রুমিয়‍্যাহ

Citation preview

1

2

Artikel

3

Der Kampf auf dem Wege Allahs ist die loyale Erfüllung des Vertrags zwischen Allah und demjenigen der wirklich an Ihn glaubt. Diesen Vertrag beschrieb Allah c mit Seiner Aussage: {Allah hat von den Gläubigen ihr Leben und ihr Gut für das Paradies erkauft: Sie kämpfen auf Allahs Weg, sie töten und werden getötet; ein Versprechenbindend für Ihn - in der Thora und im Evangelium und im Quran. Und wer hält seine Versprechen getreuer als Allah? So freut euch eures Handels, den ihr abgeschlossen habt; denn dies ist wahrlich der gewaltige Gewinn.} [At-Taubah: 111] Und der Iman des Muslims wird nicht vervollständigt, bis er die Bedingungen dieses Vertrags erfüllt und dafür dann das Paradies erlangt, das Allah den wahren Gläubigen versprochen hat und dies ist wahrlich der grösste Gewinn. Aufgrund der Gewaltigkeit der Stufe der Schahadah unter den Gläubigen eilen sie zur Erlangung dieser Stufe und dieser Stellung. Ihre Seelen wetteifern beim Stürmen der Orte des Todes und sie begeben sich zu den Orten des Kampfes sobald dazu gerufen wird. Sie suchen nach dem Tod wo auch immer sie ihn vermuten, um sich dem Herrn der Welten zu nähern. Dabei vergessen sie natürlich nicht die zweite Hälfte der Bedingung, die Allah von ihnen fordert, nämlich: Die Tötung der Muschrikin und das Abschlagen der Köpfe, um das Wohlgefallen Allahs dem Herrn der Welten zu erreichen. Um die Vorzüglichkeit dieser Art der Ibadat zu bestätigen, machte Allah c die Tötung der Kuffar und das Vergießen ihres Blutes zu einer Sühne für Sünden und zu einem Versprechen der Errettung vom Feuer für denjenigen, der es von den Muslimen vollzieht. So sagte der Gesandte Allahs g: „Ein Kafir und sein Töter werden niemals im Feuer vereint werden.“ [Überliefert bei Muslim] Vielmehr machte Er die Vermehrung davon zu einer Steigerung des Iman. So sagte Er c: {noch fügen sie einem Feind Leid zu, ohne dass ihnen ein verdienstliches Werk angeschrieben würde. Wahrlich, Allah lässt den Lohn derer, die Gutes tun, nicht verloren gehen.} [At-Taubah: 120] 4

Vorwort

All diese Güte gewährt Allah c den Muslimen, obwohl Er c den Tod der Kuffar bestimmt und geschrieben hat, wie Er c sagte: {Nicht ihr habt sie getötet, sondern Allah tötete sie. Und nicht du hast geschossen, als du geschossen hast, sondern Allah hat geschossen.} [Al-Anfal: 17] So gewährt Er die Güte demjenigen von den Leuten des Iman, durch den Er die Kuffar tötet. Die Tötung der Muschrikin, die Annäherung zu Allah durch ihr Blut und anhand dessen das Streben nach der Vergebung der Sünden ist eine Ibadah die bereits den Muwahhidin vor uns anbefohlen wurde, denn Allah machte dies zu einer Bedingung der Annahme der Taubah von Banu Israil, nachdem sie in den Schirk der Anbetung des Kalbs fielen. So befahl Allah den Muslimen, die Abtrünnigen unter ihnen zu töten. So sagte der Erhabene: {Und da sagte Musa zu seinen Leuten: “O meine Leute! Ihr habt auf euch selbst eine schwere Schuld geladen, indem ihr euch das Kalb nahmt; so kehrt reumütig zu eurem Schöpfer zurück und tötet selbst eure Schuldigen. Dies ist für euch besser bei eurem Schöpfer.” Alsdann vergab Er euch; wahrlich, Er ist der Allvergebende, der Barmherzige.} [Al-Baqarah: 54] Dies, obwohl Er c ein Versprechen von Banu Israil entgegen nahm, auf dass sie kein Blut vergießen. Doch aufgrund der Gewaltigkeit des Verbrechens des Schirk, das bei Allah gewaltiger ist, als das Töten und Vergießen des Blutes, machte Allah dies zu einer Strafe für die Kuffar im Diesseits, bevor sie die schmerzliche Strafe im Jenseits erfahren. So sagte Allah c: {Und tötet sie, wo immer ihr sie findet, und vertreibt sie, von wo sie euch vertrieben haben; denn die Fitnah (Schirk) ist schlimmer als Töten. Und kämpft nicht gegen sie bei Al-Masdschid Al-Haram, bis sie dort gegen euch kämpfen. Wenn sie aber gegen euch kämpfen,

dann tötet sie. Solcherart ist der Lohn der Kuffar.} [Al-Baqarah: 191] Wenn der Muwahhid erkannt hat dass Allah c die Kuffar im Diesseits bestraft, indem sie durch die Gläubigen getötet werden, dann hat er erkannt, dass es für ihn verpflichtend ist sich Allah anzunähern indem er so viele wie möglich von ihnen tötet - Allah erlegt einer Seele nicht mehr auf als sie zu tragen vermag - und dass er das Töten eines vertragslosen Individuums von den Mushrikin nicht herabsetzt, egal wie niedrig seine Stellung bei ihnen ist, selbst wenn er beabsichtig die Anführer des Kufrs unter ihnen zu treffen, besonders die Tawaghit, ihre Soldaten, die üblen Gelehrten die sie unterstützen und die mit ihnen verbündeten Enkel Qaruns, aufgrund der damit verbundenen Schwächung ihrer Kraft und dem Absenken ihres Banners. So soll die Gefolgschaft von Millatu Ibrahim  darauf achten, die Muschrikin zu töten, genauso wie sie auf die Schahadah auf dem Wege Allahs achten. Jeder Inghimasi, der in die Reihen der Feinde Allahs eindringt soll danach streben so viele wie möglich von den Muschrikin zu töten, denn für jede Seele die er von ihnen tötet hat erhält er eine gute Tat, Sühne für die Sünden, Errettung vom Feuer, und erzielt damit Schande und Folter für die Muschrikin, sowie Heilung der Herzen der Gläubigen und die Annahme der Taubah durch Allah, die Er wem Er will von seinen Muwahhidin-Dienern gewährt und Allah ist wissend und weise.

5

Bei zwei Versen im Buche im Allahs jalla wa ala wendet sich keiner von ihrer Erklärung und vom Nachsinnen über sie ab, dem Allah dies gegönnt hat, ausser dass seine Abkehr zum Verlust im Diesseits und im Jenseits wird. Allah jalla waala sagte: {Und als euer Herr ankündigte: Wenn ihr dankbar seid, werde Ich euch ganz gewiss noch mehr (Gunst) erweisen. Wenn ihr jedoch undankbar werdet, dann ist meine Strafe fürwahr streng’.”} [Ibrahim: 7] Und Er sagte b: {und was die Gunst deines Herrn angeht, so berichte (davon)} [AdDuha: 11] 6

Artikel

Ar-Rabi‘ r sagte über die Erklärung der Aussage Allahs: {Und als euer Herr ankündigte: Wenn ihr dankbar seid, werde Ich euch ganz gewiss noch mehr (Gunst) erweisen}: „Musa n verkündete ihnen von seinem Herrn b, dass wenn sie dankbar für die Gaben sind, wird Er ihnen noch mehr Gunst erweisen und sie über die Welten stellen.“ Und Sufyan Ath-Thauri r sagte (über diese Ayah): „Wenn ihr für diese Gabe dankbar seid, weil sie von mir ist, werde ich euch noch mehr von der Gehorsamkeit zu mir vermehren.“ Ebenso sagte Qatadah r: „Allah verpflichtet sich, dass Er jeden, der Ihn fragt gibt und denjenigen, der Ihm dankt vermehrt, denn Allah ist der Gebende und

liebt die Dankbaren. So dankt Allah für seine Gaben.“ Und Dscha’far as-Sadiq r sagte: „Wenn Allah dir eine Gabe gewährt und du es liebst, dass sie weiterhin besteht bleibt, dann vermehre die Lobpreisung und Dank dafür.“ Genauso wurde vom Gesandten g überliefert, dass er sagte: „Demjenigen, dem das Danken eingegeben wird, wird die Vermehrung nicht enthalten.“

„Wenn dich etwas Gutes trifft, dann berichte deinen Brüdern davon.“ Genauso sagte Abu Nadrah r: „Die Muslime sahen es als Dank für eine Gabe, dass darüber berichtet wird.“ Und Ibn Abi Al-Hawari r sagte: „Al-Fudayl Ibn Iyyad und Sufyan Ibn Uyaynah saßen in einer Nacht bis zum Morgen, während sie über die Gaben sprachen. So sagte Sufyan: „Allah gewährte uns dies und jenes…““

Die Salaf s sagten, dass die die Gunst in der Aussage des Erhabenen: {und was die Gunst deines Herrn angeht} der gewaltige Qur’an, das Prophetentum des Gesandten g, die rechtschaffenen Taten und das Erhalten des Guten ist. So umfasst sie alle Gaben des Diesseits und des Jenseits, jedoch ist die größte Gabe Allahs für den Menschen, dass Er ihn zum Islam rechtgeleitet hat.

Es wurde auch vom Propheten g überliefert, dass er sagte: „Wer für das Geringe nicht dankbar ist, ist für das Viele nicht dankbar. Wer den Menschen nicht dankt, dankt nicht Allah. Das Reden über die Gabe Allahs ist Dankbarkeit und es zu unterlassen ist Undankbarkeit. Die Gemeinschaft ist eine Barmherzigkeit und die Spaltung eine Qual.“ Und er sagte: „Wem etwas gegeben wird und es erwähnt, der hat gedankt. Und wer es verschweigt, der ist undankbar. Und wer sich mit etwas schmückt, was ihm nicht gegeben wurde, der ist wie jemand, der zwei Gewänder der Lüge trägt.“ Ebenso sagte er: „Wem etwas gegeben wird und er etwas findet, der sol les damit vergelten. Und wer nichts findet, der soll loben. Denn wer lobt, der hat gedankt und wer es verschweigt, der ist undankbar.“

Denn ohne diese Gabe (die Unversehrtheit also der Ichlas und die Ergebenheit zu Allah) ist die Brust des Menschen eng und bedrängt, sein Leben unglücklich, sein Streben eine Fehlleitung und dann wird Allah zu ihnen am Tag der Auferstehung weder sprechen noch sie läutern und für sie wird es eine schmerzhafte Strafe geben. Somit verliert er das Diesseits und das Jenseits und dies ist wahrlich der schlimmste Verlust. Und was die Gabe der Gemeinschaft betrifft, so ist sie die Gabe der Macht auf Erden, die Gabe der Konsolidierung der Religion, denn ohne dies ist der Gläubige unterdrückt, wird geprüft, von Wölfen gefressen und dann stirbt er den Tod einer Dschahiliyyah, wir suchen Zuflucht bei Allah davor. Und über Seine Aussage c: {so erzähle (davon)} sagte ‘Umar Ibn Abdulaziz r: „Die Erwähnung der Gabe ist ein Dank.“ Ebenso sagte Al-Dschariri und Yahya Ibnu Said s: „Die Aufzählung der Gaben gehört zum Dank.“ Qatadah r sagte: „Zum Dank für die Gabe gehört deren Verbreitung.“ Al-Fudayl Ibn Iyyad r sagte: „Es wurde gesagt: das Sprechen über die Gabe gehört zum Dank dafür.“ Und Al-Hassan Ibn Ali k sagte:

Allahu Akbar, wie oft muss der Muwahhid und Mudschahid seinen Herrn danken, für die Gaben, die Er ihm gewährt hat, durch den Islam und die Gemeinschaft? Denn ohne Allah, wäre er ein Diener der Palast-Tawaghit und Gräber. Und ohne Allah wäre er den Gelehrten der Tawaghit und Predigern der Dschahmiyyah und Murdschi’ah gefolgt. Und ohne Allah, wäre er ein Dayyuth, der mit den Zurückgebliebenen und Frauen zurückbleibt. Und ohne Allah, würde er in Darul-Kufr unter den Polizisten, Richtern, Spionen, Soldaten und anderen Murtaddin oder unter den Juden, Christen, Feueranbetern, Atheisten und sonstigen Kuffar leben. Und ohne Allah, wäre er von den Bughat, Chawaridsch oder sonstigen der Leute der Sekten, Bid’ah und Fehlleitung. So gebührt alles 7

Lob Allah, Der uns zu dem rechtgeleitet hat und wir wären nicht rechtgeleitet, wenn Allah uns nicht rechtgeleitet hätte. Wie sehr war die Unterdrückung, Prüfung und Heimsuchung schwer für den Muwahhid und Mudschahid vor der Gabe der Gemeinschaft? Keine Schulen, in denen seine Kinder unterrichtet werden können. Keine Gelehrten, um bei ihnen Wissen zu erlangen. Keine Gerichte, bei denen er Urteile ersucht, denn er ist ein Muwahhid, die Kufr-Gerichte der Tawaghit ablehnt. Keine Häuser, in denen er in Sicherheit leben kann. Keine Länder, zu denen er vor den Tawaghit flüchten kann. Und keine Trainingslager, in denen er sich vorbereiten kann, außer in den Höhlen, Wäldern oder Wüsten, weit weg von der Pflicht der Gemeinschaft im Sinne der ursprünglichen Bedeutung: die Chilafah. Wenn er die Religion Ibrahims den Kuffar und Murtaddin offenbarte, zu ihr aufrief oder danach strebte sich vorzubereiten und den Dschihad zu führen, um die Feinde zu terrorisieren, dann schlief er jeden Tag, während er nicht wusste, ob er mit seiner

8

Artikel

Familie oder in einer finsteren Zelle unter der Erde aufwachen würde. Dies war sein Leben, doch danach gewährte Allah ihm die Gabe der Gemeinschaft. So gebührt alles Lob Allah, durch dessen Gaben die Rechtschaffenheiten vervollkommnet werden. {Und denkt daran, wie wenige ihr waret, im Land als schwach galtet, in Furcht schwebtet, dass die Leute euch hinwegraffen könnten: Er aber beschirmte euch und stärkte euch durch Seine Hilfe und versorgte euch mit guten Dingen, auf dass ihr dankbar sein möget} [Al-Anfal: 26] Diese Gabe, die wir heute genießen, erfordert die Dankbarkeit, innerlich und äußerlich, sowie im Geheimen und öffentlich. So lässt der Muwahhid seine Familie nicht, ohne sie daran zu erinnern, spricht mit seinen Freunden darüber und verbreitet dies unter der Allgemeinheit der Muslime. So dankt er Allah, Der diese Gabe für ihn bestimmt hat, denn es gibt keine Macht noch Kraft, außer durch Allah. Dann macht er Du’a für die vorangegangenen Anführer und Soldaten, vor allem die Schuhada unter ihnen, wie Schaych Abu Mus’ab Az-Zarqawi,

Schaych Abu Hamza al-Muhadschir, Schaych Abu ‘Umar Al-Baghdadi, Schaych Abu Bakr Al-Iraqi, Schaych Abu Abdurrahman Al-Bilawi, Schaych Abu Al-Mu’taz Al-Quraschi, Schaych Abu ‘Ali Al-Anbari, Schaych ‘Umar Asch-Schischani und Schaych Abu Muhammad Al-‘Adnani, möge Allah sie akzeptieren. Und wer den Menschen nicht dankt, der dankt nicht Allah.

‘Ali und andere in dieser Zeit anwesend wären, dann wäre von den besten ihrer Taten den Dschihad gegen dieses Verbrecher-Volk durchzuführen. Und keiner lässt eine solche Schlacht entgehen, außer derjenige, dessen Handel verloren ging, sich selbst zum Törichten macht und dem ein gewaltiger Lohn des Diesseits und Jenseits verwehrt wurde.“ [Al-Fatawa]

Vielmehr, wenn der eine von uns die Nächte damit verbringen würde, Allahs Gaben über ihn durch die Chilafah und ihre Folgen aufzuzählen, wie es die zwei Imame Al-Fudayl und Sufyan taten, dann wäre das wenig. {und wenn ihr Allahs Wohltaten aufzählen wolltet, würdet ihr sie nicht vollständig erfassen können. Siehe, der Mensch ist wahrlich frevelhaft, undankbar.} [Ibrahim: 34]

So ist dies wahrlich eine Gabe, Gabe, Gabe und Gabe. Die Gabe des Islams, die Gabe der Gemeinschaft, die Gabe des Dschihad und die Gabe der Schahadah, inscha-Allah.

Von den Gaben Allahs für den Muwahhid und Mudschahid ist, dass Er ihn bis zu dieser Zeit leben ließ, in der Allah durch seinen Dschihad die Chilafah erneuerte und ihn von deren Bewacher und Murabitin an deren Fronten machte. Abul ‘Abbas Ibn Taymiyyah r sagte: „Wisset, möge Allah euch rechtleiten, dass von den größten Gaben über denjenigen, mit dem Allah gutes will ist, dass Er ihn bis zu dieser Zeit leben ließ, in der Er die Religion erneuert und das Banner der Muslime, sowie die Zustände der Gläubigen und Mudschahidin wiederbelebt, sodass sie ähnlich wie die vorangegangenen Ersten der Muhadschirin und Ansar werden. Wer also in dieser Zeit dies durchführt, der ist von jenen, die ihnen in Rechtschaffenheit folgten, mit denen Allah zufrieden ist und sie mit Ihm zufrieden sind und für sie Gärten bereitet hat, durcheilt von Bächen, ewig darin zu bleiben und das ist der großartige Erfolg. So sollten die Gläubigen Allah c für diese Drangsal danken, die in Wirklichkeit eine edle Gunst von Allah und für diese Prüfung, die im Inneren eine große Gabe ist. Denn bei Allah, wenn die vorausgeilten ersten der Muhadschirin und Ansar, wie Abu Bakr, ‘Umar, ‘Uthman,

Und von der Undankbarkeit für diese Gabe ist, die Absonderung (von der Gemeinschaft der Muslime), Widersetzung, das Verbreiten von Gerüchten, schlechtes Denken, Geringschätzung des Amirs, Brechen des Vertrags, Streben nach Fitnah und Unheil, die Flucht nach Darul-Kufr, Fanatismus für einen Idschtihad, eine Meinung und Neigung, Rebellion und den Takfir gegen die Gemeinschaft der Muslime, ihre Anführer und Allgemeinheit auszusprechen. Die Anführer des Islamischen Staates haben bereits vor diesen Wegen des Verderbens gewarnt, wie in den Ansprachen: „Und haltet zusammen fest!“ von Schaych Abu Mus’ab Az-Zarqawi , sowie die „30 Ratschläge“ und „Wege zum Sieg“ von Schaych Abu Hamza al-Muhadschir, . Wer aber diese Risiken begeht und auf seiner Fehlleitung beharrt, so soll er nur sich selbst tadeln, wenn Allah ihm die Gabe des Islam verwehrt als Lohn für seine Undankbarkeit für die Gabe der Gemeinschaft. Allah c sagte: {Wenn aber einer die Gunst Allahs abändert, nachdem sie ihm zuteilgeworden ist -, dann ist Allah streng im Bestrafen.} [Al-Baqarah: 211] und er sagte: {Wenn ihr dankbar seid, werde Ich euch ganz gewiss noch mehr (Gunst) erweisen. Wenn ihr jedoch undankbar seid, dann ist meine Strafe fürwahr streng’.} [Ibrahim: 7]

9

Und von der schlimmsten Undankbarkeit für die Gabe ist, dass man die Gabe sich selbst zuschreibt {Wenn dem Menschen Unheil widerfährt, ruft er Uns an. Wenn Wir ihm hierauf Gunst von Uns gewähren, sagt er: “Es ist mir nur gegeben worden aufgrund von Wissen.” Nein! Vielmehr ist es eine Versuchung. Aber die meisten von ihnen wissen nicht.} [Az-Zumar: 49] Der Imam dieser gewaltigen Undankbarkeit derjenige, der sie ins Leben gerufen hat, ist der verlorene Qarun, den Allah mit seiner Wohnstätte in der Erde versinken ließ. Das Gute ist, dass der Diener erkennt, dass alles was er von den Gaben des Diesseits und der Religion genießt, von Allah alleine, ohne Partner, weder durch die Kraft noch durch die Macht des Dieners ist. So wurde überliefert, dass Dawud n sagte: „O Herr, wie kann ich Dir nur danken, wo Du derjenige bist, der mir die Gabe (des Danks) gewährt und dann für die Gaben mir noch mehr Gaben gibst und darauf mir noch Gaben gibst. So ist die Gabe von Dir, o Herr. Und der Dank von Dir. Wie kann ich dann Dir jemals (genügend) danken?“ Daraufhin offenbarte Allah zu ihm: „Jetzt hast du Mich, o Dawud, richtig erkannt, wie es Mir gebührt.“ Es wurde auch überliefert, dass er sagte: „Mein Gott, wie kann ich Dir nur danken, wo ich Dich nur durch Deine Gabe danken kann?“ Daraufhin offenbarte Allah zu ihm: „O Dawud, weißt du etwa nicht, dass das was in dir von den Gaben ist, von mir ist?“ Er antwortete: „Doch, o Herr.“ So sagte Allah: „Ich akzeptiere dies als Dank von dir!“ [Az-Zuhd von 10

Artikel

Imam Ahmad Ibn Hanbal] Und von dem, was diese Erkenntnis und Tatsache in den Herzen des Dieners befestigt ist, dass er zwei Verse im Buche Allahs betrachtet: {Sie halten es dir als Wohltat vor, dass sie Muslime geworden sind. Sag: Haltet mir nicht eure (Annahme des) Islams als Wohltat vor. Nein! Vielmehr hält Allah euch die Wohltat vor, dass Er euch zum Iman geleitet hat, wenn ihr wahrhaftig seid.} [Al-Hudschurat: 17] und: {Und Wir nehmen weg, was in ihren Brüsten an Groll ist. Unter ihnen strömen Flüsse. Und sie sagen: “(Alles) Lob gehört Allah, Der uns hierher geleitet hat! Wir hätten unmöglich die Rechtleitung gefunden, wenn uns Allah nicht rechtgeleitet hätte. Die Gesandten unseres Herrn sind wirklich mit der Wahrheit gekommen.” Und es wird ihnen zugerufen: “Siehe, das ist der (Paradies)garten. Er ist euch zum Erbe gegeben worden für das, was ihr zu tun pflegtet.”} [Al-A’raf: 43] O Allah, genauso wie Du uns im Diesseits die Gaben des Islams und der Gemeinschaft gewährt hast, gewähre uns Dich zu Sehen und Deine Zufriedenheit im Jenseits zu erreichen.

11

Alles Lob gebührt Allah, Dem Herrn der Ehre, dem Herrn der Welten. Er übernahm die Unterstützung dieser Religion. Es gibt keinen Gott außer Ihm. Er lässt die Wahrheit siegen, selbst wenn nach einiger Zeit. Und der Segen und Frieden seien auf dem Imam der Gesandten g und möge Allah mit seinen Gefährten von den Ansar und Muhadschirin zufrieden sein. Um fortzufahren: Allah c sagte: {Sie wollen Allahs Licht mit ihren Mündern auslöschen. Doch Allah besteht darauf, Sein Licht zu vollenden, auch wenn es den Kuffar zuwider ist. Er ist es, Der Seinen Gesandten mit der Rechtleitung und der Religion der Wahrheit gesandt hat, um ihr die Oberhand über alle Religion zu geben, auch wenn es den Muschrikin zuwider ist.} [At-Taubah: 32-33] So soll jeder Muslim Gewissheit haben, dass die Vollendung des Sieges kommen wird, Allah diese Religion ehren wird und dass die Zukunft für sie ist, selbst wenn sich die Völker allesamt auf uns stürzen und dass die Erde ganz gewiss von uns beherrscht werden wird, durch die Macht Des Starken und Strengen g. Und wer dies anfechtet oder daran zweifelt ist wahrlich von den Zweiflern und Kuffar. Allah, Der wahre König sagte: {Und Wir haben bereits im Zabur nach der Ermahnung 12

Artikel

geschrieben, dass Meine rechtschaffenen Diener das Land erben werden. In diesem ist fürwahr eine Warnung an Leute, die (Uns) dienen.} [Al-Anbiya: 104-105] und der Wahrhaftige und Vertrauenswürdige g sagte: „Diese Religion wird alle Orte erreichen, die der Tag und die Nacht erreichen. Allah wird kein Haus lassen – weder aus Schlamm noch aus Fell (d.h. sesshafte und nomadische Menschen) –, ohne dass Er diese Religion dort hineinbringen wird, wodurch Er die Geehrten ehren und die Erniedrigten erniedrigen wird; eine Ehre, mit der Allah den Islam ehrt und eine Erniedrigung, mit der Allah die Kuffar erniedrigt.“ Tamim Ad-Dari h (der Überlieferer des Hadiths) sagte: „Ich sah dies in meiner Familie. Wer von ihnen Muslim wurde, traf das Gute, Würde und Ehre. Und wer von ihnen Kafir blieb, traf die Erniedrigung, Demütigung und Dschizyah.“ [Überliefert bei Imam Ahmad] Die Leute des Tauhid sollen wissen, dass eine Aqidah für die reines Blut vergossen wurde und für die die Schuhada kämpften, dafür lebten und dafür starben, ganz gewiss siegen wird. Ihre Pfeile werden sich ausweiten, um den Nacken eines jeden Kafirs zu schlagen und das Herz eines jeden Muwahhids zu erleuchten. Jedoch müssen wir allesamt begreifen, dass der Sieg sich mit der Befolgung des Propheten g immer dreht, ohne

dass es einen anderen Grund gibt, der dies beeinflusst, wie die Leute des Wissens dies sagten. Ibn Al-Qayyim r sagte: „Der vollkommene Sieg und Unterstützung ist nur für die Leute des vollkommenen Iman. Allah c sagte: {Wahrlich, Wir lassen Unseren Gesandten und denjenigen, die glauben, im diesseitigen Leben und am Tag, an dem die Zeugen auftreten siegen} [Ghafir: 51] {Da unterstützten Wir diejenigen, die glaubten, gegen ihre Feinde, und so bekamen sie die Oberhand.} [As-Saff: 14]. Wessen Iman also sinkt, so sinkt auch sein Anteil an Sieg und Unterstützung.“ [Ighathat Al-Lahfan]

dah und die Angelegenheit einer Religion! Wir bekämpfen die Kreuzzügler-Besatzer bzw. den arabischen Murtadd nicht für den Boden, sondern um Allahs Wort auf der Erde zu erhöhen. Und sie bekämpfen uns nicht, weil sie mit uns über einige materiellen Gewinne im Zwist sind. Wäre es so, dann wäre die Sache einfach für ihn und für uns und es wäre möglich, dass man sich auf einen Kompromiss einigt. Doch die Flüsse der (reinen) Milch, welche durch unsere Herzen und Adern fließen, können wir niemals mit dem Meer ihrer falschen und unreinen Aqidah beschmutzen.

So hat uns der Prophet g auf die Ursachen des Sieges und die Hindernisse des Sieges ganz klar hingewiesen. Ibn Al-Qayyim r sagte: „Er g lehrte ihnen die Listen der Kriege und des Eintreffens auf den Feind, sowie die Wege des Sieges und des Erfolgs. Wenn sie dies wissen, verstehen und beachten würden, wie es sich gehört, dann würde sich niemals ein Feind gegen sie erheben können.“

Früher war die Kolonialisierung die Fassade der Kreuzzügler, genauso wie sie heute die Fassade der Juden und Christen ist. Und der Kaiser der Römer Bush hat es mehrmals verlautbart, dass es ein Kreuzzug ist. Warum lügen und leugnen dann die Leute (diese Wahrheit)?

Von diesen Ursachen des Sieges sind: 1. Der Tauhid Allah c sagte: {Und sie werden nicht aufhören, euch zu bekämpfen, bis sie euch von eurer Religion abgebracht haben - wenn sie (es) können.} [Al-Baqarah: 217] Und Er sagte: {Und sie grollten ihnen nur, weil sie an Allah glaubten, dem Allmächtigen und Lobenswürdigen} [Al-Burudsch: 8] Dies ist die Wahrheit, welche die Mudschahidin begreifen sollten. Der Kampf zwischen den Muwahhidin und Kafirin ist im Grundsatz und Kern, ein Kampf aufgrund der Aqidah und Allah beschränkte diese Feindschaft auf die Religion. So grollt der Kafir, jeder Kafir, sei er ein Säkularist, Kommunist, Christ oder Jude den Muwahhidin aufgrund nichts außer ihrem reinen Iman. Und jeder Schlachtruf für eibe Schlacht zwischen uns und ihnen der nicht auf dem Fundament der Religion steht ist eine bloße Lüge und Verleumdung. Denn die Feindschaft des ursprünglichen Kafirs oder Murtadd gegenüber den Mudschahidin und Muwahhidin basiert niemals auf einem wirtschaftlichen oder politischen Beweggrund. Es ist die Schlacht zwischen Kufr und Iman, die Schlacht einer Aqi-

Wenn du dies, o Mudschahid, erkannt hast, dann ist es verpflichtend für dich, die Banner vor dir nicht zu vermischen und dich nicht von Bezeichnungen täuschen zu lassen. Genauso wie du dein Herz und deine Reihen vom Schmutz reinigen musst. So wehe dir, dass in deinem Herzen Schirk oder in deinen Reihe ein Muschrik existiert, denn du solltest wissen, dass die Existenz des Schirks in unseren Reihen und Herzen die größte Behinderung des Sieges und der schnellste Weg zur Niederlage ist. Allah c sagte: {Und die Ungerechten haben weder Schutzherrn noch Unterstützer.} [Asch-Schura: 8] und Er sagte: {Und die Ungerechten werden keine Unterstützer haben.} [Al-Baqarah: 270] Die Deutung davon ist in der Aussage von Ihm c: {O mein Sohn, begehe kein Schirk an Allah, denn der Schirk ist fürwahr ein gewaltiges Unrecht.} [Luqman: 13] Noch dazu ist die Aufrichtigkeit der Niyyah zu Allah von den wichtigsten Faktoren des Sieges und Tamkins (Machterlangung). Allah c sagte: {Er wusste, was in ihren Herzen ist, und da sandte Er die innere Ruhe auf sie herab und belohnte sie mit einem nahen Sieg} [Al-Fath: 18] Dies bedeutet, dass dieser Lohn gewährt wird aufgrund der Wahrhaftigkeit und Aufrichtigkeit der Niyyah ge13

genüber dem Herrn der Welten. So weist diese Ayah darauf, dass dies eine Bedingung für den Tamkin ist und dass wenn sie vorhanden ist, Allah dafür mit Eroberung, Sieg und Tamkin belohnt. Allah c sagte: {Wer nun auf die Begegnung mit seinem Herrn hofft, der soll rechtschaffen handeln und bei der Anbetung seines Herrn keinen Schirk begehen.} [Al-Kahf: 110] Aus diesem Grund achte der Prophet und Kommandeur g am meisten unter den Menschen darauf, die Herzen seiner Gefährten von dieser Krankheit vor allem im Dschihad zu reinigen und er konzentrierte sich dabei auf die Anführer des Dschihads. So sagte er: „Bei Allah, wir ernennen für diese Arbeit keinen (als Anführer), der danach fragt oder danach strebt.“ [Überliefert bei Al-Buchari und Muslim] Und von Abu Said Abdurrahman Ibn Samurah h ist überliefert, dass er sagte: „Der Gesandte Allahs g sagte: „O Abdurrahman Ibn Samurah, frage nicht nach der Führung, denn wenn sie dir gegeben wird, ohne, dass du danach fragst, wird dir dabei geholfen und wenn du sie durch das Fragen erlangst, wirst du ihr ausgeliefert sein.“ [Überliefert bei Al-Buchari und Muslim] An-Nauaui sagte: „Die Gelehrten sagten: „Die Weisheit davon, dass keiner die Führung bekommt, der nach ihr verlangt ist, dass er ihr ausgeliefert und dann keine Hilfe ihm zuteil wird, wie es im vorigen Hadith von Abdurrahman Ibn Samurah erwähnt wurde. Und wenn er keine Hilfe dabei hat, kann er niemals kompetent dafür sein und nur ein kompetenter darf die Führung haben.“ Es mag sein, dass der eine schon lange zu Allah geht, am Dschihad auf Allahs Weg teilnimmt und in ihm viel Gutes ist, dessen Ausmaß nur Allah alleine kennt, jedoch er für die Führung nicht geeignet ist, obwohl er von sich selbst denken kann, dass er dazu imstande sei. Von Abu Dharr r ist überliefert, dass er sagte: „Ich sagte zum Gesandten Allahs g: „Willst du mich nicht (als Anführer) einsetzen?“ Daraufhin schlug er mit seiner Hand auf meine Schulter und sagte: „O Abu Dharr, du bist schwach und es ist eine anvertraute Sache und am Tage der Auferstehung ist sie eine Schande und Reue.“ [Überliefert bei Muslim] Doch es kann für manche Leute 14

Artikel

des Guten verpflichtet sein danach zu verlangen, wenn sie sehen, dass Blut vergossen und Gelder gestohlen werden und sie imstande dazu sind dies abzuwehren. Der edle Sohn des edlen (Yusuf n) sagte: {Setze mich über die Vorratskammern des Landes ein; ich bin ein kenntnisreicher Hüter.} [Yusuf: 55] 2. Die Einheit Allah c sagte: {Und haltet alle fest am Seil Allahs und geht nicht auseinander! Und gedenkt Allahs Gunst an euch, als ihr Feinde wart und Er dann eure Herzen zusammenführte, worauf ihr durch Seine Gunst Brüder wurdet.} [Aal-Imran: 103] Abdullah Ibn Mas’ud h sagte: „O ihr Menschen, haltet an der Gehorsamkeit und Gemeinschaft fest, denn sie sind Allahs Grenze die er befohlen hat. Und was ihr an der Gemeinschaft und Gehorsamkeit verabscheut, ist wahrlich besser als das, was ihr an der Zerstreuung liebt.“ [Überliefert bei Ibn Dscharir At-Tabari] Wie kann es auch anders sein, wo es vom Gesandten Allahs g bestätigt ist, dass er sagte: „Es gibt drei Eigenschaften, die das Herz eines Muslims nicht verabscheut: Die Aufrichtigkeit der Tat für Allah und die Ratgabe an den Befehlshaber…“ und in einer anderen Überlieferung: „das Gehorchen der Befehlshaber und das Festhalten an der Gemeinschaft, denn ihr Aufruf umgibt sie (wie ein Zaun).“ [Überliefert bei Ahmad] Ibn Al-Qayyim r sagte in der Erklärung dieses Hadithes, dass wer seine Taten allesamt für Allah aufrichtig ausführt, bei all seinen Angelegenheiten den Dienern Allahs Ratschläge gibt, sich an die Gemeinschaft hält und sein Herz rein und ungetrübt ist, der wird ein Nahestehender Allahs (Wali) sein. Und wer anders als dies ist, dessen Herz wird mit jeder bösartigen Krankheit gefüllt. So ist das Fundament auf welchem die Muslime stehen sollten, der Zusammenschluss und nicht die Spaltung, das Festhalten am Seil Allahs und nicht die Abweichung und Uneinigkeit. DieserZusammenschluss verleiht im Diesseits Würde, Sieg und Tamkin und im Jenseits weiße Gesichter und Erhöhung der Stufe, denn es wurde von Ibn Abbas k überliefert, dass er über Allahs Aussage: {An dem Tag, an dem

Gesichter weiß und Gesichter schwarz werden} [Aal-Imran: 106] sagte: „Die Gesichter von den Leuten der Sunnah und Gemeinschaft (Ahl as-Sunnah wal-Dschama’ah) werden weiß und die Gesichter der Leute der Bid’ah und Zerstreuung werden schwarz.“ Mit der Spaltung kommt niemals Ehre oder Sieg, selbst wenn unser Amir von den besten und mutigsten Geschöpfen Allahs auf Seiner Erde ist. Denn als Amirul-Mu’minin ‘Ali Ibn Abi Talib h Chalifah war, gab es auf der gesamten Erde keinen besseren als ihn. Doch als die Ummah sich uneinig war über ihn und eine Gruppe von den Bughat (Übertreter) und dann die Chawaridsch – möge Allah sie fernhalten – gegen ihn rebellierten, konnte er keine einzige Armee aufstellen, um die Kuffar zu bekämpfen. Schaychul Islam Ibn Taymiyyah r sagte, als er über die 12 Imame bei den Rafidah sprach: „Unter diesen (Imamen) gab es keinen, der ein Schwert (d.h. Macht) hatte, außer Ali Ibn Abi Talib. Und trotzdem konnte er während seiner Chilafah die Kuffar weder angreifen, oder eine Stadt erobern, noch hat er einen Kafir getötet. Vielmehr waren die Muslime mit dem Kampf gegeneinander beschäftigt, bis die Kuffar im Osten und in Schaam die Muschrikin und Leute der Schrift nach ihnen trachteten. Es wurde sogar gesagt, dass sie es geschafft hatten einige Länder der Muslime einzunehmen.“ [Minhadsch As-Sunnah] Und die Kamelschlacht ist das erschreckendste Beispiel für das Resultat der Spaltung der Reihen und Unei-

nigkeit des Wortes. Und ganz umgekehrt war es, als das Jahr der Vereinigung kam und die Ummah sich um Muawiyyah sammelte, er hob Armeen aus, eroberte Länder, sammelte die Zakah und verteilte das Geld. Niemand streitet ab, dass Ali, Allah mehr fürchtete, mutiger und gerechter war als Muawiyyah h, doch die Uneinigkeit ist ein Übel. Der Prophet g sagte: „Wer von der Gehorsamkeit austritt, die Gemeinschaft verlässt und dann stirbt, so stirbt er den Tod einer Dschahiliyyah. Und wer unter einer Flagge der Blindheit kämpft, wütend für eine Gruppe wird oder zu einer Gruppe aufruft und dabei getötet wird, dann stirbt er den Tod einer Dschahiliyyah.“ [Überliefert bei Muslim] Und er sagte: „Wer etwas von seinem Amir sieht, was er verabscheut, so soll er geduldig sein, denn keiner verlässt die Gemeinschaft um eine Handbreite und stirbt, außer dass er den Tod einer Dschahiliyyah stirbt.“ Mit Allahs Unterstützung, solange unsere Herzen auf einem Amir vereint sind, über den wir gut denken und von dem wir die Vorwürfe und Zweifel abwehren, dann bei Allah, selbst wenn Amerika und ihre gesamte Armee, ja sogar mit all ihren Männern und Frauen kommt um uns zu bekämpfen, dann wir trotzdem siegreich sein. So haltet, o Soldaten Allahs, jeden ab der eure Reihen spalten will.

15

Allah sandte Seinen Gesandten Muhammad g als Barmherzigkeit für die Welten. Und er rief sie öffentlich zum Weg der Wahrheit und der Rechtleitung auf. Wer dies akzeptierte, wurde von dieser Barmherzigkeit umfasst und wer sich gegen ihn stellte und sich ihm widersetzte, gegen den führte er den Dschihad, bekämpfte ihn und wendete bei ihm die Härte und Strenge an, bis er sich Allahs Befehl unterwarf. Und in seiner g Sirah ist der beste Beweis dafür. Nachdem der Prophet g von der Badr-Schlacht zurückkehrte, befahl er den Gefangenen ‘Uqbah Ibn Abi Muayit zu töten, da er von denjenigen war, die den Islam und die Muslime am meisten bekämpften. Adh-Dhahabi sagte in „As-Sirah“: „In ‘Irq Adh-Dhibyah wurde ‘Uqbah Ibn Abi Muayit getötet. Als der Prophet g befahl, ihn zu töten, sagte ‘Uqbah: „Wer ist für die Knaben (Kinder), o Muhammad?“ Er antwortete: „Das Feuer!“ Daraufhin tötete ihn ‘Aasim Ibn Thabit Ibn Abi Al-Aqlah und es wurde gesagt, dass es ‘Ali Ibn Abi Talib h war.“ In der Schlacht von Uhud befahl der Gesandte Allahs g den Gefangenen Abu ‘Azzah Al-Dschumahi zu töten und er hatte Töchter. Ibn Kathir sagte: „Es wurde von den Muschrikin keiner gefangengenommen, außer Abu ‘Azzah Al-Dschumahi. Dieser war unter den Gefangenen am Tage der Schlacht von Badr und der Prophet g ließ ihn ohne Lösegeld frei, mit der Bedingung, dass er ihn nicht mehr bekämpft. Als er dann am Tage von Uhud gefangengenommen wurde, sagte er: „O Muhammad, schenke mir die Freiheit für meine Töchter und ich verspreche, dass ich dich nie wieder bekämpfe.“ So sagte der Gesandte Allahs g zu ihm: „Ich lasse dich nicht an deine Schulter in Makkah klopfen und sagen „ich habe Muhammad zwei Mal getäuscht.“. Dann befahl er,

16

Artikel

dass seine Kehle durchtrennt werden solle. Einige überlieferten, dass an jenem Tag, der Gesandte g gesagt hat: „Der Mu’min wird nicht zwei Mal aus demselben Schlangenloch gebissen.“ Es gab kein Platz für Schenkung der Freiheit, Freikauf oder Gnade für diese zwei Gefangene, denn wenn dies passiert wäre, hätte dies Wirkung auf die Ehrfurcht gegenüber den Gesandten des Herrn der Welten gehabt. Und dies ist, was der Gesandte g verdeutlicht hat, als er Abu ‘Azzah töten ließ. Der Prophet g hat keinen, der den Islam und die Muslime Leid zufügte in Sicherheit gelassen, selbst wenn sein Leid nur durch Worte und Hetze war, wie es mit dem Juden Ka’b Ibn Al-Aschraf geschah. Ibn Ishaq sagte: „Er (Ka’b Ibn Al-Aschraf) fing an gegen den Gesandten Allahs g zu hetzen, Gedichte darüber vorzutragen und über die getöteten von Quraysch in der Schlacht von Badr zu klagen. Dann kehrte Ka’b Ibn Al-Aschraf nach Medina zurück und schrieb Liebesgedichte über Umm Al-Fadl Ibnat Al-Harith und die Frauen der Muslime.“ Da kam der Befehl vom Gesandten Allahs g den Kopf dieses Taghuts zu pflücken. Und er fragte, wer diese Operation durchführen kann. Von Dschabir Ibn Abdillah h ist überliefert, dass er sagte: „Der Gesandte Allahs g sagte: „Wer ist für Ka’b Ibn Al-Aschraf, denn er hat wahrlich Allah und Seinem Gesandten Leid zugefügt.“ Muhammad Ibn Maslamah stand auf und sagte: „O Gesandter Allahs, willst du, dass ich ihn töte?“ Er antwortete: „Ja!“ … [Überliefert bei Buchari und Muslim] Nach der Schlacht von Ahzab marschierte der Gesandte Allahs g zu

Banu Quraydhah, um sie zu belagern, da sie Verträge brachen. So war das Urteil Allahs über sie, dass ihre Männer allesamt getötet und ihre Frauen und Kinder versklavt werden. Von Aischah i ist überliefert, dass sie sagte: „Sa’d wurde am Tage der Schlacht von alChandaq verwundet. Ein Mann von den Quraysch, der Ibn Al-‘Araqah genannt wird, traf ihn in die Schlagader der Schulter. Der Gesandte Allahs g ließ ein Zelt im Masdschid aufschlagen, um in seiner Nähe zu sein. Als der Gesandte Allahs g dann von der Schlacht von AlChandaq zurückkehrte, legte er die Waffe nieder und wusch sich. Dschibril n kam, während er den Staub von seinem Kopf abschüttelte und sagte: „Du hast die Waffe niedergelegt? Bei Allah, wir haben sie nicht niedergelegt, gehe raus zu ihnen!“ Der Gesandte Allahs g sagte: „Wohin?“ Er zeigte zu Banu Quraydhah. Der Gesandte Allahs g bekämpfte sie und sie ergaben sich dann dem Urteil des Gesandten Allahs g. Doch der Gesandte Allahs g befahl, dass Sa’d über sie urteilen soll. Daraufhin sagte Sa’d: „Ich urteile über sie, dass die Kämpfer getötet, die Kinder und Frauen versklavt und ihre Gelder verteilt werden…“ Urwah Ibn Az-Zubayr sagte: „Mir wurde berichtet, dass der Gesandte Allahs g sagte: „Du hast über sie mit dem Urteil Allahs geurteilt.“ [Überliefert bei Muslim] So war die Härte und Strenge gegen diese Verräter eine nützliche Medizin und Lehre für die anderen. Schon zuvor hatte der Gesandte Allahs g Banu An-Nadhir von ihren Ländern vertrieben und ihre Gelder erbeutet, nachdem Allah ihm ihr Streben nach seiner Tötung, während er bei ihnen war, aufgezeigt hat. Er ging raus von ihnen und kehrte belagernd und bekämpfend zurück und Allah gewährte ihm den Sieg. 17

Das Gleiche tat er auch mit den Juden von Chaybar. Er bekämpfte sie und eroberte mit Gewalt ihre Burgen. [Siehe: die Sirah Ibn Hischam] Der Gesandte Allahs g schwieg genauso nicht über das Recht des Muslims, der hinterhältig und ungerecht getötet wurde, wie es die Prediger des Unheils heute tun, wenn sie die Muslime davon abhalten, aufzustehen, um ihr Recht zurückzuerlangen von demjenigen, der sie tötet, ihr Blut vergießt und ihre Frauen missbraucht. Ibn Kathir sagte: „Al-Waqidi sagte: „In Schawwal des sechsten Jahres wurde die Brigade von Karz Ibn Dschabir Al-Fihri zu den Uraniyyin entsandt. Diese hatten den Hirten des Gesandten Allahs g getötet und sein Vieh mit sich genommen.“ Von Anas h ist überliefert, dass Leute von Ukal und Uraynah zum Propheten g und sich als Muslime ausgaben. Sie sagten: „O Prophet Allahs, wir waren Hirten und keine Bauern.“ Und ihre Körper ertrugen (das Klima von) Medina nicht. Der Prophet g befahl ihnen sich zu einer von einem Hirten behüteten Herde von Kamelen zu

18

Artikel

begeben um von deren Milch und Urin zu trinken. Sie gingen hinaus und als sie dann Al-Harrah erreichten wurden sie Kuffar, nachdem sie Muslime waren. Sie töteten den Hirten des Propheten g und nahmen die Kamele. Als dies den Propheten g erreichte, befahl er sie zu verfolgen und sie wurden zu ihm gebracht. Daraufhin befahl er, dass (Eisen)- Nägel erhitzt werden sollen. Sodann stach er ihnen (damit) die Augen aus, und schnitt ihnen ihre Hände ab. Sie wurden in Al-Harrah ausgesetzt und gelassen bis sie starben. [Überliefert bei Al-Buchari und Muslim] Dies war die Bestrafung des Gesandten Allahs g, obwohl er das Entstellen verboten hatte. Jedoch war die Vergeltung für sie und ihresgleichen verpflichtend und er ließ die Mörder seines Hirten nicht davonkommen. Vielmehr sandte er Kämpfer, die sie einfingen und das Urteil der Vergeltung ausführten. Bei der Eroberung von Makkah (möge Allah sie zurückbringen) befahl der Gesandte Allahs g bestimmte Leute zu töten, selbst wenn sie sich an die Vorhänge der Ka’bah

klammern. Von Anas h ist überliefert, dass der Prophet g am Tage der Eroberung in Makkah einmarschierte, während er einen Eisenhelm auf seinem Kopf trug. Als er diesen absetzte, kam ein Mann zu ihm und sagte: „Ibn Chatal klammert sich an die Vorhänge der Ka’bah (um Gnade bittend).“ Er sagte: „Tötet ihn!“. [Überliefert bei Al-Buchari und Muslim] Und von Sa’d Ibn Abi Waqqas h ist überliefert, dass er sagte: „Am Tage der Eroberung von Makkah gab der Gesandte Allahs g den Menschen Sicherheit, außer vier Männern und zwei Frauen. Er sagte: „Tötet sie, selbst wenn ihr sie findet während sie sich an den Vorhängen der Ka’bah festklammern.“ [Überliefert bei An-Nasa’i] Dies war aufgrund des Schadens den sie dem Islam und den Muslimen zugefügt hatten, so konnten die Vorhänge der edlen Ka’bah sie vor der Schari’ah des Herrn der Welten, nach dem gewaltigen Kufr, welchen sie durch ihre Händen und Zungen begangen haben, nicht schützen. Diese Beispiele aus der Sirah des Gesandten g und viele weitere verneinen nicht seine g Eigenschaften der Gnade und Barmherzigkeit. Es ist vielmehr, wie Allah c sagte: {Muhammad ist Allahs Gesandter. Und diejenigen, die mit ihm sind, sind den Kuffar gegenüber hart, zueinander aber barmherzig.} [Al-Fath: 29] Der Gesandte Allahs g ist nur ein Ausführer des Befehls von Allah b, der ihm sagte: {O die ihr glaubt, kämpft gegen diejenigen, die in eurer Nähe sind von den Kuffar! Sie sollen in euch Härte vorfinden. Und wisset, dass Allah mit den Gottesfürchtigen ist!} [At-Taubah: 123] Und genauso wie er g der Prophet der Barmherzigkeit ist, ist er auch der Prophet der epischen Schlachten. Das Schauen zu der Seite, welche mit seiner Gnade und

Barmherzigkeit mit Allahs Unterstützung zusammenhängt und dies auf die Feinde anzuwende ist der Weg der Unterstützer des Taghut. Sie wollen so gut sie können, dass die Muslime ihren Feinden schmeicheln, ja sogar sich ihnen unterwerfen. Wenn der Muslim aufsteht und zu Allahs Feinden eilt, um ihnen zu schaden und sie genauso tötet und vertreibt, wie sie es mit den Muslimen tun, eilen diese Satane dazu, ihm dies zu verbieten, mit der Warnung vor dem Schaden für den Ruf des Islams und der Muslime. Über welchen Islam sprechen diese also und welcher Religion folgen sie? Die Härte gegenüber den Kuffar und Murtaddin in der Sirah der rechtschaffenen Kalifen Die Gefährten j hatten die weichsten Herzen unter den Menschen und das beste Benehmen. Sie waren am aufrichtigskeiten in der Da’wah und achteten darauf, die Religion zu verbreiten und die Flagge des Islam zu erheben. Gleichzeitig achteten sie am meisten unter den Menschen darauf, in allen Angelgenheiten an der Sunnah des Gesandten g festzuhalten. Dazu gehörte seine Vorgehensweise mit den Kuffar zu Zeiten des Krieges. So waren sie hart gegenüber den Kuffar und streng ihnen gegenüber mit dem Schwert und der Zunge. So befestigten sie die Fundamente der Religion, etablierten die Urteile des Islam und erhoben die Flagge des Tauhid. Der erste von ihnen war Abu Bakr As-Siddiq h, durch dessen Standhaftigkeit Allah den Islam befestigte, als er sich entschloss die Murtaddin zu bekämpfen, die sich weigerten ein einziges, offenkundiges und massenhaft überliefertes Urteil der Schari’ah einzuhalten, nämlich die Pflicht 19

der Zakah. Er unterschied nicht zwischen ihnen und jenen, die zu der Götzendienerschaft zurückkehrten oder jenen, welche den Behauptern des Prophetentums folgten. So schickte er die Brigaden und Armeen, um diese zu bekämpfen. Unter diesen war die Armee von Allahs gezogenem Schwert, Chalid Ibn Walid h. Bei seinem ersten Gefecht mit den Murtaddin, war Chalid h im Stande die Armee von Tulayhah Ibn Chuwaylid Al-Assadi und jenen die sich ihm von den Stämmen der Araber anschlossen zu brechen. So wurden sie bezwungen und ihre Ansammlung zerstreut. Daraufhin sandte As-Siddiq ihm eine Nachricht, in der er ihm empfahl, hart zu ihnen zu sein und sie zu vernichten. Ibn Kathir sagte: „Abu Bakr As-Siddiq schrieb zu Chalid Ibn Walid, als er die Nachricht bekam, dass er Turayhah und die mit ihm bezwungen hat: „Das, was Allah dir gewährt hat, soll dir Gutes vermehren. Fürchte Allah bei deinen Angelegenheiten, denn Allah ist mit denjenigen, die Ihn fürchten und Gutes tun! Sei ernst in deiner Angelegenheit und werde nicht weich! Und nehme keinen von den Muschrikin fest, der von den Muslimen getötet hat, außer, dass du ihn hart bestrafst! Und töte jeden den du festnimmst der sich Allah widersetzt oder sich gegen Ihn gestellt hat und es als gut erachtet!“ [Al-Bidayah wan-Nihayah] Allahs gezogenes Schwert Chalid führte den Befehl aus und verfolgte die Überbleibsel der zerschlagenen Murtaddin-Armee und tötete sie. Ibn Kathir sagte: „Er verfolgte diese einen ganzen Monat lang, die Muslime rächend, die sie getötet hatten als sie abtrünnig wurden. Einige von ihnen verbrannte er mit Feuer, andere erschlug er mit Steinen und weitere warf er von Bergspitzen. All dies, damit jeder von den Murtaddin der Araber, der davon hört eine Lehre daraus ziehen würde.“ Dies 20

Artikel

war eine Terrorisierung für die restlichen Murtaddin, die von diesen Nachrichten hörten. Einige von ihnen eilten daraufhin zur Reue und unterwarfen sich Allahs Urteilen, während andere sich widersetzten und auf dem Kampf beharrten. Als die Boten vom Stamm Bazachah zu Abu Bakr As-Siddiq kamen, um um Frieden zu bitten und mit dem Versprechen alle Urteile des Islams einzuhalten, stellte er sie vor die Wahl des vernichtenden Krieges oder des schmachvollen Friedens. Ibn Kathir r sagte: „Sie sagten: „O Chalifah des Gesandten Allahs! Wir kennen den vernichtenden Krieg, was ist aber der schmachvolle Frieden?“ Er antwortete: „Die Waffen und Pferde werden von euch genommen und ihr werdet als Leute gelassen, welche den Schwänzen der Kamele folgen, bis Allah dem Chalifah Seines Propheten und den Gläubigen eine Sache zeigt, womit sie euch entschuldigen. Ihr ersetzt, was ihr von uns beschädigt habt und wir ersetzen nicht, was wir von euch beschädigt haben und ihr bezeugt, dass unsere Toten im Paradies und eure Toten im Feuer sind.“ [Überliefert bei Al-Buchari] Diese Tat von As-Siddiq h war eine Erniedrigung für jene, die Allah und Seinen Gesandten bekriegten, damit ihnen die Gewaltigkeit ihrer Taten ersichtlich wurde. Und im Entzug ihrer Waffen nach ihrer Taubah ist eine Sicherung des Islamischen Staates vor ihrer Gefahr. Dieser Vorfall zeigt die Ehre des Islams und der Muslime auf, denn obwohl der Krieg mit den Murtaddin nicht zu Ende war, hat er diese Bedingungen gestellt, die auf die Ehre der Muslime und ihres Staates hinweisen, sowie auf die Erniedrigung derjenigen die sie anfeinden und bekriegen. Von As-Siddiq h gibt es auch eine weitere Geschichte mit einem Murtadd der die

Muslime täuschte und bekriegte, nämlich Al-Fudscha’a As-Sulami. Er wurde zur Strafe verbrannt. Ibn Kathir sagte: „As-Siddiq verbrannte Al-Fudscha’a in Al-Baqi‘ in Medina. Der Grund dafür war, dass er zu ihm kam und behauptete, dass er Muslim wurde und bat ihn darum eine Armee mit ihm zu schicken, damit er die Leute der Abtrünnigkeit bekämpfen möge. Abu Bakr schickte mit ihm eine Armee, doch als er ausrückte ging er an keinem Muslim oder Murtadd vorbei außer, dass er ihn tötete und seinen Besitz nahm. Als As-Siddiq davon hörte, entsandte er eine Armee um ihn festzunehmen. Er schickte ihn dann nach Al-Baqi‘ wo seine Hände an seinen Hals gebunden wurden und er wurde ins Feuer geworfen und verbrannt wurde.“ Was aber die Schlacht von Al-Yamamah betrifft, so fanden darin die härtesten Kämpfe gegen die Murtaddin von den Anhängern des Lügners Musaylamah statt. Die Gefährten k gaben ihr Bestes bis Allah ihnen die Überhand über die Feinde gewährte und sie vernichteten. Ibn Kathir sagte: „Die Anzahl jener die im Garten und in der Schlacht getötet wurden betrug nahezu 10.000 Kämpfer. Es wurde auch gesagt, dass sie 21.000 waren. Währenddessen wurde von den Muslimen 600 oder 500 getötet.“ Ebenso sagte Ibn Al-Athir in „Al-Kamil“: „Die Nachricht von Abu Bakr kam zu Chalid, dass er jeden, dem Schamhaare gewachsen waren, töten soll. Doch Chalid hatte bereits einen Vertrag mit ihnen beschlossen und somit hielt er sich daran und brach ihn nicht.“ Ohne den Vertrag den Chalid h bereits mit Madscha’ah dem Vertreter des Stammes Banu Hanifah abgeschlossen hatte bevor die Nachricht von As-Siddiq h ankam, wären die Überlebenden der Schlacht getötet worden und Allah weiß es am besten.

Nachdem Al-‘Alaa Ibn Hadrami h die Murtaddin von Bahrain bezwang, ergriffen diese die Flucht und die Muslime nahmen die Verfolgung auf. Die Murtaddin stiegen daraufhin in Schiffe und überquerten den Golf. Ibn Kathir sagte: „Die Muslime reiteten hinter den Flüchtenden, töteten sie aus jedem Hinterhalt und auf jedem Weg. Die meisten der Flüchtenden segelten in das Meer zu Darin.“ Doch die Muslime ließen ihnen keine Chance, um sich neu zu formieren oder zu flüchten. Sie beschlossen den Golf mit Schiffen zu ihnen zu überqueren, doch als sie erkannten, dass dies sie verspäten würde beschloss Al-‘Alaa Al-Hadrami h das Meer mit seiner Armee zu überqueren, im Vertrauen auf seinen Herrn und Ihn zur Hilfe nehmend. Ibn Kathir sagte: „Er (Al-‘Alaa) überquerte mit ihnen den Golf durch Allahs Erlaubnis. Sie gingen auf etwas, das wie leichter Sand über dem Wasser ist. Die Hufe der Kamele versanken nicht darin und das Wasser erreichte nicht die Knie der Pferde. Sie marschier21

ten einen Tag und eine Nacht lang, bis sie die gegenüberliegende Küste erreichten. Daraufhin bekämpften sie ihren Feind, bezwangen ihn und sammelten die Beute bevor sie dann zur anderen Seite zurückkehrten… Er ließ keinen von den Feinden aus und nahm die Kinder, Vieh und Besitztümer.“ Nach diesem Schema verliefen alle Kriege gegen die Abtrünnigen: Vernichtung und Härte gegen die Murtaddin bis sie zu Allahs Befehl zurückkehren oder für ihre Abtrünnigkeit getötet wurden. As-Siddiq h konnte mit der Eroberung von Irak und Schaam erst anfangen, nachdem er mit den Kriegen gegen die Murtaddin fertig war, denn die Murtaddin sind ein schweres Hindernis auf dem Wege des Dschihad auf Allahs Weg und behindern die Verbreitung des Islams auf der Erde. So musste dieses Hindernis zerschlagen werden, damit es der Ummah des Islam möglich wird die Völker zum Islam aufzurufen und sie für Allahs Sache zu bekämpfen. Bei einer seiner Schlachten mit den feueranbetenden Persern, schwor Allahs ge22

Artikel

zogenes Schwert Chalid h den Fluss mit ihrem Blut fließen zu lassen. Ibn Kathir sagte: „Chalid sagte: „O Allah, ich verspreche dir, dass wenn du uns die Macht über sie gewährst, dass ich keinen einzigen von ihnen am Leben lasse, über den ich die Macht erlange, bis ich ihren Fluss durch ihr Blut fließen lasse!“ Daraufhin gewährte Allah den Muslimen den Sieg über sie und Chalids Rufer rief: „Nehmt sie gefangen, nehmt sie gefangen! Tötet keinen, außer wer sich der Gefangenschaft entziehen möchte!“ So kamen die Pferde und führten sie massenweise. Chalid beauftragte einige Männer ihre Köpfe am Fluss abzuschlagen. Dies wurde mit ihnen einen Tag und eine Nacht lang gemacht. Er verfolgte sie in den darauffolgenden Tagen und immer wenn einer von ihnen gebracht wurde, wurde sein Kopf im Fluss abgeschlagen… Doch das Wasser hatte sich nicht mit dem Blute verfärbt. So sagten einige Anführer: „Der Fluss wird kein Blut von ihnen fließen, bis du das Wasser über das Blut fließen lässt und somit verfärbt sich das Wasser und du erfüllst deinen Schwur!“

Chalid setzte dies um und der Fluss verfärbte sich mit dem Blut. Daraufhin wurde dieser Fluss bis heute „der Fluss des Blutes“ genannt… Und die Anzahl der Getöteten betrug 70.000.“ Bei einem anderen Krieg von Chalid Ibn Walid h mit den Römern, bat einer ihrer Anführer der Mahan genannt wurde um ein Treffen und einen Dialog um Chalid von seinem Ziel abzubringen. Doch von Chalid kam eine erschreckende Antwort, die ihm seine Grenze zeigte. Ibn Kathir sagte: „Mahan sagte: „Wir wissen, dass nur der Hunger und die Drangsal euch von euren Ländern rausgetrieben hat, so kommt, damit ich jeden Mann von euch 10 Dinar, Kleidung und Nahrung gebe, damit ihr zu euren Ländern zurückkehren möget. Wenn dann das nächste Jahr kommt, schicken wir euch wieder etwas.“ Chalid antwortete: „Nichts von dem das du erwähnt hast hat uns aus unseren Ländern rausgetrieben. Vielmehr sind wir ein Volk, das Blut trinkt und es wurde uns gesagt, dass es kein köstlicheres Blut gäbe als das Blut der Römer. Aus diesem Grund kamen wir.“ Daraufhin sagten die Gefährten von Mahan: „Bei Allah, dies ist was uns über die Araber erzählt wurde.“

te überlieferte Al-Buchari von Ibn Abbas kurzgefasst und darin wird erwähnt, dass Ali diese Ketzer bei lebendigem Leibe verbrannt hat. Dies waren einige Geschichten welche nur wenige Beispiele sind für die Vorgehensweise der Gefährten mit den Kuffar und Murtaddin bei ihren Kriegen gegen sie. Wer nun möchte, der soll ihren Fußstapfen und ihrer Rechtleitung folgen, denn darin ist wahrlich die Errettung. Wer aber einen anderen Weg beschreiten möchte, so wird Allah ihn den falschen Gruppen und Ideologien überlassen. Und wer behauptet, dass er mehr rechtgeleitet sei als sie, so hat er wahrlich über Allah und Seinen Gesandten gelogen. Und Allah leitet wen er möchte zum geraden Weg.

In der Zeit der Chilafah von Ali h erschienen Leute die bzgl. ihm übertrieben und behaupteten, dass er der Herr und Gott sei. Ali h befahl daraufhin, sie allesamt zu verbrennen. Adh-Dhahabi sagte in „Tarichul Islam“: „Es kamen Leute zu Ali und sagten: „Du bist es!“ Er sagte: „Wer bin ich?“ Sie sagten: „Du bist es!“ Er sagte: „Wehe euch, wer bin ich?“ Sie sagten: „Du bist unser Herr!“ Er sagte: „Tretet davon zurück!“ Doch sie weigerten sich. Daraufhin schlug er auf ihre Nacken und ließ einen Graben für sie ausheben. Dann sagte er: „O Qunbur, bringe mir Brennholz!“ und verbrannte sie daraufhin.“ Diese Geschich23

Allah c erschuf die Diener und machte die Bestimmung der Prüfung fortgehend unter ihnen, damit das Unreine vom Guten getrennt wird und damit jener, der umkommt, aufgrund eines klaren Beweises umkommen werde und jener, der am Leben bleibt, aufgrund eines klaren Beweises am Leben bleibe. So gibt es keine Festigung der Macht, außer nach der Aussiebung, keinen Sieg, außer nach Härte und keine Erleichterung, außer nach Erschwernis. Der Weg zu Allah b und die große Belohnung die die Gläubigen erwartet ist ein Weg mit einem hohen Preis. Diesen Preis können nur die wahren Gläubigen bezahlen, deren Herzen ausschliesslich Allah gehören und die auf dem Wege des Propheten g und seinen edlen Gefährten standhaft bleiben. Dies sind jene, die weder von den Menschen noch von den Namen verführt wurden. Sie strebten nach der Wahrheit und so erkannten sie ihre Leute. Und die Leute der Wahrheit sind wahrlich nicht jene, deren Ruf im Dschihad für Jahr24

Artikel

zehnte bekannt war und für die dann der Weg zu lang wurde und sich somit abkehrten und heute zu den Leuten der Falschheit und Fehlleitung gehören. Ebenso sind sie nicht von jenen, die ihr Leben mit dem Schreiben und Studieren von Büchern verbracht haben und als dann der Verkünder der frohen Botschaft zu ihnen rief: „Der Islamische Staat wurde errichtet, so kommt und lasst dem Wissen Taten folgen!“, sich hochmütig abkehrten, als wären sie taub. Ibnul Qayyim Al-Dschauziyyah r beschrieb den Weg zu den Gärten der Ewigkeit indem er sagte: „So, wo bist du? Der Weg ist ein Weg in dem Adam Mühsal erlitt, Nuh dafür weinte, Ibrahim wurde ins Feuer geworfen, Ismail zur Schlachtung vorbereitet, Yusuf für einen geringen Preis verkauft und jahrelang im Gefängnis eingesperrt, Zakariyyah mit der Säge geschnitten und Yahya geköpft wurde. Ayyub ertrug die Erschwernis und Dawuds Weinen erreichte ein Übermaß. Isa ging mit dem Raubtier und Muhammad g litt unter Armut und unterschiedlichsten Arten des Leidens.“ [Al-Fawaid] Dies war der Zustand der Propheten . Sie erlitten vieles auf dem Wege Allahs und waren geduldig und standhaft. Großes Leid wurde ihnen aufgrund ihres Aufrufs zum reinen Tauhid zugefügt, doch sie wurden weder schwach noch müde. Wie ist es dann mit jenen, die unter ihnen sind? Sollten sie nicht eher geprüft werden, um gereinigt zu werden und gesiebt werden, um die Aufrichtigen zu erkennen? Asch-Schafi’i r wurde gefragt: „Was ist besser für den Mann, dass er Tamkin (Macht) erlangt oder geprüft wird? Er antwortete: „Er wird kein Tamkin erlangen bis er geprüft wird.“ [Al-Fawaid von Ibnul Qayyim] Ja, derjenige, dessen Anfang nicht brennend ist, hat kein strahlendes Ende. Es gibt keinen Tamkin bis die Prüfungen gewal-

tig, die Ringe eng und die Notlagen härter werden, denn das Versprechen für die wahrhaftigen Männer und Frauen ist das Paradies. Das Paradies, in dem Allahs Angesicht sichtbar wird, was die größte Gabe und der höchste Wunsch ist. Wird das etwa durch ein luxuriöses und schönes Leben im Diesseits erlangt? Nein, vielmehr durch die Hiebe der Speere unter dem Schatten der Schwerter. {Oder meint ihr etwa, dass ihr in den (Paradies)garten eingehen werdet, noch bevor Gleiches über euch gekommen ist, wie über diejenigen, die vor euch dahingegangen sind? Not und Leid widerfuhr ihnen, und sie wurden erschüttert, bis dass der Gesandte und diejenigen, die mit ihm glaubten, sagten: “Wann kommt Allahs Sieg?” Aber wahrlich, Allahs Sieg ist nahe.} [Al-Baqarah: 214] At-Tabari r sagte: „Die Bedeutung davon ist: habt ihr, o ihr, die an Allah und Seinen Gesandten glauben, gedacht, dass ihr ins Paradies eintretet, ohne dass euch das trifft, was vor euch schon die Gefolgschaft der Propheten und Gesandten an Härte, Not, Leid und Prüfungen getroffen hat und somit ihr mit dem geprüft werdet, womit sie geprüft wurden, nämlich großen Notlage, Armut und Drangsal. Und bevor ihr wie sie erschüttert werdet. Also, dass die Angst und Schrecken vor euren Feinden euch trifft, bis die Leute Allahs Sieg kaum erwarten können und sagen: „Wann kommt Allahs Sieg?““ Dies war Herakleios dem König der Römer bewusst, denn er sagte zu Abu Sufyan: „Ich fragte euch über eure Bekämpfung von ihm ist und ihr behauptet, dass der Krieg abwechselnd zwischen euch sei und genauso ist es bei den Gesandten. Sie werden geprüft, doch dann ist das gute Ende für sie…“ [Überliefert bei Al-Buchari und Muslim] Wie kann diese Angelegenheit den Muwahhidin die über Allah gut denken nicht bewusst sein? 25

Diese Religion ist wertvoll und die Da’wah zum reinen Tauhid und zur Erhöhung von Allahs Wort auf der Erde benötigt gewaltige Aufopferungen, so wie die Ashabul Uchdud (Leute der Gruben) sich aufopferten. Jene Leute der Ashabul Uchdud, die vom Taghut allesamt getötet wurden und kein einziger von ihnen am Leben gelassen wurde. Nach ihrem Iman an den Herrn des Jungen sahen sie die Kuffar, während sie die Gruben gruben und darin das Feuer anzündeten, um jeden hineinzuwerfen der standhaft bleiben und nicht abtrünnig werden würde. Jedoch hat dies ihren Iman nicht erschüttert und sie nicht von ihrer Religion abgebracht, bis eine Frau an die Reihe kam, die einen Säugling trug. Sie zögerte sich selbst ins Feuer zu werfen und ihr Säugling sagte zu ihr: „O Mutter, sei geduldig, denn du bist auf der Wahrheit!“ [Überliefert bei Al-Buchari und Muslim] Ibn Abi Schaybah überlieferte in seinem „Musannaf“ von Al-Hassan, dass er sagte: „Wenn der Gesandte Allahs g die Ashabul Uchdud (Leute der Gruben) erwähnte, pflegte er bei Allah Zuflucht vor der harten Prüfung zu suchen.“ Al-Buchari überlieferte in seinem „Sahih“, unter dem Kapitel: „Abschnitt: Wer die Schläge, Tötung und Demütigung statt dem Kufr wählt“, den Hadith von Chabbab Ibn Al-Aratt h, dass er sagte: „Wir beklagten uns bei dem Gesandten Allahs g, während er seinen Kopf im Schatten der Ka’bah auf sein Gewand gelegt hatte, indem wir sagten: “Betest du nicht um Hilfe für uns? Willst Du nicht die Hilfe Allahs für uns erbitten?” Daraufhin sagte er: “Einst verfolgte man die Gläubigen, indem man sie in ein Loch eingrub und ihren Kopf in zwei Teile sägte, oder ihr Fleisch mit Eisenkämmen von den Knochen schabte, doch nichts von alledem konnte sie von ihrem Glauben abbringen. Bei Allah! Allah wird 26

Artikel

gewiss diese Botschaft vollenden, bis der Reiter, der von San’a’ bis Hadramaut gelangt, nichts außer Allah fürchtet, und den Wolf bzgl. seiner Schafe. Doch ihr seid voreilig.” Die Konfrontation zwischen der Wahrheit und der Falschheit hat einen Preis, den der Gläubige bezahlt. Allah c sagte: {Sie töten und werden getötet} [At-Taubah: 111] Gewaltig sind die Lehren, die von der Schlacht von Uhud entnommen wurden. Jene Schlacht, in der nicht nur ein, zwei, drei oder zehn Minister, Umara oder Kommandeure getötet wurden, vielmehr wurde dabei der Anführer der Schuhada, Hamza, der Onkel des Propheten g mit 70 der besten Gefährten j getötet. An einem einzigen Tag wurde diese Anzahl an Männern getötet und ihre Leichen geschändet. Und was für Männer? Es sind die Gefährten des Gesandten Allahs g! Am Tage der Schlacht von Uhud ist die Stimme des Kufr laut und die Kuffar hochmütig geworden, da sie dachten, dass ihr Sieg dauerhaft bleiben würde. „Abu Sufyan rief: „Ist Muhammad unter euch?“ Der Prophet g sagte: „Antwortet ihm nicht!“ dann sagte er: „Ist Ibn Abi Quhafah (Abu Bakr) unter euch?“ und er sagte: „Antwortet ihm nicht!“ dann sagte er: „Ist Ibnul Chattab unter euch?“ daraufhin sagte er: „Diese wurden getötet, denn wenn sie am Leben wären, hätten sie geantwortet!“. Da konnte ‘Umar nicht mehr ruhig bleiben und sagte: „Du hast gelogen, o Feind Allahs! Allah hat für dich das gelassen, was dich in Schande stürzen wird!“ Da sagte Abu Sufyan: „Hoch ist Hubal! (Name eines Götzen)“ So sagte der Prophet g: „Antwortet ihm!“ Sie sagten: „Was sollen wir sagen?“ Er sagte: „Sagt: Allah ist höher und erhabener!“ Da sagte Abu Sufyan: „Für uns ist Al-‘Uzzah und ihr habt keine ‘Uzzah!“ Der Prophet g sagte: „Antwortet

ihm!“ Sie sagten: „Was sollen wir sagen?“ Er sagte: „Sagt: Allah ist unser Unterstützer und ihr habt kein Unterstützer für euch!“. [Überliefert bei Al-Buchari] Sind also die Gläubigen heute Allah lieber als die erste Generation der Gläubigen, die geprüft und hart erschüttert wurden, bis die Herzen die Kehlen erreichten? Und wer denkt, dass die Eroberung von Rumiyah und Konstantinopel durch bloße Worte1 und nicht durch Wunden erlangt wird, dann hat er wahrlich ein falsches Verständnis und Einbildung. Davon wird ersichtlich, dass der Gläubige, der Muwahhid gegenüber den Prüfungen und der Aussiebung mit die Erlaubnis seines Herrn standhaft bleibt, während der Munafiq und jener, dessen Iman schwach ist, zusammenbricht. Danach bleibt nur die Elite, jene, deren Metall geschmolzen und

von den Ablagerungen des Diesseits und ihrem Schmutz bereinigt wurden. Dann und erst dann ist die Stimme der Wahrheit in ihren Seelen laut und die Antwort kommt zu ihnen, ihre Herzen kühlend: {wahrlich, Allahs Sieg ist nahe} [Al-Baqarah: 214] Wahrlich, wir nehmen den Geruch unserer gesegneten Chilafah wahr, wie sie sich im Osten und Westen der Erde ausbreitet, auch wenn manche uns bezichtigen Unsinn zu reden. So gilt es schöne Geduld zu üben und Allah ist derjenige, bei Dem die Hilfe zu suchen ist.

1 Die Eroberung Konstantinopels erfolgt nach vielen Schuhada und Verletzten, denn bei den Ereignissen, welche dies einleiten, wird ein Drittel der muslimischen Armee in der epischen Schlacht gegen die Kreuzzügler in Dabiq getötet. Die restlichen siegreichen stoßen dann mit ihrem Dschihad weiter vor, bis sie die Außenbezirke der Stadt Konstantinopel erreichen und sie belagern. Erst da - nach viel Schweiß und Blut fällt die Verteidigung der Stadt durch den Takbir der standhaften, geduldigen Muwahhidin und Mudschahidin. Diese Gabe und diese Güte von Allah ist das Resultat der aufrichtigen Niyyah (Absicht) und der Anstrengung in der Tat und nicht durch Worte, die weit entfernt von Aufrichtigkeit und Anstrengung sind, wie die Worte der Munafiqin und jene, in dereh Herzen Krankheit ist.

27

Das Paradies ist Allahs teure Ware, die beste Wohnstätte und das höchste Ziel. Die Gläubigen wetteifern, um es zu erlangen. Der Verstand begreift dessen Wirklichkeit nicht und der beste Wortgewandte kann es nicht beschreiben. Dennoch ist es von Dornen umgeben und nicht von Blumen, und das Blut der Käufer und ihre Gliedmaßen bezeugen dies. Und das Opfern des Lebens ist die höchste Stufe der Opferung. „Bei Allah, es ist nicht wertlos, sodass die Bankrotten danach verlangen und nicht stagniert, sodass die Insolventen es mit Zins verkaufen. Es wurde auf den Markt gebracht für denjenigen der es begehrt. Doch sein Herr akzeptierte dafür keinen Preis, außer das Opfern des Lebens. So blieben die Leute zurück und die (Allah-) Liebenden standen auf und warteten darauf, wessen Leben unter ihnen als Preis akzeptiert wird.“ [Zaad al-Ma’ad] Allah azza wa jall tätigt in Seinem edlen Buch eine gewaltige Aussage. Frohe Botschaft für denjenigen, der sie liest oder hört und sie dann betrachtet und darüber nachdenkt:

28

Artikel

{Wenn euch eine Wunde zugefügt worden ist, so ist dem (Kuffar) Volk schon eine gleiche Wunde zugefügt worden. Und diese Tage (des Kriegsglücks) lassen Wir unter den Menschen wechseln, - damit Allah diejenigen, die glauben, kennt und (damit) Er Sich von euch Schuhada nimmt. Und Allah liebt nicht die Ungerechten. Und damit Allah diejenigen, die glauben, herausstellt und die Kuffar dahinschwinden lässt.} [Aal Imran: 140-141] Es ist die göttliche Lenkung: Wunde gegen Wunde und Kriegsglück gegen Kriegsglück. Unter den Gläubigen sind Schuhada und diejenigen die glauben, werden geprüft, damit sie sich unterscheiden und das Gute über das Unreine steigt. Was aber das Paradies betrifft, so ist es der Lohn für denjenigen, der die Prüfung erfolgreich absolviert, bei der Prüfung geduldig und in der Stunde der Drangsal standhaft ist, weder in Schrecken noch in Unmut fällt. Sein Zustand war nicht wie jene, die gesagt haben: „Allah und Sein Gesandter haben

uns nur Trügerisches versprochen.“ Niemals kann ein solcher die Gärten seines Herrn genießen. Die Muslima und Muwahhida soll nicht denken, dass sie von der Aussiebung und Prüfung ausgenommen wird, vielmehr ist sie und der Mann in dieser Sache gleich. Ja sogar noch mehr, denn sie kann eine gewaltige Rolle bei der Stärkung des Ehemannes und der Kinder spielen. Hier ist Chadidschah und Asmaa‘ und da Sumayyah und Khansaa‘ und viele andere, deren Vorzüglichkeiten wir hier nicht aufzählen können. Was Chadidschah betrifft, so ist sie die Mutter der Gläubigen und die Besitzerin vom ersten Herzen, welches an die Botschaft Muhammads g geglaubt hat. Chadidschah, die von jenen war, durch die Allah diese Religion gefestigt hat, durch ihre Stärkung ihres Mannes, dem Siegel der Propheten g. Al-Buchari und Muslim überlieferten von Aischah i, dass der Prophet, nach dem die Offenbarung auf ihn das erste Mal in der Höhle von Hira hinabgesandt wurde und er furchtsam war, zu Chadidschah seine Ehefrau kam und ihr davon berichtete. Er sagte dann: „Ich fürchtete mich um mich selbst.“ Doch Chadidschah sagte zu ihm: „Nein, sei erfreut, denn bei Allah, Allah lässt dich niemals im Stich, denn du pflegst deine Verwandtschaftsbande, bist wahrhaftig beim Sprechen, nimmst den Bedürftigen ihre Last, beschenkst die Armen, beherbergst die Reisenden und hilfst beim Guten…“ Als die Mutter der Gläubigen Chadidschah i diese erstaunliche Nachricht von ihrem Mann hörte, wurde sie weder besorgt noch

bestürzt. Sie klammerte sich nicht an ihren Mann aus Furcht vor den kommenden Tagen und machte ihm Angst, sondern festigte ihn, sodass die Gelehrten über ihre Aussage, wie An-Nauaui berichtet hat, sagten: „Die Gelehrten sagten… und darin – also in den Worten von Chadidschah i – ist der größte Beweis und das stärkste Argument für die Vollkommenheit von Chadidschah, ihren ausgewogenen Verstand, die Stärke ihrer Seele, die Standhaftigkeit ihres Herzens und großen Fiqh (Verständnis der Religion) und Allah weiß es am besten.“ [Erklärung von Sahih Muslim] Die Tage vergehen und die Da’wah wurde verbreitet. Die Tawaghit von Quraysch begannen die Muwahhidin zu unterdrücken, belagerten sie im Tal von Abu Talib und hielten sie von Nahrung und Wasser ab. Doch die Mutter der Gläubigen blieb mit ihrem Ehemann standhaft und geduldig. Es traf sie, was die Leute an Hunger und Durst getroffen hat, obwohl sie aus einer wohlhabenden Familie stammt und Geld und Anerkennung besitzt. Sie wurde mit ihnen im Tal von Abu Talib zwei Jahre lang belagert und sie wurde von Hunger und Anstrengung getroffen, bis sie gestorben ist, während sie geduldig, standhaft auf ihrer Religion ist und ihr Mann g mit ihr zufrieden war. Möge Allah mit ihr zufrieden sein. Was Sumayyah betrifft, so ist sie Sumayyah Bint Chayyat Umm Ammar Ibn Yasir. Sie war die Siebte von jenen, welche den Islam annahmen und die erste Schahidah, die mit ihrem Blut den Baum des Tauhids begossen hat.

29

Ja, o Muslima, das erste Blut, welches auf auf dem Weg von „La ilaha illa Allah“ vergossen wurde, war das Blut einer Frau. Sumayyah, ihr Mann und Sohn waren von den Sklaven der Bani Machzum. Als sie Muslime wurden, traf sie großes Leid. Von Dschabir h ist überliefert, dass der Gesandte Allahs g an Ammar und seiner Familie vorbeiging, während sie gefoltert wurden. Er sagte: „Seid erfreut o Familie von Ammar und o Familie von Yasir, denn euer Treffpunkt ist das Paradies.“ [Überliefert bei Ad-Diyaa‘ und al-Hakim] Sumayyah wurde nur für Allah gefoltert, damit sie von ihrer Religion abkehrt und vom Weg Muhammads g ablässt. Jener Mann, der zu ihnen nicht mit Geld, Gold oder Silber gekommen ist, sondern mit einer „neuen“ Religion, worauf sich die Vorväter nicht befanden. Mit einem Wort, welches sie bezeugen und danach handeln sollen und dann das Paradies dafür empfangen. Trotz der starken Folter, ist Sumayyah, jene schwache und unterdrückte Frau, standhaft geblieben und wandte sich absolut nicht von ihrer Religion ab. Sie ließ nicht von dem ab, woran sie nun glaubt. Ibn Ishaq sagte in „AsSirah“: „Männer von der Familie von Ammar Ibn Yasir berichteten mir, dass Sumayyah, die Mutter von Ammar von der Familie von Bani al-Mughirah für den Islam gefoltert wurde, während sie sich weigerte etwas Anderes (als den Islam) anzunehmen, bis sie sie getötet haben.“ So war ihr Ende die Schahadah nach ihrer Geduld und Standhaftigkeit, denn Allahs Feind Abu Dschahl, stach auf sie mit einem Speer ein und tötete sie dadurch. Was Asmaa‘ betrifft, so ist sie die Tochter von (Abu Bakr) as-Siddiq k. Sie ist jene, die ein schönes Beispiel der Standhaftigkeit im Dschihad darstellt. Ihr Vater zog hinaus und wanderte mit dem Propheten g aus. Er nahm sein gesamtes Geld und hinterließ ihnen nichts. Sie beschwerte sich nicht darüber, vielmehr wehrte sie von ihrem Vater die Skepsis ihres Groß30

Artikel

vaters ab. Von Yahya Ibn ‘Abbad Ibn Abdullah Ibn Zubayr ist überliefert, dass sein Vater ihm von seiner Großmutter Asmaa‘ Bint Abu Bakr berichtete, dass sie sagte: „Als der Gesandte Allahs g auszog und Abu Bakr mit ihm auszog, trug Abu Bakr sein gesamtes Geld mit sich: 5.000 oder 6.000 (Silber) Dirham… Er nahm sie mit sich, dann kam mein Großvater Abu Quhafah zu uns und er hatte sein Sehvermögen verloren. Er sagte: „Bei Allah, ich glaube, dass er euch alleine ließ, ohne Geld, sowie er euch ohne sich alleine gelassen hat.“ Sie sagte: „Nein, o Vater, er hat uns viel Gutes hinterlassen.“ Sie sagte weiter: „Ich nahm Steine und legte sie in eine Luke im Haus, wo mein Vater sein Geld immer legte. Dann legte ich ein Kleidungsstück darüber und nahm dann seine Hand und sagte: „O Vater, fasse dieses Geld an.“ Sie sagte: „Er legte seine Hand darauf und sagte: „Gut, wenn er euch das hinterlassen hat, dann hat er Gutes getan.“ Sie sagte: „Und bei Allah, er hatte uns nichts gelassen, jedoch wollte ich diesen älteren Mann damit beruhigen.“ [Überliefert bei Ahmad und anderen.] Asmaa‘ wurde vom Leid des Taghuts Abu Dschahl nicht verschont. Sie sagte: „Als der Gesandte Allahs g und Abu Bakr loszogen, kamen Leute von Quraysch zu uns und mit ihnen Abu Dschahl. Sie blieben an der Tür stehen und ich ging zu ihnen hinaus. Sie sagten: „Wo ist dein Vater, o Tochter von Abu Bakr?“ Sie sagte: „Ich sagte: „Ich weiß bei Allah nicht wo mein Vater ist.“ Sie sagte: „Da hob Abu Dschahl seine Hand und er war ein unsittlicher und ohrfeigte mich auf meine Wange, sodass mein Ohrring fiel, dann gingen sie.“ [Hilyat al-Auliyaa‘] Dies ist der Zustand der Muslima, die an ihren Herrn glaubt, gut über Ihn denkt und für ihre Religion Leid und Schmerz aushält. Als Leute gegen den Chalifah der Muslime, Abdullah Ibn az-Zubayr k rebellierten und Al-Haddschadsch Ath-Thaqafi ihn in Makkah belagerte, war Asmaa‘ die Mutter, die ihren Sohn festigte und ihn dazu motivierte auf dem Wege Allahs zu sterben. Ibn Ka-

thir sagte: „Abdullah Ibn Az-Zubayr kam zu seiner Mutter und beschwerte sich bei ihr, dass die Menschen ihn im Stich lassen und zu Al-Haddschadsch übergehen, sogar seine Kinder und Familie und dass nur wenige mit ihm blieben. Er sagte: „Diese Leute bieten mir was ich von der Dunya will an, so was ist deine Meinung darüber?“ Sie sagte: „O mein Sohn, du kennst dich besser! Wenn du weißt, dass du auf der Wahrheit bist und zur Wahrheit aufrufst, dann gedulde dich dabei, denn deine Gefährten sind darauf getötet worden und übergebe nicht deine Kehle, sodass die Jungen von Banu Umayyah damit spielen. Und wenn du nach der Dunya strebst, dann bist du ein schlimmer Diener, der sich und diejenigen die mit ihm getötet wurden ins Verderben gestürzt hat. Und wenn du auf der Wahrheit bist, so ist die Religion nicht schwach geworden und wie lange wollt ihr in der Dunya verweilen? Der Tot ist besser…“ Dann begann sie, ihn an seinen Vater Az-Zubayr, seinen Großvater Abu Bakr As-Siddiq, seine Großmutter Safiyyah Bint Abdil-Mutallib und seine Tante Aischah, die Ehefrau des Gesandten g zu erinnern. Sie sagte zu ihm, dass er mit ihnen zusammenkommt, wenn er als Schahid getötet wird. Dann ging er hinaus und sah sie danach nicht mehr (da er getötet wurde). Möge Allah mit ihr, mit ihm, mit seinem Vater und mit ihrem Vater zufrieden sein.“ [Al-Bidayah wa An-Nihayah] Was Al-Chansaa‘ Bint ‘Amr betrifft, so ist ihr Zustand nicht weit vom Zustand Asmaa’s. Von Abu Wadschza ist überliefert, dass sein Vater sagte: „Al-Chansaa‘ Bint ‘Amr Ibn Asch-Scharid As-Sulamiyyah war anwesend bei der Schlacht von Al-Qadisiyyah und mit ihr ihre Söhne, vier Männer. Sie sagte zu ihnen am Anfang der Nacht: „O meine Söhne, ihr habt gehorham den Islam angenommen und freiwillig die Hidschrah vollzogen. Bei Allah, außer Dem es keinen Gott gibt, ihr seid die Söhne eines Mannes, genauso wie ihr die Söhne einer Frau seid. Ich habe euren Vater nicht betrogen, euren Onkel (mütterlicherseits) nicht entehrt und eure Abstammung nicht beschmutzt. Vielleicht wisst ihr von der groß-

artigen Belohnung, die Allah für die Muslime für das Bekriegen der Kuffar vorbereitet hat, so wisset, dass die ewige Wohnstätte besser als die vergängliche Wohnstätte ist. Allah c sagt: {O die ihr glaubt, geduldet euch, haltet standhaft aus, seid kampfbereit und fürchtet Allah, auf dass es euch wohl ergehen möge!} [Aal Imran: 200] Wenn ihr morgen in scha Allah wohlauf aufsteht, dann eilt zum Kampf eures Feindes mit Einsicht und nimmt Allah zum Unterstützer gegen Seine Feinde. Wenn ihr dann seht, dass der Krieg entflammt ist, dann werft euch in dessen Mitte und kämpft mit seinen Größten, damit ihr die Würde und den Erfolg in der ewigen Wohnstätte erbeutet.“ [Al-Isti’aab] Al-Chansaa‘ erlangte wonach sie strebte. Ihre vier Kinder rückten aus, auf der Suche nach dem Tod und wurden alle an einem Tag getötet. Als die Nachricht sie erreichte, sagte sie nichts mehr als: „Das Lob gebührt Allah, Der mich mit deren Tötung geehrt hat und ich hoffe von meinem Herrn, dass Er mich mit ihnen in der Wohnstätte Seiner Barmherzigkeit vereint.“ Welch großartige Frauen das sind! Sie fingen in den Stunden der Härte und Prüfung nicht an zu weinen und zu heulen, vielmehr trugen sie die Sorge für diese Religion und Ummah. Die eine von ihnen bestärkt ihren Ehemann und die andere motiviert ihren Sohn zum Kampf… Dies sollten die wahren Vorbilder der Muslima sein. Wenn die Heimsuchungen und Erschwernisse kommen, dann tröstet sich die Muslima mit der Erwähnung deren Standhaftigkeit und schönen Geschichten. Und unser letztes Bittgebet ist: Alles Lob gebührt dem Herrn der Welten und Frieden und Segen seien auf Seinem Propheten Muhammad, sowie auf Seiner Familie und Gefährten allesamt.

31

Wenn die Prüfung härter wird, nimmt das Aussieben zu. Somit nimmt die Unterscheidung zwischen dem Lager des Iman und dem Lager des Nifaq zu, bis die Trennung zwischen beiden für jeden Sehenden deutlich wird, da der Iman der Leute des Tauhids steigt und sie ihren Iman noch mehr offenbaren, während die Leute des Nifaq im Kufr zunehmen und ihren Kufr zur Schau stellen. Nach langen Jahren, in denen sie die Menschen in Bezug auf ihre Beziehung zu den Kreuzzüglern und Tawaghit täuschten, hat Allah die Murtaddin der Sahwat durch ihren Kampf Seite an Seite mit der abtrünnigen türkischen Armee mit Understützung der Kampfflugzeuge der Kreuzzügler-Koalition entblößt. Vielmehr ist die Sache noch deutlicher geworden, nachdem die amerikanischen Kreuzzügler-Truppen in den von den Sahwat kontrollierten Gebieten eintrafen und dort sogar Militärbasen errichteten. Diese Sache konnte nicht mehr 32

Artikel

verdeckt oder vor den Augen der Menschen versteckt werden. Die Fatawa der Gelehrten des Übels, mit all ihren Komitees und Vereinigungen, nutzten nicht mehr, um dies zu rechtfertigen. Allah gewährte dem Islamischen Staat einen geraden Manhadsch, welcher auf der Wahrheit und dem Handeln danach aufgebaut ist. Als der Staat einige Gruppen in Schaam damit beschrieb, dass sie aufgrund der Taten ihrer Anführer genau wie die Sahwat im Irak sind, aufgrund ihrer Aussagen, ihrem Fordern von Demokratie und ihrer Beziehung mit den Kreuzzüglern und den Tawaghit der Region, war er wahrhaftig in dieser Beschreibung und in diesem Urteil. Dies war keine bloße Ausrede, um sie zu bekämpfen, wie die Fehlgeleiteten es damals behaupteten. Vielmehr warfen sie den Mudschahidin des Islamischen Staates vor, Chawaridsch zu sein und dass sie dazu aufrufen, das Blut der Muhadschirin

und Ansar zu vergießen um Allahs Wohlgefallen zu erreichen. Dies, obwohl die Mudschahidin des Islamischen Staates damals sich und ihre Frauen und Familien lediglich verteidigten, nachdem die Gruppen sie hintergangen hatten und sie unter dem Befehl der Kreuzzügler und Tawaghit angriffen. Diese Welle von Angriffen und Beschuldigungen war nichts Neues für den Islamischen Staat, vielmehr war sie lediglich eine Wiederholung dessen, was während der Fitnah der Sahwat im Irak gegen ihn gesagt wurde. Doch diese Fitnah im Irak endete mit dem Verschwinden der Sahwat-Gruppen, nachdem deren Kämpfer ihre offensichtliche Abtrünnigkeit zeigten, indem sie die Soldaten des Islamischen Staates in Begleitung der amerikanischen Panzerfahrzeuge und mit Luftunterstützung der Hubschrauber bekämpften. All die Fatawa und Rechtfertigungen von den durch die Geheimdienste kontrollierten Tawaghit-Gelehrten zur Unterstützung des Sahwat-Projektes, welches für die Kreuzzügler die beste Unterstützung war, schlugen fehl. Heute treten die Murtaddin in Schaam in die Fußstapfen ihrer Vorgänger im Irak. Sie begnügen sich nicht nur damit Agenten der Kreuzzügler zu sein, durch die Ausspionieren der Muslime und ihrer Bekämpfung, sowie der Kooperation mit ihren Flugzeugen, um die Muwahhidin zu bombardieren. Vielmehr kämpfen sie nun unter der amerikanischen Flagge und unter amerikanischen Führung, wie bereits bei den Sahwat der „Neuen Syrischen Armee“ im Süden ersichtlich wurde. Die amerikanischen Panzerfahrzeuge fahren nun quer durch die von ihnen kontrollierten Gebiete im Norden und die Soldaten der Amerikaner zeigen sich öffentlich ohne jegliche Scham. Als der Islamische Staat die Murtaddin der Sahwat vor drei Jahren bekämpfte, bekämpfte er keine Mudschahidin und Muwahhidin, wie die Törichten und Ideologen der Sahwat und Gelehrten der Tawaghit es

Geprüfter Sahwat Anführer mit seinem amerikanischen Meister

behaupteten. Vielmehr bekämpfte er zu jener Zeit Muschrikin, welche loyal zu den Kreuzzüglern und Tawaghit sind und ihre Verbündeten, wie zum Beispiel Dschabhat Al-Dschaulani. Das Urteil des Islamischen Staates über sie hat sich nicht geändert seitdem ihre Unterstützung des Kufrs sichtbar wurde. Was sich geändert hat, sind nur die Aussagen einiger ihrer Unterstützer, nachdem die Kluft für sie unüberwindbar wurde. So begannen sie den deutlichen Verrat der Sahwat und ihre Dienerschaft zu den Kreuzzüglern als schamhaft zu kritisieren. Und Allah entblößte sie vor ihren abtrünnigen Soldaten und Unterstützern, die den Dschihad für sich behaupten. Denn sie konnten den Widerspruch nicht mehr verkraften, zwischen dem, was ihnen von der Verpflichtung zur Anfeindung und Bekämpfung Amerikas vorgetragen wurde, da Amerika den Kopf des Kufrs in der Welt darstellt, und der Präsenz amerikanischer Soldaten auf ihrem Boden und unter dem Schutz der Verbündeten derjenigen die den Dschihad für sich beanspruchen. Zu demjenigen dem die Angelegenheit heute deutlich geworden ist, nachdem er verblendet wurde vom Dschahili-Fanatismus für eine Gruppe oder Organisation und von der blinden Anhängerschaft der Menschen-Idole: Wie kannst du dich heute rechtfertigen für deine Abtrünnigkeit durch deinen Verbleib in den Reihen der Murtaddin? Und wie kannst du dich rechtfertigen für die Bekämpfung der Muwahhidin von 33

Geprüfte abtrünnige Sahwat, kurz vor ihrer Tötung durch Inghimasiyyin des Islamischen Staates

den Soldaten des Islamischen Staates in Kooperation mit den Kreuzzüglern? Und wie kannst du dich rechtfertigen für deinen Gehorsam gegenürber den fehlgeleiteten und fehlleitenden Schuyuch und Gelehrten, nachdem es dir klar wurde, dass sie über den Islamischen Staat gelogen und die Murtaddin verteidigt haben? Es ist Zeit für dich, dass du zu Allah von deiner Abtrünnigkeit bereust, die Reihen der Murtaddin verlässt und zum Darul-Islam auswanderst, damit du dann dem Muwahhid, den du vor deiner Taubah angefeindet hast, sagst: {Bei Allah, Allah hat dich uns vorgezogen. Und wir haben wahrlich Verfehlungen begangen.} [Yusuf: 91] und Allah dafür dankst, dass Er dir die Abtrünnigkeit der Sahwat aufzeigte und dich dazu rechtleitete sie zu Kuffar zu erklären, dich von ihnen loszusagen und sie zu bekämpfen. Es ist Zeit für dich, dass du deine Sünden durch die guten Taten des Dschihads auf Allahs Weg und den Eintritt in die Gemeinschaft der Muslime ersetzt.

34

Artikel

Der Boden des Islamischen Staates ist offen für alle Muslime und kein Tadel trifft jene, welche die Abtrünnigkeit bereuen, selbst wenn sie vor ihrer Taubah eine Million von den Soldaten des Islamischen Staates töteten. Und Allah leitet wen Er will zum geraden Weg.

35

Allah verpflichtete Seine Diener treu zu den Muslimen zu sein, sie zu unterstützen und befahl ihnen die Muschrikin anzufeinden und zu bekämpfen. Jedoch finden wir oft jene, bei denen sich die Maßstäbe verdrehen. So wird der Kafir zum Verbündeten und Geliebten wenn er ihnen nützlich ist. Vielmehr wird er ihnen näher als die Muslime und sie nehmen dann die Leute des Schirks zur Hilfe gegen die Leute des Tauhid und unterstützen sie gegen sie, damit sie einen Wert und Stellung bei ihnen erlangen. In der Geschichte, aus der man Lehren ziehen kann, gibt es viele Beispiele von Menschen die solche Fehler begangen haben. Im Zeitalter des Staates von Banu Umayyah rebellierte Abdurrahman Ibn Al-Asch’ath gegen den ‘Umawi Chalifah Abdulmalik Ibn Marwan und nutze seine Armee die vom Angriff der Länder der Türken zurückgekehrt war, nachdem er einen Vertrag mit ihrem König abgeschlossen hatte. Doch Abdurrahman Ibn Al-Asch’ath versagte bei seiner Rebellion und beschloss Zu36

Artikel

flucht beim demselben König der Türken zu suchen, aus Angst vor der Tötung durch Al-Haddschadsch. Ibn Kathir sagte: „Ibn Al-Asch’ath und jene, die mit ihm waren, gingen ins Königreich von Ratbil, dem König der Türken. Daraufhin war Ratbil gütig zu ihm, gewährte ihm Zuflucht und schätzte ihn hoch.“ Man wundert sich über die Güte Ratbils zu einem Mann, der in naher Vergangenheit ihn bekämpfte und beinahe seine Länder genommen hätte, jedoch war es die List gegenüber dem Islam und die Muslime. So nutzte Ratbil die Flucht von Ibn Al-Asch’ath zu ihm und stellte Al-Haddschadsch Bedingungen, welche die Interessen seines Staates bewahren im Gegenzug zu der Auslieferung von Al-Asch’ath. Ibn Kathir sagte: „Er schickte eine Nachricht an AlHaddschadsch, in der er ihm die Bedingung stellt, ihn für zehn Jahre nicht zu bekämpfen und jedes Jahr nur 100.000 als Dschizyah entrichtet. Und Al-Haddschadsch stimmte zu.“ Nachdem diese Interessen gesichert wurden, hintergang der König

der Türken jene, welche zu ihm flüchteten und gut über ihn dachten. Ibn Kathir sagte: „Da hintergang Ratbil Ibn Al-Asch’ath. Es wurde gesagt, dass er befahl, seinen Nacken abzuschlagen und seinen Kopf an AlHaddschadsch zu schicken… Das bekannte ist jedoch, dass er ihn und 30 seiner Verwandten verhaftete, sie in Ketten legte und sie wegsandte. Als sie dann auf dem Weg waren, an einem Ort namens Radsch, stieg Ibn Al-Asch’ath während er in Ketten gefesselt war auf das Dach einer Festung, und mit ihm ein Wachmann, damit er nicht flüchten kann. Daraufhin warf er sich von jenem Dach und mit ihm fiel die Wache woraufhin beide starben. Da schnitt der Bote von Ibn Al-Asch’ath ab.“ Dies ist das Ende desjenigen der gut über die Kuffar dachte und zu ihnen geflohen war, nachdem er einen Vertrag mit ihnen abschloss, damit es ihm leichter fällt gegen den Chalifah zu rebellieren. Wie ist es dann mit demjenigen, der loyal zu den Muschrikin der Kreuzzügler ist und sie gegen die Muslime unterstützt? Von jenen, welche die Kuffar der Türken zur Hilfe nahmen, war Al-Harith Ibn Suraydsch, der einst behauptete zum Qur’an und der Sunnah aufzurufen, nachdem er gegen die Umawiyyin im Jahre 116 n. H. rebellierte. At-Tabari sagte: „Als Al-Harith nach Balach kam, waren At-Tudschaybi Ibn Dhabi’ah Al-Marri und Nasr Ibn Sayyar deren Anführer… Al-Harith rief sie zum Qur’an, zur Sunnah und zur Bay’ah zu Ar-Rida auf und meinte damit die Bay’ah an einen Mann von der Familie des Propheten g. Al-Harith setzte seine Rebellion fort, bis er viele Länder nahm und das Motto seiner Da’wah erhob. At-Tabari sagte: „Al-Harith kam nach Maru, nachdem er Balach, Dschauzadschan, Firiab, Talqan und Maru Raudh bereits erobert hatte.“ Doch danach erlitt er schwere Niederlagen und flüchtete

zu den Ländern der Türken und nahm Hilfe von ihrem König gegen die Muslime. At-Tabari sagte: „Al-Harith Ibn Suraydsch war in Tacharistan und schloss sich Chaqan (dem König der Türken) an… Am Morgen betete Asad (der Anführer der muslimischen Armee) vor, predigte dann zu den Menschen und sagte: „Der Feind Allahs, Al-Harith Ibn Suraydsch brachte seinen Taghut, um Allahs Licht auszulöschen und Seine Religion zu verändern, doch Allah wird ihn inscha-Allah erniedrigen.“ Daraufhin fand eine gewaltige Schlacht statt, in der die Muslime siegten und Allah die Kuffar und die Murtaddin mit ihnen erniedrigte. At-Tabari sagte: „Chaqan stellte Al-Harith Ibn Suraydsch und seine Gefährten, den König von Saghd… und die Türken an der rechten Seite der Armee… Doch Al-Harith und die Türken erlitten eine Niederlage und ergriffen die Flucht… Die Leute nahmen ihre Verfolgung auf und töteten jeden den sie fangen konnten.“ Nach der Niederlage ließ sich Al-Harith Ibn Suraydsch in Darul-Kufr nahezu 11 Jahre nieder, bis eine Nachricht vom Chalifah zu ihm kam, worin er ihn zur Rückkehr zum Islam und seiner Leute aufforderte und ihm dafür Sicherheit gewährte. Ibn Kathir sagte: „Im Jahr 127 n. H. kehrte Al-Harith Ibn Suraydsch, der zu den Ländern der Türken geflüchtet war und sie gegen die Muslime unterstützt hatte nach Asch-Schaam zurück, nachdem Allah ihm die Rechtleitung gewährte. Dies geschah, nachdem Yazid Ibn Walid ihm dazu aufrief, zum Islam und seinen Leuten zurückzukehren und er dies annahm.“ [Al-Bidayah wa An-Nihayah] Doch die Tötung war das Ende von Ibn Suraydsch, nachdem er ein weiteres Mal rebellierte und die Gemeinschaft der Muslime spaltete, indem er erneut die Da’wah zu Qur’an und Sunnah behauptete, wo er doch davor die Kuffar gegen die Muslime 37

unterstützt hatte. Ibn Kathir sagte: „Maslamah Ibn Ahwas, der Amir der Polizei kam zu ihm mit einer Gruppe von den Kommandeuren der Soldaten und Anführer und forderten ihn auf, seine Zunge und Hand zurückzuhalten und die Gemeinschaft der Muslime nicht zu spalten. Doch er weigerte sich und setzte seinen Aufruf unter den Menschen fort. Er rief Nasr Ibn Sayyar zu dem was er behauptete, von der Da’wah zum Qur’an und Sunnah auf, doch Nasr weigerte sich ihm zu folgen.“ Nach einigen Verschwörungen, Hinterhältigkeiten, Übertretungen und Rebellionen, wurde Al-Harith Ibn Suraydsch im Jahre 128 n. H. von seinen Gefährten von den fehlgeleiteten Bughah getötet. [Siehe Al-Bidayah wa An-Nihayah] Im abbasidischen Zeitalter, während Imad Ad-Din Zinki danach strebte die Kreuzzügler zu bekämpfen und sie aus Baytul-Maqdis zu vertreiben, während er Damaskus belagerte, um seinen Beschluss zu vollenden, schickte der Amir von Damaskus „Mu’in Ad-Din“ Anar eine Nachricht an die Kreuzzügler, in der er ihnen vor den Konsequenzen des Einmarsches Zinkis in Damas38

Artikel

kus warnte. Ibn Al-Athir sagte: „Als Anar sah, dass Zinki sie nicht verlässt und die Belagerung gegen sie nicht aufheben würde, schickte er eine Nachricht an die Franken und forderte ihre Unterstützung. Sie einigten sich darauf Zinki daran zu hindern in Damaskus einzumarschieren. Er gab ihnen mehrere Versprechen, u.a. dass er Banyas belagern, sie einnehmen und an sie übergeben solle. Und er machte ihnen Angst vor Zinki, falls er Damaskus einnehmen sollte.“ Die Franken waren furchtsam davor, denn die Einnahme von Damaskus, würde ihre komplette Vertreibung aus Schaam zur Folge haben, und deshalb eilten sie Anar zu Hilfe. Daraufhin hob Zinki die Belagerung von Damaskus auf. Als die Franken dann ankamen, erfüllte „Mu’in Ad-Din“ sein Versprechen und marschierte zu den Christen von Banyas und belagerte ihre Burg und die Muslime darin. Ibn Al-Athir sagte: „“Mu’in Ad-Din“ belagerte sie, bekämpfte sie und engte sie ein und mit ihm war eine Gruppe der Franken. Danach nahm er sie ein und übergab sie an die Franken.“ Dadurch erlangten die Franken zwei Nut-

zen: Erstens, die Beseitigung der Gefahr Zinkis für die Kreuzzügler und zweitens, die Einnahme eines Gebiets von den Gebieten der Muslime. Doch trotz der Nähe von „Mu’in Ad-Din“ Anar zu den Franken und was er für sie tat, sammelten sie ihre Scharen mit dem König der Deutschen und belagerten Damaskus im Jahre 543 n. H.. Dies zwang „Mu’in Ad-Din“ Anar dazu, Sayf Ad-Din Ghazi, Zinkis Sohn um Hilfe zu rufen. Die Franken zogen sich zurück und der König der Deutschen kehrte zu seinem Land zurück, nachdem Zinkis Armee nach Damaskus kam. Nur Ad-Din Zinki schaffte es dann im Jahre 549 n. H. Damaskus einzunehmen und ihre Herrscher zu vernichten, trotz ihrem erneuten Versuch die Kreuzzügler zur Hilfe zu nehmen. [Siehe: „Al-Kamil fi At-Tarich“] Im Zeitalter der Mamluken schickte der König von Al-Kark, der sogenannte „Al-Mughith“ ‘Umar eine Nachricht an die Mongolen, in der er ihnen seine Hilfe gegen die Muslime versprach wenn sie ihm garantieren weiterhin König zu bleiben. Jedoch wurde er enttarnt und seine Bestrebungen aufgedeckt. Ibn Kathir sagte: „Adh-Dhahir (Baibars) marschierte von Ägypten mit den siegreichen Soldaten in Richtung der Länder von Kark. Daraufhin lud er ihren König Al-Mughith ‘Umar Ibn Al-‘Adil Abu Bakr Ibn Al-Kamil vor. Als dieser dann zu ihm nach langer Anstrengung kam, schickte er ihn zur Verhaftung nach Ägypten und dies war das letzte, was von ihm bekannt war. Dies, da er derjenige war, der Hulagu (Hülegü) Nachrichten schickte und ihn somit dazu motivierte ein weiteres Mal nach Schaam zu kommen. Zu ihm kamen dann die Nachrichten der Mongolen, in denen sie ihn festigten und als ihren Statthalter ernannten. Sie versprachen ihm, dass sie zu ihm mit 20.000 Mann kommen würden, um die ägyptischen Länder zu erobern. Der Sultan

akzeptierte die Fatawa der Rechtsgelehrten ihn zu töten. Somit war sein Ende die Absetzung und dann die Tötung. Wenn wir in unsere Zeit schauen finden wir viele ähnliche Geschichten wie diese, von Leuten die sich den Kreuzzüglern öffentlich verkauft haben und anderen die meinen, dass sie Nutzen von ihnen erlangen könnten, ohne dabei ihre Religion zu verlieren. So war deren Ende, dass sie immer wieder Kompromisse auf Kosten ihrer Religion eingingen und somit wie jene wurden, die ihnen vorrausgegangen waren, die sich an die Kreuzzüglern verkauft haben. Und auch andere, die in weniger als dies gefallen waren, indem sie in den Ländern der Kuffar und Murtaddin erniedrigt, gedemütigt und unterdrückt lebten. So soll jeder darauf achten, die Muschrikin anzufeinden, damit Allah ihn von diesen Fitan bewahrt und auf der Wahrheit standhaft macht.

39

Abu Bilal Al-Maghribi war ein Mann von den Männern dieser Ummah. Er wuchs im Kreuzzügler-Deutschland auf und, wie seinesgleichen von den Jugendlichen, strebte er nach Wohlstand und den Begierden des Diesseits, dessen Tore sehr weit für ihn geöffnet waren und ihm in seiner vollen Pracht erschien. So lebte er ein Leben von dem viele der verlorenen Jugendlichen träumen, welche der Dunya und ihren Genüssen hinter rennen, während sie das vergessen, was Allah für seine Gläubigen Diener im Jenseits vorbereitet hat. Doch Allah wollte für diesen Jugendlichen, dass er aus seinem Schlaf erwacht. So kehrte er zu seinem Herrn reumütig zurück und warf das Dieseits und die Dschahiliyyah hinter seinen Rücken nachdem 40

Schuhada

sein Herz die Süße des Imans gekostet hatte. Er,  , gründete mehrere einfache Da’wah Projekte, um die Menschen den wahren Manhadsch beizubringen, seinen Unterdrückten Geschwister überall auf der Welt zu unterstützen und um seine Muwahhidin und Mudschahidin Brüder zu verteidigen. Er nahm Gedichte und kurze Ermahnungen mit seiner schönen Stimme auf und verbreitete diese Aufnahmen dann im Internet. Viele Muslime liebten ihn und erwarteten immer seine neusten Audiopublikationen aufgrund seiner Wahrhaftigkeit und Aufrichtigkeit – so denken wir von ihm und Allah kennt ihn am besten – und aufgrund seiner einfachen Ausdrucksweise, seinen schönen Worten und die schöne Wirkung in den Herzen der Menschen, welche seine einfachen Worte hinterließen.

Trotz der Tatsache, dass die Projekte des Bruders sehr schlicht waren, waren sie ein Dorn in den Augen der Kreuzzügler. So verhafteten sie ihn mehrmals und stürmten von Zeit zu Zeit sein Haus. Jedes Mal brachen sie die Haustür ein, stellten sein Haus auf den Kopf, zerstörten was sie wollten und stahlen was ihnen gefiel an Geldern, Geräten und Computern. Doch von Abu Bilal bekamen sie nichts außer Spott und Verachtung, wenn er jedes Mal in ihre Gesichter „Ahadun Ahad“ rief, mit Bilal h dem Gefährten des Gesandten Allahs als Vorbild. Diese kurzen und einfachen Worte „Ahadun Ahad“ waren ein Grund für die Standhaftigkeit unseres Bruders durch die Gnade Allahs. Wann auch immer die Prüfung hart und die Heimsuchung schwer wurde, wiederholte seine Zunge diese Worte und er erinnerte dadurch seine Brüder an die Standhaftigkeit bei Drangsal und Kummer. Die Tawaghit verbaten daraufhin sein Audio-Da‘wah-Projekt mit der Behauptung, dass dieses schlichte Projekt eine gefährliche terroristische Vereinigung sei, die die Sicherheit ihres Landes gefährden würde. Und ja, die Feinde Allahs haben die Wahrheit gesprochen, obwohl sie Lügner sind, denn unser Bruder hat sie wahrlich terrorisiert und mit seiner schönen ruhigen Stimme bedrohte er die wankende Sicherheit ihres Landes. Allah c beschrieb den Zustand der Kuffar als Er sprach: {Das Gleichnis derjenigen, die sich anstatt Allahs Schutzherren nehmen, ist das der Spinne, die sich ein Haus genommen hat; das schwächste Haus ist fürwahr das Haus der Spinne, wenn sie (es) nur wüssten!} [Al-Ankabut: 41] Abu Bilal empfang ihren Beschluss mit Spott und Überheblichkeit gegenüber den Feinden Allahs, da er Gewissheit über Allahs Sieg und Sein Versprechen an seine Gläubigen Diener hatte. So setzte er seine Arbeit fort, verkündete das Wort der Wahrheit überall, ohne dabei den Tadel eines Tadelnden zu fürchten.

Er nahm an vielen Da’wah-Projekten in Deutschland teil, jedoch achtete er darauf dies immer im Geheimen zu halten, aus Angst vor Augendienerei. Genauso achtete er immer darauf, dass seine Da’wah nach der Da’wah des Gesandten Allahs g entsprach. So schmeichelte er weder den Kuffar noch veränderte er die Religion Allahs für das Wohlgefallen der Kreuzzügler, ganz im Gegenteil zu so manchen Rosenverteilern die Allahs Religion zu einer Ware machten und die sie für die Menschen so präsentieren, wie sie es sich wünschen. Aus diesem Grund trennte er sich von vielen Fehlgeleiteten als er ihre Lügen, Verfälschungen und Irrwege erkannte. Währenddessen hat Abu Bilal die Mudschahidin auf Allahs Weg nicht vergessen und begnügte sich nicht damit, sie mit Worten zu verteidigen, Du’a für sie zu machen und auf ihre Gegner zu antworten. Vielmehr sammelte er immer wieder Gelder und übergab sie an vertrauenswürdige Brüder, um sie zu den Mudschahidin in den unterschiedlichen Ländern zu schicken. Ebenso finanzierte er Brüder, welche zum Dschihad ausrücken wollten und kein Geld hatten. Und die Familien der Mudschahidin waren von seiner Güte nicht ausgenommen. So kümmerte er sich um sie so gut er konnte. Bei all dem war er sehr danach bestrebt es im Geheimen zu halten, sogar gegenüber den Nahestehendsten seiner Brüder. Er versuchte eine Dschihadi-Operation in Deutschland durchzuführen, nachdem er mit einigen Mudschahidin koordinierte, als Vergeltung für die Beschimpfung des Gesandten Allahs g durch die deutschen Kreuzzügler, an deren Spitze der Kreuzzügler Christopher von Mengersen stand, der die schändlichen Karikaturen unter dem Schutz der deutschen Polizei hochhielt. So begann der Löwe präzise Informationen über diesen Feind Allahs zu sammeln und fand heraus, dass dieser unter dem Schutz des deutschen Kreuzzügler-Geheimdienst an einem unbekannten Ort lebt, aus Angst, 41

Der Feind Allahs Christopher von Mengersen

dass er durch die Männer des Islams abgeschlachtet wird. Abu Bilal erinnerte sich an den Hadith des Gesandten Allahs g, in dem er sagt: „Krieg ist Täuschung.“ Und so begann er diesen Kreuzzügler mit einer gefälschten Identität zu kontaktieren, sich als einen Feind des Islams ausgebend. Dabei nahm er Muhammad Ibn Maslamah und seine Gefährten k zum Vorbild, als sie den Anführer des Kufr Ka’b Ibn AlAschraf töteten. So kommunizierte unser Löwe mit diesem Satan regelmäßig, damit dieser ihm vertraut und ihm entweder seinen Aufenthaltsort verrät oder sich mit ihm trifft und er so die Möglichkeit bekommt die Ehre des Gesandten Allahs zu rächen, indem er diesen Kreuzzügler abschlachtet. Dieser Feind Allahs vertraute Abu Bilal und hätte sich fast mit ihm getroffen. Jedoch bemerkten die Feinde Allahs den Hinterhalt den unser Löwe vorbereitet hatte, waren allerdings unfähig ihn zu identifizieren. So versuchten sie ihn zu locken, um ihn dann zu verhaften. Doch Abu Bilal war alhamdulillah wachsam und Allah schützte ihn vor ihnen. Nachdem der Markt des Dschihad auf dem Boden von Schaam eröffnet wurde beschloss unser Löwe sich der Karawane anzuschließen und zum Land des Dschihad 42

Schuhada

auszurücken. So begann er seine Hidschrah vorzubereiten und sein Leben im Land der Kreuzzügler vollständig aufzulösen. Währenddessen geschah der Verrat des Murtadds Al-Dscholani, indem er die Bay’ah an Amirul-Mu’minin Abu Bakr Al-Baghdadi  brach und die Reihen der Mudschahidin spaltete. Kurz darauf griffen die Sahwat die Soldaten des Islamischen Staates rücklings an und töteten viele von ihnen auf hinterhältige Weise. Abu Bilal unterstützte den Islamischen Staat und stellte sich auf seine Seite nachdem er die Wahrhaftigkeit seiner Da’wah, die Klarheit seiner Flagge und die Reinheit seines Manhadschs erkannte. Seine Entschlossenheit zur Hidschah zum Islamischen Staat stieg, jedoch kamen seine Pläne durcheinander nach einem schweren Unfall, der ihn bewegungsunfähig machte. Die Ärzte bestätigten, dass er mindestens zwei chirurgische Eingriffe benötige um sich wieder normal bewegen zu können und dass in der ersten Operation Schrauben in seine Knie eingebracht werden müssen und er daher eine lange Physiotherapie benötige, bevor er sich der zweiten Operation unterzieht und dass dies nicht in weniger als 6 Monaten geschehen könne. In dieser Zeit gewährte Allah Seinen Muwahhidin-Dienern einen klaren Sieg und gab ihnen die Macht über weitreichende Gebiete. So wurde die Chilafah ausgerufen und der Imam der Muslime ernannt. Abu Bilal eilte dazu, die Chilafah zu unterstützen und seine Bay’ah an den Imam zu geben, denn er kannte den Hadith des Gesandten Allahs g, wo er sagt: „Wer stirbt und in seinem Nacken ist keine Bay’ah, der stirbt den Tod einer Dschahiliyyah.“ Nach der ersten Operation konnte Abu Bilal es nicht mehr aushalten, unter den Kreuzzüglern zu leben, vorallem nachdem er die Ausrufung der Chilafah und das Leben im Schatten der Chilafah in Darul-Islam sah. So beschloss er seine Hidschrah vorzuziehen und nicht zu warten bis seine Behandlung und zweite Operation abge-

schlossen sind. Er sagte stets: „Was soll ich meinem Herrn antworten, wenn ich in Darul-Kufr sterbe?“ und widerholte immer wieder die Aussage Allahs: {Wer auf Allahs Weg auswandert, wird auf der Erde viele Zufluchtsstätten und Wohlstand finden. Und wer sein Haus auswandernd zu Allah und Seinem Gesandten verlässt, und den hierauf der Tod erfasst, so fällt es Allah zu, ihm seinen Lohn (zu geben). Allah ist Allvergebend und Barmherzig.} [An-Nisa: 100] So packte er seine Sachen und ging los mit seinen hinkenden Bein, dass ihn fast nicht tragen konnte, auf dem Wege seines Herrn auswandernd, auf Ihn alleine vertrauend und Ihn alleine um Gesundheit und Heilung bittend. Nach einigen Wochen kam Abu Bilal im Islamischen Staat an. Seine Freude war unbeschreiblich als er sah wie Allahs Wort das Höchste ist und Seine Schari’ah vorherrscht. Er lebte nun ein Leben, von dem er lange geträumt hatte. Ein Leben der Sicherheit und Ruhe, denn es gibt dort weder Tawaghit noch Soldaten die ihn verfolgen und beschatten. Kein Schirk, keine Unsittlichkeit, keine Unzucht. Wer hier gegenüber Allah sündigt, traut sich nicht dies öffentlich zu tun und wenn er sich dies wagt, dann wird Allahs Urteil sofort auf ihm vollstreckt. Abu Bilal beschrieb dies als er sagte: „Unter dem Schatten der Scharia fallen die Heuchler, blühen die Wahrhaftigen auf und erlangen kranke Herzen Heilung.“ Nachdem er den Schari’ah-Kurs absolvierten wurde Abu Bilal von der militärischen Ausbildung aufgrund seinem hinkenden Bein ausgenommen, aufgrund dessen Allah ihn vom Dschihad entschuldigte. Jedoch beharrte Abu Bilal auf der Teilnahme an der militärischen Ausbildung und forderte von seinem Kommandeur, dass er ihn die Chance geben solle so gut es geht an allem teilzunehmen, woraufhin er die Erlaubnis erhielt. Nach Absolvierung der Ausbildung begab sich unser Löwe mit einigen seiner Brüder

und Weggefährten zu der Front von ‘Ayn Al-Islam, um an dem Kampf auf dem Wege Allahs dort teilzunehmen und die Herrschaft der Schari’ah auf diese von PKK-Abtrünnigen kontrollierten Stadt auszuweiten. Die Härte der Kämpfe, die Erschwernis des Ribats, die Gewaltigkeit der wahllosen, Tag und Nacht andauernden Luftschläge der Kreuzzügler-Kampfjets hatten ihn weder geschwächt noch den Rücken kehren lassen. Als dann die Kämpfe härter wurden drängten ihn seine Brüder dazu die vorderste Frontlinie zu verlassen und sich zu den hinteren Linien zu begeben, da die Luftschläge in den vordersten Linien am intensivsten waren. B1, F16, F18 und Drohnen bombardierten diese Stellungen Tag und Nacht. Es verging keine Stunde ohne dass Bomben und Raketen auf diese Positionen fielen. Gleichzeitig fanden auf dem Boden starke Gefechte mit den Murtaddin der PKK statt. Abu Bilal leidete sehr aufgrund seinem hinkenden Bein, jedoch beharrte er darauf zu bleiben und nahm ‘Amr Ibn Al-Dschamuh h zum Vorbild, der darauf beharrte mit dem Gesandten Allahs g trotz seines hinkenden Beins zu kämpfen. Er war barmherzig zu seinen Brüdern, brachte sie oft zum Lachen, tröstete sie, half ihnen bei jeder Gelegenheit und erinnerte sie stets an Standhaftigkeit und Ichlaas. So war er wahrlich der ältere Bruder und ein treuer Freund für sie. Eines Tages kamen die Kampfjets der Kreuzzügler-Koalition und ihre Raketen trafen die Stellung, in der sich Abu Bilal und seine Brüder befanden. Er wurde von Splittern einer Rakete getroffen und fiel als Schahid, so denken wir über ihn und Allah kennt ihn am besten. Mit einem schönen Lächeln im Gesicht verabschiedete er sich von dieser vergänglichen Dunya und begab sich in scha Allah zu den Rangstufen der Schuhada. Er, r war von jenen die sich nach dem Treffen mit Allah sehnten. So machte er stets Du’a, dass Allah ihn mit seinen Brüdern, den 43

Schuhada auserwählt. Und er schrieb einst: „Und wenn meine Tränen eines bezeugen, dann die unendliche Sehnsucht nach dem Paradies.“ Er liebte das Leben in Darul-Islam und bat Allah stets darum, dass Er ihn nie wieder nach Darul-Kufr zurückkehren lässt. So schrieb er, nachdem er den Boden des Islamischen Staates betrat: „Die Drohnen über den Köpfen der Mudschahidin und das Geräusch der Bombe in ihren Ohren im Land des Iman und Tauhid ist besser als das Gezwitscher der Vögel am Morgen und die Strahlen der wärmenden Sonne über den Köpfen der Muslime im Land des Kufr und Schirk!“ Und auch: “Wenn wir die Länder des Kufr als unsere Heimat ansehen in der zu leben es sich lohnt, sind wir verlorene Träumer, deren Herzen vom Nifaq infiziert sind, die die Religion auf Theorie beschränken und zu feige und gemütlich sind, die Praxis anzuwenden.“ Bevor er nach ‘Ayn Al-Islam ausrückte, schrieb er sein Testament das wahrlich seine Sehnsucht zu seinem Herrn aufzeigt. So sagte er: „Und vielleicht schon Morgen werde ich meinem Herrn begegnen, meine zerfetzten Körperteile zu meinem Rabb tra-

Mudschahidin in Ayn Al-Islam

44

Schuhada

gen und Ihn fragen ob Er mit mir zufrieden war. Das Blut das ich ließ für diesen Din als Tausch für das ewige Paradies.Verkauft habe ich meine Seele für die Gärten der ewigen Wonne, dem höchsten unermesslich Barmherzigen habe ich meine Treue geschworen. Die Gedanken des Abschieds von meinen Liebsten fallen schwer, doch trage ich sie jeden Tag mit mir und mit dem Wissen, dass für sie gesorgt sein wird durch die Güte Allahs und seiner Diener, werden meine Schritte Richtung Feind bithnillah leichter und es erleichtert diesen Pfad einzuschlagen und darauf in der Hoffnung weiterhin standhaft zu bleiben. Ich tauschte den Stift durch das Schwert um meinem Rabb meine aufrichtige Liebe zu beweisen. Alles Lob gebührt Dir, der Du Erhaben bist über das was Dir die Unwissenden beigesellen.“ So möge Allah dich annehmen, o Abu Bilal und uns dir standhaft folgen lassen. Und möge Allah durch deine Worte und Stimme der Wahrheit, die Wahrheit in den Augen und Herzen vieler gelangen lassen, sodass sie wie du, dem Pfad der Wahrheit folgen und den Tod der Wahrhaftigen erlangen.

45

In Gottesfurcht (Taqwa), durch Tränen geschmückt, das sein Leben im Diesseits und Jenseits beglückt. Sein Herz für Seinen Herren schlägt, in dem die Sehnsucht nach Ihm, ihn zu den besten Taten trägt. Die Taqwah, aus Furcht von seinem Liebsten getrennt zu sein, Tränen vergossen, sein Herz von den Sünden rein, seine Fehler allein sein Herr verzeiht, Erlösung vor der Strafe; die Früchte der Reinigung, auf ewige Glückseeligkeit. Welch ein Glück, dass Furcht einen dieser Art den Fürchtenden zum Gefürchteten treibt, auf zur Erhöhung zu den Rängen des Heils, geehrt und begleitet mit dem besten Geleit, frohe Botschaft vom Wohlgefallen Allahs, dem Höchsten, Ihn zu sehen, den Besuch der Engel und die Steigerung der Tugendhaftigkeit. Taqwa, ein Reichtum, der dich mit Ehre krönt, dein Herz mit dem größten Glück betönt, dich mit der schönsten Süße und dem Besten im Diesseits und Jenseits verwöhnt. Taqwa, der beste Proviant auf dem Wege zum nächsten Leben, die Spitze der Überzeugung keinen besseren Ratschlag kann man dir geben. Taqwa, die Wurzel von allem Guten im Diesseits und Jenseits, das Kapital dessen Gewinn das Paradies ist. Taqwa, sie ist hier im Herzen, befehligt die

46

Taqwa

Glieder, in Tat und Wort, Ihn allein zu fürchten und dies an jedem Ort. Während die Liebe zur Dunya dich mit Dunkelheit umgibt, spendet dir die Taqwa ein Licht, außer dem es kein Lichte gibt. Es weist dir den Weg zu dem was der Höchste liebt, führt dich zum Besten und zum größten Sieg. Und wer Allah fürchtet, dem schafft Er in seiner Angelegenheit Erleichterung (At-Talaq, 4), nicht nur das, Er gibt ihm Heil, Segnungen und Bereicherung, so wie der Höchste uns sagte und in Seinem Buche ermahnte: Wären sie gottesfürchtig gewesen, hätten Wir ihnen bestimmt Segnungen vom Himmel und der Erde aufgetan. (Al-Araf, 96) Und wisse “wenn ihr Allah fürchtet, bestimmt Er euch eine Furqan (Unterscheidungsnorm)”, zwischen Wahrheit und Falschheit zu unterscheiden, und darüberhinaus “tilgt euch eure bösen Taten und vergibt euch.” (Anfal, 29), bewahrt euch vor Seiner Strafe und dem ewigem Leiden. Mühsal vor Bequemlichkeit, Anstrengung vor Ruhe, Bescheidenheit vor Stolz, Schweigsamkeit vor leerem Gerede und Tod vor Leben zu wählen; Taqwa, die Hindernisse dieser Welt zu bestehen, entlang der Taqwa den Weg zu wählen, unermüdlich trotz Erschwernissen und Prüfungen den geraden Pfad des Erfolgs zu gehen, trotz der Versuchungen der Dunya, in

deinen Händen und nicht im Herzen, bewusst sie wird vergehen, in Wahrhaftigkeit nach vorn zu gehen, für die Wahrheit zu stehen, aufrichtig, keinen zu fürchten außer den Höchsten, mit Gewissheit, als würdest du Ihn sehen. Gottesfurcht; die Taqwa an Allah, den Höchsten, der Befehl Allahs niemand anderen außer Ihn zu fürchten, der Rat des Geliebten und unter den Geschöpfen schönsten g und wer auch immer Allah fürchtet, den wird er schützen, ein Schutz von Ihm und vor Ihm, Sein Zorn und Seine Wut, den Höchsten, ein Schild als Schutz, der kein Zerbrechen hat und die Armeen mit dem Besten rüsten. Und gewiss alles andere wird sie fürchten. In Acht und auf der Hut vor Seiner Strafe, ein Fehler oder eine Sünde zu begehen, es dir die Stärke verleiht der Versuchung zu widerstehen. Es hält dich fern vom Schlechten und führt dich immer nur zum Guten, gehandelt gegenüber deinem Herrn in Gehorsamkeit, mit Hoffnung auf Seine Barmherzigkeit, auf ein Licht von Ihm, heraus aus der Dunkelheit.

47

Während die Soldaten der Chilafah ihren Krieg gegen die Truppen des Kufrs fortsetzen werfen wir einen schnellen Blick auf einige der letzten Operationen der Muschahidin des Islamischen Staates, die das Herrschaftsgebiet der Chilafah ausweiteten oder die Feinde Allahs terrorisierten und erniedrigten. Diese Operationen sind bloß ein Auszug von den vielen Operationen des Islamischen Staates an den unterschiedlichen Fronten im Westen und Osten in den letzten Wochen. WILAYAT TARABLUS 5 Ritter der Schahada  schafften es am 26. Dhul-Qa’dah ihre Autobomben bei Stellungen der Milizen der abtrünnigen Einheitsregierung in der Stadt Sirte zu detonieren. Dies führte zur Tötung und Verletzung Hunderter, sowie zur Zerstörung von 4 Panzern,

48

Operationen

einem BMP-Fahrzeug und mehreren mit Maschinengewehren ausgestatteten Fahrzeugen. Währenddessen detonierte der sechste Istischhadi  seine Autobombe an den hinteren Stellungen der abtrünnigen Milizen im Gebiet Buhadi, südöstlich Sirte. Die Operation führte zur Tötung und Verletzung dutzender Murtaddin und zur Zerstörung mehrerer Fahrzeuge. Am 16. Dhul-Hidschah starben etwa 30 Murtaddin der Milizen der Einheitsregierung, 50 weitere wurden verletzt und ein BTR-Panzerfahrzeug wurde bei schweren Gefechten mit den Soldaten der Chilafah im Osten von Sirte zerstört.

49

WILAYAT HALAB Der Istischhadi Bruder Abu Muawiyyah Al-Iraqi  fuhr am 26. Dhul-Qa’dah zu einer Ansammlung der abtrünnigen PKK im Dorf Tall Hudhan, südlich der Stadt Manbidsch. Er detonierte seine Autobombe in ihrer Mitte, was zur Tötung von etwa 40 und Verletzung weiterer führte. Am 16. Dhul-Hidschah wurden etwa 60 Murtaddin von den amerikanisch-geprüften Sahwat der Abtrünnigkeit getötet und verletzt und 2 mit amerikanischen Maschinengewehren ausgestatteten Allradfahrzeuge und ein 57mm Geschütz zerstört, nachdem sie in ein Minenfeld gerieten, bei ihrem Versuch gegen die Stellungen der Mudschahidin in den Dörfern Dschakkah und Tall Ar vorzustoßen. Davor sammelten sie sich mit etwa 40 Fahrzeugen und mehreren Panzern der abtrünnigen türkischen Armee und mit Luftunterstützung der Kreuzzügler, begleitet von mehr als 300 überprüften Murtaddin. Doch Allah ließ sie in Schande stürzen und sie ergriffen die Flucht, die Leichen ihrer Getöteten und Verletzten tragend. Ebenso zerstörten die Mudschahidin einen Panzer der abtrünnigen türkischen Armee mit einer Lenkrakete. Daraufhin fuhr, durch Allahs Güte, der Istischhadi-Bruder Abu Mus’ab Asch-Schami los und detonierte seine Autobombe inmitten einer Ansammlung von etwa 20 Allradfahrzeugen und einigen Fußsoldaten der Murtaddin, zwischen den Dörfern Tall Ar Scharqi und Tall Ar Gharbi. Daraufhin detonierten einige Sprengsätze gegen die Überlebenden der Murtaddin, als sie versuchten zu flüchten. Das Resultat war die Tötung von 38 Murtaddin und die Verletzung von weiteren, sowie die Zerstörung von 10 Allradfahrzeugen. In den darauffolgenden Tagen schafften es die Soldaten der Chilafah die geprüften Sahwat der Abtrünnigkeit aus 8 50

Operationen

Dörfern, östlich der Ortschaft von Ar-Rai zu vertreiben und unter ihre Kontrolle zu bringen. Diese Dörfer sind: Sandi, Schau Kabirah, Schau Saghirah, Raudah, Athariyyah, Ayyubiyyah, Nahdah und Muthaminah. Dies folgte durch Infiltrationsoperationen begleitet von Gefechten mit den Murtaddin. Diese ergriffen nach kurzer Zeit die Flucht. Daraufhin stoßen die Soldaten der Chilafah vor, durch Allahs Güte, und nahmen die Dörfer Tall Ar Gharbi, Tall Ar Scharqi, Kadrisch und Sandarah, westlich der Ortschaft Ar-Rai im Norden der Wilayah ein. Dabei erbeuteten die Mudschahidin Allradfahrzeuge, Waffen und Munition. Genauso schafften es 3 Inghimasiyyin das Dorf Bahurtah, westlich von Ar-Rai einzunehmen, nachdem sie einige Murtaddin töteten. WILAYAT HIMS Die Soldaten der Chilafah haben am 27. Dhul-Qa’dah die Checkpoints der Nusayri-Armee nahe dem Sauanah Hügel in der Nähe des Gebiets Huwaysis, östlich der Wilayah angegriffen. Allah gewährte ihnen den Sieg und sie nahmen nach den Gefechten, bei denen mehrere Murtaddin getötet wurden, 11 Checkpoints ein. Dabei erbeuteten die Mudschahidin 2 Allradfahrzeuge, einen Lastwagen mit einem 14,5mm Maschinengewehr, ein weiteres Fahrzeug mit 37mm Maschinengewehr, Bulldozer, sowie Waffen und Munition. WILAYAT DAYALA Die Soldaten der Chilafah haben am 29. Dhul-Qa’dah einen Angriff auf ein Stützpunkt der Rafidi-Haschd Miliz im Gebiet Adhin durchgeführt. Starke Gefechte

51

waren die Folge, bei der die Mudschahidin mehr als 50 Murtaddin getötet, Dutzende verletzt, 2 weitere gefangengenommen haben. Desweiteren wurden 5 Hummer-Fahrzeuge und ein Allradfahrzeug verbrannt, sowie ein Allradfahrzeug, 3 14,5mm Maschinengewehre, 2 12,5mm Maschinengewehre und verschiedene Waffen und Munition erbeutet. Danach kehrten die Mudschahidin wohlauf zu ihren Stellungen zurück. DÄNEMARK Der Soldat der Chilafah, Bruder Meša Hodžić  griff am 29. Dhul-Qa’dah die Kreuzzügler-Polizei in Kopenhagen an. Er führte die Operation nach Aufrufen zum Angriff der Länder der Kreuzzügler-Koalition durch. WILAYAT AS-SAHIL 3 Ritter der Schahadah fuhren am 3. Dhul-Hidschah zu einem Checkpoint der Nusayri-Armee bei der Armzona Brücke in Tartus. Der Bruder Abu Ahmad Asch-Schami zündete seine Autobombe an ihrem Checkpoint und tötete die Soldaten, welche sich dort befanden. Danach kamen Sicherheitstruppen, um den Anschlagsort zu begutachten, woraufhin die 2 Istischhadi-Brüder Abu Ibrahim As-Sahili und Usamah Al-Iraqi  auf sie mit ihren Sprengstoffwesten losgingen, mit dem Ergebnis dutzender getöter und verletzter Murtaddin. WILAYAT BAGHDAD Die Ritter der Schahadah Abu Aischah Al-Iraqi und Abu Suhayb Al-Falludschi  schafften es am 8. Dhul-Hidschah zu einer Ansammlung der Muschrikin Ra52

Operationen

fidah auf der Palästina-Straße mitten in Baghdad zu gelangen. Der Bruder Abu Aischah zündete seinen Sprengstoffgürtel unter ihnen. Danach zündete der Bruder Abu Suhayb seine Autobombe unter ihren Überlebenden. Die 2 gesegneten Operationen führten zur Tötung von mehr als 50 Murtaddin und zur Verletzung von etwa 60 weiteren. KENIA Die Schwestern Umm Ma’bad, Umm Sa’d und Umm Maysarah, , welche dem Islamischen Staat die Bay’ah gegeben hatten, stürmten am 9. Dhul-Hidschah eine Polizeistation in der Stadt Mombasa um den Islamischen Staat bei seinem Krieg gegen die Kreuzzügler-Staaten zu unterstützen. Sie griffen die Polizisten mit Messern und einer Handgranate an, was zur Verwundung von 2 Kreuzzügler-Polizisten führte. Daraufhin erlangten die 3 Schwestern die Schahadah durch die Ku-

geln der Kreuzzügler-Polizisten. WILAYAT AL-CHAYR Die Brigaden der Inghimasiyyin griffen am 15. Dhul-Hidschah die Stellungen der Nusayri-Armee in der Artillerie-Brigade, südwestlich der Stadt Al-Chayr an. Starke Gefechte mit allen möglichen Waffen waren die Folge, woraufhin Allah Schrecken in die Herzen der Murtaddin warf und sie die Flucht ergriffen. Dadurch erlangten die Soldaten der Chilafah die komplette Kontrolle über den strategisch wichtigen Berg Thardah, welcher in der Nähe des Militärflughafens liegt. Einen Tag später schaffte die Luftabwehrbrigade, durch Allahs Güte und Unterstützung, einen Kampfjet des Nusayri-Regimes in der Stadt Al-Chayr abzuschießen, was zur Zerstörung des Kampfjets und zur Tötung des Piloten führte. SOMALIA Am 15. Dhul-Hidschah führten die Soldaten der Chilafah einen Angriff auf eine Polizeistation und einen Checkpoint in der Stadt Qufdschdud, westlich von Somalia durch. AMERIKA Der Soldat des Islamischen Staates, Bruder Dhahir Adan  hat am 15. Dhul-Hidschah

10 Kuffar in Minnesota mit einem Messer angegriffen, dem Aufruf folgend, die Länder der Kreuzzügler-Koalition anzugreifen. WILAYAT WEST-IFRIQIYYAH Die Soldaten des Islamischen Staates haben am 18. Dhul-Hidschah einen Überraschungsangriff auf eine Kolonne der Kreuzzügler afrikanischen Koalition in der Ortschaft Malom Fatiri in Borno, nordöstlich von Nigeria ausgeführt. Der Angriff führte zur Tötung von mehr als 40 Soldaten und zur Verletzung von Dutzender, während der Rest der Soldaten die Flucht ergriff. Dabei erbeuteten die Soldaten der Chilafah eine große Menge an Waffen und Ausrüstung. WILAYAT DIMASCHQ Die Luftabwehrbrigade schoss am 19. Dhul-Hidschah einen Kampfjet des Nusayri-Regime ab, nachdem dieser 4 Luftschläge gegen Stellungen der Mudschahidin durchführte, während die Sahwat sie im Naqb Berg angriffen. Der Kampfjet stürzte zwischen den Gebieten des Nusayri-Regimes und den Gebieten der geprüften Sahwat der Abtrünnigkeit ab. Diese übergaben dann den Piloten an die Nusayri-Regimetruppen, nachdem dieser mit seinem Fallschirm im Gebiet Surrah in der Nähe vom Ischarah Berg, welcher unter der Kontrolle der Sahwat im östlichen Qalamun ist, gelandet war. Die Übergabe des Piloten an die Nusayri-Armee fand statt, nachdem diese versprochen hatte, die Forderungen der geprüften Oppositionsgruppierungen zu erfüllen. Diese Forderungen beinhalteten die Versorgung mit Waffen und Munition, um die Verluste auszugleichen, welche sie nach den Angriffen der Soldaten der Chilafah im östlichen Qalamun 53

in den vorigen Tagen erlitten hatten. Es ist bereits bekannt, dass die Nusayri-Armee fast täglich Luft- und Artillerieschläge gegen die neulich bei Gefechten mit den Murtaddin eingenommmenen Stellungen der Soldaten der Chilafah im östlichen Qalamun durchführt. Ebenso haben sie mehrmals Leuchtgranaten abgefeuert, als die Soldaten der Chilafah die Stellungen der Sahwat in der Nacht angriffen. WILAYAT AL-FURAT Eine Gruppe von den Soldaten der Chilafah führte am 23. Dhul-Hidschah ein Gefecht mit einer Luftlandeeinheit von Kreuzzüglern und Murtaddin, als diese versuchten mit 2 amerikanischen Chinook und 4 Apache Hubschraubern ihre Truppen auf dem Weg zwischen Baidschi und Hadithah in der Nähe des Dorfes Sakran abzuseilen. Während dieser Gefechte marschierten die Luftlande54

Operationen

einheiten in ein Minenfeld der Soldaten der Chilafah. Das Resultat der Gefechte war die Tötung von 10 Murtaddin und der Rückzug der restlichen Kreuzzügler und Murtaddin.

55

56

Artikel

1

When mentioning the obligation of jihad for His cause, Allah  indicated that some people would have reservations towards this noble commandment. He  said, “Fighting has been enjoined upon you while it contains that which you dislike” (Al-Baqarah 216). He then reminded the believers to place their trust in Him, by deferring to His infinite wisdom instead of relying upon their limited knowledge. “But perhaps you dislike a thing and it is good for you; and perhaps you love a thing and it is bad for you. And Allah knows, while you know not” (Al-Baqarah 216). He further taught them that if it were not for jihad, the world would be filled with corruption. “And if it were not for Allah curbing people by means of others, the earth would become corrupt, but Allah has much bounty for the creation” (Al-Baqarah 251). Yet despite the command to wage jihad, despite Allah’s assurance of the immense good it contains for us, despite the well-being of the earth being at stake, and even despite the countless virtues and rewards promised by Allah and His Messenger for the mujahid, the murabit, and especially the shahid, there would always continue to be “men” who would fail to live up to this lofty obligation. They would remain behind, making excuse after excuse, despite the clear signs placed before them, as if implying that jihad no longer exists. When this false insinuation had first reared its head during the life of the Prophet , he firmly refuted it, as Salamah Ibn Nufayl al-Kindi  narrated, “I was sitting with Allah’s Messenger  when a man said, ‘O Messenger of Allah, the people have humiliated their horses, have put down their swords, and have said, ‘There is no jihad, for the war has laid down its burdens.’’ So Allah’s 2

Article Foreword

Messenger  turned his face towards him and said, ‘They have lied. The fighting has just begun, and there will not cease to be a people from my Ummah fighting upon the truth’” (Reported by an-Nasai). However, even this clear statement from the Prophet  himself would make no difference to most of the qa’idin (those men who “sit back” instead of participating in jihad) and the murjifin (scaremongers). Instead, they would remain upon their misguided way of life, choosing to lay down their swords, whether because they were too busy chasing the Dunya, too cowardly to fight for the cause of Allah, or too blinded to recognize the obligation for which they will be held accountable. Regardless of their excuses and misguidance, and despite the multitudes who turned their backs on the very deed described by the Prophet  as “the peak of Islam,” (Reported by Ibn Majah and at-Tirmidhi from Mu’adh Ibn Jabal), jihad against the enemies of Allah would continue. Allah would humiliate those who abandoned it, honor those who embarked upon it, and direct His sincere slaves to keep their swords unsheathed for His sake. ‘Aishah  narrated, saying, “When Allah’s Messenger  returned on the Day of the Trench, he put down his sword and bathed. Jibril , with dust covering his head, came to him and said, ‘You have laid down the sword? By Allah, I have not laid mine down.’ So Allah’s Messenger  said, ‘Where to then?’ He said, ‘Over there,’ and gestured towards Bani Quraydhah.” She said, “Allah’s Messenger  then set out for them” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Thus, the Sunnah of the Prophet  was to march forth

and wage war against the enemies of Allah, not delaying for the sake of any distraction, even after having just endured a harsh siege that would become known as one of the most difficult episodes in the history of Islam. This was the clear guidance of the Prophet . So what is the matter with those men who claim to follow him  but continue to remain behind, having laid down their swords, even watching passively as they are surpassed on occasion by the women of the Ummah?! Such was the case on “11 September 2016,” when three muwahhid sisters  carried out a daring attack on a police station in Mombasa, Kenya, targeting the security forces of a Crusader nation, and doing so in support of the Islamic State after declaring bay’ah to the Khalifah . They thereby followed in the footsteps of Tashfeen Malik  – the wife of Syed Rizwan Farook , his partner in the blessed operation against the Crusaders in San Bernardino, California1 – with all three sisters attaining shahadah after voluntarily shouldering a duty that Allah had placed on the shoulders of the men of the Ummah, the duty of fighting for the cause of Allah. The Sunnah of the Prophet  directed its incitement for physical combat towards the men of the Ummah. Why, then, do so many men continue to neglect their duty? Why have they laid down their swords and armed themselves instead with one excuse after another for not fulfilling their obligation? Why have they dismounted their steeds of war and boarded the bandwagon of qa’idin busy chasing after the Dunya? And why have they sat back idly – if not cowardly – while the Ummah’s chaste, noble women, for whom jihad is a voluntary and righteous deed, stood in all their bravery to fulfill the duty of men?! In abandoning jihad, such men have placed themselves in the ranks of those described by Allah as fasiqin, and have been threatened with losing Allah’s guidance and receiving His punishment in its place. “Say, ‘If your fathers, your sons, your brothers, your wives, your relatives, the wealth which you have obtained, the commerce wherein you fear decline, and the dwellings with which you are pleased are more beloved to you than Allah and His Messenger and jihad in His cause, then wait until Allah executes His command. And Allah does not guide the fasiq people’” (At-Tawbah 24). Thus, it is necessary that they hasten to repent, and then hurl themselves into the midst of the battle by attacking the kuffar nearest to them. Let them follow the example of the lions who have preceded them by striking the Crusader citizens and interests wherever they are found in the West – as was ordered by Shaykh Abu Muhammad al-‘Adnani  in several official addresses – especially as the Crusaders continue to wage war against Islam and the Muslims, never hesitating to commit more atrocities against the men, women, and children of the Khilafah. Those Muslims residing in the West, in particular, have an opportunity to terrorize the Crusaders themselves as well as the imams of kufr allied to the Crusaders.2 These murtadd imams have fabricated a false religion of apostasy from elements of democracy, nationalism, liberalism,

pacifism, and pluralism, doing so in servitude of their Crusader masters. They have deceived hordes of people, who follow them on the path to eternal Hellfire. As such, one should not downplay the importance of targeting and eliminating the imams of kufr in the West, doing so in support of Allah’s religion. If, having witnessed the Ummah’s plight and seen its women rise up to defend it, one is still unable to find the motivation to push past his excuses and march forth for the cause of Allah, then he should question his iman and should fear that his doubts and hesitation stem from a hidden nifaq that he is not aware of within himself. “Those who believe in Allah and the Last Day would not ask permission of you to be excused from striving with their wealth and their lives. And Allah is Knowing of those who fear Him. Those who would ask permission of you are they who do not believe in Allah and the Last Day and whose hearts have doubted, and they, in their doubt, are hesitating” (At-Tawbah 44-45). If there are any men of this Ummah, who have not yet taken their stand against kufr by waging jihad for Allah’s cause and who truly care about fulfilling their duties to their Lord, they must march forth without delay. They can take their example from the countless thousands of men who have sacrificed themselves for Islam throughout the ages, or they can take a lesson from their courageous sisters. These men can learn what it means to be sincere to Allah  by reading the last testament of their sisters in Kenya who have joined the ranks of the shuhada – we consider them so, and Allah is their judge. After opening by praising Allah, sending peace and blessings upon His Prophet , and declaring their bay’ah to the Khalifah , the martyred sisters  said: “A Message to the Kuffar: We say to you, O filthy ones, ‘Indeed, we are disassociated from you and from whatever you worship other than Allah. We have denied you, and there has appeared between us and you animosity and hatred forever until you believe in Allah alone.’ By Allah, peace and security will only be wishes for you, especially when you’ve taken it upon yourselves to fight and oppress the true Muslims. You expect to live in peace while you kill us and fill your prisons with our brothers and sisters? Know that the Islamic State soldiers are everywhere and by Allah, we will take revenge. Even if it takes a while, we will take revenge.” After addressing the filthy Kenyan government – may Allah hasten the conquest of Kenya for the Soldiers of the Khilafah in Somalia – the sisters  addressed their brothers and families, saying: “To our brothers in din: Get ready and march forth towards Jannah as wide as the heavens and earth.” “To our families: We know you’ll be shocked by our act, but know that Allah and His Messenger and jihad in His cause are more beloved to us than you and ourselves.” “The meeting place is Jannah.” “Your sisters: Umm Maysarah, Umm Ma’bad, Umm Sa’d.”

1 See Dabiq, issue 13, “Foreword,” pages 3-4. 2 See Dabiq, issue 14, “Kill the Imams of Kufr in the West,” pages 8-17. 3

The rulings on those who refrain from making takfir of mushrikin who claim Islam and those who refrain from making takfir of Sahwah factions who claim jihad are important matters that should be addressed, as they are related to the matter of tawhid and iman, the heart and soul of the religion. Thus, one of the chief offices of the Khilafah – the Central Office Overseeing Shar’i Dawawin – addressed the issues in two memorandums, which will be quoted below. The memorandum on the ruling of those who refrain from making takfir of mushrikin who claim Islam begins by presenting two positions “both being incorrect due to excess on one hand and negligence on the other,” defining the term “asl ad-din” (the foundation of the religion) used in both as “that by which tawhid is established before the advent of the prophetic proof.” The first position presented was that “whoever refrains from making takfir of mushrikin who claim Islam, is a mushrik exactly like them, because making takfir of them is part of asl ad-din. So the refrainer is exactly like those who worship others besides Allah, and he is absolutely one of them in both name and ruling.” The second position presented after was that “takfir is not part of asl ad-din, but is one of its inferred requirements. So the one who refrains from making takfir of mushrikin who claim Islam, has not disbelieved until the hujjah (evidenced argument) is established against him, all shubuhat (doubts) are removed, and his tawil (misinterpretation) is eliminated.” The memorandum then explains that “the first claim implies a corrupt concept, because major shirk has a reality and description that, if actualized, desig44

Exclusive

nates the one who possesses it a mushrik. If we were to absolutely equate the one who refrains from takfir with the one who worships others besides Allah, then making takfir of the one who refrains from making takfir of the refrainer would be absolutely necessitated, since major shirk is not excused by ignorance and the refrainer (according to the first claim) is a mushrik exactly like the initial person [the mushrik worshiping others besides Allah]. And the one who refrains thereafter [from making takfir of the other refrainers in the chain] is also a mushrik [exactly like the initial person], and so on. This is the actual inference – not an imagined understanding – of this claim’s line of reasoning. This line of reasoning leads to making chain-takfir, an invalid bid’ah that can never be controlled and that originates from an incorrect understanding of the texts. This claim is rejected due to the invalidity of its inference.” The memorandum goes on to explain that “the second claim also implies a corrupt concept, as it makes takfir of the mushrikin like one of the masail khafiyyah (obscure issues), for which it is impossible to establish the hujjah and impossible to make takfir of the refrainer as long as he has some shubhah (doubt) or tawil. The essence of this claim is the annulment of an agreed upon nullifier of Islam. Whereas, the existence of shubhah is a passing matter that must be eliminated… As for making this passing matter a foundation upon which rulings are based, then this would result in the annulment of these rulings and the nullification of what it means to manifest the religion. This is in opposition to what is transmitted from the imams of the religion, including the imams of the Najdi da’wah .”

The memorandum then explains that “it is wrong to use the terms asl (foundational basis) and lazim (required inference) with regards to the meaning of ‘la ilaha illallah’ and kufr bit-taghut in an argumentative manner. That is because doing so is a fruitless, invented assertion with which Allah did not burden us. Rather, multiple corrupt inferences necessarily result therefrom, like excluding certain matters established by the advent of the prophetic proof from being part of asl ad-din – in accordance with this definition – and thus excluding belief in the prophethood of Muhammad  from asl ad-din! Likewise, it leads to disputation … regarding what is included in the meaning of asl ad-din and what is excluded from it.” The memorandum then quotes Shaykh Sulayman Ibn ‘Abdillah Ibn Muhammad Ibn ‘Abdil-Wahhab , who was asked about a similar issue, “regarding wala and bara,” if such were “from the meaning of ‘la ilaha illallah’ or from its inferred requirements?” Shaykh Sulayman  responded, “The answer is to say that Allah knows best. But it is sufficient for a Muslim to know that Allah made it a duty upon him to take the mushrikin as enemies and to not take them as awliya, and He made it obligatory to love the believers and to take them as awliya. He made this an essential of iman, just as He negated the iman of whoever shows love to those who oppose Allah and His Messenger, even if they were their fathers, sons, brothers, or tribesmen. As for wala and bara being from the meaning of ‘la ilaha illallah’ or from its inferred requirements, then Allah did not burden us with researching this. He only burdened us with knowing that Allah made wala and bara a duty and obligation and that He obligated acting on the basis of wala and bara. This, undoubtedly, is what is obligatory and necessary. Thereafter, whoever knows whether wala and bara are from the meaning of ‘la ilaha illallah’ or from its inferred requirements, then knowing such is fine and an added benefit. But whoever does not know such, is not burdened to know. This is especially so if the argument or dispute over the matter leads to evil, conflict, and discord among the believers – those who upheld the obligations of iman, waged jihad for Allah’s sake, took the mushrikin as enemies, and took the Muslims as awliya. Therefore, remaining silent on such matters that lead to division is definitely obligatory. This is what is apparent to me. Nevertheless, the two sides are similar in meaning. And Allah knows best” (Ad-Durar as-Saniyyah). The memorandum then addresses another term, in addition to those mentioned before, stating that “it is unacceptable to use the term takfir al-‘adhir (takfir of the excuser) to describe the ruling of the one who refrains from making takfir of mushrikin who claim Islam, because it is an inaccurate term. While we reject ignorance as an excuse for major shirk, this innovated opinion (of excusing – for ignorance – those claimants of Islam who commit major shirk) does not necessitate that every excuser refrains from making takfir, as there are those of them who might consider ignorance an excuse, but who do indeed make takfir of the mushrikin because he considers the hujjah to have been established against them, so he is therefore not a refrainer. Likewise, refraining from making takfir of the mushrikin is not confined to the issue of excusing them

due to their ignorance, as it is possible one might refrain from making takfir of them out of his arrogance, defiance, following of desires, or citing of general texts indicating the merits of ‘la ilaha illallah.’ So the term takfir al-‘adhir does not accurately describe the one who refrains from making takfir of the mushrikin, such a refrainer being the one whom the scholars meant by this nullifier.” The memorandum continues, stating, “The one who refrains from making takfir of mushrikin who claim Islam commits an agreed upon nullifier, but his kufr is based upon establishment of the proof, unlike the one who worships others besides Allah. Making takfir of the mushrikin is an issue established by apparent and numerous texts, which all people can understand. Establishing the argument thereof is by the Quran’s advent, by either it being conveyed to the people or them having the ability to reach it. Allah  said, “Say, ‘What thing is greatest in witness?’ Say, ‘Allah is a witness between me and you, and this Quran has been inspired unto me that by it I might warn you and whomever it reaches’” (Al-An’am 19).” “The mujaddid Shaykh Muhammad Ibn ‘Abdil-Wahhab  said, ‘Know that the evidences for making takfir of the otherwise righteous Muslim who commits shirk with Allah or sides with the mushrikin against the muwahaddin, even if he does not commit shirk, are more than one can compile from the speech of Allah,1 the words of His Messenger, and the statements of the scholars’ (Ad-Durar as-Saniyyah). Shaykh ‘Abdul-Latif Ibn ‘Abdir-Rahman Ibn Hasan  said, ‘It should be known that the Book of Allah, the Sunnah of His Messenger, and the statements of the scholars are explicit, abundant, and manifest in making takfir of anyone who supplicates others besides Allah and calls upon them for something only Allah can do … The entire Quran demonstrates and confirms this in various manners and expressions that explain this and make note of it’ (Ad-Durar As-Saniyyah). Other scholars of the Najdi da’wah said, ‘The one who does not make takfir of the mushrikin has not accepted the teachings of the Quran to be true. The Quran has made takfir of the mushrikin and has ordered making takfir of them, taking them as enemies, and fighting against them’ (Ad-Durar As-Saniyyah).” “However, this matter could become somewhat obscure with regards to some mushrikin who claim Islam, due to the spread of ignorance, the weakness of da’wah, and the circulation of shubuhat. Here, the proof is established by demonstrating the clear texts evidencing the kufr of these mushrikin. If someone refrains after this clarification, he becomes a kafir. Shaykh Sulayman Ibn ‘Abdillah  said, ‘If someone doubts their kufr or is ignorant of it, the evidences proving their kufr from the Book of Allah 1 Editor’s Note: Amongst these evidences are, “There has been for you an excellent example in Ibrahim and those with him, when they said to their people, ‘Indeed, we are disassociated from you and from whatever you worship beside Allah. We reject your kufr. And enmity and animosity have forever emerged between us and you until you believe in Allah alone’” (Mumtahanah 4), as well as, “Say, ‘O kafirin, I do not worship what you worship, nor do you worship what I worship, nor do I worship in the manner you worship, nor do you worship in the manner I worship. You have your religion and I have mine!’” (Surat Al-Kafirun). 5

and the Sunnah of His Messenger  are to be presented to him. After this, if he doubts or hesitates, then he is a kafir according to the ijma’ of the scholars, since the one who doubts the kufr of a kafir is himself a kafir’ (Ad-Durar as-Saniyyah).” “But if their matter becomes manifest by the religion mounting, its voice rising, and its da’wah being conveyed… then there is no consideration given to any shubhah that would suspend the legal ruling. This is what is known from the imams of guidance, like those of the Najdi da’wah who faced this issue and died upon goodness. Some of the imams of the da’wah  said, ‘Whoever does not make takfir of the mushrikin of the Ottoman State and the grave worshipers like the people of Makkah and others who worship righteous people, who deviate from the tawhid of Allah to shirk, and who replace the Sunnah of His Messenger  with heresies, then he is a kafir just like them, even if he hates their religion, despises them, and loves Islam and the Muslims. For the one who does not make takfir of the mushrikin has not accepted the teachings of the Quran to be true. The Quran has made takfir of the mushrikin and has ordered making takfir of them, taking them as enemies, and fighting against them’ (Ad-Durar as-Saniyyah).” This memorandum was followed by a second one, clarifying the ruling of those who refrain from making takfir of the Jawlani front, one of the Sahwah factions claiming jihad. The memorandum stated, “The Organization of alQa’idah in Syria (‘Jabhat an-Nusrah’) and those groups with it in the encampment of factions whom the Islamic State fights are parties forcefully resisting the implementation of Allah’s Shari’ah, parties who have assisted the apostates aiming at establishing a ‘democratic civil’ kufri state. They fight together in one trench against an Islamic state, which no one doubts rules by the Shari’ah, incite others to fight against it by all means, and strive to displace its authority from the land, thereby replacing the Shari’ah of Allah, which it upholds, with jahili rulings and man-made

T h e murtadd al l ie s of the Cr usad er -ba c ked F ree Syr i a n Ar my

6

Exclusive

laws. All of this is done with the air cover of the Crusader campaign against the Islamic Khilafah. These nawaqid (nullifiers of Islam) and others have been committed by all of the factions who claim Shari’ah and jihad but have remained in the camp of the apostates who fight the army of the Khilafah. These factions claiming Shari’ah and jihad did not withdraw from the apostate camp and declare their disassociation from them and their kufr, rather, they joined their alliances and supported them…” “The Islamic State has manifested the ruling of the Shari’ah regarding these factions, leaving no room thereby for any doubters. The Islamic State manifested that these factions are apostate parties who have openly committed kufr and whose condition has become evident, in a way that establishes hujjah and severs any shubhah an ignorant person might have. This includes what is found in the memorandum released by the Delegated Committee… 2 As such, it will not be accepted that any of our troops is found refraining from making takfir of the individuals from the parties who fight us and whom we fight over Allah’s Shari’ah. Any of the troops of the Islamic State who is found refraining from making takfir of these factions shall have his case referred to the amir of his division for the refrainer to be summoned and what was alleged against him be confirmed. The condition of these factions will be explained to him if he is ignorant thereof. Then, if he refrains from making takfir of these factions after the clarification, he will be transferred to the court for istitabah [for the court to demand the soldier’s repentance or otherwise – if he refuses to repent – for him to be punished for apostasy].” May Allah  reward all those mujahid du’at who have carried out their duty in conveying the message of Islam and its teachings. Amin. 2 Editor’s Note: The memorandum from the Delegated Committee on the issue of the Sahwah factions was quoted in Dabiq, issue 13, page 14.

7

8

Exclusive

The afte r m ath of the Ho ley Ar tis a n B a ker y a t ta c k

As the aircrafts and drones of the Crusader coalition continue to bomb and terrorize the Muslims of Iraq, Sham, Libya, and other wilayat of the Khilafah, their Muslim brothers and sisters all over the world read the news with aching pain as the Prophet  said, “The believers, in their love, mercy, and sympathy, are like one single body. When one of the limbs suffers, the whole body responds to it with insomnia and fever” (Reported by al-Bukhari and Muslim from an-Nu’man Ibn Bashir). These Muslims realize that the Crusader leaders who give the orders to brutally bomb the Muslims don’t come from an abstract vacuum; rather, they come into power via the blessings of the constituency of their citizenry, those who partake in their democratic system or accept its results. These Muslims also realize that the huge costs associated with bombs dropped by these aircrafts and drones are largely financed through the tax money generated from the so-called “innocent civilians” of these democratic nations, those “civilians” who recognize the legitimacy of policies derived by their democracies, policies including the government spending of tax money on wars waged against Islam and the Muslims. Thus, there remains no doubt in the hearts of these Muslims that the destruction of lives and property in the wilayat of the Khilafah by Crusader jets and drones is to be directly blamed on the purported “power of the people,” i.e. the power of the socalled “innocent civilians” of the Crusader nations.1 Allah  said, “Fight them; Allah will punish them by your hands and will disgrace them and give you victory over them and satisfy the breasts of a believing people and re1 Editor’s Note: Here, the author t emphasizes that the blood and wealth of adult, Crusader “civilians” from democratic nations waging war against Islam and the Muslims is more deserving to be spilled than that of other kafir “civilians,” whose blood is already mubah (permissible) to spill. See Rumiyah, issue 1, pages 34-36, “The Kafir’s Blood Is Halal for You, So Shed It.”

move the fury in the believers’ hearts. And Allah turns in forgiveness to whom He wills; and Allah is Knowing and Wise” (At-Tawbah 14-15). He also said, “And fight against the mushrikin collectively as they fight against you collectively. And know that Allah is with the pious” (At-Tawbah 36). ‘Umar Ibn al-Khattab  said, after being informed of a murder case, “If the people of San’a cooperated in his killing, I would have them all killed” (Reported by Malik). Thus, on the night of the 27th of Ramadan 1437, the Soldiers of the Khilafah in Bengal decided to send an inghimasi team of five shahadah knights to the Holey Artisan Bakery restaurant in Gulshan, Dhaka, in order to give the Crusaders a taste of their own medicine. With tawfiq from Allah, the inghimasi brothers were able to kill all the kuffar in the restaurant, kill and wound many of the murtadd Bengali soldiers, and hold the Crusader-owned restaurant under siege for almost 12 hours against hundreds of murtadd Bengali soldiers before achieving shahadah, walhamdulillah.2 We ask Allah to accept them as shuhada and inspire many more muwahhidin in Bengal and in other parts of the world through their deeds. Amin. After a careful survey of several potential targets, the Crusader-owned Holey Artisan Bakery restaurant was selected for this blessed operation because it was well known for being frequented by the citizens of Crusader countries and other kafir nations. It was a sinister place where the Crusaders would gather to drink alcohol and commit vices throughout the night, feeling secure from the wrath of Allah that was awaiting them. The night of the 27th of Ramadan was chosen because of the huge rewards that it could potentially bring to the mujahid brothers, as it may possibly be Laylat al-Qadr, 2 Editor’s Note: The final tally was 24 dead kuffar and murtaddin from America, Italy, Japan, India, and Bengal. The operation also led to the injuring of over 50 murtadd officers and soldiers from Bengal. 9

the greatest night of the year. Allah  said, “The Night of al-Qadr is better than a thousand months” (Al-Qadr 3). During the operation, the knights of shahadah did their utmost to distinguish and separate the Muslims from the kuffar (Crusaders, pagans, and apostates) present in the restaurant by asking the claimants of Islam very basic religious questions whose answers any Muslim youth or elderly would know. Those who proved their Islam were treated with respect and mercy and those who manifested their kufr were treated with harshness and severity in following the example of Allah’s Messenger  and his companions , as Allah  said, “Muhammad is the Messenger of Allah; and those with him are severe against the disbelievers, merciful among themselves” (Al-Fath 29). He  also said, “O you who have believed, fight those kuffar near you and let them find harshness in you. And know that Allah is with the righteous” (At-Tawbah 123). The Gulshan attack wasn’t the first attack against the Crusaders by the Soldiers of the Khilafah in Bengal and it certainly will not be the last, bi idhnillah. Allah  said, “And when the sacred months have passed, then kill the mushrikin wherever you find them and capture them and besiege them and sit in wait for them at every place of ambush. But if they should repent, establish prayer, and give zakah, let them [go] on their way. Indeed, Allah is Forgiving and Merciful” (At-Tawbah 5). Thus, let the Crusader nations know that as long as they fight the Islamic State, their citizens will not be able to enjoy any peace and safety in any part of Bengal, bi idhnillah, including the supposedly most “secured” zone therein. They will not be safe as long as a drop of blood remains in the bodies of the Soldiers of the Khilafah here, in shaallah. The mujahidin will continue discovering “security gaps and holes” and lay in ambush for the Crusaders wherever they can be found, bi idhnillah. The mujahidin will target expats, tourists, diplomats, garment buyers, missionaries, sports teams, and anyone else from the Crusader citizens to be found in Bengal until the land is purified from the Crusaders and all other kuffar and the law of Allah is established in the land, bi idhnillah. And whoever from the Crusaders is deluded enough to feel secure by the false promises of safety given to them by the impotent murtadd Bengali law enforcement agencies will soon pay a heavy price – bi idhnillah – for Cesare Tavella was just a warning, the Gulshan attack was just a glimpse, and what is yet to come by the permission of Allah will be worse and far more bitter. “And Allah is predominant over His affair, but most of the people do not know” (Yusuf 21). Abu Rahiq al-Bengali Abu Rahiq , leader of the five inghimasiyyin sent to terrorize the Crusaders in the Holey Artisan Bakery, was a close friend of Abu Jandal al-Bengali3 . Despite being raised in a secular murtadd family linked to the ruling taghut government of the Awami League, he was among the first muwahhidin in Bengal who pledged allegiance to the Islamic State as soon as the Khilafah was declared, walham3 Editor’s Note: His story was mentioned in Dabiq, issue 14, pages 50-51, “Among the Believers Are Men: Abu Jandal al-Bengali.” 10

Exclusive

dulillah. Although he was a relatively young brother, Abu Rahiq had all the qualities of a military commander within him, by the grace of Allah. He was nicknamed by his military commander as “one-man army” because of his bravery and his uncompromising baraah towards the kuffar. As soon as he was given the good news that he was selected for an inghimasi operation against the Crusaders, he immediately shouted “Allahu akbar” and fell into prostration out of happiness, thanking Allah for the great blessing and asking for acceptance. He was a very obedient and disciplined soldier. Abu Rahiq was a young man known for his piety and worship. He was always focused, busy with the dhikr of Allah. One would sense that his heart was always attached to his Lord and the Hereafter. During his training for the operation, he used to recite Quran daily and pray the night prayers regularly, despite the tiredness from the heavy workout session at night and the obligatory fast in the days of the blessed month of Ramadan. He used to get very moved by the famous Islamic State nashid “Qariban, Qariban” and would read the lyrics during the training period and say, “This is exactly what we will do to the Crusaders, bi idhnillah.” He was truthful to Allah in his words and deeds, so Allah was truthful to him. We consider him such, and Allah is his judge. May Allah accept his shahadah and inspire many more mujahidin through his words and deeds.4 Abu Muharib al-Bengali Abu Muharib  was a young muwahhid who came from an affluent Bengali family and had the dunya at his feet. Although he was known for his lavish lifestyle among his peers before his return to his religion, he came to realize by the mercy of Allah that faith and guidance from Allah are the most important treasures for a believer in this world and not appearance, wealth, educational background, and other material criteria that people who are attached to this lowly world compete over, as the Prophet  said, “Indeed Allah looks not at your appearances or wealth, but rather He looks at your hearts and deeds” (Reported by Muslim from Abu Hurayrah). After the declaration of the Khilafah and call to hijrah from the Islamic State leadership, Abu Muharib tried to perform hijrah to Sham and then to Libya but was unable to reach either land. Nevertheless, he got the reward for hijrah without actually performing it, as his steadfastness in jihad is a testimony to the sincerity of his intention, in shaallah. The Prophet  said, “Whosoever endeavors to perform a good deed, but does not do it, then Allah writes it down with Himself as a completed good deed. And if he endeavors to perform it and completes it, then Allah writes 4 Editor’s Note: His other mujahid companions added that he also tried to perform hijrah to Sham, Libya, and West Africa before the establishment of the Soldiers of the Khilafah in Bengal. He was very serious about his religion, daily exercises, and seeking of knowledge and would never waste time in petty debates. He loved reading tafsir of verses on jihad and conveying any benefits he obtained to others. He would care for the other brothers in the guesthouse, helping in all chores. He declared baraah from his taghut father, once even asking the amir to allow him to go assassinate his own father, saying, “I know one person who should be targeted, my taghut father. If you give me permission, I will finish him.”

it down with Himself as ten good deeds, to seven hundred fold, or to many more times multiplied” (Reported by alBukhari and Muslim from Ibn ‘Abbas). Before he joined the Soldiers of the Khilafah in Bengal, Abu Muharib’s father wanted to hand him the reins of his garments business and buy him a car. In addition, his relatives and associates began pressuring him to “settle down” and get married. However, Allah protected Abu Muharib from falling into the various temptations of the dunya. By the mercy of Allah alone, he was able to choose the eternal gardens of the Hereafter over the petty pleasures of this worldly life. Abu Muharib had a strong connection with his Lord as was evident from his regular dhikr and recitation of Quran. He was also very brave and was known for his patience throughout the training for the operation. As he was selected for the inghimasi operation, he chose his kunyah to be “Abu Muharib” because of his love and admiration for the mujahid brother Abu Muharib al-Muhajir, also known as “Jihadi John” in the Crusader news and media. He wanted to slaughter the Crusaders and the apostates like his brother “Jihadi John” who terrorized the kuffar of the world with his knife, alhamdulillah. He was truthful to Allah, so Allah was truthful to him and fulfilled his noble wish of terrorizing the kuffar of the East and the West before achieving shahadah. May Allah accept him and his deeds. Amin.5 Abu Salamah al-Bengali Abu Salamah  was the youngest of the five inghimasiyyin that was selected for this blessed operation. He came from an affluent Bengali family, the majority of whom were murtaddin who opposed his religion, mocked it, and exerted their utmost to prevent him from manifesting it. After he left his family and performed hijrah to the Soldiers of the Khilafah in Bengal with the intention of jihad, his murtadd family sought help from the taghut government and put his picture out in the media in order to force him to return. However, that only increased Abu Salamah in his steadfastness and conviction, as Allah  said, “Those to whom the people said, ‘Indeed, the people have gathered against you, so fear them.’ But it [merely] increased them in faith, and they said, ‘Sufficient for us is Allah, and [He is] the best Disposer of affairs’” (Al ‘Imran 173). During his training for the operation, Abu Salamah was known for his patience, obedience, and truthfulness. 5 Editor’s Note: His other mujahid companions added that he was cheerful with other brothers, patient in the face of hardship, and eager to learn more about tawhid, wala and bara, manhaj, and tajwid. He would listen and obey his amir and not reject orders. If he ever upset a brother, he would rush to apologize and ask for forgiveness. He was never shy to correct others’ mistakes. He loved reading the Quran and would remind others to rely upon Allah in times of difficulty. He learned to cook and would help in the kitchen even when it was not his turn. During training, he got diarrhea, stomach cramps, and emesis, this lasting for a week, until he lost much weight and it appeared in his face and body, yet he did not complain, manifested patience, and said that this illness would purify him of any past sins. Despite having a bone problem in one of his legs, he would perform all exercises required in training. If a brother were to mention something of the dunya, he would respond, “In shaallah, we will get better in Jannah.”

He never complained a bit, no matter how difficult the workout sessions or the living condition became during the training. He was very eager to fight the Crusaders who lead the war against the Islamic State. We ask Allah to accept him among the greatest shuhada. Amin. Abu ‘Umayr al-Bengali Abu ‘Umayr  was known to be a soft-spoken, humble brother and yet well-known for his harshness towards the kuffar. Before taking part in this blessed inghimasi operation, Allah  gave Abu ‘Umayr tawfiq to participate in several covert operations that involved targeting and killing Hindu priests, Christian missionaries, and other kuffar and murtaddin. He was a very dedicated mujahid, in addition to being a keen seeker of knowledge who would strive to study Quran and Hadith whenever he would get free time between his training and operations. May Allah accept him among the greatest shuhada and inspire many more mujahidin and seekers of knowledge to follow his footsteps. Amin.6 Abu Muslim al-Bengali Abu Muslim  was a very loving and kind brother who was well known for his generosity, service to brothers, obedience, and noble manners with others. When the Khilafah was revived, he left the dunya behind him and joined the Soldiers of the Khilafah in Bengal. He was very serious about listening and obeying. He would ask forgiveness for mistakes he might have committed in obeying orders. He was very soft and easily moved. Whenever he attended any discussion of the religion, his eyes would fill with tears. His family did not teach him how to recite the Quran very well, which hurt him very much. Once, he even cried because of this in front of everyone and it was such that he could not stop his tears from flowing. He used to strive to perform every exercise required in training with diligence and never give up. As the training session occurred during the blessed month of Ramadan, he used to raise his hands at every iftar asking Allah to grant him thabat and shahadah during the planned battle. He was truthful to Allah, so Allah was truthful to him. We consider him such, and Allah is his judge. May Allah accept him among the greatest shuhada. Amin.

6 Editor’s Note: His other mujahid companions added that he was eager to learn about his religion from a young age, attending halaqat that were established by the muwahhidin in some locations a while before operations began in Bengal. He would accept nasihah and obey his amir. He was always friendly. He loved weapons training. And at a young age, he had an understanding of the religion that the elders and imams of deviance and apostasy lacked, a pure understanding that he upheld and for which he sacrificed his own soul. 11

When considering a just terror operation,1 an ocean of thoughts might pour into one’s mind, clouding the ability to make a final decision. Whether in regards to the type of operation one seeks to conduct or the details of that operation, it is easy for someone to be defeated by doubt if they have not received proper guidance or training. Yet, one need not be a military expert or a martial arts master, or even own a gun or rifle in order to carry out a massacre or to kill and injure several disbelievers and terrorize an entire nation. A hardened resolve, some basic planning, and reliance on Allah for success are enough for a single mujahid to bring untold misery to the enemies of Allah, in shaallah. Knife Attacks Many people are often squeamish of the thought of plunging a sharp object into another person’s flesh. It is a discomfort caused by the untamed, inherent dislike for pain and death, especially after “modernization” distanced males from partaking in the slaughtering of livestock for food and 1 Instead of using the term “lone wolf,” we will refer to operations in Dar al-Kufr executed by mujahidin with bay’ah to the Khalifah  as “just terror operations,” “just” being the adjective form for justice. 12 12

Exclusive Exclusive

the striking of the enemy in war. However, any such squirms and discomforts are never an excuse for abandoning jihad, as the All-Knowing and Most Wise said, “Fighting has been enjoined upon you while it contains that which you dislike. But perhaps you dislike a thing and it is good for you; and perhaps you love a thing and it is bad for you. And Allah knows, while you know not” (Al-Baqarah 216). In compliance with this and other verses on jihad, generations upon generations of mujahidin rose for the sake of Allah  and struck the necks of the kuffar with their swords, severing limbs and piercing the fleshy meat of those who opposed Islam. “So when you meet those who disbelieve, strike their necks, until, when you have overwhelmed them with killing …” (Muhammad 4). The knife was a weapon with which the Sahabah  were well acquainted. ‘Abdur-Razzaq as-San’ani reported in his musannaf that a dagger, a type of knife, was the weapon used by Muhammad Ibn Maslamah  in the assassination of the Jewish taghut Ka’b Ibn al-Ashraf, whom Allah’s Messenger  ordered be killed. One might ask why knives are a good option for an attack. Knives, though certainly not the only weapon for inflicting harm upon the kuffar, are widely available in every land and

thus readily accessible. They are extremely easy to conceal and highly lethal, especially in the hands of someone who knows how to use them effectively. Also, due to their accessibility, were a person to conduct a campaign of knife attacks, he could dispose of his weapon after each use, finding no difficulty in acquiring another one. When choosing a knife, one should focus firstly on sharpness. He should then consider the strength of the blade and handle, and seek something reasonably sized for the job at hand. Also, it should not be too large, making it difficult to conceal, nor lacking a strong grip lest it be easily disarmed. Serrated or partially-serrated blades make for good combat knives. It is explicitly advised not to use kitchen knives, as their basic structure is not designed to handle the kind of vigorous application used for assassinations and slaughter. Something important that one should consider before acquiring a knife is to avoid troublesome knives, those that can cause harm to the user because of poor manufacturing. There are certain features that should be avoided when acquiring a knife. • If it lacks a guard, which is a protruding piece of metal or other material between the blade and the handle, the wielder may be harmed during the operation, as this guard is to prevent one’s hand from sliding forward onto the blade when plunging it into a victim. • Folding knives that do not feature a stable locking system should be avoided, for if enough resistance is met on the blade, the folding knife can collapse, cutting the wielder’s own hand. • Knives that have a “lockback” or spine lock, which is a locking system on the spine of the handle, are not a good option, for if the person holding the knife squeezes too hard on the handle, the pressure might release the locking system, causing the blade to collapse when plunged into a target. The most reliable knives are fixed blade knives, where the handle and blade are crafted from a single piece of metal. This is characteristically the strongest kind of knife, since the blade extends into the handle without any moving parts. As for choosing a target, then this is just like hunting prey. When carrying out a knife operation, it is not advised to target very large gatherings or overly crowded areas, as this presents a disadvantage and only increases the likelihood of being prevented from achieving kills. Therefore, it is advised that when conducting an operation by oneself, the target should be a smaller crowd, particularly for the one strong in build or skillful in using a knife, as such attacks are proven to inflict terror. Alternatively, for one pursuing a prolonged campaign of terror, he may target lone victims. For example, the target could be a drunken kafir on a quiet road returning home from a night out, or the average kafir working his night shift, or someone walking alone in a public park or rural forested area, or someone by himself in an alley close to a night club or another place of debauchery, or even someone out for a walk in a quiet neighborhood. One should consider canals, riversides, and beaches. It may also help to carry a baton or some other kind of concealable blunt object, such as a baseball bat, to strike the victim’s head with, thereby immobilizing him be-

fore cutting his throat or stabbing him in other lethal areas to finish him off. Regarding where on the body the victim should be struck, then the objective here is to kill – so the strikes should be aimed at major organs, i.e. the heart, lungs, or main arteries, which run from head to toe along the inner parts of the body. These include the inner thigh, the groin area, and under the armpits, then extending up the neck. The windpipe can be cut easily by slicing the throat, which is in direct implementation of Allah’s  command, “So when you meet those who disbelieve, strike their necks” (Muhammad 4). Due to the hardness of the skull, it is not advised to stab the head. This can risk breaking the knife or causing the blade to become stuck in the skull, thereby making it difficult to extract the weapon. Additionally, it should be stressed that the objective of a knife attack is to attain a reasonable kill count, while equally – if not more importantly – to inflict terror on the Crusader citizens of the land in which the operation is carried out. On this basis, the more gruesome the attack, the closer one comes to achieving the desired objective. Nevertheless, it is advised to not necessarily attempt to fully detach the head, as the absence of technique can cause a person to spend a long time attempting to do so, that is, unless the individual’s circumstances and capabilities allow for such. Simply cutting the throat, just as one would slaughter a sheep, is sufficient. When attacking a victim wearing leather, jeans, or similarly tough material, then one should avoid striking the clothed areas. Instead, he should try to strike the exposed skin of the neck, etc. However, if very necessary, a strike with enough force should clear the clothing and penetrate the skin. The psyche of most living creatures, when they perceive a threat, is explained in the concept of “fight or flight.” This practically means that once the assault is initiated, though the target may be injured, he may still attempt to resist. A swift slice across the face should quickly subdue them, as very few people will continue to fight once the smell, feel, and sight of blood becomes apparent. If the target is alone, the aim should be to incapacitate him as quickly and as silently as possible. This should be followed up with slitting his throat. Lest the operation be mistaken for one of the many random acts of violence that plague the West, it is essential to leave some kind of evidence or insignia identifying the motive and allegiance to the Khalifah, even if it is something as simple as a note pinned or attached to the victim’s body, or a final testament if the operation will be of a nature where the expected outcome is one’s shahadah. The overall objective of any just terror operation is to bring horror and misery to the enemies of Allah , and to remind them that their efforts to wage war against Islam and the Muslims will only lead to more and more mujahidin appearing in their very midst, ready to strike them mercilessly on their own soil. So, “Let them find harshness in you” (At-Tawbah 123). And remember that Allah’s Messenger  said, “Never shall the kafir and his killer be united in the Fire” (Reported by Muslim from Abu Hurayrah).

13

In the book of Allah , there are two verses, the contemplation and implementation of which none whom Allah has blessed forsakes, except that doing so will cause him regret in the Dunya and the Akhirah. Allah  said, “And [remember] when your Lord proclaimed, ‘If you are grateful, I will surely increase you [in favor]; but if you deny, indeed, My punishment is severe’” (Ibrahim 7). He  also said, “And as for the favor of your Lord, then mention it” (Ad-Duha 11). Ar-Rabi’  (d. 65AH) said1 in interpreting His statement, “And [remember] when your Lord proclaimed, ‘If you are grateful, I will surely increase you [in favor],’” “Musa  informed them of the message from his Lord  that if they showed gratitude for His blessing He would increase them from His bounty, expand their provision, and make them conquer all peoples.” Sufyan ath-Thawri  (d. 161AH) said, “‘If you are grateful’ for this blessing, recognizing that it is from Me, ‘I will surely increase you’ in your obedience to Me.” Qatadah  (d. 118AH) said, “Allah promised that He will give those who ask Him and increase for those who show Him gratitude. Allah is a giver who loves those who show gratitude, so be grateful to Allah for His blessing.” Ja’far as-Sadiq  (d. 148AH) said, “If Allah favors you with a blessing and you wish for it to remain and endure, then give much praise and thanks to Him for it.” It was reported that the Prophet  said, “Whoever is inspired to show gratitude will not be denied an increase in blessings.” The Salaf  interpreted the meaning of “blessing” in His statement “the blessing of your Lord” to refer to the Noble Quran, the prophethood of the Messenger , righteous deeds, and the attainment of good. Thus, it encompasses the blessings of the Dunya and the Akhirah. The greatest of Allah’s blessings upon the human being, however, is his guidance to Islam, for without this blessing (the blessing of salamah, meaning sincerity, and istislam, meaning submission to Allah) his chest would be constricted, his life would be filled with depression, and he would strive in deviance. Thereafter, Allah will neither speak to him on the 1 The various ahadith and athar on tafsir quoted in this article are referenced in the tafsir titled “Ad-Durr al-Manthur.” For the sake of brevity, the references were not noted after every quote. 14 14

Article Article

Day of Judgment, nor look at him, nor purify him, and he would have a tormenting punishment, losing thereby both the Dunya and the Akhirah, and that is the clear loss. As for the blessing of the Jama’ah, the blessing of succession to authority in the land, the blessing of consolidation for the religion, then without this, the individual is overpowered and afflicted with trials and calamities until the wolves devour him and he then dies a death of Jahiliyyah, and Allah’s refuge is sought. As for His statement, “then mention it,” ‘Umar Ibn ‘Abdil-‘Aziz  (d. 101AH) said, “Mentioning a blessing is a part of being grateful.” Al-Jariri (d. 144AH) and Yahya Ibn Sa’id (d. 143AH)  said, “It used to be said that counting blessings was a part of being grateful.’” Qatadah  (d. 118AH) said, “Spreading good news of a blessing is part of being grateful for it.” Al-Fudayl Ibn ‘Iyad  (d. 187AH) said, “It used to be said that talking about a blessing was part of being grateful for it.” Al-Hasan Ibn ‘Ali  said, “If you acquire good, then tell your brothers.” Abu Nadrah  (d. 108AH) said, “The Muslims used to consider that speaking about a blessing was part of being grateful for it.” Ibn Abil-Hawari  said, “Al-Fudayl Ibn ‘Iyad and Sufyān Ibn ‘Uyaynah (d. 199AH) sat one night until morning mentioning their blessings. Sufyan kept saying, ‘Allah has blessed us in such-and-such. Allah has blessed us in suchand-such. He has done such-and-such for us. He has done such-and-such for us.’” It was reported that the Prophet  said, “Whoever does not show gratitude for what is little, has not shown gratitude for what is much. And whoever does not thank the people, has not thanked Allah. Mentioning Allah’s blessing is a part of gratefulness, and to abandon doing so is from ungratefulness. The Jama’ah is a mercy, and discord is a torment,” and, “Whoever is granted a blessing and makes mention of it has shown gratitude for it. If he conceals it, then he is ungrateful for it,” and, “Whoever is given a gift and finds something he can give, then let him give it as a reward. If he cannot find anything to give, then let him praise the giver, for whoever praises him has shown gratitude for the gift and whoever conceals it is ungrateful for it.” Allahu akbar! How much does the muwahhid mujahid have to show of gratitude towards his Lord for having blessed him with Islam and the Jama’ah! If not for Allah, he would be worshiping the tawaghit of the palaces and graveyards. If not for Allah, he would be following the scholars of the tawaghit and the du’at of the Jahmiyyah. If not for Allah, he would be an effeminate “male” having no protective jealousy for his Muslim sisters, a “male” sitting back along with those who have remained behind from jihad. If not for Allah, he would be residing in Dar al-Kufr among the apostate policemen, judges, informants, spies, soldiers, and other murtaddin, or among the Jews, the Christians, the Magians, the atheists, and other kuffar. And if not for Allah, he would be from among the bughat (armed rebels), or the Khawarij, or other groups of discord, bid’ah, and deviance. So praise be to Allah, who guided him to this, and he would never have been guided if Allah had not guided him. How difficult was the subjugation, the fitnah, and the affliction on the muwahhid mujahid before the blessing of the Jama’ah! There were no schools in which his children

could study, no scholars from whom he could seek knowledge, no courts where he could litigate – for he is a muwahhid, rejecting the taghut courts – no dwellings in which he could live in peace and security, no lands in which he could seek refuge from the tawaghit, and no camps where he could train for war except in caves, jungles, or deserts, far from the obligation of the Jama’ah as understood by the Salaf, which is the Khilafah. If he were to manifest the Millah of Ibrahim back then among the kafirin and the murtaddin and call to it or strive to make preparations and wage jihad in order to terrorize the enemy, he would go to sleep not knowing if he would awaken in his home with his family or in a dark, underground dungeon. This is how his life was, and then Allah blessed him with the Jama’ah, and all praise is due to Allah with whose blessing all good things are achieved. “And remember when you were few and oppressed in the land, fearing that people might abduct you, but He sheltered you, supported you with His victory, and provided you with good things – that you might be grateful” (Al-Anfal 26). This blessing that he currently enjoys necessitates that he be grateful, both outwardly and inwardly, privately and publicly, among associates and strangers. He should not leave his family without reminding them of it, nor his companions without mentioning it, nor the common people without spreading its virtues among them. He should praise Allah, who decreed this blessing for him and bestowed it upon him, and exalt Him for it, for there is no power or might except by Allah, al-Hayy al-Qayyum. The muwahhid mujahid then should make du’a for the forerunners among the leaders and soldiers – particularly the shuhada among them – such as Shaykh Abu Mus’ab az-Zarqawi, Shaykh Abu Hamzah al-Muhajir, Shaykh Abu ‘Umar al-Baghdadi, Shaykh Abu Bakr al-‘Iraqi, Shaykh Abu ‘Abdir-Rahman al-Bilawi, Shaykh Abul-Mu’tazz al-Qurashi, Shaykh Abu ‘Ali al-Anbari, Shaykh ‘Umar ash-Shishani, and Shaykh Abu Muhammad al-‘Adnani – may Allah accept them all. We consider them so – and Allah is their judge – and we do not place anyone above Allah’s judgment. And whoever has not thanked the people has not thanked Allah. Rather, if a man were to stay up all night as the two imams, al-Fudayl and Sufyan had done – counting what Allah has blessed him with through the Khilafah and its impact – it would still be little. “And if you were to count the favors of Allah, you would not enumerate them. Indeed, mankind is most unjust and ungrateful” (Ibrahim 34). And from the blessings of Allah upon the muwahhid mujahid is that He made him live until this era, until Allah revived the Khilafah through his jihad and made him from among those who defend it, guarding its frontiers. Abul-‘Abbas Ibn Taymiyyah  said, “And know – may Allah rectify you – that of the greatest blessings upon the one whom Allah wants good for is that He made him live until this era in which Allah revives the religion, the honor of the Muslims, and the standing of the believers and mujahidin, such that he resembles the first forerunners of the Muhajirin and the Ansar. Thus, whoever carries such out in this era will be from among those who followed them in righteousness, those whom Allah is pleased with and who are 15

R a i sing on e’s chil dre n in the K hil a fa h is a g rea t bles s i ng

pleased with Him, and for whom He has prepared gardens beneath which rivers flow, to reside therein forever, and that is the great success. Thus it is only fitting for the believers that they thank Allah for this tribulation, which in reality is a noble gift from Allah, and for this trial, which contains an enormous blessing, so much so that – by Allah – if the first forerunners of the Muhajirin and the Ansar – such as Abu Bakr, ‘Umar, ‘Uthman, ‘Ali, and others besides them – were present in this era, from among their greatest deeds would be to wage jihad against this criminal people [the Tatars]. The opportunity to wage jihad against the likes of these invaders passes by no one except he who has lost his trade [with Allah], made a fool of himself, and been deprived of a tremendous share of the Dunya and the Akhirah” (Majmu’ al-Fatawa). So it is one blessing, and another, and another, and another. It is the blessing of Islam, the blessing of jama’ah, the blessing of jihad, and the blessing of shahadah, if Allah wills. From among the means of holding ingratitude for this blessing are dissociating from leadership, disobeying orders, holding secret conversations of spitefulness, spreading rumors, assuming the worst of others, belittling leaders, breaking covenants, striving to spread strife and discord, running away to Dar al-Kufr, being obsessed with one’s own personal ijtihadat, opinions, and whims, rebelling, abandoning the Muslim Jama’ah, and making takfir of the Muslim Jama’ah, its leadership, and its public. The leaders of the Islamic State have done a good job of warning against these destructive matters, as in the booklet “Wa’tasimu” by Shaykh Abu Mus’ab az-Zarqawi , and the treatise “Advice for the Soldiers of the Islamic State” and speech “The Paths to Victory,”2 both by Shaykh Abu Hamzah al-Muhajir . 2 See Dabiq, issue 6, pages 6-15 for “Advice for the Soldiers of the Islamic State.” See also this issue of Rumiyah, pages 18-20 for “The Paths to Victory” (Part 1). 16

Article

And whoever commits these dangerous deeds and persists upon his deviance should blame none but himself if Allah denies him the blessing of Islam as recompense for his ingratitude for the blessing of jama’ah. Allah  said, “And whoever substitutes the favor of Allah after it has come to him – then indeed, Allah is severe in penalty” (Al-Baqarah 211). He also said, “If you are grateful, I will surely increase you [in favor]; but if you deny, indeed, My punishment is severe” (Ibrahim 7). And from the worst forms of showing ingratitude for a blessing is to attribute the blessing to oneself and to one’s own efforts. “And when adversity touches man, he calls upon Us; then when We bestow on him a favor from Us, he says, ‘I have only been given it because of [my] knowledge.’ Rather, it is a trial, but most of them do not know” (Az-Zumar 49). The leader of this great form of denial and the one to first initiate this evil practice is Qarun, whom Allah caused the earth to swallow along with his palace. As for the good practice, then it is for the slave to know that everything he enjoys of the blessings of the Dunya and the religion are from Allah alone – who has no partner – not from the slave’s power or might. It was reported that Dawud  said, “My Lord, how could I possibly thank You when You are the one who bestows a blessing upon me, and then provide for me after the blessing, and then increase me with one blessing after another? The blessings are from You, O Lord, and being grateful is a blessing from You, so how could I ever possibly thank You, my Lord?” So Allah revealed to him, saying, “Now you have truly known me, O Dawud.” It was also reported that he said, “My Lord, how could I possibly thank You when I cannot achieve gratefulness except through Your blessing?” So Allah revealed to him, saying, “O Dawud, do you not know that the blessings you have are from Me?” He said, “Of course, my Lord.” He said, “Then, indeed, I am pleased with that from you as gratitude” (Imam Ahmad: Az-Zuhd). Contemplating two verses from the book of Allah  will aid the slave in making this recognition and reality firm in his heart, the first being, “They consider it a favor to you that they have accepted Islam. Say, ‘Do not consider your Islam a favor to me. Rather, Allah has conferred favor upon you that He has guided you to the faith, if you should be truthful’” (Al-Hujurat 17), and the second, “We will remove any resentment from their breasts, as rivers flow beneath them. And they will say, ‘Praise to Allah, who has guided us to this; and we would never have been guided if Allah had not guided us. Certainly the messengers of our Lord had come with the truth.’ And they will be told, ‘This is Jannah, which you have inherited for what you used to do’” (Al-A’raf 43). O Allah, just as You have granted us the blessings of Islam and the Jama’ah in the Dunya, grant us the blessings of seeing You and attaining Your pleasure in the Akhirah. Amin.

17

Part 1 All praise belongs to Allah, Lord of Might, Lord of the creation, Supporter of this religion. There is no god but Him. He grants the truth victory, even if after some time. And may blessings and peace be upon the Imam of the Messengers, and may Allah be pleased with his companions from the Ansar and the Muhajirin. To proceed: Allah  said, “They want to extinguish the light of Allah with their mouths, but Allah refuses except to complete His light, even if the disbelievers hate it. He is the One who sent His Messenger with guidance and the religion of truth to make it prevail over all religion, even if the mushrikin despise such” (At-Tawbah 32-33). Thus, every Muslim must be certain that complete victory is coming, that Allah will honor this religion, that the future belongs to it, even if all nations rabidly contend against us, and that we shall definitely rule the earth by the might of Allah, the Powerful, the Strong. And whoever rejects or doubts that is nothing but one of the disbelieving fearmongers. Allah, the True King, said, “And We have written in the Zabur after previous revelation that the earth shall be inherited by My righteous slaves. Verily in that is a message to a worshiping people” (Al-Anbiya 105-106). The truthful and trusted prophet  said, “This matter shall reach all that the night and day have reached, and Allah will not leave a house of mud or fur [i.e. dwellings in the city or desert] except that He will make this religion enter it, through glory or humiliation – glory by which Allah glorifies Islam and humiliation by which Allah humbles the disbelievers” (Reported by Ahmad). This was narrated by Tamim ad-Dari, who then said, “I recognized that in my own household. Those of them who accepted Islam received much good, honor, and glory. And those of them who remained in kufr were afflicted with humiliation, subservience, and the jizyah.” The people of tawhid must know that a ‘aqidah (creed) for which pure blood has been spilled and for which shuhada have fought, lived, and died will definitely be victorious. Its arrows will extend to strike the neck of every kafir. And it will enlighten the heart of every muwahhid. 18

Article

But we must all realize that the condition for victory is following the Prophet . If this adherence is present, victory shall come, and if it is absent, there shall be no victory. No other cause rivals it, as the scholars have explained. Ibnul-Qayyim  said, “As such, victory and complete support is only for the people of complete iman. Allah  said, ‘Indeed, We shall support Our messengers and those who believed, in the worldly life and on the day the witnesses rise’ (Ghafir 51), and He said, ‘So We empowered those who believed against their enemy, so they became victors’ (As-Saff 14). Thus, whoever is lacking in iman will also lack in his portion of victory and support” (Ighathat al-Lahfan). The Prophet  also guided us – with great detail – to both the causes for victory and the hindrances to achieving it. Ibnul-Qayyim  said, “Thus did he  teach them the tactics of war and confronting the enemy, as well as the paths to victory and triumph – such that if they were to learn them, comprehend them, and maintain them as they should be maintained, there would never be an enemy that could stand against them” (I’lam al-Muwaqqi’in). And from the several causes for victory is tawhid. Allah  said, “And they will not cease to fight you until they make you turn from your religion if they are able” (Al-Baqarah 217), and He  said, “They only resented them because they believed in Allah, the Mighty, the Praised” (Al-Buruj 8). This is the reality, which all mujahidin must comprehend. The battle between the muwahhidin and the kafirin is fundamentally a battle of ‘aqidah, and Allah has confined

this enmity to the religion. So the kafir, regardless of his kufr – whether he is a secularist, communist, Christian, or Jew – do no hate the muwahhidin except for their untainted iman. Any slogan raised for any battle between us and them, other than the slogan of religion, is an utter lie and deception, for the enmity of the kafir asli [a kafir who was never Muslim and does not claim to be Muslim, like the Jews, Christians, Hindus, and Buddhists] or the murtadd against the muwahhid mujahidin is never based in an economic or political motive. It is only a battle between kufr and iman, a battle of ‘aqidah, a matter of religion. We do not fight the Crusader occupation or the Arab apostates for the sake of land, but rather, we do so only in order to raise the word of Allah over the land. Likewise, they do not fight us for some disagreement they have with us regarding some financial gains. If that were the case, it would be easier for them and us to find some middle ground and compromise, but we will never allow the sweet rivers that flow in our hearts and pass through our veins to be polluted by the saline seas of their filthy creed and falsehood. The old colonialism was but a front for the Crusaders, just as it is today a front for the Jews and Christians. Indeed, the “Caesar of Rome” Bush has declared multiple times that, “It is a Crusade!” So why do people lie and deny this? If you know this, O mujahid, then you must not let the banners confuse you nor let the labels deceive you, just as you must purify your heart and ranks from impurities. Beware of letting any shirk or mushrik enter into your heart or ranks. Likewise, you must know that the presence of shirk in the ranks and hearts is an impediment to victory and is the quickest cause for defeat. Allah  said, “And the dhalimin – they have no ally nor supporter” (Ash-Shura 8), and He said, “And the dhalimin have no supporters” (Al-Baqarah 270). The explanation of this is in His  saying, “‘O my son, do not commit shirk with Allah. Indeed shirk is a great dhulm” (Luqman 13). Thereafter, know that purifying one’s intention for Allah is the most important of factors for victory and consolidation. Allah  said, “He knew what was in their hearts, so He sent tranquility upon them and awarded them an imminent conquest” (Al-Fath 18), i.e. what was in their hearts of truthfulness, loyalty, and sincerity of intention by pledging allegiance to Allah, Lord of the creation. This verse thus indicates that sincerity of intention is a condition of consolidation, and that once sincerity is present, Allah will give the reward of conquest, victory, and consolidation. Allah  said, “So whoever hopes to meet his Lord, then he must work righteous deeds and not commit shirk towards anyone in the worship of his Lord” (Al-Kahf 110). And Allah’s Messenger  said, “Verily what I fear most for you is minor shirk” (Reported by Ahmad from Mahmud Ibn Labid). As such, the Prophet  was very diligent in warning his companions of this threat – especially in jihad – lest the threat overtake their hearts. He focused even more, in this regards, on the commanders of jihad, saying, “Indeed, we, by Allah, do not appoint to this work anyone who requested it, nor anyone who hoped to attain it” (Reported by al-Bukhari and Muslim

Th e C rus a d e rs co ul d n o t h a n d l e fi g h ti n g t h e m uja h i d i n

from Abu Musa al-Ash’ari). ‘Abdur-Rahman Ibn Samurah said that Allah’s Messenger  said to him, “O ‘Abdur-Rahman Ibn Samurah, do not request a command position, for if you were given it not due to a request, you would be assisted [by Allah] in it. And if you were given it due to a request, you would be left alone to it” (Reported by al-Bukhari and Muslim). An-Nawawi said, “The scholars have said that the wisdom behind not appointing someone who has requested an appointment is that he would be left alone to it and have no assistance [from Allah], just as the hadith of ‘Abdur-Rahman Ibn Samurah clearly states. And if he has no assistance, then he is not suitable, and suitability is a requirement for the appointment” (Sharh Sahih Muslim). Likewise, a person could have a good history in his path towards Allah and jihad for Allah’s sake, having much good that only Allah knows, but he is not right for a command position, even if he thinks himself capable of handling it. Abu Dharr  said, “I said, ‘O Messenger of Allah, why do you not employ me in a command position?’ So he put his hand on my shoulder and said, ‘O Abu Dharr, you are weak and this is a trust; and on Resurrection Day, it will be a disgrace and a source of regret’” 19

(Reported by Muslim). However, it could become an obligation upon one of the good people to lead others, if he were to see that blood is being unjustly spilled and wealth is being unjustly taken, while he is able to put an end to it. Yusuf, the noble son of the noble Ya’qub, said, “Put me over the land’s treasury. Verily I am a knowledgeable guardian” (Yusuf 55). The second cause for victory is unity. Allah  said, “And cling firmly to the rope of Allah altogether and do not become divided. And mention Allah’s blessing upon you, as you were enemies then He united your hearts, so you became – by His blessing – brothers” (Al ‘Imran 103). ‘Abdullah Ibn Mas’ud said  said, “O people! You must stick to obedience and jama’ah, for verily that is the rope of Allah to which He ordered [we cling], and truly whatever you dislike in jama’ah is better for you than what you might love in division” (Ibn Battah: Al-Ibanat al-Kubra). This is undoubtedly correct, as Allah’s Messenger  said, “The Muslim’s heart will never have spite [for the truth] while having three traits: being sincere while performing deeds, dealing sincerely with those in authority,” in another narration, “obeying those in authority,” “and adhering to the Jama’ah of the Muslims, for indeed their supplication encompasses them completely” (Reported by Ibn Majah and others from Zayd Ibn Thabit). Regarding this, Ibnul-Qayyim  mentioned that whoever is sincere in all of his deeds for Allah, and sincere in all of his dealings with the slaves of Allah, and adheres to the jama’ah with harmony and without discord, so that his heart becomes pure and clean, then he becomes an ally of Allah; and that whoever is not like that, then his heart will be filled with every evil defect (Madarij as-Salikin). So the foundation upon which Muslims must be is that of unity and not of division, of clinging firmly to the rope of Allah and not of deviance and discord. This unity will bring about glory, victory, and consolidation in this dunya, and in the Akhirah it will bring the brightening of faces and the raising of levels. It was reported that Ibn ‘Abbas  commented on the tafsir of Allah’s words, “The day some faces will brighten and some faces will darken” (Al ‘Imran 106) that “the faces of Ahlus-Sunnah and the Jama’ah will brighten and the faces of the people of bid’ah and division will darken” (Tafsir Ibn Abi Hatim). And there is never any glory or victory that comes with division, even if our commander were the best of Allah’s creation on His land and the bravest of them. Such was Amirul-Muminin ‘Ali Ibn Abi Talib , as during his khilafah there was no person walking on earth better than him, yet, when the Ummah divided over him and a group rebelled against him, and later some of the Khawarij also rebelled, may Allah keep them far from us, he was completely unable to prepare even a single army to fight the disbelievers. Shaykhul-Islam Ibn Taymiyyah  said during a discourse on the twelve imams claimed by the Rafidah, “For none amongst them had a sword to raise except ‘Ali Ibn Abi Talib, yet despite him having that, he was not able to invade the lands of the kuffar during his khilafah, nor was he able to conquer any city or kill any kafir. Rather, the 20

Article

Muslims occupied themselves with fighting each other, such that the kuffar from the mushrikin and Ahl al-Kitab in the east and in Sham, took advantage of this until – as it is said – they took some land from the Muslims” (Minhaj as-Sunnah). The Battle of al-Jamal is the most painful example of what results from dividing the ranks and disagreeing over leadership. In contrast, when the Year of Jama’ah came and the Ummah assembled in support of Mu’awiyah , he readied the armies, conquered lands, collected zakah, and distributed wealth. Yet no one disagrees that ‘Ali  was more fearing of Allah, braver, wiser, and more just than Mu’awiyah , but all discord is evil. The Prophet  said, “Whoever leaves obedience and parts from the Jama’ah then dies, has died a jahili death. And whoever fights under a blind banner, being angry for the sake of tribalism or calling to the call of tribalism, then is killed, his killing is a jahili killing” (Reported by Muslim from Abu Hurayrah). And he said, “Whoever sees from his amir something he dislikes, then he must be patient, for verily no one parts a hand span from the Jama’ah then dies, except that he dies a jahili death” (Reported by al-Bukhari and Muslim from Ibn ‘Abbas). And indeed, by Allah’s help and His praise, as long as our hearts are united upon an amir of whom we think well, repelling any claims and doubts raised against him, then by Allah, even if America came with all of its forces – rather with all of its men and women – to wage war against us, then indeed we shall be victorious. So be cautious, O soldiers of Allah, of anyone who seeks to divide your ranks.

Th e re i s m u ch go o d i n ja m a ’ a h

21

Part 1: In the Sirah of the Prophet  Allah sent His Messenger, Muhammad , as a mercy to the creation, and so he openly called the people to the path of truth and guidance. Whoever accepted was encompassed with this mercy, and whoever opposed it and resisted was fought and dealt with using severe brutality until this enemy submitted to the command of Allah. The Prophet’s Sirah contains the best evidence of this. Following the Prophet’s return from Badr, he ordered that the prisoner ‘Uqbah Ibn Abi Mu’it be killed in captivity, and this was because ‘Uqbah had been among the harshest of the people in harming Islam and the Muslims. Adh-Dhahabi said in the sirah he authored, “The Prophet  killed ‘Uqbah Ibn Abi Mu’it in [the valley of ] ‘Irq adh-Dhubyah. When the Prophet  ordered that he be killed, ‘Uqbah said, ‘Who will look after my sons, O Muhammad?’ He said, ‘Hellfire.’ ‘Asim Ibn Thabit Ibn Abil-Aqlah then killed him, and it was said that ‘Ali  killed him.” In the Battle of Uhud, Allah’s Messenger  ordered that the prisoner Abu ‘Azzah al-Jumahi be killed, and he was a man who had daughters. Ibn Kathir said, “No mushrik was taken prisoner except Abu ‘Azzah al-Jumahi, who was also among the prisoners on the day of Badr. The Prophet  freed him without ransom [after Badr], and placed a condition on him that he not return to fighting him . When he was taken prisoner on the day of Uhud, Abu ‘Azzah said, ‘O Muhammad, free me for the sake of my daughters and I promise not to fight you.’ So Allah’s Messenger  said to him, ‘I will not let you walk around in Makkah saying, ‘I deceived Mu-

22

Article

hammad twice.’’ He then gave the order and his neck was struck. Some scholars have mentioned that Allah’s Messenger  said that day, ‘The believer is not stung from the same hole twice!’” (Al-Bidayah wan-Nihayah). These two prisoners were not in a position warranting that they be freed, ransomed, or shown mercy, for if this were to have occurred it would have had a negative effect on the Prophet’s reputation, as he  made clear when he killed Abu ‘Azzah. Also, the Prophet  would not leave one who harmed Islam and the Muslims safe within the confines of his home, even if his harm was through mere speech and incitement, as was the case with the Jew, Ka’b Ibn al-Ashraf. Ibn Ishaq said, “He incited against Allah’s Messenger , recited abusive poetry, and lamented those of Quraysh thrown into the well at Badr. Ka’b Ibn al-Ashraf then returned to Madinah and composed harassing poetry directed against Umm al-Fadl Bint alHarith and later against other women of the Muslims” (Sirat Ibn Ishaq). At this point, the order was issued from Allah’s Messenger  to eliminate this taghut; he then asked who was prepared to carry out the operation. Jabir Ibn ‘Abdillah  narrates, “Allah’s Messenger  said, ‘Who will deal with Ka’b Ibn al-Ashraf, for indeed he has harmed Allah and His Messenger?’ Muhammad Ibn Maslamah stood up and said, ‘O Messenger of Allah, would you like me to kill him?’ He said, ‘Yes’” (Reported by alBukhari and Muslim). Later, following the Battle of al-Ahzab, Allah’s Messenger  headed for Bani Quraydhah in order to besiege them, as recompense for their breaking of their treaty with the Prophet . Allah’s judgment concern-

ing them was that all their men were to be killed and their women and children enslaved. ‘Aishah  narrates, “Sa’d [Ibn Mu’adh] was wounded on the day of the trench when a man from Quraysh called Ibn al-‘Ariqah shot him [with an arrow] hitting an artery in his arm. Hence, Allah’s Messenger  set up a tent for Sa’d in the masjid to be close to him. When Allah’s Messenger  came back from the trench, he put down his sword and bathed. Jibril , shaking the dust off his head, came to him and said, ‘You have laid down the sword? By Allah, we have not laid ours down. Set out for them.’ Allah’s Messenger  said, ‘Where?’ Jibril pointed towards Bani Quraydhah. Allah’s Messenger  then attacked them. They later surrendered to the judgment of Allah’s Messenger , and Allah’s Messenger  referred the judgment concerning them to Sa’d. Sa’d said, ‘My judgment concerning them is that their fighters are to be killed, their women and children are to be enslaved, and their wealth is to be divided.’ ‘Urwah Ibn az-Zubayr said, ‘I was told that the Prophet  said, ‘You have judged them by the judgment of Allah’’” (Reported by Muslim). And thus, brutality towards those traitors served as a beneficial remedy, and a lesson and a warning to others. Prior to that, the Prophet  had expelled Bani an-Nadir from their homes and took their wealth as ghanimah after Allah  revealed to him their plot to assassinate him while he was in their presence. It was not long before he set out, besieging them and waging war against them, with Allah then granting him victory over them. He  also fought Bani Qaynuqa’ and besieged them and did the same with the Jews of Khaybar, fighting them and conquering their fortresses by force (Sirat Ibn Hisham). Allah’s Messenger  likewise would not be silent concerning the right of those Muslims killed treacherously and unjustly, unlike the evil scholars who discourage the Muslims from rising up and taking revenge against those kuffar who kill them, spill their blood, and violate their women. Ibn Kathir said, “Al-Waqidi said, ‘In the month of Shawwal, the 6th year after the Hijrah, the detachment of Kurz Ibn Jabir al-Fihri was sent to the ‘Uraniyyin who killed the shepherd of Allah’s Messenger  and herded away the camels.’” Anas  narrated that a group of people from ‘Ukl and ‘Uraynah came to the Prophet  openly manifesting Islam, and said, “O Prophet of Allah, indeed we are a people of livestock and not a people of agriculture.” They could not bear the nature of Madinah and had gotten ill. So the Prophet  ordered that they be lent a number of camels and a shepherd, and ordered the group from ‘Ukl and ‘Uraynah to head out with the shepherd and drink the milk and urine of the camels. They set out, and when they reached the area of the lava field, they disbelieved after having embraced Islam, killed the Prophet’s shepherd, and herded away the camels. This then reached the Prophet , so he dispatched a party in their pursuit and gave them orders [on how to punish them]. So they melted their eyes with heated nails, cut off their hands, and left them in the area of the lava field until they died in that state (Reported by al-Bukhari and Muslim). This was the punishment done by Allah’s Messenger . Even though he had forbidden mutilation, taking retribu-

tion from these criminal apostates and their likes is something established in the religion. Thus, he did not let the killers of his shepherd go free. Rather, he sent a detachment to detain them and carry out the ruling of retribution on them. And during the conquest of Makkah (may Allah bring it back under the rule of the Muslims), Allah’s Messenger  ordered for a number of individuals to be killed even if they were found clinging to the curtains of the Ka’bah. Anas  narrated that the Prophet  entered Makkah the year of the conquest wearing a helmet. When he took it off, a man came to him and said, “Ibn Khatal is clinging to the curtains of the Ka’bah.” He responded, “Kill him” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Sa’d Ibn Abi Waqqas  said, “On the day of the conquest of Makkah, Allah’s Messenger  granted amnesty to all the people except four men and two women, saying, ‘Kill them, even if you find them clinging to the curtains of the Ka’bah’” (Reported by an-Nasai). This prophetic order was also due to their harming Islam and the Muslims. The curtains of the noble Ka’bah could not shield them from the law of the Lord of the creation after the severe kufr they had perpetrated with their hands and tongues. These evidences from the Sirah of the Messenger  – and there are many others – do not negate from him the characteristic of compassion and mercy. Rather, these traits are in accordance with Allah’s words, “Muhammad is the Messenger of Allah; and those with him are severe against the disbelievers, merciful among themselves” (Fath 29). Allah’s Messenger  carried out the command of Allah , who said, “O you who have believed, fight those disbelievers near you and let them find brutality in you” (At-Tawbah 123). Likewise, just as he  is the prophet of mercy, he is also the prophet of slaughter. As for taking his compassion and mercy for the allies of Allah and applying it to the enemies of Allah, then this is the methodology of the taghut scholars who want the Muslims to compromise with their enemies. Rather, the taghut scholars want the Muslims to obey their enemies as much as possible. And if the Muslim rushes to massacre the enemies of Allah and does to them just as they have done to the Muslims, including killing and humiliating them, these devils hasten to denounce him, “warning” against the image of Islam and the Muslims being distorted. But of which “Islam” do they speak and what religion do they follow?! The religion of the taghut scholars is nothing but apostasy, which can only be cleansed by unsheathing the sword of Abu Bakr as-Siddiq . Part 2: In the History of the Rashid Khulafa  The Sahabah  were people with the softest of hearts, the best of them in morals and character, and the most sincere of them in da’wah, spreading the religion, and raising the banner of Islam. They were the most serious of people in holding tightly to the Sunnah of the Messenger  in all matters. Amongst these matters, was his guidance in dealing with the kuffar during war. The Sahabah were severe against the kuffar, showing harshness to them by sword and 23

O n e ex amp le o f the Isl am ic State ’ s br uta li t y towa rd s the mu s hr i kin

by tongue, until they firmly established the religion, upheld the foundations of Islam, and raised the banner of tawhid. The foremost of them was Abu Bakr as-Siddiq , through whose steadfastness Allah fortified Islam when he remained determined to fight the murtaddin who resisted a single, clear-cut law of Islam – the obligation of paying zakah. He did not distinguish between them and those who returned to worshiping idols or those who followed false prophets. Instead, he organized brigades and dispatched squadrons, amongst these brigades being one led by the Unsheathed Sword of Allah, Khalid Ibn al-Walid . During the first assault against the murtaddin, Khalid  managed to break the army of Tulayhah Ibn Khuwaylid al-Asadi and those who joined him from the Arab tribes. Khalid dispersed them and shattered their strength. As-Siddiq then sent a message to Khalid, telling him to make examples of them and to be severe in doing so. Ibn Kathir said, “Abu Bakr as-Siddiq wrote to Khalid Ibn al-Walid after it reached him that he had defeated Tulayhah and those with him, saying, ‘May Allah increase His blessings upon you. Fear Allah, for verily Allah is with those who fear Him and those who are righteous. Be stern in this matter and do not soften. Do not spare any of the mushrikin who have killed Muslims, rather make an example of them. Whomever you capture who has opposed Allah, thinking that he has done well, then kill him’” (Al-Bidayah wan-Nihayah). Indeed, the Unsheathed Sword of Allah executed the order. He went out, seeking any of those murtaddin from the dispersed, defeated army, and made examples of them, exacting vengeance on them. Ibn Kathir said, “So he spent one month, seeking revenge for the Muslims who were living amongst these tribes when the tribes apostatized. Some of them he burned with fire; others he smashed with stones; others he threw from atop the highest mountains. He did this so that any Arab murtadd who learned of their out24

Article

come might take heed.” These deeds terrorized those who remained of the murtaddin, as they began to hear of the news, such that some of them were quick to repent and abide by the Shari’ah, while others were stubborn and insisted upon war. And when a delegation from Buzakhah (a place in Bahrain, at that time home to the tribes of Asad, Ghatafan, and Tayy) came and requested peace with Abu Bakr as-Siddiq , promising to abide by all laws of Islam, he gave them the choice between a devastating war and a humiliating peace. Ibn Kathir said, “They then said, ‘O Khalifah of Allah’s Messenger, as for the devastating war, then we are well aware of it. But what is the humiliating peace?’ He said, ‘That all weapons and riding animals be taken from you, leaving you as people who follow the tails of camels, until Allah shows the Khalifah of His Prophet and the Believers a reason to pardon you; and that you will return what you took from us, and we will not return what we took from you; and that you bear witness that those who were killed from us are in Jannah, while those who were killed from you are in the Fire.’” This action of as-Siddiq  was to humiliate those who waged war against Allah and His Messenger, making it clear to them the evil of their deeds and the enormity of their perpetrations. It also kept the Muslim Jama’ah safe from the apostates’ danger, by taking their weapons away from them after their repentance. His stipulating of these conditions was a manifestation of the honor of Islam and the Muslims, despite the war with the murtaddin not yet being over. There was another stance taken by as-Siddiq , this time regarding al-Fujaah as-Sulami, a murtadd who deceived the Muslims and warred with them, whose punishment was to be burned by fire. Ibn Kathir said, “Indeed, as-Siddiq burned al-Fujaah at Baqi’ in Madinah. The reason for that was that he came to him, claiming to be a Muslim,

and asked him to prepare an army for him with which he would fight the people of apostasy. So he gave him what he needed for an army. When he set out [with his army, which consisted of those who followed him, after he killed the ten Muslims whom Abu Bakr dispatched with him], he would kill and take the wealth of any Muslim or murtadd he came across. When as-Siddiq heard of this, he sent an army against him and stopped him. Upon capturing him, Abu Bakr sent him to Baqi’, where his hands were tied behind his back and he was thrown into a fire while he was bound.” As for Yamamah (in eastern Arabia), then that is where the fiercest of battles were fought against the murtaddin, those who followed Musaylimah the Liar, and that is where the Sahabah  exerted their utmost, until Allah made them overpower their enemies and they utterly destroyed them. Ibn Kathir said, “The total of those killed in the grounds of Yamamah and during the battle was nearly ten thousand fighters, and it has been said that it was twenty-one thousand. Of the Muslims, five or six hundred were killed.” Ibnul-Athir said, “A message from Abu Bakr reached Khalid, ordering that every pubescent and post-pubescent male be killed, but he had already agreed with their terms of surrender. Thus he kept to his word and did not betray his agreement” (Al-Kamil fit-Tarikh). If it were not for the terms to which Khalid Ibn al-Walid  agreed with Banu Hanifah before Abu Bakr’s message reached him, he would have eradicated those who remained, and Allah knows best. In Bahrain, after al-‘Ala Ibn al-Hadrami  massacred the murtaddin, their survivors fled in defeat. The Muslims pursued them to make examples of them, as the murtaddin boarded ships to cross the gulf. Ibn Kathir said, “Then the Muslims boarded ships, following those who were defeated, killing them at every outpost and by every road. Those who fled, or at least most of them, fled into the sea towards Darin (a seaport of Bahrain).” Here, the Muslims did not give the murtaddin a chance to catch their breaths or to escape. Instead, the Muslims resolved to pursue them by crossing the gulf in their ships. But when they realized this would delay their goal, al-‘Ala Ibn al-Hadrami  decided to go forth with his army, relying on their Lord, seeking His aid. Ibn Kathir continued, “So they traversed the gulf, by Allah’s permission, walking along some soft sand covered by water, which did not sink their camels’ feet nor reach their steeds’ knees. The distance by boat was one day and one night. They crossed to the other shore, fought and defeated their enemy, took their spoils, then returned to the other side – to their original site. All of that occurred in a single day. They left no enemy alive, but managed to transport the [captive] women and children, livestock, and wealth along with them.” This was how the wars of riddah were conducted – tormenting and massacring the murtaddin until they returned to the command of Allah or were killed upon their riddah. After the war against the murtaddin, as-Siddiq  aimed at starting the conquests of Iraq and Sham, as the murtaddin were nothing but a major obstacle in the path of jihad for Allah’s cause and in the path of spreading Islam unto the world. They are an obstacle necessary to remove, so that it becomes easier for the Ummah of Islam to call those nations

who oppose it and to fight them over the religion of Allah. Later, in the Battle of Ullays (a village of Anbar) with the Magian Persians, the Unsheathed Sword of Allah  swore that the river would run with their blood. Ibn Kathir said, “Khalid said, ‘O Allah! You have my pledge that, if You grant me victory over them, I will not leave any of them alive until I make their river run with their blood.’ Thereafter, Allah  granted the Muslims victory over them. Khalid’s herald called out, ‘Capture them! Capture them! Do not kill anyone but those who refuse to be captured!’ So the captives were driven like cattle, and Khalid appointed some men to strike their necks by the river. This lasted for three days. Anyone who was brought had his neck struck by the river. The water kept flowing, but the blood settled. So one of the commanders said, ‘The river will not run with their blood until you force the water to the blood, so that the blood will flow with it and you will have kept your oath.’ So they forced the water towards the blood and the river flowed as if it were pure blood. That is why it is called the River of Blood to this day … And the number of those killed was seventy thousand.” And during one of the campaigns of Khalid Ibn alWalid  against the Romans, one of their leaders – Mahan – asked to meet him to convince Khalid to turn back. The shocking response from Khalid put a sudden end to Mahan’s idea. Ibn Kathir said, “Mahan said, ‘We have learned that you only came out of your lands due to poverty and hunger, so come and I will give each of your men ten dinars, clothing, and food, so that you can return to your lands. Then, next year, we will send the same to you.’ Khalid responded, ‘We did not come out of our lands due to what you mentioned, but it is only because we are a people who drink blood, and it has reached us that there is no blood tastier than Roman blood. That is why we have come.’ At that, Mahan’s companions said, ‘By Allah, this is what we were told about the Arabs!’” Later, during the khilafah of ‘Ali , there were some people who began worshiping him, claiming him to be divine. He thus ordered that all of them be burned. Adh-Dhahabi said, “Some people came to ‘Ali and said, ‘You are Him!’ He said, ‘Who am I?’ They said, ‘You are Him!’ He said, ‘Woe to you, who am I?’ They said, ‘You are our Lord!’ He said, ‘Recant,’ but they refused. So he struck their necks and made a ditch for them, and then said, ‘O Qanbar [his slave], bring me a pile of firewood.’ He then burned them and said [a line of poetry], ‘When I saw the matter was one of vice, I kindled my fire and called for Qanbar’” (Tarikh al-Islam). An abridged version of this story was reported by al-Bukhari in his sahih from Ibn ‘Abbas , who narrated that ‘Ali  burned these zanadiqah alive. What we have mentioned here of stories is only a small sample of the manner in which the Sahabah dealt with the kuffar and the murtaddin during their wars with them. Whoever wishes to follow them will be guided and saved. And whoever wants to follow another path, then Allah will leave him to what he chose of deviant methodologies and deviating sects. And whoever claims to be more guided than the Sahabah, then he has belied Allah and His Messenger , and Allah alone guides to the right way.

25

Allah  created His slaves and made tribulation something constant for them, so that the pure become distinct from the corrupt, and that those who perish may perish upon clear proof and that those who live may live upon clear proof. Thus, there will be no consolidation without trial, no victory without hardship, and no ease without difficulty. The path to Allah  and what He prepared for the believers therein of immense reward is a costly path, and these costs cannot be expended except by true believers, those whose hearts are attached to Allah alone, who are steadfast upon the methodology of the Prophet  and his noble companions. These – the true believers – are not confused by famous men and popular names. They seek the truth and recognize its people. And the people of truth are not those whose reputation in “jihad” circulated for decades, only to distance themselves therefrom, to deteriorate and regress, eventually becoming people who desert jihad and deny it. Nor are they those who spent their lives reading and writing about jihad, but when the herald called, “The Islamic State has been established, so come and follow up your knowledge with action,” they turned in arrogance, as if they were hard of hearing. Describing the path to the gardens of eternity, Ibnul-Qayyim  said, “How far are you from the path? It is the path upon which Adam became exhausted, upon which Nuh 26

Article

cried [in prayer], upon which Ibrahim was cast into the fire, upon which Isma’il was laid down for slaughter, upon which Yusuf was sold for a meager price and spent years in prison, upon which Zakariyya was sawed in half, upon which Yahya was butchered, upon which Ayyub faced harsh illness, upon which Dawud wept greatly [in fear of Allah], upon which ‘Isa walked with wild beasts, and upon which Muhammad  faced poverty and all kinds of abuse” (Al-Fawaid). So if this was the condition of the Prophets , among whom were those of utmost determination, who met what they met for the sake of Allah , had patience, and were steadfast despite the great harm they endured due to their da’wah to tawhid, never slackening or becoming weak, then what about those who are lesser than them? Are they not tried so that they might become pure? Are they not tested so that they might become sincere? Ash-Shafi’i  was asked, “Which is best for a man, to be granted consolidation or to be tested?” He said, “He will not be granted consolidation until he is tested” (Al-Fawaid). Indeed, one who does not have a scorching beginning will not have a shining end. So there is no consolidation until the trials are intensified and the constraints are tightened, as Jannah is only promised to the truthful men and women. Therein they shall gaze upon Allah’s face, which is the highest of blessings and the dearest of hopes. Could that be at-

tained through abundance and pleasure in the dunya, while not being afflicted by hardship? Rather, it is attained by being killed beneath the shades of swords. “Or did you think that you would enter Jannah and what came to those before you has yet to come to you – they were afflicted by hardship and distress, and they were shaken until the Messenger and those who believed along with him said, ‘When will the support of Allah come?’” (Al-Baqarah 214). At-Tabari  said, “The meaning of these words is: Or do you think that you, O believers in Allah and His Messengers, shall enter into Jannah before you are afflicted as those before you were tested and tried with hardship – i.e. difficulty and poverty – and distress – i.e. illness and disease, and before you are shaken as they were shaken, meaning due to what their enemies brought to them of fear and terror, until the people consider Allah’s support to be slow in coming to them, so they say, ‘When will Allah support us?’” This was not unknown to Hiraql, the Roman king, when he said to Abu Sufyan, “I had asked you how your war with him carries on, and you claimed that sometimes you win the battles, and other times, he does. Such is the condition of the messengers, as they are tested and the ultimate victory is theirs” (Reported by al-Bukhari and Muslim). How could this be unknown to the muwahhidin who think well of Allah?! And verily this religion is dear, and calling to tawhid and raising the word of Allah in the land requires enormous sacrifice, just like what was offered by the People of the Trench, whom the taghut of their time completely eradicated, leaving no person of them alive. And they – after believing in the Lord of the boy – watched as the kuffar dug the trenches and lit fires therein, in order to cast into them those who were steadfast and would not apostatize. But that did not even scratch at the surface of their iman, nor did it budge them from their religion, until even a woman came holding her baby boy while she was hesitating to throw herself into the fire, so her child said to her in encouragement, “Dear mother, have patience, for you are upon the truth” (Reported by Muslim from Suhayb). Al-Bukhari wrote, “Chapter: Those Who Choose to Be Struck, Killed, and Humiliated Rather than [Be Coerced into Saying or Doing] Kufr.” He mentioned therein the following narration of Khabbab Ibn al-Aratt , “We complained to Allah’s Messenger  while he was reclining against his folded cloak in the shade of the Ka’bah. We said to him, ‘Will you not seek support for us? Will you not supplicate Allah for us?’ He said, ‘There were men before you who were put in holes, dug in the ground. Then saws were brought to them and placed atop their heads, until they were split into two, but that did not turn them back from their religion. Their skins were combed with iron combs, separating their flesh from their bones or nerves, but that did not turn them back from their religion. By Allah! This matter will come to completion, until the rider from Sana’a will travel to Hadramawt, fearing none but Allah or a wolf for his flock. But you seek to hasten matters.’” For the struggle between truth and falsehood, there is a price that the believers must pay, as Allah  said, “So they kill and are killed” (At-Tawbah 111). And what is greater than the Battle of Uhud as an excellent study and lesson

learned? In that battle, it was not a single wazir, amir, or leader, nor only two, three, or ten who were killed. Rather, it was the Sayyid of Shuhada, Hamzah, the uncle of the Prophet , among seventy of the best of the Sahabah . In one day, this number of men were killed and mutilated. But which men? They were the Companions of Allah’s Messenger . And on the Day of Uhud, the voice of kufr arose and the kuffar became inflated with pride. The kuffar thought their feat would last forever. Abu Sufyan stood and said, “Is Muhammad there?” He  said, “Do not answer him.” So he said, “Is Ibn Abi Quhafah [Abu Bakr as-Siddiq] there?” He  said, “Do not answer him.” So he said, “Is [‘Umar] Ibnul-Khattab there?” When no one answered, Abu Sufyan said, “Indeed they have been killed, for if they were alive, they would have responded!” But ‘Umar was not able to contain himself, so he said, “You have lied, O enemy of Allah! Allah has kept for you what shall disgrace you!” Abu Sufyan said, “Hubal [an idol] is highest!” So the Prophet  said, “Answer him.” They said, “What should we say?” He said, “Say, Allah is higher and more majestic!” Abu Sufyan said, “We have ‘Uzza, and there is no ‘Uzza for you!” So the Prophet  said, “Answer him.” They said, “What should we say?” He said, “Say, Allah is our patron, and there is no patron for you!” (Reported by al-Bukhari from al-Bara Ibn ‘Azib). An Arab poet once said, “If a chief of ours departs, another chief stands, speaking and acting as nobles do. And our days are known to our enemy, as they are crowned and adorned in glory.” Are the believers today better to Allah than that first generation of men, those who were tested and shaken greatly until their hearts reached their throats?! And whoever thinks that the conquests of Rome and Constantinople will be made through empty words – not wounds – is confused and mistaken!1 It should be clear then that after the trials and tribulations, the believing muwahhid stands solid, by his Lord’s permission, and that the munafiq and anyone with weak iman will fall. Thereafter, only the pure will remain. These are those whose cores have been cleansed and clarified of any impurities and filth of the dunya. Then, at that time only, the voice of truth will rise in their souls, and the answer will come to them, descending upon them in all its coolness and tranquility. “O! Verily the victory of Allah is near” (Al-Baqarah 214). Indeed such victory and conquest is near, as we find the wind of our blessed Khilafah blowing from east to west, despite the claims of the enemy. Thus, patience is most fitting, and Allah’s aid alone is sought.

1 The conquest of Constantinople comes after very many martyrs and wounds, as in the events leading up to it, one third of the Muslim army is killed in the Malhamah against the Crusaders who encamp in Dabiq. The triumphant survivors thereafter advance through their jihad until they reach Constantinople and lay siege to it. Only then, after much blood and sweat, does the takbir and tahlil of the patient and persevering muwahhid mujahidin cause the defenses of the city to collapse. This blessing and bounty from Allah through takbir and tahlil is the reward for sincere intentions and serious actions, not the lack thereof found in the empty words of the hypocrites and the sickhearted. 27

28

Article

Jannah, the precious commodity of Allah, is the most blissful place and the ultimate aspiration, to which the believers race and for which competitors should compete. Minds are unable to fathom its blessed essence. The eloquent orator is unable to describe it with words. Yet it is encircled by thorns, not roses, as the blood and severed limbs of those who purchase it bear witness, and willingly sacrificing oneself is the highest form of generosity. “By Allah, it is not something cheap over which the morally bankrupt could haggle. Nor is it something unsought, such that the destitute could purchase it on credit. It has been presented in the market for whoever wishes to acquire it. But its Lord was not content to put a price on it other than the expenditure of souls. The losers procrastinate, while those who possess true love stand, waiting to see which of their souls is suitable to be the payment” (Ibnul-Qayyim: Zad al-Ma’ad). In His Book, Allah  says something great, and blessed are those who read it or hear it and reflect over it and consider its meaning, that, “If some wound afflicts you, then [know that] a similar wound has already afflicted the enemy. Such are days [of war], which we alternate between the people, so that Allah shall make known those who believe and shall take from amongst them shuhada; and Allah does not like the tyrants. And so that Allah shall test those who believe and shall crush the disbelievers. Or did you think that you would enter Jannah, while Allah has yet to have made known those of you who waged jihad and those who were patient?” (Al ‘Imran 140-142). It is the perfect, divine management of affairs, a wound for a wound, a state for a state, and the believers, some of them are shuhada, and all of them are tested in order to be distinguished, and thus the pure rise above the foul. As for Jannah, it is the reward for those who pass the test and have patience during the trials, remaining steadfast upon hardship, neither panicking nor becoming resentful, never implying by their actions that, “Allah and His Messenger promised us nothing but delusion” (Al-Ahzab 12). How far the sick-hearted are from ever reaching and enjoying the gardens of their Lord! The muwahhidah must not assume that she is exempt from such tests and trials. Rather, the woman and the man – regarding this – are similar. She could play a major role in keeping her husband and children steadfast. Such was the case of Khadijah and Asma, and of Sumayyah and al-Khansa, as well as many others whose virtues are too numerous to mention here. As for Khadijah, she is the Mother of the Believers and the one whose heart was the first to throb with iman in the prophetic message. She was one of those by whom Allah firmly established this religion through her support of her husband, the Final Messenger, Muhammad . ‘Aishah  narrated that the Prophet , after first receiving revelation at Hira Cave, became alarmed and went to his wife, Khadijah, telling her what happened, saying, “I have become worried for myself.” So Khadijah said to him, “Do nothing, but rejoice! For by Allah, He will never disgrace you. By Allah, you keep ties of kinship, you speak the truth, you bear burdens for orphans and widows, you gain virtue by helping the destitute, you are

hospitable to guests, and you help people through their afflictions” (Reported by al-Bukhari and Muslim). So when the Mother of the Believers Khadijah  heard the astounding news from her husband, she did not despair or become terrified. She did not grab onto her husband for fear of the days to come. And she did not dishearten him, but rather emboldened him. On this, an-Nawawi said, “Scholars have said that these words of Khadijah  are the greatest evidence and most profound proof of the merit of Khadijah, the excellence of her counsel, the strength of her soul, the firmness of her heart, and the magnitude of her comprehension. And Allah knows best” (Sharh Sahih Muslim). Days passed and the da’wah spread, as did the oppression of the tawaghit of Quraysh against the muwahhidin. They besieged them in the mountain pass belonging to Abu Talib and banned them from food and water. But the Mother of the Believers was steadfast alongside her husband . She was patient and perseverant, while the afflictions of hunger and thirst hit her as it hit the rest of the people with them. She was who she was, a person of great heritage and lineage, and of wealth and esteem. She stayed there in the pass of Abu Talib for two years, hurt by starvation and fatigue, until she died in her state of patience, firmly upon her religion, while her husband was pleased with her; may Allah be pleased with her. As for Sumayyah, Bint Khayyat, the mother of ‘Ammar Ibn Yasir, then she was the seventh person to accept Islam and the first person to attain shahadah, thus quenching the tree of tawhid with her blood. Yes, O Muslimah, the first blood to be shed for the cause of “la ilaha illallah” was the blood of a woman. Sumayyah, her husband, and her son were mawali (freed slaves) of the Makhzum clan of Quraysh. And when they embraced Islam, they were met with all kinds of torture. Jabir  narrated that Allah’s Messenger  passed by ‘Ammar and his family while they were being tortured, so he said, “Glad tidings, O family of ‘Ammar, O family of Yasir, for verily your destination is Jannah” (Reported by ad-Diya and al-Hakim). Sumayyah  was not tortured except for the sake of Allah, in order to push her to leave her religion, the path of the Prophet , who did not bring wealth, gold, or silver, but only a “new” religion, not followed by the forefathers of the Arab pagans. He gave them a word, to bear witness to and abide by, so that Jannah would be theirs. And despite the severe torture, and despite Sumayyah being a weak, oppressed woman, she remained firm and did not abandon faith or go back on what she believed and that by which she worshiped her Lord. Ibn Ishaq said, “Some men from the family of ‘Ammar Ibn Yasir told me that Sumayyah, the mother of ‘Ammar, was tortured by the family of al-Mughirah [Ibn ‘Abdillah al-Makhzumi] due to her Islam, and she refused to reject Islam until they killed her” (As-Sirah). So her end was that of shahadah, after she was patient and steadfast, when the enemy of Allah – Abu Jahl (Ibn Hisham Ibn al-Mughirah al-Makhzumi) – pierced her with a spear, killing her. As for Asma, she was the daughter of Abu Bakr 29

as-Siddiq . She was a great role model of steadfastness and jihad. This was Asma, whose father made hijrah with the Prophet  and took with him all of his wealth, leaving nothing for his family. But she did not complain or become restless. Instead, she defended her father against her grandfather’s suspicions. Asma  narrated, “When Allah’s Messenger  left with Abu Bakr, Abu Bakr took with him all of his wealth, which was five-thousand or six-thousand dirhams. My grandfather, Abu Quhafah, then entered upon us – and he had become blind – and said, ‘By Allah, I feel that he has ruined you by taking his wealth with him.’ So I said, ‘No, dear father, he has indeed left much for us.’ So I took some stones and put them on a small windowsill of the house, which is where my father would put his wealth, and then placed over them a garment. I then took my grandfather’s hand and said, ‘Here, dear father, put your hand over this wealth,’ which he did and then said, ‘Never mind, then. If he has left this for you, then he did so generously, as this is sufficient for you.’ But no, he did not leave us anything, and I only wanted to calm the old man by what I did” (Reported by Ahmad and al-Hakim). Likewise, Asma did not escape the violence of the taghut Abu Jahl, as she said, “When Allah’s Messenger  and Abu Bakr made hijrah, a group of Quraysh – including Abu Jahl – came to us and stood at the door of Abu Bakr’s house. So I went out to them. They said, ‘Where is your father, O daughter of Abu Bakr.’ I said, ‘By Allah, I do not know where my father is.’ So Abu Jahl, who was a vulgar and vile man, raised his hand and slapped my cheek, causing my earrings to fall to the ground. And they left” (Hilyat al-Awliya). Such is the state of the Muslimah who believes in her Lord and thinks only the best of Him, expecting to be tormented for the sake of her religion. When people rose up against the Khalifah, ‘Abdullah Ibn az-Zubayr , and al-Hajjaj ath-Thaqafi surrounded him at Makkah, it was Asma – the mother of Ibn az-Zubayr – who reassured her son and encouraged him to die for the truth. Ibn Kathir said, “‘Abdullah Ibn az-Zubayr entered upon his mother, complaining to her how the people had betrayed him, and how they – even his own children and family – went out to meet al-Hajjaj; and only a few remained on his side, but they had run out of patience. He said, ‘Al-Hajjaj and his men are offering to give me whatever I want of the dunya, so what do you think I should do?’ She said, ‘O my son, you know yourself best. If you know yourself to be upon the truth and to be a caller to it, then have patience upon it – as your companions have been killed because of it – and do not let these boys of Bani Umayyah take hold of you and make a mockery of you. And if you only seek the dunya, then what an evil individual you are, to destroy yourself and those with you. But if you are upon the truth, then the religion has not weakened. And how long will you remain in this dunya? Being killed is better’ … Then, she reminded him of his father az-Zubayr, of his grandfather Abu Bakr as-Siddiq, of his grandmother Safiyyah Bint ‘Abdil-Muttalib, and of his aunt ‘Aishah, the wife of Allah’s Messenger , and of Asma’s hope that he would 30

Article

meet them if he were to be killed as a shahid. He then went out, and that was the last he saw of her” (Al-Bidayah wan-Nihayah). As for al-Khansa Bint ‘Amr, then her situation was not very different from that of Asma. She witnessed the battle of Qadisiyyah, in which her four sons partook. So she said to them on the first night of the battle, “O my sons, verily you willingly embraced Islam. You made hijrah by your own choice. I swear by Allah who there is no god but He, you are the sons of one man and of one woman. I never betrayed your father. I did not disgrace your uncle [her brother]. I did not spoil your heritage. I did not soil your lineage. And you know what Allah promised the Muslims of great reward for waging war against the kuffar. Know that the everlasting abode is better than the temporal abode. Allah  says, ‘O you who believe! Be patient, persevere, and perform ribat, and fear Allah so that you might succeed’ (Al ‘Imran 200). So if you wake up tomorrow morning in good health, then set out to fight your enemy with all discernment, seeking Allah’s support against His enemies. Then when you have seen that the war has erupted in all its ferocity and fright, and its flames are burning violently, scorching whatever is in its path, go forth into its sweltering oven and engage it at its fieriest peak. You will attain victory, honor, and status in the eternal abode” (Al-Isti’ab). Al-Khansa achieved what she sought, and her four sons went out seeking death in its most expected places. All of them were killed in a single day, and when that news reached her, she only said, “All praise belongs to Allah, who honored me through their being killed, and I hope from my Lord that He will unite me with them in the abode of His mercy.” How great Allah made these women! They did not sit and cry, lamenting during the hours of hardship and tribulation. Instead, they carried the weight of the religion and the Ummah on their shoulders, helping a husband, inciting a son… The Muslimah should take women like these as her role models. When times are tough and tight, she should remember their steadfastness and adorn herself with the fragrance of their conduct. And our final call is that all praise belongs to Allah, the Lord of the worlds. O Allah, send prayers and blessings upon our Prophet Muhammad, and upon all his family and companions.

31

As the soldiers of the Khilafah continue waging war on the forces of kufr, we take a glimpse at a number of recent operations conducted by the mujahidin of the Islamic State that have succeeded in expanding the territory of the Khilafah, or terrorizing, massacring, and humiliating the enemies of Allah. These operations are merely a selection of the numerous operations that the Islamic State has conducted on various fronts across many regions over the course of the last few weeks. Tarabulus Wilayah On the 26th of Dhul-Qa’dah, five istishhadi brothers  succeeded yesterday in detonating their explosive vehicles on positions of the murtadd Government of National Accord’s militia in the city of Sirte, which resulted in the killing and wounding of hundreds, the destruction of four tanks, a BMP, and a number of armored vehicles mounted with machine guns. Meanwhile, a sixth istishhadi  succeeded in detonating his explosive vehicle on the murtaddin’s rear positions in the area of Bu Hadi southeast of the city of Sirte. The operation resulted in the killing and wounding of dozens of murtaddin and the destruction of a number of their vehicles. On the 16th of Dhul-Hijjah, approximately 30 fight-

32

News

ers belonging to the murtadd Government of National Accord’s militia were killed and 50 others were wounded, and a BTR armored vehicle was destroyed following fierce clashes with the soldiers of the Khilafah in the area east of the city of Sirte. Halab Wilayah On the 26th of Dhul-Qa’dah, our istishhadi brother Abu Mu’awiyah al-‘Iraqi  set out towards a gathering of PKK murtaddin in the village of Tall Hawdhan south of the city of Manbij. He detonated his explosive vehicle in their midst, killing approximately 40 of them and injuring dozens more. On the 16th of Dhul-Qa’dah, approximately 60 American-vetted Sahwah fighters were killed and wounded and two of their 4-wheel drive vehicles mounted with American machine guns and a 57mm artillery cannon were destroyed when they fell into a minefield in an attempt to advance on the mujahidin’s positions in the villages of Jakkah and Talghar. This was after they had gathered approximately 40 vehicles, a number of Turkish army tanks, and more than 300 vetted Sahwah infantrymen, in addition to Crusader air support, only to retreat in defeat and humiliation, carrying away the corpses of their dead and licking their wounds. The mujahidin also succeeded in destroying a Turkish army tank after targeting it with

a guided missile. This was followed by an istishhadi operation carried out by our brother Abu Mus’ab ash-Shami , who detonated his explosive vehicle in the midst of approximately 20 4-wheel drive vehicles and a number of murtadd infantrymen between the villages of East Tal’ar and West Tal’ar, turning them into a heap of scattered limbs. The mujahidin also detonated a series of explosive devices on those who survived as they attempted to flee. The event resulted in 38 murtaddin being killed and several more being injured, along with the destruction of 10 4-wheel drive vehicles. During the course of the following days, the soldiers of the Khilafah succeeded in driving out the vetted Sahwat from 8 villages east of the town Ra’i and taking control of them. They included the villages of Sandi, Shaw Kabirah, Shaw Saghirah, Rawdah, Athariyyah, Ayyubiyyah, Nahdah, and Muthminah. This occurred following a stealth advance which was punctuated by clashes with the murtaddin, who quickly fled in defeat. The mujahidin then continued their advance and captured the villages of West Tal’ar, East Tal’ar, and Kadrish after conducting stealth operations, in addition to taking control of the village of Sandarah, west of Ra’i in the northern countryside after driving out the vetted Sahwat and taking 4-wheel drive vehicles and a variety of weapons and ammo as ghanimah. Likewise, three inghimasiyyin succeeded in recapturing the village of Buhurtah west of Ra’i after killing a number of murtaddin. Hims Wilayah On the 27th of Dhul-Qa’dah, the soldiers of the Khilafah carried out an attack on the Nusayri army’s checkpoints located past Tallat as-Sawwanah near the area of Huwaysis towards the east of the wilayah. They captured 11 checkpoints, by Allah’s grace, following clashes in which several of the murtaddin were killed, and also took two 4-wheel drive vehicles as ghamimah, as well as a truck

mounted with a 14.5mm machine gun, another mounted with a 37mm machine gun, an armored bulldozer, and a variety of weapons and ammo. Dayala Wilayah On the 29th of Dhul-Qa’dah, the soldiers of the Khilafah launched an attack with various types of weapons on a Rafidi Mobilization barracks in Mutaybijah in the area of ‘Adhim. Fierce clashes took place, during the course of which the mujahidin killed more than 50 murtaddin, injured dozens more, and took another two prisoner, in addition to burning 5 Hummers and a 4-wheel drive vehicle. They also captured a 4-wheel drive vehicle as ghanimah, as well as three 14.5mm machine guns, two 12.5mm machine guns, and a variety of weapons and ammo before returning safely back to their positions. Denmark On the 29th of Dhul-Qa’dah, a soldier of the Khilafah – our brother Mesa Hodzik  – targeted the Crusader police in Copenhagen in an operation which he carried out in response to the calls to target the nations that are members of the Crusader coalition waging war against the Muslims. Sahil Wilayah On the 3rd of Dhul-Hijjah, three soldiers of the Khilafah set out towards a Nusayri checkpoint at the Arzunah Bridge in Tartus where our brother Abu Ahmad ash-Shami  then detonated his explosive vehicle on the checkpoint, turning those present there into a heap of torn limbs. A security force then arrived to examine the area, and our istishhadi brothers Abu Ibrahim as-Sahili and Usamah al‘Iraqi  targeted them with their explosive jackets, killing and injuring dozens of murtaddin.

Th e de vastating attac k i n Sa hi l s ho o k the N u s a yr iyya h

33

Somalia On the 15th of Dhul-Hijjah, the soldiers of the Khilafah launched an assault on a police station and checkpoint in the city Qof Judud, towards the west of Somalia. America On the 15th of Dhul-Hijjah, a soldier of the Khilafah – our brother Dahir Adan  – stabbed 10 kuffar in the state of Minnesota in response to the calls to target the citizens of the nations involved in the Crusader coalition. West Africa Wilayah

T h e a ttac k in Minne sota te r ror ize d the Cr u s a d er s

Baghdad Wilayah On the 8th of Dhul-Hijjah, our istishhadi brothers Abu ‘Aishah al-‘Iraqi and Abu Suhayb al-Falluji  succeeded in reaching a gathering of Rafidi mushrikin on Filastin Street in the middle of Baghdad where Abu ‘Aishah detonated his explosive belt in their midst. He was followed by Abu Suhayb, who detonated his explosive vehicle on those of them who survived the first attack. The two blessed attacks resulted in approximately 40 murtaddin being killed and approximately 60 others being wounded. Kenya On the 9th of Dhul-Hijjah, three sisters who pledged allegiance to the Islamic State – Umm Ma’bad, Umm Sa’d, and Umm Maysarah  – attacked a police station in the city of Mombasa in support of the Islamic State, which is being targeted by the Crusader nations. The sisters entered the police station and attacked the personnel there with knives and a petrol bomb, injuring two Kenyan Crusader policemen before attaining shahadah when they were shot by the Crusader police. Khayr Wilayah On the 15th of Dhul-Hijjah, a unit of inghimasiyyin set out in the direction of the Nusayri army’s artillery battalion base southwest of the city of Khayr. They clashed with them using various types of weapons and the murtaddin fled in retreat from the artillery battalion base, leading to the complete capture of Mount Thardah, which overlooks the city’s military airbase. Just one day after the blessed operation, Islamic State air defense units shot down a Nusayri warplane in the city of Khayr after targeting it with antiaircraft guns. The plane was destroyed and its pilot, the Nusayri criminal Colonel ‘Ali Hamzah, was killed.

34

News

On the 18th of Dhul-Hijjah, the soldiers of the Khilafah launched a fierce surprise attack on an African coalition convoy in the town of Malum Fatiri in Borno towards the northeast of Nigeria. The attack resulted in 40 Crusaders being killed and dozens more being injured, with those who remained alive fleeing in defeat, and the mujahidin seizing a large cache of weapons and equipment. Dimashq Wilayah On the 19th of Dhul-Hijjah, Islamic State air defense units shot down a Nusayri warplane that had carried out four airstrikes on the mujahidin’s locations at Mount Naqb as they were being attacked by the Sahwat. The plane crashed between Nusayri territory and the territory of the vetted Sahwah factions, who then handed the pilot over to Nusayri forces after he had ejected and landed in the area of Sarrah near Mount al-Isharah. The handover of the pilot to the Nusayri army came after the Nusayri army agreed to requests previously made by the vetted Sahwat through some middlemen from the “national reconciliation” for weapons and ammunition in order to replace what they’d lost as a result of the Islamic State’s attacks on their locations in East Qalamun in recent days. It’s become widely known that the Nusayri army as of late has been launching airstrikes on a near-daily basis targeting Islamic State positions in East Qalamun and also bombarding them with heavy artillery shortly after the Khilafah’s battles with the murtaddin. They have also, on several occasions, fired flares at night during the course of attacks launched by the soldiers of the Khilafah on these locations. Furat Wilayah On the 23rd of Dhul-Hijjah, a unit of Islamic State soldiers clashed with a joint force of Crusaders and murtaddin as they attempted to airdrop their forces using two American Chinook planes and four Apache helicopters on the road between Bayji and Hadithah near the village of Sakran. During the course of the clashes, the descending force fell into a field of mines planted by the soldiers of the Khilafah, and the clashes resulted in 10 murtaddin being killed and the joint force withdrawing in defeat.

35

36

Article

37

38

Article

Avant-Propos Tuez les Associateurs où Que Vous les Trouviez

Le combat dans le sentier d’Allah relève du respect du pacte entre Allah  et ceux qui ont cru en Lui réellement. C’est ce même pacte qu’Allah a décrit en disant : {Certes, Allah a acheté des croyants, leurs personnes et leurs biens en échange du Paradis. Ils combattent dans le sentier d’Allah : ils tuent, et ils se font tuer. C’est une promesse authentique qu’Il a prise sur Lui-même dans la Thora, l’Evangile et le Coran. Et qui est plus fidèle qu’Allah à son engagement ? Réjouissez-vous donc de l’échange que vous avez fait. Et c’est là le très grand succès.} [at-Tawbah : 111] Ainsi, la foi du musulman ne peut être complète tant qu’il ne remplit pas les conditions de cette vente par laquelle il gagnera le Paradis qu’Allah a promis à Ses serviteurs qui sont les vrais croyants. Et c’est là le très grand succès. En raison du degré élevé des martyrs parmi les croyants, leurs déterminations se devancent pour atteindre ce niveau et leurs âmes se précipitent vers les bassins du trépas pour se disputer ses coupes. Ils s’élancent sur les champs de bataille à chaque fois qu’ils entendent un appel au combat, cherchant la mort où ils pensent la trouver, afin de se rapprocher d’Allah, le Seigneur des mondes. Ils n’oublient pas non plus l’autre partie de ce qu’Allah attend d’eux et qui est symbolisé par le fait de tuer les idolâtres et de trancher leur cous, pour se rapprocher, une fois de plus, d’Allah, le Seigneur des mondes. Pour confirmer le mérite de ce type d’œuvre vertueuse, Allah  a fait du meurtre des mécréants et du versement de leur sang une expiation des péchés du croyant. Il a aussi promis le salut à celui des musulmans qui accomplirait cela, comme le dit le messager d’Allah  : « Jamais un mécréant et celui qui l’a tué ne seront réunis en Enfer. » [Rapporté par Muslim] De plus, Il a décrété que celui qui accomplirait cela abondamment verrait une augmentation de sa foi comme Il le dit : {et ils n’obtiendront aucun avantage sur un ennemi, sans qu’il ne leur soit écrit pour cela une bonne action. En vérité Allah ne laisse pas perdre la récompense des bienfaiteurs.} [at-Tawbah : 120] Toute cette grâce dont Allah  comble les musulmans alors que c’est Lui qui a décrété et prédestiné la mort de ces mécréants comme Il dit : {Ce n’est pas vous qui les avez tués : mais c’est Allah qui les a tués. Et lorsque tu lançais (une poignée de terre), ce n’est pas toi qui lançais : mais c’est Allah qui lançait.} [al-Anfâl : 17] Il comble ainsi de ses bienfaits ceux d’entre les croyants à qui Il accorde de tuer, par leurs mains, les mécréants. Adorer Allah par le fait de tuer les idolâtres et se rapprocher de Lui en versant leur sang pour rechercher l’expiation des péchés fait partie de ce qui a été ordon-

né aux monothéistes avant nous. En effet, Allah en a fait une condition d’acceptation du repentir des enfants d’Israël après qu’ils aient adoré le veau en dehors d’Allah. Il demanda ainsi aux musulmans parmi eux de tuer ceux qui avaient apostasié, comme cela apparaît dans Sa parole : {Et [rappelez-vous] lorsque Moïse dit à son peuple : « Ô mon peuple, certes vous vous êtes fait du tort à vous-mêmes en prenant le Veau pour idole. Revenez donc à votre Créateur ; puis, tuez donc les coupables vous-mêmes : ce serait mieux pour vous, auprès de votre Créateur ! » C’est ainsi qu’Il agréa votre repentir ; car c’est Lui, certes, le Repentant et le Miséricordieux !} [al-Baqarah : 54] Bien qu’Allah ait pris l’engagement des fils d’Israël qu’ils ne verseraient pas leur sang, du fait de la gravité du crime de donner à Allah des associés, Il rendit cela plus grave encore que le meurtre qu’il désigna comme rétribution pour les mécréants dans ce bas monde, avant qu’ils ne rencontrent le châtiment douloureux dans l’au-delà. Il dit : {Et tuezles, où que vous les rencontriez ; et chassez-les d’où ils vous ont chassés : l’association est plus grave que le meurtre. Mais ne les combattez pas près de la Mosquée sacrée avant qu’ils ne vous y aient combattus. S’ils vous y combattent, tuez-les donc. Telle est la rétribution des mécréants.} [al-Baqarah : 191] Si le monothéiste sait qu’Allah  a désigné comme rétribution des mécréants dans ce bas monde le fait qu’ils soient tués par les mains des croyants, il sait alors qu’il est de son devoir d’adorer Allah en les tuant autant qu’il le peut et de quelle que manière que ce soit. Allah n’impose à aucune âme une charge supérieure à sa capacité. Qu’il ne méprise pas le fait de tuer n’importe quel individu parmi les idolâtres ḥarbî, même si ce n’est pas une personne importante pour eux. Et même s’il essaye de cibler également les chefs de la mécréance et, en particulier, les ṭawâghît, leurs soldats et leurs savants du mal car cela brise leur force et renverse leur bannière. Que les adeptes de la religion d’Ibrâhîm  s’appliquent donc à tuer les idolâtres comme ils s’appliquent à atteindre le martyre dans le sentier d’Allah. Que celui qui s’immerge au sein des ennemis d’Allah s’efforce de faire le plus grand nombre de morts dans les rangs des idolâtres car, pour toute âme idolâtre qu’il fera périr, il lui sera écrit une bonne action. Cela sera aussi une expiation de ses péchés et une recherche du salut contre l’Enfer, un châtiment pour les idolâtres et une guérison des poitrines des croyants. C’est aussi un moyen de faire partir la colère du cœur des croyants et de se repentir auprès de Celui qui accepte le repentir de qui Il veut parmi Ses serviteurs monothéistes. Et Allah est Omniscient et Sage.

Deux versets figurent dans le Livre d’Allah et nul – parmi ceux qu’Allah a comblé d’une de Ses faveurs – ne se détourne de leur méditation sans que cela ne soit une perte pour lui ici-bas et dans l’au-delà. Allah  dit : {Et lorsque votre Seigneur proclama : « Si vous êtes reconnaissants, très certainement J’augmenterai [Mes bienfaits] pour vous. Mais si vous êtes ingrats, Mon châtiment sera terrible. »} [Ibrâhîm : 7] {Et Il dit également : {Et quant au bienfait de ton Seigneur, proclame-le.} [aḍ-Ḍuḥâ : 11] Ar-Rabî’  a dit au sujet de l’interprétation de Sa parole : {Et lorsque votre Seigneur proclama : « Si vous êtes reconnaissants, très certainement J’augmenterai [Mes bienfaits] pour vous. »} : Mûsâ  les a informés au sujet de Son Seigneur  que s’ils étaient reconnaissant pour Ses bienfaits, Il leur en accorderait davantage, accroîtrait leurs biens et les élèverait au-dessus des autres. » Sufyân ath-Thawrî  a dit : « {Si vous êtes reconnaissants} que ce bienfait vient de Moi, {J’augmenterai [Mes bienfaits] pour vous} en faisant augmenter votre obéissance envers moi » Qatâdah  a dit : « « Il est du droit d’Allah de donner à celui qui l’implore et d’ajouter à celui qui est reconnaissant. Allah est Bienfaiteur et Il aime les reconnaissants, soyez donc reconnaissants envers Allah pour Ses bienfaits. » Ja’far aṣ-Ṣâdiq  a dit : « Si Allah t’accorde un bienfait et que tu souhaites qu’il continue et persiste, alors multiplie les louanges et la reconnaissance envers Allah pour ce qu’Il t’a accordé » Il a été rapporté du prophète  : « Celui dont la reconnaissance [envers Allah] lui a été inspirée, ne sera pas privé de l’accroissement [des bienfaits]. » Les prédécesseurs  ont interprété « le bienfait » dans Sa parole {Et quant au bienfait de ton Seigneur} comme étant le noble Coran, la prophétie du messager , les œuvres pieuses et l’acquisition du bien. En effet, cela englobe les bienfaits de ce bas monde et de l’au-delà, Cependant, le bienfait le plus grandiose d’Allah à l’égard de l’Homme, c’est de l’avoir guidé à l’Islam. Sans ce bien4

La Religion De l‘Islam et le Groupe Des Musulmans

fait (la sincérité dans les actes et la soumission à Allah), sa poitrine est étroite et gênée, sa vie est pleine de gêne, son effort est égaré, puis le jour de la rétribution, Allah ne le regardera ni ne lui adressera la parole ni ne le purifiera, et il aura un châtiment douloureux. Il aura ainsi perdu ce bas monde et l’au-delà, et c’est là la perte évidente. Quant au bienfait du groupe, au bienfait de la succession sur terre, au bienfait de la consolidation de la religion, sans eux, l’individu s’affaiblit, est éprouvé, est tenté dans sa religion, puis meurt à la manière de la jâhiliyah. Nous cherchons refuge auprès d’Allah contre cela. Quant à Sa parole {proclame-le}, ‘Umar Ibn ‘Abd al-‘Azîz  a dit : « Le fait de mentionner le bienfait est une reconnaissance. » Al-Jarîrî et Yaḥyâ Ibn Sa’îd  ont dit : « Il était dit que l’énumération des bienfaits et une reconnaissance. » Qatâdah  a dit : « Il fait partie de la reconnaissance d’un bienfait de le dévoiler. » Al-Fuḍayl Ibn ‘Iyâḍ  a dit : « Il se disait qu’il fait partie de la reconnaissance d’un bienfait d’en parler. » Al-Hasan Ibn ‘Alî  a dit : « Si tu atteins un bien, alors parles-en à tes frères. » Abu Naḍrah  a dit : « Les musulmans considéraient l’évocation du bienfait comme une reconnaissance du bienfait. » Ibn Abî al-Ḥawârî  a dit : « Al-Fuḍayl Ibn ‘Iyâḍ et Sufyân Ibn ‘Uyaynah passèrent une nuit entière, jusqu’au matin, à évoquer les bienfaits [d’Allah]. Sufyân disait : ‘‘Allah nous a fait don de ceci, Allah nous a accordé cela. Il nous a fait ceci, Il nous a fait cela.’ » Par ailleurs, il est rapporté du prophète  : « Celui qui n’est pas reconnaissant pour le peu, ne sera pas reconnaissant pour ce qui est plus abondant. Celui qui n’est pas reconnaissant envers les gens n’est pas reconnaissant envers Allah. L’évocation du bienfait d’Allah est une reconnaissance, la délaisser est une ingratitude, le groupe est une miséricorde et la division est un châtiment. » Et il est également rapporté : « Celui qui a été éprouvé (c’est-à-dire, en recevant un bienfait) et l’a évoqué, il en a alors été reconnaissant et s’il le tait, il l’a renié. Et celui qui prétend avoir ce qu’il n’a pas reçu est semblable à celui qui

porte un habit mensonger. » Il est aussi rapporté : « Celui qui reçoit un bienfait, qu’il en donne en retour s’il en a la capacité. S’il ne peut pas, qu’il en fasse l’éloge. Celui qui en a fait l’éloge a été reconnaissant tandis que celui qui l’a caché, l’a renié. » Allah est le plus grand ! Combien le monotheiste combattant dans le sentier d’Allah devrait louer son Seigneur de lui avoir fait don de l’Islam et du groupe. Si ce n’était Allah, il serait un adorateur de des fausses divinités des palais présidentiels et des tombes, il serait un disciple des savants des ṭawâghît et des prédicateurs jahmites. Si ce n’était Allah, il serait telle une femme, n’ayant aucune jalousie pour les sacralités de l’Islam, et il aurait délaissé le jihâd. Et si ce n’était Allah, il serait résident en terre de mécréance, côtoyant leurs polices, leurs juges, leurs militaires, leurs espions et tant d’autres parmi les apostats. Ou alors, il vivrait parmi les juifs et les chrétiens, les mazdéens ou les agnostiques et d’autres mécréants. Et si ce n’était Allah, il serait du nombre des rebelles injustes ou des khawârij, ou d’autres parmi les gens des sectes, des innovations et de l’égarement. Louange à Allah qui nous a guidés à l’Islam et, sans Lui, nous n’aurions jamais pu être guidés. Et combien furent difficiles l’affaiblissement, l’adversité et l’épreuve pour le monothéiste combattant dans le sentier d’Allah avant ce bienfait qu’est le groupe. Il ne pouvait instruire ses enfants dans les écoles, ni ne pouvait rechercher la science auprès des savants, ni demander le jugement aux tribunaux (puisqu’il est monothéiste, il mécroit aux tribunaux des ṭawâghît). Il ne pouvait non plus se loger et vivre en paix, il n’avait aucun territoire ou se réfugier des ṭawâghît, ni de camps d’entrainement pour sa préparation militaire. Hormis dans les grottes ou les bois et les déserts, loin de l’obligation religieuse du groupe, selon son acception correcte, à savoir le califat. S’il manifestait son appartenance à la religion d’Ibrâhîm parmi les mécréants et les apostats, appelait à elle ou œuvrait à la préparation au jihâd pour terroriser les ennemis, il ne savait alors pas s’il se réveillerait chez lui, auprès de sa famille, ou dans une cellule sombre souterraine. Telle était sa vie avant qu’Allah ne lui accorde le bienfait d’être avec le groupe. La louange est à Allah de par la grâce de qui se réalisent les bonnes choses. {Et rappelez-vous quand vous étiez peu nombreux, opprimés sur terre, craignant de vous faire enlever par des gens. Il vous donna asile, vous renforça de Son secours et vous attribua de bonnes choses afin que vous soyez reconnaissants.} [al-Anfâl : 26] Ce bienfait dont il bénéficie, à présent, nécessite la reconnaissance, en apparence et à l’intérieur, en privé et en public. Il ne doit pas omettre de la rappeler à sa famille et ses proches, et doit la transmettre aux gens, tout en étant élogieux à l’égard d’Allah qui lui a octroyé ce bienfait et l’en a gratifié. Il doit le louer pour cela car

‘‘

Le bienfait de l’Islam, le bienfait du groupe, le bienfait du jihâd et le bienfait du martyre

il n’y a de puissance ni de force que par Le Vivant et Puissant. Puis, il doit invoquer Allah en faveur des prédécesseurs parmi les émirs et les soldats – en particulier les martyrs d’entre eux – comme le cheikh Abû Muṣ’ab azZarqâwî, le cheikh Abû Ḥamzah al-Muhâjir, le cheikh Abû ‘Umar al-Baghdâdî, le cheikh Abû Bakr al-‘Irâqî, le cheikh Abû ‘Abd ar-Raḥmân al-Bîlâwî, le cheikh Abû Mu’tazz al-Qurachî, le cheikh Abû ‘Alî al-Anbârî, le cheikh ‘Umar ach-Chîchânî et le cheikh Abû Muḥamamd al-‘Adnânî . C’est ainsi que nous les considérons et c’est à Allah que revient leur compte. Et celui qui n’est pas reconnaissant envers les gens n’est pas reconnaissant envers Allah. Si un homme avait passé toute la nuit, comme l’ont fait les deux imams al-Fuḍayl et Sufyân, à dénombrer les bienfaits d’Allah sur lui par le califat et ses effets, cela serait bien peu. {Et si vous comptiez les bienfaits d’Allah, vous ne sauriez les dénombrer. L’homme est vraiment très injuste, très ingrat.} [Ibrâhîm : 34] Parmi les bienfaits d’Allah sur le monothéiste mujâhid, le fait qu’Allah ait prolongé sa vie jusqu’à cette époque pour qu’Allah renouvelle, par son jihâd, le califat et en fasse l’un des gardiens. Abû al-‘Abbâs Ibn Taymiyah  a dit : « Sachez – puisse Allah vous réformer – que l’un des plus grands bienfaits sur celui à qui Allah veut le bien, c’est de le faire vivre à notre époque durant laquelle Allah renouvelle la religion, redonne vie à l’emblème des musulmans et améliore la situation des croyants et des mujâhidîn. Il est ainsi comparable aux premiers muhâjirîn et anṣâr. Celui qui prend cette voie à notre époque, les aura suivis de la meilleure manière car ils sont ceux qu’Allah a agréés et qui agréé Allah. Il leur a préparé des jardins sous lesquels coulent des ruisseaux, ils y seront éternels, telle est l’énorme victoire. Les croyants doivent donc remercier Allah  pour cette difficulté qui est, en réalité, un don généreux de la part d’Allah. Et cette épreuve renferme en elle un bienfait grandiose au point que, par Allah, si les premiers muhâjirîn et anṣâr parmi les prédécesseurs – tels qu’Abû Bakr, ‘Umar, ‘Uthmân, ‘Alî et d’autres – étaient en vie à notre époque, une de leurs meilleures œuvres aurait été de combattre ces gens criminels. Et ne manque ces expéditions que celui qui a perdu son commerce [avec Allah], a mené son âme à la bêtise et a été privé d’une immense part de bien dans ce bas monde et dans l’au-delà. » [al-Fatâwâ] Ainsi, il s’agit d’un bienfait multiple : le bienfait de l’Islam, le bienfait du groupe, le bienfait du jihâd et le bienfait du martyre, si Allah  le veut.

5

Parmi l’ingratitude concernant ce bienfait, on compte : l’isolement (délaisser le groupe des musulmans), la désobéissance, la plainte prolongée, la propagation de rumeurs, le mauvais soupçon, mépriser l’émir, rompre l’engagement, œuvrer dans le but de répandre la tentation et la corruption, rejoindre la terre de mécréance, l’accrochement exagéré à l’effort d’interprétation, à l’avis et aux passions, la transgression, le soulèvement (contre l’autorité de l’émir), l’excommunication du groupe des musulmans, de leurs imams et de leur commun. Les imams de l’État Islamique n’ont cessé de mettre en garde contre ces dangers, comme dans le discours « Et cramponnez-vous » du cheikh Abû Muṣ’ab az-Zarqâwî, et dans les trois écrits du cheikh Abû Ḥamzah al-Muhâjir intitulés « Les Trente Conseils », « L’État Prophétique » et « Les Chemins de la Victoire ». Quant à celui qui s’expose à ces dangers et persiste dans son égarement, alors il ne

‘‘

Et parmi les pires reniements du bienfait, le fait d’en attribuer le mérite à soi-même

peut en vouloir qu’a lui-même si Allah le prive du bienfait de l’Islam en rétribution de son reniement du bienfait qu’est le groupe. Allah  a dit : {Or, quiconque altère le bienfait d’Allah après qu’il lui soit parvenu, alors Allah, vraiment, est dur en punition.} [al-Baqarah : 211] Et Il dit : {« Si vous êtes reconnaissants, très certainement J’augmenterai [Mes bienfaits] pour vous. Mais si vous êtes ingrats, Mon châtiment sera terrible. »} [Ibrâhîm : 7] Et parmi les pires reniements du bienfait, le fait d’en attribuer le mérite à soi-même et à ses propres efforts : {Quand un malheur touche l’homme, il Nous invoque. Quand ensuite Nous lui accordons une faveur de Notre part, il dit : « Je ne la dois qu’à [ma] science. » C’est une épreuve, plutôt ; mais la plupart d’entre eux ne savent pas.} [az-Zumar : 8] Le modèle en matière d’ingratitude et celui qui a instauré cette mauvaise tradition est Coré qu’Allah a fait engloutir sous terre avec sa demeure. Quant à la bonne tradition, elle consiste pour le serviteur d’Allah de savoir que tous les bienfaits dont il bénéficie, relatifs à la vie d’ici-bas et à la religion, proviennent d’Allah seul sans associé, et non de ses propres moyens ou de sa force. On rapporte que Dâwud  a dit : « Comment puis-je t’exprimer ma gratitude alors que Tu m’accordes les bienfaits, puis tu me pourvoies pour le bienfait de la gratitude, puis tu augmentes les bienfaits. C’est de toi que proviennent les bienfaits et la gratitude, comment donc puis-je t’exprimer ma gratitude ? » Allah lui révéla alors : « A présent, tu me connais comme il se doit, ô Dâwud. » On rapporte également qu’il dit : « Mon Dieu, comment puis-je te montrer ma reconnaissance, alors que ma reconnaissance elle-même fait partie de ton bienfait sur moi ? » Allah lui a alors révélé : « Ô Dâwud, sais-tu que les bienfaits dont tu disposes proviennent de Moi ? » Il répondit : « Oui, Seigneur. » Allah dit : « J’accepte cela comme reconnaissance de ta part. » [Az-Zuhd de l’Imam Aḥmad Ibn Ḥanbal]. Ce qui confirme la connaissance d’Allah dans le cœur du serviteur, c’est la méditation de ces deux versets du Livre d’Allah  : {Ils te rappellent leur conversion à l’Islam comme si c’était une faveur de leur part. Dis: «Ne me rappelez pas votre conversion à l’Islam comme une faveur. C’est tout au contraire une faveur dont Allah vous a comblés en vous dirigeant vers la foi, si toutefois vous êtes véridiques»} [al-Ḥujurât : 17] et {Et Nous enlèverons toute la rancune de leurs poitrines, sous eux couleront les ruisseaux, et ils diront : « Louange à Allah qui nous a guidés à ceci. Nous n’aurions pas été guidés, si Allah ne nous avait pas guidés. Les messagers de notre Seigneur sont venus avec la vérité. » Et on leur proclamera : « Voilà le Paradis qui vous a été donné en héritage pour ce que vous faisiez. »} [al-A’râf : 43] Ô Allah, comme Tu nous as gratifiés de l’Islam et de l’attachement au groupe ici-bas, gratifie-nous de Ta vue et Ton agrément dans l’au-delà.

6

La Religion De l‘Islam et le Groupe Des Musulmans

Le Paradis est la précieuse marchandise d’Allah, le meilleur grade et le comble des souhaits. Vers lui, se devancent les croyants et se concurrencent les candidats. Au sujet de sa réalité, les raisons restent hagardes et le plus éloquent des orateurs échoue à le décrire. Toujours est-il que son chemin a été pavé d’embûches et non de fleurs, et le sang et la chair de ceux qui l’ont acheté en témoignent.

enfants lors des épreuves. Rappelez-vous Khadîjah et Asmâ`, Sumayyah et Khansâ`, et beaucoup d’autres encore dont le lieu n’est pas approprié à la mention de leurs mérites. Quant à Khadîjah, la mère des croyants, c’est elle dont le cœur fut le premier à croire au message prophétique, elle par qui Allah a consolidé cette religion en la faisant raffermir son mari, le maître des messagers, Muḥammad .

Allah  dit une parole immense dans Son noble Livre, et quelle bonne nouvelle pour celui qui l’a lue ou entendue, puis l’a méditée comme il se doit : {Si une blessure vous atteint, pareille blessure atteint aussi l’ennemi. Ainsi faisons-Nous alterner les jours (bons et mauvais) parmi les gens, afin qu’Allah reconnaisse ceux qui ont cru, et qu’Il choisisse parmi vous des martyrs et Allah n’aime pas les injustes. Et afin qu’Allah purifie ceux qui ont cru et anéantisse les mécréants. Comptez-vous entrer au Paradis sans qu’Allah ne distingue parmi vous ceux qui luttent et qui sont endurants ?} [Âli ‘Imrân : 140-142] Telle est la parfaite gestion divine : blessure pour blessure, État pour État, et les croyants d’entre eux sont martyrs. Ceux qui croient sont éprouvés pour être distingués et que le bon s’élève au-dessus du mauvais. Quant au Paradis, c’est la récompense de celui qui a réussi l’examen, a patienté dans les épreuves, est resté ferme dans la difficulté, n’a pas été effrayé ni irrité, et n’a pas été comme celui qui dit : {« Allah et Son messager ne nous ont promis que tromperie. »} [al-Aḥzâb : 12] Et comment celui qui tient de tel propos pourrait-il jouir du Paradis ?

Al-Bukhârî et Muslim ont rapporté dans leur Ṣaḥîḥ, d’après ‘Â`ichah , que la première fois que la révélation est descendue sur le prophète  dans la grotte de Ḥirâ`, il en fut effrayé. Il vint alors à Khadîjah en l’informant de ce qu’il venait de se passer et il dit : « J’ai craint pour ma vie. » Ce à quoi elle répondit : « Je jure par Celui qui tient l’âme de Khadija, Allah ne t’humiliera jamais. Tu maintiens le lien de parenté, composes avec tout le monde, assistes les nécessiteux, donnes l’hospitalité aux hôtes et aides à faire triompher la vérité. » La mère des croyants, Khadîjah , ne fut ni inquiétée ni effrayée en entendant cette information extraordinaire de la bouche de son époux. Elle ne tenta pas de le faire taire par peur des jours à venir tout comme elle ne freina pas son cœur mais elle le raffermit. Au point que les savants ont écrit au sujet de ses paroles comme le rapporte an-Nawawî : « Les savants ont dit […] et elles [les paroles de Khadîjah] contiennent la plus grande preuve et le plus fortargument quant à la perfection de Khadîjah  et la justesse de son avis, sa force de caractère, la fermeté de son cœur et l’immensité de sa science. Et Allah est le plus savant. » [Charḥ Ṣaḥîḥ Muslim]

Que la musulmane monothéiste ne pense pas être à l’abri de l’examen et des épreuves car elle et l’homme sont égaux à ce sujet. Bien plus, elle peut avoir un rôle primordial dans le raffermissement de l’époux et des

Les jours passèrent, la prédication se propagea et les ṭawâghît du peuple de Quraych torturaient les monothéistes, les assiégeaient dans la région de Chi’b Abî Ṭâlib en leur interdisant nourriture et eau. La mère des 7

croyants resta ferme avec son époux, endurante, en espérant la récompense de Son seigneur, tout en étant touchée – comme les autres – par la faim et la soif. Elle qui était renommée de par sa noble origine et sa parenté, elle qui était riche et de prestige, mais elle fut également assiégée avec les musulmans dans la région de Chi’b Abî Ṭâlib durant deux années. Elle fut touchée par la faim et l’épuisement avant de mourir alors qu’elle patientait et espérait la récompense d’Allah, alors qu’elle était restée ferme sur sa religion, et que son époux  était satisfait d’elle. Ainsi, Allah fut satisfait d’elle et la rendit satisfaite. Quant à Sumayyah Bint Khayyâṭ, la mère de ‘Âmmâr Ibn Yâsir, elle est la septième personne à embrasser l’islam et la première martyre à irriguer de son sang l’arbre du tawḥîd. Oui, ô musulmane ! Le premier sang ayant coulé dans le sentier d’Allah est le sang d’une femme. Sumayyah, son époux et ses enfants étaient les alliés de la tribu des Banî Makhzûm et lorsqu’ils embrassèrent l’islam, ils subirent diverses formes de tortures. D’après Jâbir, le messager d’Allah  passa auprès de ‘Ammâr et de sa famille qui se faisaient torturer et il dit : « Réjouissez-vous famille de ‘Ammâr et famille de Yâsir car votre rendez-vous est au Paradis. » [Rapporté par aḍḌiyâ` et al-Ḥâkim] Certes, Sumayyah ne fut torturée que pour Allah, pour qu’elle abandonne sa religion et délaisse le chemin de Muḥammad . Cet homme qui ne lui apporta ni richesse, ni or, ni argent mais une religion « nouvelle », différente de celle sur laquelle étaient les pères auparavant. Une parole dont ils attestent et en fonction de laquelle ils agissent, en échange de quoi ils obtiennent le Paradis. Malgré la torture atroce, Sumayyah, cette femme faible et affaiblie, resta ferme sans s’écarter de sa religion et elle ne tourna pas le dos à ce en quoi elle croyait désormais et ce qu’elle professait. Ibn Isḥâq a dit dans as-Sîrah : « Des hommes de la famille de ‘Ammâr Ibn Yâsir m’ont rapporté que Sumayyah, la mère de ‘Ammâr, a été torturée par le clan des Banî al-Mughîrah en raison de son islam. Mais elle refusa de s’en détourner jusqu’à ce qu’elle soit tuée. » Sa fin fut donc le martyre, après avoir patienté et être restée ferme, quand Abû Jahl, l’ennemi d’Allah, la tua en la transperçant par une lance. Quant à Asmâ`, la fille du véridique, elle est celle qui donna les exemples les plus grandioses dans la fermeté et le jihâd. Asmâ` dont le père sortit pour émigrer avec

‘‘

Le premier sang ayant coulé dans le sentier d’Allah est le sang d’une femme.

8

le prophète  en prenant tout son argent sans rien leur laisser mais elle ne se plaignit point ni n’exprima de mécontentement. Au contraire, elle défendit son père contre les doutes de son grand-père. Yaḥyâ Ibn ‘Abbâd Ibn ‘Abdillah Ibn az-Zubayr rapporte que son père lui a raconté que sa grand-mère Asmâ` Bint Abî Bakr dit : « Lorsque le messager d’Allah  sortit pour émigrer, Abû Bakr sortit avec lui en emportant tout son argent : cinq mille dinars et six mille dirhams. Il les emporta avec lui, puis mon grand-père Abû Quḥâfah entra chez nous alors qu’il était aveugle et dit : ‘‘Par Allah, je sens qu’il vous a affligés en emportant son argent avec lui.’’ Je dis alors : ‘‘Oh que non grand-père ! Il nous a laissés énormément de biens.’’ Je pris alors des pierres mon père avait l’habitude de placer son argent et j’y ajoutai un vêtement par-dessus. Je me saisis de la main de mon grand-père et dit : ‘‘Ô grand-père, pose ta main sur cet argent.’’ Il posa alors sa main dessus et dit : ‘‘ Pas de souci. S’il vous a laissé cela, il a bien fait et cela est suffisant pour vous.’’ Par Allah, il ne nous a rien laissé mais j’ai voulu apaiser le cheikh par cela. » [Rapporté par Aḥmad et d’autres] La femme aux deux ceintures (Asmâ`) ne fut pas épargnée par la torture du ṭâghût Abû Jahl puisqu’elle raconte ceci : « Lorsque le messager d’Allah  et Abû Bakr sortirent, un groupe de Quraych vint à nous avec, parmi eux, Abû Jahl. Ils s’arrêtèrent devant la porte d’Abû Bakr alors je sortis vers lui. Il dit : ‘‘Où est ton père ô fille d’Abû Bakr ?’’ Je répondis : ‘‘Par Allah, je ne sais pas où se trouve mon père.’’ C’est alors qu’Abû Jahl, cet homme grossier et mauvais, leva sa main et me donna une gifle qui fit tomber ma boucle d’oreille. » [Ḥilyat al-Awliyâ`] Telle est la situation de la musulmane croyante avec son Seigneur : elle ne fait que de bonnes conjectures à Son égard tout en endurant la torture dans le sentier de sa religion. Lorsque des gens se soulevèrent contre le calife des musulmans, ‘Abdullah Ibn az-Zubayr  et qu’alḤajjâj ath-Thaqafî l’assiégea à La Mecque, Asmâ` fut cette mère qui raffermit son fils et l’encouragea à mourir dans le sentier d’Allah. Ibn Kathîr rapporte : « ‘Abdullah Ibn az-Zubayr entra chez sa mère et se plaignit à elle de ce que les gens l’avaient abandonné et s’étaient rangés aux côtés d’al-Ḥajjâj, même ses enfants et sa famille, et qu’il ne restait avec lui qu’un petit nombre qui ne pouvait plus endurer tandis que ses ennemis lui offraient tout ce qu’il désirait de ce bas monde à condition qu’il abandonne son combat. Il demanda alors à sa mère ce qu’elle en pensait. Elle dit : ‘‘Ô mon fils, tu te connais mieux que quiconque. Si tu sais que tu es sur la vérité et que tu appelles à la vérité, alors patiente sur la vérité comme tes compagnons ont été tués pour elle. Et ne te livre pas pour que les enfants de Banî Umayyah jouent avec ta tête. Si, en revanche, tu désirais ce bas monde, quel mauvais serviteur tu es ! Tu t’es mené à la perdition ainsi que ceux qui ont été tués avec toi. Mais si tu es sur la vérité, la religion ne faiblit pas et combien pensez-vous vous éterniser dans ce bas monde ? Il est meilleur d’être tué […] Puis, elle se mit à lui remémorer son père az-Zubayr, son grand-père Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq, sa grand-mère

Des Histoires De Fermeté Dans la Vie Des Femmes Des Compagnons

Ṣafiyah Bint ‘Abd al-Muṭṭalib et sa tante maternelle ‘Â`ichah, l’épouse du messager d’Allah  en lui faisant espérer leur rencontre s’il tombait martyr. Il sortit alors de chez elle et ce fut la dernière fois qu’il la vit. Qu’Allah soit satisfait d’eux, de son père à lui, et de son père à elle. » [al-Bidâyah wa an-Nihâyah] Quant à al-Khansâ` Bint ‘Amr, son cas n’est pas très différent de celui d’Asmâ`. Abû Wajazah rapporte d’après son père : « Al-Khansâ Bint ‘Amr Ibn ach-Charîd as-Salamiyah assista à la guerre d’al-Qâdisiyah avec ses quatre fils. Elle leur dit dès la première nuit : ‘‘Ô mes fils, vous avez embrassé l’islam de plein gré, vous avez émigré volontairement et, par Celui en dehors duquel il n’y a de réelle divinité, vous êtes les fils d’un seul homme comme vous êtes les fils d’une seule femme. Je n’ai pas trahi votre père, ni n’ai honni votre oncle maternel, ni n’ai perverti votre noble origine, ni n’ai sali votre parenté. Vous savez la récompense immense qu’Allah a préparée pour les musulmans qui font la guerre aux mécréants. Sachez aussi que la demeure éternelle est meilleure que la demeure éphémère, Allah  : {Ô les croyants ! Soyez endurants. Incitez-vous à l’endurance. Luttez constamment (contre l’ennemi) et craignez Allah, afin que vous réussissiez !} Si demain vous vous levez en bonne santé, soyez avisés et allez combattre votre ennemi, recherchant le secours d’Allah contre Ses ennemis.’’ » [al-Istî’âb]

Al-Khansâ` eut ce qu’elle désirait puisque ses quatre fils sortirent au combat, en cherchant la mort où ils pensaient la trouver, et furent tous tués le même jour. Lorsqu’on lui apprit la nouvelle de la mort de ses fils, elle ne dit rien de plus que : « Louange à Allah qui m’a honorée par leur mort et je demande à mon Seigneur de me réunir avec eux dans le lieu de Sa miséricorde. » C’est à Allah que revient le mérite de femmes grandioses telles que celles-ci. Elles ne restèrent pas assises à pleurer et gémir durant les moments de difficultés et d’épreuves. Bien au contraire, elles portèrent sur leurs épaules la responsabilité de cette religion : celle-ci raffermit son époux et celle-là encouragea ses fils au combat. Ce sont elles que la musulmane doit prendre pour modèles, et durant les périodes de crise, qu’elle se réconforte en se remémorant leur fermeté et qu’elle se parfume du doux parfum de leurs biographies. Notre dernière invocation est que la louange soit à Allah, Seigneur des mondes. Que la prière et la paix soient sur notre prophète Muḥammad ainsi que sur sa famille et tous ses compagnons.

9

AU NOM D’ALLAH, LE TOUT MISÉRICORDIEUX, LE TRÈS MISÉRICORDIEUX.

l’Inébranlable, et celui qui dénigre cela ou en doute fait certes partie des défaitistes mécréants.

{123. Allah vous a donné la victoire, à Badr, alors que vous étiez humiliés. Craignez Allah donc. Afin que vous soyez reconnaissants ! 124. (Allah vous a bien donné la victoire) lorsque tu as dit aux croyants : « Ne vous suffit-il pas que votre Seigneur vous fasse descendre en renfort trois milles Anges ? » 125. Mais oui ! Si vous êtes endurants et pieux, et que les ennemis vous attaquent immédiatement, votre Seigneur vous enverra en renfort cinq mille Anges qui ont des marques distinctives. 126. Et Allah ne le fit que (pour vous annoncer) une bonne nouvelle, et pour que vos cœurs s’en rassurent. La victoire ne peut venir que d’Allah, le Puissant, le Sage.} [Âli ‘Imrân : 123-126]

Allah le Souverain, le Vrai a dit : {Et Nous avons certes écrit dans les Livres révélés, après l’avoir mentionné dans le Livre céleste, que la terre sera héritée par Mes pieux serviteurs.} [al-Anbiyâ` : 105] Et le messager d’Allah  a dit : « Cette religion atteindra ce qui est atteint par la nuit et le jour et Allah ne laissera pas de demeure dans les villes et les villages, sans qu’il fasse que cette religion y pénètre, apportant la gloire ou l’humiliation. La gloire par laquelle Allah élève l’Islam et l’humiliation par laquelle Allah humilie les mécréants. » [Aḥmad Ibn Ḥanbal, al-Musnad, hadith n˚ 16957] Il est rapporté, dans al-Musnad de l’Imam Aḥmad, que Tamîm ad-Dârî disait : « J’ai certes vu cela au sein de ma famille : ceux d’entre eux qui ont embrassé l’Islam ont été touchés par le bien, l’honneur et la gloire tandis que les mécréants parmi eux ont été touchés par l’humiliation, la bassesse et la jizyah. » [Op. Cit., t. 28, p. 154]

Louange à Allah, le Seigneur de la puissance, le Seigneur des mondes. Celui qui est maître du triomphe de cette religion. Nulle divinité digne d’adoration en dehors de Lui. Il secourt la Vérité, même après un temps. Que la prière et la paix soient sur le maître des messagers et qu’Allah agrée ses compagnons parmi les anṣâr et les muhâjirîn. Allah  a dit : {8. Ils veulent éteindre de leurs bouches la lumière d’Allah, et Allah complétera Sa lumière malgré l’aversion des mécréants. 9. C’est Lui Qui a envoyé Son messager avec la guidée et la Religion de Vérité, pour la placer au-dessus de toute autre religion, malgré l’aversion des polythéistes.} [aṣ-Ṣaff : 8-9] Que le musulman ait donc la certitude que le triomphe complet arrive, qu’Allah donne la puissance à cette religion et que le futur est en sa faveur même si toutes les nations se liguent contre nous. Il est inéluctable que nous gouvernerons la Terre par la puissance d’Allah le Très Fort,

Que les adeptes du monothéisme pur sachent qu’un dogme pour lequel du sang pur a été versé et pour lequel ont combattu les martyrs – vivant pour lui et mourant pour lui – sera forcément victorieux. Ses flèches se répandront pour frapper la nuque de tout mécréant et ainsi illuminer le cœur de tout muwaḥḥid. Cependant, il faut que nous comprenions tous que la victoire tourne autour de notre suivi du prophète  sans qu’aucune autre cause ne puisse venir concurrencer celle-ci, comme cela est mentionné par les savants. Ibn al-Qayyim a dit : « Il en est ainsi du secours et du soutien complet qui sont réservés aux gens de la foi complète. Allah  a dit : {Nous secourrons, certes, Nos messagers et ceux qui croient, dans la vie présente tout comme au jour où les témoins

11

[les Anges gardiens] se dresseront (le Jour du Jugement).} [Ghâfir : 51] Et Il dit : {Nous aidâmes donc ceux qui crurent contre leur ennemi, et ils triomphèrent.} [aṣṢaff : 14] Celui donc dont la foi est diminuée verra donc sa part de secours et de soutien diminuée. » [Ibn Qayyim al-Jawziyah, Ighâthat al-Lahfân, t. 2, p. 182] Le prophète  nous a donc indiqué, de la plus claire des manières, les causes de la victoire ainsi que ses empêchements. Ibn Qayyim a dit : « De même, le prophète  leur a enseigné des ruses de la guerre, de la rencontre de l’ennemi ainsi que des voies menant à la victoire et au triomphe ce dont – s’ils l’avaient connu, compris et appliqué comme il faut – nul ennemi n’aurait jamais pu leur tenir tête. » [Ibn Qayyim al-Jawziyah, I’lâm al-Muwaqqi’în, t. 4, p. 286] Parmi les causes de la victoire : 1. Le tawḥîd. Allah  a dit : {Or, ils ne cesseront de vous combattre jusqu’à, s’ils le peuvent, vous détourner de votre religion.} [al-Baqarah : 217] Et Il dit : {Et ils ne leur reprochaient que d’avoir cru en Allah, le Puissant, le Digne de louange.} [al-Burûj : 8] Telle est la réalité que se doivent de saisir les mujâhidîn. La bataille entre les monothéistes et les mécréants est, dans sa base et dans son essence, une bataille pour le dogme. Allah a limité et restreint cette inimitié à la question de la religion. Ainsi, le mécréant – qu’il soit laïc, communiste, chrétien ou juif – ne reprochent aux monothéistes que leur foi dénuée de toute imperfection. Et tout slogan élevé pour justifier une bataille entre nous et eux, en dehors du slogan de la religion, n’est que pur mensonge. L’animosité du mécréant de souche ou de l’apostat envers les mujâhidîn monothéistes ne provient nullement d’un motif économique ou politique. Il s’agit plutôt d’une bataille entre la foi et la mécréance, une bataille pour le dogme et une question de religion. Quant à nous, nous ne combattons pas le colonisateur croisé ou l’apostat arabe en raison de la terre mais afin d’élever la parole d’Allah sur la terre. S’il en était autrement, cela serait beaucoup plus simple pour lui et pour nous et nous aurions pu trouver un compromis. Mais nous ne pourrons jamais souiller les rivières de lait qui courent dans nos cœurs et nos veines en les mélangeant à la mer de leur dogme impur et mensonger. La colonisation, auparavant, n’était qu’une façade pour la croisade tout comme il l’est aujourd’hui pour le judaïsme et le christianisme. L’empereur des Romains à notre époque, Bush, l’a annoncé à plusieurs reprises : c’est une guerre de croisades. Qu’ont donc les gens à mentir et démentir ce fait ? Si tu sais cela, ô mujâhid, il t’est obligatoire de ne pas faire la confusion entre les différentes bannières brandies ni d’être dupé par les belles appellations. De même, il t’est obligatoire de purifier ton cœur et ton rang des impuretés et prends garde à ce qu’il n’y ait pas d’idolâtrie ni d’idolâtre dans ton cœur ou dans ton rang. Sache que la présence d’idolâtrie dans nos cœurs et dans nos rangs est le

12

Les Chemins de la Victoire

‘‘

Il s’agit plutôt d’une bataille entre la foi et la mécréance, une bataille pour le dogme

plus grand obstacle à la victoire et le facteur de défaite le plus rapide. Allah  a dit : {Et les injustes n’auront ni maître ni secoureur.} [ach-Chûrâ : 8] Et Il dit : {Et pour les injustes, il n’y a pas de secoureurs !} [Âli ‘Imrân : 192] Et l’explication de ces versets se trouve dans la parole d’Allah  : {« Ô mon fils, ne donne pas d’associé à Allah, car l’association à [Allah] est vraiment une injustice énorme. »} [Luqmân : 13] De plus, le fait de vouer son intention exclusivement à Allah est le plus important facteur de la victoire et de la consolidation. Allah  a dit : {Il a su ce qu’il y avait dans leurs cœurs, et a fait descendre sur eux la quiétude, et Il les a récompensés par une victoire proche.} [al-Fatḥ : 18] C’est-à-dire qu’Il a su ce qu’il y avait dans leurs cœurs comme sincérité, comme loyauté et comme intention exclusivement vouée à Allah par leur allégeance à Allah, le Seigneur des mondes. Le verset prouve donc que c’est une des conditions de la consolidation et que, lorsqu’elle est présente, Allah la récompense par le secours, la victoire et la consolidation. Allah  a dit : {Quiconque, donc, espère rencontrer son Seigneur, qu’il fasse de bonnes actions et qu’il n’associe dans son adoration aucun autre à son Seigneur.} [al-Kahf : 110] Et le prophète  a dit : « La chose que je crains le plus pour vous est l’associationnisme mineur. » [Aḥmad Ibn Ḥanbal, al-Musnad, hadith n˚ 23630] C’est pourquoi le prophète commandant  était le plus attentionné à purifier de cette maladie le cœur de ses compagnons, et en particulier dans le jihâd. Il s’est focalisé sur les émirs du jihâd en disant : « Par Allah, nous ne mettons pas à ce poste une personne qui l’a demandé ni une personne qui l’a désiré. » [Muslim Ibn al-Ḥajjâj, Ṣaḥîḥ Muslim, hadith n˚ 1733] Abû Sa’îd ‘Abdurraḥmân Ibn Samurah rapporte que le messager d’Allah  a dit : « Ô ‘Abdurraḥmân Ibn Samurah, ne demande pas l’émirat, car s’il t’est donné après que tu l’aies demandé, tu y seras assigné, mais s’il t’est donné sans que tu ne le demandes, tu y seras aidé. » [Muslim Ibn al-Ḥajjâj, Ṣaḥîḥ Muslim, hadith n˚ 1652] An-Nawawî a dit : « Les savant ont dit que la sagesse dans le fait de ne pas donner l’autorité à celui qui la demande vient du fait qu’il y sera alors assigné sans être aidé comme le prophète l’a explicité dans le hadith précédent de ‘Abdurraḥman Ibn Samurah. Et s’il n’est pas aidé, il ne sera pas à la hauteur. Or, l’autorité n’est donnée qu’à celui qui en a la capacité. » [Abû Zakariyâ an-Nawawî, Charḥ Ṣaḥîḥ Muslim, t. 12, p. 207] Par ailleurs, il se peut qu’un individu ait un passif honorable dans le cheminement vers Allah et dans le jihâd dans Son sentier, qu’il renferme en soi

un bien dont Allah seul connait la valeur, et pourtant il n’est pas fait pour l’émirat. Et ce, même s’il pense, en son for, en être à la hauteur. Abû Dhar rapporte : « J’ai dit : ‘‘Ô messager d’Allah, pourquoi ne m’emploies-tu pas ?’’ Alors, il me tapa l’épaule de sa main et me dit : ‘‘ Ô Abû Dharr, tu es faible. Cette fonction est un dépôt sacré et elle sera au jour du Jugement une source d’avilissement et de regrets.’’ » [Muslim Ibn al-Ḥajjâj, Ṣaḥîḥ Muslim, hadith n˚ 1825] ] Cependant, il se peut que cela devienne une obligation de demander l’autorité pour certaines personnes vertueuses voyant que du sang coule injustement ou que des biens sont spoliés alors qu’elles sont capables de remédier à cela. Certes, Yûsuf  a dit : {« Assigne-moi les dépôts du territoire car je suis bon gardien et connaisseur. »} [Yûsuf : 55] 2. L’union. Allah  a dit : {Et cramponnez-vous tous ensemble au câble d’Allah et ne soyez pas divisés ; et rappelez-vous le bienfait d’Allah sur vous : lorsque vous étiez ennemis, c’est Lui qui réconcilia vos cœurs. Puis, par Son bienfait, vous êtes devenus frères.} [Âli ‘Imrân : 103] ‘Abdullah Ibn Mas’ûd  a dit : « Ô gens, soyez attachés à l’obéissance et au groupe car c’est le câble d’Allah auquel Il a ordonné de se cramponner. Et ce que vous détestez dans le groupe est meilleur que ce que vous aimez dans la division. » [Abû Bakr al-Âjurrî, ach-Charî’ah, t. 1, p. 298] Et pourquoi en serait-il autrement alors qu’il est rapporté dans al-Musnad que le messager d’Allah  a dit : « Il y a trois marques pour lesquelles le cœur du musulman ne s’irritera jamais : la sincérité pour Allah dans les actes, le bon conseil envers le détenteur de l’autorité, et rester accroché au groupe, car leur invocation est un rempart pour eux. » [Aḥmad Ibn Ḥanbal, al-Musnad, hadith n˚ 21590] Ibn al-Qayyim a dit dans l’explication de ce hadith que celui qui voue tous ses actes exclusivement à Allah, porte conseil aux serviteurs d’Allah dans toutes les situations, s’accroche au groupe par l’union et non la divergence tandis que son cœur est pur, alors il est un allié d’Allah. Quant à celui qui n’est pas comme cela, son cœur s’emplit de toute maladie. Le fondement sur lequel doivent être les musulmans est l’union et non la division, le cramponnement au câble d’Allah et non la divergence. Cette union apporte

la puissance, la victoire et la consolidation dans ce bas monde, et la clarté du visage et l’élévation en degré dans l’au-delà. Il a d’ailleurs été rapporté d’Ibn ‘Abbâs, dans l’exégèse de la parole d’Allah  : {Au jour où certains visages s’éclaireront, et que d’autres s’assombriront.} [Âli ‘Imrân : 106] : « Les visages des gens de la sunnah et du groupe s’éclaireront et les visages des gens de l’innovation et de la division s’assombriront. » [Ismâ’îl Ibn Kathîr, Tafsîr al-Qurˋân al-‘Aẓîm, t. 2, p. 92] Et avec la division, il n’y a absolument pas de puissance ni de victoire même si l’émir est la meilleure et la plus courageuse des créatures d’Allah sur terre. Voyez l’émir des croyants ‘Alî Ibn Abî Ṭâlib  ; il n’y avait pas meilleur que lui sur terre à l’époque de son califat. Malgré cela, lorsque la ummah divergea à son sujet et qu’un groupe de rebelles injustes se leva contre lui, puis les khawârij – qu’Allah les éloigne –, il fut dans l’incapacité de préparer ne serait-ce qu’une armée pour combattre les mécréants. Chaykh al-Islâm Ibn Taymiyah a dit dans des propos tenus au sujet des douze imams chez les rafidites : « Parmi ceux-là, il n’y en a pas un seul qui avait une épée si ce n’est ‘Alî Ibn Abî Ṭâlib et, malgré cela, il fut incapable – durant son califat – d’envahir les mécréants, de conquérir une ville ou de tuer un mécréant. Au contraire, les musulmans étaient occupés à se combattre les uns les autres au point que les mécréants en orient et au châm, parmi les idolâtres et les gens du livre, se mirent à convoiter leur territoire. On rapporte même qu’ils ont pris une partie des terres des musulmans. » [Aḥmad Ibn Taymiyah, Minhâj as-Sunnah an-Nabawiyah, t. 8, p. 241] La bataille du chameau est l’exemple le plus douloureux de ce à quoi mène la division des rangs et la divergence de la parole. A contrario, lorsque vint l’année du groupe et que la ummah se réunit autour de Mu’âwiyah , les armées furent mobilisées, les pays furent conquis, les zakât fut collectées et l’argent fut distribué. Pourtant, nul ne diverge sur le fait que ‘Alî est plus pieux et plus courageux, plus sage et plus juste que Mu’âwiyah, mais la discorde n’est que mal. Le prophète  a dit : « Quiconque sort de l’obéissance et se sépare du groupe puis il meurt, alors il est mort à la manière de la jâhiliyah. Et quiconque combat sous une bannière aveugle et s’irrite pour son clan, apelle à son clan ou secourt son clan, puis est tué, alors c’est une mort de la jâhiliyah» [Muslim Ibn al-Ḥajjâj, Ṣaḥîḥ Muslim, hadith n˚ 1848] Et il a dit également : « Quiconque voit chez son émir une chose qu’il réprouve, alors qu’il patiente. Car quiconque s’est séparé du groupe d’un empan puis meurt, il est mort à la manière de la jâhiliyah. » [Muslim Ibn al-Ḥajjâj, Ṣaḥîḥ Muslim, hadith n˚ 1849] Quant à nous, avec l’aide d’Allah et Sa grâce, tant que nos cœurs sont unis autour d’un émir envers qui nous avons le bon soupçon et que nous défendons contre les accusations et la méfiance, par Allah, même si l’Amérique vient avec toute son armée, avec tous ses hommes et toutes ses femmes pour nous faire la guerre, nous serons quand même victorieux. Alors réprimandez, ô soldats de l’État Islamique, quiconque veut diviser votre rang.

13

Allah  a créé Ses serviteurs et a fait que la tradition des épreuves s’applique continuellement sur eux, afin de distinguer entre le bon et le mauvais et pour que, sur preuve, pérît celui qui devait périr, et vécût, sur preuve, celui qui devait vivre. Nulle consolidation donc sans purification, nul secours excepté après la difficulté, et nulle aisance excepté après l’adversité. Le chemin vers Allah  et ce qu’Il a préparé de récompenses abondantes pour les croyants est un chemin qui requiert énormément de dépenses. Des dépenses que seuls les vrais croyants sont capables de fournir, ceux dont le cœur est accroché à Allah seul, ceux qui restent fermes sur la voie du prophète  et de ses nobles compagnons. Ce sont ceux qui ne sont points tentés par les hommes ni par les grands noms, qui ont recherché la vérité et ont trouvé ses adeptes. Et les adeptes de la vérité ne sont point ceux qui ont fait leur renommée dans le jihâd durant des décennies, puis la distance leur parut longue et ils chutèrent pour devenir, aujourd’hui, des lâcheurs et des négateurs. Les vrais croyants ne sont pas non plus de ceux qui ont passé leur vie dans les mosquées et dans les livres, puis lorsque l’on annonça la bonne nouvelle de l’établissement de l’État Islamique et qu’on les appela à faire suivre leur science par les actes, ils se retournèrent enorgueillis comme si leurs oreilles étaient obstruées. Ibn Qayyim al-Jawziyah a dit en décrivant le chemin vers le Paradis éternel : « Où en es-tu ? Alors que le chemin est un chemin sur lequel Âdam s’épuisa, pour lequel Nûh pleura, pour lequel l’ami intime d’Allah fut jeté dans le feu. Un chemin pour lequel Ismâ’îl fut allongé pour être égorgé, pour lequel Yûsuf fut vendu à vil prix et demeura en prison quelques années. Pour lequel Zakariyâ fut scié, pour lequel le chef chaste Yaḥyâ fut égorgé, pour lequel 14

Ayyûb fut durement touché par la maladie, pour lequel Dâwud pleura énormément. Pour lequel ‘Îsâ s’adressa au lion et pour lequel Muḥammad subit la pauvreté et diverses sortes de nuisances. » [al-Fawâ`id] Si telle est la situation des prophètes  qui firent face aux épreuves pour Allah  tout en endurant et restant fermes, qui furent durement persécutés en raison de leur appel au tawḥîd pur sans fléchir ni faiblir, qu’en est-il de ceux qui sont en deçà d’eux ? Ne seront-ils pas éprouvés pour être purifiés et purifiés pour vouer le culte exclusif ? Ach-Châfi’î fut interrogé : « Qu’est-ce qui est meilleur pour un homme : d’être consolidé ou d’être éprouvé ? » Il répondit : « Il ne sera pas consolidé tant qu’il n’est pas éprouvé. » [al-Fawâ`id] Oui, celui dont le début n’est pas éprouvant n’aura pas de fin brillante. Pas de consolidation jusqu’à ce que les épreuves deviennent immenses et que les crises s’accentuent car la promesse pour les véridiques est le Paradis. Le Paradis dans lequel on verra le visage  : le meilleur des bienfaits et le plus précieux des souhaits. Est-il possible d’atteindre cela par le confort de ce bas monde et les plaisirs de cette vie ? Non ! Mais plutôt par les blessures des lances et à l’ombre des épées. Allah  a dit : {Pensez-vous entrer au Paradis alors que vous n’avez pas encore subi des épreuves semblables à celles que subirent ceux qui vécurent avant vous ? Misère et maladie les avaient touchés ; et ils furent secoués jusqu’à ce que le messager, et avec lui, ceux qui avaient cru, se fussent écriés : « Quand viendra le secours d’Allah ? »} [al-Baqarah : 214] Aṭ-Ṭabarî a dit : « Cette parole signifie : ‘‘Pensez-vous, ô vous qui croyez en Allah et en Ses messagers, que vous entrerez au Paradis sans être touchés par les difficultés, l’adversité, et les tests qui ont touché les suiveurs des prophètes et des messagers avant vous ? Que vous ne serez pas éprouvés comme ils ont été éprouvés et testés par la misère – qui est l’extrême pauvreté – et la maladie – qui est la souffrance et l’épuisement – et secoués comme ils ont été secoués. C’est-à-dire qu’ils

Fais la Bonne Annonce Aux Endurants Que le Secours d‘Allah Est Proche

ont été effrayés et accablés par leurs ennemis au point de sentir que le secours d’Allah se faisait attendre et de dire : ‘‘Quand est-ce qu’Allah nous portera secours ?’’ » Ceci n’échappa guère à Héraclius, l’empereur romain, qui dit à Abû Sufyân : « Je t’ai demandé comment était votre combat contre lui et tu as prétendu que la guerre alternait, qu’une fois il prenait le dessus et qu’une fois vous preniez le dessus. Il en est ainsi des prophètes : ils sont mis à l’épreuve mais l’issue finale est à eux. » [Hadith unanimement reconnu] Comment donc cela pourrait-il échapper aux monothéistes qui gardent le bon soupçon envers leur Seigneur ? Cette religion est précieuse et l’appel au tawḥîd pur et l’élévation de la parole d’Allah sur Terre nécessite des sacrifices énormes tels que ceux réalisés par les gens des fossés. Le ṭâghût de cette époque les a entièrement décimés et n’épargna aucun d’entre eux. Ils virent – après avoir cru au Seigneur de l’enfant – les mécréants creuser des fossés et y mettre le feu pour y jeter celui qui restera ferme et refusera d’apostasier. Mais ceci n’érafla point leur foi et ne les fit pas s’écarter de leur religion, jusqu’à ce que vint le tour d’une femme qui portait un nourrisson et qui répugna à se jeter dans le feu. C’est alors que son enfant lui dit pour la raffermir : « Ô mère, sois endurante car tu es sur la vérité. » [Hadith unanimement reconnu] Ibn Abî Chaybah rapporte, d’après al-Ḥasan, dans al-Muṣannaf : « Lorsque le messager d’Allah  mentionnait les gens des fossés, il cherchait refuge auprès d’Allah contre la pénibilité des épreuves. » D’ailleurs, al-Bukhârî a intitulé un chapitre dans son Ṣaḥîḥ : Chapitre de celui qui choisit d’être frappé, tué et humilié plutôt que la mécréance. On y trouve un hadith rapporté par Khabbâb Ibn al-Arat  qui a dit : « Nous nous sommes plaints au messager d’Allah [de la persécution des mécréants] alors qu’il avait pris sa cape comme coussin à l’ombre de la Ka’bah. Nous lui dîmes : ‘‘Ne vastu pas invoquer le secours pour nous ? Ne vas-tu pas invoquer Allah pour nous.’’ Il répondit : ‘‘Dans les nations qui vous ont précédés, on creusait un trou dans la terre pour un homme, puis on le plaçait à l’intérieur. Ensuite, on amenait une scie qu’on posait sur sa tête, et on le coupait en deux. Mais cela ne le détournait pas de sa religion. De même, on le coiffait avec une brosse en fer jusqu’en dessous de sa chair, jusqu’aux os ou jusqu’aux nerfs. Mais cela ne le détournait pas de sa religion. Par Allah, Il parachèvera très certainement cette religion, au point où le cavalier pourra aller de Sanaa à Hadramaout sans avoir peur, si ce n’est d’Allah ou du loup pour son troupeau. Mais vous vous précipitez !’’ » La lutte entre le vrai et le faux a un prix que les croyants doivent payer. Allah  a dit : {ils tuent, et ils se font tuer.} [at-Tawbah : 111] Et quels grands enseignements que ceux tirés de la bataille d’Uḥud, cette bataille au cours de laquelle ce n’est pas un ministre qui fut tué, ni un émir, ni un commandant. Pas un, ni deux, ni dix mais c’est bien le chef des martyrs Ḥamzah, l’oncle du prophète  qui fut tué avec soixante-dix des

meilleurs compagnons . En un seul jour, est tué ce nombre d’hommes qui sont, par la suite, mutilés. Et quels hommes ! Il s’agit des compagnons du messager d’Allah . Le jour d’Uḥud, la voix de la mécréance s’éleva et les mécréants pensaient que leur victoire allait durer. C’est là qu’Abû Sufyân s’écrira : « Muḥammad est-il parmi vous ? » Le prophète dit : « Ne lui répondez pas. – Le fils d’Abû Quḥâfah est-il parmi vous ? – Ne lui répondez pas. – Ibn al-Khaṭṭâb est-il parmi vous ? » Il ajouta : « Ceux-là ont certainement été tués car s’ils avaient été en vie, ils auraient répondu. » A ces mots, ‘Umar ne put se retenir et s’exclama : « Tu as menti, ô ennemi d’Allah ! Allah t’a certes laissé ce qui t’avilira. » Abû Sufyân dit alors : « Élevez Hubal ! » Et le prophète de dire : « Répondez-lui. – Que devons-nous dire ? – Dites ‘‘Allah est plus Haut et plus Majestueux.’’ » Alors Abû Sufyân dit : « Nous avons al-Uzzâ et vous n’avez pas de ‘Uzzâ. » Le prophète  dit : « Répondez-lui. – Que devons-nous dire ? – Dites ‘‘Allah est notre Maître et vous n’avez pas de maître.’’ » [Rapporté par al-Bukhârî] Les croyants d’aujourd’hui seraient-ils plus honorables auprès d’Allah que la première génération qui fut éprouvée et secouée durement jusqu’à ce que les cœurs remontent aux gorges ? Celui qui croit que la conquête de Constantinople et de Rome se fera par de simples propos1 au lieu du sang et des blessures se fait bien des illusions ! Ici, apparaît que le croyant monothéiste résiste face aux épreuves et à la purification – par la volonté d’Allah – tandis que s’effondrent l’hypocrite et celui qui a une faiblesse dans la foi. Après cela, il ne restera que l’élite, ceux qui ont été purifiés et nettoyés des impuretés de ce bas monde. Et à ce moment et ce moment uniquement, la voix de la vérité s’élèvera en eux et la réponse d’Allah leur viendra comme une fraicheur salutaire : {Quoi ! le secours d’Allah est sûrement proche.} [al-Baqarah : 214] Et quel superbe secours que celui-ci. Nous sentons d’ici l’odeur de notre califat béni traverser la Terre de l’orient jusqu’à l’occident, même s’ils disent que nous radotons. Parez-vous d’une belle patience et c’est auprès d’Allah que nous recherchons l’aide.

1 La conquête de Constantinople arrivera après beaucoup de martyrs et de blessés puisqu’au cours des évènements qui mènent à elle, un tiers de l’armée musulmane sera tué dans la bataille contre les croisés qui descendront à Dâbiq. Puis, les autres – victorieux par leur jihâd – avanceront jusqu’aux abords de la ville de Constantinople afin de l’assiéger. A ce moment seulement – après beaucoup de sang et de sueur versés – la défense de la ville tombera par le tahlîl et le takbîr des monothéistes mujâhîdin, endurants et fermes. Cette faveur et cette grâce d’Allah sont la récompense de la sincérité de l’intention et des actes, accompagnée de l’effort. Cela ne viendra pas par de simples propos, dénués de sincérité et d’effort, tels que les propos des hypocrites et de ceux qui ont une maladie au cœur.

15

Allah envoya son messager Muḥammad  comme miséricorde pour les mondes. Il les appela alors ouvertement à suivre le chemin de la vérité et de la guidée et quiconque répondit à cet appel fut touché par cette miséricorde. Quant à ceux qui l’ont refusé, il les combattit et utilisa, à leur égard, la dureté et la rudesse jusqu’à ce qu’ils se soumettent à l’ordre d’Allah. D’ailleurs, il n’y a pas mieux que sa biographie pour se rendre compte de cela. En revenant de Badr, le prophète  ordonna de tuer le prisonnier ‘Uqbah Ibn Abî Mu’ayṭ car il était de ceux qui nuisaient le plus à l’Islam et aux musulmans. Adh-Dhahabî a dit dans as-Sîrah : « ‘Uqbah Ibn Abî Mu’ayṭ fut tué à ‘Urq aẓ-Ẓabiyah. Lorsque le prophète  ordonna de tuer ‘Uqbah, ce dernier dit : ‘‘Qui s’occupera donc de mes enfants, ô Muḥammad ?’’ Il répondit : ‘‘Le feu.’’ Il fut ainsi tué par ‘Âṣim Ibn Thâbit Ibn Abî al-Aflaḥ ou, selon d’autres, par ‘Alî . » A Uḥud, le messager d’Allah  ordonna de tuer le prisonnier Abû ‘Izzah al-Jamḥî qui était père de plusieurs filles. Ibn Kathîr a dit : « Nul ne fut capturé parmi les idolâtres si ce n’est Abû ‘Izzah al-Jamḥî. Il faisait

16

déjà partie des prisonniers le jour de Badr mais le prophète  le libéra sans rançon à condition qu’il ne le combatte plus. Lorsqu’il fut capturé le jour d’Uḥud, il dit : « Ô Muḥammad, laisse-moi la vie sauve pour mes filles et je m’engage à ne plus te combattre. » Le messager d’Allah  lui répondit : « Je ne te laisserai pas pas te vanter à La Mecque et dire : ‘‘J’ai trompé Muḥammad à deux reprises.’’ » Il ordonna ensuite qu’on le tue et sa nuque fut tranchée. Certains rapportent que, ce jour-ci, le messager d’Allah  dit : « Le croyant ne se fait pas piquer deux fois par un animal sortant du même trou. » L’attitude à adopter face à ces deux prisonniers n’était ni de les gracier, ni de les échanger contre une rançon, ni d’être compatissant. Si cela avait eu lieu, c’est la prestance du messager du Seigneur des mondes qui aurait été mise en jeu comme il le clarifia au moment où il ordonna de tuer Abû ‘Izzah. Le prophète  n’était pas du genre à laisser vivre en sécurité, parmi les siens, celui qui nuit à l’Islam et aux musulmans. Et ce, même si cette nuisance n’était que par la parole ou par l’incitation comme ce fut le cas du juif Ka’b Ibn al-Achraf. Ibn Isḥâq raconte : « Il incitait contre le messager d’Allah  et déclamait des vers de poésie contre lui. Il pleura les gens du puits parmi les idolâtres de Quraych qui furent tués lors de la bataille de Badr. Puis, Ka’b Ibn al-Achraf rentra à Médine où il se mit à déclamer des vers romantiques mentionnant Umm al-Faḍl Bint, fille d’al-Ḥârith et les femmes des musulmans. » C’est là que vint l’ordre du messager d’Allah  de couper la tête de ce ṭâghût et il demanda qui était capable d’exécuter cette opération. Jâbir Ibn ‘Abdillah rapporte : « Le messager d’Allah  dit : ‘‘Qui se chargera de Ka’b Ibn al-Achraf car il a, certes, causé du tort à Allah et à Son messager ?’’ Muḥammad Ibn Maslamah se leva alors et dit : ‘‘Ô messager d’Allah, aimerais-tu que je le tue ?’’ Il répondit : ‘‘Oui.’’ » [Rapporté par al-Bukhârî et Muslim] Après la bataille des coalisés, le messager d’Allah

La Dureté et la Rudesse Envers Les Mécréants

 se dirigea vers la

tribu des Banî Qurayẓah pour les assiéger car ces derniers avaient brisé leur pacte. Le jugement d’Allah à leur encontre fut que tous leurs hommes soient tués et que leurs femmes et enfants soient pris en captifs. ‘Âìchah  a dit : « Sa’d fut blessé à l’artère du bras, le jour de la bataille de la tranchée, par une flèche tirée par un homme de Quraych que l’on nomme Ibn al-‘Ariqah. Le messager d’Allah  lui fit alors dresser une tente dans la mosquée pour lui rendre visite plus facilement. Lorsque le messager d’Allah  revint de la tranchée, il déposa les armes et se lava. C’est alors que Jibrîl  vint à lui tandis qu’il retirait la poussière de sa tête et lui dit : ‘‘Tu as déposé les armes mais, par Allah, nous ne les avons pas déposées. Sors donc vers eux.’’ Le messager d’Allah  demanda : ‘‘Où donc ?’’ Il lui indiqua alors Banî Qurayẓah. Le messager d’Allah – les combattit alors avant qu’ils ne se soumettent à son verdict et que, lui-même, ne le renvoie au verdict de Sa’d qui dit : ‘‘Je décrète que les hommes soient tués, que les femmes et les enfants soient faits prisonniers, que leur argent soit partagé […]’’ » ‘Urwah Ibn az-Zubayr a dit : « On m’a informé que le messager d’Allah  a dit : ‘‘Tu as jugé à leur sujet par le jugement d’Allah.’’ » [Rapporté par Muslim] Ainsi étaient la dureté et la rudesse envers ces traitres : un remède efficace et une leçon pour les autres. Avant cela, le messager d’Allah  avait expulsé les Banî an-Naḍîr de leurs demeures et s’était saisi de leurs biens en butin après qu’Allah lui ait dévoilé leur projet de le tuer tandis qu’il était parmi eux. Il ne tarda pas à les assiéger et les combattre avant qu’Allah ne lui donne la victoire sur eux. Ce fut le cas également pour les Banî Qaynuqâ’ qu’il assiégea et pour les juifs de Khaybar qu’il combattit et dont il conquit, par la force, les forteresses. [Cf. Sîrah Ibn Hichâm] De même, le prophète  n’était pas du genre à se taire face au droit d’un musulman tué injustement et par traitrise, contrairement aux prêcheurs du mal qui empêchent les musulmans de se venger de ceux qui les ont tués et ont violé leur honneur. Ibn Kathîr a dit : « Al-Wâqidî a dit : ‘‘Au mois de Chawwâl de l’an 6 de l’hégire, l’escadron de Karz Ibn Jâbir al-Fihrî se dirigea vers les gens de ‘Uraynah qui avaient tué le berger du messager d’Allah  et s’étaient emparés de ses bêtes.’’ » Anas  rapporte que des membres de la tribu de ‘Ukl et de ‘Uraynah arrivèrent à Médine où [ils tombèrent malades] et détestèrent alors d’y rester. Et le prophète  de leur donner l’ordre de rejoindre [un troupeau] de chamelles laitières et de boire du lait et de l’urine de ces bêtes. En effet, ils se rendirent [à l’endroit fixe] mais une fois rétablis, ils abattirent le berger du prophète  et s’emparèrent des chamelles. Les informations arrivèrent [à Médine] au début de la journée, et le prophète  d’envoyer aussitôt à leurs trousses [quelques hommes]. On les ramena au milieu de la journée. II donna l’ordre de leur couper les mains et les pieds et de leur crever les yeux (au fer rouge). On les jeta ensuite à al-Ḥarrah où ils périrent ainsi. [Rapporté par al-Bukhârî et Muslim] Tel fut le châtiment ordonné par le messager d’Allah  même s’il a interdit la mutila-

tion car, ici, le talion s’est appliqué sur eux. Il ne les laissa pas s’en aller mais, plutôt, il envoya un escadron pour les rattraper et appliquer sur eux le talion. Lors de la conquête de La Mecque (qu’Allah la fasse revivre une nouvelle fois), le messager d’Allah  ordonna de tuer des individus même si ces derniers s’accrochaient aux murs de la Ka’bah. Anas  rapporte que le prophète  entra à La Mecque, l’année de la conquête, alors qu’il portait un casque sur la tête. Lorsqu’il l’ôta, un homme vint à lui et dit : « Ibn Khaṭal est accroché aux voiles de la Ka’bah. » Il répondit : « Tuez-le. » [Rapporté par al-Bukhârî et Muslim] Sa’d Ibn Abî Waqqâṣ  a dit : « Le jour de la conquête de La Mecque, le messager d’Allah  accorda la sécurité aux gens, excepté quatre hommes et deux femmes. Il dit à leur sujet : ‘‘Tuez-les même si vous les trouvez accrochés aux voiles de la Ka’bah. » [Rapporté par an-Nasâ`î] Tout ceci, encore une fois, pour leur nuisance envers l’Islam et les musulmans, et même les voiles de la Ka’bah honorée ne leur furent d’aucune aide face à la législation du Seigneur des mondes après la mécréance aggravée qu’ils commirent par leurs mains et leurs langues. Ces évènements de la biographie du messager  ne remettent nullement en cause sa miséricorde et sa compassion mais comme Allah  le dit : {Muḥammad est le messager d’Allah. Et ceux qui sont avec lui sont durs envers les mécréants, miséricordieux entre eux.} [al-Fatḥ : 29] Et le prophète  ne fait que mettre à exécution l’ordre d’Allah  qui lui a dit : {Ô vous qui croyez ! Com-

‘‘

II donna l’ordre de leur couper les mains et les pieds et de leur crever les yeux (au fer rouge).

battez ceux des mécréants qui sont près de vous ; et qu’ils trouvent de la dureté en vous. Et sachez qu’Allah est avec les pieux.} [at-Tawbah : 123] De même que le prophète  est le prophète de la miséricorde, il est aussi le prophète de la bataille. Quant au fait de prendre son aspect miséricordieux et compatissant envers les alliés d’Allah et l’appliquer aux ennemis d’Allah, ceci est la voie des alliés du ṭâghût qui veulent que les musulmans soient dociles avec leurs ennemis. Ils veulent même que les musulmans entrent dans leur obéissance autant que possible et à chaque fois qu’un musulman se lève pour tuer les ennemis d’Allah et leur faire subir ce qu’ils font subir aux musulmans, ces diables s’empressent de condamner son acte en mettant en garde contre le fait de salir l’image de l’Islam. Mais de quel Islam parlent-ils et quelle religion suivent-ils ?

17

craignent et sont bienfaisants. Sois dur et ne fléchis pas. Ne laisse aucun idolâtre que tu as maitrisé, et qui a tué un musulman, sans le châtier durement. Et quiconque tu as capturé parmi ceux qui se sont opposés à Allah, en voyant dans cela la vertu, tue-le.’’ » [al-Bidâyah wa an-Nihâyah]

Les compagnons  étaient les gens aux cœurs les plus doux et aux comportements les plus nobles. Ils étaient les plus sincères dans la prédication, la propagation de la religion et l’élévation de la bannière de l’Islam. Ils étaient aussi les plus attentifs à suivre la sunnah du messager d’Allah  dans toutes les affaires. Et parmi celles-ci, la manière d’agir envers les mécréants en tant de guerre. Ils étaient durs envers les mécréants, leur faisant face par l’épée et par la langue, jusqu’à raffermir les fondements de la religion, établir les bases de l’Islam et élever la bannière du tawḥîd. Le premier de ces compagnons est Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq  par la fermeté duquel Allah raffermit l’Islam lorsqu’il il prit la ferme décision de combattre les apostats qui refusèrent l’application d’un seule des lois manifestes de l’Islam, à savoir l’obligation de la zakât. Il ne fit aucune différence entre eux et entre ceux qui retournèrent à l’adoration des idoles ou qui suivirent les imposteurs se prétendant prophètes. Pour cela, il mobilisa les brigades et envoya les escadrons, dont la brigade à la tête de laquelle il plaça l’épée d’Allah dégainée, Khâlid Ibn al-Walîd . Lors de son premier raid contre les apostats, Khâlid  fut en mesure de briser l’armée de Ṭulayḥah Ibn Khuwaylid al-Asdî et ceux des tribus arabes qui s’étaient joints à lui. Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq lui envoya un écrit l’exhortant à les châtier sévèrement et les anéantir. Ibn Kathîr a dit : « Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq écrivit à Khâlid Ibn al-Walîd lorsqu’il reçut la nouvelle qu’il avait brisé et pris le dessus sur Ṭulayḥah et ceux qui étaient dans son rang. Il lui écrivit : ‘‘Que les faveurs d’Allah t’ajoutent en bien. Crains Allah car Allah est avec ceux qui Le

18

Khâlid Ibn al-Walîd mit à exécution cette exhortation et se mit à rechercher les résidus apostats de l’armée défaite pour les châtier et les exécuter. Ibn Kathîr a dit : « Durant un mois, il se mit à les chercher pour venger les musulmans qu’ils avaient tués et qui vivaient parmi eux quand ils ont apostasié. Il en brûla certains, d’autres furent fracassés à l’aide d’une pierre et d’autres encore furent jetés du haut des montagnes. Tout ceci, afin de donner une leçon à tous les apostats arabes à qui cette information parviendrait. » Cela constitue certes un terrorisme à l’égard des apostats restants qui commencèrent à se relayer ces informations. Certains se repentirent et se soumirent tandis que d’autres persistèrent à combattre les musulmans. Lorsque la délégation vint à Bazâkhah pour demander une trêve à Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq, en s’engageant à se conformer à toutes les lois de l’Islam, il leur laissa le choix entre la guerre éclatante et la paix humiliante. Ibn Kathîr a dit : « Ils dirent : ‘‘Ô calife du messager d’Allah, quant à la guerre éclatante, nous la connaissons. Mais qu’en est-il de la paix humiliante ?’’ Il répondit : ‘‘Que vos armes et vos chevaux vous soient pris et que vous vous occupiez avec les chameaux jusqu’à ce qu’Allah montre au calife de Son prophète et aux croyants ce par quoi ils vous excuseront. Que vous nous rendiez ce que vous nous avez pris tandis que nous ne vous rendons pas ce que nous vous avons pris. Et que vous attestiez que nos morts sont au Paradis tandis que les vôtres sont en Enfer. » [Le hadith est rapporté par al-Bukhârî de manière résumée.] Ce fait de la part d’Abû Bakr  est une humiliation envers ceux qui ont combattu Allah et Son messager afin qu’ils se rendent compte de la gravité de ce qu’ils ont commis. Il y a aussi, dans cela, une sécurité pour l’État islamique contre leur danger par leur dépossession de leurs armes après leur repentir. Cela montre également la puissance de l’Islam et des musulmans. En effet, bien que la guerre contre les apostats ne fût pas terminée, il leur imposa des conditions qui indiquent la puissance des musulmans et de leur État, tout en soulignant la bassesse de ceux qui le combattent. Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq  prit également position face à un apostat qui trah les musulmans et les combattit. Il s’agit d’al-Fujâ`ah as-Sulamî qui fut brûlé par le feu. Ibn Kathîr a dit : « Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq brûla al-Fujâ`ah à al-Baqî’ dans la ville de Médine. La raison est qu’al-Fujâ`ah vint à lui en prétendant avoir embrassé l’Islam et lui demanda de lui préparer une armée pour combattre les apostats. Il lui prépara donc une armée, puis lorsqu’il partit, il se mit à tuer tout musulman ou tout apostat qu’il croisait et à prendre ses biens. Lorsqu’Abû Bakr entendit cela, il envoya une armée à sa poursuite mais elle fut repoussée. Lorsqu’il eut enfin le dessus sur lui, ses mains furent attachées à sa nuque et il fut jeté dans le feu où il brûla ainsi ligoté. » En ce qui concerne al-Yamâmah, elle a connu les plus rudes batailles et les plus acharnées contre les apostats suiveurs de Musaylamah le menteur. Les compagnons  y ont donné tout ce qu’ils avaient jusqu’à ce qu’Allah leur donne le dessus sur leurs ennemis et qu’ils les anéantissent. Ibn Kathîr a dit : « Le bilan de ceux qui furent tués dans le jardin et au cours de la bataille s’élevait à près de dix mille combattants tués, et on parla même de vingt et un mille tués. Quant aux musulmans, six cents furent tués et on parle également de cinq cents tués selon d’autres récits. » Ibn al-Athîr a dit dans al-Kâmil : « Le courrier d’Abû Bakr parvint à Khâ-

La Dureté et la Rudesse Envers Les Mécréants

lid pour lui ordonner de tuer tout homme pubère mais Khâlid avait déjà conclu une trêve avec eux. Il respecta donc son engagement et ne les trahit pas. » Si ce n’était cet accord que Khâlid Ibn al-Walîd  avait conclu avec Mujjâ’ah au nom de son peuple les Banî Ḥanîfah, avant que ne lui parvienne le courrier d’Abû Bakr , il aurait exterminé le reste d’entre eux. Et Allah demeure le plus savant. Au Bahreïn, après qu’al-‘Alâ` Ibn al-Ḥaḍramî  eut massacré les apostats, ils prirent la fuite devant lui et les musulmans se lancèrent à leur poursuite pour les anéantir. Les apostats embarquèrent alors dans des bateaux et traversèrent le golfe. Ibn Kathîr a dit : « Puis, les musulmans se mirent à pourchasser les apostats mis en déroute dans tous les endroits. La plupart des fuyards prirent la mer en direction de l’île de Dârayn. » A ce moment, les musulmans ne leur laissèrent pas la possibilité de reprendre leur souffle puisqu’ils prirent la décision de traverser le golfe, à leur tour, pour les rattraper. Lorsqu’ils virent que cela allait retarder leur objectif, al-‘Alâ` al-Ḥaḍramî  décida que lui et son armée allaient traverser le golfe en plaçant leur confiance en Allah et en recherchant Son aide. Ibn Kathîr a dit : « Il traversa le golfe jusqu’à l’autre littoral où il combattit son ennemi, le domina et s’empara du butin. Puis, il regagna l’autre littoral pour retourner à son point de départ et, tout ceci, en un seul jour. Il n’épargna aucun ennemi et captura les enfants, les bêtes et les biens. » C’est de la même manière que se déroulèrent toutes les guerres d’apostasie : massacre et anéantissement des apostats jusqu’à ce qu’ils reviennent à l’ordre d’Allah ou qu’ils soient tués pour leur apostasie. Lors qu’Abû Bakr  eut fini de les combattre, il se lança dans la conquête de l’Irak et du Châm. En effet, les apostats sont un obstacle sur la voie du jihâd dans le sentier d’Allah et la propagation de l’Islam sur la Terre. Il est impératif de lever cet obstacle afin de permettre à la communauté musulmane d’appeler les autres nations à l’Islam et de les combattre selon l’ordre d’Allah. Dans une de ses batailles contre les Perses, Khâlid Ibn al-Walîd  fit le serment de faire courir le fleuve par leur sang. Ibn Kathîr a dit : « Khâlid dit : ‘‘Ô Allah, si Tu nous donnes le dessus sur eux, je m’engage à n’épargner aucun d’entre eux jusqu’à faire courir leur fleuve par leur sang.’’ Puis, Allah  donna aux musulmans le dessus sur eux et, sous l’ordre de Khâlid, un homme cria : ‘‘La captivité ! La captivité ! Ne tuez que celui qui refuse la captivité.’’ Les chevaux les conduisirent en masse là où des hommes étaient chargés de frapper leur nuque au bord du fleuve. Cela continua un jour et une nuit durant, ensuite, ils les cherchèrent le lendemain et le surlendemain. A chaque fois qu’on apportait un d’entre eux, sa nuque était frappée au bord du fleuve. L’eau du fleuve s’était dirigée vers un autre endroit alors certains émirs dirent à Khâlid : ‘‘Le fleuve ne courra pas par leur sang jusqu’à ce que tu diriges l’eau vers le sang et, ainsi, tu pourras respecter ton serment.’’ Il dirigea donc l’eau

et le fleuve se mit à couler de sang frais. C’est pourquoi il fut surnommé le fleuve de sang jusqu’à ce jour […] Le nombre de tués atteint les soixante-dix mille. » Dans une des batailles de Khâlid Ibn al-Walîd  contre les Romains, l’un des commandants romains – le dénommé Mâhân – demanda à rencontrer Khâlid pour s’entretenir avec lui et le dissuader de poursuivre son objectif. La réponse cinglante de Khâlid est, en soi, une posture honorable. Ibn Kathîr a dit : « Mâhân dit : ‘‘Nous savons que c’est la difficulté et la faim qui vous ont fait sortir de vos pays. Venez donc à moi que je donne, à chaque homme d’entre vous, dix dinars, un vêtement et de la nourriture. Puis, vous retournerez chez vous et l’année prochaine, nous vous enverrons la même chose.’’ Khâlid dit alors : ‘‘Ce n’est pas ce que tu as mentionné qui nous a fait sortir de nos terres mais nous sommes un peuple qui boit le sang et on nous a informés qu’il n’y avait pas de sang plus doux que celui des Romains. C’est pourquoi nous sommes venus.’’ A ces mots, les compagnons de Mâhân dirent : ‘‘Par Allah, c’est ce qu’on nous a raconté au sujet des Arabes.’’ » Durant le califat de ‘Alî  apparurent des gens qui exagérèrent dans leur amour pour lui jusqu’à prétendre qu’il était Dieu. Il ordonna alors qu’ils soient tous brûlés. Adh-Dhahabî rapporte dans Târîkh al-Islâm : « Des gens vinrent à ‘Alî et dirent : ‘‘Tu es bien lui.’’ – ‘‘Qui suis-je donc ?’’ – ‘‘Tu es bien lui !’’ – ‘‘Malheur à vous, qui suis-je donc ?’’ Ils dirent : ‘‘Tu es notre seigneur.’’ Il dit alors : ‘‘Reculez !’’ Mais ils refusèrent, alors il se mit à frapper leur nuque, puis il les mit à terre et dit : ‘‘Ô Qanbar, apporte moi un fagot de bois.’’ Il les brûla ainsi par le feu. » Il dit alors : « Lorsque je vis que la situation était détestable, j’allumai mon feu et je fis appel à Qanbar. » Cette histoire a été rapportée par al-Bukhârî, d’après Ibn ‘Abbâs, de manière résumée et on y trouve le fait que ‘Alî brûla vifs ces hérétiques. Les quelques récits que nous avons cités sont quelques exemples de la manière d’agir des compagnons envers les mécréants et les apostats dans leurs guerres contre eux. Celui qui désire suivre leur guidée, a été guidé et sauvé. Quant à celui qui désire suivre une autre voie, Allah lui donnera en fonction des doctrines égarées qu’il a suivies. Et celui qui prétend qu’il existe une meilleure guidée que la leur, il a menti sur Allah et sur Son prophète , et c’est Allah qui guide vers le droit chemin.

19

20

La Religion De l‘Islam et le Groupe Des Musulmans

Allah a imposé à Ses serviteurs de s’allier et de porter assistance aux musulmans tandis qu’Il leur a imposé de prendre les idolâtres pour ennemis et de les combattre. Cependant, nous trouvons souvent des gens chez qui les mesures se sont inversées et, pour qui, le mécréant devient un proche aimé s’il leur permet d’atteindre des intérêts. Il devient même plus proche d’eux que les musulmans eux-mêmes et ils s’aident ainsi des idolâtres contre les monothéistes. Ils les prennent pour alliés contre les musulmans dans le but d’atteindre, auprès d’eux, le prestige et la notabilité. Il y a, dans l’Histoire, des récits qui regorgent d’enseignements pour des gens qui sont tombés dans ce genre d’agissements. A l’époque de l’État omeyade, après que ‘Abd ar-Raḥmân Ibn al-Ach’ath ait échoué dans son soulèvement contre le calife omeyade ‘Abd al-Malik Ibn Marwân – en utilisant son armée qui revenait des terres des Turcs après avoir conclu un pacte avec leur roi –, Ibn al-Ach’ath décida de recourir au roi des Turcs lui-même par crainte d’être tué par al-Ḥajjâj Ibn Yûsuf ath-Thaqafî. Avant cela, il avait même promis au roi des Turcs qu’il cesserait de le combattre et qu’il supprimerait l’impôt à jamais. Ibn Kathîr a dit : « Puis, Ibn al-Ach’ath entra, lui et ses hommes, dans les terres de Ratbîl, le roi des Turcs, qui lui fit honneur, lui accorda la sécurité et lui fit un accueil grandiose. » On pourrait s’étonner de l’hommage rendu par Ratbîl à un homme qui le combattait, hier encore, et qui était sur le point de lui prendre ses terres. Mais cela fait partie de la machination à l’encontre de l’Islam et des musulmans. C’est ainsi que Ratbîl tira profit du recours d’Ibn alAch’ath à lui en posant des conditions qui protégeaient les intérêts de son État en échange de la remise d’Ibn al-Ach’ath à al-Ḥajjâj. Ibn Kathîr a dit : « Il écrivit donc à al-Ḥajjâj en lui imposant la condition qu’al-Ḥajjâj ne devrait pas le combattre pendant dix ans et que lui ne verserait plus que cent mille dinars par an comme impôt.

Al-Ḥajjâj accepta cela. » Après avoir réalisé ces intérêts, le roi des Turcs ne manqua pas de trahir celui qui avait fait recours à lui et lui avait fait confiance. Ibn Kathîr a dit : « A ce moment, Ratbîl trahit Ibn al-Ach’ath et on raconte qu’il ordonna que sa tête soit tranchée entre ses mains et qu’il envoya sa tête à al-Ḥajjâj. Mais la version la plus connue est qu’il fut arrêté, lui ainsi que trente de ses proches, et furent enchaînés pour être envoyés à al-Ḥajjâj. Puis, en chemin, arrivé à un endroit appelé ar-Rajḥ, Ibn al-Ach’ath – alors qu’il était enchaîné – monta sur le toit d’un château avec un homme chargé de sa surveillance pour l’empêcher de fuir et se jeta dans le vide, entrainant son gardien dans sa chute. Les deux hommes moururent, alors un messager vint trancher la tête d’Ibn al-Ach’ath [pour l’emporter avec lui]. » Telle est la fin de celui qui fait confiance aux mécréants et prend la fuite pour se réfugier chez eux, après leur avoir fait des promesses pour faciliter son soulèvement contre le calife. Quand est-il alors de celui qui s’allie aux idolâtres parmi les croisés et les soutient contre les musulmans ? Et parmi ceux-là qui se sont aidés des mécréants turcs, on compte al-Ḥârith Ibn Surayj qui prétendait appeler au Livre et à la sunnah après s’être soulevé contre les omeyades en l’an 116 de l’hégire. Aṭ-Ṭabarî a dit : « Lorsqu’al-Ḥârith arriva à Balkh qui était dirigée par at-Tajîbî Ibn Ḍabî’ah al-Murrî et Naṣr Ibn Siyâr, il les appela au Livre et à la sunnah ainsi qu’à l’allégeance pour l’agrément. » Il visait, par cela, l’allégeance à un homme de la famille du prophète . Al-Ḥârith continua sa révolte jusqu’à s’emparer de plusieurs territoires en élevant son slogan et son appel. Aṭ-Ṭabarî a dit : « Al-Ḥârith arriva à Merv après avoir conquis Balkh, Djôzdjân, Fâryâb, Taléghan et Merv Rûdh. » Mais, après cela, il fut sévèrement défait, à plusieurs reprises, et se réfugia sur les terres des Turcs, demandant à leur roi de l’aide contre les musulmans. Aṭ-Ṭabarî a dit : « Al-Ḥârith Ibn Surayj se trouvait au Tokharistan et se rangea au côté du roi des Turcs […] Le

21

lendemain, Asad (le chef de l’armée des musulmans) pria et s’adressa aux gens par ces mots : ‘‘L’ennemi d’Allah, al-Ḥârith Ibn Surayj, a apporté son tyran pour éteindre la lumière d’Allah et remplacer Sa religion mais Allah l’avilira s’Il le veut.’’ » S’en suivit une bataille acharnée qui se solda par la victoire des musulmans et Allah humilia les mécréants et les apostats qui s’allièrent à eux. Après la défaite, al-Ḥârith Ibn Surayj demeura près de onze années en terre de mécréance, jusqu’à ce que lui parvienne un accord de sécurité de la part du calife, l’incitant à revenir à l’Islam et ses adeptes. Ibn Kathîr a dit dans al-Bidâyah wa an-Nihâyah : « En cette année (127 h), al-Ḥârith Ibn Surayj qui avait rejoint les terres des Turcs fut guidé par Allah qui le fit sortir vers les terres du Châm après l’invitation de Yazîd Ibn al-Walîd à retourner à l’Islam et aux musulmans. Ce qu’il accepta. » Mais la fin d’Ibn Surayj ne fut autre qu’être tué après s’être soulevé, pour la seconde fois, et avoir voulu diviser le groupe des musulmans, prétextant, à nouveau, appeler au Livre et à la sunnah. Lui qui, avant cela, soutenait les mécréants contre les musulmans. Ibn Kathîr a dit : « Maslamah Ibn Aḥwaz, le chef de la police, et un groupe de commandants et d’émirs vinrent à lui pour lui demander de cesser de parler et d’agir pour diviser le groupe des musulmans. Mais il refusa et appela Naṣr Ibn Siyâr à agir comme lui en appelant au Livre et à la sunnah. Cette fois-ci Naṣr n’accepta pas. » Et après plusieurs complots et trahisons, et plusieurs soulèvements injustes, al-Ḥârith Ibn Surayj fut tué en l’an 128 h par ses compagnons parmi les rebelles égarés. [Cf. al-Bidâyah wa an-Nihâyah] Quant à l’époque abbasside – alors que ‘Imâd ad-Dîn Zinkî oeuvrait pour affronter les croisés et les expulser hors de Jérusalem, et alors qu’il assiégeait Damas pour atteindre son objectif – l’émir de la ville, le dénommé Mu’în ad-Dîn Anar écrivit aux croisés en leur faisant craindre l’entrée de Zinkî à Damas. Ibn al-Athîr a dit : « Lorsqu’Anar vit que Zinkî ne les quittait pas et continuait à les assiéger, il écrivit aux Francs en les invitant à lui porter secours et à se coordonner pour empêcher Zinkî de prendre Damas. Il leur céda plusieurs choses dont le fait qu’il assiège la ville de Banias et la capture avant de

leur livrer. Et il leur fit craindre le fait que Zinkî s’empare de Damas. » Les Francs furent très préoccupés par cette nouvelle car cela signifiait leur sortie totale du Châm. C’est pourquoi ils se précipitèrent de porter secours à Anar, poussant ainsi Zinkî à lever le siège sur Damas. Après l’arrivée des Francs, Mu’în ad-Dîn Anar remplit son engagement et se dirigea vers Banias, avec les chrétiens, pour assiéger sa forteresse et les musulmans qui s’y trouvaient. Ibn al-Athîr a dit : « Mu’în ad-Dîn assiégea Banias, il les combattit et resserra l’étau contre eux tandis qu’il avait un groupe de Francs à ses côtés. Il captura ainsi la ville et la livra aux Francs. » C’est ainsi que les Francs purent réaliser deux profits. Le premier fut d’éloigner des croisés le danger représenté par Zinkî et le deuxième fut de prendre une terre aux musulmans. Malgré cela, et en dépit de la proximité de Mu’în ad-Dîn Anar avec les Francs et ce qu’il a fait pour eux, ils se rassemblèrent avec le roi allemand pour assiéger Damas en l’an 543. Cela poussa Mu’în ad-Dîn Anar a demandé l’aide et le secours de Sayf ad-Dîn Zinkî et, ainsi, les Francs se retirèrent et le roi allemand retourna dans son pays après l’arrivée de l’armée des Zinkî à Damas. Après cela, Nûr ad-Dîn Zinkî fut en mesure de s’emparer de Damas en l’an 549 et de mettre un terme au règne de ses dirigeant, bien qu’ils aient essayé, une nouvelle fois, de s’aider des croisés. [Cf. al-Kâmil fî at-Târîkh] Et à l’époque des mamelouks, le roi de Karak – surnommé al-Mughîth ‘Umar – écrivit aux Tatars pour les aider contre les pays musulmans, en échange de quoi ils devraient le laisser à son poste de roi. Cependant, l’affaire fut révélée. Ibn Kathîr a dit : « Baybars se mit en route avec les armées victorieuses d’Égypte en direction de Karak et il convoqua son dirigeant, le roi al-Mughîth ‘Umar Ibn al-Âdil Abî Bakr Ibn al-Kâmil. Lorsqu’il arriva à lui difficilement, il le fit arrêter, l’envoya en Égypte et ce fut la dernière fois qu’on le vit. Ceci, car il avait écrit à Hulagu Khan en l’incitant à attaquer le Châm une nouvelle fois. Les écrits des Tatars lui parvinrent en l’appelant à rester fermes en attendant qu’ils arrivent, avec vingt mille hommes pour conquérir les terres égyptiennes. Le sultan [Baybars] sortit les fatwas des savants stipulant qu’il devait être tué. » Sa fin fut ainsi la destitution avant d’être tué. Si nous observons notre époque, nous trouvons beaucoup d’histoires de ce type où des gens se sont ouvertement vendus aux croisés. D’autres ont cru qu’il leur était possible de profiter d’eux sans rien perdre de leur religion mais cela s’est soldé par une cascade de concessions dans leur religion pour, finalement, rejoindre la première catégorie. D’autres encore ont commis des choses moins graves mais toujours est-il qu’ils résident dans les terres des mécréants et des apostats, humiliés, déshonorés et contraints. L’individu doit donc s’efforcer de prendre les idolâtres pour ennemis afin qu’Allah le préserve de ces troubles et le raffermisse sur la vérité.

22

Le Sort de Celui Qui Recherche le Secours Des Mécréants Contre les Musulmans

Au nom d’Allah, Le Seul et Unique Dieu qui accorde la victoire aux croyants sur les peuples mécréants. Que la prière et le salut soient sur notre bien-aimé Muḥammad, le modèle des pieux, l’imam de tous les prophètes. Ô toi qui t’es soumis sincèrement au Maître de tout ce qui existe. Ô toi qui crois avec ton cœur, ta langue et tous les membres de ton corps, fais triompher Allah et ne sois surtout pas du nombre des insouciants ni des distraits. Deviens victorieux en faisant triompher Le Vivant qui subsiste par lui-même et qui n’a besoin de personne. Tu es le pauvre qui a besoin de Son aide, Il est Le riche qui, s’Il le veut, t’élève ou te rabaisse sans que personne ne puisse s’y interposer. Fais triompher Allah en ayant une foi dénuée de toute forme d’égarement, cette foi qui monte et qui descend. Qui monte avec la pratique, sans ostentation, des ordres du Tout Puissant et qui descend avec les péchés, qui noircissent les cœurs et rendent aveugles même les plus savants. Fais triompher Allah en suivant, sans innover, la tradition du dernier prophète . Il était un Coran qui marchait sur la surface de la Terre ; il le comprenait et l’appliquait comme personne. Allah a conditionné son amour pour toi par son suivi, ne sois donc pas des négligents. Fais triompher Allah avec l’alliance et le désaveu. Une alliance qui ne se concrétise que par

un amour sans faille de tous les croyants qui peuplent la Terre, et qui dans leur bien et leur honneur sont protégés de ta langue et de tes mains. Écarte-toi des suspicions à leur égard, ne parle pas d’eux en leur absence si ce n’est qu’en bien, ne sème pas la zizanie entre eux, ne les envie pas, ne les méprise pas et ne fuis personne d’entre eux plus de trois nuits. Quant au désaveu, c’est un désaveu qui ne se réalise qu’avec une véritable inimitié, sans injustice, pour la mécréance et tous ses partisans. Commence par les inviter à l’Islam, afin de les sauver du châtiment de l’Enfer, ensuite s’ils refusent, combats-les jusqu’à ce qu’il n’y ait plus personne d’adoré en dehors d’Allah, excepté les gens du livre qui accepteraient de payer la jizyah et respecteraient les conditions imposées par la législation du Très Haut. Fais triompher Allah en accomplissant les obligations que tu n’as pas le droit de délaisser et en t’efforçant de pratiquer les recommandations qui te rapprocheront davantage de Ton Seigneur qui, si tu persévères, t’accordera Son amour. Fais triompher Allah en abandonnant les grands et petits péchés qui t’éloignent de la récompense et méfie-toi des choses détestables car elles pourraient te faire glisser vers les interdits qui te mèneront tout droit vers le châtiment. Ô toi qui désires le triomphe et le raffermissement, as-tu pris le temps de méditer ce verset : {Ô vous qui avez cru ! Si vous faites triompher Allah, il vous fera triompher et raffermira vos pas.} [Muḥammad : 7]

23

L’exégète Qatâdah1 expliqua {[Si vous faites triompher Allah, il vous fera triompher} en disant : « Car c’est un devoir pour Allah de donner à celui qui lui demande et d’accorder le triomphe à celui qui le fait triompher. » Et il expliqua {et raffermira vos pas} en disant : « Il vous rendra plus fort et plus courageux afin de ne pas fuir face à l’ennemi même s’il est beaucoup plus nombreux que vous. » L’exégète Ibn ‘Atiyah a dit : « La parole du Très Haut {Si vous faites triompher Allah} signifie : si vous faites triompher la religion d’Allah et Son messager. Le sens voulu dans ce verset est : faites triompher Allah par vos efforts, par la voie que vous suivez et par la foi qui vous anime, ainsi Allah vous fera triompher en vous accordant la force, le courage et toute autre chose qui pourrait vous assister. » Ensuite, il expliqua {et raffermira vos pas} en disant : « Ce raffermissement sera accordé lorsque la guerre fera rage, d’autres ont dit pour la pratique de l’Islam, ou encore lorsqu’il faudra traverser le pont aṣ-Ṣirâṭ2. »

‘‘

C’est un devoir pour Allah de donner à celui qui lui demande et d’accorder le triomphe à celui qui le fait triompher.

L’imâm aṭ-Ṭabarî1  expliqua le sens de {Ô vous qui avez cru ! Si vous faites triompher Allah, il vous fera triompher} en disant : « Ô vous qui croyez qu’Allah et Son messager sont la vérité, si vous faites triompher Allah en rendant victorieux Son messager  sur ses ennemis, les partisans de la mécréance, et en combattant à ses côtés afin que la parole d’Allah soit la plus haute, alors il vous donnera la victoire sur eux, car c’est Lui qui donne la victoire à Sa religion et Ses alliés. » Ô toi qui désires voir la vraie religion triompher sur toutes les autres, sois pieux dans ton cœur, tes paroles et tes actions car tes œuvres apparentes comme cachées anéantiront la ruse et la force de tes ennemis qui veulent éteindre la lumière d’Allah. L’imâm al-Bukhârî, dans le livre du Jihâd, a intitulé un chapitre « L’œuvre pieuse précède le combat » et il commença ce chapitre avec la parole rapportée par Abû ad-Dardâ`3 : « Certes, vous combattez avec vos œuvres. » Avec quelle œuvre comptes-tu rencontrer l’ennemi ? Tu peux prier à l’abri des regards, jeûner sans te faire remarquer, interdire le mal avec sagesse, ordonner le bien avec science, sourire à un frère que tu ne connais pas, visiter un malade ou un blessé, donner un bon conseil aux autres, faire une aumône, apprendre le Coran, pardonner à celui qui t’a fait du tort, étudier la religion, offrir un cadeau. Les voies du bien sont tellement nombreuses et faciles à emprunter, ne néglige donc aucune bonne action, aussi petite soit-elle, et adore ton Seigneur de toutes tes forces. Et si tu ressens le poids du péché sur tes épaules, qui manifestement t’éloigne de la victoire, ne sois pas accablé, surtout après avoir lu et compris ceci : {Et ceux qui lorsqu’ils ont commis des péchés ou ont été injustes avec leurs propres âmes, se rappellent d’Allah et lui demandent pardon - qui les pardonnera si ce n’est Allah ? - et qui ne persistent pas dans ce qu’ils ont fait. Ceux-là

24

v

ont pour récompense le pardon de leur Seigneur et des Jardins sous lesquels coulent les rivières, où ils y resteront éternellement. Quel beau salaire pour ceux qui œuvrent (dans le bien) !} [Âli ‘Imrân : 135-136] 1 Qatâdah Ibn Di’âmah, aveugle de naissance, né en 61 de l’hégire. Grand savant dans la science du hadith, l’explication du Coran (l’exégèse), l’histoire préislamique du monde arabe, la généalogie et autres. Il fut un des élèves du compagnon Anas Ibn Mâlik. Il décéda en 118 de l’hégire. Qu’Allah lui fasse miséricorde. 2 Le pont aṣ-Ṣirât désigne le pont qui se trouve au-dessus de l’Enfer et qui mène aux huit portes du paradis. 3 Abou Ja’far aṭ-Ṭabarî, né en 224 de l’hégire. Grand historien et savant dans la jurisprudence, l’explication du Coran. Considéré comme l’un des savants qui a écrit le plus de livres. Ibn Taymiyyah a dit de lui : « Quant au livres qui expliquent le Coran que les gens possèdent, il y a l’explication du Coran d’aṭ-Ṭabarî qui est le plus authentique ; il s’y trouve les paroles de nos prédécesseurs avec des bonnes chaines de transmission, on y trouve pas d’innovation […] » Il décéda en 310 de l’hégire. Qu’Allah lui fasse miséricorde. 4 Abû ad-Dardâ` al-Ansârî né en l’an 30 avant l’hégire. Il embrassa l’Islam à la bataille de Badr, il participa à beaucoup de batailles dont celle d’Uḥud. Il fut un grand compagnon, connu pour son savoir, sa sagesse et son ascétisme. Il mémorisa tout le Coran en présence du prophète . Il décéda en 32 de l’hégire. Qu’Allah soit satisfait de lui.

Dans la continuité de la guerre du Califat contre les forces de la mécréance, nous jetons un coup d’œil à quelques opérations réalisées par les soldats de l’État Islamique qui ont réussi, soit à étendre le territoire du Califat, soit à terroriser et tuer les ennemis d’Allah. Ces opérations ne sont qu’un aperçu des nombreuses opérations de l’État Islamique, sur divers fronts, au cours des dernières semaines.

DANS LA WILÂYAH DE TRIPOLI : Cinq cavaliers du martyre  sont parvenus, le 26 du mois de Dhûl Qi’dah, à faire exploser leurs voitures piégées contre des positions des milices du gouvernement d’entente apostat dans la ville de Syrte. Le bilan des opérations s’élève à une centaine de morts et de blessés, à la destruction de quatre tanks, d’un blindé BMP et de plusieurs véhicules équipés de mitrailleuses. C’est le moment où le sixième inghimâsî  a fait exploser son gilet piégé contre une position reculée des milices apostates dans la localité de Bû Hâdî, au sud-est de la ville de Syrte. Cette opération a fait des dizaines de morts et de blessés, et a provoqué la destruction de plusieurs véhicules. Le 16 du mois de Dhûl Ḥijjah, près d’une trentaine d’apostats des milices du gouvernement tués et une cinquantaine de blessés, plus un véhicule blindé de type BTR détruit à la suite de violents affrontements avec les soldats du Califat sur l’axe-est de la ville de Syrte.

DANS LA WILÂYAH D’ALEP : Le 26 du mois de Dhûl Qi’dah, le frère istichhâdî Abû Mu’âwiyah al-‘Iraqî  s’est élancé en direction d’un attroupement de membres du PKK dans le village de

26

La Religion De l‘Islam et le Groupe Des Musulmans

Tal-Hûdhân au sud de la ville de Minbij. Notre cavalier a fait exploser sa voiture piégée au cœur de leur attroupement, terrassant environ une quarantaine d’entre eux et laissant des dizaines de blessés. Le 16 du mois de Dhûl Ḥijjah, près de 60 apostats des ṣaḥawât supervisées par l’Amérique tués et blessés tandis que deux véhicules 4x4 équipés de mitrailleuses américaines de calibre 57mm ont été détruits. Ceci, après qu’ils soient tombés dans deux champs de mines durant leur tentative d’avancée en direction des positions des mujâhidîn dans les villages de Jakkah et Talghâr. Tout ceci malgré le fait qu’ils aient mobilisé environ 40 véhicules, plusieurs tanks de l’armée turque apostate, sous couverture de l’aviation croisée et avec plus de 300 fantassins. En dépit de cela, Allah les a humiliés et repoussés, perdants et défaits, transportant les dépouilles de leurs camarades et soignant leurs blessés. Les mujâhidîn sont également parvenus à détruire un tank de l’armée turque apostate en le prenant pour cible à l’aide d’un missile guidé. Suite à cela, le lion istichhâdî Abû Muṣ’ab ach-Châmî  a fait exploser son véhicule piégé en plein cœur d’un rassemblement d’une vingtaine de véhicules 4x4 et d’un nombre de fantassins, entre les villages de Tel’âr Charqî et Tel’âr Gharbî, laissant ses victimes en morceaux de chair éparpillés. Une série d’engins explosifs a ensuite été déclenchée sur les survivants alors qu’ils tentaient de prendre la fuite. Le bilan des pertes ennemies s’élève à 38 apostas tués et plusieurs autres blessés, dix véhicules 4x4 détruits. Les jours suivants, les soldats du Califat sont parvenus à chasser les ṣaḥawât de l’apostasie de huit villages à l’est de la bourgade d’ar-Râ’î. Les mujâhidîn ont poursuivi leur avancée – grâce à Allah – et ont réussi à prendre le contrôle des villages de Tel’âr Charqi et Tel’âr Gharbî ainsi que Kadrîch tout comme ils ont pris le contrôle du village de Sandarah à l’ouest de la bourgade

d’ar-Râ’î. Tout ceci, après avoir chassé les ṣaḥawât de l’apostasie de ces derniers. Les mujâhidîn ont saisi en butin des véhicules 4x4, des armes ainsi que des munitions diverses. D’autre part, trois membres d’un commando sont parvenus à reprendre le contrôle du village de Buhûriyah, à l’ouest d’ar-Râ’î, après avoir tué plusieurs apostats.

DANS LA WILÂYAH DE HOMS : Les soldats du Califat ont attaqué, le 27 du mois de Dhûl Qi’dah, des checkpoints de l’armée nossaïrite situés après la coline d’aṣ-Ṣawânah, près de la localité de Ḥuwaysîs à l’est de la wilâyah. Allah leur a ainsi permis de capturer 11 checkpoints suite à des affrontements qui ont tué plusieurs apostats. Les mujâhidîn ont pris un butin composé de deux véhicules 4x4, d’un camion équipé d’une mitrailleuse de calibre 14,5 mm et un autre camion équipé d’une mitrailleuse de calibre 37 mm, d’un bulldozer blindé ainsi que des armes et des munitions diverses.

DANS LA WILÂYAH DE DIYÂLÂ : Les soldats du Califat ont lancé, le 29 du mois de Dhûl Qi’dah, un assaut – avec diverses armes – contre une caserne de la mobilisation rafidite située dans la localité d’al-‘Uẓaym. Des affrontements violents ont eu lieu et au cours desquels les mujâhidîn sont parvenus à tuer plus de 50 apostats, à blesser des dizaines d’autres et à en capturer deux. Les frères ont également pu incendier cinq véhicules Hummer et un véhicule 4x4 tandis qu’ils se sont emparés d’un véhicule 4x4, de trois mitrailleuses de calibre 14,5 mm et de deux mitrailleuses de calibre 12,5 mm ainsi que des armes et des munitions diverses. Les mujâhidîn ont, ensuite, regagner leurs positions, sains et saufs.

AU DANEMARK : Un soldat du Califat nommé Mesa Hodzic  a attaqué, le 29 du mois de Dhûl Qi’dah, des policiers croisés de Copenhague. Il a réalisé cette opération en réponse aux appels de l’État Islamique à viser les États de la coalition croisée qui fait la guerre aux musulmans.

DANS LA WILÂYAH D’AS-SÂḤIL : Trois soldats de l’État Islamique se sont élancés, le 3 du mois de Dhûl Ḥijjah, en direction d’un checkpoint de l’armée nossaïrite situé près du pont Arzûnah dans la ville de Tartus. Le frère Abû Muḥammad ach-Châmî  – s’est dirigé, au volant de son véhicule piégé, vers le checkpoint pour transformer en ceux qui s’y trouvaient en lambeaux éparpillés. Après cela, les forces de sécurités sont venues examiner les lieux et c’est à ce moment que les deux frères istichhâdî Abû Ibrâhîm as-Sâḥilî et Usâmah al-‘Irâqî  ont actionné leurs gilets explosifs pour faire des dizaines de morts et de blessés parmi les apostats.

DANS LA WILÂYAH DE BAGHDÂD : Les deux cavaliers du martyre Abû ‘Â`ichah al-‘Irâqî et Abû Ṣuhayb al-Fallûjî  ont réussi à atteindre, le 8 du mois de Dhûl Ḥijjah, un rassemblement de rafidites idolâtres dans la rue Palestine située au cœur de Baghdâd. Le frère Abû ‘Â`ichah a actionné sa ceinture au milieu de leur foule avant d’être suivi par le frère Abû Ṣuhayb qui a fait exploser sa voiture piégée parmi les survivants. Le bilan de ces deux opérations s’élève à plus de 40 apostats tués et près de 60 autres blessés.

AU KENYA : Trois sœurs ayant prêté allégeance à l’État Islamique, Umm Ma’bad, Umm Sa’d et Umm Maysarah  ont attaqué, le 9 du mois de Dhûl Ḥijjah, un poste de police à Mombasa. Ceci, en soutien à l’État Islamique qui est visé par les États croisés. Les trois sœurs sont entrées dans le poste de police et ont attaqué ses éléments – aux couteaux et à la grenade – faisant deux blessés dans la police kényane croisée. Quant aux sœurs, elles sont tombées martyres sous les balles des policiers croisés.

DANS LA WILÂYAH D’AL-KHAYR : Les escadrons d’inghimâsî se sont élancés, le 15 du mois de Dhûl Ḥijjaj, en direction des repaires du régime nossaïrite dans le bataillon d’artillerie, au sud-ouest de la ville d’al-Khayr. Des affrontements ont eu lieu avec diverses armes avant qu’Allah ne jette l’effroi dans les cœurs des apostats qui ont pris la fuite. Par cela, c’est tout le mont Thardah – qui donne sur l’aéroport militaire de la ville – qui a été libéré. Un jour après l’opération bénie, les cellules de la défense aériennes sont parvenues, par la grâce d’Allah, à abattre un avion de chasse nossaïrite de type MIG dans la ville d’al-Khayr. L’avion a été détruit et son pilote, le colonel criminel ‘Alî Ḥamzah, a été tué.

27

EN SOMALIE :

DANS LA WILÂYAH D’AL-FURÂT :

Les soldats du Califat ont lancé, le 15 du mois de Dhûl Ḥijjah, un assaut contre un poste de police et un poste de contrôle dans la ville de Qûf Jadûd, à l’ouest de la Somalie.

Une cellule de l’État Islamique a affronté, le 23 du mois de Dhûl Ḥijjah, des forces composées de croisés et d’apostats qui tentaient d’effectuer une descente – à l’aide de deux hélicoptères américains de type Chinook et de quatre hélicoptères de type Apache – sur la route reliant Bayjî à Ḥadîthah, près du villade d’as-Sakrân. Au cours des affrontements, les ennemis sont tombés sur un champ de mines de l’État Islamique. Les affrontements se sont ainsi soldés par la mort de dix apostats et le retrait des forces croisées.

AUX ÉTATS-UNIS : Un soldat de l’État Islamique nommé Dahir Adan  a attaqué au couteau, le 15 du mois de Dhûl Ḥijjah, dix mécréants dans l’État du Minnesota. Il a agi ainsi en réponse aux appels de l’État Islamique à viser les États de la coalition croisée.

DANS LA WILÂYAH D’AFRIQUE DE L’OUEST : Les combattants de l’État Islamique ont lancé, le 18 du mois de Dhûl Ḥijjah, un violent assaut contre un convoi de la coalition africaine croisée dans l’État de Borno, au nord-est du Nigéria. L’assaut a fait plus de 40 morts et des dizaines de blessés. Les rescapés ont pris la fuite tandis que les soldats du Califat ont pu s’emparer d’une grosse quantité d’armes et d’équipements.

DANS LA WILÂYAH DE DAMAS : Les cellules de la défense aérienne ont abattu, le 19 du mois de Dhûl Ḥijjah, un avion de chasse du régime nossaïrite qui venait de mener quatre raids contre les positions des mujâhidîn, en soutien aux ṣaḥawât sur le mont Nuqub. L’avion est tombé dans les zones de contrôle du régime nosaïrite et des factions apostates qui ont rendu le pilote aux forces du régime. Le pilote a été rendu suite à l’engagement du régime à répondre aux demandes des factions rebelles apostates transmises par des intermédiaires de la réconciliation nationale. Ils ont demandé à ce que le régime leur fournisse des armes et des munitions afin de compenser leurs pertes suite aux attaques de l’État Islamique contre leurs positions au Qalamûn-est, au cours des derniers jours. Il est devenu bien connu que le régime bombarde quotidiennement les positions que les mujâhidîn ont capturées, dernièrement, aux apostats des factions rebelles. De plus, le régime a tiré des grenades éclairantes, à plusieurs reprises, alors que les soldats du Califat attaquaient les positions des factions apostates.

29

Wahai Muwahhidun: Demi Allah, kita tidak akan berhenti berjihad sampai bisa berteduh dibawah pepohonan zaitun Rumiyah (Roma) – Abu Hamzah al-Muhajir Š

1

2

Makalah

3

Sesungguhnya berperang di jalan Allah adalah pemenuhan atas perjanjian antara Allah dengan orang-orang yang benar-benar beriman kepada-Nya. Allah  telah menyebutkan tentang hal ini di dalam kalam-Nya: {Sesungguhnya Allah telah membeli dari orang-orang mukmin diri dan harta mereka dengan memberikan surga untuk mereka. Mereka berperang pada jalan Allah; lalu mereka membunuh atau terbunuh. (Itu telah menjadi) janji yang benar dari Allah di dalam Taurat, Injil dan Al Quran. Dan siapakah yang lebih menepati janjinya (selain) daripada Allah? Maka bergembiralah dengan jual beli yang telah kamu lakukan itu, dan itulah kemenangan yang besar. [QS atTaubah: 111]}. Tidaklah sempurna iman seorang muslim sampai menenuhi syarat jual beli itu, yang balasannya adalah mendapatkan surga yang telah dijanjikan Allah kepada hamba-hamba-Nya yang benar imannya. Yang demikian itu adalah kemenangan yang agung. Karena agungnya derajat syuhadā diantara orangorang mukmin, maka tekad mereka berlomba untuk mendapatkan derajat dan meraih martabat itu. Jiwa mereka berlomba menuju kolam kematian, memperebutkan pialanya, dan menerjang ke medan pertempuran setiap kali mendengar dentingnya, hendak mencari kematian di tempatnya. Semua itu untuk mendekatkan diri kepada Allah Rabb semesta alam, tentunya tanpa melupakan kosekuensi perintah Rabbani bagi mereka, yaitu dengan membunuh musyrikin dan memenggal kepala mereka, sebagai bentuk pengorbanan lainnya untuk Allah Rabbul ‘ālamīn. Untuk mempertegas keutamaan ibadah ini, Allah  menjadikan membunuh dan menumpahkan darah orang kafir sebagai kafarat (penghapus) dosa-dosa maksiat dan berjanji akan menyelamatkan orang mukmin yang melaksanakannya dari api neraka, sebagaimana sabda Rasulullah g: “Tidaklah berkumpul orang kafir dengan pembunuhnya di neraka selamanya” (H.R. Muslim). Bahkan imannya akan bertambah dengan menambah dan memperbanyak melakukan hal itu, sebagaimana kalam Allah c: {...dan tidak menimpakan sesuatu bencana kepada musuh, melainkan dituliskanlah bagi mereka dengan yang demikian itu suatu amal saleh. Sesungguhnya Allah tidak menyia-nyiakan pahala orang-orang yang berbuat baik”. [QS at-Taubah: 120]}. Semua keutamaan itu Allah karuniakan kepada 4

Makalah

muslimin, meskipun Ia membunuh mereka dengan ketentuan-Nya. Sebagaimana kalam Allah c: {Maka (yang sebenarnya) bukan kamu yang membunuh mereka, akan tetapi Allahlah yang membunuh mereka, dan bukan kamu yang melempar ketika kamu melempar, tetapi Allah-lah yang melempar...} [QS al-Anfāl: 17]. Allah mengaruniakan nikmat kepada orangorang beriman berupa membunuh orangorang kafir melalui tangan mereka. Sesungguhnya beribadah dan mendekatkan diri kepada Allah c serta meminta penghapusan dosa dengan membunuh orang kafir dan menumpahkan darah mereka merupakan ibadah yang diperintahkan kepada para muwahid sebelum kita. Allah menjadikan hal itu sebagai syarat diterimanya taubat Ban Israil setelah mereka terjerumus dalam kesyirikan dengan menyembah anak sapi, dengan memerintahkan orang-orang muslim diantara mereka membunuh orang-orang murtadnya, sebagaimana dalam kalam Allah c: {Dan (ingatlah), ketika Musa berkata kepada kaumnya: “Hai kaumku, sesungguhnya kamu telah menganiaya dirimu sendiri karena kamu telah menjadikan anak lembu (sembahanmu), maka bertaubatlah kepada Tuhan yang menjadikan kamu dan bunuhlah dirimu. Hal itu adalah lebih baik bagimu pada sisi Tuhan yang menjadikan kamu; maka Allah akan menerima taubatmu. Sesungguhnya Dialah Yang Maha Penerima taubat lagi Maha Penyayang.} [QS al-Baqarah: 54]. Meskipun Allah  mengambil perjanjian dari mereka untuk tidak saling menumpahkan darah, namun dikarenakan besarnya dosa kesyirikan, Allah menjadikannya lebih berat dari pada membunuh dan menumpahkan darah, sebagai balasan untuk orangorang kafir di dunia sebelum menemui azab yang pedih di akhirat. Sebagaimana kalam Allah c: {Dan bunuhlah mereka di mana saja kamu jumpai mereka, dan usirlah mereka dari tempat mereka telah mengusir kamu (Mekkah); dan fitnah itu lebih besar bahayanya dari pembunuhan,

dan janganlah kamu memerangi mereka di Masjidil Haram, kecuali jika mereka memerangi kamu di tempat itu. Jika mereka memerangi kamu (di tempat itu), maka bunuhlah mererka. Demikianlah balasan bagi orang-orang kafir. [Q.S. alBaqarah: 191]}. Jika seorang Muhawid mengetahui bahwa balasan bagi orang-orang kafir di dunia adalah dibunuh oleh tangantangan mukminin maka wajib atasnya beribadah kepada Allah c dengan membunuh mereka sesuai kemampuan, dan dengan wasilah apa saja yang Allah c mudahkan baginya. Allah c tidak membebani seseorang melainkan sesuai kemampuannya. Janganlah menganggap remeh membunuh seorang musyrik harbi betapapun ia terlihat tidak dianggap. Lebihlebih jika berusaha untuk menjadikan pemimpin-pemimpin orang kafir terutama para thagut, tentara, ulama’ su’, dan para keturunan Qarun yang bersekutu dengan mereka sebagai sasaran, maka hal itu lebih menghancurkan kekuatan mereka dan menjatuhkan panji mereka. Hendaknya para pengikut millah Ibrahim  bersungguh-sungguh dalam membunuh orang musyrik sebagaimana kesungguhan mereka dalam mencari syahid di jalan Allah c. Juga hendaknya para Kesatria Inghimasi berusaha semaksimal mungkin menimpakan korban sebanyak mungkin dalam barisan orang-orang musyrik. Karena disetiap nyawa yang melayang terhitung sebagai amal shalih, penghapus dosa, jalan selamat dari neraka, azab untuk orang-orang kafir, penyembuh dada dan peredam kemarahan orang-orang mukmin, serta penerimaan taubat dari Allah atas hamba-Nya yang dikehendaki dari para muwahidin. Allah Maha Mengetahui dan Mahabijaksana.

5

Dua ayat dalam Kitabullah  jika seseorang yang diberi nikmat oleh-Nya namun tidak mau mentadabburi kedua ayat itu, maka pasti akan merugi dunia akhirat. Allah berfirman: {Dan (ingatlah juga), tatkala Rabbmu memaklumkan; «Sesungguhnya jika kamu bersyukur, pasti Kami akan menambah (nikmat) kepadamu, dan jika kamu mengingkari (nikmat-Ku), maka sesungguhnya azabKu sangat pedih» [QS. Ibrahim: 7]}, dan firman-Nya: {Dan terhadap nikmat Rabbmu, maka hendaklah kamu siarkan. [QS. ad-Dhuḥa: 11]}. Ar-Rabī’  berkata tentang tafsir firman-Nya: {Dan (ingatlah juga), tatkala Rabbmu memaklumkan; 6

Makalah

«Sesungguhnya jika kamu bersyukur, pasti Kami akan menambah (nikmat) kepadamu…”}: “Dari Rabbnya, Musa  memberi tahu mereka bahwa jika mereka mensyukuri nikmat ini maka dengan keutamaan-Nya Dia akan menambah nikmat itu, meluaskan rezeki mereka, dan mengangkat mereka atas seluruh alam”. Sufyan ats-Tsauri  berkata: {Sesungguhnya jika kamu bersyukur…} atas nikmat, dengan mengakui bahwa nikmat itu dari-Ku, {pasti Kami akan menambah kepadamu…} ketaatan kepada-Ku”. Qotadah  berkata: “Sudah merupakan hak Allah untuk memberi orang yang meminta kepada-Nya, dan menambahnya jika ia mensyukuri-Nya,

karena Allah adalah Maha Pemberi nikmat yang mencintai orang-orang yang bersyukur, maka bersyukurlah kepada Allah atas nikmat-nikmat-Nya”. Ja’far ash-Shādiq  berkata: “Jika Allah memberimu suatu nikmat dan engkau ingin terus mendapatkan nikmat itu maka perbanyaklah bersyukur dan memuji-Nya atas nikmat-Nya itu”. Diriwayatkan dalam suatu sanad secara marfu’: (Siapapun yang diberi ilham untuk terus bersyukur maka dia tidak akan terhalangi dari mendapatkan tambahan). Para salaf  mentakwilkan nikmat dalam firman-Nya {nikmat Rabbmu} maksudnya yaitu al-Quran yang agung dan Nubuwwah Rasul  serta amal shalih dan sesuai dengan kebaikan. semua itu telah mencakup seluruh nikmat-nikmat dunia dan akhirat. meskipun begitu, nikmat Allah yang paling besar kepada manusia adalah hidayah Islam. Tanpa nikmat ini yaitu ikhlas dan tunduk patuh kepada Allah maka dadanya akan merasa sempit, hidupnya susah, dan usahanya terancam dalam kesesatan. kemudian di hari kiamat Allah tidak akan mengajaknya bicara, tidak melihatnya, tidak menyucikannya, dan baginya azab yang pedih, sehingga rugi lah ia dunia akhirat, dan ini adalah betul-betul kerugian yang nyata. Adapun nikmat Jama’ah, diberi kekuasaan di bumi, dan Dein ini mendapat tamkin (kekuasaan), maka tanpa hal itu seorang Muslim akan dihinakan, difitnah, diuji, dan dijadikan hidangan serigala-serigala lapar, lalu kemudian dia mati Jahiliyyah, Na’udzubillah. Adapun kalam-Nya {maka hendaklah kamu siarkan}, tentang ini Umar bin Abdul Aziz  berkata: “Menyebutnyebut nikmat adalah bentuk bersyukur”. Yahya bin Sa’id dan al-Jariri  berkata: “Dikatakan bahwa menghitung nikmatnikmat yang didapat adalah bentuk

bersyukur”. Qotadah  berkata: “Mensyukuri nikmat diantaranya adalah dengan membicarakannya”. Fudhail bin ‘Iyadh -Rahimahullah- berkata: “Dikatakan bahwa mensyukuri nikmat itu adalah dengan mengatakannya”. Hasan bin Ali  berkata: “Jika engkau di pagi hari baik-baik saja maka katakan pada teman-temanmu”. Abu Nadhrah  berkata: “Kaum muslimin melihat bahwa mensyukuri nikmat itu diantaranya dengan membicarakannya”. Ibnu Abi alḤawari r berkata: “Fudhail bin ‘Iyadh dan Sufyan bin ‘Uyainah duduk dari malam sampai pagi hanya mengingatingat nikmat, kata Sufyan: ‘Allah telah memberi nikmat pada kami dalam hal ini, Allah telah memberi nikmat pada kami dalam hal itu, Ia berbuat atas kami pada hal ini, dan seterusnya’. Diriwayatkan secara marfu’ bahwa: (Siapa yang tidak bersyukur dengan yang sedikit maka dia tidak akan bersyukur ketika banyak, siapa yang tidak berterima kasih kepada manusia maka dia tidak bersyukur kepada Allah. Membicarakan nikmat Allah adalah bersyukur, meninggalkannya berarti telah Kufur nikmat. Jama’ah adalah rahmat dan perpecahan adalah azab). Juga bahwa: (Siapa yang diberi nikmat kemudian menyebut-nyebutnya maka ia telah bersyukur, tapi jika dia menyembunyikannya maka dia telah Kufur nikmat. Siapa yang tampil dengan sesuatu yang tidak diberikan padanya maka ia laksana memakai baju dusta). Serta bahwa: (Siapa yang diberi suatu pemberian dan mendapatinya maka hendaknya membalas dengan baik, siapa tidak mendapatinya maka pujilah, karena pujian itu adalah bersyukur, namun siapa menyembunyikannya maka ia telah kufur nikmat). Allahu akbar, betapa seorang Muwahid Mujahid harus betul-betul bersyukur 7

pada Rabb-Nya atas nikmat Islam dan Jama’ah. Jikalau bukan karena-Nya maka ia pasti menjadi hamba Thaghut istana dan kubur. Jika bukan karena-Nya niscaya ia menjadi pengekor ulama Thaghut dan du’at (penyeru) Jahmiyah. Jika bukan karena-Nya niscaya ia masih seorang banci Dayyuts yang duduk-duduk bersama orang-orang yang tertinggal. Jika bukan karena-Nya niscaya ia masih tinggal di negeri kafir diantara para Polisi, Hakim, Pembesar, Intel, Tentara, dan Murtaddin lainnya, atau Yahudi, Nasrani, Majusi, ateis, dan orang-orang kafir lainnya. Jika bukan karena-Nya niscaya ia menjadi Bughat, Khawarij, atau sekte sesat lagi Bid’ah lainnya. Segala puji bagi Allah yang telah menunjukkan kepada kita semua ini, dan kita tidak akan mendapat petunjuk kecuali dengan hidayah-Nya. Betapa keras kehinaan, fitnah, dan ujian yang menimpa seorang Muwahid Mujahid sebelum nikmat Jama’ah ini. Tidak ada madrasah yang layak untuk tempat belajar anaknya, tidak ada ulama, tidak ada peradilan tempatnya mengadu - karena ia adalah Muwahid yang Kufur kepada peradilan Thaghut-, tidak ada tempat tinggal yang aman sentosa, tidak ada negeri tempat berlari dari kejaran Thaghut, dan tidak ada kamp pelatihan tempatnya mempersiapkan kekuatan kecuali di gua, hutan, atau padang pasir yang jauh dari kewajiban berjama’ah sesuai pemahaman Salaf, yaitu Khilafah. Jika ia tampakkan Millah Ibrahim, menyerukannya, atau berusaha beri’dad dan berjihad untuk meneror musuhmusuh Allah, sedang ia hidup di tengahtengah orang-orang kafir dan Murtad, maka ia tidak tahu apakah ketika bangun tidur masih berada di tengah-tengah keluarganya atau malah terbangun di sel kelam bawah tanah? 8

Makalah

Demikianlah kehidupannya. Kemudian Allah memberi nikmat padanya hidup berjama’ah. Maka segala puji bagi Allah yang dengan nikmat-Nya segala amal shalih bisa terlaksana, {Dan ingatlah (hai para muhajirin) ketika kamu masih berjumlah sedikit, lagi tertindas di muka bumi (Mekah), kamu takut orang-orang (Mekah) akan menculik kamu, maka Allah memberi kamu tempat menetap (Madinah) dan dijadikan-Nya kamu kuat dengan pertolongan-Nya dan diberi-Nya kamu rezeki dari yang baik-baik agar kamu bersyukur. [QS al-Anfāl: 26]}. Nikmat ini yang sekarang sedang dirasakannya mengharuskannya bersyukur lahir dan batin, sembunyi atau terang-terangan, baik diantara orang-orang khusus atau khalayak ramai. Ia selalu bicarakan nikmat ini kepada keluarganya, kepada para sahabatnya, dan kepada khalayak ramai, ia selalu mengingatkan mereka. Ia memuji Allah yang telah menetapkan dan menakdirkan nikmat ini padanya, karena tidak ada daya upaya kecuali Yang Maha Hidup dan Maha Berdiri Sendiri. Kemudian tidak lupa lisannya mendoakan para pendahulunya khususnya yang sudah Syahid seperti Syaikh Abu Mush’ab az-Zarqawi, Syaikh Abu Hamzah al-Muhajir, Syaikh Abu Umar al-Baghdadi, Syaikh Abu Bakar al-Iraqi, Syaikh Abu Abdurrahman al-Bilawi, Syaikh Abu al-Mu’taz al-Qurasyi, Syaikh Abu Ali al-Anbari, Syaikh Umar asy-Syisyani  , demikianlah kami kira dan kami serahkan penilaian kepada Allah sedang kami tidak menyucikan siapapun di hadapan-Nya, karena siapa yang tidak berterima kasih kepada manusia maka dia tidak bersyukur kepada Allah. Bahkan jika ia sengaja bergadang, sebagaimana yang dilakukan oleh dua imam mulia Fudhail dan Sufyan, untuk menghitung-hitung nikmat Khilafah ini dan pengaruhnya, hal itu tidaklah cukup,

{Dan jika kamu menghitung nikmat Allah, tidaklah dapat kamu menghinggakannya. Sesungguhnya manusia itu, sangat zalim dan sangat mengingkari (nikmat Allah). [QS Ibrahim: 34]}. Diantara nikmat Allah atas seorang Muwahid Mujahid adalah bahwa Dia berkenan memperpanjang umurnya sampai masa ini sehingga dengan Jihadnya Allah menegakkan kembali Khilafah dan menjadikannya penjaga setia perbatasannya. Abu al-’Abbās Ibnu Taimiyah  berkata: “Ketahuilah -semoga Allah mengishlahmu- bahwa nikmat teragung Allah atas orang yang dikehendaki-Nya kebaikan; adalah Dia masih memberinya kehidupan sehingga mengalami masa-masa pembaruan Dien, syi’ar-syi’ar kaum muslimin kembali bermunculan, dan kondisi orang-orang mukmin dan Mujahidin membaik sampai pada tahap menyerupai orang-orang terdahulu dari kalangan muhajirin dan anshar. Siapapun yang ikut serta dalam usaha pembaruan itu maka ia termasuk dalam golongan orangorang yang mengikuti mereka dengan baik, yang di ridai Allah dan mereka meridhai-Nya dan telah disiapkanNya surga yang dibawahnya mengalir sungai-sungai, mereka kekal di dalamnya dan itulah kemenangan yang agung. Maka hendaklah orang-orang mukmin bersyukur kepada Allah atas ujian ini yang dibaliknya ada anugerah mulia dari Allah. Dibalik fitnah ini betul-betul terwujud

nikmat yang besar, sampai - demi Allah - jika orang-orang yang pertama masuk islam dari kalangan Muhajirin dan Ansar hidup di zaman ini maka aksi mereka yang paling utama adalah berjihad melawan para penjahat itu. Anugerah ini tidak terluput kecuali orang yang merugi perdagangannya dan mendiskreditkan dirinya sendiri lagi dihalangi dari bagian keberuntungan yang besar dunia akhirat. (al-Fatāwā). Ini jelas nikmat, nikmat, dan nikmat, serta nikmat; nikmat Islam, nikmat Jama’ah, nikmat Jihad, dan nikmat Syahadah, dengan izin Allah ta’ala. Mengkufuri nikmat ini diantaranya dengan memisahkan diri, bermaksiat, saling berbisik-bisik akan keburukannya, menyebarkan isu, berprasangka buruk, membangkang pada amir, mengingkari perjanjian, memfitnah dan menyebarkan kerusakan, meminta suaka ke negeri kafir, fanatik dengan ijtihad, pendapat dan hawa nafsu, memberontak, dan mengkafirkan jamaah muslimin, para imamnya, dan masyarakat umumnya. Para imam Daulah Islamiyyah telah berusaha sebaik mungkin memperingatkan dari lubang-lubang celaka ini, seperti dalam kalimat Wa’tashimū Syaikh Abu Mush’ab az-Zarqawi, al-Washiyyah atsTsalātsīniyyah dan Masālik an-Nashr oleh Syaikh Abu Hamzah al-Muhajir  Siapa yang sengaja menjerumuskan dirinya dalam lubang celaka ini dan berkeras dalam kesesatannya maka janganlah 9

ia cela kecuali dirinya sendiri jika Allah mengharamkannya nikmat islam lantaran mengkufuri nikmat jamaah. Kalam Allah : {Dan barangsiapa yang menukar nikmat Allah setelah datang nikmat itu kepadanya, maka sesungguhnya Allah sangat keras siksa-Nya. [QS al-Baqarah: 211]} dan kalam-Nya: {Sesungguhnya jika kamu bersyukur, pasti Kami akan menambah (nikmat) kepadamu, dan jika kamu mengingkari (nikmat-Ku), maka sesungguhnya azab-Ku sangat pedih. [QS Ibrahim: 7]}. Diantara kufur nikmat yang terburuk adalah mengklaim nikmat itu hasil jerih payahnya, {Maka apabila manusia ditimpa bahaya ia menyeru Kami, kemudian apabila Kami berikan kepadanya nikmat dari Kami ia berkata: “Sesungguhnya aku diberi nikmat itu hanyalah karena kepintaranku”. Sebenarnya itu adalah ujian, tetapi kebanyakan mereka itu tidak mengetahui. [QS az-Zumar: 49]}. Penghulu kekufuran yang parah ini dan pelaku pertamanya adalah si binasa Qorun yang dibenamkan ke dalam bumi beserta seluruh harta bendanya. Adapun sunnah yang bagus adalah seorang hamba memahami bahwa seluruh nikmat yang dirasakannya baik nikmat dunia maupun Dien adalah hanya berasal dari Allah saja tiada sekutu bagi-Nya, bukan lantaran jerih payahnya. Diriwayatkan bahwa Dawud berkata: “Wahai Rabb, bagaimana aku bisa bersyukur kepada-Mu sedang Engkaulah yang memberi nikmat padaku, kemudian memberi rizki padaku dengan nikmat itu, dan menambahi untukku nikmat demi nikmat. Nikmat-nikmat ini adalah darimu wahai Rabb, juga syukur ini, maka bagaimana aku bisa bersyukur kepada-Mu? Maka Allah mewahyukan kepadanya: {Sekarang engkau telah mengetahui-Ku wahai Dawud dengan sebenar-benarnya}. Diriwayatkan juga 10

Makalah

bahwa beliau berkata: “Wahai Tuhanku, bagaimana aku bersyukur kepada-Mu, sedang aku tidak bisa bersyukur kecuali lantaran nikmat-Mu juga? Maka Allah mewahyukan padanya: {Wahai Dawud, bukankah engkau tahu bahwa nikmat yang kau rasakan sekarang itu adalah dari-Ku?} Jawabnya: “Betul wahai Rabb”. Maka Allah berfirman: {Aku rela dengan hal itu sebagai bentuk syukurmu padaKu. {Kitab Zuhud karya Imam Ahmad bin Hanbal) Yang bisa meneguhkan pengertian dan hakikat ini pada hati seorang hamba adalah dengan mentadaburi dua ayat dari , yaitu: {Mereka merasa telah memberi nikmat kepadamu dengan keislaman mereka. Katakanlah: “Janganlah kamu merasa telah memberi nikmat kepadaku dengan ke islamanmu, sebenarnya Allah, Dialah yang melimpahkan nikmat kepadamu dengan menunjuki kamu kepada keimanan jika kamu adalah orang-orang yang benar”. [QS al-Hujurāt :17]}, dan kalam-Nya: {Dan Kami cabut segala macam dendam yang berada di dalam dada mereka; mengalir di bawah mereka sungai-sungai dan mereka berkata: “Segala puji bagi Allah yang telah menunjuki kami kepada (surga) ini. Dan kami sekali-kali tidak akan mendapat petunjuk kalau Allah tidak memberi kami petunjuk. Sesungguhnya telah datang rasul-rasul Tuhan kami, membawa kebenaran”. Dan diserukan kepada mereka: “ltulah surga yang diwariskan kepadamu, disebabkan apa yang dahulu kamu kerjakan”. [QS alA’rāf: 43]}. Ya Allah, sebagaimana Engkau beri kami nikmat islam dan jamaah di dunia, maka berilah kami nikmat keridaan-Mu dan melihat wajah-Mu di akhirat.

11

Aku berlindung kepada Allah dari Syaitan yang terkutuk Dengan nama Allah Yang Maha Pengasih lagi Maha Penyayang {Sungguh Allah telah menolong kalian dalam peperangan Badar, padahal kalian adalah orang-orang yang lemah. Karena itu bertakwalah kepada Allah, supaya kalian dapat bersyukur padaNya. (Ingatlah), ketika kamu mengatakan kepada orang mukmin: “Apakah tidak cukup bagi kalian Allah membantu kalian dengan tiga ribu malaikat yang diturunkan (dari langit)?” Ya (cukup), jika kalian bersabar dan bertakwa, dan mereka datang menyerang kalian dengan seketika itu juga, niscaya Allah menolong kalian dengan lima ribu malaikat yang memakai tanda. Dan Allah tidak menjadikan bantuan itu melainkan sebagai kabar gembira bagi (kemenangan) kalian, dan agar tenteram hati kalian karenanya.Dan kemenangan itu hanyalah dari Allah Yang Mahaperkasa lagi Mahabijaksana. (QS Ali Imran: 123 – 12

Makalah

126)} Segala puji bagi Allah Sang Pemilik Kemuliaan dan Rabb semesta alam, Penjamin kemenangan Dien ini, tiada yang berhak disembah kecuali Dia, yang memenangkan kebenaran sekalipun setelah beberapa waktu. Shalawat dan salam atas penghulu para rasul, semoga Allah meridainya dan para sahabatnya kaum muhajirin dan ansar. Amma Ba’du. Allah  telah berfirman: {Mereka berkehendak memadamkan cahaya (agama) Allah dengan mulut (ucapanucapan) mereka, dan Allah tidak menghendaki selain menyempurnakan cahaya-Nya, walaupun orang-orang yang kafir tidak menyukai. Dialah yang telah mengutus Rasul-Nya (dengan membawa) petunjuk (al-Quran) dan agama yang benar untuk dimenangkanNya atas segala agama, walaupun orangorang musyrik tidak menyukai. [QS atTaubah: 32-33]}. Maka hendaknya setiap muslim yakin bahwa kesempurnaan kemenangan pasti datang, bahwa Allah

pasti memuliakan Dien ini, bahwa masa depan adalah untuk Dien ini walaupun seluruh umat mengeroyok kita, dan bahwa kita pasti akan menguasai bumi dengan kehendak Allah Yang Mahakuat lagi Maha perkasa. Siapa yang meragukan hal itu, dia termasuk golongan para penyebar berita dusta lagi kafir. Allah Raja Yang Maha benar lagi Jelas berfirman: Sungguh telah kami tuliskan di dalam Zabur setelah (kami tulis) di Lauh Mahfuzh, bahwa bumi ini akan diwarisi oleh hamba-hambaKu yang shalih. Sesungguhnya dalam (apa yang Kami tulis) ini benar-benar menjadi peringatan bagi orang-orang yang beribadah (pada Allah).[QS alAnbiyā: 105-106]}. Rasul yang jujur lagi dipercaya  bersabda: “Perkara ini benar-benar sampai pada tempat yang dijangkau malam dan siang. Allah tidak membiarkan satu rumah di perkotaan dan di gurun, kecuali Allah masukkan Dien ini ke dalamnya dengan kemuliaan orang yang mulia atau dengan kerendahan orang yang hina. Kemuliaan yang dengannya Allah memuliakan islam dan kehinaan yang dengannya Allah menghinakan orangorang kafir.” Tamim ad-Dari  berkata sebagaimana dalam al-Musnad: “Hal itu terjadi pada keluargaku, yang masuk islam mendapat kebaikan, kemuliaan dan kejayaan, sedangkan yang kafir mendapat kehinaan, kerendahan, dan jizyah.” Oleh karena itu, hendaknya seorang muwahid mengetahui bahwa akidah yang dibela hingga darah yang suci tertumpah, yang para syuhada berperang hidup mati untuk membelanya, pasti

akan menang. Panahnya akan melesat menembus leher setiap kafir dan menerangi hati setiap muwahid. Namun hendaknya kita semua mengetahui bahwa kemenangan itu tergantung pada sejauh mana kita mengikuti Nabi , terlepas dari sebab-sebab materi, sebagaimana dikatakan oleh ahli ilmu. Ibnul Qayyim  berkata:“Kemenangan dan dukungan yang sempurna hanya untuk orang yang memiliki iman yang sempurna. Allah  berfirman: {Sungguh kami akan menolong rasulrasul kami dan orang-orang yang beriman di dalam kehidupan dunia dan juga di hari berdirinya para saksi (hari kiamat). [QS Ghafir: 51]}. Juga kalam-Nya: {Maka kami tolong orangorang yang beriman dalam melawan musuh mereka sehingga mereka menjadi menang. [QS as-Shaff: 14]}. Maka siapa yang imannya berkurang, jatah kemenangan dan pertolongan juga berkurang”. Demikian perkataan beliau . Nabi  telah menunjukkan pada kita dengan sempurna sebab-sebab dan penghalang datangnya pertolongan. Syaikhul Islam Ibnu Tamiyyah  berkata: “Demikianlah Nabi  mengenalkan pada mereka tipu daya perang, bagaimana berhadapan dengan musuh, dan jalan meraih kemenangan serta keberuntungan, yang jika mereka mengetahui, memahami, dan menjaganya dengan sebenar-benarnya, musuh tidak akan lagi sanggup melawan mereka selama-lamanya”. Diantara sebab pertolongan Allah adalah:

13

Pertama: Tauhid. Allah  berfirman: {Mereka senantiasa memerangi kalian hingga mereka dapat mengeluarkan kalian dari Dien kalian jika mereka sanggup. [QS al-Baqarah: 217]}. Juga kalam-Nya: {Mereka tidak menyiksa orang-orang beriman itu kecuali karena mereka beriman pada Allah Yang Mahaperkasa lagi Terpuji. [Qs al-Burūj: 8]}. Inilah hakikat yang seharusnya dipahami oleh mujahidin. Sesungguhnya peperangan antara para muwahid dan orang-orang kafir pada dasarnya dan pada akhirnya adalah pertempuran karena akidah. Allah juga telah mempersempit dan membatasi permusuhan ini lantaran karena Dien saja.Maka orang kafir, baik dia seorang sekuleris, komunis, Yahudi, maupun Nashrani, tidak memusuhi para muwahid kecuali lantaran keimanan mereka yang bersih dari kotoran.Slogan apapun selain slogan Dien yang diusung pada pertempuran apapun yang berlangsung antara kita dan mereka adalah murni dusta.Permusuhan orang kafir asli atau murtad atas mujahid muwahid selamanya tidaklah bermotif politik atau ekonomi, pertempuran yang terjadi adalah antara kekafiran dan keimanan, pertempuran akidah dan persoalan agama. Kita tidak memerangi Salibis penjajah atau Arab murtad hanya demi sejengkal tanah, pertempuran kita ini adalah demi meninggikan kalimat Allah di bumi. Mereka juga tidak memerangi kita karena perselisihan dalam urusan materi.Jika urusannya seperti itu, tentu amat mudah baginya dan bagi kita untuk mencari titik temu yang mungkin bisa dikompromikan. Namun, sungai susu 14

Makalah

yang mengaliri hati dan urat nadi kami tidak akan mungkin kita kotori dengan lautan dan tetek bengek kotoran najis akidah mereka. Dahulu, kolonialisme adalah wajah asli Salibis, seperti juga saat ini menjadi wajah asli Yahudi dan Nasrani. Berkali-kali sang Kaisar Romawi Bush mengumumkan hal itu dengan kata-katanya: “Sesungguhnya ini adalah Perang Salib”. Lalu, ada apa mereka berdusta, dan mendustakan? Jika engkau mengetahui hal ini wahai mujahid, maka wajib bagimu agar tidak terkacaukan dengan bermacam-macam panji, atau tertipu dengan bermacammacam nama mentereng, sebagaimana juga wajib engkau bersihkan hati dan barisanmu dari segala macam kotoran. Jangan sampai ada syirik atau orang musyrik di hati atau barisanmu. Engkau harus tahu bahwa adanya kesyirikan dalam barisan dan hati kita adalah penghalang kemenangan terbesar dan pembawa kekalahan tercepat. Allah  berfirman: {Orang-orang zalim tidakah memiliki pelindung dan penolong. [QS as-Syūrā: 8]} Allah juga berfirman: {Orang-orang zalim tidaklah memiliki penolong. [QS al-Baqarah: 270]}.Tafsirnya adalah dalam firman Allah  : {Wahai anakku, janganlah kalian menyekutukan Allah. Sungguh syirik adalah kezaliman yang besar [QS Luqmān: 13]}. Kemudian, sesungguhnya memurnikan niat hanya pada Allah adalah faktor kemenangan dan tamkin yang paling penting. Allah  berfirman: {Maka Allah mengetahui apa yang ada dalam hati mereka lalu menurunkan

ketenangan atas mereka dan memberi balasan kepada mereka dengan kemenangan yang dekat (waktunya). [QS al-Fath: 18]}, maksudnya, Allah mengetahui kejujuran, loyalitas, dan kemurnian niat mereka karena Allah dalam baiat ini. Ayat ini menunjukkan bahwa ikhlas adalah salah satu syarat tamkin yang jika terpenuhi maka Allah akan memberi balasan berupa futuh, kemenangan, dan kekuasaan. Allah  berfirman: {Barangsiapa mengharap perjumpaan dengan Rabbnya, maka hendaklah ia mengerjakan amal Shalih dan janganlah ia mempersekutukan seorang pun dalam beribadat kepada Rabbnya.[QS al-Kahf: 110]. Nabi  bersabda: “Sesungguhnya apa yang paling aku takuti pada kalian adalah syirik kecil”. Oleh karena itu, Nabi  sang pemimpin adalah manusia yang paling bersungguh-sungguh menyucikan hati para sahabatnya dari bencana ini, khususnya dalam berjihad, sabdanya: “Sungguh demi Allah kami tidak akan memberikan pekerjaan ini pada orang

yang memintanya, tidak pula pada orang yang sangat menginginkannya”. Dari Abu Sa’īd Abdurrahman bin Samurah berkata, Rasulullah  bersabda:“Wahai Abdurrahman bin Samurah, janganlah meminta jabatan. Karena jika engkau dibebani jabatan itu tanpa meminta, maka engkau akan dibantu. Sedangkan jika engkau dibebani jabatan itu karena permintaanmu, maka jabatan itu akan dipikulkan padamu”. Imam an-Nawawi  berkata: “Para ulama berkata, ‘Hikmah tidak diberikannya kekuasaan bagi yang memintanya adalah kekuasaan itu dipikulkan padanya tanpa mendapat pertolongan dalam menjalankannya, sebagaimana yang telah jelas dalam hadits Abdurrahman bin Samurah tersebut. Jika tidak mendapat pertolongan, orang itu tidak akan memiliki kapabilitas, sedangkan orang yang tidak memiliki kapabilitas tidaklah diberi kekuasaan”. Terkadang seseorang telah lebih dahulu berjalan menuju Allah dan berjihad

15

Fisabilillah, dan dia juga memiliki banyak kebaikan yang diketahui oleh Allah. Akan tetapi bisa jadi ia tidak layak memikul kepemimpinan sekalipun dia menyangka dirinya mampu memikulnya. Dari Abu Dzar  : Saya berkata: “Wahai Rasulullah, tidakkah engkau menugasi ku? Maka Rasulullah menepuk kedua pundaku seraya bersabda: “Wahai Abu Dzar, sesungguhnya engkau adalah orang lemah, sedangkan ini adalah amanat, yang merupakan kehinaan dan penyesalan di hari kiamat.” Tapi terkadang kekuasaan itu menjadi Fardhu‘Ain bagi orang yang kapabel ketika melihat darah ditumpahkan dan harta dicuri sedangkan dia mampu untuk mencegahnya, orang mulia putra orang mulia berkata: {Berikanlah perbendaharaan bumi padaku, sungguh aku terpercaya dan memiliki ilmu.(QS Yusuf: 55)}. Kedua: Persatuan. Allah  berfirman: {Dan berpeganglah kamu semuanya kepada tali (agama) Allah, dan janganlah kamu bercerai berai, dan ingatlah akan nikmat Allah kepadamu ketika kamu dahulu (masa Jahiliyah) bermusuh-musuhan, maka Allah mempersatukan hatimu, lalu menjadi lah kamu karena nikmat Allah, orang-orang yang bersaudara. [QS Āli ‘Imrān: 103]}. Abdullah bin Mas’ud  berkata: “Wahai manusia, wajib bagi kalian untuk taat dan berjamaah karena keduanya adalah ketentuan yang Allah perintahkan. Apa yang kalian benci dalam berjamaah dan ketaatan adalah lebih baik dari apa yang kalian sukai 16

Makalah

dalam

perpecahan”.

Bagaimana tidak, sungguh telah tetap dari Rasulullah  sebagaimana tercantum dalam al-Musnad, sabdanya: “Tiga hal yang hati seorang muslim tidak terkena dengki karenanya; ikhlas beramal karena Allah dan menasihati para pemimpin”. Dalam riwayat lain disebutkan: “… taat kepada para pemegang urusan dan komitmen pada jamaah, karena doa mereka meliputi siapa saja yang berada dalam tanggung jawab mereka”. Ibnul Qayyim  berkata: “Siapa yang mengikhlaskan seluruh amal perbuatannya untuk Allah, melakukan amalnya secara totalitas dan penuh integritas, komitmen terhadap jama’ah dengan bersatu dan tidak berselisih, hatinya akan menjadi bersih suci dan ia menjadi wali Allah. Namun, siapa yang menyelisihi hal ini, hatinya akan dipenuhi keburukan yang membinasakan”. Pada dasarnya, kaum muslimin wajib untuk berjamaah bukan berpecah belah, dan berpegang pada tali Allah bukan menyempal serta saling berselisih. Hidup berjamaah itu di dunia berbuah kemuliaan, kemenangan, dan tamkin, dan di akhirat mewariskan wajah yang bercahaya serta derajat yang tinggi, sebagaimana perkataan Ibnu Abbas  dalam tafsir kalam Allah : {Pada hari beberapa wajah menjadi putih dan beberapa wajah (lainnya) menjadi hitam.[QS Āli ‘Imrān: 106]}, katanya: “Wajah ahlus sunnah wal jamaah menjadi putih, dan wajah ahli bid’ah dan perpecahan menjadi hitam”. Dalam perpecahan tidak ada kemuliaan dan kemenangan sama sekali, meskipun

amir kita adalah sebaik-baik dan seberani-beraninya makhluk Allah di muka bumi. Inilah Amirul Mukminin Ali bin Abi Thalib , ketika menjabat sebagai khalifah tidak ada yang lebih baik daripadanya. Meskipun demikian, ketika umat menyelisihi nya, sekelompok orang memberontak padanya, dan kemudian muncul Khawarij, beliau sama sekali tidak bisa menyiapkan satu pasukan pun untuk memerangi orang-orang kafir. Syaikhul Islam Ibnu Taimiyyah  berkata dalam pembicaraannya mengenai dua belas imam menurut Rafidhah: “Tidak ada seorangpun dari mereka yang mempunyai kekuatan selain Ali bin Abi Thalib. Sekalipun demikian, selama masa khilafahnya beliau tidak mampu menggempur orang kafir, atau menaklukkan kota, atau bahkan membunuh satu orang kafir. Sebaliknya, kaum muslimin malah sibuk saling memerangi, sampai-sampai orang-orang kafir di Timur dan di Syam baik kaum musyrikin maupun Ahli Kitab mendapat kesempatan menyerang mereka, sampai dikatakan berhasil merebut beberapa negeri kaum muslimin”. Perang Jamal adalah contoh paling menyakitkan akibat perpecahan barisan dan menyelisihi persatuan. Sebaliknya, ketika umat bersatu di bawah kepemimpinan Mu’awiyah dalam ‘Ām al-Jamā’ah (Tahun Persatuan), beliau bisa mempersiapkan dan mengirim pasukan demi pasukan, menaklukkan berbagai negeri, mengumpulkan zakat, dan menggelontorkan harta.

Mu’awiyah  , akan tetapi semua perselisihan adalah buruk. Nabi  bersabda sebagaimana dalam Shahih Muslim: ”Siapa yang keluar dari ketaatan dan meninggalkan jamaah lalu mati, maka matinya jahiliyah, dan siapa yang berperang di bawah panji fanatisme, marah karena fanatisme kelompok atau menyeru pada kelompok lalu terbunuh, maka matinya jahiliyah”. Begitu juga sabdanya: “Siapa yang melihat suatu hal yang dia benci pada pemimpinnya, maka hendaknya bersabar, karena siapapun yang memisahkan diri dari jamaah kemudian ia mati, matinya Jahiliyah”. Sesungguhnya kami, dengan pertolongan Allah, selama hati kita bersatu dalam satu pimpinan yang kita berbaik sangka dan menepis segala tuduhan serta keraguan yang ditudingkan padanya, maka Demi Allah, sekalipun Amerika datang dengan seluruh kekuatannya, dengan seluruh laki-laki dan wanitanya untuk memerangi kita, niscaya kita tetap akan menang. Maka, wahai tentara-tentara Allah, halangilah setiap orang yang hendak memecah belah barisan kalian.

Tidak ada seorang pun yang menentang bahwa Ali itu lebih takwa, lebih berani, lebih adil, dan lebih bijak daripada 17

Allah mengutus Rasul-Nya Muhammad g sebagai rahmat semesta alam. Dengan berani beliau menyeru mereka ke jalan kebenaran dan petunjuk. Siapa yang menerima, niscaya dia akan memperoleh rahmat ini. Sedangkan siapa yang menolak dan membangkang kepadanya, niscaya akan beliau perangi dan beliau perlakukan dengan keras dan tegas hingga mau tunduk kepada perintah Allah c. Perjalanan hidup beliau adalah saksi dan bukti terbaik akan hal itu. Sekembalinya Nabi g dari Perang Badar, beliau memerintahkan agar tawanan bernama Uqbah bin Abi Mu’aith dieksekusi mati, karena Uqbah adalah orang yang paling keras gangguannya kepada Islam dan kaum muslimin. Berkata adz-Dzahabi dalam as-Sīrah: “Uqbah bin Abi Mu’aith dieksekusi mati di ‘Irqu azh-Zhubyah (nama tempat -pent). Ketika Nabi g memerintahkan untuk membunuhnya ia bertanya: “Siapa yang akan mengurus anak-anakku hai Muhammad? Nabi g menyergah: “Neraka” (Sebagian Ulama menjelaskan bahwa maksudnya adalah bagimu neraka dan biarkan Allah yang akan menanggung anak-anakmu). Lalu ia dibunuh oleh ‘Āshim bin Tsabit bin Abu al-Aqlaḥ, ada juga yang mengatakan oleh Ali h”. Dalam Perang Uhud, Rasulullah g juga memerintahkan untuk mengeksekusi mati tawanan bernama Abu ‘Izzah al-Jumaḥi, yang memiliki beberapa putri. Ibnu Katsir bercerita: “Tidak ada yang ditawan dari kalangan musyrikin selain Abu ‘Izzah al-Jumaḥi. Sebelumnya dia juga pernah ditawan waktu Perang Badar. Ketika itu dia dibebaskan tanpa tebusan tapi dengan syarat tidak akan memerangi beliau lagi. Maka, ketika kembali ditawan di Perang Uhud, dia berkata, ‘Hai

18

Makalah

Muhammad, bebaskanlah aku demi putri-putriku, aku berjanji tidak akan memerangimu lagi’. Rasulullah g pun menjawab: “Aku tidak akan membiarkanmu memanfaatkan kedua buah hatimu di Makkah itu dan engkau berkata aku berhasil menipu Muhammad dua kali”. Kemudian Beliau memerintahkan untuk dipenggal lehernya. Sebagian ulama menyebutkan bahwa ketika itu Rasulullah g bersabda: “Seorang mukmin tidak akan terperosok ke lubang yang sama sebanyak dua kali”. Kedua tawanan ini, kondisinya tidak dalam posisi bisa dibebaskan, ditebus, atau dikasihani. Karena jika sampai terjadi, niscaya akan berpengaruh pada wibawa Rasul Rabb semesta alam, sebagaimana yang telah dijelaskan oleh beliau ketika mengeksekusi Abu ‘Izzah. Nabi g tidak pernah membiarkan orang yang telah mengganggu Islam dan umat Islam dalam kondisi aman, meskipun gangguannya cuma dengan ucapan dan tahridh (provokasi), sebagaimana yang terjadi pada si Yahudi Ka’ab bin alAsyraf. Ibnu Ishaq berkata: “Ka’ab mulai memprovokasi untuk menyerang Rasulullah g seraya melantunkan syair-syair. Dia menangisi pembesarpembesar Quraisy yang dilempar jasadnya ke sumur sewaktu Perang Badar. Kemudian Ka’ab bin al-Asyraf pulang ke Madinah. Dia mulai mengganggu Ummu Fadhal binti Harits, kemudian para muslimah yang lain”. Sehingga keluarlah perintah dari Rasulullah g untuk memenggal

kepala si thaghut ini, beliau bertanya kepada para sahabat siapa yang mampu melaksanakan operasi ini. Dari Jabir bin Abdillah h berkata: Rasulullah g bersabda: ‘Siapakah yang bisa membungkam Ka’ab bin al-Asyraf? Sungguh, dia telah menyakiti Allah dan Rasul-Nya’. Muhammad bin Maslamahpun bangkit seraya berkata: ‘Wahai Rasulullah, apakah anda ingin saya membunuhnya? Beliau menjawab: ‘Ya’, hingga akhir hadits. (HR. Bukhari dan Muslim) Setelah Perang Ahzab, Rasulullah g bertolak menuju Bani Quraizhah guna mengepung mereka akibat pelanggaran mereka terhadap isi perjanjian. Hukum Allah atas mereka yaitu semua lelaki mereka dibunuh, sedangkan para wanita dan anakanak mereka ditawan. Dari Aisyah berkata: “Sa’ad (Sa’ad bin Mu’adz –pent) terluka di tengkuknya sewaktu perang Khandaq akibat terkena panah yang dilepaskan oleh seorang lelaki Quraisy bernama Ibnul ‘Irqoh. Rasulullah g membuatkannya sebuah tenda di masjid agar beliau bisa selalu menjenguknya. Ketika Rasulullah g pulang dari Perang Khandaq beliau meletakkan senjata dan bergegas mandi. Jibril o pun menemui beliau sambil membersihkan debu dari kepalanya, lalu berkata, ‘Engkau meletakkan senjata? Padahal demi Allah kami belum meletakkannya, keluarlah kepada mereka’. Rasulullah g bertanya, “Kemana? Jibril o menunjuk ke arah Bani Quraizhah. Lalu Rasulullah g memerangi mereka hingga mereka menyerah kepada keputusan Rasulullah g, tetapi justru beliau menyerahkan keputusannya kepada Saad h. Saad 19

berkata: ‘Saya putuskan bahwa seluruh petempur mereka dibunuh, anak-anak dan wanitanya ditawan, dan harta mereka dibagi-bagi’. Urwah bin Zubair berkata: ‘Lalu aku diberi tahu bahwa Rasulullah g bersabda: ‘Sungguh, engkau telah memutuskan sesuai dengan keputusan Allah b tentang mereka’. (HR. Muslim). Demikianlah, sikap keras dan tegas pada para pengkhianat itu adalah obat mujarab dan pelajaran amat berharga bagi yang lainnya. Sebelumnyapun Rasulullah g telah mengusir Bani Nadhir dari tempat tinggal mereka dan merampas harta benda mereka setelah upaya mereka untuk membunuh beliau ketika sedang berada di tengah-tengah mereka dibongkar oleh Allah. Tidak lama setelah itu, beliau segera keluar untuk mengepung dan memerangi mereka, lalu Allah menolong beliau untuk mengalahkan mereka. Begitu juga beliau telah memerangi Bani Qoinuqo’ dan mengepung mereka. Demikian pula tindakan atas Yahudi Khaibar, beliau menyerang dan menaklukkan benteng-benteng mereka secara paksa [lihat: Sirah Ibnu Hisyam]. Rasulullah g juga tidak pernah diam saja sekalipun terhadap satu orang muslim yang dibunuh secara khianat dan zhalim, tidak seperti kelakuan para juru dakwah busuk itu yang menggembosi kaum muslim agar tidak mengambil hak mereka dari orang yang membunuh, menumpahkan darah, dan memperkosa kehormatan mereka. Ibnu Katsir berkata: “al-Waqidi berkata, ‘Pada bulan Syawwal tahun 6 H, Sariyah Kurz bin Jabir al-Fihri berangkat mengejar orang-orang Urainah yang telah membunuh penggembala unta Rasulullah g dan merampas untanya”. Dari Anas h bahwa serombongan dari 20

Makalah

suku Ukal dan Urainah pergi ke Madinah untuk bertemu Nabi g dan menyatakan keislamannya. Mereka berkata; “Wahai Nabi Allah, sesungguhnya kami adalah orang-orang penggembala ternak bukan orang-orang yang bisa bercocok tanam”. Ternyata mereka tidak suka tinggal di Madinah karena suhunya (hingga menyebabkan sakit). Akhirnya Rasulullah g memerintahkan untuk memberikan sejumlah unta dengan penggembalanya agar mereka dapat meminum susu dan berobat dengan air seni unta-unta itu. Mereka lalu pergi, dan sesampainya di luar Madinah mereka kembali kafir, membunuh pengembala Nabi g dan merampas unta-unta beliau. Ketika peristiwa ini sampai kepada Nabi g, beliau langsung memerintahkan untuk memburu dan menangkap mereka. (Setelah berhasil ditangkap), beliau memerintahkan untuk men-tasmīr mata mereka dengan besi panas, (attasmīr artinya memanaskan batang besi lalu mendekatkannya ke mata tanpa menyentuhnya, hanya saja panasnya akan melelehkan mata) memotong tangan-tangan mereka, dan membiarkan mereka di bawah sengatan matahari sampai mati dalam kondisi seperti itu. (HR. Bukhari dan Muslim) Inilah hukuman Rasulullah g, meski beliau melarang untuk mencincang, tetapi hukum qishash telah tetap terkait mereka dan orang-orang semisal mereka. Beliau tidak membiarkan para pembunuh sang penggembala bebas berkeliaran, tetapi beliau segera mengirim sariyah untuk mengejar dan menangkap mereka, lalu menerapkan hukum qishosh kepada mereka. Pada waktu Fathu Makkah (semoga Allah mengulangnya kembali), Rasulullah g memerintahkan untuk membunuh beberapa orang meskipun mereka berlindung di balik tirai Ka’bah. Dari

Anas h bahwa pada waktu penaklukan kota Makkah, Nabi g memasuki kota Makkah sambil mengenakan penutup kepala diatas kepala beliau, ketika beliau membukannya, seorang laki-laki langsung menemuinya sambil berkata; ‘Wahai Rasulullah, ini Ibnu Khathal sedang bergelayutan di tirai Ka’bah.’ Rasulullah gbersabda: “Bunuhlah dia! (HR. Bukhari dan Muslim). Dari Sa’ad bin Abi Waqqosh h berkata: “Pada waktu penaklukan kota Makkah, Rasulullah g menjamin keamanan semua orang selain empat lelaki dan dua wanita, beliau bersabda: “Bunuhlah mereka meskipun sedang bergelayutan di tirai Ka’bah”. (HR. Nasa’i) Yang demikian itu adalah karena gangguan mereka kepada Islam dan kaum muslimin. Ternyata tirai Ka’bah yang mulia tidak mampu melindungi mereka dari syariat Rabbul ‘ālamīn setelah kekafiran berat yang mereka lakukan dengan lisan dan tangan mereka.

sayang), beliau juga Nabiyyul malhamah (pengobar perang). Adapun sikap melihat sisi terkait kelembutan dan kasih sayang beliau kepada para wali Allah, namun justru menerapkannya kepada musuhmusuh Allah, maka ini adalah manhaj para wali thaghut yang ingin supaya umat Islam mau bermudahanah (toleransi) dengan musuh-musuh mereka. Bahkan mereka ingin supaya umat Islam mentaati mereka jika ada jalan untuk itu. Namun jika seorang muslim bangkit untuk menyerang dan melukai musuhmusuh Allah, dan memperlakukan mereka seperti perlakuan mereka kepada umat Islam berupa pembunuhan dan pengusiran, niscaya para setan itu akan segera mengingkarinya dengan alasan perbuatan itu mencoreng nama baik Islam dan kaum muslimin. Islam apa yang mereka bicarakan dan agama apa yang mereka ikuti??

Inilah bukti-bukti dari “sirah” Rasulullah g dan masih banyak lagi, tanpa menafikan sifat lembut dan kasih sayang beliau, tetapi sebagaimana kalam Allah b: {Muhammad adalah utusan Allah, dan orang-orang yang bersamanya mereka keras kepada orang-orang kafir dan saling berkasih sayang dengan sesama mereka. [QS. al-Fath: 29]}. dan Rasulullah g pasti akan melaksanakan perintah Allah b yang telah berfirman kepadanya: {Hai orang-orang beriman, perangilah orang-orang kafir yang terdekat dari kalian dan hendaklah mereka mendapatkan perlakuan kasar dari kalian dan ketahuilah bahwa Allah bersama orang-orang-orang yang bertaqwa. [QS. at-Taubah: 123]}. Demikian juga, disamping beliau g Nabiyyur rahmah (pembawa kasih 21

Sikap Keras Dan Tegas Kepada Orangorang Kafir dalam Sejarah Khulafaur Rasyidin Para sahabat  adalah kaum yang paling lembut hatinya, paling ramah sikapnya, paling bagus pergaulan dan akhlaknya, dan paling bersemangat dalam menyebarkan Din dan mengangkat bendera Islam. Mereka juga orang-orang yang paling bersemangat dalam berpegang teguh pada petunjuk nabawi dan ittiba’ sunnah Rasul  dalam semua perkara. Termasuk persoalan memperlakukan orang kafir dalam peperangan. Mereka adalah orang-orang yang keras terhadap orang kafir dan bersikap kasar terhadap mereka dengan menghunuskan pedang. Sehingga dengan itu mereka bisa meneguhkan pokok-pokok Din, menegakkan pondasi Islam, dan mengangkat bendera tauhid tinggi-tinggi.

22

dan menyuruhnya untuk menghabisi dan menuntaskan mereka. Ibnu Katsir berkata: “Abu Bakar ash-Shiddīq menyurati Khalid ketika sampai kabar keberhasilannya mematahkan kekuatan Thulaiḥah dan sekutu-sekutunya; ‘Hendaknya nikmat Allah ini semakin menambah kebaikanmu. Bertakwalah kepada Allah, karena Allah bersama orang-orang yang bertakwa dan berbuat baik. Bersungguh-sungguhlah dalam aksimu, tidak perlu berlembutlembut. Jangan biarkan seorang musyrik pun yang berhasil engkau tangkap sedang ia telah membunuh kaum muslimin kecuali engkau habisi, pun juga orang yang menentang Allah atau menganggap baik hal itu yang berhasil engkau tangkap kecuali engkau bunuh’. [al-Bidāyah wa an-Nihāyah].

Pemuka mereka dalam hal itu adalah ashShiddīq , yang dengan keteguhannya Allah meneguhkan Islam ketika beliau berazam untuk memerangi seluruh orangorang murtad yang enggan melaksanakan satu syariat saja dari syariat Islam yang nampak dan mutawatir (disepakati), yaitu kewajiban membayar zakat. Beliau tidak membedakan antara mereka dengan orang yang kembali pada penyembahan berhala maupun yang mengikuti para pendusta. Oleh karena itu, beliau membentuk batalyon-batalyon tempur dan mengutus berbagai detasemen, seperti batalyon yang diserahkannya kepada pedang Allah yang terhunus Khalid bin al-Walid .

Sang Pedang Allah yang terhunus itupun melaksanakan perintah tersebut dengan sebaik-baiknya. Beliau segera mengejar sisa-sisa pasukan murtaddin yang terkalahkan itu dan mengqishāsh serta menghabisi mereka. Ibnu Katsir berkata: “Selama sebulan beliau terus memburu mereka dan membalaskan darah kaum muslimin yang dibantai ketika mereka murtad. Diantara mereka ada yang dibakar, ada yang dihantam dengan batu, dan ada yang dilempar dari tebing tinggi. Semua itu agar orang-orang murtad yang mendengar kabar mereka bisa mengambil pelajaran”. Tindakan ini juga sebuah terror bagi sisa-sisa murtaddin yang mengikuti kabar-kabar ini, sehingga sebagian dari mereka segera bertaubat dan taat, sedang yang lainnya tetap ngotot bertempur.

Dalam serbuan pertamanya, Khalid  berhasil mematahkan dan memporakporandakan kekuatan pasukan Thulaiḥah bin Khuwailid al-Asadi dan sekutu-sekutunya dari kabilah Arab. Kemudian ash-Shiddīq menyuratinya

Ketika utusan Bazākhah datang meminta perdamaian kepada Abu Bakar ashShiddīq dan berjanji untuk kembali melaksanakan seluruh syariat Islam, beliau memberi mereka dua opsi yaitu perang yang membinasakan atau perdamaian

Makalah

yang menghinakan. Ibnu Katsir berkata: “Mereka berkata, ‘Wahai khalifah Rasulullah, kita mengerti apa itu perang yang membinasakan, lalu apa maksudnya perdamaian yang menghinakan? Jawabnya, ‘Peralatan tempur kalian diambil, dan kalian akan dibiarkan mengikuti ekor-ekor sapi sampai Allah memperlihatkan pada khalifah Nabinya dan orang-orang mukmin suatu perkara yang membuat kalian bisa dimaafkan. Kalian mengganti semua kerugian kami sedangkan kami tidak mengganti kerugian kalian. Kalian bersaksi bahwa prajurit kami yang terbunuh itu berada di surga sedangkan kalian yang terbunuh berada di neraka”. Diriwayatkan oleh Bukhari secara singkat. Tindakan ash-Shiddīq  ini merupakan penghinaan kepada orang yang memerangi Allah dan Rasul-Nya agar mereka sadar betapa buruk dan berbahanya aksinya itu. Dengan itu, beliau juga bermaksud mengamankan Daulah Islam dari ancaman mereka dengan melucuti senjata mereka setelah mereka bertaubat. Tindakan ini didasarkan pada kemuliaan Islam dan kaum muslimin. Sekalipun pertempuran dengan murtaddin belumlah selesai, namun beliau tetap mendesakkan syarat ini untuk menunjukkan kemuliaan negaranya dan kaum muslimin dan menghinakan orang yang memusuhi atau memeranginya. Beliau juga bertindak sama kerasnya terhadap seorang murtad yang menipu dan memerangi kaum muslimin, yaitu Fujā’ah as-Sulami, dengan membakarnya. Ibnu Katsir berkata: “Adalah ashShiddīq pernah membakar Fujā’ah di Baqī’. Sebabnya adalah, sebelumnya ia mendatangi Abu Bakar dan mengklaim telah beriman, kemudian meminta beliau menyiapkan sebuah pasukan untuk memerangi orang-orang murtad. Setelah pasukan itu disiapkan dan diberangkatkan, ternyata ia malah membunuh dan

merampas harta setiap muslim dan murtad yang dilewatinya. Ketika hal itu terdengar oleh ash-Shiddīq, beliau segera mengirim pasukan untuk mengejar dan menawannya. Setelah berhasil ditawan ia diseret ke Baqī’, tangannya lalu diikat ke tengkuknya, dan dibakar dalam keadaan terjepit”. Adapun di Yamamah, pertempuran tersengit berlangsung melawan orangorang murtad pengikut Musailamah al-Kadzāb. Para sahabat  terpaksa bekerja keras sampai berhasil menguasai dan menangkapi mereka, lalu menghabisi mereka. Ibnu Katsir berkata: “Jumlah korban musuh yang terbunuh di Kebun Kematian dan pada pertempuran ini mencapai sepuluh ribu, atau dikatakan dua puluh satu ribu prajurit. Sedang kaum muslimin yang terbunuh mencapai tujuh ratus, atau dikatakan lima ratus prajurit”. Ibnul Atsīr berkata dalam alKāmil: “Ketika itu surat Abu Bakar yang memerintahkan untuk membunuh setiap orang dewasa baru sampai di tangan Khalid sedangkan ia telah membuat perjanjian damai dengan mereka, sehingga ia tetap menepati perjanjiannya itu dan tidak mengkhianati mereka”. Jikalau bukan lantaran perjanjian damai yang telah disepakati Khalid bin al-Walid dengan perwakilan Bani Hanifah sebelum surat Abu Bakar  sampai di tangannya niscaya ia akan menghabisi mereka. Sementara itu di Bahrain, setelah al-‘Alā bin al-Hadhrami  berhasil mematahkan perlawanan murtaddin dan memporakporandakan mereka, orang-orang murtad itu kabur menyeberangi teluk. Ibnu Katsir berkata: “Kemudian kaum muslimin memburu jejak orang-orang yang terkalahkan itu dan membunuhi serta membantai mereka, sebagiannya atau mayoritasnya kabur menyeberang ke pulau Darin”. Kaum muslimin tidak memberi kesempatan pada mereka 23

untuk sekedar menghela nafas. Mereka memutuskan untuk menyeberangi teluk dengan menaiki kapal. Namun ketika hal itu ternyata malah memperlambat mereka, al-‘Alā bin al-Hadhrami  dengan bertawakkal kepada Allah memutuskan untuk menceburkan dirinya dan pasukannya ke teluk tanpa menaiki kapal. Ibnu Katsir berkata: “Dengan izin Allah mereka berjalan menyeberangi teluk laksana pasir lunak yang mengambang, air hanya menyentuh kaki-kaki unta dan kuda tidak mencapai pelananya. Perjalanan menaiki kapal membutuhkan waktu sehari semalam, namun mereka berhasil mencapai pantai pulau itu, bertempur memporakporandakan musuhnya, lalu mengangkuti ghanimah dan kembali ke tempat semula hanya dalam waktu sehari saja. Tidak ada seorangpun tawanan yang tertinggal. Semua ghanimah diangkut dan hewan ternak digiring menuju Madinah”. Seperti inilah seluruh operasi penumpasan para murtaddin, memporak-porandakan dan menghabisi mereka sampai mereka kembali kepada perintah Allah atau mati dalam kondisi murtad. Setelah ash-Shiddīq selesai menumpas

24

Makalah

orang-orang murtad, barulah beliau memulai penaklukkan Irak dan Syam. Orang-orang murtad adalah batu sandungan terbesar di jalan jihad fisabilillah dan penyebaran Islam di bumi yang harus dibasmi habis, sampai umat Islam bisa berkesempatan menyeru dan memerangi umat-umat lain berdasarkan perintah Allah. Dalam salah satu pertempurannya melawan Persia Majusi, Sang Pedang Allah yang terhunus  bersumpah untuk mengalirkan sungai dengan darah mereka. Ibnu Katsir berkata: “Khalid berkata, ‘Ya Allah, aku bersumpah jika Engkau menguasakan mereka pada kami maka aku tidak akan menyisakan seorangpun dari mereka sampai mengalirkan sungai dengan darah mereka’. Kemudian Allah  menganugerahkan kemenangan kepada kaum muslimin. Penyeru Khalid segera berteriak, ‘Tawanlah, tawanlah, jangan dibunuh kecuali yang menolak ditawan’. Maka kuda-kuda datang bergelombang menyeret para tawanan. Kemudian beberapa prajurit diperintahkan untuk memenggal kepala para tawanan satu demi satu di tepi sungai. Hal itu terjadi selama sehari semalam. Hari berikutnya

perburuan tawanan masih berlanjut, demikian juga esoknya. Tiap kali seorang tawanan berhasil ditangkap maka diseret ke tepi sungai dan dipenggal lehernya. Sampai air sungai tidak mengalir lantaran darah yang membeku. Maka sebagian komandan berkata kepada Khalid bahwa sungai tidak akan mengalirkan darah mereka sampai ia mengalirkan air untuk membuang darah yang menggumpal sehingga dengan demikian sumpahnya bisa dipenuhi. Dialirkanlah aliran sungai itu, sehingga air sungai memerah karena darah, karena itulah sungai itu kemudian dinamai sungai darah sampai saat ini. Saat itu korban tentara Persia mencapai 70.000 prajurit.” Dalam salah satu pertempuran Khalid bin al-Walid melawan Romawi, salah satu komandan pasukan Romawi yaitu Mahan meminta berdialog untuk menegosiasikan kembalinya pasukan Islam ke Madinah, jawaban mengerikan Khalid membuatnya terdiam seribu bahasa. Ibnu Katsir berkata: “Mahan berkata, ‘Kami mengerti kalian keluar dari negeri kalian itu karena faktor kelaparan dan kemisikinan. Kami akan berikan setiap dari kalian 10 dinar, pakaian, dan makanan dengan syarat kalian kembali ke negeri kalian. Demikian juga tahun depan akan kami kirim yang semisalnya pada kalian’. Maka Khalid berkata, ‘Yang engkau sebutkan itu bukanlah yang menyebabkan kami keluar dari negeri kami, tapi kami kaum peminum darah, dan kami mendapat kabar bahwa tidak ada darah yang lebih nikmat dari darah orang Romawi, itulah yang menyebabkan kami datang. Para pengiring Mahan berkata, ‘Yang demikian ini bukanlah yang diceritakan kepada kami tentang orang Arab’.

semua. Disebutkan dalam Tārīkh al-Islam oleh adz-Dzahabi: “Beberapa orang mendatangi Ali dan berkata, ‘Engkaulah Dia! Ali membalas, ‘Apa maksudmu? Siapa aku? Mereka berkata, ‘Engkaulah Dia! Balasnya, ‘Celaka kalian, apa maksud kalian? Mereka menjawab, ‘Engkau adalah Tuhan kami! Ali membalas, ‘Bertobatlah kalian! Namun mereka menolak, maka Ali pun memenggal leher mereka. Kemudian digalilah parit dan bangkai mereka diletakkan di dalamnya, kemudian Ali berkata, ‘Wahai Qunbur, ambilkan seikat kayu bakar’, lalu dibakarnya mereka sembari bersyair, ‘Ketika aku melihat perkara munkar, aku nyalakan api dan kupanggil Qunbur’. Kisah ini diriwayatkan secara ringkas oleh Bukhari dari Abbas, disebutkan juga bahwa Ali membakar orang-orang zindiq dalam keadaan hidup-hidup. Kisah-kisah yang kita sebutkan disini hanyalah sedikit contoh dari tindakan para sahabat atas orang-orang kafir dan murtad ketika memerangi mereka. Siapa yang bertindak sesuai dengan petunjuk mereka maka sungguh telah selamat dan diberi petunjuk. Namun siapa yang hendak mengikuti selain petunjuk mereka maka Allah akan membiarkannya mengikuti manhaj-manhaj dan millah-millah yang sesat lagi menyesatkan. Lalu jika setelah itu ia mengklaim lebih baik dari mereka maka sungguh telah berdusta atas nama Allah dan Rasul-Nya g, sedangkan Dialah yang memberi petunjuk kepada jalan yang lurus.

Di masa khilafah Ali  muncul orangorang yang ghuluw terhadapnya menganggapnya Tuhan, maka beliau memerintahkan untuk membakar mereka 25

Allah c telah menciptakan hamba-hambaNya dan menjalankan sunnah ujian-Nya pada mereka, sampai terpisah antara yang buruk dan yang bersih, dan agar orang yang binasa itu binasanya setelah mendapat keterangan dan demikian juga orang yang hidup. Karena itu, tidak ada tamkin kecuali setelah penyeleksian, tidak ada kemenangan kecuali setelah beratnya ujian, dan tidak ada rasa lapang kecuali setelah dihimpit kesulitan. Jalan menuju Allah c dengan balasan terbaik yang telah disiapkan untuk orang-orang beriman, adalah jalan yang berharga teramat mahal. Harga ini tidak akan mampu dipikul kecuali oleh orang-orang mukmin yang sebenar-benarnya, yang hatinya bergantung hanya kepada Allah saja dan tetap teguh pada manhaj Nabi g dan para sahabatnya yang mulia. Mereka itu orang-orang yang tidak tertipu dengan figur atau sloganslogan mentereng. Mereka adalah para pencari kebenaran yang telah menemukan pemeluknya. Para pemegang kebenaran itu bukanlah orang-orang yang telah sekian lama berkecimpung dalam jihad lalu kemudian menyimpang dan melenceng lantaran panjangnya masa sehingga mereka sekarang menjadi para penggembos dan penipu. Juga bukan orang-orang yang menghabiskan umurnya diantara wadah tinta dan lembaranlembaran kosong, lalu ketika seorang penyeru kabar gembira menyeru bahwa inilah Daulah Islam telah tegak maka kemarilah buktikan ilmu kalian dengan amal, tiba-tiba mereka 26

Makalah

memalingkan muka, seakan-akan ada sumbatan di telinga mereka. Ibnul Qayyim al-Jauziyyah r berkata menggambarkan jalan yang menuju surga-surga yang kekal: “Dimana engkau, sedangkan jalan ini adalah jalan yang melelahkan Adam o, membuat Nuh omengeluh, Ibrahim o dilemparkan ke dalam kobaran api, Isma’il o dibaringkan hendak disembelih, Yusuf o dijual dengan harga murah dan dipenjara selama beberapa masa, Zakariya o digergaji, Yahya o disembelih, Ayyub o menderita penyakit keras, membuat Dawud o menangis tersengal-sengal, Isa o berjalan bersama binatang buas, dan Muhammad g merasakan kerasnya kefakiran dan berbagai macam gangguan”. [al-Fawāid] Jika seperti itu kondisi para nabi termasuk para ulul azmi – sebaik-baik shalawat dan sejernih-jernihnya salam terhatur kepada mereka dan kepada Nabi kita – mendapatkan apa yang mereka dapatkan itu demi membela Allah c namun mereka tetap bersabar dan teguh, dan mereka disakiti dengan keras lantaran menyeru kepada tauhid yang murni namun tidak merasa lemah dan berkecil hati, maka bagaimana halnya dengan orang-orang selain mereka? Bukankah lebih pantas untuk diuji agar menjadi bersih, dan diseleksi agar mereka menjadi orangorang mukhlis? Imam Syafi’i r suatu ketika ditanya: “Mana yang lebih utama bagi seorang lelaki, diberi kekuasaan atau diuji? Jawabnya: “Ia tidak akan diberi kekuasaan sampai diuji”. [al-Fawāid karangan Ibnu Qoyyim] Ya, siapa langkah awalnya tak diwarnai dengan kelam maka takkan ada penghabisan yang bercahaya. Tidak ada tamkin sampai merasakan pahitnya ujian, sempitnya hidup, dan kerasnya krisis. Karena janji untuk para lelaki dan wanita

yang jujur adalah surga. Surga yang di dalamnya wajah Allah c diperlihatkan, yang merupakan setinggi-tingginya nikmat dan angan-angan. Lalu, apakah hal itu bisa didapatkan dengan nyamannya dunia dan nikmatnya hidup? Bahkan sebaliknya, dengan tikaman tombak di bawah kilatan pedang; {Apakah kamu mengira bahwa kamu akan masuk surga, padahal belum datang kepadamu (cobaan) sebagaimana halnya orang-orang terdahulu sebelum kamu? Mereka ditimpa oleh malapetaka dan kesengsaraan, serta digoncangkan (dengan bermacam-macam cobaan) sehingga berkatalah Rasul dan orangorang yang beriman bersamanya: “Bilakah datangnya pertolongan Allah?” [QS al-Baqarah: 214]}. Imam at-Tabari r berkata: “Makna kalam Allah ini yaitu: Wahai orang-orang yang beriman kepada Allah dan Rasul-Nya, apakah kalian mengira akan masuk surga sedangkan kalian belumlah terkena ujian dan tumpukan kesulitan seperti pengikut para nabi dan rasul sebelum kalian. Sehingga kalian diuji dan digoncangkan dengan kesengsaraan, yaitu kefakiran yang amat sangat, dan malapetaka, yaitu wabah penyakit, seperti mereka dahulu. Juga kalian belumlah digoncangkan dengan kegoncangan mereka, yaitu merasakan ketakutan dan kengerian yang teramat sangat lagi melelahkan lantaran musuh, sampai mereka merasa lelah menanti pertolongan Allah dan berkata, “Bilakah Allah akan menolong kita?”. Hal itu juga diketahui oleh Kaisar Romawi Heraklius ketika berkata kepada Abu Sufyan: “Aku bertanya kepadamu bagaimana peperangan antara kalian dengannya, engkau menjawab bahwa terkadang menang terkadang kalah, maka demikianlah para rasul, mereka diuji lalu kemudian mendapatkan kemenangan”. (Muttafaq ‘alaih). Maka bagaimana seorang muwahhid yang berprasangka baik kepada Allah tidak mengetahui hal ini? 27

Sesungguhnya Din ini adalah mahal. Menyeru kepada tauhid yang murni dan meninggikan kalimat Allah di bumi-Nya membutuhkan pengorbanan teramat besar, seperti pengorbanan Ashābul Ukhdūd, yang diberantas dan dihabisi secara dini oleh thaghut sehingga tidak ada seorangpun yang tersisa. Mereka para Ashābul Ukhdūd itu – setelah beriman kepada Rabbnya ghulam – menyaksikan para thaghut membuat parit dan menyalakan api untuk membakar yang tetap beriman, namun hal itu tidak mencederai iman mereka dan tidak berhasil menggeserkan Din mereka, sampai datang seorang wanita yang menggendong anak kecil, ia raguragu untuk melemparkan dirinya ke dalam api lantaran anaknya itu, maka anaknya berkata: “Wahai ibu, bersabarlah, karena engkau benar”. (Muttafaq ‘alaih). Ibnu Abi Syaibah meriwayatkan dalam al-Mushannaf dari Hasan yang berkata: “Adalah Rasulullah g jika menyebutkan kisah Ashābul Ukhdūd beliau berlindung dari beratnya ujian”. Imam Bukhari membuat bab dalam shahihnya, ‘Bab Tentang Orang Yang Memilih Dipukul dan Dihinakan Daripada Kafir”, beliau mengeluarkan hadits dari Khabbab bin al-Art , berkata: “Kami mengadu kepada Rasulullah g ketika beliau tengah bersandar pada Ka’bah beralaskan burdahnya. Kami berkata padanya: ‘Tidakkah engkau mendoakan kita? Tidakkah engkau meminta tolong kepada Allah? Beliau bersabda: ‘Orang sebelum kalian digalikan sebuah lubang untuknya di atas tanah, kemudian mereka dimasukkan ke dalamnya. Setelah itu diambilkan sebuah gergaji dan diletakkan di atas kepalanya hingga terpotong menjadi dua bagian. Akan tetapi, hal tersebut tidak menggoyahkan agamanya. Kemudian ada juga yang disisir besi, sehingga terlepas daging dari tulangnya. Akan tetapi, hal itu juga tidak 28

Makalah

menggoyahkan agamanya. Allah pasti akan menyempurnakan masalah ini, sehingga akan berjalan seorang dari Shan’a ke Hadramaut, di mana ia tidak takut sedikitpun kecuali kepada Allah, sampai serigala bisa berdampingan dengan kambing (tanpa memangsanya). Akan tetapi, kalian terburu-buru.’ Ada harga yang harus dibayarkan seorang mukmin dalam benturan antara kebenaran dan kebatilan, Allah c berfirman: {Maka mereka membunuh dan dibunuh. [QS at-Taubah: 111]}. Betapa berharganya pelajaran dan konsekuensi yang diambil dari Perang Uhud, perang yang memakan korban bukan sekedar menteri, amir, atau komandan, tidak hanya satu, dua, tiga, atau sepuluh, namun justru penghulu para syuhada Hamzah paman Nabi g bersama dengan 70 sahabat terbaik. Dalam satu hari saja para kesatria sejumlah demikian terbunuh, bukan sekedar kesatria biasa, tapi mereka adalah para sahabat Rasulullah g! Pada Perang Uhud juga suara orangorang kafir meninggi mengira berhasil membinasakan Islam. “Abu Sufyan naik ke tempat yang tinggi dan berseru, ‘Apakah di antara kalian ada Muhammad? Beliau bersabda: ‘Jangan dijawab’. Abu Sufyan kembali bertanya, ‘Apakah di antara kalian terdapat Ibnu Abi Quhafah (Abu Bakar – pent)? Beliau bersabda: ‘Jangan dijawab’. Dia kembali bertanya, ‘Apakah di antara kalian terdapat Ibnul Khatthab? Abu Sufyan melanjutkan, ‘Sesungguhnya mereka semua telah tewas, sekiranya mereka masih hidup, tentu akan menjawabnya’. Ternyata Umar tidak dapat menahan dirinya dan berkata, ‘Kamu berdusta wahai musuh Allah, Allah masih membiarkan orang yang akan membuat kalian terhina’. Abu Sufyan berkata, ‘Tinggilah Hubal’. Maka Nabi g bersabda: ‘Jawablah’. Para sahabat bertanya, ‘Apa yang harus kami katakan? Beliau bersabda: ‘Katakanlah, Allah lebih tinggi dan lebih mulia’. Abu Sufyan membalas, ‘Kami memiliki ‘Uzza

sementara kalian tidak memilikinya’. Maka Nabi g bersabda: ‘Jawablah’. Para sahabat bertanya, ‘Apa yang harus kami katakanya? Beliau bersabda: ‘Katakanlah, Allah adalah penolong kami dan kalian tidak memiliki penolong’”. (HR Bukhari). Lalu, apakah orang-orang mukmin sekarang itu lebih mulia di sisi Allah daripada generasi pertama itu yang diuji dan digoncangkan segoncang-goncangnya sampai hati menyesak ke tenggorokan? Yang mengira bahwa penaklukan Roma dan Konstantinopel itu bisa dicapai hanya dengan pekikan kata saja1 tanpa lukaluka, maka sungguh ia telah tertipu lagi berimajinasi saja! 1 Penaklukan Konstantinopel terjadi setelah memakan korban

sekian banyak syuhada dan prajurit yang terluka. Pada peristiwa sebelumnya, sepertiga pasukan kaum muslimin terbunuh dalam pertempuran sengit melawan salibis di Dabiq. Kemudian pasukan yang tersisa melanjutkan pergerakannya untuk mengepung Konstantinopel sampai mencapai pinggiran kota. Disinilah, dan hanya ketika inilah - setelah banjir darah dan keringat - pertahanan kota jatuh hanya dengan tahlil dan takbir para muwahhid mujahid yang tetap sabar dan teguh. Nikmat dan keutamaan dari Allah ini - pertahanan kota jatuh hanya dengan tahlil dan takbir - adalah balasan keikhlasan niat dan kesungguhan amal, bukan sekedar hasil kata-kata belaka tanpa ada niat dan kesungguhan, seperti kata-kata orang munafik dan yang berpenyakit hatinya.

Dengan demikian, jelaslah bahwa melalui ujian dan penyeleksian sajalah seorang mukmin muwahid bisa bertahan seijin Rabbnya, dan seorang munafik serta yang imannya lemah akan terpuruk, sehingga setelahnya tidak tersisa kecuali orang-orang pilihan. Orang-orang yang jiwanya telah tersucikan dari kotoran najis dunia. Ketika itulah, dan hanya ketika itu jiwa mereka dipenuhi suara kebenaran sehingga datanglah pertolongan yang menyejukkan hati mereka: {Ketahuilah, bahwasanya pertolongan Allah itu dekat. [QS al-Baqarah: 214]}. Sungguh kami telah merasakan hembusan angin khilafah kita yang diberkahi ini, yang bertiup dari ujung timur bumi sampai ujung baratnya, sekiranya mereka tidak menuduh kita lemah, maka bersabar itulah yang baik, Allahul musta’ān.

29

Surga…adalah barang dagangan Allah yang mahal, tempat terbaik dan puncak kemuliaan. Orang-orang beriman bersegera menuju kepadanya dan berlomba untuk menggapainya. Wujudnya sulit dicerna oleh akal, dan tak bisa dilukiskan dengan kata-kata. Tetapi ia dihiasi berbagai onak maupun duri, bukan semerbaknya bunga mawar. Darah dan serpihan tubuh pembelinya adalah saksi akan hal itu, dan pengorbanan nyawa adalah puncak sebuah kedermawanan. “Demi Allah, Surga bukanlah barang murah yang bisa ditawar-tawar oleh orang yang merugi, tidak pula barang rusak sehingga perlu dijual secara kredit oleh orang-orang yang susah. Sesungguhnya, surga telah ditawarkan di pasar bagi yang menginginkannya. Sang pemiliknya hanya mau menerima pembayaran atasnya dengan harga pengorbanan nyawa, sehingga para penganggur pun lesu, sedangkan para pecinta senantiasa

30

Makalah

menanti siapakah diantara mereka yang nyawanya layak untuk dijadikan harga pembayaran”. [Zadul Ma’ad] Allah  berfirman dengan firman yang agung di dalam kitabNya yang mulia, beruntunglah orang yang membaca atau mendengarnya, lalu dia memperhatikan dan merenungkannya: “Jika kalian tertimpa luka, maka mereka pun juga telah tertimpa luka seperti itu. Dan hari-hari (kemenangan dan kekalahan) tersebut kami pergilirkan diantara manusia, dan supaya Allah mengetahui orang-orang beriman dan mengambil diantara kalian sebagai syuhada. Dan Allah tidak menyukai orang-orang yang dzalim. Dan supaya Allah menyaring orang-orang beriman. Dan menghinakan orang-orang kafir. Apakah kalian mengira akan masuk surga padahal Allah belum mengetahui orang-orang yang berjihad dan mengetahui orang-orang yang sabar.” (QS. Ali Imran:140-142)

Itulah pengaturan Allah yang bersifat baku. Luka dibalas dengan luka, negara dengan negara yang lain. Diantara orang-orang beriman ada yang menjadi syuhadā. Orang-orang beriman, mereka diuji agar bisa dibedakan, dan yang baik akan mengalahkan yang buruk. Surga adalah pahala bagi yang lulus dalam ujian, bersabar ketika ujian datang, tetap tegar di masa sulit, tidak mengeluh atau emosi, pola tingkahnya tak seolah-olah mengatakan: “Tidaklah Allah dan Rasul-Nya menjanjikan sesuatu kepada kami melainkan itu hanya tipuan belaka”. Mustahil orang yang sikapnya seperti ini bisa menikmati surgasurga Rabbnya. Seorang muslimah yang bertauhid tidak boleh berasumsi bahwa dia akan terhindar dari wilayah tamhish (penyaringan) dan ibtila’ (ujian), karena dalam hal ini wanita dan laki-laki adalah sama. Bahkan, terkadang wanita berperan besar dalam meneguhkan suami dan anakanaknya. Ada Khadijah dan Asmā, di sana juga ada Sumayyah dan Khansā, serta masih banyak lagi yang lain, yang mana tidak cukup tempat untuk menuliskan biografi mereka. Khadijah , beliau adalah Ummul Mukminin, pemilik hati pertama yang menyatakan beriman terhadap risalah Nabi Muhammad . Khadijah adalah wanita yang dengan perantaranya, Allah meneguhkan Din ini, melalui motivasi yang dia berikan kepada sang suami, penghulu para Rasul yaitu Muhammad .

Imam Bukhari dan Muslim meriwayatkan dalam kitab shahih keduanya, dari hadits Aisyah  bahwa Nabi  setelah turunnya wahyu pertama kepada beliau di gua Hira, saat itu beliau merasa cemas, lantas menemui Khadijah sang istri dan menceritakan peristiwa yang menimpanya, kemudian berkata: “Sungguh, aku sangat cemas atas diriku”. Khadijah menjawab: “Sekali-kali tidak, bergembiralah, demi Allah, selamanya Dia tidak akan menelantarkanmu. Demi Allah, engkau benar-benar biasa menyambung tali persaudaraan, berkata jujur, meringankan beban orang lain, berderma untuk yang tidak punya, memuliakan tamu dan menolong para pengemban kebenaran”. Sungguh, Ummul Mukminin Khadijah -ketika mendengar berita menakjubkan tersebut dari sang suami-, tidak cemas ataupun gusar dan tidak menggembosi sang suami lantaran kekhawatirannya dengan hari-hari yang akan datang. Dia tak melemahkan semangat tapi justru meneguhkannya, hingga para ulama mengomentari ucapan Khadijah tersebut, sebagaimana yang dinukil oleh Imam anNawawi yang berkata: Para ulama berkata, “Ucapan Khadijah  adalah bukti terbesar dan hujjah terakurat atas kesempurnaan Khadijah, kecerdasan otak, kekuatan jiwa, keteguhan hati dan kedalaman pemahamannya. Wallahu a’lam”. [Syarah Shahih Muslim] Hari-haripun berlalu, urusan dakwah pun mulai menyebar. Para Thaghut Quraisy

31

pun mulai menyerang para muwahhid dan mengisolir mereka di lembah Abi Thalib, dan melarang pemberian makanan dan air pada mereka. Sedangkan Ummul Mukminin tetap tegar bersama sang suami, bersabar dan berharap akan pahala dari Allah, ikut merasakan apa yang dirasakan oleh kaum Muslimin berupa rasa lapar dan haus. Padahal beliau adalah wanita dengan kedudukan dan nasab yang terpandang, seorang hartawati dan berpangkat tetapi harus turut terisolir selama dua tahun bersama mereka di lembah Abu Thalib, turut tertimpa lapar dan kelelahan. Hingga akhirnya beliau meninggal dalam kondisi bersabar, berharap pahala dan tetap tegar di atas agamanya dengan ridha sang suami  yang menyertainya, semoga Allah meridhainya dan membuatnya ridha. Adapun Sumayyah binti Khayyath , ibunda Ammar bin Yasir, termasuk tujuh orang yang pertama masuk Islam dan syahidah pertama yang darahnya menyirami pohon tauhid. Benar, wahai muslimah, sungguh darah pertama yang mengalir di jalan Laa Ilaaha Illallah adalah darah perempuan. Ketika itu Sumayyah bersama suami dan anaknya adalah budak Bani Makhzum. Ketika masuk Islam mereka mendapatkan beragam dan aneka siksaan. Dari Jabir, bahwa Rasulullah  pernah melewati Ammar dan keluarganya yang sedang disiksa, lalu beliau bersabda: “Bergembiralah, wahai keluarga Amar dan keluarga Yasir, karena tempat yang dijanjikan bagi kalian adalah surga”. (HR adh-Dhiya dan al-Hakim) Tidaklah Sumayyah disiksa melainkan karena beriman kepada Allah, agar beliau murtad dari agamanya dan meninggalkan jalan Muhammad , seorang lelaki yang datang kepada mereka tanpa membawa harta, emas ataupun perak, tetapi dia hanya membawa agama “baru” yang 32

Makalah

belum pernah ada dalam kehidupan nenek moyang mereka sebelumnya. Yang ia bawa adalah sebuah kalimat yang mereka persaksikan dan amalkan dengan janji surga karenanya. Meskipun disiksa dengan keras, tetapi Sumayyah si wanita lemah yang tak berdaya tetap tegar, tak bergeming dari agamanya dan tidak mundur ke belakang dari apa yang telah dia yakini dan ketundukannya kepada Allah. Ibnu Ishaq berkata dalam “Sirah”: “Beberapa orang dari keluarga Ammar bin Yasir bercerita kepadaku bahwa Sumayyah ibunda Ammar telah disiksa oleh keluarga bani Mughirah karena Islam, tetapi beliau tetap menolak hingga akhirnya mereka membunuhnya”. Jadilah akhir hayat beliau dalam syahadah setelah bersabar dan tetap tegar ketika ditusuk oleh musuh Allah, yaitu si Abu Jahal, dengan sebuah tombak yang kemudian membunuhnya. Adapun Asmā, adalah putri Abu Bakar ashShiddiq, semoga Allah meridhai diri dan bapaknya. Dialah wanita yang dijadikan sebagai contoh terbaik dalam ketegaran dan jihad. Dialah Asmā yang ketika bapaknya keluar untuk berhijrah bersama Nabi , membawa seluruh hartanya dan tidak menyisakannya sedikitpun untuk keluarganya. Asma tidak cemas atau gusar, bahkan dia berusaha menepis keraguan kakeknya tentang ayahnya. Dari Yahya bin Ibad bin Abdillah bin Zubair bahwa ayahnya pernah bercerita terkait sang nenek, yaitu Asmā binti Abu Bakar. Asmā berkisah: “Ketika Rasulullah  keluar bersama Abu Bakar, Abu Bakar membawa serta seluruh hartanya, yaitu sekitar 5000 atau 6000 dirham”. Asmā melanjutkan kisahnya: “Abu Bakar pergi membawanya”, Asmā melanjutkan: “Kakekku yaitu Abu Quhafah yang telah buta matanya menemui kami seraya berkata: “Demi Allah, menurutku Abu

Bakar telah menelantarkan kalian dengan membawa seluruh hartanya”. Asmā melanjutkan: “Akupun menjawab: Sekali-kali tidak demikian, justru beliau telah meninggalkan harta yang sangat banyak untuk kami”. Asmā berkata: “Lalu aku mengambil batu-batu kerikil dan menaruhnya di kotak besi dalam rumah, dimana ayahku biasa meletakkan hartanya di sana, kemudian kututup dengan baju dan kupegang tangan kakek, seraya kukatakan : “Letakkanlah tanganmu di atas harta ini”. Asmā melanjutkan: “Lalu kakek meletakkan tangannya di atas benda tersebut, kemudian berkomentar: “Tidak mengapa jika dia meninggalkan harta ini untuk kalian, dia cukup bijak, dan harta ini cukup untuk memenuhi kebutuhan kalian”. Asmā melanjutkan: “Padahal demi Allah, beliau sebenarnya tidak meninggalkan sesuatupun untuk kami, aku hanya ingin menenangkan orang tua itu dengan hal itu”. (HR Ahmad dan lainnya) Sang Dzatu Nithaqain (gelar Asmā) tidak luput dari pukulan thaghut Abu Jahal, ketika berkata: “Ketika Rasulullah  keluar bersama Abu Bakar, beberapa orang Quraisy datang bersama Abu Jahal kepada kami. Mereka berhenti di depan pintu rumah Abu Bakar, lalu aku keluar menemui mereka”. Mereka bertanya: ‘Di mana bapakmu hai putri Abu Bakar ?’. Asmā berkata: “Akupun menjawab: Demi Allah, aku tidak tahu di mana bapakku”. Asmā berkata: “Lalu Abu Jahal mengangkat tangannya, dia adalah seorang yang bengis dan busuk, lalu menampar pipiku yang berakibat lepasnya anting-antingku”. Lalu Asmā berkata: “Kemudian mereka bubar”. (Hilyatul Auliya) Demikianlah kondisi muslimah yang beriman kepada Rabbnya, yang merasakan kenikmatan iman tatkala mengenyam siksaan di jalan agamanya. Ketika orang-

orang keluar melawan Khalifatul Muslimin Abdullah bin Zubair, dan Hajjaj ats-Tsaqafy mengepungnya di Makkah, Asma-lah sang ibu yang meneguhkan sang anak dan memotivasinya untuk mati di jalan Allah ta’ala. Ibnu Katsir berkata: “Abdullah bin Zubair masuk menemui sang ibu dan mengadukan kepadanya perihal pembangkangan manusia kepadanya, dan banyak yang membelot kepada Hajjaj termasuk anak-anak dan keluarganya. Hanya tinggal sedikit saja yang tetap setia kepadanya, kesabaran mereka sedikitpun tidak tersisa, sedangkan orang-orang menawarkan dunia sekehendakku, apa pendapatmu?”. Asmā menjawab: “Wahai anakku, kamu lebih tahu tentang dirimu, jika kamu tahu bahwa kamu berada di atas kebenaran dan menyeru kepada yang benar, maka bersabarlah, karena para sahabatmu telah terbunuh di atasnya. Jangan kamu serahkan tengkuk lehermu yang akan dipermainkan oleh anakanak bani Umayyah. Tetapi jika kamu menghendaki dunia, niscaya seburukburuk hamba adalah dirimu. Kamu telah binasakan dirimu dan telah kamu binasakan orang yang telah terbunuh bersamamu. Tetapi jika kamu di atas kebenaran, maka agama ini tidak akan terhina. Berapa lama kamu akan tetap tinggal di dunia? Terbunuh adalah lebih baik...”. Kemudian Asmā mulai mengingatkannya akan sang ayah, yaitu Zubair bin Awwam, sang kakek yaitu Abu Bakar ash-Shiddiq, sang nenek yaitu Shafiyah binti Abdul Muthalib, sang bibi yaitu Aisyah istri Rasulullah  dan berpesan untuk mendatangi mereka jika terbunuh sebagai syahid. Kemudian Abdullah bin Zubair keluar dari sisinya, dan itulah pertemuan terakhirnya dengan sang ibu. Semoga Allah meridhai keduanya, ayahnya dan ayah ibunya (kakeknya)”. [alBidayah wa Nihayah] Sedangkan Khansā binti Amru , maka 33

kondisinya tidak jauh berbeda dengan kondisi Asmā. Dari Abu Wajzah dari bapaknya yang berkata: “Khansa binti Amru bin Syarid as-Salamiyah turut serta dalam perang Qadisiyah bersama empat anak laki-lakinya. Pada malam pertama Khansa menasehati mereka: “Wahai anakku, kalian telah masuk Islam secara suka rela, dan berhijrah sesuai pilihan kalian. Demi Allah yang tidak ada Ilah yang hak selain Dia, kalian adalah anak dari seorang lelaki, begitu juga kalian adalah juga putra dari seorang wanita. Aku tidak pernah mengkhianati bapak kalian, tidak pula mempermalukan paman kalian, tidak sama sekali menciderai kemuliaan kalian, dan tidak pula mengotori nasab kalian. Kalian juga telah mengetahui apa yang telah disiapkan oleh Allah bagi umat Islam berupa pahala yang melimpah dalam memerangi orang-orang kafir. Ketahuilah bahwa negeri yang kekal lebih baik dari pada negeri yang fana. Allah  berfirman:”Hai orang-orang beriman, bersabarlah dan kuatkanlah kesabaran kalian, dan waspadalah kalian serta bertaqwalah kalian agar kalian beruntung”.(AliImron:200) Jika esok pagi kamu masih sehat insya Allah, maka bergegaslah untuk menyerang musuh kalian dengan penuh kewaspadaan, dan mohonlah pertolongan Allah dalam menghadapi musuhmusuh kalian. Jika kalian telah melihat genderang perang telah berkecamuk, dan hawa panasnya mulai menyengat serta apinya telah membakar dedaunan, maka teroboslah medan laga, tantanglah panglimanya untuk berduel ketika perang sedang berkobar, niscaya kalian akan berjaya dengan mendapat ghanimah dan kemuliaan di negeri yang kekal abadi”. [alIsti’ āb] Akhirnya Khansā mendapatkan apa yang beliau inginkan, tatkala keempat anaknya mencari kematian di tempat yang mereka 34

Makalah

tuju, lalu mereka semua terbunuh dalam satu hari. Ketika berita kesyahidan mereka sampai kepadanya, beliau hanya berujar: “Segala puji bagi Allah yang telah memuliakanku dengan terbunuhnya mereka. Aku berharap kepada Rabbku agar mengumpulkanku dengan mereka di tempat rahmat-Nya”. Di sisi Allah-lah pahala wanita seperti mereka yang tidak duduk menangis atau mengeluh ketika kondisi sulit dan ujian, bahkan mereka mengemban tugas agama dan umat di atas pundak-pundak mereka. Yang ini meneguhkan sang suami, sedangkan yang itu memotivasi sang anak... Orang-orang seperti merekalah yang seharusnya diikuti oleh muslimah. Ketika krisis semakin mencekik dan keadaan mulai menyempit, niscaya seorang muslimah akan terhibur dengan mengingat keteguhan mereka dan akan harum dengan parfum perjalanan hidup mereka. Seruan kami yang terakhir, segala puji bagi Allah Rabb semesta alam.Ya Allah, limpahkanlah shalawat dan berkah kepada Nabi kami, Muhammad, keluarga dan semua sahabat beliau.

35

Allah mewajibkan atas para hambaNya untuk memberikan loyalitas dan pertolongan kepada umat Islam, serta memerintahkan mereka untuk memusuhi dan memerangi kaum musyrikin. Akan tetapi terkadang kita dapati, banyak yang masih rancu, sehingga orang kafir dijadikan teman dekat dan teman yang dicinta jika menguntungkan, bahkan lebih dekat dari pada umat Islam. Akhirnya, mereka meminta tolong kepada Ahlu Syirik untuk menghadapi Ahlu Tauhid, loyal kepada mereka demi keuntungan dan jabatan. Dalam sejarah, banyak kisah tentang orang-orang yang terjerumus dalam masalah seperti ini atau kurang lebih seperti itu yang bisa dijadikan sebagai pelajaran. Di era Daulah Bani Umayyah, setelah Abdurrahman bin al-Asy’ats gagal memberontak Khalifah Umawi Abdul Malik bin Marwan dengan memanfaatkan pasukannya yang kembali dari penaklukan negeri-negeri Turk setelah mengadakan perjanjian damai dengan rajanya. Sebelumnya Ibnu al-Asy’ats telah berjanji kepada sang raja untuk menghentikan penaklukan dan meniadakan pajak Kharaj untuk selamanya. Maka ia 36

Makalah

mememutuskan untuk berlindung kepada raja Turk karena takut terbunuh ditangan al-Hajjaj. Ibnu Katsir berkata: “Kemudian, Ibnu al-Asy’ats bersama pasukannya memasuki negeri Zunbīl raja Turk, lalu Zunbīl memuliakannya, memberinya tempat, menjamin keamanan dan mengagungkannya”. Engkau pasti keheranan dengan penghormatan Zunbīl kepada seorang lelaki yang belum lama berselang masih memerangi dan hampir merampas seluruh wilayah negerinya, tetapi itulah tipu daya terhadap Islam dan kaum muslimin. Demikianlah, Zunbīl memanfaatkan suaka yang diberikannya kepada Ibnu al-Asy’ats melalu persyaratan yang diajukannya untuk melindungi kepentingan negaranya sebagai syarat penyerahan Ibnu al-Asy’ats. Ibnu Katsir berkata: “Lalu dia mengirim utusan kepada al-Hajjaj dengan mengajukan syarat untuk tidak berperang selama 10 tahun, dan hanya mau membayar pajak sebesar 100 ribu pertahun. Lalu alHajjaj menyetujui hal tersebut”. Setelah semua kepentingan ini tercapai, raja Turk mengkhianati orang yang telah datang berlindung dan berprasangka

baik kepadanya. Ibnu Katsir berkata: “Ketika itulah, Zunbīl mengkhianati Ibnu al-Asy’ats. Ada yang mengatakan bahwa Zunbīl memerintahkan agar kepala Ibnu al-Asy’ats dipenggal di hadapannya, lalu kepalanya dikirim kepada Hajjaj. Tetapi pendapat yang masyhur adalah Ibnu Asy’ats ditangkap bersama 30 rekannya dan diborgol lalu dibawa keluar. Di tengah jalan, di suatu tempat bernama Ruḥḥaj (Arachosia –pent), Ibnu al-Asy’ats yang masih diborgol naik ke atas tembok istana bersama seorang lelaki yang ditugasi untuk menjaganya agar tidak kabur, lalu dia menjatuhkan diri dari atas tembok sehingga sang penjaga pun ikut terjatuh bersamanya, akhirnya keduanya pun mati. Sang utusan lalu mendekatinya dan memenggal kepalanya”. Inilah akhir kehidupan orang yang berbaik sangka kepada orang kafir dan lari mencari perlindungan kepada mereka, setelah sebelumnya dijanjikan bantuan untuk memudahkan aksi pemberontakannya terhadap Khalifah. Lantas, bagaimana kiranya dengan orang yang berwala’ kepada orang-orang musyrik dari kalangan Salibis dan membantu mereka memerangi umat Islam?! Diantara mereka yang meminta tolong kepada kuffar Turk adalah Harits bin Suraij yang mengaku menyeru kepada al-Kitab dan as-Sunah setelah aksi pemberontakannya kepada orang-orang Umayyah pada tahun 116 H. Imam athThabari berkata: “Tatkala Harits bertolak menuju Balkh, yang ketika itu pemukanya adalah Tujaibi bin Dhabi’ah al-Murri dan Nashr bin Sayyar… Lalu Harits menyeru mereka kepada Kitab dan Sunnah, serta berbaiat kepada ar-Ridha”, maksudnya berbai’at kepada seorang lelaki dari ahli bait Nabi g. Harits melanjutkan aksi revolusinya, meneriakkan slogan dan seruannya hingga berhasil menguasai banyak wilayah. Imam ath-Thabari berkata: “Harits lalu bertolak menuju Marw (Merv –pent). Dia berhasil menakhlukkan Balkh, Guzgan, Faryab, Talqan dan Marw al-

Rudh”. Namun setelah itu dia mengalami beberapa kekalahan telak. Kemudian ia mencari suaka ke negeri-negeri Turk meminta bantuan raja mereka untuk menghadapi kaum muslimin. Imam ath-Thabari berkata: “Ketika itu Harits bin Suraij berada di Tokharistan, lalu ia bersekutu dengan Khagan (gelar raja-raja Turk – pent)… Pagi harinya, Asad (Asad bin Abdullah al-Qasri komandan pasukan muslimin) melaksanakan sholat dan berkhutbah di hadapan manusia seraya berkata: ‘Sungguh, musuh Allah si Harits bin Suraij telah meminta bantuan kepada thaghutnya untuk memadamkam cahaya Allah dan mengganti agama-Nya. Tetapi Allah akan menghinakannya insya Allah’”. Pertempuran sengit pun meletus. Kemenangan berpihak kepada umat Islam dan Allah menghinakan kaum kafir dan orang-orang murtad yang loyal kepada mereka. Imam ath-Thabari berkata: “Sang khagan menempatkan Harits bin Suraij bersama pasukannya di sayap kanan pasukan, sedangkan penguasa Sughd, Shash (Tashkent, ibukota Uzbekistan – pent), Karākana, bapak Kharakhuruh dan kakek Kawus (penguasa Oshrushana, pendahulu Ḥaydar bin Kāwūs al-Afshyin –pent), penguasa Khuttal, Jabghu, dan seluruh pasukan Turk menyusun kekuatan pasukan induk… Hingga Harits dan orang-orang Turk pun kalah dalam serbuan umum, lalu Asad berdoa: ‘Ya Allah sungguh mereka telah bermaksiat kepadaku, maka kalahkanlah mereka’. Pasukan Turk lari terbirit-birit tanpa menghiraukan siapapun, lalu dikejar oleh orang-orang sejauh tiga farsakh, dan mereka membunuh siapapun yang tertangkap”. Setelah kekalahan tersebut, Harits bin Suraij tetap tinggal di Darul Kufr selama kurang lebih 11 tahun, hingga datang surat jaminan keamanan dari Khalifah yang menganjurkannya untuk kembali kepada wilayah Islam. Ibnu Katsir berkata dalam al-Bidayah wa an-Nihayah: “Pada tahun 127 H, Harits bin Suraij, yang sebelumnya bergabung dengan negeri-negeri Turk dan membantu mereka menghadapi umat 37

Islam, Allah mengaruniakan hidayah dan taufik kepadanya hingga akhirnya dia keluar dan pergi ke negeri Syam; melalui ajakan Yazid bin al-Walid yang mengajaknya untuk kembali kepada Islam dan kaum muslimin, kemudian Haritspun menyambutnya”. Tetapi, perjalanan hidup Ibnu Suraij berakhir terbunuh, setelah dia kembali melakukan aksi pemberontakan dan memisahkan diri dari Jamaatul Muslimin, serta kembali mengaku menyeru kepada kitab dan sunah, padahal sebelumnya dialah yang telah membantu kuffar melawan kaum muslimin. Ibnu Katsir berkata: “Lalu Maslamah bin Ahwas yang menjadi kepala polisi bersama sejumlah panglima pasukan dan amir mendatangi Harits dan memintanya untuk menahan lidah dan tangannya serta tidak memisahkan diri dari jamaatul muslimin. Tetapi dia menolak dan justru memisahkan diri dari orang-orang. Ia kembali menyeru Nashr bin Sayyar untuk mendukung seruannya pada Kitab dan Sunnahnya itu, namun Nashr menolak”. Setelah beberapa kali persekongkolan jahat, berupa pengkhianatan, pembangkangan dan pemberontakan, 38

Makalah

akhirnya Harits bin Suraij terbunuh pada tahun 128 H di tangan rekan-rekannya sesama pemberontak “. (Lihat al-Bidayah wa an-Nihayah) Adapun pada era Dinasti Abbasiyah, pada masa Imaduddin Zanki berusaha menyatukan umat Islam untuk menghadapi Salibis dan mengusir mereka dari Baitul Maqdis; ketika beliau sedang mengepung kota Damaskus guna menyempurnakan apa yang telah menjadi tekadnya, gubernur Damaskus Mu’inuddin Unur dengan sengaja menulis surat kepada Salibis memberikan peringatan akan masuknya Zanki ke kota tersebut. Ibnu Atsir berkata: “Ketika Unur melihat bahwa Zanki tidak mau melepaskan mereka, dan tidak mau menghentikan pengepungan, dia menulis surat kepada Perancis dan meminta bantuan mereka, bekerja sama untuk mencegah Zanki memasuki kota Damaskus. Sebagai imbalannya dia akan memberikan apapun termasuk pengepungan dan perampasan kota Baniyas, lalu menyerahkannya kepada mereka. Dia juga menakut-nakuti Salibis jika Zanki berhasil menaklukkan Damaskus”. Perancispun terkejut akan hal itu, karena itu artinya mereka akan

diusir dari Syam secara total. Oleh karena itu, merekapun segera membantu Unur, hingga Zankipun terpaksa membuka pengepungan terhadap Damaskus. Setelah Perancis tiba, Mu’inuddin Unur menepati janjinya kepada mereka dan berderap bersama Salibis menuju kota Baniyas guna mengepung benteng berikut umat Islam yang berada di dalamnya. Ibnu Atsir berkata: “Mu’inudin menyerang, memerangi dan mempersempit pergerakan kota Baniyas dibantu sepasukan tentara Perancis. Ia berhasil merebut kota itu, lalu diserahkannya kepada Perancis”. Dengan demikian, Prancis berhasil memetik 2 keuntungan sekaligus, yaitu: pertama, menjauhkan bahaya Zanki dari Salibis, dan kedua mereka berhasil mencaplok negeri Islam. Meskipun Mu’inuddin Unur begitu dekat dengan Perancis, tetapi mereka tetap mengerahkan pasukan bersama raja Jerman untuk mengepung kota Damaskus pada tahun 543 H, sehingga Mu’inuddin Unur terpaksa meminta bantuan kepada Saifuddin Ghazi bin Zanki, putera orang yang ia bersekutu dengan orang-orang Kristen untuk mengalahkannya. Namun sang gubernur ini, sekalipun mengetahui pengkhianatan Unur dahulu, memenuhi permintaannya dan bergerak untuk menolong kaum muslimin yang tertindas di Damaskus. Prancis kemudian mundur, dan raja Jerman kembali ke negerinya setelah pasukan Zanki datang ke Damaskus. Setelah itu, akhirnya Nuruddin Zanki berhasil merebut Damaskus pada tahun 549 H dan berhasil mengalahkan penguasanya meskipun mereka berusaha untuk kembali meminta bantuan Salibis. [Lihat al-Kamil fi at-Tarikh]. Adapun di era Mamalik, penguasa Kerak yang bergelar al-Mughits Umar sengaja menyurati Tartar agar membantunya dalam memerangi negeri-negeri Islam dengan jaminan ia tetap menduduki tampuk kursi kekuasaannya. Sayangnya upayanya ini terbongkar. Ibnu Katsir berkata: “azhZhahir (yakni Baibars) bergerak dari Mesir bersama pasukan al-Manshurah

menuju Kerak. Dia meminta agar dipanggilkan penguasa wilayah tersebut, yaitu raja al-Mughits Umar bin Adil bin Abu Bakar bin al-Kamil. Setelah berhasil ditangkap dengan susah payah, Baibars mengirimnya ke Mesir sebagai tawanan, dan demikianlah akhir kekuasaannya. Hal itu karena ia telah menulis surat kepada Hulaghu dan memprovokasinya untuk datang ke negeri Syam sekali lagi. Lalu datanglah surat jawaban dari Tartar yang menyuruhnya agar tetap bertahan dan menjadi penguasa boneka di wilayah itu, dan mereka akan datang dengan 20 ribu pasukan untuk menaklukkan wilayah-wilayah Mesir. Sultan lalu merilis fatwa para fuqaha agar membunuhnya”. Akhirnya, akhir hidupnya adalah dicopot dari jabatannya, lalu kemudian dibunuh. Jika kita melihat zaman kita ini, niscaya kita akan benar-benar dapati banyak sekali kisah seperti di atas, yaitu orangorang yang menjual jiwa mereka kepada Salibis secara terang-terangan. Ada juga yang beranggapan bahwa mereka bisa memanfaatkan Salibis tanpa harus mengorbankan agama mereka. Tetapi akibatnya mereka justru mengalami kemerosotan agama sehingga mereka tergabung dengan tipe pertama. Ada juga kelompok lain yang lebih ringan dari hal itu, mereka tinggal menetap di negara kafir dan murtad secara terhina dan tertindas. Jadi, setiap muslim harus berupaya serius dalam memusuhi orang-orang musyrik hingga Allah melindunginya dari fitnah ini dan meneguhkannya di atas kebenaran.

39

40

Bersamaan dengan kerasnya ujian, penyaringan terus bertambah. Kubu iman dan kubu nifak kian jelas untuk dibedakan, bahkan perpecahan antara keduanya terlihat sangat jelas bagi yang mempunyai dua mata, dan itu semua tidak lain lantaran kaum Mukminin semakin bertambah keimanan dan semakin menampakkan keimanannya sedangkan kaum munafikin dan musyrikin semakin bertambah kekufurannya dan semakin menampakkan kekafirannya.

dengan keduanya, permasalahan ini bahkan menjadi kian jelas dengan masuknya pasukan Salibis Amerika ke sejumlah daerah yang mereka kuasai, dan berdirinya pangkalanpangkalan Salibis di dalamnya. Ini adalah fenomena yang tidak mungkin bisa disamarkan dan disembunyikan dari mata manusia. Pembenaran dan ‘pengelesan’ dari fatwa-fatwa Ulamā Sū di majelis-majelis serta forum Dhirar (berbahaya) yang mereka dirikan tidak akan berguna baginya.

Setelah bertahun-tahun mereka menyamarkan hubungan mereka dengan para Salibis dan Thaghut dari hadapan manusia, Allah pun menyingkap kedok murtaddin dengan bergabungnya mereka ke barisan pasukan murtad Turki. Tak cukup hanya datangnya ‘support’ udara dari pesawat Koalisi Salibis yang berkoordinasi

Allah telah mengaruniakan nikmat pada Daulah Islamiyyah berupa manhaj yang lurus yang dibangun di atas pondasi kejujuran dan beramal dengannya. Maka, tatkala Daulah Islamiyyah menghukumi sebagian faksi di Syam bahwasanya mereka sama halnya dengan jenis Shahawat di Irak berdasarkan perbuatan

Makalah

para komandannya, pengakuanpengakuannya, seruan mereka kepada Demokrasi dan hubungan mereka dengan para Salibis dan Thawaghit di daerah tersebut, berarti Daulah telah jujur dalam menghukumi dan mensifatinya. Itu semua bukan hanya sekedar dalih agar bisa memerangi mereka sebagaimana tuduhan orangorang sesat, dimana yang paling parah dari mereka ketika menyematkan tuduhan “Khawarij” kepada para Junud Daulah dan mengeluarkan seruan untuk menumpahkan darah Muhajirin dan Ansharnya sebagai bentuk pendekatan diri kepada Allah sesuai klaim mereka, meskipun mujahidin Daulah Islamiyyah waktu itu tengah dalam posisi mempertahankan diri dan kehomatan mereka dari serangan pengkhianatan faksi-faksi tersebut dalam rangka memenuhi perintah para Salibis dan Thawaghit. Gelombang demi gelombang tuduhan miring ini bukanlah hal yang baru lagi atas Daulah Islamiyyah. Ia sama halnya dengan mengulang tuduhantuduhan miring lama yang ditudingkan padanya di masa fitnah Shahawat Irak yang berujung kepada hilangya faksi-faksi Shahawat secara total setelah pasukannya menampakkan kemurtadan secara terang-terangan melalui peperangan mereka terhadap Junud Daulah Islamiyyah yang dengan ditemani dengan kendaraan-kendaraan lapis baja Amerika yang sebelumnya membunuhi mereka, serta didekengi dengan helikopter yang beberapa hari sebelumnya menggempur kotakota dan desa mereka. Dan tiada guna bagi mereka semua fatwa dan pembenaran yang keluar dari Ulamā thaghut boneka Badan Intelijen untuk menolong proyek Shahawat yang menjadi jongos para Salibis. Pada hari ini, murtaddin Shahawat

di Syam berjalan di atas jejak para pendahulu mereka di Irak. Tidak cukup hanya menjadi antek Salibis dengan memata-matai kaum muslimin dan membunuhi mereka sebagai bentuk pengabdiannya kepada Salibis saja, namun juga berkoordinasi dengan pesawat mereka untuk membombardir Muwahhidin. Bahkan, yang lebih parah dari itu mereka kini berperang di bawah bendera Amerika dan di bawah kepemimpinannya sebagaimana yang kita saksikan pada Shahawat “New Syrian Army” di daerah selatan Syam. Kendaraan-kendaraan lapis baja Amerika kini berputar-putar mengelilingi daerah yang mereka kontrol di utara Halab. Bahkan, kini tentara Amerika memperlihatkan dirinya bersama mereka secara terang-terangan tanpa rasa malu. Sungguh, Daulah Islamiyyah tatkala memerangi murtaddin Shahawat tiga tahun yang lalu, mereka bukanlah memerangi ‘Muwahhidin’ sebagaimana klaim orang-orang bodoh, para Juru Bicara Shahawat, dan Ulamā Thawaghit. Justru mereka saat itu memerangi Musyrikin yang loyal kepada Salibis dan Thawaghit bersama dengan orang-orang lain yang loyal kepada mereka. Dan ada diantara mereka adalah (Jabhah Jaulani). Sungguh hukum bagi mereka belumlah berubah sejak mereka memperlihatkan 41

sikap loyal mereka yang berujung pada kekafiran. Namun, yang berubah adalah pernyataan-pernyataan sebagian orang yang memperdebatkan status mereka, setelah sobekan lubang mereka semakin membesar dan membuatnya kian sulit untuk ditambal, sehingga Allah membongkar kedok Shahawat yang jelas-jelas loyal kepada Salibis dengan malu-malu di hadapan bala tentara dan pendukungnya yang murtad yang mengklaim jihad. Dan mereka tidak mungkin menerima hal yang bertolak belakang dari apa yang mereka dengar berupa wajibnya memerangi Amerika dan harus serius memeranginya lantaran mereka adalah pentolan kekafiran, sedangkan justru mereka melihat pasukan Amerika dengan santainya berjalan-jalan di daerah yang mereka kuasai di bawah perlindungan antek-anteknya yang mengklaim jihad. Kami katakan pada mereka yang pada hari ini mampu melihat perkara ini dengan terang setelah ashabiyah jahiliyah membutakan matanya, dan fanatik golongan, pun pengkultusan “simbol”. Setelah hari ini, bagaimana bisa kamu membenarkan kekukuhanmu di atas kemurtadan yang melanda barisan murtaddin? Bagaimana bisa kamu membenarkan dirimu tatkala memerangi muwahhidin Junud Daulah Islamiyyah dengan berkoalisi bersama Salibis? Bagaimana bisa kamu membenarkan ketaatanmu kepada masyaikh dan ulamā sesat lagi menyesatkan setelah kedustaan mereka atas Daulah dan pembelaan mereka terhadap murtaddin sudah jelas? Telah tiba saatnya bagimu untuk bertaubat kepada Allah dari jatuhnya kamu ke dalam kubang kemurtadan, dan meninggalkan barisan murtaddin serta berjijrah ke Darul Islam. Maka ketika datangnya saat itu, kamu akan 42

Makalah

berujar kepada para Muwahhid yang kamu musuhi sebelum ikrar taubatmu: “Demi Allah, sesungguhnya Allah telah melebihkan kamu atas kami, dan sesungguhnya kami adalah orangorang yang bersalah (berdosa)”. [QS Yusuf 9] Allah telah memperlihatkan padamu kemurtadan Shahawat , dan membimbingmu untuk mengkafirkan mereka dan berlepas diri darinya. Dan kamu tebus keburukan-keburukanmu dengan kebaikan jihad di jalan Allah serta bergabung dengan Jama’atul Muslimin. Sesungguhnya negeri Daulah Islamiyyah terbuka bagi semua kaum muslimin. Tidaklah menjadi masalah meskipun sebelum taubatnya mereka telah membunuh jutaan Junud Daulah Islamiyyah, dan Allah Maha Memberi Petunjuk bagi siapa saja yang Dia kehendaki kembali pada jalan yang lurus.

43

Allah c memberi karunia kepada Irak sebelum invasi Amerika dengan sekumpulan muwahhid yang memikul harapan dakwah tauhid dan memerangi kesyirikan serta bid’ah sekalipun di bawah tirani Partai Ba’ats sekuler yang selalu memerangi Islam dan kaum muslimin. Ketika salibis menjejakkan kakinya di bumi Irak, merekalah tembok kokoh yang menghalangi derap salibis. Mereka berhasil menggagalkan strategi salibis dan mengusirnya dengan kehinaan. Mereka tegakkan Daulah Islam di bumi Rafidain (Irak). Mereka terus teguh dalam jihadnya. Sebagian dari mereka telah menemui Rabbnya dan sebagian lain Allah beri kesempatan untuk menikmati hidup ketika seluruh Dien itu milik Allah, dalam naungan Daulah Islam yang dipimpin oleh seorang Khalifah keturunan Quraisy yang mengarahkan manusia dengan manhaj kenabian. Diantara para juru dakwah itu yang menapaki manhaj para Nabi dalam mempelajari dan mengajarkan tauhid, menjihadi musuh-musuh Allah dengan pedang dan hujjah, bersabar atas ujian yang menimpa mereka di jalan ini, sampai mereka terbunuh syahid di jalan Allah; adalah Syaikh Mujahid Abu Ali Al Anbari  demikian kami kira dan kami tidak menyucikan seorangpun di hadapan Allah. Ketika thaghut Ba’ats Saddam Husein yang binasa itu bersama partai murtadnya 44

Makalah

menguasai Irak layaknya Fir’aun yang kejam, yang tidak saja mengganti hukum Allah dengan undang-undang buatan, namun juga berusaha merubah akidah kaum muslimin dengan memberikan kesempatan seluas-luasnya dan membuka pintu selebar-lebarnya kepada orang-orang sufi musyrik dan Rafidhah untuk menyebarkan agama rusak mereka, serta menyebarkan sekulersime dan berbagai isme lain, di saat manusia dikangkangi oleh thaghut kejam ini; di salah satu masjid kota Tal ‘Afar yang terletak di barat kota Mosul, Syaikh Abdurrahman Al Qoduli (yaitu nama aslinya) berdiri menyeru manusia kepada tauhid. Tiap hari Jum’at, orang banyak selalu berkumpul di masjidnya sampai memenuhi jalan-jalan di sekitarnya. Dan iapun tidak terlepas dari kekejaman taghut dan perangkat intelijennya. Namun ancaman-ancaman Ba’atis tidak dipedulikannya. Sekalipun ia adalah satu-satunya tulang punggung keluarga besarnya, hal itu tidak mencegahnya terus menggelorakan jihad. Di antara tiangtiang masjidnya, ia terus menyeru kepada Allah, mengkafirkan Partai Ba’ats dan anggotanya, serta memprovokasi temantemannya untuk juga mengkafirkan dan memerangi mereka. Orang-orang Ba’ats murtad tidak mampu bersabar lebih lama lagi terhadapnya. Segera saja mereka mencekalnya dari berkhutbah, bahkan adzanpun

mereka melarangnya. Mereka terus mempersempit ruang geraknya sampai tidak pernah berlalu satu bulan kecuali ia dipanggil oleh intelijen thaghut. Pada saat itu, rezim Ba’ats Irak semakin melemah setelah rangkaian perang gagal yang mereka terjuni. Para muwahhid sedang menunggu-nunggu kehancurannya. Mereka sudah mengira jika di saat yang sama salibis Amerika akan datang menginvasi Irak dengan alasan menjatuhkan pemerintahan thaghut. Namun mereka tidak mempunyai kemampuan untuk membentuk gerakan yang kuat yang mampu melengserkan thaghut pada saatnya. Maka solusinya adalah setiap elemen di setiap daerah berkumpul membentuk kelompokkelompok kecil untuk saling mengenal dan mempelajari Dien pada tempat yang jauh dari pantauan orang-orang Ba’ats. Terbentuklah beberapa kelompok yang tidak saling terikat di Baghdad dan daerah sekitarnya, di Anbar dan pedesaannya, di Diyala, Karkuk, Mosul, dan Tal ‘Afar yang mana Syaikh Abu ‘Ala’ (yaitu kunyah aslinya) adalah pemimpinnya dan sumber fatwa serta keputusannya. Aktifitas Syaikh Abu ‘Ala tidak terbatas di kota Tal ‘Afar, kota tempat tinggalnya dan tempat mengajarnya pada salah satu ma’had syar’i’ di sana. Aktifitasnya meliputi banyak tempat lain di Irak, khususnya Baghdad sebagai tempatnya mengajar pada salah satu universitasnya, yang mana di situ terjalin hubungannya dengan jama’ah salafiyah Syaikh Fayiz dengan para muwahhid kota Mosul yang ketika itu berada di utara Irak, dan dengan para mujahid Kurdistan yaitu Jama’ah Anshar al Islam yang mengatur satu-satunya medan jihad di daerah tersebut yang menjadi tujuan jihad banyak pemuda Irak dan negeri-negeri lain. Dakwah Syaikh Abu ‘Ala dan kawankawannya di Tal ‘Afar membuahkan hasil baik. Banyak dari elemen-elemen Rafidhah penduduk kota Tal ‘Afar bertaubat di hadapannya. Penduduknya

juga banyak yang telah mengkafirkan akidah Ba’ats, dan berlepas diri dari bekerja di dinas ketentaraan dan perangkat keamanan thaghut Saddam. Diantara mereka ada yang Allah tetap teguhkan pada akidahnya dan menjadi sebaik-baik mujahidin sampai Allah wafatkan mereka sebagai syuhada di jalan-Nya, demikianlah kami kira dan kami tidak mensucikan seorangpun di hadapan Allah. Disamping kegiatan dakwah, Syaikh tidak melalaikan jihad fie sabilillah. Maka beliau bekerja sama dengan mujahidin di gunung-gunung Kurdistan. Ia juga bekerja sama dengan muwahidin Tal ‘Afar yang dipercayanya membentuk jama’ah jihad untuk melaksanakan operasi militer melawan pemerintahan thaghut Saddam Husein dan partai jahiliyahnya, serta tentara dan pendukung murtadnya. Pelatihan jama’ah jihad tersebut dikomandoi oleh Syaikh Abu Al Mu’taz Al Qurasyi  yang sebelumnya merupakan perwira Ba’ats yang telah bertaubat dan mengkufuri serta berlepas diri dari loyalitas kepada thaghut dan tentara murtadnya. Namun Allah mentakdirkan aktifitas jama’ah jihad ini menghadapi musuh yang lebih besar, yaitu tentara salibis pimpinan Amerika yang menginvasi Irak. Invasi salibis atas Irak mengakibatkan banyak hal. Hancurnya pemerintahan Ba’ats dan tentara serta seluruh perangkat keamanannya, kekacauan melanda seluruh negeri, senjata tersebar di tangan penduduk, hantaman kuat atas Jama’ah Anshar Al Islam dengan banyaknya anggotanya yang terbunuh oleh rudal-rudal penjelajah Amerika, masuknya sejumlah besar muhajirin ke bumi Irak memanfaatkan kekacauan tersebut yang diantaranya adalah Syaikh Abu Mush’ab Az Zarqawi  demikian juga Ikhwanul Murtaddin di Irak memanfaatkan kekacauan tersebut untuk menampakkan akidah syirik dan manhaj kufur mereka dengan masuk ke dalam barisan salibis dan Rafidhah. 45

Tidak beberapa lama setelah Baghdad jatuh ke tangan salibis, di seluruh penjuru Irak telah terbentuk sejumlah besar faksi-faksi perlawanan dengan aliran dan tujuan yang bermacam-macam. Diantara jama’ah-jama’ah tersebut terbentuklah Jama’ah Tauhid wal Jihad yang beranggotakan sejumlah muhajirin dan anshar di bawah pimpinan Syaikh Abu Mush’ab Az Zarqawi, dan Jama’ah Ansharussunnah yang terbentuk dari sisa-sisa Anshar Al Islam setelah mereka mundur ke kota-kota Irak ditambah dengan sekelompok muwahid yang tersebar di berbagai penjuru Irak, yang petingginya melindungi petinggi Anshar Al Islam setelah mereka kehilangan kontrol atas gunung-gunung Kurdistan. Majmu’ah salafi Tal ‘Afar adalah diantara kelompok-kelompok yang bergabung dalam Ansharussunnah, segera setelah mereka memulai aktifitas militernya dengan nama Batalyon Muhammad g. Tidak berselang lama sampai Syaikh Abu Iman (yaitu kun-yah Syaikh Al Anbari yang dipilihnya sendiri setelah invasi Amerika) diangkat menjadi penanggung jawab syar’i tentara Ansharussunnah. Allah menakdirkan kedua syaikh, yaitu Syaikh Abu Mush’ab dan Syaikh Abu Iman bertemu. Pertemuan itu membuahkan kecintaan di antara mereka berdua, dan masing-masing pihak senang mengetahui kebersihan akidah dan manhajnya. Ketika itu opini umum mujahidin Ansharussunnah adalah berusaha menyatukan kalimat dan bersatu di bawah kepemimpinan Syaikh Abu Mush’ab Az Zarqawi dan Tanzhim Al Qoidah. Maka mereka menekan petinggi jama’ah untuk mewujudkan hal itu. Syaikh Abu Iman sendiri berusaha sungguh-sungguh mengadakan pertemuan langsung petinggi kedua jama’ah. Pertemuan antara Syaikh Abu Mush’ab Az Zarqawi dengan amir Ansharussunnah Abu Abdillah Asy Syafi’i berhasil diadakan, namun Syaikh Abu Abdillah menolak bergabung dengan alasan hendak bermusyawarah terlebih dahulu dengan prajuritnya, sekalipun sebenarnya ia 46

Makalah

mengetahui bahwa prajuritnyalah yang mendorong Ansharussunnah berbaiat kepada Tanzhim Al Qoidah. Ketika itu Syaikh Abu Iman segera mengumumkan baiatnya kepada Syaikh Abu Mush’ab Az Zarqawi dan bergabung dalam barisan Tanzhim Al Qoidah fi Bilad Ar Rafidain bersama dengan mayoritas mujahidin Ansharussunnah. Baiat ini merupakan baiat terbesar dalam sejarah jihad Irak, yang ketika itu terkenal dengan baiat “Al Fatihin”. Syaikh Abu Mush’ab lalu memilih Syaikh Abu Iman sebagai wakilnya dalam struktur Tanzhim. Namun tidak beberapa lama salibis berhasil menangkapnya dan menjebloskannya dalam penjara Abu Ghuraib. Tetapi selang beberapa bulan beliau kembali bebas setelah mata salibis dibutakan oleh Allah sehingga tidak mengetahui identitasnya dan perannya dalam medan pertempuran yang sedang memanas. Ketika itu media salibis sedang melancarkan kampanye media sengit untuk merusak nama baik mujahidin Irak, khususnya Syaikh Abu Mush’ab Az Zarqawi  dan teman-temannya. Kampanye ini diikuti oleh petinggi-petinggi faksifaksi sesat itu dan juga petinggi partai Ikhwanul Murtaddin yaitu Al Hizbu Al Islami, khususnya setelah nama Syaikh Az Zarqawi berdengung memenuhi langit Irak, dan mujahidin Tanzhim Al Qoidah fi Bilad Ar Rafidain menjadi batu sandungan kokoh setiap proyek khianat orang-orang sesat yang terang-terangan murtad itu. Namun yang membuat Syaikh Az Zarqawi bersedih adalah kritikankritikan yang bersumber dari Tanzhim Al Qoidah di Khurasan. Tidak diragukan lagi jika mereka malah percaya dengan isu yang disebarkan oleh media salibis. Namun dengan tersingkapnya topeng penyimpangan mayoritas faksi-faksi perlawanan, mereka tidak punya pilihan kecuali mengkritik buruknya hubungan Syaikh Az Zarqawi dan kawan-kawannya dengan petinggi Ansharussunnah, dan ketika itu petinggi Ansharussunnah terus berhubungan dengan Athiyatullah Al Libi melalui jalur Iran. Menghadapi

prasangka buruk dan kritikan demi kritikan Tanzhim Al Qoidah Khurasan, pilihan terbaik yang ada adalah mengutus utusan khusus kepada mereka untuk menjelaskan hakikat permasalahan yang terjadi dan tuduhan-tuduhan petinggi Ansharussunnah atas mujahidin. Dan siapa yang lebih baik daripada Syaikh Abu Iman untuk melaksanakan tugas ini. Beliau dahulu adalah penanggung jawab syar’i Ansharussunnah yang pasti lebih tahu dengan kondisi mereka dan mengerti hal-hal yang mereka sembunyikan. Maka Syaikh menyambut dengan senang hati permintaan amirnya. Beliau lalu pergi ke Khurasan, menerangkan hakikat permasalahan yang terjadi, lalu kembali ke Irak untuk memberitahukan kisah perjalanannya dan hasil yang dicapainya. Tentara salibis Amerika semakin merajalela di Irak. Proyek orang-orang sesat juga mulai mencengkeram bumi Irak. Semuanya berusaha mencuri buah jihad Irak melalui permainan setansetan Sururi dan intelijen pemerintahan Arab murtad terkhusus negara-negara Teluk. Maka Syaikh Az Zarqawi dengan kawan-kawannya segera bergerak mengembangkan proyeknya dengan menyatukan faksi-faksi terbaik dari sisi aqidah dan manhajnya termasuk Tanzhim Al Qoidah fi Bilad Ar Rafidain dalam payung Majelis Syuro Mujahidin Irak. Mereka sepakat bahwa kepemimpinan majelis digilir di antara faksi-faksi yang menjadi anggota majelis. Dan dipilihlah Syaikh Abu Iman sebagai amir pertama Majelis Syuro Mujahidin. Beliau sendiri yang menyampaikan statemen pertama majelis dengan nama samaran Abdullah bin Rasyid Al Baghdadi, yang kemudian menjadi terkenal dikalangan media. Pada bulan Rabi’ul Awwal 1437 H, Allah mentakdirkan Syaikh Abu Iman harus pergi dari utara Irak untuk bertemu dengan dua penanggung jawab tanzhim yang lalu mereka bersama-sama pergi untuk bertemu dengan Syaikh Az Zarqawi di daerah selatan Baghdad. Ketika mereka sedang menginap di suatu rumah dalam perjalanan ke Baghdad, mereka

dikejutkan dengan penerjunan pasukan Amerika pada rumah yang mereka tempati. Ketika itu mereka terpaksa tidak membawa senjata karena harus melewati jalur yang banyak terdapat cekpoin. Dengan takdir Allah, salibis berhasil menangkap mereka setelah baku tembak dengan majmu’ah istisyhadi yang tinggal di dekat rumah tersebut. Sehingga tersingkaplah tempat peristirahatan yang ditempati Syaikh Abu Iman dan kawankawannya. Peristiwa itu adalah pukulan terberat yang menghantam Tanzhim Al Qoidah fi Bilad Ar Rafidain. Di penjara, Allah kembali membutakan penglihatan interogator akan hakikat mayoritas peran dua mas’ul (penanggung jawab) tanzhim yang menjadi tawanannya. Ketika salibis mendapati betapa para ikhwah bersungguh-sungguh berusaha menjauhkan Syaikh Abu Iman (ketika itu salibis Amerika menyebutnya Haji Iman) dari segala tuduhan dan membebaskannya dengan segala cara sekalipun para ikhwah harus menanggung tuduhan itu, mereka semakin curiga dengan beliau. Kecurigaan itu semakin bertambah melihat betapa tenang dan bermartabatnya Syaikh. Mereka meningkatkan usaha penyelidikan untuk menyingkap indentitasnya karena mereka yakin beliau adalah orang penting dalam tanzhim. Namun Allah menggagalkan usaha mereka, paling jauh mereka hanya mendapati bahwa beliau adalah anggota tanzhim, dan mereka menyangkanya amir Tal ‘Afar lantaran Syaikh beraktifitas di kotanya hampir terang-terangan karena beliau adalah orang yang dikenal di daerahnya. Sehingga mendekamlah beliau di penjara selama beberapa tahun. Masamasa penahanannya dihabiskan dengan berpindah-pindah dari satu blok ke blok lain dan dari satu penjara Amerika ke penjara-penjara lain di penjuru Irak. Tidak lama berdiam di salah satu blok sampai segera dipindahkan ke blok lain, tidak lama berdiam di satu penjara sampai segera dipindahkan ke penjara lain yang jauh. Karena mereka mengetahui 47

pengaruhnya atas para tahanan. Di setiap tempat yang dimasukinya, para tahanan segera berkumpul di sekelilingnya. Hampir-hampir salibis membunuhnya di penjara ketika salah satu murtadin terbunuh namun tidak diketahui pelaku dan provokatornya. Namun Allah menyelamatkannya dari makar mereka dengan keutamaan-Nya. Mereka terus berusaha meletihkannya dengan terus memindah-mindahkannya di perbagai penjara. Sedang mereka tidak tahu usaha itu justru amat membantunya. Tiap kali pindah ke tempat yang baru, kesempatan untuk berdakwah dan mengajar kembali terbuka di hadapannya. Mayoritas dakwahnya berfokus pada pengajaran tauhid kepada Allah dalam hukum-Nya dan yang membatalkannya berupa syirik keta’atan, istana dan undang-undang. Tidaklah beliau bertempat di suatu tempat kecuali menyeru penghuninya dengan seruan Yusuf  [Hai kedua penghuni penjara, manakah yang baik, tuhan-tuhan yang bermacam-macam itu ataukah Allah Yang Maha Esa lagi Maha Perkasa]. Maka para ikhwah pun berkumpul di sekelilingnya menadah ilmu yang mengalir darinya, dan jadilah beliau amir serta sumber keputusan dalam seluruh perkara mereka. Pada saat itu banyak dari Junud Daulah yang belajar lewat tangan dinginnya, diantaranya adalah dua orang wali yang Allah 48

Makalah

jadikan keduanya adzab bagi Rafidhah di Baghdad, yaitu Manaf Ar Rawi dan Hudzaifah Al Bathawi . Pada masa penahanannya terjadi peristiwa-peristiwa penting dalam sejarah jihad Irak. Yaitu kepindahan Syaikh Abu Mush’ab Az Zarqawi  ke Diyala untuk menyiapkan deklarasi Daulah Islam Irak. Namun beliau terbunuh di tangan salibis sebelum mendeklarasikannya sendiri. Tongkat kepemimpinan kemudian diterima oleh Syaikh Abu Hamzah Al Muhajir , yang kemudian mengumumkan pembubaran Tanzhim Al Qoidah fi Bilad Ar Rafidain dan berbaiat kepada Syaikh Abu Umar Al Baghdadi  amir pertama Daulah Islam Irak. Juga peristiwa murtad kolektif faksifaksi perlawanan yang berpartisipasi dalam proyek shahawat Amerika. Bumi menjadi sempit bagi muwahidin. Mujahidin banyak yang terbunuh, sampai Syaikh Abu Umar Al Baghdadi dan Abu Hamzah Al Muhajir  pun terbunuh. Kemudian bendera diambil oleh Syaikh Abu Bakar Al  dan dimulailah tahapan baru dalam sejarah Daulah Islam Irak. Syaikh Abu Ali Al Anbari bebas dari penjara pada permulaan tahapan penting ini yang ditandai dengan masuknya mujahidin Daulah Islam Irak ke Syam setelah gelombang demonstrasi yang

melanda banyak dari negeri-negeri kaum muslimin (revolusi Arab spring). Daulah Islam Irak berekspansi ke Syam, berubah menjadi Daulah Islam Irak dan Syam. Beliauberpartisipasi dalam banyak peristiwa penting sampai kematiannya, setelah matanya disejukkan dengan tegaknya Dien dan kembalinya Khilafah. Dan ini yang akan kita bicarakan pada biografi indah beliau  berikutnya. Diantara tanda-tanda penjagaan Allah atas jihad Irak adalah Ia menjaga banyak dari pemimpin-pemimpinnya setelah hampir dibinasakan oleh salibis dan antek-anteknya. Ia titipkan mereka dalam penjara dan tahanan thaghut agar merasakan kebengisannya, lalu Ia selamatkan mereka dengan kehendakNya, sehingga dengan takdir-Nya Ia jadikan mereka para penegak agama dan penjunjung panji jihad. Setelah mengecap kebebasan, mereka segera kembali menerjuni medan jihad. Dengan perantara mereka Allah hidupkan front-front jihad. Mereka tularkan pengalaman selama bertahuntahun menghadapi berbagai macam musyrik dan murtad. Lewat mereka Allah mengangkat semangat para mujahidin dan meneguhkan mereka. Diantara orang yang Daulah Islamiyyah diberi anugerah besar dengan kebebasan mereka itu adalah Syaikh Abu Ali alAnbari. Setelah menjalani masa penahanan selama enam tahun, beliau keluar dari kurungannya. Ternyata situasi yang didapatinya berbeda jauh daripada sebelum masa penahanannya. Salibis telah hengkang dari Irak dengan berdarah-darah dan terlilit ekonominya, meninggalkan budaknya musyrik Rafidhah menguasai Irak. Mujahidin mundur ke gurun-gurun dan daerah terpencil setelah mengecap masamasa emas kemuliaan, yang pada masa itu mereka deklarasikan Daulah dan

membaiat seorang imam. Sedangkan faksi-faksi perlawanan sudah tidak ada wujudnya lagi setelah mayoritasnya jatuh dalam kubangan lumpur shahawat. Mereka rontokkan sendiri amalnya dengan palu murtad yang nyata. Rezim thaghut di beberapa negara berjatuhan satu demi satu. Tahapan baru perjuangan menuju berkuasanya islam telah dimulai, dibuka dengan keikut sertaan mujahidin Daulah Islam dalam memerangi thaghut Syam Basyar Asad. Beliau keluar dari penjaranya. Kehadirannya telah ditunggu ikhwanikhwan yang dahulu bersamanya di Majelis Syuro Mujahidin untuk kembali menempati posisinya di barisan Daulah Islamiyyah yang deklarasinya telah didengarnya sewaktu masih berada di penjara. Beliau memimpin prajurit Daulah Islamiyyah, mengajari, dan menjadi rujukan mereka tiap kali dipindahkan di suatu penjara. Maka tidak lama setelah kebebasannya beliau segera memperbarui baiat kepada Amirul Mukminin Syaikh Abu Bakar al-Baghdadi  dan menjadi salah satu prajuritnya. Tidak peduli dengan masa lalunya yang mempunyai kedudukan tinggi dimata murid-murid dan sahabatnya, juga sekalipun ia mempunyai segudang ilmu dan pengalaman. Beliau relakan dirinya diatur oleh ikhwan-ikhwan yang dahulu dipimpinnya baik ketika sebelum ditahan atau ketika di penjara. Namun mereka bukanlah orang yang tidak mengetahui kedudukan orang atau pura-pura tidak tahu, apalagi jika ia adalah seorang ulama mujahid. Mereka memberinya posisi yang sesuai dengan kedudukannya dan sangat bersungguh-sungguh menampung ilmu dan pengalamannya. Tugas pertama yang dibebankan kepadanya adalah membangun hubungan dengan jamaah-jamaah jihad di luar Irak khususnya cabang-cabang Tanzhim al-Qaidah. Bertujuan membangun kembali hubungan yang sempat terputus selama beberapa tahun lantaran factor keamanan, juga karena ketika itu para 49

pengurus Tanzhim menjelek-jelekkan Daulah. Para ikhwah mengira hal itu lantaran ketidak tahuan akan kondisi sebenarnya karena masifnya pencitraan buruk media atas Daulah Islamiyyah. Maka Syaikh Abu Ali mengirim beberapa surat untuk menerangkan beberapa perkara yang dikiranya sulit dipahami oleh petinggi Tanzhim. Beliau menganggap dirinya sedang berdiskusi dengan suatu kaum yang sama manhajnya dengan Syaikh az-Zarqawi  yang telah dikenalnya dan rela dengan manhajnya lalu membaiatnya berdasarkan atas manhaj itu. Surat-surat itu adalah awal mula rehebalitisi hubungan antara Daulah Islamiyyah dengan Tanzhim alQaidah beserta seluruh cabangnya. Di tengah-tengah usaha itu, prajurit Daulah Islamiyyah di Syam telah mempunyai kekuatan dan menyebar di berbagai penjuru Syam. Sekalipun kabarkabar kemenangan dan futuhat Syam terus mengalir, namun laporan-laporan yang sampai di Irak menunjukkan sebaliknya. Khususnya yang berhubungan dengan melencengnya para penanggung jawab amal di sana dari manhaj Daulah Islamiyyah. Ternyata mereka dari awal sudah berusaha mendapatkan dukungan kelompok-kelompok musyrik dan murtad. Disamping administrasi yang buruk dan ditambah dengan kuatnya fanatisme keluarga dan daerah dalam barisan internal. Semua itu menyebabkan amal yang telah dibangun terancam runtuh atau dicuri lewat konspirasi sekelompok pengkhianat. Maka Amirul Mukminin memutuskan mengutus perwakilannya untuk mengetahui duduk permasalahannya dan memeriksa keabsahan laporan tersebut. Beliau memilih Syaikh Abu Ali al-Anbari untuk mengemban tugas tersebut dengan alasan telah mengenal al-Jaulani pada beberapa kesempatan ketika di penjara. Ketika itu si konspirator ini menunjukkan pengormatannya kepada beliau baik ketika di penjara atau setelah bebas. Sampai-sampai ia menyebut Syaikh dalam 50

Makalah

beberapa suratnya sebagai “bapakku yang mulia”. Beliau juga berhusnuzhan kepadanya, mengira bahwa kesaksiankesaksian yang melawannya itu layaknya perselisihan yang terjadi antara prajurit dan komandannya, atau antara para komandan itu sendiri. Syaikh Abu Ali al-Anbari segera menyeberang ke Syam. Perjalanannya itu ternyata adalah anugerah besar dari Allah kepada Daulah Islamiyyah. Sesampainya beliau di Syam, beliau segera berkeliling ke berbagai daerah sampai menghabiskan waktu beberapa minggu. Beliau melihat dengan mata kepala sendiri seberapa buruknya administrasi yang berjalan. Beliau juga mengidentifikasi penyimpangan yang melanda pimpinan dan anggotanya, yang terjadi lantaran para penanggung jawabnya tidak mentarbiyah dan membekali anggotanya dengan ilmu syar’I yang cukup. Namun beliau  menganggap bahwa kekekeliruan itu masih bisa diperbaiki asal berusaha berusaha sekeras mungkin. Kemudian datanglah kesempatan emas bagi Syaikh untuk menyingkap tirai yang menutupi ketika beliau memutuskan tinggal di kediaman yang sama dengan al-Jaulani agar bisa membersamainya selama beberapa waktu sehingga bisa mengamati lebih dekat karakter dan sikapnya. Maka selama sebulan atau kurang Allah singkapkan untuknya banyak perkara, yang menyebabkannya segera mengirim surat peringatan kepada Amirul Mukminin untuk segera bertindak sebelum lepas kontrol. Beliau mengirim surat yang menyingkapkan hakikat alJaulani si pengkhianat. Beliau ceritakan apa yang dilihatnya. Beliau gambarkan dengan teliti karakternya. Diantara yang beliau tulis tentang al-Jaulani adalah: “Seorang konspirator, bermuka dua, mencintai dirinya sendiri dan tidak peduli dengan agama prajuritnya. Ia siap mengorbankan darah mereka agar media menyebut-nyebutnya. Jika media menyebut-nyebutnya kegembiraannya meluap-luap seperti anak kecil…”

Surat inilah faktor utama kedatangan Amirul Mukminin ke Syam. Baginya Syaikh Abu Ali bukanlah pendusta, dan ia tidak mempunyai motivasi menjatuhkan lawan. Maka beliau segera menyeberangi perbatasan sekalipun amat berbahaya. Di Syam beliau telah ditunggu Syaikh Abu Ali yang segera meminta izin untuk kembali ke Irak karena telah menunaikan tugasnya, lagipula ia juga tidak menyukai buruknya kondisi di Syam. Namun permintaannya ditolak oleh Amirul Mukminin yang memintanya menemaninya dan menjadi tangan kanannya untuk memperbaiki kekeliruan al-Jaulani dan kawan-kawannya. Usaha al-Jaulani dan kawan-kawannya untuk mempersempit gerakan Amirul Mukminin dengan alasan berusaha menjaga keselamatannya itu tidak berhasil. Beberapa pertemuan terbatas dengan para penanggung jawab dan sedikit berkeliling kepada para prajurit, cukup bagi Amirul Mukminin untuk mengetahui persoalannya. Beliau yakin bahwa para penanggung jawab amal sudah membuat kerusakan. Mereka hanya mementingkan dirinya sendiri, yang berdampak negative kepada para prajurit. Maka beliau segera memanggil al-Jaulani dan kawan-kawannya untuk meminta pertanggun jawaban dan mendengarkan alasan mereka ketika kesalahannya terbukti. Pertemuan ini menjadi pertemuan masyhur yang di situ al-Jaulani mementaskan sandiwara tangisnya dan al-Harari ngotot memperbarui baiatnya kepada Amirul Mukminin yang diikuti oleh kawan-kawannya satu demi satu. Mereka berharap mengulur waktu untuk menyempurnakan konspirasinya memecah barisan dan mengambil semua personel dan dana yang diamanahkan kepada mereka. Dengan keutamaan Allah, Amirul Mukminin dan majelis syuronya tidak termakan tipuan murahan mereka. Mereka sepakat untuk memakzulkan al-Jaulani dan kawan-kawannya lalu

mengangkat pemimpin baru Jabhah Nusrah, nama mujahidin Daulah Islamiyyah di Syam ketika itu. Namun sempitnya waktu membuat pilihan itu tidak bisa dilaksanakan karena mereka mengetahui jika para pengkhianat itu mempercepat strateginya untuk membatalkan baiat dan mendeklarasikan keluar dari imam mereka. Karena seminggu setelah pertemuan dengan Amirul Mukminin, terdengar kabar bahwa al-Jaulani memanggil kawan-kawan dekatnya dan memberitahu mereka tentang rencananya memisahkan diri dari Daulah Islam Irak lewat konspirasi dengan petinggi Tanzhim al-Qo’idah di Khurasan. Maka pilihan terbaiknya ketika itu adalah membubarkan Jabhah Nusrah dan mendeklarasikan bahwa Jabhah Nusrah adalah bagian dari Daulah Islamiyyah. Pilihan ini didukung penuh oleh Syaikh Abu Ali al-Anbari, dan pilihan inilah yang kemudian dirilis dalam kalimat Amirul Mukminin yang berisi penghapusan nama Daulah Islam Irak dan Jabhah Nusrah menjadi ad-Daulatul Islamiyyah fi al-Iraq wa as-Syam. Konspirasi para pengkhianat itu gagal total. Mereka terpaksa memutuskan rangkaian konspirasi yang dijalinnya atas Daulah Islamiyyah dengan dukungan amir al-Qo’idah Aiman azh-Zhawahiri. Maka mereka segera mengumumkan baiatnya kepada Zhawahiri untuk membingungkan anggotanya sehingga tidak mampu mengambil keputusan jelas. Dengan ini para pengkhianat itu mendapatkan kesempatan baru untuk mengambil langkah lain. Allah menakdirkan Syaikh Abu Ali alAnbari disukai dan dihormati banyak kalangan dari para thalibul ilmi, prajurit, dan amir dari berbagai penjuru Syam ketika beliau berkeliling ke berbagai daerah menunaikan amanat Amirul Mukminin. Hal itu kemudian menjadi salah satu factor pendukung keteguhan Junud Daulah Islamiyyah ketika diterpai badai fitnah. Hanya dengan beberapa kunjungan ke beberapa tempat untuk 51

menjelaskan duduk permasalahannya dan sebab diambilnya keputusan pembubaran Jabhah Nushrah, beliau bisa membuat mayoritas prajurit di daerahdaerah itu tetap memegang baiatnya kepada Amirul Mukminin. Sehingga para pengkhianat itu terpaksa kehilangan sebagian besar sumber dayanya karena tidak tersisa kecuali sedikit orang yang tertipu dan tukang catut dan sebagian kecil anggota wilayah timur yang terikat dengan si dajal al-Harari. Konspirasi mereka gagal total. Tidak tersisa kecuali membesarkan persoalan tahkim ala Zhawahiri yang mereka kolaborasikan dengannya dan dengan Abu Khalid asSūri. Kemurkaan mereka kepada Syaikh Abu Ali al-Anbari yang dengannya Allah menggagalkan sebagian besar proyek itu membuat mereka sampai merancang usaha pembunuhan terhadapnya dan beberapa amir lain. Sebagai bagian dari strategi lebih besar yang bertujuan menguasai garis perbatasan untuk memutuskan hubungan antara Junud Daulah yang berada di Irak dan Syam. Namun mereka membatalkannya lantaran takut dengan pembalasan Junud Daulah Islamiyyah yang mereka ketahui nama-namanya. Mereka yakin detasemen-detasemen keamanan Daulah Islamiyah yang tersebar di Syam mampu menghabisi mereka jika rencana tersebut dilaksanakan. Syaikh Abu Ali al-Anbari kembali melakukan aktivitasnya tanpa kenal lelah, sebagai penanggung jawab Hai’ah Syar’iyyah dan anggota Komite Umum Pengawas seluruh amal di Syam. Masamasa itu adalah masa yang paling berat baginya karena besarnya tanggung jawab yang dipikulkan di atas pundaknya. Usahanya dicurahkan untuk memberikan taklim, berdakwah, dan melakukan riset-riset syar’i. Ditambah persoalan administrasi daerah yang dikuasai, dan mengatasi permasalahan yang terjadi dengan faksi-faksi dan organisasiorganisasi perlawanan setempat. Diluar 52

Makalah

tanggung jawab pengawasannya atas hakim dan mahkamah-mahkamah islam yang mulai dibentuk di daerahdaerah yang berhasil dikontrol, yang mana tugasnya adalah menjaga keberlangsungan aktivitas peradilannya sesuai dengan kriteria yang telah ditentukan. Pada masa itu, salah satu sifat beliau yang paling nampak adalah beliau tidak pernah putus asa mendakwahi faksi-faksi perlawanan untuk beriltizam kepada tauhid dan Sunnah. Beliau menemui komandannya dan memperingatkan mereka akan bahayanya berhubungan dengan negara-negara thaghut dan intelijennya, beliau memberi tahu mereka bahwa intelijen thaghut itu hendak menyeret mereka menjadi murtad melalui dukungan yang diberikannya. Memanfaatkan bantuan itu untuk mengontrol jihad di Syam dan memanfaatkannnya untuk memerangi Daulah Islamiyyah melalui perekrutan proyek-proyek shahawat yang mirip dengan di Irak. Dan itulah yang terjadi beberapa bulan kemudian, ketika faksifaksi itu menyerang Daulah Islamiyyah. Kisah pengkhianatan mereka di daerahdaerah di Aleppo, Idlib, as-Sahil, dan wilayah timur Syam bukan rahasia lagi. Setelah kegagalan proyek shahawat di Syam – dengan keutamaan Allah – dan keberhasilan Daulah Islamiyyah mengontrol wilayah yang cukup luas, lembaga-lembaga negara yang berfungsi menopang penegakan hukum Allah mulai bekerja secara aktif. Syaikh Abu Ali alAnbari bekerja secara aktif mensukseskan proyek pendirian kantor-kantor kenegaraan seperti Dewan Peradilan, Hisbah, Dakwah dan Zakat, disamping juga Kantor Riset dan Penelitian, setelah Haiah Syar’iyyah dibubarkan dan tanggung jawabnya dibagi-bagikan kepada dewan-dewan tersebut. Setelah Allah menaklukkan Mosul dan daerah-daerah lain di Irak melalui tangan hamba-hambanya para muwahhid, dan penggabungan Irak dan Syam dengan

penghilangan batas-batas negara, beliau – rahimahullah – memohon dibebastugaskan dari tanggung jawab yang selama ini diembannya untuk kembali ke tempat dimulainya dakwah dan jihadnya, yaitu kota Tal ‘Afar. Permohonannya dikabulkan. Beliau tinggal di sana selama beberapa waktu menjadi prajurit Daulah Khilafah. Beliau ikut serta dalam berbagai pertempuran melawan atheis Kurdi, Peshmerga murtad, dan Yazidi musyrik di Gunung Sinjar dan daerah sekitarnya. Allah meneguhkan para mujahidin lewat tangan beliau di berbagai pertempuran. Perjalanan hidupnya ditutup ketika menjadi bendahara baitul mal ketika beliau kembali dipanggil untuk mengaturnya. Beliau tinggal di kota Mosul selama mengemban tanggung jawabnya itu. Beliau mengawasi sendiri banyak dari tahapan proyek penggantian mata uang kertas thaghut yang tidak ada nilainya dengan mata uang logam yang bernilai intrinsic sebagaimana seharusnya. Allah menyejukkan matanya dengan melihat pedagang di Daulah Islamiyyah saling tukar menukar dinar emas dan dirham perak. Ketika itu para salibis terus mengawasi pergerakan Syaikh melalui jaringan mata-mata dan pesawatnya. Beberapa kali mereka mengumumkan berhasil membunuhnya. Sedangkan beliau terus melanjutkan dakwah dan jihadnya, melaksanakan tanggung jawabnya tanpa takut sedikitpun dengan ancaman mereka. Beliau menemui para pedagang, berkumpul dengan para penanggung jawab administrasi Daulah Islamiyyah dan berpindah-pindah tempat mengajarkan Dien kepada masyarakat sebagai khatib dan guru. Sampai kemudian Allah menakdirkan beliau terbunuh di tangan salibis dengan meledakkan sabuk peledaknya ketika terkepung salibis yang diterjunkan untuk menangkapnya dalam perjalanannya menyeberang ke Irak. Beliau menolak menyerah tidak membiarkan salibis menangkapnya. Syaikh Abdurrahman bin Musthafa

al-Hasyimi al-Qurasyi terbunuh ketika umurnya mencapai 60 tahun. Mayoritasnya dihabiskan di mimbarmimbar masjid, halaqah ilmu, berada di barisan mujahidin dan di balik jeruji penjara salibis. Syaikh Abu Ali al-Anbari terbunuh sebagai syahid di tangan orang-orang musyrik, menyusul kedua anaknya ‘Alā dan Imaduddin yang terbunuh dalam jihad, dan menyusul kawan-kawannya yang telah syahid seperti Abu Mush’ab az-Zarqawi, Abu Hamzah al-Muhajir, Abu Abdurrahman al-Bilawi, Abu al-Mu’taz al-Qurasyi dan Abu al-Harits al-Anshari, demikianlah kami kira dan kami tidak menyucikan seorangpun di hadapan Allah. Seorang alim, ‘abid, da’i, dan mujahid terbunuh meninggalkan warisan ilmu dan dakwah kepada tauhid dan menjauhi syirik dengan segala macam bentuknya khususnya syirik taat, yang beliau sempat menulis sebuah buku tentang itu dan menyampaikan puluhan khutbah, kuliah umum dan pelajaran dengan tema itu. Semoga Allah menerima Syaikh mujahid kita, membalasnya dengan pahala sebaik-baiknya, dan mengumpulkan kita dengannya di surga firdaus yang tertinggi bersama para nabi, syuhada, dan orang-orang jujur, dan merekalah sebaikbaik kawan.

53

Para pahlawan tengah bersiap-siap dengan tekad mereka yang membara, dan lisan mereka mengatakan, ”Demi Allah, dengan izin-Nya kami akan perlihatkan kepada-Nya hal yang Dia sukai. Dia tengah melihat kami pada detik-detik ini dan memantau amal kami, ini semua tidak lain hanyalah untuk menggapai salah satu dari dua kebaikan, entah kemenangan dengan membantai para antek Salibis dan budaknya atau syahid sehingga dengannya kami akan mendapatkan udzur di hadapan Allah.” Lantas satu regu pasukan berangkat menuju desa Qantharah yang berada distrik al-Ra’i, pinggiran utara Halab setelah murtaddin Shahawat dengan bantuan darat artileri Turki dan bantuan udara dari pesawat Koalisi Salibis berhasil menguasainya sebelumnya. Allah mengaruniakan kemenangan pada Mujahidin dengan menguasai kembali desa tersebut setelah murtaddin Shahawat lari meninggalkannya dalam baku tembak melawan Mujahidin. Pesawat dan meriam artilleri Turki kemudian membombardir secara intensif desa tersebut setelah mujahidin masuk ke dalamnya. Dari sini dimulailah kisah alAkh In-ghimasi yang bertahan di desa 54

Makalah

sendirian sembari membantai musuhmusuh Allah, membunuh dan melukai 20 murtaddin di dalamnya. Redaksi an-Naba bertemu dengan al-Akh In-ghimasi tersebut, dan dia ceritakan secara rinci operasi militer yang berbarokah itu, “Setelah regu pasukan yang pernah bersamaku mundur, aku putuskan untuk tetap bertahan sendirian di dalam desa. Hingga beberapa jam berlalu sebelum murtaddin mendekati desa tersebut, aku pun memilih salah satu rumah guna mengawasi pergerakan musuhmusuh Allah sembari bersiap dan menanti kedatangan mereka.” Faksi-faksi murtaddin Shahawat masuk ke dalam desa dengan jumlah pasukan yang besar, pun halnya kendaraan tempur, dan senjata-senjata berat. Mereka mulai menyisir seluruh desa dengan memasuki semua rumah satu per satu. Al-Akh tersebut masih bertahan dalam lubang pengintaiannya sendirian dari pukul 11 siang sampai sore harinya, yang atas karunia Allah tanpa diketahui oleh murtaddin. Elemen-elemen Shahawat mengira desa sudah kosong 100% dari mujahidin, karenanya mereka terus

bergerak dengan merasa aman setelah sebelumnya bergerak dengan was-was dan hati-hati, namun mereka tertimpa rasa takut yang sangat dengan hanya mendengar suara atau pergerakan apapun. Al-Akh In-ghimasi lalu menuturkan, setelah langit beranjak gelap ia mendengar salah satu kendaraan murtaddin bergerak menuju tempat persembunyiannya. Dia lalu keluar dari tempat itu, ia biarkan kendaraan musuh lewat tanpa memberikan gangguan apapun padanya. Namun, kendaraan itu kembali lagi dengan membawa jumlah pasukan yang besar dan berhenti di belakang masjid desa. Lantas alAkh In-ghimasi menyelinap ke dalam masjid sembari mengintai murtaddin dan mengawasi pergerakan mereka yang sedang mendapatkan perintah dari seseorang yang nampaknya adalah koordinator lapangan mereka karena dia mengirimkan kendaraan yang dilengkapi senapan mesin berat ke tempat lain serta mulai membagi-bagi tugas piket jaga kepada setiap militan yang ada. Al-Akh In-ghimasi melanjutkan kisahnya, “Sebelum mereka berpencar, aku dekati mereka selangkah demi selangkah hingga aku hanya berjarak 10 meter saja dengan mereka. Saat itu, jumlah murtaddin sekitar 15 orang saja. Seraya meminta pertolongan dari Allah, aku menarik granatku dan kulemparkan ke arah mereka, mengakibatkan beberapa murtaddin tewas dan luka-luka. Lalu aku lempar granat kedua di tengah keadaan yang mulai kacau dan banyak teriakan di barisan murtaddin, setelahnya aku keluar dari persembunyian dan menghabisi murtaddin yang tersisa dengan senjata laras panjangku.”

Setelah al-Akh membantai habis kelompok itu, murtaddin lainnya datang membawa senapan mesin kaliber 23 mm dan sejumlah elemen Shahawat lainnya menuju TKP. Maka, al-Akh memilih waktu yang tepat dan menyerbu murtaddin dengan granat tangan dan senjata laras panjang, Allah memudahkannnya untuk menghancurkan senapan mesin musuh dan melukai sejumlah murtaddin. Al-Akh In-ghimasi memanfaatkan keadaan kacau balau dan berantakan yang menimpa murtaddin untuk mundur dari desa tersebut setelah berhasil membunuh sekitar 30 murtaddin. Dia menyelinap dari rumah ke rumah, dan dari posisi satu ke posisi lainnya, hingga akhirnya dia sampai ke daerah yang dikuasai Junud Daulah Islamiyyah, Walillahil Hamd. Dengan itu selesailah salah satu kisah dari ratusan kisah operasi Inghimasiyyah yang dilancarkan oleh para kesatria yang jujur, -demikianlah kami menilainya dan sebenarnya Allah-lah yang menilai-meninggalkan di belakang mereka puluhan korban tewas dan luka pada barisan musuh, meninggalkan di belakang mereka kegembiraan dalam hati muwahhidin dan kegeraman serta kemarahan dalam hati musyrikin.

55

Selama Junud Khilafah terus melancarkan peperangan terhadap pasukan kekufuran, kami kutipkan sekilas berita dari sejumlah operasi terbaru yang dilakukan oleh Mujahidin Daulah Islamiyyah yang telah berhasil memperluas wilayah Khilafah maupun hanya meneror, membantai, dan menghinakan musuh-musuh Allah. Berita operasi-operasi ini hanyalah pilihan dari berbagai operasi militer Daulah Islamiyyah di banyak front pertempuran, dari timur hingga barat selama beberapa pekan terakhir. WILAYAH TARABULUS Lima Kesatria Pemburu Syahadah pada tanggal 26 Dzulqa’dah berhasil mengguncang sejumlah posisi tempur milisi murtad GNA (Persatuan Nasional Libya) di kota Sirte dengan gelombang demi

56

Kabar

gelombang bom mobil, menyebabkan terbunuh dan terlukanya ratusan personil murtaddin. Di samping itu, empat unit tank hancur, berikut unit BMP, dan sejumlah kendaraan tempur lainnya yang dilengkapi dengan senapan mesin berat. Sementara itu, al-Akh Istisyhadi keenam berhasil meledakkan bom mobil di posisi belakang milisi-milisi murtaddin di distrik Bouhadi tenggara kota Sirte, menewaskan dan melukai puluhan murtaddin, menghancurkan beberapa unit kendaraan. Pada tanggal 16 Dzulhijjah, sekitar 30 milisi murtad GNA terbunuh dan 50 lainnya luka-luka, serta kendaraan lapis baja jenis “BTR” hancur dalam baku tembak sengit melawan Junud Khilafah di timur kota Sirte.

57

WILAYAH HALAB Al-Akh Istisyhadi Abu Mu’awiyah al-‘Iraqi pada tanggal 26 Dzulqa’dah menghajar sekelompok militan murtad PKK di desa Tal Hudzan selatan kota Manbij dengan bom mobil, merenggut sekitar 40 musuhmusuh Allah, dan melukai puluhan lainnya. Kemudian pada tanggal 16 Dzulhijjah, sekitar 60 militan murtad Shahawat ‘VSO’ Amerika terbunuh dan luka-luka setelah terjatuh ke dalam jebakan ranjau saat mereka bergerak maju untuk menggempur sejumlah posisi tempur mujahidin di desa Jakkah dan Tall ‘Ar. Di samping itu, dua unit kendaraan 4x4 mereka serta mortir kaliber 57 mm juga dilaporkan hancur. Allah hinakan operasi militer dimana mereka mengerahkan 40 unit kendaraan tempur, sejumlah tank pasukan Turki, dan 300 personil tempur murtaddin di bawah perlindungan udara pesawat Salibis tersebut. Sementara itu, mujahidin juga berhasil menghancurkan tank pasukan murtad Turki dengan tembakan roket ATGM. Beberapa saat setelahnya, berangkat sang pahlawan Istisyhadi, alAkh Abu Mush’ab asy-Syami menaiki pelana bom mobilnya menerjang sekitar 20 kendaraan 4x4 dan sejumlah pasukan infantri murtaddin di antara desa Tall ‘Ar timur dan Tall ’Ar barat. Atas karunia Allah, serangan itu menjadikan jasad murtaddin berterbangan. Kehancuran di jajaran murtaddin bertambah saat serangkaian bom IED menghantam sejumlah pasukan mereka yang masih hidup dan berupaya kabur dari hadapan mujahidin.Hasilnya, 36 murtaddin tewas terbunuh dan sebagian lainnya luka-luka, 10 kendaraan 4x4 hancur. Selang beberapa hari berikutnya, Junud Khilafah berhasil mendepak keluar murtaddin Shahawat ‘VSO’ dari delapan desa di timur distrik al-Ra’i dan berhasil 58

Kabar

mengambil alih kontrol penuh atasnya. Diantara desa-desa tersebut adalah desa Shandi, Syaw Kabirah, Syawa Shaghirah, Rawadhah, al-Atsriyyah, al-Ayyubiyyah, an-Nahdhah, and Matsmanah” setelah mujahidin melancarkan operasi infiltrasi ke dalam posisi tempur Shahawat yang langsung lari terbirit-birit pasca kontak senjata yang berlangsung tak lama. Junud Khilafah melanjutkan serangan ofensif mereka dengan taktik yang sama, dan atas karunia Allah berhasil meraih kemenangan signifikan menguasai desa Tall ’Ar barat, Tall ’Ar timur, dan Kadrish serta desa Shandarah di barat distrik al Ra’i, pinggiran utara Halab, sebagaimana halnya dengan desa Bahrutah yang berhasil kembali ke pangkuan Daulah Islamiyyah hanya oleh serangan tiga Ikhwah In-ghimasi saja yang membunuh puluhan murtaddin. Mujahidin memperoleh ghanimah kendaraan 4x4, berbagai macam persenjataan berikut amunisinya. WILAYAH HOMS Pada tanggal 27 Dzulqa’dah, Junud Khilafah melancarkan serangan terhadap sejumlah pos ‘Checkpoint’ Pasukan Nushairi yang bersebelahan dengan “Tall Shawanah” dekat distrik “Huwaisis” di timur wilayah Homs. Allah menaklukkan melalui tangan mereka sebanyak 10 ‘Checkpoint’ murtaddin setelah konfrontasi senjata yang merenggut banyak nyawa pasukan Nushairi. Mujahidin memperoleh ghanimah dua unit mobil 4x4, truk yang dilengkapi dengan senapan mesin kaliber 14.5 mm, dan unit kendaraan lain yang dilengkapi dengan meriam artilleri 37 mm, bulldozer lapis baja, ditambah sejumlah persenjataan dan bermacam-macam amunisi.

59

WILAYAH DIYALA Pada tanggal 29 Dzulqa’dah, Junud Khilafah melancarkan serangan menggempur sejumlah tangsi milisi Hasyad Rafidhi di alMuthabijah, distrik al-Adzim. Mujahidin berhasil membunuh lebih dari 50 murtaddin, dan melukai puluhan lainnya dalam baku tembak, dan dua murtaddin berada dalam tawanan. Di samping itu, operasi militer juga menghancurkan lima unit Hummer, kendaraan 4x4, serta diperoleh ghanimah kendaraan 4x4, tiga senapan mesin berat kaliber 14.5 mm, dua senapan mesin 12.5, ditambah dengan sejumlah senjata berikut macam-macam amunisinya. DENMARK Pada tanggal 29 Dzulhijjah, salah seorang Junud Khilafah yaitu al Akh “Mesa Hodzik” menyerang kepolisian Salibis di Kopenhagen, dalam rangka memenuhi seruan untuk meyerbu negara-negara anggota Koalisi Salibis yang memerangi kaum muslimin. WILAYAH AS-SAHIL Pada tanggal 3 Dzulhijjah, tiga Kesatria Khilafah menyerbu pos-pos ‘Checkpoint’ Nushairi Arzouna di Tartus. Serangan pertama dilakukan oleh al-Akh Abu Ahmad asy-Syami menghajar pos Nushairi dengan bom mobil yang mencabik-cabik jasad murtaddin di dalamnya. Disusul dengan serangan dua Kesatria Istisyhadi lainnya, Abu Ibrahim as-Sahili dan Usamah al-‘Iraqi menyergap aparat keamanan rezim yang datang ke TKP dengan ledakan bom rompi, menambah daftar murtaddin yang tewas terbunuh dan luka-luka sebanyak puluhan orang.

60

Kabar

WILAYAH BAGHDAD Pada tanggal 8 Dzulhijjah, dua Kesatria Pemburu Syahadah, al-Akh Abu ‘Aisyah al‘Iraqi dan Abu Syuhaib al-Falluji menyerbu sekelompok Rafidhah Musyrikin, di Jalan Palestina pusat kota Baghdad dalam dua gelombang serangan. Yang pertama, dilakukan oleh al-Akh Abu ‘Aisyah yang meledakkan bom sabuknya di tengahtengah Rafidhah, disusul oleh serangan al-Akh Abu Shuhaib yang meledakkan bom mobilnya menyisir lokasi target dari sisa-sisa Musyrikin yang masih hidup. Dua operasi militer yang berbarokah ini mengakibatkan terbunuhnya lebih dari 40 murtaddin, dan melukai sekitar 60 lainnya.

KENYA Pada tanggal 9 Dzulhijjah, tiga orang wanita yang berbai’at kepada Daulah Islamiyyah, yaitu Umm Ma’bad, Umm Sa’ad, dan Umm Maisarah menyerbu markas kepolisian di kota Mombassa dalam rangka menolong Daulah Islamiyyah yang diperangi oleh negara-negara Salibis. Para wanita itu masuk ke dalam markas kepolisian dan menyerang aparat-aparat di dalamnya dengan pisau dan granat tangan, menyebabkan terlukanya dua polisi Salibis Kenya. Para wanita pelaku penyerangan pun gugur akibat tembakan timah panas polisi Salibis. WILAYAH AL-KHAIR Pada tanggal 15 Dzulhijjah, regu pasukan khusus In-ghimasiyyin berangkat menyerbu benteng-benteng rezim Nushairi di Markas Batalyon Artilleri yang terletak di selatan kota al-Khair. Baku tembak pun meletus dengan derasnya, dan Allah pun melemparkan ketakutan ke dalam hati murtaddin, hingga mereka lari meninggalkan markas tersebut. Seiring dengan kemenangan operasi militer Junud Khilafah ini, maka Daulah Islamiyyah berhasil menguasai penuh Gunung Tsardah yang posisinya membentang di sepanjang Bandara Militer al-Khair. Sehari pasca operasi yang berbarokah ini, detasemen pertahanan udara Mujahidin –atas karunia Allah dan taufik-Nya- berhasil menembak jatuh pesawat tempur Rezim Nushairi jenis MIG di kota al-Khair dengan tembakan

senjata darat anti-udara. Pesawat hancur berkeping-keping, dan si pilot bernama Kolonel Ali Hamzah tewas. SOMALIA Pada tanggal 15 Dzulhijjah, Junud Khilafah melakukan penyerangan terhadap markas kepolisian dan pos ‘checkpoint’ di kota Quf Jadud, barat “Somalia”. AMERIKA Pada tanggal 15 Dzulhijjah, salah seorang Junud Daulah Islamiyyah, alAkh “Dzahir ‘Adan menusuk 10 orang kafir muharib (yang memerangi kaum muslimin) di Minnesota, Amerika, dalam rangka memenuhi seruan untuk menyerang warga negara Koalisi Salibis. WILAYAH AFRIKA BARAT Pada tanggal 18 Dzulhijjah, Junud Daulah Islamiyyah melancarkan serangan sengit terhadap konvoi militer pasukan Uni Afrika di distrik Malum Fatiri, negara bagian Borno, utara Nigeria. Serangan ini mengakibatkan lebih dari 40 tentara tewas dan puluhan lainnya luka-luka, sementara sisanya yang masih hidup lari tunggang langgang dalam kekalahan. Sementara itu, Junud Daulah Islamiyyah memperoleh ghanimah senjata dan perlengkapan tempur dalam jumlah yang besar. WILAYAH DAMASKUS Pada tanggal 19 Dzulhijjah, Unit Pertahanan Udara Daulah Islamiyyah berhasil menembak jatuh pesawat tempur rezim Nushairi yang tengah melancarkan empat serangan udara menargetkan sejumlah posisi tempur Junud Khilafah yang tengah menghadapi serangan Shahawat di gunung an-Naqb. Pesawat tersebut jatuh di antara daerah kekuasaan rezim Nushairi dan faksi61

faksi murtaddin ‘VSO’, yang kemudian menyerahkan si pilot pesawat yang selamat kembali pada pasukan rezim Nushairi. Si pilot berhasil melakukan pendaratan darurat menggunakan parasutnya di daerah Shurah, dekat gunung ‘Isyarah, Qolamun timur yang berada di bawah kontrol Shahawat. Penyerahan pilot tersebut terjadi menyusul adanya kesepakatan yang dibuat oleh faksifaksi murtaddin tersebut dengan rezim Nushairi melalui Kementrian Rekonsiliasi Nasional beberapa waktu lalu. Diantara isi kesepakatannya adalah permintaan agar rezim memasok suplai persenjataan dan amunisi pada faksi-faksi oposisi sebagai ganti kerugian perang yang menimpa mereka akibat serangan Junud Khilafah di Qolamun timur beberapa hari lepas. Hampir di setiap harinya, pasukan rezim Nushairi melancarkan serangan menggunakan artilleri berat, dengan membombardir sejumlah kawasan di Qolamun timur yang berhasil dikuasai oleh Junud Daulah Islamiyyah dalam pertempuran melawan faksi-faksi oposisi baru-baru ini. Pasukan rezim juga beberapa kali memberikan 62

Kabar

bantuan lampu penerangan pada milisimilisi Shahawat dengan menembakkan ‘flare’ saat pasukan Daulah Islamiyyah meluncurkan serangan pada malam hari. WILAYAH AL-FURAT Pada tanggal 23 Dzulhijjah, sejumlah unit Junud Khilafah terlibat baku tembak melawan pasukan udara gabungan Salibis dan murtaddin, yang berusaha menurunkan pasukan mereka menggunakan dua helikopter Amerika jenis Chinnok dan empat Apache di jalan yang menghubungkan antara Baiji – Hadistah dekat distrik Sakran. Selama konfrontasi senjata tersebut, bala tentara kuffar yang turun terperangkap dalam jebakan ranjau Junud Khilafah. Hasilnya, 10 murtaddin tewas terbunuh dan musuh pun menarik mundur pasukannya dalam keadaaan kalah.

63

64

Makalah

1

‫مقاله‬

‫‪2‬‬

3

‫د هللا تعالــی پــه الره ـکـې جنــګ د هغــه تــړون پــوره والــی دی چــې د رب او پــه‬ ‫هغــه د صحیــح ایمــان لرونکــو پــه منــځ ـکـې شــوی‬ ‫دی‪ ،‬د کــوم َتــړون پــه َاړه‬ ‫َّ َّ َ ْ‬ ‫اشـ َـت َرى مـ َـن ْالُ ْؤمنيـ َـن َأ ْن ُف َسـ ُـه ْم َوأ ْم َو َال ُهـ ْـم بــأنَّ‬ ‫چــې هللا تعالــی‬ ‫فرمايَــې‪{ِ :‬إ َن الل َّ َ ْ ِ ُ ُ َ َ ُِ ِ ْ َ ُ َ َ ْ ً َ َ َ ًّ ِ‬ ‫َ ُ ُ ْ َ َّ َ ُ َ ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫الل فيقتلــون ويقتلــون وعــدا عليـ ِـه حقــا ِفــي‬ ‫لهــم الجنـ ْـة ْيقا ِتلــون ْ ِفـ ُـي َسـ ِـب ِيل َ ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫التـ ْـو َراة َوالنجيــل َوالقـ ْـرآن َو َمـ ْـن أ ْوفــى ب َع ْهــده مــن الل ف ْ‬ ‫استب ِشـ ُـروا ِبب ْي ِعكـ ُـم‬ ‫ِ‬ ‫َّ ِ ُ ِ ِ ِ َ َ ِ ْ َ ُ ْ ِ ِ ِ ِ‬ ‫الـ ِـذي َب َاي ْعتـ ْـم ِبـ ِـه َوذ ِلــك ُهـ َـو الفـ ْـوز ال َع ِظيـ ُـم} [التوبــة‪.]111 :‬‬ ‫پــه یقنیــي توګــه هللا اخېســتي د مؤمنانــو څخــه د هغــوی نفســونه او‬ ‫مالونــه چــې د دوی لپــاره بــه جنــت وي؛ دوی بــه د هللا پــه الره ـکـې جنګېــږي‪،‬‬ ‫دوی بــه هــم وژنــې کــوي او دوی بــه هــم وژل کېــږي‪ ،‬دغــه وعــده هللا پــه ځــان‬ ‫الزمــه کــړې ده‪ ،‬پــه تــورات‪ ،‬انجیــل او ق ـرآن ـکـې‪ ،‬او څــوک دی چــې لــه هللا‬ ‫څخــه زیــات ډیــر د خپلــې ژمنــې پــوره کوونکــی وي! نــو خــوښ او�ســئ پــه خپلــې‬ ‫دغــه ســودا چــې د هللا ســره مــو کــړې ده همــدا تــر ټولــو ســتر بریالیتــوب دی‪.‬‬ ‫او د یــو مومــن ایمــان ترهغــې نــه پــوره کېــږي چــې د دغــې ســودا شــروط‬ ‫پــوره نــه کــړي‪ ،‬ترڅــو یــې پــه بدلــه ـکـې هغــه جنــت تــر الســه کــړي چــې هللا تعالــی‬ ‫یــې د خپلــو مؤمنــو بندګانــو ســره ریښــتونې وعــده کــړې‪ ،‬او همدغــه لویــه‬ ‫کامیابــي ده‪.‬‬ ‫دا چــې د مؤمنانــو پــه منــځ ـکـې د شــهیدانو ډېــره لویــه مرتبــه ده‪ ،‬نــو د‬ ‫هغــوی همتونــه د دغــې مرتبــې د حصــول لپــاره د یــو بــل څخــه مخکــې کېــږي‪،‬‬ ‫او نفسونه یې د مرګ ډنډونو ته په رسېدو کې د یو بل نه تلوار کوي‪ ،‬هلته‬ ‫د یو بل نه د مرګ جامونو ته مخکې والی کوي‪ ،‬کله چې کومه چیغه واوري‬ ‫نــو د جنــګ ســاحو تــه ځــان رســوي او مــرګ د مــرګ پــه خونــو ـکـې لټــوي او پــه‬ ‫ٰ‬ ‫خپــل دې کار خپــل رب تــه ځــان نــږدې کــوي‪ ،‬خــو دلتــه یــې د الهــې غوښــتنې‬ ‫دویــم لــوری هــم نــه وي هېــر کــړی چــې هغــه د کفــارو وژل او څټونــه یــې وهــل‬ ‫دي‪ ،‬ترڅــو پــرې هللا رب العاملیــن تــه ځــان نــږدې کــړي‪.‬‬ ‫دا چې دغه ډول نیکي ډېره غوره ده‪ ،‬نو هللا تعالی د کفارو وژنه او وینه‬ ‫تویــول د ګناهونــو لپــاره کفــاره او رژونکــې ګرځولــې ده‪ ،‬بلکــې مســلمان پــرې د‬ ‫اور څخــه خالصېــږي‪ ،‬لکــه چــې رســول هللا صلــی هللا علیــه وســلم فرمايــې‪( :‬ال‬ ‫يجتمــع كافــر وقاتلــه فــي النــار أبــدا) [رواه مســلم]‪.‬هېڅکله یــو کافــر او د هغــه‬ ‫وژونکــی (مســلمان) پــه اور ـکـې نــه یوځــای کېــږي‪.‬‬ ‫بلکــې چــې څومــره د کفــارو وینــه ډیــره تــوی کـړای �شــي پــه هماغــه کچــه د‬ ‫مقاله‬

‫‪4‬‬

‫ََ‬ ‫ـي‪{:‬ول‬ ‫یــو مؤمــن ایمــان ډېــر زیاتېــږي‪ ،‬لکــه چــې هللا تعالــی فرمايـ‬ ‫َ َ ٌ َ ٌ َّ َّ َ َ‬ ‫ً َّ ُ َ‬ ‫ُ َ‬ ‫َي َنالــون َ ِمـ ْـن َعـ ُـد ّ ٍو َّن ْيــا ِإل ك ِتـ َـب ل ُهــم ِبـ ِـه عمــل ص ِالــح ِإن الل ل‬ ‫ُْ‬ ‫ُي ِضيـ ُـع أ ْجـ َـر ال ْح ِس ـ ِن َين} [التوبــة‪ ،]120 :‬او دوی د ښــمن تــه‬ ‫کــوم ټــپ او وژنــه نــه رســوي مګــر د دوی لپــاره پــرې نیــک عمــل‬ ‫لیــکل کېــږي‪ ،‬یقینــا هللا تعالــی د نېکانــو اجــر نــه ضایــع کــوي‪.‬‬ ‫دغه په مسلمانانو د هللا تعالی فضل او نعمت دی‪ ،‬سره‬ ‫له دې چې هللا تعالی د دوی د مرګ فیصله او تقدیر له پخوا‬ ‫ََ ْ َ ْ ُُ ُ َ‬ ‫وهـ ْـم َول ِكـ َّـن‬ ‫لیکلــی دی‪ ،‬لکــه چــې هللا تعالــی فرمايــي‪{ :‬فلــم تقتل‬ ‫الل َق َت َل ُهـ ْـم َو َمــا َر َم ْيـ َـت إ ْذ َر َم ْيـ َـت َو َلكـ َّـن َّ َ‬ ‫َّ َ‬ ‫الل َر َمــى} [األنفــال‪.]17 :‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫حقیقــت دادی چــې تا�ســې هغــوی ونــه وژل بلکــې هللا ووژل‬ ‫او تــا ونــه ويشــتل بلکــې هللا وويشــتل‪.‬‬ ‫نــو د یــو مؤمــن پــه الس د کافــر وژل پــه دغــه مؤمــن د هللا‬ ‫تعالــی خــاص فضــل او نعمــت وي‪.‬‬ ‫د مشــرکینو پــه وژنــه د هللا تعالــی عبــادت کــول‪ ،‬هغــه تــه‬ ‫د کفــارو پــه وینــه نــږدې کېــدل او پــه دغــه کافــر د ګناهونــو د‬ ‫رژولــو غوښــتنه کــول دا�ســې یــو عمــل دی چــې زمونــږ نــه پخــوا‬ ‫پرې موحدینو ته امر شــوی و‪ ،‬چېرته چې هللا تعالی دغه کار‬ ‫د بنــي اس ـرائیلو د توبــې د قبلولــو شــرط ګرځولــی و‪ ،‬کلــه چــې‬ ‫هغوی د خو�ســي په عبادت ســره په شــرک کې پرېوتل‪ ،‬نو هللا‬ ‫تعالــی ورتــه امــر وکــړ چــې مرتدیــن ووژنــئ‪ ،‬لکــه چــې َهللا تعالــی‬ ‫ُ ََ‬ ‫َ‬ ‫ْ ُ‬ ‫َ ْ َ َ ُ َ َ‬ ‫و�سى ِلق ْو ِم ِه َيا ق ْو ِم ِإ َّنك ْم َظل ْم ُت ْم أن ُف َسك ْم‬ ‫فرمايي‪{:‬وِإذ قال م‬ ‫ب ِّات َخ ِاذ ُكـ ُـم ْالع ْجـ َـل َف ُت ُوبــوا إ َلــى َبا ِرئ ُكـ ْـم َف ْاق ُت ُلــوا أ ْن ُف َسـ ُـك ْم َذ ِل ُكــمْ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ـاب َع َل ِْي ُكـ ْـم إ َّنـ ُـه ُهـ َـو َّ‬ ‫َخ ْيـ ٌـر َل ُكـ ْـم ع ْنـ َـد َبارئ ُكـ ْـم َف َتـ َ‬ ‫الر ِحيــم}ُ‬ ‫التـ َّـو ُ‬ ‫اب َّ‬ ‫ِِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫[البقــرة‪.]54 :‬‬ ‫او (یــاد کــړئ هغــه وخــت) کلــه چــې مو�ســی خپــل قــوم تــه‬ ‫وویــل‪ :‬ای خلکــو تاســو پــه الوهیــت ســره د خوســکي پــه نیولــو‬ ‫ســره پــه خپــل ځــان ظلــم کــړی دی نــو تا�ســې د خپــل خالــق پــه‬ ‫وړاندې توبه وبا�سئ او په خپلو کې سره ووژنئ په همدې کار‬ ‫کې ستا �سې د خالق په وړاندې ستا�سې خیر دی‪ ،‬نو ستا�سې‬ ‫خالــق درڅخــه توبــه قبولــه کــړه هغــه ښــه توبــه قبلوونکــی او د‬ ‫رحمــت څښــتن دی‪.‬‬ ‫اګر چې هللا تعالی د بني اسرائیلو څخه وعده اخېستې وه‬ ‫چــې د یــو بــل وینــې بــه نــه تویــوي‪ ،‬لیکــن د شــرک جنایــت دومــره‬ ‫لــوی دی چــې هللا تعالــی د قتــل او وینــې تویولــو څخــه ډېــر لــوی‬ ‫‪5‬‬

‫وګرځــاوه ‪ -‬کومــه سـزا چــې هللا تعالــی د کفــارو لپــاره پــه دنیــا ـکـې‬ ‫ټاکلې ده مخکې له دې چې د آخرت د دردناک عذاب سره مخ‬ ‫وهـ ْـم َح ْيـ ُـث َثق ْف ُت ُم ُ‬ ‫فرمايي‪{:‬و ْاق ُت ُل ُ‬ ‫َ‬ ‫وهـ ْـم‬ ‫�شــي‪ -‬لکــه چــې هللا تعالــی‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ َ ْ ُ ُ ْ ْ َ ْ ُ َ ْ َ ُ ُ ْ َ ْ ْ َ ُ َ ُّ َ ْ َ‬ ‫ْ‬ ‫وأخ ِرجوهــم ِمــن حيـْـث أخرجوكــم وال ِفتنــة أشــد ِمــن القتـ ِـل‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ َول ُت َقات ُل ُ‬ ‫وهـ ْـم ِع ْنـ َـد ال ْسـ ِـج ِد ال َحـ َـر ِام َح َّتــى ُيقا ِتلوكـ ْـم ِفيـ ِـه فـ ِـإ ْن‬ ‫َ َُ ُِْ َ ْ ُُ ُ ْ َ َ َ َ َ ُ ْ َ‬ ‫َ‬ ‫قاتلوكــم فاقتلوهــم كذ ِلــك جــزاء الكا ِف ِريــن} [البقــرة‪.]191 :‬‬ ‫هغــوی (کافـران) ووژنــئ هــر چېــرې چــې مــو ومونــدل هغــوی‬ ‫له هغه ځایه وبا�ســئ کوم چې تا�ســې یې ويســتلي یاســت‪ ،‬ځکه‬ ‫کــه وژل هــر څومــره بــد عمــل دی خــو فتنــه (شــرک) لــه هغــه‬ ‫څخــه هــم ډېــره بــده ده او مســجد حـرام تــه نــږدې چــې تــر څــو‬ ‫پورې هغوی له تا�سې سره نه وي جنګېدلي تا�سې هم ورسره‬ ‫مــه جنګېــږئ خــو تــر څــو پــورې چــې هغــوی هلتــه لــه جنګېــدو‬ ‫څخه الس نه وي اخېستی نو تا�سې هم بې له کومې اندېښنې‬ ‫ووژنــئ چــې د دا�ســې کافرانــو همــدا سـزا ده‪.‬‬ ‫کلــه چــې یــو موحــد پــه دې پــوه �شــي چــې هللا تعالــی پــه دنیــا‬ ‫ـکـې د مؤمنانــو پــه الس د کفــارو وژنــه د هغــوی لپــاره یــوه سـزا‬ ‫ګرځولــې‪ ،‬نــو مؤمــن موحــد دې نتیجــې تــه رســېږي چــې د خپــل‬ ‫تــوان ســره ســم بایــد د هللا تعالــی دغــه بند ـګـي وکــړي‪ ،‬کــه پــه‬ ‫هــر وســیله وي ‪ -‬او هللا تعالــی نــه مکلــف کــوي یــو نفــس مګــر‬ ‫د هغــې د تــوان ســره ســم‪ -‬بایــد موحــد د یــو حربــي کافــر وژنــه‬ ‫ســپکه ونــه ګڼــي کــه هرڅومــره یــې د کفــارو ســره قــدر کــم وي‪،‬‬ ‫اګر چې موحد زلمی به کوښــښ کوي ترڅو د کفر امامان په‬ ‫نښه کړي‪ ،‬په ځانګړې توګه طواغیت‪ ،‬د هغوی پوځ‪ ،‬علماء‬ ‫ســوء ‪-‬چې د طواغیتو نه دفاع کوي او دالیل ورته ګوري‪ -‬او‬ ‫همــدا ډول د قــارون اوالد چــې د طواغیتــو ســره تعلــق لــري‪،‬‬ ‫ځکــه پــه دې کار ســره د کفــارو زور ماتېــږي او بیــرغ یــې ښــکته‬ ‫کېــږي‪.‬‬ ‫بایــد د ابراهیمــي ملــت تابعــدار د کفــارو پــه وژنــه دومــره‬ ‫حــرص وکــړي؛ څومــره چــې د هللا تعالــی پــه الره ـکـې پــه شــهادت‬ ‫حــرص کــوي‪ ،‬انغما�ســي مجاهــد بایــد کوښــښ وکــړي چــې د‬ ‫مشــرکینو پــه صفونــو ـکـې زیــات نــه زیاتــه وژنــه رامنــځ تــه کــړي‪،‬‬ ‫ځکه ده ته د هر کافر نفس په وژنه نیک عمل لیکل کېږي‪،‬‬ ‫ګناهونــه یــې معــاف کېــږي‪ ،‬د جهنــم د اور څخــه خالصېــږي‪،‬‬ ‫کفارو ته پرې تکلیف رسېږي‪ ،‬د مؤمنانو سینې پرې یخېږي‪،‬‬ ‫د کفــارو د زړونــو غوســه پــرې ختمیــږي او کــه د هللا تعالــی‬ ‫خوښــه �شــي نــو د خپلــو موحــدو نېکانــو بندګانــو توبــه قبولــه‬ ‫کــړي‪ ،‬یقینــا هللا تعالــی پــوه او دحکمــت څښــتن دی‪.‬‬

‫پــه ق ـرآن کریــم ـکـې دوه دا�ســې آیتونــه دي چــې د هغــې د تفســیر‬ ‫او پــه هغــې ـکـې د ســوچ او تدبــر څخــه هیــڅ کلــه هغــه څــوک مــخ‬ ‫نــه اړوي چــې هللا تعالــی پــرې خپــل کــوم نعمــت کــړی وو‪ ،‬مګــر‬ ‫آخرت کې د خفګان‬ ‫دغه اړول به د دې انسان لپاره په دنیا او‬ ‫او ا مــان المــل وګرځــي‪ ،‬هللا تعالــی فرمايــي‪{َ :‬وإ ْذ َتـ َـأ َّذ َن َ ُّب ُكـ ْـم َلئــنْ‬ ‫ر‬ ‫ر ِ‬ ‫َ َ ْ ُ ْ َ َ َ َّ ُ ْ َ َ ْ َ َ ْ ُ ْ َّ َ َ َ ِ َ‬ ‫ٌ‬ ‫شــكرتم ل ِزيدنكــم ول ِئــن كفرتــم ِإن عذ ِابــي لشـ ِـديد} [إبراهيــم‪:‬‬ ‫‪ ،]7‬ژباړه‪ :‬کله چې ستاسو رب اعالن وکړ‪ :‬که تاسو شکر اداء‬ ‫کړ نو زه به په تاسو نعمتونه زیات کړم او که کفر(ناشکري)‬ ‫مــو وکــړه نــو زمــا عــذاب ډیــر ســخت دی‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َ ْ‬ ‫او دغــه آیــت‪{َ :‬وأ َّمــا ِب ِن ْع َمـ ِـة َ ِّربـ َـك ف َحـ ِّـدث} [الضحــى‪ ،]11 :‬ژبــاړه‪:‬‬ ‫او د خپــل رب د نعمــت بیــان کــوه‪.‬‬ ‫َ ْ َ َ َّ َ َ ُّ ُ ْ َ ْ َ َ ْ ُْ‬ ‫{وإذ تــأذن ربكــم ل ِئــن شــكرتم‬ ‫َ َالرب َیـ َّـعُ –رحمــه هللا‪ -‬د دې آیــت‪ِ :‬‬ ‫ل ِزيدنك ْم} په تفسیر کې وايي‪ :‬هللا تعالی دوی ته د خپل رب عز‬

‫وجــل لــه پلــوه دغــه خبــر ورکــړ چــې‪ :‬کــه دوی د نعمــت شــکر وکــړ‬ ‫نــو خپــل فضــل بــه پــرې زیــات کــړي‪ ،‬رزق بــه ورته پراخه کــړي او‬ ‫پــه ټــول عالــم بــه یــې برال�ســي کــړي‪.‬‬ ‫َ َ َ ُ‬ ‫ســفیان ثــوري ‪-‬رحمــه هللا‪ -‬وايــي‪{« :‬ل ِئـ ْـن شــك ْرت ْم} یعنــې کــه‬ ‫تا َســو د دې نعمــت شــکر وکــړ او دغــه مــو زمــا لخــوا وبالــه‪ ،‬نــو‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫{ل ِز َيد َّنك ْم} زه به ستاسو نیک عمل او زما تابعداري زیاته کړم‪.‬‬ ‫قتــاده –رحمــه هللا‪ -‬وايــي‪ :‬هللا تعالــی دا پــه ځــان حــق الزم کــړی‬ ‫چــې څــوک تــرې څــه غــواړي هغــه بــه ورتــه ورکــوي او چــې څــوک‬ ‫شکر کوي هغه ته به نعمت نور هم زیاتوي‪ ،‬هللا تعالی نعمت‬ ‫کونکــی د شــاکرینو ســره مینــه کونکــی دی نــو تاســو د هللا تعالــی‬ ‫پــه نعمتونــو شــکر وکــړئ‪.‬‬

‫مقاله‬

‫‪6‬‬

‫جعفــر الصادق‪-‬رحمــه هللا‪ -‬وايــي‪ :‬کلــه چــې پــه تــا د هللا تعالــی لــه‬ ‫طرفه کوم نعمت وشو او تا غوښتل چې دغه نعمت درباندې‬ ‫دوامــدار �شــي نــو پــه دغــه نعمــت د هللا تالــی حمــد او شــکر ډیــر‬ ‫وايه‪.‬‬

‫شــپه ترســهاره کیناســتل چــې د هللا تعالــی د نعمتونــو تذکــره یــې‬ ‫کوله؛ نو ســفیان دا�ســې وویل‪ :‬هللا تعالی په مونږ په فالني کار‬ ‫ـکـې نعمــت کــړی‪ ،‬پــه فالنــي نعمــت‪ ،‬دا�ســې یــې راســره کــړي دي)‬ ‫او دا�ســې‪...‬‬

‫او پــه یــو مرفــوع حدیــث ـکـې دي‪(:‬چاتــه چــې شــکر وکــړی �شــي‪ ،‬د‬ ‫نعمــت د زیاتیــدو نــه بــه محــروم نــه �شــي)‪.‬‬

‫پــه یــو مرفــوع حدیــث ـکـې دي‪ (:‬چاچــې د لــږ شــکر اداء نکــړ نــو‬ ‫د ډیــر شــکر بــه هــم اداء نکــړي‪ ،‬او چاچــې د خلکــو شــکر اداء‬ ‫نکــړ نــو د هللا تعالــی شــکر بــه هــم اداء نکــړی �شــي او د هللا تعالــی‬ ‫د نعمتونــو تذکــره کــول هــم شــکر دی او د نعمتونــو د تذکــرې‬ ‫پریښودل ناشکري ده‪ ،‬د مسلمانانو ډله نعمت دی او ډلبازي‬ ‫عذاب دی) او( او په چاچې یو نعمت و�شي او د هغه یادونه یې‬ ‫وکړه نو ده شکر اداء کړ او که یې پټ کړ نو ده ناشکري وکړه‬ ‫او چاچــې پــه دا�ســې صفــت ځــان خایســته کــړ چــې پــه ده ـکـې نــه و‬ ‫نــو دا دا�ســې دی لکــه د درواغــو جامــه چــې یــې پــه تــن کــړې وي)‬ ‫او( او چاتــه چــې یــوه تحفــه ورکــړل �شــي او ده ســره څــه وو نــو‬ ‫بدله دې ورکړي‪ ،‬که بدله ورسره نه وي نو د هغه صفت دې‬ ‫وکــړي‪ ،‬ځکــه چــا چــې د یونعمــت پــه وجــه د چــا صفــت وکــړ نــو‬ ‫هــم یــې شــکر اداء کــړ او چاچــې پــټ کــړ نــو ده ناشــکري وکــړه)‪.‬‬

‫د هللا تعالــی پــدې وینــا ـکـې چــې ِ{ب ِن ْع َمـ ِـة َ ِّربـ َـك} د نعمــت تفســیر‬ ‫ســلف صالحینو‪-‬ر�ضــي هللا عنهــم ورحمهــم‪ -‬کــړی چــې دا قـرآن‬ ‫کریــم‪ ،‬د رســول هللا‪-‬صلــی هللا علیــه وســلم‪ -‬نبــوت‪ ،‬نیــک عمــل‬ ‫او خیر رســیدل دي‪ ،‬ځکه دغه لفظ د دنیا او آخرت خیرونو‬ ‫تــه شــامل دی‪.‬‬ ‫لیکــن پــه یــو انســان د هللا تعالــی ترټولــو لــوی نعمــت دا وی چــې‬ ‫دیتــه یــې د اســام هدایــت کــړی وي‪ ،‬ځکــه بغیــر لــه دغــه نعمــت‬ ‫( یعنې سالمتیا‪ ،‬او استسالم) د انسان سینه تنګه وي‪ ،‬زندګي‬ ‫یــې ســخته وي او منــډه تــرړه یــې ټولــه پــه ګمراهــۍ ـکـې وي‪ ،‬بیــا‬ ‫ورســره هللا تعالــی د قیامــت پــه ورځ نــه خبــرې وکــړي‪ ،‬نــه ورتــه‬ ‫وګــوري‪ ،‬نــه یــې لــه ګنــاه پــاک کــړي او د ده لپــاره ســخت عــذاب‬ ‫وي نــو دنیــا او آخــرت دواړه یــې تاوانــي �شــي او دغــه ډیــر ښــکاره‬ ‫تــاوان دی‪ ،‬هرچــې پــه مســلمانانو د موحــد ټولــي نعمــت دی‪ ،‬پــه‬ ‫ځمکــه د خالفــت نعمــت‪ ،‬د دیــن د واکمنــۍ نعمــت؛ نــو لــدې‬ ‫پرتــه انســان د ظلــم ښــکار کیــږي‪ ،‬امتحانونــه پــرې راځــي‪ ،‬فتنــه‬ ‫ـکـې ولیــږي‪ ،‬شــرمخان یــې خــوري او باآلخــره د جاهلیــت پــه مــرګ‬ ‫مــري‪ ،‬والعیــاذ بــاهلل‪.‬‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫هــر چــې د هللا تعالــی دا وینــا ده چې‪{:‬ف َحـ ِّـدث}‪ ،‬نــو عمــر بــن‬ ‫عبدالعزیــز ‪-‬رحمــه هللا‪ -‬یــې پــه اړه وايــي‪ (:‬دنعمــت یادونــه شــکر‬ ‫دی)‪ ،‬جریــري او یحیــی بــن ســعید ‪-‬رحمهمــا هللا‪ -‬وايي‪(:‬مخکــې‬ ‫بــه ویــل کیــدل‪ :‬د نعمتونــو شــمارل هــم د شــکر څخــه دي)‪،‬‬ ‫قتــاده ‪-‬رحمــه هللا‪ -‬وايــي‪(:‬د یونعمــت د شــکر څخــه دا هــم ده‬ ‫چــې هغــه خپــور کــړی �شــي)‪ ،‬فضیــل بــن عیــاض ‪-‬رحمــه هللا‪-‬‬ ‫وايي‪(:‬مخکې به دا خبره کیده چې د نعمت د شکر څخه دا هم‬ ‫ده چــې هغــه خلکــو تــه بیــان کــړی �شــي)‪ ،‬حســن بــن علــي ‪-‬ر�ضــي‬ ‫هللا عنهمــا‪ -‬وايي‪(:‬کــه یــو خیــر درتــه ورســیده‪ ،‬نــو خپلــو ورونــو‬ ‫تــه یــې پــه هکلــه ووایــه)‪ ،‬ابــو نضــره ‪-‬رحمــه هللا‪ -‬وايي‪(:‬مخکــې بــه‬ ‫مســلمانانو دا�ســې ویــل چــې‪ :‬د نعمــت لــه شــکر څخــه دا خبــره‬ ‫هــم ده چــې هغــه بیــان کــړی �شــي)‪ ،‬ابــن الحــواري ‪-‬رحمــه هللا‪-‬‬ ‫وايي‪(:‬فضیــل بــن عیــاض او ســفیان بــن عیینــه رحمهمــا هللا یــو‬ ‫‪7‬‬

‫هللا اکبــر‪ ،‬پــه مســلمانانو د هللا تعالــی څومــره لــوی نعمتونــه دي‬ ‫چــې د اســام دیــن یــې ورکــړ او د مســلمانانو پــه ډلــه ـکـې وجــود‬ ‫لري‪ ،‬که چیرته د هللا تعالی احسان نه وی نو دا انسان به هم‬ ‫د بنګلــو او قبرونــو د طواغیتــو څخــه د کــوم یــو بنــده او غــام‬ ‫وی‪ ،‬کــه چیرتــه د هللا تعالــی احســان نــه وی نــو دا بــه هــم اوس د‬ ‫طواغیتــو د مالیانــو او د جهمــي داعیانــو تابــع وی‪ ،‬کــه چیرتــه د‬ ‫هللا تعالی احسان نه وی نو دا به هم اوس یو نرښځی دیوث وی‬ ‫چې د ښځو سره به ناست وی‪ ،‬که چیرته د هللا تعالی احسان‬ ‫نه وی نو اوس به دی هم په دار الکفر کې وی او د پولیسو او‬ ‫کافرو قاضیانو‪ ،‬جاسوسانو‪ ،‬پوځونو او نورو مرتدینو ترمنځ‬ ‫به اوسیدی او یا به د یهودو‪ ،‬نصاراؤ‪ ،‬مجوسو او ملحدینو او‬ ‫نــورو کفــارو ترمنــځ اوســیدی او کــه د هللا تعالــی احســان نــه وی‬ ‫نــو اوس بــه دا هــم د خوارجــو‪ ،‬باغیانــو او نــورو بدعــي او ګمـراه‬ ‫ډلــو څخــه وی‪.‬‬ ‫نــو د هللا لپــاره ډیــر شــکر دی چــې مونــږ تــه یــې د دغــې هدایــت‬ ‫وکړ او مونږ نه وو چې دغه الر ومومو که چیرته راته هللا تعالی‬ ‫هدایــت نــه وی کــړی‪.‬‬ ‫پــه مومــن د جماعــت (خالفــت) د نعمــت نــه مخکــې څومــره‬ ‫زیــات مشــکالت‪ ،‬کمــزورۍ‪ ،‬فتنــې او ســخت امتحانونــه وي!‬

‫نــه دا�ســې مدر�ســې وي چــې د هغــه بچــي پکــې درســونه ووايــي‪ ،‬نــه‬ ‫دا�ســې علمــاء وي چــې هغــه تــرې علــم واخلــي‪ ،‬نــه دا�ســې محکمــې‬ ‫وي چــې موحــد ورتــه خپلــه فیصلــه وی�ســي‪-‬ځکه چــې موحــد خــو‬ ‫د طواغیتــو محکمــو تــه خپلــه فیصلــه نــه وړي‪ ،-‬نــه د امــن کــوم‬ ‫کــور وي چــې دا پکــې پــه ارام زند ـګـي وکــړي‪ ،‬نــه دا�ســې دار وي چــې‬ ‫دا ورتــه د طواغیتــو او د هغــوی د پوځونــو څخــه پنــاه وی�ســي‪،‬‬ ‫مومــن تــه د ځــان تیارولــو هیــڅ موقــع نــه وی مګــر چیرتــه لــرې پــه‬ ‫غارونــو‪ ،‬ځنګلونــو او د ښــتو ـکـې‪ ،‬چــې هلتــه د جماعــت فریضــه‬ ‫هــم نــه �شــي اداء کولــی‪ ،‬یعنــې د خالفــت –کــوم چــې د ســلفو پــه‬ ‫نــزد د جماعــت مفهــوم دی‪.-‬‬ ‫د خالفــت نــه مخکــې بــه چــې کلــه یــو مومــن د کفــارو او مرتدینــو‬ ‫پــه منــځ ـکـې ابراهیمــي ملــت څرګنــدوه یــا بــه یــې د جهــاد لپــاره‬ ‫کوښــښ کاوه یــا بــه یــې کــوم کافــر ویــروه نــو هغــه بــه پــه دا�ســې‬ ‫حــال ـکـې شــپه تیرولــه چــې ورتــه بــه خپــل سرنوشــت معلــوم نــه‬ ‫وو‪ ،‬چــې آیــا شــپه بــه پــه کــور ـکـې را�شــي کــه د ځمکــې النــدې پــه‬ ‫کومــه تورتــم تــاکاوۍ ـکـې؟‬ ‫دغــه د مومــن حــال وو تــردې چــې هللا تعالــی پــرې د‬ ‫جماعت(خالفــت) احســان وکــړ‪ ،‬او هغــه لــوی بادشــاه لــره ثنــاء‬ ‫َ ُْ‬ ‫ـي‪{،‬واذك ُروا‬ ‫کارونــه ســر تــه ر�سـ‬ ‫ْده َ ُچـ ْـې َد هغٌــهُّ پـ ْـه َنع ْمـ َ ُـت ن َیــک ْ َ‬ ‫ال ْرض َت َخ ُافــو َن َأن َي َت َخ َّط َف ُكــمُ‬ ‫إذ أنتــم قليــل مســتضعفون فــي‬ ‫ِ َّ ُ َ ِ َ ُ ْ َ َ َّ َ ُ َ ْ ِ َ َ َ َ ِ ُ ّ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫ّ‬ ‫ـات َل َع َّل ُكــمْ‬ ‫النـ ُـاس فآواكــم وأيدكــم ِبنصـ ِـر ِه ورزقكــم ِمــن الط ِيبـ ِ‬ ‫َت ْشــك ُر َ‬ ‫ون} [األنفــال‪.]26 :‬‬ ‫ترجمــه‪ :‬تــه هغــه وخــت رایــاد کــړه کلــه چــې تاســو لــږ او پــه ځمکه‬ ‫ـکـې کمــزوري وئ‪ ،‬لــدې ویریدلــئ چــې خلــک بــه مــو وتښــتوي‪ ،‬نــو‬ ‫هللا تعالــی تاســو تــه ځــای درکــړ او پــه خپلــه مرســته یــې تاســو‬ ‫پیــاوړي کــړئ او تاســو تــه یــې د پاکــو نعمتونــو څخــه درکــړل‪،‬‬ ‫پــدې خاطــر چــې تاســو شــکر اداء کــړئ‪.‬‬

‫اوس دغــه نعمــت چــې هللا تعالــی پــدې انســان ـکـی او دا تــرې ګټــې‬ ‫اخلــې‪ ،‬نــو پــده فــرض دي چــې ښــکاره‪ ،‬پــټ‪ ،‬پــه خاصــو او عامــو‬ ‫ـکـې د دې نعمــت شــکر اداء کــړي‪ ،‬خپــل کــور واال د دې نعمــت‬ ‫د تذکــرې نــه غیــر پــرې نــږدې‪ ،‬نــه خپــل ملګــري پریــږدي چــې دغــه‬ ‫نعمت ورته یاد نکړي‪ ،‬نه عام خلک چې دغه نعمت ورته خپور‬ ‫نکــړی‪ ،‬بایــد دغــه مومــن د هللا تعالــی ډیــره ثنــاء ووايــي‪ ،‬کــوم ذات‬ ‫چــې دغــه لــوی نعمــت فیصلــه او د دې مســلمان لپــاره مقــرر کــړ‬ ‫او بیــا يــې پــرې احســان وکــړ‪ ،‬بایــد پــدې نعمــت د هللا شــکر اداء‬ ‫کــړي ځکــه دغــه نعمــت ـکـې د انســان هیــڅ واک او قــوت داخــل‬ ‫نــدی دغــه محــض د هللا تعالــی فضــل دی‪ ،‬لــه هغــې وروســته‬ ‫مخکنــو مشـرانو او غازیانــو تــه دعــاء وکړي‪-‬بالخصــوص هغــه‬ ‫چې شهیدان شوي‪ -‬لکه شيخ أبو مصعب الزرقاوي او شيخ‬ ‫أبو حمزة املهاجر او شيخ أبو عمر البغدادي او شيخ أبو بكر‬ ‫العراقــي او شــيخ أبــو عبــد الرحمــن البيــاوي او شــيخ أبــو املعتــز‬ ‫القر�شــي او شــيخ أبو علي األنباري او شــيخ عمر الشيشــاني او‬ ‫شیخ أبو محمد العدناني ‪-‬تقبلهم هللا‪ -‬نحسبهم وهللا حسيبهم‬ ‫وال نزكي على هللا أحدا‪ ،‬او څوک چې د خلکو شکر اداء نکړي‪،‬‬ ‫د هللا تعالــی شــکر بــه هــم اداء نکــړي‪.‬‬ ‫دا ال څــه کــه یــو مســلمان د امــام فضیــل او ســفیان بــن عیینــه‬ ‫په څیر شپې روڼې کړي او د خالفت او د هغې د اثارو په لړ کې‬ ‫چــې هللا تعالــی پــه مونــږ کــوم نعمتونــه کــړي هغــه شــماري نــو هــم‬ ‫َ َ ُ ُّ ْ َ َّ‬ ‫الل‬ ‫به دغه کم وي‪ ،‬ځکه هللا تعالی‬ ‫{وإن تعدوا ِنع َمت ِ‬ ‫فرمايي‪ِ :‬‬ ‫َ ُ ْ ُ َ َّ ْ َ َ َ َ ُ ٌ َ‬ ‫َّ‬ ‫ٌ‬ ‫النسان لظلوم كفار} [إبراهيم‪ .]34 :‬ترجمه‪:‬‬ ‫ل تحصوها ِإن ِ‬ ‫او که تاسو د هللا تعالی نعمتونه وشمارئ نو تاسو به هغه په‬ ‫شمار کې راګیر نکړئ‪ ،‬یقینا انسان ظالم او ناشکره دی‪.‬‬ ‫د هللا تعالــی پــه یــو موحــد مجاهــد پــدې زمانــه ـکـې دا یــو لــوی‬ ‫نعمــت دی چــې هللا تعالــی دا�ســې زمانــه ـکـې ده تــه ژونــد ورکــړ‬ ‫چیرتــه چــې هللا تعالــی د ده پــه جهــاد خالفــت را تــازه کــړ او دا یــې‬ ‫د هغــې لــه ســاتونکو څخــه وګرځــو او د هغــې پــه ســنګرونو ـکـې‬ ‫مقاله‬

‫‪8‬‬

‫ربــاط کــوي‪ ،‬ابــو العبــاس ابــن تیمیــه رحمــه هللا وايــي‪(:‬او تاســو‬ ‫پــوه �شــئ ‪-‬هللا تعالــی دې ستاســو اصــاح وکــړي‪ ،-‬پــه چــا چــې هللا‬ ‫تعالــی د خیــر اراده وکــړي نــو پــه هغــه ترټــول لــوی نعمــت دا دی‬ ‫چې دا�ســې وخت ته یې ژوندی وســاتي چیرته چې هللا تعالی دین‬ ‫تــازه کــوي او د مســلمانانو شــعار او د مؤمنانــو او مجاهدینــو‬ ‫حــاالت تــازه کیــږي‪ ،‬پــه دغــه وخــت ـکـې یــو مســلمان د ملړنیــو‬ ‫مهاجرینــو او انصــارو ســره مشــابه �شــي‪ ،‬نــو چــا چــې پــه دغــه‬ ‫وخــت ـکـې پــوره قیــام وکــړ او د هللا تعالــی پــه صــف ـکـې ودریــده نــو‬ ‫هغه به د سابقینو په ریښتونې تابعدار وي‪ ،‬د کومو سابقینو‬ ‫څخــه چــې هللا تعالــی را�ضــي شــوی او هغــوی د هللا نــه را�ضــي‬ ‫شــوي او د هغــوی لپــاره یــې دا�ســې جنــت تیــار کــړی چــې د هغــې‬ ‫څخــه بــه النــدې ويالــې بهيــږي دوی بــه پــه هغــې ـکـې همیشــه وي‬ ‫همیشه او همدغه ډیره لویه کامیابي ده‪ ،‬نو مومنانو له پکار‬ ‫دي چــې پــدې مشــکل چــې پــه اصــل ـکـې د هللا تعالــی یــوه عزتمنــده‬ ‫ورکړه ده‪ ،‬او فتنه چې په مینځ کې د هللا تعالی ډیر لوی نعمت‬ ‫دی د هللا تعالی شــکر اداء کړي‪ ،‬تردې که چیرته ملړني مخکني‬ ‫مهاجریــن او انصــار پــدې زمانــه ـکـې ژونــدي وی‪ ،‬لکــه ابــو بکــر‪،‬‬ ‫عمر‪ ،‬عثمان‪ ،‬علي او نور‪-‬ر�ضي هللا عنهم‪ ،-‬نو د هغوی ترټولو‬ ‫غــوره عمــل بــه د دغــو مجرمینــو او جنایــت کارو پــر خالفــت‬ ‫جهــاد وی او دغــه غزاګانــې نــه پاتــې کیــږي مګــر د هغــه چانــه چــې‬ ‫د هغــه تجــارت تاوانــي وي‪ ،‬نفــس یــې احمــق وي او پــه دنیــا او‬ ‫اخــرت ـکـې د لــوی ح�صــې څخــه بــې برخــې �شــي‪[.‬الفتاوی]‬ ‫نــو دا یــو نعمــت دی‪ ،‬نعمــت دی‪ ،‬نعمــت او بیــا هــم نعمــت دی؛‬ ‫د اســام نعمــت‪ ،‬د خالفــت (جماعــت) نعمــت‪ ،‬د جهــاد نعمــت‬ ‫او د شــهادت نعمــت ان شــاء هللا تعالــی‪.‬‬ ‫د نعمت د ناشکرۍ څخه دا هم ده چې له جماعت ځانته �شي‪،‬‬ ‫نافرنانــي کــوي‪ ،‬د جماعــت پــر خالفــت جر ـګـې کــوي‪ ،‬ت�شــې اوازې‬ ‫خپروي‪ ،‬بد ګمانونه کوي‪ ،‬امیران ســپک ګڼي‪ ،‬وعدې ماتوي‪،‬‬ ‫پــه فتنــه او فســاد ـکـې منــډې وهــي‪ ،‬دارالکفــر تــه تښــتي‪ ،‬د خپلــې‬ ‫رای او خواهــش تابعــداري کــوي‪ ،‬بغــاوت کــوي د مســلمانانو لــه‬ ‫ټولــي ووځــي‪ ،‬د مســلمانانو ټولي(یــا یــې امامانــو تــه او یــا یــې عامــو‬ ‫مسلمانانو ته) کافر وايي‪.‬‬ ‫پدې لړ کې هللا تعالی د اسالمي دولت امامانو سره دا احسان‬ ‫کــړی چــې هغــوی لــه دې ډول فتنــو او هالکتونــو څخــه یــې‬ ‫خبــرداری ورکــړی‪ ،‬لکــه «واعتصمــوا» د الشــيخ أبــي مصعــب‬ ‫الزرقــاوي او»الوصيــة الثالثينيــة» او»الدولــة النبويــة»‬ ‫او»مســالك النصــر» د الشــيخ أبــو حمــزة املهاجــر او»إنمــا‬ ‫‪9‬‬

‫شــفاء العـ ّـي الســؤال» د الشــيخ ميســرة الغريــب ّ‬ ‫تقبلهــم هللا‪،-‬‬‫کــه څــوک د دې باوجــود هــم پــه دغــو چټلیــو ـکـې ورننوځــي او‬ ‫پــه خپلــه ګمراهــۍ والړ وي نــو هغــه دې بیــا خپــل ځــان مالمتــه‬ ‫کړي که هللا تعالی د اسالم د نعمت څخه محرومه کړ‪ ،‬ځکه‬ ‫ده د هللا تعالــی د نعمــت نــا شــکري کــړي وي‪ -‬چــې د جماعــت او‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪{:‬و َمــن ُي َبـ ِّـد ْل‬ ‫خالفــت پــه شــکل ـکـې دی‪ -‬ځکــه هللا تعالــی‬ ‫ْ َ َّ‬ ‫َ ْ َ َ َ ْ ُ َ َّ َّ َ َ ُ ْ َ‬ ‫اب} [البقرة‪:‬‬ ‫ِنع َمة ِ‬ ‫الل ِمن بع ِد ما جاءته ف ِإن الل ش ِديد ال ِعق ِ‬ ‫‪ ،]211‬ترجمــه‪ :‬او څــوک چــې د هللا تعالــی نعمــت بــدل کــړي‬ ‫وروســته لــه هغــې چــې ده تــه را�شــي نــو یقینــا هللا تعالــی د ســخت‬ ‫عــذاب واال دی‪.‬‬ ‫َ َ َ ُ ََ ُ َ ََ ُ‬ ‫او بــل ځــای ـکـې فرمايي‪{:‬ل ِئـ ْـن شــك ْرت ْم ل ِز َيد َّنكـ ْـم َول ِئـ ْـن كف ْرتـ ْـم ِإ َّن‬ ‫َ َ َ‬ ‫َعذ ِابي لش ِد ٌيد} [إبراهيم‪ ،]7 :‬ترجمه‪ :‬که تاسو شکر اداء کړ‬ ‫نــو زه بــه درتــه نعمتونــه زیــات کــړم او کــه ناشــکري مــو وکــړه نــو‬ ‫زمــا عــذاب ډیــر ســخت دی‪.‬‬ ‫د نعمت په ناشکرۍ کې ترټولو بده خبره دا ده چې یو انسان د‬ ‫َ‬ ‫‪{،‬فإ َذا َم َّ‬ ‫نعمت نسبت خپل ځان او خپل کوښښ ته وکړي‬ ‫س‬ ‫ِ‬ ‫ـال إ َّن َمــا ُأوت ُيتــهُ‬ ‫ْ َ َ ُ ٌّ َ َ َ ُ َّ َ َ َّ ْ َ ُ ْ َ ً ّ َّ َ َ‬ ‫ِ‬ ‫النسـ ْـان َضــر دع ْانـ َـا ٌثـ َـم َٰ ِإذا َّ َخ ْوَلنـ ُـاه ِن َع َمـ ْـة َ ِمنــا َقـ ِ‬ ‫َ َِ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ٰ‬ ‫علــى ِعلـ ٍـم بــل ِهــي ِفتنــة ول ِكــن أكثرهــم ل يعلمــون} [الزمــر‪،]49 :‬‬ ‫ترجمــه‪ :‬کلــه چــې انســان تــه کــوم تکلیــف ور�ســي نــو مونــږ رابلــي‪،‬‬ ‫بیــا کــه هغــه تــه زمونــږ لخــوا کــوم نعمــت ورکــړل �شــي نــو وايــي‪:‬‬ ‫دغــه خــو یواځــې زمــا د علــم پــه بنســټ راکــړل شــوی‪ ،‬بلکــې دا یــو‬ ‫امتحــان دی‪ ،‬لیکــن ډیرخلــک نــه پوهیــږي‪.‬‬ ‫د دغه لوی کفر او ناشکری امام او دغه بد سنت ایښودونکی‬ ‫هــاک شــوی قــارون دی چــې هللا تعالــی هغــه او د هغــه کــور پــه‬ ‫ځمکــه ډوب کــړی وو‪.‬‬ ‫پــدې اړه ښــه ســنت دا دي چــې بنــده دا وپيژنــی چــې زه د دنیــا او‬ ‫دیــن پــه کومــو نعمتونــو ـکـې ق ـرار لــرم دغــه یواځــې د هللا تعالــی‬ ‫لــه پلــوه دي چــې هیــڅ شـریک نــه لــري او زمــا پکــې هیــڅ کړنــه او‬ ‫قوت شامل ندی‪ ،‬د داود علیه السالم څخه نقل دي چې هغه‬ ‫یــوه ورځ وویــل‪ :‬ای ربــه زه بــه څنګــه ســتا شــکر اداء کــړی شــم؛‬ ‫همــدا تــه یــې چــې پــه مــا نعمتونــه کــوې‪ ،‬بیــا پــرې ماتــه نعمتونــه‬ ‫راکوې‪ ،‬بیا راباندې یو یو نعمت زیاتوې‪ ،‬نو ټول نعمتونه ستا‬ ‫لخــوا دي او شــکر هــم ســتا لخــوا دی نــو ای ربــه زه بــه څنګــه‬ ‫تــوان ولــرم چــې ســتا شــکر اداء کــړی شــم؟ نــو هللا تعالــی ورتــه‬ ‫وحــي وکــړه چــې « ای داوده اوس دې زه صحیــح وپيژنــدم»‪ ،‬د‬ ‫هغــه نــه دا هــم نقــل دي‪ :‬ای هللا زه بــه ســتا شــکر څنګــه اداء‬

‫کــړم او زه ســتا شــکر تــه یواځــې ســتا پــه نعمــت رســیږم؟ نــو هللا‬ ‫تعالــی ورتــه وحــي وکــړه‪«:‬ای داوده آیــا تــه پــدې نــه یــې پــوه چــې پــه تــا‬ ‫کــوم نعمتونــه دي دغــه زمــا لخــوا دي؟» هغــه وویــل‪ :‬هــو ای زمــا‬ ‫ربه‪ ،‬نو هللا تعالی ورته وفرمایل‪ «:‬دغه هم زما لپاره د شکر په‬ ‫شــکل ـکـې کافــي دی»[الزهــد لإلمــام أحمــد بــن حنبــل]‬ ‫لیکــن دغــه پيژنــده او حقیقــت د مومــن پــه زړه ـکـې د دغــو دوه‬ ‫آیتونــو پــه لوســتلو او پکــې د غــور کولـ َـو سـ َـره نــور هــم غښــتلی‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ ُ َّ َ‬ ‫فرمايي‪{:‬ي ُم ُّنون َع َل ْي َك أ ْن أ ْسل ُموا قل ل ت ُم ُّنوا‬ ‫کیږي‪ ،‬هللا تعالی‬ ‫َع َل َّي إ ْس َل َم ُكم َبل َّ ُ‬ ‫الل َي ُم ُّن َع َل ْي ُك ْم أ ْن َه َد ُاك ْم ل ْل َيمان إن ُك ُنتمْ‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ ِ ِ‬ ‫َ ِ‬ ‫ص ِاد ِقيـ َـن} [الحج ـرات‪ ،]17 :‬ترجمــه‪ :‬دوی پــه تــا احســان کــوي‬ ‫چــې ګونــدې دوی اســام راوړی‪ ،‬تــه ورتــه ووایــه پــه مــا د خپــل‬ ‫اســام احســانونه مــه کــوئ‪ ،‬بلکــې هللا تعالــی پــه تاســو احســان‬ ‫کړی چې تاســو ته یې د ایمان هدایت کړی که تاســو ریښــتوني‬ ‫ياســت‪.‬‬

‫ترجمه‪ :‬او مونږ د دوی د زړونو څخه خفګانونه او مرورتوبونه‬ ‫وویســتل‪ ،‬دا�ســې جنتونــو ـکـې بــه وي چــې بهیــږي بــه النــدې د دوی‬ ‫څخــه ویالــې‪ ،‬او دوی بــه وايــي‪ :‬الحمــدهلل چــې مونــږ تــه هللا تعالــی‬ ‫د دې هدایــت وکــړ‪ ،‬مونــږ الره موندونکــي نــه وو کــه چیرتــه هللا‬ ‫تعالــی راتــه هدایــت نــه وی کــړی‪ ،‬یقینــا زمونــږ د رب رســوالن پــه‬ ‫حقــه راغلــي وو‪ ،‬نــو دوی تــه بــه غــږ وکــړی �شــي چــې دغــه ستاســو‬ ‫جنتونــه دي چــې تاســو پــه میـراث ـکـې درکــړی شــوي پــه ســبب د‬ ‫هغــه عملونــو چــې تاســو کــول‪.‬‬ ‫یــا هللا تــا پــه دنیــا ـکـې پــه مونــږ د اســام او ټولــي (جماعــت او‬ ‫خالفــت) احســان وکــړ‪ ،‬یــا هللا تــه پــه مونــږ د قیامــت پــه ورځ د‬ ‫خپــل دیــدار او ســتا د رضــا احســان وکــړه‪ ،‬اللهــم امیــن‪.‬‬

‫َ‬ ‫فرمایي‪{:‬و َن َز ْع َنــا َمــا فــي ُ‬ ‫ص ُدو ِر ِهــم ِّمـ ْـن ِغـ ٍ ّـل َت ْجـ ِـري‬ ‫او بــل ځــای ـک َـې‬ ‫ِ‬ ‫َ ْ ُ ْ‬ ‫ال ْن َهـ ُـار َو َق ُالــوا ْال َح ْمـ ُـد َّل َّالــذي َه َد َانــا ل َٰهـ َـذا َو َمــا ُكنــاَّ‬ ‫مــن تحتهــم‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ َ ْ َ َ ِ ِ َ ْ َ َ ْ َ َ َ َّ ُ َ َ ْ َ َ ْ ُ ُ ُ َ ّ َ ْ َ ّ َ ُ‬ ‫ُ‬ ‫َِلنهتـ ِـدي لــول أن ُهدانــا الل لقــد جــاءت رســل ِربنــا ِبالحـ ِـق ونــودوا‬ ‫ُ َ ُ َ‬ ‫أن ت ْل ُكـ ُـم ْال َج َّنـ ُـة أور ْث ُت ُم َ‬ ‫وهــا ِب َمــا ك ُنت ْم ت ْع َملــون} [األعـراف‪،]43 :‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬

‫مقاله‬

‫‪10‬‬

11

‫َ َ َ ْ َ َ َ ُ ُ َّ ُ َ ْ َ َ ْ ُ ْ َ َّ ٌ َ َّ ُ َّ َ َ َ َّ ُ ْ َ ْ ُ ُ َ ْ‬ ‫ون * ِإذ‬ ‫﴿َولقــد نصركــم َ َالل ِببــد ٍر وأنتَــم أ ِذلــة فاتقــوا الل لعلكــم تشــكر‬ ‫ُ ُ َ َ‬ ‫َ َْ َ‬ ‫ْ ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ ْ‬ ‫آالف ِمن الال ِئك ِة‬ ‫ت ُقو ُل ِلل ُمؤ ِم ِن َين أل ْن َيك ِف َيك ْم أ ْن ُ ْي ِم َّدك ْم َ ُّربك ْم ِبثالث ِة‬ ‫ٍ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ ُ‬ ‫ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫ُم ْن َزل َين َ*ب َلى إ ْن َت ْ‬ ‫ص ِب ُْروا َوت َّت ُقوا َو َيأتوك ْم ِم ْن ف ْو ِر ِه ْم َهذا ُي ْم ِد ْدك ْم َ َ ُّربك ْم‬ ‫َِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫آالف مـ َـن الَالئ َكـ ُـة ُم َسـ ّـوم َين * َو َمــا َج َعلـ ُـه َّ ُ‬ ‫َ‬ ‫الل إل ُب ْشـ َـرى ل ُكــمْ‬ ‫ْ‬ ‫بخمســة‬ ‫ِ َ َ ْ َ ِ َّ ُ ُ ٍ ُ ُ ِ ْ َ َ ِ َّ ْ ُ ِ َّ ِ ْ ْ َّ ْ ِ ْ‬ ‫الل ال َع ِز ِيز ال َح ِك ِيم﴾[آل‬ ‫د‬ ‫ن‬ ‫ع‬ ‫ن‬ ‫م‬ ‫ل‬ ‫إ‬ ‫ر‬ ‫ص‬ ‫الن‬ ‫ا‬ ‫م‬ ‫و‬ ‫ه‬ ‫ب‬ ‫م‬ ‫ك‬ ‫وب‬ ‫ل‬ ‫ق‬ ‫ن‬ ‫وِلتطم ِئ‬ ‫ِ ِ ِ ِ ِ‬ ‫ِِ‬ ‫عمـران‪.]126-123 :‬‬ ‫او يقينــا هللا تعالــی تاســو ســره د بــدر پــه ورځ مرســته کــړې وه او تاســو‬ ‫کمــزوري وئ نــو د هللا تعالــی نــه وېریــږئ ترڅــو شــکر ادء کــړئ * کلــه چــې‬ ‫تا مؤمنانو ته ویل‪ :‬آیا ستاسو لپاره کافي نه ده چې ستاسو رب درسره‬ ‫پــه درې زره مالیکــو مرســته وکــړي‪ ،‬چــې رالیــږل شــوې وي لــه اســمانه‪،‬‬ ‫هوکې!(دغــه مرســته ستاســو لپــاره بــس ده) خو(بــل زیــری دادی) کــه‬ ‫تاســو صبــر وکــړ او د هللا تعالــی نــه مــو وېــره کــوالی‪ ،‬او دا مشــرکین‬ ‫تاســو ته په ســرعت ســره فورا راغلل نو ستاســو رب به ستاســو ســره‬ ‫پــه پنځــه زره مالئکــو مرســته وکــړي چــې هغــوی بــه خــاص ن�ښــې لــري او‬ ‫دغــه مرســته نــه ده مګــر ستاســو لپــاره یــو زیــری دی‪ ،‬پــه دې خاطــر چــې‬ ‫ستاســو زړونــه پــرې آرام �شــي‪ ،‬او نــه ده کامیابــي مګــر د هللا تعالــی لــه‬ ‫طرفــه ده چــې غالــب او حکمتونــو واال دی‪.‬‬ ‫ٰ‬ ‫رب العامليــن‪ ،‬ولـ ّـي ّ‬ ‫الحمــد ّلل رب العـ ّـزة ّ‬ ‫النصــرة لهــذا الديــن ال إلــه إال‬ ‫هــو ينصــر الحـ ّـق ولــو بعــد حيــن والصــاة والســام علــى إمــام املرســلين‬ ‫ور�ضــي هللا عــن أصحابــه مــن األنصــار واملهاجريــن‪ ،‬وبعــد‪:‬‬ ‫ُ ُ َن َ ُ ْ ُ ْ ُ َ ّ َ ْ َ ْ َ َ ْ َ ّ ُ َّ‬ ‫هللا تعالى فرمايې‪﴿ :‬يريدو أن يطفؤوا نور‬ ‫الل ِإال‬ ‫الل ِبأفو ِاهَ ِهم ويأبى‬ ‫َ ُ َّ ُ َ ُ َ َ ْ َ َ ِ ْ َ ُ َ ُ ِ َ َّ َ ْ َ ِ َ َ ُ ُ ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ون * هو ال ْ ِذي أرسل رسوله ِبالهدى و ِد ِين‬ ‫أن يتم نوره ولو كره الكافر‬ ‫ْ َ ِ ّ ُ ْ َ ُ َ َ ِ ّ ُِ ّ َ َ ْ َ َ ُ ْ ُ نَ‬ ‫الد ِين ك ِل ِه ولو ك ِره الش ِركو ﴾[التوبه‪.]33-32 :‬‬ ‫الح ِق ِليظ ِهره على ِ‬ ‫ي‬ ‫دوی غواړي د هللا تعالی نور (رڼا) په خپلو خولو مړ کړ ‪ ،‬او هللا تعالی‬ ‫نــه خوښــوي مګــر دا چــې خپــل نــور پــوره کــړي(او هرځــای ـکـې یــې خپــور‬ ‫کــړي) اګــر کــه کافــر یــې نــه خوښــوي‪ ،‬هللا تعالــی هغــه ذات دی چــې خپــل‬

‫رســول یــې پــه هدایــت او حــق دیــن راولېــږه چــې پــه ټولــو دینونــو یــې غالبــه‬ ‫کــړي اګــر کــه مشــرکین یــې نــه خوښــوي‪.‬‬ ‫نو باید هر مومن په دې یقین وکړي چې پوره کامیابي راتلونکې ده‪ ،‬هللا‬ ‫تعالــی دې دیــن تــه عــزت ورکوونکــی دی‪ ،‬مســتقبل د دې دیــن دی‪ -‬اګــر‬ ‫کــه ټــول ملتونــه پــر مــوږ راغونــډ شــوي دي ‪ -‬پــه ټولــه زمکــه بــه خامخــا د‬ ‫هللا پــه قــوت او اراده د مســلمانانو واکمنــي راځــي‪ ،‬کــه چــا پــه ـکـې شــک‬ ‫وکــړ یــا یــې نیوکــه وکــړه نــو هغــه بــه لــه مرجفینــو(د غلطــو اوازو او وېــرې‬ ‫لــه خپرونکــو) او کفــارو څخــه وي‪.‬‬ ‫ْ َ ْ ّ ْ َ َّ ْ َ‬ ‫هللا تعالــی فرمايــې‪َ :‬‬ ‫﴿و َل َقـ ْـد َك َت ْب َنــا فــي َّ ُ‬ ‫ال ْر َ‬ ‫ض‬ ‫الزبـ‬ ‫الذكـ ِـر أن‬ ‫ـور ِ ًمــن َ بعـ ِـد ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ‬ ‫الصال ُحــو َن *إ َّن فــي َهـ َـذا ل َبالغــا لقـ ْـوم َعابد َ‬ ‫ين﴾‪[.‬انبیــاء‪:‬‬ ‫ي ِرث َهــا ِع َبـ ِـاد َي َّ ِ‬ ‫ِ ٍ ِِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫‪.]106-105‬‬ ‫یقینا موږ په زبور کې د لوح محفوظ نه وروسته لیکلي و‪ ،‬چې زمکه به‬ ‫زما نیکان بندګان په میراث کې وړي‪ ،‬او په دې کې پوره وعظ او عبرت‬ ‫دی د عبادت کوونکو بندګانو لپاره‪.‬‬ ‫َ ُ َ َ َْ‬ ‫ّ‬ ‫ّ ّ‬ ‫ََ‬ ‫الص ُ‬ ‫ّ‬ ‫فرمايې‪(:‬ل َي ْبلغ َّن َ َهذا ال ْم ُر َما َبلغ‬ ‫األمين صلـﮯ الل عليه وسلم‬ ‫ادق‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫ْ َ ُ َّ ُ َ‬ ‫َّ‬ ‫الن َهـ ُـار َول َي ْتـ ُـر ُك َّ ُ‬ ‫الل ْيـ ُـل َو َّ‬ ‫الل َهــذا‬ ‫الل َب ْيـ َـت‏ َ‏مـ َـد ٍر‏ َ‏ول‏ َ‏و َبـ ٍـر‏ ِ‏إ َل أدخلــه‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ًّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫الل بــه ال ْســا َم َوذل ُيــذ ُّل َّ ُ‬ ‫ًّ ُ ُّ َّ ُ‬ ‫ّ َ ّ َ‬ ‫ْ ّ‬ ‫الل‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫الديـْ ُـن ِْب ِعـ ِـز ع ِزيـ ٍـز أو ِبــذ ِل ذ ِليـ ٍـل ِعــزا ي ِعــز ِ ِ ِ‬ ‫ِبـ ِـه الكفـ َـر)[رواه احمــد والطبرانــي والحاكــم]‪.‬‬ ‫خامخــا بــه دا دیــن هغــو ځایونــو تــه رســېږي چــې شــپه او ورځ ورتــه‬ ‫رسېدلې وي‪ ،‬او هېڅ یو کور او کوډۍ به پاتې نه �شي مګر هللا تعالی به‬ ‫ورتــه دا دیــن داخــل کــړي‪ ،‬د عزتمــن پــه عــزت او د ذلیــل پــه ذلــت‪ ،‬دا�ســې‬ ‫عــزت چــې هللا تعالــی یــې اســام تــه ورب�ښــي‪ ،‬او دا�ســې ذلــت چــې هللا تعالــی‬ ‫پــرې کفــر ذلیلــه کــوي‪.‬‬ ‫تمیــم الــداري ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه ‪ -‬بــه ویــل لکــه چــې پــه مســند احمــد ـکـې‬ ‫مقاله‬

‫‪12‬‬

‫روایــت دی‪(:‬مــا دغــه عــزت او ذلــت پــه خپلــه کورنــۍ ـکـې ولیــده؛ چاچې په‬ ‫ـکـې اســام راوړ هغــوی تــه ډېــر خیــر‪ ،‬عــزت او مشــري پــه نصیــب شــوه او‬ ‫څــوک چــې پــه کفــر پاتــې شــول هغــوی تــه ذلــت‪ ،‬خــواري او جزیــه ورکــول‬ ‫پــرې مســلط شــو)‪.‬‬ ‫بایــد موحدیــن پــه دې خبــره پــوه �شــي چــې هغــه عقیــده د کومــې پــه خاطــر‬ ‫چــې پا ـکـې وینــې تــوی شــوي دي‪ ،‬شــهیدانو پــرې جنګونــه کــړي او د دې‬ ‫عقیدې لپاره یې ژوند او مرګ اختیار کړی؛ همدغه عقیده به خامخا‬ ‫کامیابېــږي او غ�شــي بــه یــې دومــره لــرې والړ �شــي چــې د هــر کافــر څــټ بــه‬ ‫ووهــي او د هــر موحــد زړه بــه روښــانه کــړي‪ ،‬لیکــن بایــد دې خبــرې تــه‬ ‫مــو هــم فکــر وي چــې نصــرت او کامیابــي د رســول هللا ‪ -‬صلــی هللا علیــه‬ ‫وسلم ‪ -‬د تابعدارۍ سره تړاو لري او د نافرمانۍ په صورت کې نصرت‬ ‫لــه منځــه ځــي‪ ،‬نــو بایــد دا�ســې ســبب موجــود نــه �شــي چــې دواړه ســره پــه‬ ‫ټکــر ـکـې را�شــي‪ ،‬لکــه چــې ابــن قیــم ‪ -‬رحمــه هللا‪ -‬وايــې‪(:‬او همداشــان پــوره‬ ‫کامیابي او د هللا تعالی له پلوه َد پوره ایمان خاوندانو لپاره پوره تایید‬ ‫ْ‬ ‫َ َّ‬ ‫دی‪ ،‬هللا تعالــی فرمايــې‪﴿ :‬إ َّنــا ل َن ْن ُ‬ ‫صـ ُـر ُر ُســل َنا َوال ِذيـ َـن َآم ُنــوا ِفــي ال َح َيـ ِـاة‬ ‫ُّ ْ َ َ َ ْ َ َ ُ ُ ْ َ ْ ِ‬ ‫ـوم الشـ َـه ُاد﴾)[غافر‪.]51:‬‬ ‫الدنيــا ويــوم يقـ‬ ‫یقینا موږ د خپلو پېغمبرانو او مؤمنانو ســره مرســته کوو‪ ،‬هم د دنیا‬ ‫پـ َـه ژونــد او هــم پــه هغــه ورځ چــې َګواهــان ودر َېــږي‪ .‬بــل ځــای فرمايــې‪﴿:‬‬ ‫ص َب ُحــوا ظاهر َ‬ ‫َفأ َّي ْد َنــا َّالذيـ َـن َآم ُنــوا َع َلــى َع ُد ّوهـ ْـم َفأ ْ‬ ‫ين﴾[الصــف‪.]14:‬‬ ‫ِ‬ ‫ِِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫نــو مــوږ پیــاوړي کــړل هغــه کســان چــې مؤمنــان وو پــر خپلــو دښــمنانو‪،‬‬ ‫نــو دوی بریمــن وګرځېــدل‪.‬‬ ‫نــو کــه د چــا ایمــان څومــره کمــزوری و‪ ،‬د هللا تعالــی تاییــد او مرســته بــه‬ ‫ورســره هــم پــه دغــه پرتلــه کمــه وي‪.‬‬ ‫رســول هللا ‪ -‬صلــی هللا علیــه وســلم ‪ -‬مــوږ تــه پــه پــوره توګــه د کامیابــۍ‬ ‫اســباب راښــودلي دي او هــم یــې راتــه هغــه څــه راښــودلي چــې کامیابــي پــه‬ ‫وروســته کــوي‪ ،‬ابــن القیــم ‪ -‬رحمــه هللا ‪ -‬وايې‪(:‬پــه همــدې توګــه رســول‬ ‫هللا‪ -‬صلــی هللا علیــه وســلم‪ -‬مؤمنانــو تــه د جنــګ تکتیکونــه‪ ،‬د دښــمن‬ ‫سره د مخامخ کېدو ترتیب او د کامیابۍ او بریالیتوب پوره الر ښوونې‬ ‫ښــودلي دي‪ ،‬کــه پــه هغــې څــوک پــوه �شــي او هغــې تــه پــوره پاملرنــه وکــړي‬ ‫نــو هېــڅ دښــمن بــه یــې مخــې تــه هېڅکلــه ټینــګ نــه �شــي)‪.‬‬ ‫د کامیابۍ اسباب‪:‬‬ ‫لومړی ‪ :‬د توحید عقیده‬ ‫َ ُ َ َ ُ َُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫تعالــی فرمايــې‪:‬‬ ‫﴿وال َي َزالــون ُيقا ِتلونكـ ْـم َح َّتــى َي ُر ُّدوكـ ْـم َعـ ْـن ِدي ِنكـ ْـم ِإ ِن‬ ‫هللا َ َ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫استطاعوا﴾[التوبه‪.]217 :‬‬ ‫او دوی به همېشــه ستاســو پر خالف جنګ کوي‪ ،‬تردې که وتوانېږي‬ ‫نــو تاســو بــه لــه خپــل دیــن څخــه واړوي‪.‬‬ ‫َّ ْ‬ ‫ََ ََ‬ ‫ْ َّ َ ْ ُ ْ ُ‬ ‫ـالل ال َع ِزيـ ِـز‬ ‫بـ ْـل ځــای فرمايــې‪﴿ :‬ومــا نق ُمــوا ِمن ُهـ ْـم ِإل أن يؤ ِمنــوا ِبـ ِ‬ ‫َ‬ ‫يد﴾[البــروج‪.]8 :‬‬ ‫الح ِم ِ‬ ‫‪13‬‬

‫او دې کفــارو پــه مؤمنانــو ـکـې یواځــې دا بــده ګڼلــه چــې دوی پــه هللا ایمــان‬ ‫راوړی وو‪ ،‬چــې غالبــه او د ثنــاء الئــق ذات دی‪ .‬نــو بایــد مجاهدیــن پــه‬ ‫همدغــه حقیقــت پــوه �شــي‪ ،‬د موحدینــو او کافــرو پــه منــځ ـکـې جنــګ پــه‬ ‫اصل کې په عقیده جنګ دی‪ ،‬او هللا تعالی هم دغه دښمني په دین کې‬ ‫رانغښتې او راګېره کړې ده؛ کافر که په هر دین وي؛ سیکولر(الدینه‪،‬‬ ‫علمانــي) وي‪ ،‬کــه کمونســټ وي کــه یهــودي یــا نصرانــي وي‪ ،‬هغــه د‬ ‫مسلمانانو سره یواځې د هغوی د خالص ایمان له امله دښمني کوي‪،‬‬ ‫که له دین پرته زموږ او د هغوی ترمنځ د جنګ لپاره بل هرډول شعار‬ ‫او نوم غوره کړای شــو‪ ،‬نو هغه به پرته له درواغواو بهتانونو بل څه‬ ‫نــه وي‪ ،‬ځکــه د مجاهــد ســره د اصلــي کافــر یــا مرتــد دښــمن هېڅکلــه‬ ‫د اقتصــادي او سیا�ســي اغراضــو پــه خاطــر جنــګ نــه وي‪ ،‎‬بلکــې دغــه‬ ‫جنګ یواځې د ایمان او کفر جنګ وي‪ ،‬د عقیدې او دین جنګ‪ ،‬ځکه‬ ‫مــوږ د یرغلګــر صلیبــي یــا مرتــد عربــي ســره د کومــې خــاورې پــه خاطــر‬ ‫نــه جنګېــږو‪ ،‬بلکــې پــه زمکــه د هللا تعالــی د کلمــې د سـرلوړۍ لپــاره جنــګ‬ ‫دی‪ ،‬هغوی هم زموږ سره د بع�ضې مادي شیانو په سر نه جنګېږي‪،‬‬ ‫کــه خبــره د مادیاتــو وی‪ ،‬نــو بیــا خــو بــه دښــمن او مــوږ داړو تــه اســانه‬ ‫وی چېرته د الرې په کوم منزل کې سره یوځای شوي وای‪ ،‬که څومره‬ ‫اختــاف وی‪ ،‬لیکــن د شــیدو کومــې ویالــې چــې زمــوږ پــه رګونــو او زړونــو‬ ‫ـکـې روانــې دي مــوږ نــه غــواړو چــې هېڅکلــه دې دغــه د کفــارو د باطــل او‬ ‫چټلتیا په ســمندر پلیتې �شــي‪.‬‬ ‫اســتعمار لــه پخــوا څخــه د صلیبیانــو ښــکاره مخــه وه‪ ،‬لکــه چــې اوس د‬ ‫یهــودو او نصــاراو دغــه حالــت دی‪ ،‬بلکــې د روم قیصر(بــوش) پــه ډاګــه‬ ‫دغــه اعــان کــړی و چــې‪( :‬دا صلیبــي جنــګ دی) نــو ولــې دا قــوم درواغ‬ ‫وايــې او خلــک درواغژنــوي‪.‬‬ ‫کلــه چــې تــه پــه دې خبــره پــوه شــوې نــو مجاهــده وروره پــه تــا واجــب دي‬ ‫چــې بیرغونــه دربانــدې ګــډوډ نــه �شــي او نــه پــه طاليــې نومونــو وغولېــږې‪،‬‬ ‫دې خبــرې تــه بــه دومــره پاملرنــه کــوي لکــه تــه چــې خپــل زړه او صــف‬ ‫د چټلتیــا نــه پــاک ســاتې‪ ،‬ځــان وســاته چېرتــه ســتا پــه زړه یــا صــف‬ ‫ـکـې شــرک او مشــرک نــه وي‪ ،‬او بایــد پــه دې هــم پــوه �شــې چــې زمــوږ پــه‬ ‫زړونــو ـکـې د شــرک او پــه صفونــو ـکـې د مشــرک وجــود د هللا تعالــی د‬ ‫نصــرت او مرســتې د وروســته کېــدو لــوی المــل دی‪ ،‬بل َکــې پــه ډېــر تلــوار‬ ‫َّ ُ َ‬ ‫بــه ماتــې راځــي‪ ،‬هللا تعالــی فرمايــې‪َ ﴿ :‬والظ ِالــون َمــا ل ُهـ ْـم ِمـ ْـن َوِلـ ّ ٍـي َوال‬ ‫َ‬ ‫ن ِص ٍير﴾[شــورا‪.]۸:‬‬ ‫او ظاملان! نشته د هغوی لپاره کوم دوست او مرسته کوونکی‪.‬‬ ‫َ َ َّ‬ ‫لظال َين م ْن َأ ْن َ‬ ‫ص ٍار ﴾[البقره‪.]270:‬‬ ‫بل ځای فرمايې‪ ﴿:‬وما ِل ِ ِ ِ‬ ‫او نشته د ظاملانو لپاره کوم مرستندویان‪.‬‬ ‫دلقمــان‬ ‫او د دې خبــرو تفســیر د هللا تعالــی پــه دې قــول ـکـې دی‪ ،‬چــې‬ ‫ي َ ُ َ َّ ُ ْ ْ َّ َّ ّ‬ ‫الشـ ْـر َك َل ُظ ْلــمٌ‬ ‫حکیــم څخــه حکایــت کو ‪﴿:‬يــا بنــي ال تشـ ِـرك ِبـ ِ‬ ‫ـالل ِإن ِ‬ ‫َع ِظيـ ٌـم ﴾[لقمــان‪.]13:‬‬ ‫ای زما بچیه! ته شرک مه کوه ځکه شرک ډېر لوی ظلم دی‪.‬‬

‫لــه دې وروســته بیــا د نیــت اخــاص د نصــرت او َواکمنــۍ یــو مهــم المــل‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫فرمايې‪﴿:‬ف َع ِلـ َـم َمــا فــي ُق ُلوبهـ ْـم َفأ ْنـ َـز َل َّ‬ ‫السـ ِـك َينة َعل ْي ِهـ ْـم‬ ‫دی‪ ،‬هللا تعالــی‬ ‫ِ‬ ‫ِِ‬ ‫َََ َُ ْ َ ْ ً َ ً‬ ‫وأثابهــم فتحــا ق ِريبا﴾[الفتــح‪.]18:‬‬ ‫نــو هللا تعالــی معلــوم کــړل هغــه څــه چــې د دوی پــه زړونــو ـکـې و‪ ،‬نــو پــه‬ ‫دوی یــې آرام رانــازل کــړ او نــږدې فتحــه یــې ورتــه ورســوله‪ .‬یعنــې‪ :‬هللا‬ ‫تعالــی تــه معلومــه شــوه چــې د دوی پــه زړونــو ـکـې ريښــتینولي‪ ،‬وفــاداري‬ ‫او د نیــت اخــاص موجــود دی‪ ،‬ځکــه دوی د هللا رب العاملیــن ســره پــه‬ ‫مــرګ بیعــت کــړی و‪.‬‬ ‫دا آیت په دې دلیل دی چې اخالص د واکمنۍ یو شرط دی او چې کله‬ ‫هم په چا کې را�شي نو هللا تعالی ورته فتح‪ ،‬کامیابي او واکمني ورکوي‪،‬‬ ‫َ َ ْ َ َ َ ْ ُ َ َ َّ َ ْ َ ْ َ ْ َ َ ً َ ً‬ ‫هللا تعالی‬ ‫ص ِالحا َوال‬ ‫فرمايې‪﴿:‬فمن كان يرجوا ِلقاء ِرب ِه فليعمل عمال‬ ‫ُ ْ ْ َ َ َّ َ َ ً‬ ‫يش ِرك ِب ِعباد ِة ِرب ِه أحدا﴾[الكهف‪.]110:‬‬ ‫څوک چې د خپل رب سره د مخامخ کېدو امید لري‪ ،‬نو هغه دې نیک‬ ‫عمل کوي او د خپل رب سره دې هېڅوک نه شریکوي‪.‬‬ ‫او رسول هللا ‪ -‬صلی هللا علیه وسلم ‪ -‬فرمايې‪ (:‬تر ټولو زیات چې زه په‬ ‫تاســو لــه څــه وېریــږم هغــه کوچنــی شــرک دی)‪ .‬لــه دې املــه خــو رســول‬ ‫هللا ‪ -‬صلی هللا وسلم ‪ -‬هغه مشر و چې د ترټول خلکو زیات یې د خپلو‬ ‫صحابــه کرامــو زړونــه د دغــه آفــت څخــه پــاک ســاتل‪ ،‬پــه ځانګــړې توګه‬ ‫پــه جهــاد ـکـې‪ ،‬هغــه د جهــاد پــه امیرانــو ډېــر نظــر ســاته‪ ،‬فرمايې‪(:‬پــه هللا‬ ‫قســم مــوږ دا�ســې چــا تــه د دې کار ذمــه داري نــه ســپارو چــې هغــه یــې‬ ‫وغــواړي یــا پــرې حــرص کــوي)‪.‬‬ ‫د ابــو ســعید عبــد الرحمــن بــن َسـ ُـمرة ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه ‪ -‬نــه روایــت دی‬ ‫چــې رســول هللا ‪ -‬صلــی هللا علیــه وســلم ‪ -‬هغــه تــه وفرمايــل‪ (:‬ای عبــد‬ ‫الرحمــن بــن ســمره تــه مشــري مــه غــواړه‪ ،‬ځکــه کــه تاتــه مشــري ســتا‬ ‫لــه غوښــتنې پرتــه درکــړل �شــي نــو مرســته بــه درســره پــه ـکـې و�شــي او کــه‬ ‫چېرته ســتا په غوښــتنه درکړل �شــي نو بیا به دغې مشــرۍ ته همدا�ســې‬ ‫پرېښــودل �شــې)‪.‬‬

‫فرمایــل‪(:‬ای ابــو ذره تــه کمــزوری یــې او دا امانــت دی او د قیامــت پــه‬ ‫ورځ شــرم او پښــېماني ده)‪.‬‬ ‫لیکــن کلــه ناکلــه دا�ســې وخــت هــم راځــي چــې غــوره او بهتــرو خلکــو تــه د‬ ‫مشــرۍ اخېســتل واجــب �شــي‪ -‬کلــه چــې هغــوی وګــوري چــې وینــي تویېــږي‬ ‫او مالونــه غــا کېــږي او هغــه دا تــوان لــري چــې د دغــې مخنیــوی وکــړي ‪-‬‬ ‫ځکــه خــو یوســف ‪ -‬علیــه السـ َـام ‪ -‬چــې عزتمــن او د عزتمــن ځــوی دی‬ ‫ْ َْ ََ َ َ ْ ْ ّ َ ٌ‬ ‫ـظ َع ِل ٌ‬ ‫يم﴾[یوســف‪.]۵۵:‬‬ ‫ض ِإ ِنــي ح ِفيـ‬ ‫وویــل‪﴿ :‬اجعل ِنــي علــى خزا ِئـ ِـن الر ِ‬ ‫ما د ځمکې په خزانو مقرر کړه زه ښه ساتونکی او پوه یم‪.‬‬ ‫د کامیابۍ دویم المل‪ :‬یو والی(وحدت)‬ ‫ً َ ُ ُْ‬ ‫َ ْ َ ُ َ ْ َّ‬ ‫الل َج ِميعــا َوال ت َف َّرقـ َـوا َواذكـ ُـروا‬ ‫هللا تعالــى فرمايــې‪﴿ :‬واعتصمــوا بحبــل‬ ‫ِ‬ ‫ْ َ َ َّ َ َ ْ ُ ْ ْ ُ ْ ِ ُ ْ َ ْ ِ َ ً ِ َ َ َّ َ‬ ‫ـف َب ْيـ َـن ُق ُلوب ُكـ ْـم َفأ ْ‬ ‫ص َب ْح ُتــمْ‬ ‫الل عليكــم ِإذ كنتــم أعــداء فألـ‬ ‫ِنعمــت‬ ‫ِ‬ ‫ِْ ً‬ ‫ِب ِن ْع َم ِتـ ِـه ِإخ َوانا﴾﴾[یوســف‪.]103:‬‬ ‫او تا�ســې ټــول د هللا تعالــی پــه ر�ســۍ منګولــې ولګــوئ او خــواره واره کېــږئ‬ ‫مــه او د هللا تعالــی هغــه نعمتونــه را یــاد کــړئ چــې پــه تاســو یــې کــړي و‪،‬‬ ‫کلــه چــې تاســو پــه خپــل منــځ ـکـې دښــمنان وئ نــو هللا تعالــی ستاســو پــه‬ ‫زړونــو ـکـې الفــت پیــدا کــړ‪ ،‬نــو تاســو د هللا تعالــی پــه نعمــت ســره ورونــه‬ ‫ورونــه شــوئ‪.‬‬ ‫عبــد هللا بــن مســعود ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه ‪ -‬وايــې‪( :‬ای خلکــو تاســو د امیــر‬ ‫خبــره ومنــئ او د مســلمانانو پــه جماعــت ـکـې و اوســېږئ‪ ،‬ځکــه دا د هللا‬ ‫تعالــی هغــه پولــه ده چــې امــر یــې پــرې کــړی‪ ،‬تاســو چــې پــه اطاعــت او د‬ ‫مســلمانانو پــه جماعــت ـکـې کــوم څــه نــه خوښــوئ‪ ،‬هغــه د هغــه څــه نــه‬ ‫بهتــر دي چــې تاســو یــې پــه جداوالــي ـکـې خــوښ بولــئ)‪.‬‬ ‫ولــې بــه دا�ســې نــه وي او د رســول هللا ‪ -‬صلــی هللا علیــه وســلم ‪ -‬نــه پــه‬ ‫مسند احمد کې ثابت دي چې هغه فرمايلې دي‪( :‬ثالث خصال ال يغل‬ ‫عليهــن قلــب مســلم‪ ،‬إخــاص العمــل هلل ومناصحــة والة األمــور)‪ ،‬وفــي‬ ‫روايــة‪( :‬وطاعــة ذوي األمــر ولــزوم الجماعــة فــإن دعوتهــم تحيــط مــن‬ ‫ورائهــم)‪.‬‬

‫امــام نــووي ‪ -‬رحمــه هللا ‪ -‬وايې‪(:‬علمــاء وايــې‪ :‬دا چــې یــو تــن تــه د غوښــتنې‬ ‫ســره ســم مشــري نــه دي ورکــول پــکار‪ ،‬دې ـکـې حکمــت دا دی چــې بیــا‬ ‫هغــه دې مشــرۍ تــه ســپارل کېــږي او د هللا تعالــی لــه پلــوه ورســره کومــه‬ ‫مرســته نــه کېــږي‪ ،‬لکــه چــې د عبــد الرحمــن بــن ســمره ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه ‪-‬‬ ‫په مخکني حدیث کې ذکر شول او کله چې ورسره د هللا تعالی مرسته‬ ‫نــه وي نــو هغــه بیــا د دغــه کار لپــاره مناســب نــه وي او غیــر مناســب‬ ‫انســان تــه مشــري ورکــول نــه دي پــکار)‪.‬‬

‫درې شــیان دا�ســې دي چــې د هغــه پــه وجــود ســره د مســلمان پــه زړه ـکـې‬ ‫د یــو بــل ســره کینــه او خفــګان نــه پاتــې کېــږي‪ :‬هللا تعالــی تــه پــه عمــل ـکـې‬ ‫اخالص کول‪ ،‬او د مشرانو لپاره خیر خواهي‪ ،‬په بل روایت کې ورسره‬ ‫دا�سې هم دي‪ :‬او د اولو االمر (مشرانو) خبره منل او د مسلمانانو په‬ ‫ټولي‪ -‬خالفت ‪ -‬کې اوسېدل‪ ،‬ځکه د مسلمانانو دعاء د هغوی چاپېره‬ ‫ســاتنه کوي‪.‬‬

‫کلــه دا�ســې هــم کېــږي چــې یــو ســړی پــه جهــاد ـکـې ســابقه او ښــه ســیرت‬ ‫هــم لــري او هللا تــه معلــوم وي چــې خیــر پــه ـکـې شــته‪ ،‬لیکــن د امــارت‬ ‫او مشــرۍ الئــق نــه وي‪ ،‬اګــره کــه هغــه پــه ځــان ګمــان کــوي چــې زه یــې‬ ‫ترســره کولــی شــم‪ ،‬لکــه د ابــو ذر ‪-‬ر�ضــي هللا عنــه ‪ -‬پــه حدیــث ـکـې دي‪،‬‬ ‫وايې‪(:‬مــا رســول هللا ‪ -‬صلــی هللا علیــه وســلم تــه وویــل‪ :‬ای د هللا رســوله‬ ‫مــا ولــې پــه یــو ځــای نــه مقــرروي؟ نــو هغــه زمــا پــه اوګــه الس کېښــود ویــې‬

‫ابــن القیــم رحمــه هللا وایي‪(:‬څــوک چــې خپــل ټــول عمــل هللا تعالــی تــه‬ ‫خالــص کــړي‪ ،‬پــه خپلــو ټولــو کارونــو ـکـې د هللا د بندګانــو لپــاره خیــر‬ ‫خواهــي ولټــوي او د مســلمانانو د جماعــت‪ -‬خالفــت ‪ -‬ســره یوځــای و‬ ‫اوســېږي‪ ،‬اختــاف اختیــار نــه کــړي او زړه یــې پــاک صفــا �شــي نــو دا د‬ ‫هللا تعالــی ولــي �شــي او څــوک چــې د دې پــر خــاف وي نــو د هغــه زړه د هــر‬ ‫آفــت او شــر څخــه ډک وي)‪.‬‬ ‫مقاله‬

‫‪14‬‬

‫نــو هغــه اصــل او بنیــادي خبــره چــې بایــد مســلمانان پــرې عمــل وکــړي‬ ‫هغــه وحــدت دی‪ ،‬نــه خــواره واره کېــدل‪ ،‬د هللا تعالــی پــه ر�ســۍ منګولــې‬ ‫لګــول دي‪ ،‬نــه ځانلــه والــی او اختــاف‪ ،‬کلــه چــې دغــه شــان د پــاک زړه‬ ‫واال خلــک را یــو �شــي او ټولنــه جــوړه �شــي نــو پــه دنیــا ـکـې عــزت او واکمنــي‬ ‫ترالســه �شــي او پــه آخــرت ـکـې یــې درجــې لــوړې �شــي او مخونــه یــې ســپین‬ ‫�شــي‪ ،‬لکــه چــې عبــدهللا بــن عبــاس ‪ -‬ر�ضــي هللا عنهمــا ‪ -‬د دغــه آیــت پــه‬ ‫ـوه َو َت ْسـ َـو ُّد ُو ُجـ ٌ‬ ‫ـض ُو ُجـ ٌ‬ ‫تفســیر ـکـې وايــې‪َ :‬‬ ‫﴿يـ ْـو َم َت ْب َيـ ُّ‬ ‫ـوه﴾؛ د اهــل الســنت‬ ‫والجماعــت مخونــه بــه ســپین وي او د بدعتیانــو او ډلــه بــازۍ واالو‬ ‫مخونــه بــه تــور وي‪.‬‬ ‫کلــه چــې اختــاف او تفــرق وي نــو هېڅکلــه بــه واک او کامیابــي ترالســه‬ ‫نــه �شــي‪ ،‬اګــر کــه پــه دې دنیــا ـکـې تــر ټولــو غــوره او بهــادر انســان وي‪،‬‬ ‫تــه وګــوره علــي ابــن ابــي طالــب – ر�ضــی هللا عنــه ‪ -‬کلــه چــې هغــه خلیفــه‬ ‫شــو‪ ،‬نــو د دنیــا پــه ژوندیــو انســانانو ـکـې تــر ټولــو غــوره او بهــادر انســان‬ ‫و‪ ،‬لیکــن کلــه چــې امــت اختــاف وکــړ‪ ،‬یــوه ډلــه باغیانــو یــې پــر خــاف‬ ‫پاڅــون وکــړ او بیــا خوارجــو پاڅــون وکــړ ‪ -‬هللا دې دوی تبــاه کــړي ‪ -‬نــو‬ ‫علــي ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه ‪ -‬پــه دې ونــه توانېــده چــې د کفــارو پــر خــاف یــو‬ ‫لښــکر هــم تیــار کــړي‪.‬‬ ‫شــیخ االســام ابــن تیمیــه ‪ -‬رحمــه هللا ‪ -‬پــه روافضــو پــه اثناعش ـریه‬ ‫(دولســو امامانــو) د خبــرو پــه تــرڅ ـکـې وايــې‪ (:‬پــه دغــو ټولــو ـکـې د تــورې‬ ‫خاوند یواځې علي بن ابي طالب ‪ -‬ر�ضي هللا عنه ‪ -‬و لیکن د دې باوجود‬ ‫هغه په خپل خالفت کې په دې ونه توانېده چې د کفارو پر خالف غزا‬ ‫وکــړي‪ ،‬یــا کــوم ښــار فتــح کــړي او یــا کــوم کافــر ووژنــي‪ ،‬بلکــې مســلمانان‬ ‫پــه یــو بــل مســلط شــول‪ ،‬تــردې چــې د ختیــځ او لویدیــځ کفــارو ‪ -‬اهــل‬ ‫کتــاب او مشــرکینو ‪ -‬یــې پــه وهلــو ـکـې طمــع پیــدا کــړه‪ ،‬بلکــې دا هــم ویــل‬ ‫شــوي چــې کفــارو د مســلمانانو بع�ضــې خــاورې هــم نیولــې وې)‪.‬‬ ‫د جمــل جنــګ د تفــرق او اختــاف ترټولــو دردونکــی مثــال دی‪ ،‬لیکــن‬ ‫بالعکس چې کله د وحدت کال(عام الجماعة) راغی او امت په معاویه‬ ‫ ر�ضي هللا عنه ‪ -‬راټول شو‪ ،‬نو هغه بیا لښکرې ولېږلې‪ ،‬هیوادونه یې‬‫فتــح کــړل‪ ،‬زکات یــې راغونــډ کــړ او مالونــه یــې خلکــو تــه ورکــړل‪.‬‬

‫‪15‬‬

‫پــه دې ـکـې د هېــڅ مســلمان اختــاف نشــته چــې علــي ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه‬ ‫ د معاویــه ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه ‪ -‬څخــه ډېــر تقــوا دار او بهــادر و‪ ،‬لیکــن‬‫اختالفــات او تفــرق ټــول شــر دی‪ ،‬رســول هللا ‪ -‬صلــی هللا علیــه وســلم‬ ‫ّ‬ ‫ً‬ ‫ فرمايــې‪( :‬مــن خــرج مــن الطاعــة وفــارق الجماعــة فمــات؛ مــات ميتــة‬‫جاهليــة‪ ،‬ومــن قاتــل تحــت رايــة ّ‬ ‫عميــة يغضــب لعصبــة أو يدعــو إلــى‬ ‫ً‬ ‫عصبــة فقتــل‪ ،‬فقتلــة جاهليــة)‪ .‬وقال‪(:‬مــن رأى مــن أميــره شــيئا فكرهــه‬ ‫ً‬ ‫ّ‬ ‫فليصبــر فإنــه ليــس أحــد يفــارق الجماعــة شــبرا فيمــوت إال مــات ميتــة‬ ‫جاهلية)[صحیــح مســلم]‪.‬‬ ‫څــوک چــې د امیــر د اطاعــت (خبــرې منلــو) نــه بهــر او د مســلمانانو لــه‬ ‫ټولــي جــدا شــو او بیــا پــه دې حالــت ـکـې مــړ شــو‪ ،‬نــو د جاهلیــت پــه مــرګ‬ ‫مــړ دی او څــوک چــې د ړانــده بیــرغ النــدې وجنګېــده چــې د عصبیــت ‪-‬‬ ‫وطنپالنــې قــوم پالنــې‪ -...‬لپــاره غوســه کېــده او یایــې تعصــب تــه دعــوت‬ ‫ورکولــو او پــه دې حالــت ـکـې ووژل شــو نــو د جاهلیــت پــه مــرګ مــړ دی‪.‬‬ ‫پــه بــل روایــت ـکـې دي‪ :‬چــا چــې د خپــل امیــر څخــه څــه بــد ولیــدل نــو صبــر‬ ‫دې پــرې وکــړي‪ ،‬ځکــه هېڅــوک دا�ســې نشــته چــې د مســلمانانو د ټولــي‪-‬‬ ‫خالفــت ‪ -‬نــه یــوه ولیشــت جــدا �شــي او مــړ شــو‪ ،‬نــو د جاهلیــت پــه مــرګ‬ ‫مــړ شــو‪.‬‬ ‫د هللا په فضل سره ترڅو چې زموږ زړونه په یو دا�سې امیر راجمع وي‬ ‫چــې مــوږ پــرې نیــک ګمــان لــرو او د هغــه څخــه د تهمتونــو او شــک دفــاع‬ ‫کــوو‪ ،‬نــو پــه هللا قســم چــې امریــکا خپــل ټــول پــوځ راولــي بلکــې خپــل ټــول‬ ‫سړي او ښځې زموږ د جنګ لپاره راولي نو موږ کامیاب یو‪ ،‬مجاهدینو‬ ‫تــه وایــو چــې‪ :‬ای د هللا تعالــی لښــکره د هــر هغــه چــا الس ونی�ســئ چــې د‬ ‫ستاســو صــف جــدا کــول غواړي‪......‬نــور پــه بلــه ګڼــه ـکـې‪.‬‬

‫اللــه تعالــی خپــل پیغمــر محمــد صلــی اللــه علیــه وســلم د ټولــو انســانانو لپــاره د‬ ‫رحمــت پــه توګــه راولیــږه ‪ ،‬نــو خپــل دعــوت یــې پيــل کــړ تــر څــو خلــک حــق او د‬ ‫هدایــت الرې تــه را وبــي‪ ،‬نــو چــا چــې د هغــه دعــوت قبــول کــړ نــو دغــه رحمــت‬ ‫ورتــه ور ورســید او هــر چــا چــې رسکــي وکــړه او ځــان یــې لــوئ وګڼــه نــو د هغــوی‬ ‫خــاف یــې جنــګ رشوع کــړ‪ ،‬او هغــوی پــر خــاف یــې ســختی و کارولــه تــر څــو‬ ‫هغــوی د اللــه تعالــی حکــم تــه غــاړه کیــږدي‪ ،‬چــې د دې منونــې د رســول اللــه صلــی‬ ‫اللــه علیــه وســلم پــه ســیرت مبارکــه کــې بیشــاره دي‪.‬‬ ‫هــر کلــه چــې رســول اللــه د بــدر لــه جګــړې راســتون شــو نــو د عقبــه بــن ابــی معیــط‬ ‫د مــرګ امــر یــې پــه داســې حــال کــې وکــړ چــې هغــه د مســلامنانو رسه بنــدي و‪ ،‬ځکــه‬ ‫چــې هغــه مســلامنانو او اســام تــه تــر ټولــو ډیــر رضر رســولو‪ ،‬امــام ذهبي‪-‬رحمــه الله‪-‬‬ ‫پــه ســیرت کــی لیکي‪(:‬کلــه چــې رســول اللــه صلــی اللــه علیــه وســلم پــه عــرق الظبیــة‬ ‫مقــام کــی د عقبــه بــن ايب معیــط د مــرګ امــر وکــړ نــو هغــه ورتــه وویــل‪ :‬ای محمــده‬ ‫زمــا د ماشــومانو لپــاره بــه څــوک پاتــې يش چــې تــه مــا وژنــې؟ رســول اللــه صلــی اللــه‬ ‫علیــه وســلم ورتــه وفرمایل‪«:‬ســتا د بچــو اور»‪ ،‬نــو بیــا ثابــت بــن ايب االقلــح یــا عــي بــن‬ ‫ابــی طالــب رضــی اللــه عنهــا ووژلــو‪.‬‬ ‫بیــا د احــد پــه جکــړه کــې رســول اللــه صلــی اللــه علیــه وســلم د أيب عــزة الجمحــي‬ ‫د وژلــو امــر وکــړ پداســې حــال کــې چــې د هغــه دوه لورګانــی پاتــې وې‪ ،‬ابــن کثیــر‬ ‫رحمــه اللــه‪ -‬وايــي‪ :‬د احــد پــه ورځ د ابــو العــزة الجمحــي څخــه پرتــه بــل څــوک نــه‬‫وو بنــدي کــړی شــوی‪ ،‬رسه لــه دې چــې د بــدر د جګــړې پــه ورځ دی بغیــر لــه فدیــې‬ ‫پریښــودل شــوی وو او دا رشط وربانــدې ایښــودل شــوی وو چــې بیــا بــه د مســلامنانو‬ ‫خــاف جګــړې تــه راځــي‪ ،‬کلــه چــې د احــد پــه ورځ ونیــول شــو نــو ده د رســول اللــه‬ ‫څخــه وغوښــتل چــې‪ :‬ای محمــده زمــا د لورګانــو لــه مخــې زما رسه احســان وکــړه او زه‬ ‫ســتا رسه وعــده کــوم چــې بیــا بــه ســتا جنــګ ته نــه راځــم‪ ،‬رســول اللــه ورتــه اوفرمایل‪:‬‬ ‫هیڅکلــه دې نــه پریــږدم‪ .....‬بیــا بــه پــه مکــه کــې خپــل ځــان هوښــیار ګڼــی او خپل په‬ ‫ګیــره او بریتــو بــه الس وهــې چــې محمــد مــې تــه دوه واره دوکــه ورکــړه‪ ،‬بیــا ورباندې‬ ‫امــر وشــو او څــټ یــی ووهــل شــو‪ ،‬پــه بعضــی روایتونــو کــی ذکــر دي چــې رســول‬ ‫اللــه ورتــه وفرمایــل‪ :‬مؤمــن د یــوې سوړې‪(،‬ســوري) څخــه دوه واره نــه چیچــل کیــږی‪.‬‬ ‫او دا دواړه بندیــان داســې وو چــې دوی د کــوم احســان‪ ،‬فدیــې‪ ،‬او نرمــۍ الئــق نــه‬ ‫وو‪ ،‬کــه چیرتــه دوی رسه نرمــي شــوې وی نــو بیــا د رســول اللــه صلــی اللــه علیــه وســلم‬ ‫هیبــت او دهشــت متاثــر کیــده‪ ،‬لکــه دا خــره خپلــه رســول اللــه د ابــو العــزه پــه وژلــو‬ ‫ښــکاره کــړی‪.‬‬ ‫پــه همــدې توګــه رســول اللــه یــو کــس هــم نــدی پریښــی چــې اســام تــه یــې رضر‬ ‫مقاله‬

‫‪16‬‬

‫رســاوه‪ ،‬اګــر کــه رضر یــې د خولــې او جګــړې تــه د را‬ ‫تیزولــو ولــې نــه و‪ ،‬لکــه کعــب بــن االرشف یهــودي‪.‬‬ ‫محمــد بــن اســحاق وايــي‪ :‬کعــب ابــن االرشف یهــودي‬ ‫بــه د رســول اللــه خــاف جګــړې تــه خلــک را تیــزول‪ ،‬د‬ ‫قریشــو پــر هغــه مردارانــو یــی ژړا اوغــم وکــړه کــوم‬ ‫چــې د بــدر پــه ورځ مــردار او پــه کوهــي کــې غورځــول‬ ‫شــوی وو‪ ،‬او کلــه چــې مدینــې تــه را ســتون شــو نــو‬ ‫هلتــه بــه یــی د رســول اللــه او مســلامنانو پــه زنانــو‬ ‫پســې اشــعار او ســندرې ویلــې‪.‬‬ ‫نــو پــه دغــه وخــت کــی د دغــه طاغــوت د رس د پــرې‬ ‫کولــو حکــم رســول اللــه وکــړ‪ ،‬او لــه مســلامنانو یــې‬ ‫وغوښــتل چــې څــوک بــه دا مبــارک عملیــات تــر رسه‬ ‫کــړي‪ ،‬امــام بخــاري او امــام مســلم رحمهام اللــه تعالی‬ ‫پــه خپــل کتابونــو کــی د جابــر بــن عبداللــه رضــی اللــه‬ ‫عنــه روایــت ذکــر کــوي چــې رســول اللــه اوفرمایــل‪ :‬د‬ ‫کعــب بــن االرشف عــاج بــه څــوک وکــړي؟ ځکــه هغــه‬ ‫اللــه او رســول تــه تکلیــف رســولی دی‪ ،‬نــو محمــد بــن‬ ‫مســلمة رضــی اللــه عنــه ودریــد او ویــې ویــل‪:‬ای د الله‬ ‫رســوله تــه غــواړې چــې مــړ یــې کــړم ؟ رســول اللــه‪-‬‬ ‫صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬ورتــه وفرمایــل‪ :‬او ‪ ..............‬د‬ ‫حدیــث تــر اخــره ‪.‬‬ ‫همــدا شــان کلــه چــې رســول اللــه د احزابــو لــه جګړې‬ ‫فــارغ شــو نــو بیــا د بنــو قریظــه قــوم پــر طــرف ور‬ ‫روان شــو د دې لپــاره چــې هغــوی محــارصه کــړي‬ ‫ځکــه چــې هغــوی وعــدې ماتــې کــړې وې‪ ،‬نــو د اللــه‬ ‫تعالــی حکــم د هغــوی پــه هکلــه دا وو چــې ځوانــان‬ ‫یــې ووژل يش‪ ،‬او ماشــومان او زنانــه یــې غالمــان کــړل‬ ‫يش‪.‬‬ ‫امــام مســلم پــه خپــل کتــاب کــی د عائشــې رضــی اللــه‬ ‫عنهــا روایــت ذکــر کــوي‪ :‬د قریشــو یــو کافــر جګــړه‬ ‫مــار د خنــدق د جګــړې پــه ورځ ســعد بــن معــاذ رضــی‬ ‫اللــه عنــه پــر ښــارګ(د مــټ پــه هغــه رګ چــې وینــه‬ ‫یــې نــه دریــږي) وویشــت‪ ،‬نــو د هغه لپــاره رســول الله‬ ‫پــه مســجد کــې خیمــه ووهلــه تــر څــو د ســعد عیــادت‬ ‫او پوښــتنه لــه نــږدې وکـړای يش‪ ،‬نــو کلــه چــې رســول‬ ‫اللــه د خنــدق لــه جګــړې څخــه فــارغ شــو خپله وســله‬ ‫یــې کیښــودله او غســل یــې کــول‪ ،‬نــو پدغــه وخــت کې‬ ‫ورتــه جربیل‪-‬علیــه الســام‪ -‬راغلــو او ورتــه یــې وویــل‪:‬‬ ‫تــا وســله کیښــوده؟ مــا خــو ال نــده ایښــې‪ ،‬را ووځــه‪،‬‬ ‫نــو رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬ورتــه وویــل‪:‬‬ ‫چیرتــه ؟ جربیــل ورتــه د بنــو قریظــه طــرف تــه اشــاره‬ ‫‪17‬‬

‫وکــړه‪ ،‬رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬وررسه‬ ‫وجنګیــده او باآلخــره هغــوی د رســول الله‪-‬صلــی اللــه‬ ‫علیــه وســلم‪ -‬فیصلــې تــه غــاړه کیښــوده او تســلیم‬ ‫شــول‪ ،‬نــو رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬ســعد‬ ‫رضــی اللــه عنــه‪ -‬تــه فیصلــه وســپارله ترڅــو هغــه د‬‫دوی پــه اړه فیصلــه وکــړی‪ ،‬هغــه وویــل‪ :‬زمــا فیصلــه‬ ‫داده چــې د دوی جګــړه مــاران ووژل يش‪ ،‬ښــځې او‬ ‫ماشــومان یــې بندیــان او غالمــان يش‪ ،‬او مالونــه یــې‬ ‫غنیمــت يش‪ ،‬عــروه بــن الزبیــر وايي‪:‬ماتــه خــر راکــړل‬ ‫شــوی چــې بیــا رســول اللــه وویــل‪ :‬تــا د دوی پــه هکلــه‬ ‫د اللــه فیصلــه وکړه‪[.‬صحیــح مســلم] نــو دا د رســول‬ ‫اللــه ســختي او غصــه وه د دغســې غدارانــو رسه‪ ،‬دا‬ ‫ډیــر فائــده منــد عــاج وو د دوی لپــاره‪ ،‬او د نــورو‬ ‫لپــاره عــرت وو‪.‬‬ ‫او همدغســې رســول اللــه ‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪-‬‬ ‫لــه دې وړانــدی بنــو نضیــر لــه خپلــو کورونو شــړيل وو‪،‬‬ ‫مالونــه یــې تــري اخیســتي وو‪ ،‬وروســته لــه هغــې چــې‬ ‫اللــه تعالــی خپــل پیغمــر تــه دا ښــکاره کــړې وه چــې‬ ‫دغــه خلکــو د رســول د مــرګ دسیســې جــوړې کــړې‬ ‫وې‪ ،‬نــو لــږې ورځــې تیــرې نــه وې چــې هغــوی یــې‬ ‫راګیــر کــړل‪ ،‬وررسه وجنګیــده او اللــه تعالــی وررسه د‬ ‫هغــوی خــاف مرســته وکــړه‪.‬‬ ‫همداســې عمــل یــې د بنــو قینقــاع ‪ ،‬او د خیــر د‬ ‫یهــودو رسه هــم کــړی وو چــې کلــه یــې وررسه جګــړه‬ ‫تــررسه کــړه نــو اللــه ورتــه پــه بــدل کــی د هغــوی‬ ‫کالګانــی ورکــړې‪.‬‬ ‫کلــه هــم رســول اللــه ‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬د هغه‬ ‫مســلامن چــې پــه غــدر رسه وژل شــوی پرحــق ســرګې‬ ‫نــدي پټــې کــړې‪ ،‬نــه ورڅخــه چــوپ پاتــې شــوی‪ ،‬لکــه‬ ‫څرنګــه چــی دا اوســنی د بــدو داعیــان مســلامنان د‬ ‫خپــل حــق اخیســتلو څخــه ګوښــه ســاتل غــواړي اګــر‬ ‫کــه چــا یــې مــال اخیســتی وي‪ ،‬عــزت او آبــرو یــې ور‬ ‫خرابــه کــړې وي‪ ،‬یــا یــې وینــه تــوی شــوي وي‪.‬‬ ‫ابــن کثیــر ‪-‬رحمــه اللــه‪ -‬وايــي‪ :‬امــام واقــدي وايــي‪ :‬پــه‬ ‫شــپږم کال د هجــرت د کــرز بــن جابــر الفهــري ډلګــۍ‬ ‫پــه هغــه عرنیانــو پســې ورغلــې‪ ،‬کومــو چــې د رســول‬ ‫اللــه شــپونکیان وژيل ول‪ ،‬او اوښــان یــې تــرې بوتــي ول‪.‬‬ ‫انــس ‪-‬رضــی اللــه عنــه‪ -‬وايــي‪ :‬د عرینــه قبیلــې څــه‬ ‫خلــک رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬تــه راغلــل‬ ‫او اســام یــې قبــول کــړ‪ ،‬نــو رســول الله‪-‬صلــی اللــه‬

‫علیــه وســلم‪ -‬تــه یــی وویل‪(:‬مونــګ خــو شــپونکیان یــو او د‬ ‫اوارو زمکــو رسه مــو طبعیــت ســم نــه وي) او دوی پــه مدینــه‬ ‫کــې ناروغــه هــم شــول‪ ،‬نــو رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه‬ ‫وســلم‪ -‬ورتــه وفرمایــل‪ :‬الړ شــئ او پــه فالنــۍ ســیمه کــې‬ ‫زمونــږ اوښــان دي‪ ،‬تاســو د هغــه اوښــانو شــیدې او متیــازې‬ ‫وڅکــئ‪ ،‬کلــه چــې دوی الړل او حــرة مقــام تــه ورســیدل نــو‬ ‫هلتــه بیرتــه لــه اســام څخــه واوښــتل او مرتــد شــول‪ ،‬د رســول‬ ‫الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬شــپونکی یــې مــړ کړ او اوښــان‬ ‫یــی وتښــتول‪ ،‬رســول اللــه چــې خــر شــو نــو د دوی پــه پلټنــه‬ ‫کــې یــې یــوه ډلــه ولیږلــه تــر څــو دوی را ونیــي او هغــه‬ ‫څــه وررسه وکــړي کــوم چــې دوی د شــپونکي رسه کــړي وو‪،‬‬ ‫نــو امــر وشــو او ددوی ســرګې وداغــل شــوی( داغــل مطلــب‬ ‫یــو ســیخ ګــرم کــړل يش او بیــا ســرګي تــه ور نــژدې يش تــر‬ ‫څــو د هغــه ســیخ تودوالــی تر ســرګې ور ورســیږي او ســرګې‬ ‫یــې لــه مینځــه الړې يش)‪ ،‬الســونه او پښــې یــې غــوڅ کــړل‬ ‫شــول‪ ،‬او پــه هغــه ملــر کــې ګرمــۍ تــه پریښــودل شــول تــر‬ ‫دې چــې پــه دغــه حالــت کــی مــړه شــول‪[ .‬بخــاری او مســلم‬ ‫دا روایــت پــه خپلــو کتابونــو کــی راوړی دی]‬ ‫نــو دغــه د رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬سـزا وه چــې‬ ‫دغــو ظاملــو مرتدینــو تــه یــې ورکــړه‪ ،‬اګــر کــه رســول اللــه‪-‬‬ ‫صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬د مثلــې څخــه مونــږ منعه کــړي یو‪،‬‬ ‫خــو قصــاص بیــا د دغــو او یــا د دوی پشــان نــورو پــه هکلــه‬ ‫جـزاء مــن جنــس العمــل ثابتــه ده‪ ،‬او دارنګــه هغــه شــپونکۍ‬ ‫یــې هــم بــې حقــه پرینښــودل کــوم چــې وژل شــوي وو‪،‬‬ ‫بلکــې د هغــوی وژونکــي یــې ونیــول شــول او د قصــاص‬ ‫حکــم وربانــدې عمــي شــو‪.‬‬ ‫د مکــې پــه فتحــه کــې (اللــه دې بیــا راويل) رســول الله‪-‬صلــی‬ ‫اللــه علیــه وســلم‪ -‬د بعضــې هغــه خلکــو د وژلــو هــم امــر‬ ‫وکــړ کومــو چــه ځانونــه د کعبــې پــه پــردو پســې را تړلــی وو‪،‬‬ ‫د انــس ‪-‬رضــی اللــه عنــه‪ -‬څخــه روایــت دی چــې‪ :‬کلــه رســول‬ ‫الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬د مکــې د فتحــې پــر مهــال‬ ‫مکــې تــه داخــل شــو‪ ،‬پــر رس یــې جنګــي خولــۍ وه کلــه یــې‬ ‫چــې هغــه لــه رسه لــرې کــړه نــو یــو کــس راغلــو او ورتــه یــی‬ ‫وویــل‪ :‬ابــن خطــل د کعبــې پــه پــردو پســې ځــان تړلــی دی!‬ ‫رســول اللــه ورتــه وفرمایل‪«:‬ورشــئ مــړ یــې کــړئ» ‪[ .‬بخــاری‬ ‫او مســلم]‬ ‫ســعد بــن ابــی وقــاص ‪-‬رضــی اللــه عنــه‪ -‬وايــي‪ :‬د مکــې د‬ ‫فتحــې پــه ورځ رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬یواځــې‬ ‫شــپږ نفــر معــاف نکــړل څلــور ســړي او دوه ښــځې‪ ،‬نــور یــې‬ ‫ټولــو تــه د معافــۍ اعــان وکــړ ‪[ .‬نســايئ]‬ ‫او دا ځکــه چــې هغــه شــپږ نفــرو اســام او مســلامنانو تــه‬ ‫تکلیــف او زیــان رســولو‪ ،‬نــو هغــه د کعبــې پــردې چــې اللــه‬ ‫ډیــر عــزت ورکــړی دا خلــک یــې د اللــه د دیــن پــه مقابــل کی‬

‫لــه مرګــه خــاص نکــړل څکــه چــې هغــوی پــه خپلــو ژبــو او‬ ‫الســو ســخت کفــر کــړی وو‪.‬‬ ‫نــو دا یــو څــو شــواهد یــا نــور لــه دې پرتــه د رســول اللــه‪-‬‬ ‫صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬پــه ژونــد کــې دا خــره نــه ثابته وي‬ ‫چــې رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬هیڅکلــه نرمــي‬ ‫او ښــیګړه نــه کولــه بلکــې خــره داســې ده لکــه څنګــه‬ ‫چــې اللــه عزوجــل فرمایی‪ُّ (:‬م َح َّمـ ٌد َّر ُسـ ُ‬ ‫ـول اللَّـ ِه َوال َِّذيـ َن َم َعـ ُه‬ ‫ــا ُء بَ ْي َن ُهــ ْم) [الفتــح‪ ،]٢٩ :‬ترجمــه‪:‬‬ ‫أَ ِشــ َّدا ُء َع َ‬ ‫ــى الْ ُكفَّــا ِر ُر َح َ‬ ‫محمــد رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬او هغــه کســان‬ ‫چــې د هغــه رسه دي‪ ،‬پــه کفــارو ســخت او پــه خپــل منــځ‬ ‫کــې رحــم کونکــي دي‪.‬‬ ‫او رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬د اللــه تعالــی‬ ‫حکــم عمــي کونکــی دی څنګــه چــې ورتــه اللــه تعالــی‬ ‫امــر کــړی‪( :‬يَــا أَيُّ َهــا ال َِّذيـ َن آ َم ُنــوا قَاتِلُــوا ال َِّذيـ َن يَلُونَ ُكــم ِّمـ َن‬ ‫الْ ُك َّفــا ِر َولْ َي ِجـ ُدوا ِفي ُكـ ْم ِغلْظَـ ًة َوا ْعلَ ُمــوا أَ َّن اللَّـ َه َمـ َع الْ ُمتَّ ِقـ َن)‬ ‫[التوبــه‪ ،]123:‬ترجمــه‪ :‬ای مومنانــو تاســو د نــږدې کفــارو رسه‬ ‫وجنګیــږئ او دوی دې پــه تاســو کــې ســختي احســاس وګــوري‬ ‫او تاســو پــوه شــئ چــې اللــه تعالــی د متقیانــو رسه دی‪.‬‬ ‫او لکــه څرنګــه چــې رســول الله‪-‬صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬د‬ ‫رحمــت پیغمــر دی هــم دا راز د جګــړو او غزاګانــو پیغمــر‬ ‫هــم دی‪ ،‬او هــر چــې د مومنانــو لپــاره د رســول اللــه –‬ ‫صلــی اللــه علیــه وســلم‪ -‬د رحمــت او نرمــۍ پلــو دی دغــه‬ ‫اخیســتل او د کفــارو لپــاره اســتعاملول؛ دا کار د طواغــوت د‬ ‫هغــو ملګــرو دی چــې د مســلامنانو څخــه د کفــارو رسه د‬ ‫نرمــۍ غوښــتونکي دي‪ ،‬بلکــې څومــره یــې چــې تــوان وريس‬ ‫لــه مســلامنانو غــواړي چــې د طواغیتــو پــه تابعــدارۍ کــې‬ ‫ننوځــي او کلــه چــې یــو مســلامن پاڅــون وکــړي او د کفــارو‬ ‫وینــې تــوی کــړي او مــرګ ژوبلــه پکــې رامنځتــه کــړي نــو‬ ‫دغــه شــیطانان مالیــان چیغــې پیــل کــړي چــې د اســام شــکل‬ ‫بــد رنګــه شــو او اســام خــو داســې نــدی!!!‪ ،‬نــو مونــږ وایــو‬ ‫چــې دوی د کــوم اســام څخــه خــرې کــوي او دوی پــه کــوم‬ ‫دیــن دي؟!!!‬ ‫صحابــه ک ـرام (ريض اللــه عنهــم) تــر ټولــو انســانانو د ډېــرو‬ ‫نرمــو زړونــو خاونــدان‪ ،‬ډېــر د ښــه ګاونــډ او غــوره اخالقــو‬ ‫څښــتنان‪ ،‬د دیــن پــه نــر‪ ،‬دعــوت او د اســام د بیــرغ پــه‬ ‫پورتــه کولــو کــې تــر ټولــو مخلــص خلــک وو‪ ،‬او دغــه صحابــه‬ ‫پــه ټولــو کارونــو تــر ټولــو خلکــو زیــات د رســول الله‪-‬صلــی‬ ‫اللــه علیــه وســلم‪ -‬پــه ســنت منګولــې لګولــو کــې حرصنــاک‬ ‫وو‪ ،‬د نبــوي ســنت لــه دغــې کلکــې اتبــاع څخــه یــوه د کفــارو‬ ‫رسه او ســوله کــې چلنــد او تعامــل تهــم و‪ ،‬پــه یقینــي توګــه‬ ‫هغــوئ د کفــارو رسه ډېــره ســختي کولــه‪ ،‬پــه تــوره او ژبــه‬ ‫مقاله‬

‫‪18‬‬

‫بانــدي یــې خپلــه غصــه ښــکاره کولــه‪ ،‬تــر دې چــي د دیــن‬ ‫اصــول یــی پیــاوړي کــړل‪ ،‬او اســام یــې پــر خپــل بنیادونــو‬ ‫ودرولــو‪ ،‬او د توحیــد بیــرغ یــې پورتــه کــړ‪.‬‬ ‫پــه دوی کــې تــر ټولــو لومــړی ابوبکــر الصدیــق ‪ -‬ريض اللــه‬ ‫عنــه ‪ -‬و‪ ،‬هغــه شــخص چــې اللــه تعالــی د هغــه لــه املــه‬ ‫اســام مضبــوط کــړ کلــه چــې یــې د هغــه مرتدینــو د جنــګ‬ ‫اراده او عــزم وکــړ کومــو چــي د اســام د یــو متواتــر ښــکاره‬ ‫رشیعــت څخــه الس پــه رس شــول‪ ،‬چــې هغــې تــه زکات وايي‪،‬‬ ‫نــو هغــه بیــا د دغــو زکات نــه ورکونکــو مرتدینــو او هغــه‬ ‫چــا تــر منــځ توپــر ونــه کــړی چــې بیرتــه د بتانــو بندګــۍ تــه‬ ‫ســتانه شــوي وو‪ ،‬یــا د دجالینــو تابــع شــوي وو‪ ،‬ځکــه یــې د‬ ‫جنــګ بیرغونــه وتــړل‪ ،‬لښــکرې او پوځونــه تیــار کــړل‪ ،‬چــې‬ ‫پــه دغــو لښــکرو کــي یــو لښــکر د اللــه د تــوري خالــد بــن‬ ‫الولیــد (ريض اللــه عنــه) هــم و‪.‬‬ ‫پــه لومړنــۍ حملــه کــې یــې د طلیحــه بــن خویلــد االســدي‬ ‫لښــکر مــات کــړ د هغــه عربــو قبایلــو پــه شــمول کــوم چــي‬ ‫دوی رسه پــه ایتــاف کــې رشیــک وو‪ ،‬د هغــوی ټولګــي یــې‬ ‫دړې وړې کــړل‪ ،‬او د هغــوی عــزت یــې د خــاورو رسه خــاورې‬ ‫کــړ‪ ،‬پــه دغــه وخــت کــې ورتــه ابوبکــر الصدیــق ‪ -‬ريض اللــه‬ ‫عنــه ‪ -‬خــط ور ولېږلــو او ورتــه یــې د ســختې وژنــې او وینــې‬ ‫تویولــو وصیــت وکــړ‪ ،‬ابــن کثیــر (رحمــه اللــه) فرمایــې‪ :‬کلــه‬ ‫چــې ابوبکرالصدیــق ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪ -‬تــه دا خــر راغلــو‬ ‫چــې خالــد (ريض اللــه) د طلیحــه او هغــه خلکــو چــې د‬ ‫طلیحــه مرســتې تــه راغــي وو لښــکر مــات کــړ‪ ،‬نــو ورتــه‬ ‫یــې ولیــکل ‪:‬‬ ‫اللــه تعالــی دې تــا رسه دا ښــیګڼه نــوره هــم ډېــره کــړي‪ ،‬د‬ ‫اللــه نــه وېــره کــوه‪ ،‬ځکــه چــې اللــه تعالــی د نیکــي کوونکي‬ ‫او د اللــه څخــه وېــره کوونکــې رسه مــل دی‪ ،‬پــه خپــل کار‬ ‫کــې نــور هــم ســخت شــه او نرمــي ونکــړې او کــوم مــرک‬ ‫چــې مســلامنانو پــه وینــو یــې الس ککــړ دي کــه دې ونیــوه نو‬ ‫د مــرګ ســخت سـزا ورکــړه او څــوک چــې دې ونیــوه چــې د‬ ‫اللــه تعالــی مخالــف یــې د اصــاح پــه نیــت کولــو نــو مــړ یــې‬ ‫کــړه‪[ .‬البدایــه والنهایــه]‪.‬‬ ‫نــو پــه همــدې توګــه د اللــه تعالــی ویســتلې تورې(خالــد‬ ‫بــن الولیــد) د دغــه وصیــت پــر ځــای کــړ‪ ،‬نــو روان شــو او د‬ ‫هغــه خلکــو پلټنــه یــې رشوع کــړه کــوم چــې د مــات شــوي‬ ‫لښــکر څخــه پاتــې وو‪ ،‬او د هغــوی نیــول او وژل یــې پیــل‬ ‫کــړل او قصــاص یــې تــرې اخیســته‪ ،‬ابــن کثیــر رحمــه اللــه‬ ‫وايي‪”:‬نــو خالــد پيــل وکــړ چــې یــوه میاشــت یــې د هغــو‬ ‫مردینــو پلټنــه کولــه چــې د خپــل ګاونــډ مســلامنان یــې وژيل‬ ‫وو‪ ،‬څــه مردیــن یــې یــی پــه اور وســوځول‪ ،‬د چــا رسونــه‬ ‫یــې پــه ډبــرو وچقــول او څــه یــی د د غرونــو د لــوړو څوکــو‬ ‫‪19‬‬

‫څخــه ښــکته راوغورځــول‪ ،‬دا ټــول یــې د دې لپــاره کــول چــې‬ ‫د عربــو نــور تــرې عــرت واخــي کــوم چــې دغــه خــر واوري‪،‬‬ ‫پــدې کــې یــو ډول ترهګــري هــم م ـراد وه د هغــه مردینــو‬ ‫لپــاره چــې تراوســه پاتــې وو او خربونــه یــې اوریــدل‪ ،‬چــې‬ ‫بعضــو پکــې توبــه ویســته تابعــدار شــول او بعضــې یــې پــه‬ ‫عنــاد کــې راغلــل؛ پــه کفــر پاتــې شــول او جنــګ تــه یــې دوام‬ ‫ورکــړ‪.‬‬ ‫او کلــه چــې د بزاخــه قبیلــې وفــد راغلــل نــو ابــو بکرالصدیــق‬ ‫ ريض اللــه عنــه ‪ -‬تــه یــې وویــل ‪ :‬مــوږ ســتا رسه روغــه کــول‬‫غــواړو او د اســام ټــول احــکام بــه عمــي کــوو‪ ،‬نــو د رســول‬ ‫اللــه ‪ -‬صلــی اللــه علیــه وســلم ‪ -‬خلیفــه ورتــه اختیــار ورکــړ‪:‬‬ ‫یــا بــه ښــکاره جنــګ کــوئ یــا بــه رشمېدلــې او رســوا روغــې‬ ‫تــه غــاړه ګــدئ ‪ ،‬هغــوئ وویــل چــې د اللــه د رســول خلیفــه‬ ‫جنــګ خــو مــوږ ولیــد دا رشمېدلــې روغــه څــه ته ویــل کېږي؟‬ ‫هغــه ورتــه وویــل‪ :‬چــې ستاســو څخــه بــه د جنــګ ســامان‬ ‫اخېســتل کېــږي او تاســو بــه داســې قومونــه پاتــئ شــئ چــې‬ ‫د اوښــانو پــه لکیــو پســې بــه روان اســتئ‪ ،‬تــر دې چــې اللــه‬ ‫تعالــی ستاســو پــه هکلــه د خپــل نبــي خلیفــه تــه کوم داســې‬ ‫کار وښــايي چــې تاســو وربانــدې معــذور حســاب کــړي‪ ،‬او‬ ‫کــوم چــې تاســو زمــوږ څخــه وژيل د هغــوی بــه فدیــه راکــوئ‬ ‫او مــوږ چــې ستاســې کــې کــوم وژيل د هغــوی فدیــه بــه‬ ‫مــوږ نــه درکــوو‪ ،‬او تاســو بــه دا ګواهــي کــوئ چــې ستاســو‬ ‫مــرداران پــه جهنــم کــې دي او زمــوږ شــهیدان پــه جنــت کــې‪.‬‬ ‫او دا کار صدیــق اکــر لــه دې وجــې وکــړ چــې د اللــه او د‬ ‫هغــه د رســول دښــمنان ذلیلــه او رسښــکتي يش‪ ،‬او دوی پــوه‬ ‫يش چــې دوی کــوم کار کــړی هغــه ډېــر لــوی د ګنــاه عمــل‬ ‫و‪ ،‬او پــه دغــه کار کــې د اســامي دولــت لپــاره هــم امــن و‪،‬‬ ‫ځکــه چــې ددوی اســلحې یــې تــرې واخېســتې البتــه لــه توبې‬ ‫څخــه ورســته‪ ،‬او دغــه داســام اومســلامنانو حقیقــي عــزت او‬ ‫رسلــوړي وه‪ ،‬اګــر چــې د مرتدینــو رسه جګــړې ال پــای تــه نــه‬ ‫وه رســیدلې لیکــن ابوبکــر الصدیــق (ريض اللــه عنــه) پــه دغــه‬ ‫فیصلــې کــې هغــه رشطونــه ولګــول کــوم چــې د مســلامنانو‬ ‫پــر عــزت او د کافرانــو پــر رســوایۍ او ذلــت داللــت کــوې‪.‬‬ ‫هــم دا راز د ابــو بکــر صدیــق ‪ -‬ريض اللــه عنــه – د هغــه چــا‬ ‫رسه چــې د مســلامنانو رسه غــدر او خیانــت کــړی او وررسه‬ ‫جنګیدلــی یــو بلــه واقعــه هــم شــته‪ ،‬فجــاءة الســلمي؛ د هغه‬ ‫ســزا دا وه چــې پــه اور یــې وســوځاوه‪ ،‬ابــن کثیــر (رحمــه‬ ‫اللــه) وايــي‪ :‬چــې ابوبکرالصدیــق فجــاءة د مدینــې پــه بقیــع‬ ‫نومــې ځــای کــې وســوځاوه‪ ،‬ځکــه چــې هغــه کلــه مدینــې‬ ‫تــه راغــی نــو دعــوه یــې وکــړه چــې زه مســلامن یــم او د‬ ‫ابــو بکــر ريض اللــه عنــه څخــه یــې غوښــتنه وکــړه چــې یــو‬ ‫لښــکر راکــړي چــې د مرتدینــو پــر خــاف وجنګیــږم‪ ،‬ابــو بکــر‬

‫ريض اللــه عنــه ورتــه یــو لښــکر ورکــړ چــې کلــه لــه مدینــې‬ ‫ووت نــو هرڅــوک چــې بــه پــه مخــه ورتــه واژه بــه یــې‬ ‫کــه هغــه بــه مســلامن وو کــه مرتــد او مــال بــه یــې تــرې‬ ‫اخیســته‪ ،‬نــو بیــا ابــو ابکــر ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪ -‬ورپســې یــو‬ ‫بــل لښــکر ورولېــږه او را ســتون یــې کــړ‪ ،‬کلــه یــې چــې را‬ ‫ونیولــو نــو الســونه یــې د څــټ رسه ورتــه وتــړل‪ ،‬بقیــع مقــام‬ ‫تــه یــې بوتلــو‪ ،‬هلتــه یــې ورتــه اور بــل کــړ او پــه هغــې کــې‬ ‫یــې ور وغورځولــو‪.‬‬ ‫او د یاممــې د جګــړې پــه ورځ چــې د مســیلمة الکــذاب د‬ ‫مرتــدو ملګــرو رسه جګــړې ســختې اوګرمــې شــوې‪ ،‬صحابــه‬ ‫کرامــو‪-‬ريض اللــه عنهــم‪ -‬خپــل ټــول ځــواک پــه کار واچــاوه‬ ‫او ســخت کوښــښ یــې وکــړ تــرد ې چــې اللــه تعالــی ورتــه‬ ‫د اللــه د دښــمنانو مرتدینــو څټونــه ورکــړل‪ ،‬نــو لــه بیښــه‬ ‫یــې مــړه کــړل‪ ،‬ابــن کثیــر لیــکيل‪ :‬پــه دغــه ورځ ټــول وژل‬ ‫شــوي کســان تقریبــا لــس زره نفــر وو‪ ،‬او دا هــم ویــل شــوي‬ ‫چــې یوویشــت زره نفــر وو‪ ،‬او د مســلامنانو رصف شــپږ ســوه‬ ‫یــا پنځــه ســوه نفــر شــهیدان شــوي وو‪ ،‬ابــن األثیــر پــه خپــل‬ ‫کتــاب الکامــل کــې ذکــر کــوي‪ :‬خالــد ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪ -‬تــه‬ ‫د ابوبکــر صدیــق –ريض اللــه عنــه‪ -‬لیــک ورســیده چــي پــه‬ ‫هغــه کــي لیــکل شــوي و‪ :‬هــر بالــغ یــې مــړ کــړه‪ ،‬خــو خالــد‬ ‫ددې لیــک لــه ورســېدو وړانــدې د هغــوی رسه صلحــه کــړې‬ ‫وه‪ ،‬نــو پــه صلحــه یــې وررسه پــوره والــی وکــړ او غــدر یــې‬ ‫ونکــړ‪ ،‬ځکــه دغــه کــه دغــه صلحــه چــې د بنــي حنیفــه قــوم‬ ‫لخــوا مجاعــه د خالــد بــن الولیــد ريض اللــه عنــه رسه الســلیک‬ ‫کــړې وه د خــط د رســیدو نــه مخکــې نــو پاتــې خلــک بــه یــې‬ ‫ټــول ورتــه وژيل وی‪ ،‬واللــه اعلــم‪.‬‬ ‫او هــم دا راز پــه بحریــن کــې چــې کلــه عــاء بــن الحرضمــي‬ ‫ ريض اللــه عنــه – د مرتدینــو ســخته وینــه تــوی کــړه‪ ،‬نــو‬‫هغــوی وتښــتېدل ‪ ،‬مســلامنان ورپســې شــول‪ ،‬تــر دې چــې‬ ‫مرتدیــن پــه کښــتیو کــې ســپاره شــول او د خلیــج نــه پــورې‬ ‫وتــل‪ ،‬ابــن کثیــر وایــې‪ :‬بیــا مســلامنان د ماتــې خوړونکــو‬ ‫پســې پلټنــه پیــل کــړه تــر دې چــې یــو یــې هــم نــه پــر کومه‬ ‫الره نــه پــه کومــه انتظــارګاه کــې پریښــودل ‪ ،‬څــه حصــه یــې‬ ‫داریــن مقــام تــه تــر دریــاب پوری غــاړه وتښــتېدل خــو هلته‬ ‫هــم مســلامنانو دوی نــه پرېښــودل‪ ،‬نــو فیصلــه یــې وکــړه‬ ‫چــې پــه کښــتیو کــې بــه ورپســې ورپــوري وځــي‪ ،‬کلــه چــې‬ ‫مســلامنان پــوه شــول چــې کښــتۍ جــوړول دوی لــه خپــل‬ ‫مقصــد څخــه لېــرې کــوي نــو پــه دغــه وخــت کــې عــاء بــن‬ ‫الحرضمــي ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪ -‬دا اراده وکــړه چــې دی او د ده‬ ‫لښــکر پــه پــر دریــاب د اللــه پــه تــوکل او کومــک اوړي‪ ،‬ابــن‬ ‫کثیــر وایــې‪ :‬نــو دا مســلامنان پــر دریــاب داســې تېــر شــول‬ ‫ګواکــې دا یــو د شــګو دپاســه نــرۍ اوبــه روانــې دي تــر دې‬ ‫چــې ددوی د اوښــانو پښــې هــم نــه وې ملــدې شــوې‪ ،‬نــه‬

‫یــې د آســونو تــر زنګنــوو رســېدلې‪ ،‬رسه لــه دې چــې دغــه‬ ‫مــزل د کښــتیو د یــوې ورځــې او یــوې شــپې مــزل دی‪ ،‬خــو‬ ‫دوی پــه یــوه ورځ کــې پــورې غــاړه ورواوښــتل‪ ،‬جګــړه یــې‬ ‫پیــل کــړه‪ ،‬پــر دښــمن یــې مرګــوين ګزارونــه وکــړل‪ ،‬د هغــوی‬ ‫څخــه یــې غنیمتونــه تــر الســه کــړل‪ ،‬بېرتــه دې بلــې غــاړې ته‬ ‫پــه همدغــه ورځ کــې را ســتانه شــول یــو د ښــمن یــې هــم‬ ‫پرېنښــود‪ ،‬دهغــوی کوچنیــان او ښــځي‪ ،‬څــاروي‪ ،‬او مالونــه‬ ‫یــې لــه ځــان رسه دې غــاړه را واړول‪ ،‬پــه همــدې ډول د‬ ‫مرتدینــو خــاف ټــول جنګونــه وو‪ ،‬تــر هغــه پــورې وژل کېــدل‬ ‫چــې تــر څــو د اللــه تعالــی حکــم تــه تســلیم شــوي نــه وو‪.‬‬ ‫او کلــه چــې صدیــق اکــر ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪ -‬د دغــه نــږدې‬ ‫مرتدینــو لــه جنګونــو څخــه فــارغ شــو‪ ،‬نــو بیــا یــې د شــام او‬ ‫عـراق کــې پــه فتوحاتــو الس پــورې کــړ‪ ،‬ځکــه چــې مرتدیــن‬ ‫د اســام د خپرولــو او جهــاد يف ســبیل اللــه پــه مــخ کــې یــو‬ ‫ســر خنــډ دی چــې بایــد خامخــا لــه بېخــه وویســتل يش‪ ،‬تــر‬ ‫څــو مســلامنان هغــو خلکــو تــه د دعــوت الر پیــدا کــړي کــوم‬ ‫چــې د اســام خــاف دي‪ ،‬او يــا وررسه ى اللــه پــه امــر جهــاد‬ ‫وکــړی يش‪.‬‬ ‫د فــاريس مجوســیانو رسه پــه یو جګــړه کې د اللــه توري(خالد‬ ‫بــن الولیــد) دا قســم کــړی و‪ ،‬چــې د دغــو کافرانــو پــه وینــو‬ ‫بــه نهــر بهــوي ابــن کثیــر فرمایــې‪ :‬خالــد ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪-‬‬ ‫وویــل‪ :‬یــا اللــه کــه د دغــو خلکــو اوږي د مونــږ تــه راکــړې نــو‬ ‫ســتا لپــاره نــذر دی چــې پــدوی کــې بــه یــو هــم نــه تــر څــو‬ ‫مــوږ د دوی پــه وینــو نهــر وبهیــوو‪ ،‬نــو بیــا اللــه تعالــی هــم‬ ‫دغســې وکــړل څرنګــه چــې خالــد غوښــتل‪ ،‬د خالــد یــو آواز‬ ‫کوونکــې آواز وکــړ چــې څــوک مــه وژنــئ! ټــول بندیــان کــړئ‬ ‫او کــه کــوم یــو بنــد نــه منــي نــو بیــا یــې مــردار کــړئ‪ ،‬نــو‬ ‫آســونه را روان وو‪ ،‬چــې پــه ځانونــو پســې یــې دغــه مرتدیــن‬ ‫الس تــړيل راښــکل‪ ،‬مســلامنانو بــه یــې څټونــه پــه نهــر کــې‬ ‫وهــل‪ ،‬او دغــه کار یــې لــه ســهاره تــر ماښــامه وکــړ‪ ،‬بلــه ورځ‬ ‫هــم دغســې‪ ،‬بلــه ورځ هــم همدغســې‪ ،‬پــه دغــو ورځــو کــې‬ ‫د نهــر اوبــه بــل طــرف تــه اړول شــوې وې‪ ،‬نــو پــه لښــکر کــې‬ ‫یــو مــر ورتــه وویــل چــې پــه دې نهــر کــې دا وینــي لــه اوبو‬ ‫پرتــه نــه يش بهېــدالی اوبــه را خوشــې کــړه‪ ،‬نــو تــه بــه پــه‬ ‫خپــل قســم پــوره والــی وکــړې‪ ،‬نــو د اوبــو بنــد یــې لــرې کــړ‬ ‫او دا نهــر لــه وینــو ډک وبهیــدو‪ ،‬لــه همــدې املــه دغــه نهــر‬ ‫پــه نهــر الــدم ونومــول شــو‪ ،‬ویــل کېــږي چــې پــه دغــه ورځ د‬ ‫وژلــو شــویو شــمېره تــر ‪ ۷۰۰۰۰‬اویــا زره رســېدلی و‪.‬‬ ‫او د خالــد ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪ -‬پــه بعضــې جګــړو کــې دا هــم‬ ‫دي چــې کلــه هغــه پــر روم د جګــړې پیــل وکــړ نــو د روم‬ ‫یــو جګپــوړي چارواکــي ورتــه وویــل چــې زمــوږ رسه ناســته‬ ‫وکــړه چــې دا مســئله د خــرو لــه الرې حــل کــړو‪ ،‬غوښــتل‬ ‫مقاله‬

‫‪20‬‬

‫یــې چــې لــه دې جګــړې څخــه یــې ســتون کــړي‪ ،‬لیکــن خالــد‬ ‫بــن ولیــد ورتــه ویروونکــی ځــواب ورکــړ‪ ،‬چــې هغــه یــې پــه‬ ‫خپــل حــد کــې ودراوه‪ ،‬ابــن کثیــر وایــي‪ :‬ماهــان ورتــه وویــل‬ ‫چــې ای خالــده! مــوږ پوهېــږو چــې تاســو لــه خپلــو عالقــو‬ ‫څخــه لــوږې او فقیــرۍ را ویســتيل یاســت‪ ،‬داســې وکــړئ‬ ‫چــې مــوږ بــه ســتا هــر یــو پوځــي تــه لــس لــس دینــاره او د‬ ‫اغوســتلو لپــاره جامــې او د خــوراک توکــې ورکــړو او بــل کال‬ ‫لــه بــه هــم دغســې تاســو تــه ستاســې خرچــه درولېــږو اوس‬ ‫تاســو بېرتــه خپــل عالقــو تــه ســتانه شــئ‪ ،‬پــه دغــه وخــت‬ ‫کــې ورتــه خالــد ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪ -‬ورتــه یــې وویــل‪ :‬چــې‬ ‫داســې نــه ده لکــه څنګــه چــې تــه فکــر کــوې مــوږ لــه خپلــو‬ ‫عالقــو څخــه پــه تاســو پســې ځکــه راغــي یــو چــې مــوږ د‬ ‫وینــو څښــونکې یــو او مــوږ خــر شــوي یــو چــې د رومیانــو‬ ‫وینــي ډېــرې خونــدورې وي‪ ،‬نــو هغــه رومــي خپــل ملګــرو‬ ‫تــه وویــل چــې دا خــو هغــه خــره ده چــې مونــږ د عربــو پــه‬ ‫اړه اورېدلــې وه!‪.‬‬ ‫همــدا راز د عــي ‪ -‬ريض اللــه عنــه ‪ -‬پــه خالفــت کــې داســې‬ ‫خلــک را پیــدا شــول چــې د ده پــه شــان کــې یــې لــه حــده‬ ‫زیاتوالــی وکــړ‪ ،‬آن تــر دې چــې عــي –ريض اللــه عنــه‪ -‬یــې د‬ ‫ربوبیــت درجــې تــه ورســوو‪ ،‬نــو عــي – ريض اللــه عنــه ‪ -‬د‬ ‫هغــوی د ســوځولو امــر وکــړ‪ ،‬ذهبــي پــه تاریــخ االســام کــې‬ ‫وايــي‪ :‬څــه خلــک عــي – ريض اللــه عنــه ‪ -‬تــه راغلــل او ورتــه‬ ‫یــې وویــل‪ :‬چــې تــه هامغــه یــې‪ ،‬هغــه تــرې وپوښــتل چــې زه‬ ‫څــوک یــم؟ بیــا یــې ورتــه وویــل چــې تــه هامغــه یــې‪ ،‬بیــا یې‬ ‫تــرې همداســې پوښــتنه وکــړه هغــوی بیــا ورتــه وویــل چــې‬ ‫تــه زمــوږ (اللــه) یــې (والعیــاذ باللــه)‪ ،‬نــو هغــه ورتــه وویــل‬ ‫چــې ځــئ الړ شــئ هغــوی انــکار وکــړ نــو بیــا عــي ‪-‬ريض اللــه‬ ‫عنــه ‪ -‬د هغــوئ څټونــه ووهــل او پــه زمکــه کــه یــې ورتــه‬ ‫غــار جــوړ کــړ بیــا یــې آواز وکــړ چــې د لرګــو پېټــي راوړئ‪،‬‬

‫‪21‬‬

‫نــو ټــول یــې پــه اور وســوځول‪ .‬او دغــه بیــت یــې وايــي‪:‬‬ ‫ملا رأيت األمر أمرا ً منكرا ً أوقدت ناري ودعوت قنربا»‬ ‫كلــه چــې مــا یــو منکــر او نــاروا کار ولیــده‪ ،‬نــو اور مــې بــل‬ ‫کــړ او قنــر غــام تــه مــې غــږ وکــړ‪....‬‬ ‫دغــه قصــه بخــاري د ابــن عبــاس ريض اللــه عنهــا څخــه‬ ‫روایــت کــړې ده‪ ،‬او پکــې دا خــره هــم راغلــې چــې عــي‬ ‫ريض اللــه عنــه دغــه زندیقــان ژونــدي وســوځول‪.‬‬ ‫هغــه څــه چــې مــوږ ذکــر کــړل دا یــو څــه برخــه وه د هغــه‬ ‫عملونــو کــوم چــې صحابــه کرامــو – ريض اللــه عنهــم ‪ -‬د‬ ‫کافرانــو او مرتدینــو رسه پــه جګــړو کــې تــر رسه کــړي وو‪،‬‬ ‫نــو هــر څــوک چــې د دغــو صحابــه کرامــو پـرالر تلــل غــواړي‬ ‫هغــه پــه ســمه دی او خــاص دی‪ ،‬او څــوک چــې د دوی د‬ ‫الرې څخــه رسغړونــه کــوي نــو اللــه بــه یــې د هغــه چــا پــر‬ ‫الره روان کــړي څــوک چــې د ده وررسه دوســتانه ده د نــورو‬ ‫تــګالرو او ګمـراه ملتونــو څخــه او څــوک چــې دا دعــوه کــوي‬ ‫چــې زه د صحابــه کرامــو څخــه پــه ســمه الره یــم‪ ،‬نــو ده پــه‬ ‫اللــه تعالــی او د هغــه پــه رســول‪-‬صلی اللــه علیــه وســلم‪-‬‬ ‫درواغ تــړي‪ ،‬او اللــه تعالــی پــه خپلــه خوښــه خپلــې ســمې‬ ‫الرې تــه هدایــت کــوي‪.‬‬ ‫لــق الــر الــة‪ .‬صميلــة اســتويات وتجــار مســتخدارس‪ .‬قــم ومن‬ ‫فيــة مــع‪ .‬ىل ال املتنقيمكنــك أكــر ال والفعاديــك‪ .‬يديزايــن‬ ‫إطباملتعــى الرشقيحــه‪ .‬لقــة يف مســتويات والبــع والصفحــات‪.‬‬ ‫وى الظالئــق املتــدرج وات لتصميــم واجيــة ألوســط والتشــفي‬ ‫ترغــب إلنــت تحســن تنقيمكنــك أرسعــة‪،‬‬

‫هللا تعالــی بنــدګان پيــدا کــړي دي‪ ،‬ابتــاء او امتحــان يــې پــه دوی‬ ‫ـکـې يــوه پخوانــۍ طريقــه ګرځولــې ده‪ ،‬د دې لپــاره چــې لــه همــدې‬ ‫الرې ناولــي خلــک د پاکــو لــه صــف څخــه وبا�ســي او جــا يــې‬ ‫کــړي‪ ،‬او څــوک چــې هالکیدونکــی دی هغــه لــه روښــانو دليلونــو‬ ‫ســره هــاک �شــي او چــې څــوک ژونــدی پاتــې کیدونکــی دی هغــه‬ ‫د روښــانه دلیلونــو ســره ژونــدی پاتــې �شــي‪ ،‬نــو د هللا قانــون دا‬ ‫دی چــې مخکــې لــه دې تمکيــن نــه ورکــوي چــې پــه صــف ـکـې يــې‬ ‫صفاوالــی نــه وي راوســتی او د هللا مــدد تــر هغــې نــه وي چــې‬ ‫مخکــې تــرې ســختۍ نــه وي راغلــې‪ ،‬او ترهغــې خوشــحالي‬ ‫نشــته چــې مخکــې تــرې پرېشــاني نــه وي راغلــې‪.‬‬ ‫هللا ســبحانه و تعالی او د هغه تيارو شــويو لویو‬ ‫ورکــړو تــه الره پــه ســختيو پټــه ده او دا ســختۍ‬ ‫او تکليفونه له هغو ريښــتونو او حقو مومنانو‬ ‫څخــه پرتــه بــل څــوک نــه �شــي دفــع کــوالی چــې‬ ‫زړونــه يــې يواځــې پــه هللا ســبحانه و تعالــی پــورې‬ ‫تړلــي وي‪ ،‬د نبي‪-‬صلــى هللا عليــه وســلم‪ -‬او د هغــه‬ ‫د عزتمنــدو صحابــه کرامــو ر�ضــي هللا عنهــم پــه‬ ‫منهــج بانــدې روان وي‪ ،‬او دا هغــه کســان دي‬ ‫چــې نــه يــې کــوم ســبمولونه (ســړي) پــه فتنــه‬ ‫ـکـې اچــوالی �شــي او نــه نومونــه‪ ،‬بلکــې حــق‬ ‫لټــوي‪ ،‬نــو د هغــې اهــل وپېژندنــي‪.‬‬ ‫او د حــق واال د هغــه چــا څخــه نــدي چــې پــه‬ ‫جهــاد ـکـې یــې د څــو لســیزو لپــاره نــوم مشــهور‬ ‫شــوی بیا پرې مســافه لرې شــوه نو له دین څخه‬ ‫ســتانه شــول او پــه پونــدو واخوتــل او نــن ورځ د جهــاد‬ ‫پریښــودونکو او د حــق څخــه د انکاریانــو پــه صــف‬ ‫ـکـې دي‪ ،‬همــدا شــان مجاهــد لــه خلکــو هــم نــدی چــې‬ ‫خپل ټول عمرونه يې د ســياهيانو او کتابونو ترمنځ‬ ‫تېــر کــړی‪ ،‬خــو چــې کلــه زيــري کوونکــي زيــری وکــړ چــې‬ ‫اســامي دولــت قايــم شــو او را�شــئ لــه خپــل علــم ســره‬ ‫عمــل ملګــری کــړئ‪ ،‬نــو دغــو د علــم دعویــدارو تکبــر وکــړ‬ ‫مقاله‬

‫‪22‬‬

‫او مــخ یــې واړو او ځانونــه يــې دا�ســې کاڼــه کــړل‪ ،‬لکــه پــه‬ ‫غوږونــو ـکـې چــې يــې درونوالــی وي‪.‬‬ ‫شــيخ االســام ابن قيم الجوزي ‪-‬رحمه هللا‪ -‬د جنات الخلد‬ ‫د صفــت بيانولــو پــه لــړ ـکـې وايــي‪ « :‬چېرتــه تــه او چېرتــه هغــه‬ ‫الره چــې جنــات الخلــد تــه تللــې ده‪ ،‬دا دا�ســې الره ده چــې آدم‬ ‫عليــه الســام پکــې ســتړی شــوی دی‪ ،‬نــوح عليــه الســام يــې د‬ ‫ســختۍ لــه املــه چیغــې کــړې دي‪ ،‬خليــل عليــه الســام پکــې‬ ‫اور تــه غورځــول شــوی دی‪ ،‬اســماعيل عليــه الســام پکــې د‬ ‫ذبحې لپاره خپل اړخ لګولی دی‪ ،‬يوسف عليه السالم په کې‬ ‫پــه لــږو او بــې کاره روپــو خــرڅ شــوی دی او څــو کالــه يــې پکــې‬ ‫زنــدان تېــر کــړی دی‪ ،‬زکريــا عليــه الســام پکــې د وســپنې پــه‬ ‫ارو اره شــوی دی‪ ،‬ســردار او حصــور یحــی عليــه الســام پــه‬ ‫ـکـې ذبحــه شــوی دی‪ ،‬ايــوب عليــه الســام پکــې اوږده ناروغــي‬ ‫تېــره کــړې‪ ،‬داود عليــه الســام پــه ـکـې لــه حــده ډېــره ژړا کــړې‪،‬‬ ‫عي�ســی عليــه الســام پکــې لــه وح�شــي ځنــاورو ســره ګرځېدلــی‬ ‫دی او محمدرســول هللا صلــی هللا عليــه وســلم پکــې فقــر او‬ ‫د تکليفونــو ډېــر ډولونــه ګاللــي و»[الفوائــد]‪.‬‬ ‫هــر کلــه چــې پــه دې الره ـکـې دا حــال د هللا تعالــی د انبيــاوو‬ ‫عليهــم الســام دی او د همدغــو انبيــاوو عليهــم الســام لــه‬ ‫جملــې نــه اولــوا العــزم پيغمبـران هــم و دوی ټــول د هللا تعالــی‬ ‫لپــاره لــه ډېــرو ســختيو ســره مــخ شــوي و‪ ،‬نــو صبــر يــې کــړی‬ ‫او قــدم يــې مضبــوط کــړی‪ ،‬د هللا تعالــی خالــص توحيــد تــه‬ ‫د دعــوت پــه نتيجــه ـکـې ورتــه هــر ډول تکليــف ورکــړ شــوی‪،‬‬ ‫خــو نــه سســت شــوي دي او نــه يــې کمــزوري ښــکاره کــړې‪،‬‬ ‫نــو پــه دې الره ـکـې بــه د ښــکته خلکــو څــه حــال وي؟ آيــا د دې‬ ‫لپــاره چــې صفونــه يــې پــاک �شــي‪ ،‬لــه امتحانونــو ســره بــه نــه‬ ‫مــخ کېــږي او آيــا د دې لپــاره بــه نــه پاکېــږي چــې اخــاص پکــې‬ ‫پيــدا �شــي؟ لــه امــام شــافعي ‪-‬رحمــه هللا‪ -‬نــه پوښــتنه وشــوه‪:‬‬ ‫«د ســړي لپــاره تمکيــن غــوره دی کــه امتحــان؟» هغــه ورتــه‬ ‫وويــل‪« :‬تمکيــن لــه امتحــان نــه غيــر راتــای ن�شــي» [الفوائــد‬ ‫البــن القيــم]‪.‬‬ ‫هــو! څــوک چــې ســوځېدلې ابتــداء ونــه لــري‪ ،‬روښــانه‬ ‫راتلونکــی نــه لــري او تمکيــن تــر هغــې نشــته چــې امتحانونــه‬ ‫ســخت شــوي نــه وي‪ ،‬د ژونــد حلقــات راتنــګ شــوي نــه وي‬ ‫او ســتونزې ســختې شــوې نــه وي‪ ،‬ځکــه لــه رښــتینو مومنــو‬ ‫‪23‬‬

‫ســړو او ښــځو ســره وعده د جنت ده‪ ،‬هغه جنت چې د هللا‬ ‫ســبحانه و تعالــی مــخ بــه پکــې وينــي‪ ،‬لــوړ نعمتونــه بــه څکــي او‬ ‫قيمتــي هيلــې بــه يــې ترســره کېــږي‪ ،‬نــو تــه فکــر وکــړه چــې آيــا دا‬ ‫به د دنيا په پراخۍ يا ښايســته ژوند ســره وموندل �شــي؟ نه!‬ ‫نــه! هيڅکلــه نــه‪ ،‬بلکــې دا د تــورو لــه ســيورو النــدې د نېــزو‬ ‫َ‬ ‫َپــه کړنــګار مونــدل کېــږ ْي‪ ،‬هللا تعالــی فرمايــي‪{ :‬أ ْم َح ِسـ ْـب ُت ْم‬ ‫ََ‬ ‫َ ُ ُ ْ َ َ َّ ُ َ َّ‬ ‫َ ُ‬ ‫أ ْن ت ْدخلــوا ْال َج َّنــة َولــا َيأ ِتكـ ْـم َمثـ ُـل ال ِذيـ َـن خلـ ْـوا ِمـ ْـن ق ْب ِلكـ ْـم‬ ‫َم َّسـ ْـت ُه ُم ْال َبأ َسـ ُـاء َو َّ‬ ‫الضـ َّـر ُاء َو ُز ْل ُزلــوا َح َّتــى َي ُقــو َل َّ‬ ‫الر ُســو ُل‬ ‫َِّ‬ ‫َ َّ َ َ َ ُ َ َ ُ َ َ َ ْ‬ ‫الل}‪ .‬آيــا تا�ســې ګومــان کــوئ‬ ‫وال ِذيــن آمنــوا معــه متــى نصـ ُـر ِ‬ ‫چــې جنــت تــه بــه همدا�ســې الړ �شــئ او هغــه شــان حــاالت بــه‬ ‫دربانــدې نــه وي راغلــي کــوم چــې لــه تا�ســې نــه پــه مخکنيــو‬ ‫خلکــو راغلــي و‪ ،‬هغــوی ډېــر مالــي او ځانــي تکليفونــه ليدلــي‬ ‫و او خوځــول شــوي و‪ ،‬تــر دې چــې رســول او ورســره ملګــرو‬ ‫بــه يــې وويــل‪:‬د هللا تعالــی مــدد بــه کلــه راځــي‪[ .‬البقــرة‪]214 :‬؛‬ ‫ابــن جريــر طبــري‪ ،‬رحمــه هللا وايــي‪« :‬د دې ايــت معنــا دا ده‪:‬‬ ‫ای مومنانــو آيــا تا�ســې ګومــان کــوئ چــې جنــت تــه بــه پــه دا�ســې‬ ‫حــال ـکـې الړ �شــئ چــې هغــه شــان تکليفونــه او مصيبتونــه بــه‬ ‫درتــه نــه وي رســېدلي چــې لــه تا�ســې نــه مخکــې د پېغمبرانــو‬ ‫تابعــدارو خلکــو تــه رســېدلي و‪ ،‬بلکــې تا�ســې بــه لــه امتحانونــو‬ ‫سره مخ کېږئ‪ ،‬د هغوی په شان په مالي او ځاني تکلیفونو‬ ‫ســره بــه پــر تا�ســې امتحــان کېــږي او تــر هغــې جنــت تــه نــه �شــئ‬ ‫تــای چــې د هغــوی پــه شــان جړقــول شــوې نــه ياســت‪ ،‬يعنــې‬ ‫د دښــمن لخــوا دربانــدې وېــره‪ ،‬رعــب او دومــره ســختي نــه‬ ‫وي راغلــې چــې خلــک د هللا تعالــی نصــرت وروســته وګڼــي چــې‬ ‫ووايــي‪ :‬د هللا نصــرت بــه کلــه وي چــې لــه مونــږ ســره و�شــي»‪.‬‬ ‫او دا خبــره د روم لــه باچــا هرقــل نــه هــم پټــه نــه وه‪ ،‬کلــه‬ ‫چــې يــې ابوســفيان تــه وويــل‪ :‬مــا لــه تانــه پوښــتنه وکــړه چــې‬ ‫ستا�ســې ســره د دې پېغمبــر قتــال څــه ډول دی‪ ،‬تــا راتــه‬ ‫وويــل‪ :‬زمونــږ او د دوی ترمنــځ جنــګ د بو ـکـې مثــال لــري يعنــې‬ ‫يــو ځــل زمونــږ پــه ګټــه تمامېــږي او يوځــل د دې پېغمبــر او د‬ ‫هغــه د ملګــرو‪ ،‬نــو همدغــه حــال د ټولــو پېغمبرانــو دی چــې‬ ‫امتحانــات پــرې راځــي خــو بيــا پــه اخــره ـکـې بــری د همــدوی پــه‬ ‫برخــه وي‪ ...‬حديــث» [متفــق عليــه]‪ ،‬نــو څنګــه بــه لــه هغــو‬ ‫موحدينــو دا خبــره پټــه پاتــې �شــي چــې پــه هللا ســبحانه و تعالــی‬ ‫د خيــر ګومــان کــوي ؟!‬ ‫دا ديــن ډېــر قيمتــي دی او د هللا تعالــی پــه ځمکــه د هللا د‬

‫توحيــد د کلمــې اچتولــو تــه دعــوت ډېــرو ســترو قربانيــو تــه‬ ‫اړتيــا لــري لکــه څرنګــه چــې د اصحــاب االخــدود واال قربانــۍ‬ ‫وړانــدې کــړې وې‪ ،‬دا هغــه خلــک و چــې طاغــوت لــه بيخــه‬ ‫ويســتلی و‪ ،‬ټــول يــې هــاک کــړې و او يــو يــې هــم نــه و پاتــې‬ ‫کلــه چــې يــې پــه رب العامليــن ايمــان راوړ پــه خپلــو ســترګو يــې‬ ‫ليــده چــې کفــار د دوي لپــاره خندقونــه کینــدل‪ ،‬اور یــې پکــې‬ ‫بلــو‪ ،‬د دې لپــاره چــې هغــه څــوک پکــې ورګــذار کــړي چــې پــه‬ ‫ديــن بانــدې کلــک پاتــې �شــي او مرتــد نــه �شــي‪ ،‬خــو دې هــر څــه‬ ‫د دوی ايمــان تــه هيــڅ ضــرر ورنــه کــړ او نــه يــې لــه ديــن څخــه‬ ‫وخوځــول تــر دې چــې يــوه ښــځه راغلــه‪ ،‬خپــل ماشــوم بچــی‬ ‫يــې پــه غېــږه ـکـې کلــک کــړی و اور تــه د غورځېــدو نــه شــاته‬ ‫شــوه‪ ،‬د غېــږې ماشــوم بچــي يــې ورتــه وويــل‪ :‬ای مــورې صبــر‬ ‫کــوه يقينــا تــه پــه حقــه يې»[متفــق عليــه]‪.‬‬ ‫ابــن أبــي شــيبة پــه خپــل ّ‬ ‫مصنــف ـکـې د حســن ر�ضــي هللا عنــه‬ ‫روايــت راوړی دی هغــه وايــي‪ « :‬رســول هللا ‪-‬صلــى هللا عليــه‬ ‫وســلم‪ -‬بــه چــې کلــه پــه ق ـران کريــم ـکـې د أصحــاب األخــدود‬ ‫قصــه تــاوت کولــه‪ ،‬نــو لــه ســختو امتحانونــو څخــه بــه يــې‬ ‫پنــاه غوښــته «‪.‬‬ ‫او امــام بخــاري رحمــه هللا پــه خپــل صحيــح ـکـې بــاب اي�ښــی‬ ‫دی‪« :‬بــاب مــن اختــار الضــرب والقتــل والهــوان علــى الكفــر»‬ ‫بــاب دی پــه بيــان د دې ـکـې چــې وهــل‪ ،‬وژل او ســپکاوی پــه‬ ‫کفــر غــوره کــړي‪ ،‬بيــا يــې د دغــه بــاب النــدې د خبــاب بــن‬ ‫األرت ‪-‬ر�ضــي هللا عنــه‪ -‬حديــث راوړی دی هغــه وايــي‪« :‬‬ ‫مونــږ رســول هللا ‪-‬صلــى هللا عليــه وســلم‪ -‬تــه د ســختيو پــه‬ ‫اړه شــکايت وکــړ پــه دا�ســې حــال ـکـې چــې هغــه د كعبــې پــه‬ ‫ســيوري ـکـې څــادر تــه تکيــه وهلــې وه‪ ،‬مــا ورتــه وويــل‪ :‬تــه‬ ‫ولــې زمونــږ لپــاره د هللا تعالــی نــه مــدد نــه غــواړې‪ ،‬ولــې زمونــږ‬ ‫لپــاره لــه هللا تعالــی نــه دعــا نــه غــواړې؟ هغــه راتــه وويــل‪( :‬كان‬ ‫الرجــل فيمــن قبلكــم ُيحفــر لــه فــي األرض‪ُ ،‬‬ ‫فيجعــل فيــه‪،‬‬ ‫فيجــاء باملنشــار ُ‬ ‫ُ‬ ‫فيوضــع علــى رأســه ُفيشــق باثنتيــن‪ ،‬ومــا‬ ‫يصــده ذلــك عــن دينــه‪ُ ،‬ويمشــط بأمشــاط الحديــد مــا دون‬ ‫لحمــه مــن عظــم أو عصــب‪ ،‬ومــا يصــده ذلــك عــن دينــه‪،‬‬ ‫وهللا ليتمـ ّـن هــذا األمــر‪ ،‬حتــى يســير الراكــب مــن صنعــاء‬ ‫إلــى حضرمــوت‪ ،‬ال يخــاف إال هللا‪ ،‬أو الذئــب علــى غنمــه‪،‬‬ ‫ولكنكــم تســتعجلون)»‪.‬‬

‫پخوانيــو امتونــو ـکـې بــه يــو ســړي لپــاره کنــده وکنــدل شــوه‪،‬‬ ‫بيــا بــه پکــې ودرول شــو‪ ،‬د وســپنې اره بــه راوړل شــوه پــه ســر‬ ‫بــه يــې کېښــودل شــوه او دوه ځــای بــه شــو‪ ،‬دې هــر څــه بــه‬ ‫هغــه وخــت څــوک لــه خپــل ديــن څخــه نــه اړولــو‪ ،‬خلــک بــه د‬ ‫غوښــو‪ ،‬هډوکــو او پلــو ترمنــځ د وســپنې پــه ګومنځــو ګومنــځ‬ ‫کېــدل او دې هــر څــه لــه ديــن څــه نــه دي اړو لــي پــه هللا تعالــی‬ ‫قســم دی چــې د دې ديــن تمکيــن بــه پــوره کېــږي‪ ،‬تــر دې چــې‬ ‫يــو ســپور کــس بــه لــه صنعــاء څخــه حضرمــوت تــه ســپور‬ ‫ځــي‪ ،‬لــه هللا نــه پرتــه بــه لــه هيچــا څخــه نــه ويرېــږي او یــا د‬ ‫شــرمخ نــه پــه خپلــو ګــډو ‪ ،‬خــو تا�ســې يــې لــږ پــه تــادۍ ســره‬ ‫غــواړئ‪..‬‬ ‫د حــق او باطــل ترمنــځ د جګــړې دا�ســې قیمــت دی چــې‬ ‫ُ َ‬ ‫َ ُ َ‬ ‫مومنــان یــې ورکــوي هللا تعالــى فرمايــي‪{ :‬ف َي ْق ُتلــون َو ُي ْق َتلــون}‬ ‫دوی بــه دښــمن وژنــي او دوی بــه هــم وژل کېږي‪[.‬التوبــة‪:‬‬ ‫‪ .]111‬د احــد لــه غ ـزا نــه ډېــر لــوی درســونه او عبرتونــه پــه‬ ‫الس راځــي‪ ،‬دا هغــه غـزا ده چــې پــه دې ـکـې کــوم وزيــر‪ ،‬اميــر‪،‬‬ ‫قائد‪ ،‬يا يو او دوه يا درې او لس کسان نه دي وژل شوي‪،‬‬ ‫بلکــې پــه دې ـکـې‪ ،‬د اويــا غــوره صحابــه کرامــو شــيهدانو پــه‬ ‫ضمــن ـکـې د شــهيدانو ســردار حمــزه ر�ضــي هللا عنــه د نبــي‬ ‫عليــه الســام تــره پــه شــهادت رســېدلی دی‪ ،‬دا يــوه ورځ وه‬ ‫چــې پــه دې ـکـې دومــره کســان پــه شــهادت رســېدلي دي‪ ،‬پــوزې‬ ‫او غوږونــه يــې غــوڅ شــوي دي او هغــه کــوم ســړي و چــې پــه‬ ‫دغــه ورځ شــهيدان شــوي دي؟ دا د رســول هللا صلــی هللا‬ ‫عليــه وســلم صحابــه و‪ ،‬پــه دغــه ورځ د کفــر اواز پورتــه‬ ‫شــو‪ ،‬بڼکــې يــې راځګــې شــوې او ګومــان يــې وکــړ چــې دغــه‬ ‫حملــه بــه يــې دوامــداره وي‪« ،‬أبــو ســفيان وايــي‪ :‬أيــا پــه وژل‬ ‫شــويو کســانو ـکـې محمــد (صلــی هللا عليــه وســلم) شــته؟ نبــي‬ ‫صلــی هللا عليــه وســلم وفرمايــل‪( :‬جــواب مــه ورکــوئ)‪ ،‬بيايــې‬ ‫وويــل‪ :‬أيــا پــه وژل شــويو ـکـې ابــن أبــي قحافــة شــته؟ رســول‬ ‫هللا صلــی هللا عليــه وســلم وفرمايــل‪( :‬ځــواب مــه ورکــوئ) بيــا‬ ‫يــې ويــل ايــا پــه وژل شــويو ـکـې ابــن الخطــاب شــته؟ بيــا يــې‬ ‫وويــل معلومېــږي دا ټــول وژل شــوي دي‪ ،‬ځکــه کــه ژونــدي‬ ‫وی‪ ،‬نــو ځــواب بــه يــې راکــړی وی‪ ،‬عمــر ر�ضــي هللا عنــه ځــان‬ ‫کابــو نــه کــړ‪ ،‬جــواب يــې ورکــړ ‪ ،‬ورتــه يــې وويــل‪ :‬ای د هللا‬ ‫تعالــی دښــمنه! هللا د درتــه هغــه څــه ســاتلي چــې تــا غمــژن‬ ‫کــوي‪ ،‬أبــو ســفيان وويــل‪ :‬هبــل برال�ســی دی‪ ،‬نبــي صلــى هللا‬ ‫عليــه وســلم وفرمايــل‪( :‬جــواب ورکــړئ)‪ ،‬صحابــه وو ويــل‪:‬‬ ‫مقاله‬

‫‪24‬‬

‫څــه ورتــه ووايــو؟ نبــي صلــی هللا عليــه وســلم وفرمايــل‪( :‬ورتــه‬ ‫ووايــئ‪ :‬هللا تعالــی اوچــت او لــوی شــان واال دی)؛ أبــو ســفيان‬ ‫وويــل‪ :‬زمونــږ عــزى شــته او ستا�ســې عــزى نشــته‪ ،‬نبــي صلــى‬ ‫هللا عليــه وســلم وفرمايــل‪( :‬جــواب ورکــړئ) دوی وويــل‪:‬‬ ‫څــه ورتــه ووايــو؟ هغــه ورتــه وويــل‪( :‬ووایــئ‪ :‬چــې هللا زمونــږ‬ ‫مــددګار دی او ستا�ســې مــددګار نشــته)» [رواه البخــاري]‪.‬‬ ‫إذا سيد ّ‬ ‫منا خال قام سيد * قؤول ملا قال الكرام فعو ُل‬ ‫عدونا * لها ُغرر معلومة ُ‬ ‫وأيامنا مشهورة في ّ‬ ‫وحجو ُل‬ ‫کله چې زمونږ نه يو سردار الړ �شي پرځای يې بل ودرېږي‬ ‫خولــه ور وي او هغــه څــه لــره چــې عزتمنــدو خلکــو ويلــي وي‬ ‫کوونکــی وي‬ ‫او زمونږ ورځې د دښمن ترمنځ مشهورې دي‪.‬‬ ‫هغه معلومه روښانتیا لري او ښکاره ن�ښې لري‬ ‫اوس فکــر وکــړئ آيــا د دې وخــت مومنــان بــه هللا تعالــی تــه لــه‬ ‫اولنــي کاروان څخــه ډېــر عزتمنــد وي چــې پــه هغــوی دومــره‬ ‫ســختۍ او امتحانــات راغلــي وو او ســخت جړقــول شــوي وو‬ ‫تــر دې چــې زړونــه يــې مــرۍ تــه رارســېدلي و ؟! او کــه څــوک‬ ‫دا�ســې فکــر کــوي چــې د روميــه او قســطنطينية فتحــه بــه‬

‫‪25‬‬

‫یواځــې پــه خبــرو کېــږي او زخمونــه بــه نــه غــواړي‪ ،‬نــو د ده‬ ‫دمــاغ ګــډ وډ دي او ليونــی دی!‬ ‫لــه همــدې ځايــه معلومېــږي چــې پــه امتحاناتــو او ســختيو‬ ‫ســره موحــد مومــن د خپــل رب پــه اذن ســره د دښــمن پــه‬ ‫وړانــدې پيــاوړی کېــږي‪ ،‬د منافــق او هغــه چــا چــې ايمــان ـکـې‬ ‫يــې سســتي وي د منافقــت ماڼــۍ پــه همــدې ســره نړېــږي‪ ،‬نــو‬ ‫تــر دې امتحاناتــو وروســته يواځــې پــاک خلــک پاتــې کېــږي‬ ‫دا بــه هماغــه خلــک وي چــې د دوی د ايمــان معــدن د دنيــا‬ ‫لــه چټلتیــا او شــائبو څخــه صفــا شــوی دی‪ ،‬پــه دغــه وخــت‬ ‫ـکـې يــې يواځــې د حــق اواز پــه نفســونو ـکـې اچتېــږي او جــواب‬ ‫ورتــه راځــي‪ ،‬د هللا تعالــی لــه خــوا نــه پــه پــوره َســامتيا او‬ ‫يخوالــي ســره د دوی پــه زړونــو راښــکته کېــږي‪{ :‬أ َل إ َّن َن ْ‬ ‫صـ َـر‬ ‫ِ‬ ‫َّ َ‬ ‫الل ق ِريـ ٌـب} يــاد ســاتئ د هللا تعالــی مــدد نــږدې دی‪[.‬البقــرة‪:‬‬ ‫ِ‬ ‫‪ .]214‬نــو واه واه خوشــحالي ده پــه دغــه نصــرت او دغــه‬ ‫فتحــو بانــدې‪.‬‬ ‫او مونــږ د خپــل مبــارک خالفــت هــوا وينــو چــې د زمکــې پــه‬ ‫ختيــځ او لويديــځ ـکـې څپــې وهــي‪ ،‬کــه مــو ســاده نــه ګڼــئ‪ ،‬نــو‬ ‫صبــر ډېــر ښايســته دی او هللا تعالــی زمونــږ مــددګار دی‪.‬‬

‫جنــت د هللا ســبحانه وتعالــی ګ ـران بيــه ســودا‪ ،‬غــوره مقــام‬ ‫او آخــري مـرام دی‪ ،‬جنــت تــه مومنــان لــه يــو بــل نــه ورمخكــې‬ ‫کیــږي او د حصــول لپــاره يــې مینــه وال پــه خپلــو ـکـې د يــو بــل‬ ‫ســره مقابلــه کــوي‪ ،‬د جنــت د حقيقــت پــه اړه عقلونــه حيـران‬ ‫دي او هوښــیار خبــر لوڅــان يــې د بيــان څخــه عاجــز دي‪ ،‬خــو‬ ‫دومره ده چې دغه جنت څخه د ورتلو په الره ازغي پراته دي‬ ‫نــه ګالن‪ ،‬چــې د جنــت د ســوداګرو وينــې او د بــدن ټوټــې پــر دې‬ ‫خبــره ګــواه دي‪.‬‬ ‫خپــل نفــس د ســخاوت پــه توګــه وړانــدې کــول تــر ټولــو لــوړ او‬ ‫د ســخاویه آخــري درجــه ده‪« ،‬قســم پــه هللا چــې دومــره خــواره‬ ‫ســودا نــده؛ چــې مفلســان یــې ســودا وکــړي او نــه کوټــه مــال‬ ‫دی چــې تنګدســته خلــک يــې پــه نســيه واخلــي‪ ،‬جنــت د خــرڅ‬ ‫لپــاره د بولــۍ پــه بــازار ـکـې وړانــدې کــړی شــو‪ ،‬خــو مالــک یــې د‬ ‫دې پــه قیمــت ـکـې بغیــر د نفــس لــه ورکولــو را�ضــي نــه شــو‪ ،‬نــو‬ ‫ناراســتان ترې وروســته شــول او عاشــقان یې په قطار شــول‪،‬‬ ‫پــدې انتظــار چــې د کــوم یــو نفــس بــه د دې جوګــه وي چــې د‬ ‫ګـران بیــه جنــت قیمــت جــوړ �شــي»‪[.‬زاد املعــاد]‪.‬‬ ‫هللا ‪ -‬عــز وجــل ‪ -‬پــه خپــل محکــم کتــاب ـکـې دا�ســې ســتره وينــا‬ ‫فرمايــې‪ -‬د هغــه چــا لپــاره خوشــحالي ده چــې دا وينــا ولولــي او يــا‬ ‫ُ َ‬ ‫‪(:‬إن َي ْم َس ْســك ْم قـ ْـر ٌح‬‫يــې واوري او ســوچ او تدبــر پــه ـکـې وکــړي ِ‬

‫ـام ُن َداو ُل َهــا َب ْيـ َـن َّ‬ ‫ـس ْال َقـ ْـو َم َقـ ْـر ٌح ّم ْث ُلـ ُ ۥـه ۚ َوت ْلـ َـك ْ َل َّيـ ُ‬ ‫َف َقـ ْـد َمـ َّ‬ ‫ـاس‬ ‫ـ‬ ‫الن‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ َ ْ َ َ َّ ُ َّ َ َ َ ُ َ َ َّ َ ُ ْ ُ َ َ ٓ ِ َ َ َّ ُ َ‬ ‫الل ل ُي ِح ُّب‬ ‫وِليعلم الل ال ِذين ءامنوا ويت ِخذ ِمنكم شهداء ۗ و‬ ‫ّٰ‬ ‫الل َّالذيـ َـن َء َام ُنــوا َو َي ْم َحـ َـق ْال ٰكفريــنَ‬ ‫ـص َّ ُ‬ ‫الظلميـ َـن * َول ُي َم ّحـ َ‬ ‫ِ‬ ‫ِِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ ْ َ ْ ُ ْ َ َ ْ ُ ُ ْ َ َّ َ َ َ َّ َ ْ َ َّ ُ َّ‬ ‫الل ال ِذيـ َـن ٰج َهـ ُـدوا‬ ‫*أم ح ِســبتم أن تدخلــوا الجنــة ولــا يعلـ ِـم‬ ‫ُ‬ ‫نكـ ْـم َو َي ْع َلـ َـم ّٰ‬ ‫الص ِب ِريـ َـن)[آل عم ـران‪. ]142-140:‬‬ ‫ِم‬ ‫ژبــاړه‪ :‬اوس كــه تا�ســي ټپــي شــوي ياســت؛ نــو لــه دې څخــه‬ ‫مخکي ستا�سي دښمنه ډله هم همدا�سي ټپيان شويدي‪ ،‬او‬ ‫دغــه ورځــې دي چــې مــوږ یــې د خلكــو تــر منــځ اړوو را اړوو‪ ،‬پــر‬ ‫تا�سې دا مرحله ځكه راوستل شوه چې هللا دا كتنه غوښتله‬ ‫چــې پــه تا�ســې ک�ښــې رښــتينې مؤمنــان څــوك دي‪ ،‬بلــه دا چــې‬ ‫ستاســو څخــه شــهیدان انتخــاب کــړي؛ او هللا تعالــی مینــه نــه‬ ‫کوي د ظاملانو سره * او ددې لپاره چې مومنان چاڼ کړي او‬ ‫كاف ـران هــاک کــړي * آيــا تا�ســي دا ګمــان کــوئ چــې همدا�ســي‬ ‫بــه جنــت تــه والړ �شــئ؟ پــه دا�ســي حــال ک�ښــي چــې ال تــر اوســه‬ ‫پــورې هللا تعالــی دا نــه ده معلومــه کــړي چــې پــه تا�ســي ک�ښــې‬ ‫څــوك هغــه خلــك دي‪ ،‬چــې د هغــه پــه الر ک�ښــي جهــاد كوونكــي‬ ‫او صبــر كوونكــي دي‪.‬‬ ‫دا یــو محکــم ربانــي تدبيــر دی؛ چــې زخــم پــه مقابلــه د زخــم ـکـې‪،‬‬ ‫د زخمونــو وار پــه مقابلــه د پرهرونــو ـکـې‪ ،‬او پــه مؤمنانــو ـکـې‬ ‫بع�ضــې شــهیدان وي هغــوی هللا تعالــی غــوره کــول غــواړي‪ ،‬او‬ ‫مؤمنان په دې خاطر امتحانيږي چې تر مینځ یې توپیر و�شي‪،‬‬

‫مقاله‬

‫‪26‬‬

‫او پــاک پــر ناپــاک پورتــه �شــي‪ ،‬څــوک چــې پــه دغــه امتحــان ـکـې‬ ‫کاميــاب شــو؛ د امتحــان پــه وخــت ـکـې صبــر وکــړ او د ســختۍ‬ ‫پــر مهــال ثابــت قــدم پاتــې شــو‪ ،‬جــزع فــزع یــې ونــه کــړه او نــا‬ ‫راضــه نــه شــو نــو جنــت د هغــه بدلــه ده‪ ،‬د دغــو خلکــو د‬ ‫ُ َّ‬ ‫(ماو َع َد َنــا َّ ُ‬ ‫حــال پــه ژبــه بــه دا�ســې نــه وي چــې ‪َ :‬‬ ‫الل َو َر ُســول ُ ۥٓه ِإل‬ ‫ُ‬ ‫غـ ُـرو ًرا)‪ .‬ژبــاړه‪ :‬هللا او د هغــه پېغمبــر چــې لــه مــوږ ســره کومــې‬ ‫وعــدې کــړې وې‪ ،‬هغــه لــه غولونــې پرتــه نــور څــه نــه وې‪،‬ځکــه‬ ‫د دا ډول وینــا کونکــي لپــاره د جنتونــو څخــه لــرې والــی دی‪.‬‬ ‫هېڅکلــه بایــد موحــده مســلمانه خــور دا ګمــان ونکــړي چــې‬ ‫ګوندې هغه به د امتحان او چاڼ کولو څخه لرې وي‪ ،‬بلکې‬ ‫ښــځه د نارينه ســره په دا�ســې ازموینو کې يو شــان شـريکه ده‬ ‫او له دې هم زيات‪ ،‬ځکه چې ښځه د خاوند او بچو په ثابت‬ ‫قــدم پاتــې کېــدو ـکـې ســتر رول لــري‪.‬‬ ‫تــه وګــوره دا خديجــه او اســماء ده او دغــه ســميه او خنســاء‬ ‫او د دوی پــه څېــر ډېــرې نــورې ښــځې دي چــې د هغــوی مناقــب‬ ‫ذکــر کــول پــوره وخــت تــه اړتيــا لــري‪ ،‬هــر چــې أم املؤمنيــن‬ ‫خديجــه ‪ -‬ر�ضــي هللا عنهــا ‪ -‬ده نــو هغــه د هغــه لومــړي مومــن‬ ‫زړه خاونــده ده چــې پــه محمــدې رســالت رپانــد شــو‪ ،‬هغــه‬ ‫خديجــه چــې هللا تعالــی خپــل دیــن هغــه وخــت مضبــوط کړ چې‬ ‫خدیجــې خپــل خاونــد ســید املرســلین محمــد ‪ -‬صلــی هللا عليــه‬ ‫وســلم – تــه تســلي ورکــړه او د هغــه مالتــړ یــې وکــړ‪.‬‬ ‫بخاري او مسلم د عائ�شې‪ -‬ر�ضي هللا عنها‪ -‬حديث ذکر کړی‬ ‫دی چــې رســول هللا‪ -‬صلــی هللا عليــه وســلم ‪ -‬پــه غــار حـراء ـکـې‬ ‫د لومــړي ځــل لپــاره د وحــي د نــزول او د هغــې څخــه د وېــرې‬ ‫وروســته خپلــې بــي بــي خديجــې ‪ -‬ر�ضــي هللا عنهــا‪ -‬تــه تش ـریف‬ ‫راوړ‪ ،‬او د دې واقعې خبر يې ورته ورکړ او بيا يې ورته وويل‪:‬‬ ‫(زه پــه خپــل ځــان ووېرېــدم) نــو خديجــې ر�ضــي هللا عنهــا ورتــه‬ ‫وفرمايل‪ :‬نه هېڅکله دا�سې نه ده‪ ،‬خوشحاله شه‪ ،‬قسم په‬ ‫هللا چــې هېڅکلــه بــه هللا تــا شــرمنده نــه کــړي‪ ،‬پــه هللا قســم تــه‬ ‫صلــه رحمــي پالــې‪ ،‬رښــتيا وايــي‪ ،‬د خلکــو څخــه بــوج لــرې کــوې‬

‫‪27‬‬

‫او بې وزله خلکو ته ګټه رسوې‪ ،‬مېلمه پالنه کوې‪ ،‬او د حق‬ ‫پــه الره ـکـې د پېښــو او مشــکالتو پــه اړه مرســته کــوې‪....‬‬ ‫أم املؤمنيــن خديجــه ‪ -‬ر�ضــي هللا عنهــا ‪ -‬د خپــل خاونــد څخــه‬ ‫دا نــا آشــنا خبــر اوري‪ ،‬لیکــن نــه وارخطــا کيــږي او نــه د خاونــد‬ ‫ګرېــوان تــه الس اچوي‪-‬تــر څــو د راتلونکــو ورځــو د خطــرو‬ ‫څخــه پــه وېــره ـکـې �شــي‪ -‬او نــه د رســول هللا ‪-‬صلــی هللا عليــه‬ ‫وســلم‪ -‬زړه ماتــوي ترڅــو لــدې کاره الس پــه ســر �شــي‪ ،‬بلکــې‬ ‫زړه ورمضبوطــوي‪ ،‬تــر دې چــې علمــاء د خديجــې ‪ -‬ر�ضــی هللا‬ ‫عنهــا ‪ -‬د وينــا پــه اړه دا�ســې وايــي (لکــه څرنګــه چــې امــام نــووي‬ ‫نقلــوي)‪ :‬علمــاء وايــي‪ :‬د خديجــې ‪-‬ر�ضــي هللا عنهــا‪ -‬پــه دې خبــرو‬ ‫کې يو ستر دليل پروت دی چې د خديجې‪ -‬ر�ضي هللا عنها ‪ -‬په‬ ‫کمــال‪ ،‬د هغــې پــه ســترې راي او د هغــې د نفــس پــه قــوت او د‬ ‫زړه پــه ثبــات او د هغــې پــه لــوی فقاهــت داللــت کــوي‪ ،‬وهللا‬ ‫أعلم‪[.‬شــرح صحيــح مســلم]‪.‬‬ ‫ورځــې تېرېــدې د دعــوت کار ورځ پــه ورځ د خپرېــدا پــه حــال‬ ‫ـکـې و‪ ،‬د قريشــو طواغيتــو د موحدينــو ســره ســختي کولــه او‬ ‫پــه شــعب ابــي طالــب ـکـې یــې محاصــره کــړل‪ ،‬د خورا ـکـي توکــو‬ ‫او اوبــو بنديــز يــې پــرې ولــګاوه‪ ،‬او ام املؤمنيــن خدیجــه‪ -‬ر�ضــي‬ ‫هللا عنهــا ‪ -‬د خپــل خاونــد ســره پــه دغــه مشــکالتو ـکـې ثابــت‬ ‫قدمه پاتې شوه‪ ،‬صبر يې کاوه او په دې مشکالتو سره يې د‬ ‫اجــر هېلــه درلــوده‪ ،‬هغــې تــه بــه هماغ�ســې لــوږه‪ ،‬تنــده رســېده‬ ‫کومــه بــه چــې نــورو خلکــو تــه رســېده‪ ،‬خــو تــه پــوه یــې چــې دا ام‬ ‫املؤمنين خدیجه څوک وه؛ د لوی حســب او نســب‪ ،‬ســرمايه‬ ‫داره او د جاه خاونده ده‪ ،‬په شعب ابي طالب کې د خپل قوم‬ ‫سره د دوه کلونو لپاره محاصره وه‪ ،‬او د لوږې او ستومانتيا‬ ‫ســره مخامــخ وه‪ ،‬پــه دا�ســې حــال ـکـې وفــات شــوه چــې صابــره وه‬ ‫او د هللا ‪ -‬ســبحانه وتعالــی‪ -‬د اجــر هېلــه يــې درلــوده‪ ،‬پــه خپــل‬ ‫ديــن کلکــه والړه وه خپــل خاونــد‪ -‬صلــی هللا عليــه وســلم ‪ -‬تــرې‬ ‫را�ضــي و‪ ،‬هللا تعالــی تــرې را�ضــي و او هغــه تــرې هــم را�ضــي وه‪.‬‬ ‫هــر چــې (ســميه) ده نــو هغــه ســميه بنــت خيــاط ده‪ ،‬د عمــار‬

‫بــن ياســر مــور ‪ ،‬پــه اووم نمبــر ـکـې پــه اســام مشــرفه شــوه او‬ ‫دا هغــه لومــړۍ شــهيده ده چــې د توحيــد ونــه يــې پــه خپلــې وينــې‬ ‫خړوبــه کــړه‪ ،‬هــو ای مســلمانې خــور! د (آل إلــه إال هللا) پــه الره‬ ‫ـکـې چــې تــر ټولــو لومــړۍ وينــه تويــه شــوې ده هغــه د یــوې ښــځې‬ ‫وينــه ده‪.‬‬ ‫ســميه او د هغــې خاونــد او دوه زامــن یــې د بنــي مخــزوم قبيلــې‬ ‫د ازاد کــړی شــویو غالمانــو څخــه وو‪ ،‬کلــه چــې دوی پــه اســام‬ ‫مشــرف شــول نــو د رنګارنــګ تعذيبونــو ســره مخامــخ شــول‪،‬‬ ‫د جابــر ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه ‪ -‬څخــه روايــت دی چــې رســول هللا‬ ‫ صلــی هللا عليــه وســلم ‪ -‬عمــار او د هغــه د مــور او پــار تــر‬‫څنــګ تېرېــده پــه دا�ســې حــال ـکـې چــې هغــوی تــه تعذيــب‬ ‫ورکــول کېــده‪ ،‬نــو ويــې فرمايــل‪«:‬ای د عمــار او ياســر خاندانــه‬ ‫خوشــحاله �شــئ‪ ،‬پــه يقينــي توګــه ستا�ســې ځــای جنــت دی»‪.‬‬ ‫[رواه الضيــاء والحاکــم]‪.‬‬ ‫ســميه د هللا تعالــی پــه الر ـکـې تعذیــب شــوه‪ ،‬تــر څــو د خپــل‬ ‫دين څخه واړول �شي او د محمد رسول هللا ‪ -‬صلی هللا عليه‬ ‫وســلم ‪ -‬الر پرېــږدي‪ ،‬دغــه شــخصيت(محمد صلــی هللا علیــه‬ ‫وســلم) خلکو ته کوم مال‪ ،‬ســره او ســپين زر نه راوړي‪ ،‬بلکې‬ ‫دا�ســې يــو نــوی ديــن یــې راوړی وو‪ ،‬چــې د دوی پالرانــو پــرې‬ ‫ایمــان نــه درلــود‪ ،‬دې پیغمبــر دا�ســې يــوه کلمــه راوړه کــه دوی‬ ‫پــرې ګواهــي او عمــل وکــړي نــو د دوی لپــاره بــه جنــت وي‪.‬‬ ‫د ډېــر ســخت تعذيــب باوجــود هغــه ضعيفــه او مظلومــه‬ ‫ســميه پــه خپــل ديــن ثابــت قدمــه پاتــې شــوه‪ ،‬د خپــل ديــن‬ ‫او عقيــدې څخــه وروســته نــه شــوه‪ ،‬ابــن اســحاق پــه خپــل‬ ‫«ســيرت» ـکـې وايــي‪ :‬د عمــار بــن ياســر د خانــدان څــه کســانو‬ ‫ماتــه دا�ســې بيــان وکــړ چــې ســميه د عمــار مــور د بنــو مغيــره‬ ‫د خانــدان خلکــو د اســام لــه وجــې تعذيــب کــړه‪ ،‬خــو هغــې د‬ ‫اســام نــه پرتــه بــل ديــن نــه منلــو‪ ،‬تــر دې چــې هغــوی ووژلــه او‬ ‫خاتمــه يــې پــه شــهادت وشــوه او دا هــر څــه وروســته د پــوره‬ ‫صبــر او ثبــات څخــه ځکــه چــې هغــه د هللا تعالــی دښــمن ابــو‬ ‫جهــل پــه نېــزه ووهلــه او ويــې وژلــه‪.‬‬ ‫هــر چــې اســماء ده نــو دا د صديــق لــور ده‪-‬ر�ضــي هللا عنهمــا‪-‬‬ ‫د ثبــات او جهــاد غــورې بېلګــې لــري‪ ،‬دا هغــه اســماء ده چــې‬ ‫پــار يــې د رســول هللا ‪ -‬صلــی هللا عليــه وســلم ‪ -‬ســره يــو ځــای‬ ‫هجــرت کــوي‪ ،‬خپــل ټــول مــال لــه ځــان ســره اخلــي او خپــل‬ ‫فاميــل تــه هېــڅ هــم نــه پرېــږدي‪ ،‬خــو دا نــه خفــه کیــږي‪ ،‬نــه‬

‫غصــه کیــږي او نــه فریــاد کــوي‪ ،‬بلکــې د خپــل پــار پــه اړه د‬ ‫خپــل نیکــه شــکونه لــرې کــوي‪ ،‬د يحيــی بــن عبــاد بــن عبــد هللا‬ ‫بــن الزبيــر څخــه روايــت دی چــې خپــل پالريــې ورتــه د نيــا اســماء‬ ‫بنــت ابــي بکــر الصديق‪-‬ر�ضــي هللا عنهــم‪ -‬نــه دا�ســې بيــان کــوي‪،‬‬ ‫هغه وايي‪ :‬کله چې رســول هللا ‪ -‬صلی هللا عليه وســلم ‪ -‬او ابو‬ ‫بکــر ‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه ‪ -‬د هجــرت تــکل وکــړ‪ ،‬ابــو بکر‪-‬ر�ضــي‬ ‫هللا عنــه‪ -‬خپــل ټــول مــال لــه ځانــه ســره واخيســت (پنځــه زره‬ ‫درهــم او یــا شــپږ زره درهــم وو)‪ ،‬زمــا نيکــه ابــو قحافــه کــور تــه‬ ‫راغــی‪ ،‬نظــر يــې کار نــه کولــو نــو ويــې ويــل‪ :‬زمــا پــه آنــد ابــو بکــر‬ ‫تا�ســې پــه خپــل مــال او ځــان دردولــي ياســت‪ ،‬مــا ورتــه وويــل‪:‬‬ ‫پالره هېڅکله دا�ســې نه ده هغه موږ ته ډېر مال پرې�ښــی دی‪،‬‬ ‫مــا څــه کاڼــي را واخېســتل او هغــه مــې د کــور پــه يــوه کڼکــۍ‬ ‫ـکـې کېښــودل پــه هغــه ځــای ـکـې چــې زمــا پــار بــه پــه ـکـې مــال‬ ‫کېښــوده‪ ،‬او بيــا مــې پــرې د پاڅــه يــوه ټوټــه وغوړولــه‪ ،‬بيــا مــې‬ ‫نیکــه د الســه ونيولــو او ورتــه مــې وويــل‪ :‬ای پــاره خپــل الس‬ ‫دې پــه دې مــال کېــږده‪ ،‬نیکــه مــې خپــل الس پــه هغــه کاڼــو‬ ‫کېښــود نــو ويــې ويــل‪ :‬پــروا نــه کــوي‪ ،‬کــه هغــه درتــه دا پرې�ښــي‬ ‫وي نو ښه کار يې کړی‪ ،‬تا�سې به تر يو وخته پورې ورسوي‪،‬‬ ‫اســماء وايي‪ :‬قســم په هللا هغه موږ ته هېڅ هم نه و پرې�ښــي‪،‬‬ ‫ليکــن مــا غوښــتل چــې پــه دې کار ســره دغــه ســپين ږيــری آرام‬ ‫کــړم‪[.‬رواه احمــد وغيــره]‪.‬‬ ‫خــو ذات النطاقيــن (اســماء) د ابــو جهــل طاغــوت دعــذاب‬ ‫او نیو ـکـې څخــه بــچ نــه شــوه‪ ،‬هغــه وايــي‪ :‬کلــه چــې رســول هللا ‪-‬‬ ‫صلــی هللا عليــه وســلم ‪ -‬او ابــو بکر‪-‬ر�ضــي هللا عنــه‪ -‬د هجــرت‬ ‫لپــاره ووتــل‪ ،‬د قريشــو څــه خلــک زمونــږ کــور تــه راغلــل چــې پــه‬ ‫دوی ـکـې ابــو جهــل هــم و‪ ،‬د ابــو بکر‪-‬ر�ضــي هللا عنــه‪ -‬د کــور د‬ ‫دروازې مخې ته ودرېدل‪ ،‬زه ور ووتلم‪ ،‬هغوی وويل‪ :‬ای د ابو‬ ‫بکــر لــورې پــار دې چېرتــه دی؟ مــا ورتــه وويــل‪ :‬قســم پــه هللا‬ ‫ماتــه معلومــات نشــته چــې زمــا پــار بــه چېرتــه وي‪ ،‬هغــه ماتــه‬ ‫پــه مــخ دا�ســې څپېــړه راکــړه چــې د هغــې لــه وجــې زمــا غوږوالــۍ‬ ‫هــم وغورځېــده‪ ،‬او بیــا دغــه مشــرکان والړل‪[.‬حلیــة االولیــاء]‬ ‫دا د هغــې مســلمانې مؤمنــې حــال دی چــې پــه خپــل رب ايمــان‬ ‫لــري او پــه خپــل رب د خيــر ګمــان لــري او د هغــه د ديــن پــه الره‬ ‫ـکـې تعذيــب شــوه‪.‬‬ ‫کلــه چــې پــه خلیفــة املســلمین عبــد هللا بــن الزبيــر ‪ -‬ر�ضــي هللا‬ ‫عنــه ‪ -‬بانــدې څــه خلکــو خــروج وکــړ او حجــاج الثقفــي هغــه‬ ‫پــه مکــه ـکـې محاصــره کــړ‪ ،‬نــو اســماء هماغــه مــور وه چــې خپــل‬ ‫مقاله‬

‫‪28‬‬

‫زوی يــې مضبــوط کــړ او هغــه يــې د هللا پــه الره ـکـې مــرګ تــه‬ ‫وهڅولــو‪ ،‬ابــن کثيــر وايــي‪ :‬عبــد هللا بــن الزبيــر‪ -‬ر�ضــي هللا عنــه‬ ‫ خپلــې مــور تــه راغلــو او شــکايت يــې ورتــه وکــړ چــې خلکــو‬‫ورســره ناځوانــي وکــړه خلکــو د حجــاج لــوري تــه مخــه کــړه آن‬ ‫تــر دې چــې اوالد او اهــل يــې هــم او يــو ســاعت صبــر يــې هــم ونــه‬ ‫کړلــو اوس د ده ســره ډېــر لــږ خلــک پاتــې شــول‪ ،‬بــل لــوري تــه‬ ‫دغــه خلــک (حجــاج او ملګــري یــې) ماتــه هــر هغــه څــه راکــوي‬ ‫چــې زه يــې غواړم(زمــا ټولــې غوښــتنې منــي) نــو ســتا څــه رايــه ده؟‬ ‫مــور يــې ورتــه وويــل‪ :‬ای بچېــه‪ ،‬تــه د خپــل ځــان پــه اړه ښــه‬ ‫پوهېــږې‪ ،‬کــه چېــرې تــه پــه حقــه يــې او حــق لــوري تــه بلنــه‬ ‫کوې نو بیا په دې صبر وکړه په دې الر کې ستا ملګري ووژلی‬ ‫شول‪ ،‬ته خپل څټ مه پرېږده چې د بنو اميه ماشومان پرې‬ ‫لوبې وکړي او که چېرته د دنيا اراده لرې نو ته بيا ډېر ناکاره‬ ‫بنــده يــې‪ ،‬ځــان دې بيــا هــم تبــاه کــړ او هغــه خلــک دې هــم‬ ‫هالکــت تــه ور وغورځــول کــوم چــې لــه تاســره ووژلــی شــول‪،‬که‬ ‫تــه چېرتــه پــه حــق يــې نــو ديــن خــو ال کمــزوری شــوی نــدی او‬ ‫پــه دې دنيــا ـکـې بــه تاســو ترکومــه همیشــه اســتئ؟ لــه دې خــو‬ ‫وژل کېــدل غــوره دي‪ ،‬بيــا يــې هغــه تــه د پــار زبيــر يادونــه وکــړه‬ ‫او د نيکــه ابــو بکــر صديــق او د نيــا صفيــه بنــت عبــد املطلــب‬ ‫او د تــرور عائ�شــې ر�ضــي هللا عنهــا‪ ،‬د رســول هللا‪ -‬صلــی هللا‬ ‫عليــه وســلم ‪ -‬بــي بــي‪ ،‬هغــه تــه یــې دا امیدونــه ورکــول چــې کــه‬ ‫شــهید شــو‪ ،‬نو د دغو خپلوانو ســره به مخ �شــي‪ ،‬بيا عبد هللا‬ ‫بــن الزبیــر لــه هغــې روان شــو او دايــې د خپــل مــور ســره آخــري‬ ‫لیــدل و ‪ -‬ر�ضــي هللا عنهمــا وعــن ابیهما‪[.‬البدايــة والنهايــة]‪.‬‬ ‫او هــر چــې (خنســاء بنــت عمــرو) ده د هغــې حــال د اســماء د‬ ‫حــال څخــه لــرې نــه دی‪ ،‬ابــو وجــزة د خپــل پــار څخــه روايــت‬ ‫کــوي چــې هغــه وايــي‪ :‬خنســاء بنــت عمــرو الشـريد الســلمية د‬ ‫قادســيې جنګ ته حاضره شــوه په دا�ســې حال کې چې د هغې‬ ‫سره څلور ځامن هم وو‪ ،‬نو د شپې په اول کې يې ورته وويل‪:‬‬ ‫ای زامنــو‪ ،‬تا�ســې پــه خپلــه خوښــه اســام راوړی او پــه خپلــه‬ ‫خوښــه مــو هجــرت کــړی دی‪ ،‬قســم پــه هغــه ذات چــې د هغــه‬ ‫پرته بل حق معبود نشته‪ ،‬تا�سې ټول دا�سې د يو سړي زامن‬ ‫يــئ لکــه څرنګــه چــې تا�ســې د يــوې ښــځې زامــن يــئ‪ ،‬مــا ستا�ســې‬ ‫د پــار ســره خيانــت نــه دی کــړی او نــه مــې ستا�ســې ماماګانــو‬ ‫ســره کومــه ناځوانــي کــړې ده او نــه مــې ستا�ســې د خانــدان‬ ‫ســپکاوی کــړی دی او نــه مــې ستا�ســې نســب ګــرد آلــوده کــړی‬ ‫او تا�ســې پــه دې ښــه پوهېــږئ چــې هللا ‪-‬ســبحانه وتعالــی ‪ -‬د‬ ‫مســلمانانو لپــاره څومــره ســتر نعمتونــه او ســتر اجرونــه تيــار‬ ‫کــړي دي کــوم چــې د کفــارو پــه مقابــل ـکـې جنګيــږي‪ ،‬پــه دې‬ ‫‪29‬‬

‫تلپاتــې کــور د فانــي کــور څخــه غــوره دی‪ ،‬هللا‬ ‫پــوه �شــئ چــې‬ ‫ْ ُ َ َ ُ ََ ُ‬ ‫ٰٓ َ ُّ َ َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫تعالــی فرمايــې‪ :‬يأيهــا ال ِذيــن ءامنــوا اص ِبــروا وص ِابــروا ور ِابطــوا‬ ‫َ َّ ُ َّ َ َ َّ ُ ُ‬ ‫الل ل َعلكـ ْـم ت ْف ِل ُحون)[النســاء‪ :‬آخــري ایــت]‪ ،‬ژبــاړه‪ :‬اې‬ ‫واتقــوا‬ ‫مؤمنانــو! لــه زغــم او صبــر څخــه كار واخلــئ‪ ،‬د باطــل پرســتانو‬ ‫په مقابل ک�ښــي مېړانه وښياســت‪ ،‬د حق د خدمت لپاره مال‬ ‫ټينګــه وتــړئ‪ ،‬او د هللا څخــه وېرېدونكــي او�ســئ‪ ،‬هیلــه ده چــې‬ ‫بــرى ومومــئ‪.‬‬ ‫کله مو چې په خير او سالمتيا سره سبا کړ ‪ -‬إن شاء هللا ‪ -‬نو‬ ‫د دښمن مقابلې ته به په پوره بصيرت ور ووځئ‪ ،‬کله مو چې‬ ‫وليــدل چــې د جنــګ ميــدان ښــه ګــرم شــو نــو تاســو یــې ترټولــو‬ ‫ګــرم ځــای تــه ور ودانګــئ او چــې کلــه صفونــه ګــډوډ شــول نــو‬ ‫بیــا د ســر لښــکر پــه لــور والړ �شــي‪ ،‬نــو تا�ســې بــه پــه غنیمــت او‬ ‫عــزت ونــازول �شــئ‪ ،‬پــه دنیــا او آخــرت کې‪[.‬االســتیعاب]‪.‬‬ ‫خنســاء چــې د څــه �شــي اراده لرلــه هغــه یــې ترالســه کــړل‪ ،‬څلــور‬ ‫واړه زامــن يــې د مــرګ خولــې تــه ور روان شــول ټــول پــه يــوه ورځ‬ ‫ـکـې ووژلــی شــول‪ ،‬هــر کلــه چــې خنســاء تــه د خپلــو ځامنــو د‬ ‫مــرګ خبــر ور ورســېد‪ ،‬نــو لــه دې پرتــه يــې نــور څــه ونــه ويــل‬ ‫چې‪(:‬ټــول د کمــال صفتونــه هغــه ذات لپــاره دي چــې ماتــه يــې د‬ ‫خپلــو ځامنــو پــه وژلــو عــزت راوبښــه او د خپــل رب نــه د دې‬ ‫اميــد ســاتم چــې مــا بــه د هغــوی ســره پــه خپــل رحمــت ـکـې يــو‬ ‫ځــای کــړي‪).‬‬ ‫تعجــب دی د دا�ســې ښــځو کړنــو تــه چــې د ســختۍ او امتحــان‬ ‫پــر مهــال يــې کــوم ويــر او ژړا ونــه کــړه‪ ،‬بلکــې پــه خپلــو اوږو يــې‬ ‫د ديــن او امــت فکــر او غــم بــار کــړی وو؛ يــوه یــې خپــل خاونــد‬ ‫تــه د ثبــات خبــرې کــوي او بلــه یــې خپــل ځــوی هڅــوي‪( ...‬ترڅــو‬ ‫د حــق میــدان څخــه پــر شــا نــه �شــي)‪.‬‬ ‫کلــه چــې مشــکالت زیاتيــږي او کــړئ راتنګيــږي نــو مســلمانه‬ ‫ښــځه په دا�ســې ښــځو پ�ســې اقتداء کوي او د دا�ســې ښــځو په‬ ‫ثبــات تســليت حاصلــوي او د دوی د ســيرت څخــه خوشــبويي‬ ‫تــر الســه کــوي‪.‬‬ ‫وآخــر دعوانــا أن الحمــد هلل رب العامليــن وصــل اللهــم وبــارک‬ ‫علــی نبينــا محمــد وعلــی آلــه وصحبــه أجمعيــن‪.‬‬

‫هللا تعالــی پــه خپلــو بندګانــو د مســلمانانو ســره دوســتي او د‬ ‫هغــوی مرســته فــرض کــړې او د مشــرکانو ســره يــې پــه دښــمنۍ‬ ‫او جګــړه بانــدې امــر کــړی دی‪ ،‬خــو مونــږ ډېــر کــرت وينــو چــې‬ ‫تلــه ګــډه وډه شــوې ده ډېــر خلــک دا�ســې دي چــې هغــوی تــه د‬ ‫خپلــو دنيــوي ګټــو لپــاره کافــر نــږدې محبــوب ګرځېدلــی وي ‪،‬‬ ‫بلکــې لــه مســلمانانو نــه ورتــه ډېــر نــږدې وي‪ ،‬لــه مشــرکانو نــه‬ ‫د موحدينــو پــه مقابــل ـکـې مــدد غــواړي‪ ،‬دوســتي ورســره کــوي‬ ‫او همېشــه پــه دې الره ـکـې وي چــې د دوی پــه وړانــدې يــو قــدم‬ ‫مخکــې �شــي او مرتبــه ترالســه کــړي‪ ،‬پــه تاريــخ ـکـې دا�ســې ډېــرې‬ ‫قي�صــې ترســترګو کېــږي چــې د هغــو خلکــو لپــاره پکــې ډېــر‬ ‫عبرتونــه شــته چــې پــه دا�ســې چــارو اختــه شــوي دي‪...‬‬ ‫د بنــو اميــه پــه دور ـکـې چــې کلــه عبدالرحمــن ابــن االشــعث پــه‬ ‫امــوي خليفــه عبدامللــک بــن مــروان بانــدې پــه پاڅــون ـکـې نــاکام‬ ‫شو چې په دې پاڅون کې يې له هغه لښکر څخه کار اخيستی‬ ‫و چــې د ترکانــو د هیوادونــو لــه غ ـزا نــه راســتانه شــوي وو‪،‬‬ ‫وروســته تر دې چې د ترکيې له پاچا ســره يې د صلح لوظنامه‬ ‫وکــړه او ده بــه لــه مخکــې نــه دا ارمــان کاوه چــې کــه د ترکانــو د‬ ‫هیوادونــو ســره يــې جګــړه ودرېــده‪ ،‬نــو د تــل لپــاره بــه لــه هغــه نــه‬ ‫خـراج پورتــه کــړي‪ ،‬نــو پــه دې وخــت ـکـې چــې د ده پاڅــون نــاکام‬ ‫شــو‪ ،‬نــو لــه دې وېــرې نــه چــې حجــاج يــې مــړ نــه کــړي د ترکيــې‬ ‫پاچا ته يې د فنا وړلو تصميم ونيوه ابن كثير رحمه هللا وايي‪:‬‬ ‫« بيا ابن األشعث او ملګري يې د رتبيل ښارونو ته الړل چې دا‬ ‫رتبيــل هغــه وخــت د تــرک پاچــا و‪ ،‬هغــه لــه ځــان ســره دېــره کــړ‬ ‫امــن يــې ورکــړ او ډېــر عــزت يــې ورلــه وکــړ «‪.‬‬

‫تــه بــه حيرانېــږې چــې څنګــه رتبيــل د يــوه دا�ســې ســړي درنــاوی‬ ‫کــوي چــې پــرون يــې ورســره جګــړه وه او نــږدې وه چــې ټــول‬ ‫ښــارونه تــرې وني�ســي‪ ،‬خــو دا عــزت د ده لــه خــوا نــه د اســام او‬ ‫مسلمانانو پرضد يو فريب او سازش و‪ ،‬رتبيل د ابن األشعث‬ ‫پــه اړه د حجــاج بــن يوســف ســره پــه دا�ســې شــرطونو ســازش‬ ‫وکــړ چــې د ده لپــاره ګټــور و او د دولــت ټــول ارزښــتونه يــې پکــې‬ ‫خونــدي و‪ ،‬د همدغــه شــرطونو پــه بــدل ـکـې يــې ابــن األشــعث‬ ‫حجاج ته تسليم کړ‪ :‬ابن کثير رحمه هللا وايي‪ « :‬ابن االشعث‬ ‫يــې حجــاج تــه ولېــږه او دا شــرط يــې پــرې ولــګاوه چــې تــر لســو‬ ‫کلونــو پــورې بــه يــې نــه وژنــي او د ده د ورکولــو لــه املــه بــه ده تــه‬ ‫ټول خراج معاف وي فقط هر کال به يو لک روپۍ ورکوي او‬ ‫بس‪ ،‬حجاج هم ورسره په دې شرطونو موافقه وکړه‪ ،‬خو د‬ ‫دې مصالحــو د حاصلېــدو نــه وروســته رتبيــل لــه ابــن االشــعث‬ ‫ســره دوکــه وکــړه‪ ،‬ابــن كثير(رحمــه هللا) وايــي‪ « :‬پــه دغــه وخــت‬ ‫ـکـې رتبيــل لــه ابــن االشــعث ســره دوکــه وکــړه‪ ،‬نــو قيصــه يــې‬ ‫دا�ســې شــوې ده چــې رتبيــل د ابــن االشــعث پــه اړه امــر وکــړ چــې‬ ‫د ده پــه مخکــې تــرې ســر ووهــئ او ســر يــې حجــاج تــه ولېــږئ ‪....‬‬ ‫او مشــهور روايــت دا دی چــې لــه ابــن االشــعث ســره يــې دېــرش‬ ‫کســان د هغــه لــه کورنــۍ نــه هــم ونيــول او پــه زنځيرونــو ـکـې يــې‬ ‫وتــړل نــو پــه يــوه الره ـکـې د رجــح پــه نامــه يــو ځــای تــه ورســېدل‬ ‫ابــن االشــعث د بنګلــې ســر تــه اچــت شــو او زنځيرونــه پــه ـکـې‬ ‫پراتــه و پــه ده یــو ســړی هــم مقــرر وو‪ ،‬نــو ځــان يــې لــه بنګلــې‬ ‫نــه راګــذار کــړ او هغــه کــس هــم ورســره راوغورځېــده چــې پــده‬ ‫مقــرر و‪ ،‬دواړه يــو ځــای مــړه شــول‪ ،‬نــو اســتازي د ابــن االشــعث‬ ‫ســر غــوڅ کــړ او پــه نېــزه ـکـې يــې وټومبــه »‬ ‫مقاله‬

‫‪30‬‬

‫دا د هغــه چــا انجــام دی چــې د هللا تعالــی پــه دښــمنانو کافــرو‬ ‫ښــه ګومــان کــوي‪ ،‬هغــوی تــه فنــا وروړي او ورتښــتي‪ ،‬کــه څــه‬ ‫هــم مخکــې ډېــرې وعــدې ورکــړي د دې لپــاره چــې پــه اســانۍ‬ ‫ســره يــې د خليفــه وړانــدې پاڅــون تــه تيــار کــړي‪ ،‬نــو د هغــه‬ ‫چــا بــه څــه حــا ل وي چــې د صليبيانــو او مشــرکانو ســره د‬ ‫مســلمانانو پرضــد مرســته کــوي ؟!‬ ‫یــو لــه هغــه کســانو څخــه چــې د تــرک لــه کفــارو نــه يــې مرســته‬ ‫غوښــتې وه حــارث بــن سـريج و چــې ده پــه أمــوي خليفــه بانــدې‬ ‫پــه يــو ســل او شپاړســم هجــري کال ـکـې پاڅــون کــړی و او بيــا‬ ‫يې دا�سې ګومان کاوه چې ګوندې دا قران او سنت ته دعوت‬ ‫کــوي‪ .‬ابــن جريــر طبــري رحمــه هللا ليکــي‪ « :‬هــر کلــه چــې حــارث‬ ‫بلــخ تــه الړ او پــه بلــخ بانــدې تجيبــي بــن ضبيعــة املــري او نصــر‬ ‫بن ســيار مقرر و‪ ...‬نو دوی يې كتاب اوســنت او له رضا ســره‬ ‫بيعــت تــه دعــوت کــړ» او پــه دې ســره يــې قصــد دا و چــې د‬ ‫رســول هللا صلی هللا عليه وســلم له کورنۍ څخه د يوه ســړي‬ ‫لپــاره بيعــت واخلــي‪.‬‬ ‫حــارث پــه دې خپــل پاڅــون او د خلکــو پــه راپارولــو همدا�ســې‬ ‫ټينــګ پاتــې شــو تــر دې چــې ډېــر ښــارونه يــې لــه ځــان ســره يــو‬ ‫ځای کړل چې په هغې کې يې خپل شــعار او دعوت پورته کړ‬ ‫ابــن جريــر طبــري رحمــه هللا وايــي‪ « :‬حــارث مــرو ســيمې تــه الړ‪،‬‬ ‫پــه دا�ســې حــال ـکـې چــې پــه بلــخ‪ ،‬جوزجــان‪ ،‬فاريــاب‪ ،‬طالقان او‬ ‫مــرو الــروذ بانــدې غالــب شــوی و» ليکــن لــه دې نــه وروســته‬ ‫يــې څــو ځلــې ډېــره نــاکاره ماتــې وخــوړه‪ ،‬نــو د ترکانــو هیوادونــو‬ ‫ته يې پناه وېوړه او د هغې له پاچا نه يې د مسلمانانو پرضد‬ ‫مرســته وغوښــتله‪ ،‬ابــن جريــر طبــري رحمــه هللا وايــي‪ « :‬حــارث‬ ‫بــن س ـريج د طخارســتان پــه يــوه ناحيــه ـکـې و چــې لــه خاقــان‬ ‫ســره يــو ځــای شــو‪ ...‬نــو أســد [د مســلمانانو د لښــکر مشــر]‬ ‫د ســهار ملونــځ وکــړ بيــا يــې خلکــو تــه خطبــه وويلــه چــې پــه خپــل‬ ‫خطبــه ـکـې يــې وويــل‪ :‬د هللا دښــمن حــارث بــن س ـريج خپلــه‬ ‫سرک�شــي نيولــې ده‪ ،‬غــواړي د هللا رڼــا ووژنــي او ديــن يــې بــدل‬ ‫کړي‪ ،‬خو هللا تعالی به يې (ان شاء هللا تعالی) ذليله کوي»‪ .‬د‬ ‫جګــړې اور ګــرم شــو پــه نتيجــه ـکـې ګټــه د مســلمانانو پــه برخــه‬ ‫وه او هللا تعالــی کافـران او د هغــوی ملګــري مرتديــن مــات کــړل‬ ‫او ذليلــه شــول‪ ،‬ایــن جريــر طبــري رحمــه هللا وايــي‪ « :‬خاقــان‬ ‫حــارث بــن سـريج او د هغــه ملګــري او ملــك ســغد او صاحــب‬ ‫الشــاش او خرابغــره أبــا خاناخــره جــد كاوس وصاحــب الختــل‬ ‫جبغويه او ټول ترکان د لښــکر ميمنه وګرځوله‪ ...‬تر دې چې‬ ‫حــارث او أت ـراك ټولــو ماتــې وخــوړه‪ ،‬نــو أســد وويــل‪ :‬ای هللا‬ ‫دوی زمونږ نافرماني کړې ده نو له مونږ سره مرسته وکړې‪،‬‬ ‫نــو هللا تعالــی لــه ده ســره مرســته وکــړه او تــركان پــه ځمکــه ـکـې‬ ‫غالمــان شــول شــاته يــې نــه کتــل نــو خلــک ورپ�ســې شــول درې‬ ‫‪31‬‬

‫فرســخه ورپ�ســې الړل او په چا چې يې الس بر شــو ويې وژل»‪.‬‬ ‫د ماتــې نــه وروســته حــارث بــن سـريج پــه دار الكفــر ـکـې نــږدې‬ ‫يوولــس کالــه پاتــې شــو‪ ،‬تــر دې چــې د خليفــة لــه خــوا نــه ورتــه‬ ‫د امــان ليــک راغــی چــې داراالســام تــه يــې رابللــی و‪ ،‬ابــن كثيــر‬ ‫رحمــه هللا پــه البدايــة والنهايــة ـکـې وايــي‪ « :‬او پــه دې کال ـکـې [‬ ‫يعنې ‪ 127‬هـجري کې] حارث بن سريج او هغه ملګري يې چې‬ ‫پــه د ترکانــو پــه هیوادونــو ـکـې يــې پنــاه اخيســتې وه لــه ترکانــو‬ ‫د هیوادونــو نــه راووت او هللا تعالــی پــرې د هدايــت احســان‬ ‫وکــړ او توفيــق يــې ورکــړ چــې بــاد الشــام تــه راســتون �شــي او دا‬ ‫دعــوت ده تــه يزيــد بــن الوليــد ورکـړاو ده قبــول کــړ»‪.‬‬ ‫خــو د ابــن س ـريج اخــري انجــام قتــل وګرځېــده وروســته‬ ‫تــر دې چــې دويــم ځــل يــې د مســلمان خليفــه پرضــد خــروج‬ ‫وکــړ او د مســلمانانو پــه جماعــت ـکـې يــې تفرقــه غوښــتله او‬ ‫دا هغــه ســړی و چــې لــه کفــارو ســره يــې د مســلمانانو پرضــد‬ ‫مرســته کولــه او نــوم يــې دا ورکاوه چــې زه کتــاب او ســنت تــه‬ ‫دعــوت کــوم ابــن كثيــر رحمــه هللا وايــي‪« :‬مســلمة بــن أحــوز‬ ‫چــې د الشــرطة االســامية أميــر و د لښــکرو او امـراؤو مخــې تــه‬ ‫راووســت او غوښــتنه يــې تــرې وکــړه چــې خپلــه خولــه او الس‬ ‫بنــد کــړه او د مســلمانانو جماعــت مــه خرابــوه‪ ،‬نــو ده انــکار‬ ‫وکړ او د خلکو نه يو طرف ته راښکاره شو او نصربن سيار‬ ‫يــې راوبالــه او خپــل موقــف يــې څرګنــد کــړ‪ ،‬خــو نصــر لــه ده‬

‫ســره لــه موافقــې نــه انــکار وکــړ او د څــو ځــل غــدر‪ ،‬بغــاوت او‬ ‫خروج نه وروســته په يو ســل او اته ويشــتم هجري کال کې د‬ ‫خپلــو ګمـراه باغيانــو ملګــرو لخــوا پــه غــدر ووژل شــو‪[.‬انظر‪:‬‬ ‫البدايــة والنهايــة]‪.‬‬ ‫په عبا�سي خالفت کې د عماد الدين زنكي د هڅو تر سيوري‬ ‫النــدې چــې د بيــت املقــدس څخــه د صليبيانــو دشـړلو لپــاره يــې‬ ‫پــه کار اچولــې وې‪ ،‬کلــه چــې يــې دمشــق کالبنــد کــړ د دې لپــاره‬ ‫چــې خپــل هغــه هــدف تــه ورســېږي چــې ده يــې عــزم کــړی و‪،‬‬ ‫د دمشــق اميــر «معيــن الديــن أنــر» لــه دې وېــرې نــه چــې زنګــي‬ ‫دمشــق تــه داخــل نــه �شــي صليبيانــو تــه د ليکونــو د اســتولو‬ ‫لــړۍ پيــل کــړه‪ ،‬ابــن األثيــر وايــي‪ « :‬کلــه چــې أنــر وليــده چــې زنكــي‬ ‫لــه دوی نــه جــا کېــږي او نــه محاصــره ماتــوي‪ ،‬نــو فرنــګ تــه‬ ‫يــې ليــک واســتاوه او د خپلــې مرســتې لپــاره يــې راوغوښــت او‬ ‫لــه هغــه نــه يــې مطالبــه وکــړه چــې دمشــق تــه د زنګــي د ننوتلــو‬ ‫پــه مخنيــوي ـکـې لــه مــا ســره موافقــه وکــړه‪ ،‬چــې پــه دې لــړ‬ ‫ـکـې د دمشــق أميــر يــو شــمېر ژمنــې هــم ورســره وکــړې چــې لــه‬ ‫هغــو ژمنــو څخــه يــوه دا هــم وه چــې بانيــاس ســيمه بــه ني�ســي‬ ‫او فرنګيانــو تــه بــه يــې ســپاري او فيرنګيــان پــه خپلــه هــم لــه‬ ‫زنګــي نــه ويرېــدل چــې کــه چېرتــه دمشــق وني�ســي نــو دوی بــه پــه‬ ‫کاملــه توګــه لــه شــام څخــه وبا�ســي‪ ،‬لــه همــدې املــه يــې ښــه پــه‬ ‫شــجاعت او تــادۍ ســره د أنــر مرســتې تــه ورودانــګل‪ ،‬کلــه چــې‬ ‫زنګــي د دوی پــه پرېکــړو پوهــه شــو‪ ،‬نــو د دمشــق محاصــره يــې‬ ‫ماتــه کــړه او وروســته تــردې چــې فرنګيــان راغلــل معيــن الديــن‬ ‫أنــر ورتــه خپلــه وعــده پــوره کــړه لــه نصــاراوو ســره يوځــای يــې‬ ‫بانيــاس او پــه هغــې ـکـې شــته مســلمانان محاصــره کــړل‪ ،‬ابــن‬ ‫األثيــر وايــي‪ « :‬معيــن الديــن بانيــاس ســيمې تــه داخــل شــو د‬ ‫دغــه ســيمې مســلمانان يــې ووژل‪ ،‬ســختي يــې پــرې راوســتله او‬ ‫لــه ده ســره د فرنګيانــو يــوه ډلــه هــم وه‪ ،‬نــو بانيــاس ســيمه يــې‬ ‫ونيولــه او فرنګيانــو تــه يــې وســپارله»‪.‬‬ ‫او لــه دې الرې نــه د فرنګيانــو دوه مصلحتونــه خونــدي‬ ‫شــول يــو دا چــې صليبيــان د زنګــي لــه خطــر څخــه خونــدي‬ ‫شــول او دويــم دا چــې د مســلمانانو يــو ښــار يــې ونيــوه‪ ،‬بيــا لــه‬ ‫فرنګيانــو ســره د معيــن الديــن أنــر د دومــره نږدېکــت باوجــود‬ ‫فرنګيانــو پــه پنځــه ســوه درې څلوېښــتم کال ـکـې خپلــه جنګــي‬ ‫ســتراتيژي د املــان لــه پاچــا ســره ش ـريکه کــړه او پــه ګــډه يــې‬ ‫دمشــق محاصــره کــړ‪ ،‬تــر دې چــې «معيــن الديــن» أنــر يــو وار‬ ‫بيــا د زنګــي زوی ســيف الديــن غــازي بــن زنكــي مرســتې‪ ،‬مــدد او‬ ‫همــکارۍ تــه مجبــور شــو‪ ،‬نــو ســيف الديــن د أنــر مرســتې تــه‬ ‫وســله وال ځواکونــه ورواســتول او کلــه چــې فرنګيــان لــه دې‬ ‫نــه خبــر شــول‪ ،‬نــو اول املانــي ځواکونــه لــه دمشــق څخــه أملــان‬ ‫تــه ســتانه شــول او بيــا ټــول فرنګيــان پرشــا شــول‪ ،‬پــه همــدې‬

‫ســره نورالدين زنګي په دې وتوانېده چې بېرته په پنځه ســوه‬ ‫او نه څلوېښــتم کال کې دمشــق په خپل واک کې راولي او زاړه‬ ‫حاکمــان يــې ټــول لــه واکــه ګوښــه کــړي‪ ،‬کــه څــه هــم پــه دې‬ ‫وخــت ـکـې د دمشــق آمرانــو صليبيانــو تــه د مرســتې نــوی الس‬ ‫ورواوږد کــړی و‪[.‬انظــر‪ :‬الكامــل فــي التاريــخ]‪.‬‬ ‫د ممالیکــو پــه دور ـکـې د کــرک بادشــاه مغیــث عمــر د تاتاربانــو‬ ‫ســره د مســلمانانو پــر خــاف اړیکــې نیولــې‪ ،‬ترڅــو تاتاریــان د‬ ‫ده د چو ـکـۍ ضمانــت وکــړي‪ ،‬لیکــن هللا تعالــی هغــه وشــرماه او‬ ‫کوښښونه یې په ډاګه شول‪ ،‬ابن کثیر وايي‪ :‬ظاهر بیبرس د‬ ‫مصــر څخــه پــه اتلــو پوځونــو ـکـې د کــرک پــه لــور وخوځیــده او‬ ‫د کــرک بادشــاه مغیــث عمــر بــن عــادل ابــو بکــر بــن الکامــل یــې‬ ‫راوغوښت‪ ،‬کله چې د ډیرې ستړتیا وروسته راغی نو مصر ته‬ ‫یــې پــه زولنــو ـکـې بنــدي ولیــږه‪ ،‬چــې دا یــې د هغــه ســره وروســتي‬ ‫لیــدل وو‪ ،‬ځکــه ده بــه هالکوخــان تــه لیــکل چــې یــو ځــل بیــا‬ ‫شــام تــه را�شــي‪ ،‬د تاتاریانــو لخــوا هــم ده تــه ډاډ ورکیــده او‬ ‫پــه دغــو هیوادونــو یــې د خپــل نیابــت وعــده ورســره کولــه‪ ،‬او‬ ‫دا یــې ورتــه هــم ویــل چــې مونــږ پــه شــل زره پــوځ ـکـې د مصــر د‬ ‫فتحــې لپــاره را روان یــو‪ ،‬لیکــن ســلطان بیبــرس د فقهــاؤ څخــه‬ ‫د هغــه د مــرګ فتــوا جــاري کــړه‪ ،‬انجــام یــې دا و چــې لومــړی لــه‬ ‫چو ـکـۍ ګوښــه او بیــا ووژل شــو‪.‬‬ ‫اوس که مونږ خپلې زمانې ته د تاريخ په ائينه کې وګورو نو د‬ ‫دغــو قصــو پــه څېــر ډېــرې دا�ســې قي�صــې بــه واورو چــې‪ ،‬خلکــو‬ ‫خپــل ځانونــه پــه ښــکاره توګــه پــه صليبيانــو خــرڅ کــړي دي‪،‬‬ ‫ځينــې دا�ســې فکــر کــوي چــې مونــږ لــه صليبيانــو نــه تشــه ګټــه‬ ‫پورتــه کــوو او زمونــږ ديــن تــه څــه تــاوان نــه �شــي رســوالی‪ ،‬نــو‬ ‫د دوی وروســتی انجــام بــه همــدا وي چــې قــدم پــه قــدم د خپــل‬ ‫ديــن لــه يــوې يــوې خبــرې نــه تېرېــږي‪ ،‬تــر دې چــې اخــر بــه د‬ ‫مخکنيــو ډلــو پشــان لــه ديــن څخــه منحــرف �شــي او څــه نــور‬ ‫دا�ســې هــم شــته چــې لــه دې نــه هــم پــه ښــکته ذلــت اختــه دي‪،‬‬ ‫تــر دې چــې د کفــارو او مرتدينــو پــه ښــارونو ـکـې مقيــم شــوي‬ ‫دي‪ ،‬د تــل لپــاره ذليلــه‪ ،‬ســپک او بلوا ـکـي او�ســي‪.‬‬ ‫پــه مســلمان دا واجبــه ده چــې د مشــرکانو پــه دښــمنۍ ـکـې‬ ‫واوســېږي تــر دې چــې هللا ســبحانه وتعالــی يــې لــه دې فتنــو‬ ‫څخــه پــه امــن کــړي او پــه حــق بانــدې يــې کلــک او ثابــت قــدم‬ ‫کــړي‪.‬‬

‫مقاله‬

‫‪32‬‬

33

‫کلــه چــې امتحــان ســخت �شــي نوچــاڼ زیــات �شــي او د ایمــان‬ ‫او نقــاق څپر ـګـي ســره پــه بیلیــدو �شــي‪ ،‬تــردې چــې هــر ســترګې‬ ‫لرونکــي تــه یــې توپیــر جــا ښــکاره �شــي‪ ،‬ځکــه چــې د ایمــان او‬ ‫توحیــد خاوندانــو ـکـې نــور هــم ایمــان زیــات او راښــکاره �شــي او‬ ‫منافقان او مشرکان نور هم په کفر کې زیات او ښکاره �شي‪.‬‬ ‫د یوڅــو کالــو چــل ول نــه وروســته چــې د خلکــو نــه بــه یــې د‬ ‫صلیبیانو او طواغیتو ســره خپلې اړیکې پټولې‪ ،‬نن هللا تعالی‬ ‫مرتــد صحــوات و شــرمول؛ نــن د ترکیــې د مرتــد پــوځ ترڅنــګ‬ ‫او د صلیبي الوتکو دسیوري الندې جنګیږي او د دواړو سره‬ ‫همغــږي لــري‪ ،‬بلکــې خبــره نــوره هــم هغــه وخــت پــه ډاګــه شــوه‬ ‫چــې کلــه صلیبــي ځواکونــه د صحواتــو د ولکــې النــدې خــاورو‬ ‫تــه راننوتــل او هلتــه یــې خپــل قرارګاوونــه جــوړ کــړل‪ ،‬او دا یــو‬ ‫دا�سې کار دی چې پټول یې هیڅ ممکن نه دي‪ ،‬نه یې په اړه د‬ ‫خلکــو پــه ســترګو ـکـې خــاورې اچولــی �شــي او نــه د علمــاء ســوء‬ ‫فتواګانــې اوس کار ورکــوي چــې غونــډې وکــړي او د شــیطانت‬ ‫پریکــړې وکــړي‪.‬‬ ‫لیکــن بــل لــورې تــه هللا تعالــی پــه اســامي دولــت فضــل وکــړ‬

‫چــې روغــه او ســمه تــګالره یــې ورتــه نصیــب کــړه کومــه چــې پــه‬ ‫ریښــتیا او د ريښــتینولۍ پــه عمــل والړه ده‪ ،‬کلــه چــې اســامي‬ ‫دولــت د شــام پــه بع�ضــې صحواتــو فیصلــه وکــړه چــې دا د‬ ‫عـراق د صحواتــو لــه جنســه دي او دا حکــم د دغــو صحواتــو‬ ‫د مشـرانو پــه کارونــو‪ ،‬د هغــوی پــه بیانونـو‪ ،‎‬ډیموکرا�ســۍ تــه‬ ‫پــه بلنــه‪ ،‬د صلیبیانــو او د ســیمې د طواغیتــو ســره پــه اړیکــو‬ ‫بنا وه‪ ،‬اسالمي دولت په دغه صفت او فیصله کې ریښتونی‬ ‫وو‪ ،‬دغه یواځې د صحواتو د جنګ لپاره بهانه نه وه لکه چې‬ ‫بع�ضــې ګمراهــان دا خبــره کــوي‪ ،‬چاچــې پــه اســامي دولــت پــه‬ ‫مجاهدینــو پ�ســې د «الخارجيــة» باطــل تهمــت هــم تــړل او بیــا‬ ‫دغــو ګمـراه مجرمانــو د مهاجرینــو او انصــارو وینــو تویولــو ته‬ ‫بلنــه پیــل کــړه‪ ،‬ګمــان یــې دا وه چــې دوی پــدې کار هللا تعالــی تــه‬ ‫ځــان نــږدې کــوي‪ ،‬اګــر چــې هغــه وخــت هــم د اســامي دولــت‬ ‫مجاهدینــو یواځــې د خپــل ځــان او نامــوس نــه دفــاع کولــه‪،‬‬ ‫وروســته لــه هغــې چــې د صحواتــو بع�ضــې ډلــو د صلیبیانــو او‬ ‫طواغیتــو پــه امــر د اســامي دولــت پــه مجاهدینــو غــدر پیــل‬ ‫کــړ‪.‬‬ ‫په اسالمي دولت د تهمتونو او بریدونو دغه څپه لومړښ او‬ ‫نویــې نــه وه بلکــې لــدې زیــات یــې څــه پــه اړه ویــل نــدي پــکار چــې‬ ‫مقاله‬

‫‪34‬‬

‫دغــه څپــه پــه ع ـراق ـکـې د صحواتــو د فتنــې تک ـرار وو‪ ،‬کومــه‬ ‫چــې پــه بشــپړه توګــه د صحواتــو پــه لــه منځــه وړولــو پــای تــه‬ ‫رســیدلې وه‪ ،‬کلــه چــې د عراقــي صحواتــو جنګیالیــو د اســامي‬ ‫دولــت پرخــاف د هغــو زره بنــدو امریکايــي موټــرو پــه ملتیــا‬ ‫جنــګ پيــل کــړ چــې پــرون یــې دوی وژل او د هغــو چورلکــو پــه‬ ‫ســیورو ـکـې چــې پــرون یــې د دوی ښــارونه او کلــي ویجــاړول‪،‬‬ ‫بیــا نــو دغــو صحواتــو تــه د طواغیتــو د علمــاؤ فتواګانــو او‬ ‫ســپيناوي هیــڅ ګټــه ونــه رســوله‪ ،‬دغــه علمــاء ســوء چــې د‬ ‫مخابراتــو ســازمانونه یــې د صحواتــو د پروجــې د مشــروعیت‬ ‫لپــاره کاروي کومــې پروجــې چــې د صلیبیانــو بــې کچــې خدمــت‬ ‫وکــړ‪.‬‬ ‫نــن پــه شــام ـکـې مرتــد صحــوات د خپلــو مش ـرانو –عراقــي‬ ‫صحواتــو‪ -‬پــه پــل‪ ،‬پــل ګــدي‪ ،‬ځکــه دوی یواځــې د صلیبیانــو‬ ‫پــه ګوډاګیتــوب بــس نکــړه؛ چــې د هغــوی لپــاره د مســلمانانو‬ ‫جاسو�ســي کــوي‪ ،‬یــا د صلیبیانــو پــه خدمــت ـکـې د مســلمانانو‬ ‫پرخالف جنګیږي او یا د موحدینو د بمبارولو لپاره د صلیبي‬ ‫الوتکــو ســره اړیکــې نی�ســي او هــم غــږي کــوي‪ ،‬بلکــې پــه خپلــه‬ ‫ګمراهۍ او ارتداد کې دې حد ته ورســیدل چې نن د امریکايي‬ ‫بیــرغ النــدې پــه امریکايــي قومانــدې جنګیــږي لکــه چــې مونــږ د‬ ‫جنــوب پــه صحواتــو( دســوریا پــه نویــي پــوځ) ـکـې ولیدل‪ ،‬همدا‬ ‫ډول امریکايي زره بندې عرادې د دوی په سیمو کې ګشتونه‬ ‫کــوي لکــه پــه شــمال ـکـې چــې ښــکاري‪ ،‬نــن امریکايــي پوځیــان‬ ‫د صحواتــو ســره رســنیو تــه پــه ډاګــه او بــې لــه کومــه شــرمه‬ ‫راښــکاره کیــږي‪.‬‬ ‫اسالمي دولت چې درې کار مخکې د مرتدو صحواتو پرخالف‬ ‫جنګیــده نــو هغــوی یــې مجاهدیــن او موحدیــن نــه بلــل؛ لکــه‬ ‫چــې بع�ضــې احمقــان او د صحواتــو لپــاره بنیــادي فکرمنــدان‬ ‫او د طواغیتــو علمــاء دغــه دعــوه کــوي‪ ،‬بلکــې اســامي دولــت‬ ‫پــه هغــه وخــت ـکـې هــم د مشــرکینو پــر خــاف جنګیــده هغــه‬ ‫مشــرکین چــې د صلیبیانــو او طواغیتــو دوســتان وو او د دوی‬ ‫ترڅنــګ د هغــه چــا پرخــاف هــم اســامي دول جنګیــده چــې‬ ‫د مرتــدو صحواتــو ســره یــې دوســتي او مرســته اعــان کــړې‬ ‫وه‪ ،‬چــې پــه هغــوی ـکـې یــوه(د جوالنــي جبهــه) هــم شــامله ده‪ ،‬د‬ ‫مرتدو صحواتو په اړه د اسالمي دولت فیصله د هغه وخت‬ ‫راهی�ســې نده بدل شــوې چې هغوی د کفارو او مرتدینو ســره‬ ‫ښــکاره دوســتي اعــان کــړه‪ ،‬لیکــن کــوم �شــی چــې بــدل شــوی‬ ‫هغه د هغه چا بیانات دي چې د دغو مرتدینو په دفاع کې به‬ ‫یې بحثونه او جګړې کولې‪ ،‬کله چې په دغو مناظرینو باندې‬ ‫سوري ډیر شول او د راګنډلو کومه چاره یې نه وه‪ ،‬نو اوس‬ ‫دوی هــم پــه حیــا‪ ،‬حیــا پــه صحواتــو بریدونــه پیــل کــړل او د‬ ‫‪35‬‬

‫صحواتو لخوا د صلیبیانو دغه ښــکاره ګوډاګيتوب غندي‪،‬‬ ‫نــن هللا تعالــی د جهــاد دغــه مرتــد دعــوه ګــر د خپلــو جنګیالــو‬ ‫او مرستندویانو په مخکې وشرمول‪ ،‬ځکه دوی اوس د هغه‬ ‫تناقــض هیــڅ عــاج نــه لــري چــې یــو لــوري تــه بــه دوی همیشــه‬ ‫د خپلو جنګیالو او مرستندویانو غوږونه پدې خوړل چې د‬ ‫امریــکا ســره دښــمني واجــب ده او ځکــه بایــد یواځــې د امریــکا‬ ‫پــر خــاف جنــګ وکــړی �شــي چــې دا د کفــر ســر دی‪ ،‬لیکــن بــل‬ ‫لــوري تــه نــن د امریــکا پوځیــان د جهــاد د دغــو دعــوه ګــرو د‬ ‫دوستانو او ټلوالې د ملګرو صحواتو په سیمو کې ازاد ګرځي‬ ‫بلکــې د جهــاد د دعویــدار دوســتان د امریکایانــو ســاتنه کــوي‪.‬‬ ‫نــن مونــږ هغــه چــا تــه وایو‪-‬چــې هغــه تــه خبــره پــه ډاګــه شــوه‬ ‫وروســته لــه هغــې چــې دغــه لیــد او حقیقــت تــرې جاهلــي‬ ‫عصبیت‪ ،‬یا د یوې ډلې تنظیمیت یا د کوم «ســمبول» تقلید‬ ‫پټ کړی وو‪ -‬دوی ته مونږ وایو‪ :‬ته به نن څنګه د خپل ځان‬ ‫لپاره روایت پید کړې چې په خپل ارتداد د مرتدینو په صف‬ ‫ـکـې پاتــې �شــې؟ تــه بــه نــن څنګــه د صلیبــي ټلوالــې پــه ملتیــا د‬ ‫اســامي دولــت د موحــدو مجاهــدو پــر خــاف جنــګ روا ثابــت‬ ‫کــړې؟ تــه بــه نــن څنګــه د خپــل ځــان لپــاره د هغــه شــیخانو او‬ ‫علمــاؤ تابعــداري جائــزه ثابــت کــړې چــې خپلــه هــم ګمـراه دی‬ ‫او نــور خلــک هــم ګمـراه کــوي؟ وروســته لــه هغــې چــې تاتــه پــه‬ ‫اســامي دولــت د دغــو ګمـراه علمــاؤ درواغ پــه ډاګــه شــول او‬ ‫هــم د مرتدینــو څخــه د دغــو ګمـراه علمــاؤ دفــاع تاتــه پــه ډاګــه‬ ‫شــوه؟‪.‬‬ ‫نــن وخــت رارســیدلی چــې تــه هللا تعالــی تــه د هغــه ارتــداد څخــه‬ ‫توبــه وبا�ســې چــې تــه پکــې واقــع شــوی یــې او د مرتدینــو د صــف‬ ‫څخــه راجــدا �شــې او دار االســام تــه هجــرت وکــړې‪ ،‬چــې بیــا‬ ‫ـوم ســره چــې پـ َـرون د توبــې َنــه مخکــې‬ ‫هغــه موحــد تــه ووايــي کـ‬ ‫َ َّ‬ ‫الل َعل ْي َنا َوإ ْن ُك َّنا ل َخاطئين}َ‬ ‫الل َل َق ْد َآ َث َر َك َّ ُ‬ ‫ِِ‬ ‫ستا دښمني وه‪{:‬ت ِ‬ ‫ِ‬ ‫[يوســف‪ ،]19 :‬ژبــاړه‪ :‬پــه هللا قســم دی چــې تــه هللا تعالــی پــه‬ ‫مونږ غوره کړی وې‪ ،‬او مونږ په خطا وو‪ .‬ځکه چې هللا تعالی‬ ‫تاتــه د صحواتــو ارتــداد ښــکاره کــړ او تــه یــې د هغــوی تکفیــر‬ ‫او د هغــوی څــه بی ـزارۍ تــه راوســتې‪ ،‬تــه بایــد بیــا پــه خپلــو‬ ‫دغو ګناهونو پ�ســې د جهاد في ســبیل هللا او د مســلمانانو په‬ ‫جماعــت ـکـې د ننوتلــو نیکــي ورپ�ســې کــړې‪.‬‬ ‫د اســامي دولت خاوره ټولو مســلمانانو ته خالصه ده‪ ،‬او د‬ ‫اســامي دولــت لــه لــورې د ارتــداد نــه پــه توبــه ویســتونکو هیــڅ‬ ‫ډول مالمتیــا نشــته‪ ،‬اګــر کــه د توبــې نــه مخکــې یــې د اســامي‬ ‫دولــت یــو ملیــون مجاهدیــن وژ لــې وي‪ ،‬او هللا تعالــی چــې څــوک‬ ‫وغــواړې د ســمې الرې هدایــت ورتــه کــوي‪.‬‬

‫په کفري قوتونو د خالفت د غازیانو د جګړو د روانې لړۍ‬ ‫څخــه مونــږ د اســامي دولــت د اتالنــو بع�ضــې هغــه عملیــات را‬ ‫اخلــو چــې د خالفــت واکمنــي پــرې زیاتــه شــوې وي یــا يــې د هللا‬ ‫تعالی دښمنان ویرولي‪ ،‬مردار کړي او ذلیله کړي وي‪ ،‬دغه چې‬ ‫مونږ یې یادونه کوو یواځې د هغه بې شمیره عملیاتو یوه نمونه‬ ‫ده چــې پــه تیــرو اونیــو ـکـې اســامي دولــت پــه ختیــځ او لویدیــځ ـکـې‬ ‫ترســره کــړې دي‪.‬‬ ‫طرابلس واليت‪:‬‬ ‫د ذوالقعدې په ‪ ۶۲‬نیټه په سرت ښار کې د استشهاد پنځه‬ ‫اتالنو‪-‬تقبلهــم هللا‪ -‬خپلــې بــارودي موټــرې د ایتالفــي حکومــت پــه‬ ‫ملیشو انفجار کړې‪ ،‬چې په سلګونو مرتدین پکې مړه او ژوبل‬ ‫شول‪ ،‬ترڅنګ یې څلور ټانګونه‪ ،‬یو ‪BMB‬زره بند او یو شمیر‬ ‫نورې عرادې چې په ثقیله ماشینونو سمبال وې ویجاړ شوې‪،‬‬ ‫پــه همدغــه مهــال ـکـې شــپږم استشــهادي ورور‪-‬تقبلــه هللا‪ -‬خپــل‬ ‫بارودي موټر د سرت ښار په جنوب‪ ،‬د بوهادي په سیمه کې‪-‬‬ ‫چیرته چې د مرتدینو وروستني خطونه قرار لري‪ -‬انفجار کړ‪،‬‬ ‫چــې پــه لســګونو مرتدیــن پکــې مــړه او ژوبــل شــول او یــو شــمیر‬ ‫عـرادې یــې ویجــاړ شــوې‪.‬‬

‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۶۱‬نیټــه د ســرت ښــار پــه ختیځــه ناحیــه ـکـې‬ ‫د خالفــت د غازیانــو ســره د ســختو نښــتو پــر مهــال د ایتالفــي‬ ‫حکومت ‪ ۰۳‬مرتدین ووژل شول‪ ۰۵ ،‬یې ټپيان او یوه ‪ RTB‬زره‬ ‫بنــده عـراده یــې ویجــاړ کــړی شــوه‪.‬‬ ‫حلب واليت‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۶۲‬نیټــه استشــهادي ورور ابــو معاویــة‬ ‫العراقي‪-‬تقبلــه هللا‪-‬د منبــج پــه جنــوب ـکـې د تــل حــوذان کلــي پــه‬ ‫لــور روان شــو او خپــل بــارودي موټــر یــې د (‪ )KKP‬مرتدینــو‬ ‫پــه یــوه لــوی پنــډ ځــای ـکـې انفجــار کــړ‪ ،‬چــې د څلويښــتو پــورې‬ ‫مرتدیــن پکــې مــړه او پــه لســګونو ټپيــان شــول‪.‬‬ ‫د ذوالحجې په ‪ ۶۱‬نیټه د امریکا دګوډاګیو مرتدو صحواتو‬ ‫د شــپیته پــورې مرتدیــن مــړه او ژوبــل‪ ،‬دوه ‪ 4x4‬عـرادې چــې پــه‬ ‫ثقیلــه ماشــینونو ســمبال وي او یــو ‪ ۷۵‬ملمتــره تــوپ یــې هغــه‬ ‫وخــت ویجــاړ شــول چــې مرتدینــو د «جکــه» او «تلعــار» کلیــو پــه‬ ‫لــور د پرمختــګ یــو نــاکام کوښــښ وکــړ او د ماینونــو پــه ســیمه‬ ‫کې راګیر شول‪ ،‬د دغه برید لپاره مرتدینو څلويښت مختلف‬ ‫ډوله عرادې یو شــمیر ترکي ټانګونه او د صلیبیانو د الوتکو د‬ ‫ســیوري نــه کار واخیســت چــې د درې ســوه نــه زیــات پیــاده مرتــد‬

‫مقاله‬

‫‪36‬‬

‫صحــوات پکــې هــم شــامل وو‪ ،‬لیکــن هللا تعالــی وشــرمول او نــا‬ ‫امیــده او ذلیلــه یــې ســتانه کــړل چــې خپــل مــړې یــې پــه شــا وو او‬ ‫خپــل زخمونــه یــې څټــل‪ ،‬همــدا ډول مجاهدینــو د هللا تعالــی‬ ‫پــه فضــل پــه دغــه نښــته ـکـې د تر ـکـي مرتــد پــوځ یــو ټانــګ هــم پــه‬ ‫ټانګ ضد توغندي ویجاړ کړ‪ ،‬ورپ�سې د استشهاد زمری ورور‬ ‫ابــو مصعــب الشــامي‪-‬تقبله هللا‪ -‬خپــل بــاردوي موټــر د «ختیــځ‬ ‫تلعار» او «لویدیځ تلعار» کلیو ترمینځ د مرتدینو په یوه لوی‬ ‫پنــډ ځــای ـکـې انفجــار کــړ چــې تــر شــلو مختلــف ډولــه ع ـرادې‬ ‫او یــو شــمیر پیــاده مرتدیــن پکــې وو‪ ،‬مرتدینــو تــه پــه لویــه کچــه‬ ‫مــرګ ژوبلــه واښــوته او وروســته پــرې د ماینونــو یــوه سلســله‬ ‫انفجارونه هغه وخت وشول چې کله یې شاتګ اختیار کړ‪ ،‬د‬ ‫دغو عملیاتو حاصل‪:‬اته دیرش مرتدین مردار‪ ،‬ګڼ شمیر یې‬ ‫ټپیــان او لــس عـرادې یــې ویجــاړ کــړی شــوې‪.‬‬ ‫پــدې پ�ســې ورځــو ـکـې د خالفــت غازیانــو د الراعــي ښــارګوټي‬ ‫په ختیځ کې د اته کلیو نه مرتدین وشړل‪ ،‬او د «صندي‪ ،‬شاو‬ ‫كبيــرة‪ ،‬شــاو صغيــرة‪ ،‬روضــة‪ ،‬أثريــة‪ ،‬أيوبيــة‪ ،‬نهضــة او مثمنــة»‬ ‫كلــي یــې د نفــوذ د عملیاتــو پــه تــرڅ ـکـې بیرتــه ونیــول او مرتدیــن د‬ ‫لــږ وخــت نښــتو نــه پــس پــه تیښــته بریالــي شــول‪ ،‬بیــا د خالفــت‬ ‫اتالنــو – د هللا تعالــی پــه فضــل‪ -‬خپــل پرمختــګ جــاري وســاته‬ ‫او د نفــوذ پــه عملیاتــو ـکـې یې»تلعــار ختیــځ‪ ،‬تلعــار لویدیــځ او‬ ‫كدريش»کلي ونیول او هم یې د الراعي ښارګوټي په لویدځ کې‬ ‫د «صندره» کلی ونیوه‪ ،‬او د ســیمې نه یې مرتد امریکا ازمویلي‬ ‫صحوات وشړل او مجاهدینو پدې نښتو کې یو شمیر عرادې‬ ‫او مختلــف ډولــه مهمــات د غنیمــت پــه توګــه ونیــول‪ ،‬ورپ�ســې‬ ‫دیرشــو انغما�ســي ورونــو د راعــي ښــارګوټي پــه لویدیــځ ـکـې د‬ ‫«بحورتــه» کلــی ونیــوه او یــو شــمیر مرتدیــن یــې ووژل‪.‬‬ ‫حمص واليت‪:‬‬ ‫د ذوالقعــدې پــه ‪ ۷۲‬نیټــه د خالفــت غازیانــو د حمــص پــه‬ ‫ختیــځ د الصوانــه غونــډۍ نــه وروســته د حویســیس پــه ســیمه‬ ‫کې د نصیري پوځ په یو شــمیر پاټکونو برید پیل کړ‪ ،‬چې د هللا‬ ‫پــه فضــل ســره یــې یوولــس پاټکونــه ونیــول او یــو شــمیر مرتدیــن‬ ‫پکــې ووژل شــول‪ ،‬پدغــو نښــتو ـکـې د مجاهدینــو الســته یــوه‬ ‫انــدازه غنیمتونــه هــم راغلــل چــې پکــې دوه ‪ 4x4‬موټــرې‪ ،‬یــو پــه‬ ‫ثقیله ‪۵.۴۱‬ملم ماشین بار موټر‪ ،‬بل په ‪ ۷۳‬ملم ثقیله ماشین‬ ‫بــار موټــر‪ ،‬یــو بلــډوزر‪ ،‬یــو زره بنــد او یــوه انــدازه مختلــف ډولــه‬ ‫وســلې او مهمــات شــامل وو‪.‬‬

‫‪37‬‬

‫دياالواليت‪:‬‬ ‫د ذوالقعدې په ‪ ۹۲‬نیټه د خالفت غازیانو د دیاال د العظیم‬ ‫پــه «املطيبيجــة» ســیمې ـکـې د راف�ضــي لښــکریانو پــه قـرارګاه د‬ ‫مختلــف ډولــه وســلو بریــد پیــل کــړ‪ ،‬ســختې نښــتې رامنځتــه‬ ‫شوې چې په ترڅ کې یې د پنځوس نه زیات مرتدین ووژل شول‬ ‫او پــه لســګونو ټپیــان شــول او دوه یــې ژونــدي ونیــول شــول‪ ،‬د‬ ‫مرتدینــو پنځــه همــر عـرادې او یــو‪ 4x4‬موټــر وســوځول شــول‬ ‫او یو ‪ 4x4‬موټر درې ‪ ۵.۴۱‬ملم دوه ‪ ۷،۲۱‬ملم ثقیله ماشینوه‬ ‫او ګڼه وسله او مهمات د مجاهدینو السته د غنیمت په توګه‬ ‫راغلــل او بیرتــه روغ رمــټ خپلــو ځایونــو تــه راســتانه شــول‪.‬‬ ‫ډنمارک‪:‬‬ ‫د ذوالقعــدې پــه ‪ ۹۲‬نیټــه د کوپنهاګــن پــه ښــار ـکـې ورور‬ ‫«ميســا هودزيك» ّ‬ ‫–تقبله هللا– په صلیبي پولیســو برید وکړ‪،‬‬ ‫دغــه عملیــات د هغــه غــږ پــه ځــواب ـکـې تــر ســره شــول چــې پکــې‬ ‫د مسلمانانو پرخالف د جنګیدونکو صلیبي هیوادونو په نښه‬ ‫کــول غوښــتل شــوي دي‪.‬‬

‫مقاله‬

‫‪38‬‬

‫كينيا‪:‬‬ ‫د ذوالحجې په ‪ ۹‬نیټه د اسالمي دولت سره بیعت کونکو‬ ‫ـرة‪-‬تقب ّ‬ ‫ّ‬ ‫لهن‬ ‫درې خوینــدو؛ أم معبــد‪ ،‬أم ســعد او أم ميسـ‬ ‫هللا– د اســامي دولــت پــه مرســته چــې صلیبــي هیوادونــه‬ ‫پــرې بریدونــه کــوي د مومباســا پــه ښــار ـکـې د پولیســو پــه‬ ‫مرکــز بریــد وکــړ‪ ،‬درې واړه د پولیســو مرکــز تــه پــه ننوتلــو‬ ‫کامیابــې شــوې‪ ،‬پــه پولیســو یــې د چاقوانــو او ال�ســې بــم بریــد‬ ‫وکــړ‪ ،‬چــې د کینیــا دوه صلیبــي پولیــس یــې ټپیــان کــړل او درې‬ ‫واړه خوینــدې د صلیبــي پولیســو پــه ډزو شــهیدانې شــوې‪-‬‬ ‫نحســبهن وهللا حســیبهن‪.‬‬

‫ّ‬ ‫الساحل واليت‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۳‬نیټــه د خالفــت درې زمریــان پــه طرطــوس‬ ‫ـکـې د ارزونــه پــه پــل د نصیریانــو د پاټــک پــه لــور والړل‪ ،‬چیرتــه‬ ‫چــې ورور ابــو احمــد الشــامي‪-‬تقبله هللا‪ -‬خپــل بــارودي موټــر‬ ‫پــه پاټــک انفجــار کــړ او موجــود پوځیــان یــې ټوټــې‪ ،‬ټوټــې کــړل‪،‬‬ ‫کلــه چــې امنیتــي ځواکونــه د ســیمې کتلــو تــه راورســیدل نــو‬ ‫استشــهادي ورور أبــو ابراهیــم الســاحلي او أبــو اســامة العراقــي‬ ‫تقبلهما هللا‪ -‬یې مخې ته د بارودي واسکټونو سره ووتل او په‬‫لســګونو مرتدیــن یــې مــړه او ژوبــل کــړل‪.‬‬ ‫بغداد واليت‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۸‬نیټــه د استشــهاد دوه اتــان هــر یــو ابــو‬ ‫عائشــه العراقــي او ابــو صهیــب الفلوجي‪-‬تقبلهمــا هللا‪ -‬د بغــداد‬ ‫پــه منــځ ـکـې د فلســطین واټ پــه لــور والړل‪ ،‬لومــړی ورور ابــو‬ ‫عائشــه خپــل بــارودي کمربنــد د مرتدینــو پــه منــځ انفجــار کــړ‪،‬‬ ‫ورپ�ســې ورور ابــو صهیــب الفلوجــې پــه پاتــې مرتدينــو د بــارودي‬ ‫موټــر انفجــار وکــړ‪ ،‬چــې پــه مجمــوع ـکـې د څلويښــتو نــه زیــات‬ ‫مرتدیــن مــردار او د شــپيتو پــورې ټپیــان شــول‪.‬‬

‫‪39‬‬

‫الخيرواليت‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۵۱‬نیټــه د انغماســیانو ســریې د الخیــر‬ ‫ښــار پــه لویدیــځ ـکـې د توپونــو پــه کتیبــه ـکـې د نصیــري رژیــم‬ ‫د پوســتو پــه لــور والړې‪ ،‬د مختلــف ډولــه وســلو نښــته پیــل‬ ‫شــوه‪ ،‬هللا تعالــی د مرتدینــو پــه زړونــو ـکـې رعــب واچــاوه او‬ ‫د توپونــو د کتیبــې څخــه وتښــتیدل‪ ،‬چــې پــدې ســره د ثــرده‬ ‫غــر پــه پــوره توګــه د اســامي دولــت پــه ولکــه ـکـې شــو‪،‬‬ ‫د کــوم النــدې چــې د الخیــر هوايــي ډګــر پــروت دی‪ ،‬د دې‬ ‫عملیاتــو نــه یــوه ورځ وروســته –د هللا پــه فضــل او توفیــق‬ ‫ســره‪ -‬دافــع هــوا ځــواک د نصیــري رژیــم یــوه «ميګ»ډولــه‬ ‫جنګــي الوتکــه پــه الخیــر ښــار ـکـې رانســکوره کــړه او جنایتــکار‬ ‫پیلــوټ ډګــروال «علــي حمــزة» یــې مــردار کــړ‪.‬‬ ‫صوماليه‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۵۱‬نیټــه د خالفــت غازیانــو د صومالیــې‬ ‫پــه لویدیــځ «قــوف جــدود» ښــار ـکـې د پولیســو پــه مرکــز او د‬ ‫تاال�شــۍ پــه یــوه پوســته بریــد ترســره کــړ‪.‬‬

‫أمريكا‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پـ َـه ‪ ۵۱‬نیټــه د امریــکا پــه «ميناســوتا» آیالــت‬ ‫ـکـې وورر»ظاهــر أ َدن» ّ‬ ‫–تقبلــه هللا– لــس محــارب کفــار پــه‬ ‫چاقــو ووهــل‪ ،‬دغــه بریــد د هغــه غوښــتنو بــه ځــواب ـکـې‬ ‫ترســره شــو چــې وايــي د صلیبــې ټلوالــې اتبــاع پــه نښــه کــړئ‪.‬‬ ‫غرب إفريقية واليت‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۸۱‬نیټــه د اســامي دولــت مجاهدینــو د‬ ‫نایجریــا پــه شــمال ختیــځ د بورنــو پــه «مالــوم فاتيــري» ښــار‬ ‫ګوټــي ـکـې د افریقایــي ټلوالــې پــه یــوه قطــار ســخت او ناڅاپــي‬ ‫بریــد ترســره کــړ‪ ،‬پــه بریــد ـکـې د څلويښــت نــه زیــات صلیبیــان‬ ‫مــړه او پــه لســګونو ټپيــان شــول او پاتــې یــې پــه تيښــته بریالــي‬ ‫شــول‪ ،‬د خالفــت مجاهدینــو پــه لویــه کچــه وســله او جنګــي‬ ‫وســائل غنیمــت کــړل‪.‬‬ ‫دمشق واليت‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۹۱‬نیټــه د اســامي دولــت دافــع هــوا‬ ‫ځــواک د ســوري رژیــم یــوه جنګــي الوتکــه هغــه وخــت‬ ‫انســکوره کــړه چــې د ّ‬ ‫«النقــب» پــه غــره ـکـې یــې د اســامي‬ ‫ر‬ ‫دولــت پــه ســنګرونو څلــور بریدونــه ترســره کــړل‪ ،‬الوتکــه د‬ ‫ســوري رژیــم او د مرتــدو صحواتــو پــه منځنــۍ ســیمه ـکـې را‬ ‫پریوتــه او پیلــوټ یــې پــه ختیــځ قلمــون ـکـې د مرتــدو صحواتــو‬

‫ّ‬ ‫په»الصـ ّـرة» ســيمه‬ ‫د ولکــې النــدې د االشــاره غــر ســره نــږدې‬ ‫ـكـې پــه پراشــوت راښــکته شــو‪ ،‬چــې وروســته مرتدینــو دغــه‬ ‫پیلــوټ ســوري رژیــم تــه د وســلې او مهماتــو د څــه غوښــتنو‬ ‫پــه بــدل ـکـې وســپاره‪ ،‬ځکــه دغــه مرتدیــن پــه ختیــځ قلمــون کې‬ ‫د وســلې د کمښــت ســره هغــه وخــت مــخ شــول چــې اســامي‬ ‫دولــت پــرې پــه وروســتیو ـکـې بریدونــه پیــل کــړل‪ ،‬بلــې خواتــه‬ ‫د ســوريې رژیــم ورځ ترمنــځ د صحواتــو پــه مالتــړ پــه ختیــځ‬ ‫قلمــون ـکـې د اســامي دولــت تــر ولکــې النــدې ســنګرونه پــه‬ ‫الوتکــو او درونــو توپونــو بمبــاروي‪ ،‬همــدا ډول د اســامي‬ ‫دولــت د بریــد پــر مهــال د رڼــا ماینونــه خو�شــې کــوي ترڅــو تــرې‬ ‫صحــوات ګټــه پورتــه کــړي‪.‬‬ ‫الفرات واليت‪:‬‬ ‫د ذوالحجــې پــه ‪ ۳۲‬نیټــه د خــاف د مجاهدینــو یــوه وړه‬ ‫ډلګــۍ د صلیبیانــو او مرتدینــو د هغــې ګــډې قــوې ســره‬ ‫ونښــتل چــې هوايــي بریــد یــې کاوه او غوښــتل یــې د حدیثــه او‬ ‫بیجــي ترمنــځ الره ـکـې د الســکران کلــي تــه نــږدې خپلــې قــواې‬ ‫ښــکته کــړي‪ ،‬پــه دغــه هوايــي بریــد ـکـې دوه چینیــوک او څلــور‬ ‫اپاچــي چورکــو برخــه درلــوده‪ ،‬د نښــتو پــر مهــال یرغلګــرې‬ ‫قــواوې د خالفــت د مجاهدینــو د ماینونــو پــه ســاحه ـکـې‬ ‫راګیــرې شــوې چــې یوولــس مرتدیــن پکــې مــردار شــول او پاتــې‬ ‫قــوه بیرتــه پــه چورلکــو ـکـې ذلیلــه ســتنه شــوه‪.‬‬ ‫مقاله‬

‫‪40‬‬

41

‫مقاله‬

‫‪42‬‬

Сражение на пути Аллаха является выполнением договора, заключенного между Аллахом и искренне уверовавшими в Него. Аллах описал это такими словами: «Воистину, Аллах купил у верующих их души и имущество в обмен на Рай. Они сражаются на пути Аллаха, убивая и погибая. Таково Его обещание и обязательство в Таурате, Инджиле и Коране. Кто выполняет свои обещания лучше Аллаха? Возрадуйтесь же сделке, которую вы заключили. Это и есть великое преуспеяние» [Ат-Тауба: 111]. Вера мусульманина не будет полноценной, пока он не выполнит все условия этой сделки. И за это он будет вознагражден Раем, который Аллах уготовил истинным верующим. Поистине, это великое преуспеяние.

На важность этого вида благих дел указывает то, что Аллах сделал его искуплением за грехи и защитой от Огня. В хадисе, который приводится имамом Муслимом передаются слова Посланника Аллаха : «Никогда не соберутся в Огне вместе кафир и убивший его (мусульманин)». Также с увеличением степени участия в этом благом деле – увеличивается вера мусульманина. Всевышний сказал в Коране: «…и каждое поражение, нанесенное врагу, непременно запишутся им как добрые дела. Воистину, Аллах не теряет вознаграждения творящих добро» [Ат-Тауба: 120]. Все это является милостью, которой Аллах облагодетельствовал Своих рабов, в то время как Он уже предопределил смерть этих кафиров. Ведь Всевышний сказал об этом: «Не вы убили их, а Аллах убил их. Не ты бросил горсть песку, когда бросал, а Аллах бросил» [Аль-Анфаль: 17]. И вместе с этим Аллах награждает тех верующих, чьими руками Он убил этих кафиров.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Атака на аэропорт Брюсселя нанесла городу ущерб размером в миллионы долларов

Это великая степень среди верующих. Поистине, верующие соревнуются в достижении этой степени. Соревнуясь друг с другом, они черпают из водоема смерти, наполняя чаши и проливая их на полях боев, каждый раз, когда слышат призыв к сражению. Они стремятся к смерти, надеясь приблизиться этим самым к Господу миров. Также они не забывают и другую сторону приказа Аллаха, и стараются приблизиться к Нему убивая многобожников и отрубая им головы. 2

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

В ноябре 2015 были уничтожены и ранены десятки членов президентской охраны Туниса

Приближение к Аллаху посредством убийства многобожников и пролития их крови, ради прощения этим самым грехов и ошибок, было приказано единобожникам, бывшим до нас. Ведь Аллах сделал это условием принятия покаяния Бану Исраиль, после того как они впали в ширк поклонения теленку. Аллах приказал мусульманам из их числа убить муртадов. Как об этом говорится в словах Аллаха: «Вот сказал Муса своему народу: «О мой народ! Вы были несправедливы к себе, когда стали поклоняться тельцу. Покайтесь перед своим Создателем и убейте сами себя (пусть невинные убьют беззаконников). Так будет лучше для вас перед вашим Создателем». Затем Он принял ваши покаяния. Воистину, Он - Принимающий покаяния, Милосердный» [Аль-Бакара: 54]. И это вместе с тем, что Аллах ранее брал с них завет о запрете пролития собственной крови. Но из-за огромной опасности ширка, Аллах сделал его хуже убийства и пролития крови, которые являются наказанием кафиров в этом мире, прежде чем их постигнет жестокое наказание в следующей жизни. Как сказал об этом Всевышний: «Убивайте их (многобожников), где бы вы их ни встретили, и изгоняйте их оттуда, откуда они вас изгнали. Искушение хуже, чем убийство. Но не сражайтесь с ними у Заповедной мечети, пока они не станут сражаться с вами в ней. Если же они станут сражаться с вами, то убивайте их. Таково воздаяние неверующим» [Аль-Бакара: 191]. И если единобожник понял, что Аллах сделал смерть от рук верующих участью неверных в этом мире, то он должен поклоняться Аллаху посредством их убийства, насколько это возможно. И Аллах не возлагает на душу то, что ей не под силу. И пусть верующий не пренебрегает убийством никого из многобожников, каким бы незначительным ему это не казалось. Даже если он стремится к атаке на главарей куфра, тагутов и их воинов, а также их ученых, которые защищают их и связанных с ними потомков Каруна, потому что это ослабляет их силу и унижает их знамя. И пусть же последователи религии Ибрахима  стремятся убивать многобожников также, как стремятся получить шахаду на пути Аллаха. Пусть же погружающийся в ряды неверных старается убить как можно больше врагов Аллаха. Ведь за каждого убитого многобожника ему записывается благое дело, прощаются грехи, чтобы это было защитой от Огня, а также позором и наказанием для многобожников, исцелением грудей верующих и удалением гнева из их сердец. Аллах дарует покаяние кому пожелает из числа Своих рабов единобожников. Хвала Аллаху. УМИЯ

3

Религия Ислам

и община мусульман

В Книге Аллаха есть два аята, над которыми непременно станет размышлять каждый, кого Аллах облагодетельствовал Своей милостью. А отвернувшийся от них будет сожалеть об этом как в этом, так и в следующем мире. Всевышний Аллах сказал: «Вот ваш Господь возвестил: «Если вы будете благодарны, то Я одарю вас еще большим. А если вы будете неблагодарны, то ведь мучения от Меня тяжки» [Ибрахим: 7]. Он также сказал: «И возвещай о милости своего Господа» [Ад-Духа: 11]. Рабиа  в толковании слов Аллаха: «Если вы будете благодарны, то Я одарю вас еще большим», сказал, что Муса  сообщил своему народу от Имени их Господа, что если они будут благодарными за милость, оказанную им, то они будут одарены еще большей милостью, им будет даровано еще большее пропитание и им будет дарована победа. Суфьян ас-Саури  сказал в толковании этого аята: «Если вы будете благодарны, признав, что эта милость дарована Мною, то Я одарю вас еще большим подчинением Мне». Катада  сказал: «Аллах дает просящему и прибавляет благодарному. Аллах Дарующий и любит благодарных. Благодарите же Аллаха за Его милости». Джафар Садык  сказал: «Если Аллах облагодетельствовал тебя чем-то, и ты желаешь, чтобы эта милость не пропадала и оставалась с тобой, то чаще благодари Аллаха за нее и восхваляй Его за это». От Пророка  также приводится: «Благодарный не будет лишен еще большей (милости)». Что же касается слов Аллаха «о милости своего Господа» во втором аяте, то наши предшественники сказали, что эта милость – это Великий Коран, 4

пророчество Посланника Аллаха а также благие дела. Эта милость охватывает все милости этого и последующего миров. Однако величайшей милостью Аллаха является указание истинного пути человеку. Без этой милости - милости непричастия к многобожию и повиновения Аллаху – его грудь будет сжатой, жизнь станет тяжкой, и он будет все больше погружаться в заблуждение. А затем в Судный День Аллах не станет говорить с ним, не очистит его, и ему будут уготованы мучительные страдания. Он потеряет и этот и следующий мир, а это и есть явный убыток. Что же касается милости общины мусульман, то Аллах сделает её наместниками на земле и одарит их властью. Без общины (джамаaта) человек слабеет, подвергается бедствиям и искушениям, которые его пожирают. А затем он умрет смертью невежества. Да убережет нас Аллах от подобного. Что же касается слова Аллаха «возвещай», то Умар бин Абдульазиз  сказал: «Поистине поминание милости является благодарностью». Джарири и Яхья бин Саид,  сказали: «Говорится, что перечисление милостей является благодарностью». Катада также сказал: «Распространение милости является благодарностью за нее». Фудейль бин Ияд, да помилует его Аллах, сказал: «Говорится, что сообщение другим об оказанной милости является благодарностью за нее». Хасан бин Али  сказал: «Если тебя постигло благо, то сообщи о нем своим братьям». Абу Надра  сказал: «Мусульмане считали, что сообщение людям о милости, которую им оказал Аллах, является благодарностью за нее». А также сказал Ибн Аби Хавари: «Однажды Фу-

дейль бин Ияд вместе с Суфьяном бин Уейна всю ночь до утра поминали милости Аллаха. Суфьян говорил: «Аллах облагодетельствовал нас в том-то и том-то. Аллах сделал нам то-то и то-то». Приводится от Пророка: «Кто не благодарен за малое, тот не благодарен и за большое. Кто не благодарен людям, тот не благодарен и Аллаху. Рассказывать о милостях Аллаха это благодарность, а не рассказывать – это неблагодарность. Община мусульман – это милость. Раскол – это наказание». А также: «Кто был облагодетельствован милостью и рассказал о ней – тот воздал благодарность. А кто скрыл ее – тот проявил неблагодарность. А кто украсил себя тем, чем не был облагодетельствован – тот подобен солгавшему дважды». А также: «Кто был облагодетельствован милостью, то пусть даст за нее что-то, если у него есть материальная возможность. А если такой возможности нет, то пусть восхвалит Аллаха за нее. Кто восхвалил – тот отблагодарил. А кто скрыл – тот проявил неблагодарность». Аллах Велик! Сколько же надо муджахиду-единобожнику восхвалять своего Господа за то, что Он облагодетельствовал его Исламом и общиной мусульман. Если бы не Аллах, то он оставался бы рабом дворцовых или могильных тагутов. Если бы не Аллах, он был бы последователем тагутских ученых и ученых-джахмитов. Если бы не Аллах, то он был бы безревностным существом среднего рода, отсиживающимся с женщинами. Если бы не Аллах, он оставался бы на землях неверных посреди полицейских, судей, агентов, военных и других вероотступников или же вместе с иудеями, христианами, огнепоклонниками, атеистами и прочими неверными. Если бы не Аллах, он был бы хариджитом, притеснителем (бугат) или кем-то еще из числа заблудших сект и течений. Хвала Аллаху, Который привел нас к этому! Мы не последовали бы прямым путем, если бы Аллах не наставил нас. Какая же слабость, какие сильные испытания, искушения и тягости ложились на этого муджахида-единобожника, до того, как Аллах облагодетельствовал его общиной мусульман. Не было школ, чтобы в них учились его дети. Не было ученых, чтобы получать у них знания. Не было судов, чтобы обращаться в них, ведь он единобожник и проявляет неверие в суды тагутов. Не было жилья, чтобы жить в нем в спокойствии и безопасности. Не было земли, куда можно было бы бежать от тагутов. Не было военно-подготовительных лагерей, чтобы вести подготовку, кроме как в пещерах, в лесах или в пустынях. В понимании наших праведных предшественников настоящей общиной мусульман было что-то совершенно другое. Ею был Халифат. И если он выявлял религию Ибрахима среди не-

верных и вероотступников или пробовал готовиться к джихаду для устрашения врагов, то засыпая он не знал, проснется ли он дома со своей семьей или же в подземной тюремной камере. Таковой была его жизнь. Но затем Аллах  облагодетельствовал его общиной мусульман. Всевышний сказал: «Помните, что вы были малочисленны и считались слабыми на земле. Вы опасались, что люди схватят вас, но Он дал вам убежище, подкрепил вас Своей помощью и наделил вас благами, чтобы вы были благодарны» [Аль-Анфаль: 26]. Теперь же он должен проявлять благодарность Аллаху за эту милость, которой он пользуется, внутренне и внешне, среди близких людей и далеких. Пусть же он напоминает об этой милости своей семье. Пусть он напоминает о ней своим друзьям. Пусть он сообщает о ней всем людям. Пусть он воздает Хвалу Аллаху, который предопределил эту милость для него и облагодетельствовал его ею. Нет Силы и Мощи ни у кого помимо Живого и Сущего. А затем пусть делает дуа за воинов и амиров, опередивших его. А в частности за тех, кто уже стал шахидом, как шейх Абу Мусаб аз-Заркави, шейх Абу Хамза аль-Мухаджир, Абу Умар аль-Багдади, шейх Абу Бакр аль-Ираки, шейх Абу Абдуррахман аль-Байляви, шейх Абу аль-Мутаз аль-Курайши, шейх Абу Али аль-Анбари и шейх Абу Умар аш-Шишани, да примет Аллах их шахаду. Такими мы их считаем, а их расчет у Аллаха. Мы не восхваляем никого перед Аллахом, но кто не благодарен людям – тот неблагодарен и Аллаху. И если кто-то сядет, как сели когда-то имамы Фудейль и Суфьян, и станет всю ночь до утра перечислять оказанные ему Аллахом милости, такие как Халифата, то этого будет недостаточно. Всевышний Аллах сказал: «Он даровал вам все, о чем вы просили. Если вы станете считать милости Аллаха, то не сможете сосчитать их. Воистину, человек несправедлив и неблагодарен» [Ибрахим: 34]. Также милостью Аллаха к муджахиду-единобожнику является то, что он дожил до этого времени, когда Аллах посредством его джихада установил Халифат и сделал его хранителем границ этого Халифата. Абу аль-Аббас ибн Таймия сказал: «Знайте же, да исправит вас Аллах, что одной из самых больших милостей Аллаха, которой Он облагодетельствовал тех, кому Он пожелал добра, является то, что Аллах дал им дожить до этого времени. Времени, в котором Аллах обновляет Свою религию, оживляет обряды мусульман и положение верующих и муджахидов, пока они не станут похожими на людей первых поколений, опередивших остальных в благе из числа переселившихся и тех, кто их принял. Кто будет участвовать в этом сегодня – тот станет одним из тех, кто последовал за

УМИЯ

5

ними наилучшим образом. Одним из тех, кто доволен Аллахом, и Аллах доволен ими. Одним из тех, кому Аллах приготовил Райские Сады, в которых текут реки, и в которых они будут пребывать вечно. Это является великим преуспеянием. Верующие должны благодарить Аллаха за это испытание, которое в действительности является благородной наградой от Аллаха. А эта фитна, которая присутствует в этом испытании, является большой милостью Аллаха. И клянусь Аллахом, если бы первые мухаджиры и ансары, такие как Абу Бакр, Умар, Усман, Али и другие, присутствовали сегодня, то лучшим что они могли сделать было бы сражение с этими преступниками. Этот поход обойдет стороной только глупцов, чья торговля была убыточной, и кто потерял великую долю в этом и в следующем мире» [Аль- Фатава]. Это и есть милость от Аллаха, Который облагодетельствовал нас милостью Ислама, милостью общины мусульман, милостью джихада и облагодетельствует милостью шахады, с Его позволения. А проявлениями неблагодарности за эту милость является оставление общины мусульман, совершение грехов, ведение тайных разговоров, распространение слухов, дурные предположения, презрение к амирам, нарушение договоров, распространение смут и нечестия, бегство на земли неверных, фанатичное следование за чьим-то иджтихадом, мнением или страстью, выход против правителя и вынесение такфира общине мусульман, как их имамам, так и простолюдинам. Имамы этого государства наилучшим образом предостерегли от этих гибельных грехов. Как это сделал шейх Абу Мусаб аз-Заркави в «Ва Итасыму», а также в работах шейха Абу Хамзы аль-Мухаджира «Аль-Васыяту ас-Салясиния», «Ад-Дауляту ан-Набавия» и «Масалик ан-Наср». Кто же впадет в эти опасные действия и будет в них усердствовать, то пусть пеняет только на самого себя. И возможно Аллах отдалит его от милости Ислама за его неблагодарность за милость общины мусульман. Всевышний сказал: «Если кто променяет милость Аллаха после того, как она явилась к нему, то ведь Аллах суров в наказании» [Аль-Бакара: 211]. Он также сказал: «Если вы будете благодарны, то Я одарю вас еще большим. А если вы будете неблагодарны, то ведь мучения от М е н я тяжки» [Ибрахим: 7]. Самой же большой

6

неблагодарностью является то, когда человек приписывает милости Аллаха себе и своему старанию. Всевышний сказал: «Когда человека касается вред, он взывает к Нам. Когда же Мы предоставляем ему благо от Нас, он говорит: «Воистину, это даровано мне благодаря (моему) знанию». О нет, это - искушение, но большинство их не знает этого» [Аз-Зумар: 49]. Основоположником подобной неблагодарности и этой скверной сунны является сгинувший Карун, которого, по приказу Аллаха, поглотила земля. Что же касается благой Сунны, то ею является знание раба, что все, чем он наслаждается из милостей этого мира и религии – от Одного лишь Аллаха, а не от кого-то из рабов. Приводится, что Давуд  сказал: «О мой Господь, как я могу отблагодарить тебя, если Ты даруешь мне милость, затем даруешь мне пропитание, затем увеличиваешь эту милость. Вся милость от Тебя, о мой Господь. И благодарность от Тебя, о мой Господь. Так как я могу отблагодарить Тебя, о мой Господь?». И тогда Аллах ниспослал ему: «Сейчас ты познал Меня, о Давуд, истинным образом». Также приводится, что он  сказал: «О мой Господь, как мне отблагодарить тебя, если благодарить я могу только по Твоей милости?» И тогда Аллах ниспослал ему: «О Давуд, разве ты не знаешь, что все окружающие тебя милости дарованы Мною?» На что, Давуд  ответил: «Да, о мой Господь». Тогда сказал Господь: «Я доволен этим в виде благодарности от тебя». [Аз-Зухд, имам Ахмад бин Ханбаль].

Эта истина и понимание укрепляются в сердце раба с размышлением над аятом из Книги Аллаха: «Они попрекают тебя тем, что обратились в Ислам. Скажи: «Не попрекайте меня вашим обращением в Ислам. Это Аллах оказал вам милость тем, что привел вас к вере, если вы вообще говорите правду». [Аль-Худжурат: 17] А также над аятом: «Мы исторгнем из их сердец злобу, и под ними будут протекать реки. Они скажут: «Хвала Аллаху, Который привел нас к этому! Мы не последовали бы прямым путем, если бы Аллах не наставил нас. И посланники Господа нашего принесли истину». Им будет возвещено: «Вот Рай, который вы унаследовали за то, что совершали» [АльА’раф: 43].

УМИЯ

7

Рай является дорогим товаром, лучшим из мест пребывания и пределом всех желаний. К нему стремятся верующие, ради него соревнуются соревнующиеся в благих делах. От его непостижимости кружится голова, и его образ не сможет описать даже самый красноречивый человек. Но вместе с этим, он окружен не цветами, а колючками, чему свидетельствуют кровь и разорванные части тел, а также полное пожертвование собой тех, кто его купил. «Клянусь Аллахом, его не получат несостоятельные (мусульмане) и не сорвут его зрелых плодов в отсрочку бедняки (в религии). Он выставлен на продажу для тех, кто его желает. Но его Господь не будет довольствоваться за него ничем, что не достигает пожертвования своими душами. И тогда скверные отойдут в сторону, а любящие (своего Господа) станут выжидать, чья из их душ пойдет за него ценой» [Зад аль-Маад].

Аллах сказал в Своей Книге великие слова. Благо тому, кто их прочтет, услышит и поразмышляет над ними: «Если вам нанесена рана, то ведь подобная рана уже была нанесена и тем людям. Мы чередуем дни (счастье и несчастье) для людей, чтобы Аллах узнал уверовавших и избрал среди вас павших мучеников, ведь Аллах не любит беззаконников, и чтобы Аллах очистил уверовавших и уничтожил неверующих. Или вы полагали, что войдете в Рай, пока Аллах не узнал тех из вас, кто сражался и кто был терпелив?» [Алю Имран:140-142]. Таков расчет Аллаха - рана за рану. Одно время сменяет другое, и среди верующих будут шахиды. Уверовавшие будут подвергнуты испытанию, чтобы отличить лучших из них, и чтобы благое

8

превознеслось над скверным. Что же касается Рая, то он достанется тем, кто был успешен в этой проверке, кто проявил терпение в беде и трудности, не испугался и не проявил негодования, но не тем, кто готов сказать: «Обещания Аллаха и Его Посланника были всего лишь обольщением». Конечно, такие не удостоятся Садов Своего Господа. И пусть мусульманка-единобожница не полагает, что беды и испытания ее не коснутся. Наоборот, в этом между ней и мужчиной нет никакой разницы. Более того, она может сыграть важную роль в укреплении своего мужа и своих детей. Это и Хадиджа, и Асма, и Сумая, и Ханса и многие другие женщины, упомянуть достоинство которых не хватит места. Хадиджа была матерью правоверных и обладательницей первого сердца, которое наполнилось верой в послание Мухаммада . Хадиджа была одной из тех, посредством кого Аллах укрепил эту религию, так как она подбадривала своего мужа, лучшего из всех Посланников Мухаммада . Имамы Аль-Бухари и Муслим привели в своих достоверных сборниках хадисов от Аиши , что Пророк , после ниспослания к нему первого откровения в пещере Хира, сильно испугался, а затем пришел к своей жене Хадидже, рассказал ей историю, а после сказал: «Я боюсь за себя»,а она ему ответила: «Нет же! Возрадуйся ведь, клянусь Аллахом, Аллах никогда не предаст тебя позору. Клянусь Аллахом, ты поддерживаешь родственные связи, ты правдив в своих речах, несешь бремя помощи бедным и оделяешь неимущего, оказываешь людям гостеприимство и помогаешь им переносить невзгоды!»

Хадиджа бинт Хувейлид  Мать правоверных Хадиджа , услышав об этом удивительном происшествии от своего мужа, не испугалась и не стала излишне тревожиться, не ухватилась за воротник своего мужа от страха перед грядущими днями, не ослабила его сердце, а, наоборот, укрепила его. Имам ан-Навави привел слова ученых в отношении ее поведения: «Ученые сказали… ее слова являются самым явным и ясным доказательством на превосходство и полноценность Хадиджы , на красноречие ее слов, силу ее личности, стойкость сердца и глубину ее понимания. И Аллаху известно лучше» [Шарх Сахих Муслим]. Шли дни, призыв распространялся, а тагуты-курайшиты все больше притесняли единобожников. Они осадили их в ущелье Абу Талиба, не позволяя воде и продуктам поступать к ним. Мать правоверных в это время стойко держалась вместе со своим мужем, проявляя терпение. Ей нужно было переносить голод и жажду вместе со своим племенем. Несмотря на то, что она являлась самой благородной, знатной и богатой женщиной курайшитов, она провела два года в осаде в ущелье Абу Талиба. В результате перенесенного голода и тягостей она умерла, стойко стоя на своей религии и заслуживая довольство своего мужа . Так пусть Аллах будет ею доволен и даст ей то, чем она будет довольна.

Сумая бинт Хайат  А также Сумая бинт Хайат мать Аммара ибн Ясира. Она стала седьмой по счету, кто принял Ислам, и стала первым шахидом, напоив своей кровью дерево единобожия. Да, о мусульманка. Первой кровью, пролившейся на пути ля иляха илля Ллах, была кровь женщины. Сумая, ее муж и их дети были рабами Бану Махзум. Когда же они приняли Ислам, их подвергли различным мучениям. Передается от Джабира, что Посланник Аллаха  проходил мимо Аммара и его семьи в тот момент, когда их подвергали пыткам. Он сказал: «О семья Аммара и семья Ясира, возрадуйтесь, вашим воздаянием станет Рай» [Привел Хаким].

Сумая была подвергнута мучениям только из-за веры в Аллаха, чтобы она отказалась от своей религии и пути Мухаммада . Ведь этот человек не пришел к ним с деньгами, золотом или серебром, а пришел с новой религией, которой не следовали их отцы. Он пришел со словом, засвидетельствовав которое и следуя за которым, им достанется Рай. Несмотря на тяжелые пытки эта хрупкая и слабая женщина была стойка, и ее религия не поколебалась. Она не отказалась от того, во что верила в отношении Всевышнего Аллаха. Ибн Исхак сказал в “АсСира”: «Люди из семейства Аммара ибн Ясира мне рассказали, что семейство Бану Мугира пытали Сумаю Умм Аммар из-за ее Ислама. Она отказывалась принять другую веру, пока ее не убили». После всей проявленной стойкости и терпения ее убил враг Аллаха Абу Джахль, ударив ее копьем, и она удостоилась шахады.

Асма бинт Абу Бакр  Асма, дочь Правдивого Абу Бакра , показала наивысочайшие примеры в джихаде и стойкости. Отец Асмы Абу Бакр вышел в хиджру вместе с Пророком , забрал все деньги, не оставив им ничего, но она не стала роптать и выражать недовольство. Более того, она перехитрила своего деда, который оставался в неверии, и не выдала своего отца. Передано от Яхьи бин Аббада бин Абдуллаха бин Зубейра, что его отец рассказал ему о своей бабушке Асме бинт Абу Бакр, что она сказала: «Когда Пророк  вместе с Абу Бакром вышли в дорогу, Абу Бакр собрал все свои деньги – пять или шесть тысяч дирхемов». Она продолжала: «Он взял их с собой. К нам зашел слепой Абу Кухафа (отец Абу Бакра). Он сказал: «Мне кажется, что он доставил вам неприятности, забрав с собой все деньги»,- но она ответила: «Нет, о дедушка, он нам оставил много блага»,- она сказала: «Я взяла камешки и положила туда, куда мой отец обычно клал деньги, а потом накрыла их рубахой. После этого я взяла его руку и сказала: «Дедушка, положи руку на эти деньги». Он положил на них руку и сказал: «Нормально. Если он оставил вам это, то он хорошо поступил. Этого вам будет достаточно». Она сказала: «Клянусь Аллахом, он нам ничего не оставил, но я просто хотела успокоить этим старика» [Привел Ахмад и другие]. Обладательница двух поясов также не избежала притеснений со стороны тагута Абу Джахля. Она рассказывала: «Когда Посланник Аллаха  с Абу Бакром ушли, к нам пришла группа курайшитов, среди которых был Абу

УМИЯ

9

Ханса бинт Амр  Джахль. Они встали у двери Абу Бакра и тогда я вышла к ним. Они сказали: «Дочь Абу Бакра, где твой отец?»,- я ответила: «Клянусь Аллахом, я не знаю где мой отец. После этого Абу Джахль поднял руку и ударил меня по по щеке так, что у меня соскочила серьга упала на землю. Он был мерзким и подлым человеком. После этого они ушли» [Хильяту аль-Аулия]. Таково было положение верующих мусульманок, всегда имевших добрые предположения о своем Господе и которые стойко переносили страдания ради своей религии. Когда люди вышли против Халифа мусульман Абдуллаха бин Зубейра , и Хаджадж ас-Сакафи осадил его в Мекке, Асма призвала своего сына к стойкости и призвала его умереть на пути Аллаха. Ибн Касир писал: «Абдуллах ибн Зубейр зашел к своей матери, жалуясь на то, как его предали люди и перешли на сторону Хаджаджа. И что так же поступили даже его дети и родственники. Он рассказывал, что с ним остались лишь очень немногие, терпение которых так же было на пределе. В тот же момент (противник) ему предлагал любые блага этой дуньи (ради того, чтобы он сдался). После чего он спросил ее мнения. Она ответила: «О сынок, тебе известно лучше. Если ты знаешь, что ты на истине и призываешь к истине, то прояви терпение и оставайся на этом. Ради этого были убиты твои последователи. Не дай им добраться до твоей шеи, с которой станут играть подростки Бану Умеййа. Если же ты хотел этого мира, то какой же ты раб (Аллаха)? Ты погубил себя и тех, кто был убит вместе с тобой. Если же ты на истине, то пусть твоя религия не слабеет. Сколько ты собираешься оставаться в этой дунье? В таком случае лучше быть убитым» … После этого она стала напоминать ему о его отце Зубейре, дедушке Абу Бакре, бабушке Сафие бинт Абдульмутталиб и его тете Аише, жене Пророка . Она выразила надежду, что он выйдет против них (Хаджаджа и его армии). После этого он вышел от нее, и это была их последняя встреча. Да будет Аллах доволен ими обоими и их отцом» [Аль-Бидая ва ан-Нихая].

10

Ханса бинт Амр также прошла через что-то подобное. Передано от Абу Ваджза, от его отца, что он сказал: «Ханса бинт Амр бин аш-Шарид ас-Салямия была при битве при Кадисии. Вместе с ней были ее четверо взрослых сыновей. В первую же ночь она им сказала: «О мои сыны, вы приняли Ислам подчинившись (приказу Аллаха) и добровольно совершили хиджру. Клянусь Аллахом, кроме Которого никто не достоин поклонения, вы все являетесь сыновьями одного мужчины и одной женщины, которая не предавала вашего отца, которая не опозорила вашего дядю и не замарала вашу родословную. Вы знаете, какое великое вознаграждение Аллах уготовил для верующих за ведение войны с кафирами. И знайте, что вечный мир лучше преходящего. Всевышний Аллах сказал: «О те, которые уверовали! Будьте

терпеливы, запасайтесь терпением, несите службу на заставах и бойтесь Аллаха, — быть может, вы преуспеете». Если завтра утром, с дозволения

Аллаха, вы будете в здравии, то сражайтесь с вашем врагом и будьте бдительны. Просите помощи против ваших врагов у Аллаха. Когда же вы увидите, что война достигла своего пика, в ней разгорелось пламя и покрыло ее своим огнем, тогда направьтесь в этот жаркий бой, ведите битву с их предводителем и вы одержите благородную победу и захватите трофеи в мире вечного пребывания» [Аль-Истиаб]. В результате Ханса получила то, чего желала. Четверо ее сыновей вышли в бой стремясь к смерти и были убиты все в один день. Когда же ей об этом сообщили, она сказала: «Хвала Аллаху, Который облагодетельствовал меня тем, что они были убиты. И я надеюсь, что мой Господь соберет меня вместе с ними в Свой постоянной милости». Насколько же прекрасны женщины подобные этой. Они не лили слез и не рыдали в момент тягот и испытания, а несли на своих плечах бремя своей религии и уммы. Одна укрепляет своего мужа, а другая призывает сыновей к джихаду… Мусульманка должна следовать подобным примерам. Когда усиливается беда и сужаются границы. Пусть они вспоминают стойкость тех женщин и облагораживают себя примером их историй. Хвала Аллаху Господу миров, мир и благословение Пророку Мухаммаду, его семье и сподвижникам.

Аллах послал своего Пророка g милостью для миров. Он стал прямо призывать их к истине и прямому пути. Кто принял этот призыв, тот удостоился этой милости, а кто стал противиться и упрямствовать, с тем он вел джихад и сражение и относился к ним с жесткостью и суровостью, пока они не покорялись религии Аллаха. Его g жизнеописание является лучшим примером этому. После того, как Пророк g вернулся с Бадра, он приказал убить пленного Укбу ибн аби Муийта. Он был одним из тех, кто доставил мусульманам больше всего страданий. Имам Аз-Захаби сказал в “Ас-Сира”: «Укба ибн аби Муийт был убит в Ирк аз-Забия. Когда Пророк g приказал его убить, Укба спросил: «О Мухаммад, кто (присмотрит) за (моими) детьми?» Он ответил: «Огонь». Его убил Асым ибн Сабит ибн аби аль-Аклях, а также приводится, что это сделал Али h. В битве при Ухуде Пророк приказал убить пленного Абу Иззу аль-Джумахи, у которого были дочери. Ибн Касир писал: «Абу Изза аль-Джумахи являлся единственным пленником при Ухуде. Он также попал в плен и при Бадре, но Пророк g тогда его отпустил без выкупа, но с условием, что он больше не будет сражаться. Когда же он снова попал в плен при Ухуде, он сказал: «О Мухаммад, пожалей меня ради моих дочерей. Я также дам слово больше не сражаться». Пророк g ему ответил: «Я не позволю, чтобы ты, поглаживая уголки свосвоих губ, говорил в Мекке: «Я обманул Мухаммада дважды»,- после чего ему отрубили голову. Также упомянули, что в тот день Посланник Аллаха g сказал: «Верующий не может быть ужален из одной норы дважды». Этих пленников не предложили для выкупа, не сжалились и не отпустили. Если бы с ними поступили таким образом, это повлияло бы на достоинство и авторитет Посланника g Господа Миров, как об этом было сказано в его словах Абу Иззе.

Пророк никогда не позволял спокойно жить тому, кто порочит Ислам и доставляет страдания мусульманам, даже если он это делал лишь своим языком и подстрекательством, как иудей Кааб ибн Ашраф. Ибн Исхак писал: «Он стал подстрекать людей против Посланника Аллаха читая стихи и оплакивая курайшитов, сброшенных в колодец после битвы при Бадре. А после этого Кааб ибн Ашраф вернулся в Медину и стал сочинять стихи о Умм Фадль, дочке Хариса и о других женщинах мусульман». Узнав об этом, Пророк g приказал отрубить этому тагуту голову и спросил, кто хотел бы выполнить это задание. Передано от Джабира ибн Абдуллаха h, что он сказал: «Посланник Аллаха g, сказал: «Кто расправится с Ибн Ашрафом для меня? Ведь он оскорбил Аллаха и Его посланника»». И тогда встал Мухаммад ибн Масляма и сказал: «О Посланник Аллаха, хочешь, чтобы я его убил?»,- он ответил: «Да!» [Аль-Бухари и Муслим]. После битвы у рва Посланник Аллаха g направился к Бану Курейза для их осады за нарушение договора. Суждением Аллаха в отношении них стала казнь их мужчин и обращение в рабство их женщин и детей. Передается от Аишы i, что она сказала: «Саад был ранен в битве у рва. В его ранил курайшит по имени Ибн Арка… Пророк g для него установил палатку в мечети. Он должен был вскоре к нему вернуться. Когда Пророк g вернулся со рва, он положил оружие и помылся. Но к нему пришел Джибриль n, который стал стряхивать пыль с его головы, а после сказал: «Ты сложил свое оружие, но мы, клянусь Аллахом, его не сложили. Иди к ним». Пророк g спросил: «Куда?». Джибриль показал в сторону Бану Курейза. Посланник Аллаха g стал с ними сражаться, пока они не согласились подчиниться решению Посланника Аллаха g в отношении них. Он же передал принятие решения в отношении них Сааду ибн Муазу. Он сказал: «Я постановляю, что их мужчины должны быть казнены, женщины и дети обращены в рабство, а день-

УМИЯ

11

ги разделены…». Урва ибн Зубейр сказал: «До меня дошло, что Посланник Аллаха g тогда сказал: «Ты посудил в отношении них суждением Аллаха» [Муслим]. Настолько жесткое суждение в отношении этих предателей было принято для того, чтобы исцелить сердца верующих и чтобы оно стало назиданием для остальных. «Еще до этого, когда Аллах открыл Пророку g, что Бану Надыр собираются его убить, когда он будет находиться у них, то Пророк g изгнал их из своих домов и взял их имущество себе трофеями. Он стал сражаться против них, и Аллах помог ему в этом. Также как он ранее осадил и сражался с Бану Кайнука и иудеями Хайбара, чьи крепости были завоеваны силой» [Сира Ибн Хишама]. Посланник Аллаха g также никогда не забывал мусульман, которые были предательски убиты, как это делают призывающие зла, которые удерживают мусульман от того, чтобы они вернули свое право за пролитую кровь и попранную честь. Ибн Касир сказал: «Аль-Вакыди сказал: «В Шаввале шестого года по хиджре был послан отряд Караза ибн Джабира аль-Фахри к племени Урайна, которые убили погонщика верблюдов Посланника Аллаха g и угнали его верблюдов». Передано от Анаса h, что к Пророку g пришли люди из племен Акль и Урайна и сказали: «О Пророк Аллаха, мы скотоводы и не привыкли к оседлой жизни». В Медине они заболели, и тогда Пророк g собрал небольшое стадо вместе с пастухом, и сказал им выйти вместе с ним и пить верблюжье молоко и мочу. Но когда они дошли до вулканической местности (на краю города), они вышли из Ислама, убили пастуха Пророка g и угнали стадо. Когда это дошло до Пророка g, он послал

за ними. Когда же их поймали, он приказал ослепить их (подводя к глазам раскаленный гвоздь, не касаясь самого глаза), отрубить им руки и оставить на вулканической местности, пока они там не умерли [Бухари и Муслим]. Таково было возмездие Посланника Аллаха g. И несмотря на то, что нам запрещено уродовать трупы, возмездие совершившим такое предательство является обязательным. Он не оставил убийц своего пастуха, а послал отряд, который их выловил и произвел над ними возмездие. При открытии Мекки (да вернет ее Аллах), Пророк g приказал убить некоторых из людей, даже если они схватятся за покрывало Каабы. Передано от Анаса h, что войдя в Мекку в Год Победы, на голове Пророка g был шлем. Когда же он его снял, к нему подошел мужчина и сказал: «Ибн Хатль держится за покрывало Каабы». Он ответил: «Убейте его» [Бухари и Муслим]. Передано от Саада ибн аби Ваккаса h, что он сказал: «В День Победы Посланник Аллаха g гарантировал безопасность всем, кроме четверых мужчин и двух женщин. Он сказал: «Убейте их даже если они ухватятся за покрывало Каабы» [Ан-Насаи]. И это все также по причине того, что они доставляли мучения мусульманам и досаждали Исламу. Совершив своими руками и языками тяжелое вероотступничество, покрывало Каабы не могло их защитить от шариата Господа миров. Эти и многие другие похожие истории не отменяют также такого качества Пророка g, как милость и сострадание, но они соответствуют словам Всевышнего: «Мухаммад — Посланник

Аллаха. Те, которые вместе с ним, суровы к неверующим и милостивы между собой» [Аль-Фатх:29]. По-

сланник Аллаха g всего лишь исполнял приказ Аллаха, в котором сказано: «О те, которые уверо-

вали! Сражайтесь с неверующими, которые находятся вблизи вас. И пусть они убедятся в вашей суровости. И знайте, что Аллах — с богобоязненными» [Ат-Тауба:123].

Также как он является Пророком милосердия g, также он является и Пророком сражений. Обращение же внимание лишь на его мягкость и сострадание к приближенным Аллаха и отказ от упоминания его отношения к врагам Аллаха, это путь друзей тагутов, которые ведут мусульман к торговле религией перед своими врагами. Более того, они стараются, чтобы мусульмане стали им подчиняться. Если же мусульманин посмеет восстать и начнет бить врагов Аллаха и станет их гнать и убивать, и поступать с ними также, как они поступают с мусульманами, то эти шайтаны непременно станут его критиковать и обвинять, что он порочит образ Ислама и мусульман. О каком же Исламе они тогда говорят и какой религии следуют?

12

Жесткость и суровость к кафирам

в истории Праведных Халифов

Сподвижники j имели самые мягкие сердца и были кротки в своем отношении к мусульманам. У них был лучший нрав, их общество было самым приятным, и они были полностью искренни в своем призыве и стремлении распространить религию и возвысить знамя Ислама. Они как никто держались за сунну Посланника Аллаха g во всех делах, а частью этой сунны являлось отношение к кафирам в военное время. Они относились к ним с суровостью, что проявлялось на их мечах и языках, пока не установили фундамент этой религии и основания Ислама и подняли знамя единобожия. Первым из них был Абу Бакр ас-Сыддик h, стойкостью которого Аллах упрочил Ислам, когда он с решительно начал сражение с муртадами, отказавшимися выполнять один из главных внешних предписаний Ислама выплачивание закята. Он не стал разделять между ними и теми, кто снова вернулся к поклонению идолам или последовал за лжепророками. Он поднял знамена и послал отряды, а одним из них руководил обнаженный меч Аллаха Халид ибн Валид h. В ходе своей первой атаки на вероотступников Халид, сломив их силу h смог разбить армию Тулейхи бин Хувейлида аль-Асади, к которому примкнули некоторые арабские племена. Сыддик послал к нему письмо, в котором призвал жестоко с ними расправиться. Ибн Касир писал: «Когда до Абу Бакра ас-Сыддика дошли вести о том, что Халид ибн Валид разбил Тулейху и тех, кто стоял в его рядах и его поддерживал, он ему написал: «Пусть Аллах прибавит тебе блага в том, чем он тебя облагодетельствовал. Но побойся Аллаха в своем деле, ведь Аллах с теми, кто богобоязнен и кто творит добро. Прояви серьезность, не слабей и жестоко покарай каждого многобожника, который убивал мусульман. Если ты видишь в этом пользу, то убей каждого, кто воевал с Аллахом или Ему противоречил» [Аль-Бидая ва ан-Нихая].

j

Обнаженный Меч Аллаха исполнил это завещание, отправившись в погоню разбитой отступающей армии вероотступников, мстя и расправляясь с ними. Ибн Касир писал: «Целый месяц он преследовал и мстил вероотступникам, убивших мусульман, которые оказались рядом, когда те вышли из Ислама. Некоторых (муртадов) они сожгли в огне, других разбили камнями или сбросили с вершин скал. Все это делалось для того, чтобы это стало назиданием для других арабов-вероотступников, услышавших об (их участи)». В результате этого террора, слухи о котором уже стали доходить до других вероотступников, часть из них поспешила раскаяться и подчиниться, другие же продолжили сражаться. Когда же к Абу Бакру ас-Сыддику h пришла делегация из племени Базаха, прося его о заключении перемирии и свидетельствуя, что они станут придерживаться всех постановлений Ислама, он им поставил ультиматум: или продолжить заведомо проигрышную войну или же заключить позорный мир. Ибн Касир писал: «Они сказали: «О Халиф Посланника Аллаха, что касается превосходящей войны, то мы ее видели, а что такое позорный мир?» Он ответил: «У вас будет отобрано ваше оружие, и вы станете племенами, которые будут следовать за хвостами своих верблюдов, пока Аллах не даст Халифу Своего Пророка и верующим понять, как они могли бы вас простить. Вы должны будете восстановить то, что забрали у нас, а мы не будем восстанавливать то, что забрали (или поразили) у вас. И вы засвидетельствуете, что наши убитые в Раю, а ваши убитые в Аду». Этот хадис также привел имам Аль-Бухари в сокращенном виде. Абу Бакр ас-Сыддик h поступил таким образом, чтобы унизить тех, кто воевал с Аллахом и Его Посланником, и чтобы им стала понятна величина того зла, которое принесли их действия. Обезоружив их после УМИЯ

13

их раскаяния, была обеспечена безопасность Исламского Государства. Эти слова также указывает на величие Ислама и мусульман. Несмотря на то, что война с вероотступниками еще не закончилась, были установлены условия, указывающие на величие верующих и величие их Государства, и унижение тех, кто вздумает с ними враждовать и сражаться. Существует также другая известная история Абу Бакра и вероотступника АльФаджа ас-Салями, который предал мусульман и сражался с ними. Он был сожжен в огне. Ибн Касир писал: «Абу Бакр сжег Аль-Фаджа на кладбище Аль-Бакиа в Медине. Этот человек пришел к Абу Бакру заявив, что он принял Ислам. Он попросил, чтобы Абу Бакр снарядил для него армию, с которой он будет сражаться против вероотступников. Когда же армия была собрана, и он выступил вместе с ней, он стал убивать каждого - как вероотступников, так и мусульман, и забирать их деньги. Когда же Сыддик об этом услышал, он послал за ним армию, которая вернула их обратно. Когда его схватили, Абу Бакр связал его руки у затылка и послал его к кладбищу, где его связанного бросили в огонь, где он и сгорел». Одни из наиболее яростных битв с вероотступниками происходили в Ямаме против последователей лжеца Мусайлимы. Сподвижники j в ней пожертвовали всем, чем могли, пока Аллах им не позволил добраться до шей муртадов и уничтожить их всех до единого. Ибн Касир сказал: «В Саду Смерти и во всей битве было убито около десяти тысяч бойцов (муртадов), другие сказали, что около двадцати одной тысячи. Из числа мусульман было убито пятьсот или шестьсот». Ибн Касир также писал в “Аль-Камиль”: «Халид получил письмо от Абу Бакра, в котором было велено убить каждого совершеннолетнего. Но он уже заключил с ними договор и не нарушил его». Если бы не договор, который Халид ибн Валид h заключил с Маджаа и его племенем Бану Ханифа до прибытия письма от Абу Бакра h, он бы вырезал всех, кто там остался. И Аллаху

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

известно лучше. В Бахрейне, после того как Аль-Аля бин аль-Хадрами h разбил вероотступников и мусульмане стали преследовать и бить их бегущие отряды, муртады сели на корабли и перебрались через залив. Ибн Касир сказал: «Мусульмане преследовали отступавших, убивая их на каждой дороге и везде, где бы их не встретили. Те, кто смог убежать, уплыли по морю в Дарейн». Но мусульмане не дали им перевести дух и спастись и решили также перебраться к ним на кораблях. Но когда они поняли, что переправка на кораблях задержит их от выполнения своей цели, АльАля аль-Хадрами h решил перебраться вместе со своей армией через залив просто положившись на Аллаха и прося у Него помощи. Ибн Касир сказал: «С дозволения Аллаха, залив им поддался, и они стали идти по нему как по мягкому песку, который покрывала вода, которая не покрывала ступни верблюдов и не достигала колен лошадей. Они прошли дистанцию равную ходу корабля дня ночи. Они достигли второго берега, где сражались и победили своего врага, овладели их трофеями, а после перебрались обратно на второй берег таким же образом и вернулись на свое изначальное место. Все это произошло за один день. Они не оставили в живых никого из врагов и увели их потомство, скот и имущество». Подобным образом проходили все битвы с вероотступниками, жестоко карая муртадов, пока они не возвращались к религии Аллаха или же не уничтожались за свое вероотступничество. Когда Абу Бакр h закончил войны с вероотступниками, он приступил к открытию земель Ирака и Шама. Вероотступники являлись большим препятствием для продолжения джихада и распространения Ислама на Земле, потому его было необходимо устранить, чтобы исламская умма смогла призвать и сражаться за религию Аллаха с народами, которые их окружали. В

Члены отряда рафидитов сжигавших мусульман-суннитов в огне

14

одной

из

битв

с

персами-

огнепоклонниками, Обнаженный Меч Аллаха h поклялся, что он прольет столько их крови, что она польется рекой. Ибн Касир писал: «Халид сказал: «О Аллах, если Ты позволишь нам их одолеть, то клянусь, что не оставлю из них в живых никого, до кого смогу добраться, а их кровь потечет рекой». После этого Аллах c позволил мусульманам их одолеть и глашатай Халида стал взывать: «Плен, плен! Не убивайте никого, кроме тех, кто воспротивится плену!» А после этого их стали вести толпами к палачам, которым было велено рубить их головы в реку. Они делали это день и ночь, на следующий день и еще один день. Каждый раз, когда кого-то подводили, его голова слетала в реку. А до этого русло реки направили в другую сторону. Некоторые амиры сказали (Халиду), что кровь не сможет потечь рекой если на нее не спустить воду, и только тогда его клятва сможет исполниться. И тогда реку спустили на (эту кровь) и она превратилась в огромную реку крови. По этой причине эту реку до нынешних дней называют Рекой Крови…, а количество убитых тогда достигло семидесяти тысяч». В одной из битв Халида ибн Валида h с римлянами, один из их главнокомандующих, Махан, просил его о встрече и беседе, чтобы отвратить (Халида) от своей цели. Но ответ Халида был настолько ужасающим, что Махан передумал. Ибн Касир сказал: «Махан сказал: «Мы знаем, что вас заставила выйти из ваших земель суровая жизнь и голод. Давайте же я дам каждому из вас десять динаров, еду и одежду, и вы вернетесь к себе, а на следующий год мы пошлем вам еще столько же». Но Халид ответил: «Мы не из-за этого вышли с наших земель. Мы народ, который пьет кровь. И до нас дошла весть, что нет лучше крови, чем

кровь византийцев, вот почему мы пришли». Приближенные Махана сказали: «Клянемся Аллахом, такого арабы нам еще не говорили». Во время правления Али h появились люди, имевшие большую чрезмерность в своих убеждениях в отношении него и заявлявшие, что Али является Аллахом. Али приказал их сжечь в огне. Имам Аз-Захаби писал в “Тарих аль-Ислям”: «К Али пришли люди и сказали: «Ты это Он!» Он спросил: «Кто я?». Они повторили: «Ты это Он!». Он опять спросил: «Горе вам, кто я?». Они сказали: «Ты наш Господь!» Он сказал: «Оставьте это!», - но они отказались и тогда им были отрублены головы. А потом для них в земле были вырыты рвы и Али позвал: «Канбара, принеси нам стопку дров». После этого они были сожжены в огне. Али прочел стихи: «Когда я увидел дело порицаемое Я разжег огонь и позвал Канбару». В этой истории, которую в сокращенном виде привел имам аль-Бухари от Ибн Аббаса, Али сжег этих богохульников живьем. Упомянутые истории являются всего лишь небольшой частью примеров того, как сподвижники поступали с кафирами и муртадами воюя с ними. Кто пойдет их путем, тот встанет на прямой путь и спасется, а кто пожелает другого пути, на того Аллах возложит различные заблудшие методологии и убеждения. А кто считает, что он может поступить более правильно чем они - тот лжет на Аллаха и Его Посланника g. И прямым путем ведет только Аллах.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

На отрубание голов кафиров указывают аяты Корана

УМИЯ

15

16

С именем Аллаха, Милостивого ко всем своим творениям и к верующим в следующей жизни: «Аллах уже оказал вам поддержку при Бадре, когда вы были слабы. Бойтесь же Аллаха, — быть может, вы будете благодарны. Вот ты сказал верующим: «Разве вам не достаточно того, что ваш Господь ниспосылает вам в помощь три тысячи ангелов?» Конечно! Если же вы будете терпеливы и богобоязненны, и если враги нападут на вас прямо сейчас, то ваш Господь поможет вам пятью тысячами меченых ангелов. Аллах сделал это всего лишь благой вестью для вас и дабы ваши сердца утешились благодаря этому, поскольку победа приходит только от Могущественного и Мудрого Аллаха» [Алю Имран: 123-126]. Хвала Аллаху, Господу величия и Господу миров, Который дарует победу этой религии, помимо Которого никто не достоин поклонения, Который дает поддержку истине, даже если спустя какое-то время. Мир и благословение имаму всех пророков, да будет Аллах доволен его сподвижниками из числа мухаджиров и ансаров. И после этого: Всевышний Аллах сказал: «Аллах уже оказал вам поддержку при Бадре, когда вы были слабы. Бойтесь же Аллаха, — быть может, вы будете благодарны. Вот ты сказал верующим: «Они хотят потушить свет Аллаха своими устами. Но Аллах не допустит этого и завершит распространение Своего света, даже если это ненавистно неверующим. Он — Тот, Кто отправил Своего Посланника с верным руководством и истинной религией,

чтобы превознести ее над всеми остальными религиями, даже если это ненавистно многобожникам» [Ат-Тауба:32,33]. Пусть же каждый мусульманин будет уверен, что полная победа придет, и что Аллах возвысит эту религию и что будущее за ней, даже если против нее выйдут все общины неверных. И что мы обязательно станем правителями на земле, с дозволения Аллаха, Сильного, Крепкого. А кто насмехается над этим или сомневается, является паникером или кафиром. Аллах - Царь ясной истины, сказал: «Мы уже записали в Писаниях после того, как это было записано в Напоминании (Хранимой скрижали), что землю унаследуют Мои праведные рабы» [Аль-Анбия: 105]. Пророк g сказал: «Эта религия дойдет туда, куда доходит ночь и день. Аллах не оставит ни одного дома, в который не введет эту религию: либо с помощью могущества могущественного, либо с помощью унижения униженного. Могуществом Аллах возвеличит эту религию, а унижением Аллах унизит неверующего». И потому Тамим ад-Дари h говорил: «Я видел это в своей семье. Те из них, кто принял Ислам, приобрели благо и величие. Оставшиеся же кафирами, стали униженными и выплачивали джизью». Пусть обладатели знания и почета знают, что вероубеждение, за которое была пролита чистая кровь, ради которой сражались шахиды, которые жили и умирали ради этого, что это вероубеждение обязательно одержит победу. Его стрелы продолжат лететь пока не пронзят шею каждого кафира, и пока они не УМИЯ

17

осветят сердца каждого верующего. Но мы должны знать, что основа победы содержится в следовании Пророку g и наоборот. Ибн Кайим r сказал: «Полная поддержка и победа приходит только к тем, у кого полный иман». Всевышний сказал: «Воистину, Мы окажем помощь Нашим посланникам и верующим в мирской жизни и в тот день, когда предстанут свидетели» [Гафир:51]. А также: «Мы поддержали тех, которые уверовали, в борьбе с их врагами, и они вышли победителями» [Ас-Сафф:14]. Обладателю неполноценной веры достанется только частичная поддержка и победа. Пророк g самым ясным образом указал нам на причины победы и причины, которые ей препятствуют. Шейх Ибн Кайим r сказал: «Пророк g научил их хитростям войны и встреч с врагом и (указал) на пути, ведущие к победе. Поняв это и следуя этим указаниям, враг больше никогда их не победит». Причинами же победы являются:

христианской. Римский цезарь Буш о ней сказал: «Это крестовый поход». Так что же с теми легко обманутыми людьми, которые все твердят в соответствии с этой ложью? О муджахид, если тебе понятно это, то ты никогда не сможешь перепутать флаги, и тебя не обманут различные наименования. Ты также должен очистить свое сердце и ряды от грязи. Побойся того, чтобы в твоем сердце или в твоих рядах присутствовало многобожие или многобожник. Мы должны знать, что присутствие многобожия в наших сердцах и в наших рядах является сильнейшей причиной, препятствующей победе, как ничто другое скатывающей нас к поражению. Всевышний Аллах сказал: «А у беззаконников не будет ни покровителя, ни помощника» [Аш-Шура:8]. А также: «Но для беззаконников нет помощников» [Аль-Бакара:270]. Объяснение же этого аята содержится в словах Аллаха: «О сын мой! Не приобщай к Аллаху сотоварищей, ибо многобожие является великой несправедливостью» [Лукман:13].

ВО-ПЕРВЫХ: ЕДИНОБОЖИЕ. Всевышний Аллах сказал: «Они не перестанут сражаться с вами, пока не отвратят вас от вашей религии, если только смогут» [Аль-Бакара:217]. А также: «Они вымещали им только за то, что те уверовали в Аллаха Могущественного, Достохвального» [Аль-Бурудж:8]. Это то, что должен понять муджахид. Что основа и суть сражения между единобожниками и кафирами – это сражение за вероубеждение и что Аллах заложил эту вражду на почве религии. Кем бы не был кафир, будь он атеистом, коммунистом, христианином или иудеем – он питает неприязнь к единобожникам только по причине их веры, в которой нет примесей. Если они сражаются с нами не под предлогом религии, то этот предлог является ложным. Кафир или муртад питает ненависть к муджахидам не из-за экономических или политических соображений. Это битва между неверием и верой, битва вероубеждения и религии. Мы не сражаемся с крестоносными оккупантами и арабскими муртадами ради земли, а сражаемся только ради возвышения слова Аллаха. И они также не сражаются с нами из-за каких-то материальных выгод. Если бы дело обстояло таким образом, то в нем не было бы ничего сложного ни для них, ни для нас. Мы бы нашли общий язык. Но дело не в этом. Мы никогда не допустим, чтобы кровь, которая течет в наших сердцах и жилах, смешалась с ложью и нечестью их вероубеждений. Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Оккупация прошлых веков была крестоносной, а сегодняшняя – иудейско18

Муджахиды празднуют провозглашение Халифата

Также, одной из важнейших причин победы является искренность в своих намерениях. Всевышний Аллах сказал: «Он знал, что у них в сердцах, и ниспослал им покой и вознаградил их близкой победой» [Аль-Фатх:18]. То есть искренность в своей присяге Аллаху. Этот аят указал, что намерение является одним из условий укрепления на земле и, если это условие выполняется, то вознаграждением за это служат помощь и победа от Аллаха. Аллах сказал: «Тот, кто надеется на встречу со своим Господом, пусть совершает праведные деяния и никому не поклоняется наряду со своим Господом» [Аль-Кахф:110]. А Пророк gсказал: «Больше всего я для вас боюсь малого ширка». Пророк g, как лидер, прилагал много усилий для очищения сердец своих сподвижников от этого недуга, в особенности при джихаде и в особенности своим амирам. Он сказал: «Мы не назначаем на это дело никого, кто просил бы о нем или бы к нему стремился». Передается от Абу Саида Абдуррахмана бин Самуры, что он сказал: «Посланник Аллаха g сказал: «О Абдуррахман, не проси назначить тебя амиром, ибо если тебя назначат правителем в ответ на твою просьбу, то ты один будешь нести эту ношу (или ответственность). Если же тебя назначат без этого, то тебе будет оказана помощь». Ан-Навави сказал: «Ученые указали, что мудрость не назначения Пророком g на позиции власти того просящих его об этом в том, что такому человеку не будет оказана помощь, как об этом сказано в хадисе Абдуррахману бин Самуре. Если же ему не будет оказана поддержка, значит он не справится с должностью. А он не назначал тех, кто не мог справится с должностью». Некоторые люди преуспели в своем стремлении к Аллаху, имеют опыт джихада, и одному Аллаху известно сколько в них еще блага. Но может случиться так, что такой человек просто не подходит для руководства, даже если он сам предполагает, что подошел бы. Передано от Абу Зарра h, что он сказал: «Я сказал: «О Посланник Аллаха, не использовать ли тебе меня (во власти)?». И тогда он ударил меня по плечу и сказал: «О Абу Зарр, поистине, ты слаб, а (власть) представляет собой нечто доверенное (человеку), и в День воскресения она обернется позором и сожалением». Но стремление к власти может стать даже обязательным для благочестивых людей, которые могут справиться с этой ответственностью, а если они останутся в стороне, то будет литься кровь мусульман и пропадет их имущество. Юсуф сын Якуба n

сказал: «Назначь меня управлять хранилищами земли, ибо я — знающий хранитель» [Юсуф:55].

ВО ВТОРЫХ: ЕДИНСТВО. Всевышний сказал: «Крепко держитесь за вервь Аллаха все вместе и не распадайтесь. Помните о милости, которую Аллах оказал вам, когда вы были врагами, а Он сплотил ваши сердца, и по Его милости вы стали братьями» [Алю Имран:103]. Абдуллах бин Масуд h сказал: «О люди, подчиняйтесь и следуйте за общиной мусульман (джаматом), это граница, которой Аллах приказал придерживаться. То, что вам ненавистно при подчинении и находясь в общине мусульман для вас лучше, чем то, что вам нравится, находясь порознь». Приведено от Посланник Аллаха g, что он сказал: «Есть три вещи, которые препятствуют появлению ненависти в сердце мусульманина: совершение деяний искренне ради Аллаха и наставление власть имущим». А в другой передаче: «Подчинение амирам и нахождение  вместе с общиной мусульман, поскольку они включают в себя молитвы  тех, которые за ними». Ибн Кайим r сказал: «Чьи дела будут только ради Аллаха, кто будет наставлять рабов Аллах во всех делах, придерживаться общины мусульман в согласии и без разногласий, его сердце станет чистым, а Аллах

станет его помощником. Кто же будет поступать иначе, его сердце наполнится всеми недугами зла». Мусульмане должны быть вместе, а не раздельно. Это является основой. Они должны ухватиться за вервь Аллаха, а не за разрозненность. Объединение мусульман становится причиной величия,

победы и силы в этом мире, а в следующем – светом на лицах и высокими ступенями. Так об этом сказано в пояснении Ибн Аббаса к словам Аллаха: «В тот день, одни лица побелеют, а другие лица почернеют», - он сказал: «Побелеют лица приверженцев сунны и потемнеют лица приверженцев нововведений и разрозненности». При разрозненности пропадает величие и помощь от Аллаха, но не только это. Даже если наш амир был бы лучшим и наиболее храбрым человеком на земле, то ведь Али ибн аби Талиб h был лучшим человеком на земле во время своего правления, но вместе с тем, когда община мусульман разделилась и против него вышли бунтари, а после и хавариджи – да отдалит Аллах их от Своей милости - , то он не смог собрать даже одну армию для сражения с ними. Шейх Ислам ибн Таймия r, упоминая доктрину двенадцати имамов рафидитов, сказал: «Среди них не было никого, кто держал бы меч (воевал) кроме Али ибн аби Талиба. Но вместе с этим, он не смог вести войну с кафирами, не смог завоевать Медину и даже убить кого – либо из кафиров. Мусульмане сражались друг с другом и даже кафиры из числа многобожников и людей писания с Востока и из Шама решили на них напасть. Передают, что они даже смогли забрать некоторые земли». Верблюжья битва

20

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Присяга Повелителю Правоверных

стала самым ярким примером пагубности разрозненности. И наоборот, когда настал год, в котором мусульмане снова объединились вокруг Муавии h, он собрал армию, завоевал новые земли, стал собирать закят и раздавать деньги. Никто не разногласит в отношении того, что Али h более богобоязнен, более смел, более мудр, более справедлив чем Муавия h, но разрозненность является чистым злом. Приведено в Сахих Муслим, что Пророк g сказал: «Кто вышел из подчинения и оставил общину мусульман, а после умер, то он умер смертью времен невежества. Кто сражался под неясным знаменем и гневался за свое племя, или призывал к национализму, или помощи своему племени и был убит, тот был убит убийством времен невежества». Но по милости Аллаха наши сердца до сих пор собраны вокруг одного амира, о котором мы сохраняем хорошие предположения и которого защищаем от обвинений и сомнений. Клянусь Аллахом, если Америка придет со всей своей армией, даже со всем своими мужчинами и женщинами для того, чтобы с нами воевать, то мы одержим победу. Так что, воины Аллаха, пресекайте каждого, кто захочет разделить ваши ряды. Конец первой части.

УМИЯ

21

Аллах приказал своим рабам проявлять дружественное отношение и помогать мусульманам, а также враждовать и сражаться с многобожниками. Но нередко можно наблюдать, как у некоторых людей эта мера сбивается и, при определенной выгоде, их ближайшими друзьями становятся неверные. Более того, они становятся для них ближе самих мусульман, и тогда они начинают прибегать к мушрикам за помощью против единобожников. Чтобы удостоиться чести в глазах многобожников, они начинают помогать им против верующих. История знает много поучительных примеров, когда люди попадали в такое положение и даже хуже этого… Во время правления Бану Умейя Абдуррахман ибн аль-Ашас, используя армию, с которой он возвращался после боев с земель турков, потерпел поражение в своем выходе против Халифа тех времен Абдульмалика ибн Марвана. Он заключил мирный договор с королем турков и еще до этого пообещал, что больше не будет с ним сражаться и больше никогда не будет брать с них земельный налог (харадж). Опасаясь того, что Хаджадж (наместник Ирака тех времен) может его убить, Ибн Ашас решил обратиться за убежищем к королю турков. Ибн Касир писал: «Ибн Ашас и те, кто были вместе с ними вошли на земли короля турков Артбиля. Он проявил к ним великодушие и почет, поселил рядом с собой и обеспечил им безопасность». Человек может удивиться, как Артбиль может оказать почет и великодушие тому, кто еще вчера с ним сражался и мог забрать его земли. Однако этот поступок являлся всего 22

лишь обманом мусульман. Артбиль использовал прибытие Ибн Ашаса в своих целях. Он предложил передать Ибн Ашаса Хаджаджу за некоторые гарантии для его страны. Ибн Касир писал: «Он послал к Хаджаджу условия, в которых требовал, чтобы на него не нападали в течение десяти лет и что он будет выплачивать налог всего в 100 тысяч в год, на что Хаджадж дал свое согласие». Добившись этой выгоды, король турков предал тех, кто, из добрых предположений попросил у него убежище. Ибн Касир писал: «После этого Артбиль предал Ибн Ашаса. Некоторые сказали, что он отрубил ему голову и послал ее Хаджаджу… но более распространено то, что он схватил Ибн Ашаса и тридцать его родственников, заковал их в оковы и послал к нему. Когда же они достигли места, которое называлось Ар-Раджх, Ибн Ашас вместе с человеком, который был к нему прикован чтобы он не убежал, забрался на крышу одного дворца и бросился вниз, потянув с собой и прикованного к нему человека. Они оба погибли, а посланец (Хаджаджа) после этого отрезал голову (Ибн Ашаса)». Таков был конец человека, который доверился кафирам и попросил у них убежище, после того, как дал им обещание (о ненападении), чтобы ему был облегчен выход против Халифа. Что же можно сказать о тех, кто стал дружить с мушриками-крестоносцами и стал им помогать в сражении против мусульман? Одним из тех, кто прибег к помощи турков-кафиров был Харис бин Саридж, который, выйдя против правителей Бану Умейя в 116 году по хиджре, заявлял, что призывает к Корану и Сунне. Ат-Табари писал: «Когда Харис пришел в Бальх, там находились Ат-Таджиби бин Да-

биа аль-Марри и Наср ибн Саййар… Харис их призвал к Корану, Сунне и присяге Довольства». Под этим он подозревал присягу одному из потомков Пророка (мир ему и благословение). Ведя восстание, Харис захватил много земель, на которых вел свой призыв. Табари писал: «После того, как Харис захватил Бальх, Аль-Джузиджан, аль-Фарьяб и Марв ар-Руз, он пошел в Марв». Но после этого он потерпел несколько крупных поражений, и тогда он пошел к туркам, чтобы просить у них помощи против мусульман. Ат-Табари писал: «Когда Харис был в стороне Тахаристана, он примкнул к Хакану (одному из турецких королей). Тогда Асад (командир армии мусульман) прочитал молитву и обратился к людям с призывом. Он сказал: «Враг Аллаха Харис бин Саридж привел своего тагута, чтобы потушить свет Аллаха и заменить Его религию, но Аллах его унизит, со Своего дозволения». После этого разгорелась яростная битва, победа в которой была за мусульманами, и в которой Аллах унизил кафиров и вероотступников, которые к ним примкнули. Табари сказал: «Хакан привел Хариса бин Сариджа и его людей, короля Сагд, правителя ашШаш и Харабгара Абу Ханахарах и правителя аль-Хатль Джабгавия и всех турков, расположившихся на правом фланге… но турки и Харис потерпели поражение. Когда люди начали на них наступать, Асад сказал: «О Аллах, поистине, они ослушались меня, так дай же мне победу над ними». И тогда турки не глядя стали отступать на землю Абадид, а люди следовали за ними на протяжении тридцати фарсахов (около 150км), убивая из них столько, сколько смогут». После поражения Харис бин Саридж оставался на земле куфра на протяжении одиннадца-

ти лет, пока он не получил письмо от Халифа, которое гарантировало ему безопасность, и в котором Халиф призывал его к Исламу и к возвращению к мусульманам. Ибн Касир писал в “Аль-Бидая ва ан-Нихая”: В этом году (127 г.х.) Аллах повел прямым путем Хариса бин Сариджа, который находился на землях турков и помогал им против мусульман. Он вышел в Шам по приглашению Язида бин аль-Валида, который его призвал вернуться в Ислам и к мусульманам. Он ответил на это предложение». Но Ибн Саридж во второй раз поднял восстание и вышел против мусульман, снова

Саудавская Аравия является стратегическим партнёром армии США

заявляя, что ведет призыв к Корану и Сунне, хотя сам до этого помогал кафирам против мусульман. На этот раз это стало его концом, и он был убит. Ибн Касир писал: «К нему пришел амир полиции Масляма бин Ахваз и группа командиров и различных руководителей. Они потребовали, чтобы он опустил свой меч, замолчал и перестал разъединять джамаат мусульман. Но он отказался, а после отдалился от людей. После этого он призвал Насра бин Саййара к Корану и Сунне (по его мнению), но Наср отказался от этого». Совершив несколько предательств, покушений и военных выходов, Харис бин Саридж был убит в 128 году по хиджре руками его же заблудших последователей» [Аль-Бидая ва ан-Нихая].

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Американские военные прибывают в Шам для поддержки светских сирийских формирований

Также, во время правления Аббасидов, когда Имадуддин Занки шел к встрече с крестоносцами, чтобы прогнать их из Иерусалима и осаждал крепость Дамаска, что было необходимо для достижения своей цели, амир Дамаска Муинуддин Анар написал крестоносцами письмо, в котором пугал их тем, что Занки может войти в Дамаск. Ибн Касир писал: «Когда Анар понял, что Занки не отступит и не снимет осаду, он послал письмо к европейцам и призвал их к себе на помощь. Он хотел, чтобы они вместе помешали Занки захватить Дамаск. Он устрашал их угрозой Занки, а также обещал, что (в случае их помощи), он (Анар) захватит Баньяс и передаст его им (кафирам)». ЕвроУ М И Я 23

правиться с его правителями, хотя они снова пытались позвать на помощь крестоносцев [Аль-Камиль фи ат-Тарих].

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Уже более 60 лет Турция является одним из важнейших членов НАТО

пейцы испугались, потому что существовала опасность, что им пришлось бы уйти из Шама полностью. Потому они спешно принялись помогать Анару. Занки снял осаду Дамаска, а Муинуддин Анар выполнил свое обещание, данное европейцам, и пошел к Баньясу вместе с христианами, чтобы осадить эту крепость и мусульман находившихся в ней. Ибн Касир писал: «Муинуддин приступил к бою и вместе с европейцами стал сражаться с мусульманами. Он захватил (крепость) и передал ее европейцам».

В эпоху Мамлюков король Карака (на территории современной Иордании), которого звали Аль-Мугис Умар, связался с татарами, чтобы помочь им против мусульман, за что они должны были помочь ему остаться на престоле. Но его задумка была раскрыта. Ибн Касир писал: «Аз-Захир Бейбарс (мамлюкский султан Египта и Шама) вместе с армией вышел из Египта к землям Карак. Он вызвал их короля Аль-Мугиса Умара бин Адиля Абу Бакра бин Камиля к себе. Когда король пришел, его заковали и отправили в Египет, что и стало его концом. Это из-за того, что он переписывался с Хулако (предводитель татаро-монгол) и призвал его приехать в Шам еще раз. До него дошел и ответ татар, в котором они дали свое согласие на это и на то, что сделают его наместником этих земель. Они написали, что придут для захвата Египта с армией численностью в двадцать тысяч (воинов). Султан (Аз-Захир) получил фатву от ученых, (разрешающую) его убить». Его воздаянием сначала стала изоляция, а после – убийство.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Американские военные на приёме у семейства Саудов

Таким образом европейцы приобрели для себя сразу две выгоды. Во-первых, они отдалили опасность Занки от крестоносцев. Во-вторых, они получили еще один город мусульман. Но несмотря на все, что для них сделал Муинуддин Анар и его близость к ним, в 543 году по хиджре они вместе с королем немцев собрали армию и осадили Дамаск, в результате чего Муинуддин Анар был вынужден просить о помощи у Сейфуддина Гази бин Занки. Когда армия Занки подошла к Дамаску, европейцы отошли, а немцы вернулись в свою страну. После этого, в 549 году по хиджре Нуруддин Занки смог захватить Дамаск и рас24

Если же мы посмотрим на нынешнее время, то мы увидим много примеров похожих на эти истории. Мы увидим людей, которые в открытую продали себя крестоносцам. Другие же полагали, что они смогут получить от кафиров определенную пользу, не потеряв свою религию. В результате же они стали совершать уступки в своей религии до такой степени, что стали такими же, как первая группа. Другие же, совершив меньший проступок, стали жить на землях кафиров и вероотступников в униженности и покорности. Человек же изо всех сил должен проявлять вражду к многобожникам, чтобы Аллах спас его от этих фитн и укрепил на истине.

У М И Я 25

Аллах создал рабов и установил среди них сунну испытаний, для того, чтобы скверное отличалось от благого. Дабы погиб тот, кто погиб при полной ясности, и дабы выжил тот, кто выжил при полной ясности. Не будет силы кроме как после испытаний, и не будет победы кроме как после тягостей, и не будет радости кроме как после горя. Путь к Аллаху, за который верующим обещана великая награда, полон сильных трудностей. И эти трудности поддадутся только истинным верующим, сердца которых привязаны к Одному Аллаху. Они твердо стоят на пути Пророка g и его благородных сподвижников. Их не собьют с толку ни люди, ни названия. Они устремились к истине и познали ее приверженцев. И приверженцами истины являются не те, чья слава распространялась на полях джихада десятилетиями, а затем, столкнувшись с трудностями, они повернули вспять и отступили, а сегодня отвернулись и оставили верующих без помощи. И приверженцами истины также не являются те, кто провел всю свою жизнь с чернилами и книгами, а когда было объявлено Исламское Государство, и они были призваны подтвердить свои знания делами – горделиво отвернулись, будто их уши поражены глухотой. Ибн Кайим аль-Джаузия r, описывая путь к вечному Раю, писал: «Как далёк ты от пути! Пути, на котором трудился Адам, плакал Нух, был брошен в огонь Ибрахим, лег под нож Исмаил, был продан в рабство и провел годы в темнице Йусуф, был распилен Закарийа, был зарезан Яхья, переносил беды Аюб, рыдал Дауд и переживал нужду и различные виды страданий Мухаммад, да благословит его Аллах и приветствует» [АльФаваид].

Таковым было положение пророков, а ведь среди них были и пятеро великих пророков g. Они испили много горя ради Аллаха, но проявляли стойкость и терпение. Им причиняли много вреда, по причине их призыва к полному единобожию, но они не склонились и не отступили. Так что же говорить о тех, кто ниже них уровнем? Разве 26

они не будут испытаны, чтобы они очистились? Ибн Кайим r, приводит в книге «Аль-Фаваид», что однажды имам аш-Шафии r, был спрошен: «Что же лучше? Чтобы человек был укреплен или испытан?». На что имам ответил: «Человек не будет укреплен, пока не будет испытан». Да! Чье начало не было подвержено испытаниям, того конец не будет лучезарным. Не будет человек укреплен, пока не постигнут его великие испытания, не сузятся для него границы, и не окажется он в критическом положении. Ведь правдивым мужчинам и женщинам обещан Рай, в котором они смогут видеть Лик своего Господа. Это лучшее наслаждение и самая заветная мечта. И разве можно достичь этого богатствами этого мира и сладкой жизнью? Нет! Только под ударами копий и в тени сабель! Всевышний сказал в 214 аяте суры «АльБакара»: «Или вы полагали, что войдете в Рай, не испытав того, что постигло ваших предшественников? Их поражали нищета и болезни. Они переживали такие потрясения, что Посланник и уверовавшие вместе с ним говорили: «Когда же придет помощь Аллаха?». Воистину, помощь Аллаха близка». Имам

ат-Табари r, сказал в толковании этого аята: «Неужели, о верующие, вы полагаете, что войдете в Рай, в то время как вас не постигло подобное тому, что постигло тех, кто был до вас из числа последователей пророков и посланников, и вас обойдут тягости и испытания? Вы будете испытаны тем, чем были испытаны и они. Вас поразят нищета и болезни. И вы пройдете через потрясения через которые прошли они - а это сильный страх и ужас от (множества) врагов, максимальное напряжение сил, да так, что люди будут торопить помощь Аллаха и скажут: «Когда же Аллах поможет нам?!». И это не скрылось даже от Ираклия – правителя Византии. Он сказал Абу Суфьяну: «Я спросил тебя как проходит война между вами, и ты ответил, что она идет с переменным успехом. Так вот посланники сначала бывают испытаны, но итог остается за ними…». [Аль-Бухари и Муслим].

Так как же это понимание может скрыться от единобожников, думающих об Аллахе только хорошее? Поистине, эта драгоценная религия, чистый призыв к единобожию и возвышение слова Аллаха на земле нуждаются в больших жертвах, подобных той, которую принесли люди рва (Ухдуд), которых тагут уничтожил всех до единого. Они искренне веровали в Аллаха. Они видели, как кафиры рыли для них ров и заполняли его огнем, чтобы бросить в него каждого, кто не отречется от своей религии. Но это никак не повлияло на их веру и не отвернуло их от религии. Да так что, когда одна из женщин с младенцем на руках подошла ко рву и замешкалась, то младенец заговорил: «О моя мать! Прояви же терпение! Поистине, ты стоишь на истине!». [Аль-Бухари и Муслим]. Ибн Аби Шейба в «АльМусаннаф» от аль-Хасана приводит, что Посланник Аллаха g когда упоминались люди рва (Ухдуд). прибегал к защите Аллаха от трудности испытаний.

Аль-Бухари в разделе «О тех, кто предпочел неверию избиение, смерть и унижение» привел, что Хаббаб бин Арат сказал: «(Однажды,) когда посланник Аллаха g, лежал в тени Каабы, положив себе под голову свой плащ, мы стали (жаловаться) ему, говоря: “Не попросишь ли ты помощи для нас? Не обратишься ли к Аллаху с мольбой за нас?” (В ответ на это) он сказал: “Среди живших до вас бывало так, что человека хватали, вырывали для него в земле яму, помещали туда, а потом приносили пилу, клали ему на голову и распиливали его надвое, (однако и) это не (могло заставить) его отречься от своей религии, и (бывало так, что человека) раздирали железными гребнями, отделявшими мясо от костей (или: нервов), но и это не (могло заставить) его отречься от своей религии! Клянусь Аллахом, Аллах обязательно приведёт это дело к завершению, и (будет так, что) всадник, направляющийся из Саны в Хадрамаут, не станет бояться никого, кроме Аллаха или (нападения) волка на своих овец, но вы (слишком) торопитесь!”» У борьбы истины с ложью есть своя цена. И эта цена, как сказал Всевышний: «Они убивают и бывают убитыми» [Ат-Тауба: 111]. И как же много полезных уроков в битве при Ухуде. В том бою был

убит не вазир и не амир или командир, не один, не двое, не трое и не десятеро. В том бою был убит господин всех шахидов – дядя Пророка g Хамза бин Абу Талиб и были убиты семьдесят одних из лучших сподвижников j. Все эти примерные для других мужчины были убиты в один день. Да и какие мужчины! Сподвижники самого Посланника Аллаха g. В тот день возвысился голос неверия, и раскрылись крылья кафиров. Они подумали, что с этого дня победа не покинет их. (После битвы) Абу Суфьян трижды прокричал: «Есть ли среди этих людей Мухаммад?» — но Пророк, g, запретил (своим сподвижникам) отвечать ему. Тогда он трижды спросил: «Есть ли среди этих людей Ибн Абу Кухафа?» — после чего (снова) трижды спросил: «Есть ли среди этих людей Ибн аль-Хаттаб?» — а потом вернулся к своим товарищам и сказал: «Что касается этих, то все они убиты!» Тут Умар не сдержался и крикнул (Абу Суфьяну): «Клянусь Аллахом, ты лжёшь! О враг Аллаха, поистине, все те, кого ты назвал, живы, а (это значит,) что никуда не делось то, что заставит тебя горевать!» (На это Абу Суфьян) сказал: «(Этот) день — за день Бадра, а война переменчива! Поистине, найдёте вы среди (ваших убитых) обезображенные трупы, но я не приказывал делать это, хотя это меня и не огорчило!» А потом он начал декламировать: «Возвышайся, Хубал, возвышайся, Хубал!» Тогда пророк g, сказал (своим сподвижникам): «Разве вы не ответите ему?» (Люди) спросили: «О посланник Аллаха, что же нам говорить?» Он сказал: «Говорите: “Аллах более высок и велик!”» (Потом Абу Суфьян) сказал: «Поистине, есть у нас (идол) аль-Уззы, а у вас нет!» Пророк g (снова) сказал (своим сподвижникам): «Разве вы не ответите ему?» (Люди) спросили: «О посланник Аллаха, что же нам говорить?» Он сказал: «Говорите: “Наш Покровитель — Аллах, а у вас нет Покровителя!”» [Аль-Бухари] И разве нынешние верующие лучше перед Аллахом чем первое поколение, которое подверглось испытаниям и было потрясено сильнейшим образом, да так, что сердца достигли глоток? И кто считает, что Рим и Константинополь будут взяты одними только словами� без ранений – тот плавает в иллюзиях. И тут мы понимаем, что перед тягостями и испытаниями устоит только верующий единобожник, с дозволения его Господа. И их не выдержат лицемеры и слабые верой. И после этого останется только полная чистота. Они будут закалены и очищены от примесей и нечистот этого мира. И только тогда… только тогда в их сердцах прохладой и спасением прозвучит голос истины: «Воистину, помощь от Аллаха близка» [Аль-Бакара: 214]. Как же прекрасна будет эта помощь и эти победы. Поистине, мы чувствуем аромат нашего благословенного Халифата, распространяющийся с востока на запад. Проявите же терпение. И Аллах наилучший помощник.

УМИЯ

27

28

Вилаят Халяб 26 числа месяца Зуль Када брат Абу Муавия Ираки (да примет Аллах его шахаду) на начиненном взрывчаткой автомобиле атаковал скопление муртадов из РПК в селе Тель Хузан на юге от Манбиджа. Взрывом было убито около сорока муртадов и десятки были ранены. 16 числа месяца Зуль Хиджа сахаваты-муртады в составе трёхста пехотинцев и сорока единиц техники, а также при поддержке турецких танков и авиации коалиции пытались атаковать позиции муджахидов в селах Джака и Тельар, но попали на минное поле. Взрывами мин было убито и ранено около шестидесяти муртадов, уничтожено два внедорожника, оснащенных тяжелыми пулеметами американского производства, а также пушка 57 калибра. Муртады бежали в позоре, унося на себе убитых товарищей и зализывая свои раны. Также воинами Халифата управляемой ракетой был уничтожен танк турецкой армии.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Танки турецких муртадов в Шаме

У М И Я 29

Затем брат Абу Мусаб Шами (да примет Аллах его шахаду) взорвал начиненный взрывчаткой автомобиль посреди двадцати единиц муртадской техники и некоторого количества пеших муртадов между селами Восточный Тельар и Западный Тельар. Оставшиеся в живых после взрыва принялись бежать, но они вновь попали на мины, заложенные ранее муджахидами. Итогом стало уничтожение тридцати восьми муртадов, ранение еще некоторого их количество, а также уничтожение десяти единиц техники.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Часть трофеев захваченных у сахаватов в вилаяте Халяб

В последующие несколько дней воины Халифата сумели вытеснить сахаватов-муртадов из восьми деревень на севере вилаята: Санди, Шави Кабира, Шави Сагыра, Равда, Асария, Аюбия, Нахда и Мусмина. Сахаваты с позором бежали из этих деревень после скоротечных боев. Затем муджахиды продолжили наступление и взяли села Восточный Тельар, Западный Тельар, Кадриш

и Сандара. Муджахидами в качестве трофеев были захвачены внедорожники, а также различное оружие и боеприпасы. Также трое ингимасиев Исламского Государства, уничтожив группу сахаватов-муртадов, сумели захватить село Бахурта на западе от Раи.

Вилаят Дияла 29 числа месяца Зуль Када воины Халифата атаковали казарму рафидитской армии в Матыбиджа в Азыме. В ходе ожесточенного боя было убито около пятидесяти муртадов и ранены десятки. Двое муртадов были захвачены в плен. Муджахиды сожгли пять хаммеров рафидитской армии и один внедорожник. В качестве трофеев был захвачен один внедорожник, три пулемета 14-го калибра и два пулемета 12-го калибра, а также прочее орудие и боеприпасы. Муджахиды успешно вернулись на базу.

30

Вилаят Тараблюс Пятеро всадников стремящихся к шахаде (да примет Аллах их шахаду) 26 числа месяца Зуль Када взорвали начиненные взрывчаткой автомобили на позициях муртадов из правительства национального единства Ливии в городе Сирт. Взрывами были убиты и ранены сотни муртадов, уничтожено четыре танка, один БМП и несколько внедорожников оснащенных пулеметами. В это время шестой истишхади (да примет Аллах его шахаду) сумел взорвать

начиненный взрывчаткой автомобиль на задних позициях муртадов в районе Бу Хади на юго-востоке Сирта. Взрывом были убиты и ранены десятки муртадов, а также уничтожена часть их техники. 16 числа месяца Зуль Хиджа в боях с муджахидами Халифата на востоке города Сирт было убито около 30 и ранено около 50 муртадов из ополчения правительства национального единства Ливии. Также был уничтожен БТР муртадов.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Рибат муджахидов в Сирте

Вилаят Хомс 27 числа месяца Зуль Када воины Халифата атаковали посты нусейритской армии за высоткой Саввана у района Хувейсис на востоке вилаята. С помощью Аллаха муджахиды захватили одинадцать постов нусейритов. В ходе боев было убито и ранено некоторое количество муртадов. В качестве трофеев было захвачено различное оружие и боеприпасы, а также два внедорожника, грузовик, оснащенный пулеметом 14.5мм калибра и еще один грузовик, оснащенный пушкой 37мм калибра, а также бронированный бульдозер.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Муджахиды Халифата на высотке Саввана

УМИЯ

31

Дания 29 числа месяца Зуль Када один из воинов Халифата по имени Миса Худзик (да примет Аллах его шахаду) атаковал крестоносную полицию в городе Копенгаген. Операция была проведена в ответ на призыв атаковать страны крестовой коалиции, которые воюют с мусульманами.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Атака произошла в пригороде Копенгагена Кристиания, в особо популярном месте среди христиан и любителей наркотиков

Вилаят Сахиль 3 числа месяца Зуль Хиджа трое всадников Халифата направились к посту нусайритской армии у моста Арзуна в Тартусе. Брат Абу Ахмад аш-Шами (да примет Аллах его шахаду) направился на своей заминированной машине к посту, после чего разнёс на части и его и тех, кто были рядом с ним. А после того, как службы безопасности прибыли для исследования места взрыва, к ним направились ещё двое истишхади Абу Ибрахим ас-Сахили и Усама аль-Ираки (да примет Аллах их шахаду) с двумя заминированными жилетами, посредством которых они уничтожили и ранили ещё десятки муртадов.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Последствия взрыва у моста Арзуна

Сомали 15 числа месяца Зуль Хиджа воины Халифата провели вооружённое нападение на отдел полиции и блокпост в городе Куф Джадуд на западе Сомали.

32

Вилаят Багдад 8 числа месяца Зуль Хиджа двое всадников направляющихся к шахаде, Абу Аиша аль-Ираки и Абу Сухейб аль-Фаллуджи (да примет Аллах их шахаду) смогли добраться до места скопления мушриков-рафидитов в Багдаде на улице Филистын. Брат Абу Аиша подорвал свой заминированный пояс посреди их скопления, а за ним последовал брат Абу Сухейб, который подорвал свою заминированную машину над теми, кто остался в живых после первого взрыва. В результате этих двух атак было уничтожено более сорока муртадов и ранено порядка шестидесяти.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Последствия взрыва на улице Филистын

Вилаят Хейр 15 числа месяца Зуль Хиджа отряд ингимаси направился к укреплению нусайритского режима – артилерййскому батальону к юго-западу от города Хейр. Завязалась перестрелка из различных видов оружия, после чего Аллах кинул страх в сердца муртадов, которые принялись бежать из артиллерийского батальона. В результате был установлен полный контроль над горой Сарда, которая возвышается над военным аэродромом города. На следующий день после этой благословенной операции, расчёты противовоздушной обороны, по милости Аллаха, сбили военный самолет нусайритского режима “МиГ” в городе Хейр. Самолет был уничтожен, а его пилот, нусейритский преступник Али Хамза в чине полковника, погиб.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Военный аэродром города Хейр теперь под прицелом муджахидов

У М И Я 33

Вилаят Дамаск Расчёты противовоздушной обороны 19 числа месяца Зуль Хиджа смогли сбить военный самолёт нусайритского режима, который совершил четыре бомбардировки на позиции муджахидов, которые вели нападение на сахаватов на горе Накб. Самолёт упал между территорией, которая находится под контролем нусайритского режима и территорией проверенных американцами муртадских группировок. Пилот приземлился в местности Ас-Сарра, рядом с горой Ишара, которая находится под контролем повстанческих группировок в Восточном Каламуне к северо-востоку от Дамаска, после чего группировки передали пилота нусайритскому режиму. Передача пилота сирийской армии произошла по недавно заключённому соглашению и взамен на требования повстанческих группировок, через своих посредников в Народном Примирении, о поставке им оружия и боеприпасов сирийским режимом, чтобы восполнить потери от ударов Исламского Государства

34

в Восточном Каламуне в предыдущие дни. Во время битв между группировками сирийских повстанцев и Исламским Государством силы сирийского режима проводят практически ежедневные бомбардировки с воздуха и обстрелы тяжёлой артиллерией позиций подконтрольных Исламскому Государству в Восточном Каламуне. Также, во время ночных нападений воинов Исламского государства на позиции повстанческих группировок они несколько раз запускали сигнальные ракеты.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Гора Ишара в Восточном Каламуне

Вилаят Фурат 23 числа месяца Зуль Хиджа группа воинов Халифата вступила в перестрелку со смешанными силами крестоносцев и муртадов, которые пытались произвести высадку на двух вертолётах типа “Чинук” и на четырёх вертолётах “Апач” на дороге между Бейджи и Хадиса, рядом с селом Сукран. В ходе боя спустившиеся солдаты попали на минное поле воинов Халифата. В результате десять муртадов погибли, а остальная смешанная группировка была вынуждена отступить.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

“Чинук” CH-47 в Ираке

Вилаят Западная Африка 18 числа месяца Зуль Хиджа воины Исламского Государства провели ожесточённое нападение на колонну крестоносной Африканской Коалиции в селе Малум Фатири, в регионе Борно, на севере Нигерии. В результате нападения было уничтожено более сорока кафиров и муртадов и десятки были ранены. Выжившие в унижении бросились в бегство, а войны Исламского Государства захватили большое количество оружия и боеприпасов.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Удостоверения некоторых уничтоженных солдат Африканской Коалиции

У М И Я 35

Америка Один из воинов Исламского Государства, брат Захир Адан (да примет Аллах его шахаду) ранил десять кафиров в американском штате Миннесота, тем самым ответив на призыв нападать на подданных крестоносных стран.

Турецкие танки в СирииТурецкие танки в Сирии

Захир Адан

Кения Трое сестёр, давших присягу Исламскому Государству, Умм Маабад, Умм Саад и Умм Майсара (да примет Аллах их шахаду) 9 числа месяца Зуль Хиджа провели атаку на отдел полиции в городе Момбаса в поддержку Исламского Государства, которое находится под атаками стран крестоносцев. Сёстры вошли в отделение полиции и напали на полицейских ножами и ручной гранатой, в результате чего двое полицейских крестоносной Кении были ранены. Сами сёстры приняли шахаду от пуль крестоносной полиции.

36

37

1

2

Article

ÖNSÖZ

Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a olsun. Salat ve Selam mücahidlerin önderi Muhammed’e g, ehline, sahabesine ve tüm takipçilerine olsun.

kadınların ölümüne sebebiyet verecekse de; tank, top, havan, füze ve diğer gelişmiş silahlarla kafirlere saldırmak caizdir.

Dergimizin ikinci sayısını yayınlamayı bize nasip eden Rabbimize hamdolsun. Şüphesiz O, sonsuz güç ve kuvvet sahibidir.

Kadın ve çocuk ölmesin diye kafirlere saldırıyı iptal edersek cihadı iptal etmiş oluruz. Nitekim savaşta kadın ve çocukların ölmemesi gerektiği ile ilgili sözleri diline dolayan kafirlerin savaşlarına baktığımızda, gözlerini kırpmadan kasıtlı olarak yüzbinlerce kadın ve çocuğu öldürdüklerine şahid olmaktayız. Ayrıca kafirlerin kasıtlı olarak öldürdüğü yüzbinlerce kadın ve çocuğa karşı sus pus olan bazı kafirler, İslam Devleti’nin yanlışlıkla öldürdüğü birkaç kadın ve çocuk için kıyameti koparırlar. Allah’ın laneti kafirlerin üzerine olsun.

Bugünler, onlarca ülke ve yüzlerce grup kafirin, Müslümanların aleyhinde birleşip İslam Devleti’ne saldırmaları, bizim için imtihan ve sıkıntı günlerinin şiddetlendiği günlerdir. Bugünkü mü’minler, imtihan olunan ve yürekleri boğazlarına dayanana kadar şiddetli sıkıntılar çeken ilk nesilden daha faziletli değillerdir. Roma ve Konstantiniyye’yi fethedecek nesil, hiç şüphesiz bu hilafetin nesilleri olacaktır. Bu nesillerin bu büyük görevleri yerine getirmeleri için elbette büyük sıkıntılardan geçmeleri ve büyük imtihanları aşmaları gerekir. Allah’ın izniyle mü’min muvahhidler, sıkıntılara ve imtihanlara karşı sabredeceklerdir. Bu saflarda sadece temiz mü’min muvahhidler kalana kadar, münafıklar ve imanı zayıf olanlar bu saflardan çıkacaklardır. Bu saflarda sadece dünyanın şaibelerinden ve pisliklerinden arınmış takva sahibi kimseler kalacaktır. Ve sonra… Evet sonra yalnızca Allah’a dayanmış bu nefislerde yalnızca hakkın sesi yükselecek, kalplerine selamet ve sekinet inecek ve dualarına cevap gelecektir. “İyi bilin ki, Allah’ın yardımı pek yakındır.” [Bakara, 214] Bu sayımızda yine çokça tartışılan ve sorulan sorulardan biri olan savaşta kadın ve çocukların öldürülmesinin İslam’daki yerine değindik. Nitekim İslam Devleti’nin kafirlerin ülkelerinde gerçekleştirdiği istişhadî ve diğer operasyonlarında bazen kadın ve çocuklar da ölmektedir. Bunun caiz olmadığını iddia edenlere bu konunun İslam’daki yerini izah etmeye gayret ettik. Şöyle ki; savaşta, genel anlamda kadın ve çocukların öldürülmesinin caiz olmadığını, lakin gece baskınları, mancınık atışları, canlı kalkan yapılmaları ve benzeri durumlarda bunların direk hedef alınmadan öldürülmelerinin caiz olduğunu, sünnetten ve İslam âlimlerinden deliller getirerek beyan ettik. Dolayısıyla çocuk ve

Bugün haçlıların emri altında İslam Devleti ile savaşan tüm mürted sahavat ve İslam iddiasında bulunan mürtedlerin şunu bilmelerini isteriz ki; tarihte haçlılara dostluk yapanların sonu gibi sizin de sonunuz satılmak, terk edilmek, yalnız kalmak ve İslam’ın kılıcına teslim olmaktır. Bekleyin, biz de sizinle birlikte beklemekteyiz. Allah’a hamdolsun ki; bugün Müslümanlar, tağutların yurtlarındaki kafir ve mürtedlere en amansız acıyı tattırıyorlar ve Allah’ın izniyle tattırmaya da devam edecekler. Onlara, yaptıklarının karşılığını ödetiyorlar. Elbette bu yapılanlar onlara verilen karşılığın çok az bir kısmıdır. Halid bin Velid’in h dua ettiği gibi biz de şöyle dua ediyoruz: “Ey Allah’ım! Eğer onları yakalamayı bana nasip edersen onlardan güç yetirdiğim her bir kimseyi kesip nehirlerini kanlarıyla akıtacağım.” Ey tağutlar! Ey mürtedler! Ey haçlılar! Ey yahudiler! Ve ey bunlara yardım edenler! Allah’a yemin olsun ki; Halid’in h dediğini size diyor ve eğer size güç yetirirsek kanlarınızı nehirlerinizde akıtacağız. Tüm müvahhid Müslümanlara çağrımız ise; Rabbinizin emri gereği müşrikleri, tağutları, tağutların askerlerini, polislerini, onları savunan belamlarını ve onların tüm destekçilerini bulduğunuz yerde öldürün. Onlar, her gün sizin kardeşlerinizi öldürüyorlar. Sizler de onları yakaladığınız her yerde öldürün.

Müşrikleri Bulduğunuz Yerde Öldürün Allah yolunda savaşmak Allah’a verilen ahde vefanın bir göstergesidir. Bundan dolayı Allahu Teâlâ ahde vefa gösterenleri ona hakkıyla iman edenler olarak belirtmiş ve onları şu sözüyle tanımlamıştır: “Şüphesiz Allah, mü’minlerden canlarını ve mallarını, kendilerine vereceği cennet karşılığında satın almıştır. Artık, onlar Allah yolunda savaşırlar, öldürürler ve öldürülürler. Allah, bunu Tevrat’ta, İncil’de ve Kur’an’da kesin olarak vadetmiştir. Kimdir sözünü Allah’tan daha iyi yerine getiren? O halde, yapmış olduğunuz bu alışverişten dolayı sevinin. İşte asıl büyük başarı budur.” [Tevbe, 111] 2

Önsöz

Muvahhid bir Müslüman, Allahu Teâlâ ile yapılan bu alışverişin şartlarını yerine getirmediği sürece imanı kâmil olmaz ve Allahu Teâlâ’nın kendisine hakkıyla iman eden kullarına vadettiği cennete erişemez. Mü’minlerin arasında şehidliğin derecesi çok büyük olduğundan dolayı mü’minler, bu dereceye erişmek ve bu mertebeye ulaşmak için birbirleriyle yarışmaktadırlar. Âlemlerin Rabbi olan Allah’a yakınlaşmak ve O’nun yolunda ölümü tatmak için her savaşa çağrıldıklarında savaş meydanlarına koşmak için birbirleriyle yarışırlar.

Ahde vefalı mü’minler, âlemlerin Rabbi olan Allah’a yakınlaşmak için kendilerinden istenilen rabbani talepleri de unutmadılar. Bu Allah’a yakınlaşma türü ise, müşrikleri öldürerek ve boyunlarını vurarak Allah’a yakınlaşmaktır. Bu türde Allah’a yakınlaşmanın faziletine dair başka bir delil de, Allah Teâlâ’nın kafirleri öldürmeyi ve kanlarını akıtmayı günahlara kefaret sayması ve Müslümanlardan bunu yapanların ateşten kurtulacağına dair söz vermesidir. Bunun hakkında Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Kafir ile onu öldüren ebediyen cehennemde bir araya gelmezler” [Müslim]. Allah Teâlâ kafirleri öldüren kimselere daha fazla ecir vereceğini belirtmiş ve onları çokça öldürmenin imanı arttırdığını belirtmiştir. Bunun hakkında Allah c şöyle buyurdu: “Ve düşmana karşı herhangi bir başarı kazanmaları gibi hiçbir olay yoktur ki; karşılığında kendilerine iyi bir amel(in sevabı) yazılmış olmasın. Şüphesiz Allah, iyilik yapanların mükâfatını elbette zayi etmez.” [Tevbe, 120] Allah c, kafirleri öldürmesine ve ölümlerini takdir etmesine rağmen kafirleri öldürmedeki tüm bu faziletleri Müslümanlara bahşetmiştir. Bunun hakkında Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “(Savaşta) onları siz öldürmediniz, fakat Allah onları öldürdü. Attığın zaman da sen atmadın, fakat Allah attı.” [Enfal, 17]. Allah Teâlâ, kafirlerin öldürülme fiilini nasip ettiği iman ehlini nimetlendirmektedir. Müşrikleri öldürmekle Allah’a ibadet etmek, onların kanlarıyla Allah’a c yakınlaşmak ve onları öldürerek hatalardan ve günahlardan bağışlanma dilemek bizden önceki muvahhidlerin emrolunduğu şeylerdendir. Öyle ki; Allah Teâlâ bunu İsrailoğullarının buzağıya ibadet ederek şirke düşmelerinin ardından bunları onların tevbesini kabul etme şartı saymıştı. Bunun için Allah Teâlâ İsrail oğullarından Müslüman olanlara, onlardan mürted olanları öldürmesini emretti. Bunun hakkında Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Musa, kavmine dedi ki: ‘Ey kavmim! Sizler, buzağıyı ilah edinmekle kendinize yazık ettiniz. Gelin yaratıcınıza tevbe edin de nefislerinizi öldürün. Bu, Yaratıcınız katında sizin için daha iyidir. Böylece Allah da onların tevbesini kabul etti. Çünkü O, tevbeleri çok kabul

edendir, çok merhametlidir.’” [Bakara, 54] Allah c, kan akıtmamaları konusunda İsrail oğullarından söz almış olmasına rağmen onlara mürtedleri öldürmeyi emretmesi, şirk suçunun büyük olmasından ve Allah Teâlânın katında şirkin, adam öldürmekten ve kan dökmekten daha şiddetli olmasındandır. Öyle ki; bu ceza kafirlerin ahiretteki elem verici azapla cezalandırılmalarından önceki dünyadaki cezalarıdır. Bu konuda Allah c şöyle buyurmaktadır: “Onları nerede yakalarsanız öldürün. Sizi çıkardıkları yerden (Mekke’den) siz de onları çıkarın. Fitne, adam öldürmekten daha ağırdır. Yalnız, Mescid-i Haram yanında, onlar sizinle savaşmadıkça, siz de onlarla savaşmayın. Sizinle savaşırlarsa (siz de onlarla savaşın) onları öldürün. Kafirlerin cezası böyledir.” [Bakara, 191] Muvahhid bir Müslüman, Allah’ın c kafirlerin dünyadaki cezalarını mü’minlerin elleriyle öldürülmeleri olarak kararlaştırdığını bildiği zaman şunu da bilsin ki; hangi yoldan yapabiliyorsa ve Allah Teâlâ kafirleri öldürmek için ona hangi fırsatı vermişse o yolla kafirleri öldürerek Allah’a karşı kulluk görevini yerine getirmesi gerekir. Çünkü Allah b, bir kimseyi ancak gücünün yettiği şeyle yükümlü kılar. Aynı zamanda muvahhid Müslüman, müşriklerin yanında değeri her ne kadar düşük de olsa İslam ve Müslümanlarla diliyle veya eliyle savaşan bir müşriği öldürmeyi küçük görmesin. Şayet imkânı varsa küfrün imamlarını hedef alsın. Özellikle tağutları, tağutların askerlerini, onları savunan kötü âlimleri ve onlarla bağlantılı olan Karun’un torunlarını hedef alsın. Çünkü bunu yaptığı zaman güçleri kırılır ve bayrakları düşer. O halde ey İbrahim n milletinin takipçileri! Allah yolunda şehadete hırslı olduğunuz kadar müşrikleri öldürmede de hırslı olun. Allah düşmanlarına saldırılar düzenleyin, içlerine dalın ve müşriklerden olabildiğince çok kişiyi öldürün. Çünkü öldürdüğü her bir kişi onun için salih bir amel, günahlara kefaret, ateşten kurtulmak için bir sebep, müşrikler için bir yenilgi ve ceza, mü’minlerin kalplerine bir şifa ve kalplerindeki öfkeyi giderecek bir sevinç ve Allah Teâlâ’nın muvahhid kullarından dilediğini bağışlayacağı bir tevbe olacaktır. Allah, her şeyi bilen ve hikmet sahibi olandır. 3

4

Ümmetimden Bir Topluluk Allah’ın Emri Üzerine Savaşmaya Devam Edecektir

Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, Salat ve selam onun Resulü’ne, ehline, sahabesine ve tüm takipçilerine olsun. İslam Devleti’nin kafirlerin diyarlarında yapmış olduğu bombalı saldırılarda ‘sivil’ diye tabir edilen halkın ölmesi veya onlarla beraber kadın ve çocukların da ölmesi bazı insanların kafasını karıştırdı. Bundan dolayı, küfür ve şirk diyarlarında uzun dönem yaşamış ve kafirlerin ilkelerinden beslenmiş ve İslami hukuktan uzak yaşamış kişiler bu konuda İslam Devleti’ni kötülemeye başladılar. İslam Devleti Allah’ın izniyle, kurulduğu günden bugüne kadar Allah’ın şeriatine ve İslam’ın hukukuna göre hareket etmektedir. İnandığı, yaptığı ve söylediği tüm şeyler Kur’an ve sünnete göredir. Kur’an ve sünnetin anlayışında, salih selefimizin anlayışını temel alır. Dolayısıyla yaptıklarımızı doğru bulmayanların öncelikle yaptığımız eylemin İslam’da yeri olup olmadığına bakmalarını tavsiye ederiz. Çünkü

bizler, Allah’ın fazlı ve nimetiyle, İslam’da yer almayan hiçbir ilkeyi kendimize ilke edinmeyiz ve İslam’da yer almayan hiçbir uygulamayı da hayata aktarmayız. İnandığımız akidenin, sarf ettiğimiz sözlerin ve pratiğe döktüğümüz amellerin tümü İslam’a uygundur. Aksini iddia edenin delilini getirip bunu ispatlaması gerekir. Bir önceki makalemizde harbi kafirin tanımını yapmış, İslam’a göre öldürülmesi gereken kafirlerin kimler olduğunu delilleriyle uzun uzun anlatmıştık. Allah nasip ederse bu makalemizde de, savaşta kadın ve çocukların durumlarını; hangi hallerde öldürülebileceklerini ve hangi hallerde öldürülmemeleri gerektiğini delilleriyle izah etmeye gayret edeceğiz. Muvaffakiyet Allah’tandır. Allah’ım! Sevdiğin ve razı olduğun şeylere bizi muvaffak kıl.

5

Savaşmayan Kadın ve Çocukların Savaşta Öldürülmeleri Caiz Midir? İslam âlimleri ittifakla; zimmet, eman veya sözleşmesi olmayan her kafirin harbi kafir olduğunu ve öldürülmesinin caiz olduğunu söylemişlerdir. Şevkani şöyle demektedir: “Müşrik, ister savaşsın ister savaşmasın, müşrik olduğu sürece kanı mubahtır.”1 Aynı şekilde yine İslam âlimleri ittifakla kafirlerin kadın ve çocuklarının kasıtlı olarak öldürülmesinin de caiz olmadığını söylemişlerdir.

İbn-i Hibban bu hadisi şu konu altında zikretmektedir: “Harbi kafirlerden olan kadın ve çocuklar eğer savaşırlarsa öldürülürler.” İbn-i Hacer şöyle demektedir: “Bu hadisten anlaşılan, eğer o kadın savaşmış olsaydı öldürülebilecekti.”6 İmam Nevevi şöyle diyor: “İlim ehli bu hadis ile amel etmeyi ve savaşmaları müstesna, kadın ve çocuğun öldürülmesinin haramlığında icma etmişlerdir. Cumhuru ulema dedi ki; eğer savaşırlarsa öldürülürler.”7

İbn-i Ömer h şöyle diyor: “Allah Resulü’nün savaşlarının bazılarında öldürülmüş kadınlar bulundu. Bunun üzerine Allah Resulü g kadın ve çocukların öldürülmelerini nehyetti”2

Şeyhu’l İslam İbn-i Teymiyye dedi ki: “Eğer harbi kadın savaşırsa ilim ehlinin ittifakıyla onun öldürülmesi caizdir. Çünkü Allah Resulü g kadının öldürülmemesini, savaşmıyor olmasına bağlamaktadır. Eğer savaşıyor olsa öldürülmesi için gerekçe olmuş ve engel kalkmış olur.”8

İmam Nevevi şöyle diyor: “İlim ehli bu hadis ile amel etmeyi ve savaşmaları müstesna, kadın ve çocuğun öldürülmesinin haramlığında icma ettiler.”3

Buna Delil Olarak Şunlar Zikredilebilir:

İbn-i Hacer şöyle dedi: “İbn-i Battal ve diğerlerinin naklettiğine göre tüm ilim ehli, savaşta kadın ve çocukların kasten öldürülmemesi gerektiği konusunda ittifak ettiler.”4 İmam Müslim hadis kitabında “Savaşta Kadın ve Çocukların Öldürülmesinin Haramlığı Babı” adında başlık açmış ve konuyla ilgili hadisleri zikretmiştir.

Eğer Kadın ve Çocuklar Savaşırlarsa Öldürülmeleri Caiz Midir? İslam âlimleri, savaşta öldürülmesi caiz olmayan kadın veya çocukların savaşa iştirak etmeleri halinde onların öldürülebileceğinde icma ettiler.

6

ki; öldürülmüş bir kadının etrafında toplanmışlar. Allah Resulü g dedi ki; “Bu kadın savaşmıyordu ki.”5

İbn-i Abbas h şöyle haber verdi: “Âmâ bir adamın bir ümmü veledi (sahibine çocuk doğuran cariye) vardı, Resulullah’a küfreder, onun hakkında yakışıksız şeyler söylerdi. Âmâ onu bundan nehyeder, fakat kadın vazgeçmez, âma yine onu meneder ama dinlemezdi. Kadın bir gece Rasulullah g hakkında yakışıksız şeyler söylemeye, ona küfretmeye başladı. Bunun üzerine âmâ hançeri aldı kadının karnına sapladı ve üzerine yüklenip onu öldürdü. Ayakları arasına bir çocuk düştü. Kadın orasını (yatağı) kana buladı. Sabah olunca olay Rasulullah’a anlatıldı. Rasulullah g halkı toplayıp şöyle dedi: “Bu işi yapan şahsı Allah’a havale ediyorum (Allah adına yemin vererek arıyorum). Şüphesiz onun üzerinde benim hakkım var, (bana itaat etmesi vacip) ama ayağa kalkarsa müstesna.”

Rebah bin Rebi şöyle diyor; Biz Allah Resulü ile bir gazvede beraber iken insanların bir şey üzerinde toplandığını gördük. Allah Resulü g birisini göndererek “Bak bakalım bunlar neyin üzerinde toplanmışlar” (gönderdiği adam bakıp) geldi ve dedi

Bunun üzerine âmâ kalktı, safları yararak ve sallanarak (gelip) Rasulullah’ın g önüne gelip oturdu ve:

1 2 3 4

5 6 7 8

Seylu’l Cerrar, S.867. Buhari, Hadis No:3015; Müslim, Hadis No:25-1744. Müslim Şerhi, C.12, S.48. Fethu’l Bari, C.6, S.148.

Savaşta Kadın ve Çocukların Öldürülmesi

“Ya Rasulullah! Ben o kadının sahibiyim. Sana küfreder ve hakkında çirkin sözler söylerdi. Onu Ebu Davud, Hadis No:2669; İbn-i Hibban, Hadis No:4791. Fethu’l Bari, C.6, S.148. Müslim Şerhi, C.12; S.48. Es-Sarimu’l Meslul, S.131.

nehyederdim dinlemez, menederdim vazgeçmezdi. Benim ondan inci tanesi gibi iki oğlum var. O bana karşı da yumuşaktı. Dün gece yine sana sövmeye ve hakkında çirkin sözler söylemeye başladı. Ben de hançeri alıp karnına sapladım, üzerine yüklenip onu öldürdüm!’ dedi.

Eğer bunlardan biri savaşırsa, savaşa teşvik ederse, Müslümanların mahrem bilgilerini kafirlere gösterirse, kafirler onun görüşünden faydalanıyorsa veya kendisine itaat ediliyorsa bunlar kadın ve çocuk olsa bile öldürülürler. Çünkü bu durumda manen bir savaş hali söz konusudur.

Resulullah g: “Dikkat edin! Şahid olunuz ki, o kadının kanı hederdir” buyurdu.”1

Rivayet edildiğine göre Rebia bin Refi’ es-Sülemi h, Huneyn günü Dureyd bin es-Sam’a’ya yetişti ve yaşlı bir adam olmasına rağmen onu öldürdü. Onun sadece görüşünden yararlanıyorlardı. Bu olay Allah Resulü’ne ulaştı ve Allah Resulü g bunu kötü görmedi.

Ali h şöyle demiştir; “Bir Yahudi kadın, Resulullah’a g küfreder ve onun hakkında çirkin şeyler söylerdi. Bir adam o kadını boynundan yakaladı ve basarak öldürdü. Resulullah g kadının kanını iptal etti (heder saydı).”2 Saad bin Ebi Vakkas şöyle anlatır: “Allah Resulü g Mekke’nin fetih gününde dört erkek ve iki kadın hariç herkese eman verdi. Ve onlar hakkında şöyle dedi: “Onları Kâbe’nin örtüsüne yapışık bulsanız dahi yine de öldürün.”3

Bu Konuda Mezhep Alimlerinin Sözleri Şu Şekildedir: Hanefiler:

Kafirlerden öldürülmesi helal olan ve öldürülmesi helal olmayanların açıklamasına gelince biz deriz ki; bu durum savaş hali ve savaştan sonra esir alınmaları hali olmak üzere iki kısımda değerlendirilir. Birinci kısım, savaş hali; bu durumda kadınların, çocukların, piri fani yaşlıların, savaştan elini çekenlerin, felçlilerin, körlerin, eli ve ayağı çaprazlama kesik olanların, sağ eli kesik olanların, bunakların, ibadetgâhlarındaki rahiplerin, İnsanlara karışmayan ve ibadet için dağa çekilmişlerin, eve veya kiliseye kapanıp ruhbanlık için kapılarını kapatmışların öldürülmesi caiz değildir. Kadın ve çocuğun öldürülmemesinin delili Nebi’nin g şu sözüdür: “Kadın ve çocukları öldürmeyin.” Rivayet edildiğine göre Nebi g bir gazvesinde öldürülmüş bir kadını görmüş ve bunu kötü görüp şöyle demiştir: “onun savaştığı görülmedi, neden öldürüldü?” Ve kadın ve çocukların öldürülmesini nehyetti. Ayrıca bunlar savaş ehli değillerdir. Dolayısıyla öldürülmezler. 1 2 3

Ebu Davud, Hadis No:4361. Ebu Davud, Hadis No:4362. Sünen-i Nesai, Hadis No:4067.

Bu konuda asıl olan şudur; ister savaşsın ister savaşmasın, savaş ehlinden olan herkesin öldürülmesi caizdir. Aynı şekilde, savaş ehli olmayan kimselerin öldürülmesi caiz değildir. Ancak eğer hakiki veya görüşüyle, itaatiyle, teşvik etmesiyle veya buna benzer şekillerde manevi olarak savaşa katılırsa o zaman bunlar öldürülürler. Keşişler, ibadet için dağa çıkmış fakat bazen insanlara karışanlar, bazen deliren ve bazen de aklı başına gelenler, sağır ve dilsizler, sol eli kesik olanlar veya bir ayağı kesik olanlar savaşmasalar da öldürülürler. Çünkü bunlar harbi kafirlerdir. Eğer bir Müslüman, öldürülmesi caiz olmayan kafirlerden birini öldürürse ona kefaret ve diyet gibi bir şey gerekmez. Ona ancak tevbe ve istiğfar gerekir. Çünkü kafirin kanı ancak eman ile kıymet kazanır ki; o eman da yoktur.4

Malikiler:

Bu Durumun Altı Sureti Vardır: Birincisi, Kadınlar: Âlimlerimiz dedi ki; kadınlar savaşmadıkça onları öldürmeyin. Çünkü Nebi g onların öldürülmesini nehyetti. Bu hadisi Buhari, Müslim ve diğer imamlar naklettiler. Onların öldürülmemesi savaşmıyor olmalarına bağlıdır. Eğer savaşırlarsa öldürülürler. Sahnun dedi ki; (eğer savaşırlarsa) sadece savaşta öldürülebilirler. Doğru olan görüş ise; eğer savaşıyor iseler hem savaşta hem de savaştan sonra esir alındıktan sonra da öldürülmelerinin caiz olduğudur. Çünkü Allah’ın b şu sözleri geneldir ve kadını da kapsamaktadır. “Sizinle savaşanlarla Allah yolunda savaşın.”5 Ve şöyle buyurmaktadır: “Onları (size karşı savaşanları) yakaladığınız yerde öldürün.”6 4 5 6

Bedaiu’s Senai, C.7, S.101. Bakara, 190. Bakara, 191. 7

Kadının savaşta büyük etkileri vardır. Bunlardan bazıları; mal ile destekleri ve savaşa teşvikleridir. Onlar bazen çıkar saçlarını açar ve intikam çağrısında bulunup kaçanları ayıplarlar. Bu yaptıkları, onların öldürülmelerini mubah kılar. İkincisi, Çocuklar: Çocuklar, Nebi’nin g çocukların öldürülmesini nehyetmesi gereği öldürülmezler. Tüm imamlar bu konu ile ilgili hadisleri nakletmişlerdir. Eğer savaşırlarsa savaş esnasında öldürülürler. Savaş bittikten sonra Yahya’nın işittiğine göre el-Utbiyye kitabında öldürüleceğini söylemektedir. Kadın da bu şekildedir. Sahih olan ise; savaştan sonra çocuğun öldürülmeyeceğidir. Çünkü çocuk mükellef değildir. Üçüncüsü, Ruhbanlar: Âlimlerimiz dedi ki; ruhbanlar ne öldürülürler ne de köle alınırlar. Bilakis malları yettiğince yaşamalarına müsaade edilir. Bu, küfür ehlinden ayrı olması durumundadır. Çünkü Ebubekir h Yezid bin Ebi Süfyan’a şöyle dedi: “Kendilerini hapseden bazı kişilerle karşılaşacaksın. Onları kendilerini hapsettikleri şeyler ile bırak. Eğer onlar kafirlerle beraber kilisede iseler öldürülürler.” Dördüncüsü, Zayıflar: Sahnun dedi ki; öldürülürler. İbn-i Habib öldürülmeyeceğini söyledi. Benim yanımda sahih olan ise hallerine bakılmasıdır. Eğer onlar eziyet veriyorlarsa öldürülürler. Yoksa kendi hallerine bırakılırlar. Beşincisi, Yaşlılar: Malik, Muhammedin kitabında dedi ki; öldürülmezler. Ben ise öldürülmeleri görüşündeyim. Çünkü Nesai Semurete bin Cundub’ten şunu rivayet etmektedir: Nebi g dedi ki; “Müşriklerin yaşlılarını öldürün, çocuklarını yaşatın.”1 Bu kati bir delildir ve Kur’an’ın umum ayetleri ve onların harbi kafir olma ve savaşçı olma özellikleri bu delili desteklemektedir. Ancak eğer yaşlılık onları bitmiş ve zayıflar grubuna sokmuşsa o vakit onlar zayıflar kısmında değerlendirilir ve bahsettiğimiz dördüncü kısma girerler. Eğer görüşleriyle ve planlarıyla zarar verirlerse o vakit hepsi öldürülür. Allah en doğrusunu bilendir. Altıncısı, Çiftçi ve Tarla İşçileri: Bunlar çiftçi ve rençberlerdir. Bunların her biri etkisizdirler. Bunların öldürülmesinde de ihtilaf edilmiştir. Malik, Muhammed’in kitabında öldürülmeyeceğini söyledi. Ayrıca Ebubekir h, Yezid bin Ebi Süfyan’a 1 8

Tirmizi, Hadis No:1583.

Savaşta Kadın ve Çocukların Öldürülmesi

vasiyetinde şöyle demektedir: “Çiftçileri öldürme.” Benim yanımda sahih olan öldürülmeleridir. Çünkü bunlar savaşmıyor olsalar bile savaşanların destekçileridirler. İslam âlimlerinin çoğu, destekçiye, savaşçının hükmü ile hükmedileceği konusunda ittifak etmişlerdir.2

Hanbeliler:

Bunlardan (savaşta öldürülmemesi gerekenler) veya kadın, yaşlı ve ruhbanlardan biri savaşırsa öldürülür. Bu konuda herhangi bir ihtilafın olduğunu da bilmiyoruz. Evzai, Sevri, Leysi, Şafii, Ebu Sevr ve görüş sahipleri bu şekilde söylediler.

Şafiiler:

İmam Nevevi şöyle diyor: “Allah Resulü g çocukların ve kadınların öldürülmelerini nehyetti” “İlim ehli bu hadis ile amel etmeyi ve savaşmaları müstesna, kadın ve çocuğun öldürülmesinin haramlığında icma ettiler. Cumhuru ulema dedi ki; eğer savaşırlarsa öldürülürler. Kafirlerin yaşlılarına gelince; eğer savaşa dair görüşleri varsa öldürülürler. Eğer savaşa görüşleri ile bir katkıları yoksa bunlarda ve ruhbanlarda ihtilaf vardır. Malik ve Ebu Hanife öldürülmezler, dediler. Şafilerin mezhebinde en doğru olan bunların öldürülmeleridir.”3 İmam Maverdi şöyle diyor: “Eğer kadınlar Dehri veya Putperest gibi ehli kitap olmayan bir dinden iseler ve İslam’a girmeyi reddederlerse imam Şafii’ye göre öldürülürler. Ebu Hanife’ye göre ise köle alınırlar.”4 Yukarıda bahsettiğimiz öldürülmesi caiz olmayanlar asli kafirlerdir. Ancak eğer bahsedilen sınıflar mürted iseler çocuk hariç tüm sınıflar öldürülürler. Mürtedin iki seçeneği vardır. Ya tevbe edip Müslüman olur, yahut öldürülür. Şeyhu’l İslam İbn-i Teymiyye şöyle demektedir: “Sünnet, mürtedin cezasının asli kafirin cezasından birçok açıdan daha büyük olduğunu kararlaştırdı. Bunlardan biri; mürted her halükarda öldürülür. Yani ona zimmet akdi ile cizye alınıp yaşama hakkı tanınmaz. Ancak asli kafirlerde durum böyle değildir. Bunlardan biri de; mürted, savaştan aciz bile olsa yine öldürülür. Fakat asli kafirlerin savaş ehli olmayanları için durum böyle değildir.”5 2 3 4 5

Ahkamu’l Kur’an, C.1, S.148-150. Müslim Şerhi, C.12, S.48. Ahkamu’s Sultaniyye, S.211. Mecmu’l Fetava, C.28, S.534.

Savaşta Öldürülmesi Caiz Olmayan Birilerinin Öldürülmesinin Cezası Nedir?

—Müşriklerden aile sahibi bulunanlarına gece baskını yapılırken bunların kadınları ve küçük çocukları da isabet alıyor, diye soruldu.

Hanefiler:

Peygamber g:

İbn-i Abidin şöyle der: “Eğer bir Müslüman zikri geçen öldürülmesi caiz olmayan kafirlerden birini öldürürse, ona diğer günahlar gibi ancak tevbe ve istiğfar gerekir. Çünkü kafirin kanı ancak eman ile kıymet kazanır ki; o eman da yoktur.”1

Malikiler:

Sahnun şöyle dedi: “Her kim çocuk, kadın, piri fani yaşlılar gibi öldürülmesi nehyedilen birini esir alınıp ganimete katılmadan öldürürse Allah’a istiğfar dilesin. Ganimete katıldıktan sonra onlardan birini öldürürse onun kıymetini bedel olarak ödemek zorundadır. Ödediği bu bedel, ganimet mallarına ilave edilir.”2

Hanbeliler:

İbn-i Kudame şöyle diyor: “Harbi kafirlerin kadınlarının ve çocuklarının öldürülmesine gelince; bu konuda herhangi bir kefaret gerekmez. Çünkü bunların ne imanı, ne de emanı vardır. Onların öldürülmesinin men edilmesinin sebebi; Müslümanların onları esir aldıktan sonra köle edinerek onlardan faydalanması içindir. Kendisine davet ulaşmayanlarda bu şekildedir ve onlar için de herhangi bir kefaret söz konusu değildir. Bundan dolayı öldürenler, herhangi bir şeyle sorumlu tutulmazlar. (Öldürülen bu kafirler) kanları mubah olanlara benzerler.”3 Burada şu cümleye dikkat edilmesi gerekir; “Onların öldürülmesinin men edilmesinin sebebi; Müslümanların onları esir aldıktan sonra köle edinerek onlardan faydalanması içindir.” Görüldüğü gibi İbn-i Kudame, kadın ve çocukların öldürülmemesinin sebebini ganimet olacaklarından ötürü ganimet mallarına zarar verilmemesi olarak zikretmektedir.

Kadın ve Çocuklar Hedef Alınmadan Öldürülmeleri Caiz Midir? İbn-i Abbas’tan h rivayet edildiğine göre Sa’b bin Cessame h şöyle demiştir: el-Ebva yahut Veddan’da Peygamber g bana uğradı ve o sırada: 1 2 3

Reddu’l Muhtar Âla’d Durri’l Muhtar, C.4, S.132. Et-Tac ve’l İklil Li-Muhtasari Halil, C.4, S.544. El-Muğni, C.8, S.514.

—”Onlar da onlardandır” diye cevap verdi. Ve “Koruma yalnız Allah’a ve Resulü’ne hastır” dediğini işittim.4 İmam Müslim, “Gece baskınında kadın ve çocukların kastedilmeden öldürmenin caizliği babı” diye konu başlığı atmış ve konuyla ilgili hadisleri zikretmiştir. İbn-i Hacer şöyle demektedir: “Bu hadisten kasıt, onları kasıtlı olarak öldürmenin mubahlığı değildir. Bilakis hadiste kast edilen şey; zürriyetlerini telef etmeden babalarına ulaşmanın mümkün olmadığı durumlarda, zürriyetleri onlarla beraber bulunmalarından ötürü, onları da öldürmek caizdir.”5 İmam Nevevi şöyle demektedir: “Kadın ve çocukların gece baskınlarında öldürülmelerinin caizliği; bizim, Malik’in, Ebu Hanife’nin ve cumhurun mezhebine göredir. Hadiste geçen beyat’ın (gece baskını) anlamı; erkeğin, kadın veya çocuktan ayırt edilemeyecek derecede olduğu gece baskınlarıdır.”6 Ayrıca şöyle demektedir: “Eğer kafirlere mancınıkla atış yapılır veya onlara gece baskını düzenlenirse, içlerinde kadın ve çocukları olsa da bu caizdir. Çünkü Ali’den h rivayet edildiğine göre Nebi g Taif ehline içlerinde kadın ve çocuklarına olmalarına rağmen mancınıkla atış yapmıştır. Sa’b bin Cessame’den rivayet edildiğine göre: Nebi’ye g gece baskınlarında isabet alan müşriklerin kadınları ve zürriyetleri soruldu. Nebi g şöyle dedi: “onlar da onlardandır.” Ayrıca kafirler kadınlar ve çocuklardan ayrı durmazlar. Eğer kadın ve çocuklarından ötürü onlara atışı terk edersek cihad iptal olur.”7 İbn-i Hazm şöyle dedi: “Eğer kadın ve çocuklar gece baskınlarında veya savaşın karışıklığında kasıt olmadan isabet alırlarsa bunda herhangi bir sakınca yoktur.”8 4 5 6 7 8

Buhari, Hadis No:3012; Müslim, Hadis No: 26-1745. Fethu’l Bari, C.6, S.147. Müslim Şerhi, C.12, S.50. El-Mecmu Şerhu’l Muhezzeb, C.19, S.296. El-Muhalla, C.5, S.348. 9

Kafirler, Çocuk ve Kadınları Kendilerine Kalkan Yaparlarsa Onları Öldürmek Caiz Midir?

Eğer kafirler, çocuk ve kadınlarını kendilerine kalkan yaparlarsa onların çocuk ve kadınları öldürülse bile yine onlara atış yapmak caizdir. Fakihlerin bazıları bunun mutlak olarak caiz olduğunu söylerken bazıları ise zaruret halinde caiz olduğunu söylemektedir. Malikilerden İbn-i Cezi şöyle demektedir: “Eğer kafirler kadın ve çocukları kendilerine kalkan yaparlarsa onları terk ederiz. Ancak terk edildiklerinde Müslümanlara zarar vermelerinden korkuluyorsa o vakit onlarla kendilerini korusalar bile öldürülürler.”1 Şerhu’l Kebir de şöyle geçer: “Eğer kafirler çocuk veya kadınları kendilerine kalkan yaparlarsa, ganimetçilerin hakları zayi edilmemesi için terk edilirler. Ancak Müslümanlar aleyhinde bir korku varsa o zaman terk edilmezler.”2 Yukarıda İbn-i Kudame’nin de zikrettiği ve Malikilerin de burada değindiği ve gözden kaçırılmaması gereken husus; onların öldürülmemesinin sebebi; ganimet mallarına zarar verilmemesi içindir. Şafilerden Nevevi şöyle dedi: “Eğer savaş kızışır ve kafirler kadın ve çocukları kendilerine kalkan yaparlarsa onlara atış yapmak caizdir. Eğer kadın ve çocukları canlarını korumak için kendilerine kalkan yaparlarsa ve onları vurmak zaruret değilse zahir olan onları terk etmektir.”3 Yine Şafilerden Hatip el-Şirbini şöyle diyor: “İkincisi ve mutemed olan olan görüş ise; onlara atışın caiz olduğudur. Kafirlere karşı cihadın iptal olmaması ve hile ile kalelerin kafirlerin elinde kalmaması için kadın ve çocuklara isabet edecekse de mancınıkların kalelere atış yapılması için kurulması caizdir. Öyle ki; cihadın iptal olmasında yahut kalelerin kafirlerin elinde kalmasında büyük fesat vardır.”4 Hanbelilerden İbn-i Kudame şöyle diyor: “Eğer kafirler kadın ve çocuklarını kendilerine kalkan yaparlarsa, savaşçıları hedef alınarak onlara atış yapmak caizdir. Çünkü Nebi g, yanlarında kadınları ve çocukları 1 2 3 4 10

El-Kavaninu’l Fıkhiyye, S.98. Haşiyetu’t Dusuki Âla Şerhi’l Kebir, C.2, S.178. Minhacu’t Talibin, S.308. Muğni’l Muhtaç, C.6, S.31.

Savaşta Kadın ve Çocukların Öldürülmesi

olduğu halde müşriklere mancınıkla atış yapmıştır. Çünkü Müslümanların onlardan ellerini çekmesi, cihadın iptal olmasına sebep olur. Çünkü kafirler her korktuklarında eğer bunu bilirlerse, kadınlarını ve çocuklarını kendilerine kalkan yaparlar ve bu vesile ile cihad kesilmiş olur. Bu konuda savaşın kızışmış olması ile kızışmamış olmasında bir fark yoktur. Çünkü Nebi g, onlara atış yapmak için savaşın kızışmasını beklemiyordu.”5 Tahavi şöyle demektedir: “Kafirlerin kadınlarının ve çocuklarının öldürülmesi bize haramdır. Öldürülmesinden nehyedildiklerimizi kast ederek atış yapmamız da haramdır. Öldürülmesi haram olanlar telef olsa bile, öldürülmesi helal olanları kast ederek atış yapmamız bize helal kılındı. Bu konuda herhangi sorumluluk yoktur. Bu, Ebu Hanife’nin, Ebu Yusuf’un ve Muhammed’in sözüdür.”6

Kafirlerin Çocuk ve Kadınlarının da Öldürülme İhtimali Olan Mancınık ve Benzeri Savaş Aletleri ile Hedef Alınması Caiz Midir?

İslam âlimlerinin cumhuruna göre; kadın ve çocuk gibi kasıtlı olarak öldürülmeleri caiz olmayanların ölümüne sebep olacaksa bile, kafirleri mancınık ve benzeri savaş silahlarıyla vurmak caizdir. Allah Resulü g Taif ehlini mancınıkla vurdu.7 Amr bin el-As İskenderiye ehlini mancınıkla hedef aldı.8 İbn-i Lehia, Haris bin Yezid ve Yezid bin Ebi Habib’ten Kayseriyye’nin fethinde şunları rivayet etmektedir: “Müslümanlar her gün 60 mancınıkla kafirlere atış yapıyorlardı. Bu da Allah’ın b Muaviye ve Abdullah bin Ömer’in eliyle fethini nasip ettiği Ömer bin Hattab h zamanındaydı.9 Hanefilerden Ebu Yusuf (Vefat 182 h.) şöyle demektedir: “Allah Resulü g Taif, Hayber, Kurayza ve Nadirlileri muhasaraya aldı. Bize ulaştığına göre Müslümanlar güç yetirebildiklerinin en şiddetlisini bunlara uyguladılar. Yine bize ulaştığına göre Nebi g, Taif ehline mancınıkla atış yapmıştır. Eğer 5 6 7 8 9

El-Muğni, C.9, S.288. Şerhu Meaniyi’l Asar, C.3, S.223. Tirmizi, Hadis No:2762; Es-Sunenu’s Sağir Li’l Beyhaki Hadis, No:2842. Es-Sunenu’l Kubra li’l Beyhaki, Hadis No:18121. Es-Sunenu’l Kubra li’l Beyhaki, Hadis No:18122.

müşriklerin arasında çocuk olduğunda onlara atış etmememiz gerekmiş olsaydı, Allah Resulü bu halde onları öldürmemizi nehyederdi. Çünkü onların şehirleri ve kalelerinde çocuklar, kadınlar, piri fani yaşlılar, küçükler, esirler ve tacirler sürekli vardır. Bu, Allah Resulü’nün g Taif ve diğer yerlerdeki bilinen ve meşhur olan sünneti ve siretidir. Daha sonra Müslümanlar ve Muhammed’in g ashabı olan salih selefimiz bizden önceki acemlerin kalelerine aynı eylemleri devam ettirmişlerdir. Salih selefimizden hiçbirisinin, kadın ve çocuk gibi öldürülmesi helal olmayanlar orada olduğu için, kafirlerin kalelerine atışı ve diğer çeşit saldırıları engellediği bilgisi bize ulaşmamıştır.”1 Eş-Şerhu’l Kebir’de şöyle geçer: “Kafirlerin suları kesilip (susuz bırakılarak) veya üzerlerine su salıverilip suda boğarak öldürülürler. Veya aralarında kadın ve çocuk olsa bile kılıç, mızrak ve mancınık gibi savaş aletleri ile de öldürülürler.”2 Muhezzeb’te şöyle geçer: “Eğer kafirlere mancınıkla atış edilir veya onlara gece baskını düzenlenirse, içlerinde kadın ve çocukları olsa da bu caizdir. Çünkü Ali’den h rivayet edildiğine göre Nebi g Taif ehline, içlerinde kadın ve çocukları olmalarına rağmen mancınıkla atış yapmıştır. Sa’b bin Cessame’den rivayet edildiğine göre: Nebi’ye g gece baskınlarında isabet alan müşriklerin kadınları ve zürriyetleri soruldu. Nebi g şöyle dedi: “onlar da onlardandır.” Ayrıca kafirler kadınlar ve çocuklardan ayrı durmazlar. Eğer kadın ve çocuklarından ötürü onlara atışı terk edersek cihad iptal olur.”3 Hanbelilerden İbn-i Kudame şöyle der: “Kafirlere mancınıkla atış yapmak caizdir. Ahmed bin Hanbel’in sözünün zahirinden anlaşılan, ister ihtiyaç anında olsun, isterse de ihtiyaç anında olmasın onlara mancınıkla atış yapmak caizdir. Çünkü Nebi g Taif ehline mancınıkla atış yapmıştır. Sevri, Evzai, Şafii ve görüş sahipleri bunun caiz olduğu görüşündedirler. İbn-i Münzir dedi ki; hadisi şerifte geldiği üzere Nebi g Taif ehline mancınıkla atış yapmıştır. Amr bin el-As’ın İskenderiye ehline mancınıkla atış ettiği rivayet edilmiştir. Aynı şekilde mancınıkla savaşmak normal bir uygulamadır. Bu ok atmaya benzer.”4 Ayrıca şöyle demektedir: “Kadın ve çocukların 1 2 3 4

Er-Reddu Âla Siyeri Evzai, S.68. Haşiyetu’t Dusuki Âla Şerhi’l Kebir, C.2, S.177. El-Mecmu Şerhu’l Muhezzeb, C.19, S.296. El-Muğni, C.9, S.287.

ölümüne sebep olacaksa bile kafirlere gece baskını yapmak, onlara mancınık veya ateş ile atış yapmak veya sularını kesmek caizdir. Çünkü Sa’b bin Cessame, Nebi’ye g, bizler müşriklerin diyarlarında gece baskını yaparken çocuk ve kadınlarına da isabet ediyoruz diye sorulduğunda, Nebi’den g şunları işittiğini söylemektedir: “onlar da onlardandır.” [Muttefekun Aleyhi] Ali’den h rivayet edildiğine göre; “Nebi g Taif ehline mancınıkla atış etmiştir.” Su ile boğmak da bunun gibidir.5 İbn-i Teymiyye (Vefat 728 h.) şöyle demektedir: “Savaşmayan kadın ve çocuk gibileri her ne kadar öldürülmesi caiz olmasa bile, mancınıkla atış etmek veya gece baskınları gibi onları da kapsayan geniş bir savaşa ihtiyaç duyulduğunda onları öldürmek caizdir. Nitekim Taif’in muhasaraya alınıp mancınıklarla atış yapılması ve müşriklerin yurtlarında gece baskınları, sünnette varid olmuştur. Kasıtlı olarak öldürülmesi caiz olmayanların öldürülmesi de aynı şekilde fesadın defedilmesi içindir. Fukahanın bahsettiği kalkan olayı da bu şekildedir. Muhakkak ki; cihad, küfür fitnesinin defedilmesi içindir. Ve cihadda küfür fitnesinden daha düşük zararlar meydana gelebilir. Bundan dolayı, eğer Müslümanlardan zararın defedilmesi kalkan yapılanların öldürülmesinin dışında başka şekilde mümkün değilse, bunların öldürülmesi fakihlerin ittifakıyla caizdir.”6 İbn-i Kayyım şöyle (Vefat 751 h.) demektedir: “Kadın ve çocuk gibi savaşmayanların öldürülmesine sebep olacaksa da kafirlere mancınıkla atış etmek caizdir.”7 Hulasa; yukarıda İslam fukahasından yaptığımız nakillerden sonra şunları söyleyebiliriz: Savaşta kadın ve çocukların kasten öldürülmesi caiz değildir. Kafirler çocuk ve kadınlarını kendilerine kalkan yaparlarsa kadın ve çocukların ölümüne sebep olacaksa da kafirlere atış yapmak caizdir. Kadın ve çocukların ölümüne sebebiyet verecekse de, kafirlerin yurtlarına gece baskını yapmak caizdir. Kadınların ve çocukların ölmesine vesile olsa da, kafirlerin kalelerine veya yurtlarına mancınık gibi savaş aletleriyle atış yapmak caizdir. 5 6 7

El-Kâfi Fi Fıkhi’l İmam Ahmed, C.4 S.126. Mecmuu’l Fetava, C.20, S.52. Zadu’l Mead, C.3, S.440. 11

Dolayısıyla normal şartlarda öldürülmesi haram olan kadın ve çocukların, gece baskınlarında, kalkan olmaları halinde veya mancınıkla saldırı yapılması halinde öldürülmeleri caizdir. Ama her halükarda kadın veya çocukların şahıslarının hedef alınmaması ve direkt onlara bir saldırının söz konusu olmaması gerekir. Erkek kafirlerin hedef alındığı bir durumda yanlarında bulunan kadın ve çocukların öldürülmesinde herhangi bir sakınca yoktur. Öldürülmesi caiz olmayan kadın ve çocuklar savaşmayan kadın ve çocuklardır. Eğer bunlar savaşın herhangi bir yerinde yer alırlarsa veya herhangi bir şekilde savaşa destek olurlarsa öldürülmeleri caizdir. Teknolojinin gelişmesiyle beraber önceki dönemlerde olmayıp yeni geliştirilen birçok savaş aleti meydana geldi. Bunların başında savaş uçakları, uzaktan fırlatılan füzeler, havanlar, patlayıcılar, mayınlar, tanklar, toplar, hidrojen bombaları ve atom bombaları gelmektedir. İşte günümüzdeki savaşların hepsi artık bu ve buna benzer silahlarla yapılmaktadır. Günümüzde yapılan savaşların çoğunda kadın ve çocuk ölmektedir. Ve bunun önüne geçmek de mümkün değildir. Çünkü günümüzdeki savaşlar, sadece cephe hatlarında ve askerler arasında cereyan etmemekte bilakis savaşın en büyüğü şehirlerde, kadın ve çocukların olduğu mıntıkalarda gerçekleşmektedir. Dolayısıyla bugün İslam Devleti’nin kafirlerin yurtlarına attığı füze, havan, top ve benzeri silah atışlarıyla ister istemez kadın ve çocuklar da ölmektedir. Yukarıda Allah Resulü’nden, sahabesinden ve İslam âlimlerinden yaptığımız nakillerde de açıkça görüldüğü gibi bu tür atışları yapmak caizdir. Çünkü o günün şartlarına göre savaşta kullanılan mancınığın yerine günümüzde tanklar, füzeler, toplar ve havanlar kullanılmaktadır. Allah Resulü’nün bizzat kendisi, aralarında çocuk ve kadınlarının olmasına rağmen Taiflilere mancınıkla atış yapmıştır. Ve bunu kendisinden sonra gelen sahabesi de aynen devam ettirmiştir. Ayrıca İslam Devleti’nin kafirlerin yurtlarında düzenlediği istişhad operasyonlarında da maalesef ister istemez kadın ve çocuklar ölmektedir. Bu da tıpkı mancınık ve diğer savaş aletleri gibi kadın ve çocukları kast etmeden kafirlere saldırmak gibidir. 12

Savaşta Kadın ve Çocukların Öldürülmesi

Yanlarında çocuk ve kadın olsa bile kafirleri hedef alarak mancınık, top, tank gibi savaş silahlarıyla atış yapmak caizdir. Dolayısıyla onlara uzaktan bir bombanın atılması caiz ise, yanlarında bir bombanın patlatılması da caizdir. Ve arada hiçbir fark yoktur. Ayrıca âlimler, çocuk ve kadınların boğularak ölümlerine sebebiyet verecekse de kafirlerin üzerine suyun salınmasının caiz olduğunu söylemişlerdir. Bunların delillerini yukarıda zikrettik. Kafirlerin ve ailelerinin suda boğulmasına vesile olacak şekilde onların üzerine su salıvermek caiz ise istişhad operasyonlarında kadın ve çocukların öldürülmesi hayli hayli caizdir. Örneğin koca bir barajı patlatarak bir ili, ilçeyi veya birçok köyü su altında bırakıp orada bulunan kadın, çocuk ve yaşlı gibi herkesi suda boğarak öldürmek caiz ise herhangi bir mekanda kafirlerin ailelerinin de olduğu bir yere istişhad operasyonu yapmak hayli hayli caizdir. Öte yandan, yukarıda İslam âlimlerinden yaptığımız nakillerde de geçtiği gibi, eğer bugün kadın ve çocuklardan ötürü kafirlerden elimizi çekersek cihad iptal olur. Çünkü kafirlerin yaşadığı her yerde kadın ve çocuk vardır. Nitekim Muhezzeb’te şöyle geçer: “Ayrıca kafirler, kadınlar ve çocuklardan ayrı durmazlar. Eğer kadın ve çocuklarından ötürü onlara atışı terk edersek cihad iptal olur.”1 Ve günümüzde toplu öldürmelerde kullanılan silah ve patlayıcıların hiçbirisi kadın ve çocuk ayrımı yapmamaktadır. Kafirlerin yaşadığı mıntıkalarda patlatılan bombalar, ister istemez kadın ve çocuklara da isabet etmektedir. Çünkü kafirler hiçbir yerde kadın ve çocuklarını bırakarak toplanmamaktadırlar. Bilakis gittikleri her yere kadın ve çocuklarını da götürmektedirler. Sadece kafirlerin erkeklerini toplu olarak bir yerde bulmak mümkün değildir. Böyle bir toplantı olsa bile bizim oraya operasyon yapma imkanımız olmayabilir. Dolayısıyla bugünkü savaş silahları ve taktikleriyle bunun önüne geçmek imkansızdır. Tüm bunlarla beraber, yukarıda Hanbeli ve Maliki âlimlerinin de izah ettiği gibi, savaşta kadın ve çocukların öldürülmemesinin sebebi, ganimet malına zarar vermemek içindir. Yani kadın ve çocuklar savaştan sonra köle ve cariye olarak alınacağı ve Müslümanlar için bir ganimet malı olacağından ötürü ganimet malına zarar vermemek için öldürülmeleri nehyedilmiştir. Yoksa onlar için herhangi bir emanın veya imanlarının olduğu için böyle değildir. 1

El-Mecmu Şerhu’l Muhezzeb, C.19, S.296.

İslam Dini ve Müslümanların Cemaati - 2

Allah’u Teâlâ’nın yüce kitabında iki ayet vardır ki, Allah’u Teâlâ tarafından nimetlenen bir kişi bu ayetleri düşünmeden ve tefekkür etmeden geçemez. Bu ayetlerden yüz çevirenin bu yüz çevirmesi ona dünya ve ahirette bir iç acısı olur. Allah’u Teâlâ şöyle buyurdu: “Hani Rabbiniz şöyle duyurmuştu: “Andolsun, eğer şükrederseniz elbette size nimetimi artırırım. Eğer nankörlük ederseniz, hiç şüphesiz azabım çok şiddetlidir.” [İbrahim, 7]. Ve yine şöyle buyurdu: “Rabbinin nimetine gelince; işte onu anlat.” [Duha, 11]. Rabii r şu ayetin tefsirinde şöyle dedi: “Musa n onlara, Rableri katından bir haber getirerek şöyle dedi: Onlar eğer Rablerinin nimetlerine şükrederlerse onlara lütfunu artırır, rızıklarını genişletir ve onları dünyada üstün kılar.” Süfyan Es-Sevri şöyle dedi: “Benden size sunulan nimete “Şükrederseniz” bana olan itaatinizi artırırım.” Katade r şöyle dedi: “Allah’u Teâlâ’dan istekte bulunana vermesi ve ona şükredene de karşılığında artırması Allah’u Teâlâ’nın üzerine bir haktır. Çünkü Allah, nimet verendir ve şükredenleri sever. O halde Allah’ın nimetlerine şükredin.” Cafer Sadık r şöyle dedi: “Eğer Allah sana bir nimette bulunmuşsa ve bu nimetin kalıcı ve devamlı olmasını istiyorsan o halde Allah’a hamd ve şükrünü çoğalt.”

Ve rivayet edilen merfu bir hadiste de şöyle buyrulmaktadır: “Kim çokça şükrederse karşılığında rızıklandırılacağı bol nimetten mahrum olmaz.” Selef, –Allah onlardan razı olsun ve onlara rahmet etsin– Allah’u Teâlâ’nın; “Rabbinin nimetine gelince; işte onu anlat” sözündeki ‘nimet’ kelimesini; Kur’an, Allah Resulü’nün nübüvveti, salih amel ve hayır işlemek olarak tefsir etmişlerdir. Öyle ki; bu nimet, hem dünya hem ahiret nimetlerini içermektedir. Ancak Allah’u Teâlâ’nın insana verdiği en büyük nimeti İslam’a olan hidayetidir. Bu nimet (Allah’u Teâlâ’ya teslimiyet ve ihlaslı bir şekilde boyun eğip ibadet etmek) olmaksızın kişinin içi sıkıntıda, geçimi darda ve gidişatı sapkınlığa doğru olur. Ve sonra Allah b kıyamet günü onunla konuşmaz, ona bakmaz, onu temize çıkartmaz ve onun için elem verici bir azap vardır. Hem dünyayı hem de ahireti kaybetmiş olur. Ve işte bu apaçık ziyanın ta kendisidir. Cemaat ve birlik nimeti ise yeryüzünde hükümdarlık ve din için bir temkin nimetidir. Bu nimet olmaksızın kişi zayıf düşer, belalarla karşılaşır, fitneye uğrar ve kendisini kurtlar yer ve sonra cahiliye ölümü üzerine ölür. Bundan Allah’a sığınırız. Allah’u Teâlâ’nın şu sözüne gelince “İşte onu anlat” Ömer bin Abdulaziz r bu ayet hakkında şöyle buyurmaktadır: “Nimetin hatırlatılması ve anlatılması da şükürdür.” Ceriri ve Yahya bin Said s şöyle dediler: “Geçmişte şöyle söylenirdi: ‘Nimetin bolca anılması şükürdendir’.” 13

Katade r şöyle dedi: “Nimeti duyurmak ve yaymak da şükürdendir.” Fudayl bin İyad r şöyle dedi: “Nimetin anlatılması ve anılması şükürdendir.” Hasan bin Ali h şöyle dedi: “Bir güzellikle nimetlendiğin zaman onu kardeşlerine anlat.” Ebu Nadra r şöyle dedi: “Müslümanlar nimetin anılmasını ve zikredilmesini şükürden görürler.” İbn-i Ebu’l Hivari r şöyle dedi: “Fudayl bin İyad ve Süfyan bin Uyeyne gece oturdular ve sabaha kadar kendilerine verilen nimeti andılar. Ve Süfyan şöyle demeye başladı: Allah bize şöyle nimet verdi. Bize bunu yaptı.”

Bizleri hidayete erdiren Allah’a hamdolsun. Eğer o bizleri hidayete erdirmeseydi, hidayet üzere olanlardan olamazdık. Cemaat ve birlik nimetinden önce muvahhid bir mücahid, büyük bir sıkıntı, fitne ve zayıflık içerisindeydi. Ne çocuklarını gönderecek bir okul, ne ilim talep edecek bir âlim, ne muhakeme olunacak bir mahkeme ne güven içinde oturabileceği bir ev, ne tağutlardan kaçıp sığınabileceği bir ülke ne de hazırlık yapabileceği bir askeri alanı vardı. Bütün askerlik hazırlıklarını mağaralarda, ormanlarda veya çöllerde yapmaktalardı. Selefi tabiriyle cemaatten yani hilafetten uzaktaydılar.

Merfu olarak rivayet edilen bir hadiste şöyle buyrulmuştur: “Aza şükretmeyen çoğa şükretmez, kim de insanlara teşekkür etmez ise Allah’a şükredemez. Allah’u Teala’nın nimetini anmak şükürdür bunu terk etmek ise küfürdür. Cemaat ve birlik rahmettir. Karşılığında ayrışmak ve parçalara bölünmek de azaptır.” “Kim Allah’u Teâla tarafından güzel bir imtihanla karşılaşırsa yani bir nimetle nimetlense ve onu anlatsa şükretmiş olur. Kendisine verilen bu nimeti gizlerse nankörlük etmiş olur. Ve kim de kendisine verilmeyen bir şeye bürünürse yalancı elbisesi giymiş olur.” “Kime bir şey verilmiş ve onu bulmuş ise onunla mükafatlansın, eğer bulmazsa onu övsün, kim kendine verilen nimeti överse şükretmiş olur kim de gizlerse nankörlük etmiş olur.” Allahu Ekber! Muvahhid mücahidin Rabbinin kendisine vermiş olduğu İslam ve birlik nimetine ne kadar da şükretmesi gerekmektedir. Eğer Allah olmasaydı, saray ve kabir tağutlarına kölelik edecekti. Allah olmasaydı, tağutların âlimlerinin ve cehmi davetçilerin tebaası olacaktı. Allah olmasaydı, pis bir deyyus olarak geride kalanlarla oturup kalacaktı. Allah olmasaydı, küfür diyarında ikame eden polis, hâkim, subay, casus, asker ve benzeri mürtetlerle yaşamak zorunda kalacaktı. Ya da Yahudi, Hristiyan, Mecusi, ateist ve benzeri kafirlerin içinde yaşamak zorunda kalacaktı. Allah olmasaydı, başkaldıranlardan, haricilerden ve benzeri bidat ve sapkınlık gruplarından olacaktı. 14

İslam Dini ve Müslümanların Cemaati - 2

Ve eğer muvahhid bir kişi, kafirlerin ve mürtedlerin arasında İbrahim’in dinini açıklasa, ona davet etse ya da hazırlık yapıp düşmana karşı cihada davet etseydi, nerede sabahlayacağını bilemezdi. Evinde ailesinin yanında mı? Yoksa yerin altında karanlık bir zindanda mı? Muvahhid bir kişinin hayatı bundan ibaretti. Ancak Allah onu cemaat ve birlikle nimetlendirdi. Nimetiyle salih amellerin tamamlandığı Allah’a hamdolsun. “O vakti hatırlayın ki; siz yeryüzünde güçsüz ve zayıf idiniz. İnsanların sizi kapıp götürmesinden korkuyordunuz. Derken Allah sizi barındırdı,

yardımıyla destekledi ve sizi temiz şeylerden rızıklandırdı ki, şükredesiniz.” [Enfal, 26] Muvahhid kişinin şuan nimetlendiği bu nimet içinden ve dışından, açıktan ve gizliden ve bütün insanların içinde şükür gerektirmektedir. Ailesine ve arkadaşlarına bu nimeti anlatmadan onları bırakmamalı. İnsanların avamı arasında bu nimeti yaymayı unutmamalı. Kendisine bu nimetleri veren ve lütfeden Allah’ı övmeli ve hamd etmelidir. Güç ve kuvvet ancak Hay ve Kayyum olan Allah’tandır. Daha sonra kendisini geçen emir ve askerlere özellikle de şehidlere dua etmeyi unutmaması gerekmektedir. Tıpkı Şeyh Ebu Musab Ez-Zerkavi, Şeyh Ebu Hamza El-Muhacir, Şeyh Ebu Ömer El-Bağdadi, Şeyh Ebubekir El-Iraki, Şeyh Ebu Abdurrahman El-Bilavi, Şeyh Ebu Mutez El-Kureyşi, Şeyh Ebu Ali El-Enbari ve Şeyh Ömer Eş-Şişani gibi –Allah onları kabul etsin– bizler onları hayırla biliyoruz. Allah onları daha iyi bilendir ve Allah’a karşı kimseyi de temize çıkartamayız. İnsanlara teşekkür etmeyi bilmeyen Allah’a da şükredemez.

yaşatıp onun yapmakta olduğu cihad ile hilafeti yeniden kurması ve onu bu hilafetin sınırlarını koruyanlardan kılmasıdır. Allah’u Teâlâ’nın hakkında hayır istediği bir kişiye en büyük nimetlerinden bir tanesi; onu Allah’ın dini yenileyeceği ve Müslümanların sloganlarının ve mü’minlerin ve mücahidlerin durumlarının yeniden canlanacağı bir zamana kadar yaşatmasıdır. Ta ki; geçmiş ilklerden olan muhacir ve ensara benzemiş olsun. Kim bu vakitte dini ikame edip yenileme çabasında bulunursa ilklerden olan muhacir ve ensarı en güzel takip edenlerden olur. Öyle ki; o muhacir ve ensar Allah’tan razı olmuş, Allah da onlardan razı olmuştur. Ve onlar için ebedi kalacakları altlarından ırmaklar akan cennetler hazırlamıştır ki; bu da yüce bir kazançtır. Mü’minlerin, hakikatinde büyük bir nimet olan bu zorluklara ve bu fitnelere şükretmeleri gerekir. Öyle ki; ilklerden olup amel ve hayırda öne geçen muhacirler ve ensarlar; Ebubekir, Ömer ve Osman j gibileri bu zamanda olsaydı yapmakta oldukları en güzel amelleri bu mücrim topluluğa karşı cihad olurdu. Ticaretinde zarar eden, kendini bilmeyen ve dünya ve ahiretten hiçbir nasibi olmayan kişiler ancak bu savaşa bakmadan geçer. [Fetava] Bu nimet, dört büyük nimeti içinde barındıran bir nimettir; İslam nimeti, cemaat nimeti, cihad nimeti ve Allah’ın izniyle şehadet nimetidir. Bu nimete karşı nankörlük ise şunlardır; cemaatten ayrılmak, cemaate karşı çıkmak, aslı olmayan şeyleri yaymak, kötü zanda bulunmak, emire karşı çıkmak, vefasızlık göstermek, fitne ve fesat çıkartmaya çalışmak, küfür beldelerine sığınmak, imama başkaldırmak, heva, görüş ve içtihadında taassup etmek, Müslümanların cemaatini, imamını ve genelini tekfir etmek ve bunlara benzer şeyleri yapmaktır.

Şeyh Ebu Ali El-Enbari

Ve hatta kişi İmam Fudayl ve İmam Süfyan’ın yaptığı gibi geceleri Allah’ın nimetlerini saymakla geçirse yine de az gelir. Allah’u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Eğer Allah’ın nimetlerini saymaya kalkışsanız sayamazsınız. Şüphesiz insan çok zalimdir, çok nankördür.” [İbrahim, 34] Allah’u Teâlâ’nın muvahhid bir mücahide olan nimetlerinden biri de; onu bu zamana kadar

İslam Devleti imamları bu gibi helak edici şeyler hakkında gerekli uyarıları yapmışlardır. Nitekim Şeyh Ebu Musab Ez-Zerkavi “Sımsıkı Sarılın” başlıklı konuşmasında ve Ebu Hamza El-Muhacir de “Otuzar Vasiyet”, “Nebevi Devlet” ve “Zafer Yolları” başlıklı konuşmalarında gerekli uyarıyı yapmışlardır. Allah şehadetlerini kabul etsin. Kim bu tehlikeli amelleri yapar ve sapkınlığında ısrar ederse, cemaat ve birlik nimetine nankörlüğünden ötürü ceza olarak İslam nimetinden mahrum kalır. İşte o zaman kendi nefisini kınamaktan başka bir şey yapmasın. 15

Allah’u Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Kendisine geldikten sonra kim Allah’ın nimetini değiştirirse, (bilsin ki) şüphesiz Allah, cezası pek çetin olandır.” [Bakara, 211] Ve yine şöyle buyurmuştur: “Andolsun, eğer şükrederseniz elbette size nimetimi artırırım. Eğer nankörlük ederseniz, hiç şüphesiz azabım çok şiddetlidir.” [İbrahim, 7] Nimete nankörlüğün en kötüsü ise kişinin verilen nimeti kendi çabasıyla elde ettiğini ve kendi nefsine nisbet etmesidir. Allah’u Teâlâ şöyle buyuruyor: “İnsana bir zarar dokunduğunda bize yalvarır. Sonra ona tarafımızdan bir nimet verdiğimizde, ‘Bu, bana ancak bilgim sayesinde verilmiştir’ der. Hayır, o bir imtihandır. Fakat onların çoğu bilmezler.” [Zümer, 49] Bu kötü yolu çizen ve büyük nankörlüğü gerçekleştirenlerin imamı helak olan Karun’dur ki; Allah, onu ve sarayını yerin dibine geçirmiştir. Güzel olan sünnet; kulun, dünyevi ve dini olarak nimetlenmiş olduğu bütün nimetleri tek ve ortağı olmayan Allah’u Teâlâ’dan bilmesidir. Bu konuda kulun hiçbir gücü ve kuvveti yoktur. Rivayet edildiğine göre Davud aleyhisselam şöyle demiştir: “Ey Rabbim! Bana verdiğin bu nimetlere şükretmeye nasıl güç yetiririm. Öyle ki; sen bu nimetlerle beni rızıklandırıyorsun. Daha sonra bana olan nimetini fazlalaştırıyorsun. Ey Rabbim nimetler senden. Şükür senden. O halde nasıl olurda sana şükretmeye güç yetirebilirim? Ve Allah ona vahyetti

16

İslam Dini ve Müslümanların Cemaati - 2

ki: “Şimdi beni hakkıyla tanıdın Ey Davud.” Ve yine rivayet edildiğine göre Davud n şöyle demiştir: “Allah’ım sana nasıl şükrederim? Ve ancak ben, bana verdiğin nimetlerle sana şükredebiliyorum. Yine Allah azze ve celle Davud aleyhisselam’a vahyetti ki: “Ey Davud! Elinde bulunanların benden bir nimet olduğunu bilmiyor musun? Davud a.s. dedi ki: Evet ey Rabbim. Ve Allah azze ve celle şöyle buyurdu: “Ben, senden şükür olarak bunlara razıyım”. [İmam Ahmed bin Hanbel, Ez-Zühd] Bu anlayışı ve hakikati kulun kalbinde sebat ettiren şey ise, Allah’u Teâlâ’nın kitabındaki şu iki ayettir: “Müslüman olmalarını bir lütufta bulunmuş gibi sana hatırlatıyorlar. De ki: “Müslüman olmanızı bir lütuf gibi bana hatırlatıp durmayın. Tam tersine eğer doğru kimselerseniz sizi imana erdirmesinden dolayı Allah size lütufta bulunmuş oluyor.” [Hucurat, 17] “Biz onların kalplerinde kin namına ne varsa söküp attık. Altlarından da ırmaklar akar. “Hamd, bizi buna eriştiren Allah’a mahsustur. Eğer Allah’ın bizi eriştirmesi olmasaydı, biz hidayete ermiş olamazdık. Andolsun, Rabbimizin peygamberleri bize hakkı getirmişler” derler. Onlara, “İşte yaptığınız (iyi işler) sayesinde kendisine varis kılındığınız cennet!” diye seslenilir.” [Araf, 43] Allah’ım! Bu dünyada bizlere İslam’ı ve Cemaati lütfettiğin gibi, ahirette de bizlere seni görmeyi ve rızanı lütfet.

17

Hamd, izzetin ve âlemlerin Rabbi olan Allah’a olsun. Bu dinin tek yardımcısı o’dur. Ondan başka hak ilah yoktur. Bir zaman sonra da olsa hakka yardım edecek odur. Salat ve selam resullerin imamının üzerine olsun ve muhacir ve ensar sahabelerinden de Allah razı olsun. Bundan sonra; Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Allah’ın nurunu ağızlarıyla söndürmek istiyorlar. Oysa kafirler hoşlanmasalar da Allah, nurunu tamamlamaktan başka bir şeye razı olmaz. O, Allah’a ortak koşanlar hoşlanmasalar bile dinini, bütün dinlere üstün kılmak için, peygamberini hidayetle ve hak dinle gönderendir.” [Tevbe, 32-33] Her Müslüman yakinen inansın ki; zaferin tamamı mutlaka gelecektir. Allah Teâlâ bu dini izzetlendirecek ve her ne kadar bütün milletler üzerimize üşüşse de gelecek bu dinin olacaktır. Ve kesinlikle El-Kavi ve El-Metin olan Allah’ın yardımıyla yeryüzüne hükmedeceğiz. Her kim bu konuda şüphe duyar veya buna dil uzatırsa o ortalığı karıştıran kafirlerden olmuş olur. El-Melik, El-Hak ve El-Mübin olan Allah Teâlâ şöyle 18

Zaferin Yolları

buyurdu: “Andolsun, Zikir’den (Tevrat’tan) sonra Zebur’da da, ‘Yere muhakkak benim iyi kullarım varis olacaktır’ diye yazmıştık. Şüphesiz bunda Allah’a kulluk eden bir toplum için yeterli bir mesaj vardır.” [Enbiya, 105-106] Sadık ve emin olan Nebi g şöyle buyurdu: “Bu iş (İslam), gece ve gündüzün ulaştığı yere kadar ulaşacak ve Allah Teâlâ bu dini girdirmediği çamurdan hiçbir ev ve kıldan hiçbir çadır bırakmayacaktır. Ve (Allah Teâlâ) bunu izzetlinin izzeti veya zelilin zilleti ile gerçekleştirecektir. Bu öyle bir izzettir ki; Allah Teâlâ onunla İslam’ı izzetlendirecek ve bu öyle bir zillettir ki Allah Teâlâ onunla kafirleri zelil edecektir.” Müsnet’te olduğu gibi Temim Ed-Dari h şöyle dedi: “Ben aile efradımdan da bunu gördüm ki; onlardan Müslüman olanlara hayr, şeref ve izzet isabet etti, kafir olanlara ise; zillet, alçaklık ve cizye isabet etti.” Bunun için tüm tevhid ehli bilsin ki; uğrunda temiz kanların akıtıldığı, uğrunda şehidlerin savaştığı, onun için yaşayıp ve onun için öldükleri bir akide kesinlikle kazanacaktır. Bu akidenin okları her bir kafirin boynunu vurmak için uzanacak ve her

bir muvahhidin gönlünü aydınlatacaktır. Ancak hepimizin anlaması gerekir ki; zafer, Nebi’nin h varlığında ve yokluğunda onu takip etmekle gerçekleşir. İlim ehlinin de dediği gibi bu konuda hiçbir tartışma söz konusu değildir. İbn-i Kayyım r şöyle dedi: “(Allah’tan) yardım ve tam destek ancak kâmil iman sahibi kimseler içindir.” Bunun hakkında Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Şüphesiz ki, peygamberlerimize ve iman edenlere dünya hayatında ve şahitlerin şahitlik edecekleri günde yardım ederiz.” [Mü’min, 51]. Ve yine Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Nihayet biz inananları, düşmanlarına karşı destekledik. Böylece üstün geldiler.” [Saf, 14]. Bir kimsenin imanı eksik olursa yardım ve destekten nasibi de eksik olur. İbn-i Kayyım’ın r sözü burada bitti.

korumaktan kaynaklanmamaktadır. Bu iman ve küfür savaşıdır. Akide savaşı ve din davasıdır. Bizler, işgalci haçlılar veya mürted Araplarla toprak için savaşmıyoruz. Bilakis bizim onlarla savaşımız, yeryüzünde Allah’ın kelimesinin yüce olması içindir. Aynı şekilde onlar da bazı maddi kazançlar elde etme konusunda bizimle yaşadığı ihtilaftan ötürü savaşmıyorlar. Şayet durum bu şekilde olsaydı bu, onlar için de bizim için de kolay olurdu ve orta yolu bulurduk. Ancak kalplerimizde ve damarlarımızda dolaşan süt nehirlerimizi, onların inanç ve necis batıl denizleriyle kirletmemiz asla mümkün değildir.

Nebi g bize zaferin esbaplarını ve zaferi engelleyen şeyleri en güzel şekilde açıklamıştır. İbn-i Kayyım r şöyle dedi: “Allah Resulü g sahabelerine savaşın entrikalarını, düşmanla karşılaşma yöntemlerini, yardımın ve zaferin yollarını öğretti. Şayet onlar bunları bilir, akleder ve bunlara hakkıyla riayet ederlerse hiçbir zaman düşmanları onlara galip gelemez.”

Zaferin Esbapları Birincisi: Tevhid. Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Onlar, güç yetirebilseler, sizi dininizden döndürünceye kadar sizinle savaşmaya devam ederler” [Bakara, 217]. Ve yine Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Onlardan sadece, Aziz ve Hamid olan Allah’a iman ettikleri için intikam alıyorlardı” [Buruc, 8]. İşte mücahidlerin idrak etmesi gereken hakikat budur. Aslında ve hakikatinde muvahhidler ile kafirler arasındaki savaş, akide savaşıdır. Allah Teâlâ bu düşmanlığı sadece din için olduğunu belirtmiştir. Bu kafirler ister laik veya komünist olsun, ister Hıristiyan veya Yahudi olsun farketmez. Bunlar yalnızca, şaibelerden uzak imanlarından ötürü muvahhidlerden intikam almak istiyorlar. Bizimle kafirlerin arasında meydana gelen herhangi bir savaşta, din şiarı dışında yükseltilen hangi şiar olursa olsun o, katıksız yalan ve iftiradır. Asli bir kafirin veya mürtedin muvahhid mücahidlere düşmanlığı asla ekonomisini veya siyasetini

Sömürgecilik, geçmişte haçlıların vacibi olduğu gibi günümüzde de Hristiyanların ve Yahudilerin vacibidir. Rum çarı Bush, defalarca bunun bir haçlı savaşı olduğunu ilan etti. O halde bu kavme ne oluyor da hem yalan söylüyor hem de yalanlıyorlar? Ey mücahid! Bunu böyle bildiğin zaman artık bu bayrakların kafanı karıştırmaması ve bu isimlerin seni aldatmaması gerekir. Ayrıca kalbini ve safını pisliklerden temizle. Sakın ola ki kalbinde veya safında bir şirk veya müşrik bulunmasın. Kalbimizde veya saflarımızda şirkin bulunmasının zaferi engelleyen en büyük engel olduğunu ve yenilgiye götüren en hızlı şey olduğunu bilmen gerekir. Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Zalimlerin ise bir dost ve yardımcısı yoktur.” [Şura, 8]. Ve yine Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Zulmedenlerin yardımcıları yoktur.” [Bakara, 270]. Yukarıda 19

zikrettiklerimizin bir açıklaması olarak Allah Teâlâ Lokman’dan n şunları nakletmektedir: “Yavrum! Allah’a ortak koşma! Çünkü Allah’a ortak koşmak elbette büyük bir zulümdür.” [Lokman, 13] Niyetin Allah için ihlaslı olması zaferin ve temkinin en önemli etkenlerinden biridir. Bunun hakkında Allah Teâlâ şöyle buyuruyor: “Şüphesiz Allah, gönüllerinde olanı bilmiş, onlara huzur, güven duygusu vermiş ve onlara yakın bir fetih ve elde edecekleri birçok ganimetler nasip etmiştir.” [Fetih, 18]. Yani Allah b onların, âlemlerin Rabbi olan Allah’a biat etmelerinden ötürü kalplerinde ki; doğruluğu, vefayı ve ihlaslarını bildi. Bu ayet, niyetin temkinin şartlarından biri olduğunu ve niyet, ihlaslı olduğunda Allah Teâlâ kullarını fetih, yardım ve temkin ile mükâfatlandıracağını haber vermektedir. Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Kim Rabbine kavuşmayı umuyorsa yararlı bir iş yapsın ve Rabbine ibadette hiç kimseyi ortak koşmasın.” [Kehf, 110]. Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Sizin için en çok korktuğum şey, küçük şirktir”. Bundan dolayı, Nebi g özellikle cihadda olmak üzere ashabının kalplerini bu afetten kurtarmaya çalışan insanların arasından en hırslı olanıydı. Aynı zamanda Allah Resulü g cihad emirlerini vurgulayarak şöyle buyurdu: “Vallahi biz bu işe ne onu isteyen birini tayin ederiz, ne de ona aşırı istekli olan birini.” Ebu Said Abdurrahman bin Semure şöyle dedi: Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Ey Abdurrahman bin Semure! Kimseden yöneticilik görevi isteme! Zira bu görev, sen istemeden sana verilirse, Allah yardımcın olur. Eğer sen istediğin için sana verilirse, o iş sana havale edilir.” Nevevi bunun hakkında şöyle dedi: “Âlimler dedi ki: ‘Yöneticilik isteyen kimseye yardım edilmeyişindeki hikmet şudur; yöneticiliği isteyen bu şahsa yöneticilik görevi verilir ancak yukarıdaki zikrettiğimiz Abdurrahman bin Sumere hadisinde olduğu gibi bu kimse Allah tarafından yardım olunmaz. Eğer bu kimseye Allah Teâlâ yardım etmezse bu kimse o işe ehil ve denk olmaz. Bir işe ehil ve denk olanlar ancak yardım olunurlar.’.” (Nevevi’nin sözü bitti) Bir kimse, Allah’a yönelmede ve Allah yolunda cihad etmede eski olabilir ve Allah’ın daha iyi bildiği bazı hayırlar da kendisinde bulunabilir ancak o kendisini emirlik yapabileceğini zannetmesiyle 20

Zaferin Yolları

beraber emirliğe salahiyeti olmayabilir. Ebu Zer h şöyle dedi: “Ey Allah’ın Resulü! Beni kullanmaz mısın (vali tayin etmez misin)? demiştim. Bunun üzerine Allah Resulü g eliyle omuzuma vurarak şöyle buyurdu: “Ey Ebu Zer! Sen zayıf bir adamsın. İstediğin görev ise bir emanettir. Ve bu emanet kıyamet gününde rezillik ve pişmanlıktır.” Ancak bazı hayır ehli kimseler kanların heder olduğunu ve malların çalındığını gördüğünde bunları defetmeye güç yetirebiliyorsa bu, onların üzerine vaciptir. Bu konu hakkında kerim olan Yakup’un oğlu kerim Yusuf n şöyle dedi: “Yusuf, “Beni ülkenin hazinelerine bakmakla görevlendir. Çünkü ben iyi koruyucu ve bilgili bir kişiyim” dedi.” [Yusuf, 55] İkincisi: Birlik. Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Hep birlikte Allah’ın ipine sımsıkı sarılın. Parçalanıp bölünmeyin. Allah’ın size olan nimetini hatırlayın. Hani sizler birbirinize düşmanlar idiniz de O, kalplerinizi birleştirmişti. İşte O’nun bu nimeti sayesinde kardeşler olmuştunuz.” [Ali İmran, 103] Abdullah İbn-i Mesud h şöyle dedi: “Ey insanlar! İtaat etmeniz ve cemaate sarılmanız gerekir. Çünkü bu, Allah’ın yapmamızı emrettiği bir emirdir. Cemaate sarılmakta ve itaat etmekte kerih gördüğünüz şeyler, ayrılıkta güzel görmüş olduğunuz şeylerden daha hayırlıdır.” Niye olmasın ki? Nitekim Müsnedde geçtiği üzere Allah Resulü g şöyle buyurmuştur: “Üç haslet vardır ki bunlar oldukça bir mü’minin kalbi kin ve düşmanlık taşımaz: Yaptığı her şeyi Allah Teâlâ için yapmak, emir sahiplerine nasihat etmek ve Müslümanların cemaatine iltizam etmek. Çünkü onların duası, (onları) arkalarından kuşatır.” Başka bir rivayette “emir sahiplerine nasihat etmek” yerine “Emir sahiplerine itaat etmek” geçmektedir. İbn-i Kayyım r bu hadisin şerhinde şöyle dedi: “Her kim bütün işlerini sırf Allah için yaparsa, bütün işlerinde Allah’ın kullarına nasihat ederse, ihtilaf olmaksızın itaat çerçevesinde cemaate tutunursa ve kalbi saf ve net olursa o kimse Allah Teâlâ’nın dostu olur. Ancak her kim de bunların zıddını yapanlardan olursa kalbi bütün kötü afetlerle dolar.” Müslümanların yapması gereken asıl şey; ayrılığa

düşmeden birlik olmaları, ihtilaf ve ayrılığa düşmeden Allah’ın ipine sarılmalarıdır. Bu birlik; dünyada izzet, zafer ve temkin, ahirette ise yüzlerin ak olması ve derecelerin yüksek olmasını sağlar. “O gün bazı yüzler ağarır, bazı yüzler kararır.” [Ali İmran, 106] ayetinin tefsirinde İbn-i Abbas’tan şunlar rivayet edilmiştir: Ayetteki “bazı yüzler ağarır” sözünden kasıt ehlisünnetten olan kimselerdir ve “bazı yüzler kararır” sözünden kasıt ise bidat ehli ve cemaatten ayrı duran kimselerdir. Emirimiz, yeryüzünde Allah’ın yarattıklarının en hayırlısı ve en cesaretli olanı olsa bile bölünmede kesinlikle izzet ve zafer yoktur. İşte mü’minlerin emiri Ali bin Ebi Talib’in h hilafeti dönemine bakın. O dönemde yeryüzünde ondan daha hayırlısı yoktu. Bununla beraber ümmet onun hakkında ihtilaf ettiği ve bağilerden bir grup ve hariciler ona karşı ayaklandığında Ali h, kafirlerle savaşmak için bir askeri bile hazırlayamadı. Şeyhu’l İslam İbn-i Teymiyye r Rafızilerin on iki imamı hakkındaki konuşmasının sunumunda şöyle dedi: “Rafızîlerin bu on iki imamı içerisinde Ali bin Ebi Talip’in dışında kılıcı olan yani savaşan yoktu. Bununla beraber o hilafeti döneminde kafirlere herhangi bir gazve düzenleyememiş, bir şehir fethedememiş ve bir kafir dahi öldürememiştir. Bilakis Müslümanlar, bazıları bazılarını öldürmekle meşguldü. Öyle ki; müşriklerden ve ehli kitaptan olan kafirler doğuda ve Şam’da Müslümanların topraklarına göz dikti. Hatta bazı Müslümanların beldelerini aldıkları da söyleniyor.” (Şeyhin konuşması burada bitiyor.)

Cemel savaşı, safların ayrı olması ve söz birliğinin olmamasından ötürü o dönemde yapılan en trajik savaş örneğidir. Ancak bunun tam tersi de oldu. Cemaate sarılma dönemi geldiği ve ümmet Muaviye h üzerinde birleştiği zaman ordular hazırlandı, beldeler fethedildi, zekât toplandı ve insanlara mallar verildi. Hiçbir kimse Ali’nin h Muaviye’den h daha çok Allah’tan korkan, daha cesaretli olan, yönetimde daha mütemekkin olan ve daha adil olduğunda ihtilaf etmemiştir. Ancak ihtilafın bütünü şerdir. Sahihi Müslim’de geçen hadiste Nebi g şöyle dedi: “Her kim itaatten çıkar, cemaatten ayrılır (ve bu halde ölürse) cahiliye ölümü ile ölmüş olur. Kim de körü körüne çekilmiş bir bayrak altında savaşır, asabiyet (ırkçılık) için sinirlenir veya asabiyete çağırır bu esnada öldürülürse bu ölüm de cahiliye ölümüdür.” Ve yine Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Kim ki emirinde (çirkin) bir şey görürse sabretsin muhakkak ki cemaatten bir karış ayrılıp ta ölen ancak cahiliye ölümüyle ölür.” Kalplerimiz bir emire hüsnü zan besleyerek ve ondan töhmet ve şüpheleri defederek bağlı kalmaya devam ettiği sürece, vallahi! Şayet Amerika bütün ordusuyla, hatta bütün erkek ve kadınlarıyla bizimle savaşmaya gelse yine Allah’ın yardımı ve lütfuyla bizler galip geliriz. O halde ey Allah’ın askerleri! Saflarınızı bölmek isteyen herkesi engelleyin.1 1

Allah’ın izniyle devamı bir sonraki sayıda gelecektir.

21

22

Zaferin Yolları

Allah b, Resulü Muhammed’i  alemlere rahmet olarak göndermiştir. Allah Resulü hakkı haykırarak insanları hakka ve hidayete davet etmiştir. Bu daveti kim kabul etti ise Allah’ın bu rahmetine nail olmuştur. Her kim de bundan yüz çevirip inat ettiyse, Allah’a boyun eğene kadar Allah Resulü  onunla savaştı, çarpıştı ve ona karşı şiddet ve sertlik uyguladı. Allah Resulü’nün g hayatında buna güzel örnekler ve deliller vardır. Allah Resulü g Bedir savaşından döndükten sonra ellerinde esir bulunan Ukbe Bin Ebu Muit’i yavaş yavaş eziyet göre göre öldürülmesini emretti. Bunu yapmasının nedeni, Ukbe Bin Ebu Muit’in insanlar arasında Müslümanlara ve İslam’a en çok eziyet edeni olmasıydı. Zehebi Siyer kitabında şöyle söylemiştir: “Ukbe bin Ebu Muit, İrku’z Zabye adlı yerde öldürüldü. Allah Resulü Ukbe’nin öldürülme emrini verdiğinde Ukbe şöyle dedi: “Ey Muhammed! Kızıma ne olacak?” Allah Resulü şöyle cevap verdi: “Sen onu Allah’a bırak ve ateşe doğru yürümene bak.” Ve sonra Asım bin Sabit bin Ebi-l Eklah onu öldürdü. Bir rivayette Ali’nin h öldürdüğü söylenmektedir.” Uhud savaşında ise Allah Resulü esirlerden Ebu İzzet El-Cumahi’nin öldürülme emrini vermiştir.

Ebu İzzet’in de kızları vardı. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Müşriklerden Ebu İzzet El-Cumahi’den başkası esir alınmamıştı. Kendisi aynı zamanda bedir esirlerindendi. Allah Resulü Bedir savaşından sonra onu fidye almadan serbest bırakmış ve ona bir daha kendisi ile savaşmama şartını koştu. Uhud günü esir alınınca şöyle dedi: “Kızlarım için beni serbest bırak söz veriyorum bir daha seninle savaşmayacağım.” Allah Resulü ona şöyle dedi: “Yanağını bir kez daha Mekke’ye sürmene ve şöyle demene izin vermem: ‘Muhammed’i ikinci defa kandırdım’.” Sonra onun öldürülmesini emretti ve boynu vuruldu. Bazıları Allah Resulü’nün o gün şu sözü söylediğini zikretti: “Mü’min bir kimse bir delikten iki kere ısırılmaz.” Bu iki esire karşı alınan tavır, ne yumuşaklık ve fidye ne de serbest bırakılmak oldu. Eğer bu tavırlardan biri gerçekleştirilmiş olsaydı âlemlerin Rabbinin Resulü’nün heybeti zedelenmiş olurdu. Nitekim Allah Resulü  Ebu İzzet’i öldürürken bunu açıklamıştı. Allah Resulü  Kaab Bin Eşref Yahudisine yaptığı gibi, İslam’a ve Müslümanlara söz ve teşvik ederek olsa bile eziyet veren bir kimseyi kendi sürüsünde rahat bırakamazdı. 23

İbn-i İshak şöyle dedi: “Kaab bin Eşref insanları Allah Resulü’ne karşı saf tutmaya teşvik ediyor, şiirler okuyor ve Bedir günü öldürülenlerin aileleri ile birlikte ağlıyordu. Daha sonra Medine’ye döndü ve Haris’in kızı Ummül Fadl’a ve Müslümanların kadınlarına hicvetti. İşte o anda Allah Resulü tarafından bu tağutun kafasının koparılma emri verildi. Ve Allah Resulü bu işi kim gerçekleştirebilir diyerek sahabeye sordu. Cabir bin Abdullah’tan rivayet edildiğine göre şöyle dedi: Allah Resulü şöyle buyurdu: “Kaab bin Eşref’i kim öldürecek? Çünkü o, Allah’a ve Resulü’ne eziyet etmiştir”. Nitekim Muhammed bin Mesleme kalktı ve şöyle dedi: Ey Allah’ın Resulü onu öldürmemi ister misin? Allah Resulü  dedi ki: “Evet”. [Buhari ve Müslim] Ahzab savaşından sonra Allah Resulü Ben-i Kurayza’ya yöneldi ve anlaşmayı bozmaları nedeniyle onları muhasara altına aldı. Allah’ın onlar hakkındaki hükmü bütün erkeklerinin öldürülmesi, kadınların cariye olarak alınması ve çocuklarının da köle edilmesiydi.

Allah Resulü ise saçındaki tozu silkelemekteydi. Cebrail şöyle buyurdu: “Ey Muhammed silahını mı bıraktın? Ancak bizler henüz bırakmadık. Çık Ey Muhammed!” Allah Resulü şöyle buyurdu: “Nereye?” Cebrail, O’na Beni Kurayza’yı işaret etti. Allah Resulü onlarla savaştı daha sonra Allah Resulü’nün hükmüne boyun eğdiler. Allah Resulü ise hükmün verilmesini Saad’a bıraktı. Saad şöyle söyledi: “Benim onlar hakkındaki hükmüm bizlere karşı savaşanların öldürülmesi, kadınların ve çocukların ise cariye ve köleler olarak alınmasıdır. Urve şöyle dedi: Allah Resulü’nün şöyle buyurduğu nakledildi: “Onlar hakkında Allah’ın hükmüyle hükmettin.” [Müslim] Yapılan bu şiddet ve gösterilen sertlik bu hainlere faydalı bir ilaç, başkalarına ise uyarı ve ibret idi. Allah Resulü  aralarında bulunduğu halde Ben-i Nadir’in O’nu öldürmeye çalışması Allah tarafından açığa çıkartılınca onları beldelerinden çıkarttı ve mallarını ganimet aldı. Allah Resulü  bir müddet sonra onlarla savaşmak ve onları muhasara altına almak için çıktı ve nitekim onlara karşı Allah b, Resulü’ne yardım etti. Aynı şekilde Beni Kaynuka’yı da muhasara altına alıp onlarla da savaştı. Ayrıca Hayber Yahudileriyle de savaşıp kalelerini zorla ellerinden almıştı. [Bkz. Siyer İbni Hişam] Aynı zamanda Allah Resulü, Müslümanlardan haince ve zulmedilerek öldürenlerin hakkında da sessiz kalamazdı. Nitekim bugün kötü davetçiler Müslümanları, kan döken, öldüren ve ırzlara geçenlerden haklarını almaktan alıkoymaktadırlar. İbn-i Kesir şöyle dedi: “El-Vakidi şöyle dedi: Hicri altıncı senesinin Şevval ayında, Kerz bin Cabir ElFihri birliği, Allah Resulü’nün çobanlarını öldüren ve develerini kaçıran Ureynilere doğru ilerledi.”

Aişe’den i rivayet edildiğine göre şöyle söylemiştir: “Saad Hendek günü yaralandı. Kureyş’ten İbnu’l Arka adında bir adam onu El-Ekhal bölgesinde ok atarak yaraladı. Bunun üzerine Allah Resulü, Saad’ı daha yakından kontrol edebilmek için mescidin içinde bir çadır kurulmasını emretti. Allah Resulü Hendek savaşından döndüğünde silahını bıraktı ve abdest aldı. O esnada Cebrail n geldi, 24

Seçkin Nebi‘nin Hayatında Kafirlere Karşı Şiddet ve Sertlik

Enes’ten h rivayet edildiğime göre Ukl ve Ureyne kabilelerinden birtakım insanlar Medine’ye Peygamber’in huzuruna geldiler de, İslâm kelimesini söylediler. Yani tevhidi telâffuz edip İslâm’a girdiklerini açıkladılar. Akabinde; Ey Allah’ın Peygamberi! Bizler sürü sahipleri idik, ekin ve mahsul sahipleri değildik, dediler. Ve Medine’nin havasını sıhhatlerine uygun bulmadılar (da burada ikamet etmek istemediler). Allah Resulü onlara zekât develerinin ve çobanının bulunduğu yere gitmelerini, o develerin sütlerinden ve sidiklerinden içmelerini

emretti. Onlar oraya gittiler ve onlardan içtiler. Nihayet Harre tarafında bulundukları (sağlıklarına kavuşup semizledikleri ve renkleri kendilerine geldiği) zaman İslam’a girmelerinin ardından kafir oldular, Peygamber’in çobanını öldürdüler ve develeri önlerine katıp götürdüler. Bu iş, Allah Resulü’ne ulaşınca arkalarından onları bulmaları için birilerini gönderdi. Gönderilen seriyye onları yakalayıp getirdiler. Peygamber  onlara kısas yapılmasını emretti. Akabinde o canilerin gözlerini çıkardılar, ellerini kestiler ve kendi hâlleri üzere ölünceye kadar Harre tarafına terkedildiler. Hadiste geçen “tesmir” kelimesi ise: Bir çivinin kızgınlaştırılıp göze değmeyecek bir şekilde göze yakın tutulup çivinin ısısının göze ulaşıp eritmesidir. [Buhari ve Müslim]

gelmemektedir. Ancak Allah, bu hususta şöyle buyurmuştur: “Muhammed, Allah’ın Resulüdür. Onunla beraber olanlar, kafirlere karşı çetin, birbirlerine karşı da merhametlidirler.” [Fetih, 29] Allah Resulü ise, Allah’ın emirlerini yerine getirmektedir. Öyle ki; Allah O’na şöyle buyurmuştur: “Ey iman edenler! Kafirlerden (öncelikle) yakınınızda olanlarla savaşın ve sizde bir sertlik bulsunlar. Bilin ki; Allah, kendisine karşı gelmekten sakınanlarla beraberdir.” [Tevbe, 123]

İşte bu, Allah Resulü’nün verdiği cezadır. Her ne kadarda Allah Resulü işkenceden alıkoysa da kısas onlar hakkında sabittir. Öyle ki; çobanının katillerini serbest bırakamazdı. Aksine bir birliği onların arkasından gönderdi ve onları kendisine getirmelerini emretti ki; kısas hükmünü onlarda uygulasın. Mekke fethinde ise -Allah tekrar fethini nasip etsinAllah Resulü, Kâbe’nin örtülerine de tutunsalar bazı kişilerin öldürülmesini emretmiştir. Enes’ten h rivayet edildiğine göre Allah Resulü fetih senesi Mekke’ye girdi ve başında miğferi vardı. Miğferini çıkarttığında bir adam geldi ve şöyle dedi: “İbni Hatal Kabe’nin örtülerine tutunmuş.” Allah Resulü şöyle emretti: “Öldürün onu.” [Buhari ve Müslim] Saad bin Ebi Vakkas’dan h rivayet edildiğine göre şöyle söylemiştir: “Mekke’nin fethi günü Allah Resulü dört erkek ve iki kadın hariç bütün insanları güvencesi altına almıştır ve şöyle buyurmuştur: “Onları nerede bulursanız öldürün velev ki, Kabe’nin örtülerine tutunmuş bile olsalar.” [Nesai] Bunu yapmasının nedeni, İslam’a ve Müslümanlara olan eziyetlerinden ötürüydü. Elleri ve dilleriyle gerçekleştirmiş oldukları katı küfürden sonra Kabe’nin şerefli örtülerine tutunmaları onları alemlerin Rabbinin hükmünden kurtaramazdı. Allah Resulü’nün hayatında gerçekleşen bu olaylar ve benzeri birçok olay... Allah Resulü’nün merhametli ve yumuşak olmadığı anlamına

Kabe

Allah Resulü g, rahmet Nebisi olduğu gibi aynı zamanda savaş nebisidir. Allah Resulü’nün Allah dostlarına karşı olan merhamet ve yumuşaklığını Allah’ın düşmanlarına da indirgemek, Müslümanların düşmanları ile yalakalık yapmalarını isteyen tağutların dostlarının menhecidir. Öyle ki; bunlar, imkân nispetince Müslümanların, onların emri altına girmelerini isterler. Ve eğer bir Müslüman bulunduğu durumdan silkelenip Allah’ın düşmanlarına saldırır ve onların Müslümanları sürgün edip öldürdüğü gibi, o da bu muameleyi onlara yaparsa, bu şeytanlar hiç gecikmeksizin bu Müslümanın yaptıklarını inkâr ederler. Ve İslam’ın ve Müslümanlığın suretini değiştirerek ona karşı insanları uyarırlar. Bunlar hangi İslam’dan konuşuyor ve hangi dinden bahsediyorlar… 25

Allah Resulü’nün ashabı j insanlar arasında kalpleri en yumuşak, yürekleri ve gönülleri en merhametli, edebi ve ahlakı en güzel olan ve davet, dinin yayılması ve İslam bayrağının yükselmesinde çaba da en ihlaslı olanlardır. Ve yine insanlar arasında bütün işlerinde Allah Resulü’nün sünnetine en bağlı olan onlardır. Allah Resulü’ne tabi oldukları konulardan biri de savaşta kafirlere karşı olan tavırları ve muameleleridir. Kafirlere karşı şiddetliydiler. Onlara kılıç ve dilleri ile sertlik gösterdiler. Ta ki dininin temellerini sağlamlaştırıp İslam’ın direklerini kurudular. Ve tevhid bayrağını yükselttiler.

saffında durup ona yardım edenleri bozguna uğrattığı haberi Ebubekir’e geldiğinde, Ebubekir ona bir mesaj yazarak şöyle dedi: Allah, sana verdiği hayrı ve güzellikleri artırsın. Yaptığın işte Allah’tan kork! Çünkü Allah, takva sahipleri ve iyilikte bulunanlarla beraberdir. Yapmakta olduğun amelinde ciddi ol ve yumuşayıp gevşeklik gösterme! Müşriklerden herhangi birinin bir Müslümanı öldürdüğünü ya da ona zulmettiğini görürsen, onu cezalandırmadan bırakma! Allah’a karşı gelen ya da düşmanlık eden her hangi birini yakaladığın anda onun öldürülmesinde bir maslahat görürsen onu öldür.” [El-Bidaye Ve’n Nihaye]

Bunların ilki, Ebubekir Es-Sıddık’tır. Öyle ki o, İslam’ın mütevatir ve açık olan vaciplerinden tek bir vacibi reddeden ve bundan imtina eden mürtedlere karşı savaşa azmedip sebat etti ve Allah da onun vesilesiyle İslam’ı sabit kıldı. Mürtedlerin imtina ettikleri farz, zekât farzı idi. Ancak Ebubekir o mürtedler ile puta tapanların ya da deccallere tabi olanların arasında bir fark gözetmedi ve hepsi onun yanında eşitti. Bundan ötürüdür ki; bayrakları dikti ve bölükleri hazırladı. Bu bayraklardan birini de Allah’ın kılıcı Halid bin Velid’e h verdi.

Allah’ın kılıcı Halid, vasiyeti yerine getirdi. Ve yenilgiliye uğramış mürted ordularının peşinden onları öldürmek ve kısas almak için gitti.

Halid h, mürtedlere karşı yaptığı ilk saldırıda Tulayha bin Huvaylid El-Esdi’nin ordusunu ve Arap kabilelerinden ona katılanları bozguna uğrattı ve güçlerini kırdı. Bu esnada Ebubekir Es-Sıddık Halid’e bir mesaj göndererek onları cezalandırmasını ve öldürmesini emretti. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Halid’in Tulayha ve onun 26

Raşit Halifelerin Hayatında Kafirlere Karşı Şiddet ve Sertlik

İbn-i Kesir şöyle dedi: “Halid, irtidad ettikleri esnada Müslümanları öldüren bu mürted grupların peşinden bir ay boyunca gitti ve Müslümanların intikamlarını aldı. Bazılarını yakarak ve taşla ezerek ve bazılarını da yüksek dağlardan atarak öldürdü. Bunları yapmasındaki amaç, Araplardan irtidad edenlerin bunları duyup da ibret almalarıydı. Aynı zamanda bunların yapılması, geride kalıp bu olayları işiten mürtedlerin korkmasına neden olmuştu ki bazıları hiç gecikmeksizin tevbe edip boyun eğdiler. Ancak bazıları ise savaşta ve cenkte ısrarlıydılar. Daha sonra bir grup, Bizaha’ya gelerek Ebubekir Es-Sıddık’tan sulh istediler. Ve İslam’ın bütün hükümlerine boyun eğeceklerine dair söz verdiler.

Ebubekir ise, onlara iki seçenek sundu; ya savaş ya da zillet içindeki bir barış. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Dediler ki; ey Allah Resulü’nün halifesi! Savaşı biliyoruz, peki ya zillet içindeki barış nedir? Allah Resulü’nün halifesi şöyle dedi: “Mallarınız ve hayvanlarınız ellerinizden alınır ve develerin arkasında giden kavimler olarak kalırsınız. Ta ki Allah, Nebisi’nin halifesini ve mü’minleri sizleri cezalandırırken görsün. Ve aynı zamanda bizden öldürdüklerinizin diyetini ödersiniz ancak biz, sizden öldürdüklerimizin diyetini ödemeyiz. Bununla birlikte bizden öldürülenlerin cennette, sizden öldürülenlerin ise ateş te olduğuna şahitlik edersiniz.” [Hadis Buhari’de bulunmaktadır.] Ebubekir Es-Sıddık tarafından gerçekleştirilen bu tavır, Allah ve Resulü ile savaşanların zelil bir duruma düşmesi için gerçekleştirilen bir tavırdı. Öyle ki onlar, yapmakta oldukları şeyin büyüklüğünü ve kötülüğünü idrak edebilsinler. Aynı zamanda öne sürülen bu tavırda, mürtedlerin tevbe etmeleri ve silahlarını bırakmalarıyla birlikte İslam Devleti’nin onların tehlikesinden kurtulması vardır. Nitekim bu tavır, İslam’ın ve Müslümanların izzetinden meydana gelen bir şeydir. Mürtedlerle olan savaşın henüz son bulmamasına rağmen Allah Resulü’nün halifesi, Müslümanların ve devletlerinin izzetine delalet edecek, Müslümanlara düşmanlık edip savaşanların ise zelil olacağı şartlar öne sürmüştü. Ebubekir Es-Sıddık’ın Müslümanları kandıran ve onlarla savaşan bir mürtedle gerçekleşen başka bir olayı daha vardır. Bu mürted Fucae Es-Silmi’dir. Onun cezası ateşle yakılmasıydı. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Ebubekir Es-Sıddık, Fucae’yi Medine’de El-Baki adlı bir bölgede yaktı. Bu olayın gerçekleşmesinde ki neden; Fucae, Ebubekir’e geldi ve ona Müslüman olduğunu iddia etti. Ebubekir ondan bir ordu hazırlamasını ve riddet ehline karşı savaşmasını istedi. Fucae beraberinde bir ordu hazırladı ancak ordusuyla ilerlerken yanından geçtiği her Müslüman ve mürtedi öldürdü ve mallarını aldı. Bunu duyan Ebubekir Es-Sıddık, onun arkasından bir ordu gönderdi ve Fucae’yi yakaladı. Ebubekir, onu ElBaki denen yere gönderdi. Kafası aşağı asılıp elleri bağlandı daha sonra ateşe atıldı ve bu şekilde yanarak öldü.

Yemame günü ise Müseylemetü’l Kezzab’ın tabileri olan mürtedlerle en şiddetli ve alevli savaş gerçekleşti. Sahabeler bu savaşta –Allah onlardan razı olsun– ellerinden geleni yaptılar. Ta ki Allah, onları düşmanlarına karşı muzaffer kıldı ve düşmanlarının kökünü kazıdılar. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Bahçede ve ma’rekede öldürülenlerin toplam sayısı on bin idi. Diğer bir görüşe göre de yirmi bir bin idi. Müslümanlardan ise altı yüz ya da beş yüz kişi öldürüldü. İbnu’l Esir El-Kamil adlı eserinde şöyle söyledi: “Ebubekir Halid’e buluğ çağına ermiş herkesi öldürmesini emretti ancak Halid, onlarla anlaşmıştı ve ihanet edemezdi. Eğer Halid bin Velid’in Beni Hanife ile yaptığı anlaşma olmasaydı onlardan kalanı öldürecekti. Allah daha iyi bilendir. Bahreyn’de ise Ala bin El-Hadrami – Allah ondan razı olsun – Bahreyn mürtedleri ile savaştı ve birçoğunu öldürdü. Diğerleri ise kaçtılar. Ancak Müslümanlar kalanları öldürmek için onları takip etti. Mürtedler ise gemilerle körfezi geçtiler. İbn-i Kesir şöyle dedi: “daha sonra Müslümanlarda gemilere bindiler ve yenilgiye uğrayanların peşinden gittiler. Ve onları nerede bulurlarsa öldürdüler. Mürtedlerden kaçanların birçoğu deniz yoluyla Dareyn’e gittiler. Ancak Müslümanlar orda da onlara ne nefes aldırdı ne de kaçacak fırsat verdi. Müslümanlar körfezi gemilerle geçmeye karar verdiler. Ancak bunun onları geciktireceğine karar verdiklerinde Ala El-Hadrami Allah’a tevekkül ederek ve ondan yardım dileyerek ordusuyla birlikte denize dalmaya karar verdi. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Ala, onları körfezden geçirdi ve sanki üzerinde su bulunan yumuşak bir toprak üzerinde yürüyorlardı. Öyle ki; su, develerin ayaklarını ve atların da dizlerini geçmiyordu. Eğer bu yolu gemiyle gitmiş olsaydı bir gün bir gece sürecekti. Sahilin diğer tarafına geçtiler ve düşmanlarıyla savaştılar ve onları kahrettiler. Ve mallarını ganimet olarak aldılar. Daha sonra tekrar sahilin diğer tarafına geçtiler ve ilk başladıkları yere döndüler. Bunların hepsini bir günde yaptılar. Düşmandan hiçbir canlıyı bırakmadılar. Kadınları ve çocukları köle ve cariye, hayvanları ve malları ise ganimet aldılar. Mürtedlere karşı olan savaşların hepsi bu üslup üzereydi. Allah’ın dinine dönünceye kadar riddet üzere öldürüldüler ve cezalandırıldılar. 27

Ebubekir Es-Sıddık mürtedlerle olan savaşların sona ermesinin ardından Irak ve Şam fetihlerine yöneldi. Öyle ki mürtedler, Allah için yapılan cihad ve İslam’ın yayılması yolunda karşılaşılan zorlu engellerdir. Bu nedenle, bu engellerin sökülüp atılması gerekmektedir ki, İslam ümmetinin, İslam’a karşı gelenleri davet etmesi ya da onlarla Allah’ın emri üzere savaşması kolaylaşsın.

gün öldürülenlerin sayısı yetmiş bine ulaşmıştı.

Halid bin Velid – Allah’ın kılıcı – Mecusi Perslerle olan savaşlarından birinde nehri, Mecusilerin kanıyla doldurup akıtacağına yemin etti.

İbn-i Kesir şöyle dedi: “Mahan, Halid’e şöyle dedi: Bizler, sizleri beldelerinizden çıkartan şeyin açlık ve çalışmak olduğunu biliyoruz. Gelin sizden her bir adama on dinar, giyecek ve yiyecek verelim de beldenize geri dönün. Gelecek sene sizlere bunun iki katını göndeririz. Ancak Halid, ona karşılık şöyle cevap verdi: Söylediğin şey bizleri beldelerimizden çıkarmadı. Ancak bizler kan içen bir topluluğuz. Bize ulaştı ki; Rumların kanından daha lezzetli bir kan yokmuş. İşte bunun için geldik. Mahan’ın arkadaşları şöyle dediler: Vallahi bizler Arapları böyle işitmedik.

Halid bin Velid’in h Rumlarla olan savaşlarından birinde Rumların komutanlarından olan Mahan, Halid bin Velid’i amacından geri çevirmek için onunla konuşmak ve görüşmek istedi. Ancak Halid’in verdiği ürkütücü cevap Mahan’a durması gerektiği yeri gösterdi.

Bir topluluk, Ali’nin  hilafeti döneminde, Ali  hakkında aşırıya gittiler ve onun rabliğini iddia ettiler. Ali  ise onların yakılmasını emretti.

İbn-i Kesir şöyle söyledi: “Halid şöyle dedi: ‘Ey Allah’ım! Eğer onları yakalamayı bana nasip edersen onlardan güç yetirdiğim her bir kimseyi kesip nehirlerini kanlarıyla akıtacağım. Daha sonra Allah Müslümanlara persleri yakalamayı nasip etti. Ve bir çağırıcı, ey Halid! Esir alın, esir alın. Esir olmaya karşı gelen herkesi öldürün! dedi. Daha sonra atlar grup grup onları götürdüler. Nehirde boyunlarını vurmak için bazı adamları görevlendirdiler. Bir gün bir gece boyunca bunu yaptılar. Ve Halid, her gün Perslilerin peşinden gitti. Onlardan kim getirilirse, boynu vurularak kanı nehre akıtılıyordu. Öyle ki; nehrin suyu başka bir tarafa yöneldi. Bazı emirler, Halid’e şöyle dediler; nehir, onların kanı yüzünden akmıyor. Elini onlardan az çekte suyu bırakalım. Daha sonra suyu bıraktıklarında nehir, taze kan gibi aktı. Bundan ötürü bu nehir, günümüzde de olmak üzere kan nehri olarak isimlendirilmiştir. O 28

Raşit Halifelerin Hayatında Kafirlere Karşı Şiddet ve Sertlik

Zehebi, İslam Tarihi adlı eserinde şöyle söylemektedir: “Bir grup insan Ali’ye geldi ve dediler ki: “Sen O’sun.” Ali: “Ben kimim?”. “Sen O’sun” dediler. Ali: “Yazıklar olsun size! Ben kimim dedi?” Dediler ki: “Sen bizim rabbimizsin.” Ali: “Bu görüşünüzden geri dönün” dedi. Ancak onlar başkaldırdılar. Ali ise onların başlarını vurdu. Daha sonra onlar için yerde bir çukur açtırdı. Sonra dedi ki: “Ey Kanber! Bana bir bağ odun getir.” Odunlar gelince onları yaktı. Ve şöyle dedi: “Bu işi münker olarak gördüğümden ateşimi yaktım ve Kanber’i çağırdım.” Buhari, bu kıssayı İbn-i Abbas’tan kısaca rivayet etmektedir. Buhari’nin rivayetinde, Ali’nin h bu zındıkları diri diri yaktığı anlatılmaktadır. Zikrettiğimiz kıssalar sahabenin kafirler ve mürtedlere karşı olan savaşlarında onlara karşı muamelelerinden sadece birkaç örnektir. Kim onların yolunda ilerlerse hidayet bulur ve kurtulur. Ancak kim de onların yolunun dışında bir yol izlerse, Allah onu sapkın ve saptıran menhecler ve topluluklarla karşılaştırır. Kim sahabeden daha doğru yolda olduğunu iddia ederse o kişi Allah’a ve Resulü’ne yalan atmış olur. Allah en doğru yola iletendir.

Allah  kullarına, Müslümanlarla dostluk etmelerini ve onlara yardımcı olmalarını farz kılmıştır. Aynı zamanda onlara, müşriklere düşmanlık etmelerini ve onlarla savaşmalarını emretmiştir. Ancak çoğu zaman bazılarında bu dengelerin şaştığını görmekteyiz. Öyle ki; bunların yanında kafir bir kişi onların maslahatlarını gerçekleştirdiği sürece sevdikleri ve yakınlarıdır. Hatta onlara Müslümanlardan bile daha yakın olmaktadırlar. Kafirler katında mevki makam elde edebilmek için tevhid ehline karşı şirk ehline yardım ve dostluk etmektedirler. Bu ve bunun gibi daha kötü durumlara düşüp de insanlara ibret olacak birçok kıssa tarihte bulunmaktadır.

İslam’a ve Müslümanlara tuzak kurmaktır. Böylece Ritbil, İbnu’l Eşas’ı Haccac’a teslim etme karşılığında devletinin maslahatlarını koruyacak şartlar koşarak İbnu’l Eşas’ın kendine sığınmasından istifade etti.

Emevi Devleti döneminde Abdurrahman bin El-Eşas’in Emevi halifesi Abdulmelik bin Mervan’a başkaldırma isteği başarısızlıkla sonuçlandı. Bunu Türk kralıyla anlaşma yaptıktan sonra Türk beldeleriyle savaştan geri dönen ordusuyla gerçekleştirmek istedi. Öyle ki; daha önce Abdurrahman bin El-Eşas, Türklerin kralına kendisiyle savaşmayacağı ve haraç almayacağı sözünü vermişti. Nitekim İbn-ul Eşas, Haccac’ın eliyle öldürülme korkusundan Türk kralına sığınmaya karar verdi.

İbn-i Kesir şöyle dedi: “O anda Ritbil, İbnu’l Eşas’e ihanet etti. Ve hatta elleri bağlanarak kafasının kesildiği ve Haccac’a gönderildiği nakledildi.

İbn-i Kesir şöyle dedi: “Daha sonra İbnu’l Eşas ve beraberindekiler, Türk kralı Ritbil’in yanına girdiler. Ritbil ise onu ağırladı, ikram etti, yüceltti ve güvence altına aldı”. Ritbil’in daha önce kendisiyle savaşan ve hatta ülkesini ele geçirmek üzere olan birini ağırlaması ve ona ikram etmesini garipsersin ancak bundaki amaç

İbn-i Kesir şöyle dedi: “Ritbil, Haccac’a bir mesaj göndererek kendisiyle on sene savaşmamasını ve her sene yüz bin dinardan fazla haraç ödemeyeceği şartını koştu Haccac ise kabul etti. Maslahatların gerçekleşmesinin ardından Türk kralının yapacağı tek şey, kendisine sığınan ve hakkında hüsnü zan besleyen birine ihanet etmekti.

Ancak meşhur olan görüş; Ritbil, İbnu’l Eşas ve beraberinde otuz akrabasını tutukladı onları kafeslere koydu ve Haccac’a gönderdi. Yolun bir bölümünü kat ettikten sonra Er-Raceh denilen bölgeye geldiler. Zincirlere bağlı olan İbn-ul Eşas, sarayın çatısına çıktı ve kaçmaması için ona bağlı olan bir görevli vardı. Nihayetinde İbnu’l Eşas kendini saraydan attı beraberindeki görevli de onunla beraber düştü ve ikisi de öldü. Elçi, İbnu’l Eşas’a doğru gitti ve kafasını kesti. İşte bu, halifeye başkaldırmasının kolaylaşması için kafirlere minnet eden ve onlara vaatlerde bulunan ve sonunda küfür ehline sığınan ve onlara karşı hüsnü zan besleyenin sonudur. O halde haçlı müşriklere sığınan ve Müslümanlara karşı haçlılara yardım edenin hali nasıl olur? 29

Türk kafirlere yardım edenlerden biri de El-Haris bin Sureyc’dir. O, hicri yüz on altı senesinde, Emevilere başkaldırarak, Kur’an ve sünnete davet ettiğini iddia etti. Taberi şöyle söyledi: “Haris, Belah adlı bölgeye ulaşınca orada bulunan Nasr bin Seyyar ve EtTecibi bin Dabia El-Meri bulunmaktaydı. Nitekim onları kitaba, sünnete ve Rıza’ya biat etmeye davet etti. Biat etmesini istediği kişi, Allah Resulü’nün ehli beytinden olan biriydi.

İbn-i Kesir El-Bidayetu Ve’n Nihaye adlı eserinde şöyle söylemektedir: “Hicri yüz yirmi yedinci senesinde Türk beldelerine sığınan ve Müslümanlara karşı onlardan yardım isteyen Haris bin Sureyc geri döndü ve Allah ona hidayet nasip etti ve sonunda Şam diyarına ulaştı. Bu daveti ona Yezid bin El-Velid İslam’a ve ehline dönmesi için yapmıştı o da nihayetinde icabet etti”.

Haris, birçok beldeye ulaşarak ve gittiği yerlerde sloganlarını ve davetini yayarak ayaklanmasını devam ettirmiştir. Taberi şöyle dedi: “Haris, Meru adlı kente yöneldi. Daha önce Belah, Cevzan, Faryab, Talakan ve Meru Ruz’da üstün gelmişti.” Ancak daha sonra ardı ardına büyük kayıplar verdi. Ve sonra Türk kralından Müslümanlara karşı kendisine yardım etmesini isteyerek Türklerin beldelerine sığındı. Taberi şöyle dedi: “Haris bin Sureyc, Taharistan bölgesindeydi daha sonra Hakan’a katıldı.” Sabah olunca, Müslüman ordu komutanı Esed, insanlara namaz kıldırdı ve hutbe vererek şöyle dedi: “Allah’ın düşmanı Haris bin Sureyc beraberinde getirdiği tağutuyla birlikte Allah’ın nurunu söndürmeye ve dinini değiştirmeye gelmiş ancak Allah onu zelil edecektir inşallah.” Ve nihayetinde aralarında sıcak bir savaş yaşandı ancak zafer İslam ehlinindi. Nihayetinde Allah, küfür ehlini ve onları dost edinen mürtedleri zelil etti. Taberi şöyle dedi: “Hakan, Haris’i, dostlarını, Segad kralını, Şaş bölgesinin kralını, Kavus’un dedesi Hanahirah’ın babası Harabirah’ı, Hatel bölgesinin kralı ve Türklerin hepsini sağ tarafa yerleştirdi. Sonunda Haris ve Türkler yenilgiye uğradı ve herkesi geri çektiler. Esed şöyle dedi: Ey Allah’ım onlar bana isyan etti sen yardım et. Türkler parçalanmış bir şekilde yeryüzünde dağıldılar. Onlardan hiç kimseye yumuşaklık gösterilmedi ve insanlar onları üç fersah mesafesince takip etti ve yakalayabildiklerini öldürdüler. Bu yenilgiden sonra Haris bin Sureyc, halifeden O’na İslam’a ve ehline dönmesi için eman mektubu gelene kadar takriben on bir sene küfür diyarında yaşadı. 30

Müslümanlara Karşı Kafirlere Yardım Etmenin Akıbetleri

ABD Bayraklarını Göğüslerinde Taşıyan Sahveler

Ancak İbn-i Sureyc’in sonu yine de öldürülmek olmuştu. Yezid bin El-Velid’in davetinden sonra bir kez daha başkaldırmaya ve Müslümanların cemaatini ayırmaya çalıştı. Bu defasında da kitaba ve sünnete davet ettiğini iddia etmekteydi. Öyle ki kendisi daha önce Müslümanlara karşı kafirlere yardım etmişti. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Bazı ordu emirleri ve polis amiri Mesleme bin Ahvez, Haris’in yanına geldiler. Ve yapmakta olduğu şeyi sonlandırmasını ve Müslümanların birliğini bozmamasını istediler. Ancak o yine de başkaldırıp devam etti. Ve ilk başta da olduğu gibi Nasr bin Seyyar’ı kitaba ve sünnete davet etti ancak bu sefer Nasr bundan geri durdu. İhanet, isyan ve başkaldırma gibi girişimlerden sonra Haris bin Sureyc, hicri yüz yirmi sekiz senesinde, sapkın ve dinde aşırı giden arkadaşları tarafından öldürüldü. [El-Bidayetu Ven-Nihaye] Abbasiler döneminde ise haçlılarla savaşan ve onları Beyt-ül Makdis’den kovan İmadu’d Din Ez-Zenki başladığı işini sonlandırmak için Dımeşk’i muhasara altına aldı. Ancak Dımeşk emiri Muinu’d Din Enar hiç durmaksızın haçlılara bir mektup yazarak onları Zenki’nin Dımeşk’e girmesiyle korkuttu.

Müslümanlara Karşı ABD Destekli Yeni Suriye Ordusu

İbnu’l Esir şöyle dedi: “Muinu’d Din Enar, Zenki’nin kendilerini terk etmeyeceğini ve muhasarayı bırakmayacağını görünce Fransızlara bir mektup gönderdi ve kendisine yardım edip Zenki’ye karşı anlaşmalarını istedi. Bunun için çok çaba sarf etti. Banyas’ı kuşatacağını ve onlara teslim edeceğini vaad etti. Ve haçlıları Zenki’den korkuttu. Bu haberle Fransızlar şaşkına döndü. Öyle ki; bu, Fransızların Şam topraklarından tamamıyla çıkartılması anlamına gelmekteydi. Bundan ötürü hiç durmaksızın Enar’ın yardımına koştular. Nihayetinde Zenki kuşatmayı geri çekti. Fransızlar Muinu’d Din Enar’ın yanına gelince onlara verdiği sözü tuttu ve haçlılarla birlikte Banyas kalesini ve içindeki Müslümanları kuşatmaya almak için ilerledi. Muinu’d Din, Banyas’a saldırdı ve beraberinde bir grup haçlıyla Banyas’ı kuşattı daha sonra Banyas’ı eline geçirince Fransızlara teslim etti. Böylece Fransızlar için iki maslahat yerine gelmiş oldu. Birincisi: Zenki tehlikesini haçlılardan uzak tuttular. İkincisi ise: Müslümanlardan bir beldeyi aldılar. Muinu’d Din Enar’ın Fransızlarla yakınlaşması ve onlar için yaptıklarına rağmen Fransızlar ordularını topladılar ve Almanlarla beş yüz kırk üç yılında Dımeşk’i kuşatma altına aldılar. n sonunda gelişmeler, Muinu’d Din Enar’ı, Seyfuddin Gazi bin Zenki’den asker ve yardım istemeye itti. Nihayetinde Fransızlar geri çekildi ve Almanlarda Zenkilerin ordusunun ilerlemesinden sonra ülkelerine geri döndüler. Nureddin Zenki ise bu olaylar sonucu Dımeşk’i hicri beş yüz kırk dokuz senesinde almayı ve haçlılardan tekrardan yardım istemeye çalışan hükümdarlarını da ele geçirmeyi başardı. [ElKamil Fi-t Tarih]

Memlüklüler döneminde ise; Kerak kralı El-Muğis lakaplı Ömer, koltuğunu garantiye alması için Müslüman beldelerine karşı Tatarlardan yardım istedi. Ancak tökezledi ve yapmak istediği şey açığa çıktı. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Zahir Baybars, Mısır’dan Kerak bölgesi yakınlarına doğru yola çıktı. Ve Kerak kralı El-Muğis Ömer bin El-Adil, Ebubekir bin El-Kamil’i çağırttı. Bir süre zorluk çıkarttı ancak Baybars’ın önüne getirildi. Baybars onu tutuklayarak Mısır’a gönderdi. Bu, onunla son görüşmesi olmuştu. Tutuklanmasının nedeni, Tatar kralı Holako’ya mektup yazması ve onu tekrardan Şam topraklarına yönelmesine teşvik etmesiydi. Tatarlar ona sebat etmesi ve yardım edeceklerine dair mektup gönderdiler. Ve mektubun içeriğinde yirmi bin kişiyle Mısır topraklarını fethetmeye gelecekleri yazmaktaydı. O dönemdeki Memlük sultanı bir fetva çıkartarak El-Muğis’in öldürülmesini emretti. El-Muğis’in akıbeti, azledilmesi ve öldürülmesi olmuştu. Eğer günümüze bakacak olursak; kendilerini açıkça haçlılara satanlar veya dininden taviz vermeden onlarla yardımlaşacağını düşünüp daha sonra dininde taviz üzerine taviz verip kendi nefislerini haçlılara satanlar ya da daha da kötüsü; küfür ve riddet beldelerinde ikamet edip aşağılanmış, zelil ve hakirce yaşayanların pek çok kıssalarına şahit olmaktayız. Eğer kişi, Allah’ın kendisini bu fitnelerden korumasını ve sebat ettirmesini istiyorsa, müşriklere karşı düşmanlıkta elinden geleni yapmalıdır. 31

Allah Teâlâ kullarını yaratmış ve kulları arasında imtihan sünnetini devamlı kılmıştır. Öyle ki; kötüler iyilerden ayrılmış olsun ve ölen apaçık bir delil üzere ölsün, yaşayan da apaçık bir delil üzere yaşasın. Şunu bilmemiz gerekir ki; temkin, imtihandan sonra, yardım zorluktan sonra ve bolluk da darlıktan sonra gelir. Allah’a b giden yol ve bu yolda mü’minler için hazırlanmış büyük mükâfatlar maliyeti pahalı olan bir yoldur. Ve bu maliyeti yalnızca Allah’a hakkıyla iman edenler, kalpleri yalnızca ona bağlı olanlar ve Nebi’nin g ve değerli sahabelerinin yolu üzerinde sabit kalanlar ödeyebilir. Onlar öyle mü’minlerdir ki; ne insanlar ne de isimler onları fitneye uğratamadı. Hakkı istediler ve böylece hak ehlini buldular. Hak ehli, cihaddan geri kalarak adları cihad ile öne çıkan kimseler değildir. Çünkü bu kimselere sıkıntı uzayınca durakladılar ve çöktüler. Ve bugün de, cihadı yardımsız bırakan ve inkâr edenlerden oldular. Aynı şekilde hak ehli, ömürlerini kâğıt ile mürekkep arasında geçirenler de değildir. Çünkü müjdeci, İslam Devleti’nin kurulduğunu haykırıp onlara, “Haydi! İlminizle amel etmeye!” diye çağırdığında sanki kulaklarında bir ağırlık varmış gibi büyüklenerek ondan yüz çevirdiler. 32

Sabredenleri Müjdele... Çünkü Allah‘ın Yardımı Pek Yakındır

İbn-i Kayyım El-Cevziye r ebedi cennetlere giden yolu tanımlarken şöyle diyor: “Sen bunun neresindesin? Bu yol Âdem’in n meşakkat çektiği, Nuh’un n feryat ve figan ettiği, Halil İbrahim’in n ateşe atıldığı, İsmail’in n kesilmek için yere yatırıldığı, Yusuf’un n ucuza satıldığı ve birkaç sene hapishanede kaldığı, Zekeriya’nın n testereyle biçildiği, iffetlilerin önderi Yahya’nın n kesildiği, cefanın Eyüb’ü n sıktığı, Davud’un n ağlayışlarını arttırdığı, İsa’nın n yalnız yürüdüğü ve fakirlik ve türlü eziyetlerin Muhammed’e g bulaştığı yoldur.” [El-Fevaid] İşte nebilerin ve özellikle de Ulu’l Azm peygamberlerin –en hayırlı salat ve çokça selam üzerlerine olsun- Allah yolunda başlarına gelmeyen kalmadı. Lakin sabrettiler ve sebat ettiler. İnsanları tevhide davet etmelerinden ötürü her türlü eziyeti çektiler. Ancak gevşemediler ve zayıf düşmediler. Nebiler bile bu gibi sıkıntıları yaşadılarsa diğer insanların durumu nasıl olur? İmtihan edilip temizlenmeyecek ve imtihan edilip arınmayacaklar mı? İmam Şafii’ye r şöyle bir soru soruldu: “Bir adam için temkin sahibi olmak mı veya imtihan mı daha iyidir?” İmam Şafii şöyle dedi: “İmtihan olunmadan temkin sahibi olunmaz.” [İbn-i Kayyım’ın El-Fevaid kitabı]

Evet, İmam Şafii’nin de sözünde belirttiği gibi sıkıntılı bir başlangıcı olmayanın parlak bir sonu da olmaz. Sıkıntılar büyümeden, halka daralmadan ve sıkıntılar şiddetlenmeden temkin olmaz. Çünkü bütün bunların karşılığında sadık erkek ve kadınların varacağı yer cennettir. O cennet ki; içinde yüce Allah’ın yüzü görülecek. Bu, sadık erkek ve kadınların isteyebileceği en büyük nimet ve en büyük dilektir. O halde bir Müslüman, bu büyük değere sahip cennete dünya rahatlığı içerisinde ve güzel bir hayat yaşamakla ulaşabilir mi? Hayır! Bilakis kılıçların gölgesi altında mızrakla savaşarak ona ulaşabilir. Allah Teâlâ şöyle buyuruyor: “Yoksa siz, sizden öncekilerin başına gelenler, sizin de başınıza gelmeden cennete gireceğinizi mi sandınız? Oysaki peygamber ve onunla beraber mü’minler, ‘Allah’ın yardımı ne zaman?’ diyecek kadar darlığa ve zorluğa uğramışlar ve sarsılmışlardı.” [Bakara, 214]

Allah’ın kelimesinin yüceltilmesi, canların feda edilmesine ihtiyaç duyar. Buna Ashab ElUhdud’u örnek verebiliriz. O dönemde tağutlar bunların köklerini kazıdı, hepsini yok etti ve onlardan hiçbir tanesini bırakmadı. Ve onlar –çocuğun Rabbine iman etmelerinden sonrakafirlerin, dininden dönmeyenleri içine atacakları hendekleri kazdıklarını ve hendeklerin içinde ateşler yaktıklarını gördüler. Ancak buna rağmen inançları sarsılmadı ve kafirler onları dinlerinden döndüremediler. Öyle ki; ellerinde çocuğunu taşıyan bir kadın kendisini ateşe atmakta tereddüt ederken, elindeki çocuğu ona şöyle dedi: “Ey anneciğim! Sabret. Muhakkak ki; sen hak üzeresin.” [Muttefekun Aleyhi]

Taberi r bu ayet hakkında şöyle diyor: “Ayetin mefhumu şudur: Ey Allah’a ve Resulü’ne iman edenler! Yoksa sizler, sizden önceki nebilerin ve resullerin tabilerinin çektiği sıkıntıları ve zorlukları çekmeden ve imtihanlara tabi tutulmadan cennete gireceğinizi mi sandınız? İmtihan oldukları şeylerle imtihan olunacak ve zor imtihanlara tabi tutulacaksınız. Bu zor imtihan ve sıkıntılar ise; çok ihtiyaç duyulan şeylerin bulunamaması, fakirlik ve darlıktır. Darlık ise hastalık ve yorgunluktur. Ancak bu sıkıntılar onları sarsamadı. Yani; kavmin, Allah’ın yardımını geciktiğini zan edecek kadar size düşmanlarınızdan korku, sıkıntı ve şiddet isabet etmedi. Ta ki, kavim şöyle diyecek; Allah ne zaman bize yardım edecek.” Rum kralı Herakliyus’un şu olayı herkes tarafından bilinmektedir. Hani o Ebu Süfyan’a şöyle demişti: “Sana onunla savaşınızın nasıl olduğunu sordum, sen de aranızdaki savaşın karşılıklı olduğunu ve bir defa sizin, bir defa da onların kazandığını söyledin. İşte resuller böyle imtihan olunurlar ve daha sonra akıbet onların lehine olur…” [Muttefekun Aleyhi]. O halde Rum kralı Herakliyus’un resullerin ve nebilerin imtihana tabi tutulacaklarını ve sonra akıbetin onların lehine olacağını bildiği halde Allah hakkında hüsnü zan eden muvahhidlerin bu gibi imtihanlara tabi tutulacaklarını ve sonra akıbetin onların lehine olacağını nasıl bilmesinler ki? Bu din değerli bir dindir. Bundan dolayı insanların saf tevhide davet edilmesi ve yeryüzünde

İbn-i Ebi Şeybe Musennef adlı kitabında şunu rivayet etti: Hasan’dan rivayet edildiğine göre o, şöyle dedi: “Allah Resulü g Ashab El-Hudud’u andığı zaman imtihanın meşakkatinden Allah’a sığınırdı.” Buhari bu konuya dair sahihinde: “Kafir Olmak Üzere Zorlanmakta Horlanmayı, Dövülmeyi ve Öldürülmeyi Tercih Eden Kimse Babı” adlı bir bab açtı ve bu babda şu hadisi zikretti: Habbâb Bin El-Eret h şöyle dedi: “(İslam’ın ilk günlerinde) Allah Resulü g, Kâbe’nin gölgesinde kaftanını yastık yaparak dayandığı bir sırada kendisine (Kureyş müşriklerinin işkencelerinden) şikâyet ettik: Ey Allah’ın Resulü! Bizim için Allah’tan yardım dileyemez misin? (Bunların zulmünden) kurtulmamız için Allah’a dua edemez misin? dedik. Bunun üzerine Allah Resulü g şöyle buyurdu: 33

“Sizden önceki ümmetler içinde öyle (mazlum) kişiler bulunmuştur ki; müşrikler tarafından onun için yerde bir çukur kazılır, o kişi bu çukura (başı meydanda kalarak) gömülürdü. Sonra büyük bir testere getirilir, başı üstüne konulur, ikiye bölünürdü de; (bu işkence) o mü’mini dininden döndüremezdi. (Bir başkasının da) demir taraklarla etinin altındaki kemiği ve siniri taranırdı da; bu işkence o mü’mini dininden çeviremezdi. Allah’a yemin ederim ki; Allah bu dini kesinlikle hâkim kılacaktır. Öyle ki; bir süvari (yalnız başına) San’â’dan Hadramevt’e kadar (selâmetle) gidecek, Allah‘tan başka hiçbir şeyden korkmayacak sadece koyun sahibi yolcu, koyunu üzerine kurt saldırmasından korkacaktır. Fakat sizler acele ediyorsunuz!”

cevap vermeyin” buyurdu. Ebu Süfyan tekrar: “Topluluk içinde Hattâb’ın oğlu var mıdır?” diye sordu. Bu sorularına cevap alamayınca Ebu Süfyan, arkadaşlarına döndü ve şöyle dedi: “Şüphesiz bunlar öldürülmüşlerdir, şayet yaşasalardı cevap verirlerdi” dedi. Bu sırada Ömer kendisine hâkim olamadı ve şöyle dedi: “Yalan söyledin ey Allah’ın düşmanı! Allah, seni rezil edecek şeyleri baki kılmıştır” dedi. Bunun üzerine Ebu Süfyan: “Ey Hubel! Yüksel” dedi. Bunun üzerine Nebi g sahabelerine: “Ebu Süfyan’a cevap verin” buyurdu. “Ne söyleyelim?” dediler. Nebi g: “Allah en yüksek ve en yücedir deyin” buyurdu. Ebu Süfyan: “Bizim el-Uzzâ’mız var, sizin Uzzâ’nız yoktur” dedi. Nebi g: “Ona cevap veriniz” buyurdu. Sahabeler: “Ona ne söyleyelim?” dediler. Nebi g: “Allah bizim Mevlâ’mızdır, sizin mevlânız yoktur deyin” buyurdu.” [Buhari] Bugünkü mü’minler, Allah katında imtihan olunan ve yürekler boğaza dayanana kadar şiddetli sıkıntılar çeken bu ilk nesilden daha mı faziletlidir? Roma’nın ve Konstantiniyye’nin fethine, sıkıntılar olmadan sadece sözle ulaşılacağını zannedenler kafası boş kuruntularla karışık olan kimselerdir.1

Hak ile batıl arasındaki mücadelenin bedelini mü’minlerin ödediği bir bedeldir. Allah Teâlâ bunu şu sözüyle belirtti: “Öldürürler ve öldürülürler” [Tevbe, 111]. Bu anlamda seçilmiş derslerin en büyüğü ve ibret alınanı Uhud gazvesidir. Bu gazvede bir, iki, üç veya 10 bakan, emir veya komutan şehid olmadı bilakis bu gazvede şehid olan en hayırlı 70 sahabenin içerisinde j şehidlerin efendisi Nebi’nin g amcası Hamza da bulunuyordu. Bir günde yiğitlerden bu kadar kişi şehid oldu. Nasıl yiğit olmasınlar ki? Onlar, Allah Resulü’nün g ashabıydı. Uhud gününde küfrün sesi yükseldi, kafirlerin tüyleri diklendi ve kafirler bu saldırılarının sürekli olacağını zannetti; “Ebu Süfyan yüksek bir yere çıktı ve şöyle dedi: “Topluluk içinde Muhammed var mı?” diye seslendi. Nebi g: “Ebu Süfyan’a cevap vermeyiniz’’ buyurdu. Ebu Süfyan bu sefer: “Topluluk içinde Ebu Kuhâfe’nin oğlu (Ebu Bekir) var mıdır?” dedi. Nebi g yine: “Ebu Süfyan’a 34

Sabredenleri Müjdele... Çünkü Allah‘ın Yardımı Pek Yakındır

Tüm bunlardan sonra açıktır ki; mü’min muvahhidler, Allah’ın izniyle sıkıntılara ve imtihanlara karşı sabredeceklerdir. Ancak münafıklar ve imanı zayıf olanlar ise geri döneceklerdir. Bundan sonra sadece temiz mü’min muvahhidler kalacaktır. Onlar madenleri eritilmiş ve dünyanın şaibelerinden ve pisliklerinden arınmış kimselerdir. Ve sonra… Sonra nefislerinde yalnızca hakkın sesi yükselecek ve çağrılarına cevap gelecektir. Böylece kalplerine selamet ve serinlik inecek: “İyi bilin ki, Allah’ın yardımı pek yakındır.” [Bakara, 214]. Mübarek hilafetimizin kokusu, yeryüzünün doğusundan batısına kadar yayıldığı halde şayet bu kokuyu bulandırırsak, bu zafer ve fetihlere yazık etmiş oluruz. O halde bu sıkıntılara en güzel şekilde sabretmemiz ve Allah’tan yardım dilememiz gerekir. Allah yardım edendir. 1

Konstantiniyye’nin fethi, bolca şehid ve yaralı verildikten sonra gelecektir. Bu konuyu anlatan hadisler, Müslüman askerlerinin üçte birinin Dabık’a gelen haçlılara karşı verecekleri büyük savaşta şehid olacaklarını haber vermektedir. Daha sonra kalan Müslümanlar Konstantiniyye’yi muhasaraya alana kadar cihad edip ilerleyeceklerdir. Elbette Müslümanlar bu merhaleye gelene kadar baya bir kan ve ter dökeceklerdir. Sabırlı, sabit, muvahhid ve mücahid Müslümanların tekbir ve tehlilleriyle şehrin savunması düşecek ve şehir fethedilecektir. Bu Allah’ın nimeti ve fazlıdır. Şehrin tekbir ve tehlillerle fethedilmesi, Allah subhanehu ve tealanın halis niyetlere ve onun yolunda verilen cefaya karşılık verdiği bir mükâfatıdır. Bu fetih ve mükâfat, ihlassız ve cihaddan uzak, mücerred sözlerle olmayacaktır.

35

Cennet! Allah’u Teâlâ’nın paha biçilmez bir eşyasıdır. En güzel makam ve arzulanan en yüce yerdir. O cennet için iman edenler yarışırlar. Ve ona nail olmak için rekabet ederler. İç yüzünü öğrenen akıllar hayrete düşer. Ve en büyük şairler onu tarif etmekten aciz kalır. Ancak o güllerle değil dikenlerle sarılmıştır. Onu satın almak isteyenler ve onların kanları buna en güzel şahittir. “Allah’a yemin olsun ki; cennet, ne iflas edenlerin satın alabileceği değersiz bir şey ne de mal sahiplerinin ucuza satacakları zarar eden bir maldır. Cennet kendisini arzulayanlar için sahalarda sunulmak üzere kuruldu. Ancak cennetin Rabbi, cennete sermaye olarak canların feda edilmesinden başka bir şey kabul etmedi. Nitekim tembeller gecikti. Cenneti sevenler ise ayaklandılar ve hangisinin sermaye olacağını beklemekteler.” [Zadul Mead] Allah’u Teâlâ yüce kitabında güzel bir söz buyurmaktadır. Bu sözü okuyana, işitene, düşünene ve tefekkür edene müjdeler olsun. “Eğer siz (Uhud’da) bir yara aldıysanız, şüphesiz o topluluk da (Müşrikler de Bedir’de) benzeri bir yara almıştı. İşte (iyi veya kötü) günleri insanlar arasında (böyle) döndürür dururuz. (Bazen bir topluma iyi ya da kötü günler gösteririz, bazen öbürüne.) Allah, sizden iman edenleri ayırt etmek, sizden şahitler edinmek için böyle yapar. Allah, zalimleri sevmez. Bir de Allah, iman edenleri arındırmak ve küfre sapanları mahvetmek için böyle yapar. Yoksa siz; Allah, içinizden cihad edenleri (sınayıp) ayırt etmeden ve yine sabredenleri (sınayıp) ayırt etmeden cennete gireceğinizi mi sandınız?” [Ali İmran, 140-142] 36

Kadın Sahabelerin Hayatından Sebat Kıssaları

Muhakkak ki bu, sapasağlam kurulan bir rabbani düzendir. Yaralanmaya karşılık yaralanma, devlete karşı devlet… Onlardan mü’min olanlar ise şehidlerdir. İman edenler ise safların ayrışması için imtihanlara tabi tutulurlar. Böylelikle temiz ve üstün olan, kötü ve alçak olandan daha da üstün olur. Cennet ise imtihanı başarıyla geçenin, bela anında sabredenin, şiddet esnasında sebat edenin mükâfatıdır. Bu kişinin sinirlenmemesi ve korkmaması gerekmektedir. Aynı zamanda lisan-ı halinin de şu olmaması gerekir: “Allah ve Resulü bize, ancak aldatmak için vaad de bulunmuşlar.” [Ahzap, 12] Öyle ki; böyle bir kişinin Rabbinin cennetleriyle nimetlenmesi ne kadar da uzaktır. Müslüman ve muvahhide bir kadın zannetmesin ki, kendisi imtihan ve arınma döneminden uzak ve bağlantısızdır. Aksine bu konuda erkekle eşit ve hatta bu hususta kadına daha çok görev düşmektedir. Öyle ki; evlatlarını ve eşini sebat ettirme yönünde kendisine büyük görevler düşebilir. İşte Hatice, Esma, Sümeyye, Hansa ve anlatması mümkün olmayan birçok güzellikleri olan kadın sahabeler. Hatice ise, Muhammedi Risalet ile dolup taşan ilk kalbin sahibi. Eşi olan Resullerin efendisi Muhammed’i  sebat ettirmekle, Allah’ın  kendisini bu dinde sebat ettirdiği Hatice... Buhari ve Müslim Sahih’lerinde Aişe’den  rivayet ettikleri bir hadiste Allah Resulü , Hira mağarasında kendisine vahiy gelmesinden ve vahyin verdiği korkudan sonra eşi Hatice’ye geldi ve şöyle buyurdu: “Kendimden korktum.”

Hatice ise ona şöyle dedi: “Öyle deme, sevin! Allah’a yemin ederim ki; Allah seni hiç bir vakit utandırmaz. Çünkü sen akrabana bakarsın, sözün doğrusunu söylersin, işini görmekten aciz olanların ağırlığını yüklenirsin, fakire verir, kimsenin kazandıramayacağını kazandırır, misafiri ağırlarsın. Hak yolunda zuhur eden hadiseler karşısında halka yardım edersin.” Mü’minlerin annesi Hatice  eşinden işittiği bu haberle paniğe ve korkuya kapılıp gelecek günlerin korkusundan eşinin yakasına yapışmadı. Allah Resulü’nün kalbine korku salıp azmini kırmak yerine sebat etmesine yardımcı oldu. Öyle ki; âlimler, İmam Nevevi’nin de naklettiği üzere onun kelamı hakkında şöyle söylediler: “Onun konuşmasında (Yani Hatice’nin  konuşmasında) Hatice’nin oturaklılığına, görüşünün keskinliğine, nefsinin kuvvetliliğine, kalbinin sebatına ve fıkhının yüceliğine en büyük derecede delil ve hüccet vardır. Allah daha iyi bilendir.” [Sahih Müslim Şerhi] Günler geçmekte ve davet Mekke’de yayılmakta ancak bununla birlikte Kureyş tağutlarının muvahhidlere olan zulmü de sürmekteydi. Müşrikler Müslümanları, Ebu Talip mahallesinde muhasara altına almış ve onlardan yiyecek ve suyu engelliyorlardı. Ancak mü’minlerin annesi Hatice, eşi Allah’ın Resulü ile birlikte sebat etmekte ve sabır içinde beklemekteydi. Müslümanların çektikleri açlık, susuzluk ve bütün zorlukları o da çekmekteydi. Öyle ki; O, soy sahibi birisiydi. Mal ve mülk sahibiydi. Ancak Müslümanlarla birlikte iki sene sürecinde Ebu Talip mahallesinde muhasara altında kaldı. Karşılaştığı açlık ve zorluklar sonucunda zarar gördü. Sabır içinde bekleyerek ve dininde sebat ederek vefat etti. Eşi Allah Resulü ondan razıydı. Allah da ondan razı olsun. Sümeyye’ye gelince... O, Sümeyye bint-i Hiyat’tır. Ammar bin Yasir’in annesidir. İslam’a girenlerin yedincisidir. Kanıyla tevhid ağacını sulayan ilk şehid kadındır. Evet, ey Müslüman kadın! Kelime-i tevhid yolunda ilk akan kan, bir kadının kanıdır. Sümeyye, eşi ve iki oğlu Ben-i Mahzum’un kölelerindendi. Müslüman olduklarında birçok türde işkenceye maruz kaldılar. Cabir’in  rivayet ettiği üzere Allah Resulü  işkence edilirken Ammar’ın ve ailesinin yanından geçti ve şöyle

buyurdu: “Ey Ammar ve Ey Yasir ailesi müjdelenin! Buluşma yeriniz cennettir. [Hakim ve Dıya’] Sümeyye, dininden yüz çevirmesi ve Muhammed’in  yolunu terk etmesi için Allah yolunda işkenceye maruz kaldı. Allah Resulü onlara mal, altın ve gümüş ile gelmemişti. Getirdiği şey ise daha önce babalarının izinde olmadıkları bir dindi. Onlara tasdikleyip amel edecekleri ve sonunda cennete girecekleri bir kelime ile gelmişti. Şiddetli işkencelere rağmen zayıf bir kadın olan Sümeyye sebat etti, dininden yüz çevirmedi ve inandığı şeyden vazgeçmedi. İbn-i İshak siyer kitabında şöyle dedi: “Ammar bin Yasir’in ailesinden bazı adamlar bana İslam dinine girmesinden ve başkasına da razı olmadığından ötürü Ben-i Muğira’nın Sümeyye’yi işkence ederek öldürdüklerini anlattılar.” Sümeyye’nin sabrı ve sebatından sonra, sonu şehadetle sonlandı. Öyle ki; Allah düşmanı Ebu Cehil, bir mızrak saplayarak O’nu öldürdü. Esma’ya gelince; o, Ebubekir Es-Sıddık’ın kızıdır. Allah O’ndan da, babasından da razı olsun. O, cihad ve sebat yolunda en güzel örnekleri sergilemiştir. O Esma ki, babası Allah Resulü ile hicret ederken bütün malını ve mülkünü yanına aldığında söylenip mırıldanmamıştır. Aksine, dedesinin babası hakkındaki şüphelerini defetmiştir. Yahya bin Abbad bin Abdullah bin Zübeyr’in rivayet ettiğine göre; babası, babaannesi olan Esma bint-i Ebubekir hakkında şunları anlatmıştır: Esma şöyle söylemiştir: “Allah Resulü yola çıktığında Ebubekir de onunla beraber çıktı. Ebubekir, beş ya da altı bin dirhem kadar olan bütün malını beraberinde götürdü.” Esma dedi ki: “Daha sonra dedem Ebu Kuhafe evimize geldi ve gözleri yerinden çıkacakmış gibi oldu. Ve şöyle dedi: ‘Vallahi Ebubekir giderek ve malını da beraberinde götürerek sizleri zor bir durumda bırakmıştır.’ Esma cevaben şöyle dedi: ‘Hayır dedeciğim, aksine o bizlere birçok güzellik bırakmıştır.’ Ve yine şöyle dedi: ‘Birkaç tane taş aldım ve babamın malını koyduğu evin gizli köşesine o taşları koydum ve daha sonra üzerine elbiseleri koydum. Sonra dedemin elinden tuttum ve dedim ki: “Ey dedeciğim! Elini şu paranın üzerine koy.” Esma dedi ki: “Dedem elini paranın üstüne koydu ve dedi ki: “Eğer size bunu bıraktıysa sorun yok, güzel bir şey 37

yapmış.” Esma dedi ki: “Aslında babam bizlere hiçbir şey bırakmamıştı ancak ben bu yaşlı adamı sakinleştirmek istedim.” [Ahmed] Zatu’n Nitakeyn olarak lakaplanan Esma da, tağut Ebu Cehil’in zulmünden kurtulamadı. Öyle ki; kendisi şöyle anlattı: “Allah Resulü ve Ebubekir çıktıklarında Kureyş’ten içlerinde Ebu Cehil’in de bulunduğu bir grup bize geldiler ve Ebubekir’in kapısında durdular. Kapıya çıktım. Dediler ki: ‘Ey Ebubekir kızı! Baban nerede?’ Dedim ki: ‘Vallahi babamın nerede olduğunu bilmiyorum.’ Ebu Cehil elini kaldırdı ve çok kötü bir görüntü içinde olduğu halde yanağıma bir tokat vurdu. Öyle ki; aklım yerinden oynadı. Daha sonra gittiler.” [Hilyetu’l Evliya] Rabbi hakkında hüsnü zan besleyen ve dini uğrunda işkencelere maruz kalan Müslüman kadının durumu budur. Öyle ki; Esma, insanlar Müslümanların halifesi Abdullah bin Zübeyr’e karşı çıktıklarında ve Haccac onu Mekke’de muhasaraya aldığında oğlunu sebat ettiren ve Allah yolunda ölüme sürükleyen bir anne oldu. İbn-i Kesir şöyle dedi: “Abdullah bin Zübeyr annesinin yanına girdi ve insanların kendisini yüzüstü bırakmalarını ve evlatları ve ailesinin bile Haccac’ın tarafına geçmesini şikâyet etti. Kendisiyle beraber çok az kişinin kaldığını ve bir saat bile sabredecek güçlerinin kalmadığını söyledi. Ve dedi ki; insanlar dünyalık ne istersem vermeye hazırlar, peki senin görüşün nedir? Esma şöyle dedi: “Ey oğlum, sen kendini benden daha iyi biliyorsun. Eğer hak üzere olduğunu biliyor ve hakka çağırıyorsan bu yol üzere sabret! Arkadaşların bu yol uğrunda öldürüldüler. Ben-i Ümeyye’nin çocuklarının başınla oynamasına izin verme. Eğer dünyayı istersen sen ne kötü bir kulsun. Hem kendini hem de seninle beraber öldürülenleri helak etmiş olursun. Eğer hak üzereysen, din zayıf düşmemiş demektir. Dünyada daha ne kadar kalacaksın ki? Ölüm daha güzeldir… Daha sonra oğluna babası Zübeyr’i, dedesi Ebubekir’i, ninesi Safiye bint-i Abdulmuttalib’i ve Allah Resulü’nün eşi olan teyzesi Aişe’yi hatırlattı. Oğlunun onlara doğru ilerlemesini umuyordu. Abdullah bin Zübeyr annesinin yanından çıktı. Ve daha sonra şehid düştü. Ve bu son görüşmeleri olmuştu. Allah ondan, annesinden ve babasından razı olsun. [El-Bidayetu Ve-n Nihaye] 38

Kadın Sahabelerin Hayatından Sebat Kıssaları

Hansa bint-i Amr’a gelince; O’nun durumu da Esma’nın durumundan farklı değildir. Ebu Vecze’nin babasından rivayet ettiğine göre babası şöyle dedi: “Hansa bint-i Amr bint-i Eş-Şüreyd EsSilmiyye dört oğluyla beraber Kadisiyye savaşında bulundu. Savaşın ilk gecesinde onlara şöyle dedi: “Ey evlatlarım! Sizler itaat ederek teslim oldunuz ve kendi isteğinizle hicret ettiniz. Kendisinden başka hak ilah olmayan Allah’a yemin olsun ki, sizler tek bir adamın evlatlarısınız. Bu kadın, babanıza ihanet etmemiş, dayınızı rezil etmemiş, soyunuzu ayıplatmamış ve neslinizi kirletmemiştir. Allah’u Teâlâ’nın kafirlere karşı savaşan Müslümanlara karşılık olarak hazırladığı sevabı biliyorsunuz. Bilin ki; kalıcı olan ahiret, fani olan dünyadan daha hayırlıdır. Allah  şöyle buyurmaktadır: “Ey iman edenler! Sabredin. Sabır yarışında düşmanlarınızı geçin. (Cihad için) hazırlıklı ve uyanık olun ve Allah’a karşı gelmekten sakının ki; kurtuluşa eresiniz.” [Ali İmran, 200] Eğer yarın sabaha sağ salim çıkarsanız, düşmanınıza doğru basiretle ilerleyin ve Allah’tan yardım dileyin. Savaşın kollarını sıvadığını, dizlerine kadar ateşe büründüğünü ve etrafını ateşin sardığını gördüğünüzde, savaşın alevine bürünün. Büyük ordular geldiğinde ise liderlerini öldürün. Ta ki; ebedi olan ahirette üstünlük ve nimet kazanın.” [El-İstiab] Hansa’nın istediği gerçekleşti ve dört oğlu da ölümü arzulayarak çıktılar ve hepsi bir gün içinde öldürüldüler. Evlatlarının şehadet haberi gelince şöyle söyledi: “Onların şehadetiyle beni şereflendiren Allah’a hamdolsun. Rabbimden dileğim beni ve onları rahmeti altında bir araya getirmesidir.” Bu gibi kadınlara helal olsun. Zorluk ve sıkıntı anında oturarak ağlayıp ağıt yakmadılar. Aksine İslam dininin ve ümmetin sıkıntısını yüklendiler. Biri eşini sebat ettirdi bir diğeri ise evlatlarını teşvik etti. Müslüman kadın, bu ve buna benzer kadınlara özenir. Sıkıntıya ve zorluğa düşüldüğü anda böylesi örnek kadınlarla teselli olur ve onların güzel hayatları ile kendini rahatlatır. Davamızın sonunda Allah’a hamdolsun. Salat ve Selam Allah Resulü’ne, sahabesine ve ehline olsun.

39

40

Haberler

Sirte Şehrinde Mürted El-Vafak Hükümetine Çok Sayıda İstişhadi Operasyon Düzenlendi Trablus Vilayeti Şehadet süvarilerinden 5 kişi –Allah onları kabul etsin- Zilkade ayının yirmi altısında bomba yüklü araçlarını ‘Sirte’ şehrindeki mürted El-Vafak hükümeti milislerinin karargâhlarında patlattı. Patlamada mürted El-Vafak hükümeti milislerinden yüzlerce kişi ölüp yaralanırken 4 tank, 1 BMP ve üzerinde otomatik silah bulunan çok sayıda araç imha oldu. Altıncı istişhadçı da -Allah O’nu kabul etsinbomba yüklü aracını mürtedlerin ‘Sirte’ şehrinin güneydoğusunda bulunan ‘Bu Hadi’

mıntıkasındaki en son karargâhlarında patlattı. Düzenlenen istişhadi operasyon sonucunda mürtedlerden onlarca kişi ölüp yaralanırken çok sayıda araçları da imha oldu. Ayrıca Zilhicce ayının on altısında ‘Sirte’ şehrinin doğu civarında hilafet askerleri ile mürted ElVafak hükümeti milisleri arasında meydana gelen şiddetli çatışmalarda mürted El-Vafak hükümeti milislerinden 30’a yakın kişi ölüp 50 kişi de yaralanırken ‘BTR’ tipi bir zırhlı araçları da imha edildi.

Huveysis Mıntıkasında Operasyon Humus Vilayeti

Hilafet askerleri 27 Zilkade tarihinde Nusayri ordusunun vilayetin doğusunda bulunan ‘Huveysis’ mıntıkası yakınlarındaki ‘Es-Savana’ tepesinden sonra bulunan kontrol noktalarına operasyon başlattı. Başlatılan operasyonda Allah Teâlâ, mürtedlerden çok sayıda kişinin ölümüyle sonuçlanan çatışmaların ardından

Nusayri ordusunun 11 kontrol noktasını kontrol altına almayı lütfetti. Ayrıca hilafet askerleri 2 araç, üzerinde 14,5 mm ayarda otomatik silahın bulunduğu bir kamyon, 37 mm ayarda otomatik bir silahın bulunduğu bir diğer kamyon, 1 buldozer ve bunlara ek olarak bir miktar silah ve çeşitli mühimmatlar ganimet aldı.

41

Mürted PKK’lılara ve Sahavatlara Ağır Kayıplar Verdirildi Halep Vilayeti Şehadet süvarilerinden Iraklı ‘Ebu Muaviye’ –Allah onu kabul etsin- kardeşimiz, bomba yüklü aracıyla Zilkade ayının yirmi altısında (26 Zilkade) ‘Menbic’ şehri güneyinde bulunan ‘Tel Havzan’ köyündeki mürted PKK’lılara doğru harekete geçti. İstişhadçı kardeşimiz hedefine ulaştıktan sonra bomba yüklü aracını mürted PKK’lıların topluluğu ortasında patlattı. Patlamada mürtedlerden 40’a yakın kişi öldü ve onlarca kişi de yaralandı.

Ayrıca Zilhicce ayının on altısında (16 Zilhicce) Amerika destekli mürted sahavatlar haçlıların hava desteğiyle 40’a yakın araç, 300’den fazla satılık piyade asker ve mürted Türk ordusunun birkaç tankıyla mücahidlerin ‘Cakka’ ve ‘TelĞar’ köyündeki mevkilerine ilerlemesi sırasında mürtedler, mayın tarlasına girdi. Mayın tarlasına giren Amerika destekli mürted sahavatlardan 60’a yakın kişi ölüp yaralanırken mürtedlere ait üzerinde otomatik Amerikan silahlarının bulunduğu 2 araç ve 57 mm ayardaki bir topları da imha oldu. Ağır kayıplar veren Amerika destekli mürted sahavatlar, ölülerinin cesetlerini taşıyarak ve yaralılarını tahliye ederek yenilmiş bir şekilde geri çekildiler. Ve ayrıca hilafet askerleri mürted Türk ordusuna ait bir tankı güdümlü füzeyle vurarak imha etti. Ayrıca Allah Teâlâ’nın lütfu ve keremiyle şehadet süvarilerinden Şamlı Ebu Musab –Allah onu kabul 42

Haberler

etsin- kardeşimiz, bomba yüklü tanker aracına bindi ve mürtedlerin “Doğu Tel Ar’ ile “Batı Tel Ar’ köyleri arasında 20’ye yakın araç ve çok sayıda piyade askerden oluşan konvoyuna doğru harekete geçti. İstişhadçı kardeşimiz hedefine ulaştıktan sonra bomba yüklü aracıyla mürtedlerin konvoyuna daldı ve mürtedlerin topluluklarını parçalanmış cesetlere çevirdi. Daha sonra istişhad saldırısında mürtedlerden hayatta kalanların kaçma girişimi sırasında mürtedlerin üzerine bir dizi mayın patlatıldı. Düzenlenen istişhadi operasyon ve mayınlı saldırılar sonucunda mürtedlere ait 10 araç imha olurken mürtedlerden de 38 kişi öldü ve diğer birkaç kişi de yaralandı. Ve ayrıca hilafet askerleri, ‘Rai’ kasabası doğusundaki köylere sızma operasyonu düzenledi. Düzenlenen sızma operasyonunda hilafet askerleri ile mürted sahavatlar arasında çatışmalar meydana geldi ancak çatışmalar daha başlamadan bitti. Mürted sahavatlar hilafet askerlerinin ilerlediğini görünce arkalarına bakmadan kaçmaya başladı. Daha sonra hilafet askerleri mürted sahavatları ‘Rai’ kasabası doğusunda bulunan 8 köyden çıkartmayı ve kontrol alanını ‘Sandi’, ‘Şava Kebira’, ‘Şava Sagira’, ‘Er-Ravda’, ‘El-Aseriya’, ‘ElEyyübiye’, ‘Nahda’ ve ‘El-Müsmina’ köyleri üzerine genişletmeyi başardı. Bu operasyonun ardından hilafet askerleri, Allah Teâlâ’nın lütfuyla ilerlemesine devam etti ve düzenlediği sızma operasyonları sonucunda kuzey Halep kırsalında bulunan ‘Batı Tel-Ar’, ‘Doğu TelAr’ ve ‘Kadriş’ köylerini ve Rai kasabası batısında bulunan ‘Sandara’ köyünü mürted sahavatları bu köylerden kovmasının ardından kontrol altına aldı. Ayrıca hilafet askerleri kontrol altına aldığı köylerde araçlar, silahlar ve çeşitli mühimmatları ganimet aldı. Öte yandan fedai timlerinden 3 kişi, ‘Rai’ kasabası batısındaki ‘Bahurta’ köyüne sızma operasyonu yaparak köydeki mürtedlerden birkaç kişiyi öldürdükten sonra köyü yeniden kontrol altına aldılar.

Hadise-Beyci Yolu Üzerinde Haçlıların İndirme Girişimi Püskürtüldü Fırat Vilayeti Haçlıların ve mürtedlerin kuvvetleri, Zilhicce ayının yirmi üçünde, ‘Şinok’ tipi iki helikopter ve ‘Apaçi’ tipi 4 helikopter ile ‘Es-Sekran’ köyü yakınlarında bulunan ‘Hadise-Beyci’ arasındaki yol üzerine, ortak havadan indirme girişiminde bulundu. Ancak indirme girişimi sırasında hilafet askerleri

ile haçlıların ve mürtedlerin kuvvetleri arasında meydana gelen çatışmalar sırasında havadan inen kuvvetler, hilafet askerlerinin mayın tarlasına girdi. Çatışmalar sonucunda mürtedlerden 10 kişi ölürken haçlıların ve mürtedlerin ortak kuvvetleri ise yenilmiş bir şekilde geri kaçtılar.

Muteybica’da Rafızilerin Karargahına Operasyon Düzenlendi Diyala Vilayeti Hilafet askerleri, Zilkade ayının yirmi dokuzunda farklı türdeki silahlarla, ‘El-Azim’ nahiyesinin ‘ElMuteybica’ mıntıkasında Rafızî milislerinin bir karargâhına operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda hilafet askerleri ile mürtedler arasında şiddetli çatışmalar meydana geldi. Çatışmalarda mürtedlerden 2 kişi esir alınırken, 50’den fazla kişi de öldürüldü ve onlarca kişi de yaralandı. Ayrıca mürtedlere ait 5 hummer tipi olmak üzere 6 araç yakılırken 14,5 mm ayarda 3 otomatik silah, 12,5 mm ayarda 2 otomatik silah ve bunlara ek olarak silah ve çeşitli mühimmatlar ganimet alındı. Operasyonun ardından hilafet askerleri kayıp vermeden üslerine geri döndüler.

Kopenhag’ta Haçlı Polisine Saldırı Danimarka Hilafet askerlerinden ‘Misa Hodzik’ –Allah onu kabul etsin- adlı bir kardeş, Zilkade ayının yirmi dokuzunda Danimarka’nın ‘Kopenhag’

şehrinde haçlı polisini hedef aldı. Bu operasyon Müslümanlarla savaşan haçlı koalisyon ülkelerinin hedef alınma çağrılarına cevaben düzenlendi. 43

Tartus’ta Nusayri Kontrol Noktasına Operasyon Düzenlendi Sahil Vilayeti Şehadet süvarilerinden üç kişi Zilhicce ayının üçünde ‘Tartus’taki’ ‘Arazuna’ köprüsü yakınındaki Nusayri ordusunun kontrol noktasına doğru harekete geçti. Daha sonra ilk olarak şehadet süvarilerinden Şamlı ‘Ebu Muhammed’ -Allah O’nu kabul etsin- kardeşimiz, bomba yüklü aracıyla kontrol noktasına doğru yöneldi ve bomba yüklü aracını kontrol noktasında patlattı.

Patlamanın ardından patlama yerini incelemek için güvenlik güçleri geldi. Güvenlik güçlerinin gelmesi üzerine şehadet süvarilerinden ‘Ebu İbrahim Es-Sahili’ ve Iraklı ‘Ebu Usame’ –Allah onları kabul etsin- kardeşimiz patlayıcı yeleklerini güvenlik güçlerinin üzerine patlattı. Düzenlenen üç istişhadi operasyon sonucunda onlarca kişi öldü ve yaralandı.

Filistin Caddesi’nde Rafızilere İstişhadi Operasyonlar Düzenlendi Bağdat Vilayeti Şehadet süvarilerinden Iraklı ‘Ebu Aişe’ ve Felluce’li ‘Ebu Süheyb’ –Allah onları kabul etsin- kardeşlerimiz ‘Bağdat’ın’ merkezinde bulunan ‘Filistin’ Caddesi’ndeki müşrik Rafızîlerin topluluğunu hedef alarak harekete geçti. İstişhadçı kardeşlerimiz hedeflerine ulaştıktan sonra Iraklı ‘Ebu Aişe’ kardeşimiz patlayıcı kemerini müşrik Rafızîlerin topluluğu ortasında patlattı. Daha sonra şehadet süvarilerinden Felluce’li ‘Ebu Süheyb’ kardeşimiz bomba yüklü aracını birinci istişhad saldırısında hayatta kalanların üzerine patlattı. Düzenlenen iki istişhadi operasyon sonucunda müşrik Rafızîlerden 40’tan fazla kişi ölürken 60’a yakın kişi de yaralandı. 44

Haberler

Irak‘lı Şehadet Süvarisi Ebu Aişe

Doğu Kalemun’da Nusayrilere Ait Bir Savaş Uçağı Düşürüldü Dımeşk Vilayeti İslam Devleti hava savunma birlikleri Zilhicce ayının on dokuzunda ‘Doğu Kalemun’da’ Nusayri rejimine ait bir savaş uçağını düşürdü. Uçak, düşürülmeden önce mürted sahavatların ‘En-Nakip’ dağına yönelik saldırısı sırasında hilafet askerlerinin mevkilerine yönelik 4 hava saldırısı gerçekleştirdi. Düşürülen uçağın pilotu ise paraşütle uçaktan atlamayı başararak Nusayri rejimi ile satılık mürted sahavat gruplarının kontrolündeki mıntıkaların arasına düştü. Pilotun paraşütü ‘Dımeşk’in’ kuzeydoğusunda bulunan ‘Doğu Kalemun’da’ mürtedlerin kontrolünde bulunan ‘El-İşare’ dağı yakınlarındaki ‘Es-Sarre’ mıntıkasına inmesinin ardından pilot, mürted sahavatların eline geçti ve pilot mürted sahavatlar tarafından Nusayri rejimine teslim edildi. Pilotun Nusayri rejimi ordusuna teslim edilmesi ise

hilafet askerlerinin son birkaç gün içerisinde satılık mürted sahavat gruplarının ‘Doğu Kalemun’daki mevkilerine yönelik düzenlediği saldırılarda verdikleri kayıplardan ötürü daha önce ulusal uzlaşı aracılar vasıtasıyla onlara silah ve mühimmat desteği vermek için Nusayri rejimine sundukları taleplerinin karşılanması için yapılan anlaşmanın ardından gerçekleşti. Artık bilinmektedir ki; Nusayri ordusu her gün, savaş uçaklarıyla ve ağır toplarla hilafet askerlerinin ‘Doğu Kalemun’da mürtedlere yönelik düzenlediği operasyonların ardından kontrol altına aldığı yerleri bombalamaktadır. Aynı zamanda, Nusayri rejimi ordusu birçok defa hilafet askerlerinin mürted sahavatların mevkilerine yönelik geceleyin düzenlediği saldırılar sırasında mürtedlere destek için aydınlatıcı fişekler atmaktadır. 45

Minnesota’da Kafirlerden 10 Kişi Bıçaklandı Amerika Hilafet askerlerinden ‘Zahir Aden’ adlı bir kardeş –Allah O’nu kabul etsin- Zilhicce ayının on beşinde Amerika’nın ‘Minnesota’ vilayetinde

haçlı koalisyon ülkelerinin vatandaşlarının hedef alınması çağrılarına cevaben İslam ve ehliyle savaşan kafirlerden on kişiyi bıçakladı.

Hayr Şehri Güneybatısında Topçu Bölüğüne Saldırı Düzenlendi Hayr Vilayeti Fedai timi birlikleri Zilhicce ayının on beşinde Nusayri rejiminin ‘Hayr’ şehri güneybatısında bulunan topçu bölüğündeki kalelerine saldırı düzenlemek için harekete geçti. Daha sonra fedai timleri bu bölükteki Nusayri askerlerine operasyon düzenledi. Operasyonda hilafet askerleri ile mürted Nusayri askerleri arasında farklı türdeki silahlarla şiddetli çatışmalar meydana geldi. Çatışmalar sırasında, Allahu Teâlâ mürtedlerin kalplerine korku saldı ve mürtedler topçu bölüğünden kaçtı. Mürtedlerin kaçmasının ardından, şehrin askeri havaalanına doğru uzanan Sarda dağı tamamen kontrol altına alındı. Düzenlenen bu mübarek operasyondan bir gün sonra hava savunma birlikleri Allah Teâlâ’nın lütfu ve muvaffakiyetiyle ‘Hayr’ şehrinde

Nusayri rejimine ait ‘Mig’ tipi bir uçağı düşürdü. Uçaksavarlarla hedef alınan uçak imha olurken albay rütbeli uçağın pilotu Nusayri ‘Ali Hamza’ adlı mürted ise öldü.

Borno’da Haçlı Afrika Koalisyonuna Ait Bir Konvoya Ağır Bir Saldırı Düzenledi. Batı Afrika Vilayeti Hilafet askerleri Zilhicce ayının on sekizinde ‘Nijerya’nın’ kuzeydoğusunda bulunan ‘Borno’daki’ ‘Malum Fatiri’ kasabasında haçlı Afrika koalisyonuna ait bir konvoya ağır bir saldırı düzenledi. Operasyon sonucunda haçlı koalisyon 46

Haberler

kuvvetlerinden 40’tan fazla kişi ölürken onlarca kişi de yaralandı. Haçlı koalisyon kuvvetlerinden hayatta kalanlar ise yenilmiş bir şekilde kaçtı. Aynı zamanda hilafet askerleri büyük miktarda silah ve mühimmatı da ganimet aldı.

Mombasa’da Polis Merkezine Operasyon Düzenlendi Kenya İslam Devleti’ne biat eden Ummu Mabud, Ummu Sad ve Ummu Meysere –Allah onları kabul etsin- adlı 3 kız kardeşimiz Zilhicce ayının dokuzunda haçlı ülkelerini hedef alan İslam Devleti’ne destek için ‘Mombasa’ şehrinde bir polis merkezine saldırı düzenledi. Saldırıda her üç kız kardeşimiz polis merkezine girdi ve polislere bıçak ve el bombalarıyla saldırdı. Saldırıda 2 haçlı Kenya polisi yaralanırken her üç kız kardeşimiz ise haçlı polisleri tarafından şehid edildi.

‘Kuf Cudud’ Şehrinde Polis Merkezine Operasyon Somali Hilafet askerleri, Zilhicce ayının on beşinde ‘Somali’nin’ batısında bulunan ‘Kuf Cudud’ şehrinde polis merkezine ve teftiş noktasına silahlı saldırı düzenledi. 47

3

4

Article

1

‫ئالالھنىڭ يولىدا ئۇرۇش قىلىش ئالالھ ۋە ئالالھقا ھەقىقىي‬ ‫ئىشەنگەن كىشىلەر ئوتتۇرسىدىكى ئەھدىگە ۋاپا قىلىش‬ ‫دېمەكتۇر‪ ،‬ئالالھ ئۇالرنى مۇنداق دەپ سۈپەتلەيدۇ‪:‬‬ ‫شۈبھىسىزكى ئالالھ مۇمىنلەردىن ئۇالرنىڭ جانلىرىنى‬ ‫ماللىرىنى ئۇالرغا جەننەتنى بېرىپ سېتىۋالدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ئالالھ يولىدا ئۇرۇش قىلىپ (دۈشمەنلەرنى) ئۆلتۈرىدۇ ۋە‬ ‫ئۆلتۈرۈلىدۇ (يەنى دۈشمەنلەر بىلەن جىھاد قىلىپ شېھىت‬ ‫بولىدۇ)‪( ،‬جىھاد قىلغۇچىالرغا جەننەتنى ۋەدە قىلىش)‬ ‫تەۋرات ئىنجىلدا ۋە قۇرئاندا زىكرى قىلىنغان (ئالالھنىڭ)‬ ‫راست ۋەدىسدۇر‪ ،‬ۋەدىسىگە ئالالھدىنمۇ بەك ۋاپا قىلغۇچى‬ ‫كىم بار (يەنى ئالالھدىنمۇ ۋاپادار ئەھەدى يوق) قىلغان بۇ‬ ‫سوداڭالردىن خۇشال بولۇڭالر بۇ زور مۇۋەپپەقىيەتتۇر‪( .‬ﺳﯜﺭﻩ‬ ‫ﺗﻪﯞﺑﻪ ‪-111‬ئايەت )‪ .‬بۇ سودىدىكى شەرتلەر تۇلۇق ئىجرا‬ ‫بولماي تۇرۇپ بىر مۇسۇلماننىڭ ئىمانى مۇكەممەل بولمايدۇ‪،‬‬ ‫كاتتا ئۇتۇق بولغان‪ ،‬مۇمىنلەرگە ۋەدە قىلىنغان جەننەتتە‬ ‫ئۇچراشقىلىمۇ بولمايدۇ‪.‬‬ ‫شېھىتلەرنىڭ مۇمىنلەر ئارىسىدىكى دەرىجىسى كاتتا‬ ‫بولغانلىقتىن ئۇالرنىڭ ئارزۇسىمۇ بۇ دەرىجىگە ئېرىشىش‬ ‫ئۈچۈن شۇ مەرتىۋىگە يىتىش ئۈچۈن مۇسابىقىلىشىدۇ‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ جانلىرى ئۆلۈم شارابىنى ئىچىشكە شۇ قەدەر‬ ‫ئالدىرايدىكى جىھاد چاقىرىقنى ئاڭلىغان ھامان ئالالھقا‬ ‫يېقىنلىشىش ئۈچۈن ئۆلىدىغانلىقىنى بىلىپ تۇرۇپ‬ ‫مۇشرىكالرنى ئۆلتۈرۈش ئۈچۈن رەببانى تەلەپنىڭ‬ ‫تەقەززاسىنى ئۇنتۇپ قالمىغان ھالدا جەڭ مەيدانىغا ئۆزىنى‬ ‫ئاتىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ ئۆزىگە يېقىنالشتۇرىدىغان بۇ ئەمەلنىڭ پەزىلىتىنى‬ ‫تەكىتلەش ئۈچۈن كاپىرالنى ئۆلتۈرۈپ ئۇالرنىڭ قېنىنى‬ ‫تۆكۈشنى گۇناھ‪-‬مەئسىيەتلەرگە كاپارەت قىلىپ بېكىتتى‪ ،‬بۇ‬ ‫ئىشنى قىلغان مۇسۇلماننى دوزاخ ئوتىدىن ساقاليدىغانلىقىغا‬ ‫ۋەدە قىلدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬كاپىر ۋە ئۇ كاپىرنىڭ‬ ‫قاتىلى دوزاختا مەڭگۈ جۇغالشمايدۇ» ئىمام مۇسلىم رىۋايەت‬ ‫قىلغان‪.‬‬ ‫بەلكى كاپىرالرنى كۆپ ئۆلتۈرۈشنى ئىماننىڭ زىيادىلىقى‬ ‫قىلىپ كۆرسەتتى‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬دۈشمەنلەر‬ ‫ئۈستىدىن ئېرىشكەن (ئۇالرنى ئۆلتۈرۈش ئەسىر ئېلىش‬ ‫مەغلۇپ قىلىش قاتارلىق) ھەر بىر نەرسىسى ئۈچۈن‬ ‫(ئالالھنىڭ دەرگاھىدا) ئۇالرغا ياخشىلىق (يەنى ساۋاب‬ ‫يېزىلىدۇ ئالالھ ئەلۋەتتە ياخشى ئىش قىلغۇچىالرنىڭ‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪2‬‬

‫ئەجىرىنى بىكار قىلىۋەتمەيدۇ‪ .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺗﻪﯞﺑﻪ‬ ‫‪-120‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇسۇلمانالرنىڭ ئۆلۈمىنى تەقدىر قىلىپ‬ ‫بېكىتىپ بولغان تۇرۇپ يۇقىرىقى پەزىلەتلەرنىڭ‬ ‫ھەممىسىنى ئۇالرغا ئىنئام قىلىپ بىرىدۇ‪،‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪( :‬ئى مۇھەممەد بىر‬ ‫سىقىم توپىنى مۇشرىكالرغا) ئاتقىنىڭدا سەن‬ ‫ئاتمىدىڭ بەلكى ئەمەلدە ئۇنى (مۇشرىكالرنىڭ‬ ‫كۆزلىرىگە) ئالالھ ئاتتى‪-9 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺋﻪﻧﻔﺎﻝ‬ ‫‪-17‬ئايەت‪.‬‬ ‫قۇلىدا‬

‫ئالالھ كاپىرالرنى مۇمىنلەرنىڭ‬ ‫ئۆلتۈرلىشىنى شۇ كىشىگە ئىنئام قىلىدۇ‪.‬‬ ‫مۇشرىكالرنى ئۆلتۈرۈپ ئۇالرنىڭ قانلىرى‬ ‫بىلەن ئالالھغا يېقىنلىشىش‪ ،‬گۇناھ‪-‬‬ ‫مەئسىيەتلىرىدىن پاكلىنىش بىزدىن ئىلگىرىكى‬ ‫مۇۋەھھىدلەر بۇيرۇلغان ئىبادەتتۇر‪ ،‬چۈنكى‬ ‫ئالالھ ئۆلتۈرۈشنى ئۆز ۋاقتىدا بەنى ئىسرائىل‬ ‫موزايغا ئىبادەت قىلىپ شېرىككە چۈشكەندىن‬ ‫كىيىن ئۇالرنىڭ گۇناھىدىن پاكلىنىشىغا شەرت‬ ‫قىلىپ ئۇالرنىڭ ئىچىدىكى مۇسۇلمانالرغا ئۆز‬ ‫ئىچىدىكى مۇرتەدلەرنى ئۆلتۈرۈشكە بۇيرىدى‪،‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۆز ۋاقتىدا مۇسا ئۆز‬ ‫قوۋمىگە‪« :‬ئى قوۋمىم! سىلەر موزاينى مەبۇد‬ ‫قىلىپ ھەقىقەتەن ئۆزۈڭالرغا زۇلۇم قىلدىڭالر‬ ‫ياراتقۇچىڭالرغا تەۋبە قىلىڭالر موزايغا‬ ‫چوقۇنمىغانالر چوقۇنغانالرنى ئۆلتۈرسۇن»‬ ‫دېدى‪ ،‬مۇنداق قىلىش ياراتقۇچىڭالرنىڭ يېنىدا‬ ‫سىلەر ئۈچۈن ياخشىدۇر‪ .‬ئالالھ تەۋبەڭالرنى‬ ‫قوبۇل قىلدى‪ .‬ئالالھ تەۋبىنى ھەقىقەتەن‬ ‫بەكمۇ قوبۇل قىلغۇچىدۇرناھايىتى مېھرىباندۇر‪.‬‬ ‫‪-2‬ﺳﯜﺭﻩ ﺑﻪﻗﻪﺭﻩ ‪-54‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئالالھ بەنى ئىسرائىلدىن ئۆز ئارا قان‬ ‫تۆكمەسلىككە ئەھدە ئالغان بولسىمۇ شېرىك‬ ‫كەلتۈرۈش جىنايىتى ئادەم ئۆلتۈرۈشتىنمۇ‬ ‫كاتتا بولغانلىقتىن ئۆلتۈرلۈش ۋە قاننىڭ‬ ‫تۆكۈلۈشىنى كاپىرالنىڭ ئاخىرەتتە ئەلەملىك‬ ‫ئازابقا ئۇچرىشىشىدىن بۇرۇن دۇنيادىكى ئازابى‬ ‫قىلىپ بېكىتتى‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۇالرنى‬ ‫(يەنى مۇشرىكالرنى) (ئۇالر ھەرەمدە بولسۇن‬ ‫باشقا يەردە بولسۇن ئۇرۇش ھارام قىلىنغان‬ ‫ئايالردا بولسۇن) ئۇچراتقان يەردە ئۆلتۈرۈڭالر‬ ‫سىلەرنى يۇرتۇڭالردىن (يەنى مەككىدىن)‬ ‫‪3‬‬

‫چىقىرىۋەتكەندەك سىلەرمۇ ئۇالرنى يۇرتىدىن‬ ‫قىلىش‬ ‫زىيانكەشلىك‬ ‫چىقىرىۋېتىڭالر‪.‬‬ ‫ئۇرۇشتىنمۇ ياماندۇر تاكى ئۇالر ئۆزلىرى ئۇرۇش‬ ‫ئاچمىغىچە مەسچىتى ھەرەم ئەتراپىدا ئۇالر‬ ‫بىلەن ئۇرۇش قىلماڭالر ئەگەر ئۇالر (مەسچىتى‬ ‫ھەرەم ئەتراپىدا) ئۆزلىرى ئۇرۇش ئاچسا ئۇالرنى‬ ‫ئۆلتۈرۈۋېرىڭالر‪ .‬كافىرالرنىڭ جازاسى شۇنداق‬ ‫بولىدۇ‪ .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺑﻪﻗﻪﺭﻩ ‪-191‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئەگەر مۇۋەھھىد ئالالھنىڭ كاپىرالنىڭ دۇنيادىكى‬ ‫جازاسىنى مۇمىنلەرنىڭ قۇلىدا ئۆلتۈرۈلۈش‬ ‫قىلغانلىقىنى بىلسە ئالالھ بەرگەن ھەرقانداق‬ ‫ئىمكانىيەت ۋاسىتىالر بىلەن قولىدىن كەلسىال‬ ‫كاپىرالرنى ئۆلتۈرۈش ئارقىلىق ئالالھقا ئىبادەت‬ ‫قىلىشنى ئۆزىگە ۋاجىپ دەپ بىلىدۇ (ئالالھ‬ ‫ھېچكىمنى تاقىتى يەتمەيدىغان ئىشقا تەكلىپ‬ ‫قىلمايدۇ )‪ ،‬شۇنداقال ھەربىي مۇشرىكنى‬ ‫ئۇنىڭ قەدىر‪-‬قىممىتى قانچىلىك كىچىك‬ ‫بولۇپ كەتسۇن ئۆلتۈرۈشنى تۆۋەن چاغلىمايدۇ‪،‬‬ ‫شۇنىڭدەك كاپىرالرنىڭ شەۋكىتىنى سۇندۇرۇپ‬ ‫بايرىقىنى چۈشۈرۈش ئۈچۈن ئۇالرنىڭ چوڭ‬ ‫رەھبەرلىرىنى نىشانغا ئېلىش بىلەن بىرگە‬ ‫تاغۇت ۋە ئۇنىڭ قولچۇماقچىلىرىنى شۇنداقال‬ ‫ئۇالرنى ھىمايە قىلىدىغان ئازغۇن ئالىملىرىنى‬ ‫نىشانغا ئېلىشقىمۇ تىرىشچانلىق كۆرسىتىدۇ‪.‬‬ ‫يولىغا‬ ‫ئەلەيھىسساالمنىڭ‬ ‫ئىبراھىم‬ ‫ئەگەشكۈچىلىرى مۇشرىكالرنى ئۆلتۈرۈشكە‬ ‫ئالالھنىڭ يولىدىكى شاھادەتكە قانداق‬ ‫قىزىققان بولسا شۇنداق قىزىقسۇن‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫دۈشمەنلىرى ئىچىگە بۆسۈپ كىرىپ‬ ‫كەتكۈچىلەر مۇشرىكالرنىڭ ئۈلۈش چېكىنى‬ ‫يۇقىرى كۆتۈرۈشكە تىرىشسۇن‪ ،‬چۈنكى ئۇ‬ ‫ئۆلتۈرگەن ھەر بىر جان سالىھ ئەمەللەر يېزىلىپ‬ ‫گۇناھالرنىڭ كاففارەت بولۇشىغا ۋە دوزاختىن‬ ‫قۇتۇلۇشقا سەۋەب بولۇپ كاپىرالرغا خارلىق ۋە‬ ‫ئازاب ئىلىپ كېلىشكە شۇنداقال مۆئمىنلەرنىڭ‬ ‫قەلبىگە شىپا بولۇپ ئۇالرنىڭ غەزىپىنى‬ ‫كەتكۈزۈشكە سەۋەب بولىدۇ‪،‬‬ ‫ئالالھ ھەممىنى بىلىپ تۇرغۇچى‪ ،‬ھېكمەت‬ ‫بىلەن ئىش قىلغۇچىدۇر‪.‬‬

‫ئالالھنىڭ كىتابىدا ئىككى ئايەت بولۇپ‪ ،‬ئالالھ‬ ‫نېمەت بەرگەن كىشى بۇ ئىككى ئايەتنى‬ ‫پىكىر‪-‬تەپەككۇر قىلىشتىن يۈز ئۆرۈمەيدۇ‪،‬‬ ‫پەقەت بۇنىڭدىن يۈز ئۆرۈش دۇنيا‪-‬ئاخىرەتتە‬ ‫زىياننىال زىيادە قىلىدۇ‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئۆز ۋاقتىدا رەببىڭالر ئەگەر نېمىتىمگە شۈكۈر‬ ‫قىلساڭالر‪ ،‬سىلەرگە زىيادە قىلىپ بېرىمەن‪ ،‬ۋە‬ ‫ئەگەر نېمىتىمگە ناشۈكۈرلۈك قىلساڭالر‪ ،‬ئازابىم‬ ‫ھەقىقەتەن قاتتىقتۇر دېدى‪ .‬سۈرە ئىبراھىم‬ ‫‪-7‬سۈرە‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬رەببىڭنىڭ نېمىتىنى‬ ‫سۆزلەپ بەرگىن‪ .‬سۈرە زۇھا ‪-11‬ئايەت‪.‬‬ ‫رەبىي (ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت قىلسۇن)‬ ‫ئالالھنىڭ «ئەگەر نېمىتىمگە شۈكۈر‬ ‫قىلساڭالر‪ ،‬سىلەرگە زىيادە قىلىپ بېرىمەن»‬

‫دېگەن سۆزىنىڭ مەنىسى توغرىسىدا مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬مۇسا ئەلەيھىسساالم رەببى توغرىسىدا‬ ‫كىشىلەرگە خەۋەر بېرىپ‪ ،‬ئەگەر ئۇالر نېمەتكە‬ ‫شۈكۈر قىلسا‪ ،‬ئالالھنىڭ ئۇالرغا ئۆز پەزلىدىن‬ ‫زىيادە قىلىدىغانلىقىنى‪ ،‬ۋە ئۇالرغا رىزىقنى‬ ‫كەڭرى قىلىدىغانلىقىنى ۋە ئالەملەردىن ئۈستۈن‬ ‫قىلىدىغانلىقىنى ئېيتتى‪ .‬سۇفيان سەۋرى (ئالالھ‬ ‫ئۇنىڭغا رەھمەت قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئەگەر‬ ‫سىلەر مەن تەرەپتىن كەلگەن نېمەتكە شۈكۈر‬ ‫قىلساڭالر‪ ،‬سىلەرگە تائىتىمنى زىيادە قىلىمەن‪.‬‬ ‫قەتادە (ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت قىلسۇن) مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬تەلەپ قىلغان كىشىگە ئالالھنىڭ بېرىشى‬ ‫تېگىشلىك بولدى‪ ،‬ۋە شۈكۈر قىلغان كىشىگە‬ ‫تېخمۇ زىيادە قىلىپ بېرىش ئالالھقا تېگىشلىك‬ ‫بولدى‪ ،‬ئالالھ نېمەت بەرگۈچى‪ ،‬شۈكۈر‬ ‫قىلغۇچىالرنى ياخشى كۆرىدۇ‪ ،‬شۇڭا ئالالھنىڭ‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪4‬‬

‫نېمىتىگە شۈكۈر قىلىڭالر‪ .‬جەئپەر سادىق (ئالالھ‬ ‫ئۇنىڭغا رەھمەت قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئالالھ‬ ‫ساڭا نېمەت بەرسە‪ ،‬سەن بۇنىڭ دائىم بولۇشنى‬ ‫ئۈمىد قىلساڭ‪ ،‬ئۇنداقتا كۆپ ھەمدە ئېيتقىن ۋە‬ ‫كۆپ شۈكۈر قىلغىن‪ .‬مەرپۇ ھەدىستە رىۋايەت‬ ‫قىلىنىدۇكى‪ :‬شۈكۈر قىلىش بېرىلگەن كىشى‬ ‫زىيادە بولۇشتىن مەھرۇم قالمايدۇ‪.‬‬ ‫سەلەپلەر رەببىڭنىڭ نېمىتى دېگەننى؛ قۇرئان‬ ‫كەرىم ۋە رەسۇلۇلالھ ﷺ نىڭ رىسالىتى ۋە‬ ‫سالىھ ئەمەل ۋە ياخشىلىققا ئېرىشىش دەيدۇ‪،‬‬ ‫شۇڭا بۇ دۇنيادىكى ۋە ئاخىرەتتىكى نېمەتلەرنى‬ ‫ئۆز ئىچىگە ئالىدۇ‪ ،‬لېكىن ئالالھنىڭ ئىنسانغا‬ ‫بەرگەن ئەڭ كاتتا نېمىتى ئۇنى ئىسالمغا‬ ‫يېتەكلىشىدۇر‪ ،‬چۈنكى بۇ نېمەتتىن (ئىخالس ۋە‬ ‫ئالالھقا تەسلىم بولۇشتىن) باشقىسى ئىنساننىڭ‬ ‫قەلبنى سىقىدۇ‪ ،‬تۇرمۇشى قىيىن‪ ،‬ۋە ھەرىكىتى‬ ‫زااللەت ئىچىدە بولىدۇ‪ ،‬ئاندىن كىيىن ئالالھ‬ ‫قىيامەت كۈنى ئۇنىڭغا سۆز قىلمايدۇ‪ ،‬ۋە ئۇنىڭغا‬ ‫قارىمايدۇ‪ ،‬ۋە ئۇنى پاكلىمايدۇ‪ ،‬ئۇنىڭغا ئەلەملىك‬ ‫ئازاب بار‪ ،‬ئۇ دۇنيا ۋە ئاخىرەتتە زىيان تارتىدۇ‪،‬‬ ‫مانا بۇ ئوچۇق زىياندۇر‪ ،‬ئەمما جامائەت نېمىتى‪،‬‬ ‫زېمىندا ئىز باسار بولۇش نېمىتى‪ ،‬دىندىكى‬ ‫تەمكىنلىك نېماتلىردىن باشقىسى كىشىنى‬ ‫ئاجىزالشتۇرىدۇ‪ ،‬ۋە پىنتە بولىدۇ ۋە ئۇنى بۆرىلەر‬ ‫يەيدۇ‪ ،‬ئاندىن كىيىن جاھىلىيەت ئۆلۈمىدە‬ ‫ئۆلىدۇ‪ ،‬ئالالھتىن پاناھ تىلەيمىز‪.‬‬ ‫ئەمما «سۆزلەپ بەرگىن» دېگەن سۆز بولسا‪،‬‬ ‫ئۆمەر ئىبنى ئابدۇلئەزىز (ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت‬ ‫قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬نېمەتنى سۆزلەش‬ ‫شۈكۈر قىلىشتۇر‪ .‬جەرىيرى ۋە يەھيا ئىبنى‬ ‫سەئىدلەر مۇنداق دەيدۇ‪ :‬نېمەتنى ساناش شۈكۈر‬ ‫دېيىلەتتى‪ .‬قەتادە (ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت‬ ‫قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬نېمەتنى تارقىتىش‬ ‫شۈكۈر قىلىشتۇر‪ .‬فۇزەيىل ئىبنى ئىياز (ئالالھ‬ ‫ئۇنىڭغا رەھمەت قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫نېمەتنى سۆزلەش شۈكۈر قىلغانلىقتۇر‪ .‬ھەسەن‬ ‫ئىبنى ئەلى رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئەگەر ياخشى تاڭ ئاتقۇزساڭ قېرىنداشلىرىڭغا‬ ‫سۆزلەپ بەرگىن‪ .‬ئەبۇ نەزرە (ئالالھ ئۇنىڭغا‬ ‫رەھمەت قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬بۇرۇن‬ ‫مۇسۇلمانالر نېمەتنى سۆزلەپ بېرىش شۈكۈر‬ ‫قىلغانلىق دەپ قارايتتى‪ .‬ئىبنى ئەبى ھەۋارى‬ ‫(ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت قىلسۇن) مۇنداق‬ ‫‪5‬‬

‫دەيدۇ‪ :‬فۇزەيىل ئىبنى ئىياز بىلەن سۇفيان ئىبنى‬ ‫ئۇيەينە بىر كېچىسى تاڭ ئاتقىچە نېمەتنى‬ ‫سۆزلەپ ئولتۇردى‪ ،‬شۇڭا سۇفيان (ئالالھ ئۇنىڭغا‬ ‫رەھمەت قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئالالھ بىزگە‬ ‫بۇنى ئىنئام قىلدى‪ ،‬بۇنىڭدا ئىنئام قىلدى‪ ،‬بىزگە‬ ‫مۇنداق قىلدى‪ ،‬بىزگە مۇنداق قىلدى‪.‬‬ ‫مەرپۇ ھەدىستە رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ :‬كىمكى‬ ‫ئازغا شۈكۈر قىلمىسا كۆپكە شۈكۈر قىلمايدۇ‪ ،‬ۋە‬ ‫كىمكى ئىنسانالرغا شۈكۈر قىلمىسا ئالالھقا شۈكۈر‬ ‫قىلمايدۇ‪ ،‬ۋە ئالالھنىڭ نېمىتىنى سۆزلەپ بېرىش‬ ‫شۈكۈر قىلىشتۇر‪ ،‬ۋە ئۇنى تەرك قىلىش كۇپۇرلۇق‪،‬‬ ‫ۋە جامائەت رەھمەتتۇر‪ ،‬بۆلۈنۈش ئازابتۇر‪ ،‬كىمكى‬ ‫سىنالسا يەنى نېمەت بېرىلسە ئۇنى سۆزلىسۇن‬ ‫ۋە شۈكۈر قىلسۇن‪ ،‬ئەگەر ئۇنى يوشۇرسا ئۇنى‬ ‫رەت قىلغان بولىدۇ‪ ،‬كىمكى بېرىلمىگەن نەرسە‬ ‫بىلەن سۆزلىسە ئۇ خۇددى يالغان كىيىمنى‬ ‫كىيگەنگە ئوخشاش‪ ،‬كىمگە نېمەت بېرىلگەن‬ ‫بولسا ئۇنىڭدىن باشقىالرغا مۇكاپات بەرسۇن‪،‬‬ ‫تاپالمىسا ئۇنىڭغا سانا ئېيتسۇن‪ ،‬كىمكى نېمەت‬ ‫بىلەن سانا ئېيتسا ئۇنىڭغا شۈكۈر قىلغان بولىدۇ‪،‬‬ ‫ۋە كىمكى يوشۇرسا ئۇنى رەت قىلغان بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ كاتتىدۇر‪ ،‬مۇۋەھھىد مۇجاھىد ئۆزىگە‬ ‫بېرىلگەن ئىسالم ۋە جامائەتتىن ئىبارەت‬ ‫نېمىتىگە كۆپ شۈكۈر قىلىشى كېرەك‪ ،‬ئەگەر‬ ‫ئالالھ بۇ نېمەتنى بەرمىگەن بولسا قەسىر ۋە قەبرە‬ ‫تاغۇتلىرىغا قۇل بولغان بوالتتى‪ ،‬ئەگەر ئالالھ بۇ‬ ‫نېمەتنى بەرمىگەن بولسا تاغۇتالرنىڭ ئالىملىرىغا‬ ‫ۋە جەھمىيەنىڭ دەۋەتچىلىرىگە ئەگىىشىپ‬ ‫كەتكەن بوالتتى‪ ،‬ئەگەر ئالالھ بۇ نېمەتنى‬ ‫بەرمىگەن بولسا جىھادتىن ئولتۇرۋالغۇچىالر‬ ‫بىلەن بىرگە ئايال مىجەز (ھېجىقىز) دەيۈز بولغان‬ ‫بوالتتى‪ ،‬ئەگەر ئالالھ بۇ نېمەتنى بەرمىگەن‬ ‫بولسا ساقچى‪ ،‬سوتچى‪ ،‬ئۆرپ‪-‬ئادەت‪ ،‬جاسۇسالر‪،‬‬ ‫ئەسكەرلەر‪ ،‬ۋە باشقا مۇرتەتلەر ئارىسىدا‪ ،‬ياكى‬ ‫يەھۇدىي‪ ،‬ناسارا‪ ،‬مەجۇسى‪ ،‬دىنسىز‪ ،‬ۋە باشقا‬ ‫كاپىرالر ئارىسىدا كاپىر دىيارىدا تۇرغان بوالتتى‪،‬‬ ‫ئەگەر ئالالھ بۇ نېمەتنى بەرمىگەن بولسا باغى‬ ‫ياكى خاۋارىج ياكى باشقا بۆلۈنگەن بىددىئەتچى‬ ‫ۋە ئازغۇن كىشىلەردىن بوالتتى‪ .‬بارچە ھەمدىلەر‬ ‫بىزنى بۇنىڭغا باشلىغان ئالالھقا خاستۇر ۋە ئەگەر‬ ‫ئالالھ بىزنى ھىدايەت قىلمىغان بولسا بىز توغرا‬ ‫يولغا ماڭمىغان بوالتتۇق‪.‬‬ ‫مۇۋەھھىد مۇجاھىد جامائەت نېمىتىگە‬

‫ئېرىشىشتىن ئىلگىرى قانچىلىغان بوزەك‬ ‫قىلىنىش ۋە پىتنە ۋە قاتتىق سىناقالرغا ئۇچرىغان‬ ‫ھە! چۈنكى بالىلىرىنى ئوقۇتۇش ئۈچۈن مەكتەپ‬ ‫يوق ئىدى‪ ،‬ۋە ئىلىم ئالىدىغان ئالىمالر يوق‬ ‫ئىدى‪ ،‬ۋە ھۆكۈم ئېلىپ بېرىشقا قازى يوق ئىدى‪،‬‬ ‫چۈنكى ئۇ تاغۇتالرنىڭ سوتچىلىرىدىن ئادا‪-‬جۇدا‬ ‫بولغان ئىدى‪ ،‬ۋە تۇرىدىغان خاتىرجەم‪-‬تىنچ‬ ‫تۇرالغىمۇ يوق ئىدى‪ ،‬ۋە تاغۇتالردىن قېچىپ‬ ‫پاناھلىنىدىغان دىيارمۇ يوق ئىدى‪ ،‬مۇنداقچە‬ ‫ئېيتقاندا خىالفەتنىڭ پەرزلىرىدىن يىراق غار‬ ‫ياكى ئورمانلىق ياكى سەھرادىن باشقا تەييارلىق‬ ‫قىلغۇدەك مەشىق بازىلىرىمۇ يوق ئىدى‪.‬‬ ‫بۇرۇن ناۋادا كاپىرالر ۋە مۇرتەتلەر ئارىسىدا‬ ‫ئىبراھىمنىڭ يولىنى ئاشكارلىسا ۋە ئۇنىڭغا‬ ‫دەۋەت قىلسا ۋە دۈشمەن تېررورچىالرغا قارشى‬ ‫تەييارلىق ۋە جىھادقا ھەرىكەت قىلسا‪ ،‬بۇنداق‬ ‫كىشى ئۆيدە ئەھلى بىلەن تاڭ ئاتقۇزامدۇ‬ ‫ياكى يەر ئاستى قاراڭغۇ كامېردا تاڭ ئاتقۇزامدۇ‬ ‫بۇنى بىلمەي ئۇخالپ قاالتتى‪ .‬مۇۋەھھىدنىڭ‬ ‫ھاياتى مۇشۇنداق ئىدى‪ ،‬ئاندىن ئالالھ ئۇنىڭغا‬ ‫جامائەت نېمىتىنى بەردى‪ ،‬ئۆز نېمىتى بىلەن‬ ‫ياخشى ئەمەللەرنىڭ قىلىشقا نېسىپ قىلغان‬ ‫ئالالھقا ھەمدىلەر بولسۇن‪ ،‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬ئەسلەڭالر‪ ،‬ئەينى ۋاقىتتا سىلەر ئاز‬ ‫زېمىندا بوزەك قىلىنغان ئىدىڭالر‪ ،‬كىشىلەرنىڭ‬ ‫سىلەرنى تاالن‪-‬تاراج قىلىشىدىن قورقاتتىڭالر‪،‬‬ ‫شۈكۈر قىلىشىڭالر ئۈچۈن ئالالھ سىلەرنى ئۆز‬ ‫ياردىمى بىلەن جايالشتۇردى ۋە سىلەرگە پاك‬ ‫نەرسىلەرنى رىزىق قىلىپ بەردى‪ .‬سۈرە ئەنفال‬ ‫‪-26‬ئايەت‪.‬‬ ‫ھازىر پايدىلىنىۋاتقان بۇ نېمەتكە ھەر قانداق‬ ‫كىشى خاس ياكى ئاممىۋى سورۇنالردا ئاشكارا ۋە‬ ‫يوشۇرۇن‪ ،‬شۈكۈر قىلىشى كېرەك‪ ،‬ۋە بۇ نېمەتنى‬ ‫ئائىلىسىدىكىلەرگە ئەسلەتمەي قالمىسۇن‪،‬‬ ‫ۋە ھەمراھلىرىغا نېمەتنى سۆزلەشنى تاشالپ‬ ‫قويمىسۇن‪ ،‬ۋە ئامما ئارىسىدا بۇنى تارقىتىشنى‬ ‫تاشالپ قويمىسۇن‪ ،‬شۇنداق قىلسا بۇ نېمەتنى‬ ‫بەرگەن ۋە ئىنئام قىلغان ئالالھقا سانا ئېيتقان‪،‬‬ ‫ۋە نېمىتىگە ھەمدە ئېيتقان بولىدۇ‪ ،‬ھەمىشە‬ ‫تىرىك ھەممىنى ئىدارە قىلىپ تۇرغۇچى زاتنىڭ‬ ‫مەدەت ۋە ياردىمىسىز قولىمىزدىن ھېچ ئىش‬ ‫كەلمەيدۇ دەيدۇ‪ ،‬ئاندىن كىيىن بۇرۇنقى ئەمىر‬ ‫ۋە مۇجاھىدالرغا دۇئا قىلىدۇ‪ ،‬بولۇپمۇ شەھىد‬

‫بولغان شەيخ ئەبۇ مۇسئەپ زەرقاۋى ۋە شەيخ ئەبۇ‬ ‫ھەمزە مۇھاجىر ۋە شەيخ ئەبۇ ئۆمەر باغدادى ۋە‬ ‫شەيخ ئەبۇ بەكىر ئىراقى ۋە شەيخ ئەبۇ ئابۇراھمان‬ ‫بەيالۋى ۋە شەيخ ئەبۇ مۇئتەز قۇرشى ۋە شەيخ‬ ‫ئەبۇ ئەلى ئەنبارى ۋە شەيخ ئۆمەر چېچەنلەرگە‬ ‫دۇئا قىلىدۇ‪ ،‬ۋە كىمكى ئىنسانالرغا شۈكۈر‬ ‫قىلمىسا ئالالھقا شۈكۈر قىلمايدۇ‪.‬‬ ‫ناۋادا بىر كىشى ئىككى ئىمام فۇزەيىل بىلەن‬ ‫سۇفيان قىلغىنىدەك ئالالھ بەرگەن خىالفەت‬ ‫نېمىتىنى ساناپ كېچىلەرنى بىدار ئۆتكۈزسە‬ ‫ئەلۋەتتە بۇ يەنىال ئاز بولۇپ قالىدۇ‪ ،‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئەگەر ئالالھنىڭ نېمىتىنى‬ ‫سانىساڭالر ساناپ بواللمايسىلەر‪ ،‬ئىنسان‬ ‫ھەقىقەتەن نېمەتكە ناشۈكۈرلۈك قىلىپ ئۆزىگە‬ ‫زۇلۇم قىلغۇچىدۇر‪ .‬سۈرە ئىبراھىم ‪-34‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ مۇۋەھھىد مۇجاھىدقا بەرگەن نېمىتى‬ ‫شۇكى‪ ،‬ئۇنى بۇ دەۋردە ياشىتىپ‪ ،‬ئۇنىڭ جىھادى‬ ‫ئارقىلىق خىالفەتنى يېڭىلىشىدۇر‪ ،‬ۋە ئۇنى‬ ‫خىالفەت چېگراسىدا كۆزەتچى قىلىشىدۇر‪،‬‬ ‫ئىبنى تەيمىيە (ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت قىلسۇن)‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬بىلىڭالركى‪ ،‬ئالالھ ياخشىلىقنى‬ ‫ئىرادە قىلغان كىشىگە بېرىلگەن ئەڭ چوڭ‬ ‫نېمەت‪ ،‬ئالالھنىڭ ئۇنى مۇشۇ ۋاقىتتا ياشىتىپ‬ ‫ئۇ ئارقىلىق دىننى يېڭىلىشى ۋە مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫شوئارلىرىنى ۋە مۆمىنلەر ۋە مۇجاھىدالرنىڭ‬ ‫ئەھۋالىنى تىرىلدۈرۈشتۇر‪ ،‬ھەتتا ئۇ بۇرۇنقى‬ ‫مۇھاجىر ۋە ئەنسارالرغا ئوخشاش بولىدۇ‪ ،‬شۇڭا‬ ‫كىمكى مۇشۇ ۋاقىتتا ئېھسان بىلەن ئاستىدىن‬ ‫ئۆستەڭلەر ئېقىپ تۇرىدىغان ۋە ئۇنىڭدا مەڭگۈ‬ ‫قالىدىغان جەننەتلەر تەييارالنغان ساھابىالرغا‬ ‫ئەگەشكەن بولسا‪ ،‬مانا بۇ كاتتا ئۇتۇقتۇر‪ ،‬شۇڭا‬ ‫مۆئمىن ئالالھ بەرگەن بۇ نېمەتكە ھەقىقىي شۈكۈر‬ ‫قىلىشى كېرەك‪ ،‬بۇنىڭدىكى پىتنە كىچىككىنە‬ ‫نېمەتتۇر‪ ،‬ئالالھ ئەڭ ياخشى بىلگۈچى‪ ،‬ناۋادا بۇ‬ ‫دەۋردە بۇرۇنقى ئەبۇ بەكىر ۋە ئوسمان ۋە ئەلى‬ ‫ۋە باشقىالرغا ئوخشاش مۇھاجىر ۋە ئەنسارالر‬ ‫بولغان بولسا‪ ،‬ئۇالرنىڭ ئەڭ ئەۋزەل ئەمەللىرى‬ ‫بۇ مۇجرىم قەۋىمگە جىھاد قىلىش بوالتتى‪،‬‬ ‫ۋە بۇ جىھاد پۇرسىتى پەقەت تىجارەتتە زىيان‬ ‫تارتقان ۋە ئۆزىنى ئەخمەق سانىغان ۋە دۇنيا ۋە‬ ‫ئاخىرەتتىكى كاتتا نېسىۋىدىن مەھرۇم قالغان‬ ‫كىشىدىن ئۆتۈپ كېتىدۇ‪[ .‬الفتاوى]‪.‬‬ ‫مانا بۇالرنىڭ ھەممىسى كۆپ نېمەتتۇر‪ ،‬ئىسالم‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪6‬‬

‫ۋە جامائەت ۋە جىھاد ۋە شاھادەت نېمەتلىرىدىن‬ ‫بىرەرىگە ناشۈكۈرلۈك قىلسا؛ ئايرىلىش ۋە‬ ‫ئاسىيلىق قىلىش ۋە كېسەل قىلىش ۋە يامان‬ ‫دەپ تارقىتىش ۋە يامان گۇمان قىلىش ۋە‬ ‫ئەمىرنى كۆزگە ئىلماسلىق ۋە ئەھدىنى بۇزۇش‬ ‫ۋە پىتنە‪-‬پاساتقا كۈچەش ۋە كۇپۇر دىيارىدا‬ ‫قېلىش ۋە ئجتىھادى ۋە قارشى ۋە ھاۋاسى ۋە‬ ‫باغىيلىقى ۋە خاۋارىجلىقتا چىڭ تۇرۇش ۋە‬ ‫مۇسۇلمانالر جامائىتىنى كاپىرغا چىقىرىش ۋە‬ ‫ئىمامالرنى ۋە مۇسۇلمان ئاممىسىنى كاپىرغا‬ ‫چىقىرىش قاتارلىقالر‪ ،‬ئىسالم دۆلىتى ئىماملىرى‬ ‫بۇ ھاالكەتكە تاشلىغۇچى قىلمىشالردىن ناھايىتى‬ ‫ياخشى ئېھتىيات قىلدى‪ ،‬شەيخ ئەبۇ مۇسئەپ‬ ‫زەرقاۋىنىڭ «ئالالھنىڭ ئارغامچىسىغا چىڭ‬ ‫ئېسىلىڭالر»‪ ،‬ۋە شەيخ ئەبۇ ھەمزە مۇھاجىرنىڭ‬ ‫«ئوتتۇز ۋەسىيەت ۋە نەبەۋى دۆلەت ۋە‬ ‫نۇسرەت يولى» قاتارلىق بايانلىرىدا دېگىنىدەك‬ ‫بەك ئېھتىيات قىلدى‪ ،‬كىمكى بۇ خەتەرلىك‬ ‫ئىشالردا ۋە زااللەتتە چىڭ تۇرسا‪ ،‬ئۇ پەقەت‬ ‫ئۆزىگە ماالمەت قىلغان بولىدۇ‪ ،‬ئۇنىڭ جامائەت‬ ‫نېمىتىگە ناشۈكۈرلۈك قىلغانلىقى تۈپەيلىدىن‬ ‫ئالالھ ئۇنىڭدىن ئىسالم نېمىتىنى مەھرۇم‬ ‫قىلىدۇ‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬كىمكى ئالالھنىڭ‬ ‫نېمىتى كەلگەندىن كىيىن ئۇنى ئالماشتۇرۋەتسە‪،‬‬ ‫ئالالھ ھەقىقەتەن ئازابى قاتتىقتۇر‪ .‬سۈرە بەقەرە‬ ‫‪-211‬ئايەت‪ .‬ئالالھ يەنە مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئەگەر‬ ‫نېمىتىمگە شۈكۈر قىلساڭالر چوقۇم سىلەرگە‬ ‫تېخىمۇ زىيادە قىلىمەن‪ ،‬ۋە نېمەتكە ناشۈكۈرلۈك‬ ‫قىلساڭالر‪ ،‬مېنىڭ ئازابىم ھەقىقەتەن قاتتىقتۇر‪.‬‬ ‫سۈرە ئىبراھىم ‪-7‬ئايەت‪.‬‬ ‫كىمكى نېمەتكە ناشۈكۈرلۈك قىلسا‪ ،‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئىنسانغا بىرە زىيان يەتكەندە‬ ‫بىزگە كۆتۈرۋېتىشنى سوراپ دۇئا قىلىدۇ‪ ،‬بىزنى‬ ‫ئۇنى كۆتۈرۈپ نېمەت بەرسەك ئۇ‪ :‬بۇ (ئالالھ‬ ‫مېنىڭ مۇشۇغا اليىق ئىكەنلىكىمنى) بىلگەنلىكى‬ ‫ئۈچۈن بېرىلدى دەيدۇ‪ ،‬بەلكى ئۇ سىناق بولۇپ‪،‬‬ ‫بۇنى ئۇالرنىڭ كۆپىنچىسى بىلمەيدۇ‪ .‬سۈرە زۇمەر‬ ‫‪-49‬ئايەت‪ .‬بۇ كاتتا ناشۈكۈرلۈكنىڭ ئىمامى ۋە بۇ‬ ‫يامان سۈننەتنى ئوتتۇرىغا چىقارغۇچى يەر يۇتقان‬ ‫قارۇندۇر‪.‬‬ ‫ياخشى سۈننەت بولسا‪ ،‬بەندىنىڭ ئۆزى‬ ‫پايدىلىنىۋاتقان دۇنيا ۋە دىن نېمەتلىرىنىڭ‬ ‫ھەممىسىنىڭ يېگانە شېرىكى يوق ئالالھ‬ ‫‪7‬‬

‫تەرىپىدىن كەلگەنلىكىنى بىلىشتۇر‪ ،‬بەندىنىڭ بۇ‬ ‫ئىشتا كۈچ‪-‬قۇۋۋىتى يوق‪ ،‬رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪،‬‬ ‫داۋۇت ئەلەيھىسساالم مۇنداق دەيدۇ‪ :‬سەن ماڭا‬ ‫نېمەت بېرىۋاتىسەن ۋە ماڭا رىزىق بېرىۋاتىسەن‬ ‫ۋە نېمەتنى زىيادە قىلىۋاتىسەن‪ ،‬ئې رەببىم‬ ‫نېمەتلەر سەن تەرەپتىن ۋە شۈكۈر قىلىشمۇ سەن‬ ‫تەرەپتىن كېلىدۇ‪ ،‬مەن قانداقمۇ شۈكۈر قىلىشقا‬ ‫قادىر بوالاليمەن؟ ئالالھ ئۇنىڭغا ۋەھىي قىلدى‪:‬‬ ‫ئەي داۋۇت سەن مېنى ئەمدى ھەقىقىي تۇنۇدۇڭ‪.‬‬ ‫يەنە رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ ،‬ئۇ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئەي‬ ‫ئىالھى‪ ،‬ساڭا شۈكۈر قىلىش ماڭا قانداق مۇمكىن‬ ‫بولىدۇ‪ ،‬ھالبۇكى مەن پەقەت سېنىڭ نېمىتىڭ‬ ‫بىلەنال ساڭا شۈكۈر قىالاليدىغان تۇرسام؟ ئالالھ‬ ‫ئۇنىڭغا ۋەھىي قىلدى‪ :‬ئەي داۋۇت! سەن بارچە‬ ‫نېمەتلەرنىڭ مەن تەرىپىدىن بولىدىغانلىقىنى‬ ‫بىلمىدىڭمۇ؟ داۋۇت‪-‬شۇنداق بىلدىم‪-‬دېدى‪،‬‬ ‫ئالالھ‪-‬سېنىڭ شۇ شۈكرۈڭدىن رازىمەن دېدى‪.‬‬ ‫[ئىمام ئەھمەد ئىبنى ھەنبەلنىڭ زوھدە]‪.‬‬ ‫بۇ چۈشىنىش ۋە ھەقىقەتنىڭ بەندىنىڭ‬ ‫قەلبىدە يىلتىز تارتقانلىقى شۇكى‪ ،‬ئۇنىڭ‬ ‫ئالالھنىڭ تۆۋەندىكى ئىككى ئايىتىنى پىكىر‬ ‫قىلىشىدۇر‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۇالرنىڭ‬ ‫ئۆزىنىڭ مۇسۇلمان بولغانلىقىنى ساڭا مىننەت‬ ‫قىالمدۇ‪ ،‬ئېيتقىنكى؛ مۇسۇلمان بولغانلىقىڭالرنى‬ ‫ماڭا مىننەت قىلماڭالر‪ ،‬بەلكى ئالالھ سىلەرنى‬ ‫ئىمانغا ھىدايەت قىلىش بىلەن سىلەرگە نېمەت‬ ‫بېرىدۇ‪ ،‬ئەگەر سىلەر راستچىل بولساڭالر‪ .‬سۈرە‬ ‫ئەئراف ‪-43‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئې ئالالھ دۇنيادا بىزگە ئىسالم ۋە جامائەت‬ ‫نېمىتىنى بەرگىنىڭدەك‪ ،‬ئاخىرەتتە سېنى‬ ‫كۆرۈش ۋە رازىلىقىڭدىن ئىبارەت نېمەتنى بىزگە‬ ‫بەرگىن!‬

‫ئالالھنىڭ رەھمىتدىن قوغالندى بولغان‬ ‫شەيتاننىڭ يامانلىقىدىن پاناھ تىلەيمەن‪،‬‬ ‫ناھايىتى شەپقەتلىك چىن مېھرىبان‬ ‫ئالالھنىڭ نامى بىلەن باشاليمەن‪.‬‬

‫كۆپلۈكىدىن قورقمىسۇن) دەپ قىلدى‪.‬‬ ‫ياردەم پەقەت غالىب ھېكمەت بىلەن ئىش‬ ‫قىلغۇچى ئالالھنىڭ تەرىپىدىندۇر‪-3 .‬ﺳﯜﺭﻩ‬ ‫ﺋﺎﻝ ﺋﯩﻤﺮﺍﻥ ‪123‬ــ ‪-126‬ئايەت‪.‬‬

‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئالالھ سىلەرگە‬ ‫بەدرىدە نۇسرەت ئاتا قىلدى ھالبۇكى سىلەر‬ ‫كۈچسىز ئىدىڭالر (سانىڭالر ۋە قۇرالىڭالر‬ ‫ئاز ئىدى)‪ .‬ئالالھنىڭ سىلەرگە بەرگەن‬ ‫نۇسرىتىگە شۈكرى قىلىش يۈزىسىدىن‬ ‫ئالالھدىن قورقۇڭالر‪( .‬ئى مۇھەممەد!)‬ ‫ئۆز ۋاقتىدا سەن مۇمىنلەرگە‪« :‬رەببىڭالر‬ ‫سىلەرگە ئۈچ مىڭ پەرىشتە چۈشۈرۈپ ياردەم‬ ‫بەرسە يەتمەمدۇ» دەيتتىڭ‪ .‬شۇنداق ئۇ‬ ‫يېتىدۇ‪ .‬ئەگەر (جەڭدە) سەۋر قىلساڭالر‬ ‫(ئالالھدىن) قورقۇپ (ئۇنىڭ ئەمرىگە ئىتائەت‬ ‫قىلساڭالر) دۈشمەن دەرھال ھۇجۇم قىلىپ‬ ‫كەلگەندە رەببىڭالر سىلەرگە بەش مىڭ‬ ‫نىشانلىق پەرىشتە بىلەن ياردەم بېرىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ ئۇنى (يەنى پەرىشتىلەر ئارقىلىق‬ ‫ياردەم بېرىشنى) پەقەت سىلەرگە خوش‪-‬‬ ‫خەۋەر بولسۇن ۋە دىلىڭالر شۇنىڭ خاتىرجەم‬ ‫بولسۇن (شۇنىڭ بىلەن دۈشمەننىڭ سانىنىڭ‬

‫بارچە ھەمدىلەر قۇدرەتلىك ئالەملەرنىڭ‬ ‫رەببى ئالالھقا خاستۇر‪ ،‬نۇر دىنغا پەقەت‬ ‫ھەقكە پەقەت ئۇنىڭدىن باشقا ياردەم‬ ‫بەرگۈچى يوق‪ ،‬كىيىن بولغان تەقدىردىمۇ‬ ‫شۇم زاتالر ياردەم بېرىدۇ‪ ،‬دۇرۇت ۋە ساالمالر‬ ‫ئەلچىلەرنىڭ ئىمامىغا‪ ،‬ئەنسار ۋە مۇھاجىر‬ ‫ساھابىلەرگە بولسۇن‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۇالر (يەنى مۇشرىكالر‬ ‫ئالالھنىڭ‬ ‫ناساراالر)‬ ‫ۋە‬ ‫يەھۇدىيالر‬ ‫نۇرىنى (يەنى ئىسالم دىنىنى) ئېغىزلىرى‬ ‫(يەنى يالغان‪-‬ياۋىداق بوھتانلىرى) بىلەن‬ ‫ئۆچۈرمەكچى بولىدۇ ئالالھ ئۆز نۇرىنى‬ ‫ئۈستۈن قىلماي قالمايدۇ كافىرالر (بۇنى)‬ ‫يامان كۆرگەن تەقدىردىمۇ‪ .‬ئالالھ ھەق دىن‬ ‫(ئىسالم) نى بارلىق دىنالردىن ئۈستۈن‬ ‫قىلىش ئۈچۈن ئۆزىنىڭ پەيغەمبىرىنى‬ ‫(يەنى مۇھەممەد ئەلەيھىسساالمنى تولۇق)‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪8‬‬

‫ھىدايەت ۋە ھەق دىن بىلەن ئەۋەتتى‬ ‫مۇشرىكالر ئۇنىڭ (ئۈستۈن بولۇشىنى) يامان‬ ‫كۆرگەن تەقدىردىمۇ‪-9 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺗﻪﯞﺑﻪ ‪32-‬‬ ‫‪ 33‬ــ ئايەت‪ .‬ھەر بىر مۇسۇلمان نۇسرەتنىڭ‬ ‫كېلىدىغانلىقىغا چىن ئىشىنىشى‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫بۇ دىننى ئۈستۈن قىلىدىغانلىقىغا چىن‬ ‫ئىشىنىشى‪ ،‬نۇر دىننىڭ كەلگۈسىنىڭ پارالق‬ ‫بولىدىغانلىقىغا چىن پۈتۈشى الزىم‪ ،‬پۈتۈن‬ ‫مىللەتلەر بىزگە ھۇجۇم قىلغان تەقدىردىمۇ‪،‬‬ ‫شەكسىزكى كۈچلۈك قۇدرەتلىك ئالالھنىڭ‬ ‫مەدىتى بىلەن زېمىنغا ھۆكرانلىق قىلىمىز‪،‬‬ ‫كىمكى بۇنىڭغا شەك قىلسا ياكى قارشى‬ ‫چىقسا كاپىر بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ ئۇنداق دەيدۇ‪ :‬بىز لەۋھۇلمەھفۇزدا‬ ‫يازغاندىن كېيىن (داۋۇدقا نازىل قىلىنغان)‬ ‫زەبۇردا زېمىنغا (يەنى جەننەت زېمىنىغا)‬ ‫ھەقىقەتەن مېنىڭ ياخشى بەندىلىرىم‬ ‫ۋارىسلىق قىلىدۇ دەپ يازدۇق‪ .‬بۇ (قۇرئان)‬ ‫دا ئالالھغا ئىبادەت قىلغۇچى قوۋم ئۈچۈن‬ ‫(خەۋەرلەر ۋەز‪-‬نەسىھەتلەردىن) ئەلۋەتتە‬ ‫يېتەرلىك بار‪-21 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺋﻪﻧﺒﯩﻴﺎ ‪106-105‬‬ ‫ـ ئايەت‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬بۇ دىن كېچە‬ ‫كۈندۈز بولغان يەرگىچە چوقۇم يېتىدۇ‪ ،‬ئالالھ‬ ‫بىرە ئۆي ياكى قورۇقلۇقنى قويۇپ قويمايدۇ‪،‬‬ ‫چوقۇم ئالالھ ئۇنىڭغا بۇ دىننى كىرگۈزىدۇ‪،‬‬ ‫ئەزىزلىكى بىلەن كىشىنى ئەزىز قىلىدۇ‪ ،‬خار‬ ‫قىلغۇچى سۈپىتى بىلەن خار قىلىدۇ‪ ،‬ئالالھ‬ ‫ئۇ ئارقىلىق ئىسالمنى ئەزىز قىلغىنى ئەزىز‪،‬‬ ‫بۇ ئارقىلىق كاپىرالرنى خار قىلىدۇ‪.‬‬ ‫تەمىمىي دارى مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مەن بۇ‬ ‫ھەدىسنى ئائىلەمدە بىلدىم‪ ،‬ئائىلەمدىن‬ ‫مۇسۇلمان بولغان كىشى ياخشىلىق شەرەپ‬ ‫ئىززەتكە ئېرىشتى‪ ،‬ئۇالردىن كاپىر بولغان‬ ‫كىشى خارلىق تۆۋەنلىك جىزيە تۆلەشكە‬ ‫ئۇچرىدى‪.‬‬ ‫‪9‬‬

‫تەۋھىد ئەھلى ئەقىدە ئۈچۈن پاك قانالرنىڭ‬ ‫ئاقىدىغانلىقىنى‪ ،‬شەھىدلەر شۇنىڭ ئۈچۈن‬ ‫ئورۇش قىلىدىغانلىقىنى‪ ،‬شۇنىڭ ئۈچۈن‬ ‫ياشاپ شۇنىڭ ئۈچۈن ئۆلىدىغانلىقىنى‬ ‫بىلسۇن‪ ،‬چوقۇم نۇسرەت كېلىدۇ‪ ،‬چوقۇم ھەر‬ ‫بىر كاپىرنى ئۆلتۈرىدىغان ياردەم كېلىدۇ‪ ،‬ھەر‬ ‫بىر مۇۋەھھىدنىڭ يۈرىكى يايرايدۇ‪ ،‬لېكىن‬ ‫ھەممىمىز نۇسرەت پەقەت رەسۇلۇلالھ ﷺ قا‬ ‫ئەگەشكەندىال كېلىدىغانلىقىنى بىلىشىمىز‬ ‫كېرەك‪ ،‬بۇنىڭدىن باشقا سەۋەب يوق‪ ،‬ئىبنى‬ ‫قەييۇم مۇنداق دەيدۇ‪ :‬نۇسرەت ۋە مەدەت‬ ‫پەقەت مۇكەممەل ئىمان ئەھلىگىال كېلىدۇ‪،‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬شەك‪-‬شۈبھىسىزكى بىز‬ ‫ئەلچىلىرىمىزگە مۇئمىنلەرگە ھاياتىي دۇنيادا‬ ‫ۋە (پەرىشتە ۋە ئەلچى ۋە مۇئمىنلەردىن‬ ‫بەندىلەرنىڭ ئەمەللىرىگە گۇۋاھ بولىدىغان)‬ ‫گۇۋاھچىالر ھازىر بولىدىغان كۈندە ئەلۋەتتە‬ ‫ياردەم بېرىمىز‪-40 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﻏﺎﻓﯩﺮ ‪-51‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مۇئمىنلەرگە ئۇالرنىڭ‬ ‫ئۆز دۈشمەنلىرىگە قارشى تۇرۇشىدا يار‪-‬‬ ‫يۆلەكتە بولدۇق شۇنىڭ بىلەن مۇئمىنلەر‬ ‫غالىب بولدى‪-61 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺳﻪﻑ ‪-14‬ئايەت‪.‬‬ ‫كىمنىڭ ئىمانى ئاجىز بولسا نۇسرەت ئاز‬ ‫بولىدۇ‪ .‬سۆزى ئاخىرالشتى‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ بىزگە نۇسرەت چۈشۈشنىڭ‬ ‫سەۋەبلىرىنى ۋە نۇسرەتنى كېچىكتۈرگۈچى‬ ‫ئامىلالرنى كۆرسەتتى‪.‬‬ ‫شەيخۇل ئىسالم ئىبنى تەيمىيە مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬رەسۇلۇلالھ ﷺ ئۈممەتكە ئورۇش‬ ‫تاكتىلىكىرىنى‪ ،‬دۈشمەن بىلەن ئورۇش‬ ‫قىلىشنى‪ ،‬نۇسرەت چۈشۈش يوللىرىنى‬ ‫ئۆگەتتى‪ ،‬ئەگەر ئۇالر شۇنى ئۆگەنسە‪،‬‬ ‫شۇنىڭغا رىئايە قىلسا ئۇالرغا ھېچقانداق‬ ‫دۈشمەن ھەرگىز قارشى تۇرالمايدۇ‪.‬‬ ‫نۇسرەت چۈشۈشنىڭ سەۋەبلىرى‪:‬‬

‫بىرىنچى‪ :‬تەۋھىد‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۇالر (يەنى كۇففارالر)‬ ‫قۇلىدىن كەلسىال سىلەرنى دىنىڭالردىن‬ ‫قايتۇرۇۋەتكەنگە قەدەر سىلەر بىلەن‬ ‫داۋاملىق ئۇرۇشىدۇ‪-2 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺑﻪﻗﻪﺭﻩ‬ ‫‪-217‬ئايەت‪ .‬ئالالھ يەنە مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئۇالر مۇئمىنلەرنى پەقەت غالىب مەدھىيەگە‬ ‫اليىق ئالالھغا ئىمان ئېيتقانلىقلىرى ئۈچۈنال‬ ‫يامان كۆردى‪-85 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺑﯘﺭﯗﺝ ‪-8‬ئايەت‪.‬‬ ‫مانا نۇر مۇجاھىدالر بىلىش زۆرۈر بولغان‬ ‫ھەقىقەت‪.‬‬ ‫مۇۋەھھىدالر بىلەن كاپىرالر ئوتتۇرىسىدىكى‬ ‫ئۇرۇش ئەسلىدە ئەقىدە ئورۇشىدۇر‪ ،‬ئالالھ‬ ‫بۇ دۈشمەنلىكنى پەقەت مۇشۇ دىندا‬ ‫قىلدى‪ ،‬شۇڭا ئىلمانى ياكى كومىنىست ياكى‬ ‫ناسارا ياكى يەھۇدىي بولسۇن ھەممىسى‬ ‫پەقەت ئالالھقا خالىس ئىمان ئېيتقان‬ ‫مۇۋەھھىدالرغىال ئۆچمەنلىك قىلىدۇ‪ ،‬جەڭ‬ ‫ئۈچۈن كۆتۈرۈلگەن قايسى شوئار بولمىسۇن‬ ‫بىز بىلەن ئۇالر ئوتتۇرىسىدا بولغان ئورۇش‬ ‫دىنى شۇئارسىز بولۇۋاتىدۇ‪ ،‬بۇ پەقەت يالغان‬ ‫بوھتاندۇر‪ ،‬ئەسلى كاپىر ياكى مۇرتەدلەرنىڭ‬ ‫مۇۋەھھىد مۇجاھىدالرغا بولغان دۈشمەنلىكى‬ ‫ھېچقاچان ئىقتىسادى ياكى سىياسىي‬

‫مۇداپىئە ئورۇشى دەپ ئاتالمايدۇ‪ ،‬ئۇ پەقەت‬ ‫كۇپۇر بىلەن ئىمان كۆرىشىدۇر‪ ،‬ئەقىدە ۋە‬ ‫دىن مەسىلىسىدۇر‪.‬‬ ‫بىز سەلىبى ياكى ئەرەب مۇرتەدنىڭ‬ ‫زېمىنىنى ئىگىلەش ئۈچۈن ئورۇش قىلمايمىز‪،‬‬ ‫بىز پەقەت ئالالھنىڭ كەلىمىسىنىڭ ئۈستۈن‬ ‫بولۇشى ئۈچۈنال ئورۇش قىلىمىز‪ ،‬ئاددىي‬ ‫سەۋەبلەرنى بىزنى توختىتالمايدۇ‪ ،‬ئەگەر‬ ‫ئىش شۇنداق بولسا بىزگە ئاساسەن بولىدۇ‪،‬‬ ‫ئوتتۇرا رايوندا ئۇچراشقىلى بولىدۇ‪ ،‬لېكىن‬ ‫سۈت دەريالىرى قەلبىمىزدە قانلىرىمىزدا‬ ‫ئېقىۋاتىدۇ‪ ،‬بۇ دەرياالرنى كاپىرالرنىڭ ئەقىدە‬ ‫ۋە باتىللىرى بىلەن بۇلغىمايمىز‪.‬‬ ‫بۇرۇنقى تاجاۋۇزچى سەلىبىلەر ئىدى‪،‬‬ ‫بۈگۈنمۇ ئوخشاش تاجاۋۇزچى يەھۇدىي ناسارا‬ ‫بولدى‪ ،‬رۇمنىڭ قەيسەرى بوش بىر نەچچە‬ ‫قېتىم بۇنىڭ سەلىبى يۈرىشى ئىكەنلىكىنى‬ ‫ئېالن قىلدى‪ ،‬يالغان سۆزلەۋاتقان ۋە يالغانغا‬ ‫چىقىرىۋاتقان كىشىلەرگە نېمە بولدى؟‬ ‫ھەي مۇجاھىد ئەگەر بۇنى بىلسەڭ سېنى‬ ‫بۇ بايراقالر‪ ،‬ئاتالغۇالر ئالدىيالماسلىقى‬ ‫كېرەك‪ ،‬شۇنداقال قەلبىڭنى‪ ،‬سېپىڭنى‬ ‫مەينەتچىلىكتىن پۈتۈنلەي پاك تۇتۇشۇڭ‬ ‫كېرەك‪ ،‬قەلبىڭدە سېپىڭدە شېرىك بولۇپ‬

‫ماقالىالر‬

‫‪10‬‬

‫قېلىشتىن ياكى شېرىك كەلتۈرۈشتىن‬ ‫ئېھتىيات قىلغىن‪ ،‬سەپلىرىمىزدە قەلبىمىزدە‬ ‫شېرىك مەۋجۇت بولىدىكەن بۇ نۇسرەت‬ ‫مەغلۇبىيەتكە‬ ‫توسقۇچى‪،‬‬ ‫چۈشۈشنى‬ ‫دۇچار قىلغۇچى ئەڭ چوڭ ئامىلدۇر‪ ،‬ئالالھ‬ ‫زالىمالرغا ھېچقانداق‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئىگە ھېچقانداق مەدەتكار بولمايدۇ‪-42 .‬‬ ‫ﺳﯜﺭﻩ ﺷﯘﺭﺍ ‪-8‬ئايەت‪ .‬ئالالھ يەنە مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬زالىمالرغا ياردەمچى بولمايدۇ‪ .‬ئۇنىڭ‬ ‫تەپسىرى ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزىدە‪« :‬ئى‬ ‫ئوغۇلچىقىم ئالالھغا شېرىك كەلتۈرمىگىن‬ ‫شېرىك كەلتۈرۈش ھەقىقەتەن زور گۇناھتۇر»‬ ‫دېدى‪-31 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﻟﻮﻗﻤﺎﻥ ‪-13‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئاندىن كىيىن نىيەت خالىس ئالالھ ئۈچۈنال‬ ‫بولۇشى نۇسرەت چۈشۈشنىڭ‪ ،‬تەمكىنلىكنىڭ‬ ‫ئەڭ مۇھىم ئامىلى‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئالالھ ئۇالرنىڭ دىلىدىكىنى بىلدى ئالالھ‬ ‫ئۇالرغا (ئۇالر بەيئەت قىلىۋاتقاندا) تەمكىنلىك‬ ‫چۈشۈرۈپ بەردى ۋە ئۇالرنى يېقىن غەلىبە‬ ‫(يەنى خەيبەرنىڭ فەتىھ قىلىنىشى) بىلەن‬ ‫ۋە ئۇالر ئالىدىغان نۇرغۇن غەنىيمەتلەر بىلەن‬ ‫مۇكاپاتلىدى‪-48 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﻓﻪﺗﯩﮭ ‪-18‬ئايەت‪.‬‬ ‫يەنى ئالالھقا بەرگەن بەيئىتىدە راستچىلىق‬ ‫بىلەن ۋاپا ۋە ئىخالسنى بىلدى‪.‬‬ ‫بۇ ئايەت ئىخالس تەمكىنلىكنىڭ بىر‬ ‫شەرتى ئىكەنلىكىگە دەلىل بولىدۇ‪ ،‬بۇ‬ ‫شەرت ھازىرالنسا ئالالھ پەتھىنى نۇسرەتنى‬ ‫تەمكىنلىكنى بېرىدۇ‪.‬‬ ‫رەببىغا مۇالقات‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫بولۇشنى ئۈمىد قىلىدىكەن (يەنى ساۋابنى‬ ‫ئۈمىد قىلىپ ئازابتىن قورقىدىكەن) ياخشى‬ ‫ئىش قىلسۇن رەببىغا قىلىدىغان ئىبادەتكە‬ ‫ھېچكىمنى شېرىك كەلتۈرمىسۇن»‪-18 .‬‬ ‫ﺳﯜﺭﻩ ﻛﻪﮪﻒ ‪-110‬ئايەت‪ .‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مەن سىلەردىن ئەڭ‬ ‫‪11‬‬

‫قورقۇيدىغان نەرسە كىچىك شېرىك‪ .‬شۇڭا‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ ساھابىلىرىنىڭ قەلبلىرىدىن‬ ‫بۇ ئاپەتنى يوقىتىشقا ئاالھىدە ئەھمىيەت‬ ‫بەرگەن قوماندان ئىدى‪ ،‬بولۇپمۇ جىھادتا‬ ‫شۇنداق بولۇپ‪ ،‬جىھادنى ئەمىرلەرگە‬ ‫مەركەزلەشتۈرەتتى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ مۇنداق‬ ‫ئالالھ بىلەن قەسەمكى بىز‬ ‫دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئەمىرلىكنى تەلەپ قىلغان ئۇنىڭغا ھېرىسمەن‬ ‫كىشىنى تەيىنلىمەيمىز‪.‬‬ ‫ئەبۇ سەئىد ئابدۇراھمان ئىبنى سۇمرەنىڭ‬ ‫مۇنداق دېگەنلىكى رىۋايەت قىلىنىدۇ‪،‬‬ ‫ئەي‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئابدۇراھمان ئىبنى سۇمرە سەن ئەمىرلىكنى‬ ‫تەلەپ قىلما‪ ،‬ئەگەر سەن تەلەپ قىلماستىن‬ ‫ئەمىر قىلىنساڭ (باشقىالرنىڭ) ياردەمگە‬ ‫ئېرىشىسەن‪ ،‬ئەگەر ئەمىرلىكنى تەلەپ‬ ‫قىلىپ ئېرىشسەڭ (قولالشقا ئېرىشەلمەي)‬ ‫ياردەمسىز قالىسەن‪ .‬ئىمام نەۋەۋى ئالىمالر‬ ‫مۇنداق دېگەنلىكىنى ئېيتىدۇ‪ :‬ئەمىرلىكنى‬ ‫تەلەپ قىلغان كىشىنى ئەمىر قىلماسلىقتىكى‬ ‫ھېكمەت؛ ئىلگىرىكى ئابدۇراھمان ئىبنى‬ ‫سۇمرەنىڭ ھەدىسىدە كەلگىنىدەك تەلەپ‬ ‫قىلىپ ئېرىشكەن ئەمىر ياردەمسىز قالىدۇ‪.‬‬ ‫بەزىدە بىر كىشى بۇرۇن ئالالھ يولىدا ئۇزۇن‬ ‫جىھاد قىلغان بولۇشى مۇمكىن‪ ،‬ئۇنىڭدا ئالالھ‬ ‫بەرگەن ياخشىلىق بولۇشى مۇمكىن‪ ،‬لېكىن ئۇ‬ ‫ئۆزىنى ئەمىرلىك قىالاليمەن دەپ ئويلىشى‬ ‫توغرا ئەمەس‪ ،‬چۈنكى ئەبۇ زەر غىفارى‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مەن‪-‬ئەي رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫مېنى ئىشلەتمەمسەن‪-‬دېدىم‪ ،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ مۈرەمگە ئۇرۇپ تۇرۇپ‪-‬ئەي ئەبۇ زەر‬ ‫سەن ئاجىز‪ ،‬ئەمىرلىك ئامانەت‪ ،‬ئۇ قىيامەت‬ ‫كۈنى ھەسرەت‪-‬نادامەت بولىدۇ‪-‬دېدى‪.‬‬ ‫لېكىن بەزىدە ياخشى كىشىلەر تەيىنلىنىشى‬ ‫مۇمكىن‪ ،‬ئەگەر ئۇ قاننى كۆرسە‪ ،‬ئوغۇرالنغان‬

‫مالنى كۆرسە ئۇنى بىر تەرەپ قىالاليدۇ‪،‬‬ ‫يۇسۇف‪« :‬مېنى (مىسىر) زېمىنىنىڭ‬ ‫خەزىنىلىرىنى باشقۇرۇشقا قويغىن‪ ،‬مەن‬ ‫ھەقىقەتەن (ئۇنى باشقۇرۇش يوللىرىنى)‬ ‫ساقلىيااليدىغان‬ ‫ئوبدان‬ ‫بىلىدىغان‪،‬‬ ‫ئادەممەن» دېدى‪.‬‬ ‫ئىككىنچى‪ :‬بىرلىك‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪( :‬ھەممىڭالر ئالالھنىڭ‬ ‫يېپىشىڭالر‪،‬‬ ‫مەھكەم‬ ‫ئارغامچىسىغا‬ ‫ئايرىلماڭالر‪ ،‬ئالالھنىڭ سىلەرگە بەرگەن‬ ‫نېمىتىنى ئەسلەڭالر‪ ،‬ئۆز ۋاقتىدا سىلەر ئۆز‬ ‫ئارا دۈشمەن ئىدىڭالر‪ ،‬ئالالھ دىلىڭالرنى‬ ‫بىرلەشتۈردى‪ ،‬ئالالھنىڭ نېمىتى بىلەن ئۆز‬ ‫ئارا قېرىنداش بولدۇڭالر )‪ .‬ئابدۇلالھ ئىبنى‬ ‫مەسئۇد مۇنداق دېگەن‪ :‬ئەي ئىنسانالر‬ ‫ئىتائەتنى جامائەتنى الزىم تۇتۇڭالر‪ ،‬ئۇ‬ ‫بولسا ئالالھنىڭ بەندىلەرگە بۇيرۇغان‬ ‫بەلگىلىمىسىدۇر‪ ،‬سىلەر يامان كۆرۈۋاتقان‬ ‫جامائەتنى الزىم تۇتۇپ ئەمىرگە ئىتائەت‬ ‫قىلىش بولسا سىلەر ياخشى كۆرىدىغان پىرقە‬ ‫گۇرۇھالردىن ياخشىدۇر‪.‬‬ ‫قانداقسىگە ئۇنداق بولمىسۇن؟ بۇ ھەقتە‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ ھەدىستە مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫(ئۈچ خىسلەت بولۇپ ئۇالرنى الزىم تۇتقان‬ ‫كىشى ھەرگىز ئېزىپ كەتمەيدۇ‪ ،‬ئۇ بولسىمۇ‬ ‫« ئەمەلنى ئالالھ ئۈچۈن خالىس قىلىش‪،‬‬ ‫نەسىھەت قىلىش يەتكۈزۈش‪ ،‬ئىش ئىگىلىرى‬ ‫ئەمىرلىرىنىڭ ئىتائىتىدە بۇلۇش)‪ .‬يەنە بىر‬ ‫رىۋايەتتە مۇنداق دېيىلگەن‪( :‬جامائەتنى‬ ‫الزىم تۇتۇپ ئىش ئىگىلىرى ئەمىرلەرگە‬ ‫ئىتائەت قىلىشتۇر‪ ،‬ئۇالرغا ئەگىشىپ‬ ‫ھىمايە قىلغانلىق ئۇالرنىڭ چاقىرىقىغا ئاۋاز‬ ‫قوشقانلىقتۇر) ‪.‬ئىبنى قەييۇم مۇنداق دېگەن‪:‬‬ ‫كىمىكى پۈتۈن ئەمەللىرىنى ئالالھ ئۈچۈنال‬ ‫خالىس قىلسا‪ ،‬بارلىق ئىش ھەرىكەتلىرىدە‬ ‫ئالالھنىڭ دىنى دەۋىتى ئۈچۈن نەسىھەتتە‬ ‫بىلەن‬ ‫بىرلىشىش‬ ‫يەتكۈزسە‪،‬‬ ‫بولسا‬

‫الزىم‬ ‫جامائەتنى‬ ‫ئىختىالپالشماستىن‬ ‫تۇتسا‪ ،‬ئاندىن ئۇنىڭ قەلبى ساپ ۋە ساغالم‬ ‫ھالدا ئالالھنىڭ ۋەلىيلىرىدىن بۇالاليدۇ‪،‬‬ ‫ئەگەر ئەكسىنچە بولغاندا ئۇ ھەر تەرەپتىن‬ ‫يامانلىققا يېتىپ قالىدۇ‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالرغا ئەسلى ۋاجىپ بولغان‬ ‫نەرسە بولسا‪ ،‬پىرقە بولۇپ پارچىالنماستىن‬ ‫بىرال جامائەتكە ئۇيۇشۇش ۋە بۇ ئارقىلىق‬ ‫قارشىالشماستىن‬ ‫ئىختىالپلىشىپ‬ ‫ئالالھنىڭ ئارغامچىسىغا مەھكەم يېپىشىش‬ ‫ئېسىلىشتىن ئىبارەتتۇر‪ ،‬ئەنە شۇنداق‬ ‫بىرال جامائەت بولۇپ ئۇيۇشقاندا دۇنيادا‬ ‫ئىززەتلەرگە‬ ‫خاتىرجەملىككە‬ ‫نۇسرەتكە‬ ‫نائىل بولسا‪ ،‬ئاخىرەتتە يۈزلىرى يورۇق ھالدا‬ ‫كاتتا دەرىجىلەرگە نائىل بولىدۇ‪ ،‬بۇ ھەقتە‬ ‫ئىبنى ئابباس تۆۋەنكى ئايەتنىڭ يەنى‪( :‬ئۇ‬ ‫كۈندە يەنى قىيامەت كۈنىدە بەزى يۈزلەر‬ ‫ئاقىرىدۇ‪ ،‬بەزى يۈزلەر قارىيىدۇ) تەپسىرىدە‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئايەتتە ئېيتىلغان يۈزلىرى‬ ‫ئاقىرىدىغانالر ئەھلى سۈننە ۋە جامائەنى‬ ‫قارىيىدىغانالر‬ ‫يۈزلىرى‬ ‫كۆرسىتىدۇ‪،‬‬ ‫بىدئەتچى بۆلگۈنچى كىشىلەردۇر‪.‬‬ ‫بۆلۈنگەن كىشىلەر ھەرگىز ئىززەت نۇسرەت‬ ‫تاپالمايدۇ‪ ،‬گەرچە ئەمىرىمىز يەر يۈزىدە‬ ‫ئالالھنىڭ مەخلۇقاتلىرىنىڭ ئەڭ باتۇرى‬ ‫ئەڭ ياخشىسى بولغان تەقدىردىمۇ‪ ،‬ئەنە‬ ‫مۆمىنلەرنىڭ ئەمىرى ئەلى رەزىيەلالھۇ‬ ‫ئەنھۇ خەلىپە بولغان زامانىدا يەر يۈزىدە‬ ‫ئۇنىڭدىنمۇ ياخشىراق بىرى يوق ئىدى‪،‬‬ ‫شۇنىڭ بىلەن بىرگە ئۈممەت ئىختىالپالشقان‬ ‫پۇرسەتتە بىر تائىپە پاسادچىالر ئاندىن‬ ‫خاۋارىچالر ئۇنىڭغا قارشى مەيدانغا چىقتى‪،‬‬ ‫بۇ سەۋەب مۇسۇلمانالر كاپىرالر بىلەن جەڭ‬ ‫قىلغىلى بىر قوشۇننى تەييارالشقىمۇ قادىر‬ ‫بواللمىغان ئىدى‪.‬‬

‫ماقالىالر‬

‫‪12‬‬

‫شەيخۇل ئىسالم ئىبنى تەيمىيە شۇ چاغدىكى‬ ‫‪ 12‬ئىمام ھەققىدە بايان قىلىپ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬ئەنە ئاشۇالردىن ئەبى تالىپتىن‬ ‫باشقا ھېچ قايسىسىنىڭ قىلىچى يوق ئىدى‪،‬‬ ‫شۇنداق قىلىپ ئۇنىڭ خەلىپىلىك زامانىدا‬ ‫نە كافىرالر بىلەن جەڭ قىلىشقا نە بىرەر‬ ‫زېمىننى فەتھى قىلىشقا كۈچ بولماستىن‬ ‫بەلكى مۇسۇلمانالر بىر بىرىنى ئۆلتۈرۈش‬ ‫بىلەن بولۇپ كەتكەچكە كاپىرالر شامنى‬ ‫شەرىقلەرنى تاما قىلىپ بەزى مۇسۇلمان‬ ‫زېمىنلىرىنى تارتىۋېلىشقان ئىدى‪.‬‬ ‫ئىختىالپلىشىش‪،‬‬ ‫ئۇرىشىمۇ‬ ‫جەمەل‬ ‫سەپلەرنىڭ پارچىلىشىنى كەلتۈرۈپ چىقارغان‬ ‫زىياننىڭ تىپىك مىسالى بۇالاليدۇ‪ .‬بۇنىڭ دەل‬ ‫ئەكسىچە پۈتۈن جامائە بىرلىشىپ ئۈممەتلەر‬ ‫مۇئاۋىيە رەزىيەلالھۇ ئەنھۇنىڭ خەلىپىلىكى‬ ‫ئاستىغا جۇغالشقان چاغدا ئەسكەرلەردىن‬ ‫لەشكەر تارتىلىپ زېمىنالرنى فەتھى قىلىپ‪،‬‬ ‫زاكاتالرنى ۋاجىپ قىلىپ مالالرنىڭ ھەقلىرىنى‬ ‫بېرىشكەن ئىدى‪.‬‬ ‫ئەمەلىيەتتە ھېچكىم ئەلىنىڭ ئالالھقا ئەڭ‬ ‫تەقۋادار باتۇرراق شۇنداقال مۇئاۋىيەدىنمۇ‬ ‫بەكرەك ئادىل كۈچلۈك ئىكەنلىكىدە شەك‬ ‫قىلمايدۇ‪ ،‬لېكىن ئىختىالپنىڭ ھەممىسى‬ ‫يامانلىق ئىدى‪ .‬رەسۇلۇلالھ ﷺ مۇنداق دېگەن‪:‬‬ ‫(كىمىكى ئەمىر خەلىپىنىڭ ئىتائىتىدىن‬ ‫چىقىپ جامائەتتىن ئايرىلىپ ئۆلگەن بولسا‪،‬‬ ‫ئۇ جاھىلىيەت ئۆلۈمىدە ئۆلگەن بولىدۇ‪،‬‬ ‫كىمىكى بۆلگۈنچىلىككە چاقىرىدىغان پارچە‬ ‫گوروھالرنىڭ ئازغۇن بايرىقى ئاستىدا ئۇرۇش‬ ‫قىلىدىكەن ئۇنىڭ ئۆلۈمىمۇ جاھىلىيەت‬ ‫ئۆلۈمى بولىدۇ) رەسۇلۇلالھ ﷺ يەنە مۇنداق‬ ‫دېگەن‪ ( :‬سىلەردىن بىرىڭالر ئەمىر‬ ‫خەلىپىسىدىن بىر يامان ئىشنى كۆرسە‬ ‫ئۇنىڭغا سەۋر قىلسۇن‪ ،‬كىمىكى جامائەتتىن‬ ‫بىر غېرىچ ئايرىلغان ھالدا ئۆلسە ئۇ پەقەتال‬ ‫جاھىلىيەت ئۆلىمدە ئۆلگەن بولىدۇ)‬ ‫‪13‬‬

‫بىز ئالالھقا ھەمدە ئېيتىش بىلەن‬ ‫ئالالھنىڭ ياردىمىدە ئەمىرىمىزگە قىلىنغان‬ ‫بوھتان تۆھمەت شەك گۇمانالردىن ئۇنى‬ ‫مۇھاپىزەت قىلىش بىلەن ئۇنىڭغا نىسبەتەن‬ ‫ياخشى گۇماندا بولۇپ قەلبلىرىمىزنى‬ ‫بىرلەشتۈرگىنىمىزدە‪ ،‬ئالالھ بىلەن قەسەمكى‬ ‫ئامېرىكا پۈتۈن قوشۇنى بىلەن بەلكى ئەر‪-‬‬ ‫ئايال بولۇپ پۈتۈن خەلقى بىلەن بىزگە‬ ‫قارشى باستۇرۇپ كەلگەن تەقدىردىمۇ‬ ‫نۇسرەت پەقەتال بىزگە مەنسۇپ بولىدۇ‪،‬‬ ‫شۇڭا ئەي ئالالھنىڭ قوشۇنلىرى سىلەرنىڭ‬ ‫سېپىڭالرنى پارچىالشقا ئۇرۇنماقچى بولغان‬ ‫ۋە ئۇرۇنۇۋاتقانالرنى كوكۇلىسىدىن تۇتۇڭالر‪.‬‬

‫ئالالھ ئۆز ئەلچىسى مۇھەممەد رەسۇلۇالھﷺ نى ئالەملەرگە رەھمەت قىلىپ‬ ‫ئەۋەتتى‪ ،‬ئۇ ئىنسانالرنى ھەقكە ۋە ھىدايەتكە چاقىردى‪ ،‬قوبۇل قىلغان كىشى‬ ‫بۇ رەھمەتكە ئېرىشتى‪ ،‬بۇنىڭغا بويۇنتاۋلىق قىلغان كىشى ئالالھنىڭ ھۆكمىگە‬ ‫بويسۇنغانغا قەدەر رەسۇلۇالھ رەسۇلۇالھﷺ ئۇنىڭغا ئۇرۇش قىلدى‪ ،‬رەسۇلۇالھ‬ ‫ﷺنىڭ ھاياتىدا بۇنىڭغا ئەڭ ياخشى دەلىل پاكىت بار‪.‬‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺ بەدىر كۈنى ئەسىرگە چۈشكەن ئۇقبە ئىبنى ئەبى مۇئىت‬ ‫ئۆلتۈرۈشكە بۇيرىدى‪ ،‬چۈنكى بۇ ئىسالم ۋە مۇسۇلمانالرغا قاتتىق ئەزىيەت‬ ‫بەرگەن ئىدى‪ ،‬زەھەبى [سىيرەت] دە مۇنداق دەيدۇ‪ :‬سەبىيە ئۇقبە ئىبنى ئەبى‬ ‫مۇئىت ئۆلتۈرۈلدى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ ئۇنى ئۆلتۈرۈشكە بۇيرۇق چۈشۈرگەندە‪ ،‬ئۇقبە‬ ‫ئەي مۇھەممەد سەبىيەنى كىم ئۆلتۈرىدۇ دەپ سورىدى؟ رەسۇلۇالھ ﷺ‪-‬ئوت‪-‬‬ ‫دەپ جاۋاب بەردى‪ ،‬بۇنى ئاسىم ئىبنى سابىت ئۆلتۈردى‪ ،‬ئەلى ئۆلتۈردى‬ ‫دېگۈچىلەرمۇ بار‪.‬‬ ‫ئوھوتتا رەسۇلۇالھ ﷺ ئەسىرگە چۈشكەن ئەبۇ ئىززە جەمھىنى ئۆلتۈرۈشكە بۇيرۇق‬ ‫قىلدى‪ ،‬بۇنى بىر نەچچە قىزى بولۇپ‪ ،‬ئىبنى كەسىر (ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت‬ ‫قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مۇشرىكالردىن پەقەت ئەبۇ ئىززە جەھمىال ئەسىرگە‬ ‫چۈشكەن‪ ،‬بۇ مۇشرىك بەدرى كۈنىدىكى ئەسىرلەر ئارىسىدىمۇ بار ئىدى‪ ،‬بەدرى‬ ‫كۈنى ئۇنىڭدىن تۆلەممۇ ئالماي قۇيۇپ بېرىلگەن ئىدى‪ ،‬ئوھود كۈنى ئەسىرگە‬ ‫چۈشكەندە‪-‬ئەي مۇھەممەد قىزلىرىم ئۈچۈن ماڭا رەھىم قىلغىن‪ ،‬مەن بۇندىن‬ ‫كىيىن سەن بىلەن ئۇرۇشماسلىققا ۋەدە بېرەي‪-‬دېدى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ ئۇنىڭغا‪-‬‬ ‫سېنىڭ مەكىىدە مەن مۇھەممەدنى ئىككى قېتىم ئالدىدىم دەپ يۈرۈشىڭگە‬ ‫يول قويمايمەن‪-‬دېدى دە ئۇنى ئۆلتۈرۈشكە بۇيرىدى‪ ،‬ئۇ ئۆلتۈرۈلدى‪ ،‬بەزىلەر‬ ‫شۇ ۋاقىتتا رەسۇلۇالھ ﷺ‪-‬مۇمىن بىر تاشقىن ئىككى قېتىم چېقىلمايدۇ (يەنى‬ ‫زىيان تارتمايدۇ)‪ -‬دېگەن دەيدۇ‪.‬‬ ‫بۇ ئىككى ئەسىرگە تۆلەم تۆلەتكۈزمىگەن ۋە رەھىم قىلمىغان ئىدى‪ ،‬ئەگەر‬ ‫شۇنداق بولغان بولسا بۇ ئالالھنىڭ ئەلچىسىنىڭ ھەيۋىتىگە تەسىر كۆرسىتەتتى‪،‬‬ ‫خۇددى ئەبۇ ئىززەنى ئۆلتۈرگەندە چۈشەندۈرگىنىگە ئوخشاش‪.‬‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺ ئىسالم ۋە مۇسۇلمانالرغا ئەزىيەت يەتكۈزگەن ئادەمنى قۇيۇپ‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪14‬‬

‫بەرمىگەن‪ ،‬ئەگەر ئۇنىڭ ئەزىيىتى تىلى بىلەن ۋە‬ ‫باشقىالرنى كۈشكۈرتۈش بىلەن بولسىمۇ كەئىب ئىبنى‬ ‫ئەشرەف يەھۇدىيالر بىلەن قىلغىنىدەك ئۇنى ئامان‬ ‫قويمىغان‪ ،‬ئىبنى ئىسھاق (ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت‬ ‫قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬كەئىب ئىبنى ئەشرەف‬ ‫كىشىلەرنى رەسۇلۇالھ ﷺقا قارشى كۈشكۈرتىشكە‬ ‫ۋە شېئىر ئۇقۇشقا باشلىدى‪ ،‬بەدرىدە مۇسبەتلەنگەن‬ ‫قۇرەيش ئۈچۈن يىغلىدى‪ ،‬ئانىن كىيىن كەئىبنى‬ ‫ئىبنى ئەشرەف مەدىنىگە قايتتى‪ ،‬ھارىسنىڭ قىزى‬ ‫ئۇممۇ پەزىلنى ۋە مۇسۇلمانالرنىڭ ئاياللىرىنىڭ ياشلىق‬ ‫ۋاقىتلىرىنى تىلغا ئېلىپ شېئىر ئۇقىدى‪.‬‬ ‫بۇ تاغۇتنىڭ بېشىنى ئۈزۈشكە رەسۇلۇالھ ﷺتىن‬ ‫بۇيرۇق چۈشتى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ بۇنى كىم قىلىدۇ‬ ‫دەپ سورىدى‪ ،‬جابىر رەزىيەلالھۇ ئەنھۇدىن رىۋايەت‬ ‫قىلىنىدۇكى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ‪-‬كىم كەئىب ئىبنى‬ ‫ئەشرەفنى ئۆلتۈرىدۇ‪ ،‬ئۇ ئالالھقا ۋە ئالالھنىڭ‬ ‫رەسۇلىغا ئەزىيەت بەرگەن‪-‬دەپ سورىدى؟‬ ‫مۇھەممەد مەسلەمە‪-‬ئەي رەسۇلۇالھ ﷺ! مېنىڭ‬ ‫ئۇنى ئۆلتۈرۈشىمنى ياقتۇرامسەن‪-‬دەپ سورىدى؟‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺ‪-‬شۇنداق دېدى‪[ .‬بۇخارى ۋە مۇسلىم‬ ‫رىۋايەت قىلغان]‪.‬‬ ‫خەندەك ئۇرۇشىدىن كىيىن رەسۇلۇالھ ﷺ ئەھدىنى‬ ‫بۇزغان بەنى قۇرەيزەگە يۈرۈش قىلدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫توغرىسىدىكى ئالالھنىڭ ھۆكمى بارلىق ئەرلىرىنى‬ ‫ئۆلتۈرۈش ۋە ئايال‪-‬بالىلىرىنى قۇل قىلىش بولدى‪.‬‬ ‫ئائىشە رەزىيەلالھۇ ئەنھا مۇنداق دەيدۇ‪ :‬خەندەك‬ ‫كۈنى سەئىد يارىالندى‪ ،‬ئىبنى ئەرقە دېيىلىدىغان بىر‬ ‫قۇرەيشلىك ئاتقان ئىدى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ خەندەكتىن‬ ‫قايتىپ قۇرالنى قويدى‪ ,‬يۇيۇندى‪ ،‬جىبرىئىل‬ ‫ئۈستى بېشى چاڭ‪-‬توزان ھالەتتە كېلىپ‪-‬قۇرالنى‬ ‫قويدۇڭمۇ؟ بىز تېخى قۇرالنى قويمىدۇق‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫يېنىغا چىققىن‪-‬دېدى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ‪-‬قەيەرگە‪-‬دەپ‬ ‫سورىدى‪ ،‬جبرىئىل بەنى قۇرەيزە تەرەپنى كۆرسەتتى‪،‬‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺ ئۇالرنى قورشاۋغا ئالدى‪ ،‬يەھۇدىيالر‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺنىڭ ھۆكۈم قىلىشىغا چۈشتى‪ ،‬رەسۇلۇالھ‬ ‫ﷺ بۇ توغرىسىدا ھۆكۈم قىلىشنى سەئىدكە بۇيرىدى‪،‬‬ ‫سەئىد‪-‬يەھۇدىيالرنىڭ ئەرلىرى ئۆلتۈرۈلسۇن ۋە‬ ‫ئايال‪-‬بالىلىرى قۇل قىلىنسۇن ۋە ماللىرى غەنىيمەت‬ ‫ئېلىنسۇن‪-‬دەپ ھۆكۈم قىلدى‪ .‬ئۇرۋە ئىبنى زۇبەيىر‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬رەسۇلۇالھ ﷺ سەئىدكە‪-‬سەن‬ ‫‪15‬‬

‫ئالالھنىڭ ھۆكۈمى بىلەن ئوخشاش ھۆكۈم‬ ‫قىلدىڭ‪-‬دېدى‪.‬‬ ‫بۇ خيانەتچىلەرگە قاتتىقلىق ۋە رەھىمسىزلىك‬ ‫مانا مۇشۇنداق پايدىلىق دورا ۋە باشقىالرغا‬ ‫ئىبرەت ئىدى‪.‬‬ ‫ئالالھ بۇنىڭدىن بۇرۇن بەنى نەزىرنىڭ‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺنى ئۆلتۈرمەكچى بولغانلىقىنى‬ ‫ئاشكارىلىغاندىن كىيىن‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ ئۇالرنى‬ ‫يۇرتلىرىدىن چىقارغان ۋە ماللىرىنى غەنىيمەت‬ ‫ئالغان ئىدى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ ئۇالرغا ئۇرۇش‬ ‫قىلدى‪ ,‬مۇھاسىرگە ئالدى‪ ،‬ئالالھ نۇسرەت‬ ‫بەردى‪ ،‬شۇنداقال بەنى قەينۇقانى مۇھاسىرگە‬ ‫ئالدى‪ ،‬خەيبەر يەھۇدىلىرىنىمۇ شۇنداق‬ ‫قىلدى‪[ .‬ئىبنى ھىشامنىڭ سىيرىتىگە قاراڭ]‪.‬‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺ خىيانەتچىنى ۋە مۇسۇلمانالرغا‬ ‫زۇلۇم قىلغانالرنى ئۆلتۈرۈشتىن توختاپ‬ ‫قالمىدى‪.‬‬ ‫قان جان يۈز ئابرۇي قىساسىنى ئېلىش ئۈچۈن‬ ‫تۇرغان مۇسۇلمانالرنى ئاجىزالشتۇرغان ناچار‬ ‫دەۋەتچىلەرنىمۇ شۇنداق قىلدى‪.‬‬ ‫ئىبنى كەسىر (ئالالھ ئۇنىڭغا رەھمەت‬ ‫قىلسۇن) مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ۋاقدى مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ھجرىيەنىڭ ئالتىنچى يىلى كەرىز ئىبنى جابىر‬ ‫فەھرى قوشۇنى رەسۇلۇالھ ﷺنىڭ پادىچىسىنى‬ ‫ئۆلتۈرۈپ چارۋىالرنى ئېلىپ قاچقان كىشىلەرگە‬ ‫يۈرۈش قىلدى‪.‬‬ ‫ئەنەستىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ ،‬ئەكىل ۋە‬ ‫ئەرىنەلىك كىشىلەر رەسۇلۇالھ ﷺنىڭ يېنىغا‬ ‫كەلدى‪ ،‬ئۇالرنى ئىسالمنى سۆزلەپ‪-‬ئەي‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺ! بىز شەھەردە ياشاپ باقمىغان‪-‬‬ ‫دېدى‪ ،‬ئۇالرغا مەدىنىدە تۇرۇش ماس كەلمىدى‪،‬‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺ ئۇالرغا مال ۋە پادىچى بەردى‪،‬‬ ‫بۇ چىققان سۈتنى ئىچىشكە بۇيرىدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫چىقىپ ئىسسىق جايغا كەلگەندە مۇسۇلمان‬ ‫بولغاندىن كىيىن كاپىر بولدى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺنىڭ‬ ‫پادىچىسىنى ئۆلتۈردى‪ ,‬مالالرنى ئېلىپ قاچتى‪،‬‬ ‫بۇ خەۋەر رەسۇلۇالھ ﷺقا يەتتى‪ ,‬ئۇالرنىڭ‬ ‫ئىزىدىن قوغالشنى تەلەپ قىلدى‪ ،‬رەسۇلۇالھ‬ ‫ﷺ ئۇالرنىڭ كۆزلىرىنى كۆيدۈرۈپ (مىخنى‬

‫قىزىتىپ شۇنى كۆزگە ياقماي يېقىن قۇيۇپ قويىدۇ‪،‬‬ ‫قىزىقلىق كۆزىگە ئۆتۈپ تۈگەشتۈرىدۇ) قوللىرىنى‬ ‫كېسىپ‪ ،‬ئۇالر ئۆلگىچە ئىسسىققا تاشالپ قۇيۇشقا‬ ‫بۇيرىدى‪ [ .‬بۇخارى ۋە مۇسلىم]‪.‬‬ ‫مانا بۇ رەسۇلۇالھ ﷺنىڭ جازاسى‪ ،‬گەرچە كوز قۇالق‬ ‫بۇرۇننى كېسىشتىن چەكلىگەن بولسىمۇ لېكىن‬ ‫ئۆز ھەققىنى ئېلىشتا قىساس ئوخشاش ئېلنىدۇ‪،‬‬ ‫پادىچىنى ئۆلتۈرگۈچىلەرنى قۇيۇپ بەرمىدى‪ ،‬بەلكى‬ ‫قوشۇن ئەۋەتتى‪ ،‬ئۇالر قىساس ھۆكمىنى ئىجرا قىلدى‪.‬‬ ‫مەككە پەتھىسىدە رەسۇلۇالھ ﷺ كەئبە پەرسىدىگە‬ ‫ئېسىۋالغان بولسىمۇ بىر قىسىم كىشىلەرنى‬ ‫ئۆلتۈرۈشكە بۇيرۇق چۈشۈردى‪ ،‬ئەنەس رەزىيەلالھۇ‬ ‫ئەنھۇدىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ پەتھى‬ ‫يىلى بېشىدا دۇبۇلغا بار ھالەتتە مەككىگە كىردى‪،‬‬ ‫دۇبۇلغىنى بېشىدىن ئالغاندا بىر كىشى كېلىپ‪-‬ئىبنى‬ ‫خەتەل كەئبىنىڭ پەردىسىگە ئېسىلىۋاپتۇ‪-‬دېدى‪،‬‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺ ئۇنى ئۆلتۈرۈڭالر دېدى‪[ .‬بۇخارى ۋە‬ ‫مۇسلىم رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫سەئىد ئىبنى ئەبۇ ۋەققاس مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مەككە‬ ‫پەتھى كۈنى تۆت ئەر‪ ,‬ئىككى ئايالدىن باشقا‬ ‫كىشىگە ئامانلىق بەردى‪ ،‬رەسۇلۇالھ ﷺ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬كەئبىنىڭ پەردىسىگە ئېسىلىۋالغان ھالەتتە‬ ‫تاپساڭالرمۇ ئۇالرنى ئۆلتۈرۈڭالر‪[ .‬نەسەئى رىۋايەت‬ ‫قىلغان]‪.‬‬ ‫بۇالرمۇ ئىسالمغا مۇسۇلمانالرغا ئەزىيەت بەرگەنلىكى‬ ‫ئۈچۈن شۇنداق بولغان‪ ،‬شەرەپلىك كەئبىنىڭ پەردىسى‬ ‫ئالالھنىڭ شەرىئىتىدىن ھىمايە قىلمىغان ئىدى‪،‬‬ ‫ئۇالر ئۆز قوللىرى تىللىرى بىلەن قىلغان كۇپۇرلىقى‬ ‫سەۋەبى بىلەن شۇنداق بولغان ئىدى‪.‬‬ ‫رەسۇلۇالھ ﷺنىڭ ھاياتىدىكى بۇ پاكىتالر باشقا‬ ‫دەلىللەر كۆپ بولۇپ‪ ،‬بۇالر رەسۇلۇالھ ﷺنىڭ مېھرىبان‬ ‫كۆيۈمچانلىقىنى يوق قىلمايدۇ‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫مۇھەممەد ئالالھنىڭ ئەلچىسى‪ ،‬ئۇنىڭ بىلەن بىرگە‬ ‫بولغانالر كاپىرالرغا رەھىمسىز ئۆز ئارا مېھرىباندۇر‪.‬‬ ‫سۈرە پەتىھ ‪-29‬ئايەت‪ .‬رەسۇلۇالھ ﷺ ئالالھنىڭ‪:‬‬ ‫ئې مۇمىنلەر كاپىرالردىن سىلەرگە ئۇرۇش ئاچقانالر‬ ‫بىلەن ئۇرۇش قىلىڭالر‪ ،‬ئۇالر سىلەرنى قاتتىق ھېس‬ ‫قىلسۇن‪ ،‬بىلىڭالركى ھەقىقەتەن ئالالھ مۇتتەقىلەر‬ ‫بىلەن بىرگىدۇر‪ .‬سۈرە تەۋبە ‪-12‬ئايەت‪ .‬دېگەن‬

‫بۇيرۇقىنى ئىجرا قىلدى‪.‬‬ ‫شۇنداقال رەسۇلۇالھ ﷺ رەھمەت ئەلچىسى‪ ،‬ئۇرۇش‬ ‫ئەلچىسى‪ ،‬ئەمما ئالالھنىڭ دوستلىرىغا مېھرىبان‪،‬‬ ‫ئالالھنىڭ دۈشمەنلىرىگە رەھىمسىز‪ ،‬مۇسۇلمانالردىن‬ ‫دۈشمەن بىلەن ماسالشماقچى بولغان تاغۇتنىڭ‬ ‫دوستلىرىنىڭ يولىغا شۇنداق رەھىمسىز بولىدۇ‪،‬‬ ‫بەلكى يول تاپالىسىال كاپىرنىڭ تائىتىگە كىرمەكچى‬ ‫بولىدۇ‪ ،‬ئەگەر مۇسۇلمان شۇنداق قىلسا ۋە ئالالھنىڭ‬ ‫دۈشمەنلىرى تەرەپكە ئالدىرىسا ئۇ ئۆلتۈرلىدۇ‪ ،‬ۋە‬ ‫كاپىرالر مۇسۇلمانالرغا مۇئامىلە قىلغاندەك مۇئامىلە‬ ‫قىلىنىدۇ‪ ،‬شەيتانال ئىسالمنىڭ مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫سۈرىتىنى خۇنۈكلەشتۈرۈشكە ئالدىرايدۇ‪ ،‬ئۇنداقتا‬ ‫بۇالر قايسى ئىسالم توغرۇلۇق سۆزلەۋاتىدۇ؟ قايسى‬ ‫دىنغا ئەگىشىۋاتىدۇ؟‬ ‫ساھابىلەر (ئالالھ ئۇالردىن رازى بولسۇن) كۆڭلى‬ ‫ئىنتايىن يۇمشاق‪ ،‬مېھرىبان‪ ،‬ئەخالقلىق‪ ،‬دىننى‬ ‫تارقىتىپ ئىسالم بايرىقىنى تىكلەشكە ئىنتايىن‬ ‫ھېرىسمەن ئىدى‪ ،‬ئۇالر ھەممە ئىشلىرىدا‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺنىڭ سۈننىتىگە چىڭ ئېسىلىشقا‬ ‫ئىنتايىن ھېرىسمەن ئىدى‪ ،‬ئۇالر رەسۇلۇلالھ ﷺنىڭ‬ ‫تىنچلىق ۋە ئۇرۇش ھالىتىدىكى كاپىرالرغا تۇتقان‬ ‫مۇئامىلىسىدىمۇ ئۇنىڭغا ئەگەشكەن ئىدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫دىننىڭ يىلتىزىنى چىڭىتىپ ئىسالمنىڭ تۈۋرۈكىنى‬ ‫قوپۇرۇپ تەۋھىد بايرىقىنى تىكلەش ئۈچۈن كاپىرالرغا‬ ‫قىلىچى ۋە تىلى بىلەن قاتتىق قول ئىدى‪.‬‬ ‫ئۇالرنىڭ تۇنجىسى ئالالھ ئۇنىڭ ئىرادىسى بىلەن‬ ‫ئىسالمنى مۇستەھكەم قىلغان ئەبۇ بەكرى سىددىق‬ ‫رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ بولۇپ‪ ،‬ئۇ زاكاتنىڭ پەرىزلىكىدىن‬ ‫ئىبارەت ئىسالمنىڭ روشەن شەرىئەتلىرىدىن بىر‬ ‫شەرىئەتتىن باش تارتقان مۇرتەدلەرگە قارشى ئۇرۇش‬ ‫قىلىشقا بەل باغلىغان ئىدى‪ ،‬ئۇ ئۇالر بىلەن بۇتقا‬ ‫چۇقۇنۇشقا قايتىۋالغان ياكى دەججالالرغا ئەگەشكەن‬ ‫كىشىلەرنىڭ ئارىسىنى ئايرىپ ئولتۇرمىدى‪ ،‬شۇنىڭ‬ ‫ئۈچۈن قوشۇن تەشكىللەپ گۇرۇپپىالرنى ئەۋەتتى‪ ،‬شۇ‬ ‫گۇرۇپپىالرنىڭ بىرسى ئالالھنىڭ سۇغۇرۇلغان قىلىچى‬ ‫خالىد ئىبنى ۋەلىدنىڭ گۇرۇپپىسى ئىدى‪.‬‬ ‫خالىد رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ مۇرتەدلەرگە قىلغان تۇنجى‬ ‫ھۇجۇمىدىال تۇلەيھە ئىبنى خۇۋەيلىد ۋە ئۇنىڭ بىلەن‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪16‬‬

‫كەلگەن ئەرەب قەبىلىلىرىنى تارمار قىلىپ‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫شەۋكىتىنى سۇندۇردى‪ ،‬ئەبۇ بەكرى سىددىق‬ ‫رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ ئۇنىڭغا كاپىرالرغا ئەجەللىك زەربە‬ ‫بېرىش توغرىلىق مەكتۇپ يوللىدى‪ ،‬ئىبنى كەسىر‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئەبۇ بەكىر سىددىققا خالىدنىڭ‬ ‫تۇلەيھە ۋە ئۇنىڭ بىلەن بىر سەپتىكى مۇرتەدلەرنى‬ ‫مەغلۇپ قىلغانلىق خەۋىرى يەتكەندە‪ ،‬خالىدقا‪(:‬‬ ‫ئالالھ ساڭا تېخىمۇ كۆپ ياخشىلىقنى ئىنئام قىلسۇن‪،‬‬ ‫ئۆز ئەمىلىڭدە ئالالھدىن قورققىن‪ ،‬ئالالھ تەقۋادارالر‬ ‫بىلەن بىللە‪ ،‬كۈچەپ ھەرىكەت قىل‪ ،‬يۇمشاق قوللۇق‬ ‫قىلما‪ ،‬مۇشرىكالردىن مۇسۇلمانالرنى ئۆلتۈرگەنلەرنى‬ ‫بوش قويۇۋەتمە‪ ،‬ئالالھقا قارشى چىققانالرنى‬ ‫ئەگەر شۇنىڭدا دىنغا مەنپەئەت بار دەپ قارىساڭ‬ ‫ئۆلتۈرۈۋەت) دەپ مەكتۇپ يوللىغان‪[.‬ئەلبىدايە ۋە‬ ‫نىھايە]‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ قىلىچى بۇ ۋەسىيەتنى ئورۇنداش ئۈچۈن‪،‬‬ ‫مەغلۇپ بولغان قوشۇننىڭ كەينىدىن قوغالپ زەربە‬ ‫بېرىپ قىساس ئېلىش ئۈچۈن ئۇالرنى ئىزدەپ‬ ‫يۈرۈپ كەتتى‪ ،‬ئىبنى كەسىر مۇنداق دەيدۇ‪«:‬خالىد‬ ‫رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ ئۆلتۈرۈلگەن مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫قىساسىنى ئېلىش ئۈچۈن بىرەر ئايغا يېقىن‬ ‫مۇرتەدلەرنى ئىزدەپ ئۇالردىن قىساس ئالغان‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ بەزىسىنى ئوتتا كۆيدۈرۈپ‪ ،‬بەزىسىنى‬ ‫تاش بىلەن ئېزىپ‪ ،‬بەزىسىنى تاغنىڭ ئۈستىدىن‬

‫‪17‬‬

‫تاشالپ ئۆلتۈرگەن‪ ،‬خالىد رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ بۇالرنىڭ‬ ‫ھەممىسىنى باشقا مۇرتەد ئەرەبلەر بۇ خەۋەرنى‬ ‫ئاڭالپ ئىبرەت ئېلىش ئۈچۈنال قىلغان ئىدى»‪ ،‬مانا بۇ‬ ‫باشقا مۇرتەدلەرنىڭ بۇ خەۋەرلەرنى ئاڭالپ تەۋبىگە‬ ‫ئالدىراپ بويسۇنۇشى ئۈچۈن ئۇالرغا قورقۇنچ سېلىش‬ ‫ھېسابلىنىدۇ‪.‬‬ ‫بەزاخەنىڭ ئەلچىلىرى ئەبۇ بەكرى سىددىق‬ ‫رەزىيەلالھۇ ئەنھۇغا ئىسالم ھۆكۈملىرىنىڭ‬ ‫ھەممىسىگە بويسۇنۇشقا ۋەدە بېرىپ سۈلھى تۈزگىلى‬ ‫كەلگەندە‪ ،‬ئۇالرغا قاتتىق ئۇرۇشۇش ياكى خارلىق‬ ‫تىنچلىق ئىختىيارلىقى بېرىلدى‪ ،‬ئىبنى كەسىر‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئۇالر ‪ -‬ئى ئالالھنىڭ ئەلچىسىنىڭ‬ ‫خەلىپىسى‪ ،‬قاتتىق ئۇرۇشنىغۇ بىلىمىز‪ ،‬خارلىق‬ ‫تىنچلىق دېگەن نېمە‪ -‬دەپ سورىدى؟ ئەبۇ بەكرى‬ ‫رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ‪ -‬سىلەردىن قورال‪-‬ياراغ‪ ،‬ئات‪-‬‬ ‫ئۇالغ ھەممىسى تارتىۋېلىنىدۇ‪ ،‬سىلەردىن كېيىنكىلەر‬ ‫تۆگىنىڭ قۇيرۇقىغا ئېسىلىپ يۈرۈيدۇ‪( ،‬يەنى‬ ‫دېھقانچىلىق قىلىپ خار ياشايدۇ)‪ ،‬شۇ ئارقىلىق ئالالھ‬ ‫خەلىپە ۋە مۆئمىنلەرگە سىلەرنى كۆرسىتىپ قويىدۇ‪،‬‬ ‫سىلەر بىزگە يەتكۈزگەن زىيانالرنى تۆلەيسىلەر‪،‬‬ ‫ئەمما بىز سىلەرگە يەتكۈزگەن زىياننى تۆلىمەيمىز‪،‬‬ ‫شۇنداقال سىلەر بىزدىن ئۆلگەنلەرنى جەننەتتە‪،‬‬ ‫سىلەردىن ئۆلگەنلەرنى دوزاختا دەپ گۇۋاھلىق‬ ‫بىرىسىلەر» دېدى‪[.‬بۇخارىدىن]‬

‫ئەبۇ بەكىر سىددىقنىڭ قىلغان ئىشى‪ ،‬ئالالھ ۋە‬ ‫ئالالھنىڭ رەسۇلىغا قارشى چىققانالرنىڭ قىلغان‬ ‫ئىشىنىڭ قاتتىق يامان ۋە ناچار ئىش ئىكەنلىكىنى‬ ‫بىلدۈرۈش ئارقىلىق ئۇالرنى خار قىلىش ئۈچۈندۇر‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ تەۋبىسىدىن كېيىنمۇ ئۇالردىن قورالنى‬ ‫يىغىۋېلىش ئۇالرنىڭ ئىسالم دۆلىتىگە بولغان‬ ‫خەتىرىدىن ساقلىنىش ئۈچۈندۇر‪ ،‬مۇرتەدلەر بىلەن‬ ‫بولغان ئۇرۇش تېخى تۈگىمەي تۇرۇپ مۇسۇلمانالر‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ دۆلىتىنىڭ ئىززىتىگە‪ ،‬ئۇالرغا قارشى‬ ‫چىققانالرنىڭ‪ ،‬ئۇرۇش ئاچقانالرنىڭ خارلىقىغا‬ ‫دااللەت قىلىدىغان شەرتلەر ئۇالرغا يۈكلەنگەنلىكى‬ ‫ئىسالم ۋە مۇسۇلمانالرنىڭ ئىززىتىدۇر‪.‬‬ ‫ئەبۇ بەكرى سىددىقنىڭ مۇسۇلمانالرنى ئالداپ‬ ‫ئۆزلىرىگە قارشى ئۇرۇش ئاچقان يەنە بىر مۇرتەدنىڭ‬ ‫بىر ۋەقەلىكى بار‪ ،‬ئۇ بولسىمۇ فەجئەت ئەسسەلەمى‬ ‫بولۇپ ئۇنىڭ جازاسى كۆيدۈرۈپ ئۆلتۈرۈلۈش ئىدى‪،‬‬ ‫ئىبنى كەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ « :‬ئەبۇ بەكرى سىددىق‬ ‫فەجئەنى مەدىنىدىكى بەقى دېگەن ئورۇندا كۆيدۈرۈپ‬ ‫ئۆلتۈردى‪ ،‬ئۇنىڭ سەۋەبى‪ :‬ئۇ ئەبۇ بەكرى سىددىقنىڭ‬ ‫قېشىغا كېلىپ ئۆزىنىڭ ئىسالمغا قايتقانلىقىنى داۋا‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئۇنىڭدىن مۇرتەدلەرگە قارشى ئۇرۇش قىلىش‬ ‫ئۈچۈن قوشۇن تەييارالپ ئۆزىنى ئۇالر بىلەن بىرگە‬ ‫ئەۋەتىشنى تەلەپ قىلدى‪ ،‬ئەبۇ بەكرى سىددىق ئۇنى‬ ‫قوشۇن بىلەن يولغا سالدى‪ ،‬لېكىن ئۇ ئالدىغا مۇرتەد‬ ‫ئۇچرىسۇن ياكى مۇسۇلمان ئۇچرىسۇن ئۆلتۈرۈپ‬ ‫مېلىنى ئېلىشقا باشلىدى‪ ،‬ئەبۇ بەكرى سىددىق‬ ‫بۇنى ئاڭالپ ئۇنىڭ كەينىدىن قوشۇن ئەۋەتىپ ئۇنى‬ ‫تۇتۇپ كەلدى‪ ،‬قۇلى گەردىنىگە باغالنغان ھالدا ئوتقا‬ ‫تاشلىنىپ كۆيدۈرۈپ ئۆلتۈرۈلدى‪.‬‬ ‫ئەمما يەمامە ئۇرۇشىغا كەلسەك‪ ،‬بۇ ئۇرۇش‬ ‫مۇسەيلىمە كاززاپنىڭ مۇرتەد ئەگەشكۈچىلىرىگە‬ ‫قىلىنغان ئەڭ قاتتىق ۋە شىددەتلىك جەڭ بولۇپ‪،‬‬ ‫بۇ جەڭدە ساھابىلەر پۈتۈن كۈچىنى سەرپ‬ ‫قىلغان‪ ،‬ئاخىرىدا ئالالھ ئۇالرغا نۇسرەت ئاتا قىلىپ‬ ‫مۇرتەدلەرنى تەلتۆكۈس پىتجىت قىلىپ تاشلىغان‪.‬‬ ‫ئىبنى كەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬باغچىدا ۋە جەڭدە‬ ‫ئۆلتۈرۈلگەنلەرنىڭ سانى تەخمىنەن ئونمىڭغا‪،‬‬ ‫يەنە بىر رىۋايەتتە يىگىرمە بىرمىڭغا يەتكەن‪،‬‬ ‫مۇسۇلمانالردىن پەقەت ئالتە يۈز ياكى بەش يۈزى‬ ‫ئۆلتۈرۈلگەن‪ .»،‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ « :‬ئەبۇ‬ ‫بەكرىدىن خالىدقا باالغەتكە يەتكەن ھەممىسىنى‬

‫ئۆلتۈرۈش توغرىلىق مەكتۇپ كەلگەن ۋاقتىدا‪ ،‬خالىد‬ ‫ئۇالر بىلەن سۈلھى تۈزۈپ بولغان ئىدى‪ ،‬شۇڭا‬ ‫سۈلھىگە ئەمەل قىلىندى‪.‬‬ ‫ئەگەر خالىد ئىبنى ۋەلىدنىڭ ئەبۇ بەكرىدىن خەت‬ ‫كېلىشتىن بۇرۇن بەنى ھەنىپە قوۋمى بىلەن سۈلھىسى‬ ‫بولمىغان بولسا ئىدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ قالغانلىرىنى تۈپ‬ ‫يىلتىزىدىن قۇرۇتاتتى‪ .‬ئالالھ ھەممىنى بىلگۈچىدۇر‪.‬‬ ‫بەھرەيندە ئەال ئىبنى ھەزرەمى رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ‬ ‫مۇرتەدلەرگە ئەجەللىك زەربىلەرنى بەرگەندە‬ ‫ئۇالر قېچىشقا باشلىدى‪ ،‬مۇسۇلمانالر ئۇالرنى‬ ‫كەينىدىن قوغالپ ماڭدى‪ ،‬ئۇالر كېمىگە چىقىپ بىر‬ ‫دەريادىن ئۆتۈۋالدى‪ .‬ئىبنى كەسىر مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫« مۇسۇلمانالر ئۇالرنىڭ ئىزىدىن قوغالپ مېڭىپ‪،‬‬ ‫ئۇالرنى ئۇچرىغانال يەردە ئۆلتۈرۈپ ماڭدى‪ ،‬قاچقانالر‬ ‫ۋە دېڭىزدىكىلەرنىڭ كۆپىنچىسى دارىن دېگەن‬ ‫ئورۇنغا كەتتى»‪ ،‬مۇسۇلمانالر ئۇالرغا ئۆزىنى ئېلىپ‬ ‫قېچىشقىمۇ پۇرسەت بەرمىگەن‪ ،‬ئۇالر مۇرتەدلەرنىڭ‬ ‫كەينىدىن دەرياغىچە قوغالپ كىرىپ ئۇالر بىلەن‬ ‫ئۇرۇش قىلىپ‪ ،‬غەنىيمەتلەرنى ئېلىپ قايتىپ‬ ‫چىققان‪.‬‬ ‫تارىختىن بۇيان مۇرتەدلەرگە قارشى ئۇرۇش‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ئالالھنىڭ دىنىغا قايتقانغا قەدەر ياكى مۇرتەدلىك‬ ‫ھالىتىدە ئۆلتۈرۈلگەنگە قەدەر ئەنە شۇ تەرىقىدە‬ ‫ئېلىپ بېرىلغان‪.‬‬ ‫ئەبۇ بەكرى سىددىق رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ بۇ ئۇرۇشالردىن‬ ‫بىكار بولۇپال ئىراق ۋە شامنى فەتىھ قىلماقچى‬ ‫بولدى‪ ،‬مۇرتەدلەر ئىسالمنى زېمىنغا تارقىتىش ۋە‬ ‫ئالالھ يولىدىكى جىھادقا ئېگىز تۇساقتۇر‪ ،‬ئىسالم‬ ‫ئۈممىتىنىڭ ئۆزىدىن باشقا ئۈممەتلەرگە قىلىدىغان‬ ‫دەۋەت يولىنى ئاسانالشتۇرۇش ئۈچۈن بۇ توساقنى‬ ‫قومۇرۇپ تاشلىماي بولمايدۇ‪.‬‬ ‫خالىد ئىبنى ۋەلىد پارسالر بىلەن قىلغان بىر جەڭدە‬ ‫دەريانى ئۇالرنىڭ قېنى بىلەن ئاقتۇرۇشقا قەسەم‬ ‫قىلغان‪ ،‬ئىبنى كەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ « :‬خالىد‪:‬‬ ‫ئى ئالالھ ئەگەر سەن ماڭا ئۇالرنى ئەسىر ئېلىشقا‬ ‫مۇيەسسەر قىلساڭ‪ ،‬ئۇالرنىڭ قېنى بىلەن مۇشۇ‬ ‫دەريانى ئاققۇزۇش ماڭا ۋاجىپ بولسۇن» دەپ‬ ‫قەسەم ئىچتى‪ ،‬ئالالھ مۇسۇلمانالرغا ئۇالرنى تىرىك‬ ‫تۇتۇشقا ئىمكانىيەت بەردى‪ ،‬خالىدنىڭ جاكارچىسى‪:‬‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪18‬‬

‫ئەسىرگە ئېلىشتىن چەكلەنگەن كىشىدىن باشقا‬ ‫پۈتۈن ئەسىرلەر ئۆلتۈرۈلىدۇ دەپ جاكارلىدى‪،‬‬ ‫مۇسۇلمانالر ئەسىرلەرنى ئاتلىق دەريا تەرەپكە‬ ‫ھەيدەپ ماڭدى‪ ،‬دەريا بويىغا مەخسۇس كالال‬ ‫كىسەرلەر ئورۇنالشتۇرۇلغان ئىدى‪ ،‬ئۇالر شۇ تەرىقىدە‬ ‫ئۈچ كېچە‪-‬كۈندۈز كالال كەستى‪ ،‬دەريانىڭ سۈيى باشقا‬ ‫ئورۇنغا ئېقىتىلغان بولۇپ‪ ،‬ئەسىرلەرنىڭ كاللىسى سۇ‬ ‫يوق دەريادا ئېلىنغان‪ ،‬ئەمىرلەر خالىدنىڭ دېگىنىدىن‬ ‫يانمايدىغانلىقىنى كۆرۈپ بەزى ئەمىرلەر خالىدقا‪:‬‬ ‫«سەن قەسىمىڭنى ئورۇنداش ئۈچۈن دەريا سۈيىنى‬ ‫قاننىڭ ئۈستىگە قۇيۇپ بەرسەڭ دەريا ئۇالرنىڭ قېنى‬ ‫بىلەن ئاقىدۇ» دەپ مەسلىھەت كۆرسەتتى‪ ،‬خالىد‬ ‫ئۇالرنىڭ مەسلىھەتى بۇيىچە دەريا سۈيىنى قۇيۇپ‬ ‫بىرىۋىدى دەريا قان بولۇپ ئاقتى‪ ،‬شۇ سەۋەبتىن بۇ‬ ‫دەريا بىزنىڭ بۇ كۈنىمىزگە قەدەر «قان دەرياسى»‬ ‫دەپ ئاتىلىدۇ‪ ،‬بۇ دەريا بويىدا ئۆلتۈرۈلگەنلەرنىڭ‬ ‫سانى يەتمىش مىڭ ئىدى‪.‬‬ ‫خالىد ئىبنى ۋەلىدنىڭ روملۇقالر بىلەن بولغان‬ ‫بىر جەڭىدە‪ ،‬روملۇقالرنىڭ ماھان ئىسىملىك بىر‬ ‫قوماندانى ئۇنى مەقسىتىدىن ياندۇرۇش ئۈچۈن‬ ‫ئۇنىڭغا ئۇچرىشىش تەكلىپى بەرگەندە خالىدنىڭ‬ ‫جاۋابى ئىنتايىن قورقۇنۇچلۇق بولغان ئىدى‪ ،‬ئىبنى‬ ‫كەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ماھان خالىدقا‪ -‬بىز‬ ‫سىلەرنىڭ يۇرتۇڭالردا ئاچ قېلىپ يېمەكلىك ئىزدەپ‬ ‫چىققىنىڭالرنى بىلىمىز‪ ،‬كېلىڭالر سىلەردىن‬ ‫ھەربىرىڭالرغا ئون دىنار پۇل ۋە يېتەرلىك كىيىم كېچەك‬ ‫ۋە تاماق بېرەي‪ ،‬ئۆز يۇرتۇڭالرغا قايتىپ كىتىڭالر»‬ ‫ دېدى‪ ،‬خالىد ئۇنىڭغا‪ «-‬بىز يۇرتىمىزدىن سەن‬‫سۆزلەپ ئۆتكەن نەرسىلەر ئۈچۈن چىقمىدۇق‪ ،‬بىز‬ ‫قان ئىچىدىغان بىر قوۋم‪ ،‬بىز روملۇقالرنىڭ قېنىدىنمۇ‬ ‫تەملىك قان يوقكەن دەپ ئاڭالپ قېنىڭالرنى ئىچكىلى‬ ‫كەلگەن ئىدۇق‪-» ،‬دېدى‪ ،‬ماھاننىڭ ھەمراھلىرى‪«:‬‬ ‫ئالالھ بىلەن قەسەمكى بۇ گەپ ئەرەبلەر دەيدىغان‬ ‫گەپ ئەمەس» دەپ قالغان ئىدى‪.‬‬ ‫ئەلى رەزىيەلالھۇ ئەنھۇنىڭ خىالفەت دەۋرىدە ئەلىنى‬ ‫ئۇلۇغالپ ئىالھلىق مەرتىۋىسىگە كۆتۈرىدىغان بىر‬ ‫تۈركۈم كىشىلەر ئاشكارا بولدى‪ ،‬ئەلى رەزىيەلالھۇ‬ ‫ئەنھۇ ئۇالرنىڭ ھەممىسىنى كۆيدۈرۈپ ئۆلتۈرۈشكە‬ ‫بۇيرىدى‪ ،‬ئىمام زەھەبى [ئىسالم تارىخى] دېگەن‬ ‫كىتابىدا مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬بىر توپ كىشىلەر ئەلى‬ ‫رەزىيەلالھۇ ئەنھۇنىڭ يېنىغا كىرىپ‪ -‬سەن ئۇ ‪-‬‬ ‫‪19‬‬

‫دېدى‪ ،‬ئەلى رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ‪ -‬مەن كىم‪-‬دەپ‬ ‫سورىسا؟ ئۇالر‪-‬سەن ئۇ‪ -‬دېدى‪ ،‬ئەلى رەزىيەلالھۇ‬ ‫ئەنھۇ يەنە‪ -‬مەن كىم‪ -‬دېسە‪ ،‬ئۇالر‪-‬سەن بىزنىڭ‬ ‫رەببىمىز‪ -‬دېدى‪ ،‬ئەلى رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ ئۇالرغا‪-‬‬ ‫قايتىپ كىتىڭالر‪ -‬دېسە‪ ،‬ئۇالر ئۇنىمىدى‪ ،‬كىيىن‬ ‫ئەلى رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ ئۇالرنىڭ كاللىسىنى ئېلىپ‬ ‫ھەممىسىنى بىر يەرگە توپالپ كۆيدۈرۈۋەتتى‪.‬‬ ‫بىز يۇقىرىدا سۆزلەپ ئۆتكەن قىسىسىلەر‪،‬‬ ‫ساھابىلەرنىڭ كاپىر‪-‬مۇرتەدلەرگە قارشى قىلغان‬ ‫جەڭلىرىدىكى ئۇالرغا قىلغان قاتتىق قوللىقىغا‬ ‫كەلتۈرۈلگەن ئۈلگىلەرنىڭ ئازغىنە بىر قىسمى‪.‬‬ ‫كىمىكى ئۇالرنىڭ يولىدىن ماڭسا توغرا يول تاپىدۇ‪،‬‬ ‫كىمىكى ئۇالرنىڭ يولىدىن باشقا يولالرغا ئەگەشسە‬ ‫ئالالھ ئۇ كىشىنى شۇ يۈزلەنگەن ئازغۇن يول ۋە‬ ‫پىرىنسىپالرغا يۈلەندۈرۈپ قۇيىدۇ‪ ،‬كىمىكى ئۇالرنى‬ ‫ئەڭ توغرا يول تاپقۇچىىالر دەپ ئويلىسا ئۇ كىشى‬ ‫ئالالھ ۋە ئالالھنىڭ رەسۇلىغا يالغان چاپلىغان بولىدۇ‪،‬‬ ‫ئالالھ ئەڭ توغرا يولغا باشاليدۇ‪.‬‬

‫ئالالھ بەندىلەرنى ياراتتى‪ ،‬ياماننى ياخشىدىن‬ ‫ئايرىش ئۈچۈن بەندىلەر ئىچىدە ئىمتىھان‪-‬‬ ‫سىناقنى بېكىتتى‪ ،‬ياشىغانالرنىڭ روشەن‬ ‫دەلىلنى كۆرۈپ ياشىسۇن‪ ،‬ھاالك بولىدىغانالرنىڭ‬ ‫روشەن دەلىلنى كۆرۈپ ھاالك بولسۇن‪ ،‬پەقەت‬ ‫تاۋالنغاندىن كىيىن كۈچ قۇۋۋەتكە ئىگە بولغىلى‬ ‫بولىدۇ‪ ،‬پەقەت ئېغىرچىلىقتىن كىيىن نۇسرەت‬ ‫بولىدۇ‪ ،‬تارچىلىقتىن كىيىن كەڭرىچىلىق بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ يولى ۋە ئالالھ مۇمىنلەرگە تەييارلىغان‬ ‫مۇكاپاتالر زور بەدەل تەلەپ قىلىدىغان يول‬ ‫بولۇپ‪ ،‬بۇ بەدەلنى پەقەت قەلبلىرى يېگانە‬ ‫ئالالھقىال باغالنغان‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺنىڭ ۋە‬ ‫ساھابىلەرنىڭ يولىدا مۇستەھكەم تۇرغان‬ ‫ھەقىقىي مۇمىنلەر تۆلىيەلەيدۇ‪ ،‬ئۇالرنى شەخس‬ ‫ۋە ئىسىمالر ئالدىيالمىغان‪ ،‬ھەقنى ئىزدەپ ھەق‬ ‫ئەھلىنى تۇنىيالىغان كىشىلەردۇر‪ ،‬ھەق ئەھلى‬ ‫يىلالرچە قىلغان جىھادى بىلەن گۈزەل نامالرنى‬ ‫قالدۇرۇپ يولنى ئۈزۈپ دەپ قاراپ كەينىگە‬ ‫قايتىپ كەتكەن‪ ،‬بۈگۈن مۇجاھىدالرنى ياردەمسىز‬ ‫تاشالپ قويغان‪ ،‬ياكى ئۆمرىنى قەلەم‪-‬قەغەز‬ ‫بىلەن ئۆتكۈزۈپ «ئىسالم دۆلىتى قۇرۇلدى‪،‬‬ ‫كېلىڭالر! ئىلمىڭالرغا ئەمەل قىلىڭالر! »‬ ‫دېيىلسە قۇلىقى گاس ئادەمدەك تەكەببۇرلۇق‬ ‫قىلىپ يۈز ئۆرىۋالغان كىشىلەر ئەمەس‪.‬‬ ‫ئىبنى قەييىم جەۋزى (ئالالھ ئۇ كىشىگە‬ ‫رەھمەت قىلسۇن) مەڭگۈلۈك جەننەت يولىنى‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪20‬‬

‫سۈپەتلەپ مۇنداق دەيدۇ‪ « :‬سەن قەيەردە؟‬ ‫توغرا يول ئادەم ئەلەيھىسساالم چارچىغان‪ ،‬نوھ‬ ‫ئەلەيھىسساالم قېرىپ مۈكچەيگەن‪ ،‬ئىبراھىم‬ ‫ئەلەيھىسساالم ئوتقا تاشالنغان‪ ،‬ئىسمائىل‬ ‫ئەلەيھىسساالم بوغۇزلىنىشقا تەييار بولغان‪،‬‬ ‫يۈسۈپ ئەلەيھىسساالم ئەرزان سېتىلىپ تۈرمىدە‬ ‫نەچچە يىل ياتقان‪ ،‬زەكەريا ئەلەيھىسساالم‬ ‫ئەلەيھىسساالم‬ ‫يەھيا‬ ‫ھەرىدەلگەن‪،‬‬ ‫بوغۇزالنغان‪ ،‬ئەييۇپ ئەلەيھىسساالم كۆپ‬ ‫كېسەل تارتقان‪ ،‬داۋۇد ئەلەيھىسساالم كۆپ‬ ‫يىغلىغان‪ ،‬ئىسا ئەلەيھىسساالم ياۋايى ھايۋانالر‬ ‫بىلەن ماڭغان‪ ،‬مۇھەممەد ﷺ تۈرلۈك ئازاب‬ ‫ئوقۇبەتلەرنى تارتقان ئىدى يولدۇر‪]».‬الفوائد[‬ ‫ئەنبىياالرنىڭ ئەھۋالى شۇنداق بولغان ئىدى‪،‬‬ ‫ئىرادىلىك ئالالھنىڭ رەسۇللىرىدىن رەسۇلىمىز‬ ‫مۇھەممەد ﷺ ۋە باشقا پۈتۈن ئالالھنىڭ‬ ‫رەسۇللىرى ئالالھ يولىدا ھەرخىل ئەزىيەتلەرگە‬ ‫ئۇچراپ‪ ،‬سەۋر قىلىپ مۇستەھكەم تۇرغان‪،‬‬ ‫ساپ تەۋھىدكە چاقىرىشى سەۋەبلىك تۈرلۈك‬ ‫ئۇسۇلدا ئازابالنغان‪ ،‬شۇنداقتىمۇ بوشاشمىغان‪،‬‬ ‫ئاجىزالپ قالمىغان ئىدى‪ ،‬ئۇنداقتا ئۇالردىن‬ ‫تۆۋەن كىشىلەر قانداق بوالر؟! ئۇالرمۇ سىنىلىپ‬ ‫پاكالنمامدۇ؟ تاۋلىنىپ تازالنمامدۇ؟ ئىمام‬ ‫شافىئىدىن‪ « :‬ئادەمگە نىسبەتەن سىنىلىش‬ ‫ئەۋزەلمۇ ياكى تەمكىنلىكمۇ؟ » دەپ سورالغاندا‬ ‫‪ «:‬سىنالماي تۇرۇپ تەمكىنلىك بولمايدۇ»‬ ‫دەپ جاۋاب بەرگەن‪.‬‬ ‫شۇنداق‪ ،‬ئىشنىڭ بېشىدا تاۋالنماي تۇرۇپ‬ ‫پارالق كەلگۈسى بولمايدۇ‪ ،‬ئىمتىھانالر‬ ‫ئېغىرالشماي‪ ،‬نەپەسلەر بۇغۇلماي تۇرۇپ‪،‬‬ ‫قىيىنچىلىق كۈچەيمەي تۇرۇپ كۈچ قۇۋۋەتكە‬ ‫ئېرىشكىلى بولمايدۇ‪ ،‬چۈنكى سادىق ئەر‪-‬‬ ‫ئايالالرغا ۋەدە قىلىنغان نەرسە جەننەتتۇر‪،‬‬ ‫جەننەتتە ئالالھنى كۆرۈشتىن ئىبارەت ئەڭ‬ ‫ئېسىل نېمەت‪ ،‬ئەڭ چوڭ ئارزۇغا يەتكىلى‬ ‫بولىدۇ‪ ،‬شۇنداق تۇرۇپ بۇ نېمەتكە ئېسىل‬ ‫تۇرمۇش‪ ،‬كەڭرىچىلىق بىلەن ئېرىشكىلى‬ ‫بۇالمدۇ؟ ياق‪ ،‬بەلكى بۇ نېمەتكە قىلىچ‪،‬‬ ‫نەيزىلەرنىڭ سايىسى ئاستىدىال ئېرىشكىلى‬ ‫بولىدۇ‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪( :‬سىلەر تېخى‬ ‫ئىلگىرىكىلەر ئۇچرىغان كۈلپەتلەرگە ئۇچرىماي‬ ‫‪21‬‬

‫تۇرۇپ جەننەتكە كېرىشنى ئويالمسىلەر؟‬ ‫سىلەردىن ئىلگىرى ئۆتكەن (مۇئمىن) لەر‬ ‫ئېغىرچىلىقالرغا كۈلپەتلەرگە ئۇچرىغان ۋە‬ ‫چۆچۈتىۋېتىلگەن ئىدى ھەتتا رەسۇل ۋە‬ ‫مۇئمىنلەر‪« :‬ئالالھنىڭ (بىزگە ۋەدە قىلغان)‬ ‫ياردىمى قاچان كېلىدۇ دېگەن ئىدى » ( ﺳﯜﺭﻩ‬ ‫ﺑﻪﻗﻪﺭﻩ ‪-214‬ئايەت )‪ .‬ئىمام تەبەرى مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬بۇ ئايەتنىڭ مەنىسى‪ :‬ئى ئالالھ‬ ‫ۋە ئالالھنىڭ رەسۇللىرىغا ئىمان ئېيتقانالر!‬ ‫سىلەر تېخى سىلەردىن ئىلگىرىكى ئالالھنىڭ‬ ‫رەسۇل ۋە ئەنبىيالىرىنىڭ ئەگەشكۈچىللىرى‬ ‫ئۇچرىغان ئېغىر سىناق‪ ،‬زور ئىمتىھان‪،‬‬ ‫قاتتىقچىلىقالرغا ئۇچرىماي تۇرۇپ جەننەتكە‬ ‫كىرىمىز دەپ ئويالۋاتامسىلەر؟ ئۇالرغا كۈلپەت‪،‬‬ ‫ئېغىرچىلىقالر شۇ قەدەر ئېغىر كەلگەنكى‪،‬‬ ‫ھەتتا ئۇالر ئالالھنىڭ ياردىمى تېز كەلمىدى‬ ‫دەپ‪ ،‬ئالالھنىڭ ياردىمى قاچان كېلىدۇ دېگەن‪،‬‬ ‫لېكىن ئۇالر ئۈمۈتسىزلەنمىگەن ئىدى‪» .‬‬ ‫رۇمنىڭ پادىشاھى ھىرەقلىنىڭ ئەبۇ سۇفيانغا‪-‬‬ ‫مەن سەندىن سىلەر بىلەن مۇھەممەد ﷺ نىڭ‬ ‫ئوتتۇرسىدىكى ئۇرۇش توغرىلىق سورىدىم‪،‬‬ ‫جەڭ غەلىبىسى ئەنە شۇنداق ئايلىنىپ تۇرىدۇ‪،‬‬ ‫ئەلچىلەر ئەنۇ شۇنداق سىنىلىدۇ ئاندىن‬ ‫ئۇالر تەمكىنلىككە ئېرىشىدۇ‪-‬دېگەنلىكى‬ ‫ھېچكىمگە مەخپىي بولمىسا كېرەك‪ ،‬بۇ‬ ‫قانداقمۇ ئالالھقا ياخشى گۇمان قىلىدىغان‬ ‫مۇۋەھھىدالرغا مەخپىي قالسۇن؟!‬ ‫ھەقىقەتەن بۇ دىن قىممەتلىك دىندۇر‪ ،‬ساپ‬ ‫تەۋھىدكە چاقىرىش‪ ،‬ئالالھنىڭ كەلىمىسىنى‬ ‫ئالى قىلىشقا زور بەدەر كېتىدۇ‪ ،‬بۇنىڭ مىسالى‬ ‫ئورەك ئىگىلىرىنىڭ تۆلىگەن بەدەللىرى‪ ،‬شۇ‬ ‫دەۋرنىڭ تاغۇتى ئۇالرنى تۈپ يىلتىزىدىن‬ ‫قۇرۇتۇپ تاشالش ئۈچۈن ئۇالردىن ھېچكىمنى‬ ‫قالدۇرماي ھەممىسىنى قىرىپ تاشلىغان ئىدى‪،‬‬ ‫ئۇالر‪-‬غۇالمنىڭ رەببىگە ئىمان كەلتۈرگەندىن‬ ‫كىيىن‪-‬ئۆزلىرىگە كېلىدىغان ئۆلۈمنى بىلەتتى‪،‬‬ ‫چۈنكى ئۇالر دىنىدىن يانماي مۇستەھكەم‬ ‫تۇرغانالرنى تاشالش ئۈچۈن كاپىرالرنىڭ‬ ‫ئورەك كوالپ‪ ،‬ئوتۇنالرنى توپالۋاتقانلىقىنى‬ ‫كۆرۈپ تۇرۇۋاتاتتى‪ ،‬لېكىن ئۇالرنىڭ ئىمانىدا‬ ‫قىلچىلىك تەۋرىنىشمۇ بولماي‪ ،‬دىنىنى‬ ‫ئۆزگەرتمەستىن مۇستەھكەم تۇرۇۋاتاتتى‪،‬‬

‫بوۋىقىنى كۆتۈرۈۋالغان بىر ئايال كېلىپ ئۆزىنى‬ ‫ئوتقا تاشالشتىن ئىككىلىنىپ قېلىۋىدى‪ ،‬ئۇ‬ ‫ئايالغا بوۋاق سۇباتلىق بىلەن‪ « :‬ئەي ئانا سەۋر‬ ‫قىلىڭ! سىز ھەق ئۈستىدە» دەپ نىدا قىلغان‬ ‫ئىدى‪.‬‬ ‫ئىبنى ئەبۇ شەيبە ئۆزىنىڭ ھەدىس كىتابىدا‬ ‫ھەسەندىن مۇنداق رىۋايەت قىلىدۇ‪ :‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ ئورەك ئىگىلىرى تىلغا ئېلىنسا ئالالھقا‬ ‫سېغىنىپ ئېغىر ئىمتىھانالردىن پاناھلىق‬ ‫تەلەپ قىالتتى‪.‬‬ ‫ئىمام بۇخارى ئۈزىنىڭ سەھىھ كىتابىدا‬ ‫«ئالالھقا كاپىر بولۇشنىڭ ئورنىغا ئۆلتۈرۈلۈشنى‪،‬‬ ‫تاياق يېيىشنى تاللىغان كىشى» دەپ بىر باب‬ ‫تۈزۈپ چىققان بولۇپ‪ ،‬ئۇ شۇ بابىدا خەبباب‬ ‫ئىبنى ئەرەت رەزىيەالھۇ ئەنھۇدىن مۇنداق بىر‬ ‫ھەدىسنى رىۋايەت قىلغان ‪ :‬بىز رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ گە (مۇشرىكالرنىڭ زۇلۇملىرى ئۈستىدىن)‬ ‫شىكايەت قىلىپ كەلدۇق‪ ،‬ئۇ تونىنى ياستۇق‬ ‫قىلغان ھالدا‪ ،‬كەبىنىڭ سايىسىدا يۆلىنىپ‬ ‫ئولتۇراتتى‪ .‬بىزگە نۇسرەت ئاتا قىلىشنى تىلەپ‬ ‫دۇئا قىلمامسەن؟! ‪-‬دېدۇق‪ ،‬ئۇ مۇنداق دېدى‪:‬‬ ‫« سىلەردىن بۇرۇن ئۆتكەن ئۈممەتلەردىن بىرەر‬ ‫مۇمىن (كاپىرالر تەرىپىدىن) تۇتۇلسا‪ ،‬زېمىندا‬

‫ئۇنىڭغا چوڭقۇر ئورەك كولىناتتى‪ ،‬ئاندىن ئۇ‬ ‫كىشى شۇ ئورەككە تىرىك كۆمىلەتتى‪-‬دە‪ ،‬ھەرە‬ ‫كەلتۈرۈلۈپ بېشى ئىككى پارچە قىلىناتتى‪،‬‬ ‫تۆمۈر تاغاق بىلەن گۆشى ئۇستىخىنىدىن‬ ‫تاراپ ئېلىناتتى‪ .‬ئەنە شۇنداق ئىشالرمۇ ئۇ‬ ‫ئادەمنى دىنىدىن قايتۇرالمايتتى‪ .‬ئالالھنىڭ‬ ‫نامى بىلەن قەسەمكى‪ ،‬بۇ دىن چوقۇم غەلىبە‬ ‫قىلىدۇ‪ .‬ھەتتا يولۇچى سەنئادىن ھەزرەمەۋتكە‬ ‫ئالالھتىن ۋە پادىسىنى بۆرە يەپ كېتىشتىن‬ ‫قورقۇشتىن باشقا ھېچنېمىدىن قورقماي‬ ‫بارااليدىغان زامانمۇ كېلىدۇ‪ .‬لېكىن سىلەر‬ ‫ئالدىراپ كېتىۋاتىسىلەر‪.‬‬ ‫ھەق بىلەن باتىل ئوتتۇرسىدىكى كۈرەشنىڭ‬ ‫مۇمىنلەر تۆلەيدىغان بەدىلى بار‪ ،‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪( :‬دۈشمەنلەرنى) ئۆلتۈرىدۇ ۋە‬ ‫ئۆلتۈرۈلىدۇ (يەنى دۈشمەنلەر بىلەن جىھاد‬ ‫قىلىپ شېھىت بولىدۇ) » (ﺳﯜﺭﻩ ﺗﻪﯞﺑﻪ‬ ‫‪-111‬ئايەت)‪ .‬ئوھود غازىتىدىكى ئىبرەت ۋە‬ ‫دەرسلەر نېمە دېگەن كاتتا ھە! ئۇ غازاتتا‬ ‫ۋەزىر ياكى ئەمىر ياكى قۇمانداندىن بىرى ياكى‬ ‫ئىككىسى ياكى ئۈچى ياكى ئونى ئەمەس بەلكى‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ نىڭ ئەڭ ئېسىل ساھابىلىرىدىن‬ ‫(ئالالھ ئۇالرنىڭ ھەممىسىدىن رازى بولسۇن)‬ ‫يەتمىش كىشى بىلەن شېھىتلەرنىڭ سەركىسى‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪22‬‬

‫رەسۇلۇلالھ ﷺ نىڭ تاغىسى ھەمزە رەزىيەلالھۇ‬ ‫ئەنھۇ شەھىد قىلىنغان ئىدى‪ ،‬شۇنچىال كۆپ‬ ‫شىرالر بىر كۈندە ئۆلتۈرۈلۈپ چىرايى مۇشرىكالر‬ ‫تەرىپىدىن بۇزىۋىتىلگەن ئىدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫قانداق شىر ئىكەنلىكىنى بىلەمسىلەر؟ ئۇالر‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ نىڭ ساھابىلىرى ئىدى‪ ،‬ئوھود‬ ‫كۈنى كاپىرالر بىز دائىم غەلىبە قىلىمىز دەپ‬ ‫ئويالپ‪ ،‬ئاۋازىنى يۇقىرى كۆتۈرۈپ مۇسۇلمانالرغا‬ ‫ئۆزىنى كۆرسىتىشكە باشلىدى‪ ،‬ئەبۇ‬ ‫سۇفيان چىقىپ‪-‬ئىچىڭالردا ﷺ بارمۇ‪-‬دەپ‬ ‫سورىدى؟ رەسۇلۇلالھ ﷺ‪-‬جاۋاب بەرمەڭالر‪-‬‬ ‫دېدى‪ ،‬ئۇ يەنە‪-‬ئىچىڭالردا ئەبۇ قۇھافە‬ ‫بارمۇ‪-‬دېدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ يەنە‪-‬جاۋاب‬ ‫بەرمەڭالر‪-‬دېدى‪ ،‬ئۇ يەنە قايتا‪-‬ئىچىڭالردا‬ ‫ئىبنى خەتتاپ بارمۇ‪-‬دېدى‪ ،‬ئارقىدىنال‪-‬‬ ‫بۇالر ھەممىسى ئۆلتۈرۈلۈپتۇ‪ ،‬ئەگەر ھايات‬ ‫بولسا جاۋاب قايتۇراتتى‪-‬دېيىشىگە ئۆمەر‬ ‫رەزىيەلالھۇ ئەنھۇ ئۆزىنى بېسىۋااللماي‪-‬ئەي‬ ‫ئالالھنىڭ دۈشمىنى! يالغان ئېيتتىڭ‪ ،‬ئالالھ‬ ‫سېنى مەڭگۈ رەسۋا قىلىۋەتسۇن‪-‬دېدى‪ ،‬ئەبۇ‬ ‫سۇفيان‪-‬ھۈبەل ئۇلۇغدۇر‪-‬دېدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫قايتۇرۇڭالر‪-‬دېدى‪،‬‬ ‫جاۋاب‬ ‫ﷺ‪-‬ئۇنىڭغا‬ ‫ساھابىلەر‪-‬نېمە دەيمىز‪-‬دەپ سورىدى‪،‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ‪-‬ئالالھ ئەڭ بۈيۈك ئۇلۇغدۇر‬ ‫دەڭالر‪-‬دېدى‪ ،‬ئارقىدىنال ئەبۇ سۇفيان‪-‬بىزنىڭ‬ ‫ئۇززا بۇتىمىز بار‪ ،‬سىلەرنىڭ ئۇززا بۇتۇڭالر‬ ‫يوق‪-‬دېدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ‪-‬ئۇنىڭغا جاۋاب‬ ‫قايتۇرىڭالر‪-‬دېدى‪ ،‬ساھابىلەر‪-‬نېمە دەيمىز‪-‬‬ ‫دەپ سورىدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ‪-‬ئالالھ بىزنىڭ‬ ‫ئىگىمىز‪ ،‬سىلەرنىڭ ئىگەڭالر يوق دەڭالر‪-‬‬ ‫دېدى‪ [ .‬ئىمام بۇخارى رىۋايەت قىلغان ]‬ ‫بىر رەھبەر كەتسە كېلەر باشقىسى‪،‬‬ ‫قىلغان سۆزىنى جارى قىلغۇسى‪.‬‬ ‫دۈشمىنىمىزگە تونۇشلۇق كۈنلىرىمىز‪،‬‬ ‫مەلۇمدۇر كۈچلۈك ۋە باتۇرلۇقىمىز‪.‬‬ ‫بۈگۈن ئالالھ مۇمىنلەر يۈرەكلىرى بوغىزىغا‬ ‫قاپلىشىپ قالغىدەك دەرىجىدە ئېغىر سىناقالر‬ ‫بىلەن سىنىغان شۇ ئەۋەلقى كىشىلەردىنمۇ‬ ‫ھۆرمەتلىكمىدۇ؟ رۇم ۋە قۇستانتىيەنى‬ ‫يارالنماستىن‪ ،‬ئۇرۇشماستىن ئالىمىز دەپ‬ ‫ئويالپ قالغان ئادەم ئېلىشىپ قالغان ئادەمدۇر‪.‬‬ ‫‪23‬‬

‫بۇنىڭدىن روشەن بولدىكى مۇۋەھھىد مۇمىن‬ ‫ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن ئىمتىھان‪-‬سىناقالرنىڭ‬ ‫ئالدىدا مۇستەھكەم تۇرااليدۇ ئەمما مۇناپىق‬ ‫ياكى قەلبىدە كېسەل بار ئادەم بۇ سىناقالر‬ ‫ئالدىدا تۈگىشىپ كېتىدۇ‪ ،‬ئۇنىڭدىن كىيىن‬ ‫ئىچكى قاتالملىرى دۇنيانىڭ كىرلىرىدىن‬ ‫تازىالنغان ساپ ۋە ئېسىل كىشىلەرال قېلىپ‬ ‫قالىدۇ‪ ،‬ئەنە شۇ چاغدا ئۇالرنىڭ قەلبىدە «أَال‬ ‫يب» بىلىڭالركى ئالالھنىڭ‬ ‫إ ِ َّن َن ْص َر ال ّل ِه ق َِر ٌ‬ ‫ياردىمى ھەقىقەتەن يېقىندۇر» دېگەن ھەق‬ ‫ساداسى ياڭراپ ئۇالرنىڭ قەلبلىرىگە راھەت‬ ‫بېغىشاليدۇ‪ .‬پاھ! پاھ! ئۇ نۇسرەت ۋە غەلىبىلەر‬ ‫نېمە دېگەن ئېسىل ھە!‬ ‫بىز مۇبارەك خىالفىتىمىزنىڭ ھىدلىرىنى‬ ‫زېمىننىڭ مەشرىق ۋە مەغرىب تەرەپلىرىدىن‬ ‫كېلىۋاتقانلىقىنى ھېس قىلىۋاتىمىز ئۇالر بىزنى‬ ‫ئالجىپ قاپتۇ دېمەيدىغانال بولسىچۇ كاشكى!‬ ‫چىرايلىقچە سەۋر قىلىمىز‪ ،‬ئالالھ ئۆزى‬ ‫يادەمچىمىزدۇر‪.‬‬

‫جەننەت ئالالھنىڭ قىممەتلىك تاۋىرى‪،‬‬ ‫ئەڭ ياخشىسى ۋە ئاخىرقى نىشان بولغان‬ ‫ئورۇن‪ ،‬مۆمىنلەر بۇنىڭغا يىتىش ئۈچۈن‬ ‫مۇسابىقىلىشدۇ‪ ،‬ئۇنىڭغا ئېرىشىش ئۈچۈن‬ ‫بەسلىشىدۇ‪ ،‬ئەقىللەر بۇنىڭدىن الل بولىدۇ‪،‬‬ ‫ئۇنى سۈپەتلەشكە تىل ئاجىزلىق قىلىدۇ‪،‬‬ ‫ۋەھالەنكى ئۇ گۈل ـ چېچەكلەر بىلەن ئەمەس‪،‬‬ ‫تىكەنلەر بىلەن ئورالغان‪ ،‬شۇنىڭغا گۇۋاھلىق‬ ‫بېرىش ئۈچۈن سېتىۋالغۇچىالرنىڭ قانلىرى‬ ‫پارچىالنغان جىسىملىرى بىلەن ئورالغان‪،‬‬ ‫جاننى تەقدىم قىلىش مەردلىكنىڭ ئەڭ‬ ‫يۇقىرى پەللىسى‪ ،‬ئالالھ بىلەن قەسەمكى!‬ ‫چاقچاق قىلمايۋاتىمەن‪ ،‬چۈنكى قەرىزدارمۇ‬ ‫بۇنى سېتىۋاالاليدۇ‪ ،‬بۇ تاۋار (جەننەت)‬ ‫كاساتالشمايدۇ‪ ،‬شۇڭا قىيىنچىلىقى بار‬ ‫كىشىلەرگىمۇ سېتىلىدۇ‪ ،‬بۇ تاۋار ئېلىشنى‬ ‫خالىغان كىشىگە بازاردا كۆرگەزمىگە قۇيۇلغان‪،‬‬

‫تاۋار ئىگىسى پەقەت جاننى پىدا قىلىشتىن‬ ‫باشقا باھاغا رازى بولمايدۇ‪ ،‬ھۇرۇن نادانالر‬ ‫قۇرۇق قالىدۇ‪ ،‬بۇنى ياخشى كۆرگۈچىلەر‬ ‫جېنىنىڭ قايسى باھاغا اليىق ئىكەنلىكىگە‬ ‫قارايدۇ‪[ ،‬زادۇل مىئاد كىتابىدىن ئېلىندى]‪.‬‬ ‫ئالالھ ئۆزىنىڭ بۈيۈك كىتابىدا بىر سۆزنى‬ ‫كەلتۈرگەن بولۇپ‪ ،‬ئۇنى ئۇقۇپ ياكى ئاڭالپ‬ ‫چوڭقۇر تەپەككۇر قىلغان كىشىگە مۇبارەك‬ ‫بولسۇن! ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ {:‬ئەگەر‬ ‫سىلەرگە شىكەستىلىك يەتكەن بولسا (يەنى‬ ‫بۇ جەڭدە سىلەر يارىالنغان ۋە شېھىت‬ ‫بولغان بولساڭالر)‪ ،‬دۈشمەنلەرگىمۇ (بەدرى‬ ‫جېڭىدە) ئوخشاشال شىكەستىلىك يەتتى‬ ‫(يەنى ئۇالر يارىالندى ۋە ئۆلتۈرۈلدى)‪ .‬بۇ‬ ‫كۈنلەرنى ئىنسانالر ئارىسىدا ئايالندۇرۇپ‬ ‫تۇرۇمىز (يەنى غەلىبىنى ھەمىشە بىر پىرقىدە‬

‫ماقالىالر‬

‫‪24‬‬

‫قىلماي‪ ،‬بىر كۈن بۇ پىرقىدە‪ ،‬بىر كۈن ئۇ‬ ‫پىرقىدە قىلىمىز)‪ .‬بۇ ئالالھنىڭ ھەقىقىي‬ ‫مۆمىنلەرنى مۇناپىقالردىن ئايرىشى ئۈچۈندۇر‪،‬‬ ‫سىلەرنى شېھىتلەردىن قىلىشى ئۈچۈندۇر‪_ ،‬‬ ‫ئالالھ زالىمالرنى دوست تۇتمايدۇ‪ .‬مۆمىنلەرنى‬ ‫ئۇالرغا يەتكەن ئەزىيەت ئارقىلىق پاكلىشى‬ ‫ئۈچۈندۇر‪ ،‬كاپىرالرنى يوق قىلىشى ئۈچۈندۇر‪.‬‬ ‫ئى مۆمىنلەر جامائەسى! ئالالھ سىلەردىن‬ ‫ھەقىقىي جىھاد قىلغانالرنى ۋە جىھادنىڭ‬ ‫مۇشەققەتلىرىگە سەۋر قىلغۇچىالر بىلمەي‬ ‫(يەنى ئايرىماي تۇرۇپ)‪ ،‬پەقەت ئاغزىڭالردا‬ ‫ئىمان ئېيتتۇق دېيىش بىلەنال‪ ،‬جەننەتكە‬ ‫كىرىشنى ئويالمسىلەر؟) سۈرە ئال ئىمران‬ ‫‪140‬ـ ئايەتتىن ‪142‬ـ ئايەت‪.‬‬ ‫پۇختا ئىالھى تەدبىر شۇكى؛ شىكەستكە‬ ‫شىكەسىت‪ ،‬دۆلەتكە دۆلەت‪ ،‬ۋە مۇمىنلەردىن‬ ‫شېھىتلەرنى چىقىرىش‪ ،‬ئۇالرنى ئايرىش‬ ‫ئۈچۈن سىناش‪ ،‬ياخشىنى ياماندىن ئۈستۈن‬ ‫قىلىش‪ ،‬ئەمما جەننەت ئىمتىھاندا ئۆتكەن‪،‬‬ ‫سىناقالرغا سەۋر قىلغان‪ ،‬قىيىنچىلىقتا‬ ‫مۇستەھكەم تۇرغان قورقمىغان‪ ،‬ئاغرىنىپ‬ ‫يۈرمىگەن‪ ،‬ئۆزى بىلەنال بولمىغان كىشىگە‬ ‫مۇكاپاتتۇر‪ ،‬ئالالھ ۋە ئالالھنىڭ رەسۇلى بىزگە‬ ‫يالغاننى ۋەدە قىلغان ئىكەن دېمىگەن كىشىگە‬ ‫مۇكاپاتتۇر‪ .‬رەببىنىڭ جەننەتلىرى نەقەدەر‬ ‫يىراق ھە !!!‬ ‫مۇۋەھھىد (يېگانە ئالالھقىال ئىبادەت قىلغۇچى)‬ ‫مۇسۇلمان ئايال ئۆزلىرىگە سىناق تاۋلىنىش‬ ‫كەلمەيدۇ دەپ ئويلىمىسۇن‪ ،‬بەلكى ئۇالرغىمۇ‬ ‫ئەرلەرگە ئوخشاش سىناق مۇسىبەتلەر يېتىپ‬ ‫تۇرىدۇ‪ ،‬ئۇنىڭدىنمۇ كۆپرەكى؛ بەزىدە ئايالنىڭ‬ ‫ئەرلىرىنىڭ بالىلىرىنىڭ مۇستەھكەم تۇرۇشىدا‬

‫‪25‬‬

‫چوڭ رولى بولۇشى مۇمكىن‪ ،‬ئەنە خەدىچە‪،‬‬ ‫ئەسما‪ ،‬سۇمەييە‪ ،‬خەنساالر ئەلۋەتتە ئۇالردىن‬ ‫باشقا يەنە بۇ يەردە زىكىر قىلىشىمىزغا يار‬ ‫بەرمىگەن نۇرغۇن ساھابە ئايالالر ھەم بار‪،‬‬ ‫خەدىجە مۇمىنلەرنىڭ ئانىسى‪ ،‬رىسالەت‬ ‫بىلەن تۇنجى ئىمانى نۇرالنغان كىشىنىڭ‬ ‫ھەمراھى‪ ،‬بۇ ئايال ئۆز ئېرى مۇھەممەدنى‬ ‫سابىت تۇرۇشقا ئۈندىگەن‪ ،‬دىنىدا مۇستەھكەم‬ ‫تۇرغان كىشىلەردىن ئىدى‪.‬‬ ‫ئىككى شەيخ ئۆزلىرىنىڭ سەھىھ كىتابىدا‬ ‫ئائىشە ئانىمىزدىن رىۋايەت قىلىدۇكى‪،‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ گە ھىرا غارىدا تۇنجى ۋەھىي‬ ‫نازىل بولغاندا‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ قورقۇپ‬ ‫كەتكەنلىكتىن ئايالى خەدىجىنىڭ يېنىغا‬ ‫كېلىپ‪ ،‬بولغان ئىشالرنى سۆزلەپ بېرىپ‬ ‫(مەن ئۆزۈمدىن يەنى ماڭا يەتكەن ئىشتىن‬ ‫قورقۇپ قالدىم) دېگىنىدە‪ ،‬خەدىچە ئانىمىز‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ گە‪-‬ھەرگىز ئۇنداق ئەمەس‪،‬‬ ‫بەلكى خوش بېشارەت ئېلىڭكى ئالالھ سىزنى‬ ‫ھەرگىزمۇ رەسۋا قىلمايدۇ‪ ،‬چۈنكى سەن‬ ‫سىلەر‪-‬رەھىم قىلىسەن‪ ،‬راست سۆزلەيسەن‪،‬‬ ‫پېقىر‪-‬‬ ‫كۆتۈرسەڭ‪،‬‬ ‫ئېغىرچىلىقالرنى‬ ‫مىسكىنلەرنى يۆلەيسەن‪ ،‬تائام بېرسەن‪،‬‬ ‫مېھمانالرنى ھۆرمەتلەيسىەن‪ ،‬ھەق ئىگىلىرىنى‬ ‫قولالپ ياردەم بېرسەن‪ ،‬ھەق تەرەپتە‬ ‫تۇرىسەن‪-‬دېگەن ئىدى‪ .‬مۆمىنلەرنىڭ ئانىسى‬ ‫خەدىجە رەزىيەلالھۇ ئەنھا يولدىشىدىن ئاشۇ‬ ‫ئەجەبلىنەرلىك خەۋەرنى ئاڭلىغان چاغدا‪،‬‬ ‫ھېچقانداق ئەندىشە قىلماستىن‪ ،‬ئاالقزەدە‬ ‫بولماستىن‪ ،‬كىيىنكى كۈنلەردىن قورقۇنچ غەم‬ ‫قايغۇسىنى ئىپادىلەش بىلەن رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫نى ئۈمىدسىزلەندۈرۈپ تەۋرىتىپ قويماستىن‪،‬‬ ‫بەلكى يولدىشىنى قولالپ قۇۋۋەتلەش بىلەن‬

‫ئۇنىڭ ئىرادىسىنى كۈچەيتتى‪ ،‬ئىمام نەۋەۋى‬ ‫خەدىجە رەزىيەلالھۇ ئەنھانىڭ رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ گە دېگەن يۇقىرىقى سۆزلىرى ھەققىدە‬ ‫توختىلىپ مۇنداق دېگەن‪ :‬خەدىجىنىڭ‬ ‫ئەقىل‪-‬پاراسەتتە كامالەتكە يەتكەن‪ ،‬ئۆتكۈر‬ ‫پىكىرلىك‪ ،‬كۈچلۈك ئىرادىلىك‪ ،‬مەيدانى‬ ‫مۇستەھكەم نەقەدەر ئاقىالنە ئىكەنلىكىگە‬ ‫ئەنە ئاشۇ سۆزلىرى ئەڭ چوڭ ھۆججەت دەلىل‬ ‫بۇالاليدۇ‪( ،‬سەھىھ مۇسلىمنىڭ شەرھىسى)‪.‬‬ ‫كۈنلەرنىڭ ئۆتىشى بىلەن دەۋەت تارقىلىپ‪،‬‬ ‫قۇرەيش تاغۇتلىرى مۇۋەھھىد (يېگانە‬ ‫ئالالھقىال ئىبادەت قىلغۇچى) مۇسۇلمانالرغا‬ ‫قاتتىق زۇلۇم قىلدى‪ ،‬ئۇالرنى ئەبۇ تالىپ‬ ‫جىلغىسىغا قامىدى‪ ،‬ئۇالردىن ئوزۇق‪-‬تۈلۈك‬ ‫يېمەك‪-‬ئىچمەكلەرنى ئۈزۈۋەتتى‪ ،‬بۇ چاغدا‬ ‫ھەم مۇمىنلەرنىڭ ئانىسى خەدىجە ساۋاب‬ ‫ئۈمىد قىلىپ رەسۇلۇلالھ ﷺ بىلەن بىرلىكتە‬ ‫ئاخىرغىچە مۇستەھكەم تۇردى‪ .‬كىشىلەرگە‬ ‫يەتكەن ئاچلىق ئۇسسۇزلۇق ئۇنىڭغىمۇ‬ ‫كەلگەن‪ ،‬ھالبۇكى ئۇ ئېسىل نەسەبلىك‬ ‫كىشىنىڭ قىزى يۈز ئابرۇيلۇق دۆلەتمەن ئايال‬ ‫ئىدى‪ ،‬شۇنداق بولسىمۇ ئۇ بۇرۇن ئۇچراپ‬ ‫باقمىغان قىيىنچىلىققا ئۇچرىدى‪ ،‬دىنىدا‬ ‫مۇستەھكەم تۇردى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ ئۇنىڭدىن‬ ‫رازى بولدى‪ ،‬ئالالھمۇ ئۇنىڭدىن ئۇمۇ ئالالھتىن‬ ‫رازى بولدى‪.‬‬ ‫سۇمەييە بىنتى خەييات بولسا‪ ،‬ئەممار ئىبنى‬ ‫ياسىرنىڭ ئانىسى بولۇپ‪ ،‬ئۇ دەسلەپ ئىسالمغا‬ ‫كىرگەن يەتتە كىشىنىڭ يەتتىنچىسى ئىدى‪.‬‬ ‫ئۆز قېنى بىلەن تەۋھىد دەرىخىنى سۇغۇرغان‬ ‫تۇنجى شېھىت ئايالدۇر‪ ،‬شۇنداق ئەي‬ ‫مۇسۇلمان ئايال! (ال اله اال الله) دىن ئىبارەت‬ ‫تەۋھىد يولىدا ئاققان تۇنجى قان مۇسۇلمان‬ ‫ئايالنىڭ قېنىدۇر‪ .‬سۇمەييە ۋە ئۇنىڭ يولدىشى‬ ‫بىلەن بالىسى بەنى مەخزۇمنىڭ قۇللىردىن‬ ‫بولۇپ‪ ،‬ئۇالر مۇسۇلمان بولغاندا‪ ،‬تۈرلۈك قىيىن‪-‬‬ ‫قىستاق ۋە ئازابالرغا ئۇچرىغان ئىدى‪ ،‬بۇ ھەقتە‬ ‫جابىر رەزىيەلالھۇ ئەنھۇدىن رىۋايەت قىلىنغان‬ ‫ھەدىستە مۇنداق دېگەن‪ :‬ئەممار ۋە ئائىلىسى‬ ‫قاتتىق قىيىن‪-‬قىستاق بىلەن ئازابلىنۋاتقاندا‪،‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ ئۇالرنىڭ يېنىدىن ئۆتۈۋېتىپ‬

‫مۇنداق دېگەن‪ {:‬ئى ئەممار ئائىلىسى! ئى‬ ‫ياسىر ئائىلىسى! خۇش بېشارەت ئېلىڭالركى‪،‬‬ ‫سىلەرگە ۋەدە قىلىنغان نەرسە جەننەتتۇر‪}.‬‬ ‫(زىيا ۋە ھاكىم رىۋايەت قىلغان)‪.‬‬ ‫سۇمەييە پەقەت دىنىدىن قايتماسلىق‬ ‫ۋە مۇھەممەدنىڭ يولىنى تاشلىماسلىق‬ ‫ئۈچۈن ئالالھ يولىدا ئازابالندى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ نە مال‪-‬مۈلۈك‪ ،‬ئالتۇن‪-‬كۈمۈشلەرنى‬ ‫ئىلىپ كەلمەستىن‪ ،‬بەلكى ئىلگىرىكىلەرگە‬ ‫ئوخشىمايدىغان يېڭى بىر دىننى ئېلىپ‬ ‫كەلدى‪ ،‬ئەگەر ئۇالر بىر سۆزگە گۇۋاھلىق‬ ‫بېرىپ‪ ،‬قاتتىق ئازابالرغا دۇچار بولسىمۇ ئۇنىڭغا‬ ‫ئەمەل قىلىش بىلەن جەننەتكە ئېرىشەتتى‪،‬‬ ‫لېكىن سۇمەييە شۇ ئاجىز ئايال مۇستەھكەم‬ ‫تۇردى‪ ،‬دىنىدىن يانمىدى‪ ،‬يېگانە ئالالھقا‬ ‫ئىبادەت قىلىشتىن يانمىدى‪ ،‬ئىبنى ئىسھاق‬ ‫[سىيرە] دېگەن كىتابتا مۇنداق دېگەن‪:‬‬ ‫ئەممار ئىبنى ياسىر ئائىلىسىدىن بىر كىشى‬ ‫ماڭا‪ :‬ئەممارنىڭ ئانىسى سۇمەييەنى پەقەت‬ ‫ئىسالمغا كىرگەنلىكى ئۈچۈن‪ ،‬ئۇنى بەنى‬ ‫مۇغىيرە ئائىلىسىنىڭ قاتتىق ئازاپلىغانلىقىنى‪،‬‬ ‫ئىسالمدىن باشقا دىننى رەت قىلغانلىقى‬ ‫ئۈچۈن ئۇنى ئۆلتۈرۈۋەتكەنلىكى سۆزلەپ‬ ‫بەردى‪ ،‬ئالالھنىڭ دۈشمىنى ئەبۇ جەھىل‬ ‫ئۇنىڭغا ئۇچلۇق نەيزىنى تىقىپ ئۆلتۈرۈۋەتكەن‬ ‫بولۇپ‪ ،‬سۇمەييە ئۆز دىنىدا مۇستەھكەم‬ ‫تۇرۇپ سەۋر قىلىپ شاھادەت بىلەن ھاياتىنى‬ ‫ئاخىرالشتۇردى‪.‬‬ ‫ئەبۇ بەكرىنىڭ قىزى ئەسما بولسا‪ ،‬جىھادتا‬ ‫سابىت تۇرۇشتا ئەڭ گۈزەل نەمۇنىدۇر‪،‬‬ ‫دادىسى رەسۇلۇلالھ ﷺ بىلەن ھىجرەت قىلىپ‬ ‫چىققاندا بارلىق ماللىرنى ئېلىپ ماڭغان‬ ‫بولۇپ‪ ،‬ئائىلىسىگە ھېچ نەرسە قالدۇرمىغان‬ ‫ئىدى‪ ،‬ۋەھالەنكى ئەسما ۋە ئائىلىسى‬ ‫ئاغرىنماستىن‪ ،‬دادىسى ئەبۇ بەكرىنى ئوسال‬ ‫ئەھۋالغا قويماستىن‪ ،‬بوۋىسىغا ئەقىل‪-‬‬ ‫پاراسىتىنى ئىشلىتىپ مەسىلىنى چىرايلىقچە‬ ‫ھەل قىلغان ئىدى‪ .‬يەھيا ئىبنى ئىباد ئىبنى‬ ‫ئابدۇلالھ ئىبنى زۇبەيىر دادىسىدىن ئۇ ھەم‬ ‫مومىسى ئەسما بىنتى ئەبۇ بەكرىنىڭ سۆزلەپ‬ ‫بەرگىنى بويىچە‪ ،‬رىۋايەت قىلىپ مۇنداق‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪26‬‬

‫دېگەن‪ :‬ئەبۇ بەكرى رەسۇلۇلالھ ﷺ بىلەن‬ ‫ھىجرەت قىلىپ چىققاندا‪ ،‬پۈتۈن پۇل‪-‬مىلىنى‬ ‫يەنى ‪ 5‬مىڭ دىرھەم ياكى ‪ 6‬مىڭ دىرھەم‬ ‫پۇلنى ئېلىۋالغان بولۇپ‪ ،‬ئۇ رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫بىلەن يۈرۈپ كەتكەندىن كىيىن‪ ،‬ئەسمانىڭ‬ ‫يېنىغا كۆرۈش قۇۋۋىتىدىن كېتىپ قالغان‪،‬‬ ‫بوۋىسى ئەبۇ قۇھافە‪-‬ئالالھ بىلەن قەسەمكى!‬ ‫ئەبۇ بەكرىنىڭ پۈتۈن پۇل‪-‬مالىنى ئۆزى‬ ‫ئىلىپ كېتىپ‪ ،‬سىلەرنى قاتتىق قىيىنچىلىقتا‬ ‫ھەسرەتتە قويدىمىكىن دەپ ئويلىدىم‪-‬دېدى‪،‬‬ ‫ئەسما بوۋىسىغا‪-‬ياق بوۋا ھەرگىزمۇ ئۇنداق‬ ‫ئەمەس‪ ،‬بەلكى ئۇ بىزگە كۆپلىگەن نەرسىلەرنى‬ ‫ياخشىلىقنى ۋە بايلىقالرنى قالدۇردى‪-‬دېدى‪،‬‬ ‫ئەمەلىيەتتە ئەسما ئادەتتە دادىسى ماللىرىنى‬ ‫قۇيۇپ ساقاليدىغان تەكچىگە‪ ،‬بىر نەچچە‬ ‫تاشالرنى قۇيۇپ‪ ،‬ئاندىن ئۇنىڭ ئۈستىگە بىر‬ ‫پارچە كىيىمىنى قويغاندىن كىيىن‪ ،‬بوۋىسىنىڭ‬ ‫قۇلىنى تۇتۇپ‪ ،‬ئەي بوۋا مانا بۇ مالالرنى تۇتۇپ‬ ‫بېقىڭ دېدى‪ ،‬بوۋىسى ئۇنى تۇتۇپ ھەقىقەتەن‬ ‫پۇل‪-‬مال ئىكەنلىكىگە ئىشەنگەن ھالدا‪،‬‬ ‫ئەگەر سىلەرگە مانا مۇشۇالرنى قۇيۇپ كەتكەن‬ ‫بولسا‪ ،‬ھەقىقەتەن ياخشى قىپتۇ‪ ،‬مانا بۇ‬ ‫سىلەرگە يىتەرلەك دېدى‪ ،‬ئەسما ئېيتىدۇكى‪:‬‬ ‫ئالالھ بىلەن قەسەمكى! ئەمەلىيەتتە دادام‬ ‫بىزگە ھېچ نەرسە قالدۇرمىغان ئىدى‪ ،‬مەن‬ ‫ئاشۇ ئارقىلىق شۇ ياشانغان بوۋامنى خاتىرجەم‬ ‫قىلىشنى ئويلىغان ئىدىم‪ [ .‬ئەھمەد ۋە‬ ‫باشقىالر رىۋايەت قىلغان ]‪.‬‬ ‫قوش روماللىق ئەسما تاغۇت ئەبۇ جەھىلنىڭ‬ ‫زۇلۇمىغا باش ئەگمىدى‪ ،‬يەنى ئەبۇ بەكرى‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ بىلەن ھىجرەت قىلىپ‬ ‫چىقىپ كەتكەندىن كىيىن‪ ،‬ئەبۇ جەھىل بىر‬ ‫قىسىم قۇرەيشلەر ئۇالرنىڭ ئۆيىگە كېلىپ‪-‬‬ ‫داداڭ قېنى‪-‬دەپ سورىدى؟ ئەسما‪-‬ئالالھ‬ ‫بىلەن قەسەمكى! دادامنىڭ نەدىلىكىنى‬ ‫بىلمەيمەن‪-‬دەپ جاۋاب بەردى‪ ،‬شۇنىڭ‬ ‫بىلەن ئەبۇ جەھىل ئەسمانىڭ مەڭزىگە بىر‬ ‫تەستەك سالدى‪ ،‬كاچات دەستىدىن ئەسمانىڭ‬ ‫قۇلىقىدىكى ھالقىمۇ چۈشۈپ كەتتى‪ .‬ئاندىن‬ ‫ئۇالر قايتىپ كەتتى‪[ .‬ھىليەتۇل ئەۋلىيا دېگەن‬ ‫كىتابتىن ئېلىندى ]‪.‬‬ ‫‪27‬‬

‫بىر مۇسۇلمان مۇئمىن ئايالنىڭ رەببى بىلەن‬ ‫بولغان مەيدانى مانا مۇشۇنداق‪ ،‬ئۇ ھەققىدە‬ ‫ياخشى گۇماندا بولۇپ‪ ،‬دىنى يولىدىكى‬ ‫ئازاب‪-‬ئوقۇبەتلەرگە بەرداشلىق بېرەلەيدىغان‬ ‫بولىدۇ‪ ،‬مۇسۇلمانالرنىڭ خەلىپىسى ئابدۇلالھ‬ ‫ئىبنى زۇبەيىرگە كىشىلەر قارشى چىقىپ‪،‬‬ ‫ھەججاج سەقەفي ئۇنى مەككىدە مۇھاسىرگە‬ ‫ئىلۋالغان چاغدا‪ ،‬ئەسما ئوغلىنى مۇستەھكەم‬ ‫تۇرۇشقا ئۈندىدى‪ ،‬ئۇنى ئالالھ يولىدىكى‬ ‫ئۆلۈمگە قىزىقتۇرغان ئىدى‪ .‬ئىبنى كەسىردە‬ ‫مۇنداق دېيىلگەن‪ :‬ئابدۇلالھ ئىبنى زۇبەيىر‬ ‫ئانىسى ئەسمانىڭ يېنىغا كىرىپ‪ ،‬ئۇنىڭغا‬ ‫كىشىلەرنىڭ ئۇنى ياردەمسىز تاشالپ‪ ،‬ھەتتا‬ ‫ئەھلى ئەۋالدلىرىدىن تارتىپ ھەججاجنىڭ‬ ‫يېنىغا چىقىپ كەتكەنلىكىنى‪ ،‬ئۇنىڭ‬ ‫بىلەن پەقەت ئاز بىر قىسىم كىشلەرنىڭال‬ ‫قالغانلىقىنى‪ ،‬بىر سائەتمۇ سەۋر قىاللمىغانلىقى‬ ‫ھەققىدە شىكايەت قىلدى‪ ،‬ھەتتا قوۋمنىڭ‬ ‫ئۇنىڭغا خالىغان مال‪-‬دۇنيانى بەرمەكچى‬ ‫بولغانلىقىنى‪ ،‬بۇنىڭغا قانداق قارايدىغانلىقىنى‬ ‫سورىغاندا‪ ،‬ئەسما‪-‬ئەي ئوغلۇم! ئۆزۆڭنى‬ ‫سەن ئۆزۈڭنى ياخشى بىلىسەن‪ ،‬ئەگەر سەن‬ ‫ئۆزۈڭنى ھەق ئۈستىدە ھەققە چاقىرۋاتمەن‬ ‫دەپ بىلسەڭ ئۇنداقتا سەۋر قىل‪ ،‬بۇ يولدا‬ ‫سېنىڭ ھەمراھلىرىڭ ئۆلتۈرۈلدى‪ ،‬بەنى‬ ‫ئۇمەييەنىڭ چاكارلىرى سېنى ئۆلتۈرەلمەيدۇ‪،‬‬ ‫ئەگەر سېنىڭ مەقسىتىڭ دۇنياغا يىتىش‬ ‫بولسا‪ ،‬ئۇنداقتا سەن نېمىدېگەن ناچار بەندە‪،‬‬ ‫ئۇنداقتا ئۆزۈڭنى ھەم سېنىڭ بىلەن بىرگە‬ ‫ئۆلتۈرۈلگەنلەرنى ۋەيران قىلغان بولسەن‪،‬‬ ‫ئەگەر سەن ھەقتە بولساڭ دىن ئاجىزالپ‬ ‫قالغىنى يوق‪ ،‬دۇنيادا قانچىلىكمۇ قاالاليتىڭ؟‬ ‫ھەق يولدا ئۆلتۈرلۈش ئەڭ ئەۋزەلدۇر‪-‬دېدى‪،‬‬ ‫ئاندىن ئۇنىڭغا دادىسى زۇبەيىرنى‪ ،‬بوۋىسى‬ ‫ئەبۇ بەكىر سىددىقنى‪ ،‬مومىسى سەفىيە‬ ‫بىنتى ئابدۇلمۇتەللىپنى‪ ،‬ھاممىسى ئائىشە‬ ‫رەزىيەلالھۇ ئەنھانى ئەسلىتىپ نەسىھەت‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئۇ ئانىسىنىڭ يېنىدىن چىقىپ‬ ‫كەتتى‪ ،‬بۇ ئۇنىڭ ئانىسى بىلەن قىلغان ئەڭ‬ ‫ئاخىرقى سۆھبىتى‪ ،‬ئەڭ ئاخىرقى ئەھدىسى‬ ‫بولۇپ قالغان ئىدى [بىدايە ۋە نىھايە دېگەن‬ ‫كىتابتىن ئېلىندى]‪.‬‬

‫ئەمىرنىڭ قىزى خەنسا بولسا‪ ،‬ئۇنىڭ ئەھۋالى‬ ‫ئەسما رەزىيەلالھۇ ئەنھانىڭ ئەھۋالىدىن‬ ‫قېلىشمايدۇ‪ ،‬ئەبۇ ۋەجىزە ئۆزىنىڭ دادىسىدىن‬ ‫رىۋايەت قىلىپ مۇنداق دېگەن‪ «:‬ئەمىر بىنتى‬ ‫شەرىدنىڭ قىزى خەنسا تۆت ئوغلى بىلەن‬ ‫قادىسيە جىڭىغا قاتناشتى‪ ،‬جەڭدىن بىر كۈن‬ ‫ئاۋۋال ئوغۇللىرىغا مۇنداق دەپ نەسىھەت‬ ‫قىلغان ئىدى‪ :‬ئى ئوغۇللىرىم! سىلەر ئىتائەت‬ ‫بىلەن مۇسۇلمان بولۇپ‪ ،‬ئۆز ئىختىيارلىقىڭالر‬ ‫بىلەن ھىجرەت قىلدىڭالر‪ ،‬ئۇنىڭدىن باشقا‬ ‫ئىبادەت قىلىشقا تېگىشلىك زات بولمىغان‪،‬‬ ‫ئالالھ بىلەن قەسەمكى! سىلەر بىرال دادىنىڭ‬ ‫پۇشتىدىن بولغىنىڭالردەك ھەم بىرال ئانىنىڭ‬ ‫پۇشتىدىن ئاپىرىدە بولغانسىلەر‪ ،‬مەن‬ ‫داداڭالرغا خىيانەت قىلمىدىم‪ ،‬ھامماڭالرنى‬ ‫رەسۋا قىلمىدىم‪ ،‬ئەجدادىڭالرنىڭ شان‪-‬‬ ‫نەسەبىڭالرنى‬ ‫تۆكمۈدۈم‪،‬‬ ‫شەرىپىنى‬ ‫بۇلغۇمۇدۇم‪ ،‬ئەلۋەتتە ئالالھنىڭ مۇسۇلمانالرغا‬ ‫كافىرالر بىلەن بولغان ئۇرۇشتا كاتتا ئەجىر‬ ‫ساۋابالرنى تەييارلىغانلىقىنى بىلسىلەر‪،‬‬ ‫مەڭگۈلۈك ئاخىرەت دۇنياسى‪ ،‬يوقالغۇچى‬ ‫ۋاقىتلىق پانىي دۇنيادىن ياخشىدۇر‪ ،‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئى مۆمىنلەر! تائەت‪-‬‬ ‫ئىبادەتنىڭ مۇشەققەتلىرىگە ۋە سىلەرگە‬ ‫يەتكەن ئېغىرچىلىقالرغا سەۋر قىلىڭالر‪،‬‬ ‫دۈشمەنلەرگە زىيادە چىداملىق بۇلۇڭالر‪،‬‬ ‫چېگرالىرىڭالرنى ساقالپ جىھادقا تەييار‬ ‫تۇرۇڭالر‪ ،‬مەقسىتىڭالرغا يىتىش ئۈچۈن‬ ‫ئالالھتىن قورقۇڭالر‪ .‬يەنى ئۇنىڭ ئەمرىگە‬ ‫مۇخاپىلەتچىلىك قىلماڭالر‪ ».‬ئىنشائالالھ‬ ‫ئەتە ساق‪-‬ساالمەت تاڭ ئاتقۇزساڭالر‪،‬‬ ‫دۈشمىنىڭالرنى كۆرگەن ھامان ئۇالرنى‬ ‫ئۆلتۈرۈشكە ئالدىراپ يول ئىلىڭالر‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫ياردىمى بىلەن ئالالھنىڭ دۈشمەنلىرى‬ ‫ئۈستىدىن غەلىبە قىلىشقا ھېرىس بۇلۇڭالر‪،‬‬ ‫ئۇرۇشنىڭ قاتتىق قىزىپ ئەۋجىگە چىققىنىنى‪،‬‬ ‫جەڭنىڭ ئوت‪-‬ئۇچقۇنلىرىنىڭ شىددەت‬ ‫بىلەن يالقۇنجاۋاتقانلىقىنى كۆرسەڭالر‪،‬‬ ‫ئەنە شۇ جەڭ ئۇچقۇنلىرىنى يۈزۈڭالرغا‬ ‫سۈرتكەن ھالدا‪ ،‬دۈشمەننىڭ ھەيۋىسىنى‬ ‫يەرگە ئۇرۇڭالر‪ ،‬جەڭنىڭ شەۋكىتى سۇنغاندا‪،‬‬ ‫كىرامەت ۋە غەنىيمەت بىلەن مەڭگۈلۈك‬ ‫جەننەتلەردە زەپەر قۇچۇڭالر‪ ( ،‬ئىستىيئاب‬

‫دېگەن كىتابتىن ئېلىندى )‪.‬‬ ‫خەنسا نىيەت قىلغىنىغا ئېرىشتى‪ ،‬ئۇ ئۈمىد‬ ‫قىلغىنىدەك ئۇنىڭ تۆت ئوغلى شاھادەتنى‬ ‫ئىزدەپ ھەممىسى بىرال كۈندە ئۆلتۈرۈلدى‪،‬‬ ‫شېھىت قىلىندى‪ ،‬ئۇنىڭغا ئوغۇللىرىنىڭ‬ ‫خەۋىرى يەتكەن چاغدا‪ ،‬ئۇ پەقەتال تۆۋەندىكى‬ ‫سۆزلەردىن باشقىنى دېمىگەن ئىدى‪« .‬‬ ‫ئۇالرغا شېھىدلىكنى بېرىش بىلەن مېنى‬ ‫شەرەپكە ئېرىشتۈرگەن رەببىمگە ھەمدۇ‪-‬‬ ‫ساناالر بولسۇن‪ ،‬رەببىمدىن مېنى ئۇالر بىلەن‬ ‫ئۆز رەھمىتى ئاستىدا جەمئىي قىلشىنى‬ ‫سورايمەن‪».‬‬ ‫ئۇالر نەقەدەر ئېسىل ئايالالر ھە! ئەڭ قاتتىق‬ ‫بااليى‪-‬مۇسىبەت يەتكەن ۋاقىتالردىمۇ‪ ،‬يىغالپ‬ ‫قاقشاپ ئولتۇرۋالمىدى‪ ،‬بەلكى ئۈستىدىكى‬ ‫ئۈممەتنىڭ غېمىنى دىننىڭ غېمىنى‬ ‫كۆتۈرۈشتى‪ ،‬بىرى ئېرىنى قولالپ قۇۋۋەتلەپ‬ ‫ئىرادىسىنى كۈچەيتىپ سابىت قىلغان‪ ،‬يەنە‬ ‫بىرى ئوغۇللىرىنى رىغبەتلەنغدۈرۈپ‪ ،‬دىننى‬ ‫ئالىي قىلىش ئۈچۈن پىدا بولۇشقا قىزىقتۇرغان‪.‬‬ ‫مۇسۇلمان ئايالالر نەپەسلەر سىقىلغان ئەڭ‬ ‫جىددىي پەيتلەردە‪ ،‬ئەنە ئاشۇ ساھابە‬ ‫ئايالالرنىڭ گۈزەل ھاياتلىرىدىن نەمۇنە ئىلىپ‪،‬‬ ‫ساباتلىق جەسۇرلىقلىرنى ئەسلەپ‪ ،‬شۇالرنى‬ ‫ھاياتىغا ئۈلگە قىلىپ ئۇالرغا ئەگىشىشى‬ ‫كېرەك‪ ،‬ئالەملەرنىڭ رەببى ئالالھقا چەكسىز‬ ‫ھەمدۇ‪-‬ساناالر بولسۇن‪ ،‬ۋە مۇھەممەد ﷺ‬ ‫ئۇنىڭ ئائىلە‪-‬تاۋابىئاتلىرىغا ۋە ساھابىلىرىگە‬ ‫ساالمالر بولسۇن‪.‬‬

‫ماقالىالر‬

‫‪28‬‬

29

‫ئالالھ ئۆز بەندىلىرىگە مۇسۇلمانالرنى‬ ‫دوست تۇتۇشنى‪ ،‬ئۇالرغا ياردەم بېرىشنى‬ ‫پەرز قىلدى‪ ،‬كاپىرالرغا ئاداۋەت تۇتۇپ ئۇالر‬ ‫بىلەن ئۇرۇش قىلىشقا بۇيرىدى‪ ،‬لېكىن‬ ‫كۆپىنچە بۇ ئۆلچەملەرنىڭ ئالمىشىپ‬ ‫قالغانلىقىنى كۆرىمىز‪ ،‬مەنپەئەتال كەلسە‬ ‫كاپىر ئۇالرغا نىسبەتەن مۇسۇلماندىنمۇ‬ ‫يېقىنراق ۋە سۈيۈملۈكراق ئادەمگە ئايلىنىپ‬ ‫قالىدۇ‪ ،‬كەينىدىن ئۇالر بىرەر نېسىۋە ياكى‬ ‫ھوقۇققا ئېرىشىۋېلىش ئۈچۈن مۇشرىكالردىن‬ ‫مۇۋەھھىدالرغا قارشى ياردەم سوراپ ئۇالرنى‬ ‫دوست تۇتىدۇ‪ ،‬تارىختا بۇنىڭغا ئوخشىغان‬ ‫ئىشالرغا يۇلۇققان كىشىلەرنىڭ ئىبرەتلىك‬ ‫قىسسىلىرى ئىنتايىن كۆپ‪.‬‬ ‫بەنى ئۇمەييە دۆلىتى دەۋرىدە ئابدۇراھمان‬ ‫ئىبنى ئەشئەس ئۇمەۋىلەر خەلىپىسى‬ ‫ئابدۇلمەلىك ئىبنى مەرۋانغا قارشى چىقىپ‬ ‫مەغلۇپ بولدى‪ ،‬بۇرۇندىن تارتىپ پ ئۇرۇش‬ ‫توختىتىپ‪ ،‬باجنى مەڭگۈلۈك كۆتۈرۈۋېتىش‬ ‫ئۈمىد قىلىۋاتقان تۈرۈك پادىشاھىدىن‬ ‫ھەججاجدىن قورقۇپ پاناھلىق تەلەپ‬ ‫قىلىشنى قارار قىلدى‪ ،‬ئىبنى كەسىر مۇنداق‬

‫دەيدۇ‪ «:‬ئابدۇراھمان ئىبنى ئەشئەس‬ ‫ئەتراپىدىكى كىشىلەر بىلەن بىرلىكتە تۈرۈك‬ ‫پادىشاھى رەتبىلنىڭ شەھىرىگە كىردى‪،‬‬ ‫رەتبىل ئۇالرنىڭ ھۆرمىتىنى قىلدى ۋە‬ ‫ئۇالرغا ئامانلىق بېرىپ ئۇالرنى ئۆز ھۇزۇرىغا‬ ‫تەكلىپ قىلدى‪».‬‬ ‫سەن رەتبىلنىڭ تۈنۈگۈن ئۆزىگە قارشى‬ ‫ئۇرۇش قىلىپ دۆلىتىنى تارتىۋالغىلى‬ ‫تاس قالغان بىر كىشىنى بۇنداق ھۆرمەت‬ ‫قىلغانلىقىدىن ئەجەپلىنىۋاتقان بۇلىشىڭ‬ ‫مۇمكىن‪ ،‬لېكىن بۇ ئىسالم ۋە مۇسۇلمانالرغا‬ ‫قىلىنغان سۇيقەسىت ئىدى‪ ،‬رەتبىل ئىبنى‬ ‫ئەشئەسنىڭ ئۆزىدىن پاناھلىق تەلەپ‬ ‫قىلىپ كەلگەنلىكىدىن ئۇنى ھەججاجغا‬ ‫تاپشۇرۇپ بېرىش بەدىلىگە ئۆز دۆلىتىنىڭ‬ ‫مەنپەئەتىنى قوغدايدىغان پېچكا قىلىش‬ ‫ئارقىلىق پايدىالندى‪ ،‬ئىبنى كەسىر ئېيتىدۇ‪:‬‬ ‫رەتبىل ھەججاجقا ‪ 10‬يىل ئۇرۇش توختىتىپ‬ ‫ھەر يىلى ئۇالرغا يۈزمىڭدىن ئارتۇق باج‬ ‫تۆلىمەسلىك شەرتى ئاستىدا‪ ،‬ئۇنى تاپشۇرۇپ‬ ‫بېرىدىغانلىقىنى ئوتتۇرىغا قويدى‪ ،‬ھەججاج‬ ‫بۇنىڭغا ماقۇل بولدى‪ .‬سۈلھى تۈزۈلۈپ‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪30‬‬

‫بولغاندىن كىيىن‪ ،‬ئىبنى ئەشئەس ياخشى‬ ‫گۇمان قىلىپ پاناھ تىلەپ بارغان‪ ،‬تۈركىيە‬ ‫پادىشاھى رەتبىلدىن خىيانەتتىن باشقىنى‬ ‫كۆرمىدى‪ .‬ئىبنى كەسىر ئېيتىدۇ‪ :‬رەتبىلنىڭ‬ ‫ئىبنى ئەشئەسكە قىلغان خىيانىتى پەقەتال‬ ‫ئۆز ھۇزۇرىدا ئۇنى ئۆلتۈرۈپ‪ ،‬كاللىسىنى‬ ‫ھەججەجغا تەقدىم قىلدى‪ .‬بۇ ئەھۋال‬ ‫تارىختا مەشھۇر بولۇپ‪ ،‬ئەينى چاغدا رەتبىل‬ ‫ئىبنى ئەشئەس بىلەن ئۇنىڭ يېقىنلىرى ۋە‬ ‫تۇغقانلىرىدىن ‪ 30‬كىشىنى كىشەنلەپ‪،‬‬ ‫ھەججاج تەرەپكە يولغا سالدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫رەجال دېيىلدىغان يەرگە كەلگەندە ئىبنى‬ ‫ئەشئەس تۆمۈر كىشەنلىك ھالىتىدە‪ ،‬بىر‬ ‫قەسىرنىڭ چوققىسىغا چىقىۋالماقچى بولۇپ‬ ‫يامىشۋاتقاندا پەسكە چۈشۈپ كېتىپ‪ ،‬ئۇ ۋە‬ ‫ئۇنىڭ قوغداپ ئېلىپ ماڭغۇچى ئۇنىڭ بىلەن‬ ‫بىللە ئۆلگەن بولۇپ‪ ،‬بۇ چاغدا قوغداپ‬ ‫ماڭغۇچى ئۇنىڭ بېشىغا ئېسىۋالغانلىقتىن‬ ‫ئۇنىڭ بېشى ئۈزۈلۈپ كەتكەن‪ .‬مانا بۇ‬ ‫خەلىپىگە قارشى ئۇرۇشقا شارائىت ھازىرالپ‬ ‫بېرىش ھەققىدە ۋەدىلەرنى بەرسە‪ ،‬كاپىرالر‬ ‫ھەققىدە ياخشى گۇماندا بولۇپ‪ ،‬ئۇالردىن‬ ‫پاناھ تىلگەنلىكنىڭ ئاقىۋىتى‪ .‬ئۇنداقتا‬ ‫‪31‬‬

‫مۇسۇلمانالرغا قارشى قارشى سەلىبى‬ ‫مۇشرىكالرنى دوست تۇتۋاتقانالرنىڭ ھالى‬ ‫قانداق بوالر؟‬ ‫يەنە ‪-116‬يىلى ھارىس ئىبنى سەرىج‬ ‫كىتاب سۈننەتكە چاقىرىش دەۋاسى بىلەن‬ ‫ئۇمەۋىيلەرگە قارشى تۈرۈك كاپىرلىرىدىن‬ ‫ياردەم سورىدى‪ ،‬تەبەرى مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ھارىس ئىبنى سەرىج ئەينى ۋاقىتتا‬ ‫بەلەغ دېگەن ئورۇنغا كەلگەندە‪ ،‬ئۇ يەردە‬ ‫تەجىيبىبنى رەبىيئە تىلمىررى ۋە نەسرىبنى‬ ‫سەييار بار ئىدى‪ ،‬ھارىس ئۇالرنى كىتاب‬ ‫سۈننەت ۋە رەسۇلۇلالھنىڭ ئەھلى بەيتىدىن‬ ‫بولغان بىر كىشىگە بەيئەت بېرىشكە‬ ‫چاقىردى‪ ،‬ھارىس شوئارى ۋە دەۋىتىنى‬ ‫كۆتۈرۈپ كۆپلىگەن يۇرتالرنى ئىگىلەش‬ ‫بىلەن بىرگە جەڭىنى داۋام قىلدى‪ .‬ئۇ بەلەخ‪،‬‬ ‫جەۋزجان‪ ،‬خارىياب‪ ،‬تالىقان‪ ،‬مەرۋىرۇزدا‬ ‫غەلىبە قىلغاندىن كىيىن مەرۋىگە كېلىپ‬ ‫ئارقىدىن كۆپ قېتىم مەغلۇپ بولدى‪ .‬ئۇ‬ ‫مۇسۇلمانالرغا قارشى كافىر تۈرك دۆلىتىگە‬ ‫پاناھالندى‪ ،‬ھارىس تاخارىستان ئۆلكىسىدە‬ ‫خاقانغا قوشۇلدى‪ .‬شۇ ۋاقىتتا ئەسەد‬

‫مۇسۇلمانالر قوشۇننىڭ قوماندانى ئىدى‪،‬‬ ‫ئۇ نامازدىن كىيىن كىشىلەرگە خىتاب‬ ‫قىلىپ مۇنداق دېگەن‪ :‬ئالالھنىڭ دۈشمىنى‬ ‫ھارىس ئىبنى سەرىج ئۆز دىنىنى بۇرمىالپ‬ ‫ئالالھنىڭ نۇرىنى ئۆچۈرۈش ئۈچۈن‪،‬‬ ‫تاغۇتالرنى باشالپ كەلمەكتە‪ ،‬ئالالھ ئۇنى‬ ‫چوقۇم خار قىلىدۇ‪ ،‬ھارىس كاپىرالرغا‬ ‫بېقىنغان بۇ جەڭدە مۇسۇلمانالرغەلبە‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئالالھ كاپىرالرنى ۋە ئۇالرنى دوست‬ ‫تۇتقان مۇرتەدلەرنى خار قىلدى‪ ،‬تەبەرى‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬خاقان ھارىس ئىبنى‬ ‫سەرىجنى‪ ،‬ئۇنىڭ ھەمراھلىرنى‪ ،‬سوغدى‬ ‫پادىشاھىنى‪ ،‬شاش ھاكىمىنى‪ ،‬خەتىل‬ ‫ھاكىمى جەبغەۋىنى‪ ،‬تۈرۈكلەرنى ئۇنىڭ‬ ‫بىلەن بىرگە ئەۋەتتى‪ ،‬ئاخىردا ھارىس ۋە‬ ‫تۈرۈكلەر مەغلۇپ بولۇپ ئادەملىرىنى ئېلىپ‬ ‫چېكىندى‪ .‬ئەسەد دۇئا قىلىپ‪ :‬ئى ئالالھ!‬ ‫ئۇالر بىزگە ئاسىيلىق خائىنلىق قىلدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ئۈستىدىن بىزگە نۇسرەت بەرگىن دېدى‪،‬‬ ‫مەغلۇبىيەتتىن كىيىن ھارىس كۇفۇر دىيارىدا‬ ‫‪ 11‬يىل ئەتراپىدا تۇرۇپ قالغان بولۇپ‪،‬‬ ‫ئۇنىڭغا خەلىپىدىن ئىسالمغا ۋە ئىسالم‬ ‫دىيارىغا قايتسا ئامانلىق بېرىلىدىغانلىقى‬ ‫ھەققىدە چاقىرىق كەلدى‪ .‬ئىبنى كەسىر‬ ‫(بىدايە ۋە نىھايە) كىتابتا مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئۇ ۋاقىت ھىجرىيەنىڭ ‪-127‬يىلى بولۇپ‪،‬‬ ‫تۈرۈكلەرگە بېقىنىپ ئۇالرنى مۇسۇلمانالرغا‬ ‫قارشى توپلىغان ھارىس ئىبنى سەرىجگە‬ ‫ئالالھ ھىدايەت بېرىپ شام دىيارىغا كەلدى‪.‬‬ ‫مانا بۇ يەزىد ئىبنى ۋەلىدنىڭ ئىسالم ۋە‬ ‫ئىسالم ئەھلىگە قايتىش ھەققىدە‪ ،‬قىلغان‬ ‫دۇئاسىنىڭ بەرىكىتىدىن بولۇپ‪ ،‬ئالالھ‬ ‫ئۇنىڭ دۇئاسىنى قوبۇل قىلغان ئىدى‪ .‬لېكىن‬ ‫ئاقىۋەتتە ئىبنى سەرىجنىڭ ئۆلتۈرۈلىشىگە‬ ‫ئۇنىڭ يەنە بىر قېتىم مۇسۇلمان جامائىتىدىن‬ ‫ئايرىلىپ‪ ،‬يېڭى باشتىن كىتاب سۈننەتنى‬ ‫تاشالپ يەنە مۇسۇلمانالرغا قارشى‬ ‫كافىرالردىن ياردەم تەلەپ قىلىپ‪ ،‬ئىسيان‬ ‫كۆتۈرگەنلىكى سەۋەب بولغان ئىدى‪ .‬ئىبنى‬ ‫كەسىر مۇنداق دېدى‪ :‬ئۇنىڭ يېنىغا قوشۇن‪،‬‬

‫جامائەتنىڭ قوماندانى مەسلەمە ئىبنى‬ ‫ئەھۋەز كېلىپ‪ ،‬ئۇنىڭغا تىل ۋە قۇلىنى يىغىپ‬ ‫مۇسۇلمان جامائىتىدىن ئايرىلماسلىققا‬ ‫نەسىھەت قىلغاندا ئۇ رەت قىلدى‪ ،‬بىر‬ ‫بۆلۈك كىشىلەرنى نەسر ئىبنى سەييارنىڭ‬ ‫يېنىغا ئەۋەتىپ‪ ،‬كۆرۈنۈشتە ئۆزىنىڭ كىتاب‬ ‫سۈننەت دەۋاسىغا ئاۋاز قوشۇشقا چاقىردى‪.‬‬ ‫نەسر ئۇنىڭ چاقىرىقىغا ئاۋاز قوشۇش بىلەن‬ ‫بىرگە ئۇنىڭدىن پايدىالنغان ئىدى‪ .‬ھارىس‬ ‫ئىبنى سەرىج نەچچە قېتىملىق خىيانىتى‬ ‫ئاسىيلىقى سەۋەبلىك ھىجرىيە ‪-128‬يىلى‬ ‫ئۆزىنىڭ خىيانەتچى ھەمراھلىرى تەرىپىدىن‬ ‫ئۆلتۈرۈلدى‪ [ .‬بىدايە ۋە نىھايە ]‪.‬‬ ‫ئابباسىيالر دەۋرىدە ئىىمادۇددىن زەنگى‬ ‫سەلبىيلەرنى بەيتۇل مۇقەددەستىن قوغالپ‬ ‫چىقاردى‪ ،‬زەنگى دەمەشىقنى مۇھاسىرگە‬ ‫ئالغاندا‪ ،‬دەمەشقنىڭ ئەمىرى مۇئىينۇددىن‬ ‫ئەنەر سەلبىيلەرگە زەنگىنىڭ دەمەشىققا‬ ‫كىرىشتىن قورقۇپ خەت ئەۋەتىدۇ‪ .‬ئىبنى‬ ‫ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئەنەر زەنگىنىڭ‬ ‫داۋامالشتۇرۇپ‬ ‫مۇھاسىرنى‬ ‫ئىزچىل‬ ‫ئۆزلىرىدىن بىر قەدەم ئايرىلمىغانلىقىنى‬ ‫كۆرۈپ‪ ،‬فىرانسۇسالرغا خەت يېزىپ‬ ‫ياردەمگە چاقىردى‪ ،‬ئۇالر زەنگىنى‬ ‫دەمەشققە كىرىشتىن توسۇش قارارىغا‬ ‫كەلدى‪ ،‬ئۇالرغا بانياسنى مۇھاسىرگە ئېلىپ‬ ‫ئۇالرغا تاپشۇرۇپ بېرىش بىلەن ئۇالرغا يول‬ ‫ئىچىپ بېرىدىغانلىقى ھەققىدە ۋەدە بەردى‪،‬‬ ‫زەنگىنىڭ دەمەشىقنى ئىگەللىۋىلىشىدىن‬ ‫ئۇالرنى قورقۇتتى‪ ،‬فىرانسۇسالر ئەھۋالنىڭ‬ ‫ئۆزلىرىنىڭ شامدىن ئۈزۈل‪-‬كېسىل چىقىپ‬ ‫بېرىدىغانلىقىدىن‬ ‫دېرەك‬ ‫كېتىشىدىن‬ ‫ئەنسىرىگەچكە‪ ،‬ئەنەرگە ياردەم بېرىشكە‬ ‫ئالدىردى‪ ،‬زەنگى دەمەشقنىڭ مۇھاسىرسىنى‬ ‫ئىچىۋەتتى‪ ،‬فىرانسۇسالر يېتىپ كەلگەندىن‬ ‫كىيىن ئەنەر ئۇنىڭغا قىلغان ۋەدىسىگە‬ ‫ئەمەل قىلىپ‪ ،‬ناساراالر بىلەن بىرلىشىپ‬ ‫بانياسنىڭ قورغىنى‪ ،‬ئۇنىڭ ئىچىدىكى‬ ‫مۇسۇلمانالرنى مۇھاسىرگە ئىلىش ئۈچۈن‪،‬‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪32‬‬

‫بانياسقا قاراپ يۈرۈپ كەتتى‪ .‬ئبنى كەسىر‬ ‫ئېيتىدۇ‪ :‬مۇئىينۇددىن بانياستىكىلەر بىلەن‬ ‫جەڭگە چۈشۈپ قىلىپ ئۇالر بىلەن ئىلىشتى‪،‬‬ ‫ئۇالرنى ئۆلتۈردى‪ ،‬بانياسنى فىرانسۇسالرغا‬ ‫تاپشۇرۇپ بەردى‪.‬‬ ‫بۇ ئىشتا فىرانسۇسالرغا ئىككى پايدا بار‬ ‫ئىدى‪ ،‬بىرى سەلبىيلەردىن زەنگىنىڭ‬ ‫خەتىرىنى يىراقالشتۇرۇش‪ ،‬يەنە بىرى‬ ‫مۇسۇلمانالردىن يۇرتلىرىنى تارتىپ ئېلىپ‪،‬‬ ‫ئۆزلىرىنىڭ زېمىنى قىلۋېلىش ئىدى‪.‬‬ ‫شۇنىڭ بىلەن بىرگە مۇئىينۇددىن ئەنەر‬ ‫فىرانسۇسالرغا شۇنچە يېقىنلىق قىلىپ‪،‬‬ ‫ئۇنىڭ ئۈچۈن شۇنچە ئىشالرنى قىلىپ‬ ‫بەرگەن بولسىمۇ ئەمما ئۇالر گېرمان‬ ‫پادىشاھى بىلەن بىرلىشىپ‪ ،‬قۇشۇنلىرنى‬ ‫توپالپ ‪-543‬يىلى دەمەشىقنى مۇھاسىرگە‬ ‫ئىلىشتى‪ .‬مۇئىينۇددىن ئەنەر‪ ،‬سەيفۇددىن‬ ‫غازى ئىبنى زەنگىدىن ياردەم سوراشقا‬ ‫مەجبۇر بولدى‪ ،‬زەنگى قوشۇنى دەمەشققە‬ ‫يېتىپ كەلگەندىن كىيىن فىرانسۇسالر‬ ‫چېكىندى‪ ،‬گېرمانىيە پادىشاھىمۇ ئۆز‬ ‫ۋەتىنىگە قايتتى‪-549 .‬يىلى نۇرەددىن‬ ‫زەنگى دەمەشىقنى قولغا ئىلىپ‪ ،‬ئۇنىڭ‬ ‫ھاكىملىرنى سەلبىيلەردىن قايتا ياردەم‬ ‫سورىغانلىقى تۈپەيلى ئۆلۈمگە مەھكۇم‬ ‫قىلدى‪.‬‬ ‫پادىشاھالر زامانىسىدا بولسا‪ ،‬مۇغىيس‬ ‫دەپ ئاتالغان كورك پادىشاھى‪ ،‬موڭغۇلالرغا‬ ‫مۇسۇلمانالرغا قارشى ئۆزىگە ياردەم بېرىش‪،‬‬ ‫ئۆز تەختىنى ساقالپ بېرىش توغرىسىدا‬ ‫خەت يازدى‪ ،‬ئەمەلىيەتتە ئۇ پەقەتال‬ ‫ئەپتى بەشىرىسى ئىچىلىپ رەسۋالىقتىن‬ ‫باشقا ئېرىشمىدى‪ .‬ئىبنى كەسىر مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬بىبرىس مىسىردىكى ئەسكىرى‬ ‫قىسمىدىن كورك يۇرتىغا قاراپ يول ئالىدۇ‪،‬‬ ‫مۇغىيس ئىبنى ئادىل ئەبىي بەكىرنى ئېلىپ‬ ‫كېلىشنى تەلەپ قىلغان بولۇپ‪ ،‬ئۇنى ئېلىپ‬ ‫كەلگەندىن كىيىن ئۇنى مەھبۇس ھالىتىدە‬ ‫‪33‬‬

‫مىسىرغا ئەۋەتىدۇ‪ ،‬بۇ ئۇنىڭ ئاخىرقى ھالىتى‬ ‫ھېسابلىنىدۇ‪ .‬بۇنىڭ سەۋەبى ئۇ ھىالكوغا‬ ‫مەكتۇپ ئەۋەتىپ ئۇنى شامغا يەنە بىر‬ ‫قېتىم كېلىشكە قىزىقتۇرغان بولۇپ‪ ،‬ئەگەر‬ ‫موڭغۇلالر ئۆزلىرىنىڭ يۇرتىنى ساقالپ بەرسە‬ ‫ئۇالرغا مىسىرنى فەتھى قىلىش ئۈچۈن ‪20‬‬ ‫مىڭ مىقدارىدا مال ئەۋەتىدىغانلىقىنى‬ ‫ئۇقتۇرغان‪ .‬ئاندىن سۇلتان ئۇنى ئۆلتۈرۈشكە‬ ‫بۇيرۇغان بولۇپ ئۇنىڭ ئاقىۋىتى ئاۋۋال‬ ‫مەھبۇسلۇق ئاندىن ئۆلۈم بولدى‪.‬‬ ‫زامانىمىزغا نەزەر سالىدىغان بولساق بۇنىڭغا‬ ‫ئوخشاش ئىشالرنى كۆپ ئۇچرىتىمىز‪ ،‬كۆپ‬ ‫كىشىلەر سەلىبىلەرگە جانلىرىنى ئاشكارا‬ ‫ساتتى‪ ،‬بەزىلەر ئۆز دىنلىرىنى مەسخرىگە‬ ‫ئۇچراتماستىن سەلىبىلەردىن پايدىالنماقچى‬ ‫بولدى‪ ،‬يەنى بۇنداقالرنىڭ ئاقىۋىتى يۇقىرىقى‬ ‫بىرىنچى تۈردىكى كىشىلەرگە قۇشىلىدۇ‪.‬‬ ‫يەنە بەزىلەر كاپىر دىيارلىرىدا خار ھالەتتە‬ ‫تۇرۇۋاتىدۇ‪ ،‬كىشى مۇشرىكالرغا ئاداۋەت‬ ‫تۇتۇشقا تىرىشىشى كېرەك‪ ،‬شۇندىال ئالالھ‬ ‫ئۇنى بۇنداق پىتنىلەردىن پاكالپ ھەقتە‬ ‫مۇستەھكەم قىلىپ قۇيىدۇ‪.‬‬

‫تاۋاليدىغان سىناقالرنىڭ تېخىمۇ كۈچىيىشى‪ ،‬ئىمان‬ ‫تائىپىسى بىلەن نىپاق گۇرۇھى تېخىمۇ روشەنلىشىشى‬ ‫بىلەن بۇ ئىككى تەرەپ ھەر بىر كىشىگە ئېنىق‬ ‫ئايدىڭلىشىدۇ‪ ،‬بۇنىڭ بىلەن ئىمان تەۋھىد ئەھلىنىڭ‬ ‫ئىمانى تەۋھىدى تېخىمۇ كۈچىيىدۇ‪ ،‬نىپاق شېرىك‬ ‫ئەھلىنىڭ كاپىرلىقى تېخىمۇ كۈچىيىدۇ‪.‬‬ ‫سەلىبىلەر تاغۇتالر بىلەن بولغان ئاالقە كىشىلەرگە‬ ‫مەخپىي قالغان بولسا‪ ،‬بىر نەچچە يىلالردىن كىيىن‬ ‫مۇرتەد تۈرۈك ئارمىيەسى بىلەن بىر سەپتە ئۇرۇش‬ ‫قىلىش ئارقىلىق ئالالھ مۇرتەد سەھەۋاتالرنى‬ ‫ئاشكارا قىلدى‪ ،‬بۇ مۇرتەدلەر سەلىبى ئىتتىپاق‬ ‫ئايروپىالنلىرىنىڭ ياردىمى بىلەن ئۇرۇش قىلدى‪،‬‬ ‫ئامېرىكا سەلىبى ئارمىيەسىنىڭ سەھەۋاتالر ئىگىلەپ‬ ‫تۇرغان رايونالرغا كىرىشى بىلەن ئىش تېخىمۇ‬ ‫ئايدىڭالشتى‪ ،‬ئامېرىكا ئەسكىرى قوماندانلىرى بۇ‬ ‫رايونالردا پەيدا بولدى‪ ،‬بۇ ئىش كىشىلەردىن يوشۇرۇپ‬ ‫قالغىلى بولمايدىغان دەرىجىگە بېرىپ يەتتى‪ ،‬ئەمدى‬ ‫ناچار ئالىمالرنىڭ ئۇالرنىڭ ياخشىلىقىغا بەرگەن‬

‫پەتىۋالىرى پايدا بەرمىدى‪.‬‬ ‫ئالالھ ئىسالم دۆلىتىگە راستچىللىق‪ ,‬ئەمەل‬ ‫ئاساسىغا قۇرۇلغان توغرا مەنھەجنى ئىنئام قىلدى‪،‬‬ ‫ئىسالم دۆلىتى شامدىكى بەزى سەھەۋاتالرنى ئىراق‬ ‫سەھەۋاتلىرىغا ئوخشاش دەپ ھۆكۈم قىلدى‪ ،‬چۈنكى‬ ‫بۇ سەھەۋات رەھبەرلىرىنىڭ ئىش‪-‬ھەرىكەتلىرى‪،‬‬ ‫دىمىكراتىيەگە چاقىرىشى‪ ،‬سەلىبى تاغۇتالر بىلەن‬ ‫مۇناسىۋەت ئورنىتىشى شۇ ھۆكۈمگە اليىق ئىدى‪،‬‬ ‫ئىسالم دۆلىتى سۈپەت ۋە ھۆكۈمدە راستچىل بولدى‪،‬‬ ‫ئازغۇنالر تۆھمەت قىلىۋاتقاندەك بۇ ھۆكۈم پەقەت‬ ‫شۇالرغا ئۇرۇش ئېچىش ئۈچۈن ئەمەس ئىدى‪ ،‬بۇ‬ ‫ئازغۇنالر باتىل خاۋارىچ دەپ تۆھمەت قىلىش بىلەن‬ ‫بىرگە‪ ،‬ئالالھقا يېقىنلىشىۋاتقان مۇھاجىر ئەنسارالرنىڭ‬ ‫قېنىنى تۆكۈشكە چاقىردى‪ ،‬دۆلەتكە ئۇرۇش قىلىشقا‬ ‫چاقىردى‪ ،‬لېكىن سەھەۋاتالر سەلىبىلەرنىڭ‪,‬‬ ‫تاغۇتالرنىڭ بۇيرىقلىرىغا بويسۇنۇپ خىيانەت‬ ‫قىلغاندىن كىيىن ئىسالم دۆلىتى مۇجاھىدلىرى‬ ‫ئۆزىنىڭ جانلىرى‪ ،‬ئابرۇيلىرىنى قوغدىغان ئىدى‪.‬‬ ‫ماقالىالر‬

‫‪34‬‬

‫بۇنداق ھۇجۇم تۆھمەتلەر ئىسالم دۆلىتىگە يېڭى‬ ‫ئىش ئەمەس‪ ،‬بەلكى بۇرۇن ئىراقتىكى سەھەۋاتالرمۇ‬ ‫تەكرار ھۇجۇم تۆھمەتلەرنى قىلغان‪ ،‬لېكىن بۇ‬ ‫سەھەۋاتالرنىڭ مۇرتەدلىكى ئاشكارا بولغاندىن كىيىن‬ ‫مەغلۇپ بولدى‪ ،‬چۈنكى بۇ سەھەۋاتالر تۈنۈگۈن‬ ‫ئۆزىنى ئۆلتۈرگەن ئامېرىكا تانكىلىرى ۋە شەھەر‬ ‫تۇرالغۇلىرىنى بومباردىمان قىلغان ئايروپىالنلىرى‬ ‫ياردىمىدە ئىسالم دۆلىتىگە ئۇرۇش قىلغان ئىدى‪،‬‬ ‫تاغۇتالرنىڭ ئالىملىرى بەرگەن پەتىۋاالر ئۇالرغا‬ ‫پايدىسى بولمىدى‪ ،‬بۇ ئالىمالرمۇ سەلەبىلەرگە ھەر‬ ‫قانداق خىزمەتنى قىلىۋاتقان سەھەۋاتالرنى قانۇنلۇق‬ ‫قىلىش ئۈچۈن ياردەم بەرگەن ئىدى‪ ،‬نەتىجىدە ھېچ‬ ‫پايدىسى بولمىدى‪.‬‬ ‫بۈگۈن شامدىكى سەھەۋات مۇرتەدلەر بۇرۇنقى‬ ‫ئىراقتىكى سەھەۋاتالر ماڭغان يولدا مېڭىۋاتىدۇ‪،‬‬ ‫ئەينى ۋاقىتتا ئىراق سەھەۋاتلىرى مۇسۇلمانالرغا‬ ‫قارشى سەلىبىلەرگە ماالي بولغان ئىدى‪ ،‬سەلىبىلەرگە‬ ‫خىزمەت كۆرسىتىش ئۈچۈن مۇسۇلمانالرغا ئۇرۇش‬ ‫ئاچقان ئىدى‪ ،‬سەلەبىلەرنىڭ ئايروپىالنلىرى‬ ‫مۇۋەھھىدالرنى بومباردىمان قىلغان ئىدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ئىزچىل ئامېرىكا بايرىقى ئاستىدا ۋە ئامېرىكا‬ ‫قوماندانلىقىدا ئۇرۇش قىلغان ئىدى‪ ،‬جەنۇبتىكى‬ ‫«جيش سوريا الجديد» سەھەۋاتلىرىنىڭ ئەھۋالىمۇ‬ ‫خۇددى شۇنىڭغا ئوخشاش بولدى‪ ،‬بۇ سەھەۋاتالر‬ ‫شىمالدا ئىگىلىگەن رايونالردا ئامېرىكا بىلەن بىللە‬ ‫تۇرماقتا‪ ،‬ئامېرىكا ئەسكەرلىرى ھايا قىلماستىن ئۇالر‬ ‫بىلەن بىرگە ئاشكارا يۈرۈۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫ئىسالم دۆلىتى ئۈچ يىل بۇرۇن سەھەۋات مۇرتەدلىرى‬ ‫بىلەن ئۇرۇشقاندا نادان‪ ،‬تاغۇت ئالىملىرى‬ ‫جۆيلىگەندەك ھېچقاچان مۇۋەھىد مۇجاھىدالر بىلەن‬ ‫ئۇرۇشمىغان‪ ،‬بەلكى شۇ ۋاقىتتا سەلىبىلەر تاغۇتالرنىڭ‬ ‫ماالي مۇشرىكالر بىلەن ئۇرۇشقان ئىدى‪ ،‬ئۇالر بىلەن‬ ‫جەۋالنى جەبھەسى بىرگە بولدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ ھۆكمى‬ ‫كاپىر قىلىدىغان شۇ دوستلۇق ئاشكارا بولغاندىن بېرى‬ ‫ئۆزگەرمىدى‪ ،‬لېكىن ئۇالر توغرىسىدا دەتاالش قىلغان‬ ‫بەزى كىشىلەرنىڭ چۈشەنچىسى ئۆزگەردى‪ ،‬چۈنكى‬ ‫ئۇالر بۇ كۇپۇر ئەمەللىرىنى يوشۇرالمىدى‪ ،‬ئۇنىڭغا‬ ‫ئۇرۇنمۇ تاپالمىدى‪ ،‬ھايا قىلماستىن سەلىبىلەرنىڭ‬ ‫ئۇچۇق مااليلىرى بىلەن ھۇجۇم قىلدى‪ ،‬ئالالھ‬ ‫‪35‬‬

‫بۇالرنىڭ ئىشلىرىنى ئۆز ئادەملىرى‪ ،‬جىھادنى دەۋا‬ ‫قىلغۇچى مۇرتەد ياردەمچىلىرى ئالدىدا ئېچىۋەتتى‪،‬‬ ‫ئۇالر بۇرۇن ئامېرىكىغا ئاداۋەت تۇتۇشنىڭ ۋاجىپلىقىنى‬ ‫ئاڭالپ قوبۇل قىلمىغان ئىدى‪ ،‬ئامېرىكا بولغا دۇنيا‬ ‫ئۇرۇشىنىڭ كاتتىبېشى ئىدى‪ ،‬ئامېرىكا ئىزچىل‬ ‫مۇجاھىد دەۋاتقان مااليلىرىنى ھاۋادىن ھىمايە قىلىپ‬ ‫كەلدى‪.‬‬ ‫قوۋمپەرەسلىك‪ ،‬پارتىيەپەرەسلىك‪ ،‬نەمۇنە قىلغان‬ ‫شەخسلەرنى ئۇلۇغالپ كۆپ ھەقىقەتنى ئۇزۇن‬ ‫كۆرەلمەي كىيىن بۇ ئىش ئايدىڭالشقان كىشىلەرگە‬ ‫شۇنى دەيمىزكى‪ :‬سەن قانداقمۇ بۇنىڭدىن كىيىن‬ ‫مۇرتەدلەر سېپىدە تۇرىسەن؟ قانداقمۇ ئىسالم‬ ‫دۆلىتى مۇۋەھھىدلىرىگە قارشى سەلىبىلەر بىر سەپتە‬ ‫تۇرىسەن؟ مۇرتەدنى ھىمايە قىلىپ ئىسالم دۆلىتىگە‬ ‫يالغان چاپلىغان ئازدۇرغۇچى ئالىم شەيخلىرىڭگە‬ ‫ئىش ئايدىڭالشسىمۇ قانداق ئىتائەت قىلىسەن؟‬ ‫سېنىڭ چۈشۈپ قالغان مۇرتەدلىكتىن ئالالھقا تەۋبە‬ ‫قىلىدىغان ۋاقتىڭ كەلدى‪ ،‬مۇرتەدلەر سېپىدىن‬ ‫ئىسالم دىيارىغا ھىجرەت قىلىدىغان ۋاقتىڭ كەلدى‪،‬‬ ‫سەن بۇرۇن ئاداۋەت تۇتقان مۇۋەھھىدقا مۇنداق‬ ‫دەيدىغان ۋاقتىڭ كەلدى‪ :‬ئۇالر «ﷲ نىڭ نامى بىلەن‬ ‫قەسەمكى‪ ،‬ﷲ سېنى ھەقىقەتەن بىزدىن ئارتۇق‬ ‫قىلىپتۇ‪ ،‬بىز جەزمەن خاتا قىلىپتۇق» دېيىشتى‪ .‬سۈرە‬ ‫يۈسۈف ‪-91‬ئايەت‪.‬‬ ‫ساڭا سەھەۋاتالرنىڭ مۇرتەدلىكى ئايدىڭ بولدى‪،‬‬ ‫ساڭا ئۇالرنىڭ كاپىرلىقىنى كۆرسەتتى‪ ،‬ئۇالردىن ئادا‪-‬‬ ‫جۇدا بولۇش‪ ،‬ئۇالرغا ئۇرۇش قىلىشنى كۆرسەتتى‪،‬‬ ‫بۇرۇن يامان قىلمىشلىرىڭنى مۇسۇلمانالر جامائىتىگە‬ ‫كىرىپ ئالالھ يولىدىكى جىھاد بىلەن يۇقاتقىن‪،‬‬ ‫ئىسالم دۆلىتى ھەر بىر مۇسۇلمانغا ئۇچۇق‪ ،‬تەۋبە‬ ‫قىلىشتىن بۇرۇن ئىسالم دۆلىتى مۇجاھىدلىرىدىن‬ ‫مىڭالرچە ئۆلتۈرگەن بولسىمۇ مۇرتەدلىكتىن تەۋبە‬ ‫قىلغانالرنى قارشى ئالىدۇ‪ ،‬ئالالھ خالىغان كىشىنى‬ ‫توغرا يولغا باشاليدۇ‪.‬‬

‫ئابدۇلالھ ئىبنى ئەمىردىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪،‬‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬سىلەرنىڭ‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫بىرىڭالرنىڭ ئىمانى ھەقىقەتەن كىيىم كونىرىغاندەك‬ ‫كونىرايدۇ‪ ،‬شۇڭا ئالالھتىن قەلبىڭالردىكى ئىماننى‬ ‫يېڭىالپ بېرىشنى سوراڭالر‪ .‬ھاكىم رىۋايەت‬ ‫قىلغان‪ ،‬ئىسنادى سەھىھ دېگەن‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬سىلەر پىششىق ئىگىرگەن‬ ‫يىپنى چوۋۇپ پارچە‪-‬پارچە قىلىۋەتكەن خوتۇندەك‬ ‫بولماڭالر‪ ,‬بىر جامائە (سان ۋە مال‪-‬مۈلۈك‬ ‫جەھەتتە) يەنە بىر جامەئەدىن كۆپ بولغانلىقى‬ ‫ئۈچۈن قەسمىڭالرنى ئالدامچىلىقنىڭ ۋاسىتىسى‬ ‫قىلىۋالىسىلەر (يەنى ئۆزئارا ياردەملىشىش ئۈستىدە‬ ‫بىر جامائەنى كۆرۈپال ئىلگىرىكى جامائە بىلەن‬ ‫تۈزۈشكەن ئەھدىنى بۇزۇپ كېيىنكى جامائە بىلەن‬ ‫ئەھدە تۈزىسىلەر) ئالالھ سىلەرنى ھەقىقەتەن‬ ‫بۇنىڭ (يەنى ۋەدىگە ۋاپا قىلىش ئەمرى) بىلەن‬ ‫سىنايدۇ‪ ,‬سىلەر دەتاالش قىلىشقان ھەق‪-‬ناھەقنى‬ ‫قىيامەت كۈنى سىلەرگە چوقۇم ئېنىق ئايرىپ‬ ‫بېرىدۇ‪-16 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﻧﻪﮪﻞ ‪-92‬ئايەت‪.‬‬

‫ئەھلى‪ ،‬دىندا ئىشەنچلىك ئالىمالرغا ئەگەشتى‪ ،‬بۇ‬ ‫ئالىمالر دەلىل بىلەن بۇ بۈيۈك يولنىڭ ماھىيىتىنى‬ ‫كۆرسىتىپ بەردى‪ ،‬بۇ نامدا كىتابالرنى تۈزدى‪،‬‬ ‫بۇنىڭغا ئەگىشىش‪ ،‬ئۇنىڭغا چاقىرىش ۋاجىپ دەپ‬ ‫قىزىقتۇردى‪.‬‬ ‫بۇ بۈيۈك يولنىڭ دۇنيانىڭ ھەر قايسى‬ ‫جايلىرىدىكى ياشالر ئارىسىدا چوڭ ساداسى‬ ‫ياڭرىدى‪ ،‬بولۇپمۇ ياۋروپا دۆلەتلىرىدە‬ ‫ياشالرنىڭ‬ ‫بولدى‪،‬‬ ‫شۇنداق‬ ‫كۆپىنچىسى بۇ يولنى بىرـ بىرىگە‬ ‫تەۋسىيە قىلىدىغان‪ ،‬بۇ يولنى‬ ‫ئۆزىگە شوئار قىلىدىغان‬ ‫بولدى‪ ،‬بۇ يولنى ئەسلەپ‬ ‫تۇرۇشقا‪ ،‬مەسچىت‬ ‫ۋە مەركەزلەر ۋە‬ ‫سو ر ۇ نال ر د ا‬ ‫نىڭ‬ ‫بۇ‬

‫تەپسىرشۇناسالر مۇنداق دەيدۇ‪ :‬بۇ مەككىلىك‬ ‫ئەخمەق ئايال بولۇپ‪ ،‬بىر نەرسە تۇقۇسا ئۇنى‬ ‫پۇختا تۇقۇپ بولغاندىن كېيىن چۇۋاتتى‪،‬‬ ‫شۇنداق‪ ،‬ئىبراھىم يولى يېڭىدىن‬ ‫ياشنىڭ‬ ‫مۇۋەھھىد‬ ‫مۇسۇلمان‬ ‫قەلبىدە پەيدا بولدى‪ ،‬ئۇنىڭغا‬ ‫ئىمان كەلتۈردى ۋە ئۇنى‬ ‫ياخشى كۆردى ۋە ئۇنى‬ ‫سۆزلىدى ۋە ئۇنىڭ تەلەپ ـ‬ ‫تەقەززالىرىنى ئورۇندىدى‪.‬‬ ‫بۇ مۇسۇلمان مۇۋەھھىد‬ ‫ياش بۇنىڭدا پەقەت‬ ‫بۇرۇن ئىمان بىلەن‬ ‫ئىلىم‬ ‫كەتكەن‬ ‫مىللىتى‬ ‫ئىبراھىم ماقالىالر‬

‫‪36‬‬

‫مەنىسىنى شەرھلەشكە ئەھمىيەت بەردى‪،‬‬ ‫بەزىلەر بۇ يولنى ياخشى كۆرۈپ ئىنگلىز‪ ،‬ياۋروپا‬ ‫تىللىرىدا نەشىدلەرنى ئوقۇدى‪.‬‬ ‫بۇنىڭدىكى سىر بۇ يول ياشالر قەلبىدىكى‬ ‫ئۇسسۇزلۇقنى قاندۇردى‪ ،‬ئۆزىنىڭ دىنى ۋە‬ ‫ئەقىدىسىگە بولغان ئىشەنچىسىنى قايتۇرۇپ‬ ‫كەلدى‪ ،‬بولۇپمۇ ئۇزۇندىن بېرى مۇشرىكالرغا‬ ‫روكۇ ـ سەجدە قىلىپ بويسۇنۇۋاتقان كىشىلەرگە‬ ‫قارشى ئاداـ جۇدالىق ئېالنى كۆپ تەسىر قوزغىدى‪،‬‬ ‫مۇشرىكالر دەۋا قىلغىنىدەك دۇنيا تىنچلىقىغا‬ ‫كۆڭۈل بۆلۈپ كىشىلەرنى دىنىنى ئاشكارالرشتىن‬ ‫چەكلەيتتى‪ ،‬ب د ت مۇ بۇنىڭغا چاقىراتتى‪ ،‬ساماۋى‬ ‫دىنالرمۇ شۇنىڭغا چاقىراتتى‪ ،‬ئەمەلىيەتتە بۇالر‬ ‫يالغانچى ئىدى‪.‬‬ ‫زامانالرنىڭ ئۆتىشى بىلەن قەلبلەردىكى بۇ يولغا‬ ‫قەلبلەردىكى ئىمانغا يەتكەن كېسەللىك تەگدى‪،‬‬ ‫شۇنىڭ بىلەن بۇ يول كىيىم كونىرىغاندەك كونىراشقا‬ ‫باشلىدى‪ ،‬بەلكى بۇ كىيىمنى پۇختا مەھكەم‬ ‫توقۇغان كىشىلەر شۇ ئەخمەق ئايالغا ئوخشاش‬ ‫ئۆز قولى بىلەن بۇنى چوۋۇپ تاشلىغانلىقىنى ئېالن‬ ‫قىلدى‪ ،‬شۇڭا بىز قەلبلەردە كونىراپ كەتكەن بۇ‬ ‫يولنى يېڭىالش ئۈچۈن ھەرىكەت قىلىشىمىز‬ ‫كېرەك‪ ،‬پۇختا مەھكەم توقۇپ بولغاندىن كىيىن‬ ‫بۇزۇشقا ھەرىكەت قىلىۋاتقان شۇ كىشىلەرگە‬ ‫نەسىھەت قىلىشىمىز كېرەك‪ ،‬ئالالھ ئۇالرنىڭ‬ ‫تەۋبىسىنى قوبۇل قىلىشى‪ ،‬ئۇالرنى ھەقكە ياردەم‬ ‫بېرىشكە‪ ،‬بۇ يولغا يېڭىدىن ئەگىششىكە نېسىپ‬ ‫قىلىشى مۇمكىن‪.‬‬ ‫ئىمامەتچىلىك ئىبراھىم يولىدۇر‬ ‫بۇ بۈيۈك يول بەلگىلىرى بۈگۈن نۇرغۇن‬ ‫كىشىلەرنىڭ قەلبىدىن يوقالدى‪ ،‬ھەتتا بۇ قورۇق‬ ‫خام ـ خىيال بولۇپ قالدى‪ ،‬ئۈممەت ئۆزىنىڭ‬ ‫بىر ئىمامى بولۇشقا ھەرىكەت قىلىشى كېرەك‪،‬‬ ‫چۈنكى ئۈممەت ئىمامنىڭ بايرىقى ئاستىدا ئورۇش‬ ‫قىلىدۇ‪ ،‬دىننى ھىمايە قىلىدۇ‪ ،‬شۇ ئىمام ئارقىلىق‬ ‫ئالەملەرنىڭ رەببى ئالالھنىڭ شەرىئىتىنى يەر‬ ‫يۈزىدە تەتبىقاليدۇ‪ ،‬ئەمەلىيەتتە بۇ ھازىرقى‬ ‫دەۋردىكى كىشىلەرنىڭ ئەقىللىرىنى ۋەيران‬ ‫قىلغان ئىلمانىالرنىڭ مەغلۇبىيىتىدۇر‪ ،‬چۈنكى‬ ‫ئىلمانىالر دىننى دۆلەتتىن ئايرىۋېتىدۇ‪ ،‬شەرىئەتنى‬ ‫‪37‬‬

‫ھۆكۈمرانلىق ۋە ئىنتىزامدىن ئايرىۋېتىدۇ‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫نەزىرىدە قۇرئان ھۆكۈم ۋە شەرىئەت كىتابى‬ ‫بولماستىن بەلكى چىرايلىق رەتلىك ئوقۇپ‬ ‫قۇيىدىغان كىتاب ھېسابلىنىدۇ‪.‬‬ ‫ھازىر دەۋەتچىلەر شۇالر ئارىسىدىكى مۇھىتتىن‬ ‫تەسىرلەندى‪ ،‬شۇڭا كىشىلەر ھاكىمىيەتكە‬ ‫ئېرىشىشتە سادىق دەۋەتچىلەرگە قىزىقمايدىغان‬ ‫بولۇپ قالدى‪ ،‬گويا ئۇالرنىڭ بىرى تاغۇت يولىدا‬ ‫كۈرەش قىلغۇچىنىڭ كاپىر ئىكەنلىكىنى سۆزلىگەن‬ ‫كىشىنىڭ تۈرمىگە كىرىپ قالغانلىقىنى كۆرۈپ‬ ‫ئۆزىدىن رازى بولۇۋاتقاندەك‪ ،‬شۇ ئەھۋالىنى‬ ‫كۈچلۈك بولۇشقا چاقىرىۋاتقان مۇسۇلمان ئىمامنىڭ‬ ‫سايىسىدا ئەركىن ياشاشتىن ئارتۇق كۆرۈۋاتقاندەك‬ ‫قىالتتى‪.‬‬ ‫ئىسالمنىڭ بىر دۆلىتى ۋە ئىمامى بولۇشى كېرەك‪،‬‬ ‫لېكىن بۇ پىكىر كىشىلەرنىڭ ئەقىللىرىگە تېخىچە‬ ‫كەلمىدى‪ ،‬ئۇالر بۇنى تەسەۋۋۇر قىلمىدى‪ ،‬ئويالپ‬ ‫باقمىدى‪ ،‬گويا ئۇالر تارىخنى ئوقۇپ بۇ ئىشنىڭ‬ ‫جاننى پىدا قىلىشنى تەلەپ قىلىدىغانلىقىنى‬ ‫بىلمەيۋاتقاندەك قىالتتى‪ ،‬گويا ئۇالر بۇ يولدا‬ ‫قان بېرىدىغان كىشىلەرنىڭ «ال إله إال الله»‬ ‫دەپ گۇۋاھلىق بېرىۋاتقان كىشىلەر ئىكەنلىكىنى‬ ‫بىلمەيۋاتقاندەك قىالتتى‪ ،‬لېكىن ئۇالر بۇ ئىمامغا‬ ‫بەيئەت بەرمىگەنلىكى ئۈچۈن قانلىرى ھاالل‬ ‫باغىيالر ئىكەنلىكىنىمۇ بىلمەيۋاتقاندەك قىالتتى‪،‬‬ ‫ئەگەر ئىمام تىكلەنگەندىن كىيىن ئۇالرنى باغىيلىق‬ ‫ۋە بۆلۈنگەن ھالتىدە قويۇپ قويسا ئىمام ئۆزىنىڭ‬ ‫پادىسىغا نەسىھەت قىلمىغان بولۇپ قالىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ ئۆزىنىڭ يېقىن دوستى ئىبراھىم‬ ‫ئەلەيھىسساالمغا ئىمامەتچىلىكنى بەردى‪ ،‬شۇڭا‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۆز ۋاقتىدا ئىبراھىمنى رەببى‬ ‫بىر قانچە ئەمىرلەر (يەنى شەرىئەت تەكلىپلىرى)‬ ‫بىلەن سىنىدى ئىبراھىم ئۇالرنى بەجا كەلتۈردى‬ ‫ئالالھ (ئۇنىڭغا)‪« :‬سېنى چوقۇم كىشىلەرگە‬ ‫(دىندا) ئىمام قىلىمەن» دېدى ئىبراھىم‪« :‬مېنىڭ‬ ‫بىر قىسىم ئەۋالدىمنىمۇ ئىمام قىلساڭ» دېدى‪.‬‬ ‫ئالالھ‪ « :‬مېنىڭ (ئىمام قىلىش) ئەھدەمگە‬ ‫زالىمالر ئېرىشەلمەيدۇ» دېدى‪-2 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺑﻪﻗﻪﺭﻩ‬ ‫‪-124‬ئايەت‪.‬‬

‫ئالالھ شەرىئەت تەكلىپلىرىنى بەجا كەلتۈرگەنلىكى‬ ‫ئۈچۈن ئۇنىڭغا ئىمامەتچىلىكنى مۇكاپات ۋە سوۋغات‬ ‫قىلىپ بەردى‪ ،‬ئۇنى ئارتۇق قىلدى‪ ،‬ئىمامەتچىلىك‬ ‫بىلەن ھۆرمەتلىدى‪.‬‬ ‫بۇ ئايەتتە تىلغا ئېلىنغان ئىمامەتچىلىك‬ ‫كۆپ كىشىلەر سۈپەتلىگەندەك پەقەتال دىنى‬ ‫ئىمامەتچىلىكال بولماستىن‪ ،‬بەلكى كۆپلىگەن دىن‬ ‫ئەھلى بىلمەيدىغان‪ ،‬بۇنى بەرپا قىلىش يولىدا‬ ‫مۇشەققەت كۆپ دەپ بىلىپ يۈز ئۆرىگەن سىياسىي‬ ‫ئىمامەتچىلىكنىمۇ ئۆز ئىچىگە ئالىدۇ‪ ،‬ئىنسانالر‬ ‫بۈگۈن دىندىكى ھەقىقىي ئىمامەتچىلىكنىڭ‬ ‫پەقەت ھەق ئەھلىنىڭال رايونالر‪ ،‬بەندىلەر‬ ‫ئۈستىگە مۇكەممەل سىياسىي ئىماملىققا‬ ‫ئېرىشەلەيدىغانلىقىنى تېخىچە بىلمەيدۇ‪.‬‬ ‫ئەمما بۇ ئۈممەتتىن بەزى كىشىلەر تاغۇت‬ ‫ھۆكۈمرانلىقى ئاستىدا ئەركىن دەۋەت قىلىشقا‬ ‫ئۇرۇندى‪ ،‬ياكى ئۆز دەۋىتىنى يەتكۈزۈش يولىدا‬ ‫تاغۇتالردىن ئۆزىنى ھىمايە قىلىشنى تەلەپ قىلدى‪،‬‬ ‫ئۇ خۇددى جەھەننەم ئەھلىدىن جەھەننەمدىن‬ ‫قوتۇلۇش ئۈچۈن ياردەم سورىغان كىشىگە ئوخشاش‬ ‫كىشىدۇر‪ ،‬ياكى ئۆزىنىڭ قولىنى ئېغىزىغا يەتكۈزۈش‬ ‫ئۈچۈن سوزۇپ يەتكۈزەلمىگەن كىشىگە ئوخشايدۇ‪.‬‬ ‫بىز ئايەتتىكى ئىمامەتچىلىك دېگەن سۆز ئۆز‬ ‫ئىچىگە ئالغان مەنىلەرنى بايان قىلدۇق‪ ،‬بۇ سۆز‬ ‫شەكسىزكى تىل ۋە شەرئى جەھەتتىن مەنا‬ ‫ئىپادىلەپ كەلگەن‪ ،‬بىر سۆزدىن بىر قانچە مەنا‬ ‫ئېلىشقا ساغالم ئەقىدىلىك كىشى قارشى ئەمەس‪.‬‬ ‫شەرئى جەھەتتىكى ئىمامەتچىلىك دېگەن سۆزنىڭ‬ ‫تەپسىرىدە سىياسىي ئىمامنى كۆرسىتىدىغانلىقى‬ ‫بايان قىلىنغان‪.‬‬ ‫ئابدۇلالھ ئىبنى ئۆمەردىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪،‬‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ھەقىقەتەن‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫سىلەرنىڭ ھەر بىرىڭالر پادىچى‪ ،‬سىلەرنىڭ‬ ‫ھەر بىرىڭالر ئۆز پاىدسىدىن سورىلىدۇ‪ ،‬كىشىلەر‬ ‫ئۈستىدىكى ئىمام پادىچى‪ ،‬ھالبۇكى ئۇ شۇ‬ ‫پادىلىرىدىن سورىلىدۇ‪ .‬بۇخارى رىۋايىتى‪.‬‬ ‫ھۇزەيفەدىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫ـ سەن مۇسۇلمان جامائىتىنى ۋە ئىمامنى الزىم‬ ‫تۇتقىن ـ دېدى‪ ،‬مەن ــ ئەگەر مۇسۇلمان جامائىتى‬

‫ۋە ئىمامى بولمىسىچۇ ــ دەپ سورىدىم؟ رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ ــ سەن بۇ پىرقىلەرنىڭ ھەممىسىدىن ئايرىلىپ‬ ‫ۋاپات تاپقۇچە دەرەخ يىلتىزىنى يېسەڭمۇ شۇ‬ ‫ھالەتتە ياشىغىن ــ دەپ جاۋاب بەردى‪ .‬بىرلىككە‬ ‫كەلگەن ھەدىس‪.‬‬ ‫قەيىس ئىبنى ئەبۇ ھازىمنىڭ مۇنداق دېگەنلىكى‬ ‫رىۋايەت قىلىنىدۇ‪ ،‬ئەبۇ بەكىر زەينەپ ئىسىملىك‬ ‫ئايالنىڭ يېنىغا كىردى‪ ،‬ئۇ ئايالنىڭ گەپ‬ ‫قىلمىغانلىقىنى كۆرۈپ ــ بۇ ئايالغان نېمە بولدى‪،‬‬ ‫نېمىشقا گەپ قىلمايدۇ ــ دەپ سورىدى؟‬ ‫كىشىلەرــ بۇ ئايال گەپ قىلماسلىق ئۈچۈن ھەج‬ ‫قىلغان ــ دېيىشتى‪ ،‬ئەبۇ بەكىر ئۇنىڭغا ــ گەپ‬ ‫قىلغىن‪ ،‬بۇ (ھەجدىن كىيىن گەپ قىلماسلىق)‬ ‫جاھىلىيەت ئەمەللىرى بولۇپ بۇ ھاالل ئەمەس ــ‬ ‫دېدى‪ ،‬ئۇ ئايال گەپ قىلىپ ــ سەن كىم ــ دەپ‬ ‫سورىدى؟ ئۇ ــ مۇھاجىرالردىن بىرسى ــ دەپ‬ ‫جاۋاب بەردى‪ ،‬ئۇ ئايال ــ قايسى مۇھاجىرالردىن ــ‬ ‫دەپ سورىدى؟ ئۇ قۇرەيشتىن ــ دېدى‪ ،‬ئۇ ئايال ــ‬ ‫قايسى قۇرەيشتىن ــ دەپ سورىدى‪ ،‬ئەبۇ بەكىر ــ‬ ‫سەن سورىغان كىشى ئەبۇ بەكىر ــ دېدى‪ ،‬ئۇ ئايال‬ ‫ــ جاھىلىيەتتىن كىيىن ئالالھ بىزگە ئېلىپ كەلگەن‬ ‫بۇ ياخشى ئىش ئۈستىدە قانداق داۋاملىشىمىز ــ‬ ‫دەپ سورىدى؟ ئەبۇ بەكىر ــ ئىماملىرىڭالر ماڭغان‬ ‫تۈز يول بىلەن داۋاملىشىسىلەرــ دەپ جاۋاب‬ ‫بەردى‪ ،‬ئۇ ئايال ــ ئىمامالر دېگەن نېمە ــ دەپ‬ ‫سورىدى؟ ئەبۇ بەكىر ــ قوۋمىڭنىڭ كىشىلەرنى‬ ‫بۇيرۇيدىغان‪ ،‬كىشىلەر ئۇنىڭغا ئىتائەت قىلىدىغان‬ ‫باشلىق ۋە ئاقساقاللىرى بارمۇ ــ دەپ سورىدى‪،‬‬ ‫ئۇ ئايال ــ شۇنداق ــ دەپ جاۋاب بەردى‪ ،‬ئەبۇ‬ ‫بەكىر ــ ئەنە شۇالر كىشىلەر ئۈستىدىكى پېشۋا ــ‬ ‫دېدى‪ .‬بۇخارى رىۋايەت قىلغان‪.‬‬ ‫ئايەتتىكى ئىمام دېگەن سۆزنىڭ سىياسىي‬ ‫ئىمامەتچىلىكنى ئۆز ئىچىگە ئالىدىغانلىقىغا‬ ‫دەلىللەر بولۇپ‪ ،‬تەپسىرشۇناسال بۇ ئايەتنى چوڭ‬ ‫ئىمامەتچىلىكنىڭ ئاساسى سۈپىتىنىڭ شەرتىگە‬ ‫دەلىل قىلىدۇ‪ ،‬ئۇ سۈپەت بولسىمۇ ئادالەت‪ ،‬ئالالھ‬ ‫ئىبراھىم ئەلەيھىسساالمغا بۇ يۈكسەك مەنسەپ‬ ‫ئىمامەتچىلىكنى بەرگەندە شۇنداق بولغان‪ ،‬بۇ‬ ‫مەنسەپتىكى كاتتا پەزىلەت‪ ،‬شۇڭا ئىبراھىم‬ ‫ئەلەيھىسساالم ئۆزىدىن كىيىنكى ئەۋالدلىرىغا بۇنى‬ ‫تەلەپ قىلىشقا ئالدىرىغان‪( ،‬ئىبراھىم‪« :‬مېنىڭ‬ ‫بىر قىسىم ئەۋالدىمنىمۇ ئىمام قىلساڭ» دېدى‪).‬‬ ‫مىللىتى‬ ‫ئىبراھىم ماقالىالر‬

‫‪38‬‬

‫لېكىن ئالالھ ئۇنىڭغا كىيىن بۇ مەنسەپكە ئىگە‬ ‫بولىدىغان كىشىدە بولىدىغان ئاساسى شەرتنى‪(:‬‬ ‫ئالالھ‪ « :‬مېنىڭ (ئىمام قىلىش) ئەھدەمگە زالىمالر‬ ‫ئېرىشەلمەيدۇ» دېدى‪ ).‬دەپ ئوتتۇرىغا قويدى‪.‬‬ ‫قۇرتۇبى مۇنداق دەيدۇ‪ :‬بىر بۆلۈك ئالىمالر بۇ‬ ‫ئايەتنى ئىمامنىڭ دىننى بەرپا قىلىدىغان كۈچكە‬ ‫ئىگە بولۇش بىلەن بىرگە ئادىل ياخشى پەزىلەتلىك‬ ‫بولىدىغانلىقىغا دەلىل قىلغان‪ ،‬بۇ رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫ئىش ئىگىسى بىلەن خۇسۇمەتلەشمەسلىككە‬ ‫بۇيرۇغان ئىش‪ .‬ئەمما پاسىق زالىمالر بۇنىڭ ئەھلى‬ ‫ئەمەس‪ ،‬چۈنكى ئالالھ‪ ( :‬مېنىڭ (ئىمام قىلىش)‬ ‫ئەھدەمگە زالىمالر (يەنى كاپىرالر) ئېرىشەلمەيدۇ)‬ ‫دېدى‪.‬‬ ‫شۇنىڭ ئۈچۈن ئىبنى زۇبەيىر ۋە ھۇسەيىن ئىبنى‬ ‫ئەلى ئىبنى ئەبۇ تالىپ چىققان‪ ،‬ئىراق ئەھلىنىڭ‬ ‫ياخشىلىرى ۋە ئالىملىرى ھەججاجغا قارشى‬ ‫چىققان‪ ،‬مەدىنە ئەھلى بەنى ئۇمەييگە قارشى‬ ‫چىققان‪.‬‬ ‫بىز بۇنىڭغا ئوخشاش سۆزلەرنى ئىمام دېگەن‬ ‫سۆزنىڭ ھەر ئىككىلى مەنىنى ئۆز ئىچىگە‬ ‫ئالىدىغانلىقىغا دەلىل قىلدۇق‪ ،‬يەنى دىنى ۋە‬ ‫سىياسىي ئىمامەتچىلىك ئوخشاش شەرت بىلەن‬ ‫بولىدۇ‪.‬‬ ‫‪39‬‬

‫تەكلىپلەر ۋە ئۇالرنى بەجا كەلتۈرۈشنىڭ پەزىلىتى‬ ‫ئايەت شەرىئەت تەكلىپلىرىنى بەجا كەلتۈرۈش‬ ‫توغرىسىدا ياخشى چۈشەندۈرۈپ بەردى‪ ،‬چۈنكى بۇ‬ ‫ئىبراھىم ئەلەيھىسساالمنىڭ ئىماملىق مەنسىبىگە‬ ‫ئېرىشىشنىڭ ئاساسى سەۋەبى بولغان‪ ،‬بۇ شەرىئەت‬ ‫تەكلىپلىرىنى ياخشى بەجا كەلتۈرۈش ئىبراھىم‬ ‫ئەلەيھىسساالمدىن كىيىنكى ئەۋالدلىرىنىڭ بۇ‬ ‫بۈيۈك مەنسەپكە ئېرىشىشنىڭ سەۋەبىدۇر‪.‬‬ ‫ئىبنى كەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئالالھنىڭ (شەرىئەت‬ ‫تەكلىپلىرى) دېگەن سۆزى يەنى شەرىئەت‪،‬‬ ‫بۇيرۇق‪ ،‬چەكلىمىلەردۇر‪ ،‬ئەگەر تەكلىپلەر دەپ‬ ‫ئاتالسا بۇنىڭدىن قەدەر تەكلىپلىرى مەقسەت‬ ‫قىلىنىدۇ‪ ،‬ئالالھنىڭ مەريەم توغرىسىدىكى مۇنۇ‬ ‫سۆزىگە ئوخشاش‪ :‬ئۇ رەببىنىڭ سۆزلىرىنى ۋە‬ ‫(نازىل قىلىنغان) كىتابلىرىنى تەستىق قىلدى ۋە‬ ‫ئالالھغا ئىتائەت قىلغۇچىالردىن بولدى‪-66 .‬ﺳﯜﺭﻩ‬ ‫ﺗﻪﮪﺮﯨﻢ ‪-12‬ئايەت‪ .‬بۇنىڭدىن شەرىئەت مەقسەت‬ ‫قىلىنىدۇ‪ ،‬ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزىگە ئوخشاش‪:‬‬ ‫رەببىڭنىڭ سۆزى ناھايىتى راستتۇر ناھايىتى‬ ‫توغرىدۇر ئۇنىڭ سۆزىنى ئۆزگەرتەلەيدىغان ھېچ‬ ‫كىشى يوقتۇر ئالالھ (بەندىلىرىنىڭ سۆزلىرىنى)‬ ‫ئاڭالپ تۇرغۇچىدۇر (ئەھۋالىنى) بىلىپ‬ ‫تۇرغۇچىدۇر‪-6 .‬ﺳﯜﺭﻩ ﺋﻪﻧﺌﺎﻡ ‪-115‬ئايەت‪ .‬يەنى‬

‫ئۇنىڭ سۆزلىرى شەرىئەتتۇر‪ ،‬ئەگەر بىرە بۇيرۇق‬ ‫ياكى چەكلىمە بولسا بۇ راست خەۋەر ياكى ئادالەت‬ ‫بولىدۇ‪ ،‬بۇ توغرىسىدا بۇ ئايەت بار‪ :‬ئۆز ۋاقتىدا‬ ‫ئىبراھىمنى رەببى بىر قانچە ئەمىرلەر (يەنى‬ ‫شەرىئەت تەكلىپلىرى) بىلەن سىنىدى ئىبراھىم‬ ‫ئۇالرنى بەجا كەلتۈردى‪ .‬يەنى ئۇالرنى ئۇرۇندىدى‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئالالھ (ئۇنىڭغا)‪« :‬سېنى‬ ‫چوقۇم كىشىلەرگە (دىندا) ئىمام قىلىمەن»‬ ‫دېدى‪ .‬يەنى ئۇنىڭغا قىلغانلىرىنىڭ مۇكاپاتى‬ ‫قىلدى‪ ،‬شۇنداقال ئۇ بۇيرۇقالرنى بەجا كەلتۈردى‪،‬‬ ‫چەكلىمىلەردىن ياندى‪ ،‬ئالالھ ئۇنى كىشىلەر‬ ‫ئەگىشىدىغان‪ ،‬ئۇنىڭ ئىزىدىن ماڭىدىغان نەمۇنە‪،‬‬ ‫ئىمام قىلدى‪.‬‬ ‫تەكلىپ ۋە ئەمىرلەر توغرىسىدا كەلگەن‬ ‫تەپسىرلەردىن يەنە‪ :‬ئىبنى ئابباسنىڭ مۇنداق‬ ‫دېگەنلىكى رىۋايەت قىلىنىدۇ‪ :‬ئالالھ ئىبراھىم‬ ‫ئەلەيھىسساالمنى سىنىغان تەكلىپ ۋە ئەمىرلەر‬ ‫بولسا‪ :‬ئالالھ قوۋمىدىن ئايرىلىشقا بۇيرۇغاندا‬ ‫قوۋمىدىن ئايرىلىش‪ ،‬ئالالھ يولىدا ئوتقا تاشالنغاندا‬ ‫ئۇنىڭغا سەۋر قىلىش‪ ،‬ئۇنىڭدىن كىيىن چىقىپ‬ ‫كېتىشكە بۇيرۇلغاندا ئالالھ يولىدا ئۆز ۋەتىنى ۋە‬ ‫يۇرتىنى تاشالپ ھىجرەت قىلىش قاتارلىقالر‪.‬‬ ‫بۈگۈن ئىراق ۋە شامدىكى ئىسالم دۆلىتى ئىمام‬ ‫بولۇشقا ئەڭ اليىق‬ ‫يېقىندىن بۇيان بىز ئىراق شامدىكى ئىسالم‬ ‫دۆلىتىنىڭ مەۋجۇت بولۇۋاتقان رايوندا بۇ‬ ‫مۇكەممەل ئىمامەتچىلىككە ئېرىشىشكە ئەڭ‬ ‫اليىق ئىكەنلىكىنى بىلىپ يەتتۇق‪.‬‬ ‫چۈنكى ئىسالم دۆلىتى ئالالھنىڭ بۇيرۇقىنى‬ ‫قۇربىنىڭ يېتىشچە ئەڭ ياخشى شەكىلدە بەجا‬ ‫كەلتۈردى‪ ،‬ئۆزى پەتھى قىلغان رايونالردا دىننى‬ ‫تۇرغۇزدى‪ ،‬ھېلىمۇ ئىزچىل شۇنىڭغا ھەرىكەت‬ ‫قىلىۋاتىدۇ‪ ،‬ئالالھ بۇ دۆلەتنىڭ ئىمامىغا ھىجرەت‪،‬‬ ‫ئۆز يولىدىكى جىھاد نېمىتىنى بەرگەندىن كىيىن‬ ‫شۇنداق بولدى‪ ،‬بۇنىڭدىن باشقا يەنە بۇ دۆلەت‬ ‫ئىمامى شەرەپلىك‪ ،‬نەسەبلىك‪ ،‬كۈچلۈك پاراسەتلىك‪،‬‬ ‫ئىلىم ۋە دىندا يۇقىرى ئورۇنغا ئىگە كىشىدۇر‪.‬‬ ‫ھازىر بۇ ئىمامدا بولغان پەزىلەتلەر ھېچ كىشىدە‬

‫يوق‪ ،‬ئۇ بۇ بىنانىڭ مۇستەھكەملىكى ئۈچۈن‬ ‫كۈچ چىقىرىۋاتىدۇ‪ ،‬ئىراق ۋە شامدىكى سادىقالر‬ ‫يىلالردىن بېرى بۇ بىنانى كۆتۈرۈش مۇستەھكەملەش‬ ‫ئۈچۈن ھەرىكەت قىلىۋاتىدۇ‪ ،‬ھېچ كىشى پەزىلەتتە‬ ‫ئېشىپ كېتىدۇ دەپ ئويلىمىسۇن‪ ،‬ئىسالم‬ ‫دۆلىتىنىڭ ئەڭ ئاددىي مۇخلىس بىر مۇجاھىدمۇ‬ ‫ئىمامنىڭ شەرىئەت مەنپەئەتىگە‪ ،‬شۇ شەرىئەت‬ ‫ئۈچۈن كۈچ چىقىرىۋاتقىنىغا قايىل بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئەمىرۇل مۇمىنىنگە بۈگۈن ئىسالم دۆلىتىنى يوق‬ ‫قىلىشقا‪ ،‬بۇرۇنقى ھالىتىگە قايتۇرۇشقا بۇيرىشى‬ ‫اليىق ئەمەس‪ ،‬ئۇ پەقەت بۇ ئىشقا قادىر بواللماي‬ ‫ئۆزىنى ئەمىرلىكتىن قالسا‪ ،‬مانا شۇ ۋاقىتتا ئىسالم‬ ‫دۆلىتىدىكى «أهل الحل والعقد» ئۆزىنىڭ يېڭى‬ ‫ئىمامنى تىكلەيدۇ‪ ،‬ئىسالم دۆلىتى داۋام قىلىدۇ‪.‬‬ ‫ئىمامەتچىلىكنى‬ ‫ئەلەيھىسساالمغا‬ ‫ئىبراھىم‬ ‫بەرگەندىن كىيىن ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۆزىنى‬ ‫ئەخمەق قىلغانالردىن باشقا كىم ئىبراھىمنىڭ‬ ‫دىنىدىن يۈز ئۆرۈيدۇ ھەقىقەتەن بىز ئۇنى بۇ دۇنيادا‬ ‫(پەيغەمبەرلىككە) تاللىدۇق‪ .‬شەك‪-‬شۈبھىسىزكى‬ ‫ئاخىرەتتە ئۇ ياخشىالر قاتارىدا بولىدۇ‪-2 .‬ﺳﯜﺭﻩ‬ ‫ﺑﻪﻗﻪﺭﻩ ‪-130‬ئايەت‪.‬‬ ‫بۇ ئايەتنىڭ سىياقىدىن ئىمامەتچىلىكنىڭ‬ ‫ئىبراھىم يولىدىن چىقىدىغانلىقىنى بىلدۇق‪،‬‬ ‫بۇنىڭدىن يۈز ئۆرۈگۈچىنىڭ بۇ بۈيۈك يولدىن يۈز‬ ‫ئۆرۈگۈچى ئىكەنلىكىنى بىلدۇق‪ ،‬شۇڭا بۇ يول‬ ‫مۇتلەق ئەگىشىدىغان يول‪ ،‬ئالالھ ئىبراھىم ۋە‬ ‫ئۇنىڭ كىيىنكى ئەۋالدلىرىغا تاللىغان يول‪ ،‬بۇ پەقەت‬ ‫شۇنىڭغا قادىر بواللىغانالرنىڭ ئىمامەتچىلىك‬ ‫يولىدۇر‪.‬‬ ‫ئىبراھىم يولىغا ئەگىشىش ۋاجىپ دەۋاتقان‪ ،‬كىتاب‬ ‫تۈزگەن ئالىمالرنىڭ ھەممىسى بۈگۈنكى ئىسالم‬ ‫دۆلى ئىمامەتچىلىكىدىن يۈز ئۆرىمەسلىكى كېرەك‪،‬‬ ‫ئۇنى ۋەيران قىلىشقا يىقىتىشقا ئورۇنماسلىقى‬ ‫كېرەك‪.‬‬ ‫ئۇالر بۈگۈنكى ئالالھ پەتھىنى تەمكىنلىكنى‬ ‫دىننى تۇرغۇزۇش ئىمكانىيىتىنى بەرگەن ئىسالم‬ ‫دۆلىتىنى ئىراق شامدىكى ھەقىقىي ئىمام دەپ‬ ‫چۈشىنىشى كېرەك‪ ،‬بۇ دۆلەتكە قارشى چىققۇچىنى‬ ‫ھۆججەت تۇرغۇزۇلغاندىن كىيىن ئۆلتۈرۈش دۇرۇس‬ ‫بولغان باغى دەپ قارىشى كېرەك‪ ،‬بۇ دۆلەت بۇ‬ ‫ئىشتا ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن مۇستەھكەم تورىدۇ‪،‬‬ ‫مىللىتى‬ ‫ئىبراھىم ماقالىالر‬

‫‪40‬‬

‫بۇ يولدا بەزىسى بەزىسىنى كۆپتۈرىدىغان كاتتا‬ ‫پىتنىلەر توسالغۇ بولغان تەقدىردىمۇ مۇستەھكەم‬ ‫تۇرىدۇ‪.‬‬ ‫ئابدۇراھمان ئىبنى ئابدۇ رەببى كەئبىنىڭ مۇنداق‬ ‫دېگەنلىكى رىۋايەت قىلىنىدۇ‪ :‬مەن مەسچىتكە‬ ‫كىرسەم ئابدۇلالھ ئىبنى ئەمىر ئىبنى ئاس كەئبە‬ ‫سايىسىدا ئولتۇرۇپتۇ‪ ،‬كىشىلەر ئۇنىڭ ئەتراپىغا‬ ‫توپالشقان ئىدى‪ ،‬مەن ئۇالرنىڭ يېنىغا كېلىپ‬ ‫ئولتۇردۇم‪ ،‬ئۇ مۇنداق دېدى‪ :‬بىز رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ بىلەن بىر سەپەردە بىللە بولدۇق‪ ،‬بىر‬ ‫ئورۇنغا چۈشتۇق‪ ،‬بىزدىن چېدىر ئوڭشاۋاتقان ۋە‬ ‫كىرىپ چىقىۋاتقان ئادەملەر بار ئىدى‪ ،‬تۇيۇقسىز‬ ‫رەسۇلۇلالھ ﷺ نىڭ جاكارچىسى توپلىنىشقا‬ ‫چاقىردى‪ ،‬بىز رەسۇلۇلالھ ﷺ نىڭ ئەتراپىغا‬ ‫توپالندۇق‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ مۇنداق دېدى‪ :‬مەندىن‬ ‫بۇرۇنقى ھەر بىر نەبى پەقەت ئۆز ئۈممىتىگە ئۆزى‬ ‫بىلگەن ياخشىلىققا باشالش‪ ،‬ئۇالرنى ئۆزى بىلگەن‬ ‫يامانلىقتىن ئاگاھالندۇرۇش شۇ نەبىگە ھەقلىق‬ ‫بولغان‪ ،‬سىلەرنىڭ بۇ ئۈممىتىڭالرنىڭ ئەۋۋىلى‬ ‫ساالمەت قىلىندى‪ ،‬بۇ ئۈممەت ئاخىرىغا سىلەر‬ ‫ئىنكار قىلىدىغان باال ۋە كۆپ ئىشالر كېلىدۇ‪،‬‬ ‫پىتنىلەر كېلىدۇ‪ ،‬بەزىسى بەزىسىنى كۆپتۈرىدۇ‪،‬‬ ‫پىتنە كېلىدۇ‪ ،‬مۇمىن مەن ھاالك بولدۇم دەيدۇ‪،‬‬ ‫ئاندىن كىيىن بۇ پىتنە يوقىلىدۇ‪ ،‬يەنە پىتنە كېلىدۇ‪،‬‬ ‫مۇمىن بۇ بۇ دەيدۇ‪ ،‬كىمكى دوۋزاختىن قېچىپ‬ ‫جەننەتكە كىرىشنى ياخشى كۆرسە ئۇنىڭغا ئۆلۈم‬ ‫كېلىدۇ‪ ،‬ھالبۇكى ئۇ ئالالھقا ۋە ئاخىرەت كۈنىگە‬ ‫ئىمان ئېيتقان ھالدا كېتىدۇ‪ ،‬ئالالھ كىشىلەرگە‬ ‫كېلىشنى ياخشى كۆرگەن بىر كىشى كېلىدۇ‪،‬‬ ‫كىمكى ئىمامغا بەيئەت بەرسە ۋە ئۇنىڭغا ئۆزىنى‬ ‫ساتسا ۋە قەلبىنىڭ مېۋىسىنى بەرسە ئۇنىڭغا‬ ‫قولىدىن كېلىشىچە ئىتائەت قىلسۇن‪ ،‬ئەگەر ئۇنىڭ‬ ‫بىلەن خۇسۇمەتلىشىدىغان باشقا بىرى كەلسە‬ ‫ئۇنى ئۆلتۈرۈڭالر‪ .‬مۇسلىم رىۋايىتى‪.‬‬ ‫بۇ ھەدىس بۇنى ئاڭلىغان سەلەپلەرگە قاتتىق‬ ‫تۇيۇلغان ئىدى‪ ،‬بولۇپمۇ ئىمامەتچىلىك توغرىسىدا‬ ‫ۋە مۇسۇلمانالر ئىمامىغا قارشى چىققان كىشىنىڭ‬ ‫ھۆكمى توغرىسىدىكى سۆزلەر بەك ئېغىر كەلگەن‬ ‫ئىدى‪.‬‬ ‫ھەدىسنى رىۋايەت قىلغۇچى مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مەن‬ ‫ئۇنىڭغا يېقىنلىشىپ ئۇنىڭدىن ــ ئالالھقا سېنى‬ ‫شىكايەت قىلىمەنكى‪ ،‬سەن بۇنى رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫‪41‬‬

‫دىن ئاڭلىدىڭمۇ ــ دەپ سورۇدۇم؟ ئۇ قولى بىلەن‬ ‫قۇلىقىنى ۋە يۈرىكىنى تۇتۇپ تۇرۇپ ـ ئىككى‬ ‫قولۇقۇم ئاڭلىدى ۋە ئۇنى قەلبىم ساقلىدى ــ‬ ‫دەپ جاۋاب بەردى‪ ،‬مەن ئۇنىڭغا ــ بۇ تاغاڭنىڭ‬ ‫ئوغلى مۇئاۋىيە بىزنى ناھەق ئۆز ئارا ماللىرىمىزنى‬ ‫يېيىشكە ۋە ئۆزىمىزنى ھاالك قىلىشقا بۇيرۇۋاتىدۇ‪،‬‬ ‫ھالبۇكى ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئى مۇئمىنلەر! بىر‪-‬‬ ‫بىرىڭالرنىڭ ماللىرىنى (ئوغرىلىق خىيانەت قىلىش‬ ‫بۇالش جازانىخورلۇق قىمار ئويناش قاتارلىق)‬ ‫ناھەق يول بىلەن يەۋالماڭالر ئىككى تەرەپ‬ ‫رازى بولۇشۇپ قىلىشقان سودا‪-‬سېتىق ئارقىلىق‬ ‫ئېرىشىلگەن نەرسە بۇنىڭدىن مۇستەسنا‪ .‬سىلەر‬ ‫ئۆزۈڭالرنى (يەنى بىر‪-‬بىرىڭالرنى) ئۆلتۈرمەڭالر‬ ‫ئالالھ ھەقىقەتەن سىلەرگە ناھايىتى مېھرىباندۇر‪.‬‬ ‫‪-4‬ﺳﯜﺭﻩ ﻧﯩﺴﺎ ‪-29‬ئايەت‪ .‬ــ دېدى‪ ،‬رىۋايەت‬ ‫قىلغۇچى بىر سائەت تۇرۇپ ئاندىن كىيىن ــ‬ ‫ئالالھ قا ئىتائەت قىلىدىغان ئىشتا ئۇنىڭغا ئىتائەت‬ ‫قىلغىن‪ ،‬ئالالھ قا ئاسىيلىق بولىدىغان ئىشتا ئۇنىڭغا‬ ‫ئىتائەت قىلمىغىن ــ دېدى‪ .‬مۇسلىم رىۋايىتى‪.‬‬ ‫ئۇنداقتا بىزمۇ ئالالھ بىزنى ئىتائەت قىلىشقا‬ ‫بۇيرۇغان ئىشتا ئىمامغا ئىتائەت قىلىمىز‪ ،‬ئەگەر‬ ‫بىزنى مەئسىيەتكە بۇيرىسا ئۇنىڭغا ئىتائەت‬ ‫قىلمىدۇق‪ ،‬ئۇنىڭ ئىماملىقىغا قارشى چىققان‬ ‫كىشى كىم بولسۇن ئۇنى ئۆلتۈرىمىز‪ ،‬ئالالھ نىڭ‬ ‫ياردىمى بىلەن بۇنىڭ پىتنىسىگە سەۋر قىلىمىز‪.‬‬ ‫بۇ يولكە قىزىققۇچىالر بىزگە دۇئا قىلسۇن‪ ،‬بىز‬ ‫بەيئىتىمىزدە ماڭىمىز‪ ،‬بوشىشىپ قالمايمىز‪.‬‬ ‫ئالالھ نىڭ ساالمى خوش بېشارەت بەرگۈچى‬ ‫ئازابتىن ئاگاھالندۇرغۇچى مۇھەممەد ﷺ گە‬ ‫ۋە ئۇنىڭ ئائىلە ــ تاۋابىئاتلىرىغا ۋە بارلىق‬ ‫ساھابىرىلىرىگە بولسۇن‪.‬‬ ‫يازغۇچى‪ :‬ئەبۇ ئەمىر كەنانى‬

‫خىالفەت مۇجاھىدلىرىنىڭ كافىر كۈچلەرگە‬ ‫قارشى ئېلىپ بېرىۋاتقان جەڭلىرى ئۈزلۈكسىز‬ ‫داۋام قىلىۋاتقان بولۇپ‪ ،‬تۆۋەندە ئىسالم‬ ‫دۆلىتى مۇجاھىدلىرىنىڭ‪ ،‬كاپىر مۇرتەدلەرنىڭ‬ ‫ھەيۋىسىنى يەرگە ئۇرۇش بىلەن ئۇالرنى‬ ‫كۆپلەپ ھاالكەتكە ئۇچرىتىپ جەڭگىۋارلىق‬ ‫بىلەن قولغا كەلتۈرگەن غەلىبە نۇسرەتلەر‬ ‫تۈرتكىسىدە خىالفەت ھاكىمىيىتىنىڭ يەر‬ ‫يۈزىدە تىخىمۇ زورىيىپ كېڭىيىىشىدە‬ ‫گەۋدىلىك تۈسلەرنى ئالغان بەزى ئەمەلىي‬ ‫جەڭ كۆرۈنۈشلىرىنى سۆزلەپ ئۆتىمىز‪ ،‬بۇ‬ ‫ئەمىلىيەتلەر ئىسالم دۆلىتى مۇجاھىدلىرىنىڭ‬ ‫ئۆتكەن بىرقانچە ھەپتە ئىچىدىكى غەرىب ۋە‬ ‫شەرىق تەرەپتىكى خىلمۇ‪-‬خىل ۋىاليەتلەردە‬ ‫ئېلىپ بارغان جەڭلىرىدىن ئازغىنە بىر‬ ‫بۆلىكى ھىساپلىنىدۇ‪.‬‬

‫تەرابلۇس ۋىاليىتى‬ ‫زۇل قەئدە ئېيىنىڭ ‪-26‬كۈنى شاھادەت‬ ‫چەۋەندازلىرىدىن ‪ 5‬قېرىندىشىمىز پارتالتقۇچ‬ ‫ماددا بېسىلغان ماشىنىلىرى بىلەن سىرت‬ ‫شەھىرىدىكى مۇرتەد ۋەفاق مەلىيشاتلىرىنىڭ‬ ‫توپالشقان ئورنىدا پىدائىلىق ئەمىلىيىتى‬ ‫ئېلىپ بارغان بۇلۇپ‪ ،‬نەتىجىدە ئۇالردىن‬ ‫يۈزلەرچە ئۆلۈپ يارالنغان‪ ،‬بۇنىڭدىن باشقا‬ ‫ئۇالرنىڭ ‪ 4‬دانە تانكىسى ۋە نەچچىلىگەن‬ ‫‪ BMB‬ۋە ئاپتۇمات قورالالر بېسىلغان بىر‬ ‫دانە ھەربىي ماشىنىسى ۋەيران قىلىنغان‪،‬‬ ‫ئارقىدىن ئالتىنجى پىدائى قېرىندىشىمىز‬ ‫(تەقەببەلەھۇلالھ) پارتالتقۇچ ماددا بېسىلغان‬ ‫ماشىنىسى بىلەن سىرت شەھىرىنىڭ‬ ‫غەربىي جەنۇبى بوھادى رايونىدىكى مۇرتەد‬ ‫مەلىيشاتالرنىڭ ئورنىغا ھۇجۇم قىلغان‬ ‫بۇلۇپ‪ ،‬نەتىجىدە ئۇالردىن ئونالرچە ئۆلگەن‬

‫ماقالىالر‬ ‫خەۋەرلەر‬

‫‪42‬‬

43

‫ۋە يارالنغان‪ ،‬بىر قانچە ھەربىي ماشىنلىرى‬ ‫ۋەيران قىلىۋېتىلگەن‪.‬‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنىڭ ‪16‬ـ كۈنى سىرت‬ ‫شەھىرىنىڭ شەرقىي مەركىزىدە خىالفەت‬ ‫مۇجاھىدلىرى بىلەن ۋەفاق مەلىيشاتلىرى‬ ‫ئارىسىدا ئېلىپ بېرىلغان كەسكىن جەڭدە‬ ‫ئۇالردىن ‪30‬ئەتراپىدا مۇرتەد ئۆلۈپ‪50 ،‬‬ ‫ئەتراپىدا يارالنغان ۋە ئۇالرنىڭ بىر دانە ‪BTR‬‬ ‫تىپلىق بىرونېۋىكى پاچاقالپ تاشالنغان‪.‬‬ ‫ھەلەب ۋىاليىتى‬ ‫زۇلقەئدە ئېيىنىڭ ‪26‬ـ كۈنىسى پىدائى‬ ‫قېرىندىشىمىز ئەبۇ مۇئاۋىيە ئېراقى پارتالتقۇچ‬ ‫ماددا بېسىلغان ماشىنىسى بىلەن مىنبىج‬ ‫شەھىرىنىڭ جەنۇبىدىكى تىل ھەۋزان‬ ‫كەنتىدە ‪ PKK‬مۇرتەدلىرىنىڭ توپالشقان‬ ‫ئورنىغا ھۇجۇم قىلغان بۇلۇپ‪ ،‬نەتىجىدە‬ ‫ئۇالردىن ‪ 40‬ئەتراپىدا مۇرتەدلەر ئۆلۈپ‬ ‫نەچچە ئونى يارالنغان‪.‬‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنىڭ ‪16‬ـ كۈنىسى ئامرىكا‬ ‫باشچىلىقىدىكى مۇرتەد ساھاۋاتالر‪40‬‬ ‫ئەتراپىدا ھەربىي ماشىنا ۋە مۈرتەد تۈركىيە‬ ‫ئەسكەرلىرىنىڭ نەچچىلىگەن تانكىلىرى‪،‬‬ ‫سەلىيبىيلەرنىڭ ھاۋا ھۇجۇم قىسمى شۇنداقال‬ ‫‪ 300‬دىن ئارتۇق پىيادە قوشۇن بىلەن‬ ‫توپلۇنۇپ جەككە ۋە تەلئار كەنىتلىرىدىكى‬ ‫مۇجاھىدلىرىمىزنىڭ ئورۇنلىرىغا بۆسۈپ‬ ‫كىرىشكە ئۇرۇنغاندا‪ ،‬ئۇالردىن ‪ 60‬ئەتراپىدا‬ ‫مۇرتەد ساھاۋاتالر ئۆلۈپ يارالنغان‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫ئامرىكا ئاپتۇماتلىرى بېسىلغان ئىككى‬ ‫دانە ھەربىي ماشىنىسى بىلەن بىر دانە‬ ‫‪ 57‬مىلىلىلىق توپ زەمبىرىكى ۋەيران‬ ‫قىلىۋىتىلگەن بۇلۇپ‪ ،‬ئۇالر ئالالھنىڭ‬ ‫ئۇالرنى رەسۋا قىلىشى بىلەن ھاالك بولغان‪،‬‬ ‫ئۆلۈكلىرىنى يۈدۈپ ياردارلىرىنى سۆرەپ خار‬ ‫ۋە مەغلۇپ قىلىنغان ھالدا چېكىنىپ كەتكەن‬

‫‪ ،‬مۇجاھىدلىرىمىز يەنە باشقۇرىلىدىغان‬ ‫سارۇخ ئۇقى بىلەن تۈركىيە ئەسكەرلىرىنىڭ‬ ‫بىر دانە تانكىسىنى پاچاقالپ تاشلىغان‬ ‫بۇلۇپ ئارقىدىن ئالالھنىڭ فەزلى بىلەن‬ ‫جەڭگىۋار ئىستىشھادى قېرىندىشىمىز‬ ‫ئەبۇ مۇسئەب شامىي پارتالتقۇچ ماددىالر‬ ‫بېسىلغان ماشىنىسىنى ھەيدەپ تىلئار‬ ‫شەرقى ۋە تىلئار غەربى كەنىتلىرىنىڭ‬ ‫ئارلىقىدىكى نەچچىلىگەن پىيادە قىسىم‬ ‫مۇرتەدلىرى ۋە ئۇالرنىڭ يىگىرمە ئەتراپىدا‬ ‫ھەربىي ماشىنىسى جۇغالشقان ئورۇنغا‬ ‫ھۇجۇم قىلىپ ئۇالرنىڭ توپىنى پارچىالپ پات‬ ‫ـ پاراق قىلىۋەتكەن‪ ،‬ئۇالردىن ساق قالغانلىرى‬ ‫قېچىشقا ئۇرۇنىۋاتقاندا ئارقىمۇ ئارقا مىنا‬ ‫پارتىلىتىپ ئۇالردىن ‪ 37‬مۇرتەدنىڭ ئۆلۈپ‬ ‫باشقىلىرى يارالنغاندىن سىرت ئۇالرنىڭ‬ ‫‪10‬دانە ھەربىي ماشىنىسىنىڭ ھاالك‬ ‫بۇلىشىنى كەلتۈرۈپ چىقارغان‪.‬‬ ‫ئارقىدىن نەچچە كۈنلەر داۋام قىلغان‬ ‫جەڭلەر جەريانىدا خىالفەت مۇجاھىدلىرى‬ ‫راي رايونىنىڭ شەرقىدىكى سىندى‪ ،‬شاۋى‬ ‫كەبىيرا‪ ،‬شاۋى سەغىيرا‪ ،‬رەۋدە‪ ،‬ئەسرىييە‪،‬‬ ‫ئەييۇبىييە‪ ،‬نەھدە‪ ،‬مەسمەنەدىن ئىبارەت‬ ‫‪ 8‬كەنىىتتىن مۇرتەد ساھاۋاتالرنى قوغالپ‬ ‫چىقىرىپ ئۇ ئورۇنالرنىڭ كونتىروللىقىنى‬ ‫قايتۇرۇپ ئالغان‪ ،‬بۇالرنىڭ ھەممىسى ئەنە‬ ‫ئاشۇ قىسقىغىنە ۋاقىتتا مەغلۇپ بولغانلىرىنى‬ ‫ئىسپاتالپ كەينىلىرىگە خار ھالدا قېچىشقا‬ ‫ئادەتلەنگەن مۇرتەدلەر بىلەن بولۇنغان‬ ‫جەڭنىڭ نەتىجىسى بۇلۇپ‪ ،‬جەڭ داۋامىدا‬ ‫مۇجاھىدلىرىمىز يەنە ئالالھنىڭ فەزلى‬ ‫بىلەن تىلئار غەربى‪ ،‬تىلئار شەرقى‪ ،‬كىدرىش‬ ‫كەنىتلىرىنىڭ ۋە ۋىاليەنىڭ شىمالى راي‬ ‫رايونىنىڭ غەربىدىكى سىندەرە كەنتىنىڭ‬ ‫كونتىروللىقىنى قايتۇرۇپ ئېلىپ ئۇ ئورۇنالردىن‬ ‫مۇرتەد ساھاۋاتالرنى قوغالپ چىقارغان ھەم‬ ‫نەچچىلىگەن ھەربىي ماشىنىالر ۋە تۈرلۈك‬ ‫قورال ـ ياراغ‪ ،‬ئوق ـ دورىالرنى غەنىمەت‬ ‫ماقالىالر‬ ‫خەۋەرلەر‬

‫‪44‬‬

45

‫ئالغان‪ .‬شۇنىڭ بىلەن بىرگە ‪3‬نەپەر‬ ‫ئىنغىماسچى قېرىندىشىمىزنىڭ ئېلىپ بارغان‬ ‫ئەمىلىيەتلىرى نەتىجىسىدە نەچچىلىگەن‬ ‫مۇرتەدلەرنى ھاالك قىلىنغاندىن سىرت راي‬ ‫رايونىنىڭ غەربىدىكى بەھۇرتە كەنتىسىنىڭ‬ ‫كونتىروللىقى ھەم قايتۇرۇپ ئېلىنغان‪.‬‬ ‫ھۇمۇس ۋىاليىتى‬ ‫زۇلقەئدە ئېيىنىڭ ‪27‬ـ كۈنى خىالفەت‬ ‫مۇجاھىدلىرى ۋىاليەنىڭ شەرقى ھۇۋەيسىس‬ ‫رايونىغا يىقىن بولغان تەللە سەۋانەدىكى‬ ‫نۇسەيرىيە ئەسكەرلىرىنىڭ ‪11‬دانە توسىقىغا‬ ‫ھۇجۇم قىلىپ ھەممە توساقنى كونتىرۇل‬ ‫قىلغان بۇلۇپ مۇجاھىدلىرىمىز جەڭ داۋامىدا‬ ‫مۇرتەدلەرنى‬ ‫نەچچىلىگەن‬ ‫ئۇالردىن‬ ‫ئۆلتۈرگەندىن باشقا ئۇالرنىڭ ‪ 2‬دانە ھەربىي‬ ‫ماشىنىسىنى ۋە ‪5 .14‬مىللىلىق ئاپتۇمات‬ ‫بېسىلغان ماشىنىدىن بىرنى‪ 37 ،‬مىللىلىق‬ ‫ئاپتۇمات بېسىلغان ماشىنىدىن بىرنى ۋە‬ ‫باشقا تۇپا ئىتتىرىش ماشىنىسى ۋە بىرونېۋىك‬ ‫ھەم تۈرلۈك قورال ـ ياراق ئوق ـ دورىالرنى‬ ‫غەنىمەت ئالغان‪.‬‬ ‫دەيالى ۋىاليىتى‬ ‫زۇلقەئدە ئېيىنىڭ ‪29‬ـ كۈنى خىالفەت‬ ‫مۇجاھىدلىرى ھەرخىل قورالالر بىلەن‬ ‫رايونىدىكى‬ ‫مەتىيبىيجە‬ ‫ئەزىمنىڭ‬ ‫رافىزىالرنىڭ قارارگاھىغا ھۇجۇم قىلىپ‬ ‫كەسكىن داۋامالشقان جەڭ نەتىجىسىدە‬ ‫ئۇالردىن ‪ 50‬تىن كۆپرەك مۇرتەدنى‬ ‫ئۆلتۈرۈپ نەچچە ئوننى يارالندۇرغان‪،‬‬ ‫شۇنداقال ‪ 2‬مۇرتەدنى ئەسىر ئېلىپ ئۇالرنىڭ‬ ‫بىر دانە ھەربىي ماشىنىسى بىلەن ‪ 5‬دانە‬ ‫بىرونىۋىكىنى ۋەيران قىلىۋەتكەن‪ ،‬شۇنداقال‬ ‫ئۇالرنىڭ بىر دانە ھەربىي ماشىنىسىنى ۋە ‪.14‬‬

‫‪ 5‬مىللىلىق ئاپتۇمات بېسىلغان ماشىنىدىن‬ ‫ئۈچنى‪5 .12 ،‬مىللىلىق ئاپتۇمات بېسىلغان‬ ‫ماشىنىدىن ئىككىنى ئۇنىڭدىن باشقا‬ ‫يەنە تۈرلۈك قورال‪-‬ياراغ ئوق ـ دورىالرنى‬ ‫غەنىمەت ئېلىپ ئاخىرىدا ئۆز ئۇرۇنلىرىغا‬ ‫ساق ـ ساالمەت قايتىپ كەلگەن‪.‬‬ ‫دانمەرىك‬ ‫زۇلقەئدە ئېيىنىڭ ‪ 29‬ـ كۈنى خىالفەت‬ ‫ھودزىك»‬ ‫«مىيسا‬ ‫مۇجاھىدلىرىدىن‬ ‫ئىسىملىك قېرىندىشىمىز كوبىنھاجدىكى‬ ‫ساقچىخانىغا ھۇجۇم قىلغان بۇلۇپ‪،‬‬ ‫قېرىندىشىمىز بۇ ئەمىلىيەتنى شەيىخ ئەبۇ‬ ‫مۇھەممەد ئەدنانى (تەقەببەلەھۇلالھ) نىڭ‬ ‫ دېگەن‬ ‫چاقىرىقىغا ئاۋاز قۇشۇپ ئېلىپ بارغان‪.‬‬ ‫ساھىل ۋىاليىتى‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنىڭ ‪3‬ـ كۈنى خىالفەت‬ ‫چەۋەندازلىرىدىن ‪3‬قېرىندىشىمىز تارتۇس‬ ‫شەھىرىنىڭ ئەرزۇنە كۆۋرىكىنىڭ يىنىدىكى‬ ‫نۇسەيرىيەلەرنىڭ توسىقىغا قاراپ ئاتالنغان‬ ‫بۇلۇپ‪ ،‬ئاۋۋال پىدائى قېرىندىشىمىز ئەبۇ‬ ‫ئەھمەد شامى پارتالتقۇچ ماددا بېسىلغان‬ ‫ماشىنىسى بىلەن توساقنى پارتىلىتىپ‬

‫ماقالىالر‬ ‫خەۋەرلەر‬

‫‪46‬‬

‫ئۇ يەردىكى مۇھاپىزەتچى مۇرتەدلەرنىڭ‬ ‫سېپىنى پارچىلىۋەتكەندىن كېيىن ياردەمچى‬ ‫كۈچلەر چارالش ئۈچۈن كەلگەندە‪ ،‬قالغان‬ ‫ئىككى ئىستىشھادى قېرىندىشىمىز ئەبۇ‬ ‫ئىبراھىم ساھىلى ۋە ئۇسامە ئېراقى (ئالالھ ئۇ‬ ‫ئىككىسىنى قۇبۇل قىلسۇن) بەلگە تېڭىلغان‬ ‫پارتالتقۇچ ماددىالر بىلەن ئۇالرغا قاراپ‬ ‫ھۇجۇم قىلىپ ئونالرچە مۇرتەدلەرنىڭ ئۆلۈپ‬ ‫يارلىنىشىنى كەلتۈرۈپ چىقارغان ‪.‬‬ ‫باغداد ۋىاليىتى‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنىڭ ‪8‬ـ كۈنى شاھادەت‬ ‫چەۋەندازلىرىدىن ‪2‬قېرىندىشىمىز ئەبۇ‬ ‫ئائىشە ئېراقى ۋە ئەبۇ سۇھەيىب فەللۇجى‬ ‫(تەقەببەلەھۇمالالھ) باغدادنىڭ ئوتتۇرا‬ ‫قىسمى فەلەستىن كوچىسىدىكى رافىزى‬ ‫مۇشرىكلىرىنىڭ توپلىشىپ تۇرغان ئورۇنلىرىغا‬ ‫ھۇجۇم قىلغان بۇلۇپ‪ ،‬ئاۋال قېرىندىشىمىز‬ ‫ئەبۇ ئائىشە بەلگە تېڭىلغان پارتالتقۇچ‬ ‫ماددا بىلەن ئۇالرنىڭ توپالشقان ئورنىغا‬ ‫ئىستىشھادى قىلغان بۇلۇپ ئارقىدىنال يەنە‬ ‫بىر قېرىندىشىمىز ئەبۇ سۇھەيىب پارتالتقۇچ‬ ‫ماددىالر بېسىلغان ماشىنىسى بىلەن‬ ‫مۇرتەدلەردىن ساق قالغانالرنى نىشانالپ‬ ‫پىدائىلىق ئەمىلىيىتى ئېلىپ بارغان‪ ،‬بۇ‬ ‫ئىككى مۇبارەك ئەمىلىيەت نەتىجىسىدە‬ ‫‪40‬دىن كۆپرەك مۇرتەد ئۆلۈپ ئۇنىڭدىن‬ ‫باشقا ‪ 60‬ئەتراپىدا مۇرتەدلەر يارالنغان‪.‬‬ ‫كىينىيە‬ ‫زۇلھەججىنىڭ ‪9‬ـ كۈنى ئىسالم دۆلىتىگە‬ ‫بەيئىتى بولغان ‪ 3‬ھەمشىرىمىز «ئۇممۇ‬ ‫مەئبەد‪ ،‬ئۇممۇ سەئىدى ۋە ئۇممۇ مەيسەرە‬ ‫شەيىخ ئەبۇ‬ ‫(تەقەببەلەھۇننەلالھ)‬ ‫مۇھەممەد ئەدنانى (تەقەببەلەھۇلالھ) نىڭ‬ ‫‪47‬‬

‫< ئىسالم دۆلىتىگە قارشى ئۇرۇش قىلىۋاتقان‬ ‫بىرلەشمە دۆلەتلەرنى نىشانالڭالر> دىگەن‬ ‫چاقىرقىغا ئاۋاز قوشۇپ‪ ،‬مومباسا شەھىرىدىكى‬ ‫ساقچىخانىنى نىشانالپ پىچاقالر ۋە قول‬ ‫بومبىلىرى بىلەن ھۇجۇم قىلغان بولۇپ‬ ‫نەتىجىدە كىينىيە ساقچىلىرىدىن ئىككىسنى‬ ‫يارالندۇرغان‪ ،‬ئاخىرىدا ھەمشىرلىرىمىز‬ ‫سەلىيبىي ساقچىالر تەرىپىدىن ئوققا تۇتۇلوپ‬ ‫شېھىت قىلىنغان‪.‬‬ ‫خەير ۋىاليىتى‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنىڭ‪15‬ـ كۈنى ئىنغىماسچى‬ ‫قېرىنداشلىرىمىز خەيىر شەھىرىنىڭ غەربى‬ ‫جەنۇبى توپچى قىسىمدىكى نۇسەيرىيەلەر‬ ‫سېپى تەرەپكە ئاتلىنىپ‪ ،‬ھەرخىل تۈردىكى‬ ‫قورالالر بىلەن ئېلىپ بېرىلغان كەسكىن‬ ‫جەڭ داۋامىدا ئالالھ مۇرتەدلەرنىڭ قەلبىگە‬

‫قورقۇنۇچ سېلىپ ئۇالر توپچى قىسىمدىن‬ ‫قېچىپ كېتىشكەن بۇلۇپ‪ ،‬بۇنىڭ بىلەن‬ ‫ئىسالم دۆلىتى مۇجاھىدلىرى ئەسكىرى‬ ‫ئايرىدىرۇمغا يېقىن بولغان جەبەل سەردەنىڭ‬ ‫كونتىروللىقى ئالغان‪ ،‬بۇ مۇبارەك ئەمىلىيەتتىن‬ ‫بىر كۈن كېيىن ئىسالم دۆلىتى ھاۋا مۇداپىيە‬ ‫قىسمى نۈسەيرىيەلەرنىڭ «‪ »MG‬تىپلىق‬ ‫ھەربىي ئايرۇپىالنىنى خەيىر شەھىرىدە‬ ‫ھاۋادىن ھۇجۇم قىلىۋاتقاندا ئېتىپ چۈشۈرۈپ‬ ‫نەتىجىدە ئايرۇپىالن ۋە ئايرۇپىالننىڭ‬ ‫ئۇچقۇچىسى ھەربىي كوماندىر مۇرتەد ئەلى‬ ‫ھەمزىنى ھاالك قىلىۋىتىشكە مۇيەسسەر‬ ‫بولغان ‪.‬‬ ‫سۇمالى‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنىڭ ‪15‬ـ كۈنى خىالفەت‬ ‫مۇجاھىدلىرى سۇمالىنىڭ غەربىدىكى «‬ ‫قۇف جەدۇد » شەھىرىدىكى ساقچىخانا ۋە‬ ‫تەكشۈرۈش پونكىتىغا قوراللىق ھۇجۇم قىلغان‬ ‫‪.‬‬

‫امرىكا‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنىڭ ‪15‬ـ كۈنى ئىسالم دۆلىتى‬ ‫مۇجاھىدلىرىدىن قېرىندىشىمىز زاھىر ئەدەن‬ ‫مىيناسوتا ۋىاليىتىدىكى ‪ 10‬كاپىرغا پىچاق‬ ‫بىلەن ھۇجۇم قىلغان بۇلۇپ قېرىندىشىمىز‬ ‫بۇ ئەمىلىيەتنى شەيىخ ئەبۇ مۇھەممەد‬ ‫ئەدنانىنىڭ دىگەن نىداسىغا ئاۋاز قۇشۇپ‬ ‫ئېلىپ بارغان‪.‬‬ ‫غەربىي ئافرىقا ۋىاليىتى‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنڭ ‪18‬ـ كۈنى ئىسالم دۆلىتى‬ ‫مۇجاھىدلىرى نىيجىرىيەنىڭ شەرقى شىمالى‬ ‫بورنونىڭ مالوم فاتىرى رايونىدىكى ئافرىقا‬ ‫سەلىبىي بىرلەشمىسى ئەگەشكۈچىلىرىنىڭ‬ ‫سېپىغا تۇيۇقسىز ھۇجۇم ئەمىلىيىتى ئېلىپ‬ ‫بېرىپ نەتىجىدە ‪40‬دىن كۆپرەك كاپىر ئۆلۈپ‬ ‫ئونالرچىسى يارالنغان‪ ،‬ئۇالردىن تىرىك‬ ‫ماقالىالر‬ ‫خەۋەرلەر‬

‫‪48‬‬

‫قالغانلىرى خار ھالدا قېچىپ كېتىشكەن‬ ‫بۇلۇپ مۇجاھىدلىرىمىز ئاخىرىدا زور‬ ‫مىقداردىكى قورال ـ ياراغ ئوق ـ دورىالرنى‬ ‫غەنىمەت ئالغان‪.‬‬ ‫دەمەشىق ۋىاليىتى‬ ‫زۇلھەججە ئىيىنىڭ ‪ - 19‬كۈنى ئىسالم‬ ‫دۆلىتى ھاۋا مۇداپىئە قىسمى سەھەۋاتالر‬ ‫ئىسالم دۆلىتىنىڭ «نۇقۇب» تېغىدىكى‬ ‫ئۇرۇنلىرىغا ھۇجۇم قىلىۋاتقان ۋاقىتتا‬ ‫ھاۋادىن تۆت قېتىم ھاۋا ھۇجۇمى قىلىپ‬ ‫بەرگەن نۇسەيرى ھۆكۈمىتىنىڭ بىر ھەربىي‬ ‫ئايرۇپىالنىنى ئېتىپ چۈشۈرىۋەتكەن ‪،‬‬ ‫ئايرۇپىالن نۇسەيرى ھۆكۈمىتى بىلەن‬ ‫سەھەۋاتالر كونتۇرۇللىقىدىكى رايۇننىڭ‬ ‫ئوتتۇرىسىغا چۈشكەن بۇلۇپ ئۇالر ئايرۇپىالن‬ ‫ئۇچقۇچىسىنى «ئىشارەت» تېغىغا يېقىن‬ ‫يەردىكى سەررە رايۇنىغا پاراشۇتتىن‬ ‫سەكرىۋالغان ۋاقتىدا تۇتۇۋېلىپ ئۇنى نۇسەيرى‬ ‫ھۈكۈمىتىگە تاپشۇرۇپ بەرگەن ‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫بۇ ئۇچقۇچىنى تاپشۇرۇپ بىرىشى قەلمۇن‬ ‫شەرقىدىكى خىالفەت قۇشۇنى بىلەن بولغان‬ ‫جەڭلەردىكى ئۇچرىغان ماددى زىيانلىرىنىڭ‬ ‫ئورنىنى تولدۇرىۋېلىش ئۈچۈن ئىدى ‪ ،‬بەشار‬ ‫ھۈكۈمىتى ئۇالرنىڭ بۇ ئەسىرنى قورال ياراققا‬ ‫ئالماشتۇرۇش تەكلىپىگە قۇشۇلغان ئىدى‬ ‫‪ ،‬مەلۇم بۇلىشىچە نۇسەيرى ئارمىيەسى‬ ‫« شەرقى قەلمۇن » رايۇنىدىكى ئىسالم‬ ‫دۆلىتى كونتىرول قىلىپ تۇرغان رايۇنالرنى‬ ‫ھەر كۈنى دىگۈدەك ئېغىر تىپتىكى زەمبىرەك‬ ‫ۋە ئايرۇپىالنالر بىلەن بومباردىمان قىلىپ‬ ‫تۇرغان ھەتتا ئىسالم دۆلىتىنىڭ بۇ مۇرتەد‬ ‫سەھەۋاتالرغا قىلغان كىچىلىك جەڭلىرىدە‬ ‫ئۇالر بىرقانچە قېتىم يۇرۇتقۇچ ئوق ئېتىپ‬ ‫بەرگەن ‪.‬‬

‫‪49‬‬

‫فۇرات ۋىاليىتى‬ ‫زۇلھەججە ئېيىنىڭ ‪23‬ـ كۈنى بىر قىسىم‬ ‫خىالفەت مۇجاھىدلىرى سەلىيبى ۋە‬ ‫ھاۋا‬ ‫ھەمكارلىقىدىكى‬ ‫مۇرتەدلەرنىڭ‬ ‫ھۇجۇمىغا قارشى جەڭ قىلىپ‪ ،‬نەتىجىدە‬ ‫ئامرىكىنىڭ شىينوك تىپلىق ‪ 2‬ئايرۇپىالنى‬ ‫ۋە ئاباتشى تىپلىق ‪ 4‬ئايرۇپىالنىنىڭ سۇكران‬ ‫كەنتىگە يىقىن بولغان بىيجى ۋە ھەدىيسە‬ ‫ئارلىقىدىكى يولغا ھاۋادىن ئەسكەر‬ ‫چۈشۈرىشىنى توسۇپ قالغان بۇلۇپ‪ ،‬جەڭ‬ ‫داۋامىدا ھاۋا ئارمىيىسى ئامالسىز خىالفەت‬ ‫مۇجاھىدلىرىغا تەۋە مىنا كۆمۈلگەن ئېتىزلىققا‬ ‫قۇنغانلىقتىن ئاقىۋەت ئۇالردىن ‪ 10‬مۈرتەد‬ ‫ئۆلۈپ‪ ،‬ياردەمچى كۈچلەر چېكىنىپ چىققان‪.‬‬

‫ماقالىالر‬

‫‪50‬‬

51

‫ماقالىالر‬

‫‪52‬‬