H είσοδος στην ανάλυση και το πέρασμα: Από τον Freud στον Lacan 9789605080334

Η είσοδος στην ανάλυση, που εν τέλει καθορίζει και τη δυνατότητα να υπάρξει πέρασμα, προϋποθέτει ότι το υποκείμενο θα αμ

282 57 5MB

Greek Pages 0 [200]

Report DMCA / Copyright

DOWNLOAD FILE

Polecaj historie

H είσοδος στην ανάλυση και το πέρασμα: Από τον Freud στον Lacan
 9789605080334

Table of contents :
Σημείωμα της επιστημονικής επιμελήτριας..............................................7
Πρόλογος..........................................................................................................11
Α. Η είσοδος στην ανάλυση...........................................................................15
• Michèle Benhaim: «Με την προσφορά δημιούργησα
τη ζήτηση»: Για μια κλινική των άκρων...............................................17
• Claudine Casanova: Από τη θυσία στη συγκατάθεση......................29
• Λίσσυ Κανελλοπούλου: Η είσοδος στην ανάλυση και
η επιθυμία του αναλυτή............................................................................39
• Pascale Macary-Garipuy: Κλινική με τοξικομανή υποκείμενα: Ποιες είναι οι τεχνικές δυσκολίες που προκύπτουν από
τη συμπερίληψή της στη νεωτερικότητα;..............................................51
• Michel Mesclien Το παιδί στο κατώφλι..............................................59
• Isabelle Morin: Η είσοδος στην ανάλυση ιδωμένη από
την πλευρά του περάσματος...................................................................71
• Πάνος Παπαθεοδώρου: Ανάμεσα στην είσοδο και
στο πέρασμα η άγνοια..............................................................................79
• Δημήτρης Σακελλαρίου: Η αλλαγή στον λόγο...................................87
• Ελένη Στάμου: Πώς μια πράξη μπορεί να ανοίξει
έναν τόπο ομιλίας στο πλαίσιο ενός ψυχιατρικού θεσμού;..............97
• Véronique Sidoit: Προκαταρτικές συνεδρίες:
Το βήμα προς την είσοδο......................................................................105
• Laure Thibaudeau: «Πώς να κινήσω το ενδιαφέρον του αναλυτή σχετικά με το ερώτημά μου;»:
Η αναλυτική συνάντηση από την πλευρά του αναλυόμενου.........113
6 Η είσοδος στην ανάλυση και το πέρασμα: από τον Freud στον Lacan
Β. Το πέρασμα...........................................................................................121
• Pierre Bruno: Η εμπειρία τον περάσματος......................................123
• Fabienne Guillen: Ο ακρογωνιαίος λίθος τον περάσματος...........135
• Patricia Leon-Lopez: Το πέρασμα.....................................................143
• Pascale Macary-Garipuy: Ποιητική τον νποκειμένον,
αλχημεία τον λόγον................................................................................149
• Isabelle Morin: Το πέρασμα και το πραγματικό............................157
• Πάνος Παπαθεοδώρου: Το μέλημα τον passant...............................171
• Elisabeth Rigal: Κλινική τον περάσματος........................................163
• Marie-Jean Sauret: Nopasarànl........................................................177
• Chantal Thirion-Delambre: Πέρασμα και πίστη............................183
• Laure Thibaudeau: Το πέρασμα μέσα στο πέρασμα.....................191

Citation preview

ΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ «JAQUES LACAN.

I

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ:

Η Είσοδος στην Ανάλυση και το Iερασμα: Α πό τον Freud στον Laca

,

MICHELE BENHAIM, PIERRE BRUNO, CLAUDINE CAZANOVA, FABIENNE GUILLEN, PATRICIA LEÔN-LOPEZ, ΛΙΣΣΥ ΚΑΝΕΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, PASCALE MACARY-GARIPUY, MICHEL MESCLIER, ISABELLE MORIN, ΠΑΝΟΣ ΠΑΠΑΘΕΟΑΩΡΟΥ, ELIZABETH RIGAL, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΚΕΑΛΑΡΙΟΥ, ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΜΟΥ, MARIE-JEAN SAURET, CHANTAL THIRION-DELAMBRE, LAURE THIBAUDEAU ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ ΟΙ:

ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΑΡΙΤΣΑΝΟΣ ΝΙΚΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ ΑΙΣΣΥ ΚΑΝΕΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΕΣΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΑΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΡΙΖΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΙΧΙΝ ΣΚΕΥΗ ΜΟΥΣΤΟΥΚΑ - ΣΑΚΕΑΛΑΡΙΟΥ ΕΛΝΤΑ ΠΟΥΑΗ ΑΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΚΕΑΛΑΡΙΟΥ ΜΑΡΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ ΧΡΙΣΤΕΛΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΙΣΣΥ ΚΑΝΕΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ - ΣΧΟΛΙΑ:

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΙΧΙΝ - ΜΑΡΙΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑΟΥ ΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΟΜΕ, MODELAGE ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ «L’ apothéose de Pin

*

/ Είσοδος στην Α νά λυ σ η και το Πέρασμ
ρεσης, γιατί αυτό που έγινε παραμένει. Απλώς δεν συμβαίνει πια. Εκ των υστέρων και σε μια πρώτη μου ερμηνεία του κειμένου του Πιέρ Μπρουνό διαβάζω σε αυτό τη σφραγίδα του αδιανόητου. Τη δεύτερη θα την ονομάσω «αστραπή»: η απότομη αποκάλυψη της διπλής προδοσίας του υποκειμένου. Από τη μια πλευρά, εκεί που πρόδωσε τον εαυτό του, παραμερίζοντας την επιθυμία του για να ικανοποιήσει την απόλαυση του Αλλου και να φωλιάσει ως αντικείμενο στο κοίλωμά του. Από την άλλη πλευρά, εκεί όπου προδίδει τον Άλλον, και επίσης όπου προ­ δίδει τον εαυτό του απέναντι στον Αλλον, γιατί το σύμπτωμα που οικοδό­ μησε δεν ανάγεται στην επιθυμία του Αλλου και ακόμη και αν προσφέρε-

196

Η είσοδος στην ανάλυση και το πέρασμα: από τον Freud στον Lacan

ται ως αντικείμενο, το υποκείμενο παρα-κείται [εχ-δίδΐε] στον Αλλον.139 Πρέπει να αποδεχθεί το αυτονόητο: μόνο ένα υποκείμενο μπορεί να παραιτηθεί από την επιθυμία του. Δεν μπορεί κανείς να αρχίσει ανάλυση παρά μόνο εάν έχει παραιτηθεί από την επιθυμία του τουλάχιστον μία φορά. Αυτή η προδοσία του υποκειμένου από τον εαυτό του, αναπόφευκτη και εκ δομής, είναι η γνώση που μου επιβλήθηκε και στην οποία δεν μπό­ ρεσα παρά να πω ναι. Αυτό έγινε όταν μου αποκαλΰφθηκε, μέσα σε μια ανυπόφορη φρίκη, η δειλία την οποία είχα επιδείξει, μέσα σε μια ανάλυσή μου, μπροστά στον διαγραμμένο Αλλο, την ίδια εποχή που κατανοούσα τη θέση του αντικει­ μένου που κατείχα για αυτόν. Προφανώς και γιατί ο αναλυτής είχε δώσει υπόσταση στο υποτιθέμενο υποκείμενο της υποτιθέμενης γνώσης, ενώ ο Αλλος ήταν στόχος κριτικής, είχα ανανεώσει τη νευραττική μου επιλογή, αντί να επιλέξω την υποκειμενική καθαίρεση που θα μεταμόρφωνε τη μιζέρια μου σε «συνηθισμένη δυστυχία» και, παγιδευμένη στην πλάνη ενός Αλλου που απαντά, είχα προσφερθεί ως θυσία μέσα από αυτό που ήταν για μένα το πιο προσωπικό: η ψυχανάλυσή μου. Παραφράζοντας τον ΜαρίΖαν Σορέ, θα μπορούσα να πω ότι είχα παρευρεθεί στην ίδια μου τη μετα­ μόρφωση σε καταπιεστή από τον εαυτό μου. Είχα παραιτηθεί από την επι­ θυμία μου σε σχέση με τον Αλλον, είχα προδώσει την ανάλυσή μου: δεν μου είχε απομείνει παρά μια λύση: να ξεκινήσω πάλι ανάλυση! Χρειάστη­ κε να περάσω δύο νέες φάσεις ανάλυσης για να καταφέρω να δεχθώ να σημειώσω αυτήν τη δειλία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως υποκειμενική καθαίρεση. Αυτός ο διάπλους της δομής που πραγματοποιήθηκε μέσα στο πέρασμα υπάγεται, λοιπόν, στο υπερβατικό, όπως μιλάει για αυτό ο Πιέρ Μπρουνό, ως «απάντηση στο αδιανόητο»; Η «πραγματικοποίηση» [τέεΗδΒόοη] (είναι όρος που αποδίδω στον Ζαν-Αλέν Μιλέρ) που πραγματοποιήθηκε προέρ­ χεται από την υποκειμενική καθαίρεση που συνδέεται με τη συγκατάθεση για την απο-υποστασιοποίηση του Αλλου [άέεοηδίδίΒηεε άε ΓΑιιΐΓβ]. Αυτό που είχε αναδυθεί στην τελευταία ανάλυση, στη συνάντηση με την τρύπα που άφησε η έλλειψη υπόστασης του Αλλου, στο μυστικό της ανάλυσης,

ι3νΟ Lacan σημείωνε έτσι ότι το υποκείμενο συγκροτείται μέσα σε έναν τόπο Αλλον. Βλ. επί­ σης υποσημείωση 93. [Σ.τ.Ε.]

Β. Το πέρασμα

197

είχε βρει μέσα στο πλέξιμο που πραγματοποιήθηκε λέξη προς λέξη με τους passeurs τις συντεταγμένες της πραγματοποίησης του και της εισαγωγής του στο κοινό. Η συνάντηση είχε πραγματοποιηθεί πάλι και την αναγνώρι­ ζα χωρίς καμία αμφιβολία σε ένα «αυτό είναι». «Συνεπάγεται την έκλειψη του Φ (του υποκειμένου του ασυνειδήτου που μεταβιβάζεται στον ψυχανα­ λυτή), στην οποία αντιστοιχεί η έκλειψη του «εγώ», δηλαδή του shifter που υποστηρίζει το ομιλούν υποκείμενο, και ως εκ τούτου είναι η ίδια η έκλει­ ψη, δηλαδή το ζεύγος désêtre του αναλυτή και υποκειμενική καθαίρεση που εγείρεται ως απάντηση στο αδιανόητο», λέει ο Πιέρ Μπρουνό. Αυτό το πέρασμα δεν μπόρεσε να γίνει παρά μόνο επειδή μέσα στη διά­ ταξη την οποία πρότεινε ο Λακάν ο passant έχει όλη την ελευθερία να δημιουργήσει αυτό που θεωρεί ως συνθήκες του λόγου του, δηλαδή της πράξης του, ώστε να μπορέσουν να τον κατανοήσουν «κάποιοι άλλοι», οι passeurs. Ο passant «φτιάχνει» το πέρασμά του: το κτίζει με τους passeurs. Το πέρασμα είναι στα μέτρα του και στα μέτρα των passeurs, ώστε να μπο­ ρέσουν και εκείνοι να γίνουν κατανοητοί. Οι συνέπειες της επικύρωσης ενός περάσματος είναι ακόμη ανυπολόγι­ στες για μένα. Είναι όμως σίγουρο ότι η ονομάτιση ως Α.Σ. από τους «κάποιους άλλους» του cartel του περάσματος, εγγράφοντάς τον στην κοι­ νότητα των αναλυτών, με την ευθύνη που συνεπάγεται απέναντι στην ψυχανάλυση, διπλασιάζει την εγγραφή του Α.Σ. στην ανθρώπινη κοινότη­ τα, με την ευθύνη του, με την οποία δεσμεύεται. Εμμένοντας στην παιδική ηλικία, στα όνειρα και στις νευρωτικές διαταραχές, ο Φρόιντ απομακρύν­ θηκε αποφασιστικά από την αναγωγή του ανθρωπίνου όντος σε υλιστικά, φυσικά, χημικά, νευρολογικά δεδομένα. «Λόγω αυτού ο Φρόιντ είναι για μας ένας άνθρωπος, που τοποθετείται όπως ο καθένας μας στο κέντρο όλων των ενδεχομένων - τον θάνατο, τη γυναίκα, τον πατέρα». Ξαναγυρίζω εδώ στο σεμινάριο Η φαντασίωση του τέλους που έκανε ο Μαρί-Ζαν Σορέ μετά το πέρασμά του. Και τον παραθέτω: «αναμφίβολα, η λύση που υποψιάζεστε στο πρόβλημα των ορίων τόσο του ανθρώπου, όσο και του υποκειμένου -στην ανθρωποποίηση [hominisation], όπως και στον εξανθρωπισμό [humanisitation]- είναι κοινότοπη. Είναι κοινότοπη γιατί δεν χωράει παρά μόνο μία με τη μορφή του παιδικού τροπαρίου: «εσύ το είπες, εσύ είσαι!» / «όποιος το λέει, είναι!» ή «είναι ανθρώπινος εκείνος που αναρωτιέται για την ανθρωπιά του. Έστω και με το ελάχιστο "ποιος

198

Η είσοδος στην ανάλυση και το πέρασμα: από τον Freud στον Lacan

είμαι;"». Κανένας Άλλος για να εγγνηθεί ένα θετικό περιεχόμενο. Ούτε καν για να εγγνηθεί την αλήθεια των σημαινόντων με τα οποία ο καθένας θέτει τα ερωτήματά τον. Λιγότερο κοινότοπο είναι να πρέπει να σνμπεράνεις ότι η φρίκη είναι ανθρώπινη, ότι το απάνθρωπο είναι ανθρώπινο - το ανυπό­ στατο τον Άλλον (η αλήθεια τον λάθονς είναι ανθρώπινη)». Για να φθάσει σε αυτήν τη διαπίστωση, ο Μαρί-Ζαν Σορέ επιστρέφει σε τέσσερα κείμε­ να, «γραμμένα από θύματα των στρατοπέδων πον ωθήθηκαν να αναγνωρίσονν την ταντότητά τους, να εκφράσονν τα όρια τον ανθρώπινον»: «Το ανθρώπινο είδος», [L'espèce humaineJ του Ρόμπερτ Άντελμ [Robert Antelme], «Η συνειδητή καρδιά» [Le cœur conscient] και «7b βάρος μιας ζωής» [Le poids dune vie] του Μποΰνο Μπέτελχαιμ [Bruno Bettelheim], τέλος, «Τα οράματα ενός διασωθέντος» του Κα Τζένικ [Ka Tzenik]. Βεβαι­ ώνουν όλοι ότι έως τα έσχατα όρια ο άνθρωπος είναι μη αναγώγιμος και μοναδικός, και, συνεχίζει ο Μαρί-Ζαν Σορέ, «επιστρέφει στο πραγματικό όταν προσπαθούν να τον διακλείσονν [forclore]». Ο Άντελμ αποδίδει στο πραγματικό αυτού του μη αναγώγιμου εκείνο που η δοκιμασία του του αφήνει ως ανείπωτο. Μέσα στο πέρασμά μου θυμήθηκα ότι η πρώτη ανακάλυψη που είχα κάνει ως πολίτης ήταν ότι συνδεόμουν με τη φρίκη των στρατοπέδων και τη ναζιστική εξολόθρευση, ενώ τίποτα στις σημαίνουσες συντεταγμένες μου δεν υποδεικνύει το ελάχιστο ίχνος. Την εποχή εκείνη, όταν πέρασε η συγκίνηση αυτής της συνάντησης με την ιστορία και τις ιδεολογίες μου, αυτή η εμμονή μου με τα στρατόπεδα, ήταν για μένα απολύτως αινιγματι­ κή, ακόμη και ύποπτη. Με την ονομάτισή μου βρήκα μια απάντηση σε αυτό το αίνιγμα. Για μένα, η ανάλυση επιτρέπει μια επινόηση της ανθρωπότη­ τας. Και είναι αυτό που μαρτυρεί το πέρασμα. Πράγματι, μια μαρτυρία, από όπου και να έρχεται, ονομάζει το ανθρώπινο, ακόμη και αν είναι η μαρτυρία ενός «εχθρού τον ανθρώπινον είδονς», όπως το λέει ο Λακάν. Η μαρτυρία του περάσματος ως επινόηση της ανθρωπότητας δίνει αυτό που ο Λακάν ονομάζει «τη λογική μορφή κάθε ανθρώπινης αφομοίωσης, επειδή ακριβώς τοποθετείται ως αφομοιώτρια μιας βαρβαρότητας». Μπο­ ρούμε άραγε να πούμε σήμερα -σε κάθε περίπτωση πρόκειται για την υπό­ θεση που διαφωτίστηκε με την ονομάτισή μου- ότι οποιαδήποτε μαρτυρία που απαντά σε αυτά τα κριτήρια επαναλαμβάνει πολύ ταπεινά την οφειλή ζωής που χρεώνεται, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου απέ­ ναντι σε αυτούς που υπήρξαν «οι πλήρεις μάρτυρες», για να επαναλάβου­

Β. Το πέρασμα

199

με τον όρο του Τζόρτζιο Αγκαμπέν; Από αυτούς τους κάποιους άλλους, επίσης, οφείλει να εξουσιοδοτηθεί ο αναλυτής. Πριν σταματήσω, θα ήθελα να σας μιλήσω για μια άλλη συνέπεια της ονομάτισής μου ως Α.Σ. Αφορά στον δεσμό με τη δουλειά, ο οποίος απο­ δεσμεύτηκε από ένα στακανοβιστικό [stakhanoviste]140 υπερεγώ και έγινε ραβελεσιακός [rabelaisien]141 ως προς τις ορέξεις του. Ορέξεις για συνα­ ντήσεις με άλλους αναλυτές, άλλες σκέψεις, άλλες δομές, αναλυτικές, ποι­ ητικές, καλλιτεχνικές, αλλά και κοινωνικές, πολιτικές... Ό σον αφορά στην ανάλυση, αποδεσμευμένη από το καύκαλο του ιδρύματος προέλευσής μου, ανακαλύπτω ότι υπάρχει μια λακανική αναλυτική κοινότητα, όπως και μια «κοινότητα εμπειριών» μέσα στην πλειάδα των επτά αναλυτικών τόπων όπου μπορεί κανείς να κάνει το πέρασμα με ονομάτιση. Και εκεί επίσης οι «κάποιοι άλλοι», δηλαδή όλοι εκείνοι που προσφέρονται σε αυτό το συλ­ λογικό, έχουν μια θεμελιώδη θέση. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν αυτό που λέγε­ ται μπορούν να απευθύνουν ερωτήματα, παρατηρήσεις που αντανακλούν τα ερωτήματα που δουλεύονται και ωθούν σε πιο βαθιά σκέψη, πιο «τολ­ μηρή». Αυτό ισχύει για τον καθένα. Στο ατομικό μιας θεωρητικής επεξερ­ γασίας, αλλά και στο συλλογικό μιας δημόσιας συζήτησης. Φαίνεται ότι το να παίρνει κανείς στα σοβαρά αυτόν τον κοινωνικό δεσμό καθορίζει και την τόλμη του.

140 Προέρχεται από το όνομα τον Σοβιετικού Alexei Grigorievich Stakhanovism που με μια εφεύρεση του το 1935 αύξησε την παραγωγή άνθρακα, υποδιπλασιάζοντας την ώρα. Ο ίδιος έγινε σύμβολο στην Ε.Σ.Δ.Δ., με σκοπό την ύπερεντατικοποίηση της εργασίας και την αύξη­ ση της παραγωγικότητας. Έτσι, το επίθετο stakhanoviste έφτασε να σημαίνει υπερπαραγω­ γικός και εργασιομανής. [Σ.τ.Ε.] 141 Προέρχεται από το όνομα του αναγεννησιακού ανθρωπιστή François Rabelais, ο οποίος αναφέρεται και ως ένας συγγραφέας συνδε δε μένος με τη σάτιρα, το καυστικό χιούμορ, το ελεύθερο και εύθυμο πνεύμα. Το επίθετο rabelaisien σημαίνει εύθυμος, ελεύθερος. [Σ.τ.Ε.]

Η είσοδος στην ανάλυση, που εν τελεί καθορίζει και τη δυνατότητα να υπάρξει πέρασμα , προϋποθέτει ότι το υποκείμενο θα αμφισβητήσει τη θέση του, προϋποθέτει την παρουσία, την τοποθέτηση και την ευθύνη του υποκειμένου. Ντετερμινισμός και ελευθερία, εκεί είναι που το υποκείμενο είναι πιο κοντά στο πραγματικό ή σε ένα μέρος του πραγματικού, για να είμαστε ακριβείς, ταπεινόφρονες και έντιμοι. Και όταν γίνει η είσοδος στην ανάλυση το υποκείμενο δεν μπορεί παρά να παραμείνει δια παντός πλέον εγγεγραμμένο στον αναλυτικό λόγο με τις απαιτήσεις του. Η μετάδοση του ψυχαναλυτικού λόγου δεν είναι κάτι που έγκειται στην ιδιώτευση μεταξύ αναλυτή και αναλυόμενου, σύμπτω μα και αυτό της εποχής μας. Αντιθέτως, αφορά στην αναλυτική κοινότητα και στη δυνατότητα του αναλυόμενου να δώσει λόγο με την αριστοτελική έννοια γι' αυτό που τον οδήγησε στο πέρασμα από τη θέση του αναλυόμενου στη θέση του αναλυτή, υπερβαίνοντας τη μεταβιβαστική σχέση με τον αναλυτή του. Αυτή η δυνατότητα δίνεται μέσα από το πέρασμα · εκεί μπ ο ρεί να επιβεβαιω θεί από κάποιους άλλους ότι υπήρξε ανάλυση, με την έννοια ότι διαμορφώθηκαν οι συνθήκες γι' αυτό που αποτελεί τον κινητήρα της αναλυτικής διαδικασίας: την επιθυμία του αναλυτή. Η διάταξη του περάσματος - επινόηση του Αακάν - προϋποθέτει το πέρασμα που έλαβε χώρα στην αναλυτική διαδικασία, αλλά και μια πράξη άλλης τάξης για εκείνον που αποφασίζει να παρουσιαστεί στη διαδικασία μαρτυρίας, εκεί που ανοίγει πραγματικά ο δημόσιος χώρος του αναλυτικού λόγου. [...] Η ιδέα του Αακάν ήταν η σύνταξη ενός γραφήματος που το διέπει ένας νόμος ο οποίος, στοιχείο προς στοιχείο, είναι προϊόν μιας συ λλο γική ς λογικής, δηλαδή μιας λογικής θ εμ ελιω μ ένη ς στον διαγραμμένο Αλλο και όχι στην ταύτιση, όποια και αν είναι αυτή, με έναν συνεκτικό Αλλο. [...] Είναι εξάλλου αυτό στο οποίο ο Φρόιντ είχε ανοίξει τον δρόμο αποκαλύπτοντας δημόσια τα όνειρά του . .