὐ δρύϊνοϲ; [ ̣] ̣ ̣ε̣α̣ ̣ε̣π[

9 Charit. IV 7, 7 πάντα οὖν Διονύϲιον ἐφόβει, πάνταϲ ἔβλεπεν ὡϲ ἀντεραϲτάϲ, οὐ τὸν ἀντίδικον μόνον, ἀλλ’ αὐτὸν τὸν δικαϲτήν, ὥϲτε καὶ μετενόει προπετέϲτερον Φαρνάκηι ταῦτα μηνύϲαϲ, ἐξὸν — ἔχειν. οὐ γὰρ ὅμοιον ἐν Μιλήτωι φυλάττειν Καλλιρόην καὶ ἐπὶ τῆϲ Ἀϲίαϲ ὅληϲ. Eust. in Il. p. 236, 32 παράγουϲιν … οἱ παλαιοὶ ϲχήματά τινα … ϲολοικοφανῆ, οἷον … · ὅμοιον δὲ καὶ τὸ ἐξὸν καθεύδειν τὴν ἐρωμένην ἔχων, ἀντὶ τοῦ ἔχοντα. Schol. (MTAB) Eur. Phoen. 478 vol. I p. 302 Schw. Ἀττικὴ ἡ ϲύνταξιϲ· λαβών ἀντὶ τοῦ λαβόντα, αὐτὸν ἐμὲ λαβόντα (ἐμὲ λαβ. om. A), ὡϲ τὸ 〈ἐξὸν καθεύδειν add. Schwartz ex Eust.〉 τὴν ἐρωμένην ἔχων. Schol. (R) Ar. Ach. 1164 b (βαδίζων) ἀντὶ τοῦ βαδίζοντα κατὰ τὸ ἀρχαῖον ϲύνηθεϲ ὡϲ 〈ἐξὸν καθεύδειν add. Rutherford ex Eust.〉 τὴν ἐρωμένην ἔχων ἀντὶ τοῦ ἔχοντα (fr. adesp. 282 Kock) 10–12 Plut. De cup. div. 4 p. 525 A (vid. ad v. 4–5) παρ’ — ποιῶ δέ (Mis. fr. 5 Koe.) vid. test. iv 8 αμφοτεραϲ O19 [I] : ἀφ’ ἑϲπέραϲ Austin ZPE 13 (1974) 320 (obloquitur Sisti3 propter v. 51, sed cf. V. Citti A. & R. 28, 1988, 73 sq.) : ἀμφότερ’ ἀεὶ West ap. Turner14 ϲχε̣δ̣ο̣ν̣ O19, ϲ⟦α⟧[ I, χ super litteram inductam superscr. (ϲχ̣ε̣[δόν Koenen ap. Boyaval) 9 ἐξὸν καθεύδειν Charit., Eust. : ]ειν I : εξω καθ. O19 : om. Schol. Eur., Schol. Ar. την τε O19, Charit., την τ I, τήν τ’ Schol. Eur. B : τὴν Eust., Schol. Eur. MTA, Schol. Ar. ἔχειν Charit. : εχει[ I : εχει O19 : ἔχων Eust., Schol. Eur., Schol. Ar. 10 ενδον O19, I, Plut. GCman.alt.DΘυMΠnε : ἔνδον ἔνδον Plut. LCman.pr.WXYNh εξεϲτιν τε μοι O19, εξεϲτιν τε [ I : ἔξεϲτί μοι Plut. 11 τοῦθ’ ὡϲ Plut., τουτο ωϲ O19 : τουτ’ θωϲ (Boyaval) vel -τ’ ⟦ε⟧ωϲ (Turner15 p. 9) I 12 accedit O20 ἐρῶν τιϲ Plut. codd. plerique : ἐρῶντεϲ Plut. Cman.alt.ΘΠε : ερω[]· O19 [O20, I] ποιῶ Plut., ]ιω I : τωω O19 [O20] 13 suppl. Austin CGFP, Turner13 p. 50 αιρετωτερον O19, O20 : -τ̣[ω]τ⟦ατ⟧οϲ[ I, ερ super litteras inductas superscr. 14 paragr. O19 [O20, I], vicem loquentis in fine versus suo instituto non significat O19 [O20, I] suppl. Rea ap. Turner13 p. 50 λαλουντι O20, λα[]ντι I : κ̣- O19 15  nota pers. γεταϲ in marg. sin. O19 δ[ὴ λεγόμ]ενον Austin ap. Koenen3 τοὺϲ θ[εούϲ Austin ap. Koenen3 : τουϲ θ[ I : το[ O20 : τ̣ω θεω[ O19 16 [ἐξι]τ̣ητόν West ap. Turner14, coll. Alciphr. II 27, 1, ubi οὐδὲ 〈κυ〉νὶ ἐξιτητόν West, οὐδενὶ ἐξίτητον B, -νὶ ἐξιτόν x1x : []ητεον O19 : ]ο̣ν O20 : ]ν I 17 fin. Handley ap. Turner14 post hunc versum desinit I, quam excipit Col2 18 τοϲο̣ῦτ’ Turner14 : -ϲα̣ῦτ’ Barigazzi5 [ἀ]πολ̣ε̣ῖ ̣ μ̣’ Turner14 post hunc versum deficit O19, adsunt O20 et Col2

Μιϲούμενοϲ

20 (A 21)

25 (A 26)

281

δ]ι̣ατ̣ρ̣ίβ̣ ων γ̣’ εγ̣κα̣ ̣ ̣ ̣πεϲ[ ] ̣ ̣ε̣ι ̣ τὴν θύραν. ὦ δυϲτυχήϲ, τί οὐ καθεύ⸥δειϲ; ϲύ μ’ ἀ⸤π⸥οκναίειϲ περιπατῶν. ἢ καὶ καθε]ύδειϲ; περίμεν’ εἴ̣ μ’̣ ἐγρ̣ η ̣ [γ]ορὼϲ ὁρᾶιϲ. Θρ. ὁρῶ. ϲ]ὺ δ’ αὐτὸϲ ἐξελήλυθαϲ; τί βουλό]με̣ν̣[ο]ϲ; πότερα κελευϲθε[ὶ]ϲ ὑπό τινοϲ τῶν ἔνδον] ἢ τὸ τοιοῦτον ἀπὸ ϲαυτοῦ π[οι]ῶν; 〈Γε.〉 ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ἐ]κ̣έλευον οἱ καθεύδ̣[ο]ντεϲ. (Θρ.) Γέτα ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ὡϲ] ἔοικε, κηδεμὼν ἐμόϲ. 〈Γε.〉 εἴϲελθε κ⸥ἂν νῦν, ὦ μ⸤α⸥κάρι’· ἐν πα̣[ντ]ὶ̣ γὰ̣ρ̣

20–21 Choerob. in Theodos. can., GrGr IV 1 p. 176, 41 Hilg. (codd. NC, VP) ὁ δυϲτυχήϲ ὦ δυϲτυχήϲ, ὡϲ παρὰ Μενάνδρωι (deficiunt NC) ἐν τῶι Ἥρωϊ (fragm. 7) … καὶ πάλιν παρὰ τῶι αὐτῶι ἐν Δυϲκόλωι (redeunt NC)· ὦ — καθεύδειϲ; (fr. 124 Koe.; vid. ad Dysc. 574). Phot. α 2518 = Sud. α 3360 = Lex. Bachm. p. 125, 19 (Synag.b α 1860) ἀποκναίει· διαφθείρει, ἀποκόπτει, ἀπολλύει (ἀπολύει. ἢ Lex. Bachm.), λυπεῖ, ὀδυνᾶι (ἀποκναίειν· add. Sud. α 3361), ἐνοχλεῖ, παρεκτείνει (-εῖν, -ειν Sud., -εῖ, -ειν Lex. Bachm.). οἷον· (om. Phot., Sud.) τί — περιπατῶν (om. Phot.). Μένανδροϲ Μιϲουμένωι (Μιϲ. om. Phot.; Mis. fr. 9 Koe.) 28 Lex. Patm. in Dem. or. 2, 14 p. 10 Sakk. (Lex. gr. min. p. 140) κἄν· τὸ παρὰ Μενάνδρωι ἐν δράματι Μιϲουμένωι (μιμιϲουμένω cod., corr. Sakkelion) “εἴϲελθε κἂν νῦν, ὦ μακάριε” ἀμφιβάλλουϲι πολλοὶ μὴ εἰρῆϲθαι, λέγοντεϲ μὴ δεῖν εἰϲ χρῆϲιν δέχεϲθαι Μένανδρον. Schol. (TΛ) Isocr. 3, 34 ἢν καί· ὅρα πῶϲ εἰϲ ἀνάγκην ἐλθὼν τοῦ εἰπεῖν κἄν οὐκ εἶπεν· ἐπειδὴ οἶδε ϲπανίωϲ αὐτὸ λεγόμενον καὶ παραχαραττόμενον, ὡϲ τὸ παρὰ Μενάνδρωι ἐν Μιϲουμένωι· εἴϲελθε — μακάριε (Mis. fr. 11 Koe.) 19 εγ̣κ potius quam εκ̣κ vel ευ̣κ in O20 legit Turner15 : ενκ̣ Col2 post α̣ in O20 [Col2] vel ε̣ vel α̣ vel ϲ̣ scriptum fuisse affirmat Turner15 21 dicolon nullum post καθεύδειϲ O20 [Col2], notam pers. γ̣ε̣ super ϲυμ᾽ scriptam in O20 [Col2] dispexisse sibi visus est Turner15 22 ἢ καὶ καθε]ύδειϲ; Sandbach ap. Turner14 περίμεν’ εἴ μ’ Turner14 : περ[ι]μενει ̣μ̣’ O20, ]εριμεν[ Col2 : 〈Θρ.〉 περιμένει μ’ Parsons (qui in init. versus insequentis de ἔνδον τιϲ; cogitabat) ap. Turner15 23  ὁρᾶιϲ. Θρ. ὁρῶ Barrett ap. Turner15 : ὁρᾶιϲ. Θρ. Γέτα Sandbach ap. Turner14 ϲ]ὺ δ’ Handley ap. Turner14 : ]υδι O20 [Col2] 24 init. Barrett et Sandbach ap. Turner15 ὑπό τινοϲ Barrett ap. 15 Turner : υποτε O20 [Col2] : 〈ο〉ὔποτε Austin ap. Turner14 25 τῶν ἔνδον Barrett ap. Turner15 : ὑπ’ ἐμοῦ γάρ Sandbach ap. Turner14 π[]ων O20 [Col2], suppl. Turner14 26 init. μὰ Δί’ ἀλλ’ 14 (cum ironia) Handley ap. Turner , μὰ Δί’ οὐκ Sandbach2, πῶϲ ἄν μ’ Kassel (πῶϲ δ’ ἂν iam Barigazzi5) [Γ]έτα Turner14 : γ̣ετα[ O20 [Col2] : Γ̣έτα[ϲ ? Schröder 27 init. παρῆϲθαϲ Sandbach ap. Turner14, εἷϲ εἶ ϲύ γ’ (ἔϲει ϲύ γ’ iam Barigazzi5) vel εἷϲ ἐϲτιν Schröder, coll. fr. 506 ὡϲ] Cockle ap. Turner14 28 〈Γε.〉 Turner14 κἂν Lex. Patm., Schol. Isocr. : κ]α̣ι O20 14 [Col2] πα̣[ντ]ὶ ̣ Handley ap. Turner

282

30 (A 31)

35 (A 36)

40

ϲύ γ’ εἶ μα]κάριο̣ϲ̣. 〈Θρ.〉 τ̣ίϲ; [ἀ]τυχῶ δεινῶϲ ̣[ Γ]έ̣τα, μέγιϲτ’. ἀλλ’ οὐδέπω ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ο]ρᾶν ϲ’· ἐχθὲϲ γὰρ εἰϲ τὴν οἰκ[ί]αν ἐλήλυθαϲ τὴν ἡμετέ[ρα]ν ϲὺ διὰ χρόν[ο]υ. (Γε.) τοῦ ϲτρατο]πέδου γὰρ ὡ̣ ϲ̣ ἀ̣πῆρα καταλιπών, ἦϲθ’ εἰκό]τ̣ωϲ εὔψυχοϲ· [ὅτ]ι̣ δὲ̣ τάττομαι ἐπὶ τῆϲ π]αραπομπῆϲ τ[ῶ]ν̣ λαφύρων, ἔ̣[ϲχ]ατοϲ ἥκω. τί δὲ τὸ] λ̣υποῦν ϲ’; Θρ. ἐλ̣ε̣ίν̣ ̣’ ὑβρίζομαι. (Γε.) ὑπὸ τίνοϲ; Θρ.] ὑπὸ τῆϲ αἰχμαλώτου· πριάμενοϲ ὥϲπερ π]ε̣ρι̣ θ̣ εὶϲ ἐλευθερίαν, τῆϲ οἰκίαϲ δέϲποιν]α̣ν ἀποδείξαϲ, θεραπαίναϲ χρυϲία ἱμάτια δο]ύϲ, γυναῖκα νομ[ί]ϲαϲ – (Γε.) εἶτα τί

29 ϲύ γ’ εἶ Gronewald3 (ϲύ iam Handley ap. Turner14, γε R. F. Thomas ZPE 45, 1982, 1763) : ἦϲθαϲ Sandbach2 μακ]ά̣ρι ̣ο̣ϲ̣ (legit et suppl. Rea ap. Turner15). 〈Θρ.〉 τίϲ; Gronewald3 15 (dubitaverat Turner ) : ]ρϲ̣ τ̣ιϲ: O20 : ]καρι[ Col2 vid. West Gr. Metre p. 89 et Handley p. 66 sq. [ἀ]τυχῶ Gronewald3 fin. π̣[ vel τ̣[ in O20 [Col2] Turner15 π̣[άνυ Gronewald3, τ̣[άλαϲ Schröder 30–36 (ἥκω) loquentium partes recte distribuit Brown ClR 30 (1980) 5 et ZPE 84 (1990) 8–10 30 accedit O21 ἐρῶ γάρ, ὦ Γ]έ̣τα Gronewald3, coll. Her. 19 et Alciphr. IV 8, 4; 8 ἔχων κάκ’ (ἤδη κάκ’ Arnott , π̣[αθὼν in versus antecedentis fine suppleto), ὦ Γ]έ̣τα ? Schröder μεγιϲτ’ αλ[ O21 : μεγιϲτ[αλ]λ̣ O20 : μεγι]τα:α[, ϲ super τ superscr. Col2 post hunc versum desinit Col2, adsunt O20 et O21 31 ϲχολὴ καθο]ρᾶν Turner15, καιρὸϲ κ- Arnott8, ἐξῆν (vel ἔϲτιν) ϲυνο]ρᾶν Schröder, coll. fr. 744, 1 nulla interpunctio in O20 (de O21 non constat) 32  ἐλήλυθαϲ τὴν ἡμετέ[ρα]ν Turner15 : ]την ημετε[]ν O20 : ]ν̣ εληλυθαϲ O21 33 redit O19 τοῦ Turner14 : ἐκ vel (cum ϲτρατο]πέδωι) ἐν Gronewald3 ϲτρατο]πέδου 14 Cockle ap. Turner : ]πεδου O20 : ]ωι O21 [O19] [ὡϲ] ἀ̣πῆρα Handley ap. Turner14 : [()]πη̣ρ̣α̣ O20 : ηρα O21 [O19] : [ὥϲ ϲ’] ἀ̣πῆρα Gronewald3 34 ἦϲθ’ Gronewald3 εἰκό]τ̣ωϲ Turner15, ]τ̣ vel ]π̣ in O20 scriptum fuisse suspicatus [O19, O21] εὔψυχοϲ· [ὅτ]ι ̣ δὲ̣ τάττομαι Turner15 : ]ευψυχ̣[][]ι ̣δε̣ταττομ O20 : ε̣υ̣ψυχο̣ϲ̣[][ O19 : ]ευψ̣ []ε̣δηχ̣α̣ρ[]τ̣ομα[ O21 35 Turner14 36 ἥκω Belardinelli1, Gronewald3 τί δὲ τὸ λ]υποῦν 15 Parsons ap. Turner (τί τὸ λ. Austin et West ap. eundem14) ϲ’; Θρ. ἐλ̣ε̣ί ̣ν̣’ (ἐλ̣ε̣ε̣ί ̣[ν’ in O19 legi nequit, in O20 suppleri vix potest) Turner14 : ϲε[ O19, notam pers. θρ super vestigia incerta superscriptam esse affirmat Turner15 (oblocutus est Rea ap. eundem) : ϲ’ ε[] O20 : [][]α O21 vid. ad Dysc. 297 37–40 πριάμενοϲ — νομ[ί]ϲαϲ a verbis praecedentibus separavit, post νομ[ί]ϲαϲ orationem interrumpi existimavit Sandbach2; cum ὑπὸ τῆϲ αἰχμ. iunxerat, orationem ad finem perduci putaverat Turner14 37 Turner14 38 ὥϲπερ Kassel πε]ρ̣ιθ̣ εὶϲ Handley ap. 14 Turner : ]ρ̣ι ̣θειϲ O20 : ] O21 : ]ε̣ρ̣ιθ̣ ̣ε̣ι ̣ϲ̣ O19 (-ϲ̣α̣ Turner15) 39 suppl. Turner14 ]ποδειξαϲ· O21, αποδειξα[] O20 : αποξαϲα̣ O19 40 dicolon post νομ[ί]ϲαϲ O20, simplex punctum O19 [O21] ἱμάτια Austin et Sandbach ap. Turner14 δο]ύϲ Turner14

Μιϲούμενοϲ (A 41)

45 (A 46)

50 (A 51)

283

̣ ̣ ̣ ̣ὑβ]ρ̣ίζει; Θρ. καὶ λέγειν αἰϲχύνομαι. ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ναν. Γε. ἀλλ’ ἔμοιγ’̣ ὅμωϲ φράϲον. (Θρ.) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] με μῖϲοϲ. (Γε.) ω ̣[ ̣] ̣νητιϲ ̣( ̣)    ]α̣ γὰρ ὑπονοεῖϲ. [Θρ.] ἦ ’νθρώπινον    ]ντ’ εἶναι̣ τ̣όδ’; (Γε.) οὐδε ̣[ ̣] ̣ ̣α   ] ̣ ̣[ ̣] ̣αν ̣ [ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣αιϲ ϲφοδρ[   ] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣τειναι γα̣[   ]πειρ ̣ ̣ ̣[   ] ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[  ] τηρῶ τὸν Δία ὕοντα πολλῶι νυκτὸϲ [οὔϲ]ηϲ, ἀϲτραπάϲ, βροντάϲ, ἔχων αὐτὴν δὲ κατάκειμ’. (Γε.) εἶτα τί; 〈Θρ.〉 κέκραγα “παιδίϲκη· βαδίϲαι γάρ”, φημί, “δεῖ

50–51 Non. IV p. 387, 38 Merc. (codd. AABADAL) servare: sollicite et suspiciose observare … Vergilius in Georgicon lib. I (335) … quod est Menandri τηρῶ — πολλῶι (fr. 721 Koe.) 41 dicolon ante καὶ O20, num fuerit in O21 incertum [O19], nota pers. θρˉ super καὶ superscr. O21 [O19] init. γυνή ϲ’ Turner ZPE 46 (1982) 113–116, coll. Ap. Dysc. De constr. I 41, GrGr II 2 p. 37, 7 Uhl., signo interrog. in fine versus antecedentis posito (in 15 suppleverat πῶϲ οὖν); αὕτη ϲ’ Barigazzi5; ποοῦϲ’ Schröder ὑβ]ρ̣ίζει Handley ap. Turner15 42 dicolon ante ἀλλ’ O20, num fuerit in O21 incertum [O19], nota pers. γετ super ἀλλ’ superscr. O21 [O19]; dicolon in fine versus O20, in O19 num fuerit incertum [O21] ]α̣ι ̣ναν vel ]η̣ναν Ο20 [O19, O21] μὰ (exspectaveris νὴ [cf. Asp. 319, sed vid. Dysc. 151. 639. 718]) τὴν Ἀθ]η̣νᾶν Furley5, coll. Peric. 113, Sam. 213 43  μιϲεῖ (Turner14) νέον] με Austin ap. eundem, θεῖόν 〈με〉 μιϲεῖ] {με} Gronewald3 cf. Epitr. 433 ὢ Μ̣ [α]γ̣νῆτι Turner15, lectione valde incerta nixus fin. ϲὲ̣ Parsons ap. Turner15, qui etiam 2 ϲε̣ι ̣ legi posse monet, ϲύ̣ temptavit Sandbach post hunc versum desinit O21, adsunt O19 et O20 44 init. μιϲεῖν· ἄτοπ]α (ἄτ. iam Turner14) Parsons ap. Turner15 ὑπονοεῖϲ. [Θρ.] ἦ ’νθρώπινον (potius quam ὑπονοεῖϲ. [μ]ὴ ’νθρ- vel ὑπονοεῖϲ, [μ]ὴ ’νθρ-) Turner15 : υπονοειϲ[]ηνθρωπιν[ O20 : ]α̣νθρωπινον O19 45 δοκεῖ καλό]ν τ’ Turner14, οἴει τὸ τυχό]ν τ’ 3 14 Gronewald τ̣όδ’ (∷) οὐδὲ Turner , signum interrog. posuit Arnott : οδεϲτιν:ουδε[ O20 : ]τιν[]ουδ̣[ O19 fin. κ̣[υ]ρ̣ία̣ Turner14, coll. Peric. 247 post hunc versum deficit O19, solus adest O20 48 ]πειρω̣ μ̣[ ? Turner15 50 τηρῶ τὸν Δία Turneb. Adv. XXIX 2 (vol. III p. 179) : τηρωτοναια Non. : vestigia incerta in O20 51 redit O19 51–52 52 paragr., spat. vac. ante εἶτα O19, qui vicem loquentis in fine versus suo instituto non significat [O20] ϋοντα πολλω O19 (coniecerat Porson ap. Dobree Adv. II p. 285) : υοντατιοχω Non. BAL : τοντατ- Non. AADA [O20] νυκτὸϲ [οὔϲ]ηϲ, ἀϲτραπάϲ, / βροντάϲ, ἔχων αὐτὴν δὲ Handley ap. Turner14 : νυκτοϲ αϲτρ̣α̣π̣αϲ βρονταϲ[ | εχ. δε αυτ. O19 : ]ηϲ αϲτρα[ (in v. 51) O20 53 βιδιϲαι O19, ]διϲαι O20 δει ̣[ O19 [O20]

284

55 (A 56)

59

ἤδη με πρὸϲ τὸν δεῖν’”, 〈ὑπ〉είπαϲ ὄνομά τι. πᾶϲ’ ἂν γυνὴ δήπ̣[ο]υ̣[θεν] εἴποι “τοῦ Διὸ̣ϲ̣ ὕοντοϲ, ὦ τάλαν; [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣πον τινα ϲκ ̣π̣ ̣[  ]α̣ϲτα̣[ ηδ̣[ ̣[ desunt versus quattuor

64 (A 65)

68

___̣ ̣ ̣[ του[ ___ ε ̣ ̣[ ο ̣ ̣[ α̣κ̣ ̣[ --desunt versus novem ut vid.

78 (A 79)

80

85 (A 86)

------φήϲων μο̣[ ὁ τοῖχοϲ ου ̣[ ερειϲεαυτ[ οὐκ εἰκότ[ Γε. ὦ τᾶν, ταπ̣[ τρ̣ό̣πο̣ν τ̣ε̣ ̣[ 〈Θρ. ?〉 ὑπερεντρ[υφ αὕτη ’ϲτί̣. [πρ]οϲεχω φιλ̣[ παρορωμένωι δε̣ ̣ ̣[

54 〈ὑπ〉είπαϲ Arnott8, coll. Philetaer. fr. 1, 2 (trad., non mutandum), Lys. fr. 129, 32 Car. et [Dem.] 25, 91, al. : 〈ἐπ〉- Austin et West ap. Turner14 post hunc versum deficit O20, solus adest O19 55 δήπ̣[ο]υ̣[θεν] Schröder : δὴ τ̣[ο]ῦ̣[τό γ’] Handley ap. Turner14 56 [μέθεϲ τρ]ό̣πον τινά Handley ap. Turner14, coll. Peric. 158, [πρὸϲ ἄνθρ]ω̣ πόν τινα Austin et West ap. eundem 57  paragr. ϲκο̣π̣[ vel ϲκε̣π̣τ̣[ Turner15, ϲκό̣τ̣[ουϲ (vel -τ̣[ου) Furley3 58 fort. paragr.; notae pers. vestigia in marg. sin. dispexisse sibi visus est Turner14 68 post hunc versum deficit O19 78  redit O20 81 paragr. 82 nota pers. γετ in marg. sin. 84 〈Θρ. ?〉 Turner14 85 redit O19 suppl. Turner14, qui πρ]όϲεχ’ ὦ φιλ̣[τάτη τὸν νοῦν ἐμοί, possis etiam πρ]οϲέχω φιλ̣[οφρόνωϲ αὐτῆι πάνυ (Schröder) 86 π̣ε̣[ vel τ̣ο̣[ O19 [O20] π̣ε̣[ριβαλεῖϲ παραχρῆμά μοι Turner14

Μιϲούμενοϲ

90 (A 91)

95 (A 96)

(A 100) 100

285

φιλ[ο]νικίαν πόνο[ν] μανί[αν (Γε.) τί, ὦ κακόδαιμον; [Θρ.] ἀλλ’ ἔγω ̣ ̣ γ’̣ ἂν̣ φι̣[λ κλη̣[θ]εὶϲ μόνον θύϲαιμι πᾶϲι τοῖϲ θε̣[ο]ῖ̣[ϲ. (Γε.) τί τοῦτ’ ἂν εἴη τὸ κακόν; οὐδὲ γὰρ ϲφόδρ’ εἶ ἄκ̣ρ̣ωϲ ἀηδὴϲ ὥϲτε γ’ εἰπεῖν. ἀλλά ϲο[ι τὸ μικρὸν ἀμέλε[ι] τοῦ ϲτρατιωτικοῦ [ ⏑ ‒ ἀλ̣[λ’] ὄ̣ψιν ὑπερά̣ϲ̣τε̣ιο̣ ϲ. ἀλλὰ μὴν α ̣[ ̣[ ̣ ̣] ἡλ̣ ̣ικία̣ϲ̣ ̣[ ̣]ναα̣ ̣ ̣ε̣ ̣ ̣ ̣ποθεν ̣[ (Θρ.) κακῶϲ ἀ[π]ό̣λο̣ιο̣ · δεῖ τὸ πρᾶγμ’ εὑρεῖ̣ν̣ [ὅ τι ἐ̣ϲ̣τ̣ίν̣ πο̣τ̣’, αἰτίαν ἀναγκ[α]ίαν τ̣ιν̣ ὰ δεῖ]ξ̣αι. (Γε.) μιαρ̣[ὸ]ν̣ τὸ φῦλόν̣ [ἐϲ]τ̣ι, δέϲ̣[π]ο̣τ̣[α. Θρ. ̣ ̣ ̣( ̣)] ̣ παρῆ[̣ ιϲ] 〈Γε.〉 ϲ̣ὺ̣ δ̣έ̣ γ’ ἃ διηγεῖ, δέϲπ[οτα, ̣ ̣ ̣ ̣( ̣)]ο̣μο̣ ̣ ̣ ̣α̣ι ̣ προϲ[ ̣ ̣] ϲυκάζει τέ [ϲε ̣ ̣ ̣ ̣( ̣)] ̣ομο[ ̣· ο]ὐ̣κ ἀε̣ὶ ̣ γ[̣ ὰρ ε]ὔλογοϲ τε ̣[ inter v. 100 et v. 401 quot versus desint incertum; hic locum habuisse videntur hi versus, quos ad finem actus primi pertinere coni. P. G. McC. Brown ClR 30 (1980) 6, coll. Alex. fr. 112:

241

---------------------] ̣π̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣]δ̣ ̣[ ̣] ̣ω καταβη ̣[ ἐκ]ε̣ίν̣ ηϲ οὐκ ̣ ̣ ̣ούϲηϲ, Γέτα [ ]νηϲ· ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]· ἀπιοῦϲα δ̣[

87 paragr. O19, O20 suppl. Turner14 88 paragr. neque O19 neque O20 [Θρ.] 14 Turner φί[̣ λτατοϲ Turner14, φι ̣[λοφρόνωϲ Lloyd-Jones ap. eundem, φί ̣[λοϲ ἅπαξ Schröder 89 paragr. O19, O20 suppl. Turner14 90 τί τοῦτ’ coniecit Turner14 (cf. Dysc. 218 et 464) : τι[ O20 : π̣[οῖ]όν 〈γ’〉 in O19 (ubi τ̣ι ̣[]ον scriptum fuisse nequit) legit et suppl. Turner14 (cf. Sam. 375) 91 paragr. O20, num fuerit in O19 incertum init. Turner14, qui in 15 cont. Epitr. 14 15 932 fin. Turner 92 [βλάβη Turner 93 init. Turner14 μ⟦μ⟧ην O19, ην super litt. deletam superscr. [O20] fin. αγ̣[ vel αρ̣[ vel ακ̣[ O19 [O20], de ἄγ̣[ειϲ cogitavit Turner14 94  paragr. O19 [O20] init. τ̣[ῆϲ] Turner14, ἐφ’] Arnott8 post hunc versum desinit O20, solus adest O19 95 paragr. O19, dicolon exstat nullum fin. Turner14 96 init. Turner14 97  14 14 Turner 98 Θρ. ἂν μ]ὴ̣ παρῆ[ιϲ –] 〈Γε.〉 ϲ̣ὺ̣ Turner , qui in 15 cont. Dysc. 112 : ()]παρη̣[]ϲ̣υ̣ O19 : possis etiam ()]παρῆ̣[ι. Γε.] ϲ̣ὺ̣ fin. Turner14 99 πρόϲ [τι] 14 14 Turner ϲυκαζει O19, linea librata supra ϲυ addita fin. Turner 100 suppl. Turner14 fin. τ̣[ vel π̣[ post hunc versum desinit O19 241–248 habet O19 Fr. C 242 Turner14

286 Γε. 245

Ἄπ]ολλον, καὶ μά̣λ̣α ϲτρατιωτ[ικ ⏓ ]α̣ϲαι. νῦν, ὁρᾶιϲ, εἰϲέρχομα[ι. ] ̣λωποδύταϲ μοι περιπ̣[ατῶν τ]ούτουϲ τε φ[ε]ύ̣γων ε ̣ ̣υ ̣[ ]τεροϲ ω ταλαιπ̣[ωρ ‒ ⏑ ‒ ----------in lacuna coepit

ACTUS II

(1 Turner6/Sdb./CGFP) 401

405 (6)

〈Θρ.〉 410 (11)

415 (16)

 -  ]ν  ] [̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣  ]  ]ε̣κ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]τ̣ομο ̣ υ  ]ε̣τουϲ λογ[ί]ζ̣ε̣τ̣α̣ι ̣ γ]εγενημένον  ] ̣πυπο ̣ ̣ ̣ε̣ιϲ̣ ̣  ] ̣δ̣έ̣ϲ̣ποτ̣α  εἰ]ϲιών, Γέτα ]ι̣κα̣κ ̣ ̣ ̣π̣όν̣ο̣υ̣ϲ̣  ] ̣φειϲ ̣ ̣ ̣ιϲ̣ ] ̣ἀνεω[ι]γμ ̣ έ̣ ̣νον ] ο̣ἶκ̣ ̣τον το̣ῦ̣τ̣᾿ ἐμοί ] ̣ζυ̣ ̣[ ] ̣αϲ εἰ δέ τιϲ ]α̣ ̣ ̣ηχε̣ νγεμοι ]νηϲ γράμμα[τ]α

244 [Γε.] Turner14 Ἄπ]ο̣λλον· καὶ Turner14 : ]ολλονκαι O19, super νκ aliquid 14 superscr. 246 Turner 247 ἐκ̣λ̣ύτ̣[ωϲ Turner14 248 ταλ⟦αν⟧π̣[ O19, αι superscr. 401–492  habet O11 404 vel ]τ̣ολ̣ου 405 Turner6 406 ]εγεννημενον O11 : corr. et suppl. Turner6 407 ]π ὑπον̣ο̣ε̣ῖ ̣ϲ̣ Sisti3 409 〈Θρ.?〉 Austin CGFP (dicola in finibus versuum O11 nusquam habet); antea Getam verba fecisse consentaneum est, unde coeperit incertum εἰ]ϲιών Austin CGFP 413 το̣υ̣τ̣ Furley 415 ]αϲ εἰ δέ vel ]αϲ εἶδέ vel ]άϲει δέ Turner6 : ]αϲ εϊδε O11 416 hinc vel inde a versu insequenti Demeam verba facere suspicatus est Arnott ηχ̣εν Coles ap. Turner6, qui etiam ηκ̣εν legi posse existimavit 417 ἐκεί]νηϲ Turner6, περὶ ἐκ. Arnott

Μιϲούμενοϲ

287

δε]ῦ̣ρ̣’ ἄγω ] τί βούλεται  ] ̣[ ̣ ̣]νην τὴν θύραν  ]ν οἰκίαν ] ̣οϲ γὰρ ἂν κόψαντί ϲοι  ]ηγ’̣ ἕϲτηκ’ ἐγώ ]α (∷) οὑτοϲει, ξένε  ]νου γράμματα  ]δο̣ ̣τ̣ι ̣ ̣ ̣ ̣λαβε ]ρανω, ξένε  ] ̣ ̣ ̣η̣ ̣ ̣ἡμέραϲ ] ̣ ̣αινον ϲ̣α̣ ̣αϲ ] οὐκ ἔχω λέγειν ]με̣ ̣θ̣α· ποδαπὸϲ εἶ, ξένε; ∷ ] ̣᾿ οὖν λυτρούμενοϲ

420 (21)

425 (26)

430 (31)

〈Δημέαϲ〉 ἐγώ; παρ ̣[ ___ ἥκειϲ ϲὺ [  Δη. μὰ τὸν Ἀ]πόλλω, ᾿γὼ μὲν οὔ, ___ 435 (36)

ἀλλ’ ἕνεκα [ ζητοῦϲι μ̣[ αυτη ___ δὲ π[ ϲύμπραξ[ον ἀλλοιϲ πα[ ___

440 (41)

ἐὰν δ’ αμ[ ___ ϲωτὴρ κ[ ___

 ] τ̣ οϲ γενομένηϲ ] ̣ἀνύεται  ]φηϲ; (∷) τοῦτό μοι  ]μαι τόδε, γέρον ι]χνεύων πάλιν  ]νη

τί τοὔνομ[α ___ Κράτειαν [ ___ ἐϲτιν πα̣[ ___

418 δε]ῦ̣ρ̣’ ἄγω Handley ap. Turner6 : π]α̣ρ̣άγω ? Schröder 419 vel ] τι 420 ἐ]κ̣[εί]νην Austin CGFP 421 τὴ]ν Arnott 422 fort. ]᾿οϲ O11 423 ]ηγ̣ vel ]ηϲ̣ O11 fin. εϲ̣ω (ε⟦ϲ⟧ω sec. Blanchard3) O11, γ superscr. 424 οὑτοϲί vel οὗτοϲ εἶ (Turner6) 425 ἐκεί]νου 6 Turner 426 non ϲ̣υ̣λ̣’̣λαβε, vix ϲ̣υ̣ν̣λ- scriptum fuisse monet Turner6 429 ]ν̣αινον vel ]ι ̣αινον O11 ϲ̣α̣β̣αϲ potius quam -θ̣αϲ O11 : ϲ̣〈π〉ά̣θ̣αϲ Turner6 (cf. 578. 677. fragm. 12) 431 dicolon nullum (vid. ad 409) 432 〈Δη.〉 Turner6 παρὰ̣ [Κύπρου Turner6 ∷ ϲώμα]τ̣’ Handley ap. eundem 433 ἥκειϲ ϲὺ [δεῦρο Austin CGFP, qui in O11 legit ηκειϲϲ̣ϲ̣υ[ (ηκειϲπ̣υ̣[ Turner6) Δη. μὰ τὸν Ἀ]πόλλω Turner6 cf. Sam. 596 et Phasm. 90 ’γὼ Handley ap. Turner6 : γε O11 436  αὐτὴ vel αὕτη π[οῦ Austin CGFP φηϲ: vel φηϲ⟦:⟧, vix φηϲι in O11 fuisse statuit Turner6 437 ϲ̣υνπραξ[ O11, suppl. Turner6 438 ἄλλοιϲ vel ἀλλ’ οἷϲ 440 κ[εκλήϲει Turner6 442 κρατιαν[ Ο11

288

445 (46)

450 (51)

455 (56)

460 (61)

οὗτοϲ γὰρ ̣[ ___ ὦ Ζεῦ τ̣ρ̣[ο]π̣[αῖε ἀπροϲδοκ[ητ ___̣μῖν α ̣[ ἐ̣ὰ̣ν κ̣α [̣ ___  ]γ̣ο̣ρεύετ’ ον[  ] ̣α̣ντων ἀρκ[ ]ιδιω̣ ̣παρεϲτ[ ̣ ̣[  ]ν̣[ ̣] ̣ ̣α̣ρπ[ ___̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]υ̣ξαϲ ̣ ̣ ̣γερ ̣[ εμε̣ λ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣]ε ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣ϲ̣ι[̣ ̣ ̣λο̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣λ̣ ̣ ̣μο̣ ̣ι ̣ ̣[] ̣ ̣[ ̣πε̣ι[̣ ̣ ̣] ̣θ ̣ωνα̣δ̣[ ̣π ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]δο̣ϲ̣ μο̣ ι̣ ̣[ πωϲ̣[ ̣ ̣] ̣ρ̣α ̣ ̣ ̣ϲ̣[ κρα̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]μφ ̣ ̣[ τ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣τ’ ο̣ψ̣ ̣[ π̣η[̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣ ̣[ ̣] ̣εν ̣[ ̣ ̣]ν̣γ̣ ̣[ α ̣ ̣ ̣[ ̣]δ̣ ̣κ̣[ ̣ ̣]υ ̣[ ̣ ̣]ϲυμ̣[ παι̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣λ̣ιν ̣[ ̣ ̣] ̣ου[ κ̣ν̣[ ̣ ̣] ̣ξε̣[ ̣] ̣ ̣ ̣λλ ̣ντου̣ ̣[ ___

(66)

μὰ Δ[ία, τ]ὰ τουπ̣ ̣α̣ ̣μοναλ[ ___ τρο̣ ̣[ ̣ ̣] δύ’ ἑκα̣τ̣έ̣ρωθε[ ___

470

καὶ τοῦτο φοβερ[ὸ]ν εκπ̣[ ___ φέρ’ εἰϲ τὸ πρόϲθε ̣ ̣ι γε ̣[ εἰϲ τὴν ὁδόν. γελοῖον ε[ εἴϲω λαβό̣ν̣τ̣α̣ τουτονὶ δ ̣[ ___

465

445 suppl. Turner6 Soph. Trach. 303 et Eur. Heraclid. 867 cont. Austin CGFP 448 legit Furley3 453 ἐπε]ύ̣ξαϲθ̣α̣ι ̣, γέρο̣[ν Turner6 454 εμ̣ελ legisse sibi visus est Turner6, εν̣- Coles ap. eundem 456 ε̣πε̣ι ̣ a vestigiis non abhorrere statuit Turner6 θε̣ῶν Turner6 459 κρα̣[ Coles 6 ap. Turner : de Κρά̣[τεια vel -αν cogitavit Austin CGFP 464 super ξε̣ vestigia quattuor litterarum 465 Turner6 466 τρό̣π̣[οι] (cf. Dysc. 153 sq.) vel -φ̣ [οὶ] vel -π̣[ω] vel -φ̣ [ὼ] 6 Turner δυο εκ O11 468 φέρ’ εἰϲ Turner6 : φερειϲ O11 προϲθε μ̣οι legit Turner6 (qui πρόϲθεν μοι, cf. Dysc. 906, Sam. 168. 214, Theophor. 26, contra Dysc. 920), προϲθεν̣ ε̣ι Furley3 469 post γελοῖον distinguendum vel ε[ἶπαϲ supplendum esse statuit Turner6 470  λαβο̣ν̣τ̣α̣ vel -βο̣υ̣ϲ̣α̣ Turner6

Μιϲούμενοϲ (71)

475 (76)

480 (81)

289

ἀλλ’ εὐθὺϲ αὐτῶι τὴν α ̣[ ὅπου ’ϲτὶ μηδὲ τόνδ’ ε ̣[ πόει τὸ ϲαυτοῦ πρῶτον [ καλῶϲ· ἐγὼ δὲ ϲυνβρα[ ___ πῶϲ οὖν; (∷) [ ̣ ̣] ἀ̣π̣ά̣την [ ___ εὑρε̣ῖ[̣ ν] μὲ̣ ν ἀ[ν]α̣πα̣ύϲαντ[ ἀλλ’ ε̣ὖ παθὼν̣ ( ̣) ̣ ̣ χάριν [ α̣ὐτὴν γυναῖκα̣ π̣[ ̣ ̣]δρ[̣ κα ̣[ ̣]α ̣ ̣ ̣[ ̣]ϲε̣ιϲ̣ ̣ει[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ὑμ ̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣ενειμε̣ϲ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣[ μὰ̣ τ̣[οὺ]ϲ̣ θεούϲ, κ̣τ̣[ ___ τρε̣ [̣ ̣ ]̣ ̣μενοϲ γ̣ε̣[ ___ ὁρα [̣ ̣ ]̣ ̣ν̣ε̣ ̣κ᾿ υ̣ ̣[ δα ___ ̣ ̣[ ̣ ̣]ανα̣ιτ̣ ̣ω̣ ν̣[

485 (86)

490

(92)

κάκ[ι]ϲ̣[τ]οϲ̣ ἀν̣δ̣ρῶ[ν ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]τ̣ο̣πραξ[  ]μι παντ ̣[  ]ον εὑρών [  ] γυναικ ̣[  ]α̣ι ̣ χάριν [  ]ν̣ λ̣έγωμ[̣  ] ̣[   - -

472 εα̣[ vel ελ̣[ O11 475 α̣πατην Furley3 476 ευρε̣ι ̣[ν] μ̣εν Furley3 ἀ[ν]α̣πα̣υϲαντ[ 6 6 Turner 477 ante χάριν vel ἣ̣ν̣ vel ε̣ἰ ̣ϲ̣ Turner , [τ]ὴ̣ν̣ longius spatio esse existimans 478 α̣ὐτὴν vel ε̣ὖ τὴν Turner6 de π̣[ροϲ]δ̣ρ̣[αμών cogitavit Turner6 479 καν[ Turner6 ]αι ̣ potius quam ]αρ̣ Turner6 ϲ̣ει[ vel γ̣ει[ Turner6 καὶ ̣ [γ]ὰρ̣ π̣ο̣[ή]ϲειϲ Furley3 480 ante ενειμε̣ϲ̣[ vel ϲ̣ vel τ̣ 6 vel γ̣ 481 Turner 485 suppl. Coles ap. Turner6 Eur. Med. 229 cont. Austin CGFP 492  post hunc versum desinit O11

290 quot desint versus incertum, in lacuna coepit

ACTUS III

(101) 501

505 (106)

510 (111)

515 (116)

520 (121)

 - - ]οποι  ὀ]λ̣ίγ̣ ο ̣ ̣ν ]α ̣ ̣ ̣ο̣ν̣ ]ν̣π̣ ̣ ̣ ̣μ̣ ̣ι ̣ ̣  π]άλιν προϲδο̣[  ]ρω ̣  ]ν̣ε̣τ̣’ ἄρα  ] ̣[ ̣ ̣] ̣ν̣

O10 A↓

 ] ̣[  ]αξι[  ] ̣χα[ ]ρ̣ω[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]π̣[ ] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ]̣ α̣ιμ̣ [ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[  ] ̣ ̣μενα ἐλήλ]υ̣θα π ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[  ]α̣· ̣ι[̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ι[ ̣ ̣ ̣]ο̣λ̣[ ̣ ̣]αυ̣[ ̣] ̣[ ̣] και τιν̣’ α̣ ̣α̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣]μ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣] ̣ωϲ ̣ο ̣ιμ̣ ε̣ ̣ν̣[ ̣ ̣] ̣ιω ̣ ν ̣ο̣κ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]ει ̣[ ̣]ε̣μο ̣ ̣[ ϲ̣ὺ δ’ ἥτιϲ εἶ πα ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]χ̣ρ̣ο̣ν̣[ οὐκ ἂν δυνα̣ι[̣  ] ̣ν̣ο̣ν̣[ εἶναι μ̣ε ̣[ [ἱ]κετηρίαν̣ [ ̣ ̣] ̣ρ̣[ ̣ ̣ ̣]λ̣α̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ]α ̣[ ] ̣[ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣τ̣[ ] Γε. π̣[ ] ̣ ̣ ̣[

501 incipit O10 501–522 ad hos versus pertinere fragm. 6 coniecerunt H.-P.-P.1 502  2 Turner 505 προϲδο̣[ vel -δε̣[ O10 509 post α spat. vac. esse statuit, super ξι litterarum ]ρ̣α̣[ vestigia dispexit Austin2, mutationem personae (κ]ρ̣α̣[τεια vel θ]ρ̣α̣[ϲωνιδηϲ) indicari ratus (ϲυ]ρα vel γ]ρα[υϲ potius Arnott) ξί[φοϲ Austin2, coll. Arr. Epict. diss. IV 1, 22 (vid. test. v) 514  2 Austin 518 paragr. 519 init. ϲ̣ὺ δ’ vel ο̣ὐδ’ Turner6 ἡτιϲ O10 523 accedit O44 (Fr. 1) 524 paragr. num fuerit in O10 [O44] incertum, dicolon ante π̣ (vel γ̣ι ̣), nota pers. γˉ̣ (γε̣τ̣ dispexisse sibi visus est Blanchard3) superscr. O44 [O10]

Μιϲούμενοϲ 525 (126)

530 (131)

535 (136)

  ]αν̣[ ]υ̣ξ̣εν[ ̣]αυ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣αν ̣[ ]λε ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ε̣ω̣ μ[̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ρεν̣θ[ ̣ ̣ ̣ ̣]ε̣υ ̣υ ̣ϲ[ ̣ ̣]δ[   ] ̣ ̣ ̣[ ο̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]π̣επε̣ικ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]λ̣ο̣[ ̣]ουϲτου ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ω̣ ν̣ωϲ ϲφόδρ’ αυτη[ τ[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣νπ̣ερι̣ ̣ ̣[  ] ̣ϲ ἐξαίφνη[̣ ϲ α̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]γηϲ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ϲει τοῖϲ φιλ[ ἱκετηρίαν· τ̣ί ̣ λέγο̣ ̣υ̣ϲ̣’; Χρυϲίϲ “ἐμοὶ μαχεῖ, τάλαν;” “μ]ὰ Δί’, ἀλλ’ ἐκεί̣[ν ̣ ̣]”, φ̣ η̣ϲ̣ί, “δεινὸν γὰρ βίον ζῆι κ̣[α]ὶ̣ τ̣α̣λ̣α̣ίπωρόν τ̣ιν̣ ’, οὐ γάρ; μακάριον αὕτη δ̣ὲ̣ καὶ ζηλωτὸν ὅϲ̣α γ’ οὕτωϲ̣ ἰδ̣ε̣ῖν̣ . αὐ]τ̣ὴ δ̣’ ἄ̣μ[̣ ει]ν̣ο̣ν οἶδε τά γ’ ἑαυτῆϲ ̣ ̣ω̣ τ̣οῦτ’ ε[ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣]εμ̣ο̣ν̣ τὸ̣ν τ̣ρ̣άχηλον τουτονί ̣ ̣] ̣ε̣μ’ α[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ε̣ ̣ ̣εῖν ἂν̣ τὸν ὑποκαθήμενον

291

O10 A→

525 το]ῦ̣ ξέν[ου Turner6 526 paragr. O10 [O44] 528 ]π̣επε̣ι ̣κ̣[ vel ]γ̣- (vel ]π̣επα̣ικ̣ ̣[ Arnott) O10 [O44] λ̣ό̣[γ]ουϲ τουτ̣[ H.-P.-P.1 529 ]ϲφοδρ’ O44, in O10 ω̣ ν̣ωϲφε̣[ legit Turner2/6, -ϲ:φε̣[ Austin2 et CGFP, Arnott, -ϲϲ̣φο̣[ H.-P.-P.1, Turnero6 dicolon fuisse neganti adstipulantes 530  π̣ερ̣ιϲ̣τ̣[]λ̣[ vel -ιτ̣[]λ̣[ vel -ιϲ̣τ̣λ̣[ vel -ιτ̣λ̣[ O10 [O44] 531 de θ]ή̣ϲει cogitaverunt H.-P.-P.1, exemplis in LSJ s. v. ἱκετήριοϲ II 1 allatis nixi φίλ[οιϲ vel φιλ[τάτοιϲ H.-P.-P.1 532–544  r accedit B3 (posteriores partes versuum) 532 in marg. sin. vestigia ad aliam columnam pertinentia (]α̣[) O10 (vid. praef. p. LXVII) paragr. O10 [O44, B3], dicolon ante ἐμοὶ O44, B3 [O10], nota pers. χρ̣̅ superscr. in O44 [O10], dicolon in fine versus B3 [O10, O44] τ̣ί ̣ λ̣έγ̣ο̣υ̣[ϲ’; coniecit Handley ap. Turner2, vestigiis nixus quae in O10 exstant perexiguis : ]α O44 [B3] 533  ἐκεί[νωι] Webster ap. Turner2, ἐκεί[νηι] Merkelbach2 φ̣ η̣ϲ̣ί ̣ Turner2 : φ̣ [ O10, ]ϲ̣ι O44 (non ]μ̣ι), ]ϲ̣ι ̣ in B3 legit Schubart1, adstipulantibus H.-P.-P.1, ]ι ̣ Maehler ap. Mette2 p. 154, ]ι Austin ap. Turner6 p. 18 534 paragr. nulla O10 [O44, B3], dicolon vel simplex punctum post τιν’ B3, non O44 ut vid. [O10], dicolon potius quam simplex punctum post γάρ B3, fort. dicolon in O 44 [O10] οὐ γάρ personae cuius verba inde a versus 533 initio citantur continuavit Turner6, dicola servans Getae sermones mulierum captanti tribuit Arnott8 init. Turner2 535 paragr. nulla O10 [O44, B3], dicolon in fine versus habere B3 [O10, O44] affirmat Austin CGFP, dubii haerent H.-P.-P.1 δ̣ὲ̣ Austin2 (in O10 [O44, B3] fuisse posse negavit Turner6, aliter iudicant H.-P.-P.1) : γ̣ε̣ idem ap. Turner6, Mette2 οϲ̣α̣ γ̣’ ούτωϲ̣ ϊδ̣ε̣ιν in B3 legerunt H.-P.-P.1, coll. Cith. 108, Ar. Pac. 857, Ael. VH XIII 2 (οντ’οὕτωϲ̣υ̣μ̣ῖν dispexisse sibi visa erat K. Stahlschmidt ap. Schubart1, όνγ’ούτωϋ̣ιν Maehler ap. Mette2 p. 154, ὀντ’οὕτωϲ̣ϊ̣ῆ̣ν vel -τ̣ϊ̣ῆ̣ν Austin ap. Turner6 p. 18) : οϲ̣α γ’ ου̣τ̣ω̣ [ O44 [O10] 536 αὐ]τ̣ὴ δ̣’ H.-P.-P.1 (αὕ]τ̣η δ̣’ Turner6) ἄ̣μ̣[ει]ν̣ο̣ν Handley ap. Turner6, coll. Peric. 326 :μ̣[ O10 [O44, B3], in B3 ]ν̣ο̣ν [O10, O44] legit Austin ap. Turner6 p. 18 in fine de ἐ̣γ̣ὼ̣ cogitaverunt H.-P.-P.1 538 ]ε̣εῖν ἂν̣ τὸν H.-P.-P.1 : ]ε̣εῖνα`̣[ B3 : ]ν̣α̣ν̣⟦μη⟧τον O44 [O10]

292

540 (141)

(544/545 Arn.) (546 Arn.) 545 (546/547 Arn.) (547 Arn. = 147 Turn.6 etc.)

550

̣ ̣] τοῦτο̣ ̣[ ̣] ̣ ̣ο τίϲ ποτ’ ἐϲτίν; (∷) ἔϲτι γὰρ παρά τινοϲ οὗτοϲ ὁ ψιθυριϲμόϲ, οἶδ’ ἐγώ. ἀπαλλάγηθ’ ἐνθ̣ένδ’, ἐγὼ δ̣’ ἀναλή[ψο]μ̣αι. (∷) ̣ϲθ̣[ ̣]δεμε ̣ ̣ ̣ ̣μακαρία· φαιὸν δ’ ἔχει ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣τριδιο̣ ̣· δηλο̣ν̣ότι ταῦθ’ ὅταν λέγηι ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣θ̣[ ̣ ̣ ̣]μα ̣ ̣ ̣ ̣τα κρά ̣ ̣ϲ̣πεδ’, εν δ’ αὐτῶι μο[ ⏓ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣δα]κ̣τύλιον̣ [ ̣ ̣ ̣χ]ρυϲι̣ ̣[ ̣[ ̣]δ ̣[ ̣] ̣ο ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ηπαρ[̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣εμ[ φιλων τ̣ε ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] (Χρ. ?) ειθε[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]β̣ο̣ύλετ[ ὁ τοιοῦτο[ϲ ̣ ̣ ̣] πρωτο̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ι̣ϲ[]ενε ̣[ (∷ ?) θαἰμάτ[ι]α̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]δ̣ε ταῦτ[α ̣ ̣ ̣ ̣]ω̣ νια ἐπειτα π̣ρο̣ ϲ̣[ ̣ ̣]τ̣υ̣ ̣αϲα̣γ[̣ ̣ ̣ ̣ ̣κ]α̣ταλ̣ιπ̣[

539–541 539 paragr. num fuerit in O10 [B3, O44] incertum, dicolon post ἐϲτίν B3, nullum in O44 [O10]; 540 paragr. ut vid. nulla O10 [B3, O44], dicolon nullum, 541 paragr. nulla O10 [B3, O44], dicolon in fine versus B3 [O10, O44] τί] τοῦτο̣; Getae, τ̣[ο]ῦ̣τ̣ο (vid. ad 539); τίϲ ποτ’ ἐϲτίν; mulierum alteri, ἔϲτι — v. 541 fin. alteri tribuit Arnott; an in v. 539 τί] τοῦτο̣; 〈∷〉 τ̣[ο]ῦ̣τ̣ο; 〈∷〉 τίϲ ποτ’ ἐϲτίν; (∷) ἔϲτι ? Schröder 539 τί] τοῦτο̣; τ̣[ο]ῦ̣τ̣ο Turner6 541 ἀπαλλάγηθ’ ἐνθ̣ένδ’. ἐγὼ 2 Kraus p. 6 : απαλλαγη̣θ’ἑ[ in O10 legit Turner2/6, de disiunctione et spiritu dubitans, etiam pers. notae vestigia esse posse ratus (de var. lect. superscr. cogitaverunt H.-P.-P.1) : ]η̣θενεγώ B3 : ]⟦ο̣⟧νδε⟦ε̣⟧γω O44, ]ε super ⟦ο̣⟧ superscr. δ̣’ ἀ̣ναλήμ̣[ψο]μ̣αι H.-P.-P.1, coll. 682 (O10) et Asp. 185 (O38) : κ̣α⟦τ̣⟧αλημ̣[ O44, κ̣ fort. inductum, δ̣ superscr., ν super ⟦τ̣⟧ superscr. : τ̣ (dispexisse sibi visus est Austin ap. Turner6 p. 18) ημ̣[()]μ̣αι (μ[ legerant Schubart1, Austin ap. Turner6 p. 18, ν̣[ Maehler ap. Mette2 p. 154, ]ν omnes ante O44 adhibitam) B3 [O10] 542 init. αλ̣ supra lineam O10 [O44, B3] δεμε O10 p.c. : τ- (ex corr. anteriore) O10 a.c. : [] B3 [O44] φα̣ιον (non φε-) O44, idem B3 [O10] ut vid. (legit Maehler ap. Mette2 p. 154) εχει potius quam -ειϲ (quod legerant Schubart1, Austin ap. Turner6 p. 18, Maehler ap. Mette2 p. 154) B3 [O10, O44] sec. H.-P.-P.1 543 paragr. num fuerit in O10 incertum [O44, B3], dicolon ante δηλ (post vestigia incertissima) in B3 [O10, O44] dispexisse sibi visus est Maehler ap. Mette2 p. 154 (hoc vel simplex punctum H.-P.-P.1) ἐ̣φ̣ [ε]ϲ̣τρίδιο̣[ν Parsons ap. H.-P.-P.1, coll. Luc. De merc. cond. 37 λέγηι 1 vel λέγηι[ϲ H.-P.-P. : λεγη[ O44 : λεγε̣ι in B3 dispexisse sibi visus est Austin ap. Turner6 p. 18 [O10] 544 ]τα (vestigia incerta λ̣ι ̣ vel ν̣ vel υ̣ fuisse posse existimavit Turner2) O10 : ]τ̣ο vel ]γ̣ο O44, duae litterae incertae superscr. [B3] ἐν H.-P.-P.1, ἓν Furley3 μό[νον Austin ap. Turner6 r p. 18 post hunc versum deficit B3 , adsunt O10 et O44 545 δακ]τύλιον Turner2 [καὶ χ]ρυϲί ̣α̣ 1 H.-P.-P. , de [Χ]ρυϲί ̣ ⏒ dubitantes (sed possis [Χ]ρυϲί,̣ μ̣[οι) 546 fort. paragr. in O10 (indicavit Turner in 2, non in 6) [O44] δε̣[ῖ]ξον Austin2 ]ηπ̣[ O44, δε[ super π̣ superscr., ]παρ̣[ O10, de ἥδε παρ̣[ cogitare videntur H.-P.-P.1 547 paragr. O10 [O44], nota pers. (χρ]υ̣ϲ̄ potius quam γρα]υ̣ϲ̄ vel γετ]α̣ϲ̄ fuisse existimavit Gonis1 p. 48) supra lineam decimo quinto fere loco O10 (dicolon apparet nullum, ]ειθε O44) vel τ̣ε vel γ̣ε O10 [O44] 548 paragr. O10 [O44] 549 init. complures ap. Turner6 〈τάδε〉 (vel 〈καὶ〉) λαβρ]ώ̣ νια H.-P.-P.1, coll. fr. 26, 4 post ]ω̣ νια vestigia incerta in O44 [O10] 550 κ]α̣ταλιπ̣[ὼν H.-P.-P.1

Μιϲούμενοϲ (151)

555 (156)

560 (161)

293

τὴν γῆν κ̣ρ̣οτο̣ῦ̣ϲ̣αν· κ̣α̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣]ϲ̣αντ ̣[ ϲ]πεί̣ϲ̣ονθ’ ̣[ ̣ ̣]τ̣ρεπω ̣[ ̣ ̣]ι̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]ε̣ραν ̣ι[̣ ̣] ̣τ̣[ ̣( ̣)] ̣ ̣( ̣)[το]ι̣αῦτ̣α θηρίων παρειϲ̣φ̣ ̣ ̣ ̣ων εἴ]ϲ̣ω̣ τιϲ ἡμᾶϲ λανθάνει, νῦν δ’ οὐκέτι, ἂν οἱ̣ θε̣ο̣ὶ ̣ θέλωϲιν. Χρ. ἀπίω[μ]εν, Ϲύρα. ἐ̣γὼ ̣ [ϲυν]ά̣χθ̣ ομαι δέ, νὴ τὴν̣ ̣ Ἄρτεμιν ̣( ̣)]μ̣ε̣ ̣ϲ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣κ ̣ ̣[ ̣ ̣] (Γε.) μ̣ετὰ τίνων πίν̣[ε]ι̣ ποτέ ὁ̣ δε̣[ϲπότ]ηϲ̣ ̣ ε ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]θαπιϲτον οὐδὲ̣ ἕ̣[ν. ]εν ̣[   ] ̣μ̣ε̣λ̣[ ̣ ̣ ̣]έ̣ρχε̣τ̣α̣ι ̣ πα[ κατέλειπον· ἦιϲ’ ἄν[θ]ρω̣ [ποϲ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] παχ[ὺϲ τὴν ὄψιν· ὗϲ ἅνθρωπ̣[οϲ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[

551 paragr. num fuerit in O10 [O44] incertum κ̣ρ̣οτο̣ῦ̣ϲ̣αν Turner6, duce Coles 552–559  accedit O39 552 paragr. num fuerit in O10 incertum [O44, O39], dicolon exstat nullum init. Turner2 ἐ̣[πι]τρέπω Austin2 (dubitavit in CGFP) 553 ἔϲ]τ̣ι ̣ν̣ Turner6, γέ]ν̣η̣ vel ἔθ]ν̣η̣ H.-P.-P.1 [το]ι-̣ Turner6 θ̣(τ̣ Turner2/6)ηριων̣ O10 : θ[]ν O39 : ]η̣ρι⟦α⟧[ O44, ω̣ super [ superscr. παρειϲ̣φ̣ []ν̣ (π ex ε̣ι ̣ correctum ut vid.) O39 : ]ων [ O44 : in O10 π̣α̣ρ̣[]ω̣ ν̣ a vestigiis perexiguis non abhorrere videtur : παρειϲ̣φ̣ έ̣ρ̣ων Gonis1, a vestigiis in O44 obviis abhorrere statuerunt H.-P.-P.1, qui ipsi -φ̣ ρ̣έ̣ων, quod ad vestigia in O39 obvia quadrare negavit Furley5 554 init. Gonis1 λα]νθ[α]ν̣ε̣ι ̣ O10 : λανβ̣α̣νει potius quam λανθ̣- O39 : ]λαν[ O44 post hunc versum deficit O44 (Fr. 1), adsunt O10 et O39 555 paragr. num fuerit in O10 vel in O39 incertum; dicolon ante ἀπίω[μ]εν O39, punctum simplex fort. ad dicolon pertinens O10, nota pers. χρυ´ superscr. in O39, []ρ̣υ in O10; dicolon in fine versus num fuerit in O39 incertum, in O10 punctum superius dispexisse sibi visus est Arnott8 556 paragr. num fuerit in O10 incertum [O39] ἐ̣γ̣ὼ (ἐ]γ̣ὼ Turner6) [ϲυν]ά̣χ̣θομαι Gonis1, coll. Her. 10 : ]ω⟦μεν[]α̣χ̣θομ̣α̣ι O10 : []μ̣α̣ (primo loco vel ε̣[ vel α̣[) O39 557 dicolon num fuerit ante ]μ̣ετα in O39 incertum [illegibilia in O10], de dicolo in fine versus in O39 non constat [O10]; nota pers. super ]μ̣ε superscr. O39, κ̣ρ̣ατ vel ]ρ̣ατ legit Gonis1 (sed Cratia in scaena fuisse vix potest), γ̣ε̣τ ex κ̣ρ̣ατ correctum dispexisse sibi visus est Furley ap. Blanchard3 init. ἡ]μ̣ε̣ῖ ̣ϲ Gonis1 ]μ̣ετα τινων 1 πι[]ποτε O39, suppl. Gonis , coll. Epitr. 681 : alia habuisse videtur O10, Turneri6 lectionem (]νο̣ν̣τ̣α̣ε̣ι ̣π̣[) in dubium vocavit Gonis1 558 paragr. num fuerit in O39 incertum [O10] init. Furley ap. Blanchard3 de ἐν̣τ̣α̣[ῦ]θ’ ἄπιϲτον (coll. fr. 685, 1) vel -θα πιϲτὸν (coll. Peric. 67) cogitavit Gonis1 (in O39 [O10] super π aliquid superscriptum fuit) οὐδὲ̣ ἕ̣[ν Austin ap. Gonis1 : ουδ̣[ O39 p.c. (legit Gonis1) : ουθ̣ε̣[ O10 (legit Gonis1), ουθ[ O39 a.c. : de οὐδὲ̣ν̣ [ἦν vel οὐδε̣ν̣[ί cogitavit Gonis1 559 init. [Γε.] Mette2 πά[λιν Austin2, πά[λαι Schröder post hunc v versum desinit O39 560 accedit B3 (priores partes versuum), adest etiam O10 ἦιϲ’ ἅν[θ]ρω[ποϲ (ἄ- Turner2) Austin ap. Turner6 : ῆϲαν[ B3, []ρω̣ [ O10 fin. Austin ap. Turner6 561 ἅνθρωπ̣[ B3 (accentum et spiritum dispexit Austin ap. Turner6 p. 18), α[ O10, suppl. 1 Schubart , qui ἄ- scripsit

294

565 (166)

570 (171)

575

(176)

τὰ γύναι’ ἵν’ † ἔξωθεν ἐπιθεωρε̣[ ἆρ’ οὗτόϲ ἐϲτι δοῦλοϲ † καὶ λυω̣ [ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ἦιϲέν ποτ’ αὐτῶν θάτεροϲ ϲα̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ε[ τὸν ἄνδρα ̣ ̣ ̣ ̣γά ̣ ρ, ὦ πολυτίμητ̣[οι θεοί. ἐπὶ̣ π̣ᾶ̣ϲιν ̣[ ̣ ̣] ̣ωϲ, τοῦτο δὴ τὸ το̣[ῦ] λ̣ό̣γο̣υ̣, πίνων δικαίωϲ ἦιϲεν ἀνθρώπω̣ ν̣ [ ⏑ ‒ ἀγαθὸν ἄκουϲμ’ ἥκειϲ πρὸϲ ἡμᾶϲ· ἀλλὰ τί ̣ ̣ ̣δ̣ε ̣ ̣κάμπτειϲ καὶ πάλιν ϲτέλλει διδοὺϲ τὰϲ ϲυμβολάϲ, εἰ μή τι κακὸν ἡμᾶϲ ποεῖϲ; λῆρο̣ ̣ϲ. κελεύϲω τοῦτον ἐπὶ δεῖπνον πάλιν τὸν δεϲ̣[π]ότην καλέϲαντα; φανερῶϲ ἐϲτι γὰρ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ β]αδιοῦμ’ εἴϲω δὲ καὶ πειράϲομαι ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν̣ ἐμαυτὸν ἐπιθεωρῆϲαί τι τῶν ποιουμέ]νων ἔνδον λαλουμένων θ’ ἅμα.

O10 B↓

〈Γραῦϲ〉 ἀτοπώ]τερον τούτου, μὰ τὼ θεώ, ξένον οὐπώπο]τ’ εἶδον. αἲ τάλαϲ, τί βούλεται;

562 έξωθεν επιθεωρε̣[ in B3 [O10] legit Austin ap. Turner6 p. 18 (-ρο̣[ Schubart1, Maehler ap. Mette2 p. 155) : ἔξωθ’ ἐπιθεωρῶ Merkelbach2 p. 10110, coll. Eur. Heraclid. 42 ἔϲωθε (Diog. Oen. fr. 63 II 3 sq. Sm. ἔξωθε attulit Sandbach comm.), Men. Sam. 405 et Peric. 109 πρόϲθε : ἔξωθεν θεωρε̣[ῖν Austin ap. Turner6 p. 18 sq. et 25 563 δουλοϲ B3, in quod non quadrant vestigia in O10 και λυω̣ [ in B3 [O10] legit K. Stahlschmidt ap. Schubart1, prob. Austin ap. Turner6 p. 18 et Maehler ap. Mette2 p. 155 (και λ̣υρ̣[ dispexisse sibi visus est Furley ap. Blanchard3) : 〈ὃϲ〉 κελεύε[ται; Cartlidge ZPE 203 (2017) 68 564 π̣οτ’ (potius quam τ̣- sec. Austin ap. Turner6 p. 19) B3 p.c. : π̣οθ’ B3 a.c. : ποτε O10 θάτεροϲ B3 p.c., ]τ̣ε̣ρ̣οϲ O10 : θάτερον B3 a.c. vid. fr. 491 ϲα̣[ in O10 legit Turner2, ϲ̣θ[ Furley ap. Blanchard3 : ϲ̣[ B3 ϲα̣[φέ]ϲ̣τ̣ε[ρον Turner6, duce Austin2 qui de ϲα̣[φῶϲ cogitaverat 565 ]γ̣αρ O10 : ὁρᾶν B3 : ἔ̣χ̣ε̣ιϲ̣ ̣ γάρ Turner6 : ὁ]ρ̣ᾶ̣ι ̣ϲ̣ 2 γάρ Austin πολυ[τίμητοι θεοί Post AJPh 77 (1956) 217 566 [] B3 (α̣[ Austin ap. Turner6 p. 19), ]π̣ωϲ vel ]τ̣ωϲ O10 : ὄ̣[ν]τ̣ωϲ Handley ap. Turner6, ἀ̣[γαθοῖϲ in B3 scriptum fuisse coniciens : ο̣[ὕ]τ̣ωϲ Mette2 : ἀ̣[τό]π̣ωϲ Austin ap. Turner6 p. 19 fin. Turner2 567 accedit B2v, v 6 adsunt etiam O10 et B3 δικαίωϲ B3 : ]ι ̣ϲ O10 [B2] : δικαίο̣ι ̣ϲ Handley ap. Turner , coll. Dem. 20, 88 (Aeschin. 1, 178 et 3, 170 add. Austin CGFP et Sandbach comm.) ἦιϲ’ ἐν (ηιϲεν O10, ὴϲεν B3, ]ν̣ Β2) ἀνθρώπων (ανθρώ[ B3, α̣[]ρ[]π̣ω̣ ν̣[ B2, αθρω̣ π̣ω̣ ν̣ in O10 legit Turner2/6, probabilius quam Furley3, qui -πο̣ι ̣[ϲ) [πότωι Austin2, coll. Aesop. fab. 247 Hausr. 569 δ̣ B3 [B2, O10] : ἐ̣ν̣θ̣ά̣δ’ Sisti3 εκαμ]π̣τ̣ε̣ιϲ O10 : εκαμ̣πτε̣ϲ (non -ειϲ) B3 sec. Austin ap. Turner6 p. 19 : ε]καμπτεϲ B2 : ἔτ̣ι ̣ κάμπτειϲ Sandbach comm., de usu vocabuli ἐπ̣ι ̣κ- dubitans 571 κελεύϲω B3, ]λ̣ευϲω B2 p.c. : ]λ̣ευω B2 a.c. : ]ω̣ O10 572 post καλέϲαντα signum interrog. posuerunt edd., dubitat Sandbach comm. post hunc versum desinit B3v, adsunt B2v et O10 573 init. μιαρόϲ Arnott, φέναξ Schröder 574 κρύπτω]ν̣ Wil.11 575 Wil.11 576 Turner2 (vetulam mulierem loqui statuerat Wil.11) 577 Wil.11

Μιϲούμενοϲ

580 (181)

585 (186)

590 (191)

(194 a) (194 b) 595 (195)

295

ἐν τῶι γὰ]ρ̣ οἴκωι τὰϲ ϲπάθαϲ τῶν γειτόνων ]τ ̣[ ̣ ̣ ̣]α̣υταϲ εἰϲ μέϲον ]ν̣ο̣[ ̣ ̣] ̣[πο]λ̣ὺν [χ]ρόνον̣ ] ̣ ̣ ̣η̣ ̣[ ̣ ̣]ε̣ν ταύτα̣ϲ̣ [φ]ρά ̣ ϲαι ]α̣[ ̣]ω̣ ν εἰ β̣ο̣ύλεται Δη. ]α̣λ̣λα[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣  ]δ̣ειξο̣[ν]. Γρ. αὐτὰ̣ϲ θήϲ̣[ ̣] ̣α̣[ι  ] ̣μι̣ ̣ ̣ιϲ̣ Δη. καλῶϲ. Γρ.  ] ̣ ̣ ̣ν̣η̣ ̣ ̣ ̣ ̣εγω  ] ̣ε̣ιδον Δη. ̣ ̣[ ̣ ̣]ρ[ ̣]υ̣  τὴ]ν̣ θύ̣ρα̣ν̣ κό̣ψ̣ αϲά μοι. (Γρ.) ] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] κ̣ό̣πτε· [τί] μ’̣ ἐνοχλεῖϲ, τάλαν; (Δη.)] ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]β̣ ̣ ̣ ̣τρέχω. δέδειχά ϲοι.  ] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ἐ]κκάλει κα[ὶ δι]αλέγου  ] ̣ ̣ ̣ ̣[  ] ̣[ ̣]α̣ ̣α̣ ̣[ ̣] ̣ων̣ τ̣[υγ]χ̣άνω  ] ̣[  ]ε̣ν̣α̣[ ̣ ̣( ̣)] ̣ τὴν ἐ̣μὴ ̣ ν̣ τ̣α̣ύ̣τ̣ην ὁρῶ ̣ (∷)   ]ό̣ψε̣ι ̣ τ̣[ὴ]ν̣ θύραν [κό]ψ̣ [α]ϲ̣’ ἔ̣τ̣ι ̣   ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣α ̣ην ἔ̣γωγε φ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ονθ̣ ̣ ̣ωϲ   ̣ ̣ϲ̣[ ̣ ̣]τ̣ο̣π̣αϲ̣α̣ν̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ· καλοῦ

578 Webster ap. Turner2, praeeunte Edmonds III B p. 688 post hunc versum deficit B2v, 2 2 solus adest O10 579 init. ϲκοπεῖ Webster ap. Turner , ἰδὼν Mette 580 Turner2 581 ταύτα̣ϲ̣ 2 6 Mette , Turner : ταυτ⟦ην⟧, super litteras deletas aliquid superscr. O10 [φ]ρ̣άϲαι Turner2 582  dicolon exstat nullum τῶν ϲπ]α̣[θ]ῶ̣ ν Mette2 583 Demea unde loqui incipiat incertum 584  dicolon ante αὐτὰ̣ϲ, nota pers. γ[ρ]αυ̣ superscr. δ̣εῖξο̣[ν] (Turner2) Γρ. αὐτ[ὰ]ϲ θήϲ̣[ο]μ̣α̣[ι Mette2, 8 δεῖξο[ν] αὐτά̣ϲ. 〈Γρ.〉 θήϲ[ομαι Arnott , δειξ ̣[ ̣] (∷) [τ]αύταϲ θήϲε̣τ̣α̣ι ̣ Furley3 585 dicolon ante καλωϲ·, nota pers. δ[η]- superscr. 586 vetula unde loqui incipiat incertum de μὴ κατα]φ̣ ρ̣ο̣ν̣ή̣ϲ̣η̣ι ̣ϲ̣ cogitavit Turner6 587 dicolon post ε̣ιδον, nota pers. δη superscr. ἀ̣ν̣[τε]ρ[ο]ῦ̣ Turner6, ἂ̣ν̣ [γὰ]ρ [ε]ὖ Kassel ap. Austin CGFP 588 Turner2 589 init. αὐτὸϲ μὲν οὖν ϲὺ] Sandbach (Ar. Nub. 221 cont. Austin CGFP) [τί] Sandbach ap. Turner2 590–593 in v. 592 dicolon an dispici posset ante ων̣ dubitavit, lineam supra ω apparentem ad notam pers. pertinere posse statuit Turner2 v. 590 λά]β̣’ (suppl. Sandbach) — v. 592 med. vetulae tribuit Arnott, ὢν̣ — ὁρῶ Demeae dedit Sandbach; ἐ]κκάλει κα[ὶ δι]αλέγου Demeae esse existimavit Turner2, ceteris in medio relictis 590 τρεχω δεδιχα ϲοι· O10 591 κα[ὶ δι]αλέγου Turner6 592 ων̣[]⟦θανω⟧ O10, superscr. []χ̣ανω [∷] ὧν [τυγ]χ̣άνω Turner2, [Δη.?] ὢν [τ- Sandbach 593 ἐνα̣ρ̣γ̣[ῶ]ϲ̣ Furley3 594 versus primo omissus, postea super v. 595 insertus, a manu alt. ut vid. κ]ό̣ψ̣ ε̣ι ̣ Turner6, ] ὄ̣ψε̣ι ̣ ? Schröder τ̣[ὴ]ν̣ Turner6 [κό]ψ̣ [α]ϲ̣’ ἔ̣τ̣ι ̣ Handley ap. Turner6 : []ψ̣ []ϲ̣δ̣ε̣τ̣ι ̣ in O10 legit Turner6 (qui in 2 de -]ο̣τ̣ι ̣ cogitaverat), -ϲ̣α̣ε̣τ̣ι ̣ Handley ap. eundem, cui adstipulatur Austin CGFP : [κό]ψ̣ [α]ϲ̣ δ̣’ ἔ̣τ̣ι ̣ Arnott : -ϲ̣’ ὅ̣τ̣ι ̣ ? Schröder 595 φη̣[μι Austin2 ονθ̣ (θ̣ posterius 2 additum) O10 fin. [ὅ]λ̣ωϲ Turner 596 nota pers. an fuerit in marg. sin. dubitavit Turner6

296   ̣ρ̣υ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ομ̣[   ̣ ̣ ̣] [̣   ̣ ̣ ̣ ̣ ]̣ ϲ[

600 (200)

605 (205)

610 (210)

615 (215)

 ]η̣ϲαμην  ] [̣  ]π̣οτε  ] ̣θει̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν̣ π̣ρο ̣[  ]ε̣ρ[̣ ̣ ̣ ̣ ]̣ ̣π[ ̣ ̣]ϲ̣ω̣ ]τιϲε  ] ̣[  ]θε̣ ̣α̣ (∷) ]τ̣[  ]ωθ̣ ̣[ ̣υ̣[  ] ̣ ̣[ ̣] ̣[  ] ̣ ̣[  ] ̣ ̣τ̣ο ἐνθύμιόν μοι⸥ τοῦτο γέγονεν ⸤ἀρτί⸥ωϲ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]ε̣θ̣[ ̣ ̣]τ̣ο̣ϲ̣ω̣ ϲ̣τ̣[   ] ̣ ̣[]ο̣υ̣ ̣ε ̣[ ̣] ̣ο̣ϲ[ ̣ ̣ ̣] ̣γ̣ω (Δη.) π̣αῖ. παῖδε[ϲ]. ἐ̣[π]α̣νάξω̣ · ψ̣ [οφεῖ αὐτῶν προϊών τιϲ εἰϲ τὸ πρ[̣ όϲθ]ε̣[ν τὴν θύραν. Κράτεια ο̣ὐ̣κ ἂν [δυ]ναίμην κ[α]ρ̣τ̣ερ̣[εῖ]ν̣ [ ⏒ ‒ ⏑ ‒ το̣τ’ ε̣[ ̣ ̣ ̣( ̣)]νον. τί ταῦτ ̣[ Δη. ὦ Ζεῦ, τίν’ ὄψιν οὐδὲ προϲδ[οκωμένην ὁρῶ; (Κρ.) τί βούλει, τηθία; τί μοι λαλεῖϲ; πατὴρ ἐμόϲ; ποῦ; (Δη.) παιδίον, Κράτεια. [Κρ. τίϲ καλεῖ με; πάππα, χαῖρε πολλά, φίλτατ[ε. (Δη.) ἔ]χω ϲε, τέκνον. (Κρ.) ὦ ποθούμενοϲ φαν[είϲ, ὁρῶ ϲ’ ὃν οὐκ ἂν ὠιόμην ἰδεῖν ἔτι.

O10 B→

605 Synag. Sym. (Vat. 1362 fol. 83v) ἐνθύμημα ἐνθυμίου διαφέρει (Ammon. adf. voc. diff. 171, Et. Gud. p. 475, 3 Stef.) … τὸ δὲ ἐνθύμιον ἐτίθετο παρ’ Ἀττικοῖϲ ἐπὶ τοῦ προϲτροπαίου … οὐχ οὕτω δὲ Μένανδροϲ, ἀλλ’ ἐπὶ διαλογιϲμοῦ τινοϲ ἢ ἐνθυμήματοϲ. καὶ ἐν Μιϲουμένωι· ἐνθύμιον — ἀρτίωϲ (attulerunt Buehler Herm. 94, 1966, 410–413 et Nickau ad Ammon.) 609 fort. hunc locum respicit Greg. Naz. De vita sua 1078 Jungck πῶϲ ἂν δυναίμην καρτερεῖν τὸ δάκρυον; 612 Ar. Byz. fr. 243 C Sl. μαῖα καὶ ἡ ἁπλῶϲ πρεϲβυτέρα γυνὴ ἐλέγετο, ἡ δ’ αὐτὴ καὶ τήθη καὶ τηθία 597 paragr. an fuisset et nota pers. in marg. sin. dubitavit Turner6 604 ]θ̣ε̣τ̣ο Turner6, ]ϲ̣α̣τ̣ο 3 Furley 605 μοι Sym. p.c. : ϲοι Sym. a.c. [O10] τ̣ο̣ῦτ̣ο̣ O10 : τοιοῦτον Sym. 607 paragr., fort. dicolon post γ̣ω (vel τ̣ω) (Δη.) Turner2 ἐ̣[π]α̣νάξω̣ · ψ̣ [οφεῖ Sandbach ap. Turner2 cf. Carch. 4 608 paragr. πρ̣[όϲθ]ε̣[ν (cf. Dysc. 906, Sam. 168. 214, Theophor. 26; -ϲθε Dysc. 920, Mis. 468) τὴν θύραν Sandbach ap. Turner2 609 nota pers. γυκ̣ρ̣[α]|τεια in marg. sin. [δυ]ναίμην Turner2 κ[α]ρ̣τ̣ερ̣[ε]ῖ[̣ ν Handley ap. eundem 610 paragr. τό̣τ’ vel τό̣ τ’ 611–622 accedit B2r 611 nota pers. δη- in marg. sin. O10, ]α̣ϲ B2 suppl. Wil.11, coll. Ἐγχ. fragm. 1, 2 613 vestigia in marg. sin., notae pers. ut vid., in O10 suppl. Jensen, coll. Sam. 569 614 paragr. O10, in B2 num fuerit incertum, dicolon post με B2 [O10], ]ε in marg. sin. (fort. nota pers.) B2 παπα B2, π̣α̣π̣[ O10 cf. 649 et 969 et vid. ad Dysc. 204 615 notae pers. vestigia in marg. sin. O10 suppl. Wil.11 616 paragr. in O10 et fort. in B2, dicolon nullum in fine versus B2 [O10]

Μιϲούμενοϲ

620 (220)

625 (225)

630 (230)

635 (235)

297

Γε. ἐξῆλθεν ἔξω. παῖ, τί τοῦθ’; αὕτη τί ϲ[οι, ἄνθρωπε; τί ποεῖϲ οὗτοϲ; οὐκ ἐγὼ ’λε[γον; ἐπ’ αὐτοφώρωι τόνδε τὸν ζητούμε[νον ἔχω. γέρων οὗτόϲ γε πολιὸϲ φαίνε[ται ἐτῶν τιϲ ἑξήκονθ’· ὅμωϲ δὲ κλαύ[ϲεται. τίνα περιβάλλειν καὶ φιλεῖν οὗτοϲ [δοκεῖϲ; Κρ. [ο]ὑ̣μ̣ὸϲ πατήρ γ̣ε̣ ̣ ̣ ̣[ Γε. οὕτω γελοῖοϲ· ου ̣ ̣ ̣ ̣[ τίϲ εἶ πόθεν θ’ [ Δη. αὐτὸϲ πορε̣[υ ταύτηϲ. (Γε.) ἀληθῶϲ ̣ ̣[ ὅδ’ ἐϲτὶν ὁ γέρων. (∷) λαμ[̣ β [Γε. ?] τί τοῦτο̣; κ̣αὶ ϲύ, γράιδ[ι]ο[ν ̣α̣λεῖϲ; πόθεν, βέλτιϲτ̣ε̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣]ο̣λ̣[ οἴκο̣θ̣εν; Δη. ἐ̣[βο]υλόμην ἄν. Γε. ἀλ̣λ̣[’ ἐτ]ύ̣γχ̣α̣ν̣ε̣[ϲ ἀ]πόδημο̣ϲ̣ ὢν ἐκεῖθεν; Δη. ἐκ Κύπρου πα̣ρὼ ̣ ̣ [ν ἐ̣νταῦθα πρῶτον τῶν ἐμῶν ταύτην ὁρ̣[ῶ. καὶ δῆλον ὡϲ ἔϲπαρκε τῶν οἴκοι τινὰϲ ὁ κοινὸϲ ἐχθρὸ̣ϲ̣ πόλεμοϲ ἄλλον̣ ἀλλαχῆι. Γε. ἔχει γὰρ οὕτωϲ· αἰχμάλωτοϲ γε̣ν̣ο̣μέ̣ νη

617 nota pers. γεταϲ in marg. sin. O10, γετ B2 ϲ[οι Handley ap. Turner2 618 εγὤλε[ B2 11 [O10], suppl. Wil. 619 αυτοφωρω B2 : -φορω O10 suppl. Wil.11 620 Wil.11 621  Wil.11 622 paragr. nulla B2 [O10] π̣εριβαλλειν̣ O10 p.c. : -βαλειν̣ O10 a.c., B2 suppl. Wil.11 post hunc versum desinit B2r, solus adest O10 623 fort. paragr.; nota pers. ]κ̣ρ̣[ in marg. sin. init. Turner2 Γ̣έ̣τ̣α̣, π̣[ά]ρ̣[εϲτιν Sandbach ap. Turner2 fin. Γε. τίϲ λόγοϲ Sandbach comm. 624 γελοιοϲ· O10 οὐκ̣ (Turner2, ‘unsatisfactory’ idem6) ἐ̣ρ̣ε̣ῖ[̣ ϲ (ε̣ε̣[ Turner6) ? Schröder 625 paragr. [ἥκειϲ Kumaniecki 626 paragr. nulla, nota pers. δη in marg. sin. πορε[ύομαι Kumaniecki, πορε̣[υθεὶϲ Mette2, tum ὄψομαι τὸν δεϲπότην Schröder 627  ϲ̣[ου πατήρ, πρὸϲ τῶν θεῶν Borgogno1, γ̣[ὰρ Κράτειά ϲοι πατὴρ Sandbach, signo interrog. uterque in versu insequenti post γέρων posito 628 paragr. nulla, dicolon post γέρων ut vid. (Κρ.) λάμ̣[βαν’ αὐτὴν μάρτυρα Arnott 629 [Γε.] Sandbach fin. νῦν δεϲπότην Sandbach, τοιαῦτά μοι Schröder (τ. γε Furley3); alterutrum si recte habeat necesse est versus 628 in parte posteriore loqui nutricem 630 κ̣α̣λεῖϲ vel λ̣α̣- Austin2, vestigia ad κ̣ potius quadrare censuit Coles ap. 6 Turner 631 paragr., dicola ante ε̣[, nota pers. δη superscr., et ante αλ̣λ̣[, nota pers. γε[ superscr. ἐ̣[βο]υλόμην Turner2 ἀλ̣λ̣[’ ἐτ]ύ̣γχ̣α̣ν̣ε̣[ϲ Kassel ap. Austin2 : ἀλ̣λ̣[ὰ (Handley) 2 τ]υ̣γ̣χ̣ά̣ν̣[ειϲ Turner 632 paragr. nulla, dicolon ante ἐκ, nota pers. δη superscr. fin. Turner2 633 fin. Turner2 635–636 635 paragr., dicolon in fine versus, 636 nota pers. γ̣ε̄ in marg. sin. ⟦ε̣⟧γε̣ν̣ο̣μ̣[]ενη, tres ultimae litterae a manu altera additae O10 (agnovit Handley ap. Turner2)

298

640 (240)

645 (245)

650 (250)

αὕτη πρ[ὸ]ϲ̣ ἡμᾶϲ ἦλθε τοῦτον̣ τ̣ὸ̣ν̣ τ[ρ]όπον. δ]ρα ̣ μὼ ̣ ̣ ν δέ ϲοι τὸν δεϲπότ̣ην̣ ̣ ἤδ̣ η κα̣λ̣ῶ. ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣]α̣ Δη. ο̣ὕτω πό̣ει. ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣π̣ο̣ ̣ ̣ ̣ ̣υμ[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ι̣τ̣ ̣κα̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ω̣ ν̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣]ι̣αν ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]φο̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣αρη ̣[ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ι̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ι̣τ̣ ̣[ ̣] ̣α̣ι ̣ ̣[ ε̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]φ̣ ̣ ̣ ̣ν̣ο̣υ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣]ε̣ι[̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣μεν (∷ ?) οτετηλ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣[ Δη. ̣ ̣]δ̣’ ο̣ὐκ[έτ’] ἔ̣ϲ̣τ̣ι;̣ τίϲ λέγει ϲοι τὸ̣ν λό̣γ̣ο̣[ν; Κρ. αὐτόϲ. Δη.] ἀπ̣[ό]λωλ’. (Κρ.) ο̣ἴμ̣ ο ̣ ̣ι τάλαινα τῆϲ ἐμ[̣ ῆϲ ἐγὼ τύ]χ̣η̣ϲ̣. ὡ̣ ϲ οἰκτρά, πάππα φίλτατε, π]ε̣πόνθαμεν. (Δη.) τέθ[ν]ηχ’; (Κρ.) ὑφ’ οὗ γ’ ἥκιϲτ’ ἐχ[ρῆν. Δη. οἶϲ]θα̣ϲ ϲὺ̣ τοῦτον̣; [Κρ.] οἶδα καὶ ϲυν ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ἁ̣λ̣ο̣ῦ̣ϲ̣’ ἅμιλ̣λ̣ά̣ τ̣’ οὖϲα του[ ̣ ̣ ̣ ̣]λ̣ι[̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ O10 C↓ (Δη.) διὰ τί, Κράτεια, φ[ ̣]ρ[̣

637 Turner2 638 init. Handley ap. Turner2 639 paragr. nulla, dicolon ante ο̣ὕτω, nota pers. δημ superscr. [α]υ̣θ̣α̣δ̣ω̣ ϲ̣ an scriptum fuisset dubitavit Turner6 642–646 huc pertinere videntur O3 Fr. 1v et 2v, in quibus litterae et vestigia haec: ][ | ]πα̣[ | ]π̣άτρ[ vel ]θ̣υ̣γ̣άτρ[ | ]κ̣έτ̣ι[̣ | ]μ̣ο̣κλ[ 642 de ι]κ̣ε̣τ̣η̣[ρ]ι ̣αν cogitavit Turner6 (noluerat in 2) cf. 522 et 532 646 μεν:, tum spat. vac. O10 sec. Turner2/6 (prob. Austin CGFP), qui vel μενϲ̣ legi posse existimavit in2; de μενο̣[] cogitavit Coles ap. eundem6 647–648 v. 647 Demeae, v. 648 init. Cratiae, ἀπ̣[ό]λωλ’ Demeae tribuit Sisti3; v. 647 Cratiae, v. 648 usque ad ἀπ̣[ό]λωλ’ Demeae dedit Sandbach 647 ]δ̣ O10 : εἰ] δ’ Turner2, Eur. Ion. 347 contulit Kraus2 p. 10 : ὁ] δ’ Austin2 et 2 Mette , signo interrog. post ἔ̣ϲ̣τ̣ι ̣ posito : τί] δ’ (potius τί] δ’;) Austin CGFP ο̣ὐκ[έτ’ ἔ]ϲ̣τι Turner2 fin. Turner2 648 init. Kassel απ̣[ο]λωα: O10 fin. Turner2 649–665 accedit O3 Fr. 3v 649 ἐγὼ Webster ap. Turner2 τύ]χ̣η̣ϲ̣ Turner2 ὡ̣ ϲ Handley ap. Turner2 παπα O10 [O3] vid. ad 614 650–652 650 paragr. num fuerit in O3 incertum [O10], dicolon post π]ε̣πόνθαμεν O3, in O10 num fuerit incertum (vestigia incerta fort. ad notam pers. pertinentia), dicolon ante ὑφ’ O3, O10, nota pers. δηˉ superscr. in O10, 651 dicolon num fuerit post τοῦτον in O3 vel in O10 incertum, 652 paragr. O3 [O10] τέθνηχ’ Demeae, ὑφ’ — ἐχρῆν Cratiae, οἶϲθαϲ — τοῦτον Demeae tribuerunt Merkelbach2 et Mette2, οἶδα — 652 fin. ut iam Turner2 Cratiae dederunt; τέθνηχ’ Cratiae continuavit (ut iam Turner2), ὑφ’ — ἐχρῆν Demeae, οἶϲθαϲ — τοῦτον Cratiae, οἶδα — 651 fin. Demeae, 652 Cratiae tribuit Sandbach (οἶϲθαϲ — τοῦτον Demeae continuavit, οἶδα — 652 fin. Cratiae dedit Austin CGFP) 650 ]ηκε: O10 : in O3 ante dicolon littera evanida γ’ Austin2 : τ O10 [O3] fin. Turner2 651 ]θα̣ϲυ̣τουτον̣ O3 [O10], legit suppl. corr. Turner2 652 ἁ̣λ̣ο̣ῦ̣ϲ̣ dispexisse sibi visus est Webster ap. Turner2 (ἑ̣λ̣- legerat Hunt1) 653 paragr. O3 [O10] φ[έ]ρ̣[ετε (et e. g. κλάδουϲ cum anapaesto lacerato) Webster ap. Turner2, φ[έ]ρ̣[ε Kraus2 p. 1131, coll. fr. adesp. 1000, 27

Μιϲούμενοϲ

655 (255)

660 (260)

665 (265)

670 (270)

299

(Κρ.) ὁ τοῦτ̣ο πράξαϲ ἑ ̣[ Δη. [Κρ.] ἀλλά, πάτερ, ε[  ] ̣α ἅπ̣α̣ντ’ ἀ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]υκ[ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ βουλευτέ[ο]ν νῦν ἐϲτ[ιν·] ἀλληκ ̣ α[ ̣]εδ[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ζην ̣ ̣πρε̣[ ̣] ̣ ̣ μ̣ετ̣ο̣ ̣ ̣[ ̣]υ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣[  ] ̣[ (Δη.) ὢ τοῦ παραδόξου καὶ τα̣λ̣α̣ιπ̣ ̣[ώρ]ο̣υ̣ [ ⏑ ‒ (Θρ.) πατὴρ Κρατείαϲ, φήϲ, ἐ̣λ̣ήλ̣ ̣[υ]θ̣’; ὦ̣ Τ̣[ύχη, νῦν ἢ μακάριον ἢ τριϲαθλιώτ̣α̣τ̣ο̣ν̣ δείξειϲ με τῶν ζώντων ἁπάντ̣ω̣ ν γεγονότα. εἰ μὴ γὰρ οὗτοϲ δοκιμάϲει με̣ κυρίωϲ δώϲει τε ταύτην, οἴχεται Θραϲωνίδηϲ. ὃ μὴ γένοιτ’. ἀλλ’ εἰϲίωμεν· ο̣ὐ̣κέτι τὸ τοιοῦτον εἰκάζειν γάρ, εἰδένα̣ι ̣ δ̣ὲ δεῖ ἡμᾶϲ. ὀκνηρῶϲ καὶ τρέμων εἰϲ[έρ]χο ̣ ̣μ[αι. μαντεύεθ’ ἡ ψυχή τι μου, Γέτα, κακό̣ν̣. δέδοικα· βέλτιον δ’ ἁπ̣α̣ξά̣π̣α̣ν̣ [γ]ε̣ [τ]ῆϲ οἰήϲεωϲ. Γε. πῶϲ ταῦτα θαυμάϲαιμι δ’ [ἄ]ν̣; (Κλεινίαϲ) ξένοϲ ἐϲτὶν εἷϲ, μάγειρε, κἀγὼ καὶ̣ τ̣ρ̣ίτ̣ η

654 paragr. O3, O10 655 ε[ἰϲίωμεν Webster ap. Turner2 656 paragr. nulla O3, neque ut vid. O10 657–658 657 paragr. nulla O3, in O10 num fuerit incertum, 658 paragr. O3, num fuerit in O10 incertum, vestigia incerta in marg. sin. O10 βουλευτέ[ον Hunt1 ἐϲτ[ιν·] Turner2 ζ[][] ̣ 1 2 O10, ζῆν O3 (ε̣ῦ̣ post ζῆν legit Hunt , dispici posse negavit Turner p. 42) ἀλλ’ ἧι κἄ[μ’] ἔδ[ει] / [ἔ]ζην (forma verbi eadem adesp. fr. 1001, 4) Sandbach, ἀλλ’ ἧι κἀ[μ]ὲ δ[εῖ] / ζῆν Arnott πρε̣[πει Hunt1 659 paragr. O10, nulla in O3, nota pers. θρ/ in marg. sin. O3, incerta vestigia in O10 Demeae tribuit Del Corno2 p. 2581 τα̣λ̣α̣ι ̣π̣[ώρ]ο̣υ̣ Handley ap. Turner2 fin. 2 [βίου Handley ap. Turner (cf. fr. 298, 6), [πάθουϲ Austin2, coll. Alex. fr. 148, 3 660 φηϲ O10 : om. O3 ut vid. ([]ελ̣η̣[ post κρατειαϲ conspexisse sibi videtur Turner2, []ὸν[ Hunt1) ἐ̣λ̣ή̣λ̣[υ]θ̣’ Turner2 ὦ̣ Τ̣[ύχη Kraus2 p. 14 (cf. Epitr. 911 sq.) : ο̣ἴ ̣[κοθεν vel ἐ̣κ̣ [Κύπρου Turner2 : ἀ̣ρ̣[τίωϲ Austin2 et Mette2 (α̣φ̣ [ in O3 dispexisse sibi visus erat Hunt1, [ O10) : ἐ̣ν̣[θάδε Borgogno1 661  τριϲαθλιωτ̣α̣τ̣ο̣ν̣ in O10 legit Jacques ap. Turner2 (coniecerat vLeeuwen3) : τρὶϲαθλιο[]π̣ατ̣ε̣[ρ in O3 legerat Hunt1, -αθλιω̣ τ̣ατ̣ο̣[ν legi posse suspicatus est Jacques ap. Turner6 662 ζώντων O3 : ζοO10 665 post hunc versum deficit O3 (Fr.3v), solus adest O10 667 Turner2, coll. Peric. 127 669 ἁπαξάπ[αν (hoc iam Lloyd-Jones ap. Zagagi p. 178 n. 49) γε τ]ῆϲ Arnott8 670  paragr., dicolon ante πῶϲ, nota pers. γετ superscr., nullum dicolon in fine versus in marg. dext. aliquid adscriptum, α̣γ̣ν̣ο̣ι ̣[α (2) vel ε̣ι ̣ϲ̣ι ̣ο̣ν̣[τ]ι ̣ (6 in addendis p. 120) legi posse censuit Turner, ε̣ι ̣ϲ̣ε̣ρ̣χ̣´̣ Sandbach comm. οἰήϲεωϲ. Γε. πῶϲ ταῦτα Ferrari1 post Turner2 : -ωϲ. Γε. πῶϲ; ταῦτα 2 Sandbach ap. Austin : -ωϲ. πῶϲ ταῦτα Turner, Entretiens sur l´antiquité classique 16 (1970) p. 142, duce Webster : -ώϲ πωϲ. ταῦτα Sandbach in ed. [ἄ]ν̣ Handley et Webster ap. Turner2 671 nota ν pers. (κλ]ε̣ι ̣ ̣ ut vid., cf. 677) in marg. sin.

300

675 (275)

ἐμή τιϲ, εἴπερ, νὴ Δί’, εἰϲελ̣ή̣λυ̣θε̣ν̣· ἀγωνιῶ γὰρ καὐτόϲ. εἰ δὲ μή, μό ̣ νο̣ϲ̣ ὁ ξένοϲ· ἐγὼ γὰρ περιδρ̣α̣μ̣οῦμαι τὴν̣ π̣[όλιν ζητῶν ἐκείνην πᾶ̣ϲ̣α̣ν̣. ἀλλὰ πάραγε̣ ̣ [ϲὺ καὶ τοῦ ταχέωϲ, μάγειρε, φρόντ̣ιϲ̣ ̣[ο]ν πάνυ.

ΧΟΡΟ̣Υ̣ ACTUS IV 677

680 (280)

685 (285)

Κλ. τί φήϲ; ἐπιγνοὺϲ τὴν ϲπά̣θη̣ν τὴν κειμέν̣[ην ἔνδον παρ’ ἡμῖν ὤιχεθ’ ὡϲ τ̣ο̣ὺ̣ϲ̣ γείτονα̣ϲ̣, τούτων ἀκούϲαϲ οὖϲαν αὐ̣τ̣[ήν]; π̣ηνίκα ἔθεντο δ’ οὗτοι δεῦρο τ̣α̣[ύτ]ην̣ ̣ ἢ τίνο̣ϲ̣ ἕνεκα πρὸϲ ἡμᾶϲ, γραῦ̣; [ ̣] ̣[ ̣]ε̣ιϲ̣ ̣των ̣ ̣ ̣ ̣[ μονηϲτι † λημψεων ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α̣τ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ε̣ὔδηλοϲ ε̣ἶ.̣ ψοφεῖν̣ δ̣[ὲ π]ρ̣ο̣ϊὼν φαίν[ε]ται̣ αὐτῶν τιϲ, ὥϲτε πά̣ν̣τ’ ἀκούϲομαι ϲαφῶ̣ [ϲ. Γε. ὦ Ζεῦ πολυτίμητ’, ὠμότητοϲ ἐκτόπου ἀμφοῖν ἀπανθρώπο̣υ̣ τ̣ε, νὴ τὸν Ἥλιον. (Κλ.) ξένοϲ τιϲ εἰϲελήλυθ’ ἀρτίωϲ, Γέτα, ἐνθάδε πρὸϲ ὑμᾶϲ; Γε. Ἡράκλειϲ, αὐθαδίαϲ ̣[ αν]θ̣[ρ]ώπου λαβεῖν

O10 C→

673 δὲ Handley ap. Turner2 : γ̣ε O10 674 Turner2 675 πᾶ̣ϲ̣α̣ν̣ Handley ap. Turner2 fin. 2 2 Turner cf. Dysc. 556 676 Turner , coll. fr. 811, 1 677–680 accedunt O3 Fr. 1r et 2r 677  nota pers. κλε̣ιν̣ ̣ in marg. sin. O10 suppl. Turner2 679 Turner2 680 Turner2 682 μον⟦ων επειληο[ O10, ηϲ τι λημψεων[ super litteras deletas superscr. μόνηϲ τι vel (Furley ap. Blanchard3) μόνη ’ϲτὶ 683–700 accedit O3 (Fr. 3r, in v. 683–686 etiam Fr. 4r) 683 ε̣ι ̣ in O10 inductum vel macula obscuratum [O3], agnoverunt Austin et Oguse ap. Turner6, coll. Dysc. 94, Her. 3, Sam. 583 ψοφεῖν̣ δ̣[ὲ π]ρ̣οϊὼν scribere voluisse videtur Turner6 (π]ρ̣οϊὼν iam2), qui in textu ψοφεῖ δ̣- habet : ψοφειν̣()[]ιων̣ O10 : ]ε̣ι ̣[ in Fr. 4r et ]ο̣ϲ̣ιων in Fr. 3r O3 sec. Hunt1, ‘two or three letters between [ψοφ]ει and π]ρ̣οϲιων’ Turner2/6 vid. H. Petersmann WSt 84 (1971) 937 684–685 684 paragr. O10 [O3], 685 nota pers. γ̣ε̣τ̣ in marg. sin. O10 ϲαφῶ̣ [ϲ Turner2 686  2 τ̣ε potius quam γ̣ε O10 [O3] sec. Handley ap. Turner 687 ειϲεληλυθεν O10 [O3] : corr. Turner2 688 paragr. ut vid. nulla O10 [O3], dicolon ante Ἡράκλειϲ O10 [O3], nota pers. γετ̣ superscr. in O10, γετ in marg. dext. O3 689 ἀν]θ̣[ρ]ώπου Hunt1

Μιϲούμενοϲ 690 (290)

695 (295)

700 (300)

705 (305)

301

γυναι̣κ̣[  Κλ. ]τι λαλῶ (Γε.) φ ̣[  ] Κλ. Δημέαϲ ̣[ ] ̣[   〈Γε.〉 ] ̣οϲ μ[η]δὲ γρῦ ̣] ̣[  ]ϲ̣α[· κ]αὶ γ[̣ ά]ρ, Δημέα, ̣[ ]τ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣α̣ὐτόϲ ̣[ ̣ ̣]ε̣ρᾶϲ ἐγώ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣πατ]ὴρ 〈καὶ〉 κύριοϲ.” ταυτὶ λέγει ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣α κλάων, ἀντιβολῶν. ὄνοϲ λύραϲ. (Κλ.) ϲ]υμπεριπατήϲω καὐτόϲ, ὡϲ ἐμοὶ δοκῶ. Γε. ἓν τοῦτο δ’ εἴρει· “τὴν ἐμαυτοῦ ϲ’ ἀξιῶ ἥκων ἀπολυτροῦν ὢν πατήρ”. “ἐγὼ δέ γε αἰτῶ γυναῖκά ϲ’ ἐντετυχηκώϲ, Δημέα.” Κλ. ἔνδ[ο]ν μέ̣ν̣ ἐϲθ’ ἅνθρωποϲ εἰϲεληλυθώϲ· το̣ὔν̣[ο]μ̣α λέγει γὰρ οὑτοϲὶ τὸν Δημέαν. (Γε.) ὦ [Ἡρ]ά̣κ̣λ̣ειϲ· ἀνθρωπίνωϲ ἂν οὐ λάβοι τὸ ϲυμβεβηκόϲ; ὗϲ ὄρει, τὸ τοῦ λόγου. ἀλλ’ οὐχὶ̣ ̣ τ̣ο̣ῦ̣τ̣ο δεινόν, ἀλλ’ αὕτη πάλιν ἀ̣φ̣ [ο]ρ̣ᾶι λ̣έ̣γ̣[ο]ν̣τοϲ. “ἀντιβολῶ, Κράτειά, ϲε,

696 vid. fr. 418 690 paragr. O10 [O3], dicolon in fine versus O3, nullum ut vid. in O10, nota pers. κλειν in marg. dext. O3 ]ι λαλω O10 : ]τὶ λαβῶ O3 : του]τὶ λάβω Jensen, πῶϲ του]τὶ λάβω Arnott8 691 paragr. nulla O10 [O3], dicolon ante Δημέαϲ, nota pers. κλειν in marg. dext. O3 692–695 paragraphi nullae 692 〈Γε.〉 Sandbach, a versu insequenti medio demum Getam verba facere existimavit Austin CGFP ]οϲ μ[η]δ̣ὲ O10 : ]ν̣οϲ̣ ουδε O3 (legit Hunt1) : ἐκεῖ]ν̣οϲ οὐδὲ Arnott 693 Handley 6 ap. Turner (γὰ]ρ iam Hunt1) 694 init. φιλῶ Κράτειαν temptavit Sandbach comm. α̣ὐτόϲ, [ἧϲ] ἐ̣ρᾶιϲ Turner2, α̣ὐτόϲ, [ὡϲ] ὁ̣ρᾶιϲ Sandbach 695 πατ]ὴρ 〈καὶ〉 κύριοϲ Turner2 (init. ταύτηϲ idem, ϲὺ δ᾿ εἶ Sandbach) : ]ηρ κυριοϲ O10 : ]τηϲ· ρ̣[][] O3 (legit Hunt1, prob. Turner2/6) 696 paragr. O10 [O3], dicolon in fine versus O3, nullum in O10 ἐλειν]ὰ Kumaniecki, ὁ δέ γ’ οἷ]α Kraus2 p. 17 697 paragr. O10 [O3], dicolon in fine versus O3, nullum in O10 δοκω O10 : -εῖ O3 698 nota pers. γετ in marg. sin. O10 ειρει O10 : είρημε O3 vid. 2 Austin p. 296 699 ηκω[] α̣πο̣λυτρουν O10 : ]ων (legit Hunt1, ]ωτ’ Turner6) απολυτροῦνθ’ O3 700 paragr. O10 [O3], dicolon in fine versus O10 (add. man. alt.), O3 εντετυχηκωϲ O3 p.c., -χηκω[ O10 : -χωϲ O3 a.c. post hunc versum desinit O3 (Fr. 3r), solus adest O10 701 nota pers. κ̣λ̣ι ̣ in marg. sin. (add. man. alt.) ανθρ- O10 702 paragr., dicolon nullum in fine versus init. Rea ap. Turner2 γαρ ουτοϲι τον Δημεαν O10 p.c. : τουτηϲιουτοϲι O10 a.c. 703 nota pers. ]α in marg. sin., ]ρα̣ vel ]π̣ α potius quam Γε]τ̣α fuisse censuit Turner2/6 (vel ]μ̣α vel ]ρα̣ Blanchard3) [Ἡρά]κ̣λ̣ειϲ Turner2 αν ου O10 p.c. : δ ουκ αν O10 a.c. 705 οὐχ̣ὶ ̣ τ̣ο̣ῦ̣τ̣ο Tur2 ner ⟦⟧δ̣εινον O10 ἀλλ’ αὕτη Turner2 : αλλα ταυτη O10 706 ἀ̣φ̣ [ο]ρ̣ᾶι Austin2, coll. Xen. inst. Cyri VII 1, 36 et Soph. Phil. 934 sq. λ̣ε̣γ̣ο̣ν̣τοϲ Turner2 κρατια O10

302

710 (310)

715 (315)

720

μή μ’ ἐ̣[γκ]α̣τ̣αλίπηιϲ. παρθένον ϲ’ εἴ[λ]η̣φ’ ἐγ[ώ, ἀ̣ν̣ὴρ̣ ἐκλήθην πρῶτοϲ, ἠγάπηϲά ϲε, ἀγ]α̣πῶ, φιλῶ̣ . Κράτεια φιλτάτη, τί ϲοι λ̣υ̣πηρόν ἐϲ̣τ̣ι ̣ τῶν παρ’ ἐμοί; τεθνηκότα πεύϲει μ’, ἐάν μ’ ἐγκαταλίπηιϲ.” οὐδ’ ἀπόκριϲιϲ. 〈Κλ.〉 τί π̣ο̣τ’ ἐ̣ϲ̣τ̣ὶ τὸ κακόν; Γε. βάρβαροϲ, λ[έ]αινά τιϲ ἅν̣[θρωποϲ]. Κλ. ο̣ὐ̣χ̣ ὁρᾶιϲ με, κακόδαιμον, πάλαι; 〈Γε.〉 ἀ̣προ̣ϲ̣[δόκη]τ̣ον. (Κλ.) οὐχ ὑγιαίνει παντελῶϲ. (Γε.) ἐγὼ μ̣ὲ̣ν [αὐτήν], μ̣ὰ τὸν Ἀπόλλω τουτονί, οὐκ ἂν̣ ἀ̣π[έ]λυϲ’. Ἑλληνικόν, καὶ παντ̣α̣χ[οῦ γιν̣ό̣μ̣[ε]ν̣ον ἴϲμεν. ἀλλ’ ἐλεεῖν ὀρ̣θ̣ῶϲ ἔχει τὸν ἀ̣[ν]τ̣ελεοῦνθ’. ὅταν δὲ μηδ’ ὑμεῖ[ϲ ἐ]μέ, οὐδ⸤ὲ λό⸥γον ὑμῶν οὐδ’ ἐπιϲτροφὴν ἔχω. οὐ[κ ἔϲτ]ι̣ ϲοι̣; τ̣ί ̣ δ’; [ο]ὐθὲν ἄτοπον, ὡϲ ἐγὼ

719 Et. gen. B (p. 21 Mill. = α 416 Lass.-Liv., Et. magn. p. 58, 43, Et. Sym.) ἀλέγω· τὸ φροντίζω. παρὰ τὸ λέγω τὸ φροντίζω, ἀφ’ οὗ καὶ (Et. magn., ἀφ’ οὗ Et. gen. B, Et. Sym.) λόγοϲ ἡ (ἢ Et. gen. B) φροντίϲ (deficit Et. Sym.). Μένανδροϲ (αν Et. gen. B, δ superscr.)· οὐδὲ — ἔχω. Schol.1 (C, A) Dion. Thr., GrGr I 3 p. 213, 12 Hilg. et 2 (V) p. 353, 31 ἔϲτι λόγοϲ καὶ (λέγεται λ. καὶ V, om. C) ἡ φροντίϲ, ὡϲ (ὅταν λέγωμεν ‘οὐκ ἔϲτι λόγου ἄξιοϲ’, ‘οὐ ποιοῦμαι αὐτοῦ λόγον’· καὶ add. V) παρὰ Μενάνδρωι· οὐδὲ — ἔχω. Schol. Opp. Hal. I 649 p. 295 a 47 Bussem. λόγοϲ λέγεται καὶ ἡ φροντίϲ, ὡϲ καὶ παρὰ Μενάνδρωι· οὐδὲ — ἔχω (fr. 687 Koe.) 707 ἐ̣[γκ]α̣τ̣αλίπηιϲ Turner2 : []αλειπηϲ O10 fin. Turner2 708 Turner2 709 suppl. 2 2 Turner φιλῶ. Κράτεια φιλτάτη, Mette : φ. κρ. φ. O10 : φιλῶ, Κράτεια φιλτάτη· Turner6 711  ενκαταλιπηϲ O10 712 paragr., spat. vac. ante βάρβαροϲ, nota pers. γετ superscr. 〈Κλ.〉 Turner2 713 paragr.; dicolon num fuerit ante ο̣ὐ̣χ̣ incertum, nota pers. ]λ̣ι ̣- superscr. ἅν̣[θρωποϲ] (α- O10) Handley ap. Turner6 ο̣ὐ̣χ̣ Handley ap. Turner6 παλαι O10 p.c. : γετα O10 a.c. 714– 723 714 paragr. nulla, dicolon ante οὐχ, nullum in fine versus; 715 notae pers. vestigia in marg. sin., fort. γε]τ̣; 723 paragr., dicolon in fine versus 714 ἀ̣προ̣ϲ̣[δόκη]τ̣ον Getae, οὐχ — παντελῶϲ Cliniae, 715–723 Getae dedit Sisti3; 714 α̣π̣ρ̣τον Cliniae continuavit, 714 οὐχ — 723 Getae tribuit Turner2 714 suppl. Tsants. ap. Turner2 υγιενει O10 715 Handley ap. Turner2 716  2 2 ἂν̣ ἀ̣π[έ]λυϲ’ Turner παντ̣α̣χ[οῦ] Sandbach ap. Turner , qui ipse -χ[ῆι], spatio aptius, sed vid. Dysc. 159 et Her. fragm. 2, 2 et Sam. 32 et fr. 317, 1 717 Turner2 718 ἀ̣[ν]τ̣ελεοῦνθ’ Handley 6 2 ap. Turner fin. Rea ap. Turner 719 οὐδὲ Et. : οὔτε Schol. Dion., Schol. Opp. : ο[ O10 υμων O10, Et., Schol. Dion. AV : ἡμῶν Schol. Dion. C, Schol. Opp. ουδ O10, οὐδ’ Et. gen., οὐδὲ Et. magn. : οὔτ(ε) Schol. Dion., Schol. Opp. εχω O10, Et., Schol. Dion. VC, Schol. Opp. (fere) : ἔχει Schol. Dion. A : ποιοῦμαι Schol. Opp. cod. Ra Bussemakeri 720 οὐ[κ ἔϲτι] ϲοι ̣· Turner2, signum interrog. post ϲοι ̣ posuit idem6, duce Handley 〈ο〉ὐθὲν vel [ο]ὐTurner2 ατοπον ωϲ εγω O10 alt. man. in ras. simplex punctum in fine versus O10

Μιϲούμενοϲ (320)

725 (325)

303

̣ [̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] β̣οήϲεται δὲ καὶ βουλεύϲεται ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ν̣ ἑ̣αυτόν. ϲ̣τὰϲ βλέπει δ̣ὲ πῦρ ἅμα ̣υ[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣κ̣ει̣ ̣α̣ι ̣ δράτ̣τ̣εταί 〈⏒〉 τῶν τριχῶν. Κλ. ἄν[θρωπε], κατα̣κ̣ό̣ψειϲ με. Γε. χα ̣ ̣ῖρ̣ ε, Κλεινία. π[όθεν πάρ]ε̣ϲθ̣’; Κλ. οὑμόϲ τι θορυβεῖν φαίνετα̣ι ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ε]λ̣θὼν δ̣[ ̣]ε̣ ̣ιϲ̣ ̣’ ω̣ ϲ̣ ὁ ξένοϲ desunt versus viii–xiii

739 740 (340)

745 (345)

-----ε̣ ̣[ ̣ ̣] ̣[ ἐγω[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ Γε. ̣ε ̣ινα[ (Κλ.) εἰϲερχο[μ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ τ̣ὸ μὲν̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ον̣ε ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣φηϲ̣ι[̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]δ̣ια̣ ̣[ ̣ ̣]λ̣α̣ϲ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ϲ̣λ̣α̣[ ̣ ̣] ̣ ̣α[ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣] ̣ ̣τ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣α ̣τ̣ πό̣[ει] δ̣ὲ̣ τ̣[οῦ]τ̣ο̣ ̣ρ[ ̣ ̣] ̣ε̣ϲ̣[ ̣

O10 D↓ 14 sqq. (Fr. B)

̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣α̣ϲ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣κατὰ τον[ ̣ ̣] ἐμ̣π̣ειρί̣α̣[

721 init. α̣[ vel δ̣[, duae litterae superscr. δ̣[οκ]ῶ̣ · Mette2; ἄ̣λ̣[λωϲ] Handley ap. Turner6, 2 δ̣[εινόν·] Austin , in fine versus antecedentis graviter interpungentes βουλευεται O10, ϲ super υε superscr. 722 κ̣[τα]ν̣ε̣ῖ ̣ν̣ Webster ap. Turner2, quod fere placuit, ϲ̣[φάτ]τ̣ε̣ι ̣ν̣ Kassel ap. Austin2 (ad vestigia quadrare negavit Coles ap. Turner6) ἑαυτόν. ϲτὰϲ Arnott8 : -ν ϲ̣ταϲ᾿ vel -ν ϲ̣ταϲ· vel -ν 2 ϲ̣ταϲ O10 : -ν̣ ϲ̣τάϲ. Turner cum ϲ̣τάϲ fort. Her. 5 (ἐπιϲτάϲ) conferri potest 723 paragr., dicolon in fine versus init. ο̣υ[ vel θ̣υ[ O10 〈τε〉 noluit Turner2, an [κ]α̣ὶ ̣ δράττ. scribendum esset dubitans; 〈γε〉 Handley ap. eundem, Dysc. 586 cont. Austin CGFP 724 paragr., nota pers. ]ιν in marg. sin., ante χ̣α̣ῖ ̣ρε (agnovit Handley ap. Turner2) spat. vac., nota pers. γε̣τ̣ superscr. init. Turner2 725 paragr. num fuerit incertum, dicolon ante οὑμόϲ dispexisse sibi visus est Turner6, prob. Austin CGFP, nota pers. κ[ superscr. suppl. Handley ap. Turner2 (ante π[ deleta una littera 2 vel duae) 726 ἔνδο]ν̣ [παρε]λ̣θὼν Austin (possis etiam εἴϲ]ω̣ [π-) ω̣ ϲ̣ (Austin2) vel ο̣[υ]χ̣ 6 (Turner ) de v. 727–738 Arn. et finibus versuum 739–744 Arn. vid. fragm. 1 739  paragr. 740 paragr. 741 paragr., nota pers. ]τ̣ in marg. sin. 742 paragr. 743–748 Getae tribuit Arnott 743–749 vid. ad fragm. 5 743 vestigia in marg. sin., notae pers. ut vid. 745  paragr. num fuerit incertum init. ο]ὔ̣ Turner2 746 vestigium in marg. sin., quod notae pers. esse censuit Coles ap. Turner6 749 paragr. ut vid. Cliniae tribuit Arnott, post hunc versum eum exiisse ratus πο̣[εῖ] (πό̣[ει] Arnott) δ̣ὲ̣ τ̣[οῦ]τ̣ο̣ Turner6 ἐμ̣π̣ειρί ̣α̣ Turner2

304 750 (350)

755 (355)

760 (360)

765 (365)

766a

γ̣α̣[ ̣]λ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α[ ̣]τ̣[ ̣ ̣]τ̣[ ̣]κ̣ ̣ ̣ ̣λ̣ ̣ ̣[ ̣]η̣ϲγεν ̣[ ̣] ̣ ̣ι[̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣η ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ανα̣ ̣ ̣ ̣ϲ ̣επ̣α̣ι[̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲ̣α̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]π̣ε̣ρ̣ι[̣ κ̣α̣ὶ ̣α[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ε ̣ ̣ ̣ ι̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ε̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣α̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣]α̣ι[̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣α ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ο ̣οταλ̣( ̣)δ[ ε̣νκ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣ατρι ̣[ (Θρ. ?) ̣ ̣] ̣ ̣με̣ ̣ μι̣ κρόψ[υ]χον εἶπ̣έ̣ τι[ϲ], τ̣υχὸν ̣( ̣)] ̣ ̣ ̣ἀλ̣ύονθ’ ὡ̣ [ ̣ ̣] π̣ο̣λ̣λ̣ὰ πρ̣[ά]γ̣ματα̣ ε̣ἰ ̣ δ’ ε̣ἰϲ̣ μέϲον μ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣φερ̣ ̣ ̣ ̣[ ἑτ̣έρ̣οιϲ τί̣ τουτ ̣ ̣ ̣υ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ελ ̣[ ἔ̣ϲ̣τ̣ω̣ ϲτ̣ε̣ ̣ε̣ιν με̣ καὶ λ̣ίθ̣ ̣ο̣ν ψ̣ υ̣χὴν φ[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ποεῖ τ’ ἄδηλον τοῖϲ ϲυνοῦϲι τὴν νόϲ̣[ο]ν δ̣υ̣ν̣ηϲ[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣]τινα̣[ τρόπον κ̣α̣θέξ̣ω̣ τ̣ο̣ῦτο καὶ ̣ ̣ ̣ ̣φέρων̣ ἀπαμφιεῖ γὰρ τὸ κατάπλαϲτον τοῦτό μου καὶ λανθάνειν βουλό⸤μενον ἡ μέθη ποτέ, ἀϲχημο̣ ̣νήϲω̣ δ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[

expl. O10 D↓ col. i (Fr. B)

765–766 Phot. α 2245 = Sud. α 2891 = Lex. Bachm. 110, 11 (Synag.b α 1600) ἀπαμφιεῖ· ἀποκαλύψει. Μιϲουμένωι· ἀπαμφιεῖ — ποτέ (Mis. fr. 8 Koe.) 750 paragr. ut vid., vestigia in marg. sin., fort. notae pers. Getae tribuit Arnott ] κ̣α̣ὶ ̣ π̣λ̣ά̣ν̣η̣ϲ γεν[ Coles ap. Turner6 : κ̣λ̣[]η̣ϲγεν[ O10 p.c. : -]η̣ϲε̣δ̣[ O10 a.c. 751–757 vid. ad fragm. 5 751–754 Thrasonidi prodeunti tribuit Arnott8 751 vestigia in marg. sin., fort. notae pers. fin. π̣α̣ῖ ̣ [ Turner6 754 fort. paragr. 755–756 Getae exeunti tribuit Arnott8 755 fin. ‘if it is οποτανδ[εηι, ν is anomalous’ Turner6 756 fort. paragr. ]π̣ατρι[ 2 (Turner ) vel ]γ̣- (Coles ap. Turner6) [θυ]γ̣άτριο̣[ν Austin ap. Parsons7 757 vestigia in marg. sin., fort. notae pers. hinc Thrasonidis soliloquium incipere censuit Arnott8 μ̣ε̣ Turner2, f 6 2 reliqua idem 758–766  accedit O45 758 de ὁ]ρ̣ῶ̣ ν̣ cogitaverunt H.-P.-P. (]χ̣η̣λ̣ vel ]κ̣η̣λ̣ in O10 [O45] dispexisse sibi visus erat Turner6) αλ̣υονθ (diastole num fuerit incertum) potius quam αδ̣- vel αα̣- O45 : ανθ᾿ O10 ὧ̣ [δε] H.-P.-P.2 π̣ο̣λ̣λ̣ὰ πρ̣[ά]γ̣ματ[α Turner2 759 init. 2 6 Turner 760 τουτο̣ν̣ α̣υ vel -το̣υ̣υ Turner , τοῦτ᾿ [ἂ]ν̣ αὐ Furley3 761 ἔ̣ϲ̣τ̣ω̣ · ϲτ̣έ̣[γ]ειν Turner6 (sine interpunctione recepit Sandbach), (ἔ̣ϲ̣θ̣’? Austin CGFP) ὥ̣ ϲτ̣’ ἔ̣[χ]ειν Handley ap. Turner6 λ̣ί ̣θ̣ο̣ν Handley ap. Turner6 : ν̣έ̣α̣ν Austin2 (vestigiis minus aptum ut vid.) φ[έρε]ι ̣ν̣ (φ[ορ3 Furley ) Coles ap. Turner6, φ[ίλο]ι ̣ϲ̣ Handley ap. eundem, post ψυχήν leviter distinguens 762  ποεῖ〈ν〉 Handley ap. Turner6 fin. Turner2 763 δ̣υ̣ν̣ήϲ[ομαι Turner6 764 [κα]θέξ̣[ω τ]ο̣ῦτο Turner6 fort. ϲ̣ι ̣γ̣ῆ̣ι ̣ Schröder 765 ἀπαμφιεῖ Phot., Sud., Lex. Bachm., απαμφ[]ι O10 : α̣παμφιεϲει O45 μου O10, Sud., Phot. : μὲν Lex. Bachm. [O45] post hunc versum deficit O10, solus adest O45 766 λανθανειν O45, Sud., Phot. : -ει Lex. Bachm. de versibus 767–777 Arn. et initiis versuum 778–782 Arn. vid. fragm. 2 766a δ’ ἡ̣ν̣ί ̣κ̣’ [ἄν H.-P.-P.2

Μιϲούμενοϲ 766b 766c 766d 766e 766f

305

̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣θ̣αρ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ν̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ε̣ξω ̣ ̣ τ̣ ̣ ̣[ ἀλλ’ ἐμφανιζ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣α ̣ ̣ ̣[] ̣[ ̣ ̣ ̣]υτον̣ ̣ ̣ ̣[] ̣ ̣α̣ ̣[ versus non plus quinque deesse possunt ------]α̣β̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ]

(778 Arn./376 Turn.6 etc.) 779 (779–780/377–378) 780 (781/379) 781 (380 a) (380 b)

785

(385)

790

O10 D→ col. i 12 sqq. (Fr. B)

 ἀ]λ̣λ̣ὰ τ̣ί[̣  ]ε̣χει[ ]ϲ̣δυ ̣[  ]υ̣προ ̣[ ] [̣ ] ̣α[  ] ̣τ̣οκ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ]̣ ̣ [̣ ̣ ̣]ι̣α̣ν̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ειπω̣ ϲε̣ιρ̣ [ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ [̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]κ̣ριν̣η τὴν̣ α̣[ ̣ ̣ ̣]α ̣[ ̣ ̣] ̣ε̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]α̣ γ̣ὰρ φράϲαι̣ ̣ ̣ ̣ ̣ον ̣ ̣ο̣ ̣ω̣ τ̣ ̣[ ἐ]ξῆ ̣ λ̣ θ’ ἕνε̣χ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]ϲυν ̣ ̣ ̣ ̣[ ὀργηϲ ἐλεεινόϲ. Ϲιμίχ̣η̣ ’ξ̣ε̣λ̣ήλυ̣[θ]ε̣ν̣. τ]ί̣ φήϲ̣; πέπονθ’ ἅ̣π̣α̣[ν]θ̣’ ὑπὲρ ταύτ̣ηϲ̣ ̣ λαλ ̣[ μ̣έ[λ]ει τ’ ἐμοὶ ταύτ̣η̣ϲ δι’ ἐ[μ]α̣υ̣τόν; μὴ̣ λέγε. ] ̣ ̣[  ] ̣ ̣[

766d -ζο̣ potius quam -ζω̣ O45 sec. H.-P.-P.2, non -ζε̣ 766f post hunc versum desinit 6 O45 779 redit O10 781 Handley ap. Turner 782 versus inter 781 et 783 insertus sive primo omissus sive, ut Turner2 suspicatus est, versus 783 forma emendatior 784 accedit O29 787  ]κ̣ριν̣η O10 : ]ε̣[] O29 : de ὁ (vel ἡ) δ’ ἀνα]κ̣ριν̣ε̣[ῖ] vel ϲὺ δ’ ἀπο]κ̣ρ- cogitavit M. Maehler, in O29 in initio versus aliquid excidisse rata α̣[ἰτί]αν̣ H. Maehler ap. M. Maehler 789  ἐ]ξ̣ῆ̣λθ’ (hoc iam Turner2) ἕν̣ε̣χ̣’ Austin CGFP : ]η̣λθεν̣ε̣κ̣ O10, κ̣ in χ̣ correctum sec. Austin CGFP : ]η̣λθ εν (spat. vac. ante et post εν) O29 790 οργηϲ O10, ]ϲ· vel ]ϲ’ O29 (ὀργῆϲ· vel -γή ϲ’ vel -γῆι ϲ’) ϲιμιχ̣[ (vel -κ̣[ quod librarium in animo habuisse suspicata est M. Maehler) O29 : ϲ̣ε̣ι ̣μ̣ι ̣χ̣η̣ vel -κ̣η̣ in O10 legit M. Maehler vid. ad Dysc. indic. pers. l. 5 ε̣ξ̣ελ̣ηλυ̣[θ]εν in O10 [O29] dispexisse sibi visa est M. Maehler (de ε̣λ̣ηλ̣υ̣[θε]ν̣ cogitaverat Turner6) 791 init. Turner2 πέπονθ̣α̣π̣α̣[ν]θ̣’⟦α̣⟧ in O10 dispexisse sibi videtur M. Maehler, de -θ̣α̣ϲ̣α̣θ̣ quod legerat Turner2 dubitans : -θ’[ ]π̣[]ταθ’ O29 : -θ̣α̣ϲ̣ ἀ̣γ̣ά̣θ̣’ Turner2 an τί, φήιϲ, πέπονθ’; ἅπανθ’ ὑπὲρ interpungendum esset dubitavit Handley ap. M. Maehler, quae ipsa τί φήιϲ; πέπονθ’ ἅπ.; ὑπ. vel τί φήιϲ; πέπονθ’; ἅπ. ὑπ. temptavit λαλε̣[ῖϲ Turner2 (-λ[εῖ]ϲ̣ M. Maehler), -ῶ̣ [ν Schröder 792 M. Maehler (μ̣ο̣ ι ̣ pro μη̣ Coles ap. Turner6)

306 (390)

795

(395)

800

(400)

805 (403) (O29, 404*)

̣ ̣ ̣]ν ἀτύχημα τοῦτ’ ἐκει̣[ν ̣ ̣ ̣ ̣] ψέγω οὐκουν ἔνεϲτι τοῦτό ϲοι̣ τ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣]ν ταύτην ἀπολαβεῖν τοῦτο̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α̣χ̣ο̣υ̣ οὕτωϲ ἔχει τὰ πρόϲθε γενό̣[μεν ̣ ̣ ̣] ̣α̣ ̣[ τὸ ζῆν. ἀφήϲειϲ; ἀλλ’ ἐρεῖ θ̣ε ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ οἴκτωι τὸ μιϲοῦν ὡϲ ϲεαυτὸν̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ καὶ τίϲ ὁ βίοϲ ϲοι; ποῦ τοτη̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣α̣ϲ̣ ἐπίϲημον; εἴ τιϲ ̣ ̣ ̣ϲετα̣ι[̣ ̣ ̣] ̣ ̣αιϲ̣ ̣[ ̣]ε̣ι ̣ πλεονεξία τοῦτ’ ε ̣ ̣ ̣ ̣α ̣π̣α̣ϲαιβ̣ ̣ ̣ ̣ων ἴϲωϲ ἰταμὸϲ εἶ τότε λογιϲμῶ ̣ ̣ ι̣ νῦν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ εὔψυχοϲ. ἀ[π]ό̣ρωϲ ζῆιϲ, ὀδυνηρῶϲ, ἀ̣ϲ̣θ̣ενῶ̣ [ϲ· ὄν[ε]ιδοϲ αὐτῆι τοῦτο καταλιπεῖν ϲε δ̣ε̣ῖ ἀθάνατον. εὖ παθοῦϲ’ ἐ̣τιμωρ̣ή̣ϲ̣α̣το̣ τὸν τἀγάθ’ αὐτῆι δόντα. πῶϲ ο[ὖ]ν̣ ἐ̣[ϲ]τ̣ί ̣ μοι  ] ̣ειν με προϲποου[μεν π]έμψαι τοῦτον εἰ̣[ϲ  ]ε̣ν ̣δ̣[ ̣ ̣]ηϲθαι̣[ ̣]εϲ[

expl. O10 D→ col. i (Fr. B)

793 ]ν O29 : ]τ̣ potius quam ]ν̣ in O10 fuisse censuit M. Maehler : ἐ]μ̣ό̣ν̣ τ̣’ H. Maehler ap. eandem, ἐμό]ν̣ γ̣’ Austin ms. ἐκεῖ[̣ νον M. Maehler : εκε[ O29 : ε̣λ̣ε̣[ O10 (λ in κ correctum esse suspicata est M. Maehler) οὐ] ψέγω. Turner2, μὴ] ψέγω; Handley ap. Arnott 794 οὔκουν M. Maehler ἕν ἐϲτι Handley ap. Arnott ϲοι ̣ vel ϲον̣ O29, ϲ̣ο̣ι ̣ potius O10 τ̣ο̣ κ̣ω̣ λ̣υ̣ε̣[ι]ν vel τ̣ι ̣ κ̣- cum vestigiis quae restant in O10 [O29] convenire existimavit M. Maehler 795 ταυτην O10, aliquid superscr. : ]την O29 τοῦτο̣[ν vel -το̣ [ M. Maehler in lacuna spatium versui explendo non sufficit; 〈οὐ γὰρ〉 M. Maehler, 〈ἀλλὰ〉 H. Maehler ap. eandem, ambo signo interrog. in versu insequenti post ἔχει posito παντ]α̣χ̣ο̣ῦ̣ Austin ap. Turner6, cf. 716 2 sq. (πολλ]α̣χ̣- Turner ) 796 εχει τα O29 : εχει (sine interpunctione) O10 πρόϲθε M. Maehler : προϲ̣θ̣ε̣ν O10 : προϲϲε̣ν̣ vel προϲϲο̣υ̣ O29 γενό̣[μενα M. Maehler ἀ]ν̣α̣τ̣[ρέπει Handley ap. Arnott 797 ζῆν. ἀφήϲειϲ; Handley ap. M. Maehler : ζην αφηϲειϲ O10, ]ην αφηϲε̣[ι]ϲ̣ O29 : ζῆν ἀφήϲειϲ; Turner2 αλλ O10 : αλ̣ O29 ἀλλ’ ἐρεῖ “θ̣έλ̣ξ̣[ειϲ (H. Maehler), τά]λ̣α̣ν̣ M. Maehler, “ἀλλ’”, ἐρεῖϲ̣, “ἕλ̣ξ̣[ειϲ ἅ]π̣α̣ν̣ coni. Handley ap. eandem 798 οικτω O10 : οικτ]ρ̣ω in O29 fuisse censet M. Maehler 799 τὸ τῆ̣[ϲ] ϲ̣[ω]τ̣η̣ρ̣ί ̣α̣ϲ̣ M. Maehler 800 fin. in O10 [O29] ο super ]ε̣ superscr. ut vid. 801 ἔϲ̣τ̣ι ̣ν̣ Austin CGFP, εἴπ̣ ̣ε̣ρ̣ M. Maehler (Ar. Nub. 227 cont. Handley ap. eandem) ἁρ̣πά̣ϲαι β̣λ̣έ̣π̣ων M. Maehler, coll. Epitr. 398 802 τοτε O10 [O29] : τῶι M. Maehler fort. post τότε interpungendum λογιϲμ̣ O10 p.c. : ]ο̣γ[]ϲ̣ []ω̣ O29 : μογιϲμ̣ O10 a.c. fin. ̣ γ̣ε̣ν̣ο̣υ̣ in O10 [O29] dispexisse sibi visus est H. Maehler ap. M. Maehler 803 ἀ[πό]ρωϲ Turner2 ἀ̣ϲ̣θ̣ενῶ̣ [ϲ M. Maehler, quae de signo interrog. ponendo cogitavit 804 inter ον[ε]ιδοϲ et αυτη littera η superscr. in O10 [O29] καταλιπειν O29 : κ̣α̣τ̣[α]λ̣ε[ι]π̣- O10 fin. Austin2 805  6 παθουϲ᾿ ε̣τ̣ιμ̣ω̣ ρ̣η̣ϲ̣α̣το̣ O10 : ]ϲαϲτιμω[ O29 806 [οὖ]ν̣ vel [οὐ]κ̣ Turner ἔ̣[ϲ]τ̣ι ̣ Turner2 post hunc versum deficit O10, solus adest O29 807 προϲποου[μένωι M. Maehler 808 M. Maehler

Μιϲούμενοϲ 810

(O29, 410*)

815

307

 ] ̣ ̣ρ[ ̣ ̣ἐϲ]τ̣ιν̣ οὕτω[  ] ̣[ ]ωτ̣ηκ̣ ̣ ̣ ̣ [ ]υχο̣ ̣ϲανει̣[ ]τ̣ιϲ̣ π̣α̣[ ̣]η[̣  ] ἀνοϲιωτ[  ]ηϲιν τινα̣ [ κ]α̣ὶ ̣ τριϲαθλ̣[ι

ΧΟΡΟ]Υ̣ ACTUS V

(O29, 415*)

820

ἐ]μα ̣ υτὸν̣ ν̣[ ]νη π̣ο̣υ̣ τ̣[  ] τὸ φάρμ̣[ακον ]ε̣ϲτ̣[  ]ρ̣ ̣[  - - desunt versus fere xc–cx

(404 Turner6/CGFP) 919 (405) 920

925 (411)

930

--]ε̣ιϲ̣ ̣ ] ]ϲ̣ ]ν̣ ]θη  ] ] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ]ν κακόν ] ]α̣ι ̣  ]  ]

810 super ρ aliquid superscr. suppl. M. Maehler 811–821 ad hos versus medios pertinere videtur fragm. 4 812 ο̣ι ̣ vel ο̣υ̣ τ]ύχο̣ι ̣ϲ ἂν ει ̣[ vel τὴν τ]υχο̣ῦ̣ϲαν ει ̣[ M. Maehler 813 ] τ̣ι ̣ϲ π̣ά̣[θ]η̣[ι (coll. Peric. 425) vel ]τ̣ι ̣ ϲπ̣ά̣[θ]η̣[(ν) M. Maehler 816 M. Maehler 821 post hunc versum deficit O29 (Fr. 1 et 2) 919 incipit O7

308 ] π̣αρῆν (417)

 ] ̣  - -

desunt versus fere x–xx (418 Sdb./Turner6/CGFP) 948

950 (421)

955 (426)

960 (431)

965 (436)

οὐκέ̣τ̣ι ̣ [ Θραϲω[ν τί τανα̣[ καλῶϲ [ οὐ παιδ[ ζηλοτυπ̣[ο ἃ νῦν λε̣[γ εἰϲ τοὖρ[γον διακοϲι[ νὴ Δία τ[ ἀν̣αγ̣ε̣[ ̣] ̣[ Γε. ἀπὸ τῆϲ̣ ̣ θ̣ύ̣ρα ̣ ̣ϲ̣, ἄνθ̣ρ[̣ ωπε φαίνει γὰρ ἀγαθὸ̣ν ν̣ ̣θ[ διδόαϲί ϲοι γυν̣α̣ῖκ̣ ̣α̣ ̣ ̣[ προϲευξά̣μην̣ ̣ ̣α̣υ̣ ̣ ̣ ̣[ οὕτωϲ ἀγαθὸ[ν] γέ̣ ̣[νοιτο (Θρ.) οὐκ ἐξαπατᾶιϲ δὲ [ πῶϲ εἶπεν; (Γε.) Ἡρ[άκλειϲ [Θρ.] τὰ ῥήματ’ αὐτά μοι [ λέγων τ̣ά̣χα ̣ τρέχει[ (Γε.) ἔλεγεν “θυγάτριον [

Θρ.  Γε.

O10 D→ col. ii

948–957 paragraphi nullae 949 Θραϲω[νιδ Grenfell-Hunt7, sed vid. ad fragm. 13 958  paragr. ἄν̣αγ̣ε̣ [ϲ]ε̣[αυτόν Grenfell-Hunt7, coll. Sam. 360, tum ἐκ μέϲου vel ἐκποδών Sisti3 959 redit O10 paragr. O7 [O10], nota pers. γε in marg. sin. O7, quae utrum ad hunc versum an ad antecedentem pertineat non plane certum θ̣υ̣ρ̣α̣ϲ̣ legit Turner6 ἄνθ̣ρ̣[ωπε 6 Turner , tum ἄπιθι Arnott 960 paragr. O7, in O10 num fuerit incertum ν̣ vel κ̣ κ̣α̣θ[ ? 961  paragr. O7, in O10 num fuerit incertum διδ[ο]αϲιϲοι O10 : διδοαϲιν̣[ in O7 legerunt GrenfellHunt7, -ϲιμ̣[οι scriptum fuisse suspicatus est Turner2 963 paragr. O7, in O10 num fuerit incertum suppl. Turner6 964 (Θρ.) Turner2 in O10 [O7] super δε aliquid superscr. ut vid., notam pers. fuisse suspicatus est Turner2 965 Turner2 966 [Θρ.] Turner2 [φράϲον 2 6 Turner 967 paragr. O7, nulla in O10 ut vid. τρέχει[ϲ Turner , coll. Cith. 17 968 paragr. O7, nulla in O10

Μιϲούμενοϲ

970 (441)

975 (446)

980 (451)

985 (456)

309

“ναί,” φηϲί, “πάππα, βούλ[ομαι ⏒ ‒ ⏑ ‒ ἤκουϲ’· ἃ δ̣’ ἤκουϲα ̣ε̣[ ἔκπλεα̣ γ̣ε̣λ̣ῶ̣ ϲ̣ά̣ γ̣’ η̣π̣ ̣[ (Θρ.) ἀγαθὰ λέγειϲ. (Γε.) ἐ̣φ̣ ήδ̣ ̣ο̣μα ̣ ̣[ι ⏒ τὴν θύραν ψ̣ ο̣φεῖ τιϲ αὐτῶν. Δη. πρ[ [Θρ. ?] καλῶϲ ποιῶν. (Δη.) παίδ[ων ἐπ’ ἀρότωι γνηϲίων δίδωμι τὴν ἐμὴν θυ̣γ̣[ατέρα ϲοι ⏑ ‒ καὶ δύο τάλαντα προῖκ̣α̣ [ Θρ. μόνον ἀπόδο̣ϲ̣ ̣ ̣δ ̣ ̣ ̣[ πάνταϲ ̣α̣ ̣ ̣ντ ̣ϲ̣[ ἀπὸ ταὐτομάτο̣υ̣ [ ̣ ̣]ε̣ ̣[ δεῖπνον ξένια̣ κ̣[αὶ ἀλλ’ εἰϲί[ωμ]ε̣ν̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ε[ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ π̣α̣ ̣[ ̣π̣α̣υ̣ ̣[ ̣] ̣[ ̣]ο̣π[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α̣[ ἐ̣ϲ̣τ̣’ ἔν̣δ̣ο̣[ν ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ (Δη. ?) ̣υ ̣ρ[ ̣]φ ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣υ̣ν̣ ̣[ ει̣[ ̣ ̣] μετέμε̣ ̣λ̣’ αὐτ̣[ῆι

969 παπα O10 [O7] vid. ad 614 βούλ[ομαι Turner2 fin. ταῦτ’ οὖν ἐγὼ vel ταυτὶ μόνον Sandbach ap. Austin CGFP 970 paragr. O7, nulla in O10 ut vid. ἤκουϲ’· ἃ δ̣’ Handley ap. Turner2 : ηκουϲα[ O7 : κουϲ̣δ̣ in O10 legit Coles ap. Turner6, qui ipse iam in 2 primam litteram ε̣ potius quam η̣ fuisse suspicatus erat fin. χαρᾶϲ Turner6 971 paragr. O7, O10 ε̣κπλεα̣ O10 : εκπλει[ O7 etiam γ̣ε̣λ̣ω̣ τ̣α̣ legi posse monet Turner6 972 ἐ̣φ̣ ή̣δ̣ο̣μ̣α̣[ι Turner6 : ἐ̣φ̣ ή̣δ̣ο̣μ̣’. ἀ̣[λλὰ Austin ap. eundem, coll. Dysc. 188 : ἐ̣φ̣ ή̣δ̣ο̣μ̣α̣[ι ’γώ. Kassel, coll. Av. 444, Vesp. 538, Lys. 1114 et Ach. 62 fin. Turner2 973–974 973 paragr., dicolon ante πρ[, nota pers. δη[ superscr. O10 [O7] πρ[οάγετ’ Webster ap. Turner2 (-αγε praefert Sandbach in ed.), tum usque ad ποιῶν Thrasonidem locutum esse existimans, πρ[ότεροϲ ὥϲ ϲ’ ἐξέρχομαι vel πρ[όϲ ϲε νῦν ἐξέρχ. Sandbach ap. Austin CGFP, καλῶϲ ποιῶν solum Thrasonidi tribuens 974 fin. Webster ap. Turner2 vid. ad fr. 453, 1 post v. 974 desinit O7, solus adest O10 975 θυ̣γ̣[ατέρα ϲοι γαμεῖν Turner2 976 paragr. προῖκ̣’ [ἐπ’ αὐτῆι. Θρ. λαμβάνω Borgogno1, coll. Dysc. 843 sq. et Peric. 436; adde Sam. 728 sq. 977 ϲ̣ύ̣, Δη̣μ̣έ̣[α, τὴν θυγατέρα Sandbach comm., μόνον et quae sequuntur etiam Demeae generum futurum admonentis fuisse posse concedens 978 γ̣ὰ̣ρ̣ ἀντ[ Sandbach 980 Turner2 981 Handley ap. Turner6 982–983 v. 983 num proximus ab v. 982 fuerit incertum; possunt reliquiae hic expressae ad unum versum pertinere 984 ἐ̣π̣’ α̣ὔ̣ρ[ιον ̣ Turner6 986 paragr. legit et suppl. Handley ap. Turner6 987 (Δη. ?) Austin CGFP ο̣ὐ π̣ρ[ο]φέ̣ρ̣[ε]τ̣ε̣ Turner6, ϲ̣ὺ πρ[ό]φ[ερε] τ[ο]ί[ν]υν Furley3 988 εἶ ̣[ἑν] Turner6, coll. Dysc. 965 αὐτ̣[ῆι Turner6

310

990 (461)

995 (466)

παιδάριον, ἅψαϲ̣ δ̣ᾶ̣[ιδαϲ ἡμῖν ἐκδίδου ϲτεφάνου̣ϲ̣ τε̣[ ̣] ̣ν̣τ̣ε̣[ϲ καὶ μηδέπω̣ δει ̣( ̣)ν[ προϲμείνατ’ ἐ̣π̣ ̣ ̣ ̣[ ὑμᾶϲ ν̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣λ̣ ̣ ̣· μ[ ἄνδρεϲ, πρε̣π̣ό̣ν̣τ̣ω̣ ϲ̣ πά[ντεϲ ἐπικροτήϲατε. ἡ δ’ εὐπάτειρα φιλόγε⸤λώϲ τε παρθένοϲ Νίκη μεθ’ ἡμῶν εὐ⸤μενὴϲ ἕποιτ’ ἀεί.

994–996 (ἐπικροτήϲατε — ἀεί) vid. ad Dysc. 967–969 cf. Dysc. 963 sq., Sam. 731, Ar. Plut. 1194 990 τ’ ἔ̣[χο]ν̣τ̣ε̣[ϲ Turner6, 989 suppl. Turner6 10 6 τε̣· [πά]ν̣τ̣ε̣[ϲ Gallavotti p. 91 991 δειγ̣ε̣ν[ legit Turner , δειπ̣ν̣[ Coles ap. eundem 993  μ[ειράκια, παῖδεϲ καλοί Austin CGFP, coll. Sam. 733 sq. 994 πά[ντεϲ Austin ap. Turner6 ἐπικροτήϲατε Arnott ap. Turner2 cf. Dysc. 967 et fr. 908, 6 Plaut. Cas. 1015 cont. Austin ap. Turner6 995 ευπατειρα O10, Schol. Aristid. D (Dysc. B, Sic. S, fr. 908, 7 ]ρα) : εὐπάτορα Schol. Aristid. B : εὐπατέρεια Himer. παρθένοϲ Turner2 ex Dysc. (B) : παρθενικὰ Schol. Aristid. [O10] 996 paragr., coronis in marg. sin. νεικη O10, Νίκη Lex. Bachm., Himer. (Dysc. B, Sic. S) : om. Schol. Aristid. ἕποιτ’ ἀεί Lex. Bachm. (Dysc. B, Posid. ἕπ[οι]τ’ ἀεί) : εὖ ποτ’ ἀεί Schol. Aristid. [O10] subscr. vid. test. i. a

Μιϲούμενοϲ

311

fabulae fragmenta vel ex papyris vel per scriptores nota, quibus locus in fabula nondum est inventus fragm. 1 (v. 727–744 Arn. / 326–343 Turner6, Sandb., CGFP)

O10 fol. D↓, Fr. A (a) et (b) Turner2/6 (a) (727 Arn.) 1 (327 Turn.6 etc.)

(731/ 330) 5

(736/335) 10

(739/338 fin. ) (740/339 fin.) (740/340 fin.) 15 (742/341 fin.) (743/342 fin.) (744/343 fin.)

--̣ ̣[ (∷) ̣ ̣[ [ [ [ τα ̣ ̣[ ̣[ (∷) ουκ̣[ εὐεργ[ετ ̣ ̣ε ̣ρ[̣ (∷) [ ---

(b)

 - - ] ̣ ̣[ ] ̣ ̣ ι̣ δευτερ ̣[ ]νουκα̣λ̣ ̣ ̣ ̣[ ] ̣[] ̣ ̣[  ] ̣ ̣[  ]ν ] ̣γ̣ω̣ ̣ ̣ Γε. ε ̣ε̣ ̣εν[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣νια ]α ̣ ̣υ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣τ̣ρ̣ ̣ ̣θεῶν̣ ] ̣ ̣η̣ρ ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣μεα[ ̣ ̣] (∷) ̣η ̣α̣ρ̣ ̣ ̣ ] ̣ ̣εξ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣τα[  ] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]με[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣με̣ν̣ ̣ ̣[  ] ̣ ̣ ̣[ ] ̣ ̣ ̣ ̣ ] ̣ε̣π̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣γ̣’ [ ̣ ̣] ̣νο̣ϲ̣[ ] ̣ηρ̣ [̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ηκ ̣ ̣ε γάρ ] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ζεται ] ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ο̣υ̣ ϲφ[ό]δρα̣ [  ] ̣ρ̣ιϲ̣τα ̣ο̣[ ] ̣βι̣ ο̣ ̣[  - - - -

1 (a) paragr. num fuerit incertum 2 (a) paragr. num fuerit incertum, notae pers. vestigia in marg. sin. ut vid. 6 (a) paragr. nulla 7 (a) paragr. (b) dicolon ante ε ̣ε̣, nota pers. γετ superscr., nullum dicolon in fine versus Κ̣λ̣ε̣ι ̣νία Turner2 8 (a) paragr. nulla, notae pers. vestigia (fort. κ̣[λ]ει̣ ̣; γε̣ Arnott) in marg. sin. (b) π̣ρὸ̣̣ ϲ̣ θ. ad vestigia quadrare negat Turner2, legisse sibi 9 (a) paragr. nulla (b) visus est Blanchard3; ante τ̣ vix η̣ (μ]ητ̣̣ ρὸ̣̣ ϲ̣) legi posse censet Turner6 supra ] ̣η notae pers. vestigia (λ̣ι ̣ vel ν̣ dispexisse sibi visus est Turner2) [Δ]ημέα[(ϲ) ̣ Turner2 10 (a) paragr. num fuerit incertum (b) de Γ̣έ̣τα [ cogitavit Turner6 11 (a) notae suppl. Austin2 pers. vestigia in marg. sin. 16 ante ο̣υ̣ fuisse posse ζ,̣ vix π̣ censuit Turner2 vid. praef. p. LXVIII. (a) et (b) Turner2/6 dubitanter ita composuit, ut in v. 9 inter εὐεργ[ et ηρ̣

312 et in v. 10 inter ̣ ̣ε ̣ρ̣[ et εξ senae litterae deessent, quod si recte habeat, in v. 9 possis εὐεργ[έτηϲ] ἀ̣ν̣ή̣ρ vel -ϲ] ἁ̣ν̣ή̣ρ (Schröder)

fragm. 2 (v. 767–782 Arn. / 366–380 a Turner6, Sandb., CGFP)

O10 fol. D→ col. i, Fr. A (b) et (a) Turner2/6 (b) (767 Arn.) 1 (367 Turn.6 etc.)

(771/370) 5

(776/375 a) 10 (375 b) (778/376 init.) (779/377)

(781/379 init.) 15 (782/380 a init.)

-- - ̣ ̣ ̣ ̣]κ̣ ̣[ ] ̣[ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ἐ̣[γ]ὼ γὰ ̣ ρ ̣ ̣( ̣) τ̣ο̣ῦ̣τ’ οὐ ̣ ̣’ ο̣[ ἀγαπωμένη παρ ̣ ̣ ̣[ ο̣ὐ̣χ ἡρ̣ μόϲαμεν αυτο ̣[ οδυν̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣νκα̣[ ̣]ε̣υ̣θ’ ̣[ εἰ ̣ηι προϲελθὼν ̣π ̣ ̣ ̣ ̣[ ἐϲτιν Κράτειά̣ ϲ̣ο̣ι·̣ κα̣θ̣έ̣ζετ̣α̣[ι λυπ̣ρὰ κ̣α̣ ̣ ̣ ̣ ̣ματ̣α[ ε̣γ̣ω̣ τ̣ε̣τ̣ ̣ ̣[  τ]ο̣υ̣τ̣ο̣[ ειπ̣α̣[ ̣]ε̣κλα[ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ψατ’ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ε̣ι ̣ ̣ ̣β ̣ ̣ ̣[ ἅπαϲι[ ̣] ̣[ ἀλλωϲ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣[ ----

(a)

- ] ̣[ ]υ̣λ̣η̣ ̣[ ̣ ̣] ̣[  - - - - - - - -

1–16 paragraphi apparent nullae 3 init. Handley ap. Turner6 τ̣ο̣ῦ̣τ’ Handley ap. Tur4 παρθ̣έ̣[νοϲ Borgogno1 7 εἰ ζ̣ῆι vel εἴ π̣ηι vel εἴπ̣ηι Turner6 10 versus inter 9 et 11 insertus sive primo omissus sive, ut Turner2 suspicatus est, versus undecimi forma emendatior τ]ο̣ῦ̣το[ Furley3 11 εἴπ̣α̣[ϲ] ἔ̣κλα[ον Arnott8 ner6

vid. praef. p. LXVI. (b) et (a) Turner2/6 dubitanter ita composuit, ut in v. 7 inter π ̣ ̣ ̣ ̣[ et ]υ̣λ̣η̣ una littera deesset. quo ordine fragmenta 1 et 2 inter se secuta sint incertum, ad actum quintum frustula pertinere verisimile est

Μιϲούμενοϲ

313

fragm. 3 (1 Arn.)

O11 Fr. 3

5

10

15

--] ̣[  ]δεκ̣[  ]ων[  ]ν̣κ̣[ ] ̣ ̣ ̣[ ] ̣φ ̣[ ] ̣ ̣ ̣[ ]ειν[ ]τ̣ο ̣ϲ[ ] ̣ ̣ ̣[ ]ψ̣ ̣[  ]ϲ̣υ̣ν̣[ ] ̣ε̣δ̣[ ]φ̣ ο̣ι[  ]μ ̣[ ]ειϲν[  ]χοι[  - - - -

fragm. 4 (2 Arn.)

O29 Fr. 3

5

--] ̣[ ]ο̣ϲη ̣[ ] ̣οιν ̣[ ]ϲδυ ̣[ ]α̣θη̣ν[ ]μι̣ ζω̣ [ -----

5 ϲπ]ά̣θην̣ [ M. Maehler  6 super ω̣ [ aliquid superscr. ut vid.  νο]μίζω̣ [ vel κο]μ-̣ M. Maehler ̣ vid. ad 811–821

314 fragm. 5 (3 Arn.)

O37

5

-------- ] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[  ]τειαν ἐξαγε[ δ]α̣κρύει δημ ̣[ ]ν οὐχὶ μικρὰ κλε[ ] ̣εαυτον ταλ ̣[ ] ̣α ̣δεῦρο θυγ[ατ ] ̣ ̣ ̣ ̣[ ----

2 Κρά]τειαν vel ϲτρα]τείαν Parsons7 3 δ]α̣κρύει Δημε̣[ Parsons7 4 Κλε[ινι Parsons7 5 ] ̣ἑαυτόν vel ] ϲ̣εαυτόν Parsons7 τἆλλ̣[α vel τάλα̣[ vel ταλα̣[ιν- Arnott 6 θυγ[ατέρα vel θύγ[ατερ vel θυγ[άτριον Parsons7 v. 5 sq. cum versuum 755 sq. finibus congruere suspicatus est Austin ap. Parsons7, medios versus esse, ad v. 743–749 pertinere coniecit Carlesimo1

fragm. 6 (12 a Blanch.3)

O44 Fr. 2

5

10

----]ϲτεθ̣[ ] ̣ηε ̣[ ]α̣ιτη ̣[ ]κατη[ ]αντ[ ] ̣λον ̣[  ] ̣ ̣ρε̣ ν̣ ̣[  ]ατυχε̣[  ]ε̣γωδαδ̣[  ]κ̣ακον[  ]υτωϲε̣[  ]α̣τον[

Μιϲούμενοϲ

315

 ] ̣τιϲυ̣[  ]π̣αϲιτ̣[ ] ̣ ̣ ̣ ̣ϲ[ ] ̣[ ---

15

2 ]ρ̣ vel ]φ̣ super ηε aliquid superscr. ut vid. 6 ]α̣ vel ]λ̣ 8 nota pers. χρ̣ ̄ ̣ super α superscr. 12 dicolon post ]ατον ]α̣ ex corr. ut vid. 13 dicolon ante τιϲυ, nota pers. γε̣̣ τ̣ superscr. vid. ad 501–522

fragm. 7 (12 b Blanch.3)

O44 Fr. 3

5

7 ο⟦ ̣⟧, τι superscr.

----  ]ρϲ̣ ̣ι ̣ ̣[ ]τ̣ου̣τ[  ] ̣κειν[ ]περανα[ ]νεϲτ’ ε[  ]ϲτ ̣ ̣α[  ] ̣οτι ̣[ ̣]ε̣[ ] ̣ε ̣ ̣[ ] ̣[ --

γ[̣ vel π̣[

ad eandem paginam atque O44 Fr. 1 (v. 523–554) et Fr. 2 (fragm. 6) pertinere verisimile est

316 fragm. 8 (3 Koe.) παιδιϲκάριόν με καταδεδούλωκ’ εὐτελέϲ, ὃν οὐδὲ εἷϲ τῶν πολεμίων οὐπώποτε Arr. Epict. diss. IV 1, 19–21 ὅρα ἃ λέγει καὶ ποιεῖ ὁ Θραϲωνίδηϲ (v. 1 sqq.), ὃϲ … πρῶτον μὲν ἐξελήλυθε νυκτόϲ, ὅτε ὁ Γέταϲ (v. 15 sqq.) οὐ τολμᾶι ἐξελθεῖν, ἀλλ’ εἰ προϲηναγκάζετο ὑπ’ αὐτοῦ, πόλλ’ ἂν ἐπικραυγάϲαϲ καὶ τὴν πικρὰν δουλείαν ἀπολοφυράμενοϲ ἐξῆλθεν. εἶτα τί λέγει; παιδιϲκάριόν με, φηϲίν, καταδεδούλωκ’ — οὐπώποτε. τάλαϲ, ὅϲ γε (ὥϲτε cod., corr. Schweigh. in ed., Reiske ms.) καὶ παιδιϲκαρίου δοῦλοϲ εἶ καὶ παιδιϲκαρίου εὐτελοῦϲ. τί οὖν ἔτι ϲαὐτὸν ἐλεύθερον λέγειϲ; τί δὲ προφέρειϲ ϲου τὰϲ ϲτρατείαϲ; Clem. Alex. strom. II 64, 2 τὸν … κωμικὸν ἐκεῖνον Θραϲωνίδην † ἄλλη ϲκηνὴ † παιδιϲκάριον {με del. Stählin}, φηϲίν, εὐτελὲϲ καταδεδούλωκεν 1 καταδεδούλωκ Arr., ι super alterum κ superscr. οὐδεὶϲ Arr. οὐπώποτε Mein. ibid. : πώποτε Arr.

2 οὐδὲ εἷϲ Mein., Men. et Phil. p. 118 :

fragm. 9 (4 Koe.) εἰ γὰρ ἐπίδοιμι τοῦτο, κἂν ψυχὴν 〈πάλιν〉 λάβοιμ’ ἐγώ· νυνὶ γάρ – ἀλλὰ ποῦ θεοὺϲ οὕτωϲ δικαίουϲ ἔϲτιν εὑρεῖν, ὦ Γέτα; [Iustin.] De monarch. 5, 3 p. 95, 16 Marcov. (post fr. 188) ἐν Μιϲουμένωι δὲ πάλιν ἀποφαίνων 〈περὶ add. Otto〉 τῶν εἰϲ θεοὺϲ παραλαμβανομένων τὰϲ γνώμαϲ, μᾶλλον δὲ ἐλέγχων ὡϲ οὐκ ὄνταϲ, ὁ αὐτὸϲ Μένανδροϲ· εἰ — Γέτα (sequitur fr. 291, vid. ad fr. 156) 1 κἂν Mein. FCG IV p. 170 : καὶ codd. 1593 p. 409)

〈πάλιν〉 Bentley p. 477 post Sylburg (in Iust. ed. a.

fragm. 10 (7 Koe.) ἐκ Κύπρου λαμπρῶϲ πάνυ πράττων· ἐκεῖ γὰρ ὑπό τιν’ ἦν τῶν βαϲιλέων Schol. (HQ) Hom. ρ 442 ὅτι ἀεὶ πολλοὺϲ εἶχεν ἡ Κύπροϲ βαϲιλεῖϲ ἐν ταὐτῶι φηϲι καὶ ὁ Μένανδροϲ ἐν Μιϲουμένωι (μαϲουμάνωι Q) ὡϲ ἐν παραβάϲει (mirum, ὡϲ ἦν παρὰ βαϲιλεῖ aliquem addidisse coniecit Wil.2 p. 1411)· ἐκ — βαϲιλέων 1–2 ἐκ Κύπρου λαμπρῶϲ πάνυ / πράττων Mein., Men. et Phil. p. 117 sq. : ἐκ Κ. λαμπρῶϲ πάνυ λαμπρὰ πρ. Schol. : ἐκ Κ. / πάνυ λαμπρὰ πρ. Wil.2 p. 1411, tum ἦν ἐκεῖ γὰρ ὑπό τινι / τῶν βαϲιλέων

Μιϲούμενοϲ

317

fragm. 11 (10 Koe.) Λακωνικὴ κλείϲ ἐϲτιν ὡϲ ἔοικέ μοι περιοιϲτέα Schol. (R, Sud. λ 64) Ar. Thesm. 423 b Μένανδροϲ Μιϲουμένωι (-αιϲ Sud.)· Λακωνικὴ — περιοιϲτέα. Olympiod. in Plat. Alc. pr. (cod. M, correctus a manu altera contemporanea) 1p. 152, 12 αἱ δὲ τῶν Λακεδαιμονίων (sc. γυναῖκεϲ) ἐφυλάττοντο, ὡϲ ἐδήλωϲεν ἡ πάντολμοϲ κωμωιδία λέγουϲα· Λακωνικὴ — περιοιϲτέα. 2p. 166, 5 καὶ ζητητέον πῶϲ ϲώφροναϲ λέγει τὰϲ Λακαίναϲ, εἴ γε ἀληθέϲ ἐϲτι τὸ τῆϲ κωμωιδίαϲ Λακωνικὴ — περιοιϲτέα καὶ τὸ … (Ar. fr. 928) 1 ὡϲ ἔοικέ μοι Schol., Sud. : ποῦ (post ras.) Olympiod.2 : κὀὐ (post ras.) Olympiod.1, π a manu alt. super κ superscr.

fragm. 12 (12 Koe.) ἀφανεῖϲ γεγόναϲιν αἱ ϲπάθαι Poll. X 146 (codd. BCL post Philem. fr. 73) καὶ ἐν τῶι Μιϲουμένωι Μένανδροϲ ὅταν λέγηι· ἀφανεῖϲ — ϲπάθαι

fragm. 13 (13 Koe.) πάτερ, † θράϲωνα †, ἀπεκτάγκαϲι δ’ οὔ Phot. α 2534 = Sud. α 3372 (unde α 3000) = Lex. Bachm. p. 126, 21 (Synag.b α 1872) ἀπεκτόναϲιν, οὐκ ἀπεκτάγκαϲιν (pro quibus ἀπεκτάγκαϲι, καὶ ἀπεκτόναϲι Sud. α 3000; post ἀπεκτάγκαϲιν deficit Phot.). Μιϲουμένωι (μιϲοῦϲι μέν, ὦ Sud.)· πάτερ — οὔ πάτερ Sud. : πάτερ μὲν Lex. Bachm. θράϲωνα Sud. : -νι Lex. Bachm. μιϲοῦϲι μὲν / Θραϲωνίδην, ὦ πάτερ Dobree Adv. II p. 277, ὦ πάτερ, / μιϲοῦϲι μὲν Θράϲων’ cens. anon. Anecdotorum Bekkeri, Allg. Lit.-Zeitg. 1816, vol. 3 col. 137 vid. Arnott ClR 18 (1968) 11–13

fragm. 14 (11 Arn.) Phot. (z) ε 893 ἐνερόχρωϲ· νεκρόχρωϲ. Μένανδροϲ Μιϲουμένωι (Μιϲ. solum Sz)

318 fragm. 15 (10 Arn.) Phot. ϲ 429 ϲπαθᾶν· Μένανδροϲ Μιϲουμένωι τὸ ἀλαζονεύεϲθαι (Hesych. ϲ 1383, Synag.a ϲ 165)

sunt qui huic fabulae tribuant etiam fr. *490

Περικειρομένη i. Parietis pictura Ephesi reperta (saec. IIIp, CGFP 171) Περικειρομένη V. M. Strocka, Die Wandmalerei der Hanghäuser in Ephesos, Forschungen in Ephesos VIII 1 (1977) p. 48 et 55 sq.; tab. 66 (de tempore vid. Zimmermann p. 106 sq. et 109 sq.). vid. Gutzwiller-Çelık p. 584–590 et W. G. Arnott, ZPE 71 (1988) 11–15. cf. Sic. test. ii ii. Op. mus. Antioch. (saec. II/III) Περικειρομένηϲ μέ(ροϲ) αʹ vid. Gutzwiller-Çelık p. 573–579 et 581–590 cum fig. 10–13 iii. Imagines in Pap. Ox. 2652 et 2653 (fort. ex eodem manuscripto saec. II–III, CGFP 172 sq.; vid. Pap. Ox. vol. XXXII, 1967, tab. XV) in Pap. Ox. 2652 superscr. αγνοια iv. Schol. Bemb. in Ter. Eun. 61 videtur Periceiromenen (Peric. Mountford : detonsa periciromenen ⟦detonso⟧ cod.) Menandri quaerere, in qua fabula miles (-is cod.) suspicion[e] percussus adolterii gladio amatae amputat c[ri]nes v. Philostr. epist. 16, vol. II p. 232, 27 Kays. ed. a. 1871 οὐδὲ ὁ τοῦ Μενάνδρου Πολέμων καλὸν μειράκιον περιέκειρεν, ἀλλ’ αἰχμαλώτου μὲν ἐρωμένηϲ κατετόλμηϲεν ὀργιϲθείϲ, ἣν οὐδὲ αὐτὴν ἀποκείραϲ ἠνέϲχετο (κλαίει γοῦν καταπεϲὼν καὶ μεταγιγνώϲκει τῶι φόνωι τῶν τριχῶν), ἐφήβου δὲ ἄρα ἐφείϲατο καὶ τὸ δρᾶμα, ϲὺ δὲ οὐκ οἶδα τί παθὼν ϲεαυτῶι πεπολέμηκαϲ, ὦ ἀνδροφόνε τῆϲ κεφαλῆϲ vi. Front. AP XII 233, 4 (test. 112) καὶ τότε μαϲτεύϲειϲ τὴν Περικειρομένην vii. Agath. AP V 218, 1–2 et 11–12 (test. 139) τὸν ϲοβαρὸν Πολέμωνα, τὸν ἐν θυμέληιϲι Μενάνδρου / κείραντα Γλυκέραϲ τῆϲ ἀλόχου πλοκάμουϲ et αὐτὰρ ἔγωγε / Δύϲκολοϲ, οὐχ ὁρόων τὴν Περικειρομένην

320 *viii. Luc. rhet. praec. 12 Αὐτοθαΐδα (Θαΐδ. test. viii) τὴν κωμικὴν ἢ Μαλθάκην (Sic. test. *vii) ἢ Γλυκέραν τινὰ μιμηϲάμενοϲ τῶι προϲηνεῖ τοῦ φθέγματοϲ vid. K. Mras, Wiener Eranos (1909) p. 77 sq. Polemonis Menandrei memor ζηλότυπον amatorem puellam amatam περικείρειν facit Luc. dial. meretr. 8, 1

Περικειρομένη

dramatis personae Ignorantia Glycera Moschio Myrrhina Polemo Sosia Doris Davus Pataecus Habrotonum

prologus Polemonis concubina Myrrhinae filius subditivus, Glycerae amans Polemonis vicina, Moschionis fama mater miles Polemonis cacula Polemonis ancilla Moschionis patris servus Polemonis et Glycerae amicus annis iam provectior tibicina

321

322

libri C Pap. Cairensis 43227 (CGFP 174), cod. saec. Vp, vid. praef. p. LXI–LV: v. 1–216, 230–337. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur; interdum paragraphus ipsa dicolo non adhibito pers. mutationem in fine versus indicare videtur. dicolon non raro invenitur etiam ubi is qui verba facit ad novam personam se convertit vel secum loqui incipit. imagines phot. invenies ap. Lefebvre2 (tab. xvii–xxiv. xxxv–xxxvi) et ap. Riad-Selim-Koenen (tab. xxvii. xxviii A et B. xxix–xxxvi) H Pap. Heidelbergensis G 219 (CGFP 175) + G 239 h, vol. saec. IIp: versuum 42–59 fines (cum tab. phot. primum edidit Gerhard2), versuum 62–70a fines (cum tab. phot. primum edidit J. Salewski ZPE 129, 2000, 12). duo frustula, eiusdem manuscripti reliquiae; G 219 paginae marginem superiorem servat. de paragraphis, dicolis, nominibus additis non constat O15 Pap. Ox. 2830 (CGFP 176), vol. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit Turner10: fines versuum 216a–216e, partes priores vel initia versuum 223–242. reliquiae duarum columnarum continuarum, quarum alterius margo superior apparet. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, fort. semel nomen additur L Pap. Lipsiensis 613 (CGFP 177), cod. membr. saec. IIIp, cum tab. phot. primum edidit Koerte7: v. 217–277, 338–397. duo folia male integra. textus altera et tertia manu correctus. singulis paginis in marginibus superioribus ab altera manu numeri να (v), νβ (r) et ξα (r), ξβ (v) superscripti, pro quibus primo mutatis, tum deletis numeros falso auctos νβ (v), νγ (r) et ξβ (r), ξγ (v) in marginibus exterioribus substituit tertia manus. singulae columnae 30 vel 31 versus habuerunt. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, quae in finibus versuum saepe omittuntur. reliquiae Antinupoli repertae sunt, ut vid. O46 Pap. Ox. 5200, cod. saec. Vp, cum tab. phot. primum edidit W. B. Henry, The Oxyrhynchus Papyri, vol. LXXIX (2014) 114 sq.: v. 290–291, 300a–300b. lacinia parva, bifolii marginum superiorum reliquiae cum paucis litteris et litterarum vestigiis O27 Pap. Ox. 3705, vol. saec. IIIp: cum tab. phot. primum edidit M. W. Haslam, The Oxyrhynchus Papyri, vol. LIII (1976) 58–67: frustulum servat priorem partem versus 366 ter descriptam atque notis musicis varie exstructam et quartam seriem notarum musicarum, quas super eundem versum iteratum superscriptas fuisse verisimile est (vid. Pöhlmann-West, Documents of Ancient Greek Music, 2001, p. 184 sq.) O Pap. Ox. 211 (CGFP 178), vol. saec. I–II, cum tab. phot. partis papyri superioris primum ediderunt Grenfell-Hunt2: v. 397a–397l, 398–448. imagine phot. totius papyri addita iterum edidit Browne. reliquiae duarum columnarum continuarum, quarum altera, cuius margines superior et inferior servati sunt, versus habet quinquaginta unum. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur. adiectae sunt duae notae ad res quae in scaena geruntur pertinentes, quarum una ab altera manu scripta est, quae etiam paragraphos addidit sustulit et semel litteris superscriptis variam lectionem significavit correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur pleraque fecit Lefebvre, nonnulla Croiset ap. eundem (ed. pr.)

Περικειρομένη

323

[Ἄγνοια] Cair. E1(v)

5

10

15

20

25

̣ ̣ ̣ ̣] προθυμηθεῖϲα θῆλυ, τὸ δ’ ἕτερον γυναικὶ] δοῦναι πλουϲίαι τὴν οἰκίαν ταύτη]ν̣ κατοικούϲηι, δε[ο]μ̣ένηι παιδίου. ̣ ̣ ̣ ̣( ̣)] ̣ δὲ τα̣[ῦτ]’[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣( ̣)μέ̣ν̣ων δ’ ἐτῶν τινων καὶ τ]οῦ πολέμου καὶ τῶν Κορινθιακῶν κακῶν αὐ]ξα ̣ νομένων ἡ γραῦϲ ἀπορουμένη ϲφόδρα, τεθραμμένηϲ τῆϲ παιδόϲ, ἣν νῦν εἴδετε ὑμεῖϲ, ἐραϲτοῦ γενομένου τε τοῦ ϲφοδροῦ τούτου νεανίϲκου γένει Κορινθίου ὄντοϲ, δίδωϲι τὴν κόρην ὡϲ θυγατέρα αὑτῆϲ ἔχειν. ἤδη δ’ ἀπειρηκυῖα καὶ προορωμένη τοῦ ζῆν καταϲτροφήν τινα αὑτῆι παροῦϲαν οὐκ ἔκρυψε τὴν τύχην, λέγει δὲ πρὸϲ τὴν μείραχ’, ὡϲ ἀνείλετο αὐτήν, ἐν οἷϲ τε ϲπαργάνοιϲ δίδωϲ’ ἅμα, τὸν ἀγνοούμενόν τ’ ἀδελφὸν τῆι φύϲει φράζει, προνοουμένη τι τῶν ἀνθρωπίνων, εἴ ποτε δεηθείη βοηθείαϲ τινόϲ, ὁρῶϲα τοῦτον ὄντ’ ἀναγκαῖον μόνον αὐτῆι, φυλακήν τε λαμβάνουϲα, μή ποτε δι’ ἐμέ τι τὴν Ἄγνοιαν αὐτοῖϲ ϲυμπέϲηι ἀκούϲιον, πλουτοῦντα καὶ μεθύοντ’ ἀεὶ ὁρῶϲ’ ἐκεῖνον, εὐπρεπῆ [δὲ] κα̣[ὶ] νέαν ταύτην, βέβαιον δ’ οὐθὲν ὧι κ[ατ]ε̣λε[ί]πετο. αὕτη μὲν οὖν ἀπέθανεν, ὁ δὲ τὴν οἰκίαν

(125 Sdb.)

(130)

(135)

(140)

(145)

1–216 C 1 αὐτὴ] Sudhaus4 p. 2921, μόνον] Wil.8; in versu antecedenti e. g. τρέφειν βρέφοϲ 8 fuisse coni. Wil. , παιδίον τρέφειν Sudhaus1, πρὸϲ τὸ γῆραϲ ἐκτρέφειν idem2 4 ]ε̣ vel ]ϲ̣ vel ]ο̣ γέγον]ε̣ Weißmann ap. Koerte2, ἔλαθ]ε̣ Schwartz2, ἤρεϲ]ε̣ Furley2 τα̣[ῦτ’ Koerte, apostrophum conspexit Jensen1 ]α̣μενων vel ]λ̣μ- (non ]ο̣μ-) legit Jensen1 (vel ]μ̣μ- legi posse 2 existimavit idem ), unde suppl. ἐνιϲ]τ̣α̣μένων in1; ipse in dubium vocavit in 2, obloquuntur GommeSandbach. ἐγγενο]μένων suppl. Leo3 (γεν- ed. pr.), prob. Carlesimo2, quae ἐγγε]ν̣[ο]μ- in vestigia quadrare censet 5 καὶ τ]οῦ complures : κἀκ τ]οῦ ? (de ἐκ τ]οῦ cogitaverat Maccari) Schröder 6 ed. pr. (]ξ̣ vel ]ζ̣ dispici posse affirmat Jensen2) 8 τε legerunt omnes qui pap. ipsam inspexerunt, γε in tab. phot. Carlesimo2 15 διδωϲ’ C (‘constr.: καὶ ἅμα δίδωϲιν αὐτῆι τὰ ϲπάργανα ἐν οἷϲ ἀνείλετο’ vLeeuwen2; Epitr. 330 sq. cont. Gronewald10) : διδοῦϲ’ Herw.2 24 δ’ Headlam1, vLeeuwen : θ’ C : τ’ ed. pr.

324

30

35 E2(r)

40

45

50

ἐπρίατο ταύτην ὁ ϲτρατιώτηϲ οὐ πάλαι. ἐν γειτόνων δ’ οἰκοῦϲα τἀδελφοῦ τὸ μὲν πρᾶγμ’ οὐ μεμήνυκ’ οὐδ’ ἐκεῖνον βούλεται εἶναι δοκοῦντα λαμπρὸν εἰϲ μεταλλαγὴν ἀγαγεῖν, ὄναϲθαι δ’ ὧν δέδωκεν ἡ Τύχη. ἀπὸ ταὐτομάτου δ’ ὀφθεῖϲ’ ὑπ’ αὐτοῦ, θραϲυτέρου ὥϲπερ προείρηκ’ ὄντοϲ, ἐπιμελῶϲ τ’ ἀεὶ φοιτῶντοϲ ἐπὶ τὴν οἰκίαν, ἔτυχ’ ἑϲπέραϲ π̣[έ]μ̣πουϲά ποι θεράπαιναν. ὡϲ δ’ ἐπὶ ταῖϲ θύραιϲ α̣[ὐ]τ̣ὴν γενομένην εἶδεν, εὐθὺ προϲδραμὼν ἐφίλει, περιέβαλλ’, ἡ δὲ τῶι προειδέ[ναι ἀδελφὸν ὄντ’ οὐκ ἔφυγε. προϲιὼν δ’ ὁ̣ [θεράπων ὁρᾶι. τὰ λοιπὰ δ’ αὐτὸϲ ε̣ἴρ̣ ̣η̣χ̣’, ὃ̣ν τρ̣ό̣π̣[ον ὁ μὲν ὤιχετ’ εἰπὼν ὅτι κατὰ ϲχολὴν ἰδ̣[εῖν αὐτήν τι βούλεθ’, ἡ̣ δ̣’ ἐδάκρυ’ ἑϲτῶϲα καὶ ὠδύρεθ’ ὅτι ταῦτ’ οὐκ ἐλευθέρωϲ ποεῖν ἔξεϲτιν αὐτῆι. πάντα δ’ ἐξεκάετο ταῦθ’ ἕνεκα τοῦ μέλλοντοϲ, εἰϲ ὀργήν θ’ ἵνα οὗτοϲ ἀφίκητ’ (ἐγὼ γὰρ ἦγον οὐ φύϲει τοιοῦτον ὄντα τοῦτον), ἀρχὴν δ’ ἵνα λάβηι μηνύϲεωϲ τὰ λοιπὰ τούϲ θ’ αὑτῶν ποτε εὕροιεν. ὥϲτ’ εἰ τοῦτ’ ἐδυϲχέρανέ τιϲ ἀτιμίαν τ’ ἐνόμιϲε, μεταθέϲθω πάλιν. διὰ γὰρ θεοῦ καὶ τὸ κακὸν εἰϲ ἀγαθὸν ῥέπει γινόμενον. ἔρρωϲθ’ εὐμενεῖϲ τε γενόμενοι

(150)

(155)

(160)

(165)

(170)

28 μεμενηκεν C : corr. complures 31 ὑπ’ αὐτοῦ Croenert1 : ϋπατου vel υποτου C (hoc legit 2 Guéraud, illud Jensen ) : ὑπὸ τούτου complures 34 π̣[]μ̣ποιϲα C 35 suppl. vLeeuwen εὐθὺϲ Herw.2 εὐθύ nusquam alibi in Menandro, sine genetivo Eup. fr. 392, 2 37 δε̣[ vel δα̣[ vel δο̣[ videtur dispexisse Jensen1 suppl. Kuiper1, prob. Arnott7; de Polemone cogitaverunt plerique, sed vid. test. i sq. et Gomme-Sandbach p. 467 sq. 38 ε̣ἴ ̣ρ̣η̣χ̣’, ὃ̣ν τρ̣ό̣π̣[ον Jensen2, prob. Guéraud (εἴρηκ’ suppleverat Leo3) 39 ιδ̣[ dispexerunt de Ricci et Reinach ap. Reinach, prob. Jensen1, suppl. Maccari p. 111, Sudhaus (40 τι ut Dysc. 107) 42–59  versuum fines praebet H 42 εξεκαετο C : -καιετο H cf. Dysc. 60. 535, Perinth. 20 (Asp. 76 κλαιειν e και- vel e κα- corruptum). vid. ad Sam. 406 43 θ’ C : om. H 44 ἀφίκητ’ Koerte5, 1 1 1 hoc vel -κοιτ’ (quod et alii complures) Headlam , Legrand p. 327 : -κετ’ C [H] 45 δ’ ϊνα C, δ ινα H : θ’ ἵνα et hic et in 43 Sudhaus1 λαβη CH : -βοι complures Epitr. 867–869 cont. Sudhaus 46 θ αυτων H (coniecerant Headlam1, vLeeuwen) : θ’ εαυτων C 47 εδυϲχερανε H (coniecerat Wil.8) : -ραινε C 49 θεοὺϲ Eitrem2 Plat. reip. p. 379 E cont. Gomme-Sandbach

Περικειρομένη

325

ἡμῖν θεαταὶ καὶ τὰ λοιπὰ ϲώιζετε.

55

60

65

expl. E2(r) | 70 70a

(Ϲωϲίαϲ) ὁ ϲοβαρὸϲ ἡμῖν ἀρτίωϲ καὶ πολεμικόϲ, ὁ τὰϲ γυναῖκαϲ οὐκ ἐῶν ἔχειν τρίχαϲ κλάει κατακλινείϲ. κατέλιπον ποούμενον ἄριϲτον αὐτοῖϲ ἄρτι, καὶ ϲυνηγμένοι εἰϲ ταὐτόν εἰϲιν οἱ ϲυνήθειϲ, τοῦ φέρειν αὐτὸν τὸ πρᾶγμα ῥᾶιον. οὐκ ἔχων δ’ ὅπωϲ τἀνταῦθ’ ἀκο[ύϲ]ηι γινόμεν’ ἐκπέπομφέ με ἱμάτιον οἴ̣ϲ̣οντ’ ἐξεπίτηδεϲ, οὐδὲ ἓν δεόμενοϲ. ἀλλ’ ἦ περιπατεῖν με βούλεται; (Δωρίϲ) ἐγὼ προε̣λ̣θο̣ῦ̣ϲ̣’ ὄψομαι, κεκτημένη. (Ϲω.) ἡ Δωρίϲ. οἵα γέγονεν, ὡϲ δ’ ἐρρωμένη. ζῶϲιν τρόπον τιν’, ὡϲ ἐμοὶ καταφαίνεται, αὗται. πορεύϲομαι δέ. (Δω.) κόψω τὴν θύραν· οὐδεὶϲ γὰρ αὐτῶν ἐϲτιν ἔξω. δυϲτυχήϲ, ἥτιϲ ϲτρατιώτην ἔλαβεν ἄνδρα· παράνομοι ἅπαντεϲ, οὐδὲν πιϲτόν. ὦ κεκτημένη, ὡϲ ἄδικα πάϲχειϲ. παῖδεϲ. εὐφρανθήϲεται κλάουϲαν αὐτὴν πυθόμενοϲ νῦν· τοῦτο γὰρ ἐβούλετ’ αὐτόϲ. παιδίον, κέλευέ μοι ]ε[ --

(175)

(180)

(185)

(191)

52–54 vid. test. vii. Heliod. VII 25, 1 (attulit Wifstrand p. 102) ὁ ϲοβαρὸϲ ἡμῖν ἀρτίωϲ … νῦν που τάχα κλινεῖϲ (τὴν κεφαλήν) 54 vid. test. v 64 Sud. κ 2062 Μένανδροϲ … κόψω τὴν θύραν (vid. fr. 883) 51 paragr. C [H], dicolon in fine versus C, non H ἡμῖν θεαταὶ ed. pr. (cf. Ar. Eccl. 1141) : ἡμῖν, θεαταί vLeeuwen, quod plerisque placuit (cf. Ar. Pac. 1115) ϲωζετε C : -ϲατε H 54  κατελιπον C : -λαβον H ποουμενον C : ποιουμενο[ H 55 αρτι· C : γαρ τι H 58 γινομεν’ C : γε̣[ H de versus forma vid. ad fr. 844, 10 59 post hunc versum deficit H 60 δεόμενοϲ. ἀλλ’ ἦ Meister ap. Koerte3 in add. (vid. Denniston, Gr. Part. p. 27 sq.) : -οϲ· αλλ’ η C : -οϲ ἀλλ’ ἢ Jensen (cf. Denniston, Gr. Part. p. 24–27) 62–71 redit H (fines versuum plerumque) 67 in H versus desinit in ]πιϲτον 68–70 paragraphi nullae, dicola post παῖδεϲ et post αὐτόϲ C εὐφρανθήϲεται — αὐτόϲ servo dedit ed. pr. vid. Frost p. 905 70 αυτοϲ C : αὐτό Bain Act. & Aud. p. 1193 (similis ordo verborum Sic. 348) : οὗτοϲ Schröder, coll. 304, Dysc. 610, Sam. 665 post hunc versum deficit C 70a post hunc versum desinit H

326 desunt versus fere lxx

J1(v) | 71

75

[Δᾶοϲ] παῖδεϲ. μεθύοντα μειράκια προϲέρχεται π̣ά̣μπολλ’. ἐπαινῶ διαφόρωϲ κεκτημένην· εἴϲω πρὸϲ ἡμᾶϲ εἰϲάγει τὴν μείρακα. τοῦτ’ ἔϲτι μήτηρ. ὁ τ̣[ρ]όφιμοϲ ζητητέοϲ· ἥκ ̣ ̣ειν̣ γὰρ αὐτὸν τὴ[̣ ν] τ̣α̣χίϲτην ἐνθάδε εὔκαιρον εἶναι φαίνεθ’, ὡϲ ἐμοὶ δοκεῖ.

(261)

(265)

ΧΟΡΟΥ ACTUS II

80

(Μοϲχίων) Δᾶε, π̣ο̣[λλ]άκιϲ μὲν ἤδη πρόϲ μ’ ἀπήγγελκαϲ λό̣γ̣ο̣υ̣ϲ ο]ὐκ ἀληθεῖϲ, ἀλλ’ ἀλαζὼν καὶ θεοῖϲιν ἐχθρὸϲ εἶ. εἰ δὲ καὶ [νυ]νὶ πλανᾶιϲ με (Δα.) κρέμαϲον εὐθύϲ, εἰ̣ π̣[λανῶ. (Μο.) ἥμερον λέγειϲ τι. (Δα.) χρῆϲαι πολεμίου τοίνυν [τρό]π̣ο̣ν̣. ἂ̣ν δ’ ἀληθὲϲ̣ ἦι κα̣[τ]α̣λάβηιϲ τ’ ἔνδον αὐτὴν̣ ἐνθ̣ά̣δε, ὁ δεδιωικηκ ̣ ̣ὼ̣ [ϲ ἐ]γώ ̣ ̣ ϲ[ο]ι ταῦτα π̣[ά]ντα, Μοϲχίων, καὶ πεπεικὼ̣ ϲ̣ τὴ[ν] μ̣ὲν ἐλ̣θεῖ[ν] δεῦρ’ ἀναλώϲαϲ λ̣όγουϲ μυρίουϲ, τὴν ϲὴ[̣ ν] δ̣ὲ̣ μητέρ’ ὑ̣[ποδ]έ̣[χ]εϲθαι καὶ ποε̣ῖν̣ ̣

(271)

77 Ioann. Char. An. Gr. p. 1154 Bk. αἱ προθέϲειϲ ὀξύνονται, καὶ ὅμωϲ αἱ μετὰ τούτων ἀντωνυμίαι ὀρθοτονοῦνται, περὶ ἐμοῦ, κατ’ ἐμοῦ, ϲὺν ἐμοί, ὑπὲρ ἐμοῦ. ὅθεν παρὰ Μενάνδρωι ϲημειοῦνται τὸ πρόϲ με ἐγκλιθέν (fr. 978 Kock; cf. Sam. 308. 719, Dysc. 107) 78 Schol. (R V M E Θ Barb) Ar. Ran. 280 b Μένανδροϲ· ἀλλ’ ἀλαζὼν καὶ θεοῖϲιν ἐχθρόϲ (fr. 875 Kock) 71 redit C paragr. supra lin. (in summa pagina) 73 ἡμᾶϲ Leo3 : υμαϲ C, def. vLeeuwen3, 2 1 1 Schwartz 75 init. Jensen 77 fin. agnovit Jensen 78 αλλ’ C, Schol. VME : om. Schol. R Θ Barb 79 dicoli in fine versus vestigium superesse suspicatus est Jensen2 fin. Koerte5, 3 1 5 Leo 80 ημερον· C [τρόπον Croenert , Koerte , []π̣ο̣ν̣ dispexisse sibi visus est Jensen2 81 suppl. vLeeuwen, Leo3 82 ὁ δεδιωικη̣κ̣ὼ̣ [ϲ ἐ]γ̣ώ̣ ϲ[ο]ι Sudhaus2/10 ex delineatione 2 Jensenii , qui post ο̣δ apostrophum dispexisse sibi visus est cf. Dysc. 68 π̣[ά]ντα Koerte6, 3 1 6 2 Leo 83 τ̣[ὴν] Schmidt ελ̣θ̣ει[ν] legit et suppl. Koerte 84 ϲη̣[ν]δ̣ε̣ Jensen , ϲὴ[ν δὲ legerat et suppleverat Koerte6 ὑ[ποδέχ]εϲθαι Koerte6, coll. 141 ([δέχ]εϲθαι iam Leo3), α̣[ legens, sed υ̣[ Jensen1 (ε̣[ vel ο̣[ vel α̣[ Guéraud); de ἀ̣[να- cogitavit Koerte3 in add. (cf. OGIS 339, 20; Act. ap. 28, 7)

Περικειρομένη 85

90

πάνθ’ ἃ ϲο[ὶ] δοκεῖ, τίϲ ἔϲομ[αι; Μο. τί]ϲ̣ βίοϲ μάλιϲθ’, ὅ̣ρ̣α̣, Δᾶε, τῶν πάντων ἀρέϲκει; ̣[ ̣] ̣τ̣’ ἐπιβλε ̣ ̣[  Δα.? [Μο.?] ἆρα τὸ μυλωθρεῖν κράτιϲτον; εἰϲ μυλῶνά̣ [μοι δοκεῖ οὑτοϲὶ̣ φερόμενοϲ ἥξε̣ ̣ιν̣ . (Δα.) μηδα̣μῶ̣ [ϲ] τέχνην̣ ̣ [λ]έγ[ε. [Μο.] βούλομαι δὲ προϲτάτην ϲε πραγμάτων Ἑλλη̣ν̣[ι]κῶ̣ [ν κ̣α̣ὶ διοικητ[ὴ]ν ϲτρατοπέδων (Δα.) ̣ ̣ ̣εδ̣ει̣[ ο̣[ἵ] μ̣’ ἀποϲφά[τ]τουϲιν εὐθυϲ ̣ ̣ ̣ ̣ χη ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣

327 (275)

(280)

85 paragr. απανθ’ C : corr. Croenert1, Leo2 p. 339 ἃ ϲο[ὶ] Sudhaus : ἅ ϲο[ι] ed. pr. ἔϲομ[αι suppl. Croenert1, Leo2 p. 339 Μο. τί]ϲ̣ Sudhaus (sine nota pers. suppleverat Leo2 p. 339) ο̣ρ̣α̣ Jensen2, Sudhaus2, suppleverat Wil. ap. Koerte1 86 paragr.; dicolon post ἀρέϲκει fuisse putavit Jensen1, valde dubitat in 2 (similiter Sudhaus10, nullum dicoli vestigium dispexisse videtur Guéraud) π̣[ά]ν̣τ̣’ (hoc iam Sudhaus2, prob. Jensen2) ἐπίβλεψο̣[ν. Δα. βλέπω vel τ̣[ο]ῦ̣τ̣’ 1 (hoc iam Jensen , spatio melius convenire quam παντ’ putat Guéraud) ἐπιβλέψα̣[ϲ λέγε Sandbach (π̣[ά]ν̣τ̣’ ἐπιβλέψ̣ α̣[ϲ ἑλοῦ ? Schröder); 〈Δα.〉 π̣[ά]ν̣τ̣’ ἐπιβλέψα̣[ϲ ἐρῶ Sudhaus2 (ἐπιβλεφ̣ θ̣[ήϲεται Schmidt1, vel -φ̣ [ legi posse affirmat Guéraud) 87–88 87 paragr. nulla, dicolon post κράτιϲτον, 88 paragr., post ἥξ̣ε̣ιν̣ dicolon ἆρα — κράτιϲτον Moschionis esse existimavit Koerte6 ([Μο.] Sudhaus1, cf. δὲ in v. 89 et vid. Denniston, Gr. Part. p. 170), Davo dedit Schmidt1 (olim); εἰϲ — ἥξ̣ε̣ι ̣ν Moschioni continuavit Jensen2, dedit Sandbach; εἰϲ μυλῶνα; Davo, quae sequuntur usque ad ἥξ̣ε̣ιν̣ Moschioni tribuit Sudhaus2 87 μυλων⁝ legit Jensen2, μυλωνα vel -νε vel -ν’α vel -ν’ε 10 Sudhaus , μυλωνα Guéraud εἰϲ μυλῶνά̣ [μοι δοκεῖ scripsimus post Koerte3, qui (Δα.) εἰϲ μυλῶν’; [Μο. ἐμοὶ δοκεῖ suppleverat : (Δα.) εἰϲ μυλῶν’ ἄ[γε]ι ̣[ϲ; Mo. δοκεῖ Sudhaus10 : εἰϲ μυλῶν’ ἀ̣[φίξεται (et in 88 ἡμ̣ῖ ̣ν) Lowe cf. Epitr. 521 sq. 88 οὑτοϲὶ coni. Croenert1, in C legisse sibi 6 visus est Koerte : ουτοϲ: post ed. pr. legisse sibi visus est Jensen1/2 ηξ̣ε̣ι ̣ν: (quod coniectura se assecutum fuisse indicat Sudhaus10) legit Jensen2 (in ed. dubius haeret), dubitaverunt et ημ̣ι ̣ν: (ημ[] Koerte6, suppleverat Leo4) potius apparere putaverunt Sudhaus2/10, Guéraud μηδα̣μῶ̣ ϲ̣ τέχνη̣ν̣ dubitanter Jensen1 (α post μηδ num legi possit dubitat Sudhaus10, legisse sibi videtur Guéraud) : μηδ’ ὅ̣λ̣ω̣ ϲ̣ τέχνη̣ν̣ (quod sibi tribuit Jensen in ed.) ad vestigia quadrare contendit Sudhaus10 [λ]εγ[ε Jensen2 (de λ dubitat Guéraud), suppleverat Schmidt2 89 de Ricci ap. 1 Koerte 90 paragr.; dicolon post ϲτρατοπέδων dispexisse sibi visus est Jensen1, confirmaverunt Sudhaus10, Guéraud, post dicolon ο vel α vel μ dispexisse sibi visus est Sudhaus2, αλ vel αμ Guéraud εδ̣ει post hastae libratae vel μ litterae vestigia legit Jensen2, τ̣ε δ̣ει expressit in ed.;ελ se dispexisse refert Sudhaus10 (λ etiam Jensenium agnovisse autumans) ο̣[ὐ μ]έλε̣ι ̣ [ξένων ἐμοί Sudhaus2/10, [οὔ μ]ε δεῖ [ϲυνωμοτῶν Schwartz2, de [οὐ] μ̣έλ̣ει [μοι τῶν ξένων cogitavit Jensen 91 paragr. init. ο̣[]μ̣ vel ο̣[]λ̣ vel α̣[]μ̣ vel α̣[]λ̣ Jensen2; ‘prima littera (Ο) certa est’ 2 Sudhaus (legerat Koerte6), ο[] Guéraud ο[ἵ] μ̣’ Sudhaus2/10 : ἀ̣[λ]λ̣’ propter spatium noluit 2/10 Jensen ἡ̣[ϲ]υ̣χῆ〈ι〉 Sudhaus , ἂ̣[ν τύ]χη〈ι〉 Schwartz2 (‘prima littera secundum Jensenii et meam delineationem erat potius α quam η’ Koerte3) post χη exigua vestigia vocis κ̣λ̣ε̣ψ̣ α̣ι ̣ vel -α̣ϲ̣ dispexisse sibi visus est Jensen2, κ̣λεψ̣ α se legisse testatur Sudhaus2, Guéraud κ̣λεψαϲ̣ κ̣λέψ̣ αι ̣ θ̣[έ]λ̣[ω Sudhaus2, κ̣λέψ̣ [α]ν̣[τ]ά̣ [τι Jensen, κ̣λ̣έ̣ψ̣ α̣ι ̣ [παρόν] Schwartz2

328

95

100

(Μο.) α̣λλ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ἐκδότηϲ † ε̣κδο̣ϲ̣ε̣ι ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ει λαβ ̣ ̣ ἑπ̣τὰ [ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣]ω̣ τάλαντα. (Δα.) παντοπωλεῖν βο ̣ ̣ύ̣λ̣[ομαι, Μοϲχίων, ἢ̣ [τυρ]ο̣π̣[ω]λ̣εῖν ἐ[ν ἀ]γορᾶι καθήμεν̣ο̣ϲ̣· ὀμνύω μη ̣ ̣ ι καθεϲ[τάναι. ̣ [̣ δὲν μέλειν μοι πλο]υ̣ϲ̣ίω κ̣α̣τ’ ἐμ̣ὲ ταῦτ’ ἐ̣[μοί τ’ ἀρέϲκει] μᾶλλον. (Μο.) ̣ ̣[ ̣ ̣δεκ ̣ιν̣ ̣ ̣η γενο[ ̣]θ̣o μελ[ιτόπ]ω̣ λιϲ ευ[ γραῦϲ. (Δα.) τὸ γαϲτρίζεϲθ’ ἀρέ[ϲ]κε[ι] ̣ε ̣[ φήμ’ ἐφ’ οἷϲ εἴρηκα τούτοιϲ. (Μο.) μα[ ἦϲθαϲ· ἀλλὰ τυροπώλει καὶ τα̣ ̣ ̣ι[

(285)

(290)

92 α̣λλο̣ Jensen1/2, hoc vel α̣λλω̣ potius quam α̣λλα̣ (quod dispici posse existimavit Guéraud, legerat ed. pr.) Sudhaus10 ἀ̣λλὰ̣ κ̣λ̣έ̣ψ[ει]ϲ̣ Sudhaus2/10, ἀ̣λλ’ ὀ̣νή̣ϲ̣ε̣ι ̣ γ̣’ Handley ap. Furley2, ὢν post ἐκδότηϲ uterque inserens (in vestigiis post α̣λλ obviis latere suspicatus est Sudhaus2/10, ad vestigia quadrare negat Guéraud); ἀ̣λλὰ̣ ῥ̣ᾶ̣ι ̣[ο]ν Jensen in ed. ἐκδότηϲ Sudhaus2/10 : εκδοιη̣ ϲ in C 2 10 3 legit Jensen (prob. Sudhaus , coniecerat Eitrem ), qui in ed. pro ]εκδοιηϲ substituit Δ̣[ᾶ]ε, κλ̣έ̣ψ̣ [ειϲ] ε̣κδο̣ϲ̣ε̣ι ̣ Jensen2 e litterarum insequentium reliquiis ϲ̣α̣ν̣ prae ceteris elucere visum 2 est Jensenio , Sudhaus2/10 λ̣η̣ϲ̣ dispexisse sibi visus est, unde λ̣ή̣ϲ̣ει λαβὼ̣ ν̣ coniecit (sed λαβο̣ potius dispexisse sibi visus est Guéraud, et vid. fr. 10, 3) 93 [τ]ῶ̣ ν̣ ὀ̣[κτ]ὼ noluit Sudhaus10, qui 2/10 in praetulit [τ]ῶ̣ ι ̣ τ̣ό̣[κ]ω〈ι〉, ad lacunam magis quadrare ratus (num ad vestigia quadraret dubitavit Guéraud); in contrarium iudicavit Jensen in ed. fin. Jensen2, prob. Sudhaus10 94 ἢ̣ 1 2 1 — ἀ]γορᾶι Jensen , καθήμεν̣ο̣ϲ̣ (-ο̣ν̣ ) 95 μη̣[δ]ὲν̣ [μέλειν μοι Sudhaus2/10, ]εν̣[ e frustulo quodam codicis C expiscatus quod an hic inserendum sit diiudicari nequit πλο]υ̣ϲίωι Koerte2/3 καθεϲ[τάναι Sudhaus 96 κα]τ’ Sudhaus9 ἐ[μοί τ’ ἀρέϲκει] Sudhaus9 post dicolon αν̣ legit Jensen1, ο̣ et hastam verticalem idem2, α̣ρ̣ vel ε̣ρ̣ Sudhaus2 (α̣ρ̣ vel ο̣ρ̣ 10), δ̣ι ̣ vel α̣ι ̣ vel α̣ρ̣ Guéraud ἄ̣ρ̣[τι μανθάνω Sudhaus2, ἀν̣[όϲιον λέγειϲ Jensen in ed. 97 init. ει legisse sibi 2/10 visus est Sudhaus , ο̣ι ̣ Jensen in ed. γενοθ̣ο Sudhaus2/10, γενοθ’ο Guéraud de γένο[ι]θ̣’ ὃ cogitavit Sudhaus2/10, γένο[ιτ]ο Jensen μελ[ιτόπ]ω̣ λιϲ Jensen2, Sudhaus2/10 98 αρεϲ̣κειεϲ̣[ Jensen ap. Koerte2 ἀρέϲ̣κε[ιν] vArnim3 p. 14 [δ]έϲ[ποτ’, εἶναι δ’ ἄξιοϲ Sudhaus1, δ̣έϲ[ποτ’, 2/10 ἀγαπήϲειν ἐγὼ Sudhaus (‘le ϲ, mutilé, est douteux’ Guéraud; Moschio v. 102 τρόφιμοϲ appellatur, sed cf. Dysc. 300), γ̣εγ̣[ονέναι δέ γ’ ἄξιοϲ Sandbach (num ad vestigia quadret dubium) 99 paragr., dicolon post τούτοιϲ, cuius punctum superius deletum esse testatur Jensen2 φ̣ η̣μ’ Jensen1, certum esse affirmat2 (φή]μ’ suppleverat Koerte6) μὰ [Δία Koerte, Sudhaus1 fin. παῖ, ϲύ γ’ οὐκ ἄφρων (vel ἄνουϲ) Herw.4, Δᾶ’, οὐ μέγα φρονῶν Schmidt2 (Δᾶ’ iam Sudhaus1), Δᾶ’, οὐ δυϲχερὴϲ Sandbach comm. 100 paragraphum indicant Lefebvre in ed. pr. et in 2, Koerte1/2, Sudhaus2, non indicant Jensen, Koerte3 τα̣ι[ Jensen2, τα̣λ̣ι[ Sudhaus2, τα̣α̣ι[ Guéraud τα̣λ̣[α]ι[πώρει. Δα. καλῶϲ vel τα̣λ̣[α]ί[πωροϲ γενοῦ Sudhaus2, ‘magis placet τὸ λοιπὸν εὐτύχει’ Jensen (τὸ̣ λο̣ι ̣[πὸν vel τὰ̣ λο̣ι[̣ πὰ iam Koerte6)

Περικειρομένη

J2(r) 105

110

(Δα.) τ]αῦτα μὲν̣ δ̣ή̣, φ[α]ϲίν, εὔχθ̣ω· δ[ ‒ ⏑ ‒ ⏒ ‒ ⏑ ‒ ο]ἰκίαν ἄνο̣ι[̣ γε], τρόφιμε. (Μο.) δ̣εῖ μ[̣ ⏑ ‒ ⏒ ‒ ⏑ ‒ ε̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] πα̣ραμυθεῖϲ̣θ̣’ [ ̣ ̣ ̣ ̣]νη[̣ ἐπὶ θεοῖϲ ἐχθρῶι πτεροφόραι χιλιάρχωι. (Δα.) καὶ μάλα. (Μο.) εἰϲιὼν δέ μοι ϲύ, Δᾶε, τῶν ὅλων κατάϲκοποϲ πραγμάτων γενοῦ, τί ποιεῖ, π[ο]ῦ̣ ’ϲ̣τιν ἡ μήτηρ, ἐμὲ εἰϲ τὸ προϲδοκᾶν ἔχουϲι πῶϲ. τὸ τοιουτὶ μέροϲ οὐκ ἀκριβῶϲ δεῖ φρά̣[ϲαι] ϲοί· κομψὸϲ εἶ. (Δα.) πορεύϲομαι. (Μο.) περιπατῶν δὲ προϲμε̣ν̣ῶ ϲε, 〈Δᾶε〉, πρόϲθε̣ τῶν θυρῶν. ἀλλ’ ἔδειξεν μέν τι τοιοῦθ’, ὡϲ προϲῆλθο̣ν̣ ἑ̣[ϲ]π̣έραϲ· προϲδραμόντ’ οὐκ ἔφυγεν, ἀλλὰ περιβαλοῦ̣ϲ’ ε[ ̣ ̣ ̣( ̣)] ̣ε. οὐκ ἀηδήϲ, ὡϲ ἔοικ̣ε̣ν, εἴμ’ ἰδεῖν οὐδ’ ἐντ̣[υχεῖ]ν̣,

329

(295)

(300)

101 Aristaen. II 1, 2–4 ἀλλ’, ὦ φίλη Πειθοῖ, παροῦϲα ϲυνεργὸϲ (-ὸν, corr. Sambucus) ποίει κατορθοῦν ἀνυϲίμωϲ, οὓϲ ἂν ἐπιϲτείλαιμι λόγουϲ (vid. Epitr. 555 sq.). ταῦτα μὲν δή, φαϲίν, εὔχθω (εὐξάϲθω cod., corr. Hercher) 104 Hesych. π 4206 πτεροφόροι· τέλοϲ τι ϲτρατιωτικόν, ἢ ὡϲ (ἴϲωϲ Latte) διὰ τὴν ἐν τοῖϲ λόφοιϲ πτέρωϲιν. καλοῦνται δὲ οὕτωϲ καὶ τῶν ἐν Αἰγύπτωι ἱερέων τινέϲ 101 μεν̣ δ̣η Sudhaus2/10 (coniecerat in 6 p. 153, coll. Aristaen.) φ[α]ϲίν Sudhaus δ[εῦρο δ’ ἦλθεν ἣν ποθεῖϲ Sudhaus2/10, δ[εῦρο δὴ νῦν, τὴν δὲ ϲὴν vLeeuwen3 (vid. Arnott7 p. 19), δ[ιατριβῆϲ δέ ϲοι τί δεῖ Schmidt3, δ[εῖ τὸ πρακτέον ϲκοπεῖν Schwartz2 οἰκία (102) sine articulo 152 et Epitr. 165 102 ανο̣ι ̣[γε] legerunt et suppl. Jensen2, Sudhaus2/10, dubitat Guéraud δ̣ει μ̣[ Koerte6, post 2 μ litterae ε vestigia dispexisse sibi visus est Jensen δ̣εῖ μ̣[έν, ὀρθῶϲ γὰρ λέγειϲ Sudhaus2/10, δ̣εῖ μ̣ὲ̣[ν ἐλθεῖν εἰϲ λόγουϲ Jensen 103 ε in initio versus legit Koerte6 ([?]ε̣ ed. pr.); probavit Jensen1, 2 qui in legit ϲ, ad priorem lectionem rediit in ed. ἐ̣[μὲ (hoc iam in 1) δὲ] Sudhaus2/10 []ν[ 2 Jensen , post ν a. 1910 η̣ dispici potuisse affirmans (α̣[]ν[ Jensen1), ἐκείνη]ν suppleverat Sudhaus fin. ὅϲα πέπονθεν οὖϲ’ ἔτι Sudhaus1, τὴν τάλαιναν γενομένην Koerte2, καὶ μάλ’ ἡδέωϲ γελᾶν vel νῦν προϲήκει καὶ γελᾶν Sudhaus2 cf. fr. adesp. 1089, 20 sq. 104 πτεροφορα C : -φόρωι Herw.2 col. 96, Leo3 (cf. app. test.) -φόραϲ OGIS 56, 4 (a. 238 a. Chr.), 90, 7 (a. 196 a. Chr.). Ar. Equ. 1331 τεττιγοφόροϲ codd. contra metrum (unde Procop. Gaz. ep. 57, 7 Garz.-Loen.), -φόραϲ Porson ex Hesych. τ 670 (de codicis lectione vid. Guida Prom. 42, 2016, 96–98). cf. βακτροφόραϲ Cercid. fr. 1, 2 (CA p. 202 Pow.) 108 ϲοί Sudhaus2 : ϲοι ed. pr. 109 〈Δᾶε〉, 1 4 πρόϲθε̣ τῶν θυρῶν Jensen , noluerat Hense : πρ. τ. θ. 〈ἐγώ〉 vArnim ap. Leo3, noluit Hense4 (πρ. τ. θ. [ε]γ̣ω̣ legit Koerte6, sed nihil post θυρῶν scriptum fuisse affirmavit Jensen1) : πρ. 〈τῶνδε〉 τ. θ. vLeeuwen1 110 complures 111 ]ϲ̣ε Jensen1/2 (]ρ̣α̣ϲ̣ε vel ]τ̣α̣ϲ̣ε Koerte1), ]μ̣ε Sudhaus2/10, probante ut vid. Guéraud; in lacuna vestigia litterarum superscriptarum dispexit Jensen2 ἐφίληϲέ με suppl. Croiset in ed. pr., ad vestigia quadrare confirmavit Jensen in ed. (ε[φιλε]μ̣ε, superscr. η̣ϲ̣, quod proposuisset Sudhaus), cum versus forma Koerte3 cont. 150 (vid. ad Dysc. 774); ἐπέϲχε με (ε[πεϲ]μ̣ε, superscr. χ̣ε̣) Sudhaus2/10, quod num ad vestigia quadret dubitat Guéraud (ἔ[μ’ ἔφ]θ̣αϲε suppleverat Sudhaus1) 112 fin. complures [Plat.] epist. 13 p. 360 C et Theophr. (?) char. 19, 4 cont. Gomme-Sandbach

330

115

120

125

οἴομαι, μὰ τὴν Ἀθηνᾶν, ἀλλ’ ἑταί̣ρ̣[α]ι̣[ϲ προϲφιλήϲ. τὴν δ’ Ἀδράϲτειαν μάλιϲτα νῦν αρ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ (305) (Δα.) Μοϲχίων, ἡ μὲν λέλουται καὶ κάθηται. (Μο.) φιλτάτη. (Δα.) ἡ δὲ μήτηρ ϲου διοικεῖ περιπατ̣[ο]ῦ̣ϲ’ οὐκ οἶδ’ ὅ τι. εὐτρεπὲϲ δ’ ἄριϲτόν ἐϲτιν, ἐκ δὲ τῶν πο[ο]υμένω[ν περιμένειν δοκοῦϲί μο̣ι ̣ [ϲ]ε. (Μο.) κα̣ὶ ̣ πά̣λα̣ι ̣ γὰ ̣ ̣ρ̣ ε̣ἶπ̣[ον·] οὐκ εἴμ’ ἀηδήϲ. [ε]ἶπαϲ αὐ[τ]α̣ῖϲ [ν]ῦ̣[ν π]α̣ρ̣[ό]ντα μ’ ἐνθάδε; (Δα.) μὰ ̣ ̣ Δί̣[α]. 〈Μο.〉 νῦν τ̣οί[ν]υν [λ]έγ’ ἐλ[θ]ών. (Δα.) ὡϲ ὁρᾶιϲ, ἀναϲτρέφω̣ . (311) [Μο.] ἡ μὲν αἰϲχ[υν]ε̣[ῖτ’ ἐ]πειδὰ̣ν̣ ε̣ἰϲ̣ ̣ίωμεν δηλαδὴ παρακαλύψ̣ [εταί τ’, ἔ]θ̣ο̣ϲ γὰρ το̣ῦτο̣· τὴν δὲ μητέρα εἰϲιόντ’ εὐθ̣ὺ̣ϲ̣ φιλῆϲαι δεῖ μ’, ἀνακτήϲαϲθ’ ὅλωϲ, εἰϲ τὸ κολακεύειν τραπέϲθαι ζῆν τε πρὸϲ ταύτην ἁπλῶϲ· (315) ὡϲ γὰρ οἰκείωϲ κέχρηται τῶι παρόντι πράγματι. ἀλλὰ τὴν θύραν ψοφεῖ τιϲ ἐξιών. τί τοῦτο, παῖ; ὡϲ ὀκνηρῶϲ μοι προϲέρχε̣ ̣[ι], Δᾶε. (Δα.) ναὶ μὰ τὸν Δία, πάνυ γὰρ ἄτοπον· ὡϲ γὰρ ἐλθὼ̣ ν ε̣ἶπ̣ α πρὸϲ τὴν μητέρα

126 vid. ad 64 113 vLeeuwen, προϲφιλήϲ etiam Sudhaus4 p. 288, pro quo ἐπιχαρήϲ Furley2, coll. PGM IV 2173 114 paragr., dicolon in fine versus post ]ν̣ dispexisse sibi visus est Jensen ἄρ[αρε προϲκυνεῖ]ν̣ Wil. ap. Koerte1 (προϲκυνεῖ]ν̣ complures), ἄρ[’ ὥρα προϲκυνεῖ]ν̣ Capps, ἄρ[’ ὥρα, προϲκυν]ῶ̣ (hoc iam Sudhaus2) Koerte3 117 ἐϲτιν complures : εϲτ’ C 118 μο̣ι ̣ [ϲ]ε: Koerte6 (paragr. nulla, μοι suppleverat ed. pr., ϲε coniecerant complures) κα̣ι ̣ πα̣λα̣ι ̣ Jensen1 γ̣ὰρ 6 1 ε̣ἶπ̣[ον·] οὐκ Robert p. 287 sq., ex Jensenii lectione, coll. 112 (οὐκ ex initio versus insequentis huc transposuerat in edd.) : δ̣ὴ̣ θ̣ρ̣ύ̣[πτομαι Sudhaus2/10, οὐκ deleto : [μένουϲί μ’;] οὐκ Sandbach (μέν[ουϲ’ ἐμέ. Capps, οὐκ deleto) γαρ parum verisimile, δη valde dubium existimavit Guéraud; quae se dispexisse indicat fort. quadrant in μ̣ε̣ν̣[ 119 paragr., dicolon nullum in fine versus [ε]ἶπαϲ Leo4 : []ιπαιϲ C αὐ[τ]α̣ῖϲ Koerte6 [νῦν π]α̣ρ[ό]ντα Meister ap. Koerte3 in add. ([]α̣ρ[]ντα legerat Koerte6) : [ϲ]υ̣[μπ]α̣ρ̣[ό]ντα Jensen2 vid. 106 sq. 120 paragr., dicolon post ἐλθών; post δια fuisse vix posse existimaverunt Sudhaus2, Jensen in ed. init. legerunt et suppl. Jensen2 et Sudhaus2/10, μ̣ὰ̣ Δί ̣[α] Davo dantes, Moschioni νῦν — ἐλ[θ]ών τ̣οι[ν]υν legit et suppl. Jensen1 λ̣εγ’ ελ[θ]ων legit et suppl. Koerte6 121 η μεν αιϲχ[υν]ε̣[ιτ’ ε]πειδα̣ν̣ ε̣ι ̣ϲ̣ιωμεν legit et suppl. Jensen1, αἰϲχυνεῖτ’ Sudhausio adscribens 122 παρ̣ακαλύ̣ψ̣ [εταί τ’, ἔ]θ̣[ο]ϲ (]ϲ cum litt. rotunda in primo loco dispexerat Jensen1) Koerte2/3, coll. Aristaen. II 2, 7 sq. το̣ῦτο̣ Jensen2, vel τα̣υτα̣ (quod Koerte2 praetulerat) scriptum fuisse posse monens 125 οικειωϲ C : -ωι Sudhaus4 p. 285 (olim) cf. fr. 236, 12 et 862, 5 ὡϲ exclam. interpretatur vLeeuwen1 et 3, fort. 4 2 recte 128 ἄτοπον· ὡϲ γὰρ ἐλθὼν Sudhaus p. 289 (olim), prob. Arnott2 : ατοπωϲ ωϲ γαρ ελθω̣ ν C : ἀτόπωϲ, ὡϲ παρελθὼν Housman : ἄτοφ’· ὡϲ γὰρ παρελθὼν Wil.9 p. 450

Περικειρομένη

130

135

331

ὅτι πάρει, “μηδὲν̣ ἔτι τούτων” φηϲ[ί, “πῶϲ δ’ ἀ]κήκοεν; (320) ἢ ϲὺ λελάληκαϲ πρὸϲ αὐτ[όν], ὅτι φοβηθεῖϲ’ ἐνθάδε κα]ταπέφευγ’ αὕ̣[τ]η πρ[ὸϲ ἡμᾶϲ; πάν]υ̣ γε. μὴ ὥραϲ ϲύ γε”, φή]ϲ’, “ἵκοι’· ἀλλ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣βά[δ]ι̣ζε, παιδίον, ἐ]κ̣πο̣δών.” [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣]α̣λλ[ ̣] πάντ’ ἀ̣[ν]ήρπαϲτ’ ἐκ μέϲου. οὐ ϲ]φ̣ ό̣δρ’ [ἤκ]ου̣ϲ̣ε̣ν παρόντα ϲ’ ἡδ̣έ̣[ωϲ. Μο.] μαϲτιγία, ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣]ϲ̣αι μοι. (Δα.) γελοῖον. ἡ μὲν οὖν μήτηρ (Μο.) τί φήϲ; οὐ φυγεῖν ἑ]κοῦϲαν αὐτ̣ήν̣ ̣; ἢ̣ τί πρᾶγμ’; οὐχ ἕνεκ’ ἐμοῦ; (326) εἶτα πῶ]ϲ π̣έπεικαϲ ἐλ̣θ̣εῖν πρόϲ μ’; (Δα.) ἐγὼ δ’ εἴρηκά ϲοι,

129 paragr. nulla, dicolon in fine versus dispexisse sibi visus est Koerte6 (dubitat Lefebvre2) μηκετι C, δεν̣ (non θεν̣, quod legerat Koerte6) superscriptum esse affirmat 2 Jensen πῶϲ δ’ Sudhaus1 : τίνοϲ Sudhaus2 130 ϲὺ complures : και ϲυ C 131 Housman (init. ed. pr., α[ὕτ]η πρ[ὸϲ ἡμᾶϲ etiam Sudhaus4), πάνυ γε Davi responsum esse ratus; a matre occupari intellexit Sudhaus2 μὴ ὥραϲί γε Schwartz2 Ar. Lys. 391 ὁ μὴ ὥραϲι μὲν Δημόϲτρατοϲ, 1037 μὴ ὥραϲ’ (μὴ ὥραϲ codd., corr. Dind.) ἵκοιϲθ’, unde Ioann. Alex. De accent. p. 35, 33 Dind. (167 p. 144, 4 Xenis) μὴ ὥραϲιν οἴκοιο (μὴ ὥρ. ἵκοι’ Kraus, Test. Ar., Denkschr. Ak. Wien 70, 2, 1931, p. 40); Alex. fr. 268, 1 sq. μὴ ὥραϲι 〈⏓〉 / … ἵκοιτ’ (μὴ ὥραιϲϊ … ἵκ. codd., corr. Dind., 〈μὲν〉 Hermann). μὴ ὥραϲ (var. lect. μὴ ὥραιϲιν) ἱκοίμην, ἵκοιτο in Luc. De salt. 5, Dial. Deor. 9 [6], 4, Dial. Meretr. 10, 3, μὴ ἵκοιτο ὥραϲ cum var. lect. μὴ ἵκ. ἄρα Theophyl. Simoc. 17, 1 Zan.; vid. Wil. ad Ar. Lys. 391 et cf. Phasm. 18 sq. 132 init. Headlam1, Wil.9 p. 450 αλλ’[ vel 6 αλλ[ Koerte , alterum prob. Jensen; post lacunam hastam directam dispici posse affirmant Koerte6, Lefebvre2 ἀλλ’ [ὡϲ τάχιϲτα νῦ]ν̣ Koerte6, ἀλλ’ [ἐκφθάρηθι κα]ὶ ̣ Sudhaus1 (Sam. 574 cont. Gomme-Sandbach), ἀλλ’ [ἡϲύχαζε κα]ὶ Robert6 p. 289, ἀλλ’, [ἀϲχολῶ γάρ, νῦ]ν̣ Koerte3 (ἀλλ’ [ἀϲχολῶ νῦν, κα]ὶ ̣ vel ἀλλ’ [οὐ ϲχολὴ νῦν, κα]ὶ ̣ suppleverat Schwartz2), ἀλλ’ [ἀϲχολοῦμαι, νῦ]ν̣ Leidig, coll. fr. 882 133–134 paragraphi num fuerint incertum, dicolon superest nullum in v. 133, simplex punctum in fine versus 134 133 ε]κ̣ποδων Koerte6, coniecerat Robert ]α̣λλ[ 1 Jensen , etiam ο̣λλ legi posse contendit Guéraud [πάρεϲ]τ[ι. τ]ἆλλ[α] Robert6 p. 289, [τί ἔϲ]τ̣[ιν] ἄλλ[ο;] Schwartz2, [τί δ’ ἔϲ]τ̣[ιν] ἄλλ[ο;] Koerte3; [γενοῦ, τὰ δ’] ἄλλ[α] Leidig, ἐκποδὼν γενοῦ — μέϲου ex matris verbis referri existimans; [Μο. μηδὲν λέγ’] ἄλλ[ο] Koerte2, in versu insequenti οὐ — ἡδέωϲ Davo dans α̣[ν]ηρπαϲτ’ Koerte6 134 οὐ ϲ]φ̣ ό̣δρ’ Sudhaus ap. Jensen1 (de 6 ϲ]φ̣ [ο]δρα̣ cogitaverat Koerte , apostrophum dispexisse sibi visus erat Jensen1) [ἤκ]ουϲεν coniecit Sudhaus ap. Jensen1, unde []ουϲεν in C legit Lefebvre2 (sed vid. Jensen2) ἡδέ[ωϲ] suppl. Robert pers. mutationem indicavit Sudhaus ap. Jensen1 135 κατακ]έχ̣ρ̣[η]ϲ̣αί Robert6 p. 289 (Δα. ϲυ δε κ]ε̣χ̣ρ̣[η]ϲ̣αι legerat et suppleverat Jensen2); de vestigiis dubitavit Guéraud 136  οὐ φυγεῖν ἑ]κοῦϲαν vLeeuwen3 (ἑ]κοῦϲαν iam Koerte6) : ἢ φυγεῖν ἄ]κουϲαν Koerte2 : ἐκφυγεῖν ἄ]κουϲαν Robert6 p. 290 signum interrog. post αὐτ̣ή̣ν̣ (Lefebvre2, αὐ[τήν suppleverat Leo2 3 p. 339) posuit vLeeuwen , leviter interpunxerunt alii η̣ τι Jensen1 (dubitavit Guéraud, ε̣[ι] τι 2/10 quod dispexisse sibi visus erat Sudhaus praeferens) in fine versus interpunxisse videtur C 137 εἶτα πῶ]ϲ Robert6 p. 290, in fine versus antecedentis signo interrog. posito : ἀλλὰ πῶ]ϲ Sudhaus4 p. 288 : φηϲί, π]ῶ̣ ϲ Sudhaus2/10, in fine versus antecedentis non interpungens : εἶπαϲ ὡ]ϲ vLeeuwen3, ἕνεκ’ ἐμοῦ cum πέπεικαϲ iungens

332

140 J3(r)

145

150

ὡϲ πέπει]κ’ ἐλθεῖν ἐκείνην; μὰ τὸν Ἀπόλλω ’γὼ μὲν οὔ· ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ψε]ῦδο[ϲ, τρ]ό̣φ̣ [ι]μέ̣ ̣ μου, ϲοῦ καταψεύδεϲθ̣[’ ̣] ̣ ̣ (330) ̣ ̣ ̣ ̣ Μο. οὐ τὴ]ν̣ μ̣[ητέρ’ αὐτὸ]ϲ ταῦτα ϲυμπε̣π̣ε̣[ικ]έ̣ν̣αι ἀρτ̣ίω ̣ ϲ ἔφηϲθα, ταύτην ἐνθάδ’ ὑποδέξαϲθ’ ἐμοῦ ἕνεκα; Δα. τοῦθ’, ὁρᾶιϲ, ἔφην. ναί, μνημονεύω. (Μο.) καὶ δοκεῖν ἕνεκ’ ἐμοῦ ϲοι τοῦτο πράττειν; Δα. οὐκ ἔχω τουτὶ φράϲαι, ἀλλ’ ἔγωγ’ ἔπειθον. Μο. εἶἑν· δεῦρο δὴ βάδιζε. Δα. ποῖ; (335) 〈Μο.〉 μ[ὴ] μακρά̣ν, εἴϲει. (Δα.) τὸ δεῖνα, Μοϲχίων· ἐγὼ τότε – μ[ικ]ρ[ὸ]ν ἔτ̣ι ̣ μεῖνον. (Μο.) φλυαρεῖϲ πρόϲ με. (Δα.) μὰ τὸν Ἀϲκληπιόν, οὐ̣[κ ἔγ]ωγ’, ἐ̣ὰν ἀκούϲηιϲ. τυχὸν ἴϲωϲ οὐ βούλεται (μ[ανθ]άν̣ε̣ιϲ;) ἐξ [ἐ]πιδρομῆϲ ταῦθ’, ὡϲ ἔτυχεν, ἀλλ’ ἀξιοῖ, π[ρὶν τάδ’] εἰδέναι ϲ’, ἀκοῦϲα[ι] τὰ παρὰ ϲοῦ γε̣, νὴ Δία. (340) ο̣ὐ̣ [γὰρ ὡϲ α]ὐ̣λ̣[η]τ̣ρ̣ὶϲ οὐδ’ ὡϲ πορνίδιον τριϲάθλιον ἦλθε. Μο. νῦν δο]κ̣ε̣ῖϲ λέγειν μοι, Δᾶέ, τι πάλιν. (Δα.) δοκ̣ί[̣ μαϲον· οἶϲθαϲ] οἷ[όν ἐ]ϲ̣τ̣ιν, οἶμαι. καταλέλοιπεν οἰκίαν,

138 ὡϲ Koerte6 : ὅτι Sudhaus4 p. 288 πέπει]κ’ Sudhaus4 139 init. εἰ δοκῶ Sudhaus2/10, 3 2 φὴϲ δέ τι vLeeuwen , οὐκ ἂν ἦν Jensen, οὐδὲ ἓν Furley ψε]ῦδο[ϲ, τρ]ό̣φ[ι]μ̣έ suppl. Sudhaus2/10 μουϲου quod legerat Jensen2 ex με̣πολυ correctum esse affirmavit Sudhaus10, prob. Guéraud καταψευδεϲθ̣ [ C (Jensen2) fin. [ἔ]τ̣ι ̣ Sudhaus2/10; [ἐμοὶ Schwartz2, [ἐμέ; ? 2/10 Kassel 140 init. δῆϲον. Μο. οὐ Sudhaus , μεῖζον. Μο. οὐ Jensen, βούλομ’. Μο. οὐ Furley2 τὴν μητέρ’ αὐτὸ]ϲ Sudhaus4 p. 288 ϲυμπε̣π̣ε[ικ]ε̣ν̣αι legit Jensen2 (suppleverant 4 vLeeuwen, Sudhaus p. 288) 141–142 141 paragr. nulla, dicolon nullum, nota pers. δα in marg. dext., 142 paragr., dicola post ἕνεκα et μνημονεύω 143 paragr., dicolon post πράττειν, nota pers. in marg. dext., ut vid. (δα̣´ dispexisse sibi visus est Jensen1) 144 paragr., dicolon post ἔπειθον et post βάδιζε, nota pers. μοϲχ/ super νδευρ superscr., nota pers. δα´ in marg. dext. 145 paragr., dicolon post μακράν ut vid. (supra lineam adiectum dispexisse sibi visus est Jensen2) et post εἴϲει μ[ὴ] μακρά̣ν Koerte (μακρα̣ν, quod legerat de Ricci ap. Koerte1, ex μικρο̣ν correctum esse agnovit Jensen2) εἴϲει. (Δα.) τὸ δεῖνα Koerte1/2 : (Δα.) εἴϲει· τὸ δεῖνα Sudhaus2 146  1 Jensen 147 ου[κ εγ]ωγ’, [ε]αν legit et suppl. Koerte6 (ου̣ωγ’εαν in C agnovit Sudhaus2/10, εαν ex εανγ’ correctum esse suspicatus) 148 μ[ανθ]αν̣ε̣ιϲ Jensen2, supplemento praeeunte Sudhaus ap. eundem 149 init. Wil. ap. Koerte1 (vid. Wil.12) ϲου γε̣ C, supra γε̣ hastam verticalem dispexit Jensen2; scribam ϲου in ϲοι corrigere voluisse suspicatus est Sudhaus ap. eundem (sed Xen. mem. III 11, 13 et Plat. conv. p. 219 A cont. Gomme-Sandbach, vid. et Radt ZPE 76, 1989, 11–12 [= Kl. Schr. p. 372–374]) 150 οὐ γὰρ ὡϲ αὐλητ]ρ̣ὶϲ coni. Sudhaus4 p. 285, plura 10 e vestigiis elicuit idem πορν. τρ. ut Epitr. 667, de forma versus vid. ad Dysc. 774 151 ἦλθε. Μο. νῦν δοκε]ῖϲ Leo4 (]ιϲ legerat Koerte6; Mo. δοκ]ε̣ῖϲ iam Sudhaus4 p. 285, lectione editionis principis ex coniectura correcta); ]ειϲ legit Lefebvre2, ]κ quod legi posse negavit Jensen2 (qui ἐπιν]ο̣εῖϲ temptavit, unde ψεῦδοϲ ἐπιν]ο̣εῖϲ Schwartz2) satis distincte apparere affirmavit Sudhaus10 fin. Leo4, Sudhaus 152 οἶϲθαϲ] οἷ[όν Wil.12 ἐϲτ]ιν Koerte6

Περικειρομένη

155

160

333

ο̣ὐ̣ φ̣ λ̣υαρ̣ία̣ ̣[ ̣] † ερ̣αϲτην † εἰ ϲὺ τρεῖϲ ἢ τέτταραϲ ἡ]μέ̣ ραϲ βο̣[ύ]λ̣ει, προϲέξει ϲοί τιϲ· ἀνεκοινοῦτό μοι το]ῦτ’· ἀκοῦϲαι γάρ ϲ[ε δ]εῖ νῦν. (Μο.) ποῦ̣ ϲε̣ δήϲαϲ κατα ̣ ̣ ̣ ̣ (345) Δ]ᾶ̣ε; περιπατεῖν̣ [πο]ε̣ῖϲ̣ ̣ με̣ περίπ̣[α]τ̣ον π[ο]λύν τινα. ἀρτίωϲ μὲν οὖν̣ [ἔπ]ε̣ιθ̣ εϲ, ν̣[ῦ]ν δὲ λελάλ̣[η]καϲ πάλιν. (Δα.) οὐκ ἐᾶιϲ φρονεῖν̣ μ’̣ [ἀ]θορύβ[̣ ωϲ· ̣ ̣ ̣ ̣]βα ̣ ̣λοῦ τρόπον τινά, κοϲμίωϲ τ’ εἴϲω πάρ[ε]λθε. (Μο.) ϲ[ὺ δ’ ἀποδ]ράϲει; (Δα.) καὶ μάλα· (350) ἐφόδι’ οὐχ ὁρᾶιϲ μ’ ἔχοντα; π̣[ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣]ρα ̣ γε̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ εἰϲιὼν δὲ κἄ̣[ν] τ̣ι τούτων ϲυνδι̣ορθώϲα̣ιϲ̣ . (Μο.) ἐ̣γ̣ώ̣ ;

153 ο̣υ̣ φ̣ λ̣υαρ̣ια̣ ̣ Jensen2, prob. Sudhaus2/10 (φλυαρ Guéraud) []ερ̣αϲτηνει legit ed. pr., prob. Koerte6, Jensen1/2, Guéraud; vel []ετ̣αϲτηνει legi posse putavit Sudhaus2/10, [μ]ετ̣αϲτῆν’ εἰ scribens, quod ut emendationem probavit Jensen2. infinitivi per elisionem in -ν’ desinentis unicum in Menandro exemplum Cith. fragm. 5, valde dubium; [γ’] ἐραϲτήν. εἰ Schwartz2 154 ημ]ε̣ραϲ β̣ο̣[υ]λει legit et suppl. Koerte6 (ἡμέ]ραϲ etiam Leo3) 155 ϲ̣[ε δ]εῖ (δ]εῖ iam Koerte6) Leo4 κατα  ed. pr. (legi posse negaverunt, potius []π̣ε̣ω̣ vel []τ̣ε̣ω̣ dispici posse, post ω̣ nihil scriptum fuisse contenderunt H. Lloyd-Jones et J. Rea, ZPE 15, 1974, 213, probavit L. Koenen ibid. p. 214–216, ἐ̣[κ]τέμ̣ω̣ , quod noluerant Lloyd-Jones et Rea, ad vestigia optime quadrare existimans; eorum qui codicem ipsum excusserunt de κατα nemo umquam dubitavit, lectionem diserte confirmat Jensen2) : καταλίπω coniecit Leo4 (post πεδήϲαϲ de Glycera alliganda cogitans; de Davo acceperunt posteriores), -λ̣ιπ̣ ̣ω̣ in vestigia quadrare existimavit Jensen2 (-ιπ legerat Koerte6) 156 Δ]αε legit Koerte6, coniecerant Housman, Sudhaus4 p. 286 [πο]ε̣ῖϲ̣ ̣ suppl. vLeeuwen, Leo3 157 paragr., dicoli in fine versus positi punctum inferius dispexit Jensen2 οὖν̣ [ἔπ]ε̣ι ̣θεϲ Arnott2, ἀρτίωϲ ad v. 146–151 spectare ratus, prob. Lowe : οὐ[κ ἀλ]ηθέϲ 4 Sudhaus p. 286 : οὖν̣ [ἀλ]η̣θέϲ Koerte3 usum particularum μὲν οὖν illustrat Denniston, Gr. Part. p. 473 sq., nullis comicorum exemplis allatis ν̣[υ]ν δ̣ε Jensen1, coniecerat Sudhaus λε6 λα[λη]καϲ legit et suppl. Koerte 158 [μ’ ἀ]θορύ[βωϲ Koerte6 : μ̣’ [ἀ]θόρυ[βον Sudhaus4 p. 286 (olim) : [με] θορυ[βῶν vLeeuwen2/3 ]β̣α̣λου legi posse consentiunt Jensen1/2 et Sudhaus2/10; με]τ̣α̣β̣α̣λοῦ, quod coniecerat Wil. ap. Koerte1, e vestigiis elici posse existimavit Sudhaus2/10; π̣ε̣ρ̣[ι]β̣α̣λοῦ Jensen2, coll. fr. adesp. 500, Aristaen. I 19, 67–69 cont. Sudhaus10; παρα]β̣α̣λοῦ Post1 159 ϲ[ὺ δ’ ἀποδ]ράϲει suppl. Koerte2/3 160 paragr. nulla, dicolon superest nullum π[ 2/10 Sudhaus , probante Guéraud (π̣[ vel τ̣[ Jensen2) ]ρ̣αγ̣ε Sudhaus2/10, ]ρ̣αζ̣ε Jensen2 ἔχοντα; 〈Μο.〉 π̣[α]ῦ̣ε̣, [πά]ρ̣αγ̣ε, π̣α̣ιδ̣ί ̣ο̣[ν Jensen2 dubitanter (signum interrog. et π[ά]ρ̣[αγε iam Koerte2), παι confirmante Guéraud (ο̣ι vel α̣ι Jensen2). ἔχοντα; 〈Μο.〉 π[ά]ν̣[υ γε· πά]ρ̣αγ̣ε, π̣α̣ι ̣δ̣ί ̣[ον (hoc ex κ̣α̣ὶ ̣ μ̣ά̣[λα correctum dispici posse ratus) Sudhaus2/10. ἔχοντα π̣[α]ρ̣α̣[γο]ρ̣άζ̣ει ̣[ν]; οἴ ̣[ομαι Robert6 p. 287, coll. Alex. fr. 62. ἔχοντα; 〈Μο.〉 π̣[α]ρ̣α̣[γό]ρ̣αζ̣ε, π̣α̣ι ̣δ̣ί[̣ ον Jensen in ed. 161 paragr., post ϲυνδιορθώϲαιϲ dicolon dispexisse sibi visus est Jensen1/2, negat Sudhaus2/10, in fine versus dicoli vestigia exstare affirmans εἰϲιὼν δὲ κἄ̣[ν] Jensen2 et coll. 105 Sudhaus2/10 : δ’ ειϲιων κα̣[] (hoc 2 vel κο̣[] legerunt Jensen , Sudhaus2/10) C : εἰϲιὼν 〈ϲὺ〉 κἄ̣[ν] vLeeuwen3, δ’ ad fin. v. 160 transposito (cf. 118 et Ar. Av. 1716 sq.) : δ’ εἰϲιών 〈μοι〉 κἄ̣[ν] Schwartz2 (Μο.) ἐ̣γ̣ώ̣ ; scripsimus post Sandbach, qui in comm. (Δα.) ἐγ̣[ώ; reliquo versu Moschioni dato : (Mo.) ἑκ̣ὼ̣ ν̣ Jensen2 : ἐ̣μ̣ο̣ί ̣. Sudhaus2/10, Moschioni continuans (recepit Jensen in ed.)

334 ὁμολογῶ νικᾶν ϲε. (Δα.) μικροῦ γ’, Ἡράκλειϲ, καὶ νῦν̣ [δ]έ̣[ει αὖόϲ εἰμ’. οὐκ [ἔ]ϲτι γὰρ ταῦθ’, ὡϲ τότ’ ὤιμην, εὐκρι̣ν̣ῆ.̣

165

170

175

(Ϲω.) πάλιν πέπομφε τὴν χλαμύδα φέροντά με καὶ τὴν ϲπάθην, ἵν’ ἴδω τί ποιεῖ καὶ λέγω ἐλθών. ἀκαρὲ̣ϲ δέω δὲ φάϲκειν καταλαβεῖν τὸν μοιχὸν ἔνδον, ἵν’ ἀναπηδήϲαϲ τρέχηι, εἰ μή γε παντ̣[ά]παϲιν αὐτὸν ἠλέουν. κακοδαίμον’ οὕτω δε[ϲπ]ότην οὐδ’ ἐνύπνι̣[ον ἰδὼν γὰρ οἶδ’. ὢ τῆϲ π[ικρᾶ]ϲ ἐπιδημίαϲ. (Δα.) ὁ ξένοϲ ἀφῖκται. χαλεπὰ ταῦτα παντελ[ῶϲ τὰ πράγματ’ ἐϲτί, νὴ τὸν Ἀπόλλω τουτο̣[νί. καὶ τὸ κεφάλαιον οὐδέπω λογίζομαι, τὸν δεϲπότην, [ἂ]ν ἐξ ἀγροῦ θᾶττον π̣[άλιν ἔλθηι, ταραχὴν ο̣ἵα̣ ν ποήϲει παραφ[ανείϲ. Ϲω. ὑμεῖϲ δ’ ἀφήκαθ’, ἱερόϲυλα θηρία, ἀ̣[φή]κατ’ ἔξω τῆϲ θύρα̣ϲ; [Δα. ἀ]ν̣αϲ[τρ]έ̣φ̣ [ει ἅ̣[νθ]ρωποϲ ὀ̣ργ̣ ι̣ ζ̣ ό̣μ[εν]οϲ· [ὑπα]π̣ο̣[ϲτήϲομαι.

(355)

(360)

(365)

173–174 Schol. (V Barb) Ar. Plut. 35 a Μένανδροϲ ἐν Περικειρομένηι (περικηρ- V, κηρ- post lac. Barb, corr. Dindorf)· τὸ δὲ κεφάλαιον — δεϲπότην 162 νυν̣ [δ]ε̣[ει dispexisse sibi visus est Sudhaus2/10, suppleverat Schmidt1 (δέει iam Sudhaus4 p. 286, coll. Epitr. 901) 163 paragr., dicolon in fine versus ut vid. nullum ευκρι ̣ν̣η̣ Jensen2, 2/10 1 1 Sudhaus (coniecerat Wil. ap. Koerte ) 166 ακαρε̣ϲ Jensen , -ηϲ (ed. pr.) legi posse diserte negans 169 δε̣[ϲπ]ο̣την Koerte6, coniecerat Headlam1 fin. Headlam1, Sudhaus4 p. 290 170  1 paragraphum exstare contendit Jensen , negat Guéraud, dicolon num fuerit in fine versus incertum suppl. Croenert1, Headlam1 171 ταυτα C : πάντα Lloyd-Jones6, coll. Dysc. 175 1 3 (B) 172 τουτο[νί Headlam , Leo (cf. Dysc. 659, Mis. 715, Sam. 309, Ar. Thesm. 748; vid. etiam Men. fr. 884) : ταυτο̣[ (ed. pr.) vel ταυτα̣[ (Jensen1) C : ταῦτα [δή vel -τά [μοι Sudhaus2 : -τά [γε Jensen : -τα [νῦν Sandbach ap. Lloyd-Jones6 (si πάντα in v. 171 recte habeat) 173 και το C : τὸ δὲ Schol. Ar. V : om. Schol. Ar. Barb ουδεπω C : οὐδὲ πω Schol. Ar. Barb : οὐ πω Schol. Ar. V 174 [ἂ]ν complures [πάλιν complures, hastae verticalis reliquias dispexit Jensen2 175  paragr. suppl. vLeeuwen, Leo2 p. 340 176 notam pers. ϲω̣ ϲ/ in marg. sin. dispexit Jensen1 ([ϲω]ϲ suppleverat Sudhaus4 p. 290) 177 paragr. num fuerit incertum ἀφή]κατ’ vLeeuwen, Housman, primae litterae vestigia conspexit Jensen2 signum interrog. posuit Robert, noluerunt Koerte, vLeeuwen3, Sandbach alii ἀ]ν̣αϲ[τρ]έ̣φ̣ [ει ad vestigia quadrare existimavit Jensen2 1 ([κἀ]ν̣αϲ[τρέφει suppleverat Sudhaus ), notam pers. suppl. Sudhaus2 cf. Epitr. 577 178  paragr. num fuerit incertum α̣[νθ]ρωποϲ Jensen2, ἅνθ]ρ̣- coniecerat Sudhaus6 ο̣ρ̣γ̣ι ̣ζο̣μ[εν]οϲ Jensen2, coniecerant Schmidt1, Wil. ap. Koerte1 [ὑπα]π̣ο̣[ϲτήϲομαι Sudhaus2/10, coll. Sam. 368 2 (]π̣ο̣[ vel ]τ̣ω̣ [ Jensen )

Περικειρομένη J4(v) 180

185

190

[Ϲω.] ἡ δ’ οἴχεθ’ ὡϲ τὸν γείτον’ εὐθὺϲ δηλαδή, τὸν μοιχόν, οἰμώζειν φράϲαϲ’ ἡμῖν μακρὰ καὶ μεγάλα. (Δα.) μάντιν ὁ ϲτρατιώτηϲ ̣[ ̣]ρ̣ι ̣[ τοῦτον· ἐπιτυγχάνει τι. Ϲω. κόψω τὴν θύραν. (Δα.) ἄνθρωπε κακόδαιμον, τί βού̣λει; π̣ο̣ῖ ̣ φέ[ρ]ε̣ι; (Ϲω.) ἐντεῦθεν εἶ; (Δα.) τυχόν. ἀλλὰ τί [π]ολυ̣π̣ρα̣[γ]μο ̣ ν̣[εῖϲ; [Ϲω.] ἀπονενόηϲθε, πρὸϲ θεῶν; [ἐλ]ευθ̣έ̣ρα̣ν ἔχειν γυναῖκα πρὸϲ β[ία]ν τ[οῦ] κυρί[ου τολμᾶτε κατακλείϲαντεϲ; (Δα.) ὡϲ πο̣[νηρὸϲ εἶ καὶ ϲυκοφάντηϲ ο̣ϲ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣[ (Ϲω.) πότερα νομίζετ’ οὐκ ἔχειν ἡ[μᾶϲ χολὴν οὐδ’ ἄνδραϲ εἶναι; (Δα.) ναὶ μὰ Δία, τε̣[τρω]βό̣[λουϲ. ὅταν δὲ τετράδραχμοϲ τοιούτ̣[ουϲ ̣( ̣)]λα ̣[ ἦ ῥαιδίωϲ μαχούμεθ’ ὑμῖν. (Ϲω.) [Ἡράκλ]ε[ιϲ,

335

(370)

(375)

(380)

182 vid. ad 64 179 [Ϲω.] Sudhaus2 181 []ρ̣ια̣[ legit Sudhaus2/10 (ρ̣ι prob. Guéraud), π̣[ε]ρ̣ιά̣[γει (vel ἐ̣[π]ρ̣ία̣[το) supplens 182 paragr., dicolon post τι, notam pers. ϲ̣ω̣ ϲ̣´ in marg. dext. dispexit Jensen1 183 paragr., dicolon in fine versus dispexisse sibi visus est Jensen1 π̣ο̣ι ̣ φε[ρ]ε̣ι Jensen1 184 [π]ολυ̣π̣ρα̣[γ]μ̣ον̣[εῖϲ Jensen1 185 [Ϲω.] vLeeuwen2/3 [ελ]ευθ̣ε̣ρα̣ν Jensen1, coniecerat Wil. ap. Koerte1 186 προ̣ϲ β[ια]ν Koerte6 τ[οῦ] κυρί[ου Leo4 187 paragr., dicolon post κατακλείϲαντεϲ, nota pers. in marg. dext., δ]ω̣ / legerunt et suppl. Jensen2, Sudhaus2/10, δ]α̣/ Guéraud, ad vestigia an potissimum quadraret ϲ]ω̣ ϲ̣/ dubitabat Sandbach8 vid. Arnott7 πο̣[νηρὸϲ εἶ Jensen2 (qui in ed. πο̣[ vel πε̣[ legi posse indicat), Sudhaus2/10 (qui in 10 cont. Lys. 12, 5; [Dem.] 25, 45. 48. 97) 188 paragr. ϲυκοφαντη̣ϲ (quod legerat ed. pr.) potius quam -ε̣ι ̣ϲ (Koerte6, prob. Lefebvre2, coniecerat ed. pr.) scriptum esse existimavit Jensen, pro certo affirmavit Sudhaus10 ὅϲτ[ιϲ (‘assez probable, pas sûr’ Guéraud) εἶ Leo2 p. 340 (tum ϲὺ 4 6 περιφανῶϲ idem , Koertii lectionibus nixus), ὅϲτιϲ αὐτὴν αἰτιᾶι vel ὃϲ τοιαῦτα λοιδορεῖϲ a vestigiis non abhorrere existimavit Sudhaus2/10 (αὐτὴν αἰτιᾶι ad reliquias quadrare negat Guéraud), ὃ̣ϲ τ̣ο̣[ια]ῦ̣θ̣[’ ὑ]π̣ο̣[λα]μ̣[βάνειϲ Jensen 189 ἡ[μᾶϲ suppl. Leo2 fin. Wil. ap. Koerte1, coll. 2 5 6 Archil. fr. 234 W. 190 τε̣[τρω]βό̣[λουϲ Sudhaus , Koertii lectione nixus (prob. Jensen1), coll. 203 191 τετραδραχμοϲ legisse sibi visus est Koerte6, pro emendatione recepit Jensen1 : -οιϲ in C legit Jensen2, ι inductum esse ratus, -ου̣ϲ idem1 (-ον ed. pr.), dubius haeret Sudhaus2, qui recepit -ουϲ, -οιϲ prob. Guéraud τοιου[]λα legit Koerte6, post τ̣, quod dispexit Jensen1, quattuor vel quinque potius quam tres litterae interiisse videntur; post λα vestigium litterae μ dispexisse sibi visus est Jensen1, sed res valde incerta τοιούτ̣[ουϲ τιϲ] λά[βηι Gomme ap. Sandbach, -τ̣[ουϲ ἀνα]λά[βηι Arnott7, coll. Thuc. V 7, 2. VI 65, 2. Xen. Hell. II 2, 8 al. (-[τουϲ] λα[μβάνηι suppleverat Schmidt1) 192 fin. [Ἡράκλ]ε[ιϲ Jensen ap. Koerte2 (post ε nihil scriptum fuisse 2 censuit idem ) : [Ζεῦ φίλ]ε Morel ap. Koerte3 (cf. fr. adesp. 1000, 28) vid. Epitr. 371 sq., Fab. inc. 56 sq.

336

195

200

πράγματοϲ [ἀ]ϲελγ̣οῦϲ̣. [ὁ]μ̣ολ̣[ο]γε̣ῖτ̣ ε̣ δ’, εἰπέ μ̣[οι, ἔ̣[χει]ν̣; [ ̣ ̣ ̣( ̣)]ελθ’, ἄνθ̣ρω ̣ ̣ π̣’ [ ̣ ̣]αριων οἴχετ[αι. ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣]μ̣αρτ̣υ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣λέ̣γε̣ι τ’ ἔχειν. (Δα.) οὐ ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣εν ̣ [ ̣ Ϲω. ̣ ̣] ̣ ̣μαί τιναϲ ὑμῶν [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣αϲ. πρὸϲ τίν’ οἴεϲθ’, εἰπέ μοι, παίζειν; [τίϲ] ὁ̣ λῆροϲ; κατὰ κράτοϲ τὸ δυϲτυχ[ὲ]ϲ οἰκίδιον τ[ο]ῦτ’ αὐτίκ’ ἐξαιρ[ήϲ]ομεν. ὅπλιζε τὸν μοιχόν. (Δα.) πονηρό ̣ ̣ν, ἄθλιε· ὥϲπερ παρ’ ἡμῖν οὖϲαν ἐπι[μ]έ̣νειϲ πάλαι; (Ϲω.) οἱ παῖδεϲ οἱ τὰ πελτί’ ο̣ὗ̣τ̣ο̣[ι] πρὶν πτύϲαι διαρπάϲονται πάντα, κἂν τετρωβόλουϲ καλῆιϲ. (Δα.) ἔπαιζον· ϲκατοφάγ[ο]ϲ γὰ̣ρ̣ εἶ. (Ϲω.) πόλιν

(385)

(390)

202 cf. Schol. Ar. Plut. 737 a. α πρὶν πτύϲαι 193 [ἀ]ϲελγ̣οῦϲ̣ Jensen ap. Koerte2 [ο]μ̣ολ̣[ο]γε̣ι ̣τε̣ legit et suppl. Sudhaus2/10 δ’ ε̣ιπε μ̣[οι 1 2 legit Jensen , suppl. idem ap. Koerte 194 dicolon an fuerit post primam vocem incertus haerebat Jensen2 ἔ̣[χει]ν̣ Sudhaus2/10 (ε̣[χ]ε̣[ι]ν̣ Koenen4), τὸ π]ᾶ̣ν̣ ad vestigia magis quadrare existimavit Jensen [Δα. ἄπ]ελθ’ vLeeuwen3, spatio brevius ut vid.; [πάρ]ελθ’ Sudhaus2/10 (servum e grege Polemonis advocari ratus), π̣ρ̣[όϲ]ελθ’ Koenen4, Sosiae continuantes ανθ̣ρ̣ω̣ π̣’[]αριων· C (ανθ̣ρ̣ω̣ π̣’[ legit Jensen2, -π̣ε̣ e Koertii6 et Jensenii1 lectionibus enucleari posse putaverat Sudhaus6) : -φ’ [Ϲω. Ἱλ]α̣ρ̣ίων – vLeeuwen3, servum e grege Polemonis appellari ratus ut vid. : -φ’ [ὁ π]αριών – Rea (π]αριών iam Sudhaus6), Sosiae continuans, qui praetereuntem hominem ignotum frustra antestaretur οἴχετ̣[αι Sudhaus6, legerat Jensen1, -κετ̣[ legi posse diserte negans 195 ἐκεῖ]ν̣ο̣ϲ̣ ἔ̣τ̣υ̣[χε] μ̣ά̣ρτ̣υϲ̣ [ὢ]ν̣ λέγε̣ι τ’ ἔχειν. Sudhaus2/10, lectionibus usus Jensenii1/2 (εχειν legerat ed. pr.), ὡϲ οὗ]τ̣ο̣ϲ̣ ἔ̣ϲ̣[ται] (vestigiis haec convenire negat Koenen4) μ̣άρτ̣υ̣ϲ̣. [ὁμ]ο̣λο̣γε̣ῖτ’ ἔχειν; Sandbach, in fine versus 194 οἴχ. de Glycera dici ratus, φ̣ υ̣[γὼ]ν̣ ὃ̣ϲ̣ ἦ̣λ̣[θ]ε̣ μ̣άρτ̣υ̣[ϲ. ὁμ]ο̣λογεῖτ’ ἔχειν; Koenen4 ([ομ]ο̣λογειτ’ iam Koerte6, sed obstare videtur hasta verticalis, quam ante λγε̣ι conspexit Jensen [vid. 2 et ed.], prob. Sudhaus2/10 et Guéraud) 196  paragr. init. ουκ (quod legerat ed. pr.) an ουχ legendum esset, incertus haerebat Jensen2, hoc prob. Guéraud τ̣εν Jensen, ‘avant εν, peut-être une apostrophe’ Guéraud οὐκ̣ ἔ̣χ̣[ομεν αὐτὴ]ν̣ ἔνδ̣[ον. Ϲω. suppl. Jensen, vid. 201 et 205, οὐκ̣ [ἔχομεν. Ϲω. ἀλλ’ ἔ]ϲ̣τ̣’ ἔν[δον. Δα. Arnott7 λ]ή̣ψ̣ ο̣μαί in vestigiis latere suspicatus est Jensen2, ] ὄ̣ψ̣ [ο]μαί coni. idem in ed. post 3 vLeeuwen , duce Sudhaus2 (a Jensenii ipsius delineatione mire abhorret) 197 [ϲτένον]τ̣αϲ vLeeuwen3 (τ̣ dispexerat Jensen1) 198 [τιϲ ο] ληροϲ Koerte6 (coniecerat Leo3), ο̣ dispexisse sibi visus est Jensen1/2 cf. Dysc. 872 201 paragr., dicolon num fuerit in fine versus incertum επι[μ]ε̣νειϲ Jensen2, prob. Sudhaus2, ἐ[πιμέ]νειϲ iam Housman signum interrog. solus posuit vLeeuwen2/3 202 ουτ[οι] Sudhaus2/10 (‘ουτοι me paraît sûr’ Guéraud), ε̣υ̣θ̣υ̣[ϲ], quod aptius dici videatur, scriptum fuisse existimavit Jensen (coniecerat Schwartz ap. eundem) 204  καληιϲ legit et ex -ειϲ correctum esse agnovit Jensen1 γα̣ρ̣ Jensen1, duce Sudhaus1/2

Περικειρομένη 205

210

215 expl. J4(v)

οἰκοῦντεϲ – (Δα.) ἀλλ’ οὐκ ἔχομε[ν]. (Ϲω.) α̣ἰβ̣οῖ, λήψομαι ϲάριϲαν. (Δα.) ἄπαγ’ ἐϲ κόρακαϲ· [ὡ]ϲ εἴϲειμ’ ἐγώ, ἕωϲ ἔοικαϲ α ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ (Δω.) Ϲωϲία. (Ϲω.) ϲ]ὺ̣ μὲν εἰ πρό[ϲει] μο̣ ι, Δωρί̣ ,̣ μέ̣ ̣γα τί ϲοι κακὸν δ]ώϲω· ϲὺ τ[ού]των γέγοναϲ α̣[ἰ]τιωτάτη. (Δω.) οὕ]τωϲ ὄναιο, λέγ’, ὅτι πρὸϲ γυναῖκά ποι δεί]ϲ̣αϲα κατ[α]πέφευγε. (Ϲω.) πρὸϲ γυναῖκά ποι δεί]ϲαϲα; (Δω.) καὶ γὰρ οἴχεθ’ ὡϲ τὴν Μυρρίν[η]ν, τὴν] γείτον’, οὕτω μο[ι] γ̣ένοιθ’ ἃ βούλομαι. (Ϲω.) ὁρᾶι]ϲ̣ ἵν’ οἴχεθ’; οὗ τὸ μέλημ’ ἔϲτ’, ἐνθ̣ά̣[δ]ε. 〈Δω.〉 οὐ]δ̣ὲ[ν] π̣ο̣ε̣ῖ ν̣ῦν ὧ̣ ν ϲὺ βούλει, Ϲω̣ [ϲία. α ̣[ ̣ ̣]ε ̣ε[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α ̣ ̣γ’ [ ̣ ̣ ̣ ̣]ψ̣ ευδη λ[

337 (395)

(400)

(405)

205 paragr.; dicolon post οἰκοῦντεϲ dispexisse sibi visus est Jensen1, expressit Lefebvre2, punctum post ἔχομε[ν] (agnoverat Koerte BphW 30, 1910, col. 1495) dispexit Jensen2, dicoli partem fuisse ratus α̣ιβ̣οι Sudhausii coniectura nixus legit Jensen2 206 ϲαριϲαν Jensen1 2 1 (-ιϲαν: Lefebvre ), coniecerat Wil. ap. Koerte de ἐϲ vid. ad Dysc. 112 [ὡ]ϲ̣ Koerte (qui in 1 1 lacunam 2–3 litterarum esse aestimavit, sed []ϲ Jensen ) : [ἀλ]λ̣’ Sudhaus2/10 207 paragr., dicolon ante Ϲωϲία ut vid. (punctum superius dispexisse sibi visus est Jensen2, inferius Sudhaus2) et in fine versus ἐῶ ϲ’, ἔοικαϲ Lloyd-Jones ap. Sandbach2 in add. αὐ̣[θε]κ̣ά̣ϲ̣τ̣ωι Jensen, coll. Sam. 550 (fr. 592 add. Koerte3), prob. Arnott7 208 ϲὺ] Sudhaus προ[ϲει] μοι Δωρι (coniecerat Sudhaus4 p. 291) μεγα (hoc coniecerat vArnim3) Jensen1 209 δ]ω̣ ϲω Koerte6 210 ου]τωϲ 6 οναιο Koerte , coniecerat Housman 211 δείϲα]ϲα complures 212 init. vLeeuwen, Sudhaus4 p. 291 μυρρην[]ν C 213 init. vLeeuwen, Leo2 p. 341 ο̣υ̣τω μο[ι] γ̣ενοιθ’ legit Koerte6, 2 2 coniecerat Leo 214 ὁρᾶι]ϲ̣ ἵν’ suppl. Sudhaus ap. Jensen , legerat Jensen1 Soph. OR 687 2 cont. Sudhaus ενθ̣α̣[δ]ε Koerte6/1 215 〈Δω.〉 Sudhaus2/10 οὐ]δ̣ὲ[ν] ποεῖ Sandbach (μη]δ̣ὲ[ν π]ό̣ε̣ι suppleverat Sudhaus2/10) ν̣ῦν [ὧ]ν Sudhaus2/10 Ϲω̣ [ϲία Jensen2, Sudhaus2/10 216 legit 2 Jensen (sexto loco litteram rotundam, inter alterum α et γ’ hastam verticalem et litteram rotundam discernens), sim. Sudhaus2/10, qui supplevit ἄ̣ν̣[αγ]ε ϲ̣ε[αυτή]ν, ἄν̣[α]γ’ (vel ἄπ̣[α]γ’), ἐ̣[πεὶ] ψ̣ ευδῆ λ[έγειν (λ[έγειν vel -ειϲ Jensen2), coll. Sam. 359 sq. post hunc versum deficit C

338 desunt versus fere lx, inter quos fuerunt quinque, quorum fines extremos habet O15 col. i -----] ὅ̣πωϲ ] ̣ν ] ̣ϲ ̣ ] ̣ ] ̣ --

216a 216b 216c 216d 216e

in lacuna coepit

ACTUS III

220

225

Ϲω. ἐκ]εῖθεν ἥκει χρήματ’ εἰληφώϲ, ἐμοὶ̣ πίϲτευε. προδίδωϲίν ϲε καὶ τὸ ϲτρατ̣[ό]πεδον. (Πάταικοϲ) κάθευδ’ ἀπελθών, ὦ μακάριε, τὰϲ μά[χ]αϲ τ]αύταϲ ἐάϲαϲ· [οὐ]χ ὑγιαίνειϲ. ϲοὶ λαλῶ· ἧττον μεθύειϲ γά[ρ]. (Πολέμων) ἧττον; ὃϲ πέπωκ’ ἴϲωϲ κοτύλην, προειδὼϲ πάντα ταῦθ’ ὁ δυϲτυχὴϲ τ̣ηρῶν τ’ ἐμαυτὸν εἰϲ τὸ μέλλον. (Πα.) εὖ λέγειϲ. π̣είϲθητί μοι. (Πο.) τί δ’ ἐϲτὶν ὃ κελεύειϲ ἐμοί; 〈Πα.〉 ὀρθῶϲ ἐρωτᾶιϲ νῦν· ἐγὼ δὴ τἆλλ’ ἐρῶ.

(467)

(470)

(475)

216b post ]ν fort. vestigium dicoli postea additi 217–277 habet L, qui usque ad v. 222 solus adest 217–225 partes loquentium distribuit Koerte7 217–218 218 paragr., dicolon nullum in fine versus L ἐκ]εῖθεν Koerte7 εἰληφώϲ, ἐμοὶ / πίϲτευε· πρ. vArnim3 : εἰληφώϲ· ἐμοὶ / πίϲτευε, πρ. Sudhaus2 220 Koerte7 221 signum interrog. post ἧττον2 posuit 5 Sudhaus oϲ ex ωϲ correctum L 223–242 accedit O15, versuum partes priores vel initia praebens 224 notae pers. π̣[ vestigia in O15 in marg. sin. dispexisse sibi visus est Turner10 εμοι in L [O15] Wilcken ap. Koerte7, qui ipse εμε̣ dispexisse sibi visus erat et de dativo valde dubitabat; sermonis castrensis esse suspicatus est Sudhaus5, coll. Diod. XIX 17, 3 225  paragr. L, O15, dicolon nullum in fine versus L [O15] ερωταιϲ νυν εγω L : μ’ ερωταϲ εγω O15 post νῦν interpunxerunt vArnim3, Maccari, post ἐρωτᾶιϲ Koerte7 inusitatam versus bipartitionem sensus requirit

Περικειρομένη

E3(r) | 230

235

(Ϲω.) Ἁβρότονον, ἐπιϲήμηνον. (Πα.) εἴϲω τουτονὶ πρῶτον ἀπόπεμψον τούϲ τε παῖδαϲ οὓϲ ἄγει. (Ϲω.) κακῶϲ διοικεῖϲ τὸν πόλεμον· διαλύεται, ἐξὸν λαβεῖν κατὰ κράτοϲ. (Πο.) οὑτοϲί με̣ ̣ γά ̣ ̣ρ̣ – 〈Ϲω.〉 Πάταικοϲ; ἐξόλλυϲιν· οὐκ ἔϲθ’ ἡγεμών. (Πα.) πρὸϲ τῶν θεῶν, ἄνθρωπ’, ἄπελθ’. (Ϲω.) ἀπέρχομαι. ὤ̣ ι̣μην ϲε ποιήϲειν τι. καὶ γάρ, Ἁβρότονον, ἔχειϲ τι πρὸϲ πολιορκίαν ϲὺ χρήϲιμον δύναϲαί τ’ ἀναβαίνειν, περικαθῆϲθαι. ποῖ ϲτρέφει, λαικάϲτρι’; ἠιϲχύνθηϲ; μέλει τούτων τί ϲοι; (Πα.) εἰ μέν τι τοιοῦτ’ ἦν, Πολέμων, οἷόν φατε ὑμεῖϲ, τὸ γεγονὸϲ καὶ γαμετὴν γυναῖκά ϲου – (Πο.) οἷον λέγειϲ, Πάταικε. (Πα.) διαφέρει δέ τι. 〈Πο.〉 ἐγὼ γαμετὴν νενόμικα ταύτην. (Πα.) μὴ βόα.

339

(480)

(485)

226 Phot. ϲ 172 ϲημαίνειν (Asp. 104) καὶ ἐπιϲημαίνειν· τὸ ϲφοδρῶϲ αὐλεῖν ὥϲπερ οἱ ϲαλπιγκταί. οὕτωϲ Μένανδροϲ (fr. 1063 et 1011 Kock) 227 paragr. O15, nulla ut vid. in L, dicolon nullum in fine versus L [O15] 228 paragr. O15, non L διοικειϲ vel ϲδ- L1 : γειπολεμειϲ (γει agnovit Jensen) priore ι deleto super pristinam scripturam inductam superscr. L2, γε π̣ο̣λ̣ε̣μ̣ειϲ O15 διαλυεται L, super υε ab altera manu ϲ superscr., αι a tertia in ε mutatum [O15] διαλύεται passive de exercitu dimittendo dici existimavit Robert3, coll. 226 sq. (Ter. Eun. 814 cont. Capps); τὸν πόλεμον διαλύϲεται iunxit Sandbach 229  paragr. nulla O15 [L]; dicolon post κράτοϲ O15, in L dispexisse sibi visus est Jensen (punctum superius membranae foramine haustum esse putavit Koerte3), qui inde ab οὑτοϲὶ Polemonem verba facere intellexit εξον O15 : in L utrum δέ]ον an ἐξ]ὸν supplendum esset in medio reliquit Koerte7, ‘[]ε̣ον potius quam []ξ̣ον’ Jensen, δ̣ε̣ον D. Mueller ap. Koerte3 μ̣ε̣ γ̣α̣ρ̣ L [O15] (Wilcken ap. Koerte7, pro certo receperunt Jensen, Koerte2/3) 230 accedit C paragr. O15, in CL num fuerit incertum, dicola post ἐξόλλυϲιν (C, L, O15) et in fine versus (CL [O15]) totum versum Sosiae dedit Sandbach, signo interrog. post Πάτ. posito (possis etiam Πάτ. vel ὁ Πάτ. Polemoni continuare, reliqua Sosiae tribuere); usque ad ἐξόλλυϲιν Polemoni continuavit Koerte1/3, οὐκ — ἡγεμών Sosiae tribuens παταικοϲ O15 : ]κοϲ (Jensen) vel ]κοϲ (Sandbach; -ϲμ’ Koerte7/1, -ϲμ Blanchard2, oblocutus est Jensen1) C : ο̣[]αταικοϲ L (articulum dispexit Wilcken ap. Robert3 p. 2622, prob. Jensen et Koerte2/3) 231 dicolon etiam in fine versus C [L, O15] πρὸϲ — ἄπελθ’ Pataeco dedit Sudhaus2, Polemoni tribuit Koerte7 232–235 Sosiae continuavit Robert3 232 ϲε (Polem.) Koerte7 : ϲὲ (Habrot.) Gomme cf. Thuc. II 74, 3 236  τιτοιουτ’ C : τρ[]τ’ L : τοιουτ’ O15 π[ο]λεμων L : ω πολ- C [O15] 237 post ὑμεῖϲ interpunxit olim Koerte6, post γεγονόϲ edd. 238 paragr. C, non L neque O15, dicolon post Πάταικε C [L, O15], nullum in fine versus CL [O15] διαφέρει δὲ τί; Polemoni continuavit Koerte7, prob. Gomme1 239 paragr. CL, non O15, dicolon post ταύτην CL [O15] 〈Πο.〉 vLeeuwen1/3

340 240

245

250

255

260

E4(v) | 265

τίϲ δ’ ἔϲθ’ ὁ δούϲ; (Πο.) ἐμοὶ τίϲ; αὐτή. (Πα.) πάνυ καλῶϲ. ἤρεϲκεϲ αὐτῆι τυχὸν ἴϲωϲ· νῦν δ’ οὐκέτι, ἀπελήλυθε[ν δ’] οὐ κατὰ τρόπον ϲου χρωμένου αὐτῆι. (Πο.) τί φήϲ; οὐ κατὰ τρόπον; τουτί με τῶν πάντων λελύπηκαϲ μάλιϲτ’ εἰπών. (Πα.) ἐρᾶιϲ, τοῦτ’ οἶδ’ ἀκριβῶϲ· ὥϲθ’ ὃ μὲν νυνὶ ποεῖϲ ἀπόπληκτόν ἐϲτι. ποῖ φέρει γάρ; ἢ τίνα ἄξων; ἑαυτῆϲ ἐϲτ’ ἐκείνη κυρία. λοιπὸν τὸ πείθειν τῶι κακῶϲ διακειμένωι ἐρῶντί τ’ ἐϲτίν. (Πο.) ὁ δὲ διεφθαρκὼϲ ἐμοῦ ἀπόντοϲ αὐτὴν οὐκ ἀδικεῖ μ’; (Πα.) ὥϲτ’ ἐγκαλεῖν ἀδικεῖ ϲ’ ἐκεῖνοϲ, ἄν ποτ’ ἔλθηιϲ εἰϲ λόγουϲ· εἰ δ’ ἐκβιάϲει, δίκην ὀφλήϲειϲ. οὐκ ἔχει τιμωρίαν γὰρ τἀδίκημ’, ἔγκλημα δέ. (Πο.) οὐδ’ ἆρα νῦν; (Πα.) οὐδ’ ἆρα νῦν. (Πο.) οὐκ οἶδ’ ὅ τι λέγω, μὰ τὴν Δήμητρα, πλὴν ἀπάγξομαι. Γλυκέρα με καταλέλοιπε, καταλέλοιπέ με Γλυκέρα, Πάταικ’. ἀλλ’ εἴπερ οὕτω ϲοι δοκεῖ πράττειν, ϲυνήθηϲ ἦϲθα γὰρ καὶ πολλάκιϲ λελάληκαϲ αὐτῆι πρότερον, ἐλθὼν διαλέγου, πρέϲβευϲον, ἱκετεύω ϲε. Πα. τοῦτό μοι δοκεῖ, ὁρᾶιϲ, ποεῖν. Πο. δύναϲαι δὲ δήπουθεν λέγειν, Πάταικε; (Πα.) μετρίωϲ. (Πο.) ἀλλὰ μήν, Πάταικε, δεῖ· αὕτη ’ϲτὶν ἡ ϲωτηρία τοῦ πράγματοϲ. ἐγὼ γὰρ εἴ τι πώποτ’ ἠδίκηχ’ ὅλωϲ, εἰ μὴ διατελῶ πάντα φιλοτιμούμενοϲ – τὸν κόϲμον αὐτῆϲ εἰ θεωρήϲαιϲ – (Πα.) καλῶϲ ἔχει. (Πο.) θεώρηϲον, Πάταικε, πρὸϲ θεῶν·

(490)

(495)

(500)

(505)

(510)

(515)

240 τιϲ δ’ O15 : τιϲ CL αὐτή ed. pr. : αὑτη C : αυτη L [O15] 241 post ἴϲωϲ gravius, post οὐκέτι levius interpunxit vLeeuwen3, contra ceteri 242 ἀπελήλυθε[ν δ’] οὐ κατὰ vLeeuwen : απεληλυθε[]κ̣ατ̣[α] L : απεληλυθ’ ου κατα C : α[ O15 post hunc versum desinit O15, adsunt CL usque ad v. 277 243 paragr. CL, dicolon post αὐτῆι C, non L αὐτῆι ed. pr. : αυτη CL : αὐτή Wil. ap. Koerte1 244 ἐρᾶιϲ vLeeuwen1/2 : ερειϲ CL 245 ωϲθ’ CL : ὡϲ Wil.8 ποειϲ C : π[ο]ιειϲ L 246 paragr. C [L] ποι L : που C 250 μ’: C : με: L 260 paragr., dicolon post ϲε CL, nota pers. πατ/ in marg. dext. C δοκεῖϲ C, ϲ inductum [L] : δοκῶ Wil.8 261 paragr., dicolon post ποεῖν CL, nota pers. πολ/ in marg. dext. C 262 signum interrog. post Πάταικε1 posuerunt Koerte7, Robert, non omnibus persuaserunt 265 paragr. nulla CL, dicolon ut vid. in fine versus L [C]

Περικειρομένη

270

275

280

285

μᾶλλόν μ’ ἐλεήϲειϲ. (Πα.) ὦ Πόϲειδο[ν. Πο. δ]εῦρ’ ἴθι. ἐνδύμαθ’ οἷ’. οἵα δὲ φαίνεθ’, ἡνίκ’ ἂν λάβηι τι τούτων· οὐ γὰρ ἑοράκειϲ ἴϲωϲ. Πα. ἔγωγε. (Πο.) καὶ γὰρ τὸ μέγεθοϲ δήπουθεν ἦν ἄξιον ἰδεῖν. ἀλλὰ τί φέρω νῦν εἰϲ μέϲον τὸ μέγεθοϲ, ἐμβρόντητοϲ, ὑπὲρ ἄλλων λαλῶν; (Πα.) μὰ τὸν Δί’, οὐδέν. (Πο.) οὐ γάρ; ἀλλὰ δεῖ γέ ϲε ἰδεῖν, βάδιζε δεῦρο. (Πα.) πάραγ’· εἰϲέρχομαι. (Μο.) οὐκ εἰϲφθερεῖϲθε θᾶττον ὑμεῖϲ ἐκποδών; λόγχαϲ ἔχοντεϲ ἐκπεπηδήκαϲί μοι. οὐκ ἂν δύναιντο δ’ ἐξελεῖν νεοττιὰν χελιδόνων· οἷοι γάρ εἰϲ’ οἱ βάϲκανοι. ἀλλὰ ξένουϲ, φήϲ’, εἶχον· εἰϲὶ δ’ οἱ ξένοι οἱ περιβόητοι Ϲωϲίαϲ εἷϲ οὑτοϲί. πολλῶν γεγονότων ἀθλίων κατὰ τὸν χρόνον τὸν νῦν (φορὰ γὰρ γέγονε τούτου νῦν καλὴ ἐν ἅπαϲι τοῖϲ Ἕλληϲι δι’ ὅ τι δή ποτε) οὐδένα νομίζω τῶν τοϲούτων ἄθλιον ἄνθρωπον οὕτωϲ ὡϲ ἐμαυτὸν ζῆν ἐγώ. ὡϲ γὰρ τάχιϲτ’ εἰϲῆλθον, οὐδὲν ὧν ἀεὶ εἴωθ’ ἐ̣ποίουν̣, οὐδὲ πρὸϲ τὴν μητέρα εἰϲῆλθον, οὐ τῶν ἔνδον ἐκάλεϲ’ οὐδένα

341

(520)

(525)

(530)

(535)

283–284 Ioann. Philop. in Arist. meteor. CAG XIV 1 p. 94, 6 sq. Hayd. Μένανδροϲ· φορὰ γὰρ νῦν τούτου γέγονε καλή, δι’ ὅτι δή ποτε (fr. 872 Kock) 268 Πόϲειδο[ν. Πο. δ]εῦρ’ ἴθι Koerte7 : ποϲιδο[]ευρ’ ϊθι L : πόϲιδ[ C 270 paragr. CL, dicolon in fine versus L [C] εορακειϲ L1 : εωρ- C, L2 271 nota pers. πατ/ in marg. sin. C ε[γ]ωγε L : εγωϲ in εγωγ correctum C ῆ[ν in C, η̣̄ in L legit Koerte6/7 (ῆ̣ν̣ in C dispexisse 2 2 sibi visus est Lefebvre ), coniecerant Richards , Wil.8 273 λαλω̅ L : λαλω C ut vid. (legit ed. pr., prob. Sandbach8, -ων per compendium scriptum legisse sibi visus est Koerte6) 274 τον Δι’ ουδεν:ου γαρ CL : Δί’, οὐδέν. (Πο.) οὐ γάρ; Sudhaus2, prob. Arnott7 : τὸν Δί’. (Πο.) οὐ γάρ; complures : τὸν Δί’, οὐδέν. (Πο.) Croenert1, Ellis2 γε L : πατάικε C 275 paragr. CL, dicola post δευρο (CL), post παραγ’ (C [L]), in fine versus (C, simplex punctum in L) δεῦρο. (Πα.) πάραγ’, εἰϲέρχομαι Sudhaus1 : δεῦρο. πάραγ’. (Πα.) εἰϲέρχομαι Sudhaus2 : δεῦρο. (Πα.) πάραγ’. (Πο.) εἰϲέρχομαι Lamagna1 276 in C in marg. sin. vestigia incerta dispexisse sibi visus est Guéraud 277 post hunc versum deficit L, solus adest C 278 δύναιντο δ’ ἐξελεῖν complures : δυναιντο δ’ ανεξ- C : δύναιντ’ ἂν ἐξ- Sudhaus2 279 γαρ εὶϲ’ dispexisse sibi visus est Rea (γάρ εἰϲ’ coniecerat Sandbach), παρεὶϲ’ legit ed. pr. 283 γεγονε τουτου νυν C : νῦν τούτου γέγονε Philop. 284 εν απαϲι τοιϲ ελληϲι C : om. Philop.

342 290

295

expl. E4(v) | 300

πρὸϲ ἐμαυτόν, εἰϲ δ’ οἶκόν τιν’ ἐλθὼν ἐκποδὼν ἐνταῦθα κα̣τεκ[ε]ίμην ϲυνεϲτηκὼϲ πάνυ· τὸν Δᾶον εἰϲπέμπω δὲ δηλώϲονθ’, ὅτι ἥκω, τοϲοῦτον αὐτό, πρὸϲ τὴν μητέρα. ο̣ὗτοϲ μὲν οὖν μικρόν τι φροντίϲαϲ ἐμοῦ ἄριϲτον αὐτοῖϲ καταλαβὼν παρακείμενον ἐγέμιζεν αὑτόν. ἐν δὲ τούτωι τῶι χρόνωι κατακείμενοϲ πρὸϲ ἐμαυτὸν ἔλεγον· “αὐτίκα πρόϲειϲιν ἡ μήτηρ 〈ἀπ〉αγγελοῦϲά μοι παρὰ τῆϲ ἐρωμένηϲ ἐφ’ οἷϲ ἄν φηϲί μοι εἰϲ ταὐτὸν ἐλθεῖν.” αὐτὸϲ ἐμελέτ̣ων λόγον

(540)

(545)

(550)

desunt versus fere clx; huc pertinet O46 Fol. B↓ ] ̣γ’ ἡμῖν κακῶν ] ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣[ --------------

300a 300b

ACTUS IV [Γλυκέρα] K2(v) | 301

305

   - - - - - - - - - - - - - - - - πρὸϲ τὴν μ]ητέρ’ αὐτοῦ, φί̣λ̣[τ]ατε,  κα]ταφυγοῦϲ’ ἐδυνάμην; οὐ ϲκοπεῖϲ; ἵ]ν̣α με λ[άβηι] γυναῖκα; κατ’ ἐμὲ γὰρ πάνυ γέ]γ̣ον’ οὗτ̣[οϲ]. ἀ̣λ̣λ̣’ οὐ τοῦθ’, ἑταίραν δ’ ἵνα μ’ ἔχηι; εἶτ’ οὐ λαθεῖν τούτουϲ ἂν ἔϲπευδον, τάλαν, αὐτόϲ [τ’] ἐκεῖνοϲ, ἀλλ’ ἰταμῶϲ εἰϲ ταὐτό με

(708)

290–291 accedit O46 290 εἰϲ δ’ οἶκόν τιν’ Schwartz2 : ειϲ δ’ [ O46 : αλλ’ ειϲ οικον τιν C : ἀλλ’ εἰϲ οἶκον ed. pr., prob. Wil.9 p. 38 [p. 254]2 vid. Jackson, Marg. scaen. p. 103 294 ο̣υτοϲ (coniecerat Leo3) potius quam αυτ- (ed. pr.) Koerte6, adstipulante Lefebvre2 298 ins. Croenert1 300 εμελεγων legit ed. pr., probavit Jensen2, in εμελετων (quod coniecerat Headlam1) correctum esse putavit Lefebvre2 301 πρὸϲ τὴν Sudhaus4 p. 297 φι ̣λ̣[τ]ατε legit et suppl. 2 Jensen 302 init. ἐνταῦθα Koerte κα]ταφυγοῦϲ’ Sudhaus4 p. 297 ἐδυνάμην; οὐ ϲκοπεῖϲ; Sudhaus4 p. 297 : εδυναμην· ου ϲκοπειϲ (Guéraud) vel -ειϲ· (Jensen) C : ἐδυνάμην οὐ ϲκοπεῖϲ. vLeeuwen2/3 303 Sudhaus4 p. 297 304 suppl. Sudhaus α̣λ̣λ legisse sibi visus est Jensen2 1 3 (α̣’ Guéraud), ἀλ]λ̣’ suppleverat Sudhaus 306 Leo

Περικειρομένη

310

315

expl. K2(v)

τῶι πατρὶ κατέϲτηϲ’; εἱλόμην δ’ οὕτωϲ ἐγ[ὼ ἀφρόνωϲ ἔχειν ἔχθραν τε πρ ̣ ̣ ̣[ ὑμῖν θ’ ὑπόνοιαν καταλιπεῖν [ ⏒ ‒ ⏑ ‒ ἣν ἐξαλείψαι̣τ̣’ οὐκέτ’; οὐδ’ αἰϲχ[ύνεται, Πάταικε; καὶ ϲὺ ταῦτα ϲυμπεπ[ειϲμένοϲ ἦλθεϲ τ[ο]ιαύτην θ’ ὑπέλαβέϲ [με γεγονέναι; (Πα.) μὴ δὴ [γ]ένοιτ’. ὦ Ζεῦ πολυ[τίμητε δείξαιϲ ἀληθῶϲ ὄντ’· ἐγω[ ⏒ ‒ ⏑ ‒ ἀλλ’ ἄπιθι μηδὲν ἧττον. [Γλ. εἰϲ ἑτέραν τινὰ ὑβριζέτω τὸ λοιπόν. (Πα.) οὐ ̣[ ⏒ ‒ ⏑ ‒ γέγ[ο]νε τὸ δεινόν. (Γλ.) ἀνοϲι[ ο[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]λ̣α ̣( ̣), θεράπαιναν[

343

(715)

(720)

(725)

desunt versus fere xvi

K1(r)

------ε ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]λαμ̣β̣α̣[ν

(742)

308 πράτ̣[τειν Μυρρίνηϲ Koerte1/2 (πράτ̣[τειν iam Schmidt1), πράτ̣[τειν γειτόνων Sudhaus2, πρᾶξ̣[αι (Jensen2, πράτ̣[τειν vestigiis convenire negans) Μυρρίνηι Meister ap. Jensen; πρὸ̣ϲ̣ τ̣[ὴν μητέρα A. Traill ZPE 159 (2007) 43 (Guéraudio de Jensenii lectione dubitanti assentiens), possis πρὸ̣ϲ̣ τ̣[οὺϲ γείτοναϲ 309 fin. ἀκοϲμίαϲ Koerte, ἀκολαϲίαϲ ? Schröder 310 εξαλ̣ειψαι ̣τ̣’ C : -ψετ̣’ Gomme ap. Sandbach : -ψοι ̣τ̣’ Furley2 αἰϲχ[ύνεται Sudhaus2 (‘sc. Polemo tam turpia suspicatus’) : αἰϲχ[ύνομαι Leo3 311 vLeeuwen, Sudhaus4 p. 297 312 paragr. fin. Koerte 313 ante ὦ Ζ. π. gravius distinguendum ut vid. (cf. Mis. 685, fr. 249. 457, Ar. Equ. 1390, Av. 667, fr. 336, Pherecr. fr. 166, Eub. fr. 115, 6), non interpunxisse videtur C fin. ἄδικα δὲ Wil. ap. Koerte1, ἃ δὲ λέγειϲ Schwartz2 314 paragr. num fuerit incertum ἐγὼ [μὲν πείθομαι Wil. ap. Koerte1, ἐγὼ [δὲ π. Schwartz2, ἔγω[γε π. Gerhard1 315–316 paragr. nulla, dicolon num fuerit post ἧττον incertum ἀλλ’ — ἧττον Pataeco continuavit, εἰϲ — λοιπόν Glycerae dedit Sudhaus; ἀλλ’ — λοιπόν Glycerae tribuit Jensen [εἰϲ (ε̣ἰ ̣[ϲ in 2, schedulam ap. Lefebvre2 in tabula XXXV lucis ope depictam hic inserendam esse suspicatus) ἑτέραν τινὰ Sudhaus, duce Koertio, qui ap. eundem [εἰϲ ἄλλαϲ κόμαϲ οὐχ̣ ἑ̣[κούϲιον Sudhaus2 (χ̣ε̣ legens in schedula illa Lefeburiana, ουχ̣[ in C fuisse suspicatus est Sandbach), coll. Eur. fr. 272 b Kann. 317 ἀνόϲι[ον δέ Capps, quo supplemento recepto νὴ Δία Sudhaus2, χοἶον ἂν vLeeuwen3 318 ]λαι ̣ϲ̣ potius quam ]λαν̣ Jensen ap. Sudhaus2, ]ϲ̣αν̣ Sudhaus ap. Jensen ο[ὐδ’ ἄν, τά]λαν vLeeuwen3, in fine Sudhausii supplemento recepto θεραπαιναν legi potuit a. 1907 sq. (ed. pr., Koerte1, -παιν[ Lefebvre2) fin. ἐργάϲαιτό τιϲ Sudhaus 319 init. ‘aut εγ aut εχ’ Jensen λαμβ̣ά̣[νω vel λαμβ̣ά̣[νουϲα Jensen2 ἐγ̣[ὼ δ’ ἐκεῖνα] (vel ἐγ̣[ὼ δὲ τότε μὲν]) λαμ̣βά̣[νω τὰ χρήματα (vel λαμ̣βά̣[νω γνωρίϲματα, sed de his nondum verba facta esse apparet ex 351 sq.) temptavit Sudhaus2

344 320

325

330

τοὐμοῦ πατρὸϲ καὶ μητρόϲ, ε ̣[ ἔχειν ἀεὶ παρ’ ἐμαυτῆι ταῦτα καὶ τηρ[εῖν. Πα.] τ̣ί οὖν βούλει; (Γλ.) κομίϲαϲθαι τ̣αῦτ’. [Πα. ἀ]π̣[έγ]ν̣ωκαϲ ϲὺ̣ [γὰρ κομιδῆι τὸν ἄνθρωπον; τί βούλε[ι]; (Γλ.) φίλτατε, διὰ ϲοῦ γενέϲθω τοῦτό μ̣[ο]ι̣. [Πα. π]ραχθ[ή]ϲεται τοῦτό 〈γε〉 (γελοῖον)· ἀλλ’ ὑπὲρ πάντων [ἐ]χρῆν ὁρ]ᾶ̣ν ϲ’ – (Γλ.) ἐγὦιδα τἄμ’ ἄριϲθ’. (Πα.) οὕτωϲ ἔχειϲ; τίϲ τῶν] θ̣εραπαινῶν οἶδε ταῦθ’ ὅπου ’ϲτί ϲοι; (Γλ.) ἡ Δωρὶ]ϲ οἶδε. (Πα.) καλεϲάτω τὴν Δωρίδα ἔξω τι]ϲ. ἀλλ’ ὅμωϲ, Γλυκέρα, πρὸϲ τῶν θεῶν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣( ̣)] ̣ε ̣ ̣’, ἐφ’ οἷϲ ἐγὼ νυνὶ λέγω ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ ̣δ ̣ ̣ Δω. ὦ κεκτημένη, ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] οἷον τὸ κακόν. (Γλ.) ἐξένεγκέ μοι τὴν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ἔξω, Δωρί, τὴν τὰ ποικίλα ἔχουϲαν, οἶϲθα, ν]ὴ Δί’, ἣν δέδωκά ϲοι

(745)

(750)

(755)

320 ἐκ̣[έλευϲεν δ’ vLeeuwen; εἰ ̣[ώθειν (hoc iam Leo3) δ’ Wil. ap. Koerte2, εἴ ̣[θιϲμαι δ’ Sudhaus2 ἔχειν Croiset in ed. pr. 321 paragr. Πα.] Koerte 322 [Πα. Wil. ap. Koerte1 ἀπέγ]ν̣ωκαϲ ϲ[ὺ γὰρ Capps 323 paragr., punctum post βούλε[ι] conspicuum ad dicolon pertinere coniecit Guéraud post Jensen1 (qui in 2 et in ed. sententiam mutavisse videtur) (Γλ.) φίλτατε, Guéraud, ultimo loco ε scriptum fuisse affirmans : φιλτάτη; Pataeco continuavit Wil. ap. Koerte1 (-η legerat ed. pr.) 324 paragr. nulla Πα. suppl. Koerte fin. complures 325 τοῦτό 〈γε〉 γελοῖον Headlam1, Leo2; γελοῖον ad spectatores, ut vid. 326 suppl. Ellis2, Headlam1 (Pataeci orationem interrumpi indicavit Koerte2/3) οὕτωϲ ἔχειϲ; ut Dysc. 58. 379 327 Leo2 328–329 dicola post οἶδε et ante ἀλλ’ καλεϲάτω — τιϲ Pataeco dedit Leo2, Glycerae tribuerat ed. pr. 328 ἡ Leo2 329 ἔξω Leo2 330 dicolon num fuerit in fine versus 6 1/2 incertum ]ρ̣εϲ̣τ̣’ Koerte , prob. Jensen ; ‘magis ]ρ̣ε[]ϲ’ vel ]φ̣ ε[]ϲ’ ’ Sudhaus2; ]εϲ’ vel ]ετ’ Guéraud. haec omnia a vestigiis abhorrere contendit Rea, imag. phot. usus πά]ρ̣εϲ̣τ̣’ Sudhaus1, quo supplemento recepto ἕπου in initio Koerte2, spatio longius visum Jensenio, ap. quem ἕωϲ Sudhaus; ἐκεῖν’ ἀ]φ̣ ε[ῖ]ϲ’ Sudhaus2; de πείϲ]θ̣η̣τ̣’ cogitavit Rea, quod brevius spatio ἐγὼ νυνὶ λέγω Sudhaus2 : νυνιλογοϲδ̣εγωλεγω (ed. pr., Lefebvre2) vel -λ̣εγωλεγω (Lefebvre2, λ̣ in γ̣ mutatum esse suspicatus est Koerte6) vel -χ̣εγωλεγω (Jensen1 et ed.) vel -δ̣’εγωλεγω (Rea) C : λόγοιϲ νυνὶ λέγω Capps (non plane similia Dysc. 822, Epitr. 556. 888. 1066) : νυνὶ λόγοιϲ ἐγὼ λέγω Arnott 331 dicola ante ὦ (dispexisse sibi visus est Jensen2, prob. Sudhaus2) et in fine versus, nota pers. δωρ/ in marg. dext. ]δο̣, tum duas hastas verticales dispici posse putavit Jensen2, potius ]δω̣ ι ̣ vel ]δο̣ϲ̣ Sudhaus2, qui suppl. ϲύγγνωθι, τὴν χάρ]ι[ν] δό̣ϲ̣, longius spatio 332 init. τί ἐϲτιν; Robert (spatio brevius), Doridi continuans, τί ποτ’ ἐϲτίν; Arnott7, Glyceram loqui ratus οιον legerunt ed. pr. (cf. Lefebvre2), Koerte1, o prius postea periit 333  κιϲτίδ’] ed. pr., κοιτίδ’] vLeeuwen (coll. Epitr. 381), ξυϲτίδ’] Koerte3 (coll. Antiphan. fr. 99) 334  ἔχουϲαν Leo3, vLeeuwen

Περικειρομένη 335 expl. K1(r)

τηρεῖν. τί κ]λ̣αίειϲ, ἀθλία; Πα. πέπονθά τι, νὴ τὸν Δία τὸ]ν ϲωτῆρα̣, [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣π]ά̣ν̣υ· ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] πρᾶγμ’ οὐδέν· ηκ ̣[

345

(760)

desunt versus fere septem [Πατ.]

340

345

̣ ̣] καὶ τότ’ εἶδον, οὐ παρ’ αὐτὸν οὑτοϲὶ τ]ρά ̣ γοϲ τιϲ ἢ βοῦϲ ἢ τοιουτὶ θηρ[̣ ί]ον ἕ]ϲ̣τηκεν; (Γλ.) ἔλαφοϲ, φίλτατ’, ἐϲτίν, οὐ τράγοϲ. (Πα.) κέρ]α̣τ’ ἔχει, τοῦτ’ οἶδα. καὶ τουτὶ τρίτον πετ]εινὸϲ ἵπποϲ. τῆϲ γυναικὸϲ τῆϲ ἐμῆϲ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ματ’ ἐϲτὶ ταῦτα καὶ μάλ’ ἀθλίαϲ. (Μο.) οὐ τῶν] ἀ̣δυνάτων ἐϲτί, τουτί μοι δοκεῖ ϲκοποῦν]τι, τὴν ἐμὴν τεκοῦϲαν μητέρα ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]εϲθαι θυγατέρ’ αὐτῆι γενομένην· εἰ δὲ πεπόητ]α̣ι ̣ τοῦτ’, ἀδελφὴ δ’ ἔϲτ’ ἐμὴ αὕτη, κάκιϲτ’] ἔ̣φ̣ θ̣α̣ρ̣μ’ ὁ δυϲτυχὴϲ ἐγώ. (Πα.) ὦ Ζε]ῦ̣, τίν’ ἤδη τἀπίλοιπα τῶν ἐμῶν;

(768)

(770)

(775)

335 dicolon post ἀθλία, nota pers. πατ/ in marg. dext. τηρεῖν vLeeuwen τί κλ]α̣ίε̣ιϲ; Headlam1 (qui τί κλ]ά̣ε̣ιϲ; maluit, vid. ad Sam. 406) 336 [θαυμάϲιον π]άνυ Sudhaus (πά]νυ iam Robert), -ϲτὸν πά]νυ Klaus 337 nulla interpunctio in C ἄπιϲτον οὖν] Koerte3, coll. fr. 685, 2 duce Sudhaus , qui ἄελπτον οὖν] ἡ κο̣[ιτὶϲ Wil. ap. Koerte2, ἥκω̣ [νῦν ἐγὼ Koerte3, versus insequentis sententiam versui 354 similem fuisse suspicatus post hunc versum desinit C 338–397 habet L 338 ὃν] Koerte7 : ὅτι] vel ὡϲ] Robert3 p. 2921 ουτοϲει L 340 ου L p.c. : η L a.c. 341 dicolon post τουτ κέρα]τ̣’ coniecit Herw.4 p. 215 (‘cum Wil.’, κέρα] γ̣’ Koerte7, an ]τ̣’ legendum esset dubitaverat Wilcken ap. eundem), ]α̣τ’ legerunt Sudhaus2, Jensen interpunxit Koerte, totum versum Pataeco tribuens 342 Koerte7, coll. Thom. Mag. 2 p. 272, 6 R. et Lycurg. in Leocr. 132 343 ὑφά]ϲ̣ματ’ Schwartz , ποικί]λ̣ματ’ Dedoussi, Χάριϲ Κ. Ι. Βουρβέρηι, Athenis 1964, p. 289 sq. 344 οὐ τῶν] Koerte7 : ἓν τῶν] Wil. ap. Koerte1 345  Sudhaus 346 ἅμ’ ἐμοὶ προ]έϲθαι (μετ’ ἐμοῦ πρ. Koerte7, spatio ut vid. longius) Gomme ClQu 30 (1936) 193, ϲυνεκτίθ]ε̣ϲθαι Furley2, coll. i. a. Heliod. II 31, 1. IV 8, 2 αυτη L 347 ]α̣ι ̣ potius quam ]ν̣ (quod legerat Koerte7) Sudhaus2, ]α̣ Jensen εἰ δὲ πεπόητ]α̣ι ̣ Cartlidge : εἰ δὲ γεγένητ]α̣ι ̣ Sudhaus2 348 ]φ̣ θ̣α̣ρμ Sudhaus et Koerte ap. Koerte2, ]ε̣φ̣ θαρμ legit Jensen, de φθ dubitaverat Wilcken ap. Koerte7, de ρ dubitavit Lamagna1, ι legens αὕτη, κάκιϲτ’] ἔ̣φθαρμ’ Sudhaus2 (ἤδη 7 κακ. ἔφθ. Koerte ) : πρόρριζοϲ ἐξ]έ̣φ̣ θ̣α̣ρ̣μ’ vel κάκιϲτά γ’ ἐξ]έ̣φ̣ θ̣- Arnott7 349 ὦ Ζε]ῦ, τίν’ Sudhaus1 : τίν’ ἐ]ϲτὶν Sudhaus2 cf. Eur. Ion. 1422

346 350

355

360

365

(Γλ.) ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν’ ὃ βούλει τοῦτο πυνθάνου τ’ ἐμοῦ. (Πα.) πόθε]ν̣ λαβοῦϲα ταῦτα κέκτηϲαι; φράϲον. (Γλ.) ἐν] τ̣οῖϲδ’ ἀνηιρέθην ποτ’ οὖϲα παιδίον. (Μο.) ἐ]π̣άναγε ϲαυτὸν μικρόν· ὡϲ ῥοθ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ [ ἥ[κ]ω τύχηϲ εἰϲ καιρὸν οἰκείαϲ̣ ἐ̣[γώ. (Πα.) μόνη δ’ ἔκειϲο; τοῦτο γὰρ ϲήμαινέ μο[ι. (Γλ.) οὐ δῆτ’, ἀδελφὸν δ’ ἐξέθ[ηκ]ε κἀμέ τιϲ. (Mo.) τουτὶ μὲν ἕν μοι τῶν [πάλ]α̣ι ζητουμένων. (Πα.) πῶϲ οὖν ἐχω̣ ρί[ϲθ]η̣τ’ ἀπ’ ἀλλήλων δ[ίχα;] (Γλ.) ἔ]χοιμ’ ἂν ε[ἰπε]ῖ̣ν πάντ’ ἀκηκουῖά ϲοι· τἀμὰ δ〈έ μ’〉 ἐρώτα, ῥητὰ γ̣[ὰ]ρ̣ ταῦτ’ ἐϲτί μοι, ἐκεῖνα δ’ αὐτῆι μὴ φράϲειν ὀμώμοκα. (Μο.) κ]αὶ τ[οῦ]τό μοι ϲύϲϲημον εἴρηκεν ϲαφέϲ· ὀ]μώμοκεν τῆι μ[ητρί. πο]ῦ ποτ’ εἰμὶ γῆϲ; (Πα.) ὁ δὴ λαβών ϲε [καὶ τ]ρ̣έφων τίϲ ἦν ποτε; (Γλ.) γυ̣ν̣ή μ’ ἔθρεψ̣ [’, ἣ] καὶ τότ’ εἶδε κειμένην. (Πα.) τοῦ δὴ τόπου τι μνημόνευμά ϲοι λέγει; (Γλ.) κρή[νην] τιν’ ε[ἶπε κ]αὶ † τόπον † ὑπόϲκιον. (Πα.) τὸν αὐτ̣όν, ὅνπερ χὠ τιθεὶϲ εἴρηκέ μοι.

(780)

(785)

(790)

(795)

362 Phryn. ecl. 394 (vid. test. 119) καὶ ϲύϲϲημον 350 init. ϲήμαι]ν̣’ ὃ̣ Robert3 p. 2931, duce Koerte7, qui de ϲήμαι]ν̣ε̣ cogitaverat, πέραι]ν’ ὃ Schwartz2 (cf. Ar. Plut. 648) τ’ εμου: L 351 Koerte7 352 Koerte7 353 ἐπ]άναγε Wil. ap. 7 7 Koerte ροθ[ legit Wilcken ap. Koerte , ροπ̣[ vel ρογ̣[ potius quam ροτ̣[ dispexisse sibi visus est Lamagna3 ῥόθ[ωι τανῦν vArnim3, ῥόθ[ωι τινὶ Arnott2 (praeeunte Wil. ap. Koerte1, qui ῥοθ[ίωι τινὶ); ῥοπ̣[ῆι] τ[ινι Lamagna3, ῥοπ̣[ῆι] μ̣[ιᾶι Furley2, coll. Thuc. V 103, 2 354 paragr. suppl. Koerte7 355 paragr. suppl. Koerte7 356 Koerte7 357 Moschioni dedit Sudhaus (Pataeco tribuerat Koerte7) [πάλ]α̣ι Lloyd-Jones6 : [ἐμ]οὶ Koerte7 358 paragr., dicolon in fine 7 versus suppl. Koerte Eur. fr. 484, 3 Kann. cont. Koerte 359 Koerte7 360 τἀμὰ δέ μ’ ἐρώτα Robert3 p. 287 : ταμα δ’ ερωτα L : τὰ δ’ ἄλλ’ ἐρώτα Koerte7 362 Koerte7 363 μ[ητρί Koerte7 πο]ῦ Wil. ap. eundem 364 fort. ϲὲ suppl. Koerte7 365 ἔθρεψ[’, ἣ] καὶ τότ’ Sudhaus1 (propter versus formam sprevit Maas) : -ψ̣ []τοτ’ L, και super τοτ’ superscr. : -ψ[εν ἣ] τότ’ Sudhaus2 (noluerat Koerte7) εἶδε κειμένην fere edd. : ειδεκειμενη̄: in L legit Koerte7, ι super δε superscriptum dispexisse sibi visus est Jensen; apostrophum potius esse suspiceris, super εκ fort. κ superscr. : εἶδ’ ἐκκειμένην Capps cf. 355. 368. 370. 386 366 primam versus partem usque ad μν[ vel μνη[ ter descriptam et notis musicis varie instructam exhibet O27 367 paragr., dicolon nullum in fine versus suppl. Koerte7 τόπον 〈γ’〉 ὑπόϲκιον dubitanter Koerte7, τόπον pro voce specialiter circumscripta substitutum esse suspicatus (vid. 366 et 368); τόπον κατάϲκιον Maas 368 paragr., dicolon nullum χὠ Koerte7 : κο L, superscr. αι

Περικειρομένη

370

375

380

385

(Γλ.) τίϲ δ’ οὗτόϲ ἐϲτιν; εἰ θέμιϲ, κἀμοὶ φράϲον. (Πα.) ὁ μὲν τιθεὶϲ παῖϲ, ὁ δὲ τρέφειν ὀκνῶν ἐγώ. (Γλ.) ϲὺ δ’ ἐξέθηκαϲ ὢν πατήρ; τίνοϲ χάριν; (Πα.) πόλλ’ ἐϲτὶν ἔργ’ ἄπιϲτα, παιδίον, Τύχη[̣ ϲ· ἡ μὲν τεκοῦϲ’ ὑμᾶϲ γὰρ ἐκλείπει βίον εὐθύϲ, μιᾶι δ’ ἔμπροϲθεν ἡμέραι, τέκνο̣[ν (Γλ.) τί γίνεταί ποθ’; ὡϲ τρέμω τ ̣λ ̣( ̣)ν[ (Πα.) πένηϲ ἐγενόμην βίον ἔχειν̣ [εἰθιϲμένοϲ. (Γλ.) ἐν ἡμέραι; πῶϲ; ὦ θεοί, δεινοῦ πό̣[τμου. (Πα.) ἤ]κουϲα τὴν ναῦν, ἣ παρεῖχ’ ἡμῖν τρο̣φ̣ [ήν, ἄγρ]ιον καλύψαι πέλαγοϲ Αἰγαίαϲ ἁλόϲ. Γλ. τάλαιν’ ἔγωγε τῆϲ τύχηϲ. (Πα.) ἐφόλκια ἡ[γηϲ]άμην δὴ πτω̣ χ̣ὸν ὄντα παιδία τ[ρέφ]ειν ἀ[βού]λου παντελῶϲ ἀνδρὸϲ τρόπ̣[ον. ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣] ̣[ ̣ ̣ ̣]α τῶν [π]άντ[ω]ν, τέκ[νον [Γλ.] τὸ ποῖ[ον; Πα. ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]λ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣ε 〈Γλ.〉 μηνυθήϲεται· ἦν καὶ δέραια καὶ β[ρ]αχύϲ τιϲ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ κόϲμοϲ προϲὼν γν̣[ώ]ριϲ[μα] τοῖϲ [ἐκκ]ε̣[ι]μένοιϲ. (Πα.) ἐκεῖ[νον] ἀναθεώμ[εθ’. Γλ. ἀλλ’ οὐκ] ἔ[ϲτ’] ἔτι.

347

(800)

(805)

(810)

(815)

369 paragr., dicolon nullum 370 paragr., dicolon num fuerit in fine versus incertum 371  paragr., dicolon nullum 372 Sudhaus 374 paragr. επροϲθεν L, μ super π superscr. τεκνο̣[ν legit et suppl. Jensen ap. Sudhaus2 375 paragr.; dicolon post ποτ’ dispexisse sibi visus est Jensen fin. τάλαιν̣[’ ἐγώ Wilcken ap. Koerte7, τὸ λαν[θάνον Jensen, de λαν[ adstipulante Koerte3 376 paragr. suppl. Wil. ap. Koerte7 377 paragr. suppl. 7 7 Koerte 378 Koerte 379 paragr., dicolon num fuerit in fine versus incertum suppl. Sudhaus cf. Aesch. Suppl. 35 sq. 380 paragr.; dicolon post τύχηϲ dispexit Jensen; in fine versus dicolon dispexisse sibi visus erat Wilcken ap. Koerte7, oblocuti sunt Koerte2, Sudhaus10; notam pers. γ` in marg. sin. dispexit Jensen εφολκια L, Pataeco dedit Sudhaus (Glycerae esse, tum versum excidisse suspicatur idem10 p. 932) : -ιον. coniecit Koerte7, Glycerae continuans (cf. Maas p. 361 [78]), sed ipse attulit Eur. Andr. 200 381 Koerte7 382 paragr. ut vid. 7 3 nulla suppl. Koerte 383 fin. Jensen (τέκ[νον; Koerte ) 384 paragr. [Γλ.] τὸ ποῖ[ον; Πα. Schwartz2 (τὸ ποῖ[ον iam Sudhaus2/10) 〈Γλ.〉 Sudhaus 385 paragr. nulla fin. αναγλυφοϲ discernere sibi visus est Sudhaus2/10, [δι]αλιθ[οϲ vel [κατ]αλιθ[οϲ potius Jensen 386 paragr., dicolon num fuerit in fine versus incertum γν̣[ω]ριϲ[μα] τοιϲ [εκκ]ε̣[ι]μενοιϲ legit et suppl. Sudhaus2/10 387 paragr.; dicolon in fine versus dispexisse sibi visus est Jensen ap. Sudhaus2 ἐκεῖ[νον] ἀναθεώ̣ [μεθ’ Wil. ap. Koerte1 Γλ. αλλ’ ουκ ε]ϲτ̣’ ετι legit et suppl. Sudhaus10 (Γλ.] α̣λ̣[λ’ ουκ] ε̣ϲτ’ ετι idem2 ex imag. phot.) : κεετι legisse sibi visus est Jensen

348

390

395

〈Πα.〉 τ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ Γλ.? ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣δη]λαδή. 〈Μο.〉 ἀλ]λ’ ἔ[ϲτιν] οὗτ[οϲ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ οὑ]μὸϲ̣ π̣ατήρ̣ . (Πα.) ἔ̣χ̣οιϲ ἂν εἰπεῖν; [Γλ. ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α ζώνη τιϲ ἦν (Μο.) ἦν γάρ. (Γλ.) χορόϲ τε παρθέ[νω]ν ἐνταῦθά τιϲ (Mo.) οὔκουν ϲυνῆκαϲ; (Γλ.) δ[ιαφαν]έϲ τ̣ε χλ̣[ανί]διο̣[ν χρυϲῆ τε μίτρα· πάντα [καθ’ ἓ]ν εἴρηκ̣ά̣ ϲ̣[ο]ι̣. (Πα.) οὐ[κέ]τι καθέξω. φιλτάτη̣, [χαῖρ’.] Μο. ε̣ἰ ̣ δ’ ἐγὼ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ι τί προϲέχεϲθεμ[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ο[ πάρειμι τοῦτον π̣α[ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α[ ̣] ἐγώ. (Πα.) ὦ θεοί, τίϲ ἐϲτιν οὗτοϲ; (Μο.) ὅϲ̣τ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣]μο ̣[

(820)

(825)

desunt versus c–cc, e quibus complurium fines exstant in O col. i init.

392 cf. Hesych. χ 497 χλανίδιον· ἱμάτιον λεπτόν 388 paragr. (Πα.) τί φ̣ ή̣[ϲ; Γλ. τὰ λοίφ’ ἁδελφὸϲ ἔϲχε (vel ἔλαχε) Sudhaus2 δη]λαδή 7 Koerte 389 ]μοϲ Jensen ap. Sudhaus2 (]μ̣ο[ι vel ]ϲ̣ο[ι Koerte7) πατηρ Koerte7, Jensen ap. Sudhaus2, πατερ Wilcken ap. Koerte7 〈Μο.〉 ἀλ]λ’ ἔ[ϲτιν] οὗτ[οϲ, ὡϲ ἔοιχ’, οὑ]μὸϲ πατήρ Sudhaus2 (ἐμφανῶϲ pro ὡϲ ἔοιχ’ Kassel) 390 paragr.; dicolon in fine versus dispexit Jensen init. Koerte7 ]αργ̣[υ]ρα dispexisse sibi visus est Sudhaus2/10, qui [Γλ. πορφυρ]ᾶ coniecerat; hoc probat illud reicit A. Haehnle Γνωρίϲματα (1929) p. 90 sq. 391 paragr.; dicola post γὰρ et in fine versus dispexit Jensen ἦν γάρ Moschioni tribuit Schröder, Pataeco dedit Sudhaus2/10 suppl. Koerte7 392 paragr., num dicolon fuerit post ϲυνῆκαϲ incerti haerent Jensen, Koerte3 οὐκοῦν (sic ante Sandbach edd., ουκουν L) ϲυνῆκαϲ Moschionis esse intellexit Sudhaus δ[ιαφαν]εϲ τ̣ε χλ[ανι]διο̣ν̣ legerunt Jensen et Sudhaus ap. Sudhaus2/10, coniecerat et Glycerae dederat Sudhaus1 393 paragr.; dicolon in fine versus dispexisse sibi visus est Jensen [καθ’ ἓ]ν Sudhaus2 ειρηκα ϲ[ο]ι Jensen : ειρημενα P. Petersen ap. Sudhaus2/10 394 paragr. nulla, dicolon superest nullum; nota pers. μοϲ[ in marg. dext. (agnovit Sudhaus2/10) οὐ[κέ]τι Koerte7 [χαῖρ’.] Μο. (quae sequuntur usque ad 396 Moschionis esse indicaverat Koerte3) Sandbach, coll. Epitr. 860, Mis. 614, Eur. Ion. 561 ειδ legebatur inde a Koertio7, μ̣ηδ legit 2 Furley 395 paragr. nulla fin. νο[ L, λ ut vid. superscr. (Sudhaus10, Jensen, α superscriptum 7 esse existimaverat Koerte ) ϲόϲ εἰμ]ι, τί προϲέχεϲθ’ ἐμ[οῦ χωρὶϲ] μ̣ό[νοιϲ; Kassel, quamquam de Ar. Plut. 1096 προϲείχετο conferendo dubitandum 396 paragr., dicolon num fuerit in fine versus incertum παρ[αλαβὼν ἅπ]α[ντ’] (ἅπ. iam Sudhaus2) Jensen, πά[ντα παρακούϲ]α[ϲ] Koerte3 397 paragr., dicolon post οὗτοϲ (indicat Jensen) ὦ — οὗτοϲ Pataeco dedit Robert3 p. 296, 1/2 Glycerae Koerte θεοί in synizesi, nisi tetrameter fuit ut suspicatur Sandbach post Capps οϲτ[]μοι[ legerunt Sudhaus2, Jensen ὅϲτ[ιϲ;] Moϲ̣[χίων Sudhaus10 (vid. ad Ar. fr. 305, 4), ὅϲτ[ιϲ εἴ]μ’; ὁ ϲ̣[ὸϲ, tum in versus insequentis initio υἱόϲ Koerte Herm. 67 (1932) 368 post hunc versum desinit L

Περικειρομένη

349 ]ν: ]μοι ]ϲ̣μενο[ ̣] ] ̣ο ̣ουϲ

397a 397b 397c 397d

] λέγειϲ  ]ων

397e 397f

tum in eiusdem columnae vigesimo septimo fere versu ] ̣ι

397g

et infra inde a tricesimo octavo fere versu 397h

]ν̣

397i

] ̣α̣ϲ̣:

397j

] ̣ ̣ ] ̣ωϲ ]τ̣α

397k 397l

et in quibus coepit

ACTUS V [Πο.] 398

ἵν’ ἐμαυτὸν ἀποπνίξαιμι. (Δω.) μὴ δη ̣[ ‒ ⏑ ‒ [Πο.] ἀλλὰ τί [π]οήϲω, Δωρί; πῶϲ βιώ[ϲομαι

(976)

398–448 exhibet O col. ii 398 fin. δητ̣[ vel δηπ̣[ vel δηφ̣ [ Browne δὴ [τοῦτό γε Weil4, 1 δή, [πρὸϲ θεῶν Sudhaus , δῆτ̣’, [ὦ τάλαν Browne, coll. Dysc. 591 399 Grenfell-Hunt2

350 400

405

410

ὁ τριϲκακοδαίμων χωρὶϲ ὢ[ν ⏒ ‒ ⏑ ‒ [Δω.] ἄπειϲιν ὡϲ ϲέ. (Πο.) πρὸϲ θεῶν, οἴε̣[ι τόδε; [Δω.] ἐὰν προθυμηθῆιϲ ἀκά̣κ̣ωϲ [ ⏒ ‒ ⏑ ‒ [Πο.] οὐκ ἐνλίποιμ’ ἂν οὐθέν. εὖ τοῦ[τ ‒ ⏑ ‒ ὑπέρευ λέγειϲ· βάδιζ’. ἐγώ ϲ’ ἐλ̣[ευθέραν αὔριον ἀφήϲω, Δωρί. ἀλλ’ ὃ δε̣[ῖ λέγειν ἄκουϲον. εἰϲελήλυθ’. ο̣ἴμο̣ι ̣ [ ‒ ⏑ ‒ ὡϲ κατὰ κράτοϲ μ’ εἴληφαϲ. ε[ ἀδελφόν, οὐχὶ μοιχόν· ὁ δ’ ⸤ἀλάϲτωρ ἐγὼ καὶ ζηλότυποϲ ἄνθ⸤ρ⸥ωποϲ α̣[ εὐθὺϲ ἐπαρώινουν̣. τ̣ο̣ιγ̣ ̣αροῦ[ν ⏒ ‒ ⏑ ‒ καλῶϲ ποῶν. τί ἐϲ̣τ̣ι,̣ Δωρὶ φιλ[τάτη; (Δω.) ἀγαθά· πορεύϲ̣ε̣θ’ ὡϲ ϲέ. (Πο.) κατεγέλα̣ [ ⏑ ‒ [Δω.] μὰ τὴν Ἀφροδί̣τ̣ην̣ ̣. ἀλλ’ ἐνεδύετο̣ [ϲτολήν,

(978)

(983)

(988)

408–409 Phot. (b, Sz) α 899, Et. gen. B (p. 20 Mill., Et. magn. p. 57, 35) s. v. ἀλάϲτωρ, Lex. Bachm. p. 65, 15 (Synag.b α 834) [vid. Theod. ed. Phot. I p. xl–xlii] Περικει〈ρ〉ομένηι (om. Et., Lex. Bachm.) Μένανδροϲ· ὁ — ἄνθρωποϲ (fr. 862 Kock) 400 paragr. ὢ[ν Grenfell-Hunt2 fin. τῆϲ φιλτάτηϲ; Grenfell-Hunt2, τῆϲ γλυκυτάτηϲ; Kretschmar p. 81 et 87, Γλυκέραϲ ἐμῆϲ; Kassel, Δω. θάρρει, πάλιν vLeeuwen2, Γλυκέραϲ; Δω. πάλιν Koerte, αὐτῆϲ; Δω. πάλιν Sudhaus2 401 Doridis orationem interrumpi censuit Wil.6 οἴ[ει τόδε; Sandbach : οἷ[ον λέγειϲ. Grenfell-Hunt2 cf. Asp. 273 402 paragr. addita ab alt. manu [Δω.] Grenfell-Hunt2 [τοὐνθένδ’ (τὰ λοίπ’ Furley2) ἔχειν Wil.6, [ἔχειν ὅλωϲ Sandbach ap. Browne; [διαπράξομαι Kassel, [πρεϲβεύϲομαι Schröder; [Πο. προθυμίαϲ Gronewald8, oratione Doridis interrupta 403 paragr. addita ab alt. manu, dicolon an fuisset post οὐθέν dubitaverunt Grenfell-Hunt2, obloquitur Browne [Πο.] Grenfell-Hunt2 ἐνλίποιμ’ Grenfell2 2 Hunt : -πομ’ O τοῦ[τ’ Grenfell-Hunt fin. ὦ φίλη Weil4 (cf. Theophor. 29 sq.) 404  Grenfell-Hunt2 405 de hiatu vid. ad Sam. 382 suppl. Grenfell-Hunt2 406 [Γλυκέριον Grenfell-Hunt2 (Aristaen. II 20, 5 sq. cont. Koerte), [φιλτάτη Sudhaus2; [φθονέρ’ Ἔρωϲ Wil.6, [ϲχέτλι’ Ἔρωϲ vel [δείν’ Ἔρωϲ Kretschmar p. 81 et 90; Ignorantiam vel Fortunam ([μοι, Τύχη Sudhaus1) invocatam esse suspicantur Gomme-Sandbach 407 nulla interpunctio in O ἐ[φίληϲεν τότε Robert, ἐ[φίληϲαϲ τότε vel -ϲάϲ γ’ ἄρα Arnott7 409 ·α̣[ potius quam ·ω̣ [ Grenfell-Hunt2, prob. Browne ἀ̣[δικεῖϲθαι δοκῶν Wil.6, ἀ̣[νακρῖναι δέον Polak ap. Koerte1, ἀ̣[γνοῶν (hoc iam Sudhaus2) τὸ πᾶν vLeeuwen3 410 fin. ἀπωλόμην Grenfell-Hunt2, ἀπηγχόμην 6 2 Wil. 411 paragr. suppl. Grenfell-Hunt 412 [γέ ϲου. Grenfell-Hunt2, [γέ μου. Croiset2 6 7 p. 642 , [δέ μου; Arnott , [δ’ ἴϲωϲ. Kassel καταγελᾶν sine genetivo Her. 39; Ar. Equ. 161, Nub. 1238, Pac. 1245, Plut. 838. 880, sed vid. etiam Ach. 1081, Equ. 713, Vesp. 1406, Av. 1407 in marg. sin. εξερχ | δωριϲ ab alt. manu additum 413 [Δω.] Grenfell-Hunt2 fin. Kretschmar p. 82 et 92 sq.

Περικειρομένη

415

420

425

ὁ πατὴρ ἐπε ̣ ̣[ ̣ ̣]α̣ζ̣’. ἐχρῆν ϲε νῦν τ̣α̣[ ⏓ εὐαγγέλια τ̣ῶ̣ [ν] γε̣ ̣γο̣ νότων ποθ[ ‒ ⏑ ‒ θ̣[ύε]ι̣[ν] ἐκ[ε]ί̣νηϲ εὐτυχηκυίαϲ [τόδε. (Πο.) ν̣ὴ̣ τ̣ὸν Δί’, ὀρθῶϲ γὰρ λέγειϲ. ὁ δ[ ‒ ⏑ ‒ μάγειροϲ ἔνδον ἐϲτί· τὴν ὗν θ̣[υέτω. Δω. κανοῦν δὲ ποῦ καὶ τἆλλ’ ἃ δεῖ; (Πο.) κα[νοῦν μὲν οὖν ὕϲτερον ἐνάρξετ’, ἀλλὰ ταύτην ϲφ[αττέτω. μᾶλλον δὲ κἀγὼ ϲτεφανὸν̣ ἀ̣πὸ βω[μοῦ ⏑ ‒ ἀφελὼν ἐπιθέϲθαι βούλομ̣α̣[ι. Δω.] πιθα[νώτεροϲ πολλῶι φανεῖ γοῦν. (Πο.) ἄγετε [ ̣ ̣ ̣]ξ[ [Δω.] καὶ μὴν ἔμελλεν ἐξιέναι δ ̣[ (Πο.) αὐτόϲ; τί γὰρ πάθηι τιϲ; (Δω.) ω τα[ ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣κ̣ακὸν τοϲο̣ῦ̣τ̣ο̣ν ἦν θύ̣ρ̣αν̣ [ ⏑ ‒ εἴϲειμι καὐτὴ ϲ[υ]μπ ̣ οήϲουϲ’ [ ‒ ⏑ ‒ (Πα.) πάνυ ϲοῦ φιλῶ τὸ “ν̣ῦν δι̣α̣λλαχ[θήϲομαι”.

351

(993)

(998)

(1003)

414 επεξ̣[ Grenfell-Hunt2, επεγ̣[ vel επεπ̣[ vel επετ̣[ Browne ]α̣ζεχρην Grenfell-Hunt2, 2 vel ]α̣ζ’ε- Browne ἐπεξ̣[ήτ]α̣ζε· χρῆν Grenfell-Hunt , ἐπεϲ̣κ̣[εύ]αζ’· ἐχρῆν Browne ap. Sandbach (in papyri ed. ad vestigia quadrare negat) ἐχρῆν Her. 7 et fragm. 2, Mis. 650 (εχ[ρην), Peric. 325 ([ε]χρην), Sam. 499. 551; χρῆν Sam. 458 (εχρην B); vid. etiam ad Asp. 92 τ̣α̣[χὺ Herw.1, τ̣ά̣[λαν 1/2 2 Koerte (π̣ά̣[λαι Grenfell-Hunt , a vestigiis abhorrere affirmat Browne) 415 ευαγελια O ποθ[ουμένων Grenfell-Hunt2, ποθ[’ ὡϲ τάχοϲ Robert, ποθ[εινὰ γάρ Sudhaus2 416  paragr. init. Grenfell-Hunt2 ευτυχηκυιηϲ O p.c. (vid. Blass-Debr.-Rehk. § 43, 1) [τόδε Grenfell-Hunt2 : [ποτέ Weil4 417 paragr. posuit (spatio vac. ut vid. post λέγειϲ relicto) man. pr., sustulit man. alt. δ᾿ [ἀπ’ ἀγορᾶϲ Wil.6 418 paragr. fin. Grenfell-Hunt2 419 nota pers. δω 2 in marg. sin. κα[νοῦν μὲν οὖν Grenfell-Hunt : ⟦ϲ⟧κα[ O 420 Grenfell-Hunt2 421 βω[μοῦ 2 ποθεν Grenfell-Hunt , βω[μοῦ τινα Robert 422 paragr. suppl. Grenfell-Hunt2 423  πολλωφανειγουν O, ν super φ et ηϲ super γο ab alt. manu superscr. [γ’ ἔ]ξ[ω Γλυκέριον Arnott7 ([γ’ ἔ]ξ[ω τὴν κόρην Browne ap. Gomme-Sandbach in add., ἔ]ξ[ω τὴν κόρην iam Weil4) 424  paragr. [Δω.] Grenfell-Hunt2 δ[εῦρ’ ὅ τε πατήρ Wil. ap. Koerte1 425 super ωτα[ superscr. ειϲερχ[ O ὢ τά[λαιν’ ἐγώ Grenfell-Hunt2, ὦ τά[λαν, τί δρᾶιϲ; Herw.1, ὦ τᾶ[ν, ἀποδραμεῖ; Capps 426 paragr. (del. man. alt.) init. ἔ[φ]υ̣γ̣εν̣ Sudhaus2 (ad vestigia quadrare negant Gom2 me-Sandbach), μ̣ε̣[ῖνο]ν̣ Furley (de primae litterae interpretatione valde dubitamus) τοϲο̣υ̣τ̣ν̣ O, sub ν vestigia litterae ο ex ω inducto correctae dispexisse sibi visus est Browne fin. [ψοφεῖν Sudhaus (-εῖ Kretschmar p. 83 et 98–100) 427 paragr. ειϲειμι ex ωϲειμι correctum O fin. [εἴ τι δεῖ Grenfell-Hunt2, [οἷϲ με δεῖ Sudhaus 428 paragr. (del. man. alt.) [ϲ]υνδιαλλαχ[θήϲομαι Grenfell-Hunt2, ν̣υν legit Handley ap. Turner6 p. 53, prob. Browne vid. aoristi conformationem v. 442, Epitr. 425, praeterea ἀπαλλαγ- vel ἀπηλλαγ- Asp. 246. 282, Dysc. 86. 926, Epitr. 274, Georg. 108, Mis. 541; Ar. Lys. 900 διαλλαχθῆτε, 1161 -άγητε scripsisse monent Gomme-Sandbach

352

430

435

440

445

ὅτ’ εὐτύχηκαϲ, τότε δέ̣[χεϲθ]α̣ι ̣ τὴν δίκ̣[ην, τεκμήριον τοῦτ’ ἔϲτ[ιν Ἕλλ]ηνοϲ τρ[̣ όπου. ἀλ̣[λ’ ἐκκ]α̣λ̣είτω τιϲ δ̣[ραμὼ]ν αὐτ[ὸν ταχύ. Πο. ἐ[ξέρχομ’· ἀ]λλ’ ἔθυον [ὑ]πὲρ εὐ̣[πραξίαϲ. Γ̣[λυκέραν γ]ὰρ εὑρη̣κ̣[υ]ῖαν οὓϲ ̣[ π̣[υθό]μεν̣[ο]ϲ – Πα. ὀρθῶϲ γὰρ λέγειϲ. ἃ̣ [δ’ οὖν ἐγὼ μ̣έλλω λέγειν ἄκουε· ταύτην γν[ηϲίων παίδων ἐπ’ ἀρότωι ϲοι δίδωμι (Πο.) λ[αμβάνω [Πα.] καὶ προῖκα τρία τάλαντα. (Πο.) καὶ καλῶ[ϲ ποεῖϲ. [Πα.] τὸ λοιπὸν ἐπιλαθοῦ ϲτρατιώτηϲ ὤ̣ ν̣, [ἵνα προπετὲϲ ποιήϲηιϲ μ[η]δὲ ἕν [ Πο. Ἄπολλον, ὃϲ καὶ νῦν ἀπ[ό]λ̣ωλα πα[ρ’ ὀλίγον, πάλιν τι πράξω προπετ[έ]ϲ; οὐδὲ μ[έμψομαι Γλυκέραι· διαλλάγηθι, φιλτάτη, μό[νον. Πα. νῦν μὲν γὰρ ἡμῖν γέγονεν ἀρχὴ [πραγμάτων ἀγαθῶν τὸ ϲὸν πάροινον. (Πο.) ὀρθῶ[ϲ γὰρ λέγειϲ. [Πα.] διὰ τοῦτο ϲυγγνώμηϲ τετύχηκα[ϲ. Πο. ‒ ⏑ ‒

(1008)

(1013)

(1018)

(1023)

429 δέ̣[χεϲθα]ι ̣ Dziatzko Jb. cl. Ph., Suppl. Bd. XXVII (1902) 133 fin. GrenfellHunt2 430 paragr. (del. man. alt.) suppl. Grenfell-Hunt2 431 paragr. init. GrenfellHunt2 τιϲ α̣[ (quod legisse sibi visi erant Grenfell-Hunt2) vel potius τιϲ δ̣[ Browne δ̣[ραμὼ]ν Weil4 αὐτ[ὸν (hoc iam Grenfell-Hunt2) ταχύ Herw.1 (αὐτ[ὸν τάχα Weil4, fort. conferri potest Mis. 967) : 〈Πο.〉 αὐτ[ὸϲ μὲν οὖν Wil. ap. Koerte1, recepit vLeeuwen3, Pataeci orationem interrumpi indicans Ar. Plut. 222 sq. ταχέωϲ δραμών … κάλεϲον 432 paragr. nulla, dicolon superest nullum, nota pers. ]λ̣ε̣μ̣ in marg. sin. init. vLeeuwen fin. Grenfell-Hunt2 433 init. γ̣[ vel π̣[ vel τ̣[ Browne Γλυκέραν suppl. Grenfell-Hunt2 γ]ὰ̣ρ̣ Koerte1/2 οὓϲ [ἐπόθει πάλαι Croiset2 p. 6434, οὓϲ [ἐπόθει φίλουϲ Wil. ap. Koerte1; οὓϲ [εἶχ’ ἐν γένει Arnott7 434 paragr., dicolon ante ὀρθῶϲ, nota pers. παταικ superscr. init. π̣[ vel τ̣[ Browne π̣[υθό]με̣[νο]ϲ GrenfellHunt2 orationem Polemonis interrumpi censuit Arnott7 fin. α̣[ vel λ̣[ Browne suppl. Grenfell-Hunt2 435 Grenfell-Hunt2 436 suppl. Grenfell-Hunt2 cf. infra 447, Dysc. 828, Sam. 728 sq. et vid. ad fr. adesp. 1045, 12 post δίδωμι et post λαμβάνω interpunxerunt GrenfellHunt2, contra disputavit Quincey p. 138 437 [Πα.] Grenfell-Hunt2 καλῶ[ϲ ποεῖϲ Sandbach : καλῶ[ϲ γ’ ἔχει Grenfell-Hunt2 438 [Πα.] Grenfell-Hunt2 ω̣ ν̣ Browne (suppleverant GrenfellHunt2) [ἵνα Sandbach : [ὅπωϲ Grenfell-Hunt2 contra usum Menandri 439 paragr. προπετεϲ O p.c. : -ωϲ O a.c. ποιηϲηϲ O p.c. : -ειϲ O a.c. [ποθ’ ὕϲτερον Herw.1, [ϲὺ πρᾶγμ’ ὅλωϲ Sandbach, [Πολέμων, πάλιν Gronewald8, coll. Epitr. 1110 sq., [πολεμῶν πάλιν (quod fort. legit Philostr., vid. test. v) Kassel 440 nota pers. πο̣λ̣εμ̣ ̣ in marg. sin. 441  suppl. Grenfell-Hunt2 1 fin. Wil. ap. Koerte 442 paragr. Γλυκεραι O suppl. Grenfell-Hunt2 443 nota pers. κε in marg. sin. Pataecum loqui fecit Sandbach suppl. Grenfell-Hunt2 444  2 Sudhaus 445 paragr. [Πα.] Sandbach : [Γλ.] Grenfell-Hunt fin. Πο. εὖ λέγειϲ Sandbach, Πο. ἥδομαι Kassel; ἐξ ἐμοῦ Grenfell-Hunt2, Glycerae continuantes

Περικειρομένη

353

ϲύνθυε δή, Πάταιχ’. Πα. ἑτέρουϲ ζη[τητέον ἐϲτὶν γάμουϲ μοι. τῶι γὰρ ὑῶι λαμβάν̣[ω τὴν τοῦ Φιλίνου θυγατέ̣ρ̣’. ὦ Γῆ [καὶ θεοί pauci versus deesse videntur 446 paragr. (del. man. alt.), dicolon post παταικε, nota pers. παταικ[ in marg. dext. ετερουϲ ex εται- correctum O super ετερουϲζη[ superscr. πολεμ (legisse sibi visus est Browne, πολε Grenfell-Hunt2) ειϲιϲι fin. Grenfell-Hunt2 447 paragr. (del. man. alt.) suppl. GrenfellHunt2 448 paragr. nulla, punctum post θυγατέ̣ρ’̣ positum fort. ad dicolon pertinet φιλεινου O (Μο.) ὦ Capps post Kauer, prob. Arnott7 suppl. Grenfell-Hunt2 vid. Fab. inc. 63; Nicostr. fr. 5, 3; adesp. fr. 123, 1

354 fragmenta aliunde nota fragm. 1 (1 Koe.) οὕτω ποθεινόν ἐϲτιν ὁμότροποϲ φίλοϲ Stob. II 33, 6 (ὅτι ἡ ὁμοιότηϲ τῶν τρόπων φιλίαν ἀπεργάζεται) p. 256 W. (cod. L) Μενάνδρου Περικειρομένηι (-οι L, corr. Mein. FCG IV p. 185)· οὕτω — φίλοϲ οὕτω Gaisford : τω L, οὕ pro rubr. omisso

fragm. 2 (2 Koe.) ὅμωϲ δ’ ἀπόδειξον ταῦτα τῆι γυναικὶ καὶ Phot. α 2475 = Lex. Bachm. p. 124, 13 (Synag.b α 1834) ἀποδεῖξαι· οὐ παραδεῖξαι (deficit Phot.). ὅμωϲ — καὶ Περικειρομένηι Μένανδροϲ καὶ Synag., ut versus finem def. Koerte : ϲου (‘nisi forte inter verba τῆι γυναικί et καὶ Περικειρομένηι alius poetae nomen excidisse statuas’) Mein., Men. et Phil. p. 136

sunt qui huic fabulae tribuant fr. 96 et 777 et fr. adesp. 736 et 1103

Περινθία i. Catal. fab. tachygr. (test. 42, 19) Περινθία (-θιοι Pap.) ii. Zenob. Ath. I 60 Μένανδροϲ ἐν Περινθίαι τῆι πρώτηι (fragm. 10) iii. Ter. Andr. 9–12 Menander fecit Andriam (test. ii) et Perinthiam. qui utramvis recte norit ambas noverit: non ita dissimili sunt argumento, et tamen dissimili oratione sunt factae ac stilo Donat. ad v. 10 (I p. 44, 13 W.) prima scaena Perinthiae fere isdem verbis quibus Andria scripta est, cetera dissimilia sunt exceptis duobus locis, altero ad versus XI, altero ad XX (‘an XXI?’ Wessner ex var. lect. vestigiis), qui in utraque fabula positi sunt. id. ad v. 12 (p. 45, 4) ne Menandrum culpare videatur, hoc adiunxit, quod laudis est (sim. Eugr. III p. 6, 13 W.) iv. Ter. Andr. 13 sq. quae convenere in Andriam ex Perinthia fatetur (poeta) transtulisse atque usum pro suis Donat. ad loc. (p. 45, 21) conscius sibi est primam scaenam de Perinthia esse translatam (cf. test. iii), ubi senex ita cum uxore loquitur, ut apud Terentium cum liberto. at in Andria Menandri (fr. 34) solus est senex ad hanc fabulam pertinere possunt monumenta nonnulla ubi servus trepidus aram occupat, vid. MNC3 I p. 91 sq. (XZ21–25); cf. etiam fr. 893 et vid. Serv. in Verg. Aen. II 512

356 dramatis personae Laches Davus Geta, Tibius, Pyrrhia

senex eius servus alii Lachetis servi, mutae fort. personae

fuerunt alii

papyrus O2 Pap. Ox. 855 (CGFP 179), vol. saec. IIIp, primum ediderunt Grenfell-Hunt5 (tab. phot. habet Austin5), in usum Sudhausii2 iterum excussit O. Schroeder, nostrae fabulae tribuit Koerte8, coll. fragm. 2. reliquiae unius paginae, cuius margo inferior apparet, et vestigia minuta columnae antecedentis. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, interdum nomina adduntur

Περινθία

357

ex col. i exstant iuxta col. ii v. 14 ]χ̣οι, iuxta v. 18 ]χ̣, fort. eodem pertinet quae est iuxta v. 17 nota pers. ϲωϲ

(col. ii)

5

10

15

 - - - - - - - - - - - - -  ]· ϲὺ δ’ ἀκολούθει [ Δᾶοϲ κληματίδ]αϲ ἔξειϲιν φέρων. 〈Λάχηϲ〉 τ̣ὸ̣ πῦρ [ ⏑ ‒ [Δα.] καὶ πῦρ; πρόδηλον. ὦ Τίβειε καὶ Γέτα, ἔπειτα κατακαύϲει μ’. ἀφείητ’ ἄν̣, Γ̣έ̣τα, ϲύν]δουλον ὄντα καὶ διαϲώϲαι̣[τ’; ο]ὐ̣ πάνυ; οὐκ] ἄν μ’ ἀφείητ’, ἀλλὰ περιόψεϲθέ με; οὕτ]ω̣ πρὸϲ ἀλλήλουϲ ἔχομεν; προϲέρχεται ὁ Πυρ]ρίαϲ ὅϲον γε φορτίον φέρων. ἀπό]λωλα· καὶ δᾶιδ’ αὐτὸϲ ἡμμένην ἔχων Λάχηϲ ἀκ]ο̣λουθεῖ. Λα. π̣ερίθετ’ ἐν κύκλωι ταχύ. νυνί γ’ ἐπ]ί̣δειξαι, Δᾶε, τὴν πανουργίαν, τέχνην τιν’ εὑρὼν διαφυγών τ’ ἐνθένδε με. (Δα.) τέχνην ἐγώ; (Λα.) ναί, Δᾶε, τὸ μὲν ἀπράγμονα καὶ κοῦφον ἐξαπατᾶν γάρ ἐϲτι δεϲπότην φλύαροϲ. (Δα.) ἡήν. (Λα.) εἰ δέ τιϲ τὴν τῶν φρενῶν ϲτακτήν – ἐκνίϲθηϲ; (Δα.) οὐχὶ πρὸϲ ϲοῦ, δέϲποτα.

1 [Πυρρία Leo5, [τάδε λαβών Sudhaus2; potest versus etiam in [⏑ ‒ excurrisse 2 init. Wil. ap. Grenfell-Hunt5, coll. Ar. Thesm. 728 〈Λα.〉 τὸ πῦρ Sudhaus2 (post φέρων dicolon dispexisse sibi visus est O. Schroeder ap. Jensen, non indicaverant Grenfell-Hunt5; :το π- a vestigiis abhorret, :π- vix quadrat) [ἔχειϲ; Sudhaus2, [φέρε Koerte3, [ταχύ ? Schröder, coll. Sic. 364 et Sam. 660 5 ϲύν]δουλον Grenfell-Hunt5 : vel ὁμό]δ- Sandbach comm., coll. Moer. ο 3 ὁμόδουλοϲ Ἀττικοί· ϲύνδουλοϲ Ἕλληνεϲ διαϲώϲαι ̣[τ’ Herw.4 p. 223, signum interrog. posuit Sudhaus2 : 5 -ϲαν̣[τ’; Grenfell-Hunt ο]ὐ̣ πάνυ Grenfell-Hunt5, signum interrog. posuit Sudhaus2 :]υ̣ πανυ· 5 O2 : ε]ὖ̣ (hoc iam Leo ) πάνυ· Arnott2, pro ironia excipiens et in versus insequentis fine simpliciter interpungens 6 οὐκ] Leo5 : νῦν] Wil. ap. Grenfell-Hunt5 7 οὕτ]ω̣ noluerunt Grenfell-Hunt5, spatio longius esse existimantes, vestigia ω litterae dispexisse sibi visus est O. Schroeder ap. Sudhaus2 de προέρχεται cogitavit Sandbach2 8 Wil. ap. Grenfell-Hunt5 9 Grenfell5 Hunt 10 dicolon ante π̣ερίθετ’, nota pers. λαχ superscr. suppl. Grenfell-Hunt5 punctum incertum in fine versus dispexerunt Grenfell-Hunt5 11 νυνί γ’ Leo5 : τὰ ξύλ’· Wil. ap. GrenfellHunt5 ἐπ]ί ̣δειξαι Wil. ap. Grenfell-Hunt5 12 paragr.; dicolon nullum in fine versus 15 ἡήν Luck p. 272 : ηην O2 : ἠήν Grenfell-Hunt5 cf. Dysc. 465 vid. ad Sam. 313 16 paragr.; dicola post ϲτακτήν et post ἐκνίϲθηϲ

358

20

〈Λα.〉 ὁ μὲν πονηρόϲ, ὁ θραϲὺϲ ἐνθάδ’ ἀρτίωϲ κατ̣ὰ̣ τ̣ῶν ϲκελῶν; τὴν κληρονομίαν φι̣[λ]τατο[ ]ο̣δ̣ων (Δα.) ἕξειν χάριν ]ϲ ὑφ’ ἡμῶν. Λα. κάετ[ε.  ∷  ] ̣ωϲ ἀφίκετο  ] φερόμενοϲ γὰρ κἀν κύκλω̣ [ι ]ρ̣των τ’ ἐϲτὶ τὸ

eiusdem papyri frustulum litteras exhibens ]τιβ[ quo pertineat incertum (cf. v. 3) 17–20 post ]ο̣δ̣ων utrum simplex punctum an dicolon fuisset in medio reliquerunt GrenfellHunt5, dicolon ante καετ[ε (Grenfell-Hunt5), nota pers. λαχ̣ superscr. ὁ μὲν — ]ο̣δ̣ων Lacheti, ἕξειν — ἡμῶν Davo tribuerunt Grenfell-Hunt5, ὁ μὲν — ]ο̣δ̣ων Sosiae, ἕξειν — ἡμῶν Davo dedit Sandbach, notam pers. ϲωϲ, quam in marg. sin. dispexit O. Schroeder ap. Sudhaus2, huc potius quam ad col. i pertinere ratus, prob. Arnott9; fort. ὁ μὲν — ϲκελῶν Lachetis, τὴν — ἡμῶν Davi sunt 18 φι[̣ λ]τάτο[υ Grenfell-Hunt5, φί ̣[λ]τατο[ι Edmonds III B p. 710; φί ̣[λ]τατε K. F. W. Schmidt, GGA 172 (1910) 649 19 ἐκπ]οδ̣ών potius quam π]οδ̣ῶν Grenfell-Hunt5 20 dicolon ante καετ[, nota pers. λαχ̣ superscr. 21 init. τὸν τριϲκατάρατον τοῦτον K. F. W. Schmidt ap. Jensen nota pers. superscr. super ωϲαφ, potius ϲ̣[ω]ϲ̣ίαϲ quam π]υ̣[ρ]ρίαϲ fuisse existimaverunt ̣ Grenfell-Hunt5, prob. O. Schroeder ap. Sudhaus2 (vid. ad 17–20); erilis filii nomen (Κλεινίαϲ, Φαιδρίαϲ, Φειδίαϲ vel sim.) praefert Saekel p. 28 ] π̣ῶϲ vel ] :ὡϲ Grenfell-Hunt5 : [ἀρτ]ί ̣ωϲ Saekel p. 28 22 κᾱν O2 23 de articulo in fine versus posito vid. ad fr. 225, 1

fragmenta aliunde nota fragm. 1 (1a Koe.) Harp. p. 261, 6 Dind. (π 105 Keaney) προϲτάτηϲ· οἱ τῶν μετοίκων Ἀθήνηϲι προεϲτηκότεϲ προϲτάται ἐκαλοῦντο … μέμνηται καὶ Μένανδροϲ ἐν ἀρχῆι τῆϲ Περινθίαϲ (epit., -θείαϲ plen.)

fragm. 2 (1b Koe.) ὅϲτιϲ παραλαβὼν δεϲπότην ἀπράγμονα καὶ κοῦφον ἐξαπατᾶι θεράπων, οὐκ οἶδ’ ὅ τι οὗτοϲ μεγαλεῖόν ἐϲτι διαπεπραγμένοϲ, ἐπαβελτερώϲαϲ τὸν πάλαι 〈γ’〉 ἀβέλτερον

Περινθία

359

Phot. (b, z) α 36 = Sud. α 32 (Ael. Dion. α 4) ἀβέλτεροϲ (om. Phot. b, quae sequuntur cum gl. antecedenti iungens)· … οὐ μὰ Δί’ οὐχ ὁ πλεονέκτηϲ καὶ ἀγνώμων, ἀλλ’ ὁ ἀνόητοϲ καὶ εὐήθηϲ μετὰ χαυνότητοϲ. Μένανδροϲ Περινθίαι· ὅϲτιϲ — ἀβέλτερον 4 πάλαι 〈γ’〉 Reitz. : πάλαι Phot. : ποτε Sud. ad haec Davi verba Lachetem v. 13–16 cum irrisione respicere cognovit Koerte8

fragm. 3 (2 Koe.) οὐπώποτ’ ἐζήλωϲα πολυτελῆ νεκρόν· εἰϲ τὸν ἴϲον ὄγκον τῶι ϲφόδρ’ ἔρχετ’ εὐτελεῖ 1–2 Stob. IV 55, 2 (π. ταφῆϲ) vol. V p. 1117 H. (codd. SMA) Μενάνδρου Περινθίαϲ (μ. περινθείαϲ A)· οὐπώποτ’ — εὐτελεῖ 1 Monost. 601 Pernig. (B, Plan 204 et 390, Herm) οὐπώποτ’ — νεκρόν 1 οὐπώποτ’ Stob., Monost. B Plan : οὔποτ’ Monost. Herm πολυτελῆ Stob. SM, A p.c., Monost. : περιπολ- Stob. A a.c. 2 ἴϲον Scaliger Coniectan. in Varr. De lingua Lat. (1565) p. 195 : ἴϲον (ἶϲον M) δ’ Stob. ὄγκον Stob. : οἶκον Bentley p. 482 Soph. El. 1142 cont. Clericus in praef. ad ‘Philargyrii Cantabrigiensis’ (J. C. Pavonis) Emend. in Men. et Philem. reliquias (1711) p. 42

fragm. 4 (3 Koe.) ὅϲ’ ἐϲτὶ μαλακὰ ϲυλλαβὼν ἐκ τῆϲ πόλεωϲ τὸ ϲύνολον ἐκπήδα, φίλε, θᾶττον Poll. X 12 (ϲκεύη, codd. FS, CL) ἐκαλεῖτο δὲ ταῦτα ὑπὸ τῶν νεωτέρων καὶ μαλακά, οἷον εὐμεταχείριϲτα, ὡϲ εἶπε Μένανδροϲ ἐν τῆι Περινθίαι· ὅϲ’ — θᾶττον 1 ὅϲ’ Bentley epist. ad Hemst. (The Correspondence of R. B., ed. Chr. Wordsworth, 1842, I p. 272) : ὡϲ FS : ὃ CL ἐϲτὶ CL : ἐπὶ FS 2–3 ἐκπήδα Bentley : -πηδᾶι codd. φίλε / θᾶττον scripsimus duce Mein. FCG IV p. 187 : φίλοϲ CL (cf. Fab. inc. 59) : θᾶττον FS : Φίλων, / θᾶττον Mein. ibid.

360 fragm. 5 (4 Koe.) ἐπὶ τῶν ἁμαξῶν εἰϲι πομπεῖαί τινεϲ ϲφόδρα λοίδοροι Harp. p. 253, 2 Dind. (π 80 Keaney, ex epit. Phot. π 1073 et Sud. π 2023) πομπείαϲ καὶ πομπεύειν· ἀντὶ τοῦ λοιδορίαϲ καὶ λοιδορεῖν Δημοϲθένηϲ ἐν τῶι ὑπὲρ Κτηϲιφῶντοϲ (or. 18, 11. 124). μεταφέρει δὲ (ἡ μεταφορὰ δὲ Phot., ἡ μ. Sud.) ἀπὸ τῶν ἐν ταῖϲ (ταῖϲ om. Harp. plen.) Διονυϲιακαῖϲ πομπαῖϲ ἐπὶ τῶν ἁμαξῶν λοιδορουμένων ἀλλήλοιϲ Μένανδροϲ Περινθίαι (-θείαι Phot., -θίωι Sud. V)· ἐπὶ — λοίδοροι

fragm. 6 (5 Koe.)  οὐδεμίαν ἡ γραῦϲ ὅλωϲ κύλικα παρῆκεν, ἀλλὰ πίνει τὴν κύκλωι Athen. XI p. 504 A (τὴν φιάλην) πᾶϲι τοῖϲ φιλτάτοιϲ ἔδωκε τῶι παιδὶ περιϲοβεῖν {ἐν κύκλωι del. Nauck ad Eur. fr. 468} κελεύϲαϲ, τὸ κύκλωι πίνειν τοῦτ’ εἶναι λέγων, παρατιθέμενοϲ Μενάνδρου ἐκ Περινθίαϲ (fab. nom. om. CE)· οὐδεμίαν —κύκλωι. sequuntur Theophor. fragm. 4 et Eur. fr. 468 Kann. 1 om. CE ἡ γραῦϲ MP, Mus. : ἤγρευϲ’ A αὐτὴν Ihne p. 51 : ἔπιν’ ἀεὶ Kaibel

2 κύλ. π. ἀ. om. CE

πίνει τὴν ACE : ἔπιεν

cf. Ter. Andr. 229 sane pol illa temulentast mulier (de obstetrice)

fragm. 7 (6 Koe.)

εἰϲῆλθεν ἑψητοὺϲ φέρον

τὸ παιδίον

Athen. VII p. 301 B (ἑψητόϲ, vid. ad Ar. fr. 56) πληθυντικῶϲ δὲ λέγουϲιν ἑψητοὺϲ κατὰ τὸ πλεῖϲτον. … (Ar. fr. 292). Μένανδροϲ Περινθίαι· τὸ — φέρον (πλεῖϲτον. τὸ — φέρον φηϲὶν Μένανδροϲ CE) 1 παιδίον 〈δ’〉 Mus., ut unus trimeter fiat

2 φέρον AC : -ων E

cf. Ter. Andr. 368 sq. (Davus loquitur) etiam puerum inde abiens conveni Chremi. / holera et pisciculos minutos ferre (fere Dziatzko) obolo in cenam seni

Περινθία

361

fragm. 8 (7 Koe.) οὐδ’ αὐτόϲ εἰμι ϲὺν θεοῖϲ ὑπόξυλοϲ Schol. Hermog. Π. ἰδ. I 6, 20, 5 Pat. (ὑποξύλοιϲ, cf. Syr. I p. 42, 4 R.) Rh. Gr. VII p. 973, 18 Walz (cf. An. Gr. III p. 1073 Bk.) μέμνηται καὶ Διογενιανὸϲ ἐν τῆι λέξει τούτου καὶ Διονύϲιοϲ (υ 12) ἐν τῆι ἐκλογῆι τῶν ὀνομάτων ὅτι (ὅ τε Nauck ad Aesch. fr. 286, 〈λέγει〉 ὅτι Radt) Μένανδροϲ ἐν τῆι Περινθίαι φηϲίν· οὐδ᾿— ὑπόξυλοϲ. unde Planud. schol. in Hermog. V p. 486, 12 W. καὶ Μένανδροϲ ἐν τῆι Περινθίαι φηϲίν· οὐδ᾿— ὑπόξυλοϲ. Phot. υ 230 ὑπόξυλοϲ· κίβδηλοϲ, ὡϲ ὑπόχαλκοϲ. οὕτωϲ Μένανδροϲ. vid. ad Ar. fr. 911 αὐτόϲ codd. : ἀϲτόϲ Nencini, De Terentio eiusque fontibus (1891) p. 49, cf. fr. adesp. 771

fragm. 9 (8 Koe.) τὰ δ’ ἄλλ’ ἀνέπαφα ϲώματ’, οὐδ’ ἑλῆι Phot. α 1852 = Sud. α 2289 = Lex. Bachm. p. 90, 28 (Synag.b α 1297) ἀνέπαφον· ἀνεύθυνον, καθαρόν, ἀθιγέϲ (deficit Lex. Bachm.), ἀψηλάφητον (deficit Phot.). Μένανδροϲ Περινθίαι· τὰ — ἑλῆι οὐδέλη Sud. AIGMF, οὐδ’ ἕληι S : om. T : in IM ἴϲωϲ βδέλληι superscr. : οὐδὲ λη〈πτέα〉 Mein. ed. min. II p. 944 : οὐδ’ ἑλῆι 〈ποτε〉 Schröder tempus futurum agnovit Arnott9, vid. ad Metag. fr. 11

fragm. 10 (9 Koe.) Zenob. Ath. I 60 Α ἰ ά ν τ ε ι ο ϲ γ έ λ ω ϲ· μέμνηται ταύτηϲ (sc. τῆϲ παροιμίαϲ) Μένανδροϲ ἐν Περινθίαι (test. ii) τῆι πρώτηι. λέγουϲι δὲ ὅτι Πλειϲθένηϲ ὁ ὑποκριτὴϲ (2069 Stephan.) τὸν Καρκίνου Αἴαντα (70 F 1a Sn.-Kann.) ὑποκρινόμενοϲ εὐκαίρωϲ ἐγέλαϲε· τοῦ γὰρ Ὀδυϲϲέωϲ εἰπόντοϲ ὅτι τὰ δίκαια χρὴ ποιεῖν, μετὰ εἰρωνείαϲ ὁ Αἴαϲ τῶι γέλωτι ἐχρήϲατο vid. M. Spyridonidou-Skarsouli, Der erste Teil der fünften Athos-Sammlung griechischer Sprichwörter (1995) p. 262 sq.

huic fabulae sunt qui tribuant etiam adesp. fr. 1032 et 1092

Ϲαμία (vel Κηδεία) i. Op. mus. Mytil. (saec. III/IV) T 5, tab. 4, 1

Μάγειροϲ

Ϲαμίαϲ μέ(ροϲ) γʹ Δημέαϲ

Χρυϲίϲ

vid. Charitonidis-Kahil-Ginouvès, p. 38–41. ad eandem scaenam pertinere opus musivum Brundisii repertum et effigiem in sarcophago Parisino caelatam existimavit R. Green Prom. 40 (2014) 100–110 (obloquitur Sommerstein p. 51 sq.). imaginem in pariete Pompeiana repertam et effigiem in sarcophago Neapolitano caelatam ad Samiam pertinere suspicatus est A. Casanova, ibid. p. 111–114 *ii. Choric. apol. mim. 73 p. 360, 20 F.-R. (test. 141) ἢ καὶ τῶν Μενάνδρωι πεποιημένων προϲώπων Μοϲχίων μὲν ἡμᾶϲ παρεϲκεύαϲε παρθένουϲ βιάζεϲθαι ...; vid. ad fr. adesp. 1125, 5. 10 ϲαμια μενανδρου subscr. cod. B. cf. test. i (eundem titulum indiderat Lefebvre); alteram inscriptionem Κηδείαν fuisse e Stob. IV 29, 10 vol. V p. 705 H. et I 6, 9 p. 85 W. (vid. ad 140–142 et 163–164) collegit Lloyd-Jones5 p. 120 sq. [32 sq.], praeeuntibus Kasser et Austin1 titulus legitur etiam in exerc. schol. test. 44, 156 cognominem fabulam scripsit Anaxandrides, Ϲαμίουϲ Crates

364 dramatis personae Moschio Chrysis Parmeno Demea Niceratus coquus

adulescens, Demeae filius adoptivus, vicini filiae (Plangonis) amans Demeae concubina Demeae servus senex, Moschionis pater adoptivus senex, Demeae vicinus

libri B Pap. Bodmer XXV + Pap. Barcinonensis 45 (CGFP 182), cod. saec. III/IV, vid. praef. p. LXVI sq.: v. 1–119, 120–142 a, 144–245, 254–406, 411–454, 458–737 sine 606–611. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur; interdum paragraphus ipsa dicolo non adhibito pers. mutationem in fine versus indicare videtur. dicolon non raro invenitur etiam ubi is qui verba facit ad novam personam se convertit vel secum vel ad spectatores loqui incipit. tab. phot. habent Kasser-Austin1 C Pap. Cairensis 43227 (CGFP 185), cod. saec. Vp, vid. praef. p. LXI–LXV: v. 216–416, 547–686. personarum vices paragraphis et dicolis significantur, saepe nomina adduntur; interdum paragraphus ipsa dicolo non adhibito pers. mutationem in fine versus indicare videtur. dicolon non raro invenitur etiam ubi is qui verba facit ad novam personam se convertit vel secum vel ad spectatores loqui incipit. imagines phot. invenies ap. Lefebvre2 (tab. xxv–xxxiv) et ap. Riad-SelimKoenen (tab. xxxvii–xlii. xliii A et B. xliv–xlvi) O17 Pap. Ox. 2943 (CGFP 183), vol. saec. II/III, cum tab. phot. primum edidit Turner12: fines versuum 119a–125, initia versuum 134–143 (agnovit Turner8). personarum vices paragraphis et dicolis significantur Bg Pap. Bingen 23 (Pap. Ant. inv. 4), cod. membr. saec. VI/VII, cum tab. phot. primum edidit Gonis2: in verso fines versuum 313–315, in recto initia versuum 342–350. personarum vices dicolis significantur, de paragraphis non constat. frustulum Antinupoli repertum O16 Pap. Ox. 2831 (CGFP 186), vol. saec. I/II, cum tab. phot. primum edidit Turner3, tum idem11, item cum tab. phot.: fines versuum 385–390. personarum vices dicolis significantur, de paragraphis non constat correctiones et supplementa quorum auctor non nominatur fecerunt Kasser-Austin1

Ϲαμία (vel Κηδεία)

365

[Μοϲχίων] desunt versus pauci

5

10

 - - - - - - - - - -  ] ̣ ̣ ̣ ε̣ ̣[ ̣] ̣περ[  ] ̣νετι λυπῆϲαί με δε̣ῖ ̣ [ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ὀδ]υ̣νηρόν ἐϲτιν· ἡμάρτηκα γάρ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ο̣ τοῦτο † ἐϲόμενον λογίζομαι ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]δε τοῦτ’ ἂν εὐλόγωϲ ὑμῖν ποεῖν ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] τὸν ἐκείνου διεξελθὼν τρόπον. ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]νετρύφηϲα τῶι τότ’ εὐθέωϲ χρόνωι ὢν παι]δ̣ίον, μεμνημένοϲ ϲαφῶϲ ἐῶ· ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣ει γὰρ ταῦτά μ’ οὐ φρονοῦντά πω. ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]εγράφην οὐδὲν διαφέρων οὐδενόϲ, τὸ λεγό]μενον δὴ τοῦτο τῶν πολλῶν τιϲ ὤν, ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]α μέντοι, νὴ Δί’, ἀθλιώτεροϲ· ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣] γάρ ἐϲμεν. τῶι χορηγεῖν διέφερον

1–245 B 2 ‘γέγ]ο̣νε· τί pot. quam ]ν ἔτι?’ Austin 3 init. εἰπεῖν (ed.) vel αὑτόν; (subs.) Austin, ὅμωϲ δ’ Oguse ap. Jacques3, τοῦτ’; ἀλλ’ Gallo Mus. crit. 18 (1983) 199–201 4 νῦν αὐτ]ὸ̣ Sandbach comm. (αὐτ]ὸ̣ iam idem ap. Austin subs. et Barigazzi4) τουτο B : τοῦτ’ Austin3 : τοῦτό 〈γ’〉 vel τοῦτο 〈δ’〉 Sandbach ap. Austin subs. εϲόμενον B : εἰϲ μέϲον Austin3 (olim), coll. 270, Jacques ap. eundem subs. (olim) 5 οἶμαι] Lloyd-Jones ap. Austin, φανερὸν] (probante Arnott13 coll. Epitr. 494 sq., Isocr. 17, 24, al.) vel δῆλον] Barigazzi4, μᾶλλον] Sandbach, ϲαφὲϲ] Austin9 6 ἅπαντα] Lloyd-Jones ap. Austin, ἔοικα] Barigazzi4, ἔχοιμι] Lamagna2 7  ἐ]νετρύφηϲα Photiades ap. Austin3; οἷϲ μὲ]ν ἐτρ- Austin3, ὡϲ μὲ]ν ἐτρ- Oguse ap. Jacques3 8 ὢν παι]δ̣ίον Jacques ap. Austin, Peric. 352 cont. in ed. (παι]δ̣ίον iam Kasser-Austin1, ο ex ω correctum B) 9 ]τ̣ vel ]γ̣ B εὐεργέ]τ̣ει Jacques et Oguse ap. Austin (de scriptura augmenti vid. Threatte II p. 499, cf. var. lect. Ar. Plut. 835) post hunc versum aliquid intercidisse olim putavit Luppe ZPE 9 (1972) 198 sq. 10 εἶτ’ ἐν]εγράφην complures, ἀλλ’ ἐν]εγρ- Austin et Lloyd-Jones ap. Sandbach; ὡϲ δ’ ἐν]εγρ- Kamerbeek4, probavit Luppe ZPE 20 (1976) 295 sq., v. 12 et 13 usque ad ἐϲμεν pro parenthesi habitis; ]ετράφην Kassel, unde πρῶτ᾿ ἐξ]ετρ- Austin, οὐκ ἐξ]ετρ- vel οὐδ’ ἐξ]ετρ- Sandbach ap. Austin3 11 init. Jacques et Lloyd-Jones ap. Austin δὴ Austin : δε B 12 ἔπειτ]α vel 〈νῦν〉 γέγον]α Austin, νῦν οἶδ]α Macleod; 〈ὧν〉 γέγον]α Luppe ap. Austin CGFP p. 186, ὧι γέγον]α Sandbach ap. Austin3, ὃϲ γέγον]α Arnott13 13 θνητοὶ] Lloyd-Jones ap. Austin, αὐτοὶ] Macleod, Oguse ap. Jacques3; παχεῖϲ] Arnott13, ducibus Fraenkel et Sandbach (ap. Austin3, obloquitur Austin9)

366

15

20

25

καὶ τῆι] φιλοτιμίαι. κύναϲ γὰρ ἔτρεφέ μοι, ἵππο]υϲ· ἐφυλάρχηϲα λαμπρῶϲ. τῶν φίλων τοῖϲ] δεομένοιϲ τὰ μέτρι’ ἐπαρκεῖν ἐδυνάμην. δι᾿ ἐκεῖνον ἦν ἄνθρωποϲ. ἀϲτείαν δ’ ὅμωϲ τούτων χάριν τιν’ ἀπεδίδουν· ἦν κόϲμιοϲ. μετὰ τοῦτο ϲυνέβη (καὶ γὰρ ἅμα τὰ πράγματα ἡμῶν δίειμι πάντ’, ἄγω γάρ πωϲ ϲχολήν) Ϲαμίαϲ ἑταίραϲ εἰϲ ἐπιθυμίαν τινὰ ἐλθεῖν ἐκεῖνον, πρᾶγμ’ ἴϲωϲ ἀνθρώπινον. ἔκρυπτε τοῦτ’, ἠιϲχύνετ’· ἠιϲθόμην ἐγὼ ἄκοντοϲ αὐτοῦ διελογιζόμην θ’ ὅτι, ἂν μὴ γένηται τῆϲ ἑταίραϲ ἐγκρατήϲ, ὑ[π’] ἀντεραϲτῶν μειρακίων ἐνοχλήϲεται, τοῦτο 〈δὲ〉 ποῆϲαι δι’ ἔμ’ ἴϲωϲ αἰϲχύνεται ̣ ̣]ω λαβεῖν ταύτην τὸ με ̣ ̣ ̣[ ̣] ̣ ̣π ̣[ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣ ε̣ ̣[ ̣] ̣[ ----------desunt versus fere xxii

30

----------] ̣[ ̣ ̣ ̣ ̣] ̣[ ̣ ̣] ̣[ ] ̣φέροντ’ ἰδών ] ̣ ̣τ̣οϲ προϲετίθην πανταχοῦ

14 καὶ τῆι] Kasser-Austin1 : τῆι τε] Sandbach ap. Jacques3 παρέτρεφέ Jacques ap. Austin (alio sensu ἄνθρωποι … ἵππουϲ παρατρέφουϲι, κύναϲ Plut. De vit. aere alieno 7 p. 830 B, quem locum conferri posse putabat Sandbach comm. post Austin) μοι· B 15 suppl. Sandbach ap. Austin cf. Hyperid. 2, 16 ἱπποτροφῶν … φιλοτίμωϲ 16 μετρι᾿⟦ξ⟧ et εδυνά⟦ι⟧μην B 17  ‘fort. ὅλωϲ’ Jacques3/4 19 γὰρ Austin : ταρ⟦γ⟧ B 21 εθυμίαν B : corr. Austin (‘Photiades’ ap. Jacques3/4) τινα Β (verecundius additum, simili loquendi cautione utitur Moschio 44 et 45) : τινὸϲ Jacques ap. Austin, coll. Antiphan. fr. 210, 2 sq. 22 εκεινον ex εκθιπον (εκθιϲτον fuisse contenderunt Turner ap. Austin3 p. 1612, Kasser ap. Austin subs. p. 104) B ἴϲωϲ Austin : ΐϲωϲ δε B 23 τοῦτ’ Austin : τουτομ’ B ἠιϲθόμην 〈δ᾿〉 M. Rossi 27 〈δὲ〉 Arnott et Sandbach ap. Austin : 〈τε〉 Austin 28 ἄφν]ω Austin, οὕτ]ω West ap. Austin3, λέγ]ω Jacques3/4 (coniunctivum deliberativum interpretatus, signo interrog. post ταύτην posito; indicativum esse maluit Arnott13), εἴϲ]ω Sandbach 31 ϲυ]μ̣φέροντ’ M. L. Nardelli, Att. Acc. Pont. 21 (1972) 46212, προ]ϲ̣φ2 Dedoussi 32 ο̣υ̣τ̣οϲ vel α̣υ̣τ̣οϲ sunt qui dispexisse sibi visi sint προϲετίθην Austin : -θειν B : -θει Jacques3/4

Ϲαμία (vel Κηδεία)

35

40

45

50

367

] ̣ηϲθε πρὸϲ τὸν γείτονα ]α̣ ϲυνθλάϲαϲ τὸ ϲημεῖον ϲφόδρα φ]ιλανθρώπωϲ δὲ πρὸϲ τὴν τοῦ πατρὸϲ Ϲαμί]α̣ν̣ διέκειθ’ ἡ τῆϲ κόρηϲ μήτηρ, τά τε πλεῖ]ϲ̣τ’ ἦν παρ᾿ αὐταῖϲ ἥδε, καὶ πάλιν ποτὲ αὗτ]α̣ι ̣ π̣αρ’ ἡμῖν. ἐξ ἀγροῦ δὴ καταδραμὼν ̣ ̣ ̣] ̣ ̣ ̣γ̣’ εἰϲ Ἀδώνι’ αὐτὰϲ κατέλαβον ϲυν]ηγ̣ [̣ μ]έναϲ ἐνθάδε πρὸϲ ἡμᾶϲ μετά τινων ἄλλω]ν γυναικῶν. τῆϲ δ’ ἑορτῆϲ παιδιὰν πολλὴ]ν ἐχούϲηϲ, οἷον εἰκόϲ, ϲυμπαρὼν ἐγι]νόμην † οἰμε † θεατήϲ. ἀγρυπνίαν ὁ θ]όρυβοϲ αὐτῶν ἐνεπόει γάρ μοί τινα· ἐπὶ] τ̣ὸ τέγοϲ κήπουϲ γὰρ ἀνέφερόν τιναϲ, ὠρχο]ῦντ’, ἐπαννύχιζον ἐϲκεδαϲμέναι. ὀκν]ῶ λέγειν τὰ λοίπ’, ἴϲωϲ δ’ αἰϲχύνομαι ̣ ̣ ̣] οὐδὲν ὄφελοϲ· ἀλλ’ ὅμωϲ αἰϲχύνομαι. ἐκύ]ηϲεν ἡ παῖϲ· τοῦτο γὰρ φράϲαϲ λέγω καὶ τ]ὴν πρὸ τούτου πρᾶξιν. οὐκ ἠρνηϲάμην τὴν] αἰτίαν ϲχών, ἀλλὰ πρότεροϲ ἐνέτυχον τῆι] μητρὶ τῆϲ κόρηϲ· ὑπεϲχόμην γαμεῖν ἂν ν]ῦν ἐπανέλθηι ποθ’ ὁ πατήρ, 〈ἐπ〉ώμοϲα. τὸ π]αιδίον γενόμενον εἴληφ’ οὐ πάλαι.

33 ἵνα πάντα πυνθά]ν̣ηϲθε Kamerbeek4, prob. Sommerstein qui in initio versus aliquid defuisse suspicatur 34 ]α̣⟦ν⟧θλαϲαϲ B, super ]α̣⟦ν⟧ superscr. ]ϲυν 36 Austin 38 Jacques ap. Austin 39 ‘γ’ est sûr (τ’ très improbable)’ Kasser ap. Austin subs. p. 104 ὡϲ ἔτυ]χ̣[έ] γ’ Sandbach, ὑπὸ νύ]κ̣τ̣α̣ γ’ Dedoussi4 Ἀδώνι’ Austin : αδώνει’ B 40 Photiades ap. Austin 42  Kassel et Sandbach ap. Austin 43 ὀιμε B : οἴμοι (quod probaverunt Arnott et Jacques ap. Austin subs.) et quod prorsus alienum οἶμαι (Photiades ap. Jacques3) reiecit Austin : οἴκοι Kassel ap. Austin 45 ἀνέφερόν Austin : εν- B 46 West ap. Austin 47 ἴϲωϲ δ’ – αἰϲχύνομαι· Austin, in subs. ‘δ’ fort. delendum, cf. 22’ 48 ἀλλ’] Kasser-Austin1, ὅτ’] Post ap. Sandbach comm., ἵν’] Ferrari1 (coll. Peric. 214 ὁρᾶιϲ ἵν’ οἴχετ’; et Soph. El. 21 ὡϲ ἐνταῦθ’ † ἐμὲν / ἵν’ οὐκέτ’ ὀκνεῖν καιρόϲ) ἀλλ’ ὅμωϲ Arnott et Austin ap. Austin3 : εϲτ’ ομωϲ B, super ομ superscr. αλλ’ : ἐϲθ’· ὅμωϲ Austin in ed. 49 ἐκύ]ηϲεν Kasser-Austin1 : ]ϲεν B, η super ϲ scr. 51 εχων et -τυχων B a.c. 52 ύποϲχόμην B : corr. Austin 53 ἂν ν]ῦν ἐπανέλθηι Kasser-Austin1 : ἂν ν]ῦν ἐπανέλθηι 〈δή〉 Jacques et West ap. Austin3 : καὶ ν]ῦν ἐπὰν ἔλθηι Handley4 : ἀλλ’ ο]ὖν ἐπὰν ἔλθηι Slings ZPE 30 (1978) 228 cf. 714 ἄν ποτ’ ἔλθηι, Peric. 174 sq. [ἂ]ν … π̣[άλιν] / ἔλθηι, Dysc. 422 ἐπὰν ἔλθωϲιν de ἄν temporali ap. Men. non dubitandum, cf. Sic. 252 et fr. 738, 2 〈ἐπ〉ώμοϲα Kassel ap. Austin 54 i.e. εἴληφ(α)

368 55

ἀπὸ] ταὐτομάτου δὲ ϲυμβέβηκε καὶ μάλα ̣ ̣ ̣ ̣ ̣ ̣]ν̣ ἡ Χρυϲίϲ· καλοῦμεν τοῦτο γὰρ  ]῀̣[ ̣] ̣ ´̣ ̣ο̣ν̣ο̣νου πάλαι  - - - - - - - - - - - - - - - desunt versus fere xxviii [Χρυϲίϲ]

60

65

70

-------] ̣ ̣[ ̣ ̣ ̣] ̣[ ϲ̣π̣ο̣υ̣δ̣ῆ̣〈ι〉 π̣ρ̣ὸϲ ἡμᾶϲ ̣[ ̣ ̣ ̣]δ̣[ ἐγὼ δ᾿ ἀναμείναϲ’ ὅ τι λέγουϲ᾿ ἀ̣[ Μο. ἑόρακαϲ αὐτὸϲ τὸν πατέρα ϲύ, Παρ̣μ̣έ̣ν̣[ων; Παρμένων οὔκουν ἀκούειϲ; φημί. (Μο.) καὶ τὸν γείτονα; (Πα.) πάρειϲιν. (Μο.) εὖ γ’ ἐπόηϲαν. (Πα.) ἀλλ᾿ ὅπωϲ ἔϲει ἀνδρεῖοϲ εὐθύϲ τ᾿ ἐμβαλεῖϲ περὶ τοῦ γάμου λόγον. (Μο.) τίνα τρόπον; δειλὸϲ ἤδη γίνομαι ὡϲ πληϲίον τὸ πρᾶγμα γέγονεν. (Πα.) πῶϲ λέγειϲ; (Μο.) αἰϲχύνομαι τὸν πατέρα. (Πα.) τὴν δὲ παρθένον ἣν ἠδίκηκαϲ τήν τε ταύτηϲ μητέρα οὔ; πῶϲ; τρέμειϲ, ἀνδρόγυνε; Χρ. τί βοᾶιϲ, δύϲμορε; Πα. καὶ Χρυϲὶϲ ἦν ἐνταῦθ’. ἐρωτᾶιϲ δή με ϲὺ τί βοῶ; γελοῖον. βούλομ’ εἶναι τοὺϲ γάμουϲ

55 μάλα B : μάλ᾿ εὖ Austin post v. 55 versum intercidisse suspicatur Sandbach comm. 56 ἔτικτε]ν̣ Austin dubitanter, εὖ· 〈τέ〉τοκε]ν̣ Jacques3/4; εἰϲ καιρό]ν̣· Barigazzi4, εὔκαιρο]ν̣· Sandbach2 καλούμεν B possis et καλοῦ μὲν 57 init. ταὐτόματον Austin subs.; αὐτήν Arnott13, coll. Call. fr. 342 Pf. ουπάλαι (cf. 54) B, ε super ο scr. : εὖ πάλαι Austin subs., Arnott ap. Jacques3 59 ϲ̣π̣ο̣υ̣δ̣η̣ dispexit Turner ap. Austin subs., -δ̣η̣ι ̣ Barigazzi4 ἐ̣[νθά]δ̣’ vel 3/4 ἐ̣[νθα]δ̣[ί Jacques coll. v. 40, Her. 34, sed primam litteram ε fuisse posse negat Kasser ap. Austin subs. p. 104 60 paragr. αναμίν- B a.c. ἀ̣[κούϲομαι (hoc etiam Barigazzi4; cf. Mis. 684) vel ἀ̣[κροάϲομαι Sandbach ap. Austin 61 paragr., nota pers. μοϲχ in marg. sin. 62 nota pers. παρ in marg. sin. 63 εποεϲαν B, η super ε alterum superscr. 64 αμβαλ- B : corr. Austin 65 γεινB p.c., γιγν- a.c. vid. ad 212 66 in fine versus dicoli punctum superius charta abscissa periisse videtur γέγονεν B; non in -ε mutandum, eadem versus forma in 384 69 paragr., dicola post ἀνδρόγυνε et in fine versus, nota pers.