রুমিয়‍্যাহ

Citation preview

9. izdanje

SADRŽAJ

“O muvehhidi, radujte se, jer tako mi Allaha mi nećemo stati da se odmorimo od našeg džihada osim pod maslinovim drvetom u Rumiji (Rimu).” Ebu Hamza el Muhadžir

Izdvojeno 04 Propis kršćana u Daril-Harbu

Specijal A ti budi strpljiv!

26 Allahovo obećanje je, zaista, istina 46

Proglas od Glavnog ureda za nadgledanje šerijatskih divana

Članak 12

Tako su i poslanici bili iskušavani... 2. dio

18

Žena je pastir u kući svoga muža

04

Uzeli su svoje svećenike i monahe

22 svoje za bogove mimo Allaha

Serijal Uspostavljanje Islamske

36 države - 3. dio

26

Vijesti 42

Vojne i tajne operacije

Intervju Intervju sa emirom vojnika

50 Hilafeta u Misru

2

Sadržaj

46

22

4

Izdvojeno

U vremenu u kojem muslimani bivaju ubijani na istoku i na zapadu – muškarci, žene, djeca i starci, svi zajedno – te mušrici i murteddi bacaju razne vrste razarajućeg oružja na njih i njihova sela i gradove, učenjaci zla i pozivači u zabludu i taguti demokratskih stranaka su zauzeti prolijevanjem suza za svakim mušrikom koji bude ubijen od ruku mudžahida, i odriču se svakog napada kojeg mudžahidi izvedu na njihove krstaške saveznike, tvrdeći da ta djela nisu dozvoljena u islamu, te optužujući da oni koji rade ista, samo kvare sliku ove vjere. Čak štaviše, njihovi otrovni jezici i prljavi govori idu još dalje i daju ovim nevjernicima, koji se bore protiv islama, zaštitu njihove krvi i imetaka i dodatno tome vrijeđaju plemene muvehhide koji su na mušricima uspostavili propis Gospodara svih svjetova. I sa svojim blagoslovljenim djelima, a ne samo govorom, su obnovili šerijatske propise za koje su se taguti i njihovi saveznici trudili da izbrišu i promijene. Među ova blagoslovljena djela spadaju i nedavni napadi koje su vojnici Islamske države izveli u Misru i Sinaju na krstaše muharibine u tim zemljama, napadajući ih ubijanjem i likvidiranjem. Njihove crkve su zapalili i digli u zrak i tako ih još više nanijeli štetu i prouzrokovali još dublje rane. Od posljednjih blagoslovljenih napada na njih su dvije eksplozije koje su se desile u isto vrijeme na njihove dvije najveće crkve na sjeveru i jugu Misra, u Alexandriji i Tanti, i to za vrijeme njihovog praznika, tačnije 12. redžepa 1438. hidžretske godine gdje je ubijeno i ranjeno više od 200 krstaša i njihovih saveznika od tagutskih murteddskih vojnika. A sva zahvala pripada Allahu. U ovom kratkom članku ćemo pokušati rasvijetliti stanje krstaša u Misru, te propis islama u vezi njihove krvi, imetka, časti i crkvi, da bi poginuo ko gine s dokazom jasnim i preživio ko živi s dokazom jasnim. A Allah je Onaj Koji upućuje na pravi put. Ubijajte mušrike gdje god ih pronađete Osnova u vezi krvi mušrika jeste da je ona dozvoljena da se proliva, zbog govora Uzvišenog: {Kada prođu sveti mjeseci, ubijajte mnogobošce gdje god ih nađete, zarobljavajte ih, opsjedajte i

na svakome prolazu dočekujte! Pa ako se pokaju i budu molitvu obavljali i zekat davali, ostavite ih na miru, jer Allah zaista prašta i samilostan je.} [EtTevba:5]. Onaj ko učini širk Allahu dozvoljeno ga je ubiti, dok onaj ko vjeruje u Njega, njegova krv je zaštićena, baš kao što je rekao g: „Naređeno mi je da se borim protiv ljudi sve dok ne posvjedoče da nema boga osim Allaha. Pa ko posvjedoči da nema boga osim Allaha, sačuvao je od mene sebe i svoj imetak, osim kada to islam zahtijeva, a njegov (konačni) obračun pripada Allahu.“ [Muttefekun ‘alejhi]. Krv mušrika nije zaštićena osim kada se nalaze pod ugovorom zimma ili sporazumom za sigurnost i zaštitu. U tim slučajevima njihova krv je zaštićena jedinstvenim propisom. Pa kada se propis prekine - kršenjem ugovora, ili sporazuma, ili istekom roka ugovora - njihova krv se ponovo vraća na osnovu svoga propisa, što znači da biva dozvoljena i u tome nema razilaženja među muslimanima. Nema zaštite za njihovu krv osim sa imanom ili ugovorom za sigurnost Krstaši u Misru, kao i drugi u muslimanskim zemljama, su od onih za koje je Allah c dozvolio da njihova krv bude zaštićena u slučaju da budu pod ugovorom zimme sa muslimanima i da poslušno i smjerno daju muslimanima džizju, zbog govora Uzvišenog: {Borite se protiv onih kojima je data Knjiga, a koji ne vjeruju ni u Allaha ni u onaj svijet, ne smatraju zabranjenim ono što Allah i Njegov Poslanik zabranjuju i ne ispovijedaju istinsku vjeru – sve dok ne daju glavarinu poslušno i smjerno.} [Et-Tevba: 29]. Pa ako učine tako, njihova krv, imetak i čast će biti zaštićeni, osim ako islam zahtijeva drugačije, a šerijatskih tekstova u vezi zabrane prolivanja krvi zimmija i onih koji su pod zaštitom, postoji jako mnogo. Od toga je i govor Allahovog poslanika g: „Ko ubije nemuslimana kojem je zajamčena sigurnost u islamskoj zemlji, neće osjetiti džennetski miris, a džennetski se miris širi na udaljenosti od četrdeset godina.“ [Bilježi Buhari]. A u drugom rivajetu, od Ahmeda i drugih stoji: „Ko ubije nekog od ehlu-zimmija...“ I rekao 5

Posljedice napada na kršćane muharibine u Misru

je Omer ibnul-Hattab h: „I Allahov Poslanik g preporučio je za one koji su u zaštiti Allaha i štićeništva Njegovog Poslanika g da se prema njima ispunjava skopljeni ugovor, da se za njihovu zaštitu treba boriti i ne opterećivati ih, osim koliko je u njihovoj mogućnosti.“ [Bilježi Buhari]. I ovako su sa njima postupali Allahovi saveznici od najboljih generacija. Štitili su one koji su bili pod ugovorom zimma, dokle god su se pridržavali uslova muslimana i ispunjavali njihove dogovore sa njima. A onaj od njih koji prekrši bilo koji od uslova, takav nema ugovora niti zimme. Ovo je bio sunnet Allahovog Poslanika g u vezi židova, kada im je postavio kao uslove „da ništa ne kriju i ne taje, i da ako to urade neće imati ni zimmu ni povlastice.“ [Bilježi Ibn Hibban]. Pa kada je saznao da su sakrili od njega dio imetka, a to je bio imetak Hujejja ibn Ahtaba, Allahov Poslanik g je ubio dva sina Ebu Hakika, jednog od muževa Safijje bint Hujejja ibn Ahtaba i Allahov Poslanik g je porobio njihove žene i djecu i podijelio njihove imetke zbog kršenja ugovora. [Bilježi Ibn Hibban u svom Sahihu i El Bejheki u svom Sunenu]. Ako musliman da mušriku sigurnost, ona onda 6

Izdvojeno

obavezuje muslimane da se suzdržavaju od njega (da ga ne napadaju), kao što je došlo u hadisu kojeg bilježe Buhari i Muslim da je ‘Ali h rekao: “Rekao je Allahov Poslanik g: ‘Jamstvo i sigurnost muslimana jesu jedinstveni (i opći): njih ostvaruje i najniži među njima. Ko prevari muslimana i ostavi ga na cjedilu na njega je Allahovo prokletstvo, prokletstvo meleka i svih ljudi. Od njega neće biti primljen iskup niti pokajanje.’“ A isto tako i ono što je došlo od ‘Alija h da je Allahov Poslanik g rekao: “Životi muslimana su ravnopravni. Njihovom jamstvu teže najslabiji. Ako nekome jamstvo pruži najslabiji od njih, dužni su ga poštovati i najmoćniji među njima. Oni trebaju biti jedinstveni naspram ostalih. Jači će pružiti zaštitu slabijem. Oni koji odu kao izvidnica i osvoje plijen, dijelit će ga sa onima koji su ostali iza njih. Vjernik se neće ubijati zbog nevjernika, niti će se ubijati onaj koji je sklopio ugovor (o nenapadanju) dok je ugovor na snazi.“ [Bilježe Ahmed, Ebu Davud i En-Nesai]. Kršćani Misra su muharibuni (oni protiv kojih se vodi rat) Kršćani koji danas žive u Misru su kafiri protiv kojih se vodi rat, a onaj protiv kojeg se

vodi rat sa njim se ne postiže ugovor o zimmiji, niti mu se daje zaštita, bez obzira da li se radilo o borcu ili neborcu, ili onome ko vrijeđa islam ili ne vrijeđa islam, ili ko napada na krv, čast i imetak muslimana ili ne radi to. Pa kako onda sa krstašima Misra koji čine sve te vrste prijestupa? Kršćani Misra posjeduju oružje koje pripremaju za borbu protiv muslimana, štaviše, oni su oni koji učestvuju u direktnoj borbi tako što napadaju one koji prime islam od kršćana, te ih ubijaju, progone, kidnapuju i stavljaju ih na testove i iskušenja kako bi napustili svoju vjeru i vratili se u širk. Isto tako, to rade i na način da se veliki broj kršćana pridruživa tagutskoj vojsci, obavještajnim službama i policiji, koji se bore protiv muslimana i štite šerijat taguta. Oni su od najiskrenijih pomagača taguta Sisija u Misru, i od njegovih najbližih saveznika i najpovjerljivijih suradnika u njegovoj borbi protiv islama i muslimana. Također, oni su zajedno sa svojim sveštenicima i monasima od onih koji najviše vrijeđaju vjeru islam, plemeniti Kur’an, Allahovog Poslanika g i oni su od imama kufra koje je Allah b naredio da se ubiju. Rekao je Uzvišeni Allah: {A ako prekrše zakletve svoje, poslije zaključenja ugovora s njima, i ako vjeru vašu budu vrijeđali, onda se borite protiv kolovođa bezvjerstva – za njih, doista, ne postoje zakletve – da bi se okanili.} [Et-Tevba: 12]. Oni su od njih... Dozvoljavanjem krvi kršćana muhariba uopšte, uključujući i kršćane Misra, znači da napadanje bude na njihove borce, a to znači svako onaj ko je sposoban da nosi oružje, pa makar ga u stvarnosti i ne nosio, te na one koji pomažu borce sa svojim mišljenjem ili savjetom. Međutim, što se tiče onoga ko ne može nositi oružje, kao što su žene, djeca i starci, te nesposobni, oni se izuzimaju iz ovoga i u osnovi se ne ubijaju već se uzimaju kao roblje, ali uz propis da njihova krv nije zaštićena, zato što su ostali na širku. Nadalje, svako od njih ko nosi oružje – bilo da se radi o djetetu ili ženi – se ubija, a onaj ko učestvuje borbi dajući svoje mišljenje i savjet, makar to bio starac ili nesposobna osoba, također se ubija, zbog toga što je Allahov Poslanik g dozvolio jednom od svojih ashaba da ubije Durejda ibn Es-Summa, nakon

bitke na Hunejnu, a on je bio oronuli starac koji nije mogao da se bori, međutim, bio je od onih koji je davao svoje mišljenje i savjet svom narodu, a priča o tome je zabilježena u dva Sahiha, te u drugim knjigama Sunneta. A ko bude nenamjerno ubijen od žena kršćana muhariba, mimo žena boraca i njihove djece, pa njihova krv je kao i krv njihovih boraca, zato što njihova krv nije zaštićena jer nisu niti primili islam niti se nalaze pod ugovorom. Zato je Buhari r napisao poglavlje “Poglavlje – Tokom noći je napadnuta porodica koja se nalazila unutar kuće i roditelji i djeca su pogođeni“, gdje bilježi hadis od Es-Sa’ba bin Džessama da je rekao: „Allahov Poslanik g je prošao pokraj Ebvaa, odnosno Veddana, i bio upitan za mušrike, stanovnike neislamskog područja, koji se napadnu noću pa se pogodi koja od njihovih žena i neko od njihova potomstva. Odgovorio je: ‘Oni su od njih.’“ Ubijanje žena i djece biva slučajno, a ne s namjerom, kao npr. da budu ubijeni u napadu mudžahida u kojem je teško razlikovati između njih i boraca, ili da budu ubijeni u pucnjavi mudžahida ili granatiranju sa topovima i raketama, ili u detonaciji eksplozivnih pojaseva i auto-bombi na mjestima gdje se nalaze njihovi borci, a oni izmiješani sa njima. A dokaz za dozvoljenost pucanja na njih ovim oružjem jeste ono što je uradio Allahov Poslanik g kada je postavio katapult protiv naroda Et-Taifa, pored toga što se među njima nalazili oni koje nisu namjeravali ubiti, ali su bili izmiješani sa borcima i na taj način se nisu mogli razlikovati. Isto to je uradio i ‘Amr ibn el ‘As kada je katapultom gađao stanovnike Alexandrije. Rekao je Imam el Bagvi r u poglavlju o napadima po noći (Bab El Bejat): “U ovome se nalazi dokaz za dozvoljenost napada po noći i ubijanje mušrika bez davanja brige i bez obraćanja pažnje, čak i ako to dovede do toga da njihova djeca i žene budu pogođeni, dok, ubijanje žena i njihove djece je zabranjeno u slučaju kada se može razlikovati i razdvojiti između njih i boraca. Isto tako, ako se nalaze u unutar tvrđave, dozvoljeno je postavljanje katapulta protiv njih, bacanje vatre na njih i potapanje, jer Allahov Poslanik g je postavio katapult protiv naroda Et-Taifa i pokrenuo je žestok napad na BenilMustelik i naredio je napade po noći i gađanje sa vatrom.” [Šerh es-Sunna]. 7

I ubijajte vođe kufra Isto tako, što se tiče monaha, zabilježeno je da je u osnovi njih zabranjeno ubijati (napadati), kao što je došlo u govoru Ebi Bekra h kojeg je uputio Jezidu ibn Ebi Sufjanu: “Pronaći ćeš ljude (narod) koji tvrde da su se u potpunosti predali Allahu. Ostavi ih u onome čemu su se predali.” [Bilježi Malik]. Tako da propis u vezi njihovog ubijanja zavisi od njihove veze sa njihovim narodom. Pa onaj ko od njih napusti svoj narod i osami se u svom manastiru, ne živi sa njima niti im koristi dajući svoje mišljenje, takav se ostavlja u tome (ne napada) sve dok se nalazi u takvom stanju. Ali što se tiče onih koji se miješaju sa njima, ili pozivaju u njihovu lažnu vjeru, ili ih savjetuju, pa njihov se propis ne razlikuje od propisa njihovih boraca, štaviše, on je žešći u kufru i vođenju rata nego oni. Na osnovu ovoga, fakihi su razdvojili između monaha koji se odvoje u manastire i pustinje, i između svećenika koji se brinu o crkvama, tako da se ovi drugi se ubijaju i porobljavaju za razliku od prvih, ali što se tiče monaha, ne postoji zaštita za njihovu krv, zbog toga što su ostali na širku i kufru u Uzvišenog Allaha. Zbog toga, oni koji žele da se približe Allahu Kršćani muharibini u Misru su meta za mudžahide

8

Izdvojeno

trebaju napadati svećenike, monahe i druge, (one koji brinu o crkvama i služe u njima od kršćana muhariba, uključujući i kršćane Misra), zadavajući im muke i ubijajući ih. Štaviše, oni su imami kufra, oni su taguti koji se obožavaju mimo Allaha, a za koje je Uzvišeni rekao: {Oni, pored Allaha, bogovima smatraju svećenike svoje i monahe svoje i Mesiha, sina Merjemina, a naređeno im je da se samo jednom Bogu klanjaju – nema boga osim Njega. On je vrlo visoko iznad onih koje oni Njemu ravnim smatraju.} [EtTevba: 31]. A u njihovom ubijanju se nalazi velika nagrada, Allahovom dozvolom. Rekao je imam Ibn Tejmijje r: “Monasi, u vezi čijeg se ubijanja i uzimanja džizje učenjaci razišli, su od onih koji su spomenuti u hadisu kojeg prenosi Ebi Bekr es-Siddik h koji je rekao u oporuci za Jezida ibn Ebi Sufjana, kada ga je kao emira poslao za osvajanje Šama, pa mu u toj oporuci rekao: “Pronaći ćete ljude koji su se odvojili u svoje manastire, pa ostavi ih u onome što tvrde da su se predali i odvojili sa Allahom. I pronaći ćete ljude koji su obrijali sredinu svojih glava pa ih udarite sabljom po onome što su obrijali, zbog toga što je Uzvišeni Allah rekao: {Onda se borite protiv vođa kufra – za njih, doista, ne postoje zakletve – da bi se okanili.} [EtTevba: 12].” A što se tiče monaha koji pomaže

Rat protiv Vatikana i svih drugih uvtrda kršćanstva se nastavlja

sljedbenike svoje vjere sa svojim mišljenjem ili ih podstiče na borbu, takav se ubija po suglasnosti učenjaka, i od njega se uzima džizja, makar bio sam i odvojen u svom mjestu obožavanja. „...Pa da li ima učenjaka koji kaže da vođe kufra, koji odvraćaju svoje ljude od Allahovog puta i žderu imetak ljudi sa zabludama, i zadovoljni su da ih se uzima za bogove mimo Allaha, se ne ubijaju i da se od njih ne uzima džizja, pored toga što se uzima od običnih ljudi koji ustvari predstavljaju manju štetu za vjeru od njih i imaju manje imetka od njih? To neće reći onaj ko zna šta govori. Pogrešno shvatanje je došlo samo zbog toga da li je izraz ‘monah’ opšti ili sveobuhvatni.” [Medžmu’u-l-fetava]. Po šijama ih udarajte sve dok ih ne oslabite Kada smo shvatili da je krv kršćana muhariba dozvoljena, shvatićemo i da je njihovo porobljavanje također dozvoljeno, kao i njihovo zarobljavanje i traženje otkupnine za njih u zamjenu za zatvorenike ili u obliku novca, nakon udaranja po šijama. Zbog toga što je Uzvišeni rekao: {Kada se u borbi s nevjernicima sretnete po šijama ih udarajte sve dok ih ne oslabite, a onda ih vežite, i poslije, ili ih velikodušno sužanjstva oslobodite ili otkupninu zahtijevajte, sve dok borba ne prestane. } [Muhammed: 4]. Tako da muslimani u Misru i drugim državama

kufra treba da zarobljavaju kršćane, nakon udaranja po šijama, njihove starce i omladinu, muškarce i žene, a onda ih otkupljavaju za svoju braću i sestre koji se nalaze u tagutskim zatvorima. Životi kršćana kod njih su jako vrijedni. A iza njih se nalaze krstaške države koje će ih tražiti za otkup i koje ih brane. Isto tako, treba da traže od njih otkup za novac, mada je otkup za zamjenu zatvorenika bolji. A isto tako bi trebali i da puštaju zatvorenike (kršćane), ako u tome vide korist za muslimane. Uništavanje crkvi koje su u posjedu kršćana Misra tokom napada (borbe) Same crkve nisu od svetinja, zato što su to mjesta u kojima se čini širk i kufr Allahu. Rekao je imam Ibn Tejmijje r u vezi crkvi kršćana: “To nisu Allahove kuće – Allahov kuće su samo mesdžidi. To su kuće u kojima se Allahu čini kufr, pa makar se On spominjao u njima. Kuće su na stepenu onih koji stanuju u njima, a oni koji stanuju u njima su kafiri i to su kuće za ‘ibadet kafira.” [Medžmu’u-l-fetava]. I rekao je: “Ko vjeruje da su crkve Allahove kuće ili da se u njima čini ‘ibadet Njemu, ili da ono što rade židovi i krstaši spada u ‘ibadet Allahu i pokoravanje Njemu i Njegovom Poslaniku, ili voli to, ili je zadovoljan s tim, takav je kafir, zato što to povlači sa sobom vjerovanje da je njihova vjera ispravna, a to je kufr. A ako ih pomogne u njihovom otvaranju (izgradnji) i uspostavljanju 9

njihove vjere i vjeruje da to spada u načine približavanja Allahu i pokoravanja Njemu, takav je kafir, zato što to povlači sa sobom vjerovanje da je njihova vjera ispravna.” [Medžmu’u-l-fetava]. Stoga, u svakoj zemlji, koju muslimani borbom oduzmu od njih, moraju se uništiti ili uzeti crkve koje se tu nađu, čak i ako se dogovore da ih ostave da žive u njima određeno vrijeme. Međutim, što se tiče zemalja u kojima su se kršćani dogovorili sa muslimanima da uđu u zemlju pod uslovom da ostave crkve, onda su te crkve povezane sa tim dogovorom i on se treba ispoštovati. A ako prekrše ugovor njihove crkve više nisu zaštićene i muslimanima je dozvoljeno da ih unište, jer su svetinje povezane sa ugovorom, a ne sa crkvama. Tako da sa kršenjem ugovora nema svetosti za crkve. Rekao je imam Ibn Tejmijje r: “Muslimani su od njih zauzeli mnogo crkvi u vrijeme borbe, nakon što su se prethodno dogovorili da crkve ostanu, u vrijeme hilafeta ‘Omera ibn ‘Abdul-Aziza i drugih halifa, nije bilo nikog među muslimanima ko je to osudio. Tako da je poznato da je uništavanje crkava u vrijeme borbe dozvoljeno, ako to neće biti na štetu muslimana. A oni koji su se suzdržavali od toga su radilo to zbog malobrojnosti muslimana ili drugih razloga sličnih tome, baš kao što je Allahov Poslanik g uradio sa židovima kada ih nije prognao, sve dok to na kraju nije uradio ‘Omer ibn Hattab.” [Medžmu’u-l-Fetava]. U slučaju dopuštenja njihovog uništavanja, kršenja ili zaplijenjivanja, zbog nepostojanja ugovora sa njima ili je isti prekršen od strane njih, one će onda postati kao i ostatak njihovog imetka koji je dozvoljen muslimanima da rade sa njim ono što im je dozvoljeno. Rekao je imam Ibn Tejmijje r: “Kada se prekrši ugovor sa njima dozvoljeno je uzimati njihove crkve koje su ostale pod sulhom (dogovorom), pogotovo crkve koje su uzete za vrijeme borbe, kao što je Allahov Poslanik g uzeo ono što je bilo od Beni Kurejza i En-Nadira kada su prekršili ugovor, jer onaj ko prekrši ugovor je gori od kafira aslija.” [Mes’ela fi el Kenais]. Allahov Poslanik g i njegovi ashabi su uništili 10

Izdvojeno

imetak mušrika i njihove kuće, kao što se desilo u bici za Hajber. Rekao je Uzvišeni: {Vlastitim rukama i rukama vjernika svoje domove su rušili. Zato uzmite iz toga pouku, o vi koji ste razumom obdareni!} [El Hašr: 2]. I rekao je Uzvišeni: {To što ste neke palme posjekli ili ih da uspravno stoje ostavili – Allahovom voljom ste učinili, i zato da On nevjernike ponizi.} [El Hašr: 5]. A isto to je Allahov Poslanik g uradio i u Et-Taifu. I rekao je Eš-Šafi’i r: “Nije im zabranjeno, tj. muslimanima, njihovo paljenje i uništavanje (njihovog imetka) sve dok ne postanu muslimani ili zimmije, ili nešto od njihovog imetka što muslimani mogu nositi i prenijeti padne u njihove ruke, tada nije dozvoljeno njegovo paljenje jer je to postalo muslimansko, ali je dozvoljeno paliti ono što se ne može ponijeti.” [El Umm]. I uistinu je dozvoljenost njihovog opšteg imetka (kao većina crkvi) najpreče, zato što to nije ničiji lični imetak. Stoga, napadanjem ovih crkvi uništavanjem ili kršenjem je stvar koja je dozvoljena, i dozvoljeno je da se na taj način približava Uzvišenom Allahu. Borite se protiv njih! Allah će ih rukama vašim kazniti Nakon svega ovog navedenog, postalo nam je jasno da kršćani, uključujući kršćane Misra, nemaju pravo na zaštitu svoje krvi, niti imetka, niti časti, zato što su oni oni koji vode rat protiv islama, a ne od ehlu-zimmija. Svako od njih ko bude ubijen njegova krv je bezvrijedna i njegov imetak je dozvoljen muslimanima. A od najvećih napada na njih jeste napadanje njihovih boraca kako bi se ubili i zadale im se muke, a pogotovo njihove tagute i vođe kufra, bez obzira ako to dovede do nanošenja štete onima koji se ne namjeravaju napadati i ubiti, ili dovede do napadanja njihovih crkvi i monastira uništavanjem i slično tome, sve dok ne povjeruju u Uzvišenog Allaha ili daju džizju ponizno i smjerno. A Allah najbolje zna. Sva zahvala pripada Allahu, Gospodaru svjetova.

Kurejšijska plemena su se ujedinila kako bi bojkotovali vjernike i napustili ih zajedno sa Benu Hašimom u planinskom lancu Ebu Talib. Ovo je trajalo tri godine, tokom kojih im nisu ništa prodavali niti su kupovali od njih, dotle da nisu našli ništa što bi mogli pojesti osim onoga što su mogli prikupiti sa zemlje. Da nije bilo Allahove milosti vjernici bi bili gotovo uništeni. Ljudi hendeka (rova) su bacani u vatru jer nisu prihvatali kompromis u svojoj vjeri. Draža im je bila smrt na Allahovom putu. A onda je tagut iskopao svoje rovove i potpalio vatru i naredio svojim slugama i vojsci da bace vjernike u vatru. I došlo je zadivljujuće iznenađenje, umjesto da neko od njih oslabi ili pobjegne, nije zabilježena predaja da je iko od njih posustao ili postao kukavica i pobjegao. Štaviše, vidimo da su bili hrabri i postojani, pored toga što su bili bacani u vatru, kao da je dječak među njima proširio hrabrost i izdržljivost. To su oni koji su uživali pridružujući mu se, dok su u isto vrijeme osjećali slast žrtvovanja svojih duša kao otkup za svoju vjeru. I oni su bili pobjednici, štaviše, Allah c je 12

Članak

to nazvao velikim uspjehom: {A one koji budu vjerovali i dobra djela činili čekaju bašče džennetske kroz koje će rijeke teći – a to će veliki uspjeh biti.} [El Burudž: 11]. Prenosi se da je Enes ibn Malik h rekao: „Moj amidža Enes ibn Nadr nije učestvovao u bici na Bedru, pa je rekao: ‚Allahov Poslaniče, bio sam odsutan od prve borbe u kojoj si se ti borio protiv mušrika. Ako mi Allah pruži priliku za borbu protiv mušrika, vidjeće Allah šta ću napraviti.‘ Pa kada je bila bitka na Uhudu i muslimani bili izloženi opasnosti (poraza) on je rekao: ‚Allahu moj, ispričavam Ti se za ono što ovi (povlačenjem) učiniše, misleći na svoje drugove, i odričem se pred Tobom onoga što ovi učiniše, smjerajući na mušrike.‘ Potom je prošao naprijed pa se okrenuo Sa‘du ibn Mu‘azu i rekao mu: ‚O Sa‘d, želim Džennet! Tako mi Gospodara Nadra, ja osjećam njegov miris ispred Uhuda.‘ Sa‘d je kasnije rekao: ‚Allahov Poslaniče, nisam u mogućnosti da opišem ono šta je on tada učinio.‘ Kasnije smo na njemu našli – pripovijeda Enes – osamdeset i nekoliko rana od sablje, uboda kopljem ili strijele; našli smo ga ubijena, a mušrici su ga

iznakazili toliko da ga je prepoznala samo njegova sestra po njegovim jagodicama. Smatramo – kaže Enes – da se na njega i njemu slične odnosi ovaj ajet: {Ima vjernika koji ispunjavaju zavjet dat Allahu.} [El Ahzab: 22].„ Također, ovo značenje pobjede pronalazimo u hadisu kojeg prenosi Habbab kada je došao Allahovom Poslaniku g pa mu rekao: „Zar nećeš moliti Allaha da nam da pomoć i pobjedu, zar nećeš za nas uputiti dove?‘ Pa je g rekao: ‚Doista je kod prijašnjih naroda bilo slučajeva da čovjek bude zatrpan u iskopanu rupu u zemlji, a zatim mu oštrim predmetom glavu raspole na dva dijela. Češljali su ih gvozdenim češljevima po golom tijelu i kostima, ali ih time nisu uspjeli odvratiti od njihove vjere.‘“ [Bilježi Buhari].

Potpuni istinski život, kojeg je Allah pripremio za Svoje evlije i saveznike, je za one za koje je Allah rekao: {Nikako ne smatraj mrtvima one koji su na Allahovu putu izginuli! Ne, oni su živi i u obilju su kod Gospodara svoga} [Aal ‘Imran: 169].

Bore se protiv muslimana samo zato jer vjeruju u Allaha

Zbog toga, kada je El Hadždžadž ibn Jusuf ubio Sa‘ida ibn Džubejra, počeo je osjećati razne duševne tegobe dotle da nije mogao na miru da spava, niti je mogao da ustane iz svoje postelje, pa je rekao: „Šta li sam uradio sa Sa‘idom?!“, sve dok nije umro u tegobama. I ovo je ono u šta smo ubijeđeni u našem ratu sa nosiocima krsta, američkim oholim tagutom, pa pored njegovog dičenja sa mnogobrojnošću, opremom i oružjem, on opet pati od duševne boli i slomljene volje, koje kada bi se na planine sručile u prah bi ih pretvorilo. A Kur‘an je ukazao na ovu stvarnost u suri Aal ‚Imran, kao što je Allah b rekao: {A čim se nađu nasamo, od srdžbe prema vama grizu vrhove prstiju svojih. Reci: „Umrite od muke!“ – Allahu su, zaista, dobro poznate misli svačije. Ako kakvo dobro dočekate, to ih ozlojedi, a zadesi li vas kakva nevolja, obraduju joj se. I ako budete trpjeli i ono što vam se zabranjuje – izbjegavali, njihovo lukavstvo vam neće nimalo nauditi. Allah, zaista, dobro zna ono što oni rade.} [Aal ‚Imran: 119-120], i rekao je subhanehu: {Allah je nevjernike pune srdžbe odbio – nisu nimalo uspjeli – i vjernike je Allah borbe poštedio – Allah je, uistinu, moćan i silan} [El Ahzab: 25].

Ko god od sablje umro nije, umro je drugačije, Načina je mnogo, ali smrt je jedna. A od znakova izdržljivosti i herojstva – koje smo vidjeli na bojnom polju u Felludži – jeste ono o čemu nas je Allahov Poslanik g obavijestio da je od znakova pobjede islama, to da na Zemlji nema snage koja može uništiti sve vjernike, kao što su se bojali u doba Nuha ili na početku poslanstva Muhammeda g. Zato što je Allahov Poslanik g rekao da će džihad ostati da se vodi na Zemlji, kao što se prenosi u hadisu: “Jedna grupa iz moga ummeta će ostati ustrajna na Allahovoj naredbi, neće im naškoditi oni koji im se suprotstavljaju, niti oni koji se izdvoje od njih.” Pobjeda i sudbina ove vjere je u rukama Allaha b. On se brine o njoj i On je to obećao, pa ako želi da joj da pobjedu i da je uzdigne uradiće to, a ako želi da odgodi to odgodiće. On je Mudri i Sveznajući, Onaj Koji sve zna. Pa ako odgodi pobjedu za nju, to je iz Njegove mudrosti u kojoj se nalazi hajr za iman i njegov narod. I niko osim Allaha ne može utjecati na istinu i njen narod. {I tada će se vjernici radovati Allahovoj pomoći – On pomaže kome hoće, On je Silni i Samilosni – obećanje je Allahovo, a 13

Mudžahid na Allahovom putu često bude iskušan ranom u bici

Allah će obećanje Svoje ispuniti, ali većina ljudi ne zna} [Er-Rum: 4-6]. Ne misli da je slava datula koju pojesti možeš, Nikad slavu osjetiti nećeš, sve dok sabur ne poližeš. Allah b, ogromna je Njegova moć i Veličanstven je On, nekada počasti vjernike sa pobjedom a nekada ih iskuša i uskrati im tu blagodat, i stavi ih na iskušenja kako bi iste okusili. Sve to je iz Njegove mudrosti i određenja, koje samo On zna. Allah možda blagoslovi test, iako bi bio velik, I Allah testira neke robove sa blagodatima. Ibnul-Kajjim r je u svojoj knjizi “Zadul-Me’ad” ukratko nabrojao neke od ovih mudrosti, pa je rekao: “Od toga je i da je to od znakova poslanika kao što je Herakle rekao Ebi Sufjanu: “Da li ste se protiv njega borili? On reče: ‘Da.’ ‘Pa kakav je bio ishod vaše borbe s njim?’ – upitao je Herakle. ‘Borba između nas i njega je promjenljive sreće; nekada pobjedi on, a nekada mi.’ Herakle reče: ‘Tako poslanici bivaju iskušavani, a onda sretan završetak je pripao njima.’” Od toga je i da bi se jasno razdvojio iskreni vjernik od munafika lažova. Kada je Allah pomogao muslimane protiv njihovih neprijatelja i podario im pobjedu u bici na Bedru, sa njima su u islam, po vanjštini, ušli neki koji po unutrašnjosti nisu od njih. Tako da je tu Allahova c mudrost donijela iskušenje Njegovim robovima, nakon kojeg su se muslimani razdvojili od munafika. I munafici su u toj bici izašli na vidjelo, počeli su govoriti ono što 14

Članak

su u srcima krili, iskazivajući svoju zabludu i ono što su možda gestom pokazivali je postao jasan govor. I ljudi su se jasno podijelili na kafira, vjernika i munafika. I vjernici su shvatili da imaju neprijatelje u svojim redovima, koji se nalaze sa njima i koji ih ne napuštaju, pa su se pripremili za njih i zaštitili od njih. Od toga je i kada bi Uzvišeni Allah uvijek pomagao vjernike i davao im pobjedu nad njihovim neprijateljem u svakoj bici, i podario im temkin, jedinstvo i moć nad neprijateljima, njihove duše bi se pokvarile, uzoholile i postale pune ponosa. Kada bi im pobjeda bila lako dostupna i stalno bili potpomognuti, bili bi u stanju kao kada su stalno opskrbljeni. Stoga, Njegove robove ne popravlja ništa osim kad su u dobrim i lošim vremenima, te u obilju i oskudici. Pa Allah je Onaj Koji upravlja stvarima Svojih robova onako kako odgovara Njegovoj mudrosti. On je o svemu obaviješten o njima i On ih sve vidi. Od toga je i da Allah u dobrim i teškim vremenima od Svojih evlija i robova želi vidjeti njihovu pobožnost Njemu, u onome što vole i u onome što mrze. Kao i u stanju njihove pobjede i pobjede kafira nad njima, pa ako ostanu izdržljivi u svojoj pobožnoj pokornosti, u onome što vole i što mrze, onda su Njegovi istinski robovi i nisu kao oni koji se pokoravaju Allahu samo kad su u obilju, blagodatima i zdravlju. Od toga je i da kada ih Allah iskuša sa porazom, neprijateljskim napadom i slično tome, oni postanu poniženi, razjedinjeni i predani Njemu, sve dok ne počnu tražiti Njegovu moć i podršku. Tako da odoru pobjede nosi samo onaj ko se ponizi i preda Allahu. Rekao je Uzvišeni:

{Allah vas je pomogao i na Bedru, kada ste bili malobrojni} [Aal ‘Imran: 123]. I rekao je: {A i onoga dana na Hunejnu kada vas je mnoštvo vaše zanijelo} [Et-Tevba: 25]. Tako da On b kada želi da pomogne, popravi i počasti Svoga roba, prvo ga dobro slomi i žestoko iskuša. A Njegovo pomaganje, popravljanje i počast prema njemu zavisi od toga koliko ga je pogodilo poniženje i razjedinjenje. Od toga je i da je Allah b pripremio za Svoje robove deredže u Plemenitoj Kući, koje ne mogu postići svojim djelima, ali ih preko iskušenja i nevolja mogu postići. Tako da im Allah pošalje sebebe da prođu kroz iskušenja i nevolje koji će ih dovesti do Plemenite Kuće, kao što ih je počastio i uputio na dobra djela, koja su također dio razloga koji ih vode ka Plemenitoj Kući. Od toga je i da kada su duše u stalnom zdravlju, pobjedi i bogatstvu, one počnu da se kvare i postanu loše i vežu se za ovaj prolazni život, i to je bolest koja spriječava dušu da bude ozbiljna u svom koračanju prema Allahu i Ahiretu. Pa kada joj njen Gospodar, Vladar i Milostivi želi podariti počast od Sebe, On joj odredi iskušenja i nevolje koje bude lijek za tu bolest, a koja predstavlja prepreku na brzom koračanju ka Njemu. Tako da ta iskušenja i nevolje budu kao doktor koji liječi bolesnika dajući mu neugodan lijek koji uklanja od njega bolesti - a ako bi ga ostavio, ta bolest bi ga savladala i na kraju uništila.

Od toga je i šehadet koji kod Allaha predstavlja najuzvišeniji stepen za Njegove saveznike. Šehidi su Njegovi odabranici i oni koji će Mu biti bliski. I nakon stepena siddiqina (iskrenih) nema drugog osim šehadeta. I On, subhanehu, voli da među Svojim robovima bira šehide. Oni svoju krv prolivaju radi Njegovog zadovoljstva i ljubavi prema Njemu. I oni daju prednost Njegovom zadovoljstvu i ljubavi prema Njemu nad svojim dušama. I nema načina da se postigne ovaj stepen osim načinima koji vode ka poražavanju neprijatelja.” Allah c je rekao: {Propisuje vam se borba, mada vam nije po volji! – Ne volite nešto, a ono može biti dobro za vas; nešto volite, a ono ispadne zlo po vas. – Allah zna, a vi ne znate.} [El Bekara: 216]. Rekao je imam Ibnul-Kajjim u djelu “El Fevaid”: “U ovom ajetu se nalazi nekoliko mudrosti, tajni i koristi za roba. Ako rob spozna da ono što mrzi za njega može biti nešto što će voljeti, a ono što voli, za njega može biti nešto što će mrziti; onda se neće osjećati sigurnim od toga da mu šteta bude u onome u čemu uživa, niti će očajavati da dođe do sreće preko onoga što mu šteti, a to je zato što on nema znanja o posljedicama. A Allah zna ono što rob ne zna. A to zahtjeva mnoge stvari.” Od toga je i to da nema ništa korisnije za njega od izvršavanja Allahovih naredbi, pa makar mu bilo mnogo

Vraćaju se ranjeni, mrtvi ili psihički oboljeni

15

teško na početku. A to je zato što su posljedice toga u potpunosti dobre i dolaze sa užitkom i radošću - makar to njegova duša mrzila. Isto tako, nema veće štete za njega od toga da čini djela koja su zabranjena, makar to godilo njegovoj duši i i ona naginjala tome. A to je zato što posljedice toga prouzrokuju samo bolove, tugu, zlo i patnje. A jedna od karakteristika razuma jeste da ono može da podnese malu bol kako bi došla do velikog užitka i obilnog dobra, baš kao što može da izbjegne mali užitak koji može dovesti do velike boli i dugoročnog zla. A od tajni koje se nalaze u ovom ajetu jeste to da one zahtijevaju od roba da se prepusti Onome Koji zna posljedice stvari i da bude zadovoljan onim šta mu On za njega odabere i odredi, jer očekuje dobar ishod od toga što radi. Od toga je i da ne bude on taj koji će za sebe predlagati umjesto svog Gospodara, ili birati za sebe umjesto svog Gospodara, ili da Ga moli za ono o čemu nema znanja, jer možda u tome bude njegova šteta i propast, a da on nije ni svjestan toga. Stoga, ne treba da ništa bira za sebe umjesto svog Gospodara, nego treba da Ga moli da mu da ono što je najbolje za njega i da ga učini zadovoljnim sa onim što On odabere za njega - jer nema ništa korisnije za njega od toga. Od toga je i da ako on prepusti svoj slučaj svome Gospodaru i bude zadovoljan sa onim šta On odabere za njega, tražeći od Njega da mu podari snagu, odlučnost i strpljenje u tome, On će onda od njega otkloniti svo zlo kojem bi mogao biti izložen ako bi bio on taj koji donosi odluke za sebe i On će mu pokazati dobre posljedice onoga što je On izabrao za njega, suprotno posljedicama koje bi ga pogodile da je on za sebe sam birao. Od toga je i da se ne zamara iscrpljujućim mislima o raznim odabirima i da isprazni svoje srce od pretpostavki i planiranja, zbog kojih bi se dizao i padao, znajući da nema bijega od onoga što je određeno za njega. Tako da ako je zadovoljan sa Allahovim odabirom, određenje će mu doći u stanju dok je zadovoljan, zahvalan i sposoban da upravlja s tim. U suprotnom, određenje će mu doći u stanju napetosti i nesposobnosti da upravlja s tim, a to je zato što je to njegov lični odabir. I dokle god bude prepuštao svoj slučaj Allahu i bude zadovoljan, ono što mu je određeno doći će mu kao suosjećajnost i počast, kako bi mogao podnositi to i boraviti u tom stanju zaštićen svojom suosjećajnošću od njegove opasnosti, a njegova počast će mu olakšavati da s lakoćom upravlja sa onim što 16

Članak

mu je određeno. Kada određenje prodre kroz roba, ono kod njega stvara jedno od najvećih utjecaja, a to je da ga tjera da ga rob odbije od sebe. Zato nema ništa korisnije za njega od toga da se preda i prepusti određenju, kao da je mrtav. Pa uistinu, zvijeri žrtve nisu zadovoljne hraneći se leševima. Dok sam sjedio, stalno me je na Allaha podsjećala, A suze njihovih slučajeva bez prestanka su padale. O kćeri ujaka moga, određenje Allahovo pogodilo me je, Snažno, pa zar sam ja mogao spriječiti ono što je Allah uradio? A ako se vratim, onda me je Gospodar svjetova vratio, A ako svoga Gospodara sretnem, onda tražite zamjenu. Ja nisam bio osakaćen niti slijep, inače bi bio opravdan, Niti kao oni što ih je steglo, nisu u stanju da put pronađu. Et-Taberi bilježi u svom djelu “Tarih” od Ibn Ishaka da je čovjek od ashaba Allahovog Poslanika g rekao: “Moj brat i ja smo učestvovali u bici na Uhudu sa Allahovim Poslanikom g i vratili smo se nazad ranjeni. A onda, kada je muezzin Allahovog Poslanika g izdao naredbu da se krene i napadne neprijatelj, rekao sam svome bratu: ‘Zar ćemo propustiti napad sa Allahovim Poslanikom g.’ Tako mi Allaha, nismo imali životinje za jahati i obojica samo bili teško ranjeni.’ Ali smo izašli sa Allahovim Poslanikom g. Ja sam bio manje ranjen, pa kad on nije mogao da hoda, ja bi ga malo nosio a on bi malo hodao, sve dok nismo stigli do muslimana.” Ebu ed-Derda’ je rekao: “Vrhunac imana je imati strpljenje sa propisom i zadovoljstvo sa određenjem.” I sa ovim lijekom mi liječimo naše rane koje se pojavljuju tamo i vamo.

Svaka žena koju je Allah počastio da se porodi u Islamskoj državi treba da iskoristi prednost ove ogromne blagodati – kojom Allah b nije počastio mnoge druge žene – i da se svim sredstvima trudi da odgaja svoju djecu na način koji će zadovoljiti njenog Gospodara i biti od koristi njenom Ummetu. A zašto da ne? Pa ona je majka koja se brine, čuva i odgaja svoju djecu, dok su očevi oni koji ili rade na Allahovom putu ili se nalaze na ribatu. 18

Za sestre

‘Abdullah ibn ‘Omer j prenosi: “Čuo sam Allahovog Poslanika g da je rekao: ‘Svako od vas je pastir i svako od vas je odgovoran za svoje stado. Muškarac je pastir u svojoj porodici i odgovoran za svoje stado. Žena je pastir u kući svoga muža i odgovorna je za svoje stado. Sluga je pastir za imetak svoga vladara (domaćina) i odgovoran je za svoje stado.’” [Bilježe Buhari i Muslim]. Učenjaci su pastira definisali kao povjerenog

čuvara koji vodi brigu o onome što mu je povjereno da čuva. Tako da se od njega zahtijeva da se pravedno odnosi prema tome, čuva njegove interese i biće pitan da li je ispunio ono za šta je bio zadužen u vezi svoga stada ili nije. Kada je Allahov Poslanik g rekao: “Žena je pastir u kući svoga muža i odgovorna je za svoje stado”, to znači da žena muslimanka nosi ogroman zadatak i povjerenje, a koje sadrži ogromnu nagradu i naknadu koju će dobiti ako ispuni ono što je obaveza na njoj u vezi njenog stada, a to su njena djeca. Ali ono isto tako sadrži obračun sa sobom i kaznu ako iznevjeri svoje povjerenje i pokaže nemarnost prema njenom stadu. Uzvišeni Allah je rekao: {O vi koji vjerujete, sebe i porodice svoje čuvajte od vatre čije će gorivo ljudi i kamenje biti} [Et-Tahrim: 6]. Ibn ‘Omer k je rekao nekom čovjeku: “Odgoji svog sina, jer ćeš biti pitan za njega: ‘Na čemu si ga odgojio i čemu si ga podučavao’, a on će biti pitan za svoju pokornost tebi i slušanje tebe.” [Bilježi El Bejhaki]. Počni sa tevhidom Prva stvar koju muslimanka mora učiniti kada njena djeca počnu govoriti jeste da ih nauči svjedočenju da “Nema boga osim Allaha i da je Muhammed Allahov Poslanik” zajedno sa njegovim značenjem. U to spada i ono što je zabilježeno od ‘Ali ibn el Husejna r a to je da je on svoje dijete podučavao tako što bi mu govorio: “Reci, ja vjerujem u Allaha a nevjerujem u taguta.” [Bilježi Ibn Ebi Šejba]. Isto tako, majka mora naučiti svoje dijete tri osnove (načela): “Ko je tvoj Gospodar?”, “Koja je tvoja vjera?” i “Ko je tvoj Poslanik?” Također, mora da pita svoje dijete “Gdje je Allah?” i “Šta je Kur’an?”, kao i druga slična pitanja koja uspostavljaju temelje za osjećaj ‘akide i čisti tevhid unutar djeteta. O najljepših stvari koje dijete može naučiti jeste to da je Allah b sa Svojim robom. Tako ono uči da se boji Allaha c, poštujući svoga Stvoritelja i bivajući svjestan da ga On gleda u tajnosti i na javi. I evo ga, ‘Abdullah et-Tustari r, koji bi, kao dijete, stalno prije polaska na spavanje govorio: “Allah je moj svjedok, Allah me vidi, Allah je sa mnom.” [Bilježi Ibn Ebi Šejba].

Lijep odgoj majke je razlog za lijep odgoj njene djece Na uzoru, tačnije, na majci, učiteljici, jeste da ona sama bude lijepo odgojena kako bi mogla lijepo odgojiti svoju djecu u svojoj kući, jer, uistinu je lijep odgoj stada povezan sa lijepim odgojem pastira, a lijep odgoj djece je povezan sa lijepim odgojem majke. Ibn Ebi ed-Dunja prenosi da je ‘Atabah ibn Ebi Sufjan rekao odgojitelju svoga sina: “O Ebu ‘AbdisSamed, neka tvoji načini odgoja moje djece budu prvo odgojem tebe samoga, jer doista će njihovi nedostaci biti povezani sa tvojim nedostacima. A ono što ti budeš smatrao lošim i oni će smatrati lošim.” [En-Nefakatu ‘ala el-’ijal]. Odgajanje djece na zuhdu i teškom načinu života Majka, također, treba da navikava i odgaja svoju djecu da je ovaj dunjaluk prolazno mjesto i da je Ahiret mjesto vječnog boravka. Allah c jezikom vjernika iz porodice Faraona kaže: {O narode moj, život na ovome svijetu samo je prolazno uživanje, a onaj svijet je, zaista, Kuća vječna.} [Gafir: 39]. Stoga, ova djeca treba da praktikuju zuhd na ovom prolaznom dunjaluku, kako bi im ovosvjetski život bio nevažan a Ahiret bio važan, tako što će ih majka odgajati na težak život i neke od aspekata oštrog života. Ona ih treba podučiti značenju zuhda i činjenici da su blagodati u kojima uživaju prolazni i da u vezi toga nema ništa bolje od sire (života) Allahovog Poslanika g, imama svih zahida (asketa). ‘Urva prenosi da je ‘Aiša i rekla: “Mi smo viđali treći mlađak u dva mjeseca, a u kući Allahovog Poslanika g ne bi bila potpaljena vatra. Urva reče: ‘Šta vas je održavalo u životu?’, a ‘Aiša odgovori: ‘Hurme i voda, osim što je Allahov Poslanik g imao neke komšije ensarije koje su imale ovce a koji bi nam davali od njih mlijeko.’” [Bilježe Buhari i Muslim]. Ebu Hurejre h prenosi da je Allahov Poslanik h rekao: “Allahu, opskrbi Muhammedovu porodicu nasušnim hljebom (dovoljno hranjivim).” [Bilježe Buhari i Muslim]. Ibn Hadžer je rekao: “’Nasušnim hljebom’ znači da bude toliko dovoljno da ih niti dovede u stanje poniženja da moraju moliti druge 19

Vojnik Hilafeta kojeg je njegova majka podstakla da krene u džihad

za hranu, a niti da bude pretjerano pa da se prepuste uživanjima i ganjanjem dunjaluka.” [Fethul-Bari]. Da, to je ono što je Allahov Poslanik g tražio od Njega c za članove svoje porodice, pored toga što mu je Džibril n došao sa ključevima riznica zemlje, kojih se on suzdržao. Ebu Hurejra h prenosi: “Porodica Muhammedova g nije se zasitila hranom tri dana uzastopce sve do njegove smrti.” I ovdje imate Allahovog Poslanika g – odabranog i najdražeg Allahu, od Njegovih najboljih stvorenja – spavao je na madracu napravljenom od palminih trkalja, dotle da bi krvario sa strana. ‘Omer h ga je vidio i počeo plakati zbog toga, pa mu je Allahov Poslanik g rekao: “Zašto plačeš ‘Omere? On odgovori: ‘O Allahov Poslaniče, Kisra i Kajsar (Cezar) imaju toliko toga, a ti si Allahov Poslanik.’ Allahov Poslanik g reče: ‘Zar nisi zadovoljan da njima pripadne dunjaluk a nama Ahiret?’” [Bilježe Buhari i Muslim]. Takvo je bilo stanje našeg Poslanika – neka su Allahov mir i blagoslov na njega – na ovom dunjaluku, i to je ono na čemu generacija Hilafeta mora biti odgojena, kako bi postala čvrsta i iskusna generacija koju je život testirao i ojačao, kako bi se onda pripremila da nosi teret povjerenja, podigne zastavu i uspostavi vlast na zemlji. Ebu ‘Osman enNehdi prenosi: “Stiglo nam je pismo od ‘Omera

20

Za sestre

ibnul-Hattaba u kojem je pisalo: ‘Priviknite se na grubost hrane i oblačenja, prisvojite grub način života, pripremite se i postavite se, održavajte grub način života kao da ste Mu’add1, i čuvajte se ugodnog života i odjeće nearapa.’” [Bilježi EtTahavi u ‘Šerh Me’ani el Eser’]. Odgajanje djece na ljubavi prema borbi na Allahovom putu Od najvećih blagodati kojima je Allah počastio mlade lavove u Hilafetu – koje majka mora prepoznati i iskoristiti, i za koju treba biti zahvalna Allahu c – jeste to da su oni odgajani u kući i pod krilom oca mudžahida. Oni odrastaju a njihove oči se navikavaju na gledanje u oružje i opremu, uključujući puške, vojne prsluke, metke, bombe i eksplozivne pojaseve. Isto tako, gledajući video materijale mudžahida i prateći vijesti o njima njeguje unutar mladog lava ljubav prema džihadu i mudžahidima i mržnju prema njihovim neprijateljima. Neke majke možda slušaju kritike od nekih ljudi koji govore da način u kojem ona odgaja svoju djecu može dovesti do uništavanja njihovog djetinjstva i nevinosti. Takvim ljudima kažemo, Ebu Ja’la bilježi sa dobrim isnadom da je Ebu Hurejre h rekao: “El Hasan i El Husejn p su se hrvali ispred Allahovog Poslanika g pa je Allahov Poslanik g rekao: ‘Ajde 1 

Misli na Mu’adda ibn ‘Adnana, jednog od pradjedova arapskih Kurejšija.

Odgajanje djece u zemlji Hilafeta je blagodat od Allaha

Hasane!’ (navijajući za njega). A Fatima i reče: ‘O Allahov Poslaniče, zašto govoriš ‘Ajde Hasane’?’ On reče: ‘Doista Džibril n govori: ‘Ajde Husejne!’” Buhari bilježi u svom Sahihu da je ‘AbdurRahman ibn ‘Avf rekao: “Dok sam stajao u stroju u bici na Bedru, pogledao sam desno i lijevo i ugledao dva ensarijska mladića. Bili su još mladi i zaželio sam da budem uz onog od njih koji je bio jači. Jedan od njih dvojice dotaknu me i reče: ‘Amidža, poznaješ li Ebu Džehla?’ Ja rekoh: ‘Da, šta ti on treba sinovče?’ On reče: ‘Obaviješten sam da on vrijeđa Allahovog Poslanika g. Tako mi Onog u Čijoj je ruci moja duša, ako ga ugledam, moje tijelo se neće odvojiti od njegovog sve dok ne umre onaj od nas čija je smrt bliža.’ Divio sam se tome, a onda me dotaknu i drugi i reče mi nešto slično. Ubrzo sam ugledao Ebu Džehla kako kruži među ljudima i rekao: ‘Evo, ovo je vaš drugar za kojeg ste me pitali.’ Njih dvojica požuriše sa svojim sabljama prema njemu i udaraše ga sve dok ga ne ubiše. Zatim se zaputiše Allahovom Poslaniku g i saopćiše mu to. Pa je on rekao: ‘Koji ga je ubio od vas dvojice?’ Svaki od njih reče: ‘Ja sam ga ubio!’ On reče: ‘Da li ste obrisali vaše sablje?’ Oni rekoše: ‘Ne.’ A Allahov Poslanik g pogleda u sablje i reče: ‘Obojica ste ga ubili.’” Bilježi se u “El Bidaja ve-n-Nihaja” da je Hišam ibn ‘Urva rekao: “Prva stvar koju je ‘Abdullah ibn Ez-Zubejr rekao kada je bio mali jeste ‘sablja, sablja’, i nije prestajao govoriti to. Kada je Ez-Zubejr čuo

to od njega rekao bi mu: ‘Tako mi Allaha, ostvarićeš jednu pobjedu i drugu i još više.’” ‘Urva ibn ez-Zubejr prenosi da je Ez-Zubejr stavio svoga sina ‘Abdullaha na konja na dan bitke Jermuk, kad je imao 10 godina i povjerio ga je drugom čovjeku. [Bilježi Buhari]. Pokazivanje velike brige za arapski jezik Kako je samo divno kada se majka muslimanka trudi da njeno dijete priča arapski jezik i učini sve što može da njihov arapski jezik bude ispravan i čist od lingvističkih grešaka. Također, ona mora da se trudi da podučava svoju djecu arapskom jeziku ako nisu Arapi, kako bi oni naučili i shvatili svoju vjeru i uspješno se miješali i družili sa džema’atom muslimana. El Hatib el Bagdadi prenosi da su ‘Ali ibn ‘Abbas i Ibn ‘Omer j tukli svoju djecu kada bi pravili lingvističke greške. Takva je bila njihova briga prema jeziku na kojem je Allahova Knjiga objavljena. Molimo Allaha da nam podari ispravno potomstvo i da ih učini generacijom koja će voditi džihad na Njegovom putu i donijeti pobjedu Njegovoj vjeri.

21

22

Članak

Rekao je šejh Sulejman ibn ‚Abdillah ibn Muhammed ibn ‚Abdil-Vehhab u svojoj knjizi ‚Tejsir el ‚Aziz el Hamid fi šerh kitab et-Tevhid‘ u poglavlju ‚Onaj ko se pokorava ulemi i vođama u zabranjivanju onoga što je Allah dozvolio i dozvoljavanju onoga što je Allah zabranio takav ih je uzeo za bogove mimo Allaha‘: „Pokoravanje nikad nije bilo vrsta ‚ibadeta, nego samo ono je ‚ibadet, a to je pokoravanje Allahu u skladu sa onim što je naredio preko Svojih vjerovjesnika m. I nikome od stvorenja se ne pokorava, osim da ta pokornost bude ispod pokornosti Allahu, a u suprotnom, nije obavezno pokoravanje nikome od stvorenja nezavisno. Ovdje se misli na pokornost koja je specifična za zabranjivanje halala (dozvoljenog), i dozvoljavanje harama (zabranjenog). Tako da onaj ko se u tome pokori nekom stvorenju, mimo Poslanika g koji ne govori po hiru svom, je mušrik. Kao što je to Uzvišeni Allah pojasnio u Svom govoru: {Uzeli su svoje svećenike} tj. njihovu ‚ulemu {i monahe svoje} tj. njihove pobožnjake, {za bogove mimo Allaha i Mesiha, sina Merjemina, a naređeno im je da se samo jednom Bogu klanjaju-nema boga osim Njega. On je vrlo visoko iznad onih koji oni Njemu ravnim smatraju.} [Et-Tevba: 31]. Allahov Poslanik g je rekao da to znači pokoravanje u zabranjivanju halala i dozvoljavanju harama, kao što će biti spomenuto u hadis ‚Adija. Pa ako bi se reklo Uzvišeni Allah je rekao: {Pokoravajte se Allahu i pokoravajte se Poslaniku i predstavnicima vašim} [En-Nisa‘: 59], rečeno je: ‚To je ulema i rečeno je to su vođe, i to su dva objašnjenja zabilježena od Ahmeda.‘ Rekao je Ibnul-Kajjim: ‚Istraživanje otkriva da ovaj ajet u stvarnosti podrazumijeva obje skupine.‘ Rečeno je da je obavezna pokornost njima kada narede pokornost Allahu i pokornost Poslaniku g, pa je ‚ulema ona koja prenosi Allahovu naredbu i naredbu Njegovog Poslanika, a vođe su oni koji izvršavaju te naredbe. Tako da je u ovom slučaju pokornost njima obavezna, naravno u skladu sa pokornošću Allahu i Njegovom Poslaniku, kao što je rekao g: ‚Nema pokornosti u grijehu, već je pokornost u dobru.‘ [Bilježe Buhari i Muslim]. On g je također rekao: ‚Na čovjeku je da sluša i da se pokorava u onome šta mu se naredi, a što nije grijeh, pa ako mu se naredi grijeh nema slušanja i

pokoravanja.‘ Oba hadisa su sahih, tako da u ovom ajetu nema ništa što se proturječi ajetu o beraa (odricanju). I rekao je Ibn ‚Abbas: ‚Samo što se kamenje sa nebesa nije sručilo na vas! Ja vam kažem rekao je Allahov Poslanik g, a vi kažete rekao je Ebu Bekr, rekao je ‚Omer!‘ Ovo je ono što je Ibn ‚Abbas rekao onome koji se raspravljao sa njim o spajanju hadždža i ‚umre u vrijeme hadždža, što je Ibn ‚Abbas znao naređivati. Pa mu je taj što ga je vidio prigovorio, govoreći da su Ebu Bekr i ‚Omer to zabranili, tj.njih dvojica su učeniji od tebe (Ibn ‚Abbasa) i preči da se slijede, pa je on (Ibn ‚Abbas) rekao ove riječi koje su proizašle iz čistog imana i predanog slijeđenja Poslanika g, bez obzira ko mu se suprostavio i bez obzira o kome se radilo, kao što je rekao Eš-Šafi‘i: ‚Učenjaci su složni da onaj kome postane jasan sunnet Allahovog Poslanika g nije mu dozvoljeno da ga napušta radi govora nekog drugog.“ [Medaridž esSalikin]. Pa ako je ovaj govor Ibn ‚Abbasa bio za onog ko mu se suprostavio sa Ebi Bekrom i ‚Omerom, a zna se ko su oni, pa šta misliš šta bi rekao onome ko se suprostavlja sunnetu Allahovog Poslanika g sa svojim imamom, ili osnivačem svoga mezheba kojem se on pripisuje?! I njegov govor postavlja mjerilom iznad Kur‘ana i Sunneta, pa ono što mu odgovara prihvati, a ono što mu ne odgovara odbije ili protumači na svoj način. A od Allaha pomoć tražimo. A kako je samo dobro ono što su rekli neki od kasnijih učenjaka: A ako bi im došao dokaz sa suglašnoću Ono na čemu su prethodnici bili Bili bi zadovoljni s tim, a ako ne, rekli bi: ‚Ovo zahtjeva tumačenje,‘ I onda bi išli jako daleko da ga ponovo protumače I nema sumnje da ovo potpada pod govor Uzvišenog: {Uzeli su bogove svoje i monahe svoje za bogove mimo Allaha.} [Et-Tevba: 31].“ Rekao je šejh Muhammed ibn ‘Abdil-Vehhab: 23

Zli učenjaci drže konvencije kako bi svoje sljedbenike odveli u zabludu

„I rekao je Ahmed ibn Hanbel: ‘Čudim se ljudima koji znaju vjerodostojnost lanca prenosilaca, a odlaze ka mišljenju Sufjana, dok Uzvišeni Allah kaže: {Neka se pripaze oni koji postupaju suprotno naređenju Njegovu, da ih fitna kakva ne pogodi.} [En-Nur: 63]. A znaš li šta je fitna? Fitna je širk. Ako bi možda odbio nešto od njegovog govora, u njegovo srce bi moglo da uđe nešto od zablude, pa da propadne.” Ovo je govor Ahmeda kojeg od njega bilježe El Fadl ibn Zijad i Ebu Talib.

patnja bolna ne snađe. } [En-Nur: 63], a znaš li šta je fitna? Kufr, rekao je Uzvišeni Allah: {Fitna je gora od ubijanja.} [El Bekara: 217], i napuštaju hadis Allahovog Poslanika g a njihove ih strasti nadvladuju i odvode ih ka mišljenju.’” To je spomenuo i Šejhul-islam.

El Fadl prenosi od Ahmeda: “Pogledao sam u Kur‘an i pronašao sam da se pokornost Allahovom Poslaniku g spominje na trideset i tri mjesta, zatim je počeo učiti: {Neka se pripaze oni koji postupaju suprotno naređenju Njegovu, da ih fitna kakva ne pogodi} [En-Nur 63], i nastavio ga je ponavljat i onda rekao: ‘A šta je fitna do širk. Ako možda odbije nešto od njegovog govora, u njegovo srce bi moglo da uđe nešto od zablude pa da ga to uništi. Zatim je počeo čitati ajet: {I tako mi Gospodara tvoga, oni neće biti vjernici sve dok za sudiju u sporovima međusobnim tebe ne prihvate.} [En Nisa’: 65].’”

Njegov govor ‘spoznali lanac prenosioca’ tj. lanac prenosioca hadisa i njegovu ‘vjerodostojnost’, tj. vjerodostojnost lanca prenosioca, a njegova vjerodostojnost je vjerodostojnost hadisa. A njegov govor ‘odlaze ka mišljenju Sufjana,’ tj. Es-Sevri, imam, zahid, predan pobožnjak, povjerljiv, fakih. Imao je svoje sljedbenike i poznati mezheb, ali nije opstao.

Ebu Talib prenosi da je Ahmedu rečeno: „Neki ljudi napuštaju hadis i okreću se ka mišljenju Sufjana.‘ Pa je rekao: ‘Čudnih li ljudi, čuli su za hadis i znaju njegov lanac prenosioca i njegovu vjerodostojnost, a opet ga napuštaju i okreću se ka mišljenju Sufjana i drugih.‘ Allah je rekao: {Neka se pripaze oni koji postupaju suprotno naređenju Njegovu, da ih fitna kakva ne pogodi ili da ih 24

Članak

Rekao sam: “Govor Ahmeda u vezi osuđivanja slijepog slijeđenja i kritikovanja pisanja knjiga o mišljenjima je jako poznat.“

A ono što Ahmed želi reći sa osuđivanjem onoga ko zna lanac prenosioca hadisa i njegovu vjerodostojnost, a onda pored toga slijepo slijedi Sufjana ili druge, ili se počne pravdati lažnim opravdanjima, kao što je govor da je uzimanje hadisa idžtihad, a idžtihad je već odavno završio. Ili kaže ‘imam kojeg slijedim je učeniji od mene i on ne govori osim sa znanjem i ne napušta npr. taj hadis osim sa znanjem,’ ili je to samo idžtihad, a uslov da neko bude mudžtehid jeste da mora poznavati Allahovu Knjigu i Sunnet Allahovog Poslanika g, te mora imati znanje o ajetima i hadisima i kad su koji dokinuti, i mora poznavati razne načine za

izvlačenje dokaza, zatim mora poznavati arapski jezik, gramatiku, usul, kao i druge uslove koji se čak ni kod Ebi Bekra i ‘Omera k ne mogu naći, kao što to kaže autor knjige. Takvom pojedincu se kaže: „Kada bi to bilo ispravno, to bi onda bio savršen mudžtehid, međutim reći da to spada u uslove da bi nekome bilo dozvoljeno raditi po Knjizi i Sunnetu, pa takav je slagao na Allaha i Njegova Poslanika g i na učene. Štaviše, obaveza vjernika jeste, ako do njega dođe Allahova Knjiga i Sunnet Njegova Poslanika g i spozna njihovo značenje – u bilo kojoj stvari – da radi po tome, ma ko da mu se suprostavi u tome. A to je ono što nam je naredio naš Gospodar b kao i naš Poslanik g i na tome su se svi učenjaci složili, uključujući Ebu ‘Omera ibn ‘Abdil-Berra. Ali džahili (neznalice) i mukallidi (slijepi sljedbenici) i drugi slični njima, nisu od učenih, kao što postoji idžma’a o tome da oni nisu od učenih. Rekao je Uzvišeni Allah: {Slijedite ono što vam se od Gospodara vašeg objavljuje i ne uzimajte, pored Njega, nekog drugog kao zaštitnika! – A kako vi malo pouku primate!} [El A’raf: 3]. I rekao je Uzvišeni: {Pa ako mu budete poslušni, bićete na Pravom putu – a Poslanik je jedino dužan da jasno obznani.} [En-Nur: 54]. Allah je posvjedočio uputu za onoga ko bude slijedio Allahovog Poslanika g. A što se tiče podmuklih mukallida oni smatraju da onaj ko slijedi njega g taj nije upućen, već je upućen onaj koji mu se ne pokorava i okreće se od njegovog govora, i napusti njegov Sunnet, te se okrene ka određenom mezhebu, šejhu ili dr. I mnogi ljudi su upali u ovo zabranjeno slijepo slijeđenje. A to su oni koji tvrde da posjeduju znanje i shvataju osnove, te oni koji pišu knjige o hadisima, ali unatoč tome, vidjećeš ih kako se čvrsto drže mezheba, smatrajući one koji napuste ove mezhebe ogromnom stvari. Govor Ahmeda ukaziva na to da slijepo slijeđenje prije uspostavljanja dokaza nije za osudu. Štaviše, ono što je za osudu, što je loše i zabranjeno jeste ostati na tome nakon uspostavljanja dokaza. Da, i on osuđuje okretanje od Allahove Knjige i sunneta Njegova Poslanika g radi učenja i istraživanja fikhskih knjiga, koristeći ih umjesto Kur’ana

i Sunneta. Štaviše, ti ljudi kad čitaju nešto iz Allahove knjige i sunneta Allahovog Poslanika g čitaju samo radi bereketa, a ne da bi nešto naučili ili shvatili. To su oni koji su čitali Sahih Buhari kako bi dostigli do određene pozicije na poslu, a ne kako bi naučili Šerijat. To su ljudi na koje se najviše odnosi govor Uzvišenog Allaha: {I objavljujemo ti od Sebe Kur’an, ko za njega ne bude mario, na Sudnjem danu će doista teško breme ponijeti, vječno će u muci ostati, a jeziv tovar će im na Sudnjem danu biti} [Ta Ha: 99101]. I govor Uzvišenog: {A onaj ko okrene glavu od Knjige Moje taj će teškim životom živjeti i na Sudnjem danu ćemo ga slijepim oživjeti} [Ta Ha: 124], sve do Njegovog govora: {A patnja na onome svijetu biće, uistinu, bolnija i vječna} [Ta Ha: 127]. Pa kada bi upitao: „Šta je dozvoljeno čovjeku da čita od ovih knjiga i djela ovih mezheba?“ Odgovor je da je dozvoljeno da se čita kako bi čovjek bolje shvatio Kur’an i Sunnet i da bi mu pomoglo boljem shvatanju određeni pitanja koja se studiraju, tako da te knjige budu kao vrsta pomagala. Međutim, da te knjige budu one koje su iznad Allahove Knjige i sunneta Allahovog Poslanika g, koristeći ih za suđenje među ljudima u onome u čemu se razilaze ili da ih pozivaju da se sude pred njima mimo suđenja pred Allahom i Njegovim Poslanikom g, pa nema sumnje da to poništava iman i da je suprotno njemu. Kao što je rekao Uzvišeni: {I tako mi Gospodara tvoga, oni neće biti vjernici dok za sudiju u sporovima međusobnim tebe ne prihvate i da onda zbog presude tvoje u dušama svojim nimalo tegobe ne osjete i dok se sasvim ne pokore.} [En Nisa’: 65]. Pa ako se u sporovima sudiš pred njima, mimo Allaha i Njegovog Poslanika, a onda kada Allah i Njegov Poslanik odrede nešto, pa u svojoj duši nađeš tegobu, a kad odrede nešto autori knjiga ti ne nađeš u svojoj duši tegobu, ili ako Poslanik g nešto presudi, a ti mu se ne pokoriš, a ako presude nešto autori knjiga njima se pokoriš, pa Uzvišeni Allah se zakleo - a On najistinitije govori - Sobom i Svojom veličinom b, da ti nisi vjernik ako je to tvoje stanje. Nakon toga Uzvišeni Allah je rekao: {Sam čovjek će protiv sebe svjedočiti, uzalud će mu biti što će opravdanja svoja iznositi} [El Kijama: 14-15].

25

Zahvala pripada samo Allahu, Njemu se zahvaljujemo, od Njega pomoć i oprost tražimo. Kod Allaha tražimo utočište od zla naših duša i zla naših djela. Onaj koga Allah uputi na pravi put taj neće zalutati, a onaj koga ostavi u zabludi taj neće biti upućen. Svjedočim da nema boga osim Allaha, Koji nema druga i svjedočim da je Muhammed Njegov rob i Poslanik. Neka su Allahov mir i salavati na njega, na njegovu porodicu i njegove ashabe sve do Sudnjega dana, a zatim. Rekao je Uzvišeni Allah: {A kad ste se sukobili, u očima vašim On ih je prikazao u malom broju, a vas u očima njihovim također u malom broju, da bi Allah dao da se ispuni ono što se moralo dogoditi – a Allahu se sve vraća. O vjernici, kada se s kakvom četom sukobite, smjeli budite i neprestano Allaha spominjite da biste postigli što želite.} [El Enfal: 45-46]. I rekao je subhanehu: {A ti budi strpljiv! Allahovo obećanje je, zaista, istina i neka te nikako ne obmanu oni koji čvrsto ne vjeruju.} [Er-Rum: 60]. Sabur, izdržljivost i jekin u Allahovo obećanje, uprkos poteškoćama i nevoljama. Uprkos okupljanju saveznika. Uprkos gromoglasnim udarima raketa i 26

Specijal

zračnih bombardovanja. Stoje ubijeđeni, čvrsti, strpljivi, nadajući se pomoći njihovog Gospodara, idu naprijed, ne osvrćući se nazad. Nisu ih obeshrabrili žestoki potresi, niti su ih zaustavili, čineći ih nesposobnima i slabašnima. Nego su u noćnoj tami osedlali i izašli sa svjetlom istine i svojom krvlju su zapalili baklju upute, odbacujući puteve zablude. Iz Knjige Svoga Gospodara se napojili i na Sunnetu Allahovog Poslanika g su koračali i po njemu radili. Shvatili su da pobjeda dolazi samo od Allaha. I da ona (pobjeda) ni za jedan dan ne dolazi od mnoštva vojske ili opreme. Jer Allah je Moćni i niko Ga ne može nadvladati. On je Onaj Koji nadvladava ponižavajući one koji se mnoštvom vojske i opreme uzdižu. El Hakim (Mudri), Koji je za sve stvari odredio njene razloge. I sve je na odgovarajuće mjesto stavio. Mudar u planiranju i pomaganju onoga koga On pomaže i ponižavanju onoga koga On ponižava. Njegovo planiranje je savršeno bez manjkavosti. Rekao je, a Njegov govor je savršen: {Ako vas Allah pomogne, niko vas neće moći pobijediti, a ako vas ostavi bez podrške, ko je taj ko vam, osim Njega, može pomoći? I samo u Allaha neka se pouzdaju vjernici!} [Aal ‘Imran: 160].

Alhambra, muslimanska tvrđava u Endalusu koja je pala u ruke kafira kada su se muslimani podijelili

Da, to je Allahovo istinito obećanje i Njegovo određenje za vjernike. Njegov Sunnet i Njegova mudrost nastavlja svojim tokom (kako je On odredio). Spušta belaje kada On to želi i podiže ih kada On to želi. Sveznajući, Najmudriji, ne može Mu ništa umaći, ni na nebesima ni na Zemlji. I kada nešto odluči, za to samo rekne: “Budi!” – i ono bude. Rekao je, a Njegov govor je Istina: {Zar vi mislite da ćete ući u Džennet, a još niste iskusili ono što su iskusili oni koji su prije vas bili i nestali? Njih su satirale neimaština i bolest, i toliko su bili uznemiravani da bi i poslanik, i oni koji su s njim vjerovali – uzviknuli: “Kada će već jednom Allahova pomoć!?” Eto, Allahova pomoć je zaista blizu!} [El Bekara: 214]. Allahov Sunnet zahtjeva da pomoć neće doći bez istikameta (ispravnog držanja) na Njegovoj c vjeri i na iskrenom vraćanju Njemu. Pa ko pomaže Allahovu vjeru i vodi džihad protiv Njegovih neprijatelja i pokorava se Allahu i Njegovom Poslaniku, takav je pomogao najuzvišenijom pomoći, izvršio najbolju pokornosti i na najbolji način odbranio čast. O Ummete islama, vrijeme je prošlo i historija se danas ponavlja. Danas sliči onome što se desilo Darulislamu u prijašnjem vremenu, generacijama čije vrijeme je prošlo i događajima koje su oluje odnijele sa sobom. Ostavilo je ožiljke koji se ne mogu saprati i duboke rane na tijelu Ummeta koje zarasle nisu. To je bila pouka

od onih koji su prethodili i podsjećanje muslimanskog džema’ata da udaljavanje i napuštanje istog može ih dovesti do stvarnog uništenja, koje im može oduzeti njihovu vjeru pa da umru na nečemu drugom mimo islama. I evo je krstaška Amerika i njeni saveznici. Ponavljaju svoj napad na Darul-islam i zemlju Hilafeta. I nije se tokom historije desilo da se svi narodi i vjere kufra sastanu zajedno, uz suradnju onih lažova i klevetnika, koji sebe pripisuju ehlu-sunnetu, od murteddskih vladara, učenjaka i da’ija zla, štaviše, od onih koji se pripisuju džihadu i ispravnom menhedžu. Svi su u jednom saffu u borbi protiv sinova islama u Državi Hilafeta. Međutim, razlika između tog vremena i borbi i ovog našeg vremena, jeste da je muslimanska država u to vrijeme bila u gorem stanju i udaljenija od dina svoga Gospodara, i bila je sva podijeljena na vladavine skupina, pa je Allah na njih poslao neprijatelja koji je poharao njihovu zemlju i uništio usjeve i stoku. A što se tiče danas, pored žestine borbe i napada sa Istoka i Zapada na Darul-islam, stanje muslimana u zemlji Hilafeta je drugačije od onog u ono vrijeme. Islamska država je ona koja se bori i brani Darul-islam i budi sljedbenike imana i naoštrava odlučnost sinova islama za oslobađanje od ropstva i slijeđenja naroda kufra. I ona (Islamska država) vodi žestok rat braneći svoj Ummet, nimalo ne štedeći u ulaganju svoga truda i žrtvovanju da ga brani i da se bori za njega sa svim onim što joj je dato od snage, raznim putevima i na razne načine. Država Hilafeta, Allahovom blagodati i počasti, se maksimalno 27

trudi vratiti muslimane njihovoj vjeri, a tagutska ‘ulema i pozivači u zlo ih odvraćaju od vjere i uporni su u tome da narod islama ostane ponižen i donji, kojima bi upravljali krstaši i njihovi saveznici od tagutskih vladara. Ali Država Hilafeta je, Allahovim uspjehom, otkrila njenu bolest i spoznala njen lijek. I ona korača na svome putu, Allahovom dozvolom, i neće se bojati ničijeg osim Allahovog prijekora, sve dok ne preda zastavu ‘Isi, sinu Merjeminom, n. O Ummete islama, mi smo narod kojeg je Allah uzdigao sa islamom i ne tražimo ponos u nečemu drugom. I neće biti ispravno stanje posljednjih ovog Ummeta sve dok ne budu na onome na čemu su bile prve generacije. I neće biti ponosan svojim dinom osim onaj ko posjeduje ispravan tevhid i oživi el vela’ ve-l-bera’ i ono postane njegovo obilježje koje ga stalno prati u svim njegovim životnim poslovima i različitim stanjima. U obilju i u oskudici, u teškim i lahkim vremenima, u vrijeme okupljanja neprijatelja i žestine poteškoća, i ne okrećući svoje lice prema Astani, niti vraćajući se tagutima. Nikad! Mi se držimo čistog i ispravnog milleta i slijedimo oca poslanika, koji je narodima kufra rekao: {“Mi s vama nemamo ništa, a ni sa onima kojima se, umjesto Allahu, klanjate; mi vas se odričemo, i neprijateljstvo i mržnja će između nas ostati sve dok ne budete u Allaha, Njega jedinog, vjerovali!”} [El Mumtehina: 4]. To je put upućenih vjernika, a sve mimo njega je put kafira, zločinaca, onih koji su promjenili i zamjenili Šerijat Gospodara svjetova. O vojnici Hilafeta i lavovi islama! Znajte da se Allahova milost i Njegov Džennet ne mogu dobiti samo željama. I Allah neće dati neizmjerni oprost i milost osim onima koji su strpljivi i izdržljivi, i iskrenima i onima koji vjeruju u ono što im je On obećao. Zar ne čitate govor vašeg Gospodara? {Allah je od vjernika kupio živote njihove i imetke njihove u zamjenu za Džennet koji će im dati – oni će se na Allahovu putu boriti, pa ubijati i ginuti. On im je to zbilja obećao u Tevratu, i Indžilu, i Kur’anu – a ko od Allaha dosljednije ispunjava obećanje Svoje? Zato se radujte pogodbi svojoj koju ste s Njim ugovorili, i to je veliki uspjeh.} [Et-Tevba: 111]. Osnova kupovine među stvorenjima jeste baš 28

Specijal

ono što je rekao El Kurtubi r, a to je da će im biti nadoknađeno za ono što ulože od svojih ruku, sa onim što je još korisnije i bolje za njih. Pa je Allah c kupio od Svojih robova uništavanje njihovih života i imetaka u pokornosti Njemu i njihovo ubijanje radi Njegovog zadovoljstva. I Allah c im je u zamjenu dao Džennet ako postupe tako. Ovo je veličanstvena zamjena (nadoknada) koja se ne može porediti ni sa čim drugim. I On je to pojasnio preko onoga što oni znaju od kupoprodaje – rob mora predati svoj život i svoj imetak, a Allah daje nagradu i počast, i to se zove kupovina. O vojnici Hilafeta, trgovina je uspjela, tako mi Gospodara Zemlje i nebesa! A mi ne posustajemo i ne malaksamo, biiznillah! Budite iskreni kod sukoba (sa neprijateljem). Ko voli susret sa Allahom i Allah voli susret sa njim. To je ta uspješna trgovina koju je Allah ograničio na Svoje robove vjernike. Oni koji jeftino žrtvuju svoje živote da bi uzdigli Njegovu riječ i uspostavili Njegov Šerijat. A cilj za kojim žudi mudžahid na Allahovom putu je da zasluži zadovoljstvo svoga Gospodara, Njegov oprost, Njegove počasti, Njegov uspjeh i Njegovu pohvalu. A to će postići tako što će ispunjavati Njegove naredbe i kloniti se Njegovih zabrana i boriti se protiv Njegovih neprijatelja, na svakom mjestu i polju. Sve dok samo Allahova vjera ne ostane. I dok se na cijeloj Zemlji ne zavlada Allahovim Šerijatom. Pa ako živi (kao takav) živjeće plemenito a ako umre (na tome) umrijeće časno. Takvo je bilo stanje ashaba Allahovog Poslanika g i selefa ovog ummeta od najboljih generacija. A ovo je radosna vijest vašeg Poslanika g kada je rekao: “Allah jamči onome ko izađe na Njegovom putu: ‘Onome ko ne izađe ni zbog čega drugog do li zbog borbe na Mome putu, vjerujući u Mene i priznajući Moje poslanike, jamčim da ću ga uvesti u Džennet ili ga vratiti u dom iz koga je krenuo sa zadobivenom nagradom i ratnim plijenom.’ Tako mi Onoga u Čijoj je ruci Muhammedova duša, svaka rana zadobivena na putu Uzvišenog Allaha biće na Sudnjem danu stvorena ista kao na dan kada je nanesena, boja će biti boja krvi, a miris miris miska. Tako mi Onoga u Čijoj je ruci Muhammedova duša, da neće biti teško muslimanima, ne bih nikada izostao ni iza jednog pohoda, ali ne nalazim dovoljno sredstava da ih opremim, a ni oni ih nemaju, a teško im je da ostanu iza mene. Tako mi Onoga u Čijoj je ruci Muhammedova duša, (po)želim da se borim na Allahovom putu i poginem, pa (da budem proživljen i da) se ponovo borim i (ponovo) poginem.” [Bilježi Muslim].

Murteddi su prodali svoju vjeru kako bi postali sluge krstu

O ljudi, zar do vas nije došla priča o izdržljivima? Zar niste čuli vijesti o njima? I to koja vijest! Tako mi Gospodara, da samo znate koja vijest. U vremenu u kojem su se belaji žestoko povećali, u kojem vlast i predvodništvo imaju sljedbenici kufra i najgori od ljudskih bića. Ispričaj svakom onom ko se poskliznuo u blato i upao u njega skrećući sa istine, o izdržljivosti sljedbenika imana, onima koji naređuju dobro, a zabranjuju zlo. Onima koji su pokucali na vrata krstaške Europe sa upozorenjima i radosnim vijestima, i začepili njene uši i ispunili je strahom, terorom i nervozom. Znala je da su to prethodnici smrti. I kamp imana se, Allahovom blagodati, uzvisio, a kamp kufra je ponižen i postao donji. Pa gdje god da se nalaziš sjeti se Sirta koji ti priča o svojim stanovnicima. O muhadžirima, o ensarijama, o najboljima, o čistima. Oni koji su iznad Libije visoko uzdigli zastavu tevhida, nakon što su odbacili razne skupine i razjedinjenja. I ujedinili su se u jedan saff i jednu riječ, pokoravajući se Allahu i Njegovom Poslaniku. I dali su prisegu Vođi pravovjernih i njihovom Imamu. I Allah ih je počastio da osvoje mnoga područja. I u njima su vladali Allahovim Šerijatom i uspostavili su din, sproveli Allahove granice, naređivali dobro i zabranjivali zlo. I to je oholnike razljutilo, i krstaški narod se počeo skupljati i podsticati dajući nadu za pomoć u ratu protiv islama i njegovog naroda. A veliki dio te kampanje i mobilizacije je preuzet od strane šejtanske braće (ihvanu šejatin), nevjernika ovog vremena. I na putu svoga rata protiv Države Hilafeta su uložili sve ono što posjeduju od snage i sposobnosti, i fetvi sa kojima su dozvolili riddet i izdajništvo u službi

krstaša. I s njima (fetvama) dozvoljavaju čistu krv i ponižavanje časti. Ali vojnici Hilafeta i potomci njihovih osvajača selefa su, Allahovom blagodati, ostali izdržljivi u najžešćoj kampanji koju je svjedočilo ovo područje. Čvrstom izdržljivošću, ponosni svojom vjerom, uzvišeni svojim imanom, žrtvujući svoj život, porodicu, imetak i djecu, te nadajući se nagradi ubjeđeno izgovaraju: {Reci: “Očekujete li za nas šta drugo već jedno od dva dobra? A mi očekujemo da vas Allah sam ili rukama našim kazni. Pa iščekujte, i mi ćemo s vama čekati.”} [Et-Tevba: 52]. I zadavali su žestoke napade krstašima i njihovim saveznicima, vodeći borbe protiv njih više od pola godine, u ratu koji je uništio i ono što je preostalo. A ljudine islama i vojnici Hilafeta su otišli svome Gospodaru, nakon što su se opravdali i ispunili svoju obavezu, takvim ih smatramo a Allah je njihov sudija. {A svetili su im se samo zato što su u Allaha, Silnoga i Hvale dostojnoga, vjerovali, čija je vlast i na nebesima i na Zemlji – a Allah je svemu Svjedok.} [El Burudž: 8-9]. Taj ummet mudžahida je svojom izdržljivošću ostavio ogroman utisak, nakon što su zavoljeli pogibiju i smrt na Allahovom putu, strpljivo se nadajući nagradi, odlučni da se neće povući sa zemlje u kojoj su vladali Allahovim Šerijatom i predati je narodu koji je zanevjerovao u Gospodara svjetova. Pokazali su živi primjer za sljedbenike imana u saburu i izdržljivosti, 29

čuvanju granica, žrtvovanju i iskupu. U njihovom jeftinom žrtvovanju krvi i duša se nalazi poziv za ljude islama da spoznaju svoje iskrene sinove, koji su odbili sve drugo osim da budu luk kojim ummet prelazi na polja ponosa i vladavine, pobjede i temkina, biiznillah. I pazite se o vojnici Hilafeta, da ne malaksate u borbi protiv vašeg neprijatelja, jer mi vas nismo tako pokazali. I upravo je to ono što su nacije kufra, na čelu sa Amerikom, posvjedočile. Amerika, koja, Allahovom milosti, nije okusila pobjedu otkad se upustila u rat protiv muslimana. A mi se danas nalazimo u novom vremenu, uzdignuti, vremenu u kojem je podignuta struktura Hilafeta. Pa koliko god da se kufr okuplja i zastrašiva, neće vidjeti od nas osim zlo koje će ga Allahovom moći i snagom pogoditi. On nam je dovoljan, a On je divan zaštitnik. I Allah će nas pomoći protiv njih. Tako je, Allah će nas pomoći protiv njih. I ovo nije ništa osim prve zrake nadolazećih epskih bitki. Njen pobjednik će biti onaj ko bude strpljiv i iskren, a ne onaj ko se utrkuje da bude prvi - a pouke se nalaze u završecima. O vojnici islama i nosioci zastave (tevhida) u Libiji! Čuvajte vašu vjeru i vaš ummet. Pazite da ne napadnu islam sa vaše strane, nakon što su vaša braća ispunila svoj ugovor, ne prihvatajući poniženje. A ako ostanete strpljivi i izdržljivi na istini i budete na jekinu, vidjećete plodove tih uspješnih slatkih usjeva, biiznillah. Nakon što su zalijevani sa tom čistom krvlju i dijelovima tijela. Rečeno je Imamu Ahmedu r u vremenu iskušenja: “O Eba ‘Abdillah, zar ne vidiš kako se batil uzdigao nad istinom? Pa je rekao: ‘Nikad! Uzdizanje batila nad istinom znači da srca pređu iz upute u zabludu. A naša srca se čvrsto nalaze na uputi.” Vaša braća su svojom izdržljivošću i strpljenjem postala primjer koji se slijedi i djelo koje se treba ponoviti. Stoga, tražite pomoć od Allaha, i ne dozvolite da murteddi žive ugodnim životom i da uživaju miran san. Rat je prevrtljv, a pobjeda pripada čas jednima, čas drugima, ali sretan završetak pripada bogobojaznima. O ehlu-sunnije u Iraku i Šamu! O ehlu-sunnije, saveznici od naroda kufra i krsta su se okupili. Predvodi ih Amerika u ratu protiv Države Hilafeta u Iraku i Šamu i na svakom mjestu dokle se prostire njena vlast. Misle da će utrnuti iskru džihada u dušama muslimana i da će ugasiti plamen ponosa u njihovim grudima, i to nakon što se za narod islama pojavio Hilafet koji sakuplja njihove razjedinjene dijelove i ujedinjuje njihov saff i njihovu riječ pod vođstvom jednog Imama, i pod 30

Specijal

jednom zastavom i jednim ciljem. Evo ih danas ulažu maksimum od sebe da zauzmu područja koja se nalaze pod upravom Islamske države koja je, Allahovom blagodati, postala vaša neprobojna tvrđava i čvrsti oklop (štit) protiv rafidija, nusajrija i ateista. Vjerovatno ste vidjeli i čuli za okupljanje krstaša na Mosul i Tel ‘Afer i ono što slavni sinovi Hilafeta žrtvuju kako bi ih odbranili. Ne mislimo za vas da ne znate za ogromna žrtvovanja njegovih sinova od muhadžira i ensarija, ta vi ste vidjeli, Allahovom blagodati i počasti, da je napad i jeftino žrtvovanje života na Allahovom putu i njegovo uništavanje radi Njegovog zadovoljstva, postalo ono na čemu ustraju i čemu teže ovi odabrani od sinova islama. Štaviše, vidite kako se ensarija utrkuje sa svojim bratom muhadžirom, a šehidske operacije, Allahovim uspjehom, nisu ograničene samo na omladinu, već ih izvršavaju i oni stariji. Štaviše, svi se međusobno utrkuju. I mladići, koji vide slavu u tome da budu ubijeni Kao i oni stariji, dobro provjereni kroz ratove. Pa crkni od muke Ameriko! Crkni od muke! Neće biti poražen Ummet u kojem se mladi i stari utrukuju prema smrti i jeftino žrtvuju živote na Allahovom putu. Neće biti poražena generacija čija briga je Ahiret i lijep završetak. Pa krenite o ehlu-sunnije i pridružite se njihovim redovima. I zauzmite stav kojim ćete sresti Allaha a On će biti zadovoljan sa vama. Krstaši i narodi kufra danas koračaju pokvarenim putem i rade na brzoj zavjeri kako bi ispraznili područja od vas, o ehlusunnije. Kako bi vlast pripala rafidijama, nusajrijama i ateistima od Kurda. Oni su otprije spoznali da ste vi njihovi najžešći neprijatelji i da predstavljate veliku opasnost za židovsku državicu i njihove agente od murteddskih vlada u Zaljevu i na Srednjem Istoku. Dodatno tome oni strahuju za svoju korist i za ono što su sebi prisvojili u uzurpiranim muslimanskim zemljama. Od prije nekoliko stoljeća su duboko zabili svoje kandže u tijelo Ummeta. Ali izvadiće se te kandže i slomiće se te ruke, biiznillah. Sa imanom, izdržljivošću, strpljenjem i odlučnošću sinova Hilafeta, in šaa’ Allah. To su božanstvena obećanja, htjeli oni to ili ne. Uprkos njihovom planiranju i kovanju zavjera. Neće se desiti ništa osim Allahova naredba i Njegovo određenje. Allah je preuzeo na Sebe zaštitu Šama i njegovih stanovnika. A mi imamo lijepo mišljenje o našem Gospodaru i On nas neće iznevjeriti. Rekao je Allahov Poslanik g: “Vi ćete opremiti vojske. Vojsku u Šamu, vojsku u Iraku i vojsku u Jemenu. Ibn Havala reče: ‘O Allahov Poslaniče!

Izaberi za mene.’ On reče: ‘Idi u Šam! A ko neće neka ide u Jemen i neka pije sa njegovih izvora, jer Allah me je obavijestio da će se On brinuti o Šamu i njegovim stanovnicima.” Muslimanske vojske neće napustiti svoja mjesta u Šamu, Iraku i Jemenu, biiznillah, niti ona na svakom dijelu muslimanskih zemalja na kojima se prostire vlast Hilafeta. Bez obzira što političari kufra i njihovi krstaški gospodari misle da će oni nadmašiti božanstvena obećanja i događaje koji su već predviđeni da se dese, i bez obzira što misle da su uspjeli ubiti sinove islama u određenoj bici ili području, gradu ili gradiću, znajte da su pogriješili. Te ljudine, koje su ispunile svoje obaveze i bili iskreni u svojim obećanjima, nisu izašli u borbu osim zbog onoga, kakvim ih mi smatramo, a Allah je njihov sudija, što su bili od ozbiljnih u svojoj borbi, tražeći smrt na mjestima gdje je najprisutnija i nadajući joj se. Previše je kasno, o obožavaoci krsta, jer uistinu Allah ispunjava Svoje obećanje Svojim robovima. {Allah obećava da će one među vama koji budu vjerovali i dobra djela činili sigurno namjesnicima na Zemlji postaviti, kao što je postavio namjesnicima one prije njih, i da će im zacijelo vjeru njihovu učvrstiti, onu koju im On želi, i da će im sigurno strah sigurnošću zamijeniti; oni će se samo Meni klanjati, i neće druge Meni ravnim smatrati. A oni koji i poslije toga budu nezahvalni – oni su pravi grješnici.} [En-Nur: 55]. O ehlu-sunnije u Šamu! Svjedočili ste djelima

saveznika kufra u Babu i njegovoj okolici, kao i onome što su uradili murteddski ihvanijski Turci i njihova napuštena paščadija od prljavih i poniženih sahvata. Izdaja je izvršila masakr nad ehlu-sunnijama. Grad je žestoko uništen od strane ruskog i američkog bombardovanja i njihovih murteddskih agenata. Nisu pokazali milost ni prema ženama, ni djeci, ni starcima od običnih muslimana koji su živjeli tamo. A ateisti od Kurda, kao i nusajrije su mobilizirali svoje snage za napad na sela u okolici grada, iskorištavajući prednost žestokog napada na ehlu-sunnije. I nismo čuli nijednog od učenjaka zla – Allah ih prokleo i ponizio – da osuđuju ili pokazuju ljubomorni bijes zbog toga što se oskrnjavaju svetosti. Oni nisu ta vrsta naroda, pa da urade tako. I nećete čuti njihovu buku osim kad treba ponižavati mudžahide i optuživati ih na najgore i najpodlije načine. I tako mi Allaha, oni nisu ništa drugo do koplje koje su krstaši naoštrili i stavili protiv svakog onog ko želi vratiti Ummetu njegovo staro vrijeme i staru slavu, i onih koji se bore i ubijaju skupine globalnog kufra, koje je nataknuto na prsima Ummeta, vodeći rat protiv muslimana. Stoga, razmislite, o ehlu-sunnije u Šamu, i shvatite šta se želi od vas, jer uistinu Islamska država ni za jedan dan nije zatvorila svoja vrata u lice nijednog pojedinca koji ide prema njoj, niti u iskrenosti niti u pokajanju. I ona ne želi za vas ništa drugo osim ono što je dobro i ono u čemu se nalazi ponos za vas. Već vas je zadesilo iskušenje od strane murtedda sahvata koji su napustili Halep, odlazeći za dolarom u borbi protiv

Mladići koji u ubistvu vide slavu

31

Države Hilafeta. Predali su Halep nusajrijama bez borbe. Oni danas pljačkaju kuće onih koje su izbacili i ubili od stanovnika Baba, dok se njihovi mrtvi stanovnici još nalaze pod ruševinama grada koji je uništen na najpodliji i najzlobniji način podlosti, nemoralnosti i izdaje – a nema grijeha nakon kufra. I nemojte sutra biti iznenađeni kada oni koji su uspostavili i zaštitili prekid vatre, kako bi nusajrijski režim predahnuo i uredio svoja bojna polja protiv Hilafeta, postanu nusajrijski partneri po naciji i radu u borbi protiv terorizma – oni koji sebe nazivaju frontovima, komitetima i pokretima i koji svaki dan mijenjaju svoje stanje i izgled kao što kamelon mijenja svoje boje. Svi oni su štitovi krsta, branioci nusajrija i razlog zbog kojeg se suočavate sa poteškoćama i nevoljama. Tako da vi, o ehlu-sunnije u Šamu, nakon Allaha nemate nikog drugog osim Hilafeta da za vas štiti vašu vjeru u kojoj se nalazi vaš ponos i spas od nevolja, te da brani vašu čast i ponos. Stoga, vratite se vašem izvoru plemenitosti, vratite se vašem izvoru slave, vratite se onome što će vam dati život i sačuvati vas Allahove kazne – vratite se džihadu, ribatu i vrsti ‘ibadeta kojeg ste zapostavili kao rezultat vašeg skretanja sa pravoga puta i odijevanja odore sramote i poniženja. Tako mi moga Gospodara, vi niste stvoreni radi igre, vi uistinu imate zakazani sastanak kada ćete sresti svoga Gospodara i On će vas ispitivati, pa pripremite odgovor na pitanje. O vojnici Hilafeta, o narode islama, Amerika, vođa zločina i nereda, je obmanuta svojom moći i oholost je zaslijepila njene oči i onda je nastavila tonuti u močvaru svoga uništenja i iskorjenjivanja. Da, ugušiće se i onda više nema bježanja. Ona uzalud pokušava da sebe drži po strani, ali bezuspješno. Za svoje noge je dovučena u zemlju Šama i Iraka, gdje će, gušeći se, ispustiti svoj smrtonosni zvuk. Nakon što je bila poražena i u poniženju pobjegla iz Iraka, ponovo se vraća, ali to su obećanja, jer mi – Allahovom blagodati – imamo ponos i konsolidaciju i naše stanje je drugačije od onoga kakvim ga ona smatra. Niti njihovi saveznici, niti mafija, niti hijene je neće poštedjeti direktnog sukoba. A ako izgubimo grad, područje ili gradić, to je samo iskušenje i čišćenje džema’ata muslimana, kako bi se pročistili redovi i uklonila prljavština, i kako bi Allah među Svojim robovima izabrao onog koga On želi. Ovo je samo početak plime nakon koje će uslijediti veliko proširenje i veliko osvajanje, Allahovom dozvolom, Bagdada, Damaska, Kudsa, ‘Ammana, Polustrva Muhammeda g. Bataljoni imana će doista napasti Perziju i oni će osvojiti Kom i Teheran. Nakon toga, mi ćemo zaista napasti Rim, i lavovi će odjekivati tekbirima i 32

Specijal

Konstantinopol će biti osvojen bez borbe. To je obećanje našeg Gospodara i radosne vijesti od našeg Poslanika g, jer uistinu je generacija u zemlji Hilafeta odgojena na tevhidu i na el vela’ ve-l-bera’ , koja u pogibiji i smrti na putu svoga Gospodara vidi slast i ponos za svoju vjeru, pa šta možeš učiniti o Ameriko, šta možeš učiniti? Iman je duboko ušao u njihovu krv. Osjetili su moć i uzdizanje svoje vjere. A koliko si potrošila, o Ameriko, u nastojanju da odvratiš ljude islama od njihove vjere u Iraku, Horasanu i cijelome svijetu? Koliko si se trudila da mobiliziraš druge protiv mudžahida, zapošljavajući na tom putu najgori ološ zla i nereda, i na kraju nisi postigla nikakve rezultate? Zaista, bez ikakvih rezultata. Ono čemu si se nadala je postalo preteško za tebe i tvoj trud je bio uzalud. Tu se nalaze oni koji jašu na svojim auto-bombama i oni koji se bore na prvim borbenim linijama, oni, čije brade su posijedele, iako su ih oni krvlju svojom ofarbali. Uistinu, Allahovo obećanje koje nam je dao je istinito, a ti, o Ameriko, si slagala i poražena si onog dana kada nas je On počastio sa osvajanjem zemalja, ponizio tebe i učinio te i tvoju vojsku poukom i znakom. Potrošila si svoj imetak i uložila sve što posjeduješ, što je Allahovom blagodati, postalo lak plijen u rukama običnih mudžahida. Uistinu, Allahovo obećanje koje nam je dao je istinito, pomogao je Svoje robove i počastio Svoju vojsku, a ti o Ameriko, si slagala i poražena si. Postala si smiješna nakon desetljeća trošenja, umora i bijede. I kad si pomislila da si dokrajčila mudžahide u Iraku i predala vođstvo rafidijama, mi smo stavili sablju istine pod vratove rafidija i plemenskih sahvatskih murtedda, koji su svoju mračnu sudbinu, uprkos njihovoj oholosti, dočekali kopajući svoje grobove svojim rukama i bivajući zaklani u svojim krevetima, baš kao što će desiti onog dana kada napustiš kurdske ateiste i sahvate murtedde u Šamu, i njih će snaći ista sudbina kao njihove prethodnike u Iraku, Allahovom dozvolom. Uistinu, Allahovo obećanje koje nam je dao je istinito, a ti, o Ameriko, si poražena i pokazala si se lažnom onog dana kada smo Ummetu vratili značenje koje je stoljećima bilo izgubljeno, onog dana kada smo oživjeli, Allahovom milošću, obrede koji su bili izgubljeni i zaboravljeni od strane muslimana. Uistinu, mnogi od njih nisu ni čuli za njih od kad su njihove oči ugledale ovaj svijet. I mi smo proglasili Hilafet. Da, mi smo proglasili Hilafet i dali smo prisegu halifi svih muslimana, onome kome je dužnost biti pokoran zbog svih svojih vrijednosti, sve dok on vlada Knjigom

Amerika je postala smiješna nakon desetljeća trošenja, umora i bijede

njihovog Gospodara i Sunnetom Njegovog Poslanika g, vodeći ih ka njihovom ponosu i slavi. Put je postao jasan, Allahovom blagodati, i mi se nismo vratili kako bi bili podijeljene skupine, grupe ili organizacije. Uistinu, o Ameriko, ti znaš da nemaš nikoga ko će te spasiti. Postala si plijen za vojnike Hilafeta na svakom mjestu na Zemlji. Bankrotirala si i znakovi tvoga kraja su očigledni i vidljivi. Nema boljeg dokaza od toga da je neotesani idiot preuzeo vlast nad tobom, onaj koji nema pojma šta je Šam, šta Irak, a šta islam – ali on i dalje ushićen iskazuje neprijateljstvo prema njemu (islamu) i objavljuje rat protiv njega. Pred vama stoje samo dva izvora, ne zna se koji je gorčiji. Ili ćete uzeti pouku iz onoga što se desilo i vratiti se nazad, ostaviti mudžahide sa onima što ste ostavili od ratnog plijena ili ćete sići na tlo (bojno polje) – što ste i uradili – i baciti se u močvaru smrti, tako da se muvehhidi još više uvjere u Allahovu dozvolu. O ehlu-sunnije na Poluostrvu Muhammeda g, milost neka je na vas, zar ne čujete? Zar ne vidite vašim srcima ako su vam oči već slijepe? Gdje su vam vaš tevhid i iman? Gdje su vam vaša el vela’ ve-l-bera’? Zar ne vidite tagute Polustrova – Allah ih izobličio i njihove vladavine – kako pružaju ruku pomoći rafidijama u Iraku? Čak ih i blagosiljaju da pljačkaju područja ehlusunnija tamo. Zar nije došlo vrijeme da stresete sa sebe prašinu poniženja i okrenete se protiv ovih izdajničkih murtedda, koji nisu ostavili vrata kufra a da nisu prošli kroz njih, niti krstaškog plana za rat protiv mudžahida a da ga nisu podržali, pomogli i dali im sve ono što su mogli? Zar će iz zemlje gdje se objava spustila i gdje je

poruka prva stigla ubijati ehlu-sunnije u Iraku i Šamu i biti ponižavani? Zar će iz zemlje ashaba i prvih osvajača poniženje, tiranija i prezir biti izjednačeni – gdje su oni od vas koji imaju žar?! Gdje su potomci Es-Siddika i ‘Omera el Faruka? Gdje su potomci Ebu Basira i Ebu Džendela? O brate tevhida u zemljama dva sveta harema, ubij učenjake zla koji šire fitnu; ubij vođe i ministre; iskali svoj bijes na njih u podršci svoje vjere i u odbrani svoje braće! Pa uistinu je bolest sa kojom su zarazili ehlusunnije došla svome kraju, a čedne žene ehlu-sunnija se žale na izgubljene (od porodice) i nevolje (koje su ih zadesile), pa ne dopusti da se ispred tebe spriječi neka prepreka ili tvrdoglava budala. O vojnici Hilafeta u Mosulu, Tel ‘Aferu, Rakki, Halepu i na svakom dijelu Islamske države, znajte da mi danas prolazimo kroz najveću fazu u historiji našeg džihada, kao i najopasniju prekretnicu u historiji našeg ummeta. Stoga, budite ljudi koji mogu nositi ovo povjerenje, ta vi ste, Allahovom blagodati, najsposobniji ljudi da nosite ovaj teret. Opremite se sa odgovarajućom opskrbom a najbolja opskrba je taqwa (bogobojaznost). I tražite pomoć od Allaha i nemojte malaksati. Čvrsto vežite vaša srca za Najmilostivijeg i Uzvišenog, tražite Njegovu pomoć i podršku jer On c je blizu, Onaj Koji se nevoljniku, kad Mu se obrati, odaziva i Koji zlo otklanja. On je dovoljan Svojim robovima. Ko je spasio Ibrahima el Halila iz vatre do On? Ko je rascijepio more Musau, obasuo Svoga roba Junusa Svojom milošću i blagodati, pomogao Svoga roba Muhammeda g sa strahom u razdaljini od mjesec dana? Sabur, sabur. Izdržljivost, izdržljivost. Oslonac, oslonac.

33

Allah je otvorio zemlje mudžahidima

{O vjernici, budite strpljivi i izdržljivi, na granicama bdijte i Allaha se bojte, da biste postigli ono što želite!} [Aal ‘Imran: 200]. {A onome koji se Allaha boji, On će izlaz naći i opskrbiće ga odakle se i ne nada; onome koji se u Allaha uzda, On mu je dosta. Allah će, zaista, ispuniti ono što je odlučio; Allah je svemu već rok odredio.} [Et-Talak: 2-3]. O vojnici Hilafeta, o branioci časti, o vi koji se osvećujete za vašu vjeru i Ummet! Nikad nismo potcjenjivali vašu moć, snagu, hrabrost, sposobnost vođstva, ponos u vašoj odbrani i postojanost u sukobu. Stoga, ispunite obećanje vašeg Gospodara, obećanje pomoći, pobjede i konsolidacije. I pripremite se za najveći utjecaj i najžešću bol. Samo se jednom gine i umire, a onda dolazi počast kojoj nema kraja. I nemojte napustiti nijedan dio zemlje a da ga ne učinite paklenim mjestom za zločinačke kafire. Opsjedajte ih u njihovim kućama, u parkovima, na putevima. Postavljajte eksploziv na njihove mostove i izvršavajte napad za napadom. Ubijajte ih gdje god ih nađete, zarobljavajte ih, opsjedajte i na svakome prolazu dočekujte! O ljudine Države u Bagdadu, sjeverno i južno, u Kirkuku, Salahuddinu, Dijali, Felludži i Enbaru, krenite u boj i napadajte Allahove neprijatelje od prljavih rafidija i murtedda koji su se okrenuli protiv Sunnija. Neka osjete gorčinu i smrtonosni otrov, jer vi ste ljudi rata, napadači na neprijatelje! I tražite uputu od Vladara i stavite svoje povjerenje i oslonac na Njega, jer sve je u Njegovim rukama. O vojnici Hilafeta u Horasanu, Jemenu, Sinaju, 34

Specijal

Libiji, Zapadnoj Africi i na svakom mjestu, i dalje ste, Allahovom milošću, divna podrška i pomoć za vašu Državu, stoga, pojačajte vašu kampanju protiv Allahovih neprijatelja od zločinačkih kafira i njihovih murteddskih podanika. I znajte da vašim ratom protiv njih vi branite Darul-islam od napada kafirskih nacija u Iraku i Šamu, baš kao što zadajete poraz koalicijama i agresorskim snagama. O iskreni muvehhidi u Americi, Rusiji i Europi! O vi koji podržavate Hilafet, o vi kojima je napad na vaše neprijatelje drag vašim srcima, vi se danas nalazite među mušricima, zavrnite svoje rukave za ovu ozbiljnu stvar i budite iskreni u svojoj borbi. I znajte da je naš rat protiv našeg neprijatelja sveobuhvatan i mnogo iscrpljiv rat, ali sa koristima do kojih je vrlo lako doći. Stoga, odvratite ih od vašeg Hilafeta i Darul-islama i sjetite se govora vašeg Poslanika g: “Kafir i njegov ubica se nikada neće sastati u Vatri.” [Bilježi Muslim od Ebu Hurejre]. O Allahu, spusti prokletstvo na kafire, one koji odvraćaju od Tvoga puta, koji poriču Tvoje vjerovjesnike i koji se bore protiv Tvojih saveznika. O Allahu, podari neslogu u njihovoj vlasti, ubaci neprijateljstvo i mržnju među njih i učini da se njihova stopala zatresu. Spusti na njih Svoju silu, koju ne odvraćaš od zločinačkog naroda. O Allahu, pomozi Svoju vjeru i Svoje vojnike, uzdignu Svoju riječ i Svoju zastavu, o Bože Istine. Nema snage ni moći osim kod Allaha i sva zahvala pripada Allahu, Gospodaru svjetova.

35

Oni koji propagiraju zabludjele pozive izmišljaju lažna načela za sebe kako bi na osnovu njih gradili svoje ideje i vjerovanja. Kako vrijeme prolazi, oni otkriju da se njihove ideje ne mogu smatrati istinitima za ova načela, tako da ih dodatno podupru novim izmišljenim zabludama i lažima. I tako s tim grade na vrhu ono što su već sagradili, preuređivanjem njihovih ideja kako bi donekle držalo uspravnim njihovu krhku strukturu. I nastavljaju tim putem, ne mareći za svoju strukturu, sve dok ne stignu u fazu u kojoj više nisu u mogućnosti da podupru načela ili usprave svoju strukturu – tako da se ona sruči na njih, a onda izgube i dunjaluk i Ahiret. Uzvišeni Allah je rekao: {Da li je bolji onaj koji je temelj zgrade svoje postavio na strahu od Allaha i u želji da Mu se umili 36

Članak

– ili onaj koji je temelj zgrade svoje postavio na rub podlokane obale koja se nagnula, da se zajedno s njim u vatru džehennemsku sruši? – A Allah neće ukazati na Pravi put narodu koji sam sebi nepravdu čini. Zgrada koju su oni sagradili stalno će unositi nemir u srca njihova, sve dok im srca ne popucaju. – A Allah sve zna i mudar je.} [Et-Tevba: 109-110]. Takav je slučaj sa većinom ideja koje su izmislili oni koji tvrde da su muslimani i koji tvrde da teže uspostavljanju Islamske države, ali koji su svoj trud osnovali na lažnim načelima, na kojima grade svoja djela, težnje i pogrešna mišljenja. Njihovi rezultati se stalno suprostavljaju njihovim načelima, tako da nemaju drugog izbora osim da podrže svoje krhke

osnove sa još više laži, što još više povećava njihovu zabludu i njihovu strukturu vodi ka rušenju, sve dok od ništa od islama ne ostane unutra. Dok razgovaramo o načinima za uspostavljanje Islamske države, između onih koji slijede poslaničku metodologiju i onih koji slijede puteve zablude, postajemo primorani da pogledamo na eksperiment rafidija dvanaest imama. Ovaj eksperiment ih je doveo do toga – njihovim riječima i djelima – da izmisle novu vjeru koja nema nikakve veze sa islamom, kao što ni vjere židova i kršćana nemaju veze sa vjerom Ibrahim n. Istraživajući o ovom eskperimentu, koji se proširio tokom jedanaest stoljeća, vidimo da je ovo jedan od najdužih eksperimenata i najjasniji u pokazivanju dužine zablude koja je prouzrokovana svojom gradnjom na lažnim načelima u radu da se uspostavi Islamska države. Njihova zabludjela tvrdnja da teže ka štićenju islama od zabluda i laži je samo puka laž. Početak njihovog poziva...izmišljeno imenovanje vođstva Rafidije mušrici tvrde da početak njihovog poziva datira iz života Allahovog Poslanika g kroz njegov nass (doslovno imenovanje) ‚Ali ibn Ebi Taliba h i njegovih potomaka da nakon njega preuzmu hilafet i imamet. Međutim, oni nemaju nikakav dokaz za ovaj nass, osim onoga što su izmislili od lažnih predaja i tekstova iz Knjige i Sunneta. Ustvari, uspostavljeni dokazi opovrgavaju ono što oni tvrde, kao što je govor ‚Omer h: „Ako bi odlučio da ne imenujem nasljednika, pa ni Allahov Poslanik g nije imenovao nasljednika. A ako bi odlučio da imenujem nasljednika, pa Ebu Bekr je imenovao nasljednika.“ [Bilježi Muslim]. Ovo pokazuje da Allahov Poslanik g nije imenovao ‘Alija niti ikoga od svojih sahaba j kao svog nasljednika. Isto tako, El Esved je rekao: „Spomenuto je pred ‚Aišom da je ‚Ali j bio nasljednik (za vlast), pa je ona rekla: ‚Kad ga je (Allahov Poslanik) imenovao? Uistinu sam ga ja prislonila na svoja prsa kada je tražio posudu za vodu a onda je njegovo tijelo klonulo, a ja nisam shvatila da je preselio. Pa kad ga je imenovao?‘“ [Bilježe Buhari i Muslim]. Također, sahabi su bili suglasni za davanje beje’e (prisege na vjernost) Ebu Bekru, ‘Omeru i ‘Osmanu j – a u tu suglanost je bio uključen i ‘Ali ibn Ebi Talib i njegovi sinovi,

El Hasan i El Husejn j. I postoji mnogo drugih dokaza slično ovima, koji uništavaju laži rafidija. Nešto drugo što čini neispravnim ovaj pretpostavljni nass je rasprava među rafidijama i drugima koji tvrde da podržavaju ehlu-l-bejt, gdje svako od njih kaže da vlast treba pripasti nekome drugom, a posebno nakon što je ‘Ali h ubijen. Ima i onih koji su rekli da je to pripalo potomcima El ‘Abbasa ibn ‘AbdilMuttaliba. Drugi kažu da je pripalo El Hasanu ibn ‘Aliju ili El Husejnu ibn ‘Aliju ili Muhammedu ibn ‘Aliju (Ibnul-Hanefijja) j. A drugi su ga pripisivali sinovima Dža’fera ibn Ebi Taliba h. Kad god bi neki od gore spomenutih umrli, oni koji su vjerovali u ovo bi još više pali u zabludu slijedeći te nejasne stvari. Kad bi zaista oni imali navedeni nass, istina njihovog imama bi bila utvrđena. Ali prečesto oni ne pronalaze ništa drugo što bi podržalo njihovu tvrdnju nad onom njihovih suprotnika, osim izmišljanja lažnih čuda i fenomena, kao što su rafidije proglasile imamet ‘Ali ibn el Husejna – dok su odbili imamet njegovog brata Zejda ibn el Husejna – zbog toga što su, kako navode, kamenje i drveća riječima izjavili beju’u ‘Ali ibn el Husejna! Izvor rafidijske zablude... tvrdnje da su imami nepogrešivi Možemo sažeti glavno načelo na kojem rafidijska vjera stoji, i to je ono na kojem su sagrađene sve njihove zablude i laži sve do današenjeg dana. To je njihovo vjerovanje da Islamska država ne može biti uspostavljena bez imama koji ispunjava njihove uslove, za koje Allah nikakav dokaz objavio nije. Najvažniji od ovih uslova je taj da mora biti nepogrešiv: bez ikakve mane, kao vanjske tako i unutarnje, ima znanje o svemu, uključujući i skriveno i mora biti potvrđen Allahovom b naredbom. Tako da oni tvrde da ljudska vjera ne može biti uspostavljena bez ovog imama, i da kad ljudi u potpunosti vjeruju u svoje imame i pokoravaju se njihovim naredbama, tad će ljudski životi biti ispravni i njihova država će biti na poslaničkoj metodologiji. Ali za njih nije dovoljno da ovaj imam posjeduje samo ove znakove, već on mora biti i jedinstven među ljudima, da mu niko nije sličan i da niko nije kao on, i da ako mu se iko u tome suprostavi takav je tagut, te da svako onaj ko daje njegovom suparniku ono što treba biti za imama je počinio širk Allahu b!

37

Rafidije se kao svinje valjaju u blatu

Ono što ukazuje na ovo lažno načelo je njihovo vjerovanje da se imamu mora pokoravati i da ga se mora slijediti kao što se slijedi i pokorava se Allahovom Poslaniku g. Tako da nije moguće da on bude od „običnih“ muslimana, onih koji su neznalice, pogrešivi, zaboravljivi i koji imaju prohtjeve. Štaviše, on mora znati sve ono što želi da zna, daleko iznad od onoga što se pripisuje ljudima koji griješe, koji su nemarni i koji naginjuju emocijama, kako mu se ne bi pokoravalo u činjenju grijeha niti ga se slijedilo na zabludi. Isto tako, ne smije imati suparnika u vlasti, kako ne bi došlo do fitne, baš kao što ne smije imati ni suparnika u znanju, kako se ne bi suprostavilo njegovim mišljenjima i kako ne bi došlo do razjedinjenja. Pošto su ovi navedeni znakovi skrivene stvari, koje niko ne može potvrditi, oni su zaključili da ovaj imam mora biti odabran od strane Allaha c, baš kao što je odbrao vjerovjesnike. To je zato što samo On poznaje skrivene stvari. Oni su još više prekoračili u ovoj stvari tako što su ovo učinili Allahovom obavezom – a On je Uzvišen od toga da bude prisiljen da uradi bilo šta – zato što oni kažu, ako On ne odabere imama za njih onda da to znači da ih On s tim ugnjetava kao da ih kažnjava, što znači da On ne može imati hudždžu protiv njih ako ne odabere imama koji je tu na mjestu poslanika. Uistinu je Allah Uzvišen od toga šta govore! Stoga, svako onaj kojeg smatraju imamo oni ga smatraju i „hudždžom“, tj. hudždža protiv ljudi je ostvarena preko njega, i da ko god mu se ne pokori zaslužuje da bude kažnjen od strane Allaha b. Ovaj „odabir“ dolazi od iste tvrdnje koju tvrde za ‘Alija h i njegove potomke nakon njega.

38

Članak

Tevhid pokoravanja negira ideju nepogrešivosti Zabludjelo načelo zahtijevanja nepogrešivosti za njihove imame proizilazi iz njihove zablude o pokoravanju imamu. Allah c je pokornost imamima i emirima učinio nezavisnim od pokornosti Allahu i Njegovom Poslaniku – i k tome nije učinio jednakim. Tako da kad god naredba emira bude dobra, onda pokornost njemu jeste pokornost Allahu b, a kad god se pokornost emiru suprostavlja pokornosti Allahu, onda je obaveza biti nepokoran emiru i pokoravati se samo Allahu b. Allah c je pokornost vjernicima na vlasti učinio obaveznom. Međutim, u slučaju neslaganja, On je naredio da se vrate na Allaha i Njegovog Poslanika, tj. na Knjigu i Sunnet, i tako potvrđuju da je pokoravanje onima koji su na vlasti zapravo pokornost Allahu. On c je rekao: {O vjernici, pokoravajte se Allahu i pokoravajte se Poslaniku i predstavnicima vašim. A ako se u nečemu ne slažete, obratite se Allahu i Poslaniku, ako vjerujete u Allaha i u onaj svijet; to vam je bolje i za vas rješenje ljepše.} [En-Nisa’: 59]. I Allahov Poslanik g je rekao: “Ko je pokoran meni, pokoran je i Allahu, a ko je nepokoran meni, nepokoran je i Allahu. A ko je pokoran mom emiru doista je pokoran i meni, a ko je nepokoran mom emiru, doista je nepokoran i meni.” [Bilježe Buhari i Muslim od Ebi Hurejre]. Nije razumno zaključiti da pokornost emiru, kojem je Allahov Poslanik g naredio pokornost, treba da bude u onom što je suprotno njegovim naredbama. Isto tako, imam kojem se mora pokoravati ne može biti nepogrešiv. On g je rekao: “Nema pokornosti u grijehu. Pokornost je samo u dobru.” [Bilježe Buhari i Muslim od ‘Ali ibn Ebi Taliba].

Rafidije su bolest koja se ne može izliječiti osim sa sabljom

Stoga, nema koristi u nepogrešivosti imama sve dok je pokornost ovom imamu i slijeđenje njega ograničeno na pokornost Allahu c i slijeđenju Allahovog Poslanika g. Ovo je metodologija ehlusunneta ve-l-džema’ata, ono čega se oni pridržavaju od vremena Allahovog Poslanik g sve dok Allah ne naslijedi zemlju i sve što je na njoj, a to je da je obaveza pokornost onima koji vladaju muslimanima, u vezi onoga što je dobro (dozvoljeno), sve dok su oni na islamu, i da ako slučajno počine neko od nasilja to ne ograničava njihovo pravo da budu pokorni u onome što nije grijeh kod Allaha. Podržavanje zabludjelog načela sa lažima i novom zabludom Zbog njihove tvrdnje da zemlja ne može biti ostavljena bez nepogrešive osobe koja će zauzeti mjesto njegovih potomaka, i zbog njihove tvrdnje da ova je ova nepogrešiva osoba imenovana tokom života prethodnog imama, te njihova tvrdnja da djeca ovog imama također moraju biti nepogrešiva, rafidije su se spotkanule na nekoliko prepreka. Neki od njih su bili prisiljeni da se odreknu ovog zabludjelog načela, dok su drugi samo još dublje uronili u još veću zabludu kako bi sačuvali ovo načelo, koje predstavlja stub njihove cijele vjere, a ne samo imameta. Možemo spomenuti nekoliko primjera ovoga. Oni su tvrdili da tokom života Dža’fera ibn Muhammeda ibn ‘Ali el Husejna ibn ‘Ali ibn Ebi Taliba, imenovani nasljednik je bio njego sin Isma’il. Ali kada je Isma’il umro dok je njegov otac još bio živ, zadesila

ih je kontradikcija između obaveze ispunjavanja nassa i smrti imenovanog nasljednika. Zabluda i laž ove ideje je zapravo razotkrivena i poznata nekim ljudima, jer zaista je besmisleno reći da bi Allah c imenovao čovjeka za imama, a onda učinio da umre prije nego zapravo i postane imam. Ali drugi su se čvrsto držali za ovo lažno načelo kako bi samo na to gradili svoje dodatne zablude. Tako da su neki ljudi nastavili vjerovati u imamet Isma’ila ibn Dža’fera, poričući da je umro ili tvrdeći da se vratio u život nakon njegove smrti, tvrdeći tako da je njihov imam Dža’fer – kojeg oni nazivaju Es-Siddik (iskreni) – bio lažov kada im je rekao da je njegov sin umro. Štaviše, oni tvrde da je on izmislio priču o smrti njegovog sina zbog tekijje (skrivanje istine zbog straha), kako bi ga zaštitio od njegovih neprijatelja, i da se on zapravo samo skrivao. Od ovih nevjernika pojavila se ezoterična sekta Isma’ilijje, koja i danas postoji, a koji tvrde da je imamet netaknut unutar potomstva Isma’ila ibn Muhammeda. A od njih su se pojavila lažna vjerovanja u gajbu (dugotrajan izostanak), neprekidan život na dunjaluku i reinkarnaciju njihovih imana. Drugi su počeli izmišljati laži na Allaha b, tvrdeći da Allah “mijenja Svoje mišljenje” o tome koga će imenovati (postaviti). Oni ovu izmišljotinu nazivaju “bada” (pojava ideje), što znači da se jednostavno desilo da se Allahu pojavila ideja o premještanju imameta sa jedne osobe na drugu. Allah ih prokleo! Ovi, poznati kao Musavijja, su tako premjestili imenovanje sa Isma’ila ibn Dža’fera (preminulog) na njegovog brata Musaa ibn Dža’fera (kojeg nazivaju El Kazim) kako bi 39

Zabludjeli ritual rafidija mušrika

sačuvali svoju ideju od izumiranja i njihovo načelo od neispravnosti. Potvrđivanje ideje sa lažima Kada je Dža’fer ibn Muhammed t umro, ekstremne rafidije su upale u novo poniženje, jer nije bilo nassa od imama za njegovog nasljednika. Tako da su oni proglasili imamom njegovog najstarijeg sina ‘Abdullaha ibn Dža’fera (kojeg nazivaju El Eftah). Ali su neki od njih odbili njegov imamet, onda kada su saznali da je on oprečan njihovim vjerovanjima, optužujući ga tako za nemoralnost pridružujući se drugima koji su prihvatili imamet njegovog brata Musaa ibn Dža’fera. A što se tiče onih koji su podržali imamet ‘Abdullaha ibn Dža’fera, došlo je do jasnog neuspjeha onda kada je on umro ne ostavljajući iza sebe nikoga od potomaka. Tako da nije imao sina kojeg bi oni mogli podržati kao imama nakon njega. Neki od njih su se onda odrekli ovog blesavog vjerovanja, dok su drugi otišli samo u još veću zabludu, izmišljajući laž na svog imama da je on imao sina, kojeg su oni navodno krili od javnosti – baš kao što su Isma’ilijje rekle za Isma’ila ibn Dža’fera – tako da je vjera u gajbu tu dobila svoje korijene. A ovi su čak još više otišli u zabludu, jer su dali beju’u skrivenom imamu koji se nikad rodio nije! Počeli su izmišljati nepostojeće imame. A šti se tiče onih koji su prihvatili imamet Musaa (El Kazima) ibn Dža’fera, oni su se također suočili sa novim poniženjem, i to onda kada je njihov imam 40

Članak

umro u zatvoru a nije imenovao nasljednika koji će ga naslijediti. I tako su otišli još dalje, u cilju očuvanja njihovog lažnog načela i pogrešnih ideja, izmišljajući nove laži. Neki od njih su porekli njegovu smrt i nastavili vjerovati da je on živ i da je još imam, i da se on samo krije. Ova sekta je poznata kao Vakifijja. A što se tiče onih koji su bili prisiljeni da potvrde njegovu smrt, oni su proglasili imamom njegovog sina ‘Ali ibn Musaa (kojeg nazivaju Er-Rida). Zbog toga, Vakifijje su pokazale svoje neprijateljstvo prema ‘Ali ibn Musau i optužili ga da je slagao kad je objavio da je njegov otac umro. Njihovi imami negiraju načelo njihovih ideja Oni koji vjeruju u njegov imamet stavljaju sebe u veliku kontradikciju sa svojim lažnim načelima. To je zato što su oni dali prisegu El Mamunu ibn Harunu er-Rašidu, prihvatajući ga za ispravnog vladara nad njim. Ovo je dalo nove dokaze protiv zabludjelih ideja vlasti koja se nasljeđuje, nassa, nepogrešivosti, itd., jer nema smisla da bi nepogrešivi, imenovani imam dao beju’u nekom ko je – nesavršen u vjeri u znanju – oteo vlast. Ili bi oni koji tvrde nepogrešivost imama slijedili njega u onome što je on sam uradio, i tako zanegirali samo načelo nassa imama, ili bi mu se suprostavili. U tom slučaju, oni bi bili u pobuni protiv njega, i tako uništavajući svoju cijelu vjeru u njenom temelju, pronalezeći grešku kod svog “nepogrešivog” imama i odričući se njegovog naslijeđenog imameta i njegovog imenovanja. Sve što im je preostalo jeste da vjeruju u badu i tekijju, što i predstavlja njihov način svaki put kad izmisle nešto.

Dozvoljavanje imameta djeci i nepostojećima Nije prošlo dugo prije nego ih je nova nevolja pogodila, jer sa smrću ‘Ali ibn Musaa, rafidije su bile prisiljene da primjene svoju ideju imameta djece, kao Muhammed ibn ‘Ali ibn Musa (kojeg nazivaju El Dževad). Kada je ‘Ali ibn Musa umro u Horasanu, njego sin Muhammed je imao samo sedam godina. Jedna skupina rafidija ga je napustila i dala prisegu njegovom stricu Ahmedu ibn Musau a drugi su porekli imamet Er-Ridaa, jer on nije ostavio iza sebe imama koji bi ga naslijedio, tako da nije bilo imama koji bi prao njegovo tijelo nakon što je umro. Druga skupina je dala prisegu Muhammedu ibn el Kasimu ibn ‘Omeru ibn ‘Ali ibn el Husejnu. A druga je dala prisegu El Dževadu, tvrdeći da posjeduje znanje o skrivenom što im je služilo kao dokaz za njegov imamet. Čak su izmislili mit o njegovom putovanju iz Medine u Horasan kako bi oprao očevo tijelo a onda se nakon nekoliko trenutaka vratio nazada, kao i druge čudne priče navodnih čuda. Ova stvar se ponovila kada je Muhammed (El Dževad) umro dok je imao dvadeset i pet godina, ostavljajući iza sebe dva mala sina, ‘Ali (El Hadi) i Musa, imenovanjem nasljednika da upravlja njihovim imetkom sve dok oni ne odrastu. Ovo je učinilo da rafidije pomisle kako da dijete bude postavljeno za osobu koja vlada Ummetom dok njegov “nepogrešivi” otac nije mogao ni da svoj lični imetak osigura za njega. Skupina rafidija je izašla protiv ‘Ali (El Hadi) ibn Muhammeda (El Dževad) kad je njegov sin Muhammed, kojeg je on imenovao da bude nasljednik nakon njega, umro, pa je on imenovao svoga sina El Hasana (El ‘Askeir) da ga naslijedi. Druga skupina je podržala imamet Muhammeda ibn ‘Alija (El Hadi), poričući njegovu smrt i držeći se svoga vjerovanja u imamet koji se nasljeđuje, dok su drugi dali prisegu El Hasanu (El ‘Askeri) na osnovu badae. A onda je došao njihov smrtonosni udarac sa smrću El Hasana (El ‘Askeri) ibn ‘Alija (El Hadi), koji nije imao sinova. Za ekstremiste među njima nije bilo drugog izbora osim da urade kao njihova braća po vjeri Aftahijje što su uradile, pripisujući El Hasanu sina koji se nikad rodio nije. Dali su mu ime Muhammed (nazvali su ga El Mehdi), kako bi se Dvanaesti rafidija ostvario – preko njega – njihov imamet dvanaestorice. Nakon toga su tvrdili da je on, kao dojenče, otišao u gajbu (dugoročni izostanak) u pećinu u Samerri zbog straha od svojih neprijatelja, i da će se pojaviti kad više

ne bude opasnosti. Ovaj navodni izostanak traje već 1200 godina, a rafidije i dalje čekaju da se pojavi ovaj izmišljeni imam kako bi uspostavio Islamsku državu na temelju njihovog lažnog načela: nepogrešivi imamet. Vjera izmišljena na osnovu lažnog načela Tokom dešavanja događaja ovih zabludnika i nakon njihovog izlaska iz džema’ata muslimana, oni su se podijelili na desetine sekti. Svaka od njih proklinje i tekfiri druge. Vidimo da su izmislili svoje lažno načelo i zabludjele ideje kako bi opravdali svoje odbijanje pravih halifa muslimana i emira vjernika, od vremena Ebu Bekra es-Siddika pa sve do Sudnjega dana, jer niko ne može ispuniti uslove koje su oni izmislili, kao što je nepogrešivost, imenovanje preko nassa i izmišljanje “čuda”, osim u obliku laži koje su oni izmislili. Ali i dalje, oni neće prihvatiti imama sve dok se on prepusti njihovim prohtjevima. Ovo je ono zbog čega vidimo da su oni izašli protiv onih koje nazivaju imamima, zbog njihove oprečnosti njihovim propisima ili zbog njihove lične nemogućnosti da se drže njihovih načela. Vidjeli smo da oni za koje oni tvrde da čak podržavaju neke od ovih ideja su ih poništili nekoliko puta tokom svojih života, suprostavljajući im se u riječima i djelima. Isto tako, oni su bili primorani da stalno dodaju svojoj vjeri, izmišljajući nova načela kako bi ojačali svoju jako krhku strukturu. Tako da su dodali vjerovanje u vlast koja se nasljeđuje, nass, bada, itd. Čak su se vratili na Knjigu i Sunnet i izmijenili ih, poričući u njima sve ono što je suprotno njihovim načelima! Bili su prisiljeni da izmišljaju fantazije kao istine i kako bi sebe opravdali bez obzira koliko glupe one bile, kao što je vjerovanje u gajbu na stotine godina, vraćanje nakon gajbe, izmišljanje nepostojećih sinova, imamet djece, itd. U slijedećim dijelovima ovog serijala, Allahovom dozvolom, vidjećemo kako su rafidije izmislile većinu svoje vjere tokom perioda gajba koje je uslijedilo nakon smrti El Hasana (El ‘Askeri), kada su rekli da je njegov izmišljeni sin Muhammed (El Mehdi) otišao da se sakrije. I vidjećemo kako su svojoj vjeri dodavali i oduzimali od nje tokom ovih dugih stoljeća, sve do uspostavljanja njihove današnje tagutske države u Iranu, budući da oni rade na tome da je podrže uključujući čitav svijet u tome kako bi napravili put za povratak njihovog “Mehdija”, za kojeg kažu da će se pojaviti kad više ne bude njegovih neprijatelja. 41

I dok vojnici Hilafeta vode borbu protiv snaga kufra, mi ćemo se nakratko osvrnuti na nekoliko vojnih operacija koje su mudžahidi Islamske države uspješno izveli, uspijevajući tako proširiti teritorij Hilafeta, terorizirati, masakrirati i poniziti Allahove neprijatelje. Ove operacije su samo izbor mnogih operacija koje je Islamska država izvela na različitim frontovima širom mnogih područja tokom zadnjih sedmica. Vilajet Bagdad 2. redžep – istišhadi Ebu ‘Azzam el ‘Iraki, Allah ga primio, je sa svojim kamionom, koji je bio napunjen sa nekoliko tona eksploziva, napao na skupinu rafidija mušrika, koja se sastojala od vojnih i sigurnosnih snaga na južnom ulazu u Bagdad u naselju Rašid. On je detonirao svoje vozilo na njih, ubijajući i ranjavajući najmanje 100 murtedda i uništavajući desetine vozila. 42

Vijesti

7. redžep – Istišhadi Ebu Zerr el ‘Iraki, Allah ga primio, je ušao unutar memorijalnog skupa koja je održana od strane rafidijskog Hašda u području Iskenderijja u Babilu i detonirao svoj eksplozivni pojas na njih, ubijajući i ranjavajući na desetine. Vilajet Rakka 4. redžep – nekoliko ingimasija je izvelo napad na pozicije PKK na istočnoj i zapadnoj okolici Vilajeta. Prva jedinica je napala njihove pozicije u tri sela na istočnoj okolici i uspjela ubiti više od 35 murtedda. Druga grupa je u međuvremenu, napala pozicije murtedda blizu aerodroma Tabka i uspjela ubiti 30 murtedda kao i uništiti buldožer i četiri vojna vozila i zaplijeniti vozilo 4x4 sa montiranim mitraljezom. 7. redžep – vojnici Hilafeta su ubili više od 40

Ebu Hattab eš-Šami, Allah ga primio, jedan od ingimasija koji su upali u Tikrit

PKK murtedda u tri šehidske operacije sa dvije autobombe i motorom sa eksplozivom u mjestu Džezerat Bu Humajd, na istoku Vilajeta. Istočna Azija 4. redžep – vojnici Hilafeta su detonirali eksplozivnu napravu na vojno vozilo filipinske krstaške vojske u području Mamasapano, južno od grada Kotabato, ubivši 6 njihovih vojnika i ranjavajući nekoliko drugih. Vilajet Salahuddin 8. redžep – 7 ingimasija su dali prisegu da će se boriti do smrti a onda su uspjeli prodrijeti kroz sigurnosne mjere i ući u centar grada Tikrita. Sukobili su se sa snagama jedinice za interventno djelovanje u gradu, ubijajući one koji su se nalazili unutra i zapaljujući dva vojna vozila. Nakon toga su napali na kuću murtedda direktora za anti-terorizam Halida Muhammeda Kassara el Džamila, te ubili i njega i njegovog sina. Nakon toga su se utaborili unutar murteddskih zgrada i sukobili sa njima sve dok im nije nestalo municije, nakon čega su detonirali svoje eksplozivne prsluke na njih. U ovoj blagoslovljenoj operaciji je ubijen 31 murtedd, među kojima 6 oficira i više od 40 je ranjeno. 9. redžep – vojnici Hilafeta su izveli napad na rafidijsku vojsku i pozicije rafidijskih milicija iz dva pravca sjeverno od grada Bidžija. Iz prvog pravca napad je izveden na mostove Esmeda i Mahazin i okolna sela,

gdje su sukobi trajali dugo vremena a tokom kojih su izvedene šehidske operacije sa auto-bombama na skupine murtedde, u kojima je uništeno 16 vozila i dva tenka Abrams, te 30 murtedda ubijeno i nekoliko ranjeno, kao i 30 baraka uništeno i helikopter pogođen. Također je oborena i bespilotna letjelica, te su tri vozila i razno naoružanje i municija uzeti kao ganima. Napad iz drugog pravca je izveden na put između Bidžija i Hadise, gdje je napad izveden sa dvije šehidske operacije sa auto-bombama na skupine murtedda. U ovom napadu i šehidskim operacijama je ubijeno i ranjeno 15 murtedda, 17 baraka i nekoliko vozila uništeno i nekoliko drugih onesposobljeno. Rusija Vojnici Hilafeta su ubili dva ruska policajca i ranili tri člana Ruske nacionalne garde u gradu Astrahan, jednog 7. redžepa a drugog dva dana kasnije, 9. redžepa. 24. redžep – nekoliko vojnika Islamske države su napali ured Ruske Federalne sigurnosne službe (FSB) u gradu Khabarovsk na istoku Rusije i uspjeli ubiti tri njihova člana i raniti nekoliko drugih. Misr 12. redžep – Ebul-Bera el Misri, Allah ga primio, je napao skupinu krstaša u crkvi St. Mark u gradu Aleksandrija gdje je detonirao svoj eksplozivni prsluk i tako ubio i ranio na desetine njih. U međuvremenu, 43

Posljedice napada u Parizu

istišhadi Ebu Ishak el Misri, Allah ga primio, je detonirao svoj eksplozivni prsluk na drugu skupinu krstaša u crkvi St. George u Tanti, ubijajući i ranjavajući nekoliko njih. U ovim blagoslovljenim operacijama je ubijeno više od 50 krstaša i ranjeno 140. Vilajet Horasan 11. redžep – 10 ingimasija vojnika Hilafeta su napala konvoj združenih snaga američke krstaške i afganistanske murteddske vojske, koji je dolazio iz područja Šedal u Nangarharu. Odvili su se žestoki sukobi u kojima je ubijeno nekoliko krstaša zajedno sa najmanje 15 murtedda. Tri ingimasija su postigla šehadet, Allah ih primio, a sedam ostalih su se vratili sigurni na svoje pozicije. Vilajet Didžla 19. redžep – osam vojnika Hilaferta je izvelo ingimasi napad na pozicije Pešmerga u selu Kehf, zapadno od Mahmura. Izbili su žestoki sukobi uslijed kojih je ubijen komandir njihove jedinice i još 17 murtedda, među kojima tri oficira različitih činova. Dva mudžahida su postigla šehadet, Allah ih primio, a ostali su se vratili sigurni na svoje pozicije. Vilajet Nejneva 19. redžep – vojnici Hilafeta su otpočeli žestoke sukobe sa rafidijskom federalnom policijom u okolici područja Ras el Džada, na zapadu Mosula. Uspješno 44

Vijesti

su ubili 9 murtedda i ranili 10 drugih, te onesposobili dva hummera i buldožer. U međuvremenu, istišhadi Ebu ez-Zubejr el ‘Iraki, Allah ga primio, je detonirao svoju auto-bombu na skupinu rafidijskih „SWAT“ milicija na obroncima naselja Tenek, na zapadu Mosula. Uništio je tenk Abrams i oklopni buldožer, te je ubio i ranio nekoliko murtedda. Vojnici Hilafeta su se sukobili sa rafidijskom federalnom policijom na obroncima područja Mešahida, na zapadu Mosula. Ubili su deset njihovih pripadnika od kojih dva oficira, te su onesposobili oklopno vozilo i oborili bespilotnu letjelicu. U međuvremenu, jedninica za podršku je bombardovala skupinu rafidijskih milicija „SWAT“ u naselju Abar, na zapadu Mosula. Precizno su pogodili mete ubijajući 35 u njihovim redovima, i ranjavajući nekoliko drugih. Isto tako snajperske jedinice su ubile 12 vojnika i boraca milicija u okolici naselja Bab etTub i Ras el Džada, te na obroncima ulice Korniča, kao i u selu Rejhanija el ‘Ulva na zapadu Mosula. Francuska 23. redžep – Ebu Jusuf el Beldžiki, Allah ga primio, je sa puškom Kalašnjikov izveo napad na grupu krstaških policajaca u Avenue des Champs-Elysees u centru Pariza, ubijajući jednog i ranjavajući dva druga.

Sva zahvala pripada Allahu, Gospodaru svih svjetova, neka su mir i salavat na imama mudžahida, našeg Poslanika Muhammeda, na njegovu porodicu i njegove sve ashab, a zatim. Rekao je Uzvišeni Allah: {Reci robovima Mojim da govore samo lijepe riječi: – jer bi šejtan mogao posijati neprijateljstvo među njima, šejtan je, doista, čovjekov otvoreni neprijatelj} [El Isra’: 53]. U posljednje vrijeme se proširilo pitanje koje je dovelo do razilaženja u nekim mes’elama (pitanjima), kojima su se srca i jezici pozabavili, i koje je dovelo do kvarenja odnosa između onih koji su se pozabavili raspravom o tome (tim mes’elama). Ovo spada u mes’ele koju ni za jedan dan nismo zapostavili i na nju nas je upozorio Allahov Poslanik g za koju je rekao da ona brije (uništava) vjeru. Rekao je: „Zaista je kvarenje odnosa ono što brije vjeru.“ [Bilježi Et-Tirmizi i kaže da je hadis hasen sahih]. Zastali smo i razmotrili asl (osnovu) mes’ele u vezi koje postoji razilaženje, a koja se veže za propis onoga koji zastaje u tekfiru mušrika 46

Specijal

koji se pripisuju islamu, te koji su to govori koji proizilaze iz nje i došli smo do toga da ono zbog čega je dovelo do rasprave u ovoj mes’eli jesu dva govora koja su suprotna istini, između popuštanja i pretjerivanja. I Allahovom, te’ala, dozvolom, slijedi objašnjenje ova dva govora i ono što mi ispovjedamo Uzvišenom Allahu od istine u vezi ove mes’ele... -

Prvi govor:

Ko zastane u tekfiru mušrika (onih koji obožavaju druge mimo Allaha) koji se pripisuju islamu on je mušrik kao i oni, zato što je njihov tekfir od aslu-dina (osnove vjere). Tako da onaj ko zastane u njihovom tekfiru on je isti kao onaj ko obožava druge mimo Allaha i on se veže sa njima u imenu i propisu u potpunosti. -

Drugi govor:

Tekfir nije od aslu-dina nego od njegovih levazima (obaveznih dijelova), tako da se onaj ko zastane u tekfiru mušrika koji se pripisuju islamu ne tekfiri (ne proglašava kafirom) sve dok se na njega ne upostavi hudždža (sve dok

mu se ne donese dokaz), ukloni šubha (sumnja) i nestane njegov te’vil (tumačenje).

a posebno imama nedždijske da’ve, Allah im se smilovao.

Pod izrazom ‘aslu-din’ (osnova vjere), u oba govora, se misli na ono s čime se potvrđuje tevhid prije poslaničkog dokaza.

3. Zabranjeno je korištenje pojmova asl i lazim u značenju ‘la ilahe illa Allah’ i ‘kufr u taguta’ na raspravljački način, zato što je to izmišljen govor od kojeg nema koristi (ploda), niti nas je Allah obavezao njime, te obavezuje na činjenje pogrešnih levazima (obaveznih stvari), poput isključivanja onoga što je potvrđeno poslaničkom risalom od aslu-dina muslimana dodatno ovoj definiciji kao što je vjerovanje (iman) u poslaništvo Muhammeda g. Isto tako, ono je dovelo do rasprave između mudžahida u vezi toga šta ulazi u značenje asla a šta ne ulazi. I ovo je ono na šta upozoravamo i za što se trudimo da zabranimo jer će razilaženje u vezi ovog opasnog pitanja dovesti do nepravednog i nasilničkog proglašavanja novotarom i tekfirenja onoga koji se ne slaže, a pitanja oko kojeg je došlo do razilaženje je sama riječ tevhida. I to je ono što se ne prihvata u Islamskoj državi.

Nakon pregleda onoga u vezi čega se vodila rasprava, tražeći pomoć od Allaha kažemo: 1. Prvi govor (stav) podrazumijeva neispravno značenje zato što veliki širk (širk el ekber) sadrži suštinu i opis koji, ako se ostvare, daje se ime „mušrik“ onome koji ga počine. Pa ako bismo u potpunosti izjednačavali onoga ko zastaje kod tekfira sa onim ko obožava nekog drugog pored Allaha, to bi nas onda neminovno obavezalo na tekfir onoga koji zastaje po pitanju njega (mušrika koji se pripisuje islamu), jer u velikom širku nema opravdanja džehlom (neznanjem). Onaj ko zastaje, shodno prvom govoru, je mušrik kao i prvi i to obavezuje da onaj ko zastaje u tekfiru njega isto tako bude mušrik i tako dalje. I ovo je stvarni lazim (obaveza) a ne zamišljen (iluzija) za tu osnovu. I ovo vodi ka novotarskom i nespravnom lančanom tekfiru. I to je dokaz da je ovo novotarski govor koji je proizašao iz pogrešnog shvatanja šerijatskih tekstova, te kojim se ne može upravljati. I ovaj govor je odbačen zbog njegovog pogrešnog obavezivanja. 2. Drugi govor (stav) podrazumijeva neispravno značenje, jer se tekfir mušrika dovodi na stepen nejasnih (manje poznatih) pitanja u vjeri na osnovu kojih se ne može uspostaviti dokaz, niti tekfiriti onaj ko zastaje (kod tekfira mušrika koji se pripisuju islamu), sve dok kod njega postoji šubha ili te’vil o tome. A ovaj govor u stvarnosti onesposobljava (poništava) nakid od nakida islama u vezi kojeg postoji suglasnost, te zato što je postojanje šubhe prolazna stvar (koja iznenadno dođe i nestane) koja se mora ukloniti (eliminisati) u Islamskoj državi koja vlada Šerijatom. A što se tiče toga da se ova prolazna stvar učini aslom na kojem će se graditi propisi onda bi to rezultiralo poništivanjem ovih propisa i značenja ispoljavanja vjere, a to je suprotno onome što je preneseno od imama (vođa) vjere

Upitan je šejh Sulejman ibn ‘Abdullah ibn Muhammed ibn ‘Abdul-Vehhab – Allah ga primio među šehide – o sličnoj mes’eli: “Šesta mes’ela: u vezi prijateljevanja i neprijateljevanja, da li ona spada u značenje ‘la ilahe illa Allah’ ili je od njenih levazima (obaveznih dijelova)? Odgovor je da se kaže Allahu a’lem (Allah najbolje zna). Međutim, svaki musliman treba da zna da ga je Allah obavezao iskazivanjem neprijateljstva prema mušricima i zabranio prijateljevanje sa njima, i obavezao ga je da voli vjernike i da sa njima prijateljuje i obavijestio ga je da to spada u šartove (uslove) imana i porekao je iman onih koji iskazivaju ljubav onima koji su nepokorni Allahu i Njegovom Poslaniku g, makar to bili njihovi očevi ili sinovi, njihova braća ili rodbina. A što se tiče pitanja da li je to (el vela’ ve-l-bera’) od značenja ‘la ilahe illa Allah’ ili njegovih obaveznih dijelova, Allah nas nije obavezao da to istražujemo već nas je obavezao da spoznamo da nam je Allah to učinio farzom i vadžibom, i učinio je rad po tome obaveznim, tako da je ovo taj farz i neophodna stvar u koju nema sumnje, a ko spozna da je to od njenog značenja (tj. od značenja ‘la ilahe illa Allah’) ili 47

od njenih levazima onda je to lijepo i povećanje u dobru, a onaj ko to ne spozna, nije obavezan da se trudi da spozna, posebno ako se oko toga vodi rasprava i razilaženje koje dovodi do zla i neslaganja, i dovodi do razilaženja među vjernicima koji su ispunili obavezne stvari imana i borili se na Allahovom putu, ispoljili neprijateljstvo prema mušricima, a prijateljstvo prema vjernicima, tako da šutnja u vezi toga postaje obavezna, a to je ono kako ja vidim, da je razilaženje blizu kada se radi značenju, a Allah najbolje zna.“ [Ed-Durer es-Senijje fi el Edžvibe en-Nedždijje: 8/166]. 4. Zabranjuje se korištenje izraza ‘tekfir el ‘azir’ radi opisa propisa onoga ko zastaje u tekfiru mušrika koji se pripisuju islamu jer je to izraz koji nije ispravan (neprecizan). Pored našeg govora kojim zabranjujemo pravdanje neznanjem u velikom širku, ipak iz ovog izmišljenog (novotarskog) govora (pravdanje neznanjem) se ne obavezuje da onaj ko opravdava zastaje kod tekfira, jer među njima ima onih koji pravdaju neznanjem, ali on tekfiri mušrike, jer je kod njega dokaz nad njima (mušricima) uspostavljen, tako da on ne biva od onih koji zastaju. Isto tako, zastajanje kod tekfira mušrika se ne ograničava samo na pitanje pravdanja neznanjem, jer možda zastajanje kod njihovog tekfira (mušrika) bude iz oholosti, odbijanja, slijeđenja strasti, ili zbog dokazivanja sa uopštenim tekstovima (dokazima) koji ukazuju na vrijednosti ‘la ilahe illa Allah’. Tako da izraz ‘tekfirul-’azir’ je neprecizan izraz po pitanju opisa onoga ko zastaje kod tekfira mušrika koje su učenjaci ciljali u ovom poništivaču islama. Stoga, izraz ‘tekfir el ‘azir je izraz koji nije precizan (neispravan) u opisu propisa onoga ko zastaje u tekfiru mušrika koje su učenjaci ciljali u ovom nakidu (poništavaču islama). 5. Onaj ko zastaje u tekfiru mušrika (koji se pripisuju islamu) je počinio jedan od nakida (poništavača islama) u vezi koji postoji suglasnost i njegov kufr je zasniva na uspostavljanju dokaza u ovoj mes’eli, za razliku od onoga ko obožava nekog drugog mimo Allaha. 48

Specijal

- Tekfir mušrika je mes’ela koja je dokazana jasnim i vjerodostojnim tekstovima u čijim razumijevanjima su svi ljudi jednaki, a objavom Kur’ana se uspostavlja dokaz (hudždža) u ovoj mes’eli, u stvarnosti ili u propisu. Rekao je Uzvišeni: {Reci: ‘Ko je svjedok najpouzdaniji?’ – i odgovori: ‘Allah, On će između mene i vas svjedok biti. A meni se ovaj Kur’an objavljuje da njime opominjem vas i one do kojih on dopre.} [El En’am: 19]. Rekao je šejh obnovitelj Muhammed ibn ‘Abdul-Vehhab r: “Znajte da dokaza za tekfir dobrog muslimana, koji počini širk Allahu ili bude sa mušricima protiv muvehhida, makar ne počinio širk, ima više nego što se mogu pobrojati, od Allahovog govora i govora Njegovog Poslanika, kao i govora svih učenjaka.” [Ed-Durer es-Senijje fi el Edžvibe en-Nedždijje: 8/10]. I rekao je šejh ‘Abdul-Latif ibn ‘Abdur-Rahman ibn Hasen s: “Kaže se: Allahova Knjiga, sunnet Njegovog Poslanika i govori učenjaka su jasni, dostupni i vidljivi u vezi tekfira onoga ko priziva nekog drugog pored Allaha ili ga doziva sa nečim što nije u stanju uraditi niko drugi osim Allaha...a cijeli Kur’an ukaziva na ovo značenje i potvrđuje ga iako se razlikuju putevi i načini u pojašnjavanju i upozoravanju na njega.” [Ed-Durer es-Senijje fi el Edžvibe en-Nedždijje: 12/190]. Rekli su neki učenjaci nedždijske da’ve: “Onaj ko ne tekfiri mušrike ne vjeruje u Kur’an, jer je Kur’an protekfirio mušrike i naredio da se tekfire i da se prema njima iskaže neprijateljstvo, te je naredio borbu protiv njih.” - Međutim, ova mes’ela može dovesti do nejasnoće po pitanju nekih mušrika koji se pripisuju islamu, i to zbog rasprostranjenosti neznanja i slabosti da’ve i raširenosti šubhi (nejasnoća), i ovdje se dokaz uspostavlja tako što će se objasniti jasni tekstovi (dokazi) koji ukazuju na kufr ovih mušrika, pa ako zastane (u tekfiru) nakon pojašnjenja biće kafir. Rekao je šejh Sulejman ibn ‘Abdillah, Allah ga primio: “Ako posumnja u njihov kufr ili ne zna za njihov kufr, objasniće mu se dokazi iz Allahove Knjige i sunneta Njegovog Poslanika g po pitanju njihovog kufra, pa ako posumnja nakon toga ili bude neodlučan onda je on kafir po suglasnosti

učenjaka; ko posumnja u kufr kafira i on je kafir.“ [Ed-Durer es-Senijje fi el Edžvibe en-Nedždijje: 8/160].

Poslanika.” [Misbahu ez-Zalam fi er-Reddi ‘ala men kezzebe šejh el Imam ve nesebehu ila tekfiri ehli-l-imani ve-l-islam: 1/207].

- Ali, ako ova mes’ela postane jasna onda kada se vjera uspostavi i kada njen glas bude uzdignut i njena da’va se prenese, kao što je slučaj u Islamskoj državi, Allah je uzdigao, onda tu nema mjesta (pretpostavke) ni za kakvu šubhu u vezi onesposobljavanja šerijatskog propisa, a to je ono poznato od imama nedždijske da’ve koji su govorili o ovoj mes’eli i koji su preselili na hajru. Rekli su neki učenjaci ove da’ve s: “Onaj ko ne tekfiri mušrike turske države i obožavaoce kaburova, poput stanovnika Mekke i druge, od onih koji obožavaju dobre ljude i odstupe od Allahovog tevhida ka širku, i zamijene sunnet Allahovog Poslanika g novotarijama, onda je takav kafir kao i oni, pa makar mrzio njihovu vjeru i prezirao njih, te volio islam i muslimane, jer onaj ko ne tekfiri mušrike ne vjeruje u Kur’an, jer Kur’an je protekfirio mušrike i naredio da se tekfire, i da se prema njima iskaže neprijateljstvo i vodi borba protiv njih.” [Ed-Durer es-Senijje fi el Edžvibe en-Nedždijje: 8/291].

Tako da jasnoća pitanja tekfira mušrika je asl (osnova), a mi se nalazimo u Državi koja sudi po Allahovom Šerijatu, tako da je obavezni farz na da’ijama u njoj da upozoravaju i prenose i podučavaju propisima Šerijata i da uklone ono što se zakačilo za njega od šubhi, a od toga je i tekfir onoga ko zastane u tekfiru mušrika koji se pripisuju islamu, a ne da grade na šubhama zabludnika i da ih učine osnovom koja će poništiti šerijatski propis oko kojeg postoji suglasnost, da Allah sačuva.

Stoga je vadžib (obaveza) na da’ijama i studentima znanja u Islamskoj državi da upozoravaju ljude na širk i zapadanje u isti, te na zastajanje u tekfiru mušrika i da razotkriju šubhe (nejasnoće) kod onih koji se raspravljaju zbog istog izvršavajući tako obavezu upozoravanja i prenošenja. I to je vjera poslanika p i na taj način se din ispoljava. Rekao je šejh ‘Abdul-Latif Aal eš-Šejh r: “Na učenjacima je da neznalice podučavaju temeljima (građevini) islama, osnovama imana, jasnim tekstovima i pitanjima konsenzusa, što predstavlja dokaz kod učenjaka kojim sam dokaz biva uspostavljen i na osnovu kojeg se izgrađuju propisi, propisi riddeta i drugi, a Poslanik g je naredio da se od njega prenosi i podstakao je na to. Uzvišeni Allah je u vezi dokazivanja i upozoravanja u Njegovoj plemenitoj Knjizi rekao: {da njime vas i one do kojih on dopre opominjem} [El En’am: 19].” Sve dok nije rekao r: “Stoga, uopšteno dokaz u svakom vremenu biva uspostavljen sa učenjacima i nasljednicima

I mi podsjećamo naše sinove, vojnike Islamske države na naredbu Allaha i Njegovog Poslanika g na obavezu slušanja i pokoravanja nadređenima (pretpostavljenima) i na obavezu džema’ata i odbacivanja razilaženja, međusobne mržnje i prepirke. Rekao je Uzvišeni: {I pokoravajte se Allahu i Poslaniku Njegovu, i ne prepirite se da ne biste klonuli i bez borbenog duha ostali; i budite izdržljivi, jer Allah je, zaista, na strani izdržljivih.} [El Enfal: 46], i rekao je: {Ti nemaš ništa sa onima oni koji su vjeru svoju raskomadali i u stranke se podijelili, Allah će se za njih pobrinuti. On će ih o onome što su radili obavijestiti.} [El En’am: 159]. I Allahov Poslanik g je rekao:”Hoćete li da vas obavijestim o onome što je bolje od posta, namaza i sadake?” Rekoše: ‘Naravno!’ Rekao je: ‘Dobri odnosi, jer loši odnosi briju vjeru.’” [Bilježi Et-Tirmizi i rekao je da je hadis hasen sahih]. A u drugom rivajetu stoji: “Ne kažem da ona brije kosu, već da ona brije vjeru.” I neka su mir i salavat na našeg Poslanika Muhammeda, na njegovu porodicu i sve ashabe.

49

Pitanje: Reci nam o stanju vojnika Hilafeta u Misru i o njihovim operacijama. Odgovor: Sva zahvala pripada Allahu, Gospodaru svjetova, neka su mir i salavat na onoga koji je poslan sa sabljom kao milost svjetovima. Sretan završetak pripada bogobojaznima i nema neprijateljstva osim protiv nasilnika, a zatim: Vojnici Hilafeta u Misru su dobro i u velikim blagodatima od Allaha c, hvala Allahu. Svakim danom su sve jači i moćniji. I pored rata koji se vodi protiv njih, njihove operacije ostavljaju žestoke posljedice i tragove, a zacrtani ciljevi bivaju ispunjeni. A sva zahvala pripada samo Allahu. Pitanje: Koje su to poteškoće s kojima se suočavaju mudžahidi u Misru? Odgovor: Ono najvažnije s čim se mudžahidi suočavaju jeste nedostatak tevhida kod većine ljudi, posebno kada je riječ o propisivanju zakona, suđenju sa onim što Uzvišeni Allah nije objavio, iskazivanje prijateljstva prema onima koji počine ovu vrstu širka i iskazivanje neprijateljstva prema vjernicima, koji se bore da sva vlast (sud) pripadne samo Allahu, Onaj Koji svu vlast ima. Rekao je Uzvišeni Allah: {Samo On stvara i upravlja! Uzvišen neka je Allah, Gospodar svjetova!} [El A‘raf: 54]. I rekao je Uzvišeni: {Sud pripada 50

Intervju

Protiv kršćana Istoka i Zapada će se boriti sve dok ne daju džizju

jedino Allahu, a On je naredio da se klanjate samo Njemu.} [Jusuf: 40]. Tako da je stanje tog naroda sa tagutima postalo kao stanje naroda Faraona, o kojima je Uzvišeni Allah rekao: {I on zavede narod svoj, pa mu se pokori; oni su, doista, bili narod grješni.} [EzZuhruf: 54]. Tagut ih je zaveo od istinite vjere sa šejhovima zablude sa jedne strane i lažnim medijima sa druge strane, pa su počeli da podržavaju tagute i iskazivaju neprijateljstvo prema mudžahidima pod izgovorom borbe protiv terorizma, a ovo je očit riddet (otpadništvo) od vjere islama. Oni moraju da požure sa pokajanjem od tog riddeta. A nakon toga ne smiju da rade protiv mudžahida, već treba da ih pomognu i podrže i da izađu sa njima u borbu protiv tih taguta, vodeći džihad koji im je obavezan. Pitanje: Reci nam o vašoj vezi sa vilajetom Sejna’. Odgovor: Naša veza sa našom braćom, vojnicima Hilafeta u vilajetu Sejna’ je bratska veza međusobne ljubavi i prijateljstva, Allah ih blagoslovio. Svi mi zajedno smo vojnici Islamske države u zemlji Sinaja i Misra, koji se bore da Allahova riječ bude gornja. A naš put iz Misra prema Bejtul-Makdisu prolazi preko Sinaja, uskoro, Allahovom dozvolom, makar

to bilo mrsko nevjernicima. Pitanje: Koji cilj želite postići sa vašim napadima na crkve? Odgovor: Napadi na ove crkve spadaju u našu borbu i rat protiv kufra i njegovog naroda, a to je odgovor na naredbu Uzvišenog Allaha: {Borite se protiv onih kojima je data Knjiga, a koji ne vjeruju ni u Allaha ni u onaj svijet, ne smatraju zabranjenim ono što Allah i Njegov Poslanik zabranjuju i ne ispovijedaju istinsku vjeru – sve dok ne daju glavarinu poslušno i smjerno.} [Et-Tevba: 29]. A ako ti krstaši muharibuni misle da će ih njihove tvrđave sačuvati od vojnika Islamske države, pa neka znaju da su mudžahidi isukli svoje sablje iz korica, Allahovom dozvolom, i stavili ih pod njihove vratove i vratove oni koji prijateljuju sa njima. Neće ih promašiti, niti će ih išta spriječiti da dosegnu do njih, Allahovom dozvolom. Nema snage ni moći za nas osim kod Allaha. Pitanje: Kakve su reakcije koje dolaze na račun vaših operacija, bilo to od običnih ljudi, taguta, „sigurnosnih“ snaga ili od učenjaka zla? Odgovor: Prateći reakcije običnih ljudi većina 51

Tagut Sisi i njegove murteddske snage su saveznici kršćana muharibina

njih osuđuje i odriče se ovih operacija, a takav je slučaj i za naš rat protiv protiv kršćana i taguta, te izražavaju saučešća ovim mušricima kad god ih nešto zadesi, i to pod tvrdnjom nacionalnog bratstva i slično tome, pored toga što je iskazivanje prijateljstva kafirima i murteddima djelo koje izbaciva iz vjere. Ko god učini nešto od toga postaje murtedd (otpadnik) od islama, i njegova djela su poništena sve dok se ne pokaje i pokaže žaljenje prije nego mu od Allaha dođe dan (tj. Sudnji dan), koji se ne može odbiti. A što se tiče reakcija murtedda od vojske i policije, oni, kao i inače, iskazuju okrutnost i nasilje, ubijanjem, hapšenjem i zlostavljanjem nakon svake operacije, kako bi zadovoljili svoje vođe u vladi, kao i njihove krstaške gospodare. I ovo onda još više čini da nekim ljudima bude dosta svega i da im poveća njihovu mržnju prema kršćanima i murteddima, a sva zahvala pripada Allahu. A unatoč činjenici da ova okrutnost ima pozitivan ishod na mudžahide i negativan ishod na tagute i kršćane, oni se ne mogu suzdržati od činjenja iste. Od Allahovih blagodati kojima nas je počastio jeste i to da je On sačuvao našu braću nakon ovih operacija i sva okrutnost i zlostavljanje njima nije nimalo naškodilo, a sva zahvala pripada Allahu. {Allah je nevjernike pune srdžbe odbio – nisu nimalo uspjeli – i vjernike je Allah borbe poštedio – Allah je, uistinu, moćan i silan.} [El Ahzab: 25]. A što se tiče šejhova i učenjaka taguta, te pozivača na vratima Džehennema – zajedno sa raznim školama, organizacijama i strankama – ono što se za njih može reći jeste ono što je Uzvišeni 52

Intervju

Allah rekao: {Njegov slučaj je kao slučaj psa: ako ga potjeraš on isplažena jezika dahće, a ako ga se okaniš on opet dahće.} [El A’raf: 176]. Kažemo im ono što je Allah c rekao onima koji su ih prestigli na tom njihovom putu: {Oni koji taje ono što je Allah u Knjizi objavio i to zamjenjuju za nešto što malo vrijedi – oni u trbuhe svoje ne trpaju ništa drugo do ono što će ih u vatru dovesti; na Sudnjem danu Allah ih neće ni osloviti, niti ih očistiti – njih čeka patnja nesnosna.} [El Bekara: 174]. Pitanje: Što se tiče muslimana u Misru koji nisu u mogućnosti da dođu do mudžahida, da li imate neki savjet za njih u vezi izvođenja operacija protiv neprijatelja vjere u Misru, a posebno protiv kršćana? Možeš li im dati neka upustva ili neku korisnu riječ ili savjet? Odgovor: Muslimanima u Misru, od ljudi tevhida i džihada i onih koji su spoznali istinu i slijede je, kažem da moraju oživjeti poziv u tevhid i džihad na Allahovom putu. Pridružite se vašoj braći u Islamskoj državi i držite se džema’ata. Ako niste u mogućnosti da dođete u Islamsku državu, onda tražite pomoć od Allaha, budite oprezni, pripremite što više snage možete i isplanirajte vaše operacije protiv kršćana i murtedda. Zadajte im velike muke i bolove, i neka vide od vas žestinu i moć vjernika, kao i vašu žudnju za postizanjem šehadeta na Allahovom putu. I znajte da nema druge opcije kada se borimo sa strane od postizanja pobjede ili šehadeta. Budite oprezni da vas ne uhapse vojnici taguti i budite stprljivi i ubijeđeni, jer zaista će Allah

dati nama da osvojimo ovu zemlju i daće nam temkin (konsolidaciju) na njoj, a to će se desiti uskoro, Allahovom dozvolom. Uzvišeni Allah je rekao: {Mi smo u Zeburu, poslije Tevrata, napisali da će Zemlju Moji čestiti robovi naslijediti.} [El Enbija’: 105]. I neće vam naštetiti oni koji vam se suprostave ili vas napuste, jer vi ste pobjedonosna skupina koja će pobijediti svoga neprijatelja, a sva zahvala pripada Allahu. Stoga, budite strpljivi u svojoj stranosti, jer Allah c je rekao: {Zato se bori na Allahovom putu, pa makar sam bio, a podstiči i vjernike; Allah će zaustaviti silu onih koji ne vjeruju, Allah je jači i kazne Njegove su strožije.} [En-Nisa’: 84]. Pitanje: Koju poruku želiš poslati kršćanima u Misru? Odgovor: Kažemo im, Allahov Sunnet teče svojim tokom prema vama i propis Allaha i Njegovog Poslanika g će uskoro biti uspostavljen na vama, a vama je dat izbor između tri stvari: ili da prihvatite islam, ili da date džizju ili da odaberete rat, a vaše oružje vam neće biti od nikakve koristi, niti vaše savezništvo sa murteddskim tagutima i njihovim vojnicima, jer oni ne mogu sebe zaštiti od vojnika Hilafeta – Allahovom milošću – pa kako da zaštite vas?! I uistinu je vaš kufr i oholost put ka vašem uništenju, ili Allahovom kaznom ili našim rukama. Pitanje: Koju poruku želiš poslati muslimanima u Misru? Odgovor: Kažem im, na vama je da slijedite Allahovu Knjigu i sunnet Njegovog Poslanika g. Čvrsto se držite za njih i uspostavite ih u svojim životima. Nemojte strahovati od svoga neprijatelja, i budite ubijeđeni u Allahovo obećanje Njegovim robovima vjernicima. Allah b je rekao: {Oni vam ne mogu nauditi, mogu vas samo vrijeđati; ako vas napadnu, daće se u bijeg i poslije im pomoći neće biti.} [Aal ‘Imran: 111]. I posebno vas upozoravamo da se klonite svih mjesta na kojima se kršćani okupljaju i gdje se nalaze njihove institucije, kao i svih mjesta gdje se okuplja vojska i policija i gdje se nalaze njihove političke i ekonomske institucije, te isto tako mjesta gdje se mogu naći građani krstaških nacija

sa zapada i drugih sličnih mjesta. To su sve valjane mete za nas, koje svaki čas možemo napasti, Allahovom dozvolom, a mi ne želimo da iko od vas bude ozlijeđen u nekoj od operacija koje imaju za cilj napad na nevjernike i mušrike. Stoga, klonite se tih mjesta što dalje, i neka oni koji znaju ovo obavijeste one koji ne znaju. Molimo Allaha da sačuva nas i vas. Pitanje: Koju poruku želiš poslati tagutima Misra? Odgovor: Allahovim neprijateljima kažem, o vi kukavički taguti, sve više pojačavate svoj kufr i nasilje, širite nered po zemlji i muslimane mučite najgorim vrstama mučenja. Želite da svoje poraze i slabost u ratu protiv Islamske države prekrijete , ali uskoro to više nećete biti u mogućnosti da uradite, jer vaši planovi su otkriveni. Mi vas čekamo u zasjedi i mi ćemo uskoro biti pobjedonosni – Allahovom dozvolom – stoga, iščekujte i mi isto iščekujemo. Vaše traženje pomoći od židova i krstaša vam neće biti od koristi, jer oni su još više slijepi i gluplji od vas. Oni stalno bivaju poraženi od nas na svakom mjestu na kojem se bore protiv nas, a pobjeda samo od Allaha dolazi. A murteddskim vojnicima taguta kažem, pokajte se od vašeg riddeta, napustite vašu vladu i iskažite neprijateljstvo prema njoj prije nego vas mi savladamo, jer ako vas mi savladamo, za vas neće biti ništa drugo osim smrti. I mi smo svjesni veličine tortura i zlostavljanja koje nanosite muvehhidima u svojim zatvorima, i svjesni smo činjenice da javno govorite da se suprostavljate i vodite rat protiv Allaha i Njegovog Poslanika i vjernika. Mi vas upozoravamo na jako loše posljedice vaših djela, i upozoravamo vas da ne smijete taknuti žene i porodicu mudžahida, jer oni nisu kao drugi. A ako ostanete slijepi i gluhi na ovo upozorenje, i ostanete oholi i ne prestanete izvršavati ove kukavičke metode, onda vam se kunemo Uzvišenim i Svemoćnim Allahom, da nećete osjetiti nimalo sigurnosti, Allahovom dozvolom, i tada nikada nećete ono što želite postići! Tada vam pokajanje neće biti od koristi. A Allah radi šta hoće ali većina ljudi ne zna.

53

Ausgabe 9

O Muwahhidin, seid erfreut, denn bei Allah, wir werden uns nicht von unserem Dschihad ausruhen, außer unter den Olivenbäumen in Rumiyah (Rom).

INHALTE

Abu Hamzah al-Muhadschir

Feature 4

Das Urteil der kriegerischen Christen

Exklusiv {So sei geduldig. Gewiss, Allahs

26 Versprechen ist wahr.}

Das Vermögen des Kafirs ist halal

48 für dich, so nehme es

52 Wichtige Memoranden

Artikel 12

Und ebenso werden die Propheten leidgeprüft... Teil 2

18

Die Frau ist eine Hirtin im Hause ihres Ehemannes ...

4

Sie haben ihre Gelehrten und ihre

22 Mönche zu Herren genommen...

Die Etablierung des Islamischen

38 Staates: Teil 3

26

Nachrichten 44

Militärische und verdeckte Operationen

Interview Interview mit dem Amir der

56 Soldaten der Chilafah in Misr

2

Inhalte

48

22

4

Feature

Zu einer Zeit, in der die Muslime im Osten und im Westen getötet werden – Männer, Frauen, Kinder und Greise allesamt – und wenn die Muschrikin und Murtaddin allerlei zerstörerische Waffengewalt gegen die Muslime verwenden, wobei sie Verwüstung auf ihre Dörfer und Städte herabsenden, sind die üblen Gelehrten, die Prediger der Abirrung und die Tawaghit der demokratischen Parteien beschäftigt mit dem Weinen, um jeden Muschrik, der durch die Hände der Mudschahidin erschlagen wurde. Sie sagen sich los von jedem Angriff, der gegen ihre Kreuzfahrer-Verbündeten ausgeführt wurde und behaupten, dass der Islam solche Taten nicht erlaubt und beschuldigen jene, die sie ausführen der Trübung des Rufs der Religion. Ihre sündhaften Zungen und schmutzigen Stifte gehen sogar so weit, dass sie diesen feindlichen (harbi) Kuffar Schutz bzgl. ihrem Blut und ihrem Besitz geben und die edlen Muwahhidin diffamieren, die das Urteil Allahs bzgl. der Muschrikin ausführten und durch ihre gesegneten Taten – nicht nur ihre Worte – die Scharia-Urteile wiederbelebten, die die Tawaghit und ihre Alliierten versuchen auszulöschen oder zu ersetzen. Zu diesen gesegneten Taten gehören die aufeinanderfolgenden Angriffe, die die Soldaten des Islamischen Staates in Misr (auch als Ägypten bekannt) und Sinai gegen die Christen in diesen Ländern ausführten. Die Mudschahidin machten die Christen zum Ziel von Tötungen und Attentaten und plagten ihre Kirchen mit Feuer und Explosionen. So brachten sie ihnen enormen Schaden und tiefe Wunden. Die letzte der gesegneten Attacken gegen sie waren simultane Explosionen in zwei ihrer größten Kirchen, eine im Norden von Misr und die andere im Süden von Misr, in den Städten Alexandrien und Tanta an ihrem Feiertag, am 12. Radschab im Jahre 1438. Mehr als 200 christliche Muschrikin und ihre Unterstützer von den Murtadd-Soldaten des Taghuts wurden getötet und verwundet und alles Lob gebührt Allah. In diesem kurzen Artikel werden wir das Licht auf den Zustand der Christen in Misr werfen, sowie auf das Urteil des Islams bzgl. ihrem Blut, ihrem Besitz, ihrer Ehre und ihren Kirchen, so dass jene, die leben, aufgrund eines Beweises leben und jene, die umkommen aufgrund eines Beweises umkommen. Und es ist Allah der zum geraden Weg rechtleitet. So tötet die Muschrikin wo auch immer ihr sie findet Standardmäßig ist das Blut der Muschrikin zum Vergießen erlaubt, aufgrund der Aussage Allahs c: {Wenn nun die Schutzmonate abgelaufen sind, dann tötet die Muschrikin, wo immer ihr sie findet, ergreift

sie, belagert sie und lauert ihnen aus jedem Hinterhalt auf! Wenn sie aber bereuen, das Gebet verrichten und die Abgabe entrichten, dann lasst sie ihres Weges ziehen! Gewiss, Allah ist Allvergebend und Barmherzig.} [At-Taubah: 5] Das Begehen von Schirk mit Allah ist eine Sünde, die es erlaubt macht, dass man getötet wird und der Glaube an Allah gibt einem Schutz, so wie es der Prophet g sagte: „Mir wurde befohlen die Leute zu bekämpfen, bis sie ‚La Ilaha Illa Allah‘ sagen. Wer auch immer ‚La Ilaha Illa Allah‘ sagt, hat von mir seinen Besitz und sein Leben geschützt, außer durch sein Recht (d.h. durch das Recht von ‚La Ilaha Illa Allah‘) und seine Abrechnung obliegt Allah.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Die Muschrikin können ihr Blut nicht schützen, außer durch einen Dhimma-Vertrag, oder ein Sicherheitsabkommen oder Schutz. Die Unantastbarkeit ihres Blutes in solchen Fällen wäre eine außergewöhnliche Regelung und wenn auch immer diese Regelung terminiert wird – entweder durch ihr Brechen des Vertrags oder aufgrund des Fristablaufs des Sicherheitsabkommens oder Schutzes – würde ihr Blut zum Standardurteil zurückkehren, nämlich, dass es erlaubt ist es zu vergießen und es gibt keine Meinungsverschiedenheit bei den Muslimen in dieser Hinsicht. Kein Schutz für ihr Blut außer durch Iman oder ein Sicherheitsabkommen Die Christen in Misr und in anderen Ländern der Muslime sind von jenen, denen Allah c es erlaubt hat, dass sie ihr Blut durch das Eingehen eines Dhimma-Vertrags mit den Muslimen schützen und durch das Bezahlen der Dschizya in Erniedrigung, aufgrund der Aussage Allahs c: {Kämpft gegen diejenigen, die nicht an Allah und nicht an den Jüngsten Tag glauben und nicht verbieten, was Allah und Sein Gesandter verboten haben, und nicht die Religion der Wahrheit befolgen - von denjenigen, denen die Schrift gegeben wurde -, bis sie den Tribut aus der Hand entrichten und gefügig sind!} [At-Taubah: 29] Wenn sie das tun, so ist ihr Blut, Besitz und Ehre geschützt, außer durch das Recht des Islams und es gibt viele wohlbekannte Texte, die die Unantastbarkeit des Bluts der Muahadin (jene mit einem Sicherheitsabkommen), den Dhimmiyyin (jene mit einem Dhimma-Vertrag) und jenen mit Schutz betonen. Dazu gehört die Aussage des Propheten g: „Wer auch immer eine Person tötet, die ein Abkommen hatte, wird nicht den Duft von Dschannah riechen und wahrlich sein Duft kann von einer Distanz von 40 Jahren Marsch vernommen werden.“ [Überliefert bei al-Buchari] Und in der Überlieferung Ahmads und anderen: „Wer auch immer jemanden von Ahl 5

Die Folgen eines Angriffs auf die kriegerischen Christen von Misr

adh-Dhimma tötet...“ Gleichermaßen gibt es eine Aussage von Umar Ibn al-Chattab h: „Und ich rate euch bzgl. der Dhimma Allahs und der Dhimma Seines Gesandten g – dass das Abkommen mit ihnen aufrecht erhalten wird, dass sie gegen den Feind (d.h. die kriegerischen Kuffar) verteidigt werden und dass ihnen nicht mehr auftragen wird, als was sie ertragen können.“ [Überliefert bei al-Buchari] Und dies ist, wie sie von der besten Generation der Verbündeten Allahs behandelt wurden. Sie gewährten jenen Sicherheit, die sich unter ihre Dhimma begaben, solange sie die Bedingungen die ihnen von den Muslimen auferlegt wurden einhielten und ihre Abmachungen mit ihnen wahrten. Und jeder von ihnen, der auch nur eine der Bedingungen brach, hatte keinen Vertrag und keine Dhimma. Dies war die Sunnah des Gesandten Allahs g bzgl. der Juden, wobei ihnen als Bedingung auferlegt wurde, „dass sie nichts verheimlichen oder verstecken und wenn sie dies jedoch tun würden, so hätten sie weder Dhimma noch Immunität.“ [Überliefert bei Ibn Hibban] Dann, als ihm deutlich wurde, dass sie einen Teil des Besitzes verheimlicht hatten – es war Besitz, der Huyayy Ibn Akhtab gehörte – „tötete der Gesandte Allahs g die zwei Söhne des Abu Haqiq, wobei einer von ihnen der Ehemann von Safiyyah Bint Huyayy Ibn Achtab war, nahm ihre Frauen und Kinder als Sklaven und verteilte ihren Besitz aufgrund ihrer Annullierung des Abkommens.“ [Überliefert bei Ibn Hibban in seinem

6

Feature

Sahih und bei al-Bayhaqi in seinem Sunan] Wenn ein Muslim einem Muschrik Sicherheit gewährt, sind die Muslime verpflichtet ihre Hände von diesem Muschrik zurückzuhalten, gemäß dem Hadith der von al-Buchari und Muslim überliefert wurde, in dem Ali h sagt: „Allahs Gesandter g sagte: ‚Das Abkommen der Muslime ist eins und der Geringste von ihnen muss bestrebt sein, es aufrecht zu erhalten. Wer auch immer einen Muslim hintergeht, so ist auf ihm der Fluch Allahs, der Engel und aller Menschheit, und nichts wird von ihnen akzeptiert werden.‘“ Ebenfalls das, was von Ali h überliefert wird, dass Allahs Gesandter g sagte: „Die Gläubigen sind gleich bzgl. ihrem Blut, sie sind eine Hand gegen alle anderen, und der Geringste von ihnen ist bestrebt ihr Abkommen aufrecht zu erhalten. Ein Gläubiger darf nicht (als Vergeltung) für (die Tötung) eines Kafirs getötet werden, noch jemand, der ein Abkommen hat, das immer noch gültig ist.“ [Überliefert bei Ahmad, Abu Dawud und an-Nasai] Die Christen in Misr sind kriegerisch Die Christen, die heutzutage in Misr leben sind kriegerische Kuffar. Der kriegerische (harbi) Kafir ist einer, der weder ein Dhimmi ist, noch einer dem Sicherheit gewährt wurde, ganz unabhängig davon ob er ein Kämpfer ist oder nicht und unabhängig davon ob er den Islam diffamiert oder nicht und unabhän-

gig davon ob er das Blut, den Besitz und die Ehre der Muslime angreift oder nicht. Wie ist es dann mit diesen Christen in Misr, wenn man bedenkt, dass sie all diese Überschreitungen begehen. Die Christen von Misr besitzen Waffen in Vorbereitung zur Bekämpfung der Muslime. Tatsächlich bekämpfen sie aktiv die Muslime durch ihre fortwährende Aggression gegen jeden Christen, der den Islam annimmt, indem sie ihn entführen, töten und ihm Prüfung und Drangsal zufügen, um ihn wieder zum Schirk zurückzubringen. Und gleichermaßen durch ihre Mitgliedschaft in der Armee des Taghuts, den Sicherheits- und Geheimdienstbehörden und der Polizei, die Krieg gegen die Muslime führen und die Scharia des Taghuts bewahren und sie sind die aufrichtigsten Unterstützer des Taghuts Sisi in Misr und gehören zu seinen engsten Verbündeten und äußerst loyalen Partnern bei seinem Krieg gegen den Islam und die Muslime. Des Weiteren sind sie, ihre Priester und ihre Mönche von den Aktivsten, die die Religion des Islams, den edlen Quran und den Gesandten g diffamieren. Daher gehören sie zu den Anführern des Kufrs bzgl. denen uns Allah c den Kampf anbefohlen hat. Allah c sagte: {Wenn sie ihre Eide aber nach Vertragsabschluss brechen und eure Religion schmähen, dann kämpft gegen die Anführer des Kufrs - für sie gibt es ja keine Abkommen -, auf dass sie aufhören mögen.} [At-Taubah: 12] Sie gehören zu ihnen... Mit der Erlaubnis des Vergießens des Bluts der kriegerischen Christen im Allgemeinen, inkl. der Christen in Misr, sind es die Kämpfer unter ihnen, die anvisiert werden müssen und dies sind jene, die fähig sind eine Waffe zu tragen, selbst wenn sie dies nicht wirklich tun und ebenso jene, die die Kämpfer mit ihrer Meinung und Ratschlag beistehen. Was jene betrifft, die normalerweise keine Waffen tragen, wie die Frauen, Kinder, Greise und die Gebrechlichen, so ist der Standard bei ihnen, dass sie als Sklaven genommen werden und dass sie nicht getötet werden. Dies trotz der Tatsache, dass sie nicht geschützt sind, da sie weiterhin auf ihrem Schirk sind und in dieser Hinsicht fallen die Kinder unter das Urteil ihres Vaters. Des Weiteren muss jeder von ihnen, der eine Waffe trägt – egal ob Kind oder Frau – getötet werden und wer auch immer im Kampf teilnehmt, indem er seine Meinung und Ratschlag gibt, so muss dieser ebenso getötet werden, selbst wenn er von den Greisen und Gebrechlichen ist, aufgrund der Zustimmung des Propheten g zur Tötung von Durayd Ibn as-Summah durch die Sahabah nach der Schlacht von Hunayn. Er war ein alter Mann, der unfähig für den Kampf war, aber er war ein Mann dessen Meinung und

Ratschlag von seinen Leuten ersucht wurde und die Geschichte ist in den Sahihayn (al-Buchari und Muslim), sowie in den anderen Büchern der Sunnah. Was diejenigen von den nicht-kämpfenden Frauen und Kindern von den kriegerischen Christen betrifft, die unabsichtlich getötet wurden, so ist ihr Blut Abfall – genauso wie das Blut der Kämpfer – weil ihr Blut nicht geschützt ist, da sie weder den Islam annahmen, noch ein Abkommen haben und dies wurde auch von al-Buchari r als Kapitelüberschrift verwendet: „Kapitel: Die Familie in einem Zuhause wird Nachts überfallen und die Eltern und die Kinder erschlagen.“ In ihm überliefert er den Hadith von Sab Ibn Dschaththamah, der sagte: „Allahs Gesandter g wurde bzgl. der Kinder der Muschrikin gefragt, die Nachts überfallen werden und [als Ergebnis] erschlagen sie [d.h. die Muslime] ihre Frauen und Kinder [in dem Überfall]. So sagte er: ‚Sie gehören zu ihnen.‘“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim.] Deswegen findet die Tötung ihrer Frauen und Kinder als Konsequenz statt und nicht absichtlich, so wie wenn sie während eines Überfalls von den Mudschahidin getötet werden, wo es schwer ist zwischen den Kämpfern und den nicht-Kämpfern zu unterscheiden, oder wenn sie von einer Waffe getötet werden, die eine großes Ausmaß an Zerstörung bringt, wie es der Fall ist wenn ein Artilleriebombardement ausgeführt wird, oder bei der Zündung eines Sprengstoffgürtels oder Autobomben an Orten, wo die Kämpfer anwesend sind und mit ihnen zusammen vermischt sind. Und der Beweis für die Erlaubnis ihres Anvisierens mit solchen Waffen ist die Tat des Propheten g bei der Aufstellung eines Katapults gegen die Leute von Taif, obwohl sich in ihren Festungen jene befanden, die nicht absichtlich getötet werden dürfen und mit den Kämpfern vermischt waren, auf eine Art und Weise, die es unmöglich macht zwischen ihnen zu unterscheiden. Und gleichermaßen ist die Tat von Amr Ibn al-As h beim Aufstellen der Katapulte gegen die Leute von Alexandria. Imam al-Baghawi r sagte im Kapitel der Nachtüberfalle, „Und darin ist ein Beweis für die Erlaubnis der Nachtüberfälle und die Tötung der Leute des Schirks aus Nachlässigkeit und Unachtsamkeit – selbst wenn es dazu führt, dass ihre Frauen und Kinder getroffen werden – und dass das Verbot der Tötung ihrer Frauen und Kindern in Situationen gilt, wenn sie unterschieden und getrennt werden können. Gleichermaßen, falls sie in einer Festung sind, ist es erlaubt Katapulte gegen sie aufzustellen, Feuer auf sie zu schießen und sie zu ertränken, denn der Prophet g stellte einen Katapult gegen die Leute von Taif auf, startete eine heftige Invasion der Bani al-Mustaliq und befahl Nachtüberfälle und Attacken mit Feuer.“ [Scharh as-Sunnah]

7

So bekämpft die Anführer des Kufr Ebenso ist dies der Fall mit den Mönchen, bzgl. denen es einen Befehl gibt, sie nicht anzugreifen – als eine Standardregel - basierend auf den Aussagen von Abu Bakr h zu Yazid Ibn Abi Sufyan: „Wahrlich, du wirst ein Volk finden, die behaupten, dass sie sich für Allah zurückgezogen haben, so lasse sie und ihre Behauptung sich für Ihn zurückgezogen zu haben.“ [Überliefert bei Malik] Das Urteil ihrer Tötung unterscheidet sich entsprechend ihrer Beziehung mit ihren Leuten. Wenn einer von ihnen von seinen Leuten hinausgeht und sich in seinem Kloster zurückzieht, ohne mit ihnen zu leben und ohne ihnen mit einer Meinung beizustehen, so muss er alleingelassen werden, so lange er in diesem Zustand verbleibt. Was denjenigen betrifft, der sich mit ihnen vermischt oder zu ihrer falschen Religion aufruft oder ihnen Rat und Ratschlag gibt, so unterscheidet sich das Urteil über ihn nicht vom Urteil bzgl. dem Rest ihrer Kämpfer. Vielmehr ist er noch stärker im Kufr und in der Führung des Krieges als sie es sind. Basierend darauf unterschieden die Fuqaha zwischen den Mönchen, die zurückgezogen in ihren Klostern und den Wüsten leben und den Priestern, die als Verwalter ihrer Kirchen fungieren, denn die Letzteren müssen getötet und versklavt werden, im Gegensatz zu den Ersteren, obwohl das Blut dieser Mönche keine Unantastbarkeit hat, da sie auf ihrem Schirk und Kufr verweilen. Aus diesem Grund sollte man die Nähe Allahs suDie kriegerischen Christen von Misr sind ein Ziel für die Mudschahidin

8

Feature

chen, indem man die Priester, Mönche und andere (jene die als Verwalter der Kirchen der kriegerischen Christen, inkl. den Christen in Misr fungieren) anvisiert, ihnen Schaden zufügt und sie tötet, da sie in Wahrheit Anführer des Kufrs sind und die Tawaghit, die neben Allah angebetet werden und über die Allah c sagte: {Sie haben ihre Gelehrten und ihre Mönche zu Herren genommen außer Allah.} [At-Taubah: 31] In ihrer Tötung liegt die größte Belohnung, durch Allahs Erlaubnis. Imam Ibn Taymiyyah r sagte: „Die Mönche bzgl. deren Tötung und dem Nehmen der Dschizya von ihnen sich die Gelehrten uneinig waren, werden im Hadith von Abu Bakr as-Siddiq h erwähnt, der in seinen Befehlen zu Yazid Ibn Abi Sufyan sagte, als er ihn zur Führung der Eroberung von asch-Scham entsandte: ‚Du wirst Völker finden, die behaupten, dass sie sich in ihren Klöstern zurückgezogen haben, so lass sie und ihre Behauptung, dass sie sich für Allah zurückgezogen haben. Und du wirst Völker finden, die das Haar von der Mitte ihrer Köpfe geschoren haben, so schlage auf den Ort, wo sie ihr Haar geschoren haben mit dem Schwert, denn Allah sagt: {Wenn sie ihre Eide aber nach Vertragsabschluss brechen und eure Religion schmähen, dann kämpft gegen die Anführer des Kufrs - für sie gibt es ja keine Abkommen -, auf dass sie aufhören mögen.} [At-Taubah: 12]‘ Was den Mönch betrifft, der den Leuten seiner Religion mit seiner Hand und seiner Zunge hilft, wie derjenige der eine Meinung hat, die sie aufsuchen, wenn es zum Kampf kommt oder er sie anspornt, so muss er mit der

Der Krieg gegen den Vatikan und alle anderen Bollwerke des Christentums geht weiter

Übereinkunft der Gelehrten getötet werden wenn er gefasst wird und die Dschizya wird von ihm genommen, selbst wenn er zurückgezogen allein in seinem Platz der Anbetung ist. „[...] Sagt ein Gelehrter, dass die Anführer des Kufr, die die Massen vom Wege Allahs abhalten, den Besitz der Leute in Falschheit verzehren und zufrieden damit sind als Herren neben Allahs genommen zu werden, nicht getötet werden sollen und die Dschizya nicht von ihnen genommen werden soll, obwohl es von den Massen genommen wird, die weniger schädlich für die Religion sind und weniger Besitz als sie haben? Niemand, der weiß was er sagt, würde so etwas sagen. Dieses Missverständnis kam nur dadurch zustande, weil der Begriff ‚Mönch‘ allgemein und umfassend ist.“ [Madschmu al-Fatawa] Stelle ihren Gehorsam dann sicher, wenn du ein Massaker angerichtet hast... Wenn wir wissen, dass das Vergießen des Bluts der Christen erlaubt ist, wissen wir ebenfalls, dass ihre Versklavung ebenfalls erlaubt ist und ebenso ist es erlaubt sie als Gefangene zu nehmen und sie für unsere Gefangenen auszutauschen oder für ein Lösegeld zu verkaufen, nachdem ein Massaker an ihnen angerichtet wurde, aufgrund der Aussage Allahs c: {Wenn ihr auf diejenigen, die Kuffar sind, (im Kampf ) trefft, dann schlagt den Hals. Wenn ihr sie schließlich schwer niedergeschlagen habt, dann legt (ihnen) die Fesseln fest an. Danach (lasst sie) als Wohltat frei oder gegen Lösegeld, bis der Krieg seine Lasten ablegt.} [Muhammad: 4] Daher können die Muslime in Misr und anderswo von den Ländern des Kufr die Christen einsperren, nachdem sie ein Massaker an ihnen angerichtet ha-

ben, an ihren Alten und Jungen, ihren Männern und ihren Frauen und sie danach für die bei den Tawaghit gefangenen muslimischen Brüder und Schwestern austauschen, denn die Seelen der Christen sind bei ihnen wertvoll und die Kreuzfahrernationen hinter ihnen suchen nach ihnen und verteidigen sie. Ebenso können sie für Lösegeld verkauft werden, obwohl der Gefangenenaustausch besser ist. Sie können ihnen auch barmherzig sein und sie freilassen, wenn sie darin einen Nutzen für die Muslime sehen. Die Zerstörung der „Kirchen der Kraft“ im Besitz der Christen von Misr Es gibt keine Unantastbarkeit für die Kirchen der Christen an sich, denn sie sind Orte in denen Schirk und Kufr praktiziert werden. Bzgl. den Kirchen der Christen sagte Imam Ibn Taymiyyah r: „Sie sind nicht die Häuser Allahs – die Häuser Allahs sind nur die Moscheen. Stattdessen sind sie die Häuser, in denen der Kufr an Allah praktiziert wird, selbst wenn Er dabei [mit Ehrfurcht] erwähnt wird. Häuser werden anhand ihrer Leute beurteilt und die Leute dieser Häuser sind Kuffar, also sind sie Häuser für die Gottesdienste der Kuffar.“ [Madschmu al-Fatawa] Ebenfalls sagte er: „Wenn eine Person glaubt, dass Kirchen die Häuser Allahs sind oder dass Er in ihnen angebetet wird, oder dass das, was die Juden und Christen tun, die Anbetung Allahs und der Gehorsam zu Ihm und Seinem Gesandten ist, oder dass Er dies liebt oder damit zufrieden ist, so ist diese [Person] ein Kafir, weil dies den Glauben beinhaltet, dass ihre Religion korrekt ist und dies ist Kufr. Und wenn er ihnen bei der Eröffnung hilft – das heißt: die Kirchen – und bei der Etablierung der Religion und glaubt, dass dies ein Mittel zur Erreichung der Nähe Allahs oder eine 9

Tat des Gehorsams ist, so ist er ein Kafir, weil dies den Glauben beinhaltet, dass ihre Religion korrekt ist.“ [Madschmu al-Fatawa] Deswegen, in jedem Land, das die Muslime von ihnen mit Gewalt genommen haben, ist es [in Ordnung] für die Muslime die Kirchen zu zerstören oder sie [in Besitz] zu nehmen, selbst wenn sie in Übereinstimmung wären, dass diese Kirchen in einer vorherigen Zeit vorhanden waren. Was die Länder betrifft in denen die Christen ein Abkommen mit den Muslimen schließen, um ein Land zu betreten mit der Bedingung, dass die Kirchen verbleiben, so sind solche Kirchen an das Abkommen gebunden, sowie an die Erfüllung des Abkommens durch die Christen. Wenn sie also ihr Abkommen brechen, erlischt damit die Unantastbarkeit der Kirchen und es ist erlaubt für die Muslime sie zu zerstören und zu entfernen, denn die Unantastbarkeit gebührt dem Abkommen und nicht den Kirchen. Wenn das Abkommen aufhört zu existieren, gibt es keinen Schutz für die Kirchen. Imam Ibn Taymiyyah r sagte: „Die Muslime haben viele Kirchen von ihnen genommen – in Ländern, die mit Gewalt erobert wurden – nachdem der Präsenz der Kirchen ursprünglich zugestimmt wurde, während der Chilafah von Umar Ibn Abd al-Aziz und anderen von den Chulafa und keiner von den Muslimen hat dies verurteilt. Deswegen war es bekannt, dass das Zerstören von Kirchen in Ländern, die mit Gewalt erobert wurden erlaubt ist, wenn es nicht dazu führt, dass die Muslime von Schaden getroffen werden. Jene die es unterließen, taten dies aufgrund der geringen Anzahl der Muslime und anderer solcher Gründe, ebenso wie der Prophet g es unterließ die Juden zu vertreiben, bis sie letztlich von Umar Ibn al-Chattab vertrieben wurden.“ [Madschmu al-Fatawa] Wenn die Zerstörung, Ruinierung oder Erbeutung der Kirchen nicht mehr verboten ist – aufgrund der Abwesenheit eines Abkommens mit ihnen oder aufgrund einer Annullierung des Abkommens – werden diese wie der Rest ihres Besitzes, der den Muslimen erlaubt zu verwenden ist in dem, was für sie erlaubt ist. Imam Ibn Taymiyyah r sagte: „Wenn ihr Abkommen gebrochen wird, wird es erlaubt die Kirchen von [den Ländern die durch ein] Abkommen [erobert wurden] zu nehmen, geschweige denn die Kirchen der [Länder die mit] Gewalt [genommen wurden], genauso wie der Prophet g das nahm was [den Juden der Stämme von] Quraydha gehörte und Nadir, als sie ihr Abkommen übertraten, denn derjenige, der ein Abkommen übertritt ist schlimmer als ein Kafir Asli (d.h. einer der ursprünglich ein Kafir war, im Gegensatz zu einem Murtadd).“ [Masail fil-Kanais] Der Prophet g und seine Gefährten ruinierten und zerstörten den Besitz und die Häuser der Mu10

Feature

schrikin, wie es in der Schlacht von Chaybar geschah. Allah c sagte: {So dass sie ihre Häuser mit ihren (eigenen) Händen und den Händen der Gläubigen zerstörten. Darum zieht die Lehre daraus, o die ihr Einsicht besitzt.} [Al-Haschr: 2] Er c sagte auch: {Was an Palmen ihr umgehauen habt oder auf ihren Wurzeln habt stehenlassen, so geschah es mit Allahs Erlaubnis, und damit Er die Frevler in Schande stürze.} [Al-Haschr: 5] Und der Prophet g handelte ebenso in Taif. Des Weiteren sagte asch-Schafi r: „Und es ist nicht verboten für sie (d.h. die Muslime) es zu verbrennen oder es zu ruinieren (d.h. ihren Besitz), bis sie entweder Muslime oder Ahl adh-Dhimma werden, oder bis etwas von ihrem Besitz, den die Muslime tragen und fortschaffen können in ihre Hände fällt – es ist nicht erlaubt dieses zu verbrennen, weil es zum Besitz der Muslime wurde und sie können alles außer diesem verbrennen, das nicht getragen werden kann.“ [al-Umm] Das Erlauben ihres öffentlichen Besitzes (so wie die meisten ihrer Kirchen) ist sogar noch passender, weil es kein Besitz ist der nur einem Individuum von ihnen gehört. Deswegen ist das Anvisieren dieser Kirchen mit Ruinierung und Zerstörung eine Angelegenheit die erlaubt ist in der Scharia und es ist erlaubt dies als ein Mittel zu verwenden, um sich Allah c anzunähern. Bekämpft sie und Allah wird sie durch eure Hände bestrafen... Durch all die zuvor erwähnten Dinge können wir sehen, dass die Christen – inkl. den Christen von Misr – keinen Schutz bzgl. ihres Bluts und ihrem Besitz haben, weil sie kriegerisch sind und keine Dhimma haben. Wenn einer von ihnen getötet wird, so ist sein Blut Abfall und ebenso ist es für die Muslime erlaubt ihren Besitz zu nehmen. Und von den größten Wegen der Schadenszufügung ist es ihnen Schaden zuzufügen und ihre Kämpfer zu töten – besonders ihre Tawaghit, sowie ihre Anführer des Kufrs, selbst wenn dies dazu führt, dass jenen Schaden zugefügt wird, die nicht zur Tötung ins Ziel genommen werden dürfen – und das Anvisieren ihrer Kirchen und Klöster mit Zerstörung und Ruin, bis sie an Allah den Allmächtigen glauben oder willig die Dschizya geben, während sie unterworfen sind. Allah weiß es am besten und alles Lob gebührt Allah, dem Herrn der Schöpfung.

Die Stämme der Quraysch waren sich bei der Boykottierung der Muslime und ihrer Zurücklassung mit Bani Haschim im Bergpass von Abu Talib einig. Dies hielt drei Jahre lang an. Während dieser Zeit verkauften sie ihnen nichts und kauften nichts von ihnen, bis sie nichts mehr zum Essen finden konnten, außer was sie von der Erde sammeln konnten. Die Gläubigen waren kurz davor umzukommen, wäre da nicht die Barmherzigkeit Allahs, die sie umfasste. Die Leute des Grabens (Ashab al-Uchdud) wurden ins Feuer geworfen, weil sie keine Kompromisse in ihrer Religion akzeptierten. Sie bevorzugten den Tod für die Sache Allahs. Dann ließ der Taghut seine Gräben graben und Feuer entzünden und befahl seinen Wächtern und Soldaten die Gläubigen ins Feuer zu werfen. Doch dann kam die verblüffende Überraschung: Anstatt schwach zu werden und zu fliehen, besagt keine der Überlieferungen, dass auch nur ein Einziger von ihnen zurückwich und flüchtete. Vielmehr finden wir den Mut und die Tap12

Artikel

ferkeit, wie sie einer nach dem anderen zum Feuer schritten - als ob der Junge in ihnen die Tapferkeit und Standfestigkeit verbreitet. Diese sind jene, die Freude daran hatten sich ihm anzuschließen, als ob sie Genuss empfinden bei der Aufopferung ihrer Seelen für ihre Religion. So waren sie die Sieghaften. Allah  bezeichnete es gar als {der große Erfolg} in Seiner Aussage: {Gewiss, diejenigen, die glauben und rechtschaffene Werke tun, für sie wird es Gärten geben, durcheilt von Bächen; das ist der große Erfolg.} [Al-Burudsch: 11] Von Anas Ibn Malik  wird berichtet, dass er sagte: „Mein Onkel Anas Ibn an-Nadr verpasste die Schlacht von Badr, so sagte er: ‚O Gesandter Allahs, ich verpasste die erste Schlacht, in der du die Muschrikin bekämpft hast. Doch wenn Allah mir gewährt die Muschrikin zu bekämpfen, so werde ich Ihm zeigen was ich mache!‘ Am Tag Uhud, als die Muslime zurückgedrängt wurden, sagte er: ‚O Allah, ich entschuldige mich bei dir wegen dem, was diese da - er meinte seine Gefährten - gemacht

haben und sage mich los von dem, was diese da - er und seelischer Tortur durchmacht bevor er seine meinte die Muschrikin - gemacht haben.‘ Darauf- Widersacher schadet. Oft wird er keine Ruhe finhin stoß er vor, da begegnete ihm Sad Ibn Muadh den und keine Freude empfinden nachdem er seine und sagte: ‚O Sad Ibn Muadh! Das Paradies, beim üble Handlung durchgeführt hat. Deswegen kosteHerrn von an-Nadr, wahrlich, ich vernehme seinen te al-Hadschadsch Ibn Yusuf verschiedene Formen Geruch nahe Uhud!‘ Sad sagte später: ‚Ich war nicht der seelischen Tortur als er Said Ibn Dschubayr töfähig, O Gesandter Allahs, zu tun was er tat.‘“ Anas tete, sodass er sogar keinen Schlaf fand, panisch von sagte: „Wir fanden an ihm mehr als 80 Schwerthiebe, Speerstöße und Pfeilschüsse vor. Wir fanden ihn tot und von den Muschrikin entstellt vor, so konnte ihn niemand erkennen, außer seine Schwester, die ihn anhand seiner Finger erkannte.“ So sagte Anas: „Wir dachten, dass diese Ayah über ihn und seinesgleichen herabgesandt wurde: {Unter den Gläubigen gibt es Männer, die das wahrgemacht Sie bekämpfen die Muslime nur, weil sie an Allah glauben haben, wozu sie sich Allah gegenüber verpflichteten.} [Al-Ahzab: 23]“ seinem Bett aufstand und sagte: „Was habe ich Said Und wir finden diese Bedeutung des Sieges im angetan?!“ Er befand sich in diesem Zustand der Hadith den Chabbab überlieferte, als er zum Ge- Trübsal und Gram bis er starb. sandten Allahs  kam und zu ihm sagte: „Wirst du Dies ist was wir mit Gewissheit wissen bei unnicht um Unterstützung für uns bitten? Wirst du serem Krieg mit dem arroganten Kreuz-tragenden nicht für uns beten?“ Er sagte: „Vor euch wurde ein Taghut Amerika... Trotz ihrer Gewalt und tyranMann in ein Loch gesteckt, das im Boden ausgeho- nischer Verwendung von Waffen und Ausrüstung, ben wurde. Daraufhin holte man die Säge, setzte werden sie von solch seelischer Erniedrigung und sie über seinen Kopf und er wurde damit entzwei moralischer Niedergeschlagenheit erfasst, dass die gesägt. Und dies brachte ihn nicht dazu, sich von Berge davon zerbersten würden, wenn ihnen dies seinem Glauben abzuwenden. Und er wurde mit anlasten würde. Eisenkämmen so gekämmt, dass sein Fleisch von Der Quran erklärte diese Realität, als Allah  seinem Knochen und Nerven abgekratzt wurden. sagt: {Da habt ihr sie doch geliebt, während sie Und dies brachte ihn nicht dazu sich von seiner Re- euch nicht lieben, und ihr glaubt an das gesamte ligion abzuwenden.“ [Überliefert bei al-Buchari]. Buch. Wenn sie euch treffen, sagen sie: „Wir glauVon den Arten des unsichtbaren Sieges, den nur ben.“ Wenn sie jedoch allein sind, beißen sie sich die Gläubigen sehen ist, dass der Feind der Wahr- in die Fingerspitzen vor Grimm gegen euch. Sag: heit, egal wie tyrannisch und haltlos er auch sein Sterbt an eurem Grimm! Gewiss, Allah weiß über mag, verschiedene Arten des moralischen Schadens das Innerste der Brüste Bescheid. Wenn euch et-

13

Die Mudschahidin für Allahs Sache werden oft mit Verwundung in der Schlacht getestet

was Gutes widerfährt, tut es ihnen leid. Wenn euch jedoch etwas Böses trifft, sind sie froh darüber. Wenn ihr aber geduldig seid und gottesfürchtig, wird euch ihre Arglist keinen Schaden zufügen. Allah umfasst, was sie tun.} [Al-Imran: 119-120] Und Allah  sagte: {Und Allah wies diejenigen, die ungläubig waren, mit ihrem Grimm zurück, ohne daß sie etwas Gutes erlangt hätten. Und Allah ersparte den Gläubigen den Kampf. Allah ist Stark und Allmächtig.} [Al-Ahzab: 25] Und von den Dingen die den Leuten verborgen bleiben die keine Einsicht haben ist die Erwartung des vollständigen Lebens welches Allah seinen Verbündeten und aufrichtigen Anbetern versprochen hat. Er  sagte: {Und meine ja nicht, diejenigen, die auf Allahs Weg getötet worden sind, seien (wirklich) tot. Nein! Vielmehr sind sie lebendig bei ihrem Herrn und werden versorgt} [Al Imran: 169] Wer nicht vom Schwert umkommt, der stirbt von etwas anderem. Die Arten sind verschieden, doch der Tod ist eins. Das Vorangegangene verdeutlicht für uns das vollständige Verständnis des Sieges: Dass es uns nicht möglich ist die Art des Sieges zu definieren die wir wirklich wollen. Und von den Gründen der Standfestigkeit und Todesverachtung, die wir in Falludscha sahen, dass der Prophet  uns informierte, dass es von den Zeichen des Sieges des Islams ist, dass keine Macht auf dieser Erde jemals in der Lage sein wird alle Gläu14

Artikel

bigen zu besiegen, wie es zur Zeit Nuhs oder am Anfang der Botschaft Muhammads befürchtet wurde. Dies, weil der Gesandte Allahs  erklärte, dass der Dschihad auf der Welt aktiv bestehen bleiben wird: „Eine Gruppe von meiner Ummah wird nicht aufhören mit dem Befehl Allahs zu stehen – ohne geschädigt zu werden von denen die sie im Stich lassen oder sich ihnen widersetzen – bis Allahs Befehl kommt während sie so sind.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim von Muawiyah.] Der Sieg und das Schicksal dieser Religion ist in der Hand Allahs . Er hat uns bzgl. der Religion eine Garantie und ein Versprechen gegeben. Wenn Er will gibt Er ihr den Sieg und die Überhand, und wenn Er will verschiebt er es und verspätet es. Denn Er ist der Weise und Wissende über Seine Angelegenheiten. Wenn er es verlangsamt, so ist es aufgrund einer vorbestimmten Weisheit in der Gutes für den Iman und die Gläubigen ist. Und keiner ist mehr auf die Wahrheit und ihre Leute bedacht als Allah. {An jenem Tag werden die Gläubigen froh sein * über Allahs Hilfe. Er hilft, wem Er will, und Er ist der Allmächtige und Barmherzige. * Das (ist) Allahs Versprechen. Allah bricht Sein Versprechen nicht, aber die meisten Menschen wissen nicht.} [Ar-Rum: 4-6] Denke nicht, dass der Ruhm eine Dattel ist, die du essen kannst. Du wirst den Rum nicht erreichen, bis du von der Geduld kostest. Denn wahrlich Allah  – Seine Macht ist gran-

dios und Seine Gewaltigkeit enorm – Er beschert den Gläubigen manchmal den Sieg und manchmal prüft Er sie, indem Er von ihnen diesen Segen zurückhält und lässt sie den Geschmack der Geduldsprobe kosten. Dies aufgrund von Weisheiten die Er bestimmt hat und kennt. Allah segnet womöglich im Kummer, selbst wenn er gewaltig ist. Und manche des Volkes prüft Allah mit Segnungen. Ibn al-Qayyim  erwähnte in Zad al-Maad einige dieser Weisheiten auf. Er sagte: Dazu gehört, dass dies von den Anzeichen der Gesandten ist, wie Hiraql zu Abu Sufyan sagte: „Habt ihr ihn bekämpft?“ Er sagte: „Ja.“ Er sagte: „Wie ist der Krieg zwischen euch und ihm?“ Er sagte: „Abwechselnd – Manchmal gewinnt er und ein manchmal gewinnen wir.“ Er sagte: „So werden die Gesandten leidgeprüft und dann wird das Ende für sie sein.“ [Überliefert bei a-Buchari und Muslim] Dazu gehört, dass der aufrichtige Gläubige vom lügenden Munafiq unterschieden wird, denn die Muslime, als Allah ihnen die Oberhand über ihre Feinde am Tag von Badr gab und ihr Ruf größer wurde, und es gab jene die nur oberflächlich in den

Islam eintraten aber nicht innerlich. So gebietet die Weisheit Allahs  für Seine Sklaven eine Prüfung die zwischen dem Muslim und dem Munafiq unterscheidet. So kamen die Munafiqin in dieser Schlacht zum Vorschein, sie sprachen über das was sie zu verheimlichen pflegten, ihr fehlerhafter Weg wurde deutlich, und ihr Gesten wurden zu deutlichen Aussagen – und die Leute wurden auf deutliche Weise aufgeteilt: Muminin, Kuffar und Munafiqin. Und die Muminin erkannten, dass es einen Feind in ihren Reihen gibt der mit ihnen ist und sich nicht von ihnen trennt, so bereiteten sich für sie vor und hüteten sich vor ihnen. Dazu gehört, dass falls Allah  den Muminin stets den Sieg gewähren würde und ihnen stets die Oberhand über ihre Feinde an jedem Ort geben würde, und ihnen immer die Festigung (Tamkin) und Unterwerfung ihrer Feinde gewähren würde, so würden ihre Seelen tyrannisch, hochmütig und arrogant werden. Sie würden mit Unterstützung und Sieg in der gleichen Situation sein wie wenn Er ihnen keine Versorgung gibt. Aber Seine Sklaven werden nicht verbessert außer durch gute und schlechte Zeiten, Erschwernis und Erleichterung, und Armut und Wohlstand. Und Allah verwaltet die Angelegenheiten Seiner Sklaven gemäß Seiner Weisheit - und Er weiß über sie Bescheid und ist

Sie kehren nur verwundet, tot oder psychisch krank zurück

15

Achtsam auf sie. Dazu gehört, dass die Knechtschaft Seiner Verbündeten und Seiner Partei zur Zeit der Freude und zur Zeit des Kummers hervorgebracht wird, bei dem was sie lieben und bei dem was sie verabscheuen, im Zustand ihres Sieges und im Zustand des Sieges ihrer Feinde. Wenn sie standfest auf dem Gehorsam und der Knechtschaft verbleiben, bei dem was sie lieben und bei dem was sie verabscheuen, so sind sie wahrlich Seine Sklaven, nicht so wie jener der Allah nur bei Freude, Segen und Gesundheit gehorcht. Dazu gehört, dass wenn Er sie mit Niederlage und Unterwerfung prüft, sie bescheiden, gebrochen und unterwürfig sind, bis sie Seine Macht und Unterstützung ersuchen. Denn die Entfernung der Unterstützung bringt nur die Herrschaft der Erniedrigung und Gebrochenheit. Allah  sagte: {Allah hat euch doch schon in Badr geholfen, als ihr verächtlich erschient.} [Al Imran: 123] Und Er sagte: {Und auch am Tag von Hunayn, als eure große Zahl euch gefiel, euch aber nichts nutzte.} [At-Taubah: 25] Wenn Er  Seinen Sklaven ehren will, ihm Macht verleihen will und ihn unterstützen will, so erniedrigt Er ihn erst. Und Seine Verbesserung, Stärkung und Unterstützung ist entsprechend wie viel Erniedrigung und Gebrochenheit er erlebte. Dazu gehört, dass Allah  für Seine gläubigen Diener Behausungen im Aufenthaltsort Seiner Großzügigkeit vorbereitet hat – ihre Taten werden sie nicht erreichten, doch sie werden sie nur erhalten durch die Prüfung und Drangsal. So wird Er für sie die Mittel hervorbringen durch die sie diese Behausungen erreichen werden durch das Auferlegen von Prüfungen und Drangsal auf sie. Ebenso gewährt Er ihnen den Erfolg zur Ausführung tugendhafter Tagen, die von der Gesamtheit der Mittel zu ihrer Erreichung sind. Dazu gehört, dass die Seelen fortwährende Gesundheit, Sieg und Reichtum durch Tyrannei und Eile erhalten. Dies ist eine Krankheit die sie vom ernsthaften Fortschreiten zu Allah und zum Jenseits abhält. Wenn ihr Herr, ihr Besitzer und ihr Barmherziger für sie will, dass sie Seine Ehre erhalten, so bestimmt er für sie einen Test und eine Prüfung als Medizin für diese behindernde Krankheit. So ist dieser Test und diese Prüfung wie der Arzt, der dem Kranken die verabscheute Medizin verabreicht, um seine Krankheiten zu entfernen – und wenn er es

16

Artikel

unterlassen würde, so würden die Krankheiten ihn überkommen und zu seinem Verderben führen. Dazu gehört, dass die Schahada (Märtyrium) bei Allah zu den höchsten Stufen Seiner Verbündeten gehört. Die Märtyrer sind die ganz besonders Nahestehenden von Seinen Sklaven und nach der Stellung der Siddiqin gibt es keinen Rang außer die Schahada. Und Er  liebt es von Seinen Dienern Märtyrer zu nehmen, ihr Blut fließt für Seine Liebe und Sein Wohlgefallen und sie verfolgen Sein Wohlgefallen und Seine Liebe auf Kosten ihrer selbst. Es gibt keinen Weg zur Erreichung dieser Stufe, außer durch die Verwendung der Mittel zur Dominierung des Feindes. [Ende des Zitats.] Allah  sagt: {Vorgeschrieben ist euch zu kämpfen, obwohl es euch zuwider ist. Aber vielleicht ist euch etwas zuwider, während es gut für euch ist, und vielleicht ist euch etwas lieb, während es schlecht für euch ist. Allah weiß, ihr aber wißt nicht.} [Al-Baqarah: 216] Imam Ibn al-Qayyim sagt in al-Fawaid: In dieser Ayah sind mehrere Weisheiten, Geheimnisse und Nutzen für den Sklaven. Denn der Sklave, wenn er weiß, dass das was er verabscheut etwas bringen könnte das er liebt, und dass das was er liebt etwas bringen könnte das er verabscheut, so wird es sich nicht sicher fühlen vor dem Schädlichen das ihm Freude gibt, noch wird er die Hoffnung aufgeben Freude zu gewinnen von etwas das ihm schädlich ist, weil er die Konsequenzen nicht kennt. Denn wahrlich Allah weiß, was der Sklave nicht weiß. Dies macht viele Dinge notwendig. Dazu gehört, dass nichts nützlicher für ihn ist, als die Ausführung des Befehls, selbst wenn es ihm anfangs schwer fällt. Dies, weil dessen Konsequenzen allesamt Gutes, Fröhlichkeit, Genuss und Freuden sind – selbst wenn seine Seele es verabscheut. Und gleichermaßen ist für ihn nichts schädlicher als das Ausführen des Verbotenen, selbst wenn seine Seele danach gelüstet und ihm zugeneigt ist, denn die Konsequenzen sind allesamt schlecht, schmerzhaft, Störung, und Elend. Und die Eigenschaft des Verstands ist es, fähig zu sein leichten Schmerz zu ertragen, um einen größeren Genuss und viel Gutes zu erhalten, ebenso wie er fähig ist einen kleinen Genuss zu vermeiden, weil es zu einem größeren Schmerz und lang-anhaltendem Übel führt. Und zu den Geheimnissen dieser Ayah gehört,

dass der Sklave sich demjenigen (d.h. Allah) anvertraut der die Konsequenzen der Dinge kennt und dass er zufrieden mit dem ist das Er auswählt und für ihn bestimmt, da er ein gutes Resultat davon erwartet. Und dazu gehört, dass er seinem Herrn keine eigenen Empfehlungen heben sollte bzgl. dem was sein Herr für ihn ausgewählt hat, noch so sollte er Ihn nach dem fragen worüber er kein Wissen hat, denn es könnte sein, dass es ihm Schaden und den Ruin bringt während es ihm nicht bewusst ist. Stattdessen wählt er nichts über der Entscheidung seines Herrn, und bittet Ihn nur darum das auszuwählen was am Besten für ihn ist und dass Er ihn zufrieden macht mit dem was Er für ihn auswählt – denn es gibt nichts Nützlicheres für ihn als das. Und dazu gehört, dass er seine Angelegenheit vollständig Allah überlässt und zufrieden ist mit was auch immer Er für ihn auswählt, er bittet Ihn um Stärke, Entschlossenheit und Geduld um durchzuhalten, dass Er alles Übel abhält das ihn hätte treffen können wenn er seine eigene Entscheidung gemacht hätte, und dass Er ihm die guten Konsequenzen zeigt von dem was Er für ihn ausgewählt hat über die Konsequenzen von dem was er für sich selbst ausgewählt hätte. Und dazu gehört, dass Er ihn befreitet von den ermüdenden Gedanken bzgl. den verschiedenen Wahlmöglichkeiten, sein Herz von allen Entscheidungen und Angelegenheiten der Verwaltung entleert, die ihn aufsteigen und fallen lassen würden, während er weiß, dass es keine Fluch von dem gibt was für ihn vorbestimmt wurde. Sodass wenn er mit Allahs Auswahl zufrieden ist, so trifft ihn die Vorbestimmung während er lobenswert und dankbar ist und in der Lage damit umzugehen. Wenn nicht, so würde ihn die Vorbestimmung treffen während er tadelnswert ist und unfähig damit umzugehen, denn dies war seine eigene Entscheidung. Und wann auch immer seine Überantwortung der Angelegenheiten und Zufriedenheit gut sind, so umgibt ihn das was vorbestimmt wurde mit Sympathie und Gunst, so dass er darin verweilt, geschützt von seiner Sympathie von seinen Gefahren und seine Gunst macht das was vorbestimmt wurde einfach für ihn im Umgang. Wenn die Vorbestimmung den Sklaven durchdringt, eine von den größten Ursachen des Einflusses auf ihn ist das was ihn dazu drängt es

zu verwerfen. So gibt es nichts nützlicheres für ihn als die Hingabe und sich vor der Vorbestimmung zu unterwerfen, als ob er tot ist. Denn wahrlich, die Raubtiere geben sich nicht damit zufrieden von Kadavern zu zehren. [Ende des Zitats.] Im Sitzen erinnerte sie mich an Allah Und die Tränen von ihren Angelegenheiten rollten ohne Ende. O Tochter meines Onkels, die Bestimmung Allahs führte mich Im Zwang, wie könnte ich denn verhindern was Allah getan hat? Und wenn ich zurückkomme, so brachte mich der Herr der Schöpfung zurück, Und wenn ich meinen Herrn treffe, so suche nach einem Ersatz. Ich war weder verkrüppelt noch blind um entschuldigt zu sein, Noch wie jene die eng waren, unfähig einen Weg zu finden. At-Tabari überlieferte in seinem Tarich von Ibn Ishaq, dass ein Mann von den Gefährten des Gesandten Allahs  sagte: „Ich erlebte Uhud mit dem Gesandten Allahs  – ich und ein Bruder von mir – da kehrten wir beide verwundet zurück. Als der Muezzin des Gesandten Allahs  zum Hinausgehen und Jagen des des Feindes rief, sagte ich zu meinem Bruder, oder er sagte zu mir: ‚Verpassen wir eine Schlacht (Ghazwah) mit dem Gesandten Allahs ?‘ Bei Allah, wir hatten kein Tier zum Reiten und waren schwer verwundet. Doch wir zogen mit dem Gesandten Allahs . Ich war weniger verwundet, wenn er unfähig war trug ich ihn ein wenig und er lief ein wenig, bis wir die Muslime erreichten.“ Abu ad-Darda sagte: „Der Gipfel des Imans ist die Geduld bei der Bestimmung und die Zufriedenheit bei der Vorbestimmung (Qadar).“ Und mit dieser Medizin behandeln wir unsere Wunden die hier und dort erscheinen.

17

Jede Frau die von Allah den Segen der Niederkunft im Islamischen Staat erhalten hat sollte sich diese enorme Gunst zu Nutzen machen – eine Gunst die Allah  vielen anderen Frauen nicht gewährt hat. Sie sollte sich äußerst anstrengen um ihre Kinder gottgefällig zu und nutzbringend für ihre Ummah zu erziehen. Und warum auch nicht? Denn sie ist die erziehende, pflegende und lehrende Mutter, während die Väter entweder für die Sache Allahs arbeiten oder im Ribat stationiert sind. Abdullah Ibn Umar  sagte: „Ich hörte den 18

Schwestern

Gesandten Allahs  sagen: ‚Jeder von euch ist ein Hirte und jeder von euch ist verantwortlich für seine Herde. Der Mann ist ein Hirte über seine Familie und ist verantwortlich für seine Herde, die Frau ist eine Hirtin im Hause ihres Ehemanns und ist verantwortlich für ihre Herde, und der Diener ist ein Hirte über den Besitz seines Herrn und ist verantwortlich für seine Herde.‘“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Die Gelehrten definierten den Hirten als den vertrauenswürdigen Wächter, der das Wohlbefinden der ihm anvertrauten Sache verfolgt. So ist es

notwendig für ihn es gerecht zu behandeln, seine Interessen zu verfolgen und er wird gefragt werden ob er seinen Verpflichtungen bzgl. seiner Herde nachgekommen ist oder nicht. Wenn der Prophet  sagt: „Die Frau ist eine Hirtin im Hause ihres Ehemanns und ist verantwortlich für ihre Herde,“ so ist dies eine gewaltige Amanah, die der muslimischen Frau anvertraut wurde, und die großen Lohn und Belohnung enthält wenn sie das erfüllt was für sie bzgl. ihrer Herde – ihre Kinder – verpflichtend ist. Es enthält ebenfalls Warnung und Strafe falls sie diese Amanah vernachlässigt und nachlässig bzgl. ihrer Herde ist. Allah  sagte: {O die ihr glaubt, bewahrt euch selbst und eure Angehörigen vor einem Feuer, dessen Brennstoff Menschen und Steine sind} [At-Tahrim: 6] Ibn Umar  sagte zu einem Mann: „Diszipliniere deinen Sohn, denn du wirst bzgl. ihm befragt werden: ‚Wofür hast du ihn diszipliniert und was hast du ihm beigebracht?‘ Und er wird bzgl. seinem rechtschaffenen Verhalten dir gegenüber und seinem Gehorsam zu dir befragt werden.“ [Überliefert bei al-Bayhaqi] Beginne mit dem Tauhid Die erste Sache die eine muslimische Frau tun muss wenn ihr Nachwuchs anfängt zu sprechen ist es ihnen das Glaubensbekenntnis „La Ilaha illa Allah wa Muhammad Rasulullah“ zusammen mit dessen Bedeutung beizubringen. Es wird von Ali Ibn alHusayn  berichtet, dass er sein Kind belehrte: „Sag: ‚Ich glaube an Allah und mache Kufr an Taghut.‘“ [Überliefert bei Ibn Abi Schaybah.] Gleichermaßen sollte die Mutter ihrem Kind die die drei Fundamente beibringen: „Wer ist dein Herr?“, „Was ist deine Religion?“ und „Wer ist dein Prophet?“ Ebenso sollte sie das Kind fragen: „Wo ist Allah?“ und „Was ist der Quran?“ Sowie andere solche Fragen die eine stabile Grundlage für die richtige Aqidah und den reinen Tauhid in dem Kind errichten. Und von den schönsten Dingen die ein Kind lernen kann ist, dass Allah  mit Seinem Sklaven ist. So lernt das Kind sich vor Allah  zu fürchten, verehrt innerlich die Angelegenheit seines Schöpfers und fühlt, dass Er das Kind im Geheimen und Öffentlichen beobachtet. Abdullah at-Tustari  pflegte als Kind vor dem Schlafengehen mehrfach „Allah beobachtet mich. Allah sieht mich. Allah ist mit mir.“ zu sagen. [Überliefert von Ibn Abi Schaybah]

Die Rechtschaffenheit der Mutter ist ein Grund für die Besserung ihrer Kinder Es obliegt der vorbildlichen, lehrenden Mutter, sich selbst zu verbessern, sodass sie bei der Erziehung ihres Nachwuchses in ihrem Zuhause erfolgreich sein kann, denn wahrlich die Tugendhaftigkeit der Herde entspricht der Tugendhaftigkeit des Hirten und die Tugendhaftigkeit der Kinder entspricht der Tugendhaftigkeit der Mutter. Ibn Abi ad-Dunya überlieferte, dass Atabah Ibn Abi Sufyan zum Lehrer seines Sohnes sagte: „O Abu Abd as-Samad, möge dein erstes Mittel zur Besserung meiner Kinder sein, dass du dich selbst verbesserst, denn wahrlich ihre Mängel entsprechend deiner Mangelhaftigkeit. Sie werden das was du tust als gut ansehen und das als Unsittlich ansehen was du so einschätzt.“ [An-Nafaq ala-l-Iyal] Die Gewöhnung des Nachwuchses an die Enthaltsamkeit (Zuhd) und eine harte Lebensweise Die Mutter sollte ebenfalls in ihren Kindern das ein Verständnis dafür zu kultivieren, dass diese Dunya ein Ort der Reise ist und dass das Jenseits der Ort der ständigen Niederlassung ist. Allah  sagte auf der Zunge des Gläubigen in der Familie des Pharao (Firaun): {O mein Volk, dieses irdische Leben ist nur Nießbrauch; das Jenseits aber ist die Wohnstätte zum (bleibenden) Aufenthalt.} [Ghafir: 39] Daher sollten die Kinder Zuhd bzgl. dieser vergänglichen Dunya praktizieren, sodass das diesseitige Leben unbedeutend und dass Jenseits wichtig für sie wird. Die Mutter sollte sie mit einem schwierigen Leben erziehen und mit einem Aspekt des harschen Lebens. Sie sollte ihnen die Bedeutung von Zuhd lehren und die Tatsache, dass die Segnungen die sie genießen vergänglich sind. Und es gibt nichts Besseres in dieser Hinsicht als die Biographie des Propheten , dem Imam aller Asketen. Urwah sagte: „Aischah sagte: ‚Wir sahen eine Mondsichel, und dann eine andere, und dann eine andere – drei Mondsicheln in zwei Monaten – und kein Feuer wurde in den Häusern des Gesandten Allahs  angezündet.‘ Ich sagte: ‚O meine Tante, was versorgte euch?‘ Sie sagte: ‚Die zwei schwarzen Dinge – Datteln und Wasser. Doch der Gesandte Allahs  hatte Nachbarn von den Ansar die einige Schafe besaßen und uns von ihrer Milch gaben.‘“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Abu Huraira  überlieferte, dass der Prophet  sagte: „O Allah, mache den Unterhalt der Familie Muhammads nahrhaft.“ [Überliefert bei al-Buchari 19

Ein Soldat der Chilafah der von seiner Mutter zum Dschihad angespornt wurde

und Muslim] Ibn Hadschar sagte: „‚Nahrhaft‘ bedeutet: Mache ihre Versorgung so ausreichend, dass sie nicht auf lästige Weise zur Erniedrigung des Bettelns gezwungen werden und mache es nicht so üppig, dass sie zum Luxus und zur Ausweitung ihrer Beziehung zur Dunya angeregt werden.“ [Fath al-Bari] Ja, dies ist worum der Prophet  Ihn  für die Mitglieder seines Haushalts bat, obwohl Dschibril  zu ihm mit den Schlüsseln der Schätze der Erde kam, von denen er sich enthielt. Abu Huraira  sagte: „Die Familie Muhammads aß sich nie satt bis seine Seele genommen wurde.“ [Überliefert bei al-Buchari] Und hier ist der Prophet  – der Auserwählte und Geliebte Allahs, und der Beste Seiner Schöpfung – am Schlafen auf einer Matte aus Dattelpalmfasern, sodass er von seinen Seiten blutete. Umar  sah ihn und begann deswegen zu weinen, da sagte der Prophet  zu ihm: „Was bringt dich zum Weinen?“ So sagte er: „O Allahs Gesandter, Chosrau und Cäsar haben was sie haben [an Luxus], doch du bist der Gesandte Allahs.“ Da sagte der Prophet : „Bist du nicht zufrieden damit, dass für sie die Dunya und für uns das Jenseits ist.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] So war der Zustand unseres Propheten – möge Allahs Segen und Frieden auf ihm sein – in dieser Dunya, und in diesem Zustand muss die Generation der Chilafah großgezogen werden, so dass sie zu einer harten und standfesten Generation werden, die durch das Leben getestet und gestärkt wurden, damit sie sich dadurch vorbereiten kann auf das Bewahren der Amanah, dem Erheben des Banners und zur Übernahme der Autorität im Lande. Abu Uthman an-Nahdi sagte: „Ein Brief kam zu uns von Umar

20

Schwestern

Ibn al-Chattab, in dem er sagte: ‚Gewöhnt euch an einfaches Essen und raue Kleidung. Eignet euch eine rauhe Lebensart an, bereitet euch vor und versammelt euch, bewahrt einen Lebensstil als ob ihr Maadd1 seid, und hütet euch vor Komfort und der Kleidung der nicht-Araber.‘“ [Überliefert bei at-Tahawi in Scharh Maani al-Athar] Ihre Erziehung zur Liebe zum Kämpfen für die Sache Allahs Zu den größten Segnungen Allahs auf den Löwenjungen in der Chilafah – die die Mutter erkennen sollte und sich zu Nutzen machen sollte, und für die sie Allah  dankbar sein sollte – ist, dass sie in einem Zuhause unter der Aufsicht eines MudschahidVaters erzogen werden. So wachsen sie auf, während sie sich gewöhnt haben an den Anblick von Waffen und Ausrüstung, inkl. Gewehren, taktischen Westen, Munition, Granaten und Sprengstoffgürtel. Gleichermaßen führt das Anschauen der Videoveröffentlichungen der Mudschahidin und das Verfolgen ihrer verschriftlichten und ausgestrahlten Nachrichten zur Stärkung der Liebe für den Dschihad und die Mudschahidin im Herzen der Löwenjungen, sowie zur Vergrößerung des Hasses auf den Feind. Es kann sein, dass die Mutter von manchen Leuten kritisiert wird, die argumentieren, dass die Art und Weise wie sie ihre Kinder aufzieht sie ihrer Kindheit beraubt und ihre Unschuld zerstört. Zu solchen Leuten sagen wir: Abu Yala überlieferte mit 1 Gemeint ist Maadd Ibn Adnan, einer der Vorfahren der Araber von Quraysch.

Die Erziehung der Kinder in den Ländern der Chilafah ist ein Segen von Allah

einer authentischen Kette (Isnad), dass Abu Huraira  sagte: „Al-Hasan und al-Husayn  rungen vor dem Gesandten Allahs , und der Gesandte Allahs  sagte: ‚Komm schon, Hasan!‘ (d.h. er feuerte ihn an). Da sagte Fatima : ‚O Gesandter Allahs, warum sagst du: „Komm schon, Hasan“?‘ Er sagte: ‚Wahrlich, Dschibril  sagt: „Komm schon, Husayn!“‘“ Al-Bukhari überlieferte in seinem Sahih, dass Abd al-Rahman Ibn Awf sagte: „Ich stand am Tag von Badr in der Schlachtformation und schaute zu meiner Rechten und zu meiner Linken und fand mich selbst zwischen zwei jungen Knaben von den Ansar und wünschte mir, dass ich zwischen anderen stehen würde die stärker sind als sie. Einer von ihnen zwinkerte mir zu und sagte: ‚Onkel, erkennst du Abu Dschahl?‘ Ich sagte: ‚Ja, aber warum fragst du, Neffe?‘ Er sagte: ‚Es hat mich erreicht, dass er den Gesandten Allahs  beschimpft hat und bei dem in dessen Hand meine Seele ist, wenn ich ihn sehe werde ich ihn nicht verlassen bis der erste von uns dem der Tod bestimmt ist stirbt.‘ Dann zwinkerte mir der andere zu und sagte das Gleiche. Ich war erstaunt darüber und sobald ich Abu Dschahl zwischen den Leuten umherstreifen sah sagte ich zu ihnen: ‚Könnt ihr nicht sehen? Dies ist euer Freund nach dem ihr fragt.‘ So eilten sie zu ihm und er konfrontierte sie. Dann schlugen sie auf ihn ein bis sie ihn töteten und danach begaben sie sich zum Gesandten Allahs  und informierten ihn. Da sagte er: ‚Wer von euch beiden hat ihn getötet?‘ Beide sagten: ‚Ich habe ihn getötet.‘ Er sagte: ‚Habt ihr eure Schwerter abgewischt?‘ Sie sagten: ‚Nein.‘ So schaute der Gesandte Allahs  auf beide Schwerter und sagte: ‚Ihr beide habt ihn getötet.‘“

In al-Bidayah wan-Nihayah wird überliefert, dass Hischam Ibn Urwah sagte: „Das Erste was Abdullah Ibn az-Zubayr sagte als er klein war, war: ‚Das Schwert. Das Schwert.‘ Und er hörte nicht auf es zu sagen. Als az-Zubayr dies hörte sagte er: ‚Bei Allah, du wirst einen Sieg haben und einen anderen, und einige mehr.‘“ Urwah Ibn az-Zubayr berichtete, dass az-Zubayr seinen Sohn Abdullah am Tag [der Schlacht] von Yarmuk auf einem Pferd sattelte als er Zehn Jahre alt war und vertraute ihn einem anderen Mann an. [Überliefert bei al-Bukhari] Die Betonung der Wichtigkeit der arabischen Sprache Wie wunderbar wäre es, wenn die muslimische Mutter sich bemühen würde, dass ihre Kinder Arabisch sprechen und sicherstellt, dass ihr Arabisch korrekt und frei von sprachlichen Fehlern ist, und danach zu streben ihnen Arabisch beizubringen wenn sie nicht Araber sind, so dass sie die Angelegenheiten ihrer Religion erlernen können und sich mit der Dschamaah der Muslim vermischen und assoziieren. Al-Chatib al-Baghdadi überlieferte, dass Ali, Ibn Abbas und Ibn Umar  ihre Kinder zu schlagen pflegten wenn diese sprachliche Fehler machten. So bedeutsam war ihre Sorge um die Sprache in der das Buch Allahs offenbart wurde. Wir bitten Allah uns tugendhafte Nachkommen zu gewähren und von uns eine Generation hervorzubringen die den Dschihad für Seine Sache führt und Seiner Religion den Sieg bringt.

21

22

Artikel

Schaych Sulayman Ibn Abd Allah Ibn Muhammad Ibn Abd al-Wahhab sagte in seinem Buch „Taysir alAziz al-Hamid fi Scharh Kitab at-Tauhid“ im Kapitel „Und wer den Gelehrten (Ulama) und Anführern (Umara) gehorcht, beim Verbieten von dem was Allah erlaubte und beim Erlauben von dem was Allah verbat, so hat er sie als Herren neben Allah genommen:“ Der Gehorsam gehört zu den Arten der Anbetung (Ibadah), tatsächlich ist er die Anbetung (Ibadah) an sich. Denn es ist der Gehorsam Allahs beim Befolgen dessen was Er anbefohlen, hat auf den Zungen Seiner Gesandten . Und niemandem von der Schöpfung wird gehorcht, außer wenn sein Gehorsam im Gehorsam Allahs beinhaltet ist. Und wenn nicht, so gebührt niemandem der Gehorsam in Unabhängigkeit [vom Gehorsam Allahs]. Und das Beabsichtigte hier ist der spezifische Gehorsam beim Verbieten des Erlaubten oder beim Erlauben des Verbotenen. Wer einem Geschöpf außer dem Gesandten  – der nicht aus eigener Neigung redet – darin gehorcht, so ist dieser ein Muschrik. So hat es Allah  in Seiner Aussage verdeutlicht: {Sie haben ihre Gelehrten} d.h. ihre Gelehrten {und ihre Mönche} d.h. ihre Anbeter {zu Herren genommen außer Allah, sowie al-Masih Ibn Maryam, wo ihnen doch nur befohlen worden ist, einem einzigen Gott zu dienen. Es gibt keinen Gott außer Ihm. Preis sei Ihm! (Erhaben ist Er) über das, was sie (Ihm) beigesellen.} [At-Taubah: 31] Und der Prophet  erläuterte, dass dies aufgrund ihres Gehorsams bei der Verbietung des Erlaubten und der Erlaubung des Verbotenen war, wie es im Hadith von Adiyy kam. Und wenn gesagt wird, dass Allah  sagte: {O die ihr glaubt, gehorcht Allah und gehorcht dem Gesandten und den Befehlshabern unter euch!} [An-Nisa: 59] Es wurde gesagt: Sie sind die Gelehrten (Ulama). Und es wurde gesagt: Sie sind die Anführer (Umara). Und beides sind zwei Überlieferungen von Ahmad. Ibn al-Qayyim sagte: „Und das Richtige ist, dass die Ayah beide Gruppen einschließt.“ Es wurde gesagt, dass ihr Gehorsam nur verpflichtend ist, wenn sie den Gehorsam Allahs und den Gehorsam Seines Propheten anbefehlen. So sind die Gelehrten die Verkünder des Befehls Allahs und Seines Gesandten. Und die Anführer sind seine Ausführer. Und hierbei wird ihr Gehorsam verpflichtend in Übereinstimmung mit dem Gehorsam zu Allah und Seinem Gesandten. Gemäß der Aussage des Gesandten : „Kein Gehorsam im Ungehorsam. Der Gehorsam ist nur im Guten.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Und er sagte: „Der Person obliegt das Hören und Gehorchen, solange ihm nicht der Ungehorsam anbefohlen wird. Wenn ihm der Ungehorsam anbefohlen wird, so gibt es kein Hören und

kein Gehorchen.“ Dies sind zwei authentische Überlieferungen und diese Ayah widerspricht nicht der Ayah in Surah Baraah1. Und Ibn Abbas sagte: „Felsen sind kurz davor (yuschiku) auf euch vom Himmel herabzufallen. Ich sage: ‚Allahs Gesandter  sagte,‘ während ihr sagt: ‚Abu Bakr und Umar sagte.‘“ [Bzgl.] seiner Aussage: „Yuschiku“ (kurz davor), so sagte Abu as-Saadat: „D.h. sich nähern, herannahen, näher kommen.“ Und diese Aussage wurde von Ibn Abbas über denjenigen gemacht, der mit ihm bzgl. Mutah al-Hadsch debattierte, während Ibn Abbas dies anbefahl, so stützte sich sein Diskussionsgegner auf das Verbot von Mutah al-Hadsch durch Abu Bakr und Umar, d.h. [sein Diskussionsgegner meinte damit, dass] diese beiden wissender sind als [Ibn Abbas] und mehr wert befolgt zu werden. So machte er diese Aussage, die im reinen Iman und der Fokussierung auf die Befolgung des Gesandten  fußt, selbst wenn ihm diejenigen die ihm widersprechen nicht zustimmen, wer auch immer es sein möge. Wie asch-Schafii sagte: „Die Gelehrten einigten sich darauf, dass derjenige dem eine Sunnah des Gesandten Allahs deutlich geworden ist, es ihm nicht zusteht sie aufgrund der Aussage einer anderen Person zu unterlassen.“ [Madaridsch as-Salikin] Wenn diese Aussage des Ibn Abbas bzgl. demjenigen war, der ihm anhand von Abu Bakr und Umar widerspricht, und sie sind ja wer sie sind, was denkst du dann über denjenigen, der den Sunan2 des Gesandten  aufgrund seines Imams und dem Gefährten seines Madhhabs dem er sich zuschreibt widerspricht?! So verwendet er seine Aussage als Richtschnur für den Quran und die Sunnah, was ihm entspricht akzeptiert er und was ihm widerspricht lehnt er ab und interpretiert es um. Und Allah ist derjenige der um Hilfe gebeten wird. Wie gut ist doch das was einige der Späteren sagten: Wenn ihnen in ihm der Beweis gefällig kommt Mit dem worauf sich die Vorväter befanden Waren sie damit zufrieden, und wenn nicht, sagten sie: „Die muss interpretiert werden!“ Und sie beeiferten sich zur Uminterpretierung

Zweifellos ist dies inbegriffen in der Aussage Allahs : {Sie haben ihre Gelehrten und ihre Mönche zu Herren genommen außer Allah} [At-Taubah: 31] Schaych Muhammad Ibn Abd al-Wahhab sagte: „Und Ahmad Ibn Hanbal sagte: ‚Ich wunderte mich über ein Volk, dass die Überlieferungskette (Isnad) und seine Authen1 Ein anderer Name für Surah at-Taubah. 2 Mehrzahl von Sunnah. 23

Die üblen Gelehrten halten eine Veranstaltung ab, um ihre Anhänger in die Irre zu führen

tizität kennt, [jedoch] zur Meinung Sufyans geht, wo doch Allah  sagt: {So sollen diejenigen, die Seinem Befehl zuwiderhandeln, sich vorsehen, dass nicht eine Fitnah sie trifft} [An-Nur: 63] Weißt du was diese Fitnah ist? Diese Fitnah ist der Schirk. Möglicherweise, wenn er manche seiner Aussagen ablehnen würde, so würde etwas von der Abweichung in sein Herz fallen, woraufhin er dann untergehen würde.‘“ Diese Aussage Ahmads wurde von al-Fadl Ibn Ziyad und Abu Talib überliefert. Abu al-Fadl berichtete von Ahmad: „Ich schaute in den Mushaf3 und fand den Gehorsam des Gesandten in 33 Stellen, danach las er {So sollen diejenigen, die Seinem Befehl zuwiderhandeln, sich vorsehen, dass nicht eine Fitnah sie trifft} [An-Nur: 63] und wiederholte sie und sagte: ‚Und die Fitnah ist nichts außer Schirk. Möglicherweise, wenn er manche seiner Aussagen ablehnen würde, so würde etwas von der Abweichung in sein Herz fallen, und sein Herz würde abweichen und ihn zerstören.‘ Und er las die Ayah: {Aber nein, bei deinem Herrn! Sie glauben nicht eher, bis sie dich über das richten lassen, was zwischen ihnen umstritten ist} [An-Nisa: 65]“ Abu Talib sagte über Ahmad, als ihm gesagt wurde, dass es Leute gibt die sich dem Hadith zuschreiben und dann gemäß der Ansicht Sufyans handeln: „Ich bin verwundert über ein Volk das den Hadith gehört hat und die Überlieferungskette (Isnad) und dessen Authentizität kennt, ihn [jedoch] verlassen und zur Meinung Sufyans und anderer gehen. Allah sagte: {So sollen diejenigen, die Seinem Befehl zuwiderhandeln, sich vorsehen, dass nicht eine Versuchung sie trifft oder schmerzhafte Strafe sie trifft.} [An-Nur: 63] Und weißt du was die Fitnah ist? Der Kufr. Allah  sagte: {Und Fitnah ist schwerwiegender als Töten.} [Al-Baqarah: 217] So wenden sie sich vom Hadith des 3 Das Buch in dem der Quran aufgeschrieben ist. 24

Artikel

Gesandten Allahs  ab und ihre Gelüste führen sie zur Meinung (Ray)“ Dies wurde von Schaych al-Islam erwähnt. Ich sagte: Und die Aussage über seine Verurteilung des Taqlid und die Ablehnung des Verfassens der Bücher der Meinung (Ray) ist sehr bekannt. Seine Aussage „Sie kennen den Isnad“ meint die Überlieferungskette des Hadith. Und mit „seine Authentizität“ meint er die Authentizität der Überlieferungskette und seine Authentizität ist ein Beweis für die Authentizität des Hadith. Seine Aussage „Und sie gehen zur Meinung Sufyans“ meint ath-Thauri, den Imam, den Asketen, den Anbeter, den Vertrauenswürdigen, den Juristen und er hatte Gefährten und sein Madhhab war bekannt, doch danach kam sein Madhhab zu einem Ende. Die Absicht Ahmad ist die Verurteilung desjenigen, der den Isnad des Hadith und seine Authentizität kennt und danach trotzdem blind Sufyan und anderen folgt und sich mit haltlosen Entschuldigungen herausredet. Entweder mit der Ausrede, dass das Nehmen des Hadith Idschtihad ist und dass seit geraumer Zeit kein Idschtihad mehr zulässig ist. Oder mit der Ausrede, dass dieser Imam dem er blind folgt wissender als er selbst sei, denn dieser Imam spricht ja nur anhand von Wissen und er verlässt diesen Hadith nur anhand von Wissen! Oder weil dies Idschtihad ist und es wird beim Mudschtahid vorausgesetzt, dass er wissend ist über das Buch Allahs, über die Sunnah des Gesandten Allahs  und das Abrogierende und Abrogierte davon, sowie das Authentische der Sunnah und das Schwache davon, und wissend über die Formen der Beweisführung und wissend über die arabische Sprache, Grammatik und Prinzipien ist. Und ähnliches von den Bedingungen die es möglicherweise nicht vollständig in Abu Bakr und Umar  gibt, wie es der Autor sagte.

Zu einem solchen Individuum wird gesagt: Dies, falls es authentisch ist. Denn ihre Absicht dabei ist der absolute Mudschtahid. Bzgl. dass dies eine Bedingung sein soll für die Erlaubnis zur Arbeit gemäß dem Buch und der Sunnah, so ist dies eine Lüge über Allah, Seinen Gesandten  und über die Imam-Gelehrten. Tatsächlich obliegt die Verpflichtung und Notwendigkeit auf dem Mumin, wenn er vom Buche Allahs und der Sunnah Seines Gesandten  erreicht wurde und die Bedeutung davon in einer Sache erkannt hat, dass er dementsprechend handeln muss, selbst wenn ihm dabei widersprochen wird. Dies wurde uns von unserem Herrn  und unserem Propheten  anbefohlen, und die Gelehrten - inklusive Abu Umar Ibn Abd alBarr und andere - waren sich darüber vollständig einig (Idschma), aber nicht die ignoranten und mit üblen Manieren ausgestatteten blinden Nachahmer (Muqallidin), denn ihresgleichen gehören nicht zu den Leuten des Wissens, und es gibt Idschma darüber, dass sie nicht von den Leuten des Wissens sind. Allah  sagte: {Folgt dem, was zu euch von eurem Herrn herabgesandt worden ist, und folgt außer Ihm keinen (anderen) Schutzherren! Wie wenig ihr bedenkt!} [Al-Araf: 3] Und Er  sagte: {Wenn ihr ihm (aber) gehorcht, seid ihr rechtgeleitet. Und dem Gesandten obliegt nur die deutliche Übermittlung (der Botschaft).} [An-Nur: 54] So attestierte Allah  demjenigen der dem Gesandten  gehorcht die Rechleitung. Und beim Pöbel der Muqallidin gilt derjenige, der dem Propheten  gehorcht als nicht gerechtleitet, denn bei ihnen gilt derjenige als gerechtleitet der ihm ungehorsam ist, sich von seinen Aussagen abwendet, seine Sunnah verabscheut, um des Madhabs willen oder des Schaychs halber und ähnliches. Und in diese Art des verbotenen Taqlids sind viele Leute von denen gefallen die das Wissen und die Erleuchtung durch die Wissenschaften für sich beanspruchen, Schriften über Hadith und Sunan verfassen. Doch dann findest du ihn festgefahren in einem der Madhhabs, von dem er das Abweichen von ihnen als eine der großen Sünden betrachtet. Und in der Rede Ahmads ist ein Hinweis darauf, dass der Taqlid vor dem Erreichen durch den eindeutigen Beweis nicht verwerflich ist, stattdessen ist das Verbotene, Abgelehnte und Verwerfliche das Verbleiben darauf nach dem Erreichen durch den eindeutigen Beweis. Ja, und er kritisiert das Abwenden vom Buch Allahs und der Sunnah Seines Gesandten  und die Hinwendung zur Erlernung der verfassten Bücher im Fiqh in Entbehrung des Buches und der Sunnah. Tatsächlich ist es so, dass falls sie etwas im Buche Allahs und in der Sunnah Seines Gesandten lesen, so lesen sie es nur zur Erlangung des Segens (Tabarruk) und nicht zur Erler-

nung und Erlangung der Einsicht (Tafaqquh). Und es gibt jene die zum Beispiel Sahih al-Buchari gelesen haben, mit der Absicht um eine Anstellung zu erhalten und nicht zur Erlernung der Scharia. Diese Leute fallen daher am Meisten unter die Aussage Allahs : {Auf diese Weise erzählen Wir dir (einiges) von den Berichten dessen, was früher geschah. Und Wir haben dir ja von Uns aus eine Ermahnung gegeben. * Wer sich davon abwendet, der wird am Tag der Auferstehung eine (drückende) Last tragen, * ewig darin zu bleiben. Wie böse wird (dies) für sie am Tag der Auferstehung als Last sein!} [Ta Ha: 99-101] Und Seine  Aussage: {Wer sich aber von Meiner Ermahnung abwendet, der wird ein beengtes Leben fuhren, und Wir werden ihn am Tag der Auferstehung blind (zu den anderen) versammeln.} [Ta Ha: 124] bis zu Seiner Aussage: {Die Strafe des Jenseits ist wahrlich strenger und nachhaltiger.} [Ta Ha:127] Und wenn du sagtest, so was ist dann für den Menschen erlaubt vom Lesen dieser verfassten Bücher über die Madhahib. So wurde gesagt: Es ist erlaubt sie zu lesen um sie zur Hilfe zu nehmen, um das Buch und die Sunnah zu verstehen, die Fragestellung (Masail) zu verstehen, so sind diese von den Hilfsmittel-Büchern. Wenn es aber darum geht diese dem Buch Allahs und der Sunnah Seines Gesandten  voranzustellen und als Richtschnur zwischen den Leuten bzgl. ihren Zwistigkeiten zu verwenden, zum Ersuchen des Urteils bei ihnen ohne der Ersuchung des Urteils bei Allah und dem Gesandten , so besteht kein Zweifel, dass dies den Iman verneint und ihm widerspricht. Gemäß Seiner  Aussage: {Aber nein, bei deinem Herrn! Sie glauben nicht eher, bis sie dich über das richten lassen, was zwischen ihnen umstritten ist, und hierauf in sich selbst keine Bedrängnis finden durch das, was du entschieden hast, und sich in voller Ergebung fügen.} [An-Nisa: 65] Wenn das Urteil bzgl. einem Zwist bei ihnen ersucht wird und nicht bei Allah und Seinem Gesandten, und dann, wenn Allah und Sein Gesandter über eine Sache geurteilt haben, findest du in dir Bedrängnis, und wenn die Leute des Buches über etwas geurteilt haben findest du in dir keine Bedrängnis, und dann wenn der Gesandte  über etwas geurteilt hat, fügst du dich ihm nicht, und wenn sie über etwas geurteilt haben, fügst du dich ihnen, so hat Allah  – und Er ist der Wahrhaftigste – mit dem gewaltigsten Schwur geschworen, nämlich bei Sich selbst , dass du kein Mumin bist wenn dein Zustand so ist. Und danach, so hat Allah  gesagt: {Aber nein! Der Mensch wird bezüglich seiner selbst durchblicken, * auch wenn er seine Entschuldigungen vorbrächte. * Bewege deine Zunge nicht damit, um ihn übereilt weiterzugeben.} [Al-Qiyamah: 14-16] 25

Wahrlich, alles Lob gebührt Allah, Ihn preisen wir, Ihn bitten wir um Hilfe, Ihn rufen wir an und wir suchen Zuflucht bei Allah von dem Übel unserer Seelen und dem Übel unserer Taten. Wen Allah rechtleitet, so kann ihn niemand irreführen, und wenn Er irreführt, so kann ihn niemand rechtleiten. Ich bezeuge, dass es keinen Gott (Ilah) gibt, außer Allah, der alleine und ohne Partner ist. Und ich bezeuge, dass Muhammad  Sein Diener und Gesandter ist. Allah  sagte: {O die ihr glaubt, wenn ihr auf eine Schar trefft, so seid standhaft und gedenkt Allahs häufig, auf dass es euch wohl ergehen möge! Und gehorcht Allah und Seinem Gesandten und streitet nicht miteinander, sonst würdet ihr den Mut verlieren und eure Kraft würde vergehen! Und seid geduldig! Gewiss, Allah ist mit den Standhaften.} [Al-Anfal: 45-46] Und Er sagte : {So sei standhaft. Gewiss, Allahs Versprechen ist wahr. Und diejenigen, die nicht überzeugt sind, sollen dich ja nicht ins Wanken bringen.} [Ar-Rum: 60] Geduld, Standhaftigkeit und Gewissheit auf Allahs Versprechen. Trotz der Prüfungen und der Schwierigkeiten, trotz des stürmischen Angriffes der Parteien, trotz dem Dröhnen der Raketenwerfer und der Bombardierung der Flugzeuge, stehen diejenigen, die sich sicher sind und Gewissheit über den Sieg ihres Herrn

26

Exklusiv

haben, standhaft, geduldig und in Erwartung des Lohnes, mit dem Gesicht zugewendet, ohne gezwungen zu werden. Die Beben flößten ihnen keine Furcht ein, so waren sie weder gelähmt, noch verwirrt, noch unachtsam, noch schwach. Vielmehr sattelten sie in einer dunklen Nacht das Licht der Wahrheit und entzündeten mit ihrem Blut die Lichter der Rechtleitung und vermieden die Wege Verführung. Sie tranken vom Buch ihres Herrn und auf dem Weg ihres Propheten  schritten sie voran und arbeiteten. Sie wussten, dass der Sieg von Allah kommt und niemals durch die Anzahl [der Männer] noch durch die [Anzahl] der Ausrüstung war, weil Allah mächtig ist und niemand Ihn besiegen kann. Vielmehr ist Er der Zerstörer, der diejenigen verlässt, die das an Anzahl und Ausrüstungsstärke erreicht haben, was sie erreicht haben. Er ist der Weise als er die Dinge mit ihren Gründen bestimmte und die Sachen an ihrem Ort platzierte. Er ist der Weise in Seiner Verwaltung und Unterstützung jener, die Er unterstützt und in Seinem Verlassen jener seiner Schöpfung, die aufgeben und seine Planung betritt keine Furcht und keine Mangelhaftigkeit. Er sagte und Seine Aussage ist entscheidend: {Wenn Allah euch zum Sieg verhilft, so kann euch keiner besiegen. Doch wenn Er euch im Stich lässt, wer ist es denn, der euch

Alhambra, eine muslimische Festung in Andalus, die den Kuffar in die Hände fiel, nachdem die Muslime sich spalteten

dann, nach Ihm, noch helfen könnte? Und auf Allah sollen sich die Gläubigen verlassen.} [Al Imran: 160] Ja, wahrlich, es ist das wahre Versprechen Allahs und Sein Befehl an Seine gläubigen Sklaven. Seine Handlungsweise (Sunnah) und Seine Weisheit in Seiner Schöpfung ist beständig. Er entfernt Bedrängnis wann Er will und bringt sie wann Er will. Er ist Allwissend, Allweise, nichts ist für ihn unmöglich auf der Erde und im Himmel. Und wenn Er eine Sache beschlossen hat, so sagt er lediglich dazu: „Sei!“ und so ist es. Er sagte - und Seine Aussage ist die Wahrheit: {Oder meint ihr etwa, dass ihr in den (Paradies)garten eingehen werdet, noch bevor Gleiches über euch gekommen ist, wie über diejenigen, die vor euch dahingegangen sind? Not und Leid widerfuhr ihnen, und sie wurden erschüttert, bis dass der Gesandte und diejenigen, die mit ihm glaubten, sagten: „Wann kommt Allahs Sieg?“ Aber wahrlich, Allahs Sieg ist nahe.} [Al-Baqarah: 214] Und wahrlich die Handlungsweise (Sunnah) Allahs bestimmt, dass der Sieg nicht ohne Standhaftigkeit auf Seinem  Befehl und einer aufrichtigen Rückkehr zu Ihm realisiert wird. Denn wer am Meisten die Religion Allahs unterstützt, am Gewaltigsten im Dschihad gegen Seine Feinde ist und am Besten in der Gehorsamkeit Allahs und Seines Gesandten ist, so ist er am Bedeutendsten bzgl. der Unterstützung, Gehorsamkeit und dem Schutz. O Ummah des Islams, die Zeit hat ihre Runde vollendet und diese Geschichte wiederholt sich selbst, ähnlich dem, was im Gebiet des Islams (Darul-Islam) früher in vergangenen Jahrhunderten geschehen ist

und ähnlich großen Geschehnissen die [zuvor] stürmten. Sie haben eine Spur hinterlassen, die nicht entfernt werden kann und eine tiefe Wunde im Körper der Ummah, die nicht verheilt. Doch es ist die Lektion von dem der vorherging und die Abgelegenheit von der Gemeinschaft (Dschamaah) der Muslime von einem Abhang und Abgrund, der sie vielleicht zum wahren Tode führt, indem sie ihre Religion erbeutet, so sterben sie nicht auf der Religion (Millah) des Islams. So ist da das Kreuzfahrer-Amerika und ihre Verbündeten, die das Gebiet des Islams (Darul-Islam) und das Territorium der Chilafah angreifen. Im Verlauf der Geschichte haben sich die Nationen des Kufr mit all ihren Religionen und Glaubensbekenntnissen nie vereinigt, in Absprache mit denjenigen, die sich in Lüge und Falschheit der Ahl as-Sunnah zuschreiben, von den abtrünnigen Herrschern, Gelehrten und Predigern des Übels und sogar von denjenigen, die den Dschihad und die korrekte Methodologie (Manhadsch) für sich beanspruchen. Alle von ihnen sind in einer Reihe mit den Nationen des Kufr gegen die Söhne des Islams im Staat der Chilafah. Außer mit dem Unterschied zwischen jener Epoche und Krieg und dem, worin wir uns jetzt befinden ist, dass der Staat der Muslime in jener Zeit in ihrem schlechtesten Zustand war und weit von der Religion ihres Herrn. Und die Könige der Gruppen (Muluk at-Tawaif ) teilten ihn unter sich auf. Da gab Allah einem Feind über sie die Macht, der in den Ländern umherstreifte und das Erbe und die Nachkommenschaft zerstörte. Heute aber, trotz der Intensi-

27

vierung des Angriffs und des fiebernden Konflikts vom Osten und Westen gegen das Gebiet des Islams, ist der Zustand der Muslim im Land der Chilafah anders als zu jener Epoche. Denn der Islamische Staat kämpft und verteidigt das Gebiet des Islams und ruft die Leute des Imans und schärft die Motivation der Söhne des Islam, zur Befreiung vom Joch des Sklaventums und Abhängigkeit von den Nationen des Kufr und führt einen brutalen, aufreibenden Krieg für seine Ummah, die keine Anstrengung bei ihrem Krieg, der Abwehr und dem Hinausziehen gescheut hat und mit allem was sie an Kraft erhalten hat und mit den verschiedenen Wegen und Mitteln. Und der Staat der Chilafah hat durch Allahs Gunst nicht aufgehört die Muslime in Ketten zur Rückkehr zu ihrer Religion zu führen, während die Gelehrten der Tawaghit und Trompeten des Übels sich widersetzen, fliehen und sich weigern, außer wenn die Leute des Islams unterwürfig, erniedrigt sind und die Nationen des Kreuzes und ihre Marionetten von den Murtadd-Herrschern sie führen. Doch der Staat der Chilafah hat durch Allahs Erfolg die Krankheit und die Medizin erkannt. Und er verbleibt auf seinem Weg, mit Allahs Erlaubnis und die Kritik eines Kritikers wird ihn nicht beeinflussen, bis er das Banner an Isa Ibn Maryam  übergibt. O Ummah des Islams, wir sind wahrlich ein Volk, das von Allah mit dem Islam geehrt wurde, so werden wir niemals Ehre in etwas anderem als [im Islam] suchen. Und die Letzten dieser Ummah werden nicht verbessert werden, außer durch das, was die Ersten verbessert hat. Und jemand hat nicht Ehre durch seine Religion bekommen, außer wer den Tauhid verinnerlicht hat und die Loyalität und Lossagung wiederbelebt hat und diese zu einer notwendigen Eigenschaft in allen Angelegenheiten und Situationen seines Lebens gemacht hat, bei Freude, Leid, Härte und Leichtigkeit. Wenn die Feinde angreifen und bei der Verschlimmerung der Bedrängnis. Nicht nach Astana wendet er sein Gesicht, noch zu den Tawaghit kehrt er um. Nein! Vielmehr hält er sich an das Fundament der großzügigen Religion (Millah) und folgt dem Vater der Propheten und sagt zu den Nationen des Kufr: {Ihr habt doch ein schönes Vorbild in Ibrahim und denjenigen, die mit ihm waren, als sie zu ihrem Volk sagten: „Wir sagen uns los von euch und von dem, dem ihr anstelle von Allah dient. Wir betreiben Kufr euch gegenüber und zwischen uns und euch haben sich Feindschaft und Hass auf immer offenkundig gezeigt, bis ihr an Allah allein glaubt.“} [Al-Mumtahanah: 4] Und dies ist der Weg der rechtgeleiteten Gläubigen und das au-

28

Exklusiv

ßer ihm ist der Weg der übertretenden Kuffar, die die Scharia des Herrn der Welten verfälschten und austauschten. O Soldaten des Islamischen Staates und o Löwen des Islams, wisst, dass die Barmherzigkeit Allahs und Sein Paradies nicht mit Wunschdenken erreicht werden können und Allah gibt nicht die weitreichende Barmherzigkeit, außer für die Standhaften, Geduldigen, Aufrichtigen, die an das was Er versprach glaubten. Lest ihr denn nicht die Aussage eures Herrn: {Allah hat von den Gläubigen ihre eigene Person und ihren Besitz dafür erkauft, dass ihnen der (Paradies)garten gehört: Sie kämpfen auf Allahs Weg, und so töten sie und werden getötet. (Das ist) ein für Ihn bindendes Versprechen in Wahrheit in der Tora, dem Evangelium und dem Quran. Und wer ist treuer in (der Einhaltung) seiner Abmachung als Allah? So freut euch über das Kaufgeschäft, das ihr abgeschlossen habt, denn das ist der großartige Erfolg!} [At-Taubah: 111] Und der Ursprung des Kaufhandels zwischen der Schöpfung ist wie al-Qurtubi  sagte, nämlich, dass sie entschädigt werden für das, was ihren Besitz verlassen hat mit etwas, was nützlicher für sie ist, oder zumindest gleich im Nutzen. So kaufte Allah  von den Sklaven die Zerstörung ihrer Seelen und ihrer Besitztümer für Seinen Gehorsam und ihre Tötung für Sein Wohlgefallen und Er  gibt ihnen das Paradies als Ersatz für das, wenn sie dies gemacht haben. Und es ist ein gewaltiger Ersatz von unvergleichbarem und unschätzbaren Wert. So findet dies statt wie sie es beim Kauf und Verkauf kennen. Von dem Sklaven ist das Übergeben der Seele und des Besitzes und von Allah der Lohn und die Begünstigung, so wird dies als Kauf bezeichnet. O Soldaten der Chilafah, beim Herrn der Himmel und der Erde, die Transaktion ist profitabel! Wir werden weder aufhören noch aufgeben, mit Allahs Erlaubnis. So seid wahrhaftig, wenn ihr auf den Feind trefft, denn wer auch immer es liebt Allah zu treffen, so liebt Allah es ihn zu treffen. Dies ist ein lukratives Geschäft, das Allah für Seine gläubigen Sklaven vorgegeben hat, die sich selbst billig für Seine Sache verkaufen, um Sein Wort zum Höchsten zu machen und Seine Scharia zu etablieren. Das Ziel, welches der Mudschahid für die Sache Allahs zu erreichen wünscht, ist das Erreichen der Freude, Vergebung, Großzügigkeit, das Erhalten des Erfolgs und des Segens von Seinem Herrn. Dies wird getan, indem man sich Seinem Befehl fügt, das vermeidet was Er verboten hat und gegen Seine Feinde kämpft, in jeder Arena bis die Religion gänzlich Allahs

Die Murtaddin verkauften ihre Religion, um zu Dienern des Kreuzes zu werden

ist und die gesamte Welt mit der Scharia Allahs beherrscht wird. Wenn er lebt, so lebt er in Ehre. Und wenn er stirbt, so stirbt er in Ehre. So war der Zustand der Gefährten des Gesandten Allahs  und der Salaf dieser Ummah - diese waren die besten der Generationen. Und dies ist in der frohen Botschaft, die vom Propheten  verkündet wurde, als er sagte: „Allah hat demjenigen der für Seine Sache auszieht garantiert: ‚Er geht nicht hinaus, außer um Dschihad für Meine Sache zu führen, während er Iman an Mich hat und Meinen Gesandten glaubt, so hat er Meine Garantie, dass Ich ihn ins Paradies einführen werde oder ihn zu seinem Haus zurückbringen werde, das er verließ, erreichend was er an Lohn gewonnen hat oder Ghanimah (Kriegsbeute).‘ Bei dem in dessen Hand die Seele Muhammads ist, es gibt keine Wunde die für die Sache Allahs erlitten wurde, außer dass sie an Yaum al-Qiyamah (Tage der Auferstehung) in der Form kommt wie sie erlitten wurde: Ihre Farbe wird die Farbe des Blutes sein, aber ihr Duft wird der von Moschus sein. Bei dem, in dessen Hand die Seele Muhammads ist, wäre es nicht für eine Erschwernis für die Muslime, wäre ich niemals von einer Sariyyah zurückgeblieben, die zum Kampf für Allahs Sache ging. Aber ich finde nicht genügend Proviant zum Tragen [all jene, die mit mir kommen würden], noch finden sie genügend Proviant und es wäre eine Erschwernis für sie von mir weg zu sein. Und bei dem, in dessen Hand die Seele Muhammads ist, ich hätte es geliebt für die Sache Allahs zu kämpfen, dann getötet zu werden, dann zu kämpfen und getötet zu werden, dann zu kämpfen und getötet

zu werden.“ [Überliefert bei Muslim von Abu Huraira] O Leute, ist nicht die Geschichte jener, die standhaft waren zu euch gekommen? Haben die Nachrichten euch nicht erreicht? Und welche Nachrichten? Wahrlich, bei meinem Herrn und welche Nachrichten?! Zu einer Zeit, in der die Leidprüfungen groß sind und die Dominanz mit den Leuten des Kufr und den Schlimmsten der Menschheit ist... Berichte jedem, der in den Dreck gerutscht ist und von der Wahrheit abgewichen ist über die Leute des Iman, jene die das Gute gebieten und das Schlechte verbieten, jene die die Türen Kreuzfahrer-Europas mit Warnungen und Nachrichten geklopft haben, bis ihre Ohren taub wurden und sie mit Angst, Terror und Panik erfüllt waren. Sie wussten, dass dies die Vorzeichen des Todes sind. Das Lager des Imans ist durch die Gunst Allahs aufgestiegen und ist nicht fehlgeschlagen, genau wie das Lager des Kufr abgeirrt ist und abgenommen hat. Wo auch immer du hingehst, so gibt es Sirte1, um von ihren Leuten zu erzählen, von den Muhadschirin, den Ansar, den Besten, den Reinen – diejenigen, die das Banner des Tauhids auf dem Boden von Libyen positionierten, es hochhielten während es weht, nachdem sie die Spaltung und Uneinigkeit verworfen hatten und es bevorzugten die Ränge und ihr Wort zu vereinen, aus Gehorsam zu Allah und Seinem Gesandten. So gaben sie ihre Bayah zum Chalifah der Muslime und ihrem Imam und Allah öffnete für sie mehrere Gebiete, in denen sie mit der Scharia Allahs herrschten, die Religion etablieren, die Hudud implementier1 Sirte, eine Stadt in Libyen 29

ten, das Gute gebieten und das Üble verbieten. Der Arrogante wurde wütend deswegen, so mobilisierten sich die Kreuzfahrer-Staaten und bereiteten sich vor, gaben ihnen Hoffnung auf Hilfe, Loyalität und Gehorsamkeit in der Kriegsführung gegen den Islam und seine Leute. Das Meiste dieser Kampagne und Mobilisierung wurde von den Brüdern des Schaytans unternommen, den Ketzern dieser Epoche. Für ihren Krieg gegen die Chilafah verwendeten sie alles was sie besaßen an Kraft, Fähigkeit und Fatwas durch die sie Riddah und das Arbeiten als Agenten für die Kreuzfahrer erlaubten, ebenso wie sie das verbotene und geschützte Blut erlaubten. Durch Allahs Gunst waren die Soldaten der Chilafah und die Enkelsöhne der vorzüglichen Eroberer standhaft während der aggressivsten Kampagne die in der Region gesehen wurde – ihre Standhaftigkeit war wie die der größten Berge – denn sie waren geehrt durch ihre Religion, hielten ihren Iman hoch, opferten sich selber, ihre Familien, Besitz und Kinder und sagten mit aller Gewissheit und Standhaftigkeit: {Sag: Erwartet ihr für uns etwas (anderes) als eines der beiden schönsten Dinge? Wir erwarten für euch, dass Allah euch mit einer Strafe von Ihm oder durch unsere Hände trifft. So wartet nur ab! Gewiss, Wir warten mit euch ab.} [At-Taubah: 52] So frustrierten sie die Untergeordneten der Kreuzfahrer, führten Angriffe gegeneinander für ein halbes Jahr oder länger, in einem Krieg der verbrauchte und nichts zurückließ. Und die Männer des Islams und die Soldaten der Chilafah gingen hinfort zu ihrem Herrn, nachdem sie sich entschuldigten und ihre Eide erfüllt hatten. So sehen wir sie und Allah ist ihr Richter. {Und sie grollten ihnen nur, dass sie an Allah glaubten, den Allmächtigen und Lobenswürdigen, Dem die Herrschaft der Himmel und der Erde gehört. Und Allah ist über alles Zeuge.} [Al-Burudsch: 8-9] Die Standhaftigkeit dieser Mudschahid-Ummah hatte den größten Effekt, nachdem sie es bevorzugten getötet zu werden und für Allahs Sache zu sterben, während sie geduldig und standhaft waren, sich weder von jeglichem Land zurückzogen, welches mit Allahs Scharia beherrscht wurde, noch es einem Volk überreichten, welches Allah dem Herrn der Welten gegenüber ungläubig ist. Sie bildeten ein lebendiges Beispiel für die Leute des Imans, der Geduld, Standhaftigkeit, Vorsicht und Opferbereitschaft. Während sie ihr Blut und ihre Seelen billig verkauften, riefen sie die Leute des Islams zur Erkennung ihrer wahrhaftigen Söhne, jene die alles ablehnten, außer eine Brücke zu sein, über die die Ummah zu den Feldern der Ehre, Macht,

30

Exklusiv

Sieg und Konsolidierung überqueren würde mit der Erlaubnis Allahs. Es gibt zwei Wege: Entweder Sieg, den wir treffen Oder den Garten der Ewigkeit, in dem die reinsten der Unterkünfte sind Wir kämpften nicht mit Tausenden, die wir versammelten, Ein Tausend für einen anderen vervollständigte Tausend Helden, Wir kämpfen mit der Religion, was garantiert wurde An Sieg, durch ihre Köpfe in den ersten unserer Tage, Sie waren ausgerüstet und gepanzert mit Standhaftigkeit für die Schlacht Durch die Wahrhaftigen im Krieg, das was dient statt Tricks, Und sie schritten voran, zu dem wovor sich Berge fürchten in Angst; Ihre Einheit wurde nicht von Angst gestört, noch nahm sie ab, Wer die Wahrheit bevorzugt wird ein Blut dafür verwenden, Und wessen Sorge entfernt von hm ist wird es erreichen. (Poesie) Vorsicht, Vorsicht vor der Weichheit mit dem Feind o Soldaten der Chilafah, denn wir haben euch nicht damit beauftragt. Und das ist genau, was die Nationen des Kufr gesehen haben und an ihrer Spitze ist Amerika, das durch Allahs Gunst keinen Sieg feiern konnte, seitdem sie sich in einen Krieg gegen den Islam und die Muslime hineinziehen ließen. Und wir haben heute, durch Allahs Gnade, ein neues Zeitalter begonnen, in dem die Struktur der Chilafah emporgestiegen ist und sich erhoben hat. Wo auch immer der Kufr entflammt ist und gebrüllt hat, so wird er niemals von uns etwas sehen, außer das was ihn erniedrigt, durch die Macht und Kraft Allahs, denn Er ist ausreichend für uns, der Beste auf Den man sich verlassen kann. Wahrlich, Allah ist unser Unterstützer gegen sie. Ja, wahrlich Allah ist unser Unterstützer gegen sie. Und was ist das, außer einige der ersten Blicke auf die kommenden epischen Schlachten, deren Gewinner derjenige sein wird, der geduldig und wahrhaftig ist, nicht derjenige der versucht voranzurennen – und Lektionen werden nur am Ende gelernt.

O Soldaten des Islams und Standartenträger in Libyen, gedenkt Allahs bzgl. eurer Religion und eurer Ummah! Lasst es nicht zu, dass der Islam wegen euch besiegt wird, nachdem eure Brüder ihren Vertrag erfüllten und keine Erniedrigung akzeptieren. Und wahrlich, wenn ihr Geduld habt und standhaft auf der Wahrheit seid und wenn ihr mit Gewissheit verbleibt, dann werdet ihr die guten Früchte diese jungen Bäumchens sehen, mit Allahs Erlaubnis, das mit dem reinsten Blut und Gliedern getränkt wurde. Während den Tagen der Mihnah2 wurde zu Imam Ahmad Ibn Hanbal  gesagt: „O Abu Abd Allah, siehst du denn nicht wie die Falschheit über die Wahrheit gesiegt hat?“ Da sagte er: „Sicherlich nicht! Die Vorherrschaft der Falschheit über der Wahrheit ist nur, wenn die Herzen von Rechtleitung zur Irreleitung gehen und unsere Herzen halten sich immer noch an die Wahrheit!“ Und eure Brüder sind mit ihrer Standhaftigkeit und Geduld als befolgenswertes Beispiel vorangegangen und mit einem nachahmenswerten Verhalten. So ersucht Hilfe von Allah und nehmt euch in Acht davor, dass die Murtaddin Komfort in ihrem Leben finden oder Süße in ihrem Schlaf, denn der Krieg wechselt 2 Die Mihnah, wörtlich Test oder Prüfung, war eine Inquisition, die vom Chalifah al-Mamun initiiert wurde, in der Gelehrte gezwungen wurden irregehende Mutazili-Glaubenslehren zu akzeptieren oder harte Strafen zu erhalten. Ahmad Ibn Hanbal blieb standhaft während dieser Verfolgung, während er eingesperrt und geschlagen wurde und wurde danach als der „Imam von Ahl as-Sunnah“ bekannt.

sich ab, die Tage kommen in Runden, und das gute Ende gehört zu denen die Fromm sind.“ O Ahl as-Sunah in Irak und asch-Scham, O Ahl as-Sunnah! Die Gruppen der Leute des Kufr und die Kreuzfahrer-Nationen haben sich vorbereitet. Amerika führt sie in dem Krieg gegen die Chilafah im Irak, asch-Scham und überall, wo ihre Autorität hinreicht. Sie denken, dass sie die Glut des Dschihads in den Seelen der Muslime auslöschen können, dass sie die Flammen der Ehre, die in ihren Herzen entzündet wurden ersticken können, nachdem eine Chilafah für die Leute des Islam gekommen ist. Ihre Herzen wurden versammelt, ihre Ränge wurden vereint und ihr Wort wurde unter einem einzigen Imam, einer einzigen Flagge und mit einem einzigen Ziel versammelt. Hier sind sie heute, sie haben keine Anstrengung unterlassen, um die Einflussgebiete des Islamischen Staates zu erobern, jener Staat, der immer noch eure gehärtete Festung und feste Rüstung gegen die Rafidah, Nusayriyyah und die Atheisten ist. Und ihr habt gesehen und gehört, wie die Kreuzfahrer sich gegen Mossul und Tal Afar versammelt haben, sowie das, was die nobelsten der Söhne der Chilafah zu ihrer Verteidigung und zu ihrem Schutz ausgegeben haben. Und wir denken nicht, dass ihr unwissend über die großen Opfer ihrer Söhne von den Muhadschirin und den Ansar seid. Wie ihr gesehen habt – durch Allahs Gunst – dass der Mut, das billige Opfern der eigenen Seele für die Sache Allahs und sie zu ruinieren für Sein

Und junge Männer die es als glorreich sehen, getötet zu werden…

31

Wohlgefallen nun normal und zum Ziel für die besten der Söhne des Islams geworden ist. Jene, die von den Stämmen der Welt auserwählt wurden. Du siehst selbst den Ansari mit seinem Muhadschir-Bruder um die Wette rennen und die Istischhadi-Operationen – durch Allahs Erfolg und Großzügigkeit sind nicht nur auf die Jugendlichen beschränkt unter Ausschluss der Älteren, vielmehr rennen alle um die Wette. Und junge Männer, die die Tötung als glorreich sehen Sowie alte Männer, gut geprüft durch die Kriege. (Poesie) So stirb in deiner Wut, Amerika, stirb in deiner Wut! Eine Ummah, dessen Jugendliche und Alten zum Tod rennen und sich billig für Allahs Sache opfern, kann niemals besiegt werden. Und eine Generation, deren Sorge für das Jenseits und das gute Ende ist, wird niemals überkommen werden. So erhebe dich, O Ahl as-Sunnah, zur Unterstützung deiner Brüder und schließe dich ihren Rängen an und nimm eine Stellung ein, über die du zufrieden bist in diesem Zustand Allah zu treffen, so dass Er mit dir zufrieden ist. Wahrlich, die Kreuzfahrer und Nationen des Kufr marschieren heutzutage für eine niederträchtige Anstrengung und einen schnellen Plan, um euer Gebiet zu entleeren, O Ahl as-Sunnah im Irak und aschScham, um sie unter die Kontrolle der Rafidah, Nusayriyyah und den kurdischen Atheisten zu bringen. Denn sie wussten immer, dass ihr am Härtesten in eurer Feindschaft zu ihnen seid, sowie die gefährlichsten gegen den kleinen jüdischen Staat und seine Agenten, ebenso zu den Murtadd-Regierungen am Golf und denen in der Region. Das, sowie das, um was sie für ihre Vorteile und Interessen in den gestohlenen Ländern der Muslime fürchten. Sie haben ihre Krallen für Jahrhunderte in den Körper der Ummah eingestoßen, so ist es jetzt an der Zeit, dass diese Krallen herausgezogen werden und diese Hände abgeschnitten werden, mit der Erlaubnis Allahs, durch Iman, Standhaftigkeit, Vertrauen, Geduld und der Entschlossenheit der Söhne der Chilafah, in scha Allah. So sind die göttlichen Versprechen, ob sie es akzeptieren oder ablehnen und ob sie planen oder sich verschwören, denn es wird nie sein, außer der Befehl und der Erlass Allahs, denn Allah hat für asch-Scham und dessen Leute gebürgt. Und wir denken gut über unseren Herrn, so wird Er uns nie im Stich lassen. Allahs Gesandter  sagte: „Ihr werden in Truppen mobilisiert werden. Eine Truppe in asch-Scham, eine

32

Exklusiv

Truppe im Irak und eine Truppe im Jemen.“ Ibn Hawalah sagte: „O Gesandter Allahs, wähle für mich.“ Er sagte: „Du musst nach asch-Scham gehen, aber wer es nicht macht, muss nach Jemen gehen und von seinen Strömen trinken, denn wahrlich Allah hat mir für asch-Scham und seine Leute gebürgt.“ [Überliefert bei Ibn Hibban] Die Truppen der Muslime werden, mit Allahs Erlaubnis, niemals ihre Plätze in asch-Scham, Jemen oder einem anderen Ort in den Ländern der Muslime verlassen zu denen die Autorität der Chilafah reicht. Und wenn die Politiker des Kufr und ihre Kreuzfahrer-Meister denken, dass sie die göttlichen Versprechen übergehen können und die Geschehnisse die vorhergesagt wurden, oder wenn sie denken dass sie erfolgreich waren mit der Tötung der Söhne des Islams in einer Schlacht oder in einer Region, einer Stadt oder einer Ortschaft, so sind sie im Irrtum. Jene Männer, die erfüllten und wahrhaftig waren bzgl. ihren Versprechen, sind nicht fortgegangen, außer, dass wir sie als jene, die ernsthaft bei ihren Anstrengungen waren ansehen – und Allah ist ihr Richter – den Tod in den wahrscheinlichsten Orten suchten und darauf hofften. Es ist viel zu spät, O Anbeter des Kreuzes, denn wahrlich Allah erfüllt Sein Versprechen für Seine Sklaven. {Allah hat denjenigen von euch, die glauben und rechtschaffene Werke tun, versprochen, dass Er sie ganz gewiss als Statthalter auf der Erde einsetzen wird, so wie Er diejenigen, die vor ihnen waren, als Statthalter einsetzte, dass Er für sie ihrer Religion, der Er für sie zugestimmt hat, ganz gewiss eine feste Stellung verleihen wird, und dass Er ihnen nach ihrer Angst (, in der sie gelebt haben,) statt dessen ganz gewiss Sicherheit gewähren wird. Sie dienen Mir und gesellen Mir nichts bei. Wer aber danach ungläubig ist, jene sind die (wahren) Frevler.} [An-Nur: 55] Und o Ahl as-Sunnah in asch-Scham, ihr habt die Taten der Verbündeten des Kufr in der Stadt al-Bab und ihrer Umgebung gesehen, sowie das, was die Armee des abtrünnigen Ichwani-Türken und seine verlassenen Hunde von den Sahwat der Ehrlosigkeit (Diyathah), Niederträchtigkeit und des Verrats begangen haben bzgl. dem Massaker der Ahl as-Sunnah. Sie hat einen enormen Schaden durch die Bombardierung der Russen, Amerikaner und ihren abtrünnigen Helfershelfern erfahren. Sie zeigten keine Barmherzigkeit zu den Frauen, Kindern und den alten Männern von der Allgemeinheit der Muslime, die dort wohnen. Und die Atheisten von den Kurden, sowie die Nusayriyyah, mobilisierten lasterhaft gegen die Dörfer, die die Stadt umgeben, wobei sie sich den grimmigen

Amerika macht auf dem arroganten Weg weiter, nach vielen Jahren der Ausgaben, Ermüdung und Elend.

Angriff auf Ahl al-Sunnah zu Nutze machten und wir hörten keinen von den üblen, niederträchtigen Gelehrten – möge Allah sie verfluchen und bloßstellen – verurteilen, anprangern oder eifersüchtige Wut über die geschützten Dinge (Huram) zum Ausdruck bringen und sie sind nicht die Art von Leuten, die dies tun. Und man kann fast nicht ihre Kakophonie hören, außer wenn sie die Mudschahidin diffamieren und sie der schlimmsten und abstoßenden Beschreibung bezichtigen und bei Allah, sie sind nichts als ein Speer, den die Kreuzfahrer gegen jeden geschärft haben, der die Ummah zu ihrer früheren Ära und ihrer vergangenen Ehre zurückbringen will und der die Gruppen des globalen Kufr bekämpft und quält, die sich auf der Brust der Ummah niedergelassen haben und Krieg gegen die Muslime führt. So versteht, o Ahl as-Sunnah in asch-Scham und versteht was von euch erwartet wird, denn wahrlich der Islamische Staat hat seine Türe keinen einzigen Tag für eine Person verschlossen, die entweder in Wahrhaftigkeit oder Reue kommt. Und er wünscht sich für euch nichts, außer das, was gut ist und worin Ehre für euch liegt. Ihr wurdet zuvor durch die abtrünnigen Sahwat leidgeprüft, die die Stadt Aleppo aufgegeben haben, dem Dollar hinterhertrotteten, um den Staat der Chilafah zu bekämpfen und gaben Aleppo für die Nusayriyyah ohne einen Kampf auf. Und heute rauben sie die Häuser von den Leuten von al-Bab aus, die vertrieben und getötet wurden, während die Toten von ihren Bewohnern weiterhin unter dem Schutt ihrer zerstörten Stadt verbleiben, eine höchst entwür-

digende und erniedrigte Zurschaustellung von Niedrigkeit, Verderbtheit und Verrat – und es gibt keine größere Sünde nach dem Kufr. Und seid nicht überrascht, wenn jene, die eine Feuerpause etablierten und (die Nusayriyyah) beschützten, sodass das Nusayri-Regime verschnaufen und seine Frontlinien gegen die Chilafah vereinen kann, morgen als Partner mit den Nusayriyyah in der Nation werden und bei der Bekämpfung des Terrorismus zusammenarbeiten – jene, die sich selber als Fronten, Komitees und Bewegungen beschreiben und jeden Tag einen anderen Zustand, Status und Aussehen haben, so wie das Chamäleon Farben hat. Alle von ihnen sind Schilder des Kreuzes, Verteidiger der Nusayriyyah und ein Grund für das, was ihr an Härte und Bedrängnis erlebt. So habt ihr niemanden nach Allah – O Ahl as-Sunnah in aschScham - außer den Staat der Chilafah, um für euch eure Religion zu schützen, die eure Ehre enthält und die Mittel zur Erlösung von eurer Bedrängnis und zur Verteidigung eurer Ehre und Würde. Kommt daher zu euren Mitteln der Großmütigkeit, kommt zu euren Mitteln der Würde, kommt zu dem, was euch Leben geben wird und euch vor Allahs Strafe retten wird – zum Dschihad, zum Ribat, zu einer Art der Ibadah (Anbetung), die ihr vernachlässigt habt, aufgrund dessen ihr in die Irre gegangen seid und das Gewand der Schande und Erniedrigung angelegt habt. Bei meinem Herrn, ihr wurdet nicht zum Scherz erschaffen und wahrlich ihr habt ein festgelegtes Treffen, bei dem ihr euren Herrn antreffen werdet und Er wird euch befragen, so bereitet eine Antwort für die Frage vor.

33

Allah öffnete die Länder für die Mudschahidin

O Soldaten der Chilafah und o Leute des Islams, Amerika, der Anführer des Verbrechertums und Korruption wurde von seiner Stärke betrogen und Arroganz hat seine Augen geblendet, so ging er in den Sumpf seiner eigenen Zerstörung und Auslöschung hinfort. Ja, er [Amerika] wird ertrinken und es wird keine Fluchtroute geben. Es versucht vergeblich sich selbst von der Beteiligung fernzuhalten, aber hat es nicht geschafft und wurde an seinen Beinen zum Land von asch-Scham und Irak gezogen, wo er [Amerika] seinen Todesschrei abgeben wird. Nachdem Amerika geflohen war und in Schande und Niederlage aus dem Irak abzog, kommt [Amerika] er nun wieder, aber dies sind Versprechen, denn wir haben durch Allahs Gunst, Ehre und Konsolidierung und unser Zustand unterscheidet sich von dem was er [Amerika] annimmt. Weder Amerikas Verbündete, noch der Pöbel, noch die Hyänen werden Amerika vor der direkten Konfrontation bewahren. Und wenn wir eine Stadt verlieren, oder ein Gebiet oder eine Ortschaft, ist es einfach nur eine Prüfung und eine Reinigung der Gemeinschaft der Muslime, um die Ränge zu reinigen und den Schmutz zu entfernen und damit Allah von Seinen Sklaven, wen auch immer Er will auswählt. Es ist einfach nur die Ebbe der Flut, auf die Expansion und große Eroberung folgen wird – mit Allahs Erlaubnis – Bagdad, Damaskus, Quds, Amman, die Halbinsel Muhammads  und die Brigaden des Iman werden zweifellos Persien überfallen und sie werden Qom und Teheran erobern.

34

Exklusiv

Danach werden wir sicherlich Rom angreifen und die Löwen werden mit dem Takbir rufen und Konstantinopel (Istanbul) wird ohne Kampf erobert werden. Es ist das Versprechen unseres Herrn und die frohe Botschaft unseres Propheten , denn wahrlich eine Generation wurde auf dem Territorium der Chilafah auf Tauhid und Wala und Bara großgezogen, die Süße empfinden beim Töten, beim Tod für die Sache ihres Herrn und Würde für ihre Religion, was kannst du diesbezüglich tun, Amerika – was kannst du tun? Die Wirkungen des Iman haben ihr Blut betreten. Sie haben die Macht und Hoheit in ihrer Religion gekostet. Und wie viel hast du ausgegeben, o Amerika, um die Leute des Islams von ihrer Religion abzubringen im Irak, in Churasan und der ganzen Welt? Wie sehr hast du dich selbst angetrieben, um andere gegen die Mudschahidin zu mobilisieren, durch die Verwendung des Abschaums des Übels und der Verdorbenheit, doch trotzdem blieb das Ergebnis aus? Wahrlich, ohne Ergebnis. Worauf du gehofft hattest ist zu schwer für dich geworden und deine Anstrengung ist zum Verlust geworden. Hier sind jene, die mit ihren Sprengstoff-beladenen Fahrzeugen fahren und jene, die an den Fronten kämpfen, deren Bärte grau geworden sind, obwohl sie sie mit Blut gefärbt haben. Wahrlich, Allah war wahrhaftig in Seinem Versprechen für uns und du – O Amerika – hast gelogen und wurdest besiegt, an dem Tag als Er die Länder für uns öffnete, dich bloßstellte und dich und deine Truppen zu einer Lektion und einem Zeichen machte. Du hast

Geld ausgegeben und alles was du besitzt verwendet, was – durch Allahs Gunst – zu kalter Beute in den Händen der schwachen Mudschahidin wurde. Wahrlich, Allah war wahrhaftig bei Seinem Versprechen, unterstützte Seine Sklaven, ehrte Seine Truppen und du – O Amerika – hast gelogen und wurdest besiegt. Du bist zu einem Witz geworden, nach einem Jahrzehnt von Ausgaben, Müdigkeit und Elend. Und als du dachtest, dass du die Mudschahidin im Irak erledigt hast und die Führung den Rafidah übergabst, platzierten wir das Schwert der Wahrheit auf die Nacken der Rafidah und den Murtaddin der Stammes-Sahwah, die ihr Ende gefunden haben, trotz ihrer Arroganz. Sie gruben ihre eigenen Gräber und wurden in ihren Betten geschlachtet, ebenso wie es passieren wird, wenn ihr die kurdischen Atheisten und die Sahwah-Murtaddin in asch-Scham im Stich lassen werdet, so dass sie das gleiche Schicksal treffen wird, wie ihre Vorgänger im Irak, mit Allahs Erlaubnis. Sicherlich war Allah wahrhaftig in Seinem Versprechen und du hast gelogen – O Amerika – und du wurdest besiegt und der Falschheit überführt, am Tage als wir der Ummah die Bedeutung zurückgaben, die für Jahrhunderte abwesend war, am Tag als wir – durch Allahs Gunst – Riten wiederbelebten, die verloren und von den Muslimen vergessen worden waren. Wahrlich, viele von ihnen hatten nicht von ihnen gehört, seit sie das Licht der Welt erblickten. So verkündeten wir die Chilafah. Ja, wir verkündeten die Chilafah und gaben die Bayah (Treueschwur) zu einem Chalifah für alle Muslime, dem Gehorsam in jeder Vorzüglichkeit gebührt, so lange er das Buch ihres Herrn und die Sunnah Seines Gesandten  hochhält, sie zu ihrer Ehre und Würde führt. Der Weg ist durch Allahs Gunst klar geworden und wir sind nicht zurückgekehrt zu einem Dasein als gespaltene Gruppen, Gruppierungen und Organisationen. Zweifellos, O Amerika, weißt du, dass du keinen Retter hast. Du bist zu einem gejagten Tier für die Soldaten der Chilafah in jeder Region der Welt geworden. Du bist bankrott gegangen und die Zeichen deines Endes sind deutlich und mit bloßem Auge sichtbar. Es gibt keinen besseren Beweis dafür, außer dass ein ungehobelter Idiot die Verantwortung über euch übernommen hat, während er keine Ahnung hat was asch-Scham ist, was Irak ist und was Islam ist. Doch trotzdem tobt er über das Aufzeigen der Feindschaft zu ihm und der Erklärung des Krieges gegen ihn. Du hast nichts vor dir Amerika, außer zwei Entscheidungen, jede von ihnen ist bitterer als die andere. Entweder du

lernst eine Lektion von dem, was geschehen ist und kehrst um, lässt die Mudschahidin mit dem was du an Beute hinterlässt, oder du kommst herunter [zum Schlachtfeld] – was du gemacht hast – und stürzt dich in den Morast des Todes, sodass die Muwahhidin ihre Brüste heilen, mit Allahs Erlaubnis. O Ahl as-Sunnah in der Halbinsel Muhammads , Barmherzigkeit auf euch, hört ihr denn nicht! Seht ihr denn nicht mit euren Herzen falls eure Augen blind geworden sind? Wo ist euer Tauhid und Iman? Wo ist eure Wala und Bara? Seht ihr nicht die Tawaghit der Halbinsel – Möge Allah sie entstellen und ihrer Herrschaft ein Ende setzen – wie sie die letzte Rettung für die Rafidah im Irak sind? Sie geben ihnen sogar ihren Segen zur Plünderung der Gebiete der Ahl as-Sunnah dort. Ist es nicht an der Zeit den Staub der Erniedrigung abzuschütteln und sich gegen diese verräterischen Murtaddin zu wenden, die keine Tür des Kufr offen gelassen haben, außer dass sie in sie eingetreten sind. Noch [gab es] einen Plan der Kreuzfahrer für die Bekämpfung der Mudschahidin, außer, dass sie ihnen Unterstützung gegeben haben, ihnen halfen und sie mit allem wozu sie im Stande sind versorgten. Ist es vom Land der Offenbarung und wo die Nachricht zu erst verbreitet wurde, dass die Ahl as-Sunnah im Irak und asch-Scham getötet und erniedrigt werden? Ist es vom Land der Sahabah und der ersten Eroberer, dass Scham, Tyrannei und Verachtung geebnet wird – wo sind jene von euch die Eifer haben?! Wo sind die Enkelsöhne von as-Siddiq und Umar al-Faruq? Wo sind die Enkelkinder von Abu Basir und Abu Dschandal? O Bruder im Tauhid in den Ländern der zwei Heiligtümer, eliminiere die Soldaten des Taghuts und die üblen Gelehrten die Fitnah verursachen. Eliminiere die Anführer und Minister, zeige ihnen deinen Zorn für die Unterstützung der Religion und Verteidigung deiner Brüder! Denn wahrlich, die üble Situation, die sie der Ahl as-Sunnah zugefügt haben ist am Ende und die keuschen Frauen der Ahl as-Sunnah haben sich über Verlust und Leid beschwert, so lasst euch nicht von einem Hindernis oder von einem sturen Idioten stoppen. O Soldaten der Chilafah in Mossul, Tal Afar, Raqqah, Aleppo und jedem Außenposten des Islamischen Staates, wisst, dass wir heute die größte Etappe der Geschichte unseres Dschihads durchqueren, sowie die gefährlichste Biegung und Wendepunkt in der Geschichte der Ummah. So seid Leute, die dieses anvertraute Gut tragen können und ihr seid – durch Allahs Erlaubnis – die fähigsten Leute, um diese Bürde zu

35

tragen. Rüstet euch mit passendem Proviant und der beste Proviant ist Taqwa (Gottesfurcht). Und sucht Hilfe bei Allah und werdet nicht schwach. Bindet eure Herzen zum Gütigsten und Hohen, sucht Seine Unterstützung und Hilfe, denn Er  ist nahe, Er antwortet demjenigen in Not, wenn er Ihn anruft. Er entfernt das Übel und ist ausreichend für Seine Sklaven, denn wer rettete Ibrahim al-Chalil vom Feuer, wenn nicht Er? Wer spaltete das Meer für Musa, besserte Seinen Sklaven Yunus mit Seiner Barmherzigkeit und Güte und unterstützte Seinen Sklaven Muhammad  mit Terror für die Entfernung eines Monats? Geduld, Geduld. Standhaftigkeit, Standhaftigkeit. Vertrauen, Vertrauen. {O die ihr glaubt, geduldet euch, haltet standhaft aus, seid kampfbereit und fürchtet Allah, auf dass es euch wohl ergehen möge!} [Al Imran: 200] Und gedenkt dem Wort Eures Herrn und bedenkt es: {Wer aber Allahs Grenzen übertritt, der fügt sich ja selbst Unrecht zu. Du weißt nicht, vielleicht führt Allah danach eine neue Lage herbei. Wenn sie dann ihre Frist erreichen, so behaltet sie in rechtlicher Weise oder trennt euch von ihnen in rechtlicher Weise. Und nehmt zwei gerechte Personen von euch zu Zeugen und legt das Zeugnis (in Aufrichtigkeit) um Allahs willen ab. Damit wird ermahnt, wer an Allah und den Jüngsten Tag glaubt. Und wer Allah fürchtet, dem schafft Er einen Ausweg und gewährt ihm Versorgung, von wo (aus) er damit nicht rechnet. Und wer sich auf Allah verlässt, dem ist Er seine Genüge. Allah wird gewiss (die Durchführung) seine(r) Angelegenheit erreichen. Allah legt ja für alles ein Maß fest.} [At-Talaq: 2-3] O Truppen der Chilafah, o Verteidiger der Ehre und Rächer für ihre Religion und Ummah! Wir sehen euch nicht weniger als Männer der Macht, Männer des Muts, Anführer in Ehre, ehrwürdig bei der Verteidigung und ausdauernd bei der Konfrontierung. So erfüllt das Versprechen eures Herrn, ein Versprechen der Unterstützung, des Sieges und Konsolidierung. Und passt euch an zum totalen Nutzen und zum schlimmsten Schmerz. Man wird nur einmal getötet und stirbt nur einmal, danach ist es grenzenlose Ehre. Hütet euch davor auch nur eine Handspanne von Land zu verlassen, ohne es vorher in ein Inferno für die kriminellen Kuffar gemacht zu haben. Lauert ihnen in Häusern auf, in Gassen und auf den Straßen. Verseht Brücken mit Sprengstoff und führt einen Angriff nach dem anderen. Nehmt sie, belagert sie und lauert ihnen an jedem Außenposten auf. O Männer des [Islamischen] Staates in Bagdad, im Norden und Süden, in Kirkuk,

36

Exklusiv

Salahuddin, Dayala, Falludschah und Anbar, macht weiter und gebt den Feinden Allahs von den unreinen Rafidah und schmutzigen Murtaddin, die sich von der Sunnah abgewendet haben, was sie verdienen. Lasst sie die Tasse der Bitterkeit und des giftigen Giftes schmecken, denn ihr seid die Leute des Krieges, Angreifer der Feinde! Und bitte um Rechtleitung vom Herrn, und vertraut und verlasst euch auf Ihn, denn die Angelegenheit liegt vollständig in Seinen Händen. O Soldaten der Chilafah in Churasan, Jemen, Sinai, Libyen, West-Afrika und jedem Ort, ihr habt nicht aufgehört – durch Allahs Gunst – eine vorzügliche Unterstützung und Hilfe für euren Staat zu sein, so verstärkt eure Kampagne gegen die Feinde Allahs, von den kriminellen Kuffar und ihren Murtadd-Marionetten. Und wisst, dass durch das Entfachen des Krieges gegen sie, dadurch die Angriffe der Nationen des Kufr auf das Gebiet des Islams (Darul-Islam) im Irak und asch-Scham abgewehrt werden, ebenso wie ihr ihre Koalitionen und mobilisierten Truppen besiegt. O ihr wahrhaftigen Muwahhidin in Amerika, Russland und Europa! O Unterstützer der Chilafah! O ihr denen das Marschieren gegen den Feind lieb ist, während ihr heute inmitten der Muschrikin seid, krempelt eure Ärmel hoch für diese ernsthafte Angelegenheit und seid aufrichtig in eurer Anstrengung. Und wisst, dass unser Krieg mit unserem Feind ein umfassender Krieg mit einfach zu erreichenden Vorteilen ist. So haltet sie von der Chilafah und Darul-Islam ab, indem ihr sie beschäftigt und erinnert euch an die Aussage eures Propheten : „Ein Kafir und sein Töter werden niemals im Feuer vereint werden.“ [Überliefert bei Muslim von Abu Huraira] O Allah, verfluche die Kuffar, die uns von Deiner Sache abhalten, die Deine Gesandten ablehnen und Deine Verbündeten bekämpfen. O Allah, säe Zwietracht in ihrer Führung, lege Feindschaft und Hass zwischen ihnen und lass ihre Füße erzittern. Und regne auf sie Deine Macht herab, die nicht vor den verbrecherischen Leuten einhält. O Allah, unterstütze Deine Religion und Deine Soldaten, erhöhe Dein Wort und erhöhe Dein Banner, O Gott (Ilah) der Wahrheit. Und es gibt keine Macht und keine Kraft außer durch Allah und alles Lob gebührt Allah, dem Herrn der Welten.

37

Die Verbreiter falscher Aufrufe erfinden verdorbene Prinzipien für sich selbst, um ihr Verständnis und ihre Aqida darauf aufzubauen. Mit dem Lauf der Zeit entdecken sie, dass ihre Meinungen nicht wirklich diesen Prinzipien entsprechen können, daher verstärken sie diese mit neu erfundenen Ketzereien und Abweichungen. So bauen sie auf dem was sie zuvor erbaut haben, organisieren erneut ihre Meinungen um ihre krumme Struktur irgendwie zu begradigen. Sie machen so bzgl. ihrer Struktur weiter, bis sie einen Abschnitt erreichen an dem sie unfähig sind die Prinzipien zu verstärken oder die Struktur zu begradigen – so stürzt sie über ihnen ein. Sie verlieren die Dunya nachdem sie das Jenseits verloren haben. Allah b sagt: {Ist derjenige, der seinen Bau

38

Artikel

auf Furcht vor Allah und (Sein) Wohlgefallen gegründet hat, besser oder der, der seinen Bau auf den Rand eines abstürzenden Hanges gegründet hat, so daß er mit ihm ins Feuer der Hölle abstürzt? Und Allah leitet das ungerechte Volk nicht recht. * Ihr Bau, den sie errichtet haben, wird nicht aufhören, Zweifel (hervorzurufen), bis ihre Herzen in Stücke gerissen sind. Allah ist Allwissend und Allweise.} [At-Taubah: 109-110] So ist es der Fall mit den meisten Ansichten die von denen erfunden wurden die behaupten Muslime zu sein und behaupten nach der Etablierung des Islamischen Staates zu streben, aber ihre Anstrengungen auf verdorbenen Prinzipien aufbauen, auf denen sie ihre Taten, Trends und falschen Meinung aufbauen. Ihre Ergebnis-

se widersprechen weiterhin ihren Prinzipien, so haben sie keine andere Wahl, außer ihre bröckelnden Prinzipien mit noch mehr Falschheit zu stützen, was sie nur noch mehr in ihrer Irreführung steigert und ihre Struktur noch mehr zur Ruine macht, bis nichts vom Islam darin übrigbleibt. Da wir die Methoden der Etablierung des Islamischen Staates diskutieren, zwischen denen die der prophetischen Methode folgen und denen die den Wegen der Irreleitung folgen, so empfinden wir, dass es notwendig ist einen langen Blick auf das 12er Radifah Experiment zu werfen. Dieses Experiment führte sie – durch ihre eigenen Worte und Taten – zur Gründung einer neuen Religion die keine Verbindung mit dem Islam hat, außer so wie die Religionen der Juden und Christen eine Verbindung zur Religion Ibrahims (ASU) haben. Beim Studieren dieses Experiments, welches sich über elf Jahrhunderte ausdehnt, sehen wir, dass es eines der längsten Experimente ist und dass es am Deutlichsten beim Aufzeigen des Ausmaßes der Abweichung ist, welches verursacht wurde durch das Aufbauen auf einem verdorbenen Prinzip bei dem Streben nach der Etablierung des Islamischen Staates. Ihre trügerische Behauptung des Strebens nach der Bewahrung des Islams vor den Ketzereien und Abweichungen ist daher bloßgestellt. Der Beginn ihres Aufrufs... Eine erfundene Ernennung zur Führung Die Rafidah-Muschrikin behaupten, dass der Beginn ihres Aufrufs zur Lebenszeit des Propheten g durch seinen Nass (wörtliche Ernennung) von Ali Ibn Abi Talib h und seinen Nachkommen nach ihm als Chulafa und Imame stattfand. Aber sie haben keinen Beweis für diesen Nass, außer das was sie erfunden haben an falschen Interpretationen der Texte des Buches und der Sunnah. Tatsächlich ist es so, dass die etablierten Beweise das was sie behaupten verneinen, wie die Aussage Umars h: „Wenn ich keinen Nachfolger bestimmen wurde, so hat bereits der Gesandte Allahs g keinen Nachfolger bestimmt. Und wenn ich einen Nachfolger bestimmen würde, so hat bereits Abu Bakr einen Nachfolger bestimmt.“ [Überliefert bei Muslim] Dies verdeutlicht, dass der Prophet g weder Ali noch einen anderen von den Sahabah  als seinen Nachfolger bestimmte. Außerdem sagte al-Aswad: „Es wurde in der Gegenwart von Aischah erwähnt, dass Ali  ein Erbe (zur Autorität) ist, da sagte sie: ‚Wann hat der Prophet ihn bestimmt? Denn wahrlich ich hielt ihn an meiner Brust als er eine Waschschüssel forderte und sein Körper ermattete und ich realisierte nicht, dass er gestorben war. Wann hat er ihn also bestimmt?‘“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Gleichermaßen waren die Sahabah in Übereinstimmung (Idschma) bzgl. der Bay-

ah (Treueschwur) an Abu Bakr, Umar und Uthman  – und dieser Konsensus (Idschma) beinhaltet auch Ali Ibn Abi Talib und seine Söhne, al-Hasan und al-Husayn . Es gibt viele andere Beweise, wie diese, die die Lüge der Rafidah zerstören. Etwas anderes das ihren angeblichen Nass ungültig macht ist der Disput zwischen den Rafidah und anderen die behaupten Ahl al-Bayt zu unterstützen, da jeder von ihnen sagt, dass die Autorität jemand anderem gebührt, und besonders nachdem Ali h getötet wurde. Es gibt jene die sagten, dass sie den Nachkommen von al-Abbas Ibn Abd al-Muttalib gebührt. Andere sagten, dass sie al-Hasan Ibn Ali oder al-Husayn Ibn Ali oder Muhammad Ibn Ali (Ibn al-Hanafiyyah)  gebührt. Und andere beanspruchten dies sogar für die Söhne des Dschafar Ibn Abi Talib h. Jedesmal wenn einer der zuvor genannten verstarb, fielen diejenigen die diesen Glauben hatten noch tiefer in der Irreleitung, durch ihre Befolgung solcher zweifelhaften Angelegenheiten. Wenn sie nur einen authentischen Nass hätten, so würde die Wahrheit ihres Imams etabliert werden. Aber zu oft fanden sie nichts um ihre Behauptung gegenüber ihren Widersachern aufrecht zu erhalten, außer erfundene Wunder und trügerische Erscheinungen, genau so wie die Rafidah die Imamah von Ali Ibn al-Husayn (bekannt als as-Sadschdschad) verkündeten – während sie die Imamah seines Onkels Muhammad Ibn al-Hanafiyyah ablehnten – weil die Bayah des Ersteren angeblich wörtlich durch Steine und Bäume verkündet wurde. Die Quelle der Irreleitung der Rafidah... Die Behauptung der Unfehlbarkeit ihrer Imame Wir können das Hauptprinzip auf dem Religion der Rafidah steht zusammenfassen, und es ist das auf dem all ihre Fehlleitungen und Abweichungen aufgebaut sind bis zum heutigen Tag. Es ist ihr Glaube, dass der Islamische Staat nicht ohne einen Imam etabliert werden kann der ihre Bedingungen erfüllt, wofür Allah keine Erlaubnis gegeben hat. Die wichtigste dieser Bedingungen ist, dass er unfehlbar sein muss: kein verborgener oder offensichtlicher Mangel darf an ihm sein, er muss über alles wissend sein, inkl. über das Verborgene, und durch den Befehl Allahs c höchstpersönlich bestätigt sein. Dadurch behaupten sie, dass die Religion der Leute nicht etabliert werden kann, außer durch diesen Imam, und dass wenn die Leute vollständig an ihre Imame glauben, ihnen in allem was sie befehlen gehorchen, dann werden ihre Angelegenheiten gut werden und ihr Staat wird dann auf der prophetischen Methodologie sein. Und es ist nicht genug für sie, dass dieser Imam diese Eigenschaften aufweist, aber er muss laut ihnen ebenfalls einzigartig unter den Männern sein, ohne Gleichrangigen noch Gleichgestellten, und dass wer auch immer 39

Rafidi-Schweine, die sich im Schlamm wälzen

ihm etwas davon streitig macht, so ist er ein Taghut, genau so wie derjenige der seinem Gegner etwas gibt was für den Imam sein sollte laut ihnen Schirk an Allah c begangen hat! Der Bezugspunkt für dieses verdorbene Prinzip ist ihr Glaube, dass dem Imam gehorcht werden muss und dass er befolgt werden muss, genau so wie dem Propheten g gehorcht und gefolgt wird. Daher ist es nicht möglich, dass er von den „normalen“ Muslime kommt, jene die ignorant sein könnten, sich irren, vergessen und Gelüste haben. Vielmehr muss er alles wissen was er wissen will, hoch erhaben über das was den Menschen an Fehler, Nachlässigkeit und emotionalen Neigungen befällt, sodass ihm nicht im Begehen einer Sünde gehorcht wird, noch dass ihm in Irreführung gefolgt wird. Ebenso darf es keinen ihm Gleichrangigen in der Autorität geben, sodass keine Fitnah entsteht, genauso wie er keinen Gleichrangigen im Wissen haben darf, auf dass seiner Ansicht nicht widersprochen wird und Spaltung stattfindet. Da diese geforderten Eigenschaften verborgene Angelegenheiten sind, die niemand bestätigen kann, schlossen sie, dass dieser Imam von Allah c erwählt sein muss, genau so wie Er die Propheten auswählt. Dies, weil Er alleine solcherlei verborgene Angelegenheiten kennt. Sie sündigten noch weiter in dieser Angelegenheit, nachdem sie es zu einer Bedingung für Allah machten – und hoch erhaben ist Er darüber zu etwas gezwungen zu sein – weil, wie sie sagen, wenn Er nicht den Imam für sie auswählt, so würde Er ihnen Unrecht tun wenn Er sie bestrafen würde, da Er keine Hudschah gegen sie hätte in der Abwesenheit des Imam der an Stelle des Gesandten steht. Wahrlich, hoch erhaben ist Allah über das was sie sagen! Deswegen sehen sie jeden den sie als Imam ansehen als eine „Hudschah“, d.h. die Hudschah gegen die Leute ist durch ihn etabliert, und dass wer auch immer ihm ungehorsam ist es verdient von Allah c bestraft zu werden. Diese „Auswahl“ kommt von derselben Behauptung die sie über Ali h und seine Nachkommenschaft machen. 40

Artikel

Der Tauhid des Gehorsams verneint ihr Verständnis der Unfehlbarkeit Ihr verdorbenes Prinzip der Forderung der Unfehlbarkeit für ihre Imame kommt von ihrer Irreleitung in der Angelegenheit des Gehorsams zum Imam. Denn Allah b macht den Gehorsam der Imame und der Umara abhängig von ihrem Gehorsam zu Allah und Seinem Gesandten – und er ist nicht gleichgestellt. Wenn als der Befehl des Amirs löblich ist, so ist sein Gehorsam vom Gehorsam zu Allah c, und wenn auch immer der Gehorsam zum Amir mit dem Gehorsam zu Allah in Konflikt gerät, dann ist es eine Pflicht dem Amir nicht zu gehorchen und nur Allah c zu gehorchen. Allah b machte den Gehorsam zu jenen Gläubigen die die Befehlsgewalt haben zur Pflicht. Jedoch, im Falle eines Disputs, befahl Er dass die Angelegenheit zurück zum Buche Allahs und Seinem Gesandten geführt werden muss, d.h. zum Quran und der Sunnah. So ist bestätigt, dass der Gehorsam zu jenen die die Befehlsgewalt haben in Wirklichkeit Gehorsam zu Allah ist. Er sagte: {O die ihr glaubt, gehorcht Allah und gehorcht dem Gesandten und den Befehlshabern unter euch! Wenn ihr miteinander über etwas streitet, dann bringt es vor Allah und den Gesandten, wenn ihr wirklich an Allah und den Jüngsten Tag glaubt. Das ist der beste Weg und am besten in der Interpretation.} [An-Nisa: 59] Und der Prophet g sagte: „Wer mir gehorcht, der hat wahrlich Allah gehorcht, und wer mir ungehorsam ist, der war wahrlich Allah ungehorsam. Und wer meinem Amir gehorcht, der hat mir wahrlich gehorcht, und wer meinem Amir ungehorsam ist, der war mir wahrlich ungehorsam.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim von Abu Huraira] Es ist nicht vernünftig zu schließen, dass der Gehorsam des Amirs dessen Gehorsam vom Propheten g anbefohlen wurde ebenfalls bei dem befolgt werden soll was seinen eigenen Befehlen widerspricht. Ebenfalls ist es nicht notwendig, dass der Imam dem der Gehorsam gilt unfehlbar ist. Er g sagte auch: „Es gibt keinen Gehorsam in sündhaften Angelegenheiten. Gehorsam

ist nur in dem was was löblich ist.“ [Überliefert bei bewusst, da es keinen Sinn macht, dass Allah c einen al-Buchari und Muslim von Ali Ibn Abi Talib] Mann zum Imam ernennt, ihn dann jedoch sterben Deswegen gibt es keinen Nutzen von der Unfehlbar- lässt bevor er tatsächlich zum Imam wird. Aber andere keit des Imams so lange der Gehorsam zu diesem Imam beharrten auf diesem verdorbenen Prinzip, um darauf und seine Befolgung nur im Rahmen des Gehorsams zu weitere Abirrungen aufzubauen. Allah b und der Befolgung Seines Gesandten g bleibt. Daher glaubten manche Leute weiterhin an die ImaDies ist die Methode der Ahl as-Sunnah wal-Dscha- mah von Ismail Ibn Dschafar, während sie verneinten, maah von der sie nicht abgelassen haben seit der Zeit dass er gestorben war oder indem sie behaupteten, dass des Gesandten g und bis Allah die Erde und jene Die Rafidah sind eine Krankheit, die nur mit dem Schwert geheilt werden kann auf ihr erbt, dass es verpflichtend ist den Befehlshabern der Angelegenheiten der Muslime zu gehorchen, in dem was löblich ist, solange sie sich auf dem Islam befinden, und dass jegliche Tyrannei die sie möglicherweise begehen nicht ihr Recht des Gehorsams einschränkt bzgl. dem was nicht sündhaft gegenüber Allah ist.

Die Unterstützung des verdorbenen Prinzips mit Ketzerei und neuer Irreleitung Aufgrund ihres verdorbenen Prinzips, dass die Erde nicht ohne eine unfehlbare Person sein könnte der die Rolle seines Vorgängers übernimmt, und auf ihrer Behauptung, dass diese unfehlbare Person zur Lebenszeit des vorherigen Imams ernannt werden muss, und selbst ihre Bedingung, dass die Kinder des Imams ebenfalls unfehlbar sein müssen, stolperten die Rafidah über mehrere Hindernisse. Manche von ihnen waren gezwungen dieses verdorbene Prinzip zu widerrufen, während andere lediglich noch tiefer in ihrer Irreführung fielen um dieses Prinzip zu erhalten, welches eine Säule für ihre gesamte Religion verbleibt und nicht nur allein für die Angelegenheit der Imamah. Wir können hierfür einige Beispiele nennen. Sie behaupteten, dass zur Lebenszeit von Dschafar Ibn Muhammad Ibn Ali Ibn al-Husayn Ibn Ali Ibn Abi Talib der ernannte Erbe sein Sohn Ismail sei. Aber als Ismail verstarb während sein Vater immer noch am Leben war wurden sie von diesem Widerspruch getroffen zwischen der Pflicht der Erfüllung des Nass und dem Tod des ernannten Erben. Die Täuschung und Lüge dieser Ansicht wurde daher entblößt und war manchen Leuten

er nach seinem Tod zum Leben zurückgekehrt sei. Damit erklärten sie, dass ihr Imam Dschafar – den sie als as-Sadiq (der Wahrhaftige) bezeichnen – ein Lügner war als er ihnen berichtete, dass sein Sohn gestorben war. Stattdessen behaupten sie, dass er die Geschichte des Todes seines Sohnes aufgrund von Taqiyyah (das Verheimlichen der Wahrheit aufgrund von Furcht), um ihn somit vor seinen Feinden zu beschützen, und dass er sich in Wahrheit nur versteckte. Von diesen Ketzern kam die esoterische Ismaili-Sekte, die bis heute existiert und behauptet, dass die Imamah intakt im Rahmen der Abstammung des Ismail Ibn Muhammad ist. Und von ihnen kam die Ketzerei des Glaubens an die Ghaybah (lange Abwesenheit), ewiges Leben in der Dunya und die Wiedergeburt ihrer Imame. Andere erfanden Lügen über Allah c, sie behaupteten, dass Allah „Seine Meinung ändert“ bzgl. demjenigen den Er ernennt. Sie nannten diese Lüge „Bada“ (das Kommen einer Idee), d.h. dass es Allah einfach so in den Sinn kam die Imamah von einer Person zu einer anderen zu transferieren. Möge Allah sie verfluchen! Jene, bekannt als die Musawiyyah, transferierten daher die Ernennung des Ismail Ibn Dschafar (der Verstorbene) zu seinem Bruder Musa Ibn Dschafar (den sie al-Kadhim) nennen um ihre Meinung vor dem Aussterben und ihr Prinzip vor der Ungültigkeit zu bewahren. 41

Ein abgeirrtes Ritual der Rafidi-Muschrikin

Die Bestätigung der Meinung durch Lügen Als Dschafar Ibn Muhammad  starb, fielen die extremen Rafidah in eine neue Peinlichkeit, da es keinen Nass vom Imam zu seinem Nachfolger gab. So erklärten sie die Imamah seines ältesten Sohnes Abdullah Ibn Dschafar (den sie al-Aftah nennen). Aber dann lehnten einige von ihnen seine Imamah ab als sie herausfanden, dass er ihrem Glauben widerspricht. Daher beschuldigten sie ihn der Unmoral während sie sich den anderen anschlossen die die Imamah seines Bruders Musa Ibn Dschafar akzeptierten. Was diejenigen betrifft die weiterhin die Imamah von Abdullah Ibn Dschafar unterstützten, danach wurde es zu einem offensichtlichen Fehlschlag als er starb ohne Nachkommen zu hinterlassen. Denn er hatte keinen Sohn den sie als Imam nach ihm hätten unterstützen können. Manche von ihnen widerriefen daraufhin diesen törichten Glauben, während andere sich nur noch weiter in ihre Irreleitung hineinsteigerten, indem sie eine Lüge über ihren Imam aufrecht erhielten, indem sie behaupteten, dass er einen Sohn hatte, über den sie behaupteten, dass er versteckt war – ebenso wie die Ismailiyyah über Ismail Ibn Dschafar sagten – so schlug die Aqidah der Ghaybah Wurzeln. Und diese waren noch schlimmer in ihrer Abirrung, denn sie hatten ihre Bayah an einen versteckten Imam gegeben der nie geboren wurde! Sie begannen damit nicht-existierende Imame zu erfinden. Bzgl. denen die die Imamah von Musa (al-Kadhim) Ibn Dschafar akzeptierten, so mussten sie ebenfalls eine neue Peinlichkeit ertragen, da ihr Imam im Gefängnis starb ohne einen Erben zu ernennen. So schritten sie voran zur Erfindung neuer Lügen, um ihr verdorbenes Prinzip und ihre ungültigen Meinungen zu bewahren. Manche von ihnen verneinten seinen Tod und beharrten auf dem Glauben, dass er immer noch am Leben und der Imam ist, und dass er lediglich untergetaucht 42

Artikel

war. Diese wurden als die Waqifiyyah-Sekte bekannt. Was jene betrifft die gezwungen waren seinen Tod zu bestätigen, so erklärten sie die Imamah für seinen Sohn Ali Ibn Musa (den sie ar-Rida nennen). Aus diesem Grund offenbarte die Waqifiyyah ihre Feindschaft zu Ali Ibn Musa und beschuldigte ihn der Lüge als er die Nachricht des Tods seines Vaters verkündete. Ihre Imame verneinen das Prinzip ihrer Meinungen Diejenigen die an seine Imamah glaubten kamen in einen großen Widerspruch mit ihren verdorbenen Prinzipien. Dies, weil er seine Bayah an al-Mamun Ibn Harun ar-Raschid gegeben hatte und ihn als die rechtmäßige Autorität über ihm ansah. Dies lieferte neue Beweise gegen die Falschheit der Ansicht der vererbten Autorität, Nass, Unfehlbarkeit, usw., denn es macht keinen Sinn, dass ein unfehlbarer, ernannter Imam Bayah an jemanden gibt der – sowohl in der Religion als auch im Wissen nicht perfekt ist – die Autorität an sich gerissen hat. Entweder folgen ihm jene die die Unfehlbarkeit des Imams behaupten bei dem was er selbst getan hat, wodurch sie das Prinzip vom Nass der Imamah an sich verneinen, oder sie widersetzen sich ihm. In diesem Fall wären sie im Aufstand gegen ihn, wodurch sie ihre gesamte Religion in ihrem Fundament zerstören, da sie Fehler an ihrem „fehlerlosen“ Imam finden und seine geerbte Imamah und Ernennung verneinen. Es blieb ihnen nichts übrig außer an Bada oder Taqiyyah zu glauben, so wie es ihr Weg ist wenn auch immer sie etwas erfinden. Das Erlauben der Imamah von Kindern und den Nicht-existierenden Es war nicht lange bis eine neue Katastrophe sie traf, denn zum Tod von Ali Ibn Musa waren die Rafidah gezwungen ihre Ansicht der Imamah für Kinder zu implementieren, wie Muhammad Ibn Ali Ibn Musa (den sie al-Dschawad nennen). Denn als Ali Ibn Musa in Churasan starb, war sein Sohn Muhammad nur sie-

ben Jahre alt. Eine Gruppe der Rafidah verließ ihn und gab ihre Bayah an seinen Onkel Ahmad ibn Musa und andere lehnten die Imamah von ar-Rida ab, weil er er keinen Imam hinterließ der ihm nachfolgt und so gab es keinen Imam um seinen Körper zu waschen nachdem er verstorben war. Eine andere Gruppe gab Bayah zu al-Dschawad, sie beanspruchten das Wissen des Unsichtbaren als Beweis für seine Imamah. Sie erlogen sogar die Mär seiner Reise von Madinah nach Churasan um den Körper seines Vaters zu waschen, woraufhin er nur Momente später zurückkam und andere solche fantastische Märchen angeblicher Wunder. Die Sache wiederholte sich selbst als Muhammad (al-Dschawad) im Alter von 25 Jahren verstarb. Er hinterließ zwei junge Söhne, Ali (al-Hadi) und Musa, wobei er einen Erben ernannte um ihren Besitz zu verwalten bis sie alt genug sind. Dies führte die Rafidah dazu sich zu fragen wie ein Kind für die Angelegenheiten der Ummah zuständig gemacht werden kann, während sein „unfehlbarer“ Vater nicht einmal in der Lage war seinen persönlichen Besitz für ihn zu sichern. Eine Gruppe dieser Rafidah zogen gegen Ali (al-Hadi) Ibn Muhammad (al-Dschawad) aus als sein Sohn Muhammad, den er zu seinem Nachfolger ernannt hatte, starb. So ernannte er seinen anderen Sohn al-Hasan (al-Askari) zum Nachfolger. Eine andere Gruppe unterstützte weiterhin die Imamah von Muhammad Ibn Ali (al-Hadi), sie verneinten seinen Tod und hielten an ihrer Aqidah bzgl. der Vererbung der Imamah fest, während andere ihre Bayah zu al-Hasan (al-Askeri) auf der Grundlage von Bada gaben. Danach kam der fatale Schlag durch den Tod von al-Hasan (al-Askeri) Ibn Ali (al-Hadi), der keine Söhne hatte. Es gab keine Wahl für die Extremisten von ihnen außer es so wie ihre Brüder, die Aftahiyyah, zu tun. So schrieben sie al-Hasan einen Sohn zu der nie geboren wurde. Sie gaben ihm den Namen Muhammad (und nannten ihn al-Mahdi), so dass die 12er Rafidah – durch ihn – ihre 12-faltige Imamah vervollständigen konnten. Danach behaupteten sie, dass der er sich als Kind in die Ghaybah begab in einer Höhle in Samarra aufgrund der Furcht vor seinen Feinden, und dass er wieder erscheinen wird wenn es keine Gefahr mehr gibt. Diese angebliche Abwesenheit hält seit ungefähr 1200 Jahren an und die Rafidah warten immer noch auf das Erscheinen dieses erfundenen Imams um den Islamischen Staat auf der Grundlage ihres verdorbenen Prinzips aufzubauen: der unfehlbaren Imamah.

meinschaft) der Muslime spalteten sie sich in dutzende Sekten. Jede von ihnen verflucht die anderen und macht Takfir auf die anderen. Wir sehen, dass sie ihr verdorbenes Prinzip und ungültigen Ansichten erfunden haben, um ihre Ablehnung der wahren Chulafa der Muslime und Umara der Gläubigen zu rechtfertigen, von der Zeit von Abu Bakr as-Siddiq bis zur Etablierung der Stunde, da keiner fähig ist die Bedingungen zu erfüllen die sie fordern, wie die Unfehlbarkeit, Ernennung durch Nass, das Wirken von „Wundern“, außer in der Form von Lügen die sie erfunden haben. Trotzdem werden sie keinen Imam akzeptieren bis er ihren Gelüsten nachgibt. Dies ist der Grund warum wir sehen, dass sie – wieder und immer wieder – gegen jene auszogen die zu Imamen erklärt hatten, aufgrund ihrem Widerstand gegenüber ihren Urteilen oder aufgrund ihrer eigenen Unfähigkeit diesen Prinzipien treu zu bleiben. Wir haben herausgefunden, dass jene, von denen sie behaupten diese Ansichten sogar aufrecht gehalten zu haben sie in Wahrheit selber mehrmals in ihrem Leben annullierten, indem sie ihnen in Wort und Tat widersprachen. Ebenso waren sie gezwungen – wieder und immer wieder – ihrer Religion hinzuzufügen und neue Prinzipien zu erfinden um ihre schwankende Struktur zu begradigen. So fügten sie die Aqidah der vererbten Autorität, Nass, Bada, usw. hinzu. Sie begaben sich sogar zurück zum Buch und zur Sunnah und veränderten diese, sie verneinten was auch immer ihren Prinzipien widersprach. Sie waren gezwungen Fantastereien als Wahrheiten zu deklarieren und sie zu rechtfertigen, egal wie widersinnig diese waren, wie der Glaube der Ghaybah über Jahrhunderte hinweg, die Rückkehr nach der Ghaybah, die Erfindung nicht-existierender Söhne, die Imama von Kindern, usw. usf.. Im nächsten Teil dieser Serie werden wir mit Allahs Erlaubnis sehen wie die Rafidah den Großteil ihrer Religion in der Zeit der Ghaybah erfanden, die nach dem Tod von al-Hasan (al-Askari) kam, als sie behaupteten, dass sein erfundener Sohn Muhammad (al-Mahdi) untergetaucht war. Und wir werden sehen wie sie während dieser langen Jahrhunderte ihrer Religion Dinge hinzufügten und von ihr Dinge entfernten, bis zu der Etablierung ihres Taghut-Staats im Iran heute, während sie zu seiner Unterstützung arbeiten um die gesamte Welt zu beinhalten, um den Weg für die Rückkehr ihres „Mahdi“ zu ebnen, über den sie sagen, dass er erscheinen wird wenn seine Feinde nicht mehr existieren.

Eine Religion die auf einem verdorbenen Prinzip erfunden wurde Während des Fortschritts der Ereignisse dieser Abgeirrten und nach ihrem Austritt aus der Dschamah (Ge43

Während die Soldaten der Chilafah ihren Krieg gegen die Kräfte des Kufrs fortführen, werfen wir einen Blick auf einige der letzten Operationen, die von den Mudschahidin des Islamischen Staats ausgeführt wurden und entweder das Territorium der Chilafah vergrößerten oder die Feinde Allahs terrorisierten, massakrierten und erniedrigten. Diese Operationen sind eine kleine Auswahl der zahlreichen Operationen, die vom Islamischen Staat auf verschiedenen Fronten in verschiedenen Regionen in den letzten Wochen ausgeführt wurden. Wilaya Süd-Bagdad Am 2. Radschab begab sich der Istischhadi Abu Azzam al-Iraqi  mit einem mit mehreren Tonnen Sprengstoff befüllten Lastwagen in eine Ansammlung der Rafidi Muschrikin, worunter sich Militär- und Sicherheitskräfte am südlichen Eingang der Stadt Baghdad im Gebiet Raschid befanden. Er sprengte sein 44

Nachrichten

Fahrzeug und tötete und verwundete mindestens 100 Murtaddin und zerstörte dutzende Fahrzeuge. Am 7. Radschab betrat der Istischhadi Abu Dharr al-Iraqi  ein Trauerfest der Rafidi Haschd Miliz im Gebiet Alexandria in Babil und detonierte seine Sprengstoffweste, wobei Dutzende von ihnen getötet und verwundet wurden. Wilaya Raqqah Am 4. Radschab begaben sich mehrere Inghimasiyyin in Richtung der Stellungen der PKK im östlichen und westlichen Landgebiet der Wilaya. Die erste Gruppe attackierte ihre Positionen in drei Dörfern im östlichen Landgebiet und tötete erfolgreich über 35 Murtaddin. Eine andere Gruppe attackierte währenddessen Stellungen der Murtaddin in der Nähe der Tabqah Militärbasis und tötete erfolgreich 30 Murtaddin, inklusive der Zerstörung eines Bulldozers und vier Militärfahrzeugen, sowie der Erbeutung eines mit

einem Maschinengewehr ausgestatteten Allradfahrzeugs. Am 7. Radschab töteten die Soldaten der Chilafah mehr als 40 PKK Murtaddin bei 3 Istischhadi Operationen mit zwei Autobomben und einem Motorrad in Dschazarat Bu Humayd im Osten der Wilayah. Ost-Asien Am 4. Radschab attackierten die Soldaten der Chilafah ein Militärfahrzeug Abu Chattab asch-Schami , einer der Inghimasiyyin der Tikrit infiltrierte der kreuzzüglerischen philippinischen Armee mit einem Sprengsatz im Gebiet Mamasapano, so wurden über 30 Murtaddin getötet und eine weisüdlich der Stadt Cotabato, wobei 6 ihrer Soldaten ge- tere Anzahl verwundet. 30 Kasernen wurden zerstört, ein Helikopter getroffen, eine Aufklärungsdrohne abtötet und weitere verwundet wurden. geschossen und 3 Fahrzeuge und verschiedene Waffen erbeutet. Die zweite Front befand sich auf der Straße Wilaya Salahuddin Am 8. Radschab schworen 7 Inghimasiyyin, bis zwischen Baidschi und Haditha, wo zwei Istischhadi zum Tod zu kämpfen und brachen erfolgreich die Operationen mit zwei Autobomben ausgeführt wurVerteidigungslinie der Murtaddin und erreichten das den, wobei über 15 Murtaddin getötet und verwundet Zentrum der Stadt Tikrit. Sie lieferten sich Gefechte wurden. Ebenso wurden 17 Kasernen und eine Anmit einer Regimentbasis der Krisenkräfte in der Stadt, zahl an Fahrzeugen zerstört und weitere beschädigt. wobei sie diejenigen töteten, die sich darin befanden und zwei Militärfahrzeuge zerstörten. Sie begaben sich dann zum Haus des Murtadd Anti-Terror Direktors, Chalid Muhammad Kassar al-Dschamili und töteten ihn und seinen Sohn. Dann verschanzten sie sich in den Gebäuden der Murtaddin und lieferten sich Gefechte mit ihnen, bis ihre Munition ausging, woraufhin sie ihre Sprengstoffwesten unter ihnen zündeten. Die gesegnete Operation führte zur Tötung von über 31 Murtaddin, darunter 6 Offiziere und über 40 weitere Verletzte. Am 9. Radschab führten die Soldaten der Chilafah einen Angriff auf Stellungen der Rafidi Armee und Milizen aus zwei Richtungen, nördlich der Stadt Baidschi. Die erste Front befand sich an der Asmidah und Machazin Brücke und den benachbarten Dörfern, worin sich langanhaltende Gefechte ereigneten. Istischhadi Operationen mit Autobomben attackierten die Ansammlungen der Murtaddin, wobei 16 Fahrzeuge und zwei Abrams Panzer zerstört wurden. Eben-

Russland Die Soldaten der Chilafah töteten zwei russische Polizeibeamte und verwundeten drei weitere Mitglieder der russischen Nationalgarde bei zwei Angriffen in der Stadt Astrachan, eines am 7. Radschab und der andere zwei Tage später, am 9. Radschab. Am 24. Radschab attackierten mehrere Soldaten der Chilafah ein Amt des russischen Geheimdienstes (FSB) in der Stadt Chabarowsk im Osten Russlands und töteten dabei 3 ihrer Angestellten und verwundeten eine Anzahl weiterer. Misr Am 12. Radschab, begab sich Abu al-Bara al-Misri  zu einer Ansammlung der Kreuzzügler in der Sankt Mark Kathedrale in der Stadt Alexandria und detonierte seine Sprengstoffweste und tötete und verwundete dutzende von ihnen. Währenddessen detonierte Abu Ishaq al-Misri  seine Sprengstoffweste an einer

45

Die Folgen der Attacke in Paris

anderen Ansammlung in der Sankt George Kathedrale in Tante und tötete und verwundete mehrere von ihnen. Diese zwei gesegneten Operationen führten zu über 50 toten Kreuzzüglern und über 140 weiteren verwundeten. Wilaya Churasan Am 11. Radschab begaben sich 10 Inghimasiyyin der Chilafah zu einem Konvoi der amerikanischen Kreuzzügler Armee und abtrünnigen afghanischen Armee im Gebiet Schadal in Nangarhar. Es ereigneten sich intensive Konfrontationen, wobei eine Anzahl an Kreuzzüglern und mindestens 15 Murtaddin getötet wurden. Drei der Inghimasiyyin erlangten die Schahada  und die restlichen 7 kehrten sicher zu ihren Stellungen zurück. Wilaya Didschlah Am 19. Radschab führten 8 Soldaten der Chilafah einen Spezialeinsatz auf Kasernen der Peschmerga im Dorf Kahf, westlich von Machmur aus. Es fanden Gefechte statt, wobei ein Regimentskommandeur und 17 weitere Murtaddin getötet wurden, unter ihnen drei Offiziere unterschiedlichen Rangs. Zwei der Mudschahidin erlangten die Schahada  und die restlichen kehrten sicher zu ihren Stellungen zurück. Wilaya Ninawa Am 19. Radschab lieferten sich die Soldaten der Chilafah heftige Konfrontationen mit der Rafidi Bundespolizei in den Außengebieten des Gebiets Ras al-Dschaddah im Westen von Mossul. Sie töteten erfolgreich 9 von ihnen und verwundeten 10 weitere.

46

Nachrichten

Sie beschädigten zwei Humvees und einen Bulldozer. Währenddessen detonierte der Istischhadi Abu az-Zubayr al-Iraqi  seine Autobombe an einer Ansammlung der Rafidi SWAT-Miliz in den Außengebieten des Viertels Tanak im Westen von Mossul. Er zerstörte dabei einen Abrams Panzer und einen gepanzerten Bulldozer und tötete und verwundete ebenso mehrere Murtaddin. Die Soldaten der Chilafah lieferten sich ebenso Gefechte mit der Rafidi Bundespolizei in der Umgebung des Gebiets Maschahidah im Westen von Mossul. Sie töteten 10 ihrer Mitglieder, darunter zwei Offiziere, beschädigten ein Panzerfahrzeug und schossen eine Aufklärungsdrohne ab. Währenddessen bombardierte die Artillerie Ansammlungen der Rafidi SWAT-Miliz im Viertel Abar, westlich von Mossul. Sie erzielten direkte Treffer und töteten über 35 von ihnen und verwundeten eine Anzahl weiterer. Ebenso töteten Scharfschützen-Einheiten 12 Rafidi Soldaten Milizenkämpfer in der Umgebung des Gebiets Bab al-Tub und Ras al-Dschaddah und im Umkreis der Kornisch Straße und im Dorf Rayhaniyyat al-Ulya, westlich von Mossul. Frankreich Am 23. Radschab attackierte Abu Yusuf al-Baldschiki  eine Gruppe von kreuzzüglerischen Polizisten mit einer Kalaschnikow in der Champs-Elysees Allee inmitten von Paris, wobei einer von ihnen getötet und zwei weitere verwundet wurden.

48

Exklusiv

Genauso wie das Vergießen des Bluts des Kafirs laufen sind, dann tötet die Muschrikin, wo immer ihr halal1 ist, so ist es ebenso halal, sein Vermögen zu neh- sie findet, ergreift sie, belagert sie und lauert ihnen aus men. Allahs Gesandter  sagte: „Mir wurde befohlen, jedem Hinterhalt auf!} [At-Taubah: 5] Klargemacht wurde dies in Seiner  Aussage: {Wie alle Menschen zu bekämpfen bis sie bezeugen, dass es nichts anbetungswürdiges außer Allah gibt und dass ich sollte es denn für die Muschrikin bei Allah und bei Seider Gesandte Allahs bin, sie das Gebet verrichten und nem Gesandten einen Vertrag geben, außer (für) diejedie Zakah entrichten. Wenn sie dies tun, dann haben nigen, mit denen ihr bei der geschützten Gebetsstätte sie ihr Blut und ihr Vermögen vor mir bewahrt, außer einen Vertrag abgeschlossen habt?} [At-Taubah: 7], die durch das Recht des Islams und ihre Abrechnung ob- eine Frage ist und sinngemäß eine Aussage darstellt. liegt Allah.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim Genauso wie es at-Tabari erwähnte: „Es bedeutet lediglich: ‚Sie haben kein Abkommen.‘“ Was diejenigen von Ibn Umar] Seine Worte, dass „sie ihr Blut und ihren Besitz vor mir bewahrt haben“, weisen auf die klare Erlaubnis des Vergießens ihres Blutes und Nehmens ihres Besitzes hin, bis sie den Islam annehmen. Dieser Hadith zeigt auch die Beziehung zwischen dem Kämpfen und Ergreifen des Besitzes, da alle Kuffar, die nicht einem Dhimma-Vertrag unterliegen, Feinde sind, von denen die Ghanimah genommen wird. Allah  sagte: {Die Kuffar sind euch ja ein deutlicher Feind.} [An-Nisa: 101] Er  sagte auch: {Esst nun von dem, was ihr als Ghanimah genommen habt, als etwas Es ist erlaubt das Vermögen der Kuffar zu nehmen Erlaubtes und Gutes} [Al-Anfal: 69] angeht, die Abkommen bei al-Masdschid al-Haram Was diejenigen angeht, die behaupten, an jegliche abschlossen, so waren sie zu Zeiten des Propheten  mit den Kuffar gemachten Verträge gebunden zu sein, die Leute von Makkah, d.h. Quraysch. Und einer seidann sollen sie wissen, dass abgesehen davon, dass die ner letzten Befehle vor seinem Tod war: „Vertreibt die Kuffar jedes Landes heute jedes mögliche Abkommen Muschrikin aus der arabischen Halbinsel!“ [Überliefert mit den Muslimen brechen, indem sie sie bekriegen, bei al-Buchari und Muslim von Ibn Abbas] Wie kann inhaftieren oder anderweitig gegen sie übertreten, so es dann ein Abkommen mit ihnen bei al-Masdschid hat Allah jeden mit den Muschrikin gemachten Vertrag al-Haram geben?! nichtig gemacht, indem Er  sagte: {Eine Lossagung Danach erlaubte Allah, dass den Muschrikin gewisse von Seiten Allahs und Seines Gesandten an diejenigen Abkommen angeboten werden. Das erste Abkommen unter den Muschrikin, mit denen ihr einen Vertrag ab- ist das Angebot der sicheren Durchreise, Istidscharah geschlossen habt}[ At-Taubah: 1] Er  erwähnte dann genannt. Allah sagte: {Und wenn jemand von den den Befehl alle zu töten, die Allah Partner zuschreiben, Muschrikin dich um Schutz bittet, dann gewähre ihm indem Er  sagte: {Wenn nun die Schutzmonate abge- Schutz, bis er das Wort Allahs hört. Hierauf lasse ihn den Ort erreichen, wo er in Sicherheit ist. Dies, weil sie 1 Siehe Ausgabe Nr. 5 von Rumiyah: "Das Blut des Kafirs ist Leute sind, die nicht Bescheid wissen.} [At-Taubah: 6] halal für dich, also vergieße es!" 49

Das Geschäfte der Kuffar können als Ziele für Ghanima genommen werden

Das zweite Abkommen ist das der Dschizya, welche von den Leuten der Schrift gezahlt wird, nachdem sie die Bedingungen der Erniedrigung (Saghar) akzeptiert haben. Allah  sagte: {Kämpft gegen diejenigen, die nicht an Allah und nicht an den Jüngsten Tag glauben und nicht verbieten, was Allah und Sein Gesandter verboten haben, und nicht die Religion der Wahrheit befolgen - von denjenigen, denen die Schrift gegeben wurde -, bis sie den Tribut aus der Hand entrichten und gefügig sind!} [At-Taubah: 29] Abgesehen von der Istidscharah und Dschizya ist die einzige Beziehung, die der Muslim mit den Kuffar hat, die des Schwertes, d. h. die körperliche Ausführung des Dschihads gegen sie. Und jeder Angriff auf die Kuffar, einschließlich dem finanziellen, ist Dschihad. In dieser Hinsicht wird jedes Vermögen, welches von den Kuffar durch Täuschung oder Niederlage genommen wird, als Ghanimah betrachtet. Allahs Gesandter  sagte: „Krieg ist Täuschung.“ [Überliefert bei Muslim von Dschabir Ibn Abdillah] Praxisbeispiele aus der Sunnah davon sind die vielen Beutezüge gegen die Handelskarawanen der Muschrikin, die vom Propheten  befohlen wurden. Genau genommen war die Schlacht von Badr zu Beginn als Beutezug gegen die von Abu Sufyan geführte Karawane der Quraysch beabsichtigt, wie Kab Ibn Malik dies erklärte: „Allahs Gesandter  ging [an diesem Tag] raus, weil er die Karawane der Quraysch beabsichtigte.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Dschabir Ibn Abd Allah sagte: „Allahs Gesandter  entsandte uns mit 300 Reitern und unser Amir war Abu Ubaydah Ibn al-Dscharrah, damit wir die Karawane der Quraysch überfallen.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Unabhängig davon, ob der finanzielle Schaden einen einzelnen Kafir betrifft oder die Verursachung eines dauerhaften Verlustes von einem Unternehmen ist, so 50

Exklusiv

hat der Muslim in Dar al-Kufr die Möglichkeit, dieser gesegneten Sunnah zu folgen, sie zu terrorisieren, indem er die Kuffar belauert und ihnen einen wirtschaftlichen Schaden zufügt. Es sollte kein Missverständnis über die Vorzüglichkeit dieser Tat geben, da das Ergreifen dieses Vermögens in Übereinstimmung mit dem Befehl Allahs  ist: {Esst nun von dem, was ihr als Ghanimah genommen habt, als etwas Erlaubtes und Gutes.} [Al-Anfal: 69] Und der Gehorsam zu Allah ist für jeden Muslim verpflichtend. Und da dieses Vermögen Ghanimah ist, muss ein Fünftel davon (der Chums) zur Seite gelegt und einem offiziellen Stellvertreter des Islamischen Staates oder dem Chalifah selbst übergeben werden, wenn man dazu imstande ist. Allah  sagte: {Und wisset: Was immer ihr erbeutet, so gehört Allah ein Fünftel davon und dem Gesandten.} [Al-Anfal: 41] Und der Stellvertreter des Gesandten Allahs  ist der Chalifah. Ibn Qudamah erwähnte in al-Mughni, dass die Meinung von asch-Schafii, al-Awzai, Umar Ibn Abd al-Aziz und […] von Ahmad bezüglich einer Gruppe von Muslimen ist, die ins Dar al-Kufr auch ohne die Erlaubnis des Imams eintreten und einen Raubzug ausführen, in welchem sie Ghanimah erlangen, dass sie den Chums aufbewahren und den Rest unter sich verteilen müssen, aufgrund der Allgemeinheit von Allahs Aussage: {Und wisset: Was immer ihr erbeutet, so gehört Allah ein Fünftel davon…} [Al-Anfal: 41] Jedoch wer auch immer einen Kafir tötet, für dessen Tötung er einen Beweis hat, dann gehört ihm sein ganzer Salab und der Chums wird davon nicht entnommen. Allahs Gesandter  sagte am Tag der Schlacht von Hunayn: „Wer auch immer einen Kafir tötet, dann gehört sein Salab ihm.“ So tötete Abu Talhah zwanzig Männer an diesem Tag und nahm all ihre Aslab. [Überliefert bei Abu Dawud von Anas Ibn Malik]

Der „Salab“ (Mehrzahl: Aslab) ist alles, was der Kafir zum Zeitpunkt und am Ort seiner Tötung besitzt. Dies beinhaltet seine Kleidung, Schmuck, alle Arten von Waffen, Gold, Silber, Geld, sowie das Vehikel das er verwendete, usw.. Abu Qatada erzählte eine Geschichte, wie er einen Kafir am Tag der Schlacht von Hunayn tötete, nachdem der Prophet  sagte: „Wer auch immer jemanden tötet und es beweisen kann, dann gehört sein Salab ihm.“ Und als beschlossen wurde, dass ein anderer Muslim den Salab von dem Kafir kriegt, den Abu Qatada getötet hatte, fragte der andere Muslim den Propheten, ihn dies behalten zu lassen. So sagte Abu Bakr as-Siddiq : „Bei Allah! Er  würde nicht gegen einen von Allahs Löwen übertreten, der für Allah und Seinen Gesandten kämpft, indem er dir seinen Salab gibt!“ Allahs Gesandter  stimmte dem zu und sagte: „Er sagte die Wahrheit, so gib es ihm [Abu Qatada].“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Als Allahs Gesandter  befahl, dass ein Spion der Muschrikin verfolgt und getötet wird, so zog Salamah Ibn al-Akwa los und tötete ihn. Sodann gab der Prophet  ihm seinen Salab. [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Und in einer anderen Überlieferung sagte er: „Sein ganzer Salab gehört ihm.“ Da Salamah alleine war, war ein Beweis für seine Tötung nicht nötig. Wer also einen Kafir auf einer dunklen Straße oder Gasse tötet, während sich niemand in der Nähe befindet, braucht keinen Beweis für dessen Tötung, um den Salab zu nehmen. Was das Vermögen eines Unternehmens oder das betrifft, was durch Täuschung anstatt Tötung oder Beraubung eines Einzelnen erbeutet wurde, dann ist dies kein Salab sondern Ghanimah, die entsprechend aufgeteilt werden muss.

Der Muslim in Dar al-Kufr muss ständig auf der Hut vor den weitverbreiteten Übeln sein, die sein Herz beeinträchtigen könnten. Und eins der gefährlichsten Übel ist der Nifaq (Heuchelei), der sich ins Herz von jedem schleichen kann, der seine Beziehung zu den Kuffar falsch betrachtet. Der Gesandte Allahs  sagte: „Wer auch immer stirbt, ohne Ghazw geführt zu haben, noch sich selbst dazu ermutigt hat, der stirbt auf einem Zweig der Heuchelei.“ [Überliefert bei Muslim von Abu Hurairah] Wahrlich, die Ghazwah ist ein sicherer Weg, um seine Lossagung (Bara) vom Schirk und seinen Leuten zu demonstrieren, da es die Invasion ihrer Länder und Schädigung ihres Lebens und Vermögens ist. Abu Hilal al-Askari, ein früher Gelehrter der arabischen Sprache, sagte, dass „Ghazw nur in Ländern des Feindes geführt wird… der ursprüngliche Zweck des Ghazw ist die Zurückgewinnung von Ghanimah und die Vermögenserlangung“ [Al-Furuq al-Lughawiyyah] So reicht es nicht aus, das muslimische Land zu verteidigen und sich selbst dazu anzuspornen. Man muss aber die Kuffar hassen und danach lechzen, ihnen in ihren eigenen Ländern Schaden zuzufügen. Und dies muss mit der reinen Absicht getan werden, sich um die Erhöhung von Allahs Wort zu bemühen, auch wenn die Erlangung der Ghanimah die Folge von einer gesegneten Operation für Allahs Sache von einem sein sollte. Der Prophet  sagte: „Wer auch immer dafür kämpft, dass Allahs Wort das höchste ist, so (kämpft) dieser für Allahs Sache.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim von Abu Musa] Möge Allah, der Großzügige, die Besitztümer der Kuffar, ihre Waffen, ihre Frauen und Kinder als Ghanimah für die Mudschahidin auf dem Wege Allahs geben.

Das Vermögen der Kuffar zum Ziel zu nehmen, hat eine negative Auswirkung auf ihre Geschäfte

51

Die Urteile über diejenigen, die den Takfir auf die sich dem Islam zuschreibenden Muschrikin unterlassen und diejenigen, die den Takfir auf die sich dem Dschihad zuschreibenden Sahwah-Faktionen unterlassen, sind wichtige Angelegenheiten, die angesprochen werden sollten, da sie sich auf die Angelegenheit des Tauhid und Iman beziehen, dem Herz und der Seele der Religion. Folglich veröffentlichte eines der leitenden Ämter der Chilafah – das Zentralbüro zur Beaufsichtigung der Scharia-Dawawin – über diese Angelegenheiten zwei Memoranden, welche unten zitiert werden. Das Memorandum über das Urteil derjenigen, die den Takfir auf die Muschrikin, die sich dem Islam zuschreiben, unterlassen beginnt mit der Vorlegung zweier Ansichten, „beide sind falsch, aufgrund des Exzesses auf einer Seite und der Nachlässigkeit auf der anderen Seite,“ in Definition des Begriffs „Asl ad-Din“ (die Grundlage der Religion), der in beiden als „das, wodurch der Tauhid vor dem Erscheinen des prophetischen Beweises etabliert wird.“ Die erste Meinung, die genannt wurde war, dass „wer auch immer den Takfir auf die Muschrikin unterlässt, die sich dem Islam zuschreiben, ist genauso ein Muschrik wie sie, denn der Takfir auf sie

52

Exklusiv

ist ein Teil des Asl ad-Din. So ist der Unterlassende, wie derjenige, der andere als Allah anbetet und er ist sowohl im Namen als auch im Urteil absolut einer von ihnen.“ Die zweite Meinung, die genannt wurde war, dass „der Takfir kein Teil der Grundlage des Asl ad-Din ist, sondern eines seiner abgeleiteten Erfordernisse. So wird derjenige, der den Takfir auf die Muschrikin unterlässt, die sich dem Islam zuschreiben, nicht Kafir, bis die Hudschah (bewiesenes Argument) gegen ihn etabliert, alle Zweifel beseitigt und alle falschen Interpretationen beendet werden.“ Das Memorandum erklärt dann, dass „die erste Behauptung ein falsches Verständnis beinhaltet, da der große Schirk eine Wirklichkeit und eine Beschreibung hat, die, wenn sie verwirklicht wird, denjenigen, der sie begeht, zum Muschrik macht. Wenn wir also denjenigen, der den Takfir unterlässt mit diejenigen gleichstellen, die andere als Allah anbeten, dann ist der Takfir auf denjenigen, der den Takfir auf den Unterlassenden unterlässt, notwendig, da der große Schirk nicht durch Unwissenheit entschuldigt wird und der Unterlassende (gemäß der ersten Meinung) ein Muschrik wie die erste Person (die jemanden anderen als Allah

anbetet) ist. Und derjenige, der danach (den Takfir auf den Unterlasser des Takfirs auf den Unterlassenden) unterlässt, ist auch ein Muschrik und so weiter. Dies ist die wirkliche Schlussfolgerung, nicht ein vorgestelltes Verständnis, der Begründungskette dieser Meinung, welche zum „Ketten-Takfir“ führt, einer ungültigen Bidah, die von einem falschen Verständnis der Wortlaute (der Scharia) herstammt und das niemals kontrolliert werden kann. Diese Meinung wird aufgrund der Ungültigkeit ihrer Schlussfolgerung abgelehnt. Das Memorandum führt fort und erklärt, dass „die zweite Meinung auch ein falsches Verständnis beinhaltet, da es den Takfir auf die Muschrikin auf die gleichen Stufe von den unklaren Angelegenheiten (Masail Chafiyah) stellt, für die es unmöglich ist, die Hudschah zu etablieren und Takfir auf den Unterlassenden zu machen, solange er Zweifel (Schubhah) oder Fehlinterpretation (Tawil) hat. Das Kernstück dieser Meinung ist die Annullierung einer übereinkünftigen Annullierung des Islams. Und die Anwesenheit von Zweifel ist eine vorübergehende Sache, die innerhalb eines Islamischen Staates, der mit der Scharia herrscht, beseitigt werden muss. Wenn man aber eine vorübergehende Sache zu einem Fundament macht, auf dem die Urteile gebaut werden, so ist dies eine Außerkraftsetzung und ein Widersprechen der Bedeutungen vom Offenkundigen der Religion. Dies steht im Widerspruch zu dem, was von den Imamen der Religion, einschließlich den Imamen der Nadschdi-Dawah , übermittelt wurde.“ Das Memorandum erklärt weiter, dass „es falsch ist, mit den Begriffen „Asl (fundamentale Grundlage)“ und „Lazim (erforderliche Schlussfolgerung)“ in Bezug auf die Bedeutung von „La ilaha illa Allah“ und Kufr an den Taghut, auf diese polemische Weise zu diskutieren. Dies, weil dies eine fruchtlose, erfundene Meinung ist, die uns Allah nicht aufgebürdet hat. Vielmehr resultieren zwangsläufig mehrere falsche Schlussfolgerungen daraus, wie das Ausschließen bestimmter Sachen, die durch das Erscheinen des prophetischen Beweises als Teil des Asl ad-Din etabliert wurden - in Übereinstimmung mit dieser Definition - und somit den Glauben an das Prophetentum Muhammads vom Asl ad-Din ausschließen! Genauso führt es zum

Disput… hinsichtlich was in der Bedeutung von „Asl“ (Grundlage) eingeschlossen und was davon ausgeschlossen ist. Das Memorandum zitiert dann Schaych Sulayman Ibn Abd Allah Ibn Muhammad Ibn Abd al-Wahhab , der über eine ähnliche Angelegenheit befragt wurde „bezüglich Wala und Bara,“, ob diese „von der Bedeutung von La ilaha illa Allah oder von ihren abgeleiteten Erfordernissen sind?“ Schaych Sulayman  antwortete: „Die Antwort ist, zu sagen, dass Allah es am Besten weiß. Es ist aber für den Muslim ausreichend zu wissen, dass Allah es ihm zur Pflicht gemacht hat, die Muschrikin anzufeinden und nicht zu Auliya zu nehmen, und Er machte es obligatorisch, die Gläubigen zu lieben und sie zu Auliya zu nehmen. Er machte dies zu einer Bedingung vom Iman, genauso wie Er den Iman von jedem verneint, der denjenigen Zuneigung zeigt, die Allah und Seinen Gesandten bekämpfen, auch wenn sie ihre Väter, Söhne, Brüder und Stammesangehörige wären. Was die Frage betrifft ob Wala und Bara Teil der Bedeutung von „La ilaha illa Allah“ ist oder ob es eine ihrer geschlussfolgerten Voraussetzungen ist, so bürdete Allah uns nicht auf, dem nachzuforschen. Er bürdete uns nur auf, zu wissen, dass Allah uns Wala und Bara zur Aufgabe und Pflicht gemacht hat, und dass Er uns verpflichtete auf Grundlage von Wala und Bara zu handeln. Dies ist Pflicht (Fard) und zweifellos erforderlich. Und wer auch immer dies als ein Teil seiner Bedeutung oder geschlussfolgerten Voraussetzung betrachtet, dann ist dies gut und ein zusätzlicher Nutzen. Aber wer solches nicht erwägt, dann wurde ihm nicht aufgebürdet, dies zu tun, insbesondere in einem Streit oder Zwiespalt, was zu Übel führt, einschließlich der Uneinigkeit und Spaltung zwischen den Gläubigen, denjenigen, die die Pflichten des Imans hochhielten, den Dschihad für Allahs Sache führten, die Muschrikin anfeindeten und die Muslime als Auliya nahmen. Dementsprechend ist das Schweigen über solche Sachen, die zu Spaltung führen, absolut verpflichtend. Dies ist, was mir einleuchtet, nicht zu vergessen, dass die zwei Meinungen, über die es einen Streit gibt, sich in der Bedeutung ähneln. Und Allah weiß es am besten. (Ad-Durar as-Saniyyah). Das Memorandum weist dann auf einen anderen Begriff, als Nachtrag, was vorher erwähnt

53

wurde bei der Aussage, dass „die Verwendung des Begriffs „Takfir al-Adhir“ (Takfir auf den „Entschuldiger“) inkorrekt ist, um das Urteil auf einen zu beschreiben, der den Takfir auf die Muschrikin, die sich selber dem Islam zuschreiben, unterlässt, weil es ein ungenauer Begriff ist. Während wir die Unwissenheit nicht als eine Entschuldigung für den großen Schirk akzeptieren, erfordert die erneuerte Meinung des Udr bil-Dschahl1 nicht, dass jeder Entschuldigende den Takfir unterlässt, da es einige von ihnen gibt, die vielleicht die Unwissenheit als eine Entschuldigung betrachten, aber gewiss den Takfir auf die Muschrikin machen, da er erachtet, dass der Beweis gegen sie alle etabliert wurde, so ist er demnach nicht wirklich ein Unterlassender. Genauso wie das Unterlassen des Takfirs auf die Muschrikin sich nicht nur auf den Aspekt des „Udhr bil-Dschahl“ beschränkt, ist es auch höchstwahrscheinlich, dass jemand aus Arroganz, Trotz, Folgen von Gelüsten oder indem er allgemeine Texte, die auf die Vorzüge von „La ilaha illa Allah“ verweisen zitiert, den Takfir auf sie unterlässt. So ist der Begriff „Takfir al-Adhir“ ungenau, bezüglich der Beschreibung von denjenigen, die den Takfir auf die Muschrikin unterlassen, welche die Gelehrten bei dieser Annullierung (Naqid) gemeint haben. Das Memorandum fährt fort, indem es heißt: „Derjenige, der den Takfir auf die Muschrikin (welche sich dem Islam zuschreiben) unterlässt, begeht einen übereinstimmenden Annullierer des Islams, aber sein Kufr basiert auf der Etablierung von Beweisen, im Gegensatz zu demjenigen, der andere als Allah anbetet. Der Takfir auf die Muschrikin ist eine Angelegenheit, die durch offensichtliche, eindeutige Wortlaute (der Scharia) bestätigt wurde, die alle Menschen verstehen können. Die Etablierung des Argumentes davon ist durch die Erreichung des Qurans, indem er entweder den Menschen überbracht wird oder sie die Möglichkeit haben, ihn zu erreichen. Allah  sagte: {Sag: Welches ist das größte Zeugnis? Sag: Allah (, Er) ist Zeuge zwischen mir und euch. Und dieser Quran ist mir eingegeben worden, damit ich euch und (jeden), den er erreicht, mit ihm warne.} [al-Anam: 19]“ 1 Die Entschuldigung der Ignoranz jener die sich dem Islam zuschreiben und den großen Schirk begehen. 54

Exklusiv

„Der Mudschahid-Schaych Muhammad Ibn Abd al-Wahhab  sagte: „Wisse, dass die Beweise für den Takfir auf den rechtschaffenen Muslim, wenn er Schirk an Allah begeht oder sich auf die Seite der Muschrikin gegen die Muwahhidin stellt, selbst wenn er keinen Schirk begeht, mehr sind, als einer von den Worten Allahs2, den Worten Seines Gesandten und den Abhandlungen aller Leute des Wissens zusammentragen kann.“ (Ad-Durar as-Saniyyah) Schaych Abd al-Latif Ibn Abd ar-Rahman Ibn Hasan  sagte: „Es sollte gesagt werden, dass das Buch Allahs, die Sunnah Seines Gesandten und die Aussagen der Leute des Wissens eindeutig und üppig sind und klar den Takfir auf jeden beweisen, der andere als Allah anruft, jemanden um etwas bittet, dass nur Allah tun kann... und der ganze Quran weist auf diese Bedeutung und bestätigt sie und erläutert und hebt dies sogar auf verschiedene Arten und Ausdrucksweisen hervor.“ Einige andere Gelehrten der Nadschdi-Dawah sagten: „Derjenige, der keinen Takfir auf die Muschrikin macht, hat den Quran nicht bestätigt und der Quran machte den Takfir auf die Muschrikin und befahl, den Takfir auf sie zu machen, sie anzufeinden und sie zu bekämpfen.“ (Ad-Durar as-Saniyyah) Jedoch könnte der Sachverhalt undurchsichtig hinsichtlich einiger Muschrikin sein, die sich dem Islam zuschreiben. Dies ist aufgrund der Verbreitung von Unwissenheit, Schwäche der Dawah und Umlauf von Zweifeln (Schubhah). Hier wird der Beweis etabliert, indem man die klaren, eindeutigen Wortlaute hinsichtlich des Kufrs dieser Muschrikin aufzeigt. Wenn jemand nach dieser Klarstellung [den Takfir] unterlässt, so wird er Kafir. Schaych Sulayman Ibn Abd Allah sagte: „Wenn jemand an ihrem Kufr zweifelt oder unwissend über ihren Kufr ist, werden ihm die Beweise von Allahs Buch und der Sunnah Seines Gesandten für ihren Kufr aufgezeigt. Wenn er danach zweifelt oder zö2 Zu diesen Beweisen gehört: {Ihr habt doch ein schönes Vorbild in Ibrahim und denjenigen, die mit ihm waren, als sie zu ihrem Volk sagten: "Wir sind unschuldig an euch und an dem, dem ihr anstatt Allahs dient. Wir verleugnen euch, und zwischen uns und euch haben sich Feindschaft und Hass auf immer offenkundig gezeigt, bis ihr an Allah allein glaubt."} [al-Mumtahanah: 4] und {Sag: O ihr Kuffar, ich diene nicht dem, dem ihr dient, * und ihr dient nicht Dem, Dem ich diene. Und ich werde (auch) nicht dem dienen, dem ihr gedient habt. Und ihr werdet nicht Dem dienen, Dem ich diene. Euch eure Religion und mir meine Religion.} [Sura al-Kafirun]

gert, dann ist er laut allen Ulama ein Kafir, da derjenige, der an dem Kufr des Kafirs zweifelt, selbst ein Kafir ist.“ (Ad-Durar as-Saniyyah) Wenn sich die Sache durch die Verkündigung der Religion, die Erhebung ihrer Stimme und der Verkündung ihrer Dawah (wie es der Fall im Islamischen Staat ist, möge Allah ihn bewahren) manifestiert, dann wird keine Rücksicht auf jeglichen Zweifel genommen, der das Rechtsurteil aufheben würde. Dies ist, was von den Imamen der Rechtleitung, wie denen der Nadschdi-Dawah, die diesem Problem begegneten und auf der Tugend starben, bekannt ist. Einige Imame der Dawah sagten: „Wer also den Takfir unterlässt auf die Muschrikin des türkischen Staates und die Grabanbeter, wie die Leute von Makkah und andere von denjenigen, die die rechtschaffenen Menschen anbeten, vom Tauhid zu Allah zum Schirk abkommen und die Sunnah seines Gesandten mit Innovationen ersetzen, so ist er ein Kafir wie sie, auch wenn er ihre Religion hasst, sie verachtet und den Islam und die Muslime liebt. Denn derjenige, der den Takfir auf die Muschrikin unterlässt, hat den Quran nicht bestätigt und der Quran machte Takfir auf die Muschrikin und befahl, Takfir auf sie zu machen, sie anzufeinden und zu bekämpfen.“ (Ad-Durar as-Saniyyah) Diesem Memorandum folgte ein weiteres, welches das Urteil über diejenigen klarstellt, die den Takfir auf die Dschaulani-Front, eine der Sahwah Faktionen unterlassen, die den Dschihad für sich beanspruchen. Das Memorandum besagt: „Die Organisation der al-Qaidah in Syrien („Dschabhat an-Nusrah“) und diejenigen mit ihr von den militanten Faktionen, die den Islamischen Staat bekämpfen, sind Gruppen, die sich mit Gewalt der Implementierung von Allahs Scharia widersetzen3, welche die Abtrünnigen unterstützen, die danach streben einen Kufr-Staat (demokratischen Zivilstaat) aufzubauen. Sie kämpfen in einem Schützengraben zusammen gegen einen Islamischen Staat, welcher zweifellos mit der Scharia herrscht, hetzen andere dazu auf, ihn mit allen Mitteln zu bekämpfen und bemühen sich, seine Autorität von der Erde zu verdrängen, um die Scharia Allahs, mit dem er herrscht, mit Dschahili-Gesetzen und menschengemachten Urteilen zu ersetzen. All dies ist 3 Tawaif Mumtaniah bi-Schawkah an Tahkim Schar Allah

unter dem Schutz der Kreuzzüglerkampagne gegen die Islamische Chilafah. Diese Nawaqid (Annullierungen des Islams) und andere wurden von allen Faktionen, die sich selber der Scharia und dem Jihad zuschreiben begangen, während sie im Lager der Abtrünnigen verbleiben, welche die Armee der Chilafah bekämpfen. Sie zogen sich nicht zurück und erklärten ihre Lossagung von ihnen und ihrem Kufr, sondern vielmehr traten sie in ihre Allianzen ein und unterstützten sie…“ Um keinen Platz zum Aufkommen jeglicher Zweifel offen zu lassen, machte der Islamische Staat das Urteil der Scharia hinsichtlich dieser Faktionen klar, dass sie abtrünnige Gruppen sind, die offen Kufr begangen haben und deren Zustand sich auf eine Art zeigte, die die Hudschah (Beweis) etabliert und jeglichen Zweifel, die eine unwissende Person haben könnte, auflöst. Dies schließt ein, was in der öffentlichen Bekanntgabe vom Delegierten- Ausschuss (Ladschnah Mufawwadah) gefunden werden kann… Von daher wird es nicht akzeptiert, dass jemand von unseren Soldaten keinen Takfir auf die Einzelpersonen (der Gruppen) macht, die wir bekämpfen und die uns wegen der Scharia Allahs bekämpfen. Der Fall von jedem, der von den Soldaten des Staates keinen Takfir auf diese Faktionen macht, wird seinem Amir seiner Division vorgebracht und wird vorgeladen, um sich über dies zu vergewissern. Der Zustand dieser Faktionen wird ihm verdeutlicht, wenn er unwissend darüber ist. Wenn er nach der Aufklärung weiterhin keinen Takfir macht, wird er zum Gericht zur Istitabah4 transferiert. Möge Allah  alle Mudschahid-Prediger belohnen, die ihre Pflicht des Überbringens der Botschaft des Islams und ihren Lehren ausgeführt haben. Amin.

4 Aufforderung zur Reue von der Abtrünnigkeit – falls die Person die Reue ablehnt wird sie für ihre Abtrünnigkeit mit dem Tode bestraft. 55

Diesen Monat hatte Rumiyah die Gelegenheit ein Interview mit dem Amir der Soldaten der Chilafah in Misr (auch als Ägypten bekannt) zu führen und ihm einige Fragen bezüglich der Bemühungen der Mudschahidin in der Region zu stellen, in Bezug auf ihre Kriegsführung gegen die kriegerischen Christen und den Tawaghit, die danach streben sie zu beschützen. Frage: Erzähle uns über den Zustand der Soldaten der Chilafah in Misr und über ihre Operationen Antwort: Alles Lob gebührt Allah, dem Herrn der Schöpfung. Möge der Frieden und Segen auf demjenigen sein, der mit dem Schwert als Barmherzigkeit für die Welten entsandt wurde. Das (gute) Ende wird für die Rechtschaffenen sein und es gibt keine Feindschaft, außer gegen die Unterdrücker. Um fortzufahren: Die Soldaten der Chilafah in Misr genießen gute und gewaltige Gnaden von Allah b – und alles Lob gebührt Allah – dafür, dass sie an Stärke und Fortführung zugenommen haben. Trotz ihrer Bekämpfung, führen ihre Operationen zu den erwünschten Effekten und Zielen und mehr. Und das Lob und der Dank gebührt einzig und allein Allah. Frage: Welchen Hindernissen begegnen die Mudschahidin in Misr? Antwort: In der Tat, die wichtigste Sache, die den Mudschahidin in Misr gegenübersteht, ist die Abwesenheit des wahren Tauhids bei einer großen Anzahl 56

Interview

Frage: Und was ist das Ziel, das ihr durch die Ander Bevölkerung, insbesondere wenn es um das Richten mit anderem als das, was Allah herabgesandt hat griffe auf die Kirchen verfolgt? geht. Sie zeigen Loyalität zu denen, die diese Art des Antwort: Die Angriffe auf diese Kirchen sind ein Schirks begehen und zeigen die Feindschaft gegenüber den Gläubigen, die dafür kämpfen, dass das Urteil Al- Teil unseres Kampfes und unserem Krieg gegen den lahs, des Besitzers der Herrschaft, alleine herrscht. Allah Kufr und seine Leute und es ist eine Antwort auf den  sagte: {Sicherlich, Sein ist die Schöpfung und der Befehl Allahs : {Kämpft gegen diejenigen, die nicht Befehl. Segensreich ist Allah, der Herr der Weltenbewohner.} [Al-Araf: 54]. Er  sagte auch: {Das Urteil ist allein Allahs. Er hat befohlen, dass ihr nur Ihm dienen sollt.} [Yusuf: 40]. So ist der Zustand dieser Leute mit den Tawaghit, so wie der Zustand der Leute von Firaun, über die Allah  sagte: {Er fand sein Volk leicht (zu beeinflussen), und da gehorchten sie ihm. Gewiss, sie waren ein Die Christen des Ostens und des Westen werden bekämpft, bis sie die Dschizya bezahlen Volk von Frevlern.} [Az-Zuchruf: 54]. Die Tawaghit entfernten sie von der wahren Religion, durch an Allah und nicht an den Jüngsten Tag glauben und die Mittel der Gelehrten der Fehlleitung und durch ihre nicht verbieten, was Allah und Sein Gesandter verboten korrupten Medien, welche sie loyal zu den Tawaghit haben, und nicht die Religion der Wahrheit befolgen zeigten und feindlich gegenüber den Mudschahidin, - von denjenigen, denen die Schrift gegeben wurde -, unter dem Vorwand der Terrorbekämpfung. Und dies bis sie den Tribut aus der Hand entrichten und gefügig ist eine offensichtliche Tat der Abtrünnigkeit von der sind!} [At-Taubah: 29]. Und wenn diese kriegerischen Christen denken, dass Religion des Islams, so müssen sie eilen dies zu bereuen und daraufhin ist es ihnen auferlegt, die Geheimnisse ihre Festungen sie vor den Soldaten des Islamischen der Mudschahidin nicht aufzudecken und sie zu verde- Staates schützen werden, so sollen sie wissen, dass die cken. Vielmehr sollten sie sie unterstützen und ihnen Mudschahidin ihre Schwerter - durch Allahs Erlaubnis Zuflucht gewähren und mit ihnen gegen diese Tawaghit – gezogen haben, um auf ihre Nacken und die Nacken kämpfen, da es ein verpflichtender Dschihad für sie ist. ihrer Verbündeten zu schlagen. Und diese Schwerter werden ihre Ziele nicht verfehlen und sie werden nicht davon abgehalten werden, sie zu erreichen, mit Allahs Frage: Wie ist eure Beziehung zu Wilaya Sinai? Erlaubnis. Und es gibt keine Kraft noch Macht außer Antwort: Die Brüderlichkeit, Liebe und Loyalität durch Allah. ist es, was uns und unsere Brüder von den Soldaten der Frage: Welche Reaktionen sehr ihr auf eure OperaChilafah in Sinai – möge Allah sie segnen – verbindet. Wir sind alle Soldaten des Islamischen Staates im Land tionen, sei es von der Allgemeinheit, den Tawaghit, den von Sinai und Misr, die kämpfen, um das Wort Allahs „Sicherheitskräften“ und den Gelehrten des Übels? zum Höchsten zu machen. Und in Misr haben wir eiAntwort: Der überwiegende Trend vieler Leute ist nen Weg zu Bayt al-Maqdis, was schon bald, mit Allahs  Erlaubnis durch Sinai führt, auch wenn es den Kuf- der der Denunziation, genauso wie die Lossagung von speziell diesen Operationen und allgemein vom Krieg far zuwider ist. 57

Der Taghut Sisi und seine Murtadd-Kräfte sind Verbündete der kriegerischen Christen

gegen die Christen und die Tawaghit. Sie verkünden ihr Beileid zu den Muschrikin aufgrund dem, was ihnen widerfährt, mit der Behauptung der nationalen Bruderschaft und ähnliches, obwohl das Zeigen der Loyalität zu den Kuffar und Muschrikin einen aus der Religion austreten lässt. Wer auch immer eine dieser Taten begeht, wird ein Abtrünniger von der Religion des Islams und seine Taten werden annulliert, solange er nicht zur Reue eilt, bevor Allah einen Tag hervorbringt (den Tag des Gerichts), der nicht zurückgewiesen werden kann. Was die Reaktionen der Abtrünnigen von der Armee und Polizei angeht, so ist entsprechend ihrer Gewohnheit, das Begehen von Grausamkeiten und die Übertretung durch das Töten, Verhaften und Missbrauchen nach jeder Operation, um ihre Führer in der Regierung und ihre kreuzzüglerischen Anführer zu besänftigen. Und dies überschreitet das Maß einiger Leute sogar vielmehr und steigert ihren Hass gegen die Christen und die Abtrünnigen und alles Lob gebührt Allah. Und trotz der Tatsache, dass diese Grausamkeit ein positives Ende für die Mudschahidin und ein negatives Ende für die Tawaghit und Christen hat, können sie nicht davon abhalten diese zu begehen. Und von Allahs Gnade über uns ist es, dass Er unsere Brüder nach diesen Operationen bewahrte. Und die Grausamkeit und Missbrauch der folgte schadete ihnen nicht und alles Lob gebührt Allah. {Und Allah wies diejenigen, die Kuffar waren, mit ihrem Grimm zurück, ohne dass sie etwas Gutes erlangt hätten.} [Al-Ahzab: 25]. Was die Schuyuch und Gelehrten der Tawaghit und den Aufrufern zu den Toren von Dschahannam mit ihrem verschiedenen Gedankengut, ihren Organisationen und Parteien angeht, so trifft die Aussage Allahs  auf sie zu: {So ist sein Gleichnis das eines Hundes: Wenn du auf ihn losgehst, hechelt er; lässt du ihn (in Ruhe), hechelt er (auch).} [Al-Araf: 176]. Wir sagen zu ihnen, was Allah  zu denjenigen sagte, die ihnen auf diesem 58

Interview

Weg vorangingen sind: {Diejenigen, die verheimlichen, was Allah von der Schrift herabgesandt hat und es für einen geringen Preis verkaufen, sie verzehren in ihren Bäuchen nichts als Feuer. Und Allah wird zu ihnen am Tag der Auferstehung weder sprechen noch sie läutern. Für sie wird es schmerzhafte Strafe geben.} [Al-Baqarah: 174]. Frage: Bezüglich den Muslimen in Misr, die nicht in der Lage waren die Mudschahidin zu erreichen, was hast du für einen Ratschlag für sie, in Bezug auf die Ausführung von individuellen Operationen gegen die Feinde der Religion in Misr, insbesondere gegen die Christen? Kannst du ihnen eine Anweisung geben oder ihnen einige Worte des Ratschlags anbieten? Antwort: Ich sage denjenigen Muslimen in Misr, von den Leuten des Tauhids und Dschihads, welche die Wahrheit erkannt haben und ihr folgen: Ihr müsst den Ruf des Tauhids und Dschihads für die Sache Allahs wiederbeleben, schließt euch euren Brüdern im Islamischen Staat an und haltet fest an der Gemeinschaft (Dschamaah). Wenn ihr nicht in der Lage seid den Islamischen Staat zu erreichen, dann sucht Allahs Hilfe, ergreift Vorsichtsmaßnahmen, bereitet eure Kraft, so gut ihr könnt vor und plant Operationen gegen die Christen und Abtrünnigen. Fügt ihnen gewaltige Leiden und Schäden zu und lasst ihnen die Kraft der Gläubigen spüren, genauso wie euer Eifer im Streben nach der Schahada für die Sache Allahs. Und wisset, dass es keine andere Option beim kämpfen gibt, außer das Erreichen des Sieges oder getötet zu werden und die Schahada zu erlangen. Hütet euch davor von den Soldaten dieser Tawaghit aufgehalten zu werden und habt Geduld und Überzeugung, denn wahrlich Allah wird uns den Sieg über Sein Land und Festigung (Tamkin) darin verleihen und es wird mit Al-

lahs Erlaubnis bald sein. Allah  sagte: {Und Wir haben bereits im Buch der Weisheit nach der Ermahnung geschrieben, dass Meine rechtschaffenen Diener das Land erben werden} [Al-Anbiya: 105] Und diejenigen, die sich euch in den Weg stellen, werden euch nicht schaden, da ihr die siegreiche Gruppe seid, die über ihre Feinde vorherrschen und alles Lob gebührt Allah. So seid geduldig bei eurer Entfremdung, da Allah  sagte: {So kämpfe auf Allahs Weg - du wirst nur für dich selbst verantwortlich gemacht und sporne die Gläubigen an. Vielleicht wird Allah die Gewalt derjenigen, die ungläubig sind, zurückhalten. Allah ist stärker an Gewalt und an Bestrafung.} [An-Nisa: 84]. Frage: Was möchtest du den Christen in Misr mitteilen? Antwort: Wir sagen ihnen, die Sunnah Allahs nimmt seinen Lauf mit euch und das Urteil Allahs und seines Gesandten wird euch erfassen und euch wird die Wahl zwischen drei Angelegenheiten gegeben: Entweder Islam, Dschizya oder Krieg und eure Waffen werden euch nichts nutzen, noch wird die Loyalität zu den abtrünnigen Tawaghit und ihrer Soldaten euch nutzen, da sie sich nicht einmal selbst vor den Soldaten der Chilafah schützen können, durch Allahs Gnade. Wie können sie euch also beschützen?! Und wahrlich, euer Unglaube und eure Arroganz ist der Weg zu eurer Zerstörung, entweder durch eine Strafe (direkt) von Allah oder durch unsere Hände. Frage: Was möchtest du den Muslimen in Misr mitteilen? Antwort: Ich sage ihnen, euch obliegt das Buch Allahs und die Sunnah Seines Gesandten g. Haltet euch an diese, klammert euch fest daran und implementiert sie in eurem Leben. Fürchtet euch nicht vor eurem Feind und habt Gewissheit an Allahs Versprechen an Seine gläubigen Sklaven. Allah  sagte: {Sie werden euch keinen Schaden zufügen, außer Beleidigungen. Und wenn sie gegen euch kämpfen, werden sie euch den Rücken kehren, und hierauf wird ihnen keine Hilfe zuteilwerden.} [Al-Imran: 111]. Und wir warnen euch ausdrücklich fern von den Plätzen der Christen zu bleiben, wo sie sich versammeln oder wo sie sich aufhalten und ebenso von den Plätzen der Armee und Ansammlungen der Polizei und wo die politischen und wirtschaftlichen Interessen der Regierung vorzufinden sind und ebenso von den Plätzen, wo die Bürger der Kreuzzügler-Nationen vorzufinden sind und andere solcher Orte. All diese sind gültige Ziele für

uns und wir können zu jeder Zeit und an jedem Ort zuschlagen, durch Allahs Erlaubnis, und wir wollen nicht, dass irgendjemand von euch bei irgendwelchen Operationen geschadet wird, in der die Kuffar und Muschrikin angegriffen werden. So haltet euch fern von ihnen und informiert diejenigen, die darüber nicht Bescheid wissen. Wir bitten Allah uns und euch zu bewahren. Frage: Was möchtest du den Tawaghit von Misr sagen? Antwort: Ich sage zu den Feinden Allahs, ihr, o ihr feigen Tawaghit, macht weiter, euch in eurem Kufr und Übertretung zu steigern, ihr verbreitet Korruption auf der Erde und fügt den schwachen Muslimen schlimmste Folter zu. Ihr wünscht euch eure Niederlagen und eure Schwäche gegen die Soldaten des Islamischen Staates zu verdecken, doch ihr werdet nicht in der Lage dazu sein, da eure Angelegenheit entlarvt wurde. Wir warten liegend darauf, euch aus dem Hinterhalt zu überfallen und wir werden bald – durch Allahs Erlaubnis – siegreich sein, so wartet, wir warten ebenfalls. Und die Hilfe bei den Juden und Christen im Krieg gegen uns zu ersuchen, wird euch nichts nutzen, da sie noch blinder und närrischer sind als ihr. Sie werden weiterhin durch unsere Hände allerorts, wo sie uns bekämpfen besiegt werden und der Sieg kommt nicht, außer von Allah. Und ich sage den abtrünnigen Soldaten: Bereut von eurer Abtrünnigkeit, sagt euch von dieser Regierung los und zeigt ihnen gegenüber Feindschaft, bevor wir die Macht über euch erlangen, denn, wenn wir die Oberhand über euch gewinnen, gibt es nichts für euch, außer dem Tod. Und wir sind uns der Ausdehnung der Folter und dem Missbrauch gegenüber den Muwahhidin in euren Gefängnissen durchaus bewusst und vom Fakt, dass ihr offensichtlich Krieg gegen Allah, Seinen Gesandten und die Gläubigen führt. So warnen wir euch vor den üblen Konsequenzen eurer Taten und wir warnen euch davor den Frauen oder Verwandten der Mudschahidin auch nur im Geringsten zu schaden, da sie nicht wie andere sind. Und wenn eure Augen blind und eure Ohren taub gegenüber dieser Warnung sind und ihr arrogant verbleibt und diese feigen Methoden nicht stoppt, so schwören wir bei Allah, dem Allmächtigen, dem Allbezwinger, dass ihr keinen Moment Sicherheit genießen werdet, mit Allahs Erlaubnis und dass ihr niemals erfolgreich sein werdet. In diesem Moment wird euch die Reue nichts nutzen. {Und Allah ist in Seiner Angelegenheit überlegen. Aber die meisten Menschen wissen nicht.} [Yusuf: 21].

59

Issue 9

CONTENTS

O muwahhidin, rejoice, for by Allah, we will not rest from our jihad except beneath the olive trees of Rumiyah (Rome). Abu Hamzah al-Muhajir

Feature The Ruling on the Belligerent

04 Christians

Exclusive Be Patient, for Indeed the

26 Promise of Allah Is True 46

Just Terror Tactics: Part 4

Articles 12

And Likewise the Messengers Are Afflicted... Part 2

18

The Woman Is a Shepherd in Her Husband’s Home

04

They Took Their Scribes and

22 Monks as Lords besides Allah Establishing the Islamic State:

36 Part 3

26

News 42

Military and Covert Operations

Interview Interview with the Amir of the

52 Soldiers of the Khilafah in Misr

2

Contents

46

22

4

Feature

At a time when Muslims are being killed in the east and in the west – men, women, children, and the elderly altogether – and when the mushrikin and murtaddin are deploying all manner of destructive weaponry against them, raining devastation on their villages and towns, the evil scholars, the preachers of misguidance, and the tawaghit of the democratic parties are busy weeping over every mushrik struck by the hands of the mujahidin and disavowing themselves of every attack carried out against their Crusader allies, claiming that Islam does not permit such deeds and accusing those who carry them out of tarnishing the religion’s image. Their sinful tongues and filthy pens even go so far as to give those harbi (belligerent) kuffar protection with respect to their blood and their wealth, and to defame the noble muwahhidin, who carried out Allah’s judgment on the mushrikin and, through their blessed deeds – not just their words – revived shar’i rulings which the tawaghit and their allies endeavored to either wipe out or replace. From among these blessed deeds were the successive attacks which the soldiers of the Islamic State in Misr1 and Sinai carried out against the Christians in those lands, targeting them with killings and assassinations, and afflicting their churches with burning and explosions. Thus, they brought upon them tremendous detriment and deepened their wounds. The last of the blessed attacks against them were the simultaneous explosions at two of their largest churches, one in northern Misr and the other in southern Misr, in the cities of Alexandria and Tanta on their holiday on the 12th of the month of Rajab in the year 1438. More than 200 of the Christian mushrikin and their supporters from among the murtadd soldiers of the taghut were killed and wounded, and to Allah belongs all praise. In this brief article we will attempt to shed light on the condition of the Christians in Misr, as well as the ruling of Islam concerning their blood, their wealth, their honor, and their churches, so that those who live may live upon evidence and those who perish may perish upon evidence. And it is Allah who guides to the straight path. So Kill the Mushrikin Wherever You Find Them The default with regards to the blood of mushrikin is that it is permissible to shed, due to the statement of 1  Misr is the Arabic name for the land commonly known as Egypt.

Allah c, “And when the sacred months have passed, then kill the musrhikin wherever you find them and capture them and besiege them and sit in wait for them at every place of ambush. But if they should repent, establish prayer, and give zakah, let them [go] on their way. Indeed, Allah is Forgiving and Merciful” (At-Tawbah 5). Committing shirk with Allah is a sin that makes one permissible to be killed, and believing in Him gives one protection, as the Prophet g said, “I was commanded to fight the people until they say ‘La ilaha illallah,’ so whoever says ‘La ilaha illallah’ has protected from me his wealth and his life except by its right (i.e. by the right of ‘La ilaha illallah’) and his reckoning is upon Allah” (Reported by al-Bukhari and Muslim). The mushrikin cannot render their blood inviolable except through a dhimmah contract, or a covenant of security or safety. The inviolability of their blood in such cases would be an exceptional ruling, and whenever that ruling is terminated – either due to their violation of the covenant, or due to the expiry of the duration of the covenant of security or safety – their blood would go back to the default ruling of it being permissible to shed, and there is no disagreement among the Muslims in that regard. No Protection for Their Blood Except through Faith or a Covenant of Security The Christians in Misr and in other lands of the Muslims are from among those for whom Allah c permitted that they protect their blood by entering under the dhimmah (liability) of the Muslims and paying the jizyah in humiliation, due to the statement of Allah c, “Fight those who do not believe in Allah or in the Last Day and who do not consider unlawful what Allah and His Messenger have made unlawful and who do not adopt the religion of truth from those who were given the Scripture – [fight] until they give the jizyah willingly while they are humbled” (At-Tawbah 29). If they do that, then their blood, wealth, and honor become protected except by the right of Islam, and there are many, well-known texts which emphasize the inviolability of the blood of the mu’ahadin (those with covenants of security), the dhimmiyyin (those with contracts of dhimmah), and those with covenants of safety. From among them is the statement of the Prophet g, “Whoever kills a person who’s been given a covenant will not smell the fragrance of Jannah, and 5

The aftermath of an attack on the belligerent Christians of Misr

indeed its fragrance can be found from a distance of 40 years of marching” (Reported by al-Bukhari), and in the narration of Ahmad and others, “Whoever kills someone from Ahl adh-Dhimmah…” Likewise, there is the statement of ‘Umar Ibn al-Khattab , “And I counsel you concerning the dhimmah of Allah and the dhimmah of His Messenger g – that the covenant with them is upheld, that they are defended against the enemy (i.e. the belligerent kuffar), and that they are not burdened with more than they can bear” (Reported al-Bukhari). And this is how they were dealt with by the allies of Allah in the most virtuous generations. They gave security to those who entered under their dhimmah as long as they upheld the conditions placed on them by the Muslims and fulfilled their agreements with them. And anyone among them who breached any of the terms would have no contract and no dhimmah. This was the Sunnah of Allah’s Messenger g with respect to the Jews, having placed on them as conditions “that they do not conceal or hide anything, and that if they were to do so they would have no dhimmah and no immunity” (Reported by Ibn Hibban). Then, when it became apparent to him that they had concealed from him a portion of wealth – it was wealth which belonged to Huyayy Ibn Akhtab – Allah’s Messenger g killed the two sons of Abu Haqiq, one of whom was 6

Feature

the wife of Safiyyah Bint Huyayy Ibn Akhtab, took their women and children as slaves, and distributed their wealth on account of their breach of agreement” (Reported by Ibn Hibban in his Sahih, and by al-Bayhaqi in his Sunan). If a Muslim grants safety to a mushrik, the Muslims are obligated to withhold their hands from that mushrik, as per the hadith reported by al-Bukhari and Muslim in which ‘Ali  narrates, saying, “Allah’s Messenger g said, ‘The covenant of the Muslims is one and the least among them must endeavor to uphold it, so whoever betrays a Muslim, then upon him is the curse of Allah, the angels, and all of mankind, and nothing will be accepted from them.’” Likewise is what was narrated by ‘Ali , who said that Allah’s Messenger g said, “The believers are equal with regards to their blood, they are one hand against all others, and the least among them endeavors to uphold their covenant. A believer is not to be killed [in retribution] for [the killing of] a kafir, nor one who has a covenant that is still valid” (Reported by Ahmad, Abu Dawud, and an-Nasai). The Christians of Misr Are Belligerent The Christians residing in Misr today are belligerent kuffar. The belligerent (i.e. harbi) kafir is the one

who is neither a dhimmi nor one who’s been granted security, regardless of whether he is a combatant or non-combatant, or whether he defames Islam or does not, or whether he transgresses against the blood, wealth, and honor of the Muslims or does not. So how then with respect to the Christians of Misr given that they commit all of these transgressions? The Christians of Misr possess weapons in preparation to fight the Muslims. Rather, they are engaged in fighting the Muslims through their continuous transgressions against any Christian who embraces Islam, kidnapping them, killing them, and putting them through trial and tribulation in order to make them return to shirk. And likewise through their membership in the taghut’s army, security and intelligence agencies, and police force, which wage war against the Muslims and guard the shari’ah of the taghut, and they are among the most sincere supporters of the taghut Sisi in Misr, and among his closest allies and most loyal partners in his war against Islam and the Muslims. Furthermore, they, their priests, and their monks are among the people most active in defaming the religion of Islam, the Noble Quran, and the Messenger g. As such, they are from the leaders of kufr whom Allah c has commanded us to fight. Allah c said, “And if they break their oaths after their covenant and defame your religion, then fight the leaders of kufr, for indeed, they have no covenant; [fight them that] they might cease” (At-Tawbah 12). They Are of Them… With the permissibility of shedding the blood of belligerent Christians in general, including the Christians of Misr, it is the fighters among them who are to be targeted, and they are those who are capable of carrying a weapon, even if they don’t actually do so, and likewise those of them who support the fighters with their opinion and counsel. As for those who don’t normally carry weapons, such as women, children, the elderly, and the infirm, the default with them is that they are to be taken as slaves, not that they are to be killed. This is despite their blood not being protected since they continue to remain upon their shirk, and in that regard, children take the ruling of their fathers. Furthermore, anyone among them who carries a weapon – regardless of whether they are a child or a woman – is to be killed, and whoever participates in the fighting by offering his opinion and counsel is likewise to be killed, even if he is from among the el-

derly and infirm, due to the Prophet g agreeing with the Sahabah’s killing of Durayd Ibn as-Summah after the Battle of Hunayn. He was an old man who was incapable of fighting, but he was a man whose opinion and counsel was sought among his people, and the story is in the Sahihayn, as well as in other books of the Sunnah. With regards to those of the non-combatant women and children from among the belligerent Christians who are killed unintentionally, their blood is waste – just like the blood of the combatants – because their blood is not protected since they neither embraced Islam nor do they have a covenant, with such also being used by al-Bukhari r as a chapter title: “Chapter: The Family inside a Home Is Raided at Night and the Parents and Children Are Maimed.” In it he reports the hadith of Sa’b Ibn Jaththamah, who said, “Allah’s Messenger g was asked about the children of the mushrikin who are raided at night and [as a result], they (i.e. the Muslims) strike their women and children [in the raid]. So he said, ‘They are of them’” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Therefore, the killing of their women and children occurs as a consequence and is not deliberate, such as when they are killed in a raid by the mujahidin where it is difficult to distinguish between the fighters and the non-fighters, or when they are killed by a weapon that has a wide range of damage, as is the case when conducting artillery bombardment, or detonating explosive belts or car bombs in places where the fighters are present and they are mixed together with them. And the evidence for the permissibility of targeting them with such weapons is the action of the Prophet g in setting up a catapult against the people of Taif even though there were those inside their fortresses who were not to be intentionally killed and who were mixed with the fighters in a manner in which it wasn’t possible to distinguish between them. And likewise is the action of ‘Amr Ibn al-‘As  in setting up catapults against the people of Alexandria. Imam al-Baghawi r stated in the chapter on night raids, “And in this is evidence for the permissibility of night raids and the killing of mushrikin in negligence and inattentiveness – even if it leads to their women and children being struck – and that the prohibition of killing their women and children applies to situations when they can be distinguished and separated. Likewise, if they are inside a fortress, it is permissible to set up catapults against them, shoot fire at them, and drown them, for the Prophet g set up a catapult against the people 7

of Taif, launched a fierce invasion of Banil-Mustaliq, and ordered night raids and attacks with fire” (Sharh as-Sunnah). So Fight the Leaders of Kufr Likewise is the case with the monks, concerning whom there is a command to withhold from attacking – as a default rule – based on the statement of Abu Bakr  to Yazid Ibn Abi Sufyan, “Indeed, you will find a people who claim that they have secluded themselves for Allah, so leave them and their claim to have secluded themselves for Him” (Reported by Malik). The ruling on killing them differs based on their relationship with their people. If any of them departs from his people and secludes himself in his monastery, neither residing with them nor benefiting them with any opinion, he is to be left alone as long as he remains in that condition. As for the one who mixes with them, or calls to their false religion, or advises and counsels them, his ruling does not differ from the ruling on the rest of their fighters. Rather, he is even more severe in kufr and in waging war than they are. Based on this, the fuqaha differentiated between the monks who are secluded in the monasteries and the deserts, and the priests who serve as caretakers over their churches, for the latter are to be killed and enslaved, in contrast with the former, even though the blood of these monks has The belligerent Christians of Misr are a target for the mujahidin

8

Feature

no sanctity due to them remaining upon their shirk and kufr of Allah the Almighty. For this reason, one should seek closeness to Allah by targeting the priests, monks, and others (those who serve as caretakers over the churches of the belligerent Christians, including the Christians of Misr), harming them and killing them, as they are in fact the leaders of kufr and they are the tawaghit who are worshiped besides Allah and of whom Allah c said, “They took their scribes and their monks as lords besides Allah” (At-Tawbah 31). And in killing them there is the greatest of rewards, by Allah’s permission. Imam Ibn Taymiyyah r said, “The monks concerning whom the scholars differed as to the permissibility of killing them and taking jizyah from them are mentioned in the hadith from Abu Bakr as-Siddiq , who stated in his orders to Yazid Ibn Abi Sufyan when sending him to lead the conquest of Sham, ‘You will find a people who claim that they have secluded themselves in their monasteries, so leave them and their claim to have secluded themselves for Allah, and you will find a people who have sheared the hair from the middle of their heads, so strike the place where they’ve sheared their hair with the sword, because Allah says, ‘Then fight the leaders of kufr, for indeed, they have no covenant; [fight them that] they might cease’’ (At-Tawbah 12). As for the monk who aids the people of his religion with his hand and his tongue, such as one who has an opinion which they seek when

The war on the Vatican and all other strongholds of Christianity continues

it comes to fighting or incites them, he is to be killed by the agreement of the scholars if he is subdued, and he has jizyah taken from him even if he secluded in solitude in his place of worship. “[…] Does any scholar say that the leaders of kufr who prevent their masses from the path of Allah, devour the wealth of the people through falsehood, and are pleased with being taken as lords besides Allah are not to be killed and are not to have jizyah taken from them even though it is taken from the masses who are a less harmful than them towards the religion and have less wealth than they do? No one who knows what he is saying would say this. The misconception only came about due to the term ‘monk’ being general and encompassing” (Majmu’ al-Fatawa). Then, When You Have Inflicted a Massacre, Secure Their Bonds… If we know that the blood of the Christians is permissible to shed, we know that taking them as slaves is also permissible, and likewise taking them prisoner and ransoming them for our prisoners or for wealth after having inflicted a massacre on them, due to the statement of Allah c, “So when you meet those who disbelieve [in battle], strike [their] necks until, when you have inflicted slaughter upon them, then secure their bonds, and either [confer] favor afterwards or ransom [them] until the war lays down its burdens” (Muhammad 4). So the Muslims in Misr and elsewhere from among the lands of kufr can imprison the Christians, after having inflicted a massacre on them, their old and

their young, and their men and their women, and then ransom them for their brothers and sisters imprisoned by the tawaghit, for the souls of the Christians are precious to them, and the Crusader nations behind them would seek them and defend them. Likewise, they can ransom them for wealth, though ransoming them for prisoners is better. They can also show them grace by setting them free if they see in that a benefit for the Muslims. Demolishing “Churches of Force” in the Possession of the Christians of Misr There is no sanctity for the Christians’ churches in and of themselves, as they are places in which shirk and kufr are practiced. Concerning the churches of the Christians, Imam Ibn Taymiyyah r said, “They are not the houses of Allah – the houses of Allah are only the masajid. Rather, they are houses in which the kufr of Allah is practiced, even if He is mentioned therein [with reverence]. Houses take the ruling of their people, and the people of these houses are kuffar, so they are houses for the kuffar’s worship” (Majmu’ al-Fatawa). Likewise, he said, “If a person believes that churches are the houses of Allah, or that He is worshiped therein, or that what the Jews and Christians do is worship of Allah and obedience towards Him and towards His Messenger, or that He loves that or is pleased with it, then he is a kafir, because this entails believing that their religion is correct, and that is kufr. And if he helps them in opening it – meaning: the churches – and in establishing their religion, and be9

lieves this to be a means of attaining closeness to Allah or an act of obedience, then he is a kafir, because this entails believing that their religion is correct” (Majmu’ al-Fatawa). Therefore, in any land which the Muslims have taken from them by force, then the Muslims are allowed to demolish or take the churches found there, even if they were to have agreed to these churches being present in some previous era of time. As for those lands where the Christians make a treaty with the Muslims for them to enter the land with the condition that the churches remain, then such churches are tied to the covenant and to the Christians’ fulfillment of it. So when they breach their covenant, the sanctity of the churches ceases to exist and it is permissible for the Muslims to demolish them and remove them, as the sanctity is for the covenant, not for the churches. When the covenant ceases to exist there is no sanctity for the churches. Imam Ibn Taymiyyah r said, “The Muslims have taken many churches from them – in lands taken by force – after the presence of the churches were previously agreed to, during the khilafah of ‘Umar Ibn ‘Abdil-‘Aziz and others from among the khulafa, and there was no one from among the Muslims who condemned that. Therefore, it was known that demolishing churches in lands taken by force is permissible if it does not lead to harm befalling the Muslims. Those who refrained did so due to the small number of Muslims and other such reasons, just as the Prophet g refrained from expelling the Jews, until eventually they were expelled by ‘Umar Ibnul-Khattab” (Majmu’ al-Fatawa). When the churches are no longer prohibited from being demolished, ruined, or taken as ghanimah – due to the absence of a covenant with them or due to their breach of the covenant – they become like the rest of their wealth, which the Muslims are allowed to make use of in that which is permitted for them. Imam Ibn Taymiyyah r said, “When their covenant is violated, it becomes permissible to take the churches of [the lands taken through a] treaty, let alone the churches of [the lands taken by] force, just as the Prophet g took what belonged to [the Jews of the tribes of] Quraydhah, and Nadir when they violated their covenant, for the one who violates a covenant is worse than a kafir asli (i.e. one who was originally a kafr, as opposed to a murtadd)” (Masalah fil-Kanais). The Prophet g and his companions ruined and destroyed the wealth and homes of the mushrikin, 10

Feature

as occurred in the Battle of Khaybar. Allah c said, “They destroyed their houses by their [own] hands and the hands of the believers. So take warning, O people of vision” (Al-Hashr 2). He c also said, “Whatever you have cut down of [their] palm trees or left standing on their trunks – it was by permission of Allah and so He would disgrace the defiantly disobedient” (Al-Hashr 5). And the Prophet g did likewise in Taif. Furthermore, ash-Shafi’i r said, “And it is not forbidden for them (meaning the Muslims) to burn or ruin it (meaning their wealth) until they become either Muslims or Ahl adh-Dhimmah, or until some of their wealth which the Muslims are able to bear and carry away falls into their hands – it is not permissible to burn that because it has become the property of the Muslims, and they can burn anything aside from it which cannot be carried” (al-Umm). Permitting their public wealth (such as most of the churches) is even more appropriate, because it isn’t wealth that belongs to just one individual among them. Therefore, targeting these churches with ruin and destruction is a matter that is permitted in the Shari’ah, and it is allowed to use this as a means of attaining closeness to Allah c. Fight Them and Allah Will Punish Them through Your Hands… Through all of the aforementioned, we can see that the Christians – including the Christians of Misr – do not have any sanctity with regards to their blood and their wealth because they are belligerent and do not have dhimmah. If anyone from among them is killed, his blood is waste, and likewise their wealth is permissible for the Muslims to take. And from among the greatest means of causing them detriment is to harm and kill their fighters – especially their tawaghit as well as the leaders of kufr among them, even if doing so leads to harming those who are not to be targeted for killing – and to target their churches and monasteries with destruction and ruin, until they believe in Allah the Almighty or give the jizyah willingly while humbled. Allah knows best, and all praise belongs to Allah, the Lord of the creation.

The clans of Quraysh were united on sanctioning the believers and leaving them stranded with Bani Hashim in the mountain pass of Abu Talib. This lasted for three years, during which they would not sell to them or buy from them, such that they could not find food to eat, other than what they gathered off the ground. The believers nearly perished, if it were not for Allah’s mercy reaching them. The People of the Trench were thrown into the fire for not accepting compromise in their religion. They preferred death in the cause of Allah. The taghut then had his ditches dug and fires lit, commanding his guards and soldiers to cast the believers into the fire. But then came the astonishing surprise: instead of weakening and fleeing, none of the narrations have recorded that any of them cowered and fled. Rather, we find courage and bravery as they stepped over one another to reach the fire – as if the boy spread bravery and steadfastness throughout them. These were those who found pleasure in joining him, as if they were joyful in offering their souls as ransoms for their re12

Article

ligion. So indeed they were successful. Allah  even called it “a great success” in His saying, “Indeed, those who have believed and did righteous deeds will have gardens beneath which rivers flow. That is the great success” (Al-Buruj 11). Anas Ibn Malik  said, “My uncle, Anas Ibn an-Nadr, missed the battle of Badr, so he said, ‘O Messenger of Allah, I missed the first battle in which you fought the mushrikin, but if I am to fight against the mushrikin, Allah will surely see what I can do.’ So when it was the Day of Uhud and the Muslims faltered, he said, ‘O Allah! I excuse myself to You from what these [the Muslims] have done and I am innocent before You of what these [the mushrikin] have done.’ He then went forth and met Sa’d Ibn Mu’adh and said, ‘O Sa’d Ibn Mu’adh! Jannah, by the Lord of an-Nadr! Jannah, by the Lord of an-Nadr! I can smell it near Uhud!’ Sa’d later said, ‘O Messenger of Allah, I could not do what he did.’” Anas said, “We found on his body some eighty-odd marks from swords, spears, and arrows. He was killed and the mushrikin had mu-

tilated his body. No one even recognized him, except you in rage. Say, ‘Die in your rage. Indeed, Allah is his sister, who recognized his fingertips. We thought Knowing of that within the breasts.’ If good touches that this ayah was revealed due to him and those like you, it distresses them; but if harm strikes you, they him: ‘Among the believers are men true to what they rejoice at it. And if you are patient and fear Allah, their promised Allah. Among them is he who has fulfilled plot will not harm you at all. Indeed, Allah is encomhis vow, and among them is he who awaits. And they passing of what they do” (Al ‘Imran 119-120), and He did not alter [their vows] by any alteration’ (Al-Ahzab c said, “Allah repelled those who disbelieved, in their 23).” We find this meaning of victory in the hadith narrated by Khabbab, when he came to Allah’s Messenger g and said to him, “Will you not seek victory for us? Will you not pray for us?” He said, “Before you, a man would be put into a hole dug into the ground, then a saw would be brought to him, put onto his head, and then he would be cut into two parts – and that would not avert him from his reliThey only fight the Muslims because they believe in Allah gion. His skin would be flayed with metal combs, tearing his flesh from his rage, not having obtained any good. And sufficient bone and nerves – and that would not avert him from was Allah for the believers in battle, and ever is Allah his religion” (Reported by al-Bukhari). Powerful and Exalted in Might” (Al-Ahzab 25). Included in the kinds of hidden victory that only And among those things that are hidden from the believers witness is that the enemy of truth, howev- people lacking insight is the complete true life promer arrogant and excessive he may be, will taste all sorts ised by Allah to His allies and pure worshipers. He c of mental anguish before he harms his opponent. He said, “Never think of those who have been killed in will often find no rest or joy after doing his evil deed. the cause of Allah as dead. Rather, they are alive with For this reason, al-Hajjaj Ibn Yusuf, when he killed their Lord, receiving provision” (Al ‘Imran 169). Sa’id Ibn Jubayr, tasted all forms of psychological torWhoever died not by sword died otherwise, ment, such that he found no comfort in sleep and he The methods are many, but death is just one. would rise in panic from his bed, saying, “What have I The preceding makes the comprehensive underdone to Sa’id?!” He faced this grief until he died. standing of victory clear to us: that we are unable to This is what we are certain of in our war with the define the kind of victory we really want. boastful cross-bearing American taghut. Even though And from the causes of steadfastness and defiance, they have their force and their tyrannical use of weap- which we witnessed on the ground at Fallujah, is that ons and equipment, they face psychological degrada- the Prophet g told us that of the signs of victory for tion and a collapse of morale, the likes of which would Islam is that no force on earth will be able to defeat all crush mountains. of the believers, as it was feared in the time of Nuh or The Quran explained this reality, as Allah c said, in the earliest days of the Message (of Muhammad). “But when they are alone, they bite their fingertips in This is because Allah’s Messenger g explained that 13

The mujahid for Allah’s cause is often tested with injury in battle

jihad will continue as a constant factor on the earth, as he said, “There will not cease to be a group from my ummah, standing by the command of Allah – not harmed by those who betray them or oppose them – until Allah’s command comes and they are as such” (Reported by al-Bukhari and Muslim from Mu’awiyah). Victory and the fate of this religion is in the hand of Allah c. He has vouched for it and has promised it. If He wills, He will support it and make it dominant, and if He wills, He will delay that from happening. For He is the Wise, and He is Aware of His affairs. So if He causes a delay, then it is due to a decreed wisdom for the welfare of iman and its people – and no one is more ardent in their support for the truth and its people than Allah. “And that day the believers will rejoice in the victory of Allah. He gives victory to whom He wills, and He is the Exalted in Might, the Merciful. It the promise of Allah. Allah does not fail in His promise, but most of the people do not know” (Ar-Rum 4-6). Do not think glory is a date you can eat, You’ ll never taste glory ‘til you lick patience. For indeed Allah c – magnificent is His ability, mighty is His grandeur – grants victory to the believers sometimes, and sometimes He tests them, restricting them of this blessing so that they taste tribulations. The wisdoms of this are determined and known by Him. Allah might bless the test, though it be big, And Allah tests some people with blessings. Ibnul-Qayyim r considered some of these wisdoms in Zad al-Ma’ad, saying: Of them is that this is a trait of the messengers, just 14

Article

as Hiraql told Abu Sufyan, asking him, “Have you fought him?” He said, “Yes,” He said, “How was the war between you and him?” He said, “In turns – he defeats us sometimes and we defeat him sometimes.” He said, “And likewise the messengers are afflicted, then the final outcome shall be theirs” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Of them is that the truthful believer is distinguished from the deceitful munafiq, for indeed after Allah gave victory to the Muslims over their enemies on the Day of Badr and their reputation increased, and there were those who entered into Islam only outwardly but not inwardly, Allah’s  wisdom came to bring about a test for His slaves, through which the Muslim would be distinguished from the munafiq. The munafiqin showed themselves in this battle, speaking that which their hearts previously concealed, displaying their erroneous way, as their mere gesturing turned into explicit speech – and the people were clearly divided: believer, disbeliever, and munafiq. And the believers recognized that they had an enemy amongst them, an enemy that would not leave them; so they prepared for them and took their guard against them. Of them is that if Allah c always supported the believers and gave them victory over their enemy in every battle, giving them consolidation over their enemies in every case, their souls would transgress and become arrogant and proud. They would be with support and victory in the same situation as they are with any provision. But His slaves are not rectified except through good times and bad times, hardship and ease, and poverty and wealth, and Allah manages the affairs of His slaves according to His wisdom – and He is Aware of them and Watchful over them.

Of them is that the servitude of His allies and His party is brought out during good times and bad times, during that which they love and that which they hate, in the state of their victory and that of their enemies. So if they remain steadfast upon worshipful obedience in what they love and hate, they are truly His slaves, unlike one who worships Allah only during good, blessed, and healthy times. Of them is that when He tests them with defeat and being conquered, they are humiliated, divided, and subdued, until they seek His might and support. For the removal of support only brings about the rule of humiliation and division. Allah c said, “Allah had given you victory at Badr while you were few in number” (Al ‘Imran 123), and He said, “On the day of Hunayn, when your great number pleased you, but it did not avail you at all” (At-Tawbah 25). For if He c wants to bolster, support, and mend His slave, He breaks him first. And His mending him, bolstering him, and support for him, is all in accordance with how much he faced of humiliation and division. Of them is that Allah c prepared for His believing slaves homes in the abode of His generosity – their deeds will not reach them, but they will only come to them through trial and tribulation. So He will send to them the means by which they will reach these homes by ordaining tests and trials for them. Likewise, He grants them success in accomplishing righteous deeds,

which are also amongst these means. Of them is that souls gain lasting health, support, and sufficiency through transgression and haste. Such is a sickness that impairs them from seriously moving towards Allah and the Akhirah. If their Lord, their Owner, and their Giver of Mercy wanted them to receive His honor, He decreed for them to be tested and tried as a treatment to that impairing sickness. As such, these trials and tribulations are like the physician who gives his patient some unpleasant medicine in order to remove his ailments – and if he left him alone, these ailments would overcome him and lead to his demise. Of them is that shahadah (martyrdom) according to Allah is of the highest ranks for His allies. The shuhada are His special people, those brought close from amongst His slaves. There is no rank after that of the siddiqin except shahadah, and He c loves to take His slaves as shuhada, having their blood shed for His love and contentment, while they prefer His pleasure and love over their own selves. There is no way to achieve this rank except through those means that would lead to dominating the enemy. (End quote). Allah  says, “Fighting has been enjoined upon you while it is hateful to you. But perhaps you hate a thing and it is good for you; and perhaps you love a thing and it is bad for you. And Allah knows, while you know not” (Al-Baqarah 216).

They return only to leave wounded, dead, or mentally ill

15

Ibnul-Qayyim says in al-Fawaid: In this ayah, there are several wisdoms, secrets, and benefits for the slave. For indeed the slave, when he knows that what he hates could bring what he loves, and that what he loves could bring what he hates, he will not consider himself safe from harm in what gives him joy, nor will he despair of gaining joy from what causes him harm, as he does not know the consequences. And indeed Allah knows what the slave does not know. This necessitates many things. Of them is that there is nothing more beneficial for him than complying with the command, even if that is difficult for him at first. This is because the consequences of doing so are entirely good and come with joy, pleasure, and delight – even if his soul hates it. As such, there is nothing more harmful to him than perpetrating what is prohibited, even if his soul desires it and inclines to it. This is because the consequences of that are entirely bad, causing grief, disturbance, and calamity. And a characteristic of the intellect is being able to bear some small pain in order to achieve the greater delight and abundant good, just as it is able to avoid some small delight because it leads to greater pain and long-term evil. Of the secrets of this ayah is that requires that the slave entrusts in the one who knows the consequences of matters and that he is content with what He chooses and decides for him, as he expects a good outcome for doing so. Of them is that he should not make his own recommendations over what his Lord has chosen for him, nor should he ask Him for that of which he has no knowledge, for it might be that it causes him harm and brings him ruin while he is unaware. Rather, he does not choose anything over his Lord’s decision, but only asks Him to choose what is best for him and asks that He makes him content with what He chooses for him – as there is nothing more beneficial for him than that. Of them is that he entrusts his affair entirely to Allah and is content with whatever He chooses for him, asking Him to give him the strength, resolve, and patience to see it through, that He averts all evils that he might have been exposed to if he were to have made his own decision, and that He shows him the good consequences of what He chose for him over the consequences of what he would have chosen for himself. Of them is that he gives rest to any distressful thoughts regarding the various choices, emptying his heart of all decisions and affairs of management, which 16

Article

would cause him to rise and fall, while he knows that there is no escaping what is decreed for him. Such that if he is content with Allah’s choice, the decree comes to him while he is commendable, thankful, and able to handle it. Otherwise, the decree would come to him while he is distraught and unable to handle it, for that was his own choice. And whenever his entrustment of affairs and contentment are sound, that which was decreed encompasses him with sympathy and favor, such that he abides therein, protected by its sympathy from its dangers and its favor makes what was decreed easy for him to handle. When the decree penetrates the slave, one of its greatest causes of influence over him is what pushes him to reject it. So there is nothing more beneficial to him than surrendering and throwing himself down in front of the decree, as if he were dead. For indeed, the beasts of prey are not content with feasting on corpses. (End quote). While sitting, she kept reminding me of Allah, And the tears from their affairs fell without end. O my uncle’s daughter, the decree of Allah directed me Forcibly, for could I prevent what Allah has done? And if I return, the Lord of creation has returned me, And if I meet my Lord, then seek a replacement. I was not crippled or blind, lest I be excused, Nor like those who were tight, unable to find a way. At-Tabari reported in his Tarikh, from Ibn Ishaq that a man of the companions of Allah’s Messenger g said, “My brother and I witnessed Uhud with Allah’s Messenger g and we came back injured. Then, when the muadhdhin of Allah’s Messenger g gave the order to go out and chase the enemy, I said to my brother, or he said to me, ‘Will we miss a raid with Allah’s Messenger g?’ By Allah, we had no animal to ride, and we were both heavily wounded. But we went out with Allah’s Messenger g. I was the least injured, so when he was unable, I would carry him a short way and he would walk a short way, until we reached the Muslims.” Abud-Darda said, “The peak of iman is to have patience with the rule and contentment with the decree.” And with this medicine we treat our wounds that arise here and there.

Every woman to whom Allah has granted the blessing of giving birth in the Islamic State should take advantage of this tremendous grace – which Allah c has not granted to many other women – and painstakingly endeavor to raise her children in a manner that pleases her Lord and brings benefit to her ummah. And why should she not? For she is the child-rearing, nursing, and educating mother, whereas the fathers are either working for the cause of Allah or stationed in ribat.

18

Sisters

‘Abdullah Ibn ‘Umar  narrated, saying, “I heard Allah’s Messenger g say, ‘Every one of you is a shepherd and every one of you is responsible for his flock. The man is a shepherd over his family and is responsible for his flock, the woman is a shepherd in her husband’s home and is responsible for her flock, and the servant is a shepherd over his master’s wealth and is responsible for his flock’” (Reported by al-Bukhari and Muslim).

The scholars have defined the shepherd as being a trusted guardian who pursues the well-being of what he has been entrusted to safeguard. So he is required to act justly towards it, take care of its interests, and will be asked as to whether he fulfilled what was obligatory on him concerning his flock or did not. When the Prophet g states, “The woman is a shepherd in her husband’s home and is responsible for her flock,” it is a tremendous task and an enormous trust that has been placed on the Muslim woman, and which contains what it contains of great reward and recompense if she fulfills what is obligatory upon her with respect to her flock, which are her children. It likewise contains what it contains of reckoning and punishment if she puts this trust to loss and shows neglect concerning her flock. Allah c said, “O you who have believed, protect yourselves and your families from a Fire whose fuel is people and stones” (At-Tahrim 6). Ibn ‘Umar  said to a man, “Discipline your son, for you will be asked concerning your son, ‘Upon what did you discipline him, and what did you teach him,’ and he will be asked concerning his pious conduct towards you and his obedience to you” (Reported by al-Bayhaqi). Begin with Tawhid The first thing that the Muslim woman must do when her children first begin speaking is to teach them the testimony “There is no god but Allah and Muhammad is the Messenger of Allah” along with its meaning. Among that which is reported from ‘Ali Ibn al-Husayn r is that he would teach his child, telling him, “Say, ‘I believe in Allah and disbelieve in taghut’” (Reported by Ibn Abi Shaybah). Likewise, the mother should teach her child the three principles: “Who is your lord?” “What is your religion?” and “Who is your prophet?” Likewise, she should ask the child, “Where is Allah?” and “What is the Quran?” and other such questions which establish the foundation for a sound ‘aqidah and pure tawhid within the child. And among the most beautiful things that a child can learn is that Allah c is with His slave. So he learns to fear Allah , internally venerates the affair of his Creator, and perceives that He is watching him in secret and in public. And here you have ‘Abdullah at-Tustari r who, as a child, would repeatedly utter before sleeping, “Allah witnesses me, Allah sees me, Allah is with me” (Reported by Ibn Abi Shaybah).

The Mother’s Uprightness Is Reason for Her Children’s Reform It is upon the model, educating mother to reform herself so that she can succeed in reforming her children in her home, for indeed the uprightness of the flock is connected to the uprightness of the shepherd, and the uprightness of the children is connected to the uprightness of the mother. Ibn Abid-Dunya narrated that ‘Atabah Ibn Abi Sufyan said to his son’s instructor, “O Abu ‘Abdis-Samad, let your first means of reforming my children be that you reform yourself, for indeed their deficiencies will be tied to your deficiency. They will consider whatever you do to be good and will consider to be indecent whatever you deem to be so” (An-Nafaqatu ‘alal-‘Iyal). Accustoming Them to Zuhd and a Harsh Lifestyle The mother should likewise cultivate within her children that this dunya is a place of journey and that the Hereafter is the place of permanent settlement. Allah  states upon the tongue of the believer from among the family of Fir’awn, “O my people, this worldly life is only [temporary] enjoyment, and indeed, the Hereafter – that is the home of permanent settlement” (Ghafir 39). As such, these children should practice zuhd with respect to this fleeting dunya, so that the worldly life becomes trivial to them and the Hereafter becomes significant to them, with the mother nurturing them upon a difficult life and some aspect of rough living. She should teach them the meaning of zuhd and the fact that the blessings which they enjoy are transient, and there’s nothing better in this regard than the sirah of the Prophet g, the imam of all ascetics. ‘Urwah narrated saying, “‘Aishah  said, ‘We would see one crescent moon, and then another, and then another – three crescents in two months – and no fire would have been lit in the houses of Allah’s Messenger g!’ I said, ‘O my aunt, what was it that used to sustain you?’ She said, ‘The two black things – dates and water. However, Allah’s Messenger g had neighbors from the Ansar who had some sheep and would give us from their milk’” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Abu Hurayrah  narrated that the Prophet g said, “O Allah, make the sustenance of Muhammad’s family nourishing” (Reported by al-Bukhari and Mus19

A soldier of the Khilafah who was incited to wage jihad by his mother

lim). Ibn Hajar said, “‘Nourishing,’ meaning: Suffice them with as much nourishment as will neither burdensomely force them into the humiliation of begging nor contain such excess as to provoke them towards luxury and towards widening the extent to which they engage themselves in the Dunya” (Fath al-Bari). Yes, this is what the Prophet g asked Him  for the members of his household despite Jibril  having come to him with the keys to the treasures of the earth, from which he abstained. Abu Hurayrah  narrated, saying, “The family of Muhammad never ate food to their full until his soul was taken” (Reported by al-Bukhari). And here you have the Prophet g – the chosen and beloved of Allah, and the best of His creation – sleeping on a mat made of date-palm leaves, to the extent that he would bleed from his sides. ‘Umar  saw him and began weeping because of that, so the Prophet g said to him, “What makes you weep?” So he said, “O Allah’s Messenger, Khosrau and Caesar have what they have [of luxury], yet you are the Messenger of Allah.” So the Prophet g said, “Are you not pleased that for them is the Dunya and for us is the Hereafter?” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Such was the condition of our prophet – may our Lord’s blessings and peace be upon him – in this dunya, and such is the likes of what the generation of the Khilafah must be raised upon so that it becomes a firm and course generation which life has tested and strengthened, and so it can thereby prepare to bear the trust, take up the banner, and assume authority in the land. Abu ‘Uthman an-Nahdi narrated, saying, 20

Sisters

“A letter came to us from ‘Umar Ibn al-Khattab saying, ‘Accustom yourselves to coarse food and clothing, adopt a coarse way of living, prepare and assemble yourselves, maintain a coarse lifestyle as if you were Ma’add,1 and beware of comfort and of the clothing of the non-Arabs’” (Reported by at-Tahawi in Sharh Ma’ani al-Athar). Raising Them to Love Fighting for the Cause of Allah From among the greatest of Allah’s blessings upon the lion cubs in the Khilafah – which the mother should recognize and take advantage of, and for which she should thank Allah c – is that they are raised in the home and under the wing of a mujahid father. So they grow up with their eyes becoming accustomed to seeing weapons and equipment, including rifles, tactical vests, bullets, grenades, and explosive belts. Likewise, watching the mujahidin’s video releases and following their written and recorded news nurtures within the lion cub the love of jihad and the mujahidin and hatred towards their enemies. The mother may hear criticism from some people who would argue that the manner in which she raises her children might kill their childhood and destroy their innocence. To such people we say: Abu Ya’la reported with a sound isnad that Abu Hurayrah  narrated, saying, “Al-Hasan and al-Husayn  were wrestling in front of Allah’s Messenger g, and Allah’s 1  Referring to Ma’add Ibn ‘Adnan, one of the forefathers of the Arabs of Quraysh.

Raising one’s children in the lands of the Khilifah is a blessing from Allah

Messenger g said, ‘Come on, Hasan!’ (i.e. cheering him on). So Fatimah  said, ‘O Allah’s Messenger, why do you say, ‘Come on, Hasan?’ He said, ‘Indeed, Jibril  is saying, ‘Come on, Husayn!’” Al-Bukhari reported in his Sahih that ‘Abdur-Rahman Ibn ‘Awf said, “I was standing on the Day of Badr in the battle formation, and I looked to my right and to my left and found myself between two young boys from the Ansar and wished that I were standing between others who were stronger than them. One of them winked at me and said, ‘Uncle, do you recognize Abu Jahl?’ I said, ‘Yes, but why do you ask, O nephew?’ He said, ‘It has reached me that he insulted Allah’s Messenger g, and by Him in whose hand is my soul, if I were to see him I would not leave him until the first of us destined to die had died.’ Then the other one winked at me and said the same thing. So I was amazed at that, and no sooner did I see Abu Jahl roaming among the people than I said to them, ‘Can’t you see? This is your friend whom you’re asking about.’ So they rushed towards him and he faced them. Then they struck him until they killed him and then left to go to Allah’s Messenger g and informed him. So he said, ‘Which of you two killed him?’ Each one of them said, ‘I killed him.’ He said, ‘Have you wiped your swords?’ They said, ‘No.’ So Allah’s Messenger g looked at both of the swords and said, ‘Both of you killed him.’” It is reported in al-Bidayah wan-Nihayah that Hisham Ibn ‘Urwah narrated, saying, “The first thing that ‘Abdullah Ibn az-Zubayr said when he was little was ‘the sword, the sword,’ and he wouldn’t stop say-

ing that. When az-Zubayr would hear that he would say, ‘By Allah, you will have one victory, and another, and several more.’” ‘Urwah Ibn az-Zubayr narrated that az-Zubayr mounted his son ‘Abdullah on a horse on the Day of [the Battle of] Yarmuk when he was ten years old and entrusted him to another man (Reported by alBukhari). Showing Great Concern for the Arabic Language How wonderful would it be for the Muslim mother to strive to ensure that her children speak the Arabic language and ensure that their Arabic is correct and free of linguistic errors, and for her to strive to teach them the Arabic language if they are not Arabs, so that they can learn the affairs of their religion and mix and associate with the Jama’ah of the Muslims. Al-Khatib al-Baghdadi reported that ‘Ali, Ibn ‘Abbas, and Ibn ‘Umar  would beat their children for making linguistic errors. Such was the concern they showed towards the language in which the Book of Allah was revealed. We ask Allah to grant us righteous offspring and to bring forth from us a generation that will wage jihad for His cause and bring victory to His religion.

21

22

Article

Obedience was never just a type of worship, rather it is worship itself, for it is obedience to Allah in accordance with that which He has ordered upon the tongues of His messengers , and that he doesn’t obey anyone from among the creation except that this obedience of his falls under Allah’s obedience, otherwise it is not necessary to obey any of the creation independently – and what is meant here is the obedience that is specific to making haram what is halal or making halal what is haram. So whoever obeys a created being in that regard – other than the Messenger g, for he does not speak from his whims – then he is a mushrik, as Allah c made clear in His statement, “They have taken their scribes” meaning their scholars, “and monks” meaning their devout worshipers “as lords besides Allah, and [also] the Messiah, the son of Mary. And they were not commanded except to worship one God; there is no god except Him. Exalted is He above whatever they associate with Him” (At-Tawbah 31). This was explained by the Prophet g as their obedience in making haram what is halal, and making halal what is haram, as will be mentioned in the hadith of ‘Adi. So if it is said that Allah c has stated, “O you who have believed, obey Allah and obey the Messenger and those in authority among you” (An-Nisa 59), then it is said, they are the scholars, and it is said they are the leaders, and these are two explanations reported from Ahmad. Ibnul-Qayyim said, “Analysis reveals that the verse encompasses both groups. It is said that it is obligatory to obey them if they command obedience to Allah and obedience to His Messenger. The scholars are conveyers of the orders of Allah and the orders of His Messenger, and those in authority are the executors of those orders, so it then becomes obligatory to obey them in accordance with obedience to Allah and His Messenger, as he g said, ‘There is no obedience in disobedience, rather obedience is in what is righteous’ (Al-Bukhari and Muslim). He g also said, ‘Upon a person is to listen and obey as long as he is not ordered with disobedience, for if he is ordered with disobedience then there is no listening and no obeying.’ Both ahadith are sahih, so there is nothing in this verse that contradicts the verse of Baraah (i.e. At-Tawbah). “Ibn ‘Abbas said, ‘Stones are about to rain on you from the sky! I say: ‘Allah’s Messenger g said,’ and you say: ‘Abu Bakr and ‘Umar said?!’’ […] “This is what Ibn ‘Abbas said to one who disputed

with him regarding combining Hajj and ‘Umrah in the time of Hajj, which Ibn ‘Abbas used to order. The one disputing challenged him with Abu Bakr and ‘Umar’s prohibition of this, implying, ‘They both are more knowledgeable than you [Ibn ‘Abbas] and more deserving of being followed.’ So Ibn ‘Abbas said those words that were pronounced from pure faith and from the absolute nature of his following of Allah’s Messenger g, regardless if anyone opposed him for that – and regardless of who they may be – as ash-Shafi’i said, ‘The scholars have agreed that whoever the Sunnah of Allah’s Messenger g has become apparent to, it is not for him to leave it on account of the saying of any other person’” (Madarij as-Salikin). So if that was the saying of Ibn ‘Abbas to the one who opposed him with Abu Bakr and ‘Umar – and they are who they are – what would you expect he would say to one who opposes the Sunnah of Allah’s Messenger g with his imam or the founder of his madhhab, which he attributes himself to, and makes his statement a standard of measure over the Quran and Sunnah, such that whatever is in agreement with his madhhab he accepts and whatever opposes it he rejects or reinterprets?! And Allah’s help is sought. And how good is that which was stated by some of the later scholars: So if there came to them evidence in agreement With what the preceding forefathers were upon They’ d be pleased or say, “This needs interpretation,” And they would go to great lengths to interpret it. And there is no doubt that this falls under the statement of Allah c, “They took their scribes and monks as lords besides Allah…” (At-Tawbah 31). Shaykh Muhammad Ibn ‘Abdil-Wahhab said, “Ahmad Ibn Hanbal said, ‘I am amazed at a people who know the authenticity of a chain of narrators, yet they go to the opinion of Sufyan, while Allah c says, ‘So let those beware who dissent from his (i.e. the Prophet’s) order, lest fitnah strike them’ (An-Nur 63). Do you know what that fitnah is? That fitnah is shirk. Perhaps if he were to reject some of his statements there would fall into his heart something of deviance and he would therefore perish.’ This was the statement of Ahmad, reported from him by al-Fadl Ibn Ziyad and Abu Talib. “Al-Fadl narrated that Ahmad said, ‘I looked in the Quran and I found [the order to have] obedience to the Messenger in thirty-three places.’ Then he began to recite the verse, ‘So let those beware who dissent from his (i.e. the Prophet’s) order, lest fitnah 23

The evil scholars hold a convention to misguide their followers

strike them…’ (An-Nur 63), and he kept on repeating it and said, ‘And what is fitnah except shirk. Perhaps if he were to reject some of his statements there would fall into his heart something of deviance and his heart would become deviated and would destroy him.’ He then began to recite the verse, ‘But no, by your Lord, they will not believe until they make you, [O Muhammad], judge concerning that over which they dispute among themselves’ (An-Nisa 65). “Abu Talib narrated that it was said to Ahmad, ‘There are people who leave the hadith and turn towards the opinion of Sufyan.’ So he said, ‘I am amazed at a people who have heard the hadith and they know the chain of narrators and its authenticity, yet they leave it and they take the opinion of Sufyan and others. Allah says, ‘So let those beware who dissent from his (i.e. the Prophet’s) order, lest fitnah strike them or a painful punishment afflict them’ (An-Nur 63). And do you know what that fitnah is? It is kufr. Allah c says, ‘And fitnah is greater than killing’ (Al-Baqarah 217). So they leave the hadith from Allah’s Messenger g and their whims overcome them and take them towards opinion.’ This was mentioned by Shaykhul-Islam.” I say: The statements of Ahmad in censure of blind following and in denunciation of writing books of opinion are very well-known. His statement, “they know the chain of narrators,” meaning: the chain of narrators of the hadith, “and its authenticity,” meaning: the authenticity of the chain of narrators, and its authenticity is an evidence for the authenticity of the hadith. His statement, “and they take the opinion of Sufyan,” meaning: ath-Thawri, the imam, the zahid, 24

Article

the devout worshiper, the trustworthy, the faqih. He had followers and a popular madhhab, but it didn’t survive. The intent of Ahmad was to denounce the one who knows the authenticity of a hadith, yet after that blindly follows Sufyan or others, and excuses himself with false justifications, such as, “following the ahadith is ijtihad, and ijtihad ended a long time ago,” or that “the imam that I am following is more knowledgeable than me, so he doesn’t speak except with knowledge, and he wouldn’t leave that hadith, for example, except with knowledge,” or that this is ijtihad, and the condition for someone to be a mujtahid is that he must be knowledgeable of the Quran and the Sunnah of Allah’s Messenger g and of the verses and ahadith which are abrogated as well as those which abrogate them, and be knowledgeable of both the authentic and weak ahadith, and be knowledgeable of the different methods of deriving evidences, and of the Arabic language, grammar, usul, and other such conditions which might not be entirely found in Abu Bakr and ‘Umar , as the author mentioned. It is said to such an individual, “If this is true, then they intend by this an absolute mujtahid. As for this being a condition for the permissibility of acting upon the Quran and the Sunnah then this is a lie against Allah and His Messenger g, and against the imams of the scholars. Rather, what is obligatory and necessary upon the believer if the [evidence from the] Book of Allah and the Sunnah of His Messenger g reach him and he knows its meaning – concerning any issue – is that he act upon it regardless of who

opposes him for doing so. This is what our Lord  ordered us with and likewise our Prophet g, and the scholars – including Abu ‘Umar Ibn ‘Abdil-Barr and others – unanimously agreed on this, but not the ignorant and rough-mannered blind followers, as their likes are not from the people of knowledge, and there is ijma’ that they are not from the people of knowledge. Allah c said, “Follow what has been revealed to you from your Lord and do not follow other than Him any allies. Little do you remember” (Al-A’raf 3). And He c said, “And if you obey him, you will be guided. And there is not upon the Messenger except the [responsibility for] clear conveyance” (An-Nur 54). So He c testified that the one who obeys the Messenger g is guided. As for the rough-mannered blind followers, they consider that the one who obeys him g is not guided, and that rather the guided one is he who disobeys him and abstains from his sayings and turns away from his Sunnah towards a madhhab or shaykh or other than that. And many people have fallen into this forbidden blind following. They are from among those who claim to have knowledge and understanding of the religion’s principles, and from those who compile books of hadith, but despite that, you find him rigid upon one of the madhahib, considering it a tremendous deal for anyone to leave these madhhabs. In the statement of Ahmad is an indication that blind following before the establishment of proof is not blameworthy. Rather, what is disparaged, condemned, and prohibited is to remain upon that after the proof has been conveyed. Yes, and he denounces turning away from the Book of Allah and the Sunnah of His Messenger g, and embarking upon the study of the complied books of fiqh, sufficing oneself of the Quran and the Sunnah with such books. Rather, even if such people recite something from the Book of Allah or the Sunnah of His Messenger g, they recite it only for blessings, not for learning or understanding it. And there are those who have read Sahih al-Bukhari, for example, for the purpose of achieving a position of employment, not for the purpose of learning the Shari’ah. So these people are most deserving of being considered as those mentioned in the statement of Allah c, “We have certainly given you from Us the Quran. Whoever turns away from it, then indeed, he will bear on the Day of Resurrection a burden, [abiding] eternally therein,

and evil it is for them on the Day of Resurrection as a load” (Ta Ha 99-101), and likewise His c statement, “And whoever turns away from My remembrance, indeed, he will have a depressed life, and We will gather him on the Day of Resurrection blind” (Ta Ha 124), up to His statement, “And the punishment of the Hereafter is more severe and more enduring” (Ta Ha 127). So if you ask, “Then what is permissible for an individual with regards to reading these books authored about the madhhab?” The answer is that it is permissible to read them for the purpose of seeking the help of these books to understand the Quran and Sunnah and to properly conceptualize the issues being studied, such that they become akin to workbooks. But as for these books being made to supersede the Book of Allah and the Sunnah of His Messenger g, using them to judge between the people on what they differ and calling the people to seek judgment from them instead of seeking judgment from Allah and the Messenger g, then there is no doubt that this negates iman and stands in opposition to it, as He c said, “But no, by your Lord, they do not have faith until they make you, [O Muhammad], judge concerning that over which they dispute among themselves and then find within themselves no discomfort towards what you have judged and submit in [full, willing] submission” (An-Nisa 65). So if you refer to it for judgment of disputes instead of referring to Allah and His Messenger, and then when Allah and His Messenger have decided on a matter you find in yourself discomfort, but when the People of the Book judge on a matter you don’t find any discomfort, then after if the Messenger g judges on a matter you don’t submit to it, yet if they judge on a matter you submit to it, then Allah c has sworn – and He is the most truthful in speech – by the most majestic of those who can be sworn by, and that is Himself , that you are not a believer if this is your condition. Thereafter, Allah c has said, “Rather, man, against himself, will be a witness, even if he presents his excuses” (Al-Qiyamah 14-15). [Taken from the book, “Taysir al-‘Aziz al-Hamid fi Sharh Kitab at-Tawhid”].

25

All praise belongs to Allah. We praise Him, seek His aid, and ask for His forgiveness. We take refuge with Allah from the evil of our own selves and the evil of our actions. Whomever Allah guides, then there is none that can misguide him, and whomever He leaves astray, then there is none that can guide him. I bear witness that there is no god except Allah, who is One without any partner, and I bear witness that Muhammad  is His slave and messenger. To proceed: Allah  said, “O you who have believed, when you encounter a company [from the enemy forces], stand firm and remember Allah much that you may be successful. And obey Allah and His Messenger, and do not dispute and [thus] lose courage and [then] your strength would depart; and be patient. Indeed, Allah is with the patient” (Al-Anfal 45-46). And Allah  says, “So be patient. Indeed, the promise of Allah is truth. And let them not disquiet you who are not certain [in faith]” (Ar-Rum 60). It is patience, steadfastness, and certainty in the promise of Allah, despite the tribulations and difficulty, despite the various parties viciously mobilizing, despite the roaring of multiple rocket 26

Exclusive

launchers and aerial bombardments. Those who have trust and certainty in their Lord’s support remain unfaltering and perseverant, anticipating their reward, marching forth and not turning their backs. They were not weakened by the tremors – as if powerless and perplexed or erratic and faint of heart. Rather, in the darkness of night they straddled the light of truth and kindled with their blood the torch of guidance, while shunning the paths of deviance. From the book of their Lord they nourished themselves and upon the Sunnah of their Prophet  did they proceed and work. They knew that victory is indeed from Allah and that it was never for a moment due to the magnitude of manpower or equipment. For indeed Allah is Mighty and none can overpower Him. Indeed He is the Compeller who forsakes him who has climaxed in strength and manpower. He is wise as He decrees affairs, with all their means, as He puts things in their rightful places. He is wise in His administering and granting victory to whom He grants victory, and in abandoning whomever He abandons of His slaves. Neither weakness nor defect can penetrate His administration. He said, and His word is unmistakable, “If Allah should aid you, no

Alhambra, a Muslim fortress in Andalus that fell to the kuffar after the Muslims became divided

one can overcome you; but if He should forsake you, who is there that can aid you after Him? And upon Allah let the believers rely” (Al ’Imran 160). Yes, indeed the promise of Allah is true, as is His command to His believing slaves. So His Sunnah and His wisdom in the creation is constant. He sends down tribulations whenever He wills and lifts them whenever He wills, knowing that nothing in the heavens or the earth can incapacitate Him. And if He decrees a matter, He but says to it, “Be,” and it becomes. He said, and His word is the truth, “Or do you think that you will enter Jannah while such [trial] has not yet come to you as came to those who passed on before you? They were touched by poverty and hardship and were shaken until [even their] messenger and those who believed with him said, ‘When is the help of Allah?’ Unquestionably, the help of Allah is near” (Al-Baqarah 214). And indeed the Sunnah of Allah requires that victory will not be achieved without uprightness upon His  orders and through sincerely returning to Him, so whoever is most supportive to the religion of Allah, and the greatest in his jihad against His enemies, and the most upright in his obedience to Allah and His Messenger, then he is indeed greatest in support, obedience, and sanctity. O ummah of Islam, time has passed and today history is repeating itself. It is a scene that resembles the situation of Dar al-Islam in previous times since generations passed and great events raged, leaving an

effect that could not be erased and a deep wound in the body of the Ummah that would not heal. But it is a lesson from those who preceded and a means of distancing the Muslim jama’ah from a slippery slope and an abyss that may lead them to actual destruction by stripping them of their religion, such that they perish upon other than the religion of Islam. So here is Crusader America and its allies returning in an attack against Dar al-Islam and the land of the Khilafah, and it has not occurred in history that the nations of kufr gathered with all their religions and creeds, in collusion with those falsely attributing themselves to Ahlus-Sunnah, from the murtadd rulers and the evil scholars and callers – even those claimants to jihad and a sound manhaj – all of them in one rank with the nations of kufr against the sons of Islam in the Khilafah state. Nevertheless, the difference between that past period and invasion and what we are experiencing today is that the Muslim state of those old times was in the worst of conditions, distant from its religion and its Lord, divided by the kings of the taifas,1 so Allah empowered an enemy that swept into the homes, destroying both hearth and offspring. As for today, and despite the severity of the assault and the raging struggle from the East and the West against Dar al-Islam, the situation of 1 The taifas, or tawaif, were the divisions that appeared after the fall of the Khilafah in Andalus during the fifth century after the Hijrah. 27

the Muslims in the land of the Khilafah differs from that previous period, for the Islamic State is the one who confronts and defends Dar al-Islam and incites the people of faith, refining the zeal of the youth of Islam to liberate themselves from the bondages of slavery and subordination to the nations of kufr, and it is they who have plunged into a fierce and deadly war in defense of their ummah, and who have spared no effort in warring, confronting, and repelling on its behalf, with everything that they were given of power and various methods and means. The Khilafah state, by Allah’s grace and bounty, continues to drag the Muslims back to their religion in chains, while the scholars of the tawaghit and the mouthpieces of evil hinder others and go astray, and insist that the people of Islam remain lowly and humiliated, being led by the nations of the cross and their subordinates of the murtadd rulers. However, by Allah’s granting it success, the Khilafah state recognized the disease and realized its cure, and it is continuing upon its path by Allah’s permission and for Allah’s sake, not caring for the blame of the blamer, until it hands the banner to ‘Isa Ibn Maryam . O ummah of Islam, indeed we are a people whom Allah has honored with Islam, so we shall never seek honor in anything else. And we will never mend the last of this ummah except through what mended the first of it. And no one was honored through his religion except one who realized tawhid, and lived with wala and bara, which became a defining characteristic of his in all matters of his life and manners, through thick and thin and hardship and ease, when enemies abound and hardship increases. He does not direct his face to Astana, nor does he refer to the tawaghit. Certainly not! Rather, he stays within the bounds of the religion and keeps to the example of the father of the prophets, saying to the nations of kufr, “Indeed, we are disassociated from you and from whatever you worship other than Allah. We have denied you, and there has appeared between us and you animosity and hatred forever until you believe in Allah alone” (Al-Mumtahanah 4). This is the way of the guided believers, and anything else is the way of the transgressing disbelievers, those who deviated and replaced the shari’ah of the Lord of the creation. O soldiers of the Khilafah and lions of Islam, know that the mercy of Allah and His jannah are not attained by hopes alone, nor does Allah grant forgiveness and abundant mercy except to the truthful, patient, and 28

Exclusive

steadfast who believe in what He promised them. Do you not read the word of your Lord, “Indeed, Allah has purchased from the believers their lives and their properties [in exchange] for that they will have Jannah. They fight in the cause of Allah, so they kill and are killed. [It is] a true promise [incumbent] upon Him in the Torah and the Gospel and the Quran. And who is truer to his covenant than Allah? So rejoice in your transaction which you have contracted. And it is that which is the great attainment” (At-Tawbah 111)? And the principle of purchases between the creation is just as al-Qurtubi  said, that they are compensated for what left has their possession with what is more beneficial for them or at least equal in benefit. So Allah  purchased from His slaves the destruction of their lives and their wealth in His obedience, and their being killed in seeking His pleasure, and He  gave them Jannah as compensation for that if they do so. This is a great compensation of unparalleled and incomparable worth. So He explained that through what they know of transactions and purchases – the slave must surrender his life and wealth, and Allah offers reward and favor, and such is called a purchase. O soldiers of the Khilafah, by the Lord of the heavens and the earth, the transaction is profitable! We will not stop or resign, by Allah’s permission. So be truthful when encountering the enemy, for whoever loves to meet Allah, then Allah loves to meet him. That is the lucrative business, which Allah specified for His believing slaves who sell their lives cheaply for His cause in order to make His word supreme and establish His shari’ah. The goal towards which the mujahid in the cause of Allah aspires is to achieve the pleasure, pardon, generosity, granting of success, and blessings of his Lord. That is done by conforming to His command, avoiding what He prohibited, and fighting against His enemies in every arena until the religion is entirely for Allah and the entire earth is ruled by the Shari’ah of Allah. So if he lives, he lives with honor. And if he dies, he dies with dignity. Such was the condition of the companions of Allah’s Messenger  and the Salaf of this ummah, those who were the best of the best generations. And this is in the glad tidings given by your Prophet , when he said, “Allah has guaranteed for whoever goes forth in His cause, [saying], ‘He does not go forth except to wage jihad in My cause, having iman in Me, and affirming My messengers, so he has My guarantee that I will enter him into Jannah or return him to his home from which he left, achieving what he gained

The murtaddin sold their religion to become servants of the Cross

of reward or ghanimah.’ By the One in whose hand is the soul of Muhammad, there is no injury sustained in the cause of Allah, except that it comes on the Day of Judgment in its form when it was sustained: its color will be the color of blood, but its scent will be that of musk. By the One in whose hand is the soul of Muhammad, if it were not a hardship upon the Muslims, I would have never remained behind from a detachment that went to battle in Allah’s cause. But I do not find the provision enough to carry [all of those who would come with me], nor do they find provision enough, and it would be a hardship on them to be away from me. And by the One in whose hand is the soul of Muhammad, I would have loved to fight in the cause of Allah and be killed, then fight and be killed, then fight and be killed” (Reported by Muslim from Abu Hurayrah). O people, has not the story of those who remained steadfast come to you? Did not the news reach your ears? And which news? Indeed, by my Lord, and which news?! In a time, in which the trials are great and dominance is with the people of kufr and the worst of mankind… tell whoever has slipped into the muck and deviated from the truth about the people of iman, those who command virtue and forbid vice, those who knocked on the doors of Crusader Europe with warnings and tidings, until their ears were deafened and they were filled with fear, terror, and panic. They knew that these were the precursors of death. The camp of iman has risen, by the grace of Allah, and has not failed, just as the camp of kufr has

deviated and declined. Wherever you go, then there is Sirte to tell you of her people, of the muhajirin, the ansar, the best, the pure – those who positioned the banner of tawhid in the ground of Libya, raising it high as it waves, after they cast away division and discord and preferred unifying the rank and joining their word, in obedience to Allah and His Messenger. So they pledged allegiance to the Khalifah of the Muslims and their Imam, and Allah opened for them several areas, in which they ruled by the Shari’ah of Allah, established the religion, implemented the hudud, commanded virtue, and forbade vice. The arrogant became angered by this, so the Crusader nations mobilized and prepared, giving them hope of aid, allegiance, and obedience in warring with Islam and its people. Most of that campaign and mobilization was undertaken by the brethren of Shaytan, the heretics of this age. So for the sake of their war against the Khilafah, they employed all they possessed of energy, ability, and fatwas through which they permitted riddah and becoming agents of the Crusaders, just as they permitted the inviolable and sacred blood. By the grace of Allah, the soldiers of the Khilafah and grandsons of the excellent conquerors stood firm during the most aggressive campaign witnessed by the region – their firmness was that of the greatest mountains – as they were dignified by their religion, held high by their iman, sacrificing themselves, their families, wealth, and children, saying with all certainty and perseverance, “Say, ‘Do you await for us except one of the two best things 29

while we await for you that Allah will afflict you with punishment from Himself or at our hands? So wait; indeed we, along with you, are waiting’” (AtTawbah 52). So they frustrated the subordinates of the Crusaders, exchanging assaults with them for nearly half a year or more, in a war that consumed and left nothing behind. And the men of Islam and the soldiers of the Khilafah went forth to their Lord after they excused themselves and fulfilled their oaths; such do we consider them and Allah is their judge. “And they resented them not except because they believed in Allah, the Exalted in Might, the Praiseworthy, to whom belongs the dominion of the heavens and the earth. And Allah, over all things, is Witness” (AlBuruj 8-9). The steadfastness of that mujahid ummah has had the greatest effect, after they preferred to be killed and to die in Allah’s cause, being patient and persevering, not withdrawing from any land ruled by Allah’s shari’ah, nor surrendering it to a people who disbelieved in Allah, the Lord of the creation. They struck a living example for the people of iman of patience, perseverance, vigilance, and sacrifice. As they sold their blood and souls cheaply, they did so calling the people of Islam to recognize their truthful sons, those who refused all except to be the bridge across which the Ummah would cross to the fields of dignity, dominion, victory, and consolidation by the permission of Allah. They are two paths: either victory which we attain Or the garden of eternity: therein are the best of hosts, We did not fight with thousands whom we mobilized, A thousand for another completed thousand of heroes, We fight with the religion, which has been guaranteed Of victory, by its leaders in the first of our days, They were equipped with resolve for battle as armor, From truthful might, sufficient from needing tricks, They went to what mountains wane from in fear; Their unity was not startled, nor did it decline, Whoever prefers the truth will spend his blood for it, And whoever’s ambition is in the heights will reach it. Beware, beware, O soldiers of the Khilafah, of becoming soft to your enemy, for we have not instructed you with this. And this is exactly what the nations of kufr have witnessed, and at their head is America, which has not celebrated – by Allah’s grace – any victory since they dragged themselves into a war against Islam and Muslims. And we today, by Allah’s grace, have entered a new age in which the structure of the Khilafah has risen and transcended. So wherever kufr has flared up and roared, then it 30

Exclusive

shall never see from us except that which disgraces it, by the might and power of Allah, for He is our sufficiency and the best to be trusted. Indeed, Allah is our supporter against them. Yes, indeed Allah is our supporter against them. And what are these but the first glimpses of the coming epic battles, the victor of which will be whoever is patient and truthful, not the one who tries to race ahead – and lessons are only learned at the end. O soldiers of Islam and the standard-bearers in Libya, remember Allah in regards to you religion and your ummah! Let not Islam be overtaken because of you after your brothers have fulfilled their covenant, accepting no humiliation. And indeed, if you have patience and are steadfast upon the truth, and if you remain certain, then you will see the good fruits of that tender sapling, by Allah’s permission, which was quenched by the purest of blood and limbs. It was said to Imam Ahmad Ibn Hanbal  during the days of the Mihnah,2 “O Abu ‘Abdillah, do you not see how falsehood has prevailed over the truth?” So he said, “Certainly not! The prevalence of falsehood over the truth is only when the hearts move from guidance to deviance, and our hearts are still adhering to the truth!” And your brothers have passed with their steadfastness and patience as an example to be followed and a conduct to be repeated. So seek the help of Allah and beware of letting the apostates find comfort in their lives or sweetness in their slumber, for war alternates, the days are taken in turns, and the good end belongs to those who are pious. O Ahlus-Sunnah in Iraq and Sham, O AhlusSunnah! The factions of the people of kufr and the Crusader nations have prepared themselves. America leads them in the war against the Khilafah in Iraq, Sham, and everywhere to which its authority has reached. They think that they will extinguish the embers of jihad burning in the souls of the Muslims, that they will smother the flames of dignity that have been ignited in their hearts, after there has come a khilafah for the people of Islam, their flocks have been gathered, their ranks have been united, and their word has been joined together under a single imam, a single flag, and with a single goal. Here they are today, having spared no effort to capture the areas of the 2 The Mihnah, literally test or tribulation, was an inquisition initiated by the Khalifah, al-Mamun, in which scholars were forced to accept deviant Mu’tazili beliefs or face severe punishments. Ahmad Ibn Hanbal stood firm during this persecution, in which he was imprisoned and beaten, and was thereafter known as the Imam of Ahlus-Sunnah.

Islamic State’s influence, that state which still remains your hardened fortress and solid armor against the Rafidah, the Nusayriyyah, and the atheists. And you have seen and heard of the Crusaders gathering against Mosul and Tal’afar, as well as what the most noble of the sons of the Khilafah have spent in defending and protecting them. And we would not think you to be ignorant of the great sacrifice of its sons from the muhajirin and the ansar, as you have seen – by Allah’s grace – that the bravery, spending one’s soul cheaply in the cause of Allah, and ruining it for His pleasure has become the norm and goal of the best of the sons of Islam, those who were picked out from the tribes of the world. You even see the ansari racing against his brother the muhajir, and the istishhadi operations – by Allah’s success and generosity – is not limited to the young in exclusion of the elderly. Rather, all of them are racing one another. And young men who view being killed as glorious, And elderly men, who were tested through wars. So die in your rage, America, die in your rage! An ummah, whose young and old race towards death and destroy themselves cheaply in Allah’s cause, will never be defeated. And a generation, whose concern is for the Akhirah and the good end, will never be overcome. So rise, O Ahlus-Sunnah, to supporting your brothers and join their ranks, and take a stance upon which you would be pleased to meet Allah

thereon, so that He would be pleased with you. Indeed, the Crusaders and the nations of kufr today march for a wicked effort and rapid plot, seeking to empty your areas, O Ahlus-Sunnah in Iraq and Sham, to be under the control of the Rafidah, the Nusayriyyah, and the Kurdish atheists. For they have always known that you are the severest of people in enmity to them, as well as the most dangerous of them against the little Jewish state and their agents, equally from the apostate governments in the Gulf and those in the region. That, as well as what they fear for their benefits and interests in the usurped lands of the Muslims. They have thrust their claws into the Ummah’s body for centuries, so it is time that those claws are pulled out and those hands are severed, by the permission of Allah, through iman, steadfastness, reliance, patience, and the determination of the sons of the Khilafah, inshaallah. Such are the divine promises, whether they accept that or refuse and whether they plan or plot, for it will never be but the command and decree of Allah, as Allah has vouched for Sham and its people. And we think well of our Lord, so He will never abandon us. Allah’s Messenger  said, “You will be mobilized in troops: a troop in Sham, a troop in Iraq, and a troop in Yemen.” Ibn Hawalah said, “O Messenger of Allah, choose for me.” He said, “You must go to Sham, but whoever does not must go to Yemen and drink from its streams, for indeed Allah

And young men who view being killed as glorious...

31

has vouched to me for Sham and its people” (Reported by Ibn Hibban). The troops of the Muslims will never leave their places, by Allah’s permission, in Sham, Iraq, Yemen, or any spot in the lands of the Muslims to which the Khilafah’s authority as extended. And if the politicians of kufr and their Crusader masters think that they will surpass the divine promises and the events that have been foretold to pass, or if they think that they were succeeded by killing the sons of Islam in a battle or in a region, a city, or a town, then they are mistaken. Those men who fulfilled and were truthful to their promises did not go forth except that we consider of them – and Allah is their judge – to be of those who were serious in their efforts, seeking death in its most likely of places and hoping for it. It is far too late, O worshipers of the cross, for indeed Allah is fulfilling His promise to His slaves. “Allah has promised those who have believed among you and done righteous deeds that He will surely grant them succession [to authority] upon the earth just as He granted it to those before them and that He will surely establish for them [therein] their religion which He has preferred for them and that He will surely substitute for them, after their fear, security, [for] they worship Me, not associating anything with Me. But whoever disbelieves after that – then those are the defiantly disobedient” (An-Nur 55). And O Ahlus-Sunnah in Sham, you’ve witnessed the deeds of the allies of kufr in the city of Bab and its countryside, as well as what the army of the apostate Ikhwani Turk and his abandoned dogs from the Sahwat of cuckoldry, lowliness, and treachery have perpetrated of the massacre of Ahlus-Sunnah. The city has suffered an enormous amount damage from the bombardment of the Russians, the Americans, and their apostate agents. They did not show mercy to the women, the children, and the elderly men from among the common Muslims residing there. And the atheists from among the Kurds, and likewise the Nusayriyyah, viciously mobilized against the villages surrounding the city, taking advantage of the fierce onslaught against Ahlus-Sunnah, and we did not hear any of the evil, wicked scholars – may Allah curse and disgrace them – denouncing, condemning, or demonstrating jealous rage on account of the sanctities, and they are not the type of people to do so. And you almost don’t hear their cacophony except when they defame the mujahidin and accuse them of the most hideous and repulsive descriptions, and by Allah, they are nothing but a spear which the Crusaders have sharpened 32

Exclusive

against anyone who wants to return the Ummah to its previous status and its past glory, and who fights and torments the factions of the global kufr that is perched on the chest of the Ummah and is waging war against the Muslims. So comprehend, O Ahlus-Sunnah in Sham, and understand what is wanted with you, for indeed the Islamic State has not closed its door for a single day in the face of any individual coming to it either in truthfulness or in repentance. And it does not desire for you anything except that which is good and that in which there is honor for you. You were afflicted previously with those of the apostate Sahwat who abandoned the city of Aleppo, went trotting behind the dollar to fight the Khilafah State, and surrendered Aleppo to the Nusayriyyah without a fight. And today they loot the homes of those who were driven out and killed from among the people of Bab while the dead from among its residents continue to remain under the rubble of what was demolished of the city, in the most base and humiliating display of lowliness, depravity, and treachery – and there is no sin [one would be ashamed of committing] after kufr. And don’t be surprised tomorrow when those who established and protected a ceasefire so that the Nusayri regime could catch its breath and unify its battlefronts against the Khilafah state become the Nusayriyyah’s partners in the nation and work to counter terrorism – those who refer to themselves as fronts, committees, and movements, and who have a different condition, state, and appearance each day just as a chameleon has colors. All of them are shields of the Cross, defenders of the Nusayriyyah, and a reason for what you face of hardship and distress. So you have no one after Allah – O Ahlus-Sunnah in Sham – except the Khilafah state to safeguard for you your religion, which contains your honor and the means of salvation from your distress, and to defend your honor and dignity. Therefore, come to your means of nobleness, come to your means of glory, come to that which will give you life and save you from Allah’s punishment – to jihad, to ribat, to a form of worship which you have neglected, as a result of which you went astray and donned the garment of disgrace and humiliation. By my Lord, you were not created in amusement, and indeed you have an appointed meeting in which you will meet your Lord and He will question you, so prepare an answer for the question. O soldiers of the Khilafah and O people of Islam, America, the chief of criminality and corruption, has

America continues on its arrogant path after many years of spending, fatigue, and misery

been deceived by her strength, and arrogance has blinded her eyes, so she proceeded to wade into the swamp of her destruction and eradication. Yes, she will drown and there will be no escape. She attempts in vain to keep herself away from partaking, but did not succeed, and she was dragged by her legs to the land of Sham and Iraq, where she will release her death gargle. So after having fled and retreated in humiliation and defeat from Iraq, here she is returning, but these are promises, for we – by Allah’s grace – have honor and consolidation, and our condition is different from what she think. And neither her allies, nor the mob, nor the hyenas will not spare her from direct confrontation. And if we lose a city, an area, or a town, it is simply a trial and a purification of the Jama’ah of the Muslims, in order to cleanse the ranks and remove the filth, and so that Allah may choose from among His slaves whomever He wills. It is simply the ebb of the tide which will be followed by expansion and the great conquest – with Allah’s permission – of Baghdad, Dimashq, Quds, ‘Amman, the Peninsula of Muhammad , and the battalions of faith will certainly raid Persia, and they will conquer Qom and Tehran. Thereafter, we will certainly raid Rome, and the lions will roar with takbir and Constantinople will be conquered without a fight. It is the promise of our Lord and the glad tidings of our prophet , for indeed a generation has been raised in the land of the Khilafah upon tawhid and wala and bara, finding sweet the killing and death in the cause of their Lord, and dignity for their religion, so what can you do

about it, America – what can you do? The effects of iman have entered into their blood. They have tasted might and the elevation of their religion. And how much have you spent, O America, to avert the people of Islam from their religion in Iraq, Khurasan, and the entire world? How much have you pushed yourself to mobilize others against the mujahidin, employing the scum of evil and corruption, yet without result? Indeed, without result. What you have hoped for has become too difficult for you, and your effort has gone to loss. Here are those who ride with their explosiveladen vehicles, and those who fight in the frontlines, whose beards have turned gray, though they have dyed them with blood. Certainly, Allah was truthful of His promise to us, and you – O America – have lied and were defeated the day He opened the lands to us, disgraced you, and made you and your troops a lesson and sign. You have spent wealth and employed all you own, which became – by Allah’s grace – cold spoils in the hands of the meek mujahidin. Certainly, Allah was truthful to His promise, supported His slaves, and honored His troops, and you – O America – have lied and were defeated. You have become a joke after a decade of spending, fatigue, and misery. And when you thought you finished off the mujahidin in Iraq and passed the leadership over to the Rafidah, we put the sword of truth to the necks of the Rafidah and tribal Sahwah apostates, who find their doom despite their arrogance, digging their own graves and being slaughtered in their beds, just as it will happen on the 33

Allah opened the lands to the mujahidin

day you abandon the Kurdish atheists and Sahwah apostates in Sham, so that they meet the same fate as their predecessors in Iraq, by Allah’s permission. Certainly, Allah was truthful to His promise, and you have lied – O America – and you were defeated and proven false the day we gave back to the Ummah meaning that have been absent from it for centuries, the day we revived – by Allah’s grace – rites that have been lost and forgotten by the Muslims. Indeed, many of them had not even heard for them since their eyes set sight on this world. So we announced the Khilafah. Yes, we announced the Khilafah and pledged allegiance to a khalifah for all Muslims, upon whom his obedience is a duty regarding all virtue, as long as he upholds the book of their Lord and the Sunnah of His Prophet , leading them to their honor and glory. The path has become clear by Allah’s grace, and we have not returned to being divided factions, groups, and organizations. Certainly, O America, you know that you have no savior. You have become prey for the soldiers of the Khilafah in every region of the earth. You have become bankrupt and the signs of your end are apparent and visible to the eyes. There is no better evidence of this than that an uncouth idiot has assumed authority over you, while he has no idea what Sham is, what Iraq is, and what Islam is – yet he still raves about showing enmity to it and declaring war against it. There is nothing in front of you except two choices, each 34

Exclusive

more bitter than the other. Either you take a lesson from what has transpired and turn back, leaving the mujahidin with what you leave behind of spoils, or you come down [to the battleground] – which you have done – and plunge into the mire of death, so that the muwahhidin shall become reassured by Allah’s permission. O Ahlus-Sunnah in the Peninsula of Muhammad , mercy to you, do you not hear? Do you not see with your hearts if your eyes have gone blind? Where is your tawhid and iman? Where is your wala and bara? Do you not see the tawaghit of the Peninsula – may Allah disfigure them and end their reign – as they extend the lifesaver to the Rafidah of Iraq? They even give them their blessings to sack the areas of Ahlus-Sunnah there. Is it not time for you to shake off the dust of humiliation and turn against these traitorous murtaddin, who have not left a door for kufr except that they entered it, nor a plan of the Crusaders in warring with the mujahidin except that they supported them, assisted them, and provided for them whatever they can? Is it from the land where wahy was revealed and where the message was first distributed that Ahlus-Sunnah in Iraq and Sham will be killed and humiliated? Is it from the land of the Sahabah and first conquerors that disgrace, tyranny, and contempt will be leveled – where are those of you who have zeal?! Where are the grandsons of as-Siddiq and ‘Umar al-Faruq? Where are the grandsons of Abu

Basir and Abu Jandal? O brother of tawhid in the lands of the Two Sanctuaries, take out the soldiers of taghut and the evil scholars who cause fitnah; take out the leaders and ministers; show them your wrath in support of your religion and in defense of your brothers! For certainly, the plight with which they have plagued Ahlus-Sunnah is at its end, and the chaste women of Ahlus-Sunnah have complained of loss and calamity, so let there not stand in your face any obstacle or obstinate fool. O soldiers of the Khilafah in Mosul, Tal’afar, Raqqah, Halab, and every outpost of the Islamic State, know that today we are passing through the greatest stage of the history of our jihad, as well as the most dangerous bend and turning point in the history of the Ummah. So be people who can bear this trust, and you are – by Allah’s permission – the most capable of people to bear that burden. And equip yourselves with suitable provisions, and the best of provision is that of taqwa. And seek aid through Allah and do not weaken. Cling your hearts to the Most Gracious and High, seek His assistance and support, for He  is near, answering the one in need when he calls to Him. He removes evil and is sufficient for His slaves, for who saved Ibrahim al-Khalil from the fire other than Him? Who cleaved the sea for Musa, amended His slave Yunus with His mercy and grace, and supported His slave Muhammad  with terror for the distance of a month? Patience, patience. Steadfastness, steadfastness. Reliance, reliance. “O you who have believed, persevere and endure and remain stationed and fear Allah that you may be successful” (Al ‘Imran 200). And reflect over the word of your Lord and consider it: “And whoever fears Allah – He will make for him a way out and will provide for him from where he does not expect. And whoever relies upon Allah – then He is sufficient for him. Indeed, Allah will accomplish His purpose. Allah has already set for everything a [decreed] extent” (At-Talaq 2-3). O troops of the Khilafah, O defenders of honor and takers of revenge for their religion and ummah! We have not considered you less than men of might, men of courage, leaders in glory, dignified when defending, and perseverant when confronting. So accomplish the promise of your Lord, a promise of support, victory, and consolidation. And adjust yourselves to the utmost effect and harshest of pain. It is only a single time to be killed and to die, then it is the honor that will never end. Beware of abandoning a single hand span of land until you have made it into an inferno for the criminal

kuffar. Ambush them in houses, in alleys, and on the roads. Rig bridges with explosives and wage raid after raid. Take them, besiege them, and sit for them at every outpost. O men of the State in Baghdad, in its north and its south, in Karkuk, Salahuddin, Dayala, Fallujah, and Anbar, go further and give the enemies of Allah, of the filthy Rafidah and dirty murtaddin, who have turned from the Sunnah, their fill. Let them taste the cup of bitterness and deadly poison, for you are the people of war, strikers of enemies! And request right guidance from the Master, and put your confidence and reliance upon Him, for the matter is completely in His hands. O soldiers of the Khilafah in Khurasan, Yemen, Sinai, Libya, West Africa, and every place, you have not ceased – by Allah’s grace – to be an excellent support and aid to your State, so increase your campaign against the enemies of Allah, of the criminal kuffar and their apostate subordinates. And know that through your emblazing the war against them, you are defending against the assaults of the nations of kufr against Dar al-Islam in Iraq and Sham, just as your defeating their coalitions and rallied forces. O truthful muwahhidin in America, Russia, and Europe! O supporters of the Khilafah, O you who find marching against the enemy dear to your hearts and today you are in the midst of the mushrikin, roll up your sleeves for this serious matter and be truthful in your effort. And know that our war with our enemy is a comprehensive war with easily achievable benefits. So busy them away from your Khilafah and Dar alIslam, and remember the saying of your Prophet , “A kafir and his killer will never meet in the Fire” (Reported by Muslim from Abu Hurayrah). O Allah, curse the kuffar, those who avert others from Your cause, who deny Your messengers, and who fight Your allies. O Allah, put discord between their authority, cast enmity and hatred between them, and cause their feet to shake. And rain down upon them Your might, which You do not deter from the criminal people. O Allah, support Your religion and Your soldiers, elevate Your word, and raise Your banner, O God of Truth. And there is no might nor power except with Allah, and all praise belongs to Allah, the Lord of the creation.

35

The propagators of false calls invent corrupt principles for themselves in order to build their notions and creeds upon them. With the passing of time, they discover for themselves that their notions cannot hold true to these principles, so they reinforce them with newly innovated heresies and deviances. As such, they build on top of what they previously built, reorganizing their notions in order to balance their crooked structure in some way. They continue in this way, regarding their structure, until they reach a stage in which they are unable to reinforce the principles or stabilize the structure – so it collapses on top of them. They lose out on the Dunya after having lost out on 36

Article

the Akhirah. Allah  said, “Then is one who laid the foundation of his building on taqwa from Allah and seeking His approval better or one who laid the foundation of his building on the edge of a bank about to collapse, so it collapsed with him into the fire of Jahannam? And Allah does not guide the wrongdoing people. Their building which they built will not cease to be a [cause of ] skepticism in their hearts until their hearts are stopped. And Allah is Knowing and Wise” (At-Tawbah 109-110). Such is the case with most notions invented by those who claim to be Muslims and claim to be striving to establish the Islamic state, but who have based

their efforts on corrupt principles, upon which they built their deeds, trends, and erroneous opinions. Their results continue to contradict their principles, so they are left with no choice but to support their crumbling principles with even more falsehood, which only increases them in misguidance and increases their structure in ruin, until eventually nothing of Islam remains therein. As we discuss the methods of establishing the Islamic state, between those who follow the prophetic method and those who follow the paths of deviance, we find ourselves compelled to take a long look at the Twelver Rafidi experiment. This experiment brought them – through their own words and deeds – to fabricate a new religion that has no connection to Islam, except as much as the religions of the Jews and Christians have a connection to the religion of Ibrahim . In studying this experiment, which spread over eleven centuries, we see that it is one of the longest of experiments and the clearest in showing the extent of deviance caused by its being built on a corrupt principle in working to establish the Islamic state. Their deceitful claim of striving to safeguard Islam of heresies and deviations is thus laid bare. The Onset of Their Call… A Fabricated Appointment of Leadership The Rafidi mushrikin claim that the beginning of their call came in the lifetime of the Prophet g through his nass (verbatim appointment) of ‘Ali Ibn Abi Talib  and his descendants after him as khulafa and imams. But they have no evidence of this nass, other than what they have fabricated of false interpretations of texts from the Book and the Sunnah. In fact, the established evidences negate what they claim, like the saying of ‘Umar , “If I were to not appoint a successor, then indeed Allah’s Messenger g did not appoint a successor. And if I were to appoint a successor, then indeed Abu Bakr appointed a successor” (Reported by Muslim). This shows that the Prophet g did not appoint ‘Ali or any of the Sahabah  as his successor. Also, al-Aswad said, “It was mentioned in front of ‘Aishah that ‘Ali  was an heir (to authority), so she said, ‘When did [the Prophet] appoint him? For indeed I was holding him to my chest when he called for a washbowl and then his body drooped and I did not realize that he had died. So when did he appoint him?’” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Like-

wise, the Sahabah had consensus upon giving the bay’ah (pledge of allegiance) to Abu Bakr, ‘Umar, and ‘Uthman  – and included in that consensus was ‘Ali Ibn Abi Talib and his sons, al-Hasan and al-Husayn . There are many other evidences, like these, that destroy this lie of the Rafidah. Something else that invalidates this supposed nass is the dispute among the Rafidah and others who claim to support Ahl al-Bayt, as each of them says the authority should go to someone different, and specifically after ‘Ali  was killed. There are those who said it belonged to the descendants of al-‘Abbas Ibn ‘Abdil-Muttalib. Others said it belonged to al-Hasan Ibn ‘Ali or al-Husayn Ibn ‘Ali or Muhammad Ibn ‘Ali (Ibnul-Hanafiyyah) . And others even claimed it for the sons of Ja’far Ibn Abi Talib . Whenever any of the above would die, those who held these beliefs would fall further into misguidance by following such doubtful matters. If only they actually had a supported nass, the truth of their imam would be established. But too often they found nothing with which to uphold their claim over that of their opponents, other than made up miracles and fallacious phenomena, just as the Rafidah declared the imamah of ‘Ali Ibn al-Husayn (known as as-Sajjad) – while rejecting the imamah of his uncle Muhammad Ibn al-Hanafiyyah – due to the former’s bay’ah supposedly being verbally declared by stones and trees! The Source of Deviance of the Rafidah… Claiming Infallibility for the Imams We are able to summarize the main principle upon which the religion of the Rafidah has stood, and it is that upon which all of their misguidances and deviances are built until this very day. It is their belief that the Islamic state cannot be established without an imam who fulfills their conditions, for which Allah gave no authority. The most important of these conditions is that he be infallible: untouched by any defect whether apparent or hidden, knowledgeable of everything, including the unseen, and verified by the command of Allah c Himself. Thereby, they assert that the people’s religion cannot be established without this imam, and that when people believe completely in their imams, obeying them in all that they command, then their affairs will be set straight and their state will be upon the prophetic methodology. And it is not enough for them that this imam possess these traits, but he must be unique among men, having no 37

Rafidi swine wallowing in the mud

peer or equal, and that whoever disputes him in any of that is a taghut, just as whoever gives to his opponent that which should be for the imam has committed shirk with Allah c! The point of reference for this corrupt principle is their belief that the imam must be obeyed and followed just as the Prophet g is obeyed and followed. As such, it is not possible that he be from the “regular” Muslims, those who may be ignorant, err, forget, and have desires. Rather, he must know everything that he wants to know, far above that which befalls men of error, neglect, and emotional inclination, in order that he not be obeyed in committing a sin nor followed upon misguidance. Likewise, he must have no peer to rival him in authority, lest there be fitnah, just as he must have no peer in knowledge, lest his view be opposed and division occurs. Since these stipulated traits are hidden matters, which no one can confirm, they concluded that this imam must be chosen by Allah c, just as He chose the prophets. That is because He alone knows such hidden matters. They even further transgressed in this affair by making this a requirement upon Allah – and He is far exalted above being forced to do anything – because, they say, if He does not choose this imam for them, then He would be oppressing them if He were to punish them, being that He would have no hujjah against them in the absence of the imam who stands in the place of the Messenger. Indeed, far exalted is Allah above what they say! Therefore, they consider anyone they regard as an imam as a “hujjah,” i.e. the hujjah against people is established through him, and that whoever disobeys him deserves to be punished by Allah c. This alleged choice of Allah comes from the same nass that they fabricated concerning the imamah of ‘Ali  and his descendants after him.

38

Article

The Tawhid of Obedience Negates the Notion of Infallibility Their corrupt principle of demanding infallibility for their imams comes from their misguidance in the issue of obeying the imam. For Allah  made obedience to the imams and the umara dependent upon obedience to Allah and His Messenger – and not equal thereto. So whenever the amir’s command is virtuous, then obeying him is in obedience to Allah c, and whenever obeying the amir conflicts with obeying Allah, then it is an obligation to disobey the amir and only obey Allah c. Allah  made obedience to those believers in authority an obligation. However, in the case of disputation, He commanded that the matter be referred back to Allah and His Messenger, i.e. to the Book and the Sunnah, thus confirming that obeying those in authority is actually obedience to Allah. He said, “O you who believe, obey Allah and obey the Messenger and those in authority among you. And if you disagree over anything, refer it to Allah and the Messenger, if you should believe in Allah and the Last Day. That is the best way and best in interpretation” (An-Nisa 59). And the Prophet g said, “Whoever obeys me has indeed obeyed Allah, and whoever disobeys me has indeed disobeyed Allah. And whoever obeys my amir has indeed obeyed me, and whoever disobeys my amir has indeed disobeyed me” (Reported by alBukhari and Muslim from Abu Hurayrah). It is not reasonable to conclude that obeying the amir whom the Prophet g ordered to be obeyed should be obeyed in what contradicts his own commands. Likewise, the imam to whom obedience is due is not required to be infallible. He g also said, “There is no obedience in sinful matters. Obedience is only in what is virtuous”

(Reported by al-Bukhari and Muslim from ‘Ali Ibn and known to some people, as it is nonsensical that Abi Talib). Allah c would appoint a man to be the imam, yet Therefore, there is no benefit to the infallibility then cause him to die before he actually becomes the of the imam as long as obedience to this imam and imam. But others held tightly to this corrupt principle following him is restricted to the obedience of Al- to only build thereon further corruptions. lah  and following His Messenger g. This is the So some people continued believing in the imamah methodology of Ahlus-Sunnah wal-Jama’ah, to which of Isma’il Ibn Ja’far, denying that he had died or claimthey have not ceased to The Rafidah are a disease which cannot be cured except with the sword adhere since the time of the Messenger g and until Allah inherits the earth and all those upon it, that it is obligatory to obey those in authority over the Muslims’ affairs, regarding what is virtuous, as long as they remain upon Islam, and that any tyranny they might commit does not restrict their right of being obeyed in matters that do not entail sinfulness towards Allah. Supporting the Corrupt Principle with Heresies and New Misguidance Due to their corrupt principle that the earth could not be left without an infallible person to take the place of his predecessors, and their claim that this infallible person must have been appointed during the life of the previous imam, and even their stipulation that this imam’s own children must be infallible as well, the Rafidah stumbled over several obstacles. Some of them were forced to recant this corrupt principle, while others merely plunged into an even greater deviance in order to maintain this principle, which remains a pillar for their entire religion and not just for the matter of imamah alone. We can mention a few examples of this. They claimed that during the life of Ja’far Ibn Muhammad Ibn ‘Ali Ibn al-Husayn Ibn ‘Ali Ibn Abi Talib, the appointed heir was his son Isma’il. But when Isma’il died while his father was still alive, they were befallen with a contradiction between the obligation of fulfilling the nass and the death of the appointed heir. The deception and lie of this notion was thus revealed

ing that he had returned to life after his death, thus declaring that their imam Ja’far – whom they refer to as as-Sadiq (the truthful) – was a liar when he told them that his son had died. Rather, they claim that he made up the story of his son’s death due to taqiyyah (concealing the truth out of fear), in order to protect him from his enemies, and that he was really just in hiding. From these heretics came the esoteric Isma’ili sect, which continues today and whose followers claim to have kept the imamah intact within the lineage of Isma’il Ibn Ja’far. And from them came the heresy of believing in the ghaybah (prolonged absence), perpetual life in the Dunya, and the reincarnation of their imams. Others came out to fabricate lies against Allah c, claiming that Allah “changes His mind” about whom He appoints. They called this fabrication “bada” (occurrence of an idea), meaning that it just happened to occur to Allah to transfer the imamah from one person to another. May Allah curse them! These ones, known as the Musawiyyah, thereby transferred the appointment from Isma’il Ibn Ja’far (the deceased) to his brother Musa Ibn Ja’far (whom they call al-Kadhim) 39

A deviant ritual of the Rafidi mushrikin

in order to save their notion from extinction and their principle from invalidation. Affirming the Notion with Lies When Ja’far Ibn Muhammad  died, the extreme Rafidah fell into a new embarrassment, as there was no nass from the imam to his successor. So they declared the imamah of his eldest son ‘Abdullah Ibn Ja’far (whom they call al-Aftah). But then some of them rejected his imamah once they found him in opposition to their beliefs, thus accusing him of immorality as they joined the others who accepted the imamah of his brother Musa Ibn Ja’far. As for those who continued to support the imamah of ‘Abdullah Ibn Ja’far, then it became an apparent failure once he died without leaving any descendants. So he had no son whom they could have supported as the imam after him. Some of them then recanted this foolish belief, while others only increased in their misguidance, upholding a lie against their imam by claiming that he had a son, whom they alleged was hidden from view – just like the Isma’iliyyah said about Isma’il Ibn Ja’far – so the creed of ghaybah took root. And these were even further in their deviance, for they had given their bay’ah to a hidden imam who was never even born! They began inventing nonexistent imams. Regarding those who accepted the imamah of Musa (al-Kadhim) Ibn Ja’far, they also faced a new embarrassment, as their imam died in prison without appointing an heir to succeed him. So they went forth, in preservation of their corrupt principle and invalid notions, to fabricate new lies. Some of them denied his death and kept believing that he was alive and still the imam, and that he was merely in hiding. These 40

Article

came to be known as the Waqifiyyah sect. As for those who were forced to confirm his death, they declared the imamah for his son ‘Ali Ibn Musa (whom they call ar-Rida). For this reason, the Waqifiyyah manifested their enmity to ‘Ali Ibn Musa and accused him of lying when he announced the news that his father had died. Their Imams Negate the Principle of Their Notions Those who believed in his imamah put themselves into great contradiction with their corrupt principles. That is because he had pledged his bay’ah to al-Mamun Ibn Harun ar-Rashid, accepting him as the rightful authority over him. This provided new evidence against the falsehood of the notions of inherited authority, the nass, infallibility, and so forth, as it makes no sense that an infallible, appointed imam would give bay’ah to one who – imperfect in both religion and knowledge – has usurped authority. Either those who claim the imam’s infallibility would follow him in what he himself has done, thereby negating the very principle of the nass of imamah, or they would oppose him. In that case, they would be in rebellion against him, thus destroying their entire religion from its very foundation, finding fault with their “faultless” imam and recanting his inherited imamah and his appointment. All that remained for them was to believe in bada or taqiyyah, as is their way whenever they fabricate something. Permitting the Imamah of Children and the Nonexistent It was not long before a new calamity struck them, for at the death of ‘Ali Ibn Musa, the Rafidah were

forced to implement their notion of the imamah of children, like Muhammad Ibn ‘Ali Ibn Musa (whom they call al-Jawad). For when ‘Ali Ibn Musa died in Khurasan, his son Muhammad was only seven years old. A group of the Rafidah abandoned him and gave their bay’ah to his uncle Ahmad Ibn Musa, and others negated the imamah of ar-Rida, as he did not leave an imam to succeed him and so there was no imam to wash his body after he died. Another group pledged allegiance to Muhammad Ibn al-Qasim Ibn ‘Umar Ibn ‘Ali Ibn al-Husayn. And another did indeed give bay’ah to al-Jawad, claiming for him knowledge of the unseen as evidence for his imamah. They even fabricated a myth of his traveling from Madinah to Khurasan in order to wash his father’s body and then to return only moments later, and other such fantastic tales of alleged miracles. The matter repeated itself when Muhammad (al-Jawad) died at the age of twenty-five, leaving two young sons, ‘Ali (al-Hadi) and Musa, designating an heir to manage their wealth until they come of age. This led the Rafidah to think about how a child could be appointed over the affairs of the Ummah while his “infallible” father could not even secure his personal wealth for him. A group of these Rafidah then went out against ‘Ali (al-Hadi) Ibn Muhammad (al-Jawad) when his son Muhammad, whom he appointed to be his heir after him, died, so he appointed his other son al-Hasan (al-‘Askari) to succeed him. Another group continued to support the imamah of Muhamamd Ibn ‘Ali (alHadi), denying his death and upholding their creed of the inherited imamah, while others pledged their bay’ah to al-Hasan (al-‘Askari) on the foundation of bada. Then came their fatal blow at the death of al-Hasan (al-‘Askari) Ibn ‘Ali (al-Hadi), who had no sons. There was no choice for the extremists of them except to do as their brethren the Aftahiyyah had done, so they ascribed to al-Hasan a son who was never born. They named him Muhammad (and called him al-Mahdi), in order that the Twelver Rafidah could complete – through him – their twelve-fold imamah. They then claimed that he, as an infant, went into ghaybah in a cavern of Samarra for fear of his enemies, and that he will reappear when there is no more danger. This alleged absence has continued for around 1,200 years and the Rafidah still wait for the emergence of this invented imam to establish the Islamic state upon the foundation of their corrupt principle: the infallible imamah.

A Religion Fabricated on a Corrupt Principle During the progression of events of these deviants, and after their exit from the Jama’ah of the Muslims, they divided into dozens of sects. Each of them curses and makes takfir of the others. We find that they have made up their corrupt principle and invalid notions in order to justify their rejection of the true khulafa of the Muslims and the umara of the believers, from the time of Abu Bakr as-Siddiq until the establishment of the hour, since no one is able to fulfill the conditions they’ve stipulated, of infallibility, appointment through nass, and the making of “miracles,” except in the form of lies that they’ve invented. Still, they will not accept an imam unless he gives in to their desires. This is why we see – time and again – that they have gone out against those whom they declared to be imams, due to their opposition to their rulings or due to their own inability to adhere to their principles. We have found that those whom they claim to even uphold part of these notions have nullified them multiple times in their lives, contradicting them in word and deed. Likewise, they were compelled – time and again – to keep adding to their religion, fabricating new principles to straighten out their faltering structure. So they added the creed of inherited authority, of nass, of bada, and so on. They even went back to the Book and the Sunnah and altered them, denying anything in them that goes against their principles! They were forced to declare fantasies as truths and to justify them no matter how stupid they were, like the beliefs of the ghaybah for hundreds of years, returning after the ghaybah, the concoction of nonexistent sons, the imamah of children, and so forth. We will find in the next part of this series, by Allah’s permission, how the Rafidah fabricated most of their religion during the period of ghaybah that came after the death of al-Hasan (al-‘Askari), when they claimed that his invented son Muhammad (al-Mahdi) went into hiding. And we will see how they added to their religion and took away from it during these long centuries, up until the establishment of their taghut state in Iran today, as they work towards supporting it to include the whole world in order to pave the way for the return of their “Mahdi,” whom they say will emerge after his enemies are no more.

41

As the soldiers of the Khilafah continue waging war on the forces of kufr, we take a glimpse at a number of recent operations conducted by the mujahidin of the Islamic State that have succeeded in expanding the territory of the Khilafah, or terrorizing, massacring, and humiliating the enemies of Allah. These operations are merely a selection of the numerous operations that the Islamic State has conducted on various fronts across many regions over the course of the last few weeks. South Baghdad Wilayah On the 2nd of Rajab, the istishhadi Abu ‘Azzam al-‘Iraqi  set out with a truck carrying several tons of explosives towards a gathering of the Rafidi mushrikin that included joint military and security forces at the southern entrance to Baghdad in the district of Rashid. He detonated his vehicle on them, killing and injuring at least 100 murtaddin and destroying dozens 42

News

of vehicles. On the 7th of Rajab, the istishhadi Abu Dharr al-‘Iraqi  entered into a memorial service held by the Rafidi Mobilization in the area of Iskandariyyah in Babil and detonated his explosive vest, killing and injuring dozens of them. Raqqah Wilayah On the 4th of Rajab, several inghimasiyyin set out towards PKK positions in the eastern and western countryside of the wilayah. The first detachment attacked their positions in three villages in the eastern countryside and succeeded in killing more than 35 murtaddin. Another group, meanwhile, attacked the murtaddin’s positions near the Tabaqah airbase and succeeded in killing 30 murtaddin, in addition to destroying a bulldozer and four military vehicles, and taking a 4-wheel drive vehicle mounted with a

machine gun as ghanimah. On the 7th of Rajab, the soldiers of the Khilafah killed more than 40 PKK murtaddin in three istishhadi attacks employing two explosive vehicles and an explosive motorbike in Jazarat Bu Humayd towards the east of the wilayah. East Asia On the 4th of Rajab, the soldiers of the Khilafah tarAbu Khattab ash-Shami , one of the inghimasiyyin who infiltrated Takrit geted a military vehicle belonging to the Filipino Crusader army with an to 16 vehicles and two Abrams tanks being destroyed, explosive device in the area of Mamasapano south of more than 30 murtaddin being killed, a number of the city of Cotabato, killing 6 of their soldiers and others being wounded, 30 barracks being destroyed, a injuring a number of others. helicopter being hit, a reconnaissance plane being shot down, and three vehicles as well as a variety of weapons Salahuddin Wilayah and ammo being taken as ghanimah. The second axis On the 8th of Rajab, 7 inghimasiyyin pledged to was on the road between Bayji and Hadithah, where fight to the death and then succeeded in breaching the an attack was carried out and was accompanied by murtaddin’s security measures and reaching the mid- two istishhadi operations with two explosive vehicles dle of Takrit. They clashed with an emergency forc- targeting the gatherings of the murtaddin. The attack es regiment base in the city, killing those inside and and two istishhadi operations resulted in more than burning two military vehicles. They then headed to 15 murtaddin being killed and wounded, 17 barracks the home of the murtadd counterterrorism director, and a number of vehicles being destroyed, and several Khalid Muhammad Kassar al-Jamili, and killed both others being disabled. him and his son. They then entrenched themselves inside the murtaddin’s buildings and clashed with them Russia until their supply of ammo was exhausted, following The soldiers of the Khilafah killed two Russian powhich they detonated their explosive vests on them. licemen and wounded three members of the Russian The blessed operation resulted in more than 31 mur- National Guard in two attacks in the city of Astrataddin being killed, among them 6 officers, and more khan, one on the 7th of Rajab and the other two days than 40 others being wounded. later on the 9th of Rajab. On the 9th of Rajab, the soldiers of the Khilafah On the 24th of Rajab, a number of Islamic State carried out an attack on Rafidi army and Rafidi militia soldiers attacked an office of the Russian Federal Sepositions on two axes north of the city of Bayji. The curity Service (FSB) in the city of Khabarovsk in Far first axis was on the Asmidah and Makhazin bridges Eastern Russia and succeeded in killing three of their and the neighboring villages, where clashes took place personnel and in injuring a number of others. for a long period of time and were accompanied by istishhadi operations carried out with explosive vehicles Misr that targeted the gatherings of the murtaddin, leading On the 12th of Rajab, Abul-Bara al-Misri  set 43

The aftermath of the attack in Paris

out towards the gatherings of the Crusaders in St. Mark’s Cathedral in the city of Alexandria and detonated his explosive vest, killing and injuring dozens of them. Meanwhile, the istishhadi Abu Ishaq al-Misri  detonated his explosive vest on another gathering in St. George’s Church in Tanta, killing and injuring several of them. The two blessed operations resulted in more than 50 Crusaders being killed and 140 others being wounded. Khurasan Wilayah On the 11th of Rajab, 10 inghimasi soldiers of the Khilafah set out towards a joint American Crusader army and murtadd Afghan army convoy advancing in the area of Shadal in Nangarhar. Fierce confrontations took place in which a number of Crusaders were killed along with at least 15 murtaddin. Three of the inghimasiyyin attained shahadah , and the remaining 7 returned safely back to their positions. Dijlah Wilayah On the 19th of Rajab, 8 soldiers of the Khilafah carried out an inghimasi attack on Peshmerga barracks in the village of Kahf west of Makhmur. Clashes took place, leading to a regiment commander and 17 other murtaddin being killed, among them three officers of varying ranks. Two of the mujahidin attained shahadah , and the rest returned safely back to their positions. Ninawa Wilayah On the 19th of Rajab, the soldiers of the Khilafah engaged in fierce confrontations with the Rafidi Fed44

News

eral Police on the outskirts of the area of Ras al-Jaddah in western Mosul. They succeeded in killing 9 of them and in injuring 10 others, in addition to disabling two Humvees and a bulldozer. Meanwhile, the istishhadi Abuz-Zubayr al-‘Iraqi  detonated his explosive vehicle on a gathering of the Rafidi SWAT militia on the edges of the neighborhood of Tanak towards the west of Mosul. He destroyed an Abrams tank and an armored bulldozer, and also killed and wounded several murtaddin. The soldiers of the Khilafah also engaged in clashes with the Rafidi Federal Police on the outskirts of the area of Mashahidah in western Mosul. They killed 10 of their personnel, two of whom were officers, disabled an armored vehicle, and shot down a reconnaissance plane. Meanwhile, artillery support units bombarded a gathering of the Rafidi SWAT militia in the neighborhood of Abar towards the west of Mosul. They landed direct hits, killing more than 35 of them and injuring a number of others. Likewise, sniper units killed 12 Rafidi soldiers and militia fighters on the outskirts of the areas of Bab at-Tub and Ras al-Jaddah, and on the edges of Corniche Street, and in the village of Rayhaniyyat ‘Ulya west of Mosul. France On the 23rd of Rajab, Abu Yusuf al-Baljiki  set out with a Kalashnikov assault rifle and attacked a group of Crusader policemen on the Avenue des Champs-Elysees in the middle of Paris, killing one of them and injuring two others.

As the Crusaders continue to wage their vicious campaign on the lands of Islam in the wilayat of Iraq, Sham, Khurasan, Sinai and elsewhere, they are constantly reminded of the painful reality that this honorable ummah has men – heroes who gallantly demonstrate with their operations against them that their howitzers, Tomahawks, white phosphorus bombs, and MOABs, which they rain over the heads of the Muslims and their homes, will be met with blades that plunge into their bodies, vehicles that unexpectedly mount their busy sidewalks, smashing into crowds, 46

Exclusive

crushing bones, and severing limbs, and bullets that pierce their filthy bodies while they are in the midst of their foul enjoyment. The likes of Khalid Masood in the UK, Man Haron Monis, Numan Haider, and Farhad Khalil Mohammad Jabar in Australia, Michael Zehaf-Bibeau, and Martin Couture-Rouleau in Canada, Zale Thompson, ‘Abdur-Razzaq ‘Ali Artan, Elton Simpson, Nadir Soofi, Faisal Mohammad, Syed Rizwan Farook, and his wife Tashfeen Malik in the US, Bertrand Nzohabonayo, Larossi Abdalla, Mohamed Lahouaiej-Bouhlel, Abu Jarir al-Hanafi, and Ibn

‘Umar (Adel Kermiche and ‘Abdul Malik Petitjean) in France, Muhammad Riyad, Muhammad Daleel, and Abul-Bara at-Tunisi (Anis al-‘Amri) in Germany, Abu Ramadan al-Muhajir (Omar Abdel Hamid el-Hussein) in Denmark, and others  have set heroic examples with their operations. With their blood they incited, instructed, and demonstrated practically for other Muslims how one can attain Allah’s pleasure and escape His  wrath while stationed in the garrisons of the open war arena against the Crusader West. Hostage-Taking The objective of hostage-taking in the lands of disbelief – and specifically in relation to just terror operations – is not to hold large numbers of the kuffar hostage in order to negotiate one’s demands. Rather, the objective is to create as much carnage and terror as one possibly can until Allah decrees his appointed time and the enemies of Allah storm his location or succeed in killing him. This is because the hostile kafir only understands one language and that is the language of force, the language of killing, stabbing and slitting throats, chopping off heads, flattening them under trucks, and burning them alive, ‘until they give the jizyah while they are in a state of humiliation’ (At-Tawbah 29). This sunnah of inflicting a slaughter upon the kuffar was ordered by Allah  when He said, “So when you meet those who disbelieve, strike [their] necks until, when you have inflicted slaughter upon them, then secure their bonds, and either [confer] favor afterwards or ransom [them] until the war lays down its burdens” (Muhammad 4), and likewise in His c statement, “It is not for a prophet to have captives until he inflicts a massacre in the land. You (i.e. the Muslims) desire the commodities of this world, but Allah desires [for you] the Hereafter. And Allah is Exalted in Might and Wise” (Al-Anfal 67). Armed with a Firearm The scenario for such an attack is that one assaults a busy, public, and enclosed location and rounds up the kuffar who are present. Having gained control over the victims, one should then proceed to slaughter as many of them as he possibly can before the initial police response, as was outstandingly demonstrated by the mujahidin  who carried out the Bataclan theatre massacre during the course of the blessed Paris raid in

which the three soldiers of the Khilafah, armed with assault rifles and hand grenades, stormed the theater, taking up positions and firing at the Crusader citizens present. After having killed and injured many of them, those remaining of the kuffar were taken hostage so as to slow any efforts of the responding kafir armed forces from storming the theater. The raid was immensely successful, resulting in the harvest of 89 dead Crusader citizens and over 200 wounded. Similarly, Omar Mateen  superbly demonstrated this scenario when, having armed himself with an assault rifle and a handgun, he single-handedly slaughtered 49 sodomites – by Allah’s permission – and wounded 44 others, taking advantage of the slow initial police response and utilizing that window of opportunity to massacre as many of them as he possibly could. The Acquisition of Firearms The acquisition of firearms can be very simple depending on one’s geographical location. For example: The USA: In most US states, anything from a single-shot shotgun all the way up to a semi-automatic AR-15 rifle can be purchased at showrooms or through online sales – by way of private dealers – with no background checks, and without requiring either an ID or a gun license. And with approximately 5,000 gun shows taking place annually within the United States, the acquisition of firearms becomes a very easy matter. Europe: Due to its proximity to many conflict zones, such as Ukraine, Russia, Turkey, and Sham, and due to its inability to control its porous borders, firearms are widely available in Europe, facilitating their acquisition by means of gun dealers and underground criminal networks – for those capable of attaining those connections – which are widespread and rampant throughout Europe. This was clearly demonstrated by the brother Abu Basir al-Ifriqi (Amedy Coulibaly) , who succeeded in acquiring a small arsenal of weapons consisting of handguns, AK-47 assault rifles, explosives, and a cache of ammunition. The UK: Much like its Crusader European counterparts, the UK faces a gun control dilemma as it feebly attempts to fend off the influx of weapons, but to no avail. Guns are readily available for purchase on the streets of Britain, even if not to the extent of their availability on the streets of its Crusader European partners.

47

Gun conventions represent an easier means of arming oneself for an attack

If one does not possess any direct or informal contact with any gun dealers, he should abstain from randomly asking people whom they consider “trustworthy” for help in acquiring them, as in many cases this can lead to one falling into the trap of police sting operations or, at the very least, bringing upon oneself unnecessary suspicion. Other methods of obtaining firearms in the West include raiding one of the hundreds or maybe thousands of hunting and tactical military stores by ramming one’s vehicle through the shop’s door when it’s closed and then entering the shop and seizing as many weapons as one can take. Alternatively, after some simple reconnaissance, one could follow the shop owner after he’s closed for the day, ambush him or run him over with a vehicle, and then take his keys in order to gain access to the store’s arsenal and any other location where he might be storing firearms and ammunition. Such targets, though potentially offering a considerable gain in terms of ghanimah, are ambitious in nature and should be pursued while keeping in mind that tactical and gun shop owners are normally the type who arm and train themselves and would not be as averse to engaging in a firefight when attacked. They can, nevertheless, be taken by surprise if one takes the means available to him and plans his attack carefully. The mujahidin in Qawqaz Wilayah demonstrated that such attacks – those carried out against a well-armed and comparatively difficult target – should in no way be underestimated, as eight soldiers of the 48

Exclusive

Khilafah  attacked a Russian National Guard military base near the village of Naurskaya towards the northwest of the city of Grozny in Chechnya armed with nothing but knives. They attacked the soldiers in the base and seized their weapons. If that was what those lions were able to accomplish against a trained military force how much easier would it be if applied on a faint-hearted kafir shop owner in the West?! And this method is applicable in most western countries such as the US, Europe, the UK, Canada, Australia, and anywhere else the Crusaders and mushrikin can be found. Ideal Target Locations Ideal target locations for hostage-taking scenarios include night clubs, movie theaters, busy shopping malls and large stores, popular restaurants, concert halls, university campuses, public swimming pools, indoor ice skating rinks, and generally any busy enclosed area, as such an environment allows for one to take control of the situation by rounding up the kuffar present inside and allows one to massacre them while using the building as a natural defense against any responding force attempting to enter and bring the operation to a quick halt. Similarly, characteristics of a good target location include low light conditions, as it grants one the ability to maneuver between the people, taking advantage of the confusion and killing as many of the kuffar as physically possible.

The number of people carrying out the operation would also influence the ideal target location. If one is alone in his operation then ideally a location that has a minimal number of exit points would be more appropriate as it would allow him to better control his victims and more easily defend against any intruding forces. If those carrying out the operation are larger in number, they have more flexibility in their choice of target location as they would be able to cover a venue containing multiple exit points – with each mujahid securing a point. Execution The operation should be initiated at times when the target location is at its busiest. Likewise, one can exploit days on which police and other security forces might be pre-occupied with national or local events, thereby crippling and slowing their ability to swiftly respond. It is also essential for one to know that the aim is to kill as many kuffar as one possibly can, and as quickly as one can before the initial police response. After killing those present one should keep a few of his victims alive as hostages to be used as human shields against the anticipated response of the kafir armed forces. Without Firearms The absence of firearms or the lack of one’s ability to acquire them does not exclude one from attaining the immense reward of partaking in the worship of slaughtering the enemies of Allah  and inflicting upon them a massacre. Rather, it only further opens the doors for a bit of creativity and some basic planning. War Is Deception The Messenger of Allah g said, “War is deception” (Reported by al-Bukhari and Muslim). This concept was demonstrated practically by some of the expeditions commissioned by the Messenger of Allah g. One such example was reported by al-Bukhari and Muslim from Jabir Ibn ‘Abdillah concerning the raid which the Prophet g authorized and which was carried out by a small number of the Companions . It was led by Muhammad Ibn Maslamah  and they succeeded in killing the Jewish taghut, Ka’b Ibn alAshraf, after building his confidence and giving him

the impression that he was not at threat. They visited him at night calling him from outside his home, and Ka’b’s wife reacted by saying to him, “I hear a voice, as if it were a voice of blood” or “dripping with blood.” He responded by saying, “It is my brother Muhammad Ibn Maslamah, and my brother through breast-feeding, Abu Nailah. Indeed, if the honorable one is called, he responds even if it causes him risk.” Muhammad Ibn Maslamah had already prearranged a signal, telling his companions that if they see him grabbing Ka’b’s head they should strike him. Ka’b came out to them, and after tricking him into believing that he only wanted to smell the fragrance on his hair, Muhammad Ibn Maslamah grabbed his head and called out to his companions, so they began stabbing him until they killed him. Other such examples include the raid of ‘Abdullah Ibn ‘Atiq  who assassinated the enemy of Allah, Abu Rafi’. The hadith is mentioned by al-Bukhari r from al-Bara Ibn ‘Azib. Thus, using deception as a tactic of warfare in order to lure one’s target or trick them into believing that they are safe before killing them or inconspicuously assassinating them is divinely approved, as the Sunnah clearly demonstrates. It is likewise one of the most appropriate methods to apply for the one seeking to slaughter large numbers of the kuffar while armed with something as simple and easily attainable as a knife. Luring Targets Those residing in the lands of disbelief will surely note the ease and simplicity in achieving the confidence and trust of a disbeliever. Portraying oneself to them as harmless gives them the impression that they are secure and free from danger. This deceptive approach of luring the kafir is something that can be easily accomplished through various methods, some of which will be detailed. Advertising a Job: Advertising a fake job by way of posting one’s ad at a local unemployment center will undoubtedly attract a response, and one may then filter out one’s sought after target (i.e. any male kafir) by advertising a job that is likely to attract that type of person. As an example, one might advertise a job vacancy that Muslims would not seek, or that may only appeal to men. After garnering a significant amount of applicants, one can then arrange the “job interview” location and times, spacing out the applicants’ appointment times so as to give oneself time to subdue 49

each target as he arrives – luring him to an appropriate location before attacking, subduing, binding, and then slaughtering them. Advertising Property for Rent: One can falsely advertise a property for rent by means of local newspaper

Falsely advertising property for rent is an effective way to lure victims

classified sections, or by means of online sites for classified advertising, or by simply writing or printing out “For Rent” advertisement posters which can be stuck on walls, lampposts, or in local store windows within the vicinity of the property in question, leaving a contact number that one can be reached on. In order for the advertisement not to attract large families – thus making it difficult to initiate an attack, especially if one is alone in his operation – the advertisement should be for a small single room or studio apartment. This will help ensure that the viewer comes alone. It might even help to include in the ad that the apartment is “ideal for students.” Second-Hand Buy and Sell Groups: Online sales by way of buy and sell websites such as Craigslist, Gumtree, eBay, the Loot, and others are an alternative means to luring one’s victims. In many cases, the collection of the product must be done in person – when the buyer and seller reside in the same country – especially when the product being advertised for sale is high in value or large in size. The advertisement should specify that collection and payment is only available in 50

Exclusive

person and that only cash is accepted. Also, the item being advertised should be something that requires the victim to enter one’s property. For example, a car wouldn’t require the target to enter the seller’s property as the vehicle would be expected to have been parked in the driveway or in front of the property. It is likewise important to be realistic when advertising and not advertise something far below its valued price, as this can attract the attention of authorities searching for stolen goods or possibly attract other suspicions. The viewing and collecting of the item should be arranged to be at the location where one seeks to carry out his operation. Upon the target’s arrival, one can then proceed to initiate his attack. Execution In order to ensure the success of the operation there are a few important points to remember and some prior measures to be taken: • The remembrance of Allah, and constantly reminding oneself that this action is worship, and that Allah has obliged us to “kill the mushrikin” wherever we find them, and to “fight the disbelievers who are closest” to us. • Having a location in which to execute an operation is a necessary requirement and every site where one is intending to initiate his massacre should have the appearance of the location which was used as a method by which to lure them. In practical terms, this means that if the method used to lure them was a false advertisement for a house or apartment for rent then the location should be a house or an apartment, and if the method used to lure them was a job application then the location should resemble, in some way, a

One should pursue shahadah without fear

place that relates to work, such as an office, even if that requires renting the premises. • Having a room specifically reserved for the disposal of the bodies of the targets is also important for the obvious reason of not alerting those intended victims entering the property after them. • One must space out the arrival times of one’s victims, thus granting him the ability to initiate his attack while they are alone. • One should not initiate his attack until the target has fully entered the property and is comfortable, so as to avoid any struggle and prevent the chance of him fleeing. • It is essential to have a suitable weapon for one’s operation, i.e. a strong, sharp knife,1 and possibly a bat or a small club that one may use to subdue the victim by striking them over the head before slaughtering them. • One should have present with him at the location some easy means of restraining the targets, such as handcuffs, which are widely available for sale to the general public. A more discrete alternative is to purchase what are known as plastic cable ties (“zip ties”), which are also commonly used as restraints. • One should ensure that if there are any screams from his victim, they do not result in the operation being compromised. This can be resolved by simply having a background noise that drowns out any other sounds, such as raising the volume of the television, radio, etc. Additionally, carrying out this type of

operation in the daytime hours will also help in this regard as it allows one to exploit the noise pollution that comes with the movement of people during those hours to drown out any sounds that may be heard as a consequence of one’s attack. The focus of the discussion thus far has been on gaining control over multiple kuffar – either by storming an enclosed public site or luring them to an enclosed private location, thereby making it extremely difficult for them to flee – and then dispatching them either in an immediate or near-immediate timeframe. However, in order for the operation to gain wide publicity and more effectively plant terror into the hearts of the disbelievers, one can keep some of his victims alive and restrained, making for a more lengthy and drawn-out hostage scenario. One may then notify the authorities, explaining to them that he is a soldier of the Islamic State and informing them of what he has just done. This will of course result in his location being surrounded, and eventually stormed, by armed forces. In such a scenario, he can delay their entry by using the surviving hostages as human shields – only keeping alive those necessary for this purpose. The intention of this delay is therefore only to prolong the terror, as the ideal scenario is that they storm the location and he is killed as a shahid – inshaallah – after having inflicted upon the kuffar a just massacre.

1 For more information about choosing a suitable knife, see Rumiyah, issue 1, “Just Terror Tactics: Knife Attacks.” 51

This month, Rumiyah had the opportunity to interview the amir of the soldiers of the Khilafah in Misr [commonly known as Egypt] and put forth a number of questions to him concerning the efforts of the mujahidin in the region to wage war against the belligerent Christians and their taghut allies who strive to protect them. Question: Tell us about the condition of the soldiers of the Khilafah in Misr and about the nature of their operations. Answer: All praise is due to Allah, the Lord of the creation. May blessings and peace be upon him who was sent with the sword as a mercy to the creation. The final outcome shall be for the righteous, and there is no transgression except against the oppressors. As for what follows: Indeed, the soldiers of the Khilafah in Misr enjoy good and tremendous favor from Allah  – and all praise is due to Allah – for they have increased and continuing strength. And despite the war being waged against them, their operations are leaving their desired effect and are achieving their designated goals and more, and to Allah alone belongs praise and thanks. Question: What are the obstacles being faced by the mujahidin in Misr? 52

Interview

Answer: Indeed, the most important thing the muja- the land of Sinai and Misr, fighting so that the word of hidin face in Misr is the absence of the reality of tawhid Allah becomes supreme. And in Misr we have a path to from a large section of the population, especially when it Baytul-Maqdis which passes through Sinai, soon, by the comes to legislating and ruling by other than what Allah permission of Allah c, even if the disbelievers dislike c revealed, showing allegiance to those who commit that. this type of shirk, and showing enmity to the believers who fight so that rule is entirely for Allah, the Owner Question: What is the goal you wish to achieve by of the Dominion. Allah c said, “Unquestionably, His targeting the churches? is the creation and the command; blessed is Allah, Lord of the creation” (Al-A’raf 54). He c also said, “Rule is not but for Allah. He has commanded that you worship not except Him” (Yusuf 40). So the condition of these people with the tawaghit is the like condition of the people of Fir’awn, concerning whom Allah c said, “So he bluffed his people, and they obeyed The Christians of the East and the West will be fought until they give jizyah him. Indeed, they were [themselves] a people Answer: Targeting these churches is part of our fight defiantly disobedient [of Allah]” (Az-Zukhruf 54). The and our war against kufr and its people, and that is in tawaghit have taken them away from the true religion, at response to the command of Allah c, “Fight those who times through the means of the scholars of misguidance, do not believe in Allah or in the Last Day and who do and at times through the means of their corrupt me- not consider unlawful what Allah and His Messenger dia, which had them showing allegiance to the tawaghit have made unlawful and who do not adopt the religion and showing enmity to the mujahidin under the pretext of truth from those who were given the Scripture – of countering terrorism. And this is an apparent act of [fight] until they give the jizyah willingly while they are apostasy from the religion of Islam, so it is upon them to humbled” (At-Tawbah 29). hasten to repent from it, and thereafter it is upon them And if these belligerent Christians think that their to not expose the mujahidin’s secrets, and to cover them. fortresses will shield them from the soldiers of the IslamRather, they should even support them and give them ic State, then they should know that the mujahidin have refuge, and set out with them to fight these tawaghit, swords that have been unsheathed – by Allah’s permisthus waging a jihad that is obligatory upon them. sion – to strike their necks and the necks of those who ally with them, and these swords will not miss their tarQuestion: Tell us about your relationship with Sinai gets and will not be stopped from reaching them, with Wilayah. Allah’s permission. And there is no ability or strength for us except with Allah. Answer: What connects us with our brothers, the soldiers of the Khilafah in Sinai Wilayah, is a relationQuestion: What kind of reaction do you see towards ship of brotherliness, love, and allegiance – may Allah your operations, whether from the general masses, the bless them. We are all soldiers of the Islamic State in tawaghit, the “security” forces, and the scholars of evil? 53

The taghut Sisi and his murtadd forces are allies of the belligerent Christians

Answer: The prevailing trend in many people’s reactions is that of denunciation, as well as disassociation from these operations in specific, and from the war on the Christians and the tawaghit in general, and of offering condolences to these mushrikin on account of what befalls them, under the claim of national brotherhood and the likes, despite that being a show of allegiance to the kuffar and mushrikin, which takes one out of the religion. Whoever does any of that becomes an apostate from the religion of Islam, and his deeds are nullified as long as he does not hasten to repent and show regret before there comes from Allah a day (i.e. the Day of Judgment) which cannot be repelled. As for the reactions of the apostates from among the army and the police, they, as is their habit, practice cruelty and transgression, by way of killing, detainment, and abuse after every operation, in order to appease their leaders in the government as well as their Crusader masters. And this makes some people even more fed up and increases their hatred for the Christians and the apostates, and all praise is due to Allah. And despite the fact that this cruelty has a positive outcome for the mujahidin and a negative outcome for the tawaghit and the Christians, they can’t abstain from practicing it. And from Allah’s grace upon us is that He safeguarded our brothers after these operations and the cruelty and abuse that followed, so no harm came to them, and all praise is due to Allah. “And Allah repelled those who disbelieved, in their rage, not having obtained any good” (Al-Ahzab 25). As for the shuyukh and scholars of the tawaghit and the callers to the gates of Jahannam – with their varying schools of thought, organizations, and parties – what is applicable to them is the statement of Allah c, “So his example is like that of the dog: if you chase it, it pants, 54

Interview

and if you leave it, it [still] pants” (Al-A’raf 176). We say to them what Allah c has said to those who have preceded them upon this path of theirs: “Indeed, they who conceal what Allah has sent down of the Book and exchange it for a small price – those consume not into their bellies except the Fire. And Allah will not speak to them on the Day of Resurrection, nor will He purify them. And they will have a painful punishment” (Al-Baqarah 174). Question: Concerning those Muslims in Misr who have not been able to reach the mujahidin, do you have any advice for them with regards to carrying out lone operations against the enemies of the religion in Misr, and specifically the Christians? Can you give them some direction or offer any words of advice? Answer: I say to those Muslims in Misr from among the people of tawhid and jihad who have recognized the truth and followed it, you must revive the call to tawhid and jihad for the cause of Allah, join your brothers in the Islamic State, and adhere to the Jama’ah. If you are unable to reach the Islamic State, seek Allah’s aid, take precaution, prepare your strength as much as you are able, and plan operations against the Christians and the apostates. Cause them tremendous harm and detriment, and let them see from you the might of the believers, as well as your eagerness to attain shahadah for the cause of Allah. And know that there is no other option when we fight aside from attaining victory or being killed and achieving shahadah. Beware of being detained by the soldiers of these tawaghit, and have patience and conviction, for indeed Allah will grant us conquest of this land and consolidation therein, and it will be soon, with

Allah’s permission. Allah c said, “And We have already written in the Psalms, after the Remembrance, that the land shall be inherited by My righteous slaves” (Al-Anbiya 105). And you will not be harmed by those who oppose you or abandon you, for you are the victorious group which prevails over its enemy, and all praise is due to Allah. So be patient upon your estrangement, for Allah c has said, “So fight in the cause of Allah; you are not held responsible except for yourself. And incite the believers, that perhaps Allah will restrain the might of those who disbelieve. And Allah is greater in might and more severe in exemplary punishment” (An-Nisa 84). Question: What message would you like to direct to the Christians in Misr? Answer: We say to them, the Sunnah of Allah is taking its course with you and the ruling of Allah and His Messenger is coming to pass on you, and you are given the choice between three matters: It is either Islam, jizyah, or war, and your weapons will be of no avail to you, nor will the allegiance of the apostate tawaghit and their soldiers to you, for they cannot even protect themselves from the soldiers of the Khilafah – by Allah’s grace – so how can they protect you?! And indeed, your disbelief and arrogance is the path to your destruction, either by a punishment from Allah or by our hands. Question: What message would you like to direct to the Muslims in Misr? Answer: I say to them, upon you is the Book of Allah and the Sunnah of His Messenger g. Take hold of them, cling firmly to them, and implement them in your lives. Do not be in awe of your enemy, and have certainty in Allah’s promise to His believing slaves. Allah c said, “They will not harm you except for [some] annoyance. And if they fight you, they will show you their backs; then they will not be aided” (Al ‘Imran 111). And we emphatically warn you to stay far away from any places where the Christians gather or where their interests are to be found, and likewise from any places where the army and the police gather and where the political and economic interests of the government are to be found, and also from any places where the citizens of the Crusader nations of the West are found, and other such places. These are all valid targets for us and we can strike them at any point in time, with Allah’s permission, and we do not want any of you to be harmed in any operations that target these disbelievers and mushrikin.

So stay far away from them, and let those who know this inform those who do not know. We ask Allah to keep us and you safe. Question: What message would you like to direct to the tawaghit of Misr? Answer: I say to the enemies of Allah, you, O cowardly tawaghit, continue to increase in your kufr and transgression, you spread corruption in the land, and you inflict the worst of torment on the weakened Muslims. You wish to cover your defeats and your weakness in your war against the soldiers of the Islamic State but you will not be able to do so, for your affair has been exposed. We are lying in wait to ambush you, and we will soon be victorious – with Allah’s permission – so wait, for we too are waiting. And seeking the aid of the Jews and Crusaders in waging war against us will not benefit you, for they are even more blind and more foolish than you. They continue to be defeated at our hands in every land in which they fight us, and victory does not come except from Allah. And I say to the apostate soldiers of the tawaghit, repent from your apostasy, disavow yourselves of this government, and show enmity towards it before we overpower you, for if we overpower you, there will be nothing for you from us but death. And we are aware of the extent of torture and abuse which you inflict on the muwahhidin in your prisons, and of the fact that you openly declare that you oppose and wage war against Allah, His Messenger, and the believers. So we warn you of the evil consequences of your deeds, and we warn you not to harm any of the wives or relatives of the mujahidin in the slightest, for they are not like others. And if your eyes remain blind and your ears remain deaf to this warning, and you remain arrogant and do not cease employing these cowardly methods, then we swear by Allah the Almighty, the Subduer, that you will not enjoy a moment of security, with Allah’s permission, and then you will never be successful. At that point, regret will be of no benefit to you. And Allah prevails over His affair, but most people do not know.

55

Numéro 9

SOMMAIRE

Ô monothéistes, réjouissez-vous car, par Allah, nous ne prendrons aucun repos de notre jihâd hormis sous les oliviers de Rumiyah (Rome). Abû Hamzah al-Muhâjir 

Extra 04 Le Statut des Chrétiens Belligérants

Exclusif Sois Donc Endurant, Car la Promesse

26 d’Allah est Vérité 46

Communiqué Important

50 Élections Présidentielles 2017

Articles 12

Ainsi en est-il des Messagers : Partie 2

18

La Femme est une Bergère dans la Maison de Son Époux

04

Ils Ont Pris Leurs Rabbins et Leurs Moines

22 Comme Seigneurs En Dehors d’Allah

L’Établissement de l’État Islamique :

36 Partie 3

26

Nouvelles 42

Opérations Militaires et Secrètes

Entretien Entretien avec l’Émir des Soldats du

52 Califat à Misr 2

Sommaire

50

22

4

Le Statut des Chrétiens Belligérants

À l’heure où les musulmans, hommes et femmes, vieux et jeunes, sont tués en Orient et en Occident, et où s’abattent sur eux tout type d’armes de destruction massive utilisées par les idolâtres et les apostats contre leurs villages et leurs communes, les savants du mal et les prêcheurs de l’égarement ainsi que les ṭawâghît des partis démocratiques sont occupés à pleurer sur le sort de chaque idolâtre touché par les mujâhidîn. Ils se désavouent de toute attaque contre leurs alliés croisés, prétendant que ces actes ne sont pas permis en Islam et accusant leurs auteurs de salir la réputation de cette religion. Leurs langues empoisonnées et leurs plumes impures vont même plus loin pour octroyer à ces mécréants belligérants une sacralité de leur sang et de leurs biens qui n’a aucun fondement en Islam. Ils critiquent ainsi les nobles mujâhidîn qui ont établi sur les idolâtres le jugement du Seigneur des mondes et ont redonné vie par leurs actes bénis, non pas seulement par leurs paroles, à des règles religieuses que les ṭawâghît et leurs alliés se sont efforcés à faire disparaitre et à modifier afin d’effacer la religion musulmane entièrement, d’annuler ses préceptes et d’anéantir ses lois. Parmi les dernières opérations bénies des mujâhidîn, il y a les attaques répétées lancées par les soldats de l’État Islamique à Miṣr et au Sinaï contre les chrétiens belligérants. Ils les ont tués et assassinés, ciblé leurs églises et leurs temples par des explosions, causant d’immenses pertes chez eux. Les plus récentes de ces attaques sont celles des deux explosions quasi simultanées contre deux des plus grandes églises au nord et au sud de Miṣr, à Alexandrie et à Tanta, le jour de leur fête, au matin du 12 du mois de Rajab 1438 H. Plus de 200 chrétiens idolâtres et leurs alliés parmi les soldats apostats du ṭâghût ont ainsi été tués et blessés, et la louange est à Allah, le Seigneur des mondes. Nous allons essayer, dans cet article résumé, d’apporter des éclaircissements sur l’état des chrétiens belligérants ainsi que sur le jugement islamique relatif à leur sang, leurs biens, leur honneur et leurs églises, pour que, sur preuve, pérît celui qui (devait) périr, et vécût, sur preuve, celui qui (devait) vivre. Et c’est Allah qui guide vers le droit chemin. TUEZ LES ASSOCIATEURS OÙ QUE VOUS LES TROUVIEZ… La base concernant le sang des idolâtres est qu’il est licite en raison de la parole d’Allah  : {Après

que les mois sacrés expirent, tuez les associateurs où que vous les trouviez. Capturez-les, assiégez-les et guettez-les dans toute embuscade. Si ensuite ils se repentent, accomplissent la prière et acquittent la zakât, alors laissez-leur la voie libre, car Allah est Pardonneur et Miséricordieux.} [at-Tawbah : 5] Ainsi, le fait d’associer à Allah [dans l’adoration] est une cause qui rend permis de tuer l’individu tout comme le fait de croire en lui sans rien lui associer l’en préserve. Le prophète  a dit : « Il m’a été ordonné de combattre les gens jusqu’à ce qu’ils attestent qu’ils disent qu’il n’y a de divinité [digne d’adoration] qu’Allah. Celui qui dit qu’il n’y a de divinité [digne d’adoration] qu’Allah a préservé de moi ses biens et son sang hormis pour un droit et son compte revient à Allah. » [Unanimement reconnu] Les idolâtres ne peuvent préserver leur sang que par la dhimmah, par un pacte ou un accord de sécurité. Dès lors qu’ils ne jouissent plus de ce statut, en rompant leur pacte ou par la fin de la période de l’accord de sécurité, leur sang retrouve son statut initial qui est la licéité, et il n’y a aucune divergence parmi les musulmans à ce sujet. LEUR SANG N’EST PROTÉGÉ QUE PAR LA FOI OU LE PACTE DE SÉCURITÉ Les chrétiens de Miṣr et d’autres pays de musulmans font partie de ceux à qui Allah a permis de préserver leur sang en entrant sous la dhimmah (protection) des musulmans et en leur versant la jizyah après s’être humiliés. Allah  a dit : {Combattez ceux qui ne croient ni en Allah ni au Jour dernier, qui n’interdisent pas ce qu’Allah et Son messager ont interdit et qui ne professent pas la religion de la vérité, parmi ceux qui ont reçu le Livre, jusqu’à ce qu’ils versent la capitation par leurs propres mains, après s’être humiliés.} [atTawbah : 29] S’ils font cela, alors ils deviennent protégés dans leur sang, leurs biens et leur honneur, sauf pour un droit de l’Islam, et les textes sur l’importance de respecter le sang des dhimmîs et de ceux qui ont un pacte avec les musulmans sont nombreux et bien connus. Parmi ces textes, la parole du prophète  qui a dit : « Celui qui tue une personne jouissant d’un pacte ne sentira pas l’odeur du Paradis et son odeur se sent même à une distance de quarante années de marche. » [Unanimement reconnu] Et dans la version

5

Les résultats d’une attaque contre les chrétiens belligérants de Misr d’Aḥmad : « Celui qui tue un dhimmî […] » Et ‘Umar Ibn al-Khaṭṭâb a dit : « Je lui recommande de respecter la protection d’Allah et celle de Son messager  en respectant son engagement envers eux, en les défendant contre l’ennemi et en ne leur imposant pas plus que leur capacité. » [Rapporté par al-Bukhârî] C’est sur cela que se perpétua la sunnah des alliés d’Allah au cours des meilleures générations : ils accordaient la sécurité à ceux qui entraient sous leur protection tant que ces derniers respectaient les conditions des musulmans et tenaient leur engagement. Quant à celui d’entre eux qui rompait son pacte, il n’avait plus aucune protection et telle était la sunnah du messager d’Allah  envers les Juifs à qui il avait conditionné qu’ils « ne devaient rien cacher, ni rien dissimuler. S’ils faisaient cela, alors ils n’auraient plus de protection. » [Rapporté par Ibn Ḥibbân] Lorsque les musulmans se rendirent compte que les Juifs avaient dissimulé une partie des biens, à savoir les biens de Ḥuyay Ibn Akhṭab, « le messager d’Allah  tua les fils d’Abî Ḥaqîq dont l’un était l’époux de Ṣafiyah fille de Ḥuyay Ibn Akhṭab. Le messager d’Allah  prit leurs femmes et leurs enfants en captifs et partagea leurs biens, car ils avaient violé le pacte. » [Rapporté par Ibn Ḥibbân dans son Ṣaḥîḥ et al-Bayhaqî dans ses Sunan]

6

Le Statut des Chrétiens Belligrants

Le gage de sécurité du musulman envers l’idolâtre doit être respecté par les musulmans en s’abstenant de lui nuire comme cela est rapporté dans le hadith unanimement reconnu où le messager d’Allah  a dit : « La protection donnée par les musulmans est une et celle du plus humble d’entre eux doit être respectée par tous. Celui qui viole la protection accordée par un musulman, que la malédiction d’Allah, des anges et de tous les gens soient sur lui. » De même, ‘Alî  rapporte que le prophète  a dit : « Le sang des croyants est une même et unique chose. L’engagement du plus humble d’entre eux doit être respecté par tous et ils s’entraident contre les autres. Certes, un croyant ne peut être tué pour [avoir tué] un mécréant et celui qui jouit d’un pacte ne peut être tué durant la période de validité de son pacte. » [Rapporté par Aḥmad, Abû Dâwud et anNasâ`î] LES CHRÉTIENS DE MISR SONT DES ḤHARBÎS Les chrétiens résidant à Miṣr, aujourd’hui, sont des mécréants ḥarbîs et le ḥarbî est tout mécréant qui n’est ni dhimmî ni ne jouit d’un accord de sécurité même s’ils ne portent pas les armes contre les musulmans, ni n’aident leurs ennemis contre eux, ni ne critiquent l’Islam. Qu’en est-il donc des chrétiens de Miṣr alors qu’ils commettent tout cela ?

Les chrétiens de Miṣr possèdent des armes qu’ils préparent pour combattre les musulmans et ils les combattent même directement en s’attaquant continuellement à ceux d’entre eux qui embrassent l’Islam. Ils les enlèvent, les tuent et les troublent dans leur religion afin de les faire revenir à l’idolâtrie. D’ailleurs, beaucoup d’entre eux appartiennent à l’armée du ṭâghût, à ses services de sécurité et de renseignement et à sa police qui font la guerre aux musulmans et veillent sur la loi du ṭâghût. Ils sont également parmi les soutiens les plus dévoués du ṭâghût al-Sissi à Miṣr, ses plus proches alliés et ses plus fidèles partenaires dans sa guerre contre l’Islam et les musulmans. Sans oublier qu’eux, leurs prêtres et leurs moines font partie de ceux qui critiquent le plus l’Islam, le noble Coran et le messager d’Allah . Ils font donc partie des chefs de la mécréance qu’Allah  a ordonné de combattre dans Sa parole : {Et si, après le pacte, ils violent leurs serments et attaquent votre religion, combattez alors les chefs de la mécréance car, ils ne tiennent aucun serment - peut-être cesserontils ?} [at-Tawbah : 12] ILS FONT PARTIE D’EUX… Bien que le sang des chrétiens belligérants soit licite de manière générale, seuls les muqâtilah d’entre eux sont ciblés et il s’agit de ceux qui sont dans la capacité de porter les armes même s’ils ne les portent pas en réalité. Il en est de même pour ceux qui aident les muqâtilah par le conseil ou autres. Quant à ceux qui ne portent habituellement pas les armes tels que les femmes, les enfants et les vieillards, ils sont capturés et non tués à la base, tout en sachant que leur sang n’est pas sacré du fait qu’ils demeurent idolâtres (et les enfants suivent leurs parents en cela). Mais si l’un de ceux-là porte les armes, bien qu’il soit un enfant ou une femme, alors il est tué et s’il participe au combat par l’opinion, bien qu’il soit un vieillard, il est également tué. En effet, le prophète  approuva ses compagnons qui tuèrent Durayd Ibn aṣ-Ṣummah, qui était un vieillard incapable de combattre, après la bataille de Ḥunayn, mais qui donnait des conseils à son peuple. L’histoire est mentionnée dans les deux Ṣaḥîḥ et dans d’autres recueils de hadiths. Quant à ceux qui sont tués parmi les femmes non combattantes des chrétiens belligérants et leurs enfants, ils le sont de manière collatérale et non intentionnellement. Leur sang n’a aucune valeur

comme le sang des muqâtilah, car il n’est préservé ni par l’Islam ni par un pacte. Ainsi, al-Bukhârî a intitulé un chapitre : « Les habitants d’une terre sont attaqués de nuit et leurs femmes et leurs enfants sont touchés. » Il y a rapporté le hadith de Sa’d Ibn Juthâmah qui dit : « Le prophète  a été interrogé aux sujet des enfants des idolâtres qui sont attaqués de nuit et alors leurs femmes et leurs enfants sont touchés. Il dit : ‘‘Ils font partie d’eux.’’ » [Unanimement reconnu] Ainsi, le fait de tuer ces femmes et ces enfants ne se fait pas intentionnellement au cours de l’attaque comme quand ils sont tués lorsque les mujâhidîn attaquent de nuit et qu’il est difficile pour eux de distinguer entre eux et les muqâtilah. C’est également le cas lorsqu’ils sont visés par des armes qui causent de vastes dégâts comme lors d’un bombardement d’artillerie, d’un tir de missiles, de l’explosion d’une ceinture piégée ou d’une voiture piégée dans un endroit où se trouvent des muqâtilah mélangés à eux. La preuve de la légitimité de les attaquer par ce type d’armes réside dans les actes du prophète  lorsqu’il utilisa la catapulte contre les habitants de Ṭâ`if alors qu’il y avait parmi eux des personnes qui ne peuvent être tuées intentionnellement, mais qui étaient mélangées aux muqâtilah dans les forteresses, rendant impossible le fait de les distinguer. Le compagnon ‘Amr Ibn al-‘Âṣ  utilisa également la catapulte contre les habitants d’Alexandrie. L’imâm al-Baghawî  a dit dans le chapitre de l’attaque de nuit : « Cela prouve qu’il est permis d’attaquer de nuit et de tuer les idolâtres par surprise alors qu’ils sont insouciants même si cela conduit à toucher leurs enfants et leurs femmes. Cela montre également que l’interdiction de tuer leurs femmes et leurs enfants vaut lorsqu’ils sont distingués et isolés. De même, s’ils sont dans une forteresse, il est permis d’utiliser la catapulte contre eux, de leur tirer dessus des projectiles enflammés et de les noyer. En effet, le prophète  utilisa la catapulte contre les habitants de Ṭâ`if, attaqua les Banî al-Muṣṭaliq par surprise, ordonna d’attaquer de nuit et de brûler. » [Charḥ as-Sunnah] COMBATTEZ ALORS LES CHEFS DE LA MÉCRÉANCE… Il en va de même pour les moines dont il a été ordonné, à la base, de s’abstenir de les attaquer en raison de la parole d’Abû Bakr  adressée à Yazîd Ibn Abî Sufyân : « Tu trouveras des gens qui prétendent s’être enfermés pour Allah, laisse-les donc et ce pour

7

quoi ils prétendent s’être enfermés. » [Rapporté par Mâlik] Le jugement relatif au fait de les tuer diverge en fonction de leur position vis-à-vis de leur peuple. Celui d’entre eux qui est séparé de son peuple, isolé dans son temple, qui ne les côtoie pas dans les habitations et ne leur sert pas par son avis, alors il est laissé tant qu’il demeure ainsi. Quant à celui d’entre eux qui les côtoie, ou qui appelle à leur fausse religion, ou qui les conseille, alors son jugement ne diffère guère de celui du reste des muqâtilah. Il est même plus mécréant que les autres et plus belligérant. C’est sur cette base que les savants ont fait la distinction entre les moines isolés dans leurs temples et les prêtres à la tête des églises. Ces derniers sont tués et pris en captifs contrairement aux premiers bien que le sang de ces moines ne soit pas préservé, car ils demeurent des associateurs. Pour cette raison, c’est se rapprocher d’Allah que de cibler ces prêtres, ces moines et autres (qui dirigent les églises des chrétiens belligérants, dont les chrétiens de Miṣr) pour les tuer. Ceux-là sont même les chefs de la mécréance et les ṭawâghît adorés en dehors d’Allah à propos desquels Allah  a dit : {Ils ont pris leurs rabbins et leurs moines, ainsi que le Christ fils de Marie, comme seigneurs en dehors d’Allah.} [atLes chrétiens belligérants de Misr sont une cible pour les mujâhidîn

8

Feature

Tawbah : 31] Par la permission d’Allah, la plus grande des récompenses réside dans le fait de les tuer. L’imâm Ibn Taymiyah  a dit : « Les moines au sujet desquels les savants ont divergé quant à la permission de les tuer et de prendre d’eux la jizyah sont ceux qui ont été mentionnés dans le hadith du calife Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq  qui a dit dans sa recommandation à Yazîd Ibn Abî Sufyân lorsqu’il l’a envoyé en tant qu’émir pour conquérir le Châm : ‘‘Vous trouverez des gens qui se sont enfermés dans les monastères. Laissezles donc et ce pour quoi ils se sont enfermés. Et vous trouverez des gens qui se sont rasé le milieu du crâne. Frappez donc de l’épée là où ils se sont rasés, car Allah dit : {combattez alors les chefs de la mécréance - car, ils ne tiennent aucun serment - peut-être cesserontils ?} [at-Tawbah : 12]’’ […] Quant au moine qui aide les gens de sa religion par la main ou par la langue en les conseillant dans le combat, par exemple, ou dans un domaine spécifique, celui-ci est tué selon l’unanimité des savants si l’on a le dessus sur lui et la jizyah est prélevée de lui même s’il est enfermé et isolé dans son temple. […] Est-ce qu’un savant dirait qu’on ne peut ni combattre ni prélever la jizyah de ces chefs de la mécréance qui obstruent le sentier d’Allah à leur population, consomment l’argent des gens injustement et acceptent d’être pris comme seigneurs

La guerre contre le Vatican et les autres bastions du christianisme se poursuit en dehors d’Allah, alors que la jizyah est prélevée de leur population qui cause moins de tort à la religion qu’eux et qui est moins riche ? Aucune personne qui sait ce qui sort de sa bouche n’oserait dire cela. L’ambiguïté est apparue en raison du terme ‘‘moine’’ qui est général et a plusieurs sens. » [Majmû’ al-Fatâwâ] PUIS, QUAND VOUS LES AVEZ MASSACRÉS, ENCHAÎNEZ SOLIDEMENT LES PRISONNIERS…

ou âgés, hommes ou femmes, et les échanger contre leurs frères et sœurs prisonniers chez les ṭawâghît. Les chrétiens ont certes une grande valeur à leurs yeux et les États croisés les défendent. De même, ils peuvent les échanger contre de l’argent même s’il est préférable de les échanger contre des prisonniers, tout comme il leur est possible de les relâcher gracieusement s’ils voient dans cela un bénéfice pour les musulmans. DÉTRUIRE LES ÉGLISES AUX MAINS DES CHRÉTIENS DE MISR

Sachant que le sang des chrétiens belligérants est licite, nous savons aussi qu’il est permis de les capturer et les faire esclaves, tout comme il est permis de les échanger contre des prisonniers ou de l’argent après avoir commis un massacre dans les rangs de l’ennemi. Allah  a dit : {Lorsque vous rencontrez (au combat) ceux qui ont mécru frappez-en les cous. Puis, quand vous les avez massacrés, enchaînez les prisonniers solidement. Ensuite, c’est soit la libération gratuite, soit la rançon, jusqu’à ce que la guerre dépose ses fardeaux.} [Muḥammad : 4]

Les églises des chrétiens n’ont pas de sacralité en elles-mêmes, car ce sont des lieux d’idolâtrie et de mécréance. L’imâm Ibn Taymiyah  a dit au sujet des églises des chrétiens : « Ce ne sont pas les maisons d’Allah, car les maisons d’Allah sont uniquement les mosquées. Ce sont plutôt des demeures dans lesquelles on mécroit à Allah même si on y mentionne Son Nom et les demeures ont le même statut que leurs habitants. Ce sont donc les demeures de l’adoration des mécréants. » [Majmû’ al-Fatâwâ]

Ainsi, les musulmans de Miṣr et d’ailleurs dans les terres de mécréance peuvent, après avoir causé un massacre contre eux, capturer des chrétiens, jeunes

Il dit aussi : « Quiconque croit que les églises sont les maisons d’Allah, qu’Il y est adoré, que ce qu’y font les juifs et les chrétiens constitue une adoration

9

à Allah, une obéissance à Lui et à Son messager, et qu’Allah aime cela ou l’agrée, c’est un mécréant. En effet, tout ceci implique le fait de croire que leur religion est authentique et ceci est une mécréance. De même, celui qui les aide à ouvrir les églises et à établir leur religion, ou qui croit que cela est un acte de dévotion envers Allah et une obéissance, c’est aussi un mécréant, car cela implique qu’il croit que leur religion est authentique. » [Majmû’ al-Fatâwâ] Ainsi, dans toute terre prise de force par les musulmans, il est permis aux musulmans de détruire les églises ou de se les approprier même s’ils acceptent de laisser les chrétiens y demeurer pendant un temps. Quant aux églises situées dans les terres prises par un accord stipulant leur maintenance, elles sont liées à cet accord et son respect. Dès lors qu’ils rompent leur pacte, elles ne deviennent plus protégées et il est permis aux musulmans de les détruire et de les faire disparaitre, car leur protection revenait au pacte et non aux églises en elles-mêmes. L’imâm Ibn Taymiyah  a dit : « Les musulmans ont pris d’eux beaucoup d’églises sur les terres prises de force, après qu’il leur avait été permis d’y demeurer, durant le califat de ‘Umar Ibn ‘Abd al‘Azîz et d’autres califes, et aucun des musulmans n’a désapprouvé cela. Il apparaît donc qu’il est permis de détruire les églises des terres prises de force si cela ne cause pas de tort aux musulmans. Ceux qui s’y sont opposés l’ont fait en raison du petit nombre des musulmans et pour d’autres raisons semblables, comme le prophète  s’était opposé à l’expulsion des Juifs, mais ils ont finalement été expulsés par ‘Umar Ibn al-Khaṭṭâb. » [Majmû’ al-Fatâwâ] En l’absence d’interdiction de les détruire ou de se les approprier, du fait de l’absence de pacte avec eux, elles deviennent comme le reste de leurs biens avec lesquels il est permis aux musulmans d’agir comme cela leur est légiféré. L’imâm Ibn Taymiyah  a dit : « Dès lors que leur pacte est rompu, il est permis de leur prendre les églises qui faisaient l’objet d’un accord et d’autant plus les églises sur les terres saisies de force, comme le prophète  a pris ce que possédait les Juifs de Banî Qurayẓah et de Banî anNaḍîr quand ils ont violé le pacte. Certes, celui qui viole le pacte est pire que le mécréant de base. » [Mas`alah fî al-Kanâ`is]

10

Le Statut des Chrétiens Belligrants

D’ailleurs, le prophète  et ses compagnons détruisirent les biens et les demeures des idolâtres comme lors de la bataille de Khaybar. Allah  a dit : {Ils démolissaient leurs maisons de leurs propres mains, autant que des mains des croyants. Tirez-en une leçon, ô vous qui êtes doués de clairvoyance.} [al-Ḥachr : 2] Il a dit aussi : {Tout palmier que vous avez coupé ou que vous avez laissé debout sur ses racines, c’est avec la permission d’Allah et afin qu’Il couvre ainsi d’ignominie les pervers.} [al-Ḥachr : 5] Et ils en firent de même à Ṭâ`if. L’imâm ach-Châfi’î  a dit : « Il n’est pas interdit [aux musulmans] de brûler et détruire [leurs biens] jusqu’à ce qu’ils deviennent musulmans ou dhimmîs. Et si les musulmans s’approprient des biens meubles (qui peuvent être déplacés), alors il n’est pas permis de les brûler, car ils deviennent la propriété des musulmans. En revanche, ils peuvent brûler tout le reste parmi les choses qui ne peuvent être portées. » [al-‘Umm] Ainsi, leurs biens publics (comme la plupart des églises) sont à fortiori licites, car ils n’appartiennent à aucun d’entre eux. Faire exploser ces églises et les saccager est donc légiféré, tout comme c’est un moyen de se rapprocher d’Allah . COMBATTEZ-LES. ALLAH, PAR VOS MAINS, LES CHÂTIERA… En résumé, il apparaît que les chrétiens, dont ceux de Miṣr, n’ont aucune protection dans leur sang, ni dans leurs biens, ni dans leur honneur, car ils sont ḥarbîs et non dhimmîs. Quiconque d’entre eux est tué, son sang est sans valeur et ses biens sont licites pour les musulmans. Parmi les attaques les plus douloureuses pour eux, il y a le fait de tuer leur muqâtilah et, en particulier, leurs chefs de la mécréance, de faire exploser et brûler leurs églises même si cela conduit à toucher ceux qu’il n’est pas permis de viser directement. Ceci, jusqu’à ce qu’ils deviennent musulmans ou qu’ils versent la capitation par leurs propres mains, après s’être humiliés. Allah demeure le plus savant et la louange est à Allah, le Seigneur des mondes.

Parmi les formes de victoires : Les tribus de Quraych s’étaient accordées, autrefois, pour assiéger les croyants dans la vallée d’Abî Ṭâlib et les boycotter avec les Banû Hâchim. Durant trois années, ils ne leur vendaient rien ni ne leur achetaient rien, au point que les musulmans ne trouvaient plus rien à manger en dehors des animaux nuisibles sortis de sous terre. Ils faillirent périr si la miséricorde d’Allah ne les avait pas atteints. Quant aux gens de la tranchée, ils étaient jetés dans le feu, mais ils n’acceptaient pas de faire des compromis dans leur religion, préférant la mort dans le sentier d’Allah. Le ṭâghût avait creusé des tranchées dans lesquelles il avait allumé un feu et il ordonnait à ses sbires et ses soldats d’y jeter les croyants. C’est là que la surprise extraordinaire arriva : au lieu que certains faiblissent et prennent la fuite, le récit ne mentionne pas qu’un seul d’entre eux abandonna sa religion ou prit la fuite. Au contraire, nous trouvons la bravoure et le courage en se jetant dans le feu, comme si l’enfant avait mis en eux le courage et la fermeté. Ils s’empressèrent donc de le rejoindre comme s’ils trouvaient

12

Ainsi en est-il des Messagers

du plaisir à sacrifier leur âme pour leur religion. Ce furent eux les vainqueurs et Allah qualifia de grand succès ce qui leur arriva : {Ceux qui croient et accomplissent les bonnes œuvres auront des Jardins sous lesquels coulent les ruisseaux. Cela est le grand succès.} [al-Burûj : 11] Anas Ibn Mâlik  rapporte que son oncle Anas Ibn an-Naḍr était absent de la bataille de Badr, alors il dit : « Ô messager d’Allah, j’étais absent la première fois que tu as combattu les idolâtres, mais si j’assiste au combat contre les idolâtres, Allah verra bien ce que je ferai. » Ainsi, le jour d’Uḥud, lorsque les musulmans furent à découvert, il dit : « Ô Allah, je Te demande pardon pour ce qu’on fait ceux-là (i.e. ses compagnons) et je me désavoue auprès de Toi de ceux qu’ont fait ceux-là (i.e. les idolâtres). » Puis, il s’avança et croisa Sa’d Ibn Mu’âdh à qui il dit : « Ô Sa’d Ibn Mu’âdh, le Paradis, par le Seigneur d’an-Naḍr. Le Paradis, par le Seigneur d’an-Naḍr. Je sens son odeur par-delà Uḥud. » Sa’d dit : « Ô messager d’Allah, je n’ai pas pu faire comme lui. » Anas dit : « Nous l’avons trouvé alors qu’il portait plus de quatre-vingt blessures de coups d’épée, de lances et de tirs de flèches. Il avait été tué et les idolâtres avaient mutilé son corps. Personne ne le reconnut en dehors de sa sœur

qui le reconnut par son doigt. Nous pensions que ce verset avait été révélé à propos de lui et de ses semblables : {Il est, parmi les croyants, des hommes qui ont été sincères dans leur engagement envers Allah. Certains d’entre eux ont atteint leur fin, et d’autres attendent encore ; et ils n’ont varié aucunement (dans leur engagement).} [alAḥzâb : 23] »

n’aient obtenu aucun bien, et Allah a épargné aux croyants le combat. Allah est Fort et Puissant.} [al-Aḥzâb : 25]

Nous trouvons cette signification parmi les significations de la victoire dans le hadith rapporté par Khabbâb lorsqu’il vint au messager d’Allah  et lui dit : « Ne vas-tu pas implorer le secours d’Allah pour nous ? Ne vas-tu pas L’invoquer ? » Il répondit : « Dans les communautés qui vous ont précédés, on creusait un trou dans lequel on mettait un homme et on plaçait une scie sur sa tête avant de la couper en deux parties, mais cela ne le détournait pas de sa religion. On le peignait aussi avec des peignes de fer en dessous de la chair jusqu’aux os et aux nerfs sans que cela ne le détourne de sa religion. » Parmi les types de victoire dissimulée que seuls les croyants voient, il y a également le fait que malgré sa tyrannie et sa dureté envers ses ennemis, l’ennemi de la vérité goûte à toutes sortes de nuisances morales avant qu’il ne commence à s’en prendre à son rival. Parfois, il se peut même qu’après avoir accompli son mal, il ne trouve aucun repos ni aucun bonheur. C’est pourquoi lorsqu’alḤajjâj Ibn Yûsuf tua Sa’îd Ibn Jubayr, il fut affligé par divers types de souffrances morales au point de ne plus réussir à trouver le sommeil. Il se réveillait au milieu de la nuit et disait : « Pourquoi m’en suis-je pris à Sa’îd ? » Il mourut ainsi dans cet état de préoccupation et d’affliction. Nous avons également la certitude que c’est ce qui arrive dans notre guerre contre le porteur de l’étendard de la croix : le ṭâghût arrogant de l’Amérique. Malgré sa force et son despotisme par les équipements et les armes, il est atteint par la faiblesse et le moral brisé au point que si cela avait touché les montagnes elles se seraient fendues. Le Coran a exprimé cette réalité dans la sourate Âl ‘Imrân, lorsqu’Allah  dit : {[…] et une fois seuls, de rage contre vous, ils se mordent les bouts des doigts. Dis : « Mourez de votre rage. » En vérité, Allah connaît fort bien le contenu des cœurs. 120. Qu’un bien vous touche, ils s’en affligent. Qu’un mal vous atteigne, ils s’en réjouissent. Mais si vous êtes endurants et pieux, leur manigance ne vous causera aucun mal. Allah connaît parfaitement tout ce qu’ils font.} [Âl ‘Imrân : 119-120] Allah  dit aussi : {Et Allah a renvoyé, avec leur rage, les infidèles sans qu’ils

Ils ne combattent les musulmans que parce que ces derniers croient en Allah

Parmi les formes de victoire qui échappent à ceux dont la vue est voilée, il y a le fait d’attendre la vie parfaite qu’Allah a préparée pour Ses alliés et Ses élus. Il dit : {Ne pense pas que ceux qui ont été tués dans le sentier d’Allah, soient morts. Au contraire, ils sont vivants, auprès de leur Seigneur, bien pourvus.} [Âl ‘Imrân : 169] Qui ne meurt pas par l’épée, meurt par autre qu’elle Les causes sont variées, mais la mort n’est qu’une De ce qui précède, la compréhension globale de la victoire s’éclaircit et il ne nous est pas permis de choisir le type de victoire que nous désirons. Parmi les facteurs de fermeté et de bravoure, comme nous l’avons vu à Fallûjah, il y a le fait que le prophète  nous a informés qu’un des signes de victoire de l’Islam est qu’aucune force sur terre ne parviendra à faire périr tous les croyants. C’est que l’on craignait à l’époque de Nûḥ ou au début du message du prophète , mais ce dernier a expliqué que le jihâd demeurerait actif sur terre comme dans le hadith authentique : « Un groupe de ma communauté ne cessera de se tenir sur l’ordre d’Allah. Ils demeureront ainsi et ni ceux qui les abandonnent ni ceux qui les contredisent ne leur nuiront jusqu’à ce que vienne l’ordre d’Allah. » La victoire et le sort de cette religion sont entre les mains d’Allah . Il s’en est chargé et Il l’a promis donc s’Il veut Il secourra Sa religion et lui donnera le dessus et s’Il veut Il

13

Les mujâhidîn sont souvent éprouvés par les blessures dans la bataille retardera cela. C’est Lui le Sage, le Parfaitement Connaisseur de Ses affaires. Ainsi, la victoire tarde, c’est par une sagesse dans laquelle se trouve le bien pour la foi et ses adeptes, car personne n’est plus jaloux pour la vérité et ses adeptes qu’Allah. {[…] et ce jour-là les Croyants se réjouiront 5. du secours d’Allah. Il secourt qui Il veut et Il est le Tout Puissant, le Tout Miséricordieux. 6. C’est [là] la promesse d’Allah. Allah ne manque jamais à Sa promesse, mais la plupart des gens ne savent pas.} [ar-Rûm : 4-6] Ne pense pas que la gloire est un fruit que tu manges Tu n’atteindras pas la gloire jusqu’à ce que tu goûtes à la patience Allah  accorde parfois la victoire aux croyants et parfois Il les éprouve en les privant de ce bienfait et en les faisant goûter aux épreuves pour des sagesses qu’Il évalue et qu’Il connaît. Allah peut combler de faveurs dans l’épreuve même si elle est immense Tout comme Allah éprouve certaines gens par les faveurs Ibn al-Qayyim  a dénombré certaines de ces sagesses dans Zâd al-Ma’âd. Il a dit : « Parmi ces sagesses : ceci fait partie des signes des messagers comme le dit Héraclius à Abû Sufyân : ‘‘L’avezvous combattu ?’’ Il répondit : ‘‘Oui.’’ Il dit : ‘‘Comment est la guerre entre vous et lui ?’’ Il répondit : ‘‘Elle alterne : une fois contre nous et une autre fois contre lui.’’ Il dit : ‘‘Ainsi en est-il des messagers : ils sont éprouvés, puis la bonne fin est leur.’’ Parmi elles : le croyant véridique se distingue de l’hypocrite menteur. Lorsqu’Allah donna le dessus aux

14

Ainsi en est-il des Messagers

musulmans sur leurs ennemis le jour de Badr et qu’ils devinrent populaires, des gens qui ne sont pas avec eux intérieurement entrèrent dans l’Islam avec eux en apparence. La sagesse d’Allah  causa une épreuve à Ses serviteurs qui distingua entre le musulman et l’hypocrite. Les hypocrites montrèrent alors leur tête durant cette bataille et parlèrent par ce qu’ils cachaient en eux. Leur dissimulation apparut, ce qui n’était que des signes devint déclaré et les gens se divisèrent clairement en trois catégories : mécréants, croyants et hypocrites. Les croyants surent alors qu’ils avaient un ennemi au sein d’eux qui ne les quitte pas, alors ils se préparèrent contre lui et se méfièrent de lui. Parmi elles : si Allah  portait toujours secours aux croyants, leur donnait la victoire sur leurs ennemis à chaque endroit et leur donnait toujours la suprématie et la contrainte sur leurs ennemis, les musulmans se gonfleraient d’orgueil, ils outrepasseraient les limites et seraient arrogants. Si Allah leur donnait toujours le secours et la victoire, ils seraient dans le même état que si Allah leur donnait toujours la subsistance. Ainsi, seuls l’aisance et l’adversité, la difficulté et le confort, la privation et le don, permettent aux serviteurs d’Allah d’être droits et c’est Allah qui gère les affaires de Ses serviteurs comme cela convient à Sa sagesse. Il connaît parfaitement Ses serviteurs et en est Clairvoyant. Parmi elles : Allah fait sortir la servitude de Ses alliés et Son parti dans l’aisance et l’adversité, dans ce qu’ils aiment et ce qu’ils répugnent, dans la victoire contre leurs ennemis et dans la défaite. S’ils restent fermes sur l’obéissance d’Allah et la servitude à Allah dans ce qu’ils aiment et ce qu’ils répugnent, alors ils sont réellement Ses serviteurs, non pas comme ceux qui adorent Allah

seulement en situation d’aisance, de bienfait et de santé. Parmi elles : si Allah les éprouve par la domination de l’ennemi et la défaite, ils s’humilieront devant Allah, briseront leur égo et se soumettront à Lui, faisant ainsi venir le secours d’Allah et la gloire. En effet, l’habit de la victoire ne se porte qu’après s’être rabaissé et avoir cassé son égo. Allah  a dit : {Allah vous a donné la victoire, à Badr, alors que vous étiez humiliés.} [Âl ‘Imrân : 123] Et Il a dit : {Et [rappelez-vous] le jour de Ḥunayn, quand vous étiez fiers de votre grand nombre et que cela ne vous a servi à rien.} [at-Tawbah : 25] Ainsi, lorsqu’Allah  veut élever Son serviteur et lui donner la victoire, Il commence par le casser et le secours et la domination qu’Il lui accordera seront en fonction de l’humiliation du serviteur face à Lui. Parmi elles : Allah a préparé pour Ses serviteurs croyants des places dans le Paradis qu’ils ne peuvent atteindre par leurs actes et que seuls les épreuves et la souffrance leur permettent d’atteindre. Il leur a ainsi mis en place les causes telles que Ses épreuves et Ses tests pour leur permettre de les atteindre, tout comme Il leur a facilité les bonnes œuvres qui sont aussi parmi les causes qui leur permettent d’atteindre ces places. Parmi elles : la santé continuelle, la victoire et la richesse suscitent une forme de tyrannie dans l’âme et un penchant pour la vie d’ici-bas. Ceci est une maladie qui constitue un

obstacle à sa détermination à avancer vers Allah et vers la demeure de l’au-delà. Ainsi, si son Seigneur, son Souverain qui lui fait miséricorde veut l’honorer, Il lui décrète une quantité d’épreuves qui constituent un remède à cette maladie l’empêchant d’avancer rapidement vers Lui. Cette épreuve et cette souffrance font donc office de médecin qui prodigue au malade un remède répugnant et lui retire les infections douloureuses afin d’en faire sortir les maux. S’il le laissait ainsi, les maux auraient pris le dessus sur lui jusqu’à causer sa mort. Parmi elles : le martyre auprès d’Allah fait partie des plus hauts rangs de Ses alliés. Les martyrs sont Ses élus et Ses rapprochés parmi Ses serviteurs, et le martyre vient directement après le degré de véridique. Allah  aime choisir, parmi Ses serviteurs, des martyrs dont le sang coule pour Son amour et Son agrément qu’ils font passer avant leur propre personne. Or, il n’y a aucune voie pour atteindre ce degré si ce n’est par le fait qu’Allah décrète les causes menant à lui comme la domination des ennemis. » Allah  dit : {Le combat vous a été prescrit alors qu’il vous est désagréable. Or, il se peut que vous ayez de l’aversion pour une chose alors qu’elle vous est un bien. Et il se peut que vous aimiez une chose alors qu’elle vous est mauvaise. C’est Allah qui sait, alors que vous ne savez pas.} [al-Baqarah : 216] L’imâm Ibn al-Qayyim a dit dans al-Fawâ`id : « Il y a

Ils ne sont revenus que pour ressortir blessés, tués ou malades mentalement

15

dans ce verset de nombreux secrets, sagesses et bénéfices pour le Serviteur. En effet, si le serviteur sait que la chose détestable peut apporter la chose aimée et vice-versa, il ne se croira pas à l’abri d’être touché par le mal du côté de ce qui le rend heureux, tout comme il ne désespérera pas que la chose heureuse lui vienne du côté de ce qui lui nuit puisqu’il ne connaît pas les conséquences. Allah sait de tout cela ce que le serviteur ne sait pas et cela implique plusieurs choses. Parmi ces choses : le fait qu’il n’y a rien de plus profitable pour lui que de se conformer à l’ordre d’Allah même si cela est difficile pour lui au début, car ses conséquences sont toutes bonnes, heureuses, plaisantes et réjouissantes. Même si son âme déteste cela, cela reste un bien pour elle et plus profitable. De même, il n’y a rien de plus nuisible pour lui de commettre les interdits d’Allah même si son âme désire et penche vers cela, car ses conséquences sont toutes souffrances, tristesse, maux et malheurs. La raison affûtée supporte la petite souffrance pour ce qui lui succédera de plaisir immense et de grand bien, tout comme elle évite le petit plaisir pour ce qui lui succédera de souffrance immense et de long mal. Parmi les secrets de ce verset : il implique que le serviteur s’en remette à Celui qui connaît les conséquences et qu’il agrée ce qu’Il choisit et destine pour lui en raison de la fin heureuse qu’il espère y trouver. Parmi ses secrets : le fait que le serviteur ne fasse pas de propositions [quant à ce qu’Allah lui destine], ni ne choisisse à la place de son Seigneur, ni ne lui demande ce dont il n’a aucune science. Il se peut que le mal soit dans ce qu’il demande sans qu’il ne le sache, alors il ne choisit rien en dehors de ce que son Seigneur choisit. Il se contente de demander à Allah de choisir ce qui est bon pour lui et de lui faire agréer ce qu’Il choisit. Il n’y a rien de plus profitable pour lui que cela. Parmi ses secrets également : le fait que s’il délègue tout ce qui le concerne à son Seigneur et qu’il agrée ce qu’Il choisit pour lui, Allah le soutiendra en lui donnant la force, la détermination et la patience pour supporter cela. Il le préservera également des maux qui résident dans le choix du serviteur pour lui-même et lui montrera les bonnes conséquences de Son choix pour lui dont il n’aurait pas pu atteindre ne serait-ce qu’une partie par son propre choix. Parmi ses secrets : que cela soulage le serviteur des

16

Ainsi en est-il des Messagers

pensées épuisantes sur les différents choix à faire et vide son cœur des estimations et des projets qui parfois sont justes et d’autres fois non. Il ne peut pas sortir de ce qui lui a été destiné, alors s’il agrée le choix d’Allah, le destin l’atteindra alors qu’il sera reconnaissant. Sinon, le destin l’atteindra quand même alors qu’il n’est pas satisfait ni reconnaissant, car ce ne sera pas son choix. Dès lors qu’il s’en remet à Allah et agrée Son choix, ce qui lui est destiné l’atteindra avec faveur et compassion. La faveur le protège de ce qu’il redoute et la compassion lui adoucit ce qu’il a atteint. Lorsque le destin se réalise sur le serviteur, l’une des plus grandes causes qui influent le plus sur lui est le fait qu’il essaye de le repousser. Il n’y a rien de mieux pour le serviteur que de s’y soumettre et de se laisser faire face au destin comme s’il était mort, car les lions n’acceptent pas de manger les dépouilles. » Assise, elle se mit à me rappeler Allah Et ses larmes se mirent à couler sans fin Ô fille de mon oncle, le Livre d’Allah m’a fait sortir De force, et puis-je empêcher Allah de ce qu’Il a fait Si je reviens, c’est que le Seigneur de la création m’a fait revenir Et si je rejoins mon Seigneur, cherche alors un remplaçant Je ne suis ni handicapé ni aveugle pour être excusé Ni comme ceux qui sont contraints et ne trouvent aucun chemin Aṭ-Ṭabarî rapporte dans son Târîkh, d’après Isḥâq, qu’un homme parmi les compagnons du messager d’Allah  dit : « Nous avons assisté, moi et un de mes frères, à la bataille d’Uḥud et nous en sommes revenus blessés. Lorsque le muezzin du messager d’Allah  a appelé à sortir pour combattre l’ennemi, j’ai dit à mon frère ou il m’a dit : ‘‘Allons-nous manquer une bataille avec le messager d’Allah  ?’’ Par Allah, nous n’avions pas de monture et nous étions tous deux blessés, mais nous sommes sortis avec le messager d’Allah . J’étais le moins blessé des deux donc lorsqu’il n’en pouvait plus, je le portais sur une distance et il marchait sur une distance, jusqu’à ce que nous arrivions là où les musulmans étaient arrivés. » Abû ad-Dardâ` : « Le sommet de la foi : la patience dans le décret d’Allah et l’agrément du destin. » Par ce remède, nous soignons nos blessures qui apparaissent ici et là.

Toute mère qu’Allah a gratifiée par le bienfait d’enfanter dans la terre de l’État Islamique devrait profiter de cette grâce immense qu’Allah lui a faite à elle et non à toutes les femmes. Elle devrait donc s’efforcer grandement d’élever ses enfants d’une manière qui satisfait son Seigneur et par laquelle elle fera profiter sa ummah. Comment n’en serait-ce pas ainsi alors qu’elle est la mère féconde et l’éducatrice, tandis que les pères sont entre le travail et le ribâṭ ?

18

La Femme est une Bergère dans la Maison de Son Époux

‘Abdullah Ibn ‘Umar rapporte que le messager d’Allah  a dit : « Chacun d’entre vous est un berger et chacun d’entre vous sera interrogé concernant son troupeau. Le dirigeant est un berger, l’homme est un berger pour les gens de sa maison, la femme est une bergère pour la maison de son époux et responsable de son troupeau. Ainsi, chacun d’entre vous est un berger et chacun d’entre vous sera interrogé concernant son troupeau. » [Unanimement reconnu]

Les savants ont défini le râ’î (berger) comme étant le gardien à qui l’on fait confiance pour se charger du bien-être de l’objet de sa garde. Il lui est donc demandé d’être juste envers lui, de s’occuper de ses intérêts et il est interrogé quant au fait d’avoir rempli son obligation envers l’objet de sa garde ou non. Lorsque le prophète  dit : « […] et la femme est une bergère dans la maison de son époux et elle est responsable de l’objet de sa garde », cela montre que c’est une charge immense et une grande responsabilité qui a été confiée à la femme musulmane. Cela comporte donc une importante récompense si elle s’acquitte de son devoir envers ses enfants, tout comme cela comporte des comptes et une punition si elle perd ce dépôt et est laxiste dans son devoir envers ses enfants. Allah  a dit : {Ô vous qui avez cru ! Préservez vos personnes et vos familles, d’un Feu dont le combustible sera les gens et les pierres.} [at-Taḥrîm : 6] Ibn ‘Umar  dit à un homme : « Éduque ton fils, car tu es responsable de lui : comment l’as-tu éduqué ? Que lui as-tu enseigné ? Quant à lui il sera interrogé sur son respect et son obéissance envers toi. » [Rapporté par al-Bayhaqî] LE COMMENCEMENT PAR LE TAWHÎD La première chose que la mère doit inculquer aux enfants lorsqu’ils commencent à parler est l’attestation qu’il n’y a de divinité digne d’adoration qu’Allah et que Muḥammad est le messager d’Allah, sans oublier la signification de cette attestation. Il est rapporté que ‘Alî Ibn al-Ḥusayn  enseignait à son fils en lui disant : « Dis : J’ai cru en Allah et j’ai mécru au ṭâghût. » [Rapporté par Ibn Abî Chaybah] De même, la mère doit inculquer à son enfant les trois fondements : qui est ton Seigneur ? Quelle est ta religion ? Qui est ton prophète ? Elle peut aussi lui apprendre à répondre aux questions : où est Allah ? Qu’est-ce que le Coran ? Et d’autres questions qui permettent de poser les bases d’un dogme sain et du tawḥîd pur dans le cœur de l’enfant. Parmi les plus belles choses que l’enfant peut apprendre : le fait qu’Allah  est avec Ses serviteurs. Cela lui permet d’apprendre la crainte d’Allah et de vénérer le Créateur dans son cœur tout en ressentant qu’Il le surveille dans son for intérieur comme dans ses actes apparents. Alors qu’il était enfant, ‘Abdullah at-Tastarî  répétait avant de dormir : « Allah me voit,

Allah m’observe, Allah est avec moi. » [Rapporté par Ibn Abî Chaybah] LA VERTU DE LA MÈRE EST UNE CAUSE DE CELLE DE SES ENFANTS La mère éducatrice, enseignante et modèle doit se corriger elle-même afin de pouvoir faire que ses enfants soient droits à la maison. En effet, la droiture des enfants dépend de la droiture de la mère. Ibn Abî ad-Dunyâ rapporte que ‘Utbah Ibn Abî Sufyân dit à l’éducateur de son fils : « Ô Abû ‘Abd aṣ-Ṣamad, que la première façon d’éduquer mon fils soit en te corrigeant toi-même, car leurs défauts sont rattachés aux tiens. Pour eux, le bien est ce que tu fais et le mal est ce que tu réprouves. » [an-Nafaqah ‘alâ al-‘Iyâl] L’ÉDUCATION SUR L’ASCÉTISME ET LA VIE RUDE Il est également important que la mère musulmane enracine dans le cœur de ses enfants que ce bas monde n’est qu’une terre de voyage et que l’au-delà est la demeure de la stabilité. Allah  dit à travers la bouche du croyant de la famille de Pharaon : {Ô mon peuple, cette vie n’est que jouissance temporaire, alors que l’au-delà est vraiment la demeure de la stabilité.} [Ghâfir : 39] C’est ainsi que doivent grandir les enfants avec l’ascétisme dans cette vie éphémère afin qu’elle devienne sans importance à leurs yeux comparée à la vie dans l’au-delà. Cela se concrétise en les éduquant dans une vie de rudesse en leur faisant goûter au sens de l’ascétisme et en leur inculquant que ces plaisirs dont nous profitons sont voués à périr. Il n’y a rien de mieux que la vie du maître des ascètes  pour illustrer cela. ‘Urwah rapporte que ‘Â`ichah a dit : « Nous voyions le croissant de lune passer, puis un nouveau croissant, puis un nouveau croissant, trois croissants de lune en deux mois et aucun feu n’a été allumé dans les maisons du messager d’Allah . » ‘Urwah dit : « Ô ma tante, de quoi viviez-vous ? » Elle répondit : « Des deux noires : les dattes et l’eau. Sauf que le messager d’Allah  avait des voisins anṣâr qui avaient des brebis et nous donnaient de leur lait. » [Unanimement reconnu] Et Abû Hurayrah  rapporte que le prophète  dit : « Ô Allah, fais que le gain de la famille de Muḥammad soit sa subsistance [qût]. » [Unanimement reconnu] Ibn Ḥajar a dit : « ‘‘Qût’’ : c’est-à-dire octroie-leur une subsistance qui leur suffit à ne pas se rabaisser

19

Un soldat du Califat qui a été encouragé par sa mère pour mener le jihâd à demander et qui ne soit pas trop au point de faire naître en eux la distraction et l’opulence dans ce bas monde. » [Fatḥ al-Bârî] Oui, voilà ce que le prophète  demanda bien que Jibrîl  lui vint avec les clés des trésors de la terre, mais le prophète  s’en détourna. Toujours d’après Abû Hurayrah  : « La famille de Muḥammad  n’a jamais mangé à sa faim pendant trois jours jusqu’à ce qu’il décède. » [Rapporté par al-Bukhârî] Et voici que le bien-aimé d’Allah , la meilleure de ses créatures, dormait sur une paillasse qui lui laissait des traces sur les côtes et ‘Umar Ibn al-Khaṭṭâb pleura en voyant cela. Le prophète  lui demanda alors : « Qu’est-ce qui te fait pleurer, ô Ibn al-Khaṭṭâb ? » Il répondit : « Ô prophète d’Allah, comment pourrais-je ne pas pleurer alors que cette paillasse a marqué tes côtes et que ton placard ne contient que ce que je vois tandis que César et Khosrô sont entourés de fruits et de fleuves. Toi, tu es le messager d’Allah  et Son élu, et voici ce que contient ton placard. » Il dit : « Ô Ibn al-Khaṭṭâb, n’es-tu pas satisfait que nous ayons l’au-delà et qu’ils aient ce bas monde ? » [Rapporté par Muslim] Telle était la situation de notre prophète  dans ce bas monde et c’est sur cela que doit être éduquée la génération du califat afin d’en faire une génération forte et rude qui a été éprouvée par la vie et préparée à porter la responsabilité, à reprendre la bannière et à hériter de la terre. Abû ‘Uthmân an-Nahdî a dit : « Un écrit de ‘Umar Ibn al-Khaṭṭâb nous est

20

La Femme est une Bergère dans la Maison de Son Époux

parvenu dans lequel il était dit : ‘‘Habituez-vous à une nourriture et des vêtements rudes, adoptez un style de vie rude, suivez la guidée de ‘Adnân dans la langue et prenez garde aux plaisirs et à l’habit des étrangers.’’ » [Rapporté par aṭ-Ṭaḥâwî dans Charḥ Ma’ânî al-Âthâr] LES ÉLEVER SUR L’AMOUR DU COMBAT DANS LE SENTIER D’ALLAH Parmi les plus grandes faveurs d’Allah envers les lionceaux dans la terre du Califat et dont la mère doit être consciente et l’exploiter de la meilleure façon sans oublier d’être reconnaissante envers Allah : le fait que ses fils grandissent dans la maison d’un père mujâhid. Ils grandissent ainsi alors que leurs yeux se sont habitués à la vue des armes telles que les fusils d’assaut, les gilets tactiques, les balles, les grenades et les ceintures explosives. De même, le fait de suivre les productions médiatiques des mujâhidîn ainsi que leurs informations écrites et audio fait naître en eux l’amour du jihâd et la haine de ses ennemis. Certaines personnes pourraient reprocher à la mère d’éduquer ses enfants de cette manière en prétendant que cela tue leur enfance et leur innocence, mais nous répondons à ceux-là qu’Abû Ya’lâ a rapporté, avec une chaîne de transmission excellente, d’après Abû Hurayrah : « Al-Ḥasan et al-Ḥusayn faisaient de la lutte devant le messager d’Allah  et ce dernier disait : ‘‘Allez Ḥasan.’’ Fâṭimah  demanda alors : ‘‘Ô messager d’Allah,

L’éducation des enfants dans les terres du Califat est un bienfait d’Allah pourquoi dis-tu allez Ḥasan ?’’ Il répondit : ‘‘Jibrîl  dit allez Ḥusayn.’’ » Et al-Bukharî rapporte dans son Ṣaḥîḥ que ‘Abd arRaḥmân Ibn ‘Awf a dit : « J’étais debout dans le rang le jour de la bataille de Badr. Je regardai à ma droite et à ma gauche alors je vis que j’étais entre deux jeunes garçons des anṣâr et j’espérai être entre deux hommes plus forts qu’eux. Puis, l’un d’entre eux me fit signe et me dit : ‘‘Ô mon oncle, connais-tu Abû Jahl ?’’ Je dis : ‘‘Oui, qu’as-tu à faire avec lui, mon neveu ?’’ Il dit : ‘‘Il m’est parvenu qu’il a insulté le messager d’Allah . Par Celui qui détient mon âme dans Sa Main, si je le vois, je ne le lâcherais plus des yeux jusqu’à ce que l’un de nous deux meure avant l’autre.’’ Puis, l’autre me fit signe et me dit la même chose. Cela m’étonna, alors quand je vis Abû Jahl déambuler entre les gens, je leur dis : ‘‘Ne voyez-vous pas ? Voici votre homme à propos duquel vous m’avez interrogé.’’ Ils s’avancèrent vers lui, lui firent face et le frappèrent jusqu’à le tuer. Puis, ils vinrent au messager d’Allah  pour l’informer et ce dernier de dire : ‘‘Lequel de vous d’eux l’a tué ?’’ Chacun d’entre eux dit : ‘‘C’est moi qui l’ai tué.’’ Il dit alors : ‘‘Avez-vous essuyé vos épées ?’’ Ils répondirent : ‘‘Non.’’ Le messager d’Allah  observa alors les deux épées et dit : ‘‘Vous l’avez tué tous les deux.’’ En outre, il est rapporté dans al-Bidâyah wa anNihâyah, que Hichâm Ibn ‘Urwah a dit : « La première

chose que ‘Abdullah Ibn az-Zubayr prononça alors qu’il était petit c’est le mot épée. Il l’avait toujours à la bouche et lorsqu’az-Zubayr l’entendait dire cela, il lui disait : ‘‘Par Allah, tu auras avec elle un jour, puis un autre jour et bien d’autres jours.’’ » Et ‘Urwah Ibn az-Zubayr rapporte qu’az-Zubayr fit monter son fils ‘Abdullah sur un cheval, le jour de la bataille d’alYarmûk, alors qu’il avait dix ans, et il le confia à un autre homme. [Rapporté par al-Bukhârî] PORTER UNE GRANDE ATTENTION À LA LANGUE ARABE Il serait très intéressant que la mère musulmane préserve la langue arabe de ses enfants et la rectifie de toute erreur. S’ils ne sont pas Arabes, qu’elle s’efforce de leur enseigner la langue arabe afin qu’ils apprennent leur religion et puissent côtoyer le groupe des musulmans. Al-Khaṭîb al-Baghdâdî a rapporté que ‘Alî, Ibn ‘Abbâs et Ibn ‘Umar  frappaient leurs enfants pour qu’ils n’aient pas d’erreurs dans la langue. Telle était l’attention qu’ils portaient à la langue dans laquelle le Livre d’Allah a été révélé. Nous demandons à Allah de nous octroyer une pieuse descendance et faire sortir de nous une génération qui mènera le jihâd dans Son sentier et donnera victoire à Sa religion.

21

22

Ils Ont Pris Leurs Rabbins et Leurs Moines Comme Seigneurs

Le cheikh Sulaymân Ibn ‘Abdillah Ibn Muḥammad Ibn ‘Abd ar-Raḥmân Ibn Muḥammad Ibn ‘Abd al-Wahhâb a dit dans son livre Taysîr al-‘Azîz al-Ḥamîd fi Charḥ Kitâb at-Tawḥîd au chapitre « Celui qui obéit aux savants et aux gouverneurs dans l’interdiction de ce qu’Allah a rendu licite et dans l’autorisation de ce qu’Allah a interdit les a certes pris comme seigneurs en dehors d’Allah » : L’obéissance est une sorte d’adoration et c’est même l’adoration elle-même. Elle consiste à se conformer à ce qu’Allah a ordonné par l’intermédiaire de Ses messagers . Et aucune créature ne doit être obéie sans que son obéissance soit comprise sous l’obéissance d’Allah, car aucune des créatures ne doit être obéie de manière indépendante. Il s’agit ici spécifiquement de l’obéissance dans le fait d’interdire ce qu’Allah a rendu licite et d’autoriser ce qu’Allah a interdit. Ainsi, celui qui obéit dans ce domaine à une créature autre que le messager  qui ne parle pas sous l’effet de la passion, eh bien c’est un associateur, comme l’a explicité Allah dans Sa parole : {Ils ont pris leur rabbins}, c’est-à-dire leurs savants {et leurs moines}, c’est-à-dire les fervents adorateurs {ainsi que le Christ fils de Marie, comme Seigneurs en dehors d’Allah alors qu’on ne leur a commandé que d’adorer un Dieu unique. Pas de divinité à part Lui ! Gloire à Lui ! Il est au-dessus de ce qu’ils [Lui] associent.} [at-Tawbah : 31] Le prophète  a expliqué que ceci est dû à leur obéissance envers eux dans le fait de rendre illicite ce qu’Allah a rendu licite et de rendre licite ce qu’Il a rendu illicite, comme nous allons le voir dans le hadith de ‘Adî. Si on te dit qu’Allah  a dit : {Obéissez à Allah et obéissez à son messager ainsi qu’aux détenteurs de l’autorité parmi vous} [an-Nisâ` : 59], que cela concerne les savants ou les gouverneurs comme cela est rapporté d’Aḥmad selon deux versions, eh bien Ibn al-Qayyim a dit : « L’avis juste est que ce verset englobe les deux catégories. » Il est dit également que l’obligation de leur obéir est effective dans le cas où ils ordonnent d’obéir à Allah et Son messager de sorte que les savants transmettent ce qu’Allah et Son messager ont ordonné et les gouverneurs font appliquer cela. Dès lors, il est obligatoire de leur obéir dans l’obéissance à Allah et Son messager, comme le dit le prophète  : « Il n’y a pas d’obéissance dans la désobéissance [à Allah et Son messager]. L’obéissance n’incombe que dans le bien. » [Rapporté par al-Bukhârî et Muslim]. Il dit également : « Il incombe à l’individu d’écouter et d’obéir tant qu’on ne lui ordonne pas une désobéissance ; si on lui ordonne une

désobéissance alors il ne lui incombe nullement d’écouter ni d’obéir. » Ce verset ne contredit donc nullement le verset de la sourate at-Tawbah. Ibn ‘Abbâs a dit : « Il s’en faut peu que des pierres vous soient envoyées depuis le ciel ; je vous dis : ‘‘Le messager d’Allah  a dit’’ et vous me répondez : ‘‘Abû Bakr et ‘Umar ont dit’’ ? » Ibn ‘Abbâs a dit cette parole à celui qui débattait avec lui concernant la question de réunir le pèlerinage et la ‘umrah au moment du pèlerinage. Ibn Abbâs l’enjoignait et son opposant lui fit part de l’avis d’Abû Bakr et ‘Umar qui prônaient, pour leur part, l’interdiction. Il insinuait donc : « Ils sont tous deux plus savants que toi et plus en droit d’être suivis. » Il [Ibn ‘Abbâs ] a dit cette parole en étant animé par la foi et le suivi scrupuleux du messager , qu’importe qui le contredit, comme le disait l’imâm ach-Châfi’î : « Les savants sont unanimes sur le fait qu’il est interdit à la personne qui a pris connaissance de la sunnah du messager  de la laisser pour la parole de quiconque d’autre. » [Madârij as-Sâlikîn] Si Ibn ‘Abbâs a dit cette parole à son opposant alors qu’il s’appuyait sur Abû Bakr et ‘Umar qui sont des illustres compagnons, alors que penses-tu qu’il aurait dit à celui qui contredit la sunnah du messager d’Allah  en avançant la parole de son imâm ou du fondateur de l’école juridique à laquelle il s’affilie ? Il fait ainsi prévaloir celle-ci sur la Coran et la sunnah pour baser son avis de sorte que si ce qui provient de ces deux sources conforte l’avis de son imâm, alors il l’accepte tandis que ce qui le contredit il le rejette ou lui donne une autre interprétation. Et auprès d’Allah est le refuge. Quelle parole juste que celle prononcée par certains savants des dernières générations : S’il leur vient une preuve qui conforte L’avis adopté par leurs pères Ils l’agréent sinon ils l’interprètent Et ils se donnent bien du mal à l’interpréter Il n’y a aucun doute que ceci rentre dans la parole d’Allah : {Ils ont pris leurs rabbins et leurs moines comme divinités en dehors d’Allah} [at-Tawbah : 31] Le cheikh Muḥammad Ibn ‘Abd al-Wahhâb a dit : « L’imâm Aḥmad Ibn Ḥanbal a dit : ‘‘Je m’étonne de gens qui connaissent les chaines de transmission et la science permettant de les authentifier et qui, malgré cela, prennent [aveuglément] l’avis de Sufyân, alors

23

Les savants du mal tiennent un congrès pour égarer leurs suiveurs qu’Allah  a dit : {Que ceux, donc, qui s’opposent à son commandement prennent garde qu’une fitnah ne les atteigne, ou que ne les atteigne un châtiment douloureux} [an-Nûr : 63] Sais-tu ce qu’est la fitnah ? La fitnah est le chirk, car il se peut qu’en rejetant certaines de ses paroles la déviance pénètre son cœur et le fasse périr.’’ Cette parole d’Aḥmad est rapportée par al-Fadl Ibn Ziyâd et Abû Ṭâlib. Al-Faḍl rapporte également qu’Aḥmad a dit : ‘‘J’ai cherché dans le Coran et trouvé que l’obéissance est mentionnée à trente-trois endroits. Ensuite, il commença à réciter : {Que ceux, donc, qui s’opposent à son commandement prennent garde qu’une fitnah ne les atteigne.} [an-Nûr : 63]’’ Il répéta ce verset et dit ensuite : ‘‘La fitnah ici n’est autre que le chirk et il se peut que s’il vienne à rejeter certaines de ses paroles l’hérésie pénètre son cœur et ce dernier vienne à dévier, ce qui provoquera sa perte.’’ Puis il commença à réciter la parole d’Allah : ‘‘{Non!... Par ton Seigneur ! Ils ne seront pas croyants aussi longtemps qu’ils ne t’auront demandé de juger de leurs disputes.} [an-Nisâ` : 65]’’ Abû Ṭâlib rapporte qu’on a dit à Aḥmad : ‘‘Il y a certes des personnes qui délaissent le hadith pour prendre l’avis de Sufyân.’’ Il répondit : ‘‘Je suis étonné qu’un groupe de personnes écoutant le hadith, maitrisant les chaines de transmission et la science permettant de les authentifier, le délaisse et suive [aveuglément] l’avis de Sufyân et autres. Allah  a dit : {Que ceux, donc, qui s’opposent à son commandement prennent garde qu’une fitnah ne les atteigne, ou que ne les atteigne un châtiment douloureux.} [an-Nûr : 33] Sais-tu ce qu’est la fitnah ? C’est la mécréance. Allah a dit : {La fitnah est plus grande que le meurtre.} [al-Baqarah : 217] Ils délaissent ainsi le hadith provenant du messager d’Allah  et leurs passions les dirigent pour suivre une opinion quelconque.’’ Ceci est mentionné par Chaykh al-Islâm. »

24

Ils Ont Pris Leurs Rabbins et Leurs Moines Comme Seigneurs

Je dis donc : les paroles d’Aḥmad blâmant le suivi aveugle et désapprouvant l’écriture de livres basés sur l’opinion sont nombreuses et connues. Sa parole : « maitrisant les chaines de transmission », c’est à dire du hadith. Et sa parole : « et la science permettant de les authentifier » c’est-à-dire les chaines de transmission, car l’authenticité de la chaine de transmissions prouve l’authenticité du hadith. Sa parole : « pour suivre [aveuglément] l’avis de Sufyân » fait référence à l’imâm Sufyân ath-Thawrî qui était un ascète, fervent adorateur et éminent jurisconsulte qui avait des partisans et une école juridique connue, mais qui s’est éteinte par la suite. L’objectif des propos d’Aḥmad est de désapprouver l’attitude de gens maitrisant les chaines de transmission des hadiths et la manière de les authentifier, mais qui malgré tout suivent aveuglément l’avis de Sufyân et autres en prétextant de vaines excuses. Des excuses telles que le fait que prendre directement du hadith relève de l’ijtihâd (effort d’interprétation) et que ce dernier est révolu depuis un moment, ou encore que l’imâm qu’il suit aveuglément est plus savant que lui et qu’il ne parle qu’avec science ne laissant un hadith qu’avec science. Ils avancent également que cet ijtihâd requiert plusieurs conditions comme le fait qu’il est obligatoire que le mujtahid connaisse parfaitement le Coran et la sunnah du messager d’Allah, la science des textes abrogeant ou abrogés, la sunnah authentique et celle qui ne l’est pas, qu’il soit savant des différentes formes d’indications de preuve, savant de la langue arabe et ainsi que de la grammaire et savant dans les fondements ainsi que d’autres parmi les conditions qu’ils exigent. Des conditions qu’il est possible qu’elles ne soient même pas réunies chez Abû Bakr et ‘Umar eux-mêmes  comme l’a mentionné l’auteur.

Nous répondons à cela comme suit : en admettant que cela soit juste, ils visent par cela le mujtahid al-muṭlaq (qui possède toutes les conditions de l’ijtihâd), mais que cela soit une condition sans laquelle on ne peut œuvrer selon le livre et la sunnah est un mensonge envers Allah et Son messager  ainsi qu’envers les imams parmi les gens de sciences. Et ceci, car ce qui est obligatoire au croyant, lorsque lui parvient le livre d’Allah et la sunnah de Son messager  concernant une chose et qu’il en comprend le sens, c’est la de mettre en pratique sans prêter attention à celui qui viendrait le contredire. Voilà ce qu’Allah  ainsi que Son prophète  nous ont ordonné et ceci fait office d’unanimité au sein des savants de toute époque à l’exception des ignorants adeptes du suivi aveugle. Ces derniers ne sont guère des gens de science et ceci fait l’objet d’un consensus comme le rapportent Abû ‘Umar Ibn ‘Abd al-Barr et d’autres. Allah  a dit : {Suivez ce qui vous a été descendu venant de votre Seigneur et ne suivez pas d’autres alliés que Lui. Mais vous vous souvenez peu.} [al-A’râf : 3] Et Allah  a dit : {Et si vous lui obéissez, vous serez bien guidés». Et il n’incombe au messager que de transmettre explicitement (son message)} [an-Nûr : 54] Allah  témoigne que celui qui obéit au messager  est le bien guidé, alors que chez les adeptes du suivi aveugle, celui qui lui obéit n’est pas le bien guidé, mais plutôt le bien guidé n’est que celui qui lui désobéit et penche vers une autre parole que la sienne et se détourne de sa sunnah pour suivre une école juridique ou un cheikh. Beaucoup de gens sont tombés dans cette forme de suivi aveugle prohibé parmi ceux qui se réclament de la science, prétendant maitriser les sciences religieuses et écrivant des ouvrages dans le domaine du hadith. Tu les trouves ensuite cramponnés à l’avis prôné par l’une de ces écoles juridiques considérant le fait de sortir du cadre de celle-ci comme une énormité. Les propos d’Aḥmad indiquent que le conformisme n’est pas blâmable avant que la preuve ne soit établie. En revanche, ce qui est blâmable et interdit, c’est de rester cramponné à un avis après que la preuve est parvenue. Il est également réprouvé de se détourner du Livre d’Allah et de la sunnah du messager  pour s’orienter exclusivement à l’apprentissage des ouvrages de jurisprudence en se passant du Coran et de la sunnah. Je dirais même que s’ils

lisent quelque chose du Livre d’Allah et de la sunnah de Son messager , ils le font pour s’attirer la bénédiction et non pour apprendre et comprendre, ou certains le font pour obtenir un poste et non pour connaître la loi d’Allah. Ces gens-là sont ceux qui méritent le plus d’être concernés par la parole d’Allah  : {C’est bien un rappel de Notre part que Nous t’avons apporté. 100. Quiconque s’en détourne (de ce Coran), portera au jour de la résurrection un fardeau ; 101. ils resteront éternellement dans cet état, et quel mauvais fardeau pour eux au Jour de la Résurrection.} [Ṭâhâ : 99-101] Et Sa parole : {Et quiconque se détourne de Mon Rappel, mènera certes, une vie pleine de gêne, et le Jour de la Résurrection Nous l’amènerons aveugle au rassemblement.} [Ṭâhâ : 124] Jusqu’à Sa parole {Et certes, le châtiment de l’au-delà est plus sévère et plus durable} [Ṭâhâ : 127] Si tu demandes : dans quelle mesure est-il permis à la personne de lire ces ouvrages de jurisprudence tirés des écoles ? On répond qu’il est autorisé de les lire afin de s’aider à comprendre le Livre et la sunnah et cerner les questions juridiques comme un Livre qui te sert d’outil. En revanche, ceux-ci ne doivent pas prévaloir sur le Livre d’Allah et la sunnah de Son messager  et être la source en matière de jugement pour régler les divergences des gens. Et celui qui invite à chercher le jugement auprès de ces ouvrages au détriment du jugement d’Allah et Son messager, il n’y a aucun doute que cela annule sa foi et la contredit, comme le dit Le Très-Haut : {Non !... Par ton Seigneur ! Ils ne seront pas croyants aussi longtemps qu’ils ne t’auront demandé de juger de leurs disputes et qu’ils n’auront éprouvé nulle angoisse pour ce que tu auras décidé, et qu’ils se soumettent complètement [à ta sentence].} [an-Nisâ` : 65] De ce fait, si lors des litiges ils les prennent pour juge au lieu d’Allah et Son messager. Ou lorsqu’Allah et Son messager décident d’une chose, tu éprouves une gêne dans ton fort intérieur que tu n’éprouves pas la même gêne lors du jugement des gens du livre. Ou que, pareillement, lorsque le messager juge sur une affaire, tu ne te soumets pas à la sentence, mais que lorsqu’il s’agit d’eux tu t’y soumets, eh bien Allah  – qui est le plus Véridique en parole – a juré par la plus majestueuse des choses (Lui-même) que tu n’es pas un croyant dans une telle situation. Ensuite, Allah  dit : {Mais l’homme sera un témoin perspicace contre lui-même, quand même il présenterait ses excuses.} [alQiyâmah : 14-15]

25

Certes, la louange est à Allah. Nous Le louons, nous implorons Son aide et Son pardon. Nous cherchons refuge auprès d’Allah contre les maux de nos personnes et contre nos mauvaises actions. Quiconque Allah guide, nul ne saurait l’égarer et quiconque Il égare, nul ne saurait le guider. J’atteste qu’il n’y a de divinité digne d’adoration qu’Allah, seul sans associé, et j’atteste que Muḥammad  est Son serviteur et messager. Allah  a dit : {45. Ô vous qui croyez ! Lorsque vous rencontrez une troupe (ennemie), soyez fermes, et invoquez beaucoup Allah afin de réussir. 46. Et obéissez à Allah et à Son messager ; et ne vous disputez pas, sinon vous fléchirez et perdrez votre force. Et soyez endurants, car Allah est avec les endurants.} [al-Anfâl : 45-46] Et Il a dit : {Sois donc patient, car la promesse d’Allah est vérité. Et que ceux qui ne croient pas fermement ne t’ébranlent pas !} [ar-Rûm : 60] Endurance, fermeté et certitude dans la promesse d’Allah. Malgré les épreuves et les difficultés, malgré la mobilisation des coalisés, malgré le grondement des lance-missiles et le bombardement des avions, ceux qui ont confiance au secours de leur Seigneur

26

Sois Donc Endurant, Car la Promesse d’Allah est Vérité

et en ont la certitude se tiennent debout pour résister avec endurance, espérant la récompense d’Allah et faisant face à l’ennemi sans jamais se retourner. Ils n’ont pas été affaiblis par les secousses au point de devenir impuissants et hagards ou perdus et fragilisés. Au contraire, ils ont porté la lumière de la vérité dans la nuit obscure et ont embrasé, par leur sang, les flammes de la guidée, tout en s’écartant des chemins de l’égarement. Du Livre de leur Seigneur, ils se sont abreuvés, et par la sunnah de leur prophète , ils ont avancé et œuvré. Ils ont su que la victoire ne vient que d’Allah et jamais en raison du nombre ou de l’équipement, car Allah est puissant et rien ne peut Le défaire. Il est le Tout Contraignant qui abandonne ceux qui ont atteint un nombre et une force considérables. Il est le Sage qui a décrété chaque chose par ses causes et a placé chaque chose à son endroit. Le Sage dans Sa gestion, dans Son secours et l’abandon qu’Il apporte à qui Il veut parmi Ses créatures. Aucune faiblesse ni défaut n’entrent dans Sa gestion. Allah  a dit : {Si Allah vous donne Son secours, nul ne peut vous vaincre. S’Il vous abandonne, qui donc après Lui vous donnera secours ? C’est à Allah que les croyants doivent faire confiance.} [Âl ‘Imran : 160]

L’Alhambra : une forteresse musulmane d’Andalousie, tombée aux mains des mécréants après la division des musulmans Certes, il s’agit de la promesse d’Allah en toute vérité et Son ordre à Ses serviteurs croyants. Sa sunnah et Sa sagesse sur Ses créatures sont continuelles. Il fait descendre les épreuves quand Il veut et Il les relève quand Il veut. Omniscient et Sage, rien sur terre ni dans les cieux ne lui est impossible et lorsqu’Il décide une chose, Il dit seulement : « Sois », et elle est aussitôt. Allah  a dit : {Pensez-vous entrer au Paradis alors que vous n’avez pas encore subi des épreuves semblables à celles que subirent ceux qui vécurent avant vous? Misère et maladie les avaient touchés ; et ils furent secoués jusqu’à ce que le messager, et avec lui, ceux qui avaient cru, se fussent écriés : « Quand viendra le secours d’Allah ? » – Quoi ! Le secours d’Allah est sûrement proche.} [alBaqarah : 214] Or, la sunnah d’Allah a décrété que le Secours ne se concrétise pas sans se tenir droit sur Son ordre et revenir sincèrement à Lui. Ainsi, celui qui secourt le plus la religion d’Allah, combat le plus Ses ennemis et se tient le plus droitement sur l’obéissance d’Allah et celle de Son messager, il sera le plus secouru et le plus sacré. Ummah de l’Islam, le temps a tourné et voici l’Histoire qui se répète sous une forme semblable à ce qui a touché la terre de l’Islam dans ses temps anciens, depuis des siècles qui se sont écoulés et des évènements immenses qui ont soufflé. Ils ont laissé une trace indélébile et une blessure ouverte profondément dans le corps de la ummah. Cependant, c’est de nos prédécesseurs qu’il faut tirer les leçons et c’est dans le groupe des musulmans qu’il faut se

retrancher pour éviter de glisser et tomber dans un abîme qui conduira vers la réelle perte, en perdant la religion et en mourant sur une autre que l’Islam. Voici donc l’Amérique croisée et ses alliés venus attaquer, de nouveau, la terre de l’Islam et du Califat. C’est une première dans l’Histoire que toutes les nations de la mécréance se réunissent, quelle que soit leur religion, en accord avec ceux qui sont faussement affiliés aux sunnites parmi les gouverneurs apostats, les savants du mal et même ceux qui prétendent appeler au jihad et à la méthodologie saine. Tous, réunis dans un seul rang, contre les fils de l’Islam dans l’État du Califat. La différence avec les invasions qui ont touché, par le passé, l’État des musulmans est que ce dernier se trouvait alors dans la pire des situations et très éloigné de la religion de son Seigneur tandis que les rois se l’étaient partagé. Allah fit alors s’abattre sur eux un ennemi qui pénétra dans les demeures et saccagea culture et bétail. En revanche, aujourd’hui, malgré l’intensification de l’offensive et de la lutte de l’Orient et de l’Occident contre la terre de l’Islam, la situation des musulmans dans la terre du Califat est différente de celle d’antan. C’est l’État Islamique qui défend la terre de l’Islam, qui réveille les croyants et motive les fils de l’Islam à se défaire des chaines de la servitude et du suivi des nations de la mécréance. C’est lui qui mène une guerre violente pour sa ummah qui n’a négligé aucun effort pour le combattre, le repousser et éloigner les musulmans de lui par tous les moyens à sa disposition. En dépit de cela, par la grâce d’Allah et Son bienfait, l’État du Califat n’a cessé

27

de tirer les musulmans pour revenir à leur religion alors que les savants des ṭawâghît et les porte-paroles du mal obstruent le chemin et font tout pour que les musulmans restent humiliés et rabaissés, sous la direction des nations de la croix et leurs agents parmi les gouverneurs apostats. Sauf que l’État Islamique, par la grâce d’Allah, a saisi le mal et a connu le remède tandis qu’elle continue d’avancer sur sa voie, sans craindre aucun blâme, jusqu’à remettre la bannière à ‘Îsâ fils de Maryam .

une chose plus utile pour eux ou semblable à ce qu’ils ont dépensé. Allah  a donc acheté de Ses serviteurs le fait qu’ils perdent leur personne et leurs biens dans Son obéissance et Son agrément. S’ils font cela, Allah leur donne le Paradis en échange, ce qui est une compensation immense qui ne peut être ni égalée ni comparée. Cependant, Allah compara cela à la vente et l’achat qu’ils connaissent : le serviteur donne son âme et ses biens tandis qu’Allah lui donne la récompense et le Paradis. Cela fut donc désigné comme un achat.

Ummah de l’Islam, nous sommes une nation qu’Allah a honorée par l’Islam alors nous ne rechercherons pas l’honneur dans autre que lui et seul ce qui a réformé les premières générations de cette ummah réformera ses dernières générations. Seul celui qui a réalisé le tawḥîd et fait revivre l’alliance et le désaveu au point d’en faire une caractéristique intrinsèque de sa personne dans toutes les situations et tous les aspects de sa vie peut dire qu’il a été honoré par sa religion. Dans l’aisance comme dans la difficulté, lorsque les ennemis se liguent contre lui, il ne tourne pas son visage vers Astana ni ne recherche l’aide des ṭawâghît. Au contraire, il ne lâche jamais l’anse de la religion et prend exemple sur le père des prophètes en disant aux nations de la mécréance : {Nous vous désavouons, vous et ce que vous adorez en dehors d’Allah. Nous vous renions. Entre vous et nous, l’inimitié et la haine sont à jamais déclarées jusqu’à ce que vous croyiez en Allah, seul […]} [al-Mumtaḥanah : 4] Telle est la voie des croyants bien-guidés et, en dehors d’elle, c’est la voie des mécréants qui ont falsifié et modifié la législation du Seigneur des mondes.

Ô soldats du Califat, par le Seigneur de la terre et des cieux, celui qui a vendu a gagné. Quant à nous, nous ne renonçons pas et nous n’abdiquons pas, par la permission d’Allah. Soyez donc sincères lors de la rencontre de l’ennemi. Celui qui aime la rencontre d’Allah, Allah aime sa rencontre. Tel est le commerce gagnant qu’Allah a spécialement réservé à Ses serviteurs croyants qui ont vendu leur âme dans Son sentier pour élever Sa parole et établir Sa loi. Le but ultime vers lequel avance le mujâhid dans le sentier d’Allah est d’atteindre l’agrément de Son Seigneur, Son pardon, Son bienfait et Sa réussite. Et cela se fait en se conformant à Son ordre et en s’écartant de Ses interdits, en combattant Ses ennemis en tout lieu jusqu’à ce que la religion soit tout entière à Allah et que toute la terre soit gouvernée par la loi d’Allah. S’il vit, il vit dans l’honneur et s’il meurt, il meurt dans l’honneur. Telle était la situation des compagnons du messager d’Allah  et des pieux prédécesseurs parmi les meilleures générations de cette ummah. Et ceci est la bonne nouvelle de votre prophète  qui a dit : « Allah garantit à celui qui sort dans Son sentier, ne sortant que pour se battre à Son service, par foi en Lui et en Ses messagers, de le faire entrer au Paradis ou au moins de rentrer chez lui avec une récompense [dans l’au-delà] ou un butin [ici-bas]. Par Celui qui tient l’âme de Muḥammad dans Sa Main, toute blessure reçue au service d’Allah sera, le jour de la Résurrection, telle qu’elle avait été portée à l’origine : sa couleur sera celle du sang et son odeur, celle du musc. Par Celui qui tient l’âme de Muḥammad dans Sa Main, si je ne craignais d’imposer aux musulmans de la difficulté, je ne serais jamais resté en retrait d’un combat dans le sentier d’Allah. Mais je n’ai pas trouvé les moyens de tous les équiper et eux-mêmes n’en ont pas les moyens et souffrent de devoir rester en arrière. Par Celui qui tient l’âme de Muḥammad dans Sa Main, j’aurais souhaité combattre dans le sentier d’Allah et être tué,

Ô soldats du Califat et lions de l’Islam, sachez que la miséricorde d’Allah et Son Paradis ne s’atteignent pas par les espoirs, tout comme Allah n’accorde le pardon et la vaste miséricorde qu’aux endurants fermes et sincères qui croient en Sa promesse. Ne récitez-vous pas la parole de votre Seigneur : {Certes, Allah a acheté des croyants, leurs personnes et leurs biens en échange du Paradis. Ils combattent dans le sentier d’Allah : ils tuent, et ils se font tuer. C’est une promesse authentique qu’Il a prise sur Lui-même dans la Thora, l’Evangile et le Coran. Et qui est plus fidèle qu’Allah à son engagement ? Réjouissez-vous donc de l’échange que vous avez fait : Et c’est là le très grand succès.} [at-Tawbah : 111] La base de l’achat entre les créatures, comme l’a dit al-Qurṭubî  est qu’ils obtiennent, en échange de ce qu’ils ont dépensé,

28

Sois Donc Endurant, Car la Promesse d’Allah est Vérité

Les apostats ont vendu leur religion pour devenir des serviteurs de la croix puis combattre à nouveau et être tué, puis combattre à nouveau et être tué. » [Rapporté par Muslim] Ô gens, le récit des hommes fermes ne vous est-il pas parvenu ? N’avez-vous pas entendu l’information, et quelle information, dans une époque où les épreuves sont devenues immenses et où la suprématie appartient aux mécréants et aux déchets de l’humanité ? Racontez à ceux qui se sont égarés la fermeté des croyants qui ordonnent le convenable et interdisent le blâmable. Ceux qui ont frappé à la porte de l’Europe pour l’avertir et lui annoncer la nouvelle, mais elle est restée sourde, s’est emplie d’effroi, de crainte et de panique, et a compris qu’il s’agit des prémices de la mort. Le camp de la foi s’est élevé et n’a pas failli, par la grâce d’Allah, et le camp de la mécréance a décliné. Où que tu te diriges, voici Syrte qui te parle de ses hommes, des muhâjirîn et des anṣâr, des meilleurs et des purifiés. Ceux qui ont planté la bannière du tawḥîd sur la terre de Libye et l’ont fait flotter très haut après avoir rejeté la division et la discorde pour leur préférer l’unité des rangs par obéissance à Allah et Son messager. Ils ont ainsi prêté allégeance au calife et imam des musulmans, et Allah leur a conquis plusieurs régions dans lesquelles ils ont gouverné par la loi d’Allah, ils ont établi la religion, appliqué les peines prescrites, ordonné le convenable et interdit le blâmable. Leurs actes ont courroucé les mécréants et les nations de la croix se sont mobilisées, en recherchant l’aide, l’alliance et l’obéissance, pour combattre l’Islam et les musulmans. Ce sont les frères

des diables, les hérétiques de l’époque, qui se sont chargés de cette campagne, mettant à disposition de la guerre contre le Califat tout ce qu’ils possèdent ainsi que les fatwas autorisant l’apostasie et le travail au service des croisés, et rendant licite le sang sacré des musulmans. Par la grâce d’Allah, les soldats du Califat, les descendants des nobles conquérants, sont restés fermes face à la campagne la plus virulente qu’ait connue la région. Ils sont restés fermes à la manière des montagnes enracinées, fiers par leur religion, élevés par leur foi, sacrifiant leur personne, leur famille et leurs biens, disant avec certitude : {Dis : « Qu’attendez-vous pour nous, sinon l’une des deux meilleures choses ? Tandis que ce que nous attendons pour vous, c’est qu’Allah vous inflige un châtiment de Sa part ou par nos mains. Attendez donc ! Nous attendons aussi, avec vous. »} [at-Tawbah : 52] Ils ont alors durement frappé les agents des croisés et les ont affrontés pendant près de six mois ou plus, au cours d’une guerre qui a tout consumé sans rien laisser. Les hommes de l’Islam et les soldats du Califat s’en sont allés vers leur Seigneur après s’être acquittés, devant Allah, de leur responsabilité. Ainsi nous les considérons et leur compte revient à Allah. {8. Ils ne leur reprochaient que d’avoir cru en Allah, le Puissant, le Digne de louanges, 9. Auquel appartient la royauté des cieux et de la terre. Allah est témoin de toute chose.} [al-Burûj : 8-9]

29

La fermeté de cette ummah combattante a eu le plus grand des effets après qu’ils ont préféré mourir et être tués dans le sentier d’Allah, endurant et espérant la récompense, sans se retirer d’une terre qu’ils ont gouvernée par la loi d’Allah pour la céder à des gens qui ont mécru au Seigneur des mondes. Ils ont donné, aux croyants, un exemple vivant de l’endurance, de la lutte et du sacrifice. En sacrifiant leur âme, il y a un appel aux musulmans à reconnaître leurs fils sincères qui n’ont eu d’autre objectif que d’être le pont que la ummah traverse pour atteindre la gloire, la victoire et la suprématie, par la permission d’Allah. Deux chemins : soit nous atteignons la victoire Soit le Paradis éternel dans lequel est la plus douce des demeures Nous ne combattons pas avec des milliers que nous réunissons Mille pour mille héros complets Nous combattons par la religion dont les maîtres Ont garanti la victoire depuis ses premiers jours Ils se sont équipés et parés de la résolution pour la guerre La force sincère suffit à ne pas utiliser les tromperies Ils ont avancé et si les montagnes penchent par la secousse Leur groupe n’est point troublé par la peur et ne penche pas Celui qui préfère la vérité sacrifie son âme pour elle Et celui dont la préoccupation est lointaine atteindra l’objectif

Prenez donc garde, ô soldats du Califat, à ne pas vous adoucir face à votre ennemi, car vous ne nous avez pas habitués à cela et c’est ce qu’ont saisi les nations de la mécréance avec à leur tête l’Amérique qui, par la grâce d’Allah, n’a fêté aucune victoire depuis qu’elle s’est lancée dans la guerre contre l’Islam et les musulmans. Aujourd’hui, par la grâce d’Allah, nous sommes dans une nouvelle ère dans laquelle l’édifice du Califat s’est élevé. Peu importe l’arrogance de la mécréance et son orgueil, elle ne verra de nous que ce qui lui cause du mal, par la puissance d’Allah et Sa force. Il nous suffit et Il est le meilleur garant. Allah nous donnera la victoire sur eux. Oui, Allah nous donnera la victoire sur eux et ceci n’est que le début

30

Sois Donc Endurant, Car la Promesse d’Allah est Vérité

des grandes batailles au cours desquelles le vainqueur sera celui qui endure et est véridique, non celui qui précède, et c’est à la fin que se font les comptes. Ô soldats de l’Islam et porteurs de la bannière en Libye, craignez Allah dans votre religion et votre ummah. Que l’Islam ne soit pas atteint par votre cause alors que vos frères ont respecté leur engagement et se sont acquittés de leur devoir. Si vous endurez et restez fermes sur la vérité, tout en ayant la certitude en la promesse d’Allah, vous verrez les bons fruits de cette douce bouture, par la permission d’Allah, après qu’elle a été arrosée par ce sang pur. On dit à l’imâm Aḥmad Ibn Ḥanbal  lors des épreuves qui le touchèrent : « Ô Abû ‘Abdillah, ne vois-tu pas comment le faux a pris le dessus sur la vérité ? » Il répondit : « Non ! Le faux prendra le dessus sur la vérité quand les cœurs passeront de la guidée à l’égarement et nos cœurs sont toujours attachés à la vérité. » Par leur fermeté et leur endurance, vos frères sont devenus un modèle à suivre et une histoire que l’on raconte. Recherchez donc l’aide d’Allah et prenez garde à ne pas laisser les apostats vivre paisiblement ou profiter du sommeil. La guerre a ses hauts et ses bas, les jours bons et mauvais s’alternent, mais la bonne fin est aux pieux. Ô gens la sunnah en Irak et au Châm, ô gens de la sunnah, les partis de la mécréance et les nations croisées, conduits par l’Amérique, se sont certes mobilisés dans cette guerre contre l’État Islamique en Irak et au Châm ainsi que tous dans tous les territoires où son pouvoir s’étend, pensant ainsi éteindre le tison du jihâd dans les âmes des musulmans et étouffer la flamme de la fierté qui brûle au fond de leurs poitrines. Après l’avènement du Califat pour les gens de l’Islam, qui les a tous rassemblés et a uni leurs rangs ainsi que leur parole sous un seul imam et une seule bannière, pour un objectif commun, voilà les mécréants, aujourd’hui, qui dépensent tous les efforts possibles afin de prendre le contrôle des territoires contrôlés par l’Etat de l’Islam. Cet État qui reste, grâce à Allah, votre forteresse imprenable et votre bouclier infrangible contre les rafidites, les nosaïrites et les athées. Vous êtes certes témoins de la mobilisation des croisés contre Mossoul et Tal A’far et de la résistance héroïque que leur opposent les plus valeureux d’entre les fils du Califat afin de défendre ces dernières. On ne vous a pas laissés ignorer les sacrifices énormes faits par les mujâjirîn et les anṣâr. Vous avez alors pu constater que faire don de son âme dans le

sentier d’Allah, en sacrifiant sa vie afin de s’attirer Son agrément, est devenu coutume et l’objectif des meilleurs parmi les fils de l’Islam venus des tribus. Tu vois même l’un des anṣâr devancer son frère muhâjir et l’opération martyre n’est pas, par la grâce d’Allah et Sa générosité, restreinte aux jeunes au détriment des personnes âgées, mais tous se précipitent afin de l’accomplir. Des jeunes voyant en la mort un prestige Et des vieux dans la guerre expérimentés Meurs de ta rage Amérique, meurs de ta rage, car une ummah dont les fils, âgés comme jeunes, se concurrencent vers la mort et le don de soi dans le sentier d’Allah, ne sera jamais vaincue. Une génération dont l’unique objectif est l’au-delà, ainsi que quitter cette vie de la meilleure manière, ne sera pas défaite. Ô gens de la sunnah, levez-vous afin de secourir vos frères et rejoignez leurs rangs. Prenez une décision qui sera pour vous source de joie au moment de rencontrer Allah tandis qu’Il est satisfait de vous. Les croisés et les nations de la mécréance, aujourd’hui, usent d’efforts pernicieux et de fourberie afin de débarrasser les territoires de votre présence, ô gens de la sunnah en Irak et au Châm, afin qu’ils passent sous domination des rafidites, des nosaïrites et des Kurdes athées. Ils savent pertinemment que vous avez

toujours été et resterez leurs plus fervents adversaires et les plus dangereux pour le petit État juif ainsi que leurs valets parmi les gouvernements apostats du golfe et de la région. Ajoutons à tout cela leur crainte de perdre leurs intérêts et acquis dans les terres musulmanes spoliées. Ils ont certes introduit leurs griffes dans le corps de la ummah depuis des siècles. Ces griffes seront ôtées et ces pattes coupées par la permission d’Allah, grâce à la foi ferme, la confiance en Allah, la patience ainsi que la détermination des fils du Califat, si Allah le veut. Telle est la promesse divine, qu’ils le veuillent ou non, qu’ils planifient ou non et rien ne se produira en dehors de ce qu’Allah a décrété et prédestiné. Allah se charge du Châm et de son peuple et si nous gardons une bonne opinion de notre Seigneur, jamais Il ne nous abandonnera. Le prophète  a dit : « Vous serez amenés à dresser des armées : une armée pour le Châm, une armée pour l’Irak et une armée pour le Yémen. » Ibn Ḥawâlah dit alors : « Ô messager d’Allah, choisis-en une pour moi. » Il répondit : « Rejoins le Châm. Et celui qui n’en est pas capable, qu’il aille alors au Yémen. Car Allah  S’est porté garant pour moi, de la région du Châm et de ses habitants. » Les soldats musulmans ne quitteront jamais les terres du Châm, d’Irak et du Yémen ni d’aucun pays musulman auquel s’étend l’autorité du Califat, par la permission d’Allah. Et si les chefs de la mécréance et les croisés pensent qu’ils vont devancer les promesses divines et les évènements précurseurs

Et des jeunes hommes qui voient comme une gloire le fait d’être tués…

31

de leur disparition, ou croient avoir été victorieux en tuant les fils de l’Islam dans d’une bataille, une région, une ville ou même une bourgade, alors ils fabulent. En effet, ces hommes véridiques ne sont sortis qu’en espérant la mort comme finalité, l’ayant, au fond d’eux, toujours désirée et il est inconcevable qu’Allah manque à Sa promesse envers Ses serviteurs : {Allah a promis à ceux d’entre vous qui ont cru et fait les bonnes œuvres qu’Il leur donnerait la succession sur terre comme Il l’a donnée à ceux qui les ont précédés. Il donnerait force et suprématie à leur religion qu’Il a agréée pour eux. Il leur changerait leur ancienne peur en sécurité. Ils M’adorent et ne M’associent rien et celui qui mécroit par la suite, ce sont ceux-là les pervers.} [an-Nûr : 55] Ô gens de la sunnah au Châm, vous avez certes pu voir de vos propres yeux ce qu’ont fait les alliés de la mécréance dans la ville d’al-Bâb et sa campagne ainsi que ce qu’a commis l’armée apostate turque de la confrérie des Frères apostats et ses chiens parmi les sahawât de la honte, de la bassesse et de la trahison comme massacres à l’encontre des gens de la sunnah. La ville a été le théâtre de bombardements menés par les Russes ainsi que les Américains et leurs suppôts qui en ont fait un tas de ruines. Ils n’ont eu de miséricorde ni envers les femmes, ni envers les enfants, ni même les personnes âgées de la population musulmane qui y vivaient. Les athées kurdes ainsi que les nosaïrites se sont rassemblés contre les villages de la périphérie de la ville, assaillant farouchement les gens de l’Islam. Cependant, nous n’avons guère entendu un seul savant du mal – qu’Allah les maudisse et les avilisse – réprouver, condamner, ni même avoir de la jalousie envers les sacralités et ils n’en sont pas à la hauteur. D’ailleurs, leur cacophonie n’est presque entendue que quand il s’agit de forger des mensonges envers les mujâhidîn et les dépeindre par les pires et les plus ignobles caractéristiques. Par Allah, ils ne sont qu’une armée placée par les croisés en obstacle à tous ceux qui voudraient que la ummah revive une époque glorieuse comme il fut un temps, luttant contre les partis d’une mécréance mondiale assise sur la poitrine de la ummah et ayant déclaré la guerre aux musulmans. Raisonnez donc, ô gens de la sunnah au Châm, et comprenez ce que l’on attend de vous. L’État Islamique n’a jamais fermé la porte au visage de celui qui vient à elle véridique et repentant, car il ne souhaite que votre bien et ce qui peut vous redonner la fierté. Vous avez été affligés par les actes de ceux qui ont abandonné la

32

Sois Donc Endurant, Car la Promesse d’Allah est Vérité

ville d’Alep parmi les ṣaḥawât de l’apostasie. Ils sont partis pour combattre l’État Islamique, courant ainsi derrière les dollars, et ont livré Alep aux nosaïrites sans combattre. Et aujourd’hui, ils pillent et volent les maisons de ceux qui ont été expulsés et tués parmi les habitants d’al-Bâb, dont les morts sont toujours enfouis sous les amas de ruines, à la suite de la plus méprisable et plus abjecte forme de trahison, mais, certes, il n’y pas de pire péché que la mécréance. Ne soyez pas étonnés de voir, prochainement, celui qui négocie des cessez-le-feu et les défend – permettant ainsi au régime nosaïrite de récupérer son souffle et d’unifier tous ses fronts afin de combattre l’État Islamique – s’associer de manière patriotique aux nosaïrites et intégrer la lutte antiterroriste. Nous visons par là ce qu’on appelle les fronts, les délégations et les mouvements qui changent tous les jours de couleur, tel le caméléon, en fonction des situations et des circonstances. Tous ceux-là constituent le bouclier des croisés, les protecteurs des nosaïrites et la cause de ce qui vous touche comme misère et difficulté. Ô gens de la sunnah au Châm, vous n’avez personne d’autre, après Allah, en dehors de l’État Islamique qui préserve pour vous votre religion, en laquelle résident votre honneur et votre salut, et sauvegarde votre honneur et votre dignité. Venez vers votre gloire. Venez vers votre prestige. Venez vers ce qui va vous faire vivre et vous préserver du châtiment d’Allah : vers le jihâd, le ribâṭ et cette adoration que vous avez négligée, vous faisant ainsi porter l’habit de l’humiliation et de l’avilissement. Votre seigneur ne vous a guère créés en vain, mais vous avez bien rendez-vous afin de Le rencontrer et Il vous questionnera. Préparez donc votre réponse. Ô soldats de l’État Islamique et ô vous musulmans, la maîtresse du crime et de la corruption, l’Amérique, a certes été trompée par sa force et son orgueil qui l’ont aveuglée. Elle fonce donc vers sa propre perte et sa disparition. En effet, elle va couler et elle ne trouvera aucune échappatoire. Elle n’a cessé de se tenir à l’écart sans y parvenir et a donc posé ses deux pieds au Châm ainsi qu’en Irak et elle va entrainer les autres avec elle. Après avoir fui l’Irak, défaite et humiliée, la voilà de retour et la voilà prévenue, car nous sommes, grâce à Allah, en état de force et de suprématie, contrairement à ce que ce vous croyez. Vos alliés, vos racailles et vos hyènes ne vous seront d’aucune utilité lors des confrontations directes. Et si nous venions à perdre une ville, une localité ou

L’Amérique continue sur la voie de l’arrogance après des années de dépense, de fatigue et de misère même une bourgade, ceci ne serait qu’une épreuve et un test poussant le groupe des musulmans jusqu’à ses retranchements pour purifier les rangs et en extraire les mauvais, afin qu’Allah choisisse qui Il veut parmi Ses serviteurs. Ce n’est également rien de plus que ce qui précède la grande victoire, par la permission d’Allah, et la conquête de Baghdâd, de Damas, de Jérusalem, d’Aman et de la péninsule de Muḥammad . Les escadrons de la foi livreront bataille afin d’ouvrir Qom et Téhéran. Nous livrerons ensuite bataille à Rome, les lions rugiront en proclamant la grandeur d’Allah et ils conquerront Constantinople sans le moindre combat. C’est la promesse de notre Seigneur et la bonne nouvelle annoncée par notre prophète . La nouvelle génération en terre du Califat est éduquée sur le tawḥîd ainsi que le principe de l’alliance et du désaveu, pour qui la mort dans le sentier et d’Allah afin d’élever Sa religion est devenue suave. Que peux-tu donc contre elle, Amérique ? Que peux-tu donc contre elle, Amérique ? La douceur de la foi coule dans son sang et elle a goûté à la fierté et à la transcendance par la religion. Combien d’efforts as-tu fournis, Amérique, afin de détourner les musulmans de leur religion en Irak, au Khurâsân et dans le monde entier ? Combien t’es-tu efforcée de faire fuir les gens des mujâhidîn en utilisant, en vain, les savants du mal et de la corruption ? Oui, en vain ! Tu as visé trop haut et tes efforts ont été dépensés en vain. Voilà ceux qui enfourchent les montures du sacrifice, à bord de leurs voitures piégées, et combattent dans les premiers

rangs. Des hommes âgés à la barbe blanche qu’ils ont refusé de teindre si ce n’est avec leur propre sang. Allah a certes tenu Sa promesse et toi, Amérique, tu as menti et a été refoulée le jour où Il nous a ouvert les pays et t’a humiliée en faisant de toi et de tes soldats un exemple et un signe. Tu as dépensé tes biens et mis à disposition tout ce que tu possèdes, mais cela est devenu, par la grâce d’Allah, un butin entre les mains des mujâhidin qui étaient en état de faiblesse. Allah à tenu Sa promesse, secouru Ses serviteurs et renforcé Ses soldats tandis que toi, Amérique, tu as menti et a été refoulée. Tu es devenue la risée du monde après une décennie d’efforts, de harassement et de peine, alors que tu pensais en avoir terminé avec les mujâhidîn en Irak et remis le commandement aux rafidites. Nous avons donc, par la grâce d’Allah, dégainé le sabre de la vérité sur le coup des rafidites et des ṣaḥawât de l’apostasie parmi les tribus, les faisant rencontrer, malgré eux, leur sort, creusant leur tombe de leurs propres mains et se faisant égorgés dans leurs lits. De même, le jour viendra où tu abandonneras les Kurdes athées et les ṣaḥawât de l’apostasie au Châm afin qu’ils connaissant le même sort que leurs prédécesseurs en Irak, par la permission d’Allah. Allah a tenu Sa promesse et toi, Amérique, tu as menti, a été refoulée et tes conjectures ont failli le jour où nous avons fait réapparaitre au sein de la ummah des pensées profondes, absentes de leur vie pendant des siècles, et fait revivre des injonctions qui avaient

33

Allah a permis aux mujâhidîn de conquérir les terres disparu et que les musulmans avaient oubliées. La plupart d’entre eux n’avaient même jamais entendu parler d’elles depuis leur venue au monde. Nous avons proclamé le Califat. Oui, nous avons proclamé le Califat et prêté serment à un calife pour les musulmans, envers lequel ils doivent obéissance dans le bien tant que celui-ci les gouverne par le Livre de leur Seigneur et la sunnah de leur prophète . Il les mènera à l’honneur et à la gloire. Le chemin est certes devenu clair, par la grâce d’Allah, et nous ne serons plus désunis, divisés par les partis, les groupes et les organisations. Tu as coulé, Amérique, et personne n’est là pour te sauver. Tu es devenue une proie pour les soldats du Califat sur toutes les contrées de la terre. Tu es ruinée et les signes de ton déclin sont manifestes. Rien n’en atteste plus que la désignation à ta tête d’un abruti inepte qui ne connaît ni ce qu’est le Châm, ni ce qu’est l’Irak, ni ce qu’est l’Islam contre qui il n’a cessé de proclamer son inimitié et la guerre. Tu n’es face qu’à seulement deux choix dont chacun est plus amer que l’autre. Soit tu tires des leçons du passé et tu te retires en laissant les mujâhidîn profiter du butin que tu auras laissé derrière toi. Soit tu descends au sol – et c’est ce que tu as fait – pour t’enfoncer dans les marécages de

34

Sois Donc Endurant, Car la Promesse d’Allah est Vérité

la mort et permettre aux monothéistes de guérir ainsi leur poitrine, par la permission d’Allah. Ô gens de la sunnah dans la péninsule de Muḥammad , malheur à vous, n’entendez-vous pas ? Ne voyez-vous donc pas ? Où sont vos cœurs si vos yeux sont aveugles ? Où sont votre tawḥîd et votre foi ? Où est votre alliance et votre désaveu. Ne voyez-vous donc pas les ṭawâghît de la péninsule – qu’Allah les avilisse et fasse disparaitre leur royaume – porter secours, aujourd’hui, au rafidites d’Irak ? Ils bénissent même leur viol des régions sunnites. Il est grand temps pour vous de vous débarrasser de la poussière de l’humiliation et d’agir face à ces traitres apostats qui n’ont laissé aucune une porte de la mécréance sans l’avoir empruntée, aucun plan des croisés pour combattre les mujâhidîn sans l’avoir secouru et soutenu par ce qu’ils possèdent. Serait-ce donc du lieu de la révélation et du berceau du message divin que les sunnites d’Irak et du Châm sont tués et humiliés ? Serait-ce de la terre des premiers compagnons conquérants qu’ils sont torturés et rabaissés ? Où sont les hommes jaloux pour leur religion parmi vous ? Où sont les descendants d’Abû Bakr aṣ-Ṣiddîq et de ‘Umar al-Fârûq ? Où sont les descendants d’Abû Baṣîr et d’Abû Jandal ? Ô frère monothéiste dans le pays

des deux sanctuaires, attaque les soldats du ṭâghût et les savants du mal, attaque les émirs et les ministres, montre-leur ta colère en secours pour ta religion et en défense de tes frères. Le mal de ces gens envers les musulmans a certes atteint son paroxysme tandis que les chastes femmes se sont plaintes d’eux pour cette perte et ces malheurs dont ils sont responsables. Ne laisse donc aucun obstacle ni aucun idiot obstiné se mettre en travers de ton chemin. Ô soldats du Califat à Mossoul, à Tal A’far, à Raqqah, à Alep et sur tous les fronts de l’État Islamique, sachez que nous traversons, aujourd’hui, l’étape la plus importante de l’histoire de notre jihâd et un tournant dans l’histoire de la ummah. Soyez donc à la hauteur de la responsabilité et vous êtes, par la permission d’Allah, les plus aptes à porter cette charge. Prenez vos provisions, mais la meilleure des provisions est la piété, et implorez l’aide d’Allah sans faiblir. Rattachez votre cœur aux Très Haut, au Tout Miséricordieux et demandez-Lui Son aide et Son soutien, car Il est proche, répond à l’angoissé quand il L’invoque, enlève le mal et suffit à Ses serviteurs. C’est Lui qui a sauvé Ibrâhîm du feu, qui a ouvert la mer pour Mûsâ, qui a corrigé Son serviteur Yûnus avec miséricorde et grâce et qui a secouru Son serviteur Muḥammad  en jetant l’effroi dans le cœur des mécréants sur une distance d’un mois de marche. Soyez donc endurants, fermes et placez votre confiance en Allah. {Ô les croyants ! Soyez endurants. Incitez-vous à l’endurance. Luttez constamment (contre l’ennemi) et craignez Allah, afin que vous réussissiez !} [Âl ‘Imrân : 200] Et méditez la parole de votre Seigneur : {Et quiconque craint Allah, Il Lui donnera une issue favorable, 3. et lui accordera Ses dons par [des moyens] sur lesquels il ne comptait pas. Et quiconque place sa confiance en Allah, Il [Allah] lui suffit. Allah atteint ce qu’Il Se propose, et Allah a assigné une mesure à chaque chose.} [aṭ-Ṭalâq : 3] Ô soldats du Califat, ô défenseurs de l’honneur et vengeurs de leur religion et de leur ummah, nous ne vous avons connus que comme des braves sauveurs, des maîtres glorieux, dignes dans la défense et endurant dans la confrontation. Accomplissez donc la promesse de secours, de victoire et de suprématie que votre Seigneur vous a faite. Préparez votre âme au plus grand effet et à la plus dure peine. Il ne s’agit que de mourir ou d’être tué une seule fois, puis c’est l’honneur sans fin. Prenez garde à ne céder

aucune parcelle sans la transformer en enfer pour les mécréants criminels. Tendez-leur des embuscades dans les maisons, les allées et les routes. Piégez les ponts à l’explosif et lancez raids après raids, capturezles, assiégez-les et guettez-les dans toute embuscade. Ô hommes de l’État Islamique à Baghdâd, Nord et Sud, à Kirkûk, à Salâhuddîn, à Diyâlâ, à Fallûjah et à alAnbâr, faites encore plus d’efforts et rendez la monnaie de leur pièce aux ennemis d’Allah parmi les rafidites impurs et les apostats affiliés au sunnisme. Faites-leur goûter la coupe de l’amertume et du poison mortel. Vous êtes les hommes de la guerre et les destructeurs de l’ennemi. Demandez à Allah la droiture et placez votre confiance en Lui, car toute l’affaire est entre Ses mains. Ô soldats du Califat au Khurâsân, au Yémen, au Sinaï, en Libye, en Afrique de l’Ouest et partout dans le monde, vous êtes toujours, par la grâce d’Allah, le meilleur soutien pour votre État. Poursuivez donc votre campagne contre les ennemis d’Allah mécréants et criminels ainsi que contre leurs agents apostats. Sachez que lorsque vous embrasez la guerre contre eux, vous repoussez l’agression des nations de la mécréance contre la terre de l’Islam en Irak et au Châm, et vous mettez en déroute leurs alliés et leur mobilisation. Ô muwaḥḥidîn sincères en Amérique, en Russie, en Europe, ô partisans du Califat, ô vous qui avez tant désiré vous élancer et qui êtes, aujourd’hui, parmi les idolâtres, empressez-vous sérieusement et agissez sincèrement. Sachez que notre guerre contre cet ennemi est une guerre totale et ses intérêts sont faciles à atteindre, alors occupez-les chez eux pour les détourner de votre Califat et de la terre de l’Islam. Rappelez-vous la parole de votre prophète  : « Jamais le mécréant et celui qui l’a tué ne seront réunis en Enfer. » [Rapporté par Muslim] Ô Allah, maudits les mécréants qui obstruent Ton sentier, démentent Tes messagers et combattent Tes alliés. Ô Allah, sème la division dans leurs rangs, jette l’inimitié et la haine entre eux, fais trembler leurs pieds et fais s’abattre contre eux Ta force que Tu ne relèves pas contre les criminels. Ô Allah, secours Ta religion et Tes soldats, élève Ta parole et Ta bannière, ô Dieu de la vérité. Nulle force ni puissance en dehors d’Allah et la louange est à Allah, le Seigneur des mondes.

35

Les adeptes des fausses prédications se construisent des fondements corrompus sur lesquels ils bâtissent leurs théories et leurs croyances, mais très rapidement ils s’aperçoivent que leurs théories ne tiennent pas sur leurs fondements. Alors, ils n’ont d’autre solution que de renforcer leurs fondements en y ajoutant encore plus d’innovations et d’égarements pour qu’ils puissent supporter leurs théories. De même, ils réorganisent leurs théories afin que leur édifice finisse par avoir un certain équilibre. C’est ainsi qu’ils continuent de construire leur religion jusqu’à arriver à l’étape où il ne leur est plus possible de

36

L’Établissement de l’État Islamique

renforcer leurs fondements ou de raffermir leur édifice, alors ce dernier s’écroule sur eux, perdant ainsi la vie d’ici-bas après avoir perdu celle de l’au-delà. Allah  a dit : {109. Lequel est plus méritant ? Est-ce celui qui a fondé son édifice sur la piété et l’agrément d’Allah, ou bien celui qui a placé les assises de sa construction sur le bord d’une falaise croulante et qui croula avec lui dans le feu de l’Enfer ? Et Allah ne guide pas les gens injustes. 110. La construction qu’ils ont édifiée sera toujours une source de doute dans leurs cœurs, jusqu’à ce que leurs cœurs se déchirent. Et Allah est Omniscient et Sage.} [atTawbah : 109-110]

Il en est ainsi pour la plupart des théories établies par certaines personnes affiliées à l’Islam qui prétendent œuvrer sincèrement à l’établissement de l’État islamique. En effet, ils se sont forgé des fondements corrompus sur lesquels ils ont bâti leurs œuvres, leurs orientations et leurs efforts erronés dont les résultats n’ont pas tardé à contredire les fondements. Ces égarés n’ont alors eu d’autres choix que d’appuyer leurs fondements par plus de mensonges, s’égarant ainsi de plus en plus et détruisant encore plus leur édifice qui finit par ne plus rien à voir avec l’Islam.

alors qu’il reposait contre ma poitrine [ou elle dit : ‘‘sur mes cuisses’’] ? Il demanda alors la bassine d’eau et il s’affaissa sur mes cuisses sans que je me rende compte qu’il était mort. Quand donc l’a-t-il recommandé ? » De même, il y avait consensus parmi les compagnons au sujet de l’allégeance à Abû Bakr, ‘Umar et ‘Uthmân  et aucun de ceux qu’ils prétendent avoir été recommandés – à savoir ‘Alî Ibn Abî Ṭâlib et ses deux fils al-Ḥasan et al-Ḥusayn  n’est sorti de ce consensus. Et il existe beaucoup d’autres preuves qui détruisent ce mensonge de la recommandation.

En étudiant les différentes méthodologies dans l’établissement de l’État islamique, entre les adeptes de la méthodologie prophétique et les adeptes des voies de l’égarement, nous sommes donc contraints de marquer longuement l’arrêt sur l’expérience des rafidites duodécimains qui les a conduits à forger, de leurs mains et de leurs bouches, une nouvelle religion. Une religion qui n’a aucun lien avec l’Islam si ce n’est comme le lien qu’ont le judaïsme et le christianisme avec la religion d’Ibrâhîm . Il est intéressant de commencer par étudier cette expérience qui s’étend sur onze siècles, faisant d’elle la plus longue et la plus claire pour montrer l’ampleur de la déviation causée par le fait de construire sur un fondement corrompu pour établir l’État islamique et protéger l’Islam des innovations et des égarements.

Parmi les choses qui contredisent aussi cette prétendue recommandation, il y a la dispute qui eut lieu entre ses différents adeptes chez les rafidites et autres qui prétendent soutenir la famille du prophète . Chacun prétendait que l’imamat revenait à un membre différent de la famille prophétique et particulièrement après la mort de ‘Alî . Certains disaient qu’il revenait à al-‘Abbâs Ibn ‘Abd al-Muṭṭalib, d’autres à al-Ḥasan Ibn ‘Alî, d’autres encore à al-Ḥusayn Ibn ‘Alî, ou à Muḥammad Ibn ‘Alî (Ibn al-Ḥanafiyah) et même aux fils de Ja’far Ibn Abî Ṭâlib. À chaque fois que l’un de ceux-ci mourait, cela ne faisait qu’augmenter leur division et leurs ambiguïtés. Si l’un d’entre eux faisait réellement l’objet d’un texte religieux ou d’une recommandation, ils auraient pu confirmer que c’est bien à lui que revenait l’imamat, mais très souvent ils ne trouvaient rien pour polémiquer contre leurs rivaux si ce n’est des prétendus miracles et autres récits mensongers. Par exemple, les rafidites ont mentionné que l’imamat revenait à ‘Alî Ibn al-Ḥusayn plutôt qu’à son frère Zayd Ibn al-Ḥusayn en prétendant que les pierres et les arbres avaient fait allégeance au premier !

LA BASE DE LEUR PRÉDICATION : UN PRÉTENDU TEXTE RELIGIEUX SUR L’IMAMAT Les rafidites idolâtres prétendent que la base de leur prédication remonte au vivant du prophète  et sa recommandation stipulant que le califat et l’imamat reviennent à ‘Alî Ibn Abî Ṭâlib  et à ses fils après lui. Cependant, ils n’ont aucune preuve au sujet de cette recommandation en dehors d’interprétations fausses qu’ils font des textes du Livre et de la sunnah. Plutôt, les preuves authentiques contredisent ce qu’ils prétendent. Parmi elles, on trouve la parole de ‘Umar  qui dit : « Si je ne désigne personne pour me succéder, eh bien le messager d’Allah  n’a désigné personne pour lui succéder. Et si je désigne quelqu’un pour me succéder, eh bien Abû Bakr a désigné quelqu’un pour lui succéder. » [Rapporté par Muslim] Cela prouve donc que le prophète  ne désigna pas ‘Alî pour lui succéder ni aucun autre des compagnons . Al-Bukhârî rapporte qu’al-Aswad dit : « Ils ont mentionné devant ‘Â`ichah que ‘Alî  avait été recommandé. Elle dit alors : ‘‘Quand l’a-t-il recommandé

LA SOURCE DE L’ÉGAREMENT DES RAFIDITES : LEUR PRÉTENTION SELON LAQUELLE LEURS IMAMS SONT INFAILLIBLES Nous pouvons résumer le fondement sur lequel s’est construite la religion des rafidites et sur lequel ils ont bâti tous leurs égarements et leurs déviations, jusqu’à nos jours, par leur croyance qu’il n’est permis d’établir l’État islamique qu’en présence à sa tête d’un imam auquel ils ont posé des conditions sans preuve d’Allah. Les plus importantes de ces conditions sont : le fait qu’il soit préservé de tout ce qui peut nuire à sa réputation apparente et intérieure, savant de toute chose et même de l’invisible, mentionné par l’ordre d’Allah  et que la religion des gens ne peut être droite sans cet imam. S’ils croient en leurs imams et leurs attributs, leur obéissent

37

Les porcs rafidites se vautrent dans la boue dans tout ce qu’ils ordonnent, alors ils seront dans la droiture et leur État sera sur la méthodologie prophétique. Il ne leur suffit pas de croire qu’il est possible que l’imam ait ces attributs, mais il faut en plus croire qu’il est le seul dans l’humanité à les posséder, sans égal ni semblable, et celui qui lui dispute l’un de ces attributs est un ṭâghût. Quant à celui qui donne l’un de ces attributs à autre que l’imam, ils considèrent qu’il a donné un associé à Allah . Ce fondement corrompu provient du fait qu’ils disent que l’imam doit être obéi et suivi comme on obéit et suit le prophète . C’est pourquoi il ne peut être comme le commun des musulmans qui peut ignorer, se tromper ou oublier. Au contraire, il doit connaître tout ce qu’il veut, être à l’abri de toute erreur, de tout oubli ou de toute passion afin de ne pas être obéi dans un péché ni être suivi dans un égarement. De même, il ne peut avoir d’égal qui peut lui disputer le pouvoir, sans quoi ce serait la discorde, et il ne peut pas avoir d’égal dans la science qui peut diverger de son avis, sans quoi ce serait la division. Du fait que ces attributs qu’ils ont conditionnés sont des qualités intérieures que personne ne peut voir, il leur est paru obligatoire que le choix de cet imam doive être fait par Allah , comme Il choisit les prophètes, car il est le seul à connaître les cœurs. Ils sont allés encore plus loin en rendant cela obligatoire pour Allah , car s’Il ne leur choisit pas cet imam, Il aura été injuste envers eux dans le cas où Il les châtierait puisque la preuve ne leur est pas établie en absence de l’imam qui occupe la place du messager d’Allah. Allah est bien au-dessus de ce qu’ils disent. C’est pourquoi ils parlent de celui qu’ils considèrent comme imam en le qualifiant de « preuve », c’est-à-dire que c’est par lui que

38

L’Établissement de l’État Islamique

la preuve est établie aux gens et que celui qui lui désobéit mérite le châtiment d’Allah . Ce choix se fait par le texte religieux dont ils prétendent qu’il a désigné ‘Alî  et ses fils après lui. LE TAWHÎD DE L’OBÉISSANCE CONTREDIT LA THÉORIE DE L’INFAILLIBILITÉ Leur fondement corrompu concernant l’infaillibilité des imams provient de leur égarement dans le sujet de l’obéissance à l’imam. Allah  a conditionné l’obéissance aux imams et aux émirs par l’obéissance à Allah et à Son messager. Il n’y a donc pas d’égalité entre ces deux obéissances. Lorsque l’ordre de l’émir est dans le convenable, alors lui obéir relève de l’obéissance à Allah , et lorsque l’obéissance à l’émir s’oppose à l’obéissance d’Allah, alors il est obligatoire de désobéir à l’émir. Allah  a rendu obligatoire l’obéissance aux détenteurs de l’autorité, mais Il a ordonné de s’en remettre à Allah et à Son messager en cas de dispute, c’est-à-dire au Livre et à la sunnah, afin de s’assurer que l’obéissance à l’émir est une obéissance à Allah. Il dit : {Ô les croyants ! Obéissez à Allah, et obéissez au messager et à ceux d’entre vous qui détiennent le commandement. Puis, si vous vous disputez en quoi que ce soit, renvoyez-le à Allah et au Messager, si vous croyez en Allah et au Jour dernier. Ce sera bien mieux et de meilleure interprétation (et aboutissement).} [an-Nisâ` : 59] Quant au prophète , il a dit : « Celui qui m’a obéi a obéi à Allah et celui qui m’a désobéi a désobéi à Allah. Et celui qui a obéi à l’émir que j’ai désigné m’a obéi et celui qui a désobéi à l’émir que j’ai désigné m’a désobéi. » [Rapporté par Muslim] De plus, il n’est pas raisonnable que l’obéissance à l’émir que le prophète  a désigné soit dans ce qui contredit les ordres du prophète

lui-même, tout comme ce n’est pas une condition pour l’imam d’être infaillible. Le messager d’Allah  a dit : « Nulle obéissance dans le péché, car l’obéissance est dans ce qui est convenable. »

entre leur fondement selon lequel la recommandation doit nécessairement se réaliser et la mort de celui qui fut recommandé par son père. La tromperie fut ainsi dévoilée à une partie des gens qui se rendirent compte du mensonge de cette théorie et qu’il était inconcevable qu’Allah  stipule qu’un homme doit être l’imam, puis le fasse mourir avant qu’il ne le devienne. D’autres restèrent sur ce fondement corrompu en y ajoutant des innovations encore plus perverties.

De cette manière, il n’est plus nécessaire que l’imam soit infaillible, tant que l’obéissance à cet imam et son suivi sont conditionnés par l’obéissance à Allah  et le suivi de Son messager . Telle est la méthodologie des gens de la sunnah et du Les rafidites sont une maladie qui n’a que l’épée pour remède groupe depuis l’époque du messager  jusqu’à ce qu’Allah hérite la terre et tout ce qui s’y trouve. Obéir aux détenteurs de l’autorité des musulmans est obligatoire dans le convenable, tant qu’ils sont musulmans. Quant à leur injustice et leur perversion, au cas où elles existeraient, elles n’empêchent pas de leur donner leur droit en leur obéissant dans ce qui ne constitue pas une désobéissance à Allah.

RENFORCER LE FONDEMENT CORROMPU PAR DES ÉGAREMENTS ET DE NOUVELLES INNOVATIONS Se basant sur leur fondement corrompu selon lequel il n’est pas permis que la terre soit dépourvue d’un imam infaillible qui prend la place de son prédécesseur, et que ce même prédécesseur doit obligatoirement désigné, de son vivant, son successeur infaillible parmi ses fils, les rafidites se sont retrouvés face à plusieurs obstacles. Ces obstacles ont contraint certains à revenir sur ce fondement corrompu tandis que d’autres ont préféré dévier encore plus afin de préserver ce fondement qui est devenu, pour eux, le fondement de toute leur religion, non pas uniquement dans le sujet de l’imamat. Nous pouvons mentionner quelques exemples de ces obstacles. Du vivant de Ja’far Ibn Muḥammad Ibn ‘Alî Ibn alḤusayn Ibn ‘Alî Ibn Abî Ṭâlib, ils prétendirent qu’il avait désigné son fils Ismâ’îl après lui, mais lorsqu’Ismâ’îl mourut du vivant de son père, une contradiction apparut

Ainsi, certains commencèrent à dire que l’imamat d’Ismâ’îl était toujours valable et qu’il n’était pas mort ou alors qu’il était revenu à la vie après sa mort. Ils prétendirent encore que leur imam Ja’far (qu’ils surnomment « le véridique ») avait inventé l’histoire de la mort de son fils par dissimulation pour le protéger de ses ennemis et qu’il était caché des gens. C’est d’eux que naquit la secte ésotérique ismaélite qui existe encore de nos jours, terminant ainsi la série du prétendu imamat avec Ismâ’il. C’est de là qu’est apparue l’innovation de la foi en la disparition et en la vie continuelle. D’autres gens se sont mis à mentir sur Allah  en prétendant qu’Il pouvait changer Sa parole en désignant un nouvel imam après avoir désigné un premier imam. Ils ont nommé ce mensonge et cette innovation le dogme de l’apparition qui signifie qu’il est apparu à Allah  que l’imamat doit être confié à un autre après qu’Il l’a déjà confié à un individu. Qu’Allah les anéantisse ! Comment s’écartent-ils (de la vérité) ? Les mousaouites ont ainsi transféré l’imamat d’Ismâ’îl Ibn Ja’far (décédé) à son frère

39

Un rituel déviant des idolâtres rafidites Mûsâ Ibn Ja’far (qu’ils surnomment al-Kâẓim) afin de préserver leur théorie et leur fondement qui étaient remis en cause. CONFIRMER LA THÉORIE PAR DES MENSONGES Lorsque Ja’far Ibn Muḥammad  mourut, les extrémistes rafidites furent très embarrassés par l’absence de texte stipulant l’imam après lui. Ils évoquèrent alors l’imamat de son plus grand fils ‘Abdullah (qu’ils surnomment al-Afṭaḥ), puis une partie d’entre eux renièrent son imamat lorsqu’ils virent qu’il contredisait leur parole. Ils l’accusèrent de perversion et rejoignirent le camp de ceux qui prétendaient l’imamat de son frère Mûsâ Ibn Ja’far. Quant à ceux qui croyaient en l’imamat de ‘Abdullah Ibn Ja’far, ils se retrouvèrent face à un nouvel obstacle lorsqu’il mourut sans laisser de descendance qui puisse lui succéder comme imam après lui. Une partie d’entre eux revint alors de cette fable de la recommandation tandis que d’autres s’égarèrent encore plus en mentant sur leur imam et en prétendant qu’il eut un enfant caché. Ils reprirent ainsi la parole des extrémistes au sujet d’Ismâ’îl Ibn Ja’far et le dogme de la disparition s’ancra en eux. Ils dévièrent encore plus en faisant allégeance à une personne absente qui n’est jamais née, créant ainsi la théorie des imams inexistants. Quant à ceux qui croyaient en l’imamat de Mûsâ Ibn Ja’far, ils tombèrent une fois de plus dans l’embarras lorsqu’il

40

L’Établissement de l’État Islamique

mourut en prison sans avoir laissé de recommandation après lui. Voulant préserver leur fondement corrompu, ils inventèrent encore plus de mensonges. Certains nièrent sa mort et dirent qu’il était toujours vivant, mais absent : ils furent appelés les Wâqifiyah. D’autres crurent en sa mort et firent le choix de l’imamat de son fils ‘Alî Ibn Mûsâ (qu’ils surnommèrent ar-Riḍâ). Les Wâqifiyah devinrent ennemis de ‘Alî Ibn Mûsâ qu’ils accusèrent d’avoir menti sur la mort de son père. LEURS IMAMS ANNULENT LE FONDEMENT DE LA THÉORIE Quant à ceux qui reconnaissaient l’imamat de ‘Alî Ibn Mûsâ, il les fit lui-même tomber dans une grande contradiction avec leur fondement corrompu en faisant allégeance à al-Ma`mûn Ibn Hârûn ar-Rachîd. Il a ainsi avancé une nouvelle preuve du mensonge des théories de la recommandation, de l’infaillibilité et autres puisqu’il est inconcevable que l’imam infaillible désigné par Allah fasse allégeance à un homme qui a usurpé le pouvoir et qui n’est pas reconnu pour sa religion ni pour sa science. Soit ils obéissent à leur imam dont ils prétendent l’infaillibilité en prenant pour imam al-Ma`mûn, les menant à contredire leur croyance au texte qui désigne l’imam. Soit ils le contredisent et sortent contre son autorité, les menant à détruire toute leur religion puisque cela remettrait en cause l’infaillibilité de leur imam. Face à ces deux options, ils ne leur restaient plus que la possibilité d’utiliser le dogme de l’apparition selon lequel

Allah aurait changé d’avis comme ils firent à chaque nouveau mensonge. LA POSSIBILITÉ QUE L’IMAM SOIT UN ENFANT OU INEXISTANT Très rapidement, un nouveau malheur vint les atteindre avec la mort de ‘Alî Ibn Mûsâ, contraignant les rafidites à rendre possible l’imamat des enfants comme Muḥammad Ibn ‘Ali Ibn Mûsâ (qu’ils surnomment al-Jawwâd) qui avait sept ans lorsque son père ‘Alî Ibn Mûsâ (ar-Riḍâ) mourut au Khurâsân. Une partie des rafidites fit alors allégeance à son oncle Aḥmad Ibn Mûsâ et une autre partie annula l’imamat de ‘Alî Ibn Mûsâ car il n’avait pas recommandé d’imam après lui et aucun imam ne le lava après sa mort. D’autres firent allégeance à Muḥammad Ibn al-Qâsim Ibn ‘Umar Ibn ‘Alî Ibn al-Ḥusayn et d’autres encore firent allégeance à Muḥammad Ibn ‘Alî al-Jawwâd en prétendant que son imamat était valable en raison de sa connaissance de l’invisible. Ils prétendirent qu’il partit de Médine vers le Khurâsân pour laver son père décédé et qu’il revint en quelques instants ainsi que d’autres pseudo miracles. Le problème se répéta ensuite avec la mort de Muḥammad alJawwâd à l’âge de vingt-cinq ans, laissant derrière lui deux fils en bas âge : ‘Alî al-Hâdî et Mûsâ. Il leur désigna également un tuteur pour leur argent jusqu’à ce qu’ils atteignent l’âge adulte. Cela poussa les rafidites à se demander comment il était possible de confier à un enfant le commandement de la ummah alors que son père infaillible ne lui fit pas confiance pour gérer son argent personnel. Ensuite, une partie d’entre eux sortit contre l’autorité de ‘Alî al-Hâdî Ibn Muḥammad al-Jawwâd lorsque le fils (Muḥammad Ibn ‘Alî) de ce dernier qu’il aurait désigné comme son successeur mourut de son vivant, le contraignant à recommander son autre fils al-Ḥasan al‘Askarî. Une autre partie des rafidites se cramponna à l’imamat de Muḥammad Ibn ‘Alî al-Hâdî en niant sa mort pour ne pas contredire leur dogme de la recommandation qui est une condition pour le transfert de l’imamat. Quant aux autres, ils firent allégeance à al-Ḥasan al-‘Askarî en se basant sur le dogme de l’apparition qui est bien connu chez eux. Puis, le coup fatal pour eux vint avec la mort d’alḤasan al-‘Askarî Ibn ‘Alî al-Hâdî sans qu’il ne laisse de descendance. Les extrémistes rafidites n’eurent d’autres choix que de revenir au subterfuge de leurs frères (alAfṭaḥiyah) en attribuant al-Ḥasan un fils à qui ne vit jamais le jour et en l’appelant Muḥammad al-Mahdî,

permettant ainsi aux rafidites de compléter leur série de douze imams. Ils prétendirent qu’il avait disparu dans une galerie souterraine à Samarra par crainte de ses ennemis alors qu’il était enfant et qu’il apparaitra une fois le danger parti. Et depuis cette prétendue disparition, il y a de cela environ 1200 ans, les rafidites attendent la sortie de cet imam inventé qui établira l’État islamique sur la base de leur fondement corrompu : l’imamat de l’infaillible. UNE RELIGION INVENTÉE SUR UN FONDEMENT CORROMPU En suivant le parcours de ces égarés qu’Allah a divisés, depuis leur sortie du groupe des musulmans et leur division en dizaines de sectes dont chacune d’entre elles maudit l’autre et l’excommunie, nous voyons qu’ils créèrent leur fondement corrompu et leur fausse théorie afin de justifier leur rejet des califes des musulmans et des émirs des croyants depuis l’époque d’Abû Bakr aṣṢiddîq jusqu’à l’arrivée de l’Heure. En effet, personne ne peut remplir leurs conditions d’infaillibilité, de recommandation et de miracles hormis ceux à qui ils attribuent cela mensongèrement. De plus, ils n’acceptent qu’un imam qui suit leurs passions comme nous l’avons vu avec leurs nombreuses révoltes contre ceux qu’ils considéraient imams lorsque ces derniers contredirent leurs règles ou qu’ils se trouvèrent dans des situations remettant en cause leurs fondements. Ainsi, les rafidites eurent très souvent recours aux ajouts dans leur religion afin que leur édifice ne s’effondre pas. Ils ajoutèrent la croyance en la recommandation ainsi que le dogme de l’apparition et d’autres fables sans parler des textes du Coran et de la sunnah qu’ils falsifièrent. Ils furent également contraints d’inventer des récits fabuleux comme la disparition pendant des siècles, le retour après cette disparition, l’invention d’enfants, l’imamat des enfants et autres. Nous verrons, dans le prochain article de cette série, comment les rafidites inventèrent la majeure partie de leur religion au cours de la période de disparition qui suivit la mort d’al-Ḥasan al-‘Askari lorsqu’ils prétendirent la disparition de son fils inventé Muḥammad al-Mahdî. Nous verrons également comment ils ajoutèrent de nouveaux égarements dans la religion au cours de ces longs siècles pour arriver à leur État idolâtre qu’ils ont établi en Iran et qu’ils essayent d’étendre au monde entier, prétendant ainsi préparer l’apparition de leur Mahdî après que les causes de sa disparition telles que la présence des ennemis et le peu d’adeptes auront disparu.

41

Avec la continuité de la guerre menée par les soldats du Califat contre les forces de la mécréance, nous jetons un coup d’œil rapide sur quelques-unes des récentes opérations exécutées par les mujâhidîn. Des opérations qui ont permis d’étendre l’autorité du Califat ou de terroriser, d’anéantir ou d’humilier les ennemis d’Allah. Tout en sachant que ces opérations ne sont qu’un aperçu des très nombreuses opérations menées par l’État Islamique sur différents fronts, en Orient et en Occident, au cours des dernières semaines.

des militaires, au sud de Baghdâd, dans le district d’arRachîd. Il a ainsi pu déclencher son véhicule piégé au milieu d’eux, tuant et blessant pas moins de 100 apostats et détruisant des dizaines de véhicules. Le 7 du mois de Rajab, le frère istichhâdî Abû Dhar al‘Irâqî  a réussi à s’infiltrer dans une assise funeste de la mobilisation populaire dans la zone d’Iskandariyah, à Babel, où il a déclenché son gilet explosif, tuant et blessant des dizaines d’entre eux. DANS LA WILÂYAH DE RAQQAH

DANS LA WILÂYAH DU SUD DE BAGHDÂD Le 2 du mois de Rajab, le frère istichhâdî Abû ‘Azzâm al-‘Irâqî  s’est élancé avec un camion rempli de plusieurs tonnes d’explosifs vers un attroupement de rafidites idolâtres comprenant des forces de sécurité et

42

Opérations Militaires et Secrètes

Le 4 du mois de Rajab, plusieurs inghimâsiyîn se sont élancés vers les positions des apostats du PKK dans les campagnes Est et Ouest de la wilâyah. Le premier détachement a attaqué leurs positions sur 3 villages dans la campagne Est et a pu tuer plus de 35 apostats. Un autre

groupe a attaqué les positions des apostats près de la base aérienne de Tabqah et a pu tuer 30 apostats en plus d’avoir détruit un bulldozer et 4 véhicules militaires, prenant aussi en butin un pickup équipé d’une mitrailleuse. Le 7 du mois de Rajab, les soldats du Califat ont tué plus de 40 apostats du PKK dans 3 attaques martyres, avec 2 voitures et une moto piégées, à Jazirah alBû Ḥamîd, à l’est de Raqqah. EN ASIE DE L’EST Le 4 du mois de Rajab, les soldats du Califat ont pris pour cible un véhicule militaire de Abû Khattâb ach-Châmî , l’un des inghimâsiyîn qui se sont infiltrés à Tikrit l’armée philippine croisée avec un IED, dans la zone de Mamasapano, au sud de la ville de tués et plusieurs autres blessés. De plus, 30 casernes Cotabato, tuant 6 soldats et en blessant plusieurs autres. ont été détruites, un hélicoptère touché, un drone de reconnaissance abattu et 3 véhicules ainsi que plusieurs DANS LA WILÂYAH DE SALÂHUDDÎN armes et munitions pris en butin. Le second axe était sur la route de Bayjî – Hadîthah : une attaque a été lancée, Le 8 du mois de Rajab, 7 inghimâsiyîn ont fait accompagnée de deux opérations martyres avec des allégeance à la mort et sont parvenus à ouvrir une brèche véhicules piégés prenant pour cible les rassemblements à l’intérieur des fortifications des apostats pour atteindre d’apostats. L’attaque et les deux opérations martyres ont le centre de Tikrit. Des affrontements ont eu lieu contre ainsi fait plus de 15 apostats tués et blessés, 17 casernes les éléments du QG des forces d’urgence dans la ville, et plusieurs véhicules détruits ainsi que plusieurs autres tuant ceux à l’intérieur et brûlant 2 véhicules militaires. endommagés. Ils ont, ensuite, atteint la maison du directeur du contreterrorisme, l’apostat Khâlid Muḥammad Kassâr alEN RUSSIE Jamîlî, le tuant lui et son fils. Puis, ils se sont rendus dans les bâtiments des apostats où des affrontements Les soldats du Califat ont tué 2 policiers russes et ont eu lieu jusqu’à épuisement de leurs munitions et, blessés 3 membres de la garde nationale russe dans deux par la suite, ils ont déclenché leur gilet piégé sur eux. attaques dans la ville d’Astrakhan. Une le 7 du mois de L’opération bénie s’est terminée avec plus de 31 apostats Rajab et une autre deux jours plus tard, le 9 du mois de morts, dont 6 officiers, et plus de 40 autres blessés. Rajab. Le 9 du mois de Rajab, les soldats du Califat ont effectué une attaque sur les positions de l’armée et des milices rafidites sur deux axes au nord de la ville de Bayjî. Le premier axe était sur les ponts d’Asmidah et de Makhâzîn et des villages voisins : des affrontements ont eu lieu durant un long moment et ont été accompagnés par des opérations martyres avec des véhicules piégés qui ont ciblé un rassemblement d’apostats. 16 véhicules et 2 tanks Abrams ont été détruits, plus de 30 apostats

Le 24 du mois de Rajab, plusieurs soldats de l’État Islamique ont attaqué un poste du FSB dans la ville de Khabarovsk, dans l’est de la Russie, et ont pu tuer 3 éléments et en blesser plusieurs autres. À MISR Le 12 du mois de Rajab, Abû al-Barâ` al-Miṣrî  s’est élancé vers un rassemblement des croisés dans la

43

Les résultats de l’attaque de Paris cathédrale Saint Marc de la ville d’Alexandrie où il a déclenché son gilet explosif, tuant et blessant des dizaines d’entre eux. Pendant ce temps, le frère istichhâdî Abû Isḥâq al-Miṣrî  a déclenché son gilet piégé sur un autre rassemblement dans l’église Saint George à Tanta, tuant et blessant plusieurs d’entre eux. Les deux opérations bénies ont permis de tuer plus de 50 croisés et d’en blesser 140. DANS LA WILÂYAH DU KHURÂSÂN Le 11 du mois de Rajab, 10 inghimâsiyîn du Califat se sont élancés vers un convoi de l’armée américaine croisée et de l’armée apostate afghane qui avançait dans la zone de Chadal, au Nangarhar. De violents affrontements ont eu lieu durant lesquels plusieurs croisés ont été tués ainsi que pas moins de 15 apostats. Trois des inghimâsiyîn sont tombés martyrs  et les sept autres ont pu regagner leurs positions sains et saufs. DANS LA WILÂYAH DE DIJLAH Le 19 du mois de Rajab, 8 soldats du Califat ont effectué une attaque inghimâsî sur les casernes des peshmergas dans le village de Kahf, à l’ouest de Makhmûr. Des affrontements ont eu lieu, menant à la mort du commandant du régiment et 17 autres apostats, dont 3 officiers de divers grades. Deux mujâhidîn sont tombés martyrs  et les autres ont pu retourner sains et saufs à leurs positions. DANS LA WILÂYAH DE NINIVE Le 19 du mois de Rajab, les soldats du Califat ont

44

Opérations Militaires et Secrètes

engagé de violents affrontements avec la police fédérale rafidite aux abords de la zone de Ra`s al-Jâddah, à l’ouest de Mossoul. Ils sont ainsi parvenus à en tuer 9 et à en blesser 10 autres, ainsi qu’à endommager 2 Hummer et un bulldozer. Pendant ce temps, le frère istichhâdî Abû az-Zubayr al-‘Irâqî  a déclenché son véhicule piégé sur un rassemblement des milices SWAT rafidites aux abords de Tanak, à l’ouest de Mossoul. Il a détruit un tank Abrams et un bulldozer, et il a tué et blessé plusieurs apostats. Les soldats du Califat ont aussi engagé des affrontements avec la police fédérale radifite aux abords de la zone de Machâhidah, à l’ouest de Mossoul. Ils ont pu tuer 10 d’entre eux, dont 2 officiers, endommager un véhicule et abattre un avion de reconnaissance. Pendant ce temps, la cellule de soutien d’artillerie a bombardé un attroupement des milices SWAT rafidites à la périphérie d’Abâr, à l’ouest de Mossoul, tuant ainsi plus de 35 éléments et en blessant plusieurs autres. En outre, une cellule de tireurs d’élite a tué 12 éléments de l’armée rafidite et de ses milices aux abords des zones de Bâb atṬawb, de Ra`s al-Jâddah, de la rue de la corniche et dans le village de Rayḥâniyah al-‘Ulyâ`, à l’ouest de Mossoul. EN FRANCE Le 23 du mois de Rajab, le frère Abû Yûsuf alFiransi  (qui, pour des raisons de sécurité, portait le nom de code al-Baljîkî auprès de son officier traitant), muni d’une kalachnikov, a effectué une attaque contre un groupe de policiers croisés, sur l’avenue des Champs-Élysées, dans le centre de Paris, tuant un d’entre eux et en blessant deux autres grièvement.

Au Nom d’Allah le Tout Miséricordieux, le Très Miséricordieux

Louange à Allah, Seigneur des mondes. Que la prière et la paix soient sur l’imam des mujâhidîn, notre prophète Muḥammad, sur sa famille ainsi que tous ses compagnons. Allah  a dit : {Et dis à Mes serviteurs d’exprimer les meilleures paroles, car le diable sème la discorde parmi eux. Le diable est certes, pour l’homme, un ennemi déclaré.} [al-Isrâ` : 53] Ces derniers temps, une affaire s’est propagée, menant à la divergence concernant certaines questions au sujet desquelles les cœurs et les langues se sont disputés. Cela mena ainsi à la discorde entre les opposants ne partageant pas le même avis. Ceci entre dans les sujets que nous n’avons jamais pris à la légère et concernant lesquels le messager d’Allah  nous a mis en garde en disant qu’elle rase la religion. Il dit : « Certes, la discorde entre les gens est celle qui rase. » Nous nous sommes arrêtés sur l’origine de la question sujette à divergence et qui concerne le jugement relatif à celui qui s’abstient d’excommunier les associateurs affiliés à l’Islam ainsi que les

46

Communiqué Important

sujets qui en découlent. Nous sommes arrivés à la conclusion que la question est disputée entre deux avis qui ont dévié de l’avis correct entre exagération et laxisme. Dans ce qui suit, nous détaillerons les deux avis et nous exposerons ce que nous considérons être la vérité, par la permission d’Allah.

LE PREMIER AVIS : Celui qui s’abstient d’excommunier les associateurs (qui adorent autre qu’Allah) affiliés à l’Islam, il est associateur au même titre qu’eux, car le fait de les excommunier fait partie du fondement de la religion. Ainsi, celui qui s’abstient de les excommunier est comme celui qui a adoré autre qu’Allah et il les rejoint dans l’appellation autant que dans le jugement, et ceci de manière absolue.

LE DEUXIÈME AVIS : Le fait d’excommunier les associateurs ne fait pas partie directement du fondement de la religion mais il entre dans ses implications. Par conséquent, celui qui s’abstient d’excommunier les associateurs affiliés à l’Islam ne mécroit pas jusqu’à ce que la preuve lui soit établie, que son ambiguïté soit levée

et que sa mauvaise interprétation disparaisse. Ce qui est visé par le « fondement de la religion » [aṣl ad-dîn], dans les deux avis, c’est ce par quoi le tawḥîd est affirmé avant que la preuve du message prophétique ne soit établie. APRÈS AVOIR REVU CE QUI A ÉTÉ DIT, NOUS DISONS EN RECHERCHANT L’AIDE D’ALLAH : 1. Le premier avis contient une signification nulle puisque le l’association majeure [ach-chirk alakbar] a une réalité et une description qui, dans le cas où elles sont réalisées chez individu, alors le nom d’associateur [muchrik] lui est attribué. Or, si nous mettons absolument au même niveau celui qui s’abstient d’excommunier et celui qui a adoré autre qu’Allah, cela impliquera nécessairement d’excommunier celui qui s’est abstenu, car l’association majeure n’est pas excusée par l’ignorance. Ainsi, selon le premier avis, celui qui s’abstient (d’excommunier l’associateur) est luimême un associateur comme le premier et cela implique que celui qui s’abstient d’excommunier le second est aussi un associateur, et ainsi de suite. Et l’implication de cette compréhension est bien réelle et non illusoire, et elle conduit à cette innovation invalide de l’excommunication par enchaînement. Ceci est une preuve que cet avis est une nouveauté née d’une compréhension erronée des textes et il n’est pas possible de le contrôler. Il est donc rejeté en raison de l’invalidité de son implication. 2. Le second avis contient une signification nulle, car il place l’excommunication des associateurs parmi les questions cachées au sujet desquelles il est impossible d’établir la preuve et d’excommunier celui qui s’abstient tant qu’il subsiste, chez lui, une ambiguïté ou une mauvaise interprétation. Et ceci, en réalité, est une annulation invalide d’un des annulatifs de l’Islam sur lequel les savants sont unanimes. En effet, l’arrivée d’une ambiguïté est un fait exceptionnel qu’il est obligatoire de faire disparaître dans un État islamique qui gouverne par la charia. Quant à faire de ce fait exceptionnel une base sur laquelle on construit les jugements, cela constitue, en réalité, une annulation de ces jugements

et cela contredit le concept de manifestation de la religion. Et ceci est contraire à ce qui a été rapporté des grands imams de la religion et, particulièrement, les imams de la prédication du Najd . 3. Il est interdit d’employer, de cette façon polémique, les termes de aṣl (fondement) et de lâzim (implication) dans la signification de la parole « Il n’y a de divinité digne d’adoration qu’Allah » [lâ ilâha ill Allâh] et de la mécréance au ṭâghût [al-kufr bi aṭ-ṭâghût]. Ceci, car ce sont des termes innovés qui n’apportent aucun intérêt et dont Allah ne nous a pas imposé la connaissance. De plus, l’utilisation de ces termes comporte des implications nulles telles que le fait de sortir du fondement de la religion [aṣl addîn] ce qui a été confirmé par le message prophétique en se basant sur cette définition (comme la foi en la prophétie de Muḥammad ). En outre, cela a conduit à la dispute entre les mujâhidîn au sujet de ce qui entre dans la signification du fondement [aṣl] et ce qui n’en fait pas partie. Or, c’est exactement ce contre quoi nous mettons en garde et que nous tentons d’empêcher, car la divergence dans ce sujet important mènera à qualifier injustement l’opposant d’innovateur [mubtadi’] ou de mécréant [kâfir] (du fait que la divergence porte sur la signification même de la parole du tawḥîd). Et ceci ne saurait être accepté dans l’État Islamique. Le cheikh Sulaymân Ibn ‘Abdillah Ibn Muḥammad Ibn ‘Abd al-Wahhâb  a été interrogé sur une question comparable : « La sixième question : concernant le concept d’alliance et de désaveu, entre-t-il dans la signification de la parole « Il n’y a de divinité digne d’adoration qu’Allah » [lâ ilâha ill Allâh] ou dans ses implications ? La réponse est de dire : Allah est le plus savant. Cependant, il suffit au musulman de savoir qu’Allah lui a imposé de prendre les idolâtres pour ennemi et de ne pas s’allier à eux, tout comme Il lui a imposé d’aimer les croyants et de s’allier à eux. Il a informé que cela fait partie des conditions de la foi et il a nié la foi de celui qui prend pour ami celui qui s’oppose à Allah et à Son messager, fussent-ils leurs pères, leurs fils, leurs frères ou les gens de leur tribu. Quant à savoir si cela fait partie de la signification même de la parole « Il n’y a de

47

divinité digne d’adoration qu’Allah » [lâ ilâha ill Allâh] ou de ses implications, Allah ne nous a pas chargés de rechercher cela. Il nous a seulement chargés de savoir qu’Allah a imposé cela et l’a rendu obligatoire, tout comme il a rendu obligatoire le fait de l’appliquer. Telle est l’obligation et la nécessité à propos de laquelle il n’y a aucun doute. Et pour celui qui sait si cela fait partie de sa signification ou de ses implications, c’est une bonne chose et un surcroît de bien. En revanche, pour celui qui ne le sait pas, il n’a pas été chargé de connaître cela. D’autant plus si la polémique et la dispute à ce sujet mène au mal et à la discorde, à la division entre les croyants qui ont réalisé les obligations de la foi, ont accompli le jihâd pour Allah, ont pris les idolâtres en ennemis et se sont alliés aux musulmans. Dans ce cas, il devient obligatoire de ne pas aborder ce sujet. Voilà ce qui m’est apparu à ce sujet, tout en sachant que la divergence est minime dans le fond et Allah demeure le plus savant. » 4. Il est interdit d’employer la formule « takfîr al-‘âdhir » (L’excommunication de celui qui excuse) pour désigner le statut juridique de celui s’abstient d’excommunier les idolâtres affiliés à l’Islam, car c’est une formule qui n’est pas bien délimitée. Bien que nous disions qu’il n’y a pas d’excuse par l’ignorance dans l’association majeure [ach-chirk al-akbar], l’avis innové de l’excuse par l’ignorance [al-‘udhr bi al-jahl] n’implique pas nécessairement que celui qui excuse s’abstient d’excommunier. En effet, certains excusent par l’ignorance mais excommunient les associateurs, car, pour eux, la preuve par laquelle l’excuse disparaît est déjà établie à leur égard. En conséquence, ils ne s’abstiennent pas d’excommunier. De même, l’abstention d’excommunier les associateurs ne se limite pas à la question de l’excuse par l’ignorance [al-‘udhr bi al-jahl], car il se peut qu’un individu s’abstienne de les excommunier par orgueil, par suivi des passions, ou en se basant sur les textes généraux qui mentionnent les mérites de celui qui dit « Il n’y a de divinité digne d’adoration qu’Allah » [lâ ilâha ill Allâh]. Par conséquent, la formule « takfîr al-‘âdhir » (L’excommunication de celui qui excuse) n’est pas bien délimitée pour parler de celui qui s’abstient

48

Communiqué Important

d’excommunier les associateurs et que les savants ont désigné dans cet annulatif de l’Islam. 5. Celui qui s’abstient d’excommunier les associateurs (affiliés à l’Islam) a commis un acte annulatif de l’Islam au sujet duquel les savants sont unanimes. Sa mécréance repose sur l’établissement de la preuve dans ce sujet, contrairement à celui qui a adoré autre qu’Allah [et dont la mécréance n’est pas conditionnée par l’établissement de la preuve]. L’excommunication des associateurs est un sujet confirmé par des textes manifestes et récurrents dont les gens sont égaux face à leur compréhension. La preuve est établie aux gens, à ce sujet, par le fait que le Coran leur est parvenu, soit réellement [par le fait qu’ils aient réellement un Coran en leur possession], soit dans le sens [par le fait que le Coran soit accessible et répandu]. Allah  a dit : {Dis : « Qu’y a-t-il de plus grand en fait de témoignage ? » Dis : « Allah est témoin entre moi et vous ; et ce Coran m’a été révélé pour que je vous avertisse, par sa voie, vous et tous ceux qu’il atteindra.} [al-An’âm : 19] Le cheikh Muḥammad Ibn ‘Abd al-Wahhâb  a dit : « Et sachez que les preuves de l’excommunication du musulman vertueux, s’il associe à Allah ou s’allie aux associateurs contre les monothéistes même sans associer à Allah, sont trop nombreuses pour être énumérées. Que ce soit celles tirées de la parole d’Allah, de la parole de Son messager ou des propos de tous les savants. » Le cheikh ‘Abd al-Laṭîf Ibn ‘Abdirraḥmân Ibn Hasan  a dit : « Le Livre d’Allah, la sunnah de Son messager et les paroles des savants sont claires, abondantes et manifestes quant à l’excommunication de celui qui invoque autre qu’Allah ou lui demande ce dont Allah seul est capable. Et le Coran tout entier indique cela et le spécifie, même si c’est les moyens et les formes pour l’exposer et attirer l’attention dessus sont divers. » Certains savants de la prédication najdite ont dit : « Celui qui n’excommunie pas les associateurs ne croit pas au Coran, car le Coran a certes excommunié les associateurs et a ordonné de les excommunier, les prendre en ennemis et de les combattre. » Cependant, il peut survenir que cette question devienne dissimulée dans le cas de certains associateurs affiliés à l’Islam, en raison de la l’ignorance, de la faiblesse de la prédication et de la diffusion des ambiguïtés. A ce moment, la preuve

est établie par l’exposition des textes clairs prouvant la mécréance de ces associateurs. S’il s’abstient après l’exposition, il est alors mécréant. Le cheikh Sulaymân Ibn ‘Abdillah  a dit : « S’il doute de leur mécréance ou qu’il ignore leur mécréance, on lui expose les preuves du Livre d’Allah et de la sunnah de Son messager  au sujet de leur mécréance. Si, après cela, il doute ou hésite, il est alors mécréant selon l’unanimité des savants qui stipule que celui qui doute de la mécréance du mécréant est, luimême, mécréant. » Mais si la question est devenue manifeste par la manifestation de la religion, l’élévation de sa voix et la transmission de sa prédication (comme cela arrive dans l’État Islamique – qu’Allah le fortifie), alors l’ambiguïté n’est plus prise en compte pour annuler le jugement légal. Cela est connu chez les imams de la guidée dans la prédication najdite parmi ceux qui ont traité cette question et sont morts sur le bien. Certains imams de la prédication najdite  ont dit : « Celui qui n’excommunie pas les associateurs de l’État turc, les adorateurs de tombes tels que les gens de La Mecque et autres parmi ceux qui ont adoré les hommes pieux, se sont détournés du tawḥîd vers l’association, et ont échangé la sunnah du messager  par les innovations, celui-ci est mécréant tout comme eux. Et ce, même s’il les déteste eux et leur religion tandis qu’il aime l’Islam et les musulmans. En effet, celui qui n’excommunie pas les associateurs ne croit pas au Coran, car le Coran a certes excommunié les associateurs et a ordonné de les excommunier, les prendre en ennemis et de les combattre. » Il est obligatoire pour les prédicateurs et les étudiants en science dans l’État Islamique de mettre en garde les gens contre l’association, contre le fait de la commettre ou de s’abstenir d’excommunier les associateurs. Tout comme ils se doivent de réfuter les ambiguïtés de ceux qui polémiquent en leur faveur afin de réaliser l’obligation d’avertir les gens et de leur transmettre la religion. Telle est la religion des prophètes  et c’est par cela que la religion devient manifeste. Le cheikh ‘Abd al-Laṭîf Âl ach-Chaykh  a dit : « L’enseignement des savants aux ignorants concernant les piliers de l’Islam, les fondements de la foi, les textes formels et les questions sujettes au consensus, constitue une preuve chez les savants. Par

cela, la preuve est établie et, de cela, découlent les jugements tels que le jugement d’apostasie et autres. D’ailleurs, le messager  a ordonné de transmettre son messager et a incité à cela. Et Allah a dit, dans Son précieux Livre, au sujet de l’avertissement : {pour que je vous avertisse, par sa voie, vous et tous ceux qu’il atteindra.} [al-An’âm : 19] […] En résumé : la preuve, à chaque époque, est établie par les gens de science qui sont les héritiers des prophètes. » Ainsi, le caractère manifeste de la question de l’excommunication des associateurs est la base et nous sommes dans un État qui gouverne par la loi d’Allah. De plus, il est absolument obligatoire pour les prêcheurs qui y demeurent de mettre en garde, de transmettre, de mettre en œuvre les jugements légaux et de faire disparaître les ambiguïtés qui s’y rapportent. Et parmi cela, l’excommunication de celui qui s’abstient d’excommunier les associateurs affiliés à l’Islam. Quant à construire les jugements à partir des ambiguïtés des imposteurs et en faire la base – annulant ainsi un jugement légal sujet au consensus des savants – ça non. Et le refuge est auprès d’Allah. Nous rappelons à nos fils, les soldats de l’État Islamique, l’ordre d’Allah et de Son messager  concernant l’obligation d’écouter et d’obéir à celui à qui Allah a donné l’autorité ainsi que l’obligation de se rassembler et de délaisser la division, la haine mutuelle, et la dispute. Allah  a dit : {Et obéissez à Allah et à Son messager ; et ne vous disputez pas, sinon vous fléchirez et perdrez votre force. Et soyez endurants, car Allah est avec les endurants.} [al-Anfâl : 46] Et Il a dit : {Ceux qui émiettent leur religion et se divisent en sectes, de ceux-là tu n’es responsable en rien : leur sort ne dépend que d’Allah. Puis Il les informera de ce qu’ils faisaient.} [al-An’âm : 159] Quant au messager d’Allah , il dit : « Ne vais-je pas vous informer de ce qui est meilleur que le degré du jeûne, de la prière et de l’aumône ? ». Ils répondirent : « Que oui. » Il dit alors : « Réconcilier entre les gens, car certes la discorde entre les gens est celle qui rase. » Et dans une autre version : « Je ne dis pas qu’elle rase les cheveux mais elle rase la religion. » Que la prière et la paix soient sur notre prophète Muḥammad, sur sa famille ainsi que tous ses compagnons.

49

50

Élections Préidentielles 2017

Le dimanche 7 Mai 2017 aura lieu le deuxième tour des élections présidentielles en France. Deux messages à tous les musulmans de France : 1. Ne participez sous aucun prétexte et d’aucune manière à ses élections sinon vous deviendriez mécréants associateurs. En votant, vous acceptez le système idolâtre démocratique et vous élisez et soutenez un ṭâghût (fausse divinité) qui sera placé à l’égal d’Allah en matière de législation et de jugement. Or, notre foi est fondée sur deux choses : mécroire au ṭâghût [alKufr bi aṭ-Ṭâghût] et croire en Allah [al-Îmân biLlah]. Allah  a dit : {Donc, quiconque mécroit au ṭâghût tandis qu’il croit en Allah saisit l’anse la plus solide.} [al-Baqarah : 256] Le cheikh Sulaymân Ibn Saḥmân a dit : « Ce qui est visé par le fait de s’écarter du ṭâghût c’est le fait de le détester, de l’avoir en aversion dans le cœur, de l’insulter et de l’injurier par la langue, de le supprimer si l’on en a la capacité et de se séparer de lui. Quiconque prétend s’être écarté du ṭâghût sans avoir fait cela a menti. » [ad-Durar as-Saniyah, t. 10, p. 502] Que dire alors de celui qui participe à le mettre au pouvoir ? Nul doute qu’il n’a pas mécru en lui. Quant à ceux qui utilisent la règle du « moindre mal » pour égarer les musulmans et les inciter à voter pour le candidat qui serait le moins pire, nous leur disons : cette règle ne s’applique que lorsque l’on est contraint de choisir entre deux maux qui ne sont pas de la mécréance. Ici, on nous demande de choisir entre adorer un ṭâghût et adorer un autre ṭâghût qui serait moins pire, alors qu’il existe un troisième choix, le choix de n’adorer qu’Allah sans rien lui associer, le choix de notre père Ibrâhîm  qui a dit : {« Nous vous désavouons, vous et ce que vous adorez en dehors d’Allah. Nous vous renions. Entre vous et nous, l’inimitié et la haine sont à jamais déclarées jusqu’à ce que vous croyiez en Allah, seul. »} [al-Mumtaḥanah : 4] 2. Pour ceux qui auraient fait le choix de rester musulmans en suivant notre père Ibrâhîm , nous leur rappelons que ce dernier ne s’est pas contenté de déclarer sa haine et son inimitié envers son peuple associateur, mais il a aussi détruit les idoles de ses mains : {Il les mit en pièces.} [al-Anbiyâ` : 58] C’est pourquoi Ibn al-Qayyim a dit : « Il n’est pas permis de laisser, un seul jour, les endroits de chirk et des ṭawâghît après avoir eu la capacité de les détruire et les faire disparaitre. » [Zâd al-Ma’âd] Par conséquent, nous vous appelons à détruire les lieux d’idolâtrie que sont les bureaux de vote, ces lieux où les idolâtres viennent témoigner leur soutien et leur amour à leurs divinités. À tous nos frères qui craindraient d’être tués ou emprisonnés en agissant ainsi, nous leur rappelons que telle est la voie des prophètes et des messagers . Notre père Ibrâhîm  fut jeté au feu par son peuple après avoir détruit et dénigré leurs idoles : {Ils dirent : « Brûlez-le. Secourez vos divinités si vous voulez faire quelque chose (pour elles). »} [al-Anbiyâ : 68] L’un d’entre vous ne souhaiterait-il pas mourir en accomplissant la mission pour laquelle le messager d’Allah  a été envoyé ? Il dit : « Allah m’a envoyé pour entretenir les liens de parenté et briser les statues. » [Rapporté par Muslim] Brûlez donc ces lieux de chirk, tuez les candidats, les électeurs, le personnel des bureaux de vote, n’épargnez aucun mécréant. Puisse Allah vous accorder la réussite et vous compter parmi les martyrs.

51

Ce mois-ci, Rumiyah a eu l’occasion de s’entretenir avec l’émir des soldats du Califat à Miṣr et de lui poser nombre de questions concernant les efforts des mujâhidîn, dans la région, pour mener la guerre contre les chrétiens belligérants et les ṭawâghît qui s’efforcent de les protéger. Peux-tu nous parler de la situation des soldats du Califat à Misr et de la nature de leurs opérations ? Louange à Allah, le Seigneur des mondes. Que la prière et la paix soient sur celui qui a été envoyé par l’épée comme miséricorde aux mondes. La bonne fin est aux vertueux et nul grief si ce n’est envers les injustes. Les soldats du Califat à Miṣr se portent bien et sont dans une grâce immense de la part d’Allah . La louange est à Allah. Ils se renforcent continuellement et, malgré la guerre menée contre eux, leurs opérations laissent les effets escomptés, atteignent leurs objectifs et plus encore. C’est à Allah seul que reviennent la louange et la reconnaissance. Quels sont les obstacles auxquels doivent faire face les mujâhidîn de Misr ? Le plus grand problème rencontré par les mujâhidîn de Miṣr est l’absence de la réalité du tawḥid chez une large frange des gens, en particulier dans le domaine de la législation, du jugement par autre que

52

Entretien

ce qu’Allah a révélé, dans le fait de s’allier aux idolâtres et de prendre pour ennemis les croyants qui combattent pour que le jugement tout entier ne soit qu’à Allah, le Souverain de la royauté qui a dit : {La création et le commandement n’appartiennent qu’à Lui. Toute gloire à Allah, Seigneur de l’Univers !} [al-A’râf : 54] Et Il a dit : {Le pouvoir n’appartient qu’à Allah. Il vous a commandé de n’adorer que Lui.} [Yûsuf : 40]

Quel est votre objectif en visant les églises dans vos attaques ? Le fait de cibler ces églises entre dans notre guerre contre la mécréance et ses adeptes, en réponse à l’ordre de notre Seigneur  qui a dit : {Combattez ceux qui ne croient ni en Allah ni au Jour dernier, qui n’interdisent pas ce qu’Allah et Son messager ont interdit et qui ne professent pas la religion de la vérité, parmi ceux qui ont reçu le Livre, jusqu’à ce qu’ils versent la capitation par leurs propres mains, après s’être humiliés.} [atTawbah : 29]

Ces gens sont dans la même situation avec les ṭawâghît que celle du peuple de Pharaon à propos de qui Allah  a dit : {Ainsi chercha-t-il à étourdir son peuple et ainsi lui obéirent-ils, car ils étaient des gens pervers.} [az-Zukhruf : 54] En effet, les ṭawâghît les Si ces chrétiens muḥâribîn pensent que leurs ont détournés de la religion de vérité au moyen des savants du mal parfois et par leurs médias corrompus d’autres fois. Ils en sont ainsi arrivés à s’allier à eux et à prendre pour ennemis les mujâhidîn sous le prétexte de lutter contre le terrorisme et ceci est une apostasie claire de l’Islam. Ils doivent rapidement se repentir de cela, ne plus divulguer les secrets des mujâhidîn, Les chrétiens d’Orient et d’Occident seront combattus jusqu’à ce qu’ils versent la jizyah les cacher et même les secourir et les soutenir sans oublier de sortir avec eux pour combattre ces forteresses les protégeront des soldats du Califat, ṭawâghît. Ceci est un jihâd obligatoire pour eux. qu’ils sachent que les mujâhidîn ont dégainé des épées tranchantes au-dessus de leur nuque et de celle de Peux-tu nous parler de votre relation avec la leurs alliés. Par la permission d’Allah  nos épées wilâyah du Sinaï ? ne les manqueront pas et nous n’avons nulle force ni puissance en dehors d’Allah. Nous sommes liés à nos frères de la wilâyah du Sinaï par le lien de la fraternité religieuse, l’alliance et l’amour Quelles sont les réactions à vos opérations que ce en Allah. Puisse Allah les bénir. Nous sommes tous des soit de la part de la population, des ṭtawâghît ou des soldats du Califat au Sinaï et à Miṣr et nous combattons savants du mal ? afin que la parole d’Allah soit la plus haute. De Miṣr, nous aurons une route vers Jérusalem en passant par le La réaction de la plupart des gens a été de blâmer et Sinaï, très bientôt par la permission d’Allah, en dépit de de se désavouer de ces opérations en particulier et de l’aversion des mécréants. la guerre contre les chrétiens et les ṭawâghît de manière générale. Ils sont compatissants envers ces idolâtres

53

Le ṭâghût al-Sissi et ses forces apostates sont alliés aux chrétiens belligérants pour ce qui leur est arrivé sous prétexte d’être des frères de nation et autres alors que cela fait partie de l’alliance aux mécréants qui expulse son auteur de la religion. Celui qui commet ce genre de choses devient apostat et ses actions deviennent vaines tant qu’il ne s’empresse pas de se repentir avant que ne vienne un jour d’Allah qu’on ne peut repousser. Quant aux réactions des apostats de l’armée et de la police, elles se traduisent comme à leur habitude, après chaque opération, par la force et l’agression, en tuant, torturant et emprisonnant afin de gagner la satisfaction de leurs chefs dans le gouvernement et de leurs maîtres croisés. Cela ne fait qu’attiser la haine d’une partie des gens envers eux et envers les apostats et les chrétiens. La louange est à Allah. Bien que cette brutalité ait un effet positif pour les mujâhidîn et négatif pour les ṭawâghît et les chrétiens, ils ne peuvent pas s’en passer. Par la grâce d’Allah  envers nous, nos frères ont été préservés après ces opérations et les mesures brutales sécuritaires qui les ont suivies. Ils n’ont quasiment pas subi de nuisance et la louange est à Allah : {Et Allah a renvoyé, avec leur rage, les infidèles sans qu’ils n’aient obtenu aucun bien.} [al-Aḥzâb : 25] Quant aux cheikhs et savants des ṭawâghît ainsi que les prêcheurs aux portes de l’Enfer, de toute doctrine et de toute appartenance, ils entrent dans la parole d’Allah  : {Il est semblable à un chien qui halète si tu l’attaques, et qui halète aussi si tu le laisses.} [al-A’râf : 176] Et nous leur disons comme Allah a dit à ceux qui les ont précédés sur ce chemin : {Ceux qui cachent

54

Entretien

ce qu’Allah a fait descendre du Livre et le vendent à vil prix, ceux-là ne s’emplissent le ventre que de Feu. Allah ne leur adressera pas la parole, au Jour de la Résurrection, et ne les purifiera pas. Et il y aura pour eux un douloureux châtiment.} [al-Baqarah : 174] Conseilles-tu aux musulmans de Misr qui n’ont pas eu la possibilité de rejoindre les rangs des mujâhidîn de mener des opérations individuelles contre les ennemis de la religion à Misr et particulièrement les chrétiens parmi eux ? Pourrais tu les orienter ou les conseiller à ce sujet ? Je dis aux musulmans de Miṣr qui ont connu la vérité et l’ont suivie parmi les adeptes du tawḥîd et du jihâd : vous devez faire revivre l’appel au tawḥîd et au jihâd dans le sentier d’Allah, rejoindre vos frères dans l’État Islamique et vous attacher au groupe. S’il vous est impossible d’arriver à eux, alors recherchez l’aide d’Allah et soyez sur vos gardes. Puis, préparez ce que vous pouvez comme force et planifiez des opérations contre les chrétiens et les apostats afin de leur causer le plus grand tort. Laissez-les voir la force des croyants et votre désir du martyre dans le sentier d’Allah. Et sachez que notre combat n’a d’autres options que la victoire ou le martyre. Prenez garde à ne pas vous laisser faire prisonniers par les soldats de ces ṭawâghît et armez-vous de l’endurance et de la certitude. Très bientôt, par la permission d’Allah, Allah nous fera conquérir cette terre et nous y donnera la suprématie. Allah  a dit : {Et Nous avons certes écrit dans le

Zabûr, après l’avoir mentionné (dans le Livre céleste), que la terre sera héritée par Mes bons serviteurs.} [alAnbiyâ` : 105] Ni ceux qui s’opposent à vous ni ceux qui vous abandonnent ne vous nuiront, car vous êtes le groupe victorieux qui a le dessus sur ses ennemis et la louange est à Allah. Soyez donc endurant dans votre sentiment d’être des étrangers dans ce monde, Allah  a dit : {Combats donc dans le sentier d’Allah, tu n’es responsable que de toi même, et incite les croyants (au combat) Allah arrêtera certes la violence des mécréants. Allah est plus redoutable en force et plus sévère en punition.} [an-Nisâ` : 84] Quel message souhaites-tu délivrer aux chrétiens de Misr ? Nous leur disons : la sunnah d’Allah se poursuit sur vous et le jugement d’Allah et de Son messager reste en vigueur à votre égard. Vous n’avez le choix qu’entre l’une de ces trois options : l’Islam, la jizyah (capitation) ou le combat. Ni vos armes ni votre alliance aux ṭawâghît apostats et leurs soldats ne vous seront utiles, car ils n’ont même pas la capacité de se protéger eux-mêmes alors comment pourraient-ils vous protéger ? Sachez que votre mécréance et votre orgueil vous mènent à votre perte, soit par un châtiment venant d’Allah, soit par nos mains. Quel message souhaites-tu délivrer aux musulmans de Misr ? Je leur dis : accrochez-vous au Livre d’Allah et à la sunnah de Son messager , mordez-y à pleines dents et mettez-les en pratique dans votre vie. Ne craignez pas votre ennemi et ayez la certitude en la promesse d’Allah envers Ses serviteurs croyants : {Ils ne sauront jamais vous causer de grand mal, seulement une nuisance (par la langue) ; et s’ils vous combattent, ils vous tourneront le dos, et ils n’auront alors point de secours.} [Âl ‘Imrân : 111] Nous mettons en garde et nous insistons afin que vous vous éloigniez des lieux de rassemblement des chrétiens et de leurs intérêts, des lieux de rassemblement de l’armée et de la police, des intérêts politiques et économiques du gouvernement ainsi que des lieux où se trouvent les citoyens des États occidentaux croisés. Tous ces lieux sont pour nous des cibles légitimes que nous pouvons frapper à n’importe quel moment, par la permission d’Allah. Nous ne souhaitons pas que

l’un d’entre vous soit blessé au cours des opérations visant ces mécréants et ces idolâtres, alors éloignezvous d’eux et que celui qui sait cela informe celui qui ne sait pas. Nous demandons à Allah le salut pour nous et pour vous. Quel message souhaites-tu délivrer aux ṭtawâghît de Misr ? Je dis aux ennemis d’Allah : ô ṭawâghît lâches, vous ne faites qu’augmenter en mécréance et en rébellion, vous vous efforcez de semer la corruption sur terre et vous infligez un douloureux châtiment aux faibles parmi les musulmans. Vous aimez masquer votre défaite et votre faiblesse dans votre guerre contre les soldats du Califat, mais vous ne pourrez pas, car votre situation a été dévoilée et nous demeurons aux aguets. Bientôt, nous aurons le dessus avec la permission d’Allah . Attendez donc ! Nous attendons aussi, avec vous. Demander l’aide des Juifs et des croisés pour nous faire la guerre ne vous sera d’aucune utilité, car ils sont encore plus aveugles et plus stupides que vous, et il suffit de regarder leur défaite sur chaque terre où ils nous ont combattus. La victoire ne peut venir que d’Allah, le Puissant, le Sage. Et je dis aux soldats des ṭawâghît apostats : repentezvous de votre apostasie et désavouez-vous de ce gouvernement avant que vous ne tombiez entre nos mains. Si nous avons le dessus sur vous, vous n’aurez aucune issue avec nous si ce n’est la mort. Nous savons l’ampleur de la torture et de la coercition que vous exercez contre les muwaḥḥidîn emprisonnés chez vous et nous savons que vous proclamez haut et fort votre inimitié envers Allah, Son messager et les croyants, alors nous vous mettons en garde contre vos méfaits tout comme nous vous mettons en garde contre le fait de toucher à l’un des membres des familles des mujâhidîn. Si vous êtes sourds au point de ne pas entendre cet avertissement, que vous vous gonflez d’orgueil et refusez de mettre un terme à vos attitudes lâches, nous jurons par Allah le Puissant, le Tout Contraignant que vous ne serez plus jamais en sécurité par la permission d’Allah. Vous ne réussirez alors plus jamais et vos regrets ne vous seront d’aucune utilité. Et Allah est souverain en Son commandement, mais la plupart des gens ne savent pas.

55

Edisi 9

DAFTAR ISI

Wahai Muwahhidun: Demi Allah, kita tidak akan berhenti berjihad sampai bisa berteduh di bawah pepohonan zaitun Rumiyah (Roma). Abu Hamzah al-Muhajir

Rubrik Utama Catatan Mengenai Peledakan Gereja-

04 Gereja Kristen Muharibin

Spesial Bersabarlah, Sesungguhnya Janji

26 Allah itu Benar

Abu Jihad al-Kubayyir

50 Hafal Kitabullah dan Melaksanakannya 46

Penjelasan dari Kantor Pusat Untuk Pemantauan Dewan Syar’i

Makalah 12

Demikianlah Para Rasul Diuji Lalu Menang: Bagian 2

18

Wanita adalah Pemimpin di Rumah Suaminya

04

Mengangkat Ulama dan Rahib

22 Sebagai Tuhan Selain Allah

Penegakan Daulah Islamiyyah:

36 Bagian 3

26

Kabar 42

Liputan Operasi Militer

Wa wa n c a r a 54

2

Daftar Isi

Wawancara Bersama Amir Junud Khilafah di Mesir

50

22

4

Rubrik Utama

Ketika umat Islam di seluruh belahan bumi dibantai, baik laki-laki maupun wanita, orang tua maupun anak-anak. Berbagai jenis senjata pemusnah massal digunakan oleh orang-orang musyrik dan murtad untuk menghancurkan kampung-kampung dan negeri-negeri kaum muslimin. Ketika semua ini terjadi, para ulama durjana, para penyeru kesesatan, dan thaghut demokrasi justru sibuk menangisi setiap orang musyrik yang menjadi korban mujahidin. Mereka berlepas diri dari setiap aksi serangan yang menargetkan wali-walinya para salibis. Mengklaim bahwa aksi-aksi ini tidak diperbolehkan oleh Islam dan menuduh pelakunya telah mencoreng agama ini. Lidah-lidah jahat dan pena-pena najis itu segera bergerak menyatakan bahwa darah dan harta benda para kafir harbi tersebut terlindungi. Lalu mencela para muwahhid pilihan yang menegakkan hukum Allah Rabb semesta alam terhadap orangorang musyrik dan memperbarui hukum-hukum syar’i yang hendak dihapus dan diganti oleh para thaghut dan wali-wali mereka dengan aksi-aksi yang berbarokah, bukan hanya dengan sekedar kata-kata. Termasuk aksi-aksi berbarokah tersebut adalah serangan beruntun yang dilancarkan oleh prajurit Daulah Islam atas orang-orang Kristen muharib di Mesir dan Sinai. Mereka membunuh, menculik, dan membakar serta meledakkan gereja. Mereka menimpakan petaka dan luka yang cukup menyakitkan. Serangan berbarokah yang terakhir adalah peledakan serentak terhadap dua gereja besar di Mesir Utara dan Selatan, yaitu di Alexandria dan Tanta, pada hari perayaan Ahad pagi 12 Rajab 1438 H. Serangan ini menelan lebih dari 200 korban tewas dan luka-luka dari kalangan kristen musyrik dan para tentara thaghut murtad yang menjadi loyalis mereka, segala puji bagi Allah baik sebelum maupun sesudahnya. Dalam makalah singkat ini kami berusaha menyampaikan catatan terkait kondisi orangorang Kristen di Mesir dan hukum Islam terkait darah, harta, kehormatan, dan gereja mereka, agar hiduplah orang yang hidup dengan bukti yang nyata dan binasalah orang yang binasa dengan bukti yang nyata pula. Allahlah pemberi petunjuk kepada jalan yang lurus. Bunuhlah Orang-orang Musyrik Di Mana Pun Sesungguhnya hukum asal darah orang-orang musyrik itu adalah mubah (boleh ditumpahkan) berdasarkan Firman Allah c, “Apabila sudah habis

bulan-bulan Haram itu, maka bunuhlah orangorang musyrikin itu dimana saja kamu jumpai mereka, dan tangkaplah mereka. Kepunglah mereka dan intailah ditempat pengintaian. Jika mereka bertaubat dan mendirikan sholat dan menunaikan zakat, maka berilah kebebasan kepada mereka untuk berjalan. Sesungguhnya Allah Maha Pengampun lagi maha Penyayang.” (QS. atTaubah: 5). Syirik kepada Allah menjadi alasan seseorang boleh dibunuh, sedangkan iman kepada-Nya menjadikan nyawanya terjaga, sebagaimana sabda Rasulullah g, “Aku diperintah untuk memerangi manusia hingga mereka mengucapkan laailaahaillallah. Barangsiapa yang mengucapkan laailaahaillallah, niscaya harta dan nyawanya terpelihara dariku, kecuali dengan haknya, sedangkan hisabnya diserahkan kepada Allah.” (HR. Muttafaqun alaihi). Darah orang-orang musyrik tidak terjaga melainkan dengan dzimmah (ahlu dzimmah), perjanjian, atau jaminan keamanan. Dengan demikian, keterpeliharaannya merupakan hukum thari (hukum yang muncul karena alasan tertentu). Kapanpun hukum tersebut hilang, baik karena melanggar perjanjian atau habisnya masa perjanjian atau jaminan keamanan, maka darahnya kembali kepada hukum asal yaitu mubah (boleh ditumpahkan). Hal ini tidak diperselisihkan oleh kaum muslimin. Darah Mereka Halal Kecuali Dengan Iman dan Jaminan Keamanan Orang-orang Nasrani di Mesir dan negeri kaum muslimin lainnya termasuk orang yang dilindungi darah mereka jika masuk dalam perlindungan kaum muslimin dan membayar jizyah dalam keadaan hina, berdasarkan Firman Allah c, “Perangilah orangorang yang tidak beriman kepada Allah dan tidak (pula) kepada hari kemudian, dan mereka tidak mengharamkan apa yang diharamkan oleh Allah dan Rasul-Nya dan tidak beragama dengan agama yang benar (agama Allah), (yaitu orang-orang) yang diberikan Al-Kitab kepada mereka, sampai mereka membayar jizyah dengan patuh sedang mereka dalam keadaan tunduk.” (QS. at-Taubah: 29). Jika mereka melakukan hal itu, maka darah, harta dan kehormatannya menjadi terlindungi kecuali dengan hak islam. Dalil mengenai penghormatan terhadap darah orang-orang kafir mu’ahad, dzimmy dan musta’man yang telah terlindungi sangat banyak dan masyhur. Di antaranya adalah sabda Nabi g, 5

Efek dari operasi atas Nasrani Muharibin di Mesir

“Barang siapa yang membunuh jiwa yang terikat perjanjian niscaya tidak akan mencium bau surga, padahal aroma surga tercium dari jarak perjalanan selama 40 tahun.” (HR. Bukhari). Sedang menurut riwayat Imam Ahmad dan yang lain berbunyi, “Barang siapa yang membunuh seseorang ahlu dzimmah....” Juga ucapan Umar bin Khattab h, “Aku berwasiat kepadanya bahwa hendaknya ia menjalankan dan menghormati perlindungan Allah dan Rasul-Nya g. Hendaknya ia memenuhi perjanjian, memerangi pihak yang memerangi mereka, dan tidak membebani mereka melebihi kemampuan.” (Diriwayatkan oleh Bukhari). Seperti itulah para wali Allah, generasi mulia pertama ummat ini memperlakukan mereka. Siapapun yang masuk dalam perlindungan mereka maka keamanannya terjamin selama ia tetap memenuhi syarat-syarat kaum muslimin dan menepati akad perjanjiannya. Tetapi jika dia melanggar perjanjian maka tidak ada keamanan dan perlindungan lagi. Ini merupakan sunnah Rasulullah g terhadap orang-orang Yahudi, beliau pernah mensyaratkan kepada mereka, “Hendaklah mereka tidak menutupi dan menyembunyikan sesuatu. Jika mereka melanggar maka tidak ada perlindungan dan pemeliharaan bagi mereka.” (HR. Ibnu Hibban). Ketika ternyata orang-orang Yahudi terbukti menyembunyikan satu bagian

6

Rubrik Utama

harta, yaitu milik Huyayi bin Akhthab, “ Rasulullah g membunuh kedua anak Abu Haqiq yang salah satunya adalah suami Shafiyah binti Huyayi bin Akhthab, Rasulullah g, juga menawan istri dan anak mereka serta membagi-bagi harta mereka akibat pelanggaran tersebut.” (HR. Ibnu Hibban di dalam Shahihnya dan Baihaqi di dalam Sunannya). Jika satu orang muslim menjamin keamanan orang musyrik maka umat Islam seluruhnya tidak boleh mengganggu si musyrik itu. Sebagaimana yang disebutkan dalam hadits, bahwa Ali h berkata, “Rasulullah g bersabda” ‘Jaminan perlindungan umat islam itu adalah satu dan berlaku untuk orang awamnya sekalipun. Maka barang siapa yang melanggar jaminan perlindungan seorang muslim niscaya dia akan dilaknat oleh Allah, para malaikat dan seluruh manusia, tidak akan diterima tebusan maupun bayaran darinya.” (Muttafaq ‘alaih). Begitu juga riwayat yang datang dari Ali h dari Nabi g bersabda, ”Darah orang-orang beriman itu sederajat dan sama terpelihara, mereka adalah pelindung bagi yang lain, jaminan perlindungan mereka berlaku untuk yang awam sekalipun, ketahuilah bahwa seorang mukmin tidak boleh dibunuh karena membunuh orang kafir, begitu juga orang yang terikat perjanjian (tidak boleh dibunuh) selama tetap menjaga perjanjiannya.” (HR. Ahmad, Abu Dawud dan Nasa’i)

Nasrani Mesir Adalah Kafir Harbi Sesungguhnya orang-orang Kristen yang tinggal di Mesir pada hari ini adalah kafir harbi. Artinya dia bukanlah kafir dzimmy maupun musta’man, baik ia prajurit maupun sipil, baik dia mencela agama Islam maupun tidak, atau baik dia merampas darah, harta dan kehormatan umat Islam maupun tidak. Padahal orang-orang Kristen Mesir telah terlibat langsung dalam permusuhan-permusuhan seperti tersebut di atas. Sejatinya orang-orang Kristen Mesir memiliki persenjataan yang mereka persiapkan untuk memerangi umat Islam, bahkan mereka terlibat langsung dalam perang ini. Mereka terus menerus memusuhi seorang Kristen yang masuk Islam dengan menculik, membunuh, dan menyiksanya hingga mau kembali kepada kesyirikan. Mayoritas mereka juga tergabung dalam barisan tentara thaghut, sebagai staf keamanan, intelijen, dan polisi yang bertugas memerangi umat Islam dan menjaga syariat thaghut. Mereka adalah para loyalis thaghut Sisi di Mesir, relasi paling dekat dan sekutu paling setia dalam memerangi Islam dan umat muslim. Demikian juga para uskup dan pendetanya sangat sering melukai agama Islam, al-Qur’an yang mulia dan Rasul g. Merekalah para pemimpin kekafiran yang Allah perintahkan untuk dibunuh. Allah c berfirman, “Jika mereka merusak sumpah (janji) nya sesudah mereka berjanji, dan mereka mencerca agamamu, maka perangilah pemimpin-pemimpin orang-orang kafir itu, karena sesungguhnya mereka itu adalah orang-orang (yang tidak dapat dipegang) janjinya, agar supaya mereka berhenti.” (QS. atTaubah: 12). Dianggap Sama Darah orang-orang Kristen muharib secara umum adalah halal, termasuk orang-orang Kristen Mesir. Yang menjadi target serangan adalah militer secara khusus, yaitu orang yang mampu mengangkat senjata sekalipun tidak mengangkatnya secara hakikat, juga pihak yang membantu militer dengan pendapat dan arahan. Adapun yang biasanya tidak bersenjata seperti wanita, anak-anak, orang-orang tua dan lemah, maka mereka dijadikan tawanan dan pada prinsipnya tidak dibunuh, meskipun hukum asal mereka adalah halal darahnya karena mereka tetap musyrik. Hukum anak-anak mengikuti hukum bapak-bapaknya. Barang siapa yang membawa senjata diantara mereka meskipun dia anak kecil atau wanita maka dia dibunuh. Siapa yang turut menyumbangkan pendapat dan arahan meskipun dia orang yang sudah tua dan lemah

maka dia dibunuh, berdasarkan pengakuan Nabi g kepada para sahabat yang membunuh Duraid bin Shamt selepas perang Hunain, padahal dia adalah orang yang sudah renta yang tidak mampu untuk berperang, tetapi dia adalah pemikir dan ideology kaumnya. Kisah ini terdapat dalam kitab Shahihain serta kitab-kitab sunah yang lain. Sedangkan para wanita Kristen muharib dan anak-anaknya yang terbunuh namun bukan termasuk militer, karena terkena dampak bukan karena disengaja, maka darah mereka tidak dianggap, karena darah mereka tidak terpelihara dengan masuk Islam atau lewat perjanjian. Oleh karena itu, Imam Bukhari r membuat Bab Serangan malam terhadap penduduk negeri sehingga mengenai anak-anak dan keturunannya. Di situ diriwayatkan hadits Sha’b bin Jutsamah ujarnya, “Nabi g ditanya tentang orang-orang musyrik yang diserang di waktu malam sehingga mengenai wanita dan anak-anaknya, beliau menjawab, ‘Mereka semua dianggap sama.’ (Muttafaqun alaihi). Wanita dan anak-anak yang terbunuh itu hanyalah imbas serangan, bukan disengaja. Seperti akibat karena serangan malam yang sulit dibedakan mana prajurit dan yang bukan. Mungkin juga akibat tembakan senjata perusak seperti tembakan artileri dan roket, atau peledakan sabuk bom dan bom mobil di lokasi konsentrasi prajurit, sedangkan para wanita dan anak-anak tersebut berbaur dengan mereka. Dalil atas bolehnya menggempur mereka dengan senjata -senjata ini adalah perbuatan Nabi g yang melontarkan batu-batu manjanik kepada penduduk Thaif, sekalipun terdapat orang-orang yang sebenarnya bukan target tetapi berbaur dengan para prajurit di dalam benteng sehingga tidak mungkin dipilih. Begitu juga perbuatan Amru bin Ash ketika melontari penduduk Alexandria dengan batu-batu manjanik. Imam al-Baghawi r berkata mengenai al-Bayat (serangan malam), “Hal itu berarti dalil atas bolehnya al-bayat dan membunuh orang musyrik secara tidak sengaja, meskipun hal itu mengenai anak-anak dan wanita mereka. Larangan membunuh para wanita dan anak-anak mereka diberlakukan ketika kondisi bisa dibedakan dan dipisahkan. Jika mereka berada dalam benteng, maka boleh melontarkan manjanik, menembakkan api, dan menenggelamkan mereka. Nabi g pernah melontarkan manjanik kepada penduduk Thaif. Beliau juga pernah melancarkan serangan mendadak dan memerintahkan membakar Bani Musthaliq.” (Syarhu Sunah). 7

Perangilah Para Imam Kekafiran Adapun rahib, hukum asalnya adalah tidak dibunuh, berdasarkan pesan Abu Bakar h kepada Yazid bin Abu Sufyan, “Kamu akan menemukan suatu kaum yang beranggapan sedak memenjarakan diri (rahib-rahib yang berada di biara-biara. Edt.), maka biarkan mereka dengan asumsi mereka itu (jangan diserbu. Edt.).” (Diriwayatkan oleh Malik). Hukum membunuh mereka berbeda-beda tergantung peran mereka di tengah kaumnya. Maka, barangsiapa diantara mereka yang memisahkan diri dari kaumnya, menyendiri di biaranya, tidak berbaur dengan mereka di tempat yang sama dan tidak mendukung dengan pendapat tertentu, maka dia dibiarkan selama tetap seperti itu. Adapun barang siapa yang berbaur dengan mereka, menyeru kepada agama batil, atau menjadi penasehat dan pengarah bagi mereka, maka hukumnya tidak berbeda dengan hukum para prajurit. Bahkan dia lebih kafir dan lebih berbahaya kerusakannya. Oleh karena itu, para fuqaha membedakan antara para pendeta yang mengasingkan diri di biara-biara dan kuil-kuil, dan para uskup yang mengelola gereja, yang kedua harus dibunuh dan ditawan, berbeda dengan yang pertama. Namun para rahib itu tidak terjaga darahnya, yakni karena kemusyrikan dan kekufurannya.

Oleh karena itu, boleh mendekatkan diri kepada Allah dengan menarget para uskup dan Nasrani Muharibin di Mesir adalah target mujahidin

8

Rubrik Utama

pendeta serta yang lain (yang turut mengelola gereja Kristen muharib, termasuk Kristen Mesir), dengan menyakiti dan membunuhnya. Bahkan merekalah para pemimpin kekafiran. Merekalah para thaghut yang disembah selain Allah. Allah c berfirman tentang mereka, “Mereka menjadikan orang-orang alimnya dan rahib-rahib mereka sebagai tuhan selain Allah.” (QS. at-Taubah: 31). Maka membunuh mereka pahalanya sangat besar dengan izin Allah. Imam Ibnu Taimiyah r berkata, “Para rahib diperselisihkan oleh para ulama mengenai apakah dibunuh atau dipungut jizyah. Mereka adalah orang-orang yang disebutkan dalam hadits yang diriwayatkan dari khalifah Rasulullah yaitu Abu Bakar Ash Shiddiq h, bahwa beliau berkata dalam wasiatnya kepada Yazid bin Abi Sufyan ketika diutus sebagai komandan untuk menaklukkan Syam, pesannya, ‘Kalian akan menemukan kaum yang memenjarakan diri mereka di biara-biara, maka biarkan mereka dan anggapannya itu. Kalian juga akan menemukan kaum yang membotaki puncak kepalanya, maka tebaslah bagian itu dengan pedang, karena Allah berfirman, ‘Maka perangilah pemimpin-pemimpin orang-orang kafir itu, karena sesungguhnya mereka itu adalah orang-orang (yang tidak dapat dipegang) janjinya, agar supaya mereka berhenti.’ (QS. at-Taubah: 12).’ Adapun rahib yang membantu orang-orang

Peperangan atas Vatikan akan terus berlanjut pun atas sarang-sarang Nasrani lainnya

seagamanya dengan menjadi penasehat perang atau motivator, maka rahib seperti ini dibunuh, menurut kesepakatan ulama, jika berhasil ditangkap, dan dipungut jizyah jika dia mengurung diri di tempat ibadahnya. Akankah seorang alim akan berkata bahwa para pemimpin kekafiran yang menghalangi awam mereka dari jalan Allah dan memakan harta manusia dengan cara batil serta rela dijadikan sebagai sesembahan selain Allah itu tidak boleh diperangi dan dipungut jizyah padahal orang awam yang lebih kecil bahayanya dan lebih sedikit hartanya itu dipungut jizyah? Orang yang waras tidak akan mengatakan hal itu. Tetapi syubhat yang sering terjadi adalah karena kata rahib ini mengandung pengertian global dan berkelindan.” (Majmu’ Fatawa). Tawanlah Jika Kalian Berhasil Melumpuhkan Mereka Jika kita telah mengetahui bolehnya menumpahkan darah orang-orang Kristen muharib, kita juga tahu bahwa memperbudak mereka adalah boleh, demikian juga menawan dan menukar mereka dengan tawanan lain atau dengan harta setelah berhasil dilumpuhkan, berdasarkan Firman Allah c, ”Apabila kamu bertemu dengan orangorang kafir (di medan perang) maka pancunglah batang leher mereka. Sehingga apabila kamu telah mengalahkan mereka maka tawanlah mereka dan sesudah itu kamu boleh membebaskan mereka atau menerima tebusan sampai perang berakhir.” (QS. Muhammad: 4). Maka hendaknya umat Islam di Mesir dan

negeri kafir yang lain menawan orang-orang Kristen setelah melumpuhkan mereka, baik besar maupun kecil, laki-laki maupun wanita, lalu menukarnya dengan para ikhwan dan akhwat yang ditawan oleh para thaghut. Bagi mereka nyawa orang-orang Kristen itu sangat berharga, karena dibelakangnya ada negara-negara salib yang akan menuntut dan membela. Begitu juga, hendaklah umat Islam meminta tebusan harta kepada mereka, tetapi menukarnya dengan tawanan lebih utama. Begitu juga mereka boleh membebaskannya jika dilihat ada mashlahat bagi umat Islam. Penghancuran Gereja Gereja-gereja Kristen sebenarnya tidak perlu dihormati, karena merupakan tempat Allah disekutukan dan dikufuri. Ibnu Taimiyah r berkata mengenai gereja-gereja Kristen, “Itu bukanlah rumah Allah, karena rumah Allah adalah masjid. Tetapi geraja adalah rumah tempat Allah diingkari meskipun terkadang di dalamnya namaNya disebut-sebut. Rumah itu mencerminkan penghuninya, sedangkan penghuninya adalah orang-orang kafir, maka gereja adalah rumah ibadah orang-orang kafir.” ( Majmu’ Fatawa ) Beliau juga berkata, “Barangsiapa yang meyakini bahwa gereja adalah rumah Allah, atau meyakini bahwa Allah disembah di dalamnya, atau meyakini bahwa yang dilakukan oleh orang-orang Yahudi dan Nasrani itu sebagai ibadah kepada Allah serta ketaatan kepada-Nya dan kepada Rasul-Nya, atau meyakini bahwa Allah mencintai dan rela, maka dia kafir. Hal itu berarti dia telah meyakini kebenaran agama mereka, dan hal itu adalah kekafiran. Juga jika ia membantu mereka membuka gereja itu dan 9

menegakkan agama mereka serta meyakini bahwa hal itu adalah dan ketaatan, karena itu berarti dia meyakini keabsahan agama mereka.” (Majmu Fatawa). Bumi manapun yang telah dikuasai kaum muslimin dengan kekuatan, maka umat islam boleh menghancurkan gereja-gereja yang ada, atau merampasnya, meskipun sebelumnya dibiarkan berdiri sekian lama. Adapun jika umat islam memasukinya dengan perjanjian yang menyaratkan agar gereja yang ada dibiarkan, maka umat islam terikat dengan perjanjian ini dan harus ditepati. Jika suatu saat mereka membatalkan perjanjian maka hilanglah keharamannya dan umat islam boleh menghancurkan dan melenyapkannya. Larangannya terletak pada isi perjanjian, bukan pada gerejanya. Jika perjanjian hilang maka tidak ada lagi larangan untuk tidak menghancurkannya. Ibnu Taimiyah r berkata, “Umat Islam pernah merampas banyak gereja dari daerah yang dikuasai secara paksa setelah sebelumnya dibiarkan sekian lama, yakni pada era khilafah Umar bin Abdul Aziz dan yang lainnya. Tidak ada umat islam yang mengingkari hal itu. Maka bisa diambil kesimpulan bahwa menghancurkan gereja yang telah direbut adalah boleh selama hal itu tidak menimbulkan bahaya bagi umat Islam. Sebab gereja-gereja itu dibiarkan saja (tidak dihancurkan) ialah karena sedikitnya jumlah umat islam, atau sebab-sebab lain, seperti Nabi g enggan mengusir orang-orang Yahudi, hingga akhirnya mereka diusir oleh Umar bin Khattab.” (Majmu’ Fatawa). Larangan untuk menghancurkan dan menjadkan gereja-gereja itu sebagai ghanimah itu terikat dengan perjanjian. Tatkala tidak ada perjanjian atau mereka melanggar perjanjian tersebut, maka statusnya sama seperti harta benda mereka yang lain. Umat islam boleh melakukan apapun yang diperbolehkan. Imam Ibnu Taimiyah r berkata, “Kapan saja perjanjian mereka batal, maka boleh mengambil alih gereja yang dibiarkan karena adanya perjanjian, apalagi jika gereja itu diambil secara paksa, sebagaimana Nabi g pernah mengambil alih harta benda milik Bani Quraizhah ketika mereka melanggar perjanjian, karena orang yang melanggar perjanjian lebih buruk statusnya dari pada kafir asli.” (Masalah Fil Kanais). Nabi g dan para sahabat pernah menghancurkan harta benda dan rumah orang-orang musyrik dan meratakannya sebagaimana ketika perang Khaibar. Allah c berfirman, “Mereka memusnahkan rumah10

Rubrik Utama

rumah mereka dengan tangan mereka sendiri dan tangan orang-orang mukmin. Maka ambillah (kejadian itu) untuk menjadi pelajaran, hai orangorang yang mempunyai wawasan.” (QS. al-Hasyr: 2). Allah c juga berfirman, “Apa saja yang kamu tebang dari pohon kurma (milik orang-orang kafir) atau yang kamu biarkan (tumbuh) berdiri di atas pokoknya, maka (semua itu) adalah dengan izin Allah; dan karena Dia hendak memberikan kehinaan kepada orang-orang fasik.” (QS. al-Hasyr: 5). Demikian juga yang dilakukannya di Thaif. Imam Syafi’i r berkata, “Umat Islam tidak dilarang membakar maupun menghancurkan harta benda mereka (orang-orang kafir) hingga mereka masuk Islam atau menjadi ahlu dzimah. Jika ternyata ada yang bisa dibawa dan dipindahkan maka tidak boleh dibakar karena telah menjadi hak milik umat Islam, sedangkan barang lain yang tidak bisa dibawa boleh dibakar.” [al-Umm]. Jadi, kehalalan harta mereka yang bersifat umum (seperti gereja) adalah lebih utama, karena bukan merupakan harta perorangan. Maka, menarget gereja-gereja seperti ini dengan peledakan dan penghancuran adalah perkara yang disyariatkan. Diperbolehkan mendekatkan diri kepada Allah b dengan hal itu. Perangilah Mereka Niscaya Allah Akan Menyiksanya Melalui Kalian Kesimpulannya, telah jelas bagi kita bahwa orang-orang Kristen, termasuk Kristen Mesir, darah, harta, dan kehormatan mereka tidak terpelihara, karena mereka adalah kafir harbi, bukan ahlu dzimah. Setiap Kristen yang terbunuh maka darahnya dianggap tidak berharga. Harta mereka juga dihukumi mubah bagi umat Islam. Agar mereka terus menerus terganggu maka para prajuritnya harus dibunuhi dan disiksa, terutama para thaghut dan para pemimpin kekafiran. Meskipun hal itu berimbas jatuhnya korban orangorang yang bukan menjadi target pembunuhan. Begitu juga meledakkan dan menghancurkan gereja serta tempat-tempat vital, hingga mereka beriman kepada Allah yang Mahaagung atau membayar jizyah dengan hina. Wallahu a’lam. Walhamdulillahi rabbil ‘alamin.

Di Antara Gambaran Ini Dahulu kabilah-kabilah Quraisy sepakat untuk mengembargo dan mengisolasi kaum mukminin bersama Bani Hasyim di blok Abu Thalib. Tidak ada jual beli apapun selama tiga tahun, sampai-sampai mereka terpaksa memunguti serangga untuk dimakan. Hampir saja kaum mukminin binasa jika saja bukan karena rahmat Allah. Ashabul-Ukhdud, mereka dicampakkan ke dalam api. Mereka tidak mau menegosiasikan agamanya dan lebih memilih mati di jalan Allah. Hingga kemudian thaghut menggali parit, menyalakan api, dan menyuruh para algojo dan tentaranya untuk membakar kaum mukminin. Terjadilah sesuatu yang mengejutkan, tak ada satupun yang menjadi lemah atau kabur. Tidak ada riwayat pun yang menyebutkan bahwa ada yang kabur, mundur, atau bersikap pengecut, akan tetapi kita dapati mereka maju dan berani. Mereka berlomba-lomba menceburkan dirinya ke dalam api. Seolah sang ghulam telah menghembuskan keberanian dan keteguhan ke dalam jiwa mereka. Inilah mereka, menyusulnya menjemput kematian, seolah mereka merasakan nikmat ketika menyuguhkan jiwa sebagai tebusan bagi agama. Mereka adalah orang-orang yang mendapat kemenangan, bahkan Allah b menyebutnya sebagai “kemenangan yang besar.” “Sesungguhnya orangorang yang beriman dan mengerjakan amal-amal saleh bagi mereka surga yang mengalir di bawahnya sungai-sungai; itulah kemenangan yang besar.” (QS. al-Buruj: 11). 12

Makalah

Dari Anas ibn Malik h, berkata, “Pamanku Anas bin an-Nazhr tidak hadir dalam perang Badar, maka dia berkata, ‘Wahai Rasulullah, aku tidak hadir dalam perang yang pertama kalinya engkau memerangi kaum musyrikin. Jika Allah memberikanku kesempatan untuk memerangi orang-orang musyrik, niscaya Dia akan melihat apa yang akan aku perbuat.’ Maka ketika Perang Uhud, dan kaum muslimin tersingkap, ujarnya, ‘Ya Allah, aku meminta uzur kepada-Mu dari apa yang mereka perbuat – yakni para shahabatnya – dan aku berlepas diri dari apa yang mereka perbuat – yakni orang-orang musyrik.’ Dia pun segera maju. Dia berpapasan dengan Sa’ad bin Muadz, katanya, ‘Hai Sa’ad bin Muadz, surga, demi Rabbnya an-Nazhr, surga demi Rabbnya an-Nazhr, sungguh aku mencium baunya dari arah Uhud.’ Sa’ad berkata, ‘Wahai Rasulullah, aku tidak sanggup beraksi seperti aksinya.’ Anas berkata, “Kami dapati ada lebih dari 80 luka sabetan pedang, tikaman tombak, atau tusukan anak panah. Kami dapati jasadnya telah dimutilasi oleh orang-orang musyrik. Tidak ada yang dapat mengenali jasadnya kecuali saudara perempuannya, lewat jari-jemarinya.” Anas berkata, “Kami mengira bahwa ayat ini turun untuknya atau yang semisalnya, ‘Di antara orang-orang mukmin itu ada orang-orang yang menepati apa yang telah mereka janjikan kepada Allah. Di antara mereka ada yang gugur, dan di antara mereka ada (pula) yang menunggununggu dan mereka tidak mengubah (janjinya)’.” (QS. al-Ahzab: 23).

Kita dapati makna kemenangan ini di dalam hadits yang diriwayatkan oleh Khabbab. Ia datang menemui Rasulullah g lalu bertanya, “Tidakkah engkau memintakan kemenangan untuk kami? Tidakkah engkau berdoa untuk kami?” Beliau bersabda, “Dahulu di antara orang-orang sebelum kalian ada seorang laki-laki yang ditanam di dalam lubang, lalu digergajilah tubuhnya dari kepala hingga terbelah menjadi dua, namun hal itu tidak menghalanginya dari Diennya. Ada juga yang disisir dengan sisir besi hingga dagingnya terpisah dari tulangnya, namun hal itu tidak menghalanginya dari Diennya.” Di antara kemenangan samar yang hanya bisa dilihat oleh mukmin bahwa musuh-musuh kebenaran, meskipun mereka begitu kuat dan berlebih-lebihan dalam memperlakukan lawan-lawannya, hanya saja mereka harus menelan berbagai macam kepahitan moral dan siksaan jiwa sebelum menyakiti musuhmusuhnya. Bahkan terkadang setelah melakukan kejahatannya mereka tidak bisa menemukan ketenangan dan merasakan kebahagiaan. Karena itu, tatkala al-Hajjaj ibn Yusuf membunuh Sa’id ibn Jubair, berbagai tekanan batin dirasakannya hingga tak dapat tidur nyenyak. Ia sering terbangun tiba-tiba dari tidurnya dan berkata, “Ada apa antara aku dan Sa’id?”, hingga dia mati dalam kesedihan dan kekhawatirannya itu.

wali-Nya dan orang-orang pilihan-Nya. Allah berfirman, “Janganlah kamu mengira bahwa orang-orang yang gugur di jalan Allah itu mati; bahkan mereka itu hidup disisi Rabbnya dengan mendapat rizki.” (QS. Ali Imran: 169). Siapa yang tidak mati dengan pedang maka dia pasti akan mati dengan selainnya Sebab kematian itu beragam namun kematian itu satu

Kaum muslimin diperangi lantaran mereka beriman kepada Allah

Inilah yang kita yakini dalam perang melawan pembawa panji salib si thaghut durjana Amerika ini. Sekalipun dengan segala kedurjanaan dan kediktatorannya, dengan segala kekuatan dan persenjataannya, hanya saja mereka tertimpa kehinaan jiwa dan kehancuran moral yang seandainya ditumpahkan ke sebuah gunung niscaya gunung itu akan hancur. Al-Quran telah menggambarkan kenyataan ini dalam surat Ali Imran, Allah berfirman, “Dan apabila mereka menyendiri, mereka menggigit ujung jari lantaran marah bercampur benci terhadap kalian. Katakanlah (kepada mereka), ‘Matilah kalian karena kemarahan kalian itu.’ Sesungguhnya Allah mengetahui segala isi hati. Jika kamu memperoleh kebaikan, niscaya mereka bersedih hati, tetapi Jika kamu mendapat bencana, mereka bergembira karenanya. Jika kamu bersabar dan bertakwa, niscaya tipu daya mereka sedikitpun tidak mendatangkan kemudharatan kepadamu. Sesungguhnya Allah mengetahui segala apa yang mereka kerjakan.” (QS. Ali Imran: 119-120). Allah juga berfirman, “Dan Allah menghalau orang-orang yang kafir itu yang keadaan mereka penuh kejengkelan, (lagi) mereka tidak memperoleh keuntungan apapun. Dan Allah menghindarkan orang-orang mukmin dari peperangan. Dan adalah Allah Mahakuat lagi Maha Perkasa.” (QS. alAhzab: 25). Di antara gambaran-gambaran tersebut, yang samar bagi mereka yang tertutup mata hatinya, ialah kerinduan akan kehidupan sempurna yang telah Allah siapkan bagi para

Dari penjelasan di atas, jelaslah bagi kita makna yang menyeluruh dari kemenangan, dan bahwasanya tidak boleh kita membatasi jenis kemenangan pada apa yang kita kehendaki. Sesungguhnya di antara faktor penguat keteguhan dan kuatnya perjuangan – seperti yang kita lihat di Fallujah – bahwa Nabi g memberi tahu kita bahwa di antara tanda kemenangan Dien Islam adalah tidak ada kekuatan apa pun di muka bumi ini yang dapat membinasakan seluruh kaum mukminin, sebagaimana dahulu hampir terjadi di zaman nabi Nuh atau di awal risalah. Rasulullah g menjelaskan bahwa jihad akan tetap ada dan dijalankan di muka bumi, seperti yang ditunjukkan dalam hadits shahih, “Akan senantiasa ada segolongan dari umatku yang menjalankan perintah Allah, tidak membahayakan mereka siapa yang menggembosi atau menyelisihi mereka, hingga datanglah keputusan Allah dan mereka tetap dalam keadaan seperti itu.” Kemenangan dan kelangsungan dien ini ada di tangan Allah. Dia telah menjaminnya dan berjanji akan hal itu. Jika Dia berkehendak maka akan menolong dan memenangkannya, dan jika Dia berkehendak maka akan menundanya dan mengakhirkannya, dan Dia Maha Bijaksana dan Maha Mengetahui akan urusan-Nya. Jika Dia memperlambatnya maka itu semua karena kebijaksanaanNya yang telah ditentukan-Nya, dan tentu di dalamnya terdapat kebaikan bagi mukmin. Tidak ada yang lebih cemburu terhadap kebenaran dan pemeluknya daripada

13

Mujahidin di jalan Allah diuji dengan terluka dalam pertempuran

Allah c, “Pada hari itu bergembiralah orang-orang yang beriman karena pertolongan Allah. Dia menolong siapa yang dikehendaki-Nya. Dialah Yang Maha Perkasa lagi Penyayang. (Sebagai) janji yang sebenarnya dari Allah. Allah tidak akan menyalahi janji-Nya, tetapi kebanyakan manusia tidak mengetahui.” (QS. ar-Rum: 4-6). Jangan engkau kira kemuliaan itu seperti kurma yang engkau memakannya Engkau tidak akan meraih kemuliaan hingga engkau mengecap kesabaran Sesungguhnya Allah c, Mahatinggi keputusanNya dan Mahamulia keagungan-Nya, Dia terkadang mengaruniakan kemenangan kepada orang-orang beriman dan terkadang menguji mereka. Dia menghalangi mereka dari nikmat ini dan menimpakan ujian karena hikmah yang telah ditentukan dan diketahui-Nya. Terkadang Allah memberikan nikmat dalam ujian meski berat dan terkadang Allah menguji suatu kaum dengan nikmat. Ibnul Qayyim r di dalam Zadul Ma’ad telah menyebutkan hikmah-hikmah ini secara sekilas, ujarnya, “Di antaranya bahwa ini adalah salah satu ciri para rasul, seperti yang dikatakan Heraklius kepada Abu Sufyan, ‘Apakah kalian memeranginya?’ ‘Ya’, jawabnya. Heraklius bertanya lagi, ‘Bagaimana perang antara kalian dengannya?’ Jawabnya, ‘Terkadang dia mengalahkan kami dan terkadang kami mengalahkannya.’ Heraklius berujar, ‘Begitulah para Rasul, mereka diuji lalu kesudahan yang baik bagi mereka.’ Di antaranya hikmahnya yaitu untuk memisahkan antara mukmin yang jujur dan munafik pendusta. Tatkala Allah memberikan kemenangan kepada kaum muslimin pada Perang Badar sehingga mereka ditakuti, ada orangorang yang masuk Islam secara lahir namun tidak secara batin. Sehingga Allah menguji hamba-Nya, berdasarkan hikmah-Nya, agar memisahkan antara muslim dan munafik. Pada perang orang-orang munafik mengangkat kepalanya dan melontarkan apa yang selama ini mereka

14

Makalah

sembunyikan, menampakkan apa yang mereka tutupi, dan menyerukan apa yang mereka ucapkan secara samar, sehingga ketika itu manusia terbagi menjadi mukmin, kafir, dan munafik secara jelas. Kaum mukminin menjadi tahu bahwa mereka memiliki musuh dalam selimut yang hidup bersama mereka dan tidak terpisah, sehingga bisa bersiap dan bersikap waspada. Di antaranya; jika Allah selalu menolong dan memenangkan kaum mukminin di setiap pertempuran, membuat mereka berkuasa atas musuhnya terus menerus, maka mereka akan menjadi tinggi hati, angkuh, dan berlebihan. Jika pertolongan dan kemenangan dibentangkan atas mereka tentu keadaan mereka akan menjadi seperti jika rizki dibentangkan atas mereka. Hamba-hamba-Nya tidak akan menjadi lurus kecuali dengan kemudahan disertai kesulitan, dan kesempitan disertai kelapangan. Dia menggilirkan urusan hambaNya sesuai apa yang layak menurut hikmah-Nya, dan sesungguhnya Dia Maha Mengetahui dan Melihat. Di antaranya; menumbuhkan rasa penghambaan total para wali dan golongan-Nya, dalam kelapangan dan kesempitan, dalam sesuatu yang mereka sukai dan yang mereka benci, dalam keadaan menang atau ketika musuh menang. Jika mereka tetap taat dan menghamba dalam keadaan yang disukai maupun dibenci, maka itulah hamba-Nya yang sesungguhnya, bukan seperti mereka yang beribadah kepada Allah hanya dalam tepian saja, dalam kesenangan, kelapangan dan kemudahan. Di antaranya; apabila Dia menguji mereka dengan kekalahan, kesulitan dan kehancuran, mereka akan melemah, sedih dan tunduk, sehingga akan mengundang kejayaan dan pertolongan. Kalung kemenangan selalu bersama dengan sikap merendah dan menghinakan diri, Allah berfirman, ‘Sungguh Allah telah menolong kalian dalam perang Badar padahal kalian (ketika itu) orangorang yang lemah.’ (QS. Ali Imran: 123), dan kalam-Nya, ‘Dan (ingatlah) perang Hunain, yaitu di waktu kalian menjadi congkak karena banyaknya jumlah kalian, maka jumlah yang banyak itu tidak memberi manfaat kepadamu sedikitpun.’ (QS. at-Taubah: 25). Jika Allah berkehendak

menjayakan, menguatkan dan menolong hamba-Nya, Dia akan mematahkannya terlebih dahulu, sehingga penawar, penyembuh, dan pertolongannya berbanding lurus dengan lukanya. Di antaranya; bahwasannya Allah telah menyiapkan kedudukan di negeri kemuliaan-Nya bagi hamba-Nya yang tidak bisa diraih dengan amal-amal mereka. Mereka tidak dapat meraihnya kecuali dengan ujian dan cobaan, hingga Dia mengikat sebab-sebab yang dapat mengantarkan mereka kepada-Nya, dengan ujian dan cobaan-Nya itu. Allah juga memberi taufiq untuk melakukan amal shalih, yang itu semua termasuk bagian dari sebab-sebab sampainya mereka kepada-Nya. Di antaranya; sesungguhnya jika jiwa terus menerus sehat, menang, dan kaya, maka dia akan angkuh dan cenderung tergesa-gesa. Itu adalah penyakit yang menghalanginya bersungguh-sungguh berjalan menuju Allah dan negeri akhirat. Jika Rabb, Pemilik, dan Sang Maha Pengasih menginginkan kemulian baginya, maka Dia akan berikan padanya ujian dan cobaan untuk menjadi obat dari penyakit itu, yang menghalangi jalan menuju kepada-Nya. Ujian dan cobaan ini laksana dokter yang memberikan obat yang pahit kepada orang sakit, dan memutus semua faktor penyebab rasa sakit, yang seandainya dibiarkan maka penyakit itu akan menguasainya dan membinasakannya. Di antaranya; syahid di sisi Allah adalah derajat paling tinggi bagi para wali-Nya. Para syuhada adalah orang-orang khusus dan hamba-hamba-Nya yang dekat. Tidak ada derajat setelah orang-orang jujur selain mati syahid. Dia senang untuk menjadikan dari hamba-hamba-Nya sebagai syuhada. Darah mereka mengalir demi meraih kecintaan dan kerelaan-Nya. Mereka lebih suka kerelaan dan kecintaan-Nya daripada dirinya sendiri. Tidak ada jalan

untuk meraih derajat ini kecuali dengan menyuguhkan sebab-sebab yang mengarah kepadanya, seperti dengan dikuasai musuh dan lainnya.” Allah c berfirman, “Diwajibkan atas kalian berperang, padahal berperang itu adalah sesuatu yang kalian benci. Boleh jadi kalian membenci sesuatu, padahal itu amat baik bagimu, dan boleh jadi kalian menyukai sesuatu, padahal itu amat buruk bagi kalian; Allah mengetahui, sedang kalian tidak mengetahui.” (QS. al-Baqarah: 216). Imam Ibnul Qoyyim r berkata di dalam al-Fawaid, “Di dalam ayat ini terdapat sejumlah hikmah, rahasia dan kebaikan bagi hamba. Jika seorang hamba tidak mengetahui bahwa sesuatu yang dibenci terkadang membawa sesuatu yang disukai, dan sesuatu yang disukai terkadang membawa sesuatu yang dibenci, maka dia tidak boleh merasa aman dari sesuatu yang membahayakan jika datang kepadanya sesuatu yang membahagiakan, dan dia tidak boleh berputus asa dari datangnya sesuatu yang membahagiakan jika datang padanya sesuatu yang membahayakan, karena dia tidak mengetahui bagaimana suatu urusan itu akan berakhir. Allah membuatnya melakukan hal itu karena Dia mengetahui apa yang tidak diketahui hamba-Nya. Di antara hikmah ayat ini ialah bahwa tidak ada hal yang lebih bermanfaat baginya selain menjalankan semua perintah meskipun pada awalnya itu adalah hal yang berat, karena pada akhirnya semua adalah kebaikan, kebahagiaan, kenikmatan, dan kesenangan. Jika nafsunya membenci maka itu adalah kebaikan dan manfaat baginya. Juga tidak ada yang lebih berbahaya baginya dari melakukan apa yang Dia larang meski nafsunya menyukainya dan condong kepadanya, karena kesudahan itu semua adalah rasa sakit, kesedihan, keburukan dan musibah. Orang yang memiliki akal akan lebih memilih menahan rasa sakit yang ringan, yang setelahnya adalah kenikmatan yang besar dan

Mereka kembali hanya untuk menderita cacat fisik, terbunuh dan cacat mental

15

kebaikan yang banyak, serta menjauhi kenikmatan yang sebentar yang setelahnya rasa sakit yang berkepanjangan dan keburukan yang lama. Di antara hikmah ayat ini ialah bahwa ayat ini menuntut hamba untuk menyerahkan segala urusan kepada siapa yang mengetahui akhir segala urusan, dan rela dengan apa yang dipilih dan ditentukannya, karena mengharap kesudahan yang baik. Di antara hikmah ayat ini ialah hendaknya seorang hamba tidak mengritik Rabbnya, tidak memilih sesuatu di luar apa yang telah ditentukan untuknya, dan tidak meminta sesuatu yang tiada diketahuinya. Bisa jadi bahaya dan kebinasaan telah menunggu pada pada hal itu dan dia tidak mengetahuinya. Maka janganlah dia memilih di luar apa yang telah ditentukan Rabbnya. Hendaknya dia meminta agar dirinya mampu melaksanakan hal itu dengan sebaik-baiknya dan agar Dia menjadikannya rela dengan apa yang telah ditentukan untuknya, tidak ada yang lebih bermanfaat baginya dari hal itu. Di antaranya juga, apabila dia menyerahkan urusannya kepada Rabbnya serta rela dengan apa pilihan-Nya, maka Dia akan memberikan kekuatan, tekad, dan kesabaran untuk menjalani pilihan-Nya itu. Ia akan dialihkan dari keburukan, yang merupakan konsekuensi pilihannya sendiri, dan akan diperlihatkan padanya kesudahan yang dari pilihan-Nya, yang mungkin tidak bisa diraih walau sebagiannya jika dia bertindak menurut pilihannya dirinya. Di antaranya juga, bahwa hal itu akan membuatnya tenang dari beban pikiran yang melelahkan tentang bermacam-macam pilihan, dan melegakan dadanya dari berbagai perhitungan yang terkadang naik dan terkadang turun, yang itu semua tetap tidak keluar dari ketentuanNya. Andai dia rela dengan pilihan Allah maka dia akan tertimpa takdir dalam keadaan terpuji dan mendapat pahala serta kelembutan-Nya. Jika tidak maka takdir tetap berlaku atasnya sedang dia dalam keadaan tercela dan tidak mendapat kelembutan-Nya, karena dia bertindak menurut pilihannya sendiri. Ketika kerelaan dan berserah diri-nya itu telah benar maka apa yang telah ditakdirkan akan meliputinya dibarengi dengan kelembutan dan kasih sayang, sehingga dia berada di antara kelembutan dan kasih sayang-Nya. Kasih sayang-Nya akan melindunginya dari apa yang dia takutkan, kelembutan-Nya akan membuatnya merasa ringan dengan apa yang ditakdirkan-Nya. Jika suatu takdir berlaku pada seorang hamba, maka faktor utama berlakunya takdir itu adalah ketika ia berusaha untuk menolaknya, maka tidak ada yang lebih bermanfaat daripada menyerahkan diri dan memasrahkannya di hadapan takdir sebagaimana mayat, karena binatang buas tidak senang untuk memakan bangkai.” Dia terus mengingatkanku kepada Allah sembari duduk sedang air mata mengalir deras dari kedua pelupuknya Wahai putri pamanku, Kitabullah telah mengeluarkanku dengan paksa, maka apakah Allah akan menghalangiku lantaran air matamu Jika aku kembali maka alangkah banyak orang yang mengembalikanku, jika aku menemui Rabbku maka carilah pengganti Aku bukan orang pincang atau buta sehingga itu 16

Makalah

mengudzurku, bukan juga anak kecil yang lemah yang tidak mampu berbuat apa-apa Diriwayatkan oleh at-Thabrani dari Ibnu Ishaq bahwa ada sahabat Rasulullah g yang berkata, “Aku mengikuti Perang Uhud bersama Rasulullah g bersama saudaraku. Lalu kami berdua kembali dalam keadaan terluka. Tatkala penyeru Rasulullah g mengumumkan untuk keluar mengejar musuh, aku berkata kepada saudaraku – atau saudaraku berkata kepadaku – ‘Apakah engkau akan terlewat dari perang bersama Rasulullah g?’ Demi Allah, kita tidak memiliki tunggangan dan kita terluka berat. Maka kami pun keluar bersama Rasulullah g. Lukaku lebih ringan daripada saudaraku, sehingga ketika dia kelelahan aku menggendongnya hingga ia kuat berjalan lagi, hingga kami berhasil menyusul ke lokasi konsentrasi kaum muslimin.” Abu Darda berkata, “Puncak keimanan adalah sabar terhadap ketentuan dan rela terhadap takdir.” Maka dengan obat ini kita membebat luka-luka yang tertoreh di sana-sini. Wahai Umat Islam Tubuhmu telah penuh luka tusukan. Luka dan penyakit yang telah membuatmu terbaring tidak akan dapat diobati kecuali dengan tauhid yang terikat di atas panji-panji jihad. Maka kapankah engkau memutuskan dengan benar untuk berangkat berperang dan melepaskan diri dari para algojo? Pertempuran hari ini tidak pernah jeda dan tidak mereda. Sungguh Nabi kita g berharap untuk tidak tertinggal dari satu pasukan pun yang berperang di jalan Allah. Kebiasaannya adalah terus menerus berperang dan berjihad. Aku ingatkan kalian dengan hadits Jibril bersama Rasulullah g paska perang Ahzab, yang diriwayatkan oleh al-Bukhari, dia berkata, “Ketika Rasulullah g kembali ke kota Madinah, baru saja beliau meletakkan pedangnya, Jibril mendatanginya dan mengatakan, ‘Apakah engkau meletakkan senjata? Demi Allah, sesungguhnya para malaikat belum juga meletakkan senjatanya. Bangkitlah engkau bersama sahabatmu ke Bani Quraizhah, sesugguhnya aku berjalan di depanmu untuk menggoncang benteng mereka dan menanamkan rasa gentar di dalam hati mereka.’ Maka Jibril berjalan bersama rombongan para malaikat dan Rasulullah berjalan di belakangnya bersama rombongan para muhajirin dan anshar.” Bagaimana bisa kalian, wahai kaum muslimin, ringan saja melihat saudara-saudara dan putra-putra Dien kalian tertimpa berbagai macam siksaan, pembunuhan dan kehancuran, sedangkan kalian merasa aman di negeri kalian, nyaman bersama keluarga dan harta kalian, bagaimana bisa seperti itu?!

Sudah seyogyanya bagi setiap ibu yang diberi nikmat melahirkan dalam naungan Darul Islam untuk memanfaatkan karunia agung itu yang tidak semua wanita mendapatkannya. Seyogyanya dia berusaha sekuat tenaga untuk membimbing anak-anaknya demi mendatangkan ridha Rabbnya dan bermanfaat bagi ummat. Bagaimana tidak? Sedangkan ia adalah seorang ibu yang melahirkan, mengasuh, dan mendidik disaat para lelaki dan para bapak sibuk dengan ribath dan pekerjaan mereka.

18

Kolom Muslimah

Dari Abdullan bin Umar, berkata, “Aku mendengar Rasulullah g bersabda, ‘Setiap dari kalian adalah pemimpin, dan setiap kalian akan dimintai pertanggung jawaban atas apa yang dipimpinnya. Seorang imam adalah pemimpin dan dimintai pertanggungjawaban atas rakyatnya. Seorang suami adalah pemimpin dalam keluarganya dan dia akan dimintai pertanggungjawaban atas apa yang dipimpinnya. Sedangkan istri adalah pemimpin di dalam rumah suaminya dan ia juga akan dimintai pertanggungjawaban atas apa yang dipimpinnya.

Seorang pembantu adalah pemimpin dalam harta majikannya dan dia akan dimintai pertanggungjawaban atas apa yang dipimpinnya.” (Muttafaq ‘Alaihi). Para ahli ilmu telah menjelaskan bahwa kata ar-Rai (pemimpin) adalah bermakna penjaga, yang dipercaya, dan berkomitmen untuk menjaga apa yang diamanahkan kepadanya. Dia dituntut untuk adil dan berusaha selalu memberikan maslahat kepada apa yang diembannnya, dan akan dimintai pertanggungjawaban apakah telah menunaikan kewajiban atas yang dipimpinnya ataukah tidak. Ketika baginda Nabi g bersabda, “Wanita (istri) adalah pemimpin di rumah suaminya dan ia akan dimintai pertanggungjawaban atas apa yang dipimpinnya,” berarti taklif (pembebanan) agung dan amanat besar yang diserahkan kepada seorang wanita muslimah. Di dalamnya terdapat pahala jika ia menunaikan kewajibannya terhadap anak-anaknya, sekaligus ada hisab dan siksa jika ia menyia-nyiakan amanah ini dan meremehkan hak-hak anak-anaknya. Allah berfirman, “Hai orang-orang yang beriman, peliharalah dirimu dan keluargamu dari api neraka yang bahan bakarnya adalah manusia dan batu” (QS. at-Tahrim: 6). Ibnu Umar berkata kepada seorang laki-laki, “Ajarkanlah adab pada anakmu! Sesungguhnya engkau akan dimintai pertanggungjawaban tentang anakmu; adab apa yang telah engkau ajarkan kepadanya, apa yang telah engkau ajarkan kepadanya, karena sesungguhnya dia akan dimintai pertanggungjawaban tentang bakti dan taatnya padamu.” (Riwayat al-Baihaqi). Awali dengan Tauhid Kewajiban pertama atas seorang ibu muslimah kepada anak-anak adalah mendidiknya diatas tauhid sejak awal mereka berbicara. Ia menalqin mereka dengan persaksian (syahadat) Laa Ilaaha Illallah Muhammad Rasulullah dan maknanya, sebagaimana diriwayatkan dari Ali bin al-Husain r bahwasannya dia mengajari anaknya, ujarnya, “Katakanlah, Aku beriman kepada Allah dan aku kufur terhadap thaghut.” (Riwayat Ibnu Abi Syaibah). Selain itu seorang ibu harus mengajarkan kepada anaknya tiga ushul (pokok). Siapa tuhanmu? Apa agamamu? Siapa Nabimu? Juga pertanyaan kepada anak, dimana Allah? Apa itu al-Qur’an? Yaitu pertanyaan-pertanyaan semisal ini yang dapat mengokohkan pondasi akidah yang lurus serta tauhid murni dalam jiwa anak. Diantara hal terindah yang dipelajari oleh seorang anak adalah ma’iyatullah (kebersamaan Allah) c

kepada hamba-Nya. Dia mempelajari khasyah (takut) kepada Allah b dan mengagungkan sang Khaliq (pencipta) di dalam jiwanya, dan merasa pengawasanNya kepada dirinya dalam kondisi sembunyi atau terang-terangan. Inilah Abdullah at-Tasturi r dalam masa kecilnya sebelum tidur ia selalu mengulang-ulang perkataan, “Allah menyaksikanku, Allah melihatku, Allah bersamaku.” (Riwayat Ibnu Abi Syaibah). Kesalehan Ibu Adalah Sebab Kesalehan Anak Wajib atas seorang ibu pendidik sekaligus pengajar dan teladan untuk memperbaiki dirinya sendiri sehingga dia berhasil memperbaiki didikannya di dalam rumahnya. Baiknya yang dipimpin adalah hasil dari baiknya pemimpin, dan baiknya anak-anak adalah efek dari baiknya sang ibu. Ibnu Abi ad-Dunya meriwayatkan bahwasannya ‘Utban bin Abi Sufyan berkata kepada guru adab anaknya, “Wahai Abu Abdus Shamad, hendaknya pertama yang engkau lakukan sebelum memperbaiki (adab) anakku adalah engkau perbaiki dirimu sendiri; karena aib mereka terikat dengan aibmu, dan kebaikan disisi mereka adalah apa yang engkau perbuat sedangkan keburukan bagi mereka adalah apa yang engkau anggap buruk.” (an-Nafaqah ‘alal ‘Iyal). Mengajarkan Zuhud dan Hidup Prihatin Seorang ibu muslimah juga harus menanamkan dalam jiwa anak-anaknya bahwa dunia ini adalah negeri safar sedangkan akhirat adalah negeri kekal, dan Allah b berfirman terhadap lisan seorang mukmin dari keluarga Fir’aun, “Hai kaumku, sesungguhnya kehidupan dunia ini hanyalah kesenangan (sementara) dan sesungguhnya akhirat itulah negeri yang kekal.” (QS. Ghafir: 39). Maka dengan demikian anak-anak akan tumbuh di atas kezuhudan, sehingga dunia menjadi hina bagi mereka sedangkan di mata mereka Akhirat sangatlah agung. Ini semua lantaran tarbiyah sang ibunda terhadap mereka diatas kesukaran hidup dan kesulitan, dan asupan untuk mereka tentang makna zuhud. Sesungguhnya nikmat-nikmat yang sedang kita kecap saat ini (dunia dan isinya) adalah hal yang pasti lenyap, tidak lebih utama dari perjalanan hidup sang pemimpin kaum zuhud (Rasulullah) g. Dari ‘Urwah dari ‘Aisyah i bahwasannya ia berkata, “Sesungguhnya kami melalui tiga kali hilal dalam dua bulan dan selama itu pula tidak pernah ada nyala api (untuk memasak) dalam rumah-rumah Rasulullah g!” Maka aku (Urwah) bertanya, ‘Wahai bibi, lalu kalian hidup dengan apa?” Jawabnya, ‘Kurma dan 19

Salah satu prajurit Khilafah yang dimotivasi ibunya untuk berjihad

air, hanya saja dahulu Rasulullah memiliki tetangga Anshar yang memberikan susu kepada Rasulullah sehingga bisa memberi kami minum.” (Muttafaq Alaihi). Dari Abu Hurairah i bahwasannya Nabi g bersabda, “Ya Allah jadikanlah rizki keluarga Muhammad itu makanan pokok.” Ibnu Hajar berkata, “Quut maksudnya cukupkanlah mereka dengan makanan pokok itu, sehingga tidak membuat mereka terjerumus ke dalam hinanya meminta-minta dan mereka tidak memiliki kelebihan yang akan menjadi faktor untuk bermewah-mewahan di dunia.” [Fathul Bari]. Benar, ini adalah apa yang diminta oleh Nabi g untuk keluarga beliau padahal Jibril n pernah mendatangi beliau dengan membawa kunci-kunci pembendaharaan bumi akan tetapi beliau g sangat zuhud di dunia ini. Dari Abu Hurairah i berkata, “Selama tiga hari berturut-turut keluarga Muhammad g tidak pernah kenyang, hingga beliau wafat.” (Diriwayatkan oleh Al-Bukhari). Inilah ia seorang Nabi g kekasih Allah Yang Mahabenar, manusia pilihanNya dan sebaik-baik makhluk-Nya, tidur diatas tikar hingga membekas di lambungnya dan terlihat oleh Umar i hingga membuatnya menangis. Nabi pun bertanya, “Apa yang membuatmu menangis?” Jawab Umar, “Wahai Nabiyullah, bagaimana aku tidak menangis, sebab aku melihat tikar ini membekas di rusuk anda, dan aku tidak melihat sesuatupun di tempat penyimpanan anda selain apa yang telah aku lihat, padahal istana Persia dan kaisar Romawi berlimpah-limpah dengan buah-buahan dan sungaisungai, sedangkan engkau adalah Rasulullah g dan orang pilihan-Nya. Beliau bersabda, “Wahai Ibnul

20

Kolom Muslimah

Khatthab, tidak sukakah kamu jika akhirat untuk kita sedangkan dunia untuk mereka?’’ (Muttafaq Alaihi). Demikianlah keadaan Nabi kita g di dunia ini. Pada keadaan seperti inilah seharusnya generasi khilafah digembleng, sehingga menumbuhkan generasi kuat yang mampu menanggung ujian hidup dan kokoh pendiriannya. Dengan itu dia siap untuk memikul amanah, menjunjung panji dan kekuasaan di muka bumi. Dari Abu Utsman an-Nahdiy, berkata, “Sebuah surat dari Umar bin Al-Khatthab sampai kepada kami. Isinya, ‘Kuatlah, teguhlah, bersatulah dan jadilah seperti besi, jauhilah bermewah-mewahan dan pakaian orang ‘ajam.” (Diriwayatkan oleh athThahawi dalam Syarah Ma’anil Atsar). Mengajarkan Cinta Perang di Jalan Allah Diantara nikmat Allah yang teragung atas para asybal (anak-anak) di bumi Khilafah yang harus dirasakan, dimanfaatkan, dan disyukuri oleh para ibu yaitu anak-anaknya tumbuh didalam asuhan seorang ayah mujahid. Mereka tumbuh besar terbiasa melihat senjata baik berupa senapan, kantong peluru, peluru, bom, dan rompi peledak. Mengikuti rilisan-rilisan mujahidin dan kabar mereka baik berupa tulisan maupun audio dapat menumbuhkan rasa cinta anak terhadap jihad dan mujahidin, serta kebencian terhadap musuh mereka. Namun terkadang seorang ibu biasa mendengar celaan dari sebagian manusia terhadap metode tarbiyyah yang ia terapkan terhadap anak-anaknya, dengan dalih bahwa hal itu dapat membunuh masa kekanakan mereka dan mematikan keluguan mereka. Kepada orang seperti mereka ini maka kami katakan, “Abu Ya’la meriwayatkan dengan sanad jayyid (bagus) dari Abu Hurairah, dari Nabi g, ujarnya, ‘Hasan dan Husain n bergulat

Pendidikan anak-anak di negri Khilafah merupakan nikmat dari Allah

dihadapan Rasulullah g, maka Rasulullah bersabda, ‘Ayo Hasan!’ (bermaksud menyemangati). Fatimah bertanya, ‘Wahai Rasulullah, kenapa engkau berkata, ‘Ayo Hasan?’ Beliau menjawab, ‘Sesungguhnya Jibril n berkata, ‘Ayo Husain’.” Bukhari meriwayatkan dalam kitab Shahihnya dari Abdurrahman bin Auf bahwasannya dia berkata, “Aku berdiri dalam barisan pada perang Badar. Aku melihat ke kanan dan ke kiri, ternyata aku berada diantara dua anak dari kalangan Anshar yang masih sangat belia, aku sangat ingin jika seandainya aku adalah salah satu dari mereka berdua. Tiba-tiba salah seorang dari mereka menggamitku dan bertanya, ‘Wahai paman, apakah engkau mengetahui Abu Jahal?’ ‘Tentu, apa yang akan kamu lakukan wahai anak saudaraku?’, jawabku. Dia berkata, ‘Telah sampai berita kepadaku bahwa dia telah mencela Rasulullah g. Demi Dzat yang jiwaku berada ditangannya seandainya aku melihatnya maka bayanganku tidak akan berpisah dari bayangannya sampai maut memisahkan kami.’ Kemudian temannya juga menggamitku dan bertanya pertanyaan yang sama. Akupun dibuat heran oleh hal itu. Tak lama kemudian aku melihat Abu Jahal berkeliling diantara manusia, kemudian aku berkata kepada mereka berdua, ‘Lihat itu, dialah orang yang kalian tanyakan tadi. Maka mereka berdua pun segera menghampirinya, dan ia (Abu Jahal) menghadapi keduanya. Keduanya berhasil menebasnya dengan pedang dan membunuhnya. Kemudian mereka berdua menghampiri Rasulullah g dan memberitahunya, maka beliau bersabda, ‘Siapa dari kalian yang membunuhnya?’. Keduanya mengaku telah membunuhnya. Beliau lalu bertanya, ‘Sudahkah kalian mengelap pedang kalian?’ Mereka berkata, ‘Belum.’ Rasulullah melihat kedua bilah

pedang mereka dan bersabda, ‘Kalian berdua telah berhasil membunuhnya.’ Disebutkan dalam kitab al-Bidayah wa an-Nihayah, dari Hisyam bin Urwah, berkata, “Sesungguhnya hal pertama kali yang diucapkan oleh Abdullan bin Zubair dengan fasih ketika ia masih kecil adalah, ‘Saif, saif (pedang, pedang).’ Ia tidak pernah berhenti mengucapkannya. Zubair ketika mendengarnya dia berkata, ‘Demi Allah suatu saat engkau akan memilikinya.” Dari Urwah bin Zubair bahwa Zubair menaikkan anaknya yaitu Abdullah pada perang Yarmuk ke atas seekor kuda pada usia sepuluh tahun dan menitipkannya kepada seseorang. (Diriwayatkan oleh al-Bukhari). Bersungguh-sungguh dalam mengajarkan bahasa Arab Betapa bagusnya bila seorang ibu muslimah menjaga dan membiasakan bahasa Arab kepada anak-anaknya, dan mengevaluasi logatnya. Jika mereka bukan dari bangsa Arab maka hendaknya ia (ibu) berusaha mengajari mereka bahasa Arab, agar mereka dapat mempelajari perkara-perkara agama dan berbaur dengan jamaah kaum muslimin. al-Khatib alBaghdadi telah meriwayatkan bahwa Ali, Ibnu Abbas, dan Ibnu Umar h memukul anak-anak mereka jika ada kesalahan logat. Demikianlah perhatian mereka dalam mengajarkan Bahasa arab yang dengannya al Quran diturunkan, semoga Allah mengaruniai kita keturunan yang sholeh dan generasi yang berjihad di jalan-Nya dan menolonga dien-Nya.

21

22

Makalah

Syaikh Sulaiman bin Abdullah bin Muhammad bin Abdul Wahhab berkata di dalam kitab Taisirul ‘Azizil Hamid fi Syarhi Kitabi at-Tauhid pada bab Menaati ulama dan penguasa yang mengharamkan sesuatu yang dihalalkan oleh Allah dan yang menghalalkan sesuatu yang diharamkan oleh Allah, berarti telah menjadikan mereka sebagai tuhan selain Allah. Ujarnya, “Ketaatan adalah salah satu jenis ibadah, bahkan merupakan ibadah itu sendiri, ialah menaati Allah dengan cara melaksanakan apa yang diperintahkan-Nya melalui lidah para Rasul-Nya p. Menaati seseorang itu harus didasarkan pada ketaatan kepada Allah, karena pada dasarnya tidak ada kewajiban untuk taat kepada seseorang hanya karena diri orang itu sendiri.” Yang dimaksudkan di sini adalah ketaatan khusus, yaitu dalam hal pengharaman yang halal dan penghalalan yang haram. Jadi, siapa yang menaati makhluk selain Rasul g dalam hal tersebut, dan beliau berbicara tidak berdasarkan nafsu, berarti dia musyrik, sebagaimana yang telah dijelaskan oleh Allah di dalam kalam-Nya, ‘mereka menjadikan para ahbar mereka’, yakni para ulama, ‘dan para rahib mereka’, yakni para ahli ibadah, ‘sebagai arbab selain Allah dan al-masih adalah Putra Maryam. Dan tidaklah mereka diperintah melainkan untuk beribadah kepada ilah yang satu. Tidak ada ilah yang hak selain Dia. Mahasa Suci Allah dari apa yang mereka persekutukan.’ (QS. at-Taubah: 31). Nabi g menafsirkan ayat itu bahwa maksudnya adalah mereka tunduk dan taat dalam hal mengharamkan yang halal dan menghalalkan yang haram, sebagaimana yang akan disebutkan nanti pada hadits Adi bin Hatim. Jika ada yang berdalih bahwa Allah c telah berfirman, ‘Taatilah Allah dan taatilah Rasul serta ulil amri diantara kalian.’ (QS. an-Nisa: 59), yakni para ulama, atau para penguasa, kedua pendapat tersebut diriwayatkan dari Imam Ahmad, Ibnu Qayyim berkata, ‘Pastinya bahwa ayat ini mencakup kedua kelompok tersebut (ulama dan penguasa).’ Maka sanggahannya adalah bahwa menaati mereka wajib jika memerintahkan untuk taat kepada Allah dan Rasul-Nya. Jika ulama itu adalah yang menyampaikan perintah Allah dan Rasul-Nya, dan penguasa itu adalah pelaksananya, maka disaat itulah wajib menaati mereka sebagai tindak lanjut dari ketaatan kepada Allah dan Rasul-Nya, sebagaimana sabda Nabi g, ‘Tidak ada ketaatan dalam bermaksiat , sesungguhnya ketaatan itu adalah dalam hal yang makruf.’ (HR. Bukhari dan Muslim), dan sabdanya, ‘Hendaklah seseorang mendengar dan taat

selama tidak diperintah untuk bermaksiat. Jika dia diperintahkan untuk bermaksiat maka tidak boleh mendengar dan taat.” Kedua hadits ini adalah shahih. Jadi kandungan ayat ini tidak ada yang menyelisihi ayat surat at-Taubah di atas. Ibnu Abbas berkata, ‘Hampir saja turun hujan batu dari langit atas kalian. Saya berkata, ‘Rasulullah g bersabda demikian,’ tetapi justru kalian menyanggah bahwa Abu Bakar dan Umar berkata demikian.’ Kata beliau, ‘Yusyiku, Abu as-Sa’adat berkata, ‘Artinya mendekat dengan segera.’ Katakata ini diucapkan oleh Ibnu Abbas kepada orang yang mendebat beliau dalam masalah haji tamattu’. Ia memerintahkan hal tersebut, tetapi sang pendebat berargumen bahwa Abu Bakar dan Umar melarang hal itu, maksudnya keduanya lebih tahu dari pada dirimu (Ibnu Abbas) dan lebih layak untuk diikuti. Oleh karena itu, Ibnu Abbas melontarkan perkataan ini. Kata-kata yang berasal dari keimanan yang tulus dan kuatnya mutaba’ah kepada Rasul g meskipun ditentang oleh siapapun itu, sebagaimana kata Imam Syafi’I, ‘Para ulama sepakat bahwa siapa yang telah jelas baginya sunnah Rasulullah g maka tidak boleh meninggalkannya karena perkataan seseorang.’ [Madarijus Salikin]. Jika seperti ini kata-kata Ibnu Abbas kepada orang yang mendebat beliau dengan pendapat Abu Bakar dan Umar, padahal keduanya memang begitu, lalu apa yang akan beliau katakan kepada orang yang mendebat sunnah-sunnah Rasul g dengan pendapat imamnya dan yang semadzhab dengannya? Dia anggap perkataan imamnya itu laksana hakim atas al-Qur’an dan Sunah, mana yang sesuai maka diterima, adapun yang tidak sesuai maka ditolak atau ditakwilkan. Allahul musta’an. Alangkah baik apa yang dikatakan oleh sebagian ulama, Jika datang dalil yang selaras kepada mereka Niscaya mereka tidak lagi pergi kepada bapaknya Mereka akan menerimanya, dan jika tidak niscaya akan dikatakan bahwa ini perlu ditakwil Padahal hal itu sulit untuk di takwil Tidak diragukan bahwa hal ini masuk dalam firman Allah c, ‘Mereka menjadikan para alim dan pendeta mereka sebagai rabb selain Allah.’ (QS. atTaubah: 31). Syaikh Muhammad bin Abdul Wahhab berkata, ‘Ahmad bin Hanbal berkata, ‘Aku heran dengan kaum yang mengetahui shahihnya isnad, tetapi justru mengambil pendapat Sufyan, sedangkan Allah c berfirman, ‘Maka hendaklah orang-orang 23

Para Ulama durjana mengadakan konvensi guna menyesatkan para pengikutnya

yang menyalahi perintah Rasul takut akan ditimpa fitnah.’ (QS. an-Nur: 63). Tahukah anda apakah fitnah itu? Fitnah adalah syirik, bisa jadi jika dia menolak sebagian sabda beliau m, akan muncul suatu kedurhakaan di dalam hati, sehingga akhirnya binasalah ia.’ Ini adalah perkataan Imam Ahmad yang diriwayatkan oleh Fadl bin Ziyad dan Abu Thalib. Fadhl meriwayatkan dari Imam Ahmad, ‘Aku meneliti mushaf. Kudapati perintah untuk menaati Rasul terdapat pada 33 tempat. Kemudian beliau membaca, ‘Maka hendaklah orang-orang yang menyalahi perintah Rasul takut akan ditimpa fitnah.’ (QS. an-Nur: 63). Beliau mengulang ulangnya seraya berkata, “Fitnah itu adalah syirik, bisa jadi jika dia punya niat buruk kepada sebagian sabda beliau, maka muncul suatu kedurhakaan di dalam hati, hingga hatinya menyimpang lalu membinasakannya. Beliau membaca ayat ini, ‘Maka, sekali-kali tidak demi Rabbmu, tidaklah mereka beriman hingga mereka menjadikan kamu sebagai hakim dalam hal yang dipersengketakan antara mereka.’ (QS. an-Nisa: 65). Abu Thalib meriwayatkan dari Ahmad, bahwa suatu kali diceritakan padanya bahwa ada suatu kaum yang meninggalkan hadits dan justru mengambil pendapat Sufyan, lalu beliau berkata, ‘Aku merasa heran terhadap suatu kaum yang telah mendengar hadits dan mengetahui shahihnya isnad, namun mereka meninggalkannya dan justru mengambil pendapat Sufyan dan yang lain. Allah c berfirman, ‘Maka hendaklah orang-orang yang menyalahi perintah Rasul takut akan ditimpa fitnah atau adzab yang pedih.’ (QS. an-Nur: 63). Tahukah anda apa fitnah itu? Yaitu kekufuran, Allah c berfirman, ‘Fitnah itu lebih besar dari pada pembunuhan.’ (QS. al-Baqarah: 217). Mereka meninggalkan hadits Rasulullah g sehingga hawa nafsu menjerumuskan 24

Makalah

mereka untuk mengikuti pendapat akal.’ Hal itu disebutkan oleh Syaikhul Islam. Saya (penulis) katakan, ‘Perkataan Imam Ahmad dalam mencela sikap taklid dan mengingkari penulisan buku-buku yang bersumber dari ra’yu (akal) sangatlah banyak lagi masyhur.’ Kata beliau, ‘Mereka mengetahui isnad,’ maksudnya ialah sanad-sanad hadits, ‘dan keshahihannya,’ maksudnya ialah keshahihan isnad, yang menunjukkan bahwa hadits itu adalah shahih. Kata beliau, ‘Tetapi justru mengambil pendapat Sufyan,’ maksudnya Sufyan ats-Tsauri, seorang Imam yang zuhud, ahli ibadah, terpercaya lagi faqih. Beliau memiliki pengikut dan madzhab yang masyhur, lalu terputus (madzhabnya tidak sampai kepada kita seperti madzhab empat imam. Edt.). Imam Ahmad bermaksud mengingkari orang yang mengetahui sanad dan keshahihan hadits, namun malah bertaklid kepada Sufyan dan yang lain. Kemudian berdalih dengan alasan-alasan batil. Seperti karena menganggap bahwa berdalil dengan hadits adalah ijtihad, sedangkan ijtihad telah terputus sejak lama. Atau karena menganggap bahwa imam yang ditaklidi itu lebih tahu, tidak mungkin dia berkata tanpa ilmu, dan tidaklah dia meninggalkan hadits ini, misalnya, melainkan berdasarkan ilmu. Atau menganggap bahwa hal itu adalah ijtihad, sedangkan syarat mujtahid adalah mengetahui Kitabullah dan Sunah Rasulullah g, nasikh dan mansukh, sunnah yang shahih dan yang cacat, mengetahui metode menyimpulkan dalil, ilmu bahasa arab, nahwu, ushul fiqih dan syarat- syarat lain yang barang kali juga tidak dimiliki oleh Abu Bakar dan Umarh sebagaimana yang dikatakan oleh penulis (?). Jika

memang

alasan-alasan

tersebut

bisa

dibenarkan, maka yang mereka maksud adalah mujtahid mutlak. Namun jika hal itu dijadikan syarat boleh atau tidaknya beramal dengan al-Qur’an dan Sunnah maka ini adalah kedustaan atas nama Allah dan Rasul-Nya g serta kepada para imam. Yang seharusnya dilakukan oleh seorang mukmin jika sampai kepadanya al-Qur’an dan Sunnah RasulNya g dan ia memahami makna yang terkandung, maka hendaklah dia beramal dengannya meskipun ditentang oleh siapapun itu. Demikianlah Rabb e dan Nabi g memerintahkan kepada kita, dan semua ulama juga sepakat atas hal itu, kecuali para pentaklid bodoh dan dungu itu. Orang-orang seperti mereka tidak dianggap ahli ilmu. Dinukilkan sebuah ijma bahwa mereka bukan ulama, diantaranya oleh Abu Umar bin Abdul Barr dan yang lain. Allah c berfirman, ‘Ikutilah apa yang diturunkan kepadamu dari Tuhanmu dan janganlah kamu mengikuti pemimpin-pemimpin selain-Nya. Amat sedikitlah kamu mengambil pelajaran (daripadanya).’ (QS. al-A’raf: 3). Kalam-Nya, ‘Dan jika kamu taat kepadanya, niscaya kamu mendapat petunjuk. Dan tidak lain kewajiban rasul itu melainkan menyampaikan (amanat Allah) dengan terang.’ (QS. an-Nur: 54). Allah b bersaksi bahwa siapapun yang menaati Rasul g maka dia akan mendapatkan petunjuk. Sedangkan menurut para pentaklid kolot itu bahwa siapa yang menaati beliau g bukanlah orang yang mendapat petunjuk, melainkan orang yang bermaksiat kepadanya, meninggalkan sabdasabdanya, dan membenci sunnahnya, serta beralih kepada madzhab atau syaikh dan lain sebagainya. Banyak orang yang mengaku ulama, penulis hadist dan kitab-kitab sunan justru terjerumus dalam taklid haram ini. Anda lalu mendapatinya begitu jumud kepada salah satu madzhab, dan menganggap orang yang menentangnya terjerumus dalam dosa besar. Perkataan Imam Ahmad mengisyaratkan bahwa sikap taklid sebelum sampainya hujah tidaklah tercela, tetapi yang tercela lagi mungkar dan haram adalah tetap seperti itu setelah sampainya hujah. Betul, mengingkari tindakan mempelajari kitab-kitab fikih dan merasa puas dengannya serta meninggalkan Kitabullah dan Sunnah Rasul-Nya g. Bahkan jika mereka membaca sesuatu dari Kitabullah dan Sunah Rasul Nya g, maka tidak lain hanya untuk mencari berkah, bukan untuk belajar atau memahami. Barangkali juga karena ada orang yang hendak berwakaf kepada seseorang yang membaca Shahih Bukhari, maka ia membacakannya untuk mendapatkan kerja, bukan demi mendapatkan ilmu syar’i. Mereka adalah manusia yang paling layak untuk masuk dalam katagori kalam Allah b, ‘Demikianlah

kami kisahkan kepadamu (Muhammad) sebagian kisah umat yang telah lalu, dan sesungguhnya telah Kami berikan kepadamu dari sisi Kami suatu peringatan (Al Quran). Barangsiapa berpaling dari pada Al qur’an maka sesungguhnya ia akan memikul dosa yang besar di hari kiamat, mereka kekal di dalam keadaan itu. Dan amat buruklah dosa itu sebagai beban bagi mereka di hari kiamat.’ (QS. Thaha: 99-101), dan kalam-Nya, ‘Dan barangsiapa berpaling dari peringatan-Ku, maka sesungguhnya baginya penghidupan yang sempit, dan Kami akan menghimpunkannya pada hari kiamat dalam keadaan buta.’ (QS. Thaha: 124) hingga ayat, ‘Dan sesungguhnya azab di akhirat itu lebih berat dan lebih kekal.’ (QS. Thaha: 127). Jika anda bertanya, ‘Lalu bolehkah seseorang membaca kitab-kitab karya para madzhab ini?’ Ada yang berpendapat bahwa membaca kitab tersebut boleh asalkan tujuannya adalah untuk membantu dalam memahami al-Qur’an dan Sunah, serta memahami banyak persoalan. Sehingga kitabkitab tersebut hanya sebagai alat. Adapun jika kitabkitab tersebut lebih didahulukan daripada Kitabullah dan Sunah Rasul-Nya g, yang menengahi perselisihan manusia, menyeru manusia untuk berhukum kepadanya dengan mengesampingkan hukum Allah dan Rasul-Nya g, maka tidak diragukan lagi bahwa hal itu bisa menafikan iman dan bertentangan dengannya. Sebagaimana firman Allah b, ‘Maka demi Rabbmu, mereka (pada hakikatnya) tidak beriman hingga mereka menjadikan kamu hakim terhadap perkara yang mereka perselisihkan, kemudian mereka tidak merasa dalam hati mereka sesuatu keberatan terhadap putusan yang kamu berikan, dan mereka menerima dengan sepenuhnya.’ (QS. an-Nisa: 65). Jika ketika terjadi persengketaan Anda justru berhukum kepada kitab-kitab madzhab itu. Lalu jika Allah dan Rasul-Nya memutuskan suatu perkara ternyata hati Anda merasa berat, tetapi Anda tidak merasa berat jika yang memutuskan adalah “ahli kitab”. Lalu jika Rasul g memutuskan suatu perkara ternyata Anda tidak mau tunduk, tetapi Anda justru tunduk patuh jika mereka yang memutuskan perkara tersebut, maka sungguh Allah c telah bersumpah–dan Dia adalah Dzat yang paling jujur– dengan sumpah yang paling mulia yaitu diri-Nya sendiri d, bahwa anda bukanlah seorang mukmin. Setelah itu Allah c juga telah berfirman, ‘Bahkan manusia itu menjadi saksi atas dirinya sendiri, meskipun dia mengemukakan alasan-alasannya.’ (QS. al-Qiyamah: 14-15).

25

Segala puji bagi Allah, kita memuji-Nya, memohon ampun kepada-Nya. Kita memohon perlindungan kepada Allah dari keburukan amalan kita, barang siapa yang diberi-Nya petunjuk maka tidak akan ada yang menyesatkannya, dan barang siapa yang diberi-Nya hidayah maka tidak ada yang bisa menyesatkannya. Aku bersaksi bahwa tiada Ilah selain Allah semata, tiada sekutu baginya, dan aku bersaksi bahwa Muhammad adalah hamba dan utusan-Nya. Amma Ba‘du: Allah ta’ala berfirman, “Hai orang-orang yang beriman, apabila kamu memerangi pasukan (musuh), maka berteguh hatilah kamu dan sebutlah (nama) Allah sebanyak-banyaknya agar kamu beruntung. Dan taatlah kepada Allah dan RasulNya dan janganlah kamu berbantahbantahan, yang menyebabkan kamu menjadi gentar dan hilang kekuatanmu dan bersabarlah. Sesungguhnya Allah beserta orang-orang yang sabar.” (QS al-Anfal: 46-45) Allah c berfirman, “Dan bersabarlah kamu, sesungguhnya janji Allah adalah benar dan sekalikali janganlah orangorang yang tidak meyakini (kebenaran ayat-ayat Allah) itu menggelisahkan kamu.” (QS. arRum: 60) Sabar, teguh dan yakin akan janji Allah, meski ujian dan kesusahan menerpa, meski semua musuh 26

Spesial

bersekutu, di tengah gelegar tembakan artilleri dan bombardir pesawat. Kaum muslimin tetap yakin akan pertolongan Rabb mereka. Mereka tak bimbang, linglung, ataupun mengendor semangatnya, dengan kesabaran terus maju tanpa mundur, guncangan demi guncangan tiada melemahkannya. Sebaliknya di gelap gulitanya malam, mereka nyalakan cahaya kebenaran, dengan darahnya menghidupkan lentera hidayah dan menjauhi jalan yang sesat. Mereka serap kitab Rabb mereka, mereka berjalan dan beramal dengan sunnah Nabi mereka shalallahu ‘alaihi wa sallam, mereka tahu bahwa kemenangan berada di sisi Allah dan tak pernah sehari pun kemenangan diraih dengan banyaknya jumlah maupun persenjataan, karena Allah adalah Maha Perkasa, tiada yang bisa mengalahkannya. Dia adalah yang Maha Kuat, bisa menelantarkan siapa saja yang menjadikan kekuatan dan banyaknya jumlah pasukan sebagai kebanggan. Maha Bijaksana dalam mengatur segala urusan dengan semua sebab-sebabnya dan meletakkan segala sesuatu pada tempatnya. Maha Bijaksana dalam pengaturan-Nya, dan akan menolong siapa saja yang menolong-Nya dan sebaliknya akan menelantarkan mereka yang menelantarkan-Nya, tiada kelemahan dan celah di dalamnya. KalamNya, “Jika Allah menolongmu, maka tiaada orang yang dapat mengalahkan kamu; jika Allah membiarkan kamu (tidak memberi pertolongan),

Alhambra adalah benteng kaum muslimin di Andalusia, jatuh ke tangan kuffar setelah mereka berpecah belah

maka siapakah gerangan yang dapat menolong kamu (selain) dari Allah sesudah itu? Karena itu hendaklah kepada Allah saja orang-orang mukmin bertawakkal.” (QS. Ali Imran: 160) Ya, sesungguhnya janji Allah adalah benar seperti halnya perintah-Nya untuk hamba-hamba-Nya yang beriman, ketentuan dan hikmah-Nya berlaku terhadap seluruh makhluk-Nya. Dia turunkan ujian kapan Dia kehendaki, dan mengangkatnya kapanpun Dia berkehendak, Maha Mengetahui dan Bijaksana, tidak ada sesuatu pun yang bisa melemahkannya baik di bumi dan di langit. Jika Dia memutuskan sesuatu akan Dia berkata, “Jadilah” maka akan terjadi ia. Dia berfirman, sedangkan kalam-Nya adalah benar, “Apakah kamu mengira bahwa kamu akan masuk surga, padahal belum datang kepadamu (cobaan) sebagaimana halnya orang-orang terdahulu sebelum kamu? Mereka ditimpa oleh malapetaka dan kesengsaraan, serta digoncangkan (dengan bermacam-macam cobaan) sehingga berkatalah Rasul dan orang-orang yang beriman bersamanya: “Bilakah datangnya pertolongan Allah?“ Ingatlah, sesungguhnya pertolongan Allah itu amat dekat.” (QS. al Baqarah: 214) Sesungguhnya sunnah Allah berlaku, kemenangan tidak akan terwujud tanpa keistiqomahan di atas perintah-Nya c dan kembali kepada-Nya dengan jujur. Maka barang siapa yang lebih besar pertolongannya terhadap dien Allah dan lebih keras jihadnya terhadap musuh-musuhNya, serta mentaati Allah pun Rasul-Nya, maka ia lebih besar ketatatannya dan pertolongannya. Wahai ummat Islam, waktu telah berputar, dan

sejarah kembali terulang. Apa yang kini terjadi menyerupai kondisi Darul Islam di masa lampau, era generasi terdahulu dimana kejadian-kejadian besar menerpa, meninggalkan bekas yang tidak bisa terhapus, dan luka dalam di tubuh ummat yang tak bisa tersembuhkan. Namun, itu menjadi pelajaran dari para pendahulu, sebuah pengingat dari Jama’ah Muslimin agar menjauhi ketegelinciran yang bisa menjerumuskan mereka dalam kehancuran yang nyata, yakni melepaskan diri mereka dari Islam dan mati di atas selain Millah Islam. Inilah Salibis Amerika dan antek-anteknya kembali menyerang Darul Islam dan bumi Khilafah. Dalam lintas sejarah, seluruh sekte kekafiran dari berbagai ras dan keyakinannya senantiasa berkumpul bersama kaum yang mengklaim diri sebagai bagian Ahlus Sunnah dari kalangan penguasa murtaddin, ulama dan dai Suu, -bahkan mereka yang mengklaim berjihad dan bermanhaj benar-. Mereka semua dalam satu parit bersama seluruh sekte kekafiran melawan putra-pura Daulah Khilafah. Ada beda antara zaman kala itu dengan peperangan yang kita selama saat ini, bahwasanya Daulah Muslimin pada zaman itu dalam keadaan paling buruk dan jauh dari Dien Rabbnya, negeri mereka telah dibagi-bagi oleh para raja dan kelompok, maka Allah timpakan musuh yang merajalela, menghancurkan hewan-hewan ternak dan tanaman. Adapun hari ini, bersamaan dengan panas menyengatnya pertempuran baik di timur dan barat atas Darul Islam, kondisi kaum muslimin di negeri Khilafah berlainan dengan zaman itu, dimana Daulah Islamiyyah adalah yang membela dan mempertahankan Darul Islam, mengobarkan semangat orang-orang yang beriman, mengasah 27

tekad putra-putranya untuk terlepas dari belenggu perbudakan dan tabiat sekte-sekte kekafiran. Daulah inilah yang mengarungi peperangan sengit demi membela ummatnya, dan tiada pelit untuk mengeluarkan tenaganya guna berperang serta menahan gempuran musuh dengan segenap kekuatan yang dikaruniakan padanya, dengan berbagai macam cara dan sarana.

dengan memberikan surga untuk mereka. Mereka berperang pada jalan Allah; lalu mereka membunuh atau terbunuh. (Itu telah menjadi) janji yang benar dari Allah di dalam Taurat, Injil dan Al Quran. Dan siapakah yang lebih menepati janjinya (selain) daripada Allah? Maka bergembiralah dengan jual beli yang telah kamu lakukan itu, dan itulah kemenangan yang besar.” (QS. at-Taubah: 111)

Atas rahmat dan karunia Allah, Daulah khilafah masih terus mengajak kaum muslimin menuju Dien mereka, sementara Ulama Thagwahit dan corongcorong keburukan menghalang-halanginya dan hanya menginginkan ummat Islam terus dalam keadaan hina dipimpin oleh kaum Salibis pun antekantekya dari para penguasa murtaddin. Akan tetapi, Daulah Khilafah atas taufik Allah telah mengetahui penyakit sekaligus penawarnya. Dengan izin Allah ia terus berjalan di atas jalannya, tak akan takut celaan para pencela, sampai menyerahkan panji kepada Isa bin Maryam ‘alaihissalam.

Asal jual beli antara makhluk adalah seperti yang dikatakan al-Qurthubi r yaitu mengganti apa yang keluar dari tangannya berupa barang yang lebih bermanfat atau manfaatnya sebanding dari apa yang dikeluarkan. Maka Allah membeli dari hambahamba-Nya dengan cara membinasakan diri dan hartanya dalam ketaatan pada-Nya, dan meninggal dunia demi meraihridha-Nya. Allah memberi imbalan mereka surga jika mereka melakukan hal demikian, merupakan imbalan yang sangat tiada sebanding dengan hal yang ditukar dengannya. Dia jelaskan transaksi dan imbalannya –seorang hamba mesti korbankan jiwa dan hartanya, lalu Allah akan memberi imbalan pahala, inilah yang dinamakan membeli.

Wahai ummat Islam, sesungguhnya kita adalah suatu kaum yang Allah muliakan dengan Islam, maka kita tidak akan mengharap kemuliaan dengan selainnya. Ummat yang terakhir dari ummat ini tidak akan baik kecuali dengan mengikuti generasi awalnya. Dan tidak ada yang mulia dalam Dien-nya kecuali dengan mewujudkan tauhid, menghidupkan al-Wala dan al-Bara dimana keduanya menjadi sikap yang tidak terpisahkan dalam seluruh aspek kehidupannya, baik kondisi lapang maupun sempit, susah maupun senang, tatkala berkumpunya musuh dan bertambahnya jumlah panji pasukan musuh. Dia palingkan muka dari Astana, dan tiada pula mengemis-ngemis pada Thawaghit. Sekali-kali tidak! Sebaliknya, ia tanamkan millah yang mulia dan mengikuti para nabi seraya berkata kepada seluruh sekte kekafiran, “Sesungguhnya aku berlepas diri dari kalian dan apa yang kalian sembah selain Allah, kami ingkari (kekafiran)mu dan telah nyata antara kami dan kamu permusuhan dan kebencian buat selama-lamanya sampai kamu beriman kepada Allah saja.” (QS. al Mumtahanah: 4). Inilah jalan kaum mukminin yang mendapatkan petunjuk, dan selainnya adalah jalan orang-orang kafir yang melampaui batas, merubah dan mengganti Syariat Rabbul ‘Alamin. Wahai Junud Khilafah dan singa-singa Islam, ketahuilah bahwa rahmat Alllah dan surga-Nya tidaklah diraih dengan sekedar angan-angan. Allah tidak akan memberikan ampunan, kasih sayang yang luas kecuali pada orang-orang yang teguh, sabar, jujur, dan membenarkan apa yang dijanjikan kepada mereka. Tidakkah kalian membaca Firman Rabb kalian, “Sesungguhnya Allah telah membeli dari orang-orang mukmin diri dan harta mereka 28

Spesial

Wahai Junud Khilafah. Demi Rabb bumi dan langit, ini adalah perdagangan yang menguntungkan. Dengan izin Allah kami tidak akan berhenti dan membatalkan jual beli ini. Maka berlakulah jujur dalam pertempuran. Barang siapa yang suka berjumpa dengan Allah maka Allah suka berjumpa dengannya. Itulah perdagangan menguntungkan yang Allah khusukan bagi hamba-hamba-Nya yang beriman, yang menjual jiwa-jiwa mereka dengan murah di jalan-Nya, demi meninggikan kalimatNya dan menegakkan syariat-Nya. Sesungguhnya tujuan yang didiimpikan oleh seorang mujahid di jalan Allah adalah mendapatkan ridha Rabbnya, ampunanNya, kebaikan-Nya, taufik-Nya dan karunia-Nya. Itu semua diraih dengan menjalankan seluruh perintah-Nya dan menjauhi laranganlarangan-Nya, membantai musuh-musuh-Nya di setiap negeri dan tempat, sampai Dien ini sematamata milik Allah, dan seluruh bumi ini diatur dengan Syariat-Nya. Jika hidup, dalam keadaan mulia, dan jika mati, mati dalam keadaan mulia. Demikianlah keadaan para sahabat Rasulullah shalallahu ‘alaihi wa sallam dan ummat pilihan terdahulu dari generasi utama. Dan inilah kabar gembira dari Nabi kalian g ia bersabda, “Allah akan menanggung orang yang keluar di jalan Allah hanya untuk berjihad di jalanku (Allah), beriman kepadaku dan membenarkan kerasulanku, dia akan dijamin untuk masuk ke dalam surga atau kembali ke rumahnya dalam keadaan memperoleh pahala atau ghanimah (harta rampasan). Demi jiwa Muhammad dalam genggaman-Nya, tak satupun luka yang diperoleh di jalan Allah, kecuali datang pada

Murtaddin menjual agama mereka demi menjadi jongos salibis

hari kiamat sebagaimana keadaannya ketika dilukai. Warnanya adalah warna darah, wanginya seharum misk (minyak wangi). Demi jiwa Muhammad yang dalam genggaman-Nya, seandainya tidak memberatkan kaum Muslimin, aku tidak akan duduk di belakang pasukan (tidak ikut) berperang di jalan Allah selamanya, akan tetapi aku tidak mampu (baik fisik dan materi) untuk membawa mereka (berperang) dan mereka juga tidak akan mampu, namun mereka akan merasa berat untuk diam (tidak mengikutiku berperang). Demi jiwa Muhammad yang berada dalam genggaman-Nya, aku rindu untuk berperang di jalan Allah lalu terbunuh (kata tersebut diulangi tiga kali).” (HR. Muslim) Wahai Manusia, tidakkah sampai pada kalian cerita tentang orang-orang yang teguh, tidakah sampai ke telingan akan kalian kabar ini? Kabar apakah gerangan? Demi Allah, kabar apakah itu? Tentang zaman yang di dalamnya musibah amatlah berat, kepemimpinan berada di tangan orang-orang kafir dan manusia terburuk.. Katakan pada siapa saja yang tergelincir dalam kotoran, dan menyimpang dari kebenaran, akan kisah keteguhan Ahlul Iman yang memerintahkan kepada perkara yang makruf dan melarang dari perbuatan mungkar. Mereka yang mendobrak pintu-pintu Salibis Eropa dengan peringatan dan ancaman, sampai telinga mereka menjadi tuli, dadanya dipenuhi dengan rasa takut dan gentar. Mereka sadar bahwa itu adalah luapan kematian. Atas karunia Allah, kubu keimanan telah meninggi dengan kemuliaan dan tidak akan merendah, sedangkan kubu kekafiran kian condong pada kesesatan dan kehinaan. Kemanapun engkau pergi, disana ada Sirte yang akan menceritakan kisah rakyatnya padamu. Tentang kaum Muhajirin, Anshar, orang-orang

pilihan nan suci, merekalah yang menancapkan panji Tauhid tinggi-tinggi di atas negeri Libya, setelah mereka tinggalkan perselisihan dan perpecahan, lalu memilih persatuan barisan dan menyatukan kalimat dalam rangka ketaatan pada Allah pun RasulNya. Mereka berbai’at pada Khalifatul Muslimin dan Imam mereka, maka Allah taklukkan beberapa daerah untuk mereka, mereka tegakkan di dalamnya syariat Allah, menegakkan Dien, menerapkan hukuman hudud, memerintahkan perkara yang makruf dan melarang dari perbuatan mungkar. Kaum arogan pun marah menyaksikannya, lantas mereka persiapkan pasukan dan memobilisasi kaum Salibis, mengharapkan pertolongan dan memberikan loyalitasnya demi memerangi Islam serta ummatnya. Semua itu disokong oleh para pembesar Ikhwanul Setan dan para munafik zindiq zaman ini. Mereka kerahkan seluruh kekuatan yang mereka miliki guna memerangi Daulah Khilafah, dan mengeluarkan fatwa demi fatwa menghalalkan kemurtadan menjadi antek Salibis, penumpahan darah-darah yang terjaga lagi haram. Atas karunia Allah, Junud Khilafah dan cucucucu para penakluk tetap teguh dalam peperangan tersengit yang disaksikan daerah tersebut. Keteguhannya bak kokohnya gunung, mulia dengan Dien, dan membusungkan dada dengan keimanan mereka, berkorban dengan jiwa, harta, dan anakanaknya sembari berkata dengan penuh keyakinan, “Katakanlah: „Tidak ada yang kamu tunggutunggu bagi kami, kecuali salah satu dari dua kebaikan. Dan Kami menunggu-nunggu bagi kamu bahwa Allah akan menimpakan kepadamu azab (yang besar) dari sisi-Nya. Sebab itu tunggulah, sesungguhnya kami menunggu-nunggu bersamamu.“ (QS. at-Taubah: 52) 29

Mereka jadikan antek-antek Salibis penuh rasa frustasi, saling serang menyerang selama lebih dari setengah tahun, dalam pertempuran yang meluluh lantakkan semuanya tanpa bersisa. Sementara para kesatria Islam dan Junud Khilafah kembali kepada Rabb mereka, selepas mereka melaksanakan janjijanjinya, demikianlah penilaian kami dan Allah-lah sebenar-benar penilai, “Dan mereka tidak menyiksa orang-orang mukmin itu melainkan karena orangorang mukmin itu beriman kepada Allah Yang Maha Perkasa lagi Maha Terpuji, Yang mempunyai kerajaan langit dan bumi; dan Allah Maha Menyaksikan segala sesuatu.” (QS. al-Burj: 8-9) Keteguhan ummat yang berjihad itu memiliki bekas yang agung, setelah mereka lebih memilih kematian dan terbunuh di jalan Allah, bersabar seraya mengharap pahala. Mereka bertekad untuk tidak mundur dari negeri yang telah mereka tegakkan syariat Allah di dalamnya, lalu menyerahkannya kepada orang-orang yang kafir terhadap Rabb Semesta Alam. Mereka berikan contoh nyata pada Ahlul Iman dalam perkara kesabaran, penguatan kesabaran, keteguhan, pengorbanan. Mereka persembahkan nyawa dan raga dengan murah, sebagaimana halnya menyeru ummat Islam agar mengetahui putra-putra mereka yang jujur, yang tidak rela kecuali menjadi jembatan yang dengannya ummat ini menyeberang menuju laga kemuliaan, kekuasaan, kemenangan dan penaklukkan, dengan izin Allah. Ada dua jalan, entah kemenangan yang kita raih Ataukah taman surga abadi, yang di dalamnya terdapat rumah terbaik, Kita tidaklah berperang dengan ribuan prajurit yang kita kumpulkan, bahkan sejuta pahlawan yang bersenjatakan lengkap Hanyasanya kami berperang dengan Dien, Yang menjadi penjamin kemenangan generasi pertama, Mereka dilengkapi dan dilindungi ketetapan hati untuk bertempur, Dengan kejujuran dalam peperangan, tanpa terkena tipu daya, Mereka terus bergerak maju, meskipun gunung menjadi condong lantaran rasa takut, Persatuan mereka tak terganggu oleh rasa takut, tiada pula mengendor, Barang siapa yang mendahulukan kebenaran, ia kan korbankan nyawanya, Dan barang siapa yang tekadnya jauh ke depan, ia kan sanggup meraihnya. Waspadalah, waspadalah, wahai Junud khilafah, jangan sampai kalian berlemah lembut terhadap musuh kalian, karena hal itu bukanlah apa yang diperintahkan pada kalian. Sesungguhnya inilah yang 30

Spesial

disaksikan oleh kaum kuffar yang dikepalai Amerika, yang atas karuni Allah tiada pernah merayakan kemenangan sejak mereka seret diri mereka ke dalam peperangan melawan Islam dan kaum muslimin. Kita pada hari ini atas karunia Allah berada di era baru yang di dalamnya bangunan Khilafah meninggi, meskipun kekafiran bersatu dan bersekutu, mereka tidak akan melihat dari kita kecuali hal buruk yang akan menimpa mereka, atas daya dan kekuatan Allah. Dialah sebaik-baik penolong dan pelindung kita. Sesungguhnya Allah adalah penolong kita atas mereka. Ini semua tidak lain baru sebatas kilatan pertempuran dan permulaan dari peperangan besar. Yang menang di dalamnya adalah yang bersabar lagi jujur, bukan yang terlebih dahulu sampai ke depan. Hanyasanya hasil penentuan adalah di akhir. Wahai bala tentara Islam, dan pengemban panjinya di Libya. Jagalah Dien dan ummat kalian, jangan sampai Islam diserang dari arah kalian. Saudarasaudara kalian telah menepati janji-janji mereka dan apa yang menjadi tanggung jawab mereka. Jika kalian bersabar, teguh di atas al-Haq, dan yakin, maka kalian akan melihat buah yang baik dari penanaman jual beli yang dengan izin Allah setelah ia disirami dengan darah dan jasad yang suci. Dikatakan kepada Imam Ahmad bin Hambal r saat hari-hari Mihnah1, “Wahai Abu Abdullah tidakkah kamu melihat bagaimana kebatilan mengalahkan kebenaran?” Katanya, “Sekali-kali tidak, kemenangan kebatilan atas al-Haq itu terjadi ketika berpindahnya hati dari petunjuk menuju kesesatan. Sementara hati kita kini masih berada di atas al-Haq.” Dan saudara-saudara kalian telah menunjukkan kesabaran dan keteguhan sebagai teladan untuk diikuti dan perbuatan yang harus dikerjakan kembali. Karenanya, mintalah pertolongan kepada Allah, jangan sampai murtaddin hidup dan kenyamanan dan tidur dengan terlelap, karena peperangan ini kian sengit, hari demi hari terus berputar, dan hasil akhir yang baik adalah milik para muttaqin. Wahai Ahlus Sunnah di Irak dan Syam, wahai Ahlus Sunnah. Pasukan Ahzab dari bala tentara kekafiran pun Salibis yang dikomandoi oleh Amerika untuk memerangi Daulah Khilafah di Irak dan Syam serta seluruh tempat yang tegak kekuasannya, mereka ini mengira sanggup memadamkan cahaya jihad dari jiwa-jiwa muslimin, dan mematikan kobaran kemuliaan yang menyalanyala di dalam dada mereka, setelah ummat Islam 1 

Mihnah, maknanya adalah ujian, merupakan inkuisisi yang diinisiasi Khalifah al-Ma’mun, dimana para ulama dipaksa untuk menerima pemahaman menyimpang Mu’tazilah atau menghadapi hukuman berat. Ahmad bin Hambal tetap teguh menghadapi siksaan, dimana ia dipenjara dan dipukuli, setelahnya menjadikan ia dikenal sebagai Imam Ahlus Sunnah.

memiliki Khilafah yang menyatukan mereka dan merapatkan barisan mereka, kalimat mereka di bawah satu imam, satu panji, dan satu tujuan, inilah mereka pada hari ini mengorbankan segenap usaha mereka untuk menguasai daerah-daerah Daulah Islamiyyah, yang atas karunia Allah menjadi benteng kalian yang kuat, perisai kalian yang kokoh dalam melawan Rafidhah, Nushairiyyah, dan kaum Atheis. Kalian telah menyaksikan, mendengarkan mobilisasi pasukan Salibis atas Mosul dan Tal Afar, pun apa yang dikorbankan oleh putra-putra Khilafah untuk membela dan mempertahankan keduanya. Kami tidak mengira kalian tak mengetahui pengorbanan putra-putranya yang agung dari kalangan Muhajirin pun Anshar, dan kalian telah melihat atas karunia Allah serta karunia-Nya, bahwa pengorbanan jiwa dengan murah di jalan Allah dan membinasakannya demi meraih ridha-Nya, adalah karakter dan tujuan putra putra Islam pilhan yang mencampakkan fanatisme kesukuan. Bahkan kalian lihat seorang Anshari mendahului saudaranya al-Muhajir. Atas karunia Allah operasi istisyhadiyyah tidak hanya terabtas bagi para pemuda tanpa orang tua, bahkan semuanya berusaha mendahului temannya. Seorang pemuda yang melihat kematian sebagai sebuah kemuliaan Seperti halnya orang-orang tua yang diuji melalui peperangan Matilah kalian dalam kegeraman wahai Amerika, matilah dalam kebencian kalian! Tidak akan kalah sebuah ummat dimana para putranya, baik pemuda

maupun orang tuanya berlomba-lomba menuju kematian dan menumpahkan nyawa mereka dengan murah di jalan Allah. Tidak akan kalah generasi yang hasratnya adalah akhirat dan hasil yang baik. Maka bangkitlah wahai Ahlus Sunnah untuk menolong saudara-saudara kalian dan meleburlah ke dalam barisan mereka. Ambillah peran yang menggembirakan kalian, dan Dia dalam keadaan ridha pada kalian. Para ummat Salibis dan umat kafir pada hari ini, berjalan dalam usaha nan picik penuh tipu daya yang busuk, untuk mengosongkan satu per satu wilayah dari eksistensi kalian wahai Ahlu Sunnah di Irak dan Syam, untuk diberikan kekuasaannya pada Rafidhah, Nushairiyyah, dan kaum Atheis Kurdi. Mereka tahu, sebelum dan sesudahnya, bahwa kalian adalah manusia yang paling keras permusahannya terhadap mereka, serta membayahakan negeri kecil Yahudi dan antek-antek mereka, dari pemerintahan murtad di negaranegara Teluk serta Timur Tengah. Disamping kekhawatiran mereka atas sirnanya keuntungan dan penghasilan-penghasilan mereka di negeri-negeri kaum muslimin yang terjajah. Mereka telah manancapkan cakar-cakarnya ke dalam tubuh ummat sejak berabad-abad. Dan sungguh cakarcakar itu pasti akan dicabut, dan tangantangan itu akan dipotong, dengan izin Allah, dengan keimanan, keteguhan, tawakal, kesabaran dan tekad putra-putra khilafah, In Sya Allah. Itu adalah janji Rabbaniyyah, baik mereka suka atau tidak, baik mereka telah membuat rencana dan makar, tidak akan terwujud kecuali urusan Allah dan takdir-

Seorang pemuda yang memandang kematian sebagai sebuah kemuliaan

31

Nya. Allah telah menjaga Syam dan penduduknya, kami berbaik sangka dengan Rabb kita bahwa Dia tidak akan menelantarkan kita. Nabi g bersabda, “Sesungguhnya kalian akan terdiri menjadi beberapa bala tentara, tentara di Syam, Irak, dan Yaman.” Ibnu Hawalah berkata, “Wahai Rasulullah, berilah pilihan padaku.” “Hendaknya kamu memilih Syam, jika tidak maka hendaknya menuju Yaman.” Bala tentara muslimin akan tetap kokoh di tempatnya dengan izin Allah, baik di Syam, Irak, Yaman, dan seluruh belahan negeri muslimin yang kekuasaan Khilafah sampai kepadanya, meskipun para pembesar kekafiran dan petinggi Salibis mengira mereka akan menahan janji Rabbani dan kejadiankejadian yang akan datang mengenai kehancuran mereka, atau mereka kira telah menang dengan membunuh putra-putra Islam dalam peperangan di tiap daerah, kota ataupun desa, maka anggapan mereka telah salah. Para lelaki yang telah bersikap jujur dan memenuhi janji mereka –kami menilainya demikian dan Allah-lah yang sebenarnya menilainya– keluar berperang berusaha untuk mendapatkan kematian di tempat yang ia tuju, dan itu merupakan cita-cita yang selama ini diharapkannya, sungguh mustahil wahai para penyembah Salib, sesungguhnya Allah b akan melaksanakan janji-Nya, “Dan Allah telah berjanji kepada orang-orang yang beriman di antara kamu dan mengerjakan amal-amal yang saleh bahwa Dia sungguh-sungguh akan menjadikan mereka berkuasa di muka bumi, sebagaimana Dia telah menjadikan orang-orang sebelum mereka berkuasa, dan sungguh Dia akan meneguhkan bagi mereka agama yang telah diridhai-Nya untuk mereka, dan Dia benar-benar akan menukar (keadaan) mereka, sesudah mereka dalam ketakutan menjadi aman sentausa. Mereka tetap menyembahku-Ku dengan tiada mempersekutukan sesuatu apapun dengan Aku. Dan barangsiapa yang (tetap) kafir sesudah (janji) itu, maka mereka itulah orang-orang yang fasik.” (QS. an-Nur: 55) Wahai Ahlus Sunnah di Syam, lalian telah melihat dan menyaksikan perbuatan antek-antek kafir di kota al-Bab dan pinggirannya. Pun apa yang diperbuat pasukan murtad al-Ikhwani Turki, dan anjinganjingnya liarnya, yaitu para shahawat hina, antek menjijikkan, berupa pembantaian terhadap Ahlus Sunnah. Kota ini hancur lebur akibat bombardir Rusia, Amerika dan antek-antek murtad mereka. Mereka tiada mengasihani kaum wanita maupun anak-anak ataupun orang tua dari kalangan awam muslimin yang tinggal di dalamnya. Kaum Atheis Kurdi dan Nushairi berkoalisi memerangi desa-desa yang berada di sekitar kota, memanfaatkan serangan sengit yang tengah menimpa ummat Islam, dan kita tidak mendengarkan satupun kata dari para 32

Spesial

Ulama Suu nan durjana –semoga Allah melaknat dan menghinakan mereka- yang mengingkari, menyangkal atau cemburu atas mahramnya, dan mereka tidak akan cemburu akannya. Hampir-hampir engkau tidak mendengar celotehan mereka kecuali kedustaan atas Mujahidin dan melontarkan kepada mereka sifat terburuk. Demi Allah, mereka tidak lain adalah tombak yang digunakan Salibis untuk menusuk siapa saja yang berusaha mengembalikan ummat menuju kemuliaan generasi terdahulunya, berperang demi membantai partai kafir dunia yang yang menusuk dada ummat yang memerangi ummat Islam. Maka sadarlah wahai Ahlus Sunnah di Syam, dan pahamilah apa yang dinginkan dari kalian. Sungguh Daulah Islamiyyah tidak pernah menutup pintunya sehari pun di hadapan mereka yang berusaha jujur dan bertaubat, serta tidak menginginkan untuk kalian kecuali kebaikan dan hal yang menghantarkan kepada kemuliaan kalian. Kalian telah dikejutkan dengan sebelumnya oleh orangorang yang meninggalkan kota Halab dari kalangan Shahawat murtad. Dia pun berlari di belakang Dolar untuk memerangi Daulah Khilafah, dan justru menyerahkan Aleppo untuk Nushairiyyah tanpa perang. Dan pada hari ini, mereka menjarah serta mencuri rumah-rumah penduduk alBab yang terusir dan terbunuh, dan mayat-mayat penduduknya masih terkubur bawah di puing-puing bangunan yang telah hancur. Dalam keadaan paling hina dan gambaran terburuk dalam kerendahan, khianat, tidak ada dosa setelah kekafiran, dan jangan terkejut jika esok hari nanti ada yang melakukan genjatan senjata dan menggembar-gemborkannya agar Nushairi bisa menghela nafas dan menyatukan front pertempurannya melawan Daulah Khilafah. Menjadi partner Nushairiyyah dalam negara dan bekerja melawan terror -mereka menamakan dirinya dengan Jabhah, Hai’ah dan Harakah, bak bunglon yang bergonta-ganti warna, setiap hari mereka berganti urusan dan penampilan. Mereka semua adalah tameng Salibis dan penjaga Nushairiyyah, pun sebab kesengsaraan dan kesusahan yang kalian temui. Tidak ada yang kalian miliki setelah Allah wahai Ahlus Sunnah di Syam, kecuali Daulah Khilafah, yang menjaga Dien kalian yang di dalamnya terdapat kemuliaan kalian dan terlepasnya kalian dari kesengsaraan. Kalian jaga kehormatan kalian, bersegeralah menuju kemuliaan kalian, bergeralah menuju yang menghidupkan kalian dan menyelamatkan kalian dari siksaan Allah. Bersegeralah menuju jihad, ribath menuju ibadah yang kalian telantarkan, setelah kalian tersesat dan hidup berselimutkan kehinaan pun kerendahan. Demi Rabbku, kalian tidaklah diciptakan dengan

Amerika masih terus congkak setelah bertahun-tahun mengalami kerugian dan merasakan keletihan

sia-sia, kalian akan bertemu dengan Rabb kalian, dan Dia akan menanyai kalian, maka siapkanlah jawaban untuk pertanyaan itu. Wahai bala tentara Khilafah, wahai ummat Islam, si dedengkot kejahatan dan kerusakan, yaitu Amerika telah terperdaya dengan kekuatannya dan pandangan matanya yang buta. Ia pun maju menyongsong rawa kehancuran dan kemusnahannya. Ya, dia akan tenggelam, dan kala itu tidak ada tempat untuk melarikan diri. Ia terus berusaha dengan sia-sia untuk menghindar dari jebakan, namun ia tiada memperoleh kehasilan. Ia pun diseret bersama bala tentara dan kendaraannya menuju Syam serta Irak, dan mereka akan diporakpondakan. Setelah ia melarikan diri dalam keadaan kalah dan hina dari Irak, lihatlah mereka kembali lagi, namun inilah yang dijanjikan. Meskipun kita banyak kehilangan daerah, kota atau desa, inilah ujian dan penyaringan Jama’ah muslimin, guna membersihkannya dari keburukan, dan Allah memilih hamba-hamba-Nya yang dikehendaki-Nya. Itu tak lain merupakan musibah dan himpitan, yang akan datang setelahnya penaklukkan besar dengan izin Allah, penaklukkan Baghdad, Damaskus, al-Quds, Amman dan Jazirah Muhammad shalallahu ‘alaihi wa sallam. Batalyonbatalyon keimanan akan memerangi Persia. Qom dan Teheran akan ditaklukkan, dan setelahnya kita akan memerangi Roma. Para singa akan mengaung dengan takbir atas penalukkan Konstantinopel tanpa perang. Inilah janji Rabb kita dan kabar gembira dari Nabi kita shalallahu ‘alaihi wa sallam. Atas karunia Allah, generasi di negeri Khilafah terdidik di atas Tauhid al-Wala dan Bara, menikmati pembunuhan dan kematian di jalan Rabbnya, dan kemuliaan

Diennya. Kau tak akan berhasil wahai Amerika, kau tidak akan berkutik di hadapannya, sementara nadi/ cahaya keimanan telah berjalan di darahnya dan merasakan rasa mulia pun kebanggaan akan Diennya. Betapa banyak usaha Amerika untuk menghalangi manusia dari dien-Nya di Irak, Syam, Khurasan dan seluruh dunia. Betapa banyak kamu kucurkan seluruh tenagamu untuk menjauhkan manusia dari mujahidin, dan kamu kerahkan manusia-manusia terburuk, namun itu akan sia-sia, ya itu akan siasia. Kamu tidak akan mendapatkan apa yang kamu inginkan, usahamu akan merugi, mereka adalah yang menaiki bom-bom mobil mereka dan berperang di barisan pertama. Lelaki tua yang jenggotnya beruban namun enggan mewarnainya kecuali dengan darah. Allah telah merealisasikan janji-Nya untuk kita dan kau berdusta wahai Amerika. Pada hari Dia menaklukkan untuk kami beberapa negeri dan menghinakanmu, serta menjadikanmu dan bala tentaramu sebagai pelajaran dan tanda-tanda. Kamu telah membelanjakan harta dan mengerahkan semua yang kamu miliki, yang atas karunia Allah menjadi ghanimah tanpa perlawanan bagi mujahidin yang lemah. Maha Benar Janji Allah, Dia menolong hamba-hamba-Nya, memuliakan bala tentara-Nya. Dan enyahlah kau Amerika, kau telah berdusta, kau menjadi lelucon setelah banyak mengalami kepayahan dan kesengsaraan. Kau mengira telah membasmi mujahidin di Irak dan kau serahkan kepemimpinannya kepada Rafidhah. Atas karunia Allah, kami hunuskan pedang kebenaran di atas leherleher Rafidhah dan Shahawat murtad dari kalangan kabilah-kabilah suku. Mereka temui kematian mereka, meski mereka membencinya, menggali 33

Allah menaklukan banyak negri untuk mujahidin

kuburan mereka dengan tangan mereka sendiri, disembelih di atas kasur-kasur mereka, sebagaimana yang akan datang saat ini yaitu para murtaddin Kurdi dan Shahawat yang kalian telantarkan. Mereka akan menemui nasib mereka sebagaimana nasib pendahulu mereka di Irak, dengan izin Allah.

yang telah lalu dan kau mundur, maka mujahidin menikmati apa-apa yang kamu tinggalkan berupa ghanimah. Atau kau turun ke darat dan kau telah melakukan hal itu, maka kamu akan diceburkan ke dalam rawa kematian, dan hal itu melegakan dada– dada muwahhidin, dengan izin Alllah.

Allah telah merealisasikan janji-Nya dan kamu berdusta, serta prasangkamu salah wahai Amerika. Di saat kami mengembalikan makna untuk ummat ini yang lenyap dari realita selama beberapa abad, dan atas karunia Allah kami hidupkan syiar-syiar yang telah terkikis dan dilupakan kaum muslimin, bahkan banyak dari mereka tidak mendengarkannya sejak pertama kali ia melihat dunia, maka kami deklarasikan Khilafah. Ya, kami deklarasikan Khilafah dan kami bai’at Khalifah Muslimin yang harus ditaati dalam hal-hal yang makruf, selama yang diterapkannya adalah dari kitab Rabb mereka dan sunnah Nabi-Nya g, menghantarkan mereka pada kemuliaan. Atas karunia Allah, jalan ini semakin jelas, kami tidaklah diceraiberaikan oleh partaipartai, kelompok dan jamaah.

Wahai Ahlus Sunnah di Jazirah Muhammad g, celakalah kalian, apakah kalian tidak mendengar, apakah kalian tidak melihat mana hati kalian jika memang pandangantelah buta, mana Tauhid dan Iman kalian, dimana al-Wala dan Bara kalian, tidakkah kalian melihat Thawaghit Jazirah –semoga Allah menghinakan dan memusnahkan pekerjaan mereka- mereka melempar lampung penyelamat bagi Rafidhah di Irak, bahkan memberi selamat atas penjarahan terhadap daerah-daerah Ahlus Sunnah.

Kamu telah mengetahui wahai Amerika, tidak ada penolong bagimu. Kau menjadi buruan bala tentara Khilafah di seluruh penjuru bumi, kau telah merugi, sedangkan tanda-tanda kebinasanmu telah nampak dengan jelas. Dan yang paling jelas dari tanda-tanda itu adalah kau dipimpin oleh orang idiot yang tak tahu menahu apa itu Syam, apa itu Irak, apa itu Islam, yang selama ini didengungkan oleh musuhmusuhnya dan diumumkannya perang atasnya. Di hadapanmu hanya ada dua pilihan, keduanya adalah pilihan pahit, entah kau ambil pelajaran dari 34

Spesial

Belumkah tiba waktunya bagi kalian untuk meniup debu-debu kehinaan dan bangkit menyerang para murtaddin penghianat itu, yang tidak meninggalkan pintu kekafiran kecuali mereka telah memasukinya? Tidak ada rencana Salibis untuk memerangi Mujahidin kecuali mereka tolong dan sokong pun membantunya dengan semua yang mereka miliki. Apakah dari tempat turunnya wahyu dan sumber risalah (Islam), Ahlu Sunnah di Irak dan Syam dihinakan? Apakah dari negeri sahabat, para penakluk pertama, mereka tertimpa malapetaka dan penistaan, mana para pencemburu dari kalian? Mana cucu-cucu ash-Shiddiq dan al-Faruq Umar? Mana cucu-cucu Abu Bashir dan Abu Jandal? Wahai saudara setauhid di negeri Haramain, seranglah bala tentara Thagut, ulama keburukan dan fitnah, seranglah para Presiden dan Menteri, perlihatkan

kepada mereka kemurkaanmu dan pertolonganmu untuk Dien, dan pembelaan terhadap saudarasaudaramu. Sungguh penyiksaan mereka terhadap Ahlu Syam telah mencapai puncaknya, para wanita telah mengeluhkan mala petaka dan musibah yang menimpanya, maka jangan sampai ada satupun orang bodoh yang menghalangimu dari menolong mereka. Wahai Junud Khilafah di Mosul, Tal Afar, Raqqah, dan setiap front Daulah Islamiyyah, ketahuilah bahwa kita pada hari ini melalui fase terbesar dari sejarah jihad kita dan paling berbahaya, pun titik perubahan dalam sejarah ummat. Maka jadilah kalian pengemban amanah. Kalian dengan izin Allah mampu untuk mengemban beban itu, berbekallah dan sebaik-baik bekal adalah takwa, mintalah tolong kepada Allah dan jangan merasa lemah. Gantungkan hati kepada yang Maha Tinggi dan Maha Penyayang, mintalah darinya pertolongan dan sokongan. Dia subhanah dekat dan mengabulkan orang-orang yang membutuhkannya dan menyingkap bencana, serta mencukupkan hamba-hamba-Nya. Maka siapa lagi yang menyelamatkan Ibrahim dari api selain-Nya? Yang membelahkan laut untuk Musa dan menyelamatkan hamba-Nya Yunus dengan kasih saying serta karunia-Nya, dan menolong hamba-Nya, Muhammad shalallahu ‘alaihi wa sallam dengan ketakutan musuh sebulan sebelum beliau sampai pada mereka. Maka bersabarlah, teguh dan bertawakallah. “Hai orang-orang yang beriman, bersabarlah kamu dan kuatkanlah kesabaranmu dan tetaplah bersiap siaga (di perbatasan negerimu) dan bertakwalah kepada Allah, supaya kamu beruntung.” (QS. Ali Imran: 200) Renungkanlah firman Rabb kalian dan hayatilah, “Barangsiapa bertakwa kepada Allah niscaya Dia akan mengadakan baginya jalan keluar. Dan memberinya rezeki dari arah yang tiada disangkasangkanya. Dan barangsiapa yang bertawakkal kepada Allah niscaya Allah akan mencukupkan (keperluan)nya. Sesungguhnya Allah melaksanakan urusan yang (dikehendaki)-Nya. Sesungguhnya Allah telah mengadakan ketentuan bagi tiap-tiap sesuatu.” (QS. ath-Thalaq: 3) Wahai bala tentara Khilafah. Wahai para penjaga kehormatan, wahai pembalas untuk Dien dan ummat mereka, kami mengenal kalian sebagai para pahlawan dan kesatria yang teguh dalam pertempuran dan bersabar dalam peperangan, serta para penguasa mulia, maka songsonglah janji Rabb kalian berupa kemenangan dan penaklukkan, dan siapkan diri kalian untuk menghadapi luka yang terpedih, sungguh itu adalah satu kematian, kemudian setelahnya adalah kemuliaan yang tak akan

terputus. Jangan sampai kalian tinggalkan sejengkal tanah kecuali kalian jadikan itu sebagai gunung api bagi orang-orang kafir pendosa. Sergaplah mereka di rumah-rumah, gang-gang dan jalan-jalan, tanamlah ranjau di setiap jembatan, dan lancarkan serangan demi serangan, tangkap, kepung dan intailah mereka. Wahai para kesatria Baghdad, baik di utara dan selatannya, di Kirkuk, Shalahuddin Diyala, Fallujah, dan al-Anbar, tambahlah pengorbanan kalian, balas musuh-musuh Allah dari kalangan Rafidhah najis dan Ahlus Sunnah yang murtad, buatlah mereka merasakan kepahitan racun mematikan. Kalian adalah kesatria yang menyungkurkan musuh, mintalah ketepatan serangan pada Allah. Jadikan ketergantungan dan tawakal kalian atas-Nya, semua perkara berada di tangan-Nya. Wahai Junud Khilafah di Khurasan, Yaman, Sinai, Libya, Afrika Barat dan dimana saja kalian berada. Atas karunia Allah, kalian masih menjadi penolong terbaik untuk Daulah kalian, maka kuatkan agresi militer kalian terhadap musuh-musuh Allah dari kalangan kuffar pun halnya antek-antek mereka yang murtad. Ketahuilah, nyala api peperangan kalian terhadap mereka adalah bentuk aksi pertahanan kalian melawan serangan para ummat kekafiran atas Darul Islam di Irak dan Syam, sama saja dengan engkau mengalahkan koalisi dan mobilisasi pasukan mereka. Wahai para muwahhidin yang jujur di Amerika, Rusia, dan Eropa. Wahai para Anshar Khilafah, wahai kalian yang rindu untuk bergerak menyerbu musuh, sementara kalian hari ini berada di tengahtengah kaum musyrikin. Singsingkan lengan baju kalian dan bersiaplah dengan penuh kesungguhan, serta berlaku jujurlah dalam usaha kalian. Ketahuilah, bahwasanya peperangan melawan musuh kita adalah perang global dengan keuntungan yang mudah diraih. Maka sibukkanlah diri mereka dari Khilafah dan Darul Islam kalian. Ingatlah selalu sabda Nabi kalian shallallahu ‘alaihi wa sallam, “Seorang kafir tidak akan berkumpul dengan pembunuhnya di neraka.” (HR. Muslim) Ya Allah laknatlah orang-orang kafir yang menghalangi manusia dari jalan-Mu, mendustakan Rasul-Mu, memerangi wali-wali-Mu. Ya Allah cerai beraikan kalimat mereka, jadikanlah permusuhan dan kebencian diantara mereka, guncangkanlah bawah telapak kaki mereka, turunkan kebengisanMu yang tidak tidak dapat dielakkan oleh kaum penjahat. Ya Allah, tolonglah Dien dan bala tentaraMu, tinggikan kalimat dan panji-Mu yang haq, tiada daya dan kekuatan kecuali dengan Allah. Walhamdulillahi Rabbil ‘Alamin.

35

Para penyeru kebatilan meletakkan untuk diri mereka sendiri prinsip-prinsip rusak. Mereka lalu membangun di atasnya teori dan teologi hasil reka ciptanya. Sehingga tak lama berselang mereka menemukan bahwa teori-teori kreasi mereka itu tak bisa terus berdiri stabil di atas prinsip-prinsip itu. Maka mereka tambahkan bid’ah demi bid’ah dan kesesatan demi kesesatan pada prinsip-prinsip itu agar kuat menahan bangunan di atasnya. Tak lupa mereka susun ulang bangunan yang telah berdiri itu demi mendapatkan sedikit keseimbangan. Mereka terus berbuat demikian sampai pada tahapan tak mampu lagi memperkuat pondasinya atau menambal bangunannya, hingga runtuhlah bangunan itu. Rugilah mereka di dunia setelah rugi 36

Makalah

akhirat. Allah d berfirman, “Maka apakah orangorang yang mendirikan masjidnya di atas dasar takwa kepada Allah dan keridhaan-(Nya) itu yang baik, ataukah orang-orang yang mendirikan bangunannya di tepi jurang yang runtuh, lalu bangunannya itu jatuh bersama-sama dengan dia ke dalam neraka Jahannam. Allah tidak memberikan petunjuk kepada orang-orang yang zalim. Bangunan-bangunan yang mereka dirikan itu senantiasa menjadi pangkal keraguan dalam hati mereka, kecuali bila hati mereka itu telah hancur. Allah Maha Mengetahui lagi Maha Bijaksana.” (QS. at-Taubah: 109-110). Seperti itulah mayoritas teori yang diciptakan oleh orang-orang yang mengaku Islam dan mengklaim jujur berusaha menegakkan Daulah Islamiyyah.

Mereka mendasarkan upayanya itu di atas prinsipprinsip rusak. Lalu dibangunlah di atasnya aktivitas, orientasi, dan ijtihad keliru mereka. Hingga hasilnya buyarlah prinsip-prinsip itu. Maka mereka tidak punya pilihan lain kecuali memperkuat prinsip yang sudah bobol itu dengan kebatilan demi kebatilan. Semakin sesatlah mereka, dan semakin berantakan bangunannya, hingga tak ada lagi Islam yang tersisa. Dalam diskusi kita mengenai metode-metode penegakkan Daulah Islamiyyah antara pengikut minhaj nabawi dan pengikut jalan kesesatan ini, kita terpaksa meninjau agak lama mengenai percobaan Rafidhah Itsna ‘Asyriyyah. Percobaan yang sampai pada tingkatan mereka kreasikan sebuah agama baru lewat tangan dan lisannya, yang tidak berhubungan sama sekali dengan Islam kecuali seperti hubungan agama-agama Yahudi dan Kristen dengan din Ibrahim n. Kita akan pelajari percobaan yang telah berjalan selama 11 abad ini. Percobaan terpanjang dan terjelas bagaimana suatu penyimpangan terjadi lantaran aktivitas yang didasarkan pada prinsip-prinsip rusak, sekalipun mengklaim berusaha menegakkan Daulah Islamiyyah dan berupaya menjaga Islam dari bid’ah dan penyimpangan. Dogma Nash Imamah Rafidhah musyrik mengklaim bahwa dakwah mereka itu bersumber dari Nabi m sendiri ketika beliau berwasiat dan menyerahkan khilafah dan imamah kepada Ali bin Abi Thalib h dan keturunannya. Mereka tidak mempunyai bukti yang memperkuat wasiat ini kecuali takwil-takwil batil yang mereka ciptakan dari teks-teks Quran dan Sunnah. Bahkan bukti-bukti yang ada malah mendongkel klaim mereka itu. Di antaranya kata-kata Umar h, “Sesungguhnya jika aku tidak menunjuk seseorang sepeninggalku maka Rasulullah g berbuat demikian. Jika aku menunjuk seseorang maka Abu Bakar juga berbuat demikian.” (Diriwayatkan oleh Muslim). Di situ ada dalil bahwa Nabi g tidak menunjuk Ali maupun para sahabat lain j sepeninggalnya. Bukhari meriwayatkan dari al-Asud, ujarnya, “Mereka menyebut-nyebut pada Aisyah bahwa Ali k adalah penerima wasiat (Rasulullah). Maka ia menyangkal, “Kapan beliau berwasiat padanya? Aku menyandarkan beliau di dadaku. Lalu beliau meminta siwak dan bersiwak sambil bersandar, hingga aku tidak sadar beliau telah meninggal. Lalu kapan beliau berwasiat?” Demikian juga para sahabat telah sepakat membaiat Abu Bakar, Umar, dan Utsman. Tidak ada seorangpun yang diklaim sebagai penerima wasiat itu

yang menentangnya, padahal mereka adalah Ali dan putranya Hasan dan Husain j. Masih banyak lagi bukti yang menyangkal kisah wasiat ini. Di antara sekte-sekte Rafidhah dan simpatisan ahlul bait sendiri pun saling sikut mengenai kepada siapakah wasiat itu disampaikan. Tiap sekte mengklaim salah seorang ahlul bait yang berhak mendapatkannya. Khususnya pasca terbunuhnya Ali bin Abi Thalib h. Ada yang mengalungkannya pada keturunan Abbas bin Abdul Mutthalib, ada juga yang menyematkannya pada anak cucu Hasan bin Ali, atau Husain bin Ali, atau Muhammad bin Ali al-Hanafiyyah j. Bahkan ada yang memakaikannya pada keturunan Ja’far bin Abi Thalib k. Tidaklah pihak yang disematkan padanya wasiat itu meninggal kecuali hawa nafsu dan syubhat semakin mencerai beraikan mereka. Tiap-tiap mereka menyematkannya pada siapapun yang dikehendakinya. Barangkali jika ada dari mereka memang memiliki teks wasiat itu tentulah akan menjadi pihak pemenang. Namun kenyataannya tidak ada yang bisa dimanfaatkan sebagai bukti untuk melemahkan lawannya kecuali mukjizat-mukjizat fiktif lagi imajiner. Mereka gunakan kesaksian dan baiat batu serta pohon untuk membuktikan imamah Ali bin Husain dan menolak imamah saudaranya Zaid bin Husain. Dogma Imam Maksum Asal Kesesatan Rafidhah Kita bisa menyimpulkan prinsip utama yang dibangun di atasnya agama Rafidhah dan seluruh penyimpangan serta kesesatannya yaitu bahwa mereka meyakini jika Daulah Islamiyyah mustahil tegak kecuali melalui seorang imam yang memenuhi syarat-syarat hasil reka ciptanya. Syarat terpentingnya adalah bahwa ia haruslah terjaga dari semua hal yang mencemarkan ‘adalahnya (nama baik) lahir batin, mengetahui segala sesuatu termasuk hal yang gaib, dan kepemimpinannya itu merupakan perintah teks langsung dari Allah c. Mereka meyakini agama manusia tidak akan lurus tanpa imam ini. Jika manusia mempercayai imam-imam itu dengan seluruh sifatnya dan menaati seluruh perintahnya maka perkara mereka akan lurus dan daulahnya adalah daulah ‘ala minhajin nubuwwah. Tak cukup mereka menyematkan pada sang imam sifat-sifat itu. Bagi mereka sang imam harus diistimewakan secara mutlak dari manusia lain. Tak boleh ada yang menyerupainya dan tak boleh ada yang menandinginya. Barangsiapa ada yang menandinginya sekecil apapun itu maka dia adalah thaghut. Barangsiapa ada yang menyematkannya 37

Kaum Rafidhah babi melumuri dirinya dengan lumpur

pada si penanding itu sifat-sifat sang imam maka dia telah musyrik kepada Allah c. Prinsip rusak ini bersumber dari pandangan mereka bahwa seorang imam itu wajib ditaati dan diikuti layaknya Nabi g. Oleh karena itu, seorang imam tidak mungkin berasal dari kaum muslimin umumnya yang boleh lupa, salah, bodoh, dan terkena hawa nafsu. Ia haruslah mengetahui segala sesuatu yang ingin diketahuinya. Ia harus suci dari kekurangan-kekurangan manusia seperti lupa, salah, dan condong pada hawa nafsu agar tidak ditaati dalam kemaksiatan dan diikuti dalam kesesatan. Ia tidak boleh ditandingi kekuasaannya agar tidak terjadi fitnah. Ia tidak boleh ditandingi keilmuannya agar tidak terjadi perselisihan dan lalu perpecahan. Ketika sifat-sifat yang mereka jadikan prasyarat itu merupakan rahasia yang tidak mungkin diketahui, maka mereka berpandangan bahwa sang imam harus dipilih langsung oleh Allah c. Karena hanya Dialah yang Maha Mengetahui segala sesuatu yang tersembunyi. Bahkan mereka melangkah lebih jauh dengan memandang bahwa wajib bagi Allah untuk mengangkat seorang imam. Jika tidak maka – menurut mereka – Allah telah berbuat zalim jika tetap mengazab mereka sedangkan Dia tidak mengangkat seorang imam pun. Ketiadaan seorang imam, yang mengisi kedudukan rasul, berarti tidak ada hujjah atas mereka. Mahatinggi Allah dari apa yang mereka katakan. Oleh karena itu, mereka menyifati individu yang disemati imamah itu sebagai ‘hujjah’, yakni bukti yang terang atas manusia. Agar dengannya Allah bisa mengazab yang bermaksiat kepada sang imam. Kemudian pemilihan ini haruslah dengan sebuah teks terang, yang mereka sematkan pada diri Ali h dan keturunannya.

38

Makalah

Tauhid Ketaatan Mendongkel Teori Maksum Kerusakan prinsip mereka mengenai kemaksuman imam berasal dari kekeliruan mereka dalam persoalan ketaatan kepada imam. Allah b mengaitkan ketaatan pada imam itu dengan ketaatan pada-Nya dan RasulNya, tidak sepadan. Selama pemimpin itu menyuruh pada yang makruf maka taat kepadanya berarti taat kepada Allah c. Ketika taat pada pemimpin itu bertentangan dengan taat kepada Allah maka harus bermaksiat padanya dan hanya taat pada Allah semata. Allah b juga telah mewajibkan taat pada ulil amri. Namun Dia juga memerintahkan untuk kembali kepada Allah dan Rasul-Nya – berarti kembali kepada Kitab dan Sunnah – saat terjadi perselisihan, untuk mengkonfirmasi jika ketaatan kepada amir berarti taat kepada Allah. Kalam-Nya, “Hai orangorang yang beriman, taatilah Allah dan taatilah Rasul (Nya), dan ulil amri di antara kamu. Kemudian jika kamu berlainan pendapat tentang sesuatu, maka kembalikanlah ia kepada Allah (Al Quran) dan Rasul (sunnahnya), jika kamu benar-benar beriman kepada Allah dan hari kemudian. Yang demikian itu lebih utama (bagimu) dan lebih baik akibatnya.” (QS. an-Nisa: 59). Rasulullah m bersabda, “Barangsiapa menaatiku berarti telah menaati Allah. Barangsiapa bermaksiat padaku berarti bermaksiat pada Allah. Barangsiapa menaati amirku berarti telah menaatiku. Barangsiapa bermaksiat pada amirku berarti telah bermaksiat padaku.” (HR. Muslim). Tidak masuk akal Rasul g berwasiat untuk menaati amirnya ketika Rasul masih hidup sedangkan ia menyelisihi perintah-perintah Rasul. Demikian juga Rasul tidak mensyaratkan bahwa imam yang wajib ditaati itu haruslah maksum. Beliau bersabda, “Tidak ada ketaatan dalam maksiat. Taat itu hanya dalam hal makruf saja.” (HR. Bukhari).

Rafidhah adalah penyakit, tiada obat untuknya kecuali pedang Dengan demikian, maka tak perlu lagi imam yang maksum, selama taat dan mengikuti imam ini itu terikat dengan taat kepada Allah b dan mengikuti RasulNya m. Inilah jalan ahlus sunnah wal jamaah sejak masa Rasulullah g sampai Allah menghancurkan dunia dan seisinya. Wajib taat kepada ulil amri kaum muslimin dalam hal makruf selama mereka masih islam. Kezaliman dan kejahatan mereka ini, dan disusunlah di atasnya bangunan yang lebih tidak menghalangi hakhaknya selama mereka tidak memerintahkan untuk rusak. bermaksiat. Sekelompok orang lalu berpandangan bahwa imamah Ismail bin Ja’far masih terus berlanjut. Tambalan Bid’ah Pada Prinsip Rusak Mereka mengingkari kematiannya, atau mengklaim Berdasarkan prinsip rusak mereka bahwa bumi bahwa ia hidup lagi. Mereka mendustakan imamnya tidak akan pernah kosong dari seorang maksum sendiri Ja’far (yang mereka sendiri menyebutnya asyang meneruskan pendahulunya melalui teks wasiat shadiq [yang jujur]) ketika mengabarkan kematian semasa hidup imam sebelumnya. Bahkan mereka putranya itu. Mereka mengklaim jika sang imam mensyaratkan sang imam harus menyerahkan mereka-reka kematian putranya itu lantaran taqiyyah tongkat wasiat kemaksuman itu pada salah satu untuk melindunginya dari musuh-musuhnya. anaknya. Hasilnya Rafidhah terpaksa berbenturan Mereka mengklaim jika sang putra tak terlihat dengan berbagai persoalan pelik. Persoalan itu oleh manusia. Dari merekalah berkembang sekte memaksa sebagian mereka rujuk dari prinsip rusak Ismailiyyah Bathiniyyah yang masih terus eksis itu. Sedangkan sebagian lainnya semakin bertambah hingga saat ini. Mereka menyematkan rentetan imam penyimpangannya. Hal itu demi menjaga prinsip fiktif pada keturunan Ismail bin Ja’far. Dari sinilah yang sudah berevolusi menjadi pondasi agama berkembang bid’ah teologi ghaibah (sang imam tak mereka secara kesuluruhan bukan sekedar pada muncul di kalangan manusia, penj.), hidup abadi, persoalan imamah saja. Ada beberapa contoh yang dan reinkarnasi (imam mereka kembail hidup setelah menunjukkan hal itu. mati, penj.) Mereka mengklaim semasa hidup Ja’far bin Sebagian yang lain malah berdusta atas nama Allah Muhammad bin Ali bin Husain bin Ali bin Abi Thalib c. Mereka berpandangan jika boleh-boleh saja Allah bahwa ahli wasiat setelahnya adalah putranya Ismail. merubah teks wasiat yang telah diberikannya pada Ketika ternyata Ismail meninggal semasa hidup imam yang baru. Padahal sebelumnya mereka juga ayahnya terjadilah kontradiksi antara dogma wasiat mengharuskan bagi Allah untuk menurunkan teks dengan meninggalnya sang ahli wasiat. Tipuan ini wasiat atas imam sebelumnya. Mereka namakan kreasi kemudian disadari oleh sekelompok orang. Mereka menjijikkan dan bid’ah dalam Din ini dengan teologi menyadari kedustaan teori wasiat ini. Karena tidaklah al-bada. Maknanya adalah bahwa Allah c merevisi masuk akal jika Allah telah menentukan seseorang itu nash wasiat itu kepada orang lain. Semoga Allah menjadi imam lalu kemudian mencabut nyawanya membinasakan mereka atas kekejian itu. Berdasarkan sebelum menyerahkan imamah padanya. Namun hal itu mereka (yaitu sekte al-Mausawiyyah) merevisi yang lainnya masih terus berpegang dengan prinsip nash wasiat dari Ismail bin Ja’far, yang telah meninggal, 39

Salah satu ritual menyimpang Rafidhah musyrikin

kepada saudaranya Musa bin Ja’far (yang dijuluki alKazhim), demi menyelamatkan teologi mereka itu dari kepunahan. Teori Yang Dikuatkan Dengan Bualan Ketika Ja’far bin Muhammad t meninggal tanpa adanya nash mengenai imam setelahnya, ekstremis Rafidhah terperangkap dalam kebingungan baru. Mereka lalu menyematkan imamah kepada putra sulungnya yaitu Abdullah bin Ja’far (yang mereka sebut sebagai al-afthah). Namun sebagiannya lalu mengingkari imamahnya ketika ternyata ia berpandangan berbeda dengan pendapat mereka. Mereka menuduhnya fasik lalu bergabung dengan pihak yang menyematkan imamah pada saudaranya Musa bin Ja’far. Adapun yang tetap menyematkan imamah pada Abdullah bin Ja’far ternyata kembali terperangkap dalam kebingungan ketika ia meninggal tanpa mempunyai keturunan. Ia tidak mempunyai anak yang bisa disematkan padanya imamah itu. Akibatnya sebagian pihak lalu rujuk dari dogma wasiat fiktif itu. Namun pihak lain malah bertambah kesesatannya. Mereka berdusta atas nama imamnya itu dengan mengklaim bahwa sang imam mempunyai putra yang belum dilahirkan. Mereka mengklaim sang putra tidak terlihat dalam pandangan manusia. Mereka akhirnya mengulangi pendapat ekstrem mengenai diri Ismail bin Ja’far. Teologi ghaibah diadopsi secara total. Bahkan mereka melangkah lebih jauh lagi dengan berbaiat pada seorang gaib yang belumlah dilahirkan apalagi melihat dunia walaupun sesaat. Mereka kreasikan rentetan imam yang tak berwujud. Adapun yang menyematkan imamah pada diri Musa bin Ja’far (yang dijuluki al-Kazhim) kembali 40

Makalah

terperangkap dalam kebingungan ketika sang imam wafat dalam penjara tanpa menunjuk imam setelahnya. Maka mereka kembali mengkreasikan bualan demi bualan demi menjaga teori batil dan prinsip rusaknya itu. Yang terus menetapkan imamahnya menyangkal wafatnya dan meyakini bahwa sang imam terus hidup namun tak nampak. Mereka disebut sekte Waqifiyyah. Yang terpaksa menerima wafatnya mereka sematkan imamah pada diri putranya Ali bin Musa (yang dijuluki ar-Ridha). Sekte Waqifiyyah memusuhi Ali bin Musa dan menuduhnya berdusta ketika mengumumkan kabar wafatnya bapaknya. Dibuat Bingung Oleh Imamnya Sendiri Adapun yang menyematkan imamah pada diri Ali bin Musa ternyata kembali terperangkap dalam kontradiksi parah ketika sang imam berbaiat pada al-Makmun bin Harun ar-Rasyid dan menerima pengangkatannya sebagai putra mahkota. Sebuah bukti baru ditambahkan pada rentetan bukti bahwa teori wasiat, nash, dan ‘ishmah (maksum) adalah tak lebih dari bualan belaka. Karena tak masuk akal jika sang imam maksum yang diangkat berdasarkan teks ilahi berbaiat pada lelaki yang merampas kekuasaannya yang agama dan ilmunya tak disucikan. Maka di depan mereka ada dua pilihan, menaati pilihan sang imam maksum yang berakibat mendongkel dogma nash imamah, atau menyelisih sang imam maksum yang berarti menyalahkan sang imam maksum dan mengingkari kemaksumannya, yang berakibat seluruh bangunan agama mereka bakal ambruk. Namun sebagaimana biasa mereka berdalih dengan taqiyyah atau al-bada, sebagaimana tingkah mereka pada tiap bualan yang mereka kreasikan.

Imamah Anak Kecil dan Orang Yang Tak Berujud Kembali mereka tertimpa petaka ketika Ali bin Musa wafat. Rafidhah, sebagai konsekuensi pandangan mereka, terpaksa menyematkan imamah pada anak kecil, yaitu Muhammad bin Ali bin Musa (yang dijuluki al-Jawwad). Si anak baru berumur tujuh tahun ketika bapaknya wafat di Khurasan. Rafidhah tercerai berai. Satu kelompok berbaiat pada pamannya Ahmad bin Musa. Satu kelompok memandang ketidak absahan imamah ar-Ridha karena ia tidak menunjuk seorang imam sepeninggalnya dan tidak dimandikan oleh imam. Kelompok lain membaiat Muhammad bin al-Qasim bin Umar bin Ali bin Husain. Kelompok lain tetap membaiat alJawwad. Mereka mengklaim sang imam mengetahui ilmu gaib dan bisa pergi dari Madinah ke Khurasan untuk memandikan bapaknya lalu kembali dalam sekejap, dan bulan-bualan lainnya. Perkara itu kembali terulang ketika al-Jawwad wafat di Khurasan di usia dua puluh lima tahun dan meninggalkan dua anaknya yang masih kecil yaitu Ali (al-Hadi) dan Musa. Tidak hanya itu ia juga menunjuk seseorang untuk menjaga harta keduanya sampai usia baligh. Hal itu memaksa Rafidhah berpikir keras bagimana seorang anak kecil bisa memikul perkara umat sedangkan bapaknya yang “maksum” itu tidak mempercayainya soal hartanya sendiri. Kemudian sekelompok dari mereka kembali menentang imamah Ali al-Hadi bin Muhammad al-Jawwad. Yaitu ketika anaknya Muhammad yang diserahi wasiat meninggal ketika sang imam masih hidup, lalu sang imam menyerahkannya pada putranya yang lain yaitu al-Hasan al-Askari. Sekelompok Rafidhah tetap bersikukuh menyematkan imamah pada diri Ali al-Hadi dan mengingkari kematiannya, demi menjaga dogma wasiat yang mereka syaratkan untuk perpindahan imamah. Sedangkan kelompok lain membaiat al-Hasan al-Askari berdasarkan akidah al-bada itu. Kali ini mereka mendapat pukulan berat ketika al-Hasan al-Askari bin Ali al-Hadi wafat tanpa mempunyai keturunan. Maka para ekstremis itu terpaksa mencontoh saudaranya al-Afthahiyyah. Mereka ciptakan bagi al-Hasan al-Askari seorang anak yang tidak pernah dilahirkan yang mereka namakan Muhammad al-Mahdi, demi menyempurnakan rentetan 12 imam. Mereka mengklaim bahwa sang bocah bersembunyi di sebuah lubang di Samarra karena takut kepada musuh-musuhnya. Ia akan muncul ketika ancaman padanya hilang. Sejak

bersembunyinya si bocah ini sampai sekarang, selama lebih kurang 1200 tahun, Rafidhah terus menunggu sang imam fiktif ini keluar untuk menegakkan Daulah Islamiyyah berdasarkan teologi imamah maksumnya itu. Agama Palsu di Atas Prinsip Rusak Demikianlah perjalanan orang-orang sesat itu yang dicerai beraikan oleh Allah lantaran keluar dari jama’atul muslimin. Mereka tercerai berai menjadi sekian puluh sekte yang saling melaknat dan mengkafirkan. Kita dapati mereka menjadikan prinsip rusak dan ideologi batilnya itu sebagai justifikasi penolakannya atas khalifah-khalifah kaum muslimin dari masa Abu Bakar sampai hari kiamat nanti. Tidak mungkin seorangpun mewujudkan syarat maksum, nash wasiat, dan mukjizat yang mereka ciptakan itu kecuali mereka sendiri yang memberikannya melalui bualan-bualannya itu. Kemudian mereka juga tidak menerima imam kecuali menurut hawa nafsunya. Oleh karena itu, kita lihat mereka terus menerus menentang orang-orang yang mereka semati imamah itu karena sang imam menyelisihi pandangan mereka, atau terjadi sesuatu takdir yang mendongkel prinsp mereka itu. Kita dapati juga bahwa orangorang yang diklaim pencipta teori itu terus menerus menyelisihinya selama hidupnya dengan perkataan dan perbuatannya. Mereka juga terpaksa terus menambah-nambahi agamanya dan menciptakan prinsip-prinsip baru demi menjaga keseimbangan bangunannya yang hampir runtuh. Mereka tambahkan teologi wasiat, nash, al-bada, dan lain-lain. Bahkan mereka juga merubah-rubah Kitab dan Sunnah dan mengingkari semua yang menyelisihi ideologi mereka. Mereka juga terpaksa mereka-reka cerita khayalan dan menjustifikasinya betapapun menggelikannya seperti hilang selama ratusan tahun, kembali lagi setelah hilang, menciptakan anak, imamah anak kecil, dan lain-lain. Pada tulisan berikutnya – dengan izin Allah – kita akan bagaimana Rafidhah menciptakan sebagian besar agamanya selama masa ghaibah yang terjadi setelah bersembunyinya Muhammad al-Mahdi si bocah palsu itu. Bagaimana mereka menambah dan mengurangi agamanya sendiri selama ratusan tahun ini sampai negara najis mereka berdiri di Iran sekarang. Mereka juga berusaha melebarkan negaranya itu sampai mencakup seluruh dunia sebagai persiapan kembalinya al-Mahdi mereka setelah sebab-sebab bersembunyinya itu berhasil dihilangkan.

41

Bersamaan dengan peperangan yang terus dilancarkan Junud Khilafah terhadap bala tentara kekufuran, kami kutipkan sekilas berita dari sejumlah operasi terbaru yang dilakukan oleh Mujahidin Daulah Islamiyyah yang telah berhasil memperluas wilayah Khilafah maupun hanya meneror, membantai, dan menghinakan musuhmusuh Allah. Berita operasi-operasi ini adalah pilihan dari berbagai operasi militer Daulah Islamiyyah di banyak front pertempuran dari timur hingga barat, selama beberapa pekan terakhir. Wilayah al-Janub Pada tanggal 2 Rajab, al Akh Istisyhadi Abu Azzam al-Iraqi  berangkat dengan bom truknya yang memuat ber ton-ton bahan peledak menuju perkumpulan Rafidhah musyrikin yang terdiri dari pasukan militer dan pasukan keamanan gabungan. 42

Kabar

Tepatnya adalah di pintu masuk selatan Baghdad di arah ar-Rasyid. Ia ledakkan truknya di tengah perkumpulan mereka, menewaskan dan melukai sedikitnya 100 murtad dan menghancurkan puluhan kendaraan. Wilayah Raqqah Pada tanggal 4 Rajab, tiga kesatria in-ghimas berangkat menuju sejumlah posisi tempur PKK murtaddin di pinggiran timur dan barat wilayah. Dimana regu pertama menyerbu mereka di tiga desa pinggiran timur. Mereka berhasil membunuh lebih dari 35 militan. Di saat yang sama sekelompok kecil menyerbu murtaddin dekat bandara Tabqah. Maka Allah karuniakan mereka dengan membunuh 30 murtad dan menghancurkan buldoser serta empat kendaraan militer pun meraih ghanimah mobil yang dilengkapi dengan senapan mesin.

Pada tanggal 7 Rajab, junud Khilafah berhasil membunuh lebih dari 40 militan PKK murtaddin setelah melancarkan tiga serangan istisyhadiyyah dengan dua mobil dan satu sepeda motor di Jazrah Buhamid timur Raqqah. Asia Tenggara Pada tanggal 4 Rajab, junud Khilafah menarget kendaraan pasukan Filipina dengan bom rakitan di distrik Mamsabano selatan kota Kuta Bato, menewaskan enam tentara salibis dan melukai lainnya.

Abu Khatab asy-Syami  salah satu kesatria in-ghimasi yang masuk ke kota Tikrit

Wilayah Shalahuddin Pada tanggal 8 Rajab, tujuh kesatria in-ghmasi berbaiat mati. Mereka berhasil menembus lini pertahanan dan sampai ke pusat kota Tikrit. Mereka Berjibaku dengan pasukan di markas Resimen dalam kota, menewaskan dan melukai semua yang di dalamnya serta membakar dua kendaraan militer. Kemudian mereka menuju rumah komandan Unit Anti Teror yang bernama (Khalid Muhammad Kasar al-Jamili) mereka membunuhnya dan anak sulungnya yang murtad. Setelahnya mereka berlindung di bangunanbangunan murtaddin dan berjibaku dengan mereka sampai amunisinya habis. Setelah itu mereka ledakkan bom rompi mereka di tengah murtaddin. Hasil operasi berbarokah ini, membunuh lebih dari 31 murtad diantaranya adalah enam perwira dan melukai 40 lainnya. Pada tanggal 9 Rajab, junud Khilafah menyerbu sejumlah posisi tempur pasukan Rafidhah dan milisi-milisinya di dua front utara kota Baiji. Front pertama di jembatan al-Asmidah dan al-Makhazin dan beberapa desa di sekitarnya. Konfrontasi berlangsung lama yang diselang dengan eksekusi operasi istisyhadiyyah dengan bom mobil di tengah perkumpulan murtaddin, menghancurkan 16 macam kendaraan dan dua Abrams, menewaskan lebih dari 30 personil dan

melukai beberapa lainnya, menghancurkan 30 barak, melumpuhkan helikopter dan menembak jatuh pesawat drone, dan meraih ghanimah 3 mobil, pun banyak senjata berikut amunisinya. Dan di front kedua junud Khilafah menyerbu Jl antara Baiji dan Haditsah. Serangan ini disertai dengan dua operasi istisyhadiyyah menggunakan bom mobil di tengah konsentrasi murtaddin. Hasil dari serangan dan dua operasi Istisyhadiyyah ini menewaskan dan melukai lebih dari 15 murtad, menghancurkan 17 barak dan beberapa kendaraan serta melumpuhkan beberapa lainnya. Rusia Junud Khilafah berhasil membunuh dua polisi Rusia dan melukai tiga personil Pasukan Garda Nasional Rusia dengan dua serangan di kota Astarkhan yang pertama pada tanggal 7 Rajab dan kedua Pada tangga 9 Rajab. Mesir Pada tanggal 12 Rajab, Abul Bara’ al-Mishri  berangkat menuju perkumpulan salibis di gereja Markus di kota Alexandria. Ia ledakkan bom rompinya di tengah mereka, menewaskan dan melukai puluhan dari mereka. Sementara al-Istisyhadi Abu Ishaq al-Mishri  meledakkan bom rompinya digereja Mar Girgis di Tanta, menewaskan dan melukai beberapa lainnya. Hasil 43

Pasca Operasi Prancis

operasi berbarokah ini lebih dari 50 salibis tewas dan140 luka-luka. Wilayah Khurasan Pada tanggal 11 Rajab, sepuluh in-ghimasi junud Khilafah berangkat menuju konvoi yang terdri dari pasukan salibis Amerika dan pasukan Afghanistan murtad di distrik Syadal di Nangarhar. Dimana terjadi pertempuran sengit, menewaskan beberapa tentara salibis dan sedikitnya 15 murtad. Tujuh prajurit in-ghimasi kembali ke lokasi mereka dengan selamat. Dan tiga dari mereka gugur syahid. Wilayah Dijlah Pada tanggal 19 Rajab, depalan prajurit inghimasi junud Khilafah menyerbu barak-barak Peshmerga murtaddin di desa al-Kahf barat Makhmur, dimana konfrontasi meletus hingga menewaskan komandan Divisi dan 17 murtad lainnya, tiga diantaranya adalah perwira dengan berbagai pangkat. Sementara dua prajurit gugur syahid  dan yang lainnya kembali dengan selamat. Wilayah Ninawa Pada tanggal 19 Rajab, Junud Khilafah berjibaku dengan aparat kepolisian federal Rafidhah di pinggiran distrik Ra’s Jadah di sisi kanan kota, menewaskan Sembilan personil dan melukai 10 lainnya, melumpuhkan dua hummer dan satu

44

Kabar

buldoser. Al Akh Istisyhadi Abu Zubair al-Iraqi  meledakkan bom mobilnya di tengah perkumpulan milisi-miisi SWAT Rafidhah di pinggiran komplek at-Tanak barat Mosul. Hasilnya menghancurkan tank Abrams, satu buldoser lapis baja, membunuh dan melukai beberapa personil mereka. Junud Khilafah juga berjibaku dengan aparat kepolisian federal di distrik al-Musyahadah di sisi kanan kota Mosul, menewaskan 10 personil diantaranya adalah dua perwira, melumpuhkan kendaraan baja dan menembak jatuh pesawat drone. Unit support juga membombardir perkumpulan milisi-milisi SWAT Rafidhah di komplek al-Abar barat Mosul, target tepat sasatan hingga menewaskan lebih dari 30 personil dan melukai beberapa lainnya. Dan di pinggiran distrik Babe Tob dan Ra’s Jadah, di jl al Kurnisy, dan di desa ar-Raihaniyah alAlya barat Mosul unit sniper berhasil menewaskan 12 personil pasukan Rafidhah dan milisi-milisinya. Prancis Pada tanggal 23 Rajab, Abu Yusuf al-Beljiki  bersenjatakan Kalaschnikow menyerbu perkumpulan polisi salibis di Champs Elysees Street pusat kota Paris. Menewaskan satu dari mereka dan melukai dua lainnya.

Kantor Pusat untuk Pemantauan Dewan Syar’i telah merilis statemen penjelasan sebagai berikut: Segala puji bagi Allah Rabb semesta alam, shalawat serta salam untuk Pemimpin Mujahidin, Nabi Muhammad, juga seluruh saudara dan sahabatnya. Selanjutnya, Allah c berfirman, “Dan katakanlah kepada hamba-hambaKu hendaklah mereka mengucapkan perkataan yang lebih baik (benar). Sesungguhnya syaithan itu menimbulkan perselisihan di antara mereka. Sesungguhnya syaithan itu adalah musuh yang nyata bagi manusia.” (al-Israa`: 53) Belakangan ini, telah menyebar suatu persoalan pemicu terjadinya perselisihan terkait sejumlah permasalahan yang menjadikan hati dan mulut saling bersengketa, serta merusak tali persahabatan di antara mereka. Permasalahan ini merupakan salah satu dari sekian permasalahan yang tidak pernah kami anggap remeh. Sungguh Rasulullah g memperingatkan kita tentang hal itu, dan menyebutnya sebagai sesuatu yang dapat memangkas agama. Beliau bersabda, “Karena sesungguhnya rusaknya hubungan dapat memangkas (agama).” Kami telah menelaah pokok permasalahan yang diperselisihkan, terkait dengan hukum orang yang abstain (tawaqquf ) dalam mengkafirkan orang-orang musyrik yang berafiliasi kepada Islam, dan segenap pendapat di dalamnya. Kami menyimpulkan, ada dua pendapat yang bertentangan antara 46

Spesial

ifrath (melampaui batas, ekstrem) dan tafrith (meremehkan, longgar). Dengan izin Allah, nanti akan disebutkan rincian dua pendapat tersebut, dan pendapat yang kami yakini benar di dalam masalah ini. Pendapat Pertama: Barangsiapa abstain dalam mengkafirkan orangorang musyrik (menyembah selain Allah) yang berafiliasi kepada Islam, maka dia musyrik seperti mereka. Pasalnya, mengkafirkan mereka merupakan pokok ajaran agama (ashlu din). Orang yang abstain dalam menghukumi mereka tak ubahnya orang yang menyembah selain Allah. Secara mutlak, nama dan hukum untuk dia disamakan seperti mereka. Pendapat Kedua: Sesungguhnya (takfir) pengkafiran bukan termasuk pokok ajaran agama, melainkan hanyalah salah satu dari sekian lawazim-nya (rekuisisi, halhal yang diperlukan). Orang yang abstain dalam mengkafirkan orang-orang musyrik yang berasosiasi dengan Islam, dia tidaklah kafir sampai hujjah ditegakkan kepadanya, dilenyapkan syubhatnya (kesamaran), dan tak tersisa lagi ruang penakwilan. - Maksud dari ungkapan “pokok ajaran agama (ashlu din)” dalam dua pendapat tadi adalah sesuatu yang mengokohkan (afirmasi) tauhid sebelum hujjah kerasulan. Setelah meninjau ulang permasalahan ini, dengan

memohon pertolongan Allah, kami berpendapat: 1. Pendapat pertama mengandung pemahaman yang rusak. Karena sesungguhnya syirik akbar memiliki esensi (hakikat) dan karakter (sifat) yang apabila terealisasikan, maka disematkanlah nama “musyrik” bagi orang yang menyandang esensi dan karakternya. Jadi, seandainya kita menyamakan orang yang abstain dalam mengkafirkan orang musyrik seperti orang yang menyembah selain Allah secara mutlak, maka konsekuensinya adalah keharusan mengkafirkan orang yang abstain dalam mengkafirkan orang musyrik secara pasti, karena tidak ada udzur jahl (dalih kebodohan) di dalam syirik akbar. Maka orang yang abstain (menurut pendapat pertama) adalah orang musyrik, dan orang yang abstain (dalam mengkafirkan orang yang abstain dalam mengkafirkan orang musyrik) juga sama musyriknya. Dan seterusnya. Hal demikian merupakan lazim haqiqi dan tidak bisa diumpamakan dengan menggunakan pijakan ketetapan (at-ta`shil) seperti ini. Dan juga dapat mengakibatkan pengkafiran dengan metode sekuens (rangkaian tak berujung) yang bid’ah lagi batil. Hal ini menjadi bukti bahwa pendapat ini adalah mengada-ada dan timbul dari pemahaman keliru terhadap teks-teks, tidak bisa dibatasi, dan tertolak disebabkan ketidakabsahan konsekuensinya. 2. Pendapat kedua pun mengandung pemahaman yang rusak. Karena menjadikan persoalan mengkafirkan orang-orang musyrik tak ubahnya persoalan-persoalan al-khafiyah (samar) yang di dalamnya tidak memungkinkan untuk penegakan hujjah dan pengkafiran orang yang abstain selama dia memiliki syubhat (kerancuan, penyimpangan) atau interpretasi (takwil). Sejatinya, ini adalah penegasian rusak terhadap satu pembatal dari sekian pembatal keislaman yang disepakati. Sesungguhnya, munculnya syubhat adalah perkara genting lagi mesti dilenyapkan di Daulah Islamiyyah yang berhukum dengan syariat. Sedangkan menjadikan perkara genting sebagai pondasi bangunan hukum, maka ini adalah penegasian terhadap hukum itu sendiri dan bertentangan dengan segenap pemahaman tentang izharud-din (penegakan agama). Tentunya hal demikian menyelisihi sesuatu yang telah dilansir para ulama agama, khususnya para ulama Dakwah Najdiyah s.

3. Dilarang menggunakan dua istilah alashlu (pijakan ketetapan hukum) dan al-lazim (konsekuensi) dalam memahami “La Ilaha Illallah” dan “kafir kepada thaghut” dengan memakai metode kontroversial (diperdebatkan) yang notabene adalah pendapat mengada-ada juga tidak bermanfaat serta tidak diperintahkan Allah. Dan mengharuskan darinya lawazim (konsekuensi) yang cacat, contohnya: membuang sesuatu dari pokok ajaran agama kaum muslimin, padahal telah ditetapkan melalui hujjah kerasulan, berdasarkan definisi ini (misalnya iman terhadap kenabian Muhammad g. Sebagaimana ia juga mengakibatkan perselisihan di kalangan mujahidin seputar apa yang termasuk dalam makna alashlu dan apa yang bukan termasuk ke dalamnya. Ini hal yang kami wanti-wanti dan kami larang, karena perselisihan dalam permasalahan berbahaya ini memicu terjadinya tabdi’ (vonis bid’ah) dan pengkafiran pihak yang bertentangan secara zalim dan keji (keberadaan persoalan yang diperselisihkan adalah kalimat tauhid itu sendiri). Dan hal ini tidak mungkin ditolerir di Daulah Islamiyyah. 4. Syaikh Sulaiman bin Abdullah bin Muhammad bin Abdul Wahab –semoga Allah menerimanya di barisan syuhada– ditanya dengan permasalahan serupa: Masalah Keenam: Tentang al-muwalat (pembelaan) dan al-mu’adat (permusuhan). Apakah ia termasuk ke dalam makna La Ilaha Illallah, ataukah termasuk ke dalam konsekuensinya (lawazim)? Jawaban: Sebaiknya dikatakanlah “Allahu a’lam” (Allah lebih tahu). Namun seyogyanya seorang muslim mengetahui bahwa Allah mewajibkannya untuk memusuhi orang-orang musyrik dan tidak membela mereka. Juga wajib atasnya mencintai dan membela orang-orang beriman. Dia mengabarkan bahwa hal itu termasuk syarat-syarat keimanan dan Dia menafikan keimanan orang yang berkasih sayang dengan orang-orang yang memusuhi Allah dan Rasul-Nya, meskipun mereka adalah bapak-bapak, anak-anak, saudara-saudara, saudari-saudari, atau kerabat-kerabat mereka. Adapun apakah ia termasuk ke dalam pengertian La Ilaha Illallah ataukah lawazim-nya, maka kita tidak dibebani Allah untuk membahasnya. Allah hanyalah membebani kita untuk mengetahui bahwa Allah telah mengharuskan dan mewajibkan hal itu, serta mewajibkan kita untuk mengamalkannya. Dan ini adalah kewajiban dan keniscayaan yang tidak diragukan lagi. Barangsiapa 47

yang mengetahui bahwa hal itu termasuk ke dalam maknanya, atau termasuk salah satu lawazim-nya, maka dia bagus dan menjadi tambahan kebaikan. Dan siapa yang tidak mengetahuinya, maka dia tidak dibebani untuk mengetahuinya. Terlebih lagi apabila perdebatan dan pertikaian di dalamnya memicu timbulnya keburukan dan perselisihan, serta menyulut perpecahan di antara orang-orang beriman yang menegakkan kewajiban-kewajiban iman. Berjihadlah di jalan Allah, musuhi orangorang musyrik, belalah kaum muslimin, berdiam diri dalam persoalan itu adalah keharusan. Demikianlah pandangan saya; bahwa perbedaan lebih dekat dari sisi makna. Wallahu a’lam. 5. Dilarang menggunakan ungkapan “takfir al-’adzir” (mengkafirkan orang yang menolerir orang musyrik) untuk menghukumi orang yang abstain dalam mengkafirkan orang-orang musyrik yang berasosiasi dengan Islam, karena ia merupakan ungkapan tidak tepat. Meski kami berpendapat tidak adanya dalih kebodohan (‘udzr jahl) dalam persoalan syirik akbar, namun dari ungkapan baru ini (‘udzr jahl) tidak mesti menunjukkan bahwa orang yang menolerir adalah abstain dalam mengkafirkan. Karena ada dari mereka yang menolerir dengan dalih kebodohan namun juga mengkafirkan orang-orang musyrik, karena hujjah yang dimilikinya telah ditegakkan kepada mereka, sehingga dia bukanlah seorang yang abstain. Sebagaimana sejatinya abstain dalam mengkafirkan orang-orang musyrik tidak hanya terbatas pada persoalan ‘udzr jahl (dalih kebodohan) semata, karena boleh jadi seseorang abstain dalam mengkafirkan mereka karena sombong, menolak, mengikuti hawa nafsu, atau mengutip teks-teks ringkas yang menunjukkan keutamaan-keutamaan “La Ilaha Illalllah”. Oleh karenanya, ungkapan “takfir al-’adzir (mengkafirkan orang yang menolerir orang musyrik)” bukan ungkapan tepat untuk menghukumi seseorang yang abstain mengkafirkan orang-orang musyrik yang dimaksudkan para ulama dalam satu pembatal keislaman ini. 6. Orang yang abstain dalam mengkafirkan orang-orang musyrik (yang berasosiasi dengan Islam) sesungguhnya telah melakukan satu pembatal keislaman yang telah disepakati. Kekafirannya dilandaskan atas tegaknya hujjah dalam permasalahan ini, berbeda dengan orang yang beribadah kepada selain Allah. 48

Spesial

Pengkafiran orang-orang musyrik adalah persoalan yang dikuatkan dengan teks-teks gamblang lagi mutawatir (valid) yang mana manusia bersepaham di dalamnya. Tegaknya hujjah dalam masalah ini adalah turunnya al-Quran, baik hakikat maupun hukumnya. Allah berfirman, “Katakanlah: ‘Siapakah yang lebih kuat persaksiannya?’ Katakanlah: ‘Allah.’ Dia menjadi saksi antara aku dan kamu. Dan alQuran ini diwahyukan kepadaku supaya dengan dia aku memberi peringatan kepadamu dan kepada orang-orang yang sampai al-Quran (kepadanya).” (al-An’am: 19) asy-Syaikh al-Mujaddid Muhammad bin Abdul Wahhab r berkata, “Ketahuilah sesungguhnya dalil-dalil atas pengkafiran seorang muslim yang shalih jika dia menyekutukan Allah, atau bergabung dengan orang-orang musyrik melawan orangorang bertauhid meskipun dia tidak berbuat syirik, sangatlah banyak; dari kalam Allah, kalam Rasulullah, dan kalam para ulama seluruhnya.” Syaikh Abdullathif bin Abdurrahman bin Hasan r berkata, “Dikatakan: Kitabullah dan Sunnah Rasul-Nya, dan perkataan para ulama, sangat jelas dan gamblang dalam mengkafirkan orang yang berdoa kepada selain Allah dan memohon sesuatu yang tak dapat menguasakannya selain Allah… ayat-ayat al-Quran seluruhnya menunjukkan pengertian ini, menetapkannya, kendati berbedabeda cara dan bentuk dalam menerangkan dan memperingatkannya.” Sebagian ulama Dakwah Najdiyah berkata, “Sesungguhnya orang yang tidak mengkafirkan orang-orang musyrik adalah orang yang tidak membenarkan al-Quran. Karena sejatinya al-Quran mengkafirkan orang-orang musyrik, memerintahkan untuk mengkafirkan mereka, memusuhi mereka, dan memerangi mereka.” - Hanya saja dalam permasalahan ini terkadang berkembang kesamaran terkait sebagian orangorang musyrik yang berafiliasi dengan Islam. Hal itu disebabkan merebaknya kebodohan, lemahnya dakwah, dan tersebarnya syubhat. Di sini tegaklah hujjah dengan penjelasan teks-teks jelas yang menunjukkan kafirnya orang-orang musyrik itu. Apabila dia abstain setelah adanya penjelasan, maka dia kafir. Syaikh Sulaiman bin Abdullah r berkata, “Apabila dia ragu perihal kekafiran mereka atau

bodoh akan kafirnya mereka, maka dijelaskanlah kepadanya dalil-dalil dari Kitabullah dan Sunnah Rasul-Nya g tentang kekafiran mereka. Apabila dia masih ragu setelah itu, maka dia kafir berdasarkan kesepakatan ulama: Bahwasanya barangsiapa yang ragu perihal kekafiran orang kafir, maka dia kafir.” - Apabila masalah ini telah jelas dengan jelasnya kemunculan agama, menggema suaranya, dan telah sampai dakwahnya (sebagaimana yang terjadi di Daulah Islamiyyah –semoga Allah memuliakannya), maka tidak ada pertimbangan terhadap syubhat dalam penegasian hukum syar’i. Demikianlah yang diketahui dari para ulama penyampai hidayah dalam Dakwah Najdiyah, para ulama yang menyuarakan permasalahan ini dan wafat di atas kebaikan. Sebagian ulama Dakwah s berkata, “Barangsiapa yang tidak mengkafirkan orang-orang musyrik di Daulah Turki, para penyembah kuburan seperti penduduk Makkah dan selain mereka, orang-orang yang menyembah orangorang shalih, dan melenceng dari mentauhidkan Allah menuju kesyirikan, dan mengganti Sunnah Rasul-Nya m dengan hal-hal bid’ah, maka dia kafir seperti mereka. Meskipun dia membenci agama mereka, membenci mereka, mencintai Islam dan kaum muslimin. Karena sesungguhnya orang yang tidak mengkafirkan orang-orang musyrik adalah orang yang tidak membenarkan al-Quran, karena al-Quran telah mengkafirkan orang-orang musyrik, memerintahkan untuk mengkafirkan mereka, memusuhi dan memerangi mereka.” Dan wajib bagi para juru dakwah dan para pencari ilmu di Daulah Islamiyyah untuk mewanti-wanti manusia dari kesyirikan, agar tidak terjerumus ke dalamnya, atau abstain dalam mengkafirkan orangorang muysrik. Mereka juga hendaknya menguak syubhat-syubhat orang-orang yang membela mereka, dalam rangka menegakkan kewajiban memberi peringatan dan menyampaikan dakwah. Inilah agama para nabi n dan dengan hal tersebut agama menjadi tegak. Syaikh Abdullathif Alu asy-Syaikh r berkata, “Pengusung ilmu (ahlul ilmi) memberikan pemahaman kepada orang-orang bodoh tentang bangunan Islam, pokok-pokok keimanan, teksteks qath’i (pasti), dan masalah-masalah ijma’ (konsensus) adalah hujjah bagi ahlul ilmi. Tegaklah hujjah dengannya dan hukum-hukum dibangun di atasnya; hukum-hukum tentang kemurtadan

dan lain sebagainya. Rasulullah g diperintahkan untuk menyampaikannya. Allah f berfirman tentang menyampaikan hujjah dan peringatan di dalam al-Quran: “Supaya dengan dia aku memberi peringatan kepadamu dan orang-orang yang sampai al-Quran (kepadanya).” (al-An’am: 19), sampai beliau r berkata, “Secara umum, hujjah di setiap zaman sesungguhnya tegak melalui ulama yang merupakan pewaris para nabi.” Maka kejelasan masalah pengkafiran orangorang musyrik adalah al-ashlu (pijakan ketetapan), dan kami berada di Negara yang berhukum dengan syariat Allah, maka kewajiban pasti bagi para juru dakwah di dalamnya untuk memberi peringatan, menyampaikan dakwah, dan melaksanakan hukumhukum syar’i, serta melenyapkan segala syubhat darinya, di antaranya adalah pengkafiran orang yang abstain dalam mengkafirkan orang-orang musyrik yang berafiliasi dengan Islam. Jangan sampai ikut berpijak di atas syubhat-syubhat orang-orang batil dan menjadikannya sebagai pokok yang menganulir hukum syar’i yang telah disepakai. Wal’iyadzu billah. Kami juga mengingatkan putra-putra kami; para tentara Daulah Islamiyyah dengan perintah Allah dan Rasul-Nya g perihal wajibnya mendengar dan patuh kepada orang yang Allah amanahkan kepemimpinan (waliyul-amr), wajibnya bersatu, menghilangkan perpecahan, sikap saling benci, dan bersengketa. Allah berfirman, “Dan taatlah kepada Allah dan Rasul-Nya dan janganlah kamu berbantah-bantahan, yang menyebabkan kamu menjadi gentar dan hilang kekuatanmu dan bersabarlah. Sesungguhnya Allah beserta orangorang yang sabar.” (al-Anfal: 46) Allah berfirman juga, “Sesungguhnya orang-orang yang memecahbelah agama-Nya dan mereka menjadi bergolongan, tidak ada sedikitpun tanggung jawabmu kepada mereka. Sesungguhnya urusan mereka hanyalah terserah kepada Allah, kemudian Allah akan memberitahukan kepada mereka apa yang telah mereka perbuat.” (al-An’am: 159) Rasulullah g bersabda, “Maukah aku beritahukan kalian tentang sesuatu yang lebih utama dari derajat shaum, shalat, dan sedekah? Para sahabat menjawab, “Ya.” Beliau bersabda lagi, “Baiknya hubungan sesama, karena rusaknya hubungan sesama adalah pemangkas.” Dalam riwayat lainnya: “Aku tidak mengatakan memangkas rambut, akan tetapi memangkas agama.” Shalawat serta salam tercurahkan bagi Nabi Muhammad, para kerabat, dan sahabat beliau seluruhnya.

49

Allah c akan menunjukkan pada hambaNya jalan keselamatan jika ia bersungguhsungguh mencarinya meskipun sedikitnya orang-orang yang mengadakan perbaikan dan sebaliknya banyaknya para penyeru kesesatan di sekelilingnya. Zaid bin Amru h mengetahui kebenaran dan beriman kepada Allah di tengah lingkungan jahiliyah. Amru bin ‘Abasah as-Sulami h menyeberangi gurun pergi ke Makkah demi mencari kebenaran dan menemui Rasulullah g , lalu membenarkan dan mengimaninya. Begitulah orang-orang yang bersungguh-sungguh ingin mengikuti millah bapak kita Ibrahim n yang berkata, “Sesungguhnya aku pergi menghadap Rabbku, dan Dia akan memberi petunjuk kepadaku.” (QS. ash-Shaffat: 99). Abu Jihad Abdurrahman al-Kubayyir , berasal dari kota Buraidah, Jazirah Arab. Ayahnya wafat ketika masih kecil, sehingga ia hidup sebagai yatim di bawah asuhan ibundanya. Dalam hatinya tumbuh kecintaan kepada masjid dan perhatiannya tercurahkan kepada kitab 50

Spesial

Allah b. Ia telah menghafal al-Qur’an pada usianya yang masih belia. Pikirannya selalu sibuk tentang bagaimana menolong Diennya. Karena dua sebab inilah dedengkot Sururiyyah menemukan barang berharganya. Mereka menariknya dan mengangkat kedudukannya diantara kawan-kawannya. Mereka memberinya tanggung jawab untuk membimbing salah satu halaqah tahfizh yang mereka kelola agar merasa dirinya mempunyai kedudukan dan menjadi buah bibir mereka dan waliyyul amri murtadnya. Jabatan apapun diberikan begitu saja oleh Thaghut kepada kelompok ini agar para pemuda terbius sehingga akan dengan mudahnya menjadi hamba Thaghut dan tuan salibisnya. Manhaj mereka adalah berdamai dengan thaghut dan sebaliknya memerangi mujahidin. Thaghut Alu Salul memberikan wewenang penuh kepada kelompok ini untuk membentuk, melarang, dan membubarkan halaqah-halaqah tahfizh di masjid-masjid, serta membatasinya pada masjid tertentu saja, sehingga elemen-elemen

kelompok sesat ini bisa mengaturnya dengan leluasa. Mereka memilih penuntut ilmu yang tampak menonjol untuk diserahi sebuah halaqah tersendiri sehingga mereka bisa mengontrolnya dan mempersiapkannya memikul tanggung jawab penting dalam proyek keji mereka. Kawan kita ini telah mencurahkan seluruh usahanya bersama mereka. Ia selalu menghadiri majelis-majelis dan pertemuan mereka, serta membela figur-figur dan masyaikhnya. Hingga akhirnya Allah memberinya hidayah dan menyelamatkannya ketika menemukan -qadarullah- situs internet yang fokus terhadap kabar mujahidin. Ia terkaget-kaget, dan terus menelusurinya. Mulailah ia menelaah manhaj Ahli Tauhid. dan sadar dengan sikap rezim Saudi yang sejatinya memerangi agama Allah. Dia mulai berdialog dengan kawan-kawannya mengenai beberapa persoalan. Karena cintanya kepada kebenaran, dia tidak berdiam diri setelah mengetahuinya. Dia mulai berdialog dengan para “masyayikh” dan pengajarnya di halaqah tahfizh. Ia berupaya menjelaskan kebenaran kepada mereka. Ia berbaik sangka kepada mereka, tidak mengetahui seberapa besar kesesatan dan kebusukan mereka. Begitulah berjalan sampai beberapa waktu. Ia senantiasa berusaha menunjukkan kebenaran kepada mereka dan mereka berusaha mengembalikannya kepada jalan kesesatan. Makar yang gagal Belum genap tahun pertama universitasnya, intel Alu Salul menciduknya dan menjebloskannya ke dalam penjara karena beberapa surat yang ditulisnya untuk menasehati ulama-ulama busuk itu jatuh ke tangan intelejen. Mereka menginterogasinya berkenaan suratsuratnya itu selama beberapa waktu. Ketika mereka tidak menemukan kecuali usahanya menyangkal tuduhan yang dilemparkan pada mujahidin, dan belum terlalu jauh menyelami jalan jihad, akhirnya mereka hanya menjatuhkan hukuman beberapa tahun penjara atasnya. Mereka bermaksud menakut-nakutinya dan para pemuda di sekitarnya yang berpikir untuk keluar dari jalan “masyaikh” resmi dan para “syaikh” yang telah tunduk pada thaghut. Dengan itu

secara tidak langsung mereka – semoga Allah membinasakan mereka – telah membantunya dengan sebaik-baiknya. Didalam penjara ia bertemu dengan beberapa ikhwan Muwahhid yang kufur kepada thaghut Alu Salul, kepada agama dan ulama mereka. Ia belajar dari mereka hal-hal yang sulit ia dapatkan di luar penjara. Hingga ia memahami kafirnya thaghut dan tentaranya, serta sadar akan hakikat keledai ilmu, yang sejatinya mereka itu lebih kafir dan lebih pantas dibunuh daripada tentara thaghut dan intelijennya. Dia telah berbuat baik padaku ketika membebaskanku Dia mendekam di penjara selama tiga tahun sampai Allah membebaskannya bersamaan dengan awal fase jihad di Syam. Setelah mengecap kebebasan dia mulai mencari cara menuju medan Jihad dan mengatasi larangan perjalanan atasnya. Selama beberapa bulan ia dalam kondisi seperti itu sampai Allah memudahkan jalan menuju Syam. Di sela-sela menunggu waktunya ia menyiapkan beberapa materi media dan mengumpulkan untaian kalimat mujahidin dan ulamanya untuk di bagikan kepada pemuda. Selain itu dia juga ikut meramaikan jejaring sosial bersama para anshar jihad. Ketika Allah bukakan jalan untuknya dia tidak menunggu ataupun ragu sedikitpun. Dia segera berangkat dengan meminta pertolongan kepada Allah sehingga sampai –berkat anugrah Allah- di Syam dengan mudah. Setelah selesai menjalani mu’askar ia segera mulai menyelesaikan proyek-proyek dakwah dan medianya. Ia bagi-bagikan materi yang telah dikumpulkannya kepada para ikhwah agar mereka dapat mengambil manfaat di waktu luangnya. Dia selalu merasa rugi jika ada waktu yang tersia-siakan tanpa memberi manfaat untuk Islam dan kaum muslimin. Dari pengalamannya bersama para keledai Ilmu dan penyeru kesesatan itu dia mengetahui betapa mereka berdampak negative kepada kaum muslimin. Sehingga ia selalu memperingatkan orang-orang dari mereka pada tiap kesempatan. Ia selalu menyeru untuk menjauhi figur-figur yang dijadikan thaghut oleh manusia itu, yang 51

tetap diikuti sekalipun sesat. Terlebih kebusukan mereka itu sampai merambah medan jihad. Mereka ikut campur dalam setiap perkara demi melaksanakan instruksi tuan mereka untuk merusak jihad dan memprovokasi mujahidin. Sehingga tidak lama berselang muncullah gerakan shahawat yang mengkhianati mujahidin melalui fatwa-fatwa dan wasiat-wasiat mereka. Allah meneguhkannya  dalam menghadapi hal itu. Ia mendengar ada sekelompok pemuda yang ragu-ragu untuk memerangi shahawat, maka diapun segera menemui mereka, lalu mengumpulkan dan menyampaikan khutbah yang melapangkan dada para pemuda ini untuk terus memerangi orang-orang murtad itu dengan penuh keteguhan dan keyakinan. Ya Rabbku bantulah aku untuk mensyukuri nikmat-Mu Setelah shahawat berhasil ditumpas di beberapa daerah dan para Mujahidin berkumpul di Aleppo Utara, Abu Jihad pindah ke kota Manbij dan beraktivitas di Markas Hisbah menegakkan amar ma’ruf dan mencegah kemungkaran. Kemungkaran sekecil apapun yang ditemukannya pasti diingkarinya. Jika tidak maka ia akan menyuruh kepada kebaikan. Tidak ada seorang awam atau ikhwah mujahidpun kecuali pasti diserunya kepada kebenaran sesuai dengan kondisinya, hingga hal itu menjadi ciri khasnya. Tidaklah anda mendapatinya di suatu tempat kecuali sedang berbicara dengan si ini dan menasehati si itu. Siang malam ia bersungguhsungguh mencari pahala di ranah ini. Ia dan kawan-kawannya di Manbij berperan penting dalam mengadakan daurah-daurah syar’i untuk para pelaku maksiat dan kemungkaran. Demikianlah aktivitasnya dalam waktu yang cukup lama, tidak putus asa maupun bosan. Tekadnya adalah menjunjung tinggi Laa ilaaha Illallah. Ia laksana pelita yang tak pernah padam saat berada di tengah-tengah Sururiyah, dan di medan jihad ia laksana gunung yang terus bergolak. Mujahidin terkagum-kagum dengan kesabaran, keteguhan, dan kesungguhannya dalam setiap bidang, khususnya yang tidak terkait dengan admisitrasi. Pekerjaan pokoknya tidaklah mampu dipikul kecuali oleh seseorang 52

Spesial

yang kuat dan sangat sabar. Puluhan bahkan ratusan orang dan permasalahan menemuninya di Markas Hisbah. Meskipun begitu senyum tidak pernah terpisah dari wajahnya, sehingga seluruh kaum Muslimin mencintainya. Hal itu menjadi sebab – setelah taufiq Allah – banyaknya orang yang mendapat hidayah untuk bergabung dengan mujahidin. Orang-orang yang jujur dengan janji mereka Meski dengan segala kesungguhannya ini, meski bahwa dialah yang pertama kali menyambut seruan tempur, ia selalu menuduh dirinya sendiri bersifat munafik lantaran selama ini jauh dari garis pertempuran. Betapa sering dia mendesak amirnya agar memindahkannya ke batalyon tempur agar selalu berada dalam ribath, akan tetapi amirnya selalu mengingatkannya bahwa tanggung jawabnya itu amat penting dan sedikit yang mampu memikulnya. Sampai tibalah saat pertempuran Manbij. Ucapannya itu dibuktikan dengan aksinya. Titik-titik ribath di Manbij tak pernah ditinggalkannya Pada hari ke tiga belas Ramadhan, sekelompok prajurit murtad PKK berhasil menyusup ke titik ribathnya. Mengetahui hal itu tidak membuatnya mundur. Senjatanya segera diraihnya untuk menyerbu mereka. Para ikhwah mendengarnya melalui walkie-talkie berkata aku telah membunuh satu murtad! Kemudian kedua kalinya, lalu ketiga kali, hingga dia berhasil membunuh lima orang murtad. Kemudian kakinya tertembak, namun dia tetap bertahan, sampai Allah menganugerahkan mati syahid lewat ledakan RPG. Itulah akhir hayat yang dicita-citakannya. Dia pernah berdoa agar tidak terbunuh kecuali telah membunuh dan mencederai orang kafir. Dia telah gugur –semoga Allah merahmatinyanamun amalnya tetap abadi menjadi saksinya nanti di hari kiamat. Proyek-proyek hisbah, dakwah, taklim, media dan proyek-proyek lainnya terus berjalan dan menjadi shadaqah jariyah untuknya dengan izin Allah.

53

Tanya: Bisa anda jelaskan bagaimana keadaan junud Khilafah di Mesir dan bagaimana operasi mereka? Jawab: Segala puji bagi Rabb semesta alam, shalawat serta salam terlimpahkan kepada yang diutus dengan pedang sebagai rahmat seluruh alam amma Ba’ad: Junud Khilafah di Mesir atas karunia Allah b, kekuatan mereka terus bertambah, meski semua agresi yang tertuju pada mereka namun operasi demi operasi mereka membuahkan hasil yang memuaskan dan mewujudkan target-target yang telah direncanakan, segala puji bagi Allah semata. Tanya: Problem apa yang dihadapai mujahidin di Mesir? Jawab: Problem terbesar yang dihadapi mujahidin di Mesir adalah hilangnya tauhid dari banyak jiwa manusia, khususnya dalam masalah legitimasi syariat, berhakim kepada selain syariat Allah, loyal kepada pelaku kesyirikan, memusuhi ahlul iman yang berperang agar hukum sematamata milik Allah Raja alam semesta, Allah ta’ala berfirman, “Ingatlah, menciptakan dan memerintah hanyalah hak Allah. Maha Suci Allah, Tuhan semesta alam”. (QS. al-A’raf: 54) Sehingga keadaan para manusia itu sebagaimana keadaan kaum Fir’aun dimana Allah berfirman tentangnya, “ Maka Fir’aun mempengaruhi kaumnya (dengan perkataan itu) lalu mereka patuh kepadanya. Karena sesungguhnya mereka 54

Wawancara

adalah kaum yang fasik.”(QS. az-Zukhruf:54) . benteng mereka akan menghalangi mereka dari Thawaghit membutakan mereka dari dien yang serangan junud Daulah Islam, maka hendaknya benar, di satu saat menggunakan para Syaikh sesat mereka mengetahui bahwa mujahidin memiliki dan menggunakan media rusak mereka di saat pedang yang telah terhunus –dengan izin Allahyang lain. Menjadikan manusia loyal kepada mereka dan memusuhi mujahidin dengan dalih Anti Terorisme. Ini adalah kemurtaddan dari dien Islam yang nyata, Maka wajib bagi mereka untuk segera bertaubat, setelah itu jangan sampai mereka mencari-cari celah mujahidin. Sebaliknya, mereka justru harus menutupinya, bahkan menolong mereka, dan keluar bersama mereka memerangi para thaghut itu, ini adalah Nasrani di seluruh penjuru dunia akan diperangi sampai membayar jizyah jihad wajib atas mereka. Tanya: Apa hubungan kalian dengan wilayah Sinai? Jawab: Yang mengikat kami dengan junud Khilafah di wilayah Sinai adalah tali persaudaraan, tsli kecintaan dan loyalitas, semoga Allah memberkati mereka. Kami semua junud Daulah Islamiyyah di negri Sinai dan Mesir berperang agar kalimat Allah menjadi yang tertinggi, dari Mesir kita akan menaklukan Baitiul Maqdis melalui Sinai, sebentar lagi dengan izin Allah, meskipun orang-orang kafir membencinya. Tanya: Apa tujuan yang ingin kalian capai dengan menargtekan gereja-gereja? Jawab: Penargetan gereja-gereja ini termasuk bentuk peperangan kami atas kekafiran dan para pelakunya. Itu semua demi memenuhi perintah Allah c, “ Perangilah orang-orang yang tidak beriman kepada Allah dan tidak (pula) kepada hari kemudian, dan mereka tidak mengharamkan apa yang diharamkan oleh Allah dan Rasul-Nya dan tidak beragama dengan agama yang benar (agama Allah), (yaitu orang-orang) yang diberikan AlKitab kepada mereka, sampai mereka membayar jizyah dengan patuh sedang mereka dalam keadaan tunduk.” (QS. at-Taubah:29) Jika para nasrani muharibin itu mengira bahwa

di atas leher mereka yang tidak akan meleset atau terhalangi oleh sesuatu pun dengan izin Allah, tiada daya dan kekuatan bagi kami kecuali dengan Allah. Tanya: Apa respond terkait sejumlah operasi yang kalian lancarkan baik dari kalangan awam, Thawaghit, pasukan kemanan maupun ulama durjana? Jawab: Kebanyakan respond dari mayoritas adalah mengingkari dan berlepas diri dari operasioperasi ini secara khusus dan mengingkari peperangan kami atas Nasrani dan Thawagit pada umumnya. Mereka justru berbela sungkawa atas apa yang menimpa musyrikin, di bawah slogan hubungan saudara sebangsa dan selainnya. Padahal hal tersebut adalah bentuk loyalitas kepada kuffar dan musyrkin yang bisa mengeluarkan seseorang dari Millah. Barang siapa yang melakukan hal tersebut maka dia murtad dari Din Islam, semua amalannya terhapus, jika mereka tidak segera bertaubat dan menyesal, sebelum datang suatu hari dari Allah yang tidak akan bisa ditolak kedatangannya. Adapun respond dari murtaddin baik dari tentara maupun polisi, seperti biasanya setiap kali selesai operasi yang dilancarkan mujahidin 55

Si thagut Sisi dan pasukannya yang murtad adalah antek Nasrani muharibin

berhasil mereka membunuh, menangkap dan menyiksa demi meraih kerelaan komandan mereka di pemerintahan, dan tuan-tuan salibis mereka. Operasi ini menjadikan sebagian manusia mencemooh mereka, Nasrani dan murtaddin semakin membenci mereka, walhamdulillah. Meskipun kesewenang-wenangan ini memiliki efek positik bagi mujahidin dan efek negative bagi mereka namun mereka tetap tidak bisa menghindarinya. Atas karunia Allah c setelah operasi demi operasi ini, Allah menyelamatkan mujahidin dari kebengisan dan penekanan murtaddin. Mereka tidak terkena gangguang sedikitpun walhamdulillah. Kalam-Nya, “ Dan Allah menghalau orang-orang yang kafir itu yang keadaan mereka penuh kejengkelan, (lagi) mereka tidak memperoleh keuntungan apapun”.(QS. al Ahzab:25). Adapun para Masyayikh dan ulama thagwahit pun para penyeru kepada pintu neraka dengan berbagai perbedaaan madzahab, partai dan organisasinya, keadaan mereka sebagaimana firman Allah b, “maka perumpamaan mereka seperti anjing jika kamu menghalaunya diulurkannya lidahnya dan jika kamu membiarkannya dia mengulurkan lidahnya (juga).” (QS. al-A’raf:176). Dan kami katakan kepada mereka apa yang dikatakan Allah d kepada umaat yang lebih dahulu menempuh jalan mereka: “Sesungguhnya orangorang yang menyembunyikan apa yang telah diturunkan Allah, yaitu Al Kitab dan menjualnya dengan harga yang sedikit (murah), mereka itu sebenarnya tidak memakan (tidak menelan) ke dalam perutnya melainkan api, dan Allah tidak akan berbicara kepada mereka pada hari kiamat dan tidak mensucikan mereka dan bagi mereka 56

Wawancara

siksa yang amat pedih”. (QS. al Baqarah:174) Tanya: Apa nasehat anda bagi muslimin di Mesir yang belum bisa bergabung ke barisan mujahidin? Jawab: Aku katakan kepada kaum muslimin di Mesir para ahlu tauhid dan jihad yang mengetahui kebenaran dan mengikutinya, hidupkanlah dakwah tauhid dan jihad di jalan Allah, dan bergabunglah dengan saudara-saudara kalian di Daulah Islamiyyah, dan bergabunglah dengan al-Jamaah (Khilafah). Namun jika kalian tidak mampu akan hal itu, maka mintalah tolong kepada Allah, ambilah persenjataan kalian, siapkan kekuatan semampu kalian, dan rencanakan operasi kalian dalam melawan Nasrani dan murtaddin. Guna menimpakan kerugian besar dan efek jera bagi mereka. Bersemangatlah untuk meraih kesyahidan di jalan Allah. Dan Ketahuilah bahwa tidak ada hasil dalam peperangan kita kecuali kemenangan, terbunuh dan syahid, Jangan sampai kalian rela menjadi tawanan bala tentara thawaghit itu. Bersabar dan yakinlah, sungguh Allah akan menaklukan negri ini dan memberikan kita tamkin di dalamnya, sebentar lagi dengan izin Allah, Allah c berfirman, “Dan sungguh telah Kami tulis didalam Zabur sesudah (Kami tulis dalam) Lauh Mahfuzh, bahwasanya bumi ini dipusakai hamba-hambaKu yang saleh.” (QS.al Anbya:105) jangan sampai kalian terpengaruh dengan orang-orang yang meninggalkan dan melelantarkan kalian. Kalian adalah Thaifah Manshurah, yang menang atas musuhnya, walhamdulillah. Maka bersabarlah atas keterasingan kalian. Allah e berfirman, “Maka berperanglah kamu pada jalan Allah, tidaklah

kamu dibebani melainkan dengan kewajiban kamu sendiri. Kobarkanlah semangat para mukmin (untuk berperang). Mudah-mudahan Allah menolak serangan orang-orang yang kafir itu. Allah amat besar kekuatan dan amat keras siksaan(Nya)”. (QS. an-Nisa :84). Tanya: Apa pesan yang ingin anda sampaikan untuk Nasrani di Mesir? Jawab: Kami katakan kepada mereka, “ Sungguh ketetapan Allah berlaku atas kalian, hukum Allah dan Rasul-Nya akan diterapkan pada kalian, sungguh kalian diberi tiga pilhan: Islam, Jizyah, dan perang. Senjata-senjata dan loyalitas kalian terhadap Thawaghit murtaddin pun bala tentaranya tidak akan bermanfaat bagi kalian. Mereka sendiri saja tidak bisa menjaga dirinya dari serangan junud Khilafah atas karunia Allah, lalu bagaimana bisa mereka menjaga kalian? Sungguh kekafiran dan kecongkakan kalian akan menyebabkan kebinasaan kalian dengan adzab Allah atau melalui tangan kami. Tanya: Apa pesan anda untuk kaum muslimin di Mesir? Jawab: Aku katakan kepada mereka, “berpegang teguhlah dengan kitab Allah dan sunnah RasulNya, gigitlah keduanya dengan kuat. Terapkan keduanya dalam kehidupan kalian, dan jangan takut kepada musuh. Yakinlah akan janji Allah untuk hamba-hamba-Nya yang beriman, “Mereka sekali-kali tidak akan dapat membuat mudharat kepada kamu, selain dari gangguan-gangguan celaan saja, dan jika mereka berperang dengan kamu, pastilah mereka berbalik melarikan diri ke belakang (kalah). Kemudian mereka tidak mendapat pertolongan” (QS. Ali Imran :111) Kami peringtakan dan mewanti-wanti kalian, jangan sekali-kali mendekati tempat-tempat kaum Nasrani, juga perkumpulan tentara dan polisi, pun tempat-tempat pemerintahan dan tempet perekonomian mereka. Jauhi tempat-tempat keberadaan rakyat negara-negara barat salibis, tempat menyebarnya mereka dan selainnya. Karena semua tempat ini merupakan target bagi kami, dan kami bisa menghantamnya kapan saja dengan izin Allah. Kami tidak rela salah satu dari kalian terkena imbas dari operasi kami atas orang-orang kafir dan musyrikin, maka jauhilah mereka. Beritahukan kepada mereka yang belum mengetahuinya, kita memohon kepada Allah keselamatan untuk kami dan kalian.

Tanya: Apa pesan yang anda sampaikan untuk Thawaghit Mesir? Jawab: Aku katakan kepada musuh-musuh Allah, “ Wahai kalian para thaghut pengecut. Kalian bertambah kafir dan sewena-wena, kalian berbuat kerusakan di bumi, kalian timpakan kepada umat Islam yang lemah siksaan yang pedih. Kalian ingin menutupi kekalahan dan kelemahan kalian dalam peperangan melawan junud Daulah Islamiyyah, namun kalian tidak mungkin bisa. Kedok kalian telah terbongkar. Kami kan selalu mengintai kalian. Kemenangan adalah milik kami sebentar lagi dengan izin Allah. Maka nantilah sungguh kami bersama kalian juga menanti. Permintaan bantuan kalian kepada Yahudi tidak akan berguna dalam peperangan ini, mereka lebih buta dan lebih bodoh dari kalian. Mereka senantiasa kalah disetiap negri dimana mereka memerangi kami. Pertolongan tidak datang kecuali dari sisi Allah”. Aku katakan kepada bala tentara Thaghut murtaddin, “Bertaubatlah dari kemurtadan kalian dan berlepas dirilah dari pemerintahan ini, dan musuhilah mereka sebelum kalian tertangkap. Jika kami berhasil menangkap kalian, maka tidak ada balasan kecuali pembunuhan. Sungguh kami sangat mengetahui penyiksaan dan penekanan kalian atas muwahidin di penjara-penjara. Kalian telah terang-terangan menampakkan permusuhan dan peperangan kalian atas Allah, Rasul-Nya dan orang-orang beriman. Kami peringati kalian, jangan sekali-kali mengganggu sedikitpun keluarga mujhaiidn dan istri-istri mereka, mereka tidak sama seperti selainnya. Namun jika mata kalian buta, dan pendengaran kalian tuli dari peringatan ini, dan kalian malah sombong dan tidak berhenti dari perbuatan pengecut kalian ini. Maka kami bersumpah Demi Allah yang maha perkasa dan kuat, kalian tidak akan merasa aman meski sejenakd engan izin Allah yang maha Agung, kalian tidak akan beruntung sampai kapanpun. Allah maha Menang atas segala urusan-Nya akan tetapi kebanyakan manusia tidak mengetahuinya.

57

‫‌ژماره‬

‫‪9‬‬

‫پێڕست‬

‫ئه‌ى موه‌حيده‌كان‪ :‬مزگێنى‬ ‫ه الله‬ ‫بده‌ن‪ ،‬سوێند ب ‌‬ ‫ه جيهادمان‬ ‫هل ‌‬ ‫ناحه‌سێينه‌و ‌‬ ‫ته‌نها له‌ژێ ‌ر دارى‌زه‌يتون‬ ‫نه‌بێت له‌ ڕۆميه‌‪.‬‬ ‫ئ ه‌بو ح ه‌مزه‌ى موهاجري‪‬‬

‫‌ناوازه‬ ‫ه شه‌ڕانگێزه‌كان‬ ‫حوكمى گاور ‌‬

‫‪4‬‬

‫تايبه‌ت‬ ‫‌به‌ڵێنى الله حه‌ق وڕاسته‬

‫‪22‬‬

‫ده‌وڵه‌ىت كوردى‬

‫‪38‬‬

‫ڕونكردنه‌وه‌يه‌ك له نوسينگه‌‌ى‬ ‫مه‌ركه‌زى بۆ به‌دواداچووىن ديوانه‌‬ ‫شه‌رعيه‌كان‬

‫‪40‬‬

‫‪4‬‬

‫وتار‬ ‫ه پێغه‌مبه‌ران‬ ‫به‌م شێوه‌ي ‌‬ ‫ه پاشان پاشه‌ڕۆژ بۆ‬ ‫تاقيده‌كرێنه‌و ‌‬ ‫‌ئه‌وانه‬

‫‪10‬‬

‫ه له‌ماڵى‬ ‫ئافره‌تيش چاودێر ‌‬ ‫ه له‌‬ ‫هاوسه‌ره‌كه‌ى وبه‌رپرس ‌‬ ‫چاودێريكردنه‌كه‌ى‬

‫‪14‬‬

‫زاناكان وعابيده‌كانيان ده‌په‌رسنت له‌‬ ‫شوێنى الله‬

‫‪18‬‬

‫دامه‌زراندىن ده‌وڵه‌ىت ئيسالمى‬ ‫به‌ىش سێيه‌م‬

‫‪30‬‬

‫‪22‬‬

‫هه‌واڵ‬ ‫هه‌واڵه‌كان‬

‫‪36‬‬

‫‌دميانه‬ ‫دميانه‌يه‌ك له‌گه‌ڵ فه‌رمانده‌ى‬ ‫سه‌ربازه‌كاىن خيالفه‌ت له‌ميصڕ‬

‫‪44‬‬

‫‪18‬‬

‫‪40‬‬ ‫پێڕست‬

‫‪2‬‬

‫‌ناوازه‬

‫‪4‬‬

‫له‌كاتێكــدا ك ـ ‌ه ل ـ ‌ه ڕۆژه ـه‌اڵت وڕۆژئــاواى زه‌ويــى مســوڵمانانى تێــدا ده‌كوژرێــت‪،‬‬ ‫ب ـ ‌ه ژن وپياويان ـه‌وه‌‪ ،‬به‌مه‌لۆتك ـه‌ى ســاوا ومنداڵــى بچوكيان ـه‌وه‌‪ ،‬وه‌جۆر ‌ههــا‬ ‫چ ‌ه ـكـى وێرانكه‌ريــان ب ‌هس ـه‌ردا س ـه‌پێندراو ‌ه ئ ـه‌و چه‌كان ـه‌ى ك ـ ‌ه موشــريكه‌كان‬ ‫وموڕت ـه‌دده‌كان به‌بارانــدن ده‌يبارێنــن ب ‌هس ـه‌رياندا‪ ،‬ك ـ ‌ه زانــا خراپ ـه‌كان‬ ‫وبانگ ‌هش ـه‌كارانى گومڕايــى‪ ،‬وه‌تاغوته‌كانــى حيــزب والي ‌هن ـه‌كان ديموكراتــى‬ ‫خــوازه‌كان سـ ‌هر‌قاڵن به‌گريــان ود ‌هســتيان كــردوو ‌ه به‌فرمێســك ڕشــتن بــۆ هـه‌ر‬ ‫موشــريكێك كه‌د ‌هســتى موجاهيدانــى پــێ ده‌گات‌‪ ،‬وخۆيــان بێب ـه‌رى د ‌هك ـه‌ن‬ ‫ل ـ ‌ه ه ـه‌ر هێرشــێك ك ـ ‌ه بكرێت ـ ‌ه س ـه‌ر س ـه‌رخه‌ر وپشــتيوانه‌كانيان ل ـ ‌ه خــاچ‬ ‫په‌رســتان‪ ،‬گومانيــان وبۆچونيــان واي ـ ‌ه ك ـ ‌ه ئ ـه‌م كاران ـ ‌ه ئيســام ڕێگ ـه‌ى پــێ‬ ‫نــادات‪ ،‬و ‌ه هه‌رك ‌هســێك ب ‌هم ـ ‌ه هه‌ڵســتێت تۆمه‌تبــارى د ‌هك ـه‌ن ب ـ ‌ه ناشــيرين‬ ‫كردنــى ئاينــى ئيســام‪ ،‬به‌ڵكــو زمانــى تاوانــكار وپێنو�ســى پيســيان درێژده‌بێت ـه‌و ‌ه‬ ‫تــا خوێــن وماڵــى ئ ـه‌م كافــر ‌ه د ‌هســتدرێژى كاران ـ ‌ه ب ‌هپــاك وپارێــزراو دابنێــن‪،‬‬ ‫و ‌ه تان ـ ‌ه بــده‌ن ل ـه‌و موجاهيــد ‌ه هه‌ڵبژاردان ـ ‌ه ئه‌وان ـه‌ى حوكمــى پ ـه‌روه‌ردگار‬ ‫ل ‌هس ـه‌ر هاوه‌ڵگ ـ ‌هڕان جێبه‌جێد ‌هك ـه‌ن‪ ،‬وب ـ ‌ه كــرده‌و ‌ه پيرۆزه‌كانيــان حوكم ـ ‌ه‬ ‫ش ـه‌رعيه‌كانيان نوێكــرده‌و ‌ه ن ـه‌ك ته‌نهــا ب ـ ‌ه زمانيــان ئ ـه‌و حوكمان ـه‌ى ك ـ ‌ه‬ ‫طاغوتــان وپشــتيوانه‌كانيان هه‌وڵــى ســڕينه‌و ‌ه وگۆڕينيانــدا‪.‬‬

‫خوێنيان پاريزراو نيي ‌ه ته‌نها ب ‌ه باوه‌ڕهێنان يان پێدانى دڵنيايى وئه‌مان‬ ‫نه‌بێت‬

‫و ‌ه لـه‌م كار ‌ه پيرۆزانـه‌ش‪ ،‬ئـه‌و هێرشـ ‌ه يـه‌ك لـه‌داوى يه‌كانـ ‌ه بــوون كـ ‌ه سـه‌ربازانى‬ ‫ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى ل ـ ‌ه ميصــڕ وس ـه‌يناء كرديان ـ ‌ه س ـه‌ر خاچپه‌رســت ‌ه ش ـ ‌هڕانگێز‬ ‫ود ‌هســتدرێژى كاره‌كان ل ـه‌م واڵت ـه‌‪ ،‬جــا به‌ئامانجيانگرتــن ب ـ ‌ه له‌ناوبردنيــان‬ ‫ول ‌هپــڕ كوشــتنيان‪ ،‬وكڵێســاكانيان ب ـ ‌ه ســوتاندن وته‌قاندن ـه‌و ‌ه به‌ئامانجگرتــن‪،‬‬ ‫جــا ز ‌هبــروزيانــى گه‌ور ‌هيــان لێــدان‪ ،‬وزامــى زۆريــان تێخســتن‪ ،‬و ‌ه لـ ‌ه دوايــن كــرد ‌ه‬ ‫پيــرۆزه‌كان بــۆ سـه‌ريان‪ ،‬ئـه‌و دوو ته‌قينـه‌و ‌ه يـه‌ك لـ ‌ه دواى ي ‌هكـ ‌ه بــوون كـ ‌ه دوو‬ ‫ل ‌ه گه‌ور ‌ه كڵێساكانى ل ‌ه باكور وباشورى ميصڕكرد ‌ه ئامانج ل ‌ه ئه‌سكه‌نده‌ري ‌ه‬ ‫وطه‌نطــا‪ ،‬لـ ‌ه ڕۆژى جه‌ژنيــان لـ ‌ه به‌يانــى يه‌كشـه‌ممه‌ى دوازده‌ى ڕه‌ج ‌هبــى ســاڵى‬ ‫‪ 1438‬كۆچــى‪ ،‬ب ‌هشــێوه‌يه‌ك ك ـ ‌ه زياتــر ل ـ ‌ه ‪ 200‬ك ـه‌س ل ـ ‌ه گاور ‌ه موشــريكه‌كان‬ ‫وپشــتيوانانيان ل ـ ‌ه س ـه‌رباز ‌ه موڕته‌دده‌كانــى طاغــوت تياچــوون‪ ،‬ســوپاس بــۆ‬ ‫پ ـه‌روه‌ردگار له‌گشــت ســاتێكدا‪.‬‬

‫و ‌ه گاور وخــاچ په‌رســته‌كان وئه‌وانــى تريــش ل ـ ‌ه واڵتــى مســوڵمانان ئه‌وان ـه‌ن ك ـ ‌ه‬ ‫هللا تعالى ڕێگه‌ى داو ‌ه ب ‌ه پاراستنى خوێنيان ئه‌ويش ب ‌ه بوونيان ب ‌ه (ذمة) وبێن ‌ه‬ ‫ژێرئ ‌هســتۆى موســڵمانان‪ ،‬و ‌ه پێدانى باج ب ‌ه به‌يتوملالى مســوڵمانان ب ‌ه ملكه‌چى‬ ‫َ ْ َ َّ َ‬ ‫َ ُ َّ‬ ‫وزه‌بووني ـه‌وه‌‪ ،‬ل ـ ‌ه فه‌رمايشــتى پ ـه‌روه‌ردگار‪{ :‬قا ِتلــوا ال ِذيـ َـن ل ُيؤ ِم ُنــون ِباللـ ِـه َول‬ ‫ُ َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ِبال َيـ ْـو ِم ال ِخـ ِـر َول ُي َح ّ ِر ُمــون َمــا َحـ َّـر َم اللـ ُـه َو َر ُســول ُه َول َي ِد ُينــون ِديـ َـن ال َحـ ِ ّـق ِمـ َـن‬ ‫ُ‬ ‫صاغـ ُـر َ‬ ‫َّ َ ُ ْ َ َ َ َّ ُ ْ ُ ْ ْ َ َ َ ْ َ َ ُ َ‬ ‫ون} [التوبــة‪،]29 :‬‬ ‫ال ِذيــن أوتــوا ال ِكتــاب حتــى يعطــوا ال ِجزيــة عــن يـ ٍـد وهـ ْـم ِ‬ ‫واتــا‪« :‬بجه‌نگــن ل ‌هگ ـه‌ڵ ئه‌وان ـه‌ى ك ـ ‌ه باوه‌ڕيــان نيي ـ ‌ه ب ـ ‌ه پ ـه‌روه‌ردگار وب ـ ‌ه ڕۆژى‬ ‫دوايــى و ‌ه ئ ـه‌وه‌ش ح ـ ‌هڕام وقه‌د ‌هغ ـ ‌ه ناك ـه‌ن ك ـ ‌ه هللا تعالــى وپێغه‌مبه‌ر ‌هك ـه‌ى‬ ‫‪ g‬ح ‌هڕاميــان كــردوو ‌ه و ‌ه په‌يو ‌هســتى ئاينــى ڕاســته‌قين ‌ه نابــن لـ ‌ه خــاوه‌ن كتێبـ ‌ه‬ ‫ئاســمانيه‌كان بجه‌نگــن له‌گه‌ڵيــان تــا ئه‌وكات ـه‌ى به‌د ‌هســتى خۆيــان بــاج وجزي ـ ‌ه‬ ‫ده‌ده‌ن به‌ملك ‌هچــى»‪.‬‬

‫و ‌ه ل ـه‌م ووتــار ‌ه كورت ـه‌دا ئێم ـ ‌ه هه‌وڵده‌د ‌هيــن تيشــك بخه‌ين ـ ‌ه س ـه‌ر حــاڵ‬ ‫وگوز ‌هرانــى خاچپه‌رســتان ل ـ ‌ه ميصــڕ‪ ،‬و ‌ه حوكمــى ئيســام س ـه‌باره‌ت به‌خوێــن‬ ‫ومــاڵ وئابــڕو وكڵێســاكانيان‪ ،‬بــۆ ئـه‌وه‌ى بژيــت هه‌ركـه‌س ل ‌هسـه‌ربه‌ڵگـ ‌ه ده‌ژيــت‬ ‫و ‌ه تيابچێــت هه‌رك ‌هســێك ل ‌هسـه‌ربه‌ڵگـ ‌ه تياده‌چێــت‪ ،‬و ‌ه هللا تعالــى ڕێنوێنــى كار ‌ه‬ ‫بــۆ ڕێگ ـه‌ى ڕاســت‪.‬‬

‫جــا ئ ‌هگـه‌رئه‌م ‌هيــان كــرد ئـه‌وا خوێــن ومــاڵ وئابڕويــان پارێزراوده‌بێــت‪ ،‬ته‌نهــا بـ ‌ه‬ ‫مافــى ئيســام نه‌بێــت‪ ،‬و ‌ه به‌ڵگ ـ ‌ه ونوس ـراوه‌كانيش ل ـ ‌ه بــاره‌ى گ ـه‌وره‌ى ح ‌هڕامــى‬ ‫خوێنــى ئه‌وان ـه‌ى به‌ڵيــن وپه‌يمــان پێــدراو و ل ـ ‌ه ئ ‌هســتۆ گي ـراون زۆر وناس ـراون‪،‬‬ ‫ً‬ ‫ً‬ ‫له‌وانـه‌ش فه‌رمــووده‌ى پێغه‌مبـه‌ر‪( :g‬مــن قتــل نفســا معاهــدا لــم يــرح رائحــة‬ ‫ً‬ ‫الجنــة‪ ،‬وإن ريحهــا ليوجــد مــن مســيرة أربعيــن عامــا) [رواه البخــاري]‪ ،‬واتــا‪:‬‬ ‫«هه‌رك ‌هســێك يه‌كێــك لـ ‌ه به‌ڵيــن پێــدراوه‌كان بكوژێــت بۆنــى به‌ه ‌هشــت نــاكات‪،‬‬ ‫ئه‌گه‌رچــى بۆنــى به‌ه ‌هشــت ‪ 40‬ســاڵ ‌ه ڕێ ده‌ڕوات»‪.‬‬

‫ب ‌هڕاســتى ل ـ ‌ه بنه‌ڕ ‌هتــدا خوێنــى موشــريكان ڕێگ ـ ‌ه پێــدراو ‌ه ل ـه‌م فه‌رمــووده‌ى‬ ‫َ َ ْ َ َ َ َْ‬ ‫ال ْشـ ُـه ُر ْال ُحـ ُـر ُم َف ْاق ُت ُلــوا ْالُ ْشــرك َين َح ْيـ ُـث َو َج ْد ُت ُم ُ‬ ‫وهـ ْـم‬ ‫پـه‌روه‌ردگار‪{ :‬فـ ِـإذا انســلخ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ص ُر ُ‬ ‫َو ُخ ُذ ُ‬ ‫وه ْم َو ْ‬ ‫وه ْم َو ْاق ُع ُدوا َل ُه ْم ُك َّل َم ْر َ‬ ‫الص َل َة َو َآتواُ‬ ‫اح ُ‬ ‫ص ٍد َفإ ْن َت ُابوا َو َأ َق ُاموا َّ‬ ‫ِ‬ ‫َّ َ َ َ َ ُّ َ َ ُ ْ َّ َّ‬ ‫اللـ َـه َغ ُفـ ٌ‬ ‫ـور َر ِحيـ ٌـم} [التوبــة‪ ]5 :‬واتــا‪« :‬جــا هه‌ركـ ‌ه ئـه‌و‬ ‫الــزكاة فخلــوا سـ ِـبيلهم ِإن‬ ‫مانگان ـه‌ى جه‌نگيــان تێــد ‌ا ح ـ ‌هڕام وقه‌ده‌غ ‌هك ـراو ‌ه كۆتاييــان هــات ئێــوه‌ش ل ـ ‌ه‬ ‫هه‌ركــوێ بـ ‌ه موشــريكان گه‌يشــتن بيانكــوژن وپه‌لب ‌هســتيان بكـه‌ن وگه‌ماڕۆيــان‬ ‫بــده‌ن و ‌ه لـ ‌ه گشــت بۆسـ ‌ه وپه‌نايـه‌ك بۆيــان دابنيشــن جــا ئ ‌هگـه‌رته‌وب ‌هيــان كــرد‬ ‫وپ ‌هشــيمان بوون ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه ش ـه‌ريك بڕيــاردان بــۆ پ ـه‌روه‌ردگار و ‌ه ئه‌مجــار نوێژيــان‬ ‫ئه‌نجامــدا وزه‌كاتيانــدا ئ ـه‌وكات ڕيگ ‌هيــان بــۆ چۆڵبك ـه‌ن ووازيــان لــێ بێنــن‬ ‫ب ‌هڕاســتى هللا تعالــى لێخۆشــبوو ولێبورد ‌هي ـه‌»‪ ،‬جــا هاوه‌ڵدانــان بــۆ پ ـه‌روه‌ردگار‬ ‫خوێــن حـه‌اڵڵ ده‌كات‪ ،‬و ‌ه باوه‌ڕهێنــان ته‌نهــا بـ ‌ه پـه‌روه‌ردگارخوێــن ده‌پارێزێــت‪،‬‬ ‫ُ‬ ‫هـه‌روه‌ك پێغه‌مبـه‌ر‪ g‬فه‌رمووي ‌هتــى‪« :‬أمــرت أن أقاتــل النــاس حتــى يقولــوا ال‬

‫و ‌ه هـه‌رل ‌هسـه‌رئ ‌همـه‌ش ســوننه‌ت وڕێبــازى ئه‌ولياكانــى پـه‌روه‌ردگارڕێــى كــردووه‬ ‫ل ـ ‌ه س ـه‌ده‌كانى شــكۆمه‌ندى‪ ،‬جــا دڵنيايــى وئاسايشــيان داو ‌ه به‌وان ـه‌ى ك ـ ‌ه‬ ‫هاتوون ـ ‌ه ژێــر ئ ‌هســتۆيان‪ ،‬ب ـ ‌ه درێژايــى ئ ـه‌م ماو ‌هي ـه‌ى ك ـ ‌ه ل ـ ‌ه س ـه‌ر مه‌رجه‌كانــى‬ ‫مســوڵمانان ماون ‌هت ـه‌وه‌‪ ،‬وو ‌هفــادار بــوو ‌ن ب ـ ‌ه به‌په‌يمــان له‌گه‌ڵيــان‪ ،‬جــا ه ـه‌ر‬ ‫‌يه‌كێــك ل ـه‌وان په‌يمان ‌هك ـه‌ى هه‌ڵو ‌هشــانده‌و ‌ه ئ ـه‌وا ن ـ ‌ه په‌يمانێكــى بــۆ ه ‌هي ـ ‌ه و ‌ه‬ ‫ن ـ ‌ه پارێــزراو ول ـ ‌ه ئ ‌هســتۆگيراو ده‌بێــت‪ ،‬ســوننه‌تى پێغه‌مب ـه‌ر ‌ه ‪ g‬ل ـ ‌ه ب ‌هرامب ـه‌ر‬ ‫جوله‌كه‌كان‪ ،‬كاتێك ك ‌ه ئه‌ومه‌رجى دانا بوو ل ‌ه سه‌ريان (به‌وه‌ى ك ‌ه هيچ شتێك‬ ‫ن ‌هشــارنه‌وه‌‪ ،‬جــا ئ ‌هگ ـه‌ر وايــان كــرد ن ـ ‌ه له‌ئ ‌هســتۆ ده‌گيرێــن و ‌ه نه‌پارێزراويــش‬ ‫د ‌هبــن) [ابــن حبــان گێڕاوي ‌هت ـه‌و ‌ه]‌‪ ،‬جــا هه‌رك ـ ‌ه ئاشــكرا بــوو ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ئ ـه‌وان‬ ‫ب ‌هشــێك ل ـ ‌ه ســامانه‌كه‌يان شــاردبۆوه‌‪ ،‬ك ـ ‌ه ئ ـه‌و مــاڵ وســامانه‌ش هــى (حيــي‬ ‫كــوڕى ئه‌خطــب) بــوو‪( ،‬جــا پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬ه ـه‌ردوو كوڕ ‌هك ـه‌ى ئ ‌هبــو حه‌قيقــى‬ ‫كوشــت‪ ،‬كـ ‌ه يه‌كێكيــان هاوسـه‌رى صه‌فيـه‌ى كچــى حيــي كــوڕى ئه‌خطـه‌ب بــوو‪،‬‬

‫ده‌سا ئێوه‌ش ل ‌ه هه‌ركوێ ب ‌ه موشريكان گه‌يشتن بيانكوژن‬

‫‪5‬‬

‫إلــه إال هللا‪ ،‬فمــن قــال ال إلــه إال هللا عصــم ّ‬ ‫منــي مالــه ونفســه إال بحقــه وحســابه‬ ‫ِ‬ ‫علــى هللا» [متفــق عليــه]‪ ،‬واتــا‪« :‬فه‌رمانــم پێكـراو ‌ه كـ ‌ه كوشــتارى خه‌ڵكــى بكـه‌م‬ ‫تــا ده‌ڵێــن ‪-‬ال إلــه إال هللا‪ -‬جــا ه ‌هر‌ك ‌هســێك گوتــى ئ ـه‌وا خــۆى وماڵي�شــى ل ـ ‌ه مــن‬ ‫پارێــزراو ده‌بێــت ته‌نهــا ب ‌ههــۆى مافێك ـه‌و ‌ه نه‌بێــت و ‌ه لێپرسينه‌وه‌�شــى الى هللا‬ ‫تعالــى ده‌بێ ـت‌»‪.‬‬ ‫و ‌ه خوێنــى موشــريكان پارێــزراو نابێــت ته‌نهــا ب ـ ‌ه په‌يمــان وبه‌ڵێنــى پارێــزراوى‬ ‫(أمــان) و ل ـ ‌ه ئ ‌هســتۆ گرتنێــك نه‌بێت(ذمــة)‪ ،‬جــا ب ‌هم ـ ‌ه خوێنــى پارێــزراو ده‌بێــت‬ ‫ب ـ ‌ه حوكمێكــى ل ـ ‌ه نــاكاو (طــارئ) نــا بنه‌ڕ ‌هتــى‪ ،‬جــا ك ـه‌ى ئ ـه‌م حوكم ـ ‌ه ل ‌هس ـه‌ريان‬ ‫نامێنێــت‪ ،‬هه‌رك ـ ‌ه ئ ـه‌م په‌يمــان وبه‌ڵێنان ـ ‌ه هه‌ڵده‌و ‌هشــێنه‌وه‌‪ ،‬يــان ب ـ ‌ه كۆتايــى‬ ‫هاتنــى مــاوه‌ى ئـه‌م په‌يمانانـه‌‪ ،‬جــا ده‌گه‌ڕيتـه‌و ‌ه سـه‌ره ‌همــان ئه‌صڵــى حوكم ‌هكـ ‌ه‬ ‫وه‌ك پێشــترلـ ‌ه بنچينـه‌دا چــۆن بــوو ‌ه بـ ‌ه حـه‌اڵڵ بوونــى خوێنيــان‪ ،‬و ‌ه هيــچ بيــرو‬ ‫بۆچونــى جيــاواز نيي ـ ‌ه ل ـ ‌ه نێــوان مســوڵماناندا ل ‌هس ـه‌ر ئ ‌هم ـه‌‪.‬‬

‫ئاكامى كرده‌يه‌ك دژى گاور ‌ه خاچپه‌رست ‌ه شه‌ڕانگێزه‌كان‬

‫و ‌ه پێغه‌مبـه‌ر‪ g‬ئافره‌ته‌كانيــان و وه‌چه‌كانيانــى كــرد به‌كه‌نيــزه‌ك (سـه‌بايا)‪ ،‬و ‌ه‬ ‫مــاڵ وســامانى داب ‌هشــكردن بـ ‌ه هــۆى هه‌ڵو ‌هشــاندنه‌وه‌ى په‌يمانه‌ك ‌هيــان) [ابــن‬ ‫حبــان ل ـ ‌ه صه‌حيحه‌ك ‌هيــدا گێڕاوي ‌هت ـه‌وه‌‪ ،‬و ‌ه به‌يهه‌قيــش ل ـ ‌ه ســوننه‌كه‌يدا]‪.‬‬ ‫به‌اڵم ب ‌ه دڵنياى دان وئاسايش پێدانى مسوڵمانێك ب ‌ه موشريكێك په‌يوه‌ست‬ ‫ت ل ‌هسـه‌رمســوڵمانان كـ ‌ه د ‌هســتى لــێ بپارێــزن هـه‌روه‌ك لـ ‌ه فه‌رمووده‌ي ‌ه ـكـى‬ ‫ده‌بێـ ‌‬ ‫(متفــق عليــه) هاتــوو ‌ه ب ـه‌و ‌ه ك ـ ‌ه (ع ‌هلــى كــوڕى ئ ‌هبــو طالــب) ‪ h‬گوتــى‪ :‬ك ـ ‌ه‬ ‫پێغه‌مب ـه‌ر‪ g‬فه‌رمووي ‌هتــى‪(ِ :‬ذ َّمــة املســلمين واحــدة يســعى بهــا أدناهــم‪ ،‬فمــن‬ ‫أخفــرمســلما فعليــه لعنــة هللا واملالئكــة والنــاس أجمعيــن‪ ،‬ال ُيقبــل منــه عــدل‬ ‫وال صرف)‪ ،‬واتا‪« :‬ل ‌ه ئ ‌هســتۆ گيراوى گشــت مســوڵمانان يه‌كێكه‪ ،‬مســوڵمانانى‬ ‫تريــش ده‌گرێتـه‌وه‌‪ ،‬جــا هه‌رك ‌هســێك غـه‌دروخيان ‌هتــى لـ ‌ه مســوڵمانێك كــرد ئـه‌وا‬ ‫نه‌فر ‌هتــى پ ـه‌روه‌ردگار وفريشــت ‌ه وگشــت خه‌ڵكــى ل ‌هس ـه‌ر ده‌بێــت‪‌،‬ن ـ ‌ه واجبێكــى‬ ‫لێوه‌رده‌گيرێــت و ‌هنـ ‌ه زياد ‌هيـه‌ك»‪ ،‬و ‌ه هه‌رو ‌ههــا لـ ‌ه (ع ‌هلــى كــوڕى ئ ‌هبــو طاليبـه‌وه‌)‬ ‫‪ h‬ل ـ ‌ه پێغه‌مب ـه‌ره‌و ‌ه ‪ g‬ك ـ ‌ه فه‌رمووي ‌هتــى‪( :‬املؤمنــون تتكافــأ دماؤهــم‪ ،‬وهــم‬ ‫يــد علــى مــن ســواهم‪ ،‬ويســعى بذمتهــم أدناهــم‪ ،‬أال ال ُي َ‬ ‫قتــل مؤمـ ٌـن بكافــر‪ ،‬وال ذو‬ ‫عهد في عهده) [رواه أحمد‪ ،‬وأبو داود‪ ،‬والنســائي]‪ ،‬واتا‪« :‬باوه‌ڕداران خوێنيان‬ ‫يه‌كســانه‌‪ ،‬و ‌ه ئـه‌وان يه‌كد ‌هســتن ل ‌هسـه‌رى غ ‌هيــرى خۆيــان‪ ،‬و ‌ه ئـه‌وه‌ى لـ ‌ه خــوار‬ ‫خۆيان ـه‌وه‌ن ده‌چن ـ ‌ه ئ ‌هســتۆيان‪ ،‬و ‌ه بزانــن ب ‌هڕاســتى باوه‌ڕدارێــك ب ـ ‌ه بێباوه‌ڕێــك‬ ‫ناكوژرێــت‪ ،‬و ‌ه ن ـ ‌ه به‌ڵينده‌رێــك ب ـ ‌ه به‌ڵيــن پێــدراو)‪.‬‬

‫جــا گاوره‌كانــى ميصــڕخاو ‌هنــى ئـه‌و چه‌كانـه‌ن كـ ‌ه ئامــاده‌ى د ‌هكـه‌ن بــۆ كوشــتارى‬ ‫مســوڵمانان‪ ،‬به‌ڵكــو ئ ـه‌وان ڕويانكردۆت ـ ‌ه ئ ـه‌م ج ‌هنــگ وكوشــتار ‌ه ل ـ ‌ه ميان ـه‌ى‬ ‫د ‌هســت درێژيه‌كانيــان بــۆ س ـه‌ر ئه‌وان ـه‌ى مســوڵمان د ‌هبــن ل ـ ‌ه گاوره‌كان‪ ،‬و ‌ه‬ ‫فڕانــدن وكوشــتنيان‪ ،‬يــان ئــازاردان وزۆر لێكردنيــان تــا ئـه‌وه‌ى ده‌گه‌ڕێنـه‌و ‌ه بــۆ‬ ‫شيرك وهاوه‌ڵدانان‪ ،‬و ‌ه ل ‌ه ميانه‌ى ئينتيماى زۆرێكيان بۆ سوپاى طاغوت‪ ،‬و ‌ه‬ ‫ده‌زگاى ئاســايش وهه‌واڵگري ـه‌كان وپۆلي�ســى ئ ـه‌وان‪ ،‬ئه‌وان ـه‌ى ك ـ ‌ه دوژمناي ‌هتــى‬ ‫مســوڵمانان د ‌هك ـه‌ن‪ ،‬و ‌ه پاس ـه‌وانى ش ـه‌ريعه‌تى طاغوتــان ده‌كات‪ ،‬وه‌ب ‌هڕاســتى‬ ‫ئه‌وان ل ‌ه موخليصترين پشتيوانانى سي�سى طاغوتن ل ‌ه ميصر‪ ،‬و ‌ه ل ‌ه نزيكترين‬ ‫هاوپه‌يمانه‌كانــى ئ ـه‌ون‪ ،‬و ‌ه به‌وه‌فاتريــن هاوب ‌هش ـه‌كانى ئ ـه‌ون ل ـ ‌ه دوژمناي ‌هتــى‬ ‫ئيســام ومســوڵماناندا‪ ،‬و ‌ه ب ـه‌م شــێوه‌ي ‌ه ئ ـه‌وان وق ‌هش ـ ‌ه وڕاهيبه‌كانيــان ل ـ ‌ه‬ ‫ه ‌همــوو ك ‌هســێك زياتــرتانـ ‌ه لـ ‌ه ئيســام وقوڕئانــى پيــرۆزوپێغه‌مبـه‌ر‪ g‬ده‌ده‌ن‪،‬‬ ‫‌رمانــى بـ ‌ه‬ ‫جــا ئـه‌وان لـ ‌ه پێشـه‌نگ وپێشـه‌واى گه‌النــى بێبــاوه‌ڕن كـ ‌ه هللا تعالــى فه‬ ‫كوشــتاريان كــردووه‌‪ ،‬ب ‌هڕاســتى پ ـه‌روه‌ردگار ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬وإ ْن َن َك ُثــوا َأ ْي َم َان ُهــمْ‬ ‫َ‬ ‫ُ ْ َ َ ُ َ َّ َ ْ ُ ْ َّ ُ ْ َ ِ َ ْ َ َ َ َ َّ‬ ‫ان ل ُه ْم ل َعل ُه ْم‬ ‫ِم ْن َب ْع ِد َع ْه ِد ِه ْم َوط َع ُنوا ِفي ِدي ِنكم فقا ِتلوا أ ِئمة الكف ِر ِإنهم ل أيم‬ ‫َ‬ ‫َي ْن َت ُهــون} [التوبــة‪ ،]12 :‬واتــا‪« :‬وه‌ئ ‌هگ ـه‌ر دواى به‌ڵێــن وپه‌يمــان‪ ،‬په‌يمانه‌كانيــان‬ ‫هه‌ڵو ‌هشــانده‌و ‌ه وتان ـ ‌ه وتوانجيــان دا ل ـ ‌ه ئاينه‌ك ‌هتــان ئه‌وســا ئێــوه‌ش س ـ ‌هرانى‬ ‫كوفــربكــوژن ب ‌هڕاســتى ئـه‌وان مانــاى به‌ڵێــن وپه‌يمــان نازانــن‪ ،‬جه‌نگيــان ل ‌هگـه‌ڵ‬ ‫بك ـه‌ن به‌ڵكــو وازبهێننــن»‪.‬‬

‫خاچپه‌رسته‌كانى ميصڕش ‌هڕانگێزن‬

‫ئه‌وان له‌وانن‪...‬‬

‫ب ‌هڕاســتى گاوره‌كانــى دانيشــتوى ئ ‌همــڕۆ ميصــڕكافــرى شـ ‌هڕانگێزن‪ ،‬و ‌ه شـه‌ڕكه‌ر‬ ‫وش ـ ‌هڕانگێزن ل ـ ‌ه ئ ‌هســتۆگيراو وئاســايش پارێــزراو ني ـن‌‪ ،‬جــا ئ ‌هگ ـه‌ر ج ‌هنــگاوه‌ر‬ ‫بێــت يــان نــا‪ ،‬يــان تان ـ ‌ه ل ـ ‌ه دينــى ئيســام بــدات يــان نــا‪ ،‬يــان هه‌ريه‌كێكيــان ك ـ ‌ه‬ ‫د ‌هســتدرێژى بكاتـ ‌ه سـه‌رخوێــن وســامان وئابــڕوى مســوڵمانان يــان ن ‌هيــكات‪ ،‬چ‬ ‫جــاى گاوره‌كانــى ميصــڕكـ ‌ه ه ‌همــوو ئـه‌م دوژمنكاريان ‌هيــان به‌ئه‌نجــام گه‌يانــدوه‌‪.‬‬

‫و ‌ه ل ‌هگ ـه‌ڵ حه‌اڵڵكردنــى خوێنــى خاچپه‌رســت ‌ه ش ـ ‌هڕانگێزه‌كان به‌گشــتى‪ ،‬و ‌ه‬ ‫له‌وانـه‌ش گاوره‌كانــى ميصــڕ‪ ،‬ته‌نهــا ئه‌وانـ ‌ه به‌ئامانــج ده‌گيرێــن كـ ‌ه ج ‌هنــگاوه‌رن‪،‬‬ ‫و ‌ه ئه‌وان ـه‌ش ك ـ ‌ه توانــاى چ ـه‌ك هه‌ڵگرتنيــان ه ‌هي ـ ‌ه ئ ‌هگ ـه‌ر چــى ل ـ ‌ه ڕاستيشــدا‬ ‫ه ‌هڵــى نه‌گرتبێــت و ‌ه ئه‌وان ـه‌ى هــاوكارى ج ‌هنــگاوه‌ره‌كان د ‌هك ـه‌ن ب ـ ‌ه ڕاوێــژ‬ ‫وبۆچــوون‪ ،‬بـه‌اڵم ئه‌وانـه‌ى كـ ‌ه چـه‌ك هه‌ڵناگــرن وه‌ك منــداڵ وئافــره‌ت وپيره‌ژن‬ ‫وپيره‌پيــاو‪ ،‬جــا ب ‌هڕاســتى ئه‌وانـ ‌ه ئــازاد ده‌كرێــن و لـ ‌ه ئه‌صڵــدا ناكوژرێــن‪ ،‬ل ‌هگـه‌ڵ‬ ‫‌ناوازه‬

‫‪6‬‬

‫حوكمــى حه‌اڵڵبوونــى خوێنيــان ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ماون ‌هت ـه‌و ‌ه ل ‌هس ـه‌ر شــيركى‬ ‫خۆيــان‪ ،‬و ‌ه منداڵـه‌كان شــوێن كه‌وتـه‌ى باوكه‌كانيانــن‪ ،‬و ‌ه هه‌رك ‌هســێك چ ‌ه ـكـى‬ ‫هه‌ڵگــرت هه‌رچ ‌هنــد ئ ‌هگ ـه‌ر منــداڵ بێــت يــان ئافــره‌ت ئ ـه‌وا ده‌كوژرێــت‪ ،‬و ‌ه‬ ‫هه‌رك ‌هســێك ب ‌هشــداريكرد ب ـ ‌ه بۆچــون وڕاوێــژپێكــردن ئ ‌هگ ـه‌رچــى ئافــره‌ت يــان‬ ‫پيــاوى پيريــش بێــت ئـه‌وا ده‌كوژرێــت‪ ،‬ل ‌هبـه‌رســوربوونى پێغه‌مبـه‌ر‪ g‬بــۆهاوه‌ڵ ‌ه‬ ‫به‌ڕيزه‌كانــى ل ‌هس ـه‌ر كوشــتنى (دريــد بــن الصمــة) ل ـ ‌ه دواى جه‌نگــى حون ‌هيــن‪،‬‬ ‫كـ ‌ه ئـه‌و پيرێكــى ب ‌هســااڵچوو بــو ‌و توانــاى شـه‌ڕكردنى ن ‌هبــوو‪ ،‬بـه‌اڵم خــاوه‌ن ڕاوێــژ‬ ‫وبۆچــوون بــوو لـ ‌ه نــاو گه‌ل ‌هكـه‌ى‪ ،‬و ‌ه چيرۆك ‌هكـه‌ش لـ ‌ه هـه‌ردوو صه‌حيح ‌هكـ ‌ه‬ ‫و ل ـ ‌ه جگ ـ ‌ه له‌وانيشــدا ل ـ ‌ه كتێبه‌كانــى ســوننه‌دا هاتــووه‌‪.‬‬ ‫جــا هـه‌رئافره‌تێــك لـه‌گاور ‌ه شـ ‌هڕانگێزه‌كان بكوژرێــت هه‌رچ ‌هنــد ‌ه جه‌نگاوه‌ريــش‬ ‫نه‌بێــت و‌منداڵه‌كانيــان‪ ،‬ئ ‌هگـه‌ركــوژران بـه‌اڵم مه‌ب ‌هســت ئـه‌وان ن ‌هبــوون به‌ڵكــو‬ ‫له‌كاتــى به‌ئامانجگرتنــى ج ‌هنــگاوه‌ره‌كان ئه‌وانيــش به‌ركه‌وتــن‪ ،‬ئه‌وكاتـ ‌ه ب ‌هڕاســتى‬ ‫خوێنيــان به‌فيــڕۆ ده‌ڕوات وه‌ك خوێنــى ش ـه‌ڕكه‌ره‌كانيان‪ ،‬ل ـ ‌ه به‌رئ ـه‌وه‌ى‬ ‫خوێنيــان پارێــزراو نيي ـ ‌ه ب ـ ‌ه مســوڵمانبوون يــان ب ـ ‌ه په‌يمانێــك وه‌هه‌رب ‌هم ـ ‌ه‬ ‫بوخارى ‪ r‬بابێكى داناو ‌ه به‌ناوى [بابى خه‌ڵكى واڵت هێرشيان ده‌كرێته‌سه‌ر‪،‬‬ ‫جــا و ‌هچ ـ ‌ه ومنــداڵ به‌رد ‌هك ـه‌ون]‪ ،‬و ‌ه فه‌رمــووده‌ى صه‌عبــى كــوڕى جه‌ثام ـ ‌ه‬ ‫ده‌گێڕێت ـه‌و ‌ه وده‌ڵێــت‪« :‬پرســيار ك ـرا ل ـ ‌ه پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬ل ‌هبــاره‌ى و ‌هچ ـ ‌ه ون ـه‌وه‌ى‬ ‫موشــريكه‌كان كاتێــك هێرشــيان ده‌كرێت ـ ‌ه س ـه‌ر‪ ،‬جــا منــداڵ وئافره‌تيــان‬ ‫به‌رد ‌هك ـه‌ون‪ ،‬پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬فه‌رمــووى‪( :‬ئ ـه‌وان له‌وانــن)» [متفــق عليــه]‪.‬‬ ‫جا مه‌به‌ست ل ‌ه كوشتنى ئه‌م منداڵ وئافره‌تانه نيي ‌ه به‌ڵكوله‌گه‌ڵ هێرشكردن ‌ه‬ ‫سـه‌رموشــريكان ئه‌وانيش به‌رده‌كه‌ون‪ ،‬وه‌ك ئه‌وه‌ى ك ‌ه بكوژرێن ل ‌ه هێرشــێكى‬ ‫موجاهيــدان له‌كاتێكــدا كـ ‌ه شـه‌ڕكه‌روغ ‌هيــرى ئـه‌وان لێــك جياناكرێنـه‌و ‌ه‌‪ ،‬يــان‬ ‫ده‌كوژرێــن ب ـ ‌ه هاويشــتن وبه‌كارهێنانــى چه‌كێــك ك ـ ‌ه زيان ‌هك ـه‌ى بــاو ‌ه وه‌ك‬ ‫بۆردومانكــردن ب ‌هتــۆپ وموش ـه‌ك‪ ،‬يــان ته‌قاندن ـه‌وه‌ى پشــتێن وئۆتۆمبێلــى‬ ‫بۆمبڕێژكـراو لـه‌و ناوچانـه‌ى كـ ‌ه شـه‌ڕكه‌ره‌كانى لێــن‪ ،‬و ‌ه ئه‌وانيــش واتــا ئه‌وانـه‌ى‬ ‫ك ـ ‌ه ش ـه‌ركه‌رنين تێك ‌هڵــن له‌گه‌ڵيــان‪ ،‬و ‌ه به‌ڵگ ـه‌ى دروســتى بۆردومانكردنيــان‬ ‫ب ـه‌م چه‌كان ـ ‌ه ئه‌م ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬كــردى ب ـ ‌ه ب ـه‌كار هێنانــى مه‌نجه‌نيــق‬ ‫ب ‌هرامبـه‌رخه‌ڵكــى تائيــف ل ‌هگـه‌ڵ بوونــى ئه‌وانـه‌ى كـ ‌ه مه‌ب ‌هســت لـ ‌ه كوشــتنيان‬ ‫نيي ـ ‌ه ل ـ ‌ه قه‌اڵكانــدا و ‌ه تێكه‌ڵبوونيــان ل ‌هگ ـه‌ڵ ش ـه‌ڕكه‌ره‌كان ب ‌هشــێوه‌يه‌ك ك ـ ‌ه‬ ‫نه‌ده‌توانـرا لێــك جيــا بكرێنـه‌وه‌‪ ،‬و ‌ه هه‌رو ‌ههــا ئـه‌وه‌ى كـ ‌ه ع ‌همــرى كــوڕى عــاص‬ ‫كــردى ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه مه‌نجه‌نيقــى به‌كارهێنــا ب ‌هرامب ـه‌ر خه‌ڵكــى ئ ‌هســكه‌نده‌ريه‌‪.‬‬ ‫ئيمامــى ب ‌هغ ـه‌وى ‪ r‬ل ـ ‌ه بابــى (البيــات) ده‌ڵێــت‪« :‬و ‌ه ئ ‌هم ـ ‌ه به‌ڵگ ‌هي ـ ‌ه ل ‌هس ـه‌ر‬ ‫دروستى هێر�شى كتوپر‪ ،‬و ‌ه كوشتنى ئه‌هلى شيرك ل ‌ه كاتى بێئاگايى وغه‌فڵه‌ت‪،‬‬ ‫هه‌رچ ‌هنــد ئ ‌هگ ـه‌ر ئافــره‌ت ومنداڵيشــيان به‌ركه‌وتــن‪ ،‬نه‌هيكــردن ل ـ ‌ه كوشــتنى‬ ‫ئافــره‌ت ومنداڵيــان ل ـ ‌ه حــاڵ بارودۆخێكداي ـ ‌ه ك ـ ‌ه بتوانێريــت جيابكرێن ـه‌وه‌‪،‬‬ ‫وه‌هه‌رو ‌ههــا ئ ‌هگ ـه‌ر ل ـ ‌ه قه‌اڵي ‌ه ـكـى قايــم دابــوون ڕێگ ـ ‌ه پێــدراو ‌ه ك ـ ‌ه مه‌نجه‌نيــق‬ ‫له‌دژيــان به‌كاربهێندرێــت‪ ،‬و ‌ه به‌ئامانجگرتنيــان ب ـ ‌ه ئاگــر ونقومكرديــان و ‌ه‬ ‫ب ‌هڕاســتى پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬مه‌نجه‌نيقــى له‌ب ‌هرامب ـه‌ر خه‌ڵكــى دامه‌زرانــد‪ ،‬و ‌ه‬ ‫هێر�شى كتوپڕى كرد ‌ه سه‌ر(بني مصطلق) ل ‌ه كاتى بێئاگايياندا‪ ،‬و ‌ه فه‌رمانيكرد‬ ‫ب ـ ‌ه هه‌ڵمه‌تبــردن وســوتاندن» [شــرح الســنة]‪.‬‬ ‫ ‬ ‫كوشتارى سه‌رانى بێباوه‌ڕى بكه‌ن‬ ‫به‌ه ‌همــان شــێو ‌ه س ـه‌باره‌ت ب ـ ‌ه ڕوهب ‌ان ـه‌كان ه ـه‌ر ب ـه‌م شــێوه‌ي ‌ه ئه‌وان ـه‌ى ل ـ ‌ه‬ ‫بنه‌ڕ ‌هتــدا فه‌رمانكـراو ‌ه بـ ‌ه د ‌هســت پاراســت لێيــان‪ ،‬ل ‌هسـه‌رگووتـه‌ى ئه‌بوب ‌هكــرى‬ ‫صديق ‪ h‬بۆ زه‌يدى كوڕى ئه‌بو ســوفيان‪( :‬ب ‌هڕاســتى تۆ تو�شــى گه‌لێك ده‌بيت‬ ‫ك ‌ه واگومان ده‌به‌ن ك ‌ه نه‌ف�سى خۆيان گرتۆته‌و ‌ه بۆ په‌روه‌ردگار‪ ،‬جا تۆ وازيان‬ ‫‪7‬‬

‫لێبێنـ ‌ه ل ‌هسـه‌رئـه‌وگومانـه‌ى كـ ‌ه نه‌ف�ســى خۆيانيــان بــۆگرتۆتـه‌وه‌) [رواه مالــك]‪،‬‬ ‫ب ‌هڕاســتى حوكمــى كوشــتنيان په‌يو ‌هســت ‌ه به‌هه‌ڵوێســتيان به‌گه‌له‌كه‌يان ـه‌وه‌‪،‬‬ ‫ئ ـه‌وه‌ى ل ـه‌وان بێــت وخــۆى جيــا كردبێت ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه گه‌ل ‌هك ـ ‌ه و ‌ه له‌په‌رســتگاكه‌ى‬ ‫بێــت وخــۆى دوره‌په‌رێــز گرتبێــت‪ ،‬تێك ـه‌ڵ نه‌بێــت ل ‌هگ ـه‌ڵ شــوێنى نيشــت ‌ه‬ ‫جێبوونيــان‪ ،‬و ‌ه ســوديان پــێ نه‌گه‌ێنێــت ب ـ ‌ه بيــر وبۆچــوون‪ ،‬جــا ب ‌هڕاســتى ئ ـه‌وا‬ ‫وازى لێده‌هێندرێــت تاو ‌هكــو ل ‌هس ـه‌ر ئ ‌هم ـ ‌ه ب ـه‌رده‌وام بێــت‪.‬‬ ‫بـه‌اڵم ئـه‌وه‌ى كـ ‌ه تێكه‌ڵيــان بێــت‪ ،‬يــان بانگ ‌هشـه‌كاربێــت بــۆ ئاينـ ‌ه پوچه‌ك ‌هيــان‪،‬‬ ‫يــان ئامۆژگاريــكار وڕاوێژكاريــان بێــت‪ ،‬ئ ـه‌وا حوكم ‌هك ـه‌ى هيــچ جيــاوازى نيي ـ ‌ه‬ ‫ل ‌هگ ـه‌ڵ ت ـه‌واوى ش ـه‌ڕكه‌ره‌كانى تــر‪ ،‬به‌ڵكــو ئ ـه‌م كوفــر ودوژمنايه‌تي ‌هك ـه‌ى‬ ‫زياتــر ‌ه له‌وانــى تــر‪ ،‬و ‌ه ل ‌هس ـه‌ر ئ ـه‌و ‌ه فيقــه زان ـه‌كان جياوازيانكــردوو ‌ه ل ـ ‌ه نێــوان‬ ‫ڕاهيب ـ ‌ه گۆش ـه‌گيره‌كانيان ل ـ ‌ه په‌رســتگا ود ‌هشــت وده‌ر‪ ،‬و ‌ه ئ ـه‌و ق ‌هشــانه‌ى‬ ‫ك ـ ‌ه كڵێســاكانيان د ‌هب ـه‌ن به‌ڕێــوه‌‪ ،‬جــا ب ‌هڕاســتى ئه‌وان ـه‌ى دووه‌م ده‌كوژرێــن‬ ‫وخوێنيــان ده‌ڕژێندرێــت ب ـ ‌ه پێچه‌وان ـه‌ى كۆم ‌هڵــى ي ‌هك ـه‌م‪ ،‬ل ‌هگ ـه‌ڵ ئ ـه‌وه‌ى‬ ‫ئه‌وان ـ ‌ه خوێنيــان حه‌اڵڵ ـ ‌ه به‌مانه‌و ‌هيــان ل ‌هس ـه‌ر ئ ـه‌م هاوه‌ڵدانــان وكوفر ‌هيــان‬ ‫ب ـ ‌ۆ هللا تعالــى‪.‬‬ ‫جــا ب ‌هڕاســت ‌ى له‌به‌رئ ‌هم ـ ‌ه به‌ئامانجگرتنــى خــودى ئ ـه‌م ق ‌هش ـ ‌ه وڕا‌هيبان ـ ‌ه نزيــك‬ ‫بوونه‌و ‌هي ـ ‌ه ل ـ ‌ه پ ـه‌روه‌ردگار‪ ،‬و ‌ه جگه‌له‌وانيــش (له‌وان ـه‌ى كڵێســاكانى گاوره‌‬ ‫ش ‌هڕانگێزه‌كان به‌ڕێوه‌ده‌به‌ن‪ ،‬و ‌ه له‌وانه‌ش گاوره‌كانى ميصڕ) جا ب ‌ه كوشتيان‬ ‫بێــت يــان زيــان لێدانيــان‪ ،‬به‌ڵكــو ل ‌هڕاســتيدا ئه‌مانـ ‌ه سـ ‌هرانى كوفــرن‪ ،‬و ‌ه ئه‌مانـ ‌ه‬ ‫طاغــوت گه‌لێكــن ك ـ ‌ه ل ‌هبــرى هللا تعالــى ده‌په‌رســترێن‪ ،‬ئه‌وان ـه‌ى ك ـ ‌ه هللا تعالــى‬ ‫لـ ‌ه باره‌يانـه‌و ‌ه ده‌فه‌رموێــت‪{ :‬ڕاهيــب و ئه‌حباره‌كانيــان كردبــوون بـ ‌ه په‌رســتراو و‬ ‫پـه‌روه‌ردگارى خۆيــان ل ‌هبــرى هللا تعالــى} [التوبــة‪ ،]31 :‬جــا لـ ‌ه كوشــتنى ئه‌مانـه‌دا‬ ‫پاداشــت وخێــرى زۆره ‌هي ـه‌‪ ،‬ب ـ ‌ه ويســتى هللا تعالــى‪.‬‬ ‫ئيمامــى ئيبــن ته‌يميـ ‌ه ‪ r‬ده‌ڵێــت‪« :‬ڕاهيبـه‌كان ئه‌وانـه‌ى كـ ‌ه زانايــان بۆچوونــى‬ ‫جيايان هه‌بوو سه‌باره‌ت ب ‌ه كوشتنيان و وه‌رگرتنى جزي ‌ه وباج لێيان‪ ،‬ئه‌وانه‌ن‬ ‫كـ ‌ه باســكراون لـ ‌ه فه‌رمــووده‌ى گێــڕدراو ‌ه لـ ‌ه خه‌ليفـه‌ى ڕ ‌هســول هللا ئه‌بوب ‌هكــرى‬ ‫صديق ‪ h‬كاتێك ك ‌ه و ‌هســيه‌ت وئامۆژگارى زه‌يدى كوڕى ئه‌بو ســوفيانى كرد‬ ‫كاتێــك نــاردى وه‌ك ئه‌ميــروپێشـه‌وايه‌ك بــۆ فه‌تحــى شــام جــا لـ ‌ه و ‌هســيه‌ته‌كه‌يدا‬ ‫گوتــى‪« :‬ب ‌هڕاســتى ئێــو ‌ه گه‌لێكتــان تــوش دێــت ك ـ ‌ه واگومــان د ‌هب ـه‌ن ك ـ ‌ه نه‌ف�ســى‬ ‫خۆيــان گرتۆت ـه‌و ‌ه بــۆ پ ـه‌روه‌ردگار‪ ،‬جــا ئێــو ‌ه وازيــان لــێ بێن ـ ‌ن بــۆ ئ ـه‌وه‌ى ك ـه‌وا‬ ‫گومــان د ‌هب ـه‌ن نه‌ف�ســى خۆيانيــان بــۆ گرتۆت ـه‌وه‪ ،‬و ‌ه تو�شــى كۆمه‌اڵنێــك د ‌هبــن‬ ‫ك ـ ‌ه ناو ‌هڕاســتى س ـه‌ريان هه‌ڵگرتــوو ‌ه وتاشــيويان ‌ه جــا ئ ـه‌م س ـه‌ره‌يان بپه‌ڕێنــن‬ ‫به‌شمشــێر‪ ،‬و ‌ه ئـه‌وه‌ش بـ ‌ه پێــى ف ‌هر‌مايشــتى پـه‌روه‌ردگار‪{ :‬سـ ‌هرانى كوفــربكــوژن‬ ‫ب ‌هڕاســتى ئـه‌وان مانــاى به‌ڵێــن وپه‌يمــان نازانــن‪ ،‬جه‌نگيــان ل ‌هگـه‌ڵ بكـه‌ن به‌ڵكــو‬ ‫وازبهێننــن} [التوبــة‪... ،»]12 :‬ب ـه‌اڵم ئ ـه‌و ڕاهيب ـه‌ى ك ـ ‌ه هــاوكارى ئاين ‌هك ـه‌ى‬ ‫وهاوئاينه‌كانــى ده‌كات جــا به‌د ‌هســت بێــت يــان زمانــى وه‌ك ئـه‌وه‌ى كـ ‌ه پــرس وڕاو‬ ‫بۆچوونــى هه‌بێــت وبگه‌ڕێنـه‌و ‌ه بــۆ الى لـ ‌ه كاتــى شـه‌ڕوكوشــتارويــان هه‌رجۆرێــك‬ ‫لـ ‌ه هاندانيــان جــا ئـه‌و ‌ه ده‌كوژرێــت بـ ‌ه كۆده‌نگــى زانايــان ئه‌گه‌رتوانيان بيكوژن‪،‬‬ ‫و ‌هيــان جزي ـه‌ى لێد ‌هســتێنرێت هه‌رچ ‌هنــد ئ ‌هگ ـه‌ر گۆش ـه‌گير وبه‌ته‌نهــا بێــت ل ـ ‌ه‬ ‫په‌رســتگاكه‌يدا‪.‬‬ ‫‪...‬جــا ئايــا هيــچ زانايـه‌ك بـه‌وه‌ى كـه‌وا سـ ‌هرانى كوفــرئه‌وانـه‌ى كـ ‌ه به‌رب ‌هســتن لـ ‌ه‬ ‫پێــش خه‌ڵكـ ‌ه عه‌وامه‌ك ‌هيــان كـ ‌ه ڕێگـه‌ى پـه‌روه‌ردگاربگرن ‌هبـه‌رو ‌ه مــاڵ وســامانى‬ ‫خه‌ڵكــى به‌ناه ـه‌ق د ‌هخــۆن و ‌ه ڕازيد ‌هبــن ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ل ـ ‌ه بــرى هللا تعالــى بكرێــن‬ ‫به‌ئه‌ڕبــاب وپه‌رســتراو‪ ،‬ئايــا ده‌ڵێــت ك ـ ‌ه ناكوژرێــن يــان جزي ‌هيــان لێناس ـه‌ندرێت‬ ‫ل ‌هگ ـه‌ڵ ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه جزي ـ ‌ه ل ـ ‌ه عه‌وامــى خه‌ڵك ‌هك ـ ‌ه وه‌رده‌گيرێــت ل ـ ‌ه كاتێكــدا ك ـ ‌ه‬

‫ئـه‌وان زه‌ره‌روزيانيشــيان كه‌متــر ‌ه بۆئايــن وســامان وماڵيشــيان كه‌متــره‌؟ نه‌خێــر‬ ‫نايڵێــت هه‌رك ‌هســێك كـ ‌ه بزانێــت چــى ده‌ڵێــت‪ ،‬به‌ڵكــو شــوبه ‌ه وگومانێــك هاتۆتـ ‌ه‬ ‫ئــاراو ‌ه ل ‌هسـه‌رد ‌هســته‌واژه‌ى (ڕاهيــب) لـ ‌ه گشــتيه‌تى وهاوب ‌هشــيدا» كۆتــاى هــات‪.‬‬ ‫[مجمــوع الفتــاوى]‪.‬‬ ‫تا ئه‌وه‌ى الوازو بێ توانايان ده‌كه‌ن جائه‌وه‌ى مايه‌و ‌ه لێيان به‌ديل بيانگرن‪..‬‬ ‫جا ئه‌گه‌ر زانيمان خوێنى گاور ‌ه ش ‌هڕانگێزه‌كان حه‌اڵڵه‌‪ ،‬ه ‌ه‌روه‌ها زانيمان ك ‌ه‬ ‫به‌كه‌نيزه‌ككردنيــان وخوێنڕشــتيان ڕێگ ـ ‌ه پێــدراوه‌‪ ،‬وهه‌رو ‌ههــا به‌ديــل گرتنيــان‬ ‫و ‌ه يان گۆڕينه‌وه‌يان ب ‌ه ديل يان ب ‌هســامان ئه‌مه‌ش دواى الوازكردنيان‪ ،‬به‌پێى‬ ‫َ َ َ ُ ُ َّ َ َ َ ُ َ َ ْ َ ّ َ‬ ‫َ‬ ‫ـاب َح َّتــى ِإذا‬ ‫الرقـ‬ ‫فه‌رمايشــتى پ ـه‌روه‌ردگار‪{ :‬فـ ِـإذا ل ِقيتــم ال ِذيــن كفــروا فضــرب‬ ‫ِ‬ ‫َ ْ َ ْ ُ ُ ُ ْ َ ُ ُّ ْ َ َ َ َ َّ َ ًّ َ ْ ُ َ َّ َ ً َ َّ َ َ َ ْ ِ َ ْ ُ َ ْ زَ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫أثخنتموهم فشدوا الوثاق ف ِإما منا بعد وِإما ِفداء حتى تضع الحرب أو ارها}‬ ‫[محمــد‪ ،]4 :‬واتــا‪« :‬كاتێــك تو�شــى بێبــاو ‌هڕان بــوون له‌مليــان بــده‌ن وس ـه‌ريان‬ ‫له‌الش ـ ‌ه جيــا بك ‌هن ـه‌و ‌ه تــا ئ ـه‌وه‌ى الوازيــان د ‌هك ـه‌ن جــا ئه‌وه‌�شــى ماي ـه‌و ‌ه لێيــان‬ ‫به‌ديــل بيانگــرن ئـه‌وكات يــان منه‌تيــان بخه‌ن ‌هسـه‌روببێب ‌هرامبـه‌رئازاديــان بكـه‌ن‬ ‫يانيش ل ‌ه برى سامانێك ئازاديان بكه‌ن يان ديل به‌ديليان پێ بكه‌ن ب ‌ه ديلێكى‬ ‫مسوڵمانان ك ‌ه الى ئه‌وان ‌ه بيگۆڕنه‌و ‌ه تا ئه‌وه‌ى ك ‌ه جه‌نگ ل ‌ه نێوانتان كۆتاى‬ ‫پێدێــت»‪.‬‬ ‫جــا بــۆ مســوڵمانانى ميصــڕ و شــوێنى تريــش ه ‌هي ـ ‌ه ل ـه‌و واڵتان ـه‌ى (دار الكفــر)‬ ‫ك ـ ‌ه خاچپه‌رســتان ب ـ ‌ه ديــل بگــرن‪ ،‬دواى ز ‌هبــر لێدانيــان والواز كردنيــان‪ ،‬ب ـ ‌ه‬ ‫گ ـه‌ور ‌ه وبچوكيان ـه‌وه‌‪ ،‬به‌ئافــره‌ت وپياويان ـه‌وه‌‪ ،‬و ‌ه بيانگۆڕن ـه‌و ‌ه به‌خوشــك‬ ‫وب ـرا ديله‌كانيــان الى طاغوتــان‪ ،‬جــا ب ‌هڕاســتى نه‌ف�ســى ك ‌هســێكى خاچپه‌رســت‬ ‫الى ئ ـه‌وان گ ـران به‌هاي ـه‌‪ ،‬و ‌ه له‌پشــتيانه‌و ‌ه واڵتانــى خاچپه‌رســت ه ـه‌ن داواى‬ ‫ئه‌و ‌هيــان لێد ‌هك ـه‌ن وپشــتيان د ‌هگــرن‪ ،‬و ‌ه هه‌رو ‌ههــا بۆيــان ه ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه ب ـ ‌ه پــار ‌ه‬ ‫وســامانێك بيانگۆڕن ـه‌وه‌‪ ،‬و ‌ه گۆڕينه‌و ‌هيــان ب ـ ‌ه ديلێكــى مســوڵمانان باشــترينه‌‪،‬‬ ‫و ‌ه ده‌توانــن منه‌تيشــيان بخه‌ن ‌هسـه‌ربـه‌وه‌ى كـ ‌ه ب ‌هبــێ ب ‌هرامبـه‌رئازاديــان بكـه‌ن‬ ‫ئ ‌هگ ـه‌ر بينيــان ك ـ ‌ه به‌رژه‌و ‌هنــدى مســوڵمانانى تێداي ـه‌‪.‬‬

‫خاپوركردنى كڵێساكان ب ‌ه زۆر ‌‪ ،‬ئه‌وه‌ى ك ‌ه به‌ده‌ستى گاوره‌كانى‬ ‫ميصڕه‌وه‌يه‌‬ ‫كڵێســاى گاوره‌كان هيــچ ڕێزێكــى بۆنيـه‌‪ ،‬لـ ‌ه كاتێكــدا كـ ‌ه ئه‌وانـ ‌ه شــوێنى گه‌لێكــن‬ ‫شــيرك وكوفريــان تێــدا ئه‌نجــام ده‌درێــت‪ ،‬ئيمامــى ئيبــن ته‌يمي ـ ‌ه ‪ r‬س ـه‌باره‌ت‬ ‫ب ـ ‌ه كڵێســاى گاوره‌كان ده‌ڵێ ــت‪« :‬ئ ـه‌وان ماڵــى پ ـه‌روه‌ردگارنيــن‪ ،‬به‌ڵكــو ماڵه‌كانــى‬ ‫پـه‌روه‌ردگارمزگه‌وته‌كانــن‪ ،‬به‌ڵكــو ئه‌مانـ ‌ه خانوێكــن كـ ‌ه كوفريــان تێــدا ئه‌نجــام‬ ‫ده‌درێــت ب ‌هرامب ـه‌ر ب ‌هپ ـه‌روردگار ئ ‌هگ ـه‌ر چــى چ ‌هنــد يــاد وزيكرێكيشــيان تێــدا‬ ‫ى پێگ ـه‌ى خه‌ڵكه‌كه‌ي ‌هتــى‪ ،‬و ‌ه‬ ‫ئه‌نجــام بدرێــت‪ ،‬جــا خان ـ ‌ه وماڵ ـه‌كان به‌گوێــر ‌ه ‌‬ ‫خه‌ڵكه‌ك ‌هشــيان كافــرن‪ ،‬جــا ئه‌مان ـ ‌ه خانــوى به‌نداي ‌هتــى بێباو ‌هڕانــن» [مجمــوع‬ ‫الفتــاوى]‪.‬‬ ‫و ‌ه ده‌ڵێت‪« :‬هه‌ركه‌سێك وابزانێت ك ‌ه كڵێساكان ماڵى په‌روه‌ردگارن‪ ،‬و ‌ه تياياندا‬ ‫هللا تعالى ده‌په‌رســترێت‪ ،‬يان وابزانێت ك ‌ه ئه‌وه‌ى جووله‌ك ‌ه وخاچپه‌رســته‌كان‬ ‫ده‌يك ـه‌ن په‌رستش ـه‌‪ ،‬و ‌ه هللا تعالــى پێــى خۆش ـه‌‪ ،‬يــان پێــى ڕازي ـه‌‪ ،‬ئ ـه‌وا ب ‌هم ـ ‌ه‬ ‫كافــر ده‌بێــت‪ ،‬ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ئ ـه‌و ‌ه ل ‌هخــۆى ده‌گرێــت ك ـ ‌ه ئاينه‌ك ‌هيــان ب ‌هڕاســت‬ ‫د ‌هزانێــت‪ ،‬و ‌ه ئ ‌همـه‌ش كوفــره‌‪ ،‬يــان يارمه‌تيــان بــدات بۆكردنـه‌وه‌ى كڵێســاكانيان‬ ‫وجێبه‌جێكردنــى ئاينه‌ك ‌هيــان‪ ،‬و ‌ه بــاوه‌ڕى وابێــت ك ـ ‌ه ئ ‌هم ـ ‌ه په‌رستش ـ ‌ه ونزيــك‬ ‫بوونه‌و ‌هيـ ‌ه لـ ‌ه پـه‌روه‌ردگارئـه‌وا كافــره‌‪ ،‬ل ‌هبـه‌رئـه‌وه‌ى بيروبــاوه‌ڕى پ ‌هســندكردن‬ ‫وبه‌دروســت دانانــى ئاينه‌كه‌يانــى ل ـ ‌ه خۆده‌گرێــت» [مجمــوع الفتــاوى]‪.‬‬ ‫جــا ه ـه‌ر زه‌وي ـه‌ك مســوڵمانان ب ـه‌زۆر له‌وانيــان س ـه‌ند‪ ،‬ئ ـه‌وا مســوڵمانان‬ ‫ئه‌وكاتـ ‌ه بۆيــان ه ‌هيـ ‌ه كـ ‌ه كڵێســاكانيان وێرانبكـه‌ن يــان د ‌هســتى ب ‌هسـه‌ردابگرن‪،‬‬ ‫ئ ‌هگ ـه‌ر چــى ئ ـه‌وان ماوه‌ي ‌ه ـكـى زۆريــش تێيــدا جيگيــر بووبێتــن‪ ،‬ب ـه‌اڵم ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه‬ ‫په‌يمانيــان ل ‌هگ ـه‌ڵ ب ‌هســتراو ‌ه و ‌ه ب ـ ‌ه ئاشــتى مســوڵمانان چون ‌هت ـ ‌ه ناوي ـه‌و ‌ه‬ ‫به‌مه‌رجــى مان ـه‌وه‌ى گاوره‌كان تيايــدا‪ ،‬جــا ئه‌م ‌هيــان په‌يو ‌هســت ‌ه ب ـه‌م په‌يمان ـه‌ى‬ ‫ك ـ ‌ه ه ‌هي ـ ‌ه ل ـ ‌ه نێوانيــان‪ ،‬و ‌ه ده‌بێــت و ‌هفــا بنوێنــن ب ‌هرامب ـه‌ر ب ـه‌م په‌يمان ـه‌‪،‬‬ ‫وه ـه‌ركات ئ ـه‌م په‌يمان ‌هيــان هه‌ڵو ‌هشــانده‌و ‌ه ئ ـه‌وا ح ‌هڕامــى وقه‌ده‌غه‌كردنــى‬

‫گاوره‌كان شه‌ڕانگێزن وئامانجن بۆ هێرشه‌كانى موجاهيدان‬

‫‌ناوازه‬

‫‪8‬‬

‫جه‌نگ به‌رده‌وام ‌ه بۆ سه‌رفاتيكان والنه‌كانى ترى خاچپه‌رستان‬

‫ڕوخاندنــى ئـه‌م كڵێســايانه هه‌ڵده‌و ‌هشــێته‌وه‌‪ ،‬و ‌ه دروســت ‌ه بــۆ مســوڵمانان ئـه‌و‬ ‫كات كـ ‌ه خاپوريــان بكـه‌ن واليــان بـه‌رن‪ ،‬كه‌واتــا ح ‌هڕامي ‌هكـ ‌ه بــۆ به‌ڵێن ‌هكـ ‌ه وبــۆ‬ ‫په‌يمان ‌هك ـ ‌ه ده‌گه‌ڕێت ـه‌و ‌ه نه‌و ‌هكــو بــۆ خــودى كڵێســاكه‌‪ ،‬و ‌ه ب ـ ‌ه نه‌مانــى په‌يمــان‬ ‫هيــچ ڕێزێكــى بۆني ـه‌‪.‬‬ ‫ئيمامــى ئيبــن ته‌يمي ـ ‌ه ‪ r‬ده‌ڵێــت‪« :‬ب ‌هڕاســتى مســوڵمانان د ‌هســتيانگرت‬ ‫ب ‌هس ـه‌ركڵێســاى زۆردا ل ـ ‌ه زه‌وى ب ـه‌زۆروه‌رگي ـراو دواى ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه جێگيــربــوون‬ ‫تيايــدا‪ ،‬ل ـ ‌ه س ـه‌رده‌مى خيالف ‌هتــى عوم ـه‌رى كــوڕى عبدالعزيــز و جگه‌له‌ويــش‬ ‫ل ـ ‌ه خه‌ليف ـه‌كان‪ ،‬و ‌ه هيــچ ك ‌هســێك ل ـ ‌ه مســوڵمانان نكۆڵــى له‌م ‌هنــاكات‪ ،‬جــا‬ ‫زانـراو ‌ه كـ ‌ه ڕوخاندنــى كڵێســا د ‌هســت ب ‌هسـه‌رداگيراوه‌كان دروســته‌‪ ،‬ئ ‌هگـه‌ربـ ‌ه‬ ‫ڕوخاندن ‌هكـه‌ى زيــان نـه‌دات لـ ‌ه مســوڵمانان‪ ،‬جــا پشــت هه‌ڵكــردن و وازهێنــان‬ ‫لــێ يــان له‌وان ـه‌ى ك ـ ‌ه وازيــان لــێ هێنــاون ل ‌هب ـه‌ر ك ‌همــى مســوڵمانان بــوو ‌ه يــان‬ ‫ه ـه‌ر هۆكارێكــى ل ـه‌م شــێوه‌يه‌‪ ،‬وه‌ك ئ ـه‌وه‌ى پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬ك ـ ‌ه جووله‌كه‌كانــى‬ ‫ده‌رن ‌هكــرد تــا ئ ـه‌وه‌ى عوم ـه‌ر ى كــوڕى خ ‌هطــاب ‪ h‬ده‌ريكــردن» [مجمــوع‬ ‫الفتــاوى]‪.‬‬ ‫و ‌ه ب ـ ‌ه نه‌مانــى ح ‌هڕامي ‌هتــى ڕوخانــدن و وێرانكردنيــان وبه‌د ‌هســتكه‌وتگرتنيان‪،‬‬ ‫له‌به‌رنه‌بوونى په‌يمانێك يان هه‌ڵوه‌شاندنه‌وه‌ى په‌يمانێك له‌اليه‌ن ئه‌وانه‌وه‌‪،‬‬ ‫جــا ب ‌هڕاســتى ئـه‌م كڵێســايانه‌ش وه‌ك هه‌رمــاڵ ودارايێكــى تريــاى ئه‌وانــى لێدێــت‬ ‫بـه‌وه‌ى كـ ‌ه دروســت ‌ه بــۆ مســوڵمانان هه‌رچي ‌ه ـكـى لێبكـه‌ن به‌گوێــره‌ى ئـه‌وه‌ى كـ ‌ه‬ ‫ڕێگ ‌هيــان پێــدراوه‌‪ ،‬ئيمامــى ئيبــن ته‌يميـ ‌ه ‪ r‬ده‌ڵێــت‪« :‬هه‌ركاتێــك په‌يمانه‌ك ‌هيــان‬ ‫هه‌ڵو ‌هشــايه‌و ‌ه دروســت ‌ه ك ـ ‌ه ئ ـه‌و كڵێســان ‌ه ده‌چن ـ ‌ه چوارچێــوه‌ى په‌يمان ‌هك ـه‌و ‌ه‬ ‫ى كــه مســوڵمانا ‌ن ب ‌هبــێ‬ ‫د ‌هســتى ب ‌هس ـه‌ردا بگيرێــت س ـه‌ر ‌هڕاى ئ ـه‌و كڵێســايان ‌ه ‌‬ ‫ويســتى ئ ـه‌وان چوون ‌هت ـ ‌ه نــاو خاكه‌ك ‌هي ـه‌وه‌‪ ،‬ه ـه‌روه‌ك پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬د ‌هســتى‬ ‫گــرت ب ‌هس ـه‌رياندا له‌وان ـه‌ى (ب ‌هنــى قوڕه‌يض ـه‌) و (ب ‌هنــى نه‌ضيــر) ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه‬ ‫په‌يمانه‌ك ‌هيــان هه‌ڵو ‌هشــانده‌وه‌‪ ،‬ب ‌هڕاســتى په‌يمــان هه‌ڵو ‌هشــێنه‌ره‌و ‌ه خراپتــر ‌ه‬ ‫لـ ‌ه كافــرى ئه‌صڵــى» [مســألة فــي الكنائــس]‪.‬‬ ‫و ‌ه ب ‌هڕاســتى پێغه‌مبـه‌ر ‪ g‬وهاو ‌هڵـ ‌ه به‌ڕيزه‌كانــى مــاڵ وســامانى موشــريكانيان‬ ‫تێكــدا و وێرانيانكــرد وله‌كه‌ڵكيــان خســت‪ ،‬ه ـه‌روه‌ك ل ـ ‌ه غ ـه‌زوه‌ى خه‌يب ـه‌ر‬ ‫كرديــان‪ ،‬هللا تعالــى ده‌فه‌رموێــت‪( :‬ماڵه‌كانيــان كاول د ‌هك ـه‌ن ب ـ ‌ه د ‌هســتى‬ ‫خۆيــان وبه‌د ‌هســتى بــاوه‌ڕداران جــا په‌ندوه‌رگــرن ئ ـه‌ى خاو ‌هنــى به‌رچاوڕوونــى‬

‫‪9‬‬

‫وخــاوه‌ن عه‌قڵ ـه‌كان) وه‌ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬مــا َق َط ْع ُتـ ْـم مـ ْـن ل َينــة َأ ْو َت َر ْك ُت ُم َ‬ ‫وهــا‬ ‫ِ ِ ٍ‬ ‫َ ْ َّ َ ُ ْ َ ْ َ‬ ‫َ َ ً ََ ُ ُ‬ ‫اسـ ِـق َين} [الحشــر‪ ،]5 :‬واتــا‪« :‬هـه‌ر‬ ‫قا ِئمــة علــى أص ِول َهــا ف ِبـ ِـإذ ِن اللـ ِـه وِليخـ ِـزي الف ِ‬ ‫دار خورامايه‌كتــان ل ـ ‌ه دار خورماكانيــان بڕيبێــت يــان وازتــان لێــى هێنابێــت‬ ‫ب ‌هڕاو ‌هســتاوى بمێنێتـه‌و ‌ه ل ‌هسـه‌رڕ ‌ه ـگـى خــۆى جــا ئـه‌و ‌ه به‌ويســتى هللا تعالــى بــوو ‌ه‬ ‫وتــا فاســيق وتاوانكارانيــش ڕيســوا بــكات»‪ .‬و ‌ه هه‌رو ‌ههــا ئـه‌وه‌ى كــرد لـ ‌ه طائــف‪.‬‬ ‫شــافعى ‪ r‬ده‌ڵێــت‪« :‬ح ـ ‌هڕام وقه‌د ‌هغ ـ ‌ه نابێــت ل ‌هس ـه‌ريان (واتــا مســوڵمانان)‬ ‫ســوتاندنى يــان تێكدانــى (واتــا مــاڵ وســامانى ئ ـه‌وان) تاو ‌هكــو مســوڵمان د ‌هبــن‬ ‫يــان دێن ـ ‌ه ژێــر ئ ‌هســتۆى مســوڵمانانه‌و ‌ه و‌ده‌بن ـ ‌ه (ذمــة)‪ ،‬يــان ئ ـه‌وه‌ى شــتێكى‬ ‫لێبكه‌وێــت وب ‌هســود بێــت ئه‌واده‌گوازرێت ـه‌وه‌‪ ،‬جــا ئ ـه‌و ‌ه بۆيــان نيي ـ ‌ه بيســوتێنن‬ ‫ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ئ ‌هم ـ ‌ه بوو ‌هت ـ ‌ه هــى مســوڵمانان‪ ،‬و ‌ه ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه هه‌ڵناگيرێــت‬ ‫وبێســوود ‌ه بۆيــان د ‌هســوتێندريت» [األم]‪.‬‬ ‫ب ‌هڕاوادانانــى ســامانى گشــتيان (وه‌ك زۆرين ـه‌ى كڵێســاكانيان) ل ـ ‌ه پێشــتر ‌ه ب ـ ‌ه‬ ‫وێرانكردنــى‪ ،‬ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ســامانى تايب ‌هتــى هيــچ ك ‌هســێك ني ـه‌‪.‬‬ ‫به‌ئامانجگرتنــى ئـه‌و كڵێســايان ‌ه به‌خراپكــردن وكاولكــردن كارێكــى ڕێگـ ‌ه پێــدراوه‌‪،‬‬ ‫جائيــز ‌ه به‌هۆيـه‌و ‌ه نزيــك بيتـه‌و ‌ه لـ ‌ه هللا تعالــى‪.‬‬ ‫بيانكوژن هللا تعالى به‌ده‌سته‌كانى ئێو ‌ه سزاو ئازاريان ده‌دات‬ ‫و ‌ه ل ‌ه ئه‌نجامدا بۆمان ده‌رده‌كه‌وێت به‌وه‌ى ك ‌ه گاوره‌كانى ميصڕهيچ پارێزراو‬ ‫نيــن نه‌ماڵيــان ون ـ ‌ه خوێنيــان ون ـ ‌ه ئابڕويــان‪ ،‬ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ش ـه‌ڕكه‌رن و ل ـ ‌ه‬ ‫ئه‌ستۆى مسوڵماناندا نين وئه‌هلى ذيم ‌ه نين‪ ،‬وه‌هه‌ركه‌سێك له‌وان بكوژرێت‬ ‫خوێنى ب ‌ه فيڕ ‌ۆ ڕۆيشــتووه‌‪ ،‬و ‌ه ماڵ وســامانيان بۆ مســوڵمانان دروســته‌‪ ،‬و ‌ه ل ‌ه‬ ‫گه‌وره‌تريــن ز ‌هبــر لێــدان لێيــان ب ـ ‌ه ئامانجگرتنــى ش ـ ‌هڕانگێزه‌كانيان ‌ه به‌كوشــتن‬ ‫وئازاردانيــان‪ ،‬و ‌ه به‌تايب ـه‌ت طاغوته‌كانيــان وس ـ ‌هرانى كوفريــان‪ ،‬ئ ‌هگ ـه‌ر چــى‬ ‫ئ ‌هم ـ ‌ه بــوو ‌ه هــۆى ئــازار دانــى ك ‌هســانێك ك ـ ‌ه مه‌ب ‌هســت نيي ـ ‌ه ل ـ ‌ه كوشــتنيان‬ ‫و ‌ه ئامانــج ئ ـه‌وان نيــن‪ ،‬و ‌ه به‌ئامانجگرتنــى دێــر وكڵێســاكانيان ب ـ ‌ه وێرانكــردن‬ ‫وخاپوركردنيــان‪ ،‬تائ ـه‌وه‌ى بــاوه‌ڕ دێنــن ب ـ ‌ه هللا تعالــى‪ ،‬يــان ب ـ ‌ه س ـه‌ر شــۆڕى و‬ ‫زه‌ليلــى بــاج وجزي ـ ‌ه ده‌ده‌ن‪ ،‬ئ ‌هم ـ ‌ه ب ـه‌م شــێوه‌يه‌ي ‌ه و ‌ه هللا تعالــى خــۆى زاناتــره‌‪،‬‬ ‫والحمــد هلل رب العامليــن‪.‬‬

‫ھەندێک لەم دیمەنانەش؛‬ ‫ئەوەیە کەھۆزەکانی قوڕەیش لەکۆندا کۆببوونەوە لەسەر گەماڕۆدانی‬ ‫ئیمانداران وپچڕانی پەیوەندی لەنێوان خۆیان وخێڵی ئەبو طالیب وبەنی‬ ‫ھاشم؛ بۆماوەی �سێ ساڵ شتیان پێ نەئەفرۆشتن وشتیان لێ نەئەکڕین؛ تا‬ ‫ئه‌وه‌ى نەئەبینیەوە تاکو بیخۆن جگە لەو گژوگیایەی کە لەزەوی ئەڕوێت‪،‬‬ ‫وئیمانداران خەریکبوو بەھیالکبچن ئەگەرڕەحمەتی ەللا پێیان نەگەیشتبا‪.‬‬

‫خۆم ئەبەمە الی تۆ لەوەی ئەوانە کردیان ‪-‬واتە ھاوەڵگەڕەکان‪ ،)-‬پاشان‬ ‫پێشکەوت وسەعدى کوڕی موعاذ به‌ره‌و ڕوى هات‪ ،‬وگوتی‪( :‬ئەی سەعدى‬ ‫کوڕی موعاذ؛ بەھەشت سوێند بەپەروەردگاری نظر‪ ..‬بەھەشت سوێند‬ ‫بەپەروەردگاری نظر‪ ..‬من بۆنی ئەکەم لەوبەری چیای ئوحودەوە)‪ ،‬سەعد‬ ‫گوتی‪ :‬ئەی پەیامبەرمن نەمتوانی وەکوئەوبکەم‪ ،‬ئەنەس گوتی‪ :‬بینیمان ھەشتا‬ ‫وئەوندە شوێنی برین بەالشەکەیەوە بوو واتە لێدانی شمشێر یان بەرکەوتن‬ ‫بەڕم یان پێکان بەتیر‪ ،‬بینیمان کە کوژراوە‪ ،‬وھاوەڵگەڕانیش الشەکەیان‬ ‫شێواندبوو‪ ،‬کەسمان الشەی ئەومان نەناسییەوە ئیال خوشکەکەی کە ب ‌ه‬ ‫لەسەر ئەو‬ ‫په‌نجه‌كانى ناسییەوە‪ ،‬ئەنەس گوتی‪:‬‬ ‫ئایەتە َ َ‬ ‫دەبینی کە‪ ،‬ئەم َّ‬ ‫وامان َ ُ‬ ‫وھاوشێوەکانی دابەزیوە‪{ِ :‬م َن ْالُ ْؤ ِم ِن َين ر َج ٌ‬ ‫ص ً َدقوا َما َع َاه ُدوا الل َه َعل ْي ِه ف ِم ْن ُهم‬ ‫ال‬ ‫ِ‬ ‫ُ َ‬ ‫َّ َ َ َ‬ ‫�ضى ن ْح َب ُه َو ِم ْن ُهم َّمن َي َنت ِظ ُر َو َما َب َّدلوا ت ْب ِديل} [األحزاب‪.]23:‬‬ ‫من ق‬

‫ھاوەاڵنی ئوخدود(چاڵە گڕگرتووەکان) خۆيان فڕێدا ناو ئاگرەوە کەچی‬ ‫سازشيان نه‌ده‌كرد له‌سه‌ر ئایینەکەیان‪ ،‬ومردنیان ل ‌ه پێناو هللا تعالى بەباشتر‬ ‫زانی‪ ،‬پاشان طاغووته‌ك ‌ه چاڵەکانی ھەڵدەکەند‪ ،‬وئاگری تێ بەردەدا‪ ،‬وفەرمانی‬ ‫بەدارودەستە وسەربازەکانی کرد ئیمانداران فڕێ بدەنە ناو ئاگرەکەوە‪،‬‬ ‫وئینجا سپڕایزە سەرسامکەرەکە دێت؛ لەبری ئەوەی ھەندێکیان الوازببنەوە‪،‬‬ ‫وھەندێکیان ھەڵبێن‪ ،‬ھیچ بەسەرھاتێک تۆمارنەکراوە کە یەکێک لەوان‬ ‫پاشگەزبووبێتەوە یان ترسابێ یان ھەڵھاتبێ‪ ،‬بگرە ئازايه‌تى وبه‌رخودان ئەبینین‬ ‫ئەوەش بەپاڵنان بەرەو ناو ئاگرەکە‪ ،‬ھەر ئەڵێی الوەکە ئازایەتی وڕاگیری پێیان‬ ‫بەخشیبوو‪ ،‬ئەوەتا ئەمانیش سەرلەنوێ شوێنی ئەکەون ئەڵێی چێژ ئەبینن‬ ‫ھەرخۆیان سەرکەوتن‪،‬‬ ‫لەبەخشینی ڕۆحیان بۆفیدای ئایینەکەیان؛ َّئەوان‬ ‫بەڵکو ەللا ‪ h‬ناوی لێنا (بردنەوەی گەورە)‪{ :‬إ َّن الذ َ‬ ‫ين َآم ُنوا َو َعم ُلوا َّ َ‬ ‫ات‬ ‫الص ِالح ِ‬ ‫ِْ َ ِ‬ ‫ِ‬ ‫َْ َ ْ‬ ‫َل ُه ْم َج َّن ٌ‬ ‫ات َت ْج ِري ِمن َت ْح ِت َها ال ْن َه ُارذ ِل َك ال َف ْو ُز الك ِب ُير} [البروج‪ .]11:‬واتا‪( :‬به‌ڕاستى‬ ‫ئه‌وانه‌ى باوه‌ڕيان هێناو ‌ه وكردارى چاكه‌يان كرد ئه‌و ‌ه به‌هه‌شتانێكيان بۆ هه‌ي ‌ه‬ ‫ك ‌ه چه‌ندين ڕوبارله‌ژێريدا ده‌ڕوات هه‌رئه‌وه‌ش سه‌ركه‌وتنى گه‌وره‌يه‌)‪.‬‬

‫ك له‌ماناكانى سه‌ركه‌وتن لەفەرموودەیەکى خه‌باب ده‌بيني ‌ن‬ ‫ھەروەھا مانايه‌ ‌‬ ‫کاتێک ھاتەالی پەیامبەر ‪ g‬پێی گوت‪( :‬ئایا داوای سەرکەوتنمان بۆناکەیت؟‬ ‫دوعامان بۆ ناکەیت؟)‪ ،‬فەرمووی‪( :‬لەپیاوانی گەلی پێش ئێوە ھەبووە چاڵی‬ ‫بۆھەڵئەکەندرا وئەخرایە ناو چاڵەکەوە ومیشارێکیان دەھێنا ودەیانخستە‬ ‫سەر سەریەوە وسەریان دووکەرت ئەکرد ئەوەش پاشگەزی نەدەکردەوە‬ ‫لەئایینەکەی‪ ،‬وبە شانەی ئاسنين الشه‌يان شان ‌ه ده‌كرد هه‌تا گۆشته‌كه‌ى‬ ‫جياده‌كرايه‌و ‌ه ل ‌ه ئێسقان وماسولك ‌ه بەاڵم ئەوەش پاشگەزی نەدەکردەوە‬ ‫لەئایینەکەی)‪.‬‬

‫لەئەنە�سی کوڕی مالیکەوە ‪ h‬دەڵێت‪ :‬مامم ئەنە�سی کوڕی نظربەشدارنەبوو‬ ‫لەجەنگی بەدر‪ ،‬ھەربۆیە گوتی‪( :‬ئەی پەیامبەر من بەشدارنەبووم لەیەکەم‬ ‫جەنگ کەکوشتاری ھاوەڵگەڕەکانت تێیدا کرد‪ ،‬بەاڵم ئەگەر ەللا بمگەیەنێت‬ ‫بەکوشتاری ھاوەڵگەڕەکان ئەو كات هللا تعالى ده‌بێت بمبينێت ك ‌ه چى ده‌كه‌م)‪،‬‬ ‫وکاتێک ڕۆژی ئوحود ھات وموسڵمانان پشتيان هه‌ڵكرد گوتی‪( :‬پەروەردگارمن‬ ‫داوای لێبوردنت لێدەکەم لەوەی ئەمانە کردیان ‪-‬واتە ھاوەڵەکانی‪ -‬وبەڕائەتی‬

‫وه شێوه‌يه‌ك ‌ى تر لەجۆرەکانی سەرکەوتنی نھێنی کە کەس نایبینێت جگە‬ ‫لەئیمانداران؛‬ ‫ئەوەیە کە دوژمنی حەق ئەگەر ھەرچەندە خۆسەپێن وزیادەڕەو بێت‬ ‫لەمامەڵەی بەرامبەرەکەی ئەوا ھێشتا ھەست بەجۆرەھا ئازاری جەستەیی‬ ‫وسزای دەروونی دەکات پێش ئەوەی دەستبکات بەئازاردانی دوژمنەکەی‪،‬‬ ‫بەڵکو ھەندێجار کاتێک کارەکەی ئەنجام دەدات ئیتر ھەست بەحەوانەوە‬ ‫وتار‬

‫‪10‬‬

‫ناکات لەھیچ شوێنێ‪ ،‬وچێژلەخۆ�شی نابینێ ھەرگیز‪.‬‬ ‫ھەربۆیە؛ حەجاج کوڕی یوسف کاتێک سەعیدى کوڕی جوبەیری کوشت‬ ‫جۆرەھا ئازاری دەروونی چەشت‪ ،‬تەنانەت خەوی لێ نەدەکەوت‪ ،‬ولەسەر‬ ‫جێگاکەی بەترسەوە دا ئه‌چڵه‌كى وئەیگوت‪( :‬من پەیوەندیم چیە بە سەعید؟)‬ ‫ھەتا لەسەرجێگا مرد بەو خەم ودەردەوە‪.‬‬ ‫ئه‌م ‌ه ئێمە دڵنياده‌كاته‌و ‌ه لەجەنگەکەمان لەگەڵ ھەڵگری لیوای خاچ‬ ‫طاغووتی خۆسه‌پێنه‌رى ئەمریکی‪ ..‬چونکە سەرەڕای دەسەاڵتی وزاڵبوونی ب ‌ه‬

‫جه‌نگى موسڵمانان ده‌كه‌ن چونك ‌ه باوه‌ڕدارن‬ ‫چه‌ك وجبه‌خانه‌؛ کەچی ھێشتا ئازاری دەروونی وڕوخاندنی وورەی جەستەیی‬ ‫ئەچێژێت بەجۆرێک ئەگەربڕژێتە سەرچیاکان ئەوا ووردوخاش ئەبێت‪.‬‬ ‫لەسوڕەتی ئال‬ ‫ھەروەھا قورئانیش ئەم ڕاستەقینەیە‬ ‫َ ََ‬ ‫دەرئەبڕێت ْ َ ُّ ْ‬ ‫ھەروەک َ ُ َ َ‬ ‫ضوا ََعل ْيك ُم ُاألن ِام َل ِم َ ٌن‬ ‫ئەفەرمووێت‪{َ َ :‬وِإذا خل ْوا ع‬ ‫عمران‪ ،‬ەللا سبحانە‬ ‫وتعالی َّ ّ‬ ‫ْال َغ ْي ِظ ُق ْل ُم ُوت ْوا ب َغ ْي ِظ ُك ْ‬ ‫ات ُّ‬ ‫الل َه َع ِل ٌ‬ ‫الص ْ ُد َور * ِإ ْن َت ْم َس ْسُك ْم َ َح َس َنة‬ ‫ذ‬ ‫ب‬ ‫يم‬ ‫ن‬ ‫إ‬ ‫م‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫صب ُروا َوت َّت ُقوا ال َي ُ‬ ‫َت ُس ْؤ ُه ْم َوإن ُتص ْب ِ ُك ْم َ ّ َ ٌ َ ْ َ ُ ْ َ َ َ ْ‬ ‫ض ُّرك ْم ك ْي ُد ُه ْم‬ ‫ِّ ِ‬ ‫س ِيئُة يف ٌرحوا ِبها وِإن ت ِ‬ ‫ُ َ‬ ‫َ‬ ‫ش ْي ًئا ِإ َّن الل َه ِب َما َي ْع َملون م ِحيط} [آل عمران‪ ،]120-119:‬واتا‪( :‬کاتێک به ته‌نها‬ ‫ده‌بن‪ ،‬په‌نجه‌ی خۆیان ده‌گه‌زن ئه‌وه‌نده ڕق ئه‌ستوورو داخ له دڵن‪ ،‬پێیان بڵێ‪:‬‬ ‫ده‌ک بمرن له داخا‪ ،‬به‌ڕاستی هللا خۆی زانایه به‌وه‌ی که له دڵ و ده‌روون و‬ ‫سینه‌کاندا حه‌شاردراوه و (چاکتان ده‌ناسێت) * ئه‌گه‌ر چاکه‌یه‌کتان تووش‬ ‫بوو‪ ،‬یان خێرێک ڕووی تێکردن‪ ،‬ئه‌وان پێی غه‌مبار ده‌بن و پێیان ناخۆشه‌‪ ،‬خۆ‬ ‫ئه‌گه‌ربه‌اڵو ناخۆشییه‌کتان بۆ پێش بێت‪ ،‬ئه‌وان پێی دڵخۆش ده‌بن‪ ،‬جا ئه‌گه‌ر‬ ‫خۆگر بن و پارێزکار بن‪ ،‬پیالن و ته‌ڵه‌که‌ی ئه‌وانه هیچ زیانێکتان پێناگه‌یه‌نێت‪،‬‬ ‫ئاگایه به ه َه‌موو کارو کرده‌و َه‌و‬ ‫چونکه به‌ڕاستی هللا ده‌وری پیالن وپالنیانی‬ ‫داوَّه‌و َّ‬ ‫َ‬ ‫الل ُه َّالذ َ‬ ‫نه‌خشه‌یه‌کیان) ھەروەھا ئەفەرمووێت‪{َ :‬و َ‬ ‫ر‬ ‫ين ك َف ُروا ِبغ ْي ِظ ِه ْم ل ْم‬ ‫د‬ ‫ِ‬ ‫َ َ ُ َ ْ ً َ َ َ َّ ُ ْ ُ ْ َ ْ َ َ َ َ َ َّ َ‬ ‫ان الل ُه ق ِو ًّيا َع ِز ًيزا} [األحزاب‪.]25:‬‬ ‫ينالوا خيرا وكفى الله الؤ ِم ِنين ال ِقتال وك‬ ‫واتا‪( :‬هللا کافرانی تێكشکاند و گێڕانیه‌وه دواوه به‌خۆیان و کینه و بوغزیانه‌وه‌‪،‬‬ ‫هیچ جۆره خه‌یرێکیان ده‌ست نه‌که‌وت‪ ،‬هه‌ر هللا خۆی ئیماندارانی له‌جه‌نگ‬ ‫پاڕاست (هه‌ر خۆێ�شی به باو باران و له‌شکری تایبه‌تی کافرانی تێكشکاند)‪ ،‬جا‬ ‫هه‌میشه‌و به‌رده‌وام هللا به‌هێزه‌و به‌ده‌سه‌اڵته‌)‪.‬‬ ‫ویەکێکی ترلەو شێوازانەی کە ئەشاردرێتەوە لەدەروون کوێرەکان؛‬ ‫وھەڵبژێردراوەکانی‬ ‫دۆست‬ ‫ڕوانینە ژییانی تەواوەتی کە ەللا تەرخانی‬ ‫ّ َ‬ ‫کردووە ُبۆ ُ ْ‬ ‫خۆی‪ ،‬ەللا تعالی ئەفەرمووێت‪{َ :‬و َال َت ْح َس َب َّن َّالذ َ‬ ‫ين ق ِتلوا ِفي َس ِب ِيل الل ِه أ ْم َو ًاتا َب ْل‬ ‫ِ‬ ‫َ ُ‬ ‫َأ ْح َياء ع َ‬ ‫ند َ ِّرب ِه ْم ُي ْرزقون} [آل عمران‪.]169:‬‬ ‫ِ‬ ‫‪11‬‬

‫ھەرکە�سی بەشمشێرنەمرێت ئەمرێ به‌غه‌برى***زۆرن هۆكاربۆ مردن به‌اڵم هه‌ريه‌ك ‌ه مه‌رگێ‬

‫لەمانەی پێشووەوە تێگەیشتنێکی گشتگیری سەرکەوتنمان بۆ ڕووندەبێتەوە؛‬ ‫به‌وه‌ى ك ‌ه درووست نییە کەئێمە خۆمان جۆری ئەو سەرکەوتنە دیاریبکەین‬ ‫کەئەمانەوێت‪.‬‬ ‫ھەروەھا لەپێداویستییەکانی خۆڕاگری وچاونەتر�سی ‪ -‬وەکو ئەوەی بینیمان‬ ‫لەسەرخاکی فەللوجە‪ -‬پێغەمبەر‪ g‬ھەواڵی پێداوین کەیەکێک لەنیشانەکانی‬ ‫سەرکەوتنی ئایینی ئیسالم ئەوەیە کەھیچ ھێزێک لەسەر زەویدا ناتوانێ‬ ‫سەرجەم ئیمانداران لەناوببات‪،‬‬ ‫ھەروەک ئەوەی لێی دەترسان‬ ‫کاتی خۆی لەسەردەمی نوح یان‬ ‫لەسەرەتای ھاتنی په‌يامه‌كه‌‪،‬‬ ‫لەبەرئەوەی پەیامبەر ‪g‬‬ ‫کەجیھاد‬ ‫ڕوونیکردەوە‬ ‫به‌دامه‌زراوى‬ ‫ده‌مێنێته‌و ‌ه‬ ‫وکاردەکات لەزەویدا‪ ،‬ھەروەک‬ ‫سەحیحدا‬ ‫لەفەرموودەی‬ ‫ھاتووە‪( :‬بەردەوام دەستەیەک‬ ‫ھەڵدەستن‬ ‫لەئومەتەکەم‬ ‫بەفەرمانی ەللا زیانیان پێ ناگات‬ ‫بەھۆی ئەوانەی سەریان ناخەن‬ ‫یان سەرپێچییان ئەکەن ھەتا‬ ‫کاتی فەرمانی ەللا دێت ئەوانیش‬ ‫لەسەرھەمانشت ئەبن)‪.‬‬ ‫سەرکەوتن‬ ‫بەڕاستی‬ ‫وچارەنوو�سی ئەم ئایینە‬ ‫بەدەستی (ەللا) یە ‪ ،c‬ھەر‬ ‫بەدەستی خۆیەتی وپەیمانی پێی‬ ‫داوە‪ ،‬ئەگەربیەوێ سەریدەخات‬ ‫وئاشکرای ئەکات‪ ،‬وئەگەربیەوێ‬ ‫دوای ئەخات ودووری ئەخات‪،‬‬ ‫ھەر خۆی دانا وشارەزایە‬ ‫بەکاروبارەکانی خۆی‪ ،‬ئەگەر‬ ‫دواى بخات ئەوا بەحیکمەتێکە‬ ‫قەدەری‬ ‫وتێیدا‬ ‫بۆداناوە‬ ‫خێروچاکەی بۆئیمان وئەھلەکەی‬ ‫وئەھلەکەی زیاتر لە ەللا‪،‬‬ ‫بەغیرەتتر نییە لەسەر حەق‬ ‫داناوە‪،‬‬ ‫کەسێکیش َ ْ َّ‬ ‫ھیچُ ْ ُ ْ ُ َ‬ ‫{ ََي ْو َمئذ َي ْ‬ ‫الله َي ُ‬ ‫الر ِح ُ‬ ‫َ‬ ‫نص ُر َمن َي َشاء َو ُه َو ْال َعز ُيز َّ‬ ‫ن‬ ‫يم * َو ْع َد‬ ‫ر‬ ‫ص‬ ‫ن‬ ‫ب‬ ‫*‬ ‫و‬ ‫ن‬ ‫م‬ ‫ؤ‬ ‫ال‬ ‫ح‬ ‫ر‬ ‫ف‬ ‫ِ‬ ‫َّ َِ ٍ ُ ْ ُ َّ ُِ َ ْ َ ُ َِ َ َّ ِ َ ْ َ َِ َّ َ َ َ‬ ‫اس ل َي ْعل ُمون} [الروم‪ .]6-4:‬واتا‪ ( :‬له‌م‬ ‫الل ِه ل يخ ِلف الله وعده ول ِكن أكثر الن ِ‬ ‫ڕۆژه‌دا باوه‌ڕداران دڵخۆش ده‌بن * به‌سه‌ركه‌وتنى هللا هللا خۆى ئه‌وه‌ى بوێت‬ ‫سه‌رى ده‌خات و ‌ه هه‌ر خۆى عه‌زيز وڕه‌حيم ‌ه * به‌ڵێنى (هللا)ي ‌ه هللا به‌ڵێنه‌كانى‬ ‫خۆى ده‌بات ‌ه سه‌ربه‌اڵم زۆربه‌ى خه‌ڵكى نايزانن)‪.‬‬

‫وامەزانە شکۆداری خورمایەکە تۆئەیخۆی***ناگەیت بەشکۆداری تا نه‌چێژيت تااڵوى‬

‫لەبەرئەوەی ەللا ‪ c‬توانای به‌رز وشكۆمه‌ند‌يه‌كه‌ى گه‌ور ‌ه بوو ‌ه ومنه‌ت ده‌كات‬ ‫له‌سه‌ر ئیمانداران به‌سه‌ركه‌وتن ھەندێجار وتاقییاندەکاتەوە ھەندێجاری تر‬ ‫کەتێیدا ئەم نیعمەتەیان لێ ئەگرێتەوە وتامی تاقیکردنەوەیان پێ ئەچێژێت بۆ‬ ‫ھەندێک حیکمەت کەخۆی قەدەری بۆداناوە وئەیزانێت‪.‬‬ ‫ڕەنگە ەللا نیعمەت بخاتە ناو بەاڵیەک ھەرچەندە گەورەش بێ***وە ەللا ھەندێک‬ ‫گەل تاقیدەکاتەوە بەنیعمەتەکان‬

‫وه‌ئیبن قەییم ‪ r‬لە «زاد املعاد»دا ھەندێک لەم حیکمەتانەی ژماردووە‪،‬‬ ‫کەدەڵێت‪:‬‬

‫لەوانە‪ :‬ئەمە یەکێکە لەنیشانەکانی پێغەمبەران ھەروەک ھیڕەقل بەئەبو‬ ‫سوفیانی گوت‪ :‬ئایا کوشتارتان کرد لەگەڵیدا؟ ووتی‪ :‬بەڵێ‪ ،‬گوتی‪ :‬جەنگ‬ ‫چۆن بوو لەنێوان ئێوە وئەو؟ ووتی‪ :‬دەستاودەست بوو جارێک سەردەکەوت‬ ‫بەسەرمان وجارێک ئێمە سەردەکەوتین بەسەریدا‪ ،‬گوتی‪ :‬به‌م شێوەي ‌ه‬ ‫پێغەمبەران تاقیدەکرێنەوە پاشان پاشه‌ڕۆژبۆ ئه‌وانه‌‪.‬‬ ‫و ‌ه له‌وانه‌‪ :‬ئیمانداری ڕاستگۆ جیائەکرێتەوە لەدووڕووی درۆزن‪ ،‬چونکە‬

‫موجاهيد تاقيده‌كرێته‌و ‌ه ب ‌ه برينداربوون ل ‌ه جه‌نگدا‬ ‫موسڵمانان کاتێک ەللا سەریانیخست بەسەر دوژمنەکانیان لەجەنگی بەدر‬ ‫وناوبانگیان بەرزەوەبوو‪ ،‬ھەندێک کەس ھاتنە ناو ئيسالم به‌ڕوكار كه‌ل ‌ه‬ ‫ناخه‌و ‌ه لەگەڵیان نەبوون‪ ،‬حیکمەتی ەللا ‪ b‬وابوو تو�شى مەینەتی كردن تا‬ ‫بەندە موسڵمانانه‌كان جيابكرێنه‌و ‌ه ل ‌ه دووڕووه‌كان‪ ،‬دووڕووەکان لەم جەنگەدا‬ ‫سەریان دەرکرد وقسەی ناودڵی خۆیانکرد‪ ،‬ونھێنیەکانیان ئاشکرابوو‪ ،‬وئەوەی‬ ‫کەپێشتر بەئاماژە ئەیانووت ئێستا بەڕوونی ئەیڵێن‪ ،‬وخەڵکی دابەشبوون‬ ‫بۆسەر کافر وئیماندار ودووڕوو بەشێوەیەکی ئاشکرا‪ ،‬وئیمانداران زانییان کە‬ ‫دوژمنێکیان ھەیە لەناو ماڵی خۆیانە ولەگەڵیانە‪ ،‬لێیان جیانابنەوە‪ ،‬خۆيانیان‬ ‫بۆئاماد ‌ه كردن وئاگاداربوون لێیان‪.‬‬ ‫و ‌ه له‌وانه‌‪ :‬ئەگەر ەللا ‪ c‬ھەمیشە ئیماندارانی سەرخستبا ولەھەمووشوێنێک‬ ‫زاڵیانی کردبا‪ ،‬وھەمیشە جێنشینی کردبن وسەریخستبن بەسەر دوژمنیان‪،‬‬ ‫ئەوا دەروونیان خۆبەزلزان ولوتبەرز وزیادەڕەو ئەبوو‪ ،‬خۆئەگەر سەرکەوتن‬ ‫وبردنەوە وڕزق وڕۆزی ببارێنێتە سەریان ئەوا ھەردەم لەسەر حاڵی خۆیان‬ ‫ئەمانەوە‪ ،‬ھەربۆیە ھیچ شتێ بەندەکانی چاك ناکات جگە لەخۆ�شی وناخۆ�شی‬ ‫وسەختی وساکاری ولێسەندن وبەخشین‪ ،‬ھەرئەو کاروباری بەندەکانی خۆی‬ ‫ڕێکدەخات ھەروەک بەحیکمەتی خۆی ئەگونجێت‪ ،‬ئەو بەبەندەکانی شارەزاي ‌ه‬ ‫و بينه‌ريانه‌‪.‬‬ ‫و ‌ه له‌وانه‌‪ :‬دەرھێنانی بەندایەتی دۆستەکانی وحزبەکەی لەخۆ�شی وناخۆشیدا‬ ‫لەوەی پێیان خۆشە ولەوەش کەپێیان ناخۆشە‪ ،‬ولەدۆخی زاڵبوونیان بەسەر‬ ‫دوژمن وزاڵبوونی دوژمن بەسەریاندا‪ ،‬جا ئەگەر خۆڕاگربن لەسەر گوێڕایەڵی‬ ‫فەرمایشتەکان لەوەی کەپێیان خۆشە ولەوەش کەپێیان ناخۆشە ئەوا ئەوان‬ ‫به‌ڕاستى بەندەی (هللا)ن‪ ،‬نەوەک ئەوانەی ەللا دەپەرستن لەسەر یەک بار‪،‬‬ ‫تەنھا خۆ�شی ونیعمەت وتێروپڕی‪.‬‬ ‫وه‌له‌وانه‌‪ :‬ئەگەر تاقیانبکاتەوە بەزاڵبوون وپاشان بڕوخێن ئەوا زەلیل ئەبن‬ ‫وئەشکێنەوە وچۆک دائەنێن‪ ،‬وداوای عزەت وسەرکەوتنی لێدەکەن‪ ،‬چونکە‬ ‫زەلیلی َّوشکانەوە دەبێت‪ ،‬ەللا تعالی ئەفەرمووێت‪:‬‬ ‫سەرکەوتن لەگەڵ َ َ‬ ‫خەاڵتی َ ُ ّ‬ ‫ََ َ‬ ‫ص َرك ُم الل ُه ِب َب ْد ٍر َوأ ُنت ْم أ ِذلة} [آل عمران‪ ،]123:‬واتا‪( :‬به‌ڕاستى هللا‬ ‫َ{ولق ْد ن‬ ‫سه‌رى‬ ‫بێتوانابوون)‪ .‬وھەروەھا ئەفەرمووێت‪:‬‬ ‫‌كاتێك َ َ‬ ‫‌در له َ ْ ُ ُ‬ ‫خستن َله‌به ُ‬ ‫ْ‬ ‫ُ َ‬ ‫ئێو ‌ه ُ ْ‬ ‫َ{و َي ْو َم ُح َن ْي ٍن ِإذ أ ْع َج َب ْتك ْم كث َرتك ْم فل ْم تغ ِن َعنك ْم ش ْي ًئا} [التوبة‪ ،]25:‬واتا‪( :‬و ‌ه‬ ‫له‌ڕۆژى حونه‌ين كاتێك زۆرى ژماره‌تان سه‌رسامى كردن ئه‌وه‌ش هيچ سودى‬ ‫نه‌بوو بۆتان)‪ .‬ھەربۆیە ەللا ‪ c‬ئەگەر بیەوێت بەندەی خۆی شكۆمه‌ند وزاڵ‬ ‫وسەرکەوتوو بکات ئەوا سەرەتا ئەیشکێنێتەوە‪ ،‬وزاڵبوون وسەرکەوتن‬ ‫وشکاندنی دوژمنی بەئەندازەی زەلیلی وشکانەوەکەی سەرەتای ئەبێت‪.‬‬ ‫وه‌له‌وانه‌‪ :‬ەللا ‪ c‬بۆ بەندە ئیماندارەکانی خۆی پێگەی بەرزی لەماڵی ڕێزداری‬ ‫بۆی داناوە کە بەکردەوەکانی خۆی پێی ناگات‪ ،‬وپێی نەئەگەیشتن ئیال بە بەاڵ‬ ‫ومەینەتیەکانیان نه‌بێت‪ ،‬ھەربۆیە ھۆکارەکانی گەیشتنی بۆیان تەرخانکرد‬

‫کەئەویش ئیبتیال وتاقیکردنەوەکانە‪ ،‬ھەروەک سه‌ركه‌وتووى کردن بۆ کردەوە‬ ‫چاکەکان ئەوەی کەخۆی سەرچاوەی ھۆکارەکانی گەیشتنیانە بەو پلەوپایانە‪.‬‬ ‫وه‌له‌وانه‌‪ :‬دەروون بەھۆی تێروپڕی ھەمیشەیی وسەرکەوتن ودەوڵەمه‌ندی‬ ‫دوچاری زیادەڕەوی ودەستگرتن بەدونیا ئەبێتەوە‪ ،‬ئەمەش نەخۆشییەکە‬ ‫لەکاریئەخات بۆھەوڵدانی ڕاستگۆیانە لەڕۆيشتن بەرەو ەللا وماڵی ئاخیرەت‪،‬‬ ‫چونکە ئەگەر پەروەردگاری بەڕەحم وخاوه‌نى؛ ڕێزداری بۆبەندەکەی بوێت‬ ‫ئەوا تاقیکردنەوە وئیبتیالی بۆدادەنێت کەدەبێتە دەرمانی چارەسەر بۆئەو‬ ‫نەخۆشییە لەکارخەرە لەڕۆيشتنی بەپەرۆش بۆالی ەللا‪.‬‬ ‫بەم جۆرە ئەوبەاڵ ومەینەتییە ئەبێتە ھاوشێوەی پزیشکێک دەرمانی تاڵ ئەداتە‬ ‫نەخۆشەکە وپارچە ئازاربەخشەکانی ئەبڕێتەوە‪ ،‬بۆدەرھێنانی نەخۆشییەکە‬ ‫تێیدا چونکە ئەگەر بەجێی بھێڵێت بەنەخۆشیەکەی خۆیەوە ئەوا ئەبێتە‬ ‫مایەی بەھیالکچونی نەخۆشەکە‪.‬‬ ‫وه‌له‌وانه‌‪ :‬شەھیدبوون لەالی ەللا بەرزترین پلەی دۆستەکانیەتی‪،‬‬ ‫شەھیدەکان ئه‌وانه‌ى تایبەتەکانن ودۆستە نزیکەکانین لەنێو بەندەکانیدا‬ ‫وھیچ پلەیەک لەدووای ڕاستگۆیەتی نایات جگە لەشەھیدبوون‪ ،‬وە ەللا ‪ c‬پێی‬ ‫خۆشە لەنێو بەندەکانیدا شەھیدان ھەڵبژێرێت‪ ،‬کە خوێنیان ئەڕژێ لەپێناو‬ ‫خۆشەویستی وڕەزامەندی ەللا‪ ،‬ڕه‌زامه‌ندى هللا پێش خۆشه‌ويستى خۆيان‬ ‫ده‌خه‌ن وئه‌يبه‌خشن له‌پێناوى‪ ،‬وھیچ ڕێگایەکیش نییە بۆگەیشتن بەم پلەیە‬ ‫ئیال بەدانانی ئەو ھۆکارانەی کەئەیگەیەنێت بەم پلەیە کەئەویش زاڵبوونی‬ ‫دوژمنە)‪ .‬ووتەکانی تەواوبوو ‪.r‬‬ ‫ُ َ َ َ ْ ُ ُ ْ َ ُ َ ُ َ ُ ْ ٌ َّ ُ ْ َ َ َ َ َ ْ ْ َ‬ ‫�سى َأن تك َ َر َُه َوا ش ْي ًئا‬ ‫ئەفەرمووێت‪{ :‬كُ ِتب ْعلي َكم ال ِقتالَ وهَّ ُوكره ل ّكم و َع‬ ‫‪َ َ َ َ ْ ُ َّ ٌ b‬‬ ‫هللا َ‬ ‫�سى أن ت ِح ُّبوا ش ْي ًئا َو ُه َو ش ٌّر لك ْم َوالل ُه َي ْعل ُم َوأ ُنت ْم ال ت ْعل ُمون}‬ ‫َو ُه َو خ ْير لكم وع‬ ‫[البقرة‪ .]216:‬واتا‪( :‬هللا جه‌نگى له‌سه‌ر واجبكردوون ك ‌ه پێشتان ناخۆش ‌ه‬ ‫ڕه‌نگ ‌ه شتێكتان ال ناخۆش بێت كه‌چى خێربێت بۆتان و ‌ه ڕه‌نگ ‌ه شتێكتان ال‬ ‫خۆش بێت كه‌چى خراپ ‌ه بێت بۆتان هللا شاره‌زاو زاناي ‌ه و ئێو ‌ه نازانن)‪.‬‬ ‫پێشەوا ئیبن قەییم لە «الفوائد» دەڵێت‪( :‬لەم ئایەتەدا چەند حیکمەت ونھێنی‬ ‫وبەرژەوەندیەکی تێدایە بۆبەندە‪ ،‬چونکە بەندە ئەگەر بزانێت ئە�شێ ناخۆ�شی‬ ‫بەھۆی خۆشییەوە بێت‪ ،‬وئە�شێ خۆ�شی بەھۆی ناخۆشییەوە بێت؛ ئەوا‬ ‫دڵنەوا نابێت لەوەی کەناخۆ�شی بەھۆی خۆشییەوە بێت وبێھیوا نابێت لەوەی‬ ‫خۆ�شی بەھۆی ناخۆشییەوە بێت لەبەرئەوەی زانستی نییە بەسەرەنجامەکان‪،‬‬ ‫لەبەرئەوەی ەللا ئەزانێت دەربارەی بەندە کەبەندە خۆی نایزانێت‪ ،‬ئەوا چەند‬ ‫ئەرکێکی بۆ دەبێت‪.‬‬ ‫لەوانە‪ :‬ھیچ شتێک بۆی سوودمەندتر نییە لەجێبەجێکردنی فەرمانەکان‬ ‫ھەرچەندە ئەگەر قورسيش بێت ل ‌ه ده‌ستپێك‪ ،‬لەبەرئەوەی سەرەنجامەکانی‬ ‫وتار‬

‫‪12‬‬

‫ھەردەم چاکی وخۆ�شی وشادی دەبێت‪ ،‬ھەرچەندە ئەگەر لەناخی خۆیدا پێی‬ ‫ناخۆش بێت ئەوا چاکتر وباشترە بۆی‪ ،‬ھەروەھا ھیچ شتێک خراپترنییە بۆی‬ ‫لەئەنجامدانی قەدەغەکراوەکان ھەرچەندە ئەگەر لەناخی خۆیدا ئارەزووی‬ ‫بکات وحەزی لێبێ‪ ،‬ئەوا سەرەنجامەکانی ھەردەم ئازار وخەمناکی وشەڕوشۆڕ‬ ‫وکارەسات ئەبێ‪ ،‬وتایبەتمەندی ئەقڵ ئەوەیە کەبەرگری ئازارێکی کەم ده‌گرێت‬ ‫ئەگەر بەدووایدا چێژێکی گەورە وخێرێکی زۆر بێت‪ ،‬ودووركه‌وتنه‌و ‌ه لەچێژێکی‬ ‫کەم ئەگەربەدووایدا ئازارێکی گەورە وشەڕێکی درێژخایەن بێت‪.‬‬ ‫وه‌لەنھێنیەکانی ئەم ئایەتەش‪ :‬ئەوەیە کەداوادەکات لەبەندە کاروباری خۆی‬ ‫بداتە دەستی ئەو زاتەی کەسەرەنجامی کاروبارەکان ئەزانێت وڕازیبێت بەوەی‬ ‫بۆی ھەڵئەبژێرێت وبۆی دادەنێت لەبەرئەوەی ئومێدی پێی ھەیە بەچاکی‬ ‫سەرەنجام‪.‬‬ ‫وه‌له‌وانه‌‪ :‬ئەوەیە کەپێشنیار نەکات بۆپەروەردگاری وھەڵنەبژێرێت لەخۆیەوە‬ ‫وداوای شتێکی لێنەکات کەزانستی پێی نییە‪ ،‬چونکە ڕەنگە زیان ولەناچوونەکەی‬ ‫لەوەدابێت وپێی نەزانێت‪ ،‬تا ھیچ شتێک ھەڵنەبژێرێت لەبری پەروەردگاری‪،‬‬ ‫بەڵکو داوای چاکترین ھەڵبژاردنی لێ بکات وداوای ئەوەی لێبکات کەڕازیبکات‬ ‫بەوەی بۆی ھەڵئەبژێرێت‪ ،‬ھیچ شتێک بۆی باشترنییە له‌مه‌‪.‬‬ ‫وه‌له‌وانه‌‪ :‬ئەگەر کاروباری خۆی بداتە دەستی پەروەردگاری وڕازیبێت بەوەی‬ ‫بۆی ھەڵئەبژێرێت‪ ،‬ئەوا بۆی زیاددەکات لەوەی کەبۆی ھەڵئەبژێرێت بەھێز‬ ‫وتوانا وئارامگرتن‪ ،‬وئاشووبی لەسەرالدەبات کە ئە�شێ لەئەنجامی ھەڵبژاردنی‬ ‫بەندە بۆخۆیەوە دروستببێ‪ ،‬وپێی نیشاندەدات کەئەو ھەڵبژاردنە سەرەنجامی‬ ‫چاکە کەبۆی ھەڵبژاردووە بەاڵم ئەگەر خۆی بۆخۆی ھەڵبژاردایە نەئەگەیشتە‬ ‫بەشێک لەوچاکەیە‪.‬‬ ‫وه‌له‌وانه‌‪ :‬ئەوەیە ك ‌ه ئارامى ئەکاتەوە لەبیرکردنەوە ماندووکەرەکان لەسەر‬ ‫جۆرەکانی ھەڵبژاردن‪ ،‬ودڵی پاکدەکاتەوە لەپێشبینیەکان کە جارێک پێی‬ ‫بەرزدەبێتەوە وجارێک پێی نزم ئەبێتەوە سەرەڕای ئەوەش ڕزگاری نابێت لەوەی‬ ‫کە قەدەری بۆدانراوە‪ ،‬خۆئەگەرڕازیببوایە بەھەڵبژاردنەکەی ەللا ئەوا قەدەری‬ ‫خۆی پێی ئەگەیشت ولەوێشدا سوپاسکراو وسۆزدار ئەبوو لەوەی کەتێیدایە‪،‬‬ ‫ئەگەرنا قەدەری خۆی بەسەریدا دەھات وزەمکراویش ئەبوو وسۆزدارنەدەبوو‬ ‫تێیدا‪ ،‬لەبەرئەوەی لەگەڵ ھەڵبژاردنەکەی خۆی بۆخۆی‪ ،‬وھەرکاتێک کاروبار‬

‫وڕەزامەندیەکەی بەڕاستی بداتە دەستی پەروەردگاری خۆیەوە ئەوا قەدەرەکەی‬ ‫ئەیگرێتەوە لەگەڵ سۆز ومیھرەبانی بۆی‪ ،‬بەم جۆرە ئەمێنێتەوە لەنێوان‬ ‫سۆز ومیھرەبانی پەروەردگاری‪ ،‬سۆزەکەی ئەیپارێزێ لەحاڵەتی نەخوازراو‪،‬‬ ‫ومیھرەبانیەکەی قەدەرەکەی بۆئاسان دەکات كه‌به‌سه‌ريدا هاتبوو‪.‬‬ ‫ئەگەرقەدەرجێبەجێ بێت بەسەربەندە ئەوا یەکێکە لەگەورەترین ھۆکارەکانی‬ ‫سەرکەوتنی‪ ،‬ھەربۆیە ھیچ شتێ چاکتر نییە بۆی لەوەی ملکەچبێت وخۆی‬ ‫ڕادەستی قه‌ده‌ر بكات ولەبەردەستی پاڵکەوێ وەکو مردوو؛ چونکە شێر‬ ‫ڕازینابێت بەخواردنی الشەى بۆگه‌نى مردوو) ووتەکانی تەواوبوو ‪.r‬‬ ‫به‌رده‌وام په‌روه‌ردگارى بيرئه‌خستمه‌و ‌ه ل ‌ه دانيشتن***** و ‌ه ئه‌سرينى چاوانى جۆگه‌ى ئه‌به‌ستن‬ ‫ئه‌ى كچى ما‌مم من قوڕئان ده‌ريكردم **** به‌ناچارى‪ ،‬مه‌نعم ده‌كه‌ى ك ‌ه من ڕێگ ‌ه هللا بگرم‬ ‫ئه‌گه‌رهاتمه‌و ‌ه به‌ديهێنه‌رگێڕاوميه‌وه‌***** وه‌گه‌رچوومه‌و ‌ه الى خۆى تۆ ڕێگه‌ى تربگر ‌ه ڕێوه‌‬ ‫ن ‌ه شه‌لم ن ‌ه كوێرتا بيانوويه‌كم هه‌بێت **** ن ‌ه بچوك و الوازيشم هيچ توانايه‌كم نه‌بێت‬

‫طەبەڕی لە مێژووەکەی خۆیدا لە ئیبن ئیسحاقەوە گێڕاويه‌تيه‌وه‌‪ :‬کەپیاوێک‬ ‫لەھاوەاڵنی پەیامبەر ‪ g‬گوتی‪( :‬بەشداری ئوحودم کرد لەگەڵ پەیامبەر‬ ‫‪ g‬من وبرایەکی خۆم وگەڕاینەوە بەبرینداری‪ ،‬ئینجا کاتێک بانگخوازەکەی‬ ‫پەیامبەر ‪ g‬بانگیدا بۆدەرچوون بۆداواکردن وهێرشكردن ‌ه سه‌ر دوژمن‪،‬‬ ‫بەبراکەمم گوت –يان ئه‌و به‌منى گوت‪ :-‬ئایا غەزوەکەمان لەدەسئەچێ‬ ‫لەگەڵ پەیامبەر ‪g‬؟ سوێند ب ‌ه ەللا ھیچ بارھەڵگرێکمان نییە تاکو سواری‬ ‫بین وئێمەش دوو برینداری سەنگینین‪ ،‬ئینجا دەرچووین لەگەڵ پەیامبەر‬ ‫‪ g‬ومن برینەکەم سووکتر بوو‪ ،‬کاتێک براکەم بکەوتایە من ھەڵم ئەگرتەوە‬ ‫ومن ھەڵمئەگرت‪ ..‬جارێک خۆی ئەڕۆیشت‪ ..‬ھەتا گەیشتین بەو شوێنەی‬ ‫موسڵمانان لێی کۆببونەوە)‪.‬‬ ‫ئەبو دەرداء دەڵێت‪( :‬چڵەپۆپەی ئیمان؛ ئارامگرتنە بۆ حوكمه‌كان وڕازیبوونە‬ ‫بەقەدەر)‪.‬‬ ‫هه‌ربه‌م ده‌رمان ‌ه چاره‌سه‌رى برين ‌ه سه‌رهه‌ڵدراوه‌كانمان لێر ‌ه وله‌وێ ده‌كه‌ين‪.‬‬

‫نه‌گه‌ڕانه‌و ‌ه مه‌گه‌ربۆ ده‌رچوون نه‌بێت جا به‌زامدارى يان ب ‌ه كوژراوى يان توشبوو ب ‌ه نه‌خۆ�شى ده‌روونى‬

‫‪13‬‬

‫پێويســت ‌ه ل ‌هس ـه‌ر ه ـه‌ر دايكێــك ئ ـه‌و دايك ـه‌‌ى ك ـ ‌ه هللا تعالــى من ‌هتــى‬ ‫ناوه‌ت ‌هس ـه‌رى ومنــداڵ و و ‌هچ ـه‌ى پــێ به‌خشــيو ‌ه و ل ـ ‌ه خا ـكـى ده‌وڵ ‌هتــى‬ ‫ئيســامدا ژيــان ده‌گوزه‌رێنێــت‪ ،‬ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ئ ـه‌م به‌خشــش وشــكۆ‬ ‫گه‌ور ‌هي ـ ‌ه بقۆزن ـه‌و ‌ه وبه‌ه ‌هنــدى وه‌ربگــرن ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه پ ـه‌روه‌ردگار‬ ‫به‌وانــى به‌خشــيو ‌ه وب ـ ‌ه ئافره‌تانــى تــرى ن ـه‌داوه‌‪ ،‬جــا ده‌بێــت‬ ‫هه‌وڵبــدات وكۆشــش بــكات بــۆ په‌روه‌رد ‌هكــردن وبنياتنانــى منداڵه‌كانــى‬ ‫په‌روه‌رده‌كردنێــك كـ ‌ه پـه‌روه‌ردگارپێــى ڕازى بێــت وئوم ‌هتــى مســوڵمانان‬ ‫لێــى ســودمه‌ندبێت‪ ،‬جــا چــۆن نــا؟ له‌كاتێكــدا ئ ـه‌و دايكێكــى نه‌جيــب‬ ‫ومنداڵــدار وپ ـه‌روه‌ر‌ده‌كاره‌‪ ،‬له‌هه‌مانكاتــدا ك ـ ‌ه پيــاوان وبــاوكان‬

‫ب ـه‌كاره‌و ‌ه س ـه‌رقاڵن يــا ‌ن سه‌نگه‌رنشــينين‪.‬‬ ‫عبــدهللا كــوڕى عوم ـه‌ ‌ر ده‌ڵێــت‪ :‬گوێــم ل ـ ‌ه پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬بــوو‬ ‫ول َعـ ْـن َرع َّيتــه‪َ ،‬ف ْال َمـ ُ‬ ‫ده‌يفه‌رمــوو‪(ُ :‬ك ُّل ُكـ ْـم َراع َو ُك ُّل ُكـ ْـم َم ْسـ ُـؤ ٌ‬ ‫ـام َر ٍاع‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫ول َعـ ْـن َرع َّيتــه‪َ ٍ ،‬‬ ‫الر ُجـ ُـل َراع فــي َأ ْه ِلـ ِـه‪َ ،‬و َم ْسـ ُـؤ ٌ‬ ‫َو َم ْسـ ُـؤ ٌ‬ ‫َّ‬ ‫ول َعـ ْـن أ ْه ِلـ ِـه‪،‬‬ ‫و‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ٍ‬ ‫ُ ٌَ‬ ‫َ َْ َْ ُ َ ٌ‬ ‫ْ َ‬ ‫اع َيــة ِفــي َب ْيـ ِـت َز ْو ِج َهــا‪َ ،‬و َم ْســؤولة َعـ ْـن َر َع َّي ِت َهــا‪َ ،‬والخـ ِـاد ُم َر ٍاع ِفــي‬ ‫والــرأة ر ِ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ٌ‬ ‫َمـ ِـال َسـ ِّـي ِد ِه‪ ،‬ومســؤول عــن ر ِعي ِتـ ِـه)‌[متفــق عليــه]‪ ،‬واتــا‪« :‬هه‌مووتــان‬ ‫چاودێــرن وهه‌مووشــتان به‌ر‌پرســن ل ـ ‌ه چاودێريه‌ك ‌هتــان‪ ،‬جــا‬ ‫پێش ـه‌وا چاودێــر ‌ه وبه‌پرسيش ـ ‌ه ل ـ ‌ه خه‌ڵك ‌هك ـه‌ى‪ ،‬و ‌ه پياويــش‬ ‫خوشكان‬

‫‪14‬‬

‫چاودێــر ‌ه ل ـ ‌ه خانه‌واد ‌هك ـه‌ى و ‌ه به‌رپرسيش ـ ‌ه ل ـ ‌ه خانه‌واد ‌هك ـه‌ى‪،‬‬ ‫و ‌ه ئافره‌تيــش چاودێــر ‌ه ل ـ ‌ه ماڵــى هاوس ـه‌ره‌كه‌ى و ‌ه به‌رپرسيش ـ ‌ه ل ـ ‌ه‬ ‫چاودێريكردن ‌هكـه‌ى‪ ،‬و ‌ه خزمه‌تكاريــش چاودێــر ‌ه لـ ‌ه ماڵــى گه‌ور ‌هكـه‌ى‬ ‫و ‌ه به‌رپرسيشـ ‌ه لـ ‌ه چاودێريكردن ‌هكـه‌ى»‪ ،‬و ‌ه به‌ڕاســتى ئه‌هلــى زانســت‬ ‫و زانايــان ووشـه‌ى (الراعــي) يــان پێناسـ ‌ه كــردوو ‌ه بـ ‌ه پارێــزگارئه‌مينــدار‬ ‫په‌يو ‌هســتكراوى شــياو بــۆ پاراســتنى ئ ـه‌و ڕاســپارده‌ى ك ـ ‌ه پێــى دراوه‌‪،‬‬ ‫جــا ئ ـه‌و داواك ـراو وبه‌رپرس ـ ‌ه ل ـ ‌ه دادوه‌ربــوون تيايــدا‪ ،‬وه ‌هســتان ب ـ ‌ه‬ ‫به‌ديهێنانــى به‌رژه‌وه‌نديه‌كانــى‪ ،‬و ‌ه به‌رپرس ـ ‌ه ل ـه‌وه‌ى كه‌ئايــا هه‌ڵســاو ‌ه‬ ‫ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه پێوســت ‌ه بــۆ ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه به‌رپــرس وچاودێري ‌هتــى‪.‬‬

‫وپه‌نــاو له‌گه‌ڵبوونــى هللا تعالى_ي ـه‌ بــۆ به‌نده‌كانــى‪ ،‬جــا ب ‌هم ـ ‌ه فێــرى‬ ‫ترسان ل ‌ه هللا ‪ b‬ده‌بێت و ‌ه پل ‌ه وشكۆى هللا تعالى ل ‌ه ده‌رونيدا مه‌زن‬ ‫وگ ـه‌ور ‌ه ده‌بێــت‪ ،‬و ‌ه ه ‌هســت ب ـه‌و ‌ه ده‌كات ك ـ ‌ه پ ـه‌روه‌ردگار چاودێــر ‌ه‬ ‫ب ‌هس ـه‌ريه‌و ‌ه ل ـ ‌ه ئاشــكراو په‌نهانيــدا‪ ،‬و ‌ه ئ ‌هم ـه‌ش (عبــدهللا التســتري)‬ ‫يـ ‌ه ‪ r‬كاتێــك كـ ‌ه منــداڵ بــوو بـه‌رلـه‌وه‌ى كـ ‌ه بخه‌وێــت ئ ‌همـه‌ى دووبار ‌ه‬ ‫د ‌هكــرده‌و ‌ه وده‌يگــوت‪( :‬هللا تعالــى ئاگادارمـه‌‌‪ ،‬هللا تعالــى چاودێرمـه‌‪ ،‬هللا‬ ‫تعالــى له‌گه‌ڵم ـه‌) [رواه ابــن أبــي شــيبة] ‪.‬‬ ‫چاكى و با�شى دايك هۆكار ‌ه بۆ چاك بوونى منداڵه‌كانى‬

‫َ َْ َْ ُ َ ٌ‬ ‫اع َيــة ِفــي َب ْيـ ِـت‬ ‫و ‌ه كاتێــك ك ـ ‌ه‬ ‫پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬ده‌فه‌رموێــت‪( :‬والــرأة ر ِ‬ ‫َ‬ ‫َز ْو ِج َهــا‪َ ،‬و َم ْسـ ُـؤول ٌة َعـ ْـن َر َع َّي ِت َهــا)‪ ،‬ئ ‌هم ـ ‌ه به‌رپرســياريه‌تيه‌كى م ـه‌زن‬ ‫وئه‌مانه‌تێكــى گه‌ور ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه به‌ڕاســتى خراو ‌هت ـ ‌ه سه‌رشــانى ئافر ‌هتــى‬ ‫مســوڵمان‪ ،‬جــا ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه تيايداي ـ ‌ه لــه ئ ‌هجــر و‌پاداشــت وتيايداي ـه‌‪،‬‬ ‫ئ ‌هگ ـه‌ر ئ ـه‌م ئافر ‌هت ـ ‌ه مافــى ت ـه‌واوى دا ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه به‌رپرســيار‬ ‫وچاودێري ‌هتــى كه‌منداڵه‌كانــن‪ ،‬و ‌ه تيايدي ـ ‌ه ل ـ ‌ه س ـزا ولێپرســينه‌و ‌ه ك ـ ‌ه‬ ‫تيايداي ‌هتــى‪ ،‬ئ ‌هگ ـه‌ر ئ ـه‌م ئافر ‌هت ـ ‌ه ڕاســپارده‌كه‌ى وێڵكــرد وگوێــى ن ـه‌دا ‌ئيبــن ئه‌بــو دوني ـ ‌ا ل ـ ‌ه عوتب ـه‌ى كــوڕى ئ ‌هبــو ســفيانه‌وه گێڕاوي ‌هت ـه‌و ‌ه ك ـ ‌ه‬ ‫ب ـ ‌ه مافــى ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ك ـراو ‌ه ب ـ ‌ه به‌رپــرس وچاودێــرى‪.‬‬ ‫ب ـ ‌ه ڕه‌وشــتده‌ر وفێــركارى كوڕ ‌هك ـه‌ى د ‌هگــوت‪« :‬ئ ـه‌ى ئ ‌هبــو عبدالصمــد‬ ‫بــا ي ‌هكـه‌م چاكســازيت بــۆ منداڵه‌كانــم لـ ‌ه چاككردنــى ده‌رونــى خۆتـه‌و ‌ه‬ ‫َ َّ‬ ‫ُ َْ ُ َ ُ‬ ‫هللا تعالــى ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬يــا أ ُّي َهــا ال ِذيـ َـن َآم ُنــوا قــوا أن ُف َســك ْم َوأ ْه ِليكـ ْـم بێــت؛ به‌ڕاســتى كه‌موكــوڕى ئ ـه‌وان گرێــدراو وپه‌يو ‌هســت ‌ه ب ـ ‌ه ع ‌هيــب‬ ‫َ ً َ ُ ُ َ َّ ُ ْ‬ ‫ُ‬ ‫نــارا وقودهــا النـ‬ ‫ـاس َوال ِح َجـ َـارة} [التحريــم ‪ ،]6 :‬واتــا‪« :‬ئ ـه‌ى ئه‌وان ـه‌ى وكه‌م وكوڕيه‌كانى تۆوه‌‪ ،‬جا چاك ‌ه وكارى دروســت الى ئه‌وان ئه‌وه‌ي ‌ه‬ ‫باوه‌ڕتــان هێنــاو ‌ه خۆتــان وك ـه‌س وكار وخێزانتــان ل ـ ‌ه ئاگــر بپارێــزن كـ ‌ه تــۆ ده‌يك ‌هيــت و ‌ه ناشــرينى وكارى ناشــياو الى ئـه‌وان ئه‌و ‌هيـ ‌ه كـ ‌ه تــۆ‬ ‫ئاگرێــك ك ـ ‌ه ســوته‌مه‌نيه‌كه‌ى الش ـ ‌ه وج ‌هســته‌ى خ ‌هڵــك و ب ـه‌رده»‪ ،‬ب ـ ‌ه پ ‌هس ـه‌ندنى نازانيــت» [ النفق ـ ‌ه علــى العيــال]‪.‬‬ ‫عبــدهللا كــوڕى عوم ـه‌ر ‪ k‬ب ـ ‌ه پياوێكــى گــوت‪« :‬كوڕ ‌هك ـه‌ت ڕه‌وشــت‬ ‫په‌روه‌رده‌كردن له‌سه‌ردونيا نه‌ويستى وناخۆ�شى‬ ‫بــده‌‪ ،‬به‌ڕاســتى تــۆ به‌پر�ســى ل ‌هسـه‌ركوڕ ‌هكـه‌ت‪ ،‬كـ ‌ه چيــت ڕه‌وشــتداوه‌‪،‬‬ ‫وه‌چيــت فێركــردووه‌‪ ،‬و ‌ه ئه‌ميــش به‌رپرس ـ ‌ه ل ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه چاكه‌كاربێــت‬ ‫به‌رامب ـه‌رت وگوێراي ـه‌ڵ بێــت بــۆت» [به‌يه ‌هقــى گێڕاوي ‌هت ـه‌وه‌]‪.‬‬ ‫هه‌رو ‌ههــا پێويســت ‌ه ل ‌هس ـه‌ر دايكــى مســوڵمان ك ـ ‌ه ئ ‌هم ـ ‌ه ل ـ ‌ه دڵــى‬ ‫منداڵه‌كانيــدا بڕوێنێــت ك ـ ‌ه ئ ـه‌م دونياي ـ ‌ه شــوێنى مان ـه‌و ‌ه نيي ـ ‌ه به‌ڵكــو‬ ‫شــوێنى گ ‌هشــته‌‪ ،‬به‌ڵكــو ڕۆژى دوايــى شــوێنى مانه‌و ‌هي ـه‌‪ ،‬و ‌ه هللا ‪b‬‬ ‫ده‌ستپێكردن ب ‌ه ته‌وحيد‬ ‫ده‌فه‌رموێــت ل ‌هس ـه‌ر زارى باوه‌ڕدارانــى ئالــى فيرع ـه‌ون‪{َ :‬يــا َقـ ْـوم إ َّنمــاَ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ْ َ‬ ‫َْ‬ ‫الد ْن َيــا َم َتـ ٌ‬ ‫و ‌ه به‌ڕاســتى ي ‌هك ـه‌م شــتێك ك ـ ‌ه ل ‌هس ـه‌ر دايكــى بــاوه‌ڕدار پێويســته ك ـ ‌ه َهــذه ْال َح َيـ ُـاة ُّ‬ ‫ـاع َوِإ َّن ال ِخـ َـرة ِهـ َـي َد ُارالقـ َـر ِار} [غافــر‪ ،]39 :‬واتــا‪:‬‬ ‫ِِ‬ ‫منداڵه‌كانــى ل ‌هسـه‌رپه‌روه‌رد ‌هبــكات هـه‌رل ‌هگـه‌ڵ ي ‌هكـه‌م جــاردێنـ ‌ه گــۆ «ئ ـه‌ى گه‌ل ‌هك ـه‌م به‌ڕاســتى ئ ‌همــه ژيانــى دونياي ـ ‌ه ته‌نهــا تــام وچێژێك ـ ‌ه‬ ‫وقس ـه‌كردن‪ ،‬ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه شــايه‌تومانى فێــر بــكات ب ـ ‌ه (أشــهد أن الالــه و ‌ه به‌ڕاســتى ڕۆژى دوايــى جێگ ـ ‌ه وماڵــى مان ـه‌و ‌ه وجێگيــر بوونــه»‌‪ ،‬و ‌ه‬ ‫إال هللا و أن محمــدا رســول هللا)‪ ،‬وه‌ك ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ل ـ ‌ه ع ‌هلــى كــوڕى ب ـه‌م شــێوه‌ي ‌ه ئ ـه‌م پێگه‌يشــتووان ‌ه دونيانه‌ويســت د ‌هبــن ل ـه‌م ژيان ـ ‌ه‬ ‫حوس ـه‌ين ‪ r‬گێڕدراو ‌هت ـه‌و ‌ه ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ئ ـه‌و كوڕ ‌هك ـه‌ى فێرد ‌هكــرد تياچــووه‌دا و ‌ه اليــان ده‌بێــت ب ‌هشــتێكى بــێ هــود ‌ه و ‌ه ڕۆژى دوايــى ل ـ ‌ه‬ ‫وده‌يگوت‪( :‬بڵێ باوه‌ڕم هێنا ب ‌ه هللا تعالى و بێباوه‌ڕم ب ‌ه طاغوت) [رواه چــاوى ئه‌وانــدا گ ـه‌ور ‌ه وم ـه‌زن ده‌بێــت‪ ،‬ب ـ ‌ه پ ـه‌روه‌رده‌ى دايكيــان بــۆ‬ ‫ابن أبي شيبة]‪ ،‬و ‌ه هه‌روه‌ها به‌وه‌ى ك ‌ه دايك �سێ بنچينه‌ك ‌ه (أصول ئ ـه‌وان ل ‌هس ـه‌ر ناخۆ�شــى وچه‌ڵ ‌هم ـه‌ى ژيــان وهه‌ندێــك ل ـ ‌ه دژوارى‪،‬‬ ‫الثالثــة) فێــرى منداڵه‌كانــى بــكات‪ :‬ـكـێ په‌روه‌ردگارتــه ‌؟ ئاين ‌هك ـه‌ت و ‌ه شــيردانيانيان ب ـ ‌ه مانــاى دونيــا نه‌ويســتى‪ ،‬و ‌ه ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ئ ـه‌م‬ ‫چييــه ‌؟ ـكـێ پێغه‌مبه‌رتــه ‌؟ وه‌هه‌رو ‌ههــا بپرســێت له‌منــداڵ ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه نيعم ـه‌ت وبه‌خششــانه‌ى ك ـ ‌ه به‌هر ‌هيــان لێده‌بينيــن كاتيــن ونامێنــن‪،‬‬ ‫(هللا تعالــى له‌كوێي ـ ‌ه و ‌ه قوڕئــان چيي ـه‌) وهاوشــێوه‌ى ئ ـه‌م پرســياران ‌ه و ‌ه ل ـ ‌ه نمون ـه‌ى ئ ‌هم ـه‌دا باشــتر نيي ـ ‌ه ل ـ ‌ه ژياننام ـه‌ى پێش ـه‌واى دونيــا‬ ‫ك ـ ‌ه بناغ ‌هي ـه‌ك داده‌نێــت بــۆ عه‌قيــد ‌ه وباوه‌ڕێكــى پــاك وته‌وحيدێكــى نه‌ويســتان ‪ g‬ل ـ ‌ه عــڕو ‌ه گێڕدراو ‌هت ـه‌و ‌ه ب ـه‌وه‌ى كــه عائيش ـ ‌ه ‪‌i‬‬ ‫ده‌ڵێــت‪« :‬به‌ڕاســتى ئێم ـ ‌ه زۆر جــار ه ‌هبــوو س ـه‌يرى هيالملــان د ‌هكــرد‬ ‫بێگ ـه‌رد ل ـ ‌ه ده‌روونــى منداڵــدا‪.‬‬ ‫و ‌ه لـ ‌ه جوانتريــن ئـه‌و شــتانه‌ى كـ ‌ه د ‌هشــێت فێــرى منــداڵ بكرێــت پشــت ئينجــا هياللێكــى تــردووبــار ‌ه هياللێكــى تــر‪� ،‬ســێ جــارتێپـه‌ڕبوونى هيالل‬ ‫پێويســت ‌ه ل ‌هس ـه‌ر دايكــى پ ـه‌روه‌رده‌كار ومامۆســتا وپێش ـه‌نگ ب ـه‌وه‌ى‬ ‫سه‌ره‌تا خۆى چاك بكات تاوه‌كو سه‌ركه‌وتوو بێت ل ‌ه چاكسازيكردن‬ ‫له‌وانه‌دا ك ‌ه چاودێريان ده‌كات وسه‌رپه‌رشتيان ده‌كات‪ ،‬جا به‌ڕاستى‬ ‫چاكى وبا�شى كۆمه‌ڵگ ‌ه وخه‌ڵكى ل ‌ه چاكى به‌رپرس وچاودێر‌يانه‌وه‌يه‌‪،‬‬ ‫چا ـكـى منــداڵ لـ ‌ه با�شــى وچاكســازى دايكه‌و ‌هيــه‪.‬‬

‫‪15‬‬

‫موجاهيدێك دايكى هانى داو ‌ه بۆ جيهاد‬

‫ل ـ ‌ه دوو مانگــدا و ‌ه ل ـ ‌ه ماڵه‌كانــى پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬ئاگــر نه‌ده‌كراي ـه‌وه‌»‬ ‫جــا گوتــم (واتــا عــوڕوه‌)‪«‌:‬ئـه‌ى پــورێ ب ‌هچــى ژيانتــان د ‌هكــرد؟» گووتــى‪:‬‬ ‫«هـه‌ردوو ڕ ‌هشــێنه‌كه‌‪ ،‬ئــاو و خورمــا‪ ،‬ته‌نهــا ئـه‌و ‌ه نه‌بێــت كـ ‌ه پێغه‌مبـه‌ر‬ ‫‪ g‬دراوســێييه‌كى ه ‌هبــوو ل ـ ‌ه س ـه‌رخه‌ره‌كان ك ـ ‌ه ئاژ ‌هڵــى شــيرده‌ريان‬ ‫ى به‌�شــى پێغه‌مه‌ريــان ‪ g‬ئـه‌دا و ‌ه ئ ‌همـ ‌ه وزه‌ى‬ ‫ه ‌هبــوو كـ ‌ه لـ ‌ه شــيره‌ك ‌ه ‌‬ ‫ئه‌دايــن وئــاوى ئه‌دايــن» [متفــق عليــه] ‪.‬‬ ‫و ‌ه لــه ئ ‌هبــو هوڕ ‌هيــڕه‌و ‌ه ‪ h‬گێڕدراو ‌هت ـه‌و ‌ه ك ـ ‌ه پێغه‌مب ـه‌ر ‪g‬‬ ‫فه‌رمووي ‌هتــى‪( :‬اللهــم اجعــل رزق آل محمــد قوتــا) [متفــق عليــه]‪،‬‬ ‫ئيبــن ح ‌هجـه‌رده‌ڵێــت‪(« :‬قــوت) واتــا‪ :‬بژێــوى و پێخــۆر‪ ،‬ب ‌هســيان بێــت لـ ‌ه‬ ‫بژێويـه‌ك كـ ‌ه وايــان لێنـه‌كات تو�شــى زه‌ليلــى وداواكــردن بــن له‌خه‌ڵكــى‪،‬‬ ‫و ‌ه به‌جۆرێكيــش نه‌بێــت كـ ‌ه زيــاد لـ ‌ه پێويســت بێــت وسه‌ربكێشــێت بــۆ‬ ‫ڕابــواردن وخۆشــگوزه‌رانى ل ـ ‌ه دونيــادا» [فتــح البــاري]‪.‬‬ ‫ب ‌هڵــێ ئه‌و ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬داواى كــردوو ‌ه بــۆ خان ـه‌واد ‌ه وئــال‬ ‫وبه‌يتــى خــۆى س ـه‌ره‌ڕاى ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه جوبڕائيــل ‪ n‬به‌ڕاســتى كليلــى‬ ‫گه‌نجينه‌كانــى زه‌وى بۆهێنــا ب ـه‌اڵم پێغه‌مب ـه‌ر‪ g‬دونيانه‌ويســتى‬ ‫وزوهــدى تێــدا كــرد‪ ،‬و ‌ه ل ـ ‌ه ئ ‌هبــو هوڕ ‌هيــڕه‌و ‌ه ‪ h‬گێڕدراو ‌هت ـه‌و ‌ه ك ـ ‌ه‬ ‫گوتوي ‌هتــى‪« :‬هه‌رگيــز خانه‌واد ‌هك ـه‌ى تێرن ‌هبــوون ل ـ ‌ه خواردنــى �ســێ ڕۆژ‬ ‫تــا ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه گيانــى ســپارد» [بوخــارى گێڕاوي ‌هت ـه‌وه‌]‪ ،‬و ‌ه ئ ‌هم ـه‌ش‬ ‫ه ـه‌ر پێغه‌مب ـه‌ر ‌ه ‪ g‬خۆشه‌ويســتى پ ـه‌روه‌ردگار وهه‌ڵبژێــردراوى ئ ـه‌و‬ ‫ك ـ ‌ه ل ‌هس ـه‌ر ح ‌هســير د ‌هخ ـه‌وت تــا ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه شــوێنى ح ‌هســيره‌ك ‌ه‬ ‫ل ‌هس ـه‌ر الش ـه‌ى ئ ـه‌و ده‌رد ‌هچ ـ ‌و و ‌ه عوم ـه‌رى كــوڕى خ ‌هطــاب ‪h‬‬ ‫ده‌يبينــى وده‌گريــا بــۆ ئ ـه‌م حاڵ ـه‌‪ ،‬و ‌ه پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬پێــى د ‌هگــوت (چــى‬ ‫ده‌تگرێنێــت؟) جــا ئه‌ميــش ده‌يگــوت‪ :‬ئ ـه‌ى ڕ ‌هســول هللا ئ ـه‌و ‌ه كيس ـرا‬ ‫وقه‌يس ـه‌ر ل ـ ‌ه چ حــاڵ وبارێكــدان‪ ،‬و ‌ه تــۆش نێــردراوى هللا تعالــى‪،‬‬

‫پێغه‌مب ـه‌ر‪ g‬فه‌رمــووى‪( :‬ئايــا ڕازى نيــت ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه دونيــا بــۆ ئ ـه‌وان‬ ‫بێــت وڕۆژى دوايــى بــۆ ئێم ـه‌؟) [متفــق عليــه]‪.‬‬ ‫و ‌ه ئ ‌هم ـ ‌ه حــاڵ وبــارى پێغه‌مبه‌ره‌ك ‌همــان بــوو ل ـه‌م دونياي ـ ‌ه ‪ ،m‬و ‌ه‬ ‫پێويســت ‌ه ن ـه‌وه‌ى خيالف ـه‌ت ل ‌هس ـه‌رئ ‌هم ـ ‌ه په‌روه‌رده‌بێــت‪ ،‬جــا ده‌بێــت‬ ‫ب ـ ‌ه و ‌هچ ـ ‌ه ونه‌وه‌يه‌ ـكـى پت ـه‌و وزبــر ك ـ ‌ه به‌ڕاســتى ژيــان فێــرى كــردوون‬ ‫وبناغه‌يه‌ ـكـى پته‌ويــان ه ‌هيـه‌‪ ،‬و ‌ه ب ‌همـه‌ش ئامــاد ‌ه ده‌بێــت بــۆ هه‌ڵگرتنــى‬ ‫ســپارده‌كه‌ى و ‌ه وه‌رگرتنــى ئااڵك ـ ‌ه وجێنشــين بــوون ل ‌هس ـه‌ر زه‌وى‪،‬‬ ‫ل ـ ‌ه ئ ‌هبــو عوثمانــى نه‌هدي ـه‌و ‌ه گێڕدراو ‌هت ـه‌وه‌‪ ،‬ك ـ ‌ه ده‌ڵێــت‪« :‬كيتابێكــى‬ ‫عوم ـه‌رى كــوڕى خه‌طابمــان بۆهــات‪ :‬زبــر ودژوار بژيــن‪ ،‬ســاد ‌ه بــن ل ـ ‌ه‬ ‫جــل وبه‌رگــدا‪ ،‬جيــڕ و تونــد وتــۆڵ بــن‪ ،‬و ‌ه وريابــن ل ـ ‌ه خۆشــگوزه‌رانى‪،‬‬ ‫وبه‌ر ـگـى ع ‌هجـه‌م» [ط ‌هحــاوى گێراوي ‌هتـه‌و ‌ه لـ ‌ه (شــرح معانــي اآلثــار)] ‪.‬‬ ‫په‌روه‌رد ‌ه كردن له‌سه‌رخۆشويستنى جه‌نگ ل ‌ه پێناو هللا‬ ‫و ‌ه ل ـ ‌ه مه‌زنتريــن نيع ‌هم ـه‌ت و به‌خشش ـه‌كانى پ ـه‌روه‌ردگار ل ‌هس ـه‌ر‬ ‫به‌چك ـ ‌ه شــێرانى خيالف ـه‌ت‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه پێويســت ‌ه ل ‌هس ـه‌ر دايــك ك ـ ‌ه‬ ‫ه ‌هســتى پێبــكات ب ـه‌م به‌خشش ـ ‌ه وبه‌ه ‌هلــى بزانێــت وبيقۆزێت ـه‌و ‌ه‬ ‫وســوپازگوزارى پ ـه‌روه‌ردگار بێــت ل ‌هس ـه‌رى‪ ،‬ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه منداڵه‌كانــى‬ ‫پ ـه‌روه‌رد ‌ه بــكات ل ـ ‌ه ژێــر ســايه‌ى ماڵــى باوكێكــى موجاهيــد‪ ،‬جــا ئ ـه‌وان‬ ‫گه‌وره‌د ‌هبــن وچــاو ‌ه چكۆڵه‌كانيــان ڕاهاتــوو ‌ه ل ‌هس ـه‌ر بينينــى چ ـه‌ك‬ ‫وتف ‌هنــگ وفيش ـه‌كدان وده‌مانچ ـ ‌ه ونارنجــۆك وپشــتێنى بۆمبڕێژك ـراو‪،‬‬ ‫هـه‌روه‌ك به‌ڕاســتى باڵوكراوه‌كانــى موجاهيــدان و ‌ه هه‌واڵـ ‌ه خوێنــدراو‬ ‫وبيســتراوه‌كانيان‪ ،‬گ ‌هش ـ ‌ه ده‌دات ب ـ ‌ه خۆشه‌ويســتى جيهــاد وئه‌هلــى‬ ‫جيهــاد وڕق لێبوونـه‌وه‌ى دوژمنانيــان لـ ‌ه ناخــى ئـه‌م به‌چكـ ‌ه شــێره‌‪ ،‬و ‌ه‬ ‫ڕه‌نگـ ‌ه دايــك هه‌ندێــك جارگوێــى لـ ‌ه لۆمـ ‌ه وسه‌رزه‌نشــت ببێــت ل ‌هسـه‌ر‬ ‫خوشكان‬

‫‪16‬‬

‫په‌روه‌رده‌كردن ل ‌ه خاكى خيالفه‌ت نيعمه‌تێكى گه‌وره‌يه‌‬

‫چۆني ‌هتــى په‌روه‌رده‌كردنــى منداڵه‌كانــى‪ ،‬به‌بيانــوى ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ئ ‌هم ـ ‌ه‬ ‫مناداڵيه‌تيه‌ك ‌هيــان ده‌كوژێــت وبێتاوانيه‌ك ‌هيــان ده‌مرێنێــت‪ ،‬و ‌ه ب ـ ‌ه‬ ‫هاوشــێوه‌ى ئه‌مان ـ ‌ه ده‌ڵێيــن؛ ئ ‌هبــو ي ‌هعــا ب ـ ‌ه س ـه‌نه‌دێكى بــاش ل ـ ‌ه‬ ‫ئ ‌هبــو هوڕ ‌هيــڕه‌و ‌ه هێناوي ‌هتــى ل ـ ‌ه پێغه‌مب ـه‌ره‌و ‌ه ‪ g‬ده‌ڵێــت‪ :‬ح ‌هس ـه‌ن‬ ‫و حوسـه‌ين ‪ p‬زۆرانبازيــان د ‌هكــرد الى پێغه‌مبـه‌ر‪ g‬پێغه‌مبـه‌ر‪g‬‬ ‫ده‌يفه‌رمــوو‪ :‬ده‌ى ح ‌هس ـه‌ن (وه‌ك هاندانێــك)‪ ،‬فاطيم ـ ‌ه ‪ i‬گوتــى‪:‬‬ ‫ئ ـه‌ى ڕ ‌هســول هللا بــۆ ده‌ڵێــى ده‌ى ح ‌هس ـه‌ن واتــا بۆچ ـ ‌ى هانــى ح ‌هس ـه‌ن‬ ‫ده‌د ‌هيــت؟ و ‌ه ئه‌ويــش گوتــى‪ :‬به‌ڕاســتى ئـه‌و ‌ه جوبڕائيــل ‪ n‬ده‌ڵێــت (هـ َّـي‬ ‫حســين) واتــا ئ ـه‌و هانــى حوس ـه‌ين ده‌دات‪.‬‬ ‫و ‌ه بوخــارى ل ـ ‌ه صه‌حيحه‌ك ‌هيــدا گێڕاويه‌تي ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه عبدالرحمــن‬ ‫كــوڕى عه‌وفـه‌و ‌ه كـ ‌ه ده‌ڵێــت‪« :‬به‌ڕاســتى مــن لـ ‌ه ڕۆژى بـه‌دردا له‌ڕيــزدا‬ ‫و ‌هســتابووم‪ ،‬سـه‌يرى چه‌پ وڕاســتم ده‌كرد‪ ،‬بينيم من ل ‌ه نێوان دوو‬ ‫ه ـه‌رزه‌كارى تــاز ‌ه پێگه‌يشــتوو ل ـ ‌ه ئه‌نصــاره‌كان و ‌هســتاوم‪ ،‬خۆزگ ـه‌م‬ ‫خواســت كـ ‌ه هێــزوبــازوم وه‌ك ئـه‌وان بووايـه‌‪ ،‬جــا يه‌كێكيــان ئامــاژه‌ى‬ ‫كــرد بــۆم وگوتــى‪ :‬مام ـه‌‪ ،‬ئايــا ئ ‌هبــو ج ‌ههــل ده‌ناســيت؟ ده‌ڵێــت‪ :‬گوتــم‪:‬‬ ‫به‌ڵــێ چيــت لێــى ده‌وێ ئـه‌ى كــوڕى بـرام؟ گوتــى‪ :‬پێمگه‌يشــتوو ‌ه بـه‌وه‌ى‬ ‫كـ ‌ه ئـه‌و جنێــوى بـ ‌ه ڕ ‌هســول هللا داو ‌ه ‪ g‬ســوێند بـه‌وه‌ى نه‌ف�ســى منــى‬ ‫به‌د ‌هســت ‌ه ســێبه‌رم ل ـ ‌ه ســێبه‌رى جيانابێت ـه‌و ‌ه تاو ‌هكــو ه ـه‌ر كامێكمــان‬ ‫پ ‌هل ـه‌ى مردنــى هاتــوو ‌ه ده‌مرێــت‪ ،‬و ‌ه گوتــى‪ :‬ئه‌مجــار ئ ـه‌وه‌ى تريــان‬ ‫ئامــاژه‌ى بۆكــردم وه ‌همــان شــتى گــوت‪ ،‬گوتــى‪ :‬به‌ڕاســتى سـه‌رم ســوڕما‬ ‫ل ‌همـه‌‪ ،‬گوتــى‪ :‬زۆرى نه‌خايانــد بـه‌وه‌ى كـ ‌ه سـه‌يرم كــرد ئ ‌هبــو ج ‌ههــل لـ ‌ه‬ ‫نێــو خه‌ڵك ‌هك ـه‌دا دێــت وده‌چێــت‪ ،‬يه‌كس ـه‌ر پێمگوتــن‪ :‬ئ ‌ههــا نابينــن؟‬ ‫ئـه‌م هاوڕێكه‌تانـ ‌ه كـ ‌ه پرســيارى لێد ‌هكـه‌ن‪ ،‬بـ ‌ه پ ‌هلـ ‌ه ڕايانكــرد بــۆى‪ ،‬و ‌ه‬ ‫ڕوبه‌ڕووبوون ـه‌و ‌ه له‌گه‌ڵ ـى‌‪ ،‬و ‌ه لێيانــدا تــا كوشــتيان‪ ،‬ئينجــا هاتن ـ ‌ه الى‬ ‫پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬و ‌ه هه‌واڵيــان پێــدا‪ ،‬پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬فه‌رمــوى‪( :‬كامتــان‬ ‫كوشــتتان؟)‪ ،‬جــا ه ـه‌ر يه‌كێكيــان ده‌يگــوت‪ :‬مــن كوشــتم‪ ،‬ئه‌ويــش‬ ‫‪17‬‬

‫فه‌رمــووى‪( :‬ئايــا شمشــێره‌كانتان ســڕيوه‌ته‌وه‌‌؟) گوتيــان‪ :‬نه‌خێــر‪،‬‬ ‫پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬س ـه‌يرى ه ـه‌ردوو شمشــێره‌كه‌ى كــرد وفه‌رمــووى‪:‬‬ ‫(هه‌ردووكتــان كوشــتوتانه‌)»‪.‬‬ ‫و ‌ه هه‌رو ‌ههــا ل ـ ‌ه (البدايــة و النهايــة) دا هاتــووه‌‪« :‬ل ـ ‌ه هاشــمى كــوڕى‬ ‫عــڕوه‌وه‌‌‪ ،‬گوتــى‪ :‬به‌ڕاســتى ي ‌هكـه‌م شــتێك كـ ‌ه عبــدهللا كــوڕى زوب ‌هيــرى‬ ‫پێــى زمــان پــاراو كـرا لـ ‌ه كاتێكــدا كـ ‌ه بچــوك بــوو بريتــى بــوو لـ ‌ه شمشــێر‬ ‫شمشــێر‪ ،‬ئ ‌هم ـه‌ى به‌د ‌هم ـه‌و ‌ه گرتبــوو‪ ،‬هه‌رك ـ ‌ه زوب ‌هيــر ئ ‌هم ـه‌ى ل ـه‌و‬ ‫گوێــى لێد ‌هبــوو پێــى د ‌هگــوت‪ :‬ســوێند بـ ‌ه هللا ڕۆژوڕۆژگارێــك دێــت لـه‌م‬ ‫شمشــێره‌ت بــۆ ده‌بێــت»‪.‬‬ ‫و ‌ه ل ـ ‌ه عــڕوه‌ى كــوڕى زوب ‌هيــر گێڕدراو ‌هت ـه‌و ‌ه ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه زوب ‌هيــر ل ـ ‌ه‬ ‫ڕۆژى يه‌ڕموكــدا عبــدهللا_ى كــوڕى ســوارى واڵخێــك كــرد لـ ‌ه كاتێــك كـ ‌ه‬ ‫‪ 10‬ســااڵن بــوو و ‌ه جڵ ـه‌وى واڵخ ‌هك ـه‌ى دا د ‌هســت عبــدهللا [بوخــارى‬ ‫گێراويه‌ت ـه‌وه‌]‪.‬‬ ‫سوربوون له‌سه‌رزمانى عه‌ره‌بى‬ ‫و ‌ه خۆزگـ ‌ه دايكــى مســوڵمان ســوربووبا ل ‌هسـه‌رئـه‌وه‌ى كـ ‌ه پارێــزگارى‬ ‫بــكات ل ـ ‌ه عه‌ر ‌هبــى زمانــى منداڵه‌كانــى‪ ،‬و ‌ه ڕاســتكردنه‌وه‌يان ل ـ ‌ه ه ‌هڵ ـ ‌ه‬ ‫وچه‌وتــى‪ ،‬جــا ئ ‌هگ ـه‌ر خۆيــان ل ‌هع ـه‌ره‌ب ن ‌هبــوون هه‌وڵبــدات زمانــى‬ ‫عه‌ره‌بيــان فێربــكات‪ ،‬تاو ‌هكــو كاروبــارى ئاينه‌ك ‌هيــان فێرببــن‪ ،‬وتێك ‌هڵــى‬ ‫كۆم ‌هڵــى مســوڵمانان ببــن‪ ،‬و ‌ه به‌ڕاســتى ل ـ ‌ه خه‌طيبــى ب ‌هغــدادى‬ ‫گێڕدراو ‌هت ـه‌وه‌ ب ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه (ع ‌هلــى و عبــدهللا كــوڕى ع ‌هبــاس وعبــدهللا‬ ‫كــوڕى عوم ـه‌ر) ‪ j‬ئ ‌هگ ـه‌ر منداڵه‌كانيــان هه‌ڵه‌يه‌ ـكـى زمانه‌وانيــان‬ ‫بكردبــا لێيــان ده‌دان‪.‬‬

‫وتار‬

‫‪18‬‬

‫وه‌ ئيبــن عه‌بــاس گوتــى‪« :‬خه‌ريك ـه‌ ب ـه‌رد ببارێــت به‌س ـه‌رتان‬ ‫له‌ئاســمانه‌وه‌‪ ،‬ده‌ڵێــم‪ :‬پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬فه‌رمــووى‪ ،‬ده‌ڵێــن‪:‬‬ ‫ئه‌بوبه‌كــر واى گــوت عوم ـه‌ر واى گــوت؟»‪ ،‬له‌وته‌ك ـه‌ى‪:‬‬ ‫«خه‌ريك ـه‌» واتــا‪ :‬نزيك ـه‌‪.‬‬

‫ســوله‌يمانى كــوڕى عبــدهللا كــوڕى محمــد كــوڕى عبدالوهــاب لـ ‌ه‬ ‫په‌رتو ـكـى (تيســيرالعزيــزالحميــد فــي شــرح كتــاب التوحيــد) لـه‌ بابــى‬ ‫(ومــن أطــاع العلمــاء واألم ـراء فــي تحريــم مــا أحــل هللا وتحليــل مــا‬ ‫حرمــه هللا فقــد اتخذهــم أربابــا مــن دون هللا) واتــا‪( :‬ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه‬ ‫گوێڕايه‌ڵــى زانــا وفه‌رمانــڕه‌واكان بــكات ل ـه‌ حه‌ڕامكردنــى ئ ـه‌وه‌ى‬ ‫هللا حه‌اللــى كــردوه‌ يــان ل ـه‌ حه‌اللكردنــى ئ ـه‌وه‌ى هللا حه‌ڕامــى ئ ـه‌و وته‌�شــى له‌كاتێــك بــوو ك ـه‌ گفتوگــۆى ده‌كــرد ل ـه‌ س ـه‌ر‬ ‫كــردوه‌ ئ ـه‌وه‌ چه‌نــد خوايه‌كيــان بۆخۆيــان هه‌ڵب ـژاردوه‌) ده‌ڵێــت‪ :‬موتعه‌كــردن له‌ح ـه‌ج‪ ،‬ئ ـه‌و كات ئيبــن عه‌بــاس فه‌رمانــى‬ ‫به‌موتعه‌كــردن ده‌كــرد‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى له‌به‌رامب ـه‌رى گفتوگــۆى ده‌كــرد‬ ‫كاتێــك گوێڕايه‌ڵــى له‌جۆره‌كانــى عيبــاده‌ت بێــت به‌ڵكــو ه ـه‌ر له‌گـه‌ڵ ئيبــن عه‌بــاس گوتــى ئه‌بوبه‌كــروعومـه‌رئــاوا نالێــن وئـه‌وان‬ ‫خــۆى عيبــاده‌ت بێــت‪ ،‬ئـه‌وه‌ گوێڕايه‌ڵــى هللا خــۆى ده‌بينێتـه‌وه‌ لـ ‌ه ئه‌والتــرن بــۆ گوێڕايه‌ڵيكردنيــان‪ ،‬ئه‌ويــش ئ ـه‌و قس ـه‌ى كــرد‬ ‫گوێڕايه‌ڵــى پێغه‌مب ـه‌ران ‪ ،n‬وه‌ گوێڕايه‌ڵــى بــۆ هيــچ بونه‌وه‌رێــك ل ـه‌دڵ وبــاوه‌ڕه‌وه‌ وه‌ك ئه‌وپ ـه‌ڕى شــوێنكه‌وتن بــۆ پێغه‌مب ـه‌ر ‪g‬‬ ‫نابێــت مه‌گ ـه‌ر بكه‌وێت ـه‌ ژێــر گوێڕايه‌ڵــى هللا‪ ،‬ئه‌گه‌رنــا گوێڕايه‌ڵــى هه‌رچه‌نــده‌ ل ـه‌وه‌ پێچه‌وان ـه‌ى هه‌ركه‌ســێك بێــت‪ ،‬ه ـه‌روه‌ك‬ ‫هيــچ بونه‌وه‌رێــك واجــب نه‌بــووه‌‪.‬‬ ‫شــافيعى گوتــى‪« :‬زانايــان كۆكــن له‌س ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ك ـه‌ شــتێك‬ ‫ڕونبوي ـه‌وه‌ ك ـه‌ له‌پێغه‌مب ـه‌ره‌وه ‪ g‬هاتــوه نابێــت وازى لــێ‬ ‫لێــره‌دا مه‌به‌ســت له‌گوێڕايه‌ڵــى تايبه‌ت ـه‌ له‌س ـه‌ر‌ حه‌ڕامكردنــى بهێندرێــت بــۆ قس ـه‌ى هيــچ كه‌ســێك» [مــدارج الســالكين]‪.‬‬ ‫حه‌اللك ـراوه‌كان يــان حه‌اللكردنــى حه‌ڕام ـه‌كان‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى‬ ‫گوێڕايه‌ڵــى كه‌ســێك بــكات جگ ـه‌ ل ـه‌ پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬ك ـ ‌ه ئه‌گ ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ وت ـه‌ى ئيبــن عه‌بــاس بێــت پێچه‌وان ـه‌ى ئه‌بوبه‌كــر‬ ‫ئ ـه‌و له‌خۆي ـه‌وه‌ قس ـه‌ نــاكات ئ ـه‌و كات ـه‌ ئ ـه‌و كه‌س ـه‌ ده‌بێت ـ ‌ه وعوم ـه‌ر بــكات ئه‌وانيــش شــوێن ومه‌كانه‌تيــان ديــاره‌‪ ،‬گومانــت‬ ‫كه‌ســێكى موشــريك‪َ ،‬ه ـه‌روه‌ك هللا تعالــى ڕونــى كردۆت ـه‌وه‌ ل ـ ‌ه چي ـه‌ ئايــا چــى ده‌گــوت به‌رامب ـه‌ر به‌كه‌ســێك پێچه‌وان ـه‌ى‬ ‫َّ َ ُ‬ ‫فه‌رمايشــتى‬ ‫{اتخــذوا أَ ْح َبا َر ُهـ ْـم} واتــا‪ :‬زاناكانيــان‪{َ ،‬و ُر ْه َب َان ُهـ ْـم} فه‌رمايشــتى پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬بــكات له‌ب ـه‌ر قس ـه‌ى پێش ـه‌واكه‌ى‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫واتــا‪ ُ :‬موته‌قيه‌كانيــان {أ ْربابــا ِمــن دو ِن اللـ ِـه وال ِســيح ابــن م ْريــم يــان مه‌زهه‌به‌ك ـه‌ى ك ـه‌ خــۆى ده‌دات ـه‌ پاڵــى؟! به‌ڵكــو س ـه‌نگێك‬ ‫َ‬ ‫َ َ َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َو َمــا أ ِمـ ُـروا ِإل ِل َي ْع ُبـ ُـدوا ِإل ًهــا َو ِاحـ ًـدا ل ِإلـ َـه ِإل ُهـ َـو ُسـ ْـب َحان ُه َع َّمــا دروســتبكات له‌سـه‌ر قورئــان وســونه‌ت‪ ،‬ئـه‌وه‌ى هاتـه‌وه‌ له‌گـه‌ڵ‬ ‫ُ َ‬ ‫ُي ْشـ ِـركون} [التوبــة‪ ،]31 :‬وه‌ پێغه‌مبـه‌ر‪ g‬ڕاڤـه‌ى كــردوه‌ بـه‌وه‌ى ڕا وبۆچوونه‌ك ـه‌ى قبوڵــى بــكات وئ ـه‌وه‌ى پێچه‌وان ـه‌ى بــوو ڕه‌تــى‬ ‫ئ ـه‌وا گوێڕايه‌ڵيــان ده‌ك ـه‌ن ل ـه‌ حه‌ڕامكردنــى حه‌اللك ـراوه‌كان‪ ،‬بكات ـه‌وه‌‪ ،‬هللا املســتعان‪.‬‬ ‫وحه‌اللكردنــى حه‌ڕامك ـراوه‌كان ه ـه‌روه‌ك ل ـه‌ فه‌رمــووده‌ى‬ ‫چ لـه‌وه‌ جوانتــركـه‌ هه‌ندێــك له‌وانـه‌ى كۆتايــى گوتويانـه‌‪:‬‬ ‫ع ـه‌دى با�ســى ده‌كه‌يــن‪.‬‬ ‫ئه‌گـه‌ربه‌ڵگه‌يه‌كيــان بۆهــات هاوتــا بــوو‬ ‫َّ َ‬ ‫ئه‌گ ـه‌ر گوت ـرا ئ ـه‌وه‌ هللا تعالــى فه‌رموويه‌تــى‪{َ :‬أط ُ‬ ‫يعــوا اللــه له‌گـه‌ڵ بۆچونــى بــاوك باپيرانيان‬ ‫ِ‬ ‫ُ َْ‬ ‫َو َأط ُ‬ ‫يعــوا َّ‬ ‫الر ُســو َل َوأ ِولــي ال ْمـ ِـر ِم ْن ُكـ ْـم} [النســاء‪ ]59 :‬ده‌گوترێــت‪ :‬ڕازى ده‌بــن ئه‌گه‌رنــا ده‌ڵێــن ئـه‌وه‌ ته‌ئويلــى هه‌يـه‌‬ ‫ِ‬ ‫ئه‌وان ـه‌ زاناكانــن‪ ،‬وه‌ گوت ـراوه‌ ئ ـه‌وان‪ :‬كاربه‌ده‌ســته‌كانن‪ ،‬ك ـ ‌ه وه‌ چه‌نديــن شــتى قــورس داده‌نێــن بــۆ ته‌ئويلكــردن‬ ‫هه‌ردووكيــان ئيمــام ئه‌حم ـه‌د گێڕاويه‌تي ـه‌وه‌‪ ،‬ئيبــن قه‌يــم‬ ‫ده‌ڵێــت‪« :‬ل ـه‌ لێكۆڵين ـه‌وه‌ ده‌رده‌كه‌وێــت ك ـه‌ ئايه‌ته‌ك ـه‌ ه ـه‌ردوو گومانــى تێداني ـه‌ ئ ـه‌و َه‌ فه‌رمايشــتى هللا َ ده‌گرێت ـه‌وه‌ كاتێــك‬ ‫َّ‬ ‫َّ َ ُ‬ ‫{اتخــذوا أ ْح َبا َر ُهـ ْـم َو ُر ْه َب َان ُهـ ْـم أ ْرَب ًابــا ِمـ ْـن ُدو ِن اللـ ِـه}‬ ‫كۆمه‌ڵه‌ك ـه‌ ده‌گرێت ـه‌وه‌»‪ ،‬گوت ـراوه‌ گوێڕايه‌ڵيــان ده‌كرێــت فه‌رموويه‌تــى‪:‬‬ ‫كاتێــك فه‌رمانيــان كــرد ب ـه‌ گوێڕايه‌ڵــى هللا وڕه‌ســوله‌كه‌ى‪ ،‬ئ ـه‌و ‌ه تاكۆتايــى ئايه‌ته‌ك ـه‌ [التوبــة‪.]31 :‬‬ ‫زانــاكان فه‌رمانــى هللا وفه‌رمانــى ڕه‌ســوله‌كه‌ى ده‌گه‌يه‌نــن‪ ،‬و ‌ه‬ ‫فه‌رمانــڕه‌وا وكاربه‌ده‌ســته‌كان جێبه‌جێــى ده‌ك ـه‌ن‪ ،‬ئ ـه‌وكات شــێخ موحه‌مم ـه‌دى كــوڕى عبدالوهــاب ده‌ڵێــت‪« :‬ئه‌حم ـه‌دى‬ ‫گوێڕايه‌ڵيــان ده‌كه‌وێت ـه‌ گوێڕايه‌ڵــى هللا وڕه‌ســوله‌كه‌‪ ،‬كوڕى حه‌نبه‌ل ده‌ڵێت‪ :‬سه‌يرم به‌گه‌لێك دێت كه‌ سه‌نه‌ده‌كانى‬ ‫ه ـه‌روه‌ك ‪ g‬فه‌رموويه‌تــى (گوێڕايه‌ڵــى ني ـه‌ ل ـه‌ س ـه‌رپێچى‪ ،‬فه‌رمووده‌يــان زانــى وزانيــان صه‌حيح ـه‌ پاشــان بــڕۆن بــۆالى‬ ‫َْ َ‬ ‫ـك هللا تعالــى فه‌رموويه‌تــى‪{ :‬فل َي ْحــذ ِر‬ ‫به‌ڵكــو گوێڕايه‌ڵــى له‌چاكه‌ي ـه‌) [رواه البخــاري ومســلم]‪ ،‬و ‌ه بۆچونــى ســوفيان‪ ،‬كاتێـ‬ ‫َّ َ ُ َ ُ َن َ ْ َ ْ َ ْ ُ َ ُ ْ ْ َ ٌ‬ ‫فه‌رموويه‌تــى‪( :‬گوێڕايه‌ڵــى وگوێگــرى واجب ـه‌ له‌س ـه‌ر به‌نــد ‌ه ال ِذيــن يخ ِالفــو عــن أمـ ِـر ِه أن ت ِصيبهــم ِفتنــة} [النــور‪ ،]63 :‬واتــا‪:‬‬ ‫تافه‌رمانــى تاوانــى پێنه‌كرێــت‪ ،‬ئه‌گـه‌رفه‌رمانــى پێكـرا به‌سـه‌رپێچى (بــا ئه‌وانـه‌ بترســن كـه‌ سـه‌رپێچى فه‌رمانه‌كانــى پێغه‌مبـه‌ر ده‌كـه‌ن‬ ‫وتــاوان نه‌گوێگرتــن هه‌ي ـه‌ ونه‌گوێڕايه‌ڵــى) ه ـه‌ردوو فه‌رمووده‌ك ـ ‌ه لـه‌وه‌ى‌ تو�شــى فيتنـه‌ بــن)‪ ،‬ئايــا ده‌زانــى فيتنـه‌ واتــاى چيـه‌؟ فيتنـ ‌ه‬ ‫صه‌حيحــن‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى ل ـه‌م ئايه‌ت ـه‌ هه‌ي ـه‌ پێچه‌وان ـه‌ى ئايه‌تــى واتــا‪ :‬شــيرك ك ـه‌ هه‌ندێــك ل ـه‌ فه‌رمايشــته‌كانى ڕه‌تبكات ـه‌وه‌ ئ ـه‌و ‌ه‬ ‫(ب ـراءة) ني ـه‌‪.‬‬ ‫شــتێكى ك ـه‌م له‌گومڕايــى بكه‌وێت ـه‌ دڵــى ئه‌وكاتيــش تياده‌چێــت»‪.‬‬ ‫‪19‬‬

‫زانا خراپه‌كان كۆنگر ‌ه ده‌به‌ستن بۆ گومڕاكردنى شوێنكه‌وتووه‌كانيان‬

‫ئ ـه‌وه‌ وت ـه‌ى پێش ـه‌وا ئه‌حم ـه‌ده‌ وگێڕاويه‌تي ـه‌وه‌ ل ـه‌ فه‌زڵــى كــورى فه‌رمووده‌كه‌يــان گێڕاوه‌ت ـه‌وه‌‪« ،‬صحتــه» وات ـه‌‪ :‬ئه‌وان ـه‌ى‬ ‫زيــاد وئه‌بوطالــب‪.‬‬ ‫گێڕابوويان ـه‌وه‌ صه‌حيــح بــوون‪ ،‬ك ـه‌ به‌ڵگه‌ي ـه‌ له‌س ـه‌ر صه‌حيحــى‬ ‫فه‌رموود ه‌ك ـه‌‪.‬‬ ‫فـه‌زڵ لـه‌ ئه‌حمـه‌ده‌وه‌ گێڕاويه‌تيـه‌وه‌ وده‌ڵێــت‪« :‬سـه‌يرى قورئانــم‬ ‫كــرد بينيــم ل ـه‌ �ســى و�ســێ شــوێن با�ســى گوێڕايه‌ڵــى بــۆ پێغه‌مب ـه‌ر وه‌ ك ـه‌ ده‌ڵيــت‪« :‬ده‌چن ـه‌ س ـه‌ر بۆچوونــى ســوفيان»‪ ،‬وات ـ ‌ه‬ ‫َ ْ َ َّ‬ ‫ـان ئ ـه َ‌م ئايه‌ت ـه‌ى خوێنــده‌وه‌‪{ :‬فل َي ْحــذ ِر ال ِذيـ َـن ســوفيانى ثه‌ورى پێشـه‌واى زاهيدى عابيدى ســيقه‌ى فيقهزان‪،‬‬ ‫ده‬ ‫‌كات َپا َشـ ْ َ‬ ‫ْ ُ َُ ْ ْ َ ٌ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫ُي َخ ِالفــون عــن أمـ ِـر ِه أن ت ِصيبهــم ِفتنــة} تــا كۆتايــى [النــور‪ ،]63 :‬ك ـه‌ قوتابــى هه‌بــووه‌ ومه‌زهه‌به‌ك ـه‌ى به‌ناوبانگ ـه‌‪ ،‬ب ـه‌اڵم پچ ـڕاو ‌ه‬ ‫چه‌نــد بــاره‌ى كــرده‌وه‌ وده‌يگــوت‪ :‬فيتنـه‌ جگـه‌ له‌شــيرك هيچــى تــر ئێســتا ‪.‬‬ ‫ني ـه‌‪ ،‬ئه‌گ ـه‌ر ته‌نهــا به‌شــێك ل ـه‌ فه‌رمايشــته‌كانى قبوڵكــرد ئ ـه‌و ‌ه‬ ‫ڕه‌نگ ـه‌ شــتێك له‌گومڕايــى پێهه‌ڵخزێن ـه‌ر بكه‌وێت ـه‌ دڵــى َئ ـه‌و كاتيـ َـش مه‌به‌ســتى پێش ـه‌وا ئه‌حم ـه‌د ئينكاريكردن ـه‌ له‌س ـه‌ر ئ ـه‌و كه‌س ـه‌ى‬ ‫َ‬ ‫له‌ناوده‌چێــت پاشــان ئ ـه‌م ئايات ـه‌ى خوێنــده‌وه‌‪{ :‬فــا َو َر ِّبـ َـك ل سـه‌نه‌دى فه‌رمــووده‌ ودروســتيه‌كه‌ى ده‌زانێــت‪ ،‬پاشــان ده‌چێــت‬ ‫َ‬ ‫ُي ْؤم ُنــو َن َح َّتــى ُي َح ّك ُمـ َ‬ ‫ته‌قليدى ســوفيان وجگه‌ له‌ويش ده‌كات‪ ،‬وه‌بيانوى پوچ وباتيڵ‬ ‫ـوك ِف َيمــا شـ َـج َر َب ْي َن ُهــم} [النســاء‪.»]65 :‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ده‌هێنێتـه‌وه‌‪ ،‬يــان بـه‌وه‌ى وه‌رگرتــن له‌فه‌رمــووده‌ بـه‌ ئيجتيهــاده‌‪،‬‬ ‫ئه‌بــو طالــب ل ـه‌ ئه‌حم ـه‌ده‌وه‌ ده‌گێڕيت ـه‌وه‌ وده‌ڵێــت ‪-‬پێــى گوت ـرا‪ :‬وه‌ ئيجتيهاديــش له‌كۆن ـه‌وه‌ نه‌مــاوه‌! يــان ئ ـه‌و پێش ـه‌وايه‌ى ك ـ ‌ه‬ ‫گه‌لێــك وازده‌هێنــن ل ـه‌ فه‌رمــووده‌ وده‌چن ـه‌ س ـه‌ر بۆچوونــى ته‌قليــدى ده‌ك ـه‌م زاناتــره‌ له‌مــن‪ ،‬ئ ـه‌و هيــچ قس ـه‌يه‌ك نــاكات بــێ‬ ‫ســوفيان‪ -‬گوتــى‪ » :‬س ـه‌يرم به‌گه‌لێــك دێــت ك ـه‌ س ـه‌نه‌ده‌كانى زانســت‪ ،‬وه‌ ئ ـه‌و فه‌رمووده‌ي ـه‌ ناهێنێت ـه‌وه‌ به‌نمون ـه‌ ته‌نهــا دواى‬ ‫فه‌رمووده‌يــان زانــى وزانيــان صه‌حيح ـه‌ پاشــان بــڕۆن بــۆالى ئـه‌وه‌ نه‌بێــت كـه‌ زانســتى له‌سـه‌ر هه‌يـه‌! يــان ئـه‌وه‌ ئيجتيهــاده‌‪ ،‬و ‌ه‬ ‫كاتێــك َ هللا تعالــى پێويســته‌ له‌س ـه‌ر كه‌�ســى موجته‌هيــد زانــا بێــت به‌قورئــان وزانــا‬ ‫بۆچونــى ســوفيان وجگ ـه‌ له‌سـ‬ ‫ـوفيان‪َ ْ َ ،‬‬ ‫َ ْ َ ْ َ َّ َ ُ َ ُ َ‬ ‫ْ ُ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ن‬ ‫فه‌رموويه‌تــى‪{ :‬فليحــذ ِر ال ِذيــن يخ ِالفــو عــن أمـ ِـر ِه أن ت ِصيبهــم بێــت ب ـه‌ ســونه‌تى پيغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬وناســيخ ومه‌نســوخ‪ ،‬ودروســتى‬ ‫َْ ٌ‬ ‫فيتن ـه‌ چي ـه‌؟ كوفــره‌‪ ،‬هللا تعالــى والوازى فه‌رمــووده‌‪ ،‬زانــا بێــت به‌هێنان ـه‌وه‌ى به‌ڵگ ـه‌ وزانــا بێــت‬ ‫ـى‬ ‫ـ‬ ‫ن‬ ‫ا‬ ‫ز‬ ‫‌‬ ‫ه‬ ‫د‬ ‫ـا‬ ‫ـ‬ ‫ي‬ ‫ئا‬ ‫‪،]63‬‬ ‫ـور‪:‬‬ ‫ـ‬ ‫ن‬ ‫[ال‬ ‫}‬ ‫ـة‬ ‫ِفتنـ‬ ‫َ‬ ‫َ ْ َْ ُ َُْ َ ْ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ڵ‬ ‫ده‌فه‌رموێــت‪{ :‬وال ِفتنــة أكبــر ِمــن القتـ ِـل} [البقــرة‪ ،]217 :‬واتــا‪ :‬به‌زمانــى عه‌ڕه‌بــى ونه‌حــو وئصــو ‪ ،‬وه‌ لـه‌م چه‌شــنه‌ مه‌رجانـه‌ كــه‬ ‫(شــيرك گه‌وره‌تــره‌ ل ـه‌ فيتن ـه‌)‪ ،‬وازده‌هێنــن ل ـه‌ فه‌رمــووده‌ى ڕه‌نگ ـه‌ هه‌مــووى به‌ت ـه‌واو له‌ئه‌بوبه‌كــر وعومه‌ريــش دانه‌بێــت ‪.k‬‬ ‫پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬وئاره‌زوه‌كانيــان بۆچوونه‌كانــى خۆيــان پــێ‬ ‫زاڵــده‌كات» ئ ـه‌وه‌ش شــێخى ئيســام با�ســى كــردوه‌‪.‬‬ ‫پێــى ده‌گوترێــت‪ :‬ئه‌گـه‌ر ئـه‌وه‌ ڕاســت بێــت‪ ،‬ئـه‌وه‌ مه‌به‌ســت تيايــدا‬ ‫موجته‌هيدێكــى ڕه‌هاي ـه‌ (مطلــق)‪ ،‬ب ـه‌اڵم ئه‌گ ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ مه‌رجێــك‬ ‫ده‌ڵێــم‪ :‬وت ـه‌ى ئه‌حم ـه‌د له‌خراپ ـه‌ باســكردنى چاولێك ـه‌رى بێت له‌كاركردن به‌قورئان وســونه‌ت‪ ،‬ئه‌وه‌ درۆى كردوه‌ به‌ده‌م‬ ‫وڕه‌خنه‌گرتــن له‌دانانــى په‌رتو ـكـى (ال ـرأي) بۆچــوون زۆر ‌ه هللا وب ـه‌ده‌م پێغه‌مبه‌ره‌ك ـه‌ى ‪ ،g‬وب ـه‌ده‌م پێش ـه‌وا زانــاكان‪،‬‬ ‫به‌ڵكــو ئ ـه‌وه‌ى واجبێكــى حه‌تمي ـه‌ له‌س ـه‌ر بــاوه‌ڕداران كاتێــك‬ ‫وبه‌ناوبانگ ـه‌‪.‬‬ ‫كاتێــك گوتــى‪« :‬س ـه‌نه‌ده‌كانيان زانــى» واتــا‪ :‬ئه‌وان ـه‌ى قورئــان وســونه‌تى پێگه‌يشــت وماناكه‌يــان زانــى جــا له‌هه‌رشــتێك‬ ‫وتار‬

‫‪20‬‬

‫بێــت ده‌بێــت كارى پێبــكات هه‌رچه‌نــده‌ پێچه‌وانـه‌ى هه‌ركه‌ســێك‬ ‫بێــت‪ ،‬فه‌رمانــى په‌روه‌ردگارمان ـه‌ وفه‌رمانــى پێغه‌مبه‌ره‌كه‌مان ـ ‌ه‬ ‫‪ ،g‬ك ـه‌ هه‌مــوو زانــاكان كۆكــن له‌س ـه‌ر ئه‌م ـه‌‪ ،‬جگ ـه‌ له‌نه‌زان ـ ‌ه‬ ‫موقه‌ليــده‌كان وێن ـه‌ى ئه‌وان ـه‌ش ل ـه‌ ئه‌هلــى زانســت ناژمێردرێــن‪،‬‬ ‫ه ـه‌روه‌ك ئيجمــاع هه‌ي ـه‌ له‌س ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ك ـه‌ ئ ـه‌وان له‌ئه‌هلــى‬ ‫زانســت نيــن‪ ،‬ئـه‌وه‌ش قسـه‌ى‌ ئه‌بــو عومـه‌ر وئيبــن عبدالبــر وجگـ ‌ه‬ ‫له‌وانيش ـه‌‪.‬‬ ‫ُ َ‬ ‫َ ُ‬ ‫ُْ‬ ‫مويــت‪َّ :‬‬ ‫{ات ِب ُعــوا َمــا أنـ ِـز َل ِإل ْيكـ ْـم ِمـ ْـن َرِّبكـ ْـم َول‬ ‫هللا تعالــى ده‌فه‌ر‬ ‫ْ ُ َ ْ َ َ َ ً َ َ َ َّ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫تت ِب ُعــوا ِمــن دو ِنـ ِـه أوِليــاء ق ِليــا مــا تذكــرون} [األع ـراف‪ .]3 :‬واتــا‪:‬‬ ‫(شــوێنى ئ ـه‌وه‌ بك ـه‌ون ك ـه‌ په‌روه‌ردگارتــان بۆتانــى دابه‌زانــدوه‌ و ‌ه‬ ‫نه‌كـه‌ن شــوێنى غه‌يــرى بكـه‌ون وبيكه‌نـه‌ دۆســتى خۆتــان كه‌مێــك‬ ‫نه‌بيــت له‌خه‌ڵكــى بيرناكه‌ن ـه‌وه‌)‪.‬‬

‫َ‬ ‫موێــت‪{َ :‬و َقـ ْـد َآت ْي َنـ َ‬ ‫ـاك ِمـ ْـن ل ُد َّنــا‬ ‫ب ـه‌م ئايه‌ت ـه‌َ ك ـه‌ هللا تعالــى ده‌فه‌ر‬ ‫ض َع ْنـ ُـه َفإ َّنـ ُـه َي ْحمـ ُـل َيـ ْـو َم ْالق َي َامــة و ْز ًرا * َخالديــنَ‬ ‫ِذ ْكـ ًـرا * َمـ ْـن أ ْعـ َـر َ‬ ‫ِِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ً‬ ‫ِفيـ ِـه َو َسـ َـاء ل ُهـ ْـم َيـ ْـو َم ال ِق َي َامـ ِـة ِح ْمــا} [طــه‪ .]101 – 99 :‬واتــا‪:‬‬ ‫(به‌ڕاســتى ئ ـه‌و قورئانه‌مــان ل ـه‌الى خۆمــان بۆناردويــت تــا ببێــت‬ ‫به‌يــادا‌وه‌رى له‌هه‌مــوو ڕوێكــدا * ئ ـه‌وه‌ى پشــتى لێبــكات ئ ـه‌و ‌ه‬ ‫ل ـه‌ڕۆژى قيام ـه‌ت كۆڵێــك له‌تــاوان هه‌ڵده‌گرێــت * به‌نه‌مــرى‬ ‫ل ـه‌دۆزه‌خ ده‌مێنێت ـه‌وه‌ وه‌خراپتريــن كۆڵ ـه‌ ك ـه‌ ل ـه‌ڕۆژى قيام ـه‌ت‬ ‫به‌كۆڵيانه‌وه‌ي ـه‌)‪.‬‬ ‫َ َ‬ ‫ْ‬ ‫وه‌ هللا تعالــى ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬و َمـ ْـن َأ ْعـ َـر َ‬ ‫ض َعـ ْـن ِذكـ ِـري فـ ِـإ َّن لـ ُـه‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ َ ً َ ً َ ُ‬ ‫ض ْنــكا َ َون ْحشـ ُـر ُه ْ ََيـ ْـو َم َال ِق َي َامـ ِـة َ أ ْع َمــى} [طــه‪ ]124 :‬تــا‬ ‫م ِعيشــة‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ َ ُّ َ ْ َ‬ ‫ُ‬ ‫فه‌رمايشــتى‪{ :‬ولعــذاب ال ِخــر ِة أشــد وأبقــى} [طــه‪.]127 :‬‬ ‫ئه‌گـه‌رگوتــت چــى جائيــزه‌ له‌خويندنـه‌وه‌ى ئـه‌و په‌رتوكانه‌ى‬ ‫له‌سـه‌رمه‌زهه‌بێك نوســراوه‌ته‌وه‌؟‬

‫َّ ْ َ ُ‬ ‫يع ُ‬ ‫وه‌ ده‌فه‌رموێت‪{َ :‬وإ ْن ُتط ُ‬ ‫وه َت ْه َت ُدوا َو َما َع َلى َّ‬ ‫الر ُسو ِل ِإل ال َبلغ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ُْ‬ ‫ال ِبيـ ُـن} [النــور‪ .]54 :‬واتــا‪( :‬ئه‌گ ـه‌ر شــوێنى بك ـه‌ون هيداي ـه‌ت‬ ‫ده‌درێــن وجگـه‌ له‌گه‌ياندنێكــى جــوان هيچــى تــرله‌سـه‌رپيغه‌مبـه‌ر ده‌گوترێــت ئه‌وان ـه‌ ده‌خوێندرێت ـه‌وه‌ له‌بــوارى پشــت به‌ســتان‬ ‫وتێگه‌يشــتنى زياتــر له‌قورئــان وســونه‌ت وبابه‌ت ـه‌كان واتــا وه‌ك‬ ‫ني ـه‌)‪.‬‬ ‫په‌رتوكێــك ل ـه‌ په‌رتوكه‌كانــى يارمه‌تيــده‌ر‪ ،‬ب ـه‌اڵم ئه‌گ ـه‌ر پێــش‬ ‫هللا شــايه‌دى هيدايه‌تــى داوه‌ بــۆ ئ ـه‌و كه‌س ـه‌ى گويڕايه‌ڵــى قورئــان وســونه‌ت بخرێــت‪ ،‬وبكرێت ـه‌ حاكــم له‌نێــو خه‌ڵكــى‪،‬‬ ‫پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬ده‌كات‪ ،‬وه‌ ل ـه‌الى موقه‌ليــده‌كان ئ ـه‌وه‌ى بانگه‌ش ـه‌ بكرێــت بــۆى ل ـه‌ فه‌رمانڕه‌وايه‌تــى بــێ گه‌ڕان ـه‌و ‌ه‬ ‫گوێڕايه‌ڵــى ‪ g‬بــكات هيدايه‌تــى وه‌رنه‌گرتــوه‌ به‌ڵكــو كه‌�ســى بــۆالى قورئــان وســونه‌ت‪ ،‬گومانــى تێــدا ني ـه‌ ئ ـه‌وه‌ دژ َى بــاوه‌ڕ ‌ه‬ ‫َ‬ ‫ڕێنمونــى وه‌رگــر وهيدايه‌تــدراو ئه‌وه‌ي ـه‌ ك ـه‌ س ـه‌رپێچى ئ ـه‌و بــكات وپێچه‌وانه‌يه‌تــى‪ ،‬ه ـه‌روه‌ك هللا تعالــى ده‌فه‌رموێــت‪{ :‬فــا َو َر ِّبـ َـك‬ ‫ُ َ‬ ‫َ‬ ‫وله‌قس ـه‌ى البــدات وبچێــت بــۆ قس ـه‌ى كه‌ســانى تــر‪ ،‬وپشــت َل ُي ْؤم ُنــو َن َح َّتــى ُي َح ّك ُمـ َ‬ ‫ـوك ِف َيمــا شـ َـج َر َب ْي َن ُهـ ْـم ثـ َّـم ل َي ِجـ ُـدوا ِفــي‬ ‫ّ َ‬ ‫بكات ـه‌ ســونه‌ت وڕوبكات ـه‌ مه‌زهه‌بيــك يــان شــێخێك يــان ل ـه‌م َأ ْن ُفسـ ِـه ْم َح َر ًجــا م َّمــا ِ َق َ‬ ‫ض ْيـ َـت َو ُي َسـ ِـل ُموا ت ْسـ ِـل ًيما} [النســاء‪،]65 :‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫واتــا‪( :‬نه‌خێــر ســوێند ب ـه‌ پ ـه‌روه‌ردگارت باوه‌ڕناهينــن تــا نه‌تك ـه‌ن‬ ‫چه‌شــنا نه‌‪.‬‬ ‫ب ـه‌ فه‌رمانــڕه‌وا له‌نێــوان خۆيــان پاشــان هيــچ شــتێكيان ل ـه‌دڵ‬ ‫زۆر له‌وان ـه‌ى بانگه‌�شــى زانســت وزانيــارى ده‌كات كه‌وتۆت ـه‌ نــاو نه‌بێت له‌وه‌ى فه‌رمانت له‌سـه‌ريداوه‌ وملكه‌چ بن بۆى)‪ ،‬ئه‌گه‌ر‬ ‫ئ ـه‌و ته‌قليــده‌ حه‌ڕام ـه‌وه‌‪ ،‬له‌كاتێكــدا ك ـه‌ ئ ـه‌و په‌رتــوك داده‌نێــت فه‌رمانڕه‌وايه‌تــى له‌كاتــى ناكۆكيه‌ ـكـى ك ـه‌م بگه‌ڕێت ـه‌وه‌ بــۆالى هللا‬ ‫له‌س ـه‌ر فه‌رمــووده‌ وســوونه‌ت‪ ،‬پاشــان ده‌بينيــت وشــكبۆته‌و ‌ه وڕه‌ســوله‌كه‌ى‪ ،‬پاشــان ئه‌گـه‌ر هللا وڕه‌ســوله‌كه‌ى فه‌رمانێكيــان‬ ‫له‌س ـه‌ر مه‌زهه‌به‌ك ـه‌ى وپێــى واي ـه‌ ده‌رچــوون ل ـه‌م مه‌زهه‌ب ـه‌ ل ـ ‌ه كــرد ئ ـه‌وه‌ شــتێك له‌دڵــت دابــوو‪ ،‬ب ـه‌اڵم ئه‌گ ـه‌ر ئه‌هلــى كيتــاب‬ ‫فه‌رمانێكيــان پێكــردى هيــچ له‌دڵــت دروســت نه‌بێــت‪ ،‬پاشــان‬ ‫گوناه ـه‌ گه‌وره‌كان ـه‌‪.‬‬ ‫پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬فه‌رمانێكــت پێبــكات وملك ـه‌چ نه‌بيــت ب ـه‌اڵم‬ ‫ئ ـه‌وه‌ى ل ـه‌ وت ـه‌ى پێش ـه‌وا ئه‌حم ـه‌د وه‌رده‌گيرێــت ئه‌وه‌ي ـه‌ ك ـ ‌ه ئه‌گ ـه‌ر كه‌ســانى تــر بڕيارێكيــان دا ملك ـه‌چ بوويــت بــۆى‪ ،‬ئ ـه‌و ‌ه‬ ‫ته‌قليــد پێــش گه‌يشــتنى حوج ـه‌ وڕونكردن ـه‌وه‌ خ ـراپ ني ـه‌ به‌ڵكــو هللا ســوێندى خــواردوه‌ ك ـه‌ ك ـه‌س ل ـه‌و ڕاســتگۆتر نيــه ســوێندى‬ ‫خراپ ـه‌ وحه‌ڕام ـه‌ له‌كاتێــك ك ـه‌دواى حوج ـه‌ وڕونكردن ـه‌و ‌ه خــواردوه‌ كـه‌ تــۆ باوه‌ڕدارنيــت ئه‌گـه ْ‌ر لـه‌م حاڵه‌تـه‌ دابيــت‪ ،‬دواى‬ ‫ٌ‬ ‫ْ َ ُ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ـان َعلــى ن ْف ِسـ ِـه َب ِصيـ َـرة‬ ‫النسـ‬ ‫ئينــكارى بــكات وپشــت بكات ـه‌ قورئــان وســونه‌تى پێغه‌مب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌‬ ‫هللا تعالــى فه ُ‌رمويه‌تــى‪{ :‬بـ ِـل ِ‬ ‫ََ ْ َْ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫‪ g‬وڕوبكات ـه‌ دانانــى په‌رتــوك له‌س ـه‌ر بــوارى فيقــه بــێ ئ ـه‌وه‌ى * ولــو ألقــى مع ِاذيــرہ} [القيامــة‪ .]16 - 14 :‬واتــا‪( :‬به‌ڵكــو مــرۆڤ‬ ‫بگه‌ڕێت ـه‌وه‌ بــۆالى قورئــان وســوننه‌ت‪ ،‬به‌ڵكــو هه‌تــا ئه‌گ ـه‌ر خــۆى شــايه‌ده‌ له‌س ـه‌ر خــۆى * هه‌رچه‌نــده‌ چه‌نده‌هــا پاكان ـ ‌ه‬ ‫قورئانيشــيان خوێنــد يــان ســونه‌تى پێغه‌مبه‌ريــان خوێنــده‌و ‌ه بــكات وبيانــو بهێنێت ـه‌وه‌)‪.‬‬ ‫ئ ـه‌وه‌ بــۆ پيــرۆزى ده‌يخوێنــن ن ـه‌وه‌ك بــۆ تێگه‌يشــتن وزانســت‪،‬‬ ‫يــان بــۆ ئ ـه‌وه‌ى وه‌قفك ـراوه‌ بۆنمون ـه‌ ئ ـه‌وه‌ى په‌رتو ـكـى بوخــارى‬ ‫بخوينێت ـه‌وه‌‪ ،‬لێــره‌دا ده‌يخوێنــن بــۆ گه‌يشــتن به‌پله‌ي ـه‌ك ن ـه‌وه‌ك‬ ‫بــۆ به‌ده‌ســتهێنانى شـه‌ريعه‌ت‪ ،‬ئه‌وانـه‌ له‌هه‌مــوو كـه‌س شــياوترن‬ ‫‪21‬‬

‫ُ‬ ‫نحمـ ُـد ُه ونسـ ُ‬ ‫َّإن الحمـ َـد هللِ َ‬ ‫ـتعينه ونسـ ُ‬ ‫أنفســنا‬ ‫ـتغفره‪ ،‬ونعــوذ بــاهللِ مـ ْـن شـ‬ ‫ـرور ِ‬ ‫ِ‬ ‫ومـ ْـن ســيئات أعمالنــا‪ ،‬مـ ْـن يهــده ُ‬ ‫هللا فــا مضـ َّـل لـ ُـه ومـ ْـن يضلـ ْـل فــا هـ َ‬ ‫ـادي لـ ُـه‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِِ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫وأشـ ُ‬ ‫ً‬ ‫ـده ال شــريك لــه‪ ،‬وأشــهد َّأن محمــدا صلــى ُ‬ ‫ـهد ْأن ال إلـ َـه إال ُ‬ ‫هللا وحـ َ‬ ‫هللا عليـ ِـه‬ ‫ُ‬ ‫وسـ َ‬ ‫ـلم عبـ ُـده ورســوله‪ّ ،‬أمــا بعـ ُـد‪:‬‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ ً َ ْ‬ ‫ُْ‬ ‫هللا تعالــى ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬يــا أ ُّي َهــا َال ِذيـ َـن آ َم ُنــوا ِإذا ل ِق ُيتـ ْـم ِفئــة فاث ُب ُتــوا َواذكـ ُـروا‬ ‫َ َ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ‬ ‫اللـ َـه َكثيـ ًـرا َل َع َّل ُكـ ْـم ُت ْفل ُحــو َن * َوأط ُ‬ ‫يعــوا اللـ َـه َو َر ُســول ُه َول ت َن َاز ُعــوا ف َت ْفشــلوا‬ ‫ِ‬ ‫َّ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ََ ْ َ َ ُ ُ ْ َ ْ‬ ‫اصبـ ُـروا إ َّن اللـ َـه َمـ َـع َّ‬ ‫الص ِاب ِريـ َـن} [األنفــال‪ .]46 - 45 :‬واتــا‪:‬‬ ‫وتذهــب ِريحكــم و ِ ِ‬ ‫(ئـه‌ی ئـه‌و ک ‌هســانه‌ی ئیمــان و باوه‌ڕتــان هێنــاوه‌‪ :‬کاتێــک ده‌گ ‌هنــه د ‌هســته‌یه‌ک و‬ ‫ڕووبه‌ڕووتــان ده‌بنـه‌وه‌‪ ،‬ئـه‌وه ده‌بێــت خۆڕاگربــن و سـه‌نگه‌رچــۆڵ ن ‌هکـه‌ن وزۆر‬ ‫یــادی هللا بک ـه‌ن و لێــی بپاڕێن ـه‌وه‌‪ ،‬بــۆ ئ ـه‌وه‌ی ئێــوه س ـه‌رفراز وس ـه‌رکه‌وتووبن‬ ‫گوێڕای ‌هڵــی هللا وپێغه‌مبه‌ره‌که‌�شــی بک ـه‌ن لــه ه ‌همــوو کــردار وگوفتارێکــدا‬ ‫وئاشــووب وئــاژاوه مه‌گێــڕن وم ‌هچــن به‌گژی ‌هکــدا‪ ،‬خــۆ ئ ‌هگ ـه‌ر بچــن ب ‌هگــژ‬ ‫ی ‌هکــدا ویه‌کتــر بشــکێنن‪ ،‬ئ ـه‌وه شکســت والوازی ڕووتــان تێــده‌کات وهه‌یب ـه‌ت‬ ‫وشــکۆداری ود ‌هس ـه‌اڵتتان له‌ب ‌هیــن ده‌چێــت وده‌بێــت خۆگــر ون ‌هفــس درێــژ‬ ‫بــن (ه ـه‌م لــه گۆڕه‌پانــى جه‌نگــدا‪ ،‬ه ـه‌م ل ‌هنــاو یه‌کتــردا) چونکــه ب ‌هڕاســتی هللا‬ ‫َّ‬ ‫یــارو یــاوه‌ری خۆگــرو ئارامگران ـه‌)‪ ،‬و ‌ه ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬ف ْ‬ ‫اص ِبـ ْـر ِإ َّن َو ْعـ َـد اللـ ِـه َحـ ٌّـق‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َول َي ْسـ َـت ِخ َّف َّن َك ال ِذيـ َـن ل ُيو ِق ُنــون} [الــروم‪ .]60 :‬واتــا‪( :‬جــا (ئ ـه‌ی محمــد ‪g‬‬ ‫ئ ـه‌ی ئیمانــدار) دان ب ‌هخــۆدا بگــر ‌ه وئارامبگــره‌‪ ،‬چونکــه بێگومــان به‌ڵێنــی هللا‬ ‫حـه‌ق وڕاســته وهـه‌ردێتـه‌دی‪ ،‬ئه‌وانـه‌ش کــه باو ‌هڕیــان نیــه بــێ ئارامــت ن ‌هکـه‌ن‬ ‫وســاردت نه‌ک ‌هن ـه‌وه‌)‪.‬‬ ‫ئارامگــرى و پێچ ‌هســپاوى و دڵنيايــى ل ـ ‌ه به‌ڵێنــى هللا‪ ،‬ل ‌هگ ـه‌ڵ مه‌ين ‌هتــى‬ ‫وقورســيه‌كان‪ ،‬ل ‌هگ ـه‌ڵ تێچــووى كۆبوون ـه‌وه‌ى حيزب ـه‌كان‪ ،‬ل ‌هگ ـه‌ڵ گرم ـه‌ى‬ ‫ڕاجيم ـه‌كان وبۆردومانــى فڕۆك ـه‌كان‪ ،‬ڕاده‌و ‌هســتن به‌متمان ـه‌و ‌ه ودڵنيــان‬ ‫ب ‌هس ـه‌ركه‌وتنى په‌روه‌ردگاريــان خۆڕاگــر وئارامگــرن و چاوه‌ڕوانــى پاداشــت‬

‫ده‌كه‌ن ڕووده‌كه‌ن ‌ه دوژمن وپشت هه‌ڵناكه‌ن‪ ،‬ناخۆشيه‌كان سستيان ناكات‬ ‫وس ‌هريان لێ ناشێوێنێت وڕێگه‌يان لێ تێكنادات‪ ،‬به‌ڵكوچراى ڕوناكى حه‌قيان‬ ‫هه‌ڵكــرد ل ـ ‌ه ش ـه‌وى تاريــك وبه‌خوێنيــان هيداي ـه‌ت وڕێنموييــان داگيرســاند‬ ‫ودوركه‌وتن ـه‌و ‌ه له‌ڕێگاكانــى گومڕايــى‪ ،‬ل ـ ‌ه س ـه‌رچاوه‌ى قورئــان خوارديان ـه‌و ‌ه‬ ‫و ‌ه ب ‌هڕێبــازى پێغه‌مب ـه‌ر ‪ g‬ڕێيانكــرد و كاريــان پێكــرد‪ ،‬زانيــان ك ـ ‌ه س ـه‌ركه‌وتن‬ ‫الى هللا هيــچ ڕۆژێــك ل ـه‌ڕۆژان ب ـه‌زۆرى ژمــار ‌ه وكه‌رســت ‌ه ن ‌هبــوه‌‪ ،‬ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى‬ ‫هللا خــۆى ع ‌هزيــز ‌ه وهيــچ زاڵێــك س ـه‌رناكه‌وێت ب ‌هس ـ ‌هريدا‪ ،‬به‌ڵكــو ئ ـه‌و ق ‌ههــار ‌ه‬ ‫دوژمــن سه‌رشــۆڕ ده‌كات ئ ‌هگ ـه‌ر هێــز وكه‌رســته‌ى هه‌رچ ‌هنــد ‌ه بێــت‪ ،‬حه‌كيم ـ ‌ه‬ ‫به‌جۆرێــك ق ـه‌ده‌رى كاره‌كانــى گرێــداو ‌ه ب ـ ‌ه هــۆكاره‌كان وه ـه‌ر شــته‌و ل ‌هشــوێنى‬ ‫خــۆى دانــاوه‌‪ ،‬حه‌كيم ـ ‌ه ل ـ ‌ه دانانــى س ـه‌ركه‌وتن بــۆ ئه‌وان ـه‌ى هه‌وڵــده‌ده‌ن بــۆ‬ ‫سه‌رخســتنى ئايــن وڕيســواكردنى ئه‌وان ـه‌ى پشــت هه‌ڵد ‌هك ـه‌ن لێــى‪ ،‬هيــچ‬ ‫الوازيـه‌ك وكـه‌م وكوڕيـه‌ك لـ ‌ه ڕێكخســتنى ئـه‌ودا نيـه‌‪ ،‬فه‌رمــوى وفه‌رمود ‌هكـه‌ى‬ ‫ْ ُُْ َ‬ ‫َ‬ ‫َُ‬ ‫ْ َ ْ ُ ُ َّ َ َ َ‬ ‫ص ْركـ ُـم اللـ ُـه فــا غ ِالـ َـب لكـ ْـم َوِإ ْن َيخذلكـ ْـم ف َمـ ْـن ذا‬ ‫يه‌كالكه‌ره‌و ‌هيــه‪{ِ :‬إن ين‬ ‫ْ‬ ‫َّ َ ْ ُ ُ‬ ‫َ َّ َ ْ َّ ُ ْ َ‬ ‫ص ُركـ ْـم ِمـ ْـن َب ْعـ ِـد ِه َو َعلــى اللـ ِـه فل َي َتـ َـوك ِل الؤ ِم ُنــون} [آل عم ـران‪.]160 :‬‬ ‫الـ ِـذي ين‬ ‫واتــا‪ ( :‬ئ ‌هگ ـه‌ر هللا س ـه‌رکه‌وتنتان پــێ ببه‌خشــێت ئ ـه‌وه هیــچ ک ـه‌س ناتوانێــت‬ ‫سـه‌رکه‌وێت ب ‌هسـه‌رتاندا‪ ،‬خــۆ ئ ‌هگـه‌رپشــتتان ب ‌هربــدات‪ ،‬ئـه‌وه ـکـێ ه ‌هیــه دوای‬ ‫ئـه‌و کۆمه‌کتــان بــکات و سـه‌رتان بخــات‪ ،‬ده بــا ئه‌وانـه‌ی ئیمانــدارن هـه‌رپشــت‬ ‫ب ـه‌هللا بب ‌هســتن)‪.‬‬ ‫ب ‌هڵــێ‪ ،‬ئـه‌و ‌ه به‌ڵێنــى (هللا)يـ ‌ه ح ‌هقـ ‌ه بــۆ ب ‌هنــد ‌ه باوه‌ڕداره‌كانــى‪ ،‬ڕێبــازودانايي ‌هكـه‌ى‬ ‫ل ‌هس ـه‌ر دروســتكراوه‌كانى بڕيــاردراوه‌‪ ،‬ناخۆ�شــى داده‌ب ‌هزێنێــت ل ـه‌و كات ـه‌ى‬ ‫بيه‌وێــت وه ‌هڵــى ده‌گرێــت له‌وكاتــى ده‌يه‌وێــت‪ ،‬زاناي ـ ‌ه وداناي ـ ‌ه هيــچ شــتێك‬ ‫له‌ئاســمان وزه‌وى پێ�شــى ناگرێــت‪ ،‬و ‌ه ئ ‌هگ ـه‌ر بڕيــارى بــۆ كارێــك دا ئ ـه‌و ‌ه ته‌نَهــا‬ ‫ب ـه‌وه‌ى بفه‌رموێــت بب ـ ‌ه ده‌بێــت‪ ،‬فه‌رموي ‌هتــى وفه‌رمايشــته‌كه‌ى ح ‌هق ـه‌‪{ :‬أ ْم‬ ‫ََ‬ ‫َ َ ُ ُ ْ َ َ َّ ْ ُ َ َّ‬ ‫َ ُ‬ ‫َح ِْسـ ْـب ُت ْم أ ْن ت ْدخلــوا ال َج َّنــة َولــا َيأ ِتكـ ْـم َمثـ ُـل ال ِذيـ َـن َخلـ ْـوا ِمـ ْـن ق ْب ِلكـ ْـم َم َّسـ ْـت ُه ُم‬ ‫ْ َ َ ُ َ َّ َّ ُ َ ُ ْ ُ َ َّ َ ُ َ َّ ُ ُ َ َّ َ َ ُ َ َ ُ َ َ َ ْ َّ‬ ‫ص ُرالل ِه‬ ‫البأســاء والضراء وزل ِزلوا حتى يقول الرســول وال ِذين آمنوا معه متى ن‬ ‫تايب ه‌ت‬

‫‪22‬‬

‫قه‌اڵى حه‌مڕاء قه‌اڵيه‌كى موسڵمانان بوو كه‌وت ‌ه ژێرده‌ستى خاچپه‌رستان دواى ئه‌وه‌ى جياوازيان تێكه‌وت‬

‫َ َ َّ َ ْ َّ َ‬ ‫صـ َـراللـ ِـه ق ِريـ ٌـب} [البقــرة‪ .]214 :‬واتــا‪( :‬ئایــا التــان وایــه هـه‌روا به‌ئاســانی‬ ‫أل ِإن ن‬ ‫ده‌چنــه به‌ه ‌هشــته‌وه (بــێ ته‌نگانــه وناخۆ�شــی)؟! م ‌هگ ـه‌رنموون ـه‌ی ئیماندارانــی‬ ‫پێشــووتان بــۆ بــاس ن ‌هک ـراوه‌‪ ،‬کــه توو�شــی ش ـه‌ڕ وناخۆ�شــی و ته‌نگان ـ ‌ه وگرانــی‬ ‫ون ـه‌داری بــوون وته‌کانیــان خــواردوه وزۆریــان بــۆ هاتــووه ب ‌هڕاد ‌هی ـه‌ک‪ ،‬ه ‌هتــا‬ ‫پیغه‌مبه‌ره‌ک ‌هیــان وئه‌وان ـه‌ی باو ‌هڕیــان هێنــاوه له‌گه‌ڵیــدا‪ ،‬ده‌یانوگــت‪ :‬ک ـه‌ی‬ ‫پ ـه‌روه‌ردگار س ـه‌رکه‌وتن ده‌به‌خشــێت؟! ئیتــر ک ـه‌ی هللا یارم ‌هتــی ده‌نێرێــت؟!‬ ‫ئاگاداربــن ودڵنیابــن ب ‌هڕاســتی یارم ‌هتــی هللا زۆر)‪.‬‬ ‫و ‌ه ڕێبــازى هللا بڕيــاردراوه‌‪ ،‬ب ‌هڕاســتى س ـه‌ركه‌وتن ب ‌هبــێ د ‌هســتگرتن و ڕۆيشــتن‬ ‫ل ‌هس ـه‌ر فه‌رمانه‌كانــى هللا ب ‌هڕاســتگۆيى به‌ديناي ـه‌ت‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى له‌ه ‌همــووان‬ ‫زياتــر هه‌وڵــى سه‌رخســتنى ئايــن بــدات وجيهاد ‌هك ـه‌ى گه‌ور ‌هتــر بێــت ب ‌هرامب ـه‌ر‬ ‫به‌دوژمنانــى وپاب ‌هنــد بێــت بـ ‌ه گوێڕاي ‌هڵــى هللا وڕ ‌هســوله‌كه‌ى‪ ،‬ئـه‌و ‌ه گه‌وره‌تريــن‬ ‫س ـه‌ركه‌وتن وگه‌وره‌تريــن گوێڕايه‌ڵي ـ ‌ه بــۆ هللا‪.‬‬ ‫ئ ـه‌ى ئوم ‌هتــى ئيســام‪ ،‬ب ‌هڕاســتى زه‌مان ـ ‌ه گ ‌هڕاي ـه‌و ‌ه وئ ـه‌و ‌ه مێــژوو خــۆى دوبــار ‌ه‬ ‫ده‌كات ـه‌وه‌‪ ،‬ل ـ ‌ه وێنه‌ي ‌ه ـكـى هاوشــێوه‌ى ئ ـه‌وه‌ى هــات ب ‌هس ـه‌ر خا ـكـى ئيســام‬ ‫ل ‌هس ـه‌رده‌مانى پێشــوو ل ‌همــاوه‌ى چ ‌هنــد س ـه‌ده‌يه‌ك ڕويانــدا وه‌ڕوداوى‬ ‫گێژه‌لولك ـه‌ى گ ـه‌ور ‌ه ڕويانــدا‪ ،‬كاريگ ـه‌رى واى جێهێشــت ك ـ ‌ه ناســڕێته‌و ‌ه‬ ‫وه‌برينێكــى ڕۆيشــتوى جێهێشــت له‌الش ـه‌ى ئوم ـه‌ت ســاڕێژنابێت‪ ،‬ب ـه‌اڵم پ ‌هنــد‬ ‫ه ‌هي ـ ‌ه ل ـه‌وه‌ى هــات ب ‌هس ـه‌ر پێشــينمان‪ ،‬ك ـ ‌ه دوركه‌وتن ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه كۆم ‌هڵ ـه‌ى‬ ‫موســڵمانان پێخزانێك ـ ‌ه وكه‌وتنێك ـ ‌ه ڕه‌نگ ـ ‌ه بتخات ـ ‌ه حاڵ ‌هتــى تياچوونــى‬ ‫ڕاســته‌قين ‌ه بـ ‌ه وه‌رگرتنـه‌وه‌ى ئاينــت ومردنــت ل ‌هسـه‌رميله‌تێــك جگـ ‌ه له‌ميل ‌هتــى‬ ‫ئيســام‪ ،‬ئ ـه‌و ‌ه ئه‌مريــكاى خاچپه‌رســت وهاوپه‌يمانه‌كانــى هێرش ـه‌كانيان ‌ه‬ ‫دوبــار ‌ه ده‌ك ‌هن ـه‌و ‌ه بۆس ـه‌ردارى ئيســام وخا ـكـى خيالف ـه‌ت‪ ،‬ميله‌ته‌كانــى كوفــر‬ ‫به‌ه ‌همــوو شــێو ‌ه وشــانه‌كانيان وحاكم ـ ‌ه موڕت ـه‌ده‌كان وزانــا خراپ ـه‌كاره‌كان‬ ‫ئه‌وانه‌ى به‌درۆ ل ‌هسـه‌رئه‌هلى ســونن ‌ه حيســاب ده‌كرێن وئه‌وانه‌ى بانگ ‌هشـه‌ى‬ ‫جيهــاد ودروســتى ڕێبــاز و مه‌نه ـه‌ج د ‌هك ـه‌ن به‌درێژايــى مێــژوو كۆنه‌بوون ‌هت ـه‌و ‌ه‬ ‫ل ‌هي ـه‌ك ڕيــز ل ‌هگ ـه‌ڵ نه‌ته‌وه‌كانــى كوفــر وه‌ك ئ ـه‌وه‌ى ئ ‌همــڕۆ كۆبون ‌هت ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه‬ ‫دژى ڕۆڵه‌كانــى ئيســام له‌ده‌وڵ ‌هتــى خيالف ـه‌‪ ،‬ته‌نهــا ئ ـه‌و ‌ه نه‌بێــت ك ـ ‌ه س ـه‌رده‌مى‬ ‫غـه‌زوه‌ى ئـه‌وان وئـه‌و حاڵ ‌هتـه‌ى ئێمـه‌ى تيايــن جيــاوازه‌‪ ،‬ده‌وڵ ‌هتــى موســڵمانان‬ ‫ل ‌هكــۆن له‌خراپتريــن حــاڵ دابــوون ودوربــوون له‌ئايــن وپه‌روه‌ردگاريــان پاشــاكانى‬ ‫‪23‬‬

‫كۆم ‌هڵ ـه‌كان (ملــوك الطوائــف) خاكه‌كانيــان داب ‌هشــكردبوو‪ ،‬هللا دوژمنێكــى‬ ‫زاڵكــرد ب ‌هس ـه‌ريان ك ـ ‌ه ماڵــى تێــدان وئ ـه‌وه‌ى هه‌يانبــوو بــردى وخراپ ـه‌كارى‬ ‫باڵوكرده‌و ‌ه وكشــتوكاڵ و وه‌چه‌كانى خراپكرد‪ ،‬به‌اڵم ئه‌مڕۆ له‌گه‌ڵ توندبوونى‬ ‫هێرشه‌كان وملمالنێ گه‌رمه‌كان ل ‌ه ڕۆژهه‌اڵت وڕۆژئاوا بۆ سه‌رخاكى ئيسالم‪،‬‬ ‫حاڵــى موســڵمانان ل ـ ‌ه خا ـكـى خيالف ـه‌ت جيــاواز ‌ه ل ‌هس ـه‌رده‌مى ئ ـه‌وان‪ ،‬ده‌وڵ ‌هتــى‬ ‫ئيســامى هه‌ڵد ‌هســتێت ب ‌ه داپڵۆســينيان وبه‌رگرى ل ‌ه خاكى ئيســام ده‌كات‪ ،‬و ‌ه‬ ‫باوه‌ڕيان به‌ئاگا دێنێت وره‌ى ڕۆڵه‌كانى ئيسالم به‌رزده‌كاته‌و ‌ه بۆ ڕزگاربوون ل ‌ه‬ ‫كۆيالي ‌هتــى وشــوێنكه‌وتنى نه‌ته‌وه‌كانــى كوفــر‪ ،‬وه‌ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى جه‌نگێكــى‬ ‫گه‌رمــى تونــدى ب ‌هگــڕ ئه‌نجامــده‌دا بــۆ به‌رگــرى ل ـ ‌ه ئومه‌ت ‌هك ـه‌ى‪ ،‬ك ـ ‌ه توانــاى‬ ‫خــۆى به‌گڕخســت له‌ج ‌هنــگ ل ‌هس ـه‌رى وبه‌رپه‌رچدان ـه‌و ‌ه وداواكردنــى نه‌فيــر‬ ‫وده‌رچــوون له‌پێنــاوى به‌ه ‌همــوو هێــز و ه ‌همــوو ڕێــگا وهــۆكاره‌كان‪ ،‬وه‌ده‌وڵ ‌هتــى‬ ‫خيالف ـه‌ت ب ‌هف ـه‌زڵ ومن ‌هتــى هللا ه ـه‌ر له‌وكات ـه‌ى پێگه‌يشــت موســڵمانان‬ ‫ب ‌هزنجيــر ڕاكێــش ده‌كات ب ـه‌ره‌و ئاينه‌ك ‌هيــان‪ ،‬و ‌هزاناكانــى تاغــوت وزوڕنــا‬ ‫ژه‌نه‌كانــى خراپـه‌كارى ڕێگــرى د ‌هكـه‌ن وبانگـه‌وازد ‌هكـه‌ن سه‌ركێ�شــى د ‌هكـه‌ن تــا‬ ‫ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ئه‌هلــى ئيســام زه‌ليــل وبچــوك بێــت وخاچپه‌رســتان وكلكه‌كانيــان‬ ‫ل ـ ‌ه د ‌هس ـه‌اڵتدار ‌ه موڕت ـه‌ده‌كان لێيــان بخــوڕن‪ ،‬ب ـه‌اڵم ده‌وڵ ‌هتــى خيالف ـه‌ت‬ ‫به‌يارم ‌هتــى هللا در ـكـى كــرد به‌نه‌خۆشــيه‌ك وبه‌چار ‌هس ـه‌ريه‌كه‌ى زانــى‪ ،‬و ‌ه ئ ـه‌و‬ ‫به‌رده‌وام ـ ‌ه ل ‌هس ـه‌ر ڕێگاك ـه‌ى به‌ويســتى هللا و ‌ه له‌گل ‌هيــى گله‌ييــكارى ناترســێت‬ ‫له‌پێنــاو هللا‪ ،‬تــا ئااڵك ـ ‌ه ده‌دات ب ـ ‌ه عيســاى كــوڕى مه‌ري ـه‌م ‪.n‬‬ ‫ئوم ‌هتــى ئيســام‪ ،‬ئێم ـ ‌ه گه‌لێكيــن هللا شــكۆمه‌ندى كردبوويــن ب ـ ‌ه ئيســام‬ ‫داواى شــكۆ له‌ك ‌هســێكى تــر ناك ‌هيــن‪ ،‬و ‌ه كۆتايــى ئ ـه‌م ئوم ‌هت ـ ‌ه چــاك نابێــت‬ ‫ئ ‌هگ ـه‌ر س ـه‌ره‌تاكه‌ى چــاك نه‌بێــت‪ ،‬ك ـه‌س شــكۆمه‌ند نابێــت ب ـ ‌ه ئاين ‌هك ـه‌ى‬ ‫جگ ـ ‌ه ل ـه‌وه‌ى ته‌وحيــدى جێبه‌جێكــردو ‌ه ودۆســتايه‌تى ودوژمناي ‌هتــى‬ ‫زيندوكردۆت ـه‌و ‌ه وكردوونــى بهمۆركێكــى په‌يو ‌هســت ل ـ ‌ه ه ‌همــوو كاره‌كانــى ژيانــى‬ ‫وله‌ه ‌همــوو حاڵه‌ته‌كانــى‪ ،‬ل ـ ‌ه خۆ�شــى وناخۆ�شــى وتونــدى وئاســانى‪ ،‬له‌كاتــى‬ ‫كۆبوون ـه‌وه‌ى دوژمنــان وتوندبوونــى ج ‌هنــگ ڕوناكات ـ ‌ه ئ ‌هســتان ‌ه وناگ ‌هڕێت ـه‌و ‌ه‬ ‫بــۆالى تاغوت ـه‌كان‪ ،‬نه‌خێــر به‌ڵكــو د ‌هســتده‌گرن ب ـ ‌ه فه‌رمــان ونه‌هيه‌كانــى ئاينــى‬ ‫چاود ‌هك ـه‌ن ل ـ ‌ه باو ـكـى پێغه‌مب ـ ‌هران‪ ،‬ك ـ ‌ه به‌ه ‌همــوو نه‌ته‌وه‌كانــى‬ ‫لێخۆشــبوو و ‌ه‬ ‫َ‬ ‫َّ َ َ َ ُ‬ ‫َ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫كوفــرى گــوت‪{ِ :‬إ َّنــا ُبـ َـرآ ُء ِم ْنكـ ْ َـم َو ِم َّمــا ت ْع ُبـ ُـدون ِمـ ْـن ُدو ِن اللـ ِـه كف ْرنــا ِبكـ ْـم َو َبـ َـدا َب ْين َنــا‬ ‫َّ‬ ‫ُْ‬ ‫َو َب ْي َن ُكـ ُـم ْال َعـ َـد َاو ُة َو ْال َب ْغ َ‬ ‫ضـ ُـاء أ َبـ ًـدا َح َّتــى تؤ ِم ُنــوا ِباللـ ِـه َو ْحـ َـد ُه} [املمتحنــة‪ .]4 :‬واتــا‪:‬‬

‫(ئێمــه ب ‌هریــن لــه ئێــوه و ل ـه‌و شــتانه‌ش کــه له‌جیاتــی هللا ده‌یپه‌رســتن‪ ،‬ئێمــه‬ ‫باوه‌ڕمــان ب ـه‌و ئاین ـه‌ی ئێــوه نی ـه‌‪ ،‬ئیتــردوژمنای ‌هتــی وڕقه‌ب ‌هرای ‌هتــی له‌نێوانمانــدا‬ ‫به‌رپابــووه تــا ئـه‌و کاتـه‌ی کــه بــاوه‌ڕته‌نهــا بـ ‌ه هللا دێنــن)‪ .‬ئـه‌و ‌ه ڕێبــازى بــاوه‌ڕدارا ‌ن‬ ‫وڕێنمونيكاران ـ ‌ه جگ ـ ‌ه ل ‌هم ـ ‌ه ڕێبــازى كافــر ود ‌هســتدرێژيك ‌هران ‌ه ئه‌وان ـه‌ى‬ ‫ئينحيڕافيــان كــرد ل ـ ‌ه ئايــن و ش ـه‌رعى پ ـه‌روه‌ردگارى جيهانيــان گــۆڕى‪.‬‬ ‫ئ ـه‌ى س ـه‌ربازانى خيالف ـه‌ت وشــێره‌كانى ئيســام‪ ،‬بزانــن ك ـ ‌ه ڕه‌حم ‌هتــى هللا‬ ‫وبه‌ه ‌هشــته‌كه‌ى به‌هيواخواســتن به‌د ‌هســت ناي ـه‌ت‪ ،‬و ‌ه لێخۆشــبوون و‬ ‫ڕه‌حم ‌هت ـ ‌ه فراوان ‌هك ـه‌ى ته‌نهــا بــۆ ئه‌وان ـ ‌ه دێــت ك ـ ‌ه پێچ ‌هســپاون وخۆڕاگــر‬ ‫وڕاســتگۆن وبه‌ڵێنــى هللا ب ‌هڕاســت داده‌نێــن‪ ،‬ئايــا فه‌رمايشــتى په‌روه‌ردگارتــان‬ ‫َ َ َ َ ْ َ‬ ‫َّ ْ َ‬ ‫َْ‬ ‫ُْْ‬ ‫ناخوێننـه‌وه‌‪{ِ :‬إ َّن اللـ َـه اشــت َرى ِمـ َـن الؤ ِم ِنيـ َـن أن ُف َسـ ُـه ْم َوأ ْم َوال ُهـ ْـم ِبــأ َّن ل ُهـ ُـم ال َج َّنــة‬ ‫َّ ْ َ َ ْْ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َّ َ‬ ‫َ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫الن ِج ِيل‬ ‫ُيقا ِتل َون ِفي َسـ َ ِـب ِيل الل ِه ف َي ْق ُتلون َو ُي ْق َتلون َو ْع ًدا َعل ْي ِه َح ًّقا ِفي التور ِاة و‬ ‫ِ‬ ‫ُ َّ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬ ‫َ ُْ ََ ْ َْ َ‬ ‫اللــه َف ْ‬ ‫اس َت ْب ِشـ ُـروا ِب َب ْي ِعكـ ُـم الـ ِـذي َب َاي ْع ُتـ ْـم ِبـ ِـه َوذ ِلـ َـك‬ ‫والقـ ْ ْـرآ ِن ومـ ْـن أوفــى ِبع ْهـ ِـد ِه ِمــن ِ‬ ‫َ ُ‬ ‫ُهـ َـو الفـ ْـوز ال َع ِظيـ ُـم} [التوبــة‪ .]111 :‬و ‌ه ئه‌صڵــى كڕيــن وفرۆشــتن له‌ێنــوان‬ ‫دروســتكراوه‌كان ه ـه‌روه‌ك قورتوبــى گوتوي ‌هتــى ‪r‬بريتي ـ ‌ه قه‌ره‌بووكردن ـه‌وه‌ى‬ ‫ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه له‌د ‌هســتيان داو ‌ه به‌چاكتــر وب ‌هســودتر ل ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه له‌د ‌هســتيان‬ ‫داوه‌‪ ،‬ب ‌هڕاســتى هللا ‪c‬ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ب ‌هنــد ‌ه خراپــى كــردو ‌ه له‌پێنــاوى له‌گيــان‬ ‫وســامانى و ل ‌هب ـه‌ر ڕ ‌هزام ‌هنــدى ئ ـه‌و ‌ه كڕيوي ‌هتــى له‌ب ‌هرامب ‌هريــدا به‌ه ‌هشــتێكيان‬ ‫پێــده‌دات‪ ،‬وه‌قه‌ره‌بووكردنه‌وه‌ي ‌ه ـكـى گه‌ور ‌هيـ ‌ه ل ‌هچــاوئـه‌وه‌ى كـ ‌ه به‌خشــيويه‌تى‬ ‫وپێوانـ ‌ه ناكرێــن‪ ،‬ئـه‌و ‌ه وه‌ك م ‌هجــازهاتــو ‌ه لـه‌وه‌ى كـ ‌ه ناسـراو ‌ه وديــار ‌ه لـ ‌ه كڕيــن‬ ‫و فڕۆشــتن‪ ،‬له‌ب ‌هنــد ‌ه ســپاردنى گيــان و ســامان‪ ،‬و ل ـ ‌ه (هللا)ش پاداشــت و‬ ‫د ‌هســتكه‌وت ئ ـه‌و ‌ه پێــى ده‌ڵێــن كڕيــن وفرۆشــتن‪.‬‬ ‫ئــەی ســەربازانی خیالفــەت‪ ،‬بەڕاســتی ل ـ ‌ه فرۆشــتنەکەدا قازانجــی کــرد‬ ‫ســوێند بــه پــەروەردگاری ئاســمان وزەوی‪ ،‬ئێمــە بێزارنابیــن ودەســتبەرنادەین‬ ‫بەئیزنــی ەللا‪ ،‬بۆیــە ڕاســتگۆبن لەکاتــی پێکگەیشــتن‪ ،‬هەرکەســێك حەزبــکات‬ ‫به‌ديــدارى ەللا (ەللا)ش حــەزدەکات به‌ديــدارى ئــەو کەســە ئائەوەیــە بازرگانــی‬ ‫بـراوە کــە ەللا بەنــدە بڕوادرەکانــی پــێ تایبەتمەندکــردوە ئەوانــەی گیانــی خۆیــان‬ ‫هــەرزان فــرۆش کــردوە لەپێنــاوی‪ ،‬لەپێنــاو بەرزکردنــەوەی کەلیمــەی هللا‬ ‫وبەرپاکردنــی شــەریعەتەکەی‪ ،‬و ‌ه ب ‌هڕاســتى تاکــە ئامانجێــك کــە موجاهیــدی‬ ‫لەپێنــاو هللا دەیگرێتەبــەر ئەوەیــە ڕەزامەنــدی ولێبــوردن وچاکــه ویارمەتیــدان‬ ‫ومنەتــی پــەروەردگاری بەدەســت بێنێــت ئــەوەش بــه ئەنجامدانــی فەرمانەکانــی‬ ‫ودوورکەوتنــەوە لــە قەدەغەکراوەکانــی وداپڵۆســينى دوژمنەکانــی لەهەمــوو‬ ‫گۆڕ ‌هپــان وشــوێنێك‪ ،‬تاکــو ئايــن وبەرنامــە وگوێڕایەڵــی هەمــوی بــۆ ەللا بێــت‬ ‫وزەویــش هەمــوو بەشــەرعی ەللا حوکمڕانــی بکرێــت‪ ،‬جــا ئەگــەر بژيێــت ئــەوا‬ ‫ژیانێکــی بەڕێــزی ئەبێــت ئەگــەربشــمرێت ئــەوا بەســەربەرزی ئەمرێــت ئــاوا بــوو‬ ‫حاڵــی هاو ‌هڵـ ‌ه بەڕێزەکانــی پێغەمبــەر‪ g‬وپێشــینی چاكه‌كانــى باشــترين سـه‌ده‌كان‬ ‫َ َ َّ َ ُ َ َ‬ ‫هللا ِلـ ْـن خـ َـر َج‬ ‫ئەمــەش مــوژدەی پێغەمبەرەکەتانــە‪ g‬کــە دەفەرموێــت‪( :‬تضمــن‬ ‫صد ًيقــا ب ُر ُســلي‪َ ،‬ف ُهــوَ‬ ‫فــي َســبيله‪َ ،‬ل ُي ْخر ُجـ ُـه إ َّل ج َهـ ًـادا فــي َســبيلي‪َ ،‬وإ َيم ًانــا بــي‪َ ،‬و َت ْ‬ ‫ِ‬ ‫ِ َ ِ ِِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ً‬ ‫َعل َّي َ‬ ‫ض ِام ٌن َأ ْن ُأ ْد ِخ َل ُه ْال َج َّن َة‪َ ،‬أ ْو َأ ْرج َع ِ ُه إ َلى َم ْس َك ِن ِه ِ َّال ِذي َخ َر َج ِم ْن ُه‪َ ،‬نا ِئل َما َن َ‬ ‫ال‬ ‫َِ ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ‬ ‫مـ ْـن َأ ْجــرأ ْو غن َيمـ ٍـة‪َ ،‬والـ ِـذي نفـ ُ ُ‬ ‫هللا‪،‬‬ ‫ـس م ُح َّمـ ٍـد ِ َبيـ ُِـد ِه‪ َ ،‬مــا ُ ِمــن كلـ ٍـم يكلـ ُـم ِفــي سـ ِـب ِيل َّ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫إ َّل َجـ َـاء ٍ َيـ ْـو َم ْالق َي َامــة َك َه ْي َئتــه حيـ َـن كلـ َـم‪ ،‬ل ْونـ ُـه لـ ْـون َدم‪َ ،‬ور ُ‬ ‫يحـ ُـه ِم ْسـ ٌـك‪َ ،‬والـ ِـذي‬ ‫ِ‬ ‫َ ٍ ِ َ َ‬ ‫ِ َِ َ َ ِ ِ ُ ِ َ ِ ْ ُ‬ ‫َْ‬ ‫َن ْف ُ‬ ‫س ُم َح َّم َ ٍد ِب َي ِد ِه‪ ،‬ل ْول أ َ ْن َيش َّق َعلى َال ْس ِل ِم َين َما ق َع ْد ُت ِخلف َس ِرَّي ٍة تغ ُزو ِفي‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫ً ُ َ‬ ‫ً َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫هللا أ َب ًدا‪َ ،‬ول ِك ْن ل أ ِج ُد َس َعة فأ ْح ِمل ُه ْم‪َ ،‬ول َي ِج ُد َون َ َس َعة‪َ ،‬و َيش ُّق َعل ْي ِه ْم‬ ‫َس ِب ِيل َ َّ ِ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫ّ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ ْ ُ‬ ‫ُ‬ ‫أ ْن َي َتخل ُفــوا َع ّنــي‪َ ،‬والــذي ن ْفـ ُ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫هللا‬ ‫ـسْ مح ََّمـ ُ ٍ ْـد ِبيـ ِـد ِه‪ ،‬لــو ِددت أ ِنــي أغــزو ِفــي سـ ِـب ِيل ِ‬ ‫َُ ْ ُ َ ِْ َُ ْ ِ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫فأق َتـ ُـل‪ ،‬ثـ َّـم أغـ ُـزو فأق َتـ ُـل‪ ،‬ثـ َّـم أغـ ُـزو فأقتـ ُـل) [رواه مســلم]‪ .‬واتــا‪( :‬ەللا زەمانەتــی‬ ‫کــردوە بــۆ ئــەو کەســەی لەپێناویــدا دەرەچــێ‪ ،‬کــە دەرناچــێ ئیــا بــۆ ئــەوە نەبێــت‬ ‫کــەوا جیهــاد بــکات لەپێنــاو ەللا وە بەهــۆی بڕوابــوون بــە ەللا وبەڕاســتدانانی‬ ‫پێغەمبەرەکەی‪ ،‬ئائەوکەسە زه‌مانه‌تى لەسەرخۆم ‌ه کە بیکەمە بەهەشتەوە‪،‬‬ ‫یاخود بەپاداشت ودەستکەوتەوە بیگێڕمەوە بۆئەوشوێنەی لێوەی دەرچوە‪،‬‬ ‫وە ســوێند بــەو پــەروەردگارەی گیانــی موحەمــەدی بەدەســتە هیــچ بریندارێــك‬

‫نیــە کــەوا لەپێنــاو ەللا بریندارکرابــێ ئیــا لــەڕۆژێ قیامــەت دێــت بــەو شــێوەیەی‬ ‫بریندارکراوە ڕەنگەکەی ڕەنگی خوێنە وبۆنەکەی بۆنی میسکه‪ ،‬وە سۆێند بەو‬ ‫پەروەردگارەی گیانی موحەمەدی بەدەستە ئەگەرلەسەرموسڵمانان قورس‬ ‫نەبوایــە هیــچ کات دانەدەنیشــتم لەپشــتی هیــچ ســریەیەك کــە غــەزا دەکــەن‬ ‫لەپێنــاوی ەللا‪ ،‬بــەاڵم بــۆ ئــەوەی بارگرانــی نەی ‌هتــە ســەریان پێویســتیەکانیان‬ ‫بــۆ دابیــن بکــەم‪ ،‬وە ســوێند بــەو پــەروەردگارەی گیانــی موحەمــەدی بەدەســتە‬ ‫خۆزگــەم ئەخواســت لــە ڕێــگاى ەللا غــەزا بکــەم وبکوژرێــم پاشــان غــەزا بکــەم و‬ ‫بکوژرێــم‪ ،‬پاشــان غــەزا بکــەم و بکوژرێــم)‪.‬‬ ‫ئــەی خەڵکینــە‪ ،‬ئایــا پێتــان نەگەیشــتوە بەســەرهاتی خۆڕاگــرەکان‪ ،‬ئایــا‬ ‫گوێیەکانتــان نەیبیســتوە ئاخــۆ دەبــێ چ هەواڵێــك بــێ‪ ،‬ئــەوە چ هــەواڵ‬ ‫وبەســەرهاتێکە ئــەی پــەروەردگارم‪ ،‬لەزەمەنێکــدا کــەوا بــەاڵ وناخۆشــیەکان‬ ‫تیایدا گەورەبوون ودەسەاڵت وپێشەنگی بۆکافران ومرۆڤ ‌ه چڵكاوخۆره‌كانه‌‪،‬‬ ‫با�ســى ئــەوە بکــەن كه‌پێیەکانــی لەنێــو قوڕدایــە ل ‌هگ ـه‌ڵ ئ ـه‌وه‌ى ب ـه‌ره‌و حــەق پــێ‬ ‫دەچەقێنــێ وهەنــگاوی نــاوە بدوێــن دەربــارەی خۆڕاگــری ئەهلــی ئیمــان ئەوانــەی‬ ‫فەرمــان بەچاکــە د ‌هكـه‌ن وڕێگــرى د ‌هكـه‌ن لەخراپــە ئەوانــەی بەمــوژدە وتــرس‬ ‫دەرگاکانــی ئەوروپــای خاچپەرســتیان هێناوەتــە لــەرزە‪ ،‬ئەویــش گوێــی خــۆی لــێ‬ ‫کەڕکردوە لەترسا چاك دەزانێ ئەوە پەلەقاژێى مەرگيه‌تی نورەی هاتوه ساتی‬ ‫كوشــتنى هاتــوه‌‪ ،‬ئــەوە بەڕاســتی كۆم ‌هڵ ـه‌ى بــاوه‌ڕ به‌فه‌زڵــى هللا س ـه‌ركه‌وتون‪،‬‬ ‫و ‌ه كۆم ‌هڵ ـه‌ى كوفــر ســاخته‌ييان ده‌ركه‌وتــوو گومبــوون‪ ،‬بــۆ هەرشــوێنێك‬ ‫ڕۆیشــتی ئــەوە ســرتە هەواڵــی خەڵکەکەیــت پــێ دەدات لەبــارەی كۆچ ـ ‌هران و‬ ‫پشــتيوانان لەبــارەی چاكـ ‌ه پاکــەکان ئەوانــەی ئــااڵی تەوحیدیــان لەخا ـکـی لیبیــا‬ ‫بەرزڕاگــرت وش ـه‌كانديانه‌و ‌ه دوای ئــەوەی جیــاوازی پەرتەوازەبونیــان وەالنــا‪،‬‬ ‫یەکڕیــزی ویەکدەنگیــان هەڵب ـژارد بــە گوێڕایەڵــی کردنــی ەللا وپێغەمبەرەکــەی‪،‬‬ ‫بۆیــە بەیعەتیــان دا بەخەلیفــەی موســڵمانان و پێشــەوایان (ەللا)يــش چەندیــن‬ ‫ناوچــەی بــۆ فەتــح کــردن‪ ،‬حوکمڕانیــان بەشــەرعی ەللا کــرد ئاينيــان بەرپاکــرد‬ ‫وسنوورەکانیان جێبەجێکرد وفەرمانیان کرد بەچاکە وڕێگریان کرد لەخراپە‬ ‫به‌هۆيان ـه‌و ‌ه چەندیــن لــوت به‌قوڕداچــوون‪ ،‬ئومەتانــی خاچپەرســتیش‬ ‫كۆبوونـه‌و ‌ه وبانگيانكــرد به‌هيــواى يارم ‌هتــى ودۆســتايه‌تى وگوێڕاي ‌هڵــى بــۆ جه‌نگــى‬ ‫ئيســام وئه‌هل ‌هكـه‌ى‪ ،‬ئـه‌وه‌ى سـه‌ركردايه‌تى ئـه‌و هه‌ڵم ‌هتـ ‌ه وكۆبوونـه‌وه‌ى كــرد‬ ‫براكانــى ش ـه‌يتان بــوون (ئيخوانــى موســليمين) زه‌نديقه‌كانــى ئ ـه‌م س ـه‌رده‌مه‌‪،‬‬ ‫هەرچ ‌هنــد ‌ه هێــز وتوانايــان هەبــوو به‌كاريــان هێنــا دژی دەوڵەتــی خیالفــەت‪،‬‬ ‫به‌فه‌توايانێــك ڕیــدە وبەکرێگیراویــان بــۆ خاچپەرســتان حه‌اللكــرد و ‌ه خۆینــی‬ ‫پارێــزراوی موســڵمانانیان حه‌اللكــرد‪ ،‬بەفەزڵــی ەللا ســەربازانی خیالفەتیــش‬ ‫چەســپاووبون و‌نەوەکانــی فەتحکارانــی نمونەیــی له‌قورســترين هه‌ڵم ـه‌ت‬ ‫كه‌ناوچەکــە بەخۆیــەوە بينــى به‌وێنــەی خۆڕاگــری وچەســپاوی چیــاکان‬ ‫شــكۆمه‌ند به‌باو ‌هڕيــان‪ ،‬قوربانیــدەر بەگیــان وبەکەســوکار ومــاڵ ومناڵیــان‬ ‫َّ‬ ‫ُ ْ َ ْ َ َ َّ ُ َ‬ ‫صــون ِب َنــا ِإَل ِإَ ْحـ َـدى‬ ‫دڵ پــڕ یەقیــن ودڵنیایــی چاوەڕێـ َـی پاداشــتن‪{ :‬قــل هــل ترب‬ ‫ْ ُ ْ َ َ ْ َ َ ْ ُ َ َ َ َّ ُ ُ ْ ْ ُ َ ُ ُ َّ‬ ‫اللـ ُـه ب َعـ َـذاب مـ ْـن ع ْنــده أ ْو بأ ْيدينــاَ‬ ‫الحســنيي ِن ونحــن نتربــص ِبكــم أن ي ِصيبكــم‬ ‫ٍ ِ ِ ِِ ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ َ َ َّ ُ َّ َ َ ُ ْ ُ َ َ ّ ُ َ‬ ‫صــون} [التوبــة‪ ]52 :‬واتــا‪(  :‬بڵــێ‪ :‬ئایــا ئێــوه لــه یه‌کێــک‬ ‫فتربصــوا ِإنــا معكــم مترِب‬ ‫لـه‌و دوو سـ ‌هرئه‌نجامه چاکــه زیاتــرچاوه‌ڕوانــی چیمــان بــۆ د ‌هکـه‌ن‪ ،‬له‌کاتێکــدا‬ ‫هه‌ردووکیــان چاکــن و ئاواتیــان بۆده‌خوازیــن (ک ـه‌‪ :‬یــان س ـه‌رکه‌وتنه‌‪ ،‬یــان‬ ‫شـه‌هید بــوون) ئێمـه‌ش هه‌میشــه چاو ‌هڕێــی ئـه‌وه ده‌ک ‌هیــن هللا بـه‌اڵو سـزایه‌کی‬ ‫تایب ‌هتــی خۆیتــان ب ‌هس ـه‌ردا ببارێنێــت‪ ،‬یــان به‌د ‌هســتی ئێمــه توو�شــی شکســتی و‬ ‫نه‌هام ‌هتــی ببــن‪ ،‬ده ئیتــر ئێــوه خۆتــان م ـه‌اڵس بــده‌ن وچــاوه‌ڕێ بــن‪ ،‬ب ‌هڕاســتی‬ ‫ئێم ـه‌ش له‌گه‌ڵتانــدا چاو ‌هڕێیــن)‪ ،‬وەشــاندیان بــە کلکەکانــی خاچپەرســتان‬ ‫چــۆن گــورزێ نزیکــەی نیــوســاڵ يــان زیاتــربەرهەڵســتیان کــردن لەشــەڕێکدا كـ ‌ه‬ ‫ئ ـه‌وه‌ى مابوي ـه‌و ‌ه قوتــى دا وه‌پياوانــى ئيســام وس ـ ‌هربازانى خيالف ـه‌ت ڕۆيشــتن‬ ‫بــۆالى په‌روه‌ردگاريــان دواى ئ ـه‌وه‌ى بيانويــان نه‌هێشــت و وه‌فاداربــوون‬ ‫له‌به‌ڵێنه‌كانيــان ئاوايــان داده‌نێيــن (هللا)ش خــۆى ح ‌هســيبيانه‌‪ ،‬بیانوويــان‬ ‫َ ََ‬ ‫دایانبوو‪{،‬و َمــا نق ُمــوا ِم ْن ُهـ ْـم‬ ‫نه‌هێشــته‌و ‌ه بــۆالى هللا ووەفايــان کــرد بــەوبەڵێنــەی‬ ‫تايب ه‌ت‬

‫‪24‬‬

‫موڕته‌دان ئاينان فرۆشت بۆ ئه‌وه‌ى ببن ب ‌ه خزمه‌تكارى خاچپه‌رستان‬ ‫َّ َ‬ ‫َّ َ ْ ُ ْ ُ‬ ‫َّ ْ َ ْ َ‬ ‫يد * َّال ِذي َل ُه ُم ْل ُك َّ‬ ‫الس َم َاو ِ َ ْ َ ْ‬ ‫ض َوالل ُه َعلى‬ ‫ِ ُإل أن يؤ ِمن َوا ِبالل ِه الع ِز ِيزالح ِم ِ‬ ‫ات والر ِ‬ ‫�شـ ْـيء شــه ٌ‬ ‫ّ َ‬ ‫يد} [البــروج‪ .]9 - 8 :‬واتــا‪( :‬هيچيــان ن ‌هگــوت ون ‌هكــرد ته‌نهــا ئ ـه‌و ‌ه‬ ‫ك ِل ٍ ِ‬ ‫نه‌بێــت ك ـ ‌ه باو ‌هڕيــان هێنابــوو ب ـ ‌ه هللا‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه خاو ‌هنــى ئاســمان و زه‌وي ـ ‌ه و ‌ه‬ ‫ب ‌هڕاســتى هللا ل ‌هس ـه‌ر ه ‌همــوو شــتێك شــايه‌د وبه‌ئاگاي ـه‌)‪.‬‬ ‫بەڕاســتی لەخۆڕاگــری ئــەم ئومەتــە موجاهیــدە گەورەتریــن شــوێنەوار هەیــە‪،‬‬ ‫دوای ئــەوەی کــوژران ومردنیــان هەڵبـژارد لــە پێنــاوەللا‪ ،‬بــە ئارامگرتــن وچاوەڕێــی‬ ‫پاداشــته‌وه‌‪ ،‬کــەوا لەهیــچ خاکێــک نەکشــێنەوە کەبەشــەرعی ەللا حوکمڕانیــان‬ ‫تێــدا کردبــێ وتەســلیمی نەکەنــەوە بــۆنەتەوەیــەك کــە کافــرن بە بەپــەروەردگاری‬ ‫جیهانیــان‪ ،‬نمونەیە ـکـی زیندویــان پێشك ‌هشــكرد بـ ‌ه ئەهلــی ئیمــان لــە ئارامگرتــن‬ ‫وئارامــی پێــدان وســەنگەرگرتن وقوربانــی دان وگیــان فیدایــی‪ ،‬پارچ ـه‌ى دڵ‬ ‫وگيانيــان هه‌رزانفرۆشــكرد لەپێنــاو بانگکردنــی موســڵمانان تاکــو کــوڕە‬ ‫ڕاستگۆکانیان بناسن؛ ئەوانەی کە بەڵێنیان دابوو ببنە پردێ ئومەتەکەیان‬ ‫بگەینــن بــە گۆڕه‌پانــى ســەربەرزی ودەســەاڵت وســەرکەوتن وجێگیربــوون بــە‬ ‫ئیزنــی ەللا‪.‬‬ ‫ُُ ُ‬ ‫ُ ُّ‬ ‫ُّ ُ‬ ‫ُ‬ ‫الن ُز ِل‬ ‫جنة الخ ِلد فيها أطيب‬ ‫دركه *** أو‬ ‫سبيالن ّإما‬ ‫هما ُ ِ‬ ‫النصرن ُ ِ‬ ‫ً‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫كتمل‬ ‫أللف من‬ ‫لسنا نقا ِتل‬ ‫باآلالف نحشدها *** ألفا ٍ‬ ‫ِ‬ ‫األبطال م ُ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ْ‬ ‫ّ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫ّإنا ُ‬ ‫َ‬ ‫بالد ِين الذي ضمنت *** أعالمه النصرفي أي ِامنا األو ِل‬ ‫نقاتل ِ‬ ‫َ َّ‬ ‫ُ‬ ‫َّ ُ‬ ‫َ‬ ‫العزم‬ ‫تقل ُدوا‬ ‫الح َي ِل‬ ‫صادق‬ ‫ِ‬ ‫للهيجاء واد َر َعوا *** من ِ‬ ‫البأس ما يغني ًعن ِ‬ ‫ِ‬ ‫ْ َ ُ َ‬ ‫َ ُ ُّ‬ ‫معهم خ ْوفا ولم َي ِم ِل‬ ‫ميل الش ُّم من ف َز ٍع *** لم يضطرب ج‬ ‫وأقبلوا لو ت‬ ‫ُ‬ ‫َّ ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫ُّ‬ ‫ْ‬ ‫َمن ُيؤثرالحق يبذل فيه مهجته *** ومن يكن همه أق�صى املدى ي ِص ِل‬

‫ئ ـه‌ى س ـه‌ربازانى خيالف ـه‌ت؛ ن ‌هك ـه‌ن نه‌رمبــن ب ‌هرامب ـه‌ر دوژمنه‌كانتــان‪،‬‬ ‫ئێم ـ ‌ه به‌يعه‌تمــان ل ‌هس ـه‌ر ئ ـه‌و ‌ه لێتــان و ‌هرنه‌گرتــوه‌‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش ه ـه‌ر ئه‌و ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه‬ ‫نه‌ته‌وه‌كانى كوفرو ‌ه له‌سه‌روى هه‌موويانه‌وه ئه‌مريكا هه‌ستيان پێكردوه‌‪ ،‬ك ‌ه‬ ‫به‌فه‌زڵــى هللا ئاهه‌نگــى س ـه‌ركه‌وتنى نه‌گێ ـڕاو ‌ه له‌وكات ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه خــۆى خســتۆت ‌ه‬ ‫نــاو جه‌نگــى ئيســام وموســڵمانان‪ ،‬و ‌ه ئێمـ ‌ه ئ ‌همــڕۆ به‌فه‌زڵــى هللا ل ‌هسـه‌رده‌مێكى‬ ‫نوێين ك ‌ه شكۆمه‌ندى وبه‌زرى نيشانه‌ي ‌ه بۆ كۆشكى خيالفه‌ت‪ ،‬زۆربه‌ى كوفر‬ ‫تێيگه‌يشتن و ترسان ب ‌ه هه‌وڵ وتواناى هللا هيچمان لێنابينن جگ ‌ه له‌وه‌ى ك ‌ه‬ ‫پێــى ناخۆش ـ ‌ه ه ـه‌ر(هللا)مــان ب ‌هس ـ ‌ه وچاكتريــن پاڵپشــته‌‪ ،‬و ‌ه هللا س ـه‌رخه‌رمان ‌ه‬ ‫ب ‌هس ـه‌رياندا‪ ،‬ب ‌هڵــێ ب ‌هڕاســتى هللا س ـه‌رخه‌رمان ‌ه ب ‌هس ـه‌رياندا‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى ده‌يبينــن‬ ‫ئ ـه‌و ‌ه ته‌نهــا بريســكه‌ى داســتانه‌كان وس ـه‌ره‌تاكه‌يه‌تى‪ ،‬س ـه‌ركه‌وتن بــۆ ئه‌و ‌هي ـ ‌ه‬ ‫‪25‬‬

‫ك ـ ‌ه ئارامــى گــرت وڕاســتگۆبوو ن ـه‌وه‌ك بــۆ ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه د ‌هســتى پێكــردوه‌‪ ،‬و ‌ه‬ ‫س ـه‌ركه‌وتن و پ ‌هنــد له‌كۆتاييه‌ك ‌هي ـه‌‪.‬‬ ‫و ‌ه ئ ـه‌ى س ـه‌ربازانى خيالف ـه‌ت و هه‌ڵگرانــى ئااڵك ـ ‌ه ل ـ ‌ه ليبيــا‪ ،‬هللا هللا‬ ‫له‌ئاينتــان و وئومه‌ته‌ك ‌هتــان ئيســام نه‌كه‌وێــت الى ئێــوه‌وه‌‪ ،‬ب ‌هڕاســتى براكانتــان‬ ‫وه‌فاداربــوون له‌په‌يمانيــان وئ ـه‌وه‌ى له‌گه‌رده‌نيــان بــوو‪ ،‬و ‌ه ئ ‌هگ ـه‌ر ئارامبگــرن‬ ‫وپێچ ‌هســپاوبن ل ‌هس ـه‌ر ح ـه‌ق ودڵنيابــن ل ‌هس ـه‌رى‪ ،‬به‌ويســتى هللا به‌روبوومــى‬ ‫چــاك ده‌بينــن ل ـ ‌ه نه‌مامــى تــاز ‌ه دواى ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ئــاودراو ‌ه ب ـ ‌ه الش ـ ‌ه وخوێن ـ ‌ه‬ ‫پاك ـه‌كان‪ ،‬ل ـ ‌ه ڕۆژى تاقيكردن ـه‌و ‌ه ومه‌ينه‌تي ‌هك ـه‌دا ب ـ ‌ه پێش ـه‌وا ئه‌حم ـه‌د ‪r‬‬ ‫گوت ـرا‪« :‬ئ ـه‌ى باو ـكـى عبــدهللا ئايــا نابينــى چــۆن باتيــڵ زاڵ بــوو ‌ه ب ‌هس ـه‌رح ـه‌ق؟!‬ ‫گوتــى‪ :‬نه‌خێــر س ـه‌ركه‌وتنى باتيــڵ ب ‌هس ـه‌ر ح ـه‌ق ئه‌و ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه دڵ ـه‌كان بگۆڕێــن‬ ‫له‌هيداي ‌هت ـه‌و ‌ه بــۆ گومڕايــى وه‌دڵه‌كانمــان تــا ئێســتا په‌يو ‌هســت ‌ه به‌ح ‌هق ـه‌وه‌«‬ ‫ب ‌هڕاســتى براكانتــان به‌خۆڕاگــرى وئارامگريــان بــوون به‌نمون ‌هي ـه‌ك باســبكرێن‬ ‫و مێژويێــك بگێڕدرێت ـه‌وه‌‪ ،‬پشــت بب ‌هســتن ب ـه‌هللا‪ ،‬وه‌ن ‌هك ـه‌ن بێڵــن موڕت ـه‌دان‬ ‫له‌ژيانــى خــۆش بژيــن يــان ل ‌هشــوێنى خــۆش بخـه‌ون‪ ،‬ج ‌هنــگ ســيجال ‌ه وڕۆژه‌كان‬ ‫به‌نۆر ‌هي ـه‌‪ ،‬و ‌ه پاش ـه‌ڕۆژ بــۆ موته‌قيه‌كان ـه‌‪.‬‬ ‫ئ ـه‌ى ئه‌هلــى ســوننه‌ت له‌عێراقــى وشــام‪ ،‬ئ ـه‌ى ئه‌هلــى ســوننه‌‪ ،‬ب ‌هڕاســتى‬ ‫حيزب ـه‌كان له‌ئه‌هلــى كوفــر ون ‌هت ـه‌و ‌ه خاچپه‌رســته‌كان كۆبوون ـه‌وه‌‪ ،‬ئه‌مريــكا‬ ‫ڕاب ‌هرايه‌تيــان ده‌كات دژى جه‌نگــى ده‌وڵ ‌هتــى خيالفـه‌ت له‌عێـڕاق وشــام وه ‌همــوو‬ ‫ئ ـه‌و ناوچان ـه‌ى ك ـ ‌ه د ‌هس ـه‌اڵتى خيالف ‌هتــى پێگه‌يشــتوه‌‪ ،‬به‌گومانــى ئ ـه‌وه‌ى‬ ‫ك ـ ‌ه پشــكۆ وڕ ‌ه ـگـى ئيســام ده‌كوژێنن ـه‌و ‌ه له‌دڵــى موســڵمانان وبڵێس ـه‌ى ئ ـه‌و‬ ‫شــكۆمه‌ندي ‌ه ده‌خه‌وێنــن ك ـ ‌ه له‌دڵيــان داگيرســاوه‌‪ ،‬دواى ئ ـه‌وه‌ى خيالفه‌تێــك‬ ‫ه ‌هي ـ ‌ه بــۆ ئه‌هلــى ئيســام پ ‌هرته‌وازه‌يه‌ك ‌هيــان كۆده‌كات ـه‌و ‌ه وڕيــز و وش ـه‌كانيان‬ ‫يه‌كد ‌هخــات ل ‌هژێــر ي ـه‌ك پێش ـه‌وا‪ ،‬وي ـه‌ك ئــااڵ وي ـه‌ك مه‌ب ‌هســت‪ ،‬ئ ـه‌و ‌ه ئ ‌همــڕۆ‬ ‫ه ‌همــوو توانــاى خۆيــان به‌گه‌ڕد ‌هخ ـه‌ن بــۆ د ‌هســتگرتن ب ‌هس ـه‌ر ئ ـه‌و ناوچان ـه‌ى‬ ‫ك ـ ‌ه ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى فه‌تحــى كــردو ‌ه ود ‌هس ـه‌اڵتى تيــادا ه ‌هي ـه‌‪ ،‬ك ـ ‌ه به‌فه‌زڵــى‬ ‫هللا بو ‌هت ـ ‌ه قه‌اڵي ‌ه ـكـى پۆاڵيــن وقه‌ڵغانكێكــى پت ـه‌و دژى ڕافيــز ‌ه ونوص ‌هيــرى‬ ‫ومولحيــده‌كان‪ ،‬بيســتتان ك ـ ‌ه خاچپه‌رســتان كۆبوون ـه‌و ‌ه وهاتــن بــۆ موســڵ‬ ‫وته‌له‌عف ـه‌ر‪ ،‬و ‌ه بيســتتان ك ـ ‌ه چــۆن نه‌وه‌كانــى خيالف ـه‌ت ڕ ‌هس ـه‌نايه‌تى خۆيــان‬ ‫ده‌به‌خشــن بۆبه‌رگــرى وپاراســتنيان ل ـ ‌ه موســڵ وته‌له‌عف ـه‌ر‪ ،‬لێتــان ناگ ‌هڕێيــن‬ ‫ك ـ ‌ه نه‌تانزانــى ب ـ ‌ه گه‌ور ‌هيــى قوربانيدانــى ڕۆله‌كانــى ل ـ ‌ه كۆچ ـ ‌هران وپشــتيوانان‪،‬‬

‫و ‌ه به‌فه‌زڵــى هللا پێچ ‌هســپاوى وپێشــڕه‌وى وگيانبه‌خ�شــى ئه‌وانتــان بينــى چــۆن‬ ‫گيانيــان هه‌رزانفرۆشــكردبوو له‌پێنــاو هللا و له‌ناويــان بــرد له‌پێنــاو ڕ ‌هزام ‌هنــدى‬ ‫هللا‪ ،‬تابــوو ب ـ ‌ه ن ‌هريــت ومه‌ب ‌هســتى چاك ـه‌كان ل ـ ‌ه ڕۆله‌كانــى ئيســام ل ـ ‌ه پيــاوى‬ ‫هــۆزه‌كان‪ ،‬به‌ڵكــو ده‌بينــى ك ـ ‌ه ب ـرا پشــتيوانه‌ك ‌ه پێشــبڕكێى ب ـرا كۆچه‌ر ‌هك ـه‌ى‬ ‫ده‌كات‪ ،‬و ‌ه كــرده‌ى شـه‌هاده‌تخوازى تايبـه‌ت ن ‌هبــو ‌ه بـ ‌ه گه‌نجــان به‌ڵكــوپيــره‌كان‬ ‫به‌يارم ‌هتــى وكه‌ڕ ‌همــى هللا ده‌يك ـه‌ن‪ ،‬به‌ڵكــو هه‌ري ‌هك ـ ‌ه و پێشــبڕكێى هاوڕێك ـه‌ى‬ ‫د ه‌كات‪.‬‬ ‫َ ً‬ ‫ًَ َ َ َ َ ً‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫روب ُم َج ّ ِربينا‬ ‫و ِفتيانا يرون القتل مجدا *** وشيبا في الح ِ‬ ‫بمــر ‌ه به‌ڕقت ـه‌و ‌ه ئه‌مريــكا‪ ،‬بمــر ‌ه به‌ڕقت ـه‌وه‌‪ ،‬ئومه‌تێــك نادۆڕێــت ك ـ ‌ه گ ‌هنــج‬ ‫وپيره‌كانــى پێشــبڕكێ بكـه‌ن بــۆ مــردن وبه‌خشــينى گيانيــان بـ ‌ه هه‌رزانــى ل ‌هڕێگـه‌ى‬ ‫هللا‪ ،‬و ‌ه نه‌و ‌هيـه‌ك نادۆڕێــت كـ ‌ه هـه‌م و خ ‌همــى ڕۆژى دوايــى وكۆتــا به‌خێــرى بێــت‪.‬‬ ‫ئه‌ى ئه‌هلى سون ‌ه هه‌ڵسن وچااڵكبن بۆ سه‌رخستنى براكانتان وخۆتان بكه‌ن‬ ‫ب ‌هڕيزه‌كانيــان‪ ،‬و ‌هســتانێك بو ‌هســتن كه‌دڵخۆشــبن كاتێــك ده‌گ ‌هڕێن ـه‌و ‌ه الى‬ ‫هللا وهللا لێتــان ڕازى بێــت‪ ،‬وه‌ئ ‌همــڕۆ خاچپه‌رســتان ونه‌ته‌وه‌كانــى كوفــرئ ‌همــڕۆ‬ ‫به‌ڕێگاي ‌ه ـكـى پيــس وفێڵێكــى به‌پ ‌هلـ ‌ه ده‌ڕۆن‪ ،‬بــۆ چۆڵكردنــى ناوچـه‌كان له‌ئه‌هلــى‬ ‫ســون ‌ه ل ـ ‌ه عێ ـڕاق وشــام‪ ،‬بــۆ ئ ـه‌وه‌ى ببێــت به‌ملوانك ـه‌ى ڕافيــز ‌ه ونوص ‌هيــرى‬ ‫وپه‌ك ‌هك ـه‌‪ ،‬پێشــتر ودواتــر زانيــان ك ‌هئ ـه‌وان توندتريــن دوژمنايه‌تيــان ه ‌هي ـ ‌ه‬ ‫بۆيــان‪ ،‬وه‌ترســناكترينن دژى ده‌وڵه‌تۆك ـه‌ى جول ‌هك ـ ‌ه وبه‌كرێگيراوه‌كانيــان‬ ‫ل ـ ‌ه حكوم ‌هت ـ ‌ه موڕته‌ده‌كانــى ك ‌هنــداو وناوچ ـه‌كان ب ‌هي ـه‌ك ئ ‌هنــدازه‌‪ ،‬جگــه‬ ‫‌ل ـ ‌ه ترســانيان له‌به‌ژه‌وه‌نديه‌كانيــان ود ‌هســتكه‌وته‌كانيان له‌خا ـكـى ئيســامى‬ ‫زه‌وتك ـراو‪ ،‬ب ‌هڕاســتى چڕنووكه‌كانيــان له‌ال�شــى ئوم ـه‌ت چه‌قانــدو ‌ه ل ‌همــاوه‌ى‬ ‫چ ‌هنــد سـه‌ده‌يه‌ك‪ ،‬ســوێند بـه‌هللا ئـه‌م چڕنوكانـ ‌ه هه‌ڵده‌كه‌نيــن وئـه‌و د ‌هســتان ‌ه‬ ‫ده‌بڕين ـه‌و ‌ه به‌ويســتى هللا‪ ،‬ب ‌هبــاوه‌ڕ وپێچ ‌هســپاوى وپشتب ‌هســتن وئارامگــرى‬ ‫وپێداگــرى ڕۆڵه‌كانــى خيالف ـه‌ت به‌ويســتى هللا‪ ،‬و ‌ه ئ ـه‌وه به‌ڵێنــى پ ـه‌روه‌ردگار ‌ه‬ ‫بيانه‌وێــت يــان نه‌يانه‌وێــت‪ ،‬پــان دانێــن يــان پيالنگێربــن‪ ،‬جگــه له‌فه‌رمانــى هللا‬ ‫هيچــى تــر نابێــت‪ ،‬ب ‌هڕاســتى هللا خــۆى سه‌رپه‌رشــتى شــام وئه‌هل ‌هك ـه‌ى ده‌كات‪،‬‬ ‫و ‌ه ئێم ـ ‌ه گومانــى چــاك ده‌ب ‌هيــن به‌په‌روه‌دگارمــان كه‌ب ‌هزاي ‌همــان نــادات‪g،‬‬ ‫فه‌رمــوى‪( :‬ئێــو ‌ه د ‌هبــن ب ‌هس ـه‌ربازس ـه‌ربازانێك ل ‌هشــام‪ ،‬وس ـه‌ربازانێك له‌عێ ـڕاق‬ ‫وس ـه‌ربازانێك له‌ي ‌هم ـه‌ن)‪ ،‬ئيبــن حه‌وال ـ ‌ه گوتــى‪ :‬گوتــم‪ :‬ئ ـه‌ى پێغه‌مب ـه‌ر بــۆم‬ ‫هه‌ڵبژێــره‌؟ فه‌رمــوى‪( :‬بــڕۆ بۆشــام‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى نه‌يوســت بــا خــۆى بگه‌يه‌نێت ـ ‌ه‬ ‫ي ‌هم ـه‌ن وله‌گۆماو ‌هك ـه‌ى بخوات ـه‌وه‌‪ ،‬ب ‌هڕاســتى هللا په‌يو ‌هســتى كــردووم ب ـ ‌ه‬ ‫شــام وئه‌هل ‌هك ـه‌ى) [رواه ابــن حبــان فــي صحيحــه عــن عبــد هللا بــن حوالــة]‬ ‫و ‌ه س ـ ‌هربازانى موســڵمان شــوێنێك چۆڵناك ـه‌ن ل ‌هشــام وعێ ـڕاق وي ‌هم ـه‌ن‬ ‫ه ‌همــوو ناوچه‌كانــى ژێرد ‌هس ـه‌اڵتى خيالف ـه‌ت به‌ويســتى هللا‪ ،‬هه‌رچ ‌هنــد ‌ه‬ ‫سياس ـه‌تمه‌داره‌كانى كوفــر وس ـه‌رمايه‌دار ‌ه خاچپه‌رســته‌كان گومــان بب ـه‌ن ك ـ ‌ه‬ ‫پێ�شــى به‌ڵێنــى هللا وڕوداو ‌هك ـ ‌ه د ‌هك ـه‌ون به‌له‌ناوچوونــى خيالف ـه‌ت‪ ،‬يــان وايــان‬ ‫دانــا ك ـ ‌ه ئ ـه‌وان س ـه‌ركه‌وتن به‌كوشــتنى ڕۆڵه‌كانــى ئيســام له‌جه‌نگێــك يــان‬ ‫ناوچ ‌هي ـه‌ك يــان شــارێك يــان شــارۆچكه‌يه‌ك ئ ـه‌و ‌ه به‌خه‌ياڵداچــوون‪ ،‬ئ ـه‌و‬ ‫پياوان ـه‌ى كه‌به‌ڵێنه‌كانــى به‌جێگه‌يانــد وڕاســتگۆبوون ئێم ـ ‌ه وايــان داده‌نێيــن‬ ‫دان ‌ه دانه‌يان د ‌هرنه‌چوون مه‌گه‌رته‌نها مه‌ب ‌هســتيان كوشــتنێكى چاواڕوانكراو‬ ‫به‌پاداشــته‌‪ ،‬وه‌هيواي ـه‌ك بــوو ك ـ ‌ه به‌درێژايــى ژيــان هيواخــوازى بــوون هــاوار‬ ‫هــاوار ئ ـه‌ى به‌نده‌كانــى خــاچ ب ‌ه َڕاســتى هللا به‌ڵێنــى خــۆى ده‌گه‌يه‌نێت ـ ‌ه س ـه‌ر بــۆ‬ ‫َّ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ َّ‬ ‫ُ‬ ‫ْ َ‬ ‫ـات ل َي ْسـ َـتخ ِلف َّن ُه ْم‬ ‫به‌ند َه‌كانــى‪{َ ،‬و َعـ َـد اللـ ُـه ال ِذيـ َـن آ َم ُنــوا ِم ْنكـ ْـم َو َع ِملــوا الص ِالحـ‬ ‫ِ‬ ‫ْ ْ َ‬ ‫ْ َ َْ َ‬ ‫ف َّالذيـ َـن مـ ْـن َق ْبلهـ ْـم َو َل ُي َم ّك َنـ َّـن َل ُهـ ْـم د َين ُهـ ُـم َّالــذي ْارَت َ‬ ‫�ضــى‬ ‫َ ِ ْ ُ َِ َ ِ‬ ‫ض َك َمــا اســتخل َ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ َفــي ال َر ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ل ُهـ ْـم َول ُي َب ِّدل َّنُ ُهـ ْـم ِمـ ْـن َب ْعـ ِـد خ ْو ِف ِهـ ْـم أ ْم ًنــا َي ْع ُب ُدون ِنــي ل ُيشـ ِـركون ِبــي شـ ْـي ًئا َو َمـ ْـن كفـ َـر‬ ‫َ‬ ‫ََْ َ َ َ َ َ ُ ُ َْ‬ ‫اسـ ُـقون} [النــور‪ .]55 :‬واتــا‪( :‬هللا به‌ڵێنــی دڵنیاب ‌هخــش‬ ‫بعــد ذ ِلــك فأول ِئــك هــم الف ِ‬ ‫وت ـه‌واوی داوه به‌وان ـه‌ی باو ‌هڕیــان هێنــاوه لــه ئێــوه‌وکارو کــرده‌وه چاکه‌کانیــان‬ ‫ئه‌نجامــداوه ب ‌هڕاســتی لــه ئاینده‌ی ‌ه ـکـی نزیکــدا جێنشــین وپایه‌داریــان ده‌کات لــه‬ ‫واڵتدا هه‌روه‌ك چۆن ئیماندارانی پێش ئه‌مانی جێنشین کردوو ‌ه وئه‌وئاینه‌یان‬

‫بــۆ ده‌چ ‌هســپێنێت هللا خــۆی پێــی ڕازیـه‌‪ ،‬هه‌رو ‌ههــا تــرس و بیمیــان بــۆ ده‌گۆڕێــت‬ ‫بــه ئارامــی و هێمنــی‪ ،‬ئـه‌و کاتــه ئیتــربــه تـه‌واوی هـه‌رمــن ده‌په‌رســتن وهه‌رگیــزهیــچ‬ ‫جــۆره هــاوه‌ڵ وشـ ‌هریکێکم بــۆ بڕیــارنــاده‌ن‪ ،‬ئه‌وســا ئـه‌وه‌ی دوای ئـه‌و پایه‌داریــه‬ ‫بێبــاوه‌ڕ بێــت‪ ،‬ئــا ئ ـه‌و جــۆره ک ‌هســانه تاوانبــارو لــه ســنوور ده‌رچــوون)‪.‬‬ ‫و ‌هئ ـه‌ى ئه‌هلــى ســونن ‌ه ل ‌هشــام‪ ،‬ب ‌هڕاســتى كاره‌كانــى د ‌هســتى به‌كرێگيراوه‌كانــى‬ ‫كوفرتــان بينــى ل ـ ‌ه بــاب وڕيفه‌كانــى‪ ،‬و ‌ه ئ ـه‌وه‌ى ســوپاى تور ـكـى موڕت ـه‌دى‬ ‫ئيخوانــى كــردى و ‌ه س ـه‌گه‌كانى ل ـ ‌ه صه‌حه‌واتــى پيــس ودۆڕاو وبه‌كرێگي ـراو‬ ‫ل ـ ‌ه كوشــتارگه‌كانيان ب ‌هرامب ـه‌ر ب ـ ‌ه ئه‌هلــى ســوننه‌ت‪ ،‬شــاره‌ك ‌ه درێــژه‌ى كێشــا‬ ‫له‌بۆردومانــى ڕوس وئه‌مريــكا و كل ـ ‌ه موڕته‌ده‌كانيــان وكاولكاري ‌ه ـكـى زۆر ك ـرا‪،‬‬ ‫ڕه‌حميــان بـ ‌ه ئافــره‌ت ومنــداڵ وپيــرى موســڵمانان ن ‌هكــرد كه‌نيشــته‌جێن تيايــدا‪،‬‬ ‫و ‌ه په‌ك ‌هك ـ ‌ه ونوصه‌يري ـه‌كان كۆبوون ـه‌و ‌ه ل ‌هس ـه‌ر گونده‌كانــى ده‌وروب ـه‌رى شــار‬ ‫ئ ـه‌و هێرش ـ ‌ه توند ‌هيــان قۆســته‌وه‌‪ ،‬و ‌ه هيچمــان ل ‌هزانــا خراپ ـه‌كان نه‌بيســت هللا‬ ‫نه‌فره‌تيــان لێبــكات وڕيســوايان بــكات‪ ،‬ك ـ ‌ه ئيدان ـه‌ى ئ ـه‌و كار ‌ه بك ـه‌ن يــان بڵێــن‬ ‫ح ‌هڕام ـ ‌ه به‌ڵكــو ئه‌وان ـ ‌ه ئه‌هلــى ئه‌وكاران ـ ‌ه نيــن‪،‬‬ ‫ونزیکــە ھیــچ باســێکیان لێــوە نەبیســتی جگــە لەتۆمــەت ھەڵبەســتن بەســەر‬ ‫موجاھیــدان وتۆمەتبارکردنیــان بەناش ـرینترین وەســف وقێزەوەنترینیــان‪،‬‬ ‫ئەوانیــش بــە ەللا ھیــچ نییــن جگــە لەخەنجەرێــک خاچپەرســتەکان دایاننــاوە‬ ‫بۆدژایەتــی ھەرکە�ســێ بیەوێــت ئومــەت بگەڕێنێتــەوە بۆســەردەمانی پێشــوو‬ ‫وشــکۆداری‪ ،‬بۆکوشــتار وپشــتگیریکردن لەپێنــاو حزبــە کوفرییــە جیھانییــە‬ ‫خەوتووەکان لەسەرسنگی ئومەت وکوشتارگەری ئەھلی ئیسالم‪ ،‬دەی ژییربن‬ ‫ئەی ئەھلی سوننە لەشام وبزانن ئەیانەوێ چیتان لێ بکەن‪ ،‬چونکە دەوڵەتی‬ ‫ئیسالمی ھیچ ڕۆژێک دەرگای دانەخستووە بەڕووی ھەرکە�سێ بەڕاستگۆیی یان‬ ‫پەشــیمانییەوە ھاتبێــت‪ ،‬وھیچــی بۆئێــوە نــاوێ جگــە له‌چاكـ ‌ه وشــۆكمه‌نديتان‪،‬‬ ‫ودووچــاری نەھامەتــی بوونــەوە بەھــۆی کــردەوەی ئەوانــەی شــاری حەلەبیــان‬ ‫جێھێشــت لەســەحەواتە موڕتــەددەکان‪ ،‬بەڕاکــردن ڕۆشــتن لــەدوای دۆالرەوە‬ ‫بۆکوشــتاری دەوڵەتــی ئیســام وحەلەبیــان ڕادەســتی نوســەیڕیەکان کــرد بەبــێ‬ ‫کوشــتار‪ ،‬ئەمــڕۆش تااڵنــی ودزی لەماڵــی دەربــەدەروکوژراوەکانــی خەڵکــی بــاب‬ ‫ئەکــەن‪ ،‬تائێســتاش الشــەی مــردووەکان لەخەڵکەکــەی لەژێــر تاشــەبەرد‬ ‫ماوەتــەوە ودەرنەک ـراوە تێیــدا‪ ،‬ولەنزمتریــن وڕیســواترین وقێزەوەنتریــن وێنــەی‬ ‫ڕیســوایەتی وســووکی وخیانەتکاریــدا وھیــچ گوناھێکیــش لەکوفــر گەورەتــر‬ ‫نییــە‪ ،‬بــۆڕۆژی دواتریــش سەرســام نەبــن لەوانــەی کــە ئاگربەســتیان ئەنجامــدا‬ ‫وبەرگریشیان لێکرد بۆئەوەی ڕژێمی نوسەیڕی ھەناسەی خۆی ھەڵبمژێتەوە‬ ‫وبەرەکانــی جەنگــی یەکبخاتــەوە لــەدژی دەوڵەتــی ئیســامی‪ ،‬كــە ئەوانیــش ببنــە‬ ‫ھاوبە�شــی نیشــتمانی نوســەیڕیەکان ودژە تیــرۆر‪ ،‬لەوانــەی کەناوەکانــی خۆیــان‬ ‫ئەگــۆڕن لەبــەرەکان وڕێکخـراوەکان وبزوتنــەوەکان‪ ،‬ھاوشــێوەی تونــدى ڕەنگــی‬ ‫خۆیــان ئەگــۆڕن‪ ،‬ھــەرڕۆژەو بــارودۆخ وشــێوەیەکیان ھەیــە‪ ،‬ھەمــوو ئەوانــەش‬ ‫قەڵغانێکــن بــۆ خــاچ وپارێــزگارن بــۆ نوســەیڕیەکان وھۆکارێکــن بۆئەوانــەی‬ ‫دووچــاری ئەبنــەوە لەناڕەحەتــی ونەھامەتــی‪ ،‬کەواتــە لەپــاش ەللا ھیــچ بۆئێــوە‬ ‫نییــە ئــەی ئەھلــی شــام جگــە لەدەوڵەتــی خیالفــەت‪ ،‬ئایینەکەتــان ئەپارێزێــت‬ ‫کەعــزەت وڕزگاربــوون لەنەھامەتیەکانــی بۆتــان تێدایــە‪ ،‬وعــرز وڕێزتــان‬ ‫ئەپارێزێــت‪ ،‬دەســا وەرنەپێــش بــۆ بەرزبوونــەوەی خۆتــان‪ ،‬وەرن بۆشــکۆداری‬ ‫خۆتــان‪ ،‬وەرن بۆئــەوەی ئەتانژیێنــێ وڕزگارتــان ئــەکات لەس ـزای ەللا‪ ،‬وەرن‬ ‫بۆجیھــاد بۆســەنگەرگرتن بۆبەندایەتییــەک وونتانکــردووە ووونبــوون وزەلیلــی‬ ‫ومەينەتیتان لەبەرکرد‪ ،‬سوێند بەپەروەردگارم بۆگاڵتە وگەپ بەدینەھێنراون‪،‬‬ ‫وبەڵێنێکتــان ھەیــە ئه‌ويــش گه‌يشــتن ‌ه ب ـ ‌ه دیــداری پەروەردگارتــان ھەرئەویــش‬ ‫لێتــان ئەپر�ســێ کەواتــە وەاڵم ئامادەبکــەن بۆپرســیارەکان‪.‬‬ ‫دەســا ئــەی ســەربازانی خیالفــەت وئــەی ئەھلــی ئیســام‪ ،‬ئەمریــکای‬ ‫پەروەردەکاری تاوان وخراپەکاری بەھێزی خۆی ئەنازێت وخۆبەزلزانی ھەردوو‬ ‫تايب ه‌ت‬

‫‪26‬‬

‫چاوی کوێرکرد‪ ،‬ھاتەپێش وخۆی کردە ناوگۆماوی بەھیالکچون ولەناوچوونی‬ ‫خــۆی‪ ،‬بەڵــێ‪ ،‬ئەخنکێیــت وھیــچ دەرچەیەکیــش بۆھەڵھاتــن نەمــاوە‪ ،‬بــەم‬ ‫شــێوەیە ھەوڵــی بــێ ســوودی دا بۆئــەوەی لەدەرچەیەکــەوە خــۆی ڕزگاربــکات‬ ‫بــەاڵم ســەرکەوتوو نەبــوو‪ ،‬پێیەکانــی خــۆی ڕاکێشــا بــەرەو خا ـکـی شــام وعێ ـراق‬ ‫وبەم زووانە ڕادەکێشرێ‪ ،‬لەدوای ئەوەی بەھەڵھاتن ڕایکرد لەعێراق بەزەلیلی‬ ‫بەشکســتەوە ئەوەتــا ئەگەڕێتــەوە بــەاڵم لەتر�ســی بەڵێنەکانــی خــۆی‪ ،‬چونکــە‬ ‫ئێمــە بەفەزڵــی ەللا لەعیــزەت وجێنشــینی وبارودۆخێکــی جیاوازیــن لــەوەی کــە‬ ‫بیری لێ ده‌كاته‌وه‌‪ ،‬وھاوپەیمان وھیچوپوچ وکەمتیارەکانی ھیچ سوديان نابێت‬ ‫بۆيــان لەڕوبەڕوبونــەوەی ڕاســتەوخۆ ھەرگیــز‪ ،‬ھەرچەنــدە ئەگــەرشــارێک یــان‬ ‫ناوچەیــەک یــان شــارۆچکەیەکمان لــێ تــااڵن كرابــێ‪ ،‬ئەوەیــان بەڕاســتی لەپێنــاو‬ ‫تاقیکردنەوەیــە بــۆ کۆمەڵێــک لەموســڵمانان وئیبتیالیــە‪ ،‬بۆئــەوەی ڕیــزەکان‬ ‫پاکببێتــەوە وخڵتــەکان دەربچــێ وە ەللا لەنێــو بەندەکانــی ھەرکەســێکی بــووێ‬ ‫ھەڵیئەبژێرێ‪ ،‬ئەمەش ئه‌م به‌شه‌ي ‌ه کەبەدوایدا بەرزبوونەوە دێت ھەروەھا‬ ‫گەورەتریــن فەتــح بەدوایــدا دێــت بەئیزنــی ەللا‪ ،‬بــەرەو بەغــداد ودیمەشــق‬ ‫وقودس وعەممان ودوورگەکەی موحەمەد ‪ ، g‬وسوێندبێ ئەی دەستەکانی‬ ‫بــاوه‌ڕغــەزوه‌ى فــارس ئەکــەن وقــوم وتــاران فەتــح دەکەن‪ ،‬وســوێندبێ غەزوه‌ى‬ ‫ڕۆمــا دەکەيــن بەدوایــدا‪ ،‬وســوێندبێ شــێرەکان ئەگرمێنــن بەتەکبیــر بــەوەش‬ ‫قوستەنتینیە فەتح دەکرێ بەبێ کوشتار‪ ،‬پەیمانی پەروەردگارمانە وموژدەی‬ ‫پێغەمبەرمانــە ‪ ، g‬چونکــە نەوەیــەک پــەروەردە بــووە لەخا ـکـی خیالفــەت‬ ‫بەفەزڵــی ەللا لەســەر تەوحیــد و دۆســتایەتی ودژایەتــی‪ ،‬وئێســتا چێــژ ئەبینــێ‬ ‫لەکــوژران ومــردن لەپێنــاو پــەروەردگاری خــۆی وبەرزکردنــەوەی ئایینەکــەی‬ ‫خــۆی ئیتــرچــۆن بەرپەرچــی دەدەیتــەوە ئەمریــکا‪ ،‬چــی لــێ ئەکــەی‪ ،‬ئەوەتــا ئیمانــی‬ ‫ســازگار لەخوێنیــان تێپــەڕ ئەبــێ وتامــی شــكۆ وبەرزبوونــەوەی بەئایینەکــەی‬ ‫چەشــتووە‪ ،‬ئەمریــکا چەنــدی خەرجکــرد لەپێنــاو ڕێگــرى لەئەھلــی ئیســام‬ ‫لەعێ ـراق وخۆڕاســان وســەراپای جیھــان‪ ،‬چەنــدە خــۆت ماندووکــرد بۆئــەوەی‬ ‫خەڵکییــان لــێ دوورکەیتــەوە‪ ،‬وبەالعيمەکانــی خراپــی وخراپەکاریــت تەرخانکــرد‬ ‫بــەاڵم بــێ ھــودە بــوو بەڵــێ بێھــودە بــوو‪ ،‬ئومێدەکــەت الخۆشەویســت بــوو بــەاڵم‬ ‫ھەوڵەکانــت پووچــەڵ بــووەوە‪ ،‬ئەوەتــا ئــەوان ســواری پشــتی فیــداکاری ئەبــن‬ ‫بەئۆتۆمبێلــە بۆمبڕێژکراوەکانیــان ھەرئەوانیــش لەڕیزەکانــی پێشــەوە ئەجەنگــن‬ ‫گه‌نجانێك ل ‌ه كوژرانيان شكۆمه‌ندى ده‌بينن‪...‬‬

‫‪27‬‬

‫پیــرن ڕیشــیان ســپی بــووە بــەاڵم ڕەتیــان کــردەوە ئیــا بیخوســێنن لەخوێــن‪.‬‬ ‫ەللا ڕاســتى كــرد لـ ‌ه بەڵێنەکــەی بۆمــان‪ ،‬ودرۆتکــرد وبێدەنــگ کـرای ئەمریــکا‬ ‫لەوڕۆژەوە کە واڵتانی بۆفەتح کردین وڕیسوای کردیت وخۆت وسەربازەکانتی‬ ‫کردە پەند ونمونەیەک‪ ،‬پوولەکانت خەرج کرد وھەرچیت ھەبوو تەرخانت کرد‬ ‫بەاڵم بەفەزڵی ەللا بووە دەستکەوتی سادە بەدەستی موجاھیدە الوازبووەکان‪،‬‬ ‫ەللا بەڵێنەکــەی بردەســەر وبەندەکانــی سەرخســت وســەربازەکانی شــكۆمه‌ند‬ ‫کــرد ودرۆت کــرد وبێدەنــگ کـرای ئەمریــکا‪ ،‬وبوویتــە مایــەی پێکەنیــن لــەدووای‬ ‫سەردەمێک لەقوربانی وماندوویەتی وھیالکەتی‪ ،‬واتزانی خۆت موجاھیدانت‬ ‫لەناوبردووە لەعێراق وسه‌ركردايه‌تيت ڕادەستی ڕافیزە کرد‪ ،‬ئێمەش بەفەزڵی‬ ‫ەللا شمشــێری حەقمــان گیرکــرد لەملــی ڕافیــزە وســەحەواتە موڕتەددەکانــی‬ ‫ھۆزە عەشایەرەکان‪ ،‬ئەکەونە مەرگی خۆیانەوە بەکوێرایی چاویانەوە‪ ،‬وگۆڕی‬ ‫خۆیــان بەدەســتی خۆیــان ھەڵئەکەنــن وســەرئەبڕدرێن لەشــوێنی نووســتنی‬ ‫خۆیــان‪ ،‬ھــەروەک ڕۆژێــک دێــت کەتێیــدا په‌ك ‌هكـ ‌ه وســەحەواتی ڕیــددە لەشــام‬ ‫جێدێڵیــت بۆئــەوەی دووچــاری ه ‌همــان چار ‌هنــوس ببن ـه‌و ‌ه له‌چارەنوو�ســی‬ ‫پێشــینی خۆیــان لەعێ ـراق‪ ،‬بەئیزنــی ەللا‪.‬‬ ‫ەللا بەڵێنەکــەی بردەســەر‪ ،‬ودرۆت کــرد وبــێ دەنــگ کرایــت وخەونەکانــت‬ ‫پووچــەڵ بــووەوە ئەمریــکا‪ ،‬ھــەرلــەوڕۆژەوە کــە چ ‌هنــد مانايه‌كمــان گ ‌هڕانــده‌و ‌ه‬ ‫ك ـ ‌ه ســەردەمانێک نادیاربــوو لەواقیعیــدا وبەفەزڵــی ەللا ئــەو درووشــمانەمان‬ ‫زیندووکــردەوە کــە کوژابــووەوە وموســڵمانان لەیادیانکردبــوو‪ ،‬بگــرە زۆربەیــان‬ ‫گوێبیستی نەببوون ھەرلەوساتەوە کە چاویان بەدونیا کردەوە‪ ،‬خیالفەتمان‬ ‫ڕاگەیاند‪ ،‬بەڵێ‪ ،‬خیالفەتمان ڕاگەیاند وبەیعەتمان بەخەلیفەی موسڵماناندا‬ ‫وئەرکــە لەســەریان گوێڕایەڵــی بکــەن لەچاکــەدا مــادام کتێبــی ەللا وســوننەتی‬ ‫پێغەمبەریان ‪ g‬تێدا جێبەجێ دەکات‪ ،‬پێشڕەوییان ئەکات بەرەوشكۆمه‌ندى‬ ‫وڕ ‌هس ـه‌نيه‌تيان‪ ،‬ئەوەتــا ڕێــگا ڕوونبووەتــەوە بەفەزڵــی ەللا وچیتــر پارچەپارچــە‬ ‫نییــن وحــزب وگــرووپ وڕێکخـراوەکان بــەش بەشــمان ناکــەن‪.‬‬ ‫ئەمریــکا خنــکاوە وھیــچ ڕزگارکەرێکــی نییــە‪ ،‬وبووەتــە نێچیرێــک بۆســەربازانی‬ ‫خیالفەت لەھەموو پارچەیەکی زەویدا‪ ،‬وئێستا ئیفالست ھێناوە ونیشانەکانی‬

‫لەناوچوونــت ئاشــکرا وبەرچــاوە بــۆ بینــەرەکان‪ ،‬ھیــچ لــەوەش بەڵگەتــرنییــە کــە‬ ‫کاروبــاری خــۆت داوەتــە دەســتی گێژێکــی ھیــچ نــەزان نازانــێ شــام چییــە وعێ ـراق‬ ‫چــی یــە وئیســام چییــە ئــەوەی کەچاوەڕێــی نەکــرد ودژایەتــی خــۆی ســەملاند‬ ‫وجەنگــی لــەدژڕاگەیاندیــن‪ ،‬ھیچیشــت لەپێــش نەمــاوە جگــە لــەدوو ھەڵبـژاردن‬ ‫ھەردووکیان تاڵن بۆخاوەنەکەی‪ ،‬یان پەند وەرئەگری لەپێشوو وئەگەڕێیتەوە‬ ‫بۆســەرپەیژەکــەت وموجاھیدانیــش نیعمەتــی دەســتکەوتەکانی پاشــماوەکانی‬ ‫دووای خــۆت بەدەســتدێنن‪ ،‬یــان دادەبــەزی وئەنجامیشــتدا‪ ،‬ونوقــوم ئەبــی‬ ‫لەگۆمــاوی مــەرگ وســینەی موەحیــدان شــیفادەدرێ‪ ،‬بەئیزنــی ەللا‪.‬‬ ‫ئــەی ئەھلــی ســوننە لەدوورگــەی موحەمــەد ‪ ،g‬هاواربه‌ماڵتــان ئايــا‬ ‫نابيســتن‪ ،‬ئایــا نابینــن کــوا دەروونتــان ئەگــەر چــاوەکان کوێربوونــە‪ ،‬کــوا‬ ‫تەوحیــد وئیمانەکەتــان‪ ،‬کــوا دۆســتایەتی ودژایەتیتــان‪ ،‬ئایــا طاغووتەکانــی‬ ‫دوورگــەی عەرەبــی نابینــن ەللا ڕووڕەشــیان بــکات وموڵکیــان نەھێڵێــت‪،‬‬ ‫ئەوانــن کەئەمــڕۆ ملوانکــەی ڕزگاری فــڕێ دەدەن بــۆ ڕافیزەکانــی عێ ـراق‪،‬‬ ‫بەڵکــو دەستبەســەرداگرتنی ناوچــە ســوننییەکانیان بــۆ پیــرۆزئەکــەن‪ ،‬ئایــا کاتــی‬ ‫ئــەوە نەھاتــووە خۆتــان داتەکێنــن لەخــۆڵ وتــۆزی زەلیلــی وڕاپــەڕن بەســەرئــەو‬ ‫موڕتــەددە خیانەتکارانــە؛ ئەوانــەی کــە ھیــچ دەرگایە ـکـی کوفریــان نەھێشــتەوە‬ ‫ئیــا چوونــە ناویــەوە‪ ،‬ھیــچ پیالنێکــی خاچپەرســتەکان بۆجەنگــی موجاھیــدان‬ ‫نەمایــەوە ئیــا سەریانخســت وپشــتگیرییان کــرد وپاڵپشــتییان کــرد بەھەرچــی‬ ‫لەدەستیان بوو‪ ،‬ئایا لەشوێنی دابەزینی وەحی وسەرچاوەی پەیامەکەوە ئەھلی‬ ‫ســوننە لەعێ ـراق وشــام ئەکوژرێــن وزەلیــل ئەکرێــن‪ ،‬ئایــا لەخا ـکـی ھاوەڵەکانــی‬ ‫فەتح کارەکانی یەکەمەوە‪ ،‬دووچاری ڕۆچوون ودەستدرێژی والوازى ئەکرێن‪،‬‬ ‫جوامێره‌کانتــان لەکوێــن؟ نەوەکانــی صدیــق وعومــەری فــاڕووق لەکوێــن؟‬ ‫نەوەکانــی ئەبــو بەســیڕ وئەبــو جەنــدەل لەکوێــن؟ دەســا ئــەی ب ـرای تەوحیــدم‬ ‫لەواڵتی حەڕەمەین‪ ،‬لەژێرتن سەربازانی طاغووت وزانایانی خراپ وئاشووب‪،‬‬ ‫لەژێرتــن فەرمانــدە ووەزیرەکانیــان‪ ،‬تووڕەیــی خۆتیــان نیشــانبدە سەرخســتنێک‬ ‫بــۆئایینەکــەت وپاڵپشــتییەک بــۆبراکانــت‪ ،‬چونکــە بــەاڵی ئەوانــە بۆســەرئەھلــی‬ ‫ئیســام گەیشــتە لووتکــە‪ ،‬ودانیشــتووانی ماڵــەوە ئافرەتــە داوێنپاکــەکان‬ ‫ســكااڵى بــەاڵ و وونبوونیــان کــرد‪ ،‬دەســا ھیــچ گێژێکــی دەستەوەســتاوی نەفــام‬ ‫بەڕووتــدا نەوەســتێتەوە‪.‬‬ ‫و ‌هئــەی ســەربازانی خیالفــەت لەموســڵ وتەلەعفــەر وڕەققــە وحەلــەب‬ ‫وســەرجەم ســەنگەرەکانی دەوڵەتــی ئیســام؛‬ ‫بزانن ئێمە ئەمڕۆ بەگەورەترین قۆناغ لەمێژووی جیھادەکەمان وترسناکترین‬ ‫لێــژی وخاڵــی وەرگێ ـڕان لەمێــژووی ئومــەت تێپەڕدەبیــن‪ ،‬دەســا ببنــە خاوەنــداری‬ ‫ھەڵگرتنــی ئــەم ئەمانەتــە‪ ،‬ئێــوەش بەئیزنــی ەللا بەتواناترینــن لەســەرھەڵگرتنــی‬ ‫ئــەم قورســاییە‪ ،‬ڕۆزى په‌يدابکــەن بەڕاســتی چاکتریــن ڕۆزى تەقوایــە‪ ،‬وپشــت‬ ‫بــە ەللا ببەســتن وبــێ توانــا مەبــن‪ ،‬دڵــی خۆتــان ببەســتنەوە بــە ‪-‬العلـ ّ ِـي الرحمـ ِـن‪-‬‬ ‫وداوای ھاوکاری ویارمەتی لێ بکەن‪ ،‬چونکە ھەرئەو ‪-‬سبحانە‪ -‬نزیکە ووەاڵمی‬ ‫ناچــارەکان دەداتــەوە ئەگــەر داوای لــێ بکــەن وخراپــە الدەبــات‪ ،‬وبەندەکانــی‬ ‫ئەپارێزێــت‪ ،‬کەواتــە ـکـێ ئیبڕاھیمــی خەلیلــی ڕزگارکــرد لەئاگرەکــە جگــە لــەو‪،‬‬ ‫وئاوەکەی دووكه‌رت کرد بۆ موسا وگەیشت بەبەندەکەی یونس بەڕەحمەت‬ ‫وفەزڵێــک الی خۆیــەوە‪ ،‬وبەندەکــەی خــۆی موحەمــەدى ‪ g‬سەرخســت‬ ‫بەتۆقینــی مــاوەی پیــادەی مانگێــک‪ ،‬دەســا ئارامــی ئارامــی وخۆڕاگــری خۆڕاگــری‬ ‫ُ‬ ‫َ َ ُّ َ َّ َ َ َ ُ‬ ‫اصبـ ُـروا َو َ‬ ‫ْ‬ ‫ص ِابـ ُـروا َو َر ِابطــوا‬ ‫وپشــت ب ‌هســتن‬ ‫پشتب ‌هسـ َـتن‪{ ،‬يــا أيهــا ال ِذيــن آمنــوا ِ‬ ‫َّ َ َّ ُ ُ‬ ‫َو َّات ُقــوا اللـ َـه ل َعلكـ ْـم ت ْف ِل ُحــون} [آل عمـران‪ ،]200 :‬واتــا‪{ :‬ئــەی ئەوانــەی ئیمانتــان‬ ‫ھێنــاوە ئارامبگــرن وئارامیــش بەخۆتــان بــدەن وسەنگەرنشــین بــن وتەقــوای ەللا‬ ‫بکــەن تاکــو ســەرکەوتووبن} [آل عم ـران‪ ،]200 :‬وســەرنج بدەنــە فەرمــوودەی‬ ‫َّ‬ ‫َ ْ‬ ‫پەروەردگارتــان وئومێــدی لــێ پەیداکــەن‪{َ :‬و َمـ ْـن َي َّتـ ِـق اللـ َـه َي ْج َعـ ْـل لـ ُـه َمخ َر ًجــا *‬ ‫َّ َ َّ َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ َ َ‬ ‫ُْ‬ ‫َ َو َي ْرزقـ ُـه ِمـ ْـن َح ْيــث ل َي ْحت ِسـ ُـب َو َمـ ْـن َي َتـ َـوك ْل َعلــى اللـ ِـه ف ُهـ َـو َح ْسـ ُـب ُه ِإ َّن اللـ َـه َب ِالـ ُـغ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫أ ْمره قد َج َع َل الله لك ّل َ‬ ‫�شـ ْـي ٍء قد ًرا} [الطالق‪ .]3 :‬واتا‪{ :‬ھەرکە�ســێ تەقوای ەللا‬ ‫ِِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫بەجۆر‬ ‫ێــک نەتوانــێ بیژمێرێــت‬ ‫بــکات دەرچەیە ـکـی بــۆ ئەکاتــەوە * وڕزقــی دەدات‬

‫وھەرکەسێک پشت بە ەللا ببەستێ ئەوا بەسیەتی بەڕاستی ەللا فەرمانی خۆی‬ ‫ئەباتەســەرەللا بۆھەمــوو شــتێک قەدەرێکــی دانــاوە} [الطــاق‪.]3 :‬‬ ‫ئــەی ســەربازانی خیالفــەت‪ ،‬ئــەی پارێزەرانــی ئابــڕووەکان وجێبەجێکارانــی‬ ‫تۆڵــە بۆئایینیــان وئومەتیــان‪ ،‬نەمانبینیــن وبه‌يعه‌تمــان لێتــان وه‌رن ‌هگــرت ئیــا‬ ‫بەئازایەتی وسەربازی‪ ،‬وگەورەیی وشکۆداری‪ ،‬دڵخۆشکەرلەکاتی بەرگریکردن‬ ‫ئارامگرلەکاتی سزادان‪ ،‬دەسا بەڵێنی پەروەردگارتان بھێننەدی بەسەرکەوتن‬ ‫وزاڵبــوون وجێنشــین بــوون‪ ،‬وخۆتــان ڕابھێنــن لەســەر ســەختترین کاریگــەر‬ ‫وزۆرتریــن ئــازار‪ ،‬وبەڕاســتی تەنھــا یــەک کــوژران ومــردن ھەیــە‪ ،‬پاشــان ئــەوە‬ ‫ڕێزدارییەکــە کەھەرگیــزکۆتایــی پــێ نایــات‪ ،‬وریابــن لــەوەی بســتێک بەجێبھێڵــن‬ ‫ته‌نهــا دواى ئـه‌و ‌ه نه‌بێــت ه ‌همــووى بکەنــە دۆزەخ بەســەرکافــرە پیاوکــوژەکان‪،‬‬ ‫بۆســەیان بــۆ دانێــن لەماڵــەکان وکۆاڵنــەکان وڕێگاوبانــەکان‪ ،‬پــردەکان مینڕێــژ‬ ‫بکــەن ودەســتی پێبکــەن ھێــرش لــەدوای ھێــرش‪ ،‬وبیانڕفێنــن وگەمارۆیــان بــدەن‬ ‫ولەگشــت ســەنگەرێک بۆیــان دانیشــن وچاودێرییــان بکــەن‪.‬‬ ‫وئــەی پیاوانــی دەولــە لەبەغــداد بەباکــوور وباشــووریەوە‪ ،‬ولــە کەرکــوک‬ ‫وســەاڵحەددین ودیالــە وفەللوجــە وئەنبــار‪ ،‬ھەوڵــی زیاتــر پێشــکەش بکــەن‪،‬‬ ‫وکێشــانەکە ھاوســەنگ بکــەن بۆدوژمنانــی ەللا لەڕافیــزە پیســەکان وموڕتــەددە‬ ‫بۆگەنەکانی ئەھلی سوونە‪ ،‬دەرخواردیان بدەن پیاڵەی تاڵی وژەھروکوشندە‪،‬‬ ‫چونکــە ئێــوە ئەھلــی جەنــگ وپشتشــکێنی دوژمنــن‪ ،‬وداوای پێــکان لــە مــەوالی‬ ‫خۆتــان بکــەن‪ ،‬وابکــەن کــە بــاوەڕوپشتبەســتنتان بــە ەللا بێــت چونکــە ھەمــوو‬ ‫بارودۆخــەکان بەدەســتی ئــەوە‪.‬‬ ‫و ‌هئــەی ســەربازانی خیالفــەت لەخۆڕاســان ویەمــەن وســەینا ولیبیــا وڕۆژئــاوای‬ ‫ئەفریقیا وھەموو شوێنێک‪ ،‬ھێشتا بەفەزڵی ەللا چاکترین یاریدەدەروبەڵگەن‬ ‫بــۆ دەوڵەتەکەتــان‪ ،‬دەســا ھەڵمەتەکەتــان توندبك ـه‌ن بەســەر دوژمنانــی ەللا‬ ‫لەکافــرە پیاوکــوژەکان وکلکــە موڕتەددەکانیــان‪ ،‬وچــاک بزانــن ھەڵگیرســانی‬ ‫جەنــگ لەالیــەن ئێــوەوە بۆســەریان‪ ،‬بەرگرییــە لەھێر�شــی ئوممەتانــی کوفــر‬ ‫بۆســەر خا ـکـی ئیســام لەعێ ـراق وشــام‪ ،‬وھەڵوەشــاندنەوەیە بۆھاوپەیمانێتــی‬ ‫وکۆمەڵەکانیــان‪.‬‬ ‫وه‌ئەی موەحیدە ڕاستگۆکان لەئەمریکا وڕوسیا وئەوروپا‪ ،‬ئەی سەرخەرانی‬ ‫خیالفەت‪ ،‬ئەی ئەوانەی دەرچوون بۆھیجرەتیان الخۆشەویست بووە وکەچی‬ ‫ئەمــڕۆش لەنێودەســتی ھاوەڵگەڕانــدان‪ ،‬قۆڵــی ڕاســتی ھەڵماڵــن وڕاســتگۆبن‬ ‫لەھەوڵەکانتــان‪ ،‬وچــاک بزانــن جەنگــی ئێمــە لەگــەڵ دوژمنمــان جەنگێکــی‬ ‫گشــتگیرە‪ ،‬وبەرژەوەندییەکانی�شــی ســادەیە وبەئاســانی دێتە بەردەســت‪ ،‬دەســا‬ ‫بەخۆیانــەوە ســەرقاڵیان بكــەن لەبــری خیالفــەت وخا ـکـی ئیســامەکەتان‪،‬‬ ‫وبیھێننــەوە یــادی خۆتــان فەرمــوودەی پێغەمبەرەکەتــان ‪( :g‬ھەرگیــزکافرێــک‬ ‫وبکوژەکــەی لەئاگــردا کۆناکرێنــەوە) [رواه مســلم]‪.‬‬ ‫ئه‌ى په‌روه‌ردگارا؛‬ ‫نه‌فرينــى خــۆت بك ـ ‌ه ب ‌هس ـه‌ر كاف ـران ئه‌وان ـه‌ى ڕێگــرى ڕێگاكه‌تد ‌هك ـه‌ن و‬ ‫پێغه‌مبه‌ر ‌هك ـه‌ت به‌درۆده‌خ ‌هن ـه‌و ‌ه وجه‌نگــى دۆســته‌كانت د ‌هك ـه‌ن‪ ،‬ئ ـه‌ى‬ ‫په‌روه‌ردگارا جياكاريان تێدا به‌رپابكه‌‪ ،‬وه‌دوژمنايه‌تى وڕوق وكينه‌يان بخ ‌ه دڵ‬ ‫وپێكانيــان بل ‌هرێنـه‌وه‌‪ ،‬توڕ ‌هيــى وتونــدى خۆتيــان بــۆبنێــر ‌ه كه‌نايگێڕيتـه‌و ‌ه بۆسـه‌ر‬ ‫گ ‌هلــى ســته‌مكار‪ ،‬ئ ـه‌ى پ ـه‌روه‌ردگارا؛ ئاين ‌هك ـه‌ت وس ـ ‌هربازه‌كانت س ـه‌ربخ ‌ه و‬ ‫وش ـه‌كه‌ت به‌رزبك ـ ‌ه وئااڵك ـه‌ت بش ـه‌كێنه‌و ‌ه ئ ـه‌ى پ ـه‌روه‌ردگارى ح ـه‌ق‪ ،‬وال‬ ‫َ‬ ‫ـوة إال بــاهللِ‪ ،‬والحمـ ُـد هللِ ّ‬ ‫رب العامليـ َـن‪.‬‬ ‫حــو َل وال قـ‬ ‫ِ‬

‫تايب ه‌ت‬

‫‪28‬‬

29

‫خاوه‌نانــى بانگ ‌هش ـ ‌ه پوچ ـه‌كان بناغ ـه‌ى خ ـراپ بۆخۆيــان داده‌نێــن تــا بۆچــون‬ ‫وبيــردۆز وبيروباوه‌ڕيــان ل ‌هس ـه‌ر دروســتبكه‌ن‪ ،‬هيــچ س ـه‌رده‌مێك ناي ـه‌ت ئيــا‬ ‫بۆيــان ده‌رده‌كه‌وێــت ك ـ ‌ه بيردۆزه‌كانيــان جێگيــر نابێــت ل ‌هس ـه‌ر بناغه‌كانيــان بۆي ـ ‌ه‬ ‫په‌ناد ‌هب ـه‌ن بــۆ به‌هێزكردنــى ئ ـه‌و بناغان ـ ‌ه ئ ـه‌وه‌ش له‌ڕێــگاى زيادكردنــى بيدع ـ ‌ه‬ ‫وگومڕايــى‪ ،‬بۆئ ـه‌وه‌ى به‌هێزبێــت بۆهه‌ڵگرتنــى بار ‌هك ـه‌ى سه‌رپشــتى‪ ،‬به‌ه ‌همــان‬ ‫شــێو ‌ه ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ل ‌هس ـه‌ر بناغ ‌هك ـ ‌ه دايــان نــاو ‌ه ڕێكخســتنى نوێــى بۆد ‌هك ـه‌ن‬ ‫تاكه‌مێــك هاوكێشــه وڕێكخســت ‌ن به‌د ‌هســت بهێنێــت‪.‬‬ ‫بــەم جــۆرە بــەردەوام ئەبــن لەبونیاتنــان ھەتــا ئەگــەن بــەو قۆناغــەی کەنەتوانــن‬ ‫بناغەکــەی بەھێزبکــەن‪ ،‬یــان بیناکــە ڕاگیربکــەن‪ ،‬وئەڕوخێــت بەســەریاندا‪،‬‬ ‫بەمــەش دونیــا َ لەدە َســت دەدەن ھــەروەک ئاخیرەتیــان لەدەســتدا‪َ ،‬ەللا ‪d‬‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬ ‫اللــه َور ْ‬ ‫َ َ ْ َّ َ ُ ْ َ َ ُ َ َ َ ْ َ‬ ‫ضـ َـو ٍان خ ْيـ ٌـر أ ْم َمـ ْـن‬ ‫فەرموویەتـَـی‪{َ :‬أفمـ َـن َأســس بنيانــه َ علــى تقــوى َ ِمــن ِ ِ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫َ َّ َ ْ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ـس ُبن َيانـ ُـه َعلــى شــفا ُجـ ُـر ٍف َهـ ٍـار ف ْان َهـ َـار ِبـ ِـه ِفــي نـ ِـار َج َه َّنـ َ َـم َواللــه ل َي ْهـ ِـدي القـ ْـو َم‬ ‫أسـ‬ ‫لَّ َ َ َّ ُ ُ‬ ‫ً ُُ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َّ َ َ َ َ ُ ْ‬ ‫ال ُبن َي ُان ُهـ ُـم الـ ِـذي َب َنـ ْـوا ِر َيبــة ِفــي قل ِوب ِهـ ْـم ِإ أ ْن تقطـ َـع قل ُوب ُهـ ْـم َواللـ ُـه‬ ‫الظ ِ ِاليــن * ل يــز‬ ‫َع ِليـ ٌـم َح ِكيـ ٌـم} [التوبــة‪ .]110-109 :‬واتــا‪« :‬جــا ئایــا ئـه‌وک ‌هسـه‌ی کــه مزگـه‌وت وکار‬

‫وشــوێنی ل ‌هس ـه‌ربنچین ـه‌ی ت ‌هقــوا وترســان ل ـ ‌ه هللا دروســت کردبێــت و مه‌ب ‌هســتى‬ ‫ڕه‌زام ‌هنــدی هللا بێــت چاکتــره‌؟! یاخــود ئ ـه‌و ک ‌هس ـه‌ی کــه بینــای مزگ ـه‌وت شــوێن‬ ‫وبه‌رنامــه وکاری ل ‌هس ـه‌ر لێــواری که‌نده‌اڵنێکــی بــێ هێــز وڕووخــاو دامه‌زرانــد‬ ‫بێــت‪ ،‬ئینجــا ل ‌هگـه‌ڵ خۆیــدا بڕوخێتــه نــاو ئاگــری دۆز ‌هخـه‌وه‌‪ ،‬به‌ڕاســتى هللا تعالــى‬ ‫ڕێنموویــی ئ ـه‌و د ‌هســته ســته‌مکاره نــاکات *‪ ‬ئ ـه‌و بینای ـه‌ی دووڕووه‌کان دروســتیان‬ ‫کرد به‌رده‌وام هۆی گومان وزیاد بوونی دڵه ڕاوکێیه له دڵیاندا‪ ،‬هه‌تا ئه‌و کاته‌ی‬ ‫کــه دڵیــان ده‌پچڕێــت ود ‌همــرن‪ ،‬بێگومــان هللا زانایــه (بــه پیالنــی دووڕووه‌کان)‬ ‫دانایــه (لــه هه‌ڵوه‌شــاندنه‌وه و پــووچ کردنه‌وه‌یانــدا»‪.‬‬ ‫زۆربــەی بیردۆزەکانیــش ل ‌هشــێوه‌ى ئــەم بیــردۆزەن کەئەوانــەی خۆیــان داوەتــە‬ ‫پــاڵ ئیســام دایانڕشــتووە وبەقســەی خۆیــان ڕاســتگۆن ل ـ ‌ه هه‌وڵــى دامەزراندنــی‬ ‫دەوڵەتــی ئیســامى‪ ،‬ئەوانــەی كـ ‌ه لـ ‌ه هه‌وڵه‌كانيــان بنەمــای پووچيــان داڕشــتووە‪،‬‬ ‫پاشــان بینایــان لەســەر کــرد وکردەوەکانیــان وئاڕاســتە وئیجتیھادەکانیــان‬ ‫ھەمووی ھەڵە دەرچوو‪ ،‬بەمەش هه‌رك ‌ه دەرەنجامەکەی دەرکەوێ بناغەکەی‬ ‫هه‌ڵده‌و ‌هشــێته‌وه‪ ،‬ھیــچ ھەڵبژاردنێــک لەبــەردەم ئــەو گومڕایانــە نامێنێتــەوە‬ ‫وتار‬

‫‪30‬‬

‫جگــە لەپاڵپشــتیکردنی بناغــە ڕووخاوەکەیــان بەقســەی باتــڵ‪ ،‬بەمــەش زیاتــر‬ ‫گومڕائەبــن‪ ،‬وبیناکەشــیان زیاتــر وێ ـران دەبــێ‪ ،‬ھەتــا ھیــچ شــتێکی بەســەر‬ ‫ئیســامەوە نامێنێــت‪.‬‬ ‫ولەمیانــەی لێکۆڵینەوەکەمــان ســەبارەت بەئــەوڕێبازانــەی دامەزراندنــی دەوڵەتی‬ ‫ئیســامی ئەگرێتەخــۆ لەنێــوان ڕێبــازی پێغەمبەرایەتــی وشــوێنکەوتووانی ڕێبــازە‬ ‫گوم ـڕاکان‪ ،‬خۆمــان ئەبینینــەوە کەناچاریــن ماوەیە ـکـی زۆر بوەســتین لەســەر‬ ‫تاقیکردنەوەکانــی ڕافیــزەی دوانــزە ئیمامــی کەحاڵیــان گەیشــتووەتە ئــەوەی‬ ‫بەدەســت وزمانــی خۆیــان ئاینێکــی نــوێ دابڕێــژن‪ ،‬ھیــچ پەیوەندیە ـکـی نییــە‬ ‫بەئیســامەوە ئیــا وەکــو پەیوەنــدی ئایینەکانــی جولەکــە وگاور بەئاینــی ئیبڕاھیــم‬ ‫‪ ،n‬ولەپێشدا لێکۆڵینەوە لەسەرئەم تاقیکردنەوەیە دەکەین کە ماوەی زیاتر‬ ‫لــە ‪١١‬ســەدەی خایانــدووە‪ ،‬بەمــەش بەدرێژتریــن تاقیکردنــەوەکان دادەنرێــت‪،‬‬ ‫ولەھەموویان ڕوونترە بۆڕونکردنەوەی ئاستی گومڕایی کەھۆکارەکەی بیناکردنە‬ ‫لەســەر بناغــەی پووچــەڵ لەســەر کــردەوەی گومڕایــی لەپێنــاو دامەزراندنــی‬ ‫دەوڵەتێکــی ئیســامی‪ ،‬لەگــەڵ بانگەشــەی درۆیینــە لەســەر ھەوڵدانــی پاراســتنی‬ ‫ئیســام لەبیدعــە ولــەڕێ دەرچــوون‪.‬‬ ‫بنەمای بانگەوازەکەیان‪ ..‬دەق لەسەرپێشەوایەتی ڕافیزە ھاوەڵگەڕەکانيان‬ ‫بەقســەی خۆیــان دەســتپێکی بانگەوازەکەیــان لەســەردەمی ژییانــی پێغەمبــەرەوە‬ ‫بــووە ‪ ، m‬بــەوەی کەوەســيه‌تی کــردووە ودەقــی نوســیوە بەخیالفــەت‬ ‫وپێشــەوایەتی(ئیمامەت) بــۆ عەلــی بێــت ‪ b‬ونەوەکانی�شــی لــەدووای خــۆی‬ ‫پشتاوپشت وەریبگرن‪ ،‬وھیچ بەڵگەیەکیشیان نییە لەسەرئەم وەسيه‌تە‪ ،‬جگە‬ ‫لەھەندێ تەئویلی باتڵ خۆیان دروستی دەکەن لەدەقەکانی قورئان وسوننەت‪،‬‬ ‫بەڵکــو بەڵگــە چەســپاوەکان بانگ ‌هش ـه‌كانى ئ ـه‌وان هه‌ڵده‌و ‌هشــێنێته‌وه‌‪ ،‬لەوانــە‬ ‫ووتــەی عومــەر‪« :b ،‬ئەگــەرمــن نەبمــە خەلیفــە ئــەوا پەیامبــەر‪ g‬کە�ســی دی‬ ‫نەکــردووە بەخەلیفــە‪ ،‬وئەگــەر جێگــرى خــۆى دانابــا ئــەوا پێویســتە ئەبوبەکــرى‬ ‫دانابــا» [رواه مســلم]‪ ،‬ئەمــە بەڵگەیــە لەســەرئەوەی پێغەمبــەر ‪ g‬نــە عەلــی‬ ‫ونــە کە�ســی تــر لەھاوەڵەکانــی خــۆی ‪ j‬نەکــردووە بەخەلیفــە‪ ،‬ھەروەھــا بوخــاری‬ ‫گێڕاويتي ـه‌و ‌ه لــە ئ ‌هســوه‌د کەدەڵێــت‪ :‬لــەالی عائیشــە باســیانکرد کــە عەلــی‬ ‫‪ k‬وەســيه‌تی بــۆ ک ـراوە‪ ،‬ئەویــش گوتــی‪« :‬کــەی و ‌هســيه‌تی بــۆ ک ـراوه‌‪ ،‬مــن ئــەوم‬ ‫خســتبووە سەرســینەم‪ ،‬یــان گوتــی‪ :‬ژوورەکــەی خــۆم‪ ،‬وداوای قاپێکــی کــرد‪ ،‬وئــەو‬ ‫لەژوورەکــەی مــن کۆچــی دووای کــرد‪ ،‬تەنانــەت ھەســتم نەکــرد کــە مــردووە‪ ،‬ئیتــر‬ ‫کــەی و ‌هســيه‌تی بــۆی کــردووە؟»‪ ،‬بەھەمــان شــێوە کۆدەنگــی ھاوەڵــەکان لەســەر‬ ‫بەیعەتــدان بەئەبــو بەکــروعومــەروعثمــان بــوو ‪ j‬ئەوانیــش کەدەڵێــن وەســيه‌تیان‬ ‫بۆک ـراوە ده‌رن ‌هچــوون ل ‌هس ـه‌ريان‪ ،‬کەئەوانیــش عەلــی کــوڕی ئەبــو طالیــب‬ ‫وکوڕەکانــی حەســەن وحوســەین بــوون ‪ ، j‬جگــە لەمانــەش بەڵگــە زۆرە ك ـ ‌ه‬ ‫وەســيه‌تەکە ب ـه‌درۆ ده‌خ ‌هن ـه‌وه‌‪.‬‬ ‫و ‌ه ئه‌وه‌ى ئه‌م وه‌سيه‌ت ‌ه هه‌ڵده‌وه‌شێنێته‌وه‌‪ ،‬ئەوملمالنێیەیە کە ڕوویدا لەنێوان‬ ‫ڕافیزەکان وئەوانی ترلەوانەی کەبەقســەی خۆیان ئالوبەیت ســەردەخەن‪ ،‬ھەر‬ ‫الیەنێکیان ئەڵێ بۆيه‌كێك ‌ه لەئالوبەیت‪ ،‬بەتایبەتی لەدووای کوژرانی عەلی ‪،h‬‬ ‫لەنێــو ئەوانیــش ھەندێکیــان دەڵێــن وه‌ســيه‌تەکە بــۆ عەبا�ســی کــوڕی عبداملطلــب‬ ‫بــووە‪ ،‬ھەندێکیــان دەڵێــن بــۆ حەســەنی کــوڕی عەلــی بــووە‪ ،‬ھەندێکیــان ده‌ڵێــن بــۆ‬ ‫حوســەینی کوڕی عەلی بووە‪ ،‬ھەندێکیان ده‌ڵێن بۆ محەمەدی کوڕی عەلی(ئیبن‬ ‫حەنەفــی) بــووە ‪ ،j‬بەڵکــو ده‌ڵێــن بــۆ نەوەکانــی جەعفــەری کــوڕی ئەبــو طالیــب بــووە‬ ‫‪ ،h‬وھــەرکەسێکیشــیان کۆچــی دووایــی بکردایــە ئــەوا ئەوانــەی كـ ‌ه بانگ ‌هشـه‌ى‬ ‫ئیمامەتیــان بۆدەکــەن زیاتــر گومــان وشــوبھە دەکەوتــە دڵیانــەوە وزياتــر دابــەش‬ ‫ئەبــوون‪ ،‬وھــەرالیەنێکیشــیان ده‌ڵێــن و ‌هســيه‌تەکە بۆئــەو کەســە بــووە کەخۆیــان‬ ‫ئــارەزووی دەکــەن‪ ،‬بریــا یەکێــک لەوانــە دەقێــک یــان و ‌هســيه‌تێکی ھەبووایــە تاکــو‬ ‫بیســەملێنێ کــە پێشــەوایەتی بەحــەق بــۆ ئــەو کەســە بــووە‪ ،‬بــەاڵم ئــەوان لــەزۆر‬ ‫‪31‬‬

‫لــەڕووداوەکان ھیچییــان پــێ نەبــووە تاکــو بیکەنــە به‌ڵگـ ‌ه بــەڕووی ڕکابەرەکەیــان‬ ‫جگــە لەھەنــدێ موعجیــزەی دروســتکراو وب ـه‌ده‌رله‌سروشــت‪ ،‬ھــەروەک ئــەوەی‬ ‫ڕافيزه‌كان کردیانە بەڵگە لەسەرپێشەوایەتی عەلی کوڕی حوسەین‪ ،‬بەوەی کە‬ ‫یەکــەم کــەس بــووە کەبەیعەتەکــەی تۆمارکـراوە لەســەرزمانــی بــەرد ودرەختــەوە!‬ ‫بنچینەی گومڕایەتی ڕافیزە‪ ..‬ئەوەیە کە دەڵێن پێشەواکان (األئمة) ھەرگیزھەڵە‬ ‫ناکــەن‬ ‫وە ئەتوانیــن کــە ئــەم بنچینەیــە بکەینــە ھــۆکاری ســەرەکی گشــت گومڕایــی‬ ‫ولــەڕێ دەرچونەکانیــان ھەتــا ئــەم ڕۆژەی ئێســتا‪ ،‬بــەوەی کەبیروباوەڕیــان وایــە‬ ‫دەوڵەتی ئیســامی دروســت نییە دامەزرێت‪ ،‬ئیال مەگەرپێشــەوایەکی بۆ دانرێت‬ ‫کەلەگــەڵ مەرجەکانــی خۆیــان یەکبگرێتــەوە‪ ،‬مەرجەکانــی خۆیانیــش بــێ بنه‌مايـ ‌ه‬ ‫وهيچــى الى هللا نيـه‌‪ ،‬گرینگتریــن مەرجەکانیــان ئەمانەیــە پێویســتە ئــەو پێشــەوایە‬ ‫بــێ ھەڵــە بێــت لەھەرشــتێ كـ ‌ه دادپەروەریەکــەی لەکەداربــکات لەئاشــکرا ونھێنی‪،‬‬ ‫زانابێــت بەھەمووشــتێک تەنانــەت بــە نادیارەکان(غیب)یشــەوە‪ ،‬دەقــی لەســەر‬ ‫ھاتبــێ بەفەرمانــی ەللا ‪ ،c‬وئایینــی مــرۆڤ درووســت نابێــت بەبــێ ئــەم جــۆرە‬ ‫پێشــەوایە(ئیمام)‪ ،‬وخەڵکیــش ئەگــەر ئیمــان بھێنــن بــە پێشــەوایەتی ئەمــان‪،‬‬ ‫وتایبەتمەندیەکانیــان‪ ،‬وگوێڕایەڵییــان بکــەن لەھەرشــتێ فەرمانــی پــێ بکــەن‪ ،‬ئــەوا‬ ‫کاروبارەکانیــان خــۆی ڕێــک دەبێــت‪ ،‬وبــەم جــۆرە دەوڵەتەکەیــان لەســەر ڕێبــازی‬ ‫پێغەمبەرایەتــی دەبێــت‪.‬‬ ‫ولــەالی ئــەوان ه ـه‌ر ئه‌و ‌هنــده‌ش بــەس نییــە لەوســیفاتانە کــە ئیمــام ھەیبێــت‪،‬‬ ‫بەڵکــو پێویســتە ئــەو ئیمامــە بەتەنھــا خــاوەن ئــەم ســیفاتانە بێــت لەنێــوان ھەمــوو‬ ‫مرۆڤایەتی‪ ،‬ھیچ ھاوشێوەیەکی نەبێت‪ ،‬وھیچ ھاوشانێکی نەبێت‪ ،‬وھەرکەسێک‬ ‫لەھــەرشــتێکیدا ڕکابــەری بــکات ئــەوا طاغووتــە‪ ،‬وھەرکە�ســێ ڕکابــەربــۆ پێشــەوا‬ ‫بڕیاربــدات ئــەوا ھاوەڵــی پەیداکــردووە بــۆ ەللا ‪.c‬‬ ‫ســەرچاوەی ئــەم بنچینــە پووچەڵــەش لــەالی ئــەوان بریتیــە لــەوەی‬ ‫کەدەڵێــن پێشــەوا پێویســتە گوێڕایەڵــی بکرێــت وەکــو گوێڕایەڵــی پێغەمبــەر ‪g‬‬ ‫وشــوێنکەوتووەکانی‪ ،‬ھەربۆیــە ده‌ڵێــن کــە نابێــت لەتێک ـڕای موســڵمانانەوە بێــت‬ ‫چونکــە ئە�شــێ جەھــل یــان ھەڵــە یــان لەبیرچــوون یــان ئــارەزووی ھەبێــت‪ ،‬بەڵکــو‬ ‫پێویســتە زانابێــت بەھەمووشــتێک کــە پێویســت بــکات بیزانــێ‪ ،‬دووربێــت لــە‬ ‫سروشــتی مرۆڤ کە دەشــێت ھەڵە یان لەبیرچوون یان ئارەزوو بکات‪ ،‬بۆئەوەی‬ ‫گوێڕایەڵــی نەکرێــت لەســەرپێچییەکان‪ ،‬وشــوێنكه‌وته‌ى نه‌بێــت لەســەرگومڕایــی‪،‬‬ ‫وھیــچ ھاوشــانێکی نەبێــت نــەکا ڕکابەرایەتــی بــکات لەموڵکەکەیــدا وفیتنــە‬ ‫دروســت ببێــت‪ ،‬وھیــچ ھاوشــانێکی نەبێــت لەزانســتەکەی نــەکا بیروڕایــان جیــاواز‬ ‫بێــت ودووبەرە ـکـی دروســتبێ‪.‬‬ ‫ولەبەرئەوەی ئەم سیفاتانە کە بەمەرجیان داناوە بریتییە لەنادیارە شاراوەکان‬ ‫کەناکــرێ کــەس به‌د ‌هســتى بهێنێــت‪ ،‬ئــەوا به‌واجبيــان دانــا ك ـ ‌ه ھەڵبژاردنــی‬ ‫ئــەم پێشــەوایە بســپێرن بــە ەللا تعالــی‪ ،‬ھــەروەک پێغەمبەرانــی ھەڵب ـژاردووە‪،‬‬ ‫لەبەرئــەوەی ھەرخــۆی بەتەنھــا زانایــە بەنادیــار وشــاراوەکان‪ ،‬بگــرە ســنووریان‬ ‫بەزانــد لــەم بابەتــە بــەوەی کــە ئــەم بابەتەیــان کــردە واجــب لەســەر ەللا ‪-‬تعالــی‪،-‬‬ ‫لەبەرئەوەی ئەگەرئەم پێشــەوایەیان بۆ ھەڵنەبژێرێت ئەوا ســته‌ميان لێ دەکات‬ ‫ئەگــەر س ـزایان بــدات‪ ،‬لەبەرئــەوەی پاســاوی نییــە لەســەریان بــەوەی کــە ھیــچ‬ ‫پێشــەوایەکیان نییــە شــوێنی پێغەمبــەران بگرێتــەوە‪ ،‬ەللا بــەرز وبڵنــدە لــەوەی‬ ‫کەئــەم نەفامانــە دەیڵێــن ئــای کــە خۆبەزلزانــن‪ ،‬ھەربۆیــە ئەمــان ھەرکە�ســێ بکەنــە‬ ‫پێشەوا وەسفی ئەکەن بە ُ‬ ‫«ح َّجة» واتە ئەبێتە حجەت»بەڵگە» لەسەرخەڵکی‪،‬‬ ‫بۆئــەوەی ھەرکە�ســێ ســەرپێچی بــکات شــایەنی س ـزابێت لەالیــەن ەللا ‪ ،c‬وئــەم‬ ‫ھەڵبژاردنــەش بــەو دەقــە دەبێــت کــە بەقســەی خۆیــان بــۆ عەلــی ‪ h‬ونەوەکانــی‬ ‫لــەدووای خــۆی ھاتــووە‪.‬‬

‫ڕافيز ‌ه به‌رازه‌كان خۆيان له‌قوڕ ده‌گه‌وزێنن‬ ‫ته‌وحيدى گوێڕايه‌ڵى بيردۆزى بێ هه‌ڵه‌يه‌ى پێشه‌واكانيان‬ ‫هه‌ڵده‌وه‌شێنيته‌وه‌‬ ‫وپووچەڵــی بنەماکەیــان بــەوە دێــت کــە داوای «بــێ ھەڵەیــی پێشــەواکان»دەکەن‬ ‫لەگومڕاکەرەکانیــان لەبابەتــی گوێڕایەڵــی پێشــەوا‪ ،‬لەڕاســتیدا ەللا ‪ b‬گوێڕایەڵــی‬ ‫پێشــەواکان وفەرماندەکانــی کردووەتــە دووای گوێڕایەڵــی ەللا وپێغەمبەرەکــەی‪،‬‬ ‫یەکسانی یەکترنیین‪ ،‬چونکە ھەرکاتێک فەرماندە فەرمان بەچاکە بکات‪ ،‬ئەوا‬ ‫گوێڕایەڵــی ئــەو بریتییــە لەگوێڕایەڵــی ەللا ‪ ،c‬وھەرکاتێــک گوێڕایەڵــی فەرمانــدە‬ ‫پێچەوانەی ەللا بێت ئەوا واجبە سەرپێچی فەرماندەکە بکرێت‪ ،‬و ەللا ‪ c‬بەتاک‬ ‫دائەنرێــت لەگوێڕایەڵــی فەرمایشــتەکانی‪.‬‬ ‫ھەروەھــا ەللا ‪ d‬گوێڕایەڵــی کاربەدەســتان(وەلی ئەمــر)ی واجــب کــردووە‪ ،‬بــەاڵم‬ ‫لەکاتــێ ناكۆ ـكـى کەوتــە نێویانــەوە ئــەوا فەرمانــی کــردووە کــە بیگەڕێنینــەوە بــۆ ەللا‬ ‫وپێغەمبەرەکــەی‪ ،‬واتــە بــۆ قورئــان وســوننەت‪ ،‬بــۆ دڵنیایــی لەســەر َئــەوەی کــە‬ ‫َّ‬ ‫لەگوێڕایەڵـ َـی ەللا‪ ،‬دەفەرمووێــت‪{َ :‬يــا أ ُّي َهــا ال ِذيـ َـن‬ ‫گوێڕایەڵــی کاربەدەســت بریتییــە‬ ‫َ ُ َ ُ َّ َ َ َ ُ َّ ُ َل َ ُ ْ ْ ْ ُ ْ َ ْ َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫�ش ْيء َف ُر ُّدوهُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫آمنوا أ ِطيعوا الله وأ ِطيعوا الرسو وأ ِولي الم ِر ِمنكم ف ِإن تنازعتم َ ِفي‬ ‫ُ ُ ْ َ َّ ْ‬ ‫ٍَْ ً‬ ‫ْ َ‬ ‫َ َّ‬ ‫َ‬ ‫اللـ ِـه َو َّ‬ ‫الر ُســو ِل ِإ ْن ك ْن ُتـ ْـم تؤ ِم ُنــون ِباللـ ِـه َوال َيـ ْـو ِم ال ِخـ ِـرذ ِلـ َـك خ ْيـ ٌـر َوأ ْح َسـ ُـن تأ ِويــا}‬ ‫ِإلــى‬ ‫[النســاء‪ ،]59 :‬ھەروەھــا پێغەمبــەر ‪ n‬فەرموویەتــی‪( :‬ھەرکە�ســێ گوێڕایەڵیــم‬ ‫بکات ئەوا گوێڕایەڵی ەللای کردووە‪ ،‬ھەرکە�ســێ ســەرپێچیم بکات ئەوا ســەرپێچی‬ ‫ەللای کــردووە‪ ،‬وھەرکە�ســێ گوێڕایەڵــی فەرماندەکــەم بــکات ئــەوا گوێڕایەڵــی منــی‬ ‫کردووە‪ ،‬وھەرکە�سێ سەرپێچی فەرماندەکەم بکات ئەوا سەرپێچی منی کردووە)‬ ‫[رواه مسلم]‪ ،‬وناچێتە ئەقڵەوە کە گوێڕایەڵی ئەوفەرماندەیەی کەپێغەمبەر‪g‬‬ ‫فەرمانــی بەگوێڕایەڵــی کــردووە لەژییانــی خۆیــدا لەشــتێکدا بێــت کــە پێچەوانــەی‬ ‫فەرمانەکانــی خــۆی بێــت‪ ،‬هه‌رو ‌ههــا مه‌رجــى ئـه‌وه‌ى دان ‌هنــاو ‌ه كـ ‌ه ئـه‌و پێشـه‌وايه‌ى‬ ‫واجب ـ ‌ه گوێڕاي ‌هڵــى بكرێــت پێش ـه‌وايه‌كى بێه ‌هڵ ـ ‌ه بێــت‪ ،‬ھەروەھــا فەرموویەتــی‪:‬‬ ‫(گوێڕایەڵــی ناکرێــت لەســەرپێچی بەڵکــو گوێڕایەڵــی تەنھــا لەچاکەکارییــە) [رواه‬ ‫البخــاري ومســلم]‪.‬‬ ‫بەمــەش پێویســت نــاکات کــە پێشــەوا بــێ ھەڵــە بێــت‪ ،‬مــادام گوێڕایەڵــی ئــەم‬ ‫پێشــەوایە وشــوێنکەوتووەکانی بەســتراوەتەوە بەگوێڕایەڵی ەللا ‪ d‬وشــوێنکەوتنی‬ ‫پێغەمبەرەکــەی ‪ ،n‬ھەرئەمــەش بەرنامــەی ئەھلــی ســوننە وجەماعەتــە‬ ‫کەبەردەوامن لەســەری لەســەردەمی پێغەمبەرەوە ‪ g‬ھەتا ەللا زەوی وئەوە�شــی‬ ‫کەلەسەریەتی ئەگێڕێتەوە‪ ،‬بەواجببونی گوێڕایەڵی بۆ کاربەدەستانی موسڵمانان‬ ‫لەچاکــەدا‪ ،‬ھەتــا ئەوکاتــەی لەســەر ئیســام بمێننــەوە‪ ،‬ھەرچەنــدە ئەگــەر‬ ‫ســته‌ميان لێکــردن‪ ،‬ئــەوا مافــی گوێڕایەڵییــان لــێ ناســەندرێتەوە لەوشــتانەی کــە‬ ‫ســەرپێچی ەللای تێــدا نییــە‪.‬‬

‫پاڵپشتى بنچينه‌يه‌كى خراپ ب ‌ه بيدع ‌ه وگومڕايي ‌ه نوێكان‪.‬‬ ‫وه‌لەســەر بناغــە پووچەکەیــان بــەوەی زەوی بەتــاڵ نابێــت لەبــێ ھەڵــەکان تاکــو‬ ‫شــوێنی پێــش خــۆی بگرێتــەوە‪ ،‬وبەقســەی خۆیــان ئــەم بــێ ھەڵەیــە بــەدەق ھاتــووە‬ ‫لەکاتــی ژییانــی ئیمامەکــەی پێــش خــۆی‪ ،‬بەڵکــو مەرجــی ئــەوەی بــۆ دادەنێــن کــە‬ ‫لــەدووای خــۆی یەکێــک لەکــوڕە بــێ ھەڵەکانــی تەرخــان بــکات‪ ،‬ڕافیــزە لێــرەدا‬ ‫ڕووبــەڕووی کۆمەڵــێ بەربەســت بوونــەوە‪ ،‬ھەندێکیانــی ناچارکــرد پاشــگەزببنــەوە‬ ‫لــەو بنچینــە خراپ ـه‌‪ ،‬وھەندێکــی تریانــی پــاڵ پێوەنــا تاکــو زیاتــر لــەڕێ دەرچــن‪،‬‬ ‫بۆئــەوەی ئــەم بنچینەیــە بپارێــزن کــە لــەالی ئــەوان بووەتــە بناغـ ‌ه وئه‌صڵــى ئاییــن‬ ‫نەک تەنھا بابەتێک لەپێشــەوایەتی وئیمامەت‪ ،‬وئەتوانین لەســەرئەوە ھەندێک‬ ‫نموونــە بھێنینــەوە‪.‬‬ ‫ئــەوان لەژییانــی جەعفــەری کــوڕی محەمــەدی کــوڕی عەلــی کــوڕی حوســەین‬ ‫کــوڕی عەلــی کــوڕی ئەبــو طالیــب گووتیــان کەو ‌هســيه‌تکراو لــەدووای ئــەو بریتییــە‬ ‫لەکوڕەکــەی واتــە ئیســماعیل‪ ،‬بــەاڵم ئيســماعيل له‌كاتێــك كۆچــى دوايــى كــرد‬ ‫ك ـ ‌ه باو ـكـى له‌ژيــان دامابــوو‪ ،‬نەگونجــان ڕوویــدا لەگــەڵ بنچینەکەیــان کەدەڵێــن‬ ‫واجبە و ‌هســيه‌تەکەی بھێنرێتەدی‪ ،‬ولەکاتی کۆچی دووای ئەوکەســەی و ‌هســيه‌تی‬ ‫بۆک ـراوە‪ ،‬بەمــەش فڕوفێڵــی ئــەم بیردۆزه‌ي ـ ‌ه بۆكۆمه‌ڵێــك لەخەڵکــی ئاشــکرابوو‪،‬‬ ‫بــەوەی کــە ناچێتــە ئەقڵــەوە کــە ەللا ‪-‬تعالــی‪ -‬دەقێــک دابەزێنێــت لەســەرپیاوێــک‬ ‫بــەوەی کــە دەبێتــە ئیمامــی داھاتــوو پاشــان بيمرێنێــت لەپێــش ئــەوەی دەســەاڵتی‬ ‫پێشــەوایەتی بگرێتــە دەســت‪ ،‬لەھەمــان کاتــدا ھەندێکــی تــر خوویانگــرت بــەو‬ ‫بنچینــە خراپ ـ ‌ه بۆئــەوەی بینــای خراپتــرى لەســەر بونیاتبنێــن‪.‬‬ ‫بــەم جــۆرە ھەندێکیــان گووتیــان پێشــەوایەتی(ئیمامەتی) ئیســماعیلی کــوڕی‬ ‫محەمــەد بــەردەوام دەبێــت‪ ،‬وبابەتــی کۆچــی دووایەکەیــان ڕەتکــردەوە‪ ،‬يــان‬ ‫گووتیــان لــەدووای مردنــی ئەگەڕێتــەوە بۆژییــان‪ ،‬وئیمامەکــەی خۆشــیان واتــە‬ ‫جەعفەربەدرۆزن دانا(ھەرچەندە پێی دەڵێن ڕاستگۆ‪-‬الصادق‪ ،)-‬کاتێک ھەواڵی‬ ‫پێیانــدا کــە ئیســماعیلی کــوڕی محمــد کۆچــی دووای کــردووە‪ ،‬وگوتیــان کــە گوایــە‬ ‫ّ‬ ‫ـتن»تقية»‪،‬‬ ‫خــۆی چیرۆ ـکـی کۆچــی دووایەکــەی درووســتکردووە لەپێنــاو خۆپاراسـ‬ ‫بۆئــەوەی خــۆی بپارێــزێ لەدوژمنەکانــی‪ ،‬وئــەو نادیــارە لەچــاوی خەڵکــی‪،‬‬ ‫ولێرەشــەوە کۆمەڵــی ‪-‬ئیســماعیلی باطنی‪-‬درووســتبوو کــە تائەمــڕۆش بەردەوامــە‪،‬‬ ‫ئەوانــەی کــە زنجیــرەی ئیمامەتیــان ته‌واوكــرد له‌ڕه‌چه‌ڵه‌ ـكـى ئیســماعیلی کــوڕی‬ ‫محمدەوە‪ ،‬لێرەشەوە بیدعەی ئیمان بەنادیار(غیب) ھاتە کایەوە‪ ،‬لەگەڵ ژیانی‬ ‫ھەمیشــەیی‪ ،‬وگەڕانــەوەی پێشــەواکانیان بۆژیــان‪.‬‬ ‫وکۆمەڵێکی تردەرچوون بۆئەوەی درۆ ھەڵببەستن بەسەرەللا تعالی‪ ،‬بەجۆرێک‬ ‫وتار‬

‫‪32‬‬

‫گووتیــان جائیــزە کــە فەرمــوودەی خــۆی بگۆڕێــت بــەدەق لەســەرپێشــەوای نــوێ‬ ‫لەدووای ئەوەی کە کردبوویانە واجب لەسەری پێش ئه‌وه‌ى کە دەق دابەزێنێت‬ ‫لەســەرپێشــەوای یەکــەم‪ ،‬ئــەم بوھتانــەش کەبــۆ ەللا ‪-‬تعالــى‪ -‬ھەڵیانبەســت‪ ،‬ئــەم‬ ‫داھێنـراوە لەدینــدا‪ ،‬ناویــان لێنــا‪ ،‬عەقیــدەی «البــداء» ماناکە�شــی ئەوەیــە کــە ەللا‬ ‫‪ c‬بــۆی ڕونبوي ـه‌و ‌ه ك ـ ‌ه ئیمامــەت بگوازێتــەوە لەکەســێکەوە بۆیەکێکــی تــر‪ ،‬ەللا‬ ‫بیانکوژێــت چــۆن درۆ ھەڵئەبەســتن‪ ،‬ئەمانــەش (موســەوییەکانن) ھەســتان‬ ‫بەگواســتنەوەی دەق لەســەر ئیســماعیلی کــوڕی جەعفەر(کۆچکــردوو)‪،‬‬ ‫بۆســەربراکــەی واتــە موســا کــوڕی جەعفەر(کــە ناویــان لێنــاوە کاظــم)‪ ،‬ئەمــەش‬ ‫به‌ڕاستى ڕافيز ‌ه نه‌خۆشين ته‌نها شمشێره‌ى چاره‌يان ده‌كات‬

‫بۆئــەوەی بیردۆزەکــەی خۆیــان بپارێــزن لــە لەناوچــوون‪ ،‬وبنچینەکەیــان بپارێــزن‬ ‫له‌ھەڵوەشــاندنەوە‪.‬‬ ‫چه‌سپاندى بيردۆزه‌كانيان ب ‌ه درۆ‬ ‫کاتێــک جەعفــەری کــوڕی محەمــەد کۆچــی دووایــی کــرد ‪ ،t‬زیادەڕەوەکانــی ڕافیــزە‬ ‫کەوتنە نێو شەرمەزارییەکی نوێوە‪ ،‬لەبەرنەبوونی ھیچ دەقێک لەسەرپێشەوای‬ ‫دوواتــر‪ ،‬گووتیــان کەواتــە پێشــەوایەتی بــۆ کــوڕە گەورەکەیەتــی عبــدەللا کــوڕی‬ ‫جەعفەر(ئــەوەی کــە ناویــان لێنــاوە «األفطــح» واتــە دەموچــاو ف ـراوان)‪ ،‬پاشــان‬ ‫ھەندێکــی دیکەیــان پێشــەوایەتیەکەیان ڕەتکــردەوە لەبەرئــەوەی بینییــان کــە‬ ‫قســەکانی پێچەوانــەی خۆیانــە‪ ،‬تۆمەتــی فاســق یــان بــۆی ھەڵبەســت‪ ،‬وگەڕانــەوە‬ ‫بۆســەر قســەی ئەوانــەی کــە پێشــەوایەتی براکەیــان ھەڵب ـژاردووە واتــە موســا‬ ‫کــوڕی جەعفــەر‪.‬‬ ‫هه‌رچــى ئه‌وان ‌هي ـ ‌ه کەبــەردەوام بــوون لەســەر پێشــەوایەتی عبــدەللا کــوڕی‬ ‫جەعفــەر ئــەوا لەدەســتیان کــەوت چونکــە کۆچــی دووایــی کــرد لەپێــش ئــەوەی‬ ‫منــداڵ بخاتـه‌وه‌‪ ،‬ھەربۆیــە ھیــچ کوڕێکــی دیکــەی نەمایــەوە تاکــو بیکەنــە پێشــەوا‬ ‫لەدوواتر‪ ،‬ھەندێکیان لەخوڕافیاتی دەقەکە کشــانەوە‪ ،‬وھەندێکی دیکەشــیان‬ ‫گومڕاییــان زیاتربــوو‪ ،‬بــەوەی کــە پێشــەوایەتیەکەیان بەدرۆخســتەوە وکوڕێکــی‬ ‫تریان بۆی بڕیاردا کە ئەو کوڕەی هه‌رنه‌بوو‪ ،‬وگوتیان کەئەویش نادیارە لەپێش‬ ‫چــاوەکان‪ ،‬بەمــەش ووتــەی زیادەڕەوەکانــی پێــش خۆیــان دووبــارە کــردەوە ئەوانــەی‬ ‫کــە دەربــارەی ئیســماعیلی کــوڕی جەعفــەر گووتیــان‪ ،‬وعەقیــدەی (نادیــاری)‬ ‫‪33‬‬

‫لەمێشکیاندا چەسپا‪ ،‬بەڵکو ئەمانە زیاترلەڕێ دەرچوون بەوەی کە بەیعەتیان‬ ‫دایــە کەســێک کەنادیــارە وھەرگیــز لەدایکنەبــووە‪ ،‬وبــۆ یــەک ســاتێکیش چــاوی‬ ‫بەدونیــا ھەڵنەھێنــاوە‪ ،‬وداھێنانــی پێشــەوای نادیــار لەناویانــدا دەرکــەوت‪.‬‬ ‫ئەممــا ئەوانــەی کــە پێشــەوایەتی موســا کــوڕی جەعفەریــان قبوڵکــرد (ئــەوەی‬ ‫کەپێــی دەڵێــن کاظــم) کەوتنــە نێــو شــەرمەزارییەکی نوێــوە‪ ،‬بــەوەی کــە پێشــەوا‬ ‫لەنبەندیخانــە کۆچــی دووایــی کــرد بەبــێ ئــەوەی و ‌هســيه‌ت بــکات بۆھیــچ کە�ســێ‬ ‫لەدووای خۆی‪ ،‬بەاڵم ئەم جارەش گەڕانەوە بۆپاراستنی بنچینە پووچەڵەکەیان‬ ‫وبیــردۆزە باتڵەکەیــان بــەوەی درۆی‬ ‫تریــان داھێنــا‪ ،‬بــەم جــۆرە‬ ‫ھەرکە�ســێ کۆچــی دوواییەکــەی‬ ‫ڕەتبکردایەتــەوە بــەوەی دەیگــوت‬ ‫بەردەوامــە لەژییــان ونادیــاری‬ ‫ئەوانــە مانــەوە لەســەر ئــەم‬ ‫ووتەیــە کەپێشــەوایەتیەکەی‬ ‫ئەویــان ھەڵب ـژارد وناویــان‬ ‫لێن ـرا (واقفیــة)‪ ،‬وھەرکە�ســێ‬ ‫ناچاربووایــە بــە بەڕاســتدانانی‬ ‫کۆچــی دوواییەکــەی‪ ،‬ئەوانــە‬ ‫پێشــەوایەتیان ســپارد بــە‬ ‫کوڕەکــەی واتــە عەلــی کــوڕی‬ ‫موســا (ئــەوەی کەناویــان لێنــاوە‬ ‫الرضــا)‪ ،‬وە (واقفیة)یــەکان‬ ‫دوژمنایەتییــان ڕاگەیانــد بــۆ عەلــی‬ ‫کــوڕی موســا‪ ،‬وتۆمەتــی درۆیــان‬ ‫بــۆی ھەڵبەســت کاتێــک ھەواڵــی‬ ‫کۆچــی دووایــی باو ـکـی ڕاگەیانــد‪.‬‬ ‫پێشه‌واكانيان بنچينه‌ى‬ ‫بيردۆزه‌كانيان هه‌ڵده‌وه‌شێننه‌وه‌‬

‫وه‌ەرکە�ســێ ڕازیبــوو بــە پێشــەوایەتیەکەی ئــەوا ئــەو خــۆی ده‌يانخات ـه‌و ‌ه نێــو‬ ‫ھەڵوەشــێنەرەوەیەکی گــەورە لەســەر بنچینــە پووچەکەیــان‪ ،‬ئەویــش بەوەبــوو‬ ‫کــە بەیعەتیــدا بــە مەئمونــى کــوڕی ھاڕونــی ڕەشــید‪ ،‬وســەرکردایەتی ســەردەمی‬ ‫لــەو قبوڵکــرد‪ ،‬بەمــەش بەڵگەیە ـکـی نوێــی پێشــکەش کــرد لەســەردرۆی بیــردۆزی‬ ‫و ‌هســيه‌تەکە ودەقەکــە وبــێ ھەڵەیــی وشــتی تــر‪ ،‬چونکــە ناچێتــە ئەقڵــەوە کــە‬ ‫پێشــەوای بــێ ھەڵــەی دەق لەســەر دابەزیــو بەیعــەت بداتــە پیاوێکــی خۆســەپێن‬ ‫بەســەردەســەاڵت‪ ،‬کەبه‌چاك ـ ‌ه با�ســى ئايــن وزانســتى ن ‌هك ـراوه‌‪ ،‬کەواتــە ئەوانــەی‬ ‫کەدەڵێــن بــێ ھەڵەیــە‪ ،‬یــان دەبێــت گوێڕایەڵــی بکــەن لەســەر ئــەو بەیعەتــە‪ ،‬یــان‬ ‫ســەرپێچی بکــەن وخروجــی لەســەر بکــەن وبەمــەش ھەمــوو ئایینەکــەی خۆیــان‬ ‫ھەڵئەتەکێنــن لەبنچینــەوە وپێشــەواکەیان بەھەڵــە ئەخەنــەوە وڕەتــی ئەکەنــەوە‬ ‫بــێ ھەڵــە بێــت‪ ،‬وپاشــگەز ئەبنــەوە لــەوەی کەدەڵێــن پێشــەوایەتی ودەق لەســەر‬ ‫ھەرکە�سێ بێت ئەوا بەوه‌سيه‌ت دەبێت‪ ،‬وھیچیان بۆ نامێنێتەوە جگە لە ووتنی‬ ‫«بــداء» و»تقیــة» ئەمــەش حاڵیانــە لەھــەر کاتێــک بوھتانێــک ھەڵئەبەســتن یــان‬ ‫درۆیــەک کــە ئەیکــەن‪.‬‬ ‫به‌جائيزدانانى پێشه‌وايه‌تى منداڵ ونادياره‌كان‬ ‫ئەمانــەش زۆر نه‌مان ـه‌و ‌ه ھەتــا کارەســاتێکی دی دوچاریــان بــووەوە‪ ،‬بەکۆچــی‬ ‫دووایی عەلی کوڕی موسا‪ ،‬ھەربۆیە ڕافیزە بۆئەوەی بیردۆزەکەیان ھەستێننەوە‬ ‫ناچاربــوون ڕێگەبــدەن بەپێشــەوایەتی منــداڵ‪ ،‬وەکــو محمــەدی کــوڕی عەلــی‬ ‫کــوڕی موســا(ئەوەی کــە ناویــان لێنــاوە الجــواد)‪ ،‬چونکــە باو ـکـی واتــە عەلــی کــوڕی‬

‫ئه‌نجامدانى ڕێوڕه‌سمى ئاينى الى ڕافيز ‌ه موشريكه‌كان‬ ‫موســا(رضا) کۆچــی دووایــی کــرد لەخۆڕاســان لەکاتێکــدا کوڕەکــەی حــەوت‬ ‫ســااڵن بــوو‪ ،‬لەوکاتەشــدا بەشــێک لەڕافیــزە لێــی ھەڵگەڕانــەوە وبەیعەتیــان داوە‬ ‫مامــەی واتــە ئەحمــەدى کــوڕی موســا‪ ،‬وبەشــێکی دیکەیــان پاشــگەزبوونەوە‬ ‫لەپێشــەوایەتی رضــا لەبنەڕەتــدا لەبەرئــەوەی ھیــچ پێشــەوایەکی جێنەھێشــت‬ ‫لەپــاش خــۆی‪ ،‬وھیــچ پێشــەوایەک لەپــاش کۆچــی دوواییەکــەی نایشــوات‪،‬‬ ‫ھەروەھــا بەشــێکی تریــان بەیعەتیــان داوە محمــەدی کــوڕی قاســم کــوڕی عومــەر‬ ‫کــوڕی عەلــی کــوڕی حوســەین‪ ،‬بەشــێکی تریــان بەیعەتیــان داوە (الجــواد) وبــۆ‬ ‫پێشەوایەتیەکە�شــی پاســاویان بــۆی ھێنایــەوە بــەوەی زانســتی نادیــار ئەزانێــت‪،‬‬ ‫وگوتیــان کــە گوایــە لەمەدینــەوە چووەتــە خۆڕاســان وباو ـکـی شوشــتووەتەوە‬ ‫وگەڕاوەتــەوە لەمــاوەی چەنــد چرکەســاتێکدا‪ ،‬جگــە لــەوەش لەموعجیــزەی‬ ‫دروســتکراو‪ ،‬وھەمــان بــارودۆخ دووبــارە بــووەوە بەکۆچــی دووایــی محمد(الجــواد)‬ ‫بەگەنجیەتــی لەتەمەنــی بیســت وپێنــج ســاڵی‪ ،‬ولەپــاش خــۆی دوو منداڵــی بچوو ـکـی‬ ‫بەجێھێشــت عەلی(ناس ـراو بــە الھــادي) وموســا‪ ،‬و ‌ه ك ‌هســێكى ديــارى كــرد بــۆ‬ ‫پاراســتنى مــاڵ وموڵکەکەیــان ھەتــا ئه‌گ ‌هنـ ‌ه ته‌م ‌هنــى پيگه‌يشــتن‪ ،‬ئەمــەش وایکــرد‬ ‫لەڕافیزە بیربکەنەوە لەچۆنیەتی ڕاسپاردنی کاربەدەستی ئوممەتێک کە ڕادەستی‬ ‫منداڵێکــی بکــەن لەکاتێکــدا باوکە»بــێ ھەڵەکــەی» نەیکردبوونــە ئەمینــدار‬ ‫تەنانــەت لەســەر موڵکــی تایبەتــی خۆی�شــی‪.‬‬ ‫پاشــان بەشــێک لەمانــە گەڕانــەوە ده‌رچــوون ل ‌هس ـه‌ر عەلی(الھــادي) کــوڕی‬ ‫محەمــەد (الجــواد)‪ ،‬کاتێــک ئــەو کــوڕەی کۆچــی دووایــی کــرد لەژییانــی خۆیــدا‬ ‫و ‌هســيه‌تى بۆكردبــوو (محمــد) ھەربۆیــە و ‌هســيه‌تی بــۆ کوڕەکــەی دیکــەی کــرد‬ ‫حەسەن(ع ‌هســكه‌رى)‪ ،‬وبەشــێک لەڕافیــزە بــەردەوام بــوون لەســەرپێشــەوایەتی‬ ‫محمــەدی کــوڕی عەلی(الھــادي) ڕەتیانکــردەوە کۆچــی دووایــی کردبێــت‪ ،‬لەپێنــاو‬ ‫پاراســتنی عەقیدەی و ‌هســيه‌ت کەئەوان بەمەرجی دەزانن بۆدەستاودەســتکردنی‬ ‫پێشــەوایەتی‪ ،‬لەھەمــان کاتــدا ھەندێکــی دیکەیــان بەیعەتیــان داوە حەســەن‬ ‫(ع ‌هســكه‌رى) لەســەر بنەمــای عەقیــدەی «البــداء» کەناس ـراوە لــەالی خۆیــان‪.‬‬ ‫پاشــان لێدانــی پشــت شــكێنيان بەرکــەوت بەکۆچــی دووایــی حەســەن‬ ‫(ع ‌هســكه‌رى) کــوڕی عەلی(هــادى) بەبــێ ئــەوەی کــەس لەپــاش خــۆی جێبھێڵێــت‪،‬‬ ‫ئــەم زیادەڕەوانــەش ھیچیــان بەدەســتەوە نەمــا جگــە لــەوەی کــردەوەی‬ ‫براکانیان(أفطح)ییــەکان دووبــارە بکەنــەوە وکوڕێــک بدەنــە پــاڵ حەســەن‬ ‫کەلەدایــک نەبــووە وناویــان لێنــا محەمــەد (م ‌ههــدى)‪ ،‬بۆئــەوەی ڕافیــزەی دوانــزە‬ ‫ئیمامی دوانزە پێشــەواکەیان پڕببێتەوە‪ ،‬وبەقســەی خۆیان دەڵێن ئەم محەمەد‬ ‫مه‌هدي ـ ‌ه و ونبــووە لــە ســەرداب لەســامەڕا لەکاتێکــدا منداڵبــووە لەتر�ســی‬ ‫دوژمنەکانــی‪ ،‬ودەرئەکەوێتــەوە کاتێــک ترســناکی لەســەر نامێنێــت‪ ،‬وھەرلــەو‬ ‫وونبوونــە درۆیینــەوە لەپێــش نزیکــەی ‪1200‬ســاڵ‪ ،‬ڕافیــزەکان چاوەڕوانــی‬ ‫دەرچوونــی ئــەم پێشــەوا دروســتکراوە ئەکــەن بۆئــەوەی دەوڵەتێکــی ئیســامییان‬ ‫بــۆدامەزرێنێــت لەســەربنچینەیە ـکـی خـراپ‪ ،‬کەئەویــش پێشــەوایەتی بــێ ھەڵەیــە‪.‬‬

‫ئایینێکی دانراو لەسەربنچینەیەکی خراپ‬ ‫لەکاتــی لێکۆڵینــەوە لەســەر چیڕۆ ـکـی ئــەم گومڕایانــە کــە ەللا کۆمەڵــی پــەرت‬ ‫وباڵوکــردوون‪ ،‬لــەدووای دەرچوونیــان لەســەرکۆمەڵــی موســڵمانان‪ ،‬دابەشــبوون‬ ‫بۆســەر دەیــان بــەش‪ ،‬ھەریەکێکیــان نەفــرەت لــەوی تریــان دەکات وتەکفیــری‬ ‫دەکات‪ ،‬ئەبینیــن بنچینــە پووچەکەیــان وبیــردۆزە باتڵەکەیــان دانــاوە بۆئــەوەی‬ ‫پاســاو بھێننــەوە بــۆ ڕەفزکردنەوەی(ڕەتکردنــەوەی) خه‌ليفه‌كانــى موســڵمانان‬ ‫وئەمیرەکانــی بــاوه‌ڕداران ھەرلەســەردەمی ئەبــو بەکــری صدیقــەوە ھەتــا قیامــەت‬ ‫ھەڵئەســتێ‪ ،‬چونکــە ھیــچ کە�ســێ ناتوانــێ ئــەو مەرجانــەی ئــەوان دایاننــاوە‬ ‫بیھێنێتەدی لە بێ ھەڵەیی ودەق وموعجیزە‪ ،‬جگە لەوانەی کەخۆیان بەدرۆکانی‬ ‫خۆیــان شــەرعییەتیان پــێ ئــەدەن‪ ،‬پاشــان ھیــچ پێشــەوایەک قبوڵناکــەن‬ ‫م ‌هگ ـه‌ر ئــەوەی ڕازیبێــت بەخواســتەکانی خۆیــان‪ ،‬ھەربۆیــە ئەبینیــن چەندینجــار‬ ‫ده‌رچوونـ ‌ه ل ‌هســەرئەوانــەی کــە بەپێشــەوای خۆیانــی دادەنێــن‪ ،‬كاتێــك پێچه‌وانىــى‬ ‫بۆچوونــى ئه‌وانــى ه ‌هبــوو‪ ،‬یــان قــەدەری وای بەســەردا ھــات کەبنچینەکانیــان‬ ‫ھەڵدەوەشــێنێتەوە‪ ،‬وبینیمــان ئەوانــەی کەئاســتی بیردۆزەکەیــان بــۆ ئەگەڕێتــەوە‬ ‫چەندینجارھەڵیان وەشاندووەتەوە لەماوەی ژییانی خۆیاندا‪ ،‬ھەروەھا جیاواز‬ ‫بوون ـ ‌ه لەگەڵیــان بەووتەکانــی وکردەوەکانــی‪ ،‬ھــەروەک چەندینجــار ناچاربــوون‬ ‫زیــادە بکەنــە نــاو ئایینەکەیانــەوە‪ ،‬وبنچینــەی نــوێ بۆخۆیــان دابھێنــن بۆئــەوەی‬ ‫بینــا خوارەکەیــان ڕێکببێتــەوە‪ ،‬ھەربۆیــە عەقیــدەی و ‌هســيه‌تەکە ودەقەکــە وبــداء‬ ‫وھــی تريــان زيادكــرد‪ ،‬بەڵکــو گەڕانــەوە بــۆ ســەر قورئــان وســوننەت بــەاڵم مانــای‬ ‫دەقەکانیــان گــۆڕی وتەحریفیــان کــرد‪ ،‬وھەرچــی پێچەوانــەی بنچینەکەیانــە‬ ‫ڕەتیانکــردەوە‪ ،‬وناچاربــوون بۆئاماده‌كردنــى خوڕافیــات وپاســاو ھێنانــەوە بــۆی‬ ‫ئەگــەر ھەرچەنــدە پلــەی پڕوپوچیەکە�شــی زۆربێــت الی ئــەوان گرنــگ نییــە‪،‬‬ ‫وەکــو وونبــوون بۆمــاوەی ســەدان ســاڵ‪ ،‬وگەڕانــەوە لەپــاش دیارنەمــان‪ ،‬منداڵــى‬ ‫هه‌ڵب ‌هســتراو‪ ،‬وپێشــەوایەتی منــداڵ‪ ،‬وشــتی تــر‪.‬‬ ‫وبەئیزنــی ەللا لەئەڵقــەی داھاتــوو لــەم زنجیرەیــەدا ئەبینیــن کــە ڕافیــزەکان چــۆن‬ ‫زۆربــەی ئایینەکەیــان داڕشــتووە ھــەر لەدەســتپێکی دیارنەمانەکــە ئــەوەی‬ ‫کەلەپــاش کۆچــی دووایــی حەســەن عه‌ســكه‌رى ولــەدوای ئــەوەی کەگوتیــان‬ ‫کوڕە(دروســتکراو)ەکەی دیارنەمــاوە کــە محمــد مه‌هدیــە‪ ،‬وچــۆن بۆئایینەکــەی‬ ‫خۆیــان زیــاد وکەمیــان کــردووە لەمیانــەی ئــەم ســەردەمە دوورودرێژانــەدا‪ ،‬ھەتــا‬ ‫ئەگەیــن بــەم دەوڵەتــە طاغووتیــەی کەئێســتا دایەنمەزرانــدووە لەئێـران‪ ،‬وھــەوڵ‬ ‫دەدەن فراوانی بکەنەوە بۆئەوەی گشــت جیھان بگرێتەوە بەپێی قســەی خۆیان‬ ‫بۆئەوەی ڕێگا خۆشبکەن بۆگەڕانەوەی مەھدییەکەیان وبۆئەوەی دەرکەوێتەوە‬ ‫لەپــاش وونبوونــی ھۆکارەکانــی دیارنەمانــی کەئەویــش بریتییــە لەھەبوونــی‬ ‫دوژمنــەکان‪ ،‬والوازی ســەرخەرەکان‪.‬‬ ‫وتار‬

‫‪34‬‬

35

‫ل ‌هگـه‌ڵ به‌رده‌وامــى جه‌نگــى سـ ‌هربازانى خيالفـه‌ت بۆسـه‌رهێــز‌ه كافره‌كان‪،‬چاوێــك‬ ‫ده‌خشــێنين به‌هه‌ندێــك له‌چااڵكيه‌كانــى كۆتايــى كه‌جێبه‌جێك ـراو ‌ه له‌الي ـه‌ن‬ ‫موجاهيــدان وس ـه‌ركه‌وتووبوون له‌فراوانكردنــى د ‌هس ـه‌اڵتى خيالف ـه‌ت وبــوون‬ ‫ب ‌ههــۆكارى ترســان وتياچوونــى وزه‌ليلــى دوژمنانــى هللا‪ ،‬ئ ـه‌و چااڵكيان ـ ‌ه ب ‌هشــێكى‬ ‫ك ‌همــن له‌چااڵكي ـه‌كان كه‌جێبه‌جێك ـراون له‌الي ـه‌ن ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى ل ‌هب ـه‌ر ‌ه‬ ‫جياجيــاكان له‌ڕۆژه ـه‌اڵت وڕۆژئــاوا ل ‌همــاوه‌ى هه‌فته‌كانــى پێشــوو‪.‬‬ ‫وياليه‌تى جنوب‪:‬‬ ‫و ‌ه ل ـ ‌ه دووى ڕ‌هج ـه‌ب‪ ،‬ب ـراى ش ـه‌هاده‌تخواز ئ ‌هبــو ع ‌هزامــى عێڕاقــى ‪ ‬توانــى ب ـ ‌ه‬ ‫بارهه‌ڵگرێكــى هه‌ڵگــرى چه‌نديــن ت ـه‌ن ل ـ ‌ه كه‌رســته‌ى ته‌قێن ـه‌ره‌و ‌ه گه‌يشــت ب ـ ‌ه‬ ‫گردبوونه‌وه‌ي ‌ه ـكـى ڕافيــز‌ه موش ـريكه‌كان ك ـ ‌ه هێزه‌كانــى س ـ ‌هربازى و ئه‌منــى هاوبه‌�شــى‬ ‫ل ‌هخــۆد ‌هگــرت‪ ،‬ئـه‌وه‌ش لـ ‌ه ده‌روازه‌ى باشــورى ب ‌هغــداد لـ ‌ه ناحيـه‌ى ڕ‌هشــيد‪ ،‬كاتێــك‬ ‫ئ ‌هســپه‌كه‌ى تــاودا بــۆ ناو ‌هڕاســتى گردبوونه‌وه‌ك ‌هيــان‪ ،‬و ‌ه بــو ‌ه هــۆى تياچــوون و‬ ‫برينداربوونــى ‪ 100‬موڕت ـه‌د به‌الي ‌هنــى ك ‌هم ـه‌و ‌ه وتێكشــكاندنى ده‌ي ‌ههــا ئامێــر‪.‬‬ ‫و ‌ه له‌حه‌وتــى ڕ‌هجـه‌ب‪ ،‬برامــان ئ ‌هبــو زه‌ڕى عێراقــى ‪ ‬كرده‌ي ‌ه ـكـى شـه‌هاده‌تخوازى‬ ‫ب ـ ‌ه چاك ‌هتــى بۆمبڕێژك ـراو جێبه‌جێيكــرد ب ‌هس ـه‌ر ڕێوڕ ‌هســمێكى پرس ـه‌ى س ـه‌ر ب ـ ‌ه‬ ‫ح ‌هشــدى ش ـه‌عبى ل ـ ‌ه ناوچ ـه‌ى ئ ‌هســكه‌ند ‌هري ‌ه ل ـ ‌ه پارێــزگاى بابــل‪ ،‬و ‌ه بــو ‌ه هــۆى‬ ‫تياچــوون وبرينداربوونــى ده‌ي ‌ههــا‪.‬‬ ‫وياليه‌تى ڕه‌ققه‌‪:‬‬ ‫و ‌ه ل ‌هچــوارى ڕ‌هجـه‌ب‪ ،‬بــە فــەزڵ و منەتــی هللا تعالــی‪ ،‬پۆلێــك لــە ئینغیماســییەكان‬ ‫دەرچــوون بــەرەو پێگەكانــی ‪ pkk‬موڕتــەدەكان لــە گونده‌كانــى ڕۆژهــەاڵت وڕۆژئــاوای‬ ‫ویالیەتەكە‪ ،‬كاتێك سـریەی یەكەم هێر�شــی كردە ســەرپێگەكانیان لە �ســێ گوند لە‬ ‫گونده‌كانــى ڕۆژهــەاڵت‪ ،‬وە توانیــان زی ــاترلــە ‪ 35‬ئەنــدام بكــوژن‪ ،‬لــە كاتێكــدا پۆلێكــی‬

‫تــرهێرشــیان كــردە ســەرپێگەكانــی موڕتــەدان لــە نزیــك فڕۆكەخانــەی تەبەقــە‪ ،‬جــا‬ ‫هللا تعالــی منەتــی كــرد بەســەریاندا بــەوەی توانیــان ‪ 30‬موڕتــەد بكــوژن وشــۆفڵێك و‬ ‫‪ 4‬ســەیارەی ســەربازی تێكبشــكێنن‪ ،‬وە بە غەنیمەت گرتنی ســەیارەیەكی پیك ئاپی‬ ‫دەبــڵ كــە چە ـكـی ڕەشــاش هەڵدەگرێــت‪.‬‬ ‫و ‌ه له‌حه‌وتــى ڕ‌هج ـه‌ب‪ ،‬س ـ ‌هربازانى خيالف ـه‌ت توانيــان زياتــر ل ـ ‌ه ‪ 40‬ئه‌ندامــى‬ ‫په‌ك ‌هك ـ ‌ه موڕت ـه‌ده‌كان بكــوژن دواى �ســێ كــرده‌ى ش ـه‌هاده‌تخواز ب ـ ‌ه دوو س ـه‌يار ‌ه‬ ‫وماتۆڕێــك ل ـ ‌ه «جــزرة بــو حميــد» ل ـ ‌ه ڕۆژهه‌اڵتــى ڕه‌قق ـه‌‪.‬‬ ‫ڕۆژهه‌اڵتى ئاسيا‪:‬‬ ‫ل ـ ‌ه چــوارى ڕ‌هج ـه‌ب‪ ،‬ســەربازانی خیالفــەت هەڵســان بەئامانجگرتنــی ئامێرێكــی‬ ‫ســەربازی ســوپای فلیپینــی خاچپەرســت بــە بۆمبێكــی چێنــدراو لــە ناوچــەی‬ ‫(مامســبانو) لــە باشــووری شــاری (كوتاباتــو)‪ ،‬لــە ئاكامــدا بــووە هــۆی لەناوچوونــی ‪6‬‬ ‫ئەنــدام لــە ســەربازانی خــاچ وبرینداربوونــی ژمارەیە ـكـی تــر‪.‬‬ ‫وياليه‌تى صالح الدين‪:‬‬ ‫ل ‌ه ه ‌هشــتى ڕه‌جه‌ب‪ ،‬حەوت براى ئینغیما�ســی دواى ئه‌وه‌ى پەیمانیان دا لەســەر‬ ‫مــردن لــە پێنــاو هللا تعالــی‪ ،‬بــە فەزڵــی هللا توانیــان ديــوار‌ه قایمكارییــە ئەمنیــەكان‬ ‫ببــڕن وبگەنــە ناوەڕاســتی شــاری تكریــت‪ ،‬وە ڕووبــەڕوو بوونــەوە لەگــەڵ بــارەگای‬ ‫فەوجــی فریاكەوتــن لــە شــارەكە و هەمــوو ئەوانەیــان كوشــت كــە لەناویــدا بــوون و‬ ‫دوو ســەیارەی ســەربازییان ســوتاند‪ ،‬پاشــان چوون بەرەوماڵی بەڕێوەبەری ناسـراو‬ ‫بــە دژ‌ه تيــرۆرموڕتــەد (خالــد محمــد كســارالجمیلــي) جــا بــە فەزڵــی هللا تعالــى خــۆی و‬ ‫كوڕە موڕتەدەكەیان كوشت‪ ،‬دوای ئەوە برایان خۆیان قایمكرد لە باڵەخانەكانی‬ ‫موڕتــەدان كاتێــك پێكــدادان ڕوویــدا وبــەردەوام بــوو لەگــەڵ كەرتەكانیــان تاوەكــو‬ ‫شــیفای دڵیــان هــات وكەرستەكانیشــیان تــەواو بــوو‪ ،‬ئینجــا دەســتیان كــرد بــە‬ ‫بەشــێكی تــرلــە شــەڕەكە كاتێــك خۆیــان كــرد بــە نــاو ڕیزەكانــی موڕتــەدان وچاكەتــە‬ ‫ه ه‌واڵ‬

‫‪36‬‬

‫لێيــان‪ ،‬و ‌ه دروێن ـه‌ى تياچــووان‬ ‫گه‌يشــت ‌ه ‪ 50‬خاچپه‌رســت و‬ ‫برينداربوونــى ‪.140‬‬ ‫وياليه‌تى خۆڕاسان‪:‬‬ ‫ل ـ ‌ه يــازده‌ى ڕ‌هج ـه‌ب‪ ،‬دە‬ ‫ئینغیما�ســی دەرچــوون بــەرەو‬ ‫پێگەیە ـكـی هاوبە�شــی هــەردوو‬ ‫ســوپای ئەمریكــی خاچپەرســت‬ ‫و ئەفغانــی موڕتــەد لــە ناوچــەی‬ ‫(شه‌دل) لە نه‌نجه‌رهار‪ ،‬كاتێك‬ ‫تونــد‬ ‫ڕووبەڕووبوونــەوەی‬ ‫ڕوویــدا‪ ،‬بەهۆیــەوە ژمارەیــەك‬ ‫لــە ســەربازانی خــاچ لەناوچــوون‬ ‫هــاوكات لەگــەڵ ‪ 15‬موڕتــەد‬ ‫بەالیەنــی كــەم‪ ،‬وە حــەوت‬ ‫ئینغیما�ســی بــە ســەالمەتی‬ ‫گەڕانــەوە پێگەكانیــان‪ ،‬و‬ ‫ســيیانیان ش ـه‌هيدبوون‪.‬‬ ‫وياليه‌تى ديجله‌‪:‬‬ ‫ل ـ ‌ه نــۆزده‌ى ڕ‌هج ـه‌ب‪،‬‬ ‫‪ 8‬س ـ ‌هربازى خيالف ـه‌ت‬ ‫ئه‌بو خه‌تابى شامى هللا لێى وه‌ربگرێت يه‌كێك له‌و ئينغيماسيانه‌ى دزه‌يانكرد بۆ ناو شارى تكريت‬ ‫ئينغيماســيانكرد بــۆ ناو ‌هڕاســتى‬ ‫پێشــمه‌رگ ‌ه‬ ‫مۆڵگه‌كانــى‬ ‫بۆمبڕێژكراوەكانیان تەقاندەوە لە ناوەڕاستی گردبوونەوەكانیان‪ ،‬وە ئاماری هێرشە‬ ‫پیرۆزەكە بریتی بوو لە تیاچوونی زیاترلە ‪ 31‬موڕتەد ك ‌ه لە ناویاندا شەش ئەفسەر موڕت ـه‌ده‌كان ل ـ ‌ه گونــدى ك ‌ههــف له‌ڕۆژئــاواى مه‌خمــوڕ‪ ،‬و ‌ه پێكــدادان ڕويــدا وبــو ‌ه‬ ‫هــۆى كوژرانــى ئامــرفه‌وجێــك و ‪ 17‬موڕت ـه‌د ك ـ ‌ه ‪ 3‬ئه‌فس ـه‌ربه‌پل ـه‌ى جيــاوازله‌نێــو‬ ‫ه ‌هبــوو وبرینداربوونــی ‪ 40‬ــی تــر‪.‬‬ ‫كــوژراوان بــوون‪ ،‬و ‌ه دوو له‌موجاهيــدان شـه‌هيدبوون‪ ،‬و ‌ه براكانــى تــرب ‌هسـه‌المه‌تى‬ ‫و ‌ه ل ‌هنــۆى ڕ‌هجـه‌ب‪ ،‬سـ ‌هربازانى خيالفـه‌ت هێرشــيانكرد ‌ه سـه‌رپێگه‌كانــى ســوپاى گ ‌هڕان ـه‌و ‌ه پێگه‌كانيــان‪.‬‬ ‫ڕافيزى وميليشــياكانى ل ‌ه دوو قۆڵه‌و ‌ه له‌باكورى شــارى بێجى‪ ،‬قۆڵى يه‌كه‌م ل ‌هسـه‌ر‬ ‫وياليه‌تى نه‌ينه‌وا‪:‬‬ ‫پــردى ئ ‌هســميد ‌ه ومه‌خازيــن وگونده‌كانــى ده‌وروب ‌هريــان‪ ،‬كاتێــك پێكــدادان بـه‌رده‌وام‬ ‫ل ‌ه نۆزده‌ى ڕه‌جه‌ب‪ ،‬سەربازانی خیالفەت بە چەكی جۆراوجۆر ڕووبەڕووبونەوە‬ ‫بــوو بــۆ ماوه‌ي ‌ه ـكـى درێــژهــاوڕێ ل ‌هگـه‌ڵ جێبه‌جێكردنــى كرده‌ي ‌ه ـكـى شـه‌هاده‌تخوازى‬ ‫بـ ‌ه سـه‌ياره‌يه‌كى بۆمبڕێژكـراو له‌ناو ‌هڕاســتى گردبوونـه‌وه‌ى موڕتـه‌دان‪ ،‬و ‌ه بــو ‌ه هــۆى لەگەڵ كەرتەكانی پۆلی�سی ئیتیحادی ڕافیزی لە دەوروبەری ناوچەی (رأس الجادة)‬ ‫تێكشــكاندنى ‪16‬ئامێــرى جۆراوجــۆر ودوو تانكــى ئه‌بڕامــزوتياچوونــى زياتــرل ـ ‌ه ‪ 30‬لــە الی ڕاســتی شــارەكە‪ ،‬لــە ئاكامــدا بــووە هــۆی كوژرانــی ‪ 9‬ئەنــدام و برینداربوونــی‬ ‫ئ ‌هنــدام وبرينداربوونــى چه‌ندانــى تــروخاپوركردنــى ‪ 30‬مۆڵگــه وپێكانــى فڕۆكه‌ي ‌ه ـكـى ‪10‬ـی تروپەكخستنی دوو ئامێری هەمەڕوشۆفڵێك‪.‬‬ ‫په‌روانه‌داروخستنه‌خواره‌وه‌ى فڕۆكه‌يه‌كى چاودێرى وبه‌ده‌ستكه‌وتگرتنى ‪ 3‬ئامێر‬ ‫و ‌ه هه‌رو ‌ههــا ب ـراى ش ـه‌هاده‌تخواز ئ ‌هبــو زوبێــرى عێڕاقــى ‪‌ ‬س ـه‌يار ‌ه‬ ‫وچ ـه‌ك وزه‌خيــره‌ى جۆراوجــۆر‪ ،‬وه‌قۆڵــى دوو ‌همــى هێرش ـه‌ك ‌ه ل ‌هس ـه‌رڕێــگاى نێــوان‬ ‫بێجى وحه‌ديث ‌ه بوو‪ ،‬كاتێك دوو كرده‌ى شه‌هاده‌تخوازى هاوڕێيه‌تى هێرشه‌كه‌يان بۆمبڕێژكراو ‌هك ـه‌ى ته‌قاندن ـه‌و ‌ه له‌ناو ‌هڕاســتى گردبوونه‌وه‌ي ‌ه ـكـى ميليشــياى‬ ‫كــرد ب ـ ‌ه دوو س ـه‌ياره‌ى بۆمبڕێژك ـراو له‌ناو ‌هڕاســتى گردبوونه‌وه‌كانــى موڕت ـه‌دان‪ ،‬و ‌ه ســواتى ڕافيــزى ل ـ ‌ه ده‌وروب ـه‌رى گه‌ڕ‌ه ـكـى ت ‌هن ـه‌ك له‌ڕۆژئــاواى موســڵ‪ ،‬ك ـ ‌ه بــو ‌ه هــۆى‬ ‫ئامــارى هێرش ـه‌ك ‌ه ودوو كرد ‌هك ـ ‌ه بريتــى بــوو له‌تياچــوون وبرينداربوونــى زياتــر ل ـ ‌ه تێكشــكاندنى تانكێكــى ئه‌بڕامــز وشــۆفڵێكى زرێپــۆش وتياچــوون وبرينداربوونــى‬ ‫‪ 15‬موڕتـه‌د وخاپوركردنــى ‪ 17‬مۆڵگـ ‌ه وتێكشــكاندنى ژمار‌هيـه‌ك ئامێــروپه‌كخســتنى چه‌نديــن ئه‌نداميــان‪.‬‬ ‫ژماره‌ي ‌ه ـكـى تــر‪.‬‬ ‫هه‌رو ‌ههــا س ـ ‌هربازانى خيالف ـه‌ت پێكدادانيــان ئه‌نجامــدا ل ‌هگ ـه‌ڵ پۆلي�ســى‬ ‫ئيتيحادى ڕافيزى ل ‌ه ده‌وروبه‌رى ناوچه‌ى مه‌شاهه‌د ‌ه له‌الى ڕاستى موسڵ‪ ،‬و ‌ه بو ‌ه‬ ‫ڕوسيا‪:‬‬ ‫س ‌هربازانى خيالفه‌ت توانيان دوو پۆلي�سى ڕو�سى بكوژن وسيانى تربرينداربكه‌ن هــۆى تياچوونــى ‪ 10‬ئ ‌هنــدام (دوو ئه‌فسـ ‌هريان له‌نێــودابــوو) وپه‌كخســتنى ئامێرێكــى‬ ‫ل ‌ه پاسـه‌وانى نشــتيمانى ڕو�ســى ل ‌ه دووهێرش ل ‌ه شــارى «أســتراخان»‪ ،‬يه‌كێكيان ل ‌ه زرێپۆشــێك وخســتنه‌خواره‌وه‌ى فڕۆكه‌ي ‌ه ـكـى بێفڕۆك ـه‌وان‪ ،‬هه‌رو ‌ههــا د ‌هســته‌ى‬ ‫پاڵپشــتى تۆپهاوێــژى هه‌ڵســان به‌لێــدان ل ـ ‌ه گردبوونه‌وه‌كانــى ميليشــياكانى ســواتى‬ ‫ڕۆژى حه‌وتــى ڕ‌هجـه‌ب وئـه‌وه‌ى تريــش دواى دووڕۆژهــات لـ ‌ه ڕۆژى نــۆى ڕ‌هجـه‌ب‪.‬‬ ‫ڕافيــزى ل ـ ‌ه گه‌ڕ‌ه ـكـى ئابــار ل ـ ‌ه ڕۆژئــاواى موســڵ‪ ،‬وه‌لێدان ـه‌كان ڕێكبــوون‪ ،‬و ‌ه بوون ـ ‌ه‬ ‫و ‌ه بيســت وچــوارى ڕ‌هج ـه‌ب‪ ،‬ژمار‌هي ـه‌ك ل ـ ‌ه س ـ ‌هربازانى خيالف ـه‌ت هێرشــيانكرد ‌ه هــۆى تياچوونــى زياتــر ل ـ ‌ه ‪ 35‬ئ ‌هنــدام وبرينداربوونــى ژماره‌ي ‌ه ـكـى تــر‪.‬‬ ‫س ـه‌ر نوســينگه‌يه‌كى هه‌واڵگــرى يه‌كي ‌هتــى ڕوســيا ل ـ ‌ه شــارى (خبروفســك) ل ـ ‌ه‬ ‫و ‌ه له‌ده‌وروب ـه‌رى ناوچ ـه‌ى بــاب طــوب و(رأس الجــادة) وده‌وروب ـه‌رى ش ـه‌قامى‬ ‫ڕۆژهه‌اڵتــى ڕوســيا و‪ 3‬ــيان لێكوشــتن وچه‌ندانــى تريشــيان برينداركــرد‪.‬‬ ‫كۆڕنيــش وگونــدى ڕه‌يحاني ـ ‌ه ئه‌لعوليــا له‌ڕۆژئــاواى موســڵ د ‌هســته‌كانى ق ‌هنــس‬ ‫توانيــان ‪ 12‬ئ ‌هنــدام ل ـ ‌ه ســوپاى ڕافيــزى وميليشــياكانى بكــوژن‪.‬‬ ‫ميسڕ‪:‬‬ ‫ل ـ ‌ه دوازده‌ى ڕ‌هج ـه‌ب‪ ،‬برامــان ئ ‌هبــو ب ‌هڕائــى ميســڕى ‪ ‬ده‌رچــوو ب ـه‌ره‌و‬ ‫فه‌ڕه‌نسا‪:‬‬ ‫گردبوونه‌وه‌ي ‌ه ـكـى خاپه‌رســتان ل ـ ‌ه كڵێســاى مو‌رقســي ‌ه ل ـ ‌ه ئ ‌هســكه‌ند ‌هريه‌‪ ،‬و ‌ه‬ ‫ل ـ ‌ه بيســت وســێى ڕ‌هج ـه‌ب‪ ،‬ئ ‌هبــو يوســف به‌لجيكــى ‪ ‬به‌چ ‌ه ـكـى كالشــنيكۆف‬ ‫پشــتێن ‌ه بۆمبڕێژكراو ‌هك ـه‌ى ته‌قاندن ـه‌و ‌ه له‌ناو ‌هڕاســتى گردبوونه‌وه‌ك ‌هيــان ده‌ي ‌ههــا‬ ‫كــوژرا وبرينــدارى خســته‌و ‌ه لێيــان‪ ،‬و ‌ه بـراى شـه‌هاده‌تخوازئ ‌هبــو ئيســحاقى ميســڕى هێر�شــى كرد ‌ه سـه‌ركۆمه‌ڵێك ل ‌ه پۆلي�ســى خاچپه‌رســت ل ‌ه شـه‌قامى «شــانزليزيه» ل ‌ه‬ ‫‪ ‬چاك ‌هتـ ‌ه بۆمبڕێژكراو ‌هكـه‌ى ته‌قاندنـه‌و ‌ه له‌ناو ‌هڕاســتى گردبوونه‌وه‌ي ‌ه ـكـى تــرلـ ‌ه ناو ‌هڕاســتى شــارى پاريس‪ ،‬و ‌ه بو ‌ه هۆى كوژرانى يه‌كێكيان وبرينداربوونى دوانى تر‪.‬‬ ‫كڵێساى ماري ‌ه جرجس ل ‌ه ته‌نتا‪ ،‬و ‌ه بو ‌ه هۆى تياچوون وبرينداربوونى ژماره‌يه‌كى تر‬ ‫‪37‬‬

‫كــورده‌كان وخـه‌وى ده‌وڵ ‌هتــى كــوردى‪ ،‬جــا ئ ‌همـ ‌ه خه‌وێ ـكـى دوورودرێــژ ‌ه دوايــى‬ ‫نايـه‌ت‪ ،‬جــا ئه‌بێــت مێــژووى ئـه‌م خـه‌و ‌ه هــى كـه‌ى بێــت؟ و ‌ه كـه‌ى بێتـ ‌ه دى؟‬ ‫دواى ئ ـه‌وه‌ى دوژمنانــى ئيســام وخاچپه‌رســتان د ‌هســتيانگرت ب ‌هس ـه‌ر خا ـكـى‬ ‫ئيسســامدا وداگيريــان كــرد‪ ،‬ه ‌هســتان ب ـ ‌ه دوور خســتنه‌وه‌ى مســوڵمانان ل ـ ‌ه‬ ‫ئاينه‌ك ‌هيــان‪ ،‬و ‌ه شــێواندنى يه‌كڕيــزى مســوڵمانان‪ ،‬و ‌ه د ‌هســتيانكرد ب ـ ‌ه تۆڵ ـ ‌ه‬ ‫كردن ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه مســوڵمانان و ه ‌همــوو ئه‌وان ـه‌ى ب ‌هشــداربوون ل ـ ‌ه ده‌ركردنــى گاور‬ ‫وجوول ‌هكـه‌كان لـ ‌ه خا ـكـى ئيســام‪ ،‬جــا ئـه‌وان د ‌هســتيانكرد بـ ‌ه پارچـ ‌ه پارچه‌كردنــى‬ ‫خا ـكـى ئيســام‪ ،‬و ‌ه ئـه‌م پارچـ ‌ه زه‌ويـه‌ى كــورده‌كان تێيــدا ده‌ژيــان ونيشــته‌جێبوون‬ ‫تێيــدا‪ ،‬وه‌ك كێكێكــى ب ‌هل ـه‌زه‌ت داب ‌هشــيانكرد ب ‌هس ـه‌ر دراوســێكانيدا‪ ،‬بۆي ـ ‌ه‬ ‫ـتيانكرد ب ـ ‌ه گۆڕينــى ئاينــى خه‌ڵكــى‬ ‫بێبــاوه‌ڕان هه‌ربه‌م ‌هش ـه‌و ‌ه نه‌و ‌هسـ‬ ‫ـتان‪ ،‬د ‌ه ْسـ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫َُ‬ ‫هللا تعالــى ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬و َّد َكثيـ ٌـرمـ ْـن َأ ْ‬ ‫ـاب لـ ْـو ْ َي ُر ُّدونكـ ْـم ِمـ ْـن َب ْعـ ِـد ِإ َيما ِنكـ ْـم‬ ‫ـ‬ ‫ت‬ ‫ك‬ ‫ال‬ ‫ـل‬ ‫ـ‬ ‫ه‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ِ َ َِ‬ ‫ُ‬ ‫َْ‬ ‫ك َّف ًارا َح َسـ ًـدا ِم ْن ِع ْن ِد أن ُف ِسـ ِـه ْم ِم ْن َب ْع ِد َما ت َب َّي َن ل ُه ُم ال َح ُّق} [البقرة ‪ ،]109 :‬واتا‪:‬‬ ‫(كافرانــى ئه‌هلــى كيتــاب لـ ‌ه گاور وجوول ‌هكـه‌كان ده‌يانه‌وێــت وحه‌زيــان له‌و ‌هيـ ‌ه كـ ‌ه‬ ‫هه‌ڵتانبگێڕن ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه ئاينه‌ك ‌هتــان ئ ـه‌وه‌ش ل ‌هب ـه‌ر ئێره‌ييــان دواى ئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ح ـه‌ق‬ ‫وڕاســتيان بــۆ ڕوونبوويـه‌وه‌)‪ ،‬و ‌ه ياســا ود ‌هســتورى كوفريــان بــۆ هێنــان تــا لـ ‌ه بــرى‬ ‫قورئانــى پيــرۆز بيك ـه‌ن ب ـ ‌ه به‌رنام ـه‌ى ژيانيــان‪ ،‬و ‌ه هه‌رو ‌ههــا ل ـ ‌ه ژێــر ســايه‌ى ئ ـه‌م‬ ‫به‌رنامـ ‌ه كوفــرى وشــيركيان ‌ه كۆمه‌ڵێــك ده‌وڵـه‌ت وده‌وڵه‌تۆك ‌هيــان دامه‌زرانــد‪ ،‬كـ ‌ه‬ ‫له‌م ‌هشــدا كــورده‌كان بێب ـه‌ش بــوون ل ـه‌م ب ـ ‌ه ده‌وڵ ـه‌ت بوون ـه‌‪ ،‬و ‌ه وه‌ك ده‌زانيــن‬ ‫كــورده‌كان كه‌وتبوون ـ ‌ه ناوه‌ندێك ـه‌و ‌ه ك ـ ‌ه هه‌ركاتيــك طاغوتــان وزلهێــزه‌كان‬ ‫ئه‌كه‌وتن ـ ‌ه ناكۆ ـكـى ل ‌هگ ـه‌ڵ يه‌كتــرى‪ ،‬و ‌ه ه ـه‌ركات ئ ـه‌م طاغوتان ـ ‌ه تفيــان ب ـه‌ره‌و‬ ‫ڕووى يه‌كتــر ئه‌هاويشــت؛ تفه‌ك ‌هيــان ل ـ ‌ه كوردســتان د ‌هك ـه‌وت‪ ،‬وه‌ك زان ـراو ‌ه‬ ‫وبين ـراو ‌ه ل ـ ‌ه پێشــترئ ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه ڕويــدا ل ـ ‌ه نێــوان حكوم ‌هتــى صه‌دامــى كافــروئێرانــى‬ ‫م ‌هجــوس‪ ،‬ك ـ ‌ه گۆڕه‌پانــى جه‌نگه‌كانيــان خاكێــك بــوو ك ـ ‌ه مه‌نزڵــگاى كورده‌كانــه‪،‬‬ ‫وه‌ك بينيمــان ك ـ ‌ه چــۆن كۆمه‌ڵكــوژى شــارى هه‌ڵه‌بج ـه‌ى لێكه‌وت ـه‌وه‌!‬ ‫و ‌ه ل ـه‌م الش ـه‌و ‌ه واڵتانــى خاچپه‌رســت وه ‌همــان ئ ـه‌م واڵتان ـه‌ى كورديــان وه‌ك‬ ‫ب ‌هشـ ‌ه ميـرات داب ‌هشــكرد‪ ،‬وه‌سو ‌هسـ ‌ه وبانگــى ئه‌و ‌هيــان خســتن ‌ه گوێيــان كـ ‌ه باشـ ‌ه‬ ‫بــۆ ئێــوه‌ش داواى به‌ده‌وڵه‌تبــوون ناكـه‌ن؟ و ‌ه بــۆ داواناكـه‌ن ئێــوه‌ش خۆتــان سـه‌ر‬ ‫به‌خۆبــن؟‬

‫و ‌ه ه ـه‌ر ل ‌هب ـه‌ر ئه‌م ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه ل ـه‌م كات ـه‌و ‌ه كــورده‌كان خ ـه‌و ب ‌هم ـه‌و ‌ه ده‌بينــن ك ـ ‌ه‬ ‫ئه‌وانيــش ده‌وڵه‌تيــان هه‌بێــت وس ـه‌ربه‌خۆبن‪ ،‬و ‌ه كه‌وتن ـ ‌ه چه‌نديــن جه‌نگــى‬ ‫خوێناوي ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه پێنــاو ئ ‌هم ـ ‌ه و ‌ه چه‌نديــن ه ـه‌زار ك ـه‌س ل ـه‌م ڕێگ ‌هي ـه‌دا تياچــوون‪،‬‬ ‫ب ـه‌اڵم بۆچــى ول ـ ‌ه پێنــاو چــى تياچــوون؟‬ ‫به‌ڵێ تا ده‌وڵه‌تيان هه‌بێت‪ ،‬به‌اڵم چۆن ده‌وڵه‌تێك‪ ،‬ده‌وڵه‌تێك ك ‌ه ديموكرا�سى‬ ‫سـه‌روه‌رى بێــت وه‌ك خۆيــان ده‌ڵێــن‪( :‬ئايــن بــۆ تــاك و ديموكرا�ســى بــۆ ه ‌همــووان)!‬ ‫جا ئايا ده‌بێت ديموكرا�ســى چى بێت و ئه‌وان چۆن لێى تێگه‌يشــتبن؟‪ ،‬ل ‌ه ڕاســتيدا‬ ‫ديموكرا�ســى ه ـه‌ر ئ ـه‌م گوژاڵك ـ ‌ه تاڵ ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه ئه‌مه‌ريــكا وخاچپه‌رســتان كه‌مێــك‬ ‫شـه‌كراويان پێداكــردوو ‌ه وبه‌ديــارى بۆيــان هێنــاون‪ ،‬جــا ئ ‌هگـه‌رق ‌هپــى لێبگــرن تــااڵو‬ ‫ده‌چێــژن! بۆي ـ ‌ه ناچــارن ته‌نهــا بيلێســنه‌وه‌‪ ،‬و ‌ه ناشــتوانن دواى لێســتنه‌وه‌ى دور‬ ‫فڕيــى بــده‌ن چونك ـ ‌ه ديــارى ئه‌مه‌ريــكا وخاچپه‌رســتانه!‬ ‫به‌ڕاســتى خــاچ په‌رســتان بــاش ده‌زانــن كورديــان ب ـ ‌ه چ ده‌ردێــك بــردووه‌؛ ك ـ ‌ه‬ ‫چــوار ده‌وريــان ه ‌همــووى كــردوو ‌ه ب ـ ‌ه طاغــوت وحوكمــى كوفــرى‪ ،‬ئ ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه ئێرانــى‬ ‫م ‌هجــوس وتوركيــاى عه‌ملانــى‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش ل ـ ‌ه به‌شــارى نوص ‌هيــڕى‪ ،‬ئ ‌هم ـه‌ش ل ـ ‌ه‬ ‫حوكوم ‌هتــى عێڕاقــى تــازه‌ى ڕافيــزى‌‪.‬‬ ‫جــا ل ـه‌م بــارو دۆخ ـه‌دا كــورده‌كان ئ ‌هگ ـه‌ر موه‌حيده‌كانيــان داواى ئيســام‬ ‫وحوكمى ئيســام بكه‌ن؛ ئه‌وا گشــتيان لێيان ڕاســت ده‌بنه‌و ‌ه و له‌ناويان ده‌به‌ن‪،‬‬ ‫و ‌ه ئ ‌هگ ـه‌ر عه‌ملانــى ون ‌هت ـه‌و ‌ه په‌رسته‌كانيشــيان با�ســى س ـه‌ربه‌خۆى وده‌وڵ ‌هتــى‬ ‫كــوردى بك ـه‌ن ده‌كێشــن به‌ده‌ميــان‪ ،‬و ‌هل ـه‌م بارودۆخ ـه‌دا ل ـ ‌ه ه ـه‌ردوو ال بێب ـه‌ش‬ ‫بــوون ن ـ ‌ه ئ ـه‌وه‌ى به‌هره‌م ‌هنــد بــوون ل ـ ‌ه ئيســام وحوكمــى ئيســام‪ ،‬و ‌ه ن ـ ‌ه د ‌هشــبن‬ ‫ب ـه‌ ده‌وڵ ـه‌ت!‪ ،‬ب ـه‌اڵم ســبحان هللا ئ ـه‌و خه‌و ‌هيــان ه ـه‌ربه‌رده‌وامــه وبــوو ‌ه ب ـ ‌ه زينــد ‌ه‬ ‫خه‌وێــك‪ ،‬به‌ڕاســتى ئ ـه‌م خ ـه‌و ‌ه خه‌وێكــى بــێ مانــاو تــاڵ وناخۆش ـه‌‪ ،‬ب ـه‌اڵم تــا خ ـ ْه‌و‬ ‫به‌ريــان نـه‌دات ه ‌هســتى پێناكـه‌ن‪ ،‬جــا وه‌ك پێغه‌مبـه‌ر‪ ‬ده‌فه‌رمووێــت‪ُّ :‬‬ ‫(الرؤ َيــا‬ ‫َ َّ َ ْ ُ ْ ُ َ َّ َ‬ ‫الشـ ْـيط ِان ‪ )....‬واتــا‪ :‬خ ـه‌وى بــاش ل ـ ‌ه په‌روه‌ردگاره‌و ‌هي ـه‌‪ ،‬و ‌ه‬ ‫ِمــن اللـ ِـه‪ ،‬والحلــم ِمــن‬ ‫خ ـه‌وى خراپيــش ل ـ ‌ه ش ـه‌يطانه‌وه‌يه‌‪.‬‬ ‫جــا به‌ڕاســتى ئ ـه‌م خ ـه‌وه‌ى ئ ـه‌وان خه‌وێك ـ ‌ه ل ـ ‌ه ش ـه‌يطانه‌وه‌يه‪ ،‬جــا ئ ـه‌وان‬ ‫ده‌بواي ـ ‌ه ه ـه‌ر س ـه‌ره‌تا ك ـ ‌ه ش ـه‌يطانه‌كان وه‌سو ‌هس ـه‌ى ئ ـه‌م خه‌و ‌هيــان بــۆ هێنــان‬ ‫�ســێ تفيانكردبــا ب ـه‌الى چه‌پيــان‪ ،‬يــان ڕونتــربڵێيــن �ســێ تفيــان كردبــا ب ـ ‌ه ئه‌مه‌ريــكا‬ ‫و ئه‌ور ‌هپــادا‪ ،‬و ‌ه په‌نايــان گرتبــا ب ـ ‌ه پ ـه‌روه‌ردگار ل ‌هم ـه‌‪ ،‬و ‌ه بگه‌ڕاباناي ‌هت ـه‌و ‌ه الى‬ ‫تايبه‌ت‬

‫‪38‬‬

‫مه‌سعودى تاغوت هاوشانى خاچپه‌رستان له‌يه‌ك سه‌نگه‌ردژى موسڵمانان‬ ‫ئيســام ئ ـه‌وا هللا تعالــى س ـه‌ربه‌رزى دونيــا ودواڕۆژى د ‌هكــردن‪ ،‬ئ ـه‌وكات تو�شــى‬ ‫ئ ـه‌م ه ‌همــوو ده‌رد ‌هس ـه‌ريه نه‌د ‌هبــوون‪ ،‬ك ـ ‌ه ئێســتا ه ‌همــوو بــاس وخواســيان‬ ‫‌زراندنــى‬ ‫دامه ْ‬ ‫بوو ‌هتـ ‌ه با�ســى ده‌وڵ ‌هتــى كــوردى وه‌ك ئـه‌وه‌ى پـه‌روه‌ردگارئه‌مانــى بــۆ َ َ‬ ‫د ْه‌وڵ ‌هتــى َّكــوردى خوڵقاندبێــت‪ ،‬م ‌هگـه‌رهللا تعالــى نافه‌رموێــت‪{َ :‬و َمــا خل ْقـ ُـت ال ِجـ َّـن‬ ‫َوال ْنـ َ‬ ‫ـس ِإل ِل َي ْع ُبـ ُـدو ِن} [الذاريــات ‪ ،]56 :‬واتــا‪( :‬مــن ‪ -‬جــن ‪ -‬پـه‌رى ومرۆڤــم ته‌نهــا بــۆ‬ ‫ِ‬ ‫ئ ـه‌و ‌ه دروســتكردوو ‌ه تــا به‌ته‌نهــا مــن بپه‌رســتن)‪‌.‬‬ ‫جــا وه‌ك ده‌بينيــن س ـه‌رانى موڕت ـه‌دد وطاغوتانــى كــورد ب ـه‌رده‌وام ل ـ ‌ه ته‌�شــى‬ ‫ڕێســينى خۆيــان ناك ـه‌ون وهه‌ميش ـ ‌ه ب ـ ‌ه چه‌واش ـه‌كاريه‌و ‌ه با�ســى ڕاگه‌ياندنــى‬ ‫ده‌وڵ ‌هتــى كــوردى بــۆ خه‌ڵكــى د ‌هك ـه‌ن‪ ،‬و ‌ه ئ ‌هم ـه‌ش (م ‌هســعود بارزانــى) طاغوت ـ ‌ه‬ ‫كـ ‌ه هـه‌رئـه‌م به‌هارنــا ئـه‌م ب ‌ههــاربه‌خه‌ڵكــى ده‌كات! جــا لـه‌‌م ب ‌ههــاربــۆ ئـه‌م ب ‌ههــار‬ ‫حاڵــى كــورد خراپتــر ‌ه ل ـ ‌ه پــار!‪ ،‬و ‌ه ئ ـه‌م خه‌ڵك ـ ‌ه دامــاو وهه‌ڵخه‌ڵه‌تێنــدراو ‌ه بێئــاگان‬ ‫لـه‌وه‌ى كـ ‌ه ئـه‌م بـ ‌ه ده‌وڵـه‌ت بوونـ ‌ه ته‌نهــا بيانــوو وبه‌هانه‌ي ‌هكـ ‌ه بــۆ مانـه‌و ‌ه ل ‌هسـه‌ر‬ ‫كور�ســى‪.‬‬ ‫باگريمــان بڵێيــن ده‌وڵ ‌هتــى كورديــش دام ـه‌زرا‪ ،‬ئاخــۆ د ‌هبــێ مه‌جوس ـه‌كان‬ ‫وڕافيزه‌كانــى عێـڕاق وئێـران هه‌ڵويســتيان چــى بێــت؟ ئـه‌و ڕافيزانـه‌ى كـ ‌ه كــورده‌كان‬ ‫بـ ‌ه نـه‌وه‌ى جــن ده‌ناســێنن و ‌ه ده‌ڵێــن كــورده‌كان لـ ‌ه جنــن!!‪ ،‬جــا ئاخــۆئ ‌هبــێ ڕازى ببــن‬ ‫ب ـه‌وه‌ى ده‌وڵه‌تێــك ل ـ ‌ه جن ـه‌كان ل ـ ‌ه پــاڵ خۆيان ـه‌و ‌ه دروســت ببێــت؟‬ ‫يــان ئايــا حكوم ‌هتــى تور ـكـى عه‌ملانــى ئـه‌م توركيايـه‌ى كـ ‌ه تائێســتاش فڕۆكه‌كانــى‬ ‫ب ‌هس ـه‌ر چياكانــى كوردســتانه‌و ‌ه ده‌گه‌ڕيــن وتۆپخانه‌كانــى ڕوه‌و كوردســتان كار‬ ‫د ‌هك ـه‌ن‪ ،‬ئ ‌هبــێ ئــاوا بــێ د ‌هنــگ وكــپ بێــت به‌رامب ـه‌ر دروســت بوونــى ده‌وڵ ‌هتــى‬ ‫كــوردى؟‬ ‫ـوو‬ ‫درو‬ ‫و ‌ه گريمــان ئ ‌هگ ـه‌ر ئ ـه‌م ده‌وڵ ‌هت ـ ‌ه ســتيش بـ ده‌بێــت وه‌ك ده‌وڵه‌ت ‌هك ـه‌ى‬ ‫(قــازى محمــد )ى موڕت ـه‌د چ ‌هنــد يــازد ‌ه مانگــى ت ‌هم ـه‌ن بێــت؟‬ ‫ئ ـه‌وان ڕێگ ‌هنــاده‌ن ئــااڵ كوفري ‌هك ـه‌ى كــورده‌كان ل ـ ‌ه س ـه‌ر فه‌رمانگه‌كانيــان‬ ‫ب ـه‌رز بكرێت ـه‌وه‌؛ وه‌ك ل ـ ‌ه كه‌ركــوك بينيمــان‪ ،‬ســا چ جــاى ده‌وڵ ‌هتــى كــوردى‪،‬‬ ‫ه ـه‌ر ئه‌ردۆغانــى طاغــوت نيي ـ ‌ه ك ـ ‌ه ل ـه‌م دواييان ـ ‌ه گوتــى (ديــار ب ‌هكــر) ب ‌هشــێك ‌ه ل ـ ‌ه‬ ‫توركيــا؟ و ‌ه ه ـه‌ر ع ‌هبــادى وڕافيــزه‌كان نيــن ده‌ڵيــن كه‌ركــوك ب ‌هشــێك ‌ه ل ـ ‌ه عێ ـڕاق؟‬ ‫جــا به‌ڕاســتى ئ ‌هم ـ ‌ه ه ‌همــووى خ ‌هيــاڵ پــاوه‌‪ ،‬ئ ‌هگ ـه‌ر له‌بيريــان بێــت (ج ـه‌الل‬ ‫تاڵه‌بانــى) طاغوتيــش ب ـه‌ر ل ـه‌وه‌ى بكه‌وێت ـ ‌ه س ـه‌ر عه‌ره‌بان ‌هك ـه‌ى گوتــى‪( :‬ده‌وڵ ‌هتــى‬ ‫كــوردى خه‌ونێكــى شــاعيرانه‌يه‌)‪ ،‬جــا به‌ڕاســتى ه ـه‌روه‌ك پێغه‌مب ـه‌ر ‪ ‬ب ـ ‌ه ئ ‌هبــو‬ ‫هوڕ ‌هيــڕه‌ى ‪ ‬فه‌رمــووى‪( :‬صــدق وهــو كــذوب) تاڵه‌بانيــش ڕاســتى كــرد ك ‌هچــى‬ ‫خــۆى درۆزن ـه‌‪.‬‬ ‫َ َّ‬ ‫ـود َوَل َّ‬ ‫�ضــى َع ْنـ َـك ْال َي ُهـ ُ‬ ‫جــا هللا تعالــى ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬و َلـ ْـن َت ْر َ‬ ‫الن َ‬ ‫صـ َـارى َح َّتــى تت ِبـ َـع‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َّ ُ‬ ‫ِ ْمل َت ُ ْهـ ْـم قـ ْ َـل ِإ َّن ُهـ َـد َّى اللـ ِـه ُهـ َـو َال ُهـ َـدى َول ِئـ ِـن َّات َب ْعـ َـت أ ْه َو َاء ُهـ ْـم َب ْعـ َـد الـ ِـذي َجـ َـاء َك ِمـ َـن‬ ‫ال ِعل ِم َما ل َك ِم َن الل ِه ِم ْن َو ِل ّ ٍي َول َن ِص ٍير} [البقرة ‪ ، ]120 :‬واتا‪( :‬به‌ڕاستى جووله‌ك ‌ه‬ ‫وگاور ڕازى نابــن لێتــان تــا ئـه‌وه‌ى شــوێنى ئاينــى ئـه‌وان ن ‌هكـه‌ون به‌ڕاســتى هيدايـه‌ت‬ ‫وڕيــگاى هللا ڕێــگاى هيداي ‌هت ـ ‌ه و ‌ه ئ ‌هگ ـه‌ر شــوێنى ئــاره‌زووى ئ ـه‌وان كه‌وتــن دواى‬ ‫ئـه‌وه‌ى زانســتتان پێگه‌يشــت ئـه‌و ‌ه هيــچ سـه‌رخه‌رێكتان له‌اليـه‌ن هللا_و ‌ه بــۆ نيـه‌)‪.‬‬ ‫‪39‬‬

‫جــا پێويســت ‌ه ل ‌هس ـه‌ر كــورده‌كان ك ـ ‌ه ئيتــر ل ‌هم ـ ‌ه تێبگ ـه‌ن ك ـ ‌ه ده‌بێــت بێن ـه‌و ‌ه‬ ‫هــۆش خۆيــان‪ ،‬و ‌ه بگه‌ڕێن ـه‌و ‌ه بــۆ دينه‌ك ‌هيــان و ‌ه چــى تــر دوژمنانــى هللا تعالــى‬ ‫وپێغه‌مبه‌ر ‌هك ـه‌ى ‪ ‬ب ـ ‌ه ب ـراو يارمه‌تيــده‌ر وهاوپه‌يمانــى خۆيــان نه‌زانــن‪ ،‬و ‌هچــى‬ ‫ـتيان خۆيــان‬ ‫دار َه‌د ‌هسـ َ‬ ‫تــر ل ـ ‌ه پێنــاو خــۆش ژيانــى ئ ـه‌وان وتاغوت ـ َّ‌ه چكۆڵه‌كا ُنــى َ ْ‬ ‫ب ‌هخـ ْـت ن ‌هك ـه َ‌ن هللا تعالــى ده‌فه ْ‌رموێــت‪{ :‬ال ِ ْذيـ َـن َي َّت ِخــذون الكا ِف ِريـ َـن أ ْوِل َيـ َـاء ِمـ ْـن‬ ‫ُدون الُ ْؤمنيـ َـن أ َي ْب َت ُغــو َن ع ْن َد ُهـ ُـم العـ َّـز َة َفــإ َّن العـ َّـز َة ل َّلــه َجم ً‬ ‫‪،]139‬‬ ‫يعــا} [النســاء ‪:‬‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫وه ِ‌هه‌رو ‌ه ِهــا ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬يــا َأ ُّي َهــا َّال ِذيـ َـن ِ َآم ُنــوا َل َت َّتخـ ُـذ ِوا َّال ِذيـ َـن َّات َخـ ُـذوا ِد َين ُكــمْ‬ ‫ِ‬ ‫َ ُ ُْ َ‬ ‫َّ‬ ‫ُهـ ُـز ًوا َو َلع ًبــا مـ َـن َّال ِذيـ َـن ُأ ُوتــوا ْالك َتـ َ‬ ‫ـاب ِمـ ْـن ق ْب ِلكـ ْـم َوالك َّفـ َـار أ ْوِل َيـ َـاء َو َّات ُقــوا اللـ َـه ِإ ْن‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ُ‬ ‫ك ْن ُتـ ْـم ُم ْؤ ِم ِنيـ َـن} [املائــدة ‪ ، ]57 :‬واتــا‪( :‬ئ ـه‌ى ئه‌وان ـه‌ى باوه‌ڕتــان هێنــاو ‌ه ئه‌وان ـه‌ى‬ ‫گاڵتـ ‌ه ويــارى به‌ئاينه‌ك ‌هتــان د ‌هكـه‌ن لـ ‌ه ئه‌هلــى كيتــاب وكافــره‌كان ن ‌هكـه‌ن بيانكـه‌ن‬ ‫به‌دۆســتى خۆتــان ل ـ ‌ه هللا بترســن ئ ‌هگ ـه‌ر به‌ڕاســتى بــاوه‌ڕدارن)‪ ،‬و ‌ه چــى تــر نه‌بن ـ ‌ه‬ ‫ســوته‌مه‌نى بــۆ كور�ســى شــكاوى په‌رله‌مانـه‌كان وزه‌نگــى زه‌نگوڵــى كڵێســاكان وشــين‬ ‫وش ـه‌پۆڕى حوس ـه‌ينيه‌كان وبڵێس ـه‌ى ئاگــرى زه‌رد ‌هشــتيه‌كان و چوارش ـه‌مم ‌ه‬ ‫ســورى يه‌زيدي ـه‌كان وســمێڵى درێــژى كاكه‌يي ـه‌كان كوڕنوشــبردنى گــۆڕ په‌رســتان‌‪،‬‬ ‫و ‌ه ژيانــى شــيرينى خۆيــان نه‌ك ‌هن ـ ‌ه قوربانــى بــۆ به‌رده‌وامبوونــى زرينگ ـه‌ى پێكــى‬ ‫م ـه‌ى خان ـه‌كان وزوڕنــاى د ‌همــى چاوه‌ش ـه‌كان وخان ـ ‌ه وماڵــى ل ـه‌ش فرۆش ـه‌كان‬ ‫چه‌قه‌چ ‌هقــى ب ـه‌راز خــۆره‌كان‪.....‬‬ ‫و ‌ه به‌ڕاســتى ده‌بێــت بگه‌ڕێنـه‌و ‌ه بــۆ شـه‌ريعه‌ت وئاينــى ئيســام چــى تــرشــوێن پێــى‬ ‫خاچپه‌رســتان وكافران نه‌كه‌ون‪ ،‬چى ترناوى (ســيڤه‌رو لۆزان) ل ‌ه منداڵه‌كانيان‬ ‫نه‌نێــن‪ ،‬چــى تــر ل ـ ‌ه بــرى قوڕئــان وفه‌رمــوود ‌ه به‌ڕێزه‌كانــى پێغه‌مب ـه‌ر ‪ ‬ڕێســا‬ ‫ود ‌هســتور ‌ه كوفري ـه‌كان و بيردۆزه‌كانــى دارويــن ل ـ ‌ه خوێندنــگاكان نه‌ڵێن ـه‌وه‌‪.‬‬ ‫جــا بــۆ ئ ‌هم ـه‌ش پ ‌هتــى ڕزگارى زۆر لێيان ـه‌و ‌ه نزيك ـ ‌ه ئ ‌هگ ـه‌ر د ‌هســتى پێــو ‌ه بگــرن‬ ‫كـ ‌ه ئه‌ويــش ده‌وڵ ‌هتــى ئيســاميه‌‪ ،‬ئـه‌و ده‌وڵ ‌هتـه‌ى حوكم ‌هكـه‌ى حوكمــى قوڕئانـ ‌ه و‬ ‫ه ‌همــوو هه‌وڵــى په‌يڕه‌ويكردنــى ش ـه‌ريعه‌ت وڕزگارى مســوڵمانانه‌‪.‬‬ ‫و ‌ه بــا ئه‌و ‌هيــان له‌بيــربێــت كـ ‌ه كــورده‌كان ه ‌همــوو ئـه‌و كات وسـه‌رده‌مانه‌ى شــكۆ‬ ‫وڕێــزوپێگ ‌هيــان هه‌بووبێــت لـ ‌ه ســايه‌ى ئيســام وحوكمــى ئيســامى بــوو ‌ه ‪....‬‬ ‫جــا ئ ‌هگ ـه‌ر بێــت وكــورده‌كان بگه‌ڕێن ـه‌و ‌ه بــۆ ڕێگ ـه‌ى جيهــاد وته‌وحيــد و ‌ه‬ ‫هه‌وڵبــده‌ن بــۆ ده‌ركردنــى خاچپه‌رســتان وموشــريكان ل ـ ‌ه خا ـكـى ئيســام‪ ،‬ئ ـه‌وا‬ ‫ئـه‌وكات ل ‌هبــرى ئـه‌وه‌ى ئـه‌وان ببنـ ‌ه قوربانــى بــۆ پاراســتنى دوژمنانــى خۆيــان؛ ئـه‌وا‬ ‫موجاهيــدان وموه‌حيــدان به‌‌گشــت ڕ ‌هگ ـه‌ز ونه‌ته‌وه‌كانيان ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه نــاو خيالف ‌هتــى‬ ‫ئيســامى ل ـ ‌ه ڕۆژه ـه‌اڵت ورۆژئــاواو ‌ه ئامــاده‌ن خۆيــان فيــدا‌بك ـه‌ن بــۆ پاراســتنيان‬ ‫خا ـكـى ژێــر پێيـ ُـان ك ـ ‌ه َ خا ـكـى ْئيســامى‪َ ْ .‬‬ ‫وڕزگاري َيــان ُو پا َراســتنى ُ‬ ‫َ‬ ‫�ســى َرُّبكـ ْـم أ ْن َي ْر َح َمكـ ْـم َوِإ ْن ُع ْدتـ ْـم ُع ْدنــا َو َج َعل َنــا َج َه َّنـ َـم ِللكا ِف ِريـ َـن َح ِصيـ ًـرا}‬ ‫{ع‬ ‫[اإلسراء ‪ ، ]8 :‬واتا‪( :‬به‌ڵكوهللا ڕه‌حمتان پێبكات وئه‌گه‌ربگه‌ڕێنه‌و ‌ه ده‌گه‌ڕێينه‌و ‌ه‬ ‫و ‌ه دۆزه‌خمــان وه‌ك شــوێنێك بــۆ كافـران دانــاوه‌)‪.‬‬

‫الحمــد هلل رب العامليــن‪ ،‬والصــاة والســام علــى إمــام املجاهديــن‬ ‫نبينــا محمــد‪ ،‬وعلــى آلــه وصحبــه أجمعيــن‪ ...‬له‌پاشــاندا‪ ،‬به‌ڕاســتى هللا‬ ‫ُ َّ‬ ‫َ َ ْ َ ُ َّ َّ ْ َ َ ْ ُ‬ ‫ُ‬ ‫ان َينـ َـزغ‬ ‫فه‌رمووي ‌هتــى‪(َ :‬وقـ ْـل ِل ِع َبـ ِـادي َي ُقولــوا ال ِتــي ِهــي أحســن ِإن الشــيط‬ ‫َ ْ َ ُ ْ َّ َّ ْ َ َ َ َ ْ ْ‬ ‫ان ِل ِلن َسـ ِـان َعـ ُـد ًّوا ُم ِب ًينــا) [اإلس ـراء‪.]53 :‬‬ ‫بينهــم ِإن الشــيطان ك‬ ‫لــەم دوواییانــەدا دۆســییەیەك باڵوبوي ـه‌وە كــە بــووە هــۆی جیــاوازی‬ ‫لەبــارەی هەنــدێ بابەتــەوە كــە ناكۆ ـكـی خســتە نێــوان دڵ وزمانــەكان‬ ‫وبــووە هــۆی خراپكردنــی پەیوەنــدی لەنێــوان ئــەو كەســانەی كــە لەنــاو‬ ‫ناكۆكییەكــەدا بــوون‪ ،‬ئــەم بابەتانــەش یــەك ڕۆژیــش خاویمــان تێیــدا‬ ‫نەكــردووە و پێغەمبــەر‪ g‬ئــاگاداری كردووینەتــەوە لێــی وبــە ڕووخێنــەر‬ ‫وەســفی كــردووە وفەرموویەتــی‪( :‬فــإن فســاد ذات البيــن هــي الحالقــة)‪.‬‬ ‫(ترمــزى گێراويه‌تيـه‌و ‌ه و ‌ه به‌فه‌رموده‌يه‌ ـكـى چا ـكـى دانــاوه‌)‪ .‬واتــا‪( :‬تێكدانــى‬ ‫نێــوان دووك ـه‌س تراشــێنه‌ر وڕوخێن ـه‌ره‌)‪.‬‬ ‫وەســتاین لەســەر بنچینــەی ئــەو بابەتــەی كــە جیــاوازی لەســەرە‬ ‫وپەیوه‌ست ‌ه بە حوكمی ئەوكەسانەی كە دەوەستن لە تەكفیركردنی ئەو‬ ‫موشــریكانەی كــە لەســەرئیســام ئه‌ژمێردرێــن و ئــەو لقانــەی كــە قســەیان‬ ‫لەبــارەوە دەكرێــت‪ ،‬بۆمــان دەركــەوت كــە ئــەوەی ناكۆ ـكـی لەســەرە دوو‬ ‫وتەیــە لــە الیەنــی پێك ـراوه‌و ‌ه ولەنێــوان زیادەڕۆیــی وشــلڕەوی‪ ،‬بەیارمەتــی‬ ‫هللا هــەردوو وتەكــە ڕووندەكەینــەوە وئەوە�شــی كــە خۆمــان باوەڕمــان‬ ‫پێیەتــی وكــە هللا تعالــی بــە حــەق داینــاوە لــەو بابەتــەدا ‪...‬‬ ‫ وتەی یەكەم‪:‬‬‫هەركەســێك بوەســتێت لــە تەكفیــر كردنــی ئــەو موشــریكانەی كــە‬ ‫بەندایەتــی بــۆ جگــە لــە هللا دەكــەن و لەســەر ئیســام ئه‌ژمێردرێــن‪ ،‬ئــەو‬

‫كەســە وەكــوئــەوان موشــریكە‪ ،‬چونكــە كافركردنیــان لــە بنچینــەی دینــە‪،‬‬ ‫ئــەو كەســەی كــە دەوەســتێت وەكــو ئــەوە وایــە بەندایەتــی بــۆ جگــە لــە هللا‬ ‫بــكات‪ ،‬ئــەو كەســە لــە نــاو وحوكمــدا بەڕەهایــی وه‌ك ئه‌وان ـه‌‪.‬‬ ‫ وتەی دووەم‪:‬‬‫تەكفیرلە بنچینەی دین نییە بەڵكولە پێویستییەكانيه‌تی‪ ،‬ئەوكەسەی‬ ‫دەوەســتێت لــە تەكفیــر كردنــی ئــەو موشــریكانەی كــە لەســەر ئیســام‬ ‫ئه‌ژمێردرێــن تەكفیــر ناكرێــن هەتــا ئیقامــە حوججەیــان لەســەر دەكرێــت‬ ‫وشــوبهەكەیان دەڕەوێنرێتــەوە وته‌ئوویلەكەیــان دەبڕدرێــت‪.‬‬ ‫ مەبەســت لــە ئامــاژەی (ئه‌صڵــى ديــن) لــە هــەردوو وتەكــەدا‪ :‬ئەوەیــە كــە‬‫تەوحیــدی پــێ جێگیربــووە پێــش بەڵگــەی نێــردراوە‪.‬‬ ‫دوای بەدواداچوون بۆئەوەی كە تیایدایە بە پشتیوانی هللا دەڵێین‪:‬‬ ‫‪ -1‬وتــەی یەكەمیــان واتایە ـكـی خراپــی تێدایــە‪ ،‬لــە كاتێكــدا كــە شــيركی‬ ‫گەورە ڕاستی وسیفەتی خۆی هەیە ئەگەردەركەوت ئەوە ناوی موشريك‬ ‫لــەو كەســە دەنرێــت كــە كەوتۆتــە نــاوی‪ ،‬ئەگــەرئــەو كەســەمان یەكســان‬ ‫كــرد كــە وەســتاوە لــە تەكفیــری ئــەوكەســەی كــە بــە ڕەهایــی بێجگــە لــە هللا‬ ‫دەپەرســتێت‪ ،‬ئەوە تەكفیری ئەو كەســەی كە وەســتاوە لە تەكفیركردنی‬ ‫پێویســت دەبێــت چونكــە شــركی گــەورە هیــچ پــۆزش هێنانەوەیە ـكـی بــە‬ ‫نەزانیــن بــۆ ناهێنرێتــەوە‪ ،‬جــا ئــەو كەســەی كــە وەســتاوە (لەســەرقســەی‬ ‫الیەنــی یەكــەم) ئەویــش موشــريكە وەكــو یەكــەم‪ ،‬هەروەهــا هــەركەســێك‬ ‫كــە بوەســتێت لــەوەدا موشــريكە وهەروەهــا‪.‬‬

‫تايب ه‌ت‬

‫‪40‬‬

‫و ‌ه ئ ـه‌و ‌ه پێويســتيه‌كى ڕاســت ‌ه و هه‌ڵ ـ ‌ه ني ـ ‌ه بــۆ ئ ـه‌و بناغ ‌هي ـه‌‪ ،‬و ‌ه س ـه‌ر‬ ‫ده‌كێشــێت بــۆ ته‌كفيركردنێكــى داهێن ـراو و پــوچ (تسلســل)‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش‬ ‫به‌ڵگه‌يـ ‌ه له‌سـه‌رنوێيــى ودروســت بوونــى تێگه‌يشــتنى هه‌ڵـ ‌ه لـ ‌ه ده‌قـه‌كان‬ ‫و ‌ه ناتوانرێــت ڕێــك بخرێــت‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش ڕه‌تده‌كرێت ـه‌و ‌ه ل ‌هب ـه‌ر پوچــى‬ ‫پێويســتيه‌كانى‪.‬‬ ‫‪ -2‬ووتـه‌ى دووه‌م مانايه‌ ـكـى خراپــى تێدايـه‌‪ ،‬وا ده‌كات كـ ‌ه ته‌كفيــرى‬ ‫موشــريكه‌كان و ‌هكــو بابه‌تێكــى شــاردراو ‌ه بێــت كـ ‌ه ئيقامـ ‌ه حوجـ ‌ه ناكرێ ــت‬ ‫وته‌كفيــرى ئـه‌و كه‌سـ ‌ه ناكرێــت كـ ‌ه وه‌ســتاو ‌ه لـ ‌ه سـه‌رى تاو ‌هكــو گومانێــك‬ ‫يــان ته‌ئويليكــى هه‌بێــت‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش له‌ڕاســتى په‌كخســتنێكى خراپ ـ ‌ه ل ـ ‌ه‬ ‫هه‌ڵوه‌شــێنه‌ره‌وه‌يه‌ك ك ـ ‌ه كۆده‌نگــى ه ‌هي ـ ‌ه له‌س ـه‌رى‪ ،‬به‌جۆرێــك هاتنــى‬ ‫گومــان كارێكــى ل ـ ‌ه نــاكاو ‌ه پێويســت ‌ه البرێــت ل ـ ‌ه ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى ك ـ ‌ه‬ ‫حوكــم ب ـ ‌ه ش ـه‌ريعه‌ت ده‌كات‪ ،‬ئه‌گ ـه‌ر ئ ـه‌و شــت ‌ه ل ‌هنــاكاو ‌ه بكه‌يت ـه‌ بناغ ـ ‌ه‬ ‫وئه‌حكامــى له‌س ـه‌ر دابمه‌زرێنــى ئ ـه‌م پ ـه‌ك خســتن ‌ه بــۆ ئ ـه‌و حوكمان ـ ‌ه‬ ‫دژى مانــاى ئاشــكراكردنى ئايين ـه‌‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش پێچه‌وان ـه‌ى ئه‌وان ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه‬ ‫گواســتراوه‌ته‌و ‌ه بۆمــان ل ـ ‌ه پێش ـه‌وايانى ده‌عــوه‌ى ن ‌هجــدى ‪.s‬‬ ‫‪ -3‬ڕۆچــون ل ـ ‌ه ده‌ســته‌واژه‌ى ( ‌أصــل و الزم)بناغ ـ ‌ه و پێويســتى‬ ‫قه‌ده‌غه‌ده‌كرێــت ل ـ ‌ه مانــاى ال الــه اال هللا وكوفركــردن ب ـ ‌ه تاغــوت ب ـه‌م‬ ‫شــێواز ‌ه موشــت و مڕكردن ـه‌‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ووته‌يه‌ ـكـى نوێي ـ ‌ه‬ ‫به‌رووبومــى بــۆ ني ـ ‌ه و هللا ئێم ـه‌ى ته‌كليــف نه‌كــردو ‌ه ب ـه‌م شــيوه‌يه‌‪،‬‬ ‫پێويســتى ده‌كات بـ ‌ه پێويســتى خـراپ وه‌كــو ده‌ركردنــى ئـه‌وه‌ى كـ ‌ه جێگيــر ‌ه‬ ‫ب ـ ‌ه حوج ـه‌ى ڕيســاله‌يى ل ـ ‌ه ئه‌صڵــى ئاينــى موســڵمانان ب ـ ‌ه دامه‌زرانــدن‬ ‫له‌س ـه‌ر ئ ـه‌و پێناس ـه‌ي ‌ه (نمون ـه‌ى بــاوه‌ڕ ب ـ ‌ه پێغه‌مبه‌راي ‌هتــى محمــد ‪،)g‬‬ ‫هه‌رو ‌هكــو سـه‌رده‌كێ�شــێ بــۆ ناكۆ ـكـى سـه‌باره‌ت بـه‌وه‌ى ده‌چێتـ ‌ه نــاو مانــاى‬ ‫ئ ‌هصــڵ وئ ـه‌وه‌ى لێــى ده‌چێت ـ ‌ه ده‌ر‪ ،‬ئه‌م ـه‌ش ئه‌و ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه ئێم ـ ‌ه برايانــى‬ ‫لــێ هۆشــيار ده‌كه‌ين ـه‌و ‌ه ك ـ ‌ه هه‌وڵده‌د ‌هيــن بــۆ قه‌ده‌غه‌كردنــى ل ‌هب ـه‌ر‬ ‫ئ ـه‌وه‌ى جيــاوازى ل ـه‌و دۆســيه‌ ترســناك ‌ه س ـه‌رده‌كێ�شــێ بــۆ ته‌بديــع كــردن‬ ‫وته‌كفيركردنــى به‌رامب ـه‌ر ب ـ ‌ه نــاڕه‌وا وبه‌س ـه‌ر كێ�شــى ( ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ئ ـه‌و‬ ‫ى جيــاوازى له‌س ـه‌ر ‌ه خــۆى ووش ـه‌ى ته‌وحيــده‌)‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش ل ـ ‌ه‬ ‫دۆســيه‌ي ‌ه ‌‬ ‫ل‬ ‫ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى قبــو ناكرێــت‪.‬‬ ‫و ‌ه پرســياركرا ل ‌ه شـه‌يخ ســوله‌يمانى كوڕى عبدهللا كوڕى موحه‌ممه‌دى‬ ‫كــوڕ عبدالوهــاب هللا وه‌رى گرێ ــت ل ـ ‌ه ش ـه‌هيده‌كان‪ ،‬له‌س ـه‌ر بابه‌تێكــى‬ ‫هاوشــێوه‌‪( :‬باب ‌هتــى شه‌ش ـه‌م‪ :‬ل ـ ‌ه خۆشه‌ويســتى ودوژمناي ‌هتــى‪ ،‬ئايــا‬ ‫له‌مانــاى (ال الــه اال هللا)ي ـ ‌ه يــان ل ـ ‌ه پێويســتيه‌كانيه‌تى وه‌اڵم‪ :‬ده‌وترێــت‬ ‫هللا زاناتــره‪ ،‬ب ـه‌اڵم پێويســت ‌ه موســڵمان بزانێــت‪ :‬ك ـ ‌ه هللا دوژمناي ‌هتــى‬ ‫موشــريكه‌كان‪ ،‬و‌خۆشنه‌ويســتنيانى واجــب كــردو ‌ه و ‌ه خۆشويســتنى‬ ‫موسڵمانانى واجب كردوه‌‪ ،‬و ‌ه ڕايگه‌ياندو ‌ه ك ‌ه له مه‌رجه‌كانى ئيمانه‌‪ ،‬و ‌ه‬ ‫ئيمانــى ده‌ركــردو ‌ه لـ ‌ه ئـه‌وه‌ى كـ ‌ه دوژمنانــى (هللا‌)ى خــۆش ده‌وێت‪ ،‬ئه‌گه‌ر‬ ‫باوكيان بێت يان منداڵه‌كانيان بێت يان براكانيان بێت يان هۆزه‌كانيان‬ ‫بێــت‪ ،‬بـه‌اڵم ئايــا ئـه‌و ‌ه مانــاى (ال الــه اال هللا)يـ ‌ه يــان لــه پێويســتيه‌كانيه‌تى‪،‬‬ ‫هللا ته‌كليفــى لێنه‌كردويــن به‌گ ـه‌ڕان ل ـه‌م شــته‌‪ ،‬ب ـه‌اڵم داواى لێكردويــن‬ ‫بـ ‌ه زانينــى ئـه‌وه‌ى كـ ‌ه واجبـه‌‪ ،‬و ‌ه كــردارى واجــب كــردو ‌ه له‌گ ‌هڵــى‪ ،‬ئه‌و ‌هيـ ‌ه‬ ‫ك ـ ‌ه واجب ـ ‌ه ك ـ ‌ه هيــچ گومانێكــى تێداني ـه‌‪ ،‬و ‌ه هه‌ركه‌ســێك زانــى ك ـ ‌ه ئ ـه‌و ‌ه‬ ‫‪41‬‬

‫ماناكه‌ي ‌هتــى‪ ،‬يــان ل ـ ‌ه پێويســتيه‌كانيه‌تى‪ ،‬ئ ـه‌و ‌ه باش ـه‌‪ ،‬و ‌ه زياتــر بزانــێ‬ ‫باشــتره‌‪ ،‬وه ئ ـه‌وه‌ى نه‌يزانــى ئ ـه‌و ‌ه داواى لێنه‌ك ـراو ‌ه بيزانێــت‪ ،‬چ جــاى‬ ‫ئه‌گـه‌رمشــتومڕوناكۆ ـكـى له‌سـه‌ربێــت‪ ،‬كـ ‌ه ببێتـ ‌ه هــۆى خراپــى وجيــاوازى‪،‬‬ ‫و ‌ه خســتنه‌وه‌ى دوو به‌ره‌ ـكـى ل ـ ‌ه نێــوان بــاوه‌ڕداران‪ ،‬ك ـ ‌ه هه‌ڵســاون ب ـ ‌ه‬ ‫واجبه‌كانــى ئيمــان‪ ،‬و ‌ه جيهاديــان كــردوه‌‪ ،‬ودوژمناي ‌هتــى موشــريكه‌كانيان‬ ‫كــردوه‌‪ ،‬و ‌ه پشــتيوانى موســڵمانانيان كــردوه‌‪ ،‬بێده‌نگــى له‌سـه‌رى ئـه‌و كار ‌ه‬ ‫داواك ـراوه‌‪ ،‬ئه‌و ‌هي ـ ‌ه ك ـ ‌ه بــۆم ده‌ركه‌وتــوه‌‪ ،‬ك ـ ‌ه جيــاوازى نزيك ـ ‌ه له‌الي ‌هنــى‬ ‫مانــاوه‌‪ ،‬وهللا أعلــم) (درر الســنية فــي األجوبــة النجديــة) (‪.)166 /8‬‬ ‫‪ -4‬به‌كارهێنانى ده‌سته‌واژه‌ى (تكفيرالعاذر) قه‌ده‌غ ‌ه ده‌كرێت له‌سه‌ر‬ ‫ئ ـه‌و كه‌س ـه‌ى ك ـ ‌ه وه‌ســتاو ‌ه له‌س ـه‌ر ته‌كفيــرى ئ ـه‌و موشــريكانه‌ى ك ـ ‌ه‬ ‫له‌س ـه‌ر ئيســام ئه‌ژمێردرێــن ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى ده‌ســته‌واژه‌يه‌كى ت ـه‌واو ني ـه‌‪.‬‬ ‫له‌گـه‌ڵ ئـه‌وه‌ى ده‌ڵێيــن كـ ‌ه عــوزربه‌جه‌هــل نيـ ‌ه لـ ‌ه شــيركى گـه‌وره‌‪ ،‬بـه‌اڵم‬ ‫پێويســت نــاكات بـه‌و وتـه‌ نوێيـ ‌ه (عــذربالجهــل) كـ ‌ه عاذره‌كـ ‌ه ده‌وه‌ســتێت‬ ‫ل ـ ‌ه ته‌كفيــر كــردن‪ ،‬ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى له‌وان ـ ‌ه ه ‌هي ـ ‌ه عــوذر به‌جه‌هلــى قبوڵ ـ ‌ه‬ ‫ب ـه‌اڵم ته‌كفيــرى موشــريكه‌كان ده‌كات ل ‌هب ـه‌ر ئ ـه‌وه‌ى حوج ‌هيــان له‌س ـه‌ر‬ ‫ك ـراو ‌ه ناكرێــت بوه‌ســتێت‪.‬‬ ‫هه‌رو ‌هكــو وه‌ســتان ل ـ ‌ه ته‌كفيــر كردنــى موشــريكه‌كان تايب ـه‌ت ني ـ ‌ه ب ـ ‌ه‬ ‫مه‌س ـه‌له‌ى عــوزر ب ـ ‌ه جه‌هــل له‌وان ‌هي ـ ‌ه وه‌ســتا بێــت له‌ته‌كفيركــردن‬ ‫به‌هــۆى خۆبه‌گه‌وره‌زانيــن ونه‌ويســتن يــان به‌هــۆى شــوێنكه‌وتنى‬ ‫ئاره‌زوه‌كانــى يــان بـ ‌ه ئاماژه‌كــردن به‌ده‌قێكــى كــورت وپوخــت كـ ‌ه نيشــانه‌ي ‌ه‬ ‫له‌س ـه‌ر گه‌وره‌ييه‌كانــى (ال الــه اال هللا)‪.‬‬ ‫ده‌ســته‌واژه‌ى (تكفيــر العــاذر) ده‌ســته‌واژه‌يه‌كى ت ـه‌واو ني ـ ‌ه ل ـ ‌ه وه‌ســفى‬ ‫ئ ـه‌و كه‌س ـه‌ى ده‌وه‌ســتێت ل ـ ‌ه ته‌كفيــرى موشــريكه‌كان ك ـ ‌ه زانايــان‬ ‫مه‌به‌ســتيان ‌ه ل ـه‌م هه‌ڵوه‌شــێنه‌ره‌وه‌يه‌‪.‬‬ ‫‪ -5‬وه‌ســتاو ل ـ ‌ه ته‌كفيــرى موشــريكه‌كان (ئه‌وان ـه‌ى كه‌له‌س ـه‌ر ئيســام‬ ‫ئه‌ژمێردرێــن) كه‌وتۆت ـ ‌ه نــاو هه‌ڵوه‌شــێنه‌ره‌وه‌يه‌ك ك ـ ‌ه (اجمــاع) كۆكــن‬ ‫له‌س ـه‌رى وه‌كوفــرى وه‌ســتاو ‌ه له‌س ـه‌ر ئيقام ـ ‌ه حوج ـ ‌ه ل ـه‌و بابه‌ته‌ي ـ ‌ه‬ ‫جيــاواز ‌ه ل ـه‌وه‌ى ك ـ ‌ه جگ ـ ‌ه ل ـ ‌ه هللا بپه‌رســتێت‪.‬‬ ‫ و ‌ه ته‌كفيرى موشريكه‌كان جێگيربو ‌ه به‌ده‌ق ‌ه ديار ‌ه ده‌ما وده‌مه‌كان‬‫خه‌ڵكــى تێيــدا يه‌كســانن لــه تێگه‌يشــتنى وئيقامـ ‌ه حوجـه‌ى تێــدا ده‌كرێــت‬ ‫ب ‌ه گه‌يشتنى قورئان وه‌ك خۆى يان حوكمه‌كه‌ى هللا تعالى ده‌فه‌رموێت‪:‬‬ ‫ُ َ َ َ ْ َ َ َ ً ُ َّ ُ َ ٌ َ ْ َ َ ْ َ ُ َ ُ‬ ‫َ َ‬ ‫وحـ َـي ِإلـ َّـي َهــذا‬ ‫ْ(قـ ْـل أ ُّي ُ�شـ ْـي ٍُء أكبـ ُـر شـ َـهاد َة قـ ِـل اللــه شـ ِـهيد بي ِنــي وبينكـ ْـم وأ ِ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ال ُق ْر ُآن ِلن ِذ َرك ْم ِب ِه َو َم ْن َبلغ) (األنعام‪ )19 :‬واتا‪( :‬ئه‌ى موحه‌ممه‌د پێيان‬ ‫بڵێ چ شتێك گه‌وره‌تر ‌ه ل ‌ه شايه‌تيدان؟! خۆت بڵێ هللا ڕاسترين شايه‌د ‌ه‬ ‫كـ ‌ه شــايه‌دى نێــوان مــن وئێو ‌هيـ ‌ه و ‌ه ئـه‌م قورئانه‌شــم به‌نيــگا بۆهاتــوو ‌ه تــا‬ ‫ئێــوه‌و هه‌مــوو ئه‌وانـه‌ی پێیــان گه‌یشــتووه ئــاگاداروبێــداربکـه‌م‪( ،‬له‌گـه‌ڵ‬ ‫ئ ـه‌م هه‌مــوو ڕوون کردنه‌وان ـه‌دا))‪.‬‬ ‫‪ -‬شــێخى موجه‌ديــد محمــد كــوڕى عبدالوهــاب ‪ r‬ده‌ڵێــت‪( :‬بزانــن؛‬

‫به‌ڵگ ـه‌كان له‌س ـه‌ركافركردنــى موســڵمانێكى ت ـه‌واو ئه‌گ ـه‌رشــيركى بڕيــاردا‬ ‫بــۆ هللا‪ ،‬يــان له‌گ ـه‌ڵ موشــريكه‌كان بــوو دژى يه‌كتاپه‌رســتان هه‌رچ ‌هنــده‬ ‫شــيركيش ن ـه‌كات‪ ،‬ئه‌و ‌هنــد ‌ه زۆر ‌ه ك ـ ‌ه ناتوانرێــت بژمێردرێــت ل ـ ‌ه كه‌المــى‬ ‫هللا و ڕه‌ســوله‌كه‌ى و وتـه‌ى زانايــان) (الــدرر الســنية فــي األجوبــة النجديــة)‬ ‫(‪ ،)8/10‬شــێخ عبداللطيــف كــوڕى عبدالرحمــن كــوڕى حســن ‪s‬‬ ‫ده‌ڵێــت‪( :‬ده‌وترێــت‪ :‬قورئــان وڕێبــازى ڕه‌ســول هللا و وتـه‌ى زانايــان‪ ،‬لـه‌ڕو ‌ه‬ ‫وپوخت ـ ‌ه وبه‌رده‌ســت وديــاره‌‪ ،‬له‌س ـه‌ر ته‌كفيركردنــى ئ ـه‌و كه‌س ـه‌ى ك ـه‌وا‬ ‫داوا ل ـ ‌ه جگ ـ ‌ه ل ـ ‌ه هللا ده‌كات‪ ،‬و هــاوارى لێــده‌كات ل ـ ‌ه شــتێك ك ـ ‌ه توانــاى‬ ‫نه‌بێــت به‌س ـه‌ريدا ‪ ،...‬و ‌ه قورئــان هه‌مــووى ڕێنمونــى ده‌كا له‌س ـه‌ر ئ ـه‌و‬ ‫مانايـه‌‪ ،‬ودانــى پيــا نــاوه‌‪ ،‬هه‌رچ ‌هنــد ‌ه جيــاوازى هه‌بێــت لـ ‌ه ڕێــگا وئاراســته‌ى‬ ‫ڕۆشــن كردنـه‌و ‌ه وئاگاداركردنـه‌و ‌ه لــه‌سـه‌رى) (الــدرر الســنية فــي األجوبــة‬ ‫النجديــة) (‪ ،)190/12‬و ‌ه ه ‌هنــدێ لـ ‌ه زانايانــى ده‌عــوه‌ى ن ‌هجــدى ده‌ڵێــن‪:‬‬ ‫(ئـه‌وه‌ى موشــريكه‌كان ته‌كفيــرنـه‌كات ئـه‌و ‌ه قورئانــى به‌ڕاســت نه‌زانيــوه‌‪،‬‬ ‫چونك ـ ‌ه قورئــان ته‌كفيــرى موشــريكه‌كانى كــردوه‌‪ ،‬و ‌ه فه‌رمانــى كــردو ‌ه‬ ‫ب ـ ‌ه ته‌كفيركردنيــان‪ ،‬و دوژمناي ‌هتــى وش ـه‌ڕكردنيان) (الــدرر الســنية فــي‬ ‫األجوبــة النجديــة) (‪.)291/9‬‬ ‫ بـه‌اڵم ئـه‌م بابه‌تـ ‌ه ناديــارى به‌سـه‌رهاتــو ‌ه له‌ه ‌هنــدێ موشــريكى له‌سـه‌ر‬‫ئيســام حيســاب ك ـراو‪ ،‬ل ـ ‌ه ب ـه‌ر باڵوبون ـه‌وه‌ى نه‌زانــى والوازى بانگ ـه‌واز‬ ‫وباڵوبونه‌وه‌ى گومان‪ ،‬لێر ‌ه ئيقام ‌ه حوج ‌ه ده‌كرێت ب ‌ه ڕۆشن كردنه‌وه‌ى‬ ‫ده‌ق ـ ‌ه ڕۆشــنه‌كان كــه به‌ڵگ ‌هي ـ ‌ه بــۆ كافركردنــى موشــريكه‌كان‪ ،‬ئه‌گ ـه‌ر‬ ‫دواى ڕونكردن ـه‌و ‌ه وه‌ســتا كافــره‌‪ ،‬شــێخ ســوله‌يمان كــوڕى عبــدهللا هللا‬ ‫لێــى وه‌رگرێــت ده‌فه‌رموێــت‪( :‬ئه‌گ ـه‌ر گومانــى هه‌بێــت ل ـ ‌ه كوفــرى ئه‌وان ـ ‌ه‬ ‫يــان نـه‌زان بێــت بـ ‌ه كوفريــان به‌ڵگه‌كانــى بــۆ ڕۆشــن ده‌كه‌مـه‌و ‌ه لـ ‌ه قورئــان‬ ‫وســوننه‌ت له‌سـه‌ركوفريــان‪ ،‬ئه‌گـه‌‌ردواى ئـه‌و ‌ه هـه‌رگومانــى هه‌بــوو يــان‬ ‫دودڵ بــوو‪ ،‬ئـه‌و ‌ه كافــره بـ ‌ه كۆده‌نگــى زانايــان‪ :‬له‌سـه‌رئـه‌وه‌ى كـ ‌ه گومانــى‬ ‫هه‌بێــت لـ ‌ه كوفــرى كافـران ئـه‌و ‌ه خــۆى كافــره‌) (الــدرر الســنية فــي األجوبــة‬ ‫النجديــة) (‪.)160/8‬‬ ‫ ئه‌گ ـه‌ر بابه‌ته‌ك ـ ‌ه ڕون بــوو به‌هــۆى ده‌س ـه‌اڵتى ئايــن وب ـه‌رزى ده‌نگــى‬‫و ‌ه گه‌يشــتنى بانگـه‌وازى (و ‌هكــو ئـه‌وه‌ى ئێســتا ه ‌هيـ ‌ه له‌ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى‬ ‫هللا پايـه‌دارى بــكات)‪ ،‬گومــان هيــچ حيســابێكى بــۆ ناكرێــت لـ ‌ه په‌كخســتنى‬ ‫حوكمــى ش ـه‌رعى‪ ،‬و ‌ه هه‌رئ ـه‌و ‌ه زان ـراو ‌ه ل ـ ‌ه پێش ـه‌وايانى ڕێنمونيــكا‌ر ل ـ ‌ه‬ ‫ده‌عــوه‌ى ن ‌هجــدى ئه‌وان ـه‌ى ڕێگــرى ئ ـه‌و بابه‌ت ‌هيــان كــردوه ومــردون‬ ‫له‌س ـه‌ر خێــر‪ ،‬هه‌ندێــك ل ـ ‌ه پێش ـه‌وايانى ده‌عــوه‌ى ن ‌هجــدى ‪ s‬ده‌ڵێــن‪:‬‬ ‫( ئ ـه‌وه‌ى موشــريكه‌كانى ده‌وڵ ‌هتــى تور ـكـى ب ـ ‌ه كافــر نه‌زانێــت‪ ،‬يــا عابيــدى‬ ‫ق ‌هبــره‌كان و ‌هكــو خه‌ڵكــى مه‌كك ـ ‌ه وجگ ـ ‌ه له‌وانيــش‪ ،‬ئه‌وان ـه‌ى پياوچــاكان‬ ‫ده‌په‌رســتن‪ ،‬و ‌ه ل ـ ‌ه يه‌كتاپه‌رســتى اليــان داو ‌ه بــۆ شــيرك‪ ،‬و ‌ه ڕێبــازى‬ ‫پێغه‌مبه‌ريــان گۆڕيــو ‌ه ب ـ ‌ه بيدع ـ ‌ه ئ ـه‌و ‌ه كافــر ‌ه و ‌هكــو ئ ـه‌وان‪ ،‬هه‌رچ ‌هنــد ‌ه‬ ‫ڕقــى له‌ئاينه‌ك ‌هيــان بێــت‪ ،‬و‌توڕ ‌هيــان بــكات و‌ئيســام وموســڵمانانى خــۆش‬ ‫بوێــت‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ى موشــريكه‌كان به‌كافــر نه‌زانێــت‪ ،‬بــاوه‌ڕى ب ـ ‌ه قورئــان‬ ‫نه‌كــردوه‌‪ ،‬قورئــان ته‌كفيــرى موشــريكه‌كانى كــردوه‌‪ ،‬و ‌ه فه‌رمانــى كــردو ‌ه‬ ‫ب ـ ‌ه ته‌كفيركردنيــان ودوژمناي ‌هتــى كردنيــان وش ـه‌ڕكردنيان) (الــدرر‬ ‫الســنية فــي األجوبــة النجديــة) (‪. )291/9‬‬

‫پێويســت ‌ه له‌سـه‌ربانگخــوازان وقوتابييانــى زانســت لـ ‌ه ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى‬ ‫خه‌ڵــك ئاگاداربك ‌هن ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه شــيرك وكه‌وتن ـ ‌ه نــاو شــيرك يــان وه‌ســتان ل ـ ‌ه‬ ‫ته‌كفيــرى موشــريكه‌كان‪ ،‬و ‌ه گومانــى مشــتومڕچيه‌كان بڕه‌وێننـه‌و ‌ه و ‌هكــو‬ ‫هه‌ڵســان بـ ‌ه واجبــى ئاگاداركردنـه‌و ‌ه وگه‌ياندنيــان‪ ،‬هـه‌رئه‌و ‌هيـ ‌ه كـ ‌ه ئاينــى‬ ‫ئه‌نبياي ـه‌كان ‪ ،n‬ه ـه‌ربه‌وه‌ش ـ ‌ه ك ـ ‌ه ئايــن ئاشــكرا وديــارده‌بێــت‪.‬‬ ‫شــێخ عبداللطيــف ال شــێخ ‪( :r‬پێناسـه‌ى ئه‌هلــى زانســت بــۆ ئه‌وانـه‌ى‬ ‫نه‌زانــن ب ـ ‌ه پايه‌كانــى ئيســام ئه‌صڵــى ئيمــان وده‌ق ـ ‌ه ي ـه‌ك الك ـه‌ره‌وه‌كان‬ ‫وباب ‌هت ـ ‌ه كۆده‌نگ ـه‌كان حوجج ‌هي ـ ‌ه ل ـه‌الى ئه‌هلــى زانســت‪ ،‬ئيقام ـ ‌ه‬ ‫حوج ـه‌ى پێده‌كرێــت‪ ،‬و ‌ه ئه‌حكامه‌كانــى له‌س ـه‌ر داده‌مه‌زرێــت‪ ،‬حوكمــى‬ ‫موڕته‌ددى وجگ ‌ه له‌ويش ڕه‌سول هللا ‪ g‬فه‌رمانى كردو ‌ه ب ‌ه گه‌ياندن‪،‬‬ ‫و ‌ه هانــى داو ‌ه له‌س ـه‌رى و ‌ه هللا ل ـه‌و بار ‌هي ـه‌و ‌ه ده‌فه‌رموێــت ل ـ ‌ه قورئــان‪:‬‬ ‫ّ‬ ‫(ألنذركــم ومــن بلــغ) تــا ده‌ڵێــت ‪( :r‬به‌گشــتى‪ :‬ئيقامـ ‌ه حوججـ ‌ه بـ ‌ه ئه‌هلــى‬ ‫زانســت ده‌كرێــت لـ ‌ه هه‌مــوو زه‌مانێــك بـ ‌ه ميراتگرانــى ئه‌نبيــاكان) (مصبــاح‬ ‫الظالم في الرد على من كذب الشيخ اإلمام ونسب ‌ه إلى تكفيرأهل اإليمان‬ ‫واإلســام (‪.)207/1‬‬ ‫ده‌ركه‌وتنــى باب ‌هتــى ته‌كفيــرى موشــريكه‌كان ئه‌صڵ ـه‌‪ ،‬ئێم ـ ‌ه ل ـ ‌ه‬ ‫ده‌وڵه‌تێكيــن به‌ش ـه‌ريعه‌تى هللا حوكــم ده‌كات‪ ،‬و ‌ه واجبێكــى پێويســت ‌ه‬ ‫له‌س ـه‌ر بانگخــوازان ئاگاداربك ‌هن ـه‌و ‌ه وبيگه‌ي ‌هنــن وكار ب ـ ‌ه حوكمه‌كانــى‬ ‫ش ـه‌رع بك ـه‌ن وه ئه‌وان ـه‌ى ب ـ ‌ه گومان ـه‌و ‌ه به‌ســتراونه‌ته‌و ‌ه بيانڕه‌وێنن ـه‌وه‌‪،‬‬ ‫يه‌كێــك له‌وانـ ‌ه ته‌كفيــرى ئـه‌وه‌ى كـ ‌ه ده‌وه‌ســتێت لــه ته‌كفيــرى موشــريك ‌ه‬ ‫له‌س ـه‌ر ئيســام حيســابكراوه‌كان‪ ،‬بونيــات نانرێــت له‌س ـه‌ر گومانــى‬ ‫باتل ـه‌كان ت ـ ‌ا ئه‌صڵيــك په‌كبخ ـه‌ن ل ـ ‌ه حوكمێكــى ش ـه‌رعى ك ـ ‌ه ئيجماعــى‬ ‫له‌س ـه‌ره‌‪ ،‬پ ‌هنــا ب ـ ‌ه هللا‪.‬‬ ‫و ‌ه ئێم ـ ‌ه ئ ـه‌و ‌ه به‌بيــر ڕۆله‌كانمــان ل ـ ‌ه س ـه‌ربازه‌كانى ده‌و‌ڵ ‌هتــى ئيســامى‬ ‫ده‌هێنني ـه‌و ‌ه ك ـه‌وا گوێگرتــن وگوێڕايه‌ڵ ـ ‌ى واجب ـ ‌ه بــۆ ئ ـه‌و كه‌س ـه‌ى ك ـ ‌ه هللا‬ ‫داينــاو ‌ه له‌س ـه‌ريان‪ ،‬و ‌ه واجبــى كــردو ‌ه ك ـ ‌ه كۆببين ـه‌و ‌ه ودورنه‌كه‌وين ـه‌و ‌ه‬ ‫و ‌ه دوبه‌ره‌ ـكـى وڕق وكين ـ ‌ه وناكۆ ـكـى نه‌ك ‌هيــن هللا تعالــى ده‌فه‌رموێــت‪:‬‬ ‫(گوێڕايه‌ڵــى هللا وڕه‌ســوله‌كه‌ى بكـه‌ن وناكۆ ـكـى مه‌كـه‌ن شكســت ده‌هێنــن‬ ‫وهێزتــان ده‌ڕوات وه‌ئارامبگــرن به‌ڕاســتى هللا له‌گ ـه‌ڵ ئارامگرانداي ـه‌)‬ ‫وه‌ده‌فه‌رموێــت‪( :‬به‌ڕاســتى ئه‌وان ـه‌ى ك ـ ‌ه ئاينه‌ك ‌هيــان ب ـه‌ش به‌شــكرد‬ ‫وبون ـ ‌ه ده‌ســت ‌ه ده‌ســت ‌ه ئ ـه‌و ‌ه له‌هيــچ شــتێك تــۆ ل ـه‌وان نيــت به‌ڕاســتى‬ ‫ئه‌وان ـ ‌ه كاروباريــان ده‌گه‌ڕێت ـه‌و ‌ه بــۆ الى هللا ل ـه‌وه‌ودا هه‌واڵــى هه‌مــوو‬ ‫ئ ـه‌و كاروباران ‌هيــان پێــده‌دات ك ـ ‌ه كردويان ـه‌) و ‌ه ڕه‌ســول هللا ‪g‬‬ ‫ده‌فه‌رموێــت ‪(:‬ئايــا شــتێكتان پێبڵێــم چاكتــر بێــت ل ـ ‌ه پل ـه‌ى نوێــژ وڕۆژوو‬ ‫وبه‌خشــين)‪ ،‬گوتيــان به‌ڵــێ فه‌رمــوى‪( :‬چاككردنــى نێــوان خه‌ڵكــى‪ ،‬چونكـ ‌ه‬ ‫به‌ڕاســتى خراپ ـه‌كارى نێــوان خه‌ڵكــى تراشــێنه‌ره‌) (ترمــزى گێڕاويه‌تي ـه‌و ‌ه‬ ‫و ‌ه به‌فه‌رموده‌يه‌ ـكـى چا ـكـى دانــاوه‌) ل ـ ‌ه گێڕانه‌وه‌يه‌ ـكـى تــردا هاتــو ‌ه‬ ‫ده‌فه‌رموێــت‪( :‬ناڵێــم قــژ ده‌تاشــێت‪ ،‬به‌ڵكــو ئايــن ده‌تاشــێت)‪ ،‬وصلــى هللا‬ ‫علــى نبينــا وعلــى آلــه وصحبــه احمعيــن‪.‬‬

‫تايب ه‌ت‬

‫‪42‬‬

43

‫قس ـه‌مان بــۆ بك ـ ‌ه ل ‌هس ـه‌ر حاڵــى س ـه‌ربازانى خيالف ـه‌ت وسروشــتى‬ ‫كرد ه‌كانيــان؟‬ ‫ســوپاس بــۆ پ ـه‌روه‌ردگارى جيهانيــان‪ ،‬و ‌ه درود وس ـه‌الم ل ‌هس ـه‌ر ئ ـه‌و‬ ‫ك ‌هسـه‌ى نێــردراو ‌ه به‌شمشــێروه‌ك ڕه‌حمه‌تێــك بــۆ جيهانيــان‪ ،‬وه‌پاشـه‌ڕۆژ‬ ‫بــۆ موته‌قيه‌كان ـه‌‪ ،‬وهيــچ دوژمنايه‌تيــش ني ـ ‌ه ته‌نهــا ل ‌هس ـه‌ر ســته‌مكاران‬ ‫نه‌بێــت‪ ،‬له‌پاشــاندا‪:‬‬ ‫ب ‌هڕاســتى س ـه‌ربازانى خيالف ـه‌ت له‌ميســڕ له‌خێــر وف ‌هزڵێكــى گ ـه‌وره‌ى هللا‬ ‫‪ b‬دان‪ ،‬ســوپاس بــۆ هللا ئ ـه‌وان به‌رده‌وامــن له‌زيادبــوون وبه‌هێزبــوون‪،‬‬ ‫ل ‌هگـه‌ڵ ئـه‌وجه‌نگـه‌ى سـه‌ريان ك ‌هچــى كرده‌كانيــان شــوێن به‌جێده‌هێڵێــت‬ ‫وئامانجــى دياريكـراو ده‌پێكێــت به‌زيــاده‌وه‌‪ ،‬ســوپاس و سـه‌نا ته‌نهــا بــۆ هللا‪.‬‬ ‫به‌ربه‌سته‌كان چين ك ‌ه ڕوبه‌ڕووى موجاهيدان ده‌بنه‌و ‌ه له‌ميصڕ؟‬ ‫گرنگتريــن شــت كـ ‌ه ڕوبـه‌ڕووى موجاهيــدان ده‌بێتـه‌و ‌ه‌له‌ميصــڕبريتيـ ‌ه لـ ‌ه‬ ‫نه‌بوونــى حه‌قيق ‌هتــى ته‌وحيــد لـه‌الى خه‌ڵكێكــى زۆر‪ ،‬به‌تايب ‌هتــى له‌الي ‌هنــى‬ ‫ياســادانان وحوكــم كــردن به‌جگ ـ ‌ه ل ـه‌وه‌ى هللا تعالــى دايب ‌هزانــدوه‌‪،‬‬ ‫ودۆســتايه‌تيكردنى ئه‌هلــى ئ ـه‌م شــيركه‌‪ ،‬ودوژمناي ‌هتــى ئه‌هلــى بــاوه‌ڕ؛‬ ‫ـووى بـ َـۆ هللا‬ ‫‌رمانڕه‌واي ‌هتــى ه َّ ‌همـ‬ ‫ئه‌وان ـه‌ى ج ‌هنــگ د ‌هك ـه‌ن تــا َ َحو َكـ ُـم ْ َوفْه ُ َ ْ َ‬ ‫الل ُه َ ُّب ْال َعالين}َ‬ ‫ال ْم ُر َت َب َ كَ‬ ‫ِ َّ‬ ‫بێت‪ ،‬هللا تعالى ده‌فه‌رموێت‪{ :‬أل له الخ ْلق ْو َّ َّار َ َ َّ ر َ‬ ‫[األع ـراف‪ ،]54 :‬و ‌ه ده‌فه‌رموێــت‪{ِ :‬إ ِن ال ُحكـ ُـم ِإل ِللـ ِـه أ َمـ َـر أل ت ْع ُبـ ُـدوا ِإل‬ ‫ِإ َّيـ ُـاه} [يوســف‪ .]40 :‬واتــا‪« :‬حوكــم ته‌نهــا بــۆ هللا_يـ ‌ه جگـ ‌ه ل ‌هئـه‌و كه‌�ســى تــر‬ ‫نه‌په‌رســتن»‪.‬‬ ‫به‌جۆرێــك حاڵــى خه‌ڵكــى ل ‌هگ ـه‌ڵ تاغوت ـه‌كان وه‌ك حاڵــى گه‌ل ‌هك ـه‌ى‬ ‫فيرعه‌ونــى لێهاتــو ‌ه ئ َه‌وان ـه‌ى ك ـ ‌ه هللا تعالــى ل ‌هس ـه‌ريان ده‌فه‌رموێــت‪:‬‬ ‫َ ْ َ َ َّ َ ْ َ ُ َ َ ُ ُ َّ ْ َ ُ َ ْ ً َ‬ ‫اسـ ِـق َين} [الزخــرف‪:‬‬ ‫{فاســتخف قومــه فأطاعــوه ِإن ُهــم كانــوا قومــا ف ِ‬ ‫‪ ،]54‬واتــا‪« :‬گه‌ل ‌هك ـه‌ى ترســاند ئه‌وانيــش گوێڕايه‌ڵيــان كــرد ب ‌هڕاســتى‬ ‫ئ ـه‌وان گه‌النێكــى خراپه‌كاربــوون»‪ .‬كاتێــك تاغوت ـه‌كان اليــان دان له‌ئاينــى‬ ‫ح ـه‌ق وڕاســت هه‌ندێــك جــار ب ‌ههــۆى شــێخى گومڕاك ـه‌ر هه‌ندێــك‬ ‫جــار ب ‌هڕاگه‌ياندنــى خ ـراپ‪ ،‬وايــان لێكــردون دۆســتايه‌تى ئ ـه‌وان بك ـه‌ن‬ ‫ودوژمناي ‌هتــى موجاهيــدان بك ـه‌ن له‌ژێــر نــاوى دژ ‌ه تيــرۆر‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش‬ ‫ڕيده‌ي ‌ه ـكـى ديــار ‌ه له‌ئاينــى ئيســام‪ ،‬پێويســت ‌ه په‌له‌بك ـه‌ن بــۆ ته‌وب ‌هكــردن‪،‬‬ ‫پاشــان شــوێنى پێگه‌كانــى موجاهيــدا ‌ن ن ‌هك ـه‌ون ب ‌هســيخوڕى كــردن‬ ‫ل ‌هس ـه‌ريان‪ ،‬به‌ڵكــو بيانشــارنه‌و ‌ه وس ـه‌ريانخه‌ن شــوێنيان بــۆ بك ‌هن ـه‌وه‌‪،‬‬ ‫له‌گه‌ڵيــان ده‌رچــن بــۆ جه‌نگــى ئ ـه‌و تاغوتان ـه‌‪ ،‬ك ـ ‌ه ئ ـه‌و ‌ه جيهادێكــى واجب ـ ‌ه‬ ‫له‌س ـه‌ريان‪.‬‬

‫‌دميانه‬

‫‪44‬‬

‫بۆمان بدوێ له‌سه‌رپه‌يوه‌نديه‌كانتان له‌گه‌ڵ وياليه‌تى سه‌يناء‪.‬‬ ‫په‌يوه‌نديمــان ل ‌هگ ـه‌ڵ برايانمــان ل ‌هس ـه‌ربازانى خيالف ـه‌ت له‌ويالي ‌هتــى س ـه‌يناء‬ ‫په‌يوه‌ندي ‌ه ـكـى برايان ـ ‌ه وخۆشه‌ويســتان ‌ه ودۆســتانه‌يه‌‪ ،‬هللا به‌ره‌كه‌تيــان‬ ‫تێبخــات‪ ،‬و ‌ه ئێم ـ ‌ه هه‌موومــان س ـه‌ربازى ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامين له‌خا ـكـى س ـه‌يناء‬ ‫وميصــڕ ج ‌هنــگ ده‌ك ‌هيــن بــۆ ئ ـه‌وه‌ى وش ـه‌ى هللا ب ـه‌رز بێــت‪ ،‬وڕێگه‌يه‌كمــان‬ ‫له‌پێش ـ ‌ه بــۆ (بيــت املقــدس) ئه‌ويــش ل ـ ‌ه ڕێــگاى س ـه‌ينا‌وه ده‌بێ ـت‌‪ ،‬ب ـه‌م نزيكان ـ ‌ه‬ ‫به‌ويســتى هللا‪ ،‬هه‌رچ ‌هنــد ‌ه كاف ـران پێيــان ناخــۆش بێــت‪.‬‬

‫ونه‌توانێــت بگه‌ڕێت ـه‌و ‌ه وته‌وب ـ ‌ه بــكات‪.‬‬ ‫ب ـه‌اڵم كاردان ـه‌وه‌ى موڕت ـه‌دان ل ـ ‌ه ســوپاى وپۆليــس ه ـه‌روه‌ك خــو ونه‌ريتــى‬ ‫ئه‌وان ـ ‌ه بريتي ـ ‌ه له‌تونــدى ودوژمناي ‌هتــى‪ ،‬به‌كوشــتن وگرتــن وئ ‌هشــكه‌نجه‌دان‪،‬‬ ‫بــۆ ڕازيكردنــى س ـه‌ركرده‌كانيان ل ـ ‌ه حوكم ـه‌ت وگه‌وره‌كانيــان ل ـ ‌ه خاچپه‌رســتان‬ ‫ئـه‌وه‌ش دواى ه ‌همــوو كرد ‌هيـه‌ك ڕوده‌دات‪ ،‬ئـه‌وه‌ش ده‌بێتـ ‌ه هــۆى ڕق وكينـه‌ى‬ ‫زۆرله‌خه‌ڵكــى دژى گاوره‌كان وخاچپه‌رســتان ســوپاس بــۆ هللا‪ ،‬ل ‌هگ ـه‌ڵ ئ ـه‌وه‌ى‬ ‫ئ ـه‌م زۆرداري ـ ‌ه كاريگ ـه‌رى ئه‌رێنــى ه ‌هي ـ ‌ه بــۆ س ـه‌ر موجاهيــدان وكاريگ ـه‌رى‬ ‫ســلبى ه ‌هي ـ ‌ه بۆس ـه‌ر تاغوت ـه‌كان وخاچپه‌رســتان ب ـه‌اڵم ئ ـه‌وان ناتوانــن‬ ‫ڕايبگه‌ي ‌هنــن‪ ،‬و ‌ه له‌فه‌زڵــى هللا‬ ‫تعالــى ب ‌هس ـه‌رمانه‌و ‌ه ئه‌و ‌هي ـ ‌ه‬ ‫ك ـ ‌ه ب ـراكان ب ‌هس ـه‌المه‌تى‬ ‫ده‌رد ‌هچــن ل ‌هگ ـه‌ڵ ئ ـه‌و‬ ‫زۆردارى وتوندي ـه‌‪ ،‬هيــچ‬ ‫زيانێــك ني ـ ‌ه ك ـ ‌ه شــياوى‬ ‫باســكردن بێــت َّ سـ َّـوپاس‬ ‫اللـ ُـه ال ِذ ُيـ َـن‬ ‫َبــۆ هللا‪{َ ،‬و َر َّد‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ك َفـ ُـروا ِبغ ْي ِظ ِهـ ْـم لـ ْـم َينالــوا‬ ‫َ‬ ‫خ ْيـ ًـرا} [األح ـزاب‪ .]25 :‬واتــا‪:‬‬ ‫«هللا كافرانــى گ ‌هڕانــده‌و ‌ه‬ ‫به‌قينيان ـه‌و ‌ه وهيــچ خێريــان‬ ‫به‌د ‌هســت نه‌گه‌يشــت»‪.‬‬

‫هه‌رچــى شــێخه‌كان وزاناكانــى‬ ‫تاغــوت وبانگ ‌هش ـه‌ك ‌هرانى‬ ‫س ـه‌ر ده‌رگاكانــى دۆزه‌خ‬ ‫ب ـ ‌ه جيــاوازى مه‌زه ـه‌ب‬ ‫ڕێكخ ـراوى‬ ‫وئينتيمــاى‬ ‫وحيزبى‪ ،‬فه‌رمايشتى هللا تعالى‬ ‫ل ‌هس ـه‌ريان جێبه‌جێد َه‌ب َێـ ُـت‬ ‫گاوه‌ره‌كانى ڕۆژهه‌اڵت وڕۆژئاواى زه‌وى له‌جه‌نگدان تا ئه‌و كاته‌ى جزي ‌ه ده‌ده‌ن‬ ‫ك ـ ‌ه ْ ْده‌فه‌رموێــت‪{ :‬ف َم َثلـ ُـه‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫َ‬ ‫ك َمثـ ِـل الكلـ ِـب ِإ ْن ت ْح ِمـ ْـل َعل ْيـ ِـه‬ ‫ْ ْ َ َْ ْ ْ ْ‬ ‫َيل َهــث أ ْو تت ُركـ ُـه َيل َهــث} [األع ـراف‪ .]176 :‬واتــا‪« :‬نمون ـه‌ى ئ ـه‌وان وه‌ك نموون ـه‌ی‬ ‫ئامانجتان چي ‌ه له‌به‌ئامانجگرتنى كڵێساكان له‌ميصڕ؟‬ ‫ب ‌هڕاســتى به‌ئامانجگرتنــى ئ ـه‌و كڵێســايان ‌ه له‌ميان ـه‌ى جه‌نگمان ـ ‌ه بـ َـۆ ُس ـه‌ر َّكوفــر س ـه‌گ وایــه ئ ‌هگ ـه‌ر ده‌ری بک ‌هیــت وپیایــدا هه‌ڵبشــاخێیت هه‌ناســه بڕکێی ‌هتــی‬ ‫‌اڵمدان َه‌و ‌هي ـ َه‌ك بــۆ فه‌رمايشــتى هللا تعالــى‪{ُ :‬قا ِت َلــوا ال ِذيـ َـن (زمــان ده‌رده‌کێشــێت)‪ ،‬یاخــود ئ ‌هگ ـه‌ر وازی لــێ بهێنیــت ئ ـه‌وه ه ـه‌ر هه‌ناســه‬ ‫َوئ ُه ْ‌هل ُ ‌هك ـ َه َّ‬ ‫‌ى‪ ،‬وه َ َ‌ك و ْه َ ْ ْ َ ُ َ ّ ُ َن َ َ َّ َ َّ ُ َ َ ُ ُ َ َ ُ َ‬ ‫ن‬ ‫ن‬ ‫ر‬ ‫‌وانـ َـى گوتــو ‌ه‬ ‫ه‬ ‫ئ‬ ‫‌كانى‬ ‫ه‬ ‫ـين‬ ‫ـ‬ ‫ش‬ ‫پێ‬ ‫ه‬ ‫‌‬ ‫ـ‬ ‫ب‬ ‫هللا‬ ‫ه‬ ‫‌‬ ‫ـ‬ ‫ك‬ ‫ـن‬ ‫ـ‬ ‫ي‬ ‫‌ڵێ‬ ‫ه‬ ‫د‬ ‫ه‬ ‫‌‬ ‫‌و‬ ‫ه‬ ‫ـ‬ ‫ئ‬ ‫‌ر‬ ‫ه‬ ‫ـ‬ ‫ه‬ ‫‌ش‬ ‫ه‬ ‫ـ‬ ‫م‬ ‫ئێ‬ ‫ـی»‪،‬‬ ‫ـ‬ ‫ت‬ ‫ه‬ ‫‌‬ ‫بڕکێی‬ ‫ح‬ ‫ـا‬ ‫ـ‬ ‫م‬ ‫ـو‬ ‫ـ‬ ‫م‬ ‫ر‬ ‫ح‬ ‫ي‬ ‫ل‬ ‫و‬ ‫ـر‬ ‫ـ‬ ‫خ‬ ‫ال‬ ‫م‬ ‫ـو‬ ‫ـ‬ ‫ي‬ ‫ال‬ ‫ب‬ ‫ل‬ ‫و‬ ‫ـه‬ ‫ـ‬ ‫الل‬ ‫ـو‬ ‫ـ‬ ‫ين‬ ‫د‬ ‫ي‬ ‫ل‬ ‫و‬ ‫ه‬ ‫ـول‬ ‫ـ‬ ‫س‬ ‫و‬ ‫ـه‬ ‫ـ‬ ‫الل‬ ‫م‬ ‫ـر‬ ‫ـ‬ ‫ِ‬ ‫َّ َّ َ َ ْ ُ ُ َ َ َ ْ َ َ َّ‬ ‫ل ي َؤ ِم ْنـ َـو ّ ِب َ ِ َّ ِ َ ُ ُ ِ ْ ِ َ ِ َ َ َّ ِ ُ ْ ُ ْ ْ َ َ‬ ‫اللـ ُـه مـ َـن ْالك َتــاب َو َي ْشــت ُر َ‬ ‫اغ ُرون}َ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ل‬ ‫ن‬ ‫ى‬ ‫ون ِبـ ِـه‬ ‫ـز‬ ‫ـ‬ ‫ن‬ ‫أ‬ ‫ـا‬ ‫ـ‬ ‫م‬ ‫ـو‬ ‫ـ‬ ‫م‬ ‫ت‬ ‫ك‬ ‫ي‬ ‫ـن‬ ‫ـ‬ ‫ي‬ ‫ذ‬ ‫ال‬ ‫ن‬ ‫{إ‬ ‫‪:‬‬ ‫ـو‬ ‫ـ‬ ‫م‬ ‫‌ر‬ ‫ه‬ ‫ف‬ ‫ـك‬ ‫ـ‬ ‫ێ‬ ‫كات‬ ‫ِدين الح ِق ِمن ال ِذين أوتوا ال ِكتاب حتى يعطوا ال ِجزية عن ي ٍد وهم ص ِ‬ ‫َ ً َ ً ُ َ َ ِ َ َ ْ ُ ِ ُ َ ُ ُ ْ َّ َّ َ ِ َ ّ ِ َّ ِ‬ ‫ْ‬ ‫النـ َـار َول ُيك ِل ُم ُهـ ُـم اللـ ُـه َيـ ْـو َم ال ِق َي َامـ ِـة‬ ‫[التوبــة‪ .]29 :‬واتــا‪« :‬كوشــتارى ئه‌وانـ ‌ه بكـه‌ن كـ ‌ه باوه‌ڕناهێنــن بـ ‌ه هللا وبـه‌ڕۆژى ث َ َمنــا ّق ِليــا أ َول ِئــك مَــا يأك َلــون ِفــي بط ِون ِهــم ِإل‬ ‫دوايــى و ‌ه ئ ـه‌وه‌ش ك ـ ‌ه هللا وڕ ‌هســوله‌كه‌ى ح ‌هڕاميــان كــردو ‌ه ئ ـه‌وان ح ‌هڕامــى َول ُي َز ِكيهـ ْـم َول ُهـ ْـم َعــذ ٌ‬ ‫اب أ ِليـ ٌـم} [البقــرة‪ .]174 :‬واتــا‪« :‬بێگومــان ئه‌وانـه‌ی نیــگای‬ ‫ِ‬ ‫ناكـه‌ن ودان نانێــن به‌ئاينــى ئيســامى حـه‌ق له‌وانـه‌ى كـ ‌ه ئه‌هلــى كيتابــن تــا ئـه‌و هللا د ‌هشــارنه‌وه كــه لــه كتێبه‌كانیانــدا ڕه‌وان ـه‌ی كــردوون (ت ـه‌ورات وئینجیــل‬ ‫وقورئــان) و بـه‌و شــاردنه‌وه‌یه نرخێكــی كـه‌م به‌د ‌هســت ده‌هێنــن (ئ ‌هگـه‌ره ‌همــوو‬ ‫كات ـه‌ى جزي ـ ‌ه ده‌ده‌ن به‌زه‌ليلــى»‪.‬‬ ‫دنیاشــیان د ‌هســتكه‌وێت لــه ب ‌هرامبه‌ری ـه‌وه هه‌رك ‌هم ـه‌)‪ ،‬ئــا ئه‌وانــه ته‌نهــا ئاگــر‬ ‫گومانــى ئ ـه‌و گاور ‌ه ش ـ ‌هڕانگێزان ‌ه ئه‌و ‌هبــوو ك ـ ‌ه قه‌اڵكانيــان ده‌بن ـ ‌ه ڕێگــر د ‌هخــۆن وســكیانی لــێ پــڕ د ‌هك ـه‌ن و لــه ڕۆژی قیام ‌هتــدا هللا تعالــى نایاندوێنێــت‬ ‫ل ـ ‌ه س ـه‌ربازانى ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى‪ ،‬بابزانــن ك ـ ‌ه موجاهيــدان شمشــێرێكى وخاوێنیــان ناكات ـه‌وه (لــه چڵــك و چه‌پ ‌هڵــی گوناهیــان) و ه ـه‌ر س ـزای به‌ئێشــیان‬ ‫هه‌ڵكێش ـراون ‪-‬به‌ويســتى هللا‪ -‬بــۆ س ـه‌ر گه‌رده‌نيــان وگه‌رد ‌هنــى ئه‌وان ـه‌ى بــۆ ه ‌هی ـه‌»‪.‬‬ ‫دۆســتايه‌تيان د ‌هك ـه‌ن‪ ،‬ه ‌هڵــه ناك ـه‌ن وه‌هيــچ به‌رب ‌هســتێك نابێت ـ ‌ه ڕێگريــان‬ ‫هيــچ ئامۆژگاري ‌هكــت ه ‌هي ـ ‌ه بــۆ ئه‌وان ـه‌ى تــا ئێســتا نه‌يانتوانيــو ‌ه خۆيــان‬ ‫به‌ويســتى هللا‪ ،‬وال حــول وال قــوة لنــا إال بــاهلل‪.‬‬ ‫سروشــتى كاردان ـه‌وه‌ى كرداره‌كانتــان چۆن ـه‌‪ ،‬جــا ل ‌هنــاو خه‌ڵ ـكـى به‌گشــتى بگه‌ي ‌هنــن ب ـ ‌ه ڕيزه‌كانــى موجاهيــدان ك ـ ‌ه هه‌ڵســن ب ـ ‌ه كــرده‌ى تاكه‌كه‌�ســى‬ ‫يــان له‌الي ـه‌ن تاغوت ـه‌كان يــان له‌الي ـه‌ن هێزه‌كانــى ئ ‌همــن يــان له‌الي ـه‌ن زانــا دژى دوژمنانــى ئايــن له‌ميصــڕو ‌ه به‌تايب ‌هتــى گاوره‌كان؟ و ‌ه هيــچ پێشــنيارێك‬ ‫وبۆچونێكــت ه ‌هي ـ ‌ه بۆيــان؟‬ ‫خرا پ ـه‌كان؟‬ ‫سروشــتى زۆرب ـه‌ى خه‌ڵكــى بريتي ـ ‌ه ل ـ ‌ه ڕه‌تكردن ـه‌و ‌ه وخۆبه‌ريكــردن ل ـه‌م به‌موســڵمانانى ميصــڕ ده‌ڵێــم ئه‌وان ـه‌ى ك ـ ‌ه حه‌قيــان ناســيو ‌ه وشــوێنكه‌وته‌ى‬ ‫كردان ـ ‌ه ئ ـه‌و ‌ه ب ‌هشــێوه‌يه‌كى تايب ‌هتــى‪ ،‬و ‌ه له‌الي ـه‌ن ج ‌هنــگ بــۆ س ـه‌ر گاوره‌كان ئه‌هلــى ته‌وحيــد وجيهــادن‪ :‬ل ‌هس ـه‌رتان ‌ه بانگ ـه‌وازى نوێكردن ـه‌وه‌ى ته‌وحيــد‬ ‫وتاغوته‌كان ـ ‌ه ب ‌هشــێوه‌يه‌كى گشــتى‪ ،‬ئ ـه‌وه‌ش كێش ـه‌ى ئ ـه‌و موشــريكانه‌ي ‌ه ئ ـه‌و ‌ه وجيهــادى ڕێگ ـه‌ى هللا بك ـه‌ن‪ ،‬وخۆتــان بگه‌ي ‌هنــن ب ـ ‌ه براكانتــان له‌ده‌وڵ ‌هتــى‬ ‫حاڵه‌كه‌يانـه‌‪ ،‬له‌ژێــربانگ ‌هشـه‌ى هاونشــتيمانى وئـه‌م جــۆر ‌ه شــتانه‌‪ ،‬له‌كاتێكــدا ئيســامى‪ ،‬وكۆم ‌هڵ ـه‌ى موســڵمانان‪ ،‬ئ ‌هگ ـه‌ر ن ‌هتــان توانــى پێــى بگ ـه‌ن‪ ،‬پشــت‬ ‫ئ ـه‌و ‌ه له‌دۆســتايه‌تى كاف ـران وموشــريكه‌كان ‌ه و ‌ه ده‌تخات ـ ‌ه ده‌ره‌وه‌ى ئيســام‪ ،‬بب ‌هســتن ب ـ ‌ه هللا ووريــاى خۆتــان بــن‪ ،‬پاشــان ئه‌و ‌هنــده‌ى ده‌توانــن له‌هێــزوتوانــا‬ ‫و ‌ه ئ ـه‌وه‌ى شــتێكى ل ـه‌م باب ‌هت ـ ‌ه لێده‌ركه‌وێــت‪ ،‬موڕت ـه‌د ده‌بێــت‪ ،‬وكرده‌و ‌ه‌كانــى ب ـه‌كارى بهێنــن‪ ،‬وه‌پيــان دابنێــن بــۆ جێبه‌جێكردنــى كــرده‌كان دژى گاوره‌كان‬ ‫ب ‌هبــا ده‌چێــت‪ ،‬ئ ‌هگ ـه‌ر به‌پ ‌هل ـ ‌ه ته‌وب ـه‌ى لێن ـه‌كات‪ ،‬پێــش ئ ـه‌وه‌ى ڕۆژێــك بێــت وموڕت ـه‌دان‪ ،‬وگــورز لێدانيــان‪ ،‬بــا تونــدى ئه‌هلــى ئيمــان له‌ئێــو ‌ه ببينــن‪،‬‬ ‫‪45‬‬

‫سي�سى تاغوت وهێزه‌كه‌ى هاوپه‌يمانى گاور ‌ه خاچپه‌رسته‌كانن‬

‫و ‌هســوربونتان ببينــن ل ‌هس ـه‌ر ش ـه‌هيدبوون له‌ڕێگ ـه‌ى هللا‪.‬‬ ‫و ‌ه بزانــن هيــچ هه‌ڵبژاردنێــك ني ـ ‌ه ل ـ ‌ه جه‌نگمــان جگ ـ ‌ه ل ـ ‌ه س ـه‌ركه‌وتن يــان‬ ‫كــوژران وش ـه‌هيدى‪ ،‬وه‌ن ‌هك ـه‌ن يه‌كێــك ل ـ ‌ه ئێــو ‌ه س ـه‌ربازه‌كانى تاغــوت به‌ديــل‬ ‫بگرێــت‪ ،‬به‌ڵكــو ئــارام بگــرن ودڵنيابــن‪ ،‬ب ‌هڕاســتى هللا ئ ـه‌و خاك ‌همــان بــۆ ف ‌هتــح‬ ‫سـ َـتى هللا‪ ،‬هللا تعالــى‬ ‫وتوانادارتــان َده‌كات تيايــدا‪ ،‬ب ـه‌م نزيكان ـ ّ ‌ه به‌وي‬ ‫ده‌كات‬ ‫ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬و َل َقـ ْـد ك َت ْب َنــا فــي َّ‬ ‫الزُبــور مـ ْـن َب ْ‬ ‫الذ ْكــر َأ َّن ْال ْر َ‬ ‫ض َي ِ ُرث َهــا ِع َبـ ِـاد َي‬ ‫ـد‬ ‫ـ‬ ‫ع‬ ‫ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫الص ِال ُحــون} [األنبيــاء‪ .]105 :‬واتــا‪« :‬ســوێند بــه هللا ب ‌هڕاســتی ئێمــه لــه کتێبــی‬ ‫ز ‌هبــووردا دوای ت ـه‌ورات بڕیارمــان داوه ک ـه‌‪ :‬بێگومــان ب ‌هنــده شــیاو وچاکه‌کانــم‬ ‫ده‌بنــه خاو ‌هنــی زه‌وى»‪ ،‬بازيانتــان پێنه‌گه‌ي ‌هنــن ئه‌وان ـه‌ى پێچه‌وان ـه‌ى ئێــو ‌ه‬ ‫د ‌هكـه‌ن و ‌ه ئه‌وانـه‌ش پشــتتان لێد ‌هكـه‌ن‪ ،‬ئێــو ‌ه كۆم ‌هڵـه‌ى سـه‌ركه‌وتوون وزاڵــن‬ ‫هللا‪ ،‬ئا َرامبَ َّگــرن َّل ‌هس ـه‌ر نامۆيتــان‪ ،‬ب ْ ُ‌هڕاســتى‬ ‫ب ‌هس ـه‌ر دوژمنتـ َ‬ ‫ـان‪ َ ،‬سـ ْـوپاس َ بــۆ َّ‬ ‫ْ‬ ‫اللـ ِـه ل ُتكلـ ُ َ ْ َ َ َ َ ّ‬ ‫ض الؤ ِم ِنيـ َـن‬ ‫يل‬ ‫ـب‬ ‫ـ‬ ‫س‬ ‫ـي‬ ‫ـ‬ ‫ف‬ ‫ـل‬ ‫ـ‬ ‫ت‬ ‫ا‬ ‫ق‬ ‫{ف‬ ‫‌رموي ‌هتــى‪:‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ـف ِ َإ ْل ًنف َ َسـ َـك ُّ َو ْحـ ِـر ً ِ‬ ‫َهللا َ فه َّ ُ َ ْ َ ُ َّ َ ْ َ َّ َ ِ َ‬ ‫َّ َ َ‬ ‫ين ك َف ُروا َوالل ُه أش ُّد بأسا وأشد تن ِكيل} [النساء‪:‬‬ ‫ع�سى الله أن يكف بأس ال ِذ‬ ‫‪ .]84‬واتــا‪« :‬ئـه‌ی پێغه‌مبـه‌ر‪ g‬بجه‌نگــه لــه پێنــاو هللا‪ ،‬چونکــه ئـه‌و ئه‌رکــه هـه‌ر‬ ‫له‌سه‌رشــانی خۆتـه‌‪( ،‬واتـه‌‪ :‬ه ‌هتــا ئ ‌هگـه‌رته‌نهــا خۆیشــت بیــت)‪ ،‬هه‌رو ‌ههــا هانــی‬ ‫باوه‌ڕدارانيــش بــده (بــۆ ب ‌هشــداری لــه ش ـه‌ڕ ‌ه‌کاندا) ئومێــده هللا تعالــى هێــز لــه‬ ‫بێباو ‌هڕان بسه‌نێته‌وه و به‌ریان بگرێت وزاڵتان بکات به‌سه‌ریاندا‪ ،‬چونکه هللا‬ ‫هێــزود ‌هسـه‌اڵتی زۆرتــره (به‌ڵکــو بـ ‌هراورد ناکرێــت) وبه‌تونــدی وسـه‌ختی تۆڵ ‌هیــان‬ ‫لێد ه‌ســێنێت»‪.‬‬ ‫چ په‌يامێكت هه‌ي ‌ه بۆ گاوره‌كانى ميصر؟‬ ‫پێيــان ده‌ڵێــم‪ :‬ب ‌هڕاســتى ســونه‌تى هللا ل ‌هس ـه‌رتان به‌رده‌وام ـه‌‪ ،‬و ‌ه حوكمــى هللا‬ ‫وڕ ‌هســوله‌كه‌ى ب ‌هس ـه‌رتاندا جێبه‌جێده‌ك ‌هيــن‪ ،‬و ‌ه ئێــو ‌ه سه‌رپشــكن ل ‌هس ـه‌ر‬ ‫�ســێ شــت؛ ئيســام يــان جزي ـ ‌ه يــان كوشــتار‪ ،‬و ‌ه هيــچ ســودى بۆتــان نابێــت‬ ‫چه‌كه‌كانتــان ودۆســتايه‌تى تاغوتــان وموڕتـه‌دان و ‌ه ن ‌هسـه‌ربازه‌كانيان ســوديان‬ ‫ده‌بێــت بۆتــان‪ ،‬ئـه‌وان ناتوانــن خۆيــان بپارێــزن ل ‌هسـه‌ربازانى خيالفـه‌ت به‌فه‌زڵى‬ ‫هللا‪ ،‬جــا چــۆن ده‌توانــن ئێــو ‌ه بپارێــزن؟! و ‌ه كوفره‌كانتــان وخۆبه‌گه‌ور ‌هزانينتــان‬ ‫هــۆكارى له‌ناوچونتان ـ ‌ه ب ‌هس ـزايه‌ك ل ـه‌الى هللا يــان به‌د ‌هســتى ئێم ـه‌‪.‬‬ ‫چ په‌يامێكت هه‌ي ‌ه بۆ موسڵمانانى ميصڕ؟‬ ‫پێيــان ده‌ڵێــم‪ :‬د ‌هســتبگرن ب ـ ‌ه قورئــان وســونه‌تى پێغه‌مب ـه‌ر ‪ ،g‬به‌ددان ـ ‌ه‬ ‫خڕێكانتــان گازى لێبگــرن‪ ،‬و ‌ه بيك ‌هن ـ ‌ه به‌رنام ـه‌ى ژيانتــان‪ ،‬سســت م ‌هبــن بــۆ‬ ‫‌كان‪ ،‬هللا ُتعالَــى‬ ‫دوژمنه‌كانتــان و ‌ه‬ ‫‌ڕداره ْ َ‬ ‫ـن ب ـ ‌ه َّبه َ‌ڵێ ًنــى هللا بــۆ َب ‌ه ُنــد ُ ‌ه بــاوه ُّ ُ‬ ‫دڵنيابـ ُ‬ ‫ده‌فه‌رموێــت‪{َ :‬لـ ْـن َي ُ‬ ‫ض ُّروكـ ْـم ِإل أذى َوِإ ْن ُيقا ِتلوكـ ْـم ُي َولوكـ ُـم ال ْد َبـ َـار ثـ َّـم ل‬ ‫صـ ُـر َ‬ ‫ُي ْن َ‬ ‫ون} [آل عم ـران‪ .]111 :‬واتــا‪« :‬هه‌رگیــزناتوانــن زیــان (لــه بیــرو باوه‌ڕتــان)‬ ‫بــده‌ن م ‌هگ ـه‌ر ئازارێکــی ک ـه‌م و ‌ه ئ ‌هگ ـه‌ر بجه‌نگــن دژتــان پشــتتان لێهه‌ڵد ‌هک ـه‌ن‬ ‫وهه‌ڵدێــن‪ ،‬ل ـه‌وه‌ودواش س ـه‌رکه‌وتوو نابــن»‪.‬‬

‫ئاگادارتــان ده‌كه‌ين ـه‌و ‌ه پێداگــرى ده‌ك ‌هيــن ل ‌هس ـه‌رتان ك ـ ‌ه دوركه‌ون ـه‌و ‌ه ل ـ ‌ه‬ ‫گردبوون ـه‌وه‌كان وشــوێنى به‌رژه‌وه‌نديه‌كانــى خاچپه‌رســتان‪ ،‬به‌ه ‌همــان شــێو ‌ه‬ ‫شــوێنه‌كانى گردبوون ـه‌وه‌ى ســوپا وپۆليــس‪ ،‬و ‌ه شــوێنى به‌رژه‌وه‌نديه‌كانــى‬ ‫حكومـه‌ت جــا سيا�ســى بێــت يــان ئابــورى‪ ،‬وئـه‌و شــوێنانه‌ى هاواڵتيانــى ڕۆژئــاواى‬ ‫خاچپه‌رســتى لێي ـ ‌ه ولێــى كۆده‌بن ـه‌و ‌ه ‪ ...‬ه ‌همــوو ئ ـه‌م ئامانجان ـ ‌ه پــڕۆژه‌ن الى‬ ‫ئێم ـه‌‪ ،‬و ‌ه هه‌وڵــى گورزلێدانــى بۆده‌د ‌هيــن ل ‌هه ـه‌ر كاتێــك به‌ويســتى هللا‪ ،‬و ‌ه ڕازى‬ ‫نابين وپێمان خۆش ني ‌ه هيچ ك ‌هســێك له‌ئێو ‌ه به‌رئه‌و كردان ‌ه بكه‌وێت كه ئه‌و‬ ‫كافــر ‌ه موشــريكان ‌ه به‌ئامانــج ده‌گريــن‪ ،‬دوركه‌ونـه‌و ‌ه لێيــان‪ ،‬ئـه‌وه‌ى ئـه‌و شــتان ‌ه‬ ‫د ‌هزانێــت بابيگه‌يه‌نێــت به‌وان ـه‌ى كه‌نايزانــن‪ ،‬داواى س ـه‌المه‌تى بــۆ خۆمــان‬ ‫وئێــو ‌ه ده‌ك ‌هيــن‪.‬‬ ‫چ په‌يامێكت هه‌ي ‌ه بۆ تاغوته‌كانى ميصڕ؟‬ ‫به‌دوژمنانــى هللا ده‌ڵێــم‪ :‬ئێــو ‌ه ئ ـه‌ى تاغوت ـ ‌ه ترســنۆكه‌كان ب ـه‌ده‌وام ل ـ ‌ه كوفــر‬ ‫وزياده‌ڕۆيتان‪ ،‬و ‌ه هه‌وڵى خراپ ‌ه ده‌ده‌ن له‌زه‌وى‪ ،‬وه‌خراپترين سزا ب ‌ه الوازه‌كانى‬ ‫موســڵمانان ده‌چێــژن‪ ،‬و ‌ه ئێــو ‌ه ده‌تانه‌وێــت ك ـ ‌ه دۆڕانــدن والوازيتــان له‌جه‌نگــى‬ ‫س ـه‌ربازانى ده‌وڵ ‌هتــى ئيســامى داپۆشــن و ‌ه ناتوانــن‪ ،‬ب ‌هڕاســتى شــته‌ك ‌ه ڕۆشــن‬ ‫ديــاره‌‪ ،‬و ‌ه ئێم ـ ‌ه بۆتــان له‌بۆس ـ ‌ه دايــن‪ ،‬و ‌ه س ـه‌ركه‌وتن بــۆ ئێم ‌هي ـ ‌ه ب ـه‌م نزيكان ـ ‌ه‬ ‫به‌ويســتى هللا تعالــى‪ ،‬چــاوه‌ڕوان بــن ئێم ـ ‌ه له‌چاوه‌ڕوانــى دايــن بۆتــان‪.‬‬ ‫وه‌رگرتنــى يارمه‌تيتــان له‌جول ‌هك ـ ‌ه وخاچپه‌رســتان له‌جه‌نگــى ئێم ـه‌دا ســودى‬ ‫نابێــت‪ ،‬ئ ـه‌وان كوێرتــر وگه‌مژ ‌هتــرن له‌ئێــوه‌‪ ،‬وتاو ‌هكــو ئێســتا شكســته‌كانتان‬ ‫ب ‌هرامبه‌رمــان به‌رده‌وام ـ ‌ه له‌ه ‌همــوو ئ ـه‌و خاكان ـه‌ى جه‌نگــى ئێم ـ ‌ه ده‌ك ‌هيــن‬ ‫تيايــدا‪ ،‬ب ‌هڕاســتى س ـه‌ركه‌وتن ته‌نهــا الى هللا_و ‌ه دێــت‪.‬‬ ‫و ‌ه ب ‌هسـه‌ربازانى تاغــوت وموڕتـه‌دان ده‌ڵێــم‪ :‬ته‌وبـ ‌ه بكـه‌ن لـ ‌ه موڕته‌ديه‌ك ‌هتــان‬ ‫وخۆتــان بـه‌رى بكـه‌ن لـه‌م حكوم ‌هتـ ‌ه وبگه‌ڕێنـه‌و ‌ه پێــش ئـه‌وه‌ى د ‌هســتمان پێتــان‬ ‫بــگات‪ ،‬ئ ‌هگـه‌رد ‌هســتمان پێتــان بــگات ئـه‌و ‌ه حوكمتــان الى ئێمـ ‌ه ته‌نهــا كوشــتنه‌‪،‬‬ ‫و ‌ه ئێم ـ ‌ه ڕاده‌ى ئــازاروئ ‌هشــكه‌نجه‌ى ئێــو ‌ه د ‌هزانيــن ك ـ ‌ه ب ‌هرامب ـه‌ربه‌موه‌حيــدان‬ ‫ئه‌نجامــى ده‌ده‌ن ل ـ ‌ه به‌ندينخانه‌كانتــان‪ ،‬و ‌ه ئێــو ‌ه به‌ئاشــكرا دژاي ‌هتــى هللا‬ ‫وڕ ‌هســوله‌كه‌ى وبــاوه‌ڕداران د ‌هك ـه‌ن‪.‬‬ ‫ئاگادارتــان ده‌كه‌ينـه‌و ‌ه لـه‌و كار ‌ه خراپان ‌هتــان‪ ،‬هه‌رچــۆن ئاگادارتــان ده‌كه‌ينـه‌و ‌ه‬ ‫ل ‌ه زيانگه‌ياندن وده‌ستبردن بۆخانه‌واده‌ى هه‌رموجاهيدێك يان خێزانه‌كانيان‬ ‫چونكـ ‌ه ئـه‌وان وه‌ك خه‌ڵكانــى تــرنيــن‪ ،‬ئ ‌هگـه‌رچاوه‌كانتــان كوێربــوو ل ‌هسـه‌رئـه‌و ‌ه‬ ‫وگوێكانتــان كه‌ڕبــوو له‌ب ‌هرامبـه‌رئـه‌م ئاگاداريـ ‌ه وخۆتــان به‌گه‌ور ‌هزانــى و وازتــان‬ ‫نه‌هێنــا ل ـه‌م شــێواز ‌ه ترســنۆكانه‌تان‪ ،‬ئێم ـ ‌ه ســوێند ده‌خۆيــن ب ـه‌هللا_ى عه‌زيــز‬ ‫وق ‌ههــاڕ ئێــو ‌ه بــۆ چاوتروكانێــك له‌ئ ‌همــن دانابــن به‌ويســتى هللا‪ ،‬ل ـه‌م كات ‌هشــدا‬ ‫به‌هيــچ شــێوه‌يه‌ك س ـه‌رفراز نابــن‪ ،‬ئــا له‌وكات ‌هشــدا پ ‌هشــيمانى ســودى بۆتــان‬ ‫نابێــت‪ ،‬هللا زاڵ ـ ‌ه ب ‌هس ـه‌رفه‌رمانه‌كانــى ب ـه‌اڵم زۆرب ـه‌ى خه‌ڵكــى نايزانــن‪.‬‬ ‫‌دميانه‬

‫‪46‬‬

47

‫‪ ٩‬ګڼه‬

‫فهــرس‬

‫ای موحدینــو؛ زیـــری واورئ؛ پـــه اللـــه‬ ‫عزوجـــل قســـم! مونږ بـــه کلـــه هـــم د خپـل‬ ‫جهـــاد څخـه دمـــه ونکړو؛ مګـــر د رومیـه د‬ ‫زیتونـــو د ونـــو النــدې‬ ‫ابو حمزه املهاجر ‪‬‬

‫ځانګړې مقاله‬ ‫د محاربو نصرانيانو حكم‬

‫‪٤‬‬

‫خاص‬ ‫صبــر وکــړه یقینــا د اهلل‬ ‫عزوجــل وعــده حقــه ده‬

‫‪٢٤‬‬

‫د شــرعي دیوانونــو د څارنــې د‬ ‫مرکــزي دفتــر څخــه صــار شــوی بیان‬

‫‪٤٢‬‬

‫‪٤‬‬

‫مقالې‬ ‫خــو بیــا انجــام د همــدوی پــه‬ ‫برخــه وي‬

‫‪١٠‬‬

‫ښــځه د خپــل میــړه د کــور‬ ‫ســاتونکې ده‬

‫‪١6‬‬

‫دوی خپــل مالیــان او پیــران د اهلل‬ ‫عزوجــل پرتــه پــه خدایــۍ نیولــي‬

‫‪٢٠‬‬

‫د اسالمي دولت قیام‬

‫‪٣٢‬‬

‫‪٢٤‬‬

‫خبرونه‬ ‫امني او نظامي عملیات‬

‫‪٣٨‬‬

‫مرکه‬ ‫پــه مصــر کــې د خالفــت د‬ ‫غازیانــو د امیــر ســره مرکــه‬

‫‪٤٦‬‬

‫‪٢٠‬‬

‫‪42‬‬

‫فهرس‬

‫‪2‬‬

‫ځانګړې مقاله‬

‫‪4‬‬

‫په دا�سې مهال کې چې مسلمانان؛ سړي‪ ،‬ښځې‪ ،‬بوډاګان او‬ ‫کوچنیان د دنیا په شرق او غرب کې وژل کیږي‪ ،‬په مسلمانانو د دنیا‬ ‫هر ډول ویجاړوونکې وسله استعمالیږي‪ ،‬د دوی په کورونو او ښارونو‬ ‫د اور بارانونه وریږي‪ ،‬خو بل پلو ته ناکاره مالیان‪ ،‬د ګمراهۍ داعیان‬ ‫او د ډیموکراتو ډلو طواغیت په هر هغه مشرک اوښکې تويوي چې د‬ ‫مجاهدینو په الس قتل �شي‪ ،‬بلکې د هر هغه برید څخه د براءت اعالن‬ ‫کوي چې د دوی په صلیبي دوستانو ترسره �شي‪ ،‬دوی دعوا کوي چې‬ ‫دغه کارونه په اسالم کې جوازنه لري اوپه هغه چا د اسالم د بدنامولو‬ ‫تهمت لګوي چې دغه کارونه کوي‪ ،‬بلکې د دغو جنایتکارو چټل قلمونه‬ ‫او ژبې نورې هم اوږدې �شي او محاربو کفار ته د هغوی په وینو او‬ ‫مالونو کې عصمت او خوندي توب ورکړي‪ ،‬د علم دغه خره په هغو‬ ‫موحدینو نیوکه کوي چې په مشرکینو د رب العاملین حکم تطبقوي‪،‬‬ ‫هغه مجاهدین چې په خپلو مبارکو کارنامو یې د ا�سې احکام راتازه کړل‬ ‫چې طواغیتو او د هغوی دوستانو یې د محوه کولو لپاره ګواښ کاوه‪.‬‬ ‫د مجاهدینود مبارکوعملیاتوله برخې یوهم هغه پرلپ�سې عملیات وو‬ ‫چې د اسالمي دولت مجاهدینو په مصراو سیناء کې په محاربو نصرانیانو‬ ‫تر سره کړل‪ ،‬په نصرانیانو بریدونه او مرموز یرغلونه وشول او د هغوی‬ ‫په کلیساو کې چاودنې وشوې او اورونه پکې بل شول‪ ،‬نصرانیان په پوره‬ ‫توګه ودردیدل او ژور ټپونه یې وزغمل‪ ،‬په دغو مبارکو بریدونو کې هغه‬ ‫وروستي بریدونه هم وو چې د مصر په شمال او جنوب کې په تر ټولو لویو‬ ‫کلیساو ترسره شول‪ ،‬چې یوه په اسکندریه او بله په طنطا کې شتون لري‪،‬‬ ‫دغه عملیات هغه مهال ترسره شول چې د رجب ‪ 1438‬دولسمه نیټه‬ ‫او د نصرانیانو اختر و‪ ،‬چیرته چې په دغو مبارکو عملیاتو کې د ‪ ۲۰۰‬نه‬ ‫زیات مشرک نصرانیان او د هغوی مرتدو طاغوتي دوستانو ته مرګ ژوبله‬ ‫واوښته‪ ،‬وهلل الحمد من قبل من وبعد‪.‬‬ ‫مونږ به د دې مقالې په ترڅ کې کوښښ وکړو چې په مصر کې د‬ ‫نصرانیانو په حال رڼا واچوو او هم په اسالم کې د دوی د وینو‪ ،‬مالونو‪،‬‬ ‫ناموسونو او کلیساو حکم واضح کړو‪ ،‬ترڅو تباه کیدونکی د دلیل له مخه‬ ‫تباه �شي‪ ،‬وهللا الهادي إلى سواء السبيل‪.‬‬ ‫مشرکین چې هر چیرته ومومئ ویې وژنئ‬ ‫مشرکینو وینې تویول مباح ْدي‪ ،‬ځکه چې هللا رب العزت‬ ‫په‬ ‫اصل َ کې ْد َ َ َ ْ َ‬ ‫َ‬ ‫ال ْش ُه ُر ْال ُح ُر ُم َف ْاق ُت ُلوا الُ ْشرك َين َح ْي ُث َو َج ْد ُت ُم ُ‬ ‫وه ْم‬ ‫خ‬ ‫ل‬ ‫س‬ ‫ان‬ ‫ا‬ ‫ذ‬ ‫إ‬ ‫{ف‬ ‫فرمايي‪:‬‬ ‫ََ‬ ‫َّ َ َ‬ ‫َ ُ ُ ُ ْ َ ِ ْ ُ ُ ُ ْ َ ْ ُ ُ َ ُ ْ ُ َّ َ ْ َ َ ِ ِ َ‬ ‫الصلة‬ ‫ص ٍد ف ِإ ْن ت ُابوا َوأق ُاموا‬ ‫وخذوهم واحصروهم واقعدوا لهم كل مر‬ ‫َ َ ُ َّ َ َ َ َ ُّ َ َ ُ ْ َّ َّ‬ ‫الل َه َغ ُف ٌ‬ ‫ور َر ِح ٌ‬ ‫يم} [التوبة‪ ،]5 :‬ژباړه‪ :‬کله چې‬ ‫وآتوا الزكاة فخلوا س ِبيلهم ِإن‬ ‫د حرمت میاشتې ووځې نو مشرکین ووژنئ چېرته چې مو وموندل‪ ،‬دوی‬ ‫ونی�سئ‪ ،‬محاصره یې کړئ او په هر څار ځای ورته کینئ‪ ،‬که چیرته دوی‬ ‫توبه وویسته‪ ،‬د ملونځ قیام یې وکړ‪ ،‬زکات یې ورکړنوالره یې خو�شې کړئ‪،‬‬ ‫یقینا هللا بښونکی مهربان دی‪.‬‬ ‫ي‬ ‫ل‬ ‫نو د هللا عزوجل سره شرک کو د انسان وینه مباح کو او په هللا‬ ‫تعالی ایمان د وینې ساتنه کوي‪ ،‬لکه چې رسول هللا صلی هللا علیه وسلم‬ ‫فرمايي‪ :‬ما ته امرشوی چې ترهغې د خلکو سره وجنګیږم‪ ،‬ترڅو ال إله إال‬ ‫هللا کلمه ووايي‪ ،‬چا چې ال إله إال هللا ویله نو هغه ځما څخه خپل مال‬ ‫او نفس خوندي کړل مګر د دغې کلمې په حق سره او حساب یې پر هللا‬ ‫عزوجل دی) [متفق علیه]‪.‬‬ ‫د مشرکینو وینې د شرک په حالت کې یواځې په ذمیت‪ ،‬تړول او امان‬ ‫خوندي کیدی �شي‪ ،‬چې دغه خوندي توب هم په وختي توګه دی‪ ،‬کله چې‬ ‫دوی تړون او وعده ماته کړه‪ ،‬یا د وعدې او امان نیټه پای ته ورسیده نو‬ ‫د دوی وینې به هماغه شان مباحې وي لکه چې مخکې مباحې وې او په دې‬ ‫کې د مسلمانو علماؤ هیڅ اختالف نشته‪.‬‬

‫‪5‬‬

‫د مشرکینو د وینو خوندي توب به یواځې په‬ ‫ایمان او امان سره وي‬ ‫په مصر او د مسلمانانو په نورو هیوادونو کې نصرانیان هغه څوک‬ ‫دي چې هللا عزوجل ورته جواز ورکړی ترڅو خپلې وینې خوندي کړي؛ د‬ ‫مسلمانانو په ذمه کې داخل �شي او په ذلت سره جزیه ورکړي‪ ،‬ځکه هللا‬ ‫ْ‬ ‫َ ُ َّ َ َ ْ َ َّ َ ْ‬ ‫ين ل ُيؤ ِم ُنون ِبالل ِه َول ِبال َي ْو ِم ُال ِخ ِر‬ ‫سبحانه وتعالی فرمايي‪{ :‬قاتلوا الذ‬ ‫َ َ ُ َ ّ ُ َن َ َ َّ َ َّ ُ َ َر ِ ُ ُ ُ َ ِ َ َ ُ َن َ ْ َ ّ َ َّ َ ُ‬ ‫ول يح ِرمو ما حرم الله و سوله ول ي ِدينو ِدين الح ِق ِمن ال ِذين أوتوا‬ ‫صاغ ُر َ‬ ‫ْ َ َ َ َّ ُ ْ ُ ْ ْ َ َ َ ْ َ َ ُ َ‬ ‫ون} [التوبة‪ ،]29 :‬د هغو‬ ‫ال ِكتاب حتى يعطوا ال ِجزية عن ي ٍد وه ْم ِ‬ ‫کسانو سره وجنګیږئ چې په هللا تعالی او د آخرت په ورځ ایمان نه لري او‬ ‫هغه څه نه حراموي چې هللا تعالی اود هغه رسول حرام کړي اود حق دین‬ ‫نه تابع کیږي ‪-‬د اهل کتاب څخه‪ -‬تردې چې جزیه په خپل الس ورکړي او‬ ‫دوی ذلیله وي‪ .‬چې کله یې دغه کار وکړ نو بیا به د دوی وینې‪ ،‬مالونه او‬ ‫ناموسونه خوندي وي‪ ،‬مګرد اسالم په حق‪ ،‬بیا په شریعت کې ډیردا�سې‬ ‫نصوص شته چې د معاهدینو‪ ،‬ذمیینو او مستأمینینو د وینو په تعظیم‬ ‫داللت کوي‪ ،‬چې یو یې د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪( :‬چا چې‬ ‫معاهد وواژه نو د جنت بوی به هم احساس نه کړي‪ ،‬اګرچې د جنت بوی‬ ‫د څلویښت کالو په مسافه احساس کیږي) [صحیح البخاري]‪( ،‬د احمد‬ ‫په روایت کې د معاهد پر ځای د ذمي لفظ راغلی)‪ ،‬همدا ډول د عمر بن‬ ‫الخطاب ر�ضي هللا عنه وینا ده چې فرمايي‪« :‬زه هغه ته د هللا عزوجل او‬ ‫د هغه د رسول صلی هللا علیه وسلم د ذمې وصیت کوم چې باید د هغوی‬ ‫وعده پوره کړی �شي‪ ،‬د هغوی د خونديتوب لپاره په سنګرونه وساتل‬ ‫�شي او په هغوی د توان څخه بره مسئولیت بار نه کړی �شي» [صحیح‬ ‫البخاري]‪.‬‬ ‫په همدغه طریقه د غوره پیړیو خلک روان وو؛ هغه چا ته یې‬ ‫امان ورکوو چې د هغوی په ذمه کې داخل شوی و‪ ،‬ترڅو چې به هغه د‬ ‫مسلمانانو په شروط والړاو د هغوی سره به یې په تړون پوره والی کوو او‬ ‫چا چې به خپله وعده او تړون مات کړنو د هغه لپاره بیا هیڅ ډول حرمت‬ ‫او خوندیتوب نشته‪ ،‬لکه چې همدغه د یهودو په اړ د رسول هللا صلی‬ ‫هللا علیه وسلم سنت دي‪ ،‬ځکه په هغوی د رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫وسلم لخوا شرط و چې‪« :‬دوی به د خپل مال څخه هیڅ برخه نه پټوي‪،‬‬ ‫که چیرته یې دغه کاروکړنو بیا به د دوی لپاره خونديتوب او ذمه نه وي"‬ ‫[رواه ابن حبان]‪ ،‬بیا چې کله په ډاګه شوه چې دوی د حیي بن احطب د‬ ‫مال څه حصه له هغه پټه کړې وه‪ ،‬نو رسول هللا صلی هللا علیه وسلم‬ ‫د ابي الحقیق دوه ځامن ووژل چې یو یې د صفیه بنت حیي بن احطب‬ ‫ر�ضي هللا عنها پخوانی میړه و او د هغوی ښځې او بچي یې غالمان کړل او د‬ ‫وعدې ماتولو پر اساس یې د هغوی مالونه تقسیم کړل" [رواه ابن حبان‬ ‫في صحيحه والبيهقي في سننه]‪.‬‬ ‫د یو مسلمان لخوا یو مشرک ته امان ورکول د دې خبرې واجبوونکی‬ ‫دی چې باید د هغوی څخه الس ونی�سي او هیڅ ضرر ورته ونه رسوي‪ ،‬لکه‬ ‫چې په یو متفق علیه حدیث کې راغلي‪ ،‬علي ر�ضي هللا عنه وايي رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم فرمايلي‪( :‬د ټولو مسلمانانو ذمه یو شان ده‪ ،‬چې تر‬ ‫ټولو ادنی مسلمان یې هم حق لري‪ ،‬چا چې د یو مسلمان د ذمې سپکاوی‬ ‫وکړ نو په هغه دې د هللا عزوجل او د مالئکو لعنت وي‪ ،‬د هغه څخه به‬ ‫توبه او فدیه قبوله ن�شي )‪ ،‬د علي ر�ضي هللا عنه په بل حدیث کې راځي‪:‬‬ ‫(مومنان ټول سره په وینو کې برابر دي‪ ،‬دوی د دښمن پر خالف یو الس‬ ‫دی‪ ،‬د دوی ذمه په دوی کې د یوې الندې مرتبې واال هم اخیستی �شي‪،‬‬ ‫خبردار! یو مومن به د کافر په قصاص کې نه وژل کیږي او نه به هغه‬ ‫څوک وژل کیږي چې د هغه سره لوظ شوی وي) [رواه أحمد‪ ،‬وأبو داود‪،‬‬ ‫والنسائي]‪.‬‬

‫د محاربو نرصانیانو پر خالف د عملیاتو په نتیجه کې‬

‫د مصر نصرانیان محاربین دي‬ ‫په مصر کې اوسیدونکي نصارا او کفار محاربین دي‪ ،‬محارب او‬ ‫حربي هر هغه کافر دی چې نه ذمي او نه مستامن وي؛ برابره ده که هغه‬ ‫جنګیالی وي او که نه وي‪ ،‬که په اسالم نیوکې او عیب لګوي او که نه‪ ،‬که‬ ‫د مسلمانانو په وینو‪ ،‬مالونو او عزتونو تجاوز کوي او که نه یې کوي‪ ،‬نو‬ ‫اوس د مصرنصرانیانو ته وګوره چې په هرډول دښمنۍ کې د اسالم سره‬ ‫واقع شوي دي‪.‬‬ ‫د مصرنصرانیان وسله لري‪ ،‬هغه یې د مسلمانانو د جنګ لپاره تیاره‬ ‫کړې ده‪ ،‬بلکې دغه جنګ یې پیل کړی هم دی‪ ،‬ځکه دوی په هر هغه چا‬ ‫تجاوز کوي چې په دوی کې اسالم راوړي‪ ،‬هغوی اختطاف کوي‪ ،‬هر ډول‬ ‫فتنې ورته اچوي ترڅو بیرته شرک ته ستون �شي او دا چې په دوی کې ډیر‬ ‫په طاغوتي پوځ‪ ،‬استخبارات او پولیسو کې دي‪ ،‬د مسلمانانو پر خالف‬ ‫جنګیږي‪ ،‬د طاغوت مشروعیت ساتي او په مصرکې د سی�سي طاغوت تر‬ ‫ټول مخلص مرستندویان او هغه ته ډیرنږدې حلیفان دي‪ ،‬دوی د اسالم‬ ‫او مسلمانانو پر خالف جنګ کې د هغه تر ټولو وفادار ګډون وال دي‪ ،‬د‬ ‫دوی مالیان او راهبان په اسالم‪ ،‬قرآن او رسول هللا صلی هللا علیه وسلم‬ ‫ترټولو زیاتې نیوکې کوي بلکې بدي یې بیانوي‪ ،‬نو دوی د کفرهغه امامان‬ ‫َ‬ ‫فرمایي‪{:‬وِإ ْن‬ ‫دي چې هللا عزوجل یې په وژنه امر کړی دی‪ ،‬هللا عزوجل‬ ‫َن َك ُثوا َأ ْي َم َان ُه ْم م ْن َب ْع ِد َع ْه ِده ْم َو َط َع ُنوا في ِدي ِن ُك ْم َف َقا ِت ُلوا َأ ِئ َّم َة ْال ُك ْفر إ َّن ُهمْ‬ ‫َ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِِ‬ ‫َ َ ْ َ َ َ َ ِ َّ‬ ‫ان ل ُه ْم ل َعل ُه ْم َي ْن َت ُهون} [التوبة‪ ،]12 :‬که دوی له وعدې وروسته خپل‬ ‫ل أيم‬ ‫ل‬ ‫لوظونه مات کړ او ستاسو په دین کې یې طعن او نیوکې کولې نو د کفرد‬ ‫امامانو سره وجنګیږئ د دوی هیڅ ډول وعده نشته‪.‬‬ ‫«دوی هم له هغوی څخه دي»‬ ‫دا چې د محاربو نصرانیانو وینې په عمومي توګه مباحې دي‪ ،‬نو په دوی‬ ‫کې د مصر نصرانیان هم شامل دي‪ ،‬نو د دوی جنګیالي به په نښه کولی‬ ‫�شي؛ جنګیالی هر هغه څوک دی چې د وسلې په پورته کولو او استعمال‬ ‫قادر وي‪ ،‬اګر که په حقیقت کې یې وسلې ته الس کړی هم نه وي او نه یې‬

‫په رایه او مشوره د جنګیالو سره مرسته کړې وي‪ ،‬مګر هغه څوک چې‬ ‫عادة هغوی وسله نه راپورته کوي‪ ،‬لکه کوچنیان‪ ،‬ښځې او بوډاګان نو‬ ‫هغوی به وژل کیږي او غالمان کولی به �شي‪ ،‬خو دا خبره به یاده وي چې د‬ ‫دوی وینه حرامه نه ده‪ ،‬ځکه دوی په خپل شرک پاتې دي او کوچنیان د‬ ‫خپلو پالرانو تابع وي‪ ،‬که بیا په دوی کې کوم یو وسله پورته کړه نو هغه به‬ ‫وژل کیږي اګرکه هغه کوچنی یا ښځه ولې نه وي‪ ،‬که چا پکې په مشوره او‬ ‫رایه شرکت وکړنو هم به وژل کیږي اګرکه بوډاګان وي‪ ،‬ځکه رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم د هغو صحابو کرامو عمل په خپل حال پريښود چې‬ ‫د حنین په ورځ یې درید بن الصمه وژلی و‪ ،‬هغه اګر چې بوډا و‪ ،‬د جنګ‬ ‫توان یې نه درلود‪ ،‬خو د خپل قوم لپاره د یوې مشورې خاوند و‪ ،‬دغه‬ ‫قصه بخاري مسلم او نور کتابونو نقل کړې ده‪.‬‬ ‫که د محاربو نصرانیانو کومې ښځې او بچي ووژل �شي نو هغه به قصدا‬ ‫نه وي‪ ،‬اګر چې د دوی وینه هم د جنګیالو په څیر تویول روا دي‪ ،‬ځکه د‬ ‫دوی وینه په اسالم او یا په لوظ سره خوندي شوي نه ده‪ ،‬له دې امله‬ ‫امام بخاري رحمه هللا باب لګولی‪[ :‬باب دی په بیان د دې کې چې د کفارو‬ ‫د یو کور وګړي د شپې ووژل �شي او ښځې او بچي پکې هم وي]‪ ،‬د الصعب‬ ‫بن جثامه ر�ضي هللا عنه څخه روایت دی وايي‪ :‬د رسول هللا صلی هللا‬ ‫علیه وسلم څخه د مشرکینو د کورونو په اړه وپوښتل شول چې یرغل‬ ‫پرې وکړی �شي او ښځې او بچي یې هم ووژل �شي‪ ،‬نو هغه وویل‪( :‬دوی هم د‬ ‫هغوی څخه دي) [متفق عليه]‪.‬‬ ‫نو د دغو نصرانیانو د ښځو او بچو وژل کیدل به د جنګیالو تابع وي‪،‬‬ ‫نه دا چې د دوی وژل مقصد وګرځول �شي‪ ،‬د بیلګې په توګه‪ :‬مجاهدین په‬ ‫یوځای یرغل وکړي اوبیلتون پکې ناشونی وي نوښځې اوټول ووژل �شي‪ ،‬یا‬ ‫دا چې په دا�سې وسله برید و�شي چې ضرر یې عام وي لکه توپونه‪ ،‬توغندي‬ ‫او یا په دا�سې ځای کې د بارودي واسکټونو‪ ،‬کمربندونو او عرادو چاودنې‬ ‫کول چې کوچنیان او ښځې پکې هم موجود وي او سره ګډوډ وي‪ ،‬نو بیلول‬ ‫یې مشکل �شي‪ ،‬په دې خبره دلیل چې په عام وژنه وسله کفاروویشتل �شي‬ ‫ځانګړې مقاله‬

‫‪6‬‬

‫د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم لخوا په طائف د منجنیق استعمالول‬ ‫دي‪ ،‬په طائف کې دا�سې خلک هم و چې هغوی باید قصدا ونه وژل �شي‬ ‫لکه کوچنیان او بچي لیکن جدايي ناممکن وي نو دغه جواز پیدا شو‪ ،‬په‬ ‫همدغه ډول عمرو بن العاص ر�ضي هللا عنه د مصر د االسکندریه ښار‬ ‫پر خالف منجنیق کارولی و‪ ،‬امام بغوي د شپې د یرغلونو په اړه وايي‪« :‬په‬ ‫دې کې دلیل دی چې د شپې یرغل جواز لري‪ ،‬او مشرکین په نا خبرۍ او‬ ‫غفلت کې وژلی �شي‪ ،‬اګر که د هغوی سره د هغوی ښځې او بچي هم وي‪،‬‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم چې د کفارو د بچو او ښځو د وژنې څخه‬ ‫منع کړې نو هغه مهال ده چې بیلول او فرق کول پکې ممکن وي‪ ،‬همدا‬ ‫ډول چې کفار په یوه کال کې وي نو په هغوی منجنیق درولی �شي‪ ،‬هغوی‬ ‫په اور ویشتی �شې او په اوبو کې یې هم ډوبلولی �شې‪ ،‬ځکه رسول هللا صلی‬ ‫هللا علیه وسلم د طائف په خلکو منجنیق درولی و او په بني مصطلق یې د‬ ‫شپې لخوا حمله کړې وه او هم یې د شپې او سوځولو په عملیاتو امر کړی‬ ‫و» [شرح السنة]‪.‬‬ ‫د کفر امامان ووژنئ‬ ‫همدغه ډول د راهبانو حکم هم دی‪ ،‬د دوی په اړه په اصل کې امر‬ ‫دا دی چې دوی ونه وژنئ‪ ،‬ځکه ابو بکر ر�ضي هللا عنه یزید بن ابو سفیان‬ ‫ر�ضي هللا عنهما ته ویلي وو‪ ( :‬ته به یو دا�سې قوم وګورې چې ځانونه به‬ ‫یې د هللا عزوجل لپاره بند کړي وي‪ ،‬نو هغوی پریږده چې هغه څه کوي‬ ‫د کوم څه لپاره چې یې ځان بند کړی دی) [رواه مالک]‪ ،‬خو د راهبانو د‬ ‫قتل حکم د هغوی د خپل قوم په اړه د راهبانو د موقف سره بدلون‬ ‫مومي‪ ،‬که چیرته دا�سې راهب و چې د خپل قوم څخه جدا وو‪ ،‬په خپله‬ ‫عبادتخانه کې ناست و‪ ،‬د هغوی سره په اوسیدو او رایه کې شریک نه و نو‬ ‫دغه به ترهغې نه وژل کیږي چې په دغه حال وي‪ ،‬خو که چیرته د هغوی‬ ‫سره یوځای ګډ اوسیده‪ ،‬د هغوی باطل دین ته یې بلنه ورکوله‪ ،‬یا یې‬ ‫د نصرانیانو خیرخواهي لټوله او مشورې یې ورکولې‪ ،‬نو بیا د هغه حکم‬ ‫هم د جنګیالو نصرانیانو په څیردی‪ ،‬بلکې دغه بیا په کفر او جنګ کې له‬ ‫نورو سخت دی‪ ،‬همدغه المل دی چې فقهاؤ د راهبانو ترمنځ فرق کړی‬ ‫دی؛ هغه چې په خپلو عبادتخانو او دښتو کې ځانته او�سي هغه به نه وژل‬ ‫کیږي‪ ،‬خو وینه یې خوندي نه ده ځکه چې هغوی په خپل شرک او په هللا‬ ‫تعالی کفر کولو قایم دي او هر چې هغه راهبان دي چې د کلیساو مشري‬ ‫کوي نو دوی به وژل کیږي هم او غالمان به هم ګرځولی �شي‪.‬‬ ‫ځکه خو به هللا تعالی ته د هغو راهبانو او قسیسانو په وژنه ځان‬ ‫نږدې کولی �شي چې د کلیساو مشري کوي لکه د مصر د کلیساو مشران‬ ‫راهبان او قسیسان‪ ،‬بلکې دوی د کفر امامان دي او دوی هغه طواغیت‬ ‫َّ َ ُ‬ ‫{اتخذوا‬ ‫عزوجل پرته یې بندګي کیږي‪ ،‬هللا تعالی فرمايي‪:‬‬ ‫َدي چې د هللا‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫أ ْح َب َار ُه ْم َو ُر ْه َب َان ُه ْم أ ْرَب ًابا ِم ْن ُدو ِن الل ِه} [التوبة‪ ،]31 :‬بلکې بإذن هللا د دی‬ ‫په وژنه کې ډیرلوی اجردی‪.‬‬ ‫ې‬ ‫امام ابن تیمیه رحمه هللا وايي‪« :‬هغه راهبان چې د وژلواوتر د جزیې‬ ‫اخیستلو په اړه یې د علماؤ اختالف دی هغه دي چې د رسول هللا صلی هللا‬ ‫علیه وسلم د خلیفه ابو بکرر�ضي هللا عنه په حدیث کې ذکردي‪ ،‬کله چې‬ ‫هغه یزید بن ابي سفیان ر�ضي هللا عنهما ته وصیت کې ویل کله چې یې هغه‬ ‫شام ته لیږه چې‪ :‬ته به دا�سې یو قوم وګورې چې ځان به یې په عبادتخانو‬ ‫کې د عبادت لباره بند کړی وي نو دغه کارته یې پریږده او یو ډول خلک به‬ ‫همدغه ښریلي ځایونه‬ ‫دا�سې وګورې چې د سرونومنځ به یې ښرولی وي نو‬ ‫یې په توره ووهئ‪ ،‬ځکه چې هللا عزوجل فرمايي‪{َ :‬ف َقا ِت ُلوا َأ ِئ َّم َة ْال ُك ْفرإ َّن ُهمْ‬ ‫ِِ‬ ‫َ َ ْ َ َ َ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫ان ل ُه ْم ل َعل ُه ْم َي ْن َت ُهون} [التوبة‪ ،"]12 :‬هر چې هغه راهب دی چې د‬ ‫ل أيم‬ ‫خپل دین د اتباعو سره په خپل الس یا ژبه مرسته کوي‪ ،‬یا د هغه په رایه‬ ‫خلک چلیږي یا پرې جنګیږي یا بل کوم ځانګړيتوب ورسره وي نو دغه به‬ ‫د ټولو امامانو په اتفاق سره وژلی �شي‪ ،‬کله چې ونیول شو او هم به ترې‬ ‫‪7‬‬

‫جزیه اخیستی �شي‪ ،‬اګر که بیا دغه یواځې په عبادت کې مشغول او بل‬ ‫کاریې نه کاوه‪.‬‬ ‫نو آیا کوم عالم به دا�سې ووایي‪ :‬چې د کفرهغه امامان کوم چې خپل‬ ‫عوام د هللا عزوجل د الرې څخه منع کوي او د خلکو مالونه په باطله‬ ‫طریقه خوري او په دې را�ضي وي چې خلک یې د هللا عزوجل څخه پرته‬ ‫معبود ونی�سي چې دغه به نه وژل کیږي؟ او نه به ترې جزیه اخیستل‬ ‫کیږي؟ اګر که د هغه چا نه اخیستل کیږي چې د دوی څخه په ضرر کې‬ ‫ډیرکم او ډیرفقیروي؟ دغه ډول خبره خو هغه څوک نه کوي چې په خپله‬ ‫خبره پوهیږي‪ ،‬خو شبهه ځکه واقع کیږي چې د راهب په لفظ کې اجمال او‬ ‫اشتراک دی»[مجموع الفتاوى]‪.‬‬ ‫کله چې مو د هغوی وینې توی کړې نو بیا یې‬ ‫السونه کلک وتړئ‬ ‫کله چې مونږ په دې پوه شو چې د محاربو نصرانیانو وینې مباحې دي‪ ،‬نو‬ ‫په دې هم باید پوه شو چې د هغوی نیول او وینځې او غالمان ترې جوړول‬ ‫هم مباح دي‪ ،‬همدا ډول هغوی نیول او په بندیانو یا روپو پریښودل یې‬ ‫هم روا دي‪ ،‬وروسته له هغې چې وینې یې توی کړی �شي‪ ،‬ځکه َهللا عزوجل‬ ‫ين َك َف ُروا َف َ‬ ‫الر َقاب َح َّتى إ َذا أ ْث َخ ْن ُت ُم ُ‬ ‫فرمايي‪{َ :‬فإ َذا َلق ُيت ُم َّالذ َ‬ ‫ض ْر َب ّ‬ ‫وه ْم‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ ُّ ْ َ َِ َ َ ِ َّ َ ًّ َِ ْ ُ َ َّ َ ً َ َّ َ َ َ ْ َ ْ ُ ْ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ز‬ ‫فشدوا الوثاق ف ِإما منا بعد وِإما ِفداء حتى تضع الحرب أو ارها} [محمد‪:‬‬ ‫‪ ،]4‬کله چې تاسو د دوی سره مخامخ شوی نو څټونه یې ووهئ‪ ،‬کله چې مو‬ ‫پکې وینې توی کړې نو بیا یې کلک وتړئ او بیا پرې یا احسان وکړئ او یا ترې‬ ‫فدیه واخلئ‪ ،‬تردې چې جنګ پای ته ور�سي‪.‬‬ ‫نو په مصر او د دار الکفر په نورو هیوادونو کې په جهاد مشغولو‬ ‫مجاهدینو ته پکاردي چې د نصرانیانو وینې توی کړي او بیا یې پاتې ونی�سي‪،‬‬ ‫که بوډاګان وي که کوچنیان‪ ،‬که سړي وي که ښځې‪ ،‬بیا یې د طواغیتو‬ ‫په زندانونو کې په پرتو ورونو او خویندو بدل کړي‪ ،‬ځکه د طواغیتو سره‬ ‫نصرانیان ډیر قیمتي دي‪ ،‬د طواغیتو شاته صلیبي حکومتونه هم د‬ ‫نصرانیانو د ژوند غوښتونکي دي‪ ،‬همدا ډول مسلمانان کولی �شي چې بیا‬ ‫دغه بندیان په روپو خو�شې کړي‪ ،‬اګر چې په اسیرانو بدلول یې غوره دي‪،‬‬ ‫همدا ډول که مجاهدین مصلحت وګوري بغیرله کوم عوضه پرې احسان‬ ‫کولی �شي‪.‬‬ ‫په مصر کې د نصرانیانو کلیساوې په جنګ‬ ‫ورانول‬ ‫د نصرانیانو د کلیساو هیڅ حرمت نشته‪ ،‬ځکه چې دغه دا�سې ځایونه‬ ‫دي چیرته چې د هللا عزوجل سره شرک او په هغه کفر کیږي‪ ،‬ابن تیمیه‬ ‫رحمه هللا د کلیساو په اړه وايي‪ " :‬دغه د هللا عزوجل کورونه نه دي‪ ،‬د هللا‬ ‫عزوجل کورونه مسجدونه دي‪ ،‬دغه کلیساوې دا�سې کورونه دي چې پکې‬ ‫په هللا عزوجل کفرکیږي‪ ،‬اګرکه کله نا کله پکې د هغه ذکرهم و�شي‪ ،‬ځکه‬ ‫په یو کور د هغې د اهل پر سر فیصله کیږي او د کلیساو اهل کفار دي نو‬ ‫دغه هم د کفارو د عبادت کورونه شول» [مجموع الفتاوى]‪.‬‬ ‫همدا ډول وايي‪ " :‬چا چې دا عقیده وساتله چې کلیساوې د هللا عزوجل‬ ‫کورونه دي‪ ،‬یا پکې د هغه عبادت کیږي‪ ،‬یا دا چې یهودان اونصرانیان د هللا‬ ‫عزوجل عبادت کوي او د هللا تعالی او د هغه د رسول صلی هللا علیه وسلم‬ ‫تابعداري کوي‪ ،‬یا یو انسان د دغې عبادت سره مینه لری‪ ،‬یا پرې خوښ وي‬ ‫نو دغه انسان کافردی‪ ،‬ځکه چې په دې کې د کفارو دین ته د صحیح ویلو‬ ‫عقیده پرته ده چې لوی کفر دی‪ ،‬یا که ورسره چا په کلیساو پرانستلو یا د‬ ‫هغوی د دین په قیام کې مرسته وکړه او بیا یې دا عقیده هم وه چې هغه‬ ‫د خیر کار کړی نو دغه هم کافر دی‪ ،‬ځکه په دې کې د نصرانیانو د دین د‬ ‫صحت عقیده پرته ده" [مجموع الفتاوى]‪.‬‬ ‫نو مسلمانانو چې هره خاوره په جنګ ونیوله حق لري چې هلته‬ ‫کلیساوې ورانې کړي او یا یې په خپله ولکه کې واخلي‪ ،‬اګر که څه زمانه‬

‫پکې نصرانیان پریږدې‪ ،‬هرچې هغه سیمه ده چېرته چې مسلمانان په صلح‬ ‫ننوتلي وي اوهلته شرط دا وي چې کلیساوې به پاتې وي نوبیا به دغې وعدې‬ ‫ته کتلی �شي او پوره والی به پرې کولی �شي‪ ،‬که چیرته بیا نصرانیانو خپله‬ ‫وعده ماته کړه نو د کلیساو حرمت به ورسره هم ختم �شي او مسلمانان یې‬ ‫بیا ورانولی او لرې کولی �شي‪ ،‬ځکه حرمت د لوظنامې و نه د کلیساو او کله‬ ‫چې لوظنامه ختمه شوه حرمت هم له منځه والړ‪.‬‬ ‫امام ابن تیمیه رحمه هللا وايي‪ " :‬مسلمانانود جګړې په خاوره کې ډیرې‬ ‫کلیساوې د هغوی څخه اخیستې وې وروسته د هغې چې څه زمانه پکې‬ ‫نصارا پریښودل شوي وو‪ ،‬لکه د عمربن عبد العزیزاو نور خلفاؤ په زمانه‬ ‫کې‪ ،‬خو هیڅ مسلمان په دغه کارنیوکه نه ده کړې‪ ،‬نو معلومه شوه چې کله‬ ‫چې مسلمانانو ته کوم ضرر متوجه نه و نو د جنګ په سیمه کې کلیساوې‬ ‫ورانول جائزدي‪ ،‬خو کله که مسلمانانو د کلیساو ویجاړول وروسته کړي یا‬ ‫پری�ښي وي نو هغه به د کومو اسبابو په خاطروي لکه د مسلمانانو کم والی‬ ‫یا نور‪ ،‬لکه چې رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د جزیرة العرب یهود شړل‬ ‫پری�ښي وو او بیا وروسته عمر بن الخطاب ر�ضي هللا عنه وشړل» [مجموع‬ ‫الفتاوى]‪.‬‬ ‫کله چې د کلیساو حرمت له منځه والړ‪ ،‬د هغې ورانول خرابول او‬ ‫غنیمت کول روا شول‪ ،‬ځکه چې کومه لوظنامه موجوده نه وه‪ ،‬یا هغوی‬ ‫کومه لوظنامه ماته کړې وه نو بیا دغه کلیساوې هم د نصرانیانو د نورو‬ ‫مالونو په څیر دي؛ مسلمانان پکې هر هغه څه کوي کولی �شي چې دوی ته‬ ‫په خپلو مالونو کې جواز لري‪ :‬امام ابن تیمیه رحمه هللا وايي‪« :‬کله چې‬ ‫لوظنامه ماته کړی شوه نو بیا د صلحې کلیساوې هم اخیستی �شي‪ ،‬لکه‬ ‫چې رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د بني قریظه او بني نظیرسره دغه ډول‬ ‫چلن کړی و؛ کله چې هغوی وعده ماته کړه‪ ،‬ځکه د لوظنامې ماتوونکی د‬ ‫اصلي کافرڅخه ډیر بد حال لري» [مسألة في الكنائس]‪.‬‬ ‫همدا ډول رسول هللا صلی هللا علیه وسلم او صحابه کرامو ر�ضي‬ ‫هللا عنهم د مشرکینو مالونه او کورونه َویجاړ کړ َي وو‬ ‫لکه په غزوة خیبر‬ ‫ُْْ َ َ‬ ‫ْ َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫کې‪ ،‬هللا َتعالی فرمايي‪{ُ :‬يخ ِرُبون ُب ُي َوت ُه ْم ِبأ ْي ِد ِيه ْم َوأ ْي ِدي الؤ ِم ِنين فاعت ِبروا‬ ‫َيا ُأولي ْال ْب َ‬ ‫ص ِار} [الحشر‪ ،]2 :‬دوی خپل کورونه په خپلو او د مومنانو په‬ ‫ِ‬

‫عبرت واخلئ‪ ،‬بل ځای فرمايي‪:‬‬ ‫السونو ورانول‪ ،‬نو َای د عقل خاوندانو‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ{ما َق َط ْع ُت ْم م ْن ل َينة أ ْو َت َر ْك ُت ُم َ‬ ‫وها َقائ َم ًة َع َلى ُأ ُ‬ ‫ص ِول َها ف ِب ِإ ْذ ِن الل ِه َوِل ُي ْخ ِز َي‬ ‫ِ ِ ٍ‬ ‫ِ‬ ‫َْ‬ ‫الف ِاس ِق َين} [الحشر‪ ،]5 :‬تاسو هیڅ کجوره نه ده پرې کړې او یا مو په خپل‬ ‫بنسټ پری�ښې؛ مګرد هللا عزوجل په حکم او په دې خاطرچې هللا عزوجل‬ ‫فاسقان وشرموي‪ ،‬همدا ډول رسو هللا صلی هللا علیه وسلم په طائف کې‬ ‫هم کړي وو‪.‬‬ ‫ل‬ ‫امام شافعي رحمه هللا وايي‪ " :‬په مسلمانانو د دغو مالونو سوځو او‬ ‫خرابول حرام نه دي‪ ،‬تر هغې چې د مسلمانانو په الس او یا ذمه کې �شي او‬ ‫یا یې السونو ته را�شي او د نقلولو قابل وي‪ ،‬نو دغه د مسلمانانو په الس کې‬ ‫موجوچ به نه خرابیږي او کوم چې د نقل قابل نه وي نو هغه باید وسوځول‬ ‫�شي» [األم]‪.‬‬ ‫نو د نصرانیانو کلیساوې مباح کیدل(لکه زیاتره کلیساوې) ډیر اولی‬ ‫دي‪ ،‬ځکه دغه د هیچا مال هم نه دي‪ ،‬نو مقصد دا شو چې د دوی‬ ‫کلیساوې ویجاړول او چاودنې پکې کول یو جائزکاردی‪ ،‬هللا عزوجل ته پرې‬ ‫ځان نږدې کولی پکاردي‪.‬‬ ‫دوی ووژنئ؛ اهلل عزوجل ستاسو په الس دوی‬ ‫ته عذاب ورکوي‬ ‫ُ‬ ‫د خال�صې په توګه مونږ ته دا خبره په ډاګه کیږي چې عموما نصارا چې‬ ‫د مصرنصرانیان هم د هغوی له جملې څخه دي؛ د دوی د وینو‪ ,‬مالونو او‬ ‫ناموسونو کوم حرمت نشته‪ ،‬ځکه دوی حربیان دي اهل ذمه نه دي‪ ،‬په‬ ‫دوی کې چې هر یو ووژل شو‪ ،‬وینه یې توت ده‪ ،‬د دوی مالونه مسلمانانو ته‬ ‫مباح دي‪ ،‬دې محاربو نصرانیانو ته ډیر تکلیف په دې رسول پکار دي چې‬ ‫د جنګ قابل خلک یې ووژل �شي او ودردول �شي‪ ،‬په ځانګړې توګه د دوی‬ ‫طواغیت او أئمة الکفرپه نښه کول پکاردي‪ ،‬اګرکه په دوی کې هغه څوک‬ ‫ووژل �شي چې هغوی قصدا نه وژل کیږي؛ لکه ښځې او ماشومان‪ ،‬د دوی‬ ‫کلیساوې او عبادتخانې باید ویجاړې او والوزول �شي‪ ،‬تردې چې دوی په هللا‬ ‫تعالی ایمان راوړي او یا د ذلت په حال کې په خپل الس جزیه ورکړي‪ ،‬وهللا‬ ‫اعلم والحمدهلل رب العاملین‪.‬‬

‫په مرص کې محارب نصارا د مجاهدینو هدف دی‬

‫ځانګړې مقاله‬

‫‪8‬‬

9

‫د اهلل عزوجل د مرستې او نصرت ځینې بیلګې؛‬

‫كله چې د قریشو لومړي قبائل په دې خبر سره راټول شول چې‬ ‫مومنان په شعب ابن أبي طالب کې کالبند کړي او هر ډول اړیکې‬ ‫ورسره غوڅې کړي‪ ،‬د مومنانو سره دغلته د بني هاشم هم محاصره‬ ‫وو‪ ،‬درې کاله نه اخیستل وو اونه خرڅول‪ ،‬دا�سې وخت هم راغی چې‬ ‫د خوراک څه نه وو‪ ،‬مومنانو به ژوي (حشرات) خوړل‪ ،‬مومنان دې‬ ‫ته نږدې شول و چې ټول له منځه والړ�شي‪ ،‬مګرد هللا عزوجل رحمت‬ ‫راګیرکړل‪.‬‬ ‫اصحاب االخدود ټول په اور کې غورځول کیږي او هیڅ ډول په‬ ‫خپل دین د چا سره سودا نه کوي‪ ،‬بلکې د هللا عزوجل په الره مرګ‬ ‫غوره کوي‪ ،‬بیا ورته طاغوت په ځمکه کې کندې کیندي‪ ،‬اورونه پکې‬ ‫بلوي او خپلو پوځیانو ته امر کوي چې مومنان دغه اور ته واچوئ‪،‬‬ ‫خو دغلته ناڅاپي حاالت بدلون خوري‪ ،‬پر ځای د دې چې کمزوري‬ ‫خلک پکې نور هم ضعیف �شي او یا د تیښتې خاوندان وتښتي‪ ،‬خو په‬ ‫تاریخ کې به ته چیرته هم پیدا نه کړې چې په اصحاب االخدود کې کوم‬ ‫یو راستون شوی‪ ،‬بزدله شوی او یا تښتیدیلی و‪ ،‬بلکې مونږ ګورو چې‬ ‫هریو راوړاندې کیږي‪ ،‬بهادري ښايي او د اور په لور منډې وهي‪ ،‬ته به‬ ‫په حیرانتیا دا�سې ګمان وکړې چې هغه ځلمی هلک پکې د بهادرۍ او‬ ‫ټينګښت روح پوکلی دی او دوی ورپ�سې په تندۍ ور روان دي او د‬ ‫خپل دین څخه د خپلوروحونود قربانولوڅخه خوند اخلي‪ ،‬نوځکه‬ ‫خوهمدوی کامیاب وو‪ ،‬بلکې هم دېته هللا عزوجل لویه کامیابي وویله‬

‫َّ َّ َ ُ َ َ ُ‬ ‫الصال َحات َل ُه ْم َج َّن ٌ‬ ‫ات‬ ‫فرمايي‪{:‬إن َال ِذ َين ْ َ َآمنُوا ْ َوع ِملوا َّ ِ ِ‬ ‫چیرته چې َ ْ َ ْ َ ْ ِ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ز‬ ‫ت ْج ِري ِمن تح ِتها النهار ذ ِلك الفو الك ِبير} [البروج‪ ،]11:‬هغه خلك‬ ‫چې ایمان یې راوړی او نیک اعمال کوي‪ ،‬د دوی لپاره دا�سې جنتونه‬ ‫دي چې د الندې به یې ویالې بهیږي او هم دغه لویه کامیابي ده‪.‬‬ ‫د انس بن مالک ر�ضي هللا عنه څخه روایت دی وايي‪ :‬زما تره انس‬ ‫بن النضر د بدر له غزا پاتې شوی و‪ ،‬نو رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫وسلم ته یې وویل‪« :‬ای د هللا تعالی رسوله زه د هغه لومړي جنګ‬ ‫څخه پاتې شوی وم چې تا د مشرکینو سره کړی و‪ ،‬که چیرت زه هللا‬ ‫عزوجل د مشرکینوبل جنګ ته حاضرکړم نوهللا عزوجل به وګوري‬ ‫چې زه څه کوم! کله چې د احد ورځ شوه اومسلمانانوشاتګ وکړ‪ ،‬نو‬ ‫هغه وویل‪ :‬ای هللا عزوجل زه تاته د هغه څه نه عذروړاندې کوم چې‬ ‫دغه زما ملګري یې کوي اود هغه څه نه درته براءت اوبیزاري وړاندې‬ ‫کوم چې مشرکین یې کوي‪ ،‬بیا ورمخکې شو‪ ،‬مخې ته یې سعد بن معاذ‬ ‫راغی نو ورته یې وویل‪ :‬ای سعد بن معاذ‪ ،‬جنت دی زما دې د نضرپه‬ ‫رب مې دې قسم وي‪ ...‬زه یې د احد په ملنو کې بوی احساسوم‪ ،‬سعد‬ ‫ر�ضي هللا عنه وايي‪ :‬ای د هللا عزوجل رسوله ما ونکړای شول چې‬ ‫هغه څه وکړم چې انس بن نضروکړل‪ ،‬انس ر�ضي هللا عنه وايي‪ :‬مونږ‬ ‫انس بن النضرپه دا�سې حال کې پیدا کړچې څه د پاسه اتیا پرهرونه‬ ‫یې په بدن کې وو‪ ،‬چې څه د تورې‪ ،‬څه د نیزې او څه د غ�شي ویشتلو‬ ‫وو‪ ،‬د هغه مړی مونږ په دا�سې حال کې پیدا کړچې مشرکینویې شکل‬ ‫خراب کړی و‪ ،‬نو هیچا نه پيژند مګر خور یې له ګوتو وپيژند‪ ،‬انس‬ ‫ر�ضي هللا عنه وايي‪ :‬مونږ به دا�سې ګمان کاوه چې دغه آیت په هغه‬ ‫مقالې‬

‫‪10‬‬

‫او د هغه په څیر نورو کې نازل شوی چې فرمايي‪{ِ :‬م َن ْالُ ْؤ ِم ِن َين ر َج ٌ‬ ‫ال‬ ‫ِ‬ ‫َ َ ُ َ َ َ ُ َّ َ َ َ ْ َ ْ ُ َّ َ َ َ‬ ‫�ضى ن ْح َب ُه َو ِم ْن ُهم َّمن َي َنت ِظ ُر‬ ‫صدق ُوا ما ع ًاهدوا الله علي ِه ف ِمنهم من ق‬ ‫َ‬ ‫َو َما َب َّدلوا ت ْب ِديل} [األحزاب‪ ،]23:‬بع�ضې د مومنانوڅخه هغه دي چې‬ ‫د هللا عزوجل سره یې کړی لوظ ريښتیاکړ‪ ،‬ځینو یې کړی نذر پوره‬ ‫کړاو ځینې نور یې په انتظاردي او هیڅ ډول بدلون یې نه دی کړی»‪.‬‬ ‫د مرستې او نصرت دغه بیلګه مونږ ته په هغه حدیث کې هم په‬ ‫الس راځي چې خباب ر�ضي هللا عنه روایت کړی‪ ،‬هغه وايي‪ :‬رسول هللا‬

‫د الله عزوجل په الره کې د مومنانو جنګ د تکلیف نه خايل نه وي‬ ‫صلی هللا علیه وسلم ته راغلم او ورته مې وویل‪ " :‬آیا ته زمونږ لپاره د‬ ‫هللا عزوجل څخه مرسته نه غواړې؟ دعا راله نه غواړې؟ نو رسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم راته وفرمایل‪( :‬ستاسو څخه پخوا خلکو کې‬ ‫به یو سړی راوستل شو او په ځمکه کې به ورته کنده وویستل شوه‪،‬‬ ‫په هغې کې به ودرول شو او بیا به اره راوړل شوه‪ ،‬په سر به ورته‬ ‫کیښودل شوه او دوه ټکړې به شو‪ ،‬دې هرڅه به هغه له دین څخه‬ ‫نه ستناوه‪ ،‬د غو�ښې او هډوګي ترمنځ به د اوسپنې په ګمنځو ګمنځ‬ ‫شو لیکن له خپل دین به نه اوښت)‪.‬‬ ‫د هغې پټې کامیابۍ او الهی نصرت له بیلګو‬ ‫څخه چې مومنان یې نه ویني؛‬

‫د حق دښمن که هرڅومره ظالم‪ ،‬جابراو د مقابل لوري سره په‬ ‫معامله کې تیری کوونکی وي‪ ،‬مګر مقابل لوري ته د تکلیف ورکولونه‬ ‫وړاندې د ډیرقسمه معنوي تکلیف او نف�سي عذابونو څخه تیریږي‪،‬‬ ‫بلکې کله د تکلیف ورکولو څخه وروسته په خپل ژوند کې هیڅ ډول‬ ‫ارام نه احساسوي او نه یې په ژوند کې د خو�ښۍ کومه مزه وي‪.‬‬ ‫لدې امله؛ کله چې حجاج بن یوسف سعید بن جبیروواژه؛ نو د‬ ‫ډیر سخت ډول نف�سي کړاوونو سره مخ شو؛ هیڅ خوب به نه ورته‬ ‫او کله به د خپلې بسترې څخه د هیبت په حال کې راپاڅید او ویل به‬ ‫یې(زما د سعید سره څه کاردی؟) تردې چې په خپل دغه فکراو غم‬ ‫‪11‬‬

‫کې مړشو‪.‬‬ ‫همدغه ډول زمونږ یقیني باور دی چې د صلیب بیرغ پورته کونکې‬ ‫د غرورڅخه ډکه امریکا‪ ..‬اګرچې ډیره سخته په خپله وسله اوجنګي‬ ‫سامانونو غره ده؛ لیکن امریکا د ډیر نف�سي سپکاوي او معنوي ماتې‬ ‫سره مخ ده‪ ،‬که چیرته دغه په لوړو غرونو واړول �شي نو زرې زرې به‬ ‫�شي‪.‬‬ ‫قرآن کریم له دغه حقیقت څخه په سورت آل عمران کې پرده‬ ‫ې‬ ‫سبحان‬ ‫پورته کړ چېرتهَ َچې َ َ‬ ‫هللا ْ ْ َ ُّ ْ‬ ‫فرمايي‪{:‬وِإذا خْلوا عضوا‬ ‫وتعالیُ َ‬ ‫َ ُ‬ ‫األ َن ِام َل ِم َن ال َغ ْي ِظ ُقلْ‬ ‫َعل ْيك ْم‬ ‫ّ‬ ‫ُم ُوتوا ب َغ ْي ِظ ُك ْم إ َّن الل َه َع ِل ٌ‬ ‫يم‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ِ َ‬ ‫ات ِ ُّ‬ ‫الص ُدور * ِإن ت ْم َس ْسك ْم‬ ‫ِبذ‬ ‫ِ‬ ‫ُ ُ‬ ‫ٌ َ ْ‬ ‫َح َس َنة ت ُسؤ ْ ُه ْم َوِإن ت ِص ْبك ْ ْم‬ ‫َس ّي َئ ٌة َي ْف َر ُحوا ب َها َوإن َت ْ‬ ‫ص ِب ُروا‬ ‫ض ُّر ُ ِك ْم َك ِ ْي ُد ُه ْم َش ْيئاً‬ ‫َو َت َّ ِت ُق ْوا َال َي ُ‬ ‫ّ‬ ‫ٌ‬ ‫ُ َ‬ ‫ِإ َّن الل َه ِب َما َي ْع َملون ُم ِحيط}‬ ‫[آل عمران‪ ،]120-119:‬ژباړه‪:‬‬ ‫کله چې دوی ستاسو څخه جدا‬ ‫�شي نو د ډیره قهره په تاسو‬ ‫خپلې ګوتې چیچي‪ ،‬ته ورته‬ ‫ووایه په خپله غوصه مړه �شئ‪،‬‬ ‫یقینا هللا عزوجل د سینو په‬ ‫رازونو خبردار دی* که تاسو ته‬ ‫خو�ښي ور�سي نو دوی پرې خفه‬ ‫کیږي او که تکلیف در ور�سي‬ ‫نو دوی پرې خوشحالیږي‪ ،‬خو‬ ‫که تاسو صبر وکړئ او له تقوا‬ ‫کار واخلئ نو تاسو ته به د دوی‬ ‫چل او مکرهیڅ ضرر ونه رسوي یقینا هللا عزوجل د دوی په عملونو‬ ‫احاطه کوونکی دی‪.‬‬ ‫َ َ َّ َّ‬ ‫الل ُه َّالذ َ‬ ‫ين َك َف ُروا ب َغ ْي ِظهمْ‬ ‫ر‬ ‫َ او ُهللا سبحانه وتعالی‬ ‫فرمايي‪{:‬و ْد َ َ َ َ ِ َ َّ َ ِ ِ‬ ‫َ‬ ‫َ َ َّ ْ ُ ْ‬ ‫ان الل ُه ق ِو ًّيا َع ِز ًيزا}‬ ‫ل ْم َي َنالوا خ ْي ًرا َوكفى الل ُه الؤ ِم ِن َين ال ِقتال وك‬ ‫[األحزاب‪ ،]25:‬ژباړه‪ :‬او هللا عزوجل کفار په خپله غوصه ستانه‬ ‫کړل؛ هیڅ خیر یې تر السه نه کړ او هللا عزوجل د مومنانو څخه د‬ ‫هغوی د جنګ کافي شو او هللا عزوجل د قوت او زورخاوند دی‪.‬‬ ‫د کامیابۍ او نصرت ځینې هغه بیلکې چې د‬ ‫عقل ړانده یې نه ګوري؛‬

‫د هغه کامل ژوندانه انتظار چې هللا عزوجل د خپلو دوستانو‬ ‫َ َ‬ ‫تیار َکړی‪ ،‬هللا َعزوجل فرمايي‪{َ :‬وال ت ْح َس َب َّن‬ ‫خاصو ْخلکو َلپاره ّ‬ ‫َّاو َ ُ ُ‬ ‫َُ‬ ‫الله أ ْم َو ًاتا َب ْل أ ْح َياء ع َ‬ ‫ند َ ِّرب ِه ْم ُي ْرزقون} [آل‬ ‫يل‬ ‫ب‬ ‫س‬ ‫ي‬ ‫ف‬ ‫وا‬ ‫ل‬ ‫ِ‬ ‫ال ِذين ق ِت ِ ِ ِ ِ‬ ‫عمران‪ ،]169:‬ژباړه‪ :‬ته په هغه کسانو د مړو ګمان مه کوه چې د هللا‬ ‫عزوجل په الره کې ووژل �شي‪ ،‬بلکې دوی د خپل رب په نیزژوندي دي‪.‬‬ ‫من لم يمت بالسيف مات بغيره *** تنوعت األسباب واملوت ُ‬ ‫واحد‬

‫څوک چې به توره مړنه شو په بل څه به مري* اسباب یې ډیردي‬ ‫خو مرګ یو دی‬ ‫د مخکې خبرو څخه معلومه شوه چې کامیابي‬

‫د الله عزوجل د الرې مجاهد په جنګونو کې د ټپونو رسه مخ کیږي‬ ‫او د اهلل تعالی نصرت مختلف شکلونه لري او‬ ‫زمونږ لپاره ندي جائز چې هغه کامیابي په نښه‬ ‫کړو چې مونږ یې غواړو‬

‫په مومنانو کله د مرستې احسان کوي او کله یې مبتال کوي‪ ،‬له دې‬ ‫نعمته یې محرومه کوي او د ازموینې خوند ورته څکوي او دغه کار د‬ ‫دا�سې حکمتونو له مخه کوي چې هغه پرې پوه دی‪.‬‬

‫د ټینګښت اوبهادرۍ د اسبابویوهم هغه دی چې رسول هللا صلی‬ ‫هللا علیه وسلم یې مونږ ته خبر راکړی؛ چې د اسالمي دین د کامیابۍ‬ ‫یو مخ دا دی چې په دنیا کې هیڅ ځواک ن�شي کولی چې ټول مومنان‬ ‫له مخه یو�سي لکه څرنګه چې د نوح علیه السالم او زمونږ د دین د‬ ‫رسالت په لومړیوورځوکې ویره کیده‪ ،‬ځک رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫وسلم دا خبره په ډاګه کړې چې جهاد به په ځمکه قایم او روان پاتې‬ ‫‪ ،‎‬لکه چې په یو صحیح حدیث کې دي‪( :‬همیشه به زما د امت یوه‬ ‫ډله موجوده وي‪ ،‬د هللا تعالی په امربه والړه وي‪ ،‬هغه څوک به ورته‬ ‫ضرر ن�شي رسولی چې د دوی سره مرسته نه کوي اونه هغه چې د دوی‬ ‫مخالف وي‪ ،‬تردې چې د هللا عزوجل امربه را�شي او دوی په همدغه‬ ‫کاروالړوي)‪.‬‬ ‫مرسته او د دې دین مصیر دواړه د هللا عزوجل په الس کې دی‪،‬‬ ‫ځکه هغه سبحانه وتعالی د دې ذمه واري کړې‪ ،‬که د هغه خوښه‬ ‫وي مرسته به وکړي او کامیابي به ورته ورکړي او که خوښه یې نه‬ ‫شوه نو مرسته به وروسته کړي او نیټه به ورکړي‪ ،‬ځکه هغه حکیم‬ ‫ذات دی او په خپلو ټولو کارونو خبر دی‪ ،‬که د هللا عزوجل نصرت‬ ‫وروسته شو نو د هغه په تقدیربه وي چې د ایمان او مومنانو لپاره به‬ ‫څخه هیڅوک په خپل دین او دیندارو‬ ‫پکې خیر وي او د هللا عزوجل‬ ‫َ ْ َ َ ْ َ ُ ْ ُ ْ ُ َن َ ْ َّ َ ُ ُ َ َ َ‬ ‫غیرتي نشته‪َ{،‬يوم ِئ ٍذ يفرح َالؤ ِمنو * ِبنص ِر الل ِه َينص َر َمن يشاء‬ ‫ډیر‬ ‫َ ُ َ ْ َ ُ َّ ُ َ ْ َ َّ ُ ْ ُ َّ ُ َ ْ َ ُ َ َّ ْ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫اس‬ ‫َوه َوْ َال ُع ِز َيز الر ِحيم * وعد الل ِه ل يخ ِلف الله وعده ول ِكن أكثر الن ِ‬ ‫ل يعلمون} [الروم‪ ،]6-4:‬په هغه ورځ به مومنان د هللا عزوجل په‬ ‫مرسته خوشحاله �شي؛ چې هغه یې مرسته کوي د چا سره چې یې‬ ‫خوښه �شي‪ ،‬هغه غالب او مهربان دی‪ ،‬د هللا تعالی وعده ده او هللا‬ ‫خالف نه کوي‪ ،‬خو زیات خلک نه پوهیږي‪.‬‬ ‫عزوجل د خپلې وعدې ً‬ ‫ال تحسب املجد تمرا أنت آكله *** لن تبلغ املجد حتى تلعق‬ ‫الصبرا‬ ‫ته په هغو کجورو د عزت ګمان مه کوه چې ته یې خورې* ته به‬ ‫هیڅکله عزت ته ونه ر�سې ترڅو چې د صبرونه څټې‬ ‫ځکه هللا عزوجل د لوی قدرت خاوند‪ ،‬د لوی عزت خاوند ‪ ،‬هغه‬

‫كله هللا عز وجل د ازموینې په شکل په خپل بنده احسان کوي*‬ ‫او کله ځینې خلک په نعمتونو ازمایي‬ ‫ابن قیم رحمه هللا د هللا عزوجل د دغو حکمتونو یو شمیربیلګې‬ ‫په خپل کتاب زاد املعاد کې شمیرلي چې په الندې ډول دي‪:‬‬ ‫«له دغو حکمتونو څخه داهم ده ‪ :‬چې دغه د پیغمبرانو عالمه‬ ‫ده‪ ،‬لکه چې هرقل ابو سفیان ته وویل‪ :‬آیا تاسو ورسره کله جنګ‬ ‫ګړی؟ هغه وویل‪ :‬هو‪ ،‬هغه وویل‪ :‬ستاسو او د دوی ترمنځ د جنګ‬ ‫پایله څنګه وي؟ هغه وویل‪ :‬د بوکې په څیر وي؛ کله دوی په مونږ‬ ‫کامیابیږي او کله پرې مونږ کامیابیږو‪ ،‬هرقل وویل‪ :‬هم دغه ډول‬ ‫پیغمبران هم وي‪ ،‬ازموینه پرې راځي خو بیا انجام د هغوی په برخه‬ ‫وي‪.‬‬ ‫له دغو حکمتونو څخه دا هم ده چې هللا عزوجل پرې ريښتونی‬ ‫مومن د درواغژن منافق څخه جدا کوي‪ ،‬ځکه کله چې مسلمانان د‬ ‫بدرپه ورځ غالبه شول او هرلورې ته یې صفتونه اوریدل کیدل نو‬ ‫په اسالم کې ورسره په ښکاره دا�سې خلک یوځای شول چې په پټه‬ ‫له دوی څخه نه وو‪ ،‬نو د هللا عزوجل حکمت دا تقاضا وکړه چې یوه‬ ‫ازموینه یې مقرر کړه ترڅو د مسلمان او منافق ترمنځ جدايي راولي‪،‬‬ ‫منافقانو په دې غزا کې سرونه راوویستل او په هغه څه یې ویناوې‬ ‫وکړې چې مخکې به یې پټول‪ ،‬د هغوی پټې خبرې راښکاره شوې‪ ،‬د‬ ‫هغوی اشارې په ښکاره خبرو بدلې شوې اوخلک درې ډوله ته وویشل‬ ‫شول‪ ،‬یو کافر‪ ،‬بل مسلمان او بل منافق او مومنانو دا خبره وپیژندله‬ ‫چې د دوی یو بل دښمن هم شته چې د دوی په کورونو کې د دوی سره‬ ‫اوسیږي هیڅ ترې نه جدا کیږي نو هغوی ورته ځانونه ورته تیارکړل‬ ‫او احتیاط یې ترې پیل کړ‪.‬‬ ‫له دغو حکمتونو څخه دا هم ده چې که چیرته همیشه هللا‬ ‫عزوجل د خپلو بندګانو سره مرسته کولی او په هره غزا کې یې په‬ ‫دښمن غالبه کولی‪ ،‬همیشه واکمني او دښمنان ټکول وی‪ ،‬نو د‬ ‫مومنانو نفسونه به سرکشه شوي وی تکبراو لویي به پکې پیدا شوې‬

‫بالنعم‬ ‫قد ينعم هللا في البلوى وإن عظمت * ويبتلي هللا بعض القوم‬ ‫ِ‬

‫مقالې‬

‫‪12‬‬

‫وی‪ ،‬د دوی سره د مرستې اوکامیابۍ پراخي دا�سې ده لکه د رزق پراخي‬ ‫چې را�شي‪ ،‬نو بندګان هغه مهال روغ پاتې کیږي چې سختي او اساني‬ ‫پرې راځي‪ ،‬کله مشکالت وي کله خوشحالۍ‪ ،‬کله پراخي اوکله تنګ�سی‪،‬‬ ‫هللا عزوجل د خپل کارتدبیرجوړوونکی دی لکه څرنګه چې د هغه د‬ ‫شان سره مناسب وي هغه تعالی په خپلو بندګانو خبرداراو لیدونکی‬ ‫دی‪.‬‬ ‫له دغو حکمتونو څخه دا هم ده چې هللا عزوجل په خوشحالۍ‬ ‫او مشکالتو‪ ،‬په خو�ښۍ او نا خو�ښۍ کې کې د خپلو بندګانو بندګۍ ته‬ ‫وګوري هم په هغه مهال کې چې دوی په دښمن کامیاب �شي او هغه‬ ‫مهال چې دښمن پر دوی کامیاب �شي‪ ،‬کله چې دوی د هللا عزوجل په‬ ‫عبادت او تابعدارۍ او بندګۍ د خو�ښۍ او نا خو�ښۍ پر مهال ټینګ‬ ‫�شي نو دوی بیا د هللا عزوجل په حقه بندګان �شي‪ ،‬نه هغه چې د هللا‬ ‫عزوجل بندګي په یوه اړخ کوي د خوشحالی‪ ،‬نعمت اوروغتیا اوپراخۍ‬ ‫پرمهال‪.‬‬ ‫له دغو حکمتونو څخه دا هم ده چې کله هللا عزوجل په خپلو‬ ‫بندګانود دښمن د غلبې اوماتې ازموینه وکړي‪ ،‬نودوی هغه ته ذلیله‪،‬‬ ‫مات او عاجزه �شي‪ ،‬نو د هللا عزوجل د مرستې او عزت مستحق �شي‪،‬‬ ‫ځکه چې د مرستې او کامیابۍ دستار او د عزت جامې هغه مهال‬ ‫ماتیدل ملګري‬ ‫السته راځي چې کله ورسره هللا‬ ‫عزوجل ّ‬ ‫ته ذلت او َ َ َّ‬ ‫َََ ْ َ َ ُ‬ ‫ص َرك ُم الل ُه ِب َب ْد ٍر َوأ ُنت ْم أ ِذلة} [آل‬ ‫وي‪ ،‬هللا عزوجل فرمایي‪{:‬ولقد ن‬ ‫وکړه او‬ ‫عمران‪ ،]123:‬او هللا عزوجل ستاسو سره په بدرکې مرسته‬ ‫تاسو ذلیل وی‪ ،‬بل ځای فرمايي‪{َ :‬و َي ْو َم ُح َن ْين إ ْذ َأ ْع َج َب ْت ُك ْم َك ْث َرُت ُكمْ‬ ‫ٍ ِ‬ ‫ُ َ‬ ‫ََ ُ ْ‬ ‫فل ْم تغ ِن َعنك ْم ش ْي ًئا} [التوبة‪ ،]25:‬او د حنین په ورځ چې کله تاسو‬ ‫خپل زیاتوالي ته غره شوئ خو ستاسو ته یې هیڅ ګټه درنکړه‪ .‬هللا‬ ‫سبحانه وتعالی چې کله په یوبنده د عزت اراده وکړي‪ ،‬په ټپونویې پټۍ‬ ‫ولګوي او کامیاب یې کړي نو لومړی یې مات کړي‪ ،‬خو د هللا عزوجل‬ ‫دغه پټۍ لګول‪ ،‬مرسته کول او عزت په هغه پرتله وي چې څومره دا‬

‫بنده هللا عزوجل ته ذلیله او مات شوی وي‪.‬‬ ‫له دغوحکمتونوڅخه دا هم ده چې هللا عزوجل د خپلوبندګانو‬ ‫لپاره په جنت کې ډیرې لوړې درجې تیارې کړې دي او هغې ته بنده‬ ‫په خپل عمل ن�شي رسیدی نو هللا عزوجل پرې ازموینه او مشکالت‬ ‫مسلط کړي‪ ،‬نو د دغو مشکالتو پر بنسټ هغه الملونه تیار �شي چې‬ ‫بنده لوړو درجو ته ورسوي‪ ،‬لکه چې د دې ترڅنګ د نیکو اعمال‬ ‫توفیق هم د دغو لوړو درجو د رسیدو الملونه وي‪.‬‬ ‫له دغو حکمتونو څخه دا هم ده چې د انسانانو نفسونه کله‬ ‫همیشه روغ‪ ،‬کامیاب او مالدارۍ کې وي نو سرک�شي پکې پیدا کیږي‬ ‫او دنیا سره یې مینه پیدا کیږي او دا یو دا�سې مرض دی چې د هللا‬ ‫عزوجل او آخرت لورې ته د مسیر مخې ته خنډ کیږي‪ ،‬کله چې د‬ ‫دغو نفسونو رب‪ ،‬مالک او رحم کوونی ذات د دغه نفسونو د خیراو‬ ‫عزت اراده وکړي نو امتحانونه او مشکالت پرې مسلط کړي ترڅو‬ ‫د دغه مرض لپاره د دواء کار ورکړي او آخرت ته یې مزل تیز �شي‪،‬‬ ‫دغه ازموینې او مشکالت د هغه ډاکټرپه څیر�شي چې خپل مریض ته‬ ‫ترخه دواء ورکوي او دردوونکي رګونه یې پرې کوي ترڅو ترې مرضونه‬ ‫ووځي‪ ،‬که یې دغه شان پریږدي نو مرضونه به پرې غالبه �شي او د‬ ‫مرګ او هالکت سبب به یې وګرځي‪.‬‬ ‫له دغوحکمتونوڅخه دا هم ده چې شهادت د هللا عزوجل په نیز‬ ‫د هغه د اولیاؤلپاره یوه لوړه درجه ده‪ ،‬شهیدان د هللا عزوجل خاص‬ ‫بندګان او هغه ته نږدې دي‪ ،‬د صدیقینو وروسته درجه د شهادت‬ ‫ده‪ ،‬هللا سبحانه وتعالی خوښوي چې په خپلو بندګانو کې شهیدان‬ ‫ونی�سي‪ ،‬د هغوی وینه د هللا عزوجل په مینه او رضا کې توی �شي او‬ ‫هغوی د هللا عزوجل مینه او رضا په خپلو نفسونو غوره کړي‪ ،‬خو‬ ‫دغې درجې ته بې له دې بله الره نشته چې هغه تعالی په خپلو بندګانو‬ ‫دښمن مسلط کړي او دا�سې اسباب پیدا �شي چې بندګان شهیدان‬ ‫�شي»‪ .‬د ابن قیم رحمه هللا خبره پای ته ورسیده‪.‬‬

‫دوی بیا په دې خاطر راغلل چې ووځي‪ ،‬دوی به یا ټپيان‪ ،‬یا وژل شوي او یا په نفيس مرض اخته وي‬

‫‪13‬‬

‫ُ َّ ُ‬ ‫ُ‬ ‫فرمايي‪{:‬ك ِت َب َع َل ْي ُك ُم ْال ِق َت ُ‬ ‫ال َو ُه َو ك ْر ٌه لك ْم‬ ‫هللا سبحانه وتعالی‬ ‫َ‬ ‫�سى َأن َت ْك َر ُه ْوا َش ْي ًئا َو ُه َو َخ ْي ٌر َّل ُك ْم َو َع َ‬ ‫َ َ َ‬ ‫�سى أن ُت ِح ُّب ْوا َش ْي ًئا َو ُه َو َشرٌّ‬ ‫َّو ُع ْ َ ّ ُ َ ْ َ ُ َ َ ُ ْ َ َ ْ َُ‬ ‫لكم والله يعلم وأنتم ال تعلمون} [البقرة‪ ،]216:‬په تاسوجنګ فرض‬ ‫کړی شوی چې ستاسو ناخوښه دی‪ ،‬خو کیدی�شي تاسو یو څه بد‬ ‫ګڼئ اوهغه ستاسولپاره غوره وي اوکیدی�شي چې د یو�شي سره تاسو‬ ‫مینه کوئ او هغه کې ستاسو لپاره شر وي‪ ،‬هللا عزوجل ښه پوهیږي‬ ‫او تاسو نه پوهیږئ‪.‬‬ ‫ابن قیم رحمه هللا په الفوائد کې وايي‪ ":‬په دغه آیت کې یو شمیر‬ ‫حکمتونه‪ ،‬رازونه او د بندګانو خیګړې پرتې دي‪ ،‬ځکه چې کله یو‬ ‫بنده په دې پوه �شی چې کیدی�شي ماته د یو مشکل څخه وروسته یو‬ ‫خوښ څه په الس را�شي او کیدی�شي چې زه څه خوښوم په دې کې‬ ‫راته مشکالت راپیدا �شي‪ ،‬نو هغه بیا کله هم له دې په امن نه وي چې‬ ‫د خوشحالۍ له پلوه ورته مشکل پیدا نه �شي او له دې نا امیده هم‬ ‫نه وي چې د مشکل له الرې ورته خوشحالي را�شي‪ ،‬ځکه چې بنده په‬ ‫انجام هیڅ علم نه لري او هللا عزوجل په انجام دا�سې علم لري چې‬ ‫بنده پرې خبرنه دی‪ ،‬ځکه خو هغه تعالی د خپل بنده لپاره یو شمیر‬ ‫کارونه مقرر کړي دي چې په الندې ډول دي‪:‬‬ ‫له دغو کارونو څخه یو دا دی چې د دغو کارونو څخه انسان ته‬ ‫بل بهترعمل نشته اګرکه دغه عمل پرې په اول ځل کې سخت وي‪،‬‬ ‫ځکه د دغه عمل انجامونه ټول خیردی خوندونه او خوشحالۍ دي‪،‬‬ ‫اګر که نفس یې بدې هم ګڼي‪ ،‬خو خیر او نفع یې پکې ده‪ ،‬په همدې‬ ‫توګه د انسان لپاره تر ټولو مضر �شي ګناهونه او نا فرمانۍ دي اګر‬ ‫که نفس یې غواړي‪ ،‬ځکه انجام یې ټول دردونه‪ ،‬غمونه‪ ،‬شرونه او‬ ‫مصیبتونه دي‪ ،‬بیا د انسان په نفس کې دا خاصیت پروت دی چې د‬ ‫ډیرخوند لپاره لږ دردونه برداشت کوي او هم د لږ خوند څخه ځکه‬ ‫ځان ساتي چې وروسته پ�سې دردونه او لوی شرراروان وي‪.‬‬ ‫د دې ایت په حکمتونوکې یوه دا هم ده چې‪ :‬دا له بنده غوښتنه‬ ‫کوي چې هغه چا ته خپل کارونه وسپاري کوم چې د کارونو په انجام‬ ‫خبردی او بیا د هغه په اختیاراو پریکړه خوښ �شي او په دې کې د ښه‬ ‫انجام امید وساتي‪.‬‬ ‫ي‬ ‫بل حكمت دا دی چې‪ :‬بنده به هللا عزوجل ته مشورې نه ورکو ‪،‬‬ ‫هغه ته به اختار نه ورکوي او هغه څه به ترې نه غواړي چې د ده‬ ‫علم پرې نه وي‪ ،‬ځکه عین ممکن ده چې په دغو شیانو کې یې هالکت‬ ‫پروت وي اودی پرې خبرنه وي‪ ،‬خود هللا عزوجل نه به غوره اختیار‬ ‫غواړي او بیا به ترې غواړي چې ای ربه ته چې زما لپاره څه غوره کوې‬ ‫په هغې ما را�ضي کړه‪ ،‬ځکه د ده لپاره له دې بله د نفعې خبره نه وي‪.‬‬ ‫بل حكمت دا دی چې‪ :‬که بنده خپل کارهللا عزوجل ته وسپاري‬ ‫اوبیا د هغه په اختیارخوښ �شي نوهللا عزوجل ورسره په دغې برخه‬ ‫کې بیا مرسته کوي‪ ،‬قوت‪ ،‬عزم او صبرورکوي او د هغو آفتونو څخه‬ ‫یې خوندي ساتي چې دغه بنده ورسره د خپلې خو�ښې په حالت کې مخ‬ ‫کیدی شو‪ ،‬بیا ورته هللا عزوجل د خپلې فیصلې دا�سې انجام وښايي‬ ‫چې انسان پرې نه پوهید ترڅو د بنده له فیصلې غوره نتایجوته پرې‬ ‫ور�سي‪.‬‬ ‫بله دا چې ‪ :‬په دې سره بنده د ستړي کوونکو افکارو خالص �شي‪،‬‬ ‫خپل زړه له کرنې ریبنې وزګارکړي‪ ،‬خو د دې ټولو باوجود که انسان‬ ‫چېرته په خپل اختیاروچلیږي نو بیا به پرې هم د هللا عزوجل تقدیر‬ ‫راځي او دی به پکې راګیروي‪ ،‬ځکه که دی را�ضي شو هم ورته تقدیر‬ ‫ر�سي خو دی به ستایل شوی‪ ،‬مشکور او په ده به رحم کیږي او که‬

‫را�ضي نه شو نو بدي به یې بیانیږي او هیڅ نرمي به ورسره نه کیږي‪،‬‬ ‫ځکه کله چې بنده یو څه اختیارکړي او بیا خپل ځان هللا ته وسپاري‬ ‫نو د هللا تعالی تقدیر پرې د نرمۍ او ساتنې سره راچاپیر �شي‪ ،‬د هللا‬ ‫عزوجل د رحم او ساتنې په منځ کې راګیر �شي‪ ،‬د بدو عواقبو وساتل‬ ‫�شي اوتقدیرپرې اسان �شي‪ ،‬کله چې په یوبنده تقدیررا�شي نود انسان‬ ‫لپاره د ترټوګټوره خبره دا ده چې ځان ورته تسلیم کړي اودا�سې ورته‬ ‫ځان واچوه لکه مړحیوان‪ ،‬ځکه زمریان او پړانګان مرداره نه خوي"‬ ‫د ابن قیم رحمه هللا خبره پای ته ورسیده‪.‬‬ ‫طبري په خپل تاریخ کې د ابن اسحاق څخه روایت کوي چې د‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم یو صحابي وايي‪" :‬زه او زما ورور د‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم سره احد ته حاضر شو خو بیرته‬ ‫په ټپي حالت کې راستانه شولو‪ ،‬کله چې د رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫وسلم مؤذن چیغه وکړه چې د دښمن په لټون کې باید ووځو نو ما‬ ‫خپل ورور ته وویل‪( ،‬یا راته هغه ویل)‪ :‬آیا د رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫وسلم سره غزا به زمونږ څخه پاتې کیږي! په هللا قسم سپرلۍ هم‬ ‫نشته او مونږ ټپیان هم یو‪ ،‬خو بیا هم مونږ ووتو‪ ،‬زه د خپل ورور‬ ‫څخه لږ ښه وم نو څه مسافه والړاو یو پړاو ما شا کړ‪ ،‬تردې چې هغه‬ ‫ځای ته ورسیدو چېرته مسلمانان ورته رسیدلي وو»‪.‬‬ ‫ابو الدرداء ر�ضي هللا عنه وايي‪« :‬د ایمان د ګوپ سر د ادی چې؛‬ ‫د هللا تعالی په پریکړه صبروکړی �شي او د هغه په تقدیرخوښ �شي»‬ ‫او همدغه دواء ده چې مونږ پرې خپل خواره واره ټپونه راګنډو‪.‬‬ ‫أي اسالمي امته؛‬ ‫په تا باندې ټپونه او زخمونه پرلپ�سې زیات شول‪ ،‬خو ستا‬ ‫مرضونه او مشکالت به یواځې په هغه توحید حل کیږي چې د جهاد‬ ‫په بیرغ پورې تړل شوی وي‪.‬‬ ‫ای ااسالمي امته؛ ته به کله دا سمه فیصله کوې چې نوره جهاد‬ ‫ته مخه کړې او د جالد څخه ځان وژغورې‪ ،‬نن ورځ خو جنګونه‬ ‫هیڅ نه تم کیږي او زمونږ نبي صلی هللا علیه وسلم دا خبره خوښوله‬ ‫چې د هیڅ لښکرڅخه پاتې ن�شي‪ ،‬بلکې د هغه له سیرته دا هم وه چې‬ ‫همیشه به په غزا او جهاد کې و‪.‬‬ ‫زه تاسو ته دلته د جبریل علیه السالم حدیث یادوم چې بخاري‬ ‫روایت کړی‪ :‬کله چې رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د خندق له غزا‬ ‫څخه مدینې ته راستون شونووسله یې کیښوده‪ ،‬جبریل علیه السالم‬ ‫ورته راغی اوویې فرمایل‪" :‬آیا تا وسله کیښوده؟ په هللا قسم مالئکوتر‬ ‫اوسه خپله وسله نه ده اي�ښې‪ ،‬پاڅه د خپلوملګرو سره بني قریظه ته‬ ‫ورشه‪ ،‬زه ستا څخه وړاندې ځم د هغوی کالوونه لړزوم او په زړونو‬ ‫کې ورته رعب اچوم‪ ،‬نو جبریل علیه السالم د مالئکو په کاروان کې‬ ‫والړ او رسو هللا صلی هللا علیه وسلم ورپ�سې د مهاجرینو او انصارو‬ ‫په کاروان کې والړ‪.‬‬ ‫ای مسلمانانو څنګه تاسو ته سپکه خبره ښکاري چې تاسو خپل‬ ‫ورونه ګورئ؛ ستاسو د دین بچي چې هر ډول مشکالت پرې راغلي‪،‬‬ ‫عذاب‪ ،‬وژل او کورونه ویجاړول او تاسو په خپلو کورونو کې د خپل‬ ‫یاست‪ ...‬دا َڅنګه کیدی �شی؟!‬ ‫اهل او مالونو په منځ کې روغ ناست‬ ‫َ َّ ُ َ ٌ َ َ َ ْ َ َ َّ َ ْ َ َ َّ َ َ ْ ُ نَ‬ ‫اس ل يعلمو } [يوسف‪]21:‬‬ ‫{والله غ ِالب على أم ِر ِه ول ِكن أكثرالن ِ‬ ‫هللا عزوجل په خپل کارغالبه دی خو زیاتره خلک نه پوهیږي‪.‬‬ ‫والحمد هلل رب العاملين‪.‬‬ ‫َّ َ‬ ‫َأ ُب ْو ُم ْ‬ ‫الز ْرق ِاوي‬ ‫ص َع ٍب‬ ‫مقالې‬

‫‪14‬‬

‫هر هغه مور چې هللا عزوجل پرې په اسالمي دولت کې د بچو‬ ‫احسان کړی‪ ،‬نو هغې ته پکار دي چې د هللا عزوجل دغه عظیم‬ ‫فضل چې دا پرې د نورو ښځو پرته ځانګړې شوې باید دغه د‬ ‫خپلو بچو په تربیت کې په دا�سې ډول وکاروي چې رب ترې را�ضي‬ ‫�شي او امت ته پرې ګټه ور�سي او ولې به دغه شان نه کوي؛ ځکه‬ ‫چې دغه بچی له همدې مور پیدا او د همدې په غیږ کې رالویدونکي‬ ‫دي‪ ،‬ولې چې سړي خو په کاراو رباط کې مشغول دي‪.‬‬ ‫د عبد هللا بن عمر ر�ضي هللا عنه څخه روایت دی‪ ،‬وايي‪ :‬ما د‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم څخه اوریدلي چې فرمایل یې‪ ( :‬په‬ ‫تاسو کې هر یو شپونکی دی او د خپل رعیت پوښتنه به ترې کیږي‪،‬‬

‫امام هم شپونکی دی د اتباعو په اړه به ترې پوښتنه کیږي‪ ،‬سړی‬ ‫هم د خپل اهل شپونکی دی او په دې اړه به ترې پوښتنه کیږي‪،‬‬ ‫ښځه هم د میړه د کور ساتونکې ده او په دې اړه به ترې پوښتنه‬ ‫کیږي‪ ،‬خادم هم د خپل بادار په مال شپونکی دی او په دې اړه به‬ ‫ترې پوښتنه کیږي) [متفق علیه]‪.‬‬ ‫اهل علم دلته د راعي او شپونکي معنا دا�سې کوي‪ :‬ساتونکی‪،‬‬ ‫امانتګر‪ ،‬د هغه څه په ساتنه او اصالح پابندي کونکی‪ ،‬چې ساتنه‬ ‫یې ورته حواله شوې‪ ،‬دی به پکې دانصاف څخه کاراخلي‪ ،‬د هغه په‬ ‫مصلحت کې به فکر کوي او د قیامت په ورځ به ترې پوښتنه کیږي‬ ‫چې آیا د خپل رعیت په اړه یې خپله فریضه اداء کړې وه او که نه‪.‬‬ ‫خویندې‬

‫‪16‬‬

‫کله چې رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د ښځې په اړه وویل‪:‬‬ ‫(هغه د میړه د کور ساتونکې ده او په دې اړه به ترې پوښتنه کیږي)‬ ‫نو دغه یوه لویه ذمه واري او امانت دی چې مسلمانې میرمن ته‬ ‫ورسپارل شوی دی‪ ،‬په دې بیا اجر او ثواب هم شته که په پوره‬ ‫توګه یې د دې حق اداء کړ او د بچو تربیه یې په صحي توګه وکړه‪،‬‬ ‫بل پلو ته پکې سخت عذاب او حساب هم شته که چیرته یې پکې بې‬ ‫غوري وکړه او امانت یې ضایع کړ‪.‬‬ ‫هللا سبحانه وتعالی فرمايي‪{َ :‬يا َأ ُّي َها َّالذ َ‬ ‫ين َآم ُنوا ُقوا َأ ُنف َس ُكمْ‬ ‫ُ ِ‬ ‫َ َ ْ ُ ْ َ ً َ ُ ُ َ َّ ُ ْ‬ ‫اس َوال ِح َج َارة} [التحريم‪ ،]6 :‬ژباړه‪ :‬ای‬ ‫وأه ِليكم نارا وقودها الن‬ ‫مومنانو؛ تاسو خپل ځان او اهل د دا�سې اور څخه بچ کړئ چې‬ ‫خشاک یې خلک او ډبرې دي‪.‬‬ ‫ابن عمر ر�ضي هللا عنه یو سړي ته وویل‪»:‬خپل ځوی ته ادب‬ ‫ورکړه؛ ځکه ته د خپل بچي په اړه پوښتلی �شې چې څنګه ادب دې‬ ‫ورکړی او څه دې ورته ښودلي او له هغه به دا پوښتلی �شي چې ستا‬ ‫سره یې څنګه نیکي کړې او څنګه یې ستا خبرمنلې» [سنن البیهقي]‪.‬‬ ‫له عقیدې پیل‬

‫په مسلمانې مور فرض دي چې کله د هغې بچي خبرې زده کوي‬ ‫نو باید تر ټولو لومړی ورته کلمه طیبه (ال اله اال هللا محمد رسول‬ ‫هللا) ور زده کړي‪ ،‬بیا یې د دې پرمعنا پوهه کړي‪ ،‬د علي بن الحسین‬ ‫رحمه هللا څخه روایت دی چې هغه به خپل بچي ته ښودنه کوله‬ ‫او ویل به یې‪" :‬ته ووایه چې ما په هللا عزوجل ایمان راوړی او په‬ ‫طاغوت مې کفرکړی» [رواه ابن ابي شیبه]‪.‬‬ ‫همدا ډول مور باید خپل بچي ته درې اصول وښايي‪ ،‬چې هغه‪:‬‬ ‫ستا رب څوک دی؟ ستا دین څه دی؟ او ستا نبي څوک دی؟ د‬ ‫ماشوم څخه باید پوښتنه و�شي چې هللا عزوجل چیرته دی؟ قرآن‬ ‫کریم څه �شی دی؟ او د دې په څیرنورې دا�سې پوښتنې چې د بچي په‬ ‫نفس کې پاکه عقید او توحید نالوي‪.‬‬ ‫تر ټولو بهتر �شی چې باید ماشوم یې زده کړي‪ ،‬هغه د بنده سره د‬ ‫هللا عزوجل معیت او شتون دی‪ ،‬په دې سره به هغه د هللا عزوجل‬ ‫څخه ویره زده کړي او د هللا عزوجل شان به یې په نفس کې ډیر‬ ‫لوی �شي او بیا به په ښکاره او په پټه د هللا عزوجل مراقبت او څارنه‬ ‫پر ځان ګوري‪ ،‬د عبد هللا التستري رحمه هللا په اړه نقل دي چې‬ ‫کله هغه کوچنی و‪ ،‬نو د ویده کیدو څخه وړاندې به یې دغه الفاظ‬ ‫تکرارول‪( :‬هللا عزوجل زما سره حاضر دی‪ ،‬هللا عزوجل ماته ګوري‬ ‫او هللا سبحانه وتعالی زما سره دی) [رواه ابن ابي شیبه]‪.‬‬ ‫د مور اصالح د بچو اصالح ده‬

‫په معلمه‪ ،‬روزنه کوونکې او غوره بیلګې مور الزم دي چې د خپل‬ ‫ځان اصالح وکړي ترڅو د خپل کور په انګړ کې د خپل رعیت په‬ ‫تربیت کې کامیابه �شي‪ ،‬ځکه د رعیت اصالح د شپونکي او ساتونکي‬ ‫د اصالح سره تړلې ده او د بچو اصالح د مور د اصالح سره تړلې ده‪.‬‬ ‫ابن ابي الدنیا نقل کوي چې عتبه بن ابي سفیان به د خپلو بچي‬ ‫روزونکي ته ویل‪" :‬ابو عبد الصمده زما د بچو د اصالح څخه وړاندې‬ ‫باید ته خپل ځان اصالح کړې‪ ،‬ځکه د هغوی عیبونه ستا په عیبونو‬ ‫پورې تړلي دي‪ ،‬د هغوی په نیزد هغه څه ښه دی چې تا کړی او هغه‬ ‫‪17‬‬

‫څه نا کاره او نا خوښ دي چې تا ترې ځان ساتلی دی» [النفقة علی‬ ‫العیال]‪.‬‬ ‫په سختی او زهد تربیت‬

‫مور ته پکاردي چې د خپلو بچو په نفسونو کې دا خبره پخه کړي‬ ‫چې دغه دنیا د سفر کور دی او آخرت د قرار او تل پاتې کیدو کور‬ ‫دی‪ ،‬هللا عزوجل د ْآل فرعون د مومن سړي ْپه ژبه دا�سې ْفرمايي‪:‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫الد ْن َيا َم َت ٌ‬ ‫َ{يا َق ْوم إ َّن َما َٰهذه ال َح َي ُاة ُّ‬ ‫اع َوِإ َّن ال ِخ َرة ِه َي َد ُار الق َر ِار}‬ ‫ِِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫[غافر‪ ،]۳۹ :‬ای زما قومه د دنیا دغه ژوند یوه څکه ده او آخرت د‬ ‫قرارۍ کور دی‪.‬‬ ‫په دې توګه به د خپلو بچو په زړونو کې دغه فاني دنیا سپکه‬ ‫ښکاره کړي او آخرت به ورته لوی څیز ښکاره کړي‪ ،‬هغوی به په‬ ‫لږ څه سخت ژوند تربیه کړي او د زهد معنا به ورته وښايي او‬ ‫دا چې دغه د دنیا نعمتونه خامخا ختمیدونکي دي‪ ،‬په دې اړه د‬ ‫امام الزاهدین صلی هللا علیه وسلم سیرت ډیره غوره بیلګه ده‪ ،‬د‬ ‫عروة رحمه هللا څخه نقل دي هغه د عائشه ر�ضي هللا عنها څخه‬ ‫نقل کوي‪ ،‬چې هغه وايي‪« :‬مونږ به یوه میاشت‪ ،‬بله میاشت او بله‬ ‫میاشت ولیدله او د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم په کور کې به‬ ‫اور بل نه شو!" عروه رحمه هللا وايي‪ :‬ما ورته وویل‪ :‬ترور؛ ستاسو‬ ‫ژوند به څنګه تیریده؟ هغې وویل‪« :‬په دوه تورو شیانو؛ یعنې په‬ ‫اوبو او کجورو‪ ،‬مګر د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم څه انصاري‬ ‫ګاونډیان وو‪ ،‬د هغوی او�ښې وې او رسول هللا صلی هللا علیه وسلم‬ ‫ته به یې د هغې له پیو څخه څه برخه ورکوله نو هغه به مونږ ته‬ ‫راکول» [متفق علیه]‪.‬‬ ‫د ابو هریره ر�ضي هللا عنه څخه روایت دی چې رسول هللا صلی‬ ‫هللا علیه وسلم فرمايلي‪( :‬یا هللا د محمد‪-‬صلی هللا علیه وسلم‪ -‬د‬ ‫آل رزق دا�سې وګرځوه چې یواځې د هماغې ورځې ګذاره پرې کیږي)‬ ‫[متفق علیه]‪ ،‬یعنې دا�سې رزق چې سوال ته یې نه کینوي اونه دومره‬ ‫ډیروي چې مستۍ او د دنیا پراخي ترې جوړه �شي‪[ .‬فتح الباري]‪.‬‬ ‫هو! دغه د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم رزق وو اګرچې جبریل‬ ‫علیه السالم ورته د دنیا د خزانو کلي ګانې راوړلې‪ ،‬خو هغه پکې‬ ‫زهد او بې رغبتي وکړله‪ ،‬د ابي هریره ر�ضي هللا عنه څخه روایت دی‬ ‫فرمايي‪« :‬د محمد صلی هللا علیه وسلم اهل د هغه تر مرګه پورې‬ ‫په ډوډۍ نه دی موړ شوی» [صحیح البخاري]‪ ،‬ته وګوره رسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم چې د حق ذات خاص دوست او په ټول‬ ‫مخلوق کې غوره انسان دی په یو انډیري ویده کیږي او په ډډه یې د‬ ‫هغې ژور اثار لیدل کیږي‪ ،‬عمر ر�ضي هللا عنه یې ګوری او ژاړي‪ ،‬نبي‬ ‫علیه الصالة والسالم ترې پوښتنه کوي چې (ولې ژاړې؟) هغه وايي‪:‬‬ ‫ای د هللا رسوله کسرا او قیصر په هر ډول نعمتونو کې دي او ته د‬ ‫هللا تعالی رسول یې او دا�سې غریبي ده‪ ،‬هغه ورته فرمايي‪( :‬آیا ته نه‬ ‫خوشحالیږې چې د هغوی لپاره دغه نعمتونه په دنیا کې وي او زمونږ‬ ‫لپاره په آخرت کې؟) [متفق علیه]‪.‬‬ ‫دغه په دې دنیا کې حال زمونږ د خوږ پیغمبر صلی هللا علیه‬ ‫وسلم و او په همدغه ډول باید د خالفت نوی نسل رالوی کړی‬ ‫�شي چې یو سخت او شډل نسل وي‪ ،‬د ژوند سختیو‪ ،‬سړو بادونو‬ ‫او ګرمیو وهلی وي‪ ،‬ترڅو د بیرغ د پورته کولو‪ ،‬امانت ساتلو او په‬

‫د خالفت په خاوره کې د بچو تربیت د الله عزوجل نعمت دی‬ ‫ځمکه خالفت الئق وي‪ ،‬د ابي عثمان النهدي څخه روایت دی‪،‬‬ ‫وايي‪« :‬مونږ ته د عمرر�ضي هللا عنه لیک راغی؛ په کې لیک وو‪ :‬سخت‬ ‫�شئ‪ ،‬کلک �شئ‪ ،‬زړې جامې واغوندئ د معد بن عدنا په څیر سخت‬ ‫ژوند اختیار کړئ‪ ،‬د غوړو زندګیو او د عجمو د خایست څخه ځان‬ ‫وساتئ» [شرح معناني اآلثارللطحاوي]‪.‬‬ ‫د جهاد او قتال في سبیل اهلل په محبت روزنه‬

‫د خالفت په خاوره کې د هللا عزوجل د لویو نعمتونو څخه یو‬ ‫دا هم دی چې دلته بچي د یو مجاهد پالر په سیوري کې رالوییږي‪،‬‬ ‫نو میندو ته پکار دي چې په دغه نعمت پوهه �شي د دې احساس‬ ‫وکړي او له دغې ګټه پورته کړي‪ ،‬تر څو د دې بچي رالوی �شي او د‬ ‫هغوی وړې ګاللۍ سترګې د وسلې‪ ،‬غاړکۍ‪ ،‬مردکو‪ ،‬بمونو او بارودي‬ ‫واسکټونو په لیدلو روګدي وي‪ ،‬همدا ډول د مجاهدینو ویډیو ګانې‬ ‫او د هغوی خبرونه واوري او وګوري‪ ،‬تر څو د دغه کوچني مجاهد‬ ‫سره د جهاد مینه پیدا �شي او د کفارو نفرت یې زړه کې وي‪.‬‬ ‫په دې اړه ممکن چې مور د بعضو خلکو سختې خبرې هم واوري‬ ‫چې ته خو د ماشوم کوچنیتوب مجروحوې او دا خو ماشوم ته ضرر‬ ‫رسوي‪ ...‬نو د دغو خلکو په اړه مونږ دا�سې وايو‪ :‬ابو یعلي په یو جید‬ ‫سند د ابو هریره ر�ضي هللا عنه څخه روایت کوي چې د رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم پر وړاندې به حسن او حسین ر�ضي هللا عنهما‬ ‫پرځول کول نو رسول هللا صلی هللا علیه وسلم به ویل‪( :‬حسنه تکړه‬ ‫شه)‪ ،‬فاطمې ر�ضي هللا عنها به پوښتنه وکړه چې یا رسول هللا ته ولې‬ ‫وايې چې (حسنه تکړه شه) نو هغه به وفرمایل‪( :‬جبریل علیه السالم‬ ‫وايي‪ :‬چې حسنه تکړه شه)‪ .‬بخاري د عبد الرحمن بن عوف څخه‬ ‫روایت کوي‪ ،‬هغه وايي‪" :‬زه د بدرپه ورځ په صف کې والړوم‪� ،‬ښې او‬ ‫چپ لوري ته مې وکتل‪ ،‬نو څه ګورم چې زه د دوه انصاري کشرانو‬ ‫ماشومانو په منځ کې والړ یم‪ ،‬دا�سې ارمان مې وکړ‪ ،‬کاش زه د دوی‬ ‫په پوښتیو کې وی‪ ،‬یو یې وسکونډولم چې تره؛ ته ابو جهل پیژنې؟ ما‬ ‫ورته وویل‪ :‬هو‪ ،‬خووراره ته په ابوجهل څه کوې؟ هغه وویل‪ :‬زه خبر‬ ‫شوی یم چې هغه رسول هللا صلی هللا علیه وسلم ته کنځل کړي‪،‬‬

‫زما دې په هغه رب قسم وي چې زما روح د هغه په الس کې دی که‬ ‫مې ولید نو ترهغې به ترې جدا نشم چې په مونږ کې مخکنۍ نیټې واال‬ ‫مړ ن�شي‪ ،‬په دې کې هغه بل وسکونډلم او همدغه ډول خبره یې راته‬ ‫وکړه‪ ،‬زه ورته ډیر تعجب واخیستم‪ ،‬وخت تیر نه و چې ما وکتل ابو‬ ‫جهل د خلکو په مینځ کې ګرځید‪ ،‬ما دواړو ته وویل‪ :‬تاسو ګورئ؟‬ ‫دا هغه څوک دی چې تاسو یې په اړه پوښتنې کوئ‪ ،‬هغوی له یوبل‬ ‫ورمخکې شو او هغه یې مخې ته راغی‪ ،‬نو دواړو وواهه تردې چې ویې‬ ‫واژه‪ ،‬بیا دواړه رسول هللا صلی هللا علیه وسلم ته راستانه شول او‬ ‫ورته یې خبرورکړچې مونږ ابوجهل وژلی‪ ،‬هغه وفرمایل‪( :‬په تاسوکې‬ ‫کوم یو وژلی؟)‪ ،‬هر یو وویل‪ :‬ما وژلی‪ ،‬هغه وفرمایل‪( :‬آیا تاسو خپلې‬ ‫تورې پاکې کړي؟ هغوی وویل‪ :‬نه‪ ،‬د دواړو تورې یې وکتلې او ورته یې‬ ‫وفرمایل‪( :‬تاسو دواړو وژلی دی)"‪.‬‬ ‫په بدایه او نهایه کې راغلي‪ :‬هشام بن عروه وايي‪ " :‬عبد هللا بن‬ ‫الزبیرچې لومړی خبرې ماتې کړې نو ویې ویل‪ :‬توره‪ ،‬توره‪ ،‬دغه خبره‬ ‫به یې له خولې نه لرې کوله‪ ،‬زبیر ر�ضي هللا عنه چې به کله واوریدل‪،‬‬ ‫ویل به یې‪ :‬د تورې لپاره به ستاسره ورځ او ورځې وي»‪ .‬د عروه بن‬ ‫الزبیر څخه روایت دی‪" :‬زبیر ر�ضي هللا عنه خپل ځوی عبد هللا د‬ ‫یرموک په غزا کې په آس سپور کړ او یو سړی یې پرې مقرر کړ»‬ ‫[صحیح بخاري]‪.‬‬ ‫په عربي ژبه حرص کول‬

‫دا ډیره غوره خبره ده که مور عربي وي نو باید د خپلو بچو‬ ‫عربي ژبه روغه وساتي او له خطايانو یې خوندي کړي او ورته تعلیم‬ ‫ورکړي‪ ،‬که چیرته عربي نه وي نو عربي ورته وښايي‪ ،‬ترڅو خپل دین‬ ‫زده کړي او د مسلمانانو سره ګډ ژوند وکړي‪ ،‬خطیب بغدادي نقل‬ ‫کړي چې علي‪ ،‬ابن عباس او ابن عمر ر�ضي هللا عنهم به خپل بچي د‬ ‫عربۍ په خطايي وهل‪.‬‬

‫خویندې‬

‫‪18‬‬

19

‫مقالې‬

‫‪20‬‬

‫شیخ سلیمان بن عبد هللا بن محمد عبد الوهاب رحمه هللا‬ ‫د خپل کتاب (تيسير العزيز الحميد في شرح كتاب التوحيد)‬ ‫باب (ومن أطاع العلماء واألمراء في تحريم ما أحل هللا وتحليل‬ ‫ما حرمه هللا فقد اتخذهم أربابا من دون هللا( کې ویلي دي‪« :‬هر‬ ‫کله چې تابعداري د عبادت له ډولونو څخه ده بلکې په خپله‬ ‫عبادت دی‪ ،‬ځکه چې تابعداري د هللا عزوجل د هغو اوامرو‬ ‫عملي کول دي چې د هغه د رسوالنو علیهم السالم په ژبو راغلي‬ ‫دي‪ ،‬ځکه خو به د هیڅ مخلوق د خبرې تابعداري ن�شي کیدای‬ ‫مګر هغه مهال چې د هللا عزوجل د تابعدارۍ الندې داخله وي‪،‬‬ ‫که چیرته دا�سې نه وه نو د هیڅ مخلوق تابعداري په مستقل‬ ‫ډول واجب نه ده»‪.‬‬ ‫دلته د تابعدارۍ مقصد هغه ده چې د حالل په حرمت او‬ ‫حرامو په حاللولو پورې اړه لري‪ ،‬که چیرته یو چا د حالل او‬ ‫حرامو په مسائلو کې د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم پرته‬ ‫تابعداري وکړه نو هغه مشرک َدی‪ ،‬لکه چې هللا عزوجل په‬ ‫َّ َ ُ‬ ‫{اتخذوا أ َْح َب َار ُه ْم} یعنې خپل مالیان‬ ‫ډاګیزه توګه فرمایلي‪:‬‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫الله َو ْالَسيحَ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ً‬ ‫ْ‬ ‫او{و ُر ْه َب َان ُه ْم} یعنې خپل پیران یې {أربابا ِمن دو ِن‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ ُُْ‬ ‫َ‬ ‫ْ َ َ ََ ََ‬ ‫اح ًدا ل ِإل َه ِإل ُه َو ُس ْب َحان ُه‬ ‫ابن م ْ ْريم ُ ومَا أ ِم ُروا ِإل ِليعبدوا ِإل ًها و ِ‬ ‫َع َّما ُيش ِركون} د هللا عزوجل پرته په خدایۍ نیولي دي او دوی‬ ‫ته امر نه وو شوی مګر د دې خبرې چې یواځې د یوه معبود‬ ‫بندګي دې وکړي‪ ،‬چې نشته الئق د بندګۍ مګر همدغه یو ذات‬ ‫دی‪ ،‬هغه لره د هغه شیانو څخه پاکي ده چې دوی یې ورسره‬ ‫شریکوي‪[.‬التوبة‪ ،]31 :‬او رسول هللا علیه وسلم یې دا�سې‬ ‫تفسیر بیان کړی چې د حاللو په حرامولو او د حرامو په حاللولو‬ ‫کې د دغو مالیانو او پیرانو تابعداري کول‪ ،‬لکه چې د عدي ر�ضي‬ ‫هللا عنه په حدیث کې راغلي دي‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫اللهَ‬ ‫ُ‬ ‫ووايي چې َهللا عزوجل فرمايي‪{ :‬أ ِطيعوا‬ ‫َ که‬ ‫څوکُ َ َ ُ‬ ‫ْ ْ ُْ‬ ‫َوأط ُ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫يعوا الرسول وأ ِولي الم ِر ِمنكم} [النساء‪ ،]59 :‬تا�سې د‬ ‫ِ‬ ‫هللا عزوجل تابعداري وکړي او د رسول صلی هللا علیه وسلم‬ ‫تابعداري وکړئ او د اولي االمر ستا�سې څخه‪ ،‬د اولي االمر په‬ ‫اړه ویل شوي چې علماء ترې مراد دي او چا ویلي چې امیران‬ ‫ترې مراد دي‪ ،‬لکه چې دغه دواړه خبرې د امام احمد څخه‬ ‫روایت دي او ابن قیم وايي‪« :‬تحقیق دا دی چې علماء او امیران‬ ‫دواړه ترې مراد دي» نو دلته په آیت کې خو د علماء او امیرانو‬ ‫تابعداري ثابته شوه‪ ،‬تا�سې څنګه حرمت وایاست؟ نو په‬ ‫ځواب کې وايو‪ :‬د امیرانو او علماؤ خبره به هغه وخت واجب‬ ‫وي چې کله د هللا عزوجل او د هغه د رسول په تابعدارۍ امر‬ ‫وکړي‪ ،‬علماء د هللا تعالی او د هغه د رسول صلی هللا علیه وسلم‬ ‫د خبرې رسوونکي دي او امیران یې نافذوونکي دي‪ ،‬نو په دغه‬ ‫مهال کې بیا د دوی تابعداري د هللا عزوجل او د هغه د رسول‬ ‫صلی هللا علیه وسلم د تابعدارۍ په خاطر واجبه ده‪ ،‬لکه چې‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪(:‬ال طاعة في معصية‪،‬‬ ‫إنما الطاعة في املعروف) [ رواه البخاري ومسلم]‪ ،‬ژباړه‪ :‬په‬ ‫ګناه کې د چا تابعداري نشته‪ ،‬تابعداري یواځې په نیکۍ کې ده‪،‬‬ ‫او رسول هللا علیه وسلم فرمايي‪(:‬على املرء السمع والطاعة‬ ‫‪21‬‬

‫ُ‬ ‫ما لم ُيؤمر باملعصية‪ ،‬فإذا أ ِمر بمعصية فال سمع وال طاعة)‪،‬‬ ‫ژباړه‪ :‬په یو مسلمان ترهغې خبره اوریدل او منل واجب دي چې‬ ‫په ګناه ورته امر و نه شوی‪ ،‬کله چې ورته په ګناه امر وشو نو‬ ‫بیا نه خبره اوریدل شته او نه منل‪ .‬خالصه دا شوه چې په دې‬ ‫آیت کې دا�سې څه نشته چې د سورة براءة د آیت خالف وي‪.‬‬ ‫ابن عباس ر�ضي هللا عنهما وايي‪« :‬نږدې ده چې پر تا�سې د‬ ‫اسمان څخه ډبرې و اوري‪ ،‬زه تا�سې ته وایم چې رسول هللا صلی‬ ‫هللا علیه وسلم فرمایلي او تا�سې وایاست چې ابو بکر او عمر‬ ‫ر�ضي هللا عنهما دا�سې ویلي؟"‪.‬‬ ‫دغه خبره ابن عباس ر�ضي هللا عنهما هغه چا ته کړې وه چې‬ ‫په حج تمتع کې یې ورسره مناظره وه‪ ،‬ابن عباس ر�ضي هللا عنه‬ ‫د حج تمتع امر کوو‪ ،‬او هغه مناظر یې پر خالف د ابو بکر او عمر‬ ‫ر�ضي هللا عنهما وینا وړاندې کوله‪ ،‬مقصد یې دا و چې هغوی‬ ‫دواړه ستا څخه ډیر پوه او په تابعدارۍ ډیر الئق وو او هغوی‬ ‫ترې منع کړې‪ ،‬نو ابن عباس ر�ضي هللا عنهما دغه وینا وکړه چې‬ ‫د خالص ایمان او د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د خال�صې‬ ‫تابعدارۍ څخه صادره شوې وه‪ ،‬اګر که هر چا یې مخالفت‬ ‫کړی او که هرڅوک وي‪ ،‬امام شافعي رحمه هللا وايي‪" :‬ټولو‬ ‫علماؤ په دې خبره اجماع کړې ده؛ که چا ته د رسول هللا صلی‬ ‫هللا علیه وسلم سنت په ډاګه شول نو د هغه لپاره جائز نه دي‬ ‫چې دغه سنت د کوم انسان د خبرې له امله پریږدي"[مدارج‬ ‫السالكين]‪.‬‬ ‫کله چې د ابن عباس ر�ضي هللا عنه دغه وینا د هغه چا په‬ ‫اړه ده چې د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم په مقابل کې د‬ ‫ابو بکر او عمر ر�ضي هللا عنهما تابعداري کوي نو د هغه چا به‬ ‫څه حال وي چې هغه د خپل مذهب د امام خبره د رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم د خبرې په مقابل کې غوره کوي‪ ،‬بلکې د‬ ‫امام وینا د قرآن او سنت لپاره معیار ګرځوي‪ ،‬کوم آیتونه او‬ ‫حدیثونه چې ورسره موافق �شي مني یې او کوم چې یې مخالف‬ ‫�شي په هغې کې تاویل کوي او یایې رد کوي‪ .‬وهللا املستعان‪.‬‬ ‫په دې اړه د بعضو متاخرینو ډیره ښه وینا ده چې وايي‪:‬‬ ‫فإن جاءهم فيه الدليل موافقا*ملا كان لآلبا إليه ذهاب‬ ‫رضوه وإال قيل هذا مؤول*ويركب للتأويل فيه صعاب‬ ‫کله چې دوی ته دا�سې دلیل را�شي چې د دوی د پلرونو د الرې‬ ‫سره برابر وي نو پرې خوښ �شي او که دا�سې نه وي نو بیا وايي‪:‬‬ ‫په دې کې تأویل دی‪ ،‬او د دغه تاویل لپاره بیا دوی ډیر ګران‬ ‫پړاوونه وهي‪.‬‬ ‫په دې کې هیڅ شک نشته چې دغه َکار د هللا عزوجل َپه دې‬ ‫َّ َ ُ‬ ‫{اتخذوا أ ْح َب َار ُه ْم َو ُر ْه َب َان ُه ْم أ ْر َب ًابا‬ ‫وینا کې داخل دی چې فرمايي‪:‬‬ ‫َّ‬ ‫ِم ْن ُدو ِن الل ِه} اآلية [التوبة‪] 31:‬‬ ‫شیخ محمد بن عبد الوهاب وايي‪" :‬احمد بن حنبل ویلي‪ :‬زه‬ ‫هغو خلکو ته تعجب وړی یم چې سند او په هغې کې بیا صحیح‬ ‫هم پيژني او بیا هم په سفیان پ�سې روان وي‪ َ ،‬حال َ دا چې هللا‬ ‫َ‬ ‫َ ْ َ ْ َ َّ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫ين ُيخ ِال ُفون َع ْن أ ْم ِر ِه أ ْن ت ِص َيب ُه ْم‬ ‫عزوجل فرمايي‪{ :‬فليحذ ِر ال ِذ‬ ‫ٌ‬ ‫ِف ْت َنة} [النور‪ ،]63 :‬هغه خلک دې ویریږي چې د پیغمبر د امر‬

‫علامء سوء د خلکو د ګمراه کولو په خاطر غونډې او کانفرانسونه جوړوي‬ ‫څخه خالف کوي چې دوی ته فتنه ورسیږي‪ ،‬آیا تا�سې پوهیږي‬ ‫چې فتنه څه �شی دی؟ فتنه شرک دی‪ ،‬دا عین ممکن ده چې‬ ‫د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم ځینې وینا رد کړی �شي نو د‬ ‫انسان په زړه کې به کوږ والی پیدا �شي او په دې سره به هالک‬ ‫�شي» دغه د امام احمد څخه فضل بن زیاد او ابو طالب نقل‬ ‫کړی ‪.‬‬ ‫فضل د امام احمد څخه نقل کوي» ما په قرآن کریم کې‬ ‫وکتل نو د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم تابعداري مې پکې درې‬ ‫دیرش ځایه ولیدله‪ ،‬بیا یې دغه آیت ولوست‪{َ :‬ف ْل َي ْح َذر َّالذ َ‬ ‫ين‬ ‫ِ ِ‬ ‫َ‬ ‫ٌ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ‬ ‫ُيخ ِال ُفون َع ْن أ ْم ِر ِه أ ْن ت ِص َيب ُه ْم ِف ْت َنة} اآلية [النور‪ ،]63 :‬دغه‬ ‫آیت یې تکراروو‪ ،‬او ویل چې فتنه یواځې شرک دی‪ ،‬کیدای�شي‬ ‫دغه انسان یوه خبره وکړي‪ ،‬زړه یې کوږ �شي او هالک �شي‪ ،‬بیا‬ ‫یې دغه آیت ولوست‪{َ :‬ف َل َو َر ّب َك َل ُي ْؤم ُنو َن َح َّتى ُي َح ّك ُم َ‬ ‫وك ِف َيما‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫ش َج َر َب ْي َن ُهم} [النساء‪" ]65 :‬‬ ‫ابو طالب د احمدبن حنبل څخه نقل کوي چې هغه ته چا‬ ‫وویل‪ ":‬بع�ضې خلک حدیث پریږدي او د سفیان خبره اخلي‪،‬‬ ‫نو هغه وویل‪ :‬زه هغه قوم ته تعجب وړی یم چې حدیث یې‬ ‫اوریدلی‪ ،‬سند او صحت یې پیژني او بیا د سفیان خبره پ�سې‬ ‫َ‬ ‫َ ْ َ ْ َ َّ َ َ‬ ‫ين ُيخ ِال ُفون َع ْن‬ ‫َروان َ وي‪ ،‬هللا عزوجل َ فرمايي‪{ :‬فليحذ ِر َال ِذ‬ ‫ٌ‬ ‫أ ْمر ِه أ ْن ُت ِص َيب ُه ْم ِف ْت َنة أ ْو ُي ِص َيب ُه ْم َع َذ ٌ‬ ‫اب أ ِليم} [النور‪،]63 :‬‬ ‫ِ‬ ‫تا�سې پوهیږئ چېَ فتنه څخه �شی دی؟ فتنه کفر دی هللا عزوجل‬ ‫َ ْ ُ ْ‬ ‫َْ‬ ‫فرمایي‪{:‬وال ِف ْت َنة أك َب ُر ِم َن الق ْت ِل} [البقرة‪ ،]217 :‬او فتنه د قتل‬ ‫څخه لویه ده‪ ،‬دغه خلک د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم‬ ‫حدیث پریږدي او په خپلو رایو پ�سې روان وي» دغه وینا شیخ‬ ‫االسالم ذکر کړې ده‪.‬‬ ‫زه وایم‪ :‬د تقلید په بدي بیانولو او رد کولو کې د امام احمد‬ ‫کتابونه او وینا ګانې مشهورې دي‪.‬‬ ‫د سفیان ‪ ‎‬څخه‪ :‬سفیان ثوري‪ ،‬امام‪ ،‬زاهد‪ ،‬عابد‪ ،‬ثقه او‬ ‫فقیه مراد د هغه مذهب او ملګري وو خو د وخت په تیریدو‬ ‫هغه مذهب له منځه والړ‪.‬‬

‫د امام احمد د دې وینا څخه مراد په هغه چا رد کول دي‬ ‫چې د حدیث سند او صحت پیژني او بیا هم د سفیان یا بل چا‬ ‫تقلید کوي او په دې اړه بیا باطل عذرونه هم وړاندې کوي؛‬ ‫لکه دا عذر چې‪ :‬حدیث باندې استدالل کول اجتهاد بلل کیږي‬ ‫او اجتهاد په دې زمانه کې نشته! یا دا چې دغه امام چې زه یې‬ ‫تقلید کوم زما څخه پوه دی او بې علمه وینا نه کوي‪ ،‬یا دا چې‬ ‫امام یو حدیث پریږدي نو خامخا به ورته د هغه په اړه علم وي‪،‬‬ ‫یا دا چې په حدیث عمل کول اجتهاد بلل کیږي‪ ،‬او په مجتهد کې‬ ‫دا شرط دی چې هغه د هللا عزوجل په کتاب پوه وي‪ ،‬د رسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم په سنتو عالم وي‪ ،‬په ناسخ او منسوخ‬ ‫پوه وي‪ ،‬په صحیح او ضعیف حدیث عالم وي‪ ،‬د استدالل په‬ ‫وجوهات پوه وي‪ ،‬په عربي لغت‪ ،‬نحو او اصولو پوه‪ ....‬او نور‬ ‫دا�سې شرطونه چې ممکن ده ټول په ابو بکر او عمر ر�ضي هللا‬ ‫عنهما کې هم راجمع نه �شي‪ ،‬لکه څرنګه چې مصنف وايي‪.‬‬ ‫د دا�سې شرطونو په مقابل کې دا�سې هم ویلی شو چې دغه‬ ‫شرطونه د مجتهد مطلق په اړه دي‪ ،‬خو داچې دغه شرطونه‬ ‫دې په قرآن او سنت د عمل کولو لپاره شرط وګرځول �شي نو‬ ‫دا خبره په رسول هللا صلی هللا علیه وسلم او په علماؤ درواغ‬ ‫دي‪ ،‬بلکې په مومن فرض دي چې کله ورته د هللا تعالی کتاب‬ ‫او د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم سنت ور�سي او په معنا‬ ‫یې پوه �شي که دغه نص په هره موضوع کې وي نو دی به پرې‬ ‫عمل کوي اګر که هرڅوک یې مخالف وکړي‪ ،‬ځکه مونږ ته هللا‬ ‫عزوجل او هم محمد صلی هللا علیه وسلم په دې امر کړی دی‪،‬‬ ‫په همدې د ټولو علماؤ اجماع ده‪ ،‬مګر ډیر لږ وچ مقلدین چې‬ ‫هغوی د سره په اهل علم کې نه شمیرل کیږي‪ ،‬لکه چې ابو عمر‬ ‫بن عبد البر او نورو په دې اړه اجماع رانقل کړې چې مقلد د‬ ‫علماؤ څخه نه شمیرل کیږي‪.‬‬ ‫َّ ُ َ ُ ْ َ َ ْ ُ ْ ْ َ ّ ُ ْ َ َ‬ ‫هللا عزوجل َفرمايي‪{:‬ات ِبعوا ما أن ِزل ِإليكم ِمن ر ِبكم ول‬ ‫َت َّتب ُعوا م ْن ُدونه أ ْول َي َاء َقل ًيل َما َت َذ َّك ُر َ‬ ‫ون} [األعراف‪ ،]3 :‬تا�سې‬ ‫ِ‬ ‫ِِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫د هغه څه تابع �شئ چې ستا�سې ته د رب لخوا تا�سې راغلی او‬ ‫مقالې‬

‫‪22‬‬

‫له هغه پرته د بل څه مه تابع کیږئ‪ ،‬ډیر کم تا�سې پند اخلئ‪.‬‬ ‫يع ُ‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪{:‬وإ ْن ُتط ُ‬ ‫وه َت ْه َت ُدوا َوماَ‬ ‫بل ځای کې هللا عزوجل‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َّ ْ َ ُ ْ ُ‬ ‫َع َلى َّ‬ ‫الر ُسو ِل ِإل ال َبلغ ال ِب ُين} [النور‪ ،]54 :‬که تا�سې د دغه‬ ‫پیغمبر خبره ومنئ نو تا�سې به په سمه الر �شئ‪ ،‬او په پیغمبر‬ ‫نشته مګر په ډاګیزه توګه رسول‪.‬‬ ‫هللا عزوجل په دې آیت کې د هغه چا لپاره د هدایت ګواهي‬ ‫کوي چې د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم تابعداري کوي‪،‬‬ ‫لیکن وچ مقلدین وايي چې که چا د محمد صلی هللا علیه وسلم‬ ‫تابعداري وکړه نو هغه په سمه الر نه دی‪ ،‬په سمه الر هغه‬ ‫څوک دی چې د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم خبره یې ونه‬ ‫منله او د هغه د خبرو څخه بل چا ته واوښت‪ ،‬بلکې د هغه د‬ ‫ویناو په مقابل کې په یو مذهب یا شیخ یا دا�سې نورو پ�سې والړ‪.‬‬ ‫په دغه حرام تقلید کې ډیر خلک واقع شوي دي؛ هغه څوک‬ ‫چې د علم او معرفت دعوې هم کوي‪ ،‬بلکې په حدیث او سنتو‬ ‫کې یې کتابونه هم لیکلي‪ ،‬لیکن د دې باوجود به ته ګورې چې‬ ‫په یو مذهب به کلک والړ وي او د هغه څخه وتل به لویه ګناه‬ ‫بولي‪.‬‬ ‫د احمد بن حنبل په خبره کې اشاره ده چې تقلید هغه وخت‬ ‫بد نه ګڼل کیږي چې دلیل نه وي راغلی‪ ،‬تقلید مهال بد ګڼل‬ ‫کیږي چې دلیل را�شي او بیا هم انسان په تقلید پاتې وي‪،‬‬ ‫همدا ډول د هللا عزوجل د کتاب او د نبي صلی هللا علیه‬ ‫وسلم د سنت څخه مخ اړول او په فقه کې لیکل شویو کتابونو‬ ‫ته مخه کول او په هغې ځان د قرآن او سنت څخه غني ګڼل‪،‬‬ ‫بلکې ډیر یې دا�سې دي چې که د قرآن او حدیث کومه برخه لولي‬ ‫نو یواځې د تبرک لپاره یې لولي؛ نه دا چې د علم او فقهې په نیت‬ ‫یې ولولي‪ ،‬یا یې په دې خاطر لولي چې وظیفه هغه چاته ورکول‬ ‫کیږي چې د مثال په توګه بخاري یې لوستلې وي نو دغه طالب‬ ‫جان هم بخاري د وظیفې یا د ستار د السته راوړلو لپاره لولي‪،‬‬ ‫نه په دې خاطر چې شریعت ترې زده کړي‪( ،‬لکه په خراسان‬ ‫او خواوشا سیمو کې چې د دستار او تبرک لپاره په یو کال کې د‬ ‫حدیثو څخه ځان خالص کړي او نوم یې والړ �شي چې لویه دوره‬ ‫یې وکړه) دغه ډول خلک د دې مستحق دي چې په دې آیت کې‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫داخل کړی �شي چې فرمايي‪{َ :‬و َق ْد َآت ْي َن َ‬ ‫اك ِم ْن ل ُد َّنا ِذك ًرا * َم ْن‬ ‫ض َع ْن ُه َفإ َّن ُه َي ْحم ُل َي ْو َم ْالق َي َامة و ْز ًرا * َخالد َ‬ ‫َأ ْع َر َ‬ ‫ين ِف ِيه َو َس َاء‬ ‫ِِ‬ ‫ًِ‬ ‫ْ ِ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫َ‬ ‫ل ُه ْم َي ْو َم ال ِق َي َام ِة ِح ْمل} [طه‪ ،]101 – 99 :‬مونږ تاته د خپل‬ ‫طرف څخه ذکر راستولی دی‪ ،‬چا چې ترې مخ واړوو نو هغه به‬ ‫د قیامت په ورځ لوی بار پورته کوي‪ ،‬او دغه د ګناه بار به د‬ ‫ده سره همیشه وي چې د قیامت په ورځ ډیر بد بار دی‪ .‬همدا‬ ‫عزوجل په دې وینا کې د داخلولو مستحق دی چې‬ ‫ډول د هللا‬ ‫َ َ ْ َ ْ َ َ َ ْ ْ ي َ َّ َ ُ َ َ‬ ‫يش ًة َ‬ ‫ض ْن ًكا َو َن ْح ُش ُرهُ‬ ‫فرمايي‪{ :‬وم َن أعرض عن ِذك ِر ف ِإن له م ِع‬ ‫ْ‬ ‫َي ْو َم ال ِق َي َام ِة أ ْع َمى} [طه‪ ،]124 :‬او څوک چې د هللا عزوجل د‬ ‫ذکر څخه مخ واړوي نو د هغه ژوند به تنګ وي او د قیامت په‬ ‫ورځ به یې مونږ َړوند َراپاڅوو‪ ...‬تردې چې هللا عزوجل فرمايي‪:‬‬ ‫ََ ََ ُ َْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫اب ال ِخ َر ِة أش ُّد َوأ ْبقى} [طه‪ ،]127 :‬د آخرت عذاب ډیر‬ ‫{ولعذ‬ ‫سخت او تل پاتې دی‪.‬‬ ‫‪23‬‬

‫که چیرته څوک ووايي‪ :‬د مذهبونو کتابونه په څه‬ ‫نیت باید مطالعه کړی شي؟‬

‫نو په ځواب کې به دا�سې وویل �شي چې دغه کتابونه د قرآن‬ ‫او سنت د فهم لپاره د مرستندوی او یا د یوې مسئلې د صورت‬ ‫راخیستلو په درجه لوستل پکار دي‪ ،‬چې د کمپيوټري کتابونو‬ ‫په څیر به �شي‪ ،‬خو دا نه چې دغه کتابونه د هللا عزوجل د‬ ‫کتاب او د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د سنت لپاره مقدمه‬ ‫وګرځول �شي‪ ،‬د خلکو تر منځ پرې فیصلې کیږي او خلک یې د‬ ‫قرآن او حدیث پرته فیصلو ته رابلل کیږي‪ ،‬چې په دې اړه هیڅ‬ ‫شک نشه چې دغه د ایمان مخالف او ضد کار دی‪ ،‬لکه چې‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪{:‬ف َل َو َر ّب َك َل ُي ْؤم ُنو َن َح َّتى ُي َح ّك ُم َ‬ ‫وك ِف َيما‬ ‫هللا عزوجل‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ َ َ َ ْ َ ُ ْ ُ َّ َ‬ ‫َ ِ ْ ُ ْ َ َ ً َّ َ َ ْ َ َ ُ َ ّ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫شجر بينهم ثم ل ي ِجدوا ِفي أنف ِس ِهم حرجا ِمما قضيت ويس ِلموا‬ ‫َ‬ ‫ت ْس ِل ًيما} [النساء‪ ،]65 :‬دا�سې نده ستا په رب قسم دی چې دوی‬ ‫تر هغې مومنان کیدی ن�شي ترڅو چې تا په خپل منځي شخړو کې‬ ‫فیصله کوونکی ونه ګڼي او بیا په خپلو نفسونو کې هیڅ ډول‬ ‫تنګي احساس نه کړي بلکې په پوره توګه تسلیم �شي‪.‬‬ ‫دغو کتابونو ته د اهلل تعالی او رسول صلی اهلل‬ ‫علیه وسلم پرته د فیصلي وړلو پرمهال ته خلک‬ ‫انداز وګوره‪:‬‬

‫که چیرته هللا تعالی او د هغه رسول صلی هللا علیه وسلم‬ ‫فیصله وکړي نو په زړونو کې یې تنګي وي‪ ،‬خو که د کوم بل‬ ‫کتاب واال فیصله وکړي نو هیڅ تنګي نه وي‪ .‬که چیرته د رسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم فیصله را�شي نو ورته نه تسلمیږي خو‬ ‫که بل چا فیصله وکړه نو ورته ټیټ سر تسلیم وي‪ .‬نو په دغه‬ ‫ډول خلکو کې هللا سبحانه وتعالی قسم خوړ لی او په خپل نفس‬ ‫یې قسم خوړ لی چې دا د هغه تعالی د قسم تر ټولو لوړه بیلګه‬ ‫ده‪ ،‬چې دغه ډول انسان په دغه حال کې مومن نه دی‪.‬‬ ‫سورة القیامه کې فرمايي‪:‬‬ ‫له دې وروسته؛ هللا عزوجل په‬ ‫َ ْ ْ َ ُ َ َ‬ ‫َ ٌَ ََْ ََْ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ان َعلى ن ْف ِس ِه ب ِصيرة * ولو ألقى مع ِاذيرہ} [القيامة‪:‬‬ ‫النس‬ ‫{ب ِل ِ‬ ‫‪ ،]16 – 14‬بلکې انسان په خپل نفس لیدونکی دی اګر که هر‬ ‫ډول عذرونه وړاندې کړي‪.‬‬

‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ونعوذ باهللِ ْ‬ ‫الحمد هللِ َ‬ ‫ُ‬ ‫شرور‬ ‫من‬ ‫ونستغفره‪،‬‬ ‫ونستعينه‬ ‫نحم ُد ُه‬ ‫َّإن‬ ‫ِ‬ ‫من يهده ُ‬ ‫مضل ُله ْ‬ ‫ومن سيئات أعمالنا‪ْ ،‬‬ ‫أنفسنا ْ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫يضلل‬ ‫ومن‬ ‫هللا فال‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫وأشهد ْأن ال َ‬ ‫يك له‪ُ،‬‬ ‫هادي له‪ُ،‬‬ ‫ُ‬ ‫وحده ال شر َ‬ ‫ُ‬ ‫وأشهد أنَّ‬ ‫إله إال هللاُ‬ ‫َ‬ ‫فال َ‬ ‫ُ‬ ‫ورسوله‪ّ ،‬أما ُ‬ ‫وسلم ُ‬ ‫ً‬ ‫محمدا صلى ُ‬ ‫هللا عليه َ‬ ‫بعد‪:‬‬ ‫عبده‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ًَ َ ْ‬ ‫َ‬ ‫هللا تعالى فرمايي‪{َ :‬يا أ ُّي َها َّالذ َ‬ ‫ين آ َم ُنوا ِإذا ل ِق ُيت ْم َ ِفئ َة فاث ُب ُتوا‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ ْ ُ ُ َّ‬ ‫َ‬ ‫الل َه َكث ًيرا َل َع َّل ُك ْم ُت ْفل ُحو َن * َوأط ُ‬ ‫يعوا الل َه َو َر ُسول ُه َول ت َن َاز ُعوا‬ ‫واذكروا‬ ‫ِ‬ ‫َّ َِ‬ ‫ِ‬ ‫ََْ َ ُ ََ ْ َ َ ُ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫فتفشلوا وتذهب ِريحكم واص ِبروا ِإن الله مع الص ِاب ِرين} [األنفال‪45 :‬‬ ‫ ‪ ،]46‬ژباړه‪ :‬ای مومنانو کله چې تا�سې له یوې ډلې سره مخامخ �شئ‬‫نوکلک �شئ اوهللا تعالی ډیریادوئ چې کامیاب �شئ‪ ،‬اود هللا تعالی اود‬ ‫هغه د رسول تابعداري وکړئ او خپل منځي شخړې مه کوئ چې ناکام‬ ‫به �شئ اودبدبه اورعب به مووالړ�شي‪ ،‬اوصبروکړئ یقینا هللا تعالی له‬ ‫صبرکوونکو سره دی‪ .‬او هللا سبحانه وتعالی فرمايي‪{َ :‬ف ْ‬ ‫اص ِب ْر ِإ َّن َو ْع َد‬ ‫َّ َ ٌّ َ َ َ ْ َ َّ َّ َ َّ َ َ‬ ‫َ‬ ‫الل ِه حق ول يست ِخفنك ال ِذ‬ ‫ين ل ُيو ِق ُنون} [الروم‪ ،]60 :‬ژباړه‪ :‬ته صبر‬ ‫وکړه یقینا د هللا تعالی وعده ریښتونې ده او کمزوری دې نه کړي تا‪،‬‬ ‫هغه څوک چې یقین نه لري‪.‬‬ ‫د هللا تعالی په وعده صبر‪ ،‬ټینګېدل اویقین‪ :‬د ستونزو اوسختیو‬ ‫باوجود‪ ،‬پرمونږ د ټولو ډلو د راغونډيدو باوجود‪ ،‬د توعنديو د شنګار‬ ‫او د الوتکو د بمبار باجود؛ د هللا تعالی په مرسته یقین لرونکي کلک‪،‬‬ ‫صبرکوونکي‪ ،‬د ثواب په طمع مخامخ والړ دي ‪.‬هیڅ دښمن ته نه شا‬ ‫کوي‪ ،‬دوی د دغو لویو زلزلو له امله کمزوري شوي نه دي چې حیران‬ ‫او عاجزه ودریږي او یا حیران او زړه ماتي �شي‪ ،‬بلکې دوی د تیارو په‬ ‫شپه کې د حق ډیوه رڼا کړې‪ ،‬دوی په خپلو وینو د سمې الرې پیلوزي‬ ‫رڼا کړي او د ګمراهۍ له الرو څخه په څنګ شوي‪ ،‬دوی د خپل رب له‬ ‫کتاب څخه څښل کړي او د خپل نبي صلی هللا علیه وسلم پر سنتو‬

‫تللي اوعمل يې پرې کړی‪ ،‬دوی په دې پوه دي چې کامیابي اومرسته د‬ ‫هللا تعالی له پلوه ده اوهيڅ وخت هم د ډیرې شمېرې اوجنګي وسائلو‬ ‫پربنسټ نه وه‪ ،‬ځکه هللا عزوجل غالبه دی هیڅوک پرې ن�شي غالبه‬ ‫کېدای‪ ،‬بلکې هللا عزوجل قهار ذات دی‪ ،‬هغه ذات چې د ډیر لویو‬ ‫قوتونواوډیرې شمیرې خاوندان یې بې مرستې پریښودل‪ ،‬هللا عزوجل‬ ‫د حکمت خاوند دی؛ چیرته چې یې ټول کارونه په خپلو اسبابو اندازه‬ ‫کړي اوهرڅه یې په خپلوځایونوکې ای�ښي‪ ،‬په خپل تدبیرکې د حکمت‬ ‫خاوند دی‪ ،‬که له چاسره مرسته کوي نو په خپله مرسته کې حکمت‬ ‫لري او که په خپل مخلوق کې د کوم انسان مرسته پریږدي نو هم یې‬ ‫ي‬ ‫خلل‬ ‫پکې حکمت وي‪ ،‬د هغه سبحانه وتعالی په حکمت کې‬ ‫کمزور ُ َّاو ُ َ َ‬ ‫ْ َْ ُ ُْ‬ ‫نه راځي‪ ،‬هغه فرمایلي اود هغه وینا پریکنده‬ ‫ده‪{:‬إن ينصركم الله فل‬ ‫َ َ َ ُ ْ َ ْ َ ْ ُ ْ ُ ْ َ َ ْ َ َّ َ ْ ُ ُ ُ ْ ِ ْ َ ْ َ َ َ َّ‬ ‫غ ِالب لك ْم وِإن يخذلكم فمن ذا ال ِذي ينصركم ِمن بع ِد ِه وعلى الل ِه‬ ‫َ ْ َّ ُ ْ َ‬ ‫فل َي َت َوك ِل الؤ ِم ُنون} [آل عمران‪ ،]160 :‬ژباړه‪ :‬که چیرته هللا سبحانه‬ ‫وتعالی له تا�سې سره مرسته وکړي نوهیڅوک به درباندې غالبه نه �شي‬ ‫اوکه هغه ستا�سې مرسته پریږدي نوهغه څوک دی چې له تا�سې سره‬ ‫له هغه وروسته مرسته وکړي او په هللا عزوجل دې مومنان توکل‬ ‫وکړي‪.‬‬ ‫هوکی! دغه د هللا عزوجل حقه وعده اود هغه مومنوبندګانو‬ ‫ته امردی‪ ،‬د هغه سبحانه وتعالی سنت او حکمت د هغه په مخلوق‬ ‫کې تل پاتې او روان دي‪ ،‬د هغه ازموینه د هغه له خو�ښې سره سمه‬ ‫رانازلیږي او هغه یې چې کله وغواړي پورته کوي یې ‪.‬هغه د علم او‬ ‫حکمت خاوند دی‪ ،‬هغه څوک نه �شي عاجزه کولی‪ ،‬نه په ځمکه کې او‬ ‫نه په اسمان کې‪ ،‬کله چې هغه تعالی د کوم امراراده وکړي نو هغه َته‬ ‫ُ‬ ‫ووايي (ك ْن) نوهغه و�شي‪ .‬هغه تعالی فرمایلي اود هغه وینا حقه ده‪{:‬أ ْم‬ ‫خاص‬

‫‪24‬‬

‫الحمراء په اندلس کې د مسلامنانو کال؛ د کفارو په الس کې هغه مهال ولویده چې مسلامنان په خپل منځ کې رسه اختالفاتو الهو کړل‬ ‫َ ْ ُ ْ َ ْ َ ْ ُ ُ ْ َ َّ َ َ َ َّ َ ْ ُ ْ َ َ ُ َّ َ َ َ‬ ‫َ ُ‬ ‫ين خل ْوا ِم ْ َن ق ْب ِلك ْم َم َّس ْت ُه ُم اسالم د بچیو پرخالف له کفري ملتونو سره والړدي‪ .‬خو د تېرتاریخ‬ ‫حسبتم أن تدخلوا الجنة ولا يأتكم مثل الذ‬ ‫ْ َ ِْ َ ُ َ َّ َّ ُ َ ُ ْ ُ َ َّ ِ َ ُ َ َّ ُ ِ ُ َ َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫البأساء وَ َالضراء وزل ِزلوا حتى يقول الرسول وال ِذين آمنوا معه متى او اوسني حال دومره توپیردې؛ چې د هغه مهال د مسلمانانو دولت په‬ ‫َّ َ ْ َ َّ‬ ‫َ ْ َّ‬ ‫الل ِه َقر ٌ‬ ‫يب}[البقرة‪ ،]214 :‬ژباړه‪ :‬آیا تا�سې ګومان ډیر بد حال کې و او له اسالم څخه ډیر لرې و‪ ،‬د هغه وخت په ډلو‬ ‫ص ُرالل ِه أل ِإن نصر‬ ‫ن‬ ‫ِ‬ ‫ئ‬ ‫کو چې تاسوبه جنت ته داخل �شئ اوال تراوسه تاسوته نه دي راغلي پورې تړليوبادشاهانو‪ ،‬دولت په خپلومنځونوکې ویشلی ونوهللا تعالی‬ ‫هغه ډول مشکالت چې له تا�سې څخه مخکې خلکوته راغلي وو؛ هغوی پرې یو دښمن مقرر کړ چې په کورونو کې ورننوت او نسل او فصل‬ ‫ته مالي اوځاني تکلیفونه رسیدلي وو اوهغوی لړزول شوي وو تردې چې یې له منځه یوړل‪ ،‬خواګرکه نن ورځ له ختیځ او لویدیځ څخه په دار‬ ‫د وخت پیغمبر او هغو کسانو به وویل چې له هغه سره به وو‪ :‬د هللا االسالم سخت یرغل اوګرمه جګړه روانه ده‪ ،‬مګرد خالفت په خاوره‬ ‫کې د مسلمانانوحال له پخوانۍ زمانې سره توپيرلري‪ ،‬اسالمي دولت له‬ ‫تعالی مرسته به کله راځي‪ ،‬خبردار! د هللا عزوجل مرسته نږدې ده‪.‬‬ ‫د هللا عزوجل د سنتو دا غوښتنه ده چې د هغه مرسته به هغه داراالسالم څخه دفاع کوي او د دښمنانو پرخالف جنګیږي‪ ،‬مومنان‬ ‫مهال راځي چې کله د هغه سبحانه وتعالی په امر انسان برابر �شي او راویښوي او د اسالم د بچیو همتونه راتازه کوي چې باید د غالمۍ له‬ ‫هغه سبحانه وتعالی ته راوګرځي‪ ،‬نو څوک چې د هللا عزوجل د دین کړۍ او د کفارو له تابعدارۍ څخه خالص �شي‪ ،‬نن اسالمي دولت یو‬ ‫لپاره ډیرمرسته کوونکی واود هغه له دښمنانوسره یې ډیرجهادونه سخت وړه کوونکی جنګ له خپل امته په دفاع کې کوي‪ .‬د اسالمي‬ ‫او د هغه او د هغه د رسول په تابعدادۍ کې ډیرسیده و نو هغه به د امت په دفاع کې اسالمي دولت هیڅ یو کوښښ نه دی سپمولې بلکې‬ ‫په خپل ټول ځواک او په بیالبیلو وسایلو او الرو ترې دفاع کوي‪ .‬د‬ ‫لویې تابعدارۍ د حرمت خاوند اود مرستې الئق وي‪.‬‬ ‫ای اسالمي امته؛ زمانې خپله دوره وخوړه او دغه دی تاریخ خالفت دولت د هللا تعالی په فضل اواحسان مسلمانان خپل دین ته‬ ‫خپل ځان بیا راستون کړ‪ ،‬نن بیا هغه انځور تکراریږي چې په مخکنيو په زنځیرونوکې راکاږي‪ ،‬د طاغوت مالیان د شرښکرې له اسالم څخه‬ ‫زمانو کې د دار االسالم و‪ ،‬څو پیړۍ مخکې چې د لویو پیښو طوفانونه خلک منع کوي او یواځې دا غواړي چې مسلمانان دې ذلیله او�سي‪ .‬د‬ ‫رالوتي وو‪ ،‬هغو مشکالتو د امت په جسم کې یو دا�سې اثرپری�ښې چې دوی مشري دې د صلیبیانواود هغوی د لکیو؛ مرتدوحاکمانوپه الس‬ ‫نه ورانیږي‪ ،‬یودا�سې زخم چې تراوسه یې عالج نه دی شوی‪ ،‬خوخبره کې وي‪ ،‬خو د خالفت دولت د لوی هللا په توفیق د مرض تشخیص‬ ‫د مخکنيو له تاریخ څخه د عبرت ده او د مسلمانانو ټولی باید د هغه کړی اودواء یې ورته معلومه کړې‪ ،‬خالفت به په خپله سیده الره روان‬ ‫هللا‪ ،‬د هللا عزوجل په اړه به یې د هیڅ مالمت کوونکي مالمتیا‬ ‫بإذن ِ‬ ‫ښویندي او ژورې کندې څخه وساتل �شي چې ممکن ده په ریښتیا وي ِ‬ ‫هالک �شي‪ ،‬دین یې له السه ووځي او له اسالم پرته په بل دین ومني؛ مخه ونه نی�سي‪ ،‬تردې چې د اسالم بیرغ عی�سی بن مریم علیه السالم‬ ‫دغه صلیبي امریکا او د هغې حلیفانو یو ځل بیا په دار االسالم او د ته په الس ورکړي‪.‬‬ ‫ای اسالمي امته! مونږ یو دا�سې یو چې هللا عزوجل راته په‬ ‫خالفت پرخاوره یرغل کړی‪ .‬د تاریخ په اوږدوکې کله هم دا�سې نه دي‬ ‫شوي چې ټول کفري ملتونه راغونډ شوي وي اوورسره هغه څوک هم اسالم عزت راکړی نو مونږ به هيڅ وخت هم له اسالم پرته په بل‬ ‫ملګري �شي چې په درواغو او بهتان په اهل السنتو حساب دي‪ ،‬مرتد څه عزت ونه غواړو اود دې امت وروستنی برخه به یواځې په هغه څه‬ ‫حاکمان‪ ،‬علماء سوء او ناکاره داعیان؛ بلکې ورسره هغه څوک چې د اصالح کیږي چې لومړۍ پرې اصالح شوې وه‪ .‬په دین یواځې هغه څوک‬ ‫جهاد او صحیح منهج دعوې کوي؛ دوی ټول د خالفت په دولت کې د عزتمند کیدای �شي چې دتوحید عقیده په ځان کې راولي او د والء او‬ ‫‪25‬‬

‫براء عقیده په ځان کې ژوندۍ کړي او دغه عقیده بیا د ده لپاره یوه‬ ‫ښکاره نښه �شي چې د ژوند په ټولوبرخواوهرډول حاالتوکې پرې ثابت‬ ‫قدمه وي‪ ،‬په خوشحالۍ اوتکلیف‪ ،‬په سختي اوپراخۍ کې‪ ،‬د دښمنانو‬ ‫په راغونډیدو او د دارونو په لږېدو کې‪ ،‬هغه بیا أستانه ته نه مخ کوي‬ ‫اونه د طواغیتوخواته ورځي بلکې د توحید د ملت ر�سۍ کلکه نی�سي او‬ ‫په أبواالنبیاء َپورې اقتداء کوي‪ ،‬چیرته چې هغه ټولوکفري ملتونوته‬ ‫َ‬ ‫َّ َ َ َ ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ویلي وو‪{ِ :‬إ َّنا ُب َرآ ُء ِم ْنك ْم َو ِم َّم َا ت ْع ُب ُدون ِم ْن ُدو ِن الل ِه كف ْرنا ِبك ْم َو َب َدا َب ْين َنا‬ ‫َّ‬ ‫ُْ‬ ‫َو َب ْي َن ُك ُم ْال َع َد َاو ُة َو ْال َب ْغ َ‬ ‫ض ُاء أ َب ًدا َح َّتى تؤ ِم ُنوا ِبالل ِه َو ْح َد ُه} [املمتحنة‪،]4 :‬‬ ‫ژباړه‪ :‬مونږ له تا�سې او له هغه چا څخه بیزاره یو چې تا�سې یې له هللا‬ ‫تعالی پرته بندګي کوئ‪ .‬مونږ پرتاسوکفرکوو اوزمونږاوستا�سې ترمنځ‬ ‫دښمني اوکرکه په ډاګه شوې؛ ترهغې چې تا�سې یواځې په هللا عزوجل‬ ‫ایمان راوړئ‪ .‬همدغه د سمې الرې د مومنانو الرده‪ ،‬له دې پرته نورې‬ ‫الرې د تجاوز کوونکوکفارو الرې دي‪ ،‬چاچې دین کې تحریف کړی اود‬ ‫رب العاملین شریعت یې بدل کړی‪.‬‬ ‫نو ای د خالفت غازیانو او د اسالم زمریانو‪ :‬په دې پوه �شئ چې د‬ ‫هللا عزوجل رحمت او د هغه جنت په ارزوګانو نه ترالسه کیږي‪ ،‬هللا‬ ‫عزوجل پراخه رحمت او مغفرت یواځې هغه چاته ورکوي چې توبه‬ ‫کوونکی وي‪.‬‬ ‫ویستونکی‪ ،‬ریښتونی او د هللا عزوجل په وعده تصدیق‬ ‫َّ َّ َ ْ‬ ‫اش َت َرى م َن ْالُ ْؤمنينَ‬ ‫لولی‪{:‬إن الله‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫عزوجل َدغه ْوینا َنه ُ ِ‬ ‫َآیا تا�سې دَ هللا َ َ‬ ‫َّ َ ُ‬ ‫أ ْن ُف َس ُه ْم َوأ ْم َوال ُه ْم ِبأ َّن ل ُه ُم ال َج َّنة ُي َقا ِتلو َن ِفي َس ِب ِيل َالل ِه ف َي ْق ُت َلو َن‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ُ َ‬ ‫َّ ْ َر َ ْ ْ‬ ‫الن ِج ِيل َوال ُق ْرآ ِن َو َم ْن أ ْوفى‬ ‫َو ُي ْق َتلون َو ْع ًدا َعل ْي ِه َح ًّقا ِفي التو ِاة و‬ ‫ِ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫ب َع ْهده م َن الله ف ْ‬ ‫اس َت ْب ِش ُروا ِب َب ْي ِعك ُم ال ِذي َب َاي ْع ُت ْم ِب ِه َوذ ِل َك ُه َو ال َف ْو ُز‬ ‫ِ‬ ‫ِْ ِ ِ ِ‬ ‫ال َع ِظ ُ‬ ‫يم} [التوبة‪ ،]111 :‬یقینا هللا عزوجل د مومنانو څخه نفسونه‬ ‫او مالونه اخیستي چې په مقابل کې به د دوی لپاره جنت وي‪ ،‬دوی‬ ‫به د هللا عزوجل په الرکې جنګیږي؛ دوی به وژنې کوي او دوی به هم‬ ‫وژل کیږي‪ ،‬دغه د هللا عزوجل حقه وعده ده‪ ،‬هغه پرځان ثابته کړې‬ ‫ده په تورات‪ ،‬انجیل او قرآن کریم کې او څوک د هللا عزوجل څخه د‬ ‫خپل لوظ ډیرپوره کوونکی دی! نود هللا تعالی سره د کړې سودا په اړه‬ ‫خوشحاله او�سئ اوهم دغه لویه کامیابي ده‪.‬‬ ‫د هللا عزوجل او مخلوق ترمنځ د سودا حقیقت قرطبي رحمه‬ ‫هللا دا�سې بیان کړی‪« :‬چې دوی ته به د هغه څه په عوض کې چې د‬ ‫دوی د السه وتلی دا�سې څه ورکړي چې د دوی لپاره به ډیر ګټور وي‬ ‫او یا به د هغه څه سره برابر وي چې د دوی د السه وتلی دی‪ ،‬نو هللا‬ ‫سبحانه وتعالی د خپلوبندګانوڅخه د دوی د مالونواوځانونود السه‬ ‫وتل اخیستي چې دغه به د هغه په تابعدارۍ کې له منځه ځي‪ ،‬خو د‬ ‫دې په بدله کې هللا سبحانه وتعالی دوی ته جنت ورکړی کله چې دوی‬ ‫خپلونفسونه اومالونه تسلیم کړي‪ ،‬دغه جنت ډیرلوی عوض دی چې‬ ‫نفس اومال هغې ته نه رسیږي اونه ورسره تلل کیږي‪ ،‬نوهللا عزوجل‬ ‫په دې لړکې په مجازي توګه د اخیستلواوخرڅولواصطالح وکاروله‪،‬‬ ‫نو بنده به خپل نفس او مال ورکوي او هللا سبحانه وتعالی به ثوابونه‬ ‫اوبدلې ورکوي نوهم دغې ته د سودا اخیستل وویل شول»‪.‬‬ ‫ای د خالفت غازیانو‪ :‬د اسمان اوځمکې په رب قسم دغه ډیره‬ ‫ګټوره سودا ده‪ ،‬موږ به هېڅکله هم دغه سودا پرېنږدو او نه به یې د‬ ‫پریښودلو غوښتنه وکړو باذن هللا‪ ،‬نو د دښمن سره د مخامخ کیدو‬ ‫پر مهال ریښتوني واو�سئ‪ ،‬چاچې د هللا عزوجل د مالقات سره مینه‬ ‫درلوده هللا عزوجل به د هغه د مالقات سره مینه ولري‪ ،‬دغه ګټور‬ ‫تجارت دی اوهللا عزوجل پرې یواځې خپل مومنین بندګان خاص کړي‬

‫دي‪ ،‬هغه څوک چې خپل نفسونه په وړیا توګه د هللا عزوجل په الره‬ ‫کې خرڅوي‪ ،‬چې د هللا عزوجل کلمه لوړه �شي او د هغه شریعت قائم‬ ‫�شي‪ ،‬د هغه څه هدف چې مومن ورسره د هللا عزوجل په الره کې مینه‬ ‫لري دا دی چې یواځې د هللا عزوجل رضا‪ ،‬عفوه‪ ،‬احسان‪ ،‬توفیق او‬ ‫نعمت ترالسه کړي‪ ،‬دغه کار به مجاهد د هللا عزوجل د امر منلو او‬ ‫د بدیو څخه د منع کیدو په صورت کې ترسره کوي او د هللا عزوجل‬ ‫د دښمنانو سره به په هره ساحه او ځای کې جنګیږي‪ ،‬تردې چې ټول‬ ‫دین د هللا عزوجل �شي‪ ،‬اودغه ځمکه یواځې د هللا عزوجل په شریعت‬ ‫فیصله کړی �شي‪ ،‬نوکه بیا مومن ژوندی وعزتمند ژوند به کوي اوکه‬ ‫مړو نو د عزت په مرګ به مړوي‪ ،‬همدغه حال د رسول هللا صلی هللا‬ ‫علیه وسلم د صحابه کرامواود امت د سلف صالحینواود غوره پیړیو‬ ‫د بهترینو خلکو هم و‪ ،‬په دې اړه د رسو هللا صلی هللا علیه وسلم دغه‬ ‫وصیت د پام وړ دی چې فرمايي‪( :‬هللا عزوجل د هغه چا لپاره ضمانت‬ ‫کوي چې د هغه په الره کې ووځي‪ ،‬دغه وتل یې یواځې زما په الرکې‪ ،‬پر‬ ‫ما د ایمان پراساس اوزما په پیغمبرانود ایمان په خاطروي‪ ،‬نوددغه‬ ‫انسان لپاره زما لخوا دا ضمانت دی چې یا به یې جنت ته داخل کړم(که‬ ‫په دغې جګړه کې ووژل شو) اویا به یې خپل کور ته راستون کړم اوهغه‬ ‫څه به ورسره وي چې ده کوم اجراو غنیمت ترالسه کړی دي‪ ،‬زما دې‬ ‫په هغه ذات قسم وي چې د محمد صلی هللا علیه وسلم نفس د هغه‬ ‫په الس کې دی‪ ،‬یو څوک دا�سې نشته چې هغه د هللا عزوجل په الره‬ ‫کې ټپي �شي‪ ،‬مګرد قیامت په ورځ به را�شي د هغه د وینې رنګ به دا�سې‬ ‫وي لکه څرنګه چې په ټپي کیدو پرمهال تازه زخم و؛ رنګ به یې د وینې‬ ‫وي اوخوشبوی به یې د مشکوپه شان وي‪ ،‬زما دې په هغه ذات قسم‬ ‫وي چې د محمد صلی هللا علیه وسلم روح د هغه په الس کې دی‪ ،‬که‬ ‫چیرته ما په مسلمانانو سختي نه راوستئ‪ ،‬نو زه به هیڅکله هیڅ یوې‬ ‫ډلګۍ څخه نه وای پاتې شوی چې د هللا تعالی عزوجل په الره کې جهاد‬ ‫ته ووځي‪ ،‬خو ما سره دومره پراخي نشته چې دوی تیارکړم او دوی هم‬ ‫دومره څه نه لري او دا هم ورته ډیره ګرانه پریوځي چې له ما سره د‬ ‫وتلو څخه پاتې �شي‪ ،‬زما دې په هغه ذات قسم وي چې د محمد صلی‬ ‫هللا علیه وسلم روح د هغه په الس کې دی‪ ،‬زما خوښه ده چې زه د هللا‬ ‫عزوجل په الره کې غزا وکړم اوووژل شم‪ ،‬بیا غزا وکړم اوووژل شم او‬ ‫بیا غزا وکړم اوووژل شم) [رواه مسلم]‪.‬‬ ‫ای خلکو! آیا تاسوته د ثابت قدمه خلکوخبرنه دی رسیدلی؟ آیا‬ ‫ستا�سې غوږونو نه دی اوریدلی؟ او هغه کوم خبردی‪ ،‬زما دې په رب‬ ‫قسم وي چې هغه کوم نا اشنا خبردی‪ ،‬په دا�سې زمانه کې چې ازموینې‬ ‫پکې خورا لویې دي‪ ،‬مشري او قومانده د کفارو او ذلیله انسانانو په‬ ‫الس کې ده‪ ،‬د هغه چا په اړه خبرې وکړئ چې په خټوکې یې پ�ښې ښویه‬ ‫شوي اود حق څخه د هغه قدمونه کاږه شوي‪ ،‬د ایمان د خاوندانود‬ ‫ثابت قدمۍ په اړه کی�سې وکړئ چې د نیکیوامرکوي اوله بدیومنع کول‬ ‫کوي‪ ،‬د هغه چا په اړه خبرې وکړئ چې د صلیبي اروپا دروازې د ویرې او‬ ‫زیري چیغو ووهلې‪ ،‬نو د صلیبیانو غوږونه کاڼه شول او د رب له ویرې‬ ‫او ترهې څخه یې زړونه ډک شول او په دې پوه شول چې جنګ راغې او‬ ‫د مرګونولحظې رانږدې شوې‪ ،‬د لوی هللا په فضل د ایمان جونګړه او‬ ‫څپرلوړ شو او لرې نه دی‪ ،‬او د کفرڅپرکوږ شو او راپرویوت‪ ،‬که ته‬ ‫هرچیرته والړ�شې نود سرت ښاربه تاته د خپل اهل په اړه خبردرکړي‪،‬‬ ‫د مهاجرینو او انصارو په اړه د غوره او پاکو په اړه‪ ،‬چاچې د لیبیا په‬ ‫خاوره د توحید بیرغ رپاند کړ‪ ،‬وروسته له هغې چې دوی اختالفات‬ ‫خاص‬

‫‪26‬‬

‫مرتدینو خپل دین یواځې د غالمۍ په بیه خرڅ کړی‬ ‫او تفرقې رد کړې‪ ،‬د صف یو والی او د هللا تعالی او د هغه د رسول د‬ ‫تابعدارۍ د کلمي پیوستون یې غوره کړ‪ ،‬نود خلیفة املسلمین اوامام‬ ‫املسلمین سره یې بیعت وکړ‪ ،‬هللا عزوجل ورته ګڼ شمیرسیمې فتح‬ ‫کړې‪ ،‬هلته یې د هللا عزوجل په شریعت فیصلې وکړې‪ ،‬د هغه دین‬ ‫یې قایم کړاو د هغه حدود یې تطبیق کړل‪ ،‬په نېکیو یې امروکړاو له‬ ‫بدیویې خلک منع کړل‪ ،‬نود دوی په کړنه یوشمیرپوزې راوپړسیدې‪،‬‬ ‫نو پوځونه یې راجمع کړل او صلیبي امت یې د ځان سره مل کړ چې‬ ‫د مرستې دوستۍ او د اسالم او مسلمانان د جنګ لپاره یې هغوی ته‬ ‫تابعداري ښکاره کړه‪ ،‬د دغه جنګ لویه کچه اخوان الشیاطین او د‬ ‫دې زمانې زندیقانوپه غاړه واخیسته‪ ،‬د خالفت د دولت د جنګ لپاره‬ ‫یې ټول هغه څه په کار واچول چې دوی په توان کې لرل‪ ،‬که توان او‬ ‫وسائل‪ ،‬دا�سې فتواګانې ورسره وې چې د ځان لپاره پرې ارتداد او د‬ ‫صلیبیانو ګوډاګیتوب روا کوي او د مسلمانانو حرمت او پاکې وینې‬ ‫پرې حاللوي‪ ،‬نو د خالفت غازیان او د عظیمو فاتحینو مل�سي په یوه‬ ‫دا�سې سخت جنګ کې ثابت قدمه شول چې په دغې سیمه راغی‪ ،‬د‬ ‫خالفت غازیان د لوړو مضبوطو غرونو په څیرودریدل‪ ،‬په خپل دین‬ ‫عزتمند‪ ،‬په خپل ایمان سرلوړي او په خپلې کورنۍ‪ ،‬مال او بچو یې‬ ‫ُ‬ ‫قربانۍ ورکړې‪ ،‬د یقین او د ثواب د اجرپه طمع یې دغه َوینا وه‪{ ،‬ق ْل‬ ‫ُ‬ ‫َ ْ َ َ َّ ُ َ َ َّ ْ َ ْ ُ ْ َ َ ْ َ َ ْ ُ َ َ َ َّ ُ ُ‬ ‫ص ِبك ْم أ ْن ُي ِص َيبك ُم‬ ‫هل تربصون بنا إل إحدى الحسنيين ونحن نترب‬ ‫َّ ُ َ َ‬ ‫ِ ْ ِ ْ ِ َ ْ َ ْ َ َ َ َ َّ ِ ُ َّ َ َ ُ ْ ُ َ َ ّ ُ نَ‬ ‫اب ِمن ِعن ِد ِه أو ِبأي ِدينا فتربصوا ِإنا معكم مت ِربصو } [التوبة‪:‬‬ ‫الله ِبعذ ٍ‬ ‫‪ ،]52‬ژباړه‪ :‬ته ورته ووایه چې آیا تا�سې زمونږ په اړه انتظارنه کوئ مګر‬ ‫د یوې له دوه ښوپايلوڅخه‪ ،‬اومونږستاسوپه اړه انتظارباسوچې هللا‬ ‫عزوجل به درته د خپل پلوه عذاب درکړي اویا زمونږپه الس‪ ،‬نوتا�سې‬ ‫منتظراو�سئ مونږ هم منتظریو‪ .‬نود سرت غازیانود صلیبیانولکۍ په‬ ‫ډیرښه شان ودردولې او د نیم کال څخه زیاته موده یې ورسره جګړې‬ ‫وکړې په دا�سې جنګ کې چې هرڅه یې وخوړل اوهیڅ ترې پاتې نشول‬ ‫اود اسالم سړي اود خالفت غازیان خپل رب ته والړل اوخپل عذریې‬ ‫عزوجل سره پوره‬ ‫هللا عزوجل ته وړاندې کړاو خپله وعده یې د هللا‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ َ ُ ْ ُ ْ َّ َ ْ ُ ْ‬ ‫ُ‬ ‫کړه‪( ،‬نحسبهم وهللا حسیبهم)‪{ ،‬وما نقموا ِمنهم ِإل أن يؤ ِمنوا ِبالل ِه‬ ‫‪27‬‬

‫َّ َ ُ ُ ْ ُ َّ َ َ َ ْ َ ْ َ َّ‬ ‫َْ ْ َ‬ ‫الل ُه َع َلى ُك ّل َ‬ ‫�ش ْي ٍء‬ ‫ضو‬ ‫يد * ال ِذي له ملك السماو ِ‬ ‫َالع ِز ِيزالح ِم ِ‬ ‫ِ‬ ‫ات والر ِ‬ ‫شه ٌ‬ ‫يد} [البروج‪ ،]9 - 8 :‬ژباړه‪ :‬او دې کفارو په دوی یواځې دا خبره بده‬ ‫ِ‬ ‫ګڼله چې دوی زوروراود غوره صفتونورب باندې ایمان راوړی و‪ ،‬هغه‬ ‫هللا چې د هغه لپاره د اسمانونو او ځمکې بادشاهي ده او هللا عزوجل‬ ‫په هرڅه ګواه دی‪.‬‬ ‫د دغې مجاهد امت د ټینګښت اوثبات لپاره یولوی اثرو‪ ،‬وروسته‬ ‫له هغې چې هغوی د هللا عزوجل په الره کې مرګ او وژل کیدل غوره‬ ‫کړل‪ ،‬صبر کوونکي او خپل رب سره د حساب په طمع وو ‪،‬د هغې‬ ‫خاورې څخه هیڅ کله په شا نه شول چې د هللا عزوجل په شریعت‬ ‫یې فیصله کړې وه او بیا دې دغه خاوره دا�سې قوم ته وسپاري چې‬ ‫هغوی په هللا رب العاملین کفرکړی دی‪ ،‬د سرت غازیانو د ایماندارو‪،‬‬ ‫صابرانو‪ ،‬د دښمن په مخکې د کلک ودریدونکو‪ ،‬رباط کوونکو او‬ ‫قربانۍ خاوندانو لپاره یو ژوندی مثال وړاندې کړ‪ ،‬هغوی چې خپل‬ ‫نفسونه او روحونه په وړیا توګه د هللا عزوجل په الره کې خرڅ کړل‬ ‫نوپه دې کې د مسلمانانولپاره بلنه پرته وه چې باید خپل ریښتوني بچي‬ ‫وپيژني‪ ،‬هغه بچي چې هغوی انکارکړی؛ مګرله دې چې هغوی د خپل‬ ‫ملت لپاره یو پل �شي چې پرې عزت‪ ،‬مشرۍ‪ ،‬کامیابۍ او واکمنۍ ته‬ ‫هللا‪.‬‬ ‫بإذن ِ‬ ‫پورېوځي‪ِ ،‬‬ ‫ُّ‬ ‫ُُ ُ‬ ‫ُّ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ّ‬ ‫ُ‬ ‫دركه *** أوجنة الخ ِلد فيها أطيب النز ِل‬ ‫ُهما‬ ‫ِ‬ ‫سبيالن إما النصرن ِ‬ ‫دغه دوه الرې زمونږ پروړاندې دي؛ یا به کامیابي ترالسه کوو اویا‬ ‫به جنت الخلد ترالسه کوو چې هلته خوږې میوې دي‬ ‫ً‬ ‫َ ُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫كتمل‬ ‫أللف من‬ ‫لسنا نقا ِت ُل‬ ‫باآلالف نحشدها *** ألفا ٍ‬ ‫ِ‬ ‫األبطال م ِ‬ ‫ِ‬ ‫کړو‬

‫مونږ په زرګونو پوځ نه جنګیږو چې زرګونه اتالن د نورو سره یو ځای‬

‫ُ‬ ‫ّ‬ ‫ض ْ‬ ‫ُ ّ‬ ‫بالدين الذي َ‬ ‫أعالمه َّ‬ ‫منت *** ُ‬ ‫الن َ‬ ‫صرفي َّأي ِامنا األ َو ِل‬ ‫إنا نقاتل ِ ِ‬ ‫مونږ په دا�سې دین جنګیږو چې د هغې سمبولونوزمونږ په لومړیو‬ ‫ورځوکې د نصرت ضمانت ورکړی دی‬ ‫َ َّ‬ ‫ُ‬ ‫َّ ُ‬ ‫َ‬ ‫العزم‬ ‫تقل ُدوا‬ ‫البأس ما يغني عن‬ ‫صادق‬ ‫ِ‬ ‫للهيجاء واد َرعوا *** من ِ‬ ‫ِ‬ ‫الح َي ِل‬ ‫ِ‬

‫هغوی د جنګ لپاره د عزم مال تړلې او د ریښتوني جنګ هوډ یې‬ ‫زغره کړی دی چې د چلونوڅخه بې پروا کول کوي‬ ‫ْ َ ُ َْ ً‬ ‫َ‬ ‫َ ُ ُّ‬ ‫ميل الش ُّم من ف َزٍع *** لم يضطرب جمعهم خوفا ولم‬ ‫وأقبلوا لوت‬ ‫َي ِم ِل‬ ‫هغوی په دا�سې حال کې جنګ ته مخه کړې‪ ،‬که چیرته لوړ غرونه‬ ‫د ویرې له امله ولړزیږي نود دغواتالنوټولی به له ویرې هیڅ خوځښت‬ ‫ونکړي اونه به کاږه �شي‬ ‫ُ‬ ‫َّ ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫ُّ‬ ‫ْ‬ ‫الحق يبذل فيه مهجته *** ومن يكن همه أق�صى املدى‬ ‫َمن ُيؤثر‬ ‫َي ِص ِل‬ ‫څوک چې جنګ غوره کړي نو بیا پکې خپل روح خرڅ کوي‪ ،‬که د‬ ‫چا ارزود ډیرد لرې هدف درسیدوهم وي وبه رسیږي‪.‬‬ ‫نو ای د خالفت غازیانو؛ پام کوئ پام‪ ،‬چیرته خپل دښمن ته‬ ‫نرم نه �شئ دغه مونږ ستا�سې په اړه چیرته نه دی لیدلی‪ ،‬دا کټ مټ‬ ‫هغه څه دي چې کفري ملتونه یې ارزو کوي‪ ،‬چې په سر کې یې امریکا‬ ‫واقع ده‪ ،‬هغه امریکا چې د هللا عزوجل په فضل یې د هغې ورځې څخه‬ ‫کومه کامیابي نه ده نمانځلې چې د اسالم اومسلمانانوسره په جنګ کې‬ ‫یې ځان ښکیل کړی دی‪ ،‬نن ورځ مونږ په یوه نوې زمانه کې یو‪ ،‬د هللا‬ ‫عزوجل په فضل نن د خالفت ماڼۍ لوړیږي اورا څرګندیږي‪ ،‬کفرچې‬ ‫هرڅومره وغړمبیږي او خوله یې زګونه وکړي نو زمونږ څخه به یواځې‬ ‫هغه څه وګوري چې هغوی پرې خپه کیږي(بحول هللا وقوته) همدغه‬ ‫هللا زمونږ لپاره کافي دی اوهغه ډیرښه ذمه واردی‪ ،‬هللا عزوجل به له‬ ‫مونږ سره د کفارو پر خالف مرسته کوي‪ ،‬هوکې! هللا عزوجل به له‬ ‫مونږ سره د هغوی پرخالف مرسته کوي‪ ،‬دغه چې روانې دي دغه د‬ ‫خونړيوجنګونویوڅرک اولومړی سردی‪ ،‬هغه څوک به پکې برال�سی‬ ‫وي چې صبروکړي اوریښتونی وي‪ ،‬نه هغه چې مخکې والی یې کړی وي‪،‬‬ ‫ځکه عبرت پایلې لره دی‪.‬‬ ‫ای د اسالم لښکرو او په لیبیا کې د بیرغ پورته کوونکو؛ د هللا‬ ‫عزوجل څخه د خپل دین اوامت په اړه ووېرېږئ؛ اسالم باید ستا�سې‬ ‫لخوا وار ونه خوري‪ ،‬ستا�سې ورونو په خپلو وعدو پوره والی وکړ او‬ ‫خپله ذمه واري یې اداء کړه‪ ،‬که تا�سې چیرته صبروکړ‪ ،‬په حق ثابت‬ ‫قدمه شوئ او یقین مو وکړ‪ ،‬نو تا�سې به له دغه تازه نیالګي څخه‬ ‫خوږې میوې واخلئ باذن هللا عزوجل‪ ،‬وروسته له هغې چې په پاکو‬ ‫وینو او د بدن په غړو خړوب شوی‪ ،‬امام احمد بن حنبل رحمه هللا‬ ‫ته چا د مشکالتو او ازموینې په ورځو کې وویل‪„ :‬ای ابو عبد هللا ته‬ ‫نه ګورې چې څنګه باطل په حق غالبه شوی؟! نو هغه وویل‪ :‬دا�سې‬ ‫هیڅکله نه ده‪ ،‬باطل به په هغه مهال کې په حق غالبه شمیرل کیږي‬ ‫چې له زړونو څخه هدایت په ګمراهۍ بدل �شي او زمونږ زړونه خو ال‬ ‫تراوسه په حق والړ دي» ستاسو ورونه د خپل صبر او ثبات په خطر‬ ‫یو مثال او سیرت وګرځیده چې خلک پرې روان دي‪ ،‬نو د هللا تعالی‬ ‫څخه مرسته وغواړئ اوځان وساتئ ځان ‪.‬چېرته مرتدین په ښه ژوند‬ ‫خوشحاله نه �شي اود مزو خوبونه ونکړي‪ ،‬ځکه جنګ د بوکې په څیر‬ ‫دی‪ ،‬ورځې بدلون مومي اوانجام د متقیانوپه برخه دی‪.‬‬ ‫ای د عراق او شام اهل سنتو! ای اهل سنتو یقینا په عراق او‬ ‫شام او هر هغه ځای کې چې هلته د خالفت واکمني غزېدلې‪ ،‬نو هلته‬ ‫يې د کفراوصلیبي ملتونوډلې پرخالف راغونډې شوي‪ ،‬هغوی ګومان‬ ‫کوي چې د جهاد پیلوزه به د مسلمانانوپه سینوکې مړه کړي اود هغوی‬ ‫په سینوکې به دعزت ملبې خپې کړي‪ ،‬وروسته له هغې چې د مسلمانانو‬

‫لپاره یو دا�سې خالفت پیدا شو چې د هغوی جدایې یې راغونډه کړه‪،‬‬ ‫لیکې او د امت خبره یې د یو امام‪ ،‬یو بیرغ او یو هدف لپاره کړه‪ ،‬اوس‬ ‫کفارخپل ټول توان کاروي چې د اسالمي دولت د نفوذ په ساحه ولکه‬ ‫وکړي‪ ،‬هغه خاوره چې اوس ستا�سې لپاره یوه مضبوطه کال جوړه‬ ‫شوې اود ملحدینو‪ ،‬روافضواونصیریانوپرخالف ستا�سې مضبوطه‬ ‫زغره ده‪ ،‬تا�سې په خپلوسترګوولیدل چې صلیبیان په موصل اوتلعفر‬ ‫راغونډ شوي‪ ،‬د هغوی د مخنیوي لپاره د خالفت غوره بچي کومه‬ ‫قرباني ورکوي او له دواړو ښارونو دفاع کوي‪ ،‬مونږ ګمان نه کوو چې‬ ‫ستا�سې څخه به د خالفت د مهاجرو اوانصارو بچوقرباني هیره وي‪،‬‬ ‫تا�سې ولیدل چې څرنګه د هللا عزوجل په فضل او احسان قرباني‬ ‫او د هللا عزوجل په الره کې خپل نفس وړیا پلورل کیږي‪ ،‬د اسالم‬ ‫د غوره بچو او د مختلفو قبائلو څخه د راویستل شویو خلکو هم‬ ‫دغه یو مقصد دی چې د هللا عزوجل په الره کې شهید �شي‪ ،‬تا�سې د‬ ‫خالفت د مهاجرو او انصارو ځامنو قربانۍ هیرې کړې‪ ،‬تاسو ولیدل‬ ‫چې د لوی هللا په فضل اوس مرګ ته راوړاندې کیدل او خپل نفس د‬ ‫هللا عزوجل په الره کې وړیا خرڅول او د هغه په رضا کې یې قربانول‬ ‫اوس د اسالم د بچو او مختلفو قبیلو څخه د راچاڼ کړی شویو غوره‬ ‫خلکو عادت ګرځېدلې ‪ ،‬بلکې ته به ګورې چې یو انصاري به له خپل‬ ‫مهاجرورور څخه عملیاتو ته مخکې کیږي‪ ،‬اوس خبره دې ته رسیدلې‬ ‫چې استشهادي عملیات یواځې په ځوانانونه دې والړبلکې بوډاګانوهم‬ ‫دغې میدان ته راودانګل او هر یو یې د خپل ملګري څخه عملیاتو ته‬ ‫مخکې کیږي‪.‬‬ ‫ًَ َ َ َ َ ً َ ً‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ّ‬ ‫روب مج ِربينا‬ ‫و ِفتيانا يرون القتل مجدا *** وشيبا في الح ِ‬ ‫اودا�سې ځلمې چې د هللا په الرکې مرګ عزت بولي اودا�سې بوډاګان‬ ‫چې د جنګونوتجربې ورسره دي‬ ‫نو ای امریکا! ته په خپله غوصه مړه شه‪ ،‬مړه شپه په خپله‬ ‫غوصه؛ هیڅکله به هغه امت ماتې ونه خوري چې د هغې ځامن؛‬ ‫ځوانان اوبوډاګان له یوبل څخه مرګ ته مخکې کیږي اوخپل نفس د‬ ‫هللا عزوجل په الره کې وړیا پلوري‪ ،‬هغه نسل به کله هم مغلوب نه �شي‬ ‫چې د هغې فکرټول په آخرت اوغوره انجام کې وي‪ ،‬نوای اهل السنت‬ ‫پاڅئ! د خپلوورونوسره مرسته وکړئ‪ ،‬د هغوی په لیکوکې ننوځئ‪ ،‬په‬ ‫دا�سې ځای کې ودریږئ چې تا�سې خوښه ګڼئ چې په دغه شان حال‬ ‫هللا عزوجل سره مخ �شئ اوهغه درڅخه را�ضي وي‪ ،‬صلیبیان اوکفري‬ ‫ملتونه نن ورځ یوه خبیثه دسیسه کې روان دي‪ ،‬ای اهل سنتودوی په‬ ‫عراق اوشام کې ستا�سې څخه ساحه خالي کوي اوروافضو‪ ،‬نصیریانو‬ ‫او محلدو کردانو ته یې په الس کې ورکوي‪ ،‬دوی مخکې او وروسته په‬ ‫دې پوه شوي چې تا�سې د دوی ترټولو سخت دښمنان یاست‪ ،‬تا�سې‬ ‫د یهودود دولت اود هغې د ګوډاګیوپه خلیج د مرتدوحکومتونولپاره‬ ‫په یوه کچه ډیر خطرناک یاست‪ ،‬د دې ترڅنګ هغوی د مسلمانانو‬ ‫څخه په زورنیول شویوسېموکې په خپلومصلحتونواوالسته راوړلو‬ ‫ډیروېرېږي‪ ،‬دوی خپلې پنجې د امت په بدن کې د څوپیړیوڅخه خ�ښې‬ ‫کړې دي‪ ،‬چې ان شاء هللا د خالفت د بچوپه عزم‪ ،‬توکل‪ ،‬صبر‪ ،‬ثبات‬ ‫او ایمان به دغه پنجې ویستل کیږي او دغه السونه به پرې کیږي باذن‬ ‫هللا تعالی‪ ،‬دغه د هللا عزوجل وعدې دي که کافریې خوښ کڼي او کې‬ ‫یې ناخوښه وي‪ ،‬یواځې هغه څه به کیږي چې هللا عزوجل فیصله کړي‬ ‫او د هغې امریې کړی وي‪ ،‬هللا عزوجل د شام او د هغې د اهل کفالت‬ ‫کړی او مونږ په خپل رب ښه ګمان لرو؛ چې هغه به مونږ نه ضایع‬ ‫خاص‬

‫‪28‬‬

‫کوي‪ ،‬رسول هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪(:‬تاسو به څو لښکرې‬ ‫�شئ؛ یولښکربه په شام کې وي بل به په عراق اوبل به په یمن کې وي)‬ ‫ابن حواله ر�ضي هللا عنه وايي‪ :‬ما وویل‪ :‬ای د هللا رسوله زما لپاره یو‬ ‫لښکرغوره کړه؟ هغه وفرمایل‪(:‬ته شام ته والړشه او که څوک دغه‬ ‫نه خوښوي نو هغه دې یمن ته والړ�شي او د هغه له جوړونو دې اوبه‬ ‫وڅ�ښي‪ ،‬ځکه هللا عزوجل زما لپاره د شام او د هغه د اهل کفالت او‬ ‫ذمه واري کړې ده) [رواه أحمد وابن حبان وسنده صحيح]‪.‬‬ ‫د مسلمانانو لښکرې به په شام‪ ،‬عراق او یمن او د مسلمانانو په‬ ‫هیوادونو کې د هغو ځایونو څخه په هیڅ ډول ونه خوځیږي چېرته‬ ‫چې د مسلمانانو واکمني رسیدلې او د خالفت واک دی‪ ،‬که چیرته د‬ ‫کفارو مشران او د صلیبیانو دهقانان دا�سې ګمان کوي چې دوی به‬ ‫د مجاهدینو په لرې کولو سره د رب العاملین له وعدو او مقرر شویو‬ ‫پېښو مخکې �شي‪ ،‬یا دا ګمان کوي چې دوی په یوه جګړه‪ ،‬سیمه او‬ ‫یا ښار کې د مسلمانانو د بچو په وژلو کامیاب شول نو دغه ګمان د‬ ‫دوی تش وهم دی هیڅ حقیقت نه لري‪ ،‬دغه میړني سړي چې دخپلو‬ ‫وعدو پوره والی او ریښتینولي کوي؛ په دوی کې هر یو –زمونږ د نیک‬ ‫ګمان سره سم‪ -‬په دې خاطرراوتی چې مرګ د مرګ په ځالو کې لټوي‬ ‫اودغه مرګ یې دا�سې ارمان دی چې ډیره موده یې ددې ارمان کوو‪ ،‬نو‬ ‫ډیره لرې ده ای د صلیب بندګانو‪ ،‬ډیره لرې ده چې تاسوکامیاب �شئ‪،‬‬ ‫وعده پوره کوونکی َدی‪،‬‬ ‫عزوجل د خپلو بندګانو سره خپله‬ ‫ځکه هللا‬ ‫َّ َ َ َ ْ َ ْ َ َّ ُ ْ ْ‬ ‫َ َ َ َّ ُ َّ َ َ َ ُ ْ ُ ْ َ َ ُ‬ ‫ْ‬ ‫ض‬ ‫{وعد الله الذين آمنوا منكم وعملوا‬ ‫الص ِالَح ِ‬ ‫ات ل َي ُست َّخ ِلفنه َم ِفي َال َر ِ‬ ‫َ َ ْ َ ْ َ ِ َ َّ َ ِ َ ِ َ ّ َ‬ ‫�ضى ل ُه ْم‬ ‫ين ِم ْن َق ْب ِل ِه ْم َول ُي َم ِكن َّ َن ل ُه ْم ِدين ُهم ال ِذي ْارت‬ ‫كما استخلف ال ِذ‬ ‫َو َل ُي َب ِّد َل َّن ُه ْم ِم ْن َب ْع ِد َخ ْو ِفه ْم أ ْم ًنا َي ْع ُب ُد َونني ل ُي ْشر ُكو َن بي َش ْي ًئا َو َم ْن َك َفرَ‬ ‫ِ‬ ‫ْ َِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫َ َُ َ‬ ‫َ‬ ‫َب ْع َد ذ ِل َك فأول ِئ َك ُه ُم الف ِاس ُقون} [النور‪ ،]55 :‬ژباړه‪ :‬هللا عزوجل وعده‬ ‫کړې د هغو کسانو سره چې په تاسو کې د ایمان خاوندان دي او نیک‬ ‫عملونه کوي؛ چې دوی ته به په ځمکه کې دا�سې واکمني ورکوي لکه‬ ‫څرنګه چې یې له دوی مخکې خلکو ته ورکړې وه‪ ،‬د دوی لپاره به هغه‬ ‫او داسې ځلمي چې د الله تعالی په الر کې وژل کیدل رشافت بويل‬

‫‪29‬‬

‫دین واکدارکوي چې د دوی لپاره یې خوښ کړی دی‪ ،‬د دوی ویره به په‬ ‫امن بدلوي؛ پدې شرط چې دوی به زما عبادت کوي اوزما سره به هیڅ‬ ‫ډول شرک نه کوي اوچا چې کفروکړنوهمدغه فاسقان دي‪.‬‬ ‫ای د شام اهل سنتو! تاسوولیدل چې د کفرحلیفانوپه باب ښار‬ ‫اود هغې په کلیوالوسیموکې څه وکړل‪ ،‬تاسول ولیدل چې مرتد ترکي‬ ‫اخواني پوځ کوم جنایتونه ترسره کړل او د هغه شړل شویو سپو؛‬ ‫د دیوث توب‪ ،‬رذالت او ګوډاګيتوب صحواتو د اهل السنت په حق‬ ‫کې کوې خونړۍ پی�ښې رقم کړې‪ ،‬دغه ښارد رو�سي او امریکايي بمبار‬ ‫له امله ډیر زیات تخریب شو‪ ،‬مرتدینو د عامو مسلمانانو په بچو‪،‬‬ ‫ماشومانو او بوډاګانو هم رحم ونه کړ‪ ،‬نصیریانو او ملحدو کردانو په‬ ‫مسلمانانو د دغې سختې حلمې څخه په استفاده په هغو کلیو راغونډ‬ ‫شول چې د باب ښار څخه چاپیره پراته وو‪ ،‬په دې اړه مونږ د شر او‬ ‫بدۍ د مالیانو‪ -‬هللا دې پرې لعنت وکړي او هللا دې دوی وشرموي‪-‬‬ ‫څخه هیڅ وانوریدل؛ چې کوم یویې دغه حاالت غندلي وي یا فکرمند‬ ‫شوی او یایې د مسلمانانو په ناموس کوم غیرت کړی وي؛ اګر چې په‬ ‫دوی کې د غیرت ځای او وړتیا هم نشته‪ ،‬دوی هغه وخت راپورته �شي‬ ‫چې په مجاهدینوتهمتونه لګي اوهغوی په ډیرو بدوصفتونواونومونو‬ ‫یادوي‪ ،‬په هللا قسم دغه مالیان د صلیبیانو د نیزې سر دی هر هغه‬ ‫څوک پرې وهي چې غواړي امت خپل عزت اومخکني حالت ته راستون‬ ‫کړي‪ ،‬دغه ناکاره مال د نړیوالو کفري ډلو سره ملګری او جنګیالی دی‬ ‫چې د امت په سینه ناست او د مسلمانانو سره دښمني کوي‪ ،‬نو ای د‬ ‫شام اهل سنتو! د عقل څخه کارواخلئ او په هغې دسیسه ځان پوه‬ ‫کړئ چې ستا�سې پرخالف روانه ده‪ ،‬اسالمي دولت یوه ورځ هم د هغه‬ ‫چا پر مخ خپله دروازه نه ده تړلې چې ورته په ریښتیا او انابت راځي‪،‬‬ ‫اسالمي دولت ستا�سې لپاره یواځې د خیراوستاسود عزت ارادې لري‪،‬‬ ‫تاسود مرتدوصحواتومصبیت هم ولید چې د حلب ښاریې پریښود او‬ ‫په ډالرو پ�سې یې منډې پیل کړې چې د خالفت په جنګ کې به السته‬

‫ور�شي‪ ،‬دوی حلب نصیریانوته بې له کومې جګړې وپرېښود‪ ،‬اونن ورځ‬ ‫دغه مرتد صحوات په باب ښارکې د هغه چا کورونه لوټي اوغال کوي‬ ‫چې شړل شوي او یا وژل شوي دي‪ ،‬دوی ښه ګوري چې تر اوسه د‬ ‫خاورود ډیریوالندې د باب ښارخښ دي‪ ،‬دغه مرتد صحوات په ډیر‬ ‫ښکته او د ذلت خیانت او لنډغرۍ په ډیر سپک انځور کې مخې ته‬ ‫راغلل خود کفروروسته بله ګناه نه وي‪ ،‬تا�سې له هغه چا څخه هم‬ ‫کوم تعجب مه کوئ چې د نصیریانو سره د سولې لوظونه کوي او ترې‬ ‫دفاع کوي‪ ،‬دغه هرڅه په دې موخه کیږي چې نصیریان سا واخلي او‬ ‫بیرته خپلې جبهې د اسالمي دولت پرخالف منظمې کړي‪ ،‬دغه د سولې‬ ‫دعوداران به نږدې د نصیریانو سره د وطن شرېکوال او د ترهګرۍ‬ ‫پرخالف جنګ کې ګډون وال �شي‪ ،‬دغه چې ځان ته جبهې‪ ،‬هیئتونه‬ ‫او حرکتونه وايې‪ ،‬دوی د حرباء حیوان په څېر هر مهال خپل رنګونه‬ ‫بدلوي دوی هره ورځ په یو ځانګړي حال او شکل کې وي‪ ،‬دوی ټول د‬ ‫صلیب زغره‪ ،‬د نصیریانو ساتونکي او د هغه څه المل دی چې تاسو ته‬ ‫کوم تکلیف اومشکالت ر�سي‪ ،‬ای د شام اهل سنتو! ستا�سې د حمایت‬ ‫لپاره له هللا عزوجل څخه ورسته د خالفت د دولت پرته بل هیڅوک‬ ‫نشته‪ ،‬خالفت ستا�سې هغه دین ساتي چې په هغې به تا�سې عزتمند‬ ‫کیږئ اود مشکالتوڅخه به پرې خالصیږئ‪ ،‬د خالفت دولت ستاسو‬ ‫د ناموس او عزت ساتنه کوي‪ ،‬نو د خپلې سرلوړئ لپاره راپورته �شئ‪،‬‬ ‫د خپل عزت لپاره راپورته �شئ‪ ،‬هغه څه ته مخه کړئ چې تاسو ته‬ ‫ژوندون ب�ښي اوتاسود هللا عزوجل له عذابه خالصوي‪ ،‬جهاد اورباط‬ ‫ته مخه کړئ هغه عبادت چې تاسو ضایع کړی نو الره درڅخه ورکه‬ ‫شوې او د ذلت او سپکاوي جامې درپه غاړه شوی دي‪ ،‬زما دې په رب‬ ‫قسم چې تا�سې بې کاره او بې مقصده پیدا شوي نه ياست‪ ،‬ستا�سې‬ ‫د رب سره ستا�سې د مالقات وعده ده‪ ،‬هغه به درڅخه خامخا سوال‬ ‫کوي نود خپل سوال لپاره ځواب تیارکړئ‪.‬‬ ‫ای د خالفت غازیانواومسلمانانو! د جنایت اوفساد ساتونکې‬ ‫امریکا په خپل قوت دوکه شوه او تکبریې سترګې ړندې کړې‪ ،‬نو هغه‬ ‫دلدل ته یې مخه کړه چیرته چې به دغه امریکا هالکیږي اود ځمکې له‬ ‫مخه به ورکیږي‪ ،‬هوکی! امریکا به ډوبیږي اوله دې نتیجې تیښته نشته‪،‬‬ ‫هغې بې ګټې کوښښونه وکړل چې د لومې څخه ځان خالص کړي خو‬ ‫هیڅ کامیابه نه شوه‪ ،‬امریکا په خپلوپښوشام اوعراق ته راکش کړئ‬ ‫اونوره به هم راښکل کیږي‪ ،‬کله چې د عراق څخه په تیښته اود ماتې‬ ‫په حال کې وتلې وه اوس دغه دی بیا راغله‪ ،‬لیکن دغه د هللا عزوجل‬ ‫وعدې دي‪ ،‬مونږ د هللا عزوجل په فضل سره په عزت او واکمنۍ کې‬ ‫ژوند تیروو او په دا�سې حال کې یو چې ستا�سې د ګومان پرخالف دی‪،‬‬ ‫دغه ټلوال اورذیل ګوډاګیان به امریکا د مخامخ مقابلې څخه خوندي‬ ‫نه کړي‪ ،‬که زمونږ څخه یو ښاراو يایوه سیمه واخیستل �شي نو دغه‬ ‫امتحان اود مسلمانانود ډلې د پاکی خبره ده‪ ،‬چې د مسلمانانولېکې پاکې‬ ‫�شي او چټلتیا ترې ووځي او هللا عزوجل په خپلو بندګانو د ځان لپاره‬ ‫یو څه خوښ کړي‪ ،‬دغه راغونډیدل چې تاسو ګورئ له دې وروسته‬ ‫به غزیدل او لویه فتح وي باذن هللا عزوجل‪ ،‬بغداد‪ ،‬دمشق‪ ،‬قدس‪،‬‬ ‫َع َّم َان او د محمد صلی هللا علیه وسلم جزیرې ته به رسیدل وي‪ ،‬د‬ ‫مومنانولښکرې به د فارس غزا کوي اوقم اوطهران به فتح کوي‪ ،‬چې‬ ‫بیا به مونږ له هغې وروسته د روم غزا کوو‪ ،‬دغه زمري به بیا د تکبیرې‬ ‫چیغې پورته کوي او قسطنطینیه به بې له کومې جګړې فتحه کوي‪،‬‬ ‫دغه زمونږ د رب وعده او زمونږ د نبي صلی هللا علیه وسلم زیری دی‪،‬‬

‫ځکه اوس د خالفت په خاوره یودا�سې نسل روزل شوی چې د توحید‬ ‫او والء او براء عقیده لري‪ ،‬اوس دغه نسلونه د هللا عزوجل په الراو د‬ ‫دین د سرلوړۍ لپاره مرګ خوښ ګڼي‪ ،‬نو امریکا! چېرته! به ستا لپاره‬ ‫کامیابي چېرته؟! د خالفت د نوي نسل د ایمان رنګ د هغه په وینه کې‬ ‫ګډ شوی او د عزت او سرلوړی خوند یې څکلی دی‪ ،‬ای امریکا تا په‬ ‫عراق‪ ،‬خراسان اوټولې نړۍ کې د اسالم څخه د مسلمانانود منع کیدو‬ ‫لپاره څومره قربانۍ ورکړې‪ ،‬د جهاد څخه د خلکو د نفرت پیدا کولو‬ ‫لپاره تا څومره ځان ستړی کړ‪ ،‬تا د شراوفساد مالیان مامور کړل خو‬ ‫هیڅ ګټه یې ونه رسوله‪ ،‬نوستا ارزوګانې د خاوروسره خاورې شوې او‬ ‫امیدونه دې اوبویوړل‪ ،‬دغه د خالفت نسل اوس په بارودي موټرو کې‬ ‫سپریږي اوپه لومړیوخطونوکې سپین ږیرو هوډ کړی چې خپلې ږیرې په‬ ‫خپل وینورنګ کړي‪.‬‬ ‫ای امریکا زمونږ رب زمونږ سره وعده ريښتا کړه اوته درواغژنه‬ ‫او ذلیله شوې‪ ،‬کله چې هللا عزوجل مونږ ته ښارونه فتح کړل او ته‬ ‫یې وشرمولې او ستا پوځیان یې د خلکو لپاره د عبرت نشان کړل‪ ،‬تا‬ ‫خپل مالونه ولږول‪ ،‬اوخپل ټول توان دې وکاروه‪ ،‬خوهغه ټول د هللا‬ ‫عزوجل په فضل د کمزورو مجاهدینو په الس کې غنمیت شو‪ ،‬هللا‬ ‫عزوجل خپله وعده ریښیتا کړه‪ ،‬د خپلو بندګانو سره یې مرسته‬ ‫وکړه‪ ،‬خپلې لښکرې یې پیاوړې کړې او ای امریکا ته ذلیله شوې‪،‬‬ ‫د ډیرې قربانۍ ‪،‬ورکړې اوستړتیا وروسته د خندا شوې‪ ،‬تا ګمان وکړ‬ ‫چې په عراق کې دې مجاهدين له منځه یوړل او واک دې روافضو ته‬ ‫وسپاره‪ ،‬که مونږد صحواتواوقبائلود مرتدوصحواتوپه څټونود حق‬ ‫توره مسلط کړه‪ ،‬هغوی به خپل مرګ ته په خپله راتلل‪ ،‬په خپلوالسو‬ ‫به یې قبرونه کیندل او په خپلو پالنګونو به ذبح کیدل‪ ،‬او هغه ورځ‬ ‫لرې نه ده چې ته به دغه ملحد کردان پریږدې او ورسره دغه د شام‬ ‫مرتد صحوات ‪،‬ترڅو په عراق کې د خپلو مخکنېو تللو د مسیر سره‬ ‫یوځای �شي باذن هللا عزوجل‪.‬‬ ‫یقینا هللا عزوجل خپل وعده ریښتونې کړه او ای امریکا ته‬ ‫درواغژنه‪ ،‬ذلیله او نا امیده شوې‪ ،‬کله چې مونږ د امت لپاره دا�سې‬ ‫معناوې بیا راستنې کړې چې په پېړیوپېړیوورکې وې‪ ،‬مونږ د لوی هللا په‬ ‫فضل دا�سې شرائع راژوندي کړل چې زاړه شوي اومسلمانانوهیرکړي‬ ‫و‪ ،‬بلکې ډیرو یې په اړه په ژوند کې هم نه وو اوریدلي‪ ،‬مونږ خالفت‬ ‫راستون کړ؛ هوکی! مونږ خالفت اعالن کړ او د مسلمانانو د خلیفه‬ ‫سره مو بیعت وکړ‪ ،‬د هغه تابعداري د شریعت سره په موافق عمل‬ ‫کې واجبه ده‪ ،‬ترڅو چې هغه په مونږ د هللا تعالی کتاب او د رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم سنت عملي کوي‪ ،‬هغه د عزت او سر لوړۍ په‬ ‫لور د امت مشري کوي‪ ،‬نو اوس مونږ ته د هللا په فضل الره روښانه‬ ‫شوه‪ ،‬مونږ اوس ډلې ډلې پاتې نه شو چې په ګوندونو‪ ،‬تنظیمونو او‬ ‫ډلګیوویشل شوي وي‪.‬‬ ‫ای امریکا! ته اوس په ډوبیدو یې او هیڅ د خال�صي الره دې‬ ‫نشته؛ ته نن د نړۍ په هره برخه کې د خالفت د غازیانو لپاره ښکار‬ ‫وګرځیدې‪ ،‬ته نن مفلسه او خواره شوې يې ستا د زوال عالمې نن‬ ‫هرچاته په ډاګه دي‪ ،‬په دې خبره له دې بل کوم لوی دلیل دی چې نن‬ ‫یوکم عقل پاګل ستاسوبادشاه دی‪ ،‬شام اوعراق نه پيژني‪ ،‬اسالم نه‬ ‫پيژني اولګیا دی د اسالم د دښمني خبرې کوي اوجنګ پرې اعالنوي‪،‬‬ ‫ای امریکا! ستا پروړاندې دوه اختیاره دي‪ ،‬چې دواړه یې یوله بله تراخه‬ ‫دي‪ ،‬یا به د خپلو مشرانو څخه عبرت واخلي او بیرته به خپل کور ته‬ ‫خاص‬

‫‪30‬‬

‫ستنه �شې او مجاهدین به په هغه غنیمت اسوده �شي چې ستا څخه‬ ‫ورته پاتې �شي‪ ،‬او یا به ځمکې ته راکوزه �شي ‪-‬چې دغه کاردې کړی هم‬ ‫دی‪ -‬نو په یو دلدل کې به راګیره �شې او موحدین به درباندې خپلې‬ ‫سینې یخې کړي باذن هللا عزوجل‪.‬‬ ‫ای د محمد صلی هللا علیه وسلم په جزیره کې اهل سنتو؛ خوار‬ ‫�شئ آیا تا�سې نه اورئ‪ ،‬آیا تا�سې نه ګورئ؟ ستا�سې زړونه چیرته دی‬ ‫که سترګې مو ړندې دي‪ ،‬ستا�سې توحید او ایمان څخه شو‪ ،‬ستا�سې‬ ‫والء اوبراء څه شوه‪ ،‬آیا تا�سې نه ګورئ چې د جزیرة العرب طواغیت‪-‬‬ ‫هللا دې دوی ذلیله کړي او د دوی بادشاهي دې ختمه کړه‪ -‬چې هغوی‬ ‫په عراق کې روافضوته د خال�صي ر�سۍ اوږدوي‪ ،‬بلکې د اهل سنتوپه‬ ‫خاوره پیمالولو ورته مبارکي وايي‪ ،‬آیا وخت نه دی راغلی چې تا�سې له‬ ‫خپله ځانه د ذلت ګرد وڅنډئ اوپه دغومرتدوخاینانوپاڅون وکړئ‪،‬‬ ‫هغه مرتدین چې د کفرهیڅ دروازه یې پرې نښوده مګرپرې ورننوتل او‬ ‫د مجاهدینو د جنګ لپاره یې د صلیبیانو هیڅ یو پالن پرې نښود مګر‬ ‫د هغې مرسته یې وکړه اوخپل ټول مال یې په هغې کې مصرف کړ‪ ،‬آیا‬ ‫د وحي د نازلیدو له خاورې د رسالت د چینې څخه په عراق او شام کې‬ ‫اهل السنت وژل کیږي او ذلیل کیږي‪ ،‬آیا د صحابه کرامو او لومړیو‬ ‫فاتحینوله خاوري مسلمانان ذلیل کیږي اوپه ځمکه ننویستل کیږي؟‬ ‫په تا�سې کې د غیرت خاوندان څه شول؟ د صدیق اوعمرفاروق مل�سي‬ ‫څه شول؟ د ابي بصیراوابوجندل بچي څه شول؟ ای په بالد الحرمین‬ ‫کې موحده‪ ،‬د طاغوت عسکراو د شراو فتنې مالیان راونیسه‪ ،‬امیران‬ ‫او وزیران یې راونیسه‪ ،‬دوی ته خپل غضب‪ ،‬د دین مرسته او د خپلو‬ ‫ورونو څخه دفاع وروښایه‪ ،‬ځکه د دوی په الس د مسلمانانو ته‬ ‫تکلیف رسول خپل اخیري مقام ته رسیدلی اوپاکدامنود پردې ښځود‬ ‫دوی په الس د ضایع کیدوشکایتونه وکړل‪ ،‬ای موحده ستا په مخکې‬ ‫دې هیڅ پرده اونه کوم بې عقله جاهل ونه دریږي‪.‬‬ ‫ای په موصل‪ ،‬تلعفر‪ ،‬رقه حلب او د اسالمي دولت په ټولو‬ ‫سنګرونو کې د خالفت غازیانو! تا�سې په دې باوري �شئ چې نن ورځ‬ ‫مونږ د خپل جهادي تاریخ په یوه لویه مرحله او خطرناک موړ چې د‬ ‫امت د تاریخ د بدلون نقطه بلل کیږي قرار لرو‪ ،‬نو تاسو باید ځان د‬ ‫امانت د بارولواهل ثابت کړئ‪ ،‬باذن هللا عزوجل ‪،‬تا�سې د دغه دروند‬ ‫بار په پورته کولو ډیر توان لرونکي یاست‪ ،‬تا�سې د ځان سره توخه‬ ‫واخلئ ځکه بهترینه توخه تقوا ده‪،‬د هللا عزوجل څخه مرسته وغواړئ‪،‬‬ ‫کمزور کیږئ مه‪ ،‬خپل زړونه د رحمان ذات سره وتړئ‪ ،‬د هغه څخه‬ ‫مرسته اومدد وغواړئ‪ ،‬هغه سبحانه وتعالی نږدې دی اود حاجت مند‬ ‫دعاء قبلوي کله چې یې رابلي اومشکل پورته کوي‪ ،‬هغه د خپلوبندګانو‬ ‫لپاره کافي دی؛ چا د اور څخه ابراهیم الخلیل علیه السالم ته خال�صی‬ ‫ورکړ؟ چا مو�سی علیه السالم له دریابه خالص کړل؟ چا خپل بنده‬ ‫یونس په رحمت اوفضل کې راګیرکړ؟ یا چې د خپل بنده محمد صلی‬ ‫هللا علیه وسلم سره د یوې میاشتې په رعب مرسته وکړه؟ نو صبر‬ ‫وکړئ‬ ‫صبر‪ ،‬اوټینګ �شئ ټینګ په هللا تعالی توکل وکړ َئ حق توکل‪{َ ،‬يا‬ ‫َ ُّ َ َّ َ َ َ ُ ْ ُ َ َ ُ َ َ ُ َ َّ ُ َّ َ َ َّ ُ ْ ُ ْ ُ نَ‬ ‫أيها ال ِذين آمنوا اص ِبروا وص ِابروا ور ِابطوا واتقوا الله لعلكم تف ِلحو }‬ ‫[آل عمران‪ ،]200 :‬ژباړ‪ :‬ای مومنانو‪ ،‬صبر وکړئ د دښمن په مقابله‬ ‫کې په صبرټینګ �شئ‪ ،‬رباط او د هللا تعالی څخه ویریږئ ترڅوکامیاب‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪{:‬و َم ْن َي َّت ِق الل َه‬ ‫�شئ‪ .‬د هللا عزوجل په دې وینا کې فکرکوئ چې‬ ‫َ ْ َ ْ َ ُ َ ْ َ ً َ َ ْ ُ ْ ُ ْ َ ْ ُ َ َ ْ َ ُ َ َ ْ َ َ َ َّ ْ َ َ َّ‬ ‫يجعل له مخرجا * ويرز َقه ِمن حيث ل يحت ِسب ومن يتوكل على الل ِه‬ ‫َ ُ َ َ ْ ُ ُ َّ َّ َ َ ُ ْ َ ْ َ َ َ َّ ُ ُ ّ َ َ‬ ‫�ش ْي ٍء ق ْد ًرا} [الطالق‪:‬‬ ‫فهو حسبه ِإن الله ب ِالغ أم ِر ِه قد جعل الله ِلك ِل‬ ‫‪31‬‬

‫‪ ،]3‬ژباړه‪ :‬او څوک چې د هللا عزوجل څخه ویریږي نو هغه به ورته د‬ ‫خال�صی الره ورکړي‪ ،‬او له دا�سې خوا به ورته رزق ورکړي چې دده په‬ ‫ګمان کې به هم نه وي اوڅوک چې په هللا عزوجل توکل وکړي نوهغه‬ ‫یې کافي دی‪ ،‬یقینا هللا عزوجل خپل کارسرته رسوونکی دی‪ ،‬یقینا هللا‬ ‫عزوجل د هر�شي لپاره یوه اندازه مقرر کړې ده‪.‬‬ ‫ای د خالفت لښکرو! ای د عزت او ناموس ساتونکو‪ ،‬ای د‬ ‫خپل دین اوامت لپاره غچ اخیستونکو‪ ،‬مونږ ستا�سې په اړه د بهادرو‬ ‫او عزتمندو فکرکوو‪ ،‬تاسو غوره او لوړ نسبه یاست‪ ،‬د دفاع پرمهال‬ ‫د هیبت خاوندان او د جنګ پرمهال سخت‪ ،‬نو د خپل رب وعده په‬ ‫نصرت‪ ،‬غلبه او واکمنئ پوره کړئ‪ ،‬خپل ځان په ژورو ټپونو او ډیر‬ ‫درد عادي کړئ‪ ،‬مرګ یواځې یوځل راځي‪ ،‬بیا له هغې وروسته دا�سې‬ ‫عزت دی چې هیڅ پای نه لري‪ ،‬خبردار چې هیڅ یوه لویشت ځمکه‬ ‫پرې نږدئ مګرهغه په کفارو اوجنایتکارو يې جهنم کړئ‪ ،‬په کورونو‪،‬‬ ‫کوڅو او الرو کې ورته کمینونه ونی�سئ‪ ،‬پولونه ورته ماین کاري کړئ‪،‬‬ ‫او پرلپ�سې یرغلونه پرې وکړئ‪ ،‬ویې نی�سئ محاصره یې کړئ او د څار‬ ‫په هرځای کې ورته کینئ‪ ،‬ای په بغداد جنوب او شمال کې د اسالمي‬ ‫دولت میړنو سړیو! ای د کرکوک‪ ،‬صالح الدین‪ ،‬فلوجې او انباراتالنو!‬ ‫الزیاتې قربانۍ ورکړئ‪ ،‬د هللا تعالی دښمنانو راف�ضي نجسو او مرتدو‬ ‫سنیانوته پیمانه پوره ورکړئ‪ ،‬هغوی ته تراخه جامونه اووژونکي زهر‬ ‫ور وڅکوئ‪ ،‬تا�سې د جنګ خاوندان او دښمن راګذارونکي یاست‪،‬‬ ‫د خپل رب څخه مرسته وغواړئ او خپله تکیه او تول یواځې په هغه‬ ‫وکړئ ځکه ټول کارد هغه په الس کې دی‪.‬‬ ‫ای په خراسان‪ ،‬یمن‪ ،‬سیناء‪ ،‬لیبیا او لویدیځه افریقا او‬ ‫هرځای کې دخالفت غازیانو! تا�سې د هللا عزوجل په فضل د خپل‬ ‫دولت ښه مرستندویان یاست نو د هللا عزوجل په کافردښمنانو او د‬ ‫هغوی په مرتدو لکیو سخته حمله وکړئ او په دې پوه �شئ چې د دوی‬ ‫پرخالفت ستا�سې د جنګ سختي په عراق او شام کې د دار االسالم‬ ‫څخه د دوی یرغل دفع کوي اود هغوي ټلوال ناکاموي‪.‬‬ ‫ای په اروپا‪ ،‬روسیه اوامریکا کې ریښتونوموحدینواود خالفت‬ ‫مرستندویانو! ای هغه مسلمانانوچې ستا�سې پروړاندې داراالسالم‬ ‫ته راتلل ګران شوي او نن تاسو د مشرکینو په منځ کې پراته یاست‪،‬‬ ‫د کوښښ له مټو بډ وهئ او ریښتونې هلې ځلې وکړئ او په دې پوه �شئ‬ ‫چې د دښمن سره زمونږ د جنګ ملنې هرې خواته پراخه دي‪ ،‬د دښمن‬ ‫مصالح اوښیګړو ته الس ر�سی اسان دی ‪ ،‬نودغه کفارد خپل خالفت‬ ‫اوداراالسالم څخه په خپل کور کې مشغوله کړئ‪ ،‬د خپل نبي دغه وینا‬ ‫همیشه یاده ساتئ چې( هیڅکله به یوکافراود هغه مومن قاتل په اور‬ ‫کې راجمع ن�شي) [صحیح مسلم]‪.‬‬ ‫یا هللا ته په کفارو لعنت راولیږه‪ ،‬چې دوی ستا د الرې نه خلک منع‬ ‫کوي‪ ،‬ستا پیغمبرانو ته د درواغو نسبت کوي او ستا د دوستانو سره‬ ‫جنګیږئ‪ ،‬یا هللا د کفارو په خبره کې خالف پیدا کړه‪ ،‬د دوی ترمنځ‬ ‫سخته دښمن اوکرکه پیدا کړه‪ ،‬د دوی قدمونه ولړزوه‪ ،‬اوته په دوی‬ ‫خپل هغه عذاب رانازل کړه چې ته یې د مجرم قوم څخه نه ستنوې‪ ،‬یا‬ ‫هللا د خپل دین‪ ،‬اولښکرمرسته وکړه‪ ،‬خپله کلمه اوخپل بیرغ پورته‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫والحمد هللِ ّ‬ ‫رب‬ ‫کړ‪ ،‬ای زمونږ حق معبوده‪ ،‬وال حو َل وال قوة إال باهللِ‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫العاملين‪.‬‬

‫د باطلو دعوتونو خاوندان د خپلو ځانونو لپاره فاسد‬ ‫اصول وضع کړي؛ ترڅو یې د خپلو نظریاتو او عقائدو بنسټ‬ ‫جوړ کړي‪ ،‬بیا وخت تیر نه وي چې دوی په خپله خپل ځان‬ ‫بربنډ کړي؛ چې د دوی نظریات په خپلو بنسټونو کلک نه دي‬ ‫والړ‪ ،‬نو بیا د یو شمیر بدعاتو او ګمراهیو په ترسره کولو خپل‬ ‫دغه اصول تقویه کړي‪ ،‬ترڅو دغه بنسټونه د هغه څه په بار‬ ‫کولو وتوانیږي چې پرې د پاسه پراته دي‪ ،‬همدا ډول دوی په‬ ‫دغو بنسټونو والړې ابادۍ ته هم مخه کړي او یوځل بیا یې له‬ ‫سره جوړه کړي ترڅو یې توازن برابر �شي‪.‬‬ ‫په همدې توګه دوی دغه کار ته پرلپ�سې ادامه ورکوي‬ ‫تردې چې دوی یوې دا�سې مرحلې ته ورسيږي چیرته بیا دوی‬ ‫د خپلو بنسټونو یا پر هغې د والړو ابادیو د پیاوړي کولو او‬ ‫ترتیب څخه عاجزه �شي‪ ،‬نو ټوله ابادي یې له بیښه ونړیږي‬

‫آخرت د تاوان وروسته تباه �شي‪ ،‬هللا عزوجل‬ ‫او دنیا یې د‬ ‫َ َّ‬ ‫َ َ َ ْ َ َّ َ ُ ْ َ َ ُ َ َ َ‬ ‫ْ‬ ‫الله َور ْ‬ ‫َ‬ ‫ض َوان َخ ْيرٌ‬ ‫ى‬ ‫ٍ‬ ‫َفرمايي‪{ َ :‬أفمن أسس بنيانه على تقو ِمن ِ ِ‬ ‫س ُب ْن َي َان ُه َع َلى َش َفا ُج ُر ٍف َهار َف ْان َه َار به في َنار َج َه َّنمَ‬ ‫أ ْم َم ْن أ َّس َ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ٍ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َّ َ‬ ‫َّ‬ ‫ً‬ ‫ْ َ ْ َ َّ َ َ َ َ ُ ْ‬ ‫ال ُبن َي ُان ُه ُم ال ِذي َب َن ْوا ِر َيبة‬ ‫َوالل ُه ل َي ْه ِدي َالقوم الظ ِ ِالين * ل يز‬ ‫ُ ُ ْ َّ ْ َ َ َّ َ ُ ُ ُ ُ ْ َ َّ‬ ‫يم َح ِك ٌ‬ ‫الل ُه َع ِل ٌ‬ ‫يم} [التوبة‪:‬‬ ‫ِفي قل ِوب ِهم ِإل أن تقطع قلوبهم و‬ ‫‪ ،]110-109‬ژباړه‪ :‬آیا هغه څوک چې د خپلې ابادۍ بنسټ‬ ‫یې د هللا عزوجل په تقوا او رضا مندتیا ايښودی وي‪ ،‬هغه‬ ‫غوره دی که هغه څوک چې خپله ابادي یې د یوې خویدونکې‬ ‫کندې په سر ایښودې وي‪ ،‬چې د جهنم اور ته پرې وخوییږي او‬ ‫هللا عزوجل ظاملانو ته هدایت نه کوي‪ ،‬د دوی دغه ابادي به‬ ‫د دوی په زړونو کې همیشه د شك او نفاق سرچینه وي مګر‬ ‫هغه مهال چې د دوی زړونه پرې کړی �شي او هللا عزوجل پوه‬ ‫او حکمتونو واال دی‪.‬‬ ‫مقالې‬

‫‪32‬‬

‫په همدې توګه ځینې اسالم ته منسوب خلک په دې‬ ‫خاطر خپلې زیاتره نظریې وضع کوي چې ګواکې دوی د اسالمي‬ ‫دولت د قیام لپاره هلې ځلې کوي‪ ،‬بیا د دغو هلو ځلو لپاره‬ ‫فاسد بنسټونه غوره کړي او په دغو بنسټونو خپل کار او غلت‬ ‫کوښښونه بناء کړې‪ ،‬وخت تیر نه وي چې د دوی بنسټونه‬ ‫نړیدل پیل �شي‪ ،‬بیا یې پر وړاندې بې له دې بله چاره نه وي چې‬ ‫خپل باطل او وراسته بنسټونه یې په نورو باطلو ستنو پیاوړي‬ ‫کړي‪ ،‬په همدې توګه د دوی ابادي لوړیږي تردې چې د اسالم‬ ‫هیڅ څه پکې پاتې نه �شي‪.‬‬ ‫د نبوي منهج او د ګمراهۍ د الرو تر منځ د اسالمي دولت د‬ ‫قیام لپار د لټول شویو تګالرو په دغه څیړنیز بحث کې مونږ خپل‬ ‫ځانونه مجبوره ګورو چې باید د اثناعشریه روافضو تجربې ته‬ ‫اوږد نظر وکړو‪ ،‬کومه چې اوس دا�سې موړ ته رسیدلې چې د‬ ‫خپلو اتباعو لپاره یې یو نوی دین غور کړی چې د اسالم سره یې‬ ‫هیڅ ډول اړیکه نشته مګر دومره اړیکه لکه د یهود او نصارا چې‬ ‫د ابراهیم علیه السالم د دین سره ده‪ ،‬دغه تجربه څیړل ځکه‬ ‫مهمه ده چې ډیره اوږده ده؛ ‪ ۱۱‬پیړۍ تاریخ لري بلکې تر ټولو‬ ‫اوږده تجربه او د هغه انحراف څرګنده بیلګه ده چې د اسالمي‬ ‫دولت د قیام لپاره په یو فاسد بنسټ ابادي کیښودل شوې او‬ ‫بیا د په درواغو دغه دعوه شوې چې دوی د اسالم ساتنه کوي‬ ‫او په دغه الره کې یې ډیر ډولونه بدعات او انحرافات راپیدا‬ ‫کړي دي‪.‬‬ ‫د دوی د دعوت پیل‪ ...‬د امامت په اړه یو مزعوم‬ ‫نص‬

‫مشرک روافض ګمان لري چې د دوی د عوت پیل د رسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم په زندګۍ کې د علي بن ابي طالب ر�ضي‬ ‫هللا او د هغه د اوالد لپاره د امام او خالفت په اړه وصیت او‬ ‫لیکنه وه‪ ،‬خو په دغه لیک او وصیت د دوی سره هیڅ ډول دلیل‬ ‫نشته‪ ،‬مګر هغه باطل تاویالت چې دوی یې د قرآن او سنت په‬ ‫نصوصو کې کوي‪ ،‬خو بل پلو ته ثابت دالئل د دغو باطلو دعوو‬ ‫رد کوي‪.‬‬ ‫په دغو ثابتو دالئلو کې چې پر روافضو رد کوي؛ یو هم د عمر‬ ‫ر�ضي هللا عنه دغه قول دی چې وايي‪ " :‬زه له خپل ځانه وروسته‬ ‫څوک نه مقرروم ځکه چې رسول هللا صلی هللا علیه وسلم څوک‬ ‫نه وو مقرر او که له ځانه وروسته څوک مقرر کړم نو ابو بکر‬ ‫ر�ضي هللا عنه مقرر کړی و» [رواه مسلم]‪ ،‬په دې کې واضحه‬ ‫دلیل دی چې نبي علیه الصالة والسالم نه علي ر�ضي هللا عنه‬ ‫او نه په خپلو صحابه کرامو کې بل څوک د خپل ځان څخه‬ ‫وروسته د خلیفه په توګه مقرر کړی و‪ ،‬بل د بخاري رحمه هللا‬ ‫هغه روایت چې د اسود څخه نقل کوي‪ ،‬هغه وايي‪ :‬چا عائ�شې‬ ‫ر�ضي هللا عنها ته وویل چې علي ر�ضي هللا عنه ته د خالفت‬ ‫وصیت کړی شوی و‪ ،‬هغې وویل‪" :‬کله یې ورته وصیت وکړ!‪،‬‬ ‫هغه خو زما سینې ته تکیه وهلې وه‪ ،‬یوه مجمع یې راوغوښته‪،‬‬ ‫د هغه سر زما په غیر کې یو طرفته زوړند شو او زه پرې پوهه‬ ‫هم نه شوم چې هغه وفات شو‪ ،‬نو کله یې ورته وصیت وکړ؟"‪.‬‬ ‫‪33‬‬

‫همدا ډول کله چې د ټولو صحابه کرامو لخوا د ابو بکر او‬ ‫عمر ر�ضي هللا عنهما په خالفت اجماع وشوه نو له هغې بیا هغه‬ ‫څوک ونه وتل چې روافض یې په اړه د وصیت ګمان لري‪ ،‬چې‬ ‫هغه علي ر�ضي هللا عنه او د هغه ځامن حسن او حسین ر�ضي‬ ‫هللا عنهما دي‪ ،‬او دا�سې نور ډیر واضح دالئل چې د روافضو د‬ ‫وصیت بنسټ نړوي‪.‬‬ ‫یوه له هغو چې د دوی د وصیت ثبوت ماتوي‪ ،‬هغه د‬ ‫روافضو لخوا د آل بیت په اړه د اختالف او جګړې موجودیت‬ ‫دی‪ ،‬ځکه روافض هر یو د هغه د خو�ښې ځانګړي شخصیت‬ ‫لپاره د امامت دعوا لري‪ ،‬په ځانګړې توګه کله چې علي ر�ضي‬ ‫هللا عنه ووژل شو نو ځینو یې د عباس بن عبد املطلب د بچو‬ ‫لپاره د امامت دعوا کوله او ځینو یې د حسن بن علي یا حسین‬ ‫بن علي یا محمد بن علي (ابن الحنفیه) لپاره‪ ،‬ر�ضي هللا عنهم‬ ‫جمیعا‪ ،‬بلکې ځینو پکې د جعفر بن ابي طالب د بچو لپاره د‬ ‫امامت دعوې کولې‪ ،‬بیا چې به په دوی کې کوم یو وفات شو نو‬ ‫روافض به نور هم د شبهاتو او خواهشاتو ښکار شول او نور به‬ ‫هم سره جال شول‪ ،‬هر یو به یې د هغه چا د امامت دعوا کوله‬ ‫چې د هغه به خوښ و‪ ،‬نو اوس سوال دا دی؛ که چیرته د کوم‬ ‫یو لپاره د امام وصیت یا نص موجود وی نو د امامت حق به‬ ‫یې پرې ثابت کړی وی کنه! خو روافضو په خپلو زیاترو قضایاو‬ ‫کې بې له دې بل دلیل ونه موند چې د ځان څخه معجزات او د‬ ‫درواغو نا اشنا کارونه ایجاد کړي‪ ،‬لکه چې روافضو د علي بن‬ ‫الحسین د امامت د ثابتولو او د هغه د ورور زید بن الحسین‬ ‫د امامت د رد کولو لپاره‪ ،‬دا درواغ وړاندې کړل چې د علي بن‬ ‫الحسین سره د ونو او بوټو په ژبو بیعت شوی و‪.‬‬ ‫د روافضو د ګمراهۍ بنسټ‪...‬د خپلو امامانو د‬ ‫معصومیت دعوا‬

‫مونږ په مختصر ډول ویلی شو؛ هغه بنسټ چې د روافضو‬ ‫دین پرې والړ دی بلکې په هغه یې تر نن ورځې خپله هر ډول‬ ‫ګمراهي او انحراف بناء کړی دی‪ ،‬هغه دا چې دوی وايي‪ :‬د‬ ‫اسالمي دولت قیام ن�شي کیدی‪ ،‬مګر هغه مهال چې یو امام یې‬ ‫مشر وي‪ ،‬بیا یې د هغه امام لپاره دا�سې شروط غوره کړي چې‬ ‫هللا عزوجل پرې هیڅ دلیل نه دی راستولی‪ ،‬له دغو شروطو‬ ‫څخه یو دادی چې دغه امام به په ښکاره او پټه معصوم وي‪ ،‬د‬ ‫علم الغیب په شمول به په هر څه به عالم وي‪ ،‬د هغه په اړه‬ ‫به د هللا تعالی لخوا نص موجود وي‪ ،‬ځکه د دغه ډول امام پرته‬ ‫د خلکو د دین قیام ناممکن دی‪ ،‬بیا که چیرته خلکو په دغه‬ ‫ډول امامانو ایمان راوړ‪ ،‬د هغوی صفات یې ومنل او د هغوی د‬ ‫اوامرو تابعداري یې وکړه‪ ،‬نو د دوی دین به سم �شي او د نبوت‬ ‫په تګالره به یې دولت والړ �شي‪.‬‬ ‫بیا د هغوی نظر دی چې دا یواځې بس نه ده چې امام به دغه‬ ‫ډول صفات لري‪ ،‬بلکې امام به په دغو صفاتو کې یواځې وي‪،‬‬ ‫په انسانانو کې به ورسره په دغو صفاتو کې هیڅوک شریک‬ ‫نه وي‪ ،‬نه به ورسره مشابهت لري‪ ،‬که چا د امام سره په دغو‬ ‫صفاتو کې جګړه وکړه نو هغه طاغوت دی‪ ،‬که چا د امام مقابل‬

‫رافيض خنزیران په چټلو خټو کې ځان لړي‬ ‫لوري ته هغه صفات ورکړل چې د امام لپاره دي نو هغه د هللا‬ ‫عزوجل سره شرک وکړ‪.‬‬ ‫د دوی د دغه فاسد اصل دلیل دا خبره ده چې دوی وايي‪:‬‬ ‫د امام دا�سې تابعدادي واجب ده‪ ،‬لکه د رسول هللا صلی هللا‬ ‫علیه وسلم تابعداري واجب ده‪ ،‬ځکه خو دا ناممکن ده چې‬ ‫امام دې له عامو خلکو څخه وي‪ ،‬له هغه چا څخه چې خطا‬ ‫کیدی �شي‪ ،‬ناپوهي پرې راځي او هیره او خواهش لري‪ ،‬بلکې امام‬ ‫باید په هرڅه عالم وي چې هغه پرې علم غواړي‪ ،‬د هر هغه څه‬ ‫نه به پاک وي چې انسانان ورسره مخ کیږي‪ ،‬لکه خطا کیدل‪،‬‬ ‫سهو‪ ،‬خواهش ته مائله کیدل او دا�سې نور‪ ...‬ترڅو په ګناه‬ ‫کې د هغه تابعداري ونه �شي او نه په ګمراهۍ کې په هغه پ�سې‬ ‫څوک والړ �شي‪ ،‬د هغه لپاره باید څوک مقابل او شریک نه وي‬ ‫ترڅو د شخړې او فتنې د راتلو مخنیوی و�شي‪ ،‬د هغه سره به په‬ ‫علم کې هم څوک شریک نه وي چې د هغه د رايي خالف وکړي‬ ‫او جدايي رامنځته �شي‪.‬‬ ‫بیا چې کله دغه صفات –کوم چې دوی د امام لپاره شرط‬ ‫ګرځولی‪ -‬پټ صفات دي او څوک پرې ن�شي خبریدی نو د دوی په‬ ‫نیزد دا واجب ده چې دغه امام د هللا عزوجل لخوا اختیار کړی‬ ‫�شي‪ ،‬ځکه هغه تعالی یواځې د مخلوق په اسرارو خبردار دی‪.‬‬ ‫بیا له دې هم یو قدم تیر شوي وايي‪- :‬نعوذ باهلل من قولهم‪-‬‬ ‫په هللا عزوجل دغه کار واجب دی چې ویې کړي‪ ،‬ځکه که هللا‬ ‫عزوجل د دوی لپاره امام مقرر نه کړي او بیا ورته د قیامت‬ ‫په ورځ عذاب ورکوي نو دا به ظلم وي‪-‬معاذ هللا‪ -‬ځکه هغه‬ ‫مهال په بندګانو د هللا عزوجل حجت نه قایمیږي ترڅو دا�سې‬ ‫امام وجود ونه لري چې د پیغمبر پرځای والړ وي‪ ،‬ځکه خو دوی‬ ‫خپل امام ته «حجت» وايي یعنې د هغه د وجود پر مهال په‬ ‫خلکو دلیل قائمیږي ترڅو د هللا د عذاب لپار یو انسان مستحق‬ ‫وګرځي‪ ،‬بیا به د هللا عزوجل لخوا د امام د اختیارولو لپاره‬ ‫هغه نص کاریږي کوم چې د علی ر�ضي هللا عنه او د هغه د اوالد‬ ‫لپاره موجود دی‪.‬‬

‫د طاعت توحید‪ ...‬د امام د معصومیت نظریه‬ ‫ردوي‬

‫د دوی د بنسټ فساد په دې کې بری�ښي چې دوی د خپلې‬ ‫ګمراهۍ له مخې د امام معصومیت او بیا د هغه اطاعت الزم‬ ‫کړی؛ ځکه هللا عزوجل د امامانو او امیرانو تابعداري او خبره‬ ‫منل د هللا عزوجل او د هغه د رسول صلی هللا علیه وسلم د‬ ‫خبرې منلو تابع کړي دي‪ ،‬نه دا چې د هغې سره مساوي دي؛ کله‬ ‫چې امیر د نیکیو امر وکړي دغه خبره به د هللا سبحانه وتعالی‬ ‫خبره منل وي او کله چې د امیر خبره د هللا عزوجل د تابعدارۍ‬ ‫سره خالف شوه نو بیا یې مخالفت کول او د هللا عزوجل لپاره‬ ‫خپل اطاعت خاص کول فرض دي‪.‬‬ ‫هللا عزوجل د امیرانو او امامانو تابعداري فرض کړې خو بیا‬ ‫یې د شخړې په پرمهال امر کړی چې یواځې هللا عزوجل او رسول‬ ‫صلی هللا علیه وسلم ته خبره یو�سئ‪ ،‬یعنې قرآن او سنت ته‪،‬‬ ‫ترڅو په دې باوري شو چې د اولي االمر تابعدار َي د هللا عزوجل‬ ‫له تابعدارۍ څخه ده‪ ،‬هللا عزوجل فرمايي‪{َ :‬يا أ ُّي َها َّالذ َ‬ ‫ين َآم ُنوا‬ ‫َْ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫ُ َ ِ َ‬ ‫الل َه َو َأط ُ‬ ‫َأط ُ‬ ‫يعوا َّ‬ ‫الر ُسو َل َوأ ِولي ال ْم ِر ِم ْنك ْم ف ِإ ْن ت َن َاز ْع ُت ْم‬ ‫يعوا‬ ‫ِ‬ ‫ُ ْ َ َّ ْ‬ ‫ِ َ ْ َ ُ ُّ ُ َ َّ‬ ‫ُ‬ ‫الل ِه َو َّ‬ ‫الر ُسو ِل ِإ ْن ك ْن ُت ْم تؤ ِم ُنون ِبالل ِه َوال َي ْو ِم‬ ‫في �شيء فردوه إلى‬ ‫ِ ْ َ ٍ َ َ ْ ٌ َِ َ ْ َ ُ َ ْ ً‬ ‫ال ِخ ِر ذ ِلك خير وأحسن تأ ِويل} [النساء‪ ،]59 :‬ای مومنانو د هللا‬ ‫عزوجل خبره ومنئ او د هغه د رسول خبره ومنئ او هم د هغو‬ ‫چې پر تاسېمقرر دي‪ ،‬که ستا�سې په څه �شي اختالف او شخړه‬ ‫پیدا شوه نو بیا یې هللا عزوجل او د هغه رسول صلی هللا علیه‬ ‫وسلم ته یو�سئ‪ ،‬که چیرته تا�سې په هللا عزوجل او د قیامت‬ ‫پر ورځ ایمان لرئ‪ ،‬دغه ستاسېلپاره غوره دی او د ډیر ښه‬ ‫انجام لرونکی دی‪ .‬او رسول هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪:‬‬ ‫(چاچې زما خبره ومنله نو هغه د هللا عزوجل خبره ومنله او‬ ‫چاچې زما نا فرماني وکړه هغه د هللا عزوجل نا فرماني وکړه او‬ ‫چاچې زما د امیر خبره ومنله نو هغه زما خبره ومنله او چاچې زما‬ ‫د امیر نافرماني وکړه نو هغه زما نافرماني وکړه) [رواه مسلم]‪،‬‬ ‫او دا هیڅکله معقوله نده چې د هغه امیر تابعداري چې رسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم یې په ژوند کې په تابعدارۍ او خبرې‬ ‫منلو وصیت کړی؛ هغه دې د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د‬ ‫مقالې‬

‫‪34‬‬

‫اوامرو ضد وي‪ ،‬همدا ډول رسول هللا صلی هللا علیه وسلم په‬ ‫خپله وینا کې د هغه امام لپاره معصومیت نه دی ثابت کړی چې‬ ‫هغه یې په خپله وینا اطاعت او خبره منل واجب کړي‪ ،‬رسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪( :‬په ګناه کې د چا تابعداري‬ ‫او خبره منل نشته‪ ،‬خبره منل یواځې به نیکیو او د شریعت په‬ ‫موافقوا کارو کې ده) [صحیح بخاري اومسلم]‪.‬‬ ‫نو ترڅو چې د امام خبره منل او تابعداري کول د هللا عزوجل‬ ‫روافض داسې مرض دی چې له تورې پرته بل غوره درمل نه لري‬

‫د اطاعت او د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د تابعدارۍ تابع‬ ‫دي نو دلته بیا د امام معصومیت ته هیڅ حاجت پاتې نه شو‪،‬‬ ‫هم دغه د اهل السنت والجماعت تګالره ده او په همدغې‬ ‫د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د زمانې څخه راروان دي؛‬ ‫تردې چې هللا عزوجل ځمکه او د هغې اوسیدونکي په میراث‬ ‫کې واخلي‪ ،‬ځکه د اهل السنت عقیده دا ده چې د مسلمانانو د‬ ‫امامانو او مشرانو خبره به په نیکیو کې تر هغې اوریدل کیږي چې‬ ‫په اسالم والړ وي‪ ،‬بیا د هغوی ظلم او ګناهونه‪ -‬که چیرته یې‬ ‫ظلم او ګناه وکړه‪ -‬د دې څخه انسان نه منع کوي چې په نیکیو‬ ‫او د اسالم سره په موافقو کارونو کې د هغوی تابعداري وکړي‪.‬‬ ‫په بدعاتو او نويو ګمراهیو د فاسد بنسټ مالتړ‬

‫د هغه فاسد بنسټ پر بنا چې روافض وايي‪ :‬هیڅکله نه دي‬ ‫جائز چې ځمکه د یو دا�سې معصوم څخه خالي �شي چې د خپل‬ ‫مخکني امام پر ځای را�شي‪ ،‬مخکنی امام د ورستني په امامت‬ ‫باید په ژوند کې وینا وکړي‪ ،‬بلکې دوی شرط لګولی چې دغه‬ ‫دویم راتلونکی معصوم به هم د لومړي د اوالد څخه وي‪ ،‬نو د‬ ‫دوی دغه بنسټ د تاریخ په اوږدو کې د یو شمیر خنډونو سره‬ ‫مخ شو‪ ،‬چې ډیر یې دې ته اړ کړل ترڅو د دغه فاسد بنسټ‬ ‫څخه الس واخلي او ځینې نور یې د دغه فاسد بنسټ په ساتنه‬ ‫کې یو بل لوی انحراف ته ورټیل وهل‪ ،‬ځکه دغه بنسټ اوس‬ ‫‪35‬‬

‫یواځې د امامت د مسئلې بنسټ نه بلکې د دوی سره اوس د ټول‬ ‫دین بنسټ ګرځیدلی‪ ،‬چې د دې خبرې د ال وضاحت لپاره مونږ‬ ‫الندې مثالونه لرو‪:‬‬ ‫د جعفر بن محمد بن علي بن الحسین بن علي بن ابي طالب‬ ‫په ژوند کې دوی دعوا کوله چې د هغه څخه وروسته وصیت د‬ ‫هغه ځوی اسماعیل ته کړی شوی دی‪ ،‬بیا چې کله اسماعیل‬ ‫د خپل پالر په ژوند کې وفات شو‪ ،‬نو د وصیت د ثابتیدو په‬ ‫اړه د دوی د عقیدوي بنست‬ ‫او د وصیت کړی شوي انسان‬ ‫د مرګ تر منځ تضاد رامنځته‬ ‫شو‪ ،‬نو یو شمیر شیعه ګانو‬ ‫ته حق په ډاګه شو او د دغې‬ ‫نظریې په دوراغژنیدو پوه‬ ‫شول‪ ،‬او هغه دا چې دا څنګه‬ ‫ممکنه نه ده چې هللا عزوجل‬ ‫د یو انسان په اړه د امامت‬ ‫فیصله وکړي او نص راولیږي او‬ ‫بیا هغه د امامت ترالسه کولو‬ ‫مخکې ووژني!!! خو یو برخه نور‬ ‫روافض په خپل دغه فاسد‬ ‫بنسټ کلک شول ترڅو پرې یو‬ ‫شمیر نورې زیاتې ودانۍ جوړې‬ ‫کړي؛ نو بیا په دوی چا وویل‬ ‫چې اسماعیل بن محمد امام‬ ‫دی او هغه مړ نه دی‪ ،‬چا وویل چې هغه د مرګ څخه وروسته‬ ‫راژوندی شوی‪ ،‬دوی ته چې خپل امام جعفر(چاته چې دوی‬ ‫صادق یعنې ریښتونی وايي) د خپل ځوی د وفات خبر ورکړ نو‬ ‫دوی د هغه خبره رد کړه‪ ،‬دوی دعوا لري چې جعفر د خپل ځوی‬ ‫د وفات قصه د ځان نه د تقیې په خاطر جوړه کړه ترڅو هغه‬ ‫له دښمنانو خوندي کړي‪ ،‬دوی وايي‪ :‬اسماعیل له خلکو پټ او‬ ‫غائب دی‪ ،‬بیا له همدوی د اسماعلیانو باطني ډله را پیدا شوه‬ ‫چې تر نن ورځې پورې وجود لري او په خراسان کې خورا زیات‬ ‫اتباع لري‪ ،‬هغوی بیا د اسماعیل په نسل کې د مزعوم امامت‬ ‫سلسله پوره کړې او له همدغه ځایه په امام غائب دایمان‪،‬‬ ‫د دائمي ژوند او د دوی د امامانو د بیا راژوندي کیدو بدعت‬ ‫پیل شوی‪.‬‬ ‫په دوی کې یو قوم بل دا�سې راپیدا شو چې هغوی په هللا‬ ‫عزوجل نور درواغ وتړل‪ ،‬دوی دا خبره جائز وګڼله چې هللا‬ ‫عزوجل د نوي امام د امامت په اړه خپله خبره بدله کړه‪ ،‬دا‬ ‫وروسته له هغې چې دوی په هللا تعالی د مخکي وفات شوي امام‬ ‫لپاره هم وصیت فرض کړی و‪ ،‬دوی دغو درواغو ته د «البداء»‬ ‫عقیده وايي‪ ،‬معنا یې دا ده چې‪ :‬هللا عزوجل ته د یو څخه بل‬ ‫ته د امامت انتقال وروسته له هغې ښکاره شو چې مخکې پرې‬ ‫نه پوهیده‪-‬معاذ هللا‪ -‬هللا تعالی دې دوی تباه کړي دوی چیرته‬ ‫روان دي؟ بیا دغې ډلې (چې د موسویانو په نوم یادیږي) امامت‬

‫د رافيض مرشکینو یو بې الرې عبادت‬ ‫د اسماعیل بن جعفر څخه (کوم چې وفات شوی) د هغه ورور‬ ‫مو�سی بن جعفر(چې دوی ورته کاظم وايي) نقل کړ‪ ،‬ترڅو دوی‬ ‫خپله نظریه د پراګنده کیدو څخه وژغوري او خپل بنسټ له‬ ‫تناقضه خوندي کړي‪.‬‬ ‫خپله نظریه په دوراغو مټوره کول‬

‫کله چې جعفر بن محمد رحمهما هللا وفات شو‪ ،‬نو سرسخته‬ ‫روافض د ډیر خجالت سره مخ شول‪ ،‬ځکه د هغه څخه‬ ‫وروسته د راتلونکي امام په اړه د هغه وینا وجود نه درلود‪ ،‬نو‬ ‫دوی وویل چې د هغه مشر ځوی عبدهللا بن جعفر امام دی(چا‬ ‫ته چې دوی افطح وايي)‪ ،‬بیا چې هغه د دوی د وینا پر خالف‬ ‫خبرې پیل کړې نو دوی د هغه د امامت څخه منکر شول‪ ،‬هغه‬ ‫ته یې فاسق ووایه او د هغه چاسره ملګري شول چې مو�سی بن‬ ‫جعفر یې امام ګرځولی و‪.‬‬ ‫په دوی کې د عبد هللا بن جعفر د امامت دعویدار هله وازه‬ ‫خوله پاتې شول چې کله هغه بغیر د کوم بچي پيدا کیدو وفات‬ ‫شو‪ ،‬د دوی سره بیا د هغه کوم دا�سې ځوی نه و چې هغه امام‬ ‫مقرر کړي‪ ،‬نو ځینو یې د خپلې وینا څخه راستنیدل غوره وبلل‬ ‫او ځینې نور یې نور هم په ګمراهۍ کې ورننوتل او په خپل امام‬ ‫پورې یې دا�سې ځوی وتړه چې د هغه څخه پیدا نه و‪ ،‬دوی‬ ‫دعوا وکړه چې نوی امام د خلکو څخه پټ دی‪ ،‬چې په دې سره‬ ‫ُ‬ ‫دوی د اسماعیل بن جعفر په اړه د غلو کوونکو سره مل شول‪،‬‬ ‫په دوی کې د امام غائب عقیده نوره هم پیاوړې شوه‪ ،‬بلکې‬ ‫نور هم په خپله ګمراهۍ کې سخت شول‪ ،‬ځکه دوی د هغه‬ ‫چا سره بیعت وکړ چې هغه کله هم پیدا شوی نه دی او نه د‬ ‫یو ساعت لپاره ځمکې ته راغلی‪ ،‬په دې سره په دوی کې د ورکو‬ ‫امامانو درواغ هم راپیدا شول‪.‬‬ ‫په دوی کې چې کومو د مو�سی(کاظم) بن جعفر د امامت‬ ‫خبره کوله نو هغوی هغه مهال د خجالت سره مخ شول چې‬ ‫کله مو�سی په زندان کې بغیر د کوم وصیت څخه وفات شو‪،‬‬ ‫دوی یوځل بیا د دراغو نوې سلسلې ته اړ شول؛ چا پکې ویل‬

‫چې هغه غایب شوی او ژوندی دی‪ ،‬چې دې ډلې ته واقفیه ویل‬ ‫کیږي او ځیني یې دېته اړ شول چې د هغه وفات تسلیم کړي او‬ ‫د هغه ځوی علي بن مو�سی (چې دوی ورته الرضا وايي) امام‬ ‫مقرر کړي‪ ،‬بیا د واقفیانو لخوا د علي بن مو�سی سره سخته‬ ‫دښمني پیل شوه او د خپل پالر د وفات د خبر په اړه یې هغه‬ ‫دوراغژن وباله‪.‬‬ ‫د دوی امامان د دوی نظریه ماتوي‬

‫بیا د دوی مزعوم امام علي بن مو�سی (الرضا) دوی هغه‬ ‫مهال په یو لوی تناقض کې واچول او د دوی فاسد اصول یې‬ ‫ټول ونړول؛ کله چې هغه د مامون الرشید سره بیعت وکړ او‬ ‫د هغه څخه یې والیة العهد قبول کړ‪ ،‬چې په دې سره هغه د‬ ‫معصومیت په امامت نص او نور راف�ضي بنسټونه او درواغ‬ ‫باطل کړل‪ ،‬ځکه دا هیڅکله معقوله نده چې یو دا�سې امام چې‬ ‫د هغه په امامت خدايي نص موجود وي هغه دې د دا�سې چا‬ ‫سره بیعت وکړي چې هغه دغه مشري په زوره نیولې وي او په‬ ‫دین او علم کې یې چا تزکیه هم نه وي کړي‪ ،‬نو اوس به یا دوی‬ ‫د خپل امام په معصومیت وینا کوي او د هغه خبره به مني نو په‬ ‫دې سره به د امامت په اړه د دوی د نص نظریه ونړیږي او یا به‬ ‫د خپل امام مخالفت کوي نو خپل ټول دین به له بنسټه ونړوي‬ ‫ځکه دوی به خپل امام ته خطا ووايي‪ ،‬د هغه له معصومیت‬ ‫څخه به منکر �شي او د هغه په اړه به امام د وصیت او نص‬ ‫څخه منکر �شي‪ ،‬چې یو ځل بیا به دوی د بداء او تقیې له عقائدو‬ ‫کار اخلي او دغه د هر ځل درواغو پر مهال د دوی عادت دی‪.‬‬ ‫د ماشومانو او ناپیدو امامت ته جواز ورکول‬

‫وخت تیر نه و چې روافض د یو بل مصیبت سره مخ شول‪،‬‬ ‫کله چې علي بن مو�سی وفات شو‪ ،‬نو یوه ډله روافض دېته‬ ‫اړل شول چې د ماشومانو امامت تسلیم کړي‪ ،‬لکه چې دوی‬ ‫محمد بن علي بن مو�سی(چې دوی ورته جواد وايي) امام محمد‬ ‫مقرر کړ‪ ،‬ځکه د هغه پالر علي بن مو�سی (الرضا) په خراسان‬ ‫مقالې‬

‫‪36‬‬

‫کې وفات شو او د محمد عمر هغه مهال اووه کاله و‪ ،‬بلې ډلې‬ ‫روافضو د محمد بن علي امامت ونه مانه او د احمد بن مو�سی‬ ‫په لور والړل‪ ،‬ځینو یې اصال د رضا له امامته انکار وکړ‪ ،‬ځکه‬ ‫هغه د خپل ځانه وروسته امام مقرر نه کړ او نه هغه ته کوم‬ ‫امام غسل ورکړل‪ ،‬یوې ډلې پکې محمد بن القاسم بن عمر بن‬ ‫علي بن الحسین سره بیعت وکړ‪ ،‬بلې ډلې د جواد سره بیعت‬ ‫وکړ او د هغه په اړه یې د علم الغیب دعوا وکړه‪ ،‬چې هغه په څو‬ ‫لحظو کې خراسان ته والړ‪ ،‬خپل پالر ته یې غسل ورکړل او بیا‬ ‫راستون شو او یو شمیر نورې معجزې یې ورته هم ثابتې کړې‪،‬‬ ‫وروسته یو ځل بیا د دوی سر له ډبرې سره هغه مهال په جنګ‬ ‫شو چې کله د دوی امام محمد (الجواد) په پنځه ویشت کلنۍ‬ ‫کې وفات شو او د خپل ځان څخه وروسته یې دوه ماشومان‬ ‫پریښودل‪ ،‬چې هغه علي(الهادي) او مو�سی و‪ ،‬ورسره هغه یو‬ ‫سړي ته د خپلومالونو په اړه وصیت وکړ ترڅو د هغه بچي رالوی‬ ‫�شي‪ ،‬په دې سره روافض په یو نوي فکر کې ولویدل‪ ،‬چې څنګه‬ ‫مونږ یو دا�سې کوچني ماشوم ته د ټول امت مشري وسپارو چې‬ ‫د هغه معصوم پالر هغه په خپل خاص مال کې هم امانتګر‬ ‫ونه ګاڼه‪.‬‬ ‫بیا یوه ډله روافضو د خپل امام علي الهادي بن محمد‬ ‫الجواد د امامت څخه انکار وکړ‪ ،‬ځکه د هغه ځوی محمد د‬ ‫هغه په ژوند کې وفات شو د چا په اړه چې هغه وصیت کړی و‪،‬‬ ‫نو د هغه د بل ځوی حسن(العسکري) سره یې بیعت وکړ‪ ،‬یوې‬ ‫ډلې روافضو د محمد بن علي الهادي بیعت ته دوام ورکړ او د‬ ‫هغه له مرګه منکر شول ترڅو د وصیت په اړه خپله عقیده‬ ‫وساتي‪ ،‬خو نورو یې د خپلې مشهورې عقیدې البداء ترمخه د‬ ‫الحسن العسکري سره بیعت وکړ‪.‬‬ ‫بیا د روافضو لپاره مال ماتوونکی خبر دا و چې حسن‬ ‫(العسکري بن علي (الهادي) په دا�سې حال کې وفات شو‬ ‫چې هیڅ بچي یې نه وو‪ ،‬نو سرسخته روافضو د خپلو ورونو‬ ‫(افطحیانو) الره خپله کړه او حسن عسکري ته یې دا�سې ځوی‬ ‫منسوب کړ چې هیڅ پیدا نه دی هغه ته یې محمد (املهدي) نوم‬ ‫غوره کړ چې په دې سره د روافضو ‪ ۱۲‬امامان پوره شول‪،‬‬ ‫دوی دعوا لري چې د دوی امام د سامراء په غار کې پټ دی‪،‬‬ ‫هغه کوچنی و نو دخپلو ښمنانو څخه هلته پټ شو‪ ،‬هغه به د‬ ‫خطر د لېرې کیدو سره سم راووځي‪ ،‬خو د هغه په غیاب نږدې‬ ‫‪ ۱۲۰۰‬کاله تیر شول او روافض د درواغو د امام په انتظار دي‬ ‫ترڅو هغه را�شي او د دوی لپاره اسالمي دولت قایم کړي‪ ،‬دا‬ ‫ټول د دوی د فاسد بنسټ نتیجه ده چې هغې ته د «معصوم‬ ‫امامت» وايي‪.‬‬ ‫په یو فاسد بنسټ ایښودل شوی دین‬

‫د مسلمانانو د ټولي څخه په وتلو سره دوی په لسګونو ډلو‬ ‫ته تقسیم شول‪ ،‬هره یوه یې په بله لعنت وايي او هغې ته کافر‬ ‫وايي‪ ،‬نو ځکه خو هللا عزوجل د دوی ټولی جدا جدا کړ‪ ،‬خو‬ ‫‪37‬‬

‫کله چې مونږ د راف�ضي ګمراهانو تاریخ او مسیر تعقیبوو؛ دا‬ ‫راته په ډاګه کیږي چې دوی خپل فاسد بنسټ او باطله نظریه‬ ‫پدې خاطر راټینګه کړې چې د ابو بکر ر�ضي هللا عنه څخه تر‬ ‫قیامته پورې د مسلمانانو له خلفاء او امراء املومنین څخه‬ ‫انکار وکړي‪ ،‬ځکه هغه شرطونه چې دوی یې د خپل امام لپاره‬ ‫وايي؛ لکه معصومیت د نص موجودیت او معجزات دغه یواځې‬ ‫په هغه چا کې راجمع کیږي چې دوی یې په درواغو امام وبلي‪ ،‬بیا‬ ‫چې کله دغه امام د دوی سره مخالفت وکړي نو د هغه امامت‬ ‫دوی له منځه یو�سي‪ ،‬ځکه خو د دوی په تاریخ کې مونږ بار بار‬ ‫ګورو چې دوی د هغه چا له امامته منکر شوي چې د دوی سره‬ ‫یې په احکامو او اوامرو کې اختالف کړی‪ ،‬یا هغه د دا�سې تقدیر‬ ‫سره مخ شوی چې د دوی د دیني بنسټونو سره ټکر لري‪ ،‬مونږ‬ ‫دا هم ګورو چې دوی چا ته د خپلې نظریې نسبت کوي هغوی په‬ ‫خپل ژوند کې دغه نظریه ماته کړې او په خپلو کارونو او ویناو‬ ‫یې د دوی مخالفت کړی‪.‬‬ ‫همدا ډول دوی په خپل دین کې زیاتي ته هم اړ شوي‪ ،‬د‬ ‫یو شمیر اصولو وضع کولو ته اړ شوي ترڅو د دوی نړیدونکې‬ ‫ابادي راسمه کړه‪ ،‬دوی په دین کې د وصیت او بداء او نور‬ ‫فاسد عقائد پیدا کړي‪ ،‬بلکې قرآن او سنت ته یې مخه کړې‬ ‫او هغه یې تحریف کړي او د هر هغه حکم څخه منکر شوي چې‬ ‫د دوی د اصولو سره مخالفت لري‪ ،‬دوی په دې اړه هر ډول‬ ‫خرافات او بیا له هغې څخه دفاع روا بللې‪ ،‬اګر که هر څومره‬ ‫چټل او ناکاره وي‪ ،‬لکه په سلګونو کاله د یو امام ورکیدل‪ ،‬بیا‬ ‫د دغه ورکیدو څخه وروسته راپیدا کیدل‪ ،‬د چا لپاره د بچو‬ ‫پیدا ثابتول‪ ،‬د کوچنیانو امامتي او دا�سې نور‪.‬‬ ‫مونږ به –بإذن هللا‪ -‬د دې لړۍ په راتلونکې کړۍ کې دا خبره‬ ‫تشریح کوو چې څنګه روافضو د خپل امام حسن عسکری د‬ ‫وفات نه وروسته خپل دین وضع کړ او بیا یې د هغه لپاره یو‬ ‫دا�سې ځوی(محمد املهدي) ثابت کړ چې اصال نشته‪ ،‬دوی په‬ ‫دې اوږدو پیړیو کې څنګه په خپل دین کې زیاتی کمی وکړ؟ تردې‬ ‫چې دوی په ایران کې خپل طاغوتي دولت ته راورسیدل‪ ،‬دوی‬ ‫اوس په نړۍ کې د دغه دولت د پراخۍ لپاره کوښښ کوي‪ ،‬ترڅو‬ ‫د دوی د مهدي د راښکاره کیدو لپاره پیالمه �شي او هغه به د‬ ‫ویرې ختمیدو او د مرستندویانو په پیاوړي کیدو راښکاره �شي‪.‬‬ ‫وهللا ولي التوفیق‬

‫دا چې د کفري ځواکونو پر خالف د خالفت د غازیانو مرګونې‬ ‫جګړې دوام لري‪ ،‬نو پدې لړۍ کې مونږ د مجاهدینو د وروستنیو‬ ‫عملیاتو یوه برخه راخلو؛ کومې چې د خالفت د واکمنۍ د ساحې په‬ ‫پراخه کیدو‪ ،‬یا د دښمن په ویرولو‪ ،‬وژلو او ذلیله کولو کې کامیابې‬ ‫شوې وي‪ ،‬دغه عملیات د هغو ګڼ شمیره عملیاتو یو کوچنی انځور‬ ‫دی چې اسالمي دولت په تیرو اوونیو کې د نړۍ د ختیځ او لویدیځ په‬ ‫بیالبیلو جبهاتو کې ترسره کړي دي‬ ‫الجنوب واليت‪:‬‬ ‫د رجب په دویمه نیټه‪ :‬استشهادي ورور أبو عزام العراقي‪-‬تقبله‬ ‫هللا‪ -‬د بغداد په جنوبي دروازه؛ الرشید ناحیه کې د راف�ضي مشرکینو‬ ‫هغه پنډ غالي ته په ټنونو بارودي موادو بار الرۍ سره و رسید چې‬ ‫نظامي او استخباراتي ګډ ځواکونه پکې راغونډ شوي وو‪ ،‬یادې سیمې‬ ‫ته په رسیدو یې خپله الرۍ د مرتدینو په منځ کې انفجار کړه چې په‬ ‫نتیجه کې ‪ ۱۰۰‬مرتدین مردار او ټپیان شول او په لسګونو عرادې یې‬ ‫ویجاړ شوې‪.‬‬ ‫ورور‬ ‫أبو ذرالعراقي‪-‬تقبله هللا‪-‬‬ ‫د رجب په اوومه نیټه‪ :‬استشهادي‬ ‫د بابل په االسکندریه سیمه کې د روافضو په ماتمي غونډه کې خپل‬ ‫بارودي واسکټ انفجار کړ‪ ،‬چې په لسګونو روافض پکې مردار شول‪.‬‬

‫الرقة واليـت‪:‬‬ ‫د رجب په څلورمه نیټه‪ :‬یو شمیر انغما�سي ډلګۍ د والیت په‬ ‫ختیځو او لویدیځو کلیوالو سیمو کې د ‪ PKK‬مرتدینو د سنګرونو په‬ ‫لور والړل؛ لومړۍ ډلګۍ د ختیځو سیمو په درې کلیو کې د مرتدینو په‬ ‫سنګرونو یرغل ترسره کړ چې په مجموع کې ‪ ۳۵‬مرتدین ووژل شول‪،‬‬ ‫په همدغه مهال کې بله ډلګۍ د والیت په لویدیځ د الطبقه هوايي ډګر‬ ‫سره نږدې د مرتدینو په سنګرونو ور غوټه شوه‪ ،‬چې د هللا عزوجل‬ ‫په توفیق یې ‪ ۳۰‬مرتدین مردار‪ ،‬یو بلډوزراو ‪ ۴‬نظامي عرادې ویجاړاو‬ ‫یوه په ثقیله ماشینداره بار عراده یې غنیمت کړه‪.‬‬ ‫د رجب په اوومه نیټه‪ :‬د خالفت غازیانو د والیت په ختیځ؛‬ ‫«جزرة بو حميد» سيمه کې د ‪ ۳‬بارودي او یوه موټر سایکل په واسطه‬ ‫استشهادي بریدونه ترسره کړل چې په ترڅ کې یې د ‪ ۴۰‬نه زیات ‪PKK‬‬ ‫مردین ووژل شول‪.‬‬ ‫ختيځه آسيا‪:‬‬ ‫د رجب په څلورمه نیټه‪ :‬د خالفت غازیانو د کوتابتو ښار په‬ ‫مامسبانو سیمه کې د فلیپیني پوځ په نظامي عراده د ماین چادونه‬ ‫ترسره کړه چې په ترڅ کې یې ‪ ۶‬صلیبي پوځیان مردرا او یو شمیر نور‬ ‫ټپيان شول‪.‬‬ ‫خبرونه‬

‫‪38‬‬

‫د رجب په اوومه‬ ‫نیټه ور پ�سې دوه ورځې‬ ‫وروسته په نهمه نیټه د‬ ‫روسیې په أستراخان ښار‬ ‫کې په رو�سي پولیسو او‬ ‫پوځ یرغلونه ترسره شول‬ ‫چې دوه پولیس پکې مردار‬ ‫او د ملي پوځ ‪ ۳‬کارمندان‬ ‫ټپیان شول‪.‬‬ ‫په‬ ‫رجب‬ ‫د‬ ‫څلرویشتمه نیټه‪ :‬د‬ ‫خالفت یو شمیر غازیانو‬ ‫د روسیې په ختیځ‬ ‫خبروفسک ښار کې د‬ ‫رو�سي مخابراتو په دفتر‬ ‫یرغل ترسره کړ چې ‪ ۳‬پکې‬ ‫مردار او یو شمیر نور ټپیان‬ ‫شول‪.‬‬ ‫مصر‪:‬‬

‫تکریت ښار ته چې د نفوذ په عملیاتو کې کوم اتالن ننويت وو‪ ،‬یو یې انغاميس ورور ابو خطاب الشامي تقبله الله و‬ ‫د رجب په اتمه‬ ‫نیټه‪ :‬ورور ابو البراء املصري‬ ‫د االسکندریه په ( مرق�سي کلیسا) کې د صلیبیانو د غونډې په لور‬ ‫صالح الدين واليت‪:‬‬ ‫والړ؛ چېرته چې هغه خپل بارودي واسکټ ته انفجار ورکړ او په‬ ‫د رجب په اتمه نیټه‪ :‬د خالفت اووه انغما�سي اتالنو په مرګ لسګونو صلیبیان یې مردار او ټپیان کړل‪ ،‬په همدغه مهال کې ورور‬ ‫بیعت وکړاو بیا د تکریت ښارپه لور وخوځیدل؛ چیرته چې دوی د هللا ابو اسحاق املصري تقبله هللا د خپل بارودي واسکټ سره په طنطا‬ ‫عزوجل په مرسته له ټولو امنیتي پوستو واوښتل او بیا یې په ښارکې د کې د مارجرجس کلیسا په لور والړ‪ ،‬په چاودنه کې یو شمیر مردار او‬ ‫بیړنو ځواکونو د کنډک په مرکز کې نښتې پيل کړې‪ ،‬هلته موجود ټول ټپیان شول‪ ،‬د دواړو عملیاتو حاصل ‪ ۵۰‬صلیبیان مردار او ‪۱۴۰‬‬ ‫مرتدین یې مردار کړل او دوه نظامي عرادې یې کړې‪ ،‬بیا د تروریزم پر ټپیان شول‪.‬‬ ‫خالفت د مبارزې د مدیر مرتد(خالد محمد کسار الجمیلي) کورته و‬ ‫خراسان واليت‪:‬‬ ‫رسیدل او هغه یې د مل�سي سره مردرا کړ‪ ،‬وروسته د مرتدینو په ودانیو‬ ‫د میاشتې په پیل کې امریکايي صلیبي او مرتدو افغاني ځواکونو د‬ ‫کې ځای پر ځای شول او د کومکي قطعاتو سره یې نښتې پیل کړې‪،‬‬ ‫کله چې یې مهمات پای ته ورسیدل نو خپل بارودي واسکټونه یې د خپل هرډول وسلې او الوتکو په زور په خراسان کې د خالفت د تمکین‬ ‫مرتدینو په پنډغالو کې انفجار کړل‪ ،‬د ټول عملیاتو په نتیجه کې ‪ ۳۱‬په ساحه ‪-‬چې د اچین او چاپیره سیمي دي‪ -‬پراخه یرغل پيل کړ؛ چې د‬ ‫مرتدین ووژل شول چې شپږ یې مختلف رتبه ضابطان وو او د ‪ ۴۰‬نه لوی هللا په مرسته د خالفت اتالنو هم د کفارو مقابلې ته ځان اماده‬ ‫کړ او د جنګ لړۍ پیل شوه‪ ،‬د جنګ په اوږدو کې صلیبیانو د اچین‬ ‫زیات ټپیان شول‪.‬‬ ‫د رجب په نهمه نیټه‪ :‬د خالفت غازیانو د بیجي ښار په شمال په سیمه د بمونو د مور په نوم تر ټولو لوی غیر اتومي بم هم وکارو او‬ ‫کې په راف�ضي پوځ او لښکریانو له دوه محورونو څخه یرغل پیل کړ‪ ،‬هم یې د هر ډول بارودو بارانونه په سیمه وکړل او ماشومانو او لویان‬ ‫لومړی په جسر االسمده‪ ،‬املخازن او ورسره په ګاونډ کې کلي‪ ،‬چیرته یې شهیدان کړل‪ ،‬خو د منفي اثر پر ځای د هللا تعالی په مرسته او‬ ‫چې د خورا اوږد مهال لپاره سختې نښتې رامنځته شوې چې پکې د فضل د خالفت د غازیانو په مورال مثبت اثر وشو‪ ،‬دنیا ورته سپکه‬ ‫بارودي عرادو په واسطه استشهادي عملیات هم ترسره شول‪ ،‬د ښکاره شوه او د وروستیو خبرونو تر مخه د خالفت غازیان د چپرهار‬ ‫عملیاتو په نتیجه کې ‪ ۱۶‬مختلف ډوله عرادې او دوه ابرامز ټانګونه په سیمه واکمن شول چې ممکن تفصیالت به یې په بله مجله کې‬ ‫ویجاړ او د ‪ ۳۰‬نه زیات مرتدین مردار او یو شمیر نور ټپیان شول‪ ،‬ستاسو په وړاندې وي ان شاء هللا‪ ،‬د دغه جنګ بع�ضې واقعات په‬ ‫ورسره ‪ ۳۰‬پوستې ویجاړ‪ ،‬یوه چورکه زیانمنه او یوه څارګره الوتکه الندې ډول دي‪:‬‬ ‫د رجب په یوولسمه نیټه‪ :‬د خالفت لس تنه انغماسیان د ننګرهار‬ ‫سقوط کړی شوه او ‪ ۳‬عرادې او یوه اندازه وسله او مهات غنیمت‬ ‫کړی شول‪ ،‬د جګړې دویم محور د بیجي او حدیثه ترمنځ لویه الره وه‪ ،‬د اچین په شډل سیمه کې د امریکايي صلیبیانو او افغاني مرتدینو د‬ ‫چېرته چې د بارودي موټرو په واسطه دوه استشهادي بریدونه ترسره یو ګډ قطار په لور والړ‪ ،‬چیرته چې سختې نښتې رامنځته شوې‪ ،‬په‬ ‫شول چې په مجموع کې ‪ ۱۵‬مرتدین مردار او د ‪ ۱۷‬پوستې او یو شمیر پای کې یې د یو شمیر صلیبیانو په شمول لږ تر لږه ‪ ۱۵‬مرتدین مردار‬ ‫شول‪ ،‬اووه انغماسیان روغ رمټ نراستانه شول او درې نور شهیدان‬ ‫عرادې وسوځول شوې او یو شمیر نورې زیانمنې کړی شوې‪.‬‬ ‫شول‪-‬تقبلهم هللا‪.‬‬ ‫روسيه‪:‬‬ ‫‪39‬‬

‫د ننګرهار په اچین سیمه د صلیبي الوتکو د مببار په نتیجه کې وژل شوي کوچنی ماشومان‬ ‫د رجب په درویشتمه نیټه‪ :‬د خالفت غازیانو د هسکې مینې په شمول ‪ ۱۷‬مرتدین ووژل شول چې شمیر یې په مختلفو رتبو ضابطان‬ ‫ګورګورۍ سیمه کې افغان مرتد پوځیان په یو محکم کمین کې راګیر وو‪ ،‬دوه انغماسیان شهیدان شول‪-‬تقبلهما هللا‪ -‬او نور روغ رمټ‬ ‫کړل؛ چې د نښتوپه ترڅ کې شپږ مرتدین مرداراویورینجریې ویجاړشو‪ .‬راستانه شول‪.‬‬ ‫په همدغې نیټه د اچین په جنجال شګه سیمه کې د خالفت پنځه‬ ‫نينوا واليت‪:‬‬ ‫انغماسیانو یرغل پیل کړ چې ‪ ۱۲‬مرتدین پکې مردار او یو شمیر نور‬ ‫ټپیان شول‪.‬‬ ‫د رجب په نولسمه نیټه‪ :‬د خالفت غازیانو د راف�ضي اتحادي‬ ‫د رجب په اوولسمه نیټه‪ :‬صلیبیانو په اچین سیمه د بمونو د مور پولیسو د قطعاتو سره د موصل د راس الجاده سیمې په اطرافو کې‬ ‫په نوم بمبار وکړ چې د لوی هللا په فضل مجاهدینو ته یې هیڅ تلفات سختې نښتې ترسره کړې چې په پای کې ‪ ۹‬مردار او ‪ ۱۰‬نور یې ټپیان‬ ‫نه درلودل‪ ،‬ځکه چې دغه سیمه د لومړي خط سره نږدې وه او له شول‪ ،‬ورسره دوه همر او یو بلډوزر ویجاړ کړی شول‪ ،‬همدا ډول ورور‬ ‫پخوا د عاموا خلکو او مجاهدینو څخه خالي کړی شوې وه‪.‬‬ ‫ابو الزبیر العراقي تقبله هللا د التنک ناحیې په اطرافو کې خپله بارودي‬ ‫د‬ ‫سیمه‬ ‫مامند‬ ‫د شعبان په لومړۍ نیټه‪ :‬صلیبیانو د اچین په‬ ‫عراده د سوات راف�ضي ملیشو په پنډغالي انفجار کړه‪ ،‬چې یوه ابرامز‬ ‫شپې لخوا چاپه ووهله‪ ،‬خو داچې مجاهد ویښ وو نو سخت مقاومت ټانګ‪ ،‬یو زغره وال بلډوزر پکې ویجاړ شو او یو شمیر مرتدین مردار او‬ ‫پیل شو او صلیبیان سره د خپلو مرتد سپيو په تيښته بریالي شو‪ ،‬ټپيان شول‪ ،‬همدا ډول د املشاهده سیمې په اطرافو کې د خالفت‬ ‫په جګړه کې ګڼ شمیر صلیبیانو او مرتدینو ته مرګ ژوبله وواوښته غازیانو د اتحادي راف�ضي پولیسو سره سختې نښتې ترسره کړې چې‬ ‫او امریکا یې دې اړ کړه چې د دوه صلیبیانو مړینه د خپل عادت سره په ترڅ کې یې د دوه ضابطانو په شمول ‪ ۱۰‬تنه ووژل شول‪ ،‬یوه عراده‬ ‫سم اعالن او نور پټ وساتي‪ ،‬د درد څپې له دې احساس کیدې چې یې زیانمنه او یوه څارګره الوتکه یې سقوط کړی شوه‪ ،‬همدا ډول په‬ ‫صلیبیانو سیمه د کروز توغندیو‪ ،‬توپونو او بمبار د اور الندې ونیوله اآلبار ناحیه کې د راف�ضي سوات ځواکونو پنډغالي د توپونو په واسطه‬ ‫او نږدې سل مسلمانان یې بې رحمانه شهیدان کړل چې زیاتره یې ښځې په نښه کړی شول‪ ،‬هدف په سمه توګه ولږید چې د ‪ ۳۵‬نه زیات یې‬ ‫او ماشومان وو‪.‬‬ ‫مردار او یو شمیر نو ټپیان شول‪.‬‬ ‫د دې ترڅنګ د خراسان په نورو سیمو کې هم د خالفت امني‬ ‫ورسره د موصل په یو شمیر نا حیو کې ‪ ۱۲‬راف�ضي پوځیان او‬ ‫ګروپونو او مجاهدینو خپل فعالیت ثابت کړ‪ ،‬د میاشتې په وروستیو لښکریان د قنصاص ښکار شول‪.‬‬ ‫ورځو کې د جوزجان په درزاب سیمه کې نښتې رامنځته شوې چې په‬ ‫فرانسه‪:‬‬ ‫ترڅ کې یې ‪ ۳۰‬مرتد طالبان ووژل شو او ‪ ۴۰‬نور اسیران او یوه اندازه‬ ‫وسله‪ ،‬مهمات او عرادې یې غنیمت کړی شوې‪ ،‬همدا ډول د خوست‬ ‫د رجب په درویشتمه نیټه‪ :‬ورور ابو یوسف بلجیکي‪-‬تقبله هللا‪ -‬د‬ ‫په مرکز کې د جمعية اصالح (چې اصل کې د فساد لپاره کار کوي) د خپل کالشنکوف سره د پاریس ښار په «شانزليزيه» واټ په یو شمیر‬ ‫دغې اخواني مرتدې ډلې دفتر کې چاودنه وشوه چې دغه یو کامیاب پرانسوي صلیبي پولیسو یرغل ترسره کړ چې یو صلیبي مردار او دوه‬ ‫امني پیل دی چې د خوست په سیمه کې یې پل کیښود والحمدهلل رب نور ټپیان شول‪.‬‬ ‫العاملین‪.‬‬ ‫دجلة واليت‪:‬‬ ‫د رجب په نولسمه نیټه‪ :‬د خالفت اته انغما�سي اتالنو د مخمور‬ ‫په لویدیځ الکهف کلي کې د پيشمرګه مرتدینو د قرارګاوونو په لور‬ ‫والړ‪ ،‬چیرته چې سختې نښتې رامنځته شوې؛ پکې د ګنډک مشر په‬ ‫خبرونه‬

‫‪40‬‬

‫بسم هللا الرحمن الرحيم‬ ‫الحمد هلل رب العاملین‪ ،‬والصالة والسالم علی امام‬ ‫وصحبه َأجمعین‪...‬أمابعد‪َ :‬هللا‬ ‫املجاهدین؛ نبینا محمد‪،‬‬ ‫وعلی ُآله َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ ْ َ ُ َّ َّ‬ ‫ُ‬ ‫الش ْيطانَ‬ ‫َ‬ ‫تعالی فرمايي‪(َ :‬وق ْل َ ِل ِع َب ِ َادي ي ْقولوا ال ِتي ِهي أحسن ِإن‬ ‫ْ‬ ‫َ ْ َ ُ َ ْ َ ُ ْ َّ َّ‬ ‫ان ك َ‬ ‫الش ْيط َ‬ ‫ان ِل ِلن َس ِان َع ُد ًّوا ُم ِب ًينا) [االسراء‪،]۵۳:‬‬ ‫ينزغ بينهم ِإن‬ ‫ژباړه‪ :‬او زما بندګانو ته ووایه‪ :‬باید هغه خبره کوي چې غوره وي‪،‬‬ ‫ځکه شیطان د دوی ترمنځ فساد او فتنه اچوي‪ ،‬یقینا شیطان د‬ ‫انسان ښکاره دښمن دی‪.‬‬ ‫په وروستیو وختونو کې یوه قضیه پيښه شوه او د هغو مسائلو‬ ‫پرسر پکې اختالف پیدا شو چې زړونو او ژبو هغه واخیسته او د‬ ‫اختالف د دواړو خواو ترمنځ پکې فساد پیدا شو‪ ،‬دا یوه له‬ ‫هغو مسئلو څخه وه چې مونږ پکې کله هم نرمي او کسالت ندی‬ ‫ښودلی‪ ،‬ځکه رسول هللا صلی هللا علیه وسلم لدې ډول مسائلو‬ ‫څخه خبردرای ورکړی او دېته یې د دین خروونکی ویلې دي فرمايي‪:‬‬ ‫(د مسلمانانو خپل منځي اختالف خروونکی دی» [سنن ترمذي‬ ‫«حدیث حسن صحیح»]‪.‬‬ ‫مونږ په دغه اختالفي مسئله کې غور وکړ ‪-‬کومه چې اسالم ته‬ ‫د منسوبو مشرکینو په تکفیر پورې اړه لري‪ -‬او همدا ډول مو د‬ ‫هغې په نورو څانګو کې غور وکړ‪ ،‬نو مونږ دې نتیجې ته ورسیدو چې‬ ‫پدې مسئله کې په دوه قوله اختالف دی او دواړه ډلې د حق نه لرې‬ ‫دي یوې زیاتی کړی او بلې کمی کړی‪ ،‬ان شاء هللا په راتلونکو کرښو‬ ‫کې به یې تفصیل را�شي او هم به هغه حق ذکر کړی �شي چې مونږ‬ ‫یې په مسئله کې د هللا تعالی دین ګڼو‪.‬‬

‫اول قول‪:‬‬

‫څوک چې د غیر هللا عبادت کوي او اسالم ته ځان منسوبوي د‬ ‫دوی په تکفیر کې توقف کونکی هم د دوی په څیر مشرک دی‪ ،‬ځکه‬ ‫چې تکفیر د اصل دین څخه دی‪ ،‬نو څوک چې پکې توقف وکړي‬ ‫هغه دا�سې دی لکه چې د غیر هللا عبادت یې کړی وي‪ ،‬نو دغه‬ ‫توقف کونکی په دغو مشرکینو پ�سې په نوم او حکم کې په مطلق‬ ‫ډول ورپ�سې کړی شو‪.‬‬ ‫دویم قول‪:‬‬

‫تکفیر د اصل دین څخه ندی بلکې د لوازمو د دین څخه دی‪،‬‬ ‫نو څوک چې د اسالم ته د منسوبو مشرکینو په تکفیر کې توقف‬ ‫وکړي هغه به تر هغه وخت کافر نه ګڼل کیږي چې حجت پرې قایم‬ ‫ن�شي‪ ،‬شبهه یې زایله ن�شي او د هغه تاویل ختم نکړی �شي‪.‬‬ ‫ په دواړو قولونو کې (اصل دین)‪ :‬هغه څه ته وای چې توحید‬‫پرې د رسالت د حجت څخه مخکې ثابتیږي‪.‬‬ ‫د دغې اختالفي مسئلې د کتنې څخه‬ ‫وروسته مونږ د اهلل په مرسته وایو‪:‬‬

‫‪ -۱‬لومړي قول کې فاسده معنا پرته ده‪ ،‬ځکه شرک اکبر‬ ‫خپل حقیقت او صفت لري چې کله په چا کې موجود �شي نو هغه‬ ‫ته د «مشرک» نوم استعمالولی �شي‪ ،‬که چیرته مونږ په تکفیر کې‬ ‫توقف کونکی د هغه چا سره مطلق برابر کړو چې د غیر هللا عبادت‬ ‫یې کړی نو لدې بیا دا الزمیږي چې د دې متوقف په کفر کې توقف‬ ‫کونکی هم کافر وګڼل �شي‪ ،‬ځکه په شرک اکبر کې عذر بالجهل‬ ‫نشته‪ ،‬نو متوقف (د لومړي قول له مخه) دا�سې مشرک دی لکه‬ ‫خاص‬

‫‪42‬‬

‫لومړی مشرک‪ ،‬نو لدې دا الزمه شوه چې د دې متوقف په کفر کې‬ ‫توقف کونکی هم مشرک دی او دا�سې راځه پ�سې‪.‬‬ ‫د دې قاعدې لپاره دا الزم یو حقیقي الزم دی څه وهم ندی‪ ،‬چې‬ ‫باآلخره پدې قول کې په تکفیر کې بدعی او باطل تسلسل الزمیږي‪،‬‬ ‫نو دا خبره دلیل ده چې دا قول نوی جوړ شوی –بدعي‪ -‬دی او‬ ‫د نصوصو د خطا فهم څخه پیدا شوی او په یوه قاعده کې یې‬ ‫راګیرول ممکن ندي‪ ،‬او ځکه رد دی چې الزم یې باطل دی‪.‬‬ ‫‪ -۲‬دویم قول کې هم فاسده معنا پرته ده‪ ،‬ځکه دا قول د‬ ‫مشرک د تکفیر نه دا�سې پټه مسئله جوړوي چې په هغې کې حجت‬ ‫قایمول او د متوقف تکفیر ممکن نه وي ترڅو چې هغه سره شبهه‬ ‫او پدې کې تاویل موجود وي‪ ،‬چې په حقیقت کې دا قول د اسالم‬ ‫د نواقضو څخه د یو دا�سې»ناقض» فاسد معطلول دي چې پرې‬ ‫اجماع موجوده ده‪ ،‬ځکه د شبهې راتلل یو بیړنی راتلونکی کار دی‬ ‫چې لرې کول یې په دا�سې اسالمي دولت کې ممکن کار دی چې په‬ ‫شریعت فیصله کوي‪ ،‬نو اوس د دغه بیړني راتلونکي څیز نه دا�سې‬ ‫قاعده جوړول چې په هغې احکام مبني کړی �شي دا خطا ده؛ ځکه‬ ‫پدې سره د احکامو تعطیل راځي او د دین د اظهار د معنا سره‬ ‫تضاد لري‪ ،‬او دا د هغه څه هم خالف دی چې د دین د امامانو‬ ‫څخه نقل دي په ځانګړې توګه د نجدي دعوت د امامانو‪-‬رحمهم‬ ‫هللا‪ -‬څخه‪.‬‬ ‫‪ -۳‬د الاله اال هللا او کفر بالطاغوت په معنا کې (د اصل او‬ ‫الزم) د اصطالح استعمال په دې جګړیزه طریقه ممنوع دی‪،‬‬ ‫ځکه دا یو بدعي نوی پیدا کړی شوی قول دی‪ ،‬څه ثمره نه لري‪،‬‬ ‫او نه پرې هللا تعالی مونږ مکلف کړي یو‪ ،‬بلکې لدې فاسد لوازم‬ ‫الزمیږي(لکه هغه څه پدې تعریف سره د اصل دین څخه ویستلی‬ ‫�شي چې په رسالتي حجت سره ثابت وي‪ ،‬د مثال په توګه‪ :‬د محمد‬ ‫صلی هللا علیه وسلم په نبوة ایمان لرل)‪ ،‬همدا ډول دغه اصطالح‬ ‫استعمالول د مجاهدینو په منځ کې د اختالف سبب ګرځیدلی‬ ‫(ځکه پدې اتفاق نشته چې د اصل دین او الزم په مشخصاتو کې‬ ‫څه داخل دي او څه ترې خارج دي؟ یا څه �شی اصل دی او څه یې‬ ‫الزم دی؟)‪ ،‬چې دا بعینه هغه څه دي چې مونږ یې د منع کولو لپاره‬ ‫کوښښ کوو‪ ،‬ځکه پدې خطرناکه مسئله کې اختالف به مخالف‬ ‫لوري ته د بدعتي ویلو او د هغه تکفیر ته ور�سي چې دا ظلم او زیاتي‬ ‫دی‪( ،‬ځکه چې د اختالف قضیه په خپله د توحیده کلمه ده) او دا‬ ‫هغه څه دي چې په اسالمي دولت کې یې قبلول ناممکن دي‪.‬‬ ‫د شیخ سلیمان بن عبد هللا بن محمد بن عبد الوهاب –تقبله‬ ‫هللا في الشهداء‪ -‬څخه چا د دې په څیر مسئله کې پوښتنه وکړه‪:‬‬ ‫(شپږمه مسئله‪« :‬والء او براء» په دوستۍ او دښمنۍ کې‪ ،‬آیا دا‬ ‫د الاله االهللا د معنا څخه دي که د لوازمو څخه یې دي؟‬ ‫ځواب‪ :‬باید وویل �شي‪ :‬هللا اعلم‪ ،‬لیکن مسلمان ته پکار دي‬ ‫چې دومره پوه �شي‪ ،‬چې هللا تعالی د مشرکینو دښمني او هغوی‬ ‫سره دوستي نه کول فرض کړي دي‪ ،‬او دا یې هم فرض کړي چې د‬ ‫مومنانو سره مینه او دوستي وکړی �شي‪ ،‬هللا تعالی دا خبرداری هم‬ ‫ورکړی چې دا د ایمان له شرطونو څخه دی او د هغه چا څخه‬ ‫یې ایمان نفي کړی چې د هللا تعالی او د هغه د رسول د مخالفینو‬ ‫سره مینه کوي اګر که هغه یې پلرونه‪ ،‬ځامن‪ ،‬ورونه او قبیله ولې‬ ‫‪43‬‬

‫نه وي‪ ،‬اوس دا خبره چې دغه دوستي او دښمني د الاله االهللا د‬ ‫معنا څخه ده که د لوازمو څخه یې ده نو لدې خبرې څخه په‬ ‫لټون موږ هللا تعالی نه یو مکلف کړي‪ ،‬مونږ پدې مکلف یو چې‬ ‫هللا تعالی دغه دوستي او دښمني واجب کړي ده او عمل یې پرې‬ ‫هم فرض کړی دی‪ ،‬نو دا هغه فرض او واجب دی چې هیڅ شک‬ ‫پکې نشته‪ ،‬که اوس چا دا خبره وپيژنده چې دا یې معنا ده یا الزم‬ ‫دی نو ښه خبره ده ډیر خیر دی‪ ،‬او که چا ته دغه خبره نه وه‬ ‫معلومه نو هللا تعالی هغه پدې ندی مکلف کړی‪ ،‬په ځانګړې‬ ‫توګه چې کله شخړه او بحث رامنځته �شي‪ ،‬شر او اختالف ترې‬ ‫جوړيږي‪ ،‬او په مومنانو کې تفرقه واقع کیږي؛ هغه مومنان چې‬ ‫واجب ایمان پکې موجود دی‪ ،‬د هللا تعالی په الر کې جهاد کوي‬ ‫د مشرکینو سره دښمني او د مسلمانانو سره دوستي کوي‪ ،‬نو‬ ‫پدا�سې مسئلو کې غلي پاتې کیدل زما په نیز الزم دي‪ ،‬سره لدې‬ ‫چې اختالف د معنا خواته نږدې دی وهللا اعلم) [الدررالسنیة في‬ ‫األجوبة النجدیة‪.]۱۶۶/۸:‬‬ ‫‪ -۴‬د (تکفیر العاذر) عبارت به د هغه چا د حکم لپاره نه‬ ‫استعمالیږي چې اسالم ته د منسوبو مشرکینو په تکفیر کې‬ ‫توقف کوي‪ ،‬ځکه دغه عبارت کومه قاعده او ضوابط نه لري‪.‬‬ ‫خو سره لدې چې مونږ په شرک اکبر کې عذر بالجهل نه منو‪،‬‬ ‫مګر د دې نوي قول(عذر بالجهل) څخه دا خبره نه الزمیږي چې‬ ‫په جهل د معذور ګڼونکي په کفر کې دې توقف وکړی �شي‪ ،‬ځکه‬ ‫پدوی کې بع�ضې دا�سې هم وي چې په عذر بالجهل وینا کوي لیکن‬ ‫مشرکینو ته کافر وايي‪ ،‬ځکه چې د هغه په نیز په دغو مشرکینو‬ ‫حجت قایم شوی وي نو دا عاذر بیا متوقف نه وي‪.‬‬ ‫په همدې توګه د مشرکینو په تکفیر کې توقف یواځې د عذر‬ ‫بالجهل په مسئله کې راګیر ندی‪ ،‬بلکې کیدی�شي چې دا د مشرکینو‬ ‫په تکفیر کې توقف د تکبر‪ ،‬د حق نه منلو یا د خپل خواهش د‬ ‫تابعدارۍ یا په هغه مجملو نصوصو د دلیل نیولو له مخې کوي‬ ‫چې د الاله اال هللا په فضائلو داللت کوي‪.‬‬ ‫نو (تکفیر العاذر) دا�سې یو عبارت دی چې د هغو مشرکینو په‬ ‫تکفیر کې توقف کونکی په پوره توګه نه راګیروي چې اهل علم یې‬ ‫په دغه ناقض سره مقصد ګرځوي‪.‬‬ ‫‪ -۵‬اسالم ته د منسوبو مشرکینو په تکفیر کې توقف کونکی د‬ ‫یو دا�سې ناقض مرتکب شوی چې پر هغې د علماؤ اجماع ده‪ ،‬نو‬ ‫د ده کفر پدې مسئله کې په حجت قایمولو مبني دی‪ ،‬په خالف د‬ ‫هغه چا چې د غیرهللا عبادت وکړي‪.‬‬ ‫ د مشرکینو تکفیر یوه دا�سې مسئله ده چې په ظاهرو متواترو‬‫نصوصو ثابته ده او په پوهه کې یې ټول خلک برابردي‪ ،‬پدې مسئله‬ ‫کریم حقیقتا ا و یا حکما رسیدل دي‪ ،‬هللا‬ ‫کې د حجت قیام د قرآن‬ ‫ُ ْ َ ُّ َ ْ َ ْ َ ُ َ َ َ ً ُ َّ‬ ‫الل ُه َشه ٌ‬ ‫يد َب ْيني َو َب ْي َن ُكمْ‬ ‫فرمايي‪(ْ :‬قل أي ُ�شي ٍء أكبر شهادة َق ِل‬ ‫تعالی‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ ُ َ َ َّ َ َ ُ ْ ُ ْ ُ‬ ‫َ‬ ‫آن ِلن ِذ َرك ْم ِب ِه َو َم ْن َبلغ) [انعام‪ ،]۱۹:‬ژباړه‪ :‬ورته‬ ‫وحي ِإلي هذا القر‬ ‫وأ ِ‬ ‫ووایه‪ :‬کوم �شی ډیر لوی دی په ګواهۍ کې؟ ته ورته ووایه‪ :‬هللا تعالی‬ ‫زما او ستاسو په منځ کې ګواه دی‪ ،‬او ماته د دې قرآن وحې شوې‪،‬‬ ‫چې تاسو ته یې تبلیغ وکړم او هغه چا ته چې دا ورته ور�سي‪.‬‬ ‫الشیخ املجدد محمد بن عبد الوهاب‪-‬رحمه هللا‪ -‬وايي‪(:‬تاسو‬ ‫پوه �شئ د هغه روغ مسلمان په کفر دالئل‪-‬چې کله شرک وکړي یا‬

‫د مشرکینو سره د موحدینو پر خالف ملګری �شي اګر که شرک‬ ‫یې نه وي کړی‪ -‬دومره ډیر دي چې هیڅ په شمار کې نه ګیریږي‪ ،‬د‬ ‫هللا تعالی د ویناو‪ ،‬د رسول هللا د ویناو او د ټولو اهل علمو له ویناو‬ ‫څخه) [الدررالسنیة‪ ،]۸/۱۰:‬شیخ عبد اللطیف بن عبد الرحمن‬ ‫بن حسن رحمهم هللا وايي‪ ( :‬ویل کیږي چې د هللا تعالی کتاب‪ ،‬د‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم سنت او د اهل علمو اقوال د هغه‬ ‫چا په تکفیر کې صریح‪ ،‬ډیر او ښکاره دي چې غیرهللا را بلي‪ ،‬یا ورته‬ ‫په هغه څه کې غږ کوي چې بغیر له هللا تعالی پرې بل څوک قادر نه‬ ‫وي‪ ،‬قرآن کریم ټول په دغه معنا داللت کوي او دغه خبره ثابته‬ ‫وي اګر که د بیان او خبردارۍ طریقې او شکل یې بدل بدل وي‬ ‫) [الدرر السنیة فی األجوبة النجدیة‪ ،]۱۹۰/۱۲:‬د نجدي دعوت‬ ‫بع�ضې علماء وايي‪( :‬هغه څوک چې د مشرکینو تکفیر نه کوي هغه‬ ‫د قرآن تصدیق کونکی ندی‪ ،‬ځکه قرآن کریم مشرکانو ته کافر‬ ‫ویلي او د هغوی د تکفیر او قتال امر یې کړی) [الدرر السنیة فی‬ ‫األجوبة النجدیة‪.]۲۹۱/۹:‬‬ ‫لیکن پدې مسئله (اسالم ته د منسوبو مشرکینو په تکفیر کې‬ ‫توقف) کې کله نا کله پټيدل راتلی �شي‪ ،‬ځکه چې جهالت او ناپوهي‬ ‫خپره ده‪ ،‎‬دعوت کمزوری دی او شبهې ډیرې دي‪ ،‬نو دلته ضرورت‬ ‫پیښيږي چې د دغو مشرکینو په کفر د صریحو نصوصو په بیان‬ ‫سره حجت قائم کړی �شي‪ ،‬که بیا هم د دغه بیان څخه وروسته‬ ‫چا توقف وکړ‪ ،‬نو هغه ته به کافر ویلی �شي‪ ،‬شیخ سلیمان بن‬ ‫عبد هللا‪-‬تقبله هللا‪ -‬وايي‪( :‬که چیرته د دغو مشرکینو په کفر کې‬ ‫شکي وو یا یې د کفر په اړه جاهل وو‪ ،‬نو د دوی په کفر به ورته‬ ‫د قرآن کریم او د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د سنتو څخه‬ ‫دالئل ذکر کړی �شي‪ ،‬که بیا یې هم تردد یا شک وکړ نو بیا دا په‬ ‫اجماع د ټولو علماؤ کافر دی‪ :‬ځکه د ټولو علماؤ متفقه وینا ده چې‬ ‫د کافر په کفر کې شک کونکی کافر دی) [الدرر السنیة فی األجوبة‬ ‫النجدیة‪.]۱۶۰/۸:‬‬ ‫ که چیرته مسأله د دین په برال�سي او د هغې د غږ په لوړ والي‬‫او هر لوري ته د دعوت په رسیدو ښکاره شوه(لکه چې اوس په‬ ‫اسالمي دولت کې دغه حال دی ‪-‬هللا تعالی دې نور عزت او غلبه‬ ‫هم ورکړي‪ )-‬نو بیا د حکم په معطل کولو کې هیڅ شبهې ته اعتبار‬ ‫نشته‪ ،‬او همدغه رایه د نجدي دعوت د امامانو څخه هم پیژندلی‬ ‫شوې ده (هغه امامان چې دې مسئلې ته والړوو او په خیرمړه شوي‬ ‫دي) د نجدي دعوت بع�ضې امامانو ویلي‪(:‬چا چې د ترکي دولت‬ ‫مشرکینو ته کافر ونه ویل‪-‬یعنې تکفیر یې ورله ونه کړ‪ -‬او هم یې‬ ‫قبر پرستو ته لکه د مکې او نورو ځایونو خلک چې د نیکانو عبادت‬ ‫کوي او د توحید نه شرک ته اوښتي دي‪ ،‬او د رسول هللا صلی هللا‬ ‫علیه وسلم سنت یې په بدعتونو بدل کړي دي‪ ،‬نو دغه انسان‬ ‫هم د دغو مشرکینو په څیر کافر دی‪ ،‬اګر که د دغو مشرکینو دین‬ ‫بد ګڼي او بغض ورسره ساتي‪ ،‬او اسالم او مسلمانانو سره مینه‬ ‫ساتي‪ ،‬ځکه هغه څوک چې د مشرکینو تکفیر نه کوي هغه په قرآن‬ ‫کریم تصدیق کونکی ندی‪ ،‬ولې چې قرآن کریم مشرکینو ته کافر‬ ‫ويلي‪ ،‬د هغوی په تکفیر‪ ،‬دښمنۍ او قتال یې امر کړی) [ الدرر‬ ‫السنیة فی األجوبة النجدیة‪.]۲۹۱/۹:‬‬ ‫د اسالمي دولت په ټولو دعاتو او علماؤ واجب دي چې خلک د‬ ‫شرک څخه خبردار کړي او په هغه کې د واقع کیدلو څخه او هم یې‬

‫د مشرکینو په تکفیر کې د توقف نه ویروي‪ ،‬باید پدې موضوع کې‬ ‫د جګړه مارو شبهې لرې کړي او د تبلیغ خپله وجیبه اداء کړي او‬ ‫همدغې ته د انبیاء علیهم السالم دین ویل کیږي او په همدې سره‬ ‫د دین اظهار او غلبه راتلی �شي‪.‬‬ ‫شیخ عبد اللطیف آل الشیخ رحمه هللا وایي‪( :‬د علماؤ لخوا‬ ‫جاهالنو ته د اسالم بنا ګانې‪ ،‬د ایمان اصول‪ ،‬قطعي نصوص او‬ ‫هغه مسائل ښودل چې پرې اجماع وي دا د علماؤ په نیز حجت‬ ‫دی چې په جاهالنو قایمیږي‪ ،‬او پدې باندې د ردت او نور احکام‬ ‫مرتب کیږي‪ ،‬رسول هللا ‪-‬صلی هللا علیه وسلم‪ -‬د هغه‪-‬صلی هللا‬ ‫علیه وسلم‪ -‬څخه د دین په تبلیغ امر کړی او خلک یې دېته هڅولي‬ ‫تعالی د تبلیغ او خبرداري په اړه دا�سې‬ ‫دي او همدا شان هللا‬ ‫ُْ َ ُ ْ َ َ ْ َ َ َ‬ ‫فرمايي‪{:‬لن ِذركم ِب ِه ومن بلغ} تردې چې وايی‪ :‬خالصه دا ده چې په‬ ‫ِ‬ ‫هره زمانه کې حجت په علماؤ قایمیږي کوم چې د پیغمبرانو وارثان‬ ‫دی) [ مصباح الظالم في الرد علی من کذب الشیخ االمام ونسبه‬ ‫الی تکفیر أهل االیمان واالسالم‪.]۲۰۷/۱:‬‬ ‫نو د مشرکینو د تکفیر مسأله ښکاره کول اصل دی او مونږ په‬ ‫دا�سې دولت کې قرار لرو چې د هللا په شریعت فیصلې کوي‪ ،‬نو په‬ ‫داعیانو فرض او الزم دي چې د دې خبرې په اړه خبرداری ورکړي‬ ‫او تبلیغ وکړي‪ ،‬په شرعي احکامو باندې عمل کول غالبه کړي‬ ‫او کومې شبهې چې ورپورې تړل شوي هغه لرې کړي چې یوه پکې‬ ‫اسالم ته د منسوبو مشرکینو د تکفیر شبهه ده‪ ،‬نه دا�سې چې د‬ ‫باطل پرستو په شبهو بنیاد کیږدي او هغه یو دا�سې اصل وګرځوي‬ ‫چې په اجماع ثابت شوی حکم پرې معطل کړي‪ ،‬والعیاذ باهلل‪.‬‬ ‫دلته مونږ د اسالمي دولت ټولو مجاهدینو ته د اولي األمر‬ ‫مشرانو په خبره منلو او اوریدلو کې د هللا تعالی او د هغه د رسول‬ ‫صلی هللا علیه وسلم‪ -‬امر وریادو او هم د اجتماع او وحدت‬‫لرې کو ُل‪ ،‬هللا تعالی فرمايي‪:‬‬ ‫وجوب او د تفرق او اختالف او بغض‬ ‫ََْ َ َ ُ ُ‬ ‫َّ َ َ َر ُ َ ُ َ َ َ َ َ ُ َ َ ْ َ‬ ‫َ(و َأط ُ‬ ‫يحك ْم‬ ‫ب‬ ‫ه‬ ‫ذ‬ ‫ت‬ ‫و‬ ‫وا‬ ‫ل‬ ‫ش‬ ‫ف‬ ‫ت‬ ‫ف‬ ‫وا‬ ‫يعوا الله و سوله ول تنازع‬ ‫ِر‬ ‫َ ِْ ُ َّ َّ‬ ‫الصابر َ‬ ‫الل َه َم َع َّ‬ ‫ين) [االنفال‪ ،]۴۶:‬ژباړه‪:‬او تاسو د هللا‬ ‫واص ِبروا ِإن‬ ‫ِِ‬ ‫او د هغه د رسول تابعداري وکړئ او شخړې او النجې مه کوئ چې‬ ‫ناکام به �شئ او دبدبه به مو والړه �شي ‪‎‬او صبر وکړئ‬ ‫یقینا هللا تعالی‬ ‫َّ َّ َ َ ُ‬ ‫ين ف َّرقوا ِد َين ُه ْم‬ ‫کونکو سره دی‪ .‬بل ځای فرمايي‪( :‬إن الذ‬ ‫َد َ ُصبر َ ً َ‬ ‫َ ْ َّ َ َ ْ ُ ُ ْ ِ َ ِ َّ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫الل ِه ُث َّم ُي َن ّب ُئ ُه ْم بماَ‬ ‫ُ‬ ‫َوكانوا ِش ُيعا لست ِمنهم ِفي �شي ٍء ِإنما أمرهم ِإلى‬ ‫ِ ِ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫كانوا َي ْف َعلون) [انعام‪ ،]۱۵۹:‬ژباړه‪ :‬یقینا هغه خلک چې خپل دین‬ ‫یې ټوټې ټوټې کړی او ډلې‪ ،‬ډلې شوي ته د هغوی څخه په هیڅ تعلق‬ ‫کې نه یې د هغوی کارهللا تعالی ته حواله دی‪ ،‬بیا به هغوی ته د هغه‬ ‫کارونو خبر ورکړي چې دوی کول‪ .‬او رسول هللا صلی هللا علیه وسلم‬ ‫فرمايي‪( :‬آیا زه تاسو ته دا�سې څه نه ښایم چې د روژې‪ ،‬ملانځه‬ ‫او صدقې نه په درجه کې بهتر وي‪ )،‬هغوی وویل‪ :‬ولې نه ای د هللا‬ ‫رسوله‪ ،‬نو هغه وفرمايل‪( :‬خپل منځي اصالح‪ ،‬ځکه د مسلمانانو‬ ‫په منځ کې فساد دین خریونکې بال ده) [سنن ترمذي»حديث حسن‬ ‫صحيح»]‪ ،‬په یوه روایت کې دا�سې هم دي‪( :‬دا�سې نه وایم چې‬ ‫ویښته خریي‪ ،‬بلکې دین خريي)‪ ،‬وصلی هللا تعالی علی نبینا محمد‬ ‫وعلی آله وصحبه وسلم اجمعین‪.‬‬

‫خاص‬

‫‪44‬‬

45

‫په دې میاشت کې د رومیه مجلې سره موقع وه‬ ‫چې د مصر د امیر الحرب سره د سیمې د مجاهدینو‬ ‫په احوالو او وروستیو بدلونونو مرکه ترتیب کړي‪،‬‬ ‫چې په دغه لړ کې د مصر د مجاهدینو د وروستیو‬ ‫بریالیتوبونو په اړه یو شمیر پوښتنې ځوابول مهم وو‬ ‫او هم د محاربو نصرانیانو او د هغو طواغیتو د جنګ‬ ‫په اړه پوښتنې ځوابول اړین وو چې محارب نصرانیان‬ ‫ساتي‪.‬‬ ‫پوښتنه‪ :‬که په مصر کې د خالفت د‬ ‫غازیانو د وضعې او د کار د څرنګ والي‬ ‫په اړه راته ووایاست‬ ‫ځواب‪ :‬الحمد هلل رب العاملين‪ ،‬والصالة والسالم‬ ‫ً‬ ‫على من ُبعث بالسيف رحمة للعاملين‪ ،‬والعاقبة‬ ‫للمتقين‪ ،‬وال عدوان إال على الظاملين‪ ،‬أما بعد‪:‬‬ ‫اګر چې په مصر کې د خالفت په مجاهدینو له هرې‬ ‫خوا جنګ دی‪ ،‬خو الحمد هلل هغوی د هللا تعالی په لوی‬ ‫فضل او خیر کې دي‪ ،‬هغوی هر ورځ زیاتیږي او پیاوړي‬ ‫کیږي‪ ،‬د هغوی عملیات خپل مطلوب اثر السته راوړي‬ ‫بلکې د هغې نه هم زیات والحمدهلل والشکر له وحده‪.‬‬ ‫پوښتنه‪ :‬په مصر کې مجاهدین د کومو‬ ‫مشکالتو او خنډونو سره مخ دي؟‬ ‫ځواب‪ :‬په مصر کې ترټولو لوی خنډ‬ ‫چې مجاهدین ورسره مخ دي هغه د خلکو د یوې لویې‬ ‫برخې سره د توحید د حقیقت ورکیدل دي‪ ،‬په ځانګړې‬ ‫توګه د تشریع‪ ،‬قانون سازۍ او د غیر هللا په قانون د‬ ‫فیصلې په برخه کې او د مشرکینو سره د دوستۍ او د‬ ‫هغو مومنانو سره د دوښمنۍ په برخه کې چې یواځې‬ ‫په دې خاطر جنګیږي ترڅو فیصله او حکم ټول د هللا‬

‫مرګه‬

‫‪46‬‬

‫ََ َ ْ َ ْ‬ ‫هللا عزوجل فرمايي‪{ :‬أل ل ُه الخل ُق‬ ‫مالک امللک لپاره‬ ‫�شي‪َ َ ْ ،‬‬ ‫َّ‬ ‫َْ َ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫َ‬ ‫َوال ْم ُر ت َبا َر َك الل ُه رب الع ِالين} [األعراف‪ ،]54 :‬خبردار! د‬ ‫هغه تعالى لپاره پیدایش او امر دی‪ ،‬هللا عزوجل د برکت‬ ‫فرمايي‪{:‬إ ِن‬ ‫ْخاوند دی چې َ د َمخلوق پالونکی دی‪ .‬بل ځای‬ ‫ِ‬ ‫َّ‬ ‫َّ َ‬ ‫ْ َّ َّ‬ ‫ال ُحك ُم ِإل ِلل ِه أ َم َر أل ت ْع ُب ُدوا ِإل ِإ َّي ُاه} [يوسف‪ ،]40 :‬فیصله‬ ‫او حکم یواځې د هللا عزوجل لپاره دی‪ ،‬هغه امر کړی چې‬ ‫یواځې د هغه بندګي وکړئ‪.‬‬

‫کړي‪ ،‬مونږ د مصر او سیناء په خاوره ټول د اسالمي دولت‬ ‫عسکر یو‪ ،‬د هللا عزوجل د کلمې د سرلوړۍ لپاره جنګیږو او‬ ‫بیت املقدس ته زمونږ الره په سیناء تیریدونکې ده‪ ،‬چې ډیره‬ ‫ژر به وي باذن هللا عزوجل‪ ،‬ولو کره الکافرون‪.‬‬ ‫پوښتنه‪ :‬د کلیساو په نښه کولو ترشا‬ ‫ستاسې څه هدف دی؟‬

‫ځواب‪ :‬د کلیساو‬ ‫په نښه کول په کفر او‬ ‫کفارو زمونږ د جنګ‬ ‫برخه ده او مونږ د هللا‬ ‫عزوجل دغه امر پلی‬ ‫َ ُ‬ ‫کوو‬ ‫چې فرمايي‪{ :‬قا ِتلوا‬ ‫َّ َ َ ُ ْ ُ َ َّ‬ ‫ن‬ ‫الل ِه‬ ‫َ َال ِذين ْ َل ْ يؤ ِمن ْ َو ِب َ َ‬ ‫ول ِباليو ِم ال ِخ ِر ول‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُي َح ّ ِر ُم ُون َما َ َح َّر َم الل ُه‬ ‫َو َر ُسول ُه َول َي ِد ُينو َن‬ ‫ين ْال َح ّق م َن َّالذ َ‬ ‫د َ‬ ‫ين‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ْ‬ ‫اب َحتىَّ‬ ‫ُأ ُوتوا الك َت َ‬ ‫ِ‬ ‫ُي ْع ُطوا ْالج ْزَي َة َعنْ‬ ‫ِ‬ ‫صاغ ُر َ‬ ‫َي ٍد َو ُه ْم َ‬ ‫ون}‬ ‫ِ‬ ‫[التوبة‪ ،]29 :‬تا�سې‬ ‫د هغو کسانو سره‬ ‫په مرشق او مغرب کې به د نرصانیانو رسه تر هغې جنګ روان وي چې جزیه ورکړي‬ ‫وجنګیږئ چې په هللا‬ ‫د دغو خلکو حال د طواغیتو سره دا�سې شوی لکه د عزوجل او د قیامت په ورځ ایمان نه لري او هغه څه نه‬ ‫لومړي فرعون سره د هغه د‬ ‫حال‪ ،‬د چا په ا َړه چې َ هللا حراموي چې هللا عزوجل حرام کړي او د حق دین نه تابع‬ ‫قوم َ َ َ‬ ‫َ ْ َ َ َّ َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫ً‬ ‫ُ‬ ‫َعزوجل فرمايي‪{ :‬فاستخف قومه فأطاعوه ِإنهم كانوا قوما کیږي ‪-‬د اهل کتابو څخه‪ -‬تردې چې دوی په خپل الس جزیه‬ ‫َ‬ ‫اس ِقين} [الزخرف‪ ،]54 :‬هغه خپل قوم په تلوار را دعوت ورکړي او دوی ذلیله وي‪.‬‬ ‫ف ِ‬ ‫کړ نو د هغه تابعداري یې وکړه‪ ،‬یقینا دوی فاسق قوم و‪.‬‬ ‫که نصارا دا�سې ګمان کوي چې د دوی کالوونه به دوی د‬ ‫نو طواغیتو هم د مصر له خلکو حق دین ورک کړی او د اسالمي دولت د غازیانو څخه خوندي کړي نو باید دوی پوه‬ ‫دغې کار لپاره کله ګمراه مالیان کاروي او کله فاسد اعالم‪� ،‬شي چې د مجاهدینو تورې له تیکو ښکل شوي او د دوی او‬ ‫خپل قوم یې اوس دا�سې جوړ کړی چې د طواغیتو سره مینه د بادارانو په څټونو یې ځوړندې دي‪ ،‬هیڅ کله به ترې خطا‬ ‫کوي او د مجاهدینو سره د ترهګرۍ د مبارزې په نوم دښمني ن�شي او نه به یې ترې څوک منع کړي‪ ,‬بإذن هللا‪ ،‬وال حول وال‬ ‫کوي‪ ،‬سره د دې چې دغه کار د اسالم څخه ښکاره ارتداد قوة لنا إال باهلل‪.‬‬ ‫دی او قوم ته پکار دي چې په ډیره تلوار سره توبه وبا�سي او‬ ‫پوښتنه‪ :‬ستاسې د کړنو پرخالف د عامو‬ ‫بیا د مجاهدینو د کمزوریو د لټولو څخه ځان وساتي‪ ،‬په‬ ‫خلکو‪ ،‬طواغیتو‪ ،‬امنیتي ځواکونو او ناكاره‬ ‫هغوی پرده واچوي‪ ،‬بلکې مرسته یې وکړي او د طواغیتو‬ ‫ماليانو رد عمل څه ډول دی؟‬ ‫پرخالف جنګ کې د مجاهدینو ملګري �شي او همدغه واجب‬ ‫جهاد دی‪.‬‬ ‫ځواب‪ :‬د عامو خلکو رد عمل خو په ځانګړې توګه‬ ‫پوښتنه‪ :‬د سیناء والیت سره ستاسې اړیکې د کلیساو د عملیاتو په اړه د بېزارۍ او بد ګڼلو دی او په‬ ‫عمومي توګه هم د نصاراو او طواغیتو پر خالف جنګ کې‬ ‫څرنګه دي؟‬ ‫دغه رد عمل لري‪ ،‬د زیاترو خلکو لخوا د مشرکینو سره په‬ ‫ځواب‪ :‬د سیناء والیت سره زمونږ اړیکه د ورورولۍ‪ ،‬دغه مصیبت کې خواخوږي ده‪ ،‬هغوی نصارا د وطنپالنې‬ ‫محبت او دوستۍ اړیکه ده‪ ،‬هللا عزوجل دې هغوی برکتي پربنسټ ورونه ګڼي‪ ،‬اګر چې دغه کار د کفارو او مشرکینو‬ ‫‪47‬‬

‫طاغوت سیيس او د هغه مرتد ځواکونه د محاربو نرصانیانو ساتونکي دي‬

‫سره د دوستي برخه او د اسالم څخه ویستونکی عمل دی‪،‬‬ ‫که د چا څخه دغه کار صادر شوی وي نو هغه مرتد دی‪،‬‬ ‫عمل یې برباد دی؛که چیرته پښيمانه ن�شي او توبه ونه‬ ‫با�سي‪ ،‬مخکې له دې چې دا�سې ورځ را�شي چې د هغې لپاره‬ ‫څوک ستنوونکی نشته‪.‬‬ ‫هر چې د مرتد پوځ او مرتدو پولیسو رد عمل دی نو هغه‬ ‫نیول تړل‪ ،‬زور‪ ،‬زیاتي او وژنې دي‪ ،‬ترڅو ترې په حکومت کې‬ ‫خپل مشران او د هغوی صلیبي باداران خو شحاله �شي‪ ،‬خو‬ ‫د دغه کار په یو شمیر خلکو مثبت اثر کیږي او د نصرانیانو‬ ‫او مرتدینو سره یې کرکه نوره هم زیاتیږي‪ ،‬والحمد هلل رب‬ ‫العاملین‪ ،‬اګر چې د دغو نیولو او وژلو اثر د مجاهدینو په‬ ‫برخه کې مثبت او د طواغیتو او نصرانیانو په برخه کې منفي‬ ‫دی‪ ،‬لیکن د طواغیتو سره بله چاره نشته‪ ،‬خو د لوی هللا‬ ‫فضل دا و چې د دغې وروستیو عملیاتو څخه وروسته ټول‬ ‫ورونه هللا عزوجل روغ وساتل او په دغو نیولو او تنګیو کې‬ ‫والحمد هلل رب العاملین‪،‬‬ ‫ورته هیڅ ډول نقصان ونه رسید‪،‬‬ ‫َ َ َّ َّ ُ َّ َ َ‬ ‫َْ ْ َ ْ ََ ُ َ‬ ‫ْ‬ ‫ً‬ ‫ين ك َف ُروا ِبغي ِظ ِهم لم ينالوا خيرا} [األحزاب‪:‬‬ ‫{ورد الله ال ِذ‬ ‫‪ ،]25‬هللا عزوجل كافران په خپله غوصه ستانه کړل هیڅ‬ ‫ګټه یې ترالسه نه کړه‪.‬‬ ‫هرچې د طواغیتو مالیان‪ ،‬شیخان او د جهنم په دروازه‬ ‫والړ بلونکي دي‪ ،‬که د هر مذهب او ګوند سره اړه لري؛ په‬ ‫کیږي‪ ،‬چې فرمايي‪:‬‬ ‫دوی ټولو د هللا ْ عزوجل دغه وینا ریښتیا‬ ‫َْ‬ ‫َ َُ َ َ‬ ‫ْ َ ْ ْ ََْ ََْ ْ َ ْ َُْ ْ ُ ََْ ْ‬ ‫{ف َمثل ُه ك َمث ِل الكل ِب ِإن تح ِمل علي ِه يلهث أو تتركه يلهث}‬ ‫[األعراف‪ ،]176 :‬د دوی مثال د سپي دی؛ که ته پرې حمله‬ ‫کوې هم ژبه یې راویستې وي او که یې نه کوې هم ژبه بې‬ ‫راویستې وي‪ ،‬دوی ته مونږ هغه څه وايو چې هللا عزوجل په‬ ‫َّ َّ َ ْ‬ ‫ين َيك ُت ُمو َن‬ ‫دغې الره کې د دو ْی پخوانو ته ویلي وو‪{ :‬إن ال ِذ‬ ‫َ َ ْ َ َ َّ‬ ‫الل ُه م َن الك َتاب َو َي ْش َت ُر َ‬ ‫ون به َث َ ِم ًنا َقل ًيل ُأ َولئ َك ماَ‬ ‫ل‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ ْما ُ ُأن َز ُ ُ ْ َّ ِ َّ َ َ َ ُ َ ّ ُ ُ ِ ُ َّ ُ َ ْ َ ْ َ َ َ َ‬ ‫يأكلون ِف َي بط ِون ِهم ِإ َل النار ول يك ِلمهم الله يوم ال ِقيام ِة ول‬ ‫اب أ ِل ٌ‬ ‫ُي َز ِّكيه ْم َول ُه ْم َع َذ ٌ‬ ‫يم} [البقرة‪ ،]174 :‬هغه خلك چې د‬ ‫ِ‬ ‫هللا عزوجل رانازل کړی شوی کتاب پټوي او د دنیا لږ عوض‬

‫پرې اخلي‪ ،‬دغه خلک؛ دوی په خپلو خیټو کې اور اچوي‪ ،‬د‬ ‫دوی سره به هللا عزوجل د قیامت په ورځ خبرې ونه کړي‪،‬‬ ‫نه به یې د ګناه څخه پاک کړي او د دوی لپاره دردناک‬ ‫عذاب دی‪.‬‬ ‫پوښتنه‪ :‬آیا په مصر کې هغو مسلمانانو ته‬ ‫کوم پیغام شته چې د مجاهدینو لیکو ته‬ ‫د راتلو موقع په الس نه ده ورغلې‪ ،‬چې‬ ‫باید هغوی په یواځې ځان د اهلل عزوجل په‬ ‫دښمنانو یرغلونه ترسره کړي او په ځانګړې‬ ‫توګه په نصرانیانو؟ آیا مخکې کله دغه ډول‬ ‫خلکو ته کومه وینا او نصیحت متوجه شوی‬ ‫دی؟‬ ‫ځواب‪ :‬په مصر کې هغو مسلمانانو ته وایم چې حق یې‬ ‫پيژندلی او تابعداري یې کوي‪ ،‬د توحید او جهاد خاوندانو ته‬ ‫وایم‪ :‬تا�سې د توحید او جهاد في سبیل هللا دعوت راژوندی‬ ‫کړئ‪ ،‬په اسالمي دولت کې د خپلو ورونو سره یوځای �شئ‬ ‫او د مسلمانانو ټولی راټینګ کړئ‪ ،‬که چیرته هغوی ته ن�شئ‬ ‫رسیدی‪ ،‬نو د هللا عزوجل څخه مرسته وغواړئ‪ ،‬خپل‬ ‫احتیاط ونی�سئ‪ ،‬بیا د خپل توان سره سم قوت راجمع کړئ‬ ‫او د نصرانیانو او مرتدینو پر خالفت خپل عملیات پالن‬ ‫کړئ‪ ،‬هغوی ته تر ټولو لوی ممکن ضرر ورسوئ‪ ،‬هغوی‬ ‫ودردوئ‪ ،‬هغوی دې ستا�سې په مټو کې د مومنانو جنګ او‬ ‫ځواک وګوري او هم په شهادت ستا�سې حرص وګوري‪.‬‬ ‫تا�سې په دې پوه �شئ چې زمونږ لپاره د کامیابۍ او د هللا‬ ‫تعالی په الره کې د شهادت پرته بله الره نشته‪ ،‬پام کوئ‬ ‫چیرته مو د طواغیتو ځواکونه ژوندي اسیران نه کړي‪ ،‬د‬ ‫صبر او یقین څخه کار واخلئ‪ ،‬ځکه هللا عزوجل به یقینا‬ ‫ځمکه کې واکمني‬ ‫زمونږ سره مرسته کوي او مونږ ته به په‬ ‫َََ ْ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫راکوي بإذن هللا تعالى‪َ ,‬هللا َعزوجل فرمايي‪{ :‬ولقد كتبنا ِفي‬ ‫ّ‬ ‫َ‬ ‫َّ ُ‬ ‫ْ َْ‬ ‫الذ ْكر أ َّن ْال ْر َ‬ ‫ض َيرُث َها ِع َب ِاد َي َّ‬ ‫الص ِال ُحون}‬ ‫الزب ِ‬ ‫ِ‬ ‫ور ِمن بع ِد ِ ِ‬ ‫مرګه‬

‫‪48‬‬

‫اهداف دي او په هر وخت کې پرې مونږ بإذن هللا برید کولی‬ ‫شو‪ ،‬مونږ په دې کله هم نه خوښیږو چې تا�سې د هغو‬ ‫عملیاتو په ترڅ کې ټپي �شئ چې د کفارو او مشرکینو پر خالف‬ ‫ترسره کیږي‪ ،‬له دوی لرې او�سئ‪ ،‬چاچې دغه پیغام ولید یا‬ ‫واورید نو هغه دې نورو ته ورسوي‪ ،‬مونږ د هللا عزوجل نه‬ ‫ستا�سې لپاره سالمتیا غواړو‪.‬‬

‫[األنبياء‪ ،]105 :‬مونږ د لوح محفوظ څخه وروسته په زبور‬ ‫کې هم دا خبره لیکلې وه چې ځمکه به زما نیکان بندګان په‬ ‫میراث کې وړي‪ .‬تا�سې باید د مخالفینو او مرسته نه کوونکو‬ ‫څخه متاثر نه �شئ‪ ،‬ځکه تا�سې طایفه منصوره یاست؛‬ ‫هغه ډله چې الحمد هلل په خپل دښمن غالبه ده‪ ،‬نو په خپل‬ ‫ََ‬ ‫عزوجل فرمايي‪{ :‬فقا ِت ْل‬ ‫اشنايۍ صبر وکړئ‪ ،‬هللا‬ ‫غربت او نا‬ ‫ْ ُ ْ َ َ َ َّ‬ ‫َّ َ ُ َ َّ ُ َّ َ‬ ‫ْ‬ ‫اللهُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ّ‬ ‫في َسبيل الله ل تكلف إل نفسك وحرض الؤمنين ع�سى‬ ‫ِ َ ْ َ ُِ ِ َّ َ ْ ِ َ َّ َ َِ َ ُ َ َّ ُ َ ِ َ ُّ ِ َ ْ ً ِ ِ َ َ َ ُّ َ ْ ً‬ ‫پوښتنه‪ :‬د مصر طواغیتو ته څه پیغام لرئ؟‬ ‫أن يكف بأس ال ِذين كفروا والله أشد بأسا وأشد تن ِكيل}‬ ‫[النساء‪ ،]84 :‬ته د هللا عزوجل په الره کې وجنګیږه ته یواځې‬ ‫ځواب‪ :‬هغوی ته وایم‪ :‬ای بزدلو طواغیتو‪ ،‬تا�سې‬ ‫په خپل ځان مکلف یې او مومنان وهڅوه‪ ،‬نږدې ده چې هللا هره ورځ نور هم په خپل کفر او بغاوت کې ننوځئ‪ ،‬تا�سې‬ ‫عزوجل د کافرانو جنګ بند کړي او هللا عزوجل د سخت په ځمکه کې فساد لټوئ او کمزورو مسلمانانو ته هر ډول‬ ‫ځواک (جنګ) او سختې سزا خاوند دی‪.‬‬ ‫تکلیفونه او سخت عذاب ورکوئ‪ ،‬تا�سې کوښښ کوئ چې‬ ‫د اسالمي دولت سره په جنګ کې خپل شکست او کمزوري‬ ‫پوښتنه‪ :‬په مصر کې نصرانیانو ته ستاسې‬ ‫پټه کړئ‪ ،‬خو هیڅ کله به ونه توانیږئ‪ ،‬ځکه ستا�سې کار‬ ‫پیغام څه دی؟‬ ‫بربنډ شوی او مونږ درته په څار ځای ناست یو‪ ،‬غلبه بإذن‬ ‫ځواب‪ :‬هغوی ته وایو‪ :‬د هللا عزوجل سنت جاري هللا تعالى زمونږ ده‪ ،‬تا�سې منتظر او�سئ مونږ درته هم په‬ ‫دی‪ ،‬د هللا عزوجل او د رسول صلی هللا علیه وسلم حکم انتظار یو‪.‬‬ ‫پر تا�سې واقع کیدونکی دی‪ ،‬تا�سې په درې شیانو کې د یو‬ ‫په دې جنګ کې په یهودو او نصاراو مرسته غوښتل به‬ ‫د غوره کولو اختیار لرئ؛ اسالم‪ ،‬جزیه او جنګ‪ ،‬تا�سې ته تا�سې ته هیڅ ګټه ونه رسوي‪ ،‬هغوی ستا�سې څخه ډیر‬ ‫به ستا�سې وسله او د مرتدو طواغیتو او د هغوی پوځونه ړانده او غبیان دي‪ ،‬زموږ مخې ته په هره خاوره د هغوی‬ ‫هیڅ ګټه ونه رسوي‪ ،‬ځکه هغوی د هللا عزوجل په فضل ماتې پرلپ�سې روانې‪ ،‬وما النصر إال من عند هللا‪.‬‬ ‫د خالفت له غازیانو خپل ځان ن�شي ساتلی نو څنګه به‬ ‫د طواغیتو مرتدو پوځیانو ته وایم‪ :‬د خپل کفر او راتداد‬ ‫تا�سې ته خونديتوب درکړي؟ ستا�سې کفر او تکبر ستا�سې د څخه توبه وبا�سئ‪ ،‬له دغه حکومته براءت اعالن کړئ‬ ‫هالکت الره ده‪ ،‬یا به درته هللا عزوجل په خپله سزا درکړي او پر تا�سې زمونږ د برال�سي څخه وړاندې د هغوی سره‬ ‫او یابه یې زمونږ په السو درکړي‪.‬‬ ‫دښمني ښکاره کړئ‪ ،‬که له توبې ویستلو وړاندې درباندې‬ ‫مونږ برال�سي شو نو ستا�سې لپاره زمونږ سره یواځې وژل‬ ‫پوښتنه‪ :‬په مصر کې مسلمانانو ته څه‬ ‫دي‪ ،‬مونږ ته معلومه ده چې تا�سې په زندانونو کې موحدین‬ ‫پیغام لرئ؟‬ ‫څومره تعذیبوئ او څومره تنګي پرې راولئ‪ ،‬تا�سې د هللا‬ ‫ځواب‪ :‬مسلمانانو ته مې دا پیغام دی‪ ،‬چې قرآن او عزوجل او د هغه د رسول او مومنانو سره د دښمنۍ‬ ‫سنت راونی�سئ‪ ،‬منګولې پرې ولګوئ او د جامو په غاښو یې څرګندونې کوئ‪ ،‬مونږ تا�سې ستا�سې له بدو افعالو خبردار‬ ‫راکلک کړئ‪ ،‬هغه د خپل ژوند واقعیت ورګرځوئ‪ ،‬د خپل کوو‪ ،‬همدا ډول درته خبرداری درکوو چې د مجاهدینو د‬ ‫عزوجل په کورنیو او تور سرو څخه ځان ډیر لرې وساتئ‪ ،‬ځکه دوی‬ ‫ئ‬ ‫سره د‬ ‫هللا ُ ْ َّ َ‬ ‫دښمن څخه مه ویریږ او د مومنانو َ‬ ‫ً‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫عزوجل فرمايي‪{ :‬لن يضروكم ِإل أذى د نورو په څیر نه دي‪ ،‬که چیرته له دغه خبرداري ستا�سې‬ ‫وعده یقین وکړئ‪،‬‬ ‫هللا ْ َ ْ َ َ ُ َّ َ‬ ‫ُّ‬ ‫ُ‬ ‫ُ ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َو ِإ ْن ُي َقا ِتلوك ْم ُي َولوكم الدبار ثم ل ينصرون} [آل عمران‪ :‬سترګې ړندې شوې‪ ،‬غوږونه مو کاڼه شول‪ ،‬تکبر مو وکړ او د‬ ‫‪ ،]111‬دوی به تا�سې ته هیڅ ضرر ونه رسوي مګر ډیر لږ خپلو بزدالنه کارونو څخه راستانه نه شوئ نو مونږ په هللا‪،‬‬ ‫ضرر‪ ،‬که دوی ستا�سې سره جنګ پیل کړي نو شاګانې به عزیز او قهار ذات قسم کوو چې تا�سې به یوه لحظه هم خپل‬ ‫درته واړوي او بیا به د دوی سره څوک مرستندوی نه وي‪ .‬ځان خوندي محسوس نه کړئ‪ ،‬بإذن هللا العظيم‪ ،‬تا�سې به‬ ‫مونږ تا�سې ته په کلکه خبرداری درکوو چې د هغه ځایونو کله هم کامیاب نه �شئ‪ ،‬خو تا�سې ته به هغه مهال بیا هیڅ‬ ‫څخه ځان لرې وساتئ؛ چېرته چې د نصرانیانو د غونډې او پښیماني ګټه ونه رسوي‪ ،‬وهللا غالب على أمره ولكن أكثر‬ ‫ښیګړې ځایونه وي‪ ،‬همدا ډول د پوځ او پولیسو له مرکزونو الناس ال يعلمون‪.‬‬ ‫او پنډغالو څخه ځان لرې وساتئ‪ ،‬د حکومت د اقتصادي او‬ ‫سیا�سي مراکزو څخه ځان لرې وساتئ‪ ،‬د صلیبي هیوادونو‬ ‫د اتباعو د وجود او خپریدا له ځایونو څخه ځان وساتئ‬ ‫او دا�سې نور‪ ...‬ځکه دغه ټول ځایونه زمونږ لپاره مشروع‬ ‫‪49‬‬

НОМЕР 9

СОДЕРЖАНИЕ

«Возрадуйтесь, о единобожники! Клянусь Аллахом, мы не остановимся на привал в своем джихаде, не иначе как под оливковыми деревьями в ‘ Румии (Рим).» Абу Хамза аль-Мухаджир Š

Основная статья 04

Шариатские постановления в отношении воинственных христиан

Эксклюзив Будь же терпелив, ведь

26 обещание Аллаха истинно 46

Центральный мактаб по инспектированию шариатских Диванов Исламское Государство -

50 бастион чуждых этой религии

Статьи 12

Посланники подвергаются испытаниям... Часть 2

18

Женщина – пастух в доме своего мужа, и она отвечает за него

22

Они взяли себе господами вместо Аллаха своих ученых и монахов

36

Установление Исламского Государства. Часть 3

04

26

Новости 42

Военные и специальные операции

Интервью 54

2

Интервью с амиром воинов Халифата в Мисре

Содержание

46

22

4

Основная статья

Сегодня мусульман убивают по всему миру. Как мужчин, так и женщин, стариков и детей. Многобожники и вероотступники бомбят их города и сёла из всех видов оружия. А в это время учёные зла, заблудшие призывающие и тагуты демократических партий льют слёзы по каждому многобожнику, до которого добрались руки муджахидов и подвергают жесткой критике каждое нападение на своих союзников-крестоносцев. Они заявляют, что Ислам не дозволяет подобного, и обвиняют совершающих подобные действия в искажении картины Ислама. Своими грешными языками и грязными перьями они даже заявили, что жизни и имущество этих кафиров, с которыми мусульмане находятся в военном положении, защищены. В то же время, они порочат муджахидов, поступающих с кафирами так, как это приказал Господь Миров, и которые не только своими словами, но и своими делами возобновили законы Шариата, которые правители-тагуты постарались стереть или заменить. Одними из этих благословенных операций стали атаки воинов Исламского Государства в Мисре и на Синайском полуострове против местных христиан, с которыми они находятся в военном положении. Они поубивали кафиров и взорвали их церкви, нанеся им сильнейший удар. Последними же нападениями стали два одновременно проведённых взрыва в двух крупных церквях Мисра, в городах Александрия и Танта. Причём нападение было проведено в их праздничный день, в воскресенье 22-го Раджаба 1438 года по Хиджре. В результате было ранено и уничтожено более двух ста христиан-многобожников и тагутских солдат. Хвала Аллаху! В этой статье мы постараемся пролить свет на положение христиан Мисра, разъяснить шариатское положение в отношении их церквей, их крови, чести и имущества. Дабы погиб тот, кто погиб при полной ясности, и выжил тот, кто выжил при полной ясности. И Прямым путём ведёт только Аллах. Убивайте многобожников, где бы вы их ни обнаружили В своей основе жизни многобожников не защищены, в соответствии со Словами Всевышнего Аллаха: «Когда же завершатся запретные месяцы, то убивайте многобожников, где бы вы их ни обнаружили, берите их в плен, осаждайте их и устраивайте для них любую засаду. Если же они раскаются и станут совершать намаз и выпла-

чивать закят, то отпустите их, ибо Аллах - Прощающий, Милосердный» [Ат-Тауба:5]. Многобожие является причиной, по которой разрешается убить человека, а вера, наоборот, его защищает. Пророк g об этом сказал: «Мне было приказано сражаться со всеми людьми, пока они не засвидетельствуют, что никто не достоин поклонения, кроме Аллаха. Кто же засвидетельствует, что никто не достоин поклонения кроме Аллаха, того имущество и жизнь станут для меня запретными, кроме как по праву Ислама, а их расчёт у Аллаха» [Аль-Бухари и Муслим]. Человек, не принявший Ислам, может быть защищён только в том случае, если он стал зиммием (выплачивает джизью), с ними заключён мирный договор (со страной кафиров) или же он получил гарантию безопасности. В таких случаях кафиры получают временную безопасность. Но если они нарушат условия мирного договора или истекает срок договора или гарантии безопасности, шариатское положение их крови возвращается к своей основе – дозволенности. И мусульмане не имеют разногласий в отношении этого вопроса. Их кровь может защитить только вера или договор Аллах дал возможность христианам защитить свою кровь, и в том числе христианам Мисра и христианам, живущим на других землях мусульман, став зиммиями мусульман. В таком случае они должны в унижении выплачивать джизью, как об этом сказано в Коране: «Сражайтесь с теми из людей Писания, которые не веруют ни в Аллаха, ни в Последний день, которые не считают запретным то, что запретили Аллах и Его Посланник, которые не исповедуют истинную религию, пока они не станут собственноручно платить дань, оставаясь униженными» [Ат-Тауба:29]. Если они поступят таким образом, то их кровь, честь и имущество станут защищёнными, кроме как по праву Шариата. Существует много известных шариатских текстов, указывающих на запретность крови, чести и имущества зиммиев, а также кафиров, с которыми заключён мирный договор (му’ахад) или кому дана гарантия безопасности. Пророк g сказал: «Кто убьёт человека, с которым был заключён мирный договор, не почувствует запах Рая, а его запах будет распространяться на расстоянии сорока лет» [Аль-Бухари]. А в другой версии хадиса, приведённой от имама Ахмада и других, сказано: «Кто убьёт зиммия, не почувствует… (и далее как в прошлом хадисе)». ‘Умар бин Аль-Хаттаб h сказал: «И завещай ему УМИЯ

5

Последствия атаки на воинственных христиан Мисра

соблюдать защиту, (гарантированную) Аллахом и Его Посланником g, соблюдать договор с ними, защищать их и возлагать на них только то, что по их силам» [Аль-Бухари].

будет проклят Аллахом, ангелами и всеми людьми, и не примет Аллах от него в День воскресения ни обязательных, ни желательных деяний» [Аль-Бухари и Муслим].

Таким образом поступали наиболее приближённые к Аллаху мусульмане трёх первых поколений. Они обеспечивали безопасность тех, кто стал их зиммиями, пока они придерживались условий договора. Кто же нарушал договор, тот терял защиту. Такой была Сунна Посланника Аллаха g в отношении иудеев, с которыми был заключён договор: «Ничего не прятать и не скрывать, а если они станут поступать (таким образом), то нет им ни защиты, ни безопасности» [Ибн Хиббан]. Когда же стало известно, что иудеи скрыли что-то из своих денег (денег Лихaй бин Ахтаба), то «Посланник Аллаха g убил двух сыновей Абу Хукейка, одним из которых был муж Сафии бинт Хуйяй бин Ахтаб, обратил в рабство их женщин и детей и разделил их имущество за их нарушение (договора)» [Ибн Хиббан и Аль-Бейхаки].

В другом хадисе, приведённом также от ‘Али h сказано, что Посланник Аллаха g сказал: «Мусульмане равны друг перед другом (в шариатских наказаниях), они (сражаются) вместе против своих противников, а защиту, (предоставленную) даже самым нижайшим из них, соблюдают все. И верующего не убивают за (убийство) кафира и за (убийство) того, кто имеет договор1» [Привёл Ахмад, Абу Дауд и Ан-Насаи].

Гарантию безопасности, которую любой из мусульман дал кому-то из многобожников, обязаны соблюдать все мусульмане. Как об этом сказано в хадисе от ‘Али h, что Посланник Аллаха g сказал: «Защита, предоставляемая мусульманами, едина, даже если предоставляет её нижайший из них, а тот, кто подведёт мусульманина (в этом), 6

Основная статья

Христиане Мисра, с которыми мусульмане находятся в военном положении Христиане, которые сегодня живут в Мисре, являются кафирами, с которыми мусульмане находятся в военном положении. Таково положение любых христиан, которые не являются зиммиями и им не была дана гарантия о безопасности. Причём это касается как тех из них, кто способен держать в руке оружие, так и тех, кто на это не способен, как тех из них, кто порочил Ислам, так и тех, 1) Под договором подразумевается гарантия безопасности (аман), договор о выплате джизьи или мирный договор с землёй кафиров (‘ахд).

кто молчал, а также тех, кто покушался на кровь, честь и имущество мусульман, так и тех, кто этого не делал. Так что же можно сказать о христианах, проживающих в Мисре, которые проявляют все упомянутые виды вражды!? У христиан Мисра имеется оружие, которое они подготавливают для нападения на мусульман. И уже сейчас они атакуют им христиан, принявших Ислам. Они похищают и убивают их или оказывают на них сильнейшее давление, пока те не возвращаются к их многобожию. Также многие из них занимают посты и служат в тагутской армии Мисра, спецслужбах, полиции и органах безопасности, которые воюют с мусульманами и охраняют законы тагута. Они также оказывают наиболее яростную поддержку тагуту Сиси, входят в круг его приближённых людей и всегда участвуют в кампаниях по войне против мусульман. Христиане Мисра вместе со своими священниками и монахами постоянно порочат Ислам, Благородный Коран и самого Посланника Аллаха g. Потому они являются имамами куфра, с которыми Аллах c приказал вести войну: «Если же они нарушат свои клятвы после заключения договора и станут посягать на вашу религию, то сражайтесь с предводителями неверия, ибо для них нет клятв. Быть может, тогда они прекратят» [Ат-Тауба:12]. Они одни из них… Зная, что пролитие крови египетских христиан является дозволенным, потому что мы с ними находимся в военном положении, нужно также учесть, что атакам должны подвергаться те из них, кто способен нести оружие и кто помогает кафирам своим мнением или оказывает другие виды помощи. Такой человек называется «мукатиль». Причём таких кафиров дозволено атаковать вне зависимости, имеет ли он оружие в действительности или нет. Те же, кто обычно не имеет отношения к оружию, как женщины, дети и старые люди, то они берутся в рабство, но не убиваются. Хотя в основе их кровь не становится защищённой, потому что они всё ещё являются многобожниками, а шариатское положение их детей такое же, как и их родителей. Но если кто-нибудь из них возьмёт в руки оружие, будь это ребёнок или женщина, то они убиваются. Также может быть убит каждый, кто оказывает кафирам против мусульман любой вид поддержки или даёт совет, даже если это старик или старуха. На это указывает согласие Пророка g на убийство Дурейда бин Ас-Симмы,

который был стариком в преклонном возрасте и не был способен вести сражение. Однако он имел влияние в своём племени и участвовал в принятии решений. Сподвижники его убили после битвы при Хунейне, и эта история приведена в обоих «Сахих» имамов Аль-Бухари и Муслима и в других сборниках хадисов. Также нет греха в том, если женщины, дети или старики христиан, с которыми мусульмане находятся в военном положении, погибают не в результате прямого удара по ним, а случайно попав под удар, нанесённый по тем из них, кто способен нести оружие. Их кровь в своей основе не является защищённой, так как они не являются мусульманами, зиммиями и с ними не заключён мирный договор. Имам Аль-Бухари r в своём сборнике хадисов посвятил этому вопросу главу под названием: «Глава о ночных нападениях, в результате которых погибают дети». В хадисе, приведённом от Ас-Са’аба бин Джассамы, сказано: «Пророк g был спрошен о детях мушриков и о том, что их женщины и дети погибают при ночных набегах, на что он ответил: “Они одни из них”» [Аль-Бухари и Муслим]. Речь идёт о ситуациях, когда женщины и дети погибают от удара, который не был нанесён умышленно именно по ним. Например, при ночном нападении, когда сложно отличить одних от других. Или при использовании оружия, наносящего сильный ущерб, как артиллерийский и ракетный обстрел и подрыв заминированных ремней и машин. Такая атака может быть проведена в местах дислокации кафиров, способных на сражение, и где также находятся их женщины и дети. Доказательством на разрешённость такого действия является то, что Пророк g обстреливал из катапульт крепость Таифа, в которой находились как бойцы мушриков, так и их женщины с детьми. Само собой, что при таком обстреле отделить женщин от мужчин невозможно. Также ‘Амр бин ‘Ас обстреливал из катапульт жителей Александрии. Имам Аль-Багави r писал в главе о ночных нападениях: «Всё это является доказательством на разрешённость ночных нападений и убийства многобожников по невнимательности или непреднамеренным образом, даже если это приводит к смерти женщин и детей. Их запрещено убивать только в том случае, если цели можно разделить, и они находятся отдельно (от мужчин). Но если они (все вместе) находятся в крепости, на них можно наставлять катапульты, бросать на них огонь и топить (водой). Пророк g наставлял катапульты на жителей Таифа и совершал нападения УМИЯ

7

на Бану Мусталак, приказывая нападать на них ночью и сжигать (их сёла)» [Шарх Ас-Сунна].

ются или обращаются в рабство и их жизни не защищены.

Сражайтесь с имамами неверия

Поэтому нападение, убийство или нанесение вреда священнику или монаху, которые заведуют церквями христиан и с которыми мы находимся в военном положении, является поклонением Аллаху. Они являются предводителями неверия и тагутами, которым поклоняются помимо Аллаха, о коих Всевышний Аллах сказал: «Они признали господами помимо Аллаха своих первосвященников и монахов» [Ат-Тауба:31]. С дозволения Аллаха, за их убийство мусульманин получит наибольшее вознаграждение.

В Шариате также существует запрет убивать монахов, который основан на завещании Абу Бакра h Язиду бин Абу Суфьяну, в котором сказано: «Ты встретишь людей, которые скажут, что заточили себя (для поклонения) Аллаху. Оставь их и то, для чего они себя якобы заточили» [Имам Малик]. Но шариатское положение в отношении монахов может разниться в зависимости от того, действительно ли они отдалены от своих людей или нет. Если монах в действительности живёт в отдалённости от них, уединившись в своей монашеской келье, а не среди своего народа, и не помогает им даже своими словами, то такой монах не убивается. По крайней мере, пока он остаётся в таком положении. Что же касается тех монахов, которые живут вместе с остальными кафирами, призывают людей к своей ложной религии или дают советы кафирам против мусульман, то их шариатское положение такое же, как и у всех остальных их мужчин. И в таком случае они даже более опасны и их неверие ещё хуже. Потому исламские знатоки фикха разделяют между монахами, которые уединились в кельях или своих домах, и священниками в церквях. Что касается последних, то они убиваВоинственные христиане Мисра являются целями муджахидов

8

Основная статья

Имам Ибн Таймия r сказал: «Монахи, в отношении запретности убийства которых и выплаты джизьи которыми разногласят учёные, упомянуты в хадисе от Халифа Посланника Аллаха g Абу Бакра Сыддыка h, в котором он заповедовал Язиду бин Абу Суфьяну, посылая его амиром (армии) для завоевания Шама, следующее: «Ты встретишь людей, которые заточили себя в кельях. Оставь их и то, для чего они себя заточили. И ты встретишь людей, побривших середину своих голов (священников). Руби им мечом то, что они побрили, потому что Аллах сказал: “Сражайтесь с предводителями неверия, ибо для них нет клятв. Быть может, тогда они прекратят”» [Ат-Тауба:12]”… Что же касается монаха, который оказывает помощь своим единоверцам словом или делом, или если

Война против Ватикана и остальных опор христианства продолжается

он имеет среди них слово в военных или других вопросах, то такой монах, если до него доберутся, в соответствии с единогласным мнением учёных убивается. И (в случае завоевания их земель) с (таких монахов) берётся джизья, даже если он укрылся в своей келье и совершает свои ритуалы поклонения отдельно. …Разве разумный человек скажет, что с отвращающими свой народ от Прямого пути предводителями неверия, которые пожирают не по праву имущество людей и которые довольны тем, что их взяли господами помимо Аллаха, запрещено сражаться и брать с них джизью, хотя она взимается с самых простых христиан, которые представляют меньшую опасность религии и располагают меньшим количеством денег? Разумный человек такого не скажет. Замешательство в этом вопросе произошло только по причине слова «монах», которым называют как одних, так и вторых (как живущих отдельно, так и смешивающихся с людьми)». Конец его слов r в «Маджму’ аль-фатава».

Мусульмане в Мисре и в других странах могут брать христиан в плен, как взрослых так и детей, как женщин, так и мужчин, после чего обменивать их на своих братьев мусульман и сестёр мусульманок, заточённых в тюрьмах правителей-тагутов. Жизни христиан они высоко ценят, ведь за ними стоят крестоносные страны, которые будут о них беспокоиться. Их также можно обменять на деньги, но обмен на пленных мусульман предпочтительней. Их также разрешается просто освободить, если в этом будет польза для верующих. Разрушение церквей христиан Мисра

Когда же вы ослабите их, то крепите оковы

В Шариате церкви христиан сами по себе ничем не защищены, потому что в них совершают ритуалы многобожия и неверия. Имам Ибн Таймия r сказал об их церквях: «Это не дома Аллаха, домами Аллаха являются мечети. Это дома, в которых совершают куфр, даже если они упоминают (там Аллаха). Здание имеет такое же (положение), как и те, кто в нём находятся. В них находятся кафиры, и потому это строения проявления неверия» [Маджму’ аль-фатава].

Исходя из того, что жизни христиан, с которыми мы находимся в военном положении, ничем не защищены, их также можно обращать в рабство, брать в плен, обменивая на пленных мусульман или денежный выкуп, тем самым ослабляя кафиров. Это всё в соответствии со Словами Аллаха: «Когда вы встречаетесь с неверующими на поле боя, то рубите головы. Когда же вы ослабите их, то крепите оковы. А потом или милуйте, или же берите выкуп до тех пор, пока война не сложит свое бремя» [Мухаммад:4].

Он также сказал: «Кто считает, что церкви являются домами Аллаха и что в них совершают Ему поклонение, или что те (ритуалы поклонения), которые совершают христиане и иудеи являются (настоящим) поклонением и подчинением Аллаху и Его Посланнику, или что Аллаху нравится подобное (поклонение) или Он им доволен, то такой (человек) является кафиром. Потому что эти убеждения указывают, что он считает их религию верной, а это неверие. Или если мусульманин поможет в построении церкви или укреплении их УМИЯ

9

религии, считая это поклонением и подчинением (Аллаху), то он также становится неверным, потому что (в таком случае) он считает, что их религия верна» [Маджму’ аль-фатава]. Если мусульмане силой завоёвывают их землю, они могут сносить находящиеся там церкви или забирать их себе, даже если прежде они разрешали (христианам) там находиться. Что же касается церквей христиан, которые открыли свой город мусульманам без боя (сульх) на условиях неприкосновенности их церквей, то эти условия действуют, пока действует договор. Если же он нарушен, то и церкви больше не защищены, и мусульмане могут их разрушить. То есть церкви не защищены сами по себе, а их защищённость привязана к договору между мусульманами и христианами. Имам Ибн Таймия r сказал: «Во время правления ‘Умара бин ‘Абдульазиза и других Халифов, мусульмане забрали у (христиан) много церквей, (которые находились на землях, захваченых) силой, после того, как (вначале) они разрешили им в них находиться. И никто из мусульман этого не порицал. Было известно, что если это не принесёт вреда мусульманам, сносить церкви разрешено. Но если кто и оставил (эти церкви стоять), то это лишь по причине малочисленности мусульман и по другим причинам. Также как Пророк g оставил иудеев (Хайбара), пока их не выселил ‘Умар бин Аль-Хаттаб» [Маджму’ аль-фатава]. Так как у египетских коптов нет договора с мусульманами, и если даже такой был, то он давно нарушен, их церкви по Шариату можно сносить, ломать или забирать. Положение этих зданий такое же, как положение другого их имущества, которое мусульмане могут у них забирать или уничтожать. Имам Ибн Таймия r сказал: «Если они нарушат договор, то церкви, (оставленные им на условиях) мирного договора, можно забирать, не говоря уже о тех, (которые находятся на землях, завоёванных) силой. Также как Пророк g забрал то, что было у Бану Курейза и Бану Надыр, когда они нарушили заключённый с ними договор. Если они нарушают договор, то их положение хуже, чем положение коренного кафира» [Мас’аля фи аль-канаис]. Пророк g и его сподвижники уничтожали имущество и дома многобожников, как это произошло при битве за Хайбар. Всевышний сказал об этом: «Они разрушают свои дома собственными рука10

Основная статья

ми и руками верующих. Прислушайтесь же к назиданию, о обладающие зрением!» [Аль-Хашр:2]. А также: «Срубили ли вы финиковые пальмы или оставили их стоять на их стволах - на то было соизволение Аллаха, дабы опозорить нечестивцев» [Аль-Хашр:5]. Пророк g также поступил и в Таифе. Имам Аш-Шафи‘и r сказал: «(Мусульманам) не запрещено ни сжигание, ни разрушение (их имущества), пока они не станут зиммиями или мусульманами. Или же (мусульмане могут) уйти, забрав с собой то, что можно унести. Это нельзя уничтожать, потому что оно стало имуществом мусульман, а всё остальное, что унести нельзя, можно уничтожить» [Аль-Умм]. Если разрешено захватывать их личное имущество, то тем более разрешено захватывать и их общее имущество (коим являются большинство церквей), потому что оно не является личным имуществом кого-либо из них. Проведение атак и разрушение этих церквей разрешено по Шариату и для мусульманина это послужит поклонением Аллаху. Сражайтесь с ними, Аллах накажет их вашими руками Подводя итог можно сказать, что жизни, имущество и честь сегодняшних христиан, и в том числе христиан Мисра, не имеют шариатской защиты. Потому что они не являются зиммиями и, следовательно, мы находимся с ними в военном положении. Мусульманам разрешается их убивать и забирать их имущество. Можно атаковать, убивать и наносить вред тем из них, кто способен на сражение. И в особенности их правителям-тагутам и священникам-предводителям неверия, даже если в результате этого будут убиты или ранены те, кого в основе делать целью атак запрещено. А также разрешено нападать и разрушать их церкви и монастыри, пока они не уверуют в Великого Аллаха или пока они не станут в унижении выплачивать джизью. И Аллаху известно лучше. Хвала Аллаху Господу Миров!

Победа может проявляться следующим образом В своё время курейшиты заставили уйти верующих в горные ущелья вместе с Абу Талибом и со всеми представителями семейства Бану Хашим. Три года они ничего не продавали им и ничего у них не покупали. Дело дошло до того, что чтобы найти себе еду, им пришлось подбирать насекомых с земли. Мусульмане были близки к тому, чтобы погибнуть, однако они дождались прихода милости Аллаха. Люди из Ухдуд ни на шаг не отступили от своей религии, предпочтя этому смерть. Тагут приказывал своим воинам и слугам вырыть рвы, разжечь огонь и кинуть их в него. Но произошло невообразимое: вместо того, чтобы потерять дух или бежать, нет ни одного упоминания, чтобы кто-то из них отказался от своих убеждений, перепугался или бежал. Наоборот, они смело встречали огонь. Такое ощущение, что тот (упомянутый в этой истории) мальчик своим действием посеял в них смелость и стойкость, после чего они последовали за ним. Как будто наслаждаясь тем, что у них есть возможность отдать свои жизни искуплением

12

Статья

за свою религию. Они не только были победителями, а Аллах назвал их поступок великим преуспеянием: «Тем же, которые уверовали и совершали праведные деяния, уготованы Райские сады, в которых текут реки. Это - великое преуспеяние!» [Аль-Бурудж:11]. Передано от Анаса бин Малика h, что он сказал: «Мой дядя, Анас бин Ан-Надр h, не принимавший участия в битве при Бадре, сказал Пророку g: “О Посланник Аллаха, я не участвовал в твоём первом сражении с многобожниками, но если (Аллах даст мне возможность сразиться) с ними, то, поистине, Аллах увидит, что я сделаю!” А когда в день битвы при Ухуде мусульмане потерпели поражение, он воскликнул: “О Аллах, я приношу Тебе извинения за то, что сделали эти, − имея в виду своих товарищей − и (призываю) Тебя (засвидетельствовать) мою непричастность, к тому, что совершили те!” − имея в виду многобожников. А после он двинулся вперёд и столкнулся с Са’дом бин Му’азом, (которому) сказал: “О Са’д бин Му’аз, (я стремлюсь к) Раю и Господу Ан-Надра! Поистине, я ощущаю его благоухание со стороны Ухуда!” (А потом) Са’д сказал: “Не смог я, о Посланник Аллаха, (сделать того,) что сделал он!”» Анас сказал: «Найдя его убитым и обезобра-

женным многобожниками, мы насчитали на (его теле) больше восьмидесяти ран от мечей, копий и стрел, и никто не смог опознать его, кроме его сестры, узнавшей (Анаса) по пальцам его рук!» Анас сказал: «И мы считали, что именно о нём и о подобных ему говорится в ниспосланном свыше аяте: “Среди верующих есть люди, которые верны тому, что они обещали Аллаху, и есть среди них такие, которые выполнили свой обет, и такие, которые ждут, не изменив (своего решения) ни в чём” [Аль-Ахзаб:23]. Мы также можем найти, что означает понятие победы в хадисе от Хаббаба бин Аратта, когда он пришёл к Посланнику Аллаха g и сказал: «Почему бы тебе не помочь нам, почему бы тебе не попросить для нас (у Аллаха)?» На что он ответил: «Среди верующих до вас были такие, кому рыли яму, сажали в неё, приносили пилу, ставили её ему на голову и распиливали надвое, но это не отвращало их от их религии. И такие, которых расчёсывали железными прутьями так, что мясо отходило от костей, но это не отвращало их от их религии».

ди». Если с вами случается доброе, это огорчает их; если же вас постигает беда, они радуются. Но если вы будете терпеливы и богобоязненны, то их козни не причинят вам никакого вреда. Воистину, Аллах объемлет все, что они совершают» [Алю ‘Имран:119, 120]. А также: «Аллах вернул неверующих в ярости,

Они ведут войну против мусульман только из-за их веры в Аллаха

Некоторые скрытые виды победы, которые может заметить только верующий Насколько бы мощным и страшным ни был враг, ещё до того, как атаковать своего противника, он непременно переносит моральные и физические страдания. А после совершения своих действий, зачастую он не способен расслабиться или отдохнуть и не ощущает никакого удовлетворения. Потому когда Хаджадж бин Юсуф убил Са‘ида бин Джубейра, он был настолько подавлен, что не мог спать. Он вскакивал с кровати с криками: «Что будет со мной и что с Са‘идом?»,- пока не умер в своей скорби и тревоге. И это именно то, чего мы ожидаем от войны с флагманом крестоносцев - бесстыжим американским тагутом. Несмотря на всю свою силу, мощь, военную подготовку и вооружение, их постигают такие приступы отчаяния и падения духа, которые могли бы расколоть даже скалы. В Коране, в суре «Алю ‘Имран» поведано об этом факте: «Когда же остаются одни, то кусают кончики пальцев от злобы к вам. Скажи: «Умрите от своей злобы! Аллаху известно о том, что в гру-

и они не обрели добра. Аллах избавил верующих от сражения. Аллах - Всесильный, Могущественный» [Аль-Ахзаб:25]. Также победой, которую не заметит лишённый зрения, является та полноценная жизнь, которую Аллах подготовил только своим любимцам и избранникам. Всевышний сказал: «Никоим образом не считай мертвыми тех, которые были убиты на Пути Аллаха. Нет, они живы и получают удел у своего Господа» [Алю ‘Имран:169]. Кто не умрёт от меча, умрёт от чего-то другого, Одна смерть, причины которой различны. Всё приведённое выше указывает, насколько широким может быть понятие победы, и что мы не можем под этим словом подразумевать лишь тот единственный вид победы, который нам хочется. А лучшие примеры стойкости и беззаветной храбрости мы видели в Фаллудже. Пророк g сказал нам, что одним из знаков побе-

УМИЯ

13

Испытанием муджахида на Пути Аллаха являются частые ранения, полученные в битвах

доносности Ислама является то, что ни одна сила на земле никогда не сможет уничтожить всех верующих, как это могло произойти при Нухе или в самом начале посланнической миссии (Мухаммада g). Посланник Аллаха g сообщил нам, что джихад всегда будет продолжать идти по земле. В достоверном хадисе сказано: «Группа из моей Уммы не перестанет сражаться на Пути Аллаха, и им не навредят те, кто оставят их без помощи и кто станет им противоречить, пока не настанет повеление Аллаха (Судный День), застав их в этом состоянии». Победа и будущее этой религии в Руках Аллаха. Он ручается за неё и дал обещание (её хранить). Если он пожелает, даст ей победу и возвысит её, а если пожелает, то повременит с этим. Он Наимудрейший и Всезнающий. Если Он задерживает её, значит в этом присутствует Его мудрость, которая обязательно принесёт благо мусульманам и их иману. И никто не проявляет большую ревность к религии и к мусульманам, чем Аллах: «В тот день верующие возрадуются помощи Аллаха. Он помогает, кому пожелает. Он - Могущественный, Милосердный. Таково обещание Аллаха, и Аллах не нарушает Своего обещания, однако большинство людей не знают этого» [Ар-Рум:4-6]. Не думай, что благо в финике, который ты ешь, Ты не ощутишь блага, пока не испробуешь терпение на вкус! Аллах, Свят Он и Велик, Своей Силой и Величием иногда оказывает верующим помощь, а иногда подвергает их испытаниям. Он не дарует им победу и даёт ощутить вкус беды по мудрости, известной лишь Ему Одному.

14

Статья

Беда от Аллаха является благом, насколько бы не была велика, А некоторых людей Аллах испытывает благами. Ибн Аль-Кайим упомянул некоторые из этих мудростей в «Зад аль-Ма’ад». Он писал: - «Это являлось отличительным знаком пророков, как в словах Ираклия Абу Суфьяну: “Вы сражались с ним?” Абу Суфьян ответил: “Да”. Он спросил: “И как между вами проходила война?” Он ответил: “С переменным успехом. Иногда побеждали мы, а иногда они”. Ираклий сказал: “Так и все пророки. Они подвергаются испытаниям, но в конце концов победа достаётся им”. - Испытаниями Аллах отделяет искреннего верующего от лжеца-лицемера. Когда Аллах даровал победу верующим при Бадре, и слава о них распространилась, в Ислам внешне вошли люди, которые внутри были не с ними. И тогда, по Мудрости Аллаха, произошла фитна, по причине которой стало видно, кто являлся верующим, а кто лицемером. В этой битве лицемеры выявили себя, открыто высказав, что было в их сердцах. Люди разделились на два ясных лагеря – верующих и лицемеров. И тогда мусульмане поняли, что у них есть враг, который всегда находится среди них. После этого они приняли необходимые меры и стали их остерегаться. - Если бы Аллах c всегда и в каждой схватке даровал верующим победу над врагами, каждый раз давая им силу над врагом и власть на земле, то они стали бы переходить границы дозволенного, задрали бы нос и стали бы высокомерны. Если бы Он даровал бы им непрекращающиеся победы, то это повлияло бы на них так же, как на человека влияет богатый жизненный

удел. Но Его рабов исправит лишь радость в череде с горем, трудности в череде с благополучием и лишения в череде с широким уделом. Он управляет Своими творениями в соответствии со Своей Мудростью, и Он видит их и знает о них всё. - Через испытания появляется возможность проявить поклонение Аллаху наиболее полным образом. Если верующий будет стойко совершать поклонение не только в радости, но и в горе, не только в том, что ему мило, но и в том, что ему ненавистно, при победе над врагом и после поражения, то он докажет, что является настоящим рабом Аллаха. И что он не тот, кто готов поклоняться Аллаху лишь когда всё идёт хорошо, когда он наделён благами и благополучием. - Если верующего испытать атакой врага и поражением, то он преисполняется приниженностью и покорностью. И тогда они становятся достойны того, чтобы заслужить от Него победу, ведь победа достаётся только после проявления приниженности и смирения перед Аллахом. Всевышний сказал: «Аллах уже оказал вам поддержку при Бадре, когда вы были принижены» [Алю ‘Имран:123]. А также: «И в день Хунейна, когда вы радовались своей многочисленности, которая ничем вам не помогла» [Ат-Тауба:25]. Если Всевышний Аллах хочет возвеличить Своего раба и дать ему победу, то сначала Он ломает (его гордость и невежество). А после даёт силу и победу по мере того, насколько раб принизил и сломал себя перед Аллахом. - Посредством испытаний Аллах поднимает Своего раба до степеней, которых он не смог бы достичь просто своими делами. Которые он может достичь только проходя через беды и испытания. И потому Он посы-

лает им эти невзгоды, которые приведут их к этой великой награде. Это происходит таким же образом, как уже до этого Он привёл их к совершению праведных дел, которые также помогают им достичь тех степеней. - Долго находясь в благополучии и богатстве, получая победу за победой, человеку свойственно начинать преступать границы дозволенного и всё больше хвататься за мирское. Эта болезнь делает его всё более неспособным продолжать дорогу к Аллаху и вечному миру. И потому, если его Властелин и Господь пожелает для него добро, то Он пошлёт ему беды и испытания, которые станут лекарством от этой болезни, ставшей препятствием на его пути. Это испытание подобно врачу, который поит больного горьким лекарством и удаляет заражённые места. Если бы он его оставил, то эта болезнь одолела бы его, и он бы умер. - Шахада является величайшей степенью приближённых Аллаха. Шахиды являются самыми избранными и наиболее близкими из всех рабов Аллаха. Шахада является высочайшей степенью, стоящей сразу после степени правдивости (сыддикин). И Аллах любит избирать шахидов из числа Своих рабов, чья кровь проливается ради Его любви и довольства, которое они предпочитают своим жизням. И единственным путём достижения этой степени является следование ведущим к ней причинам – наступлению на врага». Конец его слов r. Всевышний Аллах сказал: «Вам предписано сражаться, хотя это вам неприятно. Быть может, вам неприятно то, что является благом для вас. И быть может, вы любите то, что является злом для вас. Аллах знает, а вы не знаете» [Аль-Бакара:216]. Имам Ибн

Они приходят только для того, чтобы вернуться обратно в гробу, с ранением или с пошатнувшейся психикой

УМИЯ

15

аль-Кайим сказал в «Аль-Фаваид»: «Этот аят содержит для раба много секретов и польз. Если человек уяснит, что ненавистная ему вещь может обернуться чем-то желанным, а желанное может обернуться ненавистным, то он никогда не будет находиться в беспечности, будучи готовым к беде даже в период счастья, и не отчаится в ожидании счастья, даже если с ним случилась беда. Потому что он не знает, какой будет конечный исход дел, а Аллаху известно то, что не известно рабу. И это многое значит: - Это значит, что нет ничего более лучшего, чем просто следовать за приказами, даже если изначально существует неуверенность. Потому что последствия (следования за приказом Аллаха), в любом случае, будут благоприятные и радостные. Даже если душе ненавистно конкретное дело, это всё равно будет для неё самым лучшим. И нет ничего более вредного для неё, чем вхождение в запретное, даже если к этому тянется душа. Потому что последствия этого, в любом случае, будут болезненными, плачевными и обернутся для него злом и бедами. А наделённый разумом человек понимает, что имеет смысл потерпеть немного боли, после которой настанет великое наслаждение и благо. И что не имеет смысла выбирать короткое наслаждение, после которого последует сильная боль и много зла. Секретом этого аята также является призыв раба положиться на Того, Кому известен исход каждого дела, к довольству тем, что Он для него выберет, и в конце концов приведёт к благому концу, на который он и надеется. - Понимая всё это, человек не будет предлагать своему Господу нечто противоречащее Его выбору, выбирать или просить Его о том, о чём ему не известно. Ведь, возможно, самому того не зная, это может принести ему вред и погибель. Потому он не пытается выбрать что-то против воли своего Господа, а просит, чтобы Господь Сам выбрал для него лучшее и наделил его довольством Его выбором. Нет ничего лучше, чем (такой подход). - Если человек оставит это на своего Господа и проявит довольство Его выбором, то Он поддержит его при этом деле придав ему силу, решительность и терпение. А также убережёт его от бед, которые могут случиться, если раб всё-таки выберет своё собственное решение. Аллах также покажет ему добрый результат Своего выбора для него, который он не смог бы достигнуть даже частично своим собственным решением. - Такое отношение освобождает человека от не-

16

Статья

нужного стресса в выборе наиболее правильного решения. Он не нагружает себя лишними расчётами и размышлениями, к которым он возвращается время от времени. И ведь человек не уйдёт от того, что ему предопределено в любом случае. Поэтому если он проявит довольство выбором Аллаха и к нему придёт предопределённое, то он будет достоин похвалы, благодарности, и предопределение станет для него лёгким. В противном же случае, предопределение не будет лёгким, потому что он сам для себя его выбрал. Когда бы он ни вручил свои дела Аллаху, предопределённое придёт к нему с милостью и благосклонностью, в чём он и окажется. Благосклонность этого предопределения защитит его от того, что он опасается, а милость этого предопределения станет для него облегчением. Когда предопределённое рабу свершается, одним из самых важных факторов его результата становится его отношение к этому предопределению. Нет ничего более лучшего, чем полностью подчиниться, положив себя перед этим предопределением словно тело мёртвого. Ведь дикие звери никогда не дотронутся до мертвечины». Конец его слов r. Сидя ночью, она напомнила мне об Аллахе, А слёзы текут из глаз двумя струйками. О дочь дяди моего, Книга Аллаха меня вывела, Принудив меня, но разве я могу остановить Аллаха от Его действия? Если же я вернусь, то значит Господь творений вернул меня, А если встречу своего Господа, то замену найдите мне. Я не хромой, и я не слепой, у меня нет оправдания, Я также не из тех, кто немощен и не способен на действие. Ат-Табари привёл в своей книге по истории хадис от Ибн Исхака, что сподвижник Посланника Аллаха g сказал: «Я был с Посланником Аллаха при Ухуде. После этого мы получили ранения и вместе с моим братом вернулись назад. Но когда глашатай призвал к выходу вместе с Посланником Аллаха g для преследования врага, я сказал брату, или он сказал мне: “Неужели мы пропустим битву вместе с Посланником Аллаха g? Клянусь Аллахом, у нас нет верхового животного, на которого мы могли бы сесть, и мы оба тяжело ранены. Но мы вышли вместе с Посланником Аллаха g, а моё ранение было более лёгким. Когда (ранение его) одолевало я его тащил на себе, а иногда он шёл сам… пока мы не пришли туда, куда шли мусульмане”». Абу ад-Дарда сказал: «Самая верхняя точка веры – терпение перед решением и довольство предопределением». Посему лечение наших ран может находиться в самых различных местах.

Каждой женщине, которую Аллах облагодетельствовал возможностью рожать детей, находясь в Исламском Государстве, стоит использовать эту милость, которую Аллах даровал ей, но не даровал другим женщинам. Ей стоит стремиться к тому, чтобы иметь больше детей, которые принесут пользу этой Умме, и за что она удостоится довольства своего Господа. Ведь она рожает, растит и воспитывает их в то время, как их отец находится на работе или рибате. 18

Сёстрам

Передано от ‘Абдуллаха бин ‘Умара, что он сказал: «Я слышал, как Пророк g сказал: “Каждый из вас пастух, и каждый будет спрошен за свою паству. Имам – это пастух и будет спрошен за свою паству, мужчина – это пастух своей семьи, и будет спрошен за неё, женщина – пастух в доме своего мужа, и она отвечает за него, а слуга – пастух в отношении имущества своего хозяина, и он будет спрошен за него”» [Аль-Бухари и Муслим].

Знающие люди сказали, что быть пастухом, означает беречь и заботиться о чём-то или о ком-то, относиться к нему справедливо и поступать ему во благо. Пастух также отвечает за свою паству. Словами «Женщина – пастух дома своего мужа, и она отвечает за него»,Пророк g указал на величину возложенной на мусульманку ответственности, и, соответственно, – великую награду в случае её выполнения. А также на сильное наказание, если она не справится с этим заданием и не даст должного своим детям. Всевышний Аллах сказал: «О те, которые уверовали! Оберегайте себя и свои семьи от Огня, растопкой которого будут люди и камни. Над ним есть ангелы суровые и сильные. Они не отступают от повелений Аллаха и выполняют все, что им велено» [Ат-Тахрим:6]. Ибн ‘Умар h сказал одному мужчине: «Воспитай своего сына, потому что ты несёшь ответственность за своих детей - как ты их воспитаешь и чему научишь. Он же будет отвечать за то, относился ли он к тебе добрым образом и слушался ли тебя» [Аль-Бейхаки]. Начиная с единобожия Первое, чему мать должна научить ребёнка, когда он станет разговаривать, это слова свидетельства веры – «ля иляха илля Ллах, Мухаммадун расулю Ллах», и их разъяснение. Передано от ‘Али бин Аль-Хусейна r, что он учил своих детей словам: «Скажи: «Я уверовал в Аллаха и проявил неверие в тагута!» [Ибн Аби Шейба]. Мать также должна сразу объяснить своему ребёнку, кто является его Господом, какова его религия, и кто его Пророк. А также правильно ответить на вопросы ребёнка о том, где находится Аллах, и Кто Он? Получив правильные ответы на эти вопросы уже в юном возрасте, они станут основой правильного вероубеждения и единобожия в сердцах этих детей. Одна из наиболее полезных вещей, которой стоит сразу научить ребёнка, это осознание того, что Аллах c всегда рядом со Своими творениями. Тем самым, ребёнок научится страху перед Аллахом и возвеличит Его в своём сердце, ощущая, что Аллах наблюдает за ним, где бы он ни был. ‘Абдуллах ат-Тастари r, будучи ещё ребёнком, повторял перед сном: «Аллах является моим свидетелем, Аллах на меня смотрит, Аллах со мной!» [Ибн Аби Шейба].

Дети становятся праведными по причине праведности матери Чтобы мать смогла успешно вырастить, воспитать и стать примером для паствы в своём доме, ей самой нужно преисполниться праведностью. Качество стада зависит от того, каким был пастух. А праведность детей зависит от праведности их родителей. Ибн Аби Дунья привёл слова ‘Утбы бин Аби Суфьяна, которые он произнёс, поучая своего сына: «Абу ‘Абдуссамад, перед тем, как начать исправлять своих детей, исправь самого себя. Ведь у них будут те же изъяны, как и у тебя, твои поступки они будут воспринимать как добро, и будут презирать то, что не понравится и тебе» [Ан-Нафака ‘аля аль-‘ияль]. Приучение к отречённости от мирских благ Мать должна приучить своё потомство к тому, что этот мир является лишь временным, который рано или поздно придётся оставить, и что нашим настоящим местом прибытия является Ахира. Аллах упомянул в Коране слова верующей женщины из семьи Фараона: «О мой народ! Мирская жизнь - не что иное, как предмет пользования, а Последняя жизнь является Обителью пребывания» [Гафир:39]. Таким должно быть понимание подрастающего поколения, этот мир не должен их прельщать, и они должны стремиться к вечной жизни. Мать приучает их к этому через скромную жизнь и, возможно даже, где-то суровые жизненные условия, чтобы научить их довольствоваться малым и запомнить, что все блага этого мира всё равно однажды будут потеряны. И лучшим примером этому являются истории из жизни предводителя всех аскетов – Пророка Мухаммада g. Передано от ‘Урвы, от ‘Аишы k, что она сказала: «Иногда бывало так, что проходила луна за луной, пока не проходило три луны за два месяца, в течение которых в доме Посланника Аллаха g не разжигался огонь!» Я спросил: «Тётя, так чем же вы жили?» На что она ответила: «Финики с водой. Разве что соседи Посланника Аллаха g, имевшие скот, давали Посланнику Аллаху их молоко, и он им нас поил» [Аль-Бухари и Муслим]. Также передано от Абу Хурейры h, что Посланник Аллаха g сказал: «О Аллах, сделай уделом семьи Мухаммада пропитание одного УМИЯ

19

Солдат Халифата, которого к джихаду побудила его мать

дня» [Аль-Бухари и Муслим]. Ибн Хаджар сказал: «То есть столько, чтобы им не пришлось в унижении просить у людей, и чтобы в нём не было лишнего, что могло бы привести к роскошной жизни» [Фатх аль-Бари]. Пророк g просил для своей семьи настолько мало из этого мира, несмотря на то, что Джибриль h приносил ему ключи от сокровищниц этой земли, но он от них отказался. Передано от Абу Хурейры h, что он сказал: «Не было такого, чтобы семья Мухаммада g смогла наесться три дня подряд и так продолжалось, пока он не умер» [Аль-Бухари]. Пророк, как никто другой, любящий истину и обладающий прекрасным нравом, спал на пальмовой циновке, в результате чего его бок краснел. Когда это увидел ‘Умар, он заплакал, и Пророк его спросил: «Отчего ты плачешь?» Он ответил: «О Посланник Аллаха, персидский и римский императоры имеют то, что у них есть, а ты Посланник Аллаха (и спишь на вот этом)!» После чего Посланник Аллаха g ему сказал: «Разве ты не доволен тем, что они получат этот мир, а мы следующий?» [Аль-Бухари и Муслим]. Таково было отношение нашего Пророка g к благам этого мира, и такое же отношение необходимо воспитывать в новом поколении Халифата. Чтобы оно было крепким и готовым переносить тяжёлые условия, и чтобы оно было закалённым жизненными испытаниями. И чтобы тем самым оно было подготовлено к этой великой ответственности подня20

Сёстрам

тия знамени Халифата. Передано от Абу ‘Усмана ан-Нахди, что он сказал: «К нам пришло письмо от ‘Умара бин аль-Хаттаба: “Ведите суровый образ жизни, ведите суровый образ жизни, носите изношенную одежду, будьте как Ма’адд1� и сторонитесь комфорта и одеяний иностранцев”» [Ат-Тахави в «Шарх ма’ани аль-асар»]. Привитие любви к сражению на Пути Аллаха Одним из самых больших благ, которым Аллах одарил детей, проживающих на землях Халифата, это то, что они растут с отцом-муджахидом. Мать также должна ценить и использовать эту ситуацию. Подрастая, они уже привыкли к оружию, винтовкам, разгрузкам, патронам, гранатам и начинённым взрывчаткой поясам. А просмотр видеороликов и прослушивание новостей им прививает любовь к джихаду и муджахидам, а также ненависть к их врагам. Возможно, мать такого ребёнка услышит порицание со стороны некоторых людей, которые скажут, что такое воспитание убивает их детство и их невинность. Но мы ответим им: Абу Я‘аля привёл хадис с хорошим иснадом от Абу Хурейры, от Пророка g, что он сказал: «Аль-Хасан и Аль-Хусейн k боролись перед Посланником Аллаха g и он говорил: “Давай Хасан!”. Фатыма i спросила: “О Посланник Аллаха, почему ты сказал “Давай 1) Имеется в виду Ма‘адд бин ‘Аднан, один из предков арабов курейшитов.

Возможность вырастить детей на землях Халифата является милостью от Аллаха

Хасан”? На что он ответил: “Потому что Джибриль h говорит: “Давай Хусейн!”». Аль-Бухари также привёл в своём достоверном сборнике хадисов, что ‘Абдуррахман бин ‘Ауф сказал: «Находясь в ряду бойцов в день битвы при Бадре, я посмотрел направо и налево от себя, и оказалось, что с каждой стороны стоит совсем молодой ансар, так что я даже захотел, чтобы рядом со мной был кто-нибудь посильнее. Один из них сделал мне знак глазами и спросил: “О дядя, знаешь ли ты Абу Джахля?”. Я ответил: “Да, а зачем он тебе, о сын моего брата?”. Он сказал: “Мне сказали, что он оскорбляет Посланника Аллаха g и клянусь Тем, в Чьей длани душа моя, поистине, если я его увижу, то уже не расстанусь с ним, пока тот из нас, кому суждено умереть первым, не умрёт!” И я подивился этому, а потом мне подал знак другой юноша, который сказал нечто подобное. После этого прошло совсем немного времени, и, увидев ходившего среди людей Абу Джахля, я сказал (им): “Вот тот, о ком вы меня спрашивали”. Тогда они бросились на (Абу Джахля) и зарубили его своими мечами, а потом явились к Посланнику Аллаха g и сообщили ему (об этом). Он спросил: “Кто из вас убил его?” − и каждый из них сказал: “Его убил я!” Пророк g спросил: “А вытерли ли вы свои мечи?” Они сказали: “Нет”. Тогда он посмотрел на их мечи и сказал: “Вы оба его убили”».

‘Урвы, что он сказал: «Первое, что в детстве отчётливо проговорил ‘Абдуллах бин Зубейр были слова: “Меч, меч!” Он не переставал их повторять, а когда это слышал его отец Зубейр, он говорил: “Клянусь Аллахом, ты ещё его подержишь, ты ещё его подержишь!”». А от ‘Урвы бин Зубейра передано, что в день битвы при Ярмуке Зубейр посадил своего десятилетнего сына ‘Абдуллаха на коня и поставил смотрящего за ним человека [Аль-Бухари]. Стремление изучить арабский язык И насколько же хорошо, если мать сохранит своим детям настоящий арабский язык и укрепит его правильное произношение. А если они не из арабов, то пусть они обучатся арабскому, чтобы тем самым облегчить им изучение своей религии и стать полноценной частью джамаата мусульман. Хатыб аль-Багдади привёл, что ‘Али, Ибн ‘Аббас и Ибн ‘Умар j били своих детей, если они допускали ошибки в арабском. Таково было их отношение к языку, на котором была ниспослана книга Аллаха. Просим Аллаха, чтобы Он даровал нам праведное потомство и вывел из нас поколение, которое будет вести джихад на Его пути и посредством которого этой религии будет дарована победа!

В книге исламской истории «Аль-бидая ва ан-нихая» приведён хадис от Хишама бин УМИЯ

21

22

Статья

Шейх Сулейман бин ‘Абдульваххаб бин Абдуллах бин Мухаммад бин ‘Абдульваххаб в своей книге «Тайсир аль-‘Азиз аль-Хамид» в главе «Кто последовал за учёными и правителями в том, что они запретили из разрешённого Аллахом и разрешили из запрещённого Аллахом, тот взял их господами помимо Аллаха» сказал следующее: «Так как подчинение является одним из видов поклонения, то его можно совершать только в соответствии с тем, что Аллах повелел языками Своих пророков p. По этой причине разрешено подчиняться любому творению только в тех вещах, которые являются подчинением Аллаху. В остальном же, творениям подчиняться запрещено. Здесь подразумевается подчинение в случае, если было запрещено разрешенное (Аллахом) или было разрешено запрещенное. Кто не последует за Пророком g и станет следовать в таких вопросах за людьми, тот станет многобожником, как это разъяснил Всевышний Аллах: «Они признали господами помимо Аллаха своих ученых и монахов, а также Мессию, сына Марьям. А ведь им было велено поклоняться только одному Богу, кроме которого нет иного божества. Он превыше их многобожия!» [Ат-Тауба:31]. Как будет сказано далее в хадисе от ‘Ади бин Хатима, Пророк g пояснил, что причина их ширка заключается в том, что они подчинились им в запрете дозволенного и разрешении запретного. Люди могут сказать, что в Коране также сказано: «Повинуйтесь Аллаху, повинуйтесь Посланнику и обладающим влиянием среди вас» [Ан-Ниса:59]. В отношении обладателей влияния одни сказали, что это - учёные, а другие сказали, что это - правители. Эти две версии приведены от имама Ахмада. Ибн аль-Кайим сказал: «Более правильно, что аят включает в себя их обоих». Если они повелевают подчинение Аллаху и Его Посланнику g, то их повелению следует следовать. Учёные доносят то, что повелел Аллах и Пророк, а правители приводят это в исполнение. В таком случае необходимо подчиняться им, как об этом сказал Пророк g: «Нет подчинения в греховном. Подчинение возможно только в одобряемом» [Аль-Бухари и Муслим]. Также он сказал: «Человек должен слушаться и подчиняться, пока ему не прикажут греховное. Если ему прикажут греховное, то он не должен ни слушаться, ни подчиняться». Оба хадиса достоверные. По-

тому аят в суре Ан-Ниса не противоречит аяту в суре Ат-Тауба. Ибн ‘Аббас сказал: «Я боюсь, на вас сейчас с неба упадут камни. Я говорю:» Сказал Посланник Аллаха g», а вы говорите: «Сказал Абу Бакр и ‘Умар»». Ибн ‘Аббас сказал это человеку, который стал спорить с ним в отношении дозволенности совершать хадж путем «Ат-Таматту’»1�. Ибн ‘Аббас повелевал, чтобы люди совершали его таким образом, а его оппонент возразил ему запретом Абу Бакра и ‘Умара (Абу Бакр и ‘Умар запрещали совершение хаджа в виде «Аль-Кыран» и «Ат-Таматту’», а разрешали только «Аль-Ифрад»). Тот человек хотел сказать, что они более знающие, чем Ибн ‘Аббас, и более достойны, чтобы следовать их мнению. Но (Ибн ‘Аббас) ответил ему словами, исходящими из искренности его веры, и требуя следования за Пророком g, кто бы ему ни противоречил, и кем бы он ни был. Аш-Шафи’и об этом сказал: «Учёные сошлись, что, если человеку станет ясна Сунна Пророка g, он не должен оставлять её ради чьих-либо слов» [Мадаридж ас-саликин]. И если Ибн ‘Аббас сказал это тем, кто ему возразил, опираясь на слова Абу Бакра и ‘Умара, то что можно сказать о тех, кто оставил Сунну Посланника Аллаха g ради слов своего имама или учёного мазхаба, за которым следует? Делая их слова мерилом правильности Корана и Сунны и принимая только то, что им соответствует. А что не соответствует – отбрасывая или искажая. Да поможет нам Аллах! Некоторые из поздних учёных сказали в отношении этого хорошие слова: Если к ним придёт доказательство, Которому их отцы также следовали, То довольны. В противном же случае скажут: «Это понимается по-другому», Пытаясь изменить его всяким образом. Бесспорно, это то, о чём сказано в Словах Аллаха: «Они признали господами помимо Аллаха своих ученых и монахов» [Ат-Тауба:31]. Шейх Мухаммад бин ‘Абдульваххаб сказал: «Ахмад бин Ханбаль сказал: “Я удивляюсь людям, знающим цепочку хадиса и его достоверность, а потом меняющих его на мнение Суфьяна. Ведь Всевышний Аллах сказал: “Пусть же остерегаются те, которые противятся его велению, как бы их не постигла фитна” [Ан-Нур:63]. Знаешь ли ты что такое фитна? Фитна - это ширк. 1) Существует три вида совершения хаджа: «Аль-Ифрад», «Ат-Таматту’» и «Аль-Кыран».

УМИЯ

23

Собрание учёных зла для заблуждения своих последователей

Возможно, если он отбросит некоторые слова (Пророка), то в его сердце появится трещина, которая впоследствии погубит его”». Эти слова имама Ахмада r передали Аль-Фадль бин Зияд и Абу Талиб. Аль-Фадль передал такую версию его слов: «Я открыл Коран и увидел указание следовать за Пророком в тридцати трёх местах». А потом он стал читать аят: «Пусть же остерегаются те, которые противятся его велению, как бы их не постигла фитна» [Ан-Нур:63]. Он повторял этот аят и говорил: «Фитна - это ничто иное, как ширк. Возможно, если он отбросит некоторые слова (Пророка), то в его сердце появится трещина, которая собьёт его сердце, и впоследствии погубит его». А после он начал читать аят: «Но нет - клянусь твоим Господом! - они не уверуют, пока они не изберут тебя судьей во всем том, что запутано между ними» [Ан-Ниса:65]. А Абу Талиб передал, что имаму Ахмаду было сказано: «Некоторые люди оставляют хадисы ради мнения Суфьяна», на что он ответил: «Я удивляюсь людям, знающим цепочку хадиса и его достоверность, а потом меняющих его на мнение Суфьяна. Ведь Всевышний Аллах сказал: “Пусть же остерегаются те, которые противятся его велению, как бы их не постигла фитна” [Ан-Нур:63]. Знаешь ли ты, что такое фитна? Фитна - это куфр, потому что Аллаха сказал: “Фитна хуже, чем убийство” [Аль-Бакара:217]. Они оставляют хадисы, и пристрастия ведут их к другим мнениям». Всё это передал шейх Аль-Ислям Ибн Таймия.

24

Статья

Имам Ахмад этими словами осуждает слепое следование учёным, а также многие известные книги по фикху, основанные на методе «Ахль арраъй»2. В словах «меняющих его на мнение Суфьяна» подразумевается Суфьян ас-Саури – известный имам, проявлявший усердие в поклонении и отрешённости от мирского, достоверный передатчик хадисов и учёный по фикху. За ним следовало много людей, и у него был свой мазхаб, который не дошёл до наших дней. Имам Ахмад порицал тех, кто, зная хадис и достоверность его цепочки, выбирал мнение Суфьяна ас-Саури или кого-либо другого, находя этому ложные оправдания. Они говорили, что следовать за хадисами (а не за имамом) это иджтихад, а иджтихад закрыт уже долгое время! Или что имам, за которым они следуют, более знающий, чем они сами, и говорит только в соответствии со знаниями, и, следовательно, если он оставил хадис, то тоже только из-за своих знаний! Или же указывают, что для следования за хадисами человеку необходимо иметь уровень учёного-муджтахида, а условиями учёного-муджтахида являются: знание Книги Аллаха, Сунны Пророка g, какие хадисы были отменены и какие их заменили, какие достоверные, а какие слабые, каким образом хадис указывает на ту или иную вещь, знание арабского языка и его грамматики, знание наук из разряда «усуль», 2) Общее название представителей направления исламского законоведения, которые выводили правовые решения на основании своего мнения, в тех случаях, если по каким-либо вопросам не имеелось однозначного решения в Коране и Сунне. Также так называют представителей ханафитского мазхаба.

а также другие условия муджтахида, которым, возможно, не соответствовали даже Абу Бакр и ‘Умар k. Такому человеку мы скажем: даже если эти условия действительно необходимы, то под ними подразумевается абсолютный муджтахид (способный выносить решение в любом вопросе). Но если кто-либо заявляет, что соответствие этим условиям необходимо просто для следования за Кораном и Сунной, то он возводит ложь на Аллаха, Его Посланника g и великих учёных. Более того, следовать прямо за Кораном и Сунной Пророка g и совершать дела в соответствии с этим, является обязанностью каждого мусульманина, кто бы этому ни противоречил. Это нам приказал наш Господь c, наш Пророк g, и на этом сошлись все учёные. Кроме некоторых джахилей, придерживающихся слепого следования. Но подобные им не являются учёными и на это также существует единогласное мнение. Это Абу ‘Умар бин ‘Абдульбарр и другие. Всевышний Аллах также сказал: «Следуйте за тем, что ниспослано вам от вашего Господа, и не следуйте за иными помощниками, помимо Него. Как же мало вы поминаете назидание!» [Аль-А’раф:3]. А также: «Но если вы подчинитесь ему, то последуете прямым путем. На Посланника возложена только ясная передача откровения» [Ан-Нур:54]. Аллах засвидетельствовал, что кто последует за Пророком g, тот последует прямым путём. Но слепо следующие за мнением людей считают, что кто за ним последует, не идёт прямым путём, а им идёт тот, кто его ослушается и оставляет его слова и его Сунну ради мнения шейха или мазхаба. В это запрещённое слепое следование попало немало из тех людей, о которых говорят как об учёных и знатоках исламских наук. Они собирают книги по хадисам, а потом строго следуют лишь одному мазхабу и полагают, что отклонение от него является великим нарушением. Слова имама Ахмада также указывают, что до того, как до человека дошёл довод, такое следование не порицается, и что слепое следование порицается только после того, как человек узнал об аяте или хадисе. Также порицается оставление изучения Книги Аллаха и Сунны Пророка g ради изучения книги по фикху кого-либо из учёных. Более того, зачастую, такие люди даже если и читают Коран и Сунну Пророка g, то лишь для бараката, а не для их изучения и размышления

над их смыслами. Или, например, они читают «Сахих Аль-Бухари», чтобы получить какую-нибудь работу, а не шариатские знания. Такие люди более всего подходят под сказанное Аллахом: «Вот так Мы рассказываем тебе вести о том, что было в прошлом. Мы уже даровали тебе Напоминание. Кто отвернется от него (Корана), тот понесет в День воскресения тяжелую ношу. Они пребудут в таком состоянии вечно. Скверна будет их ноша в День воскресения!» [Та Ха:99-101]. А также: «А кто отвернется от Моего Напоминания, того ожидает тяжкая жизнь, а в День воскресения Мы воскресим его слепым. И скажет он: “Господи! Почему Ты воскресил меня слепым, если раньше я был зрячим?” Аллах скажет: “Вот так! Наши знамения явились к тебе, но ты предал их забвению. Таким же образом сегодня ты сам будешь предан забвению”. Так Мы воздаем тем, кто излишествовал и не уверовал в знамения своего Господа. А мучения в Последней жизни будут еще более тяжкими и длительными» [Та Ха:124-127]. Если же кто-либо спросит:» Что же в таком случае разрешается читать из этих книг по различным мазхабам?» То мы ответим, что ему разрешается читать их как вспомогательный материал для понимания Корана и Сунны и лучшего представления вопросов. Эти книги всего лишь инструменты (для лучшего понимания). Однако, если они стоят впереди Книги Аллаха и Сунны Пророка g, и исходя из них судят между людьми и к ним обращаются за решением, прежде чем обратиться к Аллаху и Посланнику g, то, бесспорно, такое действие противоречит вере. Аллах об этом сказал: «Но нет - клянусь твоим Господом! - они не уверуют, пока они не изберут тебя судьей во всем том, что запутано между ними, не перестанут испытывать в душе стеснение от твоего решения и не подчинятся полностью» [Ан-Ниса:65]. Если при споре ты ощущаешь тяжесть в следовании за решением Аллаха и Его Посланника g, но не ощущаешь тяжести в следовании за мнением людей Писания, или не подчиняешься решению Пророка g, но подчиняешься их решению, то знай, что Аллах c, Который как никто правдив в Своих словах, поклялся Судным Днём, что в таком положении ты не являешься верующим. А после Всевышний Аллах сказал: «Но человек будет свидетельствовать против самого себя, даже если он будет оправдываться» [Аль-Кыяма:14-15].»

УМИЯ

25

Медиацентр «Аль-Фуркан» представляет Обращение официального представителя Исламского Государства шейха-муджахида Абу Аль-Хасана Аль-Мухаджира, да сохранит его Аллах. Будь же терпелив, ведь обещание Аллаха истинно Хвала Аллаху, Которого мы восхваляем, у Которого просим о помощи и у Которого просим прощения. К Нему мы прибегаем от зла наших душ и наших скверных дел. Кого Аллах поведет прямым путем, того никто не собьёт с него, а кого Он сбил — никто не сможет повести прямо. Я свидетельствую, что нет божества достойного поклонения, кроме Аллаха, Единого, у Которого нет сотоварища и свидетельствую, что Мухаммад является Его рабом и Посланником. Мир и благословение Аллаха ему, его семейству и всем его сподвижникам. Всевышний Аллах сказал: «О те, которые уверовали! Когда вы сталкиваетесь с отрядом, то будьте стойки и многократно поминайте Аллаха, - быть может, вы преуспеете. Пови26

Эксклюзив

нуйтесь Аллаху и Его Посланнику и не препирайтесь, а не то вы падете духом и лишитесь сил. Будьте терпеливы, ибо Аллах - с терпеливыми» [Аль-Анфаль:45-46]. Также сказал Всевышний: «Будь же терпелив, ведь обещание Аллаха истинно. И пусть не ослабят тебя те, которые лишены убежденности» [Ар-Рум:60]. Терпение, стойкость и твердая убежденность в обещании Аллаха. Вопреки испытаниям и тягостям, вопреки остервенению партий, вопреки грохоту ракетных установок и ударам авиации муджахиды стоят, уверенные и убежденные в помощи их Господа. Они крепки, терпеливы, надеются на вознаграждение и стоят лицом к врагу, не поворачивая ему спины. Они не слабеют перед потрясениями, не становятся беспомощными и растерянными или потерянными и обессиленными. Они высекли в темную ночь свет истины и зажгли своей кровью светильники верного руководства и обошли стороной пути заблуждения. Они испили из Книги своего Господа. Они последовали путем Сунны их Пророка g и действовали в соответствии с ней. Они познали, что помощь приходит только от Аллаха, и никогда она не приходила по причине количества или вооружения. Ведь Ал-

Аль-Гамбра – мусульманская крепость Андалусии, которая пала в руки кафиров после того, как верующие стали разобщенными

лах Могущественный и никто Его не повергнет. Напротив, Он Побеждающий, Который может оставить без помощи тех, кто достиг высот в подготовке и количестве. Он Мудрый, Который предопределил все события вместе с их причинами и упорядочил каждую вещь. Он Мудр в Своем управлении, в оказании помощи и оставлении без помощи кого-то из Своих творений. В Его управлении нет места слабости или упущениям. Всевышний сказал, и Слово Его является решающим: «Если Аллах окажет вам поддержку, то никто не одолеет вас. Если же Он лишит вас поддержки, то кто же поможет вам вместо Него? Пусть же на Аллаха уповают верующие» [Алю ‘Имран:160]. Да! Это истинное обещание Аллаха и приказ Своим верующим рабам. Его обычаи и мудрость продолжают проявляться в Его творениях. Он ниспосылает бедствия, когда пожелает и избавляет от бедствий, когда пожелает. Он Знающий и Мудрый, и ничто на земле и небесах не может Его ослабить. Когда Он принимает решение, то Ему стоит лишь сказать: «Будь!», - как это сбывается. Сказал Всевышний, и Слово Его является истиной: «Или вы полагали, что войдете в Рай, не испытав того, что постигло ваших предшественников? Их поражали нищета и болезни. Они переживали такие потрясения, что Посланник и уверовавшие вместе с ним говорили: «Когда же придет помощь Аллаха?» Воистину, помощь Аллаха близка» [Аль-Бакара:214]. Согласно обычаям Аллаха победа не приходит без проявления твердости на религии

Аллаха и искреннего возвращения к Нему. Кто больше помогал религии Аллаха, больше совершал джихад против Его врагов и больше покорялся Аллаху и Его Посланнику, то тому будет оказана большая помощь, уважение и облегчено подчинение. О община Ислама, завершён очередной цикл времени, и история сегодня повторяется в образе, похожем на происходившее с землей Ислама в прошлые века, в которых бушевали великие события. Эти события оставили на теле Уммы неизгладимый след и незаживающую рану. Но история прежних поколений является для нас примером. Этот пример является препятствием между общиной мусульман и скользким местом или пропастью, упав в которую их постигнет настоящая погибель – потеря религии и смерть не на Исламе. Сегодня Америка и ее союзники возобновляют свой удар по землям Ислама и Халифата. История схожа в том, что объединились все общины неверия со всеми своими группами и течениями, сговорились ложно причисляемые к ахли-сунна правители-вероотступники, ученые и призывающие к злу, и даже те, кто заявляет о джихаде и правильной методологии, лжесвидетельствуя и клевеща на приверженцев Сунны. Все они собрались в одном ряду с общинами неверных против сынов Ислама и государства Халифата. Но разница между тем временем, той войной и нашим положением в том, что государство мусульман в то время находилось в своем худшем состоянии и было отдалено от религии его Господа. Лидеры

УМИЯ

27

различных групп разделили его между собой, и тогда Аллах даровал власть над ним врагам, которые прошлись по земле и погубили посевы и потомство.

28

казили и заменили Шариат Господа миров.

Сегодня же, несмотря на пламя борьбы и свирепость атак на земли Ислама с востока и запада, положение мусульман на землях Халифата отличается от того времени. Сегодня Исламское Государство борется и защищает земли Ислама, пробуждает верующих и разжигает пыл сынов Ислама, чтобы освободиться от рабства и зависимости к общинам неверия. Оно вступило в жестокую и разрушительную войну за свою Умму, и оно не жалеет своих сил в этой войне, прикладывая для этого все усилия и используя все пути и средства. Но Исламское Государство, по милости Аллаха, не перестает цепями тянуть мусульман к возвращению к их религии. А ученые тагутов и рупоры зла отворачиваются, не желают и отказываются от этого. Они желают, чтобы мусульмане оставались униженными и презренными, и ими правили приверженцы креста и их прихвостни правители-вероотступники. Однако Исламское Государство, с помощью Аллаха, узнало болезнь и познало путь исцеления. Оно продолжает свой путь, с дозволения Аллаха, и по Его воле не страшится порицания в делах религии. И так продолжится, пока оно не передаст знамя ‘Исе бин Марьям n.

О воины Халифата и львы Ислама! Знайте, что милость Аллаха и Рай не достичь одними мечтами. Аллах дарует Свое прощение и широкую милость только стойким, терпеливым, искренним и верящим в Его обещание. Разве вы не читаете Слов вашего Господа: «Воистину, Аллах купил у верующих их души и имущество в обмен на Рай. Они сражаются на пути Аллаха, убивая и погибая. Таково Его обещание и обязательство в Таурате, Инджиле и Коране. Кто выполняет свои обещания лучше Аллаха? Возрадуйтесь же сделке, которую вы заключили. Это и есть великое преуспеяние» [Ат-Тауба:111]. Аль-Куртуби r сказал, что основой купли-продажи является то, что человек получает взамен проданного нечто более полезное для себя или вещь равной ценности. И вот Всевышний купил у Своих рабов их жизни и имущество, чтобы они израсходовали их в подчинении Ему и дали им погибнуть ради Его довольства. Если они поступят так, как от них требуется, Всевышний взамен дарует им Рай. Это великое возмещение, и товар, который не сравнится с тем, что было отдано. Аллах использовал выражение купли и продажи из-за того, что оно понятно людям. Раб отдаёт жизнь и имущество, а Аллах взамен дарует воздаяние и награду, что и было названо куплей.

О община Ислама, поистине, мы люди, которых Аллах возвеличил посредством Ислама, и мы не будем искать величия в чем-то другом. Поздние поколения этой Уммы сможет исправить только то, что исправило её первые поколения. И не почувствует величия этой религии никто, кроме тех, кто воплотил в жизнь единобожие, а также оживил дружбу и непричастность (аль-уаля уа аль-бара), и это стало его неотъемлемыми качествами во всех его делах и состояниях. В радости и горе, в тягости и лёгкости, когда против него собираются все враги, и когда беды становятся тяжкими. Он не обращает своего лица к Астане и не возвращается за помощью к тагутам. Он твердо держится своей великодушной Уммы и следует за отцом пророков. Он говорит общинам неверия: «Мы отрекаемся от вас и тех, кому вы поклоняетесь вместо Аллаха. Мы отвергаем вас, и между нами и вами установились вражда и ненависть навеки, пока вы не уверуете в одного Аллаха» [Аль-Мумтахана:4]. Это путь верующих, идущих правильным путем, а остальные пути являются путями враждебных неверующих, которые ис-

О воины Халифата! Как же выгодна эта торговля, клянусь Господом небес и земли! Мы не станем отдыхать и даже просить об отдыхе, с дозволения Аллаха. Проявляйте искренность при встрече с врагом. Кто пожелал встречи с Аллахом, то и Аллах пожелает встречи с ним. Это та выгодная торговля, которой Аллах выделил Своих верующих рабов, которые дешево продают свои души на пути Аллаха ради возвышения Его Слова и установления Его религии. Больше всего муджахид на пути Аллаха стремится заполучить довольство своего Господа, Его прощение, Его доброе отношение, Его помощь и Его милость. Это достигается исполнением Его повелений и отдалением от Его запретов, а также борьбой с Его врагами во всех местах, пока религия не будет целиком принадлежать Одному Аллаху, и пока вся земля не будет управляться Шариатом. И если он живет, то в могуществе, а если умрет, то благородно. Такими были сподвижники Посланника Аллаха g и праведные предки этой Уммы, которые являлись лучшими поколениями. И вот ваш Пророк g радует вас словами: «Аллах поручится за того, кто выйдет

Эксклюзив

Муртады продали свою религию, чтобы стать слугами креста

сражаться на Его пути. И Аллах скажет: “Ничто не побуждает его к этому, кроме желания принять участие в джихаде на Моём пути, а также веры в Меня и Моих посланников. И Я ручаюсь, что введу его в Рай или же верну его в дом, который он покинул, с доставшейся ему наградой или трофеями”. Клянусь Тем, в Чьей длани душа Мухаммада, какую бы рану ни получил человек на пути Аллаха, в День воскресения он непременно явится в том виде, в каком он был, когда его ранили. Кровь его будет цвета крови, но ее запах будет ароматом мускуса. И клянусь Тем, в Чьей длани душа Мухаммада, я бы никогда не остался позади ни одного отряда, совершающего военный поход на пути Аллаха, если бы это не создало трудности для мусульман, но у меня нет возможности обеспечить всех мусульман верховыми животными, и сами они не в состоянии сделать это, а оставаться без меня им будет тяжело. И клянусь Тем, в Чьей длани душа Мухаммада, поистине, я бы хотел принять участие в военном походе на пути Аллаха и быть убитым, потом снова принять участие в военном походе на пути Аллаха и быть убитым, а потом снова принять участие в военном походе на пути Аллаха и быть убитым» [Муслим]. О люди! Разве до вас не дошел рассказ о стойких? Разве вы не слышали весть? И какую весть! Да, клянусь своим Господом! Какая же это весть! Во времена, когда разрослись беды, когда господство принадлежат неверным и отбросам общества. Расскажите о тех, кто поскользнулся в грязи, об отдалившихся от истины, о стойко-

сти верующих, приказывающих одобряемое и порицающих порицаемое. Кто стал бить во врата крестоносной Европы с предостережением и радостной вестью? Но они оставались глухими, и их сердца переполнились ужасом, страхом и тревогой. Они поняли, что войска надвигаются и приближается момент погибели. По милости Аллаха, возвысился лагерь веры и устоял, а лагерь неверных покренился и потух. Где же Сирт? Этот Сирт расскажет тебе о своих жителях, о мухаджирах и ансарах, об избранных и пречистых. Они водрузили высокое развевающееся знамя единобожия на земле Ливии, после того как прекратили распри и разногласия. Они предпочли объединить ряды и слово, подчиняясь Аллаху и Его Посланнику g. Они присягнули Халифу и Имаму мусульман, и тогда Аллах открыл им различные территории. Они установили на них Шариат Аллаха, установили религию, стали практиковать шариатские наказания, стали приказывать одобряемое и запрещать порицаемое. Их действия разгневали многих. Тогда общины креста собрали прихвостней, своих помощников, любимцев и подчиненных для войны с Исламом и мусульманами. Всю масштабность этого похода и этих полчищ взяли на себя братья шайтанов – лицемеры этой эпохи. Они привлекли для этой войны с Халифатом все свои средства и возможности. Своими фетвами они дозволили вероотступничество и работу на крестоносцев, этими фетвами они дозволили запретные кровь и честь. Но, по милости Аллаха, воины Халифата и достойные потомки первооткрывателей устояли перед самым сви-

УМИЯ

29

репым походом в данном регионе. Их стойкость была подобна неподвижным скалам, их сила была в религии, они возвышались посредством своей веры, жертвовали собой, своими семьями, детьми и имуществом. Они говорили, будучи убежденными и надеясь на награду: «Скажи: “Неужели вы ожидаете, что нам выпадет что-либо, кроме одного из двух благ? Мы тоже ждем, что Аллах поразит вас мучениями от Себя или же накажет вас нашими руками. Ждите, и мы подождем вместе с вами”» [Ат-Тауба:52]. Они нанесли урон прихвостням крестоносцев. И какой урон! Они атаковали их на протяжении полугода или больше того в ходе всепожирающей войны. Так мужчины Ислама и воины Халифата отправились к своему Господу, заслужив оправдание перед Господом и выполнив свой завет. Такими мы их считаем, а их расчет у Аллаха. Всевышний сказал: «Они вымещали им только за то, что те уверовали в Аллаха Могущественного, Достохвального, Которому принадлежит власть над небесами и землей. Аллах же - Свидетель всякой вещи» [Аль-Бурудж:8,9]. Эта стойкость муджахидов оставила великий след. Проявляя терпение и надеясь на награду, они предпочли смерть на Пути Аллаха тому, чтобы отступить с земли, которой они правили по Шариату Аллаха, отдав ее людям, не верующим в Аллаха, Господа миров. Они показали наглядный пример в терпении и стойкости, охране границ и самопожертвовании, отдаче своей крови и жизни за малую цену. Это призыв к мусульманам, чтобы они познали своих искренних сынов, которые твердо решили стать мостом, по которому Умма перейдет на арену могущества, господства, победы и власти, с дозволения Аллаха. Лишь два пути: победа, которой мы добьёмся, Или Вечный Рай с лучшими местами. Мы не сражаемся тысячами и не собираем их, Но мы выставим тысячу к каждой тысяче кафиров. Мы сражаемся религией, чьи светочи, Первых дней гарантировали ей победу. Выйдя с величием к бою и одев броню, От искреннего смельчака не спасут никакие манёвры. И пошли вперёд. Если кого и отвращает страх, То их он не отвращает и не колеблет. Кто стоит за истину, отдаёт за неё свою жизнь, 30

Эксклюзив

И кто стремится к высочайшем вещам - их достигает. О воины Халифата! Остерегайтесь же проявить слабость перед вашим врагом, не такими мы вас знаем. Слабость — это как раз то, что постигло общины неверия, во главе которых строит Америка. Она, по милости Аллаха, еще не праздновала победы с момента, как вступила в войну с Исламом и мусульманами. Сегодня мы, по милости Аллаха, в новой эпохе, в которой поднялась и возвысилась крепость Халифата. Как бы ни взгромождалось неверие и ни гремело, они увидят от нас только то, что будет их печалить. Мы будем полагаться в этом на силу и мощь Аллаха. Достаточно нам Его и Он лучший покровитель. Поистине, Аллах наш Помощник против них. Да! Поистине, Аллах наш Помощник против них. И то, что происходит сейчас, это проблески великих сражений и их начало. Победителем в них будет тот, кто проявит терпение и будет искренен, а не тот, кто начал первым. Поистине, смысл в итогах. О воины Ислама и носители его знамени в Ливии! Бойтесь Аллаха относительно вашей религии и Уммы. Не дайте врагу покуситься на Ислам с вашей стороны. Ваши братья уже выполнили свой завет и свои обязательства. И если вы будете проявлять терпение, крепко стоять на истине и будете убеждены в ней, то вы непременно увидите благие плоды этого превосходного саженца, с дозволения Аллаха. Саженца, который был напоен пречистой кровью и частями тел. Во времена испытаний имам Ахмад бин Ханбаль r был спрошен: «О Абу Абдуллах! Разве ты не видишь, как ложь одержала верх над истиной?» На что он ответил: «Нет! Победой лжи над истиной является переход сердец от истины к заблуждению. Но наши сердца продолжают стоять на истине». Ваши братья своей стойкостью и терпением стали примером для подражания и пересказываемой историей. Просите помощи у Аллаха. И остерегайтесь того, чтобы вероотступники почувствовали сладость жизни и покой сна. Поистине, война переменчива, а конец будет за богобоязненными. О ахлю-сунна в Ираке и Шаме! О ахлю-сунна! Собрались все группы неверия и общины крестоносцев. Их возглавляет Америка и ведет на войну против Халифата в Ираке, Шаме и в каждом месте, куда дошла его всласть. Они считают, что могут потушить горящие угольки джихада в сердцах мусульман и пламя могуще-

ства, горящее в их грудях, после того, как у мусульман появился Халифат, который собирает воедино их разбросанные группы, объединяет их ряды и слово под единым предводителем, под единым знаменем и для общей цели. Сегодня они прилагают максимальные усилия, чтобы овладеть подконтрольными Исламскому Государству районами. Это государство, по милости Аллаха, сегодня является вашей неприступной крепостью и прочным щитом против рафидитов, нусейритов и атеистов. Вы видели и слышали о полчище крестоносцев под Мосулом и Тель Афаром. Видели и слышали об усилиях, которые прилагают славные сыны Халифата, для защиты этих городов. Мы не представляем, что вы можете не знать о том великом самопожертвовании сынов Халифата из числа мухаджиров и ансаров. Вы, по милости Аллаха, видели, что отвага, самопожертвование и трата своей жизни, не торгуясь ради довольства Аллаха, стали обычным делом и целью лучших сынов Ислама, ушедших от своих племён. Напротив, можно увидеть, как ансар опережает своего брата мухаджира. И операции истишхадия, по милости Аллаха, не ограничиваются молодежью, оставив в стороне взрослых мужей. Напротив, каждый стремится опередить своего брата. Молодёжь считает смерть честью, А старикам не отнять в боях опыта.

Умри же от своей злобы, о Америка! Умри от злобы! Не может быть побеждена Умма, сыны которой, как молодые так и пожилые, спешат опередить друг друга к смерти и отдаче жизни, не торгуясь. Не может быть побеждено поколение, которое заботит лишь Последняя жизнь и благой конец. Поднимитесь же, о приверженцы Сунны, для помощи вашим братьям и влейтесь в их ряды. Займите такое положение, в котором вы будете рады встретить Аллаха, и Он будет доволен вами. Поистине, сегодня крестоносцы и общины неверия продолжают идти путём скверны и скрытого коварства. О сунниты! Они делают это, чтобы очистить от вас Ирак с Шамом. Чтобы правление принадлежало рафидитам, нусейритам и курдским атеистам. Они уже уяснили для себя, что вы самые враждебные им люди, самые опасные для страны иудеев и их агентов - правительств вероотступников в странах Персидского залива и в вашем регионе. Они также боятся за свои интересы и за свою добычу с захваченных земель мусульман. Они уже много веков назад вонзили свои когти в тело Уммы. И, с дозволения Аллаха, посредством веры, стойкости, полного упования на Аллаха, терпения и решительности сынов Халифата, если на то будет воля Аллаха, эти когти и эти руки обязательно будут вырваны. Таковы обещания Господа, желают они того или нет, сколько бы они ни планировали и ни строили свои козни. Не случится ничего, кроме того, что приказал и

Молодой человек, который считает смерть честью…

УМИЯ

31

предопределил Аллах. Аллах взял на Себя опеку о Шаме и его жителях. И мы строим благие мысли о нашем Господе, и Он нас не погубит. Пророк g сказал: «Вы будете собраны в трех разных войсках: войско в Шаме, войско в Йемене, и войско в Ираке». Ибн Хаваля сказал: “Выбери для меня”. Пророк g сказал: «Тебе следует выбрать Шам. Если же кто откажется от этого (присоединиться к Шаму), то пусть выберет свой Йемен и черпает из его водоема. Поистине, Аллах поручился мне за Шам и его жителей» [«Сахих» Ибн Хиббан]. С позволения Аллаха, войска мусульман не покинут свои позиции в Шаме, Ираке, Йемене и на каждом клочке земли мусульман, куда дотянулась власть Халифата. И если политики неверия и вожди крестоносцев считают, что могут обойти обещания Аллаха и события, которые приведут к их закату, или посчитали, что они одержали победу, убив сынов Ислама в каком-то бою, районе, городе или поселке, то они ошиблись. Каждый из этих мужчин, которые выполнили завет и были правдивы, вышли на этот путь, чтобы приложить все усилия в поисках смерти, которая является их долгожданной мечтой. Такими мы их считаем, а расчет у Аллаха. Как же вы далеки от них, о крестопклонники! Поистине, Аллах выполняет обещания, данные Своим рабам: «Аллах обещал тем из вас, которые уверовали и совершали праведные деяния, что Он непременно сделает их наместниками на земле, подобно тому, как Он сделал наместниками тех, кто был до них. Он непременно одарит их возможностью исповедовать их религию, которую Он одобрил для них, и сменит их страх на безопасность. Они поклоняются Мне и не приобщают сотоварищей ко Мне. Те же, которые после этого откажутся уверовать, являются нечестивцами» [Ан-Нур:55]. О ахлю-сунна Шама! Вы были свидетелями и видели дела рук союзников неверия в городе Аль-Баб и его окрестностях. Вы видели ту резню ахлю-сунны, которую устроила ихвановская турецкая армия вероотступников и дворовые псы из числа сахаватов подлости и продажности. Город долгое время подвергался авиаударам России, Америки и их прихвостней-вероотступников, и ему были нанесены большие разрушения. Они не пожалели ни женщин, ни детей, ни стариков из числа простых мусульманских жителей города. Курдские атеисты и нусейриты, воспользовавшись этим жестоким нашествием на мусульман, атаковали села в окрестностях города. И мы не услышали, как ученые зла и 32

Эксклюзив

вреда, да проклянет их Аллах и унизит, порицали бы это, печалились по этому поводу или проявляли ревность за попранную запретную честь. Они не из тех, кто так поступит. Их голоса можно услышать только изливающими ложь на муджахидов или описывающими их самыми скверными и мерзкими качествами. Клянусь Аллахом, они являются копьем, которое крестоносцы заточили против каждого, кто сражается и противится всем группам мирового неверия, которые навалились на эту Умму, воюя с мусульманами, пытающимися вернуть Умму к ее былому величию. Разумейте, о приверженцы Сунны в Шаме! Поймите, что с вами хотят сделать! Поистине, Исламское Государство ни на один день не закрыло дверей перед теми, кто пожелал войти в него искренне и с покаянием. Оно желает для вас только добра и того, в чем будет ваше величие. Ранее вас уже постигло несчастье руками тех сахаватов-вероотступников, что сдали город Алеппо. Они побежали за долларами, чтобы сражаться против Исламского Государства, и без боя отдали город нусейритам. Сегодня они грабят и обворовывают дома тех жителей Аль-Баба, кого они убили или изгнали, а убитые еще продолжают лежать под обломками этих домов. Это самая низкая и презренная форма подлости, низости и предательства. И нет греха хуже неверия. Завтра не удивляйтесь тем, кто подписал различные перемирия и боролся за них, дав тем самым нусейритскому режиму собраться с силами и воевать одним фронтом против Халифата. Они делали это ради того, чтобы жить с ними в общей родине и бороться с терроризмом. Все эти так называемые фронты, комитеты и движения подобны хамелеонам. Каждый день у них разное состояние, значение и вид. Все они являются щитом креста и защитниками нусейритов. Они - причина тех невзгод и мучений, через которые вы проходите. О приверженцы Сунны, нет у вас в Шаме после Аллаха никого, кроме Халифата. Он хранит вашу религию, в которой ваше могущество и спасение от ваших несчастий. Он бережет вашу честь и достоинство. Направьтесь же к своему величию. Направьтесь к тому, что оживит вас и спасет вас от наказания Аллаха. Направьтесь к джихаду, рибату, к поклонению, которое вы потеряли. Вы скитаетесь, облаченные в унижение и презренность. Клянусь своим Господом, вы не созданы по забаве. Поистине, вам назначена встреча с вашим Господом, и Он будет спрашивать вас. Так приготовьте же ответы на вопросы.

После долгих страданий и огромных затрат Америка превратилась в посмешище

О воины Халифата и мусульмане! Америка – главная зачинщица преступлений и нечестия, обольстилась своей силой, высокомерие ослепило ее глаза, и она полезла в болото, где настанет ее конец и погибель. Да! Она тонет и нет пути к спасению! Она тщетно пыталась отдалиться от прямого участия, но не смогла. Она пришла на земли Ирака и Шама на своих ногах, но она их поволочет за собой. Она вернулась после того, как бежала из Ирака униженной и побежденной. Но это обещание Аллаха. Мы, по милости Аллаха, сильны и крепки, мы не в том положении, о котором она думает. Её союзники, различный сброд и гиены нисколько не спасут ее от прямого столкновения с нами. И если мы теряем какой-то район, город или поселок, то это лишь очищение и испытание джамаата мусульман. Для того, чтобы очистились ряды, и удалилась скверна, а Аллах избрал из Своих рабов, кого пожелает. Это лишь отлив, за которым последует прилив и великая победа, с дозволения Аллаха. В Багдаде, Дамаске, Иерусалиме, Омане и Полуострове Мухаммада g. Полки веры непременно пойдут в атаку на Персию и завоюют Кум и Тегеран, а затем мы обязательно пойдем с походом на Рим. Непременно прогремят такбиры львов, и перед ними без боя падет Константинополь. Это обещание нашего Господа и радостная весть от нашего Пророка g. По милости Аллаха, на землях Халифата на единобожии и принципе дружбы и непричастности выросло целое поколение. Самой сладкой вещью для них является гибель и смерть на Пути своего Господа и возвышение религии. Куда

тебе до них, о Америка! Куда тебе! В их жилах течет пречистая вера, и они почувствовали вкус могущества и возвышенности посредством религии. Сколько ты потратила, о Америка, чтобы сбить мусульман с религии в Ираке, Хорасане и во всем мире? Сколько усилий ты приложила, чтобы отпугнуть их от муджахидов? Сколько призывающих к злу и нечестию ты мобилизовала? Однако, безрезультатно. Да! Безрезультатно. Ты обманулась своими мечтами, и твои усилия были напрасны. Они жертвуют собой, садясь в начиненные взрывчаткой автомобили, а в первых рядах сражаются седобородые мужи, которые твердо намерились окрасить свои бороды кровью. Аллах сдержал данное Им обещание, а ты солгала и потерпела поражение, о Америка, в тот день, когда Он открыл нам земли, унизил тебя и сделал тебя и твои войска назиданием и знамением. Ты расходовала свое имущество и мобилизовала все силы, но все это, по милости Аллаха, стало легкими трофеями в руках простых муджахидов. Аллах исполнил свое обещание, помог своему рабу и укрепил свое войско, а ты солгала и потерпела поражение, о Америка. Ты стала посмешищем после десятка лет трат, усилий и тягот. Ты посчитала, что покончила с муджахидами в Ираке, а затем передала правление рафидитам. Но мы применили меч истины по шеям рафидитов и сахаватов-вероотступников из различных племен. Вопреки своему ожиданию, они гибли один за другим. Они рыли себе могилы своими же руками, и мы их резали в

УМИЯ

33

Аллах открыл муджахидам множество земель

их же домах. Придет день, и ты так же оставишь курдских атеистов и сахаватов-вероотступников в Шаме. С дозволения Аллаха, их постигнет та же участь, что и их предшественников. Аллах сдержал данное Им обещание, а ты солгала и потерпела поражение, о Америка, и твои предположения не оправдались. Это случилось в тот день, когда мы вернули Умме понятия, которые были утеряны на протяжении веков, когда мы, по милости Аллаха, оживили исчезнувшие и забытые мусульманами ценности. Большинство из них и не слышало об этих ценностях с момента своего рождения. Мы объявили Халифат! Да! Мы объявили Халифат и избрали Халифа для мусульман, которому они обязаны подчиняться в благом, пока он правит между ними по Книге их Господа и Сунне их Пророка g. Он ведет их к могуществу и славе. По милости Аллаха, путь стал очевидным, и мы больше не будем рассеянными группами, джамаатами или организациями. Америка утонула и нет для нее спасителя. Она превратилась в жертву для воинов Халифата на каждом клочке земли. Ты проиграла, и признаки твоего близкого заката явны и видны невооруженным глазом. И самым явным признаком является то, что на твой трон взошел этот бестолковый идиот, который не знает ни что такое Шам, ни что такое Ирак, ни что такое Ислам, о ненависти к которому он не переставая говорит и объявляет ему войну. У тебя 34

Эксклюзив

есть только два выбора, и каждый из них горче второго. Ты или, взяв урок из прошлого, повернешь назад, оставив муджахидов наслаждаться трофеями, брошенными тобой, или же придешь к нам, и ты это уже сделала. Погрузись же в болото своей смерти, чтобы единобожники исцелили свои груди, с дозволения Аллаха. О приверженцы Сунны на Полуострове Мухаммада g. Горе вам! Разве вы не слышите! Разве вы не видите! Где хотя бы ваши сердца, если ослепли ваши глаза?! Где ваше единобожие и вера? Где дружба и непричастность? Разве вы не видите, как правители Полуострова, да изуродует их Аллах и отнимет у них власть, протягивают сегодня спасательный круг рафидитам в Ираке? Они даже благословляют их на захват у приверженцев Сунны их земель. Не пришло ли время стряхнуть с себя пыль унижения и подняться против этих предателей-вероотступников, которые вошли во все двери неверия. Которые всеми силами помогли, снабдили и поддержали все проекты крестоносцев в их войне против муджахидов. Неужели из колыбели Корана и источника Послания будут унижать приверженцев Сунны в Ираке и Шаме? Неужели их притесняют из земель сподвижников-первооткрывателей, унижают и чинят им несправедливость? Где же ваши ревностные мужи? Где же потомки Сиддыка и ‘Умара Аль-Фарука? Где потомки Абу Басыра и Абу Джандаля? О брат по единобожию на землях Двух Святынь, перед тобой воины тагута и ученые зла и смуты, пе-

ред тобой их руководители и министры. Покажи им свой гнев, помогая своей религии и защищая своих братьев. Бедствие, исходящее от них на мусульман, достигло своего пика. Целомудренные обладательницы покрывал жалуются на приносимый ими вред и погибель. Преодолей все препятствия и не дай себя остановить глупому невежде. О воины Халифата в Мосуле, Тель Афаре, Ракке, Халябе и на всех остальных границах Исламского Государства. Знайте, что мы сегодня проходим через самый великий этап в истории нашего джихада, самый опасный поворот и точку сдвига в истории Уммы. Будьте же теми, кто понесет эту ответственность. Вы, с дозволения Аллаха, самые способные понести это тяжкое бремя. Запасайтесь припасами, и лучшим припасом является богобоязненность. Просите помощи у Аллаха и не отчаивайтесь. Свяжите свои сердца с Высочайшим и Милостивым и просите у Него помощи и поддержки. Всевышний близок, и Он отвечает на мольбу нуждающегося, когда тот взывает к Нему, и устраняет зло. Рабам достаточно Одного Аллаха. Кто, если не Он, спас Ибрахима Халиля от огня? Кто разверг для Мусы море на две части? Кто даровал милость и достоинство Юнусу? Кто помог Его рабу Мухаммаду g, одарив его устрашением врага на расстоянии месяца? Проявляйте же терпение! Проявляйте стойкость и полагайтесь на Аллаха! Всевышний сказал: «О те, которые уверовали! Будьте терпеливы, запасайтесь терпением, несите службу на заставах и бойтесь Аллаха, быть может, вы преуспеете» [Алю ‘Имран:200]. И поразмышляйте же над Словами Аллаха: «… тому, кто боится Аллаха, Он создает выход из положения, и наделяет его уделом оттуда, откуда он даже не предполагает. Тому, кто уповает на Аллаха, достаточно Его. Аллах доводит до конца Свое дело. Аллах установил меру для каждой вещи» [Ат-Таляк:2,3]. О воины Халифата! О носители чести, о мстящие за свою религию и Умму. Мы знаем вас как героев и воинов, как господ и благородных мужей, крепкими в обороне и терпеливыми в сражении. Добейтесь помощи, победы и силы, согласно обещанию Аллаха. Подготовьте себя к максимальным трудностям и самой острой боли. Поистине, смерть или гибель случаются лишь один раз. Затем это обернется никогда не прекращающимся достоинством. Не оставляйте же и клочка земли, кроме как превратив его в огонь для неверных преступников. Организо-

вывайте им засады в домах, переулках и улицах. Минируйте мосты и организовывайте одну атаку за другой. Берите их в плен, осаждайте их и устраивайте для них любую засаду. О мужчины Исламского Государства на севере и юге Багдада, в Киркуке, Салахуддине, Дияле, Фаллудже и Анбаре, приложите дополнительные усилия. Воздайте сполна врагам Аллаха из числа скверных рафидитов и мерзких вероотступников из числа приписывающих себя к Сунне. Дайте им испить из горькой чаши и смертельного яда. Вы люди битв, повергающие противника. Просите у Покровителя меткости. Опирайтесь и полагайтесь только лишь на Него, ведь все только в Его руках. О воины Халифата в Хорасане, Йемене, Синае, Ливии, Западной Африке и во всех местах! Вы, по милости Аллаха, продолжаете оставаться прекрасными помощниками и поддержкой вашему государству. Усильте свои атаки на врагов Аллаха из числа неверных преступников и их прихвостней-вероотступников. Знайте, что разжигая войну с ними вы защищаете земли Ислама в Ираке и Шаме от атак общин неверия, а также разрушаете их союзы и единство. О искренние единобожники в Америке, России и Европе! О помощники Халифата! О те, кто не смогли присоединиться и остались за спинами многобожников. Засучите свои рукава и будьте искренни на своем пути. Знайте, что мы ведем всеобщую войну с нашим врагом и его интересы легко испортить. Займите же их собой и отвлеките их от вашего Халифата и земель Ислама! И помните слова вашего Пророка g: «Никогда не соберутся вместе в огне неверный и мусульманин, убивший его» [Муслим]. О Аллах, прокляни же неверных, которые сбивают других с Твоего пути, не веруют в Твоих посланников и сражаются с Твоими любимцами. О Аллах, посей разногласия между ними, посей между ними вражду и ненависть, сотряси землю под их стопами, и ниспошли на них Твое наказание, которое Ты не отвернешь от этого преступного народа! О Аллах, помоги Твоей религии и Твоим воинам! Возвысь Свое Слово и подними Свое знамя, о Достойный поклонения! Нет силы и мощи ни у кого, помимо Аллаха. И хвала Аллаху, Господу миров!

УМИЯ

35

Люди, призывающие к ложным вещам, создают для себя недействительные основы, на которых выстраивают свои теории и убеждения. Но очень скоро они сами начинают понимать, что их теории не способны устоять на этой лжи, и потому они начинают “подкреплять” их новыми нововведениями и заблуждениями. Они также перегруппировывают уже построенное, чтобы придать своему строению какое-то равновесие. Они продолжают выстраивать его таким образом до момента, пока удерживать его колонны больше не представляется возможным, после чего оно падает вместе с ними, разрушая их дунью затем как они уже потеряли ахиру. Аллах c сказал: «Тот ли, кто заложил 36

Статья

основание своего строения на страхе перед Аллахом и стремлении к Его довольству, лучше или же тот, кто заложил его на самом краю обрыва, готового обвалиться, так что он обвалился вместе с ним в огонь Ада? Воистину, Аллах не ведет прямым путем несправедливых людей. Строение, которое они построили, всегда будет порождать сомнения в их сердцах, пока их сердца не разорвутся. Аллах - Знающий, Мудрый» [Ат-Тауба:109, 110]. Таким образом обстояли дела большинства теорий, основанных людьми, которых причисляли к Исламу и которые заявляли, что своими стремлениями они искренне желают возродить Исламское Государ-

ство. Но они установили себе ложные основы, исходя из которых стали строить свои оплошные действия и выбирать их направление. Результатом же этого становилось вхождение в противоречие самим себе, после чего у этих заблудших людей не оставалось другого выбора, кроме как внести в свои убеждения новую порцию заблуждений. Они становились всё более заблудшими и их строение рушилось всё сильнее, пока в нём не осталось ничего из Ислама. В этих статьях, посвящённых теме путей установления Исламского Государства и сравнения между путём людей, следующих по пророческому манхаджу и следующих по ложным дорогам, нам необходимо задержаться на теме рафидитов-имамитов. Их заблуждения достигли такой степени, что в результате они своими же руками установили совершенно новую религию, которая не имеет никакого отношения к Исламу. Ровно настолько, насколько христианство и иудейство имеют отношение к религии Ибрахима n. Мы начнём с разбора их пути, который длится уже более одиннадцати веков, являясь самым долгим экспериментом искажения религии. Их опыт, как ни один другой, показывает, насколько далеко можно уйти в заблуждения, строя свои убеждения на ложных основах. И это всё произошло после того, как они начали свою дорогу с ложного призыва к построению Исламского Государства и защиты Ислама от привнесений и отклонений. Начало их призыва – ложные указания в отношении имама Рафидитские многобожники ложно заявляют, что их призыв берёт своё начало со времён жизни Пророка g и что, якобы, он завещал, что его преемником должен стать ‘Али бин Аби Талиб h, а после смерти Али – его дети. Никакого доказательства на существование подобного завещания у них нет. Разве что, различные сфабрикованные искажения аятов и хадисов. Множество ясных доказательств опровергают их заявления. Например, это опровергают слова ‘Умара h, в которых он сказал: «Если я не назначу после себя Халифа, то ведь Посланник Аллаха g не назначил после себя Халифа. А если я назначу после себя Халифа, то Абу Бакр назначил после себя Халифа» [Муслим]. Эти слова служат доказательством, что Пророк g не назначал после себя Халифом ни ‘Али, ни кого-либо другого из своих сподвижников j. А в хадисе, приведённом имамом Аль-Бухари от Аль-Асвада бин Язида, сказано: «В присутствии ‘Аиши i упомянули, что ‘Али h является преемником (Пророка), на что она сказала: “Как он мог ему это завещать, когда я положила

(его голову) на свою грудь, а после он попросил принести таз с водой… И я даже не почувствовала, что он уже умер. Когда он успел ему это завещать?”» На это также указывает тот факт, что сподвижники выбрали Халифами Абу Бакра, ‘Умара и ‘Усмана k, и никто из них не упоминал, что этот пост был заповедан ‘Али бин Аби Талибу и его сыновьям Аль-Хасану и Аль-Хусейну k, как об этом заявляют рафидиты. Существует также много других доказательств, которые разбивают ложь о наличии этого завещания вдребезги. На отсутствие такого завещания также указывает борьба и споры между рафидитами, заявляющими о своей поддержке семье Пророка (Ахль аль-Бейт). Каждый из них заявлял о своей поддержке кому-то другому из числа его потомства. В особенности, их разногласия усилились после гибели ‘Али h: некоторые стали выступать в поддержку ‘Аббаса бин Аби Талиба, другие в поддержку Аль-Хусейна бин ‘Али, третьи в поддержку Аль-Хасана бин ‘Али, а четвёртые в поддержку Мухаммада бин ‘Али (бин Аль-Ханафия) r. Более того, некоторые стали выступать даже в поддержку сыновей Джа’фара бин Аби Талиба r. Когда бы ни умирал человек, которого они считали имамом, их разлад и междоусобные распри только увеличивались, потому что каждый желал, чтобы имамом стал тот, кто ему больше нравится. Если бы у них было ясное указание или завещание на их назначение, они могли бы доказать, кто же является настоящим имамом. Однако очень часто доказательством правоты той или иной группы служили простые «сказки» о якобы произошедших необычных происшествиях и чудесах. Например, в доказательство на то, что имамом является ‘Али бин Аль-Хусейн, а не его брат Зейд бин Аль-Хусейн, рафидиты сказали, что ‘Али дали присягу дерево с камнем! Основа заблуждения рафидитов: заявление о непогрешимости имамов Основой, на которой была построена религия рафидитов и вокруг которой они плетут все свои заблуждения и искажения вплоть до сегодняшнего дня, является убеждение, что Исламское Государство не может быть построено без особого имама, который должен соответствовать различным условиям, ни одно из которых не имеет под собой шариатской основы. Основные из них заключаются в том, чтобы он был абсолютно безгрешен, как в своих делах, так и в своём внутреннем мире, чтобы он имел знания о любой вещи и даже о сокровенном, и чтобы на него указывал текст от Аллаха, Который пречист от их лжи. Основой их убеждения также является уверенность, что рели-

УМИЯ

37

Рафидитские свиньи валяются в грязи

гия никогда не придёт в порядок без такого имама. Однако, если люди уверуют в этих имамов, в приписываемые им качества, и станут подчиняться им, то религия снова вернёт себе величие, а их государство будет построено на пророческой методологии. Но им недостаточно, чтобы кто-то владел такими качествами. Такой человек должен быть единственным обладателем этих качеств среди всего человечества, и никто не должен быть ему подобен. А кто станет соревноваться с ним в чём-либо из этого, то, по их убеждениям, такой является тагутом. А кто станет покушаться на что-либо из принадлежащего имаму, тем самым он придаст Аллаху сотоварищей! И, разумеется, Аллах пречист от данных заявлений. Их ложные убеждения подразумевают, что имаму необходимо следовать так же, как и Пророку g. Поэтому имамом не может стать простой мусульманин, потому что в каждом из них присутствует некое невежество: они ошибаются, подвержены забывчивости и следованию за собственными пристрастиями. Более того, имам должен иметь знание обо всём, о чем бы ни пожелал знать, и ему не должны быть присущи небрежность, ошибки и склонность к пристрастиям; чтобы он не повелевал запретного и не вёл к заблуждениям. У него также не должно быть конкурентов, которые могут стать причиной смуты в борьбе за власть. Никто не должен равняться ему по уровню его знаний, чтобы не оспорить его мнение и не спровоцировать разногласия. И так как проверить соответствие людей этим условиям в полной мере невозможно, они решили, что такой имам должен быть выбран Всевышним Аллахом. Это должно произойти таким же образом, как избирались пророки, потому что Одному Аллаху известно скрытое о людях. Более того, они пришли к мнению,

38

Статья

что Аллах обязан его выбрать, потому что если Он его не выберет, Он не будет иметь право их наказывать за ослушания. А если накажет, это станет несправедливостью с Его стороны. Они сказали, что без имама, который должен быть выбран на место пророков, Аллах не сможет установить против них довод. Насколько же Аллах далёк от этой лжи! Потому они называют своих имамов «Худжа», или «Довод», потому что он будет служить доводом над людьми, и по причине него грешники и ослушники заслужат наказание от Аллаха. Они заявили, что этот выбор имамов был сделан с указанием на Али h и его потомство. Обязанность полного следования имаму не совместима с убеждениями о его безгрешности Их убеждения о безгрешности имама подразумевают, что им необходимо проявлять полное подчинение ему во всём. Однако Аллах c связал подчинение имамам и правителям с подчинением Аллаху и Его Посланнику. Если правитель повелевает разрешённое и одобряемое, то подчинение ему является подчинением Аллаху. Если же он станет повелевать то, что Аллах запретил, его надлежит ослушаться и следовать только за решением Аллаха. Аллах действительно повелел следовать за обладателями власти, однако при разногласиях приказал возвращаться к Аллаху и Пророку g, то есть к Корану и Сунне. Чтобы подтвердить, что следование за обладателями власти является следованием Аллаху, было сказано: «О те, которые уверовали! Повинуйтесь Аллаху, повинуйтесь Посланнику и обладающим влиянием среди вас. Если же вы станете препираться о чем-нибудь, то обратитесь с этим к Аллаху и Посланнику, если вы веруете в Аллаха и Последний

день. Так будет лучше и прекраснее по значению!» [Ан-Ниса:59].

они попали в неловкое положение, потому что якобы выбранный Аллахом имам даже не дожил до начала своей миссии. После этого происшествия часть из них поняла ложность этой теории и отказалась от неё. Другие же решили подкрепить её новыми заблуждениями. Появилась группа, которая заявила, что

Также Пророк g сказал: «Кто подчинился мне, тот подчинился Аллаху, а кто ослушался меня, тот ослушался Аллаха. Кто подчинится моему амиру, тот подчинился мне, а кто ослушается моего амира, Рафидизм это болезнь, которая может быть излечена только мечом тот ослушается меня» [Муслим]. Невозможно представить, чтобы это подчинение амирам, которое Пророк g приказал совершать, касалось противоречащих Исламу вещей. Он также не указывал, что следовать надлежит только за безгрешным имамом, но сказал: «Нет подчинения в грехе. Подчиняться следует только в одобряемом» [Аль-Бухари и Муслим]. Манхадж ахлю-сунна со времён жизни Пророка g и до конца времён заключается в том, что следование за правителями совершается только в одобряемых вещах и до тех пор, пока правители остаются мусульманами. Даже если они совершают грехи или чинят несправедливость, это не отменяет обязанности следования им в тех вещах, которые не являются ослушанием Аллаха. Ложную основу подпирают новыми заблуждениями Рафидиты убеждены, что на земле всегда должен находиться один безгрешный человек, который сумеет заменить прежнего имама, что на него должно прийти указание уже при жизни прежнего имама, и что от него должен остаться такой же безгрешный сын. Стоит заметить, что эти убеждения не касаются лишь вопроса имамата, а являются основой, на которой построена вся их религия. Но так как эти условия невыполнимы, некоторые из рафидитов со временем от них отказались, а другие подвергли их ещё большему искажению. Приведём некоторые примеры: При жизни Джа‘фара бин Мухаммада бин ‘Али бин Хусейна бин ‘Али бин Аби Талиба они заявили, что его наследником является его сын Исма‘ил. Но Исма‘ил умер уже при жизни своего отца, тем самым,

Исма’ил не умер и продолжает оставаться имамом, воскреснув после своей смерти. Они также заявили, что Джа’фар, которого они считали прежним имамом и называли «Ас-Садык» - Правдивый, лгал о смерти Исма‘ила, придумав эту историю как «такъыю»1, чтобы защитить Исма‘ила от его врагов. Они сказали, что Исма‘ил просто прячется от людей. Эту группу стали называть Исмаилитами Батынитами, и она существует и в наши дни. Своих имамом они стали выбирать из потомков Исма‘ила бин Мухаммада. Начиная с этого момента зародилось новое ложное убеждение рафидитов о скрытых имамах, живущих вечной жизнью и которые однажды должны возвратиться. Другая же группа решила обвинить во лжи уже Самого Аллаха. Не говоря уже о том, что Аллах пречист от выбора каких-то имамов, они сказали, что Он может отменять Своё указание на одного из имамов и заменять его другим. Эту клевету они назвали «Аль-Бада»2. Да уничтожит их Аллах за эту ложь! Эта группа, которую назвали Мусавиты, заявили, что 1) Ложное убеждение шиитов, что во избежание вреда, можно произнести слова или совершить действие противоречащие тому, что они считают истиной. 2) Убеждение шиитов, что Всевышний Аллах может не знать, что будет происходить, а после того, как Он узнаёт это, то выносит новое постановление.

УМИЯ

39

Ритуал рафидитских мушриков, не имеющий к Исламу никакого отношения

тексты указывают на Мусу бин Джа‘фара (именуемого ими «Аль-Казым»), который должен стать имамом вместо своего умершего брата Исма‘ила. Они придумали эту ложь, чтобы теперь их ложное вероубеждение не нужно было бы менять полностью. К теории приписывается новая ложь А после смерти Джа‘фара бин Мухаммада t рафидиты, не принявшие убеждения Исмаилитов и Мусавитов, снова попали в неловкое положение, так как у них не было указания, кто же должен стать следующим имамом. Вначале они выбрали его старшего сына ‘Абдуллаха бин Джа‘фара, которого назвали «Аль-Афтах». Но после этого часть из них отказалась от этого заявления, обвинив ‘Абдуллаха в совершении грехов. В результате они присоединились к мнению, что новым имамом должен стать его брат Муса бин Джа‘фар. Те же, кто продолжил считать законным имамом ‘Абдуллаха бин Джа‘фара остались ни с чем, когда он умер, не оставив за собой наследника. После этого часть из них отошла от своих ложных убеждений, но другая часть ушла в них с новой силой. Они заявили, что у ‘Абдуллаха на самом деле есть сын, однако он скрывается от людей. Тем самым они повторили ложь, сказанную об ‘Исмаиле бин Джа‘фаре, и укрепили убеждения рафидитов о существовании скрытых имамов. Более того, на этот раз они даже дали присягу этому никогда не рождавшемуся человеку. Но проблемы появились и у тех, кто выбрал для себя имамом Мусу бин Джа‘фара, потому что он умер в тюрьме, не оставив завещание о том, кто должен стать имамом поле него. Они были вынуждены снова менять свою акыду. Часть из них отказалась поверить в его смерть и заявила, что он продолжает жить

40

Статья

в скрытности и тем самым остаётся их имамом. Эту группу назвали Вакифиты. Те же, кто был вынужден поверить в его смерть, заявили, что следующим имамом стал ‘Али бин Муса (которого они называют «Ар-Рида»). При этом Вакифиты стали проявлять к нему вражду и обвинили его во лжи в отношении смерти его отца. Убеждения рафидитов опровергают их же имамы Ещё в более тяжёлое положение и противоречие со своими ложными основами рафидиты были поставлены, когда ‘Али бин Муса, которого они считали своим имамом, объявил о присяге Мамуну бин Харуну Ар-Рашиду и признал его законным наследником престола. Тем самым ещё раз доказав всю ложность теорий о заповеданных имамах, их безгрешности и т.д. Невообразимо, как, якобы, безгрешный человек, на власть которого пришло указание от Аллаха, сам даёт присягу другому человеку, который, как утверждается, узурпировал власть и не имеет каких-либо выдающихся качеств в религии или знаниях. Теперь рафидиты должны были бы или последовать за ним, так как они считали его действия безошибочными, и тем самым разрушить все их убеждения, или же поступить вопреки его решению, что также губило всю их религию, обвиняя его в ошибке, отрицая его безгрешность и отказываясь от заявлений, что он является заповеданным имамом. Единственным путём осталось проявление «такъыи», или, как они её называют, «Аль-Бада», к чему они прибегают каждый раз, когда хотят придумать новую ложь. Имамами становятся дети и несуществующие люди Но и на этом ничего не закончилось, и скоро их постигла новая беда. Со смертью ‘Али бин Мусы ра-

фидитам пришлось заявить о том, что новым имамом становится ребёнок. Им стал сын ‘Али Мухаммад (которого они называют «Аль-Джавад»), которому на момент смерти своего отца, умершего в Хорасане, было всего семь лет. Но часть рафидитов не приняла его и дала присягу его дяде Ахмаду бин Мусе. Другие стали отрицать законность самого ‘Али бин Мусы, так как он не оставил завещания о своём прeемнике, и этот прeемник не омыл его тело после его смерти. Третьи дали присягу Мухаммаду бин Аль-Касиму бин ‘Умару бин ‘Али бин Хусейну, а четвертые всё-таки признали новым имамом Мухаммада бин ‘Али («Аль-Джавад»). Но эта же проблема повторилась, когда и он умер в возрасте всего двадцати пяти лет, оставив за собой двух детей – ‘Али «Аль-Хади» и Мусу. Их отец успел назначить человека, который нес ответственность за сохранность имущества его детей до наступления их совершеннолетия. Перед рафидитами встала непростая задача: как назначить имамом ребёнка, которому его «безгрешный» отец не доверял даже его личные деньги? Когда у ‘Али «Аль-Хади» умер его сын Мухаммад, которого он прежде назначил имамом после себя, и, в результате, своим новым наследником ему пришлось назначить своего последнего сына Аль-Хасана «Аль-‘Аскари», часть рафидитов пошла на него войной. Другая же группа рафидитов продолжила считать своим имамом умершего Мухаммада бин ‘Али «Аль-Хади», отрицая его смерть. Таким образом, они отчаянно пытались сохранить убеждения о святости завещания, наличие которого они считают обязательным при переходе власти от одного имама к другому. А другая часть рафидитов, как у них это принято, объявила, что прежние заявления были лишь вынужденной ложью и дали присягу Аль-Хасану «Аль-‘Аскари». Но вскоре они получили решающий удар – Аль-Хасан бин ‘Али умер, не оставив за собой потомства. В результате им ничего не осталось, как прибегнуть к трюку своих братьев Афтахитов, приписав Аль-Хасану несуществующего и никогда не рождённого ребёнка, которого они назвали Мухаммад «Аль-Махди». Тем самым количество имамов рафидитов достигло двенадцати. Они заявили, что Мухаммад «Аль-Махди» является ещё ребёнком и скрывается в подземелье города Самарра, прячась там от своих врагов. И что он выйдет, когда угрожающая ему опасность уйдёт. С момента, когда это заявление было сделано в первый раз, прошло примерно 1200 лет. Рафидиты вплоть до сегодняшнего дня ожидают выход этого придуманного ими «безгрешного имама», который должен построить мнимое исламское государство на их ложных основах.

Религия, сфабрикованная на ложной основе Отделившись от мусульман (суннитов), эти заблудшие люди не переставали делиться, создав десятки групп и ответвлений, каждая из которых проклинает и обвиняет в неверии другую. Прослеживая их путь, мы видим, что они придумали ложные основы своих убеждений, чтобы отвергнуть право на власть Халифов и амиров мусульман, начиная с Абу Бакра, и что они продолжат их отвергать вплоть до Судного Дня. Ни один человек не может соответствовать их ложным условиям безгрешности, указанию на его имя со стороны Аллаха и наличию чудес. Разве что те, кому они приписали подобное своей ложью. В выборе новых имамов сильную роль сыграли также их пристрастия, потому что они всегда считали имамом тех, кто им нравился. В течение своей истории, они многократно выходили против людей, которых прежде сами признали имамами. Особенно часто это происходило, если выбранный ими имам начинал совершать или говорить вещи, противоречащие их убеждениям. Они также были вынуждены многократно вносить в свою религию дополнения и изменять её основы, чтобы строение их убеждений хоть как-то устояло. Они добавили в неё убеждение о том, что Пророк g указал на ‘Али и его потомство как на своих единственных преемников («Ан-Насс»), необходимость указания со стороны предшествующего имама на одного из своих сыновей («Аль-Васыя»), разрешение преднамеренной лжи ради пользы («Ат-Такъыя») и другое. А после открыли Коран с Сунной и стали отрицать в них всё, что противоречило их убеждениям. В результате, чтобы оправдать свои слова, им пришлось придумывать всё новую ложь, насколько невообразимо глупой она бы ни была: будь то имамы, которые прячутся от людей на протяжении веков, ожидание возвращения умерших, несуществующие дети или назначение на пост «безгрешного имама» маленького ребёнка. С дозволения Аллаха, в следующей статье этой серии мы расскажем, как рафидиты образовали большую часть своих сегодняшних убеждений в период отсутствия имамов, который начался с момента смерти Аль-Хасана «Аль-‘Аскари», и в период которого они ожидают выхода его выдуманного сына Мухаммада «Аль-Махди». Мы расскажем, как прибавляя и убирая от своей религии, они дошли до образования тагутского государства в Иране, которое они хотят расширить на весь мир. Государство, которое они связывают с появлением своего «махди», прятавшегося всё это время от людей по причине наличия врагов и слабости его сторонников.

УМИЯ

41

В то время, как война между воинами Халифата и силами куфра продолжается, взглянем на некоторые последние операции, проведенные муджахидами, в результате которых власть Халифата расширилась или которые подвергли врагов Аллаха еще большему страху и унижению. Эти операции являются лишь малой частью активных действий, проведенных воинами Исламского Государства на различных фронтах за последние недели. Вилаят Джунуб 2-го числа месяца Раджаб истишхади Абу ‘Аззам Ираки, да примет Аллах его шахаду, сумел добраться на грузовике с тоннами взрывных веществ на борту к большой группе мушриков-рафидитов у южного въезда в Багдад, в местности Рашид, среди которых находились сотрудники различных военных подразделений. Подорвав

42

Новости

свою машину, было уничтожено и ранено по меньшей мере сто муртадов и сгорели десятки машин. 9-го числа месяца Раджаб истишхади Абу Зарр Ираки, да примет Аллах его шахаду, пробрался со своим жилетом, начинённым взрывчаткой, к похоронной процессии рафидитов в местности Искандария в провинции Бабиль. В результате взрыва погибли и были ранены десятки рафидитов. Вилаят Ракка 4-го числа месяца Раджаб небольшие группы муджахидов направились к позициям муртадов РПК в восточной и западной части вилаята. Первая группа атаковала три села на востоке, убив более тридцати пяти их солдат. Другая же группа атаковала позиции муртадов у аэропорта г. Табка и, по милости Аллаха, убила ещё тридцать

солдат, уничтожила бульдозер и четыре единицы военной техники, а также захватила внедорожник с установленным на нём пулемётом. 7-го числа месяца Раджаб воины Халифата убили более сорока членов РПК, проведя на них три истишхадии на двух заминированных машинах и одном мотоцикле в Джазра Бухамид, на востоке вилаята Ракка.

Абу Хаттаб аш-Шами  – один из ингимасиев, вошедших в Тикрит

Восточная Азия 4-го числа месяца Раджаб воины Халифата провели атаку в местности Мамсбану, к югу от Кутабату, на военную машину филиппинской армии, подорвав её на заминированном устройстве. В результате было уничтожено шесть солдат крестоносной армии, и часть из них была ранена. Вилаят Салахуддин 8-го числа месяца Раджаб семеро давших присягу насмерть ингимасиев сумели пройти все оборонительные рубежи и войти в город Тикрит. Вступив в бой с сотрудниками полка быстрого реагирования, находящихся в своём здании, они смогли убить всех находящихся в нём и сжечь две военные машины. А после этого направились к дому руководителя так называемого «Центра по борьбе с терроризмом» муртада Халида Мухаммада Кассара Джамили, уничтожив его вместе с его сыном. После этого муджахиды взяли оборону в принадлежащих им зданиях, ведя бой с их войском, пока не закончились боеприпасы. После этого они подорвали свои заминированные жилеты рядом с их солдатами. В результате этой благословенной операции погибло более тридцати одного муртада, среди которых было шесть офицеров, а ещё сорок получили ранения. 9-го числа месяца Раджаб воины Халифата

провели атаку на позиции рафидитской армии и ополчения с двух сторон с севера г. Бейджи. Первое нападение велось со стороны мостов Асмида, Махазин и с близлежащих сёл. Бой шёл на протяжении долгого времени, в течение которого на позиции муртадов было произведено несколько истишхадий на заминированных машинах. В результате было уничтожено шестнадцать единиц различной техники, два танка Абрамс, более тридцати солдат, а также ранено множество из них и уничтожено тридцать военных укреплений. Также был повреждён вертолёт, сбит беспилотник, были захвачены три военные машины, различное оружие и боеприпасы. Вторая группа вела нападение на дороге Бейджи-Хадиса. В течение него были проведены ещё две истишхадии на заминированных машинах, в результате чего было уничтожено ещё пятнадцать муртадов, семнадцать укреплений и различные единицы техники. Часть техники также была повреждена. Россия Воины Халифата в ходе двух нападений в Астрахани смогли убить двух и ранить трёх сотрудников Национальной гвардии. Одно нападение было проведено 9-го числа месяца Раджаб, а следующее по пришествию ещё двух дней. 24-го числа месяца Раджаб воины Халифата атаковали штаб спецслужб Российской Федерации в Хабаровске, на востоке страны, убив троих

УМИЯ

43

Последствия атаки в Париже

сотрудников и ранив ещё часть из них. Египет

Вилаят Нейнава

18-го числа месяца Раджаб брат Абу Бара Мысри, да примет Аллах его шахаду, направился в церковь имени «Марка» в Александрии, подорвав в ней свой заминированный жилет, тем самым убив и ранив десятки христиан. А другой истишхади Абу Исхак Мысри, да примет Аллах его шахаду, подорвал свой заминированный жилет в церкви имени «Св. Георгия» в г. Танта, в результате чего были убиты и ранены ещё десятки кафиров. В общем числе погибло более пятидесяти кафиров и около ста сорока получили ранения.

19-го числа месяца Раджаб воины Халифата провели бой с частями рафидитской федеральной полиции на окраинах района Рас Джадда, на западной стороне города. В результате было уничтожено девять муртадов и десять из них ранено, повреждено два Хаммера и экскаватор. Также истишхади Абу Зубейр Ираки, да примет Аллах его шахаду, подорвал свою заминированную машину посреди спецназа рафидитов на окраинах района Танак, на западе Мосула. В результате взрыва был уничтожен танк Абрамс, бронированный экскаватор, а также часть их солдат. Воины Халифата также вели бои с рафидитами на окраинах района Мушахада, убив десять солдат (в том числе двух офицеров), повредив броневую машину и сбив беспилотник. А артиллерийские расчёты обстреляли спецназ рафидитов в районе Абар, на западе Мосула. Попадания были точными, в результате чего погибло более тридцати пяти солдат, а другие получили ранения. Также на окраинах района Баб Таб, Рас Джадда, на окраинах улицы Курнеш и в селе Раухания Улья снайперы уничтожили двенадцать солдат рафидитской армии и ополчения.

Вилаят Хорасан 11-го числа месяца Раджаб десять ингимасиев Халифата направились к колонне, в которой находились войска американских крестоносцев и муртадов афганской армии, которая продвигалась в местности Шадль в Нангархаре. В результате ожесточённых боёв было уничтожено некоторое количество американцев и по меньшей мере пятнадцать афганских муртадов. Семеро из ингимасиев успешно вернулись на свои позиции, а трое стали шахидами. Вилаят Диджля 19-го числа месяца Раджаб восемь воинов Халифата сумели ворваться в укрепления муртадов Пешмерги в селе Кахф, к западу от Махмура. В результате боёв был уничтожен командир полка и ещё семнадцать муртадов, трое из которых являлись офицерами в различных чинах. Двое муджахидов стали шахидами, да примет их Аллах, а

44

остальные успешно вернулись на свои позиции.

Новости

Франция 23-го числа месяца Раджаб брат Абу Юсуф Бельджики, да примет Аллах его шахаду, с автоматом Калашникова в руках атаковал группу крестоносной полиции на Елисейских полях в центре Парижа. В результате один полицейский был убит, а двое ранены.

Хвала Аллаху Господу миров, мир и благословение Его посланнику Мухаммаду, его семье и сподвижникам. А затем: Всевышний сказал: «Скажи Моим рабам, чтобы они говорили наилучшие слова, ибо дьявол вносит между ними раздор. Воистину, дьявол для человека - явный враг» (Аль-Исра:53). В последнее время поднимается проблема, которая приводит к разногласиям вокруг некоторых вопросов. Зачастую проблема доходила до разрыва отношений между спорящими сторонами. В подобных ситуациях мы никогда не допускали небрежности, ведь Пророк g предостерег нас от этого, сказав: «Разрыв отношений между людьми сбривает религию» (Хадис привел Ат-Тирмизи и сказал: «Хороший, достоверный хадис»). Мы ознакомились с основой вопроса, в котором возникли разногласия. Вопрос касается решения относительно тех, кто не выносит такфир относящим себя к Исламу мушрикам, а также вытекающих из этого мнений. Мы выяснили, что у спорящих в этом вопросе, есть два мнения, и оба мнения являются ошибочными. Одно из них является чрезмерностью, 46 46

Эксклюзив Эксклюзив

а другое упущением. С дозволения Аллаха, мы подробно разберем оба мнения, а также мнение, которое мы считаем истиной в этом вопросе и следование за которым является поклонением Аллаху. Первое мнение: Кто не выносит такфир мушрикам, которые относят себя к Исламу, является таким же мушриком, как и они, потому что вынесение им такфира является основой религии (аслю ад-дин). Тот, кто не выносит им такфир, подобен поклоняющемуся кому-то наряду с Аллахом, его также называют мушриком и его положение такое же, как и у него. Второе мнение: Такфир не является основой религии (аслю ад-дин), однако его объявление является обязательным её последствием (лязим). Кто не выносит такфир причисляющим себя к Исламу мушрикам, такфир не выносится, пока над ним не будет установлен довод, устранены сомнения и развеяны его неверные толкования. И в обоих мнениях под выражением «основы религии (аслю ад-дин)» подразумевается то, посредством чего утверждается единобо-

жие до посланнического довода. Рассмотрев вопросы, в которых произошли разногласия, мы, положившись на Аллаха, говорим следующее: Во первых: первое мнение содержит неверный смысл, потому что у большого ширка есть свое описание и сущность. Если в ком они сошлись, тот называется мушриком. И если мы полностью приравняем не выносящего такфир к тому, кто поклоняется кому-то помимо Аллаха, то станет обязательным вынести такфир и остановившемуся, потому что в большом ширке нет оправдания по невежеству. По мнению первой группы, не вынесший такфир мушрику является таким же мушриком, как и он сам, поэтому, кто не вынес ему (второму) такфир, также станет мушриком. Это действительное, а не воображаемое обязательное следствие (лязим), вытекающее из этого мнения, которое ведет к нововведенческому, ложному цепному такфиру. Из всего этого выходит, что это мнение является новшеством, возникшим из неверного понимания текстов. Также это мнение невозможно конкретизировать. Оно является отвергаемым, потому что оно ведёт к ложному пониманию вещей. Во вторых: второе мнение также содержит неправильный смысл. Это мнение приравнивает такфир мушриков к скрытым вопросам, в которых невозможно установить довод и вынести ему (второму) такфир, пока у него остается шубха или неверное толкование. В действительности это является аннулированием этого выводящего из Ислама пункта на действительности которого сошлись ученые. Потому что сомнение (шубха) является чемто, приходящим (не постоянным) и в Исламском Государстве ее необходимо устранить, однако нельзя делать ее основой, на которой строятся шариатские положения (ахкамы). Это мнение аннулирует эти шариатские положения (ахкамы) и противоречит понятию выявления. Также это противоречит словам имамов этой религии и в частности имамов недждийского призыва, да помилует их всех Аллах. В третьих: разбирая понятия слов «Ля иляха илля Ллах» и «куфр би-тагут (проявление неверия в тагута)» запрещается углубляться в термины «основа (асль)» и «обязательное

следствие (лязим)» и вести этот разбор в манере споров. Такой метод является нововведением, от него нет никакой пользы, и Аллах не обязал нас этим. Также из него вытекают неверные вещи, как выведение из основы религии мусульман того, что установлено посланническим доводом, как например «вера в то, что Мухаммад, мир ему и благословение, является пророком». Также это привело к спорам среди муджахидов в отношении того, что входит в основы (асль), а что нет. Это и является тем, от чего мы предостерегаем и стремимся запретить. Потому что разногласие в этом опасном вопросе приведет к бесправному и несправедливому обвинению в нововведении и такфиру противоречащей стороны (ведь разногласия касаются свидетельства «ла иляха илля Ллах). »). В Исламском Государстве это не должно оставаться таким образом. Шейх Сулейман бин ‘Абдуллах бин Мухаммад бин ‘Абдульваххаб, да примет Аллах его шахаду, был спрошен о подобном вопросе: Вопрос шестой. О проявлении дружбы и вражды (аль-уаля ва аль-бара). Это относится к смыслу «ля иляха илля Ллах» или же к обязательному (вытекающему из этого свидетельства) следствию «лязим»? Ответ: Аллах знает лучше. Мусульманину необходимо знать, что Аллах обязал нас враждовать с мушриками и не дружить с ними, а также обязал любить и дружить с верующими. Аллах сообщил, что всё это является одним из условий имана, и Он указал на отсутствие имана у того, кто любит враждующих с Аллахом и Его Посланником, мир ему и благословение, даже если это будут их отцы или сыновья, их братья или родственники. Но Аллах не обязал нас выискивать, является ли это смыслом «ля иляха илля Ллах» или же его «лязимом», но обязал нас знанием того, что, это является ваджибом, и мы обязательно должны поступать в соответствии с этим. А если же кто-то познал, что это является смыслом шахады или же ее «лязимом», то это хорошо и знание этого вопроса является дополнительным благом. А кто же не смог это понять, то на нём не лежит обязанность понимания этого вопроса. В особенности, если (разбор такого вопроса) ведёт к спорам УМИЯ

47

и препираниям, становящимися причиной распространения зла, разногласий и разделения среди мусульман, которые выполняют обязанности имана, сражаются на пути Аллаха, враждуют с мушриками и дружат с мусульманами. В таком случае молчать о (таком вопросе) обязательно. Это то, что мне стало понятно. И смысловое разногласие в этом вопросе незначительное. И Аллаху известно лучше. (Ад-Дурар Ас-Сания, 8/166) В четвёртых: говоря о шариатском положении (хукме) человека, который отказывается от вынесения такфира относящим себя к Исламу мушрикам, запрещено использовать термин «такфир азира (такфир дающему оправдание)», потому что этот термин является неточным. Вместе с тем, что мы считаем, что в вопросах большого ширка оправдание по незнанию не принимается, однако мнение об оправдании по незнанию (‘узр би аль-джахль), которое является нововведенным, не обязательно означает, что оправдывающий не выносит такфир. Некоторые из этих людей оправдывают по незнанию, но вместе с этим выносят такфир мушрикам, потому что считают, что довод над ними уже установлен. О таком человеке нельзя сказать, что он отказался от такфира. Не вынесение такфира мушрикам не ограничивается вопросом оправдания по незнанию. Ведь, возможно, кто-то остановится в такфире из высокомерия, надменности, следования страстям или будет приводить в довод общие тексты, указывающие на достоинство «ля иляха илля Ллах». Термин «такфир азира» является неточным термином для определения хукма человека, не вынесшего такфир мушрикам, которых имели в виду ученые, говоря об этом нарушающем Ислам пункте. В пятых: тот, кто не выносит такфир причисляющим себя к Исламу мушрикам, попадает под пункт, который единогласно нарушает Ислам. Но в отличие от тех, кто поклоняется кому-то помимо Аллаха, его куфр построен на установлении довода. Такфир мушриков установлен ясными распространёнными текстами. Они понятны всем людям. Довод (в вопросах явного ширка) считается 48

Эксклюзив

установленным, если человек слышал аяты Корана или же человек имел возможность их услышать. Всевышний сказал: «Скажи: «Чье свидетельство является самым важным?». Скажи: «Аллах - Свидетель между мною и вами. Этот Коран дан мне в откровение, чтобы я предостерег посредством него вас и тех, до кого он дойдет» (Аль-Ан’ам:19). Шейх муджаддид Мухаммад бин ‘Абдульваххаб r сказал: «Знайте, что существует очень много доводов из Слов Аллаха, Его Пророка, мир ему и благословение, и обладателей знаний относительно такфира праведного мусульманина, если он совершит ширк по отношению к Аллаху, или встанет в ряды мушриков против единобожников, даже если (он сам) не совершит ширк». (Ад-Дурар Ас-Сания, 10/8) Сказал также шейх ‘Абдуллатыф бин ‘Абдуррахман бин Хасан r: «Книга Аллаха, Сунна и слова ученых ясны, распространены и очевидны в такфире взывающего к кому-то помимо Аллаха в том, на что способен только Аллах…, Коран целиком и полностью указывает на этот смысл. Хоть пути и способы разъяснения и предостережения от него различаются». (Ад-Дурар Ас-Сания, 12/190). Некоторые ученые недждийского призыва сказали: «Кто не выносит такфир мушрикам, тот посчитал ложью сказанное в Коране. Поистине, Коран вынес такфир мушрикам и приказал выносить им такфир, враждовать с ними и сражаться с ними» (Ад-Дурар Ас-Сания, 9/291). Однако, в этом вопросе (такфира) положение некоторых мушриков, причисляющих себя к Исламу, для кого-то может оставаться неясным. И это по причине распространения невежества, слабости призыва и распространенности сомнений и ложных доводов (шубухаты). В таком случае довод устанавливается разъяснением прямых текстов, указывающих на куфр подобных мушриков. Если человек откажется от вынесения такфира после разъяснения, то он станет кафиром. Шейх Сулейман бин ‘Абдуллах, да примет Аллах его шахаду, сказал: «Если он сомневался в их куфре или не знал о нем, то ему разъясняются доводы из Книги Аллаха и Сунны пророка, мир ему и благословение, на их куфр. Если

он продолжит сомневаться или колебаться и после этого, то он становится кафиром по единогласному мнению ученых относительно того, что сомневающийся в куфре кафира сам становится кафиром». (Ад-Дурар Ас-Сания, 8/160)

доводить его (слова) и побуждал к этому. Аллах сказал относительно доведения довода и предостережения: «Этот Коран дан мне в откровение, чтобы я предостерег посредством него вас и тех, до кого он дойдет» (Аль-Ан’ам:19)».

Если где-то вопрос стал ясным, религия открыта, ее голос возвышен и распространяется призыв (как это происходит в Исламском Государстве, да укрепит его Аллах), то шубха не принимается во внимание, и она не способна отменить шариатское постановление в отношении него. Этого придерживались имамы правильного пути недждийского призыва, которые высказывались в этом вопросе и умерли, оставаясь на благе.

Затем шейх r сказал: «Довод во все времена устанавливался посредством ученых-наследников пророков» (Мисбах Аз-Залям, 207).

Некоторые имамы этого призыва сказали: «Кто не выносит такфир мушрикам из Османского государства и могилопоклонникам, подобным жителям Мекки и другим, которые поклоняются праведникам и отклонились от единобожия к ширку, заменили Сунну Посланника Аллаха, мир ему и благословение, на новшества – то такой является кафиром, как и они. Даже если ему неприятна их религия, он ненавидит их, любит Ислам и мусульман. Поистине, кто не выносит такфир мушрикам, тот не поверил в сказанное в Коране. Ведь, поистине, Коран вынес такфир мушрикам и приказал выносить им такфир, враждовать с ними и сражаться с ними». (Ад-Дурар Ас-Сания, 9/291). Призывающим и требующим знания в Исламском Государстве необходимо предостерегать людей от попадания в ширк, а также от отказа в вынесении такфира мушрикам. Им необходимо выполнять свой долг отведения сомнения и неясностей у спорящих, выполняя свой долг предостережения и доведения. Это религия пророков, мир им, и она побеждает таким образом. Шейх ‘Абдуллатыф Алю Аш-Шейх r сказал: «По мнению учёных объяснение невеждам столпов Ислама, основ Имана, прямых текстов и вопросов, в которых есть иджма (единогласное мнение ученых) считается доведением довода. Довод устанавливается таким образом и на этом строятся шариатские решения. Шариатские решения, касающиеся вероотступничества и других вопросов. Пророк, мир ему и благословение, приказал

Основой является то, что вопрос такфира мушриков является ясным. И мы сейчас живем в Государстве, которое правит по Шариату. Призывающие в этом государстве должны обязательно предостерегать, доводить, обучать шариатским положениям и рассеивать любое сомнение и неясность (шубху) вокруг них. Сюда же входит и такфир отказавшегося от такфира причисляющих себя к Исламу мушриков. И мы напоминаем нашим сынам – воинам Исламского Государства о приказе Аллаха и Его Посланника, мир ему и благословение, об обязательности слушания и подчинения тому, кого Аллах поставил их правителем. А также об обязательности объединения, и избежания разрозненности, взаимной ненависти и споров. Всевышний Аллах сказал: «Повинуйтесь Аллаху и Его Посланнику и не препирайтесь, а не то вы падете духом и лишитесь сил. Будьте терпеливы, ибо Аллах - с терпеливыми» (Аль-Анфаль:46). И Всевышний также сказал: «Ты не имеешь никакого отношения к тем, которые раскололи свою религию и разделились на секты. Их дело находится у Аллаха, и позднее Он сообщит им о том, что они совершали» (АльАн’ам:159). Пророк, мир ему и благословение, сказал: «Хотите, я скажу вам, что дороже намаза, поста и раздачи милостыни?». «Да!» – ответили сподвижники. Тогда он продолжил: «Это примирение людей, а разрыв отношений между ними сбривает религию». А в другом риваяте: «Я не говорю (не имею в виду), что это сбривает волосы, но это сбривает религию». Да благословит Аллах и приветствует пророка Мухаммада, его семью и всех его сподвижников.

УМИЯ

49

Это напоминание каждому, кто в своё время ответил на призыв Аллаха и, положившись на Своего Господа, совершил самый важный шаг в своей жизни. Чья религия, с дозволения Аллаха, достигла той высокой степени, после которой никакие блага и удобства этой нижайшей мирской жизни не смогли его удержать от ухода в стан своей религии. В место, где собрались такие же чуждые, как и он, которые действительно не смогли приспособиться к жизни в стане куфра, греха и джахилии и совершили переселение. Ведь подобное состояние странника не является недостатком, как это пытается представить превратное понимание кафиров, а является одним из отличительных черт настоящего верующего. Имам Ибн Кайим r, описывая природу настоящего мусульманина, писал: «В начале своего появления Ислам был чуждым. Те, кто отвечали Аллаху и Его Посланнику и принимали Ислам, были людьми чуждыми для своих народов и для своих селений. Призыву Ислама отвечали люди, уходившие из своих племён... Это были настоящие гураба. Но в последствии Ислам получил силу, его призыв распространился и люди вошли в него толпами. И тогда он утратил свою чуждость. Однако вскоре это (качество) стало возвращаться, пока он снова не стал настолько же чуждым, как и в начале своего времени. Более того, настоящий Ислам, который исповедовал Посланник Аллаха g и его сподвижники, сегодня стал ещё более чуждым, чем в момент 50

Эксклюзив

своего появления. Хоть его маяки и символы известны каждому, настоящий Ислам очень чужд. А его последователи являются самыми чуждыми из людей» [Мадаридж ас-саликин]. Имам указывает, что в действительности настоящий Ислам непонятен очень многим из тех, кто себя к нему причисляет. Что Ислам не является бескрайним понятием, способным включить в себя самые разнообразные краски и сочетания. Но что он является религией Всевышнего Аллаха и, следовательно, требует к себе самого серьёзного отношения и ревности, не позволяющей возвышать что-либо из человеческих мыслей превыше хоть одного Слова Аллаха. Чего бы это мусульманину ни стоило. В Коране сказано: «Я создал джинов и людей только для того, чтобы они поклонялись Мне» [Аз-Зарият:56]. Так как человек создан только для поклонения, он осознано или неосознанно ищет для себя объект, которому он смог бы поклоняться. И потому, когда верующий с ещё неискажёнными понятиями находит Того, Кто действительно достоин этого поклонения, он не желает видеть и терпеть, как вещи совершаются вопреки тому, что заповедовал Всевышний. Ему неприемлемо людское лицемерие, а молчание об этой действительности или неспособность его изменить он воспринимает как унижение собственной религии. Эта ревность приводит его к желанию оставить мир этого унижения,

чтобы это переселение стало практическим подтверждением его веры и заявлением о непричастности к миру кафиров. Настоящий чуждый верующий знает, что так как эта религия является Истиной, её права велики, и для того, чтобы их соблюсти полностью, требуется намного больше, чем выполнение нескольких ритуалов поклонения. Ведь именно таким было понимание первых мусульман, которые не только совершали молитвы, но были готовы жертвовать всем ради возвышения слова Аллаха. А после того, как был узаконен джихад, воспринимали участие в сражениях для защиты этой религии как уникальную возможность утвердить её. Они считали сражение с кафирами вершиной Ислама, а неприязнь к ним - неотъемлемым условием правдивости имана. Имам Ибн ‘Акыль аль-Ханбали r об этом сказал: «Если ты хочешь понять, что для людей твоего времени значит Ислам, то не смотри как они толпятся у дверей мечетей и выкрикивают (на хадже) “ляббейк”, а обрати внимание на то, как они относятся к врагам Шариата». В свою очередь Али бин Аби Талиб h, отвечая на сложный вопрос относительно своего разногласия с известными сподвижниками, сказал: «Истина не познаётся по людям. Познай Истину, и ты познаешь тех, кто ей соответствует». Зачастую чуждость этой религии означает, что мусульманин не может быть уверен до конца ни в одном из людей, а вынужден всегда возвращаться к её несомненным путеводителям - Корану, Сунне,

практике сподвижников и изречениям лучших имамов первых поколений. И так как большинству людей, в той или иной степени, всегда свойственно подстраивать религию под свои удобства, настоящий верующий часто сталкивается с разочарованием в отношении тех, кто заявляет о правах на представление Истины. Иначе бы Умар бин Аль-Хаттаб h не говорил бы уже при своей жизни: «О Истина, ты оставила меня совсем одного!» Именно на таком чуждом для людей манхадже построено Исламское Государство. Ведь сама мысль об его построении и, тем более, решительность в её реализации является на сегодняшний день чуждой для этой Уммы, кроме тех, над кем смилостивился Аллах. Только человек, чье мысли не запутаны людскими измышлениями, и который не проявляет никакой приверженности врагам этой религии, может осмелиться приступить к реализации такого проекта! Большинство разумных людей давно заметили, что одно только постоянное пребывание в интернете, просматривая сообщения кафиров, сильнейшим образом влияет на восприятие мусульманина. Так что в таком случае можно сказать о человеке, который постоянно находится и живёт в обществе кафиров, что оказывает сильнейшее воздействие на его восприятие и убеждения. Разве такой человек будет способен реализовывать цели этой религии в их чистом образе? Потому только тот, кто очистил себя полностью от социальной и духовной привязанно-

Русскоязычные мухаджиры стали одной из основных опор защиты Халифа

УМИЯ

51

сти к миру неверия, способен начать выстраивать чистое Исламское строение. И именно таким был путь Исламского Государства, которое начало свой путь с объявления непримиримой войны самой крупной силе куфра на Земле и решило ни в коем случае не входить под влияние кафиров и их прихвостней, даже если придётся жить в пустыне! Оно отказалось от совершения каких-либо уступок за счёт религии, а его лидеры открыто назвали все вещи своими шариатскими именами. И так как сегодняшний мир как никогда раньше переплетён между собой совместными интересами и различными видами зависимости, на принятие такого решения способны только по-настоящему чуждые этому миру люди. Только в Исламском Государстве мусульманин способен ощутить, что религия действительно защищена законом и он может быть уверен, что здесь не будет допущено её унижение. Ведь эта основа, ради которой это государство было построено с самого начала, и в соответствии с которой выбирались его Правители. Взирая на количество тех людей, которые изначально начинают свой проект с искажения действительности этой религии, становится понятно, что по-настоящему ревностный и щепетильный подход к религии Аллаха является чуждым для сегодняшнего мира и его могут проявить только настоящие гураба. Манхадж Исламского Государства с самого начала был построен на основе, которую враги религии всеми силами пытаются заставить нас забыть. Этой основой является то, что в состоянии слабости единственным оружием верующего является не бесконечные уступки, а именно его непоколебимость в религии. Ведь в противном случае мусульманин просто будет раздавлен, унижен, потеряет свою честь и его заставят отказаться от своей веры. В Коране сказано: «Возмездие спасает вам жизнь, о обладатели разума!» [Аль-Бакара:179]. Как сказали толкователи, здесь идёт речь о моральном удовлетворении за возмездие, которое заживляет психологическую рану и даёт возможность достойно продолжать свою жизнь. Одним из видов победы является моральный успех, который воодушевляет, оживляет и исцеляет души верующих и деморализует кафиров. Принятие во внимание этого фактора критически важно при суждении о джихаде, его целях и методах. Но и 52

Эксклюзив

на это способен только чуждый этому миру человек, отрёкшийся от их ценностей и, как результат, не испытывающий хронического морального поражения перед современными крестоносцами и не поддавшийся влиянию гнили их измышлений, которыми они пытаются заменить чистое вероубеждение мусульманина. И в конце концов, Исламское Государство изначально выстраивало свой манхадж, исходя из того, что оно считало Истиной, а не из того, что бы облегчило ему жизнь или позволило снискать мирскую пользу. Невозможно быть искренним в религии, не разорвав зависимость от её врагов. А так как в сегодняшнем мире нет ни одной земли, которая бы себе это позволила и не находилась под контролем спецслужб кафиров или муртадов, то лишь в Исламском Государстве слова Истины могут прозвучать прямо и уверено. Это проявления, которые свойственны только чуждым людям, которых не способны понять большинство их соплеменников и единоверцев. Это люди, которым Аллах c позволил осознать реальность двух жизней и то, насколько гиблым является путь резервированного подхода к своей вере или ещё хуже — торговле ею. Они также поняли, что эта жизнь нам дана только для того, чтобы полностью подчиниться Воле и велению Аллаха, что она не продолжительна, а испытания являются необходимыми ступенями, без которых человек просто не смог бы очистить себя от невежества или выразить силу своей веры. Таков странник этого мира, потому что он едва ли ощущает привязанность к нему, и странник этой религии, потому что настоящий Ислам не переставал становиться всё более чуждым. И если Аллах, по Своей Милости сделал тебя одним из них, то помни, что это очень редкий подарок. Будь стоек, потому что это состояние не является гарантированным, а самым продолжительным падением является падение того, кто падает с высокого места. А что касается испытаний, то Пророк g уже более 1400 лет тому назад об этом сказал: «Придёт такое время, когда держащийся за свою религию будет подобен держащемуся за раскалённые угольки» [Ат-Тирмизи].

УМИЯ

53

В этом месяце у «Румии» появилась возможность взять интервью у амира воинов Халифата в Мисре и задать ему вопросы в отношении войны, которую муджахиды ведут в регионе против воинствующих христиан и охраняющих их тагутов. - Расскажите нам о положении воинов Халифата в Мисре и об их операциях? - Хвала Аллаху Господу миров, мир и благословение тому, кто был послан с мечом как милость для миров. Благой конец в любом случае будет за богобоязненными людьми, а враждебность проявляется только к поступающим несправедливо. Воины Халифата в Мисре пребывают в благе и великой милости, данной им от Аллаха c. Их количество и сила постоянно продолжают расти, несмотря на войну, которая ведётся против них. Их операции оставляют необходимый результат, достигают своих целей и даже больше этого. И хвала за это Одному Аллаху! - С какими преградами сталкиваются муджахиды в Мисре? - Самым большим препятствием, с которым сталкиваются муджахиды в Мисре, это отсутствие понимания единобожия у большей части местного населения. В особенности в том, что касается вопросов законода54

Интервью

тельства и правления не по законам Аллаха. салим) идёт через Синай. И с дозволения АлЕсть проблемы из-за приверженности этим лаха, (мы там будем) очень скоро, как бы этому мушрикам и вражды с верующими, которые ни противились кафиры! сражаются за то, чтобы вся власть принадлежала Аллаху, Владыке царства. Всевышний Ал- Какие цели вы преследуете своими аталах сказал: «Несомненно, Он творит и пове- ками на церкви? левает. Благословен Аллах, Господь миров!» [Аль-А’раф:54]. А также: «Решение принимает только Аллах. Он повелел, чтобы вы не поклонялись никому, кроме Него» [Юсуф:40]. Положение этих людей перед их тагутами такое же, как положение племени Фараона, о которых Аллах сказал: «Он обманул свой народ, и они подчинились ему. Воистину, они были людьми нечестивыми» Сражение с христианами Запада и Востока продолжится, пока они не станут выплачивать джизью [Аз-Зухруф:54]. Тагуты скрыли от них истину об этой религии. С одной стороны - Атаки на эти церкви являются частью наони это делают посредством своих заблудших шей войны против куфра и кафиров, следуя за учёных, а с другой стороны посредством сво- приказом Всевышнего Аллаха: «Сражайтесь с их грязных медиа. Они заставили людей сле- теми из людей Писания, которые не веруют довать за собой и проявлять вражду к муджа- ни в Аллаха, ни в Последний день, которые хидам, назвав это борьбой с терроризмом. Это не считают запретным то, что запретили Алявное вероотступничество и они должны по- лах и Его Посланник, которые не исповедуют каяться скорейшим образом. Они не должны истинную религию, пока они не станут собвыслеживать муджахидов, а наоборот, долж- ственноручно платить дань, оставаясь унины скрывать информацию о них и даже ока- женными» [Ат-Тауба:29]. Если христиане, с козывать им помощь и укрывать их. Они также торыми мы находимся в военном положении, должны выходить вместе с ними для сражения считают, что их стены спасут их от воинов Хас этими тагутами, и этот джихад является для лифата, то пусть знают, что мечи муджахидов, них обязательным. с дозволения Аллаха, уже на их шеях и на шеях тех, кто их поддерживает. И с дозволения Ал- Расскажите нам о вашей связи с вилая- лаха они не промахнутся и их ничто не защитом Синай? тит. И нет ни силы, ни мощи ни у кого, кроме Аллаха. - С воинами Халифата на Синае нас связывают братские отношения, мы любим друг - Какова реакция на ваши операции? Как друга и проявляем приверженность к ним ради реагируют простые люди, правители-тагуты, Аллаха. Да придаст им Аллах бараката! Мы все службы безопасности и учёные зла? являемся воинами Халифата, как на Синае, так и в Мисре, и сражаемся ради возвышения сло- Большинство людей критикует подобные ва Аллаха. Дорога из Мисра в Аль-Кудс (Иеру- операции и пытается всячески отречься как УМИЯ

55

Тагут Сиси и его муртадские войска являются союзниками воинственных христиан

от них, так и от каких-либо других действий против христиан и правителей-тагутов. Они приносят соболезнование этим мушрикам, называя их братьями-земляками и другими ложными именами, хотя всё это является проявлением приверженности мушрикам, которое выводит из Ислама. Кто поступает подобным образом, тот выходит из Ислама, и его дела становятся тщетными, пока он не пожалеет об этом и не совершит раскаяние перед наступлением Дня встречи с Аллахом. Что же касается муртадов из армии и полиции, то они не перестают атаковать и враждовать с нами. Ради довольства командования, правительства и своих хозяев-крестоносцев, они нас убивают, хватают и наносят всяческие удары. Но это раздражает всё большее количество людей, прибавляя им ненависти к этим муртадам, а также и к христианам, хвала Аллаху! Их насилие оказывает положительный эффект на муджахидов и негативный на правителей-тагутов и христиан, и они ничего с этим не могут поделать. Одним из проявлений милости Аллаха над нами стало то, что все притеснения и розыски, которые велись после этих операций нисколько не коснулись наших братьев, хвала Аллаху! «Аллах вернул неверующих в ярости, и они не обрели добра. Аллах избавил верующих от сражения. Аллах - Всесильный, Могущественный» [Аль-Ахзаб:25]. А об учёных-зла, правителях-тагутах и призывающих у врат Ада, вне зависимости от направления их течения и приверженности различным партиям, сказано в аятах Корана: «Он подобен собаке: если ты прогоняешь ее, она высовывает язык, и если ты оставишь 56

Интервью

ее в покое, она тоже высовывает язык» [АльА‘раф:176]. И мы также хотим сказать им то же, что Аллах сказал их предшественникам: «Воистину, те, которые скрывают ниспосланное Аллахом в Писании и покупают за это малую цену, наполняют свои животы огнем. Аллах не станет говорить с ними в День воскресения и не очистит их. Им уготованы мучительные страдания» [Аль-Бакара:174]. - Что бы вы хотели сказать тем мусульманам Мисра, которые не имеют возможности присоединиться к рядам муджахидов, но которые могут проводить одиночные операции против врагов религии и в особенности против христиан? - Тем мусульманам Мисра, которые познали истину и решили последовать за муджахидами и единбожниками мы скажем: «Возрождайте призыв к единобожию и джихаду на пути Аллаха, призывайте к присоединению к вашим братьям в Исламском Государстве и к необходимости придерживаться джамаата мусульман. Если же вы этого не сможете, то полагайтесь на Аллаха и будьте осторожны. А после начните подготавливать силы по мере своей возможности, планируя свои операции против христиан и вероотступников, чтобы нанести им как можно больший ущерб. Пусть они увидят, что означает удар верующего и что происходит, когда он стремится к смерти и шахаде! И знайте, что в любом случае результатом нашего сражения станет победа или смерть с достижением шахады. Ни в коем случае не допускайте того, чтобы попасть в плен к этим

тагутам. Проявляйте терпение и искренность. С дозволения Аллаха, Он скоро откроет нам эти земли и даст нам над ними власть. «Мы уже записали в Писаниях после того, как это было записано в Хранимой скрижали, что землю унаследуют Мои праведные рабы» [Аль-Анбия:105]. Вам не навредят те, кто вам противоречит и те, кто вас оставил без помощи, ведь вы являетесь группой, которой оказывается поддержка (Таифа Мансура), которая побеждает своих врагов, хвала Аллаху! Вы чуждые люди, проявите к этому терпение. Всевышний сказал: “Сражайся на пути Аллаха, ведь ты несешь ответственность только за себя самого, и побуждай верующих. Быть может, Аллах удержит мощь неверующих. Аллах могущественнее всех и суровее в наказании”» [Ан-Ниса:84]. - Что бы вы хотели сказать христианам Мисра? - Мы скажем: «Сунна Аллаха в отношении вас продолжается, к вам применяются законы, оставленные Аллахом и Его Посланником g. У вас три выбора - Ислам, джизья или сражение. Но знайте, что ни ваше оружие, ни приверженность тагутам-муртадам и их армиям вас не спасут, потому что они не могут защитить от воинов Халифата даже самих себя. Как же они защитят вас? Ваш куфр и высокомерие погубят вас, Аллах поразит вас мучениями от Себя или же накажет вас нашими руками». - Что бы вы хотели сказать мусульманам Мисра? - Держитесь за Книгу Аллаха и Сунну Его Посланника g. Ухватитесь за них своими коренными зубами и воплотите их в своей жизни. Не испытывайте страха перед своими врагами и не сомневайтесь в обещании Аллаха верующим. Всевышний сказал: «Они не причинят вам никакого вреда, кроме досаждения. Если же они станут сражаться с вами, то повернутся к вам спиной, после чего им не будет оказана помощь» [Алю ‘Имран:111]. Также мы призываем вас держаться подальше от мест, где собираются христиане и от мест базирования частей армии и полиции. А также от правительственных мест, их экономических объектов, туристических объектов, где находятся приезжие из западных стран и от других подобных мест… Всё это мы счита-

ем своими законными целями и мы можем их атаковать в любое время, с дозволения Аллаха. Мы не хотели бы, чтобы вы пострадали в результате атак на этих кафиров и мушриков. Держитесь от них в стороне и донесите это до остальных. Просим Аллаха, чтобы Он сохранил нас и вас. - Что бы вы хотели сказать правителям-тагутам Мисра? - Мы скажем: «Вы трусы, которые всё дальше уходят в своё неверие и тиранию. Вы всё больше распространяете нечестие и подвергаете слабых мусульман притеснениям. Тем самым вы хотите скрыть свою слабость и поражение в войне с Исламским Государством, но вы не сможете этого. Вы раскрыты, мы вас выслеживаем и скоро вас одолеем, с дозволения Аллаха! Ждите и мы подождём вместе с вами! Вам не поможет то, что в этой войне вы прибегли к помощи иудеев и христиан. Ведь они ещё более слепы и глупы, чем вы сами. Где бы вы с нами ни сражались, вы будете терпеть поражение. А победа приходит только от Аллаха!» А что касается солдат-муртадов: «Кайтесь от своего вероотступничества, отрекитесь от этого правительства и объявите ему вражду, пока мы до вас не добрались. Потому что если мы до вас доберёмся, мы обязательно вас убьём. Мы знаем, каким пыткам и мучениям вы подвергаете единобожников в ваших тюрьмах. Мы знаем, что вы в открытую показываете свою вражду по отношению к Аллаху, Его Посланнику и к верующим. Мы предупреждаем вас от этих грязных поступков, также как предупреждаем вас от того, чтобы вы хоть пальцем тронули семьи и женщин муджахидов, ведь они не подобны другим. Если же ваша слепота и глухота не дадут вам услышать этого предостережения, и вы ещё больше возгордитесь и не прекратите мучать верующих этими трусливыми методами, то мы клянёмся Аллахом, Величественным и Всесильным, что вы не сможете ощутить безопасности даже на мгновение ока, с дозволения Аллаха! И тогда вы никогда не преуспеете, и вам не поможет сожаление. И Аллах способен довести Своё дело до конца, однако большинство людей не знают об этом. УМИЯ

57

Sayı 9

İÇİNDEKİLER

“Ey Muvahhidler! Sevinin! Vallahi biz bu cihadımızda Rumiye’nin (Roma) zeytin ağaçları altına varmayana kadar dinlenmeyeceğiz.” Ebu Hamza el-Muhacir

Kapak Konusu Muharip Hristiyanların Hedef

04 Alınmasının Hükmü

Özel Makale Sabret! Şüphesiz Allah’ın

26 Vaadi Haktır 46

Türkiye’de Yaygın Olan Şirkler ve Küfürler: Üçüncü Bölüm

Makaleler 12

İşte Bu Şekilde Resuller İmtihan Olunurlar... Bölüm 2

18

Kadın Kocasının Evinde Çobandır

04

Onlar, Bilginlerini ve Rahiplerini

22 Allah’ın Dışında Rabler Edindiler İslam Devleti’nin Kurulması:

36 Bölüm 3

26

Haberler 42

Askeri ve İstihbarat Operasyonları

Röportaj Mısır’daki Hilafet Askerlerinin

58 Emiri ile Röportaj

2

İçindekiler

46

22

4

Kapak Konusu

Yeryüzünün doğusunda ve batısında yaşlı, çocuk, kadın ve erkek Müslümanlar ölürken, müşrikler ve mürtedler Müslümanların beldelerine ve köylerine her türlü yıkıcı silahı üzerlerine yağdırarak musallat olmuşken kötü âlimler, sapıklık davetçileri ve demokrasi hiziplerinin tağutları, mücahidlerin ellerinin ulaştığı müşrikler için ağlamakta ve haçlı dostlarına yapılan her saldırıdan beri olduklarını ilan etmektedirler. Bunlar, İslam’ın bu amelleri helal görmediğini zan ederler ve bu operasyonları yapanları bu dini bozduklarıyla onları itham ederler. Hatta günahkâr dillerini ve necis kalemlerini, harbi kâfirlerin malları ve kanlarına masumiyet vermek için kullanırlar. Ve âlemlerin Rabbinin müşrikler hakkındaki hükmünü ikame eden seçkin muvahhidleri kınarlar. Bu muvahhidler, sadece sözleri ile değil bilakis eylemleri ile de tağutları ve dostlarını mahveden şer’i ahkâmları yeniden hayata geçirdiler. Bu mübarek operasyonlardan biri de; İslam Devleti askerlerinin Mısır ve Sina’da muharip Hristiyanlara yönelik yaptıkları operasyonlardır. Nitekim onları suikast ve saldırılar ile hedef aldılar ve kiliselerine ateş ve patlayıcılarla saldırdılar. Onları kahrettiler ve onlarda derin yaralar bıraktılar. Onlara yapılan en son mübarek eylem, Mısır’ın güneyinde ve kuzeyinde, İskenderiye ve Tanta mıntıkasında bulunan en büyük kiliselerine 12 Recep 1438 Pazar günü bayram günlerinde eş zamanlı patlamalar ile saldırmalarıydı. Nitekim müşrik Hristiyanlardan ve mürted tağut askerlerinden olan dostlarından 200’den fazla ölü ve yaralı meydana geldi. Öncesinde de sonrasında da hamd, âlemlerin Rabbi olan Allah’a olsun. Bu kısa makalemizde, Mısır’daki Hristiyanların ırzları, malları, canları ve kiliseleri konusunda İslam’ın hükmüne ışık tutacağız. Ta ki yaşayan da bir delil üzere yaşasın ve helak olan da bir delil üzere helak olsun. Allah doğru yola iletendir. Müşrikleri Bulduğunuz Yerde Öldürün… Müşriklerde asıl olan kanlarının mubah olmasıdır. Çünkü Allah b şöyle buyurmaktadır: “Haram aylar çıkınca Allah’a ortak koşanları artık bulduğunuz yerde öldürün, onları yakalayıp hapsedin ve her gözetleme yerine oturup onları gözetleyin. Eğer tövbe ederler, namazı kılıp zekâtı

da verirlerse, kendilerini serbest bırakın. Şüphesiz Allah çok bağışlayıcıdır, çok merhamet edicidir.” [Tevbe, 5] Allah’a şirk koşmak kanı helal kılar. Allah’a iman ise kanı masumlaştırır. Nitekim Allah Resulü g şöyle buyurmaktadır: “İnsanlar, Allah’tan başka hak ilah yoktur deyinceye kadar onlarla savaşmakla emrolundum. Her kim Allah’tan başka hak ilah yoktur derse malını ve canını benden korumuş olur. İslam’ın hakları bundan müstesnadır. Onun hesabı ise Allah’a aittir. [Muttefekun aleyhi] Müşrikler kanlarını ancak zimmet, sözleşme veya eman akidleri ile masumlaştırabilirler. Onun kanını bu şekilde korumaya alması bu akidlerle oluşan arızi bir durumdur. Çünkü asıl olan kanlarının mubah olmasıdır. Sözleşmelerini bozmaları veya sözleşme veya eman sürelerinin dolması gibi akidleri zail olursa, kanlarında asıl olana dönülür ki; o da, kanlarının mubah olmasıdır. Ve bu konuda Müslümanlar arasında herhangi bir ihtilaf da yoktur. Müşriklerin Kanları Ancak İman veya Eman ile Masumlaşır Allah b, Mısır ve diğer Müslümanların beldelerinde yaşayan Hristiyanların, Müslümanların zimmetlerine girerek veya zelil bir şekilde cizye ödeyerek kanlarını koruyabilmelerini helal kılmıştır. Nitekim Allah c şöyle buyurmaktadır: “Kendilerine kitap verilenlerden Allah’a ve ahiret gününe iman etmeyen, Allah’ın ve Resulünün haram kıldığını haram saymayan ve hak din İslâm’ı din edinmeyen kimselerle, küçülerek (boyun eğerek) kendi elleriyle cizyeyi verinceye kadar savaşın. [Tevbe, 29] Eğer bunu yaparlarsa kanları, malları ve ırzları masumlaşır. Ancak İslam’ın hakları bundan müstesnadır. Anlaşmalı, zimmet ehli ve eman verilmiş kâfirlerin kanlarının haram olduğuna dair naslar çoktur ve meşhurdur. Onlardan biri, Allah Resulü’nün g şu sözleridir: “Anlaşmalı bir kâfiri öldüren cennetin kokusunu alamaz. Hâlbuki cennetin kokusu, 40 yıllık mesafeden hissedilir.” [Buhari rivayet etti.] İmam Ahmed ve diğerlerinin rivayetinde şöyle geçer: “Her kim zimmet ehlinden birini öldürürse…” bir diğer delil ise Ömer’in h sözleridir. Nitekim Ömer h Ebu Lu’lu’ tarafından vurulduktan sonra şöyle demiştir: “Ben, benden sonraki devlet başkanına: Allah’ın zimmetiyle 5

Mısır’daki muharib Hristiyanlara düzenlenen saldırıdan sonra

ve Resulünün zimmetiyle Kitap ehline verilen taahhüdlerin onlara tastamam yerine getirilmesini, onların arkalarından haklarının korunması yolunda muharebe edilmesini ve onların ancak takat getirebilecekleri miktar cizye ile mükellef tutulmalarını vasiyet ediyorum.” [Buhari rivayet etti] Bu hal üzere Allah’ın dostlarının sünneti, faziletli asırlarda devam etti. Müslümanların zimmetlerine girenlere, Müslümanların onlara koştukları şartlara ve sözleşmelerine bağlı kaldıkları sürece onlara güvence verdiler. Sözleşmesini bozanlara ise Allah Resulünün Yahudilere uyguladığı gibi onlara ne söz ne de eman vardır. Nitekim Allah Resulü g : “Herhangi bir şeyi gizlemeyeceklerine ve saklamayacaklarına dair onlara şart koştu. Eğer bunu yaparlarsa onlara ne zimmet vardır ne de masumluk vardır.” [İbn-i Hibban rivayet etti.] Ne zaman onların maldan bir takım şeyleri gizledikleri Allah Resulüne beyan olunca -ki o da Huyay bin Ahtab’a ait bir maldı- Allah Resulü g Ebi Hukayk’ın iki oğlunu öldürdü. Onlardan biri, Safiyye bint-i 6

Kapak Konusu

Huyay bin Ahtab’ın kocasıydı. Allah Resulü g , sözlerini bozdukları için onların zürriyetlerini ve kadınlarını köle aldı ve mallarını dağıttı. [İbn-i Hibban Sahih’inde ve Beyhaki Sünen’inde bunu rivayet etmiştir.] Bir Müslümanın bir müşriğe olan emanı, tüm Müslümanlar için bağlayıcıdır ve ellerini onlardan çekmeleri gerekir. Nitekim üzerinde ittifak edilen hadiste, Ali h dedi ki; Allah Resulü g dedi ki: “Müslümanların zimmeti birdir. En alttaki bile onu gözetir. Her kim bir Müslümanın verdiği emanı bozarsa Allah’ın, meleklerin ve bütün insanların laneti onun üzerinedir. Kıyamet gününde onun farz veya nafile hiç bir ibadeti kabul edilmeyecektir.” Aynı şekilde Ali’den rivayet edilen hadiste Allah Resulü g şöyle buyurmaktadır: “Mü’minlerin kanları denktir. Başkalarına karşı onlar tek bir el gibidirler. En alt seviyede biri de olsa, emanlarını tanırlar. Haberiniz olsun! Bir mü’min bir kâfire karşılık ve sözleşme sahibi (bir gayr-i müslim de) ahdi esnasında, kâfire karşılık (kısas yoluyla) öldürülmez.” [Ahmed bin Hanbel, Ebu Davud ve Nesai rivayet etti.]

Mısır Hristiyanları, Muharip Kâfirlerdir Bugün Mısır’da ikamet eden Hristiyanlar muharip kâfirlerdir. Muharip kâfir, zimmet ehli veya eman akdi olmayanlardır. İster savaşçı olsun ister olmasın, ister İslam dinini kötülesin ister kötülemesin, ister Müslümanların kanlarına ve mallarına tecavüz etsin ister etmesin fark etmez. Durum böyle olduğu halde, Mısır Hristiyanları tüm bu düşmanlıkları yapmış iken onların hali nasıl olur? Mısır Hristiyanları, Müslümanlar aleyhinde savaşmak için kullanılan silahı taşımaktadırlar. Hatta onlar, Hristiyanlardan Müslüman olanlara devam ettikleri düşmanlıkları sürecinde bu savaşa bizzat iştirak edenlerdir. Şirke geri dönünceye kadar onları kaçırdılar, öldürdüler ve dinlerinde onları fitneye düşürdüler. Nitekim onların çoğu, tağutların şeriatini koruyan ve Müslümanlarla savaşan tağutun askerleri, istihbarat servislerinin çalışanları ve polisleridirler. Hatta onlar, Mısır’da tağut Sisi’nin en sadık destekçileri, en yakın dostları ve Müslümanlarla savaşında en vefakâr ortaklarıdırlar. Onlar, rahipleri ve keşişleri, en çok İslam’ın, Kur’an’ı Kerim’in ve Allah Resulü’nün g aleyhinde konuşanlardır. Onlar, Allah’ın b öldürülmesini emrettiği küfrün önderleridir. Nitekim Allah c şöyle buyurmaktadır: “Eğer antlaşmalarından sonra yeminlerini bozup dininize dil uzatırlarsa, küfrün elebaşlarını öldürün. Çünkü onlar yeminlerine riayet etmeyen kimselerdir. Umulur ki, vazgeçerler.” [Tevbe, 12] Onlar da Onlardandır… Mısır Hristiyanları dâhil olmak üzere Muharip Hristiyanların genel olarak kanlarının helal olmasıyla beraber onlardan hedef alınanlar savaşabilenleridir. Savaşabilenler demek, hakikatte silah taşımasa bile silah taşıyabilecek kudrette olan veya savaşanlara görüş ve istişaresi ile destek olanlardır. Ancak normal olarak kadın, çocuk, yaşlı, zayıf gibi silah taşıyamayanlar ise asıl itibari ile öldürülmez köle alınırlar. Buna rağmen şirkleri üzere kaldıkları için kanlarının herhangi bir masumiyeti yoktur. Çocuklar babalarına tabidirler. Bunlardan silah taşıyanlar, çocuk veya kadın bile olsa öldürülürler. Savaşa görüş veya

istişaresi ile bile olsa destek verenler yaşlı ve zayıf bile olsa öldürülürler. Çünkü Nebi g Huneyn’den sonra Dureyd bin Samme’nin öldürülmesini ikrar etmişti. Nitekim Dureyd, savaşa güç yetirmeyen yaşlı bir adamdı. Lakin kavmi içinde görüş ve istişare sahibiydi. Bu kıssa, sahihayn ve diğer sünen kitaplarında mevcuttur. Hristiyanların kadınlarından ve çocuklarından savaşçı olmayanlarının hedef alınmadan yanlışlıkla öldürülenlerin kanı, savaşçı olanların kanı gibi hederdir. Çünkü bunların kanı, İslam veya sözleşme ile masum kılınanlar gibi değildir. İşte bu şekilde İmam Buhari Allah ona rahmet etsin kitabında; “Evlere yapılan gece baskınlarında isabet alan çocuklar ve zürriyetler konusu” başlığı ile konu açmış ve Sa’b bin Cessame hadisini rivayet etmiştir. Nitekim Sa’b şöyle dedi: “Allah Resulü’ne g, gece baskınlarında isabet alan müşriklerin kadınları ve zürriyetleri soruldu. Allah Resulü g dedi ki; “Onlar da onlardandır.” [Muttefekun aleyhi] Kadın ve çocuklar, saldırılarda direk hedef alınmadan öldürülebilirler. Örneğin mücahidlerin, savaşçıları diğerlerinden ayırt etmelerinin güçleştiği gece baskınlarında bunları direk hedef almadan öldürmeleri caizdir. Aynı şekilde füze, havan, patlayıcı kemer ve bombalı araç gibi genele zarar veren silahlarla kadın ve çocukların, savaşçıların içlerine karıştığı bir yerde direkt hedef alınmadan öldürülmeleri de caizdir. Bu tür silahlarla hedef alınmalarının caizliğinin delili ise, Allah Resulü’nün g Taif ehlini mancınıklarla hedef almasıdır. Nitekim Allah Resulünün mancınıklarla hedef aldığı Taif ehlinin bulunduğu kale içinde, öldürülmesi kastedilmeyen kişiler, savaşçılarla iç içeydiler ve ayırt edilmeleri mümkün değildi. Aynı şekilde Amr bin el-As, İskenderiye ehlini mancınıklarla hedef almıştı. İmam Begavi gece baskınları konusunda dedi ki; “Bunda, şirk ehlinin içlerinde zürriyetleri ve kadınları bile olsa gece baskınları gibi gaflet anlarında öldürülmelerinin caizliğine dair bir delil vardır. Kadın ve çocuklarının öldürülmelerinin nehyedilmesi, ayırt edilmelerinin mümkün olduğu durumlar içindir. Aynı şekilde eğer kale içerisinde iseler mancınıkla hedef alınmaları, ateş ile onlara atış yapılması veya su ile boğulmaları caizdir. Allah Resulü g taif ehlini mancınık ile hedef almıştır. Ben-i Mustalık’a iki defa baskın düzenlemiştir. Ve gece baskınlarını ve yakmayı emretmiştir. [Şerhu’s Sunne] 7

Küfrün Önderlerini Öldürün… Aynı şekilde ruhbanlar için asıl olan, elimizi onlardan çekmemizdir. Çünkü Ebubekir h Yezid bin Ebi Süfyan’a şöyle demiştir: “Muhakkak ki sen, Allah için nefislerini bir yere kapattıklarını zannedenleri bulacaksın. Onları, nefislerini kendisi için hapsettiklerini zannettikleri şey ile bırak.” [Malik rivayet etti.] Onlara öldürülme hükmü vermek, kavimleri arasındaki duruşlarına göre değişir. Eğer onlar, kavimlerinden uzaklaşmış ve mabedlerine çekilmiş, onların yerleşim yerlerine girmiyor ve onlara görüş ile destek olmuyorlar ise, onlar bu halde oldukları sürece kendi hallerine bırakılırlar. Ancak onlardan herkim onların içine karışıyor, batıl dinlerine davet ediyor, onlara nasihat ediyor veya onunla istişare ediliyorsa, bu haldeki rahiplerin hükmü diğer savaşçılardan farklı değildir. Hatta bunlar, diğer savaşçılardan küfür ve bozgunculukta daha şiddetlidir. İşte bu şekilde İslam âlimleri, insanlardan ayrılıp mabedlerine çekilen ruhbanlar ile kiliseleri ayakta tutan papazların arasını ayırmışlardır. Kiliseleri ayakta tutan papazlar öldürülür ve köle alınırlar lakin insanlardan uzaklaşıp mabedlerine çekilen ruhbanlar öldürülmez ve köle alınmazlar. Bununla beraber bu ruhbanların kanlarının herhangi bir Mısır’daki muharib Hristiyanlar mücahidlerin hedefinde

8

Kapak Konusu

masumiyeti de yoktur. Çünkü onlar, küfür ve şirk üzereler. Bundan dolayı, Mısır gibi muharip Hristiyanların kiliselerini ayakta tutan papazların öldürülme ve eziyet verilmeleri ile Allah’a yakınlaşılır. Hatta bunlar, küfrün elebaşlarıdırlar. Bunlar, Allah’ın b haklarında: “onlar, rahiplerini ve bilginlerini Allah’ın dışında rabler edindiler” [Tevbe, 31] dediği Allah’ın dışında kendilerine ibadet edilen tağutlardır. Allah’ın izni ile onları öldürmekte büyük ecirler ve sevaplar vardır. İmam İbn-i Teymiyye -Allah ona rahmet etsinşöyle dedi: “Âlimlerin, öldürülmesi ve kendilerinden cizye alınması konusunda tartıştıkları ruhbanlar, Allah Resulünün halifesi Ebubekir es-Sıddık’tan h rivayet edilen hadiste zikredilenlerdir. Nitekim Ebubekir h Yezid bin Ebi Süfyan’ı Şam’ı fethetmeye emir olarak gönderirken ona yaptığı vasiyette şöyle dedi: “Muhakkak ki sen, Allah için nefislerini mabedlere kapatanları bulacaksın. Onları, nefislerini kendisi için hapsettikleri şey ile bırak. Akıllarına danışılan bir kavme de rast geleceksin, kendilerine danışılan kafaları vurun. Çünkü Allah b şöyle buyurmaktadır: “Küfrün elebaşlarını öldürün. Çünkü onlar yeminlerine riayet etmeyen kimselerdir. Umulur ki, vazgeçerler.” [Tevbe, 12] … Ancak savaşta görüşüne başvurulma, kışkırtma

Vatikan’a ve Hristiyanların diğer kalelerine karsı savaş devam edecek

gibi eliyle veya diliyle dindaşlarına yardım eden rahipler, âlimlerin ittifakı ile mabedinde yalnız bile olsa güç yetirildiğinde öldürülürler veya cizye alınırlar. …Halkını Allah’ın dininden alıkoyan, insanların mallarını batıl yollarla yiyen, Allah’ın dışında rabler edinmeye razı olan küfrün önderlerinin öldürülmeyeceğini veya dinde zarar açısından onlardan daha az zararlı ve mal olarak onlardan daha az mal sahibi olan genel halktan cizye alınmasına rağmen bunlardan cizye alınmayacağını hiçbir alim söyler mi? Ne söylediğini bilen biri bunu söylemez. Ancak şüphe, Rahip kelimesinin genel ve özel anlamının ne olduğundadır.” [Mecmuu’l Fetava] Nihayet Onları Çökertip Etkisiz Hâle Getirdiğinizde Bağı Sıkı Bağlayın… Muharip Hristiyanların kanlarının mubah olduğunu bildikten sonra bildik ki; onların cariye ve köle alınmaları da mubahtır. Aynı şekilde onları çökertip etkisiz hâle getirdikten sonra, esir alınmaları, diğer esirlerle takas yapılmaları veya fidye karşılığında serbest bırakılmaları da caizdir. Çünkü Allah b şöyle buyurmaktadır: “(Savaşta) inkâr edenlerle karşılaştığınız zaman boyunlarını vurun.

Nihayet onları çökertip etkisiz hâle getirdiğinizde bağı sıkı bağlayın (sağ kalanlarını esir alın). Artık bundan sonra (esirleri) ya karşılıksız ya da fidye karşılığı salıverin. Savaş sona erinceye kadar hüküm budur.” [Muhammed, 4] Mısır ve diğer küfür diyarlarındaki Müslümanlar, onları çökertip etkisiz hâle getirdikten sonra Hristiyanların küçüklerini ve büyüklerini, kadınlarını ve erkeklerini esir alabilirler ve tağutların hapishanelerinde esir olan Müslüman kardeşleri ile onları takas yapabilirler. Çünkü Hristiyanların canları tağutların yanında değerli ve önemlidir. Onların arkasında haçlı ülkeler bulunmaktadır. Onları talep eder ve onları savunurlar. Aynı şekilde onları fidye karşılığında da salabilirler. Lakin Müslüman esirlerle takas yapmaları daha faziletlidir. Eğer Müslümanlar için bir maslahat olacaklarını düşünürler ise onlara minnet ederek karşılıksız olarak da salabilirler. Mısırdaki Hristiyanların Elinde Bulunan Kiliselerin Yıkılması Hristiyanların kiliselerinin haddi zatında herhangi bir hürmeti yoktur. Çünkü bu mekânlarda Allah’a küfredilmekte ve ona şirk koşulmaktadır. İmam İbn-i Teymiyye -Allah ona rahmet etsin9

Hristiyanların kiliseleri hakkında şöyle dedi: “Oralar Allah’ın evleri değildir. Allah’ın evleri sadece mescidlerdir. Bilakis kiliseler, içinde Allah zikredilse de asıl itibari ile Allah’a küfredilen mekânlardır. Evler, ehlinin menzilesindedirler. Kilisenin ehli kâfirlerdir. Oralar, kâfirlerin ibadet ettikleri evlerdir. [Mecmuu’l Fetava] Yine İbn-i Teymiyye şöyle dedi: “Her kim kiliselerin Allah’ın evleri olduğuna veya oralarda Allah’a ibadet edildiğine yahut Yahudi ve Hristiyanların yaptıklarının Allah’a ibadet ve Resulüne itaat olduğuna itikat ederse veya o bunu sever ve buna razı olursa o kâfirdir. Çünkü bu inanç ve davranış, onların dinlerinin doğru olduğu inancını içerir. Bu da küfürdür. Veya kiliselerin açılmasında ve dinlerinin ikamesinde onlara yardım eder veya bunun Allah’a yakınlaşma ve itaat olduğuna itikad ederse o kâfirdir. Çünkü bu, dinlerinin sahih olduğu inancını içerir.” [Mecmuu’l Fetava] Müslümanların onlardan zorla aldıkları her toprak parçasında, Müslümanlar onlara kiliselerinde belli bir dönem ibadet izni verseler de oradaki kiliseleri yıkabilir veya ele geçirebilirler. Kiliselerinin kalması üzerine onlarla yapılan anlaşmalarda, sözleşmelerine vefalı kalmalarına bağlıdır. Eğer anlaşmalarını bozarlarsa kiliselerine karışmanın haramlığı biter ve Müslümanlar oraları yıkabilir veya kaldırabilirler. Çünkü yıkılmalarının haram olmaları sözleşmeye bağlıdır kiliselere değil. Sözleşmenin bitmesi veya bozulması halinde ise artık herhangi bir haramlıkları kalmamaktadır. İmam İbn-i Teymiyye -Allah ona rahmet etsin- şöyle demektedir: “Müslümanlar, Ömer bin Abdulaziz ve diğer halifeler döneminde zorla ele geçirdikleri topraklarda Hristiyanlardan cizye alıp kiliselerine belli bir dönem müsaade ettikten sonra çok sayıda kiliselerine el koydular. Müslümanlardan hiçbiri de bunu inkâr etmedi. Bilindi ki; eğer Müslümanlara bir zarar gelmeyecekse zorla ele geçirilen topraklardaki kiliselerin yıkılması caizdir. Onlardan yüz çevirenlerin yüz çevirmeleri, Müslümanların azlığı gibi nedenlerdendir. Nitekim Allah Resulü g Yahudileri sürgün etmekten yüz çevirmişti. Ta ki; Ömer bin Hattap h onları sürgün etti.” [Mecmuu’l Fetava] Hristiyanlarla herhangi bir sözleşmenin olmayışı veya onlar tarafından sözleşmelerin bozulmasından sonra kiliselerinin yıkılması, tahrip edilmesi veya ganimet alınmasının haramlığı ortadan kalkınca, 10

Kapak Konusu

onların bu kiliseleri, Müslümanlar için helal olan diğer malları gibi olurlar. İbn-i Teymiyye -Allah ona rahmet etsin- söyle dedi: “Zorla alınan topraklardaki kiliselerden ziyade, anlaşmalarını bozmaları halinde daha önce anlaşma yapılmış kiliselerin bile alınması caizdir. Nitekim Allah Resulü g. anlaşmalarını bozduklarında Kurayza ve Nadir Yahudilerinin ellerindekini almıştı. Sözünü bozanlar asli kâfirlerden daha kötü bir durumdadırlar.” [Meseletun Fi’l Kenais] Allah Resulü g ve sahabeleri, Hayber gazvesinde olduğu gibi müşriklerin evlerini yıkmış ve mallarını telef etmişlerdi. Allah b şöyle buyurmaktadır: “Öyle ki, evlerini hem kendi elleriyle, hem de mü’minlerin elleriyle yıkıyorlardı. Ey basiret sahipleri, ibret alın.” [Haşr, 2] Ve şöyle buyurmaktadır: “Hurma ağaçlarından her neyi kesmişseniz veya kökleri üzerinde dimdik bırakmışsanız, (bu) Allah’ın izniyledir ve fasık olanları alçaltması içindir.” [Haşr, 5] İmam Şafi -Allah ona rahmet etsin- şöyle dedi: “Kâfirler Müslüman olana veya cizye verene kadar Müslümanların kâfirlerin mallarını yakmaları veya harap etmeleri haram değildir. Taşınabilir bir menkul ellerine geçince bunu yakmaları caiz değildir. Çünkü bu mal artık Müslümanlarındır. Taşınabilir malların dışında taşınamayan gayrı menkuller ise yakılabilir. [El-Umm] Onların kiliseleri gibi genel olan malları, yakılıp yıkılması daha evladır. Çünkü bunlar birinin malı değildir. Kiliseleri yıkım ve tahrip ile hedef alınması meşru bir ameldir. Ve bu amelle Allah’a yakınlaşmak caizdir. Onlarla savaşın ki Allah sizin elinizle onları azaplandırsın… Hulasa; içinde Mısır Hristiyanlarının da bulunduğu muharip Hristiyanların kanları, malları ve ırzları haram değildir. Çünkü bunlar muhariptirler, zimmet ehli değillerdir. Onlardan öldürülenlerin kanları hederdir. Malları Müslümanlar için helaldir. Bu saldırılarla öldürülmesi kast edilmeyen kişilere eziyet ulaşsa bile, onları kahreden en büyük şey, Allah’a b şirk koşmadan iman edene ve zelil bir şekilde cizye verene kadar onların savaşçılarını, özellikle de onlardan olan tağutlarını ve küfrün önderlerini öldürüp onlara eziyet etmek, kiliselerini ve manastırlarını yıkmak ve tahrip etmektir. Allah en doğrusunu bilendir. Âlemlerin Rabbi olan Allah’a ha mdolsun.

Bizler yakinen biliyoruz ki; Allah’ın vaadi asla gecikmez. Meselenin ve sorunun kaynağı şudur: Bizler vaadin sadece bir türüne bakmakla kısıtlı kalıyoruz ki o da zahiri zaferdir. Oysa Allah’ın, nebilerine, resullerine ve mü’min kullarına vaadettiği yardım, bu olmak zorunda değildir. Aksine yardım, zayıf ve sarsılmış nefislerin fark edemeyeceği; daha başka suretlerde de tecelli eder. Bu şekillerden bazıları: Kureyş kabileleri, daha önce Ebu Talib’in kollarından ve onlarla beraber Beni Haşim’den olan mü’minleri üç yıl boyunca abluka altına alıp boykot etmek; onlara hiçbir şey satmamak ve kendilerinden hiçbir şey satın almamak üzerine ittifak etmişlerdi. O kadar ki; yiyecek olarak yerden yakaladıkları böceklerden başka bir şey bulamıyorlardı. Eğer Allah’ın rahmeti kendilerini bulmamış olsaydı mü’minler neredeyse helak olacaklardı. İşte Ashabu’l Uhdud! Ateşe atıldıkları halde dinleri üzerine pazarlık yapmayı kabul etmiyor. Allah yolunda ölümütercihediyor.Tağut,hendeklerinikazıyor,zebanilerine ve askerlerine mü’minleri ateşe atmalarını emrediyor. Bu noktada, zayıflamaları ve kaçmaları yerine olağanüstü sürpriz geliyor. Hiçbir rivayette içlerinden birinin gerilediği ya da korktuğu ya da kaçtığı geçmemektedir. Aksine ateşe 12

Makale

itilmeleriyle birlikte, onlarda atılganlık ve cesaret görüyoruz. Sanki o genç çocuk, onlar arasında cesaret ve sebatı yaydı. İşte onlar da onun peşinden gidiyorlar ve sanki ruhlarını dinleri için feda etmekten adeta zevk alıyorlar. Böylece galip olan onlardı. Dahası Allah b bunu “büyük kurtuluş” diye isimlendirmiştir: “Doğrusu iman edip salih amel işlemiş olanlar için, altlarından ırmaklar akan cennetler vardır. İşte büyük kurtuluş budur.” [Buruc, 11] Enes bin Malik h şöyle demiştir: “Amcam Enes bin Nadr, Bedir harbinden uzakta bulunmuştu. Bunun için O: - Ey Allah’ın Resulü! Müşriklerle yaptığın ilk muharebeden uzakta bulundum. Yemin olsun ki, eğer Allah beni müşrikler harbinde hazır bulundurursa ne yapacağımı Allah muhakkak insanlara gösterecektir! demişti. Uhud günü gelip Müslümanlar açıkta kalınca Enes bin Nadr; ‘Allah’ım! Ben Sen’den şunların; yani sahabelerinin yaptıklarından (bozulma ve kaçmalarından) dolayı özür dilerim. Şunların; yani müşriklerin yaptıklarından da Sana sığınırım, dedi. Sonra (müşriklere doğru) ilerledi. Bu sırada Enes bin Nadr’a, Sa’d bin Muaz rast geldi. Enes bin Nadr ona: - Ey Muaz’ın oğlu Sa’d! Ben cennet istiyorum. Ve Nadr’ın Rabbine yemin ederim ki, ben cennetin

kokusunu Uhud’un berisinden hissedip buluyorum! etmeye girişmeden önce kendisi çeşit çeşit manevi dedi. Sa’d bin Muaz, Resulullah’a: eziyetler ve psikolojik azap çekmektedir. Dahası bazen -Ey Allah’ın Resulü! Ben İbnu’n Nadr’ın yaptığını de; yapacağını yaptıktan sonra rahat edeceği bir mekan anlatmaya muktedir değilim, dedi. bulamıyor, mutluluğun tadını alamıyor. Enes bin Malik şöyle demiştir: “Biz Enes bin Nadr’ı Bu nedenle Haccac bin Yusuf, Said bin Cubeyr’i şehid edilmiş halde bulduğumuzda, onun bedeninde öldürdüğünde çeşit çeşit psikolojik azap çekti. O kadar kılıç darbesi yahut mızrak izi veya ok saplanması olarak ki, uykunun tadını alamaz oldu. Uykusundan ürperti seksenden fazla yara bulduk. Müşrikler onun burnunu, içinde uyanıyor ve Said’den bana ne! Diye haykırıyordu. kulaklarını ve diğer bazı uzuvlarını kesmek ve gözlerini Böylece tasa ve keder içinde öldü. oymak suretiyle müsle (azalarını kesme) yapmışlardı. Bu sebeple onu hiçbir kimse tanıyamadı da ancak kız kardeşi onu parmaklarının ucuyla tanıyabildi.” Yine Enes bin Malik dedi ki: “Biz şu ayetin Enes bin Nadr ile benzerleri hakkında indiğini düşünür yahut zannederdik: “Mü’minlerden öyle adamlar vardır ki, Allah’a verdikleri söze sadık kaldılar. İçlerinden bir kısmı verdikleri sözü yerine getirmiştir (Şehid olmuştur). Bir kısmı da (Şehid olmayı) beklemektedir. Verdikleri sözü asla değiştirmemişlerdir.” [Ahzab, 23]” [Buhari, Hadis No: 2805-2806] Zaferin manalarından bu Müslümanlarla sadece Allah’a iman ettikleri için savaşırlar manayı Habbab’ın Allah Resulü’ne g gelerek şöyle dediği hadiste de görüyoruz: “ (İslâm’ın Haçlı sancağını taşıyan kibirli tağut Amerika ile ilk günlerinde) Resulullah, Kâbe’nin gölgesinde kaftanını savaşımızda bundan iyice emin oluyoruz. Öyle ki; yastık yaparak dayandığı bir sırada kendisine (Kureyş gücüyle, donanımıyla ve silahlarıyla büyüklenmesine müşriklerinin işkencelerinden) şikâyet ettik: karşın psikolojik çöküş ve manevi yıkım yaşıyor. Öyle - (Ey Allah’ın Resulü!) Bizim için Allah’tan zafer ki bu yıkım, dağların üzerine dökülse dağlar yıkılırdı. dileyemez misin? (Bunların zulmünden) kurtulmamız Kur’an-ı Kerim’in Al-i İmran Suresi’nde bu gerçek için Allah’a dua edemez misin? dedik. ifade edilmiştir. Öyle ki; Allahu Teala şöyle buyurmuştur: Resulullah g şöyle buyurdu: “Sizler, işte böylesiniz; onları seversiniz, oysa onlar sizi - “Sizden önceki ümmetler içinde öyle kişiler sevmezler. Siz Kitabın tümüne inanırsınız, onlar sizinle bulunmuştur ki, müşrikler tarafından onun için yerde bir karşılaştıklarında “inandık” derler, kendi başlarına çukur kazılır, o kişi bu çukura (başı meydanda kalarak) kaldıklarında ise, size olan kin ve öfkelerinden dolayı gömülürdü. Sonra büyük bir testere getirilir, başı üstüne parmak uçlarını ısırırlar. De ki: “Kin ve öfkenizle ölün.” konulur, ikiye bölünürdü de (bu işkence) o mü’mini Şüphesiz Allah, sinelerin özünde saklı duranı bilendir. dininden döndüremezdi. (Bir başkasının da) demir Size bir iyilik dokununca tasalanırlar, size bir taraklarla etinin altındaki kemiği ve siniri taranırdı da kötülük isabet ettiğindeyse buna sevinirler. Eğer siz bu işkence o mü’mini dininden çeviremezdi.” sabreder ve sakınırsanız, onların ‘hileli düzenleri’ size hiçbir zarar veremez. Şüphesiz, Allah, yapmakta Sadece Mü’minlerin Görebildiği olduklarını kuşatandır.” [Al-i İmran, 119-120] Gizli Zafer Türlerinden Biri: Ayrıca Allahu Teâla şöyle buyuruyor: “Allah, inkâr Hakkın düşmanı her ne kadar zorba olsa da, edenleri kin ve öfkeleriyle geri çevirdi, onlar hiç bir rakibine muamelede haddi aşsa da rakibine eziyet hayra varamadılar. Savaşta Allah (yardımcı ve zafer 13

Allah yolundaki Mücahidler birçok zaman yaralanma ile imtihan olunur

nasip edici olarak) mü’minlere yetti. Allah çok güçlüdür, üstün ve galib olandır.” [Ahzab, 25] Basiretleri Bağlanmışlara Gizli Kalan Çeşitlerinden Bazıları: Allah’ın, evliyalarına ve seçtiği kullarına hazırladığı kâmil hayatı ummak. Allahu Teala şöyle buyuruyor: “Allah yolunda öldürülenleri sakın ‘ölüler’ saymayın. Hayır, onlar, Rableri katında diridirler, rızıklanmaktadırlar.” [Al-i İmran, 169] Kılıçla ölmeyen bir başkasıyla ölür Her ne kadar sebepler çeşitliyse de ölüm tektir Yukarıda bahsedilenlere binaen zaferin kapsamlı manası bizlere açıklanmış oluyor. Ve bizlerin, zaferi sadece kendi istediğimiz şekliyle sınırlandırmamız doğru değildir. Sebat etmenin ve cesurluğun sebeplerinden biri de -Felluce topraklarında gördüğümüz üzere- Allah Resulü’nün g bizlere, İslam dininin zaferinin alametlerinden biri olarak, Nuh döneminde ya da risaletin başında korkulduğu gibi yeryüzündeki hiçbir kuvvetin mü’minlerin tümünü ortadan kaldıramayacağına dair verdiği haberdir. Çünkü Allah Resulü g, şu sahih hadiste geçtiği gibi cihadın yeryüzünde aktif olarak devam edeceğini haber vermiştir: “Ümmetimden bir taife Allah’ın emirlerini ikame etmeye devam edecektir. Onları yüzüstü bırakanlar ya da muhalefette bulunanlar kendilerine zarar veremeyecek. Nihayet Allah’ın emri onlar bu haldeyken gelecektir.” Zafer ve bu dinin akibeti Allah’ın c elindedir. Zira buna kefil olmuş ve vaadetmiştir. Dilerse zaferi verir ve üstün kılar, dilerse de zaferi geciktirip erteler. İşlerinde hakim ve habir olan O’dur. Eğer takdir edilmiş bir hikmetle onu geciktirirse bunda iman ve ehli için bir hayır vardır. Hak ve ehli hususunda Allah’tan daha kıskancı yoktur. “Bundan önce de, sonra da emir Allah’ındır. Ve 14

Makale

o gün mü’minler Allah’ın yardımıyla sevineceklerdir. O, dilediğine yardım eder. O, güçlü ve üstün olandır, esirgeyendir. (Bu,) Allah’ın va’didir; Allah, vadinden geri dönmez. Ancak insanların çoğu bilmezler.” [Rum, 4-6] Şerefi ve yüceliği yiyebileceğin bir hurma zannetme Sabrı yalamadan şerefe ve yüceliğe ulaşamazsın Kudreti tecelli eden ve yüce olan Allahu c, mü’minlere bazen zaferle lütufta bulunur bazen de onları imtihan eder. Onları bu nimetten mahrum bırakarak ancak kendisinin takdir ettiği ve bildiği hikmetler gereği kendilerine imtihanı tattırır. Bazen Allah, imtihan ile nimetlendirir, bu imtihan büyük olsa da Ve Allah bazı kavimleri de nimetlerle imtihan eder İbnu’l Kayyım, Zadu’l Mead’da bu hikmetlerden bir kısmını saymış ve şöyle demiştir: “Bu hikmetlerden biri; bu (imtihana tabi tutulmak), resullerin alametlerindendir. Aynen Hırakl’in Ebu Süfyan’a dediği gibi. Zira o şöyle demişti: ‘Ona karşı savaştınız mı?’ Ebu Süfyan dedi ki: ‘Evet.’ Hırakl dedi ki: ‘Aranızdaki savaş nasıl?’ O (Ebu Süfyan) dedi ki: ‘Bizimle O’nun arasında harb dönüşümlüdür; Bazen onlar zafer kazanır bazen de biz zafer kazanırız.’ Hırakl dedi ki: ‘ İşte bu şekilde Resuller imtihan olunurlar daha sonra akıbet onlarındır.’ ” Bu hikmetlerden bir diğeri ise; sadık mü’minin, yalancı münafıktan ayırt edilmesidir. Öyle ki Allah, Bedir günü Müslümanlara, düşmanlarına karşı zafer verip saygınlıkları yayılınca içlerinden Müslüman olmayan bazı kimseler onlarla birlikte İslam’a girdi. Bu nedenle de Allah’ın hikmeti, kullarından mü’min olanı münafıktan ayıracak bir imtihanı gerekli kıldı. Münafıklar bu gazvede başlarını uzattılar ve içlerinde gizledikleri şeyi konuştular ve sakladıkları ortaya çıkmış oldu. İşaretleşerek ifade ettikleri şeyler açıklık kazandı. İnsanlar kâfir, mü’min ve münafık diye açık bir şekilde gruplara ayrıldı. Mü’minler

böylece kendi diyarlarında kendileriyle birlikte olan ve kendilerini terk etmeyen (başka) düşmanları olduğunu da bildi ve onlara karşı hazırlandılar, onlardan sakındılar. Bu hikmetlerden bir diğeri ise; eğer Allahu c mü’minlere hep yardım edip düşmanlarına karşı her yerde onlara zafer verseydi, hep düşmanlarına karşı nüfuz sahibi ve galip kılsaydı bu sefer de mü’minlerin nefisleri haddini aşar, kibirlenir ve büyüklenirdi. Eğer onlara yardım ve zaferi hesapsızca sunsaydı, halleri rızkı hesapsızca sunması halinde olacağı gibi olurdu. Zira kulları için bazen bolluk bazen darlık, bazen sıkıntı bazen rahat, bazen kısmak bazen geniş kılmaktan başkası uygun değildir. Kullarının işlerini, hikmetine layık bir şekilde düzenleyen O’dur. O, onlardan haberdardır, onları görendir. Bu hikmetlerden bir diğeri ise; veli kullarının ve hizbinin bollukta ve darlıkta, hoşlandıkları ve hoşlanmadıkları şeylerde, zafer kazandıkları ya da düşmanlarının kendilerine karşı zafer kazandığı hallerde kulluklarını ortaya çıkarmaktır. Eğer hoşlandıkları ve hoşlanmadıkları şeylerde itaat ve kulluk üzere sebat ederlerse onlar O’nun hakkıyla kullarıdır demektir. Allah’a sadece bir ucundan; bollukta, nimet ve afiyet halinde kulluk edenler gibi değillerdir. Bu hikmetlerden bir diğeri ise; onları galibiyet, çokluk ve hezimetle imtihan ettiği takdirde (Allah’a karşı) boyun eğer, acziyeti hisseder ve itaat ederler. Bu da izzet ve zaferi gerekli kılar. Öyle ki; zaferin gelişi ancak boyun eğme ve acziyetini hissetmeyle olur. Allahu Teâla şöyle buyuruyor: “Andolsun, siz güçsüz iken Allah size Bedir’de

yardımıyla zafer verdi. Şu halde Allah’tan sakının, O’na şükredebilesiniz.” [Al-i İmran, 123] Ve şöyle buyuruyor: “Ve Huneyn gününde size yardım etti. Hani çok sayıda oluşunuz sizi böbürlendirip-gururlandırmıştı.” [Tevbe, 25] Allah c eğer bir kulunu yüceltmek, onu güçlendirmek ve ona yardım etmek isterse onu önce kırar. Ve onu güçlendirmesi ve yardımcı olup desteklemesi, Allah’a karşı boyun eğmesi ve gösterdiği acziyet ölçüsünde olur. Bu hikmetlerden bir diğeri ise; Allah c, mü’min kullarına, kereminin yurdunda amelleriyle değil ancak imtihanlar ve sıkıntılarla ulaşabilecekleri konaklar hazırlamıştır. Onları bu konaklara ulaştıracak dertler ve imtihanlardan oluşan sebepler var etmiştir. Aynı şekilde yine bu konaklara ulaşmalarına vesile olan sebepler cümlesinden olan salih ameller işlemede kendilerini muvaffak kılmıştır. Bu hikmetlerden bir diğeri ise; nefisler, sürekli olan afiyet, zafer ve zenginlik nedeniyle azar ve dünyaya itimat eder. Bu ise, Allah’a ve ahiret yurduna yürüyüşünde ciddiyetini engelleyen bir hastalıktır. Eğer Rabbi, maliki ve kendisine rahmet edeni onun için saygınlık isterse ona sıkıntılardan ve imtihanlardan sebepler nasip eder ki bu, O’na hızlı yürüyüşü engelleyen hastalığa devadır. Bu imtihan ve sıkıntı, doktor konumundadır. Öyle ki; hastaya hoş olmayan ilacı içirir ve onun acı veren damarlarını koparır. Bunu da hastalıklara çare bulma adına yapar. Zira terkederse hastalıklar kendisine galebe çalar ve hastalıklar yok olmasına neden olur. Bu hikmetlerden bir diğeri ise, şehidlik Allah katında, veli kullarının en yüksek derecelerindendir. Şehidler

Onlar ancak ölü, yaralı ve ruhsal açıdan hasta olanları bırakmak için geri dönerler

15

Allah’ın has kullarıdır ve kullarından yakınlaştırılmış olanlarıdır. Zira sıddıklık derecesinden sonra ancak şehidlik derecesi vardır. Allah c, kullarından şehidler almayı(seçmeyi) sever. Onların kanları, O’nun sevgisi ve rızası için akar. Rızasını ve sevgisini nefislerine tercih ederler. Bu dereceye ulaşmak ise ancak düşmanın musallat olması gibi sebeplerin takdir edilmesiyle olur.” (Allah ona rahmet etsin, İbn-i Kayyım’ın sözü burada bitiyor). Allah b şöyle buyuruyor: “Savaş, hoşunuza gitmediği halde üzerinize yazıldı (farz kılındı). Olur ki hoşunuza gitmeyen bir şey, sizin için hayırlıdır ve olur ki, sevdiğiniz şey de sizin için bir şerdir. Allah bilir de siz bilmezsiniz.” [Bakara, 216] İbnu’l Kayyım, el-Fevaid’de şöyle demiştir: “Bu ayette çeşitli hikmetler, sırlar ve kul için maslahatlar vardır. Eğer kul, hoşlanılmayan şeyin hoşlanılan şeyle gelebileceğini, hoşlanılan şeyin de hoşlanılmayan şeyle birlikte gelebileceğini bilirse, akıbetleri bilmediği için zararın sevindirici şey tarafından gelmeyeceğinden emin olmaz, sevindirici şeyin de zarar tarafından gelebileceğinden ümidini kesmez. Allah, bunlardan kullarının bilmediklerini bilmiş ve ona birçok şeyi gerekli kılmıştır. Bunlardan biri; kul için, her ne kadar başlangıçta zoruna gitse de emre boyun eğmekten daha faydalı bir şey yoktur. Çünkü neticelerinin hepsi de hayır, memnuniyet, lezzet ve sevinçtir. Nefsi ondan hoşlanmasa da bu onun için daha hayırlı ve daha faydalıdır. Aynı şekilde onun için, nefsi istediği kadar onu istesin ve ona meyletsin; nehyedileni işlemekten daha zararlı bir şey yoktur. Zira bunun neticelerinin hepsi acı, hüzün, şer ve musibettir. Aklın ayırdedici özelliği; ardından gelecek büyük lezzet ve çokça hayır nedeniyle basit acıya tahammül etme, ardından büyük bir acı ve büyük bir felaket geleceği için az bir lezzetten kaçınmadır. Bu ayetin sırlarından biri; kulun iyi sonu ummasından ötürü işini, işlerin sonuçlarını bilene teslim etmesini ve kendisi için seçtiğinden ve verdiği hükümden razı olmasını gerektirir. Bunlardan biri de şudur; Rabbine öneride bulunmaması, Rabbi’ne bir şeyi tercih etmemesi, bir ilmi olmadığı şeyleri Rabbi’nden istememesidir. Öyle ki; belki de kendisine zararın gelmesi ve helakı o şeydedir de o onu bilmez. Rabbine karşı hiçbir şeyi tercih etmemesi, aksine O’ndan kendisi için en iyisini seçmesini ve kendisini seçtiği şeyden razı etmesini dilemesidir. Onun (kul) için bundan daha faydalısı yoktur. Bunlardan biri; eğer işini Rabbi’ne ısmarlar, O’nun kendisi için seçtiğinden razı olursa Allah da onu, kendisi için seçtiği şeyde kuvvetle, azimle ve sabırla destekler, kulun kendisi için yapacağı seçim yüzünden 16

Makale

maruz kalacağı afetleri ondan uzaklaştırır. Kulu için ‘Kendisi’nin seçtiği şeyin -kul kendisi için kendisi seçim yapmış olsaydı bazılarına bile ulaşamayacağı- güzel sonuçlarından bazılarını kendisine gösterir. Bunlardan bir diğeri; çeşitli seçenekler üzerine yorucu düşüncelerden kendisini rahatlatır, kalbini bazı vakit bir engebeye tırmandığı, bazen de indiği değerlendirmelerle ve düzenlemelerle uğraşmaktan kurtarır ki; neticede kendisi için takdir edilenin dışına da çıkacak değildir. Oysa Allah’ın seçtiğine razı gelse, kader kendisine isabet ettiğinde, övülen, tebrik edilen, hoş karşılanan olarak kader kendisine isabet etmiş olur. Aksi takdirde ise kader başına geldiğinde kötülenen ve azarlanan kimse olduğu halde gelir. Çünkü bu, kendi seçimiyledir. Ve ne zaman onun yönlendirmesi gerçekleşir ve rızası onu şefkati ve lütfu ile kuşatırsa, o vakit bu imtihan olunan şahıs O’nun şefkati ve lütfu arasında olur. Lütfu, kendisini sakındığı şeyden korur. Şefkati de, takdir ettiği şeyin kendisine hafif gelmesini sağlar. Bir kul hakkında kader işlediğinde, onun başına gelen şeylerin işlemeye devam etmesinin en büyük nedeni, onun buna karşılık vermesindeki hileli davranışlarıdır. Onun için teslim olmaktan ve bir ölü misali kendisini kadere bırakmaktan daha faydalı bir şey yoktur. Zira yırtıcı hayvan leş yemeye razı gelmez.” (Allah ona rahmet etsin, sözü burada bitti). Bana Allah için bir kuralı hatırlatır oldu onların durumlarından dolayı gözyaşı akıyor Ey amcamın kızı! Allah’ın kitabı istemediğim halde beni cihada çıkardı Allah’ın yaptığına karşı mı geleyim? Eğer dönersem yaratıkların Rabbi beni geri getirtmiştir. Eğer Rabbime kavuşursam benim yerime başkasını ara kendine Ben sakat veya kör değilim ki, beni mazur görsün yahut yol bulamayan bir zayıf da değilim Taberi, Tarih’inde İbn-i İshak’tan şöyle rivayet etmiştir: “Allah Resulü’nün g ashabından bir adam şöyle dedi: “Allah Resulü g ile birlikte; ben ve bir kardeşim Uhud’a katıldık. Yaralı olarak döndük. Allah Resulü’nün g nidacısı düşmana karşı çıkmak için nidada bulundu. Kardeşime şöyle dedim -ya da o bana dedi-: ‘Allah Resulü g ile bir gazveyi mi kaçıracağız?’ Vallahi üzerine bineceğimiz bir bineğimiz yoktu ve ikimiz de ağır yaralıydık. Allah Resulü g ile birlikte çıktık. Benim yaram daha hafifti. Eğer yorulursa bir engebede onu taşıyordum ve bir engebede yürüyordu... Ta ki; Müslümanların vardığı yere vardık.” Ebu’d Derda şöyle demiştir: “İmanın doruk noktası; hükme sabır gösterip kaderden razı olmaktır.” İşte bu deva ile burada ve orada yayılan yaramızdan tedavi olabiliriz.

İslam Devleti topraklarında Allah’ın b kendisine doğurma nimetini bahşettiği her annenin, Allah’ın b başkasına vermeyip ona verdiği bu büyük fazileti fırsat bilmesi ve Rabbini razı edecek ve Müslümanlara faydalı olacak şekilde evlatlarını yetiştirmesi gerekir. Babalar operasyon, ribat ve diğer işlerinde iken anne, doğuran, emziren ve terbiye eden bir anne olduğu halde nasıl olmasın ki? 18

Kadınlar İçin

Abdullah bin Ömer, Allah Resulü’nden şunları işittiğini söyledi: “Hepiniz çobansınız ve güttüğünüz sürüden sorumlusunuz. İmam bir çobandır ve sürüsünden sorumludur. Erkek, ailesinin çobandır ve sürüsünden sorumludur. Kadın da, kocasının evinde bir çobandır ve sürüsünden sorumludur. Hizmetçi de efendisinin malında bir çobandır o da sürüsünden sorumludur.” [Muttefekun aleyhi]

İlim ehli, bu hadiste geçen “er-Rai” yani çoban kelimesini, kendisine emanet edilen malın faydasına olacak şekilde onu korumaya gayret eden güvenilir koruyucu ile tanımlamışlardır. Ondan talep edilen şey, kendisine emanet verilen şeyde adaletli davranması ve emanetin maslahatına olacak şekilde onu muhafaza etmesidir. Ve kendisine emanet edilen sürüsüne gereken şeyi yapıp yapmadığından sorumludur. Allah Resulü’nün g: “Kadın da, kocasının evinde bir çobandır ve sürüsünden sorumludur” sözü, Müslüman bir kadına verilmiş büyük bir emanet ve büyük bir sorumluluktur. Eğer kadın, evlatları hakkındaki sorumluluğunu yerine getirirse ona büyük ecirler vardır. Eğer kadın, evlatları hakkındaki sorumluluğunu yerine getirmez ve bu emaneti zayi ederse ona hesap ve azap vardır. Allah b şöyle buyurdu: “Ey iman edenler! Kendinizi ve ailenizi, yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun.” [Tahrim, 6] İbn-i Ömer h bir adama şöyle dedi: “Oğlunu edeplendir. Sen evladına neyi öğrettiğinden ve nasıl edeplendirdiğinden sorumlusun. Senin evladın da sana iyilik yapmaktan ve sana itaat etmekten sorumlumdur.” [Beyhaki rivayet etti.] Tevhid ile Başlamak Müslüman bir annenin evladını yetiştirirken yapması gereken ilk şey, evladı konuşmaya başlayınca ona kelime-i şehadeti ve manasını telkin etmesidir. Ali bin Hüseyin’den rivayet edildiğine göre O, evladına şöyle derdi: “Allah’a iman ettim ve tağuta küfrettim, de.” [İbn-i Ebi Şeybe rivayet etti.] Aynı şekilde anne, evladına şu üç temeli de telkin etmesi gerekir. Rabbin kim? Dinin ne? Nebin kim? Aynı şekilde çocuğa şu sorular da sorulmalıdır. Allah nerededir? Kur’an nedir? Bunun gibi sağlam ve safi tevhidin ve akidenin temellerini oluşturan unsurları çocuğun kalbine yerleştirmesi gerekir. Çocuğun öğreneceği en güzel şeylerden biri de, Allah’ın kulu ile birlikteliğini öğrenmesidir. Bu vesile ile Allah’ın b haşyetini ve yaratıcının büyüklüğünü öğrenmiş olur. Ve Allah’ın b onu gizli ve açık hallerinde gözetlediğini hisseder. İşte Abdullah et-Tusteri -Allah ona rahmet etsinçocukken yatmadan önce şunları tekrarlardı: “Allah beni görendir, bana bakandır ve benimledir.” [İbn-i Ebi Şeybe rivayet etti.]

Annenin Saliha Olması, Evlatlarının Islah Sebebidir Terbiye eden ve takip edilen bir öğretici olan bir annenin evindeki sürüsünün ıslahında başarılı olabilmesi için öncelikle nefsini ıslah etmesi gerekir. Sürünün salih olması çobanın salih olmasına bağlıdır. Evlatların salih olması, annenin saliha olmasındandır. İbn-i Ebi Dünya rivayet etti ki; “Utbe bin Ebi Süfyan evladının terbiyecisine dedi ki; ‘Ey Ebu Abdussamed! Evlatlarımı ıslah edeceğin ilk şey, kendi nefsini ıslah etmen olsun. Evlatlarımın ayıpları, senin ayıplarına bağlıdır. Onların güzellikleri senin yaptığın güzelliklerdir, onların kötülükleri senin işlediğin kötülüklerdir.’ ” [EnNefekatu Ala’l İyal] Zühd ve Zorlu Şartlar Üzere Terbiye Müslüman annenin, bu dünyanın fani bir dünya olduğunu ve ebedi olarak kalınacak yurdun ahiret yurdu olduğunu evlatlarının kalbine ekmesi gerekir. Allah b firavun ailesinden iman edenin diliyle şöyle buyurmaktadır: “Ey kavmim! Şüphesiz bu dünya hayatı ancak (geçici) bir yararlanmadır. Ahiret ise ebedî olarak kalınacak yerdir.” [Mü’min, 39] Bu şekilde annelerinin hayatın bazı meşakkatleri ve sertliği üzere yetiştirdiği, zühdü içirdiği, bu dünya nimetlerinin geçici olduğu ve bu konularda zahidlerin imamı olan Allah Resulünden daha faziletli olmadıklarını öğrettiği çocuklar, dünyadan yüz çevirir ve gözlerinde ahiretin değeri büyür. Aişe’den i rivayet edildiğine göre kız kardeşi Esma’nın oğlu Urve’ye şöyle demiştir: “Ey kız kardeşimin oğlu! Biz (Allah Resulünün hanımları) hilâle bakardık. Sonra bir hilâle daha, sonra bir hilâle daha. İki ay içinde üç hilâle bakar görürdük de Resulullahın evlerinde hiçbir ateş yakılmazdı. Urve: - Ey teyze! Sizleri ne yaşatıyordu? diye sordum. Aişe: - İki siyah şey; Hurma ve su. Ancak şu da var ki, Resulullah’ın Ensar’dan bir takım komşuları ve bunların da sağım koyunları vardı. Bunlar hayvanlarını sağarlardı ve sütlerinden Resulullah’a g hediye ederlerdi. Resulullah da g ondan bizlere içirirdi, dedi. [Muttefekun Aleyhi] Ebu Hureyre’den h rivayet edildiğine göre Resulullah g şöyle buyurdu: “Allah’ım! Muhammed’in ailesinin rızkını ölmeyecek kadarcık 19

Annesi tarafından cihada teşvik edilen bir Hilafet askeri

ver.” [Muttefakun Aleyhi] İbn-i Hacer dedi ki; “Hadiste geçen ‘Kut’ kelimesinden kasıt şudur: “yani onları perişan düşürmeyip onlara yetecek derecede ve onları refaha ve dünya genişliğine götürmeyecek derecede azık ver. [Fethu’l Bari] Evet, Cebrail n Allah Resulü’ne yeryüzünün hazinelerinin anahtarını getirmesine rağmen, O’nun g ailesi için istediği buydu. Çünkü O, dünyaya karşı zahid davranıyordu. Ebu Hureyre’den rivayet edildiğine göre şöyle demiştir: “Allah Resulü g vefat edene kadar ailesi üç gün üst üste doymamıştır.” [Buhari rivayet etti.] Allah’ın seçkin Resulü, yaratıklarının en hayırlısı ve sevdiği kulu hasırın üzerinde yatıyor ve ta ki izleri bedeninde gözüküyordu. Ömer h bunu görüp ağlayınca Allah Resulü g Ömer h dedi ki; Neden ağlıyorsun? Ömer h dedi ki; Ey Allah’ın Resulü! Kisra ve Kayser her türlü nimetin içerisindeler ve Sen ise Allah’ın Resulüsün. Allah Resulü g dedi ki; Dünya onların, ahiretin ise bizim olmasına razı değil misin?” [Muttefekun Aleyhi] İşte Allah Resulü’nün g bu dünyadaki hali buydu. Hilafet neslinin de bu şekilde terbiye edilmesi gerekir. Sert, katı, hayatın kendisini sıktığı bir nesil yetişecek, bu şekilde emaneti taşıyamaya hazırlanacak ve yeryüzünün idaresini üstlenip bayrağı yüklenecektir. Ebu Osman enNehdi’den rivayet edildiğine göre şöyle dedi: “Ömer bin Hattap’ın h mektubu bize geldi ve içinde şu yazıyordu: “sertleşin, katılaşın, yıpranın, 20

Kadınlar İçin

sakın refaha kapılmayın ve acemlerin süsüyle süslenmeyin. [Tahavi, Şerhu Meaniyu’l Asar’da rivayet etti.] Allah Yolunda Savaşın Sevgisi Üzere Terbiye Annenin farkına varması gerektiği, güzel bir fırsat bilmesi ve Allah’a şükretmesi gereken şey, Hilafet topraklarında olmasıdır. Ve delikanlıların üzerindeki en büyük nimetlerden biri de; mücahid bir babanın yuvasında yetişmeleridir. Çocuklar, küçük gözleri ile silah, tüfek, hücum yeleği, mermi, el bombası ve patlayıcı kemerleri görerek büyüyorlar. Aynı şekilde, mücahidlerin videoları, sesli ve yazılı haberlerini takip eden delikanlıların kalbinde cihadın ve mücahidlerin sevgisi ve düşmanlarının nefreti yeşermektedir. Anne çocuklarını terbiye ederken, bazen bazı insanlardan; çocuğunun çocukluğunu mahvediyorsun veya çocukluğunu yaşatmıyorsun gibi kınamalar işitebilir. Bu durumlar için Ebu Ya’la’nın hasen bir senetle Ebu Hureyre’den rivayet ettiği şu hadisi onlara hatırlatırız. Ebu Hureyre şöyle der: “Hasan ve Hüseyin k Allah Resulü’nün g yanında güreşiyorlardı. Allah Resulü g “Haydi Hasan” diyordu. Fatıma h dedi ki; ‘ey Allah’ın Resulü! Neden haydi Hasan, diyorsun? Allah Resulü g dedi ki; ‘Çünkü Cebrail n, haydi Hüseyin diyor.”

Çocukların Hilafet topraklarında büyümesi Allah’ın verdiği bir nimettir

İmam Buhari sahihinde şunu rivayet eder: Abdurrahman bin Avf h şöyle demiştir: Bedir harbi günü ben harb saffında durup sağıma soluma baktığım zaman Ensar’dan yaşları taze iki genç gördüm. Bunlardan daha şiddetli ve kuvvetli olan iki kimse arasında olmayı temenni ettim. Bu iki gençten biri beni gözü ile süzdü de: - Ey amca! Ebu Cehil’i tanır mısın? diye sordu. Ben de: - Evet, tanırım, dedim ve: Ey kardeşim oğlu! Ebu Cehil’i ne yapacaksın? diye sordum. O da: - Bana haber verildi ki, o Resulullah’a sövüyormuş. Hayatım elinde olan Allah’a yemin ederim ki, eğer onu görürsem artık benimle ondan eceli yakın olan ölünceye kadar, şahsım onun şahsından asla ayrılmayacaktır, dedi. Ben onun bu sözünden dolayı hayret ettim. Bu iki gençten diğeri de beni gözden geçirdi de öbürünün söylediği gibi söyledi. Bu sırada gözlerim hiçbir tarafa takılmadan ben Ebu Cehil’i görmüştüm. O, Kureyş askeri içinde dolaşıp duruyordu. Ben: - Gençler! Şu şahıs, bana sormuş olduğunuz Ebu Cehil’dir, dedim. Onlar da çabucak kılıçlarına sarıldılar ve Ebu Cehil’i öldürünceye kadar kılıçlarıyla ona vurdular. Sonra dönüp Resulullahın huzuruna geldiler ve hadiseyi O’na haber verdiler. Resulullah g:

- “Ebu Cehil’i hanginiz öldürdü?” diye sordu. Bunlardan her biri: - Onu ben öldürdüm, dedi. Resulullah g: - “Kılıçlarınızı sildiniz mi?” diye sordu. Onlar: - Hayır silmedik, diye cevap verdiler. Bunun üzerine Resulullah g kılıçlarına baktı ve: - “Onu her ikiniz öldürmüşsünüz;” dedi. El-Bidaye ve’n Nihaye’de şunlar geçmektedir: “Hişam bin Urve’den rivayet edildiğine göre şöyle demiştir: ‘Abdullah bin Zübeyir küçükken ilk alıştığı şey kılıçtı. Onu elinden bırakmazdı. Zübeyir bunu ondan işitince ona şöyle derdi: ‘Allah’a yemin olsun ki; senin bu kılıçla çok günlerin geçecektir.” Urve bin Zübeyir’den rivayet edildiğine göre Zübeyir, oğlu Abdullah’ı on yaşında iken Yermük günü bir ata bindirdi ve bir adamı ona vekil tayin etti.” [Buhari rivayet etti] Arapça Diline Hırslı Olmak Müslüman kadının evlatlarının Arapça öğrenmesine ve hatalı konuşmalarında onu düzeltmesine hırslı davranması ne güzeldir. Eğer Arap değillerse ona Arapça dilini öğretmeye gayret göstermesi gerekir. Ta ki; dinini kolaylıkla öğrensin ve Müslümanların cemaatine karışsın. Hatip elBağdadi rivayet etmiştir ki; Ali, İbn-i Abbas ve İbn-i Ömer j, çocukları konuşmada dil hatası yapınca onları döverlerdi. 21

22

Makale

Şeyh Süleyman bin Abdullah bin Muhammed bin Abdulvehhab ‘Teysiru’l Azizi’l Hamid Fi Şerhi Kitabu’t Tevhid’ kitabının ‘Her kim, Allah’ın helal kıldığı bir şeyin haramlığında veya Allah’ın haram kıldığı bir şeyin helalliğinde âlimlere veya emirlere itaat ederse, muhakkak ki onları Allah’ın dışında Rabler edinmiştir’ başlıklı konuda şöyle dedi: İtaat, ibadet çeşitlerinden biri, hatta ibadetin ta kendisi olduğuna göre, Muhakkak ki Allah’a itaat, Allah’ın emirlerini Resullerinin diliyle emrettiği şekilde yerine getirmektir. İtaati, Allah’ın itaati kapsamında olmayan hiçbir yaratığa itaat edilmez. Yoksa başlı başına hiçbir yaratığa direkt olarak itaat gerekmez. Buradaki itaatten kasıt; helallerin haramlaştırılması veya bir de haramların helalleştirilmesindeki itaattir. Her kim bu konuda hevasından konuşmayan Resulullah’ın g dışında herhangi bir yaratılmışa itaat ederse, o müşriktir. Allah b bunu şu ayet-i kerimede beyan etmiştir: “Onlar Allah’ı bırakıp rahiplerini, bilginlerini ve Meryem oğlu Mesih’i (İsa’yı) rabler edindiler. Hâlbuki onlara ancak tek ilaha kulluk etmeleri emrolundu. O’ndan başka ilah yoktur. O, bunların ortak koştukları şeylerden uzaktır. [Tevbe, 31] Ayet-i kerimede geçen ‘Ahbarları’ndan kasıt, âlimleridir. ‘Ruhbanları’ndan kasıt ise, abidleridir. Allah Resulü g bu ayet-i kerimede geçen onların bilginlerini ve rahiplerini rabler edinmesini, helalleri haramlaştırma ve haramları helalleştirme de onlara itaat etmeleri ile tefsir etmiştir. Nitekim bu, Adiy hadisinde gelecektir. Eğer denilse ki; Allah b şöyle buyurmaktadır: “Allah’a itaat edin Resulüne itaat ve sizden olan emir sahiplerine itaat edin.” [Nisa, 59] Denildi ki; bunlar âlimlerdir. Denildi ki; bunlar emirlerdir. Bu iki rivayet imam Ahmed’den rivayet edilmiştir. İbn-i Kayyım dedi ki; “Bu ayet, her iki kısmı da kuşatır.” Denildi ki; eğer bunlar Allah’a ve Resulü’ne itaati emrederlerse bunlara itaat vacip olur. Nitekim Allah Resulü g şöyle buyurmaktadır: “Masiyette itaat yoktur. İtaat ancak maruftadır.” [Buhari ve Müslim rivayet etti.] Ve şöyle buyurdu: “Kişi, masiyet ile emredilmediği sürece emir sahiplerine işitip itaat etmesi gerekir. Masiyetle emredildiğinde ise işitip itaat yoktur.” Bu her iki hadis sahihtir. Bu ayet-i kerime, Tevbe suresindeki ayete de zıt değildir. İbn-i Abbas dedi ki; “Gökten bir taşın üzerinize düşmesi yakındır. Ben diyorum ki; Allah Resulü

g dedi, siz de diyorsunuz ki; Ebubekir ve Ömer

dedi.” Burada geçen ‘yuşiku’ kelimesi; yakınlaştı, yakın oldu ve az kaldı anlamındadır. İbn-i Abbas bu sözleri hac ile umreyi birleştirme konusunda onunla tartışanlara söylemiştir. İbn-i Abbas bunu emrediyordu lakin onunla tartışanlar ise Ebubekir ve Ömer’in bunu nehiy ettiklerine dair kendilerine delil getiriyorlardı. Ve diyorlardı ki; Ebubekir ile Ömer, tabi olma konusunda senden daha fazla hak sahibidirler. Buna karşılık, muhalefet eden kim olursa olsun, İbn-i Abbas’ın h halis imanından ve sadece Allah Resulüne tabi olunması gerektiği inancından dolayı bu sözler ondan sadır oldu. Aynı şekilde İmam Şafi şöyle demiştir: “Kendisine Allah Resulü’nün g sünneti beyan olan hiç kimse, başkalarının sözünden dolayı Allah Resulü’nün sünnetini terk edemez.” [Medaricu’s Salikin] Kendisine sözleri ile itiraz edilenler Ebubekir ve Ömer gibi iki önemli şahsiyet olmasına rağmen İbn-i Abbas’ın sözleri bunlara karşılık bu ise, mensup olduğu mezhep imamın sözleriyle, Allah Resulü’nün g sünnetine itiraz edenlere ve bu imamlarının sözlerini Kur’an ve sünnetin ölçüsü yapanlara, imamlarının sözlerine uyan sünneti kabul edip uymayanları reddeden veya tevil edenlere, ne söyleyeceğini tahmin edersin? Allah yardımcı olandır. Müteahhir âlimlerinden bazıları ne güzel söylem i şlerd i r : Eğer onların gittiği şeye uygun bir delil onlara geldiği zaman ona razı oldular. Onlara uymayan bir delil onlara geldiği vakit bunun tevili var dediler ve buna çok zor anlamlar yüklediler. Hiç şüphesiz bu, Allah’ın b şu sözünün kapsamındadır: “Onlar Allah’ı bırakıp rahiplerini ve bilginlerini rabler edindiler…” [Tevbe, 31] Şeyh Muhammed bin Abdulvehhab şöyle dedi: “Ahmed bin Hanbel şöyle dedi: ‘Hadisin senedini ve sıhhatini bildikten sonra Süfyan’ın görüşüne giden bir kavme şaşıyorum. Allah b şöyle demektedir: ‘Artık onun emrine muhalefet edenler, başlarına bir fitnenin gelmesinden veya elem dolu bir azaba uğramaktan sakınsınlar.’ [Nur, 63] (Ayette geçen) fitnenin ne olduğunu bilir misin? Fitne şirktir. Allah Resulü’nün bazı sözlerini reddederek kalbine bir eğrilik girip de onu helak edebilir.” Bu sözleri, Fadl bin ziyad ve Ebu Talip, imam Ahmed’den 23

Kötü alimler, takipçilerini doğru yoldan çıkartmak için toplantı düzenliyorlar

rivayet etmişlerdir. Fadl, Ahmed’den şunları rivayet eder: “Kur’an’a baktım ve otuz üç yerde Allah Resulü’ne itaat edilmesi gerektiğini gördüm. Daha sonra şu ayeti okuyor ve tekrarlıyordu: ‘Artık onun emrine muhalefet edenler, başlarına bir fitnenin gelmesinden veya elem dolu bir azaba uğramaktan sakınsınlar.’ [Nur, 63] ve şöyle diyordu: Fitne ancak şirktir. Allah Resulü’nün bazı sözlerini reddederek kalbine bir eğrilik girebilir ve bu vesile ile kalpleri eğrilir ve onu helak edebilir. Ve daha sonra şu ayeti okudu: ‘Hayır! Rabbine andolsun ki onlar, aralarında çıkan çekişmeli işlerde seni hakem yapıp, sonra da verdiğin hükme, içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın, tam bir teslimiyetle boyun eğmedikçe iman etmiş olmazlar.’ [Nisa, 65] Ebu Talip, Ahmed’den şunları rivayet eder: “Ahmed’e soruldu ki; Bazıları, hadisleri bırakıp Süfyan es-Sevri’nin görüşünü tercih ediyorlar. İmam Ahmed dedi ki: ‘Hadisi işitip isnadının sahih olduğunu bildikten sonra onu bırakıp Süfyan’ın görüşüne tabi olanlara hayretler olsun! Allahu Teala şöyle buyurdu: ‘Artık onun emrine muhalefet edenler, başlarına bir fitnenin gelmesinden veya elem dolu bir azaba uğramaktan sakınsınlar.’ [Nur, 63] Fitnenin ne olduğunu bilir misin? Fitne, küfürdür. Allahu Teala şöyle buyurdu: ‘Fitne adam öldürmekten daha büyüktür’ [Bakara, 217] Onlar, Allah Resulü’nün g hadisini bırakıyor ve hevaları, onları görüşe tabi kılmada onlara galip geliyor.” Şeyhu’l İslam bunu zikretti. Diyorum ki; İmam Ahmed’in taklidi kötüleyip 24

Makale

görüşlerden ibaret olan kitapları telif etmeyi inkâr ettiği sözleri çoktur ve meşhurdur. İmam Ahmed’in ‘isnadını bildikten’ sözünün anlamı yani; hadisin isnadını bildikten sonra demektir. ‘sahihliğini bildikten’ sözünün alamı yani; isnadının sahih olduğunu bildikten sonra demektir. Hadisin isnadının sahih oluşu, hadisin sahih olduğuna delildir. İmam Ahmed’in ‘Süfyan’ın görüşüne gidiyorlar’ sözündeki kast ettiği şahıs Süfyan es-Sevri’dir. Nitekim Süfyan es-Sevri, zahid, abid, güvenilir ve fakih birisiydi. Onun arkadaşları ve meşhur bir mezhebi vardı. Daha sonra mezhebi kesintiye uğradı. İmam Ahmed’in kastı; Hadisin isnadını ve sıhhatini bildikten sonra batıl mazeretleri öne sürüp Süfyan es-Sevri veya başka birini taklit edenleri inkâr etmekti. Batıl mazeret sahipleri şöyle derler: ‘Hadisten direkt almak içtihattır ve içtihat uzun zamandır kesilmiştir.’ Yahut şöyle derler: ‘Taklit ettiğim bu imam benden daha bilgilidir. O, ilimsiz konuşmaz. O, bu hadisi ilimsizce terk etmez.’ Yahut bu, içtihattır, derler. Ve müçtehide, Allah’ın kitabını ve Resulü’nün g sünnetini, bunların nasih ve mensuh olanlarını, sahih ve zayıf hadisleri, delalet çeşitlerini, Arapça, nahiv ve usul kaidelerini ve Ebubekir ve Ömer’de k bile tümüyle mevcut olmaması muhtemel olan buna benzer şeyleri bilmesi gibi şartlar zikrederler. Nitekim musannif de bunu söyledi. Ona şöyle denilir; Eğer bunlar doğru olsa bile

onların kast ettikleri, mutlak müçtehittir. Eğer Kur’an ve sünnet ile amel etmek için bu tür şeyleri şart koşuyorlarsa bu Allah’a, Resulü’ne g ve imam olan âlimlere iftiradır. Bilakis hangi konuda olursa olsun Allah’ın kitabından veya Resulü’nün g sünnetinden ona bir şey ulaşıp onun anlamını bildikten sonra, kim muhalefet ederse etsin, mü’mine farz olan şey, onunla amel etmesidir. Rabbimiz Tebareke ve Teala ve Nebimiz g bize bunu emretmiştir. Ve cahil mukallitler ve ahmaklar hariç tüm ilim ehli bunda icma etmişlerdir. Nitekim bu tür kimseler ilim ehli değillerdir. Nitekim bunların ilim ehli olmadığa dair icma nakledilmiştir. Ebu Ömer bin Abdilber ve onun gibileri bunlardan biridirler. Allah b şöyle buyurdu: “Rabbinizden size indirilene uyun. Onu bırakıp başka dostlara uymayın. Ne kadar da az öğüt alıyorsunuz! [A’raf, 3] Ve şöyle buyurdu: “Eğer ona itaat ederseniz hidayete erersiniz. Resule düşen ancak apaçık bir tebliğdir.” [Nur, 54] Allah b, Allah Resulüne g uyan kimsenin hidayetine şahitlik etti. Akılsız taklidçilere göre ise, Allah Resulü’ne g itaat eden hidayete ermiş değildir. Onlara göre hidayete eren, Allah Resulü’ne isyan eden, sözlerinden ve sünnetinden dönüp herhangi bir mezhebe, şeyhe ve benzerine tabi olandır. İlim sahibi olduğunu ve ilimleri bildiğini iddia eden ve sünnet ve hadisler konusunda kitaplar yazan birçok kişi, bu haram taklide girdi. Daha sonra bu kimselerin mezheplerin herhangi birinde donup kaldığını ve bu mezheplerden çıkmanın büyük bir olay olarak gördüğüne rast gelirsin. İmam Ahmed’in sözlerinde, hüccet ulaşana kadar taklidin kötü bir şey olmadığına işaret vardır. Ancak kötülenen, münker ve haram olan taklit, ona hüccet ulaştığı halde taklide devam etmesidir. Evet, İmam Ahmed, Allah’ın b kitabından ve Resulü’nün g sünnetinden yüz çevirip Kitap’tan ve sünnetten müstağni olacak şekilde fıkıh konularında yazılmış kitapları öğrenmeye yönelmeyi inkâr etmiştir. Hatta bu kişiler, eğer Allah’ın kitabından veya Resulü’nün sünnetinden bir şey okusalar dahi, bir şeyler öğrenmek veya anlamak için değil, sadece teberrük için okurlar. Yahut örneğin Buhari gibi bir kitabı okuyanların üzerinde duran bazıları, şeriati elde etmek için değil bilakis vazifelerini yerine getirmek için yaparlar. Bunlar şu ayetin kapsamına girmeyi

hak edenlerin en müstahakkıdırlar. Nitekim Allah b şöyle buyurdu: “Şüphe yok ki; sana katımızdan bir zikir (Kur’an) verdik. Kim ondan yüz çevirirse şüphesiz ki o, kıyamet gününde ağır bir günah yükü yüklenecektir. Onlar o günahın cezası içinde ebediyen kalacaklardır. Sûra üfürüleceği gün, bu ağır yük onlar için ne kötü bir yüktür!” [Taha, 99101] Ayrıca şöyle buyurmaktadır: “Her kim de benim zikrimden (Kur’an’dan) yüz çevirirse, mutlaka ona dar bir geçim vardır. Bir de onu kıyamet gününde kör olarak haşrederiz. O da şöyle der: ‘Rabbim! Dünyada gören bir kimse olduğum hâlde, niçin beni kör olarak haşrettin?’ Allah, “Evet, öyle. Ayetlerimiz sana geldi de sen onları unuttun. Aynı şekilde bugün de sen unutuluyorsun” der. Haddi aşan ve Rabbinin ayetlerine inanmayanları işte böyle cezalandırırız. Şüphesiz ahiret azabı daha şiddetli ve daha kalıcıdır.” [Taha, 124-127] Eğer desen ki; Mezhepler ile ilgili yazılan kitapların okunmasında caiz olan nedir? Denildi ki; Kitap ve sünnetin anlaşılmasına yardımcı olması ve konuların tasviri açısından bunların okunması caizdir. Bu şekilde bunlar, yardımcı kitap türlerinden olurlar. Eğer bu kitaplar, insanların ihtilaf ettiklerinde aralarında hükmeden Allah’ın kitabı ve Resulü’nün sünnetinin önüne geçirilirse, Allah ve Resulü’nün dışında bunlara muhakemeye çağırılırsa hiç şüphesiz bu, imana terstir ve ona zıttır. Nitekim Allah b şöyle buyurmaktadır: “Hayır! Rabbine andolsun ki onlar, aralarında çıkan çekişmeli işlerde seni hakem yapıp, sonra da verdiğin hükme, içlerinde hiçbir sıkıntı duymaksızın, tam bir teslimiyetle boyun eğmedikçe iman etmiş olmazlar.” [Nisa, 65]. Eğer çekişme anında Allah ve Resulü’ne değil de bunlara muhakeme olursan veya Allah ve Resulü bir işe hükmettiğinde nefsinde bir sıkıntı hissedersen ve eğer bu kitap sahipleri herhangi bir konuda hükmettiğinde kalbinde bir sıkıntı hissetmezsen, daha sonra Allah Resulü g bir şeye hükmettiğinde ona teslim olmaz lakin onlar bir konuda hükmettiğinde teslim olursan Muhakkak ki; Allah c -ki o söz söyleyenlerin en doğrusudurkendisiyle yemin edilen en büyük şey olan nefsi ile yemin ederek diyor ki; muhakkak ki bu durumda sen mü’min değilsin. Bundan sonra Allahu Teala şöyle dedi: “Hatta mazeretlerini ortaya koysa da, o gün insan kendi aleyhine şahittir. [Kıyamet, 14-15] 25

Hamd, Allah’a mahsustur. O’na hamd ediyor, O’ndan yardım istiyor ve O’na istiğfar ediyoruz. Nefislerimizin şerrinden ve amellerimizin kötülüğünden Allah’a sığınırız. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak yoktur, kimi de saptırırsa onu doğru yola iletecek yoktur. Şehadet ederim ki; Allah’tan başka ilah yoktur. O tektir. O’nun bir ortağı yoktur ve şehadet ederim ki; Muhammed g O’nun kulu ve elçisidir. Ve sonra; Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Ey iman edenler! (Savaş için) bir toplulukla karşılaştığınız zaman sebat edin ve Allah’ı çok anın ki; kurtuluşa eresiniz. Allah’a ve Resulüne itaat edin ve birbirinizle çekişmeyin. Sonra gevşersiniz ve gücünüz elden gider. Sabırlı olun. Çünkü Allah sabredenlerle beraberdir.” [Enfal, 45-46] Allah c şöyle buyurdu: “Öyleyse sabret! Şüphesiz, Allah’ın vaadi haktır. Kesin imana sahip olmayanlar sakın seni gevşekliğe (ve tedirginliğe) sürüklemesinler.” [Rum, 60] Zorluklara, sıkıntılara, orduların üzerlerine üşüşmelerine, füzelerin seslerine ve uçakların 26

Özel Makale

bombalamalarına rağmen sabır, sebat ve Allah’ın vaadine kesin iman… Rablerinin yardımına yakinen inananlar ve güvenenler, arkasını dönmeden düşmanın üzerine doğru yürür, ecrini Allah’tan bekleyip sabreder ve direnirler. Sarsıntılar, onları aciz ve şaşkın veya yolunu şaşıran ve zayıf bırakmadı. Bilakis gecenin karanlığında hak ışığını yaktılar, kanlarıyla hidayet meşalesini tutuşturdular ve sapkın yollardan kaçındılar. Rablerinin kitabına tabi oldular ve Nebilerinin g sünneti üzere yürüdüler ve onunla amel ettiler. Zaferin Allah’ın katından olduğunu, bir gün dahi sayıların ve teçhizatların çokluğuyla olmadığını bildiler. Çünkü Allahu Teâla elAziz’dir ve O’na güç yetirmeye çalışanlar O’na güç yetiremezler. Bilakis O, çoğunluğu ve sayılarının gücü ulaşması gereken yere ulaşanları yardımsız bırakan el-Kahhar’dır. O, işleri esbaplarıyla takdir etmiş ve her şeyi yerli yerine koymada elHakim’dir. O, işleri yönetmede ve yarattıklarından kendisine yardım edenlere yardımda ve O’nu yüzüstü bırakanları yüzüstü bırakmada el-

El Hamra, Müslümanların Endülüs’teki kalesi, Müslümanlar bölündükten sonra kafilerin eline geçti

Hakim’dir. O’nun, işleri düzenlemesinde zayıflık veya bozukluk olmaz. Allahu Teâla ayırıcı sözüyle şöyle buyurmaktadır: “Allah size yardım ederse, sizi yenecek yoktur. Eğer sizi yardımsız bırakırsa, ondan sonra size kim yardım edebilir? Mü’minler, ancak Allah’a tevekkül etsinler.” [Al-i İmran, 160] Evet O, Allah’ın hak vaadi ve mü’min kullarına olan emridir. O’nun mü’min kulları üzerindeki sünneti ve hikmeti devam eder, dilediği zaman sıkıntı indirir, dilediği zaman ise sıkıntıyı kaldırır. O, el-Âlim ve el-Hakim’dir. Yeryüzünde ve gökyüzünde hiçbir şey O’nu aciz bırakamaz. O, bir işin olmasına karar verirse, ona yalnızca ol der, o da hemen oluverir. Nitekim Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Yoksa siz, sizden öncekilerin başına gelenler, sizin de başınıza gelmeden cennete gireceğinizi mi sandınız? Peygamber ve onunla beraber mü’minler, Allah’ın yardımı ne zaman? diyecek kadar darlığa ve zorluğa uğramışlar ve sarsılmışlardı. İyi bilin ki, Allah’ın yardımı pek yakındır.” [Bakara, 214] Şüphesiz Allah’ın sünneti gereği zafer, emrine karşı dürüst olunmadan ve samimi bir şekilde O’na yönelmeden gerçekleşmez. Her kim Allah’ın dinine en çok yardım eder, Allah’ın düşmanlarına karşı en büyük cihadı yapar ve Allah’a ve Resulüne en doğru şekilde itaat ederse o, en büyük yardım, itaat ve hürmet sahibi olur. Ey İslam ümmeti! Zaman dönüp dolaşmaktadır. Bugünkü tarihte, eski dönemlerde geçen asırlar ve

gerçekleşen büyük olaylar boyunca İslam diyarının başına gelenlere benzer şeyler tekerrür etmektedir. Nitekim bunlar, izleri silinmeyen ve ümmetin bedeninde kapanmayan derin yaralar bıraktı. Lakin ibret geçmişten alınır. Kaygan zeminlerin ve uçurumların olduğu bir dönemde İslam ümmetinden uzak kalmak, dinlerinin ellerinden alınıp İslam dininin dışında başka bir din üzere ölerek hakiki anlamda onları helake sürükleyebilir. İşte haçlı Amerika ve müttefikleri, İslam diyarına ve hilafet yurduna bir kez daha geri döndüler. Küfür milletleri, tarih boyunca tüm milletleri ve dinleri ile bu şekilde ittifak etmemişlerdir. Yalan ve iftira ile Ehlisünnete nispet edilen mürted yöneticiler, kötü âlim ve davetçiler ile hatta cihad ve sahih menhec iddia edenler ile muvafakat sağladılar. Tüm bunlar, küfür ümmetleri ile beraber hilafet devletindeki İslam’ın evlatlarının aleyhinde tek saftadırlar. Ancak önceki dönem ve saldırı ile bugün içinde bulunduğumuz durum arasında şu fark vardır ki; o dönemde Müslümanların devleti en kötü durumdaydı ve Rablerinin dininden uzaktaydı. Taifelerin kralları devletlerini paylaştılar. Allah b onlara, evlerinin köşe bucaklarını arayıp onları yakalamaya çalışan bir düşman musallat etti ve onlar ekinleri ve nesli helak ettiler. Bugün ise, doğu ve batıdan İslam diyarı üzerindeki sıcak çatışmalar ve şiddetli saldırılara rağmen, hilafet topraklarındaki Müslümanların 27

halleri önceki dönemlerden farklıdır. İslam diyarını savunan, onun için çarpışan, iman ehlini ayağa kaldıran ve onları küfür milletlerinin kulluğundan ve onlara tabi olmaktan kurtulmaları için İslam evlatlarının gayretini bileyen İslam Devleti’dir. İslam Devleti, savaşa ve düşmanı püskürtmek ve kendisini savunmak için hiçbir gayreti hazırlamamış olan ümmetini, elindeki tüm gücüyle ve değişik yol ve vesilelerle savunma adına şiddetli ve değirmen gibi öğütücü bir savaşa girendir. Allah’ın fazlı ve minnetiyle hilafet devleti, halen de Müslümanları zincirlerle dinlerine çekmektedir. Tağutların âlimleri ve şer borazanları ise, İslam ehlinin zelil bir şekilde haçlı ümmetlerinin ve onların kuyrukları olan mürted yöneticilerin onları yönetmeleri için direniyor, rekabete giriyor ve bundan başkasına razı olmuyorlar. Ancak Allah’ın tevfiki ile hilafet devleti, hastalığa yetişti ve ilacını bildi. Allah’ın izni ile o, dosdoğru yolunda yürümektedir ve İsa’ya n sancağı teslim edene kadar hiçbir kınayıcının kınaması onu Allah yolundan alıkoyamayacaktır. Ey İslam ümmeti! Bizler, Allah’ın İslam ile izzetlendirdiği kimseleriz. Asla Allah’ın dışında bir izzeti aramayız. Bu ümmetin sonunu ıslah edecek olan tek şey, bu ümmetin ilklerini ıslah eden şeydir. Allah’ın diniyle ancak tevhidi gerçekleştirenler, dostluk ve düşmanlığı ihya edenler ve bunu sevinç ve tasada, sıkıntı ve rahatlıkta, düşmanları üzerine üşüştüğünde ve şiddet ağırlaştığında; hayatının tüm hallerinde ve tüm evrelerinde, hayatının ayrılmaz bir şiarı kılanlar izzetlenir. Yüzünü Astana’ya, ağzını tağutlara çevirenler değil. Asla! Bilakis bu, Hanif dinine bağlı kalıp nebilerin babasına tabi olmakla olur. Nitekim O, küfür milletlerine şöyle demişti; “Biz sizden ve Allah’ı bırakıp taptıklarınızdan uzağız. Size küfrediyoruz. Siz bir tek Allah’a inanıncaya kadar, sizinle bizim aramızda sürekli bir düşmanlık ve öfke belirmiştir.” [Mumtehine, 4] Bu, hidayete ermiş olan mü’minlerin yoludur. Bunun dışındaki diğer yollar, haddi aşan, âlemlerin Rabbinin şeriatini tahrif edip onu başka kanunlarla değiştiren kâfirlerin yoludur. Ey hilafetin askerleri ve İslam’ın aslanları! Bilin ki; Allah’ın rahmeti ve cennetine kuruntularla ulaşılmaz. Allah b mağfiret ve geniş rahmetini ancak, sebat eden, sabreden ve sadık olup Allah’ın onlara vaad ettiğini tasdik edenlere verir. Allah’ın b şu sözünü okumaz mısınız? “Şüphesiz Allah, mü’minlerden canlarını ve mallarını, kendilerine 28

Özel Makale

vereceği cennet karşılığında satın almıştır. Artık, onlar Allah yolunda savaşırlar, öldürürler ve öldürülürler. Allah, bunu Tevrat’ta, İncil’de ve Kur’an’da kesin olarak vaad etmiştir. Allah’tan daha çok ahdine vefa gösterecek olan kimdir? O hâlde, yapmış olduğunuz bu alışverişten dolayı sevinin. İşte büyük kurtuluş budur.” [Tevbe, 111] Kurtubi’nin -Allah O’na rahmet etsin- dediği gibi insanlar arasında satın almanın aslı, ellerinden çıkanın yerine daha faydalı veya fayda açısından eşit sevideki başka bir şeyin ellerine geçmesidir. Allah c kullarından nefislerini ve mallarını, O’nun itaatinde ve razı olduğu yollarda harcama suretiyle satın almıştır. Kulları bunu yaptığı takdirde, Allah c buna karşılık onlara cenneti vermiştir. Bu, büyük bir bedeldir ve karşılığında verilen şey, bu bedele yakın değildir ve bununla da kıyas edilemez. Allah b bunu, bir mecaz olarak insanların bildikleri alım ve satıma göre ifade etmiştir. Kul, nefsini ve malını teslim eder, Allah ise, buna karşılık sevap ve bağışlama verir. Ve bu, satın alma olarak isimlendirilmiştir. Ey hilafetin askerleri! Yerin ve göğün Rabbine andolsun ki, bu karlı bir ticarettir. Bizler Allah’ın izni ile ticareti bozmadık ve bozmayı da talep etmedik. Düşmanla karşılaştığınız zaman ticaretinize sadık kalın. Kim Allah ile karşılaşmayı isterse, Allah da onunla karşılaşmayı ister. Allah’ın, şeriatinin ikamesi ve kelimesinin yücelmesi için, O’nun yolunda nefislerini ucuz bir şekilde O’na satan mü’min kullarına has kıldığı karlı ticaret işte budur. Allah yolundaki mücahidin ulaşmak istediği gayesi, Rabbinin rızasına, affına, ihsanına, tevfikine ve minnetine ulaşmaktır. Buna da ancak emrini yerine getirip nehiylerinden sakınarak ve din, tamamen Allah’ın oluncaya ve tüm yeryüzünde O’nun şeriatiyle hükmedilene kadar, her saha ve mıntıkada düşmanlarıyla çarpışarak ulaşabilir. Eğer yaşarsa onurla yaşar, ölürse de şereflice ölür. İşte Allah Resulü’nün g sahabesinin ve bu hayırlı ümmetin faziletli asırlarında yaşayan selefin hali bu şekilde idi. Bu, aynı zamanda Nebinizin müjdesidir. Nitekim şöyle buyurmaktadır: “Allah, kendi yolunda cihad etmek için yola çıkana şu garantiyi verdi: ‘Kim sırf benim yolumda, bana inanarak, resullerimi tasdik ederek çıkarsa, onu cennete sokmayı ya da çıktığı evine birçok sevaplar veya ganimetler elde ederek döndürmeyi garanti ederim.’

Mürtedler dinlerini haçlılara hizmetçi olmak için sattılar

Muhammed’in canı elinde olan Allah’a yemin ederim ki, herhangi bir kimse Allah yolunda yara alırsa, kıyamet gününde yara aldığı gündeki gibi gelir. Rengi kan renginde, kokusu misk kokusu olarak gelir. Muhammed’in canını elinde bulundurana yemin ederim ki, Müslümanlara meşakkat vermeyecek olsam, Allah yolunda gazveye çıkan hiçbir seriyyeden asla geri kalmazdım. Ancak onları (hayvana bindirerek) taşıyacak imkân bulamıyorum. Onlar da imkân bulamıyorlar. Benden geri kalmak da onlara zor geliyor. Muhammed’in canı elinde olana yemin ederim ki, Allah yolunda harbe çıkıp öldürülmeyi, sonra yine çıkıp yine öldürülmeyi, sonra yine çıkıp yine öldürülmeyi ne kadar isterdim.” [Müslim, Hadis No:103-1876] Ey insanlar! Sebat edenlerin haberleri size ulaşmadı mı? Onların haberi sizin kulağınıza gelmedi mi? Hangi haber? Evet, Rabbime yemin olsun ki, hangi haber? Belanın büyüdüğü, efendiliğin ve yöneticiliğin, küfür ehlinin ve ayak takımı kimselerin eline geçtiği dönemde… İyiliği emredip kötülüğü nehyeden, haçlı Avrupa’nın kapılarını korku ve müjde ile çalan iman ehlinin sebatını, ayakları çamura batanlara ve adımları haktan uzaklaşanlara anlatın. Nitekim Avrupa’nın kulakları sağırlaştı ve korku, dehşet ve panik ile doldu. Bunun büyük bir ordu olduğunu ve

sonlarının geldiğini anladı. Allah’ın fazileti ile iman taifesi yükseldi ve geri dönmedi. Küfür taifesi geri döndü ve tükendi. Nerede ‘Sirte’? İşte ‘Sirte’ sana, muhacir, ensar, hayırlı ve temiz ehlinin haberlerini anlatandır. İhtilaf ve ayrılığı attıktan ve safın birliğini ve Allah ve Resulüne itaat için sözlerin birleştirilmesini tercih ettikten sonra Libya topraklarında tevhid bayrağını yükseltip dalgalandırmaya yoğunlaşanların haberleri… Nitekim bunlar, Müslümanların halifesine ve imamına biat ettiler. Allah b onlara birçok mıntıkanın fethini nasip etti. Onlar orada Allah’ın şeriatiyle hükmettiler, iyiliği emredip kötülüğü nehyettiler ve dini ikame edip had cezalarını uyguladılar. Onların yaptıkları, bazılarının burunlarını kabarttı. Ve haçlı ümmeti, İslam ve Müslümanlar ile savaşmak için birbirilerinden yardım, dostluk ve itaat istediler ve her taraftan üşüşüp toplandılar. Asrın zındığı ve şeytanın kardeşleri bu haçlı seferinin kibrini dost edindi. Hilafet devleti ile savaşma yolunda ellerindeki tüm güç ve kudreti seferber ettiler. Riddeti ve haçlılara uşaklığı helalleştiren ve masum ve haram kanları mübahlaştıran fetvaları seferber ettiler. Allah’ın fazileti ile hilafet askerleri ve örnek fatihlerin torunları, mıntıkanın şahitlik ettiği en şiddetli saldırılara karşı dinleriyle izzetli bir şekilde, imanlarıyla yücelip nefisleri, malları, çocukları ve ailelerini feda ederek yüce dağlar gibi sebat 29

ettiler. Allah’tan ecirlerini bekleyerek ve yakinen inanarak şöyle demekteydiler: “De ki: Bizim için siz, (şehidlik veya zafer olmak üzere) ancak iki güzellikten birini bekleyebilirsiniz. Biz de, Allah’ın kendi katından veya bizim ellerimizle size ulaştıracağı bir azabı bekliyoruz. Haydi bekleyin. Şüphesiz biz de sizinle birlikte beklemekteyiz.” [Tevbe, 52] Haçlıların uşaklarına her türlü sıkıntıyı verdiler. Sorumluluklarını yerine getirip Rablerine mazeretlerini sunduktan sonra İslam’ın yiğitlerini ve hilafetin askerlerini Rablerine ulaştıran yiyip bitirici bir savaşta, yaklaşık olarak yarım sene veya daha fazla onlara saldırılar düzenlediler. Biz onları böyle biliyoruz, Allah onları en iyi bilendir. “Onlar mü’minlerden ancak; göklerin ve yerin hükümranlığı kendisine ait olan mutlak güç sahibi ve övülmeye layık olan Allah’a iman ettikleri için intikam alıyorlardı. Allah, her şeye şahittir.” [Buruc, 8-9] Sabredip ecirlerini Allah’tan bekleyerek Allah yolunda ölümü ve öldürülmeyi tercih edip Allah’ın şeriatiyle hükmettikleri topraklardan geri çekilmeyen ve bu toprakları âlemlerin Rabbine küfreden bir kavme teslim etmeyen bu mücahid ümmetin sebatında, büyük etkiler meydana geldi. İman, sabır, feda, fedakârlık ve sabırda ve ribatta yarış edenlere canlı bir örnek oldular. Ruhlarda ve canlarda ucuz davranmaları, İslam ehlinin sadık evlatlarını tanımaları için bir davettir. Nitekim bu İslam ehli, ümmetin Allah’ın izni ile izzet, şeref, zafer ve temkin meydanlarına geçtiği bir köprü olmaktan başka bir şeye razı olmadılar. O iki yoldur. Ya ulaşacağımız bir zafer veya en güzel menzillerin olduğu ebedi bir cennet… Bizler, topladığımız binlerle savaşmıyoruz. Olgunlaşmış milyonlarca kahramanla da savaşmıyoruz, Bizler, ilk günlerinde öncülerine zaferi garanti veren din ile beraber savaşıyoruz, Savaşta, hilelere gerek bırakmayan sadık güç sahiplerinin azmini taklid edinin ve onunla zırhlanın, Yüce dağlar korkudan meyletse bile, yerinden sarsılmayan ve meyletmeyen topluluğa yönelin, Hakka tesir eden canını feda eder ve arzusu en uzun mesafede bile olsa yine ona ulaşır. Ey Hilafet askerleri! Sakın ola ki düşmanınıza karşı yumuşamayın. Zira biz, sizin be şekildeki hiç bir döneminizi bilmedik. Bu, küfür milletlerinin; 30

Özel Makale

başta da kendisini İslam’a ve Müslümanlara karşı savaşa soktuğundan bu yana bir zafer kutlaması yapamayan Amerika’nın tamamen idrak ettiği şeydir. Bizler bugün Allah’ın lütfuyla, hilafetin binasının yükseldiği yeni bir zamandayız ve küfür her ne kadar öfkelenip gürlese de bizden Allah’ın gücü ve kuvvetiyle ancak kendisinin başına gelecek kötü şeyler görecek. Öyle ki; Allah bize yeter ve O ne güzel vekildir. Allah, onlara karşı bizim yardımcımızdır. Evet! Onlara karşı Allah bizim yardımcımızdır. Bu, ancak büyük savaşların parıltısı ve başlangıcıdır. Bu savaşta galip olacak olan ise, önce gelmiş olan değil sabreden ve sadık olandır. Önemli olan, sonun nasıl olduğudur. Ey Libya’daki İslam askerleri ve sancağın taşıyıcıları! Dininiz ve ümmetiniz adına Allah için dikkatli olun. İslam’a sizin tarafınızdan zarar gelmesin. Kardeşleriniz şüphesiz sözlerini ve sorumluluklarını yerine getirdiler. Eğer sabreder, hak üzerinde sebat eder ve kesin olarak inanırsanız, bu taze fidanın temiz kanlarla ve paramparça olan vücutlarla sulanmasının ardından, Allah’ın izniyle güzel meyvesini göreceksiniz. Bela ile sınanma günlerinde, İmam Ahmed bin Hanbel’e -Allah O’na rahmet etsin- şöyle dendi: “Ey Ebu Abdullah! Batılın nasıl da hakka üstün geldiğini görmüyor musun?” O ise şöyle dedi: “Asla! Batılın hakka üstün gelmesi, kalplerin hidayetten dalalete intikal etmesidir. Oysa kalplerimiz hala hakka bağlıdır.” Kardeşleriniz sebatları ve sabırlarıyla, kendileri aracılığıyla hidayet bulunan misallere, anlatılan efsanelere dönüştüler. Allah’tan yardım dileyin. Sakın ola ki mürtedler hayatın rahatını ya da uykunun lezzetini yaşamasınlar. Savaş karşılıklıdır, günler de dönüşümlüdür (savaş bir lehimize, bir de aleyhimizedir). Güzel son ise muttakiler içindir. Ey Irak ve Şam’daki Ehlisünnet! Ey Ehlisünnet! Küfür ehlinden ve haç milletlerinden ordular size karşı birleştiler. Amerika, Hilafet devletine karşı Irak’ta, Şam’da; otoritesinin uzandığı her mekânda savaşmak için bu hiziplere önderlik ediyor. İslam ehlinin; dağınıklığını toparlayan, saflarını ve sözünü tek bir imam önderliğinde, tek bir bayrak altında ve tek bir gaye üzerine birleştiren bir hilafetinin var olmasının ardından, Müslümanların içindeki cihad ateşini ve göğüslerinde yanan izzet alevini söndürebileceklerini sanıyorlar. İşte bugün İslam Devleti’nin nüfuz sahibi olduğu; Allah’ın lütfuyla Rafızilere, Nusayrilere ve ateistlere karşı

sizlerin korunaklı kaleniz ve sağlam zırhınız haline gelen bölgeleri ele geçirebilmek için ellerinden gelen her şeyi yapıyorlar. Haçlıların Musul’a ve Telafer’e karşı birliklerini toplamalarını, hilafetin onurlu evlatlarının da buraları koruyup savunmak için harcadıkları çabayı gördünüz ve işittiniz. Hilafetin gerek muhacirlerden gerek de ensarlardan evlatlarının bu uğurdaki büyük fedakârlıklarını bilmediğinizi zannetmiyoruz. Aksine Allah’ın lütfu ve nimetiyle ileri atılmanın, canı Allah yolunda ucuzca harcamanın ve Allah’ın rızasını kazanabilmek için vermenin, aşiretlerden çıkan seçkin İslam evlatlarının üzerine sebat ettikleri şey ve maksatları haline geldiğini görüyorsunuz. Dahası ensarın, muhacir kardeşiyle yarıştığını görüyorsun. Allah’ın muvaffak kılması ve lütfuyla artık istişhadi operasyonlar, orta yaşlılar dışında sadece gençlerle sınırlı kalmıyor. Aksine artık herkes arkadaşını geçmeye çalışıyor. Gençler öldürülmeyi şeref olarak görüyor Yaşlılar da savaşta tecrübe kazanıyorlar Öfkenle geber ey Amerika! Öfkenle geber! Yaşlısı genci, Allah yolunda ölmek ve canlarını ucuzca vermek için yarışan bir ümmet yenilmeyecektir. Tasası ahiret ve güzel akıbet olan bir nesil mağlup

olmayacaktır. Ey Ehlisünnet! Kardeşlerinize yardım için kalkın ve saflarına karışın. Allah’a kavuştuğunuz zaman sizi sevindirecek ve sizden razı olacağı bir duruş sergileyin. Ey Irak ve Şam’daki Ehlisünnet! Bugün Haçlılar ve küfür milletleri Rafızilerin, Nusayrilerin ve ateistlerin liderliğine itaat etmeniz için bölgeleri sizden boşaltma adına habis bir çaba ve aceleci bir hile içindedir. Bundan öncesinde de, sonrasında da bildiler ki; gasp edilmiş Müslüman topraklarındaki maslahatları ve kazanımları adına korkularına ilaveten onlara en şiddetli düşmanlık gösterenler, Yahudi devletçiği, işbirlikçileri olan Körfez’deki ve diğer bölgelerdeki riddet hükümetleri için en büyük tehlike sizlersiniz. Yüzyıllardır pençelerini ümmetin bedenine geçirdiler. Allah’ın izniyle bu pençeler sökülüp çıkarılacak ve o eller koparılacak. İnşallah bu, hilafet evlatlarının imanı, sebatı, tevekkülü, sabrı ve azmiyle olacak. Onlar istese de istemese de, planlar kursalar ve hileler yapsalar da bunlar Rabbani vaatlerdir. Allah’ın emri ve kaderinden başka bir şey gerçekleşmeyecektir. Allah, Şam’a ve ehline kefil olmuştur. Bizler Rabbimiz hakkında hüsnü zan besliyoruz. O bizleri zayi etmeyecektir. Allah Resulü g şöyle buyuruyor: “Muhakkak ki sizler, ordular halinde ordulaşacaksınız. Bir ordu

Ve öldürülmeyi izzet olarak gören gençler...

31

Şam’da, bir ordu Irak’ta ve bir ordu Yemen’de olacaktır.” İbn-i Havale dedi ki: “Ey Allah’ın Resulü! Benim için tercih et (hangisine katılayım)?” Resulullah g: “Şam ordusuna katıl. Şam ordusuna katılmaya güç yetiremeyen kimse Yemen ordusuna katılsın ve göllerinden (hayvanlarını) sulasın. Şüphesiz Allah Şam’a ve ehline benim için kefil olmuştur, buyurdu.” [Müsned, Ahmed bin Hanbel, Hadis No:20356] Müslümanların askerleri Allah’ın izniyle Şam’daki, Irak’taki, Yemen’deki topraklarından ve Müslümanların, hilafetin otoritesinin uzandığı hiçbir toprağından gitmeyecek. Küfrün siyasetçileri ile haçlıların önderleri her ne kadar Rabbani vaatlerle ve zevallerine yol açacak olaylarla rekabet edebileceklerini zannetseler de ya da bir çatışmada veya bir bölgede veya da bir şehirde, bir beldede İslam’ın evlatlarını öldürmekle zafer kazandıklarını sansalar da bu, kuruntudan başka bir şey değildir. Zira sözlerini tutan ve sadık olan o yiğitlerden her birinin çabasında ciddi olduğuna ve ölümü uzun zamandır temenni ederek ve umarak cihada çıktıklarına inanıyoruz -Allah haklarında en doğrusunu bilendir-. Ey haça tapanlar! Arzuladığınız şeyler ile aranızda ne kadarda uzaklık var! Allah şüphesiz kullarına vaadini gerçekleştirendir: “Allah, içinizden, iman edip de salih ameller işleyenlere, kendilerinden önce geçenleri egemen kıldığı gibi onları da yeryüzünde mutlaka egemen kılacağına, onlar için hoşnut ve razı olduğu dinlerini yaşamalarında onlara temkin vereceğine, yaşadıkları korkularının ardından kendilerini mutlaka emniyete kavuşturacağına dair vaatte bulunmuştur. Onlar bana kulluk eder ve bana hiçbir şeyi ortak koşmazlar. Artık bundan sonra kimler inkâr ederse, işte onlar fasıkların ta kendileridir.” [Nur, 55] Ey Şam’daki Ehlisünnet! Küfrün müttefiklerinin Bab şehrinde ve kırsalında ne yaptığını, İhvancı mürted Türk Ordusu’nun ve deyyus, zelil ve uşak sahvelerinden salınmış köpeklerinin Ehlisünnet hakkında işledikleri katliamları kendiniz bizzat gördünüz ve şahit oldunuz. Şehirde Rus, Amerikan ve mürted uşaklarının bombardımanından ötürü büyük yıkım söz konusu oldu. Şehirde yaşayan Müslüman halktan ne bir kadına, ne bir çocuğa, ne de bir yaşlıya merhamet ettiler. Ateist Kürtlerle Nusayriler İslam ehline karşı saldırının şiddetini fırsat bilerek şehri çevreleyen köylere 32

Özel Makale

saldırdılar. Şer ve kötülük âlimlerinden hiçbirinin -Allah onlara lanet etsin ve onları rezil etsin- (bu saldırıları) kınadığını ya da üzüldüğünü veya da kutsallar adına bir gayret gösterdiklerini duymadık. Nitekim onlar (kötü âlimler) zaten bunu yapmaya ehil de değildirler. Onların seslerinin neredeyse sadece mücahidlere iftira atmada, onları en çirkin, en iğrenç vasıflarla vasıflandırmada yükseldiğini duyuyoruz. Vallahi onlar ümmetin göğsü üzerine çöreklenen ve İslam ehline karşı savaşan küresel küfür gruplarına karşı savaşarak ve onları kızdırarak ümmeti eski ahdine ve şanına döndürmek isteyen herkesin karşısında Haçlıların sivrilttiği süngüden başka bir şey değildirler. Ey Şam’daki Ehlisünnet! Sizin için istenen şeyi iyi anlayın. İslam Devleti hiçbir gün kapılarını, kendisine samimi olarak ya da tevbekar olarak gelen hiç kimseye kapamadı. Sizin için hayırdan ve izzetinizin kendisinde var olduğu şeyden başka bir şey de istemiyor. Bundan önce riddet sahvelerinden Halep Şehri’ni terk edip de hilafet devletine karşı savaş için dolarların peşinde koşuşturanların yaptığı yüzünden büyük kayıplara uğradınız. Öyle ki; Halep’i savaşmadan Nusayrilere teslim ettiler. Bugün Halep halkından yerlerinden edilenlerin ve öldürülenlerin evlerini yağmalıyor ve mallarını çalıyorlar. Şehrin sakinlerinden ölenler, ahlaksızlığın, alçaklığın ve ihanetin en aşağılık ve hakir şekliyle hala yıkılan binaların enkazları altındalar. Küfürden sonra bir günah yoktur. ‘Cepheler’, ‘heyetler’, ‘hareketler’ diye isimlendirilen ve Nusayri rejiminin kendisini toparlaması ve hilafet devletine karşı savaşında cephelerini birleştirmesi için ateşkesler yapıp da, yarın ülkede ve teröre karşı mücadelede Nusayrilere ortak olduklarını görürseniz şaşmayın. Onlar bukalemun gibi renk değiştirenlerdir. Onlar her gün başka bir hal, başka bir durum, başka bir görüntü üzeredirler. Onların hepsi de haçın kalkanı, Nusayrilerin koruyucuları, başınıza gelen dertlerin ve sıkıntıların sebebidirler. Ey Şam’daki Ehlisünnet! Sizin, Allah’tan sonra hilafet devletinden başka kimseniz yoktur. O devlet ki; sizin için kendisinde izzetinizin ve dertlerinizden kurtuluşunuzun olduğu dininizi korur, namuslarınızı, onurunuzu muhafaza eder. Yüksek mevkiinize ve şanınıza yönelin. Sizi yaşatacak ve Allah’ın azabından kurtaracak olana yönelin. Cihada, ribata ve zayi ettiğiniz için yolunuzu şaştığınız, zilleti ve alçaklığı

Amerika yıllarca süren masraf, yorgunluk ve sefalete rağmen kibirli yolunda yürümeyi devam ediyor

üzerinize geçirdiğiniz ibadete yönelin. Asla boşuna yaratılmadınız. Şüphesiz ki; Rabbinize kavuşacağınız belirlenmiş bir vaktiniz var ve O size soracak. Öyleyse sorulacak soruya bir cevap hazırlayın. Ey hilafet askerleri ve ey İslam ehli! Suç ve ifsadın sahibi Amerika gücüne aldandı ve kibir onun gözlerini köreltti. Ve helak olup zeval bulacağı bataklığa dalmaya yöneldi. Evet, batacak ve orada bir kaçış yeri yok. Boşuna kendisini tuzaktan uzaklaştırmaya çalıştı ama kurtulamadı. Kendi ayaklarıyla Şam ve Irak’a sürüklendi ve daha da sürüklenecek. Irak’tan zelil ve yenilmiş bir şekilde kaçarak çıkmasından sonra işte tekrar dönüyor. Ancak bu, Allah’ın vaadidir. Bizler Allah’ın lütfuyla izzet, temkin ve onun zannettiğinin aksi hal üzereyiz. Direk karşı karşıya gelmeyi müttefikler, ayak takımı olanlar ve sırtlanlar engelleyemeyecek. Eğer elimizden bir şehir ya da bir bölge ya da bir belde giderse bu, safın ayıklanması, süprüntü olanların saftan çıkması ve Allah’ın, kullarından dilediğini seçmesi için Müslüman cemaatine bir sınama ve imtihandır. Bu, ardından Allah’ın izniyle Bağdat, Şam, Kudüs, Amman ve Muhammed’in g yarımadasının büyük fethi gelecek olan genişlemeden önceki bir geri çekilmeden başka bir şey değildir. Ey iman ketibeleri, İranlılara saldıracaksınız ve Kum’u, Tahran’ı fethedeceksiniz.

Ardından Rumlara saldıracaksınız ve aslanlar tekbirle kükreyecek ve Konstantiniyye (İstanbul) savaşılmadan fethedilecek. Bu, Rabbimizin vaadi ve Nebimizin g müjdesidir. Allah’ın lütfuyla hilafet topraklarında bir nesil tevhid, vela ve bera üzerine yetişti. Ve dinin üstünlüğü yolunda öldürülmek ve ölmek onlara tatlı gelmektedir. Sen ona ne yapabilirsin Amerika? Ona ne yapabilirsin? Öyle ki; imanın özü ve saflığı kanında akmış, izzetin ve dininin üstünlüğünün tadını tatmıştır. İslam halkını Irak’ta, Horasan’da ve tüm dünyada dinlerinden uzaklaştırmak için ne kadar çaba harcadın! Mücahidlerden kaçırtmak için kendini ne kadar yordun Amerika! Şer ve fesad belamlarını kullandın. Ancak nafile! Evet nafile. Temenni ettiğin şeyi yapamadın ve çaban boşa gitti. İşte onlar, fedai konvoylarına patlayıcı yüklü arabalarıyla katılanlar, sakalları ağarmış olanlardır ve bu sakallarını illa kanla boyamak istemektedirler. Bunun için de ilk saflarda savaşmaktadırlar. Allah bize ülkeleri açıp da seni zelil kılarak, seni ve ordunu ibret ve ayet kıldığı gün vaadini yerine getirdi sen ise yalan söyledin ve böylece aşağılık oldun. Öyle ki; mallar harcadın, sahip olduğun her şeyi kullandın ve Allah’ın lütfuyla bunlar mustazaf mücahidlerin eline geçen kolay ganimet oldu. Allah vaadini gerçekleştirdi, kuluna yardım etti, askerlerini izzetli kıldı. Sen ise yalan söyledin ve 33

Allah, toprakların fetihini mücahidlere nasip etti

böylece aşağılık oldun. Ve tüm gücünü sarf etme, yorgunluk ve sıkıntıyla geçen bir on yılın ardından alay konusu oldun. Irak’taki mücahidleri ortadan kaldırdığını sandın ve liderliği Rafızilere teslim ettin. Allah’ın lütfuyla hak kılıcını, Rafızilerin ve aşiretlerden riddet sahvelerinin boyunlarında işlettik. Burun kıvırıp istemeseler de ölümle yüz yüze geliyor, mezarlarını kendi elleriyle kazıyor, yatak odalarında boğazlanıyorlar. Allah’ın izniyle, Irak’ta kendilerinden öncekileri nasıl terk etmişsen, Şam’da da ateist Kürtlerle riddet sahvelerini terk edeceğin gün de gelecek. Ümmete, içinde bulunduğu vakıadan yüzyıllarca kaybolmuş olan manaları döndürüp, silinip Müslümanlar tarafından unutulan şiarları Allah’ın lütfuyla yaşattığımız gün, Allah vaadini yerine getirdi, sen ise yalan söyledin ve böylece aşağılık oldun ve zanların boşa gitti Amerika! Dahası Müslümanlardan birçoğu gözlerini dünyaya açtıklarından bu yana o şiarları hiç duymamışlardı bile. Ve hilafeti ilan ettik. Evet, hilafeti ilan ettik. Müslümanların, Rablerinin kitabını ve Nebilerinin g sünnetini aralarında uyguladığı sürece kendisine itaat etmeleri vacip olan halifesine biat ettik. O ki; kendilerini izzetlerine ve şanlarına sürmektedir. Allah’ın lütfuyla yol açık oldu. Artık partiler, cemaatler ve örgütler bizi birbirimizden ayıramaz ve bizler paramparça olanlar değiliz. 34

Özel Makale

Kesinlikle battın Amerika! Orada bir kurtarıcı da yok! Yeryüzündeki her toprak parçasında hilafet askerlerinin avı haline dönüştün. Sıfırı tükettin ve zevalinin emareleri açıkça ortaya çıktı. Şam, Irak ve İslam nedir bilmeyen bir kafasız ahmağın senin yönetimini üstlenmesinden daha açık bir delil yoktur. Nitekim o, durmadan akılsızca konuşuyor ve düşmanlarına savaş ilan ediyor. Önünde sadece iki seçenek var. Bunlardan her biri diğerinden daha acıdır. Ya daha önce olanlardan ibret alır geri dönersin, mücahidler de geride bıraktığın ganimetlerle nimetlenir, ya da savaş meydanına iner -ki bunu yapmıştın- ve ölüm bataklığına dalarsın. Allah’ın izniyle muvahhidlerin de içi ferahlar. Ey Muhammed’in g yarımadasındaki Ehlisünnet! Yazıklar olsun size! Duymuyor musunuz? Görmüyor musunuz? Eğer gözler kör olmuşsa kalpleriniz nerede? Tevhidiniz ve imanınız nerede? Velanız ve beranız nerede? Cezira’nın tağutlarını görmüyor musunuz? Allah onları her türlü hayırdan uzak etsin ve mülklerini ortadan kaldırsın ki; onlar bugün Irak Rafızilerinin can simidini destekliyorlar. Dahası Ehlisünnetin bölgelerini gasp etmelerini tebrik ediyorlar. Üzerinizden zillet tozunu silkelemenizin ve o hain mürtedlerin üzerine atılmanızın vakti henüz gelmedi mi? Onlar ki; küfrün girmedikleri hiçbir kapısını bırakmamışlardır. Mücahidlere karşı savaşında,

sahip oldukları her şeyle desteklemedikleri, takviye etmedikleri yardım etmedikleri hiçbir Haçlı planı kalmamıştır. Irak ve Şam’daki Ehlisünnet, vahyin indiği, risaletin kaynağı olan yerden mi öldürülüyor ve zelil kılınıyor? Sahabelerin, ilk fatihlerin topraklarından mı batırılıyor, kendilerine sert davranılıyor ve aşağılanıyorlar? İçinizden gayretli olanlar nerede? Sıddık’ın ve Faruk Ömer’in torunları nerede? Ebu Basir’in ve Ebu Cendel’in torunları nerede? Ey Harameyn ülkesindeki tevhid kardeşleri! Tağutun askerleri, şer ve fitne âlimleri elinizin altındadır. Prensleri ve bakanları elinizin altındadır. Onlara, dinine yardım ve kardeşlerini savuma adına öfkeni göster. Zira onlar yüzünden İslam halkının başına gelen felaket had safhaya ulaşmıştır. İffetli, zayıf ve matemli ev hanımları onlardan şikâyet ettiler. Hiçbir akılsız, engel ve cahil senin karşında durmasın. Ey Musul, Telafer, Rakka, Halep ve İslam Devleti’nin tüm cephelerindeki hilafet askerleri! Bilin ki; bugün biz, cihadımızın tarihinde en büyük aşamadan ve en tehlikeli virajdan, ümmetin tarihinde bir dönüm noktasından geçiyoruz. Emaneti taşımaya layık olun ki; Allah’ın izniyle bu yükü taşımaya en kadir olanlar sizlersiniz. Azık temin edinin. Azıkların en hayırlısı ise takvadır. Allah’tan yardım isteyin. Zaafa düşmeyin. Kalpleri el-Aliyy, er-Rahman olana bağlayın. O’ndan yardım ve destek talep edin. Zira Allah Subhanehu ve Teâla yakındır ve sıkıntı, ihtiyaç içinde olana, dua ettiği zaman icabet eder ve kötülüğü giderir. Ve O, kullarına yetendir. Halil İbrahim’i ateşten kurtaran, Musa için denizi yaran, kulu Yunus’a kendisinden bir rahmet ve lütfu ulaştıran, kulu Muhammed’i g bir ay mesafelik korkuyla destekleyen O’ndan başkası değildir. Sabredin, sebat ve tevvekkül edin. “Ey iman edenler, sabredin ve sabırda yarışın, (sınırlarda) nöbetleşin. Allah’tan korkun. Umulur ki; kurtulursunuz.” [Al-i İmran, 200] Rabbinizin şu kavlini düşünün ve üzerinde derince tefekkür edin: “Kim de Allah’a tevekkül ederse, O, ona yeter. Elbette Allah, kendi emrini yerine getirip gerçekleştirendir. Allah, her şey için bir ölçü kılmıştır.” [Talak, 3] Ey hilafet askerleri! Ey mukaddesatın koruyucuları! Dinleri ve ümmetlerinin intikamının farkında olanlar! Sizleri ancak cesur hırslılar, liderler, şerefliler, savunma sırasında celladın karşısında sabırlılar olarak bildik. Rabbinizin vaadine zafer, galibiyet ve temkin ile hazırlanın.

Nefislerinizi en uç noktada etkiye ve en etkili acıya hazırlayın. Bu sadece bir kez öldürülme ve ölmedir. Sonrasında ise asla bitmez bir ikram vardır. Sakın ola ki; hiçbir karış toprağı suçlu kâfirlere bir cehennem kılmadan bırakmayın. Onlara evlerde sokaklarda yollarda pusu kurun. Köprülere mayınlar döşeyin saldırılar üzerine saldırılar düzenleyin. Onları yakalayıp hapsedin ve her gözetleme yerine oturup onları gözetleyin. Ey İslam Devleti’nin Bağdat’ın kuzeyi ve güneyindeki, Kerkük’teki, Selahaddin’deki, Diyala’daki, Felluce’deki ve Anbar’daki yiğitleri! Daha fazla çaba sarfedin! Necis Rafızi ve mürted Sünni Allah düşmanlarına hak ettikleri cezayı verin. Acının kadehinden, etkili zehirden tattırın. Sizler dövüş ve güçlü düşmanlık ehlisiniz. Mevladan isabet etmeyi dileyin. Güveninizi ve tevekkülünüzü Allah’a kılın. Zira her şey O’nun elindedir. Ey Horasan’daki, Yemen’deki, Sina’daki, Libya’daki, Afrika’nın batısındaki ve her mekândaki hilafet askerleri! Allah’ın lütfuyla devletinizin hala en iyi yardımcıları ve desteğisiniz. Suçlu kâfirlerden ve uşakları olan mürtedlerden Allah düşmanlarına karşı hamlenizi şiddetli kılın. Bilin ki; onlara karşı savaşınızı kızıştırmanızda Irak ve Şam’daki İslam yurdundan kâfir milletlerin saldırılarını defetme, müttefiklerini ve birliklerini başarısız kılma söz konusudur. Ey Amerika’daki, Rusya’daki ve Avrupa’daki sadık muvahhidler! Ey hilafetin destekçileri! Ey savaşa gidemeyen (hicret edemeyen)ler ciddiyet kollarını sıvayın ve çabanızda dürüst ve samimi olun. Bilin ki; düşmanımızla savaşımız kapsamlı bir savaştır ve menfaatleri basit, ulaşılması da kolaydır. Onları hilafetiniz ve İslam yurdu yerine kendileriyle meşgul edin. Nebinizin g şu kavlini hatırlayın: “Kâfir ve katili asla ateşte bir araya gelmez.” [Müslim] Allah’ım yolundan alıkoyan peygamberlerini yalanlayan ve velilerine karşı savaşan kâfirlere lanet et. Allah’ım onları sözlerinde ayrılığa düşür. Aralarına düşmanlık ve nefret sok. Ayaklarını sars. Onlara suçlular kavminden geri çevirmediğin zararı indir. Allah’ım dinine ve askerlerine yardım et. Sözünü üstün kıl. Hak ilah olan Allah’ım, bayrağını yükselt. Güç ve kuvvet ancak Allah iledir. Âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun. 35

Batıl davet sahipleri, teorilerini ve akidelerini üzerine bina etmek için kendilerine bozuk temeller koymaktadırlar. Aradan bir süre geçmeyedursun teorilerinin, temelleri üzerine istikrar etmediğini görüyorlar ve üstündekileri taşımaya güç yetirebilsin diye bu temelleri daha fazla bidat ve dalaletle güçlendirmeye çalışıyorlar. Aynı şekilde binalarında dengeyi sağlayabilmek için de, temelin üzerine bina ettikleri şeyleri yeniden düzenliyorlar. İşte bu şekilde; temellerini güçlendirmekten ya da binalarını sabitleştirmekten aciz kalacakları aşamaya varana kadar binalarına devam ediyorlar. Sonra da binaları göçüyor ve ahiretlerini kaybettikten sonra 36

Makale

dünyalarını da kaybediyorlar. Allahu Teâla mealen şöyle buyuruyor: “Binasının temelini, Allah korkusu ve hoşnutluğu üzerine kuran kimse mi hayırlıdır, yoksa binasının temelini göçecek bir yarın kenarına kurup onunla birlikte kendisi de cehennem ateşi içine yuvarlanan kimse mi? Allah, zulmeden bir topluluğa hidayet vermez. Onların kalpleri parçalanmadıkça, kurdukları bina kalplerinde bir şüphe olarak sürüp gidecektir. Allah bilendir, hüküm ve hikmet sahibidir.” [Tevbe, 109-110] İslam devleti kurma çabalarında samimi olduklarını iddia eden bazı kendini İslam’a nispet edenlerin koydukları teorilerin çoğu işte böyledir.

Onlar çabalarının temellerini bozuk kılmış sonra da bu bozuk temeller üzerine yanlış eylemlerini, yönelimlerini ve içtihadlarını bina etmişlerdir. Çok geçmeden de bu içtihadlarının, yönelimlerinin ve eylemlerinin neticeleri, temellerini yıkmıştır. Bu sapmışların önünde, yıkılmış temellerini desteklemek için daha fazla batıl dayanak ortaya koymaktan başka bir seçenek de yoktur. Bunlarla da daha da sapıtırlar, binalarının harabeleşmesi artar, içinde İslam adına hiçbir şey kalmaz. Nebevi menhece tabi olanların İslam devleti kurma metodu ile dalalet yollarının takipçilerinin bir İslam devleti kurma metodu hakkındaki araştırmamızda, işi kendi elleri ve dilleriyle yeni bir din ortaya koymaya vardıran 12 imam rafızilerinin tecrübesi üzerinde uzunca durmamız gerektiğini düşünüyoruz. Onların dinlerinin İslam’la hiçbir bağı yoktur. Aksine İslam’la bağları aynen Yahudilerin ve Hristiyanların dinlerinin İbrahim’in n diniyle bağı gibidir. On bir yüzyıldan fazla süren bu tecrübe, sunulabilecek en uzun ve bir İslam devleti kurulması için dalalet üzere yapılan çalışmaların bozuk bir temel üzerine kurulması nedeniyle ortaya çıkan sapmanın boyutunun ve İslam’ı bidatlerden ve sapıklıklardan korumak için çabalandığına dair öne sürülen yalan iddiaların ortaya konmasında en açık örnektir. Davetlerinin Başlangıcı.... İmamlık Hakkında Sözde Nas! Müşrik Rafıziler, davetlerinin, Allah Resulü’nün g kendisinden sonra hilafeti ve imamlığı önce Ali bin Ebi Talib’e h, sonra da oğullarına vasiyetiyle ve nassıyla başladığını öne sürmektedirler. Bu vasiyete dair onların, Kitap ve sünnet naslarını batılca tevil ederek uydurdukları şeylerden başka hiçbir delilleri yoktur. Aksine sabit deliller onların iddialarını çürütmektedir. Bunlardan biri de Ömer’in h şu sözüdür: “Ben kendimden sonra (sizi) halifesiz bırakmış olsam, Resulullah g de (sizi) halifesiz bırakmıştır. (Size) Halife bırakmış olsam, Ebu Bekir de h (size) halife bırakmıştır.” (Müslim rivayet etmiştir). Bu rivayet, Allah Resulü’nün g Ali’yi de h, ashabından j herhangi başka birini de halife bırakmadığına delil teşkil etmektedir. Buhari’nin El-Esved’den şöyle dediği rivayeti de aynı şekilde buna delildir: “Bir kere Aişe’nin yanında Ali’nin, Peygamber’in vasisi olduğunu (Peygamber’in ölüm hastalığında Ali’yi vasî tayin ettiğini) zikrettiler. Bunun üzerine Aişe: - Resulullah, Ali’ye ne zaman vasiyet etmiş? Ben Resulullah’ı hayatının son deminde göğsüme veya

elbiseme dayamıştım. Bu sırada bir tas istedi. Akabinde kucağımda bütün azası sarkıverdi. (Meğer vefat etmişti.) Fakat ben O’nun öldüğünü hissetmedim, anlamadım.” Aişe i, Resulullah, Ali’ye ne zaman vasiyet etmiştir, deyip onları reddetti.” Yine sahabelerin, Ebu Bekir’e, Ömer’e ve Osman’a j biat konusunda icmaı ve halife olmalarının vasiyet edildiğini iddia ettikleri Ali bin Ebi Talib ile oğulları Hasan ve Hüseyin’in de j buna karşı çıkmamaları. Bunların dışında onların vasiyet yalanlarını yıkan daha birçok başka delil de bulunmaktadır. Vasiyetin sabit olduğu iddiasını çürüten bir diğer şey de bunu iddia eden Rafızilerle Ehl-i beyte destek iddiasında bulunan diğer bir kesimin arasındaki çekişmelerdir. Öyle ki her biri vasiyetin Ehl-i beytten (kendi hevasına uygun) birine olduğunu iddia ediyor. Özellikle de Ali’nin h öldürülmesinden sonra! Bazıları imamlığın Abbas bin Ebi Talib’in torunlarında bazıları Hasan bin Ali’de, bazıları Hüseyin bin Ali’de, bazıları Muhammed bin Ali’de (İbnu’l Hanefiyye) j olduğunu iddia ediyor. Hatta imamlığın Cafer bin Ebi Talib’in h oğullarına geçmesi gerektiğini, öyle vasiyet edildiğini iddia edenleri bile var. Onların, imamlığını iddia ettiği kişi ölmeyegörsün hevaları ve şüpheleri de çeşit çeşit daha da artar. Her biri vasiliğin kendi hevasına uygun düşen kimsede olduğunu ileri sürüyor. Onlardan birinin elinde eğer herhangi bir nas ya da vasiyet bulunsaydı, kendi imamı için elindeki delille hakkı ispat ederdi. Ancak birçok hadisede rakiplerine karşı delil olarak göstermek üzere ‘sözde mucizeler’ ve ‘uydurma olağanüstü olaylar’ dışında bir şey bulamamışlardır. Aynen Rafızilerin Ali bin Hüseyin’in imamlığına delil getirip amcası Muhammed bin Ali (İbnu’l Hanefi) imamlığını reddettikleri gibi. Öyle ki Ali bin Hüseyin’e biatın, taş ve ağacın diliyle bile sabit olduğunu iddia ettiler. Rafızilerin Sapıklığının Temeli: İmamların Masumluğunu Iddia Etmeleri Rafızilik dininin, kendisi üzerine kurulduğu, bugüne kadarki tüm dalaletlerini ve sapmalarını üzerine bina ettikleri temeli şöyle özetlememiz mümkündür: İslam Devleti’nin, başında, -Allah’ın, hakkında hiçbir delil indirmemiş olduğu- belli şartlara haiz olan bir imam olmaksızın kurulamaz olmasıdır ki; bu şartların en önemlisi, zahiri ve batıni adaletine gölge düşürüp zedeleyecek her şeyden masum olması, bu imamın aralarında gayb da olmak üzere her şeyi bilmesi, Allahu Teala’dan bir emirle tayin edilmiş olması, insanların dininin bu imamdan başkasıyla 37

Rafizi domuzu çamurun içinde yuvarlanıyor

istikamet bulamayacak olması, insanlar imamlarına ve onlardaki vasıflara inanır ve kendilerine emrettikleri her şeyde onlara itaat ederlerse, işlerinin düzgün olacağı ve devletlerinin de nübüvvet menheci üzerine olacağını düşünmeleridir. Onlarda, imamın bu sıfatlara haiz olması da yeterli değildir. Dahası insanlar arasında bu sıfatları taşımada tek olmalıdır. Yani içlerinden kimse bu sıfatlarda ona benzer olmamalıdır, onun bir dengi olmamalıdır. Kim de bu şeylerden birinde onunla rekabet ederse o kimse tağuttur. Sadece imamda olması gereken bir şeyi imamla rekabet eden kişiye veren kişi de Allahu Subhanehu Teala’ya şirk koşmuş olur. Bu bozuk temellerinin kaynağı da “imama, aynen Peygamber’e g itaat edilip tabi olunduğu gibi itaat edilip tabi olunmalıdır” sözüdür. Bu nedenle hata işlemesi, unutması ve hevasına uyması mümkün; Müslümanların avamından birisinin olması mümkün değildir. Aksine bilmek istediği her şeyi bilen, insanlarda görülen hatadan, unutmaktan ve hevaya meyletmekten münezzeh olmalıdır ki masiyette kendisine itaat edilmesin ve dalalette kendisine uyulmasın. Onun mülkünde kendisiyle rekabet edip de fitneye sebep olacak bir dengi de olamaz. Aynı şekilde görüşte muhalefet edip de ayrılığa neden olacak; ilimde bir dengi de olamaz. İmamın gizlisinde; kimsenin bilemeyeceği bazı sıfatlarının bulunmasını da şart koşmaları onların indinde, bu imamın seçilmesinin AllahuTeala tarafından olmasını gerekli kılmıştır. Aynen peygamberlerin seçildiği gibi. Çünkü gizlileri tek bilen O’dur. Hatta bu işte sınırları iyice aşarak bunu Allahu Teala’ya adeta haşa dayatmış, mecbur kılmışlardır. İmamlarını seçmez ve yine de kendilerini azaplandırırsa da onlara göre kendilerine haşa zulmetmiş olacaktır. Yani resulün 38

Makale

makamını alacak imamın yokluğu hususunda onlara karşı Allahu Teala’nın bir mazereti yoktur!!! Allahu Teala onların bu söylediklerinden münezzehtir. Bu nedenle onlar, imam olarak gördükleri kişiyi “hüccet” diye vasıflandırırlar. Yani insanlara karşı; kendisine isyan eden kişinin Allahu Teala’dan azabı hakedeceği bir hüccet! Bu seçim de önce Ali h, sonra da oğulları hakkında ileri sürdükleri nasla gerçekleşmektedir. İtaatin Birliği, “Masumluk” Teorisini Çürütüyor Onların, imamların masumluğunu taleplerindeki temellerinin bozukluğu aslında imama itaat meselesindeki sapıklıklarından kaynaklanmaktadır. Öyle ki Allah b, imamlara ve emirlere itaati Allah ve Resulüne tabi kılmıştır, eşit değil. Ne zaman emir, iyiliği emrederse ona itaat etmek, Allahu Teala’ya itaat etmektir. Ne zaman da emire itaat, Allah’a itaatle çakışırsa emire isyan ve yalnızca Allahu Teala’ya itaat edilmesi vacip olur. Allahu Teala, emire itaati vacip kılmıştır ancak anlaşmazlık sırasında işlerin Allah ve Resulüne döndürülmesini yani Kur’an ve sünnete başvurulmasını emretmiştir. Emir sahiplerine itaati vurgulamak için de şöyle buyurmuştur: “ Ey iman edenler, Allah’a itaat edin; Resule itaat edin ve sizden olan emir sahiplerine de. Eğer bir şeyde anlaşmazlığa düşerseniz, artık onu Allah’a ve Resulüne döndürün. Şayet Allah’a ve ahiret gününe iman ediyorsanız. Bu, hayırlı ve sonuç bakımından daha güzeldir.” [Nisa, 59] Allah Resulü g de şöyle buyurmuştur: “Kim bana itaat ederse şüphesiz Allah’a itaat etmiştir, kim de bana isyan ederse şüphesiz Allah’a isyan etmiştir, kim benim emirime itaat ederse şüphesiz bana itaat etmiştir, kim benim emirime isyan ederse kesinlikle bana isyan etmiştir.” (Müslim rivayet etmiştir). Allah

Resulü’nün g, yaşarken yerine getirilmesini emrettiği edilen kişinin vefatı arasında bir aykırılık söz konusu “emire itaat”in, Allah Resulü’nün g emirlerine zıt olmuştur. Bu şekilde bir grup insan tarafından bu hile olması düşünülemez bile. Aynı şekilde Allah Resulü anlaşılmış, bu teorinin sahteliği bilinmiştir. Allahu g, kendisine itaat edilmesi nasla vacip olan imamın Teala’nın bir kişiyi imam diye tayin etmesi sonra da o masum olmasını da şart koşmamıştır. Ayrıca şöyle kişiyi imamlığa getirmeden öldürmesi düşünülemez. buyurmuştur: “Masiyette itaat yoktur. Aksine itaat, Bir diğer grup da üzerine daha da bozuk binalar inşa maruftadır.” (Buhari ve Müslim rivayet etmiştir). etmek için bu bozuk temele sımsıkı tutunmuştur. İmama itaat ve kendisine tabi olmak, Allahu Bazıları İsmail bin Muhammed’in öldüğünü inkar Teala ve Resulü’ne g Rafizilik, kılıç dışında tedavisi olmayan bir hastalıktır itaate bağlı olunca imamın masum olmasına da ihtiyaç kalmamaktadır. Bu, Allah Resulü’nün g devrinden, Allah’ın, yeryüzünü ve üzerindekileri miras alacağı güne kadar O’nun yolu üzerine olan Ehli Sünnet ve’l Cemaat’in menhecidir. Onlar ki, İslam üzere oldukları sürece iyilikte Müslümanların emir sahiplerine itaati vacip görmektedirler. Zulmetseler de facir olsalar da bu onların, Allah’a isyan içermeyen şeylerde ederek ya da öldükten sonra tekrar dirildiği iddiasıyla kendilerine itaat edilmesi haklarını ortadan kaldırmaz. imamlığının devam ettiği lafıyla ortaya çıkıverdiler. Bu şekilde kendilerine onun öldüğünü haber veren; Bozuk Temelin, Bidatlar ve “sadık” diye isimlendirdikleri imamları Cafer’i de Yeni Dalaletlerle Desteklenmesi yalanlamış oldular. Onun, İsmail’in öldüğü kıssasını, Rafıziler, yeryüzünün kendinden önceki selefinin kendisini düşmanlarından korumak için takiyye olsun makamına gelecek bir masumdan yoksun kalmayacağı diye uydurduğunu ve aslında İsmail’in insanlardan bozuk temeli ve bu masumun, bir önceki imamın gizlendiğini iddia ettiler. Bunun üzerine, günümüze hayatında tayin edildiği iddiasına, hatta bu masumun, kadar süregelen batıni İsmailiyye fırkası ortaya kendisinden sonra evlatlarından bir masumu da çıktı. Onlar ki sözde imamlık zincirini İsmail bin kendisine halife kılmasını şart koşmalarına binaen Muhammed’in soyundan devam ettirdiler. Buradan çeşitli engellerle karşılaşmışlardır. Bu engellerin da “ortadan kaybolmaya iman” “sürekli yaşam” ve bazıları kendilerini bu bozuk temelden dönmeye “imamlarının geri dönmeleri” bidatı türemiş oldu. mecbur etmiştir. Bazılarını da, artık kendilerinde İçlerinden başka bir grup da çıkıp Allahu Teala’ya sadece imamlık meselesinin değil tüm dinin temeli iftira attılar. Önce Allahu Teala’nın bir imam tayin halini almış olan bu aslı koruma adına daha da büyük etmesini Allahu Teala’nın üzerine vacip kılarlarken bir sapmaya itmiştir. Buna bazı örnekler verebiliriz. -Haşa- sonra da sözünü değiştirip yeni bir imam tayin Cafer bin Muhammed bin Ali bin Hüseyin bin Ali etmesini Kendisine (b) caiz kıldılar. Allah’a attıkları bin Ebi Talib’in hayatı sırasında, kendisinden sonraki bir iftira olan dinde çıkardıkları bu bidatı da “bedaa vasisinin oğlu İsmail olduğunu ileri sürmüşlerdi. akidesi” olarak isimlendirdiler. Manası da şöyle: “Allahu İsmail daha babası yaşarken ölünce vasi bırakmanın Teala’ya imamlığı bir kişiden başkasına geçirmek gerçekleşmesinin vacibiyeti temeli ile vasi tayin uygun göründü.” Allah onları attıkları iftiradan ötürü 39

Müşrik Rafizilerin sapkın bir ayini

kahretsin. Museviyye diye isimlendirilen bu grup nassı, ölmüş olan İsmail bin Cafer’den, Kazım diye isimlendirdikleri kardeşi Musa bin Cafer’e taşıdılar. Bunu da teorilerinin silinip ortadan kaybolmasından muhafaza etmek, temellerini de tezattan korumak için yaptılar. Teorinin, Yalanlarla Sabitlenmesi Cafer bin Muhammed vefat edince, arkasından gelecek herhangi bir imam hakkında nass bulunmadığından ötürü Rafızilerin aşırıları yeni bir sıkıntıya düştüler. Ve Eftah diye isimlendirdikleri en büyük oğlu Abdullah bin Cafer’in imam olduğunu söylediler. Sonra onların söylediğinden başka bir şey söylediğini gördüklerinde içlerinden bir kısım onun imamlığını inkâr etti ve kardeşi Musa bin Cafer’in imam olduğunu söyleyenlere katıldılar. Abdullah bin Cafer’in imamlığı sözünü sürdürenler ise bir oğlu olmaksızın ölmesinin üzerine ortada kaldılar. İçlerinden bazıları, onun hakkında nass bulunduğu sözünden döndü. Diğerleri ise sapıklıklarında daha da ileri giderek imamlarına da iftira attılar ve kendisinin daha doğmamış bir oğlu olduğunu söylediler. Bu çocuğun gözlerden uzakta olduğunu iddia ettiler. Böylece İsmail bin Cafer hakkında aşırıya gidenlerin söyledikleri söz gibisini tekrarlamış oldular ve “ortadan kaybolma” akideleri kendilerinde iyice yerleşmiş oldu. Ancak bunlar daha da öteye giderek bir de hiçbir gün dünyaya gelmemiş ve bir saat bile yeryüzünde görünmemiş birinin ortadan kaybolmuş bir kişiye biat etme sapıklığını eklemiş oldular. Bu şekilde inançları arasında, kayıp imamlar icat edilmesi ortaya çıktı. Kazım diye isimlendirdikleri Musa bin Cafer’in imam olduğunu söyleyenlere gelince, onlar da 40

Makale

imamın kendisinden sonra herhangi birini imam vasiyet etmeden hapiste vefat etmesinin üzerine yeni bir sıkıntıya düştüler. Bunlar da bozuk temeli ve batıl teoriyi koruma adına yalanlar icat etmeye koyuldular. Onun öldüğünü inkâr edip hala yaşadığını ve ortadan kaybolduğunu öne sürenler, onun imam olduğu sözü üzerinde devam ettiler ve “vakıfiyye” diye isimlendirildiler. İçlerinden öldüğünü tasdik etmek zorunda kalanlar ise Rıza diye isimlendirdikleri oğlu Ali bin Musa’nın imam olduğunu söylediler. Vakıfıyye taifesi, Ali bin Musa babasının vefat haberini ilan edince kendisine düşmanlık yaptılar. İmamları, Teorinin Temeline Ters Düşüyor İmam olduğunu söyledikleri kişi, Me’mun bin Harun Reşid’e biat edip ondan veliahtlığı üstlenmeyi kabul etmesiyle onları bozuk temelleriyle büyük bir tezatlığa düşürdü. Böylece vasilik, nass, masumluk ve diğer teorilerin yalan olduğuna dair yeni bir delil ortaya koymuş oldu. Öyle ki masum, nasla tayin edilen bir imamın, yönetimi gasp yoluyla ele geçiren, dininde ve ilminde tezkiyesi bulunmayan bir adama biat etmesi düşünülemez. Bu durumda ya masumluğunu iddia ettikleri imamlarına her yaptığında itaat edecekler ve böylece imamlıktaki “nass” temelini bozacaklar ya da imamlarına muhalefet edip ona karşı ayaklanacaklar ve dinlerini temelinden havaya uçuracaklar ve böylelikle de imamlarını hatalı çıkarıp onun masumluğunu inkar edecekler ve imamlığının vasiyet edildiği ve bu hususta nass olduğu sözlerinden geri döneceklerdi. Bunların dışında ise her attıkları iftira ve yalanlarında olduğu gibi ellerinde “bedaa” veya “takiyye” seçeneklerinden başka bir seçenek de kalmıyor.

Çocukların ve Kayıpların İmamlığının Cevazı Aradan fazla zaman geçmeden Ali bin Musa’nın vefat etmesiyle bunların başına yeni bir felaket daha gelmiş oldu. Böylece Rafıziler, teorilerini sürdürebilmek için çocukların da imam olabileceği sözünü ortaya atmak zorunda kaldılar. Babası Ali bin Musa (Rıza) Horosan’da, kendisi daha yedi yaşında iken vefat eden, Cevad diye isimlendirdikleri Muhammed bin Ali bin Musa gibi! Ancak içlerinden bazıları bu görüşü ortaya atanlardan uzaklaşıp amcası Ahmed bin Musa’ya biat ettiler. Bir kısım ise ardından bir imam bırakmadığı, vefatından sonra kendisini bir imam yıkamadığı gerekçesiyle Rıza’nın imamlığını iptal ettiler. Bir grup, Muhammed bin El-Kasım bin Ömer bin Ali bin El-Huseyin’e biat etti. Bir grup, gaybı bildiği iddiasıyla imamlığına delil getirerek Cevad’a biat etti. Kendisinin anlık olarak Medine’den Horosan’a gittiğini ve babasını yıkayarak hemen geri döndüğünü ve daha başka mucizeler iddia ettiler. Bu durum (bu yalan iddialar), Muhammed (Cevad) yirmi beş yaşında bir gençken ölene kadar devam etti. Muhammed ardından Ali (El-Hadi) ve Musa isimli iki küçük evlat bıraktı. Vasiyetinde ise kendilerine miras olarak kalan mala, buluğa ermelerine kadar bir vasi tayin etti. “Masum” babaları, kendilerine has paraları için bile kendilerine güvenmezken bu, Rafızileri bir çocuğun nasıl da ümmetin işlerinin başına geçebileceği hususunda hiçbir şekilde düşünmeye sevketmedi. Sonra Ali’nin (El-Hadi), kendisinden sonra vasi tayin ettiği oğlu Muhammed’in daha kendisi yaşarken vefat edip diğer oğlu El-Hasen El-Askeri’yi vasi tayin etmesi üzerine bir grup kendisine karşı ayaklandı. Bir kısım ise, imamlığın intikal etmesini şart koştukları vasilik akidesini koruma adına öldüğünü inkâr ederek Muhammed bin Ali’nin (El-Hadi) imamlığı hususunda ısrar ettiler. Bir diğer kısım ise, bu çevrede bilinen “bedaa” akidesi temeline dayanarak El-Hasen El-Askeri’ye biat ettiler. El-Hasen El-Askeri bin Ali’nin (El-Hadi) de bir oğlu olmaksızın vefat etmesi kendileri için öldürücü bir darbe idi. İçlerinden aşırı olanlar fazla geçmeden kardeşleri Eftahiyye’ye başvurarak El-Hasen’e daha doğmamış bir çocuk atfettiler. Adını da Muhammed (El-Mehdi) koydular. Böylece 12 İmamcı Rafıziler, on iki imamlarını tamamlamış oldular. Rafıziler bu imamlarının, henüz bir çocukken düşmanlarından korkudan Samerra’da bir tünelde kaybolduğunu ve kendisi adına tehlike ortadan kalktığında ortaya çıkacağını öne sürüyorlar. Üzerinden yaklaşık

1200 sene geçen bu gıyabın ardından Rafıziler hala, o bozuk temelleri üzerine bir İslam devleti kursun diye o uydurma “masum” imamlarının çıkmasını bekliyorlar. Bozuk Bir Temel Üzerine Konan Bir Din Müslümanların cemaatlerinden ayrılıp da her biri diğerini lanetleyen ve tekfir eden onlarca fırkaya bölünmelerinin ardından Allah’ın kendilerini darmadağın ettiği bu sapıkların hareket tarzını takip ettiğimizde bunların, bozuk temellerini ve batıl teorilerini, daha Ebu Bekir Sıddık zamanından kıyamete kadar Müslümanların halifelerini ve mü’minlerin emirlerini reddetmede bahane olarak kullandıklarını görüyoruz. Ancak onların masumluk, nass ve mucize şartlarını bir kimsenin yerine getirebilmesi (kendinde toplayabilmesi) mümkün değildir. Bunu ancak kendileri yalanlarıyla birine atfedebilirler. Sonra da hevalarına uyanın dışında hiç kimsenin imamlığını kabul etmiyorlar. Bu nedenle onların, imam olduğunu söyledikleri kişiler, hükümlerinde kendilerine muhalefet ettiği ya da temellerine zıt düştüğü takdirde kendilerine karşı defalarca ayaklandıklarını görürüz. Teorilerini kendilerine atfettikleri kişilerin bile daha hayatlarındayken bu teoriyi bozduklarını, sözleri ve eylemleriyle bu teoriye muhalefet ettiklerini de görmekteyiz. Aynı şekilde onlar, dinlerinde defalarca ziyade yapmak, virane binalarının dik durabilmesi için yeni temeller koymak zorunda kalmışlardır. Zira vasiyye, nass, bedaa ve daha başka akideler eklediler. Dahası Kitap ve sünneti tahrif ettiler. Kur’an ve sünnette, kendi koydukları temellere aykırı ne varsa hepsini inkâr ettiler. Saçmalığı ne derecede olsa da yüzyıllarca kaybolmak ve bu kadar uzun süre kaybolduktan sonra tekrar ortaya çıkmak, çocuklar uydurmak, çocuğun imamlığı gibi ve daha başka hurafeler uydurup bunları haklı çıkarmaya çalışmak zorunda kaldılar. Bir sonraki yazımızda, Rafızilerin, El-Hasen’in (ElAskeri) vefatından ve uydurma oğlu Muhammed’in (El-Mehdi) gıyabı iddialarından sonra gelen kayıplık evresinde dinlerinin büyük kısmını kurduklarını, bu uzun yüzyıllar içerisinde nasıl da dinlerinde ziyadeler ve noksanlar yaparak bugün İran’da kurdukları ve mehdilerinin, düşmanlarının varlığı ve yardımcılarının azlığından ötürü gizlenip tekrar ortaya çıkmasına hazırlık olarak tüm dünyayı kaplaması için çalıştıkları tağut devletlerine nasıl vardıklarına bir göz atacağız. Âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun. 41

Hilafet askerlerinin küfür güçlerine karşı devam eden savaşları kapsamında bizler hilafet saltanatının genişlemesinde ve Allah’ın düşmanlarını korkutmada, öldürmede ve zelil etmede başarılı olan mücahidlerin son olarak düzenlediği bazı operasyonlara göz atacağız. Bu operasyonlar, İslam Devleti’nin geçmiş haftalarda yeryüzünün doğusundaki ve batısındaki farklı cephelerde düzenlediği çok sayıda operasyondan sadece bir kaçıdır. Cenub Vilayeti: Recep ayının ikisinde; Şehadet süvarilerinden Iraklı Ebu Azzam -Allah O’nu kabul etsin- kardeşimiz tonlarca patlayıcı madde yüklü kamyonuyla, Er-Reşid nahiyesinde Bağdat’ın güney girişi yanındaki askeri ve emniyet güçlerinin topluluğuna ulaşmayı başardı. Kardeşimiz hedefe ulaştıktan sonra aracını müşriklerin topluluğunun ortasına sürdü ve daha sonra aracını müşriklerin topluluğu ortasında patlattı. Patlamada müşrik Rafızilerden en az 100 kişi ölüp yaralanırken, onlarca araçları da imha oldu. Recep ayının yedisinde; Şehadet süvarilerinden Iraklı Ebu Zer Š kardeşimiz Babil’in İskenderiye mıntıkasında Rafızi milislerinin cenaze törenine patlayıcı yeleğiyle daldı 42

Haberler

ve daha sonra patlayıcı yeleğini toplulukları ortasında patlattı. Patlamada Rafızi milislerinden onlarca kişi öldü ve yaralandı. Rakka Vilayeti: Recep ayının dördünde; Fedailerden iki grup, biri vilayetin doğusundaki ve bir diğeri ise vilayetin batısındaki mürted PKK’lıların mevkilerini hedef alarak harekete geçti. Fedailerden birinci grup, mürted PKK’lıların vilayetin doğu kırsalında bulunan 3 köydeki mevkilerine operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda mürted PKK’lılardan 35’ten fazla kişi öldürüldü. Aynı zamanda fedailerden ikinci grup, mürtedlerin Tabka havaalanı yakınlarındaki mevkilerine operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda mürtedlerden 30 kişi öldürülürken, 1 buldozer ve 4 askeri araçları imha edildi. Bunun yanı sıra üzerinde makineli silah bulunan bir araç ganimet alındı. Recep ayının yedisinde; Hilafet askerlerinin, Rakka’nın doğusunda bulunan Cazra Bu Hamid mıntıkasında biri motosiklet ve ikisi araçla olmak üzere düzenlediği 3 istişhadi operasyonda mürted PKK’lılardan 40’tan fazla kişiyi öldürdü.

Doğu Asya: Recep ayının dördünde; Hilafet askerleri, Kutabatu şehri güneyinde bulunan Mamsibanu mıntıkasında Filipin ordusuna ait askeri bir araca bombalı saldırı düzenledi. Düzenlenen bombalı saldırıda haçlı askerlerinden 6 kişi ölürken, diğer birkaç kişi de yaralandı. Selahaddin Vilayeti: Recep ayının sekizinde; Fedailerden 7 kişi ölüm üzere biat ettikten sonra mürtedlerin güvenlik noktalarını geçmeyi ve Tikrit şehri merkezine ulaşmayı başardı. Şehrin merkezine ulaşan fedailer, şehirdeki Acil Müdahale Alayı’ndaki mürtedlerle çatıştılar. Meydana gelen çatışmalarda fedailer, Alay’da bulunanların tümünü öldürdü Tikrit’te sızma operasyonu düzenleyen fedailerden biri olan Şam’lı Ebu Hattab  ve mürtedlerin 2 askeri aracını yaktı. Aynı zamanda fedailer, Terörle Mücadele oluşumunun Düzenlenen operasyonda mürtedlerin topluluklarına iki müdürü Halid Muhammed Kessar El-Cemili adlı bomba yüklü araçla iki istişhadi operasyon düzenlendi. mürtedin evine yöneldi ve onu ve oğlunu öldürdü. Daha Düzenlenen operasyon ve istişhadi operasyonlar sonra fedailer, mürtedlerin binalarında konuşlandı ve sonucunda mürtedlerden 15’ten fazla kişi ölüp fedailer ile mürtedlerin gelen destek birlikleri arasında yaralanırken, bunun yanı sıra 17 karargâhları ve birkaç mühimmatları bitene kadar süren çatışmalar meydana araçları imha oldu ve diğer birkaç araçları da kullanılamaz geldi. Fedailer, mühimmatları bittikten sonra, mürtedlerin hale geldi. saflarına daldı ve patlayıcı yeleklerini toplulukları ortasında patlattı. Düzenlenen mübarek fedai operasyonu Rusya: sonucunda aralarında üst düzey rütbeli 6 subayın da Hilafet askerleri, biri Recep ayının yedisinde ve biri de bulunduğu 31’den fazla mürted öldürülürken, 40 kişi de Recep ayının dokuzunda olmak üzere Astrahan şehrinde yaralandı. düzenlediği iki operasyonda Rus Ulusal Muhafızlarından Recep ayının dokuzunda; Hilafet askerleri, Beyci’nin 2 polisi öldürdü ve 3 kişiyi de yaraladı. kuzeyinde iki koldan Rafızi ordusu ve milislerinin Recep ayının yirmi dördünde; Hilafet askerlerinden mevkilerine operasyon düzenledi. Birinci koldan Asmida birkaç kişi, Rusya’nın doğusunda bulunan Habarovsk ve Mahazin köprüsündeki ve bu köprülerin civarında şehrinde Rusya federal istihbaratına ait bir ofise bulunan köylerdeki mevkilerine düzenlendi. Düzenlenen saldırı düzenledi. Düzenlenen saldırıda Rus istihbarat operasyonda hilafet askerleri ile Rafızi ordusu ve milisleriyle unsurlarından 3 kişi öldürülürken, diğer birkaç kişi de uzun süren çatışmalar meydana geldi. Meydana gelen yaralandı. çatışmalarda mürtedlerin topluluklarına bomba yüklü araçlarla istişhadi operasyonlar düzenlendi. Düzenlenen Mısır: operasyon sonucunda mürtedlerden 30’dan fazla kişi Recep ayının on ikisinde; Şehadet süvarilerinden Mısırlı ölüp diğer birkaç kişi de yaralanırken, bunun yanı sıra Ebu Bera Š kardeşimiz patlayıcı yeleğiyle, haçlıların mürtedlerin 16 farklı aracı, 2 Abrahams tipi tankı ve 30 İskenderiye’de bulunan ‘Marco’ kilisesindeki topluluğunu karargâhı imha edildi, bir helikopterleri isabet aldı ve bir hedef alarak harekete geçti. Kardeşimiz kiliseye ulaştıktan insansız hava araçları düşürüldü. Aynı zamanda 3 araç ve sonra patlayıcı yeleğini haçlıların topluluğu ortasında çeşitli silah ve mühimmatlar ganimet alındı. patlattı. Patlamada haçlılardan onlarca kişi öldü ve Ayrıca ikinci koldan ise, Rafızi ordusu ve milislerinin yaralandı. Bunun yanı sıra şehadet süvarilerinden Mısırlı Hadise-Beyci yolu üzerindeki mevkilerine düzenlendi. Ebu İshak Š kardeşimiz patlayıcı yeleğiyle harekete geçti 43

Paris saldırısı sonrasından bir görüntü

ve patlayıcı yeleğini Tanta şehrinde bulunan ‘George’ kilisesindeki haçlıların topluluğu ortasında patlattı. Patlamada haçlılardan çok sayıda kişi öldü ve yaralandı. Düzenlenen iki mübarek istişhadi operasyon sonucunda haçlılardan 50’den fazla kişi ölürken, 140 kişi de yaralandı. Horasan Vilayeti: Recep ayının on birinde; Hilafet askerlerinin fedailerinden 10 kişi, Nangarhar’ın Şedel mıntıkasında, haçlı Amerika ve mürted Afgan ordusunun ortak bir konvoyuna operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda hilafet askerleri ile haçlılar ve mürtedler arasında şiddetli çatışmalar meydana geldi. Meydana gelen çatışmalarda haçlı askerlerinden birkaç kişi ve mürted Afgan askerlerinden en az 15 kişi öldürüldü. Operasyonun ardından fedailerden 7 kişi sağ salim üslerine geri dönerken, diğer 3 fedai ise şehid oldu. Dicle Vilayeti: Recep ayının on dokuzunda; Hilafet askerlerinden 8 kişi, mürted Peşmerge’lerin Mahmur’un batısında bulunan Kehf köyündeki karargâhlarına operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda hilafet askerleri ile mürtedler arasında meydana gelen çatışmalarda bir alay komutanı ve aralarında farklı rütbeli subaylarında bulunduğu 17 mürted öldürüldü. Bunun yanı sıra meydana gelen çatışmalarda mücahidlerden 2 kişi şehid olurken diğerleri ise sağ salim üslerine geri döndü. Ninova Vilayeti: Recep ayının on dokuzunda; Hilafet askerleri, Musul’un batı yakasında bulunan Ra’s Cadde mıntıkası etrafında Rafızi federal polis sürüleriyle çatışmalara 44

Haberler

girdi. Meydana gelen çatışmalarda mürtedlerden 9 kişi öldürülüp 10 kişi de yaralanırken, 2 Hummer ve bir buldozerleri de kullanılamaz hale getirildi. Ayrıca şehadet süvarilerinden Iraklı Ebu Zübeyir Š kardeşimiz bomba yüklü aracıyla harekete geçti ve bomba yüklü aracını Musul’un batısında bulunan Tenek mahallesi etrafındaki Rafızi Swat milislerinin topluluğu ortasında patlattı. Patlamada mürtedlerden çok sayıda kişi ölüp yaralanırken, bir Abrahams ve bir zırhlı buldozerleri de imha oldu. Ve ayrıca hilafet askerleri, Musul’un batı yakasında bulunan El-Müşahede mıntıkası etrafında Rafızi federal polisleriyle çatışmalara girdi. Meydana gelen çatışmalarda aralarında 2 subayında bulunduğu Rafızi federal polislerinden 10 kişi öldürülürken, bunun yanı sıra bir zırhlı araçları kullanılamaz hale getirildi ve bölgede bir insansız hava araçları düşürüldü. Diğer bir taraftan topçu birliği, Musul’un batısında bulunan Abar mahallesindeki Rafızi Swat milislerinin topluluğunu bombaladı. Atışlar tam isabetli oldu. Bombalamada mürtedlerden 35’ten fazla kişi ölürken, diğer birkaç kişi de yaralandı. Aynı zamanda kanas müfrezeleri, Musul’un batısında bulunan Bab Tub ve Ra’s Cadde mıntıkasında, Korniş caddesinde ve Reyhaniye El-Ulya köyünde Rafızi ordusu ve milislerinden 12 kişiyi hedef alarak öldürdü. Fransa: Recep ayının yirmi üçünde; Belçikalı Ebu Yusuf Š kardeşimiz Kalaşnikof silahıyla harekete geçti ve Paris şehri merkezindeki Şanzelize caddesinde bir grup polise saldırdı. Düzenlenen saldırıda polislerden biri ölürken, 2 kişi de yaralandı.

46

Özel Makale

Şeyh Muhammed bin Abdulvehhab, insanı dinden çıkaran on unsurun üçüncüsünde şöyle dedi: “Müşrikleri tekfir etmeyenler veya küfürlerinde şüphe duyanlar veya yollarını doğrulayanlar icma ile kâfir olurlar.” Bukai şöyle dedi: Her nebi, ancak müşriklerin tekfiri ile gelmiştir. [Nezmu’d Durer, C.6, S.267] Allah b bizlere müşrikleri ve kâfirleri tekfir etmemizi vacip kılmıştır. Ve gelen tüm şeriatler bu emirle gelmiştir. İslam onsuz düşünülemez. Tekfir ile, tevhid gerçekleşir. Tekfir ibadeti ile nice büyük ibadetler gerçekleşir. Vela-bera, Allah için sevmek, Allah için buğzetmek, Allah için düşmanlık, cihad ve kâfirlerden beri olmak ancak tekfir ile gerçekleşir. Tekfir, insanlara tevhidin ve İslam’ın hakikatini ortaya koyar. Örneğin bir kişi tekfir edildikten sonra, insanlar onun neden tekfir edildiğini sorarlar. İnsanlar bu kişinin neden tekfir edildiğini öğrenince bu vesile ile küfrü, şirki, tevhidi, Allah’ın dinini ve onu bozan unsurları da öğrenmiş olurlar. Şirk ve küfürden uzak kalır ve tevhide sarılmaya gayret ederler. Kısas adam öldürmeye engel olduğu gibi, tekfir de insanların riddete bulaşmamalarını sağlayan bir engeldir. Tekfir, Muvahhidlere destek ve mürtetlere savaş ilan etmektir. Nitekim şeyh Muhammed bin Abdulvehhab şöyle demektedir: “Müslümanın bu mü’min taifeden olduğunu açıkça söylemesi gerekir. Ta ki bu taifeyi güçlendirsin ve bu taife ile güçlensin ve tağutları korkutsun.” [Mecmuu’t Tevhid] İnsanı dinden çıkaran en tehlikeli ve en sık rastlanan unsur bu unsurdur. Çünkü bu unsura birçokları, bilmeden ve düşünmeden bulaşırlar. Ayrıca küfür ve şirk çeşitlerinin çoğalması ve riddetin yeryüzünde yaygın olması hasebiyle yeryüzündeki insanların geneli şirk ve küfre bulaştığı halde onları tekfir etmek çoklarına ağır gelmekte ve en yakın akrabalarını, arkadaşlarını ve sevdiklerini tekfir etmeyip kayırmakta ve dolayısıyla bu küfre bulaşmaktadırlar. Allah’a şirk koşarak kabirlere dua eden, kurban kesen, secde eden, medet uman, yardım dileyen veya Allah’ın hükümlerinin dışında hüküm koyan, insanları bu hükümlere uymaya zorlayan veya diğer küfür ve şirk işleyenleri tekfir etmeyenler, tekfir etmedikleri bu kişilerin şirklerinde kalmalarına sebep olmakta ve onları bundan sakındırmamaktadırlar. Eğer onları tekfir etmiş ve onları bu amelden sakındırmış olsalardı bu şirkten

birçokları vazgeçebilirdi. Lakin onların yapmış olduğu bu amelden ötürü bir yaptırıma veya davete maruz kalmayanlar, işledikleri bu kötü amellerine devam etmektedirler. Müşrikleri tekfir etmeyenler, zamanla onların işlemiş oldukları şirklerin veya küfürlerin şirk veya küfür olduğundan şüphe duymakta ve bu şirk ve küfürleri meşru görmeye başlamaktadırlar. Şirk işleyenleri tekfir etmemekle başlayan sürecin başlangıcı şirk işleyenleri mazur görmekle başlasa da daha sonraki süreçte müşriklerin işlediği bu şirkten şüphe duymaya, bu şirk ve küfürleri tasdik etmeye, doğru bulmaya ve hatta onu yapmaya kadar devam eder. Bu unsur, birçoklarını ircaya ve riddete, birçoklarını da aşırıya ve hariciliğe götürmüştür. Bu unsuru gereği gibi idrak edemeyenler, ya irca ya da haricilik bidatına sapmıştır. Müşrikleri Tekfir Etmeme İki Kısımdır: Birincisi: İslam dinine hiç girmemiş veya kendisini İslam’a nispet etmeyen İslam’ın dışındaki diğer dinlere sahip olan asli kâfirlere kâfir dememektir. İkincisi: Kendisini İslam’a nispet edip dinden çıkaran bir söz, amel veya inanç ile riddete bulaşan birine kâfir dememektir. Tekfir İki Kısımdır: Meşru olan tekfir: Allah ve Resulünün tekfir ettiği kâfir ve müşrikleri tekfir etmektir. Bunlar ister asli kâfir olsunlar ister riddete bulaşmış Müslümanlar olsunlar bu konuda herhangi bir fark yoktur. Meşru olmayan tekfir: Hiçbir küfür veya şirk söz, amel ve düşüncesine bulaşmadığı halde bir Müslümanı tekfir etmektir. Müşrikleri Tekfir Etmeyenler Üç Kısımdır: Birincisi; ölülere dua etmenin, yasamada bulunmanın, tağutların mahkemelerine muhakeme olmanın veya buna benzer küfür ve şirk amellerinin küfür ve şirk olmadığına inandıkları için bu eylemleri yapanları tekfir etmeyenler, İkincisi; bu saydığımız küfür ve şirk amellerinin küfür ve şirk olduğunu söyleyen fakat bunu yapanların kâfir olmayacağını ve dolayısıyla onları tekfir etmeyenler, Üçüncüsü: bu amellerin küfür ve şirk olduğunu ikrar eder ve genel olarak bunları yapanlarında kâfir 47

Kabirlere dua eden müşrikler

ve müşrik olduğunu söylerler fakat bu ameli işleyen kişileri muayyen olarak tekfir etmeyenler. Her üç haldeki kişiler kâfirdirler. Ancak birincisinin küfrü daha katı, ikincisininkisi daha az katı ve üçüncüsünün küfrü daha hafiftir. Müşrikleri Tekfir Etmeyenlerin Kâfir Olacağına Dair Deliller. Müceddid Şeyh Muhammed bin Abdulvehhab şöyle dedi -Allah O’na rahmet etsin-: “Bilin ki; Allah’a şirk koştuğu ya da şirk koşmayıp muvahhidlere karşı müşriklerle beraber olduğu vakit bir Müslümanın tekfiri hakkında ki deliller, Allah’ın, Resulü’nün ve ilim ehlinin kelamında sayılamayacak kadar fazladır.” [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, 8/10] Müşrikleri ve kâfirleri tekfir etmeyenler hiç şüphesiz Kur’an’ı tasdik etmemişlerdir. Nitekim Kur’an’ı Kerim müşrikleri tekfir etmekte ve tekfir etmeyi emretmektedir. “Deki ey kâfirler! [Kafirun, 1] “İbrahim’de ve onunla birlikte bulunanlarda sizin için güzel bir örnek vardır. Hani onlar kavimlerine, ‘Biz sizden ve Allah’ı bırakıp taptıklarınızdan uzağız. Size küfrediyoruz. Siz bir tek Allah’a inanıncaya kadar, sizinle bizim aramızda sürekli bir düşmanlık ve nefret belirmiştir’ demişlerdi.” [Mumtehine, 4] Bu ayette geçen “size küfrediyoruz” ibaresi; tekfiri, düşmanlığı ve beraeti kapsamaktadır. “Andolsun, ‘Allah, Meryem oğlu Mesih’tir’ 48

Özel Makale

diyenler kesinlikle kâfir oldu. Oysa Mesih şöyle demişti: ‘Ey İsrailoğulları! Yalnız, benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin. Kim Allah’a ortak koşarsa, artık, Allah ona cenneti muhakkak haram kılmıştır. Onun barınağı da ateştir. Zalimler için hiçbir yardımcı yoktur.’” [Maide 72] “Şüphesiz, inkâr eden kitap ehli ile Allah’a ortak koşanlar, içinde ebedî kalmak üzere cehennem ateşindedirler. İşte onlar yaratıkların en kötüsüdürler.” [Beyyine, 6] “Andolsun, sana ve senden önceki peygamberlere şöyle vahyedildi: ‘Eğer Allah’a ortak koşarsan elbette amelin boşa çıkar ve elbette ziyana uğrayanlardan olursun.’ ” [Zumer, 65] “O küfür sözünü elbette söylediler ve Müslüman olduktan sonra kâfir oldular.” [Tevbe, 74] “(Boşuna) özür dilemeyin; çünkü siz iman ettikten sonra tekrar kâfir oldunuz.” [Tevbe, 66] “Şüphesiz Allah katında din İslam’dır.” [Al-i İmran, 19] “Kim İslâm’dan başka bir din ararsa, (bilsin ki o din) ondan kabul edilmeyecek ve o ahirette hüsrana uğrayanlardan olacaktır.” [Al-i İmran, 85] Allah katında hak dinin İslam ve Müslüman olmayan herkesin kâfir olduğuna göre, İslam’ın dışında kendisini başka dinlere nispet edenler kâfirdirler. Bir kişide iman ile küfür, tevhid ile şirk asla bir araya gelmez. Kişi ya kâfirdir ya da Müslüman. Kâfir ise Müslüman değildir, Müslüman

ise kâfir değil. Bu iki vasıf zıttır ve bir arada bulunması mümkün değildir. Allah’ın kâfir dediğine kâfir dememek Allah’ı ve kitabını doğrulamamaktır. Nitekim bazı davet imamları -Allah onlara rahmet etsin- şöyle dediler: “Türk devletindeki müşrikleri, kabirlere tapan Mekke halkını ve onların dışındaki salihlere ibadet eden, tevhidden şirke dönen ve Allah Resulü’nün g sünnetini bidatle değiştirenleri tekfir etmeyenler, dinlerini sevmese, onlara buğzetse, İslam’ı ve Müslümanları sevse bile onlar gibi kâfirdirler. Müşrikleri tekfir etmeyenler Kur’an’ı doğrulamamışlardır. Çünkü Kur’an, kesinlikle müşrikleri tekfir etmiş ve tekfirlerini, düşmanlıklarını ve onlarla savaşmayı emretmiştir.” [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, C.9, S.291] Allah Resulü g şöyle buyurmaktadır: “Kim lailaheillalah der ve Allah’ın dışında kendisine ibadet edilenlere küfrederse malı ve kanı haram olur. Hesabı ise Allah aittir.” [Müslim, Hadis No:37-23] Bu nasslar açıkça gösteriyor ki; her kim Allah’a küfreder veya O’na şirk koşarsa onlar ebediyen cehennemde kalacak olan kâfir ve müşriklerdir. Her kim de küfür veya şirk işleyenlerin kâfir veya müşrik olmadığını söylerse o, Allah’ın bu ayetlerini inkâr etmiş olur. Müşrikleri Tekfir Etmeyenlerin Kâfir Olduğuyla İlgili İlim Ehlinin Sözleri: İmam Malti (vefat 377 H.) kâfirin küfründe şüphe edenler hakkında şöyle demektedir: “Bağdat’ın ve Basra’nın mutezilesi ve tüm kıble ehli aralarında hiçbir ihtilaf olmaksızın derler ki;

kim bir kâfirin tekfirinde şüphe ederse kâfir olur. Çünkü küfürde şüphe edenin imanı yoktur. Çünkü o, küfrü ve imanı tanımamaktadır. Mutezile ve onların dışındakiler dâhil olmak üzere ümmetin ihtilafı yoktur ki; kâfirin tekfirinde şüphesi olan kâfirdir.” [Et-Tenbihu Ve’r Reddu Ala Ehli’l Ehvai Ve’l Bidei, S.40-41] Süfyan bin Uyeyne şöyle demektir: “Her kim Allah’ın kelamı olan Kur’an’ın mahlûk olduğunu söylerse o kâfirdir, onun küfründe şüphe duyan da kâfirdir. [Es-Sunne Abdullah bin Ahmed, C.1, S.112, Rivayet No:25] Hatip el-Bağdadi (vefat 463 H.) şöyle dedi: “Ebu Seleme1 dedi ki; Kâfirin küfrüne şahidlik etmeyen kâfirdir.” [Tarihu’l Bağdad, C.8, S.351] İbn-i Batta, Muhammed bin Mücahid’in Yezid bin Harun’dan şunları işittiğini rivayet etmektedir: “Her kim Kur’an’ın mahluk olduğunu söylerse o kâfirdir. Her kim onu tekfir etmezse o da kâfirdir. Her kim onun küfründe şüphe ederse o da kâfirdir.” [El-İbanetu’l Kubra, C.6, S.57, Rivayet No:257] İmam Bukai, sufilerin tekfirinde duraksayanlar başlığında şunları söylemektedir: “Hiç kimse bunların tekfiri hakkında; ben duraksıyorum, susuyorum, ne tekfir ediyorum ne de etmiyorum gibi bir şey söyleyemez. Çünkü bu, küfrü gerektirir. Çünkü kâfir, dinde bilinmesi gereken zorunlu şeyi 1 Ebu seleme, hayırlı dönemde yaşamış selef âlimlerindendir. Hicri 246 senesinde vefat etmiştir. İsmi, Seleme bin Şeyb en-Nisanburi en-Nesaidir. Mekke ehlinin hadisçisi ve büyük âlimlerden birisidir. İmam Muzzi onun sadık olduğunu rivayet etmektedir. Ebu Nuaym onun güvenilir olduğunu rivayet etmektedir. İbn-i Hibban onu esSikat yani güvenilirler kitabında zikretmiştir. İmam Müslim, Ebu Hatem ve Sünen sahipleri ondan bahsetmiştir.

Müslümanlardan hiçkimsenin tekfirinde duraksamadığı müşrik sufiler ve sapık ayinleri

49

inkâr edendir. Böylelerinin küfründe şüphe duyan kâfir olur. Bundan dolayı İbu’l Mukri, Muhtsaru’r Ravda adlı kitapta şöyle dedi: “Her kim Yahudi, Hristiyan ve İbn-i Arabi taifesinin küfründe şüphe duyarsa o da kâfirdir. Kadı İyad, Eş-Şifa kitabının ikinci konu, dördüncü kısımda şunları rivayet etmektedir: Yahudi, Hristiyan ve İslam dininden ayrılanlardan herhangi birini tekfir etmeyenlerin, tekfirlerinde duraksayanların veya tekfirlerinde şüphe duyanların kâfir olduğuna dair icma vardır. Kadı Ebubekir dedi ki; Çünkü tevkif ve icma küfürlerinde ittifak halindedir. Her kim bunların tekfirinde duraksarsa muhakkak ki o, nassı ve tevkifi yalanlamış olur. Yahut nastan şüphe duymuş ve onu yalanlamış olur. Veyahut ancak kâfirin içine gireceği bir şüpheye girmiş olur.” [Masrau’t Tasavvuf, C.2, S.253] Nevevi şöyle demektedir: “İslam’ı izhar edip ve ona itikat etse bile, Hristiyanlık gibi İslam’ın dışında başka bir dini benimseyenleri tekfir etmeyen veya tekfirlerinde şüphe eden veya yollarını doğrulayanlar kâfirdirler.” [Ravdatu’t Talibin, C.10, S.70] İbn-i Teymiyye şöyle demektedir: “Bunların sözleri, Hristiyanların sözlerinden daha şerlidir. Bunların sözlerinde Hristiyanların sözlerindeki gibi çelişkiler vardır. Bundan dolayı bazen hululü söylerler, bazen ittihadı, bazen de vahdeti söylerler. Bu mezhep haddi zatında çelişkilidir. Bundan dolayı bunu anlamayanların kafasını karıştırırlar. Tüm bunlar, tüm Müslümanların icmasıyla zahiren ve batinen küfürdür. Bunların sözlerini ve İslam dinini bildikten sonra bunların küfürlerinde şüphe duyan kimse, Yahudi, Hristiyan ve müşriklerin küfründe şüphe duyanlar gibi kâfirdirler.” [Mecmuu’l Fetava, C.2, S.368] Muhammed bin Sahnun şöyle dedi: “Âlimler icma ettiler ki; Allah Resulünde eksiklik görüp söven kişi kâfirdir. Allah’ın azap tehdidi onun için geçerlidir. Ümmetin yanında böyle birinin hükmü, öldürülmesidir. Böyle birinin küfründen veya azabından şüphe eden de kâfirdir.” [Sarimu’l Meslul Ala Şatimu’r Resul, S.4] Bu ve buna benzer ilim ehlinin sözleri sayılamayacak kadar çoktur. Hepsini buraya aktaramayacağımız için bu kadarıyla yetiniyoruz. Müşrikleri Tekfir Etmeyenlerin Küfrünün Üç Değişik İlleti Bulunmaktadır: Birincisi: Allah’ın b veya Resulü’nün g kâfir olduğunu beyan ettiği kişilere kâfir dememek nasları 50

Özel Makale

inkâr etmek demektir. Nitekim bazı davet imamları -Allah onlara rahmet etsin- şöyle dediler: “Müşrikleri tekfir etmeyenler Kur’an’ı tasdik etmemişlerdir.” [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, C.9, S.291] İkincisi: Tağuta küfretme kapsamında olan tağuta ibadet eden kâfirleri tekfir etmemek, tağuta küfretmeyi yerine getirmemek demektir. Şeyh Abdurrahman bin Hasan şöyle dedi: “Eğer kul Lailaheillallah’ın anlamını bilirse, Allah’a şirk koşanın küfründe tereddüt eden veya şüphe duyan kişinin, tağuta küfretmediğini bilir.” [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, C.11, S.523] Üçüncüsü: Müşrikleri tekfir etmeyenler, tevhidin cahili olduklarından ötürü onları tekfir etmemektedirler. Hiç şüphesiz tevhidin cahili olanlar kâfirdirler. İmam Malti (vefat 377 H.) şöyle demektedir: “Tüm kıble ehli aralarında hiçbir ihtilaf olmaksızın derler ki; kim bir kâfirin tekfirinde şüphe ederse kâfir olur. Çünkü küfürde şüphe edenin imanı yoktur. Çünkü o, küfrü ve imanı tanımamaktadır.” [Et-Tenbihu Ve’r Reddu Ala Ehli’l Ehvai Ve’l Bidei, S.40-41] Şeyh Muhammed bin Abdulvehhab üç illeti şu sözüyle cem etmiştir. Şeyh Muhammed Abdulvehhab şöyle demektedir: “Her kim ben Allah’tan başkasına ibadet etmem der ve efendi ve kabirlerin üzerindeki kubbelere ve buna benzer şeylere itiraz etmem derse bu, Lailaheillalah sözünü yalanlamış, Allah’a iman etmemiş ve tağuta küfretmemiş olur.” [Mecmuu’t Tevhid, S.79] Müşrikleri Tekfir Etmeyenlerin Tekfiri, Azirin Tekfiri Olarak İsimlendirilmez İslam’a nisbet edilen müşriklerin tekfirinde duraksayanın hükmünü vasıflandırmak için ‘Azir’in (Mazeretli görenin) Tekfiri’ ibaresini kullanmak doğru değildir. Çünkü bu ibare kapsamlı bir ibare değildir. Büyük şirkte cehaletin mazeret olmadığını söylemekle birlikte, bu sonradan çıkan ‘cehaletin mazeret olma’ kavramı, azirin (mazeretli gören) tekfirde duraksamasını gerektirmemektedir. Çünkü bunlardan bazıları, cehaleti mazeret gördüğü halde müşrikleri tekfir etmektedir. Çünkü onlara göre müşriklere hüccet ikame edilmiştir. Bundan dolayı onların tekfirinde duraksamamaktadırlar. Aynı zamanda müşriklerin tekfirinde duraksama konusu, cehaleti mazeret görmekle sınırlı değildir.

Tekfir etmekten geri durmasında ki neden; cahilliğinden, kibrinden, başkaldırmasından, inadından, hevasına tabi olmasından veya Kelime-i tevhidin faziletlerine delalet eden nasları delil almasından ötürü de olabilir. Dolayısıyla ‘Azirin (mazeretli gören) Tekfiri’ ibaresi, ilim ehlinin İslam’ı bozan bu maddede kast ettiği müşrikleri tekfir etmekte duraksayanları vasıflandırmada yetersizdir. Kendisini İslam’a Nispet Eden Müşrikleri Tekfir Etmeyenlerin Tekfiri, Hüccet İkamesine Bağlıdır. İslam’a nispet edilen müşrikleri tekfir etmekten geri duran bir kimse icma ile İslam’ı bozan unsurlardan birini işlemiştir. Müşriklerin tekfiri meselesi, insanların eşit bir şekilde idrak ettiği, açık ve mütevatir naslarla sabit olmuştur. Ve bunun küfrü, mesele hakkında hüccetin ikame edilmesine bağlıdır. Bu konu hakkında hüccetin ikamesi ise, Kur’an’ın gerek hükmi gerekse de hakiki olarak onlara ulaşması ile gerçekleşir. Allah b şöyle buyurdu: “İşte bu Kur’an bana, onunla sizi ve eriştiği herkesi uyarayım diye vahyolundu” [Enam, 19] Şeyh Muhammed bin Abdulvehhab şöyle demektedir: “Ancak Allah’ın kitabında ahkâmını izah ettiği dinin usullerinde Allah’ın hücceti Kur’an’dır. Kur’an kime ulaştı ise ona hüccet ulaşmıştır. Ancak sorunun aslı şudur; sizler hüccetin ikame edilmesi ile hüccetin anlaşılması arasını ayıramıyorsunuz. Muhakkak ki, kâfirlerin ve münafıkların çoğuna Allah’ın hücceti ikame edildiği halde onu anlamamışlardır. Nitekim Allah b şöyle demektedir: “Yoksa sen onların çoğunun (söz) dinleyeceklerini yahut akıllarını kullanacaklarını mı sanıyorsun? Onlar hayvanlar gibidirler, belki yolca onlardan daha da şaşkındırlar.” [Furkan, 44] Hüccetin ikame edilmesi bir türdür, onun ulaşması ise başka bir türdür. Ve nitekim onlara hüccet ikame olmuştur. Onların hücceti anlamaları ise başka bir türdür. Onların küfürleri, anlamasalar da hüccetin onlara ulaşmasıdır.” [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, C.10, S.93-94] Ancak bu meselede bazen bazı İslam’a nispet edilen müşrikler hakkında kapalılık oluşabilir. Bu da cehaletin yaygınlığı, davetin zayıflığı ve şüphelerin yaygın olmasından ötürüdür. İşte bu durumda bu müşriklerin küfrüne delalet eden açık

naslarla hüccet ikame edilir. Bu açıklamadan sonra hala tekfir etmede duraksarsa o da kâfir olur. Şeyh Süleyman bin Abdullah -Allah onu kabul etsin- şöyle dedi: “Eğer küfürlerinde şüpheliyse ya da küfürlerini bilmiyorsa bu kişiye Allah’ın kitabından ve Resulünün sünnetinden küfürlerine dair deliller açıklanır. Bundan sonra da, şüphe duyar veya tereddüt ederse âlimlerin; ‘kim kâfirin küfründe şüphe duyarsa kâfir olur’ icmasına göre kâfir olur.” [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, C.8, S.160] Şeyh Muhammed bin Abdullatif şöyle dedi: “Her kim bunun küfründe şüphe ederse ona hüccetin ikame edilmesi ve bunun küfür ve şirk olduğu beyan edilmesi gerekir. … Ona hüccet ikame edildikten sonra hala tekfir etmemekte ısrar ederse onun küfründe hiçbir şüphe yoktur.” [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, C.10, S.443] Bu Nakıdın Kapsamındaki Kâfirler veya Müşrikler İki Kısımdır. Birincisi: Yahudi, Hristiyan, Mecusi, Budist, Hindu ve benzerlerinden olan asli kâfirler gibi başka dinlere mensup olanları tekfir etmeyenlerdir. Bu kısım kâfirleri muayyen olarak tekfir etmeyen veya tekfirlerinde duraksayıp şüphe eden kâfirdir. İkincisi: Kendisini İslam’a nispet ettiği halde, peygamberlik iddiasında bulunan, yasamada bulunan, ölülere dua eden, kabirlerden istiğasede bulunan, tağutların mahkemelerinde muhakeme olan, dinle alay eden, Allah’a söven, kâfirleri dost edinen veya Müslümanların aleyhinde kâfirlere yardım edenler gibi üzerinde icma edilen açık bir küfre düşenleri tekfir etmeyenlerdir. Bu her iki durumdaki kâfir ve mürtedleri tekfir etmeyenler; ister bu kâfirlerin yaptıkları eylemin küfür olduğunu ikrar ettikleri halde bu küfür ve şirkleri işleyenleri muayyen olarak tekfir etmesinler, isterse de yaptıklarını küfür olarak görmeyip onları tekfir etmesinler her halükarda bunlar kâfirdirler. Örneğin; Museyleme’nin, Karamitelerin, Cehmilerin, İbn-i Arabi’nin, Hallac’ın, Kadyanilerin, Rafızilerin, Nusayrilerin, Demokratların, Laiklerin, Komünistlerin, Beşar Esed’in, Tayyip Erdoğan’ın ve benzeri tağutları tanıdıktan, ne yaptıklarını ve ne söylediklerini bildikten sonra bunları tekfir etmeyenler kâfirdirler. Ancak tembelliğinden ötürü namaz kılmayanın küfrü gibi üzerinde ihtilaf edilen küfürleri işleyenleri tekfir etmeyenler tekfir edilmezler. Yani üzerinde 51

Tekfirinde ihtilaf olmayan tağut Erdoğan, atası tağut Mustafa Kamal’ın kabir ziyaretinde

ihtilaf edilen küfürler veya muayyen bir şahsının küfrü hakkında âlimlerin ihtilaf ettiği kişileri tekfir etmeyenler tekfir edilmezler. Bilakis tekfir edilmesi gereken şahsın işlediği küfrün üzerinde icma edilen bir küfür ve şahısın küfrü hakkında da delillerin net ve hakkında ihtilaf edilmeyen biri olması gerekir. Tekfirde Silsile Bidattir: Bu konuda aşırıya giden bazıları aşırıya giderek tekfirde silsileye gitmektedirler. Onların yanında müşriği tekfir etmeyen onu tekfir etmeyeni tekfir etmeyen, onu tekfir etmeyeni tekfir etmeyeni tekfir etmeyen ve bu şekilde sonsuza kadar kişiler kâfirdir. İmam Malti (vefat 377 H.) şöyle dedi: “Bağdat mutezilesinin Basra mutezilesini tekfir ettiği şey; kâfirin küfründe şüphe eden, şüphe edenden şüphe eden hakkındaki sözleriydi. Bunun anlamı şudur; Bağdad’ın ve Basra’nın mutezilesi ve tüm kıble ehli aralarında hiçbir ihtilaf olmaksızın derler ki; kim bir kâfirin tekfirinde şüphe ederse kâfir olur. Çünkü küfürde şüphe edenin imanı yoktur. Çünkü o, küfrü ve imanı tanımamaktadır. Mutezile ve onların dışındakiler dâhil olmak üzere ümmetin ihtilafı yoktur ki; kâfirin tekfirinde şüphesi olan kâfirdir. Daha sonra Bağdad’ın mutezilesi Basra’nın mutezilesi üzerine şunu ziyade etti ve dediler ki; ‘kâfirin tekfirinde şüphe edenden şüphe eden, ondan şüphe eden ve bu şekilde sonsuza kadar devam edenler hakkında şüphe edenlerin hepsi kâfirdir. Hepsinin yolu, küfür işleyen kâfirin küfründe şüphe eden ilk şüphecinin küfrü gibidir.’ Basra’nın mutezilesi dediler ki; ‘birinci şüphe eden 52

Özel Makale

kâfirdir. Çünkü o, küfürde şüphe etmiştir. İkinci şüphe eden yani şüphe edenden şüphe eden kâfir değildir bilakis fasıktır. Çünkü o, küfürde şüphe etmemiştir. Ancak bu şüphe edenin bu şüphesinden dolayı kâfir olup olmayacağından şüphe etmiştir. Bunun yolu, birinci şüphe edenin küfürdeki yolu gibi değildir. Aynı şekilde bunların yanında şüphe edenden şüphe eden, ondan şüphe eden ve bu şekilde sonsuza kadar şüphe edenlerin hepsi fasıktır ancak birinci şüphe eden hariç, çünkü o kâfirdir.’ Basra mutezilesinin sözü, Bağdad mutezilesinin sözünden daha güzeldir.” [Et-Tenbihu Ve’r Reddu Ala Ehli’l Ehvai Ve’l Bidei, S.40-41] Dolayısıyla tekfirde silsile yapma hakkında hiçbir delil bulunmamaktadır. Ne Kur’an’ı Kerim’de, ne hadisler de, ne de selefi salihinin sözünde silsile tekfir ile ilgili hiçbir delil bulunmamaktadır. Bilakis İmam Malti’nin izah ettiği gibi bunu ilk olarak ortaya koyan Bağdat mutezilesidir ki; Basra mutezilesi bile onlar gibi düşünmemiştir. Bu bidatı ilk olarak ortaya koyan bir kısım muteziledir. Ve onları takip edenler de akıllarını naklin önüne geçiren bir takım ilimsiz ve hadsiz akılcı ve bidatçı sapıklardır. Tekfirde silsile yapanlar bu küfrün gerçek illetini anlamadan; Kâfire kâfir demeyen kâfirdir, deyip bu şekilde sonsuza kadar silsileye gitmektedirler. Bilakis bu ve diğer konular da bir şeyin küfür olması için Kur’an ve sünnetten bir delile ihtiyacı vardır. Şirk veya küfür işleyen birini tekfir etmemenin küfür oluşundaki illet, mücerret olarak kâfire kâfir ismini vermemek değil bilakis az önce illetlerini açıkladığımız gibi ya nassı yalanlamak ya tağutlara

küfretmemek ya da tevhidden cahil olmaktır. Dolayısıyla şirk işleyen müşriklerin tekfirinde duraksayanları tekfir etmeyenleri tekfir etmek aşırılıktır. Bu konudaki kaide şudur; şirk işleyenler müşriktir, onları tekfir etmeyenler de kâfirdir, bundan sonrası için silsile yapılmaz. Müşriklerin Tekfiri Dinin Aslından mıdır? Kelime-i Tevhid ve tağuta küfretme konularında “asıl” ve “lazım” kavramlarına tartışma yoluyla dalmak doğru değildir. Çünkü bu kavramlar, sonradan oluşma, fayda vermeyen ve Allah’ın bizleri mükellef kılmadığı sözlerdir. Ve bundan fasit gereksinimler meydana gelmektedir. Örneğin bu tanıma göre risalet hüccetiyle sabit olan Muhammed’in g nübüvvetine imanı, Müslümanların dininin aslından çıkarmayı gerektirir. Aynı zamanda bu görüş, aslın içine giren ve dışında kalanların neler olduğu ile ilgili Müslümanlar arasında çekişmeye yol açmaktadır. Çünkü bu tehlikeli konu hakkındaki ihtilaf, muhalifinin zulmen ve haksız yere tekfirine ve bidatçiliğine yol açmaktadır. Çünkü içeriğinde ihtilafa düşülen konu, kelime-i tevhidin ta kendisidir. Özellikle söz konusu ihtilafa düşenler; tağuta küfretmiş, onu tekfir etmiş, ona düşmanlık etmiş, onlarla savaşmış ve onlardan ve tabiilerinden beri olduğunu ilan etmiş Müslümanlar ise böyle bir şeyin kabul edilmesi mümkün değildir. Dolayısıyla bizim için önemli olan ve yapılmadığında küfre düşülen şey; müşrik ve kâfirlerin küfründen şüphe duymak ve onları tekfir etmemektir. Bunun dinin aslından mı yoksa lazımından mı olduğunu bilmekle sorumlu değiliz. Bilakis sorumlu olduğumuz şey kâfirleri tekfir etmektir. Bizler kâfirleri ve müşrikleri tekfir ettiğimiz sürece bu konunun dinin alından mıdır yoksa lazımından mıdır olduğunu bilmekle yükümlü değiliz. Şeyh Süleyman bin Abdullah bin Muhammed bin Abdulvehhap bu konuya benzer bir konu hakkında şöyle cevap verdi: Altıncı Mesele: Dostluk ve Düşmanlık hakkında. Dostluk ve düşmanlık Kelime-i Tevhidin manasından mıdır? Yoksa gereksinimlerinden midir? Cevap: ‘Allah daha iyi bilir’ denilmesi gerekir. Ancak Müslümanın şunu bilmesi ona yeterli gelir. O da; Allah’ın ona, müşriklere düşmanlık yapıp dostluk etmemesini farz kılmış olması ve aynı zamanda Mü’minleri sevip onlara dostluk etmeyi de

vacip kılmış olmasıdır. Ve Allah b bunun imanın şartlarında olduğunu haber vermiş, babaları, evlatları, kardeşleri ve aşiretleri bile olsa, Allah ve Resulüyle savaşanlara sevgi besleyenlerden de imanı nefy etmiştir. Bunun Kelime-i Tevhidin manasından veya gereksinimlerinden olmasına gelince; Allah bunu araştırmakla bizleri mükellef kılmamıştır. Ancak Allah b bizleri, bunu farz ve vacip kıldığını ve bununla amel etmenin de vacip olduğunu bilmekle mükellef kılmıştır. İşte bu, içinde şüphe olmayan farz ve vaciptir. Her kim, bunun Kelime-i Tevhidin manasından ve gereksinimlerinden olduğunu bilirse bu güzeldir. Ve fazladan bir hayırdır. Kim de bilmiyor ise bilmekle mükellef kılınmaz. Özellikle de bu hususta ki tartışma ve çekişme, imanın vaciplerini yerine getiren, Allah yolunda cihad eden, müşriklere düşmanlık, mü’minlere ise dostluk eden mü’minler arasında ayrışmaya, ihtilafa ve şerre yol açacaksa, bu durumda kesinlikle susmak gerekir. Mana açısından ihtilaf yakın olmakla birlikte bana gözüken budur. Allah en iyisini bilendir. [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, 166/8] Seleften ve Ulemadan Muayyen Tekfir Örnekleri Müşrikleri muayyen olarak tekfir etmeyen birçokları bu konuda aşırıya gidildiğini düşünmekte ve Selef-i salihinden veya ulemadan bunu yapanın olmadığını iddia etmektedirler. İşte Selef-i Salihinin ve ulemanın yapmış olduğu muayyen tekfir örneklerinden bir kaçı: Bukai şöyle dedi: “Her nebi, ancak müşriklerin tekfiri ile gelmiştir.” [Nezmu’d Durer, C.6, S.267] Harise bin Mudarrab’dan rivayet olunmuştur ki, Abdullah İbn-i Mesud’un h yanına varıp “Bende hiçbir Araba karşı düşmanlık yoktur. Hanife oğullarının mescidine uğradım. Bir de ne göreyim, hepsi Müseyleme’ye inanıyorlar,” demiş. Bunun üzerine Abdullah bin Mesud onlara haber gönderip huzuruna gelmelerini istedi. Daha sonra hepsi (huzuruna) getirildi. Abdullah İbnü’n Nevvaha’dan başka hepsinden tevbe etmelerini istedi ve İbnü’n Nevvaha’ya dönerek; sen Müseyleme’nin elçisi olarak geldiğin zaman ben Resulullah’ı g (sana hitaben): “Eğer sen elçi olmasaydın boynunu vururdum,” derken işittim. Sen bugün artık elçi değilsin, dedi ve Karaza bin Ka’b’a (İbnu’n-Nevvaha’yı öldürmesi için) emir verdi. (Karaza da) Sokakta onun boynunu vurdu. Sonra Abdullah; “Kim İbnu’n Nevvaha’yı sokakta ölü olarak görmek istiyorsa, (Gitsin ona 53

sokakta ölü olarak baksın) dedi.” [Sünen, Ebu Davud, Hadis No:2762] İbn-i Mesud’un tekfir ettiği bu kimseler, daha önce Müseyleme’ye inanan ve tevbe ettirilen kimselerdi. Bunlar tevbe ettikten sonra sınır hatlarında mücahidlere yardım etmek ve eski günahlarını affettirmek için Kufe’ye hicret etmişlerdi. Orada bir mescid inşa etmişler ve o mescide ‘Hanife Oğulları Mescidi’ ismini vermişlerdi. Bunların mescidinin yanından geçen birileri, bunların Müseyleme’nin hak olduğunu ifade eden sözlerini işitmişlerdi ve bu durumu Abdullah bin Mesud’a haber etmişlerdi. Nitekim Abdullah bin Mesud onları muayyen olarak tekfir etmiş ve bazılarına tevbe ettirmiş bazılarını da tevbe ettirmeyip öldürtmüştü. Bir diğer olay ise Ali’nin h olayıdır. Nitekim olay şöyle olmuştu: Buhari, bu konuda şu hadisi rivayet etmektedir: “İkrime’den şöyle rivayet edilmiştir: ‘Ali’ye h bazı zındıklar getirildi ve Ali h onları yaktı.” [Buhari, Hadis No:6922] İbn-i Hacer bu hadisin şerhinde şöyle demektedir: “Abdullah bin Şerik el-Amiri’den O da babasından naklettiğine göre; Ali’ye h, mescidin kapısında, senin onların rabbi olduğunu iddia eden bir kavmin olduğu haberi verildi. Bunun üzerine Ali h onları çağırttı ve onlara dedi ki; ‘Yazıklar olsun size! Ne söylüyorsunuz?’ Dediler ki; ‘Sen bizim rabbimizsin, yaratıcımızsın ve bize rızık verensin.’ Ali h dedi ki; ‘Yazıklar olsun size! Ben de sizin gibi bir insanım. Sizin yediğiniz gibi, ben de yemek yerim. Sizin içtiğiniz gibi, ben de içerim. Eğer Allah’a itaat edersem, dilerse beni mükâfatlandırır. Eğer ona isyan edersem beni azaplandırmasından korkarım. Allah’tan korkun! Dönün ve bundan vazgeçin!’ Ertesi gün aynı inanç üzere sabahlayınca, Kanber geldi ve dedi ki; ‘Vallahi onlar aynı şeyi söylemeye devam ediyorlar.’ Ali h dedi ki; ‘Onları getir!’ Ali’nin h yanına gelince aynı şeyi söylediler. Bu olay üç sefer tekrar edince Ali h şöyle dedi: ‘Eğer bunu söylerseniz sizi en feci şekilde öldüreceğim.’ Onlar bu söylemlerinden vazgeçmediler ve aynı şeyi söylemeye devam ettiler. Ali h dedi ki; ‘Ey Kanber! Onları işçilerle beraber getir.’ Mescidin kapısı ile şadırvan arasında onlar için çukurlar kazıldı. Ve Ali h şöyle dedi: ‘Kazın! Derin kazın!’ ve odunları getirdi ve yakarak çukurlara attı.’ Daha sonra şöyle dedi: ‘Ya bu söylemlerinizden dönersiniz yahut sizi buraya atarım.’ Onlar söylediklerinden dönmediler ve Ali h onları o çukurlara attı. Ta ki; hepsi içinde yandılar. Ve şöyle dedi: ‘Ne zaman işi, münker bir iş olarak 54

Özel Makale

gördüysem ateşimi yaktım ve Kanber’i çağırdım.’ Bu rivayet hasen bir seneddir.” [İbn-i Hacer, Fethu’l-Bari, C.12, S.270] Görüldüğü gibi Ali h bunları muayyen olarak tekfir etmiş ve onları en feci şekilde yakarak öldürmüştür. Bir diğer olay ise sahabeler döneminde gerçekleşen Muhtar bin Ebi Ubeyd es-Sekafi olayıdır. Şeyh Muhammed bin Abdulvehhab bu olayı şöyle anlatmaktadır: Muhtar, tabiinlerden biridir. Abdullah bin Ömer h ve babasının dünürüdür. Irak’ta ortaya çıkmış ve Hüseyin’in h ve Ehl-i beytin kanının bedelini talep etmişti. İbn-i Ziyad’ı öldürdü. İbn-i Ziyad’ın zulmettiği ve Ehl-i beytin kanını yerde bırakmak istemeyenler Muhtar’a meylettiler. Irak’ı ele geçirdi ve şeriatin şiarlarını ortaya koydu. İbn-i Mesud’un h arkadaşlarından kadı ve imamları tayin etti. İnsanlara cuma ve cemaat namazlarını kendisi kıldırıyordu. Lakin sonlara doğru kendisine vahiy geldiğini iddia etmeye başladı. Abdullah bin Zübeyir, onunla savaşması için bir ordu gönderdi. Bu ordu, Muhtar’ı öldürerek askerlerini bozguna uğrattı. Askerlerin komutanı ise Musab bin Zübeyir idi. Muhtar’ın sahabe kızlarından olan bir hanımı vardı. Musab, ona Muhtar’ı tekfir etmesini söyledi lakin kadın bunu yapmadı. Daha sonra Musab, kardeşi Abdullah’a bu kadın hakkında fetva istedi. Abdullah ona şunu yazdı: ‘Eğer Muhtar’dan beri olmazsa onu öldür.’ Kadın Muhtar’ı tekfir etmedi ve Musab da onu öldürdü. [Muhtasaru Sireti’r Resul, Şeyh Muhammed bin Abdulvehhab, S.43] Görüldüğü gibi sahabeler, kendisine vahiy geldiğini iddia eden birini tekfir etmeyen sahabe kızlarından birini öldürdüler. Aynı şekilde sahabeler ve tabiinler Muhtar’ın kâfir olduğuna icma ettiler. Bunun gibi sahabe hayatından, seleften ve ulemadan muayyen tekfir örneklerini saymaya kalkışsak bunu sayamayız. Nitekim Şeyh Muhammed bin Abdulvehhab şöyle demektedir: “Eğer bizler, âlimlerin İslam iddiasında bulunanların tekfir ettiği, riddet ve öldürülmeleri gerektiği ile ilgili fetva verdiği kişileri saymaya kalkarsak söz çok uzar. Fakat son gerçekleşen kıssa, Mısır kralı ve taifeleri Ubeyd oğullarının kıssasıdır. Onlar kendilerinin Ehl-i beytten olduklarını iddia ederlerdi, cemaatle namazı ve cumayı kılarlardı, kadı ve müftüleri tayin ederlerdi. Âlimler, onların küfürleri, riddetleri ve onlarla savaşılması gerektiği üzerinde icma ettiler.

Allah’ın şeriatinde nehyedilen sihir yapma küfrünü işleyen sihirbaza İslam hukukundaki cezanın uygulanması

Onların yurtları daru’l-harbtir. İkrah altında olsalar ve onlardan (Ubeydilerden) nefret etseler bile onlarla savaşmak vaciptir.” [Ed-Dureru’s Seniyye fi’l Ecvibeti’n Necdiyye, C.10, S.68-69] Evet, burada detaylıca izahını yaptığımız müşrikleri ve kâfirleri tekfir etmeme küfrü Türkiye’de oldukça yaygın olan bir küfür çeşididir. Halkın büyük bir kısmı hayatlarında tekfir diye bir olguyu bilmemektedirler. Hatta birçoğu küfür, şirk, tağut ve kelime-i şehadetin manası gibi dinin en temel konularını bile bilmemekte, Yahudi ve Hristiyan gibi diğer din mensuplarını, hatta abartmadan ve şahid olduğum birçok kişi, firavun, Ebu Cehil ve Obama gibi tağutları bile tekfir etmemektedirler. Yani dinin temellerindeki bilgisizlik ve irca akidesinin yaygınlığından ötürü bu küfür Türkiye’de yaygınlık kazanmış durumdadır. Her Müslüman, Allah’ın ve Resulü’nün tekfir ettiğini tekfir etmek zorundadır. Kâfirleri tekfir etmeyenler, Allah ve Resulünü, Kur’an ve sünneti doğrulamamışlardır. Tağutları ve onlara ibadet edenlerin batıl olduğunu dile getirmemişlerdir. La ilahe, derken inkâr ettikleri ilahların neler olduğunu kavrayamamışlardır. Tekfir olmadan dostluk ve düşmanlık olamaz. Tekfir olmadan cihad yapılamaz. Tekfir olmadan din hakkıyla ikame edilemez. Tekfir olmadan mürtedin kim olduğu bilinemez. Tekfir olmadan kiminle nikâh kıyılacağı bilenemez. Tekfir olmadan mürtede had uygulanamaz. Tekfir olmadan miras nasıl paylaştırılır bilinemez. Tekfir olmadan Allah için kimin sevileceği ve kime buğz edileceği bilinemez.

Tekfir olmadan kısas hükmü nasıl verilir bilinemez. Tekfir olmadan kime merhametli ve kime şiddetli olunacağı bilinemez. Hulasa tekfir olmadan dinin birçok hükmü havada kalır ve pratize edilemez. İşte tekfirin dinimizdeki önemi oldukça büyüktür. Çünkü İslam dininde mü’min ile kâfire yapılacak muamele eşit değildir. Kimin kâfir ve kimin Müslüman olduğunu bilemezsen, dini hayatına aktaramaz ve bu dini gereği gibi yaşayamazsın. Allah’ın, İslam nimetiyle kendilerini nimetlendirdiği herkesin müşrikleri tekfir etmesi gerektiğini bilmesi gerekir. Aksi halde elindeki İslam nimeti gider ve kâfirlerden olur. Bir kâfire rahmet etmek için kâfiri tekfir etmeyenlerin öncelikle kendi nefislerine acıyıp Allah’ın ebedi azabına duçar kalmamaları için Allah’ın ve Resulü’nün tekfir ettiklerini tekfir edip onlardan uzaklaşmaları ve onlara düşmanlık yapmaları gerekir. Aksi halde başkalarına rahmet edeyim derken kendi nefislerine zulmetmiş ve ebedi cehennemi hak etmiş olurlar. Bilin ki sizler, bir kişiyi ister tekfir edin isterse de etmeyin, Allah’ın katında kâfir olan kâfirdir ve ebediyen cehennemliktir. Sizin haksız yere tekfir etmenizle kâfir olmayacağı gibi, yine haksız yere ona Müslüman demenizle de Müslüman olmayacaktır. Lakin haksız yere Allah’ın kâfir dediğine Müslüman dediğiniz için kendiniz kâfir olacaksınız. Allah’ım hak üzere ayağımızı sabit kıl. Hakkı hak bilip tabi olmayı, batılı da batıl bilip ondan uzak durmayı bizlere nasip et. Âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun. 55

56

Özel Makale

Bu ay, Rumiyah Dergisi, Mısır’daki Hilafet askerlerinin emiri ile röportaj yapma fırsatı buldu ve bölgedeki muharip Hristiyanlara ve onları korumak isteyen tağutlara karşı yürüttükleri savaş üzerine mücahidlerin faaliyetleri hakkında kendisine bir takım sorular yöneltti. Hilafet askerlerinin Mısır’daki durumları ve çalışma şartlarınız nasıldır? Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a olsun. Salat ve selam âlemlere kılıçla rahmet olarak gönderiline olsun. Akıbet muttakilerindir ve düşmanlık ancak zalimleredir. Bundan sonra; Mısır’daki hilafet askerleri, Allah’ın b fazlı ile hayır içerisindedirler. Allah’a hamdolsun. Onlar büyüyen bir güç ve ilerleme içerisindedirler. Üzerlerindeki savaşa ve baskıya rağmen yapmış oldukları operasyonları büyük etkiler oluşturmakta ve planlanan hedeflerini fazlasıyla gerçekleştirmektedir. Allah’a hamd ve şükürler olsun. Mısır’daki mücahidlerin engeller nelerdir?

karşılaştıkları

Mısır’daki mücahidlerin karşılaştıkları en önemli engel, insanlardan geniş bir kesimin yanında tevhid hakikatinin kaybolmasıdır. 58

Röportaj

Doğu ve batıdaki Hristiyanlarla, cizyeyi verinceye kadar savaşılacaktır

Özellikle de yasama, Allah’ın indirdiğinin dışında hükmetme, şirk ehli ile dostluk kurma, yasamanın sadece mülkün sahibi olan Allah’a ait olması için savaşan iman ehline düşmanlık etme konuları, daha çok belirginleşen konulardır. Allah b şöyle buyurmaktadır: “Dikkat edin, yaratmak da, emretmek de yalnız O’na mahsustur. Âlemlerin Rabbi olan Allah’ın şanı yücedir.” [A’raf, 54] Ve şöyle buyurmaktadır: “Hüküm yalnızca Allah’ındır. O size sadece kendisine ibadet etmenizi emretmiştir.” [Yusuf, 40] Bu insanların tağutlar ile durumları, Firavun’un kavminin durumu gibi oldu. Nitekim Allah b onlar hakkında şöyle buyurmaktadır: “Firavun, kavmini küçük düşürdü (ezdi). Onlar da kendisine itaat ettiler. Çünkü onlar yoldan çıkmış bir toplumdu.” [Zuhruf, 54] Nitekim tağutlar onları bazen sapık şeyhler ile bazen de ifsat edici medyalarıyla dinlerinden uzaklaştırdılar. Öyle ki; terörle mücadele bahanesiyle mücahidlere düşmanlık yapmaya ve tağutları dost edinmeye başladılar. Nitekim bu İslam dininden apaçık bir riddettir. Onların biran evvel bundan tevbe etmesi gerekir. Ondan sonra da mücahidlerin gizli hallerini araştırmamaları ve onları gizlemeleri gerekir. Hatta onlara yardım etmeleri, onları barındırmaları ve onlarla beraber tağutlara karşı cihad etmeleri gerekir.

Sina Vilayeti ile alakanız nedir? Sina vilayetindeki hilafet askerleri kardeşlerimiz ile bağlantımız kardeşlik, dostluk ve Allah için birbirimizi sevmemizdir. Allah onları korusun. Bizler Sina ve Mısır topraklarında hilafetin askerleriyiz. Allah’ın kelimesi yücelsin diye savaşıyoruz. Allah’ın izniyle yakında kâfirler istemese de Mısır’dan Beytu’l Makdis’e oradan da Sina’ya geçeceğiz. Kiliselere saldırarak neyi gerçekleştirmek istiyorsunuz? Kiliseleri hedef almamız, küfür ve kâfirlerle olan savaşımızın kapsamında olan bir şeydir. Bunu da Allah’ın b şu ayetine icabeten yapıyoruz. “Kendilerine kitap verilenlerden Allah’a ve ahiret gününe iman etmeyen, Allah’ın ve Resulü’nün haram kıldığını haram saymayan ve hak din İslâm’ı din edinmeyen kimselerle, küçülerek (boyun eğerek) kendi elleriyle cizyeyi verinceye kadar savaşın.” [Tevbe, 29] Muharip Hristiyanlar, kalelerinin onları İslam Devleti’nin askerlerinden koruyacağını zannetse de şunu bilsinler ki; Allah’ın izniyle mücahidlerin kılıçları çekilmiş, onların ve onları dost edinenlerin boyunlarının üzerindedir. Allah’ın izniyle hiçbir 59

Tağut Sisi ve mürted kuvvetleri muharib Hristiyanların müttefikleridir

engelleyici onları bundan alıkoyamayacak ve onlar bu hedeflerinden şaşmayacaklardır. Tüm güç ve kuvvetimiz yalnızca Allah’tandır. Gerek halk, gerek tağutlar, gerek emniyet güçleri gerekse de kötü âlimler, yapmış olduğunuz operasyonlara nasıl tepki veriyorlar? İnsanların çoğu, genel olarak Hristiyanlara ve tağutlara yönelik yapılan eylemleri özellikle de bu tür operasyonları kötülüyor ve bunlardan beri olduklarını söylüyorlar. Vatan kardeşliği ve benzeri sözlerle müşriklerin başına gelen şeylerde yanlarında olduklarını söylüyorlar. Nitekim bu, insanı dinden çıkaran, kâfirleri ve müşrikleri dost edinmedir. Bunlardan herhangi bir şeyi yapan biri, İslam dininden çıkar ve mürted olur. Allah’tan onun başına gelenleri geri çeviremeyecek bir gün gelmeden önce pişman olup tevbe etmezse, tüm salih amelleri boşa gider. Mürted asker ve polislerin tepkisine gelince, her operasyondan sonra onlar adetleri üzere haçlı efendilerini ve hükümet liderlerini razı etmek için düşmanlıkları içinde Müslümanları öldürüyor, hapsediyor ve işkence ediyorlar. Allah’a hamdolsun ki; onların bu tavırları, onlardan bazılarının ve Hristiyan ve mürtedleri sevmeyenlerin onlara karşı nefretini artırmaktadır. Onları bu zulümlerinin mücahidler için olumlu yönleri, tağut ve Hristiyanlar için de olumsuz yönleri olduğu için yapmış oldukları şeyleri anlatmıyorlar. Allah’ın bize olan fazileti ile Allah b kardeşlerimizi bu operasyondan sonra korudu ve herhangi bir sıkıntı, eziyet ve zulme maruz kalmadılar. Allah’a hamdolsun. Allah b şöyle buyurdu: “Allah, kâfirleri, 60

Röportaj

hiçbir hayra ulaşmaksızın kin ve öfkeleriyle geri çevirdi.” [Tevbe, 25] Cehennem kapsındaki davetçiler, tağutların âlimleri ve şeyhleri, muhtelif mezhepleri, partileri ve cemaatlerine rağmen şu ayet-i kerime hepsini kuşatır: “Onun durumu köpeğin durumu gibidir: Üzerine varsan da dilini sarkıtıp solur; kendi hâline bıraksan da dilini sarkıtıp solur.” [A’raf, 176] Allah’ın b bu yolda onlardan önce yürüyenlere söylediğini onlara söylüyoruz. “Allah’ın indirdiği kitaptan bir kısmını gizleyip onu az bir bedel ile değişenler (var ya); işte onlar karınlarına ateşten başka bir şey doldurmuyorlar. Kıyamet günü Allah, onlarla ne konuşacak, ne de onları arıtacaktır. Onlar için elem dolu bir azap vardır.” [Bakara, 174] Mücahidlerin saflarına katılamamış Mısır’daki Müslümanların, özellikle Hristiyanlardan olan Allah’ın düşmanlarına yönelik bireysel eylemler yapma konusunda bir nasihatiniz var mı? Bu konuda herhangi bir yönlendirmeniz veya nasihatiniz var mı? Hakkı tanıyıp tabi olan Mısır’daki tevhid ve cihad ehli Müslümanlara diyorum ki; Allah yolunda tevhid ve cihad davetini ihya etmeniz, İslam Devleti’ndeki kardeşlerinize katılmanız ve cemaate bağlı kalmanız gerekir. Onlara ulaşmanız zor olsa da Allah’tan yardım dileyin, tedbirinizi alın daha sonra buna ulaşacak güç ve kuvvetinizi hazırlayın. Mürtedler ve Hristiyanlar aleyhinde yapacağınız operasyonlar için planlarınızı kurun. Onlara verebileceğiniz en büyük zararı verin. Sizden, iman ehlinin şiddetini ve Allah yolunda şehidliğe olan hırsınızı görsünler.

Bilin ki; zafer, öldürme ve şehidliğin dışında savaşımızda bir hayır yoktur. Tağutların askerlerinin sizden birinizi esir almasından sakının. Sabırlı olun ve yakinen inanın ki; Allah c yakında bu toprakları bize açacak ve buralarda bize temkin nasip edecektir. Allah b şöyle buyurdu: “Andolsun Zikir’den (Tevrat’tan) sonra Zebur’da da: ‘Yeryüzüne iyi kullarım vâris olacaktır’ diye yazmıştık.” [Enbiya, 105] Size muhalefet edenler veya sizi yüz üstü bırakanlar size zarar veremeyecektir. Muhakkak ki sizler, düşmanlarına galip gelen yardım olunan taifesiniz. Allah’a hamdolsun. Bu garipliğinize sabredin. Allah c şöyle buyurdu: “Artık Allah yolunda savaş. Sen, kendinden başkası (sebebiyle) sorumlu tutulmazsın. Müminleri de teşvik et. Umulur ki Allah kâfirlerin gücünü kırar (güçleriyle size zarar vermelerini önler). Allah’ın gücü daha çetin ve cezası daha şiddetlidir.” [Nisa, 84] Mısır’daki Hristiyanlara yöneltmek istediniz bir mesajınız var mı? Onlara diyoruz ki; Allah’ın sizin üzerinizdeki sünneti cereyan etmektedir. Allah ve Resulü’nün hükmü üzerinizde vuku bulacaktır. Sizler şu üç şey arasında muhayyersiniz; Müslüman olmak, cizye ödemek ya da savaşmak. Mürted tağutları ve askerlerini dost edinmeniz veya silahlarınız size bir fayda sağlamayacaktır. Onlar, Allah’ın fazlı ile hilafet askerlerinden kendilerini bile koruyamıyorlar. Sizi nasıl koruyacaklar? Muhakkak ki; küfrünüz ve büyüklenmeniz, Allah’tan bir azap veya ellerimiz ile sizin helak olma yolunuzdur. Mısır’daki Müslümanlara yöneltmek istediğiniz mesajınız nedir? Onlara diyorum ki; Allah’ın kitabına ve Resulü’nün g sünnetine sarılın ve azı dişlerinizle onlara yapışın. Onları hayatınıza aktarın. Düşmanlarınızdan korkmayın. Allah’ın mü’min kullarına olan yardım vaadine kesin olarak inanın. Allahu Teala şöyle dedi: “Onlar size eziyetten başka bir zarar veremezler. Eğer sizinle savaşmaya kalkışsalar, size arkalarını dönüp kaçarlar. Sonra onlara yardım da edilmez.” [Al-i İmran, 111] Hristiyanların maslahat yerleri ve toplantılarından uzak durmanız ile sizi sakındırırız. Aynı şekilde asker ve polislerin mekânlarından ve hükümetin siyasi veya iktisadi mekânlarından

da uzak durunuz. Aynı şekilde haçlı ülkelerinin halklarının bulunduğu ve dağıldığı yerlerden de uzak durunuz. Tüm bu yerler meşru hedeflerimiz arasındadır. Allah’ın izni ile her an bu yerlere saldırı düzenleyebiliriz. Bu müşrik kâfirlere yaptığımız operasyonlarda hiçbirinizin isabet almasından razı değiliz. Dolayısıyla onlardan uzak durun. Bu bilgiyi, bilenleriniz bilmeyenlere ulaştırsın. Allah’tan size ve bize selamet diyoruz. Mısır tağutlarına mesajınız nedir?

yöneltmek

istediğiniz

Allah’ın düşmanlarına diyorum ki; ey korkak tağutlar! Sizler, küfrünüzü ve tuğyanınızı artırmakta, yeryüzünde fesadı yaymaya çalışmakta, mustazaf Müslümanlara en kötü şekilde zulmetmektesiniz. Sizler, İslam Devleti ile savaşınızdaki zayıflığınızı ve yenilginizi gizlemek istiyorsunuz. Lakin buna asla güç yetiremeyeceksiniz. Rezilliğiniz ortaya çıktı. Bizler sizi gözetlemekteyiz. Allah’ın izniyle yakında galibiyet bizim olacaktır. Bekleyin biz de sizinle birlikte beklemekteyiz. Bizimle olan savaşınızda, Yahudilerden veya Haçlılardan yardım dilemeniz size bir fayda sağlamayacaktır. Onlar sizden daha kör ve daha ahmaktırlar. Bizimle savaştıkları tüm topraklarda, karşımızdaki hezimetleri devam etmektedir. Zafer ancak Allah’tandır. Mürtedlerin askerlerine de diyorum ki; elimize düşmeden önce riddetinizden tevbe edin, bu hükümetten teberri edin ve onlara düşmanlık yapın. Eğer elimize düşerseniz, öldürülmenin dışında başka bir alternatifiniz yoktur. Hapishanelerinizdeki muvahhidlere yaptığınız kötülükleri ve işkenceleri bilmekteyiz. Sizler Allah’a, Resulü’ne ve mü’minlere yaptığınız düşmanlığınızı açığa vurmaktasınız. Yaptığınız kötü amellerinizden sizi sakındırırız. Aynı şekilde mücahidlerin ailelerinin veya hanımlarına dokunmanızdan da sizi sakındırırız. Bilin ki; onlar başkaları gibi değildir. Eğer bu sakındırmamıza karşı gözleriniz kör olur, kulaklarınız sağırlaşır, kibirlenir ve bu korkak üslubunuzdan vazgeçmezseniz, el-Kahhar ve el-Aziz olan Allah’a yemin ederiz ki; bir göz açıp kapama kadarı bile olsa canınız güvende olmayacaktır. O vakit ebediyen kurtuluşa eremeyeceksiniz ve pişmanlık size bir fayda sağlamayacaktır. Allah emrinde galip olandır lakin insanların çoğu bilmezler. 61

‫‪ 9‬سان‬

‫مۇندەرىجــە‬

‫ئــې مۇۋەھھىــدالر! خوشــۋاخ بولــۇڭالر‪ ،‬ئالــالھ‬ ‫بىلــەن قەســەمكى بىــز جىھادىمىــزدا پەقــەت‬ ‫رۇمىيەدىكــى زەيتــۇن دەرىخــى ئاســتىدىال‬ ‫ئولتۇرىمىــز‪.‬‬

‫ئەبۇ ھەمزە مۇھاجىر ‪‬‬

‫خاس تېما‬ ‫دۈشمەن ناساراالرنىڭ ھۆكمى‬

‫‪4‬‬

‫ئاالھىدە‬ ‫ســەۋر قىلغىــن‪ ،‬ئالالھنىــڭ‬ ‫ۋەدىســى ھەقىقەتــەن ھەقتــۇر‬

‫‪22‬‬

‫بايانات‬

‫‪38‬‬

‫‪04‬‬

‫ماقالىلەر‬ ‫ئەلچىلەر مۇشۇنداق سىنالغان‬ ‫ئايــال يولدىشــىنىڭ‬ ‫مە ســئۇ لد ۇ ر‬

‫‪10‬‬

‫ئۆيىــدە‬

‫‪14‬‬

‫ئــۇالر ئالالھنــى قۇيــۇپ ئالىــم‬ ‫ئۆلىمالىرىنــى مەئبــۇد قىلىۋالــدى‬

‫‪18‬‬

‫ئىسالم دۆلىتىنى قۇرۇش‬

‫‪30‬‬

‫‪22‬‬

‫خەۋەرلەر‬ ‫ئەسكىرى ئەمەلىيەت خەۋەرلىرى‬

‫‪36‬‬

‫سۆھبەت‬ ‫مىســىردىكى خىالفەت قۇشــۇنىنىڭ‬ ‫قوماندانــى بىلەن ســۆھبەت‬

‫‪42‬‬

‫‪18‬‬

‫‪38‬‬

‫مۇندەرىجە‬

‫‪2‬‬

‫خاس تېما‬

‫‪4‬‬

‫زېمىننىڭ شەرق ۋە غەربىدە ئەر‪-‬ئايال‪ ،‬چوڭ‪-‬كىچىك‬ ‫مۇسۇلمانالر ئۆلتۈرۈلىۋاتقان‪ ،‬مۇشرىك مۇرتەدلەر ئۇالرنىڭ‬ ‫يېزا‪-‬بازارلىرىنى ۋەيران قىلىۋاتقان ۋە بارلىق قۇرالالر ئۇالرغا‬ ‫تەڭلىنىۋاتقان مۇشۇ ۋاقىتتا‪ ،‬يامان ئالىم‪ ،‬ئازغۇن دەۋەتچى‬ ‫ۋە دېموكراتىك تەشكىالت تاغۇتلىرى مۇجاھىدالر قىلغان‬ ‫ھۇجۇمالرغا يىغالۋاتىدۇ‪ .‬ئۇالر «بۇ قىلمىش ئىسالمدا‬ ‫ھاالل ئەمەس‪ ،‬بۇ دىننى خۇنۈكلەشتۈرۈش» دەپ سەلىبى‬ ‫دوستلىرىغا قىلىنغان ھۇجۇمدىن ئادا‪-‬جۇدا بولۇۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫بەلكى تىللىرىنى ۋە نىجىس قەلەملىرىنى شۇ كاپىرالرنىڭ‬ ‫قانلىرىنىڭ ماللىرىنىڭ پاك ئىكەنلىكىنى ئىسپاتالش‬ ‫ئۈچۈن ئىشلىتىۋاتىدۇ‪ .‬مۇشرىكالر ھەققىدە ئالالھنىڭ‬ ‫ھۆكمىنى يۈرگۈزۈۋاتقان ۋە سۆزلىرى بىلەنال ئەمەس بەلكى‬ ‫ئەمەللىرى بىلەن تاغۇت ۋە ئۇنىڭ مااليلىرى ئۆچۈرۈشكە‬ ‫ئۇرۇنۇۋاتقان شەرئى ئەھكامالرنى يېڭىلىغان مۇۋەھھىدالرنى‬ ‫ئەيىبلەۋاتىدۇ‪ .‬بۇ مىسىر ۋە سەينادىكى ئىسالم دۆلىتى‬ ‫مۇجاھىدلىرىنىڭ شۇ يەردىكى دۈشمەن ناساراالرغا قىلغان‬ ‫ھۇجۇملىرى ئىدى‪ .‬ئۇالر ناساراالرغا ھۇجۇم قىلدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫چېركاۋلىرىنى كۆيدۈردى ۋە پارتالتتى‪ .‬ئۇالرغا قاتتىق تاالپەت‬ ‫يەتكۈزدى‪ .‬بۇ ھىجرىيە ‪ - 1438‬يىلى رەجەپنىڭ ‪ - 11‬كۈنى‬ ‫ئۇالرنىڭ بايرام كۈنى ئىسكەندەرىيە ۋە تەنتادىكى ئەڭ چوڭ‬ ‫ئىككى چېركاۋىغا قىلىنغان بىرال ۋاقىتتىكى ھۇجۇم بولۇپ‪،‬‬ ‫بۇنىڭدا ناسارا ۋە ئۇنىڭ تاغۇت مۇرتەد دوستلىرىدىن ‪200‬‬ ‫دىن كۆپ ئۆلدى ۋە يارىالندى‪ .‬ئالالھقا ھەمدىلەر بولسۇن!‬ ‫بۇ قىسقىغىنا ماقالىمىزدا‪ ،‬ياشىغان كىشى روشەن دەلىلنى‬ ‫كۆرۈپ ياشاش ۋە ھاالك بولغان كىشى ھاالكەت يولىنى ئېنىق‬ ‫بىلىپ ياشىشى ئۈچۈن مىسىردىكى ناساراالرنىڭ ئەھۋالى‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ قانلىرى ماللىرى ئابرۇيلىرى ۋە چېركاۋلىرىنىڭ‬ ‫ئىسالمدىكى ھۆكمىنى يورۇتۇپ بېرىشكە تىرىشىمىز‪.‬‬ ‫مۇشرىكالرنى قەيەردە ئۇچراتساڭالر شۇ يەردە‬ ‫ئۆلتۈرۈڭالر‬ ‫مۇشرىكالرنىڭ قېنى ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزى بىلەن‬ ‫ئەسلىدە ھااللدۇر‪(« :‬ئۇرۇش قىلىش) ھارام قىلىنغان ئايالر‬ ‫ئۆتۈپ كەتكەندە‪ ،‬مۇشرىكالرنى قەيەردە ئۇچراتساڭالر‪ ،‬شۇ‬ ‫يەردە ئۆلتۈرۈڭالر‪ ،‬ئەسىرگە ئېلىڭالر‪ ،‬قورشاڭالر‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫ئۆتىدىغان يوللىرىنى كۆزىتىپ تۇرۇڭالر‪ ،‬ئەگەر ئۇالر تەۋبە‬ ‫قىلسا‪ ،‬نامازنى ئادا قىلسا‪ ،‬زاكات بەرسە‪ ،‬ئۇالرنى قويۇپ‬ ‫بېرىڭالر‪ ،‬شۈبھىسىزكى‪ ،‬ئالالھ (تەۋبە قىلغۇچىالرغا)‬ ‫مەغپىرەت قىلغۇچىدۇر‪ ،‬رەھىم قىلغۇچىدۇر»‪[ .‬تەۋبە‬ ‫‪-5‬ئايەت]‪ .‬چۈنكى ئالالھقا شېرىك كەلتۈرۈش ئۆلتۈرۈشكە‬ ‫يول ئاچىدۇ‪ .‬ئالالھقا ئىمان كەلتۈرۈش ئۇنىڭدىن ئامان‬ ‫قىلىدۇ‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬مەن كىشىلەر تاكى‬ ‫بىر ئالالھدىن باشقا ھېچ مەئبۇد بەرھەق يوق دېگەنگە قەدەر‬ ‫ئۇرۇش قىلىشقا بۇيرۇلدۇم‪ ،‬شۇڭا كىمكى بىر ئالالھدىن باشقا‬ ‫ھېچ مەئبۇد بەرھەق يوق دېسە‪ ،‬ئىسالم ھەققىدىن باشقا‬ ‫مېلىنى جېنىنى مەندىن ساقالپ قالىدۇ‪ .‬ئۇنىڭ ھېسابى‬ ‫‪5‬‬

‫ئالالھقا بولىدۇ»‪[ .‬متفق عليه]‪.‬‬ ‫مۇشرىكالرنىڭ قېنى پەقەت ئەھدە ياكى ئامانلىق بېرىلىش‬ ‫بىلەنال تۆكۈلمەيدۇ‪ .‬قاچان بۇالر ئەھدىنى بۇزىدىكەن ياكى‬ ‫ئامانلىق بېرىش ۋاقتى توشىدىكەن بۇ ھۆكۈم ئەمەلدىن‬ ‫قالىدۇ‪ ،‬ئۇالرنىڭ قېنى ئەسلىدىكى ھاالل ھۆكۈمگە قايتىدۇ‪.‬‬ ‫بۇنىڭدا مۇسۇلمانالر ئارىسىدا ئىختىالپ يوق‪.‬‬ ‫ئۇالرنىڭ قانلىرى پەقەت ئىمان ئېيتىش ياكى‬ ‫ئامانلىق بېرىش بىلەنال ئامان قالىدۇ‬ ‫مىسىردىكى ۋە ئۇنىڭدىن باشقا مۇسۇلمان دىيارلىرىدىكى‬ ‫ناساراالر‪ ،‬مۇسۇلمانالرنىڭ ئامانلىق بېرىشى ۋە خار ھالدا‬ ‫جىزيە بېرىشى بىلەنال ئالالھ ئۇالرنىڭ قېنىنى ساقالپ‬ ‫قېلىشقا رۇخسەت قىلغان كىشىلەر قاتارىدىن‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬سىلەر ئەھلى كىتابتىن ئالالھقا ۋە ئاخىرەت كۈنىگە‬ ‫ئىشەنمەيدىغانالر بىلەن‪ ،‬ئالالھ (ئۆزىنىڭ كىتابىدا) ۋە‬ ‫ئۇنىڭ رەسۇلى (سۈننىتىدە) ھارام قىلغان نەرسىلەرنى ھارام‬ ‫بىلمەيدىغانالر ۋە ھەق دىن (يەنى ئىسالم دىنى) غا ئېتىقاد‬ ‫قىلمايدىغانالر بىلەن‪ ،‬تاكى ئۇالر سىلەرگە بويسۇنۇپ خار‬ ‫ھالدا جىزىيە تۆلىگەنگە قەدەر‪ ،‬ئۇرۇش قىلىڭالر»‪[ .‬تەۋبە‬ ‫‪ - 29‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئەگەر ئۇالر يۇقىرىقىالرنى قىلسا‪ ،‬ئىسالم ھەققىدىن باشقا‬ ‫قان مال ۋە ئابرۇيلىرى ئامان قالىدۇ‪ .‬ئەھدىلەشكەن ۋە ئامانلىق‬ ‫بېرىلگەنلەرنىڭ قانلىرىنىڭ ھاراملىقى ھەققىدىكى دەلىللەر‬ ‫ناھايىتى كۆپ‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬كىمكى‬ ‫ئەھدىلەشكەن كىشىنى ئۆلتۈرىدىكەن‪ ،‬جەننەت پۇرىقىنى‬ ‫پۇرىيالمايدۇ‪ .‬جەننەتنىڭ پۇرىقى قىرىق يىللىق مۇساپىدىن‬ ‫كېلىپ تۇرىدۇ»‪[ .‬بۇخارى رىۋايىتى]‪ .‬ئىمام ئەھمەدنىڭ‬ ‫رىۋايىتىدە «كىمكى ئەھلى زىممىنى ئۆلتۈرىدىكەن» دەيدۇ‪.‬‬ ‫سائادەت دەۋرىدىكى كىشىلەر ئارىسىدا ئالالھنىڭ‬ ‫سۈننىتى ئۆتۈپ كەتتى‪ .‬ئۇالر ئۆز كېپىللىكىگە كىرگەنلەرگە‬ ‫مۇسۇلمانالرنىڭ شەرتلىرىنى ئادا قىلسا ۋە ئەھىدىسىگە ۋاپا‬ ‫قىلسا‪ ،‬ئۇالرغا ئامانلىق بەردى‪ .‬ئۇالردىن كىمكى ئەھدىنى‬ ‫بۇزسا‪ ،‬ئۇالرنىڭ ئەھدىسىنىڭ ئېتىبارى يوق‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫يەھۇدىيالرغا «بىر نەرسىنى يۇشۇرماسلىقنى شەرت قىلغان‬ ‫ئىدى‪ .‬كىمكى بىر نەرسە يوشۇرسا‪ ،‬ئۇالرغا كېپىللىك ۋە‬ ‫ئامانلىق يوق»‪[ .‬ئىبنى ھەببان رىۋايىتى]‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫گە ئۇالرنىڭ بەزى مالنى يوشۇرغانلىقى ئاشكارا بولدى‪ ،‬بۇ‬ ‫مال ھۇيەي ئىبنى ئەختەبنىڭ بولۇپ‪« ،‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ئەبى‬ ‫ھەقىقنىڭ ئىككى ئوغلىنى ئۆلتۈردى‪ ،‬ئۇ ئىككىسىنىڭ بىرى‬ ‫ھۇيەي ئىبنى ئەختەبنىڭ قىزى سەفىيەنىڭ ئېرى ئىدى‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ئۇالرنىڭ ئايال‪-‬بالىلىرىنى قۇل قىلدى‪.‬‬ ‫ئەھدىنى بۇزغانلىقى ئۈچۈن ماللىرىنى تەقسىم قىلدى»‪.‬‬ ‫[ئىبنى ھەببان ۋە بەيھەقى رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫بىر مۇسۇلمان مۇشرىكقا ئامانلىق بەرسە‪ ،‬بىرلىككە‬ ‫كېلىنگەن ھەدىستە كەلگىنىدەك مۇسۇلمانالر ئۇنىڭدىن‬ ‫قولىنى يىغىشى كېرەك‪ .‬ئەلى ‪ ‬دىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪،‬‬

‫مىسىردىكى دۈشمەن ناساراالرغا قارشى ئەمەلىيەت نەتىجىسى‬

‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ھەرقانداق مۇسۇلماننىڭ‬ ‫بىر مۇشرىكقا بەرگەن ئامانلىق ئەھدىسى ئېتىراپ قىلىنىدۇ‪،‬‬ ‫كىمكى بىر مۇسۇلماننىڭ ئەھدىسىنى بۇزسا‪ ،‬ئۇنىڭغا‬ ‫ئالالھنىڭ‪ ،‬پەرىشتىلەرنىڭ ۋە بارچە ئىنسانالرنىڭ لەنىتى‬ ‫تېگىشلىك بولىدۇ‪ .‬ئۇنىڭ ئادالىتى ۋە گۇۋاھلىقى قوبۇل‬ ‫قىلىنمايدۇ»‪ .‬يەنە ئەلىدىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬مۇئمىنلەرنىڭ قانلىرى باراۋەر‪ ،‬ئۆزىدىن‬ ‫باشقىالرغا بىر گەۋدە‪ ،‬ھەرقانداق مۇسۇلماننىڭ ئامانلىق‬ ‫ئەھدىسى ئېتىراپ قىلىنىدۇ‪ .‬مۇئمىن كاپىرنىڭ باراۋىرىدە‬ ‫ئۆلتۈرۈلمەيدۇ‪ .‬ئەھلى زىممى ئەھدە مۇددىتى ئىچىدە‬ ‫ئۆلتۈرۈلمەيدۇ»‪[ .‬ئەھمەد‪ ،‬ئەبۇ داۋۇت ۋە نەسەئى رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫مىسىر ناسارالىرى دۈشمەندۇر‬ ‫بۈگۈن مىسىردا ئولتۇراقالشقان ناساراالر دۈشمەن كاپىر‬ ‫بولۇپ‪ ،‬مەيلى ئۇ ئەسكەر بولسۇن‪ ،‬ياكى پۇقرا بولسۇن‬ ‫ياكى ئىسالم دىنىغا ھاقارەت قىلسۇن ياكى قىلمىسۇن‪،‬‬ ‫مۇسۇلمانالرنىڭ قانلىرى ماللىرى ۋە ئابرويلىرىغا تاجاۋۇز‬ ‫قىلغان بولسۇن ياكى ئۇنداق قىلمىسۇن‪ ،‬ئۇالرغا ئامانلىق‬ ‫بېرىلمىگەن ۋە ئەھىدىمۇ يوق كاپىرالر‪ .‬ئۇنداقتا مىسىر‬ ‫ناسارالىرى قانداقمۇ بۇ دۈشمەنلىكنىڭ ھەممىسىگە‬ ‫چۈشمىسۇن؟!‬ ‫مىسىر ناسارالىرى مۇسۇلمانالرنى ئۆلتۈرىدىغان قۇرال‪-‬‬ ‫ياراققا ئىگە‪ ،‬بەلكى ئۇالر ناساراالردىن مۇسۇلمان بولغان‬ ‫كىشىگە ئىزچىل بىۋاسىتە ئۇرۇش قىلىپ كەلدى‪،‬‬

‫ئۆلتۈردى ۋە شېرىككە قايتقۇچە ئازابلىدى‪ .‬ئۇالرنىڭ‬ ‫كۆپىنچىسى تاغۇت ئەسكىرى‪ ،‬بىخەتەرلىك ئاپاراتىلىرى‪،‬‬ ‫جاسۇسلۇق ۋە مۇسۇلمانالرغا ھۇجۇم قىلىپ تاغۇت قانۇنىنى‬ ‫مۇھاپىزەت قىلىدىغان ساقچى ئورگانلىرىدا ئىشلىدى‪ .‬بۇالر‬ ‫مىسىردىكى تاغۇت سىيسىنىڭ سادىق قوللىغۇچىلىرى‪ ،‬ئەڭ‬ ‫يېقىن دوستلىرى ۋە مۇسۇلمانالرغا ئۇرۇش ئېچىشتىكى‬ ‫ساداقەتمەن شېرىكلىرى ھېسابلىنىدۇ‪ .‬شۇنداقال بۇالر‬ ‫ئىسالم دىنىغا قۇرئان ۋە رەسۇلۇلالھ ‪ ‬گە ئۇرۇش ئېچىشتا‬ ‫ئەڭ قاتتىق تۇرىدىغان كىشىلەر‪ .‬بۇالر ئالالھ ئۆلتۈرۈشكە‬ ‫بۇيرۇغان كاپىر كاتتىباشلىرى بولۇپ‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«ئەگەر ئۇالر ئەھدە بەرگەندىن كېيىن‪ ،‬قەسەملىرىنى‬ ‫بۇزسا ۋە دىنىڭالرنى ئەيىپلىسە‪ ،‬ئۇالرنىڭ (بۇنىڭدىن)‬ ‫چەكلىنىشلىرى ئۈچۈن‪ ،‬كۇفرىنىڭ كاتتىباشلىرىغا ئۇرۇش‬ ‫ئېچىڭالر‪ .‬ئۇالرنىڭ قەسىمىنىڭ ھەقىقەتەن ئېتىبارى يوق»‪.‬‬ ‫[تەۋبە ‪-12‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئۇالر شۇالردىن ھېسابلىنىدۇ‬ ‫ئومۇمىي ناساراالرنىڭ قېنى ھاالل‪ ،‬مىسىر ناسارالىرى‬ ‫شۇالردىن ھېسابلىنىدۇ‪ .‬شۇڭا ئۇالردىن قۇرال كۆتۈرگەن ياكى‬ ‫قۇرال كۆتۈرمىگەن ۋە پىكىر بىلەن ياردەم بەرگەن كىشى‬ ‫ئۆلتۈرۈلىدۇ‪ .‬ئەمما ئايال‪-‬بالىالر ۋە قېرىالرغا ئوخشاش قۇرال‬ ‫تۇتمايدىغانالر ئۆلتۈرۈلمەي قۇل قىلىنىدۇ‪ .‬ئۇالر شېرىك‬ ‫ئۈستىدە قالغانلىقى ئۈچۈن قانلىرى ھارام ئەمەس‪ .‬ئاتىلىرىغا‬ ‫ئەگەشكەن بالىالر ۋە قۇرال كۆتۈرگەنلەر كىچىك باال بولسۇن‬ ‫ياكى ئايال بولسۇن ئۆلتۈرۈلىدۇ‪ .‬كىمكى پىكىر ۋە مەسلىھەتكە‬ ‫خاس تېما‬

‫‪6‬‬

‫قاتناشقان بولسا‪ ،‬قېرى ئاجىز بولسىمۇ ئۆلتۈرۈلىدۇ‪ .‬چۈنكى بۇ‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ۋە ساھابىلەرنىڭ ھۇنەيىن ئۇرۇشىدىن كىيىن‬ ‫دەرىيد ئىبنى سىمەنى ئۆلتۈرۈشكە بەرگەن قارارى‪ .‬ئۇ قېرى‬ ‫ئۇرۇش قىاللمايدىغان ئادەم ئىدى‪ .‬لېكىن ئۇ قوۋمى ئىچىدە‬ ‫ئۆتكۈر پىكىرلىك ۋە مەسلىھەت بېرىدىغان كىشى بولۇپ‬ ‫مۇسۇلمانالرغا قارشى يول كۆرسىتەتتى‪ .‬بۇ قىسسە ئىككى‬ ‫سەھىھ كىتابتا ۋە ئۇنىڭدىن باشقا ھەدىس كىتابلىرىدا‬ ‫كەلگەن‪.‬‬ ‫ناساراالرنىڭ ئايال‪-‬بالىلىرى قەستەن بولماستىن‬ ‫ئۆلتۈرۈلگەن بولسا‪ ،‬ئۇالرنىڭ قېنى ئەسكەرنىڭ قېنىغا‬ ‫ئوخشاش سورالمايدۇ‪ .‬چۈنكى ئۇالرنىڭ قېنى ئىسالم ياكى‬ ‫ئەھدە بىلەن ئامانلىق بېرىلگەن ئەمەس‪ .‬سەئەب ئىبنى‬ ‫جەسسامەنىڭ ھەدىسىدە مۇنداق دېيىلگەن‪ :‬رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫دىن كېچىدىكى تۇيۇقسىز ھۇجۇمدا مۇشرىكالرنىڭ يارىالنغان‬ ‫ئايال‪-‬بالىلىرى ھەققىدە سورالدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪« :‬ئۇالرمۇ‬ ‫شۇالر قاتارىدىن ھېسابلىنىدۇ» دەپ جاۋاب بەردى‪[ .‬متفق‬ ‫عليه]‪.‬‬ ‫بۇ ئايال‪-‬بالىالر ئۆلتۈرۈلسە‪ ،‬خۇددى مۇجاھىدالرنىڭ‬ ‫كېچىسى ئۇالرنى پەرقلەندۈرەلمەيدىغان ۋاقىتتا‬ ‫ئۆلتۈرۈلگەنلەرگە ئوخشاش ياكى توپ قۇرال ۋە راكېتاغا‬ ‫ئوخشاش قۇرال ئېتىپ ئۆلتۈرۈلگەن ياكى ئەسكەرلەر‬ ‫بىلەن ئارىلىشىپ كەتكەن ۋاقىتتا بەل بومبىسى ۋە ماشىنا‬ ‫پارتالتقاندا ئۆلتۈرۈلگەنلەرگە ئوخشاش بولىدۇ‪ .‬بۇنداق قۇرال‬ ‫بىلەن ئېتىشنىڭ دۇرۇس ئىكەنلىكىگە رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫نىڭ تائىف ئەھلى ئىچىدە ئۆلتۈرۈش مەقسەت قىلىنمىغان‬ ‫كىشىلەر بولسىمۇ ئەسكەرلەر بىلەن ئارىلىشىپ كەتكەن‬ ‫بولۇپ‪ ،‬ئايرىش مۇمكىن بولمىغانلىقى ئۈچۈن مەنچاناق‬ ‫ئاتقانلىقى بۇنىڭغا دەلىل‪ .‬شۇنداقال ئەمىر ئىبنى ئاس ‪‬‬ ‫ئىسكەندەرىيە ئەھلىگە مەنچاناق ئاتقان‪ .‬ئىمام بەغەۋى ‪‬‬ ‫[كېچىدە تۇيۇقسىز ھۇجۇم قىلىش] بابىدا مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«بۇنىڭدا كېچىدە تۇيۇقسىز ھۇجۇم قىلىشنىڭ دۇرۇس‬ ‫ئىكەنلىكىگە دەلىل بولۇپ‪ ،‬شېرىك ئەھلى غەپلەتتىكى‬ ‫ۋاقىتتا ئايال‪-‬بالىلىرى يارىلىنىش ئېھتىماللىقى بولسىمۇ‬ ‫شېرىك ئەھلى ئۆلتۈرۈلىدۇ‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ئايال‪-‬بالىالرنى‬ ‫ئايرىغىلى بولىدىغان ۋاقىتتا ئۆلتۈرۈشتىن چەكلىگەن‪.‬‬ ‫شۇنداقال ئۇالر قورغان ئىچىدە بولۇپ قالسا‪ ،‬ئۇالرغا مەنچاناق‬ ‫تىكلەپ ئېتىش ۋە ئۇالرنى غەرق قىلىش دۇرۇس‪ .‬چۈنكى‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬تائىف ئەھلىگە مەنچاناق ياكى قونداقلىق‬ ‫ئوقيا (مېخانىكىلىق كۈچ بىلەن ئېتىلىدىغان بىر خىل ئوقيا)‬ ‫تىكلىگەن‪ .‬بەنى مۇستەلەقنىمۇ مەنچاناق بىلەن قاتتىق‬ ‫ئۇرغان ۋە كېچىسى تۇيۇقسىز ھۇجۇم قىلىشقا ۋە كۆيدۈرۈشكە‬ ‫بۇيرۇغان»‪[ .‬شرح السنة]‪.‬‬ ‫كاپىرالرنىڭ ئىماملىرىغا ئۇرۇش ئېچىڭالر‬ ‫ئۇالردىن قولىنى يىغىش ھەققىدە بۇيرۇق كەلگەن‬ ‫راھىبالرغا كەلسەك؛ ئەبۇ بەكىر ‪ ‬يەزىد ئىبنى سۇفيان‬ ‫‪7‬‬

‫‪ ‬غا قىلغان ۋەسىيىتىدە مۇنداق دەيدۇ‪« :‬سەن‬ ‫ئۆزلىرىنى ئالالھقا ئاتىغانلىقىنى دەۋا قىلىدىغان كىشىلەرنى‬ ‫ئۇچرىتىسەن‪ ،‬ئۇالرنى ۋە ئۆزلىرىنى ئالالھقا ئاتىغانلىقىنى‬ ‫دەۋا قىلغان نەرسىسى بىلەن قۇيۇپ قويغىن»‪[ .‬مالىك‬ ‫رىۋايىتى]‪ .‬ئۇالرنى ئۆلتۈرۈشنىڭ ھۆكمى ئۇالرنىڭ قوۋمى‬ ‫ئىچىدىكى ئورنىغا قاراپ ئوخشىمايدۇ‪ .‬ئۇالردىن كىمكى‬ ‫قوۋمىدىن ئايرىلسا‪ ،‬يالغۇز ئىبادىتى بىلەن ئايرىلىپ ياشىسا‪،‬‬ ‫ئۇالر بىلەن بىرگە ئولتۇراقالشمىسا ۋە ئۇالرغا پىكىر بەرمىسە‪،‬‬ ‫بۇ شۇ ھالەتتە قالدۇرلىدۇ‪.‬‬ ‫ئەمما كىمكى كاپىرالرغا ئارىلىشىپ ياشىسا‪ ،‬ياكى باتىل‬ ‫دىنىغا چاقىرسا ياكى ئۇالرغا نەسىھەت قىلسا ۋە ئۇالرغا‬ ‫مەسلىھەت بەرسە‪ ،‬ئۇنىڭ ھۆكمى باشقا ئەسكەرلەرنىڭ‬ ‫ھۆكمى بىلەن ئوخشاش بولىدۇ‪ .‬بەلكى بۇ كۇفر ۋە‬ ‫دۈشمەنلىكتە ئەسكەرلەردىن ئېغىرراقتۇر‪ .‬بۇنىڭغا ئاساسەن‬ ‫پىقھىشۇناسالر ئادەم يوق جايدا ئىبادەت قىلغانالر بىلەن‬ ‫چېركاۋدا ئولتۇرغانالرنى پەرقلەندۈردى‪ .‬باشقىالر ئالدىنقى‬ ‫تۈركۈمدىكىلەرنىڭ دەل ئەكسىچە ئالالھقا شېرىك كەلتۈرگەن‬ ‫ۋە كاپىر بولغانلىقى ئۈچۈن ئۆلتۈرۈلىدۇ ۋە قۇل قىلىنىدۇ‪.‬‬ ‫شۇڭا مۇۋەھھىدالر راھىبالرنى ۋە ئۇالردىن باشقا‬ ‫ناساراالرنىڭ چېركاۋلىرىدا تۇرغان (مىسىردىكى ناساراالر‬ ‫شۇالر قاتارىدىن) كاپىرالرنى ئۆلتۈرۈپ ئالالھقا يېقىنلىشىدۇ‪.‬‬ ‫بەلكى بۇالر كاپىرالرنىڭ كاتتىباشلىرى بولۇپ‪ ،‬ئالالھنى‬ ‫قۇيۇپ مەئبۇد قىلىۋالغان تاغۇتالردۇر‪ .‬ئالالھ بۇالر ھەققىدە‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇالر ئۆزلىرىنىڭ ھىبرىلىرىنى‪ ،‬راھىبلىرىنى‬ ‫(يەھۇدىيالر بىلەن ناساراالرنىڭ دىنىي باشلىقلىرىنى‪،‬‬ ‫ئۆلىمالىرىنى) مەئبۇد قىلىۋالدى»‪[ .‬تەۋبە ‪-31‬ئايەت]‪.‬‬ ‫بۇالرنى ئۆلتۈرۈشتە كاتتا ئەجىر ساۋاب بار‪.‬‬ ‫ئىبنى تەيمىيە مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئالىمالر ئۇالرنى‬ ‫ئۆلتۈرۈش ۋە ئۇالردىن جىزيە ئېلىش ھەققىدە دەتاالش‬ ‫قىلغان راھىبالر بولسا‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ خەلىفىسى ئەبۇ‬ ‫بەكىر ‪ ‬ھەققىدە كەلگەن ھەدىستە زىكىر قىلىنغان‬ ‫كىشىلەردۇر‪ .‬ئۇ يەزىد ئىبنى سۇفياننى قوماندان قىلىپ‬ ‫شامنى پەتھى قىلىشقا ئەۋەتكەندە ئۇنىڭغا ۋەسىيەت قىلىپ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬سىلەر ئۆزلىرىنى ئالالھقا ئاتىغانلىقىنى‬ ‫دەۋا قىلىدىغان كىشىلەرنى ئۇچرىتىسىلەر‪ ،‬ئۇالرنى ۋە‬ ‫ئۆزلىرىنى ئالالھقا ئاتىغانلىقىنى دەۋا قىلغان نەرسىسى‬ ‫بىلەن قۇيۇپ قويۇڭالر‪ .‬سىلەر باشلىرىنىڭ ئوتتۇرىسىدىكى‬ ‫چاچنى چۈشۈرۈۋەتكەن كىشىلەرنى ئۇچرىتىسىلەر‪ ،‬ئۇالرنى‬ ‫قىلىچ بىلەن چېپىڭالر»‪ .‬ئالالھ بۇ ھەققىدە مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬كاپىرالرنىڭ كاتتىباشلىرىغا ئۇرۇش ئېچىڭالر‪.‬‬ ‫ئۇالرنىڭ قەسىمىنىڭ ھەقىقەتەن ئېتىبارى يوق»‪[ .‬تەۋبە‬ ‫‪-12‬ئايەت]‪ .‬ئەمما ناساراالرغا قولى تىلى بىلەن ياردەم‬ ‫بەرگەن راھىب‪ ،‬يالغۇز ئىبادەتخانىسىدا ئىبادەت قىلغان‬ ‫بولسىمۇ‪ ،‬ئۇنىڭدىن جىزيە ئېلىنغان بولسىمۇ‪ ،‬ئالىمالرنىڭ‬ ‫ئىتتىپاقى بىلەن ئۆلتۈرۈلىدۇ‪.‬‬ ‫ئالىم كىشىنىڭ «كىشىلەرنى ئالالھ يولىدىن توسقان‪،‬‬ ‫كىشىلەرنىڭ ماللىرىنى ناھەق يەۋالغان ۋە ئالالھنى‬

‫قۇيۇپ ئۆزلىرىگە ئىبادەت قىلىنىشىغا رازى بولغان كاپىر مال بېرىپ ۋە ئەسىر ئالماشتۇرۇپ قۇتقۇزىدۇ‪ .‬ئەگەر ئۇالر‬ ‫كاتتىباشلىرىنى‪ ،‬ئۆلتۈرۈلمەيدۇ‪ ،‬ئۇالردىن جىزيەمۇ ئېلىنمايدۇ‪ ،‬پۇل تۆلىسە مۇسۇلمانالرغا پايدىسىنىڭ كۆپ ئىكەنلىكىنى‬ ‫ئۇالرنىڭ دىن ۋە مالغا زىيىنى ئاز» دېيىشى توغرىمۇ؟ بىلگەن كۆرسە‪ ،‬مۇسۇلمانالرنى قۇيۇپ بېرىدۇ‪.‬‬ ‫كىشى بۇنداق دېمەيدۇ»‪[ .‬مجموع الفتاوى]‪.‬‬ ‫مىسىر ناسارالىرىنىڭ چېركاۋلىرىنى ۋەيران قىلىش‬ ‫سىلەر ئۇالرنى قىرىپ‪ ،‬ئۇالرنى ئەسىر ئېلىڭالر‬ ‫ناسارا چېركاۋلىرىغا (زەربە بېرىش) ھارام ئەمەس‪ ،‬چۈنكى‬ ‫ناساراالرنىڭ قېنىنىڭ ھاالل ئىكەنلىكىنى بىلسەك‪ ،‬ئۇالرنى ئۇ ئالالھقا شېرىك كەلتۈرىدىغان ۋە كاپىرى بولىدىغان جاي‪.‬‬ ‫قۇل‪-‬چۆرە قىلىشنىڭ ھاالل ئىكەنلىكىنى بىلىمىز‪ .‬شۇنداقال ئىبنى تەيمىيە ‪ ‬ناساراالرنىڭ چېركاۋلىرى ھەققىدە مۇنداق‬ ‫ئۇالرنى ئەسىر ئېلىش ياكى پىديە ئېلىش ياكى ئۇالرنى دەيدۇ‪« :‬چېركاۋ ئالالھنىڭ ئۆيلىرى ئەمەس‪ .‬ئالالھنىڭ‬ ‫قىرىپ ماللىرىنى ئېلىش ھاالل‪ .‬ئالالھ بۇ ھەققىدە مۇنداق ئۆيلىرى پەقەت مەسچىتلەر‪ .‬بەلكى چېركاۋالردا ئالالھ زىكىر‬ ‫دەيدۇ‪« :‬سىلەر كۇففارالرغا (جەڭ مەيدانىدا) ئۇچراشقان قىلىنغان تەقدىردىمۇ ئالالھقا كاپىرى بولىدىغان ئۆيلەردۇر‪.‬‬ ‫چېغىڭالردا‪ ،‬ئۇالرنى ئۆلتۈرۈڭالر‪ ،‬سىلەر ئۇالرنى قىرىپ ئۇ كاپىرالرنىڭ ئۆيلىرىگە ئوخشاش‪ .‬چېركاۋ كاپىرالرنىڭ‬ ‫(مەغلۇپ قىلىپ‪ ،‬ئۇالردا سىلەرگە قارشىلىق كۆرسىتىدىغان ئىبادەت ئۆيلىرىدۇر»‪[ .‬مجموع الفتاوى]‪.‬‬ ‫ئىبنى تەيمىيە ‪ ‬يەنە مۇنداق دەيدۇ‪« :‬كىمكى‬ ‫كۈچ قالمىغان چاغدا ئۇالرنى ئۆلتۈرۈشتىن توختاپ)‪ ،‬ئۇالرنى‬ ‫ئەسىر ئېلىڭالر‪ ،‬ئاندىن ئۇالرنى ئېھسان قىلىش يۈزىسىدىن چېركاۋالر ئالالھنىڭ ئۆيلىرى ياكى يەھۇدىي‪-‬ناسارانىڭ‬ ‫قويۇپ بېرىڭالر‪ ،‬ياكى فىدىيە ئېلىپ قويۇپ بېرىڭالر‪ ،‬تاكى قىلغىنى ئالالھقا ئىبادەت قىلىش‪ ،‬ئالالھقا ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا‬ ‫ئۇرۇش ئۆزىنىڭ ئېغىر يۈكىنى تاشلىغانغا قەدەر (يەنى ئۇرۇش ئىتائەت قىلغانلىق دەپ قارىسا ياكى ئۇنى ياخشى كۆرسە ياكى‬ ‫توختىغانغا قەدەر) ئىش مانا شۇنداقتۇر»‪[ .‬مۇھەممەد ئۇنىڭغا رازى بولسا‪ ،‬بۇنداق كىشى كاپىرى بولىدۇ‪ .‬چۈنكى ئۇ‬ ‫ئۇالرنىڭ دىنىنى توغرا دەپ ئېتىقاد قىلىدۇ‪ ،‬مانا بۇ كۇفردۇر‪.‬‬ ‫‪-4‬ئايەت]‪.‬‬ ‫شۇڭا مىسىردىكى ۋە باشقا كۇفر دىيارىدىكى كىمكى چېركاۋ ئېچىش ئۈچۈن ۋە ئۇالرنىڭ دىنىنىڭ ئۈستۈن‬ ‫مۇسۇلمانالرنىڭ ناساراالرنى قىرغىن قىلغاندىن كىيىن بولۇشى ئۈچۈن ياردەم بەرسە‪ ،‬شۇنى ئالالھقا يېقىنلىشىش‬ ‫ئەسىر ئېلىشى‪ ،‬ئۇالرنىڭ چوڭ‪-‬كىچىك ۋە ئەر‪-‬ئاياللىرىنى ياكى ئىتائەت قىلىش دەپ ئېتىقاد قىلسا‪ ،‬ئۇ كاپىر بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئەسىر ئېلىپ تاغۇتالرنىڭ قولىدىكى ئەسىر قېرىنداشلىرىغا چۈنكى ئۇ ئۇالرنىڭ دىنىنى توغرا دەپ ئېتىقاد قىلىدۇ»‪.‬‬ ‫ئالماشتۇرۇشى دۇرۇس‪ .‬چۈنكى سەلىب دۆلەتلىرىنىڭ [مجموع الفتاوى]‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالرنىڭ ھەرقانداق رايونىدا ئۇالرنىڭ كۈچى بار‪،‬‬ ‫نەزىرىدە ناساراالرنىڭ جېنى قىممەتلىك بولۇپ‪ ،‬ئۇالرنى‬ ‫تەلەپ قىلىدۇ ۋە ئۇالرنى ھىمايە قىلىدۇ‪ .‬شۇنداقال ئۇالرنى شۇڭا مۇسۇلمانالرنىڭ بۇ زېمىنالردىكى چېركاۋالرنى ۋەيران‬ ‫مىسىردىكى دۈشمەن ناساراالر مۇجاھىدالرنىڭ نىشانىدۇر‬

‫خاس تېما‬

‫‪8‬‬

‫پاتىكان ۋە ئۇنىڭدىن باشقا ناساراالرنىڭ چېركاۋلىرىغا قارشى ئۇرۇش داۋاملىشىدۇ‬

‫قىلىشى ۋە ئۇزۇن مەزگىل بۇ يەردە قارار ئالغان بولسىمۇ‬ ‫ئۇنى تارتىپ ئېلىشى دۇرۇس‪ .‬ئەمما چېركاۋنىڭ ساقلىنىپ‬ ‫قېلىشىنى شەرت قىلىپ سۈلھى تۈزۈلگەن بولسا‪ ،‬ئەھدىگە‬ ‫ۋاپا قىلىنىدۇ‪ .‬قاچانىكى ئەھدىنى بۇزىدىكەن‪ ،‬ھاراملىقى يوق‬ ‫بولۇپ‪ ،‬مۇسۇلمانالرنىڭ ئۇنى ۋەيران قىلىشى ۋە يوق قىلىشى‬ ‫دۇرۇس‪ .‬ئەھدىنىڭ بۇزۇلۇشى بىلەن ئۇ ھاالل بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئىبنى تەيمىيە ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۆمەر ئىبنى‬ ‫ئابدۇلئەزىز ۋە باشقا خەلىفىلەر زامانىدا مۇسۇلمانالر كۆپ‬ ‫چېركاۋالرنى ئالغان‪ .‬مۇسۇلمانالر ئارىسىدا بۇنى رەت‬ ‫قىلىدىغان كىشىلەر بولمىغان‪ .‬بۇنىڭدىن مۇسۇلمانالرغا‬ ‫زىيان يەتمەيدىغان ۋاقىتتىمۇ چېركاۋاالرنى ۋەيران‬ ‫قىلىشنىڭ دۇرۇس ئىكەنلىكى چىقىدۇ‪ .‬مۇسۇلمانالر ئاز‬ ‫ياكى باشقا سەۋەب بىلەن ئۇالرنى قۇيۇپ قويسا بولىدۇ‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ يەھۇدىيالرنى تاكى ئۆمەر ئىبنى خەتتاب ئۇالرنى‬ ‫ھەيدىۋەتكەنگە قەدەر قۇيۇپ قويدى»‪[ .‬مجموع الفتاوى]‪.‬‬ ‫ئۇالر بىلەن ئەھدى بولمىغانلىقى ياكى ئەھدە بۇزۇلغانلىقى‬ ‫ئۈچۈن چېركاۋالر ۋەيران قىلىنىدۇ‪ ،‬بۇزۇلىدۇ‪ .‬باشقا ماللىرىمۇ‬ ‫مۇسۇلمانالرغا ھاالل بولىدۇ‪ .‬ئىبنى تەيمىيە ‪ r‬دەيدۇ‪:‬‬ ‫«ئۇالر ئەھدىنى قاچان بۇزسا‪ ،‬ئۇالرنىڭ چېركاۋلىرىنى ئېلىش‬ ‫دۇرۇس بولىدۇ‪ .‬رەسۇلۇلالھ بەنى قۇرەيزە ۋە نەزىر ئەھدىسىنى‬ ‫بۇزغاندا شۇنداق قىلغان ئىدى‪ .‬ئەھدىنى بۇزغۇچى ئەسلى‬ ‫كاپىردىنمۇ ئەھۋالى يامان بولىدۇ»‪[ .‬مسألة في الكنائس]‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ۋە ساھابىلەر خەيبەر غازىتىدا‬ ‫مۇشرىكالرنىڭ ماللىرىنى ئۆيلىرىنى ۋەيران قىلدى ۋە بۇزدى‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇالر ئۆيلىرىنى ئۆزلىرىنىڭ قوللىرى ۋە‬ ‫مۇئمىنلەرنىڭ قوللىرى بىلەن بۇزدى‪ ،‬ئى ئەقىل ئىگىلىرى!‬ ‫(ئۇالرنىڭ ھالىدىن) ئىبرەت ئېلىڭالر»‪[ .‬ھەشىر ‪-2‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪(« :‬ئى مۇسۇلمانالر!) سىلەر مەيلى‬ ‫(بەنى نەزىرنىڭ) خورمىلىرىنى كېسىڭالر‪ ،‬مەيلى ئۇنى‬ ‫بۇرۇنقى پېتى ئۆرە قالدۇرۇڭالر‪ ،‬ھەممىسىگە ئالالھ‬ ‫رۇخسەت قىلىدۇ‪( ،‬ئالالھنىڭ رۇخسەت قىلىشى) ئالالھنىڭ‬ ‫‪9‬‬

‫ئىتائىتىدىن چىققۇچىالرنى (يەنى يەھۇدىيالرنى) رەسۋا‬ ‫قىلىش ئۈچۈندۇر»‪[ .‬ھەشىر ‪-5‬ئايەت]‪ .‬شۇنداقال تائىفتىمۇ‬ ‫شۇنداق قىلغان ئىدى‪.‬‬ ‫شافىئى ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇالر مۇسۇلمان بولمىغان‬ ‫ياكى ئامانلىق بېرىلمىگەن ياكى قوللىرىدىكى نەرسىنى ئۆزى‬ ‫يۆتكىمىگەنگە قەدەر مۇسۇلمانالرنىڭ ئۇالرنىڭ ماللىرىنى‬ ‫كۆيدۈرۈشى ياكى ۋەيران قىلىشى ھارام ئەمەس‪ .‬ناساراالرنىڭ‬ ‫كۆيدۈرۈشى توغرا ئەمەس چۈنكى بۇ مالالر مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫مېلىغا ئايالنغان‪[ .‬األم]‪.‬‬ ‫ئۇالرنىڭ چېركاۋغا ئوخشاش ئاممىۋى ماللىرى بىرىنچى‬ ‫دەرىجىدە ھاالل‪ ،‬چۈنكى بۇ ئۇالرنىڭ بىرسىنىڭ شەخسى‬ ‫مېلى ئەمەس‪ .‬چېركاۋالرنى بۇزۇش توغرا ئىش بولۇپ‪ ،‬بۇ‬ ‫ئالالھقا يېقىنالشتۇرىدىغان ئەمەل‪.‬‬ ‫ئۇالرنى ئۆلتۈرۈڭالر‪ ،‬ئالالھ ئۇالرنى سىلەرنىڭ‬ ‫قولۇڭالر ئارقىلىق جازااليدۇ‬ ‫ناساراالرنىڭ ۋە مىسىر ناسارالىرىنىڭ قانلىرى ماللىرى ۋە‬ ‫ئابرويلىرىنىڭ ھارام ئەمەسلىكى بىزگە ئايان بولدى‪ .‬چۈنكى‬ ‫بۇالر ئامانلىق بېرىلگەنلەر بولماستىن بەلكى دۈشمەن‬ ‫كاپىردۇر‪ .‬ئۇالرنىڭ ئۆلتۈرۈلگەنلەرنىڭ ھەربىرىنىڭ قېنى ۋە‬ ‫ماللىرى مۇسۇلمانالرغا ھاالل‪ .‬ئەڭ چوڭ تاالپەت ئۇالرنىڭ‬ ‫ئەسكەرلىرىنى ئۆلتۈرۈش ۋە ئەزىيەت بېرىش‪ .‬بولۇپمۇ‬ ‫ئۇالرنىڭ تاغۇتلىرىغا ۋە كاپىرنىڭ ئىماملىرىغا زەربە بېرىش‬ ‫كېرەك‪ .‬ئۇالر تاكى ئالالھقا ئىمان ئېيتقان ياكى خار ھالدا‬ ‫جىزيە تۆلىگەنگە قەدەر ئۆلتۈرۈلىدۇ‪ ،‬چېركاۋلىرىغا زەربە‬ ‫بېرىلىدۇ ۋە ۋەيران قىلىنىدۇ‪ .‬ئالالھ ئەڭ ياخشى بىلگۈچى‪.‬‬ ‫بارچە ھەمدىلەر ئالالھقا خاستۇر‪.‬‬

‫قۇرەيش قەبىلىلىرى مۇئمىنلەرنى مۇھاسىرىگە‬ ‫ئېلىشقا‪ ،‬ئەبۇ تالىپ جىلغىسىغا قاماشقا‪ ،‬ئۈچ يىلغىچە‬ ‫ئۇالرغا بىر نەرسە ساتماسلىققا ۋە ئۇالردىن بىر نەرسە‬ ‫سېتىۋالماسلىققا بىرلىككە كەلدى‪ .‬ئۇالر يەردىن تەرگەن‬ ‫ئوت‪-‬چۆپتىن باشقا يېگىلى بىر نەرسە تاپالمىدى‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ رەھمىتى بولمىسا ئىدى‪ ،‬مۇئمىنلەر ھاالك‬ ‫بولغىلى تاسال قالغان ئىدى‪.‬‬ ‫ئورەك ئىگىلىرى ئوتقا تاشالندى‪ ،‬لېكىن دىندىن‬ ‫يانماي‪ ،‬ئالالھ يولىدىكى ئۆلۈمنى ئارتۇق كۆردى‪ .‬تاغۇت‬ ‫ئورەك كوالپ ئۇنىڭغا ئوت ياقتى‪ ،‬قوشۇنىغا مۇئمىنلەرنى‬ ‫ئوتقا تاشالشقا بۇيرىدى‪ .‬ئۇالردىن ھېچ كىشى قايتمىدى‪،‬‬ ‫قورقمىدى ياكى قاچمىدى‪ .‬شۇنداق‪ ،‬بىز بۇنىڭدىن‬ ‫شىجائەت ۋە باتۇرلۇقنىال بايقايمىز‪ .‬غۇالم ئۇالرنى‬ ‫شىجائەتلىك بولۇشقا ۋە سابىت تۇرۇشقا قىزىقتۇردى‪.‬‬ ‫ئۇالر ئۆزلىرىنىڭ دىنى ئۈچۈن جانلىرىنى پىدا قىلىپ‬ ‫ھۇزۇر ئالدى‪ .‬شۇڭا ئۇالر غەلىبە قىلغان ئىدى‪ .‬بەلكى‬ ‫ئالالھ بۇنى چوڭ بەخت دەپ ئاتىدى‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ئىمان ئېيتقان ۋە ياخشى ئەمەللەرنى قىلغانالر‪،‬‬ ‫شۈبھىسىزكى‪ ،‬ئاستىدىن ئۆستەڭلەر ئېقىپ تۇرىدىغان‬ ‫جەننەتلەرگە كىرىدۇ‪ .‬بۇ چوڭ بەختتۇر»‪[ .‬بۇرۇج‬ ‫‪-11‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئەنەس ئىبنى مالىك ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬تاغام‬ ‫ئەنەس ئىبنى نەزىر بەدرى غازىتىغا قاتنىشالمىدى‪،‬‬

‫شۇنىڭ بىلەن ئۇ «ئەي رەسۇلۇلالھ! مۇشرىكالر بىلەن‬ ‫بولغان ئۇرۇشقا قاتنىشالمىدىم‪ ،‬ئەگەر مۇشرىكالر‬ ‫بىلەن ئۇرۇشقا قاتنىشىپ قالسام‪ ،‬ئالالھ مېنىڭ قانداق‬ ‫ئۇرۇش قىلىدىغانلىقىمنى كۆرۈپ قويسۇن» دېدى‪،‬‬ ‫ئوھۇد كۈنى ئۇ «ئې ئالالھ مەن بۇالرنىڭ قىلغان‬ ‫ئىشىدىن كەچۈرۈم سورايمەن‪ ،‬مۇشرىكالرنىڭ قىلغان‬ ‫ئىشىدىن ئادا‪-‬جۇدامەن» دېدى‪ .‬ئاندىن كېتىۋېتىپ‬ ‫سەئىد ئىبنى مۇئاز بىلەن ئۇچرىشىپ قالدى‪ ،‬ئۇ «ئەي‬ ‫سەئىد ئىبنى مۇئاز! نەزىرنىڭ رەببى بىلەن قەسەمكى‬ ‫جەننەت‪ ،‬نەزىرنىڭ رەببى بىلەن قەسەمكى جەننەت‪،‬‬ ‫مەن جەننەتنىڭ پۇرىقىنىڭ ئوھۇد تېغى تەرىپىدىن‬ ‫پۇرىۋاتىمەن» دېدى‪ .‬سەئىد «ئەي رەسۇلۇلالھ! مەن ئۇ‬ ‫قىلغاننى قىاللمىدىم» دېدى‪ .‬ئەنەس مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«بىز ئۇنى سەكسەن نەچچە يېرىگە قىلىچ نەيزە ئوق‬ ‫ئۇرۇلغان ھالەتتە تاپتۇق‪ .‬ئۇنى پەقەت ھەمشىرىسى‬ ‫بارماقلىرىدىنال تۇنىدى»‪ .‬ئەنەس يەنە مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«بىز «مۇئمىنلەرنىڭ ئىچىدە (رەسۇلۇلالھ بىلەن غازاتقا‬ ‫چىققاندا ساباتلىق بولۇپ‪ ،‬شەھىد بولغانغا قەدەر‬ ‫دادىللىق بىلەن جەڭ قىلىش توغرۇلۇق) ئالالھقا بەرگەن‬ ‫ئەھدىنى ئىشقا ئاشۇرغان نۇرغۇن كىشىلەر بار‪ .‬ئۇالرنىڭ‬ ‫بەزىسى (ئەھدىگە ۋاپا قىلىپ) شەھىد بولدى‪ ،‬بەزىسى‬ ‫(شەھىد بولۇشنى) كۈتمەكتە‪ ،‬ئۇالر (رەببىگە بەرگەن‬ ‫ئەھدىسىنى) ھەرگىز ئۆزگەرتكىنى يوق» دېگەن ئايەت‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪10‬‬

‫ئەنەس ئىبنى نەزىر ھەققىدە نازىل بولغان دەپ قارايمىز‬ ‫ياكى ئوياليمىز»‪.‬‬ ‫بىز غەلىبە مەنىسىنى خەبباب رىۋايەت قىلغان‬ ‫ھەدىستىن تاپااليمىز‪ .‬خەبباب رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ‬ ‫يېنىغا كېلىپ «بىزگە غەلىبە ياردەم تەلەپ قىلىپ‬ ‫دۇئا قىلمامسەن؟» دېدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪«‬سىلەردىن‬ ‫ئىلگىرىكىلەر ئورەك كولىنىپ ئىچىگە سولىنىپ بېشىدىن‬

‫مۇسۇلمانالر ئالالھقا ئىمان كەلتۈرگەنلىكى ئۈچۈن ئۆلتۈرۈلىۋاتىدۇ‪.‬‬

‫ھەرە بىلەن ھەرىدىلىپ ئىككى پارچە قىلىنغان‪ .‬لېكىن‬ ‫بۇ ئۇالرنى دىندىن توسالمىغان‪ .‬تۆمۈر تارغاقالر بىلەن‬ ‫گۆشلىرى تارالغان‪ ،‬بۇمۇ ئۇالرنى دىنىدىن توسۇپ‬ ‫قااللمىغان» دېدى‪.‬‬ ‫مۇئمىنلەر سەزمەيدىغان نۇسرەت تۈرلىرىدىن؛‬ ‫ھەق دۈشمىنى قانچىلىك ياۋۇز بولۇپ كەتسۇن‪ ،‬ئازاب‬ ‫قىلىشتىن بۇرۇن ئۇ ئۆزى روھى مەنىۋى ئازابنى تارتىدۇ‪.‬‬ ‫بەلكى شۇنى قىلغاندىن كېيىنمۇ نە بەخت نە راھەت‬ ‫تاپالمايدۇ‪.‬‬ ‫شۇڭا ھەججاج ئىبنى يۈسۈفمۇ سەئىد ئىبنى جۇبەيىر‬ ‫‪ ‬نى ئۆلتۈرگەندە تۈرلۈك روھى ئازابالرنى تارتقان‬ ‫ئىدى‪ .‬ھەتتا ئۇيقۇدىن چۆچۈپ ئويغۇنۇپ «ماڭا ۋە‬ ‫سەئىدكە نېمە بولدى» دەيتتى‪ .‬ئۇ غەم‪-‬قايغۇ ئىچىدە‬ ‫ئۆلدى‪.‬‬ ‫سەلىبى بايرىقىنى كۆتۈرگۈچى ئامېرىكا تاغۇتى بىلەن‬ ‫بولغان بۇ ئۇرۇشىمىزدا شۇنداق بولغانلىقىغا ئىشىنىمىز‪.‬‬ ‫ئۇ شۇنچە كۈچلۈك بولسىمۇ‪ ،‬قورقۇنچ ۋە روھى‬ ‫چۈشكۈنلىشىكە گىرىپتار بولدى‪.‬‬ ‫قۇرئان ئال ئىمران سۈرىسىدە بۇ ھەقىقەتلەرنى‬ ‫ئېچىپ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۆزلىرى يالغۇز قالغاندا سىلەرگە‬ ‫بولغان ئاچچىقىدىن بارماقلىرىنى چىشلەيدۇ‪( .‬ئى‬ ‫‪11‬‬

‫مۇھەممەد!) ئېيتقىنكى‪« ،‬ئاچچىقىڭالر بىلەن ئۆلۈڭالر!‬ ‫(يەنى ئالالھ ئۆلگىنىڭالرغا قەدەر ئاچچىقىڭالرنى‬ ‫داۋامالشتۇرسۇن!)» ئالالھ ھەقىقەتەن دىلالردىكىنى‬ ‫بىلگۈچىدۇر‪ .‬ئەگەر سىلەرگە (كەڭچىلىك‪ ،‬مولچىلىق‪،‬‬ ‫نۇسرەت‪ ،‬غەنىيمەت قاتارلىق) بىرەر ياخشىلىق يەتسە‪،‬‬ ‫ئۇالر بۇنىڭدىن قايغۇرىدۇ؛ ئەگەر سىلەرگە (ئېغىرچىلىق‪،‬‬ ‫قەھەتچىلىك ۋە مەغلۇبىيەت قاتارلىق) بىرەر يامانلىق‬ ‫يەتسە‪ ،‬ئۇالر بۇنىڭدىن خۇشال بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئەگەر سىلەر (ئۇالرنىڭ ئەزىيىتىگە)‬ ‫سەۋر قىلساڭالر ۋە (سۆزۈڭالردا‪،‬‬ ‫ھەرىكىتىڭالردا ئالالھتىن) قورقساڭالر‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ مىكىرى سىلەرگە قىلچە زىيان‬ ‫يەتكۈزەلمەيدۇ‪ .‬ئالالھ قىلمىشلىرىنى‬ ‫تولۇق بىلگۈچىدۇر»‪[ .‬ئال ئىمران‬ ‫‪-119‬ئايەت]‪ .‬ئالالھ يەنە مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ئالالھ كاپىرالرنى خاپا قايتۇردى‪،‬‬ ‫ئۇالر مەقسىتىگە يېتەلمىدى‪ ،‬ئالالھ‬ ‫(دۈشمەنگە بوران ۋە پەرىشتىلەرنى‬ ‫ئاپىرىدە قىلىپ) مۇئمىنلەرنى ئۇرۇشسىز‬ ‫غەلىبىگە ئېرىشتۈردى‪ ،‬ئالالھ كۈچلۈكتۇر‪،‬‬ ‫غالىبتۇر»‪[ .‬ئەھزاب ‪-25‬ئايەت]‪.‬‬ ‫گۈزەل كۆرۈنۈشلەردىن؛‬ ‫ئالالھ ئۆز دوستلىرىغا تەييارلىغان‬ ‫مۇكەممەل ھايات مۇنداق بولىدۇ‪ .‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئالالھنىڭ يولىدا‬ ‫شەھىد بولغانالرنى ئۆلۈك دەپ گۇمان‬ ‫قىلمىغىن‪ ،‬بەلكى ئۇالر تىرىك بولۇپ‪،‬‬ ‫ئالالھنىڭ يېنىدىكى رىزىقتىن بەھرىمەن‬ ‫قىلىنىدۇ»‪[ .‬ئال ئىمران ‪-169‬ئايەت]‪.‬‬ ‫كىمكى قىلىچ بىلەن ئۆلمىسە باشقا‬ ‫نەرسە بىلەن ئۆلىدۇ‪ .‬سەۋەبلەر تۈرلۈك بولىدۇ‪ ،‬ئەمما‬ ‫ئۆلۈم بىرخىل‪.‬‬ ‫بۇرۇن بىزگە غەلىبە ھەققىدە كەڭ دائىرىلىك چۈشەنچ‬ ‫بېرىلدى‪ ،‬بىز خالىغان غەلىبىنىڭ تۈرىنى بىكىتىشىىز‬ ‫توغرا ئەمەس‪.‬‬ ‫بىز چىدامچانلىق ۋە باتۇرلۇققا تۈرتكە بولىدىغان‬ ‫ئىشالنى فەللۇجەدە كۆردۇق‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬بىزگە‬ ‫ئىسالم دىنىنىڭ غەلىبە قىلىش ئاالمەتلىرىنى ئېيتىپ‬ ‫بەرگەن‪ .‬زېمىندىكى ھەرقانداق كۈچ مۇئمىنلەرنىڭ‬ ‫پۈتۈنلەي ھاالك قىاللمايدۇ‪ .‬چۈنكى رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫جىھادنىڭ زېمىندا ئىزچىل داۋاملىشىدىغانلىقنى بايان‬ ‫قىلدى‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۈممىتىمدىن‬ ‫بىر تائىپە ئالالھنىڭ ئەمرى كەلگەنگە قەدەر جىھاد‬ ‫قىلىدۇ‪ .‬ئۇالرغا قارشى چىققۇچىالر ۋە ياردەمسىز تاشالپ‬ ‫قويغۇچىالر ھېچ زىيان يەتكۈزەلمەيدۇ»‪.‬‬ ‫غەلىبە ۋە بۇ دىننىڭ ئاقىۋىتى ئالالھنىڭ قولىدا‪.‬‬ ‫ئالالھ ئۇنىڭغا كېپىل بولدى‪ ،‬خالىسا ياردەم بېرىدۇ‬ ‫ۋە خالىسا غەلىبىنى كېچىكتۈرىدۇ‪ .‬ھالبۇكى ئالالھ‬ ‫ئۆز ئىشلىرىنى ھېكمەت بىلەن قىلغۇچى ھەممىدىن‬ ‫خەۋەردار زاتتۇر‪ .‬ئەگەر كېچىكتۈرسە‪ ،‬مۇئمىنلەرنىڭ‬

‫ئالالھ يولىدىكى مۇجاھىدالر جەڭلەردە يارىدار بولۇپ سىنىلىنىدۇ‬

‫ئىمانىغا قاراپ ھېكمىتى بىلەن بولىدۇ‪ .‬ھېچ كىشى ھەق‬ ‫ۋە ھەق ئەھلىنى ئالالھ قوغدىغاندەك قوغدىمايدۇ‪ .‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بۇ كۈندە مۇئمىنلەر ئالالھنىڭ بەرگەن‬ ‫ياردىمى بىلەن خۇشال بولىدۇ‪ ،‬ئالالھ خالىغان كىشىگە‬ ‫ياردەم بېرىدۇ‪ ،‬ئالالھ غالىبتۇر‪( ،‬مۇئمىنلەرگە) ناھايىتى‬ ‫مېھرىباندۇر‪ .‬ئالالھ (ئۇالرنى غالىب قىلىدىغانلىقىنى)‬ ‫ۋەدە قىلدى‪ .‬ئالالھ ۋەدىسىگە خىالپلىق قىلمايدۇ)‬ ‫چۈنكى ئالالھنىڭ ۋەدىسى ھەقتۇر‪ ،‬سۆزى راستتۇر)‪،‬‬ ‫لېكىن كىشىلەرنىڭ تولىسى (بۇنى) بىلمەيدۇ»‪[ .‬رۇم‬ ‫‪-6-4‬ئايەت]‪.‬‬ ‫«بىر تال خورمىنى ئىززەت دەپ قارىما‪ .‬سەۋر‬ ‫قىلمىغۇچە ئىززەتكە ھەرگىز ئېرىشەلمەيسەن»‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ كۈچ‪-‬قۇدرىتى نامايەن بولدى‪ .‬مۇئمىنلەرگە‬ ‫غەلىبە ئاتا قىلىدۇ بەزىدە سىنايدۇ‪ .‬يەنە بەزىدە ئۇالرنى‬ ‫بۇ نېمەتتىن مەھرۇم قىلىپ سىناقنىڭ تەمىنى تېتىتىپ‬ ‫قۇيىدۇ‪.‬‬ ‫ئەگەر كۈچلۈك بولساڭ‪ ،‬ئالالھ سىناقنى نېمەت قىلىپ‬ ‫بېرىشى مۇمكىن‪ .‬بەزى كىشىلەرنى نېمەت بىلەن سىناق‬ ‫قىلىشى مۇمكىن‪.‬‬ ‫ئىبنى قەييىم ‪[ ‬زاد المعاد] ناملىق كىتابىدا بۇ‬ ‫ھېكمەتلەردىن ئۈزۈندىلەرنى بايان قىلىپ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ھىرەقلى ئەبۇ سۇفياندىن «سىلەر ئۇنىڭ بىلەن‬ ‫ئۇرۇش قىلدىڭالرمۇ؟» دەپ سورىدى‪ ،‬ئۇ «شۇنداق»‬ ‫دەپ جاۋاب بەردى‪ ،‬ھىرەقلى «سىلەر بىلەن ئۇنىڭ‬ ‫ئارىسىدىكى ئۇرۇش قانداق بولدى؟» دەپ سورىدى‪،‬‬ ‫ئۇ «بەزىدە ئۇالر غەلىبە قىلىدۇ بەزىدە بىز غەلىبە‬ ‫قىلىمىز» دەپ جاۋاب بەردى‪ ،‬ھىرەقلى «ئەلچىلەر‬ ‫مۇشۇنداق سىنىلىدۇ‪ ،‬ئاندىن كىيىن ئاقىۋەت ئۇالرغا‬ ‫مەنسۇپ بولغان» دېدى‪.‬‬ ‫يەنە؛ سادىق مۇئمىن يالغانچى مۇناپىقتىن ئايرىلىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇسۇلمانالرغا بەدىر كۈنى غەلىبە بەرگەن ۋە ئۇالر‬ ‫يۈز‪-‬ئابرۇي تاپقان ۋاقىتتا‪ ،‬ئۇالر بىلەن ساپ بولمىغان‬ ‫بەزى كىشىلەر ئىسالمغا كىردى‪ .‬ئالالھ مۇسۇلمان بىلەن‬

‫مۇناپىقنىڭ ئارىسىنى ئايرىشنى ئىرادە قىلدى‪ ،‬شۇنىڭ‬ ‫بىلەن بۇ ئۇرۇشتا مۇناپىقالر ئاشكارا بولدى‪ .‬ئۇالر بۇرۇن‬ ‫يوشۇرغان نەرسىلەرنى ئاشكارا سۆزلىدى‪ .‬نىيەتلىرىنى‬ ‫ئاشكارىلىدى‪ .‬شۇنىڭ بىلەن كىشىلەر كاپىر مۇئمىن ۋە‬ ‫مۇناپىق دەپ ئوچۇق ئۈچ تۈرگە ئايرىلدى‪ .‬مۇئمىنلەر‬ ‫ئۆز ئارىسىدا ئايرىلمايدىغان دۈشمەن بارلىقىنى بىلىپ‬ ‫يەتتى‪.‬‬ ‫يەنە؛ ئەگەر ئالالھ مۇئمىنلەرگە دائىم ھەممە ئورۇندا‬ ‫غەلىبە‪-‬نۇسرەت بەرگەن بولسا ۋە زېمىندا تەمكىن‬ ‫قىلغان بولسا‪ ،‬ئۇالر ھەددىدىن ئېشىپ چوڭچىلىق‬ ‫قىالتتى‪ .‬ئەگەر ئۇالر كۆپ غەلىبە قىلسا‪ ،‬ئازادە‬ ‫ۋاقىتالردىكىدەك پەرۋاسىز ئۆتۈپ كېتەتتى‪ .‬بەندىلەر‬ ‫پەقەت بىر ئاسانچىلىق ۋە قىيىنچىلىق‪ ،‬بىر قاتتىقچىلىق‬ ‫ۋە پاراۋانلىق‪ ،‬بىر كۈلپەت ۋە ئازادىچىلىك بىلەن ئىسالھ‬ ‫بولىدۇ‪ .‬ئالالھ بەندىلىرىنىڭ ئىشلىرىنى ئۆز ھېكمىتى‬ ‫بىلەن تەدبىر قىلغۇچى زاتتۇر‪ .‬ئۇ ھەممىنى بىلگۈچى‬ ‫ھەممىنى كۆرۈپ تۇرغۇچى زاتتۇر‪.‬‬ ‫يەنە؛ ئالالھ ئاسانچىلىق ۋە قىيىنچىلىق ئارقىلىق‬ ‫ئۇالر ياخشى كۆرىدىغان ۋە يامان كۆرىدىغان ئىشالردا‬ ‫ئۆزىنىڭ دوستلىرىنى قوشۇنىنى تالالپ چىقىرىدۇ‪ .‬ئەگەر‬ ‫ئۇالر ياخشى كۆرىدىغان ۋە يامان كۆرىدىغان ئىشالردا‬ ‫تائەت ئىبادەتتە سابىت تۇرسا‪ ،‬مانا بۇالر ئالالھقا شەك‬ ‫بىلەن ئىبادەت قىلىدىغان كىشىلەر قاتارىدىن بولماستىن‬ ‫ھەقىقىي بەندىدۇر‪.‬‬ ‫يەنە؛ ئۇالرنى غەلىبە ۋە مەغلۇبىيەت بىلەن سىنىغان‬ ‫ۋاقىتتا‪ ،‬خار بولىدۇ دىلى سۇنىدۇ ۋە ئالالھقا بويسۇنىدۇ‪.‬‬ ‫ئاندىن ئۇالر ئىززەت ۋە تەمكىنلىككە اليىق بولىدۇ‪.‬‬ ‫نۇسرەت پەقەت قىيىنچىلىقتىن كىيىن بولىدۇ‪ .‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئالالھ سىلەرگە بەدىردە ياردەم بەردى‪،‬‬ ‫ھالبۇكى سىلەرنىڭ سانىڭالر ئاز ئاجىز ئىدىڭالر»‪[ .‬ئال‬ ‫ئىمران ‪-123‬ئايەت]‪ .‬يەنە مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ھۇنەين‬ ‫كۈنى سانىڭالرنىڭ كۆپلۈكىدىن ئەجەپلەندىڭالر‪ ،‬لېكىن‬ ‫سانىڭالرنىڭ كۆپىلىكى سىلەرگە پايدا بەرمىدى»‪.‬‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪12‬‬

‫[تەۋبە ‪-25‬ئايەت]‪ .‬ئالالھ بەندىسىنى ئەزىز قىلىشنى‬ ‫ئىرادە قىلسا‪ ،‬ئۇنى سىنايدۇ‪ ،‬سىناق قىيىنچىلىق ۋە‬ ‫نۇسرەت ئۇنىڭ قىيىنچىلىقىغا قاراپ بولىدۇ‪.‬‬ ‫يەنە؛ ئالالھ مۇئمىن بەندىلىرى ئۈچۈن مەنزىللەرنى‬ ‫تەييار قىلدى‪ .‬ئۇالر بۇ مەنزىلگە پەقەت ئىمتىھان سىناق‬ ‫بىلەنال ئېرىشىدۇ‪.‬‬ ‫يەنە؛ ئالالھ يېنىدىكى ئەڭ يۇقىرى مەرتىۋىلەردىن‬ ‫شەھىدلىك مەرتىۋى بولۇپ‪ ،‬سىددىق مەرتىۋىسىدىن‬ ‫كىيىن پەقەت شەھىدلىك مەرتىۋىسى بار‪ .‬ئالالھ‬ ‫بەندىلىرىدىن شەھىدلەرنى ئېلىشنى ۋە ئۆز مۇھەببىتى‬ ‫رىزاسى يولىدا ئۇالرنىڭ قانلىرىنىڭ ئېقىشنى ياخشى‬ ‫كۆرىدۇ‪ .‬ئۇالر ئالالھنىڭ رىزاسىنى ۋە مۇھەببىتىنى‬ ‫جانلىرىدىن ئارتۇق كۆرىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬سىلەرگە جىھاد پەرز قىلىندى‪،‬‬ ‫ھالبۇكى‪ ،‬سىلەر ئۇنى ياقتۇرمايسىلەر‪ ،‬سىلەر بىرەر‬ ‫نەرسىنى ياقتۇرماسلىقىڭالر مۇمكىن‪ ،‬ئەمما ئۇ سىلەر‬ ‫ئۈچۈن پايدىلىقتۇر؛ سىلەر بىرەر نەرسىنى ياقتۇرۇشۇڭالر‬ ‫مۇمكىن‪ ،‬ئەمما ئۇ سىلەر ئۈچۈن زىيانلىقتۇر‪( .‬سىلەرگە‬ ‫نېمىنىڭ پايدىلىق ئىكەنلىكىنى) ئالالھ بىلىدۇ‪ ،‬سىلەر‬ ‫بىلمەيسىلەر‪( ،‬شۇنىڭ ئۈچۈن) ئالالھ بۇيرۇغانغا‬ ‫ئالدىراڭالر»‪[ .‬بەقەرە ‪-216‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئىمام ئىبنى قەييىم ‪[ ‬الفوائد] مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بۇ‬ ‫ئايەتتە بەندە ئۈچۈن بىرقانچە ھېكمەت سىر ۋە پايدا بار‪.‬‬ ‫ئەگەر بەندە يامان كۆرىدىغان نەرسىنىڭ بەزىدە ياخشى‬ ‫كۆرىدىغان نەرسە بىلەن كېلىدىغانلىقىنى ۋە ياخشى‬ ‫كۆرىدىغان نەرسىنىڭ يامان كۆرىدىغان نەرسە بىلەن‬ ‫بىللە كېلىدىغانلىنى بىلسە‪ ،‬يامان تەرىپىىنى ئويالپ‬ ‫ئولتۇرمايدۇ ۋە كەلگەن زىياندىن ئۈمىدسىزلەنمەيدۇ‪.‬‬

‫چۈنكى ئالالھ بەندە بىلمەيدىغان نەرسىنى بىلىدۇ‪.‬‬ ‫بۇ ئايەتنىڭ سىرلىرىدىن؛ بۇ ئايەت بەندىدىن‬ ‫ئىشالرنىڭ ئاقىۋىتىنى بىلىدىغان‪ ،‬ئۇنىڭ ئۈچۈن تاللىغان‬ ‫نەرسىگە رازى بولىدىغان ۋە ئۇنىڭ ياخشى ئاقىۋەتكە‬ ‫ئېرىشىشنى ئۈمىد قىلىدىغان زات تەرەپكە مېڭىشنى‬ ‫تەلەپ قىلىدۇ‪.‬‬ ‫تەبەرى ئىبنى ئىسھاق ‪ ‬تىن رىۋايەت قىلىدۇكى‪،‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ ساھابىلىرىدىن بىر كىشى مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬رەسۇلۇلالھ بىلەن ئوھود ئۇرۇشىغا قاتناشتىم‪،‬‬ ‫مەن ۋە قېرىندىشىم يارىلىنىپ قايتتۇق‪ .‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬نىڭ جاكارچىسى ئۇرۇشقا چىقىشقا چاقىردى‪ ،‬مەن‬ ‫قېرىندىشىمغا (ياكى قېرىندىشىم ماڭا) «رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫بىلەن بىرگە ئۇرۇشقا چىقىش پۇرسىتى كېتىپ قاالرمۇ؟»‬ ‫دېدىم‪ ،‬ئالالھ بىلەن قەسەمكى بىزنىڭ مىنىدىغان‬ ‫ئۇلىغىمىز يوق ئىدى‪ ،‬بىز ئېغىر يارىدار ئىدۇق‪ .‬بىز‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬بىلەن چىقتۇق‪ .‬مېنىڭ سول پۇتۇم يارىدار‬ ‫ئىدى‪ .‬يۈك ۋە مېڭىش تېخىمۇ ئېغىر كەلگەن ئىدى‪ .‬بىز‬ ‫مۇسۇلمانالر بارغان جايغا يېتىپ باردۇق»‪.‬‬ ‫ئەبۇ دەردا ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئىماننىڭ ئەڭ‬ ‫يۇقىرى پەللىسى ھۆكۈمگە سەۋر قىلىش ۋە قازا قەدەرگە‬ ‫رازى بولۇشتۇر»‪.‬‬ ‫بىز بۇ دورا بىلەن كېسەللىرىمىزدىن شىپا تاپىمىز‪.‬‬

‫ئۇالر پەقەت يارىالنغان ياكى ئۆلتۈرۈلگەن ياكى روھى چۈشكۈنلەشكەن ھالدا قايتىدۇ‪.‬‬

‫‪13‬‬

‫ئالالھ ئىسالم دۆلىتى قوينىدا پەرزەنتلىك بۇلۇش نېمىتى‬ ‫بىلەن بەختلىك قىلغان ھەرقانداق ئانا‪ ،‬ئالالھ ئاتا قىلغان بۇ‬ ‫بۈيۈك نېمەتنىڭ قەدرىنى بىلىپ پەرزەنتلىرىنى رەببىنى رازى‬ ‫قىالاليدىغان ۋە ئۈممىتىگە مەنپەئەت ئېلىپ كېلىدىغان ھالەتتە‬ ‫تەربىيەلەشكە تىرىشىشى زۆرۈردۇر‪ .‬قانداقمۇ ئۇنداق بولمىسۇن؟‬ ‫ئەرلەر رىباتتا تۇرۇپ جەڭ قىلىپ ئاتىلىق بۇرچىنى ئادا قىلىۋاتسا‬ ‫ئۇ ئەلۋەتتە باال تۇغۇپ ئۇنىڭ تەربىيە ئىشلىرىغا ئىگە بۇلىشى‬ ‫كېرەكتە‪.‬‬ ‫ئابدۇلالھ ئىبنى ئۆمەر ‪ ‬دىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ ،‬ئۇ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مەن رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ مۇنداق دېگەنلىكىنى‬ ‫ئاڭلىغان ئىدىم‪« :‬سىلەرنىڭ ھەممىڭالر پادىچى‪ ،‬ھەممىڭالر‬ ‫ئۆز پاداڭالردىن سوئال‪-‬سوراق قىلىنىسىلەر‪ ،‬ئىمام پادىچى‪،‬‬

‫ئۇمۇ ئۆز پادىسىدىن سوئال‪-‬سوراق قىلىنىدۇ‪ ،‬ئەر كىشى‬ ‫ئۆز ئائىلىسىدە پادىچى‪ ،‬ئۇمۇ ئۆز پادىسىدىن سوئال‪-‬سوراق‬ ‫قىلىنىدۇ‪ ،‬ئايال كىشى يولدىشىنىڭ ئۆيىدە پادىچى‪ ،‬ئۇمۇ ئۆز‬ ‫پادىسىدىن سوئال‪-‬سوراق قىلىنىدۇ‪ ،‬خىزمەتچى خوجايىنىنىڭ‬ ‫مېلىغا نىسبەتەن پادىچى‪ ،‬ئۇمۇ ئۆز پادىسىدىن سوئال‪-‬سوراق‬ ‫قىلىنىدۇ‪[ ».‬بىرلىككە كېلىنگەن ھەدىس]‪.‬‬ ‫ئالىمالر پادىچى دېگەن سۆزنى؛ ساقالش ۋە ھىمايە قىلىش‬ ‫ئۈچۈن ئامانەت قۇيۇلغان نەرسىنى قوغداپ ھىمايە قىلغۇچى‬ ‫دەپ ئىزاھلىغان‪ .‬دېمەك پادىچى ئامانەت قۇيۇلغان نەرسىدە‬ ‫ئادىللىق قىلىشى ۋە ئۇنىڭغا كۆيۈنۈشى كېرەك‪ .‬ئۇ ئۆز پادىلىرىنىڭ‬ ‫ھەققىنى ئادا قىلدىمۇ ياكى قىلمىدىمۇ؟ بۇ ھەقتە سوئال‪-‬‬ ‫سوراققا تارتىلىدۇ‪.‬‬ ‫ھەمشىرىلەرگە‬

‫‪14‬‬

‫رەسۇلۇلالھ ‪« :‬ئايال كىشى يولدىشىنىڭ ئۆيىدە تەربىيە‬ ‫قىلغۇچى بولۇپ‪ ،‬ئۆز بالىلىرىدىن سوئال‪-‬سوراق قىلىنىدۇ‪ ».‬دېدى‪.‬‬ ‫بۇ ئايالغا تاپشۇرۇلغان بۈيۈك ئامانەت ۋە چوڭ مەجبۇرىيەتتۇر‪ .‬ئايال‬ ‫ئەگەر پەرزەنتلىرىدىن ئىبارەت ئۆز پادىلىرىنىڭ ھەققىنى تولۇق‬ ‫ئادا قىلسا‪ ،‬زور ئەجىر‪-‬مۇكاپاتقا ئېرىشىدۇ‪ .‬ئەگەر بۇ ئامانەتنى‬ ‫زايە قىلىپ پادىلىرىنىڭ ھەققىگە سەل قارىسا‪ ،‬سوئال‪-‬سوراققا‬ ‫ۋە جازاغا ئۇچرايدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئى مۇئمىنلەر! ئۆزۈڭالرنى ۋە‬ ‫بالىلىرىڭالرنى ئىنسان ۋە تاشالر يېقىلغۇ بولىدىغان دوۋزاختىن‬ ‫ساقالڭالر»‪[ .‬ﺗﻪﮪﺮﯨﻢ ‪ -6‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئىبنى ئۆمەر ‪ ‬بىر كىشىگە‪« :‬باالڭغا ئەدەپ ئۆگەتكىن‪،‬‬ ‫چۈنكى سەن باالڭغا نېمە ئۆگەتكەنلىكىڭدىن ۋە قانداق ئەدەپ‪-‬‬ ‫قائىدىلەرنى ئۆزلەشتۈرگەنلىكىڭدىن سورىلىسەن‪ ،‬ئۇ بولسا ساڭا‬ ‫بويسۇنغانلىقى ۋە ياخشىلىق قىلغان ياكى قىلمىغانلىقىدىن‬ ‫سورىلىدۇ»‪[ .‬بەيھەقى رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫تەۋھىد بىلەن باشالش‬ ‫مۇسۇلمان ئانىنىڭ تۇنجى بولۇپ قىلىشقا تېگىشلىك‬ ‫مەجبۇرىيىتى (ال إله إال الله‪ .‬محمد رسول الله) مەنىسنى‪:‬‬ ‫(ئالالھدىن باشقا ھېچ مەئبۇد بەرھەق يوق‪ ،‬مۇھەممەد ئالالھنىڭ‬ ‫ئەلچىسى) دېگەن سۆزنى ۋە ئۇنىڭ مەنىسىنى پەرزەنتلىرىنىڭ‬ ‫ئاغزىغا سېلىپ ئۆگىتىش‪ .‬ئەلى ئىبنى ھۈسەيىن ‪ ‬نىڭ‬ ‫بالىسىغا‪« :‬ئالالھقا ئىمان كەلتۈردۈم‪ ،‬تاغۇتالردىن ئادا‪-‬جۇدا‬ ‫بولدۇم دەڭ» دەپ ئۆگەتكەنلىكى رىۋايەت قىلىنىدۇ‪[ .‬ئىبنى‬ ‫ئەبۇ شەيبە رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫ئانا پەرزەنتىگە «رەببىڭ كىم؟ دىنىڭ قايسى؟ نەبىييىڭ‬ ‫كىم؟» دېگەندەك ئۈچ مۇھىم ئاساسنى ئۆگىتىشى كېرەك‪.‬‬ ‫ئانا پەرزەنتىدىن «ئالالھ قەيەردە؟ قۇرئان قانداق كىتاب؟»‬ ‫دېگەندەك سوئالالرنى سوراپ تۇرۇشى كېرەك‪ .‬بۇ سوئالالر‬ ‫ئارقىلىق بالىالرنىڭ قەلبىدە ساپ تەۋھىد ۋە ساغالم ئەقىدە‬ ‫تىكلىنىدۇ‪.‬‬ ‫ئانا بالىالرغا ئۆگىنىدىغان ئەڭ گۈزەل ئەقىدە ئالالھنىڭ‬ ‫ئۆز بەندىسى بىلەن بىرگە ئىكەنلىكىنى ھېس قىلىشىدۇر‪ .‬بۇ‬ ‫ئارقىلىق باال ئالالھدىن ئەيمىنىشنى ئۆگىنىپ ياراتقۇچى بولغان‬ ‫زاتنىڭ قەدرىنى ئۇلۇغاليدۇ ۋە يوشۇرۇن‪-‬ئاشكارا ھالەتلىرىدە‬ ‫ئالالھنىڭ ئۆزىنى كۆزىتىپ تۇرىدىغانلىقىنى ھېس قىلىپ يىتىدۇ‪.‬‬ ‫ئابدۇلالھ تەسەتتۇرى ‪ ‬كىچىك ۋاقتىدا ھەر دائىم‬ ‫ئۇخالشتىن بۇرۇن‪« :‬ئالالھ مېنى كۆرۈپ تۇرىدۇ‪ ،‬ئالالھ ماڭا قاراپ‬ ‫تۇرىدۇ‪ ،‬ئالالھ مەن بىلەن بىللە» دېگەن سۆزنى تەكراراليتتى‪.‬‬ ‫[ئىبنى ئەبى شەيبە رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫ئانىنىڭ ئۆزىنى ئىسالھ قىلىشى پەرزەنتىنىڭ ئىسالھ‬ ‫بولۇشىغا سەۋەب بولىدۇ‬ ‫نەمۇنىلىك ئۇستاز بولغان ئانا ئۆز ئۆيىدىكى پەرزەنتلىرىنى‬ ‫مۇۋەپپەقىيەتلىك ئىسالھ قىلىش ئۈچۈن‪ ،‬ئاۋۋال ئۆزىنى ئىسالھ‬ ‫قىلىش كېرەك‪ .‬چۈنكى پەرزەنتلەرنىڭ ئىسالھ بولۇشى ئانىالرنىڭ‬ ‫ئىسالھ بولۇش سەۋەبىدىن بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئىبنى ئەبى دۇنيادىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ ،‬ئۇتبە ئىبنى ئەبۇ‬ ‫سۇفيان بالىسىنى تەربىيلىگۈچىگە‪« :‬ئەي ئەبۇ ئابدۇسەمەد!‬ ‫باالمنى ئىسالھ قىلىشتىن بۇرۇن ئۆزۈڭنى ئىسالھ قىلغىن‪.‬‬ ‫چۈنكى ئۇالرنىڭ ئەيىبلىرى سېنىڭ ئەيىپلىرىڭگە باغلىقتۇر‪.‬‬ ‫ئۇالرنىڭ قارىشىدا ياخشى ئىش سەن قىلغان نەرسىدۇر‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ قارىشىدىكى قەبىھ ئىش سەن قەبىھ كۆرسەتكەن‬ ‫ئىشتۇر» دېگەن ئىدى‪[ .‬النفقة على العيال]‪.‬‬

‫‪15‬‬

‫پەرزەنتىنى قانائەتچان ۋە چىداملىق قىلىپ تەربىيەلەش‬ ‫مۇسۇلمان ئانا پەرزەنتىنىڭ قەلبىگە بۇ دۇنيانىڭ سەپەر‬ ‫ماكانى‪ ،‬ئاخىرەتنىڭ مەڭگۈلۈك ماكان ئىكەنلىكىنى چوڭقۇر‬ ‫سىڭدۈرىشى كېرەك‪ .‬ئالالھ پىرئەۋننىڭ ئائىلە‪-‬تاۋابىئاتلىرى‬ ‫ئىچىدىكى مۇئمىن كىشىنىڭ تىلىدا مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئى‬ ‫قوۋمىم! بۇ دۇنيا تىرىكچىلىكى پەقەت (ۋاقىتلىق) پايدىلىنىشتىن‬ ‫ئىبارەتتۇر‪ ،‬ئاخىرەت ھەقىقەتەن (مەڭگۈلۈك) قارارگاھتۇر»‪.‬‬ ‫[ﻏﺎﻓﯩﺮ ‪-39‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئانىالرنىڭ ئەۋالدالرنى قانائەتچان ۋە دۇنياغا كۆز قىرىنى‬ ‫سالمايدىغان شۇنداقال ئاخىرەتنى ھەممىدىن ئەال بىلىدىغان‬ ‫ھالەتتە تەربىيەلىشى نەتىجىسىدە بالىالر تەقۋادار پەرھىزكار‬ ‫ئۆسۈپ يېتىلىدۇ‪.‬‬ ‫تەقۋادارالرنىڭ پېشۋاسى مۇھەممەد ‪ ‬نىڭ ھاياتلىق ئىش‪-‬‬ ‫ئىزلىرى بۇنىڭغا ئەڭ يارقىن ئۆرنەك بۇالاليدۇ‪ .‬ئۇرۋە ئائىشە‬ ‫‪ ‬دىن رىۋايەت قىلىدۇكى‪ ،‬ئۇ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬نىڭ ئۆيىدە ئۇدا ئىككى ئايغىچە ئوت يېقىلمايتتى» ئۇرۋە‪:‬‬ ‫«ئى ھامما‪ ،‬سىلەر نېمە بىلەن كۈن كەچۈرەتتىڭالر؟» دەپ‬ ‫سورىۋىدى‪ ،‬ئائىشە ‪« :‬خورما ۋە سۇ بىلەن كۈن كەچۈرەتتۇق‪،‬‬ ‫ئۇنىڭدىن باشقا بىزنىڭ قول ئېلكىدە بار قوشنىلىرىمىز بار ئىدى‪،‬‬ ‫ئۇالر رەسۇلۇلالھ ‪ ‬گە سۈتلىرىدىن بېرەتتى‪ ،‬بىز شۇ سۈتنى‬ ‫ئىچەتتۇق» دەپ جاۋاب بەردى‪[ .‬بىرلىككە كېلىنگەن ھەدىس]‪.‬‬ ‫ئەبۇ ھۈرەيرە ‪ ‬دىن رىۋايەت قىلىنىدۇكى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫ھەر دائىم‪« :‬ئى ئالالھ! مۇھەممەدنىڭ ئائىلىسىنىڭ رىزقىنى‬ ‫ئۇدۇللۇق ۋە يېتەرلىك قىلغىن» دەپ دۇئا قىالتتى‪[ .‬بىرلىككە‬ ‫كېلىنگەن ھەدىس]‪.‬‬ ‫ئىبنى ھەجەر ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇدۇللۇق دېگىنى يەنى‬ ‫باشقىالردىن تىلەشكە سەۋەبچى بولغىدەك ئازمۇ ئەمەس‬ ‫ۋە ئىسراپچىلىققا سەۋەب بولغىدەك كۆپمۇ ئەمەس بىر كۈنگە‬ ‫يەتكۈدەك ئوزۇقلۇق دىگىنىدۇر»‪[ .‬فتح الباري]‪.‬‬ ‫جىبرىئىل (ئالالھنىڭ ساالمى ئۇنىڭغا بولسۇن) رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬گە زېمىننىڭ خەزىنىلىرىنىڭ ئاچقۇچلىرىنى بەرگەن‬ ‫تۇرۇقلۇق ئۇنىڭ ئۆز ئائىلىسىگە ئالالھدىن تىلىگەن نەرسىسى‬ ‫مانا مۇشۇدۇر‪ .‬لېكىن رەسۇلۇلالھ ‪ ‬قانائەتچانلىق بىلەن دۇنيا‬ ‫خەزىنىلىرىگە كۆز قىرىنى سالمىغان ئىدى‪ .‬ئەبۇ ھۈرەيرە ‪‬‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬مۇھەممەد ‪ ‬نىڭ ئائىلىسىدىكىلەر ئۇ ۋاپات‬ ‫بولغانغا قەدەر ئۈچ كۈن ئارقىمۇ‪-‬ئارقا تائامغا تۇيۇپ باقمىغان»‪.‬‬ ‫[ئىمام بۇخارى رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫ئىنسانالرنىڭ ئەڭ ئېسىلى ۋە ئالالھنىڭ دوستى مۇھەممەد‬ ‫‪ ‬بورىدا يېتىپ ھەتتا بورا بىقىنلىرىغا ئىز چىقىرىۋەتكەن‬ ‫ئىدى‪ .‬ئۆمەر ئىبنى خەتتاب ‪ ‬بۇنى كۆرۈپ يىغالپ سالغان‬ ‫ئىدى‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ئۇنىڭغا‪« :‬ئەي ئۆمەر! نېمىشقا‬ ‫يىغاليسەن؟» دېۋىدى‪ ،‬ئۇ‪« :‬ئەي رەسۇلۇلالھ! كىسرا ۋە قەيسەر‬ ‫نۇرغۇن نېمەت ئىچىدە ياشاۋاتىدۇ‪ ،‬ۋەھالەنكى سەن ئالالھنىڭ‬ ‫ئەلچىسى تۇرساڭ؟» دېدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪« :‬دۇنيانىڭ ئۇالر‬ ‫ئۈچۈن ئاخىرەتنىڭ بىز ئۈچۈن بولۇشىغا رازى بولمامسەن؟!»‬ ‫دېدى‪[ .‬بىرلىككە كېلىنگەن ھەدىس]‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ بۇ دۇنيادىكى ھالى مانا مۇشۇنداق ئىدى‪،‬‬ ‫بىز پەرزەنتلىرىمىزنى مۇشۇ ئاساستا تەربىيەلىشىمىز كېرەك‪ .‬ئەنە‬ ‫شۇ چاغدا تۇرمۇش ئۇالرنىڭ بېلىنى چىڭىتقان زېمىندا ئۇرۇنباسار‬ ‫بولۇپ بايراقنى تۇتۇپ مېڭىشقا ۋە ئامانەتنى كۆتۈرۈشكە اليىق‬ ‫بولغان بىر ئەۋالد يېتىشىپ چىقىدۇ‪ .‬ئەبى ئوسمان نەھدى‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بىزگە ئۆمەر ئىبنى خەتتابدىن مەكتۇپ كەلدى‪،‬‬ ‫ئۇنىڭ مەزمۇنى‪« :‬يېمەك‪-‬ئىچمەكتە‪ ،‬كىيىم‪-‬كېچەكتە ۋە‬ ‫تۇرالغۇ ئۆيلەردە ئاددىي‪-‬ساددا بۇلۇڭالر‪ ،‬ئەجەملەرنىڭ كىيىم‪-‬‬ ‫كېچەك ئادىتى بۇيىچە كىيىنىشتىن ۋە بەك باياشات تۇرمۇشتىن‬

‫خىالفەت ئەسكىرىنى ئانىسى جىھادقا قىزىقتۇرىدۇ‬

‫ساقلىنىڭالر!»‪[ .‬شرح معاني اآلثار]‪.‬‬ ‫پەرزەنتىنى ئالالھ يولىدىكى جەڭنى ياخشى كۆرىدىغان‬ ‫قىلىپ تەربىيەلەش‬ ‫بالىالرنىڭ كۆزلىرىنىڭ ئۆيدە مۇجاھىد دادىسىنىڭ تاپانچا‪،‬‬ ‫ئاپتومات‪ ،‬ئوق‪-‬دورا‪ ،‬قول بومبىسى ۋە بەل بومبىسى قاتارلىق‬ ‫قورال‪-‬ياراقالرنى كۆرۈپ چوڭ بولۇشى شۇنىڭدەك مۇجاھىدالرغا‬ ‫ئاالقىدار ئاۋازلىق‪ ،‬ئوقۇشلۇق ۋە فىلىملەردىن خەۋەردار بولۇپ‬ ‫مۇجاھىدالرنى دوراپ تەكبىر توۋلىشىپ كېتىشى ئالالھنىڭ‬ ‫خىالفەت زېمىنىدىكى ئەۋالدالرغا ئاتا قىلغان نېمەتلىرىدىن‬ ‫بىرىدۇر‪ .‬ئانا بۇ نېمەتلەرنى ھېس قىلىشى ۋە ئالالھقا شۈكۈر‬ ‫قىلىپ بۇ پۇرسەتتىن ياخشى پايدىلىنىشى الزىم‪ .‬ئانا بالىلىرىنى‬ ‫مۇشۇنداق تەربىيلىگەنلىكىگە بەزى كىشىلەر تەرىپىدىن‬ ‫«بۇنداق قىلىش پەرزەنتنىڭ گۆدەكلىكىنى ئۆلتۈرىدۇ‪ ،‬ئۇالرنى‬ ‫قورقۇنچاق قىلىپ قۇيىدۇ» دەپ قىلىنغان تاپا‪-‬تەنىلىرىگە‬ ‫ئۇچرىشى مۇمكىن‪.‬‬ ‫بىز ئۇالرغا دەيمىزكى‪ :‬ئەبۇ يەئال ياخشى ئىسناد بىلەن ئەبۇ‬ ‫ھۈرەيرە ‪ ‬دىن رىۋايەت قىلىدۇكى‪ ،‬ئۇ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬ئالدىدا ھەسەن ۋە ھۈسەيىن (ئالالھ ئۇ ئىككىسىدىن رازى‬ ‫بولسۇن) چېلىشىۋاتاتتى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪« : ‬ھەسەن‪ ،‬غەيرەت‬ ‫قىل» دېۋىدى‪ ،‬فاتىمە ‪« :‬ئەي رەسۇلۇلالھ! نېمىشقا‬ ‫ھەسەن‪ ،‬غەيرەت قىل دەيسەن؟» دەپ سورىدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪« :‬جىبرىئىل‪ :‬ھۈسەيىن‪ ،‬غەيرەت قىل دەۋاتىدۇ» دەپ‬ ‫جاۋاب بەردى‪.‬‬ ‫ئىمام بۇخارى سەھىھ كىتابىدا ئابدۇراھمان ئىبنى ئەۋىف‬ ‫‪ ‬دىن مۇنداق بىر ھەدىسنى رىۋايەت قىلغان‪ ،‬ئۇ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬مەن بەدىر كۈنى سەپ ئارىسىدا تۇرۇۋاتاتتىم‪ ،‬مەن‬ ‫ئوڭ ۋە سول تەرىپىمگە قارىسام ياشلىرى كىچىك ئىككى ئەنسار‬ ‫بالىنىڭ ئوتتۇرسىدا ئىكەنمەن‪ ،‬مەن بۇ ئىككىسىدىن كۈچلۈكرەك‬ ‫باشقا ئىككىسىنىڭ ئوتتۇرسىدا تۇرىشىمنى ئۈمىد قىلدىم‪،‬‬ ‫ئۇ ئىككىسىنىڭ بىرى مېنى تارتىپ‪« :‬تاغا‪ ،‬ئەبۇ جەھىلنى‬ ‫تۇنۇمسىز؟» دېدى‪ ،‬مەن‪« :‬شۇنداق‪ ،‬ئۇنىڭدا نېمە ئىشىڭ بار؟»‬ ‫دېدىم‪ ،‬ئۇ‪« :‬ماڭا ئۇنىڭ رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نى تىللىغانلىق خەۋىرى‬ ‫يەتتى‪ ،‬مېنىڭ جېنىم ئۇنىڭ قۇلىدا بولغان زات بىلەن قەسەمكى‪،‬‬ ‫ئۇنى ئۆلتۈرمەي تۇرۇپ مەن ئارام تاپمايمەن» دېدى‪ ،‬يەنە‬ ‫بىرىمۇ بۇنىڭغا ئوخشاش سۆزنى دېدى‪ ،‬مەن بۇ ئىشتىن ھەيران‬

‫قالدىم‪ ،‬ئۇزۇن ئۆتمەي مەن ئەبۇ جەھىلنىڭ سەپ ئىچىدە‬ ‫كېتىۋاتقانلىقىنى كۆردۈم‪ ،‬مەن ئۇ ئىككىسىگە‪« :‬كۆردۈڭالرمۇ؟‬ ‫مانا بۇ سىلەر مەندىن سورىغان كىشى شۇ» دېدىم‪ ،‬ئۇ ئىككىسى‬ ‫ئۇنىڭغا ئېتىلىپ قىلىچ ئۇرۇپ ئۇنى ئۆلتۈردى‪ ،‬ئاندىن كىيىن‬ ‫ئۇ ئىككىسى رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ ھۇزۇرىغا بېرىپ قىلغان‬ ‫ئىشلىرىدىن خەۋەر بەردى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪« :‬ئۇنى قايسىڭالر‬ ‫ئۆتتۈردۈڭالر؟» دەپ سورىدى‪ ،‬ئۇ ئىككىلىسى‪« :‬مەن‬ ‫ئۆلتۈردۈم» دەپ جاۋاب بەردى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪« :‬قىلىچىڭالرنى‬ ‫سۈرتىۋەتكەنمىدىڭالر؟» دەپ سورىۋىدى‪ ،‬ئۇالر‪« :‬ياق» دەپ‬ ‫جاۋاب بېرىشتى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ئۇ ئىككىسىنىڭ قىلىچىغا‬ ‫قارىدى‪-‬دە‪« :‬ئۇنى ئىككىڭالر ئۆلتۈرۈپسىلەر» دېدى‪.‬‬ ‫ئەلبىدايە ۋەننىھايە ناملىق كىتابتا كېلىشىچە‪ :‬ھىشام ئىبنى‬ ‫ئۇرۋە مۇنداق دېگەن‪« :‬ئابدۇلالھ ئىبنى ئىبنى زۇبەيىر ‪‬‬ ‫نىڭ تىلى «قىلىچ قىلىچ» دەپ چىققان بولۇپ‪ ،‬ئۇ بۇنى كۆپ‬ ‫تەكراراليتتى‪ ،‬زۇبەيىر بۇنى ئاڭلىغاندا «ئالالھ بىلەن قەسەمكى‪،‬‬ ‫بىر كۈنى ۋە بىر كۈنلەر چوقۇم سېنىڭ قىلىچىڭ بولىدۇ» دەيتتى‪.‬‬ ‫ئۇرۋە ئىبنى زۈبەيىر مۇنداق دەيدۇ‪« :‬زۈبەيىر ئوغلى‬ ‫ئابدۇلالھنى يەرمۇك كۈنى بىر ئاتقا مىندۈردى‪ ،‬ئۇ چاغدا‬ ‫ئابدۇلالھ ئون ياشقا كىرگەن ئىدى‪ ،‬ئۇنىڭغا بىر كىشىنى ۋەكىل‬ ‫قىلىپ قويغان ئىدى»‪[ .‬ئىمام بۇخارى رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫پەرزەنتىنى ئەرەب تىلىغا كۆڭۈل بۆلىدىغان قىلىپ‬ ‫تەربىيەلەش‬ ‫مۇسۇلمان ئانا پەرزەنتىنى ھەرخىل شىۋىلەردىن خالى‬ ‫ئۆلچەملىك ئەرەب تىلىدا سۆزلەيدىغان قىلىپ تەربىيەلەشكە‬ ‫كۆڭۈل بۆلسە نېمە دېگەن ياخشى ھە! باشقا ئەرەب ئەمەس‬ ‫ئانىالر پەرزەنتلىرىگە دىنىي ئىشلىرىنى ئۆگىنىپ مۇسۇلمان‬ ‫جامائىتى بىلەن ئارىلىشىپ ئۆتۈش ئۈچۈن ئەرەب تىلىنى‬ ‫ئۆگىتىشى ئىنتايىن ياخشى ئىشتۇر‪ .‬خەتىپ باغدادى مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ئەلى‪ ،‬ئىبنى ئابباس ۋە ئىبنى ئۆمەر (ئالالھ ئۇالردىن‬ ‫رازى بولسۇن) پەرزەنتلىرىنى ئۆلچەملىك ئەرەب تىلىدا سۆزلىمەي‬ ‫يەرلىك شىۋىدە سۆزلىگەنلىكى ئۈچۈن ئۇرۇپ ئەدەپلەيتتى»‪.‬‬

‫ھەمشىرىلەرگە‬

‫‪16‬‬

17

‫ماقالىلەر‬

‫‪18‬‬

‫ئىتائەت ئىبادەتنىڭ بىر تۈرى‪ ،‬بەلكى ئۇ ئىبادەتتۇر‪.‬‬ ‫چۈنكى ئىبادەت ئالالھنىڭ ئەلچىلىرىنىڭ تىلى‬ ‫ئارقىلىق كەلگەن بۇيرۇقالرغا بويسۇنۇپ ئىتائەت‬ ‫قىلىشتۇر‪ .‬ئالالھنىڭ ئىتائىتى ئاستىدا بولغان كىشىدىن‬ ‫باشقا ھەرقانداق مەخلۇققا ئىتائەت قىلىنمايدۇ‪.‬‬ ‫مەخلۇقاتالردىن بىرسىگە ئىتائەت قىلىش ۋاجىپ‬ ‫ئەمەس‪.‬‬ ‫يەنى بۇ يەردىكى مەقسەت‪ ،‬ھااللنى ھارام قىلغان‬ ‫ياكى ھارامنى ھاالل قىلغان بىرەر مەخلۇققا ھەرگىز‬ ‫ئىتائەت قىلىنمايدۇ‪ .‬كىمكى نەپسى خاھىشى بىلەن‬ ‫سۆزلىمەيدىغان رەسۇلۇلالھ ‪ ‬دىن باشقا بىرەر‬ ‫مەخلۇققا بۇنداق ئىشتا ئىتائەت قىلسا‪ ،‬ئۇ مۇشرىكتۇر‪.‬‬ ‫ئالالھ بۇنى مۇنۇ سۆزىدە بايان قىلدى‪« :‬ئۇالر ئۆزلىرىنىڭ‬ ‫ھىبرىلىرىنى‪ ،‬راھىبلىرىنى (دىنىي باشلىقلىرىنى‪،‬‬ ‫ئۆلىمالىرىنى) ۋە مەريەم ئوغلى مەسىھنى مەئبۇد‬ ‫قىلىۋالدى‪( .‬ھالبۇكى) ئۇالر (ئەلچىلەر ئارقىلىق)‬ ‫پەقەت بىر ئىالھقا ئىبادەت قىلىشقا بۇيرۇلغان ئىدى‪،‬‬ ‫ئۇنىڭدىن باشقا (يەنى ئالەملەرنىڭ رەببى ئالالھدىن‬ ‫باشقا) ھېچ مەئبۇد بەرھەق يوقتۇر‪ ،‬ئالالھ ئۇالرنىڭ‬ ‫شېرىك كەلتۈرگەنلىكلىرىدىن پاكتۇر»‪[ .‬تەۋبە‬ ‫‪-31‬ئايەت]‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬بۇ ئايەتنى ئەدىنىڭ‬ ‫ھەدىسىدە كەلگىنىدەك «ئۇالر ھااللنى ھارام قىلسا‬ ‫ياكى ھارامنى ھاالل قىلسا ئىتائەت قىلىدۇ» دەپ‬ ‫تەپسىر قىلدى‪.‬‬ ‫ئەگەر ئالالھ‪« :‬ئى مۇئمىنلەر! ئالالھقا‪ ،‬ئۇنىڭ‬ ‫رەسۇلىغا ۋە ئۆزۈڭالردىن بولغان ئىش ئۈستىدىكىلەرگە‬ ‫ئىتائەت قىلىڭالر»‪[ .‬نىسا ‪-59‬ئايەت]‪ .‬دېگەنغۇ‬ ‫دېسە‪« ،‬بۇ يەردىكى ئىش ئۈستىدىكىلەر ئالىمالر ۋە‬ ‫ئەمىرلەر» دەپ جاۋاب بېرىلىدۇ‪ .‬بۇ ئىككىلىسىنى‬ ‫ئىمام ئەھمەد رىۋايەت قىلغان‪ .‬ئىبنى قەييىم ‪‬‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئايەت ئىككىلىسىنى ئۆز ئىچىگە‬ ‫ئالىدۇ»‪ .‬ئۇالر پەقەت ئالالھقا ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا‬ ‫ئىتائەت قىلىشقا بۇيرىسا‪ ،‬ئۇالرغا ئىتائەت قىلىش‬ ‫ۋاجىپ بولىدۇ‪ .‬شۇڭا ئالىمالر ئالالھ ۋە ئۇنىڭ‬ ‫رەسۇلىنىڭ بۇيرۇقىنى يەتكۈزسە ۋە ئەمىرلەر بۇنى‬ ‫ئىجرا قىلسا‪ ،‬بۇ ۋاقىتتا ئالالھ ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا‬ ‫بويسۇنۇپ ئۇالرغا ئىتائەت قىلىش ۋاجىپ بولىدۇ‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬مەئسىيەتتە ئىتائەت‬ ‫قىلىنمايدۇ‪ ،‬پەقەت ياخشى ئىشتا ئىتائەت قىلىنىدۇ»‪.‬‬ ‫[بۇخارى ۋە مۇسلىم رىۋايىتى]‪ .‬يەنە مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«بىر كىشى مەئسىيەتكە بۇيرۇلمىسا‪ ،‬ئاڭالپ ئىتائەت‬ ‫قىلىشى ۋاجىپ‪ .‬ئەگەر مەئسىيەتكە بۇيرۇلسا‪ ،‬ئاڭالپ‬ ‫ئىتائەت قىلىنمايدۇ»‪[ .‬بۇخارى ۋە مۇسلىم رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫بۇ ئايەتتە بۇنىڭغا زىت سۆز يوق‪.‬‬ ‫ئىبنى ئابباس ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۈستۈڭالرغا‬ ‫‪19‬‬

‫ئاسماندىن تاش چۈشكىلى تاسال قالدى‪ ،‬مەن‬ ‫«رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دېگەن» دېسەم‪ ،‬سىلەر «ئەبۇ‬ ‫بەكىر ۋە ئۆمەر مۇنداق دېگەنتىغۇ» دەۋاتىسىلەر»‪.‬‬ ‫ئەبۇ سائادەت ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇنىڭ «تاسال‬ ‫قالدى» دېگەن سۆزى يەنى يېقىنالپ كەلدى ياكى‬ ‫تېز كەلدى‪.‬‬ ‫بۇ ئىبنى ئابباسنىڭ ھەج ھەققىدە مۇنازىرلەرشكەن‬ ‫كىشىگە ئېيتقان سۆزى بولۇپ‪ ،‬ئىبنى ئابباس ئۇنى‬ ‫بۇنىڭغا بۇيرۇغاندا‪ ،‬مۇنازىرلەشكۈچى ئەبۇ بەكرى‬ ‫ۋە ئۆمەرنىڭ بۇنى چەكلىگەنلىكىنى دەلىل قىلدى‪،‬‬ ‫يەنى ئۇ ئىككىسى سەندىن ياخشىراق بىلىدۇ ۋە ئۇ‬ ‫ئىككىسىگە ئەگىشىشكە سەندىن بەكرەك ھەقلىق‬ ‫دېدى‪ .‬ئىبنى ئابباس‪« :‬بۇ ئۇنىڭغا قارشى چىققان‬ ‫كىشى كىم بولىشىدىن قەتئىينەزەر ئىماننىڭ ساپلىقى‬ ‫ۋە پەقەت رەسۇلۇلالھقىال ئەگىشىشتىن چىقىرىپ‬ ‫تاشاليدىغان سۆز» دېدى‪ .‬ئىمام شافىئى ‪ ‬مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ سۈننىتى بىر كىشىگە‬ ‫ئايدىڭ بولسا‪ ،‬بۇ كىشىنىڭ يەنە بىر كىشىنىڭ سۆزىنى‬ ‫كەلتۈرۈشى توغرا بولمايدىغانلىقىغا ئالىمالر بىرلىككە‬ ‫كەلگەن»‪[ .‬مدارج السالكين]‪.‬‬ ‫بۇ ئىبنى ئابباسنىڭ ئەبۇ بەكىر ۋە ئۆمەرنىڭ‬ ‫سۆزىنى دەلىل قىلىپ قارشى چىققان كىشىگە قىلغان‬ ‫سۆزى بولسا‪ ،‬ئۇنداقتا رەسۇلۇلالھنىڭ سۈننەتلىرىگە‬ ‫ئىمامىنىڭ ۋە مەزھەپ ئىمامىنىڭ سۆزىنى دەلىل‬ ‫قىلىپ قارشى چىققان كىشىگە قانداق قارايسىز؟! ئۇ‬ ‫سۆزىنى كىتاب ۋە سۈننەتكە تەڭلەشتۈرگەن بولىدۇ‪.‬‬ ‫شەكسىزكى‪ ،‬بۇ ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزىنىڭ دائىرىسىگە‬ ‫كىرىپ كېتىدۇ‪« :‬ئۇالر ئۆزلىرىنىڭ ھىبرىلىرىنى‪،‬‬ ‫راھىبلىرىنى (دىنىي باشلىقلىرىنى‪ ،‬ئۆلىمالىرىنى)‬ ‫مەئبۇد قىلىۋالدى»‪[ .‬تەۋبە ‪-31‬ئايەت]‪.‬‬ ‫شەيخ مۇھەممەد ئىبنى ئابدۇلۋاھھاب ‪ ‬مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ئەھمەد ئىبنى ھەنبەل ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ھەدىسنىڭ ئىسنادىنى ۋە سەھىھلىرىنى بىلىپ‬ ‫تۇرۇپ‪ ،‬سۇفياننىڭ قاراشلىرىنى تۇتۇۋالغان كىشىلەردىن‬ ‫ئەجەبلەندىم‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬رەسۇلۇلالھنىڭ‬ ‫ئەمرىگە خىالپلىق قىلغۇچىالر (دۇنيادا چوڭ بىر)‬ ‫پىتنىگە يولۇقۇشتىن‪ ،‬يا (ئاخىرەتتە) قاتتىق بىر‬ ‫ئازابقا دۇچار بولۇشتىن قورقسۇن»‪[ .‬نۇر ‪-63‬ئايەت]‪.‬‬ ‫پىتنىنىڭ نېمىلىكىنى بىلەمسەن؟ پىتنە شېرىكتۇر‪.‬‬ ‫بەلكى ئالالھنىڭ سۆزىنىڭ بىر قىسمىنى رەت قىلسا‪،‬‬ ‫ئۇ كىشىنىڭ قەلبىگە ئەگرىلىك چۈشۈپ‪ ،‬قەلبى‬ ‫قارىداپ‪ ،‬بۇ ئەگرىلىك ئۇنى ھاالك قىلىشى مۇمكىن»‪.‬‬ ‫بۇ فەزىل ئىبنى زىياد ۋە ئەبۇ تالىپ رىۋايەت قىلغان‬ ‫ئىمام ئەھمەدنىڭ سۆزىدۇر‪.‬‬ ‫فەزىل ئەھمەد ‪ ‬دىن رىۋايەت قىلىپ‪« :‬مەن‬

‫يامان ئالىمالر ئەگەشكۈچىلىرىنى ئازدۇرۇش ئۈچۈن يىغىن ئاچىدۇ‬

‫قۇرئانغا قاراپ‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬گە ئىتائەت قىلىشنىڭ‬ ‫‪ 33‬ئورۇندا كەلگەنلىكىنى ئۇچراتتىم» دېدى‪ .‬ئاندىن‬ ‫كىيىن مۇنۇ ئايەتنى تىالۋەت قىلىشقا باشلىدى‪:‬‬ ‫«رەسۇلۇلالھنىڭ ئەمرىگە خىالپلىق قىلغۇچىالر‬ ‫(دۇنيادا چوڭ بىر) پىتنىگە يولۇقۇشتىن‪ ،‬يا (ئاخىرەتتە)‬ ‫قاتتىق بىر ئازابقا دۇچار بولۇشتىن قورقسۇن»‪[ .‬نۇر‬ ‫‪-63‬ئايەت]‪ .‬ئۇنى تەكرارالپ مۇنداق دېيىشكە‬ ‫باشلىدى‪« :‬پىتنە پەقەت شېرىكتۇر‪ .‬بەلكى ئالالھنىڭ‬ ‫سۆزىنىڭ بىر قىسمىنى رەت قىلسا‪ ،‬ئۇ كىشىنىڭ قەلبىگە‬ ‫ئەگرىلىك چۈشۈپ‪ ،‬قەلبى قارىداپ‪ ،‬بۇ ئەگرىلىك ئۇنى‬ ‫ھاالك قىلىشى مۇمكىن»‪ .‬يەنە بۇ ئايەتنى تىالۋەت‬ ‫قىلىشقا باشلىدى‪(« :‬ئى مۇھەممەد!) رەببىڭ بىلەن‬ ‫قەسەمكى‪ ،‬ئۇالر (يەنى مۇناپىقالر) ئۆز ئارىسىدىكى‬ ‫دەتاالشقا سېنى ھۆكۈم چىقىرىشقا تەكلىپ قىلمىغۇچە‬ ‫ئىمان ئېيتقان بولمايدۇ»‪[ .‬نىسا ‪-65‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئەبۇ تالىپ ئەھمەد ‪ ‬دىن رىۋايەت قىلىپ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇنىڭدىن ھەدىسنى دەۋا قىلىدىغان‬ ‫ۋە سۇفياننىڭ قاراشلىرىنى تۇتۇۋالىدىغان كىشىلەر‬ ‫ھەققىدە سورالدى‪ ،‬ئىمام ئەھمەد‪« :‬مەن ھەدىسنى‬ ‫ئاڭاليدىغان‪ ،‬ھەدىسنىڭ ئىسنادىنى ۋە سەھىھ‬ ‫ئىكەنلىكىنى بىلىدىغان‪ ،‬لېكىن سۇفيان ۋە باشقىالرنىڭ‬ ‫قاراشلىرىنى تۇتىدىغان كىشىلەردىن ئەجەپلىنىمەن»‬ ‫دېدى‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬رەسۇلۇلالھنىڭ ئەمرىگە‬ ‫خىالپلىق قىلغۇچىالر (دۇنيادا چوڭ بىر) پىتنىگە‬ ‫يولۇقۇشتىن‪ ،‬يا (ئاخىرەتتە) قاتتىق بىر ئازابقا دۇچار‬ ‫بولۇشتىن قورقسۇن»‪[ .‬نۇر ‪-63‬ئايەت]‪ .‬پىتنىنىڭ‬ ‫نېمىلىكىنى بىلەمسەن؟ ئۇ كۇفردۇر‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬پىتنە ئادەم ئۆلتۈرۈشتىنمۇ ياماندۇر»‪[ .‬بەقەرە‬ ‫‪-217‬ئايەت]‪ .‬ئۇالر رەسۇلۇلالھ ‪ ‬دىن رىۋايەت‬ ‫قىلىنغان ھەدىسنى دەۋا قىلىدۇ‪ ،‬ئۇالرنىڭ نەپسى‬

‫خاھىشى باشقىالرنىڭ قارىشىغا مايىل بولىدۇ»‪ .‬بۇنى‬ ‫شەيخۇل ئىسالممۇ زىكىر قىلغان‪.‬‬ ‫مەن دەيمەنكى‪« :‬ئىمام ئەھمەدنىڭ دورىغۇچىالرنى‬ ‫ئەيىبلەش ۋە كۆز‪-‬قاراش كىتابلىرىنى تۈزۈشنى رەت‬ ‫قىلىش ھەققىدىكى سۆزلىرى ئىنتايىن كۆپ»‪.‬‬ ‫ئۇنىڭ ئۇالر ئىسنادىنى بىلىدۇ دېگىنى؛ ھەدىسنىڭ‬ ‫ئىسنادىنى ۋە توغرا خاتاسىنى بىلىدۇ دېگەنلىكتۇر‪.‬‬ ‫ئۇنىڭ «سۇفياننىڭ قاراشلىرىنى تۇتىدۇ» دېگىنى‪،‬‬ ‫زاھىد ئابىد پەقىھ ئالىم ئىمام سۇفيان سەۋرى ‪ ‬نى‬ ‫كۆرسىتىدۇ‪ .‬ئۇنىڭ مەشھۇر مەزھىپى بار‪.‬‬ ‫ئىمام ئەھمەد ھەدىسنىڭ ئىسنادىنى ۋە‬ ‫توغرىسىنى بىلىدىغان‪ ،‬شۇنداق تۇرۇپمۇ سۇفيان ۋە‬ ‫باشقىالرنى دورايدىغان ۋە باتىل ئۆزرىلەرنى قىلىدىغان‬ ‫ياكى ھەدىسنى ئىجتىھات بىلەن ئېلىشنى ياكى‬ ‫ئىجتىھاتنىڭ ئۇزۇندىن بېرى ئۈزۈلگەنلىكىنى ئۆزرە‬ ‫قىلىدىغان كىشىلەرنى رەت قىلدى‪ .‬ياكى دورىغان‬ ‫ئىمام مەندىن ئالىمراق كىشى‪ ،‬ئۇ پەقەت ئىلىم‬ ‫بىلەنال سۆزلەيدۇ‪ ،‬بۇ ھەدىسنى ئىلىم بىلەن تەرك‬ ‫قىلىدۇ دەپ ئۆزرە ئېيتىدىغان كىشىلەرنى رەت‬ ‫قىلدى‪ .‬ياكى ئۇ ئىجتىھات‪ ،‬مۇجتەھىد ئالالھنىڭ‬ ‫كىتابى ۋە رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ ھەدىسلىرىنىڭ ناسىخ‬ ‫ۋە مەنسۇخلىرىنى‪ ،‬سەھىھ ۋە كېسەللىرىنى بىلىشى‪،‬‬ ‫ئەرەب تىلىنى‪ ،‬گىرامماتىكىنى ۋە قائىدىنى بىلىشى‬ ‫شەرت دەپ ئۆزرە ئېيتقان كىشىلەرنى قاتتىق رەت‬ ‫قىلدى‪ .‬ھەتتا بۇ شەرتلەر مۇكەممەل ھالەتتە ئەبۇ‬ ‫بەكىر ۋە ئۆمەردىمۇ تېپىلماسلىقى مۇمكىن‪.‬‬ ‫ئۇنىڭغا مۇنداق دېيىلىدۇ‪ :‬ئەگەر بۇ توغرا بولسا‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ مۇتلەق مۇجتەھىدتىن مەقسىتى‪ ،‬كىتاب‬ ‫سۈننەتكە ئەمەل قىلىشتا يۇقىرىدىكى سۈپەتلەر‬ ‫شەرت بولىدىغان بولسا‪ ،‬بۇ ئالالھقا‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪20‬‬

‫رەسۇلىغا ۋە ئالىمالرغا يالغاننى چاپلىغان بولىدۇ‪ .‬بەلكى‬ ‫بۇ يەردە مۇئمىنگە كىتاب سۈننەت يەتسە ۋە ئۇنىڭ‬ ‫مەنىسىنى چۈشەنسە‪ ،‬ئۇنىڭغا ئەمەل قىلىش ۋاجىپ‬ ‫بولىدۇ‪ .‬ئالالھ ۋە رەسۇلۇلالھ ‪ ‬بىزنى مانا شۇنىڭغا‬ ‫بۇيرىدى‪ .‬يۇقىرىدىكى مەسىلىدە دورىغۇچىالر ۋە ئەبۇ‬ ‫ئۆمەر ئىبنى ئابدۇلبەررىگە ئوخشاش ئالىم بولمىغان‬ ‫كىشىلەردىن باشقا ئالىمالر بىرلىككە كەلگەن‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬سىلەر رەببىڭالر‬ ‫تەرىپىدىن سىلەرگە نازىل قىلىنغان كىتابقا (يەنى‬ ‫قۇرئانغا) ئەگىشىڭالر‪ ،‬ئالالھنى قويۇپ‪( ،‬جىنالردىن‬ ‫ۋە ئىنسانالردىن بولغان‪ ،‬سىلەرنى ئازدۇرىدىغان)‬ ‫دوستالرغا ئەگەشمەڭالر‪ ،‬سىلەر ۋەز ـ نەسىھەتنى ئاز‬ ‫قوبۇل قىلىسىلەر»‪[ .‬ئەئراف ‪-3‬ئايەت]‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ئەگەر ئالالھنىڭ رەسۇلىنىڭ (ئەمرىگە)‬ ‫ئىتائەت قىلساڭالر‪ ،‬ھىدايەت تاپىسىلەر‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫رەسۇلىنىڭ پەقەت چۈشىنىشلىك قىلىپ تەبلىغ‬ ‫قىلىش مەسئۇلىيىتى بار»‪[ .‬نۇر ‪-54‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئالالھ رەسۇلۇلالھ ‪ ‬گە ئىتائەت قىلغان كىشىنى‬ ‫ھىدايەت تاپتى دېدى‪ .‬دورىغۇچىالرنىڭ نەزىرىدە‪،‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬گە ئىتائەت قىلغان كىشى ھىدايەت‬ ‫تاپقۇچى بولماستىن بەلكى ئۇنىڭغا ئاسىيلىق قىلغان‪،‬‬ ‫ئۇنىڭ سۆزىگە قۇالق سالمىغان كىشىدۇر‪ .‬ئۇنىڭ‬ ‫سۈننىتىدىن يۈز ئۆرۈپ مەزھەپ ياكى شەيخلەرگە‬ ‫ئەگەشكەن كىشى ھىدايەت تاپقۇچى كىشىدۇر‪.‬‬ ‫ئىلىمنى دەۋا قىلغان نۇرغۇن كىشىلەر مۇشۇنداق‬ ‫ھارام دوراشقا چۈشۈپ قالدى‪ .‬ئۇالر ھەدىس سۈننەت‬ ‫ھەققىدە كىتابالرنى تۈزىدۇ‪ ،‬لېكىن سەن ئۇنىڭ بىرەر‬ ‫مەزھەپتە قېتىپال تۇرۇۋېلىپ بۇ مەزھەپتىن چىقىش‬ ‫ئېغىر گۇناھ دەپ قارايدىغانلىقىنى كۆرىسەن‪.‬‬ ‫ئەھمەدنىڭ سۆزىدە ھۆججەت يېتىشتىن بۇرۇن‬ ‫دوراشنىڭ ئەيىپلەنمەيدىغانلىقىغا پەقەت ھۆججەت‬ ‫يەتكەندىن كېيىنمۇ چىڭ تۇرۇۋېلىش ھارام مۇنكەر‬ ‫ئىكەنلىكىگە كۆرسەتمە بار‪ .‬شۇنداق‪ ،‬كىتاب‬ ‫سۈننەتتىن يۈز ئۆرۈپ‪ ،‬كىتاب سۈننەتتىن بىھاجەت‬ ‫ھېساباليدىغان پىقھى ھەققىدىكى كىتابالرنى‬ ‫ئۆگىنىشكە يۈزلىنىش قاتتىق رەت قىلىنىدۇ‪ .‬ئەگەر‬ ‫قۇرئان سۈننەتتىن بىر نەرسە ئوقۇسا‪ ،‬پەقەت ئۆگىنىش‬ ‫ۋە چۈشىنىش ئۈچۈن بولماستىن ئۇلۇغالپ ئوقۇيدۇ‪.‬‬ ‫بەزىلىرى بۇخارىنى شەرىئەتكە ئېرىشىش ئۈچۈن‬ ‫ئەمەس ۋەزىپىگە ئېرىشىش ئۈچۈن ئوقۇيدۇ‪ .‬مانا‬ ‫بۇنداق كىشىلەر ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزى دائىرىسىگە‬ ‫كىرىشكە ئەڭ ھەقلىق كىشىلەردۇر‪« :‬ساڭا ئۆز‬ ‫تەرىپىمىزدىن قۇرئاننى ئاتا قىلدۇق‪ .‬كىمكى قۇرئاندىن‬ ‫يۈز ئۆرۈيدىكەن‪ ،‬ئۇنىڭغا قىيامەت كۈنى چوڭ گۇناھتىن‬ ‫ئېغىر يۈك يۈكلىنىدۇ‪ .‬ئۇ گۇناھى ئۈچۈن بېرىلگەن‬ ‫‪21‬‬

‫ئازابنى مەڭگۈ تارتىدۇ»‪[ .‬تاھا ‪ - 101 - 99‬ئايەت]‪.‬‬ ‫يەنە «كىمكى مېنىڭ زىكرىمدىن يۈز ئۆرۈيدىكەن‪،‬‬ ‫ئۇنىڭ ھاياتى تار (يەنى خاتىرجەمسىز) بولىدۇ‪،‬‬ ‫قىيامەت كۈنى ئۇنى بىز كور قوپۇرىمىز»‪[ .‬تاھا ‪124‬‬ ‫ ئايەت]‪ .‬يەنە‪« :‬ھەددىدىن ئاشقان ۋە رەببىنىڭ‬‫ئايەتلىرىگە ئىمان ئېيتمىغانالرغا شۇنىڭغا ئوخشاش‬ ‫جازا بېرىمىز‪ ،‬ئاخىرەتنىڭ ئازابى تېخىمۇ قاتتىقتۇر‪،‬‬ ‫تېخىمۇ باقىيدۇر»‪[ .‬تاھا ‪ - 127‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئەگەر سەن «مەزھەپلەر ھەققىدە تۈزۈلگەن‬ ‫كىتابالرنى ئۇقۇش دۇرۇسمۇ؟» دەپ سورىساڭ‪.‬‬ ‫مۇنداق جاۋاب بېرىلىدۇ‪« :‬بۇ كىتابالرنى كىتاب‬ ‫سۈننەتنى چۈشىنىش ۋە مەسىلىلەرنى يورۇتۇش‬ ‫ئۈچۈن ئۇقۇش دۇرۇس‪ .‬كىتابالر تۈرلۈك بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئەمما تۈزۈلگەن كىتابالر كىشىلەر ئارىسىدا ھۆكۈم‬ ‫قىلىنىدىغان قۇرئان سۈننەتتىن ئارتۇق كۆرۈلسە‬ ‫ۋە كىتاب سۈننەتكە ھۆكۈم ئېلىپ بارماستىن شۇ‬ ‫كىتابالرغا ھۆكۈم ئېلىپ بېرىلسا‪ ،‬شەكسىزكى بۇ‬ ‫ئىماننى بۇزۇپ يوق قىلىدۇ‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«(ئى مۇھەممەد!) رەببىڭ بىلەن قەسەمكى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫(يەنى مۇناپىقالر) ئۆز ئارىسىدىكى دەتاالشقا سېنى‬ ‫ھۆكۈم چىقىرىشقا تەكلىپ قىلمىغۇچە‪ ،‬ئاندىن سېنىڭ‬ ‫چىقارغان ھۆكىمىڭگە ئۇالرنىڭ دىللىرىدا قىلچە غوم‬ ‫بولسىمۇ يوقالمىغىچە ۋە ئۇالر پۈتۈنلەي بويسۇنمىغىچە‬ ‫ئىمان ئېيتقان بولمايدۇ»‪[ .‬نىسا ‪-65‬ئايەت]‪.‬‬ ‫دەتاالش قىلغاندا ئالالھ ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىنى قۇيۇپ‬ ‫ئۇنىڭغا ھۆكۈم ئېلىپ بېرىلسا‪ ،‬ئاندىن كىيىن ئالالھ ۋە‬ ‫ئۇنىڭ رەسۇلى بىر ئىشقا ھۆكۈم قىلسا‪ ،‬قەلبىڭدە غوم‬ ‫ھېس قىلساڭ‪ ،‬ئەگەر ئەھلى كىتاب بىر ئىشقا ھۆكۈم‬ ‫قىلسا‪ ،‬قەلبىڭدە غوم ھېس قىلمىساڭ‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫بىر ئىشقا ھۆكۈم قىلسا ئۇنىڭغا بويسۇنمىساڭ‪ ،‬ئەگەر‬ ‫ئۇالر ساڭا بىر ئىشتا ھۆكۈم قىلسا ئۇنىڭغا بويسۇنساڭ‪،‬‬ ‫ئۆزىنىڭ ئۇلۇغ نامى بىلەن قەسەم قىلىپ تۇرۇپ‬ ‫سېنى مۇئمىن ئەمەس دېدى‪ .‬ئۇنىڭدىن كېيىن ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بەلكى ئىنسان ئۆزىگە (يەنى قىلغان‬ ‫يامان ئىشلىرىغا) ئۆزى گۇۋاھتۇر‪ .‬ئۇ ئۆزىنى ئاقالش‬ ‫ئۈچۈن قانچە ئۆزرە ئېيتقان تەقدىردىمۇ (ئۆزرىسى‬ ‫قوبۇل قىلىنمايدۇ)»‪[ .‬قىيامەت ‪ - 15-14‬ئايەت]‪.‬‬

‫بارچە ھەمدىلەر ئالالھقا خاستۇر‪ ،‬ئۇنىڭغىال ھەمدە‬ ‫ئېيتىمىز‪ ،‬ئۇنىڭغىال تايىنىمىز ۋە مەغپىرەت سورايمىز‪.‬‬ ‫ئەمەللىرىمىزنىڭ يامانلىقىدىن ئالالھقا سېغىنىپ پاناھ‬ ‫تىلەيمىز‪ .‬ئۇ ھىدايەت قىلغان كىشىنى ھېچ كىشى‬ ‫ئازدۇرالمايدۇ‪ .‬ئۇ ئازدۇرغان كىشىنى ھېچ كىشى ھىدايەت‬ ‫قىاللمايدۇ‪ .‬مەن «بىر ئالالھدىن باشقا ھېچ مەئبۇد بەرھەق‬ ‫يوق‪ ،‬ئۇ يېگانە شېرىكى يوق‪ .‬مۇھەممەد ئۇنىڭ بەندىسى ۋە‬ ‫ئەلچىسى» دەپ گۇۋاھلىق بېرىمەن‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪(« :‬ئى مۇئمىنلەر (مۇشرىكالردىن بىر‬ ‫جامائەگە (يەنى دۈشمەن قوشۇنىغا) ئۇچراشقان چېغىڭالردا‬ ‫ساباتلىق كۆرسىتىڭالر‪ ،‬مۇۋەپپەقىيەت قازىنىشىڭالر ئۈچۈن‬ ‫ئالالھنى كۆپ ياد ئېتىڭالر‪ .‬ئالالھقا ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا ئىتائەت‬ ‫قىلىڭالر‪ ،‬ئىختىالپ قىلىشماڭالر‪ ،‬بولمىسا‪( ،‬دۈشمەن بىلەن‬ ‫ئۇچرىشىشتىن) قورقۇپ قالىسىلەر‪ ،‬كۈچ ـ قۇۋۋىتىڭالر كېتىپ‬ ‫قالىدۇ؛ سەۋر قىلىڭالر‪ ،‬ئالالھ ھەقىقەتەن سەۋر قىلغۇچىالر‬ ‫بىلەن بىرگەدۇر»‪[ .‬ئەنفال ‪ – 46- 45‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪( « :‬ئى مۇھەممەد! (مۇشرىكالرنىڭ‬ ‫ئەزىيەتلىرىگە سەۋر قىلغىن‪ ،‬ئالالھنىڭ (ساڭا نۇسرەت ئاتا‬ ‫قىلىش ۋە دىنىڭنى ئۈستۈنلۈككە ئىگە قىلىش) ۋەدىسى‬ ‫ھەقىقەتەن ھەقتۇر‪ ،‬ئاخىرەتكە ئىشەنمەيدىغانالر سېنى‬ ‫ئالداپ قويمىسۇن»‪[ .‬رۇم ‪ – 60‬ئايەت]‪.‬‬ ‫سەۋرچانلىق‪ ،‬چىدامچانلىق ۋە ئالالھنىڭ ۋەدىسىگە چىن‬ ‫ئىشىنىش؛ قاتتىق ئىمتىھان‪-‬سىناق كەلسىمۇ‪ ،‬گۇرۇھالر‬ ‫قارشى ئىتتىپاقالشقان بولسىمۇ‪ ،‬راكېتا ۋە ئايروپىالنالرنىڭ‬ ‫قاتتىق بومباردىمان ئاۋازلىرى كېلىپ تۇرسىمۇ‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫ۋەدىسىگە چىن ئىشەنگۈچىلەر ئەجىر ئۈمىد قىلىپ ئالدىغا‬ ‫ئىلگىرىلىگەن ھالدا چىدامچانلىق بىلەن بۇالرغا قارشى‬

‫تۇرۇۋاتىدۇ‪ .‬قاتتىق سىلكىنىشلەر ئۇالرنى بوشاشتۇرالمىدى‪،‬‬ ‫شۇڭا بۇالر سۇسلىشىپ گاڭگىراپ ياكى جىددىلىپشىپ‬ ‫قالمىدى‪ .‬بەلكى بۇالر قاپقاراڭغۇ كېچىدە ھەق نۇرىنى پارالتتى‪،‬‬ ‫قانلىرى بىلەن ھىدايەت مەشئەللىرىنى ياندۇردى‪ ،‬ئازغۇن‬ ‫يولالردىن ئۆزلىرىنى چەتكە ئالدى‪ .‬ئالالھنىڭ كىتابىدىن‬ ‫قانغۇچە ئىچتى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ سۈننىتىگە ئەگەشتى‬ ‫ۋە ئەمەل قىلدى‪ .‬ئۇالر سان ۋە تەييارلىق كۆپ بولمىسىمۇ‬ ‫يەنىال نۇسرەتنىڭ بىر كۈنى ئالالھ تەرىپىدىن كېلىدىغانلىقىنى‬ ‫ياخشى بىلىپ يەتتى‪ .‬چۈنكى ئالالھ بۈيۈك زاتتۇر‪ ،‬ئۇنىڭدىن‬ ‫غالىب كىشى يوق‪ .‬بەلكى ئۇ سان ۋە كۈچتە كامالەتكە يەتكەن‬ ‫نەرسىنىمۇ خار قىلغۇچى زاتتۇر‪ .‬ئۇ ھېكمەت بىلەن ئىش‬ ‫قىلغۇچىدۇر‪ .‬ئىشالرنى سەۋەبلىرى بىلەن تەقدىر قىلغۇچىدۇر‪.‬‬ ‫ئىشالرنى ئۆز ئورنىغا قويغۇچىدۇر‪ .‬بىر كىشىگە ياردەم‬ ‫بېرىش ۋە تەدبىر قىلىشتا ھېكمەت بىلەن ئىش قىلغۇچىدۇر‪.‬‬ ‫مەخلۇقاتالردىن بىر كىشىنى خار قىلىشتا ھېكمەت بىلەن‬ ‫خار قىلغۇچىدۇر‪ .‬ئۇنىڭ تەدبىرىدە بوشلۇق ۋە يوچۇق يوقتۇر‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئەگەر ئالالھ سىلەرگە ياردەم بەرسە‪،‬‬ ‫سىلەرنى ھېچ كىشى يېڭەلمەيدۇ‪ .‬ئەگەر ئالالھ سىلەرگە‬ ‫ياردىمىنى تەرك ئەتسە‪ ،‬ئالالھدىن باشقا سىلەرگە كىم ياردەم‬ ‫بېرىدۇ؟ مۇئمىنلەر يالغۇز ئالالھقا تەۋەككۈل قىلسۇن!» [ئال‬ ‫ئىمران ‪ -160‬ئايەت]‪.‬‬ ‫شۇنداق‪ ،‬شۈبھىسىزكى ئالالھنىڭ ھەق ۋەدىسى‪،‬‬ ‫مۇئمىن بەندىلىرى ئۈچۈن بېرىدىغان ياردىمى‪ ،‬مەخلۇقاتالر‬ ‫ئۈستىدىكى قانۇنىيىتى ۋە ھېكمىتى قىيامەتكىچە داۋاملىشىدۇ‪،‬‬ ‫خالىغان ۋاقىتتا سىناق چۈشىدۇ ۋە خالىغان ۋاقىتتا سىناقنى‬ ‫كۆتۈرۋېتىدۇ‪ .‬ئۇ ھەممىنى بىلىپ تۇرغۇچى ھېكمەت بىلەن‬ ‫ئىش قىلغۇچىدۇر‪ ،‬ئاسمان‪-‬زېمىندا ھېچ نەرسە ئۇنىڭغا تەڭ‬ ‫بواللمايدۇ‪ .‬ئەگەر بىر ئىشنى ئىرادە قىلسا‪ ،‬ئۇنىڭغا ۋۇجۇدقا‬ ‫ئاالھىدە‬

‫‪22‬‬

‫ئەندولۇستىكى مۇسۇلمانالرنىڭ «ھەمراھ» قورغىنى مۇسۇلمانالر بۆلۈنگەندىن كىيىن كاپىرالرنىڭ قولىغا چۈشۈپ كەتكەن‬

‫كەل دەيدۇ دە ئۇ ۋۇجۇدقا كېلىدۇ‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«سىلەر تېخى ئىلگىرىكىلەر ئۇچرىغان كۈلپەتلەرگە ئۇچرىماي‬ ‫تۇرۇپ جەننەتكە كىرىشنى ئويالمسىلەر؟ سىلەردىن ئىلگىرى‬ ‫ئۆتكەن (مۇئمىن) لەر ئېغىرچىلىقالرغا‪ ،‬كۈلپەتلەرگە ئۇچرىغان‬ ‫ۋە چۆچۈتۈۋېتىلگەن ئىدى‪ ،‬ھەتتا ئەنبىيا ۋە مۇئمىنلەر‪:‬‬ ‫«ئالالھنىڭ (بىزگە ۋەدە قىلغان) ياردىمى قاچان كېلىدۇ؟»‬ ‫دېگەن ئىدى‪ .‬بىلىڭالركى‪ ،‬ئالالھنىڭ ياردىمى ھەقىقەتەن‬ ‫يېقىندۇر»‪[ .‬بەقەرە ‪ - 412‬ئايەت]‪ .‬ئالالھنىڭ قانۇنىيىتى‬ ‫ھەقتۇر‪ ،‬غەلىبە ئالالھنىڭ بۇيرۇقى ئۈستىدە توغرا ماڭماستىن‬ ‫ۋە ئۇنىڭغا سەمىمىي بولماستىن ئەمەلگە ئاشمايدۇ‪ .‬كىمكى‬ ‫ئالالھنىڭ دىنىغا كۆپ ياردەم بەرگەن بولسا‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫دۈشمەنلىرىگە قارشى كۆپ جىھاد قىلغان بولسا ۋە ئالالھ‬ ‫ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا ئىتائەت قىلغان بولسا‪ ،‬مانا بۇ ئەڭ چوڭ‬ ‫غەلىبە‪ ،‬ئىتائەت ۋە ئىززەتتۇر‪.‬‬ ‫ئەي ئىسالم ئۈممىتى! دەۋر ئۆز ئوقىدا ئايلىنىپ‪ ،‬بۈگۈن‬ ‫تارىخ بۇرۇن ئىسالم دىيارىدىكى ۋەقەلەرگە ئوخشاش يەنە‬ ‫ئۆزىگە قايتىۋاتىدۇ‪ .‬ئەسىرلەر بۇيى زور ۋەقەلەر ۋە بوران‪-‬‬ ‫چاپقۇنالر بولدى‪ ،‬بۇالر ئۆچمەس ئىز ۋە ئۈممەت جەسىتىدە‬ ‫ساقايماس يارا قالدۇرۇپ كەتتى‪ .‬لېكىن بۇ ئىلگىرىكىلەردىن‬ ‫ئبرەت‪ .‬مۇسۇلمان جامائىتىدىن يىراقلىشىش ئۇالرنىڭ دىنىنى‬ ‫بۇزۇپ ھەقىقىي ھاالكەتكە بېرىشقا ئىسالمدىن باشقا دىن‬ ‫ئۈستىدە ئۆلۈشكە سەۋەب بولغان‪ .‬مانا سەلىبى ئامېرىكا ۋە‬ ‫ئۇنىڭ ئىتتىپاقداشلىرى ئىسالم دىيارى خىالفەت زېمىنىغا‬ ‫قايتا باستۇرۇپ كېلىۋاتىدۇ‪ .‬تارىختىن بۇيان كاپىرى مىللەتلىرى‬ ‫بۇنداق پۈتۈن كۈچى ۋە ئادەملىرىنى توپالپ باقمىغان‪ .‬مۇرتەد‬ ‫ھاكىمالر‪ ،‬يامان ئالىم ۋە دەۋەتچىلەر بەلكى جىھاد ۋە توغرا‬ ‫مەنھەجگە چاقىرىدىغانلىقىنى دەۋا قىلغۇچىالر ئەھلى‬ ‫سۈننەت مۇسۇلمانلىرىغا بوھتان چاپالشتا تارىختا بۇنداق‬ ‫بىرلىككە كېلىپ باقمىغان‪ .‬بۇالرنىڭ ھەممىسى خىالفەت‬ ‫دىيارىدىكى مۇسۇلمانالرغا قارشى كاپىر مىللەتلىرى بىلەن‬ ‫بىر سەپتە تۇردى‪ .‬شۇ ۋاقىت بىلەن بىزنىڭ ئارىمىزدا پەرق‬ ‫بولسىمۇ‪ ،‬شۇ ۋاقىتتىكى مۇسۇلمانالر دۆلىتى رەببىنىڭ دىنىدىن‬ ‫يىراقلىشىپ قاتتىق يامان ئەھۋالدا ئىدى‪ ،‬ئۇنى تۈرلۈك تاغۇتالر‬ ‫‪23‬‬

‫بۆلۈشىۋالدى‪ .‬ئالالھ بۇنىڭغا دىيارالرنى ئاختۇرۇپ ئېكىنزارلىق‬ ‫ۋە نەسىللەرنى ھاالك قىلغان دۈشمەننى مۇسەللەت قىلىپ‬ ‫قويدى‪ .‬ئەمما بۈگۈن ئىسالم دىيارىغا غەرب ۋە شەرقتىن‬ ‫قاتتىق ھۇجۇم قىلىۋاتقان بولسىمۇ‪ ،‬خىالفەت دىيارىدىكى‬ ‫مۇسۇلمانالرنىڭ ئەھۋالى ئۇ ۋاقىتقا ئوخشىمايدۇ‪ .‬ئىسالم‬ ‫دۆلىتى ئىسالم دىيارىنى قوغداۋاتىدۇ‪ .‬كاپىرى مىللەتلىرىنىڭ‬ ‫قۇللۇق كىشەنلىرىدىن ئۇالرنى ئازاد قىلىش ئۈچۈن ئىمان‬ ‫ئەھلىنى ئويغىتىپ مۇسۇلمانالرنىڭ غەملىرىگە ئىنچىكە‬ ‫قارىۋاتىدۇ‪ .‬ئۈممەت ئۈچۈن توپلىغان پۈتۈن كۈچ‪-‬قۇۋۋىتى‬ ‫ۋە تەدبىرلىرى بىلەن ئەڭ شىددەتلىك جەڭگە كىرىۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫خىالفەت دۆلىتى ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن مۇسۇلمانالرنى‬ ‫دىنىغا كىشەنلەر بىلەن سۆرەپ ئېلىپ كىرىۋاتىدۇ‪ .‬تاغۇتالرنىڭ‬ ‫ئالىملىرى ۋە تېتىقسىز كانايلىرى مۇسۇلمانالرنى سەلىبىلەر‬ ‫ۋە ئۇنىڭ مۇرتەد غالچىلىرى يېتەكلەيدىغان خار قۇل بولۇشى‬ ‫ئۈچۈن بۇ ھەق يولدىن توسۇۋاتىدۇ‪ .‬لېكىن خىالفەت دۆلىتى‬ ‫ئالالھنىڭ تەۋپىقى بىلەن‪ ،‬كېسەلنىڭ ۋە داۋانىڭ نېمىلىكىنى‬ ‫ناھايىتى ياخشى بىلىپ يەتتى‪ ،‬بۇ يولنى ئالالھنىڭ ئىزنى‬ ‫بىلەن داۋامالشتۇرىدۇ‪ .‬ئالالھ ئۈچۈن تاكى بايراقنى ئەيسا‬ ‫ئىبنى مەريەمگە تاپشۇرغانغا قەدەر ماالمەتچىنىڭ ماالمىتىدىن‬ ‫ھەرگىز قورقۇپ قالمايدۇ‪.‬‬ ‫ئەي ئىسالم ئۈممىتى! ئالالھ بىزنى ئىسالم بىلەن ئەزىز‬ ‫قىلغان قوۋم‪ .‬شۇڭا ئىسالمدىن باشقىدىن ھەرگىز ئىززەت‬ ‫تەلەپ قىلمايمىز‪ .‬بۇ ئۈممەتنىڭ ئاخىرى پەقەت ئالدىنقىالر‬ ‫ئىسالھ بولغان نەرسە بىلەن ئىسالھ بولىدۇ‪ .‬پەقەت‬ ‫تەۋھىدنى ئەمەلگە ئاشۇرغان‪ ،‬ئۆزىنىڭ پۈتكۈل ھاياتىدا‪ ،‬ئېغىر‬ ‫قىيىن شارائىتتا ۋە دۈشمەنلەر توپالنغان ۋاقىتتا ئەلۋەال ۋەلبەرا‬ ‫ئەقىدىسىنى تىرىلدۈرگەن كىشىال دىنى بىلەن ئىززەت تاپىدۇ‪.‬‬ ‫ئاستانىگە ياكى تاغۇتالرغا يۈزلەنگەنلەر ئىززەت تاپالمايدۇ‪.‬‬ ‫بەلكى توغرا دىننى چىڭ تۇتقان ۋە ئەنبىياالرنىڭ ئاتىسىغا‬ ‫ئەگەشكەن كىشىال ئىززەت تاپىدۇ‪ .‬ئەنبىياالر ئاتىسى مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ھەقىقەتەن بىز سىلەردىن ۋە سىلەر ئالالھنى قويۇپ‬ ‫ئىبادەت قىلىۋاتقان بۇتلىرىڭالردىن ئادا ـ جۇدامىز‪ ،‬سىلەرنى‬ ‫رەت قىلدۇق‪ ،‬بىزنىڭ ئارىمىزدىكى دۈشمەنلىك ۋە ئۆچمەنلىك‬

‫تاكى سىلەر يېگانە ئالالھقا ئىمان ئېيتقىنىڭالرغا قەدەر‬ ‫ئەبەدىي ساقلىنىپ قالىدۇ» دېدى»‪[ .‬مۇمتەھىنە ‪4-‬ئايەت]‪.‬‬ ‫مانا بۇ ھىدايەت تاپقان مۇئمىنلەرنىڭ يولى‪ .‬بۇنىڭدىن‬ ‫باشقىسى ئالالھنىڭ شەرىئىتىنى ئۆزگەرتكەن سەركەش‬ ‫كاپىرالرنىڭ يولىدۇر‪.‬‬ ‫ئەي خىالفەت قوشۇنى‪ ،‬ئىسالم شىرلىرى!‬ ‫بىلىڭالركى‪ ،‬ئالالھنىڭ رەھمىتى ۋە جەننىتى قۇرۇق ئارزۇالر‬ ‫بىلەن قولغا كەلمەيدۇ‪ .‬ئالالھنىڭ مەغپىرىتى ۋە كەڭ رەھمىتى‬ ‫پەقەت چىدامچان سەۋرچان سادىق ۋە ۋەدىسىگە ۋاپادار‬ ‫كىشىلەرگە مەنسۇپ‪ .‬رەببىڭالرنىڭ بۇ سۆزىنى ئۇقۇڭالر‪:‬‬ ‫«شۈبھىسىزكى‪ ،‬ئالالھ مۇئمىنلەردىن ئۇالرنىڭ جانلىرىنى‪،‬‬ ‫ماللىرىنى ئۇالرغا جەننەتنى بېرىپ سېتىۋالدى‪ .‬ئۇالر‬ ‫ئالالھنىڭ يولىدا ئۇرۇش قىلىپ (دۈشمەنلەرنى) ئۆلتۈرىدۇ ۋە‬ ‫ئۆلتۈرۈلىدۇ (يەنى دۈشمەنلەر بىلەن جىھاد قىلىپ شەھىد‬ ‫بولىدۇ)‪( ،‬جىھاد قىلغۇچىالرغا جەننەتنى ۋەدە قىلىش)‬ ‫تەۋراتتا‪ ،‬ئىنجىلدا ۋە قۇرئاندا زىكرى قىلىنغان (ئالالھنىڭ)‬ ‫راست ۋەدىسىدۇر‪ ،‬ۋەدىسىگە ئالالھدىنمۇ بەك ۋاپا قىلغۇچى‬ ‫كىم بار؟ (يەنى ئالالھدىنمۇ ۋاپادار ئەھەدى يوق) قىلغان‬ ‫بۇ سوداڭالردىن خۇشال بولۇڭالر‪ ،‬بۇ زور مۇۋەپپەقىيەتتۇر»‪.‬‬ ‫[تەۋبە ‪111-‬ئايەت]‪ .‬قۇرتۇبى ‪ r‬ئېيتقاندەك مەخلۇقاتالر‬ ‫ئارىسىدىكى ئەسلى سودا بولسا؛ قوللىرىدىكى نەرسىلەرنى‬ ‫ئۇنىڭدىنمۇ بەكرەك پايدىلىق نەرسىگە ئالماشتۇرۇشتۇر‪ .‬ئالالھ‬ ‫ئۆزىگە ئىتائەت قىلىپ جانلىرى ۋە ماللىرىنى سەرپ قىلغان‬ ‫ۋە رازىلىقىغا ئېرىشى ئۈچۈن جانلىرى ۋە ماللىرىنى قۇربان‬ ‫قىلغان بەندىلەرگە‪ ،‬بۇنىڭ بەدىلىگە جەننەتنى بەردى‪ .‬مانا‬ ‫بۇ ئالماشتۇرغۇچى بۇنى كېمەيتىۋەتمەيدىغان ۋە ئوخشاشمۇ‬ ‫بەرمەيدىغان كاتتا ئالماشتۇرۇشتۇر‪ .‬بۇنى سودا‪-‬سېتىقنى‬ ‫بىلگەن كىشىلەرگە مۇكاپات قىلىپ بېرىدۇ‪ .‬بەندە تەرىپىدىن‬ ‫جان ۋە مال تاپشۇرۇلىدۇ‪ ،‬ئالالھ تەرىپىدىن ساۋاب ۋە جەننەت‬ ‫بېرىلىدۇ‪ ،‬شۇڭا بۇ سودا دەپ ئاتىلىدۇ‪.‬‬ ‫ئەي خىالفەت قوشۇنى! ئاسمان‪-‬زېمىننىڭ رەببى‬ ‫بىلەن قەسەمكى‪ ،‬ساتقۇچى پايدا ئالىدۇ‪ .‬شۇڭا بىز بۇنى‬ ‫ئاز دەپ قارىمايمىز‪ .‬دۈشمەن بىلەن ئۇچراشقاندا سادىق‬ ‫بولۇڭالر! كىمكى ئالالھقا ئۇچرىشىشنى ياخشى كۆرسە‪ ،‬ئالالھ‬ ‫ئۇنىڭ بىلەن ئۇچرىشىشنى ياخشى كۆرىدۇ‪ .‬مانا بۇ ئالالھنىڭ‬ ‫كەلىمىسىنى ئالى قىلىش ۋە شەرىئەتنى تۇرغۇزۇش ئۈچۈن‬ ‫ئالالھ يولىدا ئۆزىنىڭ جانلىرىنى ئەرزان ساتقۇچى مۇئمىنلەرگە‬ ‫خاس قىلغان پايدىلىق تىجارەت‪ .‬ئالالھ يولىدىكى مۇجاھىدنىڭ‬ ‫غايىسى رەببىنىڭ رىزاسى‪ ،‬مەغپىرىتى‪ ،‬ئېھسانى‪ ،‬تەۋپىقى ۋە‬ ‫ئىنئامىغا ئېرىشىش‪ .‬مانا بۇ ئالالھنىڭ بۇيرۇقىغا بويسۇنۇش‪،‬‬ ‫چەكلىمىسىدىن قايتىش ۋە دىن پۈتۈنلەي ئالالھقا بولغانغا‬ ‫قەدەر ياكى پۈتۈن زېمىندا ئالالھنىڭ شەرىئىتى بىلەن ھۆكۈم‬ ‫قىلىنغانغا قەدەر ھەر قانداق ئۇرۇندا دۈشمەنلەر بىلەن جىھاد‬ ‫قىلىش ئارقىلىق قولغا كېلىدۇ‪ .‬ياشىسا‪ ،‬ئىززەت بىلەن ياشايدۇ‪.‬‬ ‫ئۆلسە ئىززەت بىلەن ئۆلىدۇ‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ ساھابىلىرىنىڭ‬ ‫ۋە بۇ ئۈممەتنىڭ ئەڭ ياخشى كىشىلىرىنىڭ ئەھۋالى مۇشۇنداق‬ ‫بولغان ئىدى‪ .‬بۇ رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ خوشخەۋىرى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئالالھ ئۆزىنىڭ يولىدا جىھادقا چىققان‬ ‫كىشىگە كېپىل بولىدىغانلىقىنى بىلدۈرۈپ‪« :‬كىمكى ماڭا‬ ‫ئىمان ئېيتقان ۋە مېنىڭ ئەلچىلىرىمنى تەستىقلىغان ھالدا‬ ‫پەقەت مېنىڭ رازىلىقىمنى كۆزلەپ جىھادقا چىقىدىكەن‪،‬‬ ‫مەن ئۇنى جەننەتكە كىرگۈزۈشكە ياكى نۇرغۇن ئەجىرگە‬ ‫ياكى نۇرغۇن غەنىيمەتكە ئېرىشكەن ھالدا ئۆيىگە قايتىشقا‬ ‫كېپىل بولىمەن» دېدى‪ ،‬مۇھەممەدنىڭ جېنى قولىدا بولغان‬ ‫زات بىلەن قەسەمكى‪ ،‬ئالالھ يولىدا يارىالنغان ھەر قانداق‬

‫كىشى يارىالنغان چاغدىكى ھالىتىدە‪ ،‬لېكىن رەڭگى قان‬ ‫رەڭگىدە‪ ،‬پۇرىقى ئىپارنىڭ پۇرىقىدەك خۇش پۇراق كېلىدۇ‪.‬‬ ‫مۇھەممەدنىڭ جېنى قولىدا بولغان زات بىلەن قەسەمكى‪،‬‬ ‫ئەگەر مۇسۇلمانالرغا ئېغىر كېلىپ قالمايدىغان بولسا ئىدى‪،‬‬ ‫مەن ئالالھ يولىدا ئۇرۇش قىلىش ئۈچۈن ئەۋەتكەن ھەرقانداق‬ ‫قوشۇندىن قالمايتتىم‪ ،‬مەن ئۇالرنى مىندۈرگىدەك ئۇالغ‬ ‫تاپالماي قالىمەن‪ .‬ئۇالر ئۆزلىرىنىڭمۇ ئۇالغ تېپىش ئىمكانىيىتى‬ ‫يوق‪ .‬مەندىن ئايرىلىپ ئۇرۇشقا چىقماي قېلىش ئۇالرغا‬ ‫تېخىمۇ ئېغىر كېلىدۇ‪ .‬مۇھەممەدنىڭ جېنى ئىلىكىدە بولغان‬ ‫زات بىلەن قەسەمكى‪ ،‬مەن‪« :‬ئالالھ يولىدا ئۇرۇشقا چىقسام‪،‬‬ ‫ئاندىن ئۆلتۈرۈلسەم‪ ،‬ئاندىن يەنە تىرىلدۈرلۈپ ئۇرۇشقا‬ ‫چىقسام‪ ،‬ئاندىن يەنە ئۆلتۈرۈلسەم‪ ،‬ئاندىن يەنە تىرۈلدۈرلۈپ‬ ‫ئۇرۇشقا چىقسام‪ ،‬ئاندىن ئۆلتۈرۈلسەم» دەپ ئارزۇ قىلىمەن»‪.‬‬ ‫[مۇسلىم رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫ئەي ئىنسانالر! سىلەرگە چىدامچان كىشىلەرنىڭ‬ ‫خەۋىرى يەتمىدىمۇ‪ ،‬خەۋەر قۇالقلىرىڭالرغا يەتمىدىمۇ؟‬ ‫قايسى خەۋەر‪ ،‬راست بۇ قايسى خەۋەر؟ ئېغىر باال كېلىۋاتقان‬ ‫بۇ ۋاقىتتا كاپىرالر ۋە يارىماسالر رەھبەر بولۇپ قالدى‪ .‬پۇتلىرى‬ ‫اليغا پېتىپ كەتكەن‪ ،‬قەدەملىرى ھەقتىن ۋە ياخشىلىققا‬ ‫بۇيرۇپ يامانلىقتىن توسقۇچى ئىمان ئەھلىنىڭ يولىدىن‬ ‫يىراقالشقان كىشىلەر ھەققىدە سۆزلەشتى‪ .‬قۇلىقى گاس بولۇپ‬ ‫قاتتىق قورقۇنچ ۋەھىمىگە چۈشكەن ۋە ئۆزىنىڭ ئەڭ ئاخىرقى‬ ‫باسقۇچقا كېلىپ قالغانلىقىنى ھېس قىلىپ سەلىبى ياۋروپانىڭ‬ ‫ئىشىكىنى قاققان كىشى ھەققىدە سۆزلەشتى‪ .‬ئىمان تائىپىسى‬ ‫ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن ئۈستۈن بولدى‪ ،‬كۇفر گۇرۇھى ئالداندى‪.‬‬ ‫قېنى سىرت‪ ،‬ئۇ ئەھلى‪ ،‬مۇھاجىرالر‪ ،‬ئەنسارالر‪ ،‬ياخشىالر ۋە‬ ‫پاك كىشىلەر ھەققىدە ساڭا خەۋەر بەرگەن سىرت ئىدى‪ .‬ئۇالر‬ ‫بۆلگۈنچىلىك ۋە ئىختىالپنى تاشالپ لىۋىيە زېمىنىدا تەۋھىد‬ ‫بايرىقىنى ئېگىز كۆتۈردى‪ ،‬ئۇالر ئالالھ ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا ئىتائەت‬ ‫قىلىپ سەپنى ۋە سۆزىنى بىرلەشتۈرۈپ مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫خەلىفىسى ئىمامىغا بەيئەت بەردى‪ .‬شۇنىڭ بىلەن ئالالھ‬ ‫ئۇالرغا بىر قانچە رايوننى پەتھى قىلىپ بەردى‪ .‬بۇ يەرلەردە‬ ‫ئالالھنىڭ شەرىئىتى بىلەن ھۆكۈم قىلدى‪ ،‬دىننى تۇرغۇزدى‪.‬‬ ‫ھەدلەرنى يۈرگۈزدى‪ ،‬ياخشىلىققا بۇيرۇپ يامانلىقتىن توستى‪.‬‬ ‫بۇالرنىڭ بۇ قىلمىشىدىن ئاچچىقالپ ئىسالم ۋە مۇسۇلمانالرغا‬ ‫ئۇرۇش ئېچىش ئۈچۈن ياردەم دوستلۇق ۋە ئىتائەتنى قىلىشنى‬ ‫ئارزۇ قىلىپ سەلىبى مىللەتلەر بىرلەشتى ۋە ئىتتىپاقالشتى‪.‬‬ ‫شەيتاننىڭ قېرىنداشلىرى ۋە زامان دىنسىزلىرى بۇ چوڭ‬ ‫يۈرۈش ۋە ئىتتىپاقنى دوست تۇتتى‪ .‬خىالفەت دۆلىتىگە‬ ‫ئۇرۇش ئېچىش يولىدا بارلىق كۈچ‪-‬قۇۋۋىتىنى چىقاردى‪.‬‬ ‫مۇرتەدلىكنى ۋە سەلىبىلەرنى دوست تۇتۇشنى ھاالل‪،‬‬ ‫ئۆلتۈرۈش ھارام قىلىنغان جانالرنى ھاالل دەپ پەتىۋاالرنى‬ ‫چىقاردى‪ .‬خىالفەت قوشۇنى شىددەتلىك ئۇرۇشنى بېشىدىن‬ ‫كەچۈرگەن پاتىھالرنىڭ نەۋرىلىرى ئالالھنىڭ پەزلى ۋە دىنى‬ ‫بىلەن ئىززەت ئېلىپ جان ماللىرىنى قۇربان قىلىپ ئالالھنىڭ‬ ‫مۇنۇ سۆزىگە چىن ئىشىنىپ ۋە ئەجىر ئۈمىد قىلىپ سابىت‬ ‫تۇردى‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئېيتقىنكى‪« ،‬سىلەر پەقەت‬ ‫بىزنىڭ (غەلىبە قىلىش ياكى شەھىد بولۇشتىن ئىبارەت)‬ ‫ئىككى خىل ياخشى ئاقىۋەتنىڭ بىرىگە ئېرىشىشىمىزنى‬ ‫كۈتۈۋاتىسىلەر‪ ،‬بىزمۇ ئالالھنىڭ سىلەرگە ئۆزى تەرىپىدىن‬ ‫ئازاب چۈشۈرۈشنى ياكى بىزنىڭ قولىمىز ئارقىلىق سىلەرنى‬ ‫جازالىشىنى كۈتۈۋاتىمىز‪ ،‬سىلەرمۇ (ئۆزۈڭالرغا كەلگەننى)‬ ‫كۈتۈڭالر‪ ،‬بىزمۇ ئەلۋەتتە (ئۆزىمىزگە كەلگەننى) كۈتەيلى»‪.‬‬ ‫[تەۋبە ‪25-‬ئايەت]‪ .‬سەلىبىلەرنىڭ غالچىلىرىغا قاتتىق‬ ‫تاالپەت يەتكۈزدى‪ ،‬ئۇالرغا يېرىم يىلدىن ياكى ئۇنىڭدىن كۆپ‬ ‫ئاالھىدە‬

‫‪24‬‬

‫مۇرتەدلەر سەلىبىلەرگە خىزمەت قىلىش ئۈچۈن دىنىنى ساتتى‪.‬‬

‫ۋاقىتتىن بېرى ھۇجۇم قىلىپ كەلدى‪ .‬ئىسالم شىرلىرى ۋە‬ ‫خىالفەت قوشۇنى داۋام قىلدى‪ .‬ئۇالر ۋەدىسىگە ۋاپا قىلدى‪.‬‬ ‫ئۇالرنى شۇنداق ئوياليمىز‪ ،‬ئالالھمۇ شۇنداق ھېسابلىسۇن!‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇالر مۇئمىنلەرنى پەقەت غالىب‪،‬‬ ‫مەدھىيەگە اليىق ئالالھقا ئىمان ئېيتقانلىقلىرى ئۈچۈنال يامان‬ ‫كۆردى‪ .‬ئاسمانالرنىڭ ۋە زېمىننىڭ پادىشاھلىقى ئالالھقا‬ ‫خاستۇر‪ .‬ئالالھ ھەممە نەرسىنى كۆرۈپ تۇرغۇچىدۇر»‪.‬‬ ‫[بۇرۇج ‪9--8‬ئايەت]‪ .‬مۇجاھىد ئۈممەتكە چىدامچانلىقىنىڭ‬ ‫زور تەسىرى بولدى‪ ،‬ئۇالر سەۋر قىلىپ ئەجىر ئۈمىد قىلىپ‬ ‫ئالالھ يولىدىكى ئۆلتۈرلۈش ۋە ئۆلۈمنى ئەۋزەل كۆردى‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ شەرىئىتىنى يۈرگۈزۈۋاتقان زېمىندىن چېكىنمىدى‬ ‫ۋە كاپىرالرغا تاپشۇرمىدى‪ .‬ئۇالر ئىمان ئەھلىگە سەۋر‬ ‫چىدامچانلىق پىداكارلىق ۋە مەرتلىكتە جانلىق ئۈلگە‬ ‫قالدۇردى‪ .‬جانالرنى بۇنداق ئەرزان بېرىشتە ئۆزىنىڭ سادىق‬ ‫ئوغالنلىرىنى تونۇيدىغان مۇسۇلمانالرغا دەۋەتتۇر‪.‬‬ ‫ئەي خىالفەت قوشۇنى دۈشمىنىڭالرغا رەھىم‬ ‫قىلىشتىن قاتتىق ساقلىنىڭالر! چۈنكى بىز سىلەرنى‬ ‫بۇنىڭغا بۇيرۇمىدۇق‪ .‬بۇ ئامېرىكا باشچىلىقىدىكى كاپىر‬ ‫مىللەتلىرى تونۇپ يەتكەن نەرسىنىڭ دەل ئۆزى‪ .‬ئامېرىكا‬ ‫ئىسالم ۋە مۇسۇلمانالرغا قارشى ئۇرۇشقا ئارىلىشىپ ئالالھنىڭ‬ ‫پەزلى ۋە ياردىمى بىلەن زور زىيان تارتتى‪ .‬ھالبۇكى بىز‬ ‫بۈگۈن ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن خىالفەت بىناسى ئۈستۈن قەد‬ ‫كۆتۈرۈپ تۇرغان بىر زاماندا ياشىدۇق‪ .‬كۇفر قانچىلىك كۈچلۈك‬ ‫ۋە دەبدەبىلىك بولسۇن ئالالھنىڭ مەدىتى ۋە يارىمى بىلەن‬ ‫بىزدىن پەقەت يامانلىقنى كۆرىدۇ‪ .‬ئالالھ بىزگە كۇپايە‪ ،‬ئۇ نېمە‬ ‫دېگەن ياخشى ۋەكىل ھە! شۈبھىسىزكى ئالالھ ئۇالرغا قارشى‬ ‫بىزگە ياردەم بېرىدۇ‪ .‬شۇنداق‪ ،‬شۈبھىسىزكى ئالالھ ئۇالرغا‬ ‫قارشى بىزگە ياردەم بېرىدۇ‪ .‬بۇ پەقەت ئەڭ شىددەتلىك ۋە‬ ‫ئەڭ ياخشى ئۇرۇش بولىدۇ‪ .‬بۇنىڭدا سەۋر قىلغان سادىق‬ ‫كىشى غالىب بولىدۇ‪ .‬ئىبرەت پەقەت ئەمەلنىڭ خاتىمىسى‬ ‫بىلەن بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئەي لىۋىيەدىكى ئىسالم قوشۇنى ۋە بايراق‬ ‫كۆتۈرگۈچىلەر! دىنىڭالرغا ۋە ئۈممىتىڭالرغا چىڭ‬ ‫يېپىشىڭالر‪ ،‬ئىسالم سىلەر تەرىپىدىن كېتىپ قالمىسۇن‪.‬‬ ‫‪25‬‬

‫قېرىنداشلىرىڭالر ئۆز ۋەدىسىگە ۋاپا قىلدى‪ ،‬زىممىسىدىكى‬ ‫مەسئۇلىيەتنى تۇنۇدى‪ .‬ئەگەر سىلەر ھەق ئۈستىدە سەۋر‬ ‫قىلىپ سابىت تۇرساڭالر ۋە چىن ئىشەنسەڭالر‪ ،‬بۇ پاك قان‬ ‫ۋە تىتىلغان گۆشلەرنىڭ پاك نەتىجىسىنى يېقىندا كۆرىسىلەر‪.‬‬ ‫ئىمام ئەھمەد ئىبنى ھەنبەل ‪ ‬دىن سىناق كۈنلىرى‬ ‫ھەققىدە‪« :‬ئەي ئەبۇ ئابدۇلالھ! باتىل ھەق ئۈستىدىن‬ ‫قانداقمۇ ئۈستۈن بولسۇن دەپ قارىمامسەن؟!» دەپ سورالدى‪،‬‬ ‫ئۇ‪« :‬ئۇنداق ئەمەس‪ ،‬باتىلنىڭ ھەق ئۈستىدىن غالىب كېلىشى‬ ‫قەلبلەرنىڭ ھىدايەتتىن زااللەتكە يۆتكىلىشىدۇر‪ ،‬قەلبىمىز‬ ‫ھەقتە مۇستەھكەم تۇرۇشى كېرەك» دېدى‪ .‬قېرىنداشلىرىڭالر‬ ‫سەۋرچانلىق بىلەن مۇستەھكەم تۇردى‪ .‬شۇڭا ئالالھقا تايىنىپ‬ ‫مۇرتەدلەرنىڭ خاتىرجەم تىنچ ياشاپ قېلىشىدىن ساقلىنىڭالر‪.‬‬ ‫ئۇرۇش داۋاملىشىۋاتىدۇ‪ ،‬غەلىبە‪-‬نۇسرەت كۈنلىرى ئايلىنىپ‬ ‫تۇرىدۇ‪ .‬ئاقىۋەت مۇتتەقىلەرگە مەنسۇپ‪.‬‬ ‫ئەي ئىراق شامدىكى ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرى‪،‬‬ ‫ئەي ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرى! بارچە كاپىرالر ۋە‬ ‫سەلىبىلەر بىرلەشتى‪ .‬ئامېرىكا بۇالرنى ئىراق شامدىكى ۋە‬ ‫باشقا يەرلەرگە كېڭەيگەن خىالفەت دۆلىتىگە ئۇرۇش ئېچىش‬ ‫ئۈچۈن باشالپ كېلىۋاتىدۇ‪ .‬ئۇالر مۇسۇلمانالرنىڭ قەلبىدىن‬ ‫جىھاد ئوتىنى ئۆچۈرۈشنى ۋە مۇسۇلمانالرنىڭ سەپلىرىنى بىر‬ ‫ئىمام‪ ،‬بىر بايراق ۋە بىر غايە ئاستىغا توپاليدىغان خىالفەت‬ ‫دۆلىتى قۇرۇلغاندىن كېيىنمۇ ئۇالرنىڭ قەلبىدىكى ئىززەت‬ ‫ئوتىنى پەسەيتىشنى ئويالۋاتىدۇ‪ .‬شۇڭا بۈگۈن ئالالھنىڭ‬ ‫پەزلى بىلەن راپىزى‪ ،‬نۇسەيرىيە ۋە دىنسىزالرغا قارشى پۇختا‬ ‫مۇستەھكەم قورغىنىڭالر بولغان ئىسالم دۆلىتى زېمىنلىرىنى‬ ‫كونترول قىلىش ئۈچۈن پۈتۈن كۈچىنى سەرپ قىلىۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫سىلەر مۇسۇل ۋە تەلەفەرگە سەلىبىلەرنىڭ توپالنغانلىقىنى‪،‬‬ ‫خىالفەتنىڭ شەرەپلىك ئوغالنلىرىنىڭ بۇنىڭ ئۈچۈن بەرگەن‬ ‫قۇربانلىقلىرىنى كۆردۈڭالر ئاڭلىدىڭالر‪ .‬بىز سىلەرنىڭ بۇ‬ ‫دۆلەت ئۈچۈن مۇھاجىر ئەنسارالرنىڭ بەرگەن قۇربانلىقلىرىنى‬ ‫بىلىدۇ دەپ ئوياليمىز‪ .‬ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن ئالالھ يولىدىكى‬ ‫شىجائەت‪ ،‬جاننى ئەرزان سېتىش‪ ،‬ئالالھ رىزاسى ئۈچۈن جاننى‬ ‫ھاالك قىلىش‪ ،‬ئەڭ ياخشى ئىسالم ئوغالنلىرىنىڭ ئادىتى‬ ‫مەقسىتى دۈشمەنگە قارشى مەيداندا چىقىش ئىكەنلىكىنى‬

‫كۆردۈڭالر‪ .‬بەلكى ئۆزىنىڭ مۇھاجىر قېرىنداشلىرى بىلەن‬ ‫بەسلىشىۋاتقان ئەنسارالرنى كۆرىسىلەر‪ .‬پىدائىيلىق‬ ‫ئەمەلىيەتلىرى ئالالھنىڭ تەۋپىقى بىلەن ياشالر بىلەنال‬ ‫چەكلىنىپ قالماستىن قېرىالرنىڭمۇ توختاپ قالمىغانلىقىنى ۋە‬ ‫ھەر بىرىنىڭ شۇنىڭغا ئالدىراپ كېتىۋاتقانلىقىنى كۆرىسىلەر‪.‬‬ ‫ئۇرۇشالردا ئۆلتۈرلىشنى شەرەپ بىلىدىغان قېرى‪-‬ياشالر‬ ‫ئەي ئامېرىكا ئاچچىقىڭ بىلەن ئۆلگىن‪ ،‬ئاچچىقىڭ‬ ‫بىلەن ئۆلگىن‪ ،‬ئۆلۈمدە ۋە ئالالھ يولىدا جانلىرىنى ئەرزان‬ ‫سېتىشتا قېرى‪-‬ياش بەسلىشىۋاتقان بۇ ئۈممەت ھەرگىز‬ ‫مەغلۇپ بولمايدۇ‪ .‬غېمى ئاخىرەت ۋە ئاقىۋىتى گۈزەل بۇ‬ ‫ئەۋالد ھەرگىز مەغلۇپ بولمايدۇ‪ .‬شۇڭا ئەي ئەھلى سۈننەت!‬ ‫قېرىنداشلىرىڭالرغا ياردەم بېرىڭالر‪ ،‬سەپلىرىگە قوشۇلۇڭالر‪.‬‬ ‫ئالالھ بىلەن ئۇچراشقىنىڭالردا سىلەرنى خۇشال قىلىدىغان‬ ‫ۋە ئالالھ سىلەردىن رازى بولىدىغان ئۇرۇندا تۇرۇڭالر‪ .‬بۈگۈن‬ ‫سەلىبىلەر ۋە كاپىر مىللەتلىرى ئىراق شامدىكى ئەھلى‬ ‫سۈننەت زېمىنلىرىنى تارتىپ ئېلىپ راپىزى نۇسەيرىيە ۋە‬ ‫دىنسىز كورتالرنى رەھبەر قىلىش ئۈچۈن كېلىۋاتىدۇ‪ .‬ئۇالر‬ ‫بۇرۇنمۇ ۋە ھازىرمۇ سىلەرنىڭ يەھۇدىي دۆلىتى‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫ئەرەب يېرىم ئارىلى ۋە باشقا رايونالردىكى مۇرتەد غالچىالرغا‬ ‫ئەڭ ئۆچ ئەڭ خەتەرلىك دۈشمەن ئىكەنلىكىڭالرنى بىلدى‪.‬‬ ‫بۇنىڭدىن باشقا يەنە ئۇالر مۇستەملىكە قىلىنغان مۇسۇلمان‬ ‫دىيارلىرىدىكى مەنپەئەتلىرىنىڭ كېتىپ قېلىشىدىن قورقتى‪.‬‬ ‫ئەسىرلەردىن بېرى بۇ ئۈممەت جەسىتىگە تىرناقلىرىنى‬ ‫سانجىدى‪ .‬بۇ تىرناق ۋە قولالر ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن خىالفەت‬ ‫ئوغالنلىرىنىڭ ئىمانى چىدامچانلىقى تەۋەككۈلچىلىكى‬ ‫سەۋرچانلىقى ۋە ئىرادىسى بىلەن كېسىلىدۇ‪ .‬ئۇالر خالىسۇن‬ ‫ياكى خالىمىسۇن ياكى ھىيلە‪-‬مىكىرلىرىنى ئىشقا سالسۇن بۇ‬ ‫رەببانى ۋەدىدۇر‪ .‬ئالالھنىڭ خالىغىنى ۋە تەقدىرىدىن باشقا‬ ‫ھېچ ئىش بولمايدۇ‪ .‬ئالالھ شام ۋە شام ئەھلىگە كېپىل بولغان‪.‬‬ ‫بىز رەببىمىزدىن ياخشى گۇمان قىلىمىز‪ .‬بىزنى ھەرگىز بىكار‬ ‫قىلىۋەتمەيدۇ‪ .‬رەسۇلۇلالھ‪« :‬سىلەر چوقۇم يېقىندا بىر قانچە‬ ‫قوشۇن بولىسىلەر‪ ،‬شامدا بىر قوشۇن‪ ،‬ئىراقتا بىر قوشۇن ۋە‬ ‫يەمەندە بىر قوشۇن» بولىسىلەر دېدى‪ ،‬ئىبنى ھەۋالە «ئەي‬ ‫رەسۇلۇلالھ! ماڭا تالالپ بەرگىن» دېدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ «شامنى‬ ‫الزىم تۇتقىن‪ ،‬كىمكى ئۇنىڭغا ئۇنىمىسا‪ ،‬يەمەن (قوشۇنى)‬ ‫گە قۇشۇلسۇن‪ ،‬ئۇنىڭدىن ئايرىلمىسۇن‪ ،‬چۈنكى ئالالھ مەن‬ ‫ئۈچۈن شام ۋە ئۇنىڭ ئەھلىگە كېپىل بولدى» دېدى‪ .‬شام‬ ‫ئىراق ۋە يەمەندىكى مۇسۇلمان قوشۇنلىرى ئۆز ئورۇنلىرىدىن‬ ‫ھەرگىز ئايرىلمايدۇ‪ .‬كاپىر ۋە سەلىبى كاتتىباشلىرى ئۆزلىرىنىڭ‬ ‫رەببانى ۋەدىلەرگە ۋە ئۆزلىرىنىڭ ھاالكىتى تەرەپكە بەسلىشىپ‬ ‫كېتىۋاتقان بولسىمۇ ۋە ئۇرۇشتا بىرە رايوندا ياكى شەھەر ياكى‬ ‫بىر بازاردا مۇسۇلمانالرنى ئۆلتۈرۈپ غەلىبە قىلدۇق دەپ‬ ‫ئويلىسىمۇ ھەر بىر پارچە مۇسۇلمان زېمىنىغا خىالفەت‬ ‫يېتىپ باردى‪ .‬ئۇالردىن ئۆلۈمنى تەلەپ قىلغان ۋە ئارزۇ قىلغان‬ ‫ئەھدىسىگە ۋاپادار سادىق رىجالالر چىقتى‪ .‬بىز ئۇالرنىڭ‬ ‫بىرىنى شۇنداق ئوياليمىز‪ ،‬ئالالھمۇ شۇنداق ھېسابلىسۇن‪.‬‬ ‫ئەي سەلىب مۇرىتلىرى! ئالالھ بەندىلىرىگە بەرگەن‬ ‫ۋەدىسىنى ئەمەلگە ئاشۇرغۇچىدۇر‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«ئالالھ ئىچىڭالردىكى ئىمان ئېيتقان ۋە ياخشى ئەمەللەرنى‬ ‫قىلغان كىشىلەرگە‪ ،‬ئۇالردىن بۇرۇن ئۆتكەنلەرنى زېمىندا‬ ‫خەلىفە قىلغاندەك‪ ،‬ئۇالرنىمۇ چوقۇم خەلىفە قىلىشىنى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ئۈچۈن تاللىغان دىنىنى چوقۇم مۇستەھكەم قىلىپ بېرىشنى ۋە‬ ‫ئۇالرنىڭ قورقۇنچىسىنى ئامانلىققا ئايالندۇرۇپ بېرىشنى ۋەدە‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئۇالر ماڭا ئىبادەت قىلىدۇ‪ ،‬ماڭا ھېچ نەرسىنى شېرىك‬ ‫كەلتۈرمەيدۇ‪ ،‬شۇ ۋەدىدىن كېيىن كاپىر بولغانالر ئالالھنىڭ‬

‫ئىتائىتىدىن چىققۇچىالردۇر»‪[ .‬نۇر ‪55-‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئەي شامدىكى ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرى!‬ ‫سىلەر باب ۋە ئۇنىڭ ئەتراپىدا كاپىر ئىتتىپاقداشلىرىنىڭ‪،‬‬ ‫ئىخۋانچى مۇرتەد تۈرك ئارمىيەسىنىڭ ۋە ئۇنىڭ غالچا‬ ‫ئىتلىرى دەييۈز پەسكەش مۇرتەد سەھەۋاتالرنىڭ ئەھلى‬ ‫سۈننەت مۇسۇلمانلىرىغا قىلغانلىرىنى ئۆز كۆزۈڭالر بىلەن‬ ‫كۆردۈڭالر‪ .‬رۇسىيە‪ ،‬ئامېرىكا ۋە ئۇنىڭ ياالقچى سەھەۋاتلىرى‬ ‫شەھەرنى ئۇزۇن مۇددەت قاتتىق بومباردىمان قىلدى‪ .‬بۇ‬ ‫يەردە ئولتۇراقالشقان مۇسۇلمانالرغا كىچىك بولسۇن ياش‬ ‫بولسۇن ئايال بولسۇن قىلچە رەھىم قىلمىدى‪ .‬دىنسىز كوتالر‬ ‫بىلەن نۇسەيرىيەلەر مۇسۇلمانالرغا قىلىنغان بۇ شىددەتلىك‬ ‫ھۇجۇمدىن پايدىلىنىپ ئۇالرمۇ ھۇجۇم قىلدى‪.‬‬ ‫بىز ناچار يامان ئالىمالرنىڭ‪ ،‬ھۆرمەتلەرنى دەپسەندە‬ ‫قىلغان ياكى ئەيىبلىگەن ياكى تاجاۋۇز قىلغان ۋە ئۇنىڭ ئەھلى‬ ‫بولمىغان كىشىلەرنىڭ سۆزىگە قۇالق سالمىدۇق‪ ،‬ئالالھ ئۇالرغا‬ ‫لەنەت قىلسۇن ۋە خار قىلسۇن! سەن ئۇالرنىڭ مۇجاھىدالرغا‬ ‫قىلغان بوھتانلىرى ۋە ئەڭ يامان سەت سۆزلىرىگە قۇالق‬ ‫سالغىلى تاسال قالىسەن‪ .‬ئالالھ بىلەن قەسەمكى‪ ،‬ئۇالر پەقەت‬ ‫ئۈممەت ئىلگىرىكى ئىززىتىگە قايتماقچى بولغان ھەربىر‬ ‫رەقىبىگە قارشى ئىشلىتىدىغان سەلىبىلەرنىڭ نەيزىسىگە‬ ‫ئايلىنىپ قالدى‪ .‬مۇسۇلمانالرغا ئۇرۇش ئاچقان خەلقئارا‬ ‫كاپىر ئىتتىپاقنىڭ ئىقتىدارلىق بىر جەڭجىسىگە ئايالندى‪.‬‬ ‫ئەي شامدىكى ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرى! ئەقلىڭالرنى‬ ‫ئىشلىتىڭالر‪ ،‬ئۇالرنىڭ سىلەردىن نېمىنى كۈتكىنىنى‬ ‫چۈشۈنىڭالر‪ .‬ئىسالم دۆلىتى ئۆز ئىشىكىنى بىر كۈنمۇ بۇ‬ ‫يەرگە كەلگەن سادىق كىشى ئۈچۈن تاقاپ باقمىدى‪ .‬ئىسالم‬ ‫دۆلىتى سىلەرگە ياخشىلىقنى ۋە ئىززەتلىك بولۇشۇڭالرنى‬ ‫خااليدۇ‪ .‬ھەلەب شەھىرىنى تاشالپ ئىسالم دۆلىتىگە‬ ‫قارشى ئۇرۇش قىلىش ئۈچۈن دولالرنىڭ كەينىدىن يۈگۈرگەن‬ ‫مۇرتەد سەھەۋاتالرنىڭ قىلمىشىنى كۆردۈڭالر‪ .‬ئۇالر ھەلەبنى‬ ‫ئۇرۇشسىز تاشالپ بەردى‪ .‬بۈگۈن باب ئەھلىنى ئۆلتۈرۈپ‬ ‫ئۆيلىرىنى تارتىپ ماللىرىنى ئوغۇرالۋاتىدۇ‪ .‬ئۇالرنىڭ پەسلىكى‬ ‫خائىنلىقى بىلەن بومباردىمان قىلىنغان خارابىلىقالردا‬ ‫ئاھالىنىڭ جەسەتلىرى ھېلىمۇ مەۋجۇت‪ .‬كۇفردىن ئارتۇق‬ ‫گۇناھ يوق‪ .‬ئەتە سىلەر نۇسەيرىيەلەر بىلەن بىرلەشكەن‪،‬‬ ‫نۇسەيرىيە بىلەن شېرىك تېررورلۇققا قارشى تۇرۇش نامىدا‬ ‫ئىسالم دۆلىتىگە قارشى گۇرۇھالرنىڭ بىرلەشكەنلىكىدىن‬ ‫ئەجەبلەنمەڭالر‪ .‬گۇرۇھالر تەشكىالتالر ۋە ھەرىكەتلەر دەپ‬ ‫ئاتىۋالغان ھەر كۈنى ھەرخىل ئۆزگىرىدىغان كىشىلەردىن‬ ‫ئەجەبلەنمەڭالر‪ .‬ئۇالرنىڭ ھەممىسى سەلىبىلەرنىڭ‬ ‫قالقىنى‪ ،‬نۇسەيرىيەلەرنىڭ ھىمايىچىسى ۋە سىلەرنىڭ‬ ‫جاپا‪-‬مۇشەققەتتە قېلىشىڭالرغا سەۋەبچىسىدۇر‪ .‬ئەي‬ ‫شامدىكى ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرى! شۇڭا سىلەرنىڭ‬ ‫ئالالھدىن قالسا خىالفەت دۆلىتىدىن باشقا تايانچىڭالر‬ ‫يوق‪ .‬خىالفەت سىلەرنىڭ دىنىڭالرنى ئىززىتىڭالرنى ھىمايە‬ ‫قىلىۋاتىدۇ‪ .‬مۇشەققەتتىن قۇتقۇزىۋاتىدۇ‪ .‬يۈز‪-‬ئابرۇيىڭالرنى‬ ‫ۋە ئىززىتىڭالرنى قوغدىۋاتىدۇ‪ .‬ئىززىتىڭالرغا شەرىپىڭالرغا‬ ‫قايتىڭالر‪ ،‬ئالالھنىڭ ئازابىدىن قۇتۇلدۇرىدىغان ساالمەت‬ ‫قىلىدىغان رىبات ۋە سىلەر تاشالپ خارلىققا پاتقان جايدىن‬ ‫جىھادقا چىقىڭالر‪ .‬رەببىم بىلەن قەسەمكى‪ ،‬سىلەر بىكار‬ ‫يارىتىلمىدىڭالر‪ ،‬سىلەرگە سىلەر تاشلىنىدىغان مەيدان بار‪ ،‬ئۇ‬ ‫سىلەردىن سورايدۇ‪ .‬سوئالغا جاۋاب تەييارالڭالر‪.‬‬ ‫ئەي خىالفەت قوشۇنى ئەي مۇسۇلمانالر! جىنايەت‬ ‫ۋە بۇزۇقچىلىقنىڭ باشالمچىسى ئامېرىكا ئۆزىنىڭ كۈچىگە‬ ‫ئاالھىدە‬

‫‪26‬‬

‫ئالداندى‪ .‬كىبىر ئۇنى كۆر قىلدى‪ .‬ھاالكەت ۋە زاۋاللىققا‬ ‫يۈزلەندى‪ .‬شۇنداق‪ ،‬يېقىندا غەرق بولىدۇ‪ ،‬قاچىدىغان جاي‬ ‫يوق‪ .‬ئىزچىل شېرىك پاتقاقلىرىغا پېتىپ قۇتۇاللماي كەلدى‪.‬‬ ‫ئۆز ئايىقى بىلەن ئىراق شام زېمىنغا كەلدى‪ .‬ئىراقتىن خار‬ ‫ھالدا قاچقاندىن كىيىن قايتىۋاتىدۇ‪ ،‬لېكىن بۇ ۋەدە‪ .‬شۇڭا‬ ‫بىز ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن ئۇ ئويلىغاننىڭ دەل ئەكسىچە‬ ‫ئىززەت ۋە تەمكىنلىك بىلەن تۇرۇۋاتىمىز‪ .‬ئىتتىپاقداشلىرى‬ ‫ياردەمچىلىرى ۋە بىۋاسىتە ئۇرۇشقا كىرىدىغان سېرتالنلىرى‬ ‫ئۇنىڭغا ھېچ پايدا بەرمەيدۇ‪ .‬ئەگەر بىرە شەھەر ياكى رايون‬ ‫ياكى بازاردىن ئايرىلساق‪ ،‬بۇ پەقەت مۇسۇلمانالر جامائىتى‬ ‫ئۈچۈن بىر تاۋلىنىش ۋە ناچار كىشىلەر چىقىپ ئالالھ خالىغان‬ ‫بەندىسىنى تالاليدىغان سەپلەر تازىلىنىدىغان بىر سىناق‪ .‬مانا‬ ‫بۇ ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن باغداد دەمەشق قۇددۇس ئۇممان ۋە‬ ‫رەسۇلۇلالھنىڭ ئارىلىغا زور كۆلەمدە كېڭىيىش ۋە غەلىبىنىڭ‬ ‫بېشارىتى‪ .‬بۇ مۇئمىن قوشۇنىنىڭ پارسقا ھۇجۇم قىلىشى‪ ،‬قۇم‬ ‫ۋە تېھراننى پەتھى قىلىشنىڭ ۋە رۇمنى پەتھى قىلىشنىڭ‬ ‫بېشارىتى‪ .‬بۇ شىرالرنىڭ ئۇرۇش قىلماستىن تەكبىر بىلەن‬ ‫قۇستانتىنىيەنى پەتھى قىلىشنىڭ بېشارىتى‪ .‬رەببىمىزنىڭ‬ ‫ۋەدىسى ۋە رەسۇلۇلالھنىڭ خوشخەۋىرى‪ .‬ئالالھنىڭ پەزلى‬ ‫بىلەن خىالفەت زېمىنىدا تەۋھىد ۋە ئەلۋەال ۋەلبەرا ئەقىدىسى‬ ‫ئاساسىدا بىر ئەۋالد تەربىيەلەندى‪ .‬بۇ ئەۋالد ئالالھ يولىدىكى‬ ‫ئۆلتۈرلۈشنى ئۆلۈمنى ۋە دىننى ئالى قىلىشنى ئەڭ شېرىن‬ ‫بىلىدىغان بولۇپ قالدى‪ .‬ئامېرىكا ساڭا بۇ قەيەردە تۇرۇپتۇ‪،‬‬ ‫ساڭا بۇ قەيەردە تۇرۇپتۇ‪ .‬ئىمان يولۋىسى قېنىنى ئېقىتىپ‬ ‫ئىززەت ۋە دىندىكى ئۈستۈنلىكنىڭ تەمىنى تېتىدى‪.‬‬ ‫ئامېرىكا سەن مۇسۇلمانالرنى دىندىن توسۇش ئۈچۈن ئىراق‬ ‫ئافغانىستان ۋە پۈتۈن دۇنيادا قانچىلىك كۈچ سەرپ قىلدىڭ‪.‬‬ ‫مۇجاھىدالرنى ئۆز مەنپەئەتىڭ ئۈچۈن ئىشقا سېلىشقا‬ ‫قانچىلىك تىرىشتىڭ‪ .‬قانچىلىك بۇزغۇنچى ناچار پەسكەش‬ ‫بەلئامالرنى بويسۇندۇردۇڭ‪ .‬لېكىن ھەممىسى پايدا بەرمىدى‪،‬‬ ‫شۇنداق ھېچ پايدا بەرمىدى‪ .‬ئارزۇ قىلغان نەرسىلىرىڭ ساڭا‬ ‫بەك ئېغىر كەلدى‪ .‬ھەرىكەتلىرىڭ پۇشايمان ئېلىپ كەلدى‪ .‬مانا‬ ‫ئۆلۈمنى شەرەپ بىلىدىغان يىگىتلەر‬

‫‪27‬‬

‫بۇ پارتلىغۇچى ماشىنىلىرى بىلەن پىدائىيلىق قىلىۋاتقانالر ۋە‬ ‫ساقاللىرى ئاقارسىمۇ ئالدىنقى سەپلەردە ئۇرۇش قىلىۋاتقانالر‬ ‫پەقەت ساقاللىرى ۋە تونلىرىنى قانلىرى بىلەن بۇيىمىسا‬ ‫توختىمايدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ بىزگە ۋەدىسىنى ئىشقا ئاشۇرۇپ بەردى‪ ،‬ئامېرىكا‬ ‫سەن يالغان ئېيتتىڭ ۋە زىيان تارتتىڭ‪ .‬ئالالھ بىزگە‬ ‫شەھەرلەرنى پەتھى قىلىپ بەردى‪ .‬سېنى ۋە قۇشۇنىڭنى‬ ‫خار قىلىپ ئىبرەت قىلدى‪ .‬سېنىڭ ماللىرىڭ ئالالھنىڭ پەزلى‬ ‫بىلەن مۇجاھىدالرنىڭ قولىغا غەنىيمەت بولۇپ چۈشتى‪.‬‬ ‫ئالالھ ۋەدىسىنى ئىشقا ئاشۇردى‪ ،‬بەندىلىرىگە ياردەم بەردى‪،‬‬ ‫قوشۇنىنى ئەزىز قىلدى‪ .‬ئامېرىكا يالغان ئېيتتى ۋە زىيان‬ ‫تارتتى‪ .‬سەن كۆپ جاپا تارتقاندىن كىيىن كۆلدۈڭ ۋە ئۆزۈڭنى‬ ‫ئىراقتىكى مۇجاھىدالرنى يوق قىلىپ ھاكىمىيەتنى راپىزىالرغا‬ ‫تاپشۇردۇم دەپ ئويالپ قالدىڭ‪ .‬ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن بىز‬ ‫ھەق قىلىچىنى تەكەببۇر‪ ،‬ئۆزلىرىنى ئۆلۈمگە تاشالۋاتقان‪،‬‬ ‫ئۆز قەبرىلىرىنى ئۆزى كوالۋاتقان ۋە ئۆزلىرىنى بۇغۇزالۋاتقان‬ ‫راپىزىالرنىڭ ۋە ئەشائىر مۇرتەد سەھەۋاتلىرىنىڭ بۇيۇنلىرىغا‬ ‫سالدۇق‪ .‬يەنە بۈگۈن سەن شامدا ئىراقتىكى مۇرتەدلەرنىڭ‬ ‫ئاقىۋىتىنى كۈتۈۋاتقان دىنسىز كورت ۋە مۇرتەد سەھەۋاتالرنى‬ ‫قالدۇرۇپ كېتىۋاتىسەن‪.‬‬ ‫ئالالھ ۋەدىسىنى ئىشقا ئاشۇردى‪ ،‬ئامېرىكا يالغان ئېيتىپ‬ ‫زىيان تارتتىڭ ۋە ئۈمىدسىزلەندىڭ‪ .‬بۈگۈن بىز نەچچە ئەسىر‬ ‫يوقالغان ئۈممەتنىڭ ئىززىتىنى قايتۇرۇپ كەلدۇق‪ .‬ئالالھنىڭ‬ ‫پەزلى بىلەن‪ ،‬ۋەيران قىلىنغان ۋە مۇسۇلمانالر ئۇنتۇپ‬ ‫كەتكەن شۇئارالنى تىرىلدۈردۇق‪ .‬بەلكى كۆپ كىشىلەر‬ ‫ئاڭالپ باقمىغان ۋە ئۇزۇندىن بېرى دۇنيا كۆرۈپ باقمىغان‬ ‫خىالفەتنى ئېالن قىلدۇق‪ .‬شۇنداق‪ ،‬خىالفەتنى ئېالن قىلدۇق‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالرنىڭ خەلىفىسىگە بەيئەت بەردۇق‪ .‬ئالالھنىڭ‬ ‫كىتابى ۋە رەسۇلۇلالھنىڭ سۈننىتى بىلەن ماڭىدىكەن ئۇنىڭغا‬ ‫ئىتائەت قىلىش ۋاجىپ بولدى‪ .‬خەلىفە ئىززەت ۋە شەرەپكە‬ ‫يېتەكلىۋاتىدۇ‪ .‬ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن يول ئوچۇقالشتى‪.‬‬

‫پارتىيە تەشكىالت ۋە گۇرۇھالر بىزنى بۆلۈپ تاشلىيالمىدى‪.‬‬ ‫ئامېرىكا غەرق بولدۇڭ‪ .‬قۇتقۇزغۇچى تاپالمىدىڭ‪ .‬ھەر‬ ‫قانداق جايدا خىالفەت قوشۇنلىرىنىڭ ئولجىسى بولۇپ‬ ‫قالدىڭ‪ .‬قەرزگە بوغۇلۇپ زاۋاللىققا يۈز تۇتتۇڭ‪ .‬ئالدىڭدا‬ ‫پەقەت ئىككىال يول بار‪ ،‬بىرى ئىلگىرىكى ئىشالردىن ئىبرەت‬ ‫ئېلىپ كەينىڭگە قايتىسەن‪ ،‬مۇجاھىدالر سەن قالدۇرغان‬ ‫نەرسىلەرنى غەنىيمەت ئالىدۇ‪ .‬ياكى ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن‪،‬‬ ‫مەيدانغا چۈشۈپ ئۆلۈم پاتقاقلىرىغا پاتىسەن شۇنىڭ بىلەن‬ ‫مۇۋەھھىدلەرنىڭ قەلبى راھەت تاپىدۇ‪.‬‬ ‫ئەي مۇھەممەد ‪ ‬نىڭ ئارىلىدىكى ئەھلى سۈننەت‬ ‫مۇسۇلمانلىرى! ۋاي ئىسىت‪ ،‬ئاڭلىمايۋاتامسىلەر‪ ،‬ياكى‬ ‫كۆرمەيۋاتامسىلەر؟ كۆزلەر كۆر بولغان تەقدىردىمۇ يۈرىكىڭالر‬ ‫قېنى؟ تەۋھىدىڭالر ۋە ئىمانىڭالر قېنى؟ دوستلۇق‪-‬‬ ‫دۈشمەنلىكىڭالر قېنى؟ سىلەر جەزىرە تاغۇتلىرىنىڭ (ئالالھ‬ ‫ئۇالرنى رەسۋا قىلىپ يوق قىلىۋەتسۇن) ئىراق راپىزىلىرىغا‬ ‫قۇتقۇزۇش ياردىمى بېرىۋاتقانلىقىنى كۆرمەيۋاتامسىلەر؟ بەلكى‬ ‫بۇ تاغۇتالر ئەھلى سۈننەت رايونلىرىنىڭ تارتىۋېلىنغانلىقىنى‬ ‫تەبرىكلەۋاتىدۇ‪ .‬ئەمما ھازىر سىلەرنىڭ خارلىق غۇبارلىرىنى‬ ‫يوق قىلىدىغان ۋە كۇفرىغا ئىشىك ئاچقان شۇ مۇرتەدلەرنى‬ ‫ئۆلتۈرىدىغان ۋاقتىڭالر كەلدى‪ .‬سەلىبىلەر پەقەت شۇالرنىڭ‬ ‫ياردەم تەمىناتى بىلەن مۇجاھىدالرغا قارشى ئۇرۇش‬ ‫قىلىۋاتىدۇ‪ .‬ۋەھىي چۈشكەن ئۇرۇن ۋە رىسالەت ماكانىدىن‬ ‫ئىراق شامدىكى ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرى خارلىنىپ‬ ‫ئۆلتۈرلۈۋاتىدۇ‪ ،‬ساھابىالر ۋە پاتىھالر زېمىنىدا بوشاڭلىق‬ ‫ئاجىزلىق ئەۋج ئېلىۋاتىدۇ‪ .‬سىلەرنىڭ غۇرۇرۇڭالر قېنى؟‬ ‫سىددىق ۋە فارۇقنىڭ نەۋرىلىرى قېنى؟ ئەبۇ بەسىر ۋە ئەبۇ‬ ‫جەندەلنىڭ نەۋرىلىرى قېنى؟ ئەي ئىككى ھەرەم رايونىدىكى‬ ‫مۇۋەھھىد قېرىنداش! تاغۇت ئەسكىرىنى ۋە ناچار پىتنىخور‬ ‫ئالىمالرنى ئۆلتۈرگىن! رەئىس ۋە مىنىستىرالرنى ئۆلتۈرگىن!‬ ‫دىنىڭغا ۋە قېرىنداشلىرىڭغا ياردەم بېرىش ئۈچۈن غەزىبىڭنى‬ ‫ئاشكارىلىغىن! شۇالر تەرىپىدىن مۇسۇلمانالرغا تۈگىمەس‬ ‫باال كەلدى‪ .‬ھەرقانداق توسالغۇ ياكى جاھىل سېنى توسۇپ‬ ‫قويمىسۇن!‬ ‫ئەي مۇسۇل‪ ،‬تەلەفەر‪ ،‬رىققە‪ ،‬ھەلەب ۋە ھەر بىر‬ ‫ئىسالم دۆلىتى چېگراسىدىكى خىالفەت قوشۇنى!‬ ‫بىلىڭالركى‪ ،‬بۈگۈن بىز جىھاد تارىخىمىزدىكى ئەڭ چوڭ‬ ‫باسقۇچتا ۋە ئۈممەت تارىخىدىكى بۇرۇلۇش خاراكتېرلىك ئەڭ‬ ‫خەتەرلىك مەيداندا كېتىپ بارىمىز‪ .‬ئامانەتنى كۆتۈرۈشكە‬ ‫اليىق بولۇڭالر‪ .‬ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن سىلەر بۇ ئېغىر‬ ‫ئامانەتنى كۆتۈرسىلەر‪ .‬ئوزۇق‪-‬تۈلۈك ئېلىڭالر‪ ،‬ئوزۇق‪-‬تۈلۈكنىڭ‬ ‫ئەڭ ياخشىسى تەقۋالىقتۇر‪ .‬ئالالھقا تايىنىڭالر‪ ،‬بوشاشماڭالر‪،‬‬ ‫قەلبلەر رەھمانغا باغالنسۇن‪ .‬ئۇنىڭدىن ياردەم ۋە مەدەت‬ ‫تىلەڭالر‪ .‬ئۇ ئېغىر كۈندە دۇئا قىلسا تېز دۇئانى ئىجابەت قىلىپ‬ ‫يامانلىقتىن قۇتۇلدۇرغۇچى ۋە بەندىگە كۇپايە قىلغۇچى زاتتۇر‪.‬‬ ‫چۈنكى ئۇ دوستى ئىبراھىمنى ئوتتىن قۇتقۇزغان‪ ،‬مۇساغا‬ ‫دېڭىزنى يېرىپ بەرگەن‪ ،‬يۇنۇسنى رەھمىتى بىلەن ساقالپ‬ ‫قالغان ۋە بەندىسى مۇھەممەد ‪ ‬گە ئايلىق مۇساپىدىن‬ ‫قورقۇنچ بىلەن ياردەم بەرگەن زاتتۇر‪ .‬سەۋر چىدامچانلىق‬ ‫ۋە تەۋەككۈلنى الزىم تۇتۇڭالر‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئى‬ ‫مۇئمىنلەر! تائەت ـ ئىبادەتنىڭ مۇشەققەتلىرىگە ۋە سىلەرگە‬ ‫يەتكەن ئېغىرچىلىقالرغا سەۋر قىلىڭالر‪ ،‬دۈشمەنلەرگە زىيادە‬ ‫چىداملىق بولۇڭالر‪( ،‬چېگرالىرىڭالرنى ساقالپ) جىھادقا‬ ‫تەييار تۇرۇڭالر‪ ،‬مەقسىتىڭالرغا يېتىش ئۈچۈن ئالالھدىن‬ ‫قورقۇڭالر»‪[ .‬ئال ئىمران ‪- 200‬ئايەت]‪ .‬ئالالھنىڭ بۇ سۆزىنى‬

‫ئىنچىكە تەپەككۇر قىلىڭالر‪« :‬كىمكى ئالالھدىن قورقىدىكەن‪،‬‬ ‫ئالالھ ئۇنىڭغا چىقىش يولى بېرىدۇ‪ .‬ئالالھ ئۇنىڭغا ئويلىمىغان‬ ‫يەردىن رىزىق بېرىدۇ‪ ،‬كىمكى ئالالھقا تەۋەككۈل قىلسا‪،‬‬ ‫ئالالھ ئۇنىڭغا كۇپايە قىلىدۇ‪ ،‬ئالالھ ھەقىقەتەن مەقسىتىگە‬ ‫يېتەلەيدۇ‪ ،‬ئالالھ ھەقىقەتەن ھەر بىر نەرسە ئۈچۈن مۇئەييەن‬ ‫مىقدار‪ ،‬مۇئەييەن ۋاقىت بەلگىلىدى»‪[ .‬تاالق ‪- 3‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئەي خىالفەت قوشۇنلىرى! ئەي دىنى ۋە ئۈممىتى ئۈچۈن‬ ‫قىساس ئېلىشنى بىلگۈچى! بىز سىلەرگە شان‪-‬شەرەپنىال‬ ‫ۋەدە قىلدۇق‪ .‬رەببىڭالردىن نۇسرەت غەلىبە ۋ تەمكىنلىك‬ ‫ۋەدسىنى ئەمەلگە ئاشۇرۇپ بېرىشنى سوراڭالر‪ .‬ئۆزۈڭالرنى‬ ‫قاتتىق جەڭگە تەييارالڭالر‪ .‬ئۇ پەقەت بىر قېتىم ئۆلتۈرۈلۈش‬ ‫ياكى ئۆلۈشتۇر‪ .‬ئۇنىڭدىن كىيىن مەڭگۈ تۈگىمەس ئىززەتتۇر‪.‬‬ ‫سىلەر بىر غېرىچ يەرنى تاشالپ ئۇنى كاپىرالرنىڭ جەننىتى‬ ‫بولۇشىغا يول قويۇشتىن ساقلىنىڭالر‪ .‬ئۇالرغا ئۆيلەردە سىرتتا ۋە‬ ‫يولالردا پىستىرما قويۇڭالر‪ .‬مىنا قويۇڭالر‪ ،‬قاتتىق پارتلىتىڭالر‪.‬‬ ‫ئۇالرنى قەيەردە تاپساڭالر تۇتۇڭالر قورشاڭالر ئۇالرنىڭ ئۆتۈش‬ ‫يوللىرىنى كۆزىتىپ تۇرۇڭالر‪ .‬ئەي شىمالى ۋە جەنۇبى باغداد‪،‬‬ ‫كەركۇك‪ ،‬ساالھىددىن‪ ،‬دەياال‪ ،‬فەللۇجە ۋە ئەنباردىكى ئىسالم‬ ‫دۆلىتى باتۇرلىرى! تېخىمۇ تىرىشچانلىق كۆرسۈتۈڭالر‪ ،‬راپىزى‬ ‫ۋە مۇرتەدلەردىن ئىبارەت ئالالھنىڭ دۈشمەنلىرىگە زەربىنى‬ ‫تېخىمۇ كۈچەيتىڭالر‪ .‬ئۇالرغا ئاچچىق ۋە تېز جاننى ئالغۇچى‬ ‫زەھەرنىڭ ئەلەملىرىنى تېتىتىپ قويۇڭالر‪ .‬سىلەر مۇجاھىدالر‬ ‫ئالالھدىن توغرا يول سوراڭالر‪ .‬ئالالھقىال تايىنىڭالر شۇنىڭغىال‬ ‫تەۋەككۈل قىلىڭالر‪ ،‬چۈنكى بارچە ئىش شۇ زاتنىڭ قولىدا‪.‬‬ ‫ئەي خۇراسان‪ ،‬يەمەن‪ ،‬سەينا‪ ،‬غەربى ئافرىقا ۋە‬ ‫ھەممە يەردىكى خىالفەت قوشۇنى! ئالالھنىڭ پەزلى‬ ‫بىلەن دۆلىتىڭالرغا ياخشى ياردەمدە بولۇپ كەلدىڭالر‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ دۈشمىنى بولغان كاپىرالرغا ۋە مۇرتەدلەرگە ھۇجۇمنى‬ ‫تېخىمۇ كۈچەيتىڭالر‪ .‬بىلىڭالركى‪ ،‬سىلەرنىڭ ئۇالرغا قىلغان‬ ‫ھۇجۇمىڭالر كاپىر مىللەتلىرىنىڭ ئىراق شامدىكى ئىسالم‬ ‫دىيارىغا قىلغان ھۇجۇمىنى توسىدۇ‪ .‬ئۇالرنىڭ ئىتتىپاقىنى ۋە‬ ‫توپىنى بۇزىدۇ‪.‬‬ ‫ئەي ئامېرىكا‪ ،‬رۇسىيە ۋە ياۋروپادىكى سادىق‬ ‫مۇۋەھھىدالر‪ ،‬ئەي خىالفەت ياردەمچىلىرى! ئەي‬ ‫جىھادقا چىقىشقا تەييار بولغانالر! سىلەر بۈگۈن مۇشرىكالر‬ ‫ئارىسىدا تۇرىۋاتسىلەر‪ ،‬ھۇجۇمنى كۈچەيتىڭالر‪ ،‬ئىشىڭالردا‬ ‫ئالالھقا سەمىمىي بولۇڭالر‪ .‬بىلىڭالركى‪ ،‬دۈشمىنىمىز بىلەن‬ ‫بولغان ئۇرۇش ئومۇميۈزلۈك ئۇرۇش‪ .‬مەنپەئەتى تېز‪ .‬شۇڭا‬ ‫ئۇالرنى خىالفەت ۋە ئىسالم دىيارىدىن يىراقالشتۇرۇپ ئۆزلىرى‬ ‫بىلەن ئاۋارە قىلىپ قويۇڭالر‪ .‬رەسۇلۇلالھنىڭ مۇنۇ سۆزىنى‬ ‫ئەسلەڭالر‪« :‬كاپىر بىلەن ئۇنى ئۆلتۈرگۈچى دوۋزاختا ھەرگىز‬ ‫جەم بولمايدۇ»‪[ .‬مۇسلىم رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫ئې ئالالھ يولۇڭدىن توسقان‪ ،‬ئەلچىلىرىڭنى يالغانغا‬ ‫چىقارغان ۋە دوستلىرىڭغا قارشى ئۇرۇش ئاچقان كاپىرالرغا‬ ‫لەنەت قىلغىن‪ .‬ئې ئالالھ ئۇالرنى بۆلۈپ تاشلىغىن‪ ،‬ئارىسىغا‬ ‫دۈشمەنلىك ۋە ئاداۋەت تاشلىغىن‪ .‬قەدەملىرىنى تەۋرەتكىن‪.‬‬ ‫ئۇالرغا كاپىر قوۋمدىن قايتمايدىغان بىر باال چۈشۈرگىن‪ .‬ئې‬ ‫ئالالھ دىنىڭغا ۋە قوشۇنىڭغا ياردەم بەرگىن‪ .‬كەلىمەڭنى‬ ‫ۋە ھەق بايرىقىڭنى ئۈستۈن قىلغىن‪ .‬سېنىڭ ياردىمىڭ ۋە‬ ‫مەدىتىڭسىز قولىمىزدىن ھېچ ئىش كەلمەيدۇ‪ .‬بارچە ھەمدۇ‪-‬‬ ‫سانا ئالەملەرنىڭ رەببى ئالالھقا خاستۇر!‬

‫ئاالھىدە‬

‫‪28‬‬

29

‫باتىل دەۋەتچىلەر پەلسەپىلىرى ۋە ئەقىدىلىرىنى ئۇنىڭ‬ ‫ئۈستىگە بىنا قىلىدىغان بىر بۇزۇق ھۇل ئاساسنى قۇيىدۇ‪ .‬ئۇزۇن‬ ‫ۋاقىت ئۆتمەيال ئۆزلىرى بۇ پەلسەپىلىرىنىڭ بۇ ئاساس ئۈستىدە‬ ‫مۇقىمالشمىغانلىقىنى ئاشكارىالپ قۇيۇپ‪ ،‬ئاندىن بۇ ئاساس‬ ‫ئۈستىدىكى نەرسىلەرنى كۆتۈرىدىغان كۈچكە ئىگە قىلىش ئۈچۈن‬ ‫كۆپلىگەن بىددىئەت ۋە زااللەتنى قوشۇپ كۈچلەندۈرمەكچى‬ ‫بولىدۇ‪ .‬بۇ بىناسىنى تېخىمۇ كۈچلەندۈرۈش ئۈچۈن بەزى‬ ‫ئۆلچەملەرنى قۇيىدۇ‪.‬‬ ‫بۇالر بىناسىنى مەلۇم باسقۇچقا يەتكىچە مۇشۇنداق‬ ‫داۋامالشتۇرىدۇ‪ .‬بىنا ئاساسى ھۇلىنى مۇستەھكەملەش ۋە‬ ‫چىڭىتىشتىن ئاجىز كېلىدۇ‪ .‬شۇنىڭ بىلەن بىناسى ئۆرۈلۈپ‬ ‫چۈشىدۇ‪ ،‬دۇنيا ۋە ئاخىرەتتە زىيان تارتىدۇ‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪(« :‬دىننىڭ) بىناسىنى ئالالھنىڭ تەقۋادارلىقى ۋە رازىلىقى‬ ‫ئاساسىغا قۇرغان ئادەم ياخشىمۇ ياكى يىقىالي دەپ قالغان‬ ‫يارنىڭ گىرۋىكىگە قۇرۇپ‪ ،‬ئۆزىمۇ ئۇنىڭ بىلەن بىللە دوزاخ ئوتىغا‬

‫ئۆرۈلۈپ چۈشكەن ئادەم ياخشىمۇ؟ ئالالھ زالىم قوۋمنى ھىدايەت‬ ‫قىلمايدۇ‪ .‬تاكى ئۇالرنىڭ يۈرەكلىرى پارە ـ پارە بولۇپ ئۆلمىگىچە‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ سالغان بىناسى دىللىرىدىكى گۇمان (مۇناپىقلىق) نىڭ‬ ‫يىلتىزى بولۇپ قىلىۋېرىدۇ‪ ،‬ئالالھ (مۇناپىقالرنىڭ ئەھۋالىنى)‬ ‫بىلىپ تۇرغۇچىدۇر‪ ،‬ھېكمەت بىلەن ئىش قىلغۇچىدۇر»‪[ .‬تەۋبە‬ ‫‪-110-109‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئىسالم دۆلىتى قۇرۇشقا ھەرىكەت قىلغانلىقىنى دەۋا قىلىۋاتقان‬ ‫ئىنسانالر ئوتتۇرىغا قويغان پەلسەپىلەرنىڭ كۆپىنچىسى مانا‬ ‫مۇشۇنداق‪ .‬ئۇالر بۇزۇق ئەقىدە بىلەن ھەرىكەت قىلدى‪ ،‬ئاندىن‬ ‫بارلىق ھەرىكەت‪ ،‬مەنھىجى ۋە خاتا ئىجتىھاتلىرىنى بۇنىڭغا‬ ‫قوشتى‪ .‬لېكىن ئۇنىڭ ئاساسى غوالپ چۈشتى‪ .‬شۇنىڭ بىلەن بۇ‬ ‫ئازغۇنالر ئالدىدا پۇختا تايانچ بولمغانلىقتىن‪ ،‬بۇزۇلغان ئەقىدىنى‬ ‫پۇختىالشقا باتىل بىددىئەت ۋە پەلسەپىنى ئارالشتۇردى‪ .‬بۇالر‬ ‫بۇ نەرسىلەر بىلەن تېخىمۇ ئازدى‪ .‬بىناسى تېخىمۇ تېز غولىدى‪.‬‬ ‫ئاخىرىدا بۇالردا ئىسالمدىن ھېچ نەرسە قالمىدى‪.‬‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪30‬‬

‫نەبەۋى مەنھەجگە ئەگەشكۈچىلەر بىلەن ئازغۇن يولالرغا‬ ‫ئەگەشكۈچىلەر نەزىرىدىكى ئىسالم دۆلىتى قۇرۇش مەنھەجلىرى‬ ‫ھەققىدىكى تەتقىقاتىمىزدا‪ ،‬قول ۋە تىللىرى بىلەن يېڭى دىن‬ ‫پەيدا قىلغان راپىزىالرنىڭ ‪ 12‬ئىمام تەجرىبىسى ھەققىدە ئۇزۇن‬ ‫توختىلىشقا مەجبۇر بولىمىز‪ .‬بۇالرنىڭ بۇ دىنى نە ئىسالم بىلەن‬ ‫نە ئىبراھىم ئەلەيھىسساالم ئېلىپ كەلگەن يەھۇدىي‪-‬ناسارا دىنى‬ ‫بىلەن ھېچقانداق ئاالقىسى يوق‪ .‬ئۇالر بۇ تەجرىبىنى قىلىۋاتقىنىغا‬ ‫‪ 11‬ئەسىردىن ئاشتى‪ .‬بۇنداق ئۇزۇن تەجرىبىدىن‪ ،‬ئىسالم‬ ‫دۆلىتىنى قۇرۇش ئۈچۈن بۇزۇق ئەقىدە ۋە ئىسالمنى بىددىئەت‬ ‫ۋە ئازغۇنلىقتىن ساقالش ئۈچۈن قىلغان ھەرىكەتلىرىنىڭ يالغان‬ ‫ئىكەنلىكىنى بىلگىلى بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئۇالرنىڭ دەۋاسىنىڭ باشلىنىش نۇقتىسى‪ ...‬ئاتالمىش‬ ‫ئىمامنى بەلگىلەش‬ ‫مۇشرىك راپىزىالر «رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ھايات ۋاقتىدا ئەلى ‪ ‬ۋە‬ ‫ئۇنىڭ ئەۋالدلىرىنى خەلىفىلىككە ۋە ئىماملىققا تالالپ ۋەسىيەت‬ ‫قىلغان ۋە بەلگىلىگەن ئىدى» دەۋالىدۇ‪ .‬لېكىن ئۇالرنىڭ بۇ‬ ‫ۋەسىيەتكە كىتاب سۈننەتتىن تەۋىل قىلىنغان باتىل دەلىللىرىدىن‬ ‫باشقا ھېچقانداق دەلىلى يوق بولۇپ‪ ،‬توغرا دەلىللەر ئۇالرنىڭ‬ ‫دەۋاسىنىڭ يالغان ئىكەنلىكىنى ئىسپاتاليدۇ‪.‬‬ ‫بۇ دەلىللەردىن؛ ئۆمەر ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئەگەر مەن‬ ‫خەلىفە بەلگىلىمىسەم‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬بۇنى بەلگىلىمىگەن‪.‬‬ ‫ئەگەر خەلىفە بەلگىلىسەم‪ ،‬ئەبۇ بەكىر بەلگىلىگەن»‪.‬‬ ‫[مۇسلىم رىۋايىتى]‪ .‬بۇ ھەدىستە رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ ئەلىنى‬ ‫ۋە باشقا ساھابىلەرنى خەلىفە قىلمىغانلىقىغا دەلىل بار‪ .‬بۇخارى‬ ‫ئەسۋەتتىن رىۋايەت قىلغان ھەدىستە مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۇالر‬ ‫ئائىشە ‪ ‬نىڭ يېنىدا ئەلىنى خەلىفە بولۇشقا ۋەسىيەت قىلغان‬ ‫دېيىشتى‪ .‬ئائىشە ‪« ‬قاچان ۋەسىيەت قىلغان ئىكەن؟ مەن‬ ‫ئۇنى كۆكسۈمگە يۆلىۋالغان ئىدىم» دېدى‪ ،‬ياكى «باغرىمغا‬ ‫يۆلىۋالغان ئىدىم‪ ،‬ئۇ دۇئا قىلدى‪ ،‬باغرىمغا يېپىشتى‪ ،‬مەن ئۇنىڭ‬ ‫ۋاپات بولغىنىنى سەزمىدىم‪ ،‬ئۇنىڭغا قاچان ۋەسىيەت قىلغان‬ ‫ئىكەن؟» دېدى‪ .‬ساھابىلەر ئەبۇ بەكىر‪ ،‬ئۆمەر ۋە ئوسمانغا‬ ‫بەيئەت بېرىشتە بىرلىككە كەلگەن‪ .‬ئەلى ۋە ئىككى ئوغلى‬ ‫ھەسەن بىلەن ھۇسەيىنگە خەلىفىلىكنى ۋەسىيەت قىلغان دەپ‬ ‫دەۋا قىلغۇچىالرمۇ بۇنىڭغا قارشى چىقمىغان ئىدى‪ .‬بۇنىڭدىن‬ ‫باشقا بۇ ۋەسىيەتنىڭ يالغان ئىكەنلىكىنى ئىسپاتاليدىغان نۇرغۇن‬ ‫دەلىللەر بار‪.‬‬ ‫ۋەسىيەتنىڭ يالغانلىقىنى ئىسپاتاليدىغان دەلىللەردىن؛‬ ‫راپىزىالر بىلەن ئۇالردىن باشقا رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ئائىلىسىگە‬ ‫ياردەم بېرىشنى دەۋا قىلىدىغان كىشىلەرمۇ مۇشۇنداق دەۋا‬ ‫قىلىدۇ‪ .‬بولۇپمۇ ئەلى ‪ ‬شەھىد قىلىنغاندىن كىيىن‪ ،‬ئابباس‬ ‫ئىبنى ئابدۇلمۇتەللىب‪ ،‬ھەسەن ئىبنى ئەلى‪ ،‬ھۈسەيىن ئبنى‬ ‫ئەلى‪ ،‬مۇھەممەد ئىبنى ئەلى (ئىبنى ھەنەفىيە) ئەۋالدلىرى‬ ‫ئارىسىدا بۇنى دەۋا قىلىدىغان كىشىلەر بار‪ .‬بەلكى جەئفەر‬ ‫ئىبنى ئەبۇ تالىپ ئەۋالدلىرى ئىچىدىمۇ بۇنى دەۋا قىلغۇچىالر‬ ‫بار‪ .‬ئىماملىقنى دەۋا قىلغۇچى ھەربىر كىشى پەقەت ھاۋايى‪-‬‬ ‫ھەۋەس ۋە شۈبھىلەر ئىچىدە ئۆلدى‪ .‬ئۇالرنىڭ ھەربىرى ئۆزىنىڭ‬ ‫ئىماملىققا اليىق ئىكەنلىكىنى ئىسپاتالش ئۈچۈن ۋەسىيەت‬ ‫ۋە بەلگىلىمىسى بولسىمۇ‪ ،‬ئۇالرنىڭ ھەممىسى ئۆزى ياخشى‬ ‫كۆرگەن كىشىگە ئىماملىقنىڭ ۋەسىيەت قىلىنغانلىقىنى دەۋا‬ ‫قىلدى‪ .‬لېكىن ئۇالر كۆپ ۋاقىتالردا ئاتالمىش مۆجىزە ۋە ئادەتتىن‬ ‫‪31‬‬

‫تاشقىرى يالغانچىلىقتىن باشقا ئىسپات تاپالمىدى‪ .‬مەسىلەن؛‬ ‫راپىزىالر ئەلى ئىبنى ھۇسەيىننىڭ ئىمام ئىكەنلىكىگە دەلىل‬ ‫كەلتۈردى‪ ،‬ئەمما تاش ۋە دەرەخنىڭ تىلى ئارقىلىق بىرىنچىسىگە‬ ‫بەيئەت بەرگەنلىكىنى دەلىل قىلىپ‪ ،‬ئۇنىڭ قېرىندىشى زەيىد‬ ‫ئىبنى ھۇسەيىننىڭ ئىماملىقىنى رەت قىلدى‪.‬‬ ‫راپىزىالرنىڭ ئازغۇن ئەقىدىسى‪ ..‬ئىمامالرنىڭ پاك‬ ‫بولۇش دەۋاسى‬ ‫راپىزى دىنىنىڭ ھازىرغىچە بولغان بارلىق ئازغۇنلىقى ۋە‬ ‫ئۆزگۈرۈشلىرىنىڭ ئاساسلىق مەنبەسىنى شۇنىڭغا يىغىنچاقالشقا‬ ‫بولىدۇكى‪ ،‬ئۇالر «ئىسالم دۆلىتىنى پەقەت ئالالھ نازىل قىلغان‬ ‫شەرتلەرگە توشقان كىشىال قۇرااليدۇ‪ .‬بۇ شەرتلەرنىڭ ئەڭ‬ ‫مۇھىمى‪ ،‬ئاشكارا ۋە يوشۇرۇن ئادالەتتە بارلىق ئەيىپلەردىن‬ ‫پاك بولۇشى‪ ،‬ھەممە نەرسىنى بىلىشى‪ ،‬غەيىپنىمۇ بىلىشى‪،‬‬ ‫ئالالھنىڭ بۇيرۇقى بىلەن ئىماملىققا بەلگىلەنگەن بولۇشى كېرەك‪.‬‬ ‫مۇشۇنداق ئىمام بولمىسا‪ ،‬كىشىلەرنىڭ دىنى توغرا بولمايدۇ‪.‬‬ ‫ئەگەر كىشىلەر ئىماملىرىغا‪ ،‬ئىمامنىڭ سۈپەتلىرىگە ئىشەنسە ۋە‬ ‫ئۇالر بۇيرۇغان بارلىق ئىشالردا ئۇالرغا ئىتائەت قىلسا‪ ،‬ئاندىن‬ ‫كىشىلەرنىڭ ئىشلىرى توغرا بولىدۇ‪ .‬ئۇالرنىڭ دۆلىتىمۇ نەبەۋى‬ ‫مەنھەج ئاساسىدىكى دۆلەت بولىدۇ» دەپ ئېتىقاد قىلىدۇ‪.‬‬ ‫ئۇالر «ئىمامنىڭ بۇ سۈپەتلەرگە ئىگە بولۇشى كۇپايە‬ ‫قىلمايدۇ‪ .‬بەلكى ئىمام ئىنسانىيەت ئىچىدە ئاالھىدە شەخس‬ ‫بولۇشى‪ ،‬ئۇنىڭغا ھېچ كىشى ئوخشىماسلىقى ۋە ئۇنىڭ تەڭدىشى‬ ‫بولماسلىقى كېرەك‪ .‬كىمكى ئىماملىقنى تاالشسا‪ ،‬ئۇ تاغۇت‪.‬‬ ‫كىمكى ئىماملىققا اليىق بولمىغان كىشىگە ئىماملىقنى بەرسە‪،‬‬ ‫ئالالھقا شېرىك كەلتۈرگەن بولىدۇ» دەپ قارايدۇ‪.‬‬ ‫ئۇالرنىڭ بۇزۇق ئەقىدىسى بولۇپ «رەسۇلۇلالھ ‪ ‬گە ئىتائەت‬ ‫قىلغاندەك ۋە ئەگەشكەندەك ئىمامغىمۇ شۇنداق ئىتائەت قىلىش‬ ‫ۋە ئەگىشىش ۋاجىپ‪ .‬شۇڭا ئىمام بىلمىسە‪ ،‬خاتاالشسا‪ ،‬ئۇنتۇسا‬ ‫ۋە نەپسىگە بېرىلسە بولىدىغان ئاددىي مۇسۇلمانالرغا ئوخشاش‬ ‫بولۇپ قالسا بولمايدۇ‪ .‬بەلكى ئۇ ھەممە نەرسىنى بىلىشى ۋە باشقا‬ ‫كىشىلەردەك خاتالىقتىن‪ ،‬سەۋەنلىكتىن ۋە نەپسى خاھىشىغا‬ ‫ئەگىشىشتىن پاك بولۇشى كېرەك‪ .‬چۈنكى مەئسىيەتتە ئىتائەت‬ ‫قىلىنمايدۇ ۋە زااللەتكە ئەگىشىلمەيدۇ‪ .‬ئىمامنى پادىشاھلىقتىن‬ ‫ئېلىپ تاشاليدىغان ۋە ئۈستىدىن پىتنە قىلىدىغان يەنە بىر كىشى‬ ‫مەۋجۇت ئەمەس‪ .‬ئىمامنىڭ ئىلىمدا تەڭلىشەلەيدىغان‪ ،‬ئۇنىڭغا‬ ‫پىكىرى قارشى كېلىدىغان ۋە بۆلگۈنچىلىك پەيدا قىلىدىغان‬ ‫كىشى مەۋجۇت ئەمەس» دەپ قارايدۇ‪.‬‬ ‫ئۇالر شەرت قىلغان سۈپەتلەر كۆرگىلى بولمايدىغان مەخپىي‬ ‫سۈپەت بولۇپ قالسا‪ ،‬ئۇالرنىڭ نەزىرىدە ئەنبىياالرنى تاللىغاندەك‬ ‫بۇ ئىمام ئالالھ تەرىپىدىن تاللىنىدۇ‪ .‬چۈنكى ئالالھ مەخپىي‬ ‫ئىشالرنى بىلگۈچى زات‪ .‬بەلكى بۇالر بۇ ئىشنى ئالالھقا‬ ‫يۈكلىگىدەك دەرىجىدە ھەددىدىن ئاشتى‪ .‬چۈنكى ئەگەر ئالالھ‬ ‫ئۇالرغا بۇ ئىمامنى تالالپ بەرمىسە‪ ،‬ئۇالرنى ئازابلىسا‪ ،‬ئالالھ‬ ‫ئۇالرغا زۇلۇم قىلغان بولۇپ قالىدۇ‪ .‬چۈنكى رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ‬ ‫ئورنىدا تۇرىدىغان ئىمام بولمىسا‪ ،‬ئالالھنىڭ ئۇالرغا ھۆججىتى‬ ‫بولمايدۇ‪ .‬شۇڭا ئۇالر ئىمام دەپ قارىغان كىشىنى «ھۆججەت»‬ ‫دەپ قارايدۇ‪ .‬يەنى ئاسىيلىق قىلغان كىشىنى ئالالھنىڭ ئازابىغا‬ ‫اليىق بولۇشى ئۈچۈن ئىمامنى كىشىلەرگە ھۆججەت قىلىدۇ‪ .‬بۇ‬ ‫ئىمامنى تالالشمۇ ئۇالر دەۋا قىلغان ئەلى ۋە ئۇنىڭدىن كىيىن‬ ‫ئۇنىڭ ئەۋالدلىرىدىن بولىدۇ‪.‬‬

‫راپىزىالر اليغا مىلىنىۋاتىدۇ‬

‫ئىتائەتتىكى تەۋھىد پاك بولۇش پەلسەپىسىنى بۇزىدۇ‬ ‫ئۇالرنىڭ بۇزۇق ئەقىدىسى‪ ،‬ئىمامغا ئىتائەت قىلىش‬ ‫مەسىلىسىدە ئىمامنىڭ پاك بولۇشىنى تەلەپ قىلىشتىن كېلىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ ئىمام ۋە ئەمىرلەرگە ئالالھ ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا ئەگىشىپ‬ ‫تۇرۇپ ئىتائەت قىلىنىدىغان قىلدى‪ .‬شۇڭا ئەمىر قاچان توغرا‬ ‫يولدا بولسا‪ ،‬ئۇنىڭغا ئىتائەت قىلىش ئالالھقا ئىتائەت قىلغانلىق‬ ‫بولىدۇ‪ .‬ئەمىرنىڭ ئىشى ئالالھنىڭ ئىتائىتىگە قارشى كېلىپ‬ ‫قالسا‪ ،‬ئەمىرگە ئىتائەت قىلماستىن ئالالھقا ئىتائەت قىلىنىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ ئىش ئۈستىدىكىلەرگە ئىتائەت قىلىشنى ۋاجىپ قىلدى‪.‬‬ ‫لېكىن دەتاالش قىلىشقاندا ئالالھ ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا (يەنى كىتاب‬ ‫سۈننەتكە) قايتۇرۇشقا بۇيرىدى‪ .‬ئىش ئۈستىدىكىلەرگە ئىتائەت‬ ‫قىلىشنىڭ ئالالھقا ئىتائەت قىلىش ئىكەنلىكىنى تەكىتلەپ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ئى مۇئمىنلەر! ئالالھقا‪ ،‬رسۇلۇلالھقا ۋە ئۆزۈڭالردىن‬ ‫بولغان ئىش ئۈستىدىكىلەرگە ئىتائەت قىلىڭالر‪ ،‬ئەگەر سىلەر بىر‬ ‫شەيئىدە ئىختىالپ قىلىشىپ قالساڭالر‪ ،‬بۇ توغرىدا ئالالھقا ۋە‬ ‫رەسۇلۇلالھقا مۇراجىئەت قىلىڭالر‪ ،‬بۇ سىلەر ئۈچۈن پايدىلىقتۇر‪،‬‬ ‫نەتىجە ئېتىبارى بىلەن گۈزەلدۇر»‪[ .‬نىسا ‪-59‬ئايەت]‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬كىمكى ماڭا ئىتائەت قىلسا‪،‬‬ ‫ئالالھقا ئىتائەت قىلغان بولىدۇ‪ .‬كىمكى ماڭا ئاسىيلىق قىلسا‪،‬‬ ‫ئالالھقا ئاسىيلىق قىلغان بولىدۇ‪ .‬كىمكى ئەمىرگە ئىتائەت قىلسا‪،‬‬ ‫ماڭا ئىتائەت قىلغان بولىدۇ‪ .‬كىمكى ئەمىرىگە ئاسىيلىق قىلسا‪،‬‬ ‫ماڭا ئاسىيلىق قىلغان بولىدۇ»‪[ .‬مۇسلىم رىۋايىتى]‪ .‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬ھايات ۋاقتىدا ئىتائەت قىلىشقا ۋەسىيەت قىلغان ئەمىرگە‬ ‫ئىتائەت قىلىش‪ ،‬ئۇنىڭ بۇيرۇقلىرىنى بۇزىدىغان ئىشالردا ئىتائەت‬ ‫قىلىشنى كۆرسەتمەيدۇ‪ .‬ئىتائەت قىلىنىدىغان ئىمامنىڭ گۇناھتىن‬ ‫پاك بولۇشىنى شەرت قىلىنمايدۇ‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«گۇناھ بولىدىغان ئىشالردا ئىتائەت قىلىنمايدۇ‪ .‬پەقەت توغرا‬ ‫ئىشتا ئىتائەت قىلىنىدۇ»‪[ .‬بۇخارى ۋە مۇسلىم رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫بۇ ئىمامغا ئىتائەت قىلىش ۋە ئەگىشىش‪ ،‬ئالالھ ۋە ئۇنىڭ‬ ‫رەسۇلىغا ئىتائەت قىلىپ ۋە ئەگىشىپ تۇرۇپ بولىدىكەن‪ ،‬بۇ‬ ‫ئىمامنىڭ بارچە گۇناھتىن پاك بولۇشى شەرت قىلىنمايدۇ‪ .‬بۇ‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ دەۋرىدىن تارتىپ داۋاملىشىپ كېلىۋاتقان‬ ‫ئەھلى سۈننەت ۋەلجامائەت مەنھىجىدۇر‪ .‬ئالالھ زېمىنغا‬ ‫ۋارىس قىلغان كىشىلەر ئىش ئۈستىدىكىلەر ئىسالم ئۈستىدىال‬ ‫بولىدىكەن‪ ،‬ياخشىلىقتا ئۇالرغا ئىتائەت قىلىش ۋاجىپ‪ .‬ئۇالرنىڭ‬

‫زۇلۇمى‪ ،‬پاسىقلىقى ۋە ئالالھقا ئاسىي بولىدىغان ئىشالردىن باشقا‬ ‫ئىشالردا ئۇالرغا ئىتائەت قىلىشتىن چەكلەپ قويمايدۇ‪.‬‬ ‫بۇزۇق ئەقىدىنى يېڭى بىددىئەت ۋە زااللەت بىلەن‬ ‫چىڭىتىش‬ ‫ئۇالرنىڭ «زېمىندا بۇرۇنقىالرنىڭ ئىزىنى باسىدىغان‬ ‫ئەيىب نۇقساندىن پاك كىشى تۈگەپ قالمايدۇ» دەيدىغان‬ ‫بۇزۇق ئەقىدىسى‪« ،‬بۇرۇنقى ئىمام ھايات ۋاقتىدا پاك كىشىنى‬ ‫ئىماملىققا بەلگىلەيدۇ» دېگەن دەۋالىرى ۋە ئۇالرنىڭ «ئىمام‬ ‫ئۆزىدىن كىيىن ئەۋالدىدىن پاك كىشىنى ئىمام قىلىدۇ) دەپ‬ ‫شەرت قىلىشى بىلەن راپىزىالر بىر قانچە داۋانغا يولۇقتى‪.‬‬ ‫بەزىلىرى پەقەت ئىمام مەسىلىسىدىال ئەمەس بەلكى پۈتۈن‬ ‫دىننىڭ ئاساسى دەپ قارىغان باتىل ئەقىدىسىنى ساقالپ قېلىش‬ ‫ئۈچۈن باشقىالرنى چوڭ ئازغۇنلۇققا ئىتتىردى‪ .‬بىز بۇنىڭغا بىر‬ ‫قىسىم مىسالالرنى كەلتۈرىمىز‪.‬‬ ‫ئۇالر جەئفەر ئىبنى مۇھەممەد ئىبنى ئەلى ئىبنى ھۇسەيىن‬ ‫ئىبنى ئەلى ئىبنى ئەبۇ تالىپ ھايات ۋاقتىدا ئۆزىدىن كىيىن ئوغلى‬ ‫ئىسمائىلنى ئىمام بولۇشقا ۋەسىيەت قىلغان دەپ دەۋا قىلدى‪.‬‬ ‫لېكىن ئىسمائىل دادىسى ھايات ۋاقتىدا ئۆلگەن بولۇپ‪ ،‬بۇ‬ ‫ۋەسىيەتنى ئىجرا قىلىش ۋاجىپ دېگەن ئەقىدە بىلەن ۋەسىيەت‬ ‫قىلىنغان كىشىنىڭ ئۆلىشى ھەققىدە دەتاالش قىلىشتى‪ .‬شۇنىڭ‬ ‫بىلەن بۇ ئالدامچىلىق ئاشكارىلىنىپ‪ ،‬بىر بۆلۈك كىشىلەر بۇ‬ ‫پەلسەپىنىڭ يالغانلىقىنى بىلدى‪ .‬ئۇالر «ئالالھ بىر كىشىنى‬ ‫ئىماملىققا‪ ،‬ئۇ ئۆلگەندىن كىيىن كېيىنكى ئىمامنى بەلگلەشنى‬ ‫كۆرسەتمىدى» دېيىشتى‪.‬‬ ‫ئۇالردىن بىر بۆلۈك كىشىلەر چىقىپ‪ ،‬ئىسمائىل ئىبنى‬ ‫جەئفەرنىڭ ئىمام ئىكەنلىكىنى‪ ،‬ئەمما ئۇنىڭ ئۆلمىگەنلىكىنى‬ ‫دەۋا قىلدى‪ .‬ياكى ئۇ ئۆلگەندىن كېيىن تىرىلىدىغانلىقىنى ۋە‬ ‫جەئفەر سادىق دېيىلىدىغان ئىمامنى يالغانغا چىقىرىدىغانلىقىنى‬ ‫ئىزچىل دەۋا قىلدى‪ .‬ئۇالرغا ئىسمائىلنىڭ ۋاپات بولغانلىق‬ ‫خەۋىرى يەتكەندە «ئۇنى دۈشمەنلىرىدىن ھىمايە قىلىش‬ ‫ئۈچۈن قورقۇپ ئالالھ ئۇنى ۋاپات قىلدۇرغان‪ ،‬ئۇ كىشىلەردىن‬ ‫يىراقالشتۇرۇلغان» دېگەن قىسسىنى ئويدۇرۇپ چىقتى‪ .‬بۇالردىن‬ ‫ھازىرقى دەۋرىمىزگىچە داۋاملىشىپ كەلگەن باتىنى ئىسمائىلىيە‬ ‫پىرقىسى بولۇپ‪ ،‬بۇالر ئىسمائىل ئىبنى جەئفەرنىڭ نەسلىدىن‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪32‬‬

‫ئاتالمىش ئىمامالرنىڭ داۋاملىشىدىغانلىقىنى دەۋا قىلدى‪ .‬بۇ‬ ‫يەردە يوق ئادەمگە ئىمان ئېيتىدىغان‪ ،‬دائىم ھايات دەيدىغان ۋە‬ ‫ئىماملىققا قايتىدۇ دەيدىغان بىددىئەت پەيدا بولدى‪.‬‬ ‫ئالالھقا يالغاننى چاپاليدىغان يەنە بىر بۆلۈك كىشىلەر مەيدانغا‬ ‫چىققان بولۇپ‪ ،‬بۇالر ئالالھنىڭ بىرىنچى ئىمامنى بەلگىلشى‬ ‫ۋاجىپ‪ ،‬يېڭى ئىمامنى بەلگىلەشتە سۆزىنى ئۆزگەرتىش‬ ‫دۇرۇس دەيدۇ‪ .‬بۇالر ئالالھقا يالغان چاپلىغۇچى بىددىئەتچى‬ ‫كىشىلەر بولۇ‪ ،‬بۇ ساختا ئەقىدىنى «بەدائ» ئەقىدىسى دەپ‬ ‫راپىزىالر كېسىلىگە قىلىچقتىن باشقا داۋا يوق‬

‫يەنە ئۇنىڭ ئۆز نەسلىدىن بولمىغان بالىسى بار‪ ،‬ئۇ نەزەردىن‬ ‫يىراق دەپ دەۋا قىلدى‪ .‬بۇالرمۇ ئىسمائىل ئىبنى جەئفەر‬ ‫ھەققىدە قىلغان سۆزلىرىنى كۆپ تەكرارلىدى‪ .‬بۇالر ئارىسىدا‬ ‫«غىيبە» غايىب بولدى دەيدىغان ئەقىدە يىلتىز تارتتى‪ .‬بۇالر‬ ‫تېخى تۇغۇلمىغان زېمىندا ياشىمىغان غايىب كىشىگە بەيئەت‬ ‫بېرىپ تېخىمۇ ئازدى‪ .‬ئۇالر ئارىسىدا مەۋھۇم ئىمامالر قىسسىسى‬ ‫مەيدانغا چىقتى‪.‬‬ ‫ئەمما مۇسا ئىبنى جەئفەر كازىمنى ئىمام دەيدىغان‬ ‫كىشىلەر‪ ،‬ئىمام ھېچ كىشىگە ۋەسىيەت‬ ‫قالدۇرماستىن تۈرمىدە ۋاپات بولۇشى‬ ‫بىلەن ئېغىر قىيىن ئەھۋالغا چۈشتى‪.‬‬ ‫شۇنىڭ بىلەن بۇالر بۇزۇق ئەقىدە ۋە‬ ‫باتىل پەلسەپىسىنى ساقالپ قېلىش‬ ‫ئۈچۈن يالغانالرنى ئويدۇرۇپ چىقتى‪.‬‬ ‫ئۇ ئۆلمىگەن‪ ،‬ئۇ ھايات غايىپ‬ ‫بولغان ۋە ئۇنىڭ ئىمامەتچىلىكى‬ ‫داۋاملىشىدۇ دېگەن كىشىلەر‪،‬‬ ‫«ۋاقىفىيە» دەپ ئاتالدى‪ .‬ئۇنىڭ‬ ‫ئۆلگەنلىكىنى تەستىقالشقا مەجبۇر‬ ‫بولغانلىرى‪ ،‬ئۇنىڭ ئوغلى ئەلى‬ ‫ئىبنى مۇسا رىزانى ئىمام دېيىشتى‪.‬‬ ‫ۋاقىفىيەلەر ئەلى ئىبنى مۇساغا‬ ‫قارشى چىقىپ‪ ،‬ئۇ دادىسىنى ۋاپات‬ ‫بولدى دەپ يالغان خەۋەر تارقاتتى‬ ‫دەپ تۆھمەت قىلدى‪.‬‬ ‫ئۇالرنىڭ ئىماملىرى پەلسەپە‬ ‫ئەقىدىسىنى بۇزىدۇ‬

‫ئاتىدى‪ .‬بۇنىڭ مەنىسى؛ «ئالالھ ئىماملىقنى بىر كىشىدىن‬ ‫يەنە بىر كىشىگە يۆتكىمەكچى بولدى»‪ .‬ئالالھ ئۇالرغا لەنەت‬ ‫قىلسۇن! بۇالر (مەۋسەۋىيە) ئىسمائىل ئىبنى جەئفەر ئىماملىققا‬ ‫بەلگىلەنگەن دېگەن دەۋانى مۇسا ئىبنى جەئفەر كازىمغا‬ ‫يۆتكىدى‪ .‬بۇ شۇنىڭ ئۈچۈندۇركى‪ ،‬پەلسەپىلىرىنىڭ يوقىلىشىدىن‬ ‫ساقالش ۋە بۇ ئەقىدىنىڭ بۇزۇلۇشىدىن ساقالشتۇر‪.‬‬ ‫پەلسەپىنى يالغانالر بىلەن ئىسپاتالش‬ ‫جەئفەر ئىبنى مۇھەممەد (ئالالھ ئۇ ئىككىسىگە رەھمەت‬ ‫قىلسۇن) ۋاپات بولغاندا‪ ،‬ئۆزىدىن كىيىن ئىمام بەلگىلەنمىگەنلىكى‬ ‫ئۈچۈن راپىزىالر يەنە قىيىن ئەھۋالغا چۈشۈپ قالدى‪ .‬ئاندىن‬ ‫«ئۇنىڭ چوڭ ئوغلى ئابدۇلالھ ئىبنى ئەفتەھنى ئىمام»‬ ‫دېيىشتى‪ .‬ئاندىن كىيىن ئۇالرنىڭ بىر قىسمى ئۇنىڭ سۆزلىرىنىڭ‬ ‫زىت ئىكەنلىكىنى بىلىپ‪ ،‬ئۇنى پاسىق دەپ ئۇنىڭ ئىماملىقىنى‬ ‫رەت قىلدى‪ .‬ئاندىن ئۇنىڭ قېرىندىشى مۇسا ئىبنى جەئفەرنى‬ ‫ئىمام دېيىشتى‪.‬‬ ‫ئەمما ئىزچىل ئابدۇلالھ ئىبنى جەئفەر ئىمام دەپ كەلگەن‬ ‫كىشىلەر‪ ،‬ئۇنىڭ ۋاپاتى بىلەن توختاپ قالغانلىقىنى‪ ،‬ئۇنىڭ ئىمام‬ ‫بولىدىغان بالىسىنىڭ يوقلىقىنى ئوتتۇرىغا قويدى‪ .‬ئۇالرنىڭ بىر‬ ‫قىسمى «ئىمام بەلگىلەش» دەيدىغان خۇراپاتنى تاشلىدى‪ .‬يەنە‬ ‫باشقىلىرى ئۇنىڭ ئىماملىقىنى يالغانغا چىقىرىپ تېخىمۇ ئازدى‪.‬‬ ‫‪33‬‬

‫ئەمما ئۇنى ئىمام دېگەن كىشىلەر‪،‬‬ ‫ئۆزلىرىنىڭ بۇزۇق ئەقىدىسىگە زىت ئىشقا يولۇقتى‪ .‬بۇ مەئمۇن‬ ‫ئىبنى ھارۇن رەشىدكە بەيئەت بېرىشى ۋە ئۇنىڭ باشقۇرۇشىنى‬ ‫قوبۇل قىلىشى بىلەن نامايەن بولدى‪ .‬شۇنىڭ بىلەن بۇالر‬ ‫ئۆزلىرىنىڭ ۋەسىيەت‪ ،‬بەلگىلەش‪ ،‬پاك بولۇش ۋە ئۇنىڭدىن‬ ‫باشقا پەلسەپىلىرىنىڭ يالغانلىقىغا يېڭى بىر دەلىلنى ئوتتۇرىغا‬ ‫قويدى‪ .‬چۈنكى بەلگىلەنگەن پاك ئىمامنىڭ ھاكىمىيەتنى‬ ‫تارتىۋالغان دىنى ئىلىمى ۋايىغا يەتمىگەن كىشىگە بەيئەت‬ ‫بېرىشى توغرا ئەمەس‪ .‬ياكى ئۇالرنىڭ دەۋا قىلغان پاك ئىمامىغا‬ ‫ئىتائەت قىلىشى‪ ،‬ئىمامنى بەلگىلەش ئەقىدىسىنى بۇزىدۇ‪.‬‬ ‫ياكى ئۇنىڭغا زىت كېلىدۇ ۋە قارشى چىقىدۇ دە شۇنىڭ بىلەن‬ ‫ئۇالر دىنى ئەقىدىسىنى پۈتۈنلەي بۇزىدۇ‪ .‬ئىماملىرىنى خاتاغا‬ ‫چىقىرىپ پاكلىقىنى رەت قىلىدۇ‪ .‬يەنە ئىمامەتچىلىككە قىلىنغان‬ ‫ۋەسىيەت ۋە بەلگىلەنگەن ئىمام دەۋاسىغا قايتىدۇ‪ .‬ئاخىرى‬ ‫ئۇالر ئادىتىدىكىدەك بوھتان ۋە يالغان يولىغا كىرىپ بەدائ ياكى‬ ‫تەقىيە (دۈشمەنلىرىدىن قورقۇپ ئالالھ ۋاپات قىلدۇرغان) دېگەن‬ ‫دەۋاسى بىلەن قالىدۇ‪.‬‬ ‫كىچىك باال ۋە مەۋھۇم كىشىنىڭ ئىمامەتچىلىكىنى‬ ‫توغرا دېيىش‬ ‫ئەلى ئىبنى مۇسانىڭ ۋاپاتى بىلەن ئۇالرغا يېڭى مۇسىبەت‬

‫مۇشرىك راپىزىالرنىڭ مۇراسىمى‬

‫كەلدى‪ .‬شۇنىڭ بىلەن راپىزىالر ئۆزلىرىنىڭ بۇ پەلسەپىسىنى‬ ‫ئۆزگەرتىپ‪ ،‬مۇھەممەد ئىبنى ئەلى ئىبنى مۇساغا ئوخشاش‬ ‫كىچىك بالىنى ئىمام دېيىشكە مەجبۇر بولدى‪ .‬ئۇنىڭ دادىسى‬ ‫ئەلى ئىبنى مۇسا رىزا ۋاپات بولغاندا‪ ،‬ئۇ ئاران يەتتە ياشقا كىرگەن‬ ‫ئىدى‪ .‬بىر قىسىم راپىزىالر ئۇنىڭدىن يۈز ئۆرۈپ‪ ،‬ئۇنىڭ تاغىسى‬ ‫ئەھمەد ئىبنى مۇساغا بەيئەت بەردى‪ .‬يەنە بىر قىسمى ئەلى‬ ‫ئىبنى مۇسا ئۆزىدىن كىيىن ئىمام قالدۇرمىغانلىقى ئۈچۈن ئۇنىڭ‬ ‫ئىماملىقىنى يوق قىلدى‪ .‬ئۇ ۋاپات بولغاندىن كېيىنمۇ جەسىتىنى‬ ‫يۇيمىدى‪ .‬بىر پىرقە مۇھەممەد ئىبنى قاسىم ئىبنى ئۆمەر ئىبنى‬ ‫ئەلى ئىبنى ھۇسيىنگە بەيئەت بەردى‪ .‬يەنە بىر پىرقىسى‪،‬‬ ‫جەۋۋادقا بەيئەت بېرىپ ئۇنىڭ غەيىپنى بىلىدىغانلىقىنى شۇڭا‬ ‫ئىمام بولۇشقا اليىق ئىكەنلىكىنى دەۋا قىلدى‪ .‬مەدىنىدىن‬ ‫خۇراسانغا بېرىپ دادىسىنى يۇيۇپ بىر قانچە مىنۇتتا قايتتى‬ ‫دېيىشتى‪ .‬يەنە ئاتالمىش بەزى مۆجىزىلەرنى شۇنىڭغا نىسبەت‬ ‫بەردى‪ .‬مۇھەممەد جەۋۋادنىڭ ئىككى ئوغلى ئەلى ھادى ۋە‬ ‫مۇسانى ئۇرۇنباسار قىلىپ قۇيۇپ ‪ 25‬يېشىدا ۋاپات بولغانلىقىنى‬ ‫يەنە قايتا كۆتۈرۈپ چىقتى‪ .‬راپىزىالر دادىسى پاك بولغان‬ ‫تەقدىردىمۇ كىچىك بالىنى ئۈممەت ئىشىغا ئىگە قىلىشنىڭ‬ ‫قانداق بولىدىغانلىقى ھەققىدە دەتاالش قىلىشتى‪.‬‬ ‫ئاندىن كىيىن بۇالرنىڭ بىر قىسمى ئەلى ئىبنى مۇھەممەد‬ ‫جەۋۋادقا قارشى چىقتى‪ .‬مۇھەممەد ھايات ۋاقتىدا ۋەسىيەت‬ ‫قىلغان ئوغلى ۋاپات بولغاندا‪ ،‬ئۇ يەنە بىر ئوغلى ھەسەن‬ ‫ئەسكەرىگە ۋەسىيەت قىلدى‪ .‬بىر قىسىم راپىزىالر ئىماملىققا‬ ‫سايلىنىش شەرتلىرىدىن بىرى ۋەسىيەت بولۇشى كېرەك دەيدىغان‬ ‫ئەقىدىسىنى ساقالش ئۈچۈن مۇھەممەد ئىبنى ئەلى ھادى‬ ‫ئۆلمىدى‪ ،‬ئۇ ئىمام دېگەن ئەقىدىسىدە چىڭ تۇردى‪ .‬باشقىالر‬ ‫بەدائ ئەقىدىسىگە ئاساسەن ھەسەن ئەسكەرىگە بەيئەت‬ ‫قىلدى‪.‬‬ ‫ئاندىن كىيىن ئەلى ھادىنىڭ ئوغلى ھەسەن ئەسكەرىنىڭ‬ ‫ئىمام بەلگىلىمەستىن ئۆلۈشى ئۇالرغا قاتتىق زەربە بولدى‪.‬‬ ‫ئەفتەھىيە قېرىنداشلىرىغا ئوخشاش‪ 12 ،‬ئىمامنى داۋامالشتۇرۇش‬ ‫ئۈچۈن تۇغۇلمىغان مۇھەممەد مەھدى دەپ ئاتالغان بالىنى‬ ‫ھەسەنگە نىسبەت بېرىدۇ‪ .‬ئۇ كىچىك باال بولۇپ دۈشمەنلىرىدىن‬ ‫(تەقىيە) قورقۇپ سامرادىكى غارغا كىرىۋالغان‪ ،‬ئۇ خەتەردىن‬ ‫ئەمىن بولغاندا چىقىدۇ دەپ دەۋا قىلىدۇ‪ .‬بۇ دەۋاغا ‪ 1200‬يىل‬

‫بولدى‪ ،‬راپىزىالر بۇ ئىمامنىڭ چىقىپ بۇزۇق ئەقىدە ئاساسىدا‬ ‫ئىسالم دۆلىتى قۇرۇشنى كۆتۈۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫بۇزۇق ئەقىدە ئۈستىگە قۇرۇلغان دىن‬ ‫ئالالھ بىرلىكىنى بۇزۇۋەتكەن بۇ ئازغۇنالر‪ ،‬مۇسۇلمانالر‬ ‫جامائىتىدىن چىقىپ كەتكەندىن كىيىن نەچچە ئون پىرقىگە‬ ‫بۆلۈندى‪ .‬بۇ پىرقىلەرنىڭ ھەربىرى يەنە بىرىنى كاپىرغا‬ ‫چىقىرىدىغانلىقىنى ئېالن قىلىدۇ‪ .‬بىز ئۇالرنىڭ بۇ بۇزۇق ئەقىدە‬ ‫ۋە پەلسەپىلىرىنىڭ پەقەت ئەبۇ بەكىر زامانىدىن قىيامەتكىچە‬ ‫مۇسۇلمان خەلىفىلەرنى رەت قىلغانلىقىنى ئاقالش ئۈچۈن‬ ‫ئوتتۇرىغا چىققانلىقىنى بايقايمىز‪ .‬چۈنكى ئۇالرنىڭ «پاك‬ ‫بولۇش‪ ،‬بەلگىلىنىش ۋە مۆجىزلەر بولۇش» دېگەن شەرتلىرىگە‬ ‫اليىق كىشىنىڭ چىقىشى مۇمكىن ئەمەس‪ .‬لېكىن ئۇالر يالغان‬ ‫ئېيتىپ ئۆزلىرىگە ياققان كىشىنى ئىمام دەپ قوبۇل قىلىدۇ‪.‬‬ ‫شۇڭا ئىمامنىڭ ھۆكۈملىرى ئۇالرغا قارشى كەلسە‪ ،‬ياكى ئۇالرنىڭ‬ ‫ئەقىدىسىنى بۇزىدىغان ئىشالرنى قىلسا‪ ،‬ئۇالرنىڭ ئىمام دېگەن‬ ‫كىشىلەرگە تەكرار قارشى چىققانلىقىنى كۆردۇق‪ .‬بۇ كىشىلەرنىڭ‬ ‫ھاياتىدا ئۇنى تەكرار بۇزغانلىقىنى ۋە سۆز‪-‬ھەرىكەتلىرىدە قارشى‬ ‫چىقىۋاتقانلىقىنى ئۇچراتتۇق‪.‬‬ ‫شۇنداقال ئۇالر دىنىنى چىڭىتىشقا مەجبۇر بولۇپ‪ ،‬ئاتالمىش‬ ‫بىناسىنى مۇستەھكەملەش ئۈچۈن يېڭى قائىدە ئوتتۇرىغا‬ ‫قويدى‪ .‬ئۇنىڭدىن باشقا «بەلگىلەش‪ ،‬بەدائ ۋە ئۇنىڭدىن‬ ‫باشقا ئەقىدىلەرنى» قوشتى‪ .‬ئاندىن ئۇنىڭدىن بۇرالدى‪ .‬ئۆز‬ ‫ئەقىدىسىگە زىت ھەرقانداق نەرسىنى رەت قىلدى‪ .‬بۇالر‬ ‫قانچىلىك كۆپ بولىشىدىن قەتئىينەزەر (نەچچە يۈز يىل يوقاپ‬ ‫كېتىش‪ ،‬يوقاپ كەتكەندىن كىيىن قايتىش‪ ،‬كىچىك بالىالرنى‬ ‫ئىمام قىلىش ۋە ئۇنىڭدىن باشقا) خۇراپاتالرنى پەيدا قىلىشقا ۋە‬ ‫ئۆزىنى ئاقالشقا مەجبۇر بولدى‪.‬‬

‫ماقالىلەر‬

‫‪34‬‬

35

‫خىالفەت مۇجاھىدلىرىنىڭ كۇپۇر كۈچلىرىگە قارشى‬ ‫جەڭلىرى ئۈزلۈكسىز داۋامالشماقتا‪ ،‬بىز تۆۋەندە خىالفەت‬ ‫مۇجاھىدلىرى ئېلىپ بارغان بەزى جەڭ ئەمەلىيەتلىرىنى‬ ‫ھۇزۇرۇڭالرغا سۇنماقچىمىز‪ .‬بۇ ئەمەلىيەتلەر ئىسالم دۆلىتى‬ ‫ئۆتكەن بىرقانچە ھەپتە ئىچىدە دۇنيانىڭ ھەرقايسى جايلىرىدا‬ ‫ئېلىپ بارغان ئەمەلىيەتلەرنىڭ بىر قىسمى خاالس‪.‬‬ ‫جەنۇب ۋىاليىتى‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 2‬كۈنى قېرىندىشىمىز ئەبۇ ئەززام ئىراقى‬ ‫رەشىد ناھىيەسىدىكى باغداتنىڭ جەنۇبى كىرىش ئېغىزىدا‬ ‫راپىزى ئارمىيەسى يىغىلغان ئۇرۇندا بىر قانچە توننا پارتالتقۇچ‬ ‫ماددا بېسىلغان ماشىنىسى بىلەن پىدائىيلىق قىلدى‪.‬‬ ‫نەتىجىدە ئاز دېگەندىمۇ ‪ 100‬نەپەر مۇرتەد ئۆلدى ۋە‬ ‫يارىالندى‪ ،‬نەچچە ئونلىغان ماشىنىلىرى پاچاقالندى‪.‬‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 7‬كۈنى قېرىندىشىمىز ئەبۇ زەر ئىراقى‬ ‫بابىلدىكى ئىسكەندەرىيە رايونىدا راپىزى ئارمىيەسى‬ ‫مەجلىسىدە جىلىتكە بىلەن پىدائىيلىق قىلدى‪ ،‬نەتىجىدە‬ ‫نەچچە ئون مۇرتەد ئۆلدى ۋە يارىالندى‪.‬‬ ‫رىققە ۋىاليىتى‬ ‫رەجەپنىڭ ‪- 4‬كۈنى ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن‪ ،‬ئازغىنە‬ ‫ئىنغىماسچى قېرىنداشالر ۋىاليەتنىڭ شەرقىدىكى پ ك ك‬ ‫مۇرتەدلىرىگە قاتتىق ھۇجۇم قىلىپ ‪ 35‬دىن كۆپ مۇرتەدنى‬

‫ئۆلتۈردى‪ .‬يەنە بىر قىسىم ئىنغىماسچىالر تەبقە ئايرۇدۇرومى‬ ‫ئەتراپىدىكى مۇرتەدلەرگە ھۇجۇم قىلغان بولۇپ‪ 30 ،‬نەپەر‬ ‫مۇرتەدنى ئۆلتۈردى‪ ،‬بىر دانە توپا ئىتتىرىش ماشىنىسى‬ ‫ۋە ‪ 4‬دانە ئەسكىرى ماشىنىسىنى پاچاقلىدى‪ ،‬توپ قۇرال‬ ‫سەپلەنگەن ئەسكىرى ماشىنىسىنى غەنىيمەت ئالدى‪.‬‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 7‬كۈنى رىققىنىڭ شەرقىي جەزرە بوھەمىد‬ ‫دىكى ‪ 3‬قېتىملىق پىدائىيلىق ئەمەلىيىتىدە ‪ 40‬دىن كۆپ‬ ‫‪ PKK‬مۇرتەد ئۆلدى‬ ‫شەرقىي ئاسىيا‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 4‬كۈنى يېگانە ئالالھنىڭ پەزلى‪ ،‬خىالفەت‬ ‫قوشۇنى تۈنۈگۈن كوتاباتو شەھىرىنىڭ جەنۇبى مامسىبانو‬ ‫رايونىدا مىنا قۇيۇپ فىلىپپىن سەلىبى ئارمىيەسىنىڭ‬ ‫ماشىنىسىنى پارتالتتى‪ ،‬نەتىجىدە ‪ 6‬نەپەر سەلىبى ئۆلدى ۋە‬ ‫ئىككىسى يارىالندى‪.‬‬ ‫ساالھىددىن ۋىاليىتى‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 8‬كۈنى ‪ 7‬نەپەر ئىنغىماسچى قېرىندىشىمىز‬ ‫ئۆلۈمگە بەئەت بېرىپ ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن‪ ،‬راپىزىالرنىڭ‬ ‫بىخەتەرلىك مۇداپىئەلىرىنى بۇزۇپ تاشالپ تېكرىت شەھەر‬ ‫مەركىزىگە يېتىپ كەلدى‪ ،‬شەھەر ئىچىدە ئېتىشىپ بۇ‬ ‫يەردىكىلەر ئۆلتۈرۈپ ئىككى دانە ئەسكىرى ماشىنىسىنى‬ ‫خەۋەرلەر‬

‫‪36‬‬

‫مۇرقىىسىيە چېركاۋىدا سەلىبىلەر‬ ‫يىغىلغان ئورۇنغا كىرىپ پارتلىغۇچى‬ ‫جىلىتكىىسىنى پارتالتتى‪ ،‬نەتىجىدە‬ ‫نەچچە ئون ناسارا ئۆلدى ۋە يارىالندى‪،‬‬ ‫قېرىندىشىمىز ئەبۇ ئىسھاق مىسرى‬ ‫تەنتادىكى مار جەرجاس چېركاۋىدىكى‬ ‫سەلىبىلەر يىغىلغان ئۇرۇندا پىدائىيلىق‬ ‫قىلدى‪ ،‬نەتىجىدە بىر قانچە ناسارا‬ ‫ئۆلدى ۋە يارىالندى‪ ،‬بۇ ئىككى قېتىملىق‬ ‫پىدائىيلىقتا ‪ 50‬دىن كۆپ ئۆلدى ۋە‬ ‫‪ 140‬نەپەر ناسارا يارىالندى‪.‬‬

‫تىكرىت شەھىرىگە مەخپى كىرگەن ئىنغىماسچىالرنىڭ بىرى ئەبۇ خەتتاب شامى‬

‫كۆيدۈردى‪ ،‬ئاندىن كىيىن ئاتالمىش تېررورلۇققا قارشى‬ ‫تۇرۇش ئىشخانا مۇدىرى مۇرتەد خالىد مۇھەممەد كەسسار‬ ‫جەمىيلىنىڭ ئۆيىگە بېرىپ ئۇنى ئۆلتۈردى‪ ،‬ئاندىن كىيىن‬ ‫قېرىنداشالر مۇرتەدلەرنىڭ بىناسىدا ئېتىشتى‪ ،‬ئۇالرنىڭ ئوق‪-‬‬ ‫دورىلىرى تۈگىگەندىن كېيىن مۇرتەدلەر ئارىسىغا بۆسۈپ‬ ‫كىرىپ پارتلىغۇچى جىلىتكىلىرىنى پارتالتتى‪ ،‬بۇ مۇبارەك‬ ‫ئەمەلىيەتتە ‪ 6‬نەپەر ئوفتسېرنى ئۆز ئىچىگە ئالغان ‪ 31‬دىن‬ ‫كۆپ مۇرتەد ئۆلدى ۋە ‪ 40‬مۇرتەد يارىالندى‪.‬‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 9‬كۈنى خىالفەت قوشۇنى بىيجىنىڭ‬ ‫شىمالى تەرەپكە ھۇجۇم قىلدى‪ ،‬ئېتىشىش ۋە پىدائىيلىق‬ ‫ئەمەلىيىتى نەتىجىسىدە ‪ 16‬دانە تۈرلۈك ماشىنا ۋە ئىككى‬ ‫دانە ئەبرامۇز پاچاقالندى‪ 30 .‬دىن كۆپ مۇرتەد ئۆلدى ۋە بىر‬ ‫قانچىسى يارىالندى‪ 30 .‬دانە ئىستىھكامى ۋەيران قىلىندى‪.‬‬ ‫بىر دانە تىك ئۇچار ۋە بىر دانە سۈرەتكە ئالغۇچى ئايروپىالن‬ ‫چۈشۈرۋېتىلدى‪ 3 .‬دانە ماشىنا ۋە زور مىقداردا قۇرال‪-‬ياراق‬ ‫ۋە ئوق‪-‬دورا غەنىيمەت ئېلىندى‪ .‬يەنە بىر تەرەپتىن بىيجى‬ ‫ھەدىسە يولىغا ھۇجۇم قىلغان بولۇپ‪ ،‬ئىككى قېتىم پىدائىيلىق‬ ‫ئەمەلىيىتى قىلىندى‪ ،‬نەتىجىدە ‪ 15‬دىن كۆپ مۇرتەد ئۆلدى‬ ‫ۋە يارىالندى‪ 17 .‬دانە ئىستىھكام ۋەيران بولدى‪ ،‬بىر قانچە‬ ‫ماشىنا پاچاقالندى ۋە بۇزۇلدى‪.‬‬ ‫رۇسىيە‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 9‬كۈنى خىالفەت قوشۇنىنىڭ ئاستىراخان‬ ‫شەھىرىدىكى ھۇجۇمىدا ‪ 2‬نەپەر رۇسىيە ساقچىسى ئۆلدى‬ ‫ۋە ‪ 3‬نەپىرى يارىالندى‪.‬‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 14‬كۈنى خىالفەت قوشۇنى رۇسىيەنىڭ‬ ‫شەرقىي خەبروفسىك شەھىرىدە رۇسىيە ئىستىخبارات‬ ‫ئىشخانىسىغا ھۇجۇم قىلىپ ‪ 3‬نەپەر كاپىرنى ئۆلتۈردى ۋە ‪2‬‬ ‫نەپىرىنى يارىالندۇردى‪.‬‬ ‫مىسىر‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 12‬كۈنى يېگانە ئالالھنىڭ تەۋپىقى‬ ‫بىلەن‪ ،‬قېرىندىشىمىز ئەبۇ بەرا مىسرى ئىسكەندەرىيەدىكى‬ ‫‪37‬‬

‫خۇراسان ۋىاليىتى‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ -21‬كۈنى ‪ 10‬نەپەر‬ ‫ئىنغىماسچى قېرىندىشىمىز نەنگىھارنىڭ‬ ‫شەدەل رايونىدا ئىلگىرىلەشكە ئۇرۇنغان‬ ‫ئامېرىكا ۋە ئافغانىستان ئارمىيەسى‬ ‫ھۇجۇم قىلدى‪ ،‬نەتىجىدە بىر قانچە‬ ‫ئامېرىكا ئەسكىرى ئۆلدى ۋە ئاز‬ ‫دېگەندىمۇ ‪ 15‬نەپەر مۇرتەد ئۆلدى‪7 .‬‬ ‫نەپەر قېرىندىشىمىز ساالمەت قايتتى‪3 ،‬‬ ‫نەپەر قېرىندىشىمىز شەھىد بولدى‪.‬‬ ‫دىجلە ۋىاليىتى‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 9‬كۈنى ‪ 8‬نەپەر قېرىندىشىمىز مەخمۇرنىڭ‬ ‫غەربى كەھف كەنتىدە پەشمەرگە مۇرتەدلىرىگە باستۇرۇپ‬ ‫كىردى‪ ،‬نەتىجىدە پولك قوماندانى ئۆلدى ۋە ‪ 3‬نەپەر‬ ‫ئواتسېرنى ئۆز ئىچىگە ئالغان ‪ 17‬نەپەر مۇرتەد ئۆلدى‪2 .‬‬ ‫نەپەر قېرىندىشىمىز شەھىد بولدى قالغانلىرى ساالمەت‬ ‫قايتتى‪.‬‬ ‫نىينەۋا ۋىاليىتى‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 9‬كۈنى خىالفەت قوشۇنى مۇسۇلنىڭ رەئسۇل‬ ‫جاد رايونى ئەتراپىدا راپىزى ساقچىلىرى بىلەن ئېتىشتى‪،‬‬ ‫نەتىجىدە ‪ 9‬نەپەر ئۇنسۇر ئۆلدى ۋە ‪ 10‬نەپىرى يارىالندى‪2 .‬‬ ‫دانە ھەمىر ۋە بىر دانە توپا ئىتتىرىش ماشىنىسى پاچاقالندى‪.‬‬ ‫قېرىندىشىمىز ئەبۇ زۇبەيىر ئىراقى مۇسۇلنىڭ غەربى تەنك‬ ‫مەھەللىسى ئەتراپىدا راپىزى ئارمىيەسى يىغىلغان ئۇرۇندا‬ ‫پىدائىيلىق قىلدى‪ ،‬نەتىجىدە بىر دانە ئەبرامۇز تانكا ۋە بىر‬ ‫دانە توپا ئىتتىرىش ماشىنىسى پاچاقالندى‪ ،‬بىر قانچە مۇرتەد‬ ‫ئۆلدى ۋە يارىالندى‪.‬‬ ‫توپچى قىسىم مۇسۇلنىڭ غەربى ئابار مەھەللىسىدە‬ ‫راپىزى ئارمىيەسىگە زەربە بەردى‪ ،‬نەتىجىدە ‪ 35‬دىن كۆپ‬ ‫مۇرتەد ئۆلدى ۋە بىر قانچىسى يارىالندى‪.‬‬ ‫فىرانسىيە‬ ‫رەجەپنىڭ ‪ - 23‬كۈنى ئەبۇ يۈسۈف بىلجىكى كىالشىنكوف‬ ‫قۇرال بىلەن پارىژ شەھىرىنىڭ مەركىزى شانزىلىيە كوچىسىدا‬ ‫سەلىبى ساقچىالرغا ھۇجۇم قىلدى‪ ،‬نەتىجىدە بىر نەپەر‬ ‫ساقچى ئۆلدى ۋە ئىككى نەپىرى يارىالندى‪.‬‬

‫ناھايىتى شەپقەتلىك ۋە مېھرىبان ئالالھنىڭ نامى بىلەن‬ ‫باشاليمەن‬ ‫بارچە ھەمدە ئالەملەرنىڭ رەببى ئالالھقا خاستۇر‪،‬‬ ‫دۇرۇت ساالمالر مۇجاھىدالرنىڭ ئىمامى مۇھەممەد ‪ ‬گە‪،‬‬ ‫ئۇنىڭ ئائىلە‪-‬تاۋابىئاتلىرىغا‪ ،‬بارلىق ساھابىلىرىگە بولسۇن‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بەندىلىرىمگە ئېيتقىنكى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ياخشى سۆزلەرنى قىلسۇن‪ ،‬شۈبھىسىزكى‪ ،‬شەيتان ئۇالرنىڭ‬ ‫ئارىسىدا پىتنە قوزغايدۇ‪ ،‬شەيتان ئىنسانغا ھەقىقەتەن‬ ‫ئاشكارا دۈشمەندۇر»‪[ .‬ئىسرا ‪-53‬ئايەت]‪.‬‬ ‫يېقىنقى مەزگىللەردە كىشىلەرنىڭ ئېغىز ۋە قەلبلىرىدە‬ ‫دەتاالش قىلىنىۋاتقان‪ ،‬دەتاالش قىلغۇچىالر ئارىسىدا‬ ‫ئۇچۇق ئاشكارا ئىشنى بۇزۇماقچى بولغان بەزى مەسىلىلەر‬ ‫توغرىسىدا ئىختىالپقا سەۋەب بولىدىغان مەسىلە تارقالدى‪.‬‬ ‫بىز بۇ مەسىلىدە بىر كۈنمۇ پەرۋاسىزلىق قىلمىغان‬ ‫مەسىلىلەردىن بولۇپ‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬بىزنى بۇنىڭدىن‬ ‫ئاگاھالندۇرغان‪ ،‬ئۇنى دىننى قىرغۇچى دەپ سۈپەتلەپ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئارىنى بۇزۇش ھەقىقەتەن دىننى‬ ‫قىرۋەتكۈچىدۇر»‪.‬‬ ‫تۆۋەندە بىز بۇ دەتاالش قىلىنغان ئختىالبى مەسىلە‬ ‫ھەققىدە توختىلىمىز‪ .‬بۇ مەسىلە ئىسالمغا نىسبەت‬ ‫بېرىلگەن مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىشتا توختاپ قالغان‬ ‫كىشىنىڭ ھۆكمىگە ئاالقىدار بولۇپ‪ ،‬بۇ توغرىسىدا ھەرخىل‬ ‫قاراشالر ئوتتۇرىغا قۇيۇلغان‪ .‬بىز دەتاالش قىلىپ چەكتىن‬ ‫ئاشۇرۇۋېتىش بىلەن سەل قاراش ئوتتۇرىسىدىكى ئەڭ‬ ‫توغرا قاراشنى ئوتتۇرىغا قۇيىمىز‪ .‬بۇ ئىككى قاراشنىڭ‬ ‫تەپسىالتىنى بايان قىلغاندىن كىيىن‪ ،‬بىز بۇ مەسىلىدە‬ ‫ھەق توغرا دەپ ئالالھقا شۇ بۇيىچە ئىبادەت قىلىنىۋاتقان‬ ‫توغرا قاراشنى بايان قىلىمىز‪( .‬ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن)‪.‬‬

‫بىرىنچى قاراش‪:‬‬ ‫ئىسالمغا نىسبەت بېرىلگەن ۋە ئالالھدىن باشقىغا‬ ‫ئىبادەت قىلىۋاتقان مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىشتا‬ ‫توختاپ قالغان كىشى‪ ،‬ئۇالرغا ئوخشاش مۇشرىك بولىدۇ‪.‬‬ ‫چۈنكى مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىش دىننىڭ ئەسلى‬ ‫قاتارىدىن‪ .‬شۇڭا ئۇالرنى كاپىرغا چىقىرىشتا توختاپ‬ ‫قالغۇچى‪ ،‬ئالالھتىن باشقىغا ئىبادەت قىلغان كىشىگە‬ ‫ئوخشاش بولىدۇ‪ .‬ئۇ كىشى ئىسىم ۋە ھۆكۈمدە مۇتلەق‬ ‫شۇالر قاتارىغا كىرىپ كېتىدۇ‪.‬‬ ‫ئىككىنچى قاراش‪:‬‬ ‫كاپىرغا چىقىرىش دىننىڭ ئەسلىدىن ئەمەس بەلكى‬ ‫دىنغا ئاالقىدار ئىشالر قاتارىدىن‪ .‬ئىسالمغا نىسبەت‬ ‫بېرىلگەن مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىشتا توختاپ‬ ‫قالغۇچىغا ھۆججەت تۇرغۇزۇلۇپ تەۋىل شۈبھىلىرى‬ ‫يوقالغانغا قەدەر ئۇ كاپىرغا چىقىرىلمايدۇ‪.‬‬ ‫بۇ ئىككى قاراشتىكى دىننىڭ ئەسلى دېگەن سۆزدىن‬ ‫مەقسەت‪( :‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ) رىسالەت ھۆججىتدىن‬ ‫بۇرۇن ئىسپاتالنغان تەۋھىتتۇر‪.‬‬ ‫ئۇنىڭ ئىنچىكە نۇقتىلىرىنى تەكشۈرۈپ چىققاندىن‬ ‫كىيىن بۇ توغرىسىدا ئالالھقا تايىنىپ تۇرۇپ مۇنداق دەيمىز‪:‬‬ ‫‪-1‬بىرىنچى قاراش بۇزۇق مەنىنى ئۆز ئىچىگە ئالغان‪.‬‬ ‫چۈنكى چوڭ شېرىكنىڭ ماھىيىتى ۋە سۈپىتى بار‪ .‬ئەگەر‬ ‫بۇ ماھىيەت ۋە سۈپەت ئىسپاتالنسا بۇنى قىلغان كىشى‬ ‫مۇشرىك دەپ ئاتىلىدۇ‪ .‬ئەگەر كاپىرغا چىقىرىشتا توختاپ‬ ‫قالغۇچىنى ئالالھنىڭ غەيرىگە ئىبادەت قىلغان كىشى‬ ‫بىلەن مۇتلەق باراۋەرلەشتۈرسەك‪ ،‬توختاپ قالغان كىشىنى‬ ‫كەسكىن كاپىرغا چىقىرىش زۆرۈر بولۇپ قالىدۇ‪ ،‬چۈنكى‬ ‫چوڭ شېرىكنى بىلمەسلىكتە ئۆزرە يوق‪ ،‬بىرىنچى قاراشقا‬ ‫ئاالھىدە‬

‫‪38‬‬

‫ئاساسەن توختاپ قالغۇچىنى بىرىنچىسىگە ئوخشاش‬ ‫مۇشرىك دېيىشكە توغرا كېلىدۇ‪.‬‬ ‫بۇالر شەكىللەندۈرگەن قاراشقا ئاساسەن زەنجىرسىمان‬ ‫بىددىئەت خاراكتېرلىك باتىل كاپىرغا چىقىرىش كېلىپ‬ ‫چىقىدۇ‪ .‬بۇالر دەلىللەرنى خاتا چۈشەنگەنلىكتىن يۇقىرىقى‬ ‫بىددىئەت پەيدا بولغان‪ ،‬بۇ باتىل بولغانلىقى ئۈچۈن رەت‬ ‫قىلىنىدۇ‪.‬‬ ‫‪-2‬ئىككىنچى قاراشمۇ بۇزۇق مەنىنى ئۆز ئىچىگە ئالغان‪.‬‬ ‫مۇشرىكنى كاپىرغا چىقارمىغان كىشىنىڭ تەۋىل شۈبھىلىرى‬ ‫بولىدىكەن‪ ،‬ئۇنىڭغا ھۆججەت تۇرغۇزغىلى بولمايدىغان‬ ‫ۋە توختاپ قالغۇچىنى كاپىرغا چىقارغىلى بولمايدىغان‬ ‫يېپىق مەسىلىگە ئايالندۇرۇپ قويىدۇ‪ .‬بۇ ئەمەلىيەتتە‬ ‫بىرلىككە كېلىنگەن ئىسالمنى بۇزغۇچى ئامىلنى يوققا‬ ‫چىقىرىدۇ‪ .‬چۈنكى تەۋىل شۈبھە يۆتكىلىشچان نەرسە‪،‬‬ ‫بۇنى شەرىئەت يۈرگۈزۈلۈۋاتقان ئىسالمى دۆلەتتە يوقىتىش‬ ‫كېرەك‪ .‬بۇ تەۋىل شۈبھىلەر ھۆكۈملەر ئېلىنىدىغان ۋە‬ ‫ئىجرا قىلىنىدىغان ئاساس قىلىنسا‪ ،‬شەرئى ھۆكۈملەرنى‬ ‫تەتبىقالشنى چەكلەپ قۇيىدۇ‪ ،‬دىننى ئالى قىلىشقا زىت‬ ‫كېلىدۇ‪ .‬مانا بۇ ئىش دىنى ئالىمالردىن‪ ،‬بولۇپمۇ نەجدى‬ ‫دەۋەتچى ئالىمالردىن نەقىل قىلىنغان سۆزلەرگە زىت‪.‬‬ ‫‪-3‬تەۋھىد مەنىسىدە ۋە تاغۇتتىن ئادا‪-‬جۇدا بولۇش‬ ‫مەسىسىلىدە يۇقىرىدىكىدەك دەتاالش يولى بىلەن ئەسلى‬ ‫ۋە الزىم (ئاالقىدار) دېگەن ئاتالغۇغا بىھۇدە چۆكۈش‬ ‫چەكلىنىدۇ‪ .‬دىننى يۇقىرىقىدەك (ئەسلى‪ ،‬ئاالقىدار) دەپ‬ ‫تونۇشتۇرغاندا‪ ،‬رىسالەت ھۆججىتى بىلەن ئىسپاتالنغان‬ ‫ۋە مۇسۇلمانالر دىنىنىڭ ئاساسىدىن بولغان (تەۋھىد‬ ‫كەلىمىسىدىكى (رەسۇلۇلالھ ‪ g‬نىڭ) رىسالەت ھۆججىتىنى‬ ‫دىننىڭ ئاساسىدىن چىقىرۋېتشتەك خاتالىق كېلىپ‬ ‫چىقىدۇ‪ .‬شۇنداقال تەۋھىدنىڭ مەنىسىگە كىرىدىغان ھەم‬ ‫ئۇنىڭدىن چىقىدىغان نەرسىلەر توغرىسىدىكى دەتاالشقا‬ ‫سەۋەب بولىدۇ‪.‬‬ ‫مۇھەممەد ئىبنى ئابدۇۋاھابنىڭ ئوغلى شەيخ سۇاليمان‬ ‫ئىبنى ئابدۇلالھ ‪ ‬تىن بۇنىڭغا ئوخشاپ كېتىدىغان‬ ‫مەسىلە ھەققىدە سورالدى‪:‬‬ ‫دوستلىشىش ۋە دۈشمەنلىشىش (ال اله اال الله)‬ ‫نىڭ مەنىسى قاتارىدىنمۇ ياكى شۇنىڭغا ئاالقىدار‬ ‫مەسلىلەردىنمۇ؟‬ ‫جاۋاب‪« :‬ئالالھ ئەڭ ياخشى بىلگۈچى‪ ،‬مۇسۇلمان شۇنى‬ ‫ياخشى بىلىشى كېرەككى‪ ،‬ئالالھ مۇشرىكالرنى دۈشمەن‬ ‫تۇتۇشنى ۋە ئۇالرنى دوست تۇتماسلىقنى مۇسۇلمانغا پەرز‬ ‫قىلدى‪ .‬مۇئمىنلەرنى ياخشى كۆرۈش ۋە ئۇالرنى دوست‬ ‫تۇتۇشنى مۇسۇلمانغا پەرز قىلدى‪ .‬ئالالھ دوستلۇق ۋە‬ ‫دۈشمەنلىكنى ئىماننىڭ شەرتلىرىدىن ئىكەنلىكىنى‪ ،‬ئالالھ‬ ‫ۋە ئالالھنىڭ رەسۇلىغا قارشى چىققان كىشى مەيلى ئاتا‪-‬‬ ‫ئانىسى ياكى بالىلىرى ياكى قېرىنداشلىرى ياكى ئۇرۇق‪-‬‬ ‫تۇغقانلىرى بولغان تەقدىردىمۇ دوست تۇتقان كىشىنىڭ‬ ‫ئىمانى يوق بولىدىغانلىقىنى ئۆز كاالمىدا بايان قىلدى‪ .‬ئەمما‬ ‫(ال اله اال الله) نىڭ مەنىسى ياكى ئاالقىدار مەسىلىلىرى‬ ‫شۇنداق بولسىمۇ‪ ،‬ئالالھ بىزنى بۇ توغرىسىدا تەتقىق‬ ‫قىلىشقا تەكلىپ قىلمىدى‪ .‬پەقەت ئالالھ بىزگە دوستلۇق‬ ‫ۋە دۈشمەنلىكنى ئۆگىنىشنى ۋە ئۇنىڭغا ئەمەل قىلىشنى‬ ‫پەرز قىلدى‪ .‬مانا بۇ شەكسىز پەرز‪ ،‬كىمكى (ال اله اال الله)‬ ‫‪39‬‬

‫نىڭ مەنىسى ياكى ئاالقىدار مەسىلىلىرىنى تۈرگە ئايرىپ‬ ‫بىلسە بۇ ياخشى‪ ،‬ياخشىلىقنىڭ زىيادە بولغىنى‪ ،‬لېكىن‬ ‫تۈرگە ئايرىپ بىلمىگەن كىشىگە ئۇنى بىلىش تەكلىپ‬ ‫قىلىنمىغان‪ ،‬بولۇپمۇ ئەگەر بۇ توغرىسىدا دەتاالش جېدەل‬ ‫بولۇپ قالسا يامانلىق ئىختىالپقا‪ ،‬ئىماننىڭ ۋاجىپلىرىغا‬ ‫ئەمەل قىلىۋاتقان‪ ،‬ئالالھ يولىدا جىھاد قىلىۋاتقان‪،‬‬ ‫مۇشرىكالرنى دۈشمەن تۇتقان‪ ،‬مۇسۇلمانالرنى دوست‬ ‫تۇتقان مۇئمىنلەر ئارىسىدا بۆلۈنۈشكە سەۋەب بولىدۇ‪ ،‬بۇ‬ ‫توغرىسىدا سۆز قىلماسلىق پايدىلىق‪ ،‬مانا بۇ ئىختىالپالردىن‬ ‫مەن بىلگەنلىرىم‪ .‬ئالالھ ئەڭ ياخشى بىلگۈچى»‪.‬‬ ‫‪-4‬ئىسالمغا نىسبەت بېرىلگەن مۇشرىكالرنى‬ ‫كاپىرغا چىقىرىشتا توختاپ قالغۇچى كىشىنىڭ ھۆكمىنى‬ ‫سۈپەتلەشتە (ئۆزر بەرگۈچىنى كاپىرغا چىقىرىش «تكفير‬ ‫العاذر») دېگەن سۆزنى ئىشلىتىش چەكلىنىدۇ‪ ،‬چۈنكى بۇ‬ ‫توغرا سۆز ئەمەس‪.‬‬ ‫چوڭ شېرىكتە جاھىل نادانغا ئۆزرە يوق دېسەكمۇ‪ ،‬لېكىن‬ ‫بۇ سۆزىمىز (ئۆزر بەرگۈچىنى كاپىرغا چىقىرىش «تكفير‬ ‫العاذر») دېگەن بىددىئەت سۆزنى ئىشلىتىشنى شەرت‬ ‫قىلمايدۇ‪ .‬چۈنكى بۇ كىشىلەردىن بىلمەسلىكنى ئۆزرە‬ ‫قىلىدىغان كىشىلەر بار‪ .‬لېكىن ئۇ ھۆججەت تۇرغۇزۇلغان‬ ‫مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىدۇ‪ ،‬توختاپ قالمايدۇ‪.‬‬ ‫مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىشتا توختاپ قېلىش‪،‬‬ ‫جاھىلغا ئۆزرە بېرىش مەسىلىسىدىال چەكلەنمەيدۇ‪ ،‬بەزىدە‬ ‫ئۇ مۇشرىكالرنى‪ ،‬كىبىر‪ ،‬چوڭچىلىق‪ ،‬ھاۋايى ھەۋىسىگە‬ ‫ئەگىشىپ توختاپ قېلىشى مۇمكىن‪ ،‬ياكى (ال اله اال الله)‬ ‫نىڭ پەزىلەتلىرى توغرىسىدىكى ئومۇمىي ھۆججەتنى دەلىل‬ ‫قىلىپ تۇرۇپ مۇشرىكنى كاپىرغا چىقىرىشتىن توختاپ‬ ‫قېلىشى مۇمكىن‪.‬‬ ‫ئالىمالرنىڭ ئىسالمنى بۇزغۇچى ئامىلنى قىلغان‬ ‫مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىشتا توختاپ قالغان كىشىنى‬ ‫سۈپەتلەشتە‪( ،‬جاھىلغا ئۆزرە بەرگۈچىنى كاپىرغا چىقىرىش‬ ‫«تكفير العاذر») دېگەن سۆزنى ئىشلىتىشى توغرا ئەمەس‪.‬‬ ‫‪-5‬ئىسالمغا نىسبەت بېرىلگەن مۇشرىكالرنى كاپىرغا‬ ‫چىقىرىشتا توختاپ قالغۇچى‪ ،‬مەشھۇر ئىسالمنى بۇزغۇچى‬ ‫ئامىلغا چۈشكۈچى بولىدۇ‪ .‬ئۇنىڭ كاپىرلىقى (ئالالھتىن‬ ‫باشقىغا ئىبادەت قىلغان كىشىنىڭ ئەكسىچە) ھۆججەتكە‬ ‫ئاساسەن بولىدۇ‪.‬‬ ‫مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىش كىشىلەر چۈشەنگۈدەك‬ ‫دەرىجىدە ئوچۇق ئارقىمۇ‪-‬ئارقا دەلىللەر بىلەن ئىسپاتالنغان‪،‬‬ ‫بۇ مەسىلىدە ھۆججەت تۇرغۇزۇش‪ ،‬قۇرئاننىڭ يەتكەنلىكى‬ ‫بىلەن بولىدۇ‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪(« :‬ئى مۇھەممەد!)‬ ‫ئېيتقىنكى‪(« ،‬مېنىڭ ئەلچىلىكىمنىڭ راستلىقى ئۈچۈن)‬ ‫قايسى نەرسە ئەڭ چوڭ گۇۋاھ؟» ئېيتقىنكى‪« ،‬ئالالھ‬ ‫مەن بىلەن سىلەرنىڭ ئاراڭالردا گۇۋاھتۇر (ماڭا ئالالھنىڭ‬ ‫گۇۋاھلىقى كۇپايىدۇر)‪ .‬بۇ قۇرئان ماڭا سىلەرنى ۋە‬ ‫(قىيامەتكىچە) قۇرئان يەتكەن كىشىلەرنى ئاگاھالندۇرۇش‬ ‫ئۈچۈن ۋەھىي قىلىندى»‪[ .‬ئەنئام ‪-19‬ئايەت]‪.‬‬ ‫شەيخ مۇھەممەد ئىبنى ئابدۇلۋاھھاب ‪ ‬مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬ناھايىتى ياخشى بىلىۋېلىڭالر! سالىھ مۇسۇلمان‬ ‫ئەگەر ئالالھقا شېرىك كەلتۈرسە ياكى شېرىك‬ ‫كەلتۈرمىسىمۇ‪ ،‬مۇۋەھھىدالرغا قارشى مۇشرىكالرغا ياردەم‬ ‫بەرسە ئۇنى كاپىرغا چىقىرىدىغان ئايەت‪ ،‬ھەدىس ۋە‬

‫ئالىمالرنىڭ سۆزلىرى ئىنتايىن كۆپ‪ .‬شەيخ ئابدۇلەتىف‬ ‫ئىبنى ئابدۇراھمان ئىبنى ھەسەن ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئالالھتىن باشقىغا دۇئا قىلغان ۋە ئىلتىجا قىلغان كىشىنى‬ ‫كاپىرغا چىقىرىشتا ئالالھنىڭ كىتابى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫نىڭ سۈننىتى‪ ،‬ئەھلى ئىلىملەرنىڭ سۆزلىرى ئوچۇق‬ ‫ئارقىمۇ ئارقا كەلگەن‪ .‬چۈشەندۈرۈش ۋە ئاگاھالندۇرۇش‬ ‫ھەرخىل يول ئۇسۇلالر بىلەن بولغان بولسىمۇ‪ ،‬قۇرئان بۇ‬ ‫مەنىگە دەلىل بولىدۇ‪ ،‬شۇنى بېكىتىدۇ‪ .‬بەزى نەجدى‬ ‫دەۋەتچى ئالىملىرى مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مۇشرىكالرنى كاپىرغا‬ ‫چىقارمايدىغان كىشى‪ ،‬قۇرئاننى تەستىقلىمىغان كىشىدۇر‪.‬‬ ‫چۈنكى قۇرئان مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقاردى‪ ،‬ئۇالرنى‬ ‫كاپىرغا چىقىرىشقا بۇيرىدى‪ ،‬ئۇالرنى دۈشمەن تۇتۇشقا ۋە‬ ‫ئۇرۇش قىلىشقا بۇيرىدى‪.‬‬ ‫لېكىن بۇ مەسىلە بەزى ئىسالمغا نىسبەت‬ ‫بېرىلگەن مۇشرىكالرنىڭ شېرىك كەلتۈرگەن ھالىتى‬ ‫ئاشكارا بولماسلىقتىن بولۇشى مۇمكىن‪ ،‬بۇنداق بولۇشى‬ ‫ئىلىمسىزلىكنىڭ تارقىلىشى‪ ،‬دەۋەت قىلىشنىڭ ئاجىزلىقى‬ ‫ۋە شۈبھىنىڭ تارقىلىشى سەۋەبلىك بولىدۇ‪ .‬بۇنىڭدا‬ ‫ھۆججەت تۇرغۇزۇش‪ ،‬مۇشرىكالرنىڭ كاپىرلىقىغا دەلىل‬ ‫بولىدىغان ئوچۇق دەلىل ھۆججەتلەرنى بايان قىلىش بىلەن‬ ‫بولىدۇ‪ .‬ئەگەر بايان قىلىنغاندىن كېيىنمۇ توختاپ قالسا‪،‬‬ ‫كاپىر بولىدۇ‪ .‬شەيخ سۇاليمان ئىبنى ئابدۇلالھ ‪ r‬مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬ئەگەر مۇشرىكالرنىڭ كاپىرلىقىغا شەك قىلسا ياكى‬ ‫ئۇالرنىڭ كاپىرلىقىنى بىلمىسە‪ ،‬ئۇنىڭغا كىتاب سۈننەتتىن‬ ‫دەلىللەر بايان قىلىنىدۇ‪ ،‬بايان قىلىنغاندىن كېيىنمۇ شەك‬ ‫قىلىپ توختاپ قالسا ئۇ كاپىر بولىدۇ‪ .‬ئىسالم ئالىملىرى‬ ‫شۇنىڭغا بىرلىككە كەلدىكى‪ :‬كاپىرنىڭ كاپىرلىقىغا شەك‬ ‫قىلغۇچى‪ ،‬كاپىر بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئەگەر بۇ مەسىلە ئىسالم دۆلىتىگە ئوخشاش دىننىڭ‬ ‫ئالى بولۇشى ۋە دەۋەتنىڭ يەتكۈزۈلىشى بىلەن ئاشكارا‬ ‫بولسا‪ ،‬شەرئى ھۆكۈمنى بىكار قىلىشتا شۈبھە ئېتىبارغا‬ ‫ئېلىنمايدۇ‪ .‬بۇ مەسىلىنى تەتقىق قىلغان ۋە ياخشىلىق‬ ‫ئۈستىدە ۋاپات تاپقان نەجدى دەۋەتچى ئىماملىرىنىڭ‬ ‫ئوتتۇرىغا قويغىنى يۇقىرىقى ۋە تۆۋەندىكىلەردىن ئىبارەت‪.‬‬ ‫بەزى دەۋەت ئالىملىرى مۇنداق دەيدۇ‪ :‬كىمكى تۈركىيە‬ ‫دۆلىتىنىڭ مۇشرىكلىرىنى‪ ،‬مەككە ۋە باشقا رايوندىكى‬ ‫قەبرىگە چۇقۇنغۇچىالرنى‪ ،‬سالىھ كىشىلەرگە ئىبادەت‬ ‫قىلغۇچىالرنى‪ ،‬تەۋھىدتىن شېرىككە يۆتكەلگەن كىشىنى ۋە‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ سۈننىتىنى بىددىئەتكە ئالماشتۇرغان‬ ‫كىشىنى كاپىرغا چىقارمىسا‪ ،‬ئۇمۇ شۇ مۇشرىكالر بىلەن‬ ‫ئوخشاش كاپىر بولىدۇ‪ .‬گەرچە ئۇ قەلبىدە مۇشرىكالرنىڭ‬ ‫دىنىنى يامان كۆرسىمۇ‪ ،‬ئىسالم ۋە مۇسۇلمانالرنى ياخشى‬ ‫كۆرسىمۇ كاپىر بولىدۇ‪ .‬چۈنكى مۇشرىكالرنى كاپىرغا‬ ‫چىقارمىغان كىشى قۇرئاننى تەستىقلىمغان كىشىدۇر‪.‬‬ ‫قۇرئان مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقارغان‪ ،‬ئۇالرنى كاپىرغا‬ ‫چىقىرىشقا‪ ،‬دۈشمەن تۇتۇشقا ۋە ئۇرۇش قىلىشقا بۇيرۇغان‪.‬‬ ‫ئىسالم دۆلىتىدىكى دەۋەتچىلەر ۋە ئالىمالر‬ ‫كىشىلەرنى شېرىكتىن‪ ،‬شېرىككە چۈشۈپ قېلىشتىن ۋە‬ ‫مۇشرىكنى كاپىرغا چىقىرىشتا توختاپ قېلىشتىن قاتتىق‬ ‫ئاگاھالندۇرىشى كېرەك‪ .‬ئاگاھالندۇرۇش ۋە تەبلىغ بىلەن‬ ‫مۇشرىكالر توغرىسىدا دەتاالش قىلغۇچىالرنىڭ شۈبھىلىرىنى‬ ‫بۇزۇپ تاشالش كېرەك‪ .‬مانا بۇ ئەنبىياالرنىڭ (ئالالھنىڭ‬

‫ساالمى ئۇالرغا بولسۇن) دىنىدۇر‪ ،‬بۇنىڭ بىلەن دىن ئالى‬ ‫بولىدۇ‪.‬‬ ‫شەيخ ئابدۇلەتىف ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئالىمنىڭ‬ ‫ئىلىمسىزلەرگە ئىسالم بىنالىرىنى‪ ،‬ئىماننىڭ ئەسلىنى‪،‬‬ ‫كەسكىن دەلىللەرنى ۋە ئىتتىپاققا كەلگەن مەسىلىلەرنى‬ ‫ئۆگۈتىشى‪ ،‬شۇ ئالىمغا ھۆججەت بولىدۇ‪ .‬بۇنىڭ بىلەن‬ ‫ھۆججەت تۇرغۇزلغان بولىدۇ‪ .‬ئەھكامالر‪ ،‬مۇرتەدلىك‬ ‫ھۆكۈمى ۋە باشقا ئەھكامالر ھۆججەتكە ئاساسەن بېرىلىدۇ‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬بۇنى يەتكۈزۈشكە بۇيرىدى‪ ،‬قىزىقتۇردى‪.‬‬ ‫ئالالھ ئۆزىنىڭ كىتابىدا مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بۇ قۇرئان ماڭا‬ ‫سىلەرنى ۋە (قىيامەتكىچە) قۇرئان يەتكەن كىشىلەرنى‬ ‫ئاگاھالندۇرۇش ئۈچۈن ۋەھىي قىلىندى»‪ .‬شەيخ يەنە‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۇمۇمەتەن ھەر زاماندىكى ھۆججەت پەقەت‬ ‫ئەنبىياالر ۋارىسى بولغان ئالىمالر بىلەن تۇرغۇزۇلىدۇ‪.‬‬ ‫مۇشرىكالرنى كاپىرغا چىقىرىش ئەسلىدە ئاشكارا‬ ‫مەسىلە‪ ،‬بىز ئالالھنىڭ شەرىئىتى بىلەن ھۆكۈم قىلىۋاتقان‬ ‫دۆلەتتە‪ ،‬بۇ مەسىلىدە دەۋەتچىلەر ئاگاھالندۇرىشى‪،‬‬ ‫يەتكۈزۈشى‪ ،‬شەرئى ھۆكۈملەرگە ئەمەل قىلىشى ۋە بۇ‬ ‫مەسىلىگە ئاالقىدار شۈبھىنى بۇزۇپ تاشالش كېرەك‪.‬‬ ‫ئىسالمغا نىسبەت بېرىلگەن مۇشرىكالرنى كاپىرغا‬ ‫چىقىرىشتا توختاپ قالغۇچىنى كاپىرغا چىقىرىش شۇنىڭ‬ ‫جۈملىسىدىن بولۇپ‪ ،‬باتىل ئەھلىنىڭ شۈبھىلىرىگە‬ ‫ئاساسەن بولۇپ قالماسلىقى كېرەك‪ ،‬بىرلىككە كېلىنگەن‬ ‫شەرئى ھۆكۈمنى بىكار قىلىدىغان نەرسە بولۇپ قالماسلىقى‬ ‫كېرەك‪ .‬ئالالھ ساقلىسۇن!‬ ‫بىز ئىسالم دۆلىتى مۇجاھىدلىرىغا ئۇالرنىڭ ئۈستىدىكى‬ ‫ئەمىر بولغان كىشىلەرگە ئىتائەت قىلىشنىڭ ۋاجىپلىقى‬ ‫توغرىسىدا ئالالھ ۋە ئالالھنىڭ رەسۇلىنىڭ بۇيرۇقىنى‬ ‫ئەسلىتىمىز‪ .‬بىرلىشىشنىڭ ۋاجىپلىقىنى‪ ،‬بۆلۈنمەسلىكنى‬ ‫ۋە دەتاالش قىلماسلىقنى تەۋسىيە قىلىمىز‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪(« :‬پۈتۈن سۆز ھەرىكەتلىرىڭالردا) ئالالھقا ۋە‬ ‫ئۇنىڭ رەسۇلىغا ئىتائەت قىلىڭالر‪ ،‬ئىختىالپ قىلىشماڭالر‪،‬‬ ‫بولمىسا‪( ،‬دۈشمەن بىلەن ئۇچرىشىشتىن) قورقۇپ‬ ‫قالىسىلەر‪ ،‬كۈچ ـ قۇۋۋىتىڭالر كېتىپ قالىدۇ؛ سەۋر قىلىڭالر‪،‬‬ ‫ئالالھ ھەقىقەتەن سەۋر قىلغۇچىالر بىلەن بىللىدۇر»‪.‬‬ ‫[ئەنفال ‪-46‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬دىنىدا بۆلگۈنچىلىك قىلىپ‬ ‫تۈرلۈك پىرقىلەرگە ئايرىلغانالردىن سەن ئادا ـ جۇداسەن؛‬ ‫ئۇالرنىڭ ئىشى پەقەت ئالالھقىال خاستۇر (يەنى‬ ‫ئالالھنىڭ باشقۇرۇشىدا)‪ ،‬كېيىن (يەنى ئاخىرەتتە) ئالالھ‬ ‫ئۇالرنىڭ قىلمىشلىرىنى ئۆزىگە ئېيتىپ بېرىدۇ»‪[ .‬ئەنئام‬ ‫‪-159‬ئايەت]‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪« g‬مەن سىلەرگە روزا ناماز سەدىقىدىنمۇ‬ ‫ئەۋزەل ئەمەلنى دەپ بەرمەيمۇ؟» دېدى‪ ،‬كىشىلەر‬ ‫«شۇنداق قىلسىال» دېيىشتى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪« ‬ئارىنى‬ ‫ئىسالھ قىلىش» دېدى‪ ،‬يەنە «ئارىنى بۇزۇش دىننى‬ ‫قىرىۋېتىدۇ» دېدى‪ ،‬يەنە بىر رىۋايەتتە‪« :‬چاچنى قىرىش‬ ‫دېمەيۋاتىمەن بەلكى دىننى قىرىش دەۋاتىمەن» دېدى‪.‬‬ ‫مۇھەممەد ‪ ‬گە‪ ،‬ئۇنىڭ ئائىلە‪-‬تاۋابىئاتلىرىغا ۋە بارچە‬ ‫ساھابىلىرىگە ئالالھنىڭ ساالمى بولسۇن‪.‬‬

‫ئاالھىدە‬

‫‪40‬‬

41

‫بىزگە مىسىردىكى خىالفەت قوشۇنىنىڭ ئەھۋالى ۋە‬ ‫ئەمەلىيەتلىرى ھەققىدە سۆزلەپ بەرگەن بولسىڭىز‪.‬‬ ‫بارچە ھەمدىلەر ئالالھقا خاستۇر‪ ،‬دۇرۇت ساالمالر‬ ‫ئالەملەرگە رەھمەت قىلىپ قىلىچ بىلەن ئەۋەتىلگەن رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬گە بولسۇن‪.‬‬ ‫مىسىردىكى خىالفەت قوشۇنى ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن‬ ‫ئۇالرغا قارشى كۆپ ھۇجۇمالر بولسىمۇ تېخىمۇ زورىيىپ كۈچى‬ ‫ئېشىپ مېڭىۋاتىدۇ‪ .‬ئۇالرنىڭ ئەمەلىيەتلىرى ئۆچمەس ئىز‬ ‫قالدۇرۇپ ئۆزىنىڭ نىشانىنى ئەمەلگە ئاشۇرۇۋاتىدۇ‪ .‬ئالالھقا‬ ‫ھەمدىلەر بولسۇن!‬ ‫مىسىردىكى مۇجاھىدالر قانداق توسقۇنلۇقالرغا‬ ‫يولۇقۇۋاتىدۇ؟‬ ‫مىسىردىكى مۇجاھىدالر يولۇققان ئەڭ چوڭ قىيىنچىلىق‬ ‫كىشىلەردىن تەۋھىدنىڭ غايىب بولۇشى‪ .‬بولۇپمۇ قانۇن يولغا‬ ‫قۇيۇش‪ ،‬ئالالھنىڭ شەرىئىتىنى قۇيۇپ باشقا قانۇن بىلەن ھۆكۈم‬ ‫قىلىش‪ ،‬شېرىك ئەھلىنى دوست تۇتۇش ۋە دىننىڭ پۈتۈنلەي‬ ‫ئالالھقا خالىس بولۇشى ئۈچۈن جىھاد قىلىۋاتقان مۇئمىنلەرگە‬ ‫دۈشمەنلىك قىلىش كۆپ‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬يارىتىش ۋە‬ ‫ئەمر قىلىش (يەنى بۇيرۇش ۋە توسۇش) راستتىنال ئالالھقىال‬ ‫خاستۇر»‪[ .‬ئەئراف ‪-54‬ئايەت]‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«ئىبادەت ۋە بارچە ھۆكۈملەر پەقەت ئالالھقىال مەنسۇپ‪ .‬ئۇ‬ ‫سىلەرنى پەقەت ئۆزىگىال ئىبادەت قىلىشقا بۇيرۇغان»‪[ .‬يۈسۈف‬ ‫‪- 40‬ئايەت]‪.‬‬ ‫بۇ كىشىلەرنىڭ تاغۇت بىلەن بولغان ئەھۋالى پىرئەۋننىڭ‬ ‫قوۋمىنىڭ ئەھۋالىغا ئوخشايدۇ‪ .‬ئالالھ ئۇالر ھەققىدە مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬پىرئەۋن قوۋمىنى گوللىغانلىقتىن‪ ،‬قوۋمى ئۇنىڭغا‬ ‫ئىتائەت قىلدى‪ ،‬ئۇالر ھەقىقەتەن پاسىق قەۋم ئىدى»‪.‬‬ ‫[زۇخرۇف ‪-54‬ئايەت]‪ .‬چۈنكى تاغۇتالر ئازدۇرغۇچى شەيخلىرى‬ ‫ۋە تەشۋىقاتلىرى بىلەن ئۇالرنى ھەق دىندىن يىراقالشتۇردى‪.‬‬ ‫شۇنىڭ بىلەن كىشىلەر تاغۇتالرنى دوست تۇتۇشقا ۋە‬ ‫تېررورچىالرغا قارشى تۇرۇش نامىدا مۇجاھىدالرغا دۈشمەنلىك‬ ‫قىلىشقا باشلىدى‪ .‬مانا بۇ ئوچۇق ئىسالم مىللىتىدىن چىقىپ‬ ‫سۆھبەت‬

‫‪42‬‬

‫مۇرتەد بولۇش‪ .‬ئۇالر بۇنىڭدىن تېز تەۋبە قىلىشى كېرەك‪ .‬ئۇالر‬ ‫مۇجاھىدالرنىڭ ئەيىبلىرىنى ئاچماستىن يۇشۇرىشى كېرەك‪ .‬بەلكى‬ ‫ئۇالرغا ياردەم بېرىشى‪ ،‬دوست تۇتۇشى ۋە ئۇالر بىلەن تاغۇتالرغا‬ ‫قارشى پەرز ئەيىن بولغان جىھادقا چىقىشى كېرەك‬ ‫بىزگە سەينا ۋىاليىتى بىلەن بولغان مۇناسىۋىتىڭالرنى‬ ‫سۆزلەپ بەرگەن بولسىڭىز‪.‬‬ ‫سەينا ۋىاليىتىدىكى خىالفەت قوشۇنى قېرىنداشلىرىمىز بىلەن‬

‫مەشرىق ۋە مەغرىپتىكى ناساراالر جىزيە تۆلىگەنگە قەدەر ئۆلتۈرۈلىدۇ‪.‬‬

‫دىنى قېرىنداشلىق مۇناسىۋىتى ئورناتتى‪ .‬ئالالھ ئۇالرغا بەرىكەت‬ ‫بەرسۇن! بىز سەينا ۋە مىسىردىكى خىالفەت قوشۇنى ئالالھنىڭ‬ ‫كەلىمىسىنى ئالى قىلىش ئۈچۈن ئۇرۇش قىلىمىز‪ .‬بىزنىڭ مىسىردىن‬ ‫بەيتۇل مەقدىسكىچە بارىدىغان يول بار‪ .‬كاپىرالر يامان كۆرگەن‬ ‫تەقدىردىمۇ ئۇالر يېقىندا سەينادىن ئۆتۈپ كىرىدۇ‪.‬‬ ‫چېركاۋالرغا زەربە بېرىشتىكى مەقسىتىڭالر نېمە؟‬ ‫چېركاۋالرغا زەربە بېرىش ئالالھنىڭ سۆزىگە ئەمەل قىلىپ‬ ‫كاپىرالرغا قارشى ئۇرۇشىمىزنىڭ قاتارىدىن ھېسابلىنىدۇ‪ .‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬سىلەر ئەھلى كىتابتىن ئالالھقا ۋە ئاخىرەت كۈنىگە‬ ‫ئىشەنمەيدىغانالر بىلەن‪ ،‬ئالالھ (ئۆزىنىڭ كىتابىدا) ۋە ئۇنىڭ رەسۇلى‬ ‫(سۈننىتىدە) ھارام قىلغان نەرسىلەرنى ھارام بىلمەيدىغانالر ۋە ھەق‬ ‫دىن (يەنى ئىسالم دىنى) غا ئېتىقاد قىلمايدىغانالر بىلەن‪ ،‬تاكى‬ ‫ئۇالر سىلەرگە بويسۇنۇپ خار ھالدا جىزيە تۆلىگەنگە قەدەر‪ ،‬ئۇرۇش‬ ‫قىلىڭالر»‪[ .‬تەۋبە ‪-29‬ئايەت]‪.‬‬ ‫بۇ ناساراالر قورغىنىمىز ئىسالم دۆلىتى قوشۇنىنىڭ ھۇجۇمىدىن‬ ‫ساقاليدۇ دەپ ئوياليدۇ‪ .‬ئۇالر بىلىپ قويسۇنكى‪ ،‬مۇجاھىدالرنىڭ‬ ‫قىلىچلىرى ئۇالرنىڭ ۋە ئۇالرنىڭ مااليلىرىنىڭ بۇيۇنلىرىغا سۇغۇرلۇپ‬ ‫بولدى‪ .‬ھەرقانداق چەكلىگۈچى قىلىچالرنى بۇالردىن توسۇپ‬ ‫قااللمايدۇ‪ .‬ئالالھنىڭ ياردەم ۋە مەدىتىسىز قولىمىزدىن ھېچ ئىش‬ ‫كەلمەيدۇ‪.‬‬ ‫سىلەرنىڭ ئەمەلىيىتىڭالرغا قارشى رەددىيە بېرىۋاتقانالر‬ ‫ئاددىي كىشىلەرمۇ ياكى تاغۇتالرمۇ ياكى بىخەتەرلىك‬ ‫قىسىممۇ ياكى يامان ئالىمالرمۇ؟‬ ‫‪43‬‬

‫كۆپ تەبىقە كىشىلىرى بۇ ئەمەلىيەتنى رەت قىلدى ۋە ئادا‪-‬‬ ‫جۇدا بولدى‪ .‬بولۇپمۇ تاغۇت ۋە ناساراالرغا قارشى ئۇرۇشنى قاتتىق‬ ‫رەت قىلدى‪ .‬ئۇالر ۋەتەنداشلىق دەۋاسى بىلەن مۇشرىكالر بىلەن‬ ‫بىر سەپتە تۇردى‪ .‬كاپىر مۇشرىكالرنى دوست تۇتۇش دىندىن‬ ‫چىقىرىدىغان ئەمەل‪ .‬كىمدىن بۇنداق ئەھۋال كۆرۈلسە‪ ،‬مۇرتەد‬ ‫بولۇپ ئەمىلى بىكار بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئەمما ئارمىيە ۋە ساقچى مۇرتەدلىرىنىڭ رەددىيەسى‪،‬‬ ‫ھۇجۇمدىن كېيىن ئادىتى بۇيىچە‬ ‫ھۆكۈمەت رەھبەرلىرى ۋە‬ ‫سەلىبى خۇجايىنلىرىنى رازى‬ ‫قىلىش ئۈچۈن ئۆلتۈرۈش‪ ،‬قولغا‬ ‫ئېلىش ياكى زەربە بېرىش‬ ‫بىلەن بولۇۋاتىدۇ‪ .‬بۇ كىشىلەرنى‬ ‫ئۇالردىن زېرىكىشىگە‪ ،‬ناسارا ۋە‬ ‫مۇرتەدلەرنى يامان كۆرۈشىگە‬ ‫سەۋەب بولدى‪ .‬ئالالھقا‬ ‫ھەمدىلەر بولسۇن! قاتتىق‬ ‫دۈشمەنلىك قىلغان بولسىمۇ‪،‬‬ ‫بۇنىڭ مۇجاھىدالرغا ئىجابىي‬ ‫تەسىرى بولدى‪ ،‬تاغۇت ۋە‬ ‫ناساراالرغا سەلبىي تەسىر‬ ‫بولدى‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«ئالالھ كاپىرالر (يەنى مەدىنىگە‬ ‫ھۇجۇم قىلغان ئىتتىپاقداش‬ ‫قوشۇن) نى خاپا قايتۇردى‪،‬‬ ‫ئۇالر مەقسىتىگە يېتەلمىدى»‪.‬‬ ‫[ئەھزاب ‪-25‬ئايەت]‪.‬‬ ‫ئەمما تۈرلۈك مەزھەپ‬ ‫پارتىيە تەشكىالتالردىكى شەيخلەر‬ ‫ۋە تاغۇت ئالىملىرى‪ ،‬ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزىگە اليىق‪« :‬ئۇ گويا‬ ‫بىر ئىتقا ئوخشايدۇكى‪ ،‬ئۇنى قوغلىۋەتسەڭمۇ تىلىنى چىقىرىپ‬ ‫ھاسىرايدۇ‪ ،‬قوغلىۋەتسەڭمۇ تىلىنى چىقىرىپ ھاسىرايدۇ»‪[ .‬ئەئراف‬ ‫‪-176‬ئايەت]‪ .‬ئۇالرغا ئالالھنىڭ ئۇالردىن ئىلگىرىكى شۇالرنىڭ‬ ‫يولىدا مېڭىۋاتقانالرغا قىلغان سۆزىنى دەيمىز‪« :‬ئالالھ كىتابتا (يەنى‬ ‫تەۋراتتا) نازىل قىلغان نەرسىلەرنى يوشۇرىدىغان ۋە ئۇنى ئازغىنە‬ ‫پۇلغا ساتىدىغانالرنىڭ قارنىغا يېگىنى پەقەت ئوتتۇر (چۈنكى ئۇالرنىڭ‬ ‫يېگەن شۇ ھارام مېلى ئۇالرنى دوزاخقا ئېلىپ بارىدۇ)‪ ،‬قىيامەت كۈنى‬ ‫ئالالھ ئۇالرغا (ئۇالرنى خۇشال قىلىدىغان) سۆز قىلمايدۇ‪ ،‬ئۇالرنى‬ ‫(گۇناھلىرىدىن) پاكلىمايدۇ‪ ،‬ئۇالر قاتتىق ئازابقا دۇچار بولىدۇ»‪.‬‬ ‫[بەقەرە ‪-174‬ئايەت]‪.‬‬ ‫مىسىردىكى ئالالھنىڭ دۈشمەنلىرى بولۇپمۇ ناساراالرغا‬ ‫قارشى يالغۇز ھەرىكەت قىلىۋاتقان ۋە مۇجاھىدالر سېپىگە‬ ‫قوشۇلمىغان مۇسۇلمانالرغا نەسىھەتلىرىڭالر بارمۇ؟‬ ‫مىسىردىكى ھەقنى تونۇغان ۋە ھەق ئەھلىگە ئەگەشكەن‬ ‫مۇسۇلمانالرغا شۇنى دەيمەنكى‪ ،‬سىلەر ئالالھ يولىدا تەۋھىد ۋە‬ ‫جىھادنى تىرىلدۈرۈشىڭالر‪ ،‬ئىسالم دۆلىتىدىكى قېرىنداشلىرىڭالرغا‬ ‫قۇشۇلىشىڭالر ۋە جامائەتنى الزىم تۇتۇشۇڭالر كېرەك‪ .‬ئەگەر سىلەرنىڭ‬ ‫ئۇالرغا قوشۇلىشقا ئۆزرەڭالر بولسا‪ ،‬ئالالھقا تايىنىپ تىرىشچانلىق‬ ‫قىلىڭالر‪ ،‬ئاندىن كىيىن شۇنىڭغا قادىر بولغىنىڭالرچە تەييارلىق‬ ‫قىلىپ‪ ،‬ناسارا ۋە مۇرتەدلەرگە قارشى ئەمەلىيەت قىلىشقا پىالن‬ ‫تۈزۈڭالر‪ .‬ئۇالر ئىمان ئەھلىنىڭ كۈچىنى سىلەرنىڭ تەرىپىڭالردىن‬ ‫كۆرۈپ قويسۇن‪ .‬ئالالھ يولىدىكى شاھادەتكە ھېرىسمەن بولۇڭالر‪.‬‬

‫تاغۇت سىيسى ۋە ئۇنىڭ مۇرتەد ئارمىيەسى ناساراالرنىڭ دوستلىرى‪.‬‬

‫بىلىڭالركى‪ ،‬ئۇرۇشىمىزدا غەلىبە ياكى شەھىدلىكتىن ئىبارەت‬ ‫ئىككى ياخشىلىقال بار‪ .‬سىلەر تاغۇت قوشۇنىغا ئەسىرگە چۈشۈپ‬ ‫قېلىشتىن ئاگاھ بولۇڭالر! سەۋر قىلىڭالر ئالالھنىڭ ۋەدىسىگە‬ ‫چىن ئىشىنىڭالر‪ .‬ئالالھ بىزگە بۇ زېمىننى پەتھى قىلىپ بېرىدۇ ۋە‬ ‫بىزنى تەمكىن قىلىدۇ‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بىز لەۋھۇلمەھپۇزدا‬ ‫(ئەزەلدە) يازغاندىن كېيىن‪( ،‬داۋۇدقا نازىل قىلىنغان) زەبۇردا زېمىنغا‬ ‫ھەقىقەتەن مېنىڭ ياخشى بەندىلىرىم ۋارىسلىق قىلىدۇ دەپ‬ ‫يازدۇق»‪[ .‬ئەنبىيا ‪-105‬ئايەت]‪ .‬سىلەرگە قارشى چىققانالر ۋە‬ ‫ياردەمىسز تاشالپ قويغانالر سىلەرگە زىيان يەتكۈزەلمەيدۇ‪ .‬سىلەر‬ ‫دۈشمەنگە قارشى ئوچۇق تائىپەتۇل مەنسۇرە‪ .‬ئالالھقا ھەمدىلەر‬ ‫بولسۇن‪ .‬شۇڭا قىيىنچىلىقالرغا سەۋر قىلىڭالر‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«(ئى مۇھەممەد!) ئالالھنىڭ يولىدا جىھاد قىلغىن‪ .‬سەن پەقەت‬ ‫ئۆزۈڭگىال جاۋابكار سەن‪ ،‬مۇئمىنلەرنى (جىھادقا) قىزىقتۇرغىن‪،‬‬ ‫ئالالھنىڭ كاپىرالر كۈچىنى توسىدىغانلىقىمۇ ھەقىقەتتۇر‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫كۈچى ئەڭ زوردۇر‪ .‬ئالالھنىڭ جازاسى ئەڭ قاتتىقتۇر»‪[ .‬نىسا‬ ‫‪-84‬ئايەت]‪.‬‬ ‫مىسىردىكى ناساراالرغا دېمەكچى بولغىنىڭىز نېمە؟‬ ‫ئۇالرغا شۇنى دەيمىزكى‪ ،‬ئالالھنىڭ سىلەرنىڭ ئۈستۈڭالردىكى‬ ‫سۈننىتى داۋاملىشىۋاتىدۇ‪ .‬ئالالھ ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىنىڭ ھۆكمى‬ ‫سىلەرگە چۈشتى‪ .‬سىلەر (ئىسالم ياكى جىزيە ياكى ئۇرۇش) تىن‬ ‫ئىبارەت ئۈچ ئىشنىڭ بىرىنى تالاليسىلەر‪ .‬سىلەرنىڭ قۇراللىرىڭالر‪،‬‬ ‫مۇرتەد تاغۇتالرنى دوست تۇتۇشۇڭالر ۋە ئۇالرنىڭ قوشۇنى سىلەرگە‬ ‫ھېچ پايدا بەرمەيدۇ‪ .‬چۈنكى ئۇالر خىالفەت قوشۇنىنىڭ ھۇجۇمىدىن‬ ‫ئۆزلىرىنىمۇ ھىمايە قىاللمايۋاتىدۇ‪ .‬سىلەرنى قانداقمۇ ھىمايە‬ ‫قىاللىسۇن؟! سىلەرنىڭ كۇفر ۋە كىبىرىڭالر ئالالھ تەرىپىدىن‬ ‫كېلىدىغان ياكى بىزنىڭ قولىمىز ئارقىلىق بولىدىغان ھاالكەت‬ ‫يولۇڭالردۇر‬ ‫مىسىردىكى مۇسۇلمانالرغا دەيدىغانلىرىڭىز بارمۇ؟‬ ‫ئۇالرغا شۇنى دەيمەنكى‪ :‬كىتاب سۈننەتكە قايتىڭالر ئۇنىڭغا‬ ‫چىڭ ئېسىلىڭالر! كىتاب سۈننەتنى ھاياتىڭالرغا تەتبىقالڭالر!‬ ‫دۈشمىنىڭالردىن قورقماڭالر‪ ،‬ئالالھنىڭ مۇئمىن بەندىلىرىگە بەرگەن‬ ‫ۋەدىسىگە چىن ئىشىنىڭالر‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇالر سىلەرگە‬ ‫ئازار بېرىشتىن باشقا ھېچقانداق زىيان ـ زەخمەت يەتكۈزەلمەيدۇ؛‬ ‫ئەگەر سىلەر بىلەن ئۇرۇشسا‪ ،‬سىلەرگە ئارقىسىنى قىلىپ قاچىدۇ‪،‬‬ ‫ئاندىن ئۇالرغا ياردەم بېرىلمەيدۇ»‪[ .‬ئال ئىمران ‪-111‬ئايەت]‪.‬‬ ‫سىلەرنى ناساراالر يىغىلغان ئورۇنالرغا‪ ،‬ئەسكەر‪-‬ساقچىالر‬

‫يىغىلغان ئورۇنالرغا ۋە غەرب سەلىبى دۆلەت پۇقرالىرى يىغىلغان‬ ‫ئورۇنالرغا بېرىشتىن قاتتىق ئاگاھالندۇرىمىز‪ .‬چۈنكى بۇ جايالرنىڭ‬ ‫ھەممىسى بىزنىڭ زەربە بېرىش نىشانىمىز‪ .‬بىز بۇ جايالرغا‬ ‫ھەرقانداق ۋاقىتتا زەربە بېرىشكە تىرىشىمىز‪ .‬سىلەرنىڭ ئۇ ئورۇنالردا‬ ‫كاپىر مۇشرىكالر بىلەن يارىلىنىشىڭالرنى خالىمايمىز‪ .‬شۇڭا ئۇالردىن‬ ‫يىراقلىشىڭالر‪ .‬ئاڭلىغانالر ئاڭلىمىغانالرغا يەتكۈزۈپ قويسۇن‪.‬‬ ‫ئالالھدىن بىزگە ۋە سىلەرگە ئامانلىق تىلەيمىز!‬ ‫مىسىر تاغۇتلىرىغا دەيدىغانلىرڭىز بارمۇ؟‬ ‫ئالالھنىڭ دۈشمەنلىرىگە شۇنى دەيمەنكى‪ :‬ئەي قورقۇنچاق‬ ‫تاغۇتالر‪ ،‬ھەددىڭالردىن بەك ئېشىپ كېتىۋاتىسىلەر‪ ،‬زېمىندا پاسات‬ ‫تېرىۋاتىسىلەر‪ .‬ئىسالم ئەھلىنى قاتتىق ئازابلىۋاتىسىلەر‪ .‬سىلەر‬ ‫ئىسالم دۆلىتى قوشۇنى بىلەن بولغان جەڭدىكى مەغلۇبىيىتىڭالرنى‬ ‫ۋە ئاجىزلىقىڭالرنى يوشۇرۇشقا ئۇرۇنىۋاتىسىلەر‪ .‬ھەرگىز ئۇنداق‬ ‫قىاللمايسىلەر‪ .‬ئىشىڭالر ئاشكارىلىنىپ قالدى‪ .‬بىز سىلەرنى‬ ‫كۆزۈتۈۋاتىمىز‪ .‬يېقىندا ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن غەلىبە قىلىمىز‪.‬‬ ‫كۈتۈڭالر بىزمۇ كۈتۈۋاتىمىز‪.‬‬ ‫بۇ ئۇرۇشتا يەھۇدىي ناساراالردىن ياردەم سورىساڭالرمۇ پايدىسى‬ ‫يوق‪ .‬چۈنكى ئۇالر سىلەردىن بەكرەك كۆر ۋە ئەخمەق دۆت‪ .‬ئۇالر بىز‬ ‫بىلەن ئۇرۇش قىلىۋاتقان ھەر بىر ماكاندا مەغلۇپ بولۇپ كېلىۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫غەلىبە پەقەت ئالالھ تەرىپىدىنال كېلىدۇ‪.‬‬ ‫مۇرتەد تاغۇت قوشۇنىغا شۇنى دەيمەنكى؛ تەۋبە قىلىڭالر‪ ،‬بۇ‬ ‫ھۆكۈمەتتىن ئادا‪-‬جۇدا بولۇڭالر‪ ،‬سىلەرنىڭ ئۈستۈڭالرغا بېرىشتىن‬ ‫بۇرۇن قايتىڭالر‪ .‬ئەگەر بىز سىلەرگە باستۇرۇپ بارساق‪ ،‬سىلەرگە‬ ‫پەقەت ئۆلۈمال بار‪ .‬بىز سىلەرنىڭ تۈرمىدە مۇۋەھھىدالرغا قىلىۋاتقان‬ ‫ئازابلىرىڭالرنى بىلىمىز‪ .‬سىلەر ئالالھقا‪ ،‬ئالالھنىڭ رەسۇلىغا‬ ‫ۋە مۇئمىنلەرگە ئۇرۇش قىلىۋاتىسىلەر‪ .‬شۇڭا سىلەرنى بۇ يامان‬ ‫قىلمىشىڭالردىن ئاگاھالندۇرىمىز‪ .‬شۇنداقال مۇجاھىدالرنىڭ‬ ‫ئايال‪-‬بالىلىرىغا ئەزىيەت بېرىشتىن قاتتىق ئاگاھالندۇرىمىز‪ .‬ئەگەر‬ ‫بۇ ئاگاھالندۇرۇشتىن كۆزلىرىڭالر كۆر ۋە قۇالقلىرىڭالر گاس بولۇپ‬ ‫قالسا‪ ،‬چوڭچىلىق قىلساڭالر ۋە يامانلىقىڭالردىن يانمىساڭالر‪،‬‬ ‫ئالالھ بىلەن قەسەم قىلىمىزكى‪ ،‬ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن سىلەر‬ ‫ھەرگىز ئامان قالمايسىلەر‪ .‬ھەرگىز نىجات تاپالمايسىلەر‪ .‬پۇشايمان‬ ‫سىلەرگە پايدا بەرمەيدۇ‪ .‬ئالالھ ئۆز ئىشىدا غالىبتۇر‪ ،‬لېكىن‬ ‫كىشىلەرنىڭ كۆپىنچىسى بۇنى بىلمەيدۇ‪.‬‬

‫سۆھبەت‬

‫‪44‬‬

45