Fragmenta comicorum Graecorum. Volumen II Fragmenta poetarum comoediae antiquae: Pars prima. Pars secunda [Reprint 2010 ed.] 9783110817249, 9783110253634

Table of contents :
Susario
Chionides
Magnes
Ecphantides
Cratinus
Crates
Pherecrates
Teleclides
Hermippus
Myrtilus
Philonides
Eupolis
Phrynichus
Plato
Aristonymus
Amipsias
Archippus
Aristomenes
Callias
Hegemon
Lysippus
Leuco
Metagenes
Aristagoras
Strattis
Theopompus
Alcaeus
Cantharus
Diocles
Nicochares
Nicophon
Eunicus
Philyllius
Polyzelus
Sannyrio
Demetrius
Apollophanes
Cephisodorus
Epilycus
Euthycles
Autocles
Aristophanes

Citation preview

FRAGMENTA POETARUM COMOEDIAE ANTIQÜAE.

PAKS

PRIMA.

Unveränderter photomechanischer Nachdruck

Archiv-Nr. 36 75 700 © 1970 by Walter de Gruyter οΐ ό γράψας περιάδεσϋαι Θασίαν αλμην, χρηστήν ώς εοικε τοις όψοφαγονσιν. Photius Lex. p. 80 15: Θασίαν και ράφανον και αλμην λί'γονσι.

Quibus similia habet Ilesychius ν. Θασία

αλμη.

Schol.

Aristoph. Acharn. 671: Θάαιόν φασι βάμμα λέγεο&αι εκ των άπό πυρός ιχ&νων. ιδίως Θασίαν εκάλονν. κράτησα δέ εις την Θασίαν αλμην. οί δέ την λεγομένη ν ϋερμοπύComoed. aut.

2

18

CRAT1M

τιδα.

Quae ita corrigo: υ ιδίως

Κρατίνος-

Κίδες

την Θασίαν

αλμην.

nepius Anim. ad Coliith. p. 10. ραχρήμα.

Θασίαν

α/.μην

έκάλουν.

Quod no» vidit Len-

—

Vs. 2 ταχέως

και

πα-

Similiter, sed sine copula Isaeus de her. Cleon. p . 7

ltsk. ευ&νς

έρωτώντog

Dem. p. GO: την μενος.

του Juviov

είσαγγελίαν

παραχρήμα.

εί&ις

Diuarchus c.

παραχρήμα

αναιρού-

Quod dicendi genus ne a sclioliastarum quidem ser-

mone alienum esse stopli. Eqti. 472.

docet scliol. Plat, liekk. p. 3 1 3 et Ari-

I)e usu adverbii παραχρήμα

a poetis fere

alieno docle disseruit Naekius ad Choer. p. 215. ό τνηλός

παρά

κω([όν

λαλεί

—

Vs. 3

de iis dictum videtur,

quihus

non verendurn erat ne maledicta, quae in alios iecerant, in ipsos regererentur. Itaque indicat quicunque liaec dicit, graviter ulturum esse Arcliilochum illatas sibi iniurias. IV. "Εν&α

ιΙιός μεγάλου

&άκος

Saidas vol. I p. 605. (Kusterus τόπος •&·ηααν.

τε

ψήφος

καλείται·

' Λρχιλΰχυις

καλούνται.

inedito

τε

κα7·.ουνται.

ψήφος ι όντως

καλείται

και Ποσειδών

έκρί-

· ' L'v (ϊα J ιός μεγάλου

6 γάρ τόπος

τάττεται

και ά&ίκτων. nis

Jiog

addit) εν ώ ' Α&ηνά

Κρατίνος

πεσσοί

πεοσοί

θώκος

έν ώ διεκρί&ησαν

δ' ή παροιμία

έπϊ

Jiog

των

ιερών

Eundem Cratini versum ex scholiasta Platoproduxit

Siebenkeesius

apud Harlesiuin

gr. II p. 431, ubi pro -Θώκος scriptum est t/άκοι,

Bibl.

quam for-

mam non poetis tantum atticis, ut Blomfieldius gloss. Aescb. From. 2 8 8 putabat, sed etiam vulgari consuetudine receptam fuisse docet Schol. Aristoph. Nub. 9 5 : βουλευτήριον οδός

τις

άττικώς

και

χϊάκος

'έν&α

πολλοί

idem illud &άκοι

σοφών

ß-άκος

συνέρχονται

δε καλείται

σκεχρόμενοι.

&ακοι

και

ό

συντόπος

Ac habent

Suidae codices, unde recepit Bernhardius.

Eundem Cratini locum rcspexit Ilesycbius Jiog

ij

πεσσοί:

τινές

γράφουσι

vol. I p. 1 0 0 4 : ψήφοι.

Ubi qui

"ψήφοι scripsisse dicuntur, ambiguum videri potest utrum id pro ϋάκοι

an pro πεσσοί

intulisse evistimandi sint.

Caussa

ΑΡΧΙΛΟΧΟ].

19

autcm mutationis liaud dubie Jiacc fiiit, quod ipsum ilium Jocum in arce Athenarum a Cratino eignificatum esse putabant, in quo Minervae cum Neptuno de Alticae terrae possessione disceptantis caussam luppiter suffragio suo adiuvisse credebatur. V. Ilesych. 1. J. qual δε εν τρ των ' AO· ηνω ν διαψηφίσει, οτε ήμφισβήτει ' Αθ ηνά και ΙΙοσειδών, την Ά&ηνΰν Διός δεη&ηναι υπέρ αυτής την xptjcpov tvtyy.tiv. Certaminis huius frequens memoria, sed de Iovis calculo unus, si recle memini, tradidit Ilesychius. Eidem loco πεσσοί nomen inditum fuit, quod illic lovem talis lusisse ferebant. Cfr. schol. Eurip. Med. 68 πεσσούς τους τόπους των κνβεντών. tibi Cratini locum adscripsit Elmsleius. Eodem modo etiam ψψρος Διός de loco intelligendum est, ubi luppiter suffragium dederat. Plane ita Euripides Iplu Taur. 943 xpijcpov παρ' αντήν ιερόν ώρίσαντ' εχειν. Pro καλούνται Sopingius ad Hesychii locum habet καλεννται, quod si codicis fide munilum esset, haud cunctanter probarem. Ceterum eundem verbi χαλεΐν usum habemus iam apud Homerum Iliad. XI 7 5 7 : πέτρης τ* Ώλενίης καΐ Άλασίον εν da κολώνη κέκληται. Sophocles Oed. Τ j r . 1154: εν&α κλίνεται ονμός Κιθαιρών. Trachin. 6 4 8 : εν&α 'Ελλάνων άγοραϊ Πνλάτιδες καλεννται. Cfr. Schaeferus ad Gregor. Cor. p. 986. Ex eodem usu explicandus videtur versus Empedoclis apud Stobaeum Ecl. phys. vol. 11 p. 1026: Tijrf νόημα μάλιστα κικλήσκεται άν&ρώποισιν, ubi ea habitat quam, mentem dicunt mortales. Barbarum enira, certe insolens est, quod pro χικλησκεται Heerenius substituit, χυχλίσζεται. V. Ή

μεν δή πίνντ,σι

και όστρείοισιν

όμοίη.

Athenäeus III p. 8fi e : των δί πιννοΐν μνημονεύει Κρατίνος εν Άρχιλόχόις' Ή μεν δη κτλ. Idem III p. 92 e : οοτρεια )ε μόνον όντως ελεγον οι αρχαίοι. Κρατίνος Άρχιλόχοις ,,πίννγσι και όστρείοισιν όμοιη." Legebatur ή μεν σηπϊησι, quod ex nostra einendalione correxit Dindorfius. 3 *

CRATIM

so

VI. Λωδωναίιο

xvvi βωλοκόπω

τίτ&η γ (ράνω

προσεοιχώς.

Steplianus Byz. s. τ. J ωδών η ρ. 8 2 3 : Λωδωναιος —. και "Ομηρος, Ζεϋ ανα Αωδωναΐε. και Κρατίνος ' Αυχιλόχοις' Λωδωναίω κννϊ κτλ. Ileringa Obscrv. 27 p. 233 corrigebat βιομολόχιο, τίτ&η, γεράνω προσέοικας. Quod lion magis intelligo quam quod coniccit Emsleius Edinb. Rev. t. .XVII p. 3 8 8 : βωμοκλόπω τίτ&ιι γεραιΰ προσεοικώς. Deuique C. G. Lucas Spec. Observ. in Crat. p. 15 t e n t a b a t : Λωδωναίω « v.iovi, βιολοκόπω, τίτ&ΐ], γίράνω προσεοικώς, loco ad dactylicos hexametros revocato. Quibus verbis ille hominem importune clamoeiiiu siguificavi sibi persuasit. Sed ut de ceteris taceam, non columna sonitum edebai, sed altenum columnae impositum. VII. "Ηδη

δέλφακες,

χοίροι

δί τοΐσιν

άλλοις.

Atlienaeue IX p. 375 a : περϊ δέ της ηλικίας τον ζώου Κρατίνος φησιν εν Άρχιλόχοις "ΙΙδη δέ Iff ακίς κτλ. Initio versus excidissc videtur ημΐν μεν vel ίμοϊ μεν vel simile quid. Sensutn loci fortasse recte indicavit Dobraeus Advers. II p . 8 2 1 : „exoletos quosdam (licit. Martialis: vir aliisy •— puer ·— mihi." VIII. Ώμολίνοις

κόμη βρνουα\

ατιμίας

πλέως.

Athenaeus IX p. 410 d : ωμολίνον δέ μέμνηται Κρατίνος iv Άρχιλόχοις' ' ίίμολίνοις — πλέως. Σαπφώ δ'όταν λέγ-tj εν τω πέμπτοι των μελών προς την * Λφροδίτην ,,Χειρόμακτρα δί καγγόνων πορφυρά, και ταντα μεν ατιμάσιις επεμψ' άπύ Φωκάας δώρα τίμια καγγόνων" κόσμον λέγει κεφαλής τά χειρόμακτρα, ώς και 'Εκαταίος δη?-οϊ η

ΑΡΧΙΛΟΧΟ!. ο γεγρα([ώς ,,Ινναΐκες

δ'

6 4 : χαϊ νον,

πιριηγήαιις

ίπϊ

κειραλης

ώμόλινον,

αλλά

πίσσα

τ ας

και

tv

rij

ίχοναι ίν

μακροί

'Ασία

Ιηιγραφομίν>] Pollux Χ

χειρόμακτρα."

ου Κρατίνου

Αίσγνλον

ζωμολίνον

31

μόνον

ιιπόντος

ΙΙρομη&ίΐ

το

πνρκαιΐ'

ώμόλι-

Αινα

In Cratini versu pro π λ ί ω ς ,

τόνοι.

quod genere feminino d i d 11011 potest, legendum πλίως, ut cum ωμολίνοις

δί

coniungatur.

id

Metrum T h . Bergkio Comm.

p. 27 ita restitui posse videbatur: ώμολίνοις

κόμη

βρνονσ'

ova*

ατιμίας

πλέιος,

Tel admisso liiatu, ut sit versus asynartctus: ωμολίνοις

κόμη

βρί'ει,

ονσ

ατιμίας

πλΐως.

Haue metri speciem ei rolumus, aliquanto probabilius scribaa: ωμολίνοις Sed

κόμη

βρνάζονσ'

displicet etianj κόμη,

Tolutum expectes. ώμολίνοις Puella

κόρη

ατιμίας

pro

πλίως.

quo caput

potius lintels In-

Itaque nescio an ita scripserit Cratinus: βρνάζουσ

lint eis squalor e obsitis

ατιμίας

πλίίος, In his

involuta.

βρυάζονσα

rei accommodatissimum esse docet locus Duridis Samii apud Scliol. Euripidis U e c . Θ15ι και •ήσαν

οί

χιτώνες,

στολαΐς.

'ίΐμόλινα

ai

δέ

τοις

γυναίκες

μεν άνδράσι έβρναζον

ποδήρεις

ταΐς

Jωρίaις

autem, quae proprie lintea sunt ex crudo

nee macerato lino confecta, Salmas, ad Salin, p. 538, iam non de capitis ornamentis iuteiligenda velamenta ρο ν ντος

significant, ut apud Iesura νάκιν&ον

στέφανου

Neque aliter χειρόμακτρα

ωμόλινον. cipienda

και

esse mihi

και

sunt,

Sirach. X L εως

corporis 4:

φό-

περιβαλλόμενου

in Sapphonis loco ac-

persuasit Nevius Fragm. Sapph. p. 51.

Sed de metro etiam liaec via iniri potest ut ώμολίνοισι

sed

κόρη

βρύο να'

ατιμίας

scribatur: πλίως.

E x quo genere est versus Ärchilochi apud Hephaest. p. 90 1 2 : αλλά

μ'

ό λναιμίλής,

ώταΐρε,

δάμναται

πό&ος.

Ceterum suspicor squalidam illam puellam figurate de aemuli poetae fabula, quae Cratino primum fortasse praemium praeripuerat, intelligendam esse.

22

CltATIJNI IX. Έρασμονίδη

Βά&ιππε

των

άωρολείων.

Ilephaestio 15 ρ. .88 de asynarteto Archilochio disserens, cuius hoc exempium p o n i t : Έρασμονίδη Χαρίλαε, χρημά τ οι γε'λοΐον. Κρατίνος δέ οταν λέγΐ] εν τοις ' -Λρχιλόχοις „'Ερασμονίδη Βάϋιππε των άωρολείων" τοντο το μίτρον αγνοεί, οτι ουκ ίίντικρνς μιμείται τον 'Αρχιλόχου το Έρασμονίδη. Άωρολείονς in Cratini verbis scholiasta Ilephaestionis explicat τονς ώ'ρας λειονμένονς οίον εν γήρα καλλωπιζομένονς, ut f e r e Lexicon Bekkeri Anecdot. p. 476 Άωρόλειος: ό παρά την ωραν και ήλικίαν /.ειαινόιιενος Atque hoc f e r e sensu dixit Aelianus H . A . X I I I 2 7 : μειραχίον γε μην δεομίνον επί μτίγ/.ιστον τριχών απορίας των επϊ τον γενειου, αίμα έπιχρισΟεν Ό~ύννον το μειράχιον ενεργάζεται. Quem locum adscripsit Toupius Add. ad Theocr. V 92. Cfr. Iunius de Coma p. 587. Genitivus non pendere videtur a verbo, quod in sequentibus Cratinus posuerit, sed eodem modo intelligendus est, quo dixit v. c. Philetaerus apud Atlienaeum X p. 416 f : ορώ γαρ τών φίλων προσιοντα μοι /Ιάμιππον Denique Erasmonidis nomine neque Archilochus Charilaum, neque Cratinus Bathippum dixit quod uterque Erasmonide patre usus f u e r i t ; sed patronymicum illud ut multa alia επιτεϋικώς interprelaudum , quasi dicas venustulum. Habent enim talia f e r e ironiae et ludibrii colorem; V. egregiam annotationem Lobeckii ad Soph. Aiac. p. 209. Ex eodem genere est Plautinus ille Bombomachides Cluninstaridysarchides Mil. Glor. I 1 J 4 et anonymi poetae ζηταρετησιάδης in Brunckii Anal. I l l p. 173 et Alcaei comici ίΓδομα)άδης apud Eustath. ad Horn. p. 1571 45. Idem dicendi genus attigit T h . Bergkius Comment, p. 9, sed pleraque iam occupavit Lobeckius. X. μία'

Pholius Lex. p. 29 I : Ενδοντι δ' αίρεΐ κίρτος: παροΐτ /.αϋενδουσι γαρ κα&έντες τονς κνρτονς. παρά τοντο

ΑΡΧΙΛΟΧΟ

Ι.

23

έποίησε Κρατίνος ' Λρχιλογοις' ενδοντι δ' αίρεΐ πρωκτός. Ilesyehius vol. I p. 1 4 9 6 : ιϋδοντι δ' αίρει πρωκτός: παροιαία άπό τον „ενδοντι κνρτος αίρει." λέγοναι δέ οτι, οταν τους κυρτονς χα&ώσιν, αντόϊ δέ (leg. μεν) κα&ενδονσιν, ό δέ κνρτος αίρεΐ τους ίχ&νς. Κρατίνος 'Αντιλέγω

(sic).

Proverbia Bodl. 4 2 9 p. 5 0 : ενδοντι

κυρ-

τός αίρεΐ: έπι των έργασαμένων επιτυχώς, έπει συμβαίνει, και κοπιωμένων αλιέων είσιέναι τους ιχ&ύας εις τους κνρτους. Κρατίνος έπι το γελοιότερον ταύτα μετέ&ηκεν, ε νδοντι πρωκτός αίρεΐ. Acerbissime autem Cratinus haec dixisse videtur de exoleto quodam, cui sua sponte et nullo suo cuin labore plurimi amatores obtigerant. De proverbio ενδοντι κνρτος αίρεΐ dixit Schottas ad Zenob. IV 8. Cfr. Oppiani Hal. I l l 86 et Plat. L e g g . VII p. 8 2 3 e. XI.

Photiue Lex. p. 498 1 0 : Σαμιακό ν τρόπον: Κρατίνος Άρχιλόχοις' ειαυαμιαν (sic)έπισκώπτων μιννυω νανσι γαρ έμφιρεϊς είχε τάς πρώρας τά των Σαμίων πλοΐα. Scholia ad Aristophanis Pac. 143 : και σωμικόν τρόπος τρόπων qi]oi Κρατίνος. Scribeudum και Σαμ ιακόν τρόπον (fijot Κρατίνος. Quod vidit nuuc etiam T h . Bergkius Comment. p. 29. Idem Photii verba ita corrigebat: Κρατίνος Άρχιλόχοις εις σνανίαν (voluit vijviav ν el νωδίαν) έπισκώπτων Μένωνα (vel Μένιππον)· νσι γαρ κτλ. Postrema verissime; atque ita iam Naekius ad Choer. p. 156. qui priora ita constituit, Κρατίνος ' Λρχιλόχοις εις vv Σαμίαν έπισκώπτων. Iii Uteris μινννω να quin hominis nomen lateat, cuius vel spurcitiem vel oris turpitudinem Cratinus notare voluit, non dubitari potest; sed quale illud sit non liquet. Cogitabam de Σίμοιι/«, cuius fraudes et periuria exagitat Aristopli. Nub. 350. 398. Possis etiam Μέμνονα. Etvmol. M. p. 736» 4 6 : Σνονς (Σνας) τους 'Ιπποκράτους νιους έλεγον και τους Ιΐαναιτίου και Μέμνονος, εις νηνίαν κιομωδονντες. Idem Dobraco in mentem venit Advers. I p. 608. qui etiam Ά α ν viav tentabat. De proris Suinhcarum »avium ad suilioruin

21

CÄATINI

rostrorum siroiliiudinera effictis praeter alios testis est versus ab Hesyohio s. v. Jf«,«wicov τρόπον laudatus, νηνς δέ τις ώχύπορος Σαμίη, συός είδος ϊ'χονσα, quem praeclaro acumine Choerilo vindicavit Naekius 1. 1. p. 157. XII. Harpocrat. Lex. p. 100 22: ileyero δέ κυρίως i&v3 φάλλος τά ίντίταμίνον αιδαΐον, ως -Κρατίνος Λρχιλόχοις. XIII. Scholiasts ad Luciaiii Iovera trag·, vol. II p. 696: ο μ ί ν Καλλίας ούτος, ώς Κρατίνος 1 Αρχιλόχοις φησίν, 'Ιππονίκον νιος ην, τον δημαν Μίλιτινς, ώς 'Αριστοφάνης "iloetig, πλούσιος και παοχητιών και νπό πορν ιδίων διαφοαονμινος καϊ κόλακας τ ρέφων, tig δ£ στ ι γ ματ ίαν αυτόν Κρατίνος κωμωδεΐ ώς 'ένα των κατάχρεων. et panels interiectisi κωμωδέ ΐ δί αυτόν Κρατίνος και ώς Φώκου γνναϊκα μοιχενσαντα και τρία τάλαντα δό ν τ α ι tg τ ό μη, χρι&ήναι. In bis quae de CalKae aere alieno et adufteriis traduntur, non cadunt in Caliiam euro, quem Cratinus in Archilochis catnmemoraverat. V. quae infra dixi ad Fragm» Ine. fab. CXL. XIV. Scholiasta ad Luciani Alex. 4 p. 66: ούτοι (Κίρκωπις} iv Βοιωτία διετριβαν Οίχαλαίς οντες γένος Σίλλος xal Τρίβαλλος άναμαζόμενοι, επίορκοι και αργοί' άτι* αυτών και τό παραιμιαζόμίνον Κερκώπων αγορά, άπίλι&ώ&ηβειν δ1 ούτοι. Haec insigni additamento e cod. Vindob. auxit I. H . Chr. Schubartus, in quo intet επίορκοι και αργοί et reliqua insertum legitur hoc: ώς Κρατίνος' Αρχίλοχος (sic) και Λώτιμος ανλλοι Τ£ τριβαλλοί τε δύο βαρνδαίμονες άνδρες. Ad Cratini Archil ο cli os haec referenda esse post Schtieidewiaum vidit Th. Berglcius Comment, p. 24. In Diotimi versu verba σνλλοι et τριβαλλοί, ex superioribus temere repetita, ge-

APXIAÜXOJ.

25

nulna nomina rSiXog ct Ενρΰβατος cxpulerunt. Locus a Suida servatus hie est: Κέρχωπίς, τοι πολλά χατά τριόδονς πατίονιις Βοιωτών σίνοντο' γένος J' iactv ϋιχαλη~μς, ίϊλός τ* Ενρνβατός τε δύω βαρνδαίμονις ανδρΐς. Copiose de his disseruit Lobeckius Aglaopli. p. 1297, quern fugit, quod monuit Iacobs. Anth. Ill 3 p. 888, Diotimi versus ex Heraclea ab Atheu. XIII p. 601 d. laudata petitos esse. Ceterum haud male suspicatus est Bergkius Cercopas, quorum alia ab aliie nomina traduntur (v. Lobeck, Aglaopli. p. 1306), a Cratino vocatoa fuisse Sillum et Triballum. De aliis fragmentis quae ad Archilochos referri posse videntur, dixi infra in Incertis XXXIV. LI. LH. De argumenta Archilochorum nihil habeo quod pro certo definiam. Quod enim olim suspicatus sum, Archiloclium et Archiloclil imitatoree hac in fabula exagitatos esse, id ipse dudum repudiavi. Cfr. Hist. crit. p. 53. Illud unum intelligitur β fragmentis, non solum Archilocho sed etiam Homero et H e eiodo aliisque poetis magnas in liac fabula partes fuisse impositas. Videtur autein Cratinus rem ita instituisse, ut ipsi illi poetae acritcr inter se decertarent acerbisque dicteriis Bese proscinderent. V. Fragm. III. Atque hinc etiam fabulae nomen explicandum videtur. Nam quum Archilochus unus omnium maledicentissimus pocta haberetur, nomen eius etiam ad ceteroe poelas transtulisse videtur Cratinus, ut qui Archilochi maledicentiam aemulati acerrimis se invicem pungerent aculcis. Hoc autem quo consilio poeta fecerit iguoramus: non lusus iocique caussa fecisse, ut indecoram altercantium poetarum imaginem exhiberet, Cratinei ingenii magnitude et severitas (idem facit. Aliam viam ingressus est nuper Th. Bergkius noster Comment, p. 4 sq. Is enim istoe Archilochos, ex quibus chorum constitisse putat, acerborum censorum partes sustinuisse existimat, qui validis et vibrantibus sententiis vitia quaedam satis gravia exagitaverint. Ceterum fabulam circa Olymp. LXXXII 4 in certamen μοϊ δοκti πρώτα ηιιρασ&αι. Versa secundo fortasse πεπίΐράσ&αι scribendum. In me, tanquam in vili capite, omnium primo periculum factum esse videtur. V. Suidas vol. I p. 187. Άνδρακάδα·. άνδρακάς, κατ' ανδρα, χωρίς. Κρατίνος Βουκόλοις. Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 394 8. Ά ν δρακάς: το κατά ανδρα χωρησαι 6 Κρατίνος iv Βονκόλοις. Ubi Gaisfordius ad Suidae locum pro χωρησαι scripsit χωρίσαι. Praestat opinor, το 1 κατ ανδρα, χωρίς. VI. Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 395 27: 'Ave σία ν την avfaiv και την αδίΐαν. Κρατίνος Βονκόλοις. Eadem Suidas s. ν. άνισίαν. Cfr. Lobeck ad Phryn, p. 527.

Β OYKOAOL

Β0ΥΣΙΡ1Σ.

Δ II AlAdΕΣ.

31

Β Ο Υ Σ I Ρ I Σ. Ό βοΰς εχεΐνος χή μαγις Pollux Χ 81 de nomine μαγ)ς

dici affirmat επί της μάκτρας τά πρός &νσίαν φερονοης, ώς Έχαταίας μαγίδας δόρπων." ει'ρηχεν ' Ο βονς έχεΐνος χτλ.

χαϊ

τάλφιτα.

disserens, quod proprie

η έπϊ της τά ιερά δίΐπνα η παρά Σοφοχλεΐ εϊρηται ,,τάς Κρατίνος δε εν Βουοίριδι Pro χαϊ τάλφιτα unus liber

χατάλφιτα, quod male in χάτ' άλφιτα mutaverunt. Cfr. Benlleii Epist. ad Hemsterh. p. 99. Apertum est describi sacrificii apparatum. Ceterum Busirin recti us fortasse Cratino iuniori assignari indicavi Hist. crit. p. 57. 4 1 3 .

άΗΑΙΑΑΕΣ. I. TOVTOIOL

ö ' οπισ&εν ϊτω φέρων δίφρον

Αυχονργος

Scholiastes Aristoph. Αν. 1294 Bekk.: φαίνονται

τον

Ανχουργον Αίγνπτιον είναι νομίζοντες η το γένος η τονς τρόπους. Φερεχράτης Άγρίοις. μηποτε ουν χαϊ εις το αυτό χαϊ Κρατίνος Ληλιάσι' Τούτοις δέ — χαλάσιριν. ό δέ χαλάσιρις χιτο)ν πλατύσημος· φησϊ δέ Κηφισόδημος (fort. Κηφισόδωρος) οτι Αιγυπτίων η λέξις. διαβάλλει δέ αυτόν η ώς ξένον η ώς πονηρόν. Th. Bergkius Comment, p. 40 Cratini verba ad unum versum coniunxit,

Τοΰτοιαι

δ' οπισ&εν

ϊτω δίφρο ν φέρων Ανχοϋργος χαλάσιριν,

έχων

his numeris: /

V

I

>

Ν

- I - ν ν - ν ν - - I - ν - ν I - ν ι< - ν υ - Quod non recte factum videtur.

Scribendum suspicabar:

33

CRATIM Τοντοιβί

δ'

ϊ'ξόπισΰ ' ϊτω γέρων δίφρον

Λνν.ονογος

ΐίχο>ν καλάσιριν. Sed praestare videtur Hermanni ratio Opusc. V p. 2 9 6 , qui lenissima mulalione melrum Archilochium restituit. tur recepi.

Id igi-

Videtur autem pompa dcscribi ludendi

caussa

Panathcnaicae assimulata, in qua Virginia διφροψόρον

partes

eubire iubetur Lycurgus.

De iilis δί((ροτ^όροις,

Panathenaica canephoros subsequentibus,

in pompa

nota sunt omnia.

Eligebantur autem ex filiabus inquilinorum; atque liinc quod Lycurgus, cuius peregrina origo notatur, vicibus fungi iubetur:

est

διφρο'(όρον

nihil tamcn impedit quo minus idem

ad effeminates hominis mores referatur, quod voluit Bergkius. Ad eiusdetn pcregrinitatis notationem spectat etiam hoc quod calasiride,

veste Aegyptiaca ( H e r o d . II 81. Poll. V I I 7 1 ) ,

indutus conspicitur.

Aegyptum eniin Lycurgi patriam fuisse

habitam, praeter Aristophanem 1. 1. docet Pherecrates Agriis Aegyptios Lycurgi πατριώτας

appellans.

originationem ad hominis novijoiav stac verba: διαβα'/J.tt Λιγνπτιάζέΐν

Ö' αυτόν

Alios taincn illain

traxisse docent

ij ώς 'ξίνον ΐ] ώς πονηρόν.

enim idem fere quod πονηρενίαϋαι.

ad T h e o c r . Adon. p. 3 5 7 .

Valcken.

Nequeo autem hoc loco silentio

praetermittere

T h . Bergkii

nostro,

Eteobutadarum

quem

scholia-

opinionem, familiae

qui

Lycurgo

huic

adscribit * ) ,

ideo

Aegyptiacam originem probro datara existimat, quod Eteobutadae, Erichtonii posteri, generis sui origines ex repetiverint;

Aegypta

Aegyptios autem in Attica terra sedes cepissc

memoriae prodi a Theonompo

apud Euseb. P r . Εν. X 1 0 .

Spectant haec ad personati Theopompi Tricaranum, librum mendaciorum feracissimum, de quo dixi Hist. crit. p. 2 4 3 . Eteobutadas autem Aegyptiacam sibi tribuisse originem tanto minus probabilitatis habet, quo magis Atheniensibue barbarorum odium insitum erat.

Cfr. C. 0 . Muellerum in exiinio

libro

et

de Orchom. p.

107

I. I I . Vossium Autisymb. I

p. 4 2 7 sqq. *) Putat enim Lycurgum oratorem nobilissimum huius Lycurgi nopotcin fuisse.

ΜΜΑ/1ΕΣ.

33

II. Scholiastes Ven. Aristoph. Vesp. 542: Πανα&ηναΐοις ol γέροντες &αλλονς εχοντες έπόμπευον, Et paacis interie-

ctie: ό μ-έντοι Λικαίαρχος εν τω Πανα&ηναϊκω ουκ οίδα έξ οτον ποτέ χαι τάς γρανς εν τοίς ΙΙανα&ηναίοις νπει~ ληφ&αι (νπείληφε) &αλλοφορεΐν, πολλών άλληλοις όμο· λογονντων είναι τον (fort, εν τω) μόνους τοίς πρεσβϋτας &αλλοφορεΐν, Ξενοφώντος μεν έν τω Συμποαίω (IV 17), Φιλοχόρου Si εν τη δευτέρα, ος γε xai τον χατάδοντα (leg. παραδόντα) το ε&ος Έριχ&όνιον σννίστησι (leg. παρίοτησι). Μνημονεύει, τον ε&ονς Κρατίνος μίν εν Ληλιάαιν, Φερεκράτης δε εν ' ΕπιλήσμονL. Spectant haec ad eandem pompam, de qua superius fragmentum interpretat'ua sum. Th. Bergkius Comment, p. 41 ad Deliorum sacrorum eolennitatem rettulit, quod recte factum esse facile credam, ubi testimonia afferri videro, quae morem olivae ramos gestandi etiam in Deliaca pompa locum liabuisse doceant. Interim nihil causeae video cur doctissimo echolii illius auctorl fides denegetur. III.

IV.

"Iva σιωπϊ] της τέχνης ράζωαι τον λοιπόν χρόνοι'. "Ερραζε προς την γη ν, ό δ' ήσχάριζε

χάπέπαρδεν.

Photius Lex. p. 481 13. * Ράζειν και ρνζειν: τό νλακτεΐν — από τούτου δέ επί τους πικραινομένους και σχαιολογονντας μιτηνίχ&η · Κρατίνος Ληλιάσιν "Ινα — χρόνος και εξης 'Έρραζε κτλ. Eadem Suidas, nisi quod ibi minus recte φαζεΐν et ρνζεΐν ecribitur. Priora, quae Toupius Emend. II p. 129 vertit silentio arti imposito, rix sana sunt. Vereu secundo legebatur ό δε σχαρίζει χατέπαρδε, et pro ultima voce apud Suidam xal ηέπορδε. Correxit Porsonus MiscelU p. 377. TIi. Bergldus Comment, p. 45 malebat, χάτ' επαρδ(. Recte etiam Porsonus ήσχάριζε, allato Pbotio p» 70 16: ήσχάριζεν άντι τον ησπαιρε. Idem iam commendaverat Comoed. ant.

3

84

CRATINI

Piersonus ad Moerin p. 36. Praeterea T h . Bergklus verba ita distinxit, "Ερραζε· προς την γην δ' οδ' ησχάριζε κατ" ΐπαρδεν. Utrura praestet hodie diiudicari vix potest. V. Ύπερβορέους

α'ι&ρια τιμώντας

στέψη.

Hesychius, Λϊ&ρια'. Κρατίνος Ίλιάσιν 'Υπερβορείους αϊ&ρια τιμώντας στίφη, τα γαρ ' Υπερβορέων ίιρά κατά τίνα πάτριον άγιστειαν ονχ υπό στέγη ν άλλ' νπ αΐ&ριον διαφυλάττεται. Ita Musurus. Codex Κρατίνος Ήλιασιν (vel Ίλιασιν) ϋπερμορίους αϊ&ριαι τιμώντας στέφη. Phavorinus, Αΐ&ρια στέφη. Κρατίνος *Ιλιάσιν Υπερβορείους αίθρια τιμώντας στέψη. Recte corrigunt Ληλιάσιν. In Cratini versu ütrum Υπερβορείους an ' Υπερβορέους scribendum sit dubitari potest. Priorem formam tuetur Ilellanici exemplum. Steplianus Byz. p. 7 2 8 : 'Ελλάνικος δε c Υπερβόρειοι γράφει δια διψϋόγγον. Cfr. Lobeckii Paral. gramm. p. 220. Sed dactylns in medio versu nonnihii offensionis habet. Scribendum igitur fortasse: ' Υπερβορέονς αϊθρεια τιμώντας στέψη. Nisi malis inverso verborum ordine τιμώντας αϊ&ρια, ut Toluit T h . Bergkius Comment, ρ 44. Formam ύπαί&ρειος eive υπαί&ριος penultima producta Sophocli Antig. 357 r e stituebat Boeckliius Comment. Acad. Boruss. 1828 p. 9β. Substantivum αι&ρία penultima longa dixerunt Cratinus Drapet. F r a g m . IV. Arist. Nub. 370 et Solon Eleg. IV 22, sed media syllaba in thesi posita, quod secue est in ςο de quo nos agimus versu et in loco Sophocleo, in quo nihil certain. Itaque praestat fortasse Bergkii ratio. Ceterum r e epexit ad Cratini versum etiam Suidas vol. I l l p. 3 7 3 : Στίφος και στέφη και αΐ&ρια στέφη, τά εξ Ύπερβορέων κομιζόμενα, ώς άεϊ iv υπαί&ρω τι&έμενα. Has subdivialoe eacrorum primitias, ab Hyperboreis Del um missas, loa ένδεδεμένα εν πυρών καλάμη vocat Herodotus IV 3 3 et καλά(Ιην τε καϊ 'ιερά δράγματα άστάχνων Callimachus Del. 283.

/illAI Sed

ΛΛΕΣ.

liaec attnlit iam Albertus.

85

Tli. Bcrgkius adiicit Pau-

San. I 31 2. VI. 'Ετήσιοι

γάρ ποόσιτ

άύ

προς τήν τ ίχνη ν.

Fhotius Lex. p. 26 18. Ετήσιοι: πρόσκαιροι· Ετήσιοι γαρ πρόσιτ' άεϊ προς τ. τ. Κρατίνος Ληλιάσιν. Codex προσιτά ει, Correxit Porsonus. Quamnam autem artem dicat ignoro cum Til. Bergkio Comment, p. 45, qui dubitanter ad artem canendi r e f e r t . Cfr. Fragra. II. VII. Τω δ' νποτρί-ψας

τι μέρος πνί'ξον

κα&αρνλλως.

Athenaeus IX ρ. 396 b de πνικτοΐς κρεαδίοις Κρατίνος δ' εν Δηλιάσι Τω δy νποτρίψας κτλ. VIII.

IX.

Εϊ τις δ' νμών κάλλίΐ Πριν

παρονσα

agens:

προχρι&ϊ}.

διδάσκτ;.

Grammaticuä Bekkeri Anecd. p. 120 1 0 : λείπει δε (particula αν) και εν νποτακτικοΐς' Εϊ τις δ' νμών κάλλει προχρι&ϊ}. και πάλιν · Πριν παρούσα διδάσχτ}. Κρατίνος ζ!ηλιάσιν. De εί cum coniunctivo v. H e r m a n n u m Opusc. IV p. 69. Ex Aristophane unum exemplum in promptu est Equ. 698: ει μή σ' ί'/.((άγω εκ τησδε της γης, ουδέποτε βιώσομαι. Quibus alter r e s p o n d e t : εϊ μή' κφάγϊΐς; εγώ δέ γ' ει μή α' εκπίω, Χ. Hesy chilis, Β ους εν αν λίω: παροιμία ε πι των στων. Κρατίνος Ληλιάσιν. Proverbia Bodl. 261.

3 ·

άχρηΒοϋς

CRATINI

36

iv ανλίω γέρων: ιπϊ των δι' άσ&ενειαν ήσνχαζόντων. Coisl. 56. Βονς iv ανλίω xä&ij: επί των άχρηστων. Iliad χά&ΐ) τΐχ credam ex Cratini loco petitum esse; ea enim forma Ilyperidcs demum usus est. Antiattic. p. 100 33. Κάϋ-ri'. άντι τον χά&ησαι. 'Υπερείδης νπερ Κρατίνου. Locum Hyperidis servavit Zonaras Lex. p. 1168. XI. Antiattic. p. 94 7. Έξ αν της: άντι τον παραχρήμα. Κρατίνος ζίηλιάσιν. Hesychius, Έξαντής: παραντίχα. Νοη memini ία attico scriptore hoc adverbium legisse. Proximum qui post Cratinum eo usus est novi Aratutn Dios. 611. Ex Polybio et Oppiano exempla composuit Brunckius ad Apoll. Rh. IV 984. Cfr. Lobeck ad Phryn. p. 47 et Toupius Emend. IV p. 256. XII. Antiattic.. p. 90 14. Έγχνρηοαι: άντι τον εντνχεΐν. Κρατίνος Αηλιάσιν. Eadem Suidas s. ν. έγκυρη σα ι et Zonaras p. 609. Verbo εγχνρεΐν ex atticis scriptoribus unus praeter Cratinum usus est Sophocles Electrae vs. 853 in lyrico carmine.

d i d

Λ Σ Κ Λ Λ Ι Α Ι .

"Οτε αύ τους χαλούς &ριάμβους άναρντουσ'

άπηχ&άνου.

Suidas, Άναρντειν: άναντλεϊν, άπό τον ερνεσ&αι. Κρατίνος Λιδασκαλίαις· "Οτε — άπηχ&άνου. Legebatur άναρνττειν et άναρνττονσα. Correxerunt Toupius Emend. III p. 29 et Porsonue ad Phoen. 463. Ridet nescio quam mulierculam quae hymnos cantando corruperit. Άναρντειν magna cum aerumna vocem promere dixiese videtur. Similiter άνασπάν λόγονς dixit Sophocles Ai. 302. De titulo fabulae, quem mihi vitii euspectum esse indicavi Hist. crit.

ΔΙΔΑΣΚΑ

Al AL

ΔΙΟΝ ΥΣΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

37

ρ. 5 8 , novara minimeque probabilem coniecturam protulit Th. Bergkius Comment, p. 131, qui euspicatur non novara banc esse Cratini fabulam, sed eandem illam quae Βον/.όλοι vocatur, ut Διδασχαλίαι vel quod praefert, Διδασκαλία appellate sit propterea, qnod ibi de impedimentis, quae poetae fabulam dncturo obiiciebantur, comicus conquestua fuerit.

·••:;.

διονύςααελΑΝΔΪ

Quibus rationibns hanc fabulam Cratino minori vindicare conatus sim, expositum est Hist. crit. p. 57 et 413, ubi argumentum eius ad Alexandrum Pheraeum spectasse suspicatus sum. Sed quum dubia res sit et incerta, fragmeiüa inter ceteras Cratini maioris fabulas exhibere satius duxi. I. Στολ-ην δΐ δη τίν'

Λχΐ\

τοντό μοι

Β. Θΰρσον, κροκωτόν, ποικίλον,

ιρρΰσον.

καρχήοιον.

Macrobius Saturn. V 21: nec solus Asclepiades meminit hutus poculi (καρχήοιον dicit), sed et alii poet de illustrest ut Sappho — Cratinus in Αιονυσαλίξάνδρω · Στολην δε κτλ. Vs. 1 τονςό μοι φράσον Porsonus ad Eurip. Hec. 782. Codex τονδομοιφρασον, quod ab editoribue in τονδ' όμόχροον corruptum est. Cleanthes apud Galenum Hipp, et Plat. V p. 292: τί ποτ' 'έσ&' ο βοΰλιι &νμέ; τοντό μοι Ό δ* ηλί&ιος κτλ. Ε ad em totidem verbis Suidas vol. I p. 430. nisi quod ibi βη scribitur pro βη et ό δη λοίσ&ιος pro ο δ* ήλί&ιος. Ex Suida sua habet Zonaras p. 387. Idem Tersus iegitur apud Eustathium ad Iliad, ί p. 768 14: οί δ' αν rot (veteres grammatici) φασιν ομοίως μιμητικώς και βη oil μην βαί, μίμησιν προβάτων *ρωνης. Κρατίνος "Οδ' ηλί&ιος κτλ. et ad Odyss. μ p. 1721 2 7 : κα\ φέρίται ηαρα Λιλίω /Ιιοννσίω και χρησις Κρατίνου τοιαύτη "03* ηλί&ιος κτλ. Hi omnes consentiunt in ea quam exhibui lectio η e. Porsonus tamen Praef. Hee. p. XLV Lps. anapaestum vitaturus scripsit ώς πραβάτιον^ wie ein Schaefeken, Reisigius autem Coniect. p. 99 ώ'απίρ πρόβατα, tote Schafe. Vides ueutrum satis aptum esse; In Porsoniana eoniectura dispticet etiam ώς, quod pro ώσπιρ perraro dieitur ab Atticis. Vid. Reisigii Goniect. p. 312 et Elmsleii Censuram Hecubae Porson. ed. Lips. p. 268. qui snutato verborum ordine coniiciebat ό δ' ηλί&ιοςΧ βη βη λίγων, ωσπίρ πρόβατον, βαδίζίΐ. Ceterum βη an βη balaverint atticae oves mihi Incompertum est. Grammatici jrobarunt ßij, at Etymol. M. p. 78 40 το βη, όπερ πιριοπαται. Eodem modo scribitur etiam apud Antiattic. p. 80 3. Βη: προβάτων βληχή. 'Αριστοφάνης· Θύτην μέλλει, και ν,ίλινη βη λίγιιν. Quae ita corrigenda videntur, Θύίΐν μί μέλλει κα\ κιλινα βη λέγίΐν. Respieere videtur Hesychius, Βήλγίΐ; βληχαται η &vet. XJbi scribendum Βη λέγίΐ: βληχατat η &ΰίται. Nempe oves, si quia forte nesciat, cum mactantur, balare solent.

ΛΙϋΝ

ΥΣΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

VI. Ουχ άλλά βόλιτα χλωρά χώσπώτην

41

πατεΐν.

Scholiastes Aristoph. Lye. 575: του ίρίου ό ρύπος οίαπωτη λέγεται. χαϊ Κρατίνος Λιοννσαλεξάνδρω' Ου χαλά βόλβιτα χλωρά xal οισπωτην πατεΐν. Correxit Portonua Adv. p. 284. Verissime, consentientibus ceteris, Phrynichus Eel. p. 357: βόλβιτον ολίγοι τινές λέγονσι των Άττιχών, αλλά τούτου δοχιμωτερον το βόλιτον, ubi vide Lobeckiam. VII. Έν σαργανίσιν άξω ταρίχονς

Ποντικούς.

AthenaeusIIIp.llO b: λέγε ονν ημΐν εϊ xal άρσενιχως ο τάριχος λέγεται παρ' Άττιχοΐς. παρά γάρ Έπιχάρμω οϊδαμεν. "Ον ζητοΰντα προφ&άσας ό Μυρτίλος εφί], Κρατίνος μέν εν Λιονυσαλεζάνδρω· Έν σαργανίσιν αξωχτλ. Vnlgo σαργανοΐσιν. C σαργάνοισιν. Correxit Porsonue Adv. p. 67. Schweighaeuserus edidit σαργάναις. Pollux VI 48: xal ονδετέριας μίν το τάριχος oi Άττιχοί. "Ιωνες δέ χαϊ Δωριείς χαϊ τινίς των Αττικών άρσενιχως, ως εν Διοννσαλεξάνδρω Κρατίνος. ό δί τ αρίχονς Ποντικούς. Quae ita corrlge, Κρατίνος οϊδε ταρίχονς Ποντιχονς. VIII. Ναχότιλτος ώσπερεϊ χωδάριον

ίφαινόμην.

Pollux VII 28: \TQ δί ονομα 6 ναχοτίλτης, ει χαϊ Φιλήμων αύτω χέχρηται εν Άρπαζομέν>] (ρ. 362), άλλως δ' ονχ άνεχτόν, ει μη το ρήμα ην εν χρήσει παλαιότερον. χαίτοι γε Κρατίνος εν Διοννσαλεξάνδρω ψηαίν Ναχότιλτος χτλ. Toupius in Theocr. II p. 331 Wart, et Porsonus Adv. p. 284 ναχότιλτον οια πι ρ. Neutro opus videtur. Metrum esse Cratineum raonuit Hermannus. Quae ad versus integritatem deest syllaba, eam supplevit Tb. Bergkius Comment, p. 27 χαϊ ante ναχότιλτος adiieiens.

42

CRATINI IX. Παραστάδας

και πρό&νρα βοΰλιι

ποικίλα.

PollurYII 132: Κρατίνος δ' ίν Λιοννσαλίξάνδρω IIaραστάδας — ποικίλα, παστάδας δέ ό Λίνοφών. MS Iungerm. βονλΐ]. Idem Χ 2 5 : ίν δε Κρατίνου /Ιιονυοαλί'ξάνδρω εί'ρηται ΙΙαραστάδας κτλ. Attigit haec propter πρό•&νρα ποικίλα Ilermannus Dissert, de pictura parietum p. 13. Χ. Pollux VII 198: η γιλγόπωλις Κρατίνου, ωαπερ ίν Άρτοπώλισιν πωλΐϊν.

iv Λιοννσαλεξάνδρω Έρμίππου το γελγο-

XI. Pollax Χ 34: είδη δέ κλίνης άργνρόπους, παράπνξος, ως ίν τω Λιονυσαλεξ,άνδρω Κρατίνου κλίνη ν την παράπνξον. Idem VII 159: κλίνην δε παράπνξον Κρατίνος είπεν ίν Λιοννσαλεξάνδρω. Ita ex cod. editum pro κατάπνξον. XII. Athenaeaa IX p. 384 b : οτι γαρ χηνο βοσκούς οΐδασ» μάρτνς Κρατίνος ίν Λιοννσαλεξάνδρω λέγων· Χηνο βοσκοί, βονκόλο ι.

Δ ΡΑ Π Ε ΤIJ

Ε Σ.

Mainas in hac fabula partes fuisse Lamponis, vatis et oraculorum interpretis Periclea aetate famosissimi, docent Fragm. I. II. XI. Notantur item homines seditiosi (Fragin. V) et perdita luxuria infames (Fragm. VI). Nec Pericli pepercit, qui compellari videtur Fragm. III. Praeterea nihil de argumenta dramatis pro certo affirro-iverim, nisi quod titulus

ΑΡΑΠΕΤυΕΣ.

43

fabulae ad viros effeminates et luxuria diffluentes spectat. Cfr. Fragm. VI. Longius progressus est T h . Bergkius Comment. p. 40. 61. Qui quum Lamponem colotiiae Thurioe deducendae praefectum fuisse *) meminisset, Joantτίδων no men ad illos Athenienses referendum esse coniecit, qui praesentis rerum in patria urbe condicionis pertaesi Thurios sese contulerint. Quam sententiam etsi ille magnis elegantissimae doctrinae copiis exornaverit, mihi tarnen nequaquam credibile videtur, Cratinum fabulae scenam Thurios transtulisse. Itaque sic potius statuo, ut fugitives ilias mulieres, quas μίίρακας vocat Fragm. VI, de Sybaritis intelligendaä c r e d a m , qui quum patria profugi frustra Spartanorum opem implorassent, tandem intercedente Pericle ab Atheniensibus impetrarunt, ut et ipsi in patriam restituerentur et nova colonia in Italiam deduceretur. Vid. Diodorus Sic. XII 10. Sybaritis autera, Iiorainibus luxurie effeminatis, quam apte mulierum personas imposuerit poeta, non est quod pluribus doceatur. Si recte conieci, fabula acta est proximo tempore ante Thurios conditos h. e. ante Olymp. LXXXIV 1. Cfr. Voemelii Comment, de anno Thuriorum condit. p. 7. Ad titulum fabulae, ut hoc adiieiam, spectant etiam haec Suidae verba s. ν. δραπέτης: xcci δραπίτιδι (leg. δραπίτideg vel δραπέτις) χϊηλνχώς παρά Κρατίνο). I. Λάμπωνα,

II.

τον ου βροτών

ψήφος δύναται φλεγυρά * νυν δ' αυ&ις ΐρνγγάνα βρνχίΐ

δείπνου φίλων *

άπύργειν,

·

γαρ απαν το παρόν, τρίγδί

Athenaeus VIII ρ. 344 e : ίίπών πίρϊ αύτον· Αάμπωνα

καν

μάχοιτο.

Κρατίνος δ* iv Λραπίτιαιν — άπείργειν, inaytt' νυν

*) Cfr. Meyer Comment, de Andocidis orat. in Alcib. V 6 p. 32.

44

CRATINI

δ' αντις κτλ. Metricam loci rationem ßrimus perspexit Porfionus apud Gaisfordium ad Hephaest. p. 341. Cfr. Hermannus Dcctr. metr. p. 594. Dindoriius ambo fragments In sex versiculos distinxit, Bergkius autem Comment, p. 46 ad duorum versuum continuitatem coniunxit. — Vs. 2 φλεγνράν ψήφον flagrantem rumorem nescio quam recte inter* pretatur Tonpias Emend. III p. 20], opportune tarnen adTocane Hesychium, Φλεγνρά: υβριστική. Itaque ne ludibrio quidem et contumeliie Lamponem a conviviis prohiberi dicit. De vatum voracitate Runkelius attulit Aristoph. Pac. 1045 et Av. 960. — Vs. 3 ante Dindorfium αν τις. — Vs. 4 τρίγλΐ] δέ χαν μάχοιτο, ne mullo quidem, vilissimo pisce, abstineat. De trigla seu mullo, pisce omnium contemptissimo cfr, ad Antiphanis Agric. I 15. III.

Πανδιονίδα πόλεως βασιλεν της εριβωλαχος, οισ&' ην λίγο μεν, χαϊ χννα χαϊ πάλιν ην παίζοναιν. Pollax IX 98: η δί διά πολλών ψήφων παιδιά πλιν&'ιον έατϊ χωράς iv γραμμαίς έχον διαχειμένας. χαϊ τα μίν πλιν&ίον χαλεΐται πόλις, των δέ ψήφων ίχάστη αν ων διαιρημένων δε εις δύο των ψήφων χατά τάς χρόας, ή τέχνη της παίδια ς εστί περιλήψει των δυο ψήφων όμοχρόω ν τήν Ιτεροχρόων άναιρεΐν, ο&εν χαϊ Κρατίνω πέπαιχται' Πανδιονίδα κτλ. Zenobius V 67. πόλεις παίζιιν: μέμνηται ταύτης Κρατίνος εν ταΐς /ίραπέτισιν. ή δί πόλις είδος εστί παιδιάς πεττεντιχής χαϊ δοχεΐ μετενηνέχ&αι από των ταΐς ψήφοις παιζόντων, ταΐς λεγομέναις νυν χωραις, τότε δέ πόλεαιν.

Quibus similia habet Hesychius s. ν. πόλεις

παίζειν. Photius p. 439: πόλεις παίζειν, τάς νυν χαράς (sic) χαλονμενας εν ταΐς ζ ψήφοις. Itaque πόλεις et χώραι νοcabantur quadraturae in tabula latrunculorum lusoria alternatim coloribue distindtae. Ludum ipsum veteres Graeci appellabant πόλιν vel xvva xai πόλιν, recentiores ζατρίχιον,

45

ΔΡΛΤΙΕΤΙΔΕΣ.

V. Salmaeius ad Script, hist. Aug. II p. 730 sqq. Sententia loci Cratinei haec esse videtur: 0 Pandionida qui in eius urbis Imperium involasti, in qua tanquam in tabula lusoria latrunculorum ludum tractant h. e. de principatu acerrime inter se digladiantur. Pandionides de Pericle interpretandus videtur, quem idcirco illo nomine compellavit, quoniam Pandionidae post patriä obitum Athenas reversf, eiectis Metionidis, summa rerum potiti regnumque inter se partiti sunt. Cfr. Ileynii Observ. ad Apollod. II p. 341 sq. Suspicor autem etiam nomen βαοιλίύς ambiguo sensu positum esse: quo nomine quum in latrunculorum ludo calculus dicatur urgente necessitate movendue (Schol. Theocr. VI 18 et Salmasius 1. I . ) , videndum est ne hoc indicare voluerit Cratinus, regem esse Periclcm, sed regi in latronum ludo comparandum, quem non dubium esse quin turbulenti homines de principatu acriter contendentes tandem aliquando loco suo moturi et in discrimen daturi. sint. Unum quod non satis inteliigo est Athenarum urbis epitheton ιριβιΰλαξ, in quo reconditior latere videtur ambiguitas. Antiquae Pollucis editiones habent πιρϊ χόλακος, unus codex ίριχόλακος, meliores ΐριβωλακος. Lapides lusorios etiam βωλονς dictoa fuisse intelligitur ex Diogeniani Prov. VII 9 3 : όστραχίνοις γαρ το πάλαι

χρωμίνοι

βωλοις,

τϊ} μίταβολΐ]

τούτων

πολ-

λάκις ηττώντο η ινίκων. Εο igitur fortasse referendum est illud έριβωλαξ. Pro βασιλιΰ editi et scripti βασιλέως, quod emendavit Bentleiue Epist. ad Hemst. p. 84. Restat ut T h . Bergkii Comment, p. 64 interpretationem afferam, qui fragmentum nostrum ad Thurioe , Atheniensium coloniam, referendum putat. „Pandionides (inquit) aut ipse est populua „Atheniensis, aut unus aliquis e conditoribus urbis, qui Pan„dionidie tribus fuit. Sed haec fateor incerta: prortms au,,tem obscurum, quorsum spectet commemoratio ludi latrun„culorum. Fortasse Cratinus voluit discordiam, quae Thu„riorum incolas vexaverit, significare: Plato certe non dis„pari prorsus ratione Civit. IV p. 423 A dixit: ««στ?; γαρ ι,αύτών

πόλιις

dal

ηάμπολλαι,

άλλ'

ου ίιόλις,

το

των

46

CRATINI

„παιζόντωνHaec favent.

postrema etiam nostrae interpretation! IV. Φέρε νυν

έ ξαίΟ-ρίας καταπνγοσΰνην

μυός αστράψω

σοι

Ξενοφώντος.

Aelianus Η. Α. XII 10: λίγονσι δε τους μνς λαγνιστάτονς είναι, και μαρτυρά γε Κρατΐνον επάγονται είπόντα εν ταΐς Δραπέιισι · Φέρε νυν σοι κτλ. Tetigi ad Menandrum p. 408. Xenophontem fortasse (licit Melitensem, Euripidia filium, quem in decern Atheniensium ducibus belli Samii commemorat Androtio apud scliol. Aristidis p. 485. Eadem Tli. Bergkii opinio Comm. p. 63. Eundem Xenophontem postea Olymp. LXXXVII 4 cum Atheniensium exercitu contra ChaU cidenses in Thracia missum esse docent Thucyd. II 79. Dio~ dorus Sic. XII p. 512 et Plutarchus Nie. VI. In eo autem faliitur haud dubie Bergkius quod Xenophontem hunc eundem esse existimat cum e o , cuius nomen librariorum error intulit in cod. Venetum Aristoph. Nub. 3 8 4 : αγρών τινα των λασίων τούτων οϊόν περ τον Ξενοφώντα. Ilium enim Xenophontem, quem Euripidia filium nominat Thucydides, in ipso illo contra Chalcidenses praelio occubuisse diserto constat ipsius Thucydidis testimonio 1.1. άπέ&ανον δί aiτων (Atheniensium) τριάκοντα και τετρακόσιοι και οι στρατηγοί πάντες. Itaque neque in prioribus neque in secundis Nubibus comraemorari potuit. Ceterum cum Cratini verbis comparandus Xenophon Hellen. V I I 1 3 1 : εξ αί&ρίας άστραπάς τε και βροντάς λέγουσιν αισίους αντω φανηναι. Sed de eententia incertus haereo ; nec sufficiunt quae dixit Bergkius 1.1. V. Toiig ώδε μόνον

στασιάζοντας

και βονλομένονς

τινάς

είναι,

Fhotius Lex. p. 648 15. '£2δε: ού μόνον τό ούτως, αλλά χαι τό εν&άδε ως ήμεΐς. Κρατίνος Δραπέτισι Τους ώδε μόνον κτλ. Άριατοφάνης Κωκάλω·

ΔΡΛ11ΕΤΙΔΕΣ.

47

έχδότω δέ τις seal ψηφολογεΐον ωδε χαι δίφρω δυο. Eadem Saidas β. ν. ωδε. Neutro loco ωδε pro εν&άδε dictum videtur, qui labentis graecitatis usus eat. Nec apud PJatonem, ad quem provocat Photius in sequentibas, eiuemodi quidquam reperio. In Cratini versu ωδε est sic temere.

VI. Ποδαπάς

νμας είναι φάσκων, ώ μείραχες, ουκ αν

άμάρτοιν;

Saidas I ρ. 144: αμάρτοιν εϊρηκε το άμάρτοιμι Κρα~ τΐνος Δραπίτιαι Ποδαπάς — άμάρτοιν • χαι ολως σννη&ες αντοΐς (leg. Άττιχοΐς cum Τ . Η. ad Lucian. I p. 260) το τοιούτο. Ita haec nunc correcta sunt ex codicibus. Vulgo in Cratini et Suidae verbis άμαρτεΐν. Verum viderat etiam Porsonus ad Aristoph. Eccl. 607. opportune admonens E u ripidei τρέψοιν pro τρεφοίην ab Etymol. M. s. ν. τρέφοιν p. 764 52 servati. Ex Etymologe sua hausit Varinus Ecl. p. 428 Dind. Ceterum compellari his verbis ipsas illas, a quibus fabulae nomen inditum est, δραπέτιδας apertum est. Respexit autem ad Cratini locum Draco Straton. p. 18 2 0 : τό μεΐραξ ίπϊ &ηλνχοΰ τι&έμενον εν αν έχοί' ώς άγνοονντες Si τοντο tad·' οτε οι κωμικοί και άρσενικω γένει την σννταξιν ποιούνται, αλλ' εικός αυτούς &ηλυιtij προσηγορία σκώπτειν τους πασχητιώντας. Cfr. Plirynichus Ecl, p . 212. Μεΐραξ και μείρακις: ή μεν κωμωδία παίζει τά τοιαύτα· το γαρ μεΐραξ και μείρακίς Ιπϊ &η?.αών τάττονσιν *), το δέ μειρακίσκος και μειράκιον και μειρακνλλιον επϊ ανδρών, ubi Cratini locum cominemorat Loheckius. Non perspexit Cratinei versus sententiam Piersonus ad Moer. p. 262.

*) Idem haud dubie indicare voluit Hesycliins, il/ii^nj.· παΐς. μνς μήν. Itaque scripsisse videtur η παϊ(. Verba μϋς μή*, quae ex c o dice accesserunt, a prioribus separanda et ita scribenda isunt, Μ tit:

CRATINI

48

VII. Oi δί ηνπηαζονοι

περιτρίχοντες}

6 δ' ονος νεται.

Photius Lex. p. 337 19. "Ονος ν trat: επί των μη επιστρεφομένων · Κηφισόδωρος * Αμαζόα ι' σκώπτεις μ '· εγώ δί τοΐς λόγοις ονος νομαι. Κρατίνος Λραπέτισιν· Oi δέ χτλ. Eadem Saidas β. ν. ονος νεται, nisi quod desunt verba ό δέ ante ονος. Ad eundem hunc Cratini versum spectat glossa Hesychii, Πυππάζουσι: φωνί] ποια χρωνται. VIII. Τον Κερχνονά

&' ϊω&εν άποπατοϋντ'

τοΐς λαχάνοις ενρών

επί

άπέπνιξα.

Grammaticus Bekkeri Anccd, p. 133 10. *Λποπάτημα: αυτό το σκύβαλον. Ενπολις Χρνσω γένει · τί γάρ εοτ' εκείνος; άποπάτημ αλώπεκος. Κρατίνος Δραπέτισιν Τον Κερχνονά τε εω&εν άποπατονντ' επϊ τοΐς λαχάνοις ενρών άπέπνι'ξα. Eadem eodem modo scripta affert Suidas s. ν. άποπάτημα et Etymologicum M. p. 132 9, nisi quod ibi priora ita legnntur: τον Κιρχνωνα εω&εν άποπατών. Ex quo ne qnis Cratinum τον Κερχνων' 'έω&εν seripsisse suspicetur, constanter hoc nomen in obliquis caeibus penultimam corripit. V. Diodor. Sic. IV 61. Pausen. I 39. Stephanus Byz. β. Άλόπη. Ovid. Metam. VII 439 et Ibid. 412. Unus omnium scholiastes Aristoph. Nub. 504 habet Κερχνωνι. *) Scripsi jgitnr Κερχνονά &' 'έω&εν, ut sit trimeter iambicus, cui dactyiicus tetrameter subiectus est. Praepositio tamen in fine versus posita nonnihil oifensionis habet. Itaque videndum ne locus ita scribendus sit: Τον Κερχνονά &' 'έω&εν άποπατονντ* εγώ έπϊ τοΐς λασάνοις ενρών άπέπνιξα. *) Consnlto omisi Arcad. p. 15 26: τά μίντο* norxu

το ω ιΐς

ö

νπται,

αλιχτρυοί*,

Ι'η^νών,

xata

1\ιρχυών,

ytnxi)ν '

rjA

Λμφιχτνών.

Ubi Κιρχυώ» a duobus codd. abest: neque facile KtQxvtav scriptum videos, sed Κιρχύων, nisi forte apud »chol. Nicandri Alex. 130.

ΑΈΑΠΕΤΙΑΕΣ.

49

Ita enim certissime pro λαχάνοις scribendum est. Ae ne singularem requires, pluralis multo fuit singular! usitatior. V. Aristoph. Fac. 893 et exempla apud Polluc. X 44. 45. Sed Cercyoni, cuius nota est historia, quid faciam nescio. Nisi forte figurate hoc nomine usus est ad significandum hominem Cercyonis ingenio eimilem. IX. Αίχεσ&ε φιάλας τάσδε

βαλανειομφάλους,

Athenaeus XI p. 501 d : Κρατίνου δ' ειπόντος εν Λραπέτισι Αέχεσ&ε κτλ. Έρατοσ&ένης εν τω ενδεχάτω περί κωμωδίας την λέξιν άγνοεΐν φησι Λνχόφρονα' των γαρ φιαλών οί ομφαλοί χαϊ τών βαλανείων ο'ι&όλοι παρόμοιοι' εις δέ το είδος ονχ άρρν&μως παίζονται. Lycophronis interpretatio, quam impugnat Eratosthenes, eodem loco hie verbis ab Athenaeo serrata est: από των ομφαλών, iv ταΐς γνναιχείαις πνέλοις, ο&εν τοις σχαφίοις αρνονσιν. In qua explicatione neque τάς γυναικείας πυέλους intelligo neque ea quae his proxime inferuntur. Hoc autem satis intelligitur, Lycophronem illas phialas ab umbonibus soliorum, Eratosthenem autem ab umbonibus tholorum denominatas voluisse. Utriusque, et Eratosthenis et Lycophronis, interpretationes his verbis refert Hesychius vol. I p. 684. Βαλανειομφάλους: ουτω Κρατίνος ώνόμασε τάς έχουσας ομφαλούς ανευ προσώπων, οποίας οί &όλοι Ιπϊ των όφ&αλμών των ίν τοις πυέλοις εν τοις βαλανείοις. Quae Kusteri coniecturis adiutus ita corrigo, όποιοι oi &όλοι iv τοις βαλανείοις ' η (vel oi δέ) από των ομφαλών των. iv ταΐς πυέλόις. Cum Eratosthene convenit Asclepiadi Myrleano apud Athen. 1.1. βαλανειόμφαλοι λέγονται, ότι oi ομφαλοί αυτών και των βαλανείων οι 19-όλοι ομοιοί είσιν. Item Timarcho, qui libro quarto commentariorum in Eratosthenis Mercurium haec ecripserat: πεπαϊχ&αί *) τις αν οιη&είη την λέξιν^ *) Η. e. cornice fictum esse. Vide ne alia commemorem Th. Bergkii Comment, p. 64. Comoed. ant.

4

50

CRATINI

διότι τά πλείστα των Ά&ήνησι βαλαν ε'ι^ν κνκλοειδη ταΐς κατασχεναΐς οντά τονς επαγωγούς (vaporis eraissaria dicit) 'έχει κατά μέσον, £φ' ον χαλκούς ομφαλός επεστιν. Εχ his apertura est balnea ilia in alvearium form.tn fuisse orbiculata et superne in media parte habuisse emi saria aeneo urabilico aut claudenda aut aperienda. Quibns verbis id ipsum describitur quod ϋ-όλον Graeci vocabant. I m etiam intelligitur pliialarum illarum umbones recte ab A^'one et Diodoro in glossis comparari cum colo seu camo: ιαλαϊ ποιαί, ων ό όμφαλος παραπλήσιος ή&μω. Cuius cami ruae forma fuerit intelligitur ex schol. Aristoph. Vesp. 99: x > μός κα'λίίτat το τοις καδΐσκοις ίπιτιΟ-έμενον — sort δέ πλέγμα τ ι δικ τνώδίς και ή&μώδες, ανω&εν πλατύ, κάτω & εν στ ενόν. Horum igitur tholorum speciem referebant phialae illae Cratini βαλανεώμφαλοι, eo tarnen discrimine, ut tholorum umbilicus in superiore, phialarum autem in inferiore parte promineret. IN on recte igitur doctissimus Sapphicorum fragmentorum editor όμφαλωrag φιάλας interpretatur suis stantes ubonibus ad Fragm. C p. 91. — Haec multis abliinc annis perscripseram, quum nuper eandem explicationem vidi sequutum esse accuratae doctrinae et sub(ilis iudicii virum Letronnium in doctissima commentatione Sur les noms des vases grecs p. 00, ubi phialam βαλανειόμφαλον explicat „une phiale sans base, mais avec une „proiminence ext^rieure au fond, et par consequent, ne „pouvant se poser que dans une situation renversee, ce que „lee Grecs disaient έπϊ στόμα τί&εο&αι etc." Ceterorum grammaticorum loca iam ab Hesychii interpret!bus iudicata sunt. Suidas, Βαλανειομφάλονς τάς φιάλας oi κωμικοί χαλονσι. Pollux VI 98: μεσόμφαλοι φιάλαι και βαλανειόμφαλοι τό σχήμα προσηγορίαν εχονσι. Denique Eustathius ad Horn. p. 1201 27, qui quidem omnia sua ex Athenaeo rautuatuB est. His adde Grammat. Bekk. Anecd. p. 225 6. Βαλανόμφαλοι (leg. Βαλανειόμφαλοι): τάς φιάλας τάς έχουσας ομφαλούς άνευ των προσώπων, όποιοι oi των βαλανείων &όλοι. Ubi attendas velim ad verba ανεν των

Α

ΓΛΠΕΤΜΕΣ.

51

προσώπων, quae habet etiara Ilesychiiis 1. 1. Suspicor autem liaec πρόσωπα de leomim luporum aliorumve animalium oribus intelligcnda esse, quibus aJiarum phinlarum orae ornabantur. Pollux II 4 8 : πρυυιοποΰττα δέ τι παρά τοις "ΑττικοΙς ώνομάζετο χαλκονν άγγεΐυν ίχίνω παραπλήσιον, περϊ το στόμα έχον πρόσωπα λιόντων η και βοών. Hoc ornatu igitur illarum quas Craliuus commemorat phialarum orae carebaut. X. Ούτος, κα&ενδεις·,

Β. ουκ αναστήσεις

βοών.

Apollonius de pronom. p. 285 Β. και τούτον πίστι£ τό την μεν ούτος και έπϊ κλι\σεως τάσσεσΟαι, κα&ό πλησιάζει. ,,ώ ούτος, oft] στρατέ ία ν εσσεΐσΟαι" Σώφρων. Κρατίνος εν Αραπέτισιν όντως, κα&εύδεις; ουκ άναστησεισ βοτ ων· Sequutus sum Koenium ad Greg. Corinth, p. 1 1 7 . Nec male tarnen Th. Bergkius Comment, p. 67 coniicit ουκ αναστήσει Βάτων, XI. Hesychius, Άγερσ ικύ βηλις: Κρατίνος εν Αραπέτισιν επί Λάμπιονος. τον αυτόν άγνρτην xai κυβηλιστην είπεν, οίον ϋύτην και μάντιν. κνβηλιν γαρ ε?>εγον τον πέλεκνν. Quae sic infclligcnda ΛίΛβίαΓ ut Cratinus nomine άγεοσικΰβηλις eundera hominem tanquam άγνρτην sive μάντιν et tanquam κυβηλιστην sive χϊντην significaverit. Non recte igitur Schneiderus in Lexico κυβηλιστην tanquam Cratini vocabulum recepit. Suidas β. v. κνβηλίσαι. ' Λγερσικύβηλις: ό ß-ντης. Κρατίνος εν Αραπέτισιν επι Λάμπωνος είπε τον άγνρτην και κυβηλιστην. Etyraol. Μ. ρ. 8 1 1 . αγερσικνβηλιν: κνβηλις λέγεται ό πέλεκνς ο μαντικός. οι δέ τον εφ' εαυτόν άγείροντα τον πέλεκνν ?] Όύτην, παρά την άγερσιν τον άγερμόν η ά&ροισμόν. Κρατίνος εν Αραπέταις (sic). Quae integriora servavit Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 330 15. Αγερσικνβηλιν Κρατίνος 4 *

53

CRATINI

Ααμπωνα τον μάντιν ώς άγνρτην xal &ντην. χΰβηλις γαρ δ πέλεχυς. οί δέ εγερσιχΰβηλιν iv τω δράματι γράφουσα τον εφ' εαντόν εγείροντα τον πέλεχνν. Itaque alii εγερσιχΰβηλιν alii άγερσιχΰβηλιν scribebant. Hoc praeferre videtur Lobeckius Aglaoph. II p. 979, illuil probavit Th. Bergkius Comment, p. 46 sacrificulum iutelligens stipem colligentem. Quod ad Menandri Fragm. p. I l l putabam significari μάντιν επϊ τί} Κνβέλγ άγείροντα, dudum repudiavi. XII. Scholiastes Piatonis p. 382 Bekk. δ μν&ος άπώλετο: τούτω χρώνται τω λόγω οί λέγοντες τι προς τονς μι) προσέχοντας. μέμνηται δε αυτής xal Κρατίνος iv Δραπέτιαι και Κράτης Λαμία. XIII. Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 596 24: ά,νειχααααϋ-ε^ ανασκάψατε. Αραπέτιαι Κρατίνος. Eadera Saidas β. v. άνειχάσασ&ε. Eundem locum respiciens Ilesychius verbum άνειχάσασϋαι explicat per άνασχώψαι, quam notionem optime illustrat locus Aristoph. Vesp. 1306: εϊτ' αυτόν ώς tid' jjxaaev Ανσίστρατος. €0ιχας ω πρεαβντα νεοπλοντω τρνγί χλητηρί τ' εις αχυρώνας άποδεδραχότι. δ δ' άναχραγών άντρχαα' αντόν πόρνοπι τά ·&ρΐα τον τρίβωνος άποβεβληχότι. Quibus eimillima sunt haec Horatii Sat. I 5 56. prior Sarmentus, equi te Esse feri similem dico etc. Cfr. Hesychiue, Ε'ιχάζειν: σχώπτειν, έοιχάζειν (fort, γελοιάζαν), τό λέγειν ομοιος εϊ τωδε. Cocondrius apud Boisson. Anecd. IV p. 290. τό εϊχισμά εστί αχώμμα xa-9·' ομοιότητα. Eodem sensu rerbum είχάζειν legitur apud Xenophontem Symp. VI 8. XIV. Zenobius VI 24. " Υ δ ω ρ παραρρέειι αντη τάττεται int των εχ παντός έργου ίπαγγελλομένων χαταπράξασ&αι te προχείμενον. Μετενήνεχται δέ από των υπό σπουδής

ΔΡΑΠΕΤ1ΔΕΣ. ιίς ρέοντα χινδΰνω.

πλοΐα ειαβαινόντων, Μίμνηται

αυτής

53 και παραβαλλομενων

Κρατίνος

εν Λραπέτισιν.

τώ Ιίβ-

dem verbis explicatur in Proverb. Bodl. 935. XV. Harpoerat. Lex. rhet. p. 99 25: 'Ιερά μΰσται

πορεύονται άπα τον αατεος επ'

μντμαι

δ'

αν της Κρατίνος

Eleus. 27.

οδός

εστίν ην oi

Ελευσίνα«

εν Αραπϊτισιν.

—.

μέ-

Vid. Meursii

De ea totum librum scripserat Folemo Periegeta

teste Harpocratione p. 99 27. XVI. Basilius M S apud Schaeferum Praef. Gregorii Cor. p. L I I I : ατιβάς,

χαμαικοίτιον, ώς Ειρηναίος ο'Λττικιστης

και 'Αρι-

στοφάνης (Pac. 347) εν στρατείαις ά κωμικός, και εν πέτισι

Κρατίνος.

Verissime

Dindorfius

p. 10 antiquioris grammatici, ex hanc eententiam fuisse statuit,

Δρα-

Aristoph. Fragrn.

quo haec deprompta sint, στιβάδος

etiam

in militia

usum fuisse, et errare qui hinc Aristophani fabulam

Στρα-

τεΐαι iuscriptara affingere velit.

Hunc sequi debebat Ran-

king V . Aristoph. p. C C C X I I .

Recte autem C. W . Lucas

Observatt. Spec. I I p. 8 verba εν στρατείαις transposuit post χαμαιχοίτιον.

Sed quod idem Cratineae fabulae titulum la-

tere suspicatus est in Etymol. M . p. 727 3 8 : στιβάς το

στοιβάζω

>

ρυ&μω δέ το ψευδός στιβάζουσιν

TQV δραπετεύονσι, διαφέρουσι,

ΕΜΠΙΠΡΑΜΕΝΟΙ

των Κρατίνου dorfius

πρωταις

Η

IJAIOI. 'Αριστοφάνης

Θεσμοφοριαζούσαις

* Εμπιπρα μένων μετήνεγκεν επη.

ad Aristoph. Fragm. p. 91

liaetae loco ad Thesmoph. 215:

άντϊ

multum errat.

Clemens Alex. Strom. V I p. 751 Pott. δέ ό κωμικός εν ταΐς

.—

παρά

composuit

τά εκ

Haec Dincum

echo-

54

CRATINI

MIS', άτάρ τί μέλλεις δράν μ'; FY. άποξυρεΐν ταδί, τά κάτω δ' aων. Quorum versuum primus non integer servatus est: videtur autem aut iambicis aut trochaicis numeris scriptus fuisse. Alter est hendecasyllabus, qualis infra Fragm. inc. fab. XX. Ac ne ζνμίτην et πλέων desideres, suspicor haec ab homine Doriensi pronunciata esse. Γναφάλλων, ηοιι autem χνεφάλων hoc loco oiim lectum fuisse docet locus Herodiani de diet, eolit. p. 39 24 de nomine xvtqάλλον disserens: ώστε χαϊ άντί&εσις έγένετο του ä εις ε, επιϊ παρά το χνάφος εγένετο. ειαϊ μέντοι ο'ϊ χαϊ διά του γ γράφουσιν. εν τισιν *) εν μαλαχροΐς Κρατίνου περιεφΰλαξε Σύμμαχος. Ubi ΒΙοchius Μαλ&αχοΐς et παρεφνλαξε corrigit; sed praeterea pro άντί&εσις scribendum videtur μετά&εσις. Usus igitur Cratinus e«t forma γνάφαλλον, quod et ipeum documento est Doriensem haec hominem locutum esse. Ut enim veteres Attici constanter dixerunt χνάπτuv et χναφεΰς, non autem γνάπτειν et γναφενς (v. Dobraeus ad Arist. Plut. 166), ita eosdem χνάφαλλον vel χνέφαλλον, non autem γνάφαλλον vel γνέφαλλον dixiese consentaneum est. IV. 'Αμοργον

ένδον βρυτίνην

νη&ειν

τινά.

Hesychius, Βρντίνη: εν Μαλ&αχοίς' 1 Αμοργον ένδον βρυτίνην νή&ειν τινά. επαιξε προς το πόμα τό βρίτινον εστι δέ xai ζμίον βρντον, ομοιον χαν&άρω, χαϊ τό άπ' αυτού βρντινον πήνισμα, οπερ υπ,' ίνίων βομβΰχινον λέγεται. Haec ad Cratini Malthacos pertinere primus omnium vidit Salmasius ad Tertull. de Pall. p. 197. qui pro νη&ειν tacite scripsit νή&ει. Versus in codice ita ecriptus est: αμοργον

*) Η. e. ΪΨ τ tot* αντιγ^άφοις, uontQ τιαρνόπαιν γςάφιχαι.

Anecd. Bekk. p. 440 30: ϊ» χ κιι 31

CRATINI 'ένδον βρύτινην νίϋ-ειν τινά. Qui ei recte emendatus legitur apud Musurum, άμοργός de lino intelligendum est. Pausanias apud Eustatli. ad Dionys, Perieg. 525: Αμοργός·, ομοιον βϋσσω. Itaque sensus esset: intus aliquam nere linum hyssinum, sive malis bomlycinum. Sed vereor ne illud' άμοργός Pausaniae ex άμοργις corruptum sit; et aegre neges si contnleris grainmaticorum testimonia apud Barkerum ad Etymol. M. p. 732 sqq. Neque intelligitur, si de bysso agitur in Cratini loco, quo sensu comicus ita ad βρντινον πόμα allusisse dicatur a glossographo. Ita enim Iegitur in codice, non quod Musurus teraere invexit πήνισμα. Ipse Hesychius paullo infra, Βρνττόν: πάν τό εκ τρνφης ποτόν. Quae ita corrigo, Βρϋτον: παν τό εκ τρνγης ποτόν. Aretaeus Capp. I 9 p. 8 τό των βρντέων πώμα commeraorat. Galenus vol. VI p. 312 Chart, τό γάρ τοι των βρντίων άπόβρεγμα τρύγα καλονσιν, οπερ αύ πάλιν οί άττιχίζοντες όνομάζουσι δεντερίαν. Itaque probabile est non de veste aliqua, sed de potu agi in Cratini loco. Proinde nescio an versus ita scribendus sit: "Λμοργιν ένδον βρντινην ή&εΐν τίνα. Άμόργη sive αμοργις amurca proprie de aquatili olivarum huraore dicitur, v. Schneiderum ad Caton. R. R. 99 p. 154. Idem nomen ad villi faecem fuisse translatum docet Etymol. M. p. 129 13: άμόργη εκ τον άμέργω γίνεται, σημαίνει δέ δυο, την νποστάϋ μην τον ελαίου καϊ την τρύγα τον οΥνον. Nec dubito quin de cuiusvis generis sediinento dictum fuerit. Itaque άμόργην βρντινην ludibundus poeta de pingui ct crasso hordacei potus humore dixisse videtur. Hunc igitur potum nescio quis eliquare seu peicolare iubetur. Plane enim non dubito quin η&εΐν scribendum sit pro codicis lectione νί&ειν. Ita ut alia mittam Geopon. XVIII 18: άμόργη άναλος διη&εΐται. Ac ne de forma αμοργις dubites, disertim earn commemorat Arcadius sive potius Herodianus de Acc. p. 29 22: hi τα εις ig πολυΰύλλαβα (οξύνεται), στροιτηγις άλουργίς. τό δε ά μο ρ γις, •η νποοτάΘ-μη, βαρύνεται, Suidas I ρ. 142. 1 Λ μ ο ρ γ ί ς ; κν-

ΜΑΛΘΑΚΟΙ;

77

ρίοις ή λευχοχαλάμη, ίξ ης γίνεται ενδύματα άμόργινα λεγόμενα. η η τον ελαίου υποστάθμη, και η τρνζ τον οίνου. Ubi Kustcrus „confundit hie Suidas duas voces, άμόργη et άμοργίς." Immo confundit άμοργίς, ίδος, linum amorginum, et άμοργις, εως, olei sedimentum. In loco Arcadii post άλονργις fortasse excidit άμοργίς. Apud Aristoplianem Lys. 735 sqq. ambigue in utroque nomine luditur: τάλαιν' εγώ, τάλαινα της άμόργιδος ην αλοπον ο'ιχοι χαταλέλοιπα. (leg. άμοργίδος). Ad quae Lysistrata obsceno sensu dicit: αυτί] ' τέρα επί την αμοργιν

Αενχονς

την άλοπον

V. νπό ποσσϊν έχων

εξέρχεται.

πίλους.

Pollux VII 171: ου μόνον δέ ό επι των κεφαλών επιτιθέμενος πϊλος OVTOJQ εκαλεΐτο, αλλά και 6 περί τοις ποσίν, ως δηλοΐΚρατίνος εν Μαλ&αχοΐς λέγων „Αενχονς νπό ποσϊν έχων πίλους." In his Μαλ&αχοΐς pro Μαλακοΐς e cod. Iungerm. emendatum. Tum pro λέγων cod. Kuhn. λαών, et in Cratini loco κακούς pro λευκούς et είχε pro έχων. Idem Pollux Χ 5 0 : τονς δ£ περί τοΐς ποσι πίλους ου Π,λάτων μόνον εν Σνμποσίω φησας „ενειλιγμένων τους πόδας εις πίλονς και άρνακίδας," άλλα και Κρατίνος εν Μαλ&αχοΐς ,,Αευκούς νπό ποσιν έχων πίλονς," έξεστι δέ ειπείν και πλεχτούς πίλους. Ita enim haec e codice emendata sunt. De albis istis, quibus inolles et eifeminati homines utebantur, udonibus commode Τ. Η. attulit Lucianum praec. rhet. vol. III p. 16: η έμβάς Σιχυωνία πίλοις τοΐς λενκοΐς επιπρέπονσα. Cfr. Musonius Stobaei Flor. I 84: χεΐράς τε και πόδας περιδέσει πίλων η υφασμάτων τινών μαλακύνειν. Ceterum in Cratini versu ποσσϊν scripsi pro ποσίν. De epicis formis in anapaesticis versibus comicorum admonui olim Quaest. seen. II p. 25, ubi attuli ex Anaxilae Lyropoeo apud Athen. XII p. 548 c: 'Κγεσηΐα γράμματα

78

CRAT1NI

χαλά, et ex Piatonis Symmachia apud Herrn iara in Plat. Phaed. p. 9 0 : καν μίν πίπτ^σι τά λενχ' επάνω. Quae forma etiam Aristophani reddenda Ar. 567, ubi non sine gravi corrnptela legitur ην δ' Ήραχλέει &vy τις βονν, λάρω ναστούς μίλιτονττας, Recte libri βονν omittunt et poet ναστονς inferunt -frveiv. Scribendum igitur: ην δ' ΙΙρακλίίΐ &νιισι, λάρω ναστονς &νειν μίλιτονττας. Ex eodem genere est κατένασϋ-εν apud Arietoph. Vesp. 662. χουπω πλείονς εν τΐ\ χώρα κατένασ&εν. Item ενέπω apud Axionicum Athenaei VIII p. 312 b. τίνα τωδ3 ενέπω την σχενασίαν, et προβαν pro προβαίνειν apud Cratinum Legibus: σκηπτροισιν ακασκα προβώντες , et ηδέ apud Eupolin Plutarchi Symp. p. 662 f. κντισόν τ' ηδέ σφάχον ευώδη, de quo dixi Curia crit. p. 59. Huic simillimum est quod Aristophani Lys. 589 recte Dindorfius restituit ηέ. Ex eodera genere est productio ante mutam cum liquida apud Cratinum in Plutis II 3 : Αίγιναΐαι χατεβέβληντο δρνπετεΐς, cui multa similia adiicere possem. VI. Stephanas Byz. β. v. ' Ι β η ρ ί α p. 410 sive apud Conetantinum Porphyrog. de adm. imp. 2 3 : "Ιβηρ "Ιβηρος ό "Ιβηρος, άφ' ον παρά Κοναδράτω εν cΡωμαϊκής χιλιάδος έ εστίν Ίβήροισιν, ουτω »καίτοι Λιγνοί ό·' αμα χαϊ Ίβήροισι πολεμέοντες." Το αυτό και "Αβρών εν παρωννμοις φησί. και „αυτός "Ιβηρος τραγοπώγων" εν Μαλ&αχοΐς εϊρηται Κρατίνου. Videntur haec verba in fine anapaestici versus tetrametri posita fuiese; αυτός fortasse corruptum est. De Iberibus Atheniensium mercenariis constat ex Thucyd. VI 90. Cfr. Th. Bergkii Comment, p. 343. VII. Etymol. M. p. 4 8 2 2 2 : Κάβαισος: ό άπληστος, δια διφθόγγου, προπαροξύνεται. παρά τον χαβόν, ο εστι μέτρο ν σιτιχόν. Κρατίνος Μαλ&αχοΐς. εστι δέ χΰριον πε~ «rniniitvnv παοά την αίσαν (7). Nomen igitur hoc fictam

ΜΑΛΘΑΚΟΙ.

70

est a Cratino ad significandam nescio cuius voracitatem. Similia habent Photius et Hesychius 8. v. κάβαισος, omisso tarnen Cratini nomine. Cfr. Pollux VI 4 3 : χάβαισον Si εκάλονν τον περί την τροφή ν απληστον, ωσπερ οί νυν τον πολυπότην πί&ον. De Ilebraeorom mensura Kab vide Iosephum Archaeol. III β 6. Cfr. Prov. Coisl. p. 1 4 4 Β κάβος : είδος μέτρου. xai παροιμία Κάβος κάβου (?). Quod antem Κάβαισος per diphthongum scribendum esse dielt Etymologus, fecit id, credo, ut nomea illud a Καβασσός, quod Cappadociae oppidum fuit, distingaeret.

VIII. Photius Lex. p. 1 8 5 S I . Κνλλον πήραν: ή Πήρα χωρίον προς τω Ύμηττω, εν ω ιερόν Αφροδίτης, xai χρήνη εξ ης αί πιοϋσαι εντοκονσιν xai αί άγονοι γόνιμοι γίνονται. Κρατίνος Öi εν Μαλ&αχοΐς Καλιάν (Suidas II ρ. 3 9 4 Καλλίαν) αυτήν φησίν. οί δέ Κολλοπήραν. τάττεται δ' ή παροιμία επί των την φνσιν βιαζομένων εξ Ιπιτεχνήαεως. In his verba Καλιάν αυτήν φησίν in codice a correctore addita esse monuit Dobraeus; post Κολλοπήραν, pro quo Suidae codd. Κνλλον πήραν habent, demidiatum vereum in codice deesse annotavit idem. Quae lacuna quomodo explenda sit docket Hesychius v. Κνλλεια: χωρίον δασύ, οπερ διαφόρως προσαγορενουσιν, οί μέν Κάλλιον, οί δέ Κύλιαν, άλλοι Κυλνπεραν. Quamquam et haec corrupta esse intclligitur. Cratinum nomine Κϋλ?*ος uaum esse in hac fabula docet Herodianus περί μονήρους λέξ. p. I I 16. χάλλοςι τα εις ος λήγοντα δισΰ)Λαβα βαρντονα έχοντα δισσόν*ύό λ ού ·&έλει είναι ουδέτερα. Κνλλος (ita Dind. Fragm. Arist. p. 129 pro νλλος) τό χνριον, ού μέμνηται xai J Αριστοφάνης xai Κρατίνος έν Μαλ&αχοις. Hinc coniiciae apud Photium, omissis illie Καλιάν αυτήν φησί·, ecribendum esse Κρατίνος εν Μαλ&αχοΐς οιδε Κνλλον πήραν. De accentu nominis Κΰλλος admonuit etiam auctor Proverb. Bodl. 571 p. 6 7 Ε et Arcadiue p. 5 6 2 3 .

80

CRATINI IX. Herodianus περϊ

in vog

μονήρονς

desinentibus:

Τισαμενός,

Κλάυσαμενός'

καλείται

γενναία

βοιωτιος

εν

αταΐς.

Φαμενός,

Τειρεαίου

δί

de

norainibus

Λεζαμενός,

'Λκεσαμίνός,

μαλακοΐς.

Άγχομενός'

εν

'Λγχομενον,

Σοφοκλής

παις."

λεξ. p. 8 3 3

Αριστοφάνης

Μάντεσι

Ταγηνι-

,,'ξ.ουϋός

R e c t e Blochius Μαλ&ακοΐς.

Φαμενός Cratini

men addi non necesse est. V. Fragm. IV. Pro

no-

Κλαυσαμενός,

quoniam id non ut reliqua nomina ab Ilerodiano commemor a t a , a verbo, medio

descendat,

p. 1 2 9 suspicatur Κλανσομενός

Th. Bergkius

Comment,

Sed etiam κλαίομαι

in usu

fuisse docet Aeschylus Sept. c. T h e b . 9 1 4 Blomf. X. C h o e r o b o s c u s C r a m e r i A n e c d . l v p. 416. p. 1 2 9 5 : ευρτμαι Κρατίνοι

δε καϊ

μετά

εν Μαλϋακοΐς.

του

B e t k e r i Anecd.

σ οία β· α ς,

ώς

παρά

Vide ad Menandri Fragm. p. 122. XI.

Epimerismi Homer, p. 3 6 3 2 1 : παρά λιατα

επI

πρώτου

προσώπου

πάρειμί'

Κρατίνος

τα ις Τις

εσ3"' ό πωλών

ή παρά

Μαλϋαχοΐς'

Π

£

και

Ε

Σ

3

Λττικοΐς

(πάρα)

άντι

"Σρμιππος

τάνδράποδ';

Μ

δε

του

Στρατιώ-

οδ' εγώ

I

μά~

πάρα.

Σ.

I. "Ορνι&α

τοίνυν

δει σι γίγνεσ&αι

Athenaeus IX p. 3 7 3 c : 'Ορνί&ια εν Νεμέσει ορνιν, δράματί

7

(Fragm. III. IV ). επί

αλλά

καϊ

ψησιν

μέγαν.

δ'

εϊρηκε

δε του αρσενικού

ορνι&α.

ό αυτός

Κρατίνος

Ορνι&α

φοινικάπτερον

"

Κρατίνος ου

έν τω

κα\ πάλιν

μόνον αντω "Ορ-

ΝΕΜΕΣΙΣ.

81

νι&α κτλ, Apertum est haec ad Iovem did Nemesis amore incensum. Facit hue Eratosthenes Catast. 25 p. 20: λέγεται, τον Αία ομοιω&έντα τω ζωω τούτω (cycnum dicit), Νεμέσεως ερασ&ηναι, έπεϊ αύτη πασαν ημειβε μορφήν 'ίνα την παρ&ενίαν φνλάξρ, "/.αϊ τότε κύκνος γέγονεν οντω και αυτόν όμοιυ)&έντα τω όρνέω τούτω χαταπτήναι ε'ις 'Ρα μνονντα της Αττικής κάκεΐ την Νεμεσιν φ&εΐραΐ' την δέ τεκεΐν ωόν, εξ ον εκκολαψ&ηναι και γενέα&αι την 'Eltvijv, ως φησι Κρατίνος ό ποιητής. Ita enim pro Κράτης correxit Valcken. ad Eurip. Phoen. 447. Ex Eratosthenc profecit sclioliasta German. Pliaen. 273. Cycnum dicunt inter astra constitutum eo quod Iupiter in cycnum transfiguratus evolaverit in Rhamnunta Atticae regionis ibique compresserit Nemesin, quae et Leda dicitur, ut refert Crates tragoediarum scriptor, quae enixa est ovum, unde nata est Helena. Ubi legendum esse Cratinus comoediarum scriptor, iam oliin monui, firniante nunc codice Berol. in quo perspicue Cratinus scriptum est. Praeterea nescio an haec verba eo quo apud Eratosthenem leguntur loco transponenda sint. Vix enim credibile est Cratinum Ledam et Nemesin inter se confudisse. Nam quod sequenti fragmento non Nemesis, sed Leda illud ovum excludere iubetur, etiam alios rem ita narrasse constat, ut quod Nemesis pepererit ovum, id postea Spartam allatum a Leda exclusum sit. V. Apollod. Ill 10 7. Hygin. Astr. VIII p. 374. Schol. Callim. Dian. 232. Itaque Cratinus rem ita videtur instituisse. Iuppifer Nemesin deperiens in cycnum mutatus Rhamnuntcm avolat et cum Nemesi congreditur. Nemesis exactis mensibus parit ovum, quod Lacedaemonem allatum Ledae excludendum traditur. Ex hac fabulae parte fortasse Fragm. IX desumptum: Σπάρτην λέγω την Σπαρτιάδ \ ον την σπαρτίνην. Quae Nemesis aliusve personae ad ministrum verba esse euspicabar, qui qmim Spartam illud ovum portarc iuberetur, innata Imic hominum generi scurrilitate Spartam non de urbe sed de funiculo spartino se intelligere simularet. Sed haec incerta esse non diffiteor. Ceterum non totam coComoed. ant.

6

CRÄTINI

82

moediam in hac Nemesis fabüla consumptam esse intelligitur ex Fragtn. VIII. Χ. XI. XII. II. Λήδα,

σον έργον · δει σ' οπως

άλεκτρνόνος

ενσχήμονος

μηδέν διοίσεις τους

επϊ τωδ' επωζονσ',

ώς· αν έκλεψες

ημΐν τι χαϊ ϋ-ανμαστον

ix τουδ'

τρόπους, καλόν ορνεον.

Athenaeus IX ρ. 373 e : τον δ' άλεκτρνόνα — οί αρχαίοι xal &)]λνκο1ς είρηκασι. Κρατίνος Νεμέα ει' Λήδα κτλ. Vs. 1 δει σ' οπως διοίσεις. Valcken. ad Eurip. Plioen. 447 comparat Sophocl. Ai. 557 δει σ' οπως δείξεις et Philoct. 54 δεί σ* οπως εκκλέψεις Ibid. legebatur εναχημόνως, quod correxit Η. Stephanus. V. Dindorfium. — Vs. 3 vulgo επωόζουσαν, propius vero AP επωάζονσα. Correxit Valcken. ad Phoen. 1. 1. III. Ταλλα "Ορνιϋ-α

IV.

ΐτάντ'

όρνί&ια.

ψοινικόπτερον.

Athenaeus IX p. 373 c. d: όρνί&ια δ' εϊρηχε Κρατίνος εν Νεμέσει όντως ,,ΤΗλλα πάντ' όρνί&ια." λεπι δέ τον άραενιχοΰ ον μόνον ορνιν, αλλά και ορνι&α ό αυτός Κρατίνος εν τω αυτΰ δράματί φησιν ,"Ορνι&α φοινικόπτερον." V. "S2g τ' ονν iaΟίων τοις σιτίοις απαντα

δ' είναι μοι δοκει

και μήλα και σέλινα και

ι]δομαι.

ροδωνιά, σιβνμβρια.

Scholiasts Theocriti Id. XI 10: ρόδοιν δε Tt)g γυναικείας ηβης, παρόσον και ροδωνιάν αυτήν εσ&' οτε λέγονσιν, ώς Κρατίνος εν Νεμέοει τ' ονν εσ&ίων κτλ. Vs. 1

ΝΕΜΕΣΙΣ.

83

Toupiue ως tad-ίων σννήδομαι τοΐς σιτίοις. Poterat lenius et aptius: ω στ' εσ&ίων τοΐς σιτίοιαιν η δο μα t. Sed altius fortasse latet vulnus. — att. p. 1469 d.

Vs. 3 μοι addidi cum Meursio Bibl.

Opportune Toupius adscripsit Hesychii ver-

ba, c Ροδωνιά: τόπος εν ώ φύεται τά ρόδα — δηλοΐ δέ καϊ το ανδρός αίδοΐον αντη. Ubi recte corrigit γυναικός. Codisis liaec est lectio, δηλοΐ ρόδον

'Ρόδον:

δέ και

τό άναι

αντη.

Etiam

de parte muliebri dictum esse idem docet Hesychius,

ΜιτνληναΙοι

τό της γυναικός.

Eadem

αμφιβολία

in reliquis florum nominibus.

VI.

Athenaeus XV p. 6G7 e. f: 'έτερον δ' εστίν είδος παιδιάς της έν λικάνΐ]. αν τη δ' νδατος πληρούται, έπινεΐ τε έτι' αυτής ό'ξύβαφα κινά> εφ' Ιί βάλλοντες τάς λάταγας εκ καργησίων έπειρωντο καταδίειν άνΐ}ρεΐτο δε τά κοττάβια ό πλείω καταδνσας. 'Λμειχρίας Άποκοτταβίζονσι — Κρατίνος εν Νεμέσει· „ Τω δέ κοττάβω προ ϋ-έντας έν πατρικοΐσ ι νόμοις τό κεινέον όί-νβάφοις βάλλε ιν μεν τω ίΐόντω δέ β άλλο ν τ ι νέμω πλείστα τύχης." τό δ' α&λον 'Αριστοφάνης Λαιταλευσιν ,,'έγνωκ'' εγώ δέ χαλκίον (τοντ' ε'στι κοττάβειον) ίστάναι και μνρρίνας"

Eandem haue cottabi speciem dcscribit scholiasta Ari-

stoph. Pac. 1243: έτερον δέ ο.γ) ειΰν τι έυικός λοντηρι πλήρες νδατος, εν ώ όξ,νβαφον ην επιπλέον τό πλη&ος, οπερ καταδνειν ταϊς λάταξ,ιν έπειρωντο. Ubi corrige όξυβάφων ήν έπιπλεόντων πλήθος, απερ καταδνειν etc. In Cratini loco Β habet τό δέ κοττάβω.

Pro δέ PV δί.

Bas.

L. Δι'ϊ. Ibidem VL πατρικοΐσιν, et κιιέον pro κεινέον. Tum όξνβάφοις Ali. υ'ί,νβαφος Ρ. όζνβαφον VL. lacobsiua τό κενόν ό^νβαφον. jVIox Dobraeus tentabat βάλλειν μετωπον, τω δέ βάλλοντι etc. quo nihil pioficilur. Forlasse respexit ad hunc ipsum locum, qui noit videtur sine meliorum librorum ope sanari p o s s e , Athenaeus XV p. 606 c. κότταβος και τό 6 *

81

CRATIN1

αγγος εις ο εβαλλον τάς λάταγα'ς, ως Κρατίνος εν Νεμέσει δείχννσιν, quae eadem habet scbol. Aristopb. Fac. 1243. VII. Ψνρα τε την Σπάρτην

άγεις.

Stephanus Byz. p. 764. Ψνρα: νήσος μικρά πλησίον Χίου, ην ό ποιητης (Od. γ 169) Ψυρίαν καλεί — Στράβων εν τεσσαρεσκαιδεκάτ7] (ρ. 645) Ψνρα φησϊν ονδετέρως ,,τά Ψνρα νήσος από πεντήκοντα σταδίων της αχρας" Το ε&νικόν Ψνρεΰς, ως Μνρενς. Λαμβάνεται δε το ονομα επι εντελεία δια το εντελεστάτην είναι την νησον. Κρατίνος Ψνρα (sic) τον Δώννσον άγοντες, και εν Νεμέσει ψνρα (sic) τε την Σπάρτην άγεις. V. ad Fragm< inc. XCII. VIII. Έν τω κΰφωνι τον ανχέν'

έχεις.

Pollux Χ 177: Κρατίνον ειπόντος εν Νεμεσει „εν τω χνφωνι τον ανχέν' έχεις" ή πον νοητέον ώς σκεύος ην τι άγορανομιχόν, ω τον αυχένα εν&έντα δει (fort, εδει) μαστιγονσ&αι τον περί την άγοράν κακονργονντα. IX. Σπάρτην

λέγω γι σπαρτίδα

την

σπάρτινον.

Pollux Χ 185: εί δί και πλέγμα τι σπάρτινον η αά~ κον σπάρτινον ε&έλοις χαλεΐν, και προς τοντο Κρατίνος αοι βοη&εί εν Νεμέσει λέγων Σπάρτην κτλ. Ita Cratini verba leguntur in cod. Falckenb. Vulgo σπάρτην δε λέγω και σπάρτινον. MS Seberi σπάρτην δε λέγω και σπαρτίδα την σπάρτινον. Alius liber σπάρτην δ' άλέγω καϊ σπαρτίδα την σπάρτινον. locum captari ex ambigua significatione nominis σπάρτη, quivis viderit. Ac lusit similiter Aristoph. Av. 815: Σπάρτην γαρ άν ΰείμην εγώ τι} 'μι] πόλε ι · ου δ' αν χαμεννΐ) πάνυ γε κειρίαν εχων.

ΝΕΜΕΣΙΣ.

85

ü b i interpretes Cratini locum non neglexerunt. Tentabam aliquando, Bed cum exigua veri specie, Σπάρτην λέγω την Σπαρτιάδ', ον την απαρτίων, Spartam dich Spartiacam urbetn, non funiculum spartinum. Gentile Σπαρτιάς attulit Stephanus Byz. in ν. Σπάρτη. Ceterum vide quae coniectando lusimus ad Fragm. I p. 81. X. Μόλ'

ω Ζίν ξένιε xai

μακάριε.

Plutarchus Vit. Periclis c. 3. Pericletn refert capite ultra vulgarem modum longo fuisse eamque ob caussam ludendi opportunitatem dedisse poetis comicis: των δέ κωμικών δ μεν Κρατίνος εν Χείρωσι (Fragm. I I I ) και πάλιν εν Νεμέσει ,,μόλ' ω Ζεΰ ξένιε xai μακάριε". Libri Η. Stephani μόλ' ώ Ζεΰ μέγιστε xai χάριε Scribendum videtur: ν — μόλ' ώ Ζεν ξένιε xai χαραιέ. De love Caraeo (Capitolino) Ilesychius haec habet: Καραιός Ζενςι παρά Βοιωτοΐς oilτω προυαγορενεται, ως μέν τινές φασι, δια τό νψηλόν είναι, από τον χάρα. Ubi falluntur, mea quidem sententia, qui contra litterarum ordiuem Κάριος pro Καραιός scribere instituunt. XI. Sscholiasta Aristophanis Av. εις, χρήζεις. V. Th.Bergkius Comment, p. 135. qui Solonis haec verba esse existimat, cuius magnas in hac fabula partes fuisse ex sequenti fragmento coniieit. III. ' Υμών tig μίν έκαστος άλώπηξ

δωροδοκεΐται.

Suidas s. v. άλωπηξ vol. I p. 1 2 5 : παροιμία. ά?Μπηξ [ov] δωροδοκεΐται, επι των μη ραδίως δώροις πιι&ομενων. Κρατίνος Νόμοις' Υμών εις μεν 'έκαστος άλώπη£ [ον] δωροδο/,εΐται. Recte oil particulam in Cratini versu omittit cod. A, ex quo consequens est etiam in Suidae verbis μι) ante ραδίως delendum esse. Cfr. Grammaticus Bekk. Anecd. p. 218 89. άλώπηξ διοροδοκεϊται: παροιμία επι τών ραδίως δώροις άλισκομένων. Gaisfordii errorem, qui Cratini versum ex Gtyconeo et Phcrecratio compositum esse.

CRATINI

88

dielt, miror eine nota transmisisse Bernhardium. Respexisse Cratinura Solonis versum uotissimum, νμέίον δ' εις μεν έκαστος αλώπεκος ϊχνεσι βαίνει a Diogene Laert. I 52 servatum, annotavit Runkelius. Ac nescio an etiam Cratinus νμέων δ' εϊς scripserit. Εις 'έκαστος severioribus Atticistis improbatum fuisse docet glossa Antiatlic. p. 96 1 0 : Εις έκαστος: "Αλε'ξις 'Ελένης μνηστηρσιν. Sed iniuria, lit docent T h u c y d . II 60. Sophocles Antig. 260 et Plato Republ. I l l p . 894 E . quem locum adhibuit Priscianus lib. XVIII p. 198 ed. Krebl. Ceterum quod Th. Bergkius Comment, p. 135 suspicatur, ipsum Solonem a Cratino in hac fabula ita loquentem inductum fuisse, ut suis ipse versibus uteretur, ingeniöse excogitatum esse haud d i f f i t e o r , verum esse quis affirmare audeat? IV. Τνρω y.al μίνϋτ}

παραλεξάμενος

και

έλαίω.

Pollux VI 6 8 : μίν&α ij μίν&η το καλούμενοι' ήδνοσμον, όπερ ώνομάσ&αι ηασ\ν από Μίν&ης της Πλούτωνος ηαλλακης εις τοντι το Γρντόν μεταβαλούσης. μέμνηται της μίν&ον ( l e g e μίνϋ-ης) Κρατίνος εν τοις Δόμο [ς Τνρω και μίν&$ κτλ. Describitur homo frugi et vulgari victu contentus; nec dubitari potest quin liaec ab eodem dicant u r , quem superiore fragmento loquentem audivimus. P r o ελαΐω fortasse praestat έλαια. Παραλέ'ξασ&·αι eodem sensu dictum videtur quo ζυγγενέαϋαι dixit Eupolis apud Hephaest. p. 10 ο. και ξυνεγιγνόμΐ]ν άεϊ τοΐς άγα&οϊς φάγροισιν. Idem apud Athen. III p. 123 a. 'ίνα απλάγχνοισι ανγγιγνώμε&ιχ, V. II

πρεσβνται

πάνυ

γηραλέοι

σκήπτροισιν

ακασκα

προ-

βώντες. Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 371. " Α κ α σ κ α : ήσυχα, ψαρδέα ( l e g . βραδέα), Κρατίνος Νόμοις" Η πηεσβνται

ΝΟΜΟΙ.

89

κτλ. Codex πρεσβνταις et γηραλέοις. Correxit Bekkerus. Eustathius ad Iliad, p. 668 3 9 : το 8k άκην ενρηται λεγόμενον και άκασκά. Αΐλιος δ£ Διονύσιος και χρήσιν παράγει Κρατίνου τ αντην σκή πτροισιν άκασκά προ β ι βωντα. Quam vitiosam adverbii άκασκα scripturam idem seqaitur Praef. Comment. Pindar, p. 57 ed. Taf. το ακασκα, ο δη'λοΐ το ήσύχως, ο&εν ϊσως και ό παρ' ' Ομηρο) άκάκητα κατά τά προ τούτων δεδωρισται. Propius vero άκάσχα ecribitur apud Hesycliium, ' Λκάσν.α: ι)σνχως, μαλακως, βραδέως. Quae ad hunc ipsum Cratini locum spectare videntur, quem respicit idem Hesycbius alia glossa, Προβοωντες: προφωνοϋντες, έγκελευόμενοι, προβαίνοντες. Quae in duaa glossas diecernenda sunt, Προβοίοντες: προφωνονντες, εγκελει>όμενοι. — Προβώντες: προβαίνοντες. Verbi προβάν significatione intransitiva apud Atticos manifesta vestigia habemus in imperativis πρόβα κατάβα et similibus. Denique fortasse scribendum ω πρεσβΰται. Suspicor enim his verbis ipsos Νόμους compellari, quos cur tanquam decrepitos et invalides senes in ecenam produxerit Cratinus non obscurum est. VI. Ουκ άπερρήσεις

συ ϋϊχττον;

άποτιλοϊ

σε

τημερον.

Grammaticus Bekkeri Aneed. p. 422 9. Άπεορήσεις: άπελενα>/, άποφ&αρήσι]. ουτω Κρατίνος Νόμοις Ουκ άπερρήσεις — τήμερον. ολως δε πλέον τι τον άποφ&αρηναι δηλοί τό ρήμα. Edidcrat haec etiam Rulinkenius ad Tim. p. 121. P r o άποτιλώ σε codex άποτι?.ώσαι, quod correxif Porsonua Adv. p. 39. Iiespexit autem hunc locum Ilesychius, Άπερρησει: άπολέσει, άποφ&ερεΐ. Ita Musurus. Codex pro απολέσει habet άπελεύσει. Itaque legendum Άπερρήσεις: άπε?.ενσει, άποφ&αρεΐ. Ceterum Porsonus „verba sunt alicuius ad gallum sive galliuam." Galli gallinaeve partes hac in fabula fuisse «on credideram.

00

CRATJNI

Χρνσίδι

VII. σπένδων γέγραψε τοις ογεσι

πιείν

διδονς.

Athenaeus XI p. 502 b : Χρνσίδος δέ (μνημονεύει) Κρατίνος έν Νόμοις ' Χρνσίδι σπένδων κτλ. Nihil hie e codd. auxilii. Β οφεσσι. Metrum quidem et sensum quadammodo reslitnas scribendo κέκραγf, τοις ογεσι πιειν δίδον. Sed qui siiit ill I angues non perspicitur. Partem loci attulit Athenaeus p. 490 e. ρνσϊς: γιά?.ι; χρυσή, Θεόδωρος. Κρατίνος έν Νόμοις' ρνσίδι σπένδοιν. De ρνσις recte statuit Piersonus ad Moerin p. 412. frustra repugnante, ut mihi quidem videtur, doctissimo Letronnio Dissert, de nomin. vas. graec. p. 65 nomen ρνσ'ις cum ρντόν componente. Sane ρντόν recte a ρέω formari potuit, non item ρνσίς, quod analogiae legibus plane repugnat. Α ρντόν autem si quis ρνσις formatum putet, ne hoc quidem analogiae conveniret, nec primam produceret; nam ρνσις prima longa, give potius ρνσις, esset a ρνω. VIII. Και δρόσον βάλλων εωϋεν χλιαρός

ταγηνίας.

Athenaeus XIV ρ. 646 e : Ταγηνΐτης, πλακονς εν ελαίω τετηγανισ μένος, ό και τ αγηνίας. μνημονεύει Μάγνης — και Κρατίνος έν Νόμοις Και δρόσον βάλλων κτλ. Pro εω&εν fortassc ανω&εν. Korem autem dicere videtur mel et oleum, desuper a placentis illis destillantia. Hesychius, Ταγηνίας: πεμμάτια τηγάνων. oi δέ στέαρ νγρόν επιχεόμενον τtjyävoj, ώ προσβάλλεται μέλι σησάμη iλαιον. Ita edili. Codex πεμμάτια τιγανών, pro quo πεμμάτιά τινα scribendum videtur, aut πεμμάτια από τηγάνων. Cfr. Photius Lex. p. 564 15. Ad δρόσον compares Alciphr. Epist. I 20. ηπαρ δράσω προσεοικός δια την έκ της πιότητος λειάτητα. IX. Photius Lex. p. 371 24. Παλαιστή'. &ηλυ/.ως· Κρατίνος Νόμοις' μείζον τό δίος παλαιστής. Photii ad-

91

ΝΟΜΟΙ.

monitio spectat ad discrimen nominum ό παλαιστής et η παλαιστή. V. Lobeckium ad Phryn. p. 395. Recte autem Ruhnkenius apud Albertum ail Ilesych. II p. 841 corrigit το πέος. Fortasse etiara τό delendum. X. Pollux VII 6 8 : τό δε σανδάλιον ου μόνον Μένανδρος ει'ρηκε ναι 'ΙΙρόδοτος (II 91), ωσπερ τό οάνδαλον Ενπολις iv Χρνσω γένει, και οχα) υ ν απαντες οί κωμικοί, αλλά και Κρατίνος IS όμοις · Σα ν δ άλια Τ ν ρ ρ η ν ι κ ά. Photius Lex. p. Oil β : Τυρηνικά σανδάλια πολυτελή, lta codex. Frustra Porsonus Τυραννικά, quod ctsi facile in Ίυρρηνικά abire potnit *), hoc loco tarnen parum aptum est. Tyrrhenica9 soleas, quo calceamcn(i genere Phidias nobilissimam Minervae virginis statuam induerat, accuratius describit Pollux 1.1. 92. Τυρρηνικά ·. τό κάττνμα 'ξύλινον τετραδάκτυλον, οί δέ ιμάντες επίχρυσοι, σανδάλιον γαρ ην ΰπέδησε δ' αυτό Φειδίας την Ά&ηνάν. έκάλουν δέ αυτά Τυρρηνονργ-η. **) Ubi pro τετραδάκτυλον ex cod. Falckenb. legen dura τετράγιονον. Ilaque quadratae forraae erant illi Tyrrlienici calcei et inauratis loris adstringebantur. Eorum altitndinem commemorat Ilesychius, Τυρρηνικά σανδάλια: κάττυμά τι υψη).ύν. Simillimi ergo erant cothurnis, quos quadratos fuisse docet Etymol. M. p. 521 39. Κό&ορνος: γυναιζεΐον υπόδημα τετράγωνον τό σχήμα, άρμόζον άμφοτέροις τοις ποσίν. Atque haec calceorum forma ctiamnum in pluribue antiquae artis monumentis conspicitur. V. Boettigeri Opusc. 1 p. £83. Ceterum non improbabile est Tyrrhenicorum calceorum, de quibus etiam I. II. Vossius Epist. myth. I p. 190

*) Porphyrins de Alstin. II 1 7 : Καρχηδονίων παραατηαάνιων

Ιχατόμβας

χατά

τω 'Απόλλωνι.

των

ηολίην

ιό

κρατ^σα»

ϊριν τ ι) ν προς αλλήλους

τυράννων

μιτ«

Ιχπριπΰς

Scribendum videtur τω» Ύνρρηνων.

Ira apud Stobaeum Flor. 64, 35. Τυρρηνικά

legenduni pro

**) Scribendum ex cod. Falck. Τυρρηνικουργή. sita üno x i v χτν.τίκων iormantnr.

'

Con-

τυραννηά.

Talia enim compo-

CRATIN1

92

videndue est, in eft fabulae parte mentlonem a poeta factam esse, in qua de luxurie Athenieasium ex legum contemptu profecta Cratinus egerat. XI. Ό

δί Ζενς

όσταφίσιν

νσει

P h o t i a s L e x . p . 3 5 3 8 . ' Ο σταφίδα: Νόμοις των

,,ό δί Ζενς

οσταφίσιν

νσει

τάχα. ουχ οπως

τάχα",

Κρατίνος

άλλα

xai

( ρ . 8 4 5 Β ) „ τ η ς δ1 eΐς άπό&εσιν

ή Νόμων

Πλά-

όσταφίδος."

Νοη improbabilis est Th. Bergkil Comment, p. 140 coniectura, haec ex ea fabulae parte petita esse, in qua poeta feliciseimae vitae imaginem exhibuisse videtur, quae reditura esset si Athenienses ad vitae simplicitatem legumque observantiam rediisent. Ad eandem fabulae partem rettulit Fragm. VIII. XII. Hesychius, Λνχαμ τον

πολέμαρχον

άπροατασίου

βις

δήλων, δίχας.

αρχή: προς

ό Κρατίνος

ον

Λυχαμβιδα

άπεγράφοντο

δί

excidisse in fine verba επεί επολέμησεν χάμβγι, docet Photius Lex. p. 234 4. του

πολεμάρχου

Αυχάμβγ.

έπι

·

ιρυχοώς.

δε τούτου

iv

ειπε

την

τάς αρχήν.

J

Αρχίλοχος

τω

Ανχα^βϊς

ετιεϊ επολέμησεν άποστααίον

Νόμοις,

xai

τον Ubi Λυάρχτ\χ

'Αρχίλοχος επικλήρου

τω (leg.

vel κλήρου) αί δίχαι νπήγοντο. Sane έϊ eam ob caassam molestum et laboribus plenum polemarchi magistratum Λυχαμβιδα άρχην dixit, quoniam Lycambes maltas gravesque cum Archiloclio exercuit inimicitias, satis frigide iocatue esse videri potest: sed vereor ne grammatici poetae mentem non recte assequuti eint. έπιχλήρων

XIII. Scholiaeta Aristophanis Equ. 1147: Κημός χαδίαχου, Κρατίνος

εις ον τάς ψήφους αυτόν

εν

Νόμοις

χαϋ-ίεσαν σχοίνινον

ό επί

εν τοις ή&μόν

του

διχαστηρίοις. καλεί.

Colum dielt urnae iudiciariae impositum, per quod lapilli

ΝΟΜΟΙ.

ΟΛΥΣΣΗΣ.

«3

iudicum in urnam mittebantur. Legebatur χοίνιον, quod correxit Casaubonus ad Athen. X 18 allato Hesychio, Σχοίinvog η&μός: δι' ου τάς %ρψρους οί δικασται εις τάς υδρίας χα&ιάσιν. Cfr. T h . Bergkius Comment, p. 139. Ceterum rectius scribi ή&μός, docent tituli, velut is quem Boeckhius edidit Corp. Inscr. II p. 173. XIV. Fhotius Lex. p. 391,14. Νεάτην: ουχί νητην λέγουσιν χαϊ παρανεάτ ην και τρισνέατον. Κρατίνος Νόμοις. In his quid τρισνέατον significet, non intelligo. Quae praeterea ad hanc fabulam fragmenta referri voluit Th. Bergkius Comment, p. 139 et 140, ego inter incertarum fabularum reliquiae (7 et 139 a) exhibere satius duxi. Quod idem coniecit, chorum huius fabulae in orcliestram legom tabulae prae se ferentem prodiisse atque inde comoediam nomen accepisse (p. 130), eiusmodi est ut nec praefracte negari neque argumentis demonstrari possit.

0

J

Υ

Σ

Σ

Η

Σ.

Hanc fabulam, quae neque ehorica carmina nec parabasin habuit, iis teraporibus scriptam videri, quibus comoediae Jicenlia Morychidis decreto angustioribus finibus circumscripta erat (Olymp. LXXXV 3 et 3) indicavi olim Quaeet. ecen. I p. 35 (Hist. crit. p. 43). Eandem sententiam proposuit nuper T h . Bergkius Comment, p. 143. Argumentum quale fuerit quum fragmenta docent, tum indicavit" Platoniua p. XXXIV: τοιούτος oi'V εστίν ό της μέσης κωμωδίας τν~ πος, οϊός εστίν ο Αιολοσίχων. 'Αριστοφάνους και οί Όδνσαεΐς Κρατίνου χαϊ πλείστα των παλαιών δραμάτων οϋτε χορικά οϋτε παραβάσεις έχοντα, et p. XXXV οί γοΰν ' Οδυσσεΐς Κρατίνου ούδενός επιτίμησιν εχουσι, διασυρμόν δέ της 'Οδύσσειας 'Ομήρου Atque liinc explicandum est, quod banc fabulam suam Cratinus ipse novum et inusitatum 08lectamentum dixit Fragm. XV.

04

CRAT1NI I. Τίνες

αν πόντον

κατίχουσ'

* 'fig

αν μάλλον

*

II. ανραι;

virfog

όρώμαι. *

ονράνιον

τόδ'

*

τοις πηδάλιο ις ή νανς ημών

πει&αρχί}.

Ilephaestio de metris cap. 8 p. 4 6 : ort μέντοι και εν τω ' Λριστοφανι'ιω καλουμένω άδιαφόρως ευρίσκεται ο παραληγων ανάπαιστος ϊ] σπονδίΐος, δηλώσει Κρατίνος1 εις γαρ τους 'Οδυσσέας είςβάλλων τούτω τω μέτρω εχρήσατο ' Τίνες αϊ) — όρώμαι. έποίησε δε τίνα στίχον και σπονδείω τω παραλήγαντι κεχρημένον. 'ίίς αν μάλλον — πει•Ο-αργΤι Versu primo ed. Flor, τίνες ούν πόντον. Esse Iiaec ex ipso fabutae exordio petita disertim indicavit H e pliaeslio. Sunt autem Ulixis verba ingruentem tempestatera vitaturi et ad Cyclopum insulain appellentis. De usu spondeoiuin in line versus anapaestici tetrametri c f r . T h . Bergkius Comment, p. 279 sq. Ceterum quod Ilephaestio Cratinum his versibus usum esse dicit εις τους 'Οδυσσέας εισβάλλοντα, indicio est poetam exorsum esse hanc fabulam a prologo. E a enim f e r e ratio est nominis εισβολή, ut de ea fabulae parte dicatur, quae proximo post prologum loco infertur. Cfr. Histor. crit. p. 443 et Hermannum Opusc. V p. 139. III. 'Επ'

άριστέρ'

άεϊ την

αρκτον

έχων λ.άμπουσαν

'έως

αν

itftx·οί}ς. Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 445 14. "Αρκτον ονχϊ αρκον · ' Οδυσσεύς έν αριστέρ' αεί την αρκτον έχων λ.άμπονσαν 'έως ανενγίρης. Corrigenda haec ita esse ut supra adscripsi, et pro 'Οδυσσεύς scribendura esse Όδυσσεϋαιν, suppleto Cratini nomine, indicavi olim ad Meuaudri i'ragm. p. 60. in eo tamen falsus, quod haec Calypsus verba esse p u t a v i , ductus Homerico loco Odyss. V 2 1 0 :

95

0/1ΥΣΣΗΣ. την

γαρ

(αρχτον)

δη

πεντοπορενίμεναι,

μιν

επ*

ανωγε

Καλνχρώ^

αριστερά

δΐα

χειρός

&εάων,

έ'χονσαν.

Transtulisse Cratinum quod apud Homerum Calypso Ulixi in patriam redituro dicit, ad hoc iter in insulam Cyclopum perspexit T b . Bergkius Comment, p. 157. IV. Ha&e

πανημεριοι

T

[πνον

χορταζόμενοι

δαιννμενοι,

χάμπιμπλάμενοι

Athenaeus III p. 99 f : μόνιε

ανδρών,

—

Ha&i

r

ζόμενοι

παρά

μεν

ηνριάτι\.

χορτασ&ηναι

Κρατίνω

λευχόν, ]

εϊρηται,

iv

ω

Όδυσσενσιν

χαϊ

τωδε.

Κρατίνος

Όδυσσενσιν

δαιόντως

Priscianus 18 vol. II p. 272 Kr.

λενχόν.

τάδε

γάλα

' Η σϋ~ε

χορταχτλ.

Apud Athenaeum vulgo ησ&ε, libri ήσ&α et ησ&αι. Cyclopia haec verba esse ad Dlixen eiusqae socios largiter se lacte ingurgitantes apertum est. Alteram versum a schol. Arist. Veep. 708 omisso auctoris nomine allatum probabili coniectura priori subinnxit Porsonus apud Gaisfordium ad Hephaest. p. 272. Verba scholiastae haec sunt: πνριάτης τό

πνρίεφ&ον

ζοναιν

ίλ

δαιννμενοι

υπό

τίνων

προσαγορενόμενον,

του

πρώτου

γάλαχτος

χαϊ

εμπιμττλάμενοι

μετά

ο τον

χατασχενά-

τόχον.

πνριάτην"

Πνος

,,πΐον an

πνός

scribendum esset, iam veteres grammatici dissentiebant. Alteram probabat Herodianas. V. schol. Ven. Pac. 1116 ( 1 1 5 0 ) . .V. Άν&'

ών

φρνί-ας εις

ί([ήσας,

αλμην

χλιαρόν νμών

πάντας

τε

ελών χάπ

χαϊ

εμβάπτων, φαίνηται,

ν μας

άν&ραχιάς χατ*

ες

ος

όπτότ

ατός

αν

χατατρωξομαι

την

όξάλμην

δια

τούτων

ώ

σχοροδάλμην μ οι

απάντων

ατρατιωτοα.

Κρατίνος 'Avfr'

εταίρους όπτήσας

όζάλμην

Athenaeus IX p. 385 c : ρ-ijxi

ερίηρας

εν ών

' Οδυσσεϋσιν πάντας

χτλ.

ε'ιEun-

dem locum , qui ex eadem Cyclopia oratione desumptns est,

90

CRATINI

ex qna superius fragraentum petitum est, prlmo versa omisso servavit Pollux VI 6 9 : xal σχόροδον xal σκοροδάλμη και όξάλμη, ως Κρατίνος εν Όδνσσενσιν Φρνξας κτλ. Vs. 1. Quod ερίηρας εταίρους dicit, iiidicio e s t , Ulixem his ipsis verbis, praesente Potyphemo, socios compellasse. — Vs. 2 Pollucis ed. pr. γρύξας και εψήσας και επαν&ρακησας και όπτήσας, quae in recentioribus Pollucis editionibus ex Athenaeo corrects sunt. Quid codices habeant non indicatum est. P r o χάπαν&ρακίσας ( i t a enim habet Athenaeus) Porsonus Miscell. p. 235 correxit κάτι άν&ρακιάς. Hoc recepi. Nisi forte scribendum κάπαν&ρακίσας κώπτήσας, quo Pollucis lectio ducere videtur. — Vs. 3 Dindorfius „κατ' ες σκοαοδ άλμην L et Pollux in editt. veteribus. κατ' εσκοροδάλμην AB. χάτα σκοροδάλμην P V L . " — Vs 4 Dindorfius „χλιερον AB. χλιαρόν PVL et Pollux, χλιεράν C." Recepi χ?ααρόν, qua forma usus est Cratinus Fragm. X. E t sie constanter attici poetae. V. Magnetis et Aristophanis locos Fragm. X adecriptos. Ibid. όπτότατος. Ρ Athenaei όκτόκαλος. Pollucis ed. pr. ανυπόστατος. Falck. νποπτοϊματος. — Vs. 5 πατριωται ex ed. pr. Pollucis pro στρατιώται affert T h . Bergkius Comment, p. 15Θ. In eo, quo ego utor principis editionie exemplari (Aid. MDll), perspicue scriptum est στρατιώται. VI. Τη νΰν

τόδε ηΐ&ι

λαβών

ϊ)δη,

και τοννομά

μ'

εν&νς

ερώτα. Athenaeus Χ p. 446 b : το δε πϊϋι τίς εΥρηκεν; άπεσκντώδης, ι νυν.

Photius Lex, p. 369 4. Ώαιδι/.ά·. ini ß-ηλενων χαϊ ά^ιρένιον ερωμένων τάττεται ή λέζις· παραδείγματα δέ τον έπι μεν των αρρένων τάττεσ&αι πολλά. — χαϊ Κρατίνος Ι/ανόπταις Μισείς γαρ χτλ. Eadem ferme leguntur apud echoliastam Aristoph. Vesp. 1021. {Srammaticum in Montefalc. Bibl. Coisl. p. 474 et Suidam β. v. παιδικά. Pro τρίπτ) sclioliasta habet τρέπεις, quod probans lacobsius ad Anthol. Palat. p. 6GG anapaesticorum tetrametroram reliquiae restitui voluit: μισείς γαρ τάς γε γνναΐχας, προς τίαιδιχά δ' αντε τρέπεις τον νουν. Quae plures ab cauesas probari non possunt. lacobsii vesligiis insistene Tli. Bergkius Comment, p. 185 audaciue quam debebat totum versum ita constituit: Μισείς δέ την γνναϊχα> προς παιδικά γαρ τρέπεις νουν. ') Vix crederc licet Herodoti ibi monimientiun fuisse. Vere, opinor, Coraes ad Plutarcbi Vit. Ill ι». 390.

'Ηοώδου corrigit

100

CRATINI

ut sit tetrameter choriaml>icus, qui iambicam dipodiam, quae alias secundum locum obtinere solet, primo loco Quod

exliibeat.

dubito nuin recte fieri possit; quae enim similia af-

f e r t , alius tamen

sunt generis.

Porsonus apud Dobraeum

ad Aristoph. Av. 7 1 8 tentabat: Ttävv μισείς

γυναίκας

προς δέ παιδικά

νυν

τρέπει.

In his πάνυ ex Grammatico Coisl. assumpsit, qui locum ita «xhibet: μισεΐ

γαρ πάνυ τάς γυναίκας,

Si τρέπει νυν.

προ ( s i c )

Mitto reliqua tentamina.

παιδικά

Fortasse locus ita

eeribendus e s t : μισείς

γε πάνυ

προς παιδικά vel μισείς

γνναΐκας, δέ τρέπει

γε τάς γυναίκας κτλ.

νυν,

Videtur ex chorlco

car-

mine petitus esse. VI. Scholiasta Aristoph. Nub. 9 8 1 : &υραμβοποιός,

ου μέμνηται

tius Lex. p. 1 6 0 14. Schleusnerus

Κηκείδου J άρχαΐος

Κρατίνος

Κηδίδης:

εν Πανόπταις.

δι&υραμβοποιητής.

διPho-

Recte

Κηχείδης VII.

Pollux Χ 16 ί άιιεσκευασμένος σ&ηναι πομπείων

την τράπίζαν, επισκευαστής,

ακευοφΰλαχα εοικε

επισκιυάσαι Κρατίνος

σκευωρόν

τά χρήματα, το τείχος,

άνασκευαπομπής

δε έν Πανόπταις

καλεΐν.

και τον

Oratinus σκευωρός

dixisse videtur de e o , cnius curae pomparum apparatus demandatus erat. VIII. Antiatticista p. 9 1 1 0 : Λιά 'έσχατος. Κρατίνος

Πανόπταις.

πάντων

άγων

λέγεται ό

Formulae rationem expli·

cuit Boeckhlus ad Corp. Inscr. I p. 7 6 8 . IX. Scholiasta ad Homerl Iliad, ί 7 7 : τ ig αν τάδε

γη&ή-

ΠΛΟΎΤΟΙ.

107

σε κ ν — ον λείπει τό όρων, αλλ' εστί παλαιά συνή&εια. 'Αριστοφάνης (Acharn. 1 5 ) αλλ' ϊτερον ησ&ην, χαί Κρατίνος Πανόπταις γέγη&α τον ανδρα. Eustathins ρ. 737 4: φασι δέ και Κρατΐνον ον τω που γράψαι, γέγη&α τόν ανδρα. V. Lobeckium ad Sophoclis Aiac. 1 3 6 .

Π Λ Ο Ύ Τ Ο Ι . I.

'Λρ' αλη&ώς τοις ξένοισιν εστίν, ώς λέγονσ', εκεΐ πασι τοις ελ&ονσιν έν τί} κοπίδι ϋ-οινάσ&αι καλώς ,· εν δέ ταΐς λέσχαισι φνσκαι προσπεπατταλενμέναι κατακρέμανται, τοΐσι πρεσβύταισιν άποδάκναν όδάξ; Πολέμων εν τω παρά ζενο(μϋντι (Ages. V I I I 7 ) κα>'ά&ρα> του παρά Λάκωσι καλουμένου δείπνου κοπίδος μνημονενοντα Κρατΐνον εν Γίλοντοις λέγειν JΛρ' άληϋ~ώς τοις'ξένοισινεστίν κτλ. Describitur autem his vereibus eacriücalis coena, quam κοπίδα appellaAthenaeus IV ρ. 1 3 8 e :

bant Lacedaemoirii. tebat aditus.

Ad earn et indigenis et peregrinis pa-

JVlolpidis Philemonie üidymi aliorumque de ea

testimonia apposuit Athenaeus. —

Vs. 3

Graecis lerum

εν δέ ταΐς λέσχαισι.

ita

apud

Spartanos

1. I. et Thorlacium

Cfr. Mueileri Dor. II p. 3 7 7 . De lescharum usu ut ceteris frequentissimo

Opusc. I p. 2 7 .

quod ex L receptum, P V habent

φνσται.

vide Pro

Muel-

cpvoxai,

IUud etiain E u -

προσεπαττα).ενμέιαι, omisso augment«: προς δέ ομοιότητα, inquit, τον έκτησϋαι ει'ρηται καϊ τό φύσκαι προσεπατταλενμέναι παοά Γ \ Κοατίνω, \ ι I ου τό κοινόν πεπατταλενιιέναι. ι s t a s i u s ad Iliad, p. 7 5 9 4 9 .

Qui nisi festinantis error e s t ,

Sed idem vitiose

ex vitioso Epitomes

codice

flu.xisse censcndus est. Eustathio nollem fidera habuisset vir egregius Parergis ad Phryn. p. 598.

CRATINI

108

II. Οις δη βασιλεύς οτε τοις αρτοις ηστραγάλιζον,

Κρόνος ην το μαζαι

παλαιόν,

δ' έν ταΐσι

παλαί-

στραις Αιγιναΐαι

κατεβέβληντο

δρυπεπεΐς,

βωλοις τε

κομώσαι.

Athenaeus VI ρ. 267 e : οί δέ της αρχαίας κωμωδίας ποιηται περί τον αρχαίου βίου δια?>εγόμενοι, ort ουκ ην τότε δούλων χρεία εκτίθενται. Κρατίνος μίν εν Ιΐλούτοις Οΐς δή βασιλεύς κτλ. Iiis versibus Cratinum ceteris poetis, qui similes Saturnii aevi descriptiones exhibuissent, tauquam illustri exemplo praeivisse idem Athenaeus affirm at p. 268 d. Miriiice autem sibi placebant poetae comici in imagine beatae illius vetustissimorum hominum vitae auumbranda et variis coloribus ornanda. Eorum locos diligenter composuit Athenaeus 1. 1. Nec tragici poetae talia abnuebant. Scholiasta Ven. Aristoph. Pac. 5 3 1 : περιέργως δέ τινις εις τα εν Ίνάχω περϊ τον αρχαίου βίου και της ευδαιμονίας ,,ενδαίμονες οί γενεάς τότ' άφ&ίτον λαχόντες" Vs. 1 τοις αρτοις ηστραγάλιζον. Teleclidis locum apud Athen. VI p. 268 d: μήτρας δε τόμοις και χνανματίοις οί παΐδες αν ήστραγάλιζον, comparavit Schweighaeusei'us. — Vs. 3 δρνπεπεΐς. ita ACDV. δρυπετεΐς PL. Cfr. supra p. 8. De μάζαις δρυπεπίσι v. Schweighaeuserum ad Allien, vol. 1 p. 381. Ibid, pro βωλοις Epit. κωλοις. Parum apte Toupius scribebat όβολοΐς, ut ad Aeginaeos obolos Atticis crassiores et maioris pretii alluserit. 0 . 31uellerus Aegin. p. 186 intelligebat inazas de arbore deciduas glcbisve provenientes. Th. IJergkius Comment, p. 196 teutabat άμνλοις. Ipse olim coniiciebam πολλοίς, comparato Metagenis versu apud Erotian. p. 314: αμύλου, λεκί&ων, καρύων, ζωμον, πολφών, οίνου, κολοκννβ'ης. Sed dubitalioiiem iuiicit Hesycliii glossa iam a jSchweighaeusero allata, Βιολιά: βωλίς * μάζης ειδός τι εν ταϊ'ς ϋνσίαις, U bi βιολιά delendum videtur, Itaque μαζαι

ΠΛΟΎΤΟΙ.

109

βώλοις χομωσαι panes esse videntnr massnlis (Kloesschen) distinctae et quasi superbientes.

rotundatlt

III. 'Εγώ γάρ είμι &υννϊς

η μέλαινας

χαι 13-νννος, όρφώς, γλανχος,

η

ϊ'γχελνς,

χνων.

Athenaeiis VII p. 3 0 3 d : διί'στησιν αύτάς (ϋ-νννίδας') των -ϋύννων xai Επίχαρμος εν Μούσαις. Κρατίνος δ' εν Πλούτοις tfnaiv 'Εγώ γάρ είμι κτλ. Idem VII ρ. 299 b de anguilla agens xai Κρατίνος tv Πλοντοις' Θύννος όρφω'ς χτλ. De thynno et thynnide ν. Schneiderum ad Artedi Synonym. pisc. p. 53 sqq. Pro μέλαινας Adamus μελάνουροςt Schweighaeuserus μέλανδρνς, neutrum cum aliqua veri specie. Fortasse nihil nisi accentus mutandus, ut μέλαινας, άδος, piscis nomen fuerit a colore appellati, cuius quod nulla praeterea extat memoria, etiam alia piscium nomina semel tantum commemorari constat. IV. Ιίερϊ

σιαγόνος

βοείας

μαχόμενος.

Athenaeus III p. 94 e : σιαγόνος δε {μνημονεύει) Κρατίνος Πλοντοις Περϊ σιαγόνος βοείας μαχόμενος. Initium est versus trochaici tetrametri, quamquam haec etiam ad dimetros revocari possunt. V. "Λρξ,ει γάρ αυτός διποδίας

χαλώς.

Scholiast« Aristophanis Lys. 1245: διποδιάξω] τοις δυο ποσιν χορεύαω. είδος όρχήσεως η διποδία, ής μέμνηται χαι Κρατίνος εν ϊίλοντοις "Λρξη γάρ αυτούς διποδία χαλώς. Correxit Runkelius. Ante κα?Μς fortasse excidit καλής. Cratini exemplum Aldus neglexit. Vid. Dindorfii Praef. ad Schol. p. V.

110

CRATINI

VI.

Αυτόματα

τοΐσι ·8·εός άνίει

τάγα&ά.

Stobaeus Ecl. etil. CHI 11: Κρατίνος εν Πλοντοις • Αυτόματα κτλ. Vulgo άνοίχει. AB άνίει. KunkeJius affert Aristoph. Rail. 1402: εν&ένδ' ανία τάγα&ά. Arsenius Viol, p. 8 4 : Αυτομάτως ό &ίός άνίησι τάγα&άχ £πΙ των άπραγμόνως ευδαιμονονντων. Diogen. III 15: αυτόματα ό &εός άνίησι τάγαϋ-ά, ubi cod. c. habet αυτομάτως et άνίει. Cratinus fortasse scripserat αλλ' αύτόματ3 αντοΐς ϋ-εός άνίει τάγα&ά, sive malis αυτόματα δ' αντοΐς etc. quorum alterntrum, si recte memini, etiam alii in mentem venit. Spectare haec ad eandem pristinae felicitatis memoriam recte monuit Th. Bergkius Comment, p. 107. VII. Μή

'ξνντνχία

βαρυνόμενοι.

Priscianus XVIII p. 1169 13(p.l81 e&.Kr.) „UM βαρύνομαι „τούτο, και υπό τούτον βαρύνομαι. JNos gravor hanc rem et „hac re. — Σοφοκλής tv Φιλοκτήτη τω ev Τροία, 5 Οσμής μόμου άντι τον, υπό της οσμής. )}νον ώς μή βαρννϋ-ήσασ&έ „Κρατίνος εν Πλοντοις, μή ξνντνχία βαρυνόμενοι." Aldina verbis Κρατίνος iv Πλοΰτοις omissis, r f j εμΤ] ξνντνχία (sic) βαρυνόμενοι. Unde Dobraeus ad Aristoph. Αν. 1338 scripsit τ f j 'μ[ΐ. Krehlius: Κρατίνος Χείροσι · Μή ξνντνχία ν βυρννόμενοι. Qui unde Chironas arripuerit noil indicavit. In cod. Leid, ita scriptum est: Κρατίνος εν πλοηαο μη ξνντιχειαι βαρννομενοι. In Monac. apud Spengelium App. Varr. p.615 sic :' KP AT IN Ο C EN TIA OY TOlC ΜΝΖ1ΝΊΎΧΕ1ΑΤ BAPYNOMENOY. Ceterum locos ex chorico carmine desumptus videtur. VIII. Suidas, Άνανιοϋσ&αι, χαϊ Πλούταρχος Κρατίνος.

ώς ήμεΐς. Θουκυδίδης ε. Ita vulgo. Duo codd. Paris.

ΠΛΟΎΤΟΙ.

ΠΥΛΑΙΑ.

Ill

Πλοΰτ. Κρατίνω. Emendavit Valclcenarius Diatr. p. 214 et Piersonus ad Moer. p. 17. IX. Pollux II 6 1 : Κρατίνος δ' Ιν Πλοντω (sic) και άναπηρίαν. Ex Aristophanis Pluto eandem vocem exsignavit Suidas, Άναπηρίαν. όντως ' Αριστοφάνης ΙΙλοντω, quae Brunckius ad vs. 115 rettulit, ubi hodie legitur 0yiha?^iag t Fortasse recte; neque improbabile est Pollucem suo ipsius errore Cratinum nominasse pro Aristophane. Cfr. Dobraeum. Ceterum Plutorum nomen recte T h . Bergkius Comment, p. 131 ad chorum referre videtur, ut homines omnibus divitiis opibusque abundantes, comifea quasi quosdam Pluti, in scenam Cratinus induxerit. Nisi forte praestat simpliciter de divitiis interpretari. Plato Gorg. p. 1 6 7 c : ημφασμενοί εισϊ σώματά τε xaXr και γένι] και πλούτους, Cfr. Scliaeferus ad Dionysium Comp. yerb. p. 365.

Π Υ Λ Α Ι Α . Argumentum liuius fabulae utrum ad conventum Pylaicum an ad mercatum ibi habitum epectaverit non definiam. De mercatu testis est Zenobius V 36: Οίδεν Πυλαία τιχντα και Τυττυγίας: ό Τνττνγίας άνδραποδιστής ην, επώλει δί h τfj Πυλαία τα αλλότρια. Ubi fortasse Τιττιγίας scribendum. Cfr. Ο. Muellerus Dor. II p. 399 4. Nec magis de cognomine Alexidis fabula ( Π ν λ α ι α ι ) quidquam eruere contigit. Cfr. Hist. crit. p. 402. I. Ο'ιδ' avd·'

ήμιΐς, ώς ό

λύγος, αυτομάτους χομχμών έττϊ δαΐτα

παλαιός

άγα&ονς

it ναι

&ίατών.

Scholiaeta Piatonis Bekk. p. 373: Αυτόματοι &oi δίιλίϋν επϊ δαΐτας Υασιν. Ταΰτην δε λεγουσιν

δ' άγαιΐρήσ&αι

112

CRATINI

επί Ήρακλεΐ, ος ore ίστιωντο τω Κήνκι ξένοι επέστη. Κρατίνος δέ εν Πυλαία μεταλλάξας αυτήν γράφει όντως Ο'ΐδ' αν&' ημεΐς χτλ. Videntur liaec ex parabasi esse petita. Recte παλαιον λόγον dicit, quippe quo primus usus esse Tideatur Plesiodus in Nuptiis Ceycis. Zenobius II 1 9 : Αυτόματοι δ' άγα&οϊ άγα&ών επϊ δαΐτας 'ίενταϊ: Οντως Ησίοδος εχρήσατο τι] παροιμία, ώς 'Ηρακλέους επιφοιτησαντος επϊ την οΐκίαν Κηνκος τον Τραχινίον και ούτως εΙπόντος. Ita eiiim verissime liaec correxit perelegantis vir ingenii Schneidewinus apudBerglc. Comment, p. MO. Verborum structura est e a d e m , quam nuper Theocrito restitui Idyll. X I I 1 4 : τον δ' 'έτερον πάλιν ως κεν 6 Θετταλός εϊποι άΐταν, ad quae plura notavimus.

II. Suidas vol. I p. 146: Άμίιναιντο, άμνναιεν. Κρατίνος ΙΙνλαίοις (sic) Λντονς επαίδενσεν ε&ρεψέ τε δημοσίοις χρημα σιν εις ηβην ίνα ο'ΐ ποτε λοιγον άμνναιντο. Miror Bernhardii nostri sententiam haec sophistae potius, velut Aeliano, quam Cratino tribuenda esse statuentis. Nam metri quidem satis aperta insunt vestigia: quamquam non accedam Herrn an η ο choriambicos versus restituenti: αυτούς επαίδενσεν ε&ρε·ψέν τε δημοσίοις χρήμασιν εις ηβην, 'ίνα ποτέ οι λοιγον άμνναιντο. Nisi omnia me fallunt, dactylitis tetrametris locus ill liunc f e r e modum conceptus f u i t : αυτούς επαίδενσεν εϋρεχρέ τε δημοσίοιαιν χρήμασιν εις ηβην, 'ίνα ο'ΐ ποτε λοιγον άμνναιντ' ·—• ν ν — ν ν Pro άμνναιντο cod. Α habet άμύναιτο, ceteri άμυναιο. Ad verba ε&ρεψΐν εις ηβην cfr. Sophocles Electr. 1 4 : κάξεΌ-ρεψάμην | τοσόνδ' ές ηβην, πατρι τιμωρόν φόνου. Dicuntur haec autem de potenti aiiquo viro, qui nescio quos p e cunia publica, quam mala fraude interverterat, alendos curaverit, ut viri facti capitis periculum ipsi depellerent.

ΠΥΛΑΙΑ.

113

HI.

"Ανδρας

ο Off ους χρη τύ παρόν πράγμα μιν

καλώς εις

δΰνα-

τί&εσϋ-αι.

Saidas vol. III p. 487: τό παρόν εύ ποιεϊν.

παροιμία.

I όργια (ρ. 499 c) „και ώς εοικεν ανάγκη μοι,

Πλάτων

τον παλαιόν Άνδρας

λόγον, τό παρόν ευ ποιεΐν".

σοΓροϋς χρη τό παρόν

Scripsi πράγμα

pro πραγμ'

ubi verba Πυλαία

'

,

Πυλαία'

ώς καλώς τ

ίϋεσ&αι.

ώς ex Photio Lex. p. 595 14, quae a codice absunt,

άνδρας,

ex Suida Porsonus.

π ράγα'

supplevit

M e t r i ratio haec est:

'

'

ν

'

ν •— υ — I — ν ν — — ν ν — — ν ν — ν Improspere

haec

tractavit

Lucian. I p. 485.

κατά

Κρατίνος

praeter

alios Hemsterhusius

ad

C f r . Cur as crit. p. 73. IV.

'Hi

Λιονυσίοις

άκΰλοις παίζουσ'

άνεμενοι

Sclioliasta Piatonis Bekk. p. 3 3 0 : τρόπα

βό&ννον ix διαστήματος /ίιονυσίοις

βολή.

δ'

Κρατίνος

Alius liber η διονύσοις

κτλ.

τρόπα. εστίν

άκοίλοις

παίζουσιν.

Describit banc lusum Pollux V I I 1 0 3 : ή δε

τρόπα

γίγνεται

υνς

μεν

στοχάζονται

ώς

τό πολυ

βό&ρου

ψεως ε'ξεπίτηδες διά αστραγάλων

τινός

δι'

nequiore

rota.

Idem ludus ες βόθ-ννον

dicebatur.

δε και άκν/.υις καϊ

ρίπτοντες

ceam,

εχρώντο.

neque

?/ vel

βαλάνοις

In Craiini ι) ueque

Pollux

άντϊ versu,

άνεμενοι

1. 1.

των ut

oV (f/') άκνλοις άει παίζουσ'

de metro ta-

expedio.

Λιοννσίοις

άνειμένοι

πολ-

αστραγάλων

tarnen scribendum,

Comoed. ant.

ludit

V . ad Seriph. V I I .

Talorum loco etiam glandibus utebantur. οί

ρί-

Photius Lex. p. 606 8 τρόπα :

Ita enim corrigunt quod vulgo legitur

tropa

λάκις

άφιέμενοι

Cfr. Martialis I V 14 9 : et

παιδιά. talo.

αστραγάλιον,

παιδιά

εις υποδοχή ν της τοιαύτης

πεποιημένου.

ή εις

'έν Πυλαία · fj

τρόπα. 8

Fortasse

114

CRATINI

Nisi malis άγαμίνοι,

quod de ludentibus solenne esse anno-

tat Grammaticus Bekk. p. 469 et Suidas v. άφείς. V. Scholiasts Aristophanis Pac. 733: Κρατίνος Πυλαία

δηλοί ort ε!· έστι

rum dicit.

δέ έν Tt

Coinicuin cho-

ζνγά τον χοροϋ.

Vide Pollucem IV 109. \I.

Scholiasta Aristophanis Av. 121. ενερον·. οίον ωσπιρ

σιβνραν

ενέριον.

Πλάτων

άπολέλανχ* ' Υπέρβολος, γλώ α σ αν ενέρων

ώ'στ'

Και

τοαοντον

ανχμάτατός

βο των.

εύεοίας

έατι.

Κρατίνος'

λέγει δέ περί των

Eadem Suidas s. ν. ενερον.

μαλακήν

προβάτων.

De voce ενερος v. Lobeckium

ad Phryn. p. 146. VII. Scholiasta Aristophanis Av. 767: ιίπεΐν

τις ό Πισίον,

λίαν πονηρών

εστί

(sic), "Ω,ραις. δαις ό

εϊη

ουδέν

σα οι δεσμώται, και σπυρίδας και το τοιαύτα. Quae ad ipsum Cratiui locum pertinent. Itaque lagenae et simiiia confieiebantur a publici carceris custodibus; neque id mirum, siquidem talis condicionis homines plerumque otio abundant. Fuisse tarnen etiam alios qui eiusmodi Jagenis fabricandis opcram darent, docct Diitrephes ille Aristoplianius Av. 798, qui magnas ex eo opificio divitias collegerat*). lam etiam reliqua expediri possunt. Primo enim versu scribendum videtur εντός ov πολλού χρόνου, intra breve tempus. Ita Demosthenes c. Timocr. p. 720 24 dixit εντός τριάκοντα ημερών. Item Plato Alcib. 1 p. 106 c et Phalaris Epist. X X I I 19 plane ut Cratiuus εντός ov πολλού χρόνου Deinde καταπιττουμενην non sane de stupratione interpretandum-, sed proprio sensu accipiendum pice obductam. Nam quum lagenae illae ex viminibus iuncisve plexae essent, consentaneum est, ne liquorem ernitterent, extrinsecus pice vel bitumine fuisse obductas. Idque etiam in aliis vasculis fieri solitum fuisse docet Aristophanis Fragm. 262: αλλ' εις κάδον λαβών τιν' ονρει πίττινον. Accedit quod ipsum illud καταπιττονν simili sensu posuit Galenusin VI Epid. Hippocr. tit. 10 p. 497 Bas. είρήσεις γονν τά μεν (κεράμια) υπό πίττης η γύψου στεγνω&έντα μονιμώτερα γινόμενα, τά δ' υπό μόνου δέρματος ήττον, ώσπερ χαί τά τοΐς τνφλοϊς (leg. φλοιοΓ$) πωμαοϋ έντα. χαϊ δια τοντο προϋποβάλλοντες (—. βαλόντες) η τοιούτους η δέρματος καταγνψονσί τε και καταπιττονςι τά κεράμια. Itaque sententia loci haec est: brevi lagenam apud publici carceris custodes pice oblini videbis. Quae aut uxoris Cratini aut unius ämicorum verba esse suspicor, brevi futurum esse dicentis, ut quae nunc ad usum inhabilis facta sit la · ' ) Ita certe Aristophanis locum intellex'.t scholiasta.

ΠΥΤΙΝΙΙ.

129

gena (Fragm. VIII) obducto bitumine reconcinnetur. De lagena ilia, cuius liaud exiguas hac in fabula partes fuisse coiisentaneum est, etiam sequens fragmentum intelligo. XVIII. *Αρ

άραχνίων μεστην 'έχεις την

γαστέρα;

Suidas vol. I p. 310 vocabuli άράχνια exempla apponens: Κρατίνος δε Ilvtivij Άραχνίων μεστην έχεις την γαστέρα. Φερεκράτης Τυραννίόι Άρ' άράχνι' ώ'σπερ ταΐς σιπναΐσι ταΐς χεναΐς. Νικοφών 'Αφροδίτης γοναΐς 'Αρ' αραχνών τι (ραίιετ* εμπεφνκέναι, Videntur haec Cratini verba esse, lagenam suam dilectissimam sed pro dolor! vino vacuam compellantis. Ιαστηρ de lagenae cavo recte dici posse docet Pherecratcs apud Athen. XIV p. 481 e. ubi habemus κύλικας γαστροιίδας. Ventrem lagenae dixit luvenal. XII 60. Ac fuit etiam vasculi genus γάστρα vel γαστρίον dictum, de quo vide Letronnium Comment, de nominibus vasorum graec. p. 31. Valckenarius Diatr. p. 169 Cratini versum de esuriente intelligebat, adraonens sacculi Catulliani aranearum pleni, „ad quem Cratini versum comparavit I. Dousa fil. Coniect. in Catull. c. 3." Fritzschii (p. 268) mentem, qui illo versu Cratino importunam, qua olim usus sit, In reprebendendo acerbitatem ab uxore exprobrari existiinat, non percipio. Ceterum ante άραχνίων addendum esse άρα iam diu est quod monui; postea idem fecerunt complures alii. Quod Platoni licuit, ut antepenultimam in άράχνιον produceret, non licuit etiam Cratino. XIX. 'Αλλ'

ονδέ λάχανον ουδέν ούδ' όστονν

έτι

όρω. Herodianus de diet, solit. p. 38 5 : διό μονήρες κατά τον τόνον φαμέν είναι αυτό (οστέον). ουκ αγνοώ δέ ώς καϊ όστονν λέγεται, ώς και παρά Κρατίνω εν Πντίνΐ] 'Αλλ' ουδέ λάχανον ουδέ ονδ' όστοΐν έστι όρω. Correxit DinCoinoed. ant. 0

130

CRATINI

dorfius. Fritzschius Quaest. Arist. I p. 2 0 7 : αλλ' ουδέ λάχανόν έστιν ονδ' όστονν ορώ. Poesie etiara αλλ' ουδέ λάχανον ονδέν ονδ3 όστονν ορώ. XX. Άπό

προτέρου

τον καϋνον

αριθμήσεις.

Etymol. Μ. ρ. 267 1 8 : καννος γάρ λέγεται ό κλήρος. Κρατίνος Πυτίνΐ] Άπό προτέρου τον καννον άρι&μήσεις: xai εγώ, ώς Καννίων μάλιστα χρωμένων. Ubi Sylburgius „και εγώ pro εγώ δέ." Sane si εγώ δέ scripsisset, nemo haereret; nunc autem legitur xai εγώ, in quo recle Dindorfius ultimum trimetri pedem latere existimat. JNisi fortasse lacuna indicanda est xai 'Εγώ * * *, ut duobus exemplis usus esse existimetur. Scholiasta Aristoph. Pac. 1081 διακαννιάσαι: και Κρατίνος JIVTIVIJ 'Από προτίρον τον καννον άρι&μησεις. 'Άλλως, άντί τον κληρω&ηναι, ώς τών Καννίων μάλιστα χρωμίνων, ώς και σιψνιάζειν και χιάζιιν. Ita enim correxit Fritzschius p. 294 editum βιάζειν, quod Ilemeterhusius ill λεσ βιάζειν mutabat. Ad προτέρου desidero articulum. Fortasse igitur praestat: από ποτέρου τον χαννον άρι&μηοεις; XXI. Pseudo-Plutarchus V. Dec. orat. p. 833 Α. de Antiphonte Rhamnusio disserens: oi δέ νπό τών τριάκοντα άνρρησ&αι αυτόν ίατοροΰσιν, ώςΛνσίας έν τω υπέρ της Αντιφώντος χϊυγατρός λόγω. έγένίτο γαρ αν τω ß-υγάτριον, ου Κάλλαισχρος έπίδικάσατο' τι δέ νπό τών τριάκοντα άπέ&ανεν ίστοριΐ xai Θεόπομπος έν τι] πεντεκαιδεκάτη τών Φιλιππικών. αλλ' οντός γε αν εΐη 'έτερος, -Λυαιδωνίδον πατρός ου Κρατίνος έν Πυτίνι/ ώς πονηρού μνημονεύει. Ita haec ecripsit Taylorus Lect. Lys. apud Reiskium VII p. 273. Eundem fortasse Antiphontem risit Aristophanes Vesp. 1301. Fallitur enim Fritzschius Quaest. Arist. p. 284, illud ov μνημονεύει in Plutarchi verbis de Lysidonide intelligens. Anti-

ΠΥΤΙΝΗ.

131

phontem a trigintaviris necatum etiam a Xenophonte commemorari Hellen. II 3 4 0 annotavit Ruhnkenius Disserl. de Antipli. p. 2 4 3 .

Ilunc igitur eundem esse quem Lysidonidis

filium Cratinus divcrat, tradit Plutarchus, in cuius sententia acquiescere

debebat

Alb.

Dryander Comment,

de

Rliamn. p. 33. qui cum Antiphontem a Cralino

Antiph.

commemo-

ratum ipsum ilium Rhamnusium esse existimat, quem ludibrii caussa Cratinus Lysidonidis filium dixerit, parum probabilem coniecturam periclitalus est. XXII. Scholiasta Platonis Bekk. p. 3 3 1 . Πόλεσι

διά την χροιάν πνξινον

'Αριστοφάνης

δ' έν'Όρνισι

Ενπολις

μίν ovv εν

αυτόν (Χαιρεφώντα)

νυχτερίδα-

εν δε

Τελμησσεΰ-

σιν εις σνχοφάντην άποσχώπτει, Κρατίνος Πυτίνϊ] μηρό

ν και

χαλεΐι

εις

αυχ-

μέντοι

πα-

πένητα. XXIII.

Scholiasta Platonis Bekk. p. 3 3 2 : Ανχων τήρ ην Αντολνχον, ώς Κρατίνος

"Ιων γένος,

Τίντίνρ,

δημον

'Αριστοφάνης

Θορίχιος,

Σφηξίν.

πένης,

De

Lycone,

postea accusatore Socratis, cfr. Schneiderus Praef. Xenoph. Anab. p. X X X I I et .quae ipse attuli Hist. crit. p. 117.

Ari-

stophanis locus, ad quem provocat scholiasta, est Veep. 1301. ubi in Philocleonis eodalibus numeratur: καίτοι

παρην "Ιππυλλος, 'Αντιφών,

Αυσίστρατος,

Θονφραστος,

οί περί

Ανχων, Φρϋνιχον.

Qui bus verbis quum petulantia hominis rideatur, neque vero paupertae, probabile est scholiastae locum ita fere esse redintegrandum: 'Αριστοφάνης

πένης

ώς

Κρατίνος

Πυτίνϊ],

υβριστής

ώς

Σφηξίν. XXIV.

Pollux Χ 5 8 : ϊ) μάλ&α. Ηρόδοτος

6 δέ ένών τϊ] πιναχίδι

χηρός η μάλχϊη

( V I I 1 3 9 ) μέν γάρ χηρόν εϊρηχε,

τίνος δί έν τΐ[ Πυτίνϊ]

μάλ&ην,

'Αριστοφάνης 9 *

Κρα-

δε εν τ ίο

132

CRATINI

Γηρντάδρ

Την μάλ&αν

εκ των γραμματειών

ησίϊιον.

Cir.

Fritzschius 1.1. p. 379.' De duobus aliis fragmentis quae ad Pytincn pertinere suspicari possis vide Incert. CXXXVIl et CLV.

Σ

Α

Τ

Υ

Ρ

Ο

L

Argumentum Aristoplianis Eqnitum: εδιδάχϋη το δράμα επί Στρατοκλέονς άρχοντος δημοσία είς Αήναια δι' αντον του Αριστοφάνους, πρώτος iviy.it' δεύτερος Κρατίνος Σατνροις' τρίτος Αριστομένης Ύλοφόροις. Itaque in scenam commissi sunt Satyri Olymp. LXXXVIII 4.

Σ

Ε

Ρ

I

Φ

1

O l .

I. 'Eg Σνρίαν ίμάτιον

δ' εν&ένδ'

μοχ&ηρόν,

άφικνεΐ

οταν βορράς

μετέωρος

νπ

αύρας,

καταπνεύσρ.

Pollax VII 6 9 : σνρον δε ίμάτιον Κρατίνος φησι Σεριφίοις Ές Συρίαν δ' εν&ένδ' άφικνεΐ κτ).. Videri haec Polydectae verba esse Perseo contra Gorgonas profecturo itineris rationem monstrantis indicavi Praef. Menandr. p. XVIII. Locum emendavi e libris. Vulgo enim vs. 1 άφ ικνεΐτο et vs. 2 οταν ό βορράς. Iidem libri pro σνρον recte habent σνρίαν. Ita enim dicebatur vestis, ipso Polluce teste VII 61: χλαΐναν παχεϊαν,ην χειμάμνναν μεν Αισχύλος," Ομηρος δε άλίξάνεμον κέκληκεν. ην δε συρίαν οι πολλοί, ταντην αντόποκον ίμάτιον οι κωμικοί. Idem Χ 64 : και που και σνρία και σύρκ η ακναπτος. Hesychius, Συρία: παχεΐα χλαίνα. Suspicor

ΣΕΡΙΦΗ)!.

133

autem Cratini verba colloquentium vicibus ita esse distinguenda, ut quum Polydectes give alius quis Perseo iiciscendum divisset,

in Syriara pro-

hie in nominis ambiguitate Indens r e -

spondeat hoc sensu: tu vero dtirain narras condicionem cum mihi Syriam subeundam dicis, ea enirn moiesta est vestis spirante Borea. σνυα

Scilicet αυοία vestis, quae et σύρα et

vel σίσνρνα

σι-

dicebatur, crasso quidem filo erat con-

texts, sed rndis neque fulloiiis artem experta, ideoque venti spiraminibus pervia.

Cfr praeterea schol. Arist. Vesp. 7 3 7 :

oi δέ ακριβέστεροι

cpaai (την

(fort, παχεϊαν) άπλοΐδα. aut σνρίαν

σισνραν)

χλαΐναν

παλαιάν

την αυτήν δέ και σισνραν

aut cum Τ . Η. ad Poll. Χ 6 4 σνραν)

(lege

και

σί-

ανρναν. 11. Είτα

Σάκας άψικνεΐ και Σιδονίους

£ς τε πάλιν δούλων, ανδρών αισχρών, Άνδροκλέων,

iv

Περιηγήσει

Έρεμβούς,

νεοπλοντοπονηρων,

Λιοννσιοκονροπνρώνων.

Stephanus Byz. p. 3 0 8 . Λοίλων 'Εκαταίος

και

Και

πόλις:

πάλις

εάν δούλος εις την

ταύτην λί&ον προοενέγκιι, έλείι9ερος γίγηται, —

Φασι δε και κατά Κρήτην

σημειωτέον ψησίν

y

έναλλάσσειν Είτα

δ'

οτι

δίχα

εν Σεριφίοις

ηησαντος

ποιητικης

μη

δείν

ανάγκης,

ως γησιν Όλνμπιανός.

χιλίανδρον.

πόλιν τάς

δούλων

παρα&έσεις

ως φησι

Σάκας αφικνΐ] — νεοπλοντοπονήρων.

έν Αιγνπτω,

πάλιν

καν ξένος

Λονλόπολιν είναι

Κρατίνος

'Απολλώνιου

Λιβύης·

ϊστι

Κρατίνος δϊ

χωρίον

Apertum est haec ex

eadem fabulae scena, ex qua superius fragmentum, petita eese, ac fortasse proximum post priores versus locum occupabant.

Cui coniecturae locornm situs non obstat.

De S a -

cie, Scytharum colonis, interiorem Asiam incolentibus, docta est disputatio Naekii ad Choer. p. 121 sqq.

Sidonios

Erembos coniunxit Homeri exemplo Odyss. IV 8 4 : πάς &' ίκόμην λιν δούλων.

και Σιδονίονς

και Έρεμβούς.

et

Λί&ίο-

— Vs. 2 πά-

Urbem Dulopolin commemorat etiam Eupolis

CRATINI

134 in

Marica

ριχα.

—

apud εατι

Hesychium,

δέ

εν Κρήτtj

άονλων και

πόλιςι

Ενπολις

ivMa-

V e r s u m tertium, quem

Αιβϋΐ]

cum reliquis coniungendum esse etiam a T h . Bergkio Epist. ad Schillerum

p. 118

monitum

/Ιιονναοχρονροπνρώνων. Άνδροκλέων αϊν

iv

τω

ουδείς φειν

αντω

πέντε

Κϊρον, γαρ

ίπεϊ

χωμωδεΐσ&αι

κουρενς

δηλοΐ

ο

τάς

ecripta sunt.

τον

δέ

ην

προς

Άταλάντας

(Mus.

Αισχρών οί)

είσϊν

άμαρτάνοντες'

Κνρος γαρ

·

δ it

Αιόννσον

ουν

κουρία

(Musurus

πάππον

Ita

σνν&είς.

(fa-

Άνδροκλέα,

ΙΊνρώνην),

scribendam esse iam olim

ob caussam

auditum Atticis Nicarchus

Σεριφίοις

ol

Hesychius,

γρά~ οντά πάππου),

haec

in

codice

Primam Cratinei nominis partem J ι ο ν υ σ ι ο -

χονροπνρών>]ς quoque

εν

αναγράφεται

/Ιιοννσοκουροπνρώνων,

eervarit

Αίσχρόν,

(Mus.

Πυρών

' Α&ηναίων

κωμωδεϊν ώς

Κρατίνος

Λιοννσοχουρωνων.

Λιονύσιον,

video,

ldque earn

necessarium e s t , quoniam Dionysus in-

nomen

cornice

raonui.

finxit

thol. Pal. I I p. 324.

est.

Similiter

nomen

formatum

est

quod Au-

Λιοννσιοπηγανόδωρος

Tonsorera fuisse hunc Dionysium eam-

que artem ab avo accepisse, etiam Atalantae auctor dixerat, de qua fabula cfr Hist. crit. p. 225.

Tertiam nominis par-

tem corruptelae arguit \ ilium metricum, in

quo se liaerere

negabat Fritzscbius A c t . Societ. gr. I p. 145.

Fortasse Cra-

linus scripserat ιίιονυσιοχονρομνρυίνων,

ut aut M y r o quidam

adsignificetur aut luxuries Dionysii notetur, quem in tabernis unguentariis

multum

apud scliol. M S και

αν&άδης, ό

εν

6 δέ

μαινόμενος

χρυσονν τω

versatum

esse

docet

Polyzeli

ad Aristoph. Plut. 550 ό μεν

έχων μύρω

Si tarnen is idem

μαινόμενος.

]Ιθλνζιβος,

εχεινοσι χλίδωνα παρ'

locus

αξιωματικός

Λιονΰσιος, και

'Α&ηναίων

est Dionysius.

τρυπήματα, μακαρίζεται.

Sed

omnia f e r e incerta sunt: nam si κούρο

in

*)

hoc Cralini loco

illud ad

tonsoreiu

*) Comimiiiicavit niecum hoc scholion G. Dindoriius, cuius comitati cojnplura eiusdein generis alia debeo.

ΣΕΡΙΦΙΟΙ. (κουρία)

135

spectat, »ecessario χονρίο — scribendum fuerit, de

quo vere me admonuit G. Dindorfius, qui tentabat

Jiqrvawxov-

ρίοπουνων.

Nam χυνρο

Possis etiam /Ιιοννσιηχνρτομνρώνων.

illud ex coniectura in Cratini Jocum illatum esse ipse Hesycliius indicat. Quae eodera Cratini versu leguntur αισχρών ' Λνδρον.λίων,

commate disiunxi.

quin Άνδρο/.λίΐς

Non euim dnbitari

potest

poeta dicat homines Androcii similes h. e.

perditos et extremae turpitudinis.

Quod autem Androclem

eiusque similes Dulopolin habitare

fingit,

indicio est Crati-

num eos tanquura servos perstringere voluisse.

Hiuc

recte

scholiastes Ven. ad Aristophanis Vesp. 1 1 8 7 : Άνδροχλέα Κρατίνος ΐμαιρηκότα

Σερκμοις

φησί

δοΰλον xal πτωχόν, Ιν δ£

αρα τον αυτόν.

dicam ad Horas.

δέ

"ίΐηαις

De quo loco vide quae infra

De Androcle vide supra p. 14.

111. Oixovat (ρίΰγονπς Hesycliius, Άΐδρντον

άΐδρντον

χαχόν.

χαχόν: Κρατίνος

Σ(ρκ(ίοις

fριψιοις)'

Οΐχονσι

χοΐδρντον,

η οίον άλλοι αντοΐς ονκ αν ιδρίσαιντο

γήν,

CftvyovTeg άΐδρντον χαχόν

ως ίι'τις άγαλμα ίδρνσαιτο.

xaat ηενγοντίς

χτλ.

άλλοις χα-

Ita codex:

την I ν ν ν ν ν Quae satis ueitata est numerorum consociatio. Atque ita ut nunc video voluit etiam Gaisfordius ad Hephaest. p. 17. Latine reddidit Grotius Exc. p. 493. Queis iusiurandum maximum. in re qualibet Canis est et anser: nam deos non nuncupant. —

ν

—

—

—

—

—

XII. Την άκορέστονς έπιγέρειν

οργάς βροτοΐς

μονσικην σω^ροσιν.

Scholiasta Thucydidis VIII 8 3 : το έπιφέρειν οργήν έπϊ τον χαρίζεσ&αι και σνγχωρεΐν έταττον οι άρχαΐοι. μάρτυς

ΧΕΙΡΩΝ ΕΣ.

157

Κρατίνος εν Χείρωσι λίγων Την μονσικήν — σώγροσιν. Grotius Excerptis p. 492 ita transliilit: Ars musica motus eximios excitat sapientibus. Thucydidis haec verba sunt: πάντOJV τε Άστνοχον είναι αϊτιον, επιηέροντα οργάς Ί\σσαlianis Horns intelligo etiain apail schol. Aristoph. Vesp. 1183. c f r . schol. Lysislr. 62.

173

CRATINI

terrae fertilitate et quos frnctns singulis anni partibus produceret, eaque in re varie lusisse, id igitur quo teste compertum habeat noil intelligitur: ac vereor ne Aristophanis Horas in animo habueriU Welckeri, viri ingeiriosissimi et quem magni facio ob ingentes eruditionis copias, sed quem audacissimis saepe coniecturis indulgere video, Welckeri igitur μονσοδονηματα melius legentur apud ipsum. V. Museum Rhen. nov. vol. I p. 586 sqq. ubi quod scripsit commemorasse Cratinum hac in fabula etiam hominem frigidum (tρνχρον αν&ρωπον) et pocula potatoria (ρντά), apertum est virum egregium et Antiatticistae glossam p. 1X6 20 et Harpocrationis locum (Fragm. X V I ) paullo inspexisse festinantius.

INCERTARUM FABULARUM FRAGMENTA. I. Aelianus V. Η. II 13: ευδοκιμεί δ 3 ουν αντω (Arlstophani) τό δράμα, και γάρ τοι το τον Κρατίνου τοντο συνέβη ίϊποτε άλλοτε καΐ τότε, τω β-εάτρω νοσησαι τάς ψρένας. Frustra Grotius Excerptis p. 495 seuarium ex his procudit: συνέβη &εάτρω τότε νοσησαι τάς φρένας. Nihil ex his Cratineum nisi postrema verba, quae hunc in modum metro Eopolideo scripta, τω δέ &εάτρω 'νόσησαν αί φρένες, in parabasi locum habere potuerunt. Conqueri enim videtur poeta quod quam proximis Dionysiis commiserat fabula lion placuerit spectatorum iudiciis. Respicere videtur ad eundem Cratini locum Phrynichus App. soph. p. 52 28: Νοσεΐν τάς φρένας, νοσεΐν τον νουν. II. Antiatticista ρ. 108 24. ίπιμέσον ηλικίας. Κρατίνος.

Μεσόκοπος', άρρενικως, τό Apertum eat scribendum esse

FAßULA'E INCERTAE. τον έπι μέσου ηλικίας, ut Indicat autem grammatici lege nisi de feminis non dammodo Xeuarchus apud

μεσοχόπω

173

vidit etiam C. W. Lucas Observ. ρ.9. glossa, μεσόκοπος ex Atticistarum dicendum esse. Confirmat quoAthen. XIII p. 569 b: via παλαια

πεπαιτέρα. III.

Aristides Orat. 50 vol. II p. 565 Dind.: και τοι φησι

μίν

δι'] που Κρατίνος των αισχρών είναι φίλοισι χαριζόμενον πονηρόν αυτόν είναι' ούτοι δ' ε'ι μέν ηίλοις αύτοΐς χοώνται, παραπλησίως αύτοΐς εχουσιν. ωατ' ει τοΐς αύτοΐς χαίρουσιν, αύτοΐς α ρ' ουχ ήττον η τούτοις χαρίζονται' et δ' αύ μ ή νομίζουσι φίλους, άντι του χαρίζονται; ει τ ε γαρ ώς έρασταΐς είτε ώς ερασταί, τόγε της αισχύνης αφυκτον. In Cratini loco πονηρόν unus liber omittit. babile est versum ita scribendum esse:

αίσχρόν δ£ ψίλοισι χαριζόμενον

πονηρόν αυτόν

Pro-

είναι,

iisdem numeris, quos in Chironum Fragm. I et II habemos, nisi quod anacrusi in illis poeta usus est bieyllaba.

IV. Aristides Orat. 45 vol. II p. 23 Dind.: εγώ μιν

οιμαι

τοντο. τί ούν, ώ μεγίστη σύ γλώττα τών ' Ελλην ίδων, 'έφη Κρατίνος ποιων, εσ&' ο τι κωλύει και υπαρ γιγνώσκειν τα βέλτιστα ανευ τέχνης y.al συμβυνλεύειν εχειν; Piatoni accommodat quem de Pericle posuerat versum Cratinus. Pro ποιών fortasse scribendum est μών, id ut cum eequentibus coniungatur. Idem Orat. 4 6 p . 173: ovxovv των

μαρτύρων ήμΐν τών εις τούς λόγους κεκλημένων τω Περικλεΐ και οίς ουκ ελάχιστον μετεΐναι φαίημεν αν της περι ταύτα εμπειρίας ό μεν τών 'Ελληνίδων μεγίσ τ ην την εκείνου γλώτταν ε'ιρηχε, λέγων μεν ίσον re και φωνην εναμίξας δέ τι της παρά της τέχνης πικρίας τοΐς από της άλη&είας. Sequuntur deinceps Aristophanis et Eupolidis de Periclis eloquentia testimonia. Ad verba ό μέν schol. Α. ό

Κρατίνος

δηλονότι

ποιητής.

Mireris dubitasse alteram: ό

in

CRATINI

Εϋπολις· κατά δέ άλλους hic erat, id·' ω μεγίστη

Versus Cralini fortasse των Ελληνίδων.

Κρατίνος. γλώττα V.

' Λφυπνίζεσ&αι άπό

μεν βλεφάρων

*

ανΟημερινών

*

χρή πάντα

ποιητών

ληρον

&εατην, άφέντα.

Aristides Orat. 49 τοί. II p. 521 Dind.: αλλ' εγωγε κωμωδιοποιον τίνος ηκονσα σεμνολογονμενον &αυμαστά οία, καί τ οι εάν τις ερηται τονς της κωμωδίας ποιητάς εφ' οτω μέγα φρονοΰσιν, φαΐεν αν, οιμαι, οτι γέλωτα κινονσιν, ωσπερ και αυτών τις ώμολόγηκεν ονδενός έρωτώντος Άλλ* ομως και οντοι χωρίς άξιονσιν είναι τά τε των αστείων σκώμματα και τά των πολλών καί τις αυτών εν άρχρ τον δράματος μεγαλανχονμενος ώς προφήτης προαγορενει τοιάδε · Άφνπνίζεσϊϊαι — άφέντα. ωσπερ εν έχε ivy τ.ί] ημέρα μέλλων απαντας σοφούς τε και σπονδαίονς ποιήσειν. διδάξας δ£ τους Χείρωνας προσπαραγράφει πάλιν αν μάλα υπερηφάνως επι τελευτης ,, Ταντα δυοϊν εν ετοιν ημΐν μόλις έξεπονή&η" Miriiice argutatur Hanovius Exercit. I p. G5, ut priores versus non Cralini, sed alius poetae comici esse obtineat. Non esse posse alius poetae quam eins cuius Chiron es roox comraemorantur, vel ilia Arislidis verba „πάλιν α ν " satis ostendnnt. Sed hoc iam Th. Bergkium Comment, p. 223. 224 monuisse video. Versu primo qui aliquid excidisse perspexit Dindorfius, νυν δή supplendum statuit, quod etsi apud Atticos plerumque de tempore proxime praeterito dicitur, non desunt tarnen loci ubi de futuro dicitur. Vide Heindorfium ad Platonis Soph. p. 290. Possis etiam cum Hanovio και δή. Bergkius inserebat κομψόν, quod vix aptum tiuic loco. Alia ratio loci in Pylaea I 3 et Incert. fab. CLIII 1. — Versu secundo unus liber άπό ήμερινών^ pro quo Dindorfius tentabat άπό ?.η

apud Aristoph. Acliarn. 2 4 : oiariOLvrm t'A&orrtg E t ονπι

(α&ήν'

Athenaeus

IX

περιενεχ&έντων, τό

ονομα

κάλω

p. 396 c :

και εϊρηται,

εκλεπτον

ηερι και

Γαλα&ήν'

ον

γαλα·9ηνών

τούτων τις

εκλεπτον

τέλεα.

ε

ώ'στ' ενμαρη γε χαντομάτην χωρίΐν λιπαράν

την εν&εσιν

κατά τον λάρυγγος τοις νεκροΐς.

ψνσχαι δέ χαϊ ζέοντες άλλάντων παρά τοις ποταμοϊς

σίζοντ' εχέχυντ* άντ'

10 Χαϊ μην παρην τεμάχη μέν χαταχυσματίοισι

τόμοι,

εξωπτημένα

παντοδαποϊσιν

ευπρεπή,

οστράκων.

ad

300

PHERECRATIS τεντλοισί

r* εγχέλεια

avyxexαλνμμένα.

σχελίδες δ' όλόχνημοι

1

επι πιναχίσχοις, 15 ήδιστον

χαϊ δίεφΰ·

άτμίζοντα, δελφάχει'

χνανρότατα

παρεκιιτ'

άχροχώλια βούς,

επεξ,ανΟισμένα {-π αμΰλοις

δέ χόνδρος γάλατι

εν καταχντλοις

ταχερώταται

και χόλιχες

χαι πλευρά παρήν

πλησίον

κατ ανίνιμ μένος

λεχάναισι

χαι πύου

80 Β. Οι'μ' ώς άπολεΐς μ* ενταν&α παρόν χολυμβάν Λ.

δ' επι τοϊαδ'

περι τό οτόμ'

επέτοντ'

25 νπό μνρρίναισι τά δε μήλ'

•ηβυλλιώσαι χαι τά ρόδα

άνάβραστ'

εγίγνετ'

χαταπιεΐν, ιδεΐν

πεφνχότα.

τριχάπτοις

άρτίως

χεχαρμέναι άν&οσμίου

διά χώνης τοϊσι βονλομένοις επαστος

ηρτνμέναι

χεγνμέναι.

30 πλήρεις χύλιχας οΐνον μέλανος

διπλάαι'

πν&ί]·

άντιβολονσαι

εξ ονδενός

hi,

Τάρταρον.

τά χαλά των χαλων

χόραι δ' εν άμπεχόναις

και τώνδ'

διατρίβονο'

ήνπερ

χάνεμωναις

έχρέματο

νπέρ κεφαλής,

ηντλονν

τόμοι.

ώς εχετ' εις τον

Τί δήτα λε'ξεις ταπίλοιπ'

όπται χίχλαι

καΰημίνα.

ει ψάγοι τις η εύ&νς εξ, αρχής

πιεΐν. πίοι,

πάλιν.

Athenaeas VI ρ. 268 e. appositis Cratini Gratetis et Teleclidae eclogis beatae vitae descriptiones exhibentibus ita pergit: απομνημονεύσω κατά την τάξιν χαϊ τά τοΐς άλλοις είρημένα ποιηταΐς, ων εις εστίν ό άττιχώτατος Φερεχράτης, ος εν μέν τοΐς Μετάλλευαί φησιν Πλοντω δ' εχεΐν' ην κτλ. Eandem eclogam inde a vs. 3 — 2 4 servavit Pollux VI 58, omissis tamen vs. 6, 7, 20, 21, 22. Recitari haec a muliere ab Orci sedibus re versa et quam viderit apud inferos omnium rerum affluentiam enarraute, ex versu quinto

ΜΕΤΑΛΛΠΣ.

301

vicesimo intelligitur. Figmenti Opportunitäten! pracbnisse viilentur metallifodinae Laurioticae. Vs. 1 εκείνα frustra euspectat Schweighaeuserus. Aeschylus Pers. 4 0 1 : σάλπιγ'ξ 7 ύ" αυτί} πάντ' εχεΐν επέψλεγεν. Cfr. Dobraeus Adv. II p. 19. — Vs. 2 εν πάσιν άγα&οΐς proverbialera colorem habet. Cfr. Theopompum Hephaestionis p. 76 4. Araphin Alhenaei III p. 90 f et schol. Arist. Ach. 1025. Pro ειργασμένα, qnod qui praeter Sophoclem Oed. Τ . 1369 passiva potestate dixerit ex atticis scriptoribua novi neminem, Th. Bergkius Comment, p. 201 ingeniöse scripsit Αργασμένα, qnamquam id ipsum etiam insolentiae crimine laboraret, qnum όργάζειν apud Atticos nisi de luto similive materia subigenda vix dictum esse reperiatur. Expende exempla a lluhnkenio ad Tim. p. 180 collecta. — Vs. 3 Pollux ά&άρας, contra usnm Atticorum. V. Piersonue ad Moer. p. 184. Tum πλέω Dindorfius pro πλέοι. — Vs. 4 τον&ολνγονντες Athenaeus et Eustath. ad II. p. 1095 1 8 : κωμικώς τον&ολνγεΐν και κοχυδείν, ώς cd παρά τω Ά&ηναίω χρήσεις δηλονσιν, οίον, ποταμοί ά&άρης χαϊ μέλανος ζωμον πλέοι δια των στενωπών τονί)ολνγονντες έ'ρρεον, ήγουν ποιόν ήχον αποτελούντες. Cfr. Valcken. ad Ammon. p. 122. Pollux τον&ορυγονντες. Β πονμ.όδα, denique Fragm. III de eidvg cum genitivo pro evdv. Quorum quum alia ex vulgari dialecto, quam νπαγροικοτίραν Aristophanes dicit, derivata sint, alia autem ad tragicoruin poetarum iinitationem efficta videantur, satis intelligitur, auctorem horum versuum varia dicendi genera parum accurate distinxisse. Quod autem in aliis quoque fabulis, quas nemo unquam in suspicionem vocavit, Pherecratem minus usitata posuisse Bergkius dicit, id verum quidem est (Hist. crit. p. 6 7 ) : sed pieraque tamen eorum quae attulit vir amiciseimus, parum apta sunt ad id quod voluit demonstrandum. Ex hoc genere est 'Α&ηναία de cive Attica et άλη&ω pro antiqua forma a?Jio, quorum illud de industria, alterum autem plane non scripsisse Plierecratem suo loco demonstravimus. Alia porro eiusinodi sunt, ut quum lusus risusque caussa Acta sint, nihil habent in quo quis merito oifendat. Quis enim vitio vertat poetae comico, quod v. c. άποπροσωπίζ(σβαι dixerit faciem a sordibus pur gare, aut νοο/.ναμαν insanire, aut ίγζιλιν.ίζίΐν Cilicum more illudere? Haec et similia si demas, paucissima restant, quae vere insolentiae er inline laborare et ab usu et ingenio atticae dialecti aliena esse merito dicas. In ea au20 •

308

PHRREOUATIS

tem, de qua cum maxlmc agiinus, fabula non tantnm in singulorum vocabulorum usu et cyllabarum mensura, sed ctiam ill tota clocutionis ratione laudatam Pherecratis elegantiam desidercs, id quod de iis maxime dixerim quae vers» quarto et s e q u e n t i b u s leguntur, poeta eo quem άττιχώτατον veteres dixere paruin digna. I i i s addc f r e q u e n t e s in tarn brevi f r a gmento alioriun poetarum imitationes, T c l i c l i d i s vs. 6, 17 et 2 4 . Aristophanis vs. 29. N e q u e enim f o r e c r e d o , qui ista Aristλά γωνήν

ίχ&ΰν yt (paai τϋ π α πάπα v. y.ül·/. εστίν

t'/ß-vq άλλος

οί'δεις

ονκ

έχειν

JJ. vi) το)

ΟΊΟΙ,

η

βόα'ξ.

Etyniol. Μ. ρ. 218 3 4 : Ίίρωδιανός δέ ηαι και διονλλάβως λέγεσίϊαι (βωκα sive βόακα piscem), ώς Αριστοφάνης, 'Αλλ' έχουσα γαστέρα μιστήν ßoäxojv. και Φερεκράτης ειπών Τί ληρείς; αλλά κτλ. Athenaeus VII p. 287 a. ώνομάσ&η δέ (βόαξ) παρά την βοήν. διό και 'Ερμου ιερόν ιιναι λόγος τον ΐχ&νν, ώς τον κί&αρον 'Απόλλωνος. Φε~ ρεκράτης δ ' ίν Μυρμηκαν&ρώποις ειπών ," Αλλον φωνήν υνκ ίχειν ίχ&ύν (faai τό παράπαν" επΐ((έρει ,,νι) τώ &εώ, ονκ εοτιν άλλος ιχθύς ονδί'ις ϊ] βόα'ξ" Adscripsi locum ut legitur apud Etymologuni. Vs. 3 apud Alhenaeum ονδα\ς PV. ονδί είς ABC. ούιϊε)ς L. Ita etiam Zonaras Lex. p. 4 1 3 : και Φερεκράτης' Ονκ εστίν άλλος ουδείς η βόα'ξ,. Nescio tarnen an scribendum git άλλος ονδί είς βόα'ξ. Lusieee videtur in vocabulo βόα'ξ, qnod et piscem et clamatorem significare potest. Praedicaverit persona Β ( inulierem fuieee docent verba vr, τώ ϋιώ) nescio quid de vocalitate boacis. iVugaris, altera inquit, negant enim pieces esse vocalee. Tum rursus ilia: recte dicis, nec sane alius piscis praeter boacem clamator est. Ita carere licet Blomfieldii coniectur'a, post βόαξ verba ν εκαλεΐτο. ην δέ εκ ξνλον πεποιημένον κιόνων, χείρας 'Ερμου τετραγώνου έχον, ω γέροντος επην πρόσωπον, αφ' ον και τοννομα. Φερεκράτης δέ qησιν έν Μνρμηκαν&ρώποις 'Αλλ1 ώς τάχιστα κτλ. Libri ποιεΓ, Correxit Kulinius. Idem in sequentibus εφ' ου. Sed Iiaec verba num cum Pherecratis versu coniungenda sint dubitare licet. Polluci tribuit Toupius Emend. II p. 521. Seniculum ilium li. e. instrumenlum cui netrices siuppas circumvolvebant, liabemus eliam apud Ilcrodem Stobaei Flor. LXXVIII 6: η ταΐσι μηλάνΟ)jaiv αμματ' εξάπτων τον κεακίον μοι τον γέροντα λωβηται. Idem descvibitur a Pausania Eustathii ad Odyss. p. 1923 63: γέρον (γέρων) ξνλον στνλίδι παραπλήσιον, έχον κεφαλήν γεροντοειδη πλαστην η γλνπτήν, και χείρας ώς Έρμου τε~ τραγώνου, ί| ών εκρέματο τά νη&όμενα στιπιπεΐα, V. Pollux Χ 91: εϊποις δ' αν κα\ κίστην όψοφόρον — και που και κοίτην, ώς iv τε τοΐς Βάπταις Εύπόλιδος, '.Αλλά τάς κοιτάς γ' εχονσι πλονσ'κ»ς σισαγμένας, και iv Φερεκράτονς Μνρμηκαν&ρώποις, 'Αλλά και κοιτάς τάς iv έμο\ άπο βάνϋ' α μέ λλονεν άριατησιν. Postrema inde ab άποβάν&' iinue habet cod. Falckenburgiaiius. Ilerosterhueius tcutabat: ' Α λ λ ά και tv κοίταις ταΐς έμο\ (ύο) άποκεΐ&' α μέλλονεν άριστήσειν, Eupolidei metri vestigia cernere mihi videor, Fortasse: 'Αλλά και κοίταις εν έμαΐοιν άπόκειϋ' ce μέλλομεν άριστήαίιν, Jifiotn ΐ/ι ?)K'(f data iiismit quae piansmi sunms. Quae ex

Μ ΥΡΜΙ1Κ ΑΝ Θ ΡΩ Π01.

313

parabnsl petita suspicabar. Eodem dicendi genere In parabasi usus est Μ etagenes apud Polluc. X 88: χαιναΐσι παροψίσι και πολ?.αΐς ί ΐ τ ό &{ατρον, et Astydaraas Athenaci X p. 411 a: αλλ' ωσηεη δείπνου γλαφυρού ποιχίλην εύωχίαν τον ποιητήν δει παρέχειν τοΐς &εαταϊς τον σοφόν. VI. Sclioliasta Ven. Aristopli. Vesp. 672: τό Si λαγαρύζεσ&αι 'έτερον τι εοιχεν έμφαιναν. Φερεκράτης Μνρμηκαν•&ρώποις άντϊ τον οιδαλεΰειν (leg. σκαλενειν) άρα πο&' ΰμεΐς και της οροφής τον χονν, κατά της κεφαλής κατακοιμήσονται λαγνριζόμενοι. Verara huius verbi forraara esse λαγαρίζβσ&αι gramraaticorum consensus docet, hunc ipsum Plierccratis locum respicientium. Hesychius, Ααγαοιζόμενον. σχαλενοι>τες. Photius p. 201 9. Aaγαριζόμενοι: σκαλεύοντες, τάς λαγόνας τνπτοντες. Eandem scripturam commendat dorica fornix λαγαρίττεσ&αι Hesycliius, Ααγαρίττεται: μετριεύεται (?). Pro κατακοιμήσονταί ecribendum videtnr καταμήσονται. Χους quid hoc loco signified docere videtur Hesychius, Χονς: και τό επιβαλλόμενον τω όρόφιο χώμα. Itaque locus ila scribendus videtur: *Αρά πο&* νμεΐς · · * * και της οροφής τον χουν [υμών] κατά τής κεφαλής καταμήσονται λαγαριζόμενοι. Praeterea pro νμεϊς, quod ferri non posse apertum est, aut υμΐν aut υμάς scribeudum est, id ut a verbo quod excidit rcgi etatuatur. Nisi in verbis Jto&' νμεΐς latet προϋύμως, VII.

VIII.

J

Ιελώντα

και χαίροντα

και

τε&ολωμένον,

' Υπό τής ανίας άνε&ολοΰΟ·' ή καρδία. Photius Lex. p. 573 7. Τε&ολωμίνος: και επι χαράς, Φερεχράτης Μνρμψ.ανδρώποις Γελώντα — τεβολωμενον.

»14 χα)

PIIERECltATIS Ιπι

λν.της

&ολωμένος,

' Υπό

τή^

ανίας

ubi anedoAovfr'

10, qui a l t c r u i n

versum,

χτλ.

Eadciu Suidas τ.

quem

Pherecratis esse pro

a f f i r m a r i non potest, ita s c r i p t u m a f l c r t υπό ϋο/.οντο

δ'

ι) χαρδία.

της

Pliolii c o d e x άλ^&όλου

h u e glossa l l e s y c h i i , 'Λνί&ολυϊτο H o r a t i a n u m turbidum

ri-

l e g i t u r , et E t j r m o l . Μ . ρ. 7 5 0

laetatur

certo

άνοιας δ'.

άνι-

Pertinet

: άπ-ταράσσιτο.

CoinenU

C a r m . 11 1 9 ü. IX.

Οϊμοι

y.ay.ot)aIUOJ'V.

S u i d a s ν . αιγϊς χράτης

αιγις

vol. I p. 642.

Μνριι>ικαν&ρίόηυις

χ α τ α ι γ ί Φ ί ρ ί -

Οϊμοι

χαχοδαίμων

e s t u t r u m t e m p e s t a s an t u r b u l e n t u s ingruere dicatur. T h e s m . 100. οϊμοι

τ άλας

χτ?..

Dubinin

h o m o tempestatis instar

P o s t r e m u m placuit F r i t z s c h i o ad A r i s t o p h .

A c s i m i l i t e r i p s e P h e r e c r a t e s E p i l e s i n . IV 3 : χαράδρα

xcntki'iXviitv

iubetur.

Alterum

non nihil

7

sidii h a b e r e v i d e t u r in apparare

έοχααι.

F r n g m . IV , ubi nescio

Quod idem Fritzschiua

quis

αίγϊς

prae-

nuvein

duplicavit,

id ex eo c o n i e c t u r a r a m g e n e r e est, q u a s n e c r e f e l l e r e a r g u m e n t i s n e c d e m o n s t r a t e licet. i c c t a m f u i s s e in

line

Quis

e n i m p r a e s t e t non a d -

v e r s u s i n t e r i e c t i o n e t n ßaßai,

vel

si-

mile quid ? X. " YoTtQov Suidas

ν.

χαταραται.

άράται

[ij

μ ηχαν&ρώηοις

"ίστίρον

firmante

E u s t a t h i o ad

παλαιοί

άντϊ

ϋών τίνων στίψανωτικων ηηαιν 'Si μχλάχας μίν έ'ξιρώι· κτλ. Ipsum Plutum, quem poeta liac in fabula induxerif, Iiis verbis compellari existimat Franc. Ritterus Dissert, de Aristoph. Pluto p. 76. Mihi illa de hoiniite Cailiae Eupolidei (Adulat. XVII) haud dissimili et in Persicam molliticm efluso intelligenda videbantur. Vs. 1 Porsonus Advers. p. 145 ί'ξίμών. Reete edit um tuetur Lobeckius ad Phryn. p. 64. Dalecampii coniecturam ίξορών probabat Hermannus Doctr. metr. p. 576. Simile illud Eupolidis in Marica XII xpaγδαν έρνγγάνειν de homine deliciis et voluptatibus diffluente, et eiuedem in Adulat. XVII μήλα χρέμπτεσ&αι. In fine versus δ' νάκιν&ον AC. δια νάκιν&ον L. δι' vä/.iv&ov Β. — Vs. 3 Ilermannus olim in libro de Metris p. 375 προσκννών. Postea Doctr. metr. 1. 1. probavit προακινών. Rectc interpretatur Schweighaeuserus: cuius oscula amaracum olent, concubitus apium. αέλινα AUC. σίλινον L. Pro δέ ex £ enotatum και. — Vs. 4 γελυϊν δ* ιπποσέλινα ex AC primus addidit Schweighaeuserus, sed frustra haeret in metro et sententiu. I d e m , opinor, est ac si dixisset γίλών ιπποπορί'ΐκως. Totum hoc fragmentum admirabili imaginum varietate et ingeniosissiruo ambiguae dictionis lusu conspicuum est. — Vs. 5 ante Canterum κάπιβυάτριτοι·. Ibid, παιών' pro παιών Schweighaeuserus, ilium paeanein respici monene, qui canebatur cum tertium post coenam poculum bibcrent. Blomfieldiue Gloss. Aesth. Again. 178 ncaur\ Hermannus π«ί(»ν\ fortasse calami lapsu. 111. Ην δ' ημών

σΐκόν

τις uhj διά χρόνου νέον

τω(β·&α?.μώ τούτω πίοιμάττομεν

τώ τώι·

nor/,

παιδιών.

Athenaeus III p. 78 d : Φιρεκράτης δέ i) ό πίηοιηχώς τονς Πέρσας ψησίν "Ην δ' ημών — παιδιών, ως και Ιάματος ου τον τυχόντος των σύκων υπαρχόντων. Metri raiiotiem primus perepexit Erfurdtius Obeerv. p. 443. Vs. 2

320

PlIEItECRATIS

,,τώ φϋαλμώ Α. τώφ&αλμώ C. τω 'φ&αλμώ VL. όφ&αλμώ omisso articulo Ρ. περιμάττομεν τούτω Casauboiuis. τούτω περιμάττομεν Hermaiinus Doctr. metr. p. 581. περιμάττομεν τούτο ABC Ρ. περιμάττομεν γε τοϋτο VL. τω των Erfurdtius. Aberat τω" Dindorfius. IV. Έπϊ

τηγάνοις χαϋίαανΟ·'

ΰφάπτειν

τον

φλέω.

Alhenaeus VI ρ. 228 e: τήγανον δ' ώ βέλτιστε εϊρηκεν εν μεν Λήροις Φερεκράτης — χαϊ εν Πέρσαις ό αυτός Έπι τηγάνοις κτλ. Καθίσανpro χα&ίααντα Dindorfius ex P. Pro φλέως scripsi φλέω. V. Στεφάνους

τ ε net σι χωμ({αλωτάς

χρυσίδας.

Atlienaeus XI p. 502 a : Φερεχράτης δε η 6 πεποιηχώς τους εις αυτόν αναφερομένους Πέρσας ψησί Στε. 71 — 80.

ΧΕΙΡΩΝ.

387

10 άπολώλεκέ μ' όντως, ωστε της ποιησεως των διθυράμβων, άριστέρ'

κα&άπερ ίν ταΐς

αντον μαίνεται

τά

άαπ'ιοιν,

δεξιά.

αλλ' ουκ αν ειποις υ'ντως ην ομως ομ ως. Φρννης δ' ϊδιον στρόβιλο ν εμβαλών 15 κάμπτων

με και στρέφων ολην

τινά,

διέ(ρϋορεν,

iv πέντε χορδαΐς δώδεχ' αρμονίας

έχων.

αλλ' ονν εμοι γε χουτος ην άποχρών ει γαρ τ ι κάξήμαρτεν αν9·ις

άνέλαβεν.

ο δί Τιμό&εός μ', ω ηιλτάτη, 20 και διακεκναικ' Τιμόθεος;

αϊαχιστα.

Μ. Μιλησιός

άνήρ,

κατορώρυχεν,

J. ΙΙοϊος τις

ΙΙνρρίας

κακά μοι παρέσχε ν · ούτος απαντας παρελήλ υ&' αγιο ν εκτ ραπέλονς

οντοσι ους λέγω

μνρμηκίας.

καν εντίχΐ] που μοι, βαδιζονσμ μόν>ι, 25 απέλυσε κάνέλνσε χορδαΐς

δώδεκα.

Plutarclius de Mus. p. 1140 Stepli.: To παλαιόν

αυμ-

βεβήκει τους αυλήτάς παρά των ποιητών λαμβάνειν τους μισϋοΰς, πρωταγιονιζονσης δηλονότι της ποιήσεως, των δ* αυλητών υπηρετούντων τοΐς διδασκάλοις. νστερον δέ και τοντο διεφ&άρη, ώς και Φερεκράτην τον κωμικόν είααγαγιΐν την Μονσικήν εν γυναικείω σχήματι ολην κατγκισμένην το σώμα. ποιεΐ δέ την Jixatoamnjv διαπνν&ανομένην την αιτίαν της λώβης και την Ποίησιν (corrigunt Μουσικην) λέγουσαν Λέ'ξ,ω μεν ουκ άκουσα κτλ. Ex Chirone haec derivata esse constat

ex Nicomachi

Harm.

II

p. 35 Meib. Τιμό&εος 6 Μιλήοιος την ίνδεκάτην (χορδην προσήψε) και iff εξ, ης άλλοι, επειτ' εις ό/.τωκαιδεκάτην άνηχθη χορδην το πλήθος παρ' αυτών, ωαπερ και Φερεκράτης ό κωμικός εν τω έπιγραη υμένι» Χείρωνι καταμεμιρόμεχος αυτών της περί τά μέλη ίπδιυνργϊας (ραΐνεται. Locum ad mnsices graecae historian] nobiliseimum primus

PIIERECRATIS

338

i l l a s t r a r e lustituit H e i n r i c h i u s

in libro

tie E p i m e n i d e C r e t .

p . 1 9 0 sqq. postea Iacobsius in Wolfii Anal. II p. 375, centissima aetate H a n o v i u s E x e r c i t . crit. I p. 37 sqq. tv τοΐσι

πρώτοις

re-

Vs. 4

F u g i t hie locus diligentiam Reizii d e Ac-

c e n t u s incl. p. 20, u b i v e r a m h u i u s dictionis f o r m a m d o c e t εν τοις post πρώτοις

πρώτος.

esse

E a d e m h o c loco restituenda, s u b l a t o

c o m m a t e . — Vs. 5 et 6 Hanovius Ita s u p p l e b a t :

αλλ'

ovv

άποχρών

ομως

οντος

άνήρ

εμοιγε

μεν

ην νη τόν

προς

τα νυν

J ία χαχά.

Vs. 8 Brunckius a d A r i s t o p h . III p. 1 7 0 γαρ

p r o δέ.

novius δέ γ \

h o c loco

satis « p t a est.

q u a r u m particularura I p s e olim Κινησίας

Possis etiam Κινησίας Λαχχατάρατοι·. αγαν

δ'

δ' 6 λαχχατάρατος.

οί ίχγαν

χαταπνγων.

ρατος

copulatio

χατάρατοι.

ό τρις

vix

χατάρατος.

P h o t i u s ρ. 3 0 3 5,

χαι

λαχχαταπνγων,

Quae fortasse rectius scribuntur

et Καχαταπνγων.

Ha-

S e d malim n u n c Κινησίας

ό λαΧατά-

δέ μ'

ό,

p r o n o m i n e v. 10 r e p e t i t o . V . ad M e n a n d r . p. 5 0 . Atticum a u t e m dixit Cinesiam, non ut h u n c Cinesiam a b alio Cinesia, q u e m T h e b a n u m esse v o l a n t , distingueret, quae Hanovii (1.1. p. 4 8 ) f u i t sententia, sed u t Cinesiam reliquis p o e t i s , M e l a n i p p i d a e Phrynidi et Timotheo, genere peregrinis, opponeret. tantum

f u i s s e Cinesiam

p. 229. μ'

lyrica a r t e claruin docui Hist. crit.

—• Vs. 10 Hanovius non sine idonea caussa

άπολώλεχ\

quaiaquam si vs. 8 r e c t e p r o n o m e n

l e n i u s corrigas άπολώλίχ'

Unum

όντως.

όντως inserui,

E i u s d e m h a e c est ad

to-

t u m h u n c de Cinesia locum aunotatio. „Versloiribus s t r o p h a rum

εξαρμονίοις

declarari a r b i t r o r ealtationem chori

cyclii,

non c o n g r u e n t e m illam n e q u e cum m o d o tibiarum vel l y r a e n e q n e cum c a n l u .

I t a q u e f a c t u m v i d e t u r in Cinesiae d i t h y -

r a m b i s , u t c h o r u s versioties f a c e r e t , a n t e q u a m tibiis significarentur;

q u a r e ubi s e c u n d u m musices r a t i o n e m dextra d e -

bebat p a r t e c h o r u s collocatus esse, sinistra conspiciebatur e t invicem.

Atque h a e c quidem explicatio tum schol. Ran a r u m

J 5 3 , qui d e Cinesia s i c : tv τοις χοροΐς σατο,

πβλλΓι χινήαζι

ίχρή-

tum comparatione confirmatur iocosa, qua P h e r e c r a t e s

u t i l u r , h a c : χα&άπερ

εν ταΐς

άοπίοιν

άριστέρ'

αντοϋ

φαί-

ΧΕΙΡΩΝ.

329

νεται τά δεξιά. Ασπίδες e»im ordines militum s u n t , de qua slgnificatione cfr, Berglerum ad Arist. Lys. 282 et Sturzium Lex. Xenopli. 1 p. 444. I» ordinibus autem railitum nullius dextra pars sinistra potest videri, ubi frontcm ordiiium aspicis, nisi si quis tergum vertit; itaque simul ignaviara Cinesiae poeta cavillatur, quae item baud obscure notatur a Lysia ' Απολ. δωροδ. p. 708 Ileisk.: και ών Κινησίας οντω διακείμενος πλίίονς στρατείας έστράτενται, ούτοι περι των της πόλεως άγαναχτονσι. Patet igitur Musicam, licet non mutatam, tarnen quodammodo corruplam a Cinesia esse et debilitatam, ealtationis et tibiarum sublata congruentia." — Vs. 13 unus über ούτος et ομως semel. Wyttenbachius αλλ' ovv επιεικής ούτος ην ομως εμοί. Perfecit emendationem Emperius Diss, de Dionis Chrysost. orat. Corinth. p. 25 ita corrigens, αλλ' ovv ανεκτός ούτος ην ομως ίμοί. — Vs. 14 Wyttenbachius Φρννις. Eiusdem codices Φρνννις. Cod. Vat. ab Ιο. Franzio coilatus Φρννις. Lesbiaca nominie forma fuit haud dubie Φρνννις ex noto Aeolismo, de quo docte exposuerunt Seidlerus Mus. Rhen. III 2 p. 180 et Boeckhius Corp. lnscr. II p. 189. Ad Pherecratis locum spectant haec scholiastae Aristoph. Nub. 0 7 1 : oi χωμιχοϊ πολλάχις αντον μεμνημένοι εφ* οϊς εχαινονργησε χλάσας την ιοδην παρά το άρχαΐον έ&ος (fort, η&ος), ως Αριστοφάνης ηησϊ χα\ Φιρεχράτης. Ita enim legendum pro edito Αριστοκράτης. Vid. Ilist. crit. p. 70. Phrynin ab aliis quoque comicis strenue vexatum esse indicat etiam auctor Proverb. Bodlei. 596. Αέσβιος ωδός: oi μεν τον Εναινετίδην (?) oi δε Φρννην ( Φρννιν), ο χαι μάλλον. νπό πολλών γάρ χεχωμώδηται ώς διαιρ&ίίρων την μονσιχήν. De οτροβίλω vide Hist. crit. 1.1. — Vs. 17 vera videtur Burettii correctio εν ϊπτα χορδαΐς, etiam ab Ilanovio commendata, cui favet cod. Vaticanus, in quo εν πίνταχόρδαις scriptum est. — Vs. 18 cod. Vatic, ην pro d et αύτις pro αν&ις. Dieciinus autem ex hoc loco, Phrynin postea ad saniorem artis rationem rediisse, unde intelligitur haec post Aristophanis Nubes scripta esse. Ita enim illic vs. 9 7 0 :

PIIERECRATIS

330 it

δέ τις

αυτών

βωμολοχίύααιτ ' η χάμψΐιέν τινα χαμπην, ο'ίας οί νυν τάς κατά Φρννιν ταύτας τάς δνσχολοχάμπτονς. Α frequenti moliicalarum istaruni modulationum et flexio· num usu Phrynis ίωνοκάμπτας dictus est teste Tlutarcho de laude sui p. 957 A. — Vs. 19 χατορώρνχΐν novo dictum est fodiendo perdidit, corrupit. Όρύττιιν sensu obsceno habet Aristoph. Pac. 898 et Av. 442. — Vs. 21 ante Tiμό&ίος addenilus articulus, de quo admonui olira Comment, misc. I p. 13. Aliorum couatus taxavit Hannovius 1.1, p. 52. De servili nomine Πυρρίας Ileinricliius attulit Ilemsterh. ad Luciani Tim. § 22. In fine versus post ΤΙνρρίας distinguendum esse monuit Iacobsius, qui vs. 23 tentabat παρίλτ^λυϋ-εν αγων άτραπιτονζ μνρμηχιάς, comparato Aristoph. Tliesmoph. 100, ubi de Agathone cantillante: Μνρμηχος ατραπούς η τί διαμιννρίται; Hauovius παρί7^ήλν&Ί αγων ίΐς ίχτραπίλονς μνρμηκία'ς, curvis et inflexis me duceiis tramitibus. Sed neque μνρμήκιαι esse possunt formicarum tramites, et numeri quos intuiit in Pherecratis vereum parum ab elegantia commendantur. Ipse olim conieceram παρίλήλν&' έπάγων ϊκτραπίλους μνρμηχιάς formicarum agmina mihi immitteus. *) Et recte fortasse μνρμηχιάς, sed αγων praeeunte Fritzschio mutandum in αδων, quo recepto μνρμηχιάς de vario et tortuoso tremulorum souorum flexu interpretavi licet, metapliora a perplexis formicularum meatibus ducta, prorsus ut in illo Aristophanis loco, μνρμηκος ατραπούς i] τί διαμιννρεται; ubi verissime scholiasta, ώς λίπτά και αγκύλα άναχρονομένον μέλη του Ά)ά&ωνος' τ ο ιαντ αι γαρ αι των μνρμηκων οδοί. Quibus frustra obloquitur Fritzschius, qui quum formicarum vias rectas esse nullisque flexibus irnpeditas eibi persuasisset, in earn dclatus est opinionem, ut utrius*) Hanc eniin, non alteram ilia in quam ibidem proposui et reieci, interpretationem commemorate debebat FiiUschius ail TLesmoph. 1. 1.

331

ΧΕΙΡΩΝ.

qne poetae dictionem a Myrmecis semita (Μνρμηκος ατραπός), quam Hesychius et Photius in Scambonidarum pago fuisse dicunt, repetcndam esse affirmet. Ego vero non rectae et simplices sed sinuosas multisque ambagibus fractae formicarum viae esse credideram. Neque graecarum formicarum aliam fuisse quam nostrarum naturam docere potest, ei tali testimonio opus e s t , Aelianus Η . Α. VI 4 3 : μνρμήχων έν γεωρυχία ποικίλας τε ατραπούς και ελιγμούς xai περιόδους commemorans. Nec omittendus formicimts gradus apud Plautum Menaechra. V 3 13. Fuit igitur proverbium μνρμήκων ατραπός formicarum, semita, quo Aristophanes ita usus est, ut more suo in ambiguo ludens simul illam Μνρμηκος άτραπόν adsignificaret. Alia Pherecratei loci ratio, in quo αδειν μνρμηκιάς nihil aliud significat quam cantillare aliquid, ' quod propteV incredibilem sonorum varietatem et celeritatem formicarum ultro citroque discurrentium eimilitudinem referat. — Vs. 34. lam enim eo perventum erat ut musici in modulandis carminibus nullis poetarum praeceptis regerentur, sed suo omnia arbitrio agerent. Ita fere haec intellexit etiam Heinrichius 1. 1. p. 200. — Vs. 25 Wyttenbachius άπέδνσε κανέδνσε. Quorum illud verissimam, ανέλυσε autem recte Iacobshis tuetur versu quinto χαλαρωτέραν εποίησε. Pro δώδεκα nescio an ένδεκα scribendum sit. Nicomachus loco supra p. 337 allato: Τιμόϋεος 6 Μιλήσιος την ενδεκάτην χορδήν προσήψε. Atque ita etiam in celebri illo Lacedaemoniorum decreto apud Boethium. V. Casaub. ad Athen. VIII p. 352 a. Sed haec sane ab aliis aliter tradi potuerunt. Plinius fluidem Timotheum nonam chordam adiecisse tradit II. Ν. VII 56. Post hunc ν er sum sequuntur apud Plutarchum h a e c : και 'Αριστοφάνης ό κωμικός μνημονεύει Φιλοξένον, και φησιν orι εις τονς χνκλίονς χορούς μέλη εισηνέγκατο. ή δέ Μουσική λέγει ταύτα· έξαρμονίονς νπερβολαίους τ' ανοσίονς και νιγλάρονς, ώ'σπερ τε τ ας ραηάνους κάμπτων με χατεμέσιωσε.

ολην

333

PHERECRATIS

και άλλοι δί κωμωδοποιυι εδειξαν την άτοπίαν των μετά ταντα την μονσικην κατακεκερματικότων. Hos versus, quos frustra Fritzschius Euphros. I p. 2i Aristoplianis Poesi vindicare conatus est, eiasdem esse Pherecratis et ex eadem ex qua superius fragmentum fabula petitos, neque Brunkium fugit ad Aristoph. vol. III p. Π 0 , neque Elmsleiuni ad Aristoplianis Acharn. 554, qui locum ita scriptum exhibuit: εις τους κνχλίονς χορονς γάρ εισηνέγκατο εξ,αρμονϊονς, ίπερβολαίονς τ3, άνοσίονς, και νιγλάρονς, ώσπερ τε τάς ραψάνονς Ιΐλην καμπών με κατεμέστωσε. Apertum est virum praestantissimum Plutarchi verba paullo negligentius inspexisse: adeo mirabiliter ille ea quae Aristophanes, Plutarcho auctore, de Philoxeno alicubi dixerat, cum ipsis Pherecratis versibus commiscuit. Elmsleio haud quaquam felicior fuit Hanovius, qui Brunckium tres illos versus cum Pherecratis fragmento coniungentem ita sequutus est, ut post vs. 35 aliquot versus excidisse, ilia autem verba 'Αριστοφάνης ό κωμικός etc. non a Plutarcho scripta, sed ex scholiis ad Aristoph. Plut. 291, ubi de Philoxeno similia tradantur, a sciolo aliquo adiecta esse arbitretur. Postremum hoc levissime excogitatum est; sed falsum eiiara ill ad, quod de Philoxeni in arte musica novationibus a Pherecrate actum esse sibi persuasit; quamquam huic opinioni aliquam speciem conciliare potuisset adhibito Nicomachi loco supra adscripto. Sed Micomachum minus accurate loquutum esse docet tota Pherecratei fragment! conformatio, quae ita comparata est, ut post Timotheum, in quem omne virus effimdit Musica, nullum praeterea artis corruptorem commemoratum.fuisse liquido appareat. Quid enim, obsecro, post ilia, quae de Timotheo dicuntur, gravius inferri potuisset? Pulchrc hoc intellexisse videtur Brunckius. Is enim versus illos proxime cum superioribus ita coniunxit, ut, sublata post χορδαΐς δώδεκα interpunctione, dativos restitueret: νπερβολαίοις etc. Sed ne hac quidem mutatione opus e s t , modo

XFIPSIN.

333

versus illos cum Th. Bergkio post vs. 23 in hunc modura transponas: παρεληλνα δ ων εκτ ραπέλονς μνρμηκιάς, εξαρμονίονς, νπερβολαίονς τ\ άνοσίονς, και νιγλάρους, ώαπερ τ ε τ ας ραφάνονς όλη ν καμπών μι χαταμέστωσε [ ποιχιλώτατα], καν εντνχΊ] πού μοι βαδιζούστι μόνι απέδυσε κάνέλνσε χορδαΐς δώδεκα. Idem haec ad me perscripsit. „Inserui ποιχιλώτατα, sire tu malis ποιχιλωτάτων, quamvis etiam xai χατΐ\κισεν, χάλωβησατο, alia suppleri possunt: certe nihil praeter extremam partem senarii omissura videtur. Iam cum hi tree versus suo essent loco deturbati, librarius aliquis, qui scite animadvertit ea ad Musicag orationem pertinere, ilia η δέ Μουσική ταντα 7-έγει adscripsit, quae iam sunt exturbanda; satis enim recte procedit Plutarchi oratio: και Αριστοφάνης ό κωμικός μνημονεύει τον Φιλοξένον, καί φησιν οτι εις τους κνκλίους χορούς μέλη είσηνέγχατο *) και άλλοι δε κωμωδοποιοι εδ'ει1~αν τήν άτοπίαν των μετά ταντα την μονσικην χατακεχερματικότων." Haec igitur Bergkius, quae non dubito quin rectissime disputata sint. Sed idem nam recte, Emlsleio praeeunte, καμπών scripserit pro κάμπτων, easque χαμπάς flesiones simul κάμπας h. e. erucas brassicae adhaerentes adsignificare existimet, id igitur num recte factum sit, certe dubitari posse mihi videtur. Ceterum nescio an in eodem hoc Pherecratie fragmento etiam aliud transpositions exemplum habeamus. Per enim mirum videri debet, in illo artis musicae corruptorum recensu proximo post Melanippidem loco poni Cinesiam, post Cinesiam autem demum inferri Fhrynin, quorum alterum, Cinesiam dico, vix ante Olymp. XCI inclaruisse satis probabiliter docuisse mihi videor Hist, crit. p. 237. Phrynin autem iam Olymp. LXXXI 1. Panathenaeis vicisse ex scholiasta ad Aristoph. Nub. 971 intelligitur. Itaque videndum est ne versus 14 — 1 8 post septi*) Hunc locum attigi Hist. crit. p. 8 9 sq.

334

PHERECRATIS

mum transponendi slat.

Hac

igitur ceterisque quas attnli

corruptorum locorum emendationibus

admissis,

lotum

hoc

sive Pherecratis sive Nicomachi fragmentum ita fere redintegrandum fuerit: Αέ'ξω μεν ουκ cr/.ονσα, σοι τε γαρ κλνειν έμοί τε λέ'ξαι θυμός

ηδονην

έχει.

εμοϊ γαρ ήρζε τών '/.αχών εν τοΐαι πρώτος 5 χαλαρωτέραν άλλ'

Μελανιππίδης,

ος λαβών

άνηκε με

τ' εποίησε χορδαΐς

δώδεκα,

ούν ομο)ς ούτος μεν ήν άποχρών

εμοιγε προς τά ννν κακά

*

*

*

Φρννις δ' ίδιον στρόβιλο ν εμβαλών κάμπτων

με και στρεΓρων ολην

10 εν επτά χορδαΐς άλλ'

εχων.

ούν έμοιγε χοντος ην άποχρών

Κινησίας 1 5 άπολώλεχ'

καμπάς

Αττικός

ποιών εν ταΐς ποιήσεως

καθάπερ

αντον φαίνεται

στρογαΐς

εν τα ig

τά

μ', ώ γιλτάτη,

διαχέκναικ3

ό Τιμόθεος;

αϊσχιστα.

J.

Μ. Μιλησιός

εμοί.

κατορώρνχεν ποιος

τις

εξαρμονίονς

(ίδων t/.τραπ έλους νπερβολαίονς

2 5 και νιγλάρονς, κάματων

τ1

ούτοσί

ΙΙυρρίας.

κακά μοι παρέσχεν ούτος απαντας παρελήλνθ\

άσπίσιν,

δεξιά,

ούν ανεκτός χοντος ην ομως

6 δί Τιμόθεος

άνήρ'

άνέλαβεν.

όντως, ώστε της

τών διθυράμβων, άριστέρ'

αύθις

ό κατ άρατος"

δέ μ'

εξαρμονίονς

20 και

τιι>α

διέφθορεν,

δώδεχ' αρμονίας

εί γάρ τι κάξήμαρτεν

άλλ'

άνηρ

*

ονς λέγω μνρμηκιάς

άνοσίονς,

ώ'σπερ τε τας ραηάνονς

με κατεμέστωσε

*

*

καν έντνχτ) πού μοι βαδιζοισιι άπέδναε καν έλυα ε χορδαΐς

*

ολην

*

μόνγ,

δώδεκα.

Quamquam igitur potiora satis probabiliter restituta arbitror, restant tamen quae sine meliornm librorum ope vix espediae, id quod maxime de vs. 22 dixerim. gas ut vulgo fit, Μιλήσιός

τις Πυρρίας

Sive enim coniunκακά μοι

παρέσχεν.

ΧΕΙ Ρ SI Ν. οντος σιός

etc. sive cum Bergkio distinguas ita

άπαντας τις

335

Πνρρίας'

etc. oratione

χαχά

post

μοι

παρίσχεν

ούτος

aliquanlisper

ούτος

—

άπαντας

suspense,

neutrum

magnam ab elegantia commcndationem habet. tur inter οντος

et άπαντας

Μιλή-

Suepicor igi-

duos semiversus excidisee. II.

Μηδέ

σνγ'

άνδρα ψίλον κα'λίσας επι δαΐτα

άχ&ον όρων παρεόντα

· χακός γαρ άνηρ τάδε

άλλα μάλ* ευχηλος

τέρπου

Atlienaeus V I I I

p. 364 a :

19-εοΐς

χαϊ τους οιχειοτάτους ροννται νουν

oi

δί ταΐς

γυναιξί,

εϊτε

η όστις

hunc, quem ex

Μηδε

Hesiodi

τ'

εχεΐνον.

νυν

προσποιούμενοι

μεν τοις

είρημένα

Φερεχράτης

Eoeis

τους oig. Usitatius est εν οϊνοις. Plato Legg. p. 641 c. την

iv τοΐς οϊνοις διατριβήν. Plutarchus Mor. p. 148 a. εν οϊνω γενομένης. Phalaecus II 7 ev τε λεσχα εν τ' οϊνω. Athenaeus V p. 188 c. εν οϊνω οντες xal εν γαμικω συμποσίω. Idem XI ρ. 81 d. εν οϊνω διάγειν. Cfr. Valckenarins ad Callim. Ε leg. p. 15. IV.

JSij τον Jt',

ώαπερ ai

παροψίδες

την αιτίαν έχονα' από τών ους ο Καλέτας άξιοι τον

r/δναμάτων,

μηδενός.

Athenaeue IX p. 368 a: και παρά τω τον Χείρωνα πε~

ΧΕΙΡΩΝ.

337

ποιηχότι δί τον εις Φίρίχράτην άναφερόμενον επί ήδύσματος ή παροψις χεΐται, και ονχ ώς Αίδυμος έν τω περί παρεφ&ορνίας λέξεως, έπι τον αγγείου, φησι γάρ Νη τον Αί' ώ'σπερ κτλ. Vs. 1 Dindorfius lacunam indicavit post ώ'σπερ. Eodem iure possis ante ώσπερ vel post παροψίδες. — Vs. 2. „ α ι τ ί α ν εχειν significat nonnunquam diet, nominari, κατηγορεΐσ&αι. Plutarchus de Mus. p. 1131. της δευτέρας δέ καταστάσεοις της περϊ την μουσικην Θαλήτας ό Ιορτννιος και Ξενόδαμος μάλιστα αιτίαν εχουσιν ηγεμόνες γενέσ&αι: dicuntur esse auctores. Athenaeus XII p. 512 c. αιτίαν έχων ώς τά επιφάνεια του άδελ(fov Ό~ΰων. cum, dicantur sacra facere quae appellabat fratris sui επιφάνεια. Id. XIII p. 584 c. ετύγχανε δ' αιτίαν έχουσα λι&ιάν: dicebatur calculo laborare. Non aliter in versibus ex Chirone. Ait paropsidas elogium consequi a condimentis: nam pront ilia sunt bona aut mala, sic dicuntur paropsides bonae aut malae." Casaubonus. — Vs. 2 Casaubonus ους ό καλός ούτος άξιο Γ κτλ. quod sequutus est Dindorfius. Sed ους quo epectet non perspicio. Adamus coniecerat ούτως ό καλε'σας άξιος τον μηδενός.

V. '"Σξεισιν

άκων δενρο πέρδικος

τρόπον.

Athenaene IX ρ. 388 f : τοϋ δέ ονόματος (πέρδι'ξ) ενιοι συατέλλονσι την μέσην συλλαβών — πολύ δέ εστίν εκτεινόμενον παρά , τοις ' Αττικοΐς. Σοφοκλής Καμικίοις —. Φερεκράτης tj ό πεποιηχώς τον Χείρωνα "Εξεισιν κτλ. Apertum est Athenaeum Pherecratis versum negligentius inspexisse. Pro άκων suspicabar olim οΐχων, improbante Fritzschio Quaest. Arist. I p. 77, qui Perdicem cauponem claudicantem (Arist. Av. 1292 c. et Pro v. Coisl. 189) rideri euepicatur: invitus hue procedet ingressu Perdicis. Quod nec ipsum satisfacit. Comoed. ant.

22

PIIERECRATIS

338

VI.

' Λμνγδάλας χαϊ

/αϊ

μήλα χαϊ

μιμαίχυλα,

μυελόν

Alhenaeus XIV ρ. 553 e : ο'ίδασι δε οι προ ημών και τους εν οϊνω συντιθεμένους βότρυς. Εύβονλος γονν έν Καταχολλωμένω φησίν — ό δ£ τον Χείρωνα πεποιηχώς τον εις Φερεχράτην άναφερόμενόν ψησιν Άμυγδάλας χαϊ μήλα χτλ, Vs. 3 pro χαϊ μνελόν ingeniöse Th. Bergkius χαμυλον. Neecio tarnen an librorum ecripturam tueatur Plutarchus Mor. ρ. 3 4 9 8, ubi quum medulla in delicatioribus cibis commemorctur, non improbabile est, eandem in secundis mensis, qualee Pherccrates describit, fuisse appositam. VII.

Είχή μ' επήρα ς ovta πολλοίς

έμαυτον

εγώ γαρ ώνδρες εδόχονν

τηλιχουτονί

έγχυλίσαι ήνίχ' η

μεν iff ράνουν

πράγμασιν. νεώτερος, ουδέν,

χατά χειρός ·>)ν τα πράγματ' νυν δ' αρτι

άλλ« πάντα

μοι

εν&ιψουμένω·

μοι το γήρας ένιϊ&ησι

νουν.

Stobaeue Floril. CXVI 12 cum lemmate Φερεχράτους. Cfr. ad Fragm. inc. fab. L X X X V I I I . Ad Chironem referendum esste locum iatn olim Miscell. comment. I p. 10 (Hist.crit. p. 7 8 ) docui ex Prisciano lib. X V I I I p. 2 2 4 : Φερεχράτης

Χείρωσιν (sic) iVvv δ' αρτι μοι το γήρας έντί&ησι Latine verlit Grotius: Frustra me aetatis hue iam provectum incitas, ut me tricosis implicem negotiis. Ego me cum florerem annis praeviridantibus eapere putabam insipiens, et quaeque ut mihi se dabat in mentem res extemplo erat in manu: nunc sapere mihi concedit extima aevitas.

νουν,

XE1PSIJS.

339

Vs. 2 πολλοίς margo Gesneri. Reliqui πολλάκις. Ibid, vulgo εγχνλίσαι. Pusillam mendam nec Gaisfordius sustulit. Vid. Hist. crit. p. 78. Cfr. Aristoph. Thesm. 774: κάμ* iaxvλίσας ες τοιαντι πράγματα. — Vs. 3 legebatur i)v. Cfr. Dindorfius ad Arist. Av. 97. — Vs. 5 κατά χειρός -ην τά πράγματα, ut nostri dicunt, alles gieng mir leicht von der Hand. Plena loquutio est νδωρ κατά χειρός. Teleclides Amphict. I 2: ειρήνη μεν πρώτον απάντων ι)ν ώ'σπερ ϋδωρ κατά χειρός^ ubi vide quae notavimus. VIII. Δώσει δέ σοι γυναίκας Β. καλόν γε δώρο ν επτ'

ίπτά Ata βίδας. εχιιν

λαικαστρίας.

Scholiasta Aristoph. Ran. 1343: διεβά?.λοντο ίπ* atσχρότητι οί Λεσβίοι (leg·, ai Λισβιαι). και εν τω εις Φερεχράτην άναφερομένω Χείρωνι · Δώσει δε κτλ. Eastathias ad Iliad, p. 741 2 2 : παραγαγόντες (οί παλαιοί) Φερεχράτονς χρησιν εν ι'άμβω τό, δώσει δέ σοι γνναϊκας επτά Λεσβίας, επάγουσιν άμοιβαϊον τ ό , καλόν γι δώρον κτλ. ώς τοιςντων ονσών των y/εσβιών γυναικών. Vs. 1 scholiasta δέ ftg.--Illud exEustalhio dedi, qui pro Λεσβίδας habet Λεσβίας. — Vs. 2 scholiasta καλόν τό δώρον. Ceterum mirifice congruuiit ilia apud Homerom II. ί 270: δώσει δ' επτά γυναίκας άμύμονα ε ρ γ' ειδνίας Λεσ βίδας — quae Ulixis ad Achillem verba sunt. Cfr. Hist, jcrit. p. 77. IX. Etymol. Μ. τουτέστιν ατινα. εν Χείρωνι) επ προΟΤ;ς έψη tionem ν. αττα Bekkeri codices

ρ 167 4 3 : Δημοσθένης „αττα διελίχ&η" Φερεκράτης δε έκχειρών τοις (Sylburgiue άρι&μον' Τοίς δέκα ταλάντοις' άλλά αττα πεντήκοντα. Ex quo Harpocraturpiter interpolavit Maussacus, ut tfocent Pherecratie locum omittentes. Schol. Pla22 ·

PHERECRATIS

340

tonis Bekk. p. 371: ενίοτε δί ix τον περιττού προστίϋ-εται («Vτα), ώς εν Χείρωνι Φερεκράτης Τοις δέκα ταλάντοις αλλα προστι&είς, εφη, αττα πεντήκοντα. Quae totidem verbis leguntur apud Philemonem Gramm, p. 32. Respicit etiam annctante Osanno Grammaticus Bekkeri p. 4 6 1 :

των δί κωμικών τις τό αττα επι άρι&μοΰ εταξεν.

Ver-

säum reliquiae non male Runkelius ita digessit,

τοΐς δέκα ταλάντοις αλλ' αττα πεντήκοντα.

προστι&ίΐς

Ψ Ε Υ J Η Ρ Α Κ Α Η Σ. Εϊποι τις αν των πάνυ εγώ δ' αν άντύποιμι,

δοκησιδεξίων μη

πολνπραγμόνει,

αλλ' ει δοκεΐ σοι πρόσεχε τον νουν κάκροώ. Athenaeus III p. 122 e: Ψενδηρακλέα

Εϊποι

κατά

τις αν κτλ.

γαρ τον

Φερεκράτονς

Latine vertit Grotius Εχ-

cerptia p. 514. Si quis quid dixit docti qui famam obtinety Ego vero contra dicam, te id turbet nihil: Sed si vis, animum adverte et attende auribus. Primum versum rectius ita transferas: Ita dicat aliquis docti qui famam obtinet.

Ilia enim, εϊποι

τις αν,

spectant ad ea quae prae-

cesserunt. Vs. 2 μή πολνπραγμόνει nihil, sed potius ne turbas age.

non est te id turbet

FABULAE INCERTAU.

INCERTARUM FABULARUM

311

FRAGMENTA.

I. Aristophanes Lysistr. 158, ubi interroganti Calonicae

δ' ην άφίωσ* άνδρες ημάς, To του Φερεχράτονς κννα

ω μέλε, δέρειν

Ti

Lysistrata respondet: δε δαρμένην, Ad

quae scholiasts haec annotavit: εάν ημάς

παρίδωσιν

οί

άν-

δρες, τότε πάλιν εζέσται όλίσβοις χρήσασ&αι xai άποδέρειν τά άποδεδαρμενα, Φερεχράτης εν δράματι ει'ρηχε τούτο, εν&ιν τάσσεται η παροιμία ε πι των άλλως (Berglerus άλλα) πασχόντων εφ* οϊς πεπόν&ασιν. Alius ibidem: εν δί τοΐς σωζομένοις Φιρεχράτονς τον χωμιχοϋ τοντο ονχ ευρίσκεται, Proverbia Coisl. 296. Κύνα δέρειν δεδαρμένην, το τοϋ Φερεχράτους. επί των μάτην πονουντων, η τών προπεπονΌ-ότων τί. II.

Τρωγων ερεβίν&ους άπεπνίγη

πεηρνγμενονς.

Athenaeus II ρ. 55 b. de erebinthie poetarum testimonia

aiFerens: Φερεχράτης (Crapat. II) Ταχεροϋς ποιήσεις ερεβίν&ονς ευ&έως. πάλιν Τρώγων χτλ.

τους

III.

' Ραφανις

δ7 άπλυτος

υπάρχει,

χαϊ &ερμά λουτρά χαι ταρίχη πνιχτά χαϊ

χαρύχη.

Athenaeus II ρ. 56 e : ιδίως δ' όντως εχαλούντο απλατοι ραφανιδες, ας χαϊ Θασίας ώνόμαζον. Φερεχράτης ' Ρα(/ανις δ' άπλυτος χτλ. Pro χαρύχη legebatur χάρυα, quod correxi Hist. crit. p. 68. Til. Bergkius Comment, p. 299 locum ex Dulodidascalo petitum existimaus propter primum eius fabulae fragmentum, versus ita constituit:

343

PHERECRATIS

' Purpavig δ' άπλυτος νπάρχα, •/.αϊ &ερμά λουτρά και ταρίχη πνιχτά και κάρυα υ — Sed in illo Dtilodidascali fragmento coenae apparatus describitur, cui vix conveniunt quae nostro loco coiniuemorantnr lavacra calida, quae indicio sunt voluptuosae vitae apparatum describi. IV. Άνεμολνν&η

την νπηνην τω γάρω,

Äthenaeus II p. 67 c: Γάρος. Κρατίνος υμών διάπλεως εσται γάρου." Φερεκράτης· Υ.τλ. Possis ά?.λ' άνεμολνν&η.

,,ό τάλαρος 'Λνίμολννίϊη

V. Ουκ ων άνήρ γάρ Αλκιβιάδης, άνήρ άπα σων των γυναικών ίστι

ώς δοκεΐ\ νυν.

Athenaeue XII p. 535 b : χεκωμωδηται (AIcibiades) υπό Ενπόλιδος ώς και ακόλαστος προς γυναίκας iv Κόλαξιν καϊ Φερεκράτης δέ ψησιν Ονχ ών άνήρ γάρ κτλ. Vertit Grotiue Excerptis p. 515: Nee vir putatm AIcibiades antehac vir subito factus feminarum est omnium. VI. Ύπό

της

απληστίας

διακόνιον έπηα&εν άμφιηώντ'

έχων.

Äthenaeus XIV ρ. 644f. Διακόνιον: Φερεκράτης· Ύπό της απληστίας — έχων. 'Λμγιφών πλακοΰς Άρτίμιδι ανακεί μένος, έχει δ' εν κύκλω καιόμενα δάδια. Videntur haec de Hercale dici. Pro επησ&εν corrigendum videlur Ιπηα&ι. V. Hist. crit. p. 68 et 210.

FABULAE INCERTAE. VII. "IlvTitQ rfQovtjg ευ φεύγε την Βοιωτίαν. Dicaearchas V. Graec. p. 29: τάδ' εκ πάσης τι]ς Ελλάδος άχληρήματα εις tag της Βοιωτίας πόλεις κατερρύη. ό στίχος Φερεκράτους · "Λνπερ κτλ. Scripsi ηνπερ pro άνπερ. VIII. Ό λαγως με βάσκαινα τε&νηκως. Etymol. Μ. ρ. 190 23. Βάσχανος: ό καχίζων χαϊ μεμφόμενος απαντα χαϊ πειρωμενος εις άπΐχ&ειαν άγειν ό ΰισιν την μίγάλην. "Ερμιππος Μοίραις 'Ο Ζίνς κτλ. Reepexit hunc locum Pliolius Lex. p. 88 11. Θ&ττ«λικη tviteaigi ό μίγας ψωμάς. Eiistathius ad Iliad, p. 857 3 1 : ort δί πολνφάγοι oi Θίτταλοϊ διαβίβόηται, άφ' ών και Θίτταλική Ζνϋίσις η μιγάλη τρογή. Vs. 2 AB μνων. PVL μύρων. Forlasse recte Th. Bergkius Comment, p. -318 eq. Iovem de Pericle interpretatus est, ut hoc dixerit Ilermippue, Periclem nihil curantem hostilis exercitus invasiouetn socordiae seee dedisse. Sed quod idem detcriorum ljbromm ducltt μοιρών pro μύων scribendum putavit, id ne ipsum quidem nunc probare credo.

HERMIPPI

400

V, Οϊσ&α «ί

νυν ο μοι τοϋ κέρατος

ποίησον;

τηνδε

νυν μη μοι

αν μοι

δός πιεΐν

απαξ

Atlienaeus X I ρ. 476 a. de κερατίνοις "Ερμιππος cundo

Μοίραις

Οία & α νυν ο μοι

penultimam

κέρατος

χρνσα

μόνον. agene:

ποτηρίοις

Versu

ποίηαον-

producit,

apud Athenaeum 1. 1. κέρααι

δίδον,

ee-

tit in Aescliyli loco στόμια

προσβεβλημέ-

V . Elmsleium ad Eurip. ttacch. 919.

νος.

VI. "Hv

εγώ πά&ω

τω Λιοννσω

τι

πάντα

τηνδε

την

λεπαστήν

τάμ,αντοϋ

δίδωμι

Atlienaeus X I ρ. 486 b. de λεπαατγ πος

Μοίραις

'Εάν

p. 1246 3 5 : οτι

εγώ

πά&ω

δέ μεγάλη

ά'λλοίς και "Α'ρμιππος

disserens: " Ε ρ μ ι π -

(η λεπαστή)

—

έν τω \Λν έγώ πά&ω

Porsonus Praef. Hecubae p. X X V . et Eustatliius liabeut av. — efr Porsonum 1. 1.

χρήματα.

Eustatliius ad

κτλ.

ην

έκπιών,

συν

Vs. 1 ijv

κτλ.

Vulgo έάν,

pro quo G

Vs. 2 τω Διονύσω.

Fragmentum

δηλοϊ

Iliad,

De dactylo

hoe ex eadem qua supe-

rius sceua petiturn esse noil dubito.

Nee tarnen TJi. Berg-

kio Comment, p. 321 accesserim, utrumque locum in unum fragmentum coniungenti, inserta inter ην et έγώ δέ.

particula

Quod tum demum recte factum credam, si quia κέρας

et λεπαοτη verit.

de eodem poculi geilere dici posse demonstra-

Elsi enim lepasta profundum poculum fuisse ex A r i -

stoph. apud Athenaeum X I p. 485 b intelligitur, περιέφερε ταχύ

προσφέρων

παις

δ'

ήμϊν

κύκλω

ένέχεέν τε σφόδρα

τι

λεπαστήν κυανοβεν&η,

conseutaneum tarnen est et ex ipso nomine perspieuum, eandem magni fuisse ambitus et in latitudinem patuisse haud mediocrem, quae forma a κέρατος pat.

specie vehementer

discre-

Adde quod priora languescentis potatoris sunt, cetera

autem strenui et maiorum poculorum appetentis.

MO I PAL

401

VII. Μείζων γαρ η νυν δη "ατι, και δοχεί δε μοι, εάν τοσούτον έπιδιδω

της

μείζων εσεσ&αι Λιαγόρον

ημέρας, του

Τερ&ρέως.

Suidas ν. "Ιακχος vol. II ρ. 8 9 : γέγονε δϊ και 'έτερος (Λιαγόρας) κωμωδού μένος έπϊ μεγέ&ει. "Ερμιππος έν Μοίραις Μείζων γαρ η νυν κτλ. Eundera locum ex schol. Ven. et Flor, ad Aristoph. Ran. 323 mecum coramunicavit Dindorfius. Vs. 1 libri ην νυν δ ' εατι. Correxit Th. Bergkiue Comment, p. 321. De vvv δι) i. q. άρτίως cfr supra p . 11. Ibid. Flor, de ante μοι omittit. — Vs. 2 τοσούτον Dindorfius. Scholiaeta τι τούτων. Suidas τις. Ibidem έπιδιδω της Suidas. Scholiaeta έηίδωται. — Vs. 3 Suidas οτι μείζων e r ' εαται. Verba τον Τερ&ρέως echoliasta omittit. Male Toupius Emend. 1 p. 256 τον Τερ&έως propter Suidam, Τερ&ενς: όνομα χνριον. Mihi potius apud Suidam Τερ&ρενς scribendum videtur, sive id verum nomen f u i t , eive eo hominem praestigiis deditum significare voluit. VIII. Pollux VII 200: τάς δε γε βελοπώ λιδας εϊρηκεν "£ρμιππος εν Μοίραις. Caeaubonus ad Athen, p. 344 c scribebat βελονοπώλιδας. At recte cod. Falck.- τάς δε ; t βελόνας β ε λονίδας εϊρηκεν, idque confirmat ipse Pollux Χ 136: και βελόνης δέ τοννομα εν Ενπόλιδος Ταξίαρχοι ς — και βελονίδες, ώς" Ιίρμιππος εν Mointug. IX. Pollux Χ 136: δεί δε επί ταϊς έσ&ήαι και ραμμάτων, ει'ρηται δέ τοννομα — και εν 'Ερμίππου Μοίραις ' Ράμ μ' ε πέκλωσας. Vide Grammaticorum loca a Schneidere Ind. Script. U.R. p. 373 collecta. Cotnoed. anU

26

403

IIERMIPPI

Σ

Τ Ρ Λ,Τ

I SI Τ Α J. I.

Α. Χαΐρ'

ω

στράτευμα, τί

διαπόντιον πράττομεν;

τς Ενπολις. Qui quod rhombum cum tympano componit, indicio est ρνμβον apud Enpolin noii de turbine magico, nt Frilzschius voliiit Quaesf. Arist. I p. 2 1 4 , sed de rola aenea interpretandum esse, quam ίιι istis Col vtliia sacris non seciis atque in inagnae matris ccriinoniis sacricolas flagcJIis verberasse coque aentos tinnitus excitasse probabile est. Similiter utrumque instru*) limlem restitnenda Aiistophani Fragin. 288: i < T > j λαβών τον φνμβον «"'fiyfniVii'irioor.

BAUT

Al.

153

rauitum coiiiunxit Apollonias locorum quos adscripsi altero, ρόμβο) xai τυπάνω ' Ρίίην Φρύγες ίλάσχονται, et Diogenes tragicus apud Athen. XIV p. 036 a. τυπάνοισι xai ρνμβοισι. Digitus item qui adscribatur locus Archytae apud II. Steplianum Ilist. phil. p. 8 4 : y.cci τοΐς ρόμβοις, τυΐς tv ταΐς τίλίταΐς χινουμίνοις, τό αυτό συμβαίνει' ήσυχα μϊν κινούμενοι βαρύ ν άιριίντι cc/ov, ισχυρώς δε ό'ξύν. Ceterum apud Eupolin ipsain Cotytto loquentem audire mihi videor. XVI. Κάζείνους σννεποίησα

τω φαίαχρω τούτω

τους

'Ιππίας

χαδωρησάμην.

Sclioliasta Aristoplianis Nub. 550 Herrn. Εύπολις δε tv ιυΐς ]>άπταις τουναντίον ηησϊν οτι συνεποίηαεν *Αριστυ(fävit τους Ίππεΐς. λΐγίΐ δί την τελίνταίαν παράβασιν. φησϊ δέ Κάχείνους τούς 'Ιππέας κτλ. „Legebatur φησι δί ν.άχεΐνος, τους Ιππέας συνεποίησα τω φαλαχρω εδν)ρησάμην. Aldiua άδωρησάμην, ut ad vs. 530. e quo scholio postrema verba emendavimus." Hermannus. Partem Equilum earn, quam Aristophanes Eupolidi acceplam rettulit, infra exliibui in calce fragmentorum ex incertis fabulis eervatorum. XVII. Έκεϊ γαρ έξίΐς άγα&ά πολλά δη πρώ, Sclioliasta Rav. cominunicatus, πρώ: Βάπταις Έχει γαρ Dindorfius. Versus pedibus truncatus.

Aristopli. Αν. 129 a Dindorfio mecum ου τω μονοσυλλάβως λέγουσιν. Ενπολις ίξής άγα&ά πολλά δη πρ1 πρώτος δραμών, ί'ι'ληψe

χίΐρύνιπτρον,

άνήρ δ' οταν τις άγα&ός μ και χρήσιμος νικά τί πάντας χρηστός ων, ονκ εστί

πολίτης,

χειρόνιπτρον.

Athenaeus IX p. 408 c : Αττικοί χερνίβιον λέγουσιν, ώς ylυσίaς (Ανδοκίδης) έν τω κατά 'Λλκιβιάδου, — χπρόνιπτρον δ' Εϋπολις έν /ίήμοις Καν τις τνχτι πρώτος δραμών κτλ. Probabile est haec ex eadem, ex qua superius fregmentum, oratione petita esse. Vs. 1 memoriae errore, ut videtar, tribuitar Arietophani a grammatico MS Paris, apud Osannum ad Philem. p. 200: Χιιρόνιπτρον το χατά χαράς ϋδωρ. Καν τις τνχμ πρώτος [ίαλών ( s i c ) ύ'ληψί χαρόνιπτρα. Αριστοφάνης. — Vs. 3 πάντας additum ex coniectura Schweighaeuseri et Poreoni Advers. p. 114. XVII. Μή παίδι

τά

κοινά.

Photius Lex. p. 267 18. Μη παίδι μάχαιρα ν: έπι των tixij έγχίίριζόντων. και Εϋπολις Αήμοις Μι) παίδι τά κοινά. Eadem Suidas ν. μη παιδί. Cfr Hist. crit. p. 128. XVIII. Kai τον μέν έν κίκλω γ( παύσομαι φράσω δΐ σοι τό πράγμα

λόγου,

διά τών χωρίων.

Stobaeus Flor. XXXV 2 in titulo de breriloquentia cum lemmate: Εϋπολις Δήμοις. Vs 1 tv addidit Grotius. — Vs. 2 Β a prima manu et Trine, σοι omittunt et προίκα 30 *

EUPOLIDIS

408

liabenl pro πράγμα. Prorsus antem obscnra sunt qnae sequuntur διά των χωρίων. Grotius: Orationis abstinebo ambagibus, et rent profabor limites intra suos. Salmasius tentabat διά των καίριων, nulla cum veritatis specie. Denique Hermanno Opusc. V p. 291 illucl διά των χωρίων ad Demos referendum videtur, quique loquitur hoc dicere existimat, desinere se velle coniunctim Ioqui, sed per demos i. e. per chorum, rem expositurum esse. Dubito num hoc cuiquam persuasurus sit vir egregius. Latere videtur proverbium, quo viae compendium significabatur. In χωρίων ultimae litterae for taste sunt participium ιών. XIX. Άνα&ώμεν και

vvv χημεΐς

προσαγ>]λυιμεν

τούτοις

άπελ&όντας. Α.

τασδϊ Β.

τάς

είρεσιώνας

Χαίρετε

πάντες.

δεχόμεσ&α.

Suidas I ρ. 27. Άγηλαιι τιμησαι &εόν, άγλα'ί'σαι. Οντως Ενπολις Δημοις Άνα&ώμεν νυν κτλ. Eadem grammaticus Bekk. Anecd. p. 329 19 et 31. omissis tarnen postremis χαίρετε πάντες δεχόμεσ&α. *) Etyraol. Μ. p. 9 52. ' Λγηλαι: άναύεΐναι, κοσμησαι, εις άγααιν άγαγεΐν και χαράν, τιμησαι, &εόν, άγλα'ί'σαι. Ενπολις Και προσαγήλωμ' άπελ&όντας. Vs. 1 τασδϊ τάς Porsonus apud Gaisf. ad Hephaest. p. 278. Vulgo τάς διττάς. Είρεσιώναι serta et corollae ferales, ut apud Älciphr. III 37: είρεσιώνjjv εξ άν&ών πλέξασα ί^ειν εις ' Ερμαψροδίτον, τω Άλωπεκη&εν ταντην άνα&ήσονσα. — Vs. 2 Suidas et Grammaticus Bekkeri επελ&όντες h. e. accedentes vel eorurn aras obeuntes, qnarum in antecedentibus facta fuisse videtur mentio. Praetuli tarnen cum Hermanno Opusc. V p. 292 quod Etymol. habet άπελ*) Quae ibidem legimtur lin. 31. 'sJyXaiaai:

όντως ΕνποΧις, ad

cnndein Eupolidis locnm spec taut. Smbenilum tnim, ' AyijXai: itykuiοαι.

όντως

Ενπολις.

J HMO I.

400

ϋ-όντας, reversos ad inferos. Ilemsterh. ad Tliom. Mag. p. 5 scribebat άπελ&όντες. Tum Hernhardius πάντες coniunxii cum δεχόμεσ&α, accipimtis omnes. Cui rationi parum favent loci qualis est Aristoplianis A v . 645. αλλά χαίρετον αμφω. Β. δεχόμεΟ-α. Personarum vices ita distiuxi ut verba χαίρετε πάντες demagogorum umbris tribuantur, δεχόμεσ&κ autem

a choro

sive malis a JNicia Myronide

ceterisque

re-

epondeatur. XX. aOv

χρην €V τε τ eng τ ριόδοις χάν τοις ό'ξ,ν&νμ ιοις

προστρόπαιον της πόλεως κάεσ&αι τετριγότα. Harpocratio ρ. 138 1 4 : εν δε τω νπομνηματι εις τον κατά Αημάδον τα εν ταΐς τριόδοις (ρησ\ν (Didymus) ' ϊν/.ατ et icc f ο που τά κα&άρσια έγερόν τίνες, α όξν&νμια καλεΐται. Ενπολις Λήμοις "Ον χρην εν τε χτλ. Respicit Photius p. 340 10. όξνΟνμια: τά άποχα&άρματα των μυσαρών, οι δε τά ά/χονιμαϊα ξύλα' οι δέ τους τόπους εν οϊς τά τοιαύτα κατεκαίετο. Ενπολις Δήμοις. Vs. 1 τε addidit Porsonus Adv. p. 280.

Cfr Gaisfordius ad Hepli. p. 358.

Pro ταΐς alii libri τοϊσιν.

Possis igitur έν ταΐσιν

τριόδοις.

2 προστρόπαιον της πόλεως dicere videtur hominem civitati piactilarem. Libri προς το τρόπαιον. Correxit Valesius. Ibidem tres codices χαίεσ&αι. Τετριγότα striden— Vs.

tem.

Mirifice hoc Uaspius p. 02 ad barbaram infelicis istius

originem

iraxit, quasi quae igne comburuntur

non

stridere

περιτετριγότα. Correxit Porsonus. Quod autem Eupolis nefarium istum civem in ό'ξυί)νμίοις et crepitare constet. Libri

comburi

iubet,

simillimum

est iis quae

apurl Theocritum

χαΐε δέ τιόδ' άγρίρσιν επϊ σχίζγσι δράχοντε, et apud Lucianuin Alex. 47 p. 252 ed. Heitz. κομίαας εις την άγοράν μέαην (Epicuri libros) εχανσεν ε πι ξύλων σνχίνων. Quae haud inepte comparare licet cum dicto

X X I V 90 leguntur:

jncerti poetae comici apud Diunem Chrysost. X X X

ό χωμιχός και τούτον εχέλενσε καταχαίε

ιν ε πι

p. 3 1 :

ψαλη-

EUPOLIDIS

410

των σνκίνων *) εκκαίδεκα. ipsam fabulam referenda sunt.

Quae fortasse ad hanc Cfr Lobeckii Aglaopli. p. 703.

XXI. "Εχων το πρόσωπον

καρίδος

μασ&λητίνης.

Athenaeus III p. 106 b: συνεσταλμένως δ' εΐρηκεν (καρίδος) Ενπολις — και εν Λήμοις "Εχων το πρόσωπον κτλ. V. Cratini Fragm. inc. fab. XXVI. Apposite Raepius affert Luciani Dial, raeretr. XIV h την χροιάν οιος κάραβος. XXII. To θέρμαινε

θ'

ήμϊν και θνη

κέλευ', 'ίνα σπλάγχνοισι

χαλκίον

πέττειν

τινά

σνγγενώμεθα.

Athenaeus III p. 1 2 3 a : οτι γαρ οϊδασιν (οί παλαιοί) θερμόν νδωρ Ενπολις μεν εν Λήμοις παρίστησι Το χαλκίον κτλ. Pertinere haec ad sacrificalem coenam apertura est r quae quanam in parte fabulae locum habuerit quis tandem definire ausit? Vs. 1 χαλκεϊον ABP. χαλκίειον VL. Respexit ad haec Pollux IX 69: tv ταϊς Θεσμοίροριαζονσαις Αριστοφάνους ειρημένον τό χαλκίον θερμαίνεται, οντω πως ηκονον, ώς εις πότον ευτυεπιζομένων των γυναικών αν το δα τοντο και εν τοις Ενπόλιδος ζΙημοις εστίν ειρημένον. Χαλκία θερμαντήρια in supellectile culinae commemorantur in titulis apud Boeckhium C. I. 161 et 2139. — Vs. 3 •θέρμαινε θ' V. θερμαίνεθ' L. θερμαίνεσθ' P. Ad θίη respicit Hesycliius, Θύα (sic): ενιοι αρώματα, Καλλίμαχος' Ενπολις πέμματα. Ibidem libri τινά πέττειν. Correxit Casaubonus. — Vs. 3 σπλάγχνοισι σνγγενώμεθα. Vide ad Eupolidis Άστρατ. VI.

·) Hesychius, Θυωρίϋας ο Λιόνυοος naget 'Ροΰίοις' τούς σιιχίνονς ψυΐιμας.

/1HM01.

411

XXiIF.

Ανηρ

πολίτης

πονλόπους

ές τονς

τρόπονς.

Athenaeus VII p. 3 1 0 c : oi δέ πουλνποδα προφέρονται, άνσλογον τω πονς ποδός πόδα. Ενπολις /Ιήμοις 'Λνήρ πολίτης κτλ. In his pro πολίτης nomen requiro, quod melius conveniat cum sequente πονλνπονς et astutiae notionem habeat. Falluntur enim qui πονλύπονς de stulto interpre(antur eamque significationem ex Alcaei versu effici putant, ηλί&ιον that νονν τε πονλνποδος εχειν apud Athenaeum 1.1. Grotiue, qui Excerptis p. 502 Eupolidis versum ita convertit Populi gerens rem, polypi mores habens, πολίτης conCudit cum πολιτικός, Fortasse legendum σοφιστής. XXIV. ι

'Οτω δ' αν οίνος ?; πολύς

πίσει.

Etymol. Μ. ρ. 673 2 3 : τον δέ πίσω μέλλοντα 6 τεχνικός μη είρησ&αί φησι, και ταϊτα ειρημένον και παρά Πινδάρω (Istlira. VI 109) οίον „ π ί σ ω σγε Αίρκας νδωρ" χαϊ παρά Εύπόλιδι Τω δ' αν οίνος ειη πολύς πίσιι. αλλά μήποτ' εστίν ειπεΐν οτι μη είρησβ-αι εν πλάτει. ·) Euslathius ad Od. p. 1554 4 5 : oi δ' αντοϊ (veteres grammaticos dicit) λέγοναιν οτι χαϊ Ενπολις εν /Ιήμοις π ίσει φησιν άντι τοϋ ποτιεϊ. "Οτω Frilzschius, p Hermannus reposuit Opusc. V p. 291. Es Eustatlno profecit Varinus Eel. p. 366 Diud. verba πολύν πίσειεν ex Eupolide affereus. Versus esse videtur iambicus tetrameter duobus pedibus in fine truncatus. ") Hoc quid sit nescire se fatetur Scliweighaenserns ad Athen. X p. 446 c. I. Raspius p. 68 interpretatur tie dialecto dorica. Meliora docet Choeroboscus Bekkeri Anecd. p. 1196 19: tnl ροΐς και ξ,ηροΐς άρτΰμασιν. 'Αττική δέ ή λέ'ξις, ώς και 'Αριστοφάνης εν Ίππευα ι ( 6 7 5 ) καϊ Ενπολις Κλοπαΐς και Μένανδρος iv /Ιαρδάνω. Pro Κλοπαϊς antiqna exemplaria, certe Stephanianum, habent Κλοταΐς, pro quo fortasse Είλωτα ις gcribendnm, quam formam annolavit Stephanus Byz. ν. "Ελος. Eiusdem tenue quoddam vestigium est in Herodiani loco Helot. Fragm. V I adscripto. Sed neque hoc nec quod Hist. crit. p. 115 suspicatus sum, valde placet.

Κ

Ο

Α

Α

Κ

Ε

Σ.

De huius fabulae consilio et descriptione quae dixi Hist. crit. p. 135 sqq. lis adde locum scholiastae Rar. ad Aristophanis Lysistr. 1191 ( 1 1 8 8 ) αποκοπή εατι τον άλλον χορον, ως παρ' Ενπόλιδι εν Κόλαξι. Quae duplicem fabulae chorum fuisse docent. I. Αλλά δίαιταν λέξομεν

αλλ' άκουσα

άνδρες' οτοισι αλλότριος 5 ιματίω

rjv εχονα' oi κόλακες προς νμάς ώς εσμίν απαντα

κομψοί

πρώτα μ iv παις άκόλου&ός

τα πολλά, μικρόν δέ τι κάμός

δέ μοι δΰ ' έστόν χα ρ ίε ντε

οϊν μεταλαμβάνων

άει &άτερον

εξελαννω άνδρα

δ\ εν&ύς περί τοντον

καν τι τνχΐ} λέγων ό πλούταξ, 10 και καταπλήττομαι

αντον.

τούτω,

εις άγοράν, έκεΐ δ' επειδάν κατίδω τιν' ήλί&ιον, πλοντονντα

δοκών τοΐσι

εστίν

πάνυ τοϋτ' λόγοισι

ειμί. επαινώ'f

χαίριιν.

ΚΌΛΑΚΕΣ. tlx'

επϊ δεΐπνον έρχόμεσΟ·'

μάζαν Ιπ

άλλόφυλον,

485

άλλυδις

άλλος

ου δεΐ χαρίεντα

πολλά

τον κόλακ' ευ&έως λέγειν, η φέρεται οϊδα δ' Άκέστορ'

ματι

την

ασελγές, είτ'

έχοντα χλοών

Athenaeus V I παρασίτους

αυτόν

παρέδώκεν

ρ. 236 e :

οί

δ'

κόλακας εχάλουν, αφ' επιγραφή ν εποιησατο,

ποιησας

ΰνραζε.

αυτό τον στιγματίαν

15 οκωμμα γαρ είπ έξαγαγών

ημών

τάδε λέγοντα Άλλα

ό παις

χϊνραζί

ΟΙνεΐ.

αρχαίοι

ποιηται

τους

ων και Εϋπολις

τω

τον χορόν

Κολάκων

των

δρά-

Vs. 1 εχουσ' AC. εχουσιν

κτλ.

P V L . ημάς L . υμάς ceteri.

πα&όντα'

—

Ve. 2

Hermannus

απαντα

de metr. p. 389 et Doctr. metr. p. 585. Libri απαντες. Bergkiue Comment, p. 352: ώς έσμέν απαντες ψοί,

aut κομψοί

οτοισι,

απαντες

έσμέν

Tb.

άνδρας κομIta iam

άνδρες.

Grotius Excerptis p. 501. hiatam non reformidans,

quem

admisisse poetas in hoc metri genere non credibile est. Adde quod prorsus inutile est illad απαντες.

—

pro τοΐσι

ad Heph. p. 296.

Porsonus

apud Gaisfordium

Vs. 3

οτοισι

Vs. 4 κάμον librl. κάμόν Hermannus, servulum habeo, rumque alienum, μικρόν

δέ τό

in quo mihi non nisi paullulum

κάμνον

quod verum videtur. — τούτοιν.

Porsonus.

αϋτοϋ

Vs. 5 τούτω,

— Ve. 8 ante Grotium ειμι

At vide Drac. Strat. p. 18 25. I I I 109. ό Εϋπολις p. 1091 58. δειπνοσοφιστΐΐχ

πλουναξ

πλονταξ,

ple-

iuris est.

Bergkiue

κάμός,

olv Porsonus. Libri — Vs. 9 πλονταξ

Α.

Respicit hunc locum Pollux Eustathius ad Iliad,

πέπαικεν.

ο δη παράσιτος

τις

εφ η παρά

τω

Plura attuli ad Menaudri Fragm. p. 16]. —.

Vs. 11 άλλυδις άλλος ex Homero receptum aliae, quantum memini, quo

noR legitur

reliqua

Vs. 13

apud comicos poetas.

deeiderantur.

ευ&έως pro εϋ&νς

—

C,

in

Vs. 12 άλλόφνλλον

Β.

—

Grotius.

Bergkius, quod sane usitatius. Aceetore,

άλλο

—

Ibidem η

'κφέρεται

Vs. 14 αντόν

Β.

De

poeta tragico ex Aristophane ceterisque comicis

notieeimo, cfr Bergkium I. I. p. 123. —

Vs. 15 tin*

άαελ-

486

EUPOLIDIS

γ£ς Porsonus. AB εϊπας 'έλεγες. Ρ εϊπας 'έλεγες. VL ε "πας έλεγεν. — Vs. 16 εξαγαγών Hermantius ex coniectnra, firmante cod. Α. άγαγών PVL. — Vs. 16 ΟΙνεϊ. „Puto tum fuisee Athenis Oneum quendam notae saevitiae vel commentariensem vel publicum servum." Casanbonus. Pro κλοιόν magis attica forma fuisee videtur κλωός, qua usus est Arietoph. Vesp. 892 et fortasse etiara Eupolis. Elegantissimam translationem H. Grotii, quam vis a verborum sensu passim aberrantem, nemo non cum voluptate leget.: Qualis adulatoribus vita sit explicabo, si datis audientiam. quam sumus elegantes, vis quibus unus est puer, nec tamen ille noster, et cut perpusillulum sufficiat cibati., Bina venusta sunt mihi pallia: semper horum iuduor alterum; fori deinde' viam capesso. St qttis ibi pecuniae dives adest, sed idem insipientis ingeni, sector eum repente: tlicere si quid incipit dives, id ipse laudo, meque probare praefero, quin velut obstupesco. Vespere abimus ad dapes hue hie et alter illut\ esca aliena quo vocat, scita ubi multa dicta dicere opus, nisi velis protinus inde pelli. Contigit haec Acestorem poena notis perustum: nam quia parserat iocis, servus eum fugavit de lare, quin et Oeneo tradidit ante vinctum. II. Φημι δε βροτοϊαι πολύ πλείστα και πολύ μέγιατ'

όγα&ά.

παρέχειν εγώ

ταντα δ ' άποδε'ιξομεν.

Hephaestio XIII ρ. 73: κέχρηται δε αντω (paeonio tetrametro) και εν άλλοις δράμασιν ό Αριστοφάνης και εν Σφηξϊν — και Εϋπολις εν Κόλαξι Φημι δέ βροτοΐοι κτλ. Chorum liaec de seinet ipso praedicare suspicabar. Eupolidem loqui arbitratur Th. Bergkius Comment, p. 416, altero versu άποόίί'ξυμαι scribens.

ΚΟΑΑΚΕΣ.

487

III. Plutarchus an philos. c. virie princ. p. 778 e: ώ'σπερ ουν τους Καλλίου χωμωδονμένους χόλαχας λέγουσιν ου πυρ, ου σίδηρος, ουδέ χαλχός εΐργει μη ψοιταν ini δεΐπνον, χατά τον Εΰπολιν. Idem Discr. adul. et am. p. 50 d: ovöi τους άμφι πλουσίαν τράπεζαν εγχυχλονμένους, ους ου τι πυρ, ου σίδηρος, ουδέ χαλχός εϊργει μη ψοιταν επϊ δεΐπνον. Ad Adulatores haec referenda esse indicavi Curis crit. p. 57. Metra ita restitui posse videntur: Ού πυρ, ουδέ σίδηρος, ουδέ χαλχός άπείργα μη (ροιταν έπϊ δεΐπνον. Primo versa poseis etiam ους πυρ ουδέ σίδηρος, omissa negation e, ut in lyricl poetae fragmento apud Plutarchum Μ or. p. 409 b. άσχός δ' οϋτε τις άμφορενς, aliisque locis. De metro vide ad Pherecratis Coriann. V. Quod nee igne nec ense istos a coenis prohiberi dicit, eodera proverbiali dicendi genere usus est Horatius Serm. I 1 39. cum te neque fervidua aestua Demoveat lucro, nec hiema, ignis, mare, ferrum. Propertius III 23 15. Haec ego non ferro non igne coactua et ipsa Naufragus Aegea vera fatebor aqua. Ex graecis ecriptoribus exempla attulitBernhardius Eratosth. p.220. IV a. b. Athenaeus III p. 100 b: πληγαΐς σε χορτάσω, εάνηερ μη ε'ιπ^ς ό χοιλιοδαίμων παρά τίνι χεϊται. — Ευπολις τους χόλαχας εν τω όμοινίμω δοάματι οϋτω χίχληχε' τό δέ μαρτνριον άναβαλονμαι. CJtinam non distulisset! Nomine χοιλιοδαίμων praeter ipsum Athenaeum III p. 97 c et Eustathium Opusc. p. 209 41. usus est qui aperte Eupolidis locum ante oculos habuit incertus scriptor, quem Aelianum esse suspicor* apud Suidam ν. 'Ιούνιος II 126. 'Ιούνιος όνομα εις την ίππάδα τελών, δια τό χαι φαγεϊν ζμν, σνν~ ή&ης ην τρισιν υπάτ otg, χοιλιοδαίμων τ ε χαι ταγη-

EUPOLIDIS

488

VOXVιαο&ήρας' βοΰλομαι γάρ τά της κωμωδίας προς τούτους ειπείν. Badem leguntur ν. φαγεΐν ζω ν III p. 573. Nec dobitari potest quin etiam ταγηνοκνισο&ήρας Eupolideum sit vocabulum, Hedem de parasitis dictum. Ei simile est κνισοτηρητής apud Phrynichum Bekk. p. 40 13. quod et fpsum ex comico aliquo poeta ductum est. V. Ιίαρά τωδε Καλλία

πολλή

&υμηδία,

'ίνα πάρα μεν χάραβοι και βατίδες και λαγώ, και γυναίκες

είλίποδες.

Athenaeue VII p. S86 b : Εϋπολις δ' εν Κόλαξί φησι Παρά τωδε Καλλία κτλ. Idem IX p. 400 a : λαγώ παρ' Ευπόλιδι εν Κόλαξιν "Ινα πάρα μεν βατίδες και λαγώ xai γυναίκες είλίποδες. Grammaticus Hermanni p. 320: και τον λαγόν λαγών φασί. και Εϋπολις Βατίδες και λαγώ και γυναίκες είλίποδες. Eustathius ad Od. p. 1534 1 5 : oi λαγώ κατά Ενπολιν, οίον βατίδες και λαγώ και γυναίκες είλίποδες. Metrum Eupolideum hie versibus alii aliter re6 ti tu ere conati sunt. Vs. 1 Hermannus Doctr. metr. p. 582 tentabat: — παρά τωδε, Καλλία, πολλή δή &υμηδία. Sed Calliam his verbis compellari parum veri simile est. Dindorfius, eiecto quod ipsi interpretandi caussa adiectum videtur Calliae nomine, eic: — υ — ν — παρά τωδε πολλή &υμ7]δία. Vs. 2 Dobraeus ad Nub. 518 ita constituebat: 'ίνα πάρα μίν και βατίδες και λαγώ και κάραβοι. Editae lectionis hoc metrum est: υ — I— ν υ — — υ — In quo nesclo an nihil vituperandum sit: nec necesse est omnes lios versus iisdem numeris includi. Ad &υμηδία spectat fortasse Photius p. 97. Θυμηδία: τέρψις, τρυφή> ενφρασία, — Vs, 3 και γυναίκες είλίποδες. Pausanias apud NIL D Ν —

—

ΚΌΛΑΚΕΣ.

489

Eustathium ad Od. p. 1394 40. hunc fpsum locum respiciens: γυναίκες είλίποδες διά την εν&εσιν των μηρών. Quae in mente habuisse videtur Casaubonus ad Suetonii Aug. 82° „Ideo graeci poetae foeminas appellarunt είλίποδας διά την ϋνδυαιν των μηρών." Rectiua pro εν&εσιν corrigas tvStaiv vel εί'λησιν. Suidas s. μνσάχνη II p. 5 9 1 : 'Ανακρέων δε (λέγει την άκά&αρτον γυναίκα) πανδοσίαν — Εύπολις είλίποδα, ε'κ της είλήσεο)ς των ποδών κατά την μίξ,ιν. Reepicit Eupolidis locum etiam Hesychius, Γνναΐκες είλίποδες: διά την δέσιν και πλοκην την κατά την συνουσίαν. Iisdem de scortis sequens fragmentum intelligendum. VI. Photius Lex. p. 404 16. Πεζάς μόσχους·, άντι του εταίρας· ελεγον γάρ τίνες ούτως, ώς Αριστοτέλης εν τρ Πολιτεία, τάς χωρίς οργάνων. Κάν&αρος Συμμαχία „αύλητρίδα πεζήν." και Εϋπολις Κόλαξιν. De scortis Calliae in fabula Eupolidea vide etiam Maximum Tyr. XX 7. cuius verba adscripsi Hist. crit. p. 136. De εταίραις πεζαΐς exempla attulit Porsonus Adv. p. 398. VII. Τών πίρι τάγηνον

και μετ' άριστον

φίλων.

Plutarchus Am. et Adul. p. 54 b : νομίζων τά ίαμβεΐα ταυτϊ τω κόλακι μάλλον η τω καρ/,ίνω προση/.ειν ,,γαστηρ ολον τό σώμα, πανταχη βλέπων \ όφ&αλμός, ερπον τοις όδοΰσι &ηρίον." παρασίτου γάρ ό τοιούτος εικονισμός εστι τών πιρι — φίλων, ώς Εϋπο?ΰς φησιν. Schaeferus Melet. p. 134 και κατ' άριστον. Ad Adulatores rettuli Quaest. sc. I 55. Duo illi senarii, quos Eupolideis praemisit Plutarchus, non ex comico poeta, nedum ex Piatonis Sophistis, quae Winkelmanui ad Piatonis Euthyd. p. 109 opinio est, sed ex aenigmate quodam derivati videntur. VIII a. b. c. d. Sclioliasta Aristopli. Pac. 8 0 3 : Ενπολις

εν τοις

Κόλα-

400

EUPOLIDIS

ξιν ώς κίναιδον τον Μελάνι)· ιον διαβάλλεί και κόλακα. Melanthium dicit poetam tragicum gulositate infamem. V. Ilist. crit. p. 206. Huic igitur locum inter ceteros Calliae adnlatores concesserat Eupolis: nec minus Marpsiae Oresti et Chaerepkonti. De Chaerepliorite testis est echol. Plato nis Bekk. p. 331: Ενπολις δ' ev Κόλαξι Καλλίον κόλακα λέγει. De duobue reliquie Anonymus (fortasse Aelianus) Suidae ν. βομβονσι I p. 441: και oi περϊ την Αιοννσίον βομβονντες τράηΐζαν, και περϊ την Αλεξάνδρου μεμηνότες δαΐτα και χείρα, και άλλοι δε και άλλοι ων εϊπονy 'Ορέστης, Μαρψίας, Καλλίου τον 'Αθήναιον κόλακες συν ετεροις. Quae non dubito quin recte ad Eupolidis fabulam rettulerim Hist. crit. p. 137. ubi de utroque homine attuli Aristoph. Av. 712 et Acharn. 701. De Protagora item in Calliae adulatoribus ab Eupolide numerate ν. Fragin. X et XI. Nec de Cleocrito dubito, quem ex fabula nostra commemorat scholiasta Aristoph. Ar. 877. cuius verba vide ad Demorum Fragm. XXXVI. IX. Τοντι λαβών το κόρημα την ανλην κόρει. Pollux Χ 39: και τό μεν σκενος (κόρημα) και ρήμα (κορεϊν) νπό τον Εύπόλιδος εϊρηται εν τοις Κόλαξιν Τοντι λαβών κτλ. Suspicari licet hnnc versum ex ea fabulae parte ductum esse, in qua aedes Calliae excipiendis liospitibus apparabantur. X. "Ενδο&ι μεν εστι Πρωταγόρας ος άλαζονενεται μεν,

ό Τήϊος,

άλιτηριος,

περί των μετεώρων, τά δί χαμα&εν

εσ&ίει.

Diogenes Laert. 1X50: Πρωταγόρας, \Αβδηρίτης, καϋά ψησιν 'Ηρακλείδης—ώς δ' Εντιολις Κόλαξιν, Τηίος ' (ρηαϊ γάρ "Ενδο&ι μέν εστι κτλ. Partem loci eervavit Eusta-

ΚΌΛΑΚΕΣ.

401

tliius ad Od. p. 1547 53: Εΰπολις τον φνσιχόν Πρωταγόραν διαχωμωδών iv τω 'Ος άλαζονενεται χτλ. Reepicit eliara Athenaens V p. 318 c: iv ovv τούτω τω δροιματι (Κόλαχας dicit) Ενπολιs· τον Πρωταγόραν ώς επιδημονντα εισάγει. Vs. 2 libri άλιτήριος et vs. 3 χ&αμα&εν. Correxit Porsoims Adv. p. 75. Tertium et quartum versum, latine reddidit Grotius Excerptis p. 506: Superbit hie sacrilegus de caelestilus, at esse quaerit interim terrestria. Videtur autera Eupolis rem ita instituisse ut, dum in interiore parte aedium Callias cum sociis ecortisque epulantur, aliquis foras prodiret et quid intus ageretur narraret. Eodem spectant Fragm. XI. XII. XIII. XI. Jlivnv

γαρ αυτόν Πρωταγόρας

προ του χυνός τον πνενμον'

ιχέλεν\

εχλντον

'ινα φορμ.

Plutarchus Symp. VII p. 699 a : Ευπολιν μεν γάρ, ει βονλει, πάρες iv Κόλαξιν είπόντα Πίνειν γαρ ό Πρωταγόρας ίχίλΐυίν, 'ίνα προ τον χυνός τον πλενμον' εχλνρον ψοργ. Athenaeus I ρ. 22 f : Εΰπολίς τε τον Καλλίαν φησϊν άναγχαζίσ&αι νπό Πρωταγόρον πίνειν, 'ίνα προ τον χννός τον πνεύμον' εχλντον ψορρ. Macrobius Saturn. VII 15. in pulmonem defluere potum, nec poetae nobiles ignorant: ait enim Eupolis in fabula quae inscribitur Colaces, Πίνειν γάρ ό Πρωταγόρας etc. Cfr Plutarchus Repugn. Stoic, p. 1047 d. των ποιητών Ενριπίδην, Άλχαϊον, Ενπολιν, Έρατοσ&ένην, λέγοντας οτι τό ποτόν διά τον πνενμονος διίξασιν. Recte locum restitnit Grotius Excerptis p. 501. cuius haec est translatio: Potare iusstt ilium Protagoras, in hoc pulmonem mollem ut habeat ante ortus caris. Pro εχλντον Plutarchus habet εχλνρον, quod probat Casaubonue, pulmonem humectum intelligens. Vereor ne illud εχλυρος ne graecura quidem bit, quam vis aguoscere videatur

492

EUPOLIDIS

Hesychius, 'Έχλνρον:

χλωρόν,

δίνγρον,

η νοτερόν,

ενιχμον.

Quod et ipsum corruptum puto. Nec tarnen in Eupolidis loco έ'χλντον probari posse videtur, quod laxum potius et languidum pulmonem quam dilutum significat. Fortasse igitur εχχλνστον scribendum, quod rei accommodatissimum est. XII. Λαφνασιται

XIII.

λαψνγμόν

άνδρΰον

πάνυ.

Scholiasta Aristopli. Nub. 5 2 : λαίρνγμόν γαρ λέγει τό άπληστως εσ&ίειν. Ενπολις Κόλαξι Λαφύσσεται κτλ. Εχßcripsit haec Suidas II p. 418. Eidem scenae optime convenit qui tacito fabulae nomine aifertur versus ab Etyraol. Gud. p. 116 47. Βρνγμός: ή σύντομος εδωδή. Ενπολις, "Οσος XXI — XXIV. Pollux VII 193: Σοφοκλής δ' εφη λινορραφή τνλεϊα. Ενπολις δε Κόλα'ξι κεκρνφαλοί τ€ xai τνλη. Codex Iungerm. τνλαι. Idem Χ 39: τά μεν ονν τνλεϊα και τα χνέφαλα ον μόνον παρά τοις κιυμωδοΐς Ιστιν, άλλα και iv Λημοπράτοις πίπραται, κνειραλον καινόν και κνέιραλον παλαιον. και τνλεϊα (cod. Falckenb. τνλη) δ£ παρ' Ενπόλιδί εοτιν ίάζοντι εν τοΐς Κόλα'ξι, και παρά τω Σοφοκλεΐ εν τω Ίο/.λίΐ *) λέγοντι, 'Αλλά και λινορραφή τνλεϊα. Τνλη culcita a severis attici sermonis magistris reiicitur, proque eo aut τνλεΐον aut κνέφαλλον dicendum praecipiunt. V. Phrynichum Eel. p. 173 et Hesychium v. κνειραλον, Nec deliquit contra Eupolis, qui non germanum Atticum, sed lonicum hominem eo vocabulo utentem induxerat: quod si ille Iiac una in fabula fecit, etiam Fragm. inc. fab. XV. μη τρηχνς i'o~&t ad Adulatores referendum erit. Homo autem ille quem ionice loquentem induxit Eupolis, fortasse Protagoras fuit. Ceterum si verba κεκρνφαλοί τε και τνλαί in fine senarii posita fuerunt (nec erit qui aliter statuat), apertum est τίλη, perinde ut cognatum τύλος, penultimam apud antiquiores poetas corripuisse, sequioribus earn syllabam producentibus. In eodem domesticae supellectilis recensu fuisse videntur μολν β δ ι ν ο ι κρατ ενταί, quos hac ipsa ex fabula commemorat Pollux X 97: Ενπολις tv τοΐς ') Fortasse 'loßaitj.

ΚΟΑΑΚΕΣ.

497

Κόλαξιν εψη μολνβδίνους χρατιντάς. Dubitantius eodem refero quae leguntur apud Erotianura Lex. Hippocr. p. 1 7 0 : εχΐνος χύτρας είδος μεγαλόστομου xai μεγάλης. μέμνηται της λέξεως xai Ενπολις, et apud Pollucem V i 1 0 3 : η ελαιηρά έπίχυσις χαλχεΐόν εστί μαχρόν, ην χαλxiov Εϋπολις αΐνόμασε. Quae sic scribenda videntur: χαλχεΐόν εστίν, ην μαχρόν χαλχίον Εϋπολις ώνόμασε. Idem Pollux Χ 9 2 : την ελαηράν επίχυσιν, ην Ενπολις μαχρόν χαλχίον ωνόμασε. Hesychius, Χαλχίον μαχρόν: την ελαιηράν επίχυσιν. Nec vasa tantum et domesticam supellectilem, sed agros etiam et greges ovium atque alia id genus inter s e partitoa esse amicos et sodales Calliae, nescio an ex sequent) f r a gment«) colligi poesit. XXV a. b. Θες νυν αγρούς xai πρόβατα "Ιππον

χέλητ'

άσχοΰντα

xai

ßovq.

&ές.

Choeroboecas Bekkeri Anecd. p. 1196: σπανία εστίν η χρησις της βοϋς ευθείας των πλη&νντιχών, μάλλον δέ οί βόες εϋρηται. επι δέ της όμοψωνούσης αντί} αίτιατιχης, λέγω δέ της τάς βους, πλατειά εστίν ή χρησις, ώς εν Κόλαξιν Ενπόλιδος Θες νυν — βονς. Couiunxi cum his alteram fragmentum, a Phrynicho servatum Praep. soph. p . 17, 2 9 : Άσχεΐν xai άσχηταί, xai άσχητιχώς: τό άγωνιστιχης επιμελείας τυγχάνειν άσχεΐν εστίν. Εΰπολις "Ιππον χέλητ' άσχοΰντα &ές. Quae ad Κόλαχας pertinere vidit etiam Runkelias p. 171. Probabile est haec continue cum primo versu fuisse coniuncta, cui quod ad integritatem deeet facile suppleri potest addendo ηνιδον, id ut dicatur ab e o , qui quae alter dictat scripto consignat. Cfr F r a g m . XV. XXVI. Pollux IX 3 7 : Εϋπολις δέ εν Κόλαξι χους εϊρηχεν. Idem VI 1 5 9 : Εϋπολις Comoed. ant.

xai δέ

συμπαροίσνμβίωτοι, »3

EUP0L1MS

498 αυμπάροικο

ι

και

αννήλικες

Ex

είπε.

Iiis

σννήλικες

habemus Marie. Fragm. V 5. XXVII. Ilarpocratio ας κύκλω

p. 1 5 2 7 .

'ιατανται

(Isocratis)

δάμω

XXVIII. lie

ρ ίστατο

οι ϋεωμενοι. εστί

Antiatticista ρ. 9 0

και

το

παρ'

ι: 'όνομα

Ενπόλιδι

1 7 . 'Εφάπαξ:

άντϊ

τον

και

περί

tv

Άηγι-

εν Κόλαξιν.

Ε'νπολις

—

Κόλα'ξιν.

XXIX. F h o t i u s L e x . p. 2 1 7 .

έπ'

ενγροσννρ.

Ενπολις

Λευκή

ημέρα:

ι)

άγα&η

και

Ita scilicet Eupolis ipsum

Κόλαξιν.

ilium diem, quo laute epulabantur Calliae sodales, dixerat. XXX. scholiastam Aristoph. Ran. 408, indicante

mihi

Dindorfio, post το ράκος duo codd. adiiciunt haec: οτι

Apud

σνν-

•η&ες vv το έπιλέγειν, και

Ενπολις

οπότε

Κόλαξιν.

xai

επαινοΐέν tv τοις

τι ·η

πρόαϋεν

σννομολογοΐεν. Rccte

κεΐται.

puto Dindorfius haec rettulit ad vs. 5 0 8 κάλλια τ εκαινώ.

polis utrum iisdem verbis usus sit an sirapliciter

Eu-

κάλλιστα

dixerit, incertum est.

J

Τά

A

σνκάρι

Κ

Si

εποίησε

Ν

Αττικοί

νπότριμμά δέ iv Αάκωσι

εποιησε

μνττωτον

multum

μνττωτον.

τι

μίιτά

το (τόν)

πολύν.

Σ.

μνττωτον

Erotianus L e x . Hippocr. p. 2 4 6 . Ενπολις

Ε

Μ ν ττωτόν:

σκορόδου αμνλον

πολύν.

γινόμενον

λέγων φησί

I n t e r p r e s latinus:

Legit

igitur

oi

ακενάρια.

Τά

μεν

λέγονσι. σνκάρια

vasculafecerunt

Sed

hoc neque illud intelligo; nisi forte ollae μνττωτον

neque

ποιεϊν

ΜΑΡΙΚΑΣ.

409

dici poseunt quemadmodum ager dicitar ποιεΐν κρι&άς et similia. Ceterum nescio an Eupolidi Eubuli nomeu substituendum sit. V. Hist. crit. p. 115.

Μ Α

Γ

L Κ

Α

Σ. *)

I.

Πεπέρακΐν

μεν ό πίρσέπτολις

ηδη

Μαρίκας.

Aeschylus Pers. 65: πεπέρακεν μεν ό πίρσέπτολις ηδη βασιλέως στρατός εις άντίπορον γείτονα γώραν. Ad liaec scholiasta: ταύτα δε χωμωδεϊ Ενπολις Ιν Μαρίκα ΙΙεπέραχεν μεν χτλ. Sunt chori verba Ilyperbolum a nescio qua expeditione reversum esse gaudentis. II. Quintilianus lust. orat. I 10 1 8 : eosdem titriusque rei (grammaticae et tnusicae) praeceptores fuisse, cum Sophron ostendit — tum Eupolis, apad quem Prodamus et musicen et litteras docet, et Maricas, qui est Hyperbolas, nihil se ex musicis scire nisi litteras cof/ßtetur. Derivavit liaec Eupolis ex Aristophanis Equ. 188. ubi Agoracritus fatetur: ονδέ μονσιχήν έπίσταμαι πλην γραμμάτων, χαϊ ταντα μεντοι χαχοί κακώς. III.

Και πόλλ' ϊμα&ον εν τοΐσι χουρείοις έγω άτόπως χα&ίζων χονδε γιγνώσκίΐν

δοχών.

Scholiasta Piatonis Bekk. p. 1 7 9 : τάττεται

πον) χαϊ Iπι τον άννπόπτον.

Ενπολις

δέ (το

άτο-

Μαριχα Και πο?-λ

*) V. Hisl. crit. p. 137.

32 *

EUPOLIDIS

500

ίίμαϋ-ον ίν τοϊσι χτλ. Sunt Hyperboli verba doctrinae et litterarum vicariam frequentem in tonstrinis commorationem Be assumpsisse dicentis. Ita fere haec intellexit ctiara T h . Bergkius Comment, p. 355. quo auctore wa&ov scripsi pro άγά&\ Boeckhius libro de Plat. Minoe p. 89 tentabat πολλά γ' άγά&\ pro quo magis altice dicitur πολλά χάγαΟ-ά. Cfr Blomfieldiös ad Aescbyli Pers. 249. Quamquam nec alterum sine exemplis est. V. Demosthencm Lept. p. 491 2 Rsk. Versu secundo, quem Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 461 12. memoriae errore Pherecrati tribalt, άτόπως rccte interpretatur scholiasta άνυπόπτως, niillam its qui aderant de me suspicionem movens. IV. * AXU

OW 'έγωγε σοι λέγω Μαριχαντα

μη

χολάζίΐν.

Eustathius ad Iliad, β' p. 300 22: ό δέ Ήρωδιανός τ ο Fe ιίρημίνοις παραπηγννς xcu τον παρά τω κωμιχω (Nub. 549) Μαριχάν το βάρβαρον όνομα, διά τον ντ κλι&ηναι λίγα, παραφέρων χρήοιν ταντην 'Αλλ* ουν εγωγέ σοι λέγω κτλ, Kupolidis esse versum indicavi Quaest. sc. I p. 57 sive Ilist. crit. p. 138. Sequutus est Bergkius Comment, p. 356, Niciae haec verba esse coniiciens poenam deprecantis, quam Hyperbole Populus voluerit imponere. Ita enim existimat, ut Aristophanes in Equitibus Cleoni finxit adversarium esse άλλαντοπώλην quendam, ita Eupolin Hyperbolo opposuisse Miciam. Postremo Hyperbolum videri ab adversario superatum esse et Populi gratia excidisse. De forma Μαριχάντος dixi Hist. crit. I. 1. V. Α. Πόσον χρόνοι' γάρ σνχγεγένησαι

Ν ixt et;

Β. ονδ' ηδον,

iv

ιί μη "ναγχος

Α. άνηρ όμολογιΐ

Νιχίαν

ίστώτ'

άγορα.

ίοραχέναι.

χαί rot τί πα&ών civ lidev ίΐ μι)

προνδίδου;

ΜΑΓ1ΚΑΣ. 5 Γ. ήκοΰσατ' ίπ'

ω

αυτο((ώρω

συνήλικες Νικίαν

Β. νμεΐς γαρ ω λάβοιτ' '

501

είλημμένον;

φρενοβλαβές

αν αν δ ο' άριστον Ν ^

iv κακίοΛ

τινί:'

Plutarclius V. Nie. cap. IV de Niciae erga omnee liberalilate disserens: iSiöov γαρ ονχ ήττον τοις κακώς ποιεϊν δυναμένοις η τοις εϋ πάσχειν ά'ξίοις. Kai ολως πρόσοδος ι)ν αντοΰ τοΐς τε πονηροίς η δειλία καϊ τοις χρηστοΐς η ([ιλανϋρωπία. ylaßtiv δε περί τούτων μαρτνρίαν καϊ των χωμιχών ϊστι. Μοχ allato Teleclidis loco ( s u p r a p. 3 7 1 ) ita p e r g i t : ό δ' νπ' Εύπόλιδος κωμωδούμενος εν Μαρίκα παράγων τινά των άπραγμόνιον και πενήτων λέγει Πόσον χρόνου γάρ κτλ. Vs. 2 Bergkius C o m m e n t , p. 356 citat ovx είδον. — Vs. 3 άνηρ et ίο>ρακέναι libri; correxit R u n kelius. — Vs. 4 alii libri solenni varietate μα&ών. Pro είδεν Bergkius, qui hunc versum pauperi, quintum autem scxtumque personae A ( h . e. Maricae) assignat, scripsit riδον, et προίιδίδυν eo sensu dictum statuit ut eit ante dare. Maricam autem illud verbum sensu vulgari prodendi accepisse, atque liinc exclamare iIIa ι)κονσατ' ώ σννηλικες κτλ. Fateor equidem me ne sic quidem istum versum intelligere. —. Vs. 5 συνήλιχες. llespicit Pollux loco supra ad Κολ. fragm. XXVI adscripto. VI. 'Άκουε

νυν ΙΙείαανδρος

Β. 6 στρεβλός;

ώς

άπόλλνται.

j}, ουκ κ λ λ ' ό μέγας,

ούνοκίνδιος.

Scholiasta Aristoph. Αν. 1 5 5 5 : δίο δέ είοι Πείσανδρυι, καΟάπερ Ευπολις εν ΒΙαρικά έπλευσε

ών

ecribendus v i d e b a t u r ,

Amyniae παραπρεςβείαν

χαχος

ών

ex Eupolide commemorat

e t i a m scholiasta N u b . 6 9 1 : Ενπολις οπερ χαι εν τοις Σ([

ταντu

öi ώς παραπρεα

βευτην,

ηαίνεται.

XII. Uvx άργαλέα

δητ'

εστί

τον jitv/.oXoif

iöov

παΐδα

πάσχειν

rat/r*

του

ΙΙορ&άονος;

Scholiasta Aristoph. Ran. 1 5 6 1 : μετ' Λευχολόφον]

στρατηγός

μνηται

iv

ΙΙόλεσιν

γαλέα

δητ'

εστί

άργαλέον.

—

ην τον ναντιχον,

ούτως χτλ.

περί

Vs. 1

τον

εμε,

Αδειμάντου xai

Αδειμάντου

άργαλέα

Vs. 2 scripsi Λενκολοφίδου

τον

Ενπολις

μέ·

ΟυΧ

schol. Rav.

άρ-

Vulgo

p r o y ίευχολοψον.

Leucolophidam Adimanti patrem coinineraorat Plato Gorg. p. 18 e. et Xenophon Hell. 1 4 21. Eum metri necessitate coactus Leucolophum dixit Aristophanes: nisi is risue Caussa Comoed. ant. 33

EUPOLIDIS

514

Adiinantum λη>χΰ).ο((ον dixtsse pulandus est. ΠορΟάονος pro codicis leclione ]ίορ&άνος scrips! cum Dindorfio, quamqiiara quid sit quod Leucolophidam Porthaonis filium fecerit nescimue. Adimantum postea Olymp. XCIll 4 in praelio ad Aegos polamos captum esse docet Xenophon Hell. 11 1 80. ΧΙΠ. Έξ

'

Iloayj.tiag

αργύρων

vcffiliTO.

Sclioliasta Arisloph. Nub. 350 6 0 : οσιμστης ό Σΐμων ψ> και των r'v nohrtia διαπρίπόντων τότε, και πάντως των δημοσίων τι ίνοαφίσατο χρημάτων, μνημοηνιι δ ' «υτου και Εΐπολις Ιν ΙΙόλισιν tni τοις αντοΐς δια βάλλων αντόν ίγκλημασιν όντως 'ΙΙρακλίίας κτλ. XIV. "La τ ι δέ τις {) ήλίΐα

Φιλύ&νος

ix

Λιομύοιν.

Scholiasts Arisloph. Vesp. 8 4 : και γαρ ό Φιλόξίνος ΐχωμωδιίτο ώς πόρνος. Ενηολις ΙΙόλισιν Εατι δέ τις χτλ. χαι Φρύνιχος Σατνροις. Νοη male llaspius p. 105 hexametrum ilium ab Ilierocle ( F r a g m . X V I ) inter oracula f u eum esse coniicit. Philoxeni Diomiensis mollitiem notavit Aristophanes cum I. I. καταηνγων έοτιν ο γε φιλόζίνος, tum Nub. 690 οράς; γυναίκα την 'Αμννίαν χαλίΐς. Iliuc &η?Λδριών choro accensetur a Libatiio pro Saltat. XIX p. 500 D. XV. 'ίΐς

civ τίν'

πϋτιρος

ϊλΐϊω

άμίϊνων

δητά

σοι των

αμφοτέρων;

i}

μάντιων; Στιλβίδης;

Sclioliasta ArUtopli. Pac. 1031: ό Στιλβίδης ιίδόκιμος και περιβόητος μανής — μίμνηται dt αν τον και Ενηολις Ιΐόλίοιν ίΐς αν tu*' ί/.&ω κτλ Vs. 1 pro αν \en. ονν. F o r t . αν. — Vs. 2 η Στιλβιδης Floren« Christianus: illud tuetur Haspius p. 104. De Stilbide Niciae familiari cfr Hist, crit. p. 141.

ΆΟΛΕΙΣ. X V I. Ίερόχλεες

βέλτιστε

χρησμωδων

Scholiasta Aristoph. Pac. 1046: οντος τις ην xal χρησμολόγος

— και Ενπολις

αναξ,. (Hierocles) μαν~ Πόλεοιν

Ίερόκλεες

Opportune Dindorfiue admonuit versus Aeschylei Sept.

κτλ.

c. Th. 39. 'Ετεοκλής

φέριστε

Καδμίίων

αναξ.

XVII. Και

τω Πνριλάμπονς

αρα Δήμΐγ

κυψέλη

ενεστιν; Scholiasta Aristoph. Vesp. 98: τον μνηται πονς

τούτου Λήμοί

και Ενπολις

άρα κυψέλη

έν Πόλεαιν

evforiv.

Και

τω

μέ-

Πνριλάμ-

ην Si και εϋμορφος

Verba Λήμω αρα transposui.

11ημος.

ΙΙυριλάμπονς]

Nisi forte Αημω

ό ex

interpretatione accessit, Eupolis autem scripsit, Και Κνψέλην

τω Ιΐυριλάμηονς

έν ώσιν

αρ' ενεστι

κυψέλη;

εχειν proverbialis dicendi forma, fuisse vi-

detur de Iiominibus stupidis

bardisque.

Comicus

spud Bekkerum Anecd. p. 425. απ?.ατον έν τοίς ωσι λην εχιις. εστιν

incertus κνψέ-

Nec dubito quin etiam in Eupolidie vereu pro εν-

scribendum sit έν ώσίν.

De Demo Pyrilampis filio, ado-

lescentulo corporis venustate praestante, veterum scriptorum locos composuit Boeckhius in Prooem. lectt. aest. Berol. 1Θ3Θ p. 14.

Commemoratur

etiam et &ηλχ'δρϊαις »cceneetnr a

Libauio pro Salt. X I X p. 500 D. XVIII. "ίίσπερ

έπι την Λύκωνος

ερρει πας

άνήρ.

Scholiasta Aristoph. Vesp. 370: τ>)ν Αΰκωνος] την 'Ροδίαν λε; fi οντω καλουμένην, την Αντολνκου μεν μητέρα, γνναϊχα Si Αύκωνος, έπ' αισχροϊς κωμωδόνμένην. Ενπολις Πόλεσιν "ίίσπερ έπι την κτλ. Vulgo συνέρρει. MS Barocc. ερρει omisso την. De Rhodia Lyconis uxore cfr ad Knpolidis Autol. IV et Amicor. Fragra. X.

33 *

EUPOLIDIS

510

XIX.

XX.

Scholiast» Aristoph. Ran. 1 0 0 1 : Θηραμένης δοκεΐ προσγεγράφ flat τ [ι πολιτεία "Λγνωνος αυτόν ποιηααμένον, ώς Ευπολις J/öltaiv. De Hagnone Theramenis patre adoptive c f r Xenophontcm Mellen. II 3 20 et schol. Aristopli. Ran. 546. —- SchoJiasta Luciani T i m . 3 0 : ' Υ π ε ρ β ό λ ο ν μέμνηχαι και Εϋπολις JIuAioiV, XXI. Scholiasfa Aristopli. Acharn. 5 0 3 : εις χά Διονυσία έτέrrr/.το '.,ΊίΙήναζε κομίζειν τάς πόλεις τους (/όρους, ώς Ενπολίς ι/ηοιν έν ΙΙόλεσιν. C f r ecliol. ad vs. 377. XXII. Sclioliasta Piatonis IJekk. p. 3 3 1 : Χαιρ εγώντα δια rijr χοοιάν π ΰ ξινό ν Ευπολις ΙΙόλίσιν καλεί, Scholiasts Aristopli. Vesp. 1 3 9 9 : Χαιρεφώντα τ^όν πνξινον τον Σωκράτους εταΐρον λέγει. Tzetzes Exeg. Iliad, p. 12 1 7 : Χαιρεφών ό Σωκρατικός έκαλεΐτο δια τό ώχρός είναι και μέλας ννκτερ'ις (Aristopli. Αν. 1563) καϊ π ύ ξινός, Respicit etiara Eustatliius p. 810 40 et 1350 4 . XXIII. Ω δέσποτα, και τάδε νυν άκουσον, αν λέγω σοι. Sclioliasta Mephaest. p. 8 5 Gaisf. εσί)·' οτε και τ ας ίαμβικάς έπιμιγνυουσι ταϊς κατειλεγμέναις ουζυγίαις, τΐ] τι iiovcsSj y.cc'i τ7, χοριαμ.βικΓ;, πάλιν προσοδιακόν καλούντες, ιοσπερ Εΰπολις εν ταίς ΙΙόλίσιν Si δέσποτα κτλ. Vulgo α λέγω; Oorrexit Dobraeus apud Gaisfordium. Versus est Arcliilocliius, cuius rationem exposuit Hermannus Doctr. metr. p. 5 9 3 et Opusc. V p. 208. XXIV. 't uhi 15 aiticuliiiii omiüit. Kx Κπϊίυηιο nihil varietatis cnotatuin est. Ceteruir, liusialliii ^eiliis abusns est Frilzschius de Aristoph. Dact. p. 99.

ΧΡΥΣΟΎ Ν

ΓΕΝΟΣ.

538

Aristophanis loco, quem rectius Fragm. inc. fab. XLII admo veas, innuitur Lachetis in Siciliani expeditio, quae quid ad Eupolidis fragmentum faciat non perspicio. Fabulae inecriptionem reputantibus locus fortasse ex ea dramatis parte petitus videbitur, in qua aureae aetatis nullius servitii indigae felicitas describebatur. Ceterum respiciunt Eupolidis

locum Piloting p. 607. Τρο, ώ'ς &άδ* αντον.

Sed recte con-

Vide quem Gaisfordius attulit Do-

braeum ad Arieloph. Plut. 1188.

Bergkius, qui αυτών

re-

vocavit, id cum μηδέ εν χείρον q ρονών coniunxit et de νοις intcllexit. et Iacobsius. ecripsi μηδενός Voss. Ν.

—

Vs. 5 έπιτιΰήται

Libri επιϋηται.

Porsonus Adv. p. 2 8 7

Pro μηδέ

εν calami errore

Hist. crit. I. 1. — Vs. G μαίνεται

Ibidem

Valckenarius παραρείί

τι Trine.

advocans

Hesy-

FABULAE INCERTAE.

m

chium, ΙΙαραρεΐ: ψληναψεΐ. At in Ilesychio potiae corrigendum παραρρεΐ, vel certe illud παραρεϊ a τταραρέω deducendum. Παραρρνήναι της άλη&είας dixit Clemens Alex. Strom. III p. 288 Pott. Ibid. τω σω λόγω. Cerium quendam hominem, fortasse Aristophanem Eupolidis aemulum, digito monstrans haec dicit histrio. Ita etiam Bergkius. — Vs. 7 Valckenarius πι&έσ&ε. Prolueit igitur quodammodo Anglorum qnorundam doctrinae, quam recte taxavit Hermannus. — Vs. 8 vnlgo rp&ovftO-\ Correxit Dobraens 1.1. Pro ημών, quae Valckenarii emendatio est, vulgo νμών. Adiicere iuvat elegantissimam translationem Grotii: Quotquot namque

hie spetaturitis, se convertit

Vos peregrine

poetae

grande

civium

sed si quis arti non sequioris,

Sed mihi

et animum

ad vos nostra

ingeni

sic quasi tutela

aurem

iamiam

danda

dictio;

sophos:

se

mente captum

tradidit dicitis,

sit

quaeso andient es ponite

nec iuventae

caussae

clamatis

carminum

advertite:

gentilibus. hanc

sententiam,

vestrae hotiores invidete

mmicos.

II. Μισώ

λα/.ωνίζαν,

πολλάς

δ'

Α.

*

Β. 5 Α. Β.

*

οίμαι *

πολλήν titv.

τις

ταγηνίζαν

νυν βεβινηα&αι

ος δέ πρώτος

είπεν

,,άμίδα γι

Athenaeus I ρ. 17 d : χωνίζειν

το τ-ης άμίδος

·

εύρων.

μεταξύ xai

τον

επιπληττει

'πιπίνειν;

ήμιν

πρώτος

δέ

*

το πρω

τηνξενρημα

Ιϊνπολις

'όνομα

*

έσπίστασ'

παϊ"

τοντο

πριαίμην.

*

ίξεΰρεν

γε λακ/.οπρωχτίαν

ΙΙαλαμηδιχόν

σάμενον

δέ καν

ooqöv

προϊτον

πίνων; σον. ειαηγη -

λέγων Μισώ

λα-

κτλ. Autolyco Eupolidis hoc fragmentum viiidicare conatus est Fritzschius ad Aristophanis Thesmopb. p. 231. quod quibus usus rationibus fecerit, melius legitur apud ipeum. Poeta non eum perstringit, qui primus matulae nomen invexit, sed qui primus inter pocula matulam poposcit. 35 *

EUPOLIDIS

548

lta recte hacc interpretatus est iam Casaubonus. De matulae usu inter coenam, quod Sybaritarum inventum esse Atlienaeus XIII p. 519 e. tradit, Schweighaeuserue laudat Gatakerum Advers. Misc. II 5. Ac nota res est ex graecis latinieque comicis. Vs. 1 λακώνιζαν fortasse recte interpretatur Schweighaeuserus ex S u i d a , Αακωνίζειν: παιδικοΐς χρησ&αι. 'Αριστοφάνης Θεσμοφοριαζονσαις β. Cfr Photius Lex. p. 192 1 4 : το δέ τοΐς παιδικοΐς χρήσ&αι, λακώνιζαν ελεγον. ' Ελένΐ} γαρ Θησενς ούτως εχρήσατο, ώς Αριστοφάνης. — Vs. 3 Schweighaeuserue tentat πολλούς. Pro δ' fortasse γαρ scriptum fuit. — Vs. 8 vulgo το πρώτ' επιπίνειν. Corxexit Elmsleius Mus. Cautabr. IV p. 173. de compotationibus matutinis afferens Uathonem Athenaei III p. 103 c. VII p. 379 a. et Aristoph. Av. 131 et Lys. 1064. Quibus adde Pherecr. p. 365. nivitv άει και με&ύειν πριν άγοράν πεπλη&εναι. Idem personarum vices descripsit. Initium versus fortasse ita redintegraridum τις δ' εστίν όστις πρώτος. — Vs. 4 επϊστασ' Elmsleius. Vulgo επίσταϋ·'. Sed praeter necessitatem idem invertit verborum ordiuem ήμΐν. επίστασ' ενρών. Licentius etiam lusit Porsonus Miscell. p. 233 ΐστω βροτυϊσιν είρών. De ι)μιν ( i t a enim scripsi pro ήμίν) v. Plirynichi Fragm. Myst. II. — Vs. 5 παΐ πρώτος. Vulgo πάμπρωτος. Correxit sive Porsonus sive alius quis apud Kiddium ad Porsoui Misc. p. 390 allato Epicrate Athenaei VI p. 262 d : τί γαρ εχ&ιον η παΐ παΐ καλεΐσ&αι παρά πότον, και ταΰτ' άγενεϊω μειρακυλλίω τινϊ, η την άμίδα φερειν; Vs. 6 σον addiint BCD. ltespexit ad liunc versum Plirynichns Bekk. p. 58. Ι/α?,αμηδικόν τονζενρεμα: οίον συφον x«\ ινυήχηνον, III. Λγε

δ>) πότερα βονλεσ&ε

ώδης άκονειν,

την νΐ·ν

ί] τον άρχαΐον

τρόπον;

διάΡισιν

FABULAE INCEItTAE.

Β. ' Λμφότερ'

510

ερεΐς, εγώ δ' ακούσης τον

όν αν δοχϊ} μοι βαστάσας

τηόπον

αίρήσομαι.

Saidas, Βαστάσας: άντι τοΰ δοχιμάσας. Εΰπολις "Λγε dt) πότερα βονλισ&ε — βαστάσας αίρήσομαι. Πάν το σνμβησόμενον επί λόγον αγων και δοκιμάζων. Ad Capros liaec incerta coniectura revocavit Tli. Bergkius Comment. p. 334. Eodem iure ad Χρνσονν γένος referre poseis, in qua fabula de musica arte actum esse docent fragments. Vs. 1 adieci νυν praecunte Toupio et Gaisfordio ad Hephaest. p. 45. qui nunc praetulit τήνδε, quod coniecit etiam Runkelius. Sed τω άρχαίω τρόπω melius opponitur

η νυν &ιάϋ·εσις ωδής novitia artis musicae conformatio et dispositio. — Vs. 3 Bergkius των τρόποιν vel τοϊν τρόποιν> quod certe non necessarium. Incerti ecriptoris verba, quae Eupolideis subiiciuntur, ante Bernhardium cum Eupolidis loco continuabantur, quo factum est ut variis tentarentur con-

iecturis. Portus απαν το σνμβησόμενον επί τον αγων. Bergkius άπαν το συμβησόμίνον άγαγών επί

λόγον λόγον.

IV. 1

H πολλά γ' εν μακρω χρόνω γίγνεται

πραγμάτων

μένει δε χρημ'

μεταλλαγή

ονδεν iv ταντω

ρν&μω.

Orion Anth. p. 54: Ενπόλιδος · rIl πολλά γ' εν κτλ. Cod. ώς πολλά et γίνεται μεταλλαγέται. Verum puto quod reposui, μεταλλαγή. Schneidewino corrigenti μεταλλαγαί, ut πολλά positum sit pro πολλάκις et γίγνεται pro γίγνονται ut apud Cratinum iuniorem Athenaei XV p. 669 b. μάχαι δ' αλλοισι και πόνοι μέλοι, non fa vet qui respexit hunc Eupolidis locum Iulianus Orat. VII p. 204 Α. πολλ« γίνέται εν μακρω χρόνω. τοϋτο εκ της κωμωδίας όχηκοότι μοι πρώην επήλxf-εν εχβοησαι. Ubi quutn codex Voss, Iiabent. >} πολλά, id ipsum Eupolidi reddendum putavi. De metro assentior Schneidewino admonenti Heptiaestionis p. 94 Gaisf. nisi quod non necessarium videtur addendo ante πραγμάτων articulo utrumque versum ad eosdem numeros exaequari.

550

EUPOLIDIS

V.

VI.

Περιηλ&ον εις τά σκόροδα και τά και τον λιβανιοτον, κεύ&ν των και περί τά

χρόμμυα,

αρωμάτων,

γέλγη.

Pollux IX 4 7 : fV öi των κοινών βιβλω&ηκαι, η ώς Ευπολίς φησιν ο ν τά βιβλία ω νια. και αυτό έφ' αυτόν (add. βιβλία), ουτω γαρ τον τόπον, ού τά βιβλία, οι Αττικοί ώνόμαζον ώσηερ και τους άλλους τόπους έχ των πιπρασκομένων, ώς ει φαΐεν άπηλ&ον εις τονψον, και εις τον οίνον, xai εις τοϋλαιον, και εις τάς χύτρας, και κατά τον Ευπολιν ΙΊεριηλ&ον εις τά σχόροδα κτλ. „Horum versuum pars prior latet etiam apud [Photium e t ] Sui-

dam v. Tompov: ο που τά o'yja πιπράσχιται. λέγεται και όχροπωλεΐον. ώσπερ xai το Παρήλ&ον (sic) — λιβανωτόν, ubi poetae χρήσιν latere interpretes fugit. Primum verstim babes etiam apud schol. Arietoph. Kan. 1 1 0 3 : παρά τους

ίχ&νς: παρά τά ιχθυοπωλεία, το δε τοιούτον Ευπολις Περιηλΰεν ( s i c ) εις τά σκόροδα καϊ τά

Άττικόν. κρόμμυα.

Ammonius ρ. 102 de εν&ύ cum genitivo agens, affert εύ&ύ

της στοάς et εν&ν των αρωμάτων. Videtur hunc ipeum Enpolidis locum respicere." Haec ad Menandrum scripsi p. 281. Adde nunc scholiastam Arist. Pac. 1158: λέγονσι δ' ενιοι τά αλψιτα αρώματα, ώς παρ' Ευπόλιδι ,,και τόν λιβανωτόν καϊ εν&ϋ των αρωμάτων" αντί του των άλγίτων. Postrema respexisse videtur Pollux III 127: τά πιπραακόμενσ, φορτία, ρώπος, άγοράσματα, ω νια, γέλγη, εί μη κωμικώτερον. Verba ου τ ά βιβλι ώνια, quae Pollux item ex Eupolide affert, Th. Bergkius Comment, p. 355 cum reliquis ita coniunxit:

και περί τά γέλγη

χοί τά βιβλί^

ώνια.

Fortasse recte. Quod idem hoc fragmentura ad Maricatn revocavit propter fragmentum XXV eius fabulae, id totum in coniectura posituin est.

FAUULAE

INCEttTAE.

551

VII. Ήδη χορηγό ν ηώ ποτe τονδ'

eiöfg·,

V χρημάτων

*

*

(,νπαρώτίρον

&άττον αν τον

ούτος γί μίταδωη

αίματος

τινί.

Pollux III 1 1 5 : Πλάτων δί ίν Ιίαρμενΐδΐ} και ρνπηρόν ( d e parco) ΐϊρηκιν. Ενπολις δέ 'Ήδη χορηγόν κτλ. Vs. 2 post ίίδις Fritzscliias Comment, de Aristoph. Daetal. ρ. 8 probabiliter addidit htöv. Idem pro του scripsit γονν. Sed articulo aegre careo. Fortasse -θάττον αν γαρ ϋ·α'ίματος. — Vs. 3 ουτός γί supplevit Fritzsehiue. Sahnasius αντοΰ ye. Ad sententiam apposite Fritzschius attulit Demoetheiiem de falsa leg. p. 2 5 4 Bekk. θαττον γάρ αν του αίματος η λόγου μίταδονναί τινι. Ceterum cfr Hist. crit. p. 42. VIII. Tig οΰξίγίίρας

μ' ίατίν;

οίμώξέΐ

μακρά,

ότιη μ' ανίατης ω μ όνπνον. Zonarae Lex. p. 6 0 5 : Έ'γίρ&ήναι ίξ ϋπνον, άναστήναι τω σώματι. Ενπολις Tig ονξΐγίίρπς κτλ. Eadem proferuntur ex grammatico codicis Naniani apud Mingarellum p. 492. Cfr Tittmanni Praef. Zonarae p. X X X V I I . Vs. 1 Tittmannos edidit Tig ουκ ίξεγίίρας μ' ίστην. Verum servavit cod. Κ. — Vs. 2 editur άνέατηα' ώμόνπνον. Cum οίμώξομαι dicatur, ηοη οίμώξω, necessario οα'ίστης scribendum erat. Adieclivi ώμόϋπνος semisomnis iionuisi unum exempium lexicographi afferunt ex Philostrati V. Apoll. VIII 31 p. 3 7 1 : το δί (μιιράκιον) ώ'σπΐρ HI μανές άναπηδησαν ojμ όνπνον ιδρώτι τε πολλώ ίρρπτο και ϊβοα. Proprie ώμόνπνος est is cuius somtius nondum ad maturitatem pervenit. Compares ώμωγίρων et ώμόγραυς, quorum alterum habet Menauder Pliolii. Praeterca post ώμόνπνον desidero participium (ίντα.

EUPOLIDIS

552

IX. Λεξάμινος Στησιχόρου

di Σωκράτης

την ίπίδειξιν,

προς την λίραν,

οίνοχόην

[αδων] 'έκλεψεν.

Scholiasta Aristophanis Nub. 9 6 : επειτα Εϋπολις, it xai δι' ολίγων έμνήσ&η Σωκράτους, μάλλον η 'Αριστοφάνης (V ολαις Νεφέλαις αίτοϋ χα&ηψατο · ουδέν δί χείρον επιμνηο&ηναι των Εΰπόλιδος A ε ξά μενο ς δέ Σ ωχρά της — εκλεψ(V. Οϊον δ' ην όράν τον φιλόσοφον τό έν φανερω μάλιστα σχινος χαταχείμενον χλέπτοντα χαϊ νφαιρονμενον. Mem ad vs. 180 ix της παλαίστρας &οίμάτιον υφείλετο] ομοιον τω υπό Εΰπόλιδος ρη&έντι περϊ Σωκράτους · Στησιχόρου προς την λΰραν χτλ. Eupolin ut plerosque illius aetatis coraicos multum operae in ludificando Socrate ppsuisse auctor est etiam Lucianus Pisc. 85. έχαιρον ' Λριστοφάνει xai Εύπόλιδι Σωχράτην επι χλευασία παράγουσιν επι την σχηνην, xai χωμωδονσιν άλλοχότους τινάς περί αυτόν κωμωδίας. Vs. 1 lacunam post επίδειξιν indicavit Hermannus. Supplevi αδων. TIi. Bergkius Comment, p. 355 coniiciebat την επίδειξιν αυτού. Fritzschius Quaest. Aristopb. I p. 219 την επιδέζι' έχτιων, quurn calicem dextrorsus traditum ebibisset, Steeichori ad lyram — vas vinarium, furatus est, ut haec ultima παρά προσδοχίαν illata putentur pro eo quod quie expectet, ρσε μέλος. Sed την επ'ίδειξιν δέζαα&αι recte dici potest qui rogatus artis suae specimen edere oblatam condicionem accipit. — Vs. 2 verba προς λΰραν ex altcro eclioliastae loeo accesserunt. Ad metrum quod attinet, eiusdem moduli versibus usus est Eupolis in parabasi A d u l t o rum p. 485. Quae res movit T h . Bergkium ut hoc nostrum fragmentum ad eandem fabulam revocaret et ex eadem ilia parabasi petitum esse statuerct. Haec sententia muito mihi videtur esse probabilior ea quam Fritzschius propesuit, qui quum „penitus iutellexisset" omnes reliquas Eupolidis fabulas praeter Baptas a Socrate philosopho longissime abliorr e r e , et hoc et cetera fragmeuta, quae ad Socratem spe^ C t a n t , Baptis vimiicari voluit.

VABULAE INCERTAE.

553

X. Μισώ δ' εγώ xai Σοιχράτην, υς ταλλα

μεν

τον πτωχό ν

άδολίσχην,

πεφρόντικεν,

όπό&εν δε καταψαγεΐν

εχοι τούτον

κατημίληκεν.

Olympiodorus ad Piatonis Phaed. p. 65 Heind. 6 γαρ Ευπολίς φηαι περϊ τοϋ Σωκράτους · Τί δητα εχεΐνον τον άδολίσχην και πτωχόν, ος ταλλα μίν πεφρόντικεν, όπό&εν καταψαγεΐν εχοι, τούτου δί κατημεληκε. Proculue MS apad Rahnkenium ad Xenoph. Memor, I 2 3 1 : αυτόν μέν τον Σωχράτην πτωχόν άδολίσχην καλούντων των κωμωδοποιων xai τους άλλους δί άπαξάπαντας, xai τους ΰποδυομίνους είναι διαλεκτικούς ωσαύτως όνομαζόντων Μισώ δί και Σωκράτην τον πτωχόν άδολίσχην. Etymol. Μ. ρ. 18 9 : Σωχράτην πτωχόν άδολίσχην ecprj Ευπολις. Attuli haec iam olim Curis crit. p. 51. Locum alii aliter constituernut. V. Reisigium Praef. Aristoph. Nub. p. XXVIII et Dobraeom ad Aristoph. Plut. 361. Ipse Hermannnm ad echol. Ariet. Nab. 360 seqnutas sum, nisi qaod is ve. 2 lacanae eigne posuit. At recte dimetrum tetrametris intermisceri intellexerunt Fritzschiue Quaest. Aristoph. I p. 224 et Bergkius Comment, p. 353. Versu primo propter Olympiodoram forlasse scribendum: μισώ γε δη τ* εκεινονι τον πτωχόν άδολίσχην, vel μισώ γε δη κάκεινονί. Socratis nomen apud Procolam ex interpretatione ortum videri potest. XI. Άδολεαχεϊν

αυτόν iκδίδαξον,

ω σοτριστά.

Etymol. Μ. p. 18 10: διό xai άδολεσχας τους φυσικούς εκάλουν, λέγει δ' Ώριων και Σωκράτην πτωχόν άδολίσχην εφη Ευπολις· και εν άλλοις 'Λδολεσχεΐν αυτόν κτλ. Aut in fine addendum συ, aut initio άλλα vel simile quid. Mire Fritzschiue Quacst. I p. 222 coniectat άοιδολεσχεϊν, quod conformavit ad similitudiuem subetantivi άοιδολίσχης a

EUPOLIDIS

554

Phrynlcho fiekk. p. SI sq. commemorali. Ad Αίγας locum incerta coniectura rettulit T b . Bergkius Comment, p. 334. XII. Οΐόν γέ πov 'στι γλώσσα χάν&ρώπον

λόγος.

Eustathius ad Iliad, β 3 3 3 : ένταν&α οί παλαιοί παρασημειοννται το τον οχλον παλίμβολον, ο πως οί αντοι και φενγειν ησαν ετοιμότατοι και μένειν αν&ις ραον άνεπείσδ-ησαν. επιφωνονσι δέ και το τον Ενπόλιδος Οΐόν γέ πον 'στι γλώσσ' άν&ρώπου. εϊπερ ό μεν λέγων φεύγωμεν άναπτεροΐ, ό δέ αν&ις πεί&ει λέγων μίμνωμεν. Sclioliaeta ad eandem locum: Οΐόν γέ πού 'στι γλώσσα χάν~ •&ρώπον λόγος, κατά τον Ευπολιν · ό μεν γαρ λέγων ιρενγωμεν άναπτεροΐ, ό δε μένωμεν πεί&ει. αμα δέ χαϊ το ηαλίμβολον των δήμων εσημανεν Postrema moverunt Runkelium et Raepium p. 57. ut locum ad Λήμονς referrent. Quae sequntur Eupolidie versum, ό μεν γαρ λέγων etc. ei eioedem auctoris verba sunt, varie in trimetrorum numeros eogi po88unt. Hermannue Opusc. V ρ. 290 tentabat: Q μεν λέγων φεύγωμεν, ο μέν άναπτεροΐ' ό δ' αυ λέγων μένωμεν, ο δέ ηεί&ει. XIII. ΤΙόλιν γε &εοφι?>εστάτην οίχονσιν άΐΐ&ονεστάτην

τε

χρημασιν.

Eustatliius ad Horn. Odyss. β' p. 1441 1 6 : Δημόκριτος δέ έ πιτηδειέστερον φησί, χαϊ άεινόλοχος γενναιέσταΤον, 'Αντίμαχος δέ οτι άφνειέστατος εσχεν. Ενπολις δέ Πάλιν β-εοψιλεστάτην κτλ Addidi γε. Ad Πόλεις rettulit Raspiiis Dissert, de Eupol: Civit. p. 88. coniectura liaudquaquam probabili. Attici nullain unquam civitatem nisi euam ipsorum frtocf ιλεστάτην πόλιν dixerunt. XIV.

XV.

Μη τρηχνς

ϊσ&ι.

'Si δαιμόνι'

ανδρών, μη φ&ονερον ία&'

άνδρίον.

FABULAE INCERTAE.

555

Euetathius ad Horn. Odyss. λ' p. 1680 26: Αττικοί δε άπαντες τό ϊσ&ι και επί τον νπαρχε τάττονσιν. Σϋπολις Μη τρηχυς ϊσ&ι. και δαιμόνιε — άνδρίον. ήγουν μη φ&ονερός έ'σο άν&ρωπος. και ορα το άνδρίον ύποχοριστικως γενόμενον έχ τον ανδρός. De ioniemo τρηχύς vide supra p. 496. XVI. Κατ'

άντιβολίαν

δέχα τάλανι'

άπετισάμην.

Euetathius ad Horn. Ody89. a' p. 1400 2 7 : •η δέησις. Εϋπολις Κατ' άντιβολίαν κτλ.

άντιβολία

XVII. Άλλ'

ωσπερ ϊηΛω μουπιβαλεΐς

τρυαίηπιον.

Euetathius ad Horn. Odyss. δ' p. 1517 1 0 : τρνσιππον ο τοΐς τετρυμμίνοις χαϊ άχρήστοις ϊπποις επιβάλλεται, η κατά ΑΥλιον Jiovvaiov τρυσίππειον τε τρασνλλάβως, έγκαυμα ΐππον γεγηραχότος επί της γνά&ον ομοιον τρόχω. φέρει δε ό αυτός χαϊ χρησιν Εύπόλιδος ταυ την 'Αλλ' ωσπερ ϊππω μοι επιβάλεις τρυσίππειον. Correxit Runkeliue. Ex Aelio Dionysio profecit Photius p. 608 16. Τρυαίηπιον: 'έγκαυμα 'ίππου γεγηραχότος έπϊ της γνά&ου τρόχω όντως Εύπολις. Cfr ad Cratetie Sam. II. Nota ista equis inuela dicebatur etiam 'ίππου τρόχος, V. Pliotiue p. 112 16. XVIII. Συ δε τά raid·'

καλώδια

άρχνωρει.

Euetathius ad Horn. Odyss. ε p. 1535 1 8 : orι δέ και εδασύνοντο άττιχώς αί αρχυες ονχ αδηλον. χαϊ φέρεται χρησις Ευπόλιδος εις τούτο τοιαύτη Συ δε — άρχνώρει, ο ίοτι φύλασσε, έπεϊ και άρχυωρός ό των άρχϋων φύλαξ.

ομοιον.

656

EUPOLIDIS XIX. Tfi χειρί νησαι μαλ&αχωτάτην

χρόχην.

Eustathius ad Horn. Od. η 104 p. 1571 35: at (γνναϊχες) r f j χειρι την χρόχην ενη&ον. Ενπολις Ttj χειρϊ νώσαι κτλ. Correxi νησαι, a νέω ηοιι a νάω. Agnoscit sane formam νάω Etyraol. Μ. p. 344 in. eaqne usus est Pollax VII 3 2 : εφ' ov νη&ουσιν η νώσιν, et Χ 125: xal μην xal övov, έφ' ου νώσιν. Sed ab Atticorum neu haec verbi forma aliena est. Nec probandum quod in Eupolidis versu habet echoliaeta ad eundem Homeri locum: την χρόχην τρ χειρι ενη&ον αί παλαιαι γνναΐχες, ως που χαί Ενπολίς φησι ΤΤ\ χειρι νη·&ε μαλ&αχωτάτην (Mediol. — τω) χρόχην. Quod ut prorsus reiiciamue efficit verissirnum grammaticorum praeceptum, νέω non νή&ω attice dici docentium. Photius quidem p. 298: νη&ειν, ov μόνον νεΐν την χρόχην λέγονσιν. Cut concinit Antiattic. p. 88. Sed recte Pollux VII 3 2 : oi * Αττικοί δέ το νηϋ-ειν νεΐν λέγονσιν. Nec unquam aliter veteres Attici, ut hinc etiam pondue accedat crisi nostrae in loco Cratini Malth. IV p. 75. XX. Κλέων Προμη&εΰς

εστι μετά τά

πράγματα.

Lucianus Prom. cap. 2 : μη άρα όντως με Προμηϋ-έα λέγοις είναι, ώς ό χωμιχός τον Κλέωνα ψησιν. οισ&α περί αντον' Κλέων Προμη&ενς κτλ. Eupolidis esse versum annotavit scholiasts. XXI. Πρώτος γάρ ημάς, ώ Κλέων, χαίρειν προσειπας

πολλά λνπών την

πόλιν.

Μoeris Attic, p. 417: Χαίρειν εν επιστολή πρώτος λέγεται γράψαι Κλέων Ά&ηναίοις μετά το λαβεΐν την ΓΙνλον. εν&εν xal τον χωμιχόν επισκώπτοντα ειπείν Πρώτος γάρ ημάς χτλ. Eupolidi haec vindicavi Hist. crit. p. 115.

FABULAE INCERTAE.

557

allato Suida v. χαίρειν. πρώτον δέ Κλέωνα φησιν Ενβουλος ό χωμιχός όντως έπιστεΐλαι τοΐς * Λ&ηναίοις άπό Σφακτηρίας Legendum Ενπολις. Vidit hoc etiam Fritzscliius apod Tli. Bergkium Comment, p. 362. Locus fortasse ad Χ ρ ν -

aovv γένος revocandus est. XXII.

Συνέτυχεν

εξιόντι

αν&ρωπος αποφράς και βλέπων

μοι

άπιατίαν.

Phrynichus Praep. soph. p. 5 8. "Λν&ρωπος

απο-

φράς: αποφράδες -ήμεροι, κα&' ας άπηγόρεντό τι πράττειν. σημαίνει ουν τον οϊον άπαίσιον και εξ,εδρον και έπάρατον άν&ρωπον. Συνέτ νχεν — άπιστίαν. Qaibus haec subiiciuntur: Άπιστίαν βλέπει: Εϋπολις. σημαίνει τον άπιστότατον. Etymol. Μ. ρ. 131 19: και τους πονηρούς δέ αποφράδας έπι&ετιχώς έχάλεσαν. οϊον "Λνβ-ρωπος αποφράς χαϊ βλέπων άπιστίαν. De Ιιοmine nefario άποφράς dixit etiam Lucianus vol. Ill p. O i l et incertae ap. Suidam β. ηνίοχος. XXIII.

Ώραζομένη

xai

&ρνπτομένη.

Phrynichus Praep. soph. p. 43 15. Θρνπτεαϋ-αι:

ζεσ&αι.

άμιενων. Πλάτοιν. Tum είδεν PVL. εϊδον C et epit. Hoesclielii.

Pro άνδράχμη,

quod habent PVL, άνδραχ&η

C et epit. Hoeschelii.

Non expedio.

Num forte ειλον

δράχνί]

et versu secundo arf-ηχ' h. e. άφήκα?

άψηκεν

οτι

fruetra,

opinor,

βόαξ

ην,

habet άν~

Dindorfins

ut ην tertium versum incipiat.

laboramus in loco rcfingendo,

Sed

cuius sen-

tentiam nemo dum perspexit. III. Phrynichus App. eoph. p. 4 3 5. Ή μ ηχάνονν:

Πλά-

των iv r f j Ενρώπγ.

ΖΕΥΣ

ΚΑΚΟΥ

Μ ΕΝ Ο Σ.

*)

I.

Προς κότταβον

παίζε ίν, 'έως αν acfuv εγώ

το δεΐπνον 'ένδον σκευάσω,

πάνυ

βονλομαι.

Β. αλλ' α νόμος ear'·, Α. αλλ' εις &νείαν Β. φέρε τι)ν &νείαν, αίρ' νδωρ, 5 παρά&ετε.

παίζωμεν

* * * * * * παίζειν. τασδί

τί&εμαι

δί περί

παιστέον.

ποτήρια

φιλημάτοιν.

Α. Ά γεννώ ς ουκ εώ δε κοτταβεΐα

τε τάς κρηπΐδας

σφων εγώ

ας αύτη

και τον κότνλον τον σόν. 10 μείζων άγων της Ίσ&μιάδος

Β. Βαβαιάξ,

οντοσΐ

επέρχεται,.

Athenaeus XV ρ. 666 d: Πλάτων παιδιάς είδος παροίνιον τον κότταβον *; V. Hist. crit. p. 171.

φορεΐ,

δ' iv Λιΐ κακονμένω είναι άποδίδωσιν, εν

ΖΕΥΣ

ΚΑ Κ Ο ΥΜΕΝ ΟΣ.

051

fl έξι στα ντο και τών σκευαρίω ν οι δνσκυβοννι&ς · λέγει δ' οντος ΙΙρός κότταβον κτλ. Itespicit scliol. Aristopli. l'ac. 1343: ΙΙλάτων δί έν /hi καλονμένω (sic) πα er) tag είδος παροίνιον κότταβον είναι άποδίδωσι Aderant in eceiia personae tres, eervus mnüer et Hercules, ut videtur. V. Fragm. II. Vs. 2 libri τό δίϊπνον ϋν εσκενάσω, vel τό δείπνον εσκενάσω. lacobsius Addit. p. 3 5 0 : ένδον τό δίϊπνον σκευάσω. Emendationem perfecit Oiudorfius. Dobraeus Adv. p. 351 tentabat: ιών τό δίΐηνυν σκευάσω. — Vs. 3 legebatur άλλ' άνεμος (στάλας (cod. Α έστάλλεις) &ιιΐαν παις τεόν. Correxit Hermanuus. Interrogante persona Β ail adsint quae ludi usus requirat, servus respondet mortario utendum ease pro vasculo, in quod latax iactabatur. — Vs. 0 lecunam satis probabiliter Dobraeus suppievit additis verbis ποίων φιλημάτων; — Vs. 7 addidi δέ ex coniectura Iacobsii apud Schweighaeuserum. Ibid, κοτταβεΐα recte interpretatur C a · saubonus de praemiis victori propositis. Cfr Schweighaeueeras vol. VIII p. 14. — Vs. 8 legebatur τασδί γε. Correxit Elmsleius Auct. ad Ariätoph. Acliarn. 108. — Vs. 9 κότνλον. Vide Fragm. 111. Tum οντοσι μείζίον άγων της Casaubonus. Cod. Α ούτοι ιμιζωνι άγωνιατής. Nee minus corrupte reliqui. Ad Ίσ&μιάδος Casaubonus supplet πίτνος: rectiue intelligas Ιορτης vel νίκης. II.

III. Μή σκληράν έχε

την χεΐρα

μέλλων

κοτταβίζειν.

Athenaeus XV p. 667 b : ' Αγκνλουντα γάρ δει ο quamquam Platonie Ζευς κακονμενος fortasse posterioribus eins fabulis annuinerandus est. Consulto Elmsleius praetermisisse videtur Philonidis locum p. 4 2 5 : άπαντ' ερίζεις καϊ συνιεις οί'δέ ϊν. Eandem formam restituere conatus sum Plierecrati Myr-

ΖΕΥΣ mec. Fragm. Hi.

ΚΑΚΟΥΜΕΝΟΣ.

633

Ambiguum item Phryniclii excmplum est

Fragra. Trag. V. συ δέ τιμιοπωλης

ώς Άχιλλεΰς

οίδέ

εις.

VII.

"iloO^ arr' εχω τα ν τ εστί'

τ αρίχονς

απολέσω.

Atheuaeus III p. 119 b: και άρσενικώς ό τάριχος λέγεται παρ1 Άττικοΐς. -— Πλάτων du κακονμένιο "iloO"' αττ' εχω κτλ. Iianovius Exerc. crit. 1 p. 117 tentabat: ώ'σΟ·'

εχω,

ταντ*

εστί,

ταρίχονς

paullo impeditiore.

άπολέσας,

αττ'

structura verborum

Fracstat opinor ώσ&'

αττ'

εχω

ταντ'

εστί, τ αρίχονς Ö' απολέσω; Haec igitur omnia sunt quae habeo, salsamentis autem privabor? Ita απολέσω couiuuctivu8 esset. VIII.

Κεράτινον

είχον σκευοΓρορεΐον και

καμπνλον.

Pollux Χ 17: Πλάτων δί εν du κακονμένω και το τόξον εν παίδια παρεικάζων έψη Κεράτινον εϊχον σκενοφόριον και κα μπνλον. Idem VII 132: το δέ ξύλον εφ' ου τά σκεύη κατηρτημένα εφερον σκενοφορεΐον νπό Πλάτωνος εν du κακονμένω ώνόμασται, ubi codices

σκενοφόριον

άναφορείον:

haltent.

Photius, Σκενοφορεΐον

το έπϊ των ώμων άμφίκοιλον

ζΰλον,

και

ου εξαρ-

τώσι τά βάρη. In Piatonis versu, quem ex gripho ductum Buspiceris, apt και delendum cum Iungermanno, aut κάγκνλον scribendum. IX. Sclioliasta Luciani Merc. cond. cap. 2 1 : επι

Μανδρα-

βονλον χωρεί το πράγμα, παροιμία κατά των επι το χείρον προκοπτόντων αεί. 'Ο γαρ Μανδράβονλος ούτος εύρων ποτ ε ϋ-ησανρον εν Σάμω χρνσονν πρόβατου άνέ&ηκε τιι'Ήρα, τω δέ δεντέρο} ετει άργνρονν, τω δέ τρίτω χαλκονν. Μέμνηται Πλάτων ο κωμικός εν du κακονμένω. Badem ferme Zenobius 111 82 aliique proverbiorum scriptores, omissa tarnen Piatonis memoria.

PL AXON IS

634

1 /Ιρόσφερε

Si.

δενρο δ ή την κεφαλήν της δίλ

ί.

Είπε ώς όλίγα λοιπά Β, ό γαρ ϋεοΐσιν *) V. Hist. crit. Comoeil. ant.

τών

μci

ίπιτραπεζωμάτυΜ.

εγβ-ρος αυτά

Υητεφαγεν

17ft. 41

642

PLATONIS

Athenaeue XIV p. 6 4 1 b : Πλάτων δ' iv Mtvilew επιτραπεζώματα αυτά (τα επιψορήματα bellaria) καλή, οίον τά επιτιθέμενα ταΐς τραπέζαις βρώματα, λίγων όντως Είπε μοι κτλ. Idem IV ρ, 170 f : ελεγον δε και έπιτραπεζώματα τά επιτιθέμενα τ7/ τραπέζι] βρώματα. Πλάτων Μενελάω 'ίΐς ολίγα λοιπά κτλ. Eustathius ad Iliad, a p. 1141 5 : Πλάτων δέ, φασίν, ό κωμικός ταντα (τά inicpooijuara) επιτραπεζμματα καλεΐ. Recte Casaubonus Athenaei uotavit errorem, qui primo loco έπιτραπεζώματα exponat bellaria. „Melius Hesychius, qui simpliciter exponit cibi mensae impositi. Hoc enim est επιτραπεζονσ&αι, quod non est proprium mensis secundis, sed omnium commune quae mensae imponuntur quacunque de cauesa." Atque ita ipse Athenaeua interpretatur loco altero. !I. Zenobius VI 1 7 : τ ί ουκ άπήγξω 'ίνα Θήβησιν ηρως γίνΐ]; ταύτης Πλάτων εν Μενέλεω μέμνηται. (faal δί ότι εν Θήβαις οι έαυτοίς άναιροϋντες ουδεμιάς τιμής μετεΐχον. και 'Αριστοτέλης δέ ηηοι περί Θηβαίων το αν το τοντο οτι τους αύτόχειρης έαντών γενομένους ονκ έτίμων. το ονν 'ίνα ηρο)ς γένι] κατ' ευφημισμόν εϊρηται. Suidas III ρ. 4 7 7 : τί ονκ άπήγξω 'ίνα Θήβησιν ηρως γένι]; κέχρητat τΐ] παροιμία Πλάτων εν Μενελάω. παρά δί την ιστορίαν. οι γάρ εν Θήβαις έαυτοίς διαχειρωσάμενοι ονδ' ήστινος ονν τιμής ήξιονντο. Eadem Photius Lex. p. 510. Plato haec ita videtur extulisse: τί ουκ άπήγξω, \ Θήβησιν οπως ηρως γένρ. Quae sunt tetrametrorum reliquiae. III. Athenaeue III p. 1 1 0 d : Πλάτων δ' ό κωμωδιοποιός— iv τω Μενελάω έπιγραφομένω άγ ελαίους τινάς άρτους καλεί. Hinc sua petiit Eustathius ad Iliad, p. 265 32. Cfr Grammaticus Bekk. Anecd. p. 326 4 : και άγιλαϊον αρτον τον χνδαΐον. Similiter άγελαϊαι ισχάδες dixit Eupolis Fragm. in«. LXXIV.

ΜΕΤΟΙΚΟΙ.

Μ

ι:

Τ

Ο

643

I

Κ

Ο

J.

I. Σημπα

παρασημιΐα,

χλίΐν

παραχλίίδιον.

Pollux Χ 2 4 : tv μίντοι τοις ΙΙλάτωνος τον χωμικοΰ Μίτοίκοις Σημίΐα κτλ. Ita ex codicibus repositum; edilt. χλιϊς. Παρασημίϊα sigilla adulterina, ut παραχλίίδιον clavi8 adulterina. II. Apollonius de Pronomine p. 348 c : ev&eiag άμοιρη ή ττροκίιμίνη ytvixi) (t μαντοϋ). ον γαρ ti απαξ ι'ίρηται, και ταντα υπό κωμικής άδίίας, ώς tv Μίτυΐχοις Πλάτωνος, τοντο κανών εστί της κατά φνσιν ίύ&ίίας σιγη&ίίσης. Idem ρ. 404 Β. tv Μίτοίκοις Φίρίχράτους απαξ ίοτϊν tiρημίνη και 'ίσως tvtxa τον γίλοίον. Cfr Hist. crit. p. 70 et 175. De nominativo ίμαυτός idem Apollonius disseruit Synt. p. 176. Cfr Eustathius ad Horn. p. 1480 3 0 : ov noui xad ' "Ελληνας — ό τολμήσας tiniiv t μα ντους η σαν των η τι τοιούτον.

V

I

Κ

J

J.

*)

I. Τοντι

προσαναβήναι

τό αιμόν

δίΐ.

Scholiaeta Aristophanis Lyeistr. 2 8 8 : τό αιμόν άντϊ τον πρόσαντίς. και tv Βαρυλωνίοις Μίσην ΐραδέ προς τό αιμόν. και ΠλάτοΜ tv Νίκαις Τοντι προσαναβηναι τό αιμόν δίϊ. Badem Suidas β, ν. σιμός, I.egebatur äti pro ·) V. Hist. crit. p. 175.

41 *

«44

PLATONIS

δεΐ. Correxit Elmeleius ad Acharn. 385. Idem Piatonis no· men restituit. Vulgo και πλατύ ita ut cam Arietophanis loco coniunctum eit. II. Scholiaeta Arietophanis Av. 1297: διαβάλλεται (Midias) ιίς πονηρίαν, ώς Πλάτων Νίκαις. Ilinc ilnxit glossa Zonarae Lex. p. 1342. Mi ιδίας: κνριον. και πονηρός Mt ιδίας, ubi mire errat editor. III. Scholiasta Piatonis Bekk. p. 3 3 1 : χωμωδεϊτat δί (Ariütophanes) οτι και το της Ειρήνης κολοσσικον εξηρεν άγαλμα. Εϋπολις Αυτολνκω, Πλάτων Νίκαις. Vide ad Eupol. fragm. p. 440. IV. Pollui VII 4 0 : ιχΑ ν u> ν Λ'ί πλνμα Mali εϊρηκεν ό κωμικός.

y \ Γ

Μ

Α Κ Γ Α.

Πλάτων

εν

Νί-

*)

I. Κα&' μη των κα&αρνλλων

ijxtv ίίρτονς πριά μένος αλλά μεγάλους

Κιλικίονς.

Athenaeus III p. 110 d : Πλάτων δε ό κωμωδιοποιός εν Νυκτϊ μακρά τούς μεγάλους άρτους και ρυπαρονς Κιλιχίονς ονομάζει δια τούτων Κά&' ηκεν κτλ. Hinc petiit Eustathias p. 1817 60. ubi κατ a omittilur. Versu primo libri κατ' αρτονς ήκεν, quod correxi Cnris r.rit. p. 17. Vs. 2 nud-αρνλλων C et Eustathius. Vulgo -/.α&σρνλλών. ') V. Hist. crit. p. 176.

Χ ΥΖ

ΜΑΚΡΑ.

04»

II. Έντ αν&'

ίπ'

άκρων

των

κροτάφων

λύχνο ν

δίμνξον.

Athenaeus XV ρ. 7 0 0 f. de λνχνω των

iv

Ννχτϊ

μακρά

Ένταν&'

ίπ

disserens: xal

αχρων

χτλ.

Πλά-

Ad

clio-

riambicos numeros locum revocabat Reieigius Coniect. p. 101 propter prodactionem penultimae syllabae in αχρων, quam tueri videtur Strattis Maced. I 3 εις αχρον ώ'σπερ iaiίον, et C r a t i n u s F r . inc. p. 2 1 7

έχαμπτεν

ίστώς

χαμό&εν

αχρας

της χόμης. Versus ex eadem fabulae parte desumptue esse videtur, ex qua sequens fragmentum petitum est, ut vel hinc Reisigii suspicio concidat. III. "Εξονσιν

oi πομπής

λνχνονχονς

δηλαδή.

Athenaeus XV p. 563 Schw. p. 1561 Dind. lL'Kuτων Ννχτϊ

μαχρα.

"Εξονσιν

κτλ.

Scripsi πομπής

pro

h

πομπεΐς.

IV. Άλλ'

αν γέλοιον

αν δρα μου

μη

ιρροντίσαι

μηδέν.

Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 384 10. άλλ* αν: τοΰ χτλ.

άλλα

πάλιν.

Cod. αλλ'

Πλάτων

Ννχτϊ

ον γέλοιον

μαχρα

ανδρα

μοι

Άλλ' φροντίσαι.

αν

άντι γέλοιον

Correxit

Bekkerus. V. P o l l u x V I 1 4 2 : τ ο δ' α ντοοχίδίαομα

(jav?.ov.

iv

τΐ,

Ννχτϊ

μαχρα

Πλάτωνος

PLATONIS

616

zANTVIAl

Χαΐρε

παλαιογόνων

Π

KEP Kail

I. ανδρών &εατών

ΕΣ.

ξύλλοχε

*)

παντοσόφων.

Hephaestio XV ρ. 9 1 : γίνεται δί και ιριπιν&ημιμερίς εχ τούτων, τό καλούμενον /Ιλατωνιχόν, εν ω τά μέν εκατερω&εν δύο δακτυλικά ει σι πεν&ημιμερη, το δ£ μέσον Ιαμβικόν. χέχρηται δέ αν τω Πλάτων εν Ξαντρίαις Χαΐρε παλαιογόνων χτλ. Cfr. ad Fragm. Cratini p. 103. II. * Ην δη ö-όρνβοξ

τενταζόντων.

Photius Lex. p. 504. τεν&άζειν-. — Πλάτων Ξάνταις (elc) rHv δη &όρνβος τεντάζοντων. άντι τον πραγματενομένων η διατριβόντων Eadem Suidae β. ν. τευτάζειν. Etymol. Μ. ρ. 755 43: Πλάτων, ην δί iJ-όρνβος τενταζόντων, ubi cod. Dorvill. apud Gaisfordium ad Hephaest. p. 91 habet Πλάτων ξτ (superscript«» σ " ) ην δη &όρμοζ (sic) τενταζόντων. III. Τώνδε βουλεντις

πόνων.

Etymol. Μ. ρ. 595 40: βουλευτής, βονλεντίς. τώνδι βονλε ντις πόνων, εν Ξαντρίαις. „Haec quo iure ad Aescliyli Xantrias relata eint, non apparet. Quanto probabilius est, post πόνων Piatonis nomen excidisse, cuius Σάντριαι partim laudantur." Haec ex Curis crit. p. 40. Vid. Hist. crit. p. 176. *) V. Hist, crit. i». 1 7 6 .

Π AU API 0 IS

647

/ / A I Α Α Ρ 1 Ο Ν.

*)

I.

Εί μεν μη λίαν στρέψαι

* *

* ώνδρες,

ηναγχαζόμην

δενρ', ονκ αν ηαρέβην εις λέξιν τοιάνδ'

έπων.

Scholiasla Aristophanie Pac. 733: παράβασιν Öh τοντο εκάλουν από του παραβαίνειν τον χορον από της νενομισμένης στάσεως ίίς την καταντικρύ τον &εάτρου όψιν, οπότε έβοϋλετο ό ποιητής διαλιχ&ηναί τι εί,ω της υπο&έσεως ανευ των υποκριτών προς τό &έατρον διά τον χορον. εστρέφετο δε ό χορός χαϊ εγίνοντο στίχοι δείτα διελ&όντες τήν καλονμένην παράβασιν, εστρέψοντο πάλιν εις την προτέραν στάσιν. δηλον δε αυτοϊ ποιονσιν ol ποιηταί, τό στρέί/εσ&αι σημαίνοντες και τό παραβαίνειν. Πλάτων ίν τω ΤΙαιδαρίω Ει μεν μη λίαν κτλ. Similia Suidaa β. ν. ηαράβασις, ubi άνδρες Jegitur. Lacunam a Bentleio indicatam probabiliter expleas inserendis verbis υπό τοϋδ'. II.

Φέρε τον τ' εμοϊ δεΐξον τό χάνουν μοι δενρο ηη μόχαιρ'

ενι.

Scholiasta Aristophanie Pac. 948: εκεκρυπτό εν τω χανω ι) μάχαιρα ταΐς όλαΐς χαϊ τοις στέμμασι. χαϊ εντεν&εν κάνουν από του κνειν. Πλάτος εν Παιδαρίω Φέρε τοϋτ' έμοί χτλ. Pro δείξον vulgo όηξον. Correxit Kusterus, firmante nunc Ravennate, qui μοι

post χάνουν

recte omittit.

Fortasse locus ita scribendus: Φέρε τον τ' εμοι | δεΐξον τό χάνουν διυρ'' είπε μοι, μάχαιρ' ενι; vel tine, μη μάχαιρ' evi; In verbis scholiastae ante και βντεΰ&εν aliquid excidit, quod facili opera suppleas ex Etymol. M. p. 489 9. quo

duce pro κνεϊν scribe χανεϊν. *) V. Hist. crit. p. 176.

PLATONIS

048

III.

"Ωσπερ τονς πονλνποδας

πρώτιστα

σε.

Athenaeus VII p. 316 c: 'Αττικοί γαρ πονλνπονν λέγονσι — ΓΙλάτων Παιδί "ίίσπερ τονς πονλνποδας πρώτιστα σε. Casaubonus et Dindorfius ΤΙαιδίω. V. Ilist. crit. p. 176. Nec sententiae nec metro sua constat ratio. Th. Bergkius versura Eupolideum latere suspicans tentabat: ώσ-

περει τονς πονλνποδας

περιτρώγαν

πρώτιστα

Π Ε I Σ Α Ν Δ Ρ 0 Σ.

at.

*)

I.

'Ήδη

φαγών τι πώπο&',

οία

όψάριον έκαμες, και προσίστη Β. έγωγε περνσι χάραβον

γίγνιται, τοντό

σοι;

(ραγών.

Athenaens IX ρ. 385 d: όψάριον δί των ζοΐντων ημεΐς λεγομεν. άτάρ και Πλάτων επί τον ι'χ&ύος εν Πεισάνδρω "Ηδη (ραγών τι κτλ. Versu tertio Iegebatur εγώ δε'. rexit Dindorfiug. In fine fortasse addendum μέγαν. stringit, opinor, Pisandri voracitatem.

CorPer-

II.

Γννη γάρ, ην μίν άΐϊ κολάζ-μς, ίστι πάντων

κτημάτων

εάν δ' άνρς, λίαν νβριστον χρήμα

αντην

κράτιστον, κάκόλαστον.

Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 368 12:

Ακόλαστοι'

xal νβριστον πράγμα: διττήν δ' εχει την &εωρίαν, μίαν μίν οτι εχρησατο τω νβριστον άντϊ του νβριστιχόν, ομοιον ον τω τΰπω τοις τοιοΐσδε των νπερ&ετιχών} βίλτιστον, κάλ*) V. Hist. crit. p. 176 sq.

ΠΕΙΣΑΝΔΡΟΣ. λιστον,

χράτιστον

ηέπλεχται

xai

τοις

τό ΰβριστιγ.όν

049

όμοίοις · ίτέραν Öi διότι

τω άχολάστω.

Πλάτοιν

σνμ-

δ'

έχρη-

σατο ϊν ΊΊασάνδρο) λίγων Γννι) γαρ ijv μεν αντήν χτλ. *) Derivata Iiaec esse euspicor ex Phrynichi Praeparatione sophistica.

Platonis

Bekkerue. λίαν.

Vs. 2

locum ad trimelros revocare codex χολάζιις αεί.

Adiectivo νβριστος

fab. p. 3 4 7 .

conabatur

Versu tertio

addidi

usus est etiam Pherecratee Inc.

Pcrperam Schneiderus in lexico νβριστός.

Re-

epexit locum idem Grammaticus p. 3 6 5 2 0 .

III.

Χαλί ηώ ς αν οϊκήσαιμεν οπον σιδαρεοις

εν

Βνζαντίοις,

νομίζονσιν.

Scholiasta Aristophanis Nub. 2 4 0 : λεπτοϊς δε φαίνονται

χεχρησϋ-αι

Βνζάντιοι.

evioi δε χατά πολνμά&ειαν Χαλεπώς αν οίχήσαιμεν μίσμασι

χρώνται.

οπον σιδαρέοισι

διό

δωρίζονσι.

εν Βνζαντίοις,

δωριχώς

Πλάτων

εϊπει·.

Πεισάνδρω

οπον σιδαρέοισι

Haec Hermannus

τοΐς νομίσμασι

και

νομίσμασι

olim ita

\ χρωνται.

νο-

correxerat:

Eademque Bent-

leii fuit coniectura, earn ob caussam non ferenda,

quoniam

ita poetae noil dorica forma σιδαρεοις,

σιδηροΐς

utendum

fnisset.

p. 2 4 7 recepit:

sod vulgari

Nunc Reisigii emendationem Coniect. I οπον σιδαρέοις

νομίζονσιν,

quam ille ex

grammatici scripto ab Hermanno in calce libri de £ m e n d . ratione grammat p. 3 8 4 edito petiit. νομίζω χαϊ τό νομίσμασι

χρώμαι,

Ibi haec

δοτιχΐ;, ως

leguntur:

Αριστοφάνης

* ) Reliquam glossae partem adscripsi ad P h e r e c r . p. 3 4 7 . dixi obscura

esse grainmatici

nunc ita interpreter: χάχάλαστov χφιμα

verba

ovy/gafixul

et vflqiozav

κκΐ xrßalov

i'gyov,

Ita idem p. 3 3 6 . "Ayav

τιπςάττιιν

ιϊχιιν

μη

y ρ αφ ι χ η J i η φωνή. vnUy.li

μηδέν·

De

ui

ovvfhjxai.

talcs verboruin coniunctiones, qualis est

tionein esse utiles. xal

ii

xttxit μηδίνα

τiUuv:

υ hi quod

etiam a. 1 2 8 8 4 8 et schol

Ari-

FABULAE INCERTAE. οατις ίπιχανσίΐ

τάς κεφαλάς των

χίχολλόπεν/.ας'

τοιγαροϋν

681 ρητόρων,

ρήτωρ εσει.

Stobaeus Eclog. pliys. II 3 p. 26. ubi Heerenius: „Piatonis liaec quoque volunt esse coild. V. A. E. qui philosoplii nomen in marg. liabent. Frustra tarnen ea in nostro Piatone quaeri, annotavit iam Canterus." In graeco Stobaei Canter, margine locus Piatoni sub titulo τον αντον, in latino Piatoni Phaed. tribuitur. Piatonis comici esse versus, fortaeee ex Phaone duetos monuit Porsonus ad Euripidia Med. 139 no. XII. Vs. 1 erat αν. — Vs. 3 ήμΐν Heerenius. Libri ημών. — Vs. 4 respicit Ar is tides vol. Ill p. 322 c. Periclem dicens oratores loquaces ad silentium redegisse sua dicendi vi, ώ'στε εί μη χαϋ·' Ήρακλία, κατά γονν τον Ίόλ(ων, ή ν επικάων, ώς τό τον χωμιχον ρήμα, τσς χεφαλάς των πλειόνων. Quo loco qui usus est Porsonus, των πλειόνων praefert lectioni apud Stobaeum των ρητόρων. — Vs. δ χεχολλόπιυχας cod. VA. χεχολόπευχας Canterus. Vide ad Eubull Antiop. II. Ceterum ad sententiam loci aptissime comparavit Heerenius Platonis Euthyd. p. 297 C : πολύ γάρ nov tfavXö τερός ει'μι τον Ήραχλέονς, ος ονχ οιός τε ην τ τ Τ£ ν'δρα διαμάχεσ&αι, σοφιστρ'ια ονστ] χαι δια την σοφίαν άνΐίίσ·>ι, εί εις μίαν χεφαλήν τού λόγου τις άποτέμοι, πολλας άντϊ της μιας etc. V a. b. c. Ααβον

λαβον της χειρός ώς τάχιστα

μέλλω στρατηγόν •

Προσίαταταί •

*

χειροτονεϊν

•

Άγνρριον.

μου προς τό βήμα «

Βόσκει δνσώδη Κέφαλον,

μου ·

*

αίσχίστην

*

μαντίλη.

*

νόσον.

Plutarchns de gerenda republ. p. 8 0 1 b : oi δήμοι δια τρνφήν xal νβριν η βελτώνων απορία δημαγωγών χρώνται

PLATONIS τοΐς ιπιτνχονσι, βδελνττόμενοι χαϊ χαταγ ρονονντες, εΙτα χαίρονσι τοιούτων εις αυτούς λεγομένων οία Πλάτων ό κωμικός τον /Ιημον αν τον λέγοντα ποιεΐ Ααβον — Άγνρριον, '/.αϊ πάλιν αιτούντα λεκάνην και πτερόν οπως εμέσ)}, λέγοντα Προσίοταται — μ αντ ίλη, και Βόσκει κτλ. Quod λεκάνην και πτερόν poscentem facit Plato Demom, utroque usos esae constat vomituros. Vide quae supra ad Cratini Horas dixi. Agyrrhiam risit etiam in Σχευαΐς, cuius fabulae vide Fragra. VI. Versu tertio mali'm προσίαταταί μοι. Seitsus enira esse videtur, nauseam mihi facit matula in suggestu oratorio. Quibus Cephalum oratorem significare videtur. Versa quarto Elmsleii coniecturam ad Aristophanis Acharn. 584 recepi Κέ , ος ή'ρως ή* μιια 'Ασκίηπιον παρ« Xi(gun. Scribe "Αλχωι·ος et post Xt/goin adν legitur pro άλών. Correxit Poreonus. At tinctum sal quid sit neecio. Suspiceris λεπτών. Aristophanes fragm. 205 tig οξος εμβαπτόμενος η λεπτούς αλας. Archestratus Athenaei VII p. 331 d. άλσι μόνον λεπτοΐσι πάσας.

II Λ I Ο Σ

PI

Γ Si

Ν.

I. "Ο γέ τοι Σικελός

ταΐς

βεμβραφναις

προσέοιχεν

ό

καρ-

κίνο βήτης. Athenaeus VII p. 287 c: γίνεται δέ, φησίν y εκ μόνης της βιμβράδος σχενασία τις η προσαγορενομένη βεμβραφναι, ων μνημονινιι Άριστώννμος εν 'ΙΙλίω (,ιγώντι "Ο γέ τοι Σικελός κτλ. Etymol. Μ. ρ. 195 29: Βίμβράς είδος ίχ&νος ίντελονς. — γίνεται δέ αντης σχενασία τις ή προσαγορίνομένη μεμβραγναι. Άριστώννμος Ταΐς μεμβραφύαις προσέοιχεν ό χαρκινοβαίτης. Athenaeus καρκίνο βά-

ΗΛΙΟΣ της.

Correxi χαρχινοβήτης

ΡΙΓΩΝ.

609

ad Menandr. p. 1 8 3 .

propter sequens fragmentum ecripsi

βραφναις

Pro

μεμ-

βεμβραφύαις,

etiara a Dindorfio commendatom. II.

"Siστ2 οντ' άφνη ννν εατι σαφώς

οντ' αν βεμβράς

χα-

χοδαίμων. Athenaens VII ρ. 2 8 7 d : Αττικοί δ' ομως βεμβράδας λέγονσιν. — Άριστώννμος 'Ηλίω ριγών τι Οντ' άφνη ννν εστίν ετι σαφώς οντ' αν βεμβράς χαχοδαίμων, ubi pro εστίν

hi

Β habet εστί

In C er ι omittitur.

ετι.

Idem V I I

p. 284 e: χαϊ ενιχώς δί άφνην λέγονσιν. '^Ιριστώννμος * Ηλίω ριγώντι "ίίστ οντ' άφνην ννν εσ&' άπλώς. Etymol. Μ. ρ. 1 9 5 3 2 : χαϊ

αι&ις

άφνη ννν εστι σαφώς

οντ' αν βεμβράς χαχόδαιμον

(sc. Arietonymus dicit),

Οντ\

(sic).

Hie inter se comparatis sua eponte emergit vera versus scri-

pture: itaque infelix iste manifesto nec apua est nec bembras.

Dindorfius

scripsit

ννν

εστ'

εϋ·'

άπλως.

Ceterum

valde probabilis est coniectara Tli. Bergkii Comment, p. 3 1 6 hunc versum cum primo fragmeuto arete esse coniungendum. III.

Antiatticieta p. 81 26. άπόδ ειξιν δον να ι: άντϊ του άποδείξασ&αι. Άριστώννμος Ήλίω ρίγονντι. IV.

V.

Antiatticista ρ. 83 24. άρναχίς: Άριστώννμος Ήλίω ρίγονντι, — Idem ρ. 113 24. σιωπηλός: Άριστώννμος Ήλίω ριγούν τ ι. VI. Scholiasta Piatonis Bekk. p. 3 3 1 : Άριστώννμος

εν

Ήλίω

ρίγονντι χαϊ Σαννυρίων εν Ιελωτι τετράδι φασϊν αντόν (Aristophanem) γεγονέναι, διό τον βίον χατέτριψεν ετεροις πονών οί γάρ τετράδι γεννώμενοι πονούν τις άλλοις χαρπονσ&αι παρέχονσιν, ώς και Φιλόχορος εν τρ πρώτρ περί

700

ARISTONYMI FABÜLAE

•ήμερων ιστορεί.

ταντγ

δί και 'Ηρακλή

Vita, Arietophanie p. 5 4 2 : (Aristophanes) την πρώτα

ευλαβής

αρχήν,

δια Καλλιστράτου

διό και εσχωπτον αυτόν

LNCERTAE. φααι

γεννη&ήναι.

δέ σφόδρα

άλλως δέ κα\ ευφυής, και Φιλωνίδου

Άριστωνυμός

τετράδι αυτόν λέγοντες γενέσ&αι,

χα&ίει τε και

γενόμενος τά

μεν

δράματα, Άμειχρίας,

ώς άλλοις πονοϋντα.

De

proverbio illo dixi ad Menandri fragm. p. 110.

E X 1NCERTIS

FABULIS.

I. Hesychius, Βορρον: στωνυμω.

τ ο ΰ Βορεου.

ή γενική παρ'

Ita enim codicis ecripturam (ηγε παρά

'Λρι-

άριστονυ)

correxit Bastias ad Gregor. Cor. p. 3 8 . II. Hesychiue, Ψω σ ματ α: ή λεξις τϊ] Βοιωτών me frustra quaesivisse.

παρά Άριστωνΰμω

διαλεχτώ,

πεπαικται

Haec quo epectent fateor

Α

Μ

I

Ρ

S

I

A

S,

(Hist. crit. p. 199.)

AI10 KO TT AB I Ζ 0 NT ΕΣ.

*)

I. 'Εγώ δ' ιών εις την άγοραν 'έργον λαβείν,

ηιιράσομαι β. ήττον γαρ ονν

νηαπς χα&άπερ χεστρενς άχολον&ήοεις

εμοί.

Athenaeos VII ρ. 307 e : ort είδος χεστρεων οι νηστίΐς — φησιν — Άμειψίας Άποχοτταβίζονσιν 'Εγώ δ' ιών κτλ. Vs. 1 ιών Abreschias; libri ιδώ v. — Vs. 2 έργον λαβείν. Photiae Lex. p. 12 20 fortasse banc ipsum locum respiciens, "Εργον. 6 μισ&ός. xai λαβείν έργον το μισ&ώσαι εαυτόν. Ibidem Hist. crit. p. 201 ecripsi γαρ ονν *) pro edito γ' αν ονν, qnod propter άχολον&ήσεις ferri non potest. De particalis γαρ ονν rid. Hermannas ad Viger. p. 449 et Elmsleius ad Euripidis Med. 801 Θ. Easdem coniungit Herodotae I 48 et Xenophanes apad Athenaeum XI p. 462 d. II. Ή

Μανία, φερ' όξνβαφα xai χαν&άρονς

xai τον ποδανιπτηρ*

εγχεασα

&νδατος.

Athenaeos XV ρ. 6 6 7 f : αντη δ' (ή λαχάνη) νδατος πληρούται, επινεί τε in' αντης όξύβαφα χενά, εφ' α βάλ*) V. Hist. crit. p. 200. " ) Idem nunc video apud Dobraeum Advers. II p. 316.

702

AMIPSIAE

Xovreg τάς λάταγας εχ χαρχησίων επιιρώντο χαταδνειν — Αμειψίας 'Αποκοτταβίζονσιν Ή Μανία κτλ. Similiter iilam λεχάνην describit scholiasta Aristophanis Pac. 1243: άγγεΐόν τι εοιχός λοντηρι πλήρες νδατος, εν ω ό'ξυβάψων •ην έπιπλεόντων πλη&ος, απερ χαταδνειν ταΐς λάταξ,ιν έπειρώντο. Versnm primum afTcrt Athenaeus etiam XI p. 473 d: Κάν&αρος. οτι μεν πλοίου όνομα χοινόν, or ι δέ χαι ποτήριόν τι ουτω χαλειται Άμειψίας εν Άποχοτταβίζονσί φησιν Ή Μανία χτλ. De lectione huius versus v. Quaest. seen. II p. 42 sive Hist. crit. p. 200. — Vs. 2 deteriores libri ποδονιπτηρα, qua forma seriores usi sunt. Vide Lobeckium ad Phryn. p. 689. Ibidem ·&νδατος Dindorfius pro νδατος. Minus recte hoc Elmsleius ad Euripidis Med. 801 scribit &ονδατος. III. 'Εγώ δέ πασίν

ιιμι

πέντε χαι

δύο.

Athenaeus Χ ρ. 426 f : οί δ' επιτεταμένως χρωμενοι τω ηοτω δύο ο'ινον 'έπινον προς πέντε ύδατος — Άμειψίας εν Άποχοτταβίζονσιν Έγώ δέ [zltovvao^} πάσιν [νμΐν] ειμί πέντε χαι δύο. Verba uncinis inclusa ab Athenaeo interpretandi caussa adiecta esse recte statuit Schweighaeuserus. Ceterum qui haec loquitur apertum est non hominem esse Dionysum, sed ipsum Bacchum, quod moneo propter Fritzechium Quaest. Aristoph. 1 p. 236. IV. Jvoiv

όβολοίν

εγχοναα

xai

ιριμν&ιον.

Etymol. Μ. p. 313 3 0 : xai δια τον ä λέγεται αγχουσα, Άττιχοϊ δέ δια τον ε. Άμειψίας Jvoiv χτλ. Legebatur ίγχουσαν xai ψιμμύ&ιον. Coniunxerunt haec etiam alii. V. Caeaubonum ad Dionem Chrys. vol. II p. 459 ed. Rsk. V. Antiatticieta p. 103 3. Κλιβανί της άρτος: ψίας Άποχοτταβίζονσιν. Scilicet χριβανίτην φααϊν

ΆμειΆττι-

ΚΟΝΝΟΣ.

703

xoi δια του ρ, ut eet in Lexico ab Hermanno edito p. 326. Alterum illud doricum esse ferebatur v. Etymoi. M. p. 538, 19 et Lobeckius ad Phryn. 179.

Α

Α

Τ

£

Σ

Θ

Άμειψίας

Ιίατεσ&ίυντι

πονλνπ ων. bendum:

Ω

Άττιχοϊ

Allieiiaeus VII l». 3 0 0 b : —

1

Jtt

jV.

πουλνπονν

μεν

ώς

λέγουαιν

εοιχε

πολλών

Suspectum fabulae nomea est. Fortasse ecriΚαιεσΟίοντι

δει μεν, ώς

εοιχε, π ο λ λ ώ ν

πουλνπων.

Locus ex systemate dimetro desumptus videtur, de qao admonui Quaest. seen. II p. 43. Minus recte digesei Hist, cril. p. 301.

Κ

Ο

Ν

Ν

Ο

Σ.

*)

I. Σώχρατες

ανδρών

βϊλτιστ*

ολίγων, τα&\

χαϊ σύ προς ημάς

πολλών

δί

ματαιό-

ηχείς

χαρτεριχός τ* el; πό&εν

αν σοι χλαΐνα

γένοιτο; Β.

τουτϊ το xaxov

τών

οχυτοτόμων

κατ' έπηρειαν

γι~

γένηται. οντος μεντοι πεινώ ν όντως

ονπωποτ'

ετλη

χολαχενσαι.

D i o g e n e s Laert. 11 2 8 : τούτο δ' ενίσται χαϊ παρά χωμωδοποιών

λαβείν, ο'ι λαν&άνουσιν

') V. Hist. crit. p. 201 sq.

εαντονς

δί' ων

τών σχω-

AMIPSIAE

704 πτουσιν

ίπαινονντες

Άμει\ρίας

αυτόν,

δ' εν τρίβωνι

Σώκρατες άνδρων κτλ.

'Αριστοφάνης

μίν

όντως

παράγων *) αυτόν φηοιν

—

ούτως

Phrontistae, ex quibus fabulae chorus

compositus fuit (Hist. crit. p. 2 0 3 ) , Socratem salutant in scenam prodeuntem.

Vs. 1 όλίγω et πολλω Elmsleius ad Arist.

Acharn. 2 7 0 . quod sequutus sum olitn Quaest. sc. I I p. 4 4 . Improbat Hermannus Praef. Aristoph. Nub. p. X X V I I .

Ne-

que ego nunc probo, quamquam vulgatae lectionis quod acumen sit nec ipse perspicio, nec perspexit Fritzschius Quaest. Aristoph. I p. 2 5 1 ita locum interpretatus: „Socrates paucorum virorum (nempe, investigatorum) optime, multorum autem liomo vanissime." Post secundum versum excidisse aliquid in quo Socratis άννποδησία

commemorabatur, praeeunte

Ferrario v e r e , opinor, statuit Hermannus, frustra, ut mihi quidem videtur,

repugnante Fritzschio.

Idem

Hermannus

duos versus posteriores ab alia persona dici monuit.

Quarto

vereui cur item alius personae notam praefigeret Fritzschius nihil cauesae erat.

Ceterum postrema ούτος —

κολακενοαι

non Amipeiae sed Diogenis esse putabat Brunckius ad Aristoph. Ran. 13. quem ipsa Diogenis verba redarguunt. rum viderat iam Menagius.

Pro πεινών cod. Monac.

Veπινών.

II. "$1στε

ποιονντες

χρησμούς

αντοι διδόασ5

Λιοπεί&ει

τω

Ιίδειν

παραμαινομϊνω.

Scholiasts Aristoph. Αν. 9 8 9 : Σύμμαχος φησι

τον Διοπείχϊη

Άμφικτνοσι

τον

δηλον ποιεί

ποιούν τες κτλ.

ρήτορα, —

ώς και

και Άμειψίας

Vs. 2 vulgo αντοΐς δίδοσ&αι

δε -/.αϊ μανιώδη Τηλικλείδης Κόννω δεΐν.

εν "ίίοτε

Schnei-

derue Comment, de scholiis Aristoph. p. 6 5 αυτοί φασι δόσϋ-αι.

δε-

Alia tentat Fritzschius Quaest. Aristoph. I p. 2 5 2 .

' ) Calami lapsu Hist. crit. p. 203 scripsi nuyitouywi'. Recte libri omnes ηαςΰγων, de quo di.\i 1. 1. p. 536.

ΚΟΝΝΟΣ.

705

Ipse eequutue eum Dobraeum. De Diopithe fanatico χρησμολόγω, qualee multi illo tempore Athenis, v. Lobeckiam Aglaopli. p. 080 et G. Droyscnium Comment, de Avibus Aristoph. p. 33 18. III. Δίδοται χωλή, TO πλενρόν,

μάλισ&'

ήμίχραιρ'

ίερώσννα^ αριστερά.

Äthenaeus IX ρ. 308 d : χωλήνα λεγονσι χαϊ χωλήν — 'Λμειχρίας Κόννω Δίδοται, χτλ. Herodianas de diet, eolit. p. β 3 5 : χωλή. Άμειχρίας Κόννω έντεϋ&εν ο σαι μάλιστα ίερωσαναχωλντο πλενρον ΐ} μιχράς αριστεράς. Ita codex, unde scribendum videtur cum Fritzschio Quaest. Aristoph. I p. 353 έντευ&ενϊ δίδοται μαλισιf ίερώσυνα. De ίερωσνvoig affert Schweighaeuserue Hesychium, Ίερωσννα: r « ΐίω&ότα δίδοσ&αι εξαίρετα τοις ίερεναιν. Male haec olim in» terpretatue sum. IV. ' Ορφοΐα ι σελαχίοις

τ ε και φάγροις

βορά.

Äthenaeus VII ρ. 327 d : μνημονεύει δέ αντών (rf-άγρων) — * Λμειψίας έν Κόννω Όργοΐσι χτλ. Versum adscripei quemadmodum ex Arnaldi Anim. crit. p. 171 coniectura exbibuit post Schweighaeuserum Dindorfiue. Pro όρφοΐσι libri όρφοΐς\ pro βορά Α scriptum habet ασι βορα, Β άαιβορα, Ρ άαΐβορα, VL eaji βορά. Fritzechius Quaest. Aristoph. I p. 354 scribebat όρφοΐς σελαχίοις xal μέν * * * ι)λΟ·ες χαββαλών

χαί τι που χάμαρτΰρησας Suidas, Άναψυχηνα tρίας Μοιχοϊς τριωβολον, ψνχε.ις. χοΐς Και

Και

ψευδός, ω στ' αναψυχής.

ι: τό άναψνξαι λέγαυαιν. ' Λμει-

ου μεν ηλ&ες χαβαλές (Α

χαί τί που χατεμαρτνρησας

Idem: Καββαλών

ψευδός,

ό χαταβαλών.

\ersu prime indicavi lacunam.

χάββαλες) ω στ'

'Λμειψίας

συ μεν ήλ&ες χάββαλες (Α καββαλών)

ηλ&ες, ut ηλ&ες sit evasisti. τρός γ'

τριώβολον,

άνεΜοι-

τριωβολον.

Possie χαι σύ μην ά&ωος Ita Soph. Oed. T y r . 1537 πα-

αν cfovt-υς ηλ&ον. Hermanims apnd Bernhardium,

— υ — χαι σύ μεν αν ηλ&ες χαββαλών

τριωβολον.

Versum secundum exhibui ex emendatione H e r m a n » . Loqui videtur poeta de adultero. II. Grammaticus Bekkeri Anecd. p. 400 1. Άνέωγον: Αμειχρίας Μοιχοΐς

xai oi νεώτεροι πολλαχοϋ. Suidas,

γεισαν. ·ηνοίχδ·ησαν. xai άνέωγεν γετο. λέγει xai 'Αμειψίας ' ) V. Hist. crit. p. 204.

xai Άνεώ-

ονχϊ ηνοιγεν. xai άνεω-

xai οι νεώτεροι πολλαχοϋ.

ΣΕΡ1Φ10Ι.

707

III.

Pollux VII 100: Άμει%ρίου iv Μοιχοΐς μιλτωρυχίαν είπόντος. Photius Lex. p. 270 18: μιλτωρνχία, τόπος iv ω μίλτος όρνσσεται. Άμειψίας. Cfr Enstathias ad Iliad, p. 310 31.

Σ A

U

Φ SI.

Pollax IX 138: και νω&ης xal νω&ρός· εσχι γάρ xal τοϋτο παρά Πλάτων ι iv τω Φαίδρω — εν di τΐ, ' Λμειψίον Σαπ]. III. Photius p. 587 17. Tißtot: 'έ&νος. Αεΰκυιν iv Φράτερσιν. τάχα δι οί αντοι τοις Τιβαρηνοΐς. Parum probabilis haec sententia est, ei quidem Tibarenos loca Ponto proxima incolnisse constat Chalybibus et Leucosyris vicinos, Tibii autem Phrygiam inhabitabant, ut satis clare indicat Stephanus Byz. p. 7 0 8 : Τίβειον (Τίβιον) ορος Φρυγίας, άπό Τιβίου τινός, εκ τούτου και Τιβείονς (Τιβίονς) τους δούλους καλουσι. Prov. Bodl. 6 4 7 : και ολη ή Φρυγία Τιβία καλείται. Accedit quod Τιβαρηνός, ut multis poetarum exemplis intelligitur, prima brevi, Τίβιος autem prima producta dicitur. Problema arithm. in Brunckii Anal. XVII, 1 1 : πεντήκοντα Σύρος, Σννίτη δέκα, Τίβιος οκτώ. Ε χ quo intelligitur non recte Bergkium Comment, p. 107 Menandro restitutum ivisse '.Αλλ' ov τά Τιβίου νων ίσιος δει φρόντισα ι.

M E T A G E N E S. (Hist. crit. p. 218)

Α

Υ

Ρ

A

I.

*)

I. Γ

Υμΐν όρχηστρίδας

ωραίας πρόπρον, άρτι χνοαζονσας ανδρών φορτηγών

tlnov

νυν δ' ουχ νμΐν ανλητρίδας,

α'ί τ ε

νπυ γοννατα

ίταίρας

αγορεύω τάχιστα

μισ&ον

έλυσαν.

Athenaeus XIII ρ. 571 b: έγώ γάρ, ώ άνδρες ανσσντot, ου κατά Μίταγένονς Αϋρας η τον Άρισταγόρον Μαμμάκν&ον ' Υμΐν όρχηστ ρίδας einov ίταίρας — νπό γοννατα μισ&ον ΐλνσαν, άλλα περί τών όντως ίταιρών τον λόγον πίποίημαι, τοντέστι τών φιλίαν αδολον σνντηρεΐν δυναμένων. Vs. 2 vere, ut videtur, Th. Uergkius Comment, p. 422 νυν δ' av&y νμΐν, — Vs.3 paullo insolentius verbum ^νοάζειν ad iuvenculas puellas transtulit, quod proprie de adolescentulie dicitur. *) — Vs. 4 φορτηγούς ανδρας recte Schweighaenserue interpretatur peregrines mercatores cam ·) V. Hist. crit. p. 218 sq. **) Apud Gregor. Nyss. de opif. hom. c. 25 (vol. I p. 112 b) vtuvlav cptt τοις Ιούλοις νποχλοάζοντα, lege υποχνοάζοντa. Nec Apollonias Rh. III 519 scripsisse videtur ονδέ πις δοοο* ίπαν&ιόω *τας Ιοί Χους ά»τΛλωκ, sed i π ιχνο ά ο ν τ α ς, nt II 43 τοΐος ΐην ζ/ιος ΐ/toi frt χαοάοντ ας ίονλονς άντΜω» , quae respicit Etjmol. Μ. p. 472 34. Verbuin αν&ιάω nmn graecum sit vehementer dnbito.

752

METAGENIS

navibus onerariis In Piraeeum appellentes. Eorum igitur membra et vires frangere dicuntur meretrices. Pro γούνατα ex Ρ enotatum γοννατος. Pro μισ&οΰ fortasse ecribendum μισ&ω, et νηό cum έλυσαν coniungendum. II. "Ωσπερ

επειδάν

δειπνώμεν που,

τότε πλείστα

λαλονμεν

απαντες. Athenaeus VIII p. 355 a: xai μελλόντων ηδη δειπνεΐν inισχεΐν εκέλευεν δ Λάφνος, επειπών το εκ Μαμμακύ&ον η Αύρων Μεταγένους ιαμβεΐον "ίίαπερ επειδάν κτλ. III. 'Αλλ'

ώγα&ε δειπνώμεν

πρώτον,

καπειτά με πάντ'

επε-

ρώτα, ο γι αν βονλΐ]' νϋν γαρ πεινών δεινώς πώς ει μ'

εαιλήαμων,

Athenaeus IX ρ. 385 b: οι μεν ουν πολλοί μακράν χαίρειν είπόντες αύτω εδείπνουν, του Κυνονλκον τα Αύρων Μεταγένονς άναφωνησαντος Άλλ1 ώγα&έ δειπνώμεν κτλ. Grotius Excerptig p. 866: Age nunc, rogo, coenemus; post si vis quaerere, quaere Quodcunque Übet: mihi namque fames mirum quae oblivia portet. Vs. 1 πρώτον addidi cum Porsono et Dindorfio. Th. Bergkiue Comment, p. 421 inter ώγα&ϊ et δειπνώμεν inseruit νυν δή, Porsoniana emendatione numeros parum gratos inferri ratne. Quod quid sit non pcrspicio. Ibid. BC επερωταν. — Vs. 2 Β βούλει. Ibid. Α δεινός. IV. Ιερεύς

γαρ ων τετύχηκα

της

Κολαινΐδος.

Scholiasta Aristophanis Αν. 873: παρά την της φωνής ομοιότητα Άρτέμιδι έπώννμον ή Κολαινίς. Μεταγένης δί εν Αυραις η Κολαινϊς "Αρτεμις Ιερεύς γάρ ών κτλ. In

Θ0ΥΡΙ0ΠΕΡΣΑ1.

753

scboliastae verbis nonnihil torbatnm e s t ; ac neecio an verba ή ΚολαινΧς "Αρτεμις expungenda eint. Apud Metagenem loqui videtnr δημότης Myrrhinusius: apud hos enim Dianam Colaenidem sancte cultam fuisse constat ex Pausaniae Att. 30 3. V. Harpocratio p. 135 1 0 : εχάλουν δέ oi Άττιχοι το νφ' ημών λεγόμενον όρνι&οτροφεΐον οίχίσχον. Αριστοφάνης Πελαργοΐς, Μετ αγενής Ανραις.

Θ Ο Ύ Ρ Ι Ο Π Ε Ρ Σ Α Ι.

·)

I. ' 0 μίν

ποταμός

μάζας μεγίστας

ό Κρα&ις αντομάτας

ό δ* 'έτερος ω&εΐ χνμα εφ&ών

τε βατ'ώων

5 τά δέ μιχρά ρεΐ τευ&ίσιν εντευ&ενϊ 1

τρδι δ τεμάχη

ταντί

άφναισι,

ναστών

ποτάμι *

όπταΐς

χαι

ενμεντευ&ενί

αττει,

χαι

χαράβοις,

περιχόμμασιν,

τρδε δ' αν

δ' ανω&εν

χρεών

αυτόσε.

χαι ψάγροις χαι

καταφέρει

μεμαγμένας,

είλυομένων

δ' άλλαοι

1 0 εις τό στόμ'

ημΐν

ταγηνίαις'

αυτόματα

πεπνιγμένα

τά δέ παρ' αύτώ τώ

άμυλο ι δέ περινάουσιν

ημΐν

εν

πόδε,

χύχλω.

Athenaeus VII p. S69 e : των δέ Μεταγένους εχ Θούριοιτερσών μνημονείσας χαταπαυσο) τον λόγον, μαχρά χαιρειν ειπών ταΐς Νιχοφώντος Σειρησιν, εν αίς τάδε γέγραπτat — άλλ' ογε Μεταγένης τάδε rpjaiv Ό μεν ποταμός χτλ. Vs. 2 μέγιστους αυτομάτους P . Ε * quibus αυτομάτους DiadorGo verum videtur. Cratinue tarnen F r a g m . inc. *) V. Hist. crit. p. 220. Comoed. ant.

48

METAGENIS

754

fab. CXVI11 dixit αντομάτη

δε ffiget

Quara-

τι&νμαλλον.

quam qunm P l i r y n i c h i , qui h o c fragmentum servavit, editio princeps

Iiabeat,

11011 αυτόματη scribeijdum

αντόματον o'iur' ενμαηη

sed

In

quam αντομάτην.

ό jx)ti χν μ α κτλ.

deletis, quae ex interpretatione accesserunt, verbis ό ρις

καλονμινος

Porsonus

ποταμός.

εστίν

ό Σνβαρις

Vs. 4

Β ειλιωμεν.

καλούμενος

ρεί pro ξέει.

Vs. 8 τιδιδ'

-—

Villebrunius. Libri ά^νλιαι. Vs. 9 τεμάχη

ΑΡ.

libri εν

μεν

Idem vs. β

τί δη δ' Β .

acpvaiai

Ibid. Elmsleius τγδεδϊ

Schweighaeuserus.

δ'

P V L τεμάχη

—

praefert

Schweighaeu-

Vs. 5

Correxit Elmsleius ad Acharn. 1 0 8 .

εντεν&εν.

—

—

έτερος κτλ.

ώ&εΐ

Correxit

serus ex A B D qui habent αντόσσε.

μάχηλ\

ος

193 Σνβα-

ό δ3

Schvveighaeuserus

Ibid. vulgo αντόϋ-εν.

είλνόμενον

tentabat

| ποταμός,

Ρ ειλίωμεν.

6:

rectius

χωρεί ν,

—

ό Σνβαρις

Metall.

ταγηνίαις.

Α τεμάχη

λ\

Β τε

τ\ II.

Τις

τρόπος

'ίππων-,

ώς

δ'

όρχοννται τρόπον

Photius ρ. 5 9 1 των άλλοκότων.

9:

Τις

τρόπος

Μεταγένης

Kadern Suidas s. τις

τον

βαρβαρικόν

ούτοι.

'ίππων;

Θονριοπέρσαις

παροιμία Τις

τρόπος

εχεις

το

έπι κτλ.

τρόπος. III.

Atlienaeus V I p. 3 3 8 e : πίνακα ωνομασμένον

και παρά

Μεταγένει

μίν έν

σχεΐος

Θονριοπέρσαις.

IV. Antiatticisla ρ. 1 1 4 1 . αιχίσαοϋαι. p. 5 5 5 lft.

Μεταγένης

Σνγκόχραι·.

έπι

Θονριοπέρσαις.

τον

πληγαΐς

Eadem

Photius

Ac nescio an liinc idem Photius

sit p, 3 0 8 2 4 :

S' i'oynrrth',

;-j).

τον

πληγάς

emendandus

'έλαβαν.

αντω

ΟΜΗΡΟΣ

Η

ΑΣΚΗΤΑ1.

755

legnntur

apnd Suidara.

Μεταγένης. Quae totidem verbis Legendum videtur ξ,ννεχόπην.

ΟΜΗΡΟΣ

Η

ΑΣΚΗ

TAJ.

*)

I. Και Αύχων ενταν&ά που *

*

προδονς Νανπαχτον

αγοράς άγαλμα ξενιζον

άργνριον λαβοίν

εμπορεύεται.

Scholiasta Piatonis Bekk. p. 3 3 3 : Εΰπολις δ' εν Φίλοις χαι επϊ τι] γυναιχϊ fodiu χωμωδεΐ αυτόν (Lyconem)* εν δέ τώ πρώτω Αντολνκω ώς 'ξένον, Μεταγένης δ' εν Ομηρω εις προδότην Και Αύχων εντανΟά πον κτλ. Priora T h . Bergkius Comment, p. 4 2 2 ita constituit: Και Αύχων ενταν&α. Β π ο ί ; Α ώδι προδονς χιλ Ego satis habui lacunam indicasse. Vs. 3 editur άγαλμ' αγοράς. Transposuit Bergkius, recte monens αγοράς άγαλμα vocari Lyconem a t pote multum in foro rebusque civilibus versatum. Idem opportune advocat Euripidis Electr. 3 8 5 : ai δέ σάρκες ai χε. ναι φρενών | άγάλματ αγοράς είσίν. De peregrina Lyconia origin e constat ex scholiasta Plato nie, ex lonia eum oriundnm et Thorico pago adscriptum fuisse referente. Quo tempore idem Naupactum prodidisse dici possit quaesivit Bergkius I. 1. p. 4 2 4 , cuius si vera est coniectura, fabuls baec post pugnam ad Aegos flu men in ecenam commiesa est. II. Scholiasta Aristoph. Av. 1 2 9 2 : διαβάλλεται (Midias) εις τε πονηρίαν, ώς Πλάτων εν Νίχαις, και κλοπής δημοσίων, ώς Μεταγένης εν Όμηροι, και συκοφαντία. ' ) V. Hist. crit. p. 2 2 1 .

48 *

750

METAGENIS De alio fragmento probabili coniectura ad hanc fabulam

referendo vide Fab. inc. H.

7

Φ

Λ

Ο

Θ

Υ

Τ

Ε

Σ.

I. Κ ηr1 καιναΐσι

επεισόδιον

παροψίοι

μεταβάλλω

χαϊ

πολλαΐς

τον

λόχοι',

ενωχήσω

ως

το

αν

&ίατρον.

Φ

Atbenaeus Χ p. 4 5 9 c : λοϋντην

Κατ'

σις

επεισόδιον

Pollux Χ 8 8 :

τρον.

ελέγχει

τοΰνομα

ί ύ τ ί λ ο ΐ ς , ον — χησω

το

μίν το

μην εν

&έατρον, Β.

επεισόδιος

δέ

έπι

τ ίο

μάζης χάπι

το

Μεταγένονς οιδ*

οτι

Μεταγένονς

—

εύωχησιο ή

μίν

-η ζωμον

τίνος

άγγεΐον

ελκτέον

Φιλο&ντί] εστίν

BC.

μεταβάλλω

τον

παροψίδας

το

&iaχρη-

η

εδέσματος την

αν

χλησιν —

Vs.

άμψίβολον.

πολλαΐσι

Φι-

πλείστη

Sig

P V L .

μεταβαλώ

apnd Polluccm fortasse rectius ναϊς.

γαρ

μεταβάλλω

τάς

άλλα

κατά

1

—

παροψίσι

ενιοχατ' Vs.

xai

2 και-

Sententiam loci indicavi ad Menandri fragm. p. 2 3 6 .

Cfr Cralini Pyl. I 3. las intelligebat,

Minus recte Hemsterhusius eas epu-

quibus qui certamine fabularum snperiores

evasissent spectatores excipiebant.

Cave autem

επεισόδιον

hie eo sensu aeeipias, quo quidquid inter duo chori cantica interiectum est significat. *)

I l i c enim vocabuli

επεισόδιον

usus non nisi ad tragoedias pertinet, faleusque liaud dubie est Anonymus de Com. p. X X I I in partibus comoediae etiam επεισόδιον

comoedia

τό

μεταξύ

δνο

quid appellalum

χορικών

sit

μελών

episodium

commeraorans. In indicare

Plntarclius de Commuu. nolit. p. 1 0 0 5 D. qui allato

videtur Chry-

*) Singular! modo apiid Stobaeum Flor. CV 51 ,.τοαγιχον Ιπιιαόδιο*'' aov ανj.

Grammaticus Bekk. Anecd. p. 328 38 de verbo agene: Θεόπομπος

Πηνελόπη

Kai

σε τρ νονμηνία

άγάλλαν κτλ.

II. Και

την ίεράν σψάττονσιν

Athenaeua X I V p. 657 a : Θεόπομπος

Πηνελόπη

P V L ημϊν

σψάττονσιν.

Και

ημών

&ηλνχώς

την κτλ.

δέλψακα. (την

AB ημών

δέλψακα)

—

σψάττονσιν.

Transposuit Iacobsius Addit. p. 314. HI.

Athenaeue I V p. 183 f : τούτον

— και Θεόπομπος

εν

μνημονεύει Πηνελόπη

δέ του τ ριγώ

vo ν

811

ΣΊΛΡΗΝίΙΣ. — Ε I

Γ Η

Λ Ε Σ.

1. Θνννων τε λε νκών Σικελικών

ίπήτριη.

Atlieiiaeus < IX ρ. 899 d: ίν δέ Σιιρησιν νπητρια λέ)·ει (Theopompue) τά υπογάστρια λέγων ούτως Θνννων τε λευκών κτλ. II. Ανλεΐ γάρ σαπρά αντη γί χρονμα&' οία τάπϊ Χαριξένης. Etymol. Μ. ρ. 367 22. Έπϊ Χαριξένης: ανλητρις η Χαριξενη αρχαία και ποιήτρια χρονμάτων. Θεόπομπος Ανλεΐ γαρ σαπρά αντη γι χρον μάτια τά έπι Χαριξένης. Correxi enpra p. 98. HI. ' Υποδοϋ λαβών τάς περιβαρίδας. Scholiasta Aristophanis Lyeistr. 45: είδος νποδηματος αι. περιβαρίδες, ώς και Θεόπομπος εν Σειρησιν Ύποδοΰ κτ). Eadera Saidas ν. περιβαρίδες, ubi vitiose legitur νπό σον. IV. Φρνγενς, -d-vtia, ληχνϋ-ος. Pollux VII 181: φρνγενς, άγγιΐον οπον εγρνγον. Θεόπομπος εν Σειρησι Φρνγενς, φησί, ϋ-νεία, λήχν&ος. Gadern ferme leguntnr Χ 108: τον δέ φρνγέα χαϊ αυτόν ώς σχεϋος μαγειριχόν, είτε τό άγγεΐον εν ω εφρνγον, ε'ιτε το ψρνγετρον, ώς ό κωμικός Θεόπομπος νποδηλοΐ λέγων Φρυγενς κτλ,

THEOPOMPl

813 Σ

Τ Ρ Α

Τ Iii

Τ I J Ε

Σ.

I. 'Εγώ

γαρ αν χώ&ωνος

πίοιμι

τον τράχηλον

έχ

στρεψαίχενος

άνακεχλααμένη.

Athenaeus Χ ί ρ. 483 e : μνημονεύει νος) —- Θεόπομπος

Στρατιώτισιν

batnr έγώ γαρ χώ&ωνος. !am

Liebelias

Έγώ

(τον

κώ&ω-

γαρ αν κτλ.

Lege·

Correxi apud Dindorfium.

Et sic

ad Arcliiloch.

Schweighaeuserus. ποιμαντόν τον V L .

αυτόν

p. 143.

Vs. 2

Α Β Ρ . πιόμαν

πίοιμι

τον C.

τον ποΐμαν

„Ceterum Collum erat reflecteiidura propter cotho-

nie αμβωνας."

Dobraeile Advers. II p. 833. II.

Kai

TOI τις ουκ äv εικός ευ πράττοι

f t νυν γι διώβολον

φέρων άνηρ τρέφει,

Pollax I X 6 4 : παρά μέντοι το τετ ρωβολον

λαμβάνειν

τις ονχ αν χτλ.

τίτρωβολίζων,

Θεοπόμπω

τετ ρωβολίζειν

Vs. 1 Τίτρωβολίζων.

γυναίκας εν

Στρατιώτιοί

ώνόμασται

Καί

p. 1405 20 et Photius Lex. p. 581 17. τίτρωβολίζων: λαμβάνων

τ οι

Eustathius ad Ο dyes, ίγένετο

το

διχαστιχόν

τετράβολον

γαρ χαϊ

τοσού-

τον ποτ ε.

„Photius male intellexit, ut videtur, Theopompi

verba, quae non de quattuor obolis re vera distributis, sed de spe tantum quattmrt obolorum accipiendorum

dicta

vi-

dentur, qaemadmodum Cleo in Equit, 797 de qoinque adeo obolis fabulatur ex oraculo commentitio." Dindorfius ad Arietoph, Vesp. 684. Theopompi verba non de διχαστικάί, de militum mercede intelligenda Eustathius 1. 1. τετ ρω βόλου α&ύς.

βίος

videntur. άντϊ

sed

Pausanias apud

τον στρατιώτου

μι·*

At que ita locum interpretatus est etiam Boeckhius

Oecoii. Att. 1 p. 131. — Correxit Kuhnius.

Vs. 2 libri φέρει- άνηρ

Praeterea Dindorfius ει

viv

τρέφειν.

τριώβολον^

Porsonus Praef. ad Euripidis Hecubam p. X L V : if Vvv γ' άνηρ διώβολον

φέρει τρέφειν

γυναίκα.

ΣΤΡΑΤΙ

SlTI/t

ΕΣ.

813

nr. ΤΙ Θρασυμάχου

δ' iμο7ν γυνή καλώς

επιστατήσει.

Priscianus Inst. Gramm. XVIII p. 206 ed. Krehl.

επι-

στατήσει υμών χαϊ ϋμΐν. Θεόπομπος Στρατιώτη γυνή Θρασυμάχου υμών γυνή καλώς επιστατήσει. Pro Στρατιώτη γυνή cod. Μοη. ΟΥΡΑτω ΥΗCINN. Unde apertum est ecribendnm esse Στρατιώτισιν Ή Θρασυμάχου δ' υμών, ut νοluit Porsonus Praef. ad Euripidis Hecubam p. XLV. oymachum dicere videtur Chalcedonium.

Thra.

IV.

Pollux II 10: προφερής δί λέγεται υ τω μι ν χρόνω νεώτερος, τρ δί oxpu δοκών πρεσβύτερος, α χληφρός δί ό τούτω ενάντιος, ον και νεοειδή αν ειποις. Θεόπομπος δί ό κωμικός επί γυναικός εΐρηχεν αυτό ενστρατιώτησις, IIa cod. Falckenb.

Recte Porsonus iv

Στρατιώτισιν.

V. Scholiaeta Platonis Bekk. p. 3 3 0 : Θεόπομπος

δί

Στρα-

τιωτισιν Έμ βάδαν αυτόν ιιπε παρά τάς εμβάδας, επεϊ χαϊ "Αρχιππος Ίχ&ύσιν εις σχυτέα αυτόν σχώπτει. Anytnm dicit, Socratie accusatorem.

Φ

1

Ν

£

Πα να α ι χυβεύων, μειράκιον,

Υ

Σ.

και τοις

διαχρώ τό λοιπόν · κοιλίαν σχληραν τα πετραΐα

βλίτοις εχεις,

των ιχ&υδίων άπέσ&ιε ·

η τρύξ άριστον εστίν εις

ευβονλίαν.

ταυ Γ' ην ποιτ,ς, §άων εσει την

ονσίαν.

Athenaens XIV ρ. 049 b: άλλ' ουκ εσ&ίειν σε προσεταξα, άλλα μ ή εσ&ίειν. τό γαρ άπεσ&ίειν ούτως εϊρηχεν

814

TIIE0P0MP1

tv nichi Monotr. fragra. VI p. 590.

Σ

Ε

Ι

Ρ

Η

Ν

Ε

Σ

.

*)

I. Εάν δέ γ' ι)μών σΐχά τις

μεσημβρίας

τρώγων xa&tvdjj χλωρά, ηνρίτός

ινΟίως

Ijxit τρέχων, οίχ άξιος τριωβύλον · J

»

Γ

»

λ aß οντος ίπιπισών *) V- Hist, α it. ρ. 257.

-

έμιϊν ηοιΰ

t

χολήν.

ΣΕΙΡΗΝΕΣ.

851

Athenaeus 111 p. 80 a : μη δε! σνχα προσφέρεσ&αι μεσημβρίας. •— Νιχοφών Σειρησιν 'Εάν δέ γ' "ημών χτλ. Grotiue Excerptie p. 8 6 8 ;

Nostrum aliquis ficm virides si meridie epulatua obdormiscat, accurrit febris continuo, verum, non facienda trioboli: quippe etiam bile nos levat vomitum eiens. II.

NuftTto μεν ψαχαζετω

νετω δ'

ετνει,

ζωμός διά τών οδών κνλινδείτω

χρέα,

πλαχονς

δ' αρτοισιν,

άλγίτοις,

ίαυτόν

io&itiv

χελενέτω.

Athenaeus VI ρ. 369 e : τών δί Μεταγένους ix Θούριοηερσών μνημονενσας χαταπανσω τον λόγον, μακρά χαίρειν ειπών ταΐς Νύοφώντος Σαρησιν, εν α,ϊς τάδε γέγραπται Νιφέτω μεν άλφίτοις χτλ. Vs. 1 codd. fere νεκμτω. Ibidem άλφίτοις Schweighaeuserus pro άλφίτοιοι. — Ve. Ζ Ρ ψεχαζέ τω. — Vs. 8 VL καλινδειτω. Illud ABCP. III.

"Αλλος μαχέσ&ω ται

ηερι έδρας

παροψίδι.

Athenaene IX ρ. 368 b: επί ήδνσματος η παροψις χεϊ— Nhxocfwv Σειρησιν 3Άλλος μαχέα&ω χτλ. Pro άλ-

λος legendum aut αμης

vel αμνλος,

ment. p. 4 2 5 voluit ά?-λάς. fragmento coniungendum

aut quod Bergkius Com-

Idem hunc versum cam secundo cenaet;

nerte

non longo ab illis

versibue intervallo dissitus fuit.

54

NICOPHONTIS Χ Ε IPO

Γ ΑΣΤΟ

ΡΕΣ.

*)

I. Μιμβοαδοπώλαις,

αχοαδοπώλα/ς,

ισχαδοηοίλαις,

διφ&εροπώλαις,

άλφιτοπιολαις,

μνστριοπώλαις,

βιβλιοπώλαις,

κοσκινοπώλαις,

εγχριδοπωλαις,

σηιρματοπώλαις.

Athenaene III p. 126 e : τί εστίν ο λέγει Νιχογών, ό της αρχαίας κωμωδίας ποιητής, εν τοις Χειρογάστορσιν; εγώ γαρ και τούτον ενρίαχω μνημονενοντα των μνστρων, οταν λέγΐ) Μεμβραδοπώλαις χιλ. Versu primo legebatur άχρατοπώλαις, qnod correxit ex nostra emeudatione Dindorfins. II. Εγώ μϊν αρτονς, χόλλικας, πτισάνην,

όβελίαν,

μαζαν,

άϋάρην,

μελιτοντταν,

πλακούντας,

αλψιτα, έπιχντονς,

δίνδαλίδας,

ταγηνίας.

Athenaeus XIV ρ. 645 b: Έπιχντων Νιχοχάρης (μνηIιιονενει) εν Χειρογάστορσιν 'Εγώ μϊν αρτονς κτλ. Legebatur NixocfbiVy quod correxi Quaest. seen. II p. 6 (Hist, crit. p. 258) ex Etymol. M. p. 367 32: έπίχντος, ό εγχυτος πλαχονς. Νιχοψών Χειρογόστορσι Κόλλιχας, όβίλίαν, μελποντται', επιχντας (sie). Versu primo Porsomis euspicabator έχω μίν αρτονς. III. Γέννα ό ούτος ολίγον από της διφροφόραν'

ταΐς

χρηστός

ει xal

αναγε κόσμιος.

Scholiaeta Arietoph. Αν. 1550 de diphrophorie agens: γαρ κανηψόροις σχιάδειον και δίτρρον άχολον&εΐ τις ') V. Hist. crit. p. 258.

ΧΕΙ tü

1ΛΣΤΟΓΕΣ.

853

έχουσα. Έρμίηηου Θtat ν (Fragra. II) Νικοψώντος μαστόρων *) Γέννα ό ούτος κτλ. Aid. γέννα αυτός. γέννα

ό οντος.

ΧήροVen.

Vis dubito quin verum sit:

Γίνναΐος ϊσϋ·', ω οντος, ολίγον αναγι δη — vel άνάγαγε.

Archilochus Fragm. LIV Gaisf. πάρίλ&£,

ναΐος γαρ tig,

Aristophanes Thesm. 220 γίνναΐος

γίν-

fς ίατορουσιν οι τά Ευβοϊκά συγγράψαντες και "Λριστος ό Σα)>αμίνιος. In Polyzeli versa, qui, nisi corruptue est, Eupolidei metri satis manifesta habet vestigia, arliculum ante γυνή addidi ex Proverbiis Bodlei. 950. De Combe, Asopi et Methonae filia, Corybantum matre, propter ferri fabricam Χαλκις dicta, vide Diodorum Sic. IV 74. Nonnum Dion. XIII 135 sqq. Stephanum Byz. v. Χαλκίς p. 751. Eastathium ad Iliad. et schol. ad Iliad, ξ 291. Ea quod centum filioe uno partu edidisse dicitur a Zenobio, |d fere nimium est, si quid iudico. Scribendum videtur *) Haec et dictione et numeris poetica sunt: 'Av&tfaat Joyaotv rt ία» «λη^ί» rtTQMQuv αρμάτων Quorum boc schema est: ιI — ' ν υ —ν ιj — ' ν ") Kectius Κόμβψ. V. Arcadius p. 104 3.

' ν—

FABULAE ϊπτα.

INCERTAE.

Nomius 1. I. vs. 1 4 7 : Σώ/,ος άλιζωνοιο

σφίασατο

πάτρτ]ς Κόμβης

ίπτατόκου

πατήρ vo-

μετά

μητέρος.

lam etiam clarius patescit, quid movent poetam ut Musarum matrera ( d e hac enira agi

videtur in Polyzeli \ersu, vide

Hist. crit. p. 281 ) cum Chalcide comparaverit.

E x quo il-

lud rursus intelligitur, Polyzelum hac in fabula cos sequutum

esse auctores,

qui

septem Musas fuisse tradiderunt.

Chalcidicam autem dicit Comben, quoniam Chalcide, Euboeae urbe, habitasse ferebatur. IV. Pollux VI 1 0 6 : ό Se γυναιχογ

ιλι)ς

εν ταις ΓΙυλν-

ζηλου Μουσών γοναΐς ον πάνυ ävt/.TÖv.

E X INCERTIS FAB ULIS. I. Ο μαινόμενος

εχεινοσι /Jων ίσιος

χρυσονν έχων χλίδωνα και

τρνφήματα

εν τω μνρω παρ' ' Ad ηναίων

μακαρίζεται.

Scholiasta Veu. ad Aristoph. Plut. 5 5 0 : sybulus) αξιωματικός

(Tlna-

και αν&άδης , ό δί (Dionysius)

νόμενος και ως εοικεν ίχ&νοπώλης μενος έκεινοσί κτλ.

ό μεν

Πολνζηλυς

Ο

μαιμαινό-

Νοη pleno hoc scholio Uli licebat ad

Cratini Seriph. 11 3. ubi quam coniecturatn de Dionysio tentavi, earn iam vanam esse intelligitur. Correxit Dindorfius, τρύπημα

Vs. 2 cod. χριαδύνα.

et χλίδιυνα inter inuaduin rau-

liebrem memorari monens ab Aristophane Vs. 2 suspicabar παρά των νέων,

fragin. 30!).

—

IIos enim in foro uu-

guentario otiari solitos fuisse docent quae dixi ad l'lierecratis fragm. p. 2 5 3 . Ά&ηναΐος ναίαις

Sed edita lectio recte habere videtur.

penultima brevi dixit Plierecrates p. 2(»7:

ανταΐς

τι

xai

ταίς

ξυμμάχοις.

Atque ita

etiatn

POLYZFJLI F A B U L A E

872

φιλα&ήναιος Aristoph. Vesp. 382. καρίζεται

INCERTAE. Inter *Ά&ηναίων et

in codice iuscrtum est αϊδι,

non expedio.

III cod. Ο αϊδι

βαυκαλίζεται scriptum

Sed huius libri nullam auctoritatem

μα-

in quo quid lateat est.

esse docuit Dindorßus

Praef. p. IV. !I. 'A)X ονδί

γλνκίονα.

Pollux II 1 1 8 : ιρϋεγματα, (ρ&έγματα. Falckenb.

ov πραότερα τά φ&εγματα

καϊ πραοτέρονς (fort, πραότερα)

ώς Ιΐολνζηλος ό κωμικός 'Αλλ'

τά

ον πραότερα τά

Postrema verba, ουδέ γλνκίονα addidi ex cod.

8

A

IV

Ν

\

R

1

Ο.

(Ilist. crU. p. 263)

Γ

Ε

Λ

Si

Σ.

I. Πέλανον χαλονμιν

ήμεΐς οί &εοί,

« καλείτε σεμνώς άλφι&* νμεΐς οί

βροτοί.

Harpocratlo 9. ν. πέλανος ρ. 149 27: λέγεται δί πέμματά τίνα τοις &εοΐς γινόμενα έχ τον άφαιρε&έντος σίτου ix της αλω, Σανννρίων δ' εν Γέλωτί φησι Πέλανον χτλ. Sannyrionis nomen addidit Maussacus. Versu altero pro σεμνώς Lobeckias Aglaoph. p. 868 coniicit γνμνώς nude, aperte. Lenius fuerit α χαλεϊτ' άσέμνως, quamqaam video quid obverti possit. II. 7

Sl βατίδες, ω γλανχv

XIV φη-

Simile quid de Phei'ecratis Persib conieci, vid. C o m -

ment. j>. 294, cfr. tarnen Meinek. II 1 p. 318.

ARISTOPHANES.

003

dieputaverunt, alii atltem, God. Hermannus, Boeckhius, Meinekius eandem quaeetionein a t t i g e r u n t : tantaque sententiarum exorta est divereitae, ut aegre ex his turbie et ecopulis te expedias. Equidem in illorum virorum sententiis perceneendis non commorabor, eed mihi quid veri eimillimum vid e a t u r , re multum diuqne pensitata, exponam. Athenis qui fabulam aliquam docere cupiebant poetae, eoe apud p r a e t o r e m nomcii euum profiteri chorumque impetrare oportebat, quod, cum uberrimus esset poetarum et tragicorum et comicoruin proventus, dubia autero et incerta summi m a g i s t r a t e gratia, pericuioeum sane negotium: nam vei gpectatissimi poetae non semel adversam magigtratuum voluntatem sunt experti: ita Sophocli poetae summo homo pessimue Gnesippus antelatus e s t , quod aegre fert Cratinus In Pastoribus F r . I I : ,λ

0ς ovx edw/c' αιτονντι Σοφοκλέίΐ χορόν, τω Κλίομάχου δ\ ο ν ονδ' αν ηξίονν ΐγώ έμοϊ δίδασκαν ονδ' αν εις 'Λδώνια.

Nec minus indigna fortuna acciderat ipsi Cratino comoedlae principi, ut testatur in eadem fabula, vid. Heeychius: Πνρ

πνρι ε γ χι ι Κρατίνος από δι&νράμβον iv Βονκόλοις άρξά/ιεί'ος ΐπίΐδι) χορόν ουκ elctßtv παρά τον άρχοντος, παρ' ον ίτψ.ιι. uti ista correxi in Comment, p. 8 0 sqq. Quid quod illud ipsum genas dicendi χορόν αιτεΐν et χορόν λαμβάνειν in proverbium abiit de iie, qui aliquid magnum et grave petunt aut i m p e t r a n t , vid. ibid. p. 8 3 . Non igitur mirum, ei iuvenee poetae, qui nondum erant spectati nullaque alia re commendati, cum eseent primum fabulam aliquam docturi, verecundabantur anxieque aliquem quaerebant, cuius auctoritate et gratia ipsi uterentur. Accedit hue Athenieusis populi in iudicando et eeveritas et l e \ i i a s : nam Atlieniensium ingenia cum essent subactissima liberalique eruditione politissima, non tarnen abhorrebant a levitate insigni, ita ut saepe sunimos poetas longe inferioribus postponerent. Unde enim censes repetendum esse, uisi ab hac aniraorum mobili flucluotione, quod uou Euripides solum, eed

904

ARISTOPHANES.

e t l a m A e s c h y l u s et S o p h o c l e s

ab aliis poetis

Insto

saepius

in certaminibus illis eint s u p e r a t i ? *) Tantae ipsl

difficultatea c o m i u v e n i b n s

Uli principes

auctoritate

et

poetae

filios

gratia p o p u l o

b e n d o consilio

poetis

obücerentur,

artis m u s i c a e studiosos

commendare

iuvare s o l e b a n t :

itaque

eosque

plerumque

b a l a s ab ee ipsis compositas tradiderunt,

quas illi

mine

laude

docerent

eaque

tanquam

in

propria

sua scri-

Ullis f a suo

no-

fruerentur:

h u e r e f e r o , q u o d d e E u p h o r i o n e Aesclryli filio dicit S u i d a s : Σνφορίων,

νιος

Αισχύλου

τοϋ

τραγικού,

Άϋηναΐος,

τραγι-

*) Euripidem quinqnies tan tum primo praemio dignunt iudicatum esse consentiunt veteres autores, vid. Terentius Varro apud Gellium N. Α. XVII 4 : „Euripidem quoque M. Varro ait, quum quinque et septuaginta tragoedias seripseiit, in quinque solis vicisse, quum eum saepe vincerent aliqui poetae ignavissiini." Quinque solis h. e. quinquies, sive quinque tetralogiis. Adde vit. Eurip. Moschopuli p. LXVI ed. Pflugk: δράματα

δί αντοϋ

κ α ι « μϊν

Ιϊίνήχοντα

δυο'

μίαν

την τελιυτην.

μιχα

ιίλινο

4, τ ά ς μ\ν

δίίξαμένου

τινας

Ιβδομήχοιτα

rix ας ιδίω ονόματι, τον ν'ιόν αντον σνστήσαι Άραρότα τοϊς ß-εαταΐς βουλόμΐνος, τά υπόλοιπα δύο δι,1 ίκείνου κα&ηκε, Κιόκαλον κ αϊ y/ΐο'λοσίχωνα. Thesmophoriazusarum I. et Ecclesiazusarum cum nulla extet didascalia, utrum ipse poeta an per alios commiserit, diiudicar! nequit. Iam postquam examinavimus, quae veteres grammatici fide digni quaeque didascaliarum monamenta exhibent de Callistrato et Philonide, accedere possumus ad ea, quae ipse Aristophanes in comoediis de hac re prodidit, quae tum demum clara in luce collocari possunt, ubi adhibueris ista, quae modo recensuimus testimonial tertio denique loco memorandae sunt echoliastarum adnotationes, quae quoniam maximam partem pro arbitrio Aristophanis orationi, quemadmodum interpretes illi intellexerant, accommodatae sunt, non sine aliqua cautione usurpari possunt. Et ipse quidem poeta in Equitibue, quam comoediam suo nomine docnit, dicit v. 5 1 3 : di β-ανμάζίΐν νμων γ )\OLV πολλούς αντώ προσιόντας χαϊ βασανίζειν, ώς ονχι πάλαι χορόν αίτοίη χα&' εαυτόν, ημάς νμι ν ί/.ίλευαεΜ ηράσκί περί τούτον φησ ι γαρ άνηρ ονχ Vit' άνοιας τοντο πεπονίΐώς διατοίβιιν, άλλά νομίζων χωμωδοδ ιδασχα?ύαν tivai χαλεπώτατον έργον απάντων, πολλών γαρ δη πειρασάντων αυτήν ολίγοις χαρίσαα&αι, 58 *

916

ARISTOPHANES.

νμας τε πάλαι διαγιγνώσκων Ιππάους την (fvaiv και τους προτέρους των ποιητών αμα τω γήρα δοντας.

οντάς, προδί-

Hoc enim dicit poeta, sibi nunc, ubi primum ipse drama doceat, rationem reddendam esse, quod id non prius fecerit, sed aliis fabulas docendas tradiderit; praesertim cum multi iam ipsum de hac re percontati eint. Deinde causas, quas secutus s i t , recenset: difficillimam esse artem comicam, quae paucis quibusdam bene processerit: se igitur antea experiri voluisse, quid vires valeant f e r r e : denique magnam esse Athe · niensium levitatem et inconstantiam in poetis iudicandis: quae quanta qualisque sit Magnetis, Cratini, Cratetis exemplis illustrat. Itaque ipsiue operis difficultas et verecundia quaedam atque m e t u s , neque vero lex, quam fingunt sclioliastae ί 111, Aristoplianem absterruit, quominus ipse suum profiteretur nomen. Deinde in fine parabasis v. 541 aliud addit: Ταντ* όρρο)δών διίτριβέν etil και προς τοΰτοισιν ecfaaxtv έρίτην χρήναι πρώτα γίνέα&αι, πρ\ν πηδαλίοις έπιχΐΐρίΐν, κατ' ivrsv&ev πρωρατινσαι, και τους ανέμους δια&ρησαι, κατα κυβιρναν αυτόν ίαντω. Contendit igitur poeta prudenter tarn arduum ac difficile opus esse aggrediendum, neque statim summnm honorem expetendum: quam sententiam non inscite imagine aliqua ex rebus navalibus petita illustrat: in qua illud noli nimis eff e r r e , quod tria quasi genera distinxit, neve inde coniicias, nie etiam in comici poetae munere tree quasi gradus dispescendos esse: verum nihil aliud hoc exemplo docet poeta, quam quemadmodum in navi primum quie remigio adiunetus aliorum imperils obediat, post in prora ventum observet, denique ad clavum regendum accedat, ita etiam in comica arte sensim et quasi per gradus summum fastigium esse petendum: significat igitur poeta nihil aliud quam se primum aliis poetis honorem lubenter concessieee eorumque imperio subiunetnm fuisee, nunc demum ab praetore chornm

ARISTOPHANES.

917

petere aiieum esse. Sin tarnen haec m i n u s placent, possis sane eliam tria genera distinguere, ut poeta primnra aliis particulas quasdam fabularum suppeditaverit, eosque ita in scribendo adiuverit, quemadmoduui ipsura Aristophanem in Equilibus ab Eupolide scimus subornatum esse, ( u t hoc sit ερέτην γενέο&αι), deinde ut poeta suae comoedias aliis docendas commiserit, quo quae populi esset voluntas observar e t ( h o c enim est πρωρατεΰααι xai τους ανέμους δια&ρησαι) denique ut ipse suo nomine dramata docuerit. E t hanc verecundiam ait dignam esse, quae summa decoretur l a u d e : Τούτων ovv ουνεχα πάντων, Ott σωψρονικώς κονκ άνοήτως έσπηδήσας εφλνάρει, αΐρεσ&' κώπαις •&όρνβον χρηστόν ληναΐτην, \ϊν1 ό ποιητής άπίτμ χαίρων, χατά νουν πράξας φαιδρός λάμποντι προσώπω. Deinde inVespis, quam comoediam doeuit Philonidis nomine Olymp. LXXXIX 2, cum anno ante Nubes priores parum placuiseent epectantibue, rursus suam collaudat verecundiam suamque integritatem v. 1 0 1 6 : Μέμψασθαι γαρ τοΐσι &εαταΐς 6 ποιητής νυν επι&υμεϊ' άδικεΐσ&αι γάρ φησιν πρότερος πόλλ' αυτούς εν πεποιηχως, τά μίν

ού φανερώς,

αλλ'

επίκουρων χρύβδην ίτέροισι ποιηταΐς, μιμησάμενος την Σύρυχλεους μαντείαν xai διάνοιαν, εις αλλότριας γαστέρας ενδΰς κωμωδικά πολλά χέασ&αι. μετά τοντο δΐ καϊ φανερώς ΐ,δη κίνδυνενων χα&' εαυτόν ούχ αλλότριων, αλλ' οικείων Μουσών στόμαϋ·' ήνιοχησας. Dielt igltur ee semper populi Atheniensis commodum, cum primum fabulas scripserit, spectavisse, et cum »lieno nomine uteretar et cum ipse fabulas doceret: quod dicit ee tanquam Euryclem aliquem aliorum personas iuduisse et per alioe

018

ARISTOPHANES.

poetas multa risu digna et faceta in medium protuliese, pertinet ad illas fabulas, quas iuvenis scripsit et per Callistratum docuit, Daetalenses maxime, Babylonios , Acharnenses: quod dicit postea Be ipsum periculum fabulae docendae subiisse, (quemadmodum supra in Equitibus dixit: ώς ονχι λαι χορόν αιτοίη

xaß·' ίαντόν)

πά-

neque tarnen in ea re aliena

ope adiutum e s s e , Equites intelligit, quam comoediam cum docuit, sane in gravi versatus est discrimine, sed maxima ornatu8 laude victor discessit: criminati tarnen sunt adversarii, Aristophanem plurima Eupolidi debere, ipseque Eupolis in Baptis dixit postea F r . X V I : Κάχείνονς τους αννεποίησα

τω ((αλαχρω τ ούτω

'Ιππέας

χάδωρησάμην.

Ab his igitur malevolorum hominum criminibus se purgare studet poeta:

Eupolidem autem potissimum peti,

arguunt

vel ilia quae subsequuntur: ' Λρ&ύς

δί μέγας

και

τιμη&ύς

ώς ονδεις

πω ποτ'

έν

νμΐν ονχ ίκτελέσαι

φησϊν επαρ&εις ονδ' όγχώσαι το

ονδί παλαίστρας περικωμάζιιν χωμωδεΐα&αι ονδενϊ

παιδίχ'

πώποτέ

εαυτοί

ι.

R e c t e enim puto sclioliasta animadvertit haec potissimum ad Eupolin, Aristoplianis aemuluin esse referenda (om)v χαράδρας ολε&ρον τετοκνίας aut κεκράκτης Κύκλο βόρον γωνην έχων. male vulgo ad Aristophanem referunt. lam Aristophanes dicit, sibi, cum animadvertisset parum praesidii esse in populo, satius visum esse, cedere Cleonis potentiae et aliquamdiu simulate amicum. E t profecto postquam

ARISTOPEIANES. Equites docuit, pepercerat poeta C l e o n i : namque Holcades obiter tantum videntur Cleonis nomen

attigisse: at vero in

hac fabula rursus saepius de industria lacessivit ilium hominem,

quod vel nomina ilia ϋδελνχλέων

et Φιλοκλέων

ar-

guunt, itaque recte de se dixit: Eh a vvv έξ,ηπάτησεν

ή χάραξ

την άμπελο v.

Praeterea autem, ei licet aliquid de coniectura adiicere, decern illi versus, qui lis, quos adscripsi, praegressi sunt, quique exciderunt, gravem Cleonis vexationem coutinebant, itaque commode satis ilia subiungebantur: Etai

τίνες,

oi a'

quibus refutaret illam Cleone.

£'•(•) ο ν ώς

καταδιηλλάγιμ'.

famam, se reconciliatum

esse

cum

Atque ad eandem famam pertinet quod dixit supra

v. 1 0 3 6 : Τοιούτον άλλ'

ιδών τέρας

νπερ

υμών

υ ν φηαιν

έτι και νννϊ

δ (ία ας

καταδωροδοκησαι,

πολεμεϊ.

quibus similia leguntur in Pace v. 7 5 9 : dixisse videntur, conticuisse.

Aristophauem

namque

nonnulii

donis corruptum a Cleone

At ipse Aristophanes cur noluerit saepius Cleoni

illudere, libere profitetur in Vespis 6 1 : Ονδ'

ιί Κλέων

ανΟιςτυν

γ'

αυτόν

έλαμνα

της τύχης

άνδρα

χάριν,

μυττωτενσομεν.

et in Mubibus v. 5 4 7 : Άλλ'

άει καινάς

ονδεν

άλληλίσιν

ος μέγιστον

ιδέας όμοιας

οντα

κονκ ΐτολμησ'

εϊσφέρων και πάσας

Κλέοιν'

αν&ις

σοφίζομαι

επαισ'

δεξιάς,

εις την

επεμπηδησ'

γαστέρα,

αν τω

κειμένω.

Superest, ut pauca quaedam dicam de iis, quae scholiaetae ad Vesp. 1 2 8 4 sqq. perhibent, quae quidem omni ex parte perversa et commeuticia sunt: "Αδηλον στράτου οτι ανιόν

εις την Κλέων

βονλην είσήγαγεν,

νου Αριστοφάνους Άριστο([άνονς) οπερ και μάλλον ό Κλέιον

'ότι

μη

J

κατ

εισαγωγής,

εμφαίνεται,

έ/.ωμιοδίΐτο

και

η έτερον

( s c r . ετέρας και

πότερον

εισαγωγής

νυν

κατ'

αυτόν

αντοΰ'

γενομέ-

γενο απειλής

et deinde: έπέκειτο νπ

Καλλι-

μιμνήσκεται,

αντοΰ άλλα

της

αδηλον

μένης τίνος,

γαρ αν τ ω δέ εί

μετά

ARISTOPHANES.

039

τό διδάξαι, τους ' Ιππέας λέγεt. Ipsa oratlonis conformatio satis superque docet, hunc gramraaticum nullo auctore haec scripsisse, eed ex hoc solo loco coniecturam fecisse: itaque etiam inscite Callistratum, non Aristophanem a Cleone in ins vocatum esse c e n s e t : eed de hoc e r r o r e dictum est iam supra. Illud vero adiiciendum est, Aristophanem etiam cum primum f a b u l a m , Daetalenses, scripsisset et Callistrato docendam tradidisset, non plane in obscuro delituisse, sed et amicis familiaribusque innotuisse et fortasse Callistrato adfuisse in choro docendo: itaque in Acharnensibus v. 1150 graviter conqueritur de Antimacho chorego, qui ipsum ab epularum eolennitate segregaverit:

'Λντΐμαχον

τον

Ψαχάδος

τον ζν/γρηφή, τον μελέων ποιητήν, ώς μίν άπλω λόγω χαχως t^oltatitv ο Ζ tig, ος γ' εμε τον τλήμονα Ληναια χορηγών απέκλεια' ίίδειπνον.

et sic deincepe magna cum acerbitate ilium diris devovet: profecto autem non potuisset hoc ei opprobrio v e r t e r e , nisi ille nosset Aristophanem comoediae esse auctorem. Recte autem Fritzschius in Comment, de Daetal. p. 9 vidit haec ad Daetalenses referenda esse. Itaque ut brevi comprehendam, longae disputationis haec eumma est, Aristophanem prae iuvenili verecundia c u m p r i m u m ecriberet comoediae, eas Callistrato commendavisse, eed postea q u o q u e , cum iam ipse fabulae docendae periculum fecisset, eandem retinuisse consuetudinem et plerumque vel Callistrati vel Pbilonidis industria usum esse; utrumque poetam, non Iiistrionem fuisse; ne ipsum quidem Aristophanem in Equitibus Cleonis partes suscepisse; Aristophanis iaudem, quamvis sub alieno nomine delitescentem, cito omnibus innotuisse, itaque h u n c , non Callistratum, ter atit ab ipso Cleone ant ab alio q u o , quera ille subornaverat, ill judicium vocatum esse. Verum haec liactenus.

ARISTOPHANIS

910

Λ 1 Ο Λ Ο Σ 1 Κ SI Ν. Postremam hanc coraoediam ecrlpsit Aristophanes earn«lue Araroti filio docendam commisit, quod docet auctor Ar-

gument i Pluti II: Τελενταίαν δέ διδάξας την κωμωδίαν ταύτην (Πλοΰτον) επι τω ι'δίω ονόματι και τον ν'ιόν αντοϋ σνστήσαι Άραρότα [ δι * αί της] τοΐς ϋίαταΐς βονλόμένος τά υπόλοιπα δύο δι' εκείνου κα&ηκε, Κώκαλον χαι Αίολο σίχωνα.

Quod accuratus alloqui grammaticus hoc ordine co-

moedias receneet, arguit priorem esse Cocalum, rem

Aeolosiconem:

contraria sane Dindorfii

est sententia,

qui p. 8 1 dicit: „Quod autem argument! scriptor και

posterioΚώχαλον

scribit, ei forte Cocaium Aeolosicone prio-

Αίολοσίκωνα

rem habuit, in errore versatus est, ut videtur.

Nam Aeolo-

eiconem mediae comoediae fabulam fuisse ex Platonii verbis intelligitur, Cocalum autem ad novam comoediam pertinuisse Infra ostendetur p. 8 7 . " Sane Platonius dicit p. X X X I V : ' Ε π έ -

λιπον oi χορηγοί, ον γαρ έτι προ&νμίαν ειχον οι Ά&ηναιοι τους .χορηγούς τους τάς δαπάνας τοΐς χορίνταΐς παρέχοντας χειροτονεΐν · τον γονν Αίολοσίκωνα Αριστοφάνης εδίδαξίν, ος ον/. 'έχει τά χορικά μέλη · των γάρ χορηγών μι) χειροτονο νμίνων και των χορευτών ουκ εχόντων τάς τ ροφάς νπεξμρέ&η της κωμωδίας μέλη και των νπο&έOiojv ό τρόπος μετεβλη&η. σκοπού γάρ οντος τι] - αρχαία. κοψωδία του σκώπτειν δήμους και δικαστάς και στρατηγούς, πάρεις δ Αριστοφάνης τό συνή&ως άποακώχραι δια τον πολύν φόβον, Α'ιολον τ6 δράμα το γραφεν τοΐς τραγωδοΐς ώς κακώς έχον διασύρει· τοιούτος ονν εστίν ό της μέσης κωμωδίας τύπος, οϊός εστίν ο Αίολοσίκων 'Αριστοφάνους και οι Όδυσσεΐς Κρατίνου και πλείστα των παλαιών δραμάτων ο ντε χορικά ο ντε παραβάσεις

έχοντα.

Itaque grammaticus ille in Aeolosicone mediae

comoediae speciem repraesentari dicit, quemadmodum auctor vitae

Arist.

dicit

Aristophanem

etiam

quasi initium fecisse in Cocalo: 'Εγένετο

novae

comoediae

öi και

αίτιος

λου τοΐς νέοις κωμικοΐς, λέγω δή Φιλήμονι και

ζή-

Μενάνδρω.

ΛΙΟΑΟΣΙΚΩΝ.

941

ψηφίσματος γαρ γινομένου χορηγικού, wars μι) χωμωδίΐν τινά χαϊ των χορηγών ον/.έτ' αντεχόντων προς το χορηγιΐν xal παντάπασιν έχλιλοιπυίας της υλης των χωμωδών διά τούτων αυτών, α'ίτιον γαρ χυιμωδίας το σχώπταν τινάς, έγραψε Κώκα?.ον , ίν ώ ιίσάγει φ&οράν χαϊ άναγνωρισμόν χαϊ τάλλα πάντα α ίζήλωσε Μίνανδρος, At Dindorfiua err a t , qui inde conieccrit Aeolosiconem priorera esse Cocalo, arbitratus ille quidem, ut videtur, Aeolosiconem inter mediae comoediae fabulas referendum esse, Cocalum autem ad novam comoediam pertinere, quod fieri nullo pacto potest: eodem enim iure etiam Cratini Ulysses post Peloponnesiacum bellum reiicere liceret. Ex iis, quae grammatici illi vere, qaamvis parum dilucide disputaverunt, de vi et natura iliaram fabularum, non item de tempore coniecturam capere possnmus. Et utraque quidem fabula et Aeolosiccn et Cocains mediae comoediae accensendae omnino sunt, sed eo differunt, quod Aeolosicon quidem prorsns mediae comoediae speciem prae se fert, Cocalus, etei huic quoque fabulae antique fama subest, totus tarnen in privatis rebus versatar, ilaque recte cum Menandri aut Philemonis comoediis com· poni potuit. At aliquam tarnen coniecturam facere possumue de tempore, quo hae comoediae actae eint: constat utramque fabulam ab Aristophane sene compositam esse postquam Plutum II docuit h. e. post Olymp. XCVI1 4. Iam vero Saidas ν. Άραρώς tradit hunc poetam primum Olymp. CI in certamen descendisse, quod Meinekius vol. I p. 343 ad eas refert fabulas, quas ipse Araros elaboravit, non ab Aristophane patre accepit; neque enim verisimile est Aristophanem multum ultra Olymp. C vitam extendisse, omnino autem improbabile, poetam postquam sedecim fere annos conticuisset, continue circa Olymp. CI duas comoedias scripsisse easque filio commisisse: hoc igitur certum esse videtur, utramque fabulam ante Olymp. CI doctam esse, priorem autem locum Cocalo, Aeoloeiconi posteriorem concedendum esse, quoniam nihil est, quod grammatico illi fidem abrogemus. Ceterura Ararotera patris comoedias exhibuisse memorat etiam echo-

043

ARISTOPIIANIS

liasta Flaton. p. 331. Secundam autem Aeolosiconis recensionem, quam Athenaeus commemorare videtur, Jam supra reieci. Aeolosicon fabula vocata est ab Aeolo, cuius liberorumque infandam calamitatem Euripides flebili nobilitavit tragoedia, quam Aristophanes non semel (vid. Nub. 1374. Thesmophor. 412. Ran. 1113. 1523) graviter exagitavit, et a Sicone coquo, ut videtur. Siconis nomen servile fuit, quemadraodum est apud Eubulum Athen. I p. 23 A : Σίχων εγώ βεβρεγμένος ηχω και κεκω&ωνιαμένος. IL πέπωκας ούτος; Λ. ναϊ μά Jia πέπωκ' εγώ Μενδαΐον. et qui magis etiam rem confirmat Alexis in Asotodidascalo ibid. p. 336 Ε : Ό δέ Σωτίων φησιν iv τω δράματι ΛανΌ~ίαν τινά οιχέτην πεποιησ&αι προτρεπόμενον έπϊ ήδνπά&ticcv όμοδον)>ους ίαντον και λέγοντα · Τί ταύτα ληρεΐς φληναη,ών άνω χάτω Λνκειον, 'Λκαδήμειαν, Ωδείου πνλας, λήρονς σοφιστών, ουδέ εν τούτων καλόν, πίνωμεν, έμπίνωμεν, ω Σίχων, Σίχων, χαίρωμεν, 'έως ένεστι την ψνχήν τρέφειν. Sicon autem a Sosipatro, novae ut videtur comoediae poeta, tanquam artis culinariae princeps magnis laudibus effertur, ubi coquus aliquis dicit apud Athen. IX p. 378 A : To διδασχαλεΐον ήμας σώζομεν .

ν , .

r

~

,

3

.

ϊ

το Σιχωνος' ούτος της τέχνης αρχηγός ην. εδίδασχεν ήμας πρώτον άστρολογεΐν Σίχων, 'έπειτα μετά ταΰτ' εν&νς άρχιτεκτονεΐν, περί φύσεως κατείχε πάντας τους λόγους ε πι πάσι τούτοις έλεγε τά στρατηγικά, προ της τέχνης 'έσπευδε ταΰΟ·' ήμάς μα&είν. quem locum recte hue rettulit Grauertus, qui in Museo Rhenano vol. II p. 59 sqq. de hac Aristophanis comoedia disputavit. Sane autem ex illo loco nihil certi comperimus de tempore, quo Sicon vixerit, nam coquue ille, quem iaduxit

A ΙΟ A 0Σ1 ΚSI Ν.

043

Sosipater, nihil aliud dielt, quam ee antiquam illam artis culinariae laudera, quam inchoaverit Sicon, suetentare. Iam vero Atheriienses, qui usque ad belli Peloponneeiaci finem allquam certe speciem antiquac simplicitatis et continentiae servaverant, post illud tempus, cum nihil sublimius honestiusque eorum animos agitaret, prorsus diffluebant deliciie et volupfatibus, maximeque viguit illo tempore, quod bellum Peloponncsiacum proxi/ne insecutum est, artis culinariae Studium : namque quemadmodum aetate provectiores eiusmodi delicias studiose expetunt, ita etiam seuescentes et confecti propemodum iam populi summam victus cultueque mollitiem et depravationem s e q u u n t u r , id quod mediae comoediae r e liquiae satis dilucide ostendunt: itaque circa illud tempus Siconem artis illius auctorem potissimum floruisse censeo, Ipsum quidem nomen comoediae inditum Αιολοαίχων Grauertus recLe explicat, exemplis consimilibus adiectis, de homine, qui Aeoli et Siconis simul indolem coniunxerit duasque quasi induerit personas. At quod idem Grauertus ceuset, totam hanc fabulam in deridenda Euripidis tragoedia versatam e s s e , nec comoediae reliquiis conürmari p o t e s t , et omnino adversatur naturae ac rationi poesis: quamquam hie error, inveteratus Ille quidem, hie perstringi tantum potest. Imo Aristophanes fabulam illam antiquam de Aeolo ita tractavit atque lepide immutavit, ut sui saeculi imaginem haud obscnram exhiberet: et exagitavit ille quidem maxime insanas libidines illamque victus exquisitam luxuriam, de qua modo dixi: documento sunt f r a g m e n t s huius comoediae: adde praeterea Libanium Epist. 420 p. 2 1 5 : φρονεί μίν μείζον ' Αλχιβιάδου, ποιεί δε τά Σι κώνος, υ τι dt ούτος εδρα τον ' Α ριοτοφάνην ερον. I. Athenaeus VII p. 276 c: Των δέ παρόντων γραμματικών τις άποβλίψας εις τήν τον δείπνου παρασχε νην εφ η, είτα ηώς δειπνησομεν τοσαντα δείπνα; ϊσως δια νυχτός, ώς ό χαρίεις 'Αριστοφάνης εν Αίολοσίχωνι ηπεν, όντως

041

ARISTOPHANIS

λέγο)ν οιονεί δι'

ολης νυκτός.

Non Ipsa poetae verba ad-

hibuit Athenaeus, sed nihil aliud significavit, quam in hao Aristophanis fabula convmum per totam noctem continuari. II. Ά XX' αννσον

ov μέλλειν εχρην, ως αγοράσω

Άπαξάπανβ·'

οσ' αν κε?*εύΐ]ς, ώ γνναι.

Suidas ν. Άγοράσαι 2 0 : Άγοράσαι μάτων

et Gramm. Bekkeri vol. I p. 3 3 1

λέγονσι, τό δ'

δί μεστά πάντα,

ιξ Αίολοσίκωνος

(om.

άγοραν βάρβαρον,

είλψρ&ω δ' ομως

αννσον

quod correxit Bekkerus.

haec ipse Aeolosicon, coenam apparaturus. tione verbi αγόραζαν

Άριστοφάνονς

Gramm. B e k k . ) 'Αλλ'

Legebatur οσα κελεύεις,

παραδειγκτλ.

Loquitur

Ceterum de no-

cfr. Phrynichus Bekk. 1 p. 3 0 6 et

Antiatticista ibid. p. 7 8 8. III. ' Οπερ δί λοιπόν μόνον ετ' ην iv τ-ij γνά&ο) Λιωβολον, γεγένητ* εμοι Pollux I X 6 3 : "Εστι κωνι Αριστοφάνους.

δικόλλυβον.

δε και

το διώβολον εν

Αίολοσί-

"Οπερ λοιπόν μόνον ijV εν τϊ] γνάχ}ω

διώβολον γενηταί μοι·,

eed cod. Falckenb. addit

ίδικολλοι-

χόν, quod homines docti non recte eprevernnt; vidlt aliquid Heringa, qui coniecit εγέννησεν ηδη κόλλνβον, dum erat γεγένητ' rendum hi:

hoc

εμοι

δικόλλυβον,

at scriben-

et priore versu inse-

enim dicit Aeolosicon, duos obolos immi-

nutos esse, ut vix duo asses sibi supersint.

JixöXXvßov

alias non inveni, recte tarnen est formatum,

etsi

quemadmodum

τριχόλλυβον dicitur, vid. Pollux I X 7 2 : εΐη δ ' αν και κόλλυβον λεπτόν τι νομισμάτιον. των εν αδου λέγων σχουσιν. Πόλεις

Έκ

ώς αν εϊποι V:

Γυναΐκ'

Καλλίμαχος

γονν εφη περί

των, οκον βονν κολλνβον τις τον προςτνχόντος

εκίνονν κολλύβου

ροντα.) και τρικόλλυβον ol ποιηται

και

σμικρόν

πιπρή-

(cfr. παΐδα

Eupol. και

νόμισμα.

γέ-

Adde

915

ΑΙΟΛΟΣΙΚΩΝ.

Hesychium: Τριχόλλνβον νομισμάτων τι. Homines autem plebeii solebant asses ore condere, vid. Vesp. 7 8 7 : Αϊσχιστα γάρ τοί μ' εΙργάσατο Αυσίστρατος Ό σκωπτόλης· δραχμην μετ' έμον πρώην λαβών Έλ&ών διεκερμάτιζεν iv τοις ίχ&νσιν, Καπειτ' επέ&ηχε τρεις λοπίδας μοι χεστρέοιν Κάγώ 'νέκαψ'. όβολονς γάρ ώόμην λαβείν, Κατα βδελυχ&εις όσφρόμενος εξέπτνσα. Aliter Fritzschius Emendatt. Aristoph. p. 17 haec constituit, qui de viliore facto argento accipit, comparans Ran. 725. Eccles. 816 sqq. IV. Λοίδν'ξ, &νεία,

τυροχνηστις,

ίσχάρα.

Pollux Χ 1 0 4 : Τνροχνηστις εστίν — εν 'Αριστοφάνους Αίολοσίχωνι Αοίδνξ, κτλ. Coqui vasa enumerantur, comparant Vesp. v. 9 3 8 : Λοίδνχα, τυροχνήστιν, έσχάραν, χντραν. Έσχάρα quid sit explicat Phrynichus Bekkeri I p. 40 1 5 : Έαχάρα, το σκενος εφ* ω όπταται κρέας η ίχ&ύς. V. Και

μην το διΐν',

η ψ η σα

ακροκωλια

δη σοι

τετταρα

ταχερά.

Atbenaeus III p. 95 Ε : Άχροχωλίων δέ μεμνηται Αριστοφάνης Αίολοσίχωνι Καϊ μην χτλ. Scripsi δη σοι, vulgo δέ σοι, quod vix ferri potest. Haec quoque Aeolosiconis sunt verba. VI. Ίων

δέ

γηϋ-vojv

ρίζας, έχουσας σχοροδομίμητον φύσιν. Atbenaeus VII ρ. 372 Α: Μνημονεύει των γη&υλλιδων χαϊ 'Επίχαρμος εν Φιλοκτήτη ούτως' Έν δέ σχόροδα δυο και γα&νλλίδες δύο' και Αριστοφάνης Αίολοσίχωνι δευτέρω' Ίων δέ κτλ. At vero illud δεύτερο) sive β ω prorSU8 abiciendura, ortum enim est ex repetito illo δύο sive quod in Epicharmi versu praeceesit. Deinde legebatur axo· ροδότμητον, quod correxit Toupius; Fritzschius σχροδόμιμον την φύσιν. Comoed.

nnt.

60

ARISTOPHANIS

940

VII. "Uxor Θίαρίωνος λιπών,

Ί'ν' εσύ

άρτοπώλιον χριβάνων

ίδώλια.

Athenaeus III p. 112 C : Ουτός Ιστι Θίαρίων ό αρτοποιός, ου μνημονεύει Πλάτων iv Γοργία σνγχαταλΐγων αντω Μίίϊαιχον, όντως γράφων — '/.αϊ 'Αριστοφάνης iv Γηρντόδι; και Αίολοαίχωνι δια τούτων · "Ηχω Θίαρίωνος κτλ. Graviter exercuit homines doctos hie Atlienaei locus, Grauertus enim corrigit iv [ηρντάδΐ] η Αίολοσίχωνι, quod quam sit improbabile nihil adtinet d i c e r e , Dindorfius autem legi vult: iv ϊ'ηρντάδγ δια τούτων "Ηχω Θίαρίωνος — Ιδώλια· χάν Λίολοσίχωνι, quae correctio nimis violenta est. Simplicissima ea est ratio, quam ipsa Athenaei verba comm e n d a n t , ut in utroque dramate iidem hi versus usurpati eint ab Aristophane: solet enim poeta ea quae satis commode ipsi videntur dicta esse vel integra vel leviter tantum correcta i t e r a r e ; compares Vesp. v. 1029 sq. cum Pac. 751 sq. quae consulto sunt repetita; alia fortuito prorsus congruunt, ut Equilt. v. 155 cum Pac. v. 886. Quid quod saepe in eadem comocdia eadem i t e r a n t u r , u t in Avibus v. 192 et v. 1218, in Equitt. v. 96 et v. 114, in Nubb. 113 et 883. IIos autein versus bis in duabus comoedfis positos esse, eo minus est mirum, quod compositi sunt ad similitudinem exordii nobilissimi, quo usus est Euripides in H e c u b a : "Hxoi νίχρών Χίν&μώνα χαι σχότου πνλας λιπών, ΐν' "Αιδϊ\ς χωρίς ωχισται Ο-εών. atque ita comparati sunt versus, ut utrique comoediae satis bene convenient. Etenim haec quoque Aeolosicon ille dicit, quem gravitatem tragici sermonis imitari consentaneum est, aptaque satis est Thearionis commemoratio: pariterque commodissima sunt Gervtadi, in qua fabula Aristophanes saepius hoc ipsum Hecubae exordium risit. Vs. 1 Θίαρίωνος T o u pius 1 p. Ι ό , vulgo Θίαρίων, ος. Vs. 2 ίδώλια Casaubonus, libri ίδοδία. De Thearione vid. Plato Gorgia p. 5 1 8 B. unde saepius Arislides eins mentionem fecit vol. I l l p. 144.

Al

OAΟΣΙΚΩΝ.

947

180. 203. 245. 251. 327. 445. ed. Cant, et scholiasts Dindorfii vol. I l l p. 450. 5 1 4 . 609. 623. Adde Simplic. inEpi-

ctet. p. 269 Παξάμονας κοτεχνίαν. vid. Athen.

ed. Lugd. 1640: Ουδέ γάρ προς Θεωρίωνας χ at ή μας ή φύσις ωχείωσε και την μαγειρικην καscrib. Θεαρίωνας και Πα'ξάμονς, de Paxamo it p. 376 D. Pollax VI 70. VIII.

Και κ' ϊπι&νμησειε

νέος ν ης

άμφιπόλοιο.

Herodianas περί μον. λέξ,. ρ. 7, 11: 'Αλλά και η νέα νη είρημένον — παρά Άριστοφάνει ίν δινσίλλωνι και έπιΌ-υμήσειε κτλ. Correxit haec Dindorfius, qui comparat Ecclesiaz. τ. 1050 eqq. sed illius loci alia est ratio: videtur hie versus ex oraculo depromtus esse, in quo significabatur incestas ille amor, quem Euripides in Aeolo exhibuerat, quemque Aristophanes in hanc comoediam ind^ transtulit. IX.

Κοιτών άπάσαις

είς, πύελος δέ μί'

αρκέσει.

Pollax I 79: κοιτών, ει γάρ και Μένανδρος αυτό βαρ~ βαρικόν οΐεται, αλλ' 'Αριστοφάνης τα τοιαύτα πιστότερος αντου εν Αίολοσίκωνί' Κοιτών κτλ. De mulierum libidinibas agi videtur, X.

Και διαστίλβονβ·'

ορώ μεν

ώ'σπερ iv χαινω λνχνονχω πάντα

της

εξωμίδος.

Pollux Χ 116: Ό δέ λνχνοϋχος — έν δέ τω 'Αριστοφάνους Αίολοσίκωνί Και διαστίλβ. κτλ. legebatur κενω, quod correxit Salmasius.

Atlienaeus XV p. 1561 ed. Dind. in

cod. A: "On δέ λυχνονχοι oi vir καλούμενοι φανοί ώνο μαζοντο . . . . φανης ίν . . . λοσι . . . . πα . . . . σιν κα . . . στιλ . β &ορω ομοίως περ εν κενω λνχνονχω παν τ . . . σ εξωμιδος.

Recte versus disposuit Dindorfius. 60 *

918

ARISTOPHAMS

Sermo eat de veste pellucida, quae mulierie pulcritadinem prodit. Αυχνονχος quid sit accurate exponit Phrynichue Bekkeri vol. I p. 50 23: Ανχνοϋχος, λαμπτήρ, φανός διαφέρει, λνχνονχος μέν εστι σκίνος τι εν κύκλω 'έχον κέρατα, ένδον Si λνχνον ημμένον, δια τών κεράτων το φως πέμποντα· λαμπτήρ δί χαλκοΰν η ξύλινον λαμπάδων ομοιον, εχον &ρνεγον, ους οι νυν δυορίγονς. 'Αριστοφάνης δέ iv βαβνλωνίοις δνσριγος εϊρηχε. δνσριγος Atlicie abiudicat Phrynichus p. 418 ed. Lobeck. !taque Fritzschius p. 10 contendii Aristophanem ριγοσιβίους dixisse, comparans Phrynichum Bekkeri I p. 61 89. — Idem X 1 5 2 : Kai πόδα δί βαλαντίου ό αυτός εϊρηχεν εν Βαβνλωνίοις. βαλαντίου hoc loco, ut videtur, codd. omnee exhibent. XXX. Aristoteles Rhetor. Ill 2 1 5 : νΕσχι Öi ό υποκορισμός ος ελαττον ποιεί χαϊ τό κακόν χαϊ τό άγα&όν ώ'σπερ χαϊ Αριστοφάνης σχοίπτει iv τοις Βαβνλυινίοις άντι μεν χρνσίου χρνοιδάριο ν, άντι δ' ιματίου ίματ ιδάριον, άντι δί λοιδορίας λοιδορημάτιον xai νοσημάτιον. ενλα^ βεΐσ&αι dt δει και παρατηρεΐν iv άμφοΐν τό μετριαν. Pro νοσημάτιον Fritzschius restitui volt νοημάτων, idem huo refert βιβλιδάριον. quod ex Aristophane Pollux VII 210 adscripsit. Usurpasse autem videtur poeta istas verborum formas, ut Gorgiam et qui eius in dicendo artem sectarent u r , rideret, quemadmodum etiam in Acharnensibus fiaepiseime Isla ornamenta orationis vitaperat.

BAB YAMS

IUI.

983

XXXI. Etymol. Μ. p. 414 14: Ζωτΐΐον προπαροξντόνως ό μνλών — ol δί τόπον ονομα, οπον ιχολάζοντυ οι οιχεται. Αριστοφάνης Βαβυλωνίοις ζώστειον, ώς ^Sioog ο Μιλησιος ιϊρηχίν. Adraoduni variant formae Iiuius vocabuli, ut ζμντειον, ξμντριων, ζητριιον, al. vid. Hesychius, Pollux III 78. VII 19. XXXII. Moeris p. 119: Βαβυλωνίοις.

Θ ωμό ν ' Αττιχως.

ώς

Αριστοφάνης

XXXIII. Stephanus Byz. Ααχεδαίμων. — χαϊ λαχοχνίζο) χαϊ λαχωνιστης, λίγιται χαϊ λαχ(δαιμονιάζω, ώς 'Αριστοφάνης Βαβυλωνίοις. XXXIV. Photius ρ. 847 27: Όρχωμο στοφάνης Βαβυλωνίοις.

Titv.

τό ύμνίναι

'Αρι-

XXXV. Antiatticieta Bekkeri p. 116 32: Ήτοχάτα ξιν συντετριμμΐνον τό ους. 'Αριστοφάνης Βαβυλωνίοις.

τον

XXXVI. Argumentum Pads: Κράτης μέντοι δύο οίδε δράματα γράφων όντως' Άλλ' ουν γε ίν τοις Άχαρνίΰσιν η Βαβυλωνίοις η iv τι] ΐτέρα Ειρήνη. At quid Crates eignificaverit, QOU adiecit ille grammaticus.

Γ

Ε

Si

f

Γ

Ο

1.

liecte Suevernius in coinmentat. de Senectute p. 29 statuit Iiuius comoediae propotiiluin consiliumqiie proxime ad Pacis eimilitudiuem accedere, namque poeta ut pacis bona

Θ84

ARIST0PHAN1S

commendaret civibus, exhibuit Agricolas. Agricolae enim Attici continuis Lacedaemoniorum incursionibus graviter vexati, ut tandem aliquando a belli calamitatibus liberarentur, optabant: id quod Aristophanes plurimis locis indicat: hi aut e m , quoniam plerumque procul ab urbe vitam degebant, operi rustico intenti, minus novitiae disciplinae tabe iufecti, antiquam morum iniegritatem servabant, itaque eo nomine eaepius laudantur a comicis poetis. Sed Euripides qaoque in Oreste v. 920 dixit: "Λλλος δ' άναστάς ελεγε τωδ' έναντία, Μορφρ μεν ονχ ενωπός, ανδρείος δ' άνηρ, Όλιγάκις αστυ κάγορας χραίνων χνκλον, ^Αυτουργός, ο'ίπερ χα\ μόνοι σώζονσι γήν, Ξννετός δε χωρεΐν όμόσε τοις λόγοις &έλων Άχέραιος, άνεπίληπτον ήσχηχώς βίον. E t agricolae potissimum dicit idem poeta in Supplicibus: nam abi v. 231 iuvenes honoris bellique cupidos detestatus e r a t : Βία παρελϋ-ών ϋ-εονς άπω λε σας πόλιν, Νέοις ταραχ&είς, ο'ί τινις τιμώμενοι Χαίρονσι} πολέμους τ' ανξάνουσ' ανεν δίκης, Φ&είροντες αστούς, ό μεν ο π ως στρατηλατΐ], Ό δ' ώς νβρίζΐ} δνναμιν ες χείρας λαβών, "Λλλος δε κέρδους οννιχ', ονχ άποσχοπών Το πλη&ος ει τι βλάπτεται πάσχον τάδε, deinde p e r g i t : Τρεις γαρ πολιτών μερίδες· οι μεν δλβιοι Ανωφελείς τε πλειόνων έρώσ' άεί' Οι δ' ούχ 'έχοντες χαϊ σπανίζοντες βίου Δεινοί, νεμοντες τω φ&όνω πλεΐον μέρος Ές τους έχοντας χέντρ' άφιάσιν χαχά, Γλώσσαις πονηρών προστατών φη?Λνμενοι, Τριών δί μοιρών η 'ν μέσω σώζει πόλεις, Κοσμον φυλάσσουσ' οντιν' άν τάξΐ} πόλις. . l a m poeta videtur similiter rem instituisse atque in Acharnensi~ b u s , ut agricolae belli continuis laboribus defessi tandem Ipsi inducias facerent cum hostibus, et pace restituta laetitiae indulgerent, id quod reliquiae confirmant. De tempore a u t e m , quo fabula docta esse videatur, diu dubius haesitavi, nunc vero oranino coutendo scriptam esse non ita multo post expeditionem ad Sphacteriara. Namque F r . 1 JN'iciae cunctabundus animus ridetur ita a p o e t a , ut ilium iusigne aliquod verecundiae docamentum edidisse necesse s i t : atque de Sicula quidem expeditione cogites cave, nam aliae pror-

Γ£Ω

ΡΓ01.

985

eus similes comoediae in illud cadunt tempus, itaque potius referenda est fabula ad illud tempus, quo Nicias Cleoni Imperium cessit isque Sphacteriam expuguavit. Iam vero lsarcho praetore quoniam Aristophanes duas docuit fabulas, Holcades et Nubes i , item Aminia praetore Vespas et Proagonem, (nunquäm enim tres vel etiam plures fabulas uno anno Aristoplianem docuisse censeo) neque vero nimis multo post illam expugnationem doceri potuit haec comoedia, refero Agricolas ad Olymp. LXXXVI11 4, quo anno Stratocles praetor fuit Aristoplianesque Equites Lenaeis docuit: itaque Agricolae docti sunt magnis Dionysiis in urbe. 1. Α. Έϋέλω

γεωργεΐν.

είτα τις με

Β. ημεΐς.

Α. επεϊ δίδωμι χιλίας

εάν με των αρχών άψητε; Β. δισχίλιαι

γάρ είσι συν ταΐς

χωλίει; δραχμάς,

δεχόμε&α* Νιχίου.

Plutarchus vit. Niciae c. 8 : Kai τοντο τω Nixiu μεγάλην ηνεγχεν άδοξίαν ον γάρ άσπΐδος ρΐψις αϊσχιόν τι χαϊ χείρον εδόχει τρ δειλία την ατρατηγίαν άποθαλεΐν εχουσίως χαϊ προέσ&αι τω εχ&ρω τηλιχοντον χατορ&ώματος άφορμήν, αυτόν άποχειροτονήσάντα της αρχής, σχώπτει δ' αυτόν εις ταντα πάλιν Αριστοφάνης εν μεν "Ορνισιν ου τ ω πως λίγων — εν δέ Γεωργοϊς ταντα γρά. 5 8 , «jui satis audacter corrigi vult: ?OM< χςησμός τις tlvap· ύς χαί iy τούτοις' "Οτου — άχηκοας. Mal yuQ h τοις Γίωρ/οϊς όντως Ι'χιι" Mt] μοι 'Athjra/ονς xri.

ARISTOPHAMS

9Θ0

"XII.

Εϊ γ' εγχιλιχίσαιμ',

εξολοίμην,

φα&ι

λίγων.

Priscianus XVIII vol. II ρ. 369 ed. Krelil; „Φαίη

γων.

'Αριστοφάνης

λοϊμην

φαίη

Γεωργοΐς·

λέγων.

Εϊ γε χνλικίας

αίμα

λέ-

εξο-

Iaveniuntnr et nostri abundantia uten-

ies , ut loquere dicens, et Stade properans, et similia." Codex Monac. ΦΑΟΙ ΛΕΓωΝ ΑΡΕτοΦΑΝΝΣ FEwpIsei rekia MAEcüA Ο IM EN Φ Α El ΑΤΟ Ν. quae correxi. εγχιλικίζειν

similiter dixit Pherecrates

πο&' ήμΐν έγκιλικίζουσ'

οί &εοί.

Fr. Inc. XLII:

'Αεί

Hoc autem loco videtur

aliquis alteri verba praeire in iure iurando: nisi forte eic di-

slinguenda sunt: Α. Εϊ γ' εγκιλικίσαιμ' — Β. Έξολ. Cum altero illo, quod Priscianus dioit, studeproperans, pares Sopliocl. Aiac. v. 1104 ταχννας σπεϋσον XIII.

XIV.

'Si πόλι φίλη Κέκροπος, αυτοφυές χαίρε λιπαρον

δάπιδον,

ψ. λ. com-

'Αττική,

ον&αρ άγα&ής

*Εν άγορα δ' αν πλάτανον

εν

χ&ονός,

διαφυτεΰσομεν.

Hephaestio ρ. 7 3 : Έκ των 'Αριστοφάνους Γεωργών ' SI πόλι — χ&ονός. — εν δε τοις Γεωργοΐς 'Αριστοφάνης εποίησε τον τέταρτον παίωνα άντι του πρώτου· Έν άγορα δ' χτλ. Vs. 1 respicit Marcus Antoninus IV 2 3 : 'Εκείνος μέν φησι, Πόλι φίλη Κέχροπος, σν δέ ουκ ερεΐς, ώ πόλι φίλη /ίιός. Dicit haec chorus agricolarum, qui liberati a belli malis {indncias enim vel pacem cum liostibus pepigisse videntur) laetitia efferuntur et forum quoque, cum tandem aliquando otio et tranquillitate frui liceat, platanis Conserere cupiunt. XV.

'El·, άστεως νυν εις άγρόν χωροΐμεν

ώς πάλαι

δει

•ημάς εχεΐ τω χαλχίω λελουμένους σχολάζειν. Pollux IX 69: Χαλκίον — εν τοΐς 'Αριστοφάνους 1'εωργοίς σαφώς έπϊ λοντρου είρημένον 'El·, άστεως — πάλαι

ΓΕΩΡΓΟΙ.

9Θ1

δι' ήμΰς εκεΐ τω χαλχω ελλονσΰμενον χολάζειν. Praectare emendavit Poreonas Praef. ad Hecub. p. XL 1. Dicit liaec chorus in fine fabulae, cum pace restitute urbe rue redire parat. XVI. Αάχητας,

Μεγακλίας

και

Ααμάχονς.

Saidas ' Λ τρία και κα&ό?.ον τάς από των εις ενς σνμν από βιβλίων άπη&ών. XVIII. Α. Τις αν φράσειε που 'στι τό Β. οπον τά μορμολυχεΐα

Jtovvaiov;

προσχρεμάνννται.

Phrynichus ρ. 867 ed. Lobeck;: άιονΰαιον άπαίδευτον oilτω λέγειν, δέον βραχΰνιιν την σι συλλαβή ν · οι γαρ εχτείνοντες παρά την των Αττικών διάλεχτον λέγουσι' χρη ουν Άριστοφάνει άχολου&οΰντας λέγειν εν γαρ τω Γήρα φησί' Τις αν φράσειε χτλ. Respicit haec Etym. Μ. p. 590 5 2 : Μορμολυχεΐον' προπερισπάται. εστί προσωπεΐον επίφοβον Αριστοφάνης Γήρα. In Dionysio autera videntur yariae personae, artis quasi simulacra quaedam, affixae fuiese, nescioque an ibidem etiam fuerit gravis et severa ipsiue Bacchi faciee, vid. Athen. XII p. 533 C: Ό δέ Ιίεισίστρατος χαι εν πολλοίς βαρύς εγένετο, οπον χαι τό Ά&ήνησι τοϋ Διονύσου πρόσωπον έχείνον τινές φασιν είχόνα.

1002

ARISTOPHANIS XIX.

Ei παιδαρίοις

άκολον&εΐν δεΐ σφαΐραν έχοντα.

Scholiasts Equitum v. 577: Στλεγγις

στλεγγιζόμενος,

και

ατλεγγίδ'

γάρ ή ξύστρα,

απολυόμενος · και όλλαχοΰ

Γήρα· Σι

και

παι-

δαρίοις κτλ. Eadera echoliasta Piatonis p. 334, Photius p. 537 1 4 et Saidas v. Στλεγγίς Recte Suevernius interpretatnr de pedissequo, qui divitum liberie comitatur, pectinemqne et pilam portat. XX. Scholiasta Bekkeri I p. 1 0 2 1 5 : Καταλαλεΐν. Αριστοφάνης Γήρα et Pollux II 1 2 5 : και το καταλαλεΐν παρά ' Λριστοφάνει, quamquam is fortasse Ranas τ. 760 respexit, XXI.

Κληρωτήριον εί γαρ και επί τον τόπον ΐίοικεν είρήο&αι τουνομα εν τω Γήρα 'Αριστοφάνους, αλλά και έπϊ τον αγγείου αν εναρμόσειεν. Cfr. Plirynichum Bekkeri I 47 1 3 : Κληρώτηρια' εν&α κληροννται oi δικασταί. Pollax Χ 6 1 :

XXII.

XXIII.

Harpocratio: Σκαφ

ίον — οτι δε το σκαφ ίον είδος κούρας και Αριστοφάνης εν Γήρα. Cfr. Eustathius Iliad. 1292 81: Κείρονται di και μέχρι viv oi μέν εν χρω, κα&ά και Άλανοί, oi δέ σκάφων, υς παρά τω κωμικω κείται. Idem: Τ ή τ ε ς' άντϊ τον τούτω τω ετει — Αριστοφάνης Γήρα. XXIV. Photius ρ. 256 7 : Με λιτέ α κάπρον Αριστοφάνης Ιν Γήρα λέγει άντι τον Εύκρατης, έπει δασύς έστι· και γάρ άρκτο ν αυτόν ελεγον ή οτι μυλωνάς είχεν, εν οις ετρέφοντο σνς. Eundem locum respexit Hesychius: Μελιτενς κάπρος' των γάρ δήμων Μελιτενς εστί' και συν αυτόν αντικρνς έκάλονν, ίσως μεν διά δασύτητα, Ιπει και άρκτο ν

/ ΊΙΡ J Σ.

1003

χύτόν ψασι πολλαχοΰ, ίσως δέ και ίίτι μυλωνάς εχέκτητο εν νς συς ετρεφεν. Fortasse ipse quoqne Aristophanes eundem Eucratem, si non in hac comoedia, at in alia quadam vocavit suem et ursum, quae qnidem convicia ego non ad hireutam faciera, sed ad sordidum cultum horridosque mores rettulerim. Vendebat autera Eucrates ίlie cannabum, et Pericle mortuo aliquandiu civitatis tenuit habenas, vid. Aristoph. Equitt. v. 128: Ό χρησμός ävuv.Qvg λέγει, ' il ς πρώτα μεν στνππειοπώλης γίγνεται, "Ος πρώτος εξει της πόλεως τά πράγματα, tibi echoliasta: ατυππειοπώλης ό τά στνππεΐα πωλών τουτεατι χαννάβινα λινά. δήλοι δέ τον Ενχράτη xal την επ' αντον πολιτείαν ος στνππαξ εχαλεΐτο δια το στνππειοπώλης είναι, ώς χαι εν ετέροις. Eid era vero etiam pistrina erant, ut PJiotius et Hesychius indicant, Itaque cum denique in iudicium vocatas esset capitisqae pericnlam immineret, largitione annonae vel eimili aliquo artificio videtnr grave discrimen elueisse, vid. Equitt. v. 253: Ενλαβον δέ μη 'xcpvyy σε' '/.αϊ γαρ οίδε τάς οδούς "Ασπερ Ενχράτης 'iff ενγεν εν&ν των χνρηβίων. ubi echoliasta: επίσιαταί φησι, τάς καταδύσεις Ενχράτονς τ ας ε πι τά χνρήβια — μυλωνάς δέ έχων ό Ενχράτης είχότως είχε xal χυρηβια' εχωμώδησεν οίν είχαίρως αύτον ως μυλωνάρην χαι ώς προ αίτοΰ πο'/.ιτενσάμενον χαι πεφευγάτα, et alius: ev&a οι χάχρνς ίλ&>] ξυλλαβών ό της διαρροίας ποταμός ο'ιχησεται. Athenaeus XII ρ. 551 Α: Και 'Αριστοφάνης δί έν ρυτάδη λεπτούς τούσδε καταλέγει, ους και πρέσβεις τών ποιητών ψησιν εις "Αιδον πέμπεσ&αι προς τούς ποιητάς, λέ/ojr οντωσί' Κα) τις νεκρών κτλ. — εϊ&'

Γηνπό έχει εξής

ιοοβ

AR1STOPHANIS

φησιν Ής σφόδρ' έπι λεπτών κτλ. Ve. 1 compositus est ad similitudinem Euripidis Hecubae v. 1 : "Ηκω νεκρών χεν&μώνα και σκότον πνλας λιπών κτλ. — Ve. 2 εν' άφ' ίκάστης της τέχνης scripsit Toupius, libri ένα δ' άφ' έκαστης τέχνης, fortasse praestat 'ένα γαρ άφ' ίκάστης τέχνης. Ve. 4 ονς γσμεν οντάς Tyrwhittus ad Tonp. Emend. IV p. 434 libri οΰσημένοντας. — Vs. 7 vulgo uni haec omnia tribuuntur, at apertum est ieta verba ώσπερ Θρακοφοϊται alteri, quicunque e s t , tribuenda esse. — Vs. 0 τρνγωδών Bentleius Opusc. p. 319 ed. Lips. codd. τραγωδών. — Vs. 10 χυχλίων Bentleius ibidem, libri κυλίκων, cod. Pal. κυκλικών. — Vs. I I ώχεσϋ·' libri, correxit Porsonus ad Orest. Euripid. v. 6 8 : ώς τά γ' αλλ' in' άσ&ενονς 'Ρώμης όχούμε&α. Conferee Galen. Protrept. I p . 5 ed. Lips.: Όχονμένονς ίπ ελπίδων άεϊ και &εονσ)\ τμ δαίμονι σνν&έοντας. E t sic legitur in Epitome: και Αριστοφάνης Si λεπτοΐς καταλέγει Σανννρίωνα τραγουδάν και Μέλιτον και Κινησίαν και άϊδοφοίτας τούτους καλίΐ, ονς φησι και ini λεπτών ελπίδων όχεϊσ&αι. — Vs. 12 πολλω corruptum, puto scribend a m : ftv πολύς ξυνέλ&ΐ], ut est apud Horatium Satir. I 7 2 8 : „ T u m Praenestinus salso multoque ftuenti Expressa arbnsto regerit convicia;" eodemque modo explicandum est, quod Aeschylus dixit in Septem v. 8 0 : ' P i t πολνς ai8e λεώς. — Vs. 13 οίχησεται Dawesius Miscell. p. 568, libri εξοιχήσεται, nisi forte poeta scripsit: Ό τον δίαρρον ποταμός εξοιχήσεται. Inteilexit autem Aristophanes ilium locum, quem Sophocles dicit apud Plutarch. Moral, p. 17 C : Στενωπώς "Αιδον και παλίρροια βυ&οϋ et Pindarus Thr. F r . I 8. Facete autem ita instituit poeta, ut legati ii mitterentur, qui et ignavissimi eseent et externa quoque specie tam male affecti, ut prope iam mortui videri possent. Ν am que Sannyrio comicus poeta propter corporis macilentiam satis famosus fuit eaepiusque eo nomine ab aemulis irrisus est, vid. Meineke 1 p. 263, idem vero malus etiam fuit poeta, eoque maxime tendit Strattidis vexatio apud Athen. XII p. 555 C : Σανννρίωνος σχντίνην έπικουρίαν. Meletus, tragicus poeta

IHP

1007

YTAJΙ1Σ.

propter carminum pravitatem a comlcie saepe notatus, Aristopli. R a n . 1 3 0 0

collato schol. Platon. p. 3 7 0 ,

vide

propter

maciem prope mortuus haberi potuit, vid. Sannyr. Γέλως F r . I i i . Horum tarnen famam insigni spurcitie superavit etiam Cinesias, dithyraraborum poeta, de quo vide Meineke I p. 2 2 7 sq. Ceterum

hunc Aristophanis locum respexit Aelian. Var. Hi-

stor. X 0 : ίχωμωδονντο δίας

ποιητής,

νησίας

και Μίλητος δε και

νστιρον

Σανννρίων

ο τραγωδίας

ό

ποιητής

κωμω-

και

Κι-

At vero quod Eustathius p. 1 2 8 8 4 2

κύκλιων χορών.

clicit: λέγεται τοΐς

εις λεπτότητα

Άρχέστρατος

των κηρών

ό μάντις

λεπτότερος

και αυτός

id ( s i m i l e

είναι.

εν

quid

legitur apud Athenaeum, qui p. 5 5 2 C ex Polemone de Archestrati tenuitate refert), certe non ex Aristophane petitum e s t , ut visum Fritzschio de Daetal. p. 9 0 . III. Την

μάλϋαν

ix των γραμματειών

Pollux Χ 5 9 : Κρατίνος δί tv τω Γηρντάδ>ι'

— μάλ&ην

Την μάλ&αν

tja&iov. Iff η,

'Αριστοφάνης

Dictum hoc in Ie-

κτλ.

gatos illos, qui prae nirnia voracitate in itinere ceram ex tabellis, quae perferre debebant, comederunt. IV. ^Αρ'

ένδον ανδρών χεοτρϊων

ώς μεν γάρ iiai Athenaeus νήστεις

VII

νήστιδες,

ρ. 3 0 7

— Αριστοφάνης

γιγνωακεται.

Ε : " O r t δέ εϊδος

Ιηρντάδη'

Άρ'

Ρ εατι

et ιστέ

Casaubonus,

cod. Β

γιγνωακεται

cod. C, ceteri γιγνώσκετε.

cum legati ad Heeychium: στρεΐς λέγοναί' ηγόρενον στον.

εστί,

inferos

Κεστρεΐς'

αποικία;

perveuisseut. τους

22.

scriptum.

H a e c aliquis dicit, και

πεινώντας

οντω ε λίγο ν και

τό γάρ ζωον αυτό λαίμαργόν

Similia Photius p. 1 5 8

supra

οι

Ve. 2 ει'σι

Comparat Dindorfiua

χεχηνότας

και τους Άίϊηναίονς

κεστρεων

κτλ.

τέ ιστι και

xe~ προσαπλη-

1006

ARISTOPIIANIS V. Πόλος τόδ' εστίν j ειτα ποστην ήλιος Pollux I X 4 0 :

λον αν τις

ειποι

τετραπται;

To δΐ χαλονμενον ώρολόγιον ηπον φησαντος Αριστοφάνους

ΙΙόλος τοντ' εστίν ΐκασταποστην Praef. ad Ilecub. X L I .

κτλ.

έν

πό-

Γηρυτάδΐ)'

Emendavit Porsonus

Dicit haec apud inferos unus ex

legatis, qui coenam cupide desiderat. VI. *ν1κροκώ?.ι', άρτοι, κάραβοι, βολβοί,

φακή.

Alhenaeus III p. 9 5 F : άκροκωλίων δέ μεμνηται Αριστοφάνης — εν Γηρντάδ)]· Άκροχώλι' άρτοι κάραβοι. F e liciter versum redintegravit Dindorfius ex Etymol. M. p. 5 5 14, ubi sine ecriptoris nomine hoc affertur: Άκροκώλια, άρτοι, βολβοί, φαχη. Fortassc praestat φακοί. De legatorum coena videtur sermo esse, VII. Πτισάνην

διδάσχιις

αντόν εψειν η

φακην;

Athenaeus IV p. 158 C : Ό χαρίεις τε Αριστοφάνης εν Γηρντάδί} εφη · Πτισάνην (cod. Ven. ητισάνην ην) δ. δ. κτλ. Ilaec de eadem coena. VIII. Θεράπευε xal χόρταζε των μονωδιών. Athenaeus III p. 9 9 F : χορτασ&ηναι — 'Αριστοφάνης δ' εν Γηρντάδμ' Θεράπευε κτλ. Videtur de Euripidis tra·» goediis sermo esse, cuius monodiae satis fuerunt celebres, vid. Ran. v. 1 3 3 0 : et iubet aliquis, ut coniicio, Meleto Euripidis monodias edendas praeberi, quemadmodum in Ranis τ. 1 3 0 1 Euripidea Musa prope ad Meleti carmina accedere dicitur: Οντος δ' άπό πάντων μίν φίρει πορνιδίων, Σκόλιων Μίλήτον, Καρικών αυλημάτων, Θρήνων, χορείων κτλ.

ΓΗΡΥΤΑ1ΗΣ.

1000

IX.

Β. εις οζος εμβαπτόμενος

Ί] ξηρούς

αλας,

Sclioliasta Veepar. v. 1 3 0 3 : Σ&ένελος δί 6 τραγικός υποκριτής, ος δια πενίαν την τραγικήν σκενήν άπέδοτο χα~ κώς πράττων ούτος ελαύνων περι τοις τείχεσιν ενδεικνύμένος δαχλεναζί · περι τούτον γέγραπται iv Γηρντάδφ'

Και

πώς κτλ.

Gadern Athenaeus IX p. 3G7 Β : Άλών

δ&

και ο'ξονς μέμνί/Τ α ι ό καλός 'Αριστοφάνης iv τοις πίρι Σίϊίνίλου τον τραγικού λέγων Και πώς — αν (ήμα; εις υ'ξος — η ?>ίνκονς αλας. Secundum versum etiam Pollux exliibet sic scriptum VI 65: ΑετιτοΧ αλες,

βάπτει,

ίίς

ους

τις

εμ-

ώς 'Αριστοφάνης'

Εις οξος ε μβ. Ί] λεπτούς αλας. Itaque sane probabile est Aristophanem λεπτούς scripsisse,

praesertim cum etiam Athenaei lectio proximo accedat. Slhenelum tragicum poetam satis insulsuin risit etiam Plato in

Lacoaibus Fr. II. ubi vid. Meineke et in Σκεναΐς

Fr. II.

Χ.

Έν τοΐαι σννδείπνοις

ιπαινών

Atlienaeus VIII ρ. 3 6 5 Β :

ποσίου

— και 'Αριστοφάνης

Αισχύλο ν,

Σύνδειπνον εΐρηκεν επι ανμΙ'ηρντάδΐ]' Έν τοΐαι κτλ,

XI.

Ίΐ/.ο) Θεαρίωνος άρτοπώλιον λιπών, 'ιν' εστί κριβάνων εδώλια. Θεαρίων ό αρτοποιός, ού μνημονεύει Πλάτων εν Γοργία — και 'Αριστοφάνης εν Γηρυτάδΐ] και Αιολοσίκωνι δια τούτων "Ιίκω κτλ. Dixi de his Athenaeus III p. 1 1 2 Ε :

versibus supra ad Aeolos. Fr. VII. Videtur autem unus ex legatis fame prope confectus ista dicere. XII.

Λεπαστή· oi μεν όξίτονσι την ώς καλή, οι δέ παροξύνονσιν ώς μεγάλη, τούτο

AthenaeusXI p. 4 8 5 Α :

τελενταίαν,

Comoed, ant.

1010

AIUSTOPHANIS

δί τό ποτήριον ωνομάσ&η από των εις τάς μέ&ας και rag ασωτίας πολλά άναλισκόντων, ους λαφνκτας καλονμεν κύλικες δ' ήσαν μεγάλαι· Αριστοφάνης iv Γηρντάδ}}· *Ήν δί τό πρΰγμ' εορτή· περιέφερε δ' iv κύκλω λεπ α στ η ν ήμΐν ταχύ προσ φέρων παις ενέχει τε σφόδρα κ ν α ν ο β εν & η. τό βά&ος του ποτηριού παρίατησιν ό κωμικός. Male Dindorßus haec in iambicos tetrametros redigit, numeri sunt choriambici, seil 11011 sine diffioultate revocaveris in ordinem, itaque praestat audacem coniecturam silentio transmittere. Adde Pollucem X 75: "Οτι δί ή λεπαστή ουκ εκπωμα μόνον εστίν, άλλα και οινοχόη, σαφές 'Αριστοφάνης εν τω Γηρντάδ-tj ποιεί * Περίφερε δη κνκλω λεπαστήν, auctiora haec exhibent codd. V. et Falkenb. et Iungerm. Περιφέρει δη (Falkenb. περί([ερε δή) κνκλω λεπαστήν η μι ν ταχύ (Falk, ταχύ ί;μ ιν) προσφέρων παϊς ενέχει (Falk, παισϊν εχειν). Referunt autem legati, quo 'pacto fuerint excepti apud Inferos. Ceterum aliquando conieci hoc carmen ad similitudinem Philoxeni fuisse compositum, quae coniectura si satis firmari posset, haec comoedia non ita multo post Olymp. XCV1 4 scripta esset, vid. Commentat. p. 312. XIII. Pollux X 9 1 : Κανίσκια — Αριστοφάνης — εν Γηρντάδ"Αλλος δ' ε ίσε (f ε ρε πλεκτω κανίσκι ω άρτων π ε ρίλο ιπα ϋρΰμματα et VII 176: Kai τό κάνουν δέ πλέγμα τι και τό κανίακιον εν γαρ τω Γηρντάδ ij φησϊν Αριστοφάνης Ιΐλεκτω κανισκίω. Pertinent ad idem illud carmen. XIV. Χαριεντίζει και καταπαίζεις ημών και βωμολοχενει. Harpocratio: Βωμολοχενεσ&αι — Αριστοφάνης Χαριεντίζτ] κτλ. Eadem sed fabulae nomine omisso Etym. M. p. 807 16. Suidas et Zonaras v. χαριεντιξόμενοι, scholiasts Piatonis p. 40ä et grammat. Nanianus p. 497, ubi constan-

ΓΗ Ρ YTA J ΗΣ.

ion

ter χαριεντίζεις scriptum. Increpat his verbis chorus, ut videtur, legates illos pessimos hominee. XV. Ψί&νρός ts καλόν και

ψωμοκόλαξ.

Athenaeus VI p. 261 F : Ψωμοκόλακος δέ μνημονεύει Αριστοφάνης (ita Casaub. libri Αντιφάνης) iv Γηρντάδΐ] όντως· Ψί&υρος κτλ. Pro καλόν malim καλεΐ restitucre: •ψωμοκόλαξ epitome, codd. κολαξ. Haec in eosdem legates dicta. XVI. Τότε μεν (Διόνυσε) σον κατεκοττάβιζον

(αν),

νννι δε σον κατεμοΰσι, τάχα δ' εν οιδ'

οτι

και

καταχέσονται.

Pollux VI 111: Ον μην ε'ιποι civ τις το κοτταβίζειν εφ' ον νυν, άλλα εμεΐν η άποβλύζειν, πλην εϊ τις παίζειν βούλοιτο όντως νποπτεύων το εν ΐΐΖ Γηρντάδρ νπ Αριστοφάνους είρημένον Τότε μεν σον κατεκοττάβιζον, νννι δί κατεμοΰσι κτλ. Redintegravi versus ex coniectura, Bacchi Domen facile potuit excidere: Bacchum autem, musicae artis principem, infelicem praedicat aliquis, quod a poetis tot tantasque coutumelias perpetiatur: neque dnbito quin extremum illud ad Cinesiam potiseimum pertineat, de cuius upurcitie vid. Meineke I p. 227 sqq. XVII. Φήμαις οίν εγώ βροτών απανιας

εκλαπηναι.

Erotianus ρ. 148 ed. Franz: ' Εκλαπήσεταΐ' άντι τον ίχγλνφήοεται και εκγεννη&ήσεται. ώς και Αριστοφάνης εν Γηρντάδϊΐ φησί' φήμαις κτλ. Νοη expedio. XVIII. AthenaeusXIV ρ. 650 Ε : Των γαρ Αριστοφάνης — μνημονεύει — και εν

άπνρήνων(ροών) Γηρντάδΐ}. 04 •

1012

ARISTOPHANIS XIX.

Scholia&ta Sophoclis Electrae τ. 2 8 9 : r f l δνσϋεον μίσημυι σοι μόνΐ] πατήρ τέ&νηκεν;] Και ταντα 'Αριστοφάνης παρωδηκεν έν Γηρντάδγ. Videtur igitur eliam alia ex praecedentibus Aristophanes in suum convertisse usum. XX. Scholiasta Luciant Rhetor, praecept. apud Cramerum Anecd. IV p. 209 2 0 : Άγά&ων, τραγωδίας ποιητής εις μαλακία'ν σκωπτ όμενος 'Λριστοφάνει τω Γηρυτάδ)}' ήν δέ Τισαμίνοΰ του Ά&ηναίου νίός, παιδικά γεγονώς Πανσανίον του τραγικού, με&* ου προς Αρχέλαο ν τον βασιλέα ωχετο, ως Μαρσνας ό νεωτερος. έμιμεΐτο δέ την κομψότητα της λέξεως Γοργίου του ρητορος, ώς Πλάτων 6 φιλόσοφος Σνμποσίο). unde rediiitegrari. potest scholion Piatonis p. 373 ed. Bekker: . . . τραγωιδ . . . . έπϊ μαλακιαι. . . . ταδηι ήν δ' οντος . . . παις ά&ηναΐος . . . XXI. Athenaeus XVII ρ. 592 C : Μνημονεύει αΰτης (της Ιία'ί'δος) και Αριστοφάνης εν τω Γηρυτάδΐ], quod satis indicat fabulam ad seriora tempore referendam esse. De Naide conferas Hanov. Exerc. p. 31 eqq. XXIf. Etymol. M. p. 410 1 : ".Ήιειν, γεις, jjei' ζήτει εις τό άπγειν • εκ τον ε ία μέσον παρακειμένου Άτ τικϊ] έκτάσει γα, jjfiv, γεις, ι\ει. και πλη&νντικώς γμεν, Αριστοφάνης — εν Γηρντάδϊ]* Ήισαν ιν&ν τον Jιοννσίον άντϊ τον επορεΰοντο. XXIII. Hesychins: Αντοϊ &ΰομεν, άντϊ τον αντοί πίνομεν, ivtjλλαγμένως, παρόσον οι καλούμενοι εις εστίασιν λέγονσι xai αυτοί &ύομεν· έπι γάρ των καλουμένων νπό τίνων λέγεται. Αριστοφάνης Γηρντάδ μ.

1HPYTAJH2.

1013

XXIV.

Pollax Χ 160: Άσκο&ύλακος' φάνους Γηρυτάδη.

ώς iv τω

'Αριστο-

XXV.

Erotianus ρ. 114: Γαργαλισ μου' γάργαλος και γαργάλη λέγίται έρι&ισμός, από των πασχητιουσών γυναικών ειλημμένης της λέ'ξεοις, ώς και 'Αριστοφάνης Ιηρντάδμ και /ίίφιλος iv Javatoi. XXVI.

Harpocratio : ° Ε ρ μ α · νφαλος πέτρα. Αντιφών iv τρ προς Καλλίον ενδειξεν απολογία, · εστι τοννομα και παρά Άνακρέοντι καΐ εν Γηρυτάδμ Αριστοφάνους, et breviue Fhotiusp. 15 1ι "Ερμα' ύφαλος πέτρα, Αντιφών και Ανακρέων και Αριστοφάνης. Saidas denique Έρμαΐος' ύφαλος πέτρα. Αντιφών και 'Ανακρέων και 'Αριστοφάνης. "Ερμα recte Valesius restituit, rid. ad Anacreont. Fr. XXXVI. vulgo ίρμάς, quod etsi ferri posset, tarnen inasitatum est, eoque ducit Suidae illud ίρμαΐος. at tolerari prorsus nequit, quod codd. Harpocrat. et Photius praebent ίρμάν, etsi probavit Dindorfius. XXVII. XXVIII.

Pollux VII 149: Τα δί καρπιΐα 'Αριστοφάνης Γηρντάδμ είπε. — Idem IV 181: Εϊποις δ' αν και και κατάπλασμα poeta usurpasse,

iv Ιηρυτάδμ.

iv τω δεσμά

Utrumque igitur videtur

XXIX.

Antiatticista Bekkeri I p. 107 31: Μέτοχος'

φάνης

'Αριστο-

Γ-,^υτάδΐ}. XXX.

XXXI.

Pollax VII 117: Οικοδόμος' 'Αριστοφάνης γάρ iv Ιηρυτάδϊΐ εϊρηκε τους οικοδόμους. Videntur enim Atticistae improbasse.

Cfr. Antiatticista Bekkeri I p. 110 1 9 :

Οικοδομεΐν 11.λάτο>ν ΙΙολιτείαις. Οικοδομίαν Θουκυδίδης ίβδόμιο. Οικοδόμησι-ς ' Θουκυδίδης ίβδϋμω. — Idem Χ 170; Αριστοφάνης εν Ιηρυτάδΐ] περίίϊιτον, Sed verum vi-

ARISTOPHANIS

1014

detur, quod cod. Falkenb. praebet: περί&εσιν. Fieri potest ut Agathonem coma subditia ornatum induxerit, cuius mollitiem risit in hac fabula, vid. F r . X X : simile in ipsa dissimilitudine est quod dicit idem ille Agatho in Thesmophoriaz. v. 2 5 8 :

Ήδι

μεν ovv

Κεφαλή

περίϋετος

ην

εγώ

νΰχτωρ φίρο).

XXXII. A t h e n a e u s V I I p . 3 2 1 Α : Σκόμ Γηρντάδΐ].

XXXIII. Pollux

VII

'Αριστοφάνης Χ 1 6 9 : Έν μώ

Και

Αριστοφάνης

XXXIV.

ομότεχνοι δΐ και

σύντεχνοι.

γαρ εν Γηρντάδΐ] τούτω κέχρηται. — δί τω Γηρντάδγ

σχοινίνω.

νινον

7:

βρος.

6 'Αριστοφάνης

a d d e V I I 1 7 5 : Και

Idem

λέγει Φ

φορμόν

δέ

ορσχοί-

ό αυτός λέγει.

J J

1 J Α

Α

Ο

Σ.

De tempore, quo baec comoedia docta sit, nihil plane compertum habeo : inter posteriores tarnen referenda esse videtur. Iam vero Clemens Alex. Strom. VI p. 753 arguit summam similitudinem inter hanc et cognominem fabulam Piatonis intercessisse, φάνης

Πλάτυιν

δε ό κωμικός και

εν τω Jaιδά?.ω τά αλλήλων

νφαιροννται.

ΑριστοC f r . qui

de comicorum furtis satis multa memoriae prodidit, Eusebium in Praepar. Evang. X 2. Illud quidem Clemens non distlncte exposuit, liter utrum poetam sit imitatus, verum qui utriusque poetae ingenium recte cognoverit, non dubitabit, quin, ei qua fraus fuit in illa eimilitudine, ea in Piatoncm magis, quam in Aristophanem cadat. Verl autem simile est Aristophanem notavisse Platonem hoc ipso nomine, quemadmodum in Parabasi Anagyri F r . XVIII. reprehendit nescio quem poetam comicum, qui sua sibi surripuerit: * Κκ

δε της εμής χλανίδος τρεις άπληγίδας

ποιών.

J Ai J

ΛΑΟΣ.

1015

et in Nubibus v. 5 5 3 Eupolin ob id ipsum graviter repreIiendit: Ενπολις μέν τον Μαρικάν πρώτιστο ν παρείλκνσεν εκστρέψας τους ήμετέρους 'Ιππέας κακός κακώς. neqiie saue negari potest inter Equites et Maricam maximain similitudinem interceesisse, quantum quidem ex rcliquiia E u polideab comoediae coiligi potest. E t Platonem inter atque Aristophanem iara diu invidiam fuisee aJiquam ostendit illud quod schol. Platonis dicit p. 931 ed. Bekk.: κωμωδεΐται ( ό Άριστοιράνης) ort καϊ το της Ειρήνης κολοσσικόν εξηρεν άγαλμα, Εϋπολις Αϋτολίκω, Πλάτων Νίκα ι ς. E t fuit cum Platonem Aristophanis calumniis et criminationibus r e spondisse crederem in Paedario : Εί μεν μι) λίαν (νπό τονδ') ανδρός ήναγκαζομην στρίχραι δενο*, ουκ αν παρέβην (ίς λέξιν τοιάνδ' επών. Sed liaec, utut incerta coniectura est, certe advereus aemulura poetam iactata sunt. Illud quidem certum videtur, Platonis et Aristophanis Daedalos non solum in eodem argumenta versatos fuisse, sed etiam ut fieri solet in verborum sententiarumque conforraatione maguam aequabilitatem prae se tulisse: argumento est F r a g m . V. Ante utrumque autem simillimam imaginem exhibuerat Cratinus in Nemesi, dieparl ille quidem, ut par est, ratione usus. Exhibuit autem Aristoplianes in liac conioedia, ut docui in Commentat. p. 398 Iovem Daedali ope usum, varias f o n n a s induceutem Ledamque corrumpentcm. I. Ει δ ή τις ίμών

είδεν Είρΰβατον

Λ ία.

Suidas ν. Ευρύ βάτος — 'Αριστοφάνης εν Ααιδάλω ίπο&έμενος τον Λία εις πολλά εαυτόν μεταβάλλοντα και πλουτονντ α κ αϊ παν ονργοΰντα. Satis festive igitur comicus poeta Iovem omni divino lionore a» dignitate cxuluru induxit tanquam Iiominem irauduletitissimum, quasi Eurybatum quendam vel P h r y n o i i d a m : eandemque rationem sine dubio eliam Plato secutus est, qui in ilia

1016

ARISTOPHANIS

qnoque fabula, quae Ζευς κακονμενος inscribitur, IovJs nomini nequaquam videtur pepercisse. Ceterum hue spectat scbol. Luciani Alex. c. 4 e cod. Vindob.: Ό δέ Ενρν βάτος ώς πονηρός και πανούργος, προς δε και προδότης εισάγεται * Αριοτοφάνει τω κωμικω και ζΙημοσ&έντ} τω ρητορι. II. Hesychius: Δ αιδ όλε ι α' 'Αριστοφάνης τον άπό Jatδάλον κατασκενασθέντα ανδριάντα, ώς δια τό άποδιδράσκειν δεδεμενον. Daedaleae artis monumenta tarn artiflcioee elaborata esse credebantur, ut quasi vivere viderentur, vid. Euripid. Hecub. 821, ibique schol. Daedali autem memoria quomodo cum Iovis furtis et fraudibus composita sit, facile intelligie, si recordaris antiquae illius famae de Pasiphae et tanro, quae comicos poetas ad consimile figmentum facile adduxit. III. Πάααις

γνναιξϊν

εξ ενός γέ τον

ωσπερ παροψις μοιχός

τρόπον

εσκενασμειος.

Athenaeus IX ρ. 367 D : Παροψ\ς — επί μεν γάρ οψον παρεσκενασμένον ποικίλον και εΐδονς τινός τοιούτον 3 Αριστοφάνης J αιδ άλω* Πάααις γ.κτλ. Repetit infra p. 368 C τρόπον codd. ut videtur omnes omittunt, legitur in ed. VL. Dicuntur haec de Leda. IV. '£hov μίγιστον

V.

τέτοκεν, ώς

"Εν ϊατε' πολλαι •νπηνέμια τίκτονσιν

άλεκτρνων.

των άλεκτρνονων ωά

βία

πολλάκις.

Athenaeus IX ρ. 374 C : και 'Αριστοφάνης Ααώάλω' 'ihov κτ?>. — και πάλιν Πολλαι κτ7>. nisi quod PVL exbibent inverse ordine νπηνέμια βία. Eustathius p. 1479 26 oinisso poetae nomine πολλαϊ των άλεκτρνονων νπηνέμια τίχτονσιν. Secundum fragmentum auctius servavit Photiue

ΔΑΙΔΑΛΟΣ.

1017

p. 624 28: Ύπηνέμια λίγοιισιν ως ημεΐς' Αριστοφάνης Δαιδάλω' ΐνιότι πολλαϊ των άλεχτρνόνων βία Ύπηνέμια τίκτονσιν ωά πολλάκις. ΙΙλάτων δε ό φιλόσο([ος εν Θεαιτήτω άνεμιαια και Μένανδρος Δακτνλίω· Άνεμιαΐον εγένετο. Similia Saidas, nisi quod πολλοί legitur. 'Ενίοτε autem cum πολλάκις πολλαϊ coniunctum vix ferri potest, recteque Porsonus

εν

ϊστε

correxit.

At iisdem his

usus est etiam Plato in cognomiue

fabula,

vid.

versiboe scholiasts

Ουκ αν άλλως λίγοιτο τοντο, ει μή εν εϋει τότε και την ϋ-ηλειαν αλεκτρνόνα λέγειν, nacftg δέ γίνεται ιν τω 'Αμφιαράοί — και εν τω Πλάτωνος Δαιδάλω' 'Ενίοτε πολλαϊ των άλεκτρνόνων (βία)· Ύπηνέμια τίκτονσιν ωά πολλάκις. Και' 'Ο δέ παις οδ' ένδον τάς άλεκτρνόνας σοβεΐ. βία in sclioliis d e e s t , legiturque vulgo υπήνεμα. Conformant autem haec Nubb. 6 5 9 :

plane id, quod prodidit C l e m e n s ,

multa utrique

comoediae

esse communia, et fortasse etiam tertius ille versus: ι

0 δε παϊς οδ' ένδον τάς άλεκτρνόνας σοβεί

in Aristophanis Daedalo legebatur. fius

Ciementie fid em elevare

Iuiuria autem

conatur,

qui parum

Dindorcircum-

epecte contendit Aristophanis scholiastatn errore quodam Piatonis nomen scripsisse pro Aristophanis n o m i n e , quandoquidem Photius

et Suidas Aristophanem norninent auctorem et

praeterea Platonis pliilosophi quendam

locum

adiunxerint:

haec ratiocinatio tum demum aliquid probabilitatis haberet, ei scholiasta et illi grammatici de eadem re disputarent, ita ut ex communi fonte haec petivisse videri posscnt. At vero prorsus diverse consilio utuntur auctoritate Daedali comocdiae:

nam

Photius et qui ilium ut solet sequilur Suidas adscribunt hoc Aristophanis testimonium, ut probent etiara Atticis

dici:

scholiasta

Daedalo petiit,

ut

lam vero Photium

autem

cosdem

νπηνέμια ωά ab

versus

ex

Platonis

άλεκτρνόνα etiam gallinam dici arguat, ista

non petere potuisse

Aristophanis manifestum e s t , praecipue scriptorum testimoniis utatur.

ex

scholiasta

cum etiam aliorum

Ac facile deprehendas, unde

omnem illam glossam Photius descripserit:

integrum enim

1018

ARISTOPHANIS

locum ilium ex Phryniclii προπαρασχενΐ} σοφιστική, qua ilium frequenter usum esse alio loco demonstrabo, desuujtum arbitror: in iis sane quae Bekkerus edidit, nihil his simile legitur, at memineris ex ingenti numero librorum vix vicesimam aut tricesimam partem esse conservatam. Atque ratio orationis prorsus est Phryuichea, qui in illo opere saepius atticistarum severa praecepta correxit, quemadmodum fecit in Bekkeri Anecd. 1 p. 47 19; Κέραμον, ως ημεΐς, τόν επι τον οτέγονς. sic hoc loco ' Υπηνέμια, λέγοναιν ώς ημεΐς. nam Atticistae hanc vocem improbabant, vid. Moeris p. 7 3 : Άνεμιαΐον· Άττικώς. νπηνέμιον, Έλληνικώς Similiter Thomas Μ. p. 68: Άνεμιαΐον ονχ νπηνέμιον. Hoc ab atticistarum dubitatione ut liberaret, Phrynichus Aristophanis auctoritate, quam quidem ille fecit plurimi, usus, deinde usum vocabuli άνεμιαΐον exemplis illustrat, uno Piatonis ( e Theaeteto p. 151 E ) altero Menaudri; quibus tertium addi potest ex Ararote apud Antiattic. Bekk. Anecd. I p. 81 3 2 : Άνεμιαΐον ωόν. ΙΙλάτων Θεαιτήτω, Άραρώς Καινεΐ. VI. Και ταντ'

VII.

VIII.

έχοντα πονλνπονς

Τόν πονλνπουν

μον&ηκε.

Πληγαϊ

πονλύπον

λέγονται

και

σηπίας

πιλονμένον.

Athenaeus VII ρ. 316 Β : το δέ πώλυπον λέγειν jlioλικόν Αττικοί γαρ πονλνπουν λέγοναιν. Αριστοφάνης ιΙαιδάλω·« ταν&' ε/.οντα πονλ. κτλ. και πάλιν τόν πονλύπουν μοι ε&ηκε και πάλιν πληγαϊ κτλ. Versum 1 einendatiorem exhibet Athenaeus VII p. 333 Ε : Σηπία· Αριστοφάνης Αανα'ϊσι (cod. /ί^ναοΐσιν )· Kai ταντ' έχοντα οηπίας και πονλΰπονς, ita ut sane Danaidum nornen corruptum esse videatur, nisi forte statuendum, Aristophanein in utraque comoedia eundem repetiisse versum, quod nequaquam a verisimilitudine abhorret, vid. ad Aeolosicon F r . VII. Vs. 2 μο'ύ&ηκε scripsi, nisi forte praeslat r. π. παρέϋ·η·/.ε.

/lJIJJAOS.

1019

— Vs. 3 λέγονται displicet, nisi comparatio aliqua fuit, ώσπεριϊ πληγαι λέγ. χτλ. Conferae praeterea Grammat. Hermanni p. 322. Sunt autem haec referenda ad solennitatem, quae ubi JLeda pucros peperit, ad modum Amphidromiorum instituta est, vid. Commentat. p. 398 sqq. IX. Ό μηχανοποιός,

οπότε βούλει τον

Ιλαν ά νικάς, λέγε, χαΐρε φέγγος

τροχόν ηλίον.

Erotianus ρ. 5 0 : Άνεκάς' άντϊ του άνωτάτω' σνγκειται γαρ ix τον ανω χαϊ τον ίκάς, ώς χαι Αριστοφάνης ίν Λαιδάλω φησίν 'Ο μηχανοποιός κτλ. Vs. 2 iegebatur täv κάνικάς, priue ego correxi, vid. Commentat. p. 397, alteram Brnnckius. Comparavi cam his Fac. v. 174: Ή μηχανοποιώ, πρόσεχε τον νουν ώς έμέ. νΗδη ατροφεί τι πνεύμα περί τον όμηαλόν Κει μη φυλάξεις , χορτάσω τον χάν&αρον. Χ. Περί

τον γαρ νμΐν ό

νυν εστι; περϊ δνου

πόλίμος σκιάς.

Photius ρ. 338 15 et Suidaa ν. "Ονου σκιά — 'stgtοτοφάνης ιΙαιδάλοο' Περί τον κτλ. Suidas νυν νμΐν ιστιν. Dindorfius duos colioqui credit, imo qui inlerrogat, idem etiam responded XI. Pollux VII 117: το ίΐρηχεν εν άαιδάλω.

άρχιτ

εχτονε

tv

'Αριστοφάνης

XII. Hesychius: Δ ορυ φόνο ν τον δολοφονον ντα. στοφάνης Λαιδάλω. XIII. Phrynichas ρ. 427 ed. Lobeck: Κάκχαβον ij χ αχκάβην λέγε, το γαρ διά του δ άμα&ές' Αριστοφάνης εν Ααιδάλω χρηται διά τον η.

δια xai

Αρι-

του γαρ

1020

ARISTOPHANIS XVI.

Pollux VII 100: Κογχυλ vovg Λαιδάλω

ίας

Δ Λ 1 Τ Λ Λ Ε 1

λί&ος

iv

'Λριοτοφά-

Σ.

Daetalenses primam Aristopkanie comoediam fufsee Ipse docet poeta in Nubibus v. 524: Έξ otov γάρ έν&άδ' υπ' ανδρών, ο ig ηδύ και λέγειν, ό σώφρων τε χω καταπνγων άριστ' ηκονσάτην, χάγώ, παρ&ένος γαρ ετ' ην, xovx εξην πω μοι τεκεΐν, έξέ&ηχα, παΐς δ' ετέρα τις λαβονσ' άνείλετο. νμεΐς δ' εξε&ρέιρατε γενναίως κάπαιδενσατε, εκ τούτον μοι πιστά παρ' νμΐν γνώμης εαΟ·' ορκια. νυν ουκ Ήλέκτραν κατ' έκείνην η δ' η κωμωδία ζητονσ' ηλϋ·', ην πον 'πιτύχρ Όεαταϊς οντω αοφοΐς. γνοίσεται γάρ, ηνπερ ιδρ τ αδελφού τον βόστρνχον. Quae poeta significavit tantum, quippe quae notissima essent omnibus Atheniensibus, explanant scholiastae, qui Daetalenses hoc drama esse decent: πρώτον δράμα γράψας εξ,έ•&ηκεν ό ποιητής τους /Ιαιταλεΐς, εν ω σώφρον μειράκιον εισάγει και 'έτερον άχρηστο ν · είδοκίμησε δέ σφόδρα εν τοίτω τω δράματι. Secundum locum obtinuisse poetam idem echoliasta addit: αριστ' ηκονσάτην]' άντϊ τον ενδοκίμησεν, έπεί δεύτερος εκρίθη εν τούτω τω δράματι. Neque vero ipse Aristophanes docuit fabulam, sed alii commisit, id quod versus isli arguunt, de qua quidem re parum dilucide echoliasta: παΐς δ' ίτέρα]· Φιλωνίδης και Καλλίστρατος· ού δι' εαυτόν έδίδαξε τους Λαιταλεΐς, πρώτον αντον δράμα, et similia alii a euiidem locum dictitant. Accuratius vero grammaticus ille de comoedia p. XXIX: Έδίδα'ξε δε πρώτον έπι άρχοντος Λιοτίμον δια Καλλιστράτου. Itaque hoc quidem constat Aristophanem praetore Diotimo Olymp. LXXXV1II 1 per Callistratum Daetalenses exhibuisse, eamque comoediam secundo praemio ornatam esse. Quaeri-

/ΙΑΓΓΑΑΕΙΣ.

1031

tar autem qna eolennitate haec fabula acta sit. E t Rankiae quidem p. C C C X I X . Lenaeis doctam esse ceneet, eed iis usus argumentis, quae nihil probant. Fritzscliius, qui de h a c fabula singularem edidit commentationem Lips. 1831, p. 9 ad idem festura r e f e r t , nisus maxime hoc documento, quod poeta in Acharnensibus dicit v. 1 1 4 0 : Άντίμαχον τον Ψακάδος τον μιλίων ποιητήν, ώς μίν άπλω λόγω κακώς εξολέσειεν 6 Ζίνς, ος γ' εμ£ τον τλημονα Αήναια χορηγών απέκλεια' αδειπνον. quae τίχ ad aliam fabulam, quam ad Daetalenses possunt pertinere: itaque si haec satis vera et recta ratione conclaea sunt, Antimachus choro sumtum suppeditavit. Ipsum fabulae nomen rem, quae illic est acta, quodam certe modo illustrat, de quo Suidas haec dicit: /Ιαιταλείς' δαιτυμόνες καϊ &ιασώται και σνμπόται και οιον συνδαιταλίΐς, ούτως 'Αριστοφάνης. Έπιδ ε ίπν ιον βασιλενς &εάν τοις δ α ιταλενσιν ωσπερ ά ξιόλογον χειριζόμενος τοντ' έδείκνυεν, quae miram e s t , quod Dindorfiue neglexerit, recte enim Rankius exislimavit ex ipsa hac comoedia petita esse. Adde Etymol. M. p. 251 4 0 et Zouaram p. 4 6 1 5 : Ααιταλεϊς, ό ενωχητης, άφ' ον δράμα 'Αριστοφάνονς ώνόμασται Λαιταλεΐς κτλ. et ibidem alia interpretatio exstat, separanda a reliquis, quae pertinet ad ilium Aristophanie locum: Ααιταλενσι, δαιτυμόσι, ϋ-ιααώταις η συμπόταις. καϊ συνδαιταλεΐς, ήγουν εύωχηταί. άαιταλεϋς 6 £πϊ τά δείπνα πορενόμενος. Memorabilia denique Orionis est locus p. 4 9 8 : Ααιταλενς, δαις δαιτός δαιτεύς, καϊ μελανός, μελανεύς, λέοντος, λεοντεΰς, και πλεονασμω της αλ δαιτενς δαιταλεΰς, και Ααιταλεΐς δράμα Αριστοφάνους, επειδή εν ίερω Ηρακλέους δειπνονντες καϊ άναστάντες χοροί εγένοντο. Similiter interpretantur hanc vocem Pollux V I 12. Eustath. p. 1434 23. Hesychius ν. Ααιταλεύς, alii. Hoc autem ex his grammaticorum locis apparet hanc comoediam nomen accepisse a choro convivarum, qui in fanoHerculis epulati sint, ibique regis quoque aliquae fuisse partes: itaque δαιταλεΐς ηοιι possunt quivis appellari couvivae, eed

1022

ARISTOPIIANIS

qui rem aliquam sacram faciunt, epulones quasi quidam, itaqne ex illis intcrpretationibus iinice probanda est &ιασώτ at. Sed haec sola testimonia si superessent, in magna obscuritate comoedia versaretur, at commode alia adsunt, quae ista ill list rant, δαιταλεΐς enim sunt, qui alias παράσιτοι, antiquo more appellabantur: mos enim apud Athenienses fuit in uno quoque ρ ago duodecim eligere viros, generis nobilitate et vitae probitate insignes, qui dicta die quovis ut videtur mense in Herculis fano epularentur, de quibus thiasotis locuples auctor est Diodorus mediae comoediae poeta apud Athenaeum VI p. 239 D, ubi parasiticae artis laudes illustrate "Οτι d' ην το πραγμ' ενδοξον αεί και καλόν εχεΐ&εν αν γνοίη τις ετι σαφέστερον. τον Ήρακλέα τιμώσα λαμπρώς ή πόλις iv απασι τοΐς δήμοις θυσίας ποιούμενη, εις τάς &νσίας ταύτας παρασίτους τω &εω ούπώποτ' άπεχλήρωσεν ουδέ παρέλαθεν εις ταντα τους τνχόντας, άλλα κατέλεγεν έχ των πολιτών δώδεκ' ανδρας επιμελώς έκλεξαμένη τους εκ δυναστών γεγονότος, έχοντας ουσίας, χαλώς βεβιωκότας. ει&' ύστερον τον 'Ηραχλέα μιμούμενοι των εύπορων τινές, παρασίτους ίλόμίνοι τρέφειν^ παρεχάλονν ονχϊ τους χαριεστάτους χτλ. Rex autem curabat, ut parasiti illi ex omnibus pagis secundum leges eligerentur, vid. ipsam legem apud Athen. VI p. 235 C : 'Επιμελεΐσ&αι δέ τον βασιλεύοντα τών τε αρχόντων, οπως αν κα&ιστώνται, και τους παρασίτους εκ τών δήμων αιρώνται κατά τά γεγραμμένα' τονς δέ παρασίτους εκ της βουχολίας εκλέγειν εκ του μέρους του εαυτών 'έκαστον εκτέα κρι&ών δαίννσ&αι δέ τους οντάς Ά&ηναίονς εν τω ίερω κατά τά πάτρια κτλ. Itaque germanis tantum Atticis licuit in istud quasi thiasotarum collegium cooptari. Regis officium in liac re fuisse ostendit etiam Themisonis quamvis obscurus satis locus ibidem p. 235 A : Έπιμελεΐσ&αι δέ τον βασιλέα τον άεϊ βασιλεύοντα και

JAITJAEIE. τους

παρασίτους

τους

γέροντας

ους

και

1023

cev εκ των

τάς

γυναίκας

δήμων

προαιρούνται

και

τάς

πρωτοπόσεις.

Quam-

qnam autem aliis q n o q a e diis parasiti

eligebantur,

quemad-

modum Castori et P o l l u c i ,

vid. A t h e n , p. 235 Β

nis in h o n o r e m Apollinis, vid. Athen, p. 2 3 4 F tarnen in H e r c u l i s potissimum παράσιτοι ιστορεί

δ'

γρέβ-ησαν

και Φιλόχορος

ιιονεύων

των

sacris hic mos obtinuit,

Κλείδημος

A t h e n , p. 2 3 5 Α :

et A c h a r -

et p. 235 C ,

iv T/J Άτ&ίδι

τω ' Ηρακλεΐ.

Kai ταΰτα

et ibid. C :

εν τ 7] επιγραφομέν)}

καταλεγομένων

vid.

φησί-

Τετ ρα πόλε ι

τω Ήρακλεΐ

παρασίτων,

μνηIllud

rero memoratu dignum, quod in illo H e r c u l i s f a n o , quod in Cynosarge fuit, parasiti nou ex germanis Atticis, sed ex epuriis conveniebant, vid. ibid. p. 234 Ε : •)vv

εν τω Ήρακλείω

Αλκιβιάδον, 5'

εν αΰτω

J-νέτω

ό

στήλη

γραμματεύς μετά

των

'.στων εκ των τρια'

ος

Όντων jt

δ'

αν

parasiti

Άστυφιλον

πανταχη,

και

εισήγαγε, σώται

μέν

εν ?ι ψήφισμα

μίν

Θονχυδίδου,

όντως'

Τά οί

και των

παρασιτεΐν,

λέγεται

δ'

επιμηνια

δε

παράσιτοι

τούτων

παίδων

είσαγέτω

και

κατά

περι

lam v e r o , quibus obtigit i l l e honor, etiam

id quod

§ 3 0 : Εις παϊδα εις τους

'ίνα μετέχοι

Κννοσάργει

παρασίτων,

νόθων

Όέλΐ}

eligerentur,

solebant,

Astyphili hered. τον

μη

εις δικαστήριο»,

adducere

τις εστίν,

δέ Στέφανος

περι της προσηγορίας

ιερεύς

Έν

filios

colligi τοίννν

ηγε

eecuin

ad

εαυτόν τους

της κοινωνίας'

ώσπερ

Ηρακλέους

αντοϊ

coenam

ex lsaei orat. d e

τά ιερά ό πατήρ

μεΟ"'

θιάσους

una potest

δ' νμΐν

ό εμάς και

εμέ

εκείνον οί

&ια-

μαρτυρησουοιν.

I a m igitur Aristophanes quoque

in

hac fabula exhibuit

parasitos ex pago nescio quo electos ( n e q u e enim videtur c e r i u m aliquem pagum

finxisse)

homines

nobiles

et

germanog

Athenienses in fano aliquo H e r c u l i s epulantes: miram F r i t z echi opinion em attigisse satis habeo, qui quidem censet p o e tam

iliud

convivium

tanquam

x i s s e , quasi spurii potius, comoediae bitror

institute

in

C y n o s a r g e ' institutum

fin-

quam g e r m a n i Athenienses huiue

convenirent.

parasitis illis comitati

erant

A t q u e ut e g o quidem pueri,

quod

ar-

satis fuisse

τά

πά-

1024

ARISTOPHANIS

usitatum arguit file Isaei locus: potestque hoc etiara alia ratione confirmari: namque duodecim in singulis pegie parasiti eligebantur, quod Diodori ille locns indicat, at vero comoediae chorus constabat ex viginti quattuor personis, et thiaeotarura quidem numerura augere vix licuit poetae, sed satis commode duodecim senibus duodecim iuvenes filios adiungere potuit. Sane scholiasta Aristophanis Equitt. v. 598 contendit, si duo fuerint hemichoria, imparem fuisse numer u m : "Εστι δε οτ ε και ήμιχόρια ',ϊσταντο ijroi εξ ανδρών και γυναικών· έν τοΐς τοιοϋτοις χοροΐς ει μ£ν ί | ανδρών ί'ιη και γυναικών υ χορός, έπλεονέκτει τό τών άνδρών μέρος και ήσαν ιγ , αί δέ γυναΐκις 'ένδικα, ει δί παίδων ε'ΐη και γυναικών, αί μεν γυναίκες ιγ ήσαν, οί δ£ παΐδες ια. ει δΐ πρεσβντών και νίών, τους πρεσβντας πλεονεκτεΐν δεΐν ifaaiv. At ista an firmo alfquo fundamento nitantur, nescio: mihi quidem multo videtur probabilius in hac fabula senura et puerorum numerum acqualem fuisse. Convivio igitur finito, quae prima fuit comoediae pars, iidem qui epulati erant, tanquam chorus in orchestram prodibant, id quod satis docet Orion p. 49 1 0 : και Δαιταλεΐς δράμα 'Αριστοφάνους, επειδή εν ίερω 'Ηρακλέους δειπνοϋντες και άναατάντες χοροί. εγένοντο. quod non opus est corrigi, quemadmodum Dindorfius voluit: χορός εγίγνετο, nam indicio est hie Ipse locus bifariam divisum fuisse chorum, adde F r . XVI ν» 3. At quid deinde sit factum commode illustrat locus Etymol. M. p. 286 19: Δράμα, ποίημα, πράγμα — λέγεται δε δράματα και τά υπό τών &εατρι·/.ών μιμηλώς γινόμενα, ώς εν νποκρίσει, ως ψησιν 'Αριστοφάνης, επειδή εν ίερω Ηρακλέους εγίνοντο χορός. Obscurus sane locus, neque satis integer, illud tamen apparet ad Dactalenses eum esse referendum: et recte quidem Rankius animadvertit hue perlinere illud ipsum fragmentum, quod Suidas v. Ααιταλεΐς affert, recteque restituit ibi: τοΐς δαιταλεϋσιν — χαριζόμένος τό δράμα τοντ' εδείκνυεν. Itaque certum est, poetam ita iastituisse, ut epulis finitis quasi drama quoddam curante rege eacrorum in scena exhiberetur: in ipsa igitur fabula quasi

ΛΛΓΓΛΛΕΙΣ.

1035

nova coraoedia agebatur, ipsique histriones proprio munere fungebantur nec dissimulabant a r l e m , hoc enim e s t , quod recte exponit grammaticus: τά υπό τοΐν &εατρικών μιμηλώς γινόμενα, ώς εν ύποκρίσει, Eadem fuit ratio duarum aliarum Arietophanis comoediarum, quae lüde etiam nomen traxerunt, Λράματα η Κένταυρος et δράματα η Νίοβος. Vocabatur autem eiusmodi spectaculum proprio nomine επεισόδιον, quod procul remotum a comoediae consilio et institute inserebatur, ludicrum illud quidem maxima ex parte et ridiculum: dixit accuratius de eo Meineke ad Metagenis Φιλοϋ-ντην F r . I : Κατ' επεισόδιον μεταβάλλω τον λ.όγον. ώς αν χαιναΐαι παροχρίσι και πολλαΐς εύωχήσω το ϋ~έατρον. Ac possumus coniectura assequi, quale fuerit illud spectacul u m : in Paris enim parabasi dixit v. 7 3 9 : ΙΙρώτον μεν γαρ τους αντιπάλους μόνος ανθρώπων χατ έπαυα εν (ίς τά ράκια σκώπτοντας άεϊ καϊ τοις φ&ιιρσϊν πολΐμονντας, τους Ήρακλέας τοις μάττοντας καϊ τους πεινώντας εκείνους εξηλασ' άτιμώσας πρώτος καϊ τοις δούλους παρέλυσεν ους εξ,ηγον κλάοντας άεϊ καϊ τούτους οϋνεκα τονδί, 'ΐν' ό αύνδουλος σκώψας αύτοΰ τάς πληγάς είτ' άνέροιτο, ώ κακόδαιμον, τί το δέρμ' επα&ες·, μών νστριχϊς εισέβαλε ν σοι εις τάς πλευράς πολλϊ} στρατιά κάδενδροτόμησε το νώτον. Τοιαϋτ' αφελών κακά καϊ ηόρτον καϊ βωμο?>οχενματ' άγεννη εποίησε τέχνην μεγάλην ϋμϊν κτλ. Contendit igitur poeta se, cum primum fabulas docuerit, aemulos poetas graviter vexasse, qui semper secuti antiquae illius et subrosticae comoediae consuetudinem servos vapulantes et abiecta quaedam et frigida dicteria dicentes, aut Herculem aliquem esurientem induxerint, ut his spectaculis propositis populi rieum excitarent. At quid aptius et commodius potuit Comoed. ant. 65

ARISTOPHANIS

1026 Aristophanis

consillo e s s e ,

quam

si eiusmodi lndicrum

et

abiectum spectaculum, auctura etiam et exaggeratum in medium proferret, nt facile et gpectantes et illi poetae cognoscerent, quam pravam ratio nem sint secuti.

At ista tamen

consuetude tam altas cgerat radices tamque cum ipsius comoediae natura coaiuit, ut vestigia quaedam etiam in ipsius Aristophanis fabulis deprehendi possint.

Iam vero id, quod

poeta iactat se praestitisse, lion pertinet ad Babylonios, de quorum consilio ipse satis dilucide exponit, aut ad aliam ex antiquioribus fabulis, sed ad Daetalenses. scliol. ad Vesp. v. 6 0 : Ο ν'Ηρακλής τοίμΐνος)

iv τοις πρό

την ' ΙΙρακλίους

τούτον

άπληστίαν

Eodemque refero το δίΐπνον

δίδιδαγμίνοις

πολλά προίίρηται.

ίξαπα-

δράμασιν

tig

Atque satis

aptum fuit in Herculis sacris, in Herculis fano, de Hercule spectaculum epulonibus illis proponere. Iam illud episodium scquebatur ea pars fabulae,

quae

potissimum institutam et consilium totius fabulae illustrabat. Namque poeta ut ostenderet, quantum Atlienienses iam ab antiqua ista disciplinae sereritate descivissent, induxit sen em aliquem, virum probum et procul ab urbis deliciis rure vitam transigentem, qui ex duobus iiliis unum antiquo ipse more educavit, alterum in urbem mis erat erudiendum: qui cum ad patrem reversus esset eo ipso die, quo in Herculis fano epulones illi, quibus interfuit pater, convivium agebant, pater explorabat, quo pacto ille esset moratus et quibus disciplinis eruditus:

rediit eniin

filius

ille ad patrem omnibus

novitiae disciplinae imbutus vitiis: itaque gravissima rixa atque expostulate inter patrem filiumque exorta. Spectant line F r . X V . X V I . al. I. hn)

δ}λ((Γ/χααν άπαλών κιολαΐ και χνανμάτια

πηρόίντα.

Allienaeus IX p. 3 6 8 Κ : ' Λριατο I

.cyaj ο

πέψω πλακονι>τ' ig έσπέραν

)

1

ιων

χαρίσιον.

Athenaeus XIV p. 646 Β : χαρίσιος' τούτον μνημονεύει Αριστοφάνης εν Λαιταλενσιν 'Εγώ δί νών πέμψω πλακονντ' εσπέραν (cod. Ven. πλακούντες πέραν) χαρίσιον. Ultima emendavit Bentleius ad Callimach. F r . p. 513, εγώ δ' ιών Dindorfius, πέψω Fritzechius restituit, qui recte componit Eubuli versus apud Athen. X V p. 668 D : Και γάρ

πάλαι πίττα τα νικητήρια, et: Έ'ξ,επήδησ' άρτίως .πέττονσα τον χαρίσιον. Alterum versum Saidas ν. Ανάστατοι, ita exhibet: πέμψω πλακούντας εσπέρας χαρισίονς, et satis corrupte ν. χαρίσιον ΙΙέμψω παλλακαϊς ίσπέρας χαρισίονς. Ceterum dubito an h a e c a d cottabi ludum eint referenda, at visum est Fritzschio. III.

Φέρ' ιδω} τί σοι δώ των μύρων $ ψάγδαν

φιλεΐς;

Athenaeus XV ρ. 690 Ε : Ψάγδης {μέμνηται) Αριστοφάνης ιν Δαιταλενσιν Φέρ' ϊδω κτλ. et infra p. 691 C: Της δί λεγομένης σάγδας (μέμνηται) — Αριστοφάνης ίν Ααιταλίϋσιν.

videtur igitur in illo loco lectio variaviese. IV.

V.

Της μυρηρας πριν κατελάσαι

την σπαϋ-ίδα,

ληκί&ον

γενσασ&αι

μύρου.

Pollux Χ 119: Εϊρηται δ' νπ' αντον iv ιΙαιταλεϋσι. και α/γη μνρηρά, λέγοιτο δ' αν και λήκυ&ος μνρηρά' συ δ' αν ε'ίτιοις και μνροφόρον. — και το μεν εις τάς ληκύθους κα&ιέμενον έπι γενματι τον μύρου σπα&ίδα και σπά&ην κλητέον, Αριστοφάνους μεν ειπόντος εν άαιταλενσΐ' Της μνρηρας ληκΰ&ου κτλ. Apparet igitnr Aristo05 *

ARISTOPHANIS

1028

phanem etiam dixisee in eadem fabula αγγη μνρηρά, vel ut Falkenburg, alii codd. μυροφορικά; et fortasse etiam μ v-

ροφορεΐον, μυροφορεΐν,

sic certe scribendum est pro μνροφόρον ut libri exhibcnt.

vel

Respicit eundem hunc locum

VII 177: μυροπωλεΐν δ' Αριστοφάνης εφη, μυροπώλιον, μύρου άλάβαστρον, μνρίδα, μνρηρά ληκυ&ος, άλαβαστροt ϊ ή κ α ι , et deinde: σπαϋίδα δε την κα&ιεμένην εις τό μνρον 'Αριστοφάνης εφη iv ιίαιταλεϋσι, et Photius p. 539 0 : Σπα&ίδα την των μνρεψων σπά&ην. Recte autem Brunkius κατελάσαι

ecripsit,

libri κατελάσας

vel

καϋ-ελεύσας.

Sententia ista est conformata, ut in Nubibus v. 6 3 0 :

"Οστις

σχαλαΟνρματ' άττα μιχρά μαν&άνων Ταϋτ' έπιλέλησται πριν μα&εΐν, et in Ranis v. 105: /110 Συ δί τά στρώματ' ανϋις λάμβανε. ΛΑ. Πριν και χατα&έσ&αι. VI.

Ταχύ νυν ποτό ν και μη τροπίαν

οίνον

φέρε.

Photius ρ. 600 S0: Τροπίας οίνος 6 τετραμμένος και ε'ξεστηχως' Αριστοφάνης Δαιταλινσιν Ταχύ νυν πέτου /.οι κτλ. At vero Suidas ν. Τροπίας οίνος 6 τετραμμένος και εξεστηκώς, και έκτροπίας. Αριστοφάνης Δαιταλεϋσΐ' τάχυνον πότον και μη κτλ. Itaque scripei ποτόν, iubet enim unus convivis vinum potabile, neque versum aiferri, εκτρο-

πίας

enim οίνος

est αποτος,

vid. Gregorius Nyssenus I p. 3 0 1 :

'Αλλ' ει μέν εκ σεσηπότων -η όμφακιζόντων άπορρνϊι ό οίνος, τροπίας εν&νς και αποτος

των βοτρύων γένεται. Per-

tinet autem hie versus sicut ii, qui praegressi sunt, ad epulonum illud convivium. VII.

Ovx, αλλά τοντό γ' έπίχνσις

του

χαλκίου.

Pollux Χ 109: Kai μην και ίπίχυσις χαλκίου εν των τον μαγείρου σκευών. Αριστοφάνης δέ αυτό ε'ιρηκεν εν Δαιταλεΰσιν Ουκ άλλα ταντά γ' έπίχ. κτλ. Scripei τουτό ye,

Respicit hue Pollux supra X 9 2 : τό

δέ δνομα

ή

4ΑΙΤΑΛΕ1Σ. επίχυσις εΐρηται ίν 'Αριστοφάνους Λαιταλενσιν.

1029 Ita codd.

optimi. Ad coquum videtar pertinere, qui epulonibua coeiiam parabat. VIII.

Kayuv ty.H&av κακκάβην, Athenaeus IV p. 169 C: Την χντραν δ'

iv Σκηνάς καταλαμβανονσαις Λαιταλίνσιν • Κάγειν κτλ.

Αριστοφάνης κακκάβην ειρηκεν — κάν

IX.

Έπιδάπνιον

βασιλεύς &έαν

τοις δαιταλενσιν, ώ'σπιρ άξιον λόγονί χαριζόμενος τό δράμα τον Γ' εδείκννεν. Suidas ν. Ααιταλεϊς — όντως Αριστοφάνης. επιÖtisiviov βασιλεύς &ϊαν τοις δαιταλενσιν, ωσπερ άξιόλοχον χαριζόμενος τοντ1 έδείκννε ν, et Zonaras I p. 464: Λ α ιταλέ ΐς — Αριστοφάνης' έπιδείπνιον &έαν τοις δαιταλεΰσιν ό βασιλεύς χαριζόμενος. Vs. 1 sic poteris redintegrare: 'Ημϊν επιδείπνιον γαρ ό βασιλεύς ϋέαν, et articulum quidem Zonaras exhibet. — Vs. 2 scripsi άξιον λόγο ν, tanquam aptum et dignum argumentum, ut est inVespis v. 5 4 : Φέρε vvv κατttπω τοις &εαταΐς τον λόγον, et 64: άλλ' εστίν ήμΐν λογίδιον γΐ'ώμην έχων. Parum recte llankius άξιον λόγον, Fritzscliius, λόγων χαριζόμενος τό δράμα. — Vs. 3 recte ecripsit Kaukius τό δράμα τούτο. Χ.

"Η χονδρόν εψων εϊτα μ νια ν εμβαλιϋν έδίδου ζογεϊν άν. Athenaeus III p. 137 C : Χόνδρον δε εϊρηκε τό ρόφημα

Αριστοφάνης

εν Δαιταλενσιν όντως: "11 χόνδρον εψων

(recte Dindorf. εψων) κτλ. Refero haec ad ludicrum illud episodium, ut de servo aiiquo dicautur, qui herum ludibrio liabeat.

ARISTOPHAN1S

1080

XI. Οίχ αΐσχννονμαι

τον τάριχον τουτονϊ

πλννων απααιν οσα σύνοιδ' αντω χαχό. Aihenaeus III p. 109 C : ό τάριχος — Άριστοφάνης Λαιτα?>.ινσιν · Ονχ αισχ. κτλ. Eadem Grammaticus Hermann! p. 325 affert, ubi πλννων ειπείν απααιν legitur, itaqne Athenaei Epitome. Eustatliius p. 74 2: 'Αριστοφάνης ό αύτός' τάριχον τοϊτον πλύνω. Πλύνει non dissimiü modo dictum apud Dioclera apud Photium p. 124: Πλύνει, Öi τά xaxa των χαχών ημάς ( κ αχώ ς ) et in Acharnens. v. 3 8 9 : Κάχνχλοβόρα χαπλυνεν. Vs. 2 αντω. Hermannus αντω, at compares Xenopli. Memorabil. II 7 1 adde Wjttenb. ad Platon, Phaed. p, 244.* Videtur autem hoc quoque fragmentum ad scurrilem istam comoediam pertinere. XII. Τί δαί; χν ν ίδιον λεητόν έπρίω τι] fa α εις τάς

τριόδονς;

Sclioliasta Theocritl II 1 3 : εχφέριο&αι λενσιν

δείπνα τί

δέ

χυνίδιον

Σχνλαχες

τ [ι ' Εχάτι\. λεπρόν

δια

'Αριστοφάνης λενχόν

χτλ.

το

οχνλαχας εν

Ααιτα~

Scripsit Eims-

i e k s ad Acharn. ν, 724 i Τ ί δαί; λεπρόν xvvidiov επρίω &εω χτλ Mihi neque λεπρόν neque λενχόν aptum videtur, itaque ?>επτον scripsi. Ceterum hoc quoque ad ludicrum spectaculum rettulerim. Prorsus diveream ratiouem sequitur Fritzsehius p. 30.

τρ

XIII. Αισον των οοι των της

δη μοι σχόλιόν τι, λαβών Άλχαίον

χάναχρεοντας.

Athenaeus XV ρ, (S94 Α ; Έμίμνηντα δε οί πολλοί χαϊ Άττιχωγ εκείνων σχολίων απερ χαϊ αυτά άξιον εστί άπαμνημονενσαι διά τε την αρχαιότητα χαϊ άφέλειαν ποιηαάντων χαϊ των έπαινονμένων ε πι τΐ] ιδία ταντ\\ ποιητικής, Άλχαίον τ( χαϊ 'Ανακρέοντος, ως Άριστο-

ΛΛ1ΤΑΛΕ1Σ. (fävης παρίστησιν

tv Ααιταλεναιν,

1031

λίγων οιτι»ς ·

Αισυνχτλ.

Haec pater eenex, qui filium in urbe educatura antiqua ilia coimvalia carmina caucre iubet, sed life uoviliae discipliuae assuetus ista speruit et ignorat. XIV, r

£i

nOQVtia xai

άναώεία.

Euetatiiius p. 1579 80: xai η άναιδιΐα δέ φησι (Aclius Dionysius) xai ή προνοία, ων πάντων εκτείνεται μti< ή τελιυταία, t) δέ προ αν της όξυνετ αι. Άριστυ ΙΙολνΐ'δου μάντιος υιός, et 066: Πολλάχι γαρ οι εειπε γέρων άγα&ός Πολνϊδος, et V 148 de Trolano qnodam: Τους μίν εασ', ό δ' "Αβαντα μετώχετο xai Πολίϊδον. At vero Attici poetae semper correpta syllaba Dei esse videntur, idque de ipso Aristophane testatur Elym. M. Paris, apod Valckenaer. Diatr. Eurip. p. 2 0 0 : Πολνϊδος' οντω xai 'Απολλώνιος ό τον Άρχιβίον, xai εστί, φΐ]σί> πολνΐδμων μάντις ων, ου Γ ω δί xai το δράμα επιγράφεται, παρά Άριστοφάνεΐ' μαρτυρεί δί Φιλόξενος, και Σοφοκλής εν Μάντιοι σννέστειλεν ' Ορώ προ χειρών Πολνΐδον τον μάντεως. xai πάλιν Ουκ εστίν ει μή Πολνΐδω τω Κοι~ ράννω, tibi Κοιράνον scribendam esse docni. Iam ut Aristophanes et Sophocles, ita etiara Euripides hanc formam usurpasse censendus est, quatnquam in Euripideae quoque fabulae versibus afferendis variant grammatici. Iam dubitari nequit quin Aristophanes famam, quam tragici principes poetae sue quisque more illustraverant, Aeschylus in Cressis» in Vatibus Sophocles, in Folyido sive Glauco Euripides,

ΠΟΛΥΜΟΣ.

1133

Aristophanes novo quodam modo in rieum deflexerit, quae quidem res quin aliqnam tragicorum poetarnm, Euripidia potiseimum, ut coniicio, exagitandorum praebuerit opportunitat e m , dubitari vh potest: sed in hac Euripidis irrieione nequaquam summa totius fabulae posita f u i t , verum hie quoque sicut -alias poeta antiqua ilia fa ma usus est quasi involucre quodam ut suae aetatis exhiberet imaginem. Cum autem omnis ilia fabula, quae est de Glauco Minois filio a mortuis Polyidi vatis opera restitute, in vatum auctoritate versetur, videbitur Aristophanes maxime hanc fabulam docuisse, at augurum vanitatem malasque artes temeritatemqae saperstitionis clara in luce collocaret: augurum certe auctoritas cum maxime viguit eo tempore, quo expeditio ilia Siciliensis est suscepta, vid. quae dixi ad Amphiaraum. Potest tamen fieri, ut ad remotius tempos referenda sit fabula, Ita ut ad terliam dramatum classem pertineat: senex enim poeta potissimum eiusmodi tractavit argumenta, lam vero at Euripidis fabula modo Γλαύκος modo Ιίολνϊδος inscribit u r , ita etiam Aristophanis comoediam et hoc et illo altero nomine nuneupatam esse exislimabam et Pollucis locum III 4 3 hue revocandum censebain: Άρίοτοφάνης Γλανχω' Καλνψας καλύμματος τριβωνίιο dunua&ivivaa. At recte opinor Meinekius Antiphanis nomen restituit. Notandus deinde Pollucis error, qui X 45 Thesmophoriazusarum v. 633: Σκάφων Ξίνυλλ' ητησίν ού γαρ ην άμίς, ex Potyido afifert. I. To γαρ φοβίίσ&αι Πασιν

τον &άνατον ληρος

γόρ ήμΐν τοντ'

ocfttitiai

πολύς.

na&tlv.

Stobaens CXV1II 10 vol. Ill p. 451: Αριστοφάνης Πο· λνΐδον. Dicit haec nescio quis, fortasse Minos rex, in Polyidum, quem iubet una cum Glauci corpore sepulcro includi. Alter autem versus legitur apud Sophoclem in Electra v. 1173. Verum etiam nunc teneo, quod olim conieci, versum Sophocli abiudicandum esse, et ad Euripidis Polyidam pertinere,

ARIST0PHAN1S

1134

vid. Annal. Zimmerm. 1835 p. 962, adde praeterea quae dixit vir ingeniosissimus Welckerus de Graecis tragoediis II p. 776, II. Ίδον

δίδωμι τ-ηνδ' ίγώ γυναικά σοι

Φαίδραν · in\ πυρ δέ πυρ έοιχ' ·ηξ(ΐν άγων. Stobaeus L X V I I I 6 vol. III p. 25 : 'Λριοτοφάνης έν Πολνϊδω. De proverbio isto satis trito π ν ρ ίπι πυρ vid. Comment, p. 31, ubi Cratino πϊρ πνρΐ εγχα vindicavi. Minois autem videntur haec esse verba, qui Phaedram filiam Polyido vati, ut videtur (nam Tliesei nullae in hac fabula partes esse possunt), propter Glaacum filiam restitutum ab inferis, despondet: comici enirn poetae plurima novaverunt in antiquis fabulis illis conformandis, nuptiarumque laetitia satis aptum comoediae praebnit exitum: suborta autem est alia quoque coniectura, Aristoplianem lion solum Glauci miram fortunam in hac comoedia exhibuisse, sed consimile Hippolyti fatum adiunxisse: namque iis ipsis herbis, quibus Polyidus Glaucum in vitam revocavit, usus est Aesculapius ut Hippolytum ab inferis suscitaret, vid. Ovid. Fast. VI 7 4 3 : Exciderat curru lorisque morantibus artus Hippolytus lacero corpore raptus erat: Reddideratque animam, multum indignante Diana, Nulla, Coronides, causa doloris, ait. INamque pio iuveni vitam sine vulnere reddam, Et cedent arti tried a fata meae. Gramina continuo loculis depromit eburnis. Profuerant Glauci manibus ilia prius, Tunc cum observatas augur descendit in herbas, Usus et auxilio est anguis ab angue dato. *) Pectora ter tetigit, ter verba salubria dixit, *) Versus aperte corrupt!: et fuit quidem cum corrigereni: cnm Coeranides

augur descendit atl umbras:

tas, abservatas) a. d. ad umbras" exhibent;

at sic potius corrigendus

ilte locus: Tunc cum servantes

Tunc

nam libri ,,servandas (serva-

anguis descendit ad herbas,

Usus et anxilio est augur ab angue dato.

ΠΟΛΥΜΟΣ.

1135

Depositum terra sustulit iile caput. Lucus eum nemorisque tui, Diclynna, recessus Celat: Aricino Virbius iile lacu. E t ob hoc ipsum nonnulli videntur finxisse, Aescnlapium etiam Glaucum in vitam revocasse, vid. schol. Pindar. Olymp. III. Ilygin. 49 p. 9 ? : „Aesculapius Apollinis filius Giauco Minois filio vitam reddidisse sive Hippolyte dicitur, quem luppiter ob id ipsum fulmine percussit." Idem vcro infra 136 p. 202 Glaucum Polyidi opera revixisse tradit, et rursus 251 p. 3 0 5 : „Glaucus Minois filius restitutus a Polyido Coerani filio." Ubi itidem Hippolyti reviviscentis fit mentio: ,,Ηίρpolytus Thesei filius voluntate üianae, qui postea Virbius est appellatus." Utut hoc est, Hippolytum pariter atque Glaucum in vitam revocatum esse ab inferis constans antiquitatis fuit fama ( u t alios praeteream, iam hoc tradidit Naupaclicorum auctor apud Apollodor. III 10 3 ) : itaque potuit Aristophanes utriusque herois memoriam coniungere, et quae comoediae est in fabulis immutandis licentia ita inetituere, ut Hippolyte restituto in vitam Phaedra uxor daretur. Sed haec sane perquam incerta. Ad Theseum certe nolim illos versus revocare. III. Jia της αγοράς τριχών, άναυίατητος

ων.

Suidas: Άνάριστος ' μΰλλον δε άναρίστητος , 'Αριστοφάνης IloXviiSoj · dia της άγ. τρίχω, άν. ων. Scripsi τφ. χων. Porsonus transposuit verba Τρέχω δια της αγοράς. IV. Έλλιμίνίζίΐς Pollux IX 31 : Kai Έλλιιι(ν. χτλ.

η

dtxaTtvug.

ώς Αριστοφάνης

έν

Τίολνίίδω.

V. Photius ρ. 13 19. Suidas, Etymolog. Μ. ρ. 373 19 et Mich. Apostol. IX 9 p. 105: ' Έ ρ η μ ο ν έ μ βλέ n t ιν. άχίνητον και νωΰρόν οίον όταν ίίς έρημίαν η πέλαγος μέγα χαι αχανές βλέπωμίν. Αριστοφάνης Πολνΐδω (Suidas et

1186

ARISTOPIIANIS

Etymol. Μ. Πολνείδω).

"Ερημον

Gomico non indignant ερήμην τριμμα

non expedio:

εμβλέπειν

βλέπειν,

quemadmodumυπό-

dixit in Eccles. 291 et ναπν

βλέπειν

Equitt. τ . 631 (ubi alii legebant: Καβλεπε

βλέπειν

in vid.

σίναπν,

Athenaeus IX p. 366 D) et κάρδαμα βλέπειν in Vespis 450, et Enpolis in Aureo Saeculo Fr. X I I σχίτη στίαν

Fr. Inc. X X I I . vel ερημον

βλέπειν

et

βλέπει,

απι-

uti est

βλέπειν,

in Ranis v. 562: "Εβλεχρεν εϊς με δριμύ et in Acharn. 254: βλέπουσα

et illud ipsum credo restituendum

&νμβροφάγον,

esse Aristophani. VI.

VII.

Etymol. M. p. 451 51: Θ η σε ι ότριιρ' αείω διατρί-ψας. ζειν

Αριστοφάνης

ula pelitiim. XXV. Galenas in commentario ad Hippocratis aphorismos V p. 322 ed. Basil.: Άμφιδέ'ξιον Ευριπίδης εΐρηχε σίδηρον 73 *

ARISTOPHANIS

1156

τον εκατέρω&εν μέν τέμνοντα, περιδί'ξιον δέ τον Άστεροπαΐον "Ομηρος τον άμφοτεραις ταΐς χερσϊν ομοίως χρωμενον, ως εί και άμφοτεροδΐξιον ειρηκει. κατά δέ τον αυτόν τρόπον α μφαρίστ ερον 'Αριστοφάνης ειπεν iv Ταγηνισταΐς αν&ρωπον άμφοτέρο)ϋ·εν άριατερόν. Adde Phrynichum in Bekkeri Anecd. I p. 3 1 1 0 : ' Λμφαρίστερος'

τίον τοντο

τω περιδέξιος'

σκωπτικόν

XXVI.

Pollax Χ 47: Βά&ρα, σταΐς.

πάνυ το

εναν-

ονομα.

XXVII.

βα&ράδια,

ως εν

Ταγηνι-

Utrumque videtur Aristophanes dixisse. XXVIII. Scholiasta Piatonis p. 36Θ ed. Bekker: Διός

Κόρινϋος·

επ\ των αγαν μεν νπερσεμνννομένων, κακώς δέ και πονηρώς άπαλλαττόντων — μεμνηται δέ ταύτης Αριστοφάνης iv τοΐς Βατράχοις — και εν τοις Ταγηνιαταΐς. XXIX. Grammaticus in Crameri Anecd. I p. 223 1 9 :

Δάκος

γάρ προς άντιδιαστολην τον δοκός όί-ντόνον τον σημαίνον τος την δόκησιν. και παρά Άριστοφάνει εν Ταγηνισταΐς σημαίνει την άγχόνην. XXX — XXXII.

Pollux Χ 101 : Και μην εσχάραν ει'ποις αν τό άνϋράκιον τοντο και εσχάριον, Αριστοφάνους εν Ταγηνισταΐς ειπόντος ε σχάρια , καί πον και εσχαρίδα, — Idein VII 149: To δέ ενκαρπεΐν εν Ταγηνισταΐς καρπενειν. Aut scribendum και καρπενειν, ut utrumque in liae fabula usurpaverit comicus, aut plane delendum, quod probabilius, cum supra iam ex Hyperide attulerit Pollux. — Idem VII

168: Και πα ραλονται

δ' Αριστοφάνης

Sic recte Brunckius, vulgo

εν Ταγην

ιαταΐς.

Άγωνιαταΐς.

XXXIII.

Scholiasta Piatonis p. 383: ' Εκιρνώντο εν ταΐς σννονσίαις κρατήρες τρεις, και τον μεν πρώτον Διός 'Ολυμπίου

ΤΑΓΗΝ1Σ

TAI.

1157

και Ό-εών 'Ολυμπίων ε?>εγον, τον δί δεύτερον ηρώων, τον öi τρίτον σωτηρος, — ελεγον δέ αυτόν και τέλειον, ως Ευριπίδης Ανδρομέδα και Αριστοφάνης Ταγηνισταΐς. XXXIV. Harpocratio: Κΰπασσις' — οι γλωσσογράφοι χιτώνος ιϊδός φασιν αυτόν είναι τον κνπασσιν, οι μέν γυναικείον) οι δε ανδρείου, μέμνηται δ' αντον — και Αριστοφάνης εν τοΐς Ταγηνισταΐς. XXXV. Etymol. Μ. ρ. 551 S3 et Gudian. 358 S3: Κωνησαι' κυρίως τό κέραμον πισσώσαι. κωνάν γαρ το στρέφειν. και τους βέμβικας κώνους λέγονσι. και Αριστοφάνης δ£ εν Ταγηνιαταΐς τό περιενεγκεΐν κωνησαι λέγει. Fortasse περικωνησαι scribendum, quemadmodum in Vespis 600 est πε~ ρικωνεΐ, XXXVI. XXXVII. Pollax Χ 93: Έν δέ Ταγηνισταΐς ώνόμασταί τι και μελιτηριον αγγος. — Idem Χ 119: "Οτι μέν και μνρ ίδιον εϊρηκε τό μνρον Άνιστοφάνης εν Ταγηνιαταΐς ίστέον. XXXVIII. Photius ρ. 383 S1 et Snidas, Παραιξορουσον (ita Photius, Suidas παραιξοροΰσιν): Αριστοφάνης Ταγηνισταΐς. άπέδωκαν δε οί μέν παιδιας ειδός τι, Ευφρόνιος δε παροιμιωδώς λέγεσ&αι επϊ των παρακελευομένων ταχέως ηκειν η άπαλλάττίσ&αι. Apostolius Proverb. XV 6 0 : παραξοροΰαιν Αριστοφάνης — ιίδός τι' άφρόνιος δί παροιμιώδες — άπαλίάντεσ&αι. Recte videtur Meinekius Quaest. sc. πάρεξ δρουσον restituisse; Diuilorfii certe ratio improbauda, qui ex Iliad, γ 325: Πάριος δέ &οο~ίς εκ κλήρος δρουσεν, Πάρι έξάρονσον coniecit legeudum esse. XXXIX. Scholiasta Pads v. 1140: Σαρδ ιανικόν γαρ ui Αυδικαι βαφαϊ — και εν Ταγηνισταϊς

διαφέρουσι τΐ] λέξει κέ~

1158

ARISTOPHANIS

χρηται. Ita Bekkerus edidit, at Dindorfius nuper ad v. I I 6 5 liaec rettulit, ubi de significatioiie novis φήληξ isla legunt u r : Ούτος em τον ώμου σύκου κίχρηται, ειπών οίβαίνοντα · oiöaivixai γαρ οτ* άρχίται mnaivia&ai· καΐ ϊν Ταγηνισταΐς δι τι] λί'ξίΐ κίχρηται. XL. P h o t i u s : Σηινός' δια τον ΐνός ν λέγονσιν, 'Αριστοφάνης Ταγηνισταΐς, σπίνος scribendum esse praecipit Herodian. πίρι μονήρ, λίξ. p. 39 34. LXI. Athenaeus VI p. 260 Ε : Τί δίΐ προς τούτοις ετι παρατί&ίσ&αι τά ϊκ Ταγηνιστών τον χαρίίντος Αριστοφάνους; Disserit Athenaeus de aurei saeculi felicitate, quam comici poetae jion semel magnifice exornaverunt. Atque ego quidem censebam ex hac descriptione petitos esse aliquot versus, quos Plutarchus non posse suaviter vivi sec. Epicur. c. 16 exhibet, poetae nomine non adiecto, quos adscripsi supra ad Σκηνάς καταλαμβ. F r . III. Dixi de iisdem in Comment, p. 194. Nunc tarnen non putaverim ab antiquae comoediae poeta jstos versus profectos esse,

Τ Ε Α Μ Η Σ Η

Σ,

Nomen fabulae accepit a gente Carica, quae oracula, prodigia, somnia interpretari solebat, vid. Cicero de divinat, I 4 1 : „Telmessus in Caria est, qua in urbe excellit haruspicum disciplina." et c. 4 2 : „ T u m Caria tota, praecipueque Telmesses, quos ante dixi, quod agros uberrimos maximeque fertile» incoiunt, in quibus multa propter fecunditatem fingi gignique poesunt, in osteutis animadvertendis diligeutes fuer u n t . " C f r . Aelian. Var. Hist. XII 64. Hos autem augures apud Athenienses, religiosissiuios homines, magna fuisse auctoritate ilio t e m p o r e , ubi superstilio graviter vulgi animos

TEAM ΗΣ ΗΣ.

1159

vexabat, conseiitaneum est. Itaque ab his haruspicibus comoedfa traxit appellationem, in qua quidem poeta fraud es vatum superstitionisque temeritatem videtur illusisse : sed qua ratione institutam seutentiam persecutue sit poeta, non facile ex paucis f r a g m e n t s coniicias: neque de tempore quidquam constat. Cliaerephou quidem ridetur F r . XIV et ut coniicio, Plato F r . III. Itaque inter posteriores fabulaa referenda e s t : malim tarnen secundo oralai comoediarum quam terlio iuserere. I. ' ίΐς (ffρε

II.

civ τις αν ούν f j , τί ποιήσας,

δη τοίννν

ταϋ&'

οταν

ελ&τ},

ω

Τελεμησσεΐς;

τί ποιεΐν

χρή μ',

ω

Τελεμησσεΐς. Stcphanus Byzant. Τελμισσός· πόλις Καριάς, ώς δέ Φίλων καϊ Στραβοί, Λυκίας, εστι γαρ αμφοτέρων οριον μετά /Ιαίδαλα · ό πολίτης Τελιιισσεύς, και δράμα Αριστοφάνους Τελμισσεΐς. λέγεται καϊ τετρασνλλάβως Τελεμισοεΐς, ώς αυτός εν αυτω- 'Ώς αν τις αν ονν οτι ( c o d . Vratisl. ήτι, Voss, ητι) ποιήσας ώς Τελεμισσεΐς, και πάλιν Φέρε — Τελεμιασεΐς. εστι δέ το μέτρον άναπαιστικον τετράμετρον καταληκτικόν. ου προ της τελευταίας συλλαβής ανάπαιστος τάττεται, σπανιαίτατα δέ σπονδεΐος. Igitur metri tantum gratia poeta ascivit formam quattuor syll a b a r u m , nam spondeum sedulo vitant comici p o e t a e , vide tarnen Commentat. p. 279. Ceterum rarius urbs ilia Τελμησσός, quam Τελμισσός scribitur, adque earn normam hie scripsi Τελεμησαεϊς. Dindorfius mavult Τελεμησης. Praeterea v. 1 scripsi τί ποιήσας, ώ Τελεμηασιΐς. Priora, cum aliquid exciderit, redintegrari nequeunt. Consulit autem aliquis consilii in ops, ostenti ut videtur metu percuseus, haruspices Telmessenses. III. ()ύ γάρ τίϋεμεν ώ'σπε

τον αγώνα

τέως ι)ν, αλλά

τόνδε τον

-/.αίνων

τρόπον

πραγμάτων.

1160

ARISTOPHANIS

Scholiasta Piatonis p. 335 ed. Bekker: Έν δέ τοΐς 'Αριστοφάνους Τελμησσενσι το τέως άντϊ τον πρότερον κείται· Ου γαρ τί&εμεν κτλ. IV. Aristides I ρ. 377 6 lebb.: Ή κωμωδία γε το λοιπόν εστίν y ελεγον δε άνάφέρων εις τοις Τελμισσέας (τιλμισέας codex Laurentianus ) του 'Αριστοφάνους ώς εκεΐ λόγω τις ηγωνίζετο, εργω οϋ. Nescio an Aristidis locus pertineat ad fragmentum superius. Fort. Aristophanes scripserat: Λόγο) γαρ ηγωνιζόμεσ&', εργοισι δ' ου. V. Α. Τράπεζαν τρεις πόδας JB. Και

εχονσαν,

τέτταρας

πό&εν εγώ τρίπουν

ήμΐν

εϊσγερε

δε μη

'χέτω.

τράπεζαν

λήψομαι;

Athenaens II ρ. 49 C : Αριστοφάνης · Τράπεζαν ημΐν κτλ. Eadem affert Eustathius p. 1398 17. respicit idem p. 867 2 δ : πε'παικται το Οϊμοι πώς αν ενροιμι τρίπουν τράπεζαν; Vs. 1 εΥσφερε Porsonus, vulgo φέρε. — Vs. 3 τέτταρας Eustathius, vulgo τέσσαρας. Ad Telmessenses autem haec referenda esse docet Pollux, qui versum tertium affert X 80. Idem VI 8 3 : Και τρίποδες —. και εστί τουνομα — καϊ εν Τελμισενσιν Αριστοφάνους. VI. Οίνου τε Χίου

στάμνον

ηκειν και

μΰρον.

Pollux Χ 7 3 : Αριστοφάνης έν Τελμησεύσι τελμισσενσΐ) λέγει · Οϊνον τε κτλ.

(alii libri

VII. Πινακίσκον

απνρον

ϊχϋνηρον.

Pollux Χ 8 3 : Αριστοφάνης δ' εοικε διαιρεΐν τινας άπνρους καϊ εμπνρονς πινακίσκους, ώς οταν φϊ\ εν Τελμησεύσι (codices aliquot τελμισσενσΐ) ΙΙινακίσκον κτλ. Reeprcit hunc versum Phrynichus in Bekkeri Anecd. I p. 14 2 3 : Απνρον πινακίσκον καινόν, 'μη πω πυρϊ προσενηνε·} μένον.

ΎΕΛΜΒΣΗΣ.

1161

VIII. Μεταπεμπον

νυν ταντα

σπονδή

και μνρον,

εύρημα

Με-

τάλλου. Ilenychius: Μεταλλίων μίοον 'Αριστοφάνης Μεταπεμπον κτλ. Μέταλλος γάρ τις Σικελιώτης την τον Μεταλλείου μνρον κατασκευήν εύρε. μνημονεύει και Φερεκράτης εν τ[] Πετάλι]. Alios autem in hoc versu legisse Μεγάλλον apparet ex Athenaei XV p. €90 F: To Μεγάλλιον ώνομάαΟη γαρ και τοΐτο άπό Μεγάλλον του Σικελιωτον. οι δ' ' Λ&ηναΐόν φασιν είναι τον Μεγάλλον. μνημονεύει δ' αυτού Αριστοφάνης εν Τελμισσευσι και Φερεκράτης εν Πετάλι). Adde praeterea Etyrool. Μ. p. 587 7 : Μετάλλειον οντω μνρον ελέγετο από τίνος Μετάλλου Σικελιωτου, ενρόντος αυτόν την κατασκευήν ο και δια τον γ γράφει Αριστοφάνης Τελμισεϋσιν. ίίρος. De hoc unguento confer imprimis Theophrastum de odor. 29. 30. 33 ibique Schneider. IX. Atlienaeus VII p. 308 F : Αριστοφάνης δ' εν σενσιν Μελανοπτερνγων εφη κορακίνων.

Τελμισ-

χ, Grammaticus Bekkeri p. 386 6 : Άλφιτόχρωτος κεφαλής' της πολιάς. Τελμισσενσιν Αριστοφάνης. Codex ταλμισσενσιν. RespiciuntHesychius: 'Λλφιτόχρως' λευκή, πολιά, et Eustathius ρ. 868 37: Άλφιτόχρως κεφαλ.ή κατά τονς παλαιούς ή πολιάς Idem ρ. 976 53: Οι κωμικοί άστεϊζόμενοι άλφιτόχρωτας και τοιαντά τινα σκώπτονσι τους πολιούς. XI. Hesychias: Πνλαι· Αριστοφάνης Τελμισσενσιν (cod. τελμινσενσιν, Masar. Τελμησενσιν) ε πι των &ντων λέγει, εκείνοι γαρ επισκέπτονται τάς έκτροπάς τον ήπατος και τάς φλέβας. Hoc de ipsis Telmessensibus dictum.

1162

ARISTOPHANIS XII. Σ ιπ ν a·

Harpocratio: nva

ear ι

πολις

ΧρνσιΖ

di

πολλάκις

—

παρα

σιτηρον τοις

άγγπόν

άρχαίοις

ίστιν

ή

κωμικοΐς.

αιΕ ν -

yevu, 'Αριστοφάνης Τίλμισινσιν.

XIII. Etymol. Μ. ρ. 143 143: Ά ρ ί σ τ ν λ λ ο ς · ονομα παρ' ' Α ρ ι σ τ ο φ ά ν ί ΐ ( c o d . August, apud Titmann. ad Zonaram I p. CXXVI παρ' ' Α ρ ι σ τ ο ^ ά ν α tv Τ ι λ μ η σ ο ΐ ς ) . ί ϊ ρ η τ α ι δε νποκοριστικώς

ό

" Ι ί ρ ν λ λ ο ς χαϊ

' Α ρ ι σ τ ο κ λ ή ς , ώς

παρά

το

Β α & ν χ λ η ς Βά&νλλος τος,

οντω

χαι

Ήρωδιανός Λιογένης

ίίς

Θρασνχλης ονομα

παρά την

το

γαρ

παρά

το Ή ρ α χ λ η ς

Θράσν?>λος

χαι

χ ν ρ ι ο ν , ό έρώμινος

παρά

το

'Α ν α χ ρ ί ο ν -

Αριστοκλής Ά ρ ί σ τ υ λ λ ο ς .

'Απολλώνιου

ίΐσαγωγην

η

πίρι

όντως πα&ών.

cod. Augustanus ) άντϊ τον άριστος' Corrigendum J i o y t v i a v o g άντϊ τον ' Α ρ ι σ τ ο κ λ ή ς τον Ά ρ ί σ τ ω ν ο ς . T a n g e r e enira videt u r P l a t o n e m , qui antea Aristoclea vocabatur. Vid. Diog. Laert. I l l 4 : «' ον και ΙΓλάτων διά την tvt^iav μίτωνοκαι

(διογενιανός

' Α ρ ι σ τ ο φ ά ν η ς iv

μ ά σ & η . πρότιρον ο ν ο μ α , χα&ά

Ταλμισοϊς.

' Α ρ ι σ τ ο κ λ ή ς από ν. Έρατοσ&ένης δέ χρονικώς αυτό φησι παραλαμβάνεσ&αι · • Πυ&οΰ χελιδών πηνίκ' αττα φαίνεται, και πάλιν. ' Οπηνίκα αττ' νμεΐς όρχοΰμενοι πιάτε. Vs. 1 ap. Siebenkees. p. S3 et ap. Ruhnk. p. 35 πΰ&ου χελιδών κάπο&' αττα. πυ&οΰ χελιδώ Dobraeas in app. ad Kiddii Miscell. Pors. p. 388. Eratosthenes non dicit ex qaonam comico poeta petiverif, neque Aristophani tribuissem, nisi Eostatbias p. 148 fine dilucide ex hoc poeta versum priorem afferret: Αριστοφάνης δέ έπϊ χρόνου· Πυ&οΰ χελιδών κτλ. Sed ne ita quldem mihi omnis dubitatio exemta est, namque apud Harpocrationem τ. "Αττα vulgo similiter legebatar: ενιαχοΰ δέ παρέλκει το αττα' — Φερεκράτης μέν εν Χι ίρω νι επ' όρι&μοΰ εταξεν — 'Αριστοφάνης δέ έπϊ χρόνου Πΰ&ου χελιδών πηνίκ' αττα φαίνεται. At vero Bekkeras ex codd. edidit tantqm haec: ένιαχοΰ δέ παρέλκει τό αττα · Χιονίππον Πυ&οΰ χελ. κτλ. et similiter Philemo a Bnrneio edi-

A R I S T O PUAN IS

1183 tue p. 1 6 : πν&ον

ενιαχοϋ

χελιδών

δί

παρέλκει

πηνίκ'κττa

τό

αττα,

φαίνεται.

ως

τό

χιονίππου

Codicum autem lectio-

nes apud Bekkerum χίονί που, χίωνί που, χιωνιοί που docent ibi potius cum Osanno Χιωνίδου rectius

huic

legendum esse, ut fortasse

quam Aristophani tarn prior

versus sit tribuendus.

quam

posterior

Aristophanis si sunt hi versus, for-

tasse pertinent ad Thesmophoriazusas II. conferas cum versu priore Thesmoph.

ται.

I, 1 :

Ή

Ζεΰ

χελιδών

αρά

sane όρχονμεναι potius fuerit legendum. Μ.

ποτε

φανήσε-

Cum altero autem versu Thesmoph. II F r . III 8. p·

167

βάνει,

46:

—

Πή&ον

ό

κωμικός

χελιδών

χελιδών γίνεται.

Corrupte

Etymol.

αύτό

παραλαμ-

δε χρονικόν

τηνίκ'

αττα

Et

γίνεται'

λεγει

οπότε

Νοη multum lucis afferunt, quae leguntur

apud Grammaticum in Bekkeri Anecd. I p. 4 6 0 33 et Suid a m v.

αττα.

XXII. v

Αλλαι

προς

δε χναμίζονσιν ανδρας

είσϊν

αυτών

*

εκπετήσιμοι

P o l l u x I I 1 8 : ^Αρισϊοφάνες

σχεδόν.

δε κναμίζειν

αας (παρ&ένονς) e(f η' Άλλα ι δέ κτλ. legitur ήγουν,

quod

*

τ ας

άκμαζον-

In fine v. 1 vulgo

deest in cod. lungerm. sed nescio an

eit retinendum, ita ut PoJIucis sit, qui duo diversa fragmenta Aristophanis

adscripserit,

ut

alterum

altero

expla-

naret. XXIII. Αονσησ&ε

χαϊ

χτενίσησ&ε

P o l l u x I I 3 4 : Αριστοφάνης

προς

τον

Αοΰσησ&ε

ηλιον. κτλ.

XXIV. "Ινα

μη

καταγνς

P o l l a x I I 3 9 : ΙΙαρά

φων

"Ινα μη

κτλ.

τό σκάφων

πληγείς

δε Άριστοφάνει

τό σχάφιον

p. 3 6 3 , vulgo deest articulus.

(ή

ξίλω. κεφαλή)

σκά-

Toupius Emend, vol. IV

FABULAE INCERTAE.

1188

XXV. "Ινα

ξννώσιν

σχώληχας

ωπερ ηδεσ&ον

έσ&ίοντε

και

βίω,

μνλαχρίδας.

Pollux^ II 189: Ί1 μέντοι κωμωδία η την άλετρίδα μνλακρίδα χαλί! η ζωόν τι έν τω μύλωνf "Ινα ξνν. χτλ. De voce μνλακρις cf. VII 1 9 : Και ή 'ένδον τίφη μυλη&ρϊς και μνλαχρίς. XXVI. '£ig ονχ ϊτιρον

άνδρα

σάρκινον.

Pollux II 233: * Αριστοφάνης δέ ε'ιρηκεν ώς ονχ 'έτερον om. codex Iungerm. XXVII. Φ&έγξ,αι Φ&έγμα

Ώς

ονχ

κτλ.

XXVIII.

σν την φ ων ην άναστήσας

ανω.

κεκράτηκε.

Pollux IV 1 1 4 : Και Αριστοφάνης ξαι σν την ψ. άναστοιχήσας ανω' δ δ' κιχράτηχί. Falckenburgius άνατειχήσας, Scripsi άναστήσας, quemadmodum quie raalit άνατείνας ανω. Sed άνασείειν Acharnens. v. 347, cave Iiic quoque fragmentum fortasse fuit: Kal φ&έγμα

πού φησί' Φ&έγαυτός και φ&έγμα quod ferri nequit. ίστάναι βοή ν, nisi βοήν, quod est in reetituae. Alterum κεκράτηκε.

XXIX. Ti το χα/.όν\

αλλ'

η κοκκνμηλ'

ηχρατίσω;

Pollux VI S4: "Εστί δέ το άκρατίσασ&αι και παρά τοις παλαιοΐς και παρά 'Αριστοφάνει' Ti τό κακόν κτλ. XXX. Τον Πειραιά

δέ μ ή Χίναγγίαν

άγαν.

Pollux VI 3 1 : Πλάτων δε κωμικός και κεναγγιάν εϊρηκε, Ξενοφών δέ βονλιμον (βονλιμιάν scribendum videtur) και 'Αριστοτέλης δέ τόν Πειραιέα μη κεναγγίαν αγειν. sed cod. lungerm. Α. V. al.: Αριστοφάνης δέ τόν πειραιά (vel πειρέά) κτλ. Recte Meinekiue II 2 p. 667 τόν Πειραιά δέ correxit.

1184

ARISTOPHANIS XXXI. Τον σαπέρδην

άποτΐλαι

χρη,

και καταπλϋναι

κατ'

εκπλϋναι

και

διαπλϋναι.

Pollux VI 4 9 : 'Αριστοφάνης' τον σαπίρδην άποτΐλαι χρη και κατεκπλϋναι κτλ. Correxit Porsonus Advers. ρ. 282. XXXII. Χορδαί,

φνσκαι,

πάστας

ζοιμοί,

χολικές. Pollux VI 5 6 : Και πάσται * Αριστοφάνης δέ φησί' Χορδαι

δε εισι ζωμός άλφ'ιτων κτλ.

—

XXXIII. Πολφούς

δ' ονχ ηψον όμοϋ βολβοΐς

'ίν* επαγλαΐσι7

τό παλημάιιον

*

*

*

και μη βηττων

*

•

καταπίνΐ],

Pollux VI 6 2 : Και 'Αριστοφάνης δέ των ποληών μνημονεύει ΙΙολφονς κτλ. Εϊη δ' αν ετνονς ιδέα και τα χί~ δρα' γίγνεται δε εκ χλωρού πνρον, ον χιδρίαν Αριστοφάνης καλεΐ' ό δέ αυτός και παλημάτιον ρόφημα τι ωνόμασεν "Ιν' επαγλαί'σγ κτλ. ίσως δ' αν εϊη εκ παιπάλης, ο εστι τό λεπτότατον τον αλεύρου. - Lacunam indicavi, nam non dubito, quin utrumque fragmentum ex eodem loco sit petitum. Ceteruiu χιδρίας quoque in perdita aliqua fabula legebatur, χΐδρα dixit poeta in Equitt. 806. Pac. 595. XXXIV. "H τις κίονσ*

εφάνη

κύος

τοσουτον'ι.

Pollax II 6 : Τό δέ κύημα και κύος Αριστοφάνης κεκληκεν "Η τις κτλ. Ad Triphaletem probabiliter refert Suevernias. XXXV. J

Οξυγλίκειάν

ταρα κοκκιεΐς

ρόαν.

Pollax VI 8 0 : Εϊποις δ' αν και κοκκίσαι ροιάν Άριστοφάνην Όξ,υγλνκειαν κτλ. τ ούτι δέ τό ιαμβεΐον στοφάνης ουκ ϊδιον ον εΐρηκεν, αλλ' ως Αισχύλου.

κατά Αρι-

FABULAE

INCERTAE.

1185

XXXVI. Τήν tv fi ta χρίάδι' Pollux VII 36: — Την

χντραν

χτλ.

ηψες

xai

χνιραν, ίζωμίνμίνα.

ζο:μινσαΐ'

Legebatur

txptiv,

xai

Αριστοφάνης·

correxit Dobraeue

ad

PJut. v. 3 3 7 .

XXXVII. Άνήαας

χροχύδα

μαστιγονμένην.

Pollux VII 6 4 : Kai χροχνς Si μέρος ιο&ήτοχ. στοφάνης

Si Άνήσιις

Falckenb.

άνήσω

χιλ.

Vulgo αν έσω.

—

Αρι-

άνήοιις

cod.

ßruuckius,

XXXVIII. Άλλα τά χάρυά

το στρόφιον

λυΟίν

μούξ,έπιτιτίν.

Pollux VII 6 7 : To ώνόμαζον, ώς Αριστοφάνης

γνναιχΰον ζμνιον — στρόφιον Άλλα το στρόφιον χτλ. XXXIX.

Πλην βααχάνιον

et τις πρΐαιτο

in ι χάμινον

ανδρός

διόμινος χαλχίως.

Pollux VII 1 0 8 : ΓΙρό öh ιών χαμίνων τοϊς χαλχίνσιν 'έΟ-ος ην γιλοϊά τινα χαχαρταν η έπ,ιπλάττίΐν αποτροπή. ίχαλιϊχο δί βασκάνια, ιός xai Αριστοφάνης εφη
(ως νπο&ηλντΐραν νπαγροικοτέραν.

Sexlus E m p i r . adv. grammat. I 10 p. 2 6 4 : ΙΙολλαϊ γαρ, φασ'ιν (oi γραμματικοί), tiai avvt'j&tiai, xai αλλη μέν Ά&ηναίων, αλλη δέ Λα^ίδαιμον'ιων. και ηάλιν Ά&ηναίων διαφέρουσα μίν η παλαιά, ϊ'ξηλλαγμένη δέ ή ννν. και ουχ •η αύτη μέν των κατά την άγροιχίαν, ή αύτη δέ των έν αστιι διατριβόντων. παρ' ο και ό κωμικός λέγίΐ Άριστο φάνης άιάλικτον κτλ. XCIX. Λνναται

γαρ 'ίσον τω δράν το

votiv.

Clemens Alex. Strom. VI p. 7 4 9 : 'Ηροδότου

iv τω

πιρι

1200

ARISTOPHANIS

Γλαύκου τον Σπαρτιάτου λόγω (VI 8β) φησαντος την Πυ•9-ίαν ειπείν τό τε ρη&ηναι τοΰ &εον και το ποιησαι ίσον γενέσ&αι 'Αριστοφάνης εφη δύναται κτλ. C. 'Αλλ'

tig ηρων τι

παρήμαρτον.

Scholiasta Iliad. Ν. 488: "Ηρων τινίς Άττικωςεις ηρων τι παρ. 'Αριστοφάνης.

'Αλλ'

CI. Σικνους κατ'

έν&άδε πη φνομένονς

ονδενι κόσμοι

περιόντες,

ησ&ιον.

Scholiasta Acharnens. v. 5 1 9 : Σίκυον από της εν&είας 6 σίκνος. και άλλαχοΰ Σικυους κτλ. Legebatur ενταϋ&ά πη περιιόντες κατήσ&ιον, quae recte videtur Dindorfius correxiese. CIL Αυτός

δείξας εν

άρμονίαις χιάζων η

σιφνιάζων.

Suidas: Χιάζειν Πραξιδάμας Λημόκριτον τον Χίον και Θεοξενίδην τον Σίφνιον πρώτους επϊ χρώματος τά'ξαι την ιδίαν ποίησιν, ώς Σωκράτης εν τοις προς Είδό&εον, ώς παρ' Άριστοφάνει τεταγμενον. νποτείνει δέ τις αυτόν βωμολοχεΰσαι Αυτός δείξας κτλ. Legebatur apud Suidam vulgo: Ισοκράτης εν τοΐς προς £ίδο&έαν, quae correxit Meinekius ad Euphorionem p. 175. Sed sequentia quoque satis pertnrbata et corrupta sunt: perturbatio autem inde orta, quod duo diversi loci temere sunt confusi, unus ex Nubibus v. 9 7 0 : ει δε τις αυτών βωμολοχενσαιτ' η κάμψειεν κτλ alter ex incerta aliqua fabula petitus, ad quem pertinet hie ipse anapaestus. Ceterum cfr. Pollux IV 6 5 : To μένTοι σιφνιάζειν και χιάζειν τό περιίργοις μίλιαL χρηα&αι από Δημοκρίτου τοϋ Χίον και Φιλοξένου τον Σίφνιου. In poetae verbis particulam addidit Toupius Emend. II p. 878.

1201

FABULAE INCERTAE.

cm. Ονχ Ζσται, χενέβρειον οταν &νσρς τ*, χαλιΐν

μι.

Erotianne ρ. 201: Κενεβρεια· τά νεχριμαΐα χρέα ον'τω χαλοννται, ως χαι Αριστοφάνης Ονχ $σ&' ο χενέβρειον οταν &νιις τ ι , χαλεΐ μι. Scholiasta Avium v. 538: Κενεβρείων τά &νησιμαΐα χρία όντως εχάλονν. Ονχ εσται χενέβριον οταν &vay. Correxit Dindorfiue, nisi quod scripsit & v a y . Ceterum Atticistae minusprobabant usum huiue vocabuli, vide Phrynichum Bekk. Anecd. I p. 48 17: Θνησείδιον μάλλον ρητέον i] χενέβριον (χενέβρειον). CIV. Ti γαρ ini χαχότροπον εμόλετον βίον άδιχομηχάνω

τίχνγ;

Grammaticus Bekkeri p. 343 21: Άδιχομηχανος· στοφάνης Ti γάρ χτλ. CV. Τις ορεα βα&νχομα τάδ' επέσντο

Αρι-

βροτών.

Hephaeetio ρ. 48 ed. Gaief.: Το ηροχελενσματιχόν vn Ιν'ιων χαλοΰμενον, οίον το τετράμετρον τοντο το Άριστοφάνειον Τις ορεα χτλ. CVI. 'Ρηματά

τε χομψά χαι παίγνι'

επιδειχννναι

πάντ an άχροφνσίων χάπό χιναβενμάτων. Saidas et Grammaticus Bekkeri p. 415 29: 'An' άχροφνσίων λόγονς ενδειχνΰναι · οιονεί χαινονς χαι νεοποιητονς. Αριστοφάνης 'Ρήματα τε χτλ. Legebatur χαι των από χινναβενμάτων. Quod correxit Brunckiue: ceterum conferee Photium p. 166 3: Κιναβενμάτων ηονηρενμάτων, et Heeychium: Κιναβενματα· ηάνονργηματα. Pertinet autem hie locus eine dubio ad Tliesmophoriazusas If, vid. Fr. X V I . CVII. Θντην μέλλει χαι χελενει ßfj λέγειν. Antiatticista p. 86 3 : Βή· Comoed. ant.

ηροβάτων βληχή. 76

Άριστο-

1202

ARISTOPIIANIS

φάνης Θντην μέλλει κτλ. Meinekitis II 1 ρ. 40 et Dindorfme coniecernnt: Θ νειν με μέλλει και κελεύει βή λέγειν. Ego aliqaando suspicatus sum legendum esse: ' Ατημελε t μου και κελεύει βή λέγειν. CVIH. Athenaei epitome I p. 30 Β: Γίνεται δέ εν Ίκάρω, φησϊν Έπαρχίδης, ό Πράμνιος. εστι δί ούτος γένος τι οΐνου. και εστίν οντος ο ντε γλυκύς ο ντε παχύς, αλλ' αυστηρός και σκληρός και δύναμιν εχων διαφέρουσαν, ο'ΐω 'Αριστοφάνης ονχ ηδεσ&αι Άϋηναίους φησι λέγων τον Ά & ην α ίων δημον ο ν τι ποιηταΐς ηδεσϋαι σκληρό ΐς και άστεμφέσιν οϋτε Πραμνίοις σκληροΐσιν οϊνοις σννάγονσι τάς όφρύς τε και την κοιλίαν, αλλ' άν&οσ μία και πεπόνι νεκταροσταγε Γ. In tetrametros trochaicos redegi supra ad Thesmophor. II Fr. II. CIX. Athenaei epitome XI p. 1127 ed. Dind.: 'Εκαλεϊτο δί και το εταιρικόν αννενωχονμενον φιλοτήσιον. Αριστοφάνης ' Ε ft τ άπους γοΰν η σκιά 'στ ι ν η ' πι το δεΐπνον ώς ηδη καλεΐ μ' ό χορός ό φ ιλοτήσιος. Libri χρόος, quod emendavit Casaubonus. Nescio an ita locus sit constituendas: 'Επτάπους γονν η σκιά 'στιν · * * * * * * ίπι τό δεϊπνον ώς καλέΓ «»>. — Vs. 17 scbolion Paris. Κρατίνος ό κωμικός. Ib. τανροφάγους scripsi pro τκνροotpäyovq. Vid. Hist. com. crit. p. 52. — Vs. 23 Par. τijv φαλλική* pro την τραγική*.

1240

SUPPLEMENTA SCRIPT. AD HISTORIAM αμιf. VII.

COMICORUM SPECTANTIUM.

115

120

125

130

135

140

1249

τραγωδίας πάλιν δέ την &ρηνωδίαν, των σάτυρων γέλων δέ και &ρηνωδίαν. χλησιν δέ νυν μάν&ανε της κωμωδίας· χώμαις στενωποϊς χώματος πριν έν χρόνω έφενρέ&η μέν, ώς εφην ανωτέρω, αγρών δέ χώμαις εκτΐλονμίνη τότε, χώμοις παρ' αντοΐς χαϊ πότοις Jiovvaov, κωμωδίας ϊοχηχε κλησιν ευλόγως, τραγωδία δέ παρά την οίνου τρύγα, εν ήπερ ί'ξίχρισαν τ ας αυτών ιΉας, η παρά την τρύγα δέ την δωρουμένην, ητοι τον οινον Άττικω πάντως λόγω, η τον τράγον δέ και τετράγωνον στάσιν, η την τραχωδίαν τε και &ρηνωδίαν. τό σατυρικόν εκ σατίρων ευρέϋ-η * τους άγρότας δε πρϊν εκάλουν σάτυρους' εκ τώνδε γονν ί'ΰρηκε την κλησιν τόδε' εσχηκε και χλήσιν δέ ταϋτα δραμάτων, ου μην δέ λοιπόν ώς τα λοιπά γραμμάτων εδρώντο και γάρ εν μίμοις πριν άνδράσιν εις Τηλέφου μίμημα και Φιλοκτήτου, ονδ' εν μόνοις γράμμασιν είχε την στάσιν. Μονωδίαν μάν&ανε συν αύτοΐς, τεκνον γίνωσκε κυρίως δέ την μονωδίαν, οταν μόνος λεγΐ] τις εν ϋ-ρηνωδίαις, κατά δέ παράχρησιν, αν λέγ)] μόνος, ώ'σπερ Αυκόφρων έίς 1 Λλεζάνδραν γράψει' άλλοις γάρ εστι τραγικός χορεργάτης πολλάς γεγραφώς και σοφάς τραγωδίας. εφην τό λοιπόν και μονωδίας σοι, τεκνον τους δι&υράμβονς τοιγαροΰν μοι λεκτέον. οντοι λυρικόν και χορόν και την στάσιν

Vs. 114 Par. οτίπίποις. — Vs. 117 Par. χώμαζ Λβρ' αίτάς. — Vs. 124 Par. τgayqiäiav. — Vs. 134 Par. xvqiav. — Vs. 135 Par. 6 πανμόνος. — Vs. 138 Par. τραγιχοϊς. Fortasse ίί/.Χος scribendum. Ita Alexandrae auctorem a Clialcidensi distingueret. — Vs. 140 Par. μο*φάίς. Comoed. ant.

79

1250

SUPPLEMENTA SCRIPT. AD HISTORIAN

xai δώρον εϊχον. τά δέ λοιπά μοι μά&ε · oi προς töv Jiowaov γράφοντες λόγους 145 παμπλειστοσυστρόβητον εγραφον μέλος, οιόνπερ αυτός στίχο ν άρτίως εφην, άσματοκαμπών πλειστοποικίλω τρόπω. Ταύτα δ' ίποίονν έχμιμοΰμενοι τρόπους τονς βακχικούς τε xai στροφάς πολνστρόφους' 150 χλησιν δί δι&ύραμβον εσχον, ω τέχνον, εχ Λιοννσον βαχχιχοΰ χοροστάτον, όστις περ έξ,έδραμε &ύρας τάς δυο, μηρόν J ιός τε χαϊ Σεμέλης γαστέρα. Φιλόξενον δί τον Κυ&ήριον λέγε 155 των διθυράμβων ευρετην συγγραμμάτων, ιαμβογράφους γλωττοτοξότας von Πάριον Άρχίλοχον, αίσχρόν iv'λόγοις, xai δεινόν Ίππώναχτα πιχρίας πλέων, οϋπερ παρεισέγραψέ τις τύμβω τάδε· 160 „Ου βότρυν αλλ* αχερδον εν τάψω φέρει, ,,στνφοντα, πικραίνοντα πικρία λόγων · „αλλά τις Ίππώνακτος έλ&ών εις τόφον „τον ανδρα χνώσσειν ευμενώς ευχου κάτω." ' Ιόν δέ πως βάζοντες εμπίχροις λόγοις 165 κληαιν χατεπλούτησαν ιαμβογράφων, ποιητιχόν δί παν ανωνυμίας λέγε οπου περ εύρήσειας αντός μοι, τέχνον, ηρωϊχόν μέτρον τε xai μύ&ονς αμ α, λέξιν τε ποιάν ίστοριχήν τε φράσιν. 170 πεντάς δέ τούτων εστίν έξγρημένη, "Ομηρος, 'Ησίοδος, Πάνυσις τρίτος, ΙΙείσανδρός, Αντίμαχος, oi δ' άλλοι νέοι, ώνπερ τον εσμόν τις διαγράψει λόγος ούτω τά πάντα σύ μα&ών κατ' άξια ν 175 γίνωσχε καλώς xai διαχρίνων βίβλους. ως τεχνικώς βαδίζε (sic) προς λόγων Vs. 171 riuvvoii

τρίβους.

Bar. — Ys. 1 7 5 Par. ßlßXov. — Vs. 176 deest Par,

COMICORUM SPECTANTIUM.

TOY ΛΥΤΟΥ

1251

ΙΑΜΒΟΙ ΤΕΧΝΙΚΟΙ ΠΕΡΙ ΚΩΜίΜΙΛΣ.

Έπείπερ ημών τοΐς άτέχνοις πριν στίχοις τριπλην τελεΐν ειρηχα την κωμωδίαν, πρωτην όμον μέσην τε και την ΰστέραν, εφην δί χαι γνώρισμα των τριών τότε, 5 ο νχ ακριβώς εφην δε παν μέχρι τέλους' τά νΰν φέρί γράψωμεν •ηχριβωμένως, πόσα μέρη τι τυγχάνει κωμωδίας, και παραβάσεως όπόσα τά μέρη, τίνα δί ταΰτα, τεχνικώς τε πώς πρέπει 10 κωμωδίας γράφειν τε χα\ τραγωδίας, μέρη μέν etat τέσσαρα κωμωδίας' πρώτον πρόλογος, τό μέχρι χορον της εισόδου' τό του χορον μέλος δί δεύτερον λέγω' επείσοδος τρίτον δέ* τι δε τυγχάνει· 15 λόγος μεναξ,ύ πλην μελών χορού δύο' τέταρτον εστίν έξοδος • ταύτης μέρος λόγος χορον τις τω τέλει λελεγμένος. τόσα μέρη μέν εισι της κωμωδίας, επτά δί παραβάσεως εισι μέρη, 20 « νΰν σαφώς άκουε λεπτω τω λόγω· 6 κωμικός χορός μεν ορχήστρας τόποις, την ην λογεΐον νυν καλονμεν, ή γ μένος, νποκριταΐς μίν προσλαλών άλλοις μέτροις σκηνην προς αυτήν ην ορών κωμωδίας' 25 αυτών άπελ&όντων δί προς δημον βλέπει, ο χαι στροφών εσχηκε την κλησιν φέρον · εκ τετραμέτρων ϊξ τε και δέκα στίχους, Vs. 8 libri xoi τής παζαβάοιως όπόσα όέ τά — Vs. 12 nga,for delendum. Tum Par. ιϊσοδον. — Vs. 22 Par. ή . . γμίνον.

79 *

1252

S U P P L E M E N T S SCRIPT. AD HISTORIAM άναπαιστιχονς δέ τοις μέτροις, εφ&έγγετο, άντιστροφήν δ' εφασκεν, είτα δευτέρως 30 τοιωδε μέτρω και ποσω τόσων στίχων

35

40

45

50

55

τους δ' αν στροφής λόγους τε συν άνιιστρόφω απας παλαιός πως επίρρημα λέγει, ή πάροδος ολη χοροϋ δί παράβασις. αν ονν έπϊ ·&έατρον εκ πολισμάτων έδείκνυ δή&ε την όδόν ποιούμενος, αριστεράς εβαινεν άψίδος τόπων εί δ' ώς απ' άγρον, δεξιάς δια τόπων, εν τετραγωνίζοντι του χοροϋ τύπω, νποκριταΐς τό βλέμμα δεικνύων μόνοις· ων εχδραμόντων ίπνάχις έστραμμένος χορός χα&ώρα προς διπλήν δήμου στάσιν τό δ' επτασνστρόβητον ορχημα τόδε παράβασιν εσχε τω γένει την κλήσιν φέρειν δρχησις η πρώτη τε την κλήσιν γένους, μαχρόν δί δή πνΐγός τε τό τρίτον πάλιν, τέταρτον ωδή και στροφή χλησιν φέρει' τό πέμπτον αυτέ τις επίρρημα λέγει, τό δ' έκτον εσχε χλησιν άντωδής φέρειν, αντίστροφης αμα τε συν αυτί) λέγω. τό δ 3 εβδομόν τις άντεπίρρημα λέγει ' Τζέτζη δ' άρεστόν ουδαμώς έστι τόδε, ούδ' αυ τό πέμπτον, αλλά σοι ταντα λέγει· τάς πρακτιχάς μεν συστροφάς χοροϋ δυο σκηνήν προς αυτήν προς τε τον δήμον νόει στροφάς καλεΐσ&αι, συν δε μην αντίστροφους, *)

Vs. 43 dele την. *) Scliolion Par.: χατα

τον ΊΧ/τζη τα inτα, Άδη της παςαβάαιως η μέρη' ϊχβύί,Χα, μίν το Ιπίρςημα ix τον ηέμπτον τόηον *ul το άντεπίρρημα ix τον ίβδόμον' ηαςάβασιν χαλΰ τό ytVoj xal τό ηρωτον ορχημα' τρίτον μαχρόν xal πνίγος' τέταρτον ω δη ν την xal Ιπίρρημα' πέμπτον άντωδην την χαϊ νντνιίρρημα' ϊχτον στροφήν' ίϊβδομον άντιοτροψήν.

COMICORÜM SPECTANTIUM.

1353

τους τετραμέτρους ους £φη δέ τών στίχων τρανώς επιρρήματι τονς πρώτους λέγει' τους δευτέρους αν άντεπίρρημα πάλιν Τζέτζης μεν αυτά των μερών της ίπτάδος 00 παρί'ξίλων τε και διώξας μακρό&ιν ωδήν διαιρεί και στροΓρήν ώς προς δύο άντιστροφήν αυτήν τε κάντωδήν αμα' οντω τε πληροί σοι πάλιν την επτάδα, ωδην καλεΐ δέ προς &εους τινάς λόγους, 65 στροφήν πάλιν δε τους προς αν&ρωπον λόγους, την δ' άντοωδήν εις ό[εονς πάλιν λέγει, άντιστροψήν δέ προς γονάς ετησίους, ταύτα μεν oi'τω' και ταδί δέ μοι μά&ε> ώς η παλαιά συγγραφή κωμωδίας 70 ηρτο προς δγκον Αττικής γλώττης λόγοις, εχρητο και μέτροις δέ ποικίλοις στίχων, χορών τε χρείαν είχεν η νέα δέ γε γλώττης σαφούς πρώτα μεν ηρμοστο λόγοις, πλείστω δέ χρήται τών Ιάμβων τω μέτρω * 75 και δη συν αυτοΐς και χορών άποτρέχει, το του σκοπού δέ πλάσμα και λέξις αμα. παρεισφοροΰσιν ηδονήν κωμωδίαις και τον γέλωτα τοις όμωνίμοις πλέον έσχηματισμένα τε καϊ παρωδίαι, 8 0 και κλήσεων πλάσεις δέ και μεταπλάσεις• συν οίς κορισμοι και καταχρήσεις αμα. Σκαμβών μετ' αυτά νϋν μελών Κλησιν μά&ε. λέγοντες ήσαν ταύτα καιροΐς τών πότων σκαμβά δ' εφασκον ώς άπλα μάλλον τάδε' 85 άλλοι δέ φασίν, ώς άναγκαϊον πότοις αδειν υπήρχε προς ψαλάγματα ?„ύρας' οσοις ενήν δε μηδαμώς λύρας τέχνη, δάφνης λαβόντες εϊτε μυρσίνης κλάδους,

Vs. 64 προς

&iob&' Έρμιόνος 081. Anonymus auctor vitae Sophoclis emend. 683. annali phyeici 454. άνταναγνωναι comparare 190. άντί&εσις tig τι pro μετά&εσις tig τι 650. Antagorae et Aristagorae nomine confusa 762. Άντρωνιοι ovoi 260. Antiatticieta 40. 387. 388. Antiphon Rhamnueius a Piatone comico irrisua 651. άωρο&άνατος 1207. άωρόλειος 22. άπα ρ vi i. q. εξ ivavviov 284. άπεδημηχώς nam pro όποδεδημηχώς 413. άπεσ&ίειν nam pro πανεσ&αι έσ&ίοντα 814. άπιστίαν βλέπειν 557. απληχτος 'ίππος 509. άπλυτοι ραφανίδες 564. άποχηρνττειν i. q. πιίτράαχειν 657. άπόχινος saltatio impudica 85. άπόχινος cinaedographorum versus 85. απολέσω futurum 622.

1303 Apollonius Rliodins 751. άηολοηίζίΐν 1000. άποπροσωπίζίσ&αι 259. άποσχάζαν venam secare 340. άηοτνλοϋν αίδοΐον 356. άπρόσοδος βίος 588. Apua meretricum nomen 721. αηνγος Cinesias 680. άφανϊζίΐν corrumpere 820. ' Λφρόδιτος 1266. άφvat, raro άφνα 386. Άράβιος αυλητής 834. όραχνικός nura pro αράχνη 737. άράχνιον antepenultima brevi 620. Arcadiue 421. αρχή Ανκαμβις 02. Archedemus ό γλάμων 432. Archestratus 764. Archeetratue rates 537. alii eiusdem nominis ibid. Archilochue 17. 203. 585. 1208. Archinus orator et Agyrrhias poetarum comicorom mercedem minuunt 661. αρδα 276. άρδαλώσαι 276. Argivi calcei 532. άργυροχοπιστήρ λόγων 143. Argus Panoptes 103. άρμοστήρίς et άρμόσντοι apod Lacedaemonios 658. άρμόττων ώσπιρ πίρι πόδα 660. Arietarcbas In Cratinum comraentatus est 168. Aristides rhetor 585. άριστίροστάτης 138. Aristodemus homo profligatae libidinis 105. Aristophanes 40. 40. 71. 77. 78. 204. 205. 241. 255. 208. 304. 501. 557. 742. 010. 020. Aristyllus 1162.

1364 άρμογή in r e musica 4 3 2 . αρρηφόροι eligebantur a rege sacrorum 623. articulas post relatiwm iilatus, ov τον νεκρόν 7 4 0 , άρτοποπεΐν

591.

ασελγής άνεμος 5 5 8 . ασελγής κριός 688. asini

conviciam ad inconcinnam corporis staturara

tum 7 9 4 . άσχίω μορμολνττειν

235.

άσκο&νλακος 7 1 6 . άσπάλα&ος

305.

Aspasia nova Omphale 149. άστραγαλωτόν flabellum 2 4 6 . άσωτεΐον, non άσώτιον 7 8 3 . Άϋ-ηναία

pro 'Αττική

267.

Athenaens 1193. Athenienses λιαπόπυγοι,

απνγοι 680.

Atherina tibicina 7 1 9 . άτεχνϋς nobis ohne Umstände

5.

άτμίζον κρέας 3 0 2 . αΰ ante vocalem in anapaeslie 6 6 5 . αν&ημερινο\ ποιηταί

174.

αυλητής πληγάς λαμβάνει

proverbium 862.

αυλοτρνπης Isocratis nomen probrosum 7 6 5 . αϋξίκερως ταύρος 7 1 7 . αυτό δείξει

115.

αυτό τοϋμπαλιν

239.

anribas appreheneis oeculari 8 5 6 . Autolycue pancratiasta 0 1 8 . αυτόματος, ή et ό 7 5 3 . αντοσχιδες υπόδημα

387.

aύτόcfoρτoς 1 6 0 . ανχμεΐν et αυχμάν 6 0 8 . αυχμίας

608.

αυχμότατος num graecum sit 671.

transla-

1265 J5. ßä 388. βαδίζεσ&αι pro βαδίζειν 229. βαλανε t ομφαλοί φιάλαι 49. βαλλαντιητόμος et βαλλαντιοτόμος 14. βαλλάντιον et βαλάντιον 14. Basta Chius 449. βαστάζε ιν deliberate 449. βάπτης et βαπτης 447. βασιλεύς in latrunculoram lado 43. Basilius emend. 53. βαοχαίνειν i. q. λυπεΐν 343. βασχάνιον 1185. Batrachus Orita 720. βατράχοις οίνοχοεΐν proverbium 283. Battus auctor librornm Mopsi de divinatioue 1229. Batusiades apud Archilochnm 585. βδελνγμία num in plarali dicatar 165. βδελνρεύεσ&αι 443. βη βη et βη ßij 40. βήρηχες 888. Bendidea sacra 61. Beudie 66. βίώσαι et βιώναι 660. βλαντης usus hominum otiosorum 398. βλέπεiv άπιστίαν, σχντη et similia 557. 1136. βό&ννος. εις βό&ννον ίεναι lusus 138. βορρον genitivus 700. βότρυχος pro βόστρυχος 355. Buthue Pythionica 158. βονδιον an pro βοίδιον atticum sit 393. βρίχελοι 140. βρνειν et βρνάζειν 21. βρΰχειν χοπίδας proverbialiter dictum 397. βρντον 76. Comoed. ant. 80

1200 βυίλοι in lairnncnlomm liido 43. ßyznntii ferreis nummis usi 0 4 0 . C. κάβαιαος

K.

X.

homo vorax 7 9 .

καββαλών

apud Amipsiam 7 0 0 .

κάβος mensurac genus 79. κάΟ)\ pro κάΟ-ηααι antiqtii A((ici tion dixerc 30. κακόδουλος καλάσιρις

05. vestis Aegyptiaca 3 3 .

Calclias tinmen in Chalcedonia 7 9 0 . Κάλχας et Χ,άλν.ας etc. 7 9 0 . καλίΐσ&αι

verbi usu9 quidam 19.

καλώς ab Atlicorum usu ιιοιι alientim 04. Callias a Cratino irrisus 3 3 0 . Callimachus 0. 2 7 3 . Callirrhoe fons atticaa 120. Callistratus et Philonidee nnm Aristophanis histriones 9 0 3 sq. καλός prima longa in anapaeetiä 7 8 . κάνης κοίτης νπιρίχίΐ

proverbium 3 3 0

caper in arce Athenaeum 088. caprificus troica 7 7 9 . καπνίας Καραιός

οίνος

234.

(Καραίος)

Ζίνς

85.

Carduus ό ιϊαλάσσως 7 2 . 003. καρκινονν

τονς δάκτυλους

180,

Carlhaginiensia tapelia 410. κατακλιώ futurum 5 4 4 . καταλαμβάνειν ν.αταηιττοΰν

σκηνην

1140,

128.

καταπνγοσννη

148.

κατά at- νιανίας

tuae

sortis

invents

5,

κατ a4Ι. κιχλίζίσ&αι iocari, ludere 244. Cimonis cum sorore consuetudo 13. Cimonium eepulcrum 104. Cinesias απν}θζ 680. Oisthene 136.

80 *

1268 χλαοα νχε η νί α Ο·η ι 728. χλαναιαν 742. Κλανσόμη'ος nomen proprium 80. Clemens Alexandrinus 3Θ. 72. 1228. Cleocritus 475. Cleomaclms poeta tragicue 29. Cleomachns Magnesius ionicorum carmiaum auctor 27. 28. Cleomene9 rhapsodus 7. Cleomenes poeta dithyrambicu9 et amatorius 7. Cleon Aristoplianem in ius vocat 934. χλίπτίσχος 574. Clisthenes impudicuea 126. Clymenus medicus 654. χλωός et κλοιός 486. κνάπτειν μάστιγι 212. χνάφαλλον 75. xvacf fvg 75. χνημαι παχΐΐαι 203. χόγχη SuXtiv 366. χΰχν vel χοχν (>ίΐ 788. χοχνζριν 788. Colaenis Diana 753. χολάσομ,αι pro χολώμαι 802, χολοχάνναβος 789. Combe mater Corybantum 870. compotationes matutinae 548. χόντιλος 562. χοπετος i. q. βρνγμος 492. χοπίδας βρίχαν proverbiiiin 397. χόππιν avide devorare 8. coqui caiiponantur 963. Κοραχοΐ[ορυχλίίδης 391. Corcyraei sediiiosi 409. cothurni forma quadrat» 91. κράγος et xoayög 544. χραπάταλλος, χραπάταλος 288.

1260 Crates Pergaments 1 2 4 0 . Cratinus pro patria mortuus 1045. κρεμαστά

in tiavibns 4 0 9 .

χρεμβαλίζειν Κρηται

801.

et Θραχαι pro Κρητες et Θραχες 8 1 5 .

χρητιχόν vestis genus 5 6 0 . κριός τροφεία άποτίνει χρονματιχη

463.

διάλεχτος 4 7 2 .

cultri mensarii 2 0 2 . cupressus ad deorum statuas adhibita 4 0 0 . Κνβδασος

daemon Venereus 6 7 6 .

χνβεπίχνβος

854.

χνβοι, locus ubi χνβοις luditur 8 9 1 . χνλιξ άρνστιχος et similia coniuncta 158. Κνλλος iiomeu proprium 7 9 . χνλλοϋ πήρα 7 9 . χννα δέρειν δεδαρμένην

341.

χυσολάχων Alcibiades 2 0 0 . χυτός λέβητος et similia 6 8 4 . χιιψελη εν ωσιν 5 1 5 .

Dactyli Idaei 5 4 . δάχτυλος φαρμαχίτης

454.

Daesias caelator 7 2 3 . Damasietratue Chius 5 7 2 . Damon musicus Periclis in arte mueica magister 683. δασύπονς lepus 2 1 1 . δεΐν i. q. δέον 1 0 4 0 . δεΐνα.

ο δεΐνα hens tu 2 7 4 . 5 2 2 .

δει αε ο π ως δειηέω

82.

et διφεω 16.

Democritus Chius 4 4 9 . Demophou et Telesippus Hippocratis filii ob stuporein notati 4 7 9 . δημοαάτνροι

et δημοπί&ηχοι

396.

1270 Demostratus 474. δένδρος et δίνδρον 318. ζ/ίξώ dea allegorica 58. Diana Colaenis 753. Dianae cultus apud Plieraeos G6. δκχρριχνονσ&αι 142. διάτραμις γυνή 791. διδυμίας et Λιδυμαχίας 543. Diitrephes 1060. διχόλλνβος 944. δίμνξος λνχνος 423. Dioclee musicue 391. Diodorus grammaticus 226. Diodorus Sic. emend. 918. Λιόδοτος et Διόδωρος 228. Diogenianus 416. Jiovvg 585. Dionysius auctor ιστορίας μουσικής 1240. Dionysius tonsor 134. Αιόνυαος num attici eivis nomcii 770. Diopitlies 703. Λιός ϋάχος 18. Διός ψήφος locus quidain Alhenis 19. Dioscuri in praelio Sagreni Locrensibus faventes 1232. Diolimue Heracleae auctor 25. δ)ς ηαΐδίς oi γίροντίς 686. διφίω et dicfaio 16. διψήα&αι num pro διψήν 389. δοχιχώ pro δοχώ barbare lusit llyperboli mater 384. DoriJlus poeta tragicus 1102. δωδιχάχροννος fons 120. δωδίχίτat i. q. $ωδίχαίηις 227, δωμός pro ζωμός 888. Λωρω dea allegorica 58. δρίπτόν osculi genus 366. δρόμοι Ακαδημίας 437.

1371 δρόσος ad cibos tranelatum 00. δρνπόπίΐς

omisso έλαΐαι

δρνπίπής et δρνπιτής δρυς άλία 428.

raaturae

olivae 374.

8.

Durius equus in arce Atlicnaruw 088. δυσάλγητος

qui aegre dolorem vincit 5 7 4 .

δναγάργαλις

'ίππος 061. L.

11.

iciV et ιλαν

confiisa 1010. a διαιτάω 660.

ΐδιιιίτων

(δω apud Atticos rariseimura 832.

ιγίρσϊ/.νβηλΐζ et άγιραιχύβηλις 52. έγχέφαλον iv πτίρναΐς γίρίΐν et siinilia 465. ίγχιλιχίζιιν 351. 000. ΐγχνρίΐν a

rarum apud Atticos 3(j.

cum coniunctivo 35.

ιϊδι] eibi 625. ιιχάζίΐν i. q. σχωπτίΐν 52. ί'ιχασμα i. q. α/.ώμυα 53. ιίλίηοδίς γνναΐχίς 489. . ίΐξασι i. q. ioixaatv 621. iig txaOTog 88. ιχχαρνβδιζιιν 204. ίίσβολη

ea pars fabulae, quae proximo post prolugum loco

inferUir 05. εχλνρος

num graecum vocabulum sit 401.

i'Actua &)Μστα'ι 1112. ümv

praesens 8 3 5 .

έλλίβοριαν

742.

Dm futurum verbi αίρίω έμαντός ίμβατίίιιν ίμβλίπώ

615.

comica licentia forraatum 643. de deorum incessu 183. subetantivum doricum 58.

eμ βραχύ et ί μ βραχύ 167. ψπαις gravida 200. 1230.

1373 Ινίπω Ια anapaestis 78. tvtivai cnm genitivo coniunctum 430. iv o't'vco et eimilia 336. iv φώσσωνι et similia 164·. tvViäxQQWOQ fons atticus 120. ίνομήρης 877. ίντός πολλού χρόνου 128. inctv&iüv «um graecum 751. ιπασόδιον in tragoedia et comoedia 757. ίπιττάλίνμαι pro πίταττάλευμαι 107. tnifidai sensu figurata 193. epicae formae in anapaestis 77. Epicrates σακίσφόρος 657. Epictetus 946. epigramma antiquae comoediae pars 757. έπιχλινής penultima brevi 273. έπιλαγχάνβιν 670. έπιλησμον-η 223. Ιπινωτίζιιν 726. ιπισμήν i. q. λοιδοριΐν 71. episodium in comoedia 757. 1025. (πιτραπιζώματα et έπιφορήματα 643. ίπι&ίάζαν vel έπι&Ηάζΐΐν 314. ίπίχαλκος i. q. άαπίς 709, imp'οάζην 751. ΐψιιν, ηοη ΐψίΐν 286. ίω&ώς pro ίίω&ώς 720. Eratosthenes in Catast. 81. Eratosthenis Erigone 688. (ρίχη et ίριίχη 428. Έρμαΐος et "Ερμαιος 718. Erotianus emend. 276. ia&iitv λόγχας proverbium 397. Εστία &ύειν 801. Stög ηοη dicunt Attici nisi cum negaüone 747. Etymol. Μ. emend. 98. 124. 140. 725.

1273 ιύ xcu άνδρίίιος Θ53. Eucrates ό στίππαξ 1003. Eudemus pharmacopola 717. ινδοντι κΰρτος α'ιρίΐ proverbium 23. ei&vg Αν/.ιίου et similia pro ιν&ύ num apud Atlicos reperiatur 305. tv&vg de loco 306. Εύμινίδίς et Εννιΐδαι confusa 59. Εννήδαι et Ενμενίδig confusa 59. Eunidarum gens apud Athenienses 56. ίύπινής 213. Eupolidei versus polyschemaüsti diverbiis adhibiti 63. Euripides 716. Euripidis Electra quo tempore docta 952. Euripidis Ilypsipyle 1096. Euripides quo Ii es victor evaserit 901. Euryplion inedicus Atlieniensis di versus a Cnidio 680. Eustasius 366. Εντριμοι pro Εντρήαιοι 378. Eutresii Arcadiae populue 378. έξανσαι cximere 628. Execestides 1189. (ξένιος 691. ίξόδιοι νόμοι 230. eiodium rhapsodicum 230. iji et ηδέ in anapaestis 78. •ηδίσ&ην ab έδω 662. ή&μός, non ή&μός, atticum 93. 7)μι pro ψημί 382. 1077. ν,μιίχτ(ον 676. ημιν apud comicos 595. G. γαία apud comicos 798. γάλα indecliiiabile Θ91. γάλατος, a γάλα, pro γάλακτος

Γ.

302.

1274 Galenits emend. 128. 458. Galeotae portentorum iutcrpretes 7 2 0 8h. VII. I. 301 302 III. 303 IV. 304 IX. X. 305 XI. 306 XII. 307 XIII. 308 VI. 309 V. 310 XXIII. 311 312 XIV. _ 313 XV. XVI. 314 XVII. 315 xvni. 316 VIII. 317 XIX. 318 319 XX. 320 XXII. 321 XXI. XXIV. XXV. XXVI. 322 323 XXVII. 324 Lemniae II.

Dind Bcrgk. I. 325 Lemniae IX. 326 327 IV. 328 III. 329 XI. 330 X. 331 XVIII. _ 332 VII. 333 VI. _ 334 V. 335 XII. 336 XIII. 337 XIV. XV. 338 339 XVII. 340 XIX. X X . 341 XXI. 342 Nauag. I. 343 Nesi II. _ 344 I. 345 - VII. VIII. IX. 346 IV. 347 VI. _ 348 V. 349 III. 350 X. _ 351 XI. 352 XII. 353 XIII. 354 Holcad. XX. _ 355 I. 356 VI. 357 VII. 358 VIII. IX. 359 X. 360 XI. 361 XII. 362 X/II. _ 363 XIV. 364 XV. 365 XVIII. 366 XIX. 367 XVI. 368 XVII. 369 XXII. 370 XXIII. • 371 XXIV. 372 II — V. 373 XXV. 374 XXVII. 375 XXVIII. 376 Pelargi I.

1S95 Bergk. Dind. Iii. 377 Pelargi IV. 378 H. 379 VI. 380 VII. 381 V. 382 Vlli. 383 384 IX. X. 385 XI. 38β 387 XII. 388 Poesis I. 389 PolyiiJ. II. 390 1. III. 391 IV. 392 V. 393 394 VI. VII. III. 395 IX. 396 397 Seenas Cat. IV. 398 V. 399 I. II. III. 400 VI. VII. VIII. 401 402 IX. 403 X. 404 XII. 405 XIII. 406 XIV. XI. 407 408 XV. 409 XVI. XVII. 410 XVIII. 411 412 XIX. 413 Tagenist. IV. 414 V. 415 VI. 416 XVIII. _ 417 II. _ 418 III. 419 VII. _ 420 VIII. 421 IX. 422 X. 423 XI. 424 XII. 425 XIII. XIV. XV. 426 _ 427 XVI. 428 XVII.

Dind. Bergt. 429 Tagenist. XIX XX. XXI. • 430 XXII. 431 - XXIII. XXIV. · 432 XXV. 433 XXVI. XXVII. 434 XXVIII. 435 XXX. 436 XXXI. XXXII. 437 XXXIII. 438 XXXIV. 439 XXXV. 440 XXXVI. 441 XXXVII. 442 XXXVIII. 443 XL. 444 XLI. 445 I. 446 Tel mess. III. IV. 447 V. 448 VI. 449 VII. 450 I. II. 451 VIII. 452 IX. 453 X. 454 XI. 455 XII. 456 XIII. 457 XIV. 458 Triphal. I. 459 XIV. 460 II. 461 III. 462 IV. 463 V. 464 VI. vir. 465 466 VIII. 467 IX. X . 468 XI. XII. 469 II. 470 Phoeniss. I. 471 472 HI. IV. 473 V. 474 VI. 475 I. 476 Horae 11. 477 III. 478 IV. 479

1206 Dine! Bergk. 480 Horae VI. VII. 481 VIII. 482 IX. 483 X. 484 IX. XIV. 485 486 XII. XV. 487 Incert. I. IX. 488 489 XII. 490 XIII. 491 XIV. 492 XV. 493 XVI. 494 XVII. 495 XCI. 49(5 497 XVIII. XIX. 498 XX. X X I . 499 XXII. 500 501 XXIII. 502 XXIV. 503 XXV. 504 XXVI, XXIX. 505 506 XXXV. 507 xxxvr. 508 XXXVII. 509 XXXVIII. 510 XXXIX. XL1. 511 512 XLIII. 513 XLV. - X L VI. XLV1I. 514 515 X L VIII. XLIX. 516 517 518 LI. LXIV. 519 520 LXV. 521 LXVI. 522 LXVH. 523 LXVIII. L X I X . 524 LXX. 525 LXXI. 526 LWII. 527 LXXIII. 528 LXXV. 529 LXXVi. LXXVII. LXXVIII. 530 LXX1X. 531

Din