রুমিয়‍্যাহ

Citation preview

1

S početkom moderne krstaške kampanje protiv otetih muslimanskih zemalja, koja je za cilj imala uspostavljanje tagutskog zakona u njima i zabranu muvehhidima da u njoj uspostave Allahovu vjeru i vlast, krstaši su pokrenuli projekat kako bi zamijenili ljudsku vjeru i promijenili osnove islama i njegove grane, zajedno sa američkim džahilijjetskim snom kojeg bi svijet trebao prihvatiti, a koji nosi naziv „Novi svjetski poredak“. Da bi se to ispunilo on nije našao nikakvog dobra u murteddskoj braći kako bi od njih napravio program kojim bi narod ugurao u slijeđenje tog sistema radi zadovoljstva Amerike. Krstaši su ih probali i uvidjeli se u fesad njihovih saveznika u neprijateljstvu prema vjeri na mnogim mjestima. Pošto su sljedbenici turskog taguta Erbakana jedna od najsramotnijih škola Murtedskog bratstva, najgori od njih je upao u močvaru širka, i postao najodaniji mušricima od sviju njih, te je tako jedan od Erbakanovih studenata odlučio da sam uđe u ovaj projekat. I to je bio niko drugi do Erdogan, student koji je pretekao svoga murteddskog učitelja u slijeđenju puta demokratije i prihvatanju sekularizma. Postavili su ga za predsjednika i stavili mu auru kako bi s njom mogao da vara glupe ljude. Zatim su ga postavili za odgovornog u određenim područjima. Nakon toga je dobio veliku ulogu sa tagutima arapskih zemalja u izvršavanju sahvatskog projekta u Iraku, koji je krstašima pomogao da sakriju sramotu svoga poraza i učvrste rafidijsku vlast u Bagdadu. Od početka džihada u Šamu, Erdogan se zajedno sa svojim obavještajnim službama zalagao da borbene skupine povuče na 2

Članak riječ Uvodna

svoju stranu i veže ih za sebe kako bi se priključili njegovom putu u slijeđenju krstaških zemalja u borbi protiv Islamske države. I naredio im je da napuste borbu protiv nusajrijskog režima sve dok u skupinama nisu počeli napuštati borbena polja zajedno sa njim, nakon čega su stali pod tagutsku zastavu Erdogana čija vlast ih je financirala u borbi protiv muvehhida. Erdogan se zajedno sa svojom pokvarenom državom krio u borbi protiv Islamske države, krijući se iza leđa murteddskih skupina koje su napravljene po njihovom ukusu i hranjene njhovom podrškom i novcem. A sve to u strahu da se muvehhidi ne okrenu prema Turskoj i zapale je ratom čiju vatru neće moći ugasiti sve dok ne zahvati i uništi njene granice Sayks-Picot koje su mudžahidi već uništili svojim rukuma. I kada se borba između Islamske države i krstaške koalicije i murteddskih vojnika zaoštrila, turski tagut je otkrio svoj već pripremljen plan i zadatak. Otvorio je zračni prostor svoje države za ulazak krstaških aviona i otvorio je svoje granice ateistima Kurdima za širenje u ‘Ajnul-Islamu. Zatim je otvorio je magacine oružja za sahvate murtedde u Halepu i kad su

tražili od njega višak, odgovorio je na njihov zahtjev i dao im je, a zatim sa svojom vojskom ušao u bitku protiv vojnika Hilafeta. Poslao je avione da bombarduju njihove pozicije, i naredio je artiljeriji da bombarduju i granatiraju muslimanska sela i gradove. Nastavio je da prijeti sa još više, misleći da će ga to što je uradio sačuvati od zla kojeg je napravio. Ko smatra sebe sigurnim od kazne takav samo sebe treba da krivi. Erdogan i njegova prolazna vlast nisu naučili lekciju od drugih vlasti na koje je Allah poslao vojnike Islamske države pa su uništili njihove zgrade, i polomili njihove temelje, kao što su uradili sa rafidijama otprije. Nisu naučili lekciju od svojih saveznika krstaša čije su gradovi napali mudžahidi i od njihovih trgova i parkova učinili borbena polja, kao što je slučaj sa Parizom i

Brukselom. Nisu razmišljali pozivima Islamske države za muslimane da se bore protiv svojih neprijatelja sa čime god mogu, pa se na desetine skrivenih Allahovih vojnika odazvalo, i svojim noževima, eksplozivnim pojasevima, vozilima i sa svim onim što bi došlo u njihove ruke od oružja su proširili strah i teror na istoku i zapadu zemlje. Svojim ulaskom u borbu protiv Islamske države turska vlast stavlja svoj vrat i vene pod njen nož, i stavlja sebe na uže za vješanje, i svoju kuću uništava svojim rukama, a najslabija je kuća, uistinu, paukova kuća. Stoga, o vojnici Hilafeta u Turskoj, o vi kojima je murteddska „žandermerija“ (policija) stala na put hidžre u Darul-Islam, napadnite turskog taguta i njegove sljedbenike od murtedda, ubijajte ih, borite se protiv njih! Allah će ih rukama vašim kazniti i poniziti, a vas će protiv njih pomoći, i grudi vjernika zaliječiti. Ubijajte kolovođe kufra, ubijajte policajce, vojnike, sudije, ubijajte tagutsku ulemu i pomagače Erdoganove stranke i drugih murteddskih stranaka. I nemojte zaboraviti u vašoj borbi da ubijate i krstaške građane koji se nalaze tamo, gdje god da ih nađete i tako ih razjurite da se opamete oni koji su iza njih. Osvetite se za vašu braću tako što ćete ubijati ove murtedde i kafire. Za sve murabite na borbenim poljima protiv turske vojske i njihovih saveznika, budite strpljivi u sukobu s njima i neka osjete vašu strogost, Allah će zaustaviti njihovu silu. Allah je jači i kazne Njegove su strožije.

Posljedice napada u Dijarbakiru

3

Zahvala pripada samo Allahu, Njemu se zahvaljujemo, od Njega pomoć i oprost tražimo. Kod Allaha tražimo utočište od zla naših duša i zla naših djela. Onaj koga Allah uputi na pravi put taj neće zalutati, a onoga koga ostavi u zabludi taj neće biti upućen. Svjedočim da nema boga osim Allaha, Koji nema druga i svjedočim da je Muhammed Njegov rob i Poslanik. A zatim. Rekao je Uzvišeni: {A kad su vjernici saveznike ugledali, rekli su: “Ovo je ono što su nam Allah i Poslanik Njegov obećali, i Allah i Poslanik Njegov su istinu govorili!” – i to im je samo učvrstilo vjerovanje i predanost.} [El Ahzab: 22]. Tako je, to je Allahovo obećanje koje je obećao. I Njegova vijest koja se ispunila. Vidimo danas kafirski svijet kako se okupio i pozvao jedan drugog. Vidimo ih kako su sve svoje spletke okupili i kako su se ujedinili. Ujedinili su svoje spletke, partnere, saveznike i zaštitnike u borbi protiv islama i njegovog naroda. Spletkare protiv vjernika i njihove vjere sa svim onim što posjeduju. Sa svim što imaju od borbenih do vojnih vozila. Zrakom, zemljom i morem. Sve to kako bi ugasili Allahovo svjetlo i iskazali neprijateljstvo prema Njegovoj vjeri i menhedžu na Zemlji. I da bi zastrašili narod islama kako se ne bi vratili Sunnetu svoga Hilafeta i svojoj snazi, te kako im se ne bi vratio temkin i ponos kao što je bilo na početku. Uistinu je ova bitka žestoka. Rat je iscrpljujuć a džihad je ogroman. Onaj kojeg danas vodi Islamska država a koji će nam, in šaa’ Allah, samo čvrst iman povećati, i ubjeđenje, duboko usađeno u nas, pojačati. 4

Ekskluzivno

Jer ovo nije ništa drugo do put koji će dovesti do čvrste pobjede, i znakovi koji predstavljaju veliku pobjedu koju je Allah obećao Svojim robovima. Mi smo pogledali u Allahovu Knjigu i u historiju dugog džihada ovog ummeta protiv njenog neprijatelja, i vidjeli smo da ajeti jasno govore o bliskosti uništavanja i poražavanja neprijatelja onog dana kada se oni okupe i ujedine u borbi protiv Allaha i Njegovog Poslanika, i Njegove vjere. I kada budu činili nepravdu i nanosili bolove Njegovim robovima i štićenicima. I kada se budu trudili da ih izbace iz njhovih zemalja koje Allah daje u vlast onome kome On hoće od Svojih robova. Rekao je Uzvišeni Allah: {A oni su te toliko na zemlji uznemiravali da bi te iz nje istjerali, ali, tada ni oni u njoj ne bi dugo, poslije tebe, ostali} [El Isra’: 76]. Početak naše pobjede, njen ponos i uzvišenost se nalazi u okupljanju i ujedinjenju našeg neprijatelja, u njegovoj oholosti i velikoj brojnosti. Upravo tada Allah će pomoći Svoje robove. I tada će im pokazati Svoju veličinu, moć, snagu i žestinu. Rekao je Uzvišeni Allah: {I faraon posla po gradovima sakupljače: “Ovih je zaista malo i rasrdili su nas, a mi smo svi budni!” I Mi ih izvedosmo iz vrtova i rijeka, iz riznica i dvoraca divnih. Eto tako je bilo, i Mi dadosmo da to naslijede sinovi Israilovi. I oni ih, kad se sunce rađalo, sustigoše. pa kad jedni druge ugledaše, drugovi Musaovi povikaše: “Samo što nas nisu stigli!” “Neće!” – reče on – “Gospodar moj je sa mnom, On će mi put pokazati.” I Mi objavismo Musau: “Udari štapom svojim po moru!” – i ono se rastavi i svaki bok

njegov bijaše kao veliko brdo; i Mi onda tamo one druge približismo – a Musaa i sve one koji bijahu s njim spasismo – i one druge potopismo. To je, zaista, pouka, a većina njih nisu bili vjernici a Gospodar tvoj je, doista, silan i milostiv.} [Eš-Šu’ara’: 53-68]. I rekao je Svevišnji: {I kad bi poslanici gotovo nadu izgubili i pomišljali da će ih lašcima proglasiti, pomoć Naša bi im došla; Mi bismo spasili one koje smo Mi htjeli, a kazna Naša ne bi mimoišla narod nevjernički.} [Jusuf: 110]. Allahovi robovi, iman se u prsima džema’ata muslimana ne može upotpuniti sve dok ne budu izloženi i pripremljeni za borbu protiv ljudi radi stvari ovog imana. I sve dok se ne budu suprotstavili sljedbenicima zablude i svim njihovim snagama. A to se ogleda u džihadu i toj borbi, da bi se suočili sa iskušenjima, trpili bolove, i saburali na njima u vrijeme pobjede i poraza. A biće pogođeni sa strahom i potresom. Zatim će ostati čvrsti i neće posustati. I ostati postojani i neće se okretati. I nastaviće koračati pravim putem, in šaa’ Allah. A da nema ovih saveznika i ovog džihada, iman bi oslabio i ne bi se povećao. I srca bi postala pokvarena i ne bi se mogla popraviti. I vidjeli bi duše nemarne i odlučnost oslabljenu. Vidjeli bi istrošen iman. Takvo je stanje kada smo iskušani sa blagodatima i dunjalučkim ljepotama. {A da Allah ne suzbija ljude jedne drugima, na Zemlji bi, doista, nered nastao – ali, Allah je dobar svim svjetovima.} [El Bekara: 251]. Allahovi neprijatelji od židova, nusajrija i ateista, rafidija, murtedda, i svih vjera kufra, su uložili sve svoje medije, imetke i opremu u borbi protiv muslimana i mudžahida u vilajetu Nejneva. Nakon što su vidjeli da je ona stub od stubova islama, i minaret od njegovih minareta pod hladom Hilafeta. Oznojio ih je život muslimana koji u njoj žive ponosni i sigurni, i zabrinula ih je stvarnost da će se muslimanima u njoj vratiti islamska vlast. Gledat će ga i živjet će ga. Tražiće njegov hlad i uživaće u njegovim blagodatima i bereketima. I to je ona stvar koje se oni boje i koja ih zastrašuje. Jer to je put kojim će se proširiti islamska vlast i kojim će mu se ljudi pokoriti i prihvatiti ga. O narode Nejneve uopšte, a posebno o mudžahidi, dobro čuvajte Allahovu vjeru. Ne dopustite sebi da oslabite u vašem džihadu protiv vašeg neprijatelja i odbrani vjere. Pa zaista to donosi poniženje i propast islamu. I gasi svjetlo istine. O muhadžiri i ensarije, koračajte svojim putem basireta, saburajte na svojoj odlučnosti i namjerama, saburom na žestokim iskušenjima. Rane su počele da zacjeljuju. Riječi hajra i pravde su se ujedinile. Istina je porazila batil. Pa nakon ovoga dana dolazi nova (radosna) vijest, a sabur je bolji u završnicama. Rekao je Uzvišeni: {Skup će, sigurno, poražen biti, a oni će se u bijeg dati!} [El Kamer: 45]. I rekao je Uzvišeni: {I kada vam je Allah obećao da će vaša biti jedna od dvije skupine – a vi ste više voljeli da vam padne šaka ona koja nije bila naoružana – Allah je htio da riječima Svojim istinu utvrdi i nevjernike

u korijenu istrijebi, da istinu utvrdi i neistinu uništi, makar to ne bilo mnogobošcima po volji.} [El Enfal: 7-8]. O vojnici Hilafeta, ako ste stali u lice američkih aviona i njenih saveznika, onda ostanite čvrsti i ubjeđeni na onome što se nalazi u rukama Vladara nebesa i zemlje za Kojeg {nema nijednog živog bića koje nije u vlasti Njegovoj. Gospodar moj zaista postupa pravedno.} [Hud: 56]. I izgovarajte HasbunAllahu ve ni’mel vekil (Dovoljan nam je Allah, a divan je On Zaštitnik). To je rečenica koju je rekao Ibrahim kad je bačen u vatru. I rekao ju je Muhammed  kada su mu rekli {Neprijatelji se okupljaju zbog vas, trebate ih se pričuvati!}. Znajte, kada bi se zemlja sklopila sa nebesima Allah bi dao vjernicima prostora da dišu. O jedinice ingimasija, o jedinice istišhadija, o jedinice napadača (pješadije), o vi koji tragate za šehadetom, o vi koji tragate za Džennetom, o vi koji se trudite prema Džennetima i Allahovom zadovoljstvu, krenite Allahovim blagoslovom. Ovaj rat je vaš rat. Učinite noći kafira danima (šehidskim operacijama i eksplozivima). Razrušite njihove kuće žestoko. Neka teku rijeke njihove krvi. To je uzvišeni izbor i najveći uspjeh biti u društvu onih koje je Allah počastio od vjerovjesnika, iskrenih, šehida i dobrih, a divno je njihovo društvo. I izgovarajte: „Požurio sam ka Tebi Gospodaru moj, da bi bio zadovoljan.“ Allah vam dao svako dobro za muslimane i islam. Nanijeli ste kafirima žestoke rane, i zabili ste njihove face u blato. Dugujemo vam našim životima. Nakon Allaha ste bili i ostali najbolji oslonac i podrška, i najbolji pomagač i pomoć. O ehlu-sunnije u Iraku, zar nikako da dođete pameti? Nastavili ste trpjeti poniženje i sramotu sve dok ih niste prihvatili kao nešto normalno. I otišli ste u zabludu kao što su otišli Benu-Israil prije vas. Zar ne vidite kako vas rafidije svakodnevno ponižavaju i muče najgorim mukama? Napadaju vaše zemlje uz opravdanje da se bore protiv Islamske države. I ne odustaju sve dok prvo ne pobiju vaše muškarce i ne pohapse vaše žene i djecu. A onda ih sve izbace i protjeraju. Zar ne vidite da se gradovi Iraka čiste od ehlu-sunnija? I pune sa najgorim Allahovim stvorenjima na Zemlji. Pogledajte u njihove zastave kojima se bore protiv vas! Pogledajte njihove uzvike i povike kojima dolaze i kruže vašim zemljama! Razmislite o onome što rade kada vas izbace iz vaših zemalja! Poslušajte njihove pozive (koga dozivaju i čemu pozivaju). Oni pozivaju na veliku bitku protiv svih ehlu-sunnija. Od vašeg Iraka do vašeg Šama, i do vašeg Nedžda pa čak i do vašeg Jemena. O ehlu sunnije, ono što rade vaši pretpostavljeni u vašim mjestima je nešto najgore i najpodlije što pamti historija. Prodali su vašu stvar i predali vas i vaš zemlju vašem neprijatelju. Pogledajte vaša područja, dijele ih ateista kafir, mušrik rafidija i prljavi nusajrija. Na vidljiv pokvareno batinijski način. Vidi ga i čuje ga cijeli svijet. Pogledajte Halep, suprostavlja se najgoroj i najžešćoj nusajrijskoj vojnoj kampanji uz podršku medžusija, kafira Rusa. Imaju za cilj da preko nje us5

Rafidije murteddi

postave svoju nusajrijsku vlast tamo. Zajedno uz izdaju murteddskih skupina koje su zauzete sa borbom protiv Islamske države. Nastojeći da uklone Allahovu vlast na zemlji, na putu zadovoljavanja svojih gospodara i država kufra. Plan Rimljana se sprovodi, i njihove spletke se jasno sprovode na terenu, čak i u Džeziri (Poluostrvu) Muhammeda  kako bi doveli rafidije u njegovu okolicu, sprovodeći veliki fesad na kojem radi vlast Aal Selul (saudijska porodica). Praveći od Poluostrva sekularnu zemlju i odvodeći ljude u kufr. Šireći zlo među njima. Uklanjajući i uništavajući sve što vodi ka Šerijatu i njegovim sljedbenicima. Ali oni nisu stali samo na tome, nego učestvuju u vojnoj kampanji sa narodima kufra u borbi protiv islama i ehlu-sunnija u Iraku i Šamu. Oni su glava svih poteškoća i razlog svih katastrofa. O ljudine Džezire, o unuci ashaba, izvodite na njih napad za napadom. Napadajte Allahove neprijatelje, napadajte njihove sigurnosne službenike, vojnike i policajce. Napadajte njihove ljude, napadajte njihovu ulemu zla. Napadajte njihove vođe, napadajte njihove ministre. Napadajte njihove medijske govornike i predstavnike. I sjetite se oporuke vašeg Poslanika : „U Džeziretul-’Arab (Arapskom poluostrvu) se ne mogu spojiti dvije vjere.“ O ehlu-sunnije, vi nakon Allaha nemate nikoga osim Države Hilafeta. Zaštitite svoju vjeru i čuvajte svoju osnovu, i ojačajte svoje koplje kako bi živjeli u njoj ponosno ili umrli časno. A ne da vam gaze vaš ponos podli rafidija, prljavi nusajrija ili zao ateista. O muslimani muvehhidi na istoku i zapadu Zemlje, Turska je tokom našeg džihada i borbe protiv saveznika kufra postala podla i zla, otkrila svoje rogove, a onda ih sakrila. Borila se da ostvari svoje interese i svoju podlost na sjeveru Iraka i na granica6

Ekskluzivno

ma Šama. Zatim se povukla strahujući da je mudžahidi ne sustignu na njenom teritoriju, sa vatrom njihovih akcija i plamenom njihovih napada. Zatim je razmislila, odredila i pogledala. Zatim se namrštila, naljutila i uzoholila i ušla u rat protiv nas kao ranjena hijena. Uz podršku i zaštitu krstaških aviona. Iskorištavajući stanje dok su mudžahidi zauzeti sa borbom protiv naroda kufra, i njihovom odbranom zemlje islama. Mislila je da će biti sigurna na tlu u borbi protiv lavova tevhida i džihada. Pa uistinu opasnost dolazi sa mjesta za kojeg misliš da je sigurno! O muvehhidi, Turska je ušla u krug vašeg rada i projekta džihada! Tražite pomoć od Allaha i napadnite je. Unesite teror među njenu sigurnost i zagorčajte joj njenu ugodnost. A zatim je uvucite u vaše žestoke napade. O vojnici Hilafeta u Šamu, evo došla vam je turska kafirska vojska, pa uistinu je njena krv kao krv ružnog, prljavog paščeta. Pokažite joj svoju silu i žestinu. Napadnite je vatrom vaše srdžbe. Osvetite se šejtanskoj braći, njihovim saveznicima od murtedda i ateista za vašu vjeru i tevhid. Neće njihov širk pobijediti vaš tevhid. Niti će njihov nifak (licemjerstvo) pobijediti vaš iman. A Allah je sa onima koji Ga se boje. To je ono što su nam obećali Allah i Njegov Poslanik. Murteddska braća su postala vrh otrovnog koplja kojeg nose krstaši u borbi protiv Hilafeta. I ta skupina nije ostala na svom kufru čineći širk Allahu u zabludjelom ustavu i suđenjem mimo onog što je Allah objavio, i ne vladajući Allahovom vlašću. Štaviše, ona je prihvatila kufr naroda kufra sve dok nije postala od skupina koja nema svoju vjeru, slična vjeri batinijja i zindika. Ona je postala vojno oružje krstaških planova koji ga koriste u borbi protiv islama i njegovog naroda. A ono im neće biti od nikakve koristi na tlu. {Dok prijatelje šejtanove šejtani podržavaju u zabludi i oni ne dolaze sebi.} [El A’raf: 202]. Pogledajte na Irak i Šam, i Libiju i Tunis i druge zemlje, nećete naći nijednu od tih zemalja a da u njoj nema kafirskih zakona i suđenja pred kafirom. Ili da nisu u istom redu ili u savezu sa krstaškim vojskama. Ili sa rafidijama, ili sa sekularističkim ateistima. Bore se i pritišću mudžahide na Allahovom putu. Oni koji se bore da uspostave Allahovu vlast na Zemlji. Pa oni su uistinu šejtanova braća i agenti koji rade za krstaše. Allah ih ubio, kuda se odmeću! O mudžahidi na Allahovom putu, znajte da ste vi danas štit islama i njegova čvrsta utvrda. Pazite se, pazite se, Allah vam se smilovao, da ne dođu (napadnu) na islam i muslimane sa vaše strane. Allahov sunnet (zakon) vrijedi za svakoga kad dođe i niko neće biti izostavljen. Allah  vas je iskoristio i dao vam blagodati da bi vidio koji od vas bolje postupa. Pa iskoristite bogobojaznost prema Allahu i pokornost Njemu

u traženju Njegove pomoći i ostvarivanja Njegovog obećanja. Rekao je Uzvišeni: {O vjernici, ako se budete Allaha bojali, On će vam sposobnost darovati pa ćete istinu od neistine moći rastaviti i preko ružnih postupaka vaših će preći i oprostiti vam. – A Allahova dobrota je neizmjerna.} [El Enfal: 29]. Klonite se griješenja prema Njemu i neispunjavanja Njegove naredbe. Jer činjenje grijeha dovodi do lošeg kraja koji će vas sviju zahvatiti. Pročitaću vam oporuku vođe pravovjenih ‘Omera bin el Hattaba  Sa’du ibn Ebi Vekkasu  i vojnicima koji su bili sa njim. “Naređujem tebi i onima koji su sa tobom od vojnika da se bojite Allaha u svakom stanju. Jer strah od Allaha je najbolja oprema protiv neprijatelja i najjača spletka u ratu. Naređujem tebi i onima koji su sa tobom da se pazite vaših grijeha više nego što se pazite vaših neprijatelja, jer grijesi vojske za nju su opasniji od njenog neprijatelja. Muslimani bivaju potpomognuti kroz grijehe njihovih neprijatelja prema Allahu. Bez ovoga ne bi imali snage protiv njih jer naš broj nije kao njihov i njihova oprema nije kao naša. Dakle, ako smo u grijesima isti, oni nas nadvladaju u moći i snazi. I ako ne budemo podržani protiv njih kroz naše odličnosti, nećemo ih pobijediti kroz našu snagu. I znajte da su nad vama dok marširate postavljeni čuvari od Allaha koji znaju šta činite. Zato ih se stidite i ne činite grijehe prema Allahu dok ste na Allahovom putu! Ne govorite da je naš neprijatelj gori od nas zato on neće pobijediti protiv nas čak iako griješimo, jer može se desiti da jedan narod bude poražen od goreg, kao što je to bio slučaj kod Benu-Israil kada su na sebe izazvali Allahovu srdžbu. Zatim su kafiri medžusija prodrli između boravišta a to je bilo jedno obećanje koje je sigurno sprovedeno. Molite Allaha za pomoć

protiv samih vas, isto kao što Ga molite za pobjedu protiv vašeg neprijatelja. Ja zato molim Allaha za nas i vas.” O mudžahidi, rekao je vaš Poslanik : „Uistinu ćete biti pomognuti i osvajaćete i pobjeđivati; pa ko od vas to dočeka neka bude bogobojazan prema Allahu, i neka naređuje dobro i odvraća od zla.“ Vama je Allah danas podario i počastio vas ovom blagoslovljenom zemljom. I dao vam u emanet da je čuvate i branite. I da budete čvrsti i postojani u vladanju Allahovim zakonom na njoj. Pazite se da vas šejtan ne prevari pa da napustite područja i bježite ili da se povlačite sa bojnog polja. Budite strpljivi i izdržljivi, na granicama bdijte. I budite čvrsti, ne dopustite da vam dođe poniženje nakon što vas je Allah uzdigao i ponos vam dao! I nemojte ono što je bolje zamijeniti za ono što je gore! I nemojte nakon ponosa i uzdignuća dozvoliti sebi da padnete na najniže i najgore stepene. Znajte da je cijena vašeg ostanka na zemlji sa vašim ponosom hiljadu puta skuplja od vašeg povlačenja sa nje pa da budete poniženi. Rekao je Uzvišeni: {Reci: “Ako bježite od smrti ili pogibije, bježanje vam neće pomoći, opet ćete samo kratko uživati.”} [El Ahzab: 16]. I rekao je Allahov Poslanik : „Jedan dan i jedna noć (provedeni) u ribatu – pripravnosti (straži) na Allahovom putu, bolji su od mjeseci dana posta i (noćnog) namaza, a onaj ko u ribatu umre, i dalje će mu teći nagrada za (dobra) djela koja je činio, bit će opskrbljen (u Džennetu) i bit će siguran od kaburskog iskušenja.“ Ako izađete iz zemlje zbog vaših grijeha, pa vratite se u nju vašom tevbom (pokajanjem) i bogobojaznošću prema Allahu, onda ćete s tim zaslužiti da je vratite. Sjetite se da ako se vaši neprijatelji bore na putu taguta, pa vi se borite na putu Uzvišenog Allaha.

7

A ako se bore zbog riječi kufra, pa vi se borite zbog Allahove riječi. A ako se bore zbog nešto malo od dunjaluka, pa vi se borite za uzvišenu nagradu (Ahiret), i trgovinu koja će vas sačuvati nesnosne patnje. A ako se bore a u njihovim prsima smrad i kufr, pa vi se borite a u vašim prsima se nalazi iman i Kur’an. A ako se bore a njihov završetak je vatra, pa vi se borite a vaš završetak je blizina Milostivog i Džennet čija je širina kao nebesa i zemlja. {I znate li vi ko će, mi ili vi, biti siguran? Biće sigurni samo oni koji vjeruju i vjerovanje svoje s mnogoboštvom ne miješaju; oni će biti na Pravome putu.”} [El En’am: 81-82]. To je ono što su nam obećali Allah i Njegov Poslanik! Ja vas upozoravam na neslaganje, raspravu i razilaženje među vama i vašim poslovima. Vi ste na jednoj strani koja svjedoči tevhid svoga Gospodara i borite se protiv svog neprijatelja, i trudite se da uzdignete Allahovu riječ na Zemlji. {O vjernici, kada se s kakvom četom sukobite, smjeli budite i neprestano Allaha spominjite da biste postigli što želite i pokoravajte se Allahu i Poslaniku Njegovu, i ne prepirite se da ne biste klonuli i bez borbenog duha ostali; i budite izdržljivi, jer Allah je, zaista, na strani izdržljivih.} [El Enfal: 45-46]. Rasprava je razlog za neuspjeh i uzrok da vas neprijatelj porazi. A razilaženje je uzrok za upadanje u zlo i za stvaranje neprijateljstva među vama. I nemojte biti kao narodi prije vas koji su uzeli dio opomene a dio odbacili (napustili), pa je Allah među njih ubacio neprijateljstvo i mržnju. Rekao je Uzvišeni: {Ali su i oni dobar dio onoga čime su bili opominjani zaboravili, zato smo među njih neprijateljstvo i mržnju do Sudnjega dana ubacili; a Allah će ih, sigurno, obavijestiti o onome što su

Posljedice napada u Dijarbakiru

8

Eksluzivno

radili.} [El Ma’ida: 14]. Pazite se da se ne suprostavljate svojim emirima. Slušanjem njih vi se približavate Allahu, a pokoravanjem njima činite ‘ibadet u onome što vam narede, a da nije grijeh. Znajte da je vaše suprostavljanje njima od stvari iz džahilijjeta. A Allah vas je uzdigao i ponos vam dao u islamu i džema’atu, u slušanju i pokoravanju. {I sjetite se Allahove milosti prema vama kada ste bili jedni drugima neprijatelji, pa je On složio srca vaša i vi ste postali, milošću Njegovom, prijatelji; i bili ste na ivici vatrene jame, pa vas je On nje spasio. Tako vam Allah objašnjava Svoje dokaze, da biste na Pravom putu istrajali.} [Aal Imran: 103]. Sjetite se i razmišljajte o govoru Uzvišenog Allaha: {Allah neće izmijeniti jedan narod dok on sam sebe ne izmijeni.} [Er-Ra’d: 11]. Vojnicima Hilafeta u Horasanu, Bangladešu, In-

doneziji, Kavkazu, Filipinima, Jemenu, Džeziri, Sinaju, Egiptu, Tunisu, Libiji, Somaliji, Zapadnoj Africi, znajte da ste vi danas temelji islama na Zemlji i stubovi Hilafeta na njoj. Žestoko ste iznenadili vjere kufra sa svojim džihadom, saburom i čvrstinom. Naučili ste ljude koji su putevi pobjede sa divnim ujedinjenjem i pokoravanjem, i ojačavanjem velikog džema’ata muslimana u vrijeme kada se prisvajaju džahilijjetske stvari od mnoštva skupina i ostanka u razjedinjenju. Vašim ujedinjenjem i džihadom ste razljutili vjere kufra, kao što ih je razljutilo uspostavljanje Hilafeta. Oni će se boriti i truditi da ugase Allahovo svjetlo među vama širenjem sebeba za stvaranje skupina i razilaženja. Stoga, budite strpljivi i budite izdržljivi. Nemojte se bojati i budite čvrsti, i nemojte bježati kod želje sa borbom. Ako budete strpljivi Allah će vas pomoći, podržati i učvrstiti vaše korake. I znajte da je Džennet pod sjenkama sablji. I znajte da ako neko od vaših vođa bude ubijen Allah će vam ga zamijeniti sa istim ili boljim od njega. Allah vas neće iznevjeriti. Nemojte tugovati, Allah je sa nama. O mudžahidi, o vi koji ste strpljivi na iskušenjima i bolovima u Sirtu. Svojim ste saburom podučili svoje neprijatelje lekciji. Svojom ste čistom krvlju ispisali listove ponosa, časti i slave. Krstaška Europa želi da napadne kolijevku Hilafeta u Iraku i Šamu, sve dok joj vi niste uzdrmali njenu sigurnost sa svojim ostvarenjima. I okrenuli ste naopako njihove političke vage sa svojim džihadom. I postali ste glavna prepreka i čvrst kamen koji je slomio njihovu volju i polomio njihove projekte. Uistinu vaš neprijatelj trpi kao što trpite i vi. Ali vi se nadate od vašeg Gospodara onome čemu se oni ne nadaju. Pazite se da ne napustite vaša mjesta u borbi i vaša područja ribata. Vaš neprijatelj je na ivici spoticanja i uskoro će da bude poražen. I nećemo propustiti ovu priliku da podsjetimo sve muslimane na to da ako su otežani i prekinuti putevi za hidžru u Šam, Allah vam je olakšao činjenje hidžre u druge blagoslovljene vilajete, kako bi tamo uspostavili jednu od struktura islama i tako učestvovali u blagodati natjecanja pomaganja Allahove vjere i uzdizanja Njegove riječi. Rekao je Uzvišeni: {O robovi Moji koji vjerujete, Moja je Zemlja prostrana, zato se samo Meni klanjajte!} [El Ankebu: 56]. Našoj braći koja se nalaze u zatvorima, koje je Allah iskušao sa zarobljeništvom. Bez obzira na rat i borbu sa svim vrstama neprijatelja i njihovom brojnošću, mi vas tako mi Allaha nismo zaboravili, niti ćemo vas zaboraviti. Kako bi, kad ste vi naša insomnia (ne možemo spavati misleći na vas). I briga koja nas ne napušta. Molimo Allaha da podari vaše oslobađanje našim rukama. I da polomimo zatvore i rešetke iza kojih se nalazite našim oružjem i željezom. A to Allahu nije teško. Na vama je da se okrenete Allahu i njemu dovite i tražite pomoć za ono što vas je snašlo. I sjetite se da vas Allah priprema za dan kada ćete pomoći Njegovu vjeru i svoju državu. Ja vas podstičem da činite uzvišenu dovu za svoju braću u Islamskoj državi, da im Allah u njihovoj stvari i postupku da prisebnost, i da

im podari od Sebe divnu podršku i pomoć, i da im samo On bude dovoljan. Allah vas izbavio iz zatvora, i otklonio vam vašu brigu, i izliječio vašu ranu, i ojačao vašu odlučnost i podario vam izlaz. O muslimani na svakom mjestu, ja vam izražavam saučešće i izražavam saučešće svim mudžahidima u vezi ubistva šejhova i vođa, a pogotovo šejha Ebu Muhammeda el ‘Adnanija i šejha Ebu Muhammeda el Furkana, Allah im se smilovao i u najveće dijelove Firdevsa ih nastanio. Bili su jedni od naših najboljih vezira (ministara), i najboljih emira. Allah ih je počastio sa divnom prošlošću, i starom naklonošću (blagodati jer su odavno u džihadu) i sa ozbiljnošću u jačanju strukture Hilafeta i Allahove vlasti na Zemlji, sve dok nisu poginuli, i ispunili ono što je bilo na njima od emaneta. Takvim ih mi smatramo a njihov obračun je kod Allaha. Mi vas obavještavamo radosnom viješću da Allahovom milošću i blagodati njihova smrt nije utjecala na Hilafet, pa kako da utječe i zaustavi borbu njihovim gubitkom? Štaviše, ta čista tijela nisu ništa drugo do dio onoga što smo žrtvovali Allahu tražeći Njegovo zadovoljstvo. Tražeći s tim pomoć i skoru pobjedu, biiznillah. Naučili smo iz Allahove Knjige da smrt (šehadet) vođa i dobrih predstavlja najbliža vrata temkinu i sevabima (postizanjem nagrada) na dunjaluku i Ahiretu. Rekao je Uzvišeni Allah o Vjerovjesnicima i njihovim sljedbenicima: {A koliko je bilo vjerovjesnika uz koje su se mnogi iskreni vjernici borili, pa nisu klonuli zbog nevolja koje su ih na Allahovom putu snalazile, i nisu posustajali niti su se predavali – a Allah izdržljive voli – i samo su govorili: “Gospodaru naš, oprosti nam krivice naše i neumjerenost našu u postupcima našim, i učvrsti korake naše i pomozi nam protiv naroda koji ne vjeruje!” I Allah im je dao nagradu na ovome svijetu, a na onom svijetu daće im nagradu veću nego su zaslužili – a Allah voli one koji dobra djela čine.} [Aal ‘Imran: 146-148]. Allahu, o Ti koji Knjigu spuštaš, o Ti koji oblake šalješ, o Ti Koji saveznike pobjeđuješ, pobjedi ih i pomozi nas protiv njih. Allahu, Tebi prepuštamo nevjernike griješnike, koji odvraćaju od Tvoga puta, i lažu na Tvoje poslanike, i bore se protiv tvojih evlija (štićenika). Allahu, pomozi nas protiv njih sa godinama kojima si pomogao Jusufa. Allahu, uzmi ih u skupinama, i ubij ih sve redom, i nemoj nijednog od njih ostaviti. Allahu razdvoji njihov skup, i rastavi njihovo jedinstvo. Allahu, učini da okruži zlo i nesreća onoga ko želi zlo našem džihadu i našoj vjeri, sve dok ne uništi sebe sa svojim rukama. Allahu, pravi spletke za nas a ne protiv nas. Uputi nas i olakšaj nam uputu. I pomozi nas protiv onoga ko se protiv nas okrenuo. Ti si naš Zaštitnik, a divan si Ti Zaštitnik i divan si Ti Pomagač... I naša posljednja dova je, zahvala pripada Allahu, Gospodaru svih svjetova.

9

Kada razmotrimo jednu pravednu teror operaciju, okean misli bi se izlio na um, zamagljujući sposobnost o donošenju konačne odluke. Bilo to vezano za vrstu operacije koja se nastoji izvršiti ili detalje te operacije čovjek bi lako mogao da odustane zbog sumnje koja ga nadvlada ako nije dobio odgovarajuću uputu ili trening. Ipak, on ne mora biti vojni stručnjak ili majstor borilačkih vještina, ili čak imati pištolj ili pušku kako bi izvršio masakr ili ubio i ranio nekoliko nevjernika i terorisao cijelu naciju. Čvrsta odlučnost, nešto osnovnog planiranja i oslanjanje na Allaha  za uspjeh je dovoljno za jednog mudžahida kako bi nanio neopisivu muku Allahovim neprijateljima, in šaa’ Allah.

neprijatelja. Međutim, takva izvlačenja i tegobe nikad nisu izgovor za napuštanje džihada, kao što je rekao Sveznajući i Najmudriji: {Propisana vam je borba, a to vam je mrsko! Možda nešto ne volite, a to je dobro po vas; možda nešto volaite, a to je zlo po vas! Allah zna, a vi ne znate.} [El Bekara: 216]. U skladu sa ovim i drugim ajetima džihada, generacije nakon generacija mudžahida ustajale su radi Allaha  i udarale po vratovima kafira sa svojim sabljama, razdvajale udove i probadale meso onih koji su se protivili islamu. {Kada se u borbi s onima koji ne vjeruju sretnete, po šijama ih udarajte sve dok ih ne uništite...} [Muhammed: 4].

Napadi sa nožem

Nož je bio oružje sa kojim su ashabi  bili dobro upoznati. ‘Abdur-Rezzak es-San’ani je u svom musennefu prenio da je bodež, tip noža, bio oružje koje je Muhammad ibn Meslama  koristio u ubistvu jevrejskog taguta Ka’ba ibn el Ešrefa, kojeg je Allahov Poslanik  naredio da se ubije. Neko bi mogao pitati zašto su noževi dobra opcija za napad. Noževi,

Mnogi ljudi su često gadljivi kada pomisle na ubadanje oštrim predmetom u meso druge osobe. To je neugodnost koja je uzrokovana prisutnom mržnjom za bol i smrt, posebno nakon “modernizacije”, udaljavanjem muškaraca od učestvovanja u klanju stoke za hranu i od napada na 10

Eskluzivno

iako sigurno nisu jedino oružje za nanošenje štete kafirima, su u svakoj zemlji široko i lako dostupni. Oni se mogu izuzetno lako sakriti i smrtonosni su, posebno u rukama nekoga ko zna kako da ih efikasno koristi. Također, zbog svoje pristupačnosti, kada bi osoba izvodila napade nožem, mogla bi baciti svoje oružje nakon svake upotrebe, ne nalazeći poteškoća u nabavljanju novog noža. Prilikom odabira noža treba se prvo fokusirati na oštrinu. Onda bi se trebala uzeti u obzir snaga noža i rukovanje, i tražiti nešto odgovarajuće veličine za ovaj posao. Također, ne bi trebao da bude prevelik tako da ga je teško sakriti, niti slabe drške da se ne bi mogao lako razoružati. Testeraste ili djelomično-testeraste oštrice sačinjavaju dobre borbene noževe. Izričito se savjetuje da se ne koriste kuhinjski noževi jer njihova osnovna struktura nije dizajnirana da podnese vrstu energije koja je prisutna pri izvođenju napada i klanja. Nešto važno što se treba uzeti u obzir prije nabavljanja noža je da se izbjegavaju problematični noževi, oni koji mogu uzrokovati štetu korisniku zbog loše proizvodnje. Postoje određene osobine koje treba izbjegavati pri nabavljanju noža. * Ako mu nedostaje štit, mali dio koji viri u obliku metala ili drugog materijala između oštrice i drške, rukovalac bi mogao biti ozlijeđen tokom rada, jer svrha tog štita je da spriječi ruku od klizanja naprijed na nož prilikom ubadanja u žrtvu. * Preklopni noževi koji nemaju stabilan sistem zaključavanja treba izbjegavati, jer ako na nož uslijedi dovoljno otpora, preklopni nož se može zatvorit, što bi značilo rezanje vlastite ruke korisnika. * Noževi koji imaju “leđnu kočnicu” ili kičmenu blokadu, što je sistem zaključavanja na kičmi drške, nisu dobra opcija, jer kada osoba drži nož steže previše ručku i taj pritisak bi mogao osloboditi sistem zaključavanja, što bi prouzrokovalo kolaps noža kada ulazi u metu. Najpouzdaniji noževi su oni čvrsti, gdje su ručke i oštrice izrađeni od jednog komada metala. To je karakteristično najjača vrsta noža, jer oštrica ulazi u ručku bez ikakvih pokretnih dijelova. Što se tiče izbora mete to je isto kao i lov plijena. Kada se vrši operacija nožem, nije preporučljivo da se ciljaju veliki skupovi ili mjesta sa previše gužve, jer to predstavlja nezgodu i samo povećava mogućnost spriječavanja u postizanju ubistava. Stoga, onaj ko želi da izvrši napad, trebao bi da to uradi na mjestu gdje nema puno ljudi, pogotovo ako se radi o osobi koja je jake građe ili spretna u korištenju noža, jer je poznato da takvi napadi nanose teror. Isto tako, onaj ko želi izvršavati napade može za svoju metu birati usamljene žrtve. Naprimjer, usamljena žrtva može biti pijana osoba koja se mirnim putem vraća iz noćnog kluba ili kafane, ili običan kafir koji radi noćnu smjenu, ili neko ko se šeta javnim parkom, ili neko ko hoda ulicom blizu noćnog kluba ili nekog mjesta, ili neko ko je izašao u šetnju u mirnoj ulici, gdje nema nikoga. Napadač bi trebao uzeti u obzir kanale, obale rijeka i plaže. Također, napadač može ponijeti sa sobom palicu ili neku šipku i u napadu na žrtvu udariti je s tim po glavi i na taj način je onesposobiti nakon čega

može da je zakolje ili ubode u dijelove tijela kako bi je dovršio (ubio). Što se tiče mjesta na tijelu žrtve gdje bi se trebala ubosti onda moramo znati da je cilj napada da se žrtva ubije, stoga, ubodi bi se trebali vršiti na glavne organe, kao što je srce, pluća, glavne arterije, od glave do pete duž unutarnjih dijelova tijela. Ovo podrazumijeva unutarnju stranu rebra, područje prepona, područja ispod pazuha pa sve gore do vrata. Dušnik se može presjeći vrlo lako klanjem grkljana, što predstavlja direktno uspostavljanje Allahove  naredbe: {Kada se u borbi s nevjernicima sretnete po vratovima ih udarajte} [Muhammed: 4]. Zbog čvrstine lobanje, nije preporučljivo da se bode u glavu. Ovo bi moglo dovesti do lomljenja noža ili da nož ostane zaboden u glavu nakon čega bi ga bilo teško za izvaditi. Osim toga, treba naglasiti da je cilj napada sa nožem ostvariti razuman broj ubistava, te u isto vrijeme – ako ne i važnije – nanijeti teror krstaškim građanima u zemlji u kojoj se napad izvršava. Na osnovu toga, što je strašniji napad to je osoba bliža ostvarenju željenog cilja. Ipak, preporučuje se da nije nužno pokušati u potpunosti odvojiti glavu, jer odsutnost tehnike može uzrokovati osobi da provede duže vrijeme pokušavajući uraditi to, osim ako okolnosti i mogućnosti pojedinca dozvoljavaju to. Jednostavno klanje grkljana, kao kad neko kolje ovcu, je dovoljno. Kod napada žrtve koja nosi kožnu odjeću, jeans ili neki debeo i čvrst materijal, napadač bi trebao izbjegavati ubode u predjele prekrivene odjećom. Umjesto toga, on bi trebao nastojati da napadne vidljive dijelove vrata i dr. Međutim, ako je stvarno potrebno ubosti u predjele prekrivene odjećom, onda bi snažnim napadom mogao da probode kroz odjeću i tako dođe do kože. Psiha ljudi kad opaze napad je objašnjena u konceptu „bori se ili bježi“. Ovo praktično znači da kad se izvrši napad, iako je žrtva ozlijeđena, ona se može pokušati opirati. Brz udarac nožem preko lica bi to trebao spriječiti, jer malen broj ljudi će nastaviti borbu kad pomirišu, osjete i vide krv. Ako je žrtva usamljena, onda bi cilj trebao biti da se ona onesposobi što brže i tiše je moguće. Nakon toga bi trebalo uslijediti klanje grkljana. Da napad ne bi bio pripisan nekome drugom zbog velikog broja nasilja koje je zahvatilo Zapad, mnogo je važno za napadača da ostavi neki dokaz ili znak kojim će se prepoznati motiv i prisega Hilafetu, čak i ako bi to bila neka obična bilješka ili poruka ispisana i ostavljena na tijelu žrtve, ili posljednja oporuka ako napadač želi da svojim napadom postigne šehadet. Opšti cilj bilo koje operacije pravednog terora je da se nanese teror i poniženje Allahovim  neprijateljima, i da ih se podsjeti da će njihov rat protiv islama i muslimana donijeti još više mudžahida koji će se pojavljivati među njima, spremni za nemilosrdni napad na njihovom tlu. Stoga, {Neka oni osjete vašu strogost!} [Et-Tevba: 123]. I sjetite se da je Allahov Poslanik  rekao: „Nikada se kafir i njegov ubica neće sastati u vatri.“ [Bilježi Muslim od Ebu Hurejre]. 11

Allah je Sudija i Njemu pripada sud (vlast) Uistinu izjava tevhida1 – la ilahe illa Allah – kojom se poriče svako božanstvo mimo Allaha i potvrđuje Allahova Jednoća, poništava sve vrste velikog širka – u rububijjetu (gospodarstvo), uluhijjetu (božanstvo) i esma’ ve-s-sifat (imena i svojstva). Ilah (bog) je jedini kojem se ‘ibadet čini i kojem se pokorava, onaj koji je opisan svim svojstvima zbog kojih sva ljubav pripada samo njemu i sva predanost biva samo Njemu.” [Tejsir el ‘Aziz el Hamid]. Ko ne svjedoči Allahovu Jednoću i ne odvaja Ga od svih vrsta božanstava i pokoravanja, takav je poništio svoj šehadet tevhida, i slagao je na ono što tvrdi da vjeruje od tevhida er-rububijjeta i tevhida esma’ ve-s-sifat (imena i svojstava). Među vrstama ‘ibadeta koje je Allah  spomenuo i izdvojio u Svojoj Knjizi i sunnetu Allahovog Poslanika  je ‘ibadet et-tehakuma (suđenja) Njemu i suđenja po Njegovom Šerijatu, što je neophodno za ispravnost čovjekovog imana, jer je Allah {Sudija najpravedniji} [Hud: 45] i {Sudija najbolji} [El En’am: 57]. I nema pravednijeg od Njega u riječima, niti ima boljeg sudije od Njega i On nema druga u zakonodavstvu. Onaj ko Mu pridruži druga u vlasti, takav je poništio svoj šeha1 Učenjaci su tevhid podijelili u tri kategorije: er-rububijjet, el

uluhijjet i esma› ve-s-sifat. Tevhid rububijjeta (gospodarstva) znači da nema Gospodara osim Allaha, niko ne stvara osim Njega, i niko ne opskrbljuje stvorenja sa onim što im je potrebno osim Njega. Arapski mušrici su posjedovali ovaj tevhid, kao što je Allah  rekao: {Ako ih upitaš ko je stvorio nebesa i Zemlju, sigurno će reći: Allah!, a ti reci: «Mislite li vi da bi oni kojima se, pored Allaha, klanjate mogli otkloniti štetu, ako Allah hoće da mi je učini, ili, da bi mogli zadržati milost Njegovu, ako On hoće da mi je podari?» Reci: «Meni je dovoljan Allah, u Njega se pouzdaju oni koji se pouzdavaju.»} [Ez-Zumer: 38]. To što su mušrici posjedovali ovaj tevhid nije isključivalo njihov tekfir, niti ih je to sačuvalo od sablje i Vatre. Allah  je u vezi toga rekao: {Većina ovih ne vjeruje u Allaha, nego druge Njemu smatra ravnim.} [Jusuf: 106]. To znači da oni vjeruju u rububijjet ali ne vjeruju u uluhijjet. Tevhid uluhijjeta je da se obožava samo Allah, i niko osim Njega ne zaslužuje da bude obožavan. Tevhid esma ve-s-sifat znači da Allah   ima najljepša imena i najuzvišenije atribute, i da ne postoji niko sličan Njemu. 12

Članak

det tevhida, i slagao na ono za što tvrdi da svjedoči od tevhida er-rububijje i tevhida esma’ ve-s-sifat, a dokaza za Njegov tevhid u suđenju i zakonodavstvu (et-tešri’a) postoji jako mnogo. Rekao je Eš-Šenkiti : „Širk Allahu u Njegovom sudu i širk Njemu u ‘ibadetu, oboje su istog značenja. On  je u vezi širka u Njegovom sudu rekao: {a ne pridružuje u sudu Svom nikoga} [El Kehf: 26] sa damom na slovu kaf. A u kira’etu Ibn ‘Amira stoji znak sukuna na slovu kaf, što bi značilo u formi zabrane suđenja mimo Njegovog suda. A u vezi širka Njemu u ‘ibadetu rekao je: {Ko žudi da od Gospodara svoga bude lijepo primljen, neka čini dobra djela i neka, klanjajući se Gospodaru svome, Njemu nikoga ne pridružuje!} [El Kehf: 100]. Stoga, ove dvije stvari su iste i nema razlike među njima, kao što vidiš i njihovo pojašnjenje, in šaa’ Allah.“ [Adva’ul-Bejan]. Također je rekao: „Ovi plemeniti ajeti, koji potvrđuju da sud pripada samo Allahu, Jedinom, Koji nema druga, obuhvataju oba kira’eta koja su jasno došla u drugim ajetima“, zatim je spomenuo govor Uzvišenog: {Sud pripada jedino Allahu, a On je naredio da se klanjate samo Njemu. To je jedino prava vjera, ali većina ljudi ne zna.} [Jusuf: 40]. Te Njegov govor: {Zar oni traže da im se kao u pagansko doba sudi?} [El Ma’ida: 50]. I govor: {Zašto da pored Allaha tražim drugog sudiju, kad vam On objavljuje Knjigu potanko?} [El En’am: 114]. Zatim je rekao: „Iz ovih ajeta se da razumjeti da oni koji slijede sud i sudije mimo onoga što je Allah objavio se smatraju mušricima. To je vrlo jasno došlo u drugim ajetima, kao što je Njegov  govor o onome ko slijedi šejtanski zakon u dozvoljavanju strvi, tvrdeći da je ono zaklano u ime Allaha: {Ne jedite ono pri čijem klanju nije spomenuto Allahovo ime, to je, uistinu, grijeh! A šejtani navode štićenike svoje da se s vama raspravljaju, pa ako biste im se pokorili, i vi biste, sigurno, mnogobošci postali.} [El En’am: 121]. Allah  ovim ajetom tvrdi da su oni mušrici jer slijede te šejtanske zakone i to je širk u pokoravanju i slijeđenju zakona koji je suprotan onome što je Uzvišeni Allah objavio, a to je želja za činjenjem ‘ibadeta šejtanu, kao što je Uzvišeni rekao: {O sinovi Ademovi, zar vam nisam naredio: “Ne klanjajte se šejtanu, on vam je neprijatelj otvoreni, već se klanjajte Meni; to je Put pravi.} [Ja Sin: 60-61]. Zatim je rekao: „Zbog toga je Uzvišeni Allah one koji slijede šejtane, koji su im grijehe i loša djela učinili lijepima, nazvao: {Mnogim mnogobošcima su tako isto šejtani njihovi ubijanje vlastite djece lijepim prikazali da bi ih upropastili i da bi ih u vjeri njihovoj zbunili. A da je Allah htio, oni to ne bi činili. Zato i njih i njihove izmišljotine ostavi!} [El En’am: 137]. Allahov Poslanik  je to objasnio plemenitom ashabu ‘Adiju bin Hatimu  kada ga je upitao o značenju govora Uzvišenog Allaha: {Oni, pored Allaha, bogovima smatraju svećenike svoje i monahe svoje} [Et-Tevba: 21], pa mu je Al-

lahov Poslanik  rekao da to znači da su oni njima dozvolili ono što je Allah zabranio, i zabranili ono što je Allah dozvolio, pa su ih počeli slijediti i njima se pokoravati u tome, i to upravo to znači uzimanje njih za bogove. A od najjasnijih dokaza za to jeste govor Uzvišenog Allaha u suri En-Nisaa’ gdje On  objašnjava da je čudno kako se oni koji se žele suditi pred sudom mimo Allahovog suda nazivaju vjernicima, a to je zbog toga jer se oni pozivaju na iman dok u isto vrijeme imaju želju da se sude pred tagutom, a to se zove jezik laži zbog kojeg dolazi do čuđenja, a Uzvišeni u vezi toga kaže: {Zar ne vidiš one koji tvrde da vjeruju u ono što se objavljuje tebi i u ono što je objavljeno prije tebe pa ipak žele da im se pred šejtanom sudi, a naređeno im je da ne vjeruju u njega. A šejtan želi da ih u veliku zabludu navede.} [En-Nisaa’: 60]. Ove nebeske riječi nam jasno ukazuju na jednu jasnu stvar a to je da nema sumnje u kufr i širk onih koji slijede i pokoravaju se današnjim zakonima koje je izmislio šejtan preko svojih sljedbenika a koji su suprotni zakonu kojeg je objavio Uzvišeni Allah preko Svoga Poslanika . Stoga, u njihov kufr i širk ne sumnja niko drugi osim onaj kome Allah nije podario basiret i učinio ga slijepim kao ove koji slijede šejtana.“ [Adva’ul-Bejan]. A što se tiče Njegovog  govora: {Zašto da pored Allaha tražim drugog sudiju, kad vam On objavljuje Knjigu potanko?} [El En’am: 114], razmišljanjem o ovom govoru se može doći do mnogih koristi. Rekao je Eš-Šenkiti: “Neki od učenjaka, kao što je pisac djela “El Bahr el Mehit” su rekli da su neki od nevjernika tražili od Allahovog Poslanika  da se sude s njim pred nekima od svećenika, kao što je to bio običaj Arapa kada bi se razišli u vezi nečega pa bi se sudili pred nekima od svećenika, da nas Allah sačuva toga.” Allah  je nakon toga objavio ovaj ajet i naredio Svome Poslaniku  da porekne svakog onoga koji traži da se sudi pred nekim drugim mimo Stvoritelja nebesa i zemlje, Koji je Jedini Pravedni Sudac, Blagi i Onaj Koji je o svemu obaviješten.“ [El ‘Azb en-Nemir]. Slično tom ajetu je došlo u Njegovom  govoru: {Reci: “Zar da za zaštitnika uzmem nekog drugog osim Allaha, stvoritelja nebesa i Zemlje? On hrani, a Njega niko ne hrani!” Reci: “Meni je naređeno da budem prvi među onima koji se pokoravaju” – i: “Nikako ne budi od onih koji Mu druge ravnim smatraju!”} [El En’am: 14]. I u Njegovom  govoru: {Reci: “Zar da za Gospodara tražim nekog drugog osim Allaha, kad je On Gospodar svega? Što god ko uradi, sebi uradi, i svaki grješnik će samo svoje breme nositi. Na kraju Gospodaru svome ćete se vratiti i On će vas o onome u čemu ste se razilazili obavijestiti.} [El En’am: 164]. I rekao je Uzvišeni u suri El A’araf: {Zar da vam, pored Allaha, tražim drugog boga, a On vas je iznad ostalog svijeta uzdigao?”} [El A’araf: 140]. Rekao je Ibnul-Kajjim : “Biti zadovoljan da ti je Allah Gospodar znači ne uzimati za gospodara 13

nikog drugog mimo Uzvišenog Allaha, biti zadovoljan sa onim što ti On  odredi i tražiti od Njega  svoje potrebe. Rekao je Uzvišeni: {Reci: “Zar da za Gospodara tražim nekog drugog osim Allaha, kad je On Gospodar svega?} [El En’am: 164]. Rekao je Ibn ‘Abbas : ‘Gospodar i Ilah (bog), pa kako da tražim drugog gospodara mimo Njega , a On je Gospodar svega?’ I rekao je na početku sure: {Reci: “Zar da za zaštitnika uzmem nekog drugog osim Allaha, stvoritelja nebesa i Zemlje?“} [El En’am: 14], što znači da se samo On uzima za obožavanje, samo se On uzima kao pomoćnik, samo se On uzima kao podrška, samo se od Njega traži, samo Njemu pripada sva ljubav i pokornost. I rekao je u sredini sure: {Zašto da pored Allaha tražim drugog sudiju, kad vam On objavljuje Knjigu potanko?} [El En’am: 114], što znači; zar da mimo Allaha tražim drugog sudiju koji će suditi između mene i njih u onome u čemu smo se razilazili? … A ti, ako si istinski razmišljao o ova tri ajeta, onda si morao uvidjeti da to znači biti zadovoljan da ti Allah bude Gospodar, islam vjera i Muhammed  Poslanik. I vidio si ovaj govor koji pojašnjava ove ajete. Postoji mnogo ljudi koji tvrde da su zadovoljni da im je Allah Gospodar, i ne traže gospodara mimo Njega, međutim, nisu zadovoljni da On  bude jedini njihov pomagač i zaštitnik, štaviše, uzimaju za pomagače i zaštitnike druge mimo Njega, misleći da će ih oni približiti Allahu i da uzimanjem njih za zaštitnike i pomagače znači isto kao uzimanje nekog od vladara za zaštitnika i pomagača, a to je jasan širk. Štaviše, tevhid znači da ne uzmeš za zaštitnika i pomagača nikog drugog osim Allaha, a Kur’an je prepun opisa mušrika koji su pored Allaha uzeli druge za svoje zaštitnike i pomagače… Isto tako, većina ljudi traži drugi sud mimo Allahovog i traži da se sudi pred sudijom mimo Allaha, i zadovoljan je s njegovom presudom. Ova tri stava su ruknovi tevhida, a to je da ne uzme za gospodara nikog drugog mimo Allaha, da ne uzme za boga nikog drugog mimo Allaha, i da ne uzme za sudiju nikog drugog mimo Allaha.” [Medaridž es-Salikin]. Onaj ko traži sud mimo Allahovog takav je mušrik i vjernik u taguta, pokoran njemu, isto kao i onaj ko traži gospodara mimo Allaha ili boga mimo Allaha. Ono što ovo potvrđuje jeste to da onaj ko mimo Njega uzme drugi sud ili sudiju mimo Allaha, takav ga je učinio jednakim Allahu, i nema razlike između njega i onoga ko mu je pridružio druga u dovi ili liječenju. Rekao je Uzvišeni: {A doći ćete Nam pojedinačno, onakvi kakve smo vas prvi put stvorili, napustivši dobra koja smo vam bili darovali. “Mi ne vidimo s vama božanstva vaša koja ste Njemu ravnim smatrali, pokidane su veze među vama i nema vam onih koje ste posrednicima držali.”} [El En’am: 94]. I rekao je Uzvišeni: {Reci: “Kažite vi meni koji su dio Zemlje stvorila božanstva vaša kojima se, umjesto Allahu, klanjate, i recite mi imaju li oni u stvaranju nebesa ikakva udjela, 14

Članak

ili smo mnogobošcima Mi dali Knjigu, pa imaju u njoj dokaz za to?” Nijedno, već nevjernici jedni druge obmanjuju.} [Fatir: 40]. I rekao je Svevišnji: {Zar oni da imaju bogove koji im propisuju da vjeruju ono što Allah nije naredio? Da nije Riječi prije izrečene, među njima bi već bilo presuđeno. – A nevjernike, doista, čeka patnja nesnosna.} [Eš-Šura: 21]. Isto tako, Uzvišeni Allah je tevhid njegovog suda i zakona učinio hudždžetom (dokazom/argumentom) protiv onoga ko mu ne čini tevhid u ‘ibadetu i pokoravanju, kao što je učinio tevhid er-rububijjeta i esma’ ves-sifat dokazom protiv onoga ko porekne tevhid el-uluhijjeta. Rekao je Hvaljeni preko Jusufa, ‘alejhi selam: {O drugovi moji u tamnici, ili su bolji raznorazni bogovi ili Allah, Jedini i Svemoćni? Oni kojima se, mimo Njega, klanjate samo su imena koja ste im nadjenuli vi i preci vaši – Allah o njima nikakva dokaza nije objavio. Sud pripada jedino Allahu, a On je naredio da se klanjate samo Njemu. To je jedino prava vjera, ali većina ljudi ne zna.} [Jusuf: 39-40]. I rekao je Uzvišeni: {I kaži im vijest o Ibrahimu kada je oca svoga i narod svoj upitao: “Čemu se vi klanjate?” a oni odgovorili: “Klanjamo se kumirima i povazdan im se molimo”, on je rekao: “Da li vas oni čuju kad se molite, ili, da li vam mogu koristiti ili naškoditi?” “Ne” – odgovoriše – “ali mi smo upamtili pretke naše kako tako postupaju.” “A da li ste razmišljali” – upita on – “da su oni kojima se klanjate vi i kojima su se klanjali davni preci vaši, doista, neprijatelji moji? Ali, to nije Gospodar svjetova, koji me je stvorio i na Pravi put uputio, i koji me hrani i poji, i koji me, kad se razbolim, liječi, i koji će mi život oduzeti, i koji će me poslije oživiti, i koji će mi, nadam se, pogreške moje na Sudnjem danu oprostiti! Gospodaru moj, podari mi znanje i uvrsti me među one koji su dobri} [Eš-Šu’ara’: 69-83]. Kada je jedan od ashaba  dobio nadimak „Ebi el Hakem“, Allahov Poslanik  je to zabranio i rekao: „Allah je Sudija i Njemu pripada sud.“ [Bilježe Ebu Davud i En-Nesai od Ebi Šurejha]. A što se tiče onih koji su se predali tagutu i prihvatili njega i njegovu vlast – kao glasači na demokratskim na izborima, referendumima i drugim, te oni koji se vladaju i sude ljudskim zakonima – takvi su onda vjernici u taguta, pokorni njemu, izašli su iz aslu (osnove) islama – šehadeta da nema boga osim Allaha, i da nema zakonodavca (vladara) mimo Allaha, i niko nema pravo da mu se pokorava mimo Allaha – te potpuno predanje Allahu. A oni koji ovakve nazivaju muslimanima, muvehhidima, onima koji se odriču taguta i zanevjeruju u njega, takvi bi trebali da preispitaju svoj din (vjeru) prije nego mu dođe smrtni čas. Gospodaru naš, daj nam snage da izdržimo i učini da kao vjernici umremo i spoji nas sa dobrima.

15

Treći razlog pobjede je slušanje, pokoravanje i pridržavanje Allahovih naredbi. Rekao je Uzvišeni: {I sjetite se Allahove milosti kojom vas je obasuo i zavjeta kojim vas je obavezao, kad ste rekli: “Slušamo i pokoravamo se!”} [El Ma’ida: 7]. Prenosi se od ‘Ubade  da je rekao: „Dali smo prisegu (bej’aa) Allahovom Poslaniku  na poslušnost i pokornost, i u onome što nam se sviđa i onome što nam se ne sviđa, i u teškoći i u lahkoći (obiIju i oskudicu, i u dobru i u zlu), i onda kada vidimo da je neko nešto, iako to nama pripada, prisvojio, te da se nećemo boriti za vlast s onima koji su je dostojni, dodavši: ‘osim da vidite kod njih otvoreni kufr za koji imate jasan dokaz od Allaha’.“ [Bilježe Buhari i Muslim]. U drugom rivajetu stoji: „kada smo čili, a i kada smo tromi.“ I rekao je: „Pokoravajte se vođi makar on bio i obični rob koji vas predvodi Allahovom Knjigom.“ [Bilježi Muslim]. Rekao je Hafiz ibn Hadžer u djelu “FethulBari”: “Naređeno je pokoravanje svakom emiru, bio on ili ne bio halifa.” I rekao je Allahov Poslanik  : “Naređujem vam pet stvari koje je Allah  naredio meni: zajednica (džema’at), poslušnost i pokornost, hidžra i džihad.” [Bilježe Ahmed, Et-Tirmizi od El Harisa el Eš’arija, a to je Ebu Malik]. Ono što želim naglasiti ovdje jeste iskrenost u poslušnosti i pokornosti, i ozbiljnost u pridržavanju Allahovih naredbi u teškoći i u onome što se osobi ne sviđa, dok je pokoravanje u onome što se osobi sviđa jednostavna stvar, Allahovom pomoći. I najviše na šta upozoravamo jeste nepokornost u vođenju borbi, jer mi smo vidjeli njegove posljedice više puta, i ono je uvijek bilo razlog mnogih kajanja. Primjer tome je slučaj kad je Allahov Poslanik  sa vojskom ashaba u bici na Uhudu svakoj jedinici odredio mjesto gdje će stojati i postavio strijelce koji će šiti njihova leđa kako ih neprijatelj ne bi opkolio. Rekao im je vrlo jasno: „Štitite naša leđa, pa ako nas vidite da gubimo, nemojte nas pomagati, a ako nas vidite da pobjeđujemo i uzimamo ratni plijen, nemojte nam se pridruživati (nemojte napuštati mjesta).“ [Bilježi Ahmed od Ibn ‘Abbasa]. Ali strijelci nisu razmišljali o naredbi Allahovog Poslanika  i zbog toga su musli16

Članak

mani doživjeli poraz i ubijen je velik broj njih samo zbog jedne greške (grijeha) koju je počinila jedna vojna jedinica, pored toga što su dobili savjet i upozorenje od svog emira. To je dokaz da kazna za vojnu grešku dolazi brzo. Svaki idžtihad (osobni sud) vojnika pojedinca koje se suprostavlja idžtihadu njegovog emira, makar ono izgledalo dobro i korisno, predstavlja veliku grešku i otvara vrata velikog zla. Vojnik se pokoravanjem svome emiru, koji mu ne naređuje haram, pokorava Allahu . A što se tiče vojnog idžtihada za vojnu operaciju, pa to spada u lično pravo emira i vojnici ne smiju da rade suprotno tome, ali imaju pravo da savjetuju svog emira jer u osnovi: „Mišljenje vođe, koje je u sklopu njegove odgovornosti kao vođe, se ne poništava mišljenjem nekog muslimana.“ [Ibn Muflih – Kitabul-Furu’u]. Pogledaj, o Allahov robe, blagodat koju pronalazimo u poslušnosti i pokornosti u teškoći i iskušenju kada je Allahov Poslanik  saznao da se Eba Sufjan vraća da napadne i pobije ostalu vojsku islama, on  je pozvao ranjene muslimane da ga pomognu i oni su se odazvali naredbi Allaha  i Njegova Poslanika . Rekao je Uzvišeni: {One koji su se Allahu i Poslaniku i nakon zadobijenih rana odazvali, one između njih, koji su dobro činili i bogobojazni bili – čeka velika nagrada; } [Aal ‘Imran: 172]. Takvo je bilo njihovo stanje i kada su se vratili sa bitke El Ahzab (bitka na Hendeku), radosni što će

napokon moći odmoriti i što se nalaze u sigurnosti, još sa njih nije spala prašina opsade u kojoj su se nedavno nalazili, a već im je došao poziv u drugu bitku: {Neka svako od vas klanja ikindiju samo u plemenu Benu-Kurejza!} [Bilježe Buhari i Muslim od Ibn ‘Omera]. I odazvali su se naredbi Allaha i Njegova Poslanika , a Allah i Njegov Poslanik  su govorili istinu, i porazili su svoga neprijatelja iskrenom poslušnošću i pokornošću, i čvrstim pokoravanjem Allahovim  naredbama. Bilježi se u dva Sahiha da je Ebu Hurejre  rekao: „Ko se pokorava meni taj se pokorava i Allahu, a ko je neposlušan meni taj je neposlušan i Allahu. Ko se pokori mome namjesniku taj se pokorio i meni, a ko nije poslušan mome namjesniku taj nije poslušan ni meni.“ Neke od stvari koje pomažu u slušanju i pokoravanju emiru: Prvo, lijepo mišljenje o emiru. Rekao je Uzvišeni: {O vjernici, klonite se mnogih sumnjičenja, nekā sumnjičenja su, zaista, grijeh.} [El Hudžurata: 12]. Pa ako je obaveza da vjernik ima lijepo mišljenje o svim muslimanima onda je lijepo mišljenje o emiru veća obaveza. Nema ništa štetnije za džihad od toga da osoba ima loše mišljenje o emiru. Kako i ne kad je to najlažniji govor. Rekao je Allahov Poslanik : „Čuvajte se sumnjičenja, uistinu su sumnjičenja najlažniji govor.“ [Bilježe Buhari i Muslim od Ebu Hurejre]. Rekao je pisac djela „Fejdul-Kadir“: „Loše mišljenje o osobi koja ne zaslužuje da se o njoj loše misli je dokaz da sama osoba koja ima loše mišljenje nije ispravna. Kao što je rečeno: ‘Ako se pokvare djela čovjeka, pokvare se i njegova mišljenja.’“ Drugo, poštovanje emira. Imam Ahmed bilježi da je Mu’az rekao: „Allahov Poslanik  nam je oporučio da ko uradi jednu od pet stvari zagarantovano mu je od Allaha (da će ga uvesti u Džennet): ko posjeti bolesnika, prisustvuje dženazi, izađe u borbu na Allahovom putu, ode kod Imama (vođe) želeći s tim da mu iskaže poštovanje i čast, ili sjedi kod kuće a ljudi su mirni od njega i on je miran od ljudi.“ Slušanjem i podržavanjem emira se njemu ukaziva čast i poštivanje, kao i spominjanjem njega po lijepim vrlinama, te požurivanjem ka pokornosti njegovoj naredbi, i davanjem savjeta nasamo. Hafiz ibn Hadžer prenosi u djelu “Fethul-Bari”: “Biti iskren prema vođama muslimana znači pomagati ih u njihovim odgovornostima, podsjećati kad zakažu i zapostave nešto od njih, pozivati druge da se ujedine sa njima, te truditi se vratiti njemu odbjegla srca.“ Četvti razlog za pobjedu je strpljenje i čvrstoća. Rekao je Uzvišeni: {O vjernici, budite strpljivi i izdržljivi, na granicama bdijte i Allaha se bojte, da biste postigli ono što želite!} [Aal ‘Imran: 200]. Ovaj put je dug i zato je potrebno vjerniku da se opskrbi sa bogobojaznošću, strpljenjem i čvrstoćom. Ovaj put je težak i popločan trnjem i

iskušenjima, i zato je potreban sabur i čvrstoća jer džihad je ‘ibadet kojeg nam je Allah učinio obaveznim. Stoga, moramo sebe opskrbiti i ojačati sa strpljenjem i čvrstoćom, jer koliko god da su jaka i žestoka iskušenja i bolovi, moramo nastaviti da koračamo ovim putem. Imam Malik  prenosi od Zejda bin Eslema da je rekao: „Ebu ‘Ubejda ibn el Džerrah  je poslao pismo ‘Omeru ibn el Hattabu  i spomenuo mu veliki broj Rimljana i čega se pribojava od njih. Pa mu je ‘Omer  odgovorio: ‘A zatim. Koliko god da vjernika pogode iskušenja i poteškoće, Allah će nakon toga dati izlaz, jer neće izgubiti oni koji su bili iskušavani, neće jedna muka pobjediti dvije lasti1. Uzvišeni Allah je rekao: {O vjernici, budite strpljivi i izdržljivi, na granicama bdijte i Allaha se bojte, da biste postigli ono što želite!} [Aal ‘Imran: 200].’“ I rekao je Uzvišeni: {Mi ćemo vas dovoditi u iskušenje malo sa strahom i gladovanjem, i time što ćete gubiti imanja i živote i ljetine. A ti obraduj izdržljive} [El Bekara: 155]. Rekao je Ebu Dža’fer et-Taberi: „Ovaj govor Uzvišenog Allaha znači da će sljedbenici Allahovog Poslanika  biti žestoko iskušani i testirani kako bi vidio među njima ko će slijediti Allahovog Poslanika  a ko će odustati.“ [Et-Tefsir]. U svakom slučaju ishod sabura je dobar. Rekao je Uzvišeni: {a ako otrpite, to je, doista, bolje za strpljive.} [En-Nahl: 126]. Tražite pomoć od Allaha i izgovarajte ono što su izgovarali vaši prethodnici od selefa mudžahida: {I kad nastupiše prema Džalutu i vojsci njegovoj, oni zamoliše: “Gospodaru naš, nadahni nas izdržljivošću i učvrsti korake naše i pomozi nas protiv naroda koji ne vjeruje!”} [El Bekara: 250], i govor muvehhida koji su bili iskušavani: {Gospodaru naš, daj nam snage da izdržimo i učini da kao vjernici umremo!} [El A’raaf: 126] . Time su postali pobožni šehidi nakon što su bili čarobnjaci kafiri2. I znaj, kao što je rekao najiskreniji , poslan od Gospodara svih svjetova: „Znaj, kada bi se svi ljudi okupili da ti neku korist donesu, ne mogu ti koristiti osim onoga što ti je Allah propisao. I kada bi se svi ljudi okupili da ti štetu nanesu, ne mogu ti naštetit osim onoga što ti je Allah propisao.“ [Bilježe Ahmed i Et-Tirmizi od Ibn ‘Abbasa]. I rekao je : „Znaj da pobjeda dolazi uz strpljenje, i da iz svake nevolje ima izlaz i da je uz poteškoću i olakšica.“ [Bilježi Ahmed od Ibn ‘Abbasa]. Ono na što se želim usredotočiti i što je kod nas potvrđeno to je čvrstina i postojanost vođa, posebno na bojnom polju i u susretu sa neprijateljima. Došlo je u hadisu: „Jedan čovjek upita Beraa’ : ‘O Ebu ‘Umare, jeste li krenuli u bijeg 1 Napomena urednika: Ovdje se misli na ajete 5-6 iz sure EšŠerh. 2 Napomena urednika: Ovo su bile riječi pokajnika, bivših Faraonovih čarobnjaka. 17

na dan bitke na Hunejnu, (jer ja sam tako čuo)?’ - Što se tiče Allahov og Poslanika  - rekao je Beraa’ - on nije krenuo da bježi. Ebu Sufjan bin Haris držaše uzdu njegove mazge, pa kada su ga opkolili idolopoklonici, sišao je i počeo govoriti: ‘Ja sam vjerovjesnik i nema laži! Ja sam potomak ‘Abdul-Muttaliba!’“ [Bilježe Buhari i Muslim]. U ovom hadisu se nalaze uzvišene koristi koje predstavljaju svjetlo na ovom putu. Prvo, vođa je bio prisutan na bojnom polju u vrijeme bitke, na mjestu borbe. Nije izašao iz tog mjesta tvrdeći da je to samo „simbolično“. Nije rekao da njegovim odlaskom odlazi i da’va. Stoga, najmanje što tražimo od naše braće jeste to da pretpostavljeni (valiji) ostanu unutar svoga vilajeta, da emiri područja ostanu unutar svoga područja, da emiri ketiba (jedinica) ostanu unutar svojih ketiba i grupa. A oni koji nisu u stanju to učiniti, onda se njima ne smije davati vođstvo, makar bio sposoban za to, jer lavovi ne love izvan džungle, osim kada se hrane žrtvom drugih. Drugo, u govoru ‘držaše uzdu njegove mazge’; emir mora da pokaže čvrstinu i postojanost i da to potvrdi svojim govorom i djelom. Allahov Poslanik  je u ovoj opasnoj i teškoj situaciji jahao na magarcu koji je inače spor. Rekao je Ibn Kesir : „Tog dana, u vrijeme kada je rat dostigao svoj vrhunac žestine i njegova ga vojska napustila, on  je pored toga krenuo na sporom magarcu, koji ne odgovara ni za napad, ni za povlačenje, ni za bježanje. Uzviknuo je svoje ime kako bi svi znali da je to on, i na taj način pokazao potpunu hrabrost i odlučnost. Neka su na njega Allahov spas i mir sve do Sudnjega dana.“ [Et-Tefsir]. Ibn Battal je spomenuo da je El Muhalleb rekao: „Ovaj hadis pokazuje da jahanjem magarca u ratu vođa s tim pokaziva čvrstinu i postojanost, te da ne razmišlja o povratku ili napuštanju bojnog polja, te isto tako ono služi kao podstrek njegovim sljedbenicima, jer ako oni vide da je njihov vođa čvrst i odlučan, i oni će biti zajedno sa njim čvrsti i odlučni.“ [Šerh Sahihul-Buhari]. U ovom govoru se nalazi sljedeća korist; vođa ne bi trebao da uzima prijevoz koji je brži i jači od prijevoza njegovih vojnika, nego bi trebao da uzme sličan njihovim ili sporije od toga, kako bi s tim svojim vojnicima pokazao čvrstinu i odlučnost, i tako uklonio sumnje i strahove, a pogotovo ako je ono što je uzeto za prijevoz od džihadskog imetka. Treće, prepoznavanje Allahovog Poslanika  njegovim prisustvom i govorom ‘Ja sam vjerovjesnik i nema laži’. Kada se zaoštrila bitka i duše počele da strahuju do toga da je čovjek znao proći pored svoga brata, a nije ga mogao prepoznati od žestine bitke i poraza kojeg su doživljali muslimana, pa je Allahov Poslanik  zbog toga morao da kaže svojim vojnicima da je on prisutan i da nije pobjegao, iako je s tim sebe otkrio i doveo u opasnost da bude ubijen, ali ovo nije bilo ni vrijeme ni mjesto za skrivanje i čuvanje, nego za žrtvovanje 18

Članak

života i pokazivanje čvrstoće u teškim trenucima. Najčudnije od svega je to da ima emira džihada koji, kada se zaoštri bitka i neprijatelj napadne njegovo područje, oni napuste svoje vojnike i pobjegnu, te se sakriju negdje, ne kontaktiraju nikoga i čak promjene svoje ime i izgled. Neki od njih koriste opravdanje da moraju da čuvaju svoje „ispravno“ vođstvo, unatoč tome što je nanio štetu i sebi i svojoj braći. A da je ostao čvrst i postojan, i reorganizirao svoje vojnike, i borio se protiv neprijatelja, i bio primjer drugima svojom upornošću, odlučnošću i čvrstoćom, donio bi spas i uspjeh, i sebi, i svojoj braći. Četvrto, bilježi se u Sahih Muslimu da je Allahov Poslanik  rekao: „‘Abbase, pozovi one koji su dali prisegu pod Samurom3 (vrsta drveta). ‘Abbas je povikao (a imao je prodoran glas): ‘Gdje su oni koji su dali prisegu pod Samurom?!’ Tako mi Allaha, kada su čuli moj glas, odazvali su se tako sentimentalnim glasom kao što to rade krave prema svojim teladima i rekli su: ‘Odazivamo se, odazivamo se!’“ Kaže Ibn Ishak : „Ljudi su pokušali povući sa sobom svoje deve ali nisu uspjeli, pa su ih ostavili, potom uzeli štitove i sablje, i krenuli prema zvuku sablji (da se bore).“ [Sira Ibn Hišam]. Prenosi Et-Taberi da je Allahov Poslanik  rekao ‘Abbasu : “Pozovi ensarije i pozovi muhadžire. Zatim je počeo da ih doziva, pleme po pleme. Zatim mu  reče: ‘Pozovi one koji znaju suru El Bekara.’ Pa su ljudi došli svi zajedno.“ [Et-Tefsir]. U Sahih Muslimu stoji da su posljednji pozivi bili upućeni Beni el Haris bin el Hazreždi. Ovdje imamo jedan važan stav, i poslaničku, božanstvenu, uzvišenu korist, a to je postupak Allahovog Poslanika  u trenutku kada su ljudi pobjegli i kad se saff (red) razdvojio, sve dok s njim nije ostalo samo 12 ljudi, a u mnogim drugim predajama 80 ljudi. Pobjegli su muslimanski konjanici, i heroji bitke, među kojima i najbolji ljudi kao što je Seleme ibn el Akva’. Štaviše, pobjegli su najbolji Allahovi robovi i oni koji su dali prisegu i drugi. Ali se vođa nije predao, niti malaksao, nije odustao, niti je spustio sablju, niti je pobjegao sa bojnog polja. On  je stojao čvrsto i postojano, zatim je počeo dozivati ljude po njihovim karakteristikama, pa je počeo sa učenima i onima koji su bili poznati po imanu, zatim iskrene vojnike, zatim pobožnjake, zatim one koji su dali prisegu pod drvetom i koji su dali prisegu er-ridvan, zatim je pozvao učače Kur’ana i nosioce Allahove Knjige, posebno one koji su znali suru El Fatiha, zatim one koji su znali suru El Bekara, i kad se oko njega na desetine njih okupilo, pomažući ga i štiteći 3 Napomena urednika: Samura je vrsta drveta (Acacia tortilis) pod kojim su ashabi dali prisegu Allahovom Poslaniku g, poznatu kao Bejaa er-Ridvan, kao što je rekao Uzvišeni Allah: {Allah je zadovoljan onim vjernicima koji su ti se pod drvetom na vjernost zakleli.} [El Feth: 18].

ga, počeo je da poziva Ensarije, pleme po pleme, zatim po imenima, zatim je počeo pozivati one koji su pobjegli iz bitke, a među njima je bilo i onih koji su dali prisegu pod drvetom, te onih koji su poznavali suru El Bekara, pa je počeo  da ih jednog po jednog poziva, zatim je pozivao uopšteno. Ovdje nalazimo jedan važan stav i pouku, a to je da pored toga što napuštanje bojnog bolja i bježanje sa njega spada u velike grijehe i čovjek može biti ubijen u tom stanju, a da se prethodno nije pokajao, što je mnogo opasno, pored svega toga, Allahov Poslanik  je one koji su pobjegli dozivao na lijep način, dozivajući ih njihovim imenima i imenima plemena, a u tome se nalazi velika korist. Stoga, emir treba da u vremenu poteškoće, nakon dozivanja Allaha, prvo doziva mudžahide, i to dozivajući ih njihovim imenima, ili Pridruživanje Hilafetu imenima plemena, i nikako ne smije da grdi nekoga od njih. Također, emir mora da konkada je Allahov Poslanik  izašao na dan Hunejna taktira svakog onog ko je napustio džihad i da ga i prošao sa njima pored jednog drveta (drvo lotopodsjeti na one koji su ga prestigli u džihadu i na sa) oko kojeg su mušrici kružili i na njega vješali obaveznost džihada na Allahovom putu, i da nassvoje sablje, poznato kao Zatu Envatin, pa su mu toji da ga vrati u redove njegove braće. A ako ga oni (oslobođeni) rekli: „O Allahov Poslaniče, učini napusti, prepustio ga je šejtanu i njegovoj strani, i i ti nama jedno drvo Zatu Envatin kao što i mušrito će biti šteta za džihad i njegovu vojsku, a to ne ci imaju Zatu Envatin. Pa je Allahov Poslanik  radi osoba koja ima razum. rekao: ‘SubhanAllah! Rekli ste kao što su (Benu-IsPeto, postoji korist u poznavanju onih koji su rail) rekli Musau: {Napravi i ti nama boga kao što pobjegli sa Hunejna. Muslim bilježi u svom Sahii oni imaju bogove!} [El A’araf: 138].’“ [Bilježi Ethu da je Umm Sulejm  uzela sa sobom nož na Tirmizi od Ebi Vakida el-Lejsija]. dan Hunejna i rekla: „O Allahov Poslaniče, ubij Ovo spominjem jer je od uspostavljanja Islamske one koji nisu od nas, oslobođene, jer su te napustidržave u našu vojsku ušlo dosta ljudi sa bolesnim li. Allahov Poslanik  reče: ‘Ummu Sulejm, Allah srcima, koji su bili sebeb za slom i popuštanje neke  je uistinu, dovoljan i On dobročinstvo čini.’“ braće u nekim mjestima. Mi nismo učinili ništa Buhari bilježi da je sa Allahovim Poslanikom  više do slijedili primjer Allahovog Poslanika . bilo deset hilajda, a oslobođeni su pobjegli. EnKada mu je Allah  podario pobjedu i osvajanje Nevevi  je rekao o oslobođenima da su to oni Mekke, i bio mu dovoljan i dobročinstvo činio, kojima je oprošteno od stanovnika Mekke na dan on  je podijelio osvojenu ganimu (ratni plijen) i njenog osvajanja i zbog toga se zovu tako, jer im dao je oslobođenima i Muhadžirima, ali nije ništa je Allahov Poslanik  oprostio i pustio ih, ali dao Ensarijama, kao što to bilježe Buhari i drugi, a njihov islam je bio jako slab, pa je Umm Sulejm oslobođeni su ti koji su počeli sa bježanjem i ugropomislila da su oni munafici i da ih je dozvoljeno zili vojsku. Rekao je Ibnul-Kajjim : „Mudrost u ubiti jer su napustili bojno polje. tome je da pokaže da Allah  ne pomaže Svoga Ono što je vrlo jasno jeste da su na dan HunePoslanika sa velikim brojem ulaska novih ljudi u jna oslobođeni bili ti koji su počeli sa bježanjem, Njegovu vjeru, niti sa prestankom borbe njegovog što je dovelo do pometnje u saffu muslimana i plemena (naroda).“ [Ibn Hadžer - Fethul-Bari]. ulaska straha u srca hrabrih i iskrenih, pa su i oni Stoga, donosimo Ummetu radosne vijesti da učinili ono što su učinili oslobođeni. naše vođe, od osnivanja Države, ni za jedan trenuPitanje zbog kojeg sam stao kod ovog stava je tak nisu napustili svoje oružje, a zahvala pripada sljedeće. Da li je Allahov Poslanik  učinio grešku Allahu. Oni su, sve do sada, heroji bitaka i vitezovi – daleko bio od toga - kada je na dan Hunejna poborbe. Njihovi primjeri su kao primjeri onih koji veo sa sobom oslobođene, jer je poznato bilo da su su bili prije njih u ovom hajru. A sva zahvala prioni tek primili islam? I u njihovom islamu je bilo pada samo Allahu, Gospodaru svih svjetova. slabosti, kao što se prenosi, i Allahov Poslanik  ih još nije podučio tevhidu? Slabost i početak njihovog islama potvrđuje nam događaj koji se desio 19

Kada su vjernici iskušani sa onima koji su imali bolesna srca i murdžifinima (onima koji šire laži) u Medini, i kad su oči bile uprte jedino u neprijatelja, a duša došla do grkljana, i kad su o Allahu svašta pomišljali, Et-Taberi i Ibn Ebi Hatim prenose od El Hasana el Basrija  da je u tumačenju Allahovog  govora {i kad ste o Allahu svašta pomišljali} [El Ahzab: 10] rekao: „‘Svašta pomišljali’; munafici su pomislili da je došao kraj Muhammedu  i njegovim ashabima, a vjernici su bili ubjeđeni da je Allahovo obećanje istina i da će sva vjera biti Njegova, makar to smetalo mušricima.“ Zatim je rekao {kad su licemjeri i onī bolesna srca govorili: „Allah i Poslanik Njegov su nas samo obmanjivali kad su nam obećavali!“} [El Ahzab: 12]. Et-Taberi i Ibn Ebi Hatim prenose od Katade  da je u tumačenju ovog ajeta rekao: „To su rekli munafici; Muhammed nam je obećavao da ćemo osvojiti Faris (Perziju) i Rim a ovdje smo pali u okruženje, do tog stepena da niko od nas ne može izaći radi svoje potrebe, Allah i Poslanik Njegov su nas samo obmanjivali kad su nam obećavali...“ U to vrijeme – od žestine iskušenja i patn20

Članak Article

je – vjernici su znali da je Allahova pomoć blizu. Prenosi Et-Taberi od Ibn ‘Abbasa  da je u tumačenju ajeta {A kad su vjernici saveznike ugledali, rekli su: “Ovo je ono što su nam Allah i Poslanik Njegov obećali, i Allah i Poslanik Njegov su istinu govorili!” – i to im je samo učvrstilo vjerovanje i predanost.} [El Ahzab: 22] rekao: “To je zato što im je Allah u suri El Bekare rekao: {Zar vi mislite da ćete ući u Džennet, a još niste iskusili ono što su iskusili oni koji su prije vas bili i nestali? Njih su satirale neimaština i bolest, i toliko su bili uznemiravani da bi i poslanik, i oni koji su s njim vjerovali – uzviknuli: “Kada će već jednom Allahova pomoć!?” Eto, Allahova pomoć je zaista blizu!} [El Bekara: 214], pa kad ih je pogodio belaj dok su čekali saveznike u hendeku, sjetili su se i razmislili o ovom ajetu i to im je samo povećalo iman i predanost. Vjernici se prisjećaju Allahovih  ajeta i govora Allahovog Poslanika  dok borave u hendecima i razmišljaju o poukama i znakovima koji se nalaze u njima u vezi njihovih iskušenja. Žestoka iskušenja i belaji koji su ih snašli nisu ih udaljili od

razmišljanja o Allahovim ajetima i Njegovoj mudrosti, štaviše, ono im je povećalo njihov iman i osnažilo njihov džihad, trud i sabur na iskušenjima i predanost onome što je suđeno, te vjerovanje u ostvarenje onoga što su im obećali Allah  i Njegov Poslanik . Dok na drugoj strani, munafici i oni bolesnih srca sumnjaju i ismijavaju se sa obećanjem kojeg su dali Allah  i Njegov Poslanik . Štaviše, počeli su da ga ponižavaju i da se uzdižu sa svojim kufrovima i tagutima misleći {o Allahu ono što nije istina}, da će on Plemeniti, Mudri – Slavljen je i Uzvišen – poniziti Svoju vjeru i Svoje evlije i da će pomoći Svoje neprijatelje i njihovu riječ, sve dok vjera ne bude za drugog mimo Njega. Uzvišen je Allah od onoga što su mislili o Allahu, Velikom Uzvišenošću. Allah je njih postepeno pripremao za ono što će ih pogoditi, čega nisu bili ni svjesni i tako će se uvjeriti u ostvarenje Allahovih spletki protiv njih, a sretan završetak pripada vjernicima. {Vlastitim rukama i rukama vjernika svoje domove su rušili. Zato uzmite iz toga pouku, o vi koji ste razumom obdareni!} [El Hašr: 2]. Od toga je da su se robovi krsta i njihovi saveznici od Turaka i sahvata okupili u sjevernoj okolici Halepa, imajući kao glavni cilj osvajanje i zauzimanje Dabika. Misle da će sa ulaskom u njega (Dabik) sa svojim prljavim stopalima i prljavom zastavom ostvariti veliku moralnu pobjedu nad Islamskom državom. Misle da vojnici Islamske države ne razlikuju između “male bitke za Dabik” i “velike epske bitke za Dabik”. Misle da ako se njeni vojnici povuku iz njega – da Allah učvrsti vojnike Hilafeta u njemu – da neće nositi pobjedonosnu zastavu El ‘Ukab u epskim bitkama, i da će je (zastavu) njeni vojnici, skupina po skupina, napustiti. Ne znaju robovi krsta i njihovi saveznici od murtedda – a kako i da znaju – da će se prije velike epske bitke za Dabik desiti veliki događaji od malih predznaka Sudnjeg dana, ali to znaju vjernici, murabiti u svojim hendecima. To su oni predznaci koje je spomenuo Iskreni  u vezi događaja velikih iskušenja, epskih bitaka i znakova Časa. Ebu Hurejre  prenosi da je Allahov Poslanik  rekao: “Neće nastupiti Smak svijeta dok Vizantijci ne dođu u mjesto El A’mak ili Dabik. U susret njima će krenuti vojska iz Medine koja će biti najbolja vojska u to vrijeme. Kada se poredaju u saffove, Vizantijci će reći: ‘Pustite nas i one koji su nas psovali da se borimo.’ Muslimani će odgovoriti: ‘Ne, tako nam Allaha nećemo ostaviti našu braću da se vi borite protiv njih!’ Nastupit će bitka u kojoj će pobjeći trećina muslimanske vojske. Allah im neće nikada oprostiti. Druga trećina će izginuti, a treća će pobijediti. Oni neće biti iskušani smutnjom i osvojiće Konstantinopol. Kada uđu u njega, objesiće sablje o drveće i dijeliti ratni plijen. Tada će šejtan uzviknuti: ‘Mesih (Dedždžal) je iza-

šao i u vašim je kućama!’ To će biti laž! Muslimani će se vratiti u Šam i tada će se on pojaviti. Kada se budu redali u saffove i pripremali za boj, proučiće se ikamet za namaz, tada će se spustiti ‘Isa  i povesti muslimane. Kada ga ugleda Allahov neprijatelj , topit će se kao što se so u vodi topi. Da ga pusti sav bi se istopio i tako uništen bio, ali on će ga svojom rukom ubiti i pokazati njegovu krv na vrhu koplja.” [Bilježi Muslim]. Jusejr bin Džabir prenosi da je Ibn Mes’ud  rekao: “Smak svijeta neće doći dok ljudi ne odbiju da podjele nasljedstvo i ratni plijen. Onda, pokazujući rukom prema Šamu, reče: ‘Neprijatelji će okupiti vojsku protiv muslimana, i muslimani će okupiti vojsku protiv njih.’ Ja ga upitah: ‘Misliš Rimljani?’ On reče: ‘Jeste. To će biti velika borba. Muslimanska vojska će krenuti s namjerom da pogine ili da pobjedi. Prvi dan će ih noć prekinuti u borbi bez pobjednika. Mnogi će izginuti na obje strane. Četvrti dan muslimani će izići sa preživjelim borcima na bojno polje i Allah će s njima iskorjeniti neprijateljsku vojsku. To će biti takva bitka kakvu svijet nije zapamtio. Ptica bi prije pala mrtva od umora, nego što bi preletjela bojne redove. Od stotinu članova porodice jedan će preživjeti, pa kako će da dijeli nasljedstvo ili da se raduje ratnom plijenu? I dok budu u tom stanju prolomit će se zrakom povik: ‘Dedždžal vam je zavladao domovima!’ Kad to čuju sve će pobacati i požuriti kući poslavši desetoricu naprijed kao izvidnicu, da provjere lošu vijest. Allahov Poslanik  je rekao: ‘Ja znam njihova imena i imena njihovih očeva, pa čak i boju njihovih konja. Oni će toga dana biti najbolji konjanici na svijetu.’” ‘Auf bin Malik  prenosi da je Allahov Poslanik  rekao: “Nabroj šest (stvari) pred Sudnji dan: moju smrt, oslobađanje Jerusalema, pomor koji će vas zahvatiti poput ovčije kuge, izobilje imetka, tako da kad čovjek dobije sto dinara, i dalje će biti srdit. Zatim će se pojaviti tolika smutnja da nijedna arapska kuća neće ostati na nju imuna, a potom primirje između vas i Bizantijaca, ali će vas oni iznevjeriti i poći na vas sa osamdeset zastava; pod svakom zastavom dvanaest hiljada. [Bilježi Buhari]. Prenosi Ebu Davud od Zi Muhammera  da je Allahov Poslanik  rekao: “Vi ćete sklopiti savezništvo sa Rimljanima, i zajedno će te pobjediti neprijateljsku vojsku. Poslije pobjede i velikog ratnog plijena, jedan od dotadašnjih saveznika će doći do vašeg kampa i uzdignuvši krst viknuti: ‘Pobjeda je od krsta!’, te će ga zbog toga jedan od muslimana ubiti. Onda će vaši kršćanski saveznici prekinuti ugovor s vama i doći će do bitke među vama. Kršćani će sakupiti veliku vojsku protiv vas. Imat će 80 barjaka, a ispod svakog barjaka biti će 10.000 vojnika.” [Bilježe Ahmed, Ibn Madže, Ebu Davud, Ibn Habban i El Hakim, a Ez-Zehebi je 21

Krstaši

rekao da je sahih]. Kod Ibn Hibbana stoji: “Vi ćete sklopiti savezništvo sa Rimljanima, i zajedno će te pobjediti neprijateljsku vojsku. Poslije pobjede i velikog ratnog plijena, jedan od dotadašnjih saveznika Rimljana će doći do vašeg kampa i uzviknuti: ‘Pobjeda je od krsta!’ Zatim će jedna od muslimana reći: ‘Ne, pobjeda je od Allaha!’ Nakon toga će ga zbog toga jedan od muslimana ubiti. Potom će muslimani uzeti svoje oružje i boriti se pa će Allah tu skupinu počastiti šehadetom. Onda će kršćani će sakupiti veliku vojsku protiv muslimana i imat će 80 bajraka, a ispod svakog bajraka biti će 10.000 vojnika.” Ono što će se desiti prije velike epske bitke u Dabiku to je: primirje između muvehhida, mudžahida i krstaša kako bi se borili protiv zajedničkog neprijatelja, zatim će mudžahidi ostvariti pobjedu nad krstašima i onima koji ih napadnu u Dabiku. Zatim će se krstaši okupiti pod jednu vojsku koja će brojati hiljade vojnika, i krenuće u napad na muvehhide u veliku epsku bitku. Jedna grupa mudžahida će zarobiti jednu skupinu Rimljana, nakon toga mudžahidi neće iznevjeriti svoju braću koju su zarobili, ili kako stoji u predaji, one od zarobljenika koji su primili islam. To su ti događaji koji će se desiti prije velike epske bitke u Dabiku, džihad i trud, ubijanje i borba, bol i nada. Muvehhidu, mudžahidu preostaje da sabura i da bude ubijeđen u ribatu i borbi sve dok Allah ne razdvoji riječ Svojih neprijatelja i dok ne rastavi njihova srca i dok ne unese razdor među njih, i zavadi ih, te počnu napadati i ubijati jedni druge, {Možda ubrzo}, a ovi događaji na sjeveru Halepa nisu ništa drugo do predznaci nadolazeće velike epske bitke – in šaa’ Allah – u kojoj 22

Članak

će krstaši morati da pristanu na uslove muslimana, nakon čega će uslijediti pobjeda, a nakon toga će krstaši iznevjeriti muslimane i onda će početi velika epska bitka u Dabiku. Danas se ponavljaju stari događaji u redovima Allahovih neprijatelja, pa vidimo kako krstaši Zapada se ujedinjuju sa krstašima Istoka, dok su se njihovi saveznici od murtedda razdvojili. Turci se ne slažu sa Kurdima, turski sahvati se ne slažu sa jordanskim sahvatima, rafidije se ne slažu sa iračkim Kurdima, Kurdi u savezu sa Zapadom se ne slažu sa Kurdima u savezu sa Istokom, nusajrije se ne slažu sa Kurdima Šama. Baš kao što je rekao Uzvišeni: {Ti misliš da su oni složni, međutim, srca su njihova razjedinjena, zato što su oni ljudi koji nemaju pameti.} [El Hašr: 14]. Ova bitka u Dabiku i okolo njega, u kojoj čas oni pobjede, a čas vojnici Islamske države, je „mala bitka u Dabiku“ koja će se završiti sa „velikom epskom bitkom“, bez ikakve sumnje, nakon što se ostvari ono što su nam obećali Allah  i Njegov Poslanik , a to je primirje između muslimana i Rimljana, zatim izdaja Rimljana, a zatim osvajanje Konstantinopola (a zatim osvajanje Rima). Od Ebu Hurejre  se prenosi da je Allahov Poslanik  rekao: „Jeste li čuli za grad čiji je jedan dio na kopnu a drugi na moru (Istanbul)? Rekli su: ‘Jesmo, Allahov Poslaniče!’ ‘Neće nastupiti Čas (sudnji) dok na njega ne krene sedamdeset hiljada Ishakovih potomaka, a kad mu dođu i počnu ulaziti, neće se boriti oružjem, niti će odapinjati svoje strijele, već će reći: ‘La ilahe illa Allah i Allahu Ekber’ pa će pasti jedan njegov dio.’ Potom će po drugi put povikati: ‘La ilahe illa Allah i Allahu Ekber,’ pa će pasti drugi njegov dio. Pa će po treći put povikati: ‘La ilahe illa Allah i Allahu Ekber,’ pa će biti oslobođen. Onda će ući u njega i uzeti plijen, a dok ga budu dijelili, začut će povik: ‘Dedždžal se pojavi!’ Na to će sve ostaviti i vratiti se.” [Bilježi Muslim]. Molimo Allaha da ispuni ovo na rukama mudžahida Hilafeta. Kao što je rekao šejh Ebu Mus’ab ez-Zerkavi, Allah ga primio: “Ovdje se borimo (vodimo džihad) a naše oči su uprte na El Kuds. Ovdje se borimo, a nadamo se Rimu. Imamo lijepo mišljenje o Allahu da će nas učiniti ključem vjerovjesnikovih radosnih vijesti i božanstvene odredbe.” [Rijah en-Nasr]. A Allah čini šta hoće, ali većina ljudi ne zna.

23

Nema sumnje da je čuvanje vjere jedan od najvećih i najvažnijih ciljeva. Upravo zbog toga je Allah  zabranio širk i sve ono što vodi njemu, te je zabranio govor o Njemu bez znanja i zabranio je novotarije. Isto tako, obaveza je da se Ummet upozorava na širk i novotarije i da se otkriju oni koji ih čine kao i njihova zabluda. To spada u obavezni nasihat (savjet) za čuvanje vjere muslimana. Prenosi se od Temima ed-Darija  da je Allahov Poslanik  rekao: „Vjera je savjet. Rekli smo: ‘A kome?’ Allahov Poslanik  odgovori: ‘Allahu, Njegovoj Knjizi, Njegovom Poslaniku, vladarima muslimana i svim muslimanima.’“ [Bilježi Muslim]. Zbog toga, odgovor novotarima i upozoravanje na njih spada u naređivanje dobra i odvraćanje od zla. Rekao je Uzvišeni: {I neka među vama bude onih koji će na dobro pozivati i tražiti da se čini dobro, a od zla odvraćati – oni će šta žele postići.} [Aal ‘Imran: 104]. Rekao je Ebul-’Abbas ibn Tejmijje : „Otkrivanje i upozoravanje na sljedbenike novotarija, one koji rade ‘ibadete koji su suprotni Knjizi i Sunnetu, spada u vadžib po mišljenju muslimana... čišćenje Allahove vjere, Njegovog menhedža, Njegovog Šerijata, odbrana vjere od njihovih grešaka i nepravde, te iskazivanje neprijateljstva prema njima spada u vadžib-kifaja po mišljenju muslimana. Da nema nekoga koga je Allah zadužio da se bori protiv fesada sljedbenika novotara to bi onda bio veći fesad od nepri24

Članak

jateljske okupacije; jer ako neprijatelj okupira i zauzme muslimanske zemlje on s tim neće naštetiti srcima i onome što se nalazi u njima od vjere, a što se tiče novotara oni prave fesad u srcima od samog početka.“ [Medžmu’al-Fetava]. U Sunnetu je dokazano da je dozvoljeno upozoriti i spomenuti određenu osobu po imenu koja je loša ili novotar kako bi se upozorilo na njegov fesad, a ne samo da je dozvoljeno uopšteno pričati. Stoga, dozvoljeno je spomenuti (ogovarati) određenu osobu u cilju upozoravanja ljudi na njegov fesad. Prenosi se od ‘Aiše  da je rekla: „Došao je čovjek kod Allahovog Poslanika  i zatražio dozvolu da uđe. Kada ga ugleda Allahov Poslanik  reče: ‘Kako je loš ovaj čovjek’, a nakon što uđe, Poslanik  mu se nasmiješi i lijepo ga dočeka. Kada čovjek izaðe od Allahovog Poslanika  ‘Aiša mu reče: ‘Allahov Poslaniče, kada si ugledao čovjeka rekao si to i to, nakon što je ušao kod tebe lijepo si se prema njemu ponio?’, a na to joj Allahov Poslanik  reče: ‘O Aiša, kada si me čula da govorim loše.’ A zatim je rekao: ‘Najgori ljudi kod Allaha na Sudnjem danu su oni koje ljudi napuste bojeći se njihovog šerra (zla).’“ [Muttefekun ‘alejhi]. Selefi su upozoravali na one koji su znanje uzimali od novotara, kao što bilježi Muslim u svom Sahihu da je imam Muhammed ibn Sirin rekao: “Ovo znanje je vjera, stoga dobro pazite od koga uzimate svoju vjeru.” I rekao je: “Nisu pitali o prenosiocima (hadisa), pa kada je doš-

Učenjaci taguta

lo do fitne rekli su: ‘Navedite nam imena vaših prenosioca! Pa da vidimo ko je od ehlu-sunneta pa da od njega uzmemo, a ko je od ehlu-bid’aa (novotara) pa da od njega ne uzmemo (hadis ili predaju).’” Šebaba bin Sevar el Fezari (preselio 206. h.g.) kad je prisvojio irdža’ (murdžizam) Imam Ahmed bin Hanbel je prestao da od njega uzima i rekao je: “Neću da uzimam od njega ništa zbog njegovog irdža’a.” [Tehzibul-Kemal]. To znači da pored toga što novotari i njihovi sljedbenici posjeduju znanje, čuvaju ga i posjeduju iskustvo u mnogim stvarima učenjaci sunneta nisu zavarani njima, štaviše, odrekli su ih se i udaljili od njih zato što njihovo znanje nije nikakav dokaz za njih nego je dokaz protiv njih, i zato što je znanje bogobojaznost i znanje je djelo. Kao što je rekao Ibrahim en-Nahi’i: “Kada bismo htjeli da uzmemo nešto (od znanja) od nekog šejha prvo bismo pitali za njegovo jelo, zatim piće, zatim gdje odlazi i odakle izlazi, pa ako bi u tome bio ispravan uzeli bi od njega, a ako ne onda ne bi uzeli od njega.” [El Kamil fi Du’afa’ er-Ridžal]. Štaviše, selefi se nisu ustručavali da precizno spomenu osobu koja nije ispravna, a nalazi se među prenosiocima određenog hadisa (predaje) – kako bi sačuvali ispravnost predaje – pa čak i ako određena osoba pripada ispravnim sljedbenicima. To se radi da bi se upozorilo na grešku te osobe i to ne spada u zabranjeni gibet (ogovaranje), nego spada u obavezan nasihat kako se ta greška ne bi prisvojila Šerijatu i ljudi smatrali

da je od vjere pa je uspostave i rade po njoj. Upravo zbog toga, u islamskoj historiji se pojavila uzvišena i divna nauka (znanje) pod nazivom “El ‘ilmul-Džurh ve-t-Ta’diil” kojom se čuvaju hadisi i predaje. “El ‘ilmul-Džurh ve-t-Ta’diil” je nauka koja se bavi provjeravanjem ispravnosti hadisa i predaja, te njihovih prenosioca, da li su isti slabi ili vjerodostojni prenosioci, da li su njihove predaje slabe ili su vjerodostojne, da li su preuređene, da li ima grešaka, itd., sve kako bi se očuvala vjerodostojnost predaja i hadisa i ukazalo na greške i laži. Čak štaviše, ulema je kategorizirala el medžruhine (slabe prenosioce), kao što je to uradio Buhari u svojoj knjizi pod nazivom “Ed-Du’afa’” i isto tako je Ebu Dž’afer el ‘Akili (preselio 322. h.g.) napisao isto djelo pod istim nazivom. Također je isto to kategorizirao i En-Nesai (preselio 303. h.g.) u knjizi pod nazivom “Ed-Du’afa’ vel-Metrukun”. Također je to napisao i Edarkatani (preselio 385. h.g.), kao i Ibnul-Dževzi (preselio 597. h.g.), te Ibn ‘Adijj el Džerdžani (preselio 365. h.g.) u svojoj knjizi pod nazivom “El Kamil fi Du’afa’ er-Ridžal“, te mnogi drugi od poznatih i značajnih učenjaka ove struke. Rekao je ‘Abdullah bin el Imam Ahmed bin Hanbel : „Ebu Turab en-Nahšebi je došao kod mog oca koji mu je rekao: ‘Taj i taj je slab (prenosioc), a taj i taj je vjerodostojan.’ Pa mu je Ebu Turab rekao: ‘O šejh, nemoj ogovarati ulemu!’ Moj otac se okrenuo prema njemu i 25

rekao mu: ‘Teško se tebi zbog tog savjeta, to uistinu nije ogovaranje (gibet).’“ [Tarih Bagdad]. Ibnul-Dževzi je spomenuo da je Muhammed ibn Bendar el Džerdžani rekao: „Rekao sam Ahmedu bin Hanbelu da je za mene žestoko to što on govori taj i taj je slab (prenosioc), taj i taj je lažov, pa mi je rekao: ‘Ako budeš šutao ti i budem šutao ja, kako će osoba koja ne zna prepoznati ko je sahih (vjerodostojan) a ko nije?’“ [Ed-Du’afa’ vel-Metrukun]. Učenjaci bi upozoravali na grešku i slabost određene osobe – u prenošenju hadisa ili predaje – čak i ako bi ona bila od ispravnih sljedbenika, kako bi upozorili ljude na njegovu grešku, ali ako bi ta osoba bila sa novotarima onda bi njihovo upozoravanje i ukazivanje na njegovu grešku bilo još jače i žešće. Ulema je sljedbenicima novotarija koji vode u kufr odgovarala i suprostavljala se na žestok način, tako što su upozoravali na njih, bojkotovali ih, napuštali i tekfirili, kao što je zabludnik Bišer el Merisi koji je rekao da je Kur’an stvoren i koji je ograničio i zanegario neka od Allahovih imena tako da ga je ulema Sunneta napustila, bojkotovala i upozorila na njega, te ga stavili u kategoriju onih koji su neispravni kao što je to uradio Imam Ebu Sa’id ed-Darimi u svojoj knjizi pod nazivom „Nekad ‘Osman bin Sa’id ‘ala Bišer el Merisi el Džehmi el ‘Anid fima iftera ‘ala-Allah fi Tevhid“. Štaviše, ulema Sunneta ga je protekfirila i rekla da je on sljedbenik svog prethodnika El Džehma bin Safvana. Upitan je Hammad bin Zejd o Bišeru el Merisiju pa je rekao: „To je kafir (nevjernik).“ [Ed-Darimi: En-Nekad ‘ala El Merisi]. Rekao je ‘Abdul-Latif ‘Aal eš-Šejh : “Ulema je složna u vezi njegovog tekfira.” [Medžmu’a er-Resail]. Ovaj El Merisi je bio od onih koji su učili znanje kod male skupine uleme i fakiha njegovog vremena. Slušao je od njih i uzimao od njih. Nije bio samo od običnih ljudi, štaviše, Ez-Zehebi je za njega rekao u svom prijevodu: “Govornik, perspektivan i iskusan [Bišer el Merisi]… Bišer je bio od velikih fakiha, uzimao je znanje od El Kadija Ebi Jusufa, prenosio je hadise od Hammada bin Seleme i Sufjana bin ‘Ajine, znao je pogledati u govor i procijeniti ga ispravno, ali se kasnije udaljio od bogobojaznosti i došao je s govorom da je Kur’an stvoren i pozivao je tome sve dok nije postao vođa džehmija i njihov učenjak u svoje vrijeme.” [Es-Sijer]. Čak štaviše, ulema Sunneta nije stala na tekfiru džehmija i njihovog vođe El Merisija i upozoravanju na njih, nego su pozivali na ubijanje njihovih vođa. Imam Jezid bin Harun  je rekao: „Džehmije su kafiri i ja sam pozivao 26

Članak

stanovnike Bagdada da ubiju El Merisija.“ [EdDarimi: er-Rud ‘ala el Džehmija]. Vođa pravovjernih Harun Rašid je rekao: “Do mene je došlo da Bišer el Merisi tvrdi da je Kur’an stvoren, pa tako mi Allaha, ako ga se dočepam ubiću ga kao nikog do sad.” [‘Abdullah bin Ahmed: Es-Sunna]. Tokom historije desilo se mnogo događaja u kojima tekfira, ubistva i razapinjanja velikog broja zenadika, vođa novotara gulata kao što su El Dža’d bin Dirhem, El Džehm bin Safvan i El Husejin bin Mensur el Halladž. Ulema istine je složena na ovakvom postupanju sa ulemom zablude. Ebul-‘Abbas bin Tejmijje  je u svojoj knjizi “Minhadž es-Sunna” jasno spomenuo zindika koji se zove El Hululi ibn ‘Arebi, koja služi kao odgovor na vođu rafidija Ebi Mensura el Hallija. Isto tako je napisao poslanice kao odgovor na pozivače u zabludu kao što je El Kuburi el Bekri el Masri i drugi. Isto tako, ovog menhedža je i Imam Muhammed ibn ‘Abdul-Vehhab  kao i njegovi učenici od iskrene uleme. Oni nisu ostavili nijednu priliku, a da je nisu iskoristili da bi upozorili i otkrili zenadike, te one koji pozivaju u širk, te one koji se raspravljaju sa mušricima, te one koji izmišljaju i lažu na muvehhide, kao što su Ibn ‘Afalik i Ibn Fejruz, sinovi Mujisa, Ibn Džerdžis i drugi, čak su napisali mnoga djela, kratke poslanice i fetve na tu temu. Govor i razotkrivanje novotara i zenadika navodeći njihova imena i njihove propise spada u asl menhedža ehlu-sunnah vel-džema’a. Njihov menhedž se svodi na slijeđenje tagutske uleme i džehmija današnjeg vremena koji ljude vode u širk i kufr – a potom u džehennemsku vatru – šireći svoj dalalet (zabludu), prikrivajući istinu i varajući narod. Molimo Uzvišenog Allaha da nas pomogne u ukazivanju na ove zabludjele skupine i njihovom razotkrivanju. Ovaj Šerijat je objavljen kako bi se ostvarilo pet osnovnih ciljeva bez kojih ljudski život ne može biti ispravan, ni u vjeri, ni na dunjaluku, a to su: čuvanje vjere, čuvanje života, čuvanje razuma, čuvanje časti i čuvanje imetka.

27

Dova predstavlja jako i uzvišeno oružje, sa njom se uklanjaju poteškoće i spriječava uništenje, sa njom se vjernici štite od belaja i brane od spletki neprijatelja, sa njom traže blagodati i sa njom se utječe od neimaštine, sa njom se uklanjaju bolovi i otklanjaju brige. Dova je posebno obilježje ‘ibadeta, štaviše, sama dova je ‘ibadet. U njoj se nalazi savršenstvo ljubavi i savršenstvo predanosti i pokornosti Najpravednijem Sudiji, Allahu . Dova, sigurno utočište i nedodirljiva tvrđava. Nema ništa plemenitije kod Allaha od dove. Slabost ljudi proizilazi iz napuštanja dove. Ona predstavlja lagahan ‘ibadet, koji se može činiti po danu i po noći. Ona pomaže na zemlji i na moru. Dozvoljeno ju je koristiti kad smo kod kuće i kad putujemo. Oni koji dove bježe ka Najmilostivijem. Vežu se za svoga Gospodara, Svetog Vladara. Vidimo ih kako se nalaze pred Najplemenitijim, doveći Njemu, prekidajući svaku vezu sa svijetom i okrećući se Gospodaru svih svjetova, otklanjajući od sebe potrebu za ljudima i traženje blagodati od njih. Iskreno se obraćaju i traže od Allaha, nadajući se Njegovoj milosti i blagodatima... To je dova, i musliman bi trebao da što više čini dovu u ovim danima u kojima su se svi narodi kufra, njihove grupe i saveznici okupili protiv muslimana! Mudžahid na Allahovom putu mora da shvati važnost ovog oružja, njegovu potrebu i obavezu i ne smije ga napustiti i sebe mora da veže samo za Onoga Koji sve čuje i Koji se odaziva dovi. Isto tako, svaki musliman i muslimanka bi trebali da se bore protiv Allahovih neprijatelja sa ovim božanstvenim i mnogo korisnim oružjem. Rekao je Allahov Poslanik : „Borite se protiv mušrika sa svojim imecima, životima i jezicima.“ [Bilježe Ebu Davud i En-Nesai]. Borba sa jezikom ne ograničava džihad (borbu) protiv kafira samo na podsticanje na borbu, ili hvaljenje mudžahida, ili iskazivanje mržnje prema sjedenju i napuštanju džihada, ili pisanju poezija i tekstova protiv kafira, štaviše, najvažnija vrsta borbe sa jezikom jeste dova, da musliman dovi da Allah porazi mušrike i podari pobjedu vjernicima. Ova vrsta džihada (džihad sa dovom) postaje još obaveznija osobama koje su, Allahovom odredbom, 28

Članak Article

izostale iz borbe na Njegovom putu, zbog određenih opravdanih šerijatskih razloga, kao što je žena, bolesnik, starija osoba ili osoba koja se nalazi u zatvoru… Na njima je da dove za mudžahide koje vode borbe na Allahovom putu, zato što kad ih je Uzvišeni Allah opravdao od borbe, uslovio im je primanje tog opravdanja sa tim što će oni slušati naredbe Allaha  i Njegova Poslanika  i doviti za Njegove evlije, te slijediti Njegovog Poslanika . Rekao je Uzvišeni: {Neće se ogriješiti nemoćni i bolesni, i oni koji ne mogu naći sredstva za borbu, samo ako su prema Allahu i Njegovu Poslaniku iskreni. Nema razloga da se išta prigovara onima koji čine dobra djela – a Allah prašta i samilostan je.} [Et-Tevba: 91]. Štaviše, dova ovih nemoćnih spada u najvažniji sebeb pobjede muslimana i poraza kafira. Kao što je rekao Allahov Poslanik  Sa’du ibn Ebi Vekkasu : „Da li ste vi pomognuti ili opskrbom darovani zbog nečega drugog ili zbog nemoćnih među vama?“ A u predaji od En-Nesaija stoji: „Ovom ummetu je data pobjeda preko slabih među njima, kroz njihove dove, molitve i iskrenost.“ Ibn Hadžer el ‘Askalani je rekao: „Rekao je Es-Suhejli: ‘Džihad se jednom vodi sa oružjem, a jednom sa dovom.“ [Fethul-Bari]. Ovo je jasna i potvrđena stvar, međutim, danas imamo ljude koji su duševno i fizički poraženi i koji se drže za uže savremene vojne tehnologije i oslanjaju se na nju, vjerujući da će ona donijeti pobjedu krstaškoj kampanji protiv Islamske države, te su tako napustili dovu, i kao da u njoj ne vide nikakve koristi, da nas Allah sačuva od toga! Upravo je to ono što je mnoge ljude odvelo u zabludu, ne znajući za važnost ovog oružja, jer da su oni shvatili važnost dove i njenu uzvišenost i ono što proizilazi iz nje, i da su čuli priče kako se Uzvišeni Allah odazivao na dove Svojih robova, ne bi je napustili i ne bi se uhvatili za nešto drugo mimo nje. Rob treba da zna da postoji mnogo plodova i blagodati dove i da one nisu ograničene, kao što je pokoravanje Allahovom govoru: {i molite Mu se iskreno} [El A’raaf: 29], {a Njemu se molite sa strahom i nadom } [El A’raaf: 56], {Molite se ponizno i u sebi Gospodaru svom} [El A’raaf: 55]. U njoj se nalazi savršenstvo tevekkula (oslonca) i pokornosti Uzvišenom Allahu Koji je rekao: {Gospodar vaš je rekao: “Pozovite Me i zamolite, Ja ću vam se odazvati! Oni koji iz oholosti neće da Mi se klanjaju – ući će, sigurno, u Džehennem poniženi.”} [Gafir: 60]. Dovom se također spriječava da čovjeka zahvate belaji, kao što je rekao Allahov Poslanik : „Kader (određenje) se ne mijenja osim sa dovom.“ [Bilježe Ibn Madže, Ibn Hibban i El Hakim]. Dovom se isto tako otklanjaju belaji kada zahvate čovjeka, kao što je rekao Allahov Poslanik : „Oprez ne može spriječiti kader, a dova koristi onome što se desilo i što će se desiti. Nesreću koja se spusti dočeka dova, pa se one bore sve do Sudnjeg dana.“ [Bilježi El Hakim]. Dova je razlog za ispunjavanje onoga što

čovjek s njom traži. Rekao je Allahov Poslanik : „Nema nijednog muslimana da uputi dovu u kojoj ne moli za grijeh niti za prekidanje rodbinskih veza, a da mu Allah neće dati jedno od troje: ili će mu ubrzati uslišavanje dove, ili će mu to ostaviti za onaj svijet, ili će mu njome otkloniti isto toliko zlo.“ [Bilježe Ahmed i El Hakim]. Pa uistinu je dova uzvišena stvar. Možda je od najvažnijih plodova dove to što je ona sebeb za postojanost , osvajanje i pobjedu nad neprijateljem. Ta postojanost se nalazi u Kur’anu i Sunnetu, te u siri Allahovog Poslanika , i životu ashaba , i životu ispravnih selefa . U priči borbe između Taluta i njegove vojske od vjernika i Džaluta i njegove vojske od kafira, šta su tada uradili vjernici i kakav je bio završetak? Rekao je Uzvišeni: {I oni ih, Allahovom voljom, poraziše, i Davud ubi Džaluta, i Allah mu dade i vlast i vjerovjesništvo, i nauči ga onome čemu je On htio. A da Allah ne suzbija ljude jedne drugima, na Zemlji bi, doista, nered nastao – ali, Allah je dobar svim svjetovima.} [El Bekara: 251]. U velikoj bici na Bedru, Allahov Poslanik  je ustao da klanja noć pred bitku, mnogo je činio dovu na sedždi tražeći od Allaha  pobjedu. [El Bidaja ven-Nihaja]. I kad je osvanuo dan bitke na bedru, Allahov Poslanik  je pogledao u svoje ashabe i vidio njih nešto više od tri stotine, zatim je pogledao u mušrike a njih je bilo više od hiljadu, zatim se okrenuo prema Kibli i rekao: “Allahu počasti me sa onim što si mi obećao, Allahu daj mi ono što si mi obećao. Allahu ako uništiš ovu skupinu vjernika neće ostati niko na Zemlji da ti se pokorava.” I dovio je sve dok mu ogrtač nije spao sa ramena. [Bilježi Muslim]. A što se tiče ashaba na dan bitke na Bedru, Allah ih je opisao kao one koji su tražili pomoć od Allaha i dovili Mu : {I kada ste od Gospodara svoga pomoć zatražili, On vam se odazvao} [El Enfal: 9]. I nakon dove Allahovog Poslanika  i njegovih ashaba  kako se okončala bitka? Allah ih je pomogao sa hiljadu meleka koji su jedni za drugim dolazili, i spustio na njih smirenost, i učvrstio njihove korake, i učinio ih da se radi sigurnosti u snove zavedu, i na njih sa nebesa spustio kišu kako bi ih očistio i od njih šejtanovo uznemirivanje odstranio, i srca njihova jakim učinio, i ubacio strah u srca mušrika, nakon čega su ih porazili Allahovom voljom. A u bici El Ahzab (bitka na Hendeku), kada su mušrici žestoko opsjedali Medinu, i kad je muslimane uhvatila žestoka glad, žeđ i strah, i kad im je neprijatelj došao sa odozgo i odozdo, i kad su duše do grkljana došle, Allahov Poslanik  se okrenuo svome Gospodaru i dok je kopao hendek počeo je da dovi: “Allahu moj, da nije Tebe, ne bismo bili na Pravom putu, ne bismo vjerovali niti bismo klanjali. Spusti nam smirenost i učvrsti nas kod sukoba (sa neprijateljem). Zaista su nam neprijatelji učinili nasilje, i kada budu htjeli kakav nered, suprotstavit 29

ćemo se ponosno.” [Bilježi Buhari]. A od njegovih  dova u vremenu opsade: “Allahu, o Ti koji Knjigu spuštaš, o Ti koji oblake šalješ, o Ti Koji saveznike pobjeđuješ, pobjedi ih i pomozi nas protiv njih.” [Bilježe Buhari i Muslim]. Muslimani su upitali Allahovog Poslanika  kako da dozivaju svoga Gospodara, pa se prenosi od Ebi Sa’ida el Hudrija  da je rekao: “Upitali smo Allahovog Poslanika na dan Hendeka: ‘O Allahov Poslaniče, da li ima nešto što možemo izgovarati? Duše su nam do grkljana došle.’ Pa je  rekao: ‘Da! Allahu, pokrij naša sramna djela, i umiri našu bojazan.’” [Bilježi Ahmed]. Šta se desilo nakon ovih mubarek dova?! Allah  je poslao žestok vjetar pa su se posude mušrika prevrnule, njihovi šatori se uništili, i vatra se pogasila i njihove jahalice su pobjegle, i nije im preostalo ništa drugo osim da pobjegnu. A Uzvišeni Allah je u vezi toga rekao: {O vjernici, sjetite se Allahove milosti prema vama kada su do vas vojske došle, pa smo Mi protiv njih vjetar poslali, a i vojske koje vi niste vidjeli – a Allah dobro vidi šta vi radite.} [El Ahzab: 9]. Kažemo slabima od muslimana na svakom mjestu, morate doviti, morate doviti, dovite Allahu i budite uvjereni da će se On odazvati. Allah će uistinu ispuniti Svoje obećanje, i poraziće saveznike Svojom snagom i moći, bez ikakve sumnje. Dova je oružje vjernika, i ona predstavlja jednu vrstu džihada jezikom na Allahovom putu. Ona predstavlja veliku obavezu slabima od muslimana, te onima kojima Allah nije omogućio da se direktno bore na Njegovom putu sa svojim imecima i životima. Dova je bila sebeb pobjede Taluta i njegovih vojnika muvehhida protiv Džaluta i njegovih vojnika kafira, kao što je to navedeno u suri El Bekara, i dova je prvo ono čemu je Allahov Poslanik  žurio kada bi neprijatelji napali muslimane, ili kad bi ih okružili, ili kad bi mušrici napali njihove saffove. Tako su radili i ashabi  i oni koji su ih slijedili, nisu tražili pomoć i zaštitu u svojim bitkama ni od kog drugog osim od svoga Gospodara. Oslanjali su se na Njega, skrušeno Ga molili i dovili Mu, odricali se svoje snage i okretali se Njegovoj snazi i moći, hvaljen je On. Dovili su Mu da ih učvrsti i da spusti na njih smirenost, i da porazi njihovog neprijatelja, i da ubaci strah u srca njihovih neprijatelja, i da se (neprijatelji) vrate poraženi i poniženi. Halifa muslimana ‘Omer ibn Hattab  je jednog od plemenitih ashaba, En-Nu’mana bin Mukarrina , poslao na čelo sa vojskom da se bori protiv Perzijanaca koji su 21. godine po hidžri, izašli sa 150.000 boraca u borbu protiv muslimana. Dvije vojske su se sastale u području Nehavand u Perziji, i En-Nu’man je čekao najbolje vrijeme za napad u kojem je Allahov Poslanik  napadao svoga neprijatelja, a to je vrijeme zevala. I kad se to vrijeme približilo, En-Nu’man je uzjahao svoga konja i počeo obilaziti muslimansku vojsku, podsjećajući ih 30

Članak

na Allaha, podstičući ih i obećavajući im pobjedu. Rekao im je: “Ja ću zatekbirati tri puta, kada izgovorim treći tekbir krenut ću, pa krenite i vi za mnom, a zatim dovite Allahu govoreći: ‘Allahu pomozi Svoju vjeru, pomozi Svoje robove i učini En-Nu’mana prvim šehidom danas. Allahu, molim te da se moje oko obraduje današnjoj pobjedi kojom će se uzdići islam i uzmi me sebi kao šehida.’ Ljudi su počeli plakati i aminovati na njegovu dovu.” I kakav je bio ishod? Nakon žestoke bitke Perzijanci su bili poraženi i ubijeno ih je toliko da je zemlja, gdje se odvila bitka, bila sva prekrivena krvlju. I kad je Allah učinio da se oči En-Nu’mana obraduju sa pobjedom i kad je vidio poraz mušrika, počastio ga je šehadetom na samom kraju bitke i tako primio njegovu dovu.” [El Kamil fit-Tarih li Ibn el Esir]. Kada bi slijedili ispravne selefe u korištenju dove u bitkama i kad bi shvatili da je dova od najznačajnijih uzroka za njihove pobjede, a tako i za naše, postigli bi velike uspjehe i naš bi se status uzdigao. Od tih primjera je i primjer velikog osvajača Kutejbe bin Muslima el Bahilija  koji je volio da tokom svojih osvajanja sa njim prisustvuje ‘ulema, fakihi i pobožni ljudi, kako bi ga pomogli svojim dovama. Na kraju prvog hidžretskog stoljeća ovaj osvajač se sukobio sa mušricima od Turaka i krenuo je u potragu za poznatim imamom tabi’inom Muhammedom ibn Vasi’a  pa mu je rečeno: “Ono je on, na desnoj strani vojske, naslonjen na svoj luk, ispruženog kažiprsta, traži od svoga Gospodara pobjedu nad neprijateljem.” Pa je Kutejba rekao svoje poznate riječi: “Taj kažiprst mi je draži od stotine poznatih sablji i mladića spremnih.” [Sijer A’laam en-Nubela’]. I nije to rekao i obradovao se pobjedi, osim što je znao blagodat dove kao oružja i njenu vrijednost, i kad ju je iskoristio u borbi protiv mušrika od Turaka, Allah mu je podario pobjedu i slomio je Turke, te je on zauzeo njihove zemlje, ubio veliki broj njih i zarobio veliki broj, te osvojio veliku ganimu.” [El Bidaja ven-Nihaja]. Pogledajmo sad na drugog osvajača, to je herojski vođa, valij Horasana, Esed bin ‘Abdullah el Kasri . U jednoj od njegovih žestokih bitki sa Turcima, 119. godine po hidžri, klanjao je sa muslimanima sabah, potom im je održao govor: “Allahov neprijatelj El Haris bin Surejdž – koji je izašao iz pokornosti Beni Umijje u vremenu Hišama bin ‘Abdul-Melika – došao je sa svojim tagutima od Turaka – kako bi utrnuo Allahovo svjetlo i promijenio Njegovu vjeru, ali Allah će ga poniziti, in šaa’ Allah. Vaš neprijatelj, to pašče, može ubiti nekoga od vaše braće, ali ako vam Allah hoće dati pobjedu neće na to utjecati vaš malen broj i njihov velik broj. Pomozite Allaha! Zatim je rekao: ‘Do mene je došlo da je rob najbliži Allahu kada spusti svoje čelo prema Allahu, ja ću da spustim svoje čelu na zemlju i približim se Allahu, pa dovite Allahu i učinite sedždu svome Gospodaru i iskreno Mu činite dovu.’” Tako su i učinili a zatim podigli svoje glave i nisu

nimalo sumnjali u pobjedu i krenuli su u borbu protiv Turaka mušrika. I kad su stigli do Lebeldža – jedan od gradova u Horasanu – klanjali su sa narodom dva rekata i odužili ih, zatim je vođa pozvao narod da dove Allahu i da oduže u dovi. On je dovio za pobjedu i narod je aminovao na njegovu dovu, pa je rekao: “Pobjedili ste, tako mi Gospodara Ka’be, in šaa’ Allah”, tri puta je to ponovio. I kad su stigli do mušrika i murtedda, El Haris je poražen i Turci su se dali u bijeg, ne okrećući se nizakim, pa su ih muslimani slijedili, ubijajući svakog koga bi dostigli, sve dok nisu završili kod njihovog stada (ovaca), pa su povukli sa sobom više od 550 ovaca. [Tarih Et-Taberi]. Takvi su bili primjeri velikih djela naših selefa od kojih učimo da je dova jedna od najvažnijih sebeba pobjede protiv neprijatelja, kad se ispune uslovi za njeno primanje i kloni zabrana. Od najvažnijih šartova za primanje dove, iskrene dove Allahu, je da vjernik treba činiti dovu onako kako je to radio Allahov Poslanik  i kloniti se novotarija i izmišljenih stvari u dovi, a to je da bude odučan i da vjeruje u primanje dove. Allahov Poslanik  je rekao: “Ako neko od vas dovi neka bude odlučan u dovi i neka nipošto ne kaže: ‘Allahu daj mi ako hoćeš ili Allahu oprosti mi ako hoćeš’.” [Muttefekun ‘alejhi]. Također, u to spada i povjerenje i vjerovanje da će Allah Uzvišeni primiti dovu. Rekao je Allahov Poslanik : „Kada Allahu dovite budite sigurni da će vam se odazvati i znajte da Allah ne prima dovu iz nemarna srca!“ [Bilježi Ahmed]. Također, tu spada i želja za onim što je kod Uzvišenog Allaha od sevaba, te strah od Njegovih kazni, te da srce bude ispunjeno strahom, i da bude prisutno u dovi. Rekao je Uzvišeni: {Oni su se trudili da što više dobra učine i molili su Nam se u nadi i strahu, i bili su prema Nama ponizni.} [El Enbijaa’: 90]. Isto tako, postoje edebi, načini i vremena u kojima postoje veće šanse za primanje dove, a među to spada da onaj ko čini dovu bude čist i da se okrene prema Kibli i da podigne svoje ruke, da se zahvali Allahu , da donese salavate na Allahovog Poslanika  prije činjenja same dove, da insistira u traženju od Allaha onog za što dovi, da ponavlja to tri puta ili više, da plače, da onaj ko dovi ne podiže svoj glas ako je sam, a što se tiče imama on mora da povisi svoj glas da bi narod aminovao na njegove dove. Isto tako, vjernik treba da nastoji da čini dovu u vremenima kada su veće šanse da ona bude primljena, kao što je zadnja trećina noći, prije klanjanja obaveznih namaza, vrijeme između ezana i ikameta, vrijeme kada pada kiša, vrijeme bitke na Allahovom putu i sukoba sa neprijateljem, posljednji sati dana džumu’a, na sedždi, vrijeme kad se čuje zvuk pijetla, vrijeme iftara i posta, vrijeme putovanja. Pored svega ovoga, vjernik treba da se čuva zabrana koje mogu biti sebeb ne primanja njegove dove. A u to spada, da dova bude upućena nekom drugom mimo Uzvišenog Allaha, traženje zauzimanja

od mrtvih i onih koji nisu prisutni, što to spada u veliki širk koji izvodu osobu iz vjere. Također, osoba ne smije da dovi Uzvišenom Allahu sa novotarijama, tako što kaže: „Allahu molim Te sa Tvojim Poslanikom“, zatim ograničavanje Allahove milosti, pa da kaže: „Allahu oprosti toj i toj osobi ali nemoj oprostiti toj i toj.“ Također dova neće biti primljena onome ko dovi Allahu za grijeh ili za prekidanje rodbinskih veza. Neće biti primljena dova onome ko čini grijehe, pogotovo onaj ko jede haram, pije haram, oblači haram, ko krade, ko se bavi kamatom, ko pije alkohol i ko puši duhan. Allahov Poslanik  je rekao: „Zatim je spomenuo čovjeka koji je dugo na putovanju, raščupan i prašnjav, kako ispruženih ruku prema nebesima kaže: O moj Gospodaru, o moj Gospodaru, a njegova hrana je haram, njegovo piće je haram, njegova odjeća je haram i odhranjen je na haramu, pa kako da mu se usliša dova.“ [Bilježi Muslim]. Također, od sebeba ne primanja dove jeste i napuštanje naređivanja dobra i odvraćanja od zla. Rekao je Allahov Poslanik : “Tako mi Onoga u čijoj ruci je moja duša ili ćete naređivati dobro i zabranjivati zlo ili će Allah ubrzo poslati na vas kaznu pa ćete mu upućivati dovu a neće vam biti uslišana.” [Bilježi Tirmizi i rekao je da je hadis-hasen]. Isto tako, osoba koja dovi mora da se kloni mekruha dove, kao što je visoko podizanje glasa. Prenosi se od ‘Aiše  da je rekla: “Ovaj ajet {Ne izgovaraj na sav glas Kur’an kad molitvu obavljaš, a i ne prigušuj ga} je objavljen u vezi dove.“ [Muttefekun ‘alejhi]. Isto tako, osoba koja dovi ne smije da rimuje kad dovi ili da koristi druge teatričke zvukove i izraze koji nisu razumljivi. A ako bi osoba koja dovi koristila izvorni arapski jezik (izgovor) el fasiha (fushu) to je onda pohvalno, ali ne mora opterećavati sebe s tim. Isto tako, osoba koja dovi ne smije tražiti u dovi nešto što ne odgovara dovi, kao npr. traženje od Uzvišenog Allaha da ga učini da vječno živi na dunjaluku ili traženje da bude na stepenu Vjerovjesnika… O vojnici Islamske države, o emiri Islamske države, o pomagači njeni, dovite Allahu da pomogne vaš Hilafet i da porazi Džaluta današnjice, Ameriku i njene vojnike. Allah će vam primiti vašu dovu, makar to bilo nakon određenog vremena.

31

Uništavanje i paljenje idola, i simbola predstavlja kufr u taguta kojeg su sprovodili svi vjerovjesnici od vremena Halila Ibrahima , te ono na čemu je bio onaj kome se Allah  obratio, Musa  kada je uništio tele Beni Israila kojem su oni ‘ibadet činili. Isto tako, pečat svih poslanika, Muhammed  koji je uništio idole i kipove Arapa u Mekki, te zapalio i uništio Lata, ‘Uzza, Menata, Hebla i druge idole. Na tome su bili i ashabi, et-tabi’ini i svi oni koji ih slijede sve do današnjeg dana. U pričama onih koji su bili prije nas a koji su slijedili vjerovjesnike  vidjećemo da su uništavanje idola mušrika učinili svojim najvećim ciljem u životu, te trudili se da ga ostvare, i borili se na tom putu, prelazeći ogromne daljine i najopasnija mjesta i prolaze samo da bi stigli do njega. Među njima je i El Gazi Mahmud bin Subugtegin  kojeg su ljudi prozvali uništavačem idola zbog toga što je uništio veliki broj idola. Pored toga što je uradio ova velika djela uništavanja idola, bio je i od onih koji su pomogli Sunnet i borili se protiv bida’ata (novotarija), težeći ujedinjavanju saffa muslimana davanjem prisege Abasijskom halifi muslimana i pokoravanjem njemu. Mahmud bin Subugtegin se rodio u mjesecu muharremu, 360. godine po Hidžri u gradu Gazni u zemlji Horasan. Preuzeo je vlast nakon smrti svoga oca 387. godine po Hidžri, nakon čega se posvetio džihadu protiv mušrika, uništavanju njihovih idola i širenju islama u njihovim zemljama. 396. godine po Hidžri sultan Mahmud el Gaznevi je stigao u tvrđavu Hindusa u području Kevakir, gdje se nalazilo 600 njihovih idola. Osvojio je tvrđavu, potom ušao u nju i zapalio sve idole koji su se nalazili unutra. [Pogledaj: El Kamil od Ibn el Esira]. 398. godine po Hidžri, El Gaznevi je ponovo krenuo u napad na zemlje Hinda. Rekao je Ibn el Esir: “Stigao je kod rijeke Hindumind gdje ga je dočekao Ibrehmen Bal bin Indibal sa svojom vojskom Hindusa. Tu su se sukobili i veći dio dana proveli u borbi, gotovo da Hindusi pobjede muslimane. Međutim, Uzvišeni Allah ga je pomogao protiv njih i muslimani su ih pobjedili i Hindusi su se dali u bijeg. Muslimani su ih počeli ubijati svojim sabljama, a Jemin ed-Devla (nadimak koji je halifa dao Mahmudu) je slijedio Ibrehmena Bala sve dok nije stigao do tvrđave Behim Negar koja se nalazila na planini ‘Aal, a na kojoj su Hindusi napravili skladište za svoje idole. Kad su Hindusi vidjeli veličinu muslimanske vojske, njihovu odlučnost i želju za borbom, i napade 32

Članak

koje su izvodili jedan za drugim, pobojali su se i kukavičluk je zavladao među njima pa su tražili da budu pošteđeni. Nakon toga su otvorili vrata tvrđave i muslimani su je zauzeli. Jemin ed-Devla se popeo na nju i uzeo veliku količinu nakita, te 90 miliona dirhema Šahija (naziv dirhema u to vrijeme).” I tako je Allah ponizio mušrike i njihove tagute, i muslimani su uništili njihove idole, te osvojili ogromnu ganimu od nakita i dirhema koju nisu mogli žrtvovati za svoga najvećeg idola (zbog njene veličine). Isto to je sultan El Gaznevi učinio 400. godine po Hidžri kad je ponovo napao zemlje Hinda, sa velikom željom i borbom da uništi sve idole u tim zemljama. 405. godine po Hidžri ovaj sultan je napao mjesto Tanišer, kako ga je nazvao Ibn el Esir ili Tehansir kako se zove danas. Rekao je Ibn el Esir: „Približili su se svome cilju, te su naišli na jako brzu rijeku koju je bilo teško za preći, a vođa tog područja je stajao na drugoj strani rijeke, spriječavajući muslimane da je pređu, a sa njim su bili njegovi vojnici i slon kojim se kretao. Jemin ed-Devla je hrabro naredio svojim vojnicima da pređu preko rijeke, a da kafire zaposle sa borbom kako bi ostatak vojske uspješno prešao preko rijeke. Pa su tako i učinili i borili se protiv Hindusa i zaposlili ih borbom sve dok ostatak muslimanskih vojnika nije prešao rijeku. Nakon toga, počeli su borbu sa nji-

ma sa svih strana preko rijeke, pa su porazili Hinduse i muslimani su ostvarili pobjedu i osvojili ganimu svega što se nalazilo kod kafira od imetka i slonova.“ Neki od historičara su spomenuli da je jedan od kraljeva Hinda ponudio sultanu da prestane da uništava njihove kipove i idole, rekavši mu: „Ja znam da se vi sa tim približavate svome Gospodaru, ali zar vam nije dovoljno ono što ste uništili od idola i kipova u tvrđavi Nekrekert?“ I obećao mu je dati veliki imetak i blago kako bi on prestao sa uništavanjem njihovih idola, ali sultan je to odbio i rekao mu da se oni bore radi uzdizanja Allahove riječi i kako bi postigli Njegovo  zadovoljstvo, a ne radi prolaznog dunjaluka. Zatim sultan požuri da uništi njihove idole i kipove osim jednog kojeg je ponio sa sobom da ga gaze u njegovoj zemlji. 407. godine po Hidžri, tokom svojih osvajanja, sultan je uspio osvojiti jednu od najjačih mušričkih tvrđava gdje su držali svoje idole kojima su ‘ibadet činili. Rekao je Ibn el Esir: „U toj tvrđavi mušrici su držali veliki broj svojih idola, među kojima je bilo pet kipova od crvenog zlata, ukrašenih sa nakitom. Težina zlata ovih kipova je iznosila 690.300 miskala (oznaka za mjeru). Također, tu se nalazilo i oko 200 kipova izrađenih od srebra. Jemin ed-Devla ih je sve sa sobom uzeo, a ostatak zapalio, potom se zaputio prema mjestu Kunudž gdje je zauzeo njegovu tvrđavu i područja koja su se nalazila na prethodno spomenutoj rijeci. U njemu se nalazilo blizu 10 hiljada kuća sa kipovima. Mušrici su lažno govorili i izmišljali da su ti kipovi stari 200 do 300 hiljada godina. Kad je sultan osvojio ova područja, dozvolio je svojim vojnicima da uđu njih i da unište sve idole i uzmu ganimu.“ Što se tiče najvećeg osvajanja kojeg je, Allahovom pomoći, postigao ovaj sultan i uništavanja najvećeg idola (kipa) Hindusa to je bio idol koji se zvao Suminat, a to se desilo 416. godine po Hidžri. Rekao je Ibn el Esir u opisu ovog sultana: „Ovaj idol je bio najveći idol Hindusa oko kojeg su svake noći kružili (hodočastili). Okupljali su se oko njega u velikom broju, oko 100 hiljada ljudi se zna-

lo okupiti oko njega. Donosili su mu vrijednosti koje su posjedovali, davali su slugama koji su se brinuli o njemu veliku količinu imetka, te su uvakufili za njega više od deset hiljada sela.“ Sultan nije u ovu bitku krenuo da bi osvojio imetak, blago i sve što se nalazi kod mušrika, nego je krenuo da bi ukinuo ‘ibadet kipovima i uništio najvećeg idola (kipa) Hindusa. Rekao je Ibn el Esir: „Kad god bi Jemin ed-Devla osvojio neki dio Hinda, i uništio nekog od njihovih idola, Hindusi bi rekli: ‘Suminat se rasrdio na druge kipove (idole), a da je on (Suminat) zadovoljan sa njima, uništio bi onoga ko misli loše o njemu i ko mu želi loše.’ Čuvši za ovo Jemin ed-Devla je odlučno krenuo u bitku da uništi tog idola, vjerujući da ako ga Hindusi izgube shvatiće zabludu u kojoj su bili i primiće islam. Klanjao je istiharu Uzvišenom Allahu, zatim je 10. muharrema te godine napustio Gaznu i uputio se u bitku sa 30 hiljada konjanika od svojih vojnika, mimo dobrovoljaca.“ Put koji je morao preći da bi stigao do tog idola bio je jako težak i opasan jer je morao da pređe cijelu pustinju. Međutim, sva ta opasnost i teškoće nisu nijednog trenutka oslabile, niti umanjile odlučnost sultana muvehhida da uništi tog idola. Rekao je Ibn el Esir: „Kad je prešao pustinju ugledao je tvrđavu prepunu ljudi oko koje su se nalazili bunari i rupe ispunjene vodom kojima se otežavao i spriječavao dolazak do tvrđave. Ali Uzvišeni Allah je olakšao muslimanima tako što je ubacio strah u srca mušrika, pa su muslimani uspjeli da dođu do tvrđave i pobiju mušrike i unište njihove idole. Zatim su uzeli iz grada vodu i ono što im je bilo potrebno.“ Nakon što je prešao pustinju, borio se protiv mušrika, i okružio njihove tvrđave, sultan je napokon stigao do Suminata. Ibn el Esir je rekao: „Stigao je do njega u četvrtak, polovinom mjeseca zil-ka’ida, pa je ugledao tvrđavu sagrađenu na morskoj obali do koje su dopirali valovi udarajući od njene zidine. Na vrhu njenih zidina su se nalazili njeni stanovnici, ubijeđeni da će njihov idol poraziti i uništiti muslimane.“ Upravo takav je razum onih koji se pokoravaju kipovima.

Ruševine hrama Somnas 33

Ali kako da se oni odupru vojnicima tevhida, onima koji se bore na Allahovom putu kako bi očistili Zemlju od prljavštine širka i njegovih sljedbenika (mušrika). Ibn el Esir nam opisiva ovu bitku, te kako su Hindusi ostali šokirani i bez riječi kada su vidjeli svog idola kako ništa ne može da učini protiv onih koji su ga došli uništiti. A oni su uložili veliku nadu u njega i tvrdili da ono što se desilo drugim idolima je zbog srdžbe ovog idola, jer su vjerovali da se njihovi idoli bore između sebe. Rekao je Ibn el Esir: „Hindusi su vidjeli od muslimana borbu kakvu nikad prije nisu vidjeli, pa su počeli da bježe i napuštaju zidine, nakon čega su muslimani postavili ljestve kojima su se uspeli na tvrđavu i uzvikivali riječi istine i uzdigli zastavu islama, i tad je krenula žestoka bitka. Borba je postala žestoka, pa je jedna grupa Hindusa krenula prema Suminatu, dirajući ga obrazima i tražeći od njega pomoć. Kada je pala noć, prestali su sa borbom, pa kad je osvanulo muslimani su ih napali i povećao se broj ubijenih Hindusa. Istjerali su ih iz grada sve do kuće gdje se nalazio njihov idol Suminat. Na ulazu se vodila najžešća borba. Grupa po grupa Hindusa je odlazila kod idola Suminata plačući i moleći ga za pomoć. Zatim bi ponovo izašli i borili se sve dok ne bi bili ubijeni. Gotovo cijelo dvorište je bilo puno njihovih ubijenih, sve dok nije ostao samo malen broj koji je krenuo prema moru kako bi se spasili, pa su ih muslimani i tu ubijali a neke su pogušili.“ A što se tiče završetka ovog idola Suminata: „Jemin ed-Devla ga je uzeo i slomio, jedan dio je zapalio a drugi je uzeo sa sobom u Gaznu od kojeg je napravio prag za džamiju.“ I tako je ovaj idol bio ponižen, nakon što je uništen. Muslimani su u ovoj bici osvojili toliku ganimu da su s njom mogli nadoknaditi sve ono što su uložili u svoj džihad od opskrbe. Rekao je Ibn el Esir: „Vrijednost onoga što se nalazilo u kućama je iznosila više od 20 miliona dinara. Muslimani su sve to uzeli. A broj ubijenih je bio veći od 50 hiljada mušrika.“ Sultan Mahmud el Gaznevi je nastavio da vodi džihad na Allahovom putu sve dok ga Allah  nije usmrtio, 421. godine po Hidžri. Svojim djelima i džihadom je ostvario veliki utjecaj u donošenju islama u zemlje Hinda gdje je islam vladao stoljećima. Isto tako je ostvario veliki utjecaj na Hinduse jer je uništio njihovog idola Suminata. Sultan El Gaznevi nije stao sa džihadom na Allahovom putu boreći se samo protiv mušrika, štaviše, on je bio iskusana sablja u borbi protiv novotara i zenadika Batinija. Uništio je novotarije a oživio Sunnet, uzdigao hadis i govor ispravnih u svome vremenu, Allah mu se smilovao. Sultan Mahmud el Gaznevi  je nastavio da lomi i uništava kipove i idole, a već smo u vezi toga spomenuli šta je sve uradio, a pogotovo uništavanje idola kod Hindusa, a to je idol Suminat. Zalagao se za jedinstvo muslimana i borio protiv svake vrste zablude, kao što je širk i njegovi sljedbenici, a u vezi toga je učinio velika djela koja su ostala zabilježena u historiji. 404. godine po Hidžri, nakon povratka iz jedne od svojih bitaka, poslao je poruku abasijskom halifi muslimana El Kadiru Billahu  da ga učini valijem područja koji se nalazio u njegovim rukama. Rekao je Ibn el Esir: „Kada se vratio iz bitke napisao je poruku El Kadiru Billahu 34

Članak

tražeći od njega da ga postavio za vladara i valija Horasana i ostalog područja koje je bilo u njegovim rukama.“ Sultan El Gaznevi nije tražio ovo da bi ojačao svoju moć i vlast, neko da bi ušao pod naredbu i vlast kurejšijskog Imama, pod čijom se vlašću (hilafetom) nalaze muslimani. Halifa mu je ukazao veliku čast i zbog toga mu dao nekoliko nadimaka. Rekao je Ibnul-Dževzi: „Halifa mu je poslao odjeću koju su oblačili časni ljudi i dao mu je nekoliko nadimaka kao što su Jemin ed-Devla, Emin el Milla, zatim je dodao na ta dva Nizam ed-Din, Nasir el Hakk.“ [El Muntazam]. Sultan El Gaznevi nije izašao iz pokornosti kurejšijskog Imama da bi se pokorio nekima drugima koji su sebe prozivali halifom, kao što je to učinio El Fatimi. Rekao je Ibn Kesir: „Držao je hutbu u svim dijelovima svoje oblasti u kojoj je spominjao i hvalio abasijskog halifu El Kadira Billaha, a izaslanici El Fatimijja su došli iz Egipta donoseći mu knjige i poklone kako bi prihvatio njihovog halifu i bio sa njima, ali on je uzeo njihove knjige i poklone i sve ih zapalio.“ Sultan El Gaznevi je jednog od izaslanika El Fatimijja zajedno sa poklonima poslao abasijskom halifi muslimana kako bi on odredio šta da uradi sa njima. Rekao je Ibnul-Dževzi: „Ebul-’Abbas je donio ono što su sa sobom nosili izaslanici Egipta i prenio je poruku od Jemin ed-Devle halifi muslimana u kojoj je rekao da je on njegov iskreni sluga koji smatra da je pokoravanje obaveza i koji se odriče svakog onog ko se suprostavlja Abasijskoj državi. Halifa muslimana je izvukao odjeću (iz poklona) i odnio prema vratima En-Nevbi, gdje su iskopali veliku rupu, te je natrpali sa drvećem i stavili odjeću preko a potom sve to zapalili.“ Rekao je Ebul-’Abbas ibn Tejmijje: „Vladar ‘Ubejdija iz Egipta je napisao sultanu El Gazneviju poruku pozivajući ga sebi ali sultan je to odbio i zapalio njegovu poruku na glavi njegovog izaslanika, i tako je pomogao sljedbenike Sunneta, na način koji je ostao zabilježen u historiji.“ [Minhadž es-Sunna]. 396. godine po Hidžri, sultan El Gaznevi je napao mjesto El Multan, koje se nalazi u današnjem “Pakistanu”, kako bi porazio vladara El Karmetija, ateistu. Rekao je Ibn el Esir: “Razlog njegovog napada je zbog toga što je valij El Multana Ebul-Futuh prihvatio ateizam i pozivao narod tome, pa su mu se oni odazvali. Jemin ed-Devla je odlučio da se bori protiv njega i da ga skine sa vlasti i ono na čemu je od ateizma, pa se uputio prema njemu. Stigao je do velikih i brzih rijeka koje je bilo gotovo nemoguće preći, pa je poslao poruku vladaru Hinda Endebalu tražeći od njega da mu dopusti da pređe preko njegove zemlje prema El Multanu. Međutim, vladar Hinda mu nije ništa odgovorio pa je El Gaznevi odlučio da napadne njega prije El Multana. Rekao je: ‘Spojićemo dvije bitke.’ I Allahovom pomoći, uspio je da porazi Endebala i stigne u El Multanu.“ Rekao je Ibn el Esir: „Kada je Ebul-Futuh čuo da dolaze prema njemu, znao je da ne može da se suprostavi tome i da će mu se ljudi suprostaviti, pa je prebacio svoj imetak u Serendib i pobjegao iz El Multana. Jemin ed-Devla je stiga do El Multana i spustio se prema njemu, te je vidio njegove stanovnike kako lutaju u zabludi. Okružio ih je i pritisnuo, zatim otpočeo sa borbom sve dok ga silom nije osvojio. Nakon toga je kaznio njegove stanovnike zbog ne-

poslušnosti sa 20 hiljada dirhema (zajedno sa tevbom).“ Sultan Mahmud el Gaznevi je bio jako pokoran i poslušan kurejšijskom halifi, i bio je žestok i odlučan u borbi protiv novatara i zenadika. 408. godine po Hidžri, Jemin ed-Devla, Emin el Milla Ebul-Kasim Mahmud bin Subugtegin je primio naredbu vođe pravovjernih i u sklopu svojih dužnosti i vlasti koju je imao nad Horasanom i drugim područjima krenuo je u borbu protiv mu’atezila, rafidija, isma’ilijja, el karametijja, džehmija. Ubijao ih je, razapinjao unakrst i porazio. Naredio je da se proklinju na minberima muslimana i da se muslimani odreknu svake novotarske grupe i izbace ih svojih zemalja, i to je postao sunnet u islamu.“ [El Bidaja ven-Nihaja]. 420. godine po Hidžri, sultan El Gaznevi je napao područje Er-Rej pod upravom rafidijskog vođe Medždu-devla El Bujhi, porazio ga i njegovu vojsku, a zatim poslao poruku halifi muslimana El Kadiru Billahu. Ibnul-Dževzi je spomenuo nešto od onoga što je pisalo u poruci: „Uzvišeni Allah je uklonio ovu mrlju i porazio ovog zalima, i očistio zemlju od njegove batinijjske, kafirske, novotarske i zle da’ve i prenešena je poruka stvarnog stanja onoga zbog čega je ovaj rob (sultan) uložio svu svoju snaga i trud radi borbe protiv sljedbenika kufra i dalaleta (zablude) i uništio one koji su u zemlje Horasana došli sa ovom batinijskom fitnom, a grad Er-Rej je bio mjesto gdje su najviše djelovali i širili svoj poziv u kufr. U njoj su se miješali sa mu’atezilama, novotarima i rafidijama, suprostavljajući se Allahovoj Knjizi i Sunnetu, psujući i vrijeđajući ashabe, i pozivajući u svoju vjeru i mezheb kufra.“ Isto tako, sultan se borio i protiv zabludnika od El Eša’rija. Imam Ez-Zehebi je u djelu „Es-Sijer“ spomenuo neke od njih: „Rekao je: ‘Ibn Fevrek je ušao kod sultana Mahmuda i rekao mu: ‘Nije dozvoljeno opisivati Allaha da se On nalazi iznad nebesa, jer ako tako kažemo onda moramo reći i da se nalazi ispod. Onaj ko tvrdi da je On gore mora tvrditi i da je dole. Sultan reče: ‘Ja Ga tako nisam opisao, pa da sam obavezan i drugo reći, On je sam Sebe tako opisao.’ I Ibn Fevrek ostade bez riječi.’“ Ez-Zehebi je također rekao: „Rekao je: ‘Kad je EbulVelid Sulejman el Badži tražio Ibn Fevreka poslali su Mahmudu bin Subugteginu, vladaru Horasana, poruku u kojoj su rekli: ‘Ovo je onaj koji poziva u najveći kufr kod nas, upitaj ga o Muhammedu ibn ‘Abdullahu ibn ‘Abdul-Muttalibu, da li se on danas smatra poslanikom ili ne.’ Mahmud je vidio ozbiljnost ove stvari i rekao je: ‘Ako je taj govor istinit ubit ću ga.’ Zatim je tražio da ga dovedu, pa mu je rekao: ‘On je bio Allahov Poslanik, ali danas nije.’ Sultan potom naredi da se ubije, pa jedan od ljudi reče da ga poštede jer je on starac, zatim mu je sultan dao otrov i on je popio otrov i tako umro.’“ Ibn Hazem je rekao: „Jedna od novotarskih skupina je došla sa govorom da Muhammed ibn ‘Abdullah ibn ‘Abdul-Muttalib  nije danas Poslanik, a s tim govorom su došle Eša’rije. Obavijestio me je Sulejman bin Halef el Badži da je s tim govorm došao predstavnik Eša’rija, Muhammed bin el Hasan bin Fevrek el Asbehani, pa ga je Mahmud bin Subugtegin , vladar Horasana, ubio sa otrovom. Utječemo se Allahu od ovakvog govora. Uistinu je ovo govor pravog kufra, u kojeg nema sumnje, oni su slagali na Kur’an, slagali su na govor Uzvišenog Allaha:

{Muhammed je Allahov Poslanik}. Slagali su na ezan, slagali su na ikamet koje je Uzvišeni Allah naredio da se čine pet puta na dan, pozivajući muslimane na namaz u džema’atu. Slagali su na poziv (riječi) muslimana (šehadet da je Muhammed Allahov Poslanik), bez kojih kafir ne može postati vjernik, niti se može spasiti od vatre osim sa tim riječima. Slagali su na sve muslimane od ashaba pa do onih koji ih slijede, i sve ostale od dobrih i loših, od kojih svi govore ‘La ilahe illa Allah Muhammedun resulullah’. Ovaj prokletnik je slagao na mujezine, na one koji klanjaju namaz, na pozivače u islam koji svi govore Muhammedun resulullah i obavezao ljude da govore da je Muhammed bio Allahov Poslanik. I to je razlog zbog kojeg je vladar Mahmud bin Subugtegin, jedan od valija vođe pravovjernih, vladar Horasana  ubio Ibn Fevreka el Eša’rija. Molimo Allaha da Mahmuda nagradi najboljom nagradom, i neka je proklet Ibn Fevrek i njegova sekta, i sljedbenici.“ [El Fasal]. Sultan El Gaznevi nije dopustio sebi da prešuti na poziv zablude i njene zastupnike. Ebul-’Abbas ibn Tejmijje  je hvaleći sultana El Gaznevija  rekao: „Kada je vladavina Mahmuda bin Subugtegina postala među najboljim vladavinama tog vremena, islam i Sunnet su u njegovoj vladavini bili uzdignuti, jer on je porazio mušrike od stanovnika Hinda i proširio pravdu kao niko. U vrijeme njegove vladavine Sunnet je bio proširen a novotarije uništene.“ I rekao je : “Njegova vladavina je bila od najboljih i najpravednijih vladavina. Bio je najžešći od ljudi u borbi protiv novotara.” [Minhadž es-Sunna]. Ovakav je bio bereket (blagodat) slijeđenje i pokoravanja Imamu i borbe protiv novotarija i zenadika. Pobjeda, temkin i poražavanje neprijatelja. Rekao je Ibn Kesir  o događajima koji su se desili 421. godine po Hidžri: „U mjesecu rebi’ul-evvelu te godine, na Ahiret je preselio pravedni vladar, veliki borac i ratnik, murabit, pomagač, mudžahid, Jemin ed-Devla, Ebul-Kasim Mahmud bin Subugtegin, vladar Gazne i tamošnjih velikih područja i zemalja. Osvajač većine zemalja Hinda, onaj koji polomio i uništio njihove idole i kipove, pokorio ih i zavladao njima velikom vlašću.“ Ovo su samo mali dijelovi biografije ovog pravednog sultana, koji je pomogao tevhid i Sunnet, uništio širk i novotarije i trudio se da ujedini džema’at muslimana u vremenu u kojem se mnogo zabludjelih i novotarskih skupina borilo protiv Hilafeta. Vilajet sultana Mahmuda je bio od velike koristi i značaja za vođu pravovjernih u uništavanju ovih zabludjelih skupina i vraćanju časti i ponosa kurejšijskom Hilafetu. Danas u Horasanu se nalazi generacija muvehhida kojom je Allah pomogao islam i njegov narod, a koji se bore protiv širka i uništavaju novotarije, i čvrsto se drže džema’ata. Molimo Allaha da na njihovim rukama ponovo da osvajanje zemalja Sinda i Hinda. A On je Onaj Koji sve može. Zahvala pripada samo Allahu, Gospodaru svih svjetova.

35

Žene Allahovog Poslanika , na dunjaluku i Ahiretu, majke vjernika  su žene sa najviše bogobojaznosti, strahopoštovanja, najčistije i najčasnije. Žene kojima se Allah  obraćao (ajetima) iznad sedam nebesa, dajući im božanstvene oporuke, opomene, smjernice za čisti i jasan odgoj i edeb. Nije potreban njihov tefsir (tumačenje) za onog kome Allah podari basiret i shvatanje vjere. Od tih oporuka, opomena, smjernica za odgoj i edeb jeste: {U kućama svojim boravite} [El Ahzab: 33]. To znači odluka, boravak i ostajanje u kući. A kad znamo da je Onaj Koji naređiva to Allah  onda na vjerniku i vjernici ne preostaje ništa drugo osim da kažu: {Slušamo i pokoravamo se}. Pa zašto onda većina današnjih žena ne boravi u svojim kućama, kao što je to bilo naređeno najboljim ženama? Zašto često izlaze iz kuća bez potrebe ili neke važne stvari? To je slabost njihovog vjerskog kapaciteta za poštivanje ovih naredbi i slabost pridržavanja istih u borbi protiv izlaska iz svojih kuća. Možda će neki ili neka reći da se Allahov ajet o naredbi boravka u kućama odnosi samo na žene Allahovog Poslanika  i to ne važi za druge žene, pa imam el Kurtubi im odgovara na to u tefsiru Allahovog govora {U kućama svojim boravite} i kaže: „Ovaj ajet dolazi u obliku naredbe za žene da ostanu u svojim kućama, bez obzira što se obraća Poslanikovim  ženama, 36

Članak

jer s tim značenjem se misli na sve ostale žene. To je tako kad ne bi bilo jasnog dokaza koji se odnosi na sve žene, ali Šerijat je pun dokaza kojima se ženama naređuje boravak u njihovim kućama i suzdržavanje od izlaska osim u potrebi. Rekao je Ibn Kesir : „Ovo su načini ponašanja koja je Uzvišeni Allah naredio ženama Allahovog Poslanika  i sve žene Ummeta moraju da ih slijede u tome.“ Pa ako je ovo Allahova  oporuka za žene Allahovog Poslanika , one koje su najčistijih srca, koje se najviše čuvaju Allahovih zabrana, kako da onda ne bude za žene mimo njih? Mi ne govorimo o Allahu bez znanja, niti zabranjivamo ono što je On dozvolio – Allahu se utičemo od toga – Allah je blag prema Svojim robovima, Milostiv prema njima, nije ženi zabranio izlazak iz kuće nikako, nego je učinio da njen boravak u kući bude asl (osnova). A što se tiče njenog izlaska on biva na osnovu potrebe, a tu potrebu određuje žena sama. A Allah  {dobro zna onoga koji se grijeha kloni.} [En Nedžm: 32]. Sunnet je pun dokaza kojima se dozvoljava izlazak žene iz kuće, kao što je izlazak radi tražen-

ja fetve, izlazak radi traženja i donošenja vode ili radi liječenja ranjenika, kao i izlazak radi posjećivanja prijateljica i rodbine. Međutim, ako će taj izlazak postati učestal ili preći u naviku onda to postaje kontradiktorno Šerijatu i suprotno aslu (osnovi), a to je da mora boraviti u svojoj kući. Sestra muslimanka bi trebala da razmisli o hadisu Allahovog Poslanika  kojeg prenose Ebu Davud i drugi od Ibn ‘Omera  da je Allahov Poslanik  rekao: „Nemojte braniti vašim ženama da idu u mesdžid, a njihove kuće su bolje za njih.“ Mesdžid je Allahova kuća i Njegovo  najdraže mjesto, a namaz je temelj vjere, ali pored toga Šerijat ne obavezuje ženu da klanja u džema’atu, kojeg je učinio vadžibom muškarcima, nego je učinio njen namaz u njenoj kući – štaviše, njen namaz u posebno njenoj sobi – bolji i vrijedniji od namaza u džema’atu u mesdžidu. Čak štaviše, ona s tim u skladu sa mogućnostima čuva svoj stid i čast i ne izlaže se svijetu. Ibn Mes’ud  prenosi da je Allahov Poslanik  rekao: „Žena je cijela ‘avret, i kada izađe vani šejtan je zapodjene. Žena je najbliža Allahu kada boravi u svojoj kući.“ [Bilježe Et-Tirmizi i Ibn Hibban]. Žena muslimanka, koja je ispravno šerijatski pokrivena, ne smije da misli da zbog svog hidžaba ovaj hadis se ne odnosi na nu, ili da je žena ‘avret samo kad je otkrivena. Štaviše, ona je ‘avret svaki put kad izađe iz svoje kuće, čak i ako se ništa od nje ne vidi. Allah se smilovao plemeniom tabiinu Sufjanu es-Sevriju koji je rekao: „Nema za ženu ništa bolje od njene kuće, makar bila starica!“ [Et-Tahavi: Muhtasar Ihtilaf el ‘Ulema’]. Stoga, žena čim izađe iz svoje kuće može prouzrokovati fitnu za sebe ili za muškarce koji gledaju u nju, posebno ako se obrati nekom od njih. Upravo zbog toga, Uzvišeni Allah je rekao za žene Allahovog Poslanika : {na sebe pažnju govorom ne skrećite} [El Ahzab: 33]. To znači uljepšavanje govora čiji rezultat može biti {da u napast dođe onaj čije je srce bolesno} [El Ahzab: 32]. Pa da onaj čije je srce bolesno dođe u napast, i to je bilo u vrijeme Allahovog Poslanika  i njegovih plemenitih ashaba , najbolje generacije, pa kako je onda u našem vremenu, vremenu fitne i velikih grijeha? Prenosi Jahja bin Sa’id od ‘Ummre a ona od ‘Aiše da je rekla: „Kad bi Allahov Poslanik  vidio šta su žene unovotarile, zabranio bi im odlazak u džamije, kao što je to bilo zabranjeno ženama Benu Israila. Pitao sam ‘Ummre: ‘Da li im je bilo zabranjeno?’ Rekla je: ‘Da, jeste.’“ [Muttefekun ‘alejhi] Subhanallah! Ovo je ono što je ‘Aiša , el fakiha (koja je imala veliko znanje iz fikha), el muhaddisa (imala veliko znanje iz hadisa) prenijela a što se dešavalo od novotarija i prekoračenje u određenim stvarima (oblačenje i ponašanje) od strane nekih žena u njeno vrijeme. Pa šta bi iskrena rekla kad bi vidjela žene našeg vremena, ili šta bi rekao naš Poslanik  kad bi vidio stanje žena danas, osim onoga kome se Allah smilovao i sačuvao?!

Oni koji stalno kruže oko sumnji i bave se nejasnim stvarima treba da ispred svojih očiju stave ovaj hadis majke vjernika, ‘Aiše  kada donose fetve vezane za žene, fetve kojima dozvoljavaju ženama izlazak bez ikakve potrebe, čak i ako se nalaze u ‘iddetu (pričeku), te tvrde da u izlasku žene izvan kuće bez ikakve potrebe nema nikakve štete, neka nam je Allah na pomoći. Upitan je Imam el Ahmed  o izlasku žena u vrijeme dva bajrama pa je odgovorio: „To mi se ne sviđa.“ Rekao je Ibnul-Mubarek : „Mrzim izlazak žena za vrijeme dva bajrama.“ [Et-Tirmizi: EsSunen]. Rekao je Ebu Hanife: „Ženama je prije bilo dozvoljeno da izlaze na Bajram namaz. Ali danas ja to mrzim.“ [Ibn ‘Abdil-Barr: Et-Temhid]. Pa ako su ti fakihi (učenjaci) - da bi zaustavili fesad (nered) u svoje vrijeme - mrzili izlazak žena u vrijeme jednog od islamskih praznika, kako je onda sa ženama danas, koje nebrojeno mnogo puta izlaze iz kuća, sve dok na sebe sramotu ne donese zbog toga. Od kur’anskih ljepota jeste ono što nam je Allah  rekao o hurijama: {hurija u šatorima skrivenih}, gdje je On  opisao hurije kao skrivene. Rekao je El Kurtubi: „Arapska riječ ‘maksurat’ {skrivenih} znači nevidljive, zatvorene, a riječ ‘fil-hijam’ {u šatorima} znači kao u kupoli sakrivene, u hidžabu pokrivene. One nisu one koje izlaze i hodaju po putevima. Rekao je Ibn ‘Abbas: „Džennet je savršen, u njemu nema fitni, nema ružnoća, nema zabluda, nema razvrata, hurije su u šatorima samo za njihove muževe i neće ih vidjeti niko drugi do oni.“ Musliman muškarac mora znati da su njegove žene njegovo stado za koje je on zadužen, i da će biti pitan za njih, stoga, ne smije dopustiti svojim ženama da izlaze mnogo. Umjesto toga, on može da im zabrani da izlaze često. Neka je Allah zadovoljan sa ‘Omerom, koji je zbog svoje ljubomore branio ženi da izlazi osim u mesdžid zbog hadisa Allahovog Poslanika  kojim je zabranio da se brani ženama odlazak u mesdžid. Ibn ‘Omer  je rekao: „‘Omerova žena je klanjala sabah namaz i jaciju u mesdžidu pa joj je jednom rečeno: ‘Zašto izlaziš kad znaš da ‘Omer to mrzi i da je mnogo ljubomoran?’ Pa je rekla: ‘A šta ga spriječava da mi zabrani?’ Rečeno je: ‘Spriječava ga hadis Allahovog Poslanika  u kojem je rekao: ‘Nemojte braniti Allahovim robinjama da idu u Allahove mesdžide.’“ [Bilježi Buhari]. Nema smetnje da se muslimanke posjećivaju, nema smetnje da posjećuju porodicu radi očuvanja porodičnih veza i odnosa, nema smetnje i da žena ide na tržnicu, ali bez pretjerivanja, pa da izlazak bude suprotno osnovi a to je boravak u kući. Zaista je žena u svojoj odaji najbliža svome Gospodaru. I naša posljednja dova je zahvala pripada Allahu, Gospodaru svih svjetova.

37

I dok vojnici Hilafeta vode borbu protiv snaga kufra, mi ćemo se nakratko osvrnuti na nekoliko vojnih operacija koje su mudžahidi Islamske države uspješno izveli uspijevajući tako proširiti teritorij Hilafeta, terorizirati, masakrirati i poniziti Allahove neprijatelje. Ove operacije su samo izbor mnogih operacija koje je Islamska država izvela na različitim frontovima širom mnogih područja tokom zadnjih sedmica. Vilajet El Bereka: 2. muharrem - naš brat Ebul-Beraa’ el Ensari – Allah ga primio – se prišunjao prema velikoj grupi PKK murtedda u okolici grada El Bereka, nakon čega ih je iznenadno napao sa lakim naoružanjem. Nakon što je istrošio municiju, napao je među njih i detonirao svoj eksplozivni prsluk i tako ubio više od 40 murtedda i ranio 100 drugih, među kojima se nalaze i njihovi glavni komandanti i odgovorna lica.

38

Članak

Vilajet Bagdad: 2. muharrem - dva viteza šehadeta su izvela dvije šehidske operacije sa eksplozivnim prslucima na rafidije mušrike. Naš brat Ebu Usama el Iraki – Allah ga primio – je uradio ingimasi napad u sred povorke u ulici El ‘Amil, jugozapadno od Bagdada, i detonirao svoj eksplozivni prsluk među njih. Nakon njega, naš drugi brat Ebu Talha el Iraki – Allah ga primio – je uradio ingimasi napad na drugu povorku u području El Meštel, istočno od Bagdada, gdje je detonirao svoj eksplozivni prsluk na rafidije mušrike. U ova dva napada ubijeno je i ranjeno blizu 100 mušrika rafidija. 8. muharrem - brat istišhadi Ebul-Beraa’ el Iraki – Allah ga primio - je detonirao svoj eksplozivni prsluk u sred povorke rafidija mušrika u području “Bagdad el Džedida”, te tako ubio više od 30 i ranio oko 40 murtedda. 14. muharrem - brat istišhadi Ebu Fehd el Iraki – Allah ga primio – je izveo ingimasi napad na grupu rafidija mušrika u jednom od njihovih povorki širka u gradu Eš-Ša’b, sjeveroistočno od Bagdada, gdje je

detonirao svoj eksplozivni prsluk i tako ubio i ranio preko 100 murtedda. Idlib: 5. muharrem - brat istišhadi Ebu Kudama eš-Šami – Allah ga primio – je izveo ingimasi napad na veliku skupinu sahvata murtedda, američkih agenata, koji su ulazili preko graničnog prijelaza Atma radi borbe protiv Islamske države. I Allah im je došao sa Svojim vojnikom odakle se nisu ni nadali, pa je naš brat istišhadi detonirao svoju auto-bombu na njih i tako ubio 37 murtedda, te ranio blizu 45 ostalih. Među ubijenima se nalaze i vođe kufra i njihovi komandanti, kao što je vođa Ahraru-Šama murtedd Hišam Halifa, murtedd Halid es-Sejjid, predsjednik tagutskog Visokog sudskog vijeća, te sudija koji sudi mimo onog što je Allah objavio murtedd Muhammed el Feredž, zamjenik tužioca u Sudskom vijeću. Alžir: 7. muharrem – detonirana eksplozivna naprava od strane vojnika Islamske države na konvoj alžirske murteddske vojske blizu grada Temalus u Skejkedi, na sjeveroistoku Alžira. 28. muharrem – vojnici Hilafeta ubili murtedda kapetana alžirske policije i oduzeli njegov pištolj u gradu Konstantin. Vilajet Horasan: 11. muharrem – brat istišhadi ‘Ali el Horasani – Allah ga primio – izveo ingimasi napad sa eksplozivnim

Posljedice napada na rafidije u Ša’bu

prslukom, automatskom puškom i ručnim bombama na grupu rafidija mušrika u području Karta Sahi Zijaret u gradu Kabul gdje su svakodnevno činili širk na mezarima. Brat istišhadi ih je žestoko napao te pobio i ranio određen broj, nakon čega je istrošio municiju a potom detonirao svoj eksplozivni pojas na njih i tako ubio više od 14 mušrika i ranio oko 40. Nakon toga na mjesto napada je stigla murteddska afganistanska obavještajna služba kako bi zaštitila mezare širkilišta, da bi nakon samo pola sata, drugi brat istišhadi Sakib el Horasani – Allah ga primio – napao grupu afganistanskih obavještajaca, otvarajući na njih vatru iz puške, bacajući ručne bombe, a nakon toga je detonirao svoj eskplozivni pojas na njih i tako ubio i ranio više od 70 murtedda. 24. muharrem - 3 ingimasija od vojnika Hilafeta, Talha el Horasani, ‘Omer el Horasani, ‘Ubejda el

Ranjeni murtedd u napadu u Kvetti

39

Horasani – Allah ih primio – su izveli ingimasi napad na centar za obuku pakistanske murteddske policije u području Serjab Rode u gradu Kuvejta, zapadno od Pakistana. Ingimasiji su se sukobili sa murteddima i sukobi su trajali 4 sata u kojem su koristili automatske puške i ručne bombe. Nakon što su potrošili svoju municiju, detonirali su svoje eksplozivne prsluke na njih i tako ubili oko 60 murtedda pakistanske policije i ranili oko 120 ostalih. Njemačka: 15. muharrem – vojnik Hilafeta je izveo napad sa nožem i ranio dva kafira u gradu Hamburgu, kao odgovor na poziv Hilafeta za napad na stanovnike država članica krstaške koalicije. Vilajet Kirkuk: 20. muharrem – vojnici Hilafeta su izvršili napad na grad Kirkuk, te uspjeli zauzeti 10 ulica unutar grada. Napad je otpočeo sa tajnom operacijom ulaska u grad, nakon čega je izveden veliki napad iz različitih pravac, te su vojnici Hilafeta napali vladina sjedišta u gradu i uspjeli zauzeti nekoliko njih, nakon čega su nastavili sa osvajanjem i zauzeli još nekoliko ulica među kojima Vahid Hazejran, Dumejz, El ‘Uruba, En-Nasr, El Medžidijja, El Vasitijj, Et-Tis’iin, El ‘Adala, El Meduda i Garenata. U toku napada došlo je do velikog razdora među redovima murtedda Pešmerga i Popularne mobilizacije Hašd, te specijalnih snaga, od kojih su vojnici Hilafeta ubili više od 390, te zarobili određen broj drugih. Među njima se nalazi i general grupe Esajiš, dok su drugi generali Pešmerga pobjegli sa svojim porodicama izvan grada Kirkuka. Vojnici Islamske države su izveli šehidsku operaciju sa auto-bombom na grupu murtedda specijalnih snaga blizu Općine grada, i potom su osvojili nekoliko vojnih vozila, te veliku količinu naoružanja i municije. Isto tako, uništili su i zapalili veliki broj oklopnjaka i drugih vozila. U vrijeme napada na grad Kirkuk, vojnici Hilafeta su izveli i napad na elektrodistribuciju Ed-Debs, sjeverno od Kirkuka. Nakon toga, murteddi Pešmerga su poslali jedan konvoj svojih snaga u ispomoć, te su vojnici Islamske države izveli šehidsku operaciju na nadolazeći konvoj. Također su presjekli glavni put između Ed-Debsa i grada Kirkuka, nakon čega su napali područja Elbu-Hamdan, Mekteb Halid, Dakuk, Er-Rešad, Sarduk, El Kubbah i Bešir, južno i jugozapadno od Kirkuka. Zatim su napali na područje Krav, sjeveroistočno od El Havidže. Ova operacija je bila samo dio operacija koje vojnici Hilafeta izvode na murtedde koji vode vojnu kampanju na vilajet Nejneva. Mudžahidi su se na kraju povukli iz Kirkuka, nakon što su ostvarili svoje ciljeve. A zahvala pripada samo Allahu Gospodaru svih svjetova.

40

Članak

Vilajet El Enbar: 22. muharrem – vojnici Hilafeta su pokrenuli veliki napad iz pet pravaca na grad Rutba, blizu izmišljene granice sa Jordanom, na zapadu El Enbara. Ovim napadom vojnici Hilafeta su uspjeli zauzeti većinu grada za samo nekoliko sati, hvala Allahu. Nakon toga su otpočeli sa ingimasi operacijama na pozicije rafidijske vojske i njihove barake unutar grada i u njegovoj okolici. Presjekli su glavni put Kilo 160 zatim su napali rafidijske barake u okolici grada i u potpunosti ih zauzeli. Nastavili su osvajati područja oko grada i napadali su pozicije rafidijske vojske i njihova sjedišta, da bi nakon toga zauzeli grad u potpunosti osim ulice El Kerabula. U toj ulici vojnici Hilafeta su napali rafidijsku vojsku i ubili blizu 70 njihovih vojnika, te su uništili veliki broj vojnih vozila, Allahovom milošću. Ova operacija na grad Rutbu je uslijedila samo dva dana nakon operacije na grad Kirkuk. Ova operacija je isto tako dio operacija koje vojnici Hilafeta izvode protiv murtedda kako bi ih razljutili i odvratili od njihove vojne kampanje na vilajet Nejneva. Nakon ispunjavanja svojih ciljeva, vojnici Hilafeta su se u potpunosti povukli iz grada. A zahvala pripada samo Allahu Gospodaru svih svjetova. Rusija: 22. muharrem – dva vojnika Hilafeta – Allah ih primio – su izvela napad na vojnu bazu u gradu Nizhny Novgorod. Braća su napala sa lakim naoružanjem i ručnim bombama a onda postigla šehadet. Ovaj napad su izveli kao odgovor krstašima na sve ubijene muslimane u Kavkazu, Iraku i Šamu od strane Rusa i njihovih saveznika od nusajrija i rafidija. Somalija: 25. muharrem, vojnici Hilafeta su napali murteddsku somalijsku policijsku stanicu u gradu Busaso, na istoku Somalije i u gradu Jahašid, na sjeveru Mogadišua. Allahovom milošću, vojnici Hilafeta su uspješno osvojili gradić Kandala, koji se nalazi u blizini grada Busaso. 27. muharrem – vojnici Hilafeta su uništili oklopnjak kafirske Afričke unije u detonaciji eksplozivne naprave na isti u području ‘Ajlaša blizu Mogadišua. Također su izveli dva napada sa ručnim bombama na sjedište vlade u području ‘Ajlaša i drugi na policijsku stanicu u gradu Busaso, na istoku Somalije. Kenija: 26. muharrem – vojnik Hilafeta - Allah ga primio – izveo napad nožem na jednog od čuvara američke ambasade u gradu Nairobi kao odgovor na poziv Hilafeta za napadanje građana država koje su članice krstaške koalicije.

41

42

Članak

43

1

Mit dem Beginn der Kampagne der Kreuzzügler auf die entfremdeten Länder der Muslime, dessen Ziel es war die Gesetze des Taghuts darin zu implementieren und den Muwahhidin zu verbieten die Religion und Schari’ah auszuführen initiierten die Kreuzzügler ein entsprechendes Projekt, um die Religion der Menschen zu ersetzen und die Grundlagen und Zweige des Islams zu entstellen, sodass es mit der amerikanischen Sicht der sekulären Dschahiliyyah entspricht, was sie die „Neue Weltordnung“ nennen. Um dieses Ziel zu erreichen, haben sie keine besseren gefunden als die Murtadd Bruderschaft, um die Musterrolle für die Menschen zu sein, an die sie sich richten und folgen, wenn sie die Zufriedenheit Amerikas wollen. So haben sie sie geprüft und erfuhren von der Korruption ihrer Aqidah (ihres Glaubens) und ihrer Loyalität zu den Feinden der Religion, die Arbeit der Bruderschaft in verschiedenen Ländern beobachtend. Seitdem die Anhänger des türkischen Taghuts Erbakan die schändlichste Schule der Murtadd Bruderschaft waren, sind die strengen unter ihnen in den Sumpf des Schirks versunken. Der loyalste unter ihnen zu den Muschrikin, war einer der Studenten Erbakans, der sich entschied diesem Projekt selbstständig beizutreten. Es war kein anderer als der niederträchtige Erdogan, für den der Student seinen abtrünnigen Lehrer im Folgen des Weges der Demokratie und Akzeptanz des Säkularismus überbot. Er war der berufene Präsident, dem sie eine benötigte Aura gaben, um die Deppen der Menschheit zu erreichen und der mit der Beaufsichtigung einiger regionalen Angelegenheiten beauftragt wurde. Er hatte eine große Rolle bei der Umsetzung des Projekts der irakischen Sahwah zusammen mit den Tawaghit der arabischen Länder, welche die Kreuzzügler in ihrem Verbergen ihrer peinlichen Niederlage unterstützt haben und ihnen halfen die Fundamente der Rafidi-Regierung in Baghdad zu errichten. Seit dem Beginn des Dschihads in Schaam, strebten Erdogan und seine Geheimdienste danach, die verschiedenen militanten Fraktionen in ihre Be-

2

Artikel Vorwort

ziehungen aufzunehmen. Durch ihn würden sie sich den Kreuzzügler-Nationen anschließen, welche sie benutzten, um den Islamischen Staat zu bekämpfen und ihnen befahlen den Kampf gegen das Nusayri-Regime zu stoppen. Konvois der militanten Fraktionen würden letztendlich ihre Fronten gegen das Regime mit der Rückendeckung Erdogans Armee und der Finanzierung seiner Regierung stoppen, um die Muwahhidin zu bekämpfen. Erdogan und sein abscheulicher Staat versuchten ihren Krieg gegen den Islamischen Staat „verhüllt“, hinter den Murtadd Fraktionen versteckt zu führen, die unter seiner Beobachtung formiert und durch seine Unterstützung und Finanzierung ernährt wurden. Dies geschah aus Furcht davor, dass die Muwahhidin in die Türkei zurückkehren, es in einen flammenden Krieg entzünden, dass nicht ausgelöscht werden könnte, bis ihre Grenzen das Schicksal von Sykes-Picot treffen, welches die Mudschahidin mit ihren eigenen Händen entfernten. Dann, als der Kampf zwischen dem Islamischen Staat, der Kreuzzügler-Koalition und ihren Murtadd-Truppen intensiver wurde, verkündete der türkische Taghut seine vorbereitete Rolle und angeheuerte Mission, indem er sein Luftraum den Kreuzzügler-Flugzeugen zur Verfügung stellte, seine Grenzen öffnete, um die PKK Atheisten in ‘Ayn al-Islam zu versorgen seine Waffenkammern für die abtrünnigen Sahwat in Aleppo öffnete. Und als mehr von ihm verlangt wurde, reagierte er loyal, verwickelte seine Armee in das

sie können zu bekämpfen, sodass dieser Ruf von dutzenden verborgenen Soldaten Allahs beantwortet werden kann, wobei sie Furcht in den Osten und Westen mit ihren Messern, Sprengstoffgürteln, Fahrzeugen und anderen Waffen senden, die sie in die Hände kriegen können oder zu denen sie Zugriff haben - durch Allahs Erlaubnis. Die türkische Regierung hat sich heute ihre eigene Kehle mit ihrem eigenen Messer durchgeschnitten, indem sie einen offenen Krieg mit dem Islamischen Staat eröffnet haben, womit sie ihre eigenen Venen mit ihrer eigenen Hand schnitten, sich selbst mit ihren eigenen Seilen hängten und ihr eigenes Haus zerstörten – und wahrlich, das schwächste Haus ist der Haus der Spinne.

Schlachtfeld gegen die Soldaten der Chilafah, sendete seine Flugzeuge, um ihre Stellungen zu bombardieren und befahl seiner Artillerie, die Dörfer und Städte der Muslime zu bombardieren, während er mit der Zunahme droht, denkend, dass ihn dies vor den Konsequenzen seines eigenen Übels bewahren wird. Und wer sich auch immer vor der Rache sicher fühlt, hat nur sich selbst zu tadeln. Erdogan und seine brüchige Regierung haben keine Lehren von den anderen Murtadd Regierungen gezogen, über die Allah die Soldaten des Islamischen Staates sandte, um die Murtaddin zu vernichten. Die Mudschahidin zerstörten ihre Gebäude und zerstörten ihre Gründungen, genauso wie sie es zuvor mit den Rafidah taten. Erdogan und seine Regierung haben keine Lehren von ihren Kreuzzügler-Verbündeten gezogen, die von den Mudschahidin angegriffen, in ihren eigenen Städten beschäftigt wurden, ihre Märkte und Unterhaltungsorte zu Arenen des offenen Krieges machten, genauso wie es sich in Paris und Brüssel ereignete. Sie müssen begreifen, was es bedeutet, wenn der Islamische Staat Muslime dazu aufruft, ihre Feinde so viel

O Soldaten der Chilafah in der Türkei! O ihr, dessen Hidschrah nach Dar al-Islam von den abtrünnigen türkischen Grenzpatrouillen blockiert wurde! Ihr müsst den türkischen Taghut und ihre abtrünnigen Anhänger erfassen. {Kämpft gegen sie! Allah wird sie durch eure Hände strafen, sie in Schande stürzen, euch zum Sieg über sie verhelfen und die Brüste von gläubigen Leuten heilen} [At-Taubah: 14]. Beginnt mit den Imamen des Kufrs und den Säulen des Taghuts darin. Greift die Polizei, Richter und das Militär an. Greift die Gelehrte des Taghuts und die Unterstützer der politischen Partei (AKP) Erdogans an, genauso wie andere Parteien der Murtaddin, die sich mit ihm verbündet haben. Und vergesst die Zivilisten der Kreuzzügler-Nationen inmitten eures Krieges gegen diese Leute nicht: Tötet sie, wo auch immer ihr sie findet. Macht ein Beispiel aus ihnen für diejenigen hinter ihnen, damit sie verschreckt werden und rächt euch für ihre Verbrechen, die sie gegen eure Brüder begehen, indem ihr sie tötet. Und zu den Murabitin an den Fronten gegen die türkische Armee und ihren Verbündeten: Seid standhaft vor ihnen. Lasst sie euch in Härte vorfinden, vielleicht wird Allah sie durch euch zurückhalten. Und Allah ist mächtiger als sie und strenger in der Bestrafung.

Folgen der Attacke in Diyarbakir

3

Alles Lob gebührt Allah. Wir preisen Ihn, suchen Seine Hilfe und bitten Ihn um Vergebung. Wir suchen Zuflucht bei Allah vor dem Übel unserer eigenen Seelen und vor unseren schlechten Taten. Wen Allah auch immer rechtleitet, den kann niemand in die Irre führen; und wen Allah in die Irre gehen lässt, für den gibt es keinen, der ihn rechtleiten kann. Ich bezeuge, dass es keinen Gott gibt, außer Allah, einzig ohne Partner und ich bezeuge, dass Muhammad Sein Diener und Gesandter ist. Um fortzufahren: Allah c sagt: {Und als die Gläubigen die Gruppierungen sahen, sagten sie: “Dies ist, was Allah und Sein Gesandter uns versprochen haben; Allah und Sein Gesandter sagen die Wahrheit.” Und es mehrte ihnen nur den Glauben und die Ergebung.} [Al-Ahzab: 22]. Tatsächlich, es ist Allahs Versprechen, welches Er versprach und Seine Verkündung, welche sich bewahrheitet hat, denn die Kufr-Welt hat sich heute versammelt, rief aus, hat sich verbündet und formiert und all ihre List gesammelt und sich angespornt. Sie hat ihre List, Partner, Allianzen und Anhänger gesammelt, um den Islam und seine Leute zu bekämpfen und Pläne gegen die Gläubigen und ihre Religion mit allen Mitteln zu schmieden und was sie an militärischen Mitteln zur Verfügung haben, sei es aus der Luft, am Boden oder vom Meer einzusetzen. All dies, um zügig daran zu arbeiten, Allahs Licht auszulöschen und Seine Religion und Seinen Weg auf der Erde anzufeinden, aus Angst davor, dass die Chilafah, Stärke, Macht und Oberhand zur Ahl as-Sunnah wieder zurückkehren, wie es zuvor war. Diese entflammte Schlacht, allseitiger Krieg und großer Dschihad, den der Islamische Staat heute führt, mehrt bei uns in scha Allah nichts, außer einen festen Iman und fest verankerten Yaqin (Gewissheit) darüber, dass all dies nur eine Einleitung für den großen Sieg und Beginn für die klare Eroberung ist, die Allah Seinen Dienern versprochen hat. Denn wir schauten in 4

Exklusiv

Allahs Buch und in der Geschichte des langen Dschihads dieser Ummah gegen ihren Feind und sahen, dass das deutlichste Zeichen für die Nähe des Verderbens unseres Feindes und sein Untergang, der Tag ist, an dem sie mit dem Krieg gegen Allah, Seinen Gesandten und Seine Religion und ihrer Leidzufügung gegen Seine Diener und Unterstützer und ihrem Streben nach ihrer Vertreibung vom Land, das Allah Seinen Dienern vererbt hat, beginnen und anfangen. Allah f sagt: {Und beinahe hätten sie dich fürwahr aus dem Land aufgestört, um dich daraus zu vertreiben; aber dann würden sie nach dir nur ein wenig verweilen.} [Al-Israa: 76]. Der Beginn unseres Sieges und das würdevollste und größte davon ist beim Höhepunkt der Mobilisierung, Stärke, Prahlen und Vermehrung unseres Feindes, da verteidigt Allah Seine Diener und die Wirkung Seiner Gewalt, Ehre und Macht werden ihnen sichtbar. Allah c sagte: {Da sandte Fir’aun in die Städte (Boten), die (die Leute) versammelten: “Diese sind fürwahr (nur) eine kleine Schar; dennoch lassen sie uns fürwahr ergrimmen. Aber wir sind alle wahrlich auf der Hut.” So ließen Wir sie fortziehen von Gärten und Quellen, von Schätzen und von trefflicher Stätte. So war es. Und Wir gaben sie den Kindern lsra’ils zum Erbe. Dann folgten sie ihnen bei Sonnenaufgang. Als die beiden Heere einander sahen, sagten die Gefährten Musas: “Wir werden fürwahr eingeholt.” Er sagte: “Keineswegs! Denn mit mir ist mein Herr; Er wird mich leiten.” Da gaben Wir Musa ein: “Schlag mit deinem Stock auf das Meer.” Und Wir ließen die anderen dort nahe herankommen. Und Wir retteten Musa und diejenigen, die mit ihm waren, allesamt. Hierauf ließen Wir die anderen ertrinken. Darin ist wahrlich ein Zeichen, doch die meisten von ihnen sind nicht gläubig. Und dein Herr ist fürwahr der Allmächtige und Barmherzige.} [Asch-Schura: 53-68]. Und Er c sagte: {Als dann die Gesandten die Hoffnung aufgegeben hatten und sie meinten, dass ihnen nicht geglaubt

wurde, kam Unsere Unterstützung zu ihnen. Und so wird errettet, wen Wir wollen. Aber vom verbrecherischen Volk wird Unsere Gewalt nicht abgewandt.} [Yusuf: 110]. O Allahs Diener: Die Vollkommenheit des Imans wird in der Seele in der Gemeinschaft der Muslime nicht erreicht, bis sie über die Angelegenheit dieses Imans, den Dschihad gegen die Menschen führen und sich mit den Leuten der Falschheit mit all ihrer Gewalt konfrontieren. Bei diesem Dschihad und jener Konfrontation, wird sie den Hämmern der Prüfung und Bitterkeit des Leids ausgesetzt und muss dabei geduldig im Zustand des Sieges und der Niederlage sein. Angst und Erschütterung werden sie treffen und dabei müssen sie standhaft bleiben und nicht zweifeln, aufrichtig bleiben und sich nicht wenden und weiter auf ihrem rechtschaffenen Weg des Imans weitergehen in scha Allah. Ohne diese Gruppierungen und diesem Dschihad, würde der Iman schwach werden und nicht steigen und die Herzen verdorben werden und nicht fromm sein. Die Seelen würden verfaulen, die Moral schwach werden und der Iman verblühen. Dies wird der Zustand sein, wenn wir mit Wohlstand geprüft werden. {Und wenn nicht Allah die einen Menschen durch die anderen zurückweisen würde, geriete die Erde wahrlich ins Verderben. Aber Allah ist voll Huld gegen die Welten.} [Al-Baqarah: 251] Die Feinde Allahs von den Juden, Christen, Atheisten, Rafidah, Murtaddin und die Völker des Kufrs allesamt haben ihre Medien, Gelder, Armeen und Ausrüstung für die Bekämpfung der Muslime und Mudschahidin in Wilayat Ninaua (Mossul) zur Verfügung gestellt, nachdem sie sahen, dass diese Wilayah eine Basis von den Basen des Islams und ein Leuchtturm von seinen Leuchttürmen im Schatten der Chilafah ist. Das Leben der Muslime darin in Ehre und Sicherheit bereitete ihnen Schlaflosigkeit und das Wahrwerden eines Beispiels für die Herrschaft des Islams für die Menschen, die sie sehen und leben und ihren Schatten und Segen genießen erschöpfte sie. Und dies ist das Größte, was sie fürchten und wovon sie sich erschrecken, weil es der Weg für die Expandierung des Einflusses des Islams, sowie die Ausweitung seines Gebiets und der Eintritt der Menschen darin ist. Also o Leute von Ninaua im Allgemeinen und o ihr Mudschahidin im Speziellen: Fürchtet Allah bezüglich der Religion Allahs! Wehe euch vor der Schwäche beim Dschihad und der Abwehr eures Feindes, denn dies löst die Knoten des Islams auf und löscht das Licht der Wahrheit aus! O ihr Muhadschirin und Ansar: Fahrt fort mit eurer Einsicht und seid geduldig bei eurer Entschlossenheit! Seid geduldig gegenüber den Dornen, denn es ist kurz davor, dass die Reise aufhört, das Wort und Gerechtigkeit verbunden werden und die Wahrheit die Falschheit abwehrt, denn wahrlich, die Geduld bei den Angelegenheiten hat bessere Folgen. Allah c sagte: {Die Ansammlung wird gewiss besiegt werden, und sie werden den Rücken kehren.} [Al-Qamar: 45] und Er d sagte: {und ihr wünscht euch, dass diejenige ohne Kampfkraft euer sein sollte! Doch Allah will mit Seinen Worten die Wahrheit bestätigen und die Rückkehr der Kuffar abschneiden, um die Wahrheit zu bestätigen und das Falsche zunichte zu machen, auch wenn es den Verbrechern zuwider ist.} [Al-Anfal: 7-8]. O Soldaten der Chilafah: Wenn ihr gegen die Flugzeuge Amerikas und ihre Verbündeten steht, dann seid standhaft und

vertraut auf denjenigen, in Dessen Händen die Macht über die Himmel und Erde liegt. {Es gibt kein Tier, das Er nicht an seiner Stirnlocke hielte. Gewiss, mein Herr ist auf einem geraden Weg.} [Hud: 56] und sagt: „Hasbuna Allah wa ni’mah al-Wakil (Unser Genüge ist Allah und wie trefflich ist der Sachwalter!)“, denn es ist ein Wort, das Ibrahim n sagte, als er ins Feuer geworfen wurde. Und Muhammad g sagte es als die Menschen zu ihm sagten: {“Die Menschen haben (sich) bereits gegen euch versammelt; darum fürchtet sie!”}. Und wisset, dass wenn der Himmel auf die Erde fallen würde, Allah den Gläubigen einen Ausweg daraus geben würde. Also o Brigaden der Inghimasiyyin! O Karawanen der Istischhadiyyin! O Sturmeinheiten! O Streber nach der Schahadah, dem Guten und noch mehr! O ihr, die zum Paradies und (Allahs) Wohlgefallen marschieren: Marschiert los mit dem Segen Allahs, denn dieser Krieg ist euer Krieg! Wandelt die Nacht der Kuffar zum Tag, zerstört ihre Länder zu Schutt und vergießt ihr Blut wie Flüsse, denn wahrlich dies ist das ausgiebige Glück und größter Erfolg. Dadurch erlangt ihr die Begleitung derer, denen Allah Gunst erwiesen hat von den Propheten, den Wahrhaftigen, den Schuhada und den Rechtschaffenen. Und welch gute Gefährten jene sind! Der Slogan von jedem von euch sollte {und ich bin zu Dir geeilt, mein Herr, damit Du zufrieden bist!} [Ta Ha: 84] sein. Möge Allah euch für den Islam und die Muslime reichlich belohnen. Ihr habt die Kuffar das Grauen schmecken lassen und ihre Nasen im Schlamm gerieben. Wir opfern unser Leben für euch! Ihr wart und seid immer noch nach Allah der beste Rückhalt, Stütze, Helfer und Unterstützer. O Ahl as-Sunnah im Irak: Habt ihr denn jedes Mal keinen Verstand? Ihr habt die Erniedrigung und Demütigung akzeptiert bis ihr euch darin niedergelassen habt und seid umhergeirrt wie die Kinder Israels vor euch umhergeirrt sind. Seht ihr nicht die Rafidah jeden Tag euch mit dem schmerzlichsten foltern? Sie greifen eure Länder an mit der Ausrede, den Islamischen Staat zu bekämpfen, doch sie verlassen sie nicht, bis sie eure Männer töten und manchmal eure Frauen und Kinder gefangenennehmen und sie andere Male vertreiben. Seht ihr nicht, dass die Städte Iraks von Ahl as-Sunnah geleert und mit den schmutzigsten Geschöpfen Allahs und die schlimmsten, die je auf den Boden traten (die Rafidah) gefüllt werden? Schaut auf ihre Flaggen, während sie euch bekämpfen! Hört ihre Parolen, während sie eure Länder umgeben! Betrachtet ihre Taten, während sie euch aus euren Ländern vertreiben und hört ihre Rufe, während sie dazu aufrufen alle Gebiete der Ahl as-Sunnah anzugreifen! Von eurem Irak bis euer Schaam, bis euer Nadschd, ja sogar bis euer Jemen. O Ahl as-Sunnah: Eure Anführer in der Region haben den primitivsten und gemeinsten Verrat begangen den die Geschichte je kannte. Sie verkauften das Leid ihrer Leute und übergaben eure Angelegenheit und euren Boden an euren Feind. Hier sind eure Gebiete, sie werden zwischen den atheistischen Kuffar, Muschrikin-Rafidah und hasserfüllten Nusayriyyah, in einer unverhüllten Szene, welche die ganze Welt hört und sieht, verteilt. Hier ist Aleppo, die mit der gewaltigsten und härtesten Nusayri-Kampagne, mit einer Kufr-Unterstützung der Madschus (Iran) und Russland konfrontiert ist. Sie bezwecken dadurch ein Ersatzgebilde für die Nusayriyyah zu errichten, während dem Verrat der abtrünnigen Fraktionen, welche damit beschäftigt sind den Islamischen Staat zu bekämpfen und danach streben Allahs Schari‘ah von der Erde für die Interessen ihrer Herren und Förderer von den Kufr-Staaten zu beseitigen. Die Pläne der Römer und ihre List sind immer noch aktuell

5

bei, genauso wie die henkenden Hyänen (einen Kampf ) beitreten. Dabei stützte sie sich auf die Flugzeuge der Kreuzzügler und nutzte die Beschäftigung der Mudschahidin mit dem Kampf gegen die Nationen des Kufrs und ihre Verteidigung vom Boden des Islams aus. Sie dachte, dass sie sicher davor sei, dass die Söhne des Tauhids und Löwen des Dschihads zu ihr gelangen. Doch wahrlich, der Vorsichtige wird von dort getroffen, wo er sich am sichersten fühlt. O ihr Muwahhidin: Die Türkei ist heute in den Kreis eurer Arbeit und eures Dschihad-Projekts eingetreten. So nimmt Allah zur Hilfe und greift sie an! Wandelt ihre Sicherheit zum Schrecken und ihren Wohlstand zur Angst und lockt sie dann in eure entflammenden Kampfgebiete!

Rafidi Murtaddin

und am Voranschreiten, sogar auf der Halbinsel Muhammads g, um die Rafidah auf ihre Randgebiete zu hetzen, während einer großen Unheilstiftung, an der die Regierung von Aal-Salul arbeitet, um das Land zu säkularisieren und danach zu streben seine Bewohner zu Kuffar zu machen sowie die Unsittlichkeit unter ihnen zu verbreiten und alles, was von den Anzeichen der Schari’ah und ihren Leuten gezählt werden kann zu beseitigen. Sie haben sich nicht nur damit begnügt, sondern beteiligten sich tatsächlich militärisch mit den Nationen des Kufrs an der Bekämpfung des Islams und der Sunnah im Irak und Schaam. So sind sie der Kopf jeder Katastrophe und der Grund für jede Heimsuchung. O Männer von Dschazirah (arabische Halbinsel), o Nachkommen der Sahabah (Gefährten): Führt einen Angriff nach dem anderen gegen sie durch! Vor euch sind die Feinde Allahs. Vor euch sind ihre Polizisten, Soldaten und Sicherheitsbeamte. Vor euch sind ihre Marionetten und Schriftsteller. Vor euch sind ihre Prinzen, Minister und Medienleute. Und erinnert euch an das Testament eures Propheten g: „Auf der Insel der Araber dürfen keine zwei Religionen zusammen sein.“ O Ahl as-Sunnah: Für euch ist nach Allah nichts geblieben, außer dem Staat der Chilafah, der eure Religion bewahrt, euer Land beschützt und eure Gewalt stärkt. Darin lebt ihr ehrenvoll oder sterbt in Würde, ohne dass darin ein minderwertiger Rafidi, schmutziger Nusayri oder unreiner Atheist sich traut eure Würde anzutasten. O ihr Muwahhidin-Muslime im Osten und Westen der Erde: Die abtrünnige säkulare Türkei blieb während der Zeit unseres Dschihads und Kampfes gegen die Kufr-Allianzen still und bewegungslos, zeigt einen Horn und versteckte ein anderes. Sie strebte danach, ihre Interessen und Bestrebungen im NordIrak und in den Randgebieten von Schaam zu erlangen, jedoch schreckte sie immer zurück, aus Angst davor, dass die Mudschahidin sie inmitten ihres Landes durch die Hölle ihrer Operationen und Feuer ihrer Kämpfer verbrennen. Danach überlegte sie und wog ab. Hierauf hat sie düster geblickt, ein finsteres Gesicht gemacht, wurde hochmütig und trat den Kampf gegen uns 6

Exklusiv

O Soldaten der Chilafah auf dem Boden von Schaam: Hier ist der türkische Kafir-Soldat zu euch gekommen und wahrlich, das Blut des einen von ihnen ist wie das Blut eines Hundes an Unreinheit und Wertlosigkeit. So zeigt ihnen eure Gewalt, verbrennt sie mit dem Feuer eurer Wut und rächt euch für euren Din und euren Tauhid an den Brüdern der Satane, dem Vorbild der Murtaddin und Verbündeten der Atheisten. Denn ihr Schirk wird euren Tauhid und ihren Nifaq euren Iman nicht besiegen und Allah ist wahrlich mit den Gottesfürchtigen. Dies ist, was Allah und Sein Gesandter uns versprochen haben. Die abtrünnigen Ichwan1 (Bruderschaft) sind nun die vergiftete Speerspitze, welche die Kreuzzügler tragen, um das Bauwerk der Chilafah zu bekämpfen. Der Kufr dieser fehlgeleiteten Gruppe beschränkte sich nicht auf ihren Schirk an Allah in den ungültigen Verfassungen und Gesetzgebungen, die Abstreitung der Urteilsgewalt und Herrschaft Allahs und das Zustimmen der Kufr-Nationen bei ihrem Kufr. Vielmehr wurde sie zu einer Gruppe, die keine Religion hat, die mehr den Ketzern und Batiniyyah2 ähneln. Sie ist sogar nun ein fester militärischer Arm der Kreuzzügler-Koalition gegen den Islam und seine Leute, auf den sie auf dem Boden nicht verzichten. {Und ihre Brüder lassen sie in ihrer Verwirrung gewähren, dann lassen sie nicht nach} [Al-A’raf: 202]. So schaut auf den Irak, Schaam, Libyen, Tunesien und andere Länder. Ihr werdet unter ihnen (den Ichwan) keinen finden, außer einen Muschrik, der an den Kufr-Gesetzen und Gesetzgebungen teilnimmt oder an der Seite der Kreuzzügler-, Rafidah oder atheistischen Armeen steht und sie im Kampf gegen die Mudschahidin auf Allahs Weg unterstützt, die danach streben Allahs Urteile auf der Erde zu implementieren. So sind sie wahrlich die Ichwan (Brüder) der Schayatin und der arbeitende Agent der Kreuzzügler. Allah bekämpfe sie, so wie sie sich abwendig machen lassen! O ihr Mudschahidin auf Allahs Weg: Wisset, dass ihr heute der Schutzschild des Islams und seine starke Festung seid! So wehe, wehe euch, möge Allah sich eurer erbarmen, dass der Islam und die Muslime von eurer Seite getroffen werden. Denn 1 Damit ist die sogenannte „Muslimbruderschaft“ gemeint. 2 Die Batiniyyah sind jene, dass die Wortlaute vom Qur‘an und der Sunnah eine äußerliche und innerliche Bedeutung haben. Zu dieser Gruppe gehören viele abgefallene Gruppierungen, wie die Ismailiyyah, Drusen, Qaramitah und Rafidah.

Allahs Sunan (Vorbestimmungen) begünstigen keinen. Und Allah hat euch angewendet und euch (die Macht) vererbt, um zu sehen wie ihr handelt. So wendet die Furcht vor Allah und die Gehorsamkeit zu Ihm an, um Seine Unterstützung und Sein Versprechen zu erlangen! Allah c sagte: {O die ihr glaubt, wenn ihr Allah fürchtet, bestimmt Er euch eine Unterscheidung, tilgt eure Sünden und vergibt euch. Und Allah besitzt die große Huld.} [Al-Anfal: 29]. Meidet es zu sündigen und euch Seinem Befehl zu widersetzen, denn die Folge davon ist verheerend. Ich lese für euch das Testament von Amir al-Mu’minin Umar Ibn al-Chattab h an Sa’d Ibn Abi Waqqas h und die Soldaten, die mit ihm waren vor. Er sagte: „Ich befehle dir und jenen, die mit dir von den Soldaten sind, Allah bei jedem Zustand zu fürchten. Denn die Furcht vor Allah ist die beste Ausrüstung gegen den Feind und die stärkste Machenschaft im Krieg. Ich befehle dir und jenen, die mit dir sind, dass ihr mehr vor euren Sünden, als vor euren Feinden euch in Acht nehmt, denn die Sünden der Armee ist gefährlicher für sie als ihr Feind. Und die Muslime werden durch die Sünden ihres Feindes gegenüber Allah unterstützt. Ohne dies hätten wir keine Kraft gegen sie, weil unsere Anzahl nicht wie ihre und unsere Ausrüstung nicht wie ihre ist. Wenn wir also in der Sünde gleich sind, überwiegen sie gegen uns in der Gewalt und Stärke. Und wenn wir gegen sie nicht durch unsere Vorzüglichkeit unterstützt werden, besiegen wir sie nicht durch unsere Stärke. Und wisset, dass über euch bei eurem Marsch Hüter von Allah eingesetzt sind, die wissen was ihr tut. So schämt euch vor ihnen und begeht keine Sünden gegenüber Allah, während ihr auf Allahs Weg seid! Sagt nicht, dass unser Feind schlimmer ist als wir, so wird er nicht gegen uns gewinnen, selbst wenn wir sündigen, denn es mag sein, dass ein Volk durch ein schlimmeres besiegt wird, genauso wie es der Fall bei den Kindern Israels war, als sie Allahs Zorn auf sich brachten. Die Kuffar der Madschus drangen daraufhin zwischen die Wohnstätte hindurch ein und es war ein Versprechen das sicher ausgeführt wurde. Bittet Allah um Hilfe

gegen euch selbst, genauso wie ihr Ihn für den Sieg gegen euren Feind bittet. Ich bitte Allah darum für uns und euch.“ O ihr Mudschahidin: Euer Prophet g sagte: „Ihr seid siegreich, volltrefflich und euch wird die Eroberung gewährt. Wer von euch dies erreicht, so soll er Allah fürchten, das Gute gebieten und das Verwerfliche verbieten.“ Hier hat euch Allah heute diesen gesegneten Boden gewährt und vertraute euch die Bewahrung und Verteidigung davon auf und befahl euch standhaft beim Implementieren von Allahs Urteil darin zu bleiben. So nehmt euch davor in Acht, dass der Schaytan euch strauchelt, euch von eurem Land oder der Front zurückzuziehen. Vielmehr bleibt geduldig, harrt in Geduld aus, seid kampfbereit und standhaft. Geht nicht zu den Quellen der Erniedrigung, nachdem Allah euch geehrt hat und ersetzt nicht das Gute durch das Minderwertige. Steigt nicht nach der Erhebung zu den Stufen der Minderwertigkeit ab. Wisset, dass der Preis für euer Leiden auf eurem Boden mit eurer Ehre tausend Mal leichter ist, als der Preis eures Rückzuges davon in Erniedrigung. Allah c sagte: {Sag: Die Flucht wird euch nicht nützen, wenn ihr davor flieht, zu sterben oder getötet zu werden. Und dann wird euch nur noch ein wenig Nießbrauch gewährt.} [Al-Ahzab: 16]. Und der Gesandte g sagte: „Der Ribat für einen Tag und eine Nacht ist besser, als das Fasten und Qiyam eines ganzen Monats. Und wenn er (dabei) stirbt, laufen für ihn seine Taten weiter, welche er zu begehen pflegte, seine Versorgung läuft weiter für ihn und er wird vor den al-Futtan3 bewahrt.“ Wenn ihr also von einem Land durch eure Sünden rausgeht, dann bringt sie wieder durch eure Taubah (Reue) und der Furcht vor eurem Herrn zurück, denn dies gehört sich für euch. Erinnert euch, dass wenn euer Feind auf dem Wege des Taghuts kämpft, so kämpft ihr auf dem Wege Allahs, dem Allmächtigen. Und wenn sie für das Wort des Kufrs kämpfen, so kämpft ihr für das Wort Allahs und wenn sie für eine niedere Begierde kämpfen, so kämpft ihr für einen gewaltigen Lohn 3 Al-Futtan sind die fragenden Engel im Grab.

7

und einen Handel, welcher euch von einer schmerzlichen Strafe rettet. Und wenn sie kämpfen, während in ihren Herzen Unsittlichkeit und der Kufr sind, so kämpft ihr, während in eurer Brust der Iman und der Qur’an sind. Und wenn sie kämpfen, während ihr Ende das Feuer ist, so kämpft ihr und das Ende ist die Nachbarschaft des Allerbarmers und ein Paradies, dessen Weite die Himmel und Erde in scha Allah ist. {Welche der beiden Gruppen hat also ein größeres Anrecht auf Sicherheit, wenn ihr wisst? Diejenigen, die glauben und ihren Glauben nicht mit Ungerechtigkeit verdecken, die haben (das Recht auf ) Sicherheit, und sie sind rechtgeleitet.} [Al-An’am: 81-82]. Dies ist, was Allah und Sein Gesandter uns versprochen haben. Ich warne euch vor Streiterei und Uneinigkeit zwischen euch bei euren Wissenschaften und Taten, wo ihr auf einer Seite seid, den Tauhid an euren Herrn verwirklicht, den Dschihad gegen euren Feind führt und danach strebt, Allahs Wort auf der Erde zu erhöhen. {O die ihr glaubt, wenn ihr auf eine Schar trefft, so steht fest und gedenkt Allahs häufig, auf dass es euch wohl ergehen möge! Und gehorcht Allah und Seinem Gesandten, und streitet nicht miteinander, sonst würdet ihr den Mut verlieren, und eure Kraft würde vergehen! Und seid geduldig! Gewiss, Allah ist mit den Geduldigen.} [Al-Anfal: 45-46]. So führt der Streit zum Versagen und Sieg des Feindes und die Uneinigkeit ist ein Grund für das Übel und kommen der Feindschaft zwischen euch.

Wisset, dass eure Widersetzung ihnen gegenüber von den Eigenschaften der Dschahiliyyah ist. Und Allah hat euch wahrlich durch den Islam, die Gemeinschaft, das Zuhören und Gehorchen geehrt.

Seid nicht wie die Gemeinschaften, welche vor euch waren, die einen Teil der Religion nahmen und einen anderen ließen und so Allah Hass und Feindschaft zwischen ihnen aufkommen ließ. Allah c sagte: {Aber dann vergaßen sie einen Teil von dem, womit sie ermahnt worden waren. So erregten Wir unter ihnen Feindschaft und Hass bis zum Tag der Auferstehung. Und Allah wird ihnen kundtun, was sie zu machen pflegten.} [Al-Maidah: 14].

Gedenkt und betrachtet Allahs Aussage: {Allah ändert nicht den Zustand eines Volkes, bis sie das ändern, was in ihnen selbst ist.} [Ar-Ra’d: 11].

Wehe euch ungehorsam gegenüber euren Umara (Anführern) zu sein. Hört ihnen als Näherung zu Allah zu und gehorcht ihnen als Ibadah (zu Allah), solange sie euch keine Sünde befehlen.

Folgen der Attacke in Diyarbakir

8

Exklusiv

{Und gedenkt Allahs Gunst an euch, als ihr Feinde wart und Er dann eure Herzen zusammenführte, worauf ihr durch Seine Gunst Brüder wurdet. Und (als) ihr am Rand einer Feuergrube wart und Er euch dann davor errettete. So macht Allah euch Seine Zeichen klar, auf dass ihr rechtgeleitet werden möget!} [Aal-Imraan: 103].

An die Soldaten der Chilafah in Chorasan, Bangladesch, Indonesien, Qauqaz, den Philippinen, Jemen, der arabischen Halbinsel, Saynaa‘ (Sinai), Ägypten, Algerien, Tunesien, Libyen, Somalia und West-Afrika: Wisset, dass ihr die Stütze des Islams auf der Erde und die

Säulen der Chilafah darauf seid. Ihr habt die Nationen des Kufrs durch euren Dschihad, eure Geduld und Standhaftigkeit erstaunt. Ihr habt den Menschen die Wege des Sieges aufgezeigt durch das Schöne vereinen, Einhaltung der Gehorsamkeit und Aufbau der großen Gemeinschaft der Muslime, in einer Situation der Dschahiliyyah durch die Vermehrung der Zerstreuung und dem Beharren auf der Uneinigkeit. Ihr habt durch eure Vereinigung und Dschihad die Nationen des Kufr erzürnt, genauso wie sie bei der Entstehung der Chilafah erzürnt wurden. Somit werden sie danach streben Allahs Licht unter euch anzustreben, durch die Austragung der Ursachen der Zerstreuung und Uneinigkeit. So seid geduldig, harrt in Geduld aus, fürchtet euch nicht, seid standhaft und flüchtet nicht beim Kampf. Wenn ihr geduldig seid, wird euch Allah unterstützen, zum Sieg verhelfen und eure Füße befestigen. Und wisset, dass das Paradies unter den Schatten der Schwerter liegt. Und wisset auch, dass wenn manche eurer Anführer getötet wurden, dass Allah sie durch ähnliche oder bessere ersetzen wird und Allah wird euch nicht verloren gehen lassen. So seid nicht traurig, denn Allah ist wahrlich mit uns. O ihr Mudschahidin, welche bei der Erleichterung und Erschwernis geduldig sind in Sirte: Ihr habt von eurer Geduld den Feind Lektionen erteilt und mit eurem reinen Blut Kapitel der Würde und Ehre geschrieben. Die Kreuzzügler in Europa begehrten und begehren immer noch das Herz der Chilafah und Festung des Islams in Irak und Schaam anzugreifen, jedoch habt ihr ihre Sicherheit durch euren Zusammenschluss erschüttert und die Wagen ihrer Politik durch einen Dschihad auf den Kopf gestellt. Nun seid ihr das schwere Hindernis und der starke Felsen, bei dem ihr Wille gebrochen und ihre Projekte zerstört wurden. Euer Feind leidet genauso wie ihr leidet, jedoch erhofft ihr von eurem Herrn, was sie nicht erhoffen. So wehe euch, dass ihr eure Kampf- und Ribatplätze verlässt, denn eurer Feind ist kurz davor aufzugeben oder abgewehrt und gebrochen werden. An dieser Stelle vergessen wir nicht unsere muslimischen Brüder im Allgemeinen daran zu erinnern, dass wenn die Wege der Hidschrah nach Irak und Schaam eng und schwer wurden, Allah ihnen einen weiten Weg zur Hidschrah zu diesen gesegneten Wilayat geöffnet hat, um dort ein Bauwerk von den Bauwerken des Islams zu errichten und die Vorzüglichkeit des Vorreitens beim Unterstützen von Allahs Religion und Erhöhung Seines Wortes zu erlangen. Allah c sagte: {O Meine Diener, die ihr glaubt, gewiss, Meine Erde ist weit. So dient Mir, allein Mir.} [Al-Ankabut: 56]. Zu unseren Brüdern, welche an (glühender) Kohle festhalten, die Allah mit der Gefangenschaft geprüft hat: Trotz dem, was wir haben vom gewaltigen Kampf gegen die Feinde Allahs, haben wir euch bei Allah nicht vergessen und werden euch nicht vergessen. Wie soll es auch anders sein, wo ihr unsere ständige Sorge seid, die uns Schlaflosigkeit bereitet.Wir bitten Allah, dass Er eure Befreiung durch unsere Hände und Brechen eurer Gefängnisse durch unsere Waffen und Eisen sein lässt und dies ist für Allah wahrlich nicht schwer. So fleht Allah in eurer Prüfung an und denkt daran, dass Allah euch für einen Tag vorbereitet, an dem ihr eure Religion und Staat unterstützt. Ich sporne euch zum gewaltigen Du’a für eure Brüder im Islamischen Staat auf, dass Allah ihnen in derer Angelegenheit einen rechten Weg gewährt und ihnen durch Seine Unterstützung versorgt. Möge Allah eure Gefangenschaft aufheben, eure Drangsal beseitigen, eure Entschlossenheit stärken und euch einen Ausweg geben.

schahidin im Allgemeinen meinen Beileid aus für die Tötung der Schuyuch und Anführer und an ihrer Spitze Schaych Abu Muhammad al-Adnani und Schaych Abu Muhammad al-Furqan. Möge Allah sich ihrer erbarmen und im Firdaus ihre Stufen erhöhen. Sie waren von den Besten unserer Minister und rechtschaffenen Umara. Allah ehrte sie durch ihr Vorreiten im Dschihad und frühere Vorzüglichkeit. Sie arbeiteten fleißig daran, das Bauwerk der Chilafah und Allahs Urteile auf der Erde zu implementieren, bis sie gefallen sind und ihre Arbeit vollbracht haben. So denken wir über sie und Allah kennt sie am besten. Jedoch verkünden wir euch die frohe Botschaft durch Allahs Güte, dass die Chilafah durch ihre Tötung nicht stolperte, ganz zu schweigen, dass das Rad des Dschihads durch ihren Verlust stehenbleibt. Diese reinen Körper sind nur Aufopferungen, die wir Allah geben, nach Seinem Wohlgefallen strebend und Ihn um den klaren baldigen Sieg - durch Allahs Erlaubnis – bittend. Denn wir haben aus Allahs Buch gelernt, dass die Schahadah der Anführer und Rechtschaffenen, das nächste Tor zum Tamkin (Macht) auf der Erde und Lohn der Dunya und Achirah ist. Allah c sagte über den Zustand der Propheten und ihrer Gefolgschaft: {Und mit wie vielen Propheten zusammen kämpften zahlreiche Bekenner des Herrn! Doch sie gaben nicht auf ob dessen, was sie auf Allahs Weg traf, noch wurden sie schwach, noch unterwarfen sie sich. Und Allah liebt die Geduldigen. Ihre Worte waren nichts anderes, als dass sie sagten: “Unser Herr, vergib uns unsere Sünden und die Maßlosigkeit in unserer Angelegenheit, festige unsere Füße und hilf uns gegen das Kuffar Volk!” Da gab Allah ihnen die Belohnung des Diesseits und die schöne Belohnung des Jenseits. Und Allah liebt die Gutes Tuenden.} [Aal-Imraan: 146-148]. O Allah, Herabsender des Buches, Beweger der Wolken, Besieger der Gruppen, besiege und erschüttere sie. Besiege sie und unterstütze uns gegen sie! O Allah, vernichte die verbrecherischen Kuffar, die von Deinem Weg abhalten, Deine Gesandten leugnen und Deine Auliya‘ bekämpfen! O Allah, verhelfe uns gegen sie mit Jahren, wie die Jahre Yusufs! O Allah, spalte ihre Versammlungen, teile ihre Körper und lasse keinen von ihnen entkommen! O Allah, wer uns, unserer Religion und unserem Dschihad etwas Schlechtes will, dann lasse das Schlechte auf ihn zurückkommen, sodass er sich selbst ins Verderben stürzt! O Allah, plane für uns, nicht gegen uns, leite uns recht, erleichtere die Rechtleitung für uns und unterstütze uns gegen jene, die gegen uns übertreten! Du bist unser Unterstützer, der beste Unterstützer und Helfer. Und unser letztes Bittgebet lautet alles Lob gebührt Allah, dem Herrn der Welten.

O ihr Muslime überall: Ich spreche euch und den Mud9

Allah gab dem Irak vor der amerikanischen Invasion die Gabe, dass es darin Muwahhidin gab, welche die Sorge der Verbreitung des Tauhids und der Bekämpfung von Schirk und Bid’ah trugen, trotz der Tyrannei des Kufrs der säkularen Ba’th-ParteiundihremKrieggegendenIslamund die Muslime. Als dann die Kreuzzügler den Boden Iraks betraten, waren diese Muwahhidin ein festes Mauerwerk, das vor ihnen stand. Sie vereitelten, durch Allahs Güte, ihre Pläne und vertrieben sie erniedrigt und schandevoll. Sie errichteten den Staat des Islams auf dem Boden des Zweistromlands und blieben darauf standhaft. Unter ihnen gibt es welche, die bereits gefallen sind und andere, die Allah am Leben ließ, bis Er ihnen die Gnade gewährte den Tag zu erleben, an dem die Religion gänzlich für Allah ist, in einem islamischen Staat, welcher von einem Quraschi Chalifah auf dem Wege des Propheten geführt wird. Von jenen Predigern, die dem Wege der Propheten beim Lernen und Lehren des Tauhids folgten und davon an die Menschen weitergaben, sowie den Dschihad gegen Allahs Feinde durch Schwert und Beweis führten und geduldig bei dem blieben, was sie auf diesem Weg von Prüfungen traf, bis sie als Märtyrer auf Allahs Weg fielen, ist der Schaych und Mudschahid Abu Ali al-Anbari (möge Allah ihn annehmen), so denken wir über ihn und Allah kennt ihn am besten. Der verstorbene Taghut des Ba’th-Regimes Saddam Hussain und seine abtrünnige Partei herrschten über den Irak mit ihrer pharaonischen und tyrannischen Herrschaft. Sie blieben nicht beim Ersetzen von Allahs Urteilen durch die erfundenen Gesetze stehen, vielmehr strebten sie nach der Verfälschung der Aqidah der Muslime durch das Öffnen der Tore für die Muschrikin der Sufis und Rafidah und Verbreitung der atheistischen Ideologien. In dieser Zeit, während die Menschen unter der Gewalt dieses verbrecherischen Taghuts waren, hat Schaych Abdurrahman al-Qaduli (der echte Name des Schaychs) den Tauhid in einer Masdschid der Stadt Tal ‘Afar, westlich von Mossul offenkundigt. Die Menschen versammelten sich Freitags in seiner Masdschid, sodass sich die naheliegenden Straßen füllten. So traf ihn das Leid des Taghuts und ihren Geheimdiensten.

10

Schuhada

Die Drohungen der Ba‘athisten schüchterten ihn nicht ein und es hielt ihn nicht vom Dschihad gegen sie ab. Auch nicht, dass er ein Einzelkind und der einzige Verantwortliche für den Lebensunterhalt einer großen Familie war und auch nicht die Angst um eine Masdschid, in dem er zu Allah aufrief. So verkündete er den Kufr der Ba’th-Partei und jeden, der sich ihr anschließt und spornte seine engsten Brüder dazu auf sie zu Kuffar zu erklären und zu bekämpfen. Die Abtrünnigen der Ba’th geduldeten sich nicht lange und verboten ihm zu predigen, ja sogar Adhan in den Masadschid zu rufen. Sie fingen an ihn zu bedrängen, sodass kaum ein Monat verging, ohne dass die Geheimdienste des Taghuts ihn vorluden. In dieser Zeit wurde das Ba’th-Regime im Irak nach einer Reihe von erfolglosen Kriegen welche es gegen seine Feinde führte, immer schwächer. Die Muwahhidin erwarteten seinen Sturz und gleichzeitig auch, dass die Kreuzzügler Amerikas den Irak angreifen, um ihn mit der Ausrede des Stürzens des Taghut-Regimes zu besetzen. Jedoch waren sie nicht im Stande eine starke Gruppe aufzubauen, welche den Taghut durch entscheidende Schlachten zum Absturz bringen. So fing jede Gruppe an sich mit ihren Mitgliedern in einem Gebiet zu versammeln, damit sie sich kennenlernen und die Religion weit von den Augen der Ba’thisten zu lernen. So wurden mehrere nicht miteinander verbundene Gruppen in Baghdad und Umgebung, Anbar und ihre Wüste, Diyala, Kirkuk, Mossul und Tal ‘Afar gegründet. In Tal Afar war Schaych Abu Alaa (seine wirkliche Kunyah) der Schaych seiner Brüder und ihr Ältester, auf den sie sich bei Fatawa und Entscheidungen stützten. Die Aktivität von Abu Alaa beschränkte sich nicht auf Tal Afar, wo er Vorträge und Kurse hielt. Vielmehr weitete sie sich zu anderen Gebieten Iraks aus, vor allem in Baghdad, in dessen Universität er bereits zuvor unterrichtete. Er baute Kontakt mit der Salafi-Gruppe von Schaych Fayez (möge Allah ihn annehmen), den Muwahhidin der Stadt Mossul und den Mudschahidin von Kurdistan, wo sich die Gruppe Ansar al-Islam befand, die damals das einzige Dschihad-Feld im Gebiet leiteten. Und zu ihnen rückten viele Jugendliche aus dem Irak und anderen Ländern aus.

Die Da’wah von Schaych Abu Alaa und seinen Brüdern in Tal Afar fruchtete. So bereuten viele der Rafidah von den Bewohnern der Stadt durch seine Da’wah - durch Allahs Güte. Und viele Menschen machten Kufr an die Ba’th-Aqidah und andere sagten sich los vom Dienst an den Taghut Saddam in seiner Armee und den Sicherheitsorganen. Von all diesen gab es dann welche, die Allah befestigte und von den besten Mudschahidin danach wurden, bis Allah sie als Schuhada‘ auf Seinem Weg nahm – so denken wir über sie und Allah kennt sie am besten. Neben der Da’wah-Aktivität hat der Schaych den Dschihad auf Allahs Weg nicht vernachlässigt. Er kooperierte mit den Mudschahidin in den Bergen Kurdistans und arbeitete mit einigen vertrauten Muwahhidin in Tal Afar daran, eine Dschihad-Gruppe aufzubauen, um militärische Operationen gegen das Taghut-Regime von Saddam Hussain, seine Dschahili-Partei und abtrünnigen Soldaten und Unterstützer durchzuführen. Das Ausbilden dieser Gruppe leitete Schaych Abu al-Mu’taz al-Quraschi (möge Allah ihn annehmen), der damals von den Offizieren war, welche zu Allah bereuten, Kufr an den Ba’th begangen und sich von der Loyalität zum Taghut und seiner Armee lossagten. Jedoch bestimmte Allah, dass diese Gruppe einen größeren Feind ins Visier nimmt, nämlich die Kreuzzügler unter der Führung Amerikas, welche den Irak angriffen. Die Invasion der Kreuzzügler im Irak erzielte unterschiedliche Ergebnisse. Davon war der Zusammenbruch des Ba’th Regime, seiner Armee und Sicherheitsinstitutionen, die Verbreitung von Chaos im Land und Verbreitung der Waffen unter den Menschen, sowie der schwere Schlag, welcher die Gruppe Ansar al-Islam in Kurdistan traf. Viele ihrer Mudschahidin wurden durch die amerikanischen Langstrecken-Raketen getötet und einige Muhadschirin Mudschahidin, die in den Irak kamen, unter Ausnutzen der chaotischen Zustände. Unter diesen war Schaych Abu Mus’ab az-Zarqawi (möge Allah ihn annehmen). Von diesen Ergebnissen war auch, dass die abtrünnigen Ichwan im Irak ihre Schirk-Aqidah und den Kufr-Manhadsch offenbarten und sich den Reihen der Kreuzzügler und Rawafidh anschlossen. Kurz nachdem Baghdad in die Hände der Kreuzzügler fiel, wurden im Irak viele kämpfende Gruppen gegründet, die verschiedene Ideologien und Ziele hatten. Von diesen Gruppen waren die „at-Tauhid wa al-Dschihad Gruppe“, welche von verschiedenen Gruppen der Muhadschirin und Ansar gegründet wurde und von Schaych Abu Mus’ab az-Zarqawi angeführt wurde und „Ansar as-Sunnah“, welche vom Rest der „Ansar al-Islam“ nach ihrem Rückzug in den Städten Iraks und einigen Muwahhidin-Gruppen unterschiedlicher Gebiete des Iraks zusammengestellt wurde. Die Führung wurde den Anführern von „Ansar al-Islam“ übergeben, die sich in die Städte Iraks begaben, nachdem sie ihre Rückzugsgebiete in den Bergen Kurdistans verloren hatten. Die Salafi-Gruppe von Tal Afar war von jenen, die sich „Ansar as-Sunnah“ anschlossen, kurz nachdem sie unter dem Namen „Die Brigaden von Muhammad, den Gesandten Allahs“ g arbeiteten. Es verging keine lange Zeit, bis Schaych Abu Iman (die Kunyah des Schaychs, welche er nach der amerikanischen Invasion verwendete) zum allgemeinen Schari’ah-Verantwortlichen der „Ansar as-Sunnah Gruppe“ ausgewählt wurde. Doch Allah bestimmte, dass

ein Treffen zwischen Schaych Abu Mus’ab az-Zarqawi und Schaych Abu Iman (möge Allah sie annehmen) stattfand. Jeder von ihnen lernte den anderen lieben und freute sich über den anderen aufgrund der Aqidah und dem gesunden Manhadsch. Das allgemeine Bestreben der Muhadschirin in „Ansar as-Sunnah“ damals war, die Reihen zu vereinen und sich unter der Führung von Schaych az-Zarqawi zu versammeln und sich der Al-Qa’idah anzuschließen. Sie übten Druck auf ihre Führung aus, um dies in die Wege zu leiten. Und Schaych Abu Iman bemühte sich persönlich, um eine Versammlung mit den Anführern beider Gruppen zu organisieren, was ihm auch gelang. Schaych Abu Mus’ab az-Zarqawi traf den Amir von Ansar as-Sunnah Abu Abdullah asch-Schafi’i, der sich weigerte beide Gruppen zu vereinen, mit der Ausrede sich mit seinen Soldaten beraten zu wollen, obwohl er ihre Meinung zuvor kannte und über ihren Wunsch beide Gruppen zu vereinen durch die Bay’ah von „Ansar as-Sunnah“ an Al-Qaidah damals Bescheid wusste. In diesem Moment verkündete der Schaych Abu Iman seine Bay’ah an Schaych Zarqawi und den Anschluss an die Al-Qaidah im Irak und nach ihm gab der überwiegende Teil von „Ansar as-Sunnah“ die Bay’ah. Diese Bay’ah war eine der größten Bay’at in der Geschichte des Dschihads im Irak und wurde als die „Bay’ah der Fatihin“ bekannt. Schaych Abu Mus’ab ernannte Schaych Abu Iman als seinen Stellvertreter in der Führung der Organisation, jedoch wurde Schaych Abu Iman kurz zuvor von den Amerikanern verhaftet und im Abu Ghraib Gefängnis eingesperrt. Einige Monate später erlaubte Allah ihm die Entlassung, nachdem Er ihre Augen verblendete und sie seine wahre Identität und die Rolle, die er im Kampfgeschehen spielte nicht herausfanden. Die Medien der Kreuzzügler führten eine grausame Kampagne, um den Ruf der Mudschahidin im Irak und Schaych Abu Mus‘ab az-Zarqawi und seine Brüder zu verunstalten. An dieser Kampagne nahmen die Anführer der fehlgeleiteten Gruppen und Leiter der Partei der abtrünnigen Ichwan (die islamische Partei) teil. Vor allem, nachdem der Name von Schaych az-Zarqawi überall verbreitet wurde und die Existenz der Mudschahidin der Al-Qaidah im Irak zu einem festen Bauwerk gegen alle Projekte des Verrats dieser fehlgeleiteten Murtaddin wurde. Was den Kummer und die Sorgen des Schaych az-Zarqawi vermehrte war, dass was ihn an Kritik der Verantwortlichen der Al-Qaidah in Chorasan erreichte, die zweifellos aufzeigten, dass sie die Gerüchte und Lügen gegen die Mudschahidin des Iraks, welche in den Medien der Kreuzzügler verbreitet wurden, Glauben schenkten. Doch da die meisten Gruppen im Irak sich früh entblößten und ihre Fehlleitung aufzeigten, konnten sie sich über nichts beschweren, außer über die schlechte Beziehung zwischen Schaych az-Zarqawi und seinen Brüdern und „Ansar as-Sunnah“. Die Führung von „Ansar as-Sunnah“ stand im ständigen Kontakt mit Atiyatullah al-Libi durch Iran, wo beide Seiten Quartiere und Kontaktzentren hatten. Schaych az-Zarqawi (möge Allah ihn annehmen) war sehr traurig über den Umgang mancher Verantwortlichen der Al-Qaidah in Chorasan mit ihm und ihr schlechtes Denken über ihn. Aufgrund der Schwierigkeit der Kommunikation mit ihnen, 11

beschloss er einen Gesandten zu ihnen zu schicken, um ihnen die Wahrheit über die Geschehnisse im Irak aufzuzeigen und die Lügen der Anführer von Ansar as-Sunnah über die Mudschahidin aufzuklären. In den Augen von Schaych az-Zarqawi gab es keinen, der besser für diese Aufgabe geeignet war, als Schaych Abu Iman, da er sein Stellvertreter war und großes Wissen und Stellung hatte und da er der ehemalige Schari’ah Verantwortliche dieser verleumderischen Gruppe „Ansar as-Sunnah“ war. Der Schaych folgte dem Befehl seines Amirs und reiste nach Chorasan, wo er die Verantwortlichen der Al-Qaidah in Chorasan traf und ihnen die Wahrheit über das, was im Irak stattfand erklärte. Danach kehrte er zurück und präsentierte Schaych az-Zarqawi die Resultate dieser Reise. In der Zeit, in der die amerikanische Armee im Irak kurz vor dem Fall war, wurden die Projekte der Fehlgeleiteten auf dem Boden gegründet. Jeder von ihnen versuchte die Früchte des Dschihads im Irak zu rauben durch die Unterstützung der Satane der Sururiyyah und der Geheimdienste der abtrünnigen arabischen Regierungen, vor allem die der Golfstaaten. Die Antwort von Schaych az-Zarqawi und seinen Brüdern war zu eilen, um ihr Projekt zu entwickeln, damit sie dadurch die besten Gruppen in der Aqida und Manhadsch, darunter auch al-Qaidah im Irak unter einem Dach zu vereinen. Dieser Dachverband wurde „Schura Rat im Irak“ genannt und man einigte sich darauf, dass die Führung dieses Rates abwechselnd zwischen den Gruppen, die ihn bilden, sein wird. Hier wurde Schaych Abu Iman zum ersten Amir des Schura Rats der Mudschahidin gewählt und er hielt selbst die erste Stellungnahme dieses Rates unter dem Pseudonym Abdullah Ibn Raschid al-Baghdadi, welches dann in den Medien bekannt wurde. Im Monat Rabi‘ al-Awwal des Jahres 1427 n. H. bestimmte Allah, dass Schaych Abu Iman in den Norden

12

Schuhada

verreiste, um einige Verantwortliche der Organisation zu treffen, um sich dann mit ihnen zusammen zu Schaych az-Zarqawi nach Süd-Baghdad zu begeben. In einer der Stationen auf dem Weg fand eine amerikanische Luftlandeoperation auf dem Haus statt, in dem sie sich befanden, und sie waren von der Stadt zum Landgebiet ohne Waffen verreist, da sie einen Weg beschreiten mussten an dem viele Checkpoints waren. Die Kreuzzügler verhafteten sie durch Allahs Bestimmung nach einem Gefecht mit einer Gruppe von Istischhadiyyin, welche sich in einem Haus nebenan befanden. Das Quartier der Istischhadiyyin wurde bombardiert und dadurch wurde das Gästehaus enttarnt, in dem sich Schaych Abu Iman und seine Brüder befanden. Dies war eine der schwersten Schläge, die der Al-Qaidah im Irak zugefügt wurde. Im Gefängnis hat Allah die Augen der Ermittler erneut verblendet und sie fanden die wahre Identität der meisten Verantwortlichen der Organisation nicht heraus. Doch als die Kreuzzügler sahen, dass die Brüder auf Schaych Abu Iman achteten (die Amerikaner nannten ihn in der Zeit seiner Gefangenschaft Hadschi Iman), ihre Bemühung die Beschuldigungen von ihm fernzuhalten und ihr Bestreben ihn durch jede Mittel zu befreien, selbst wenn manche von ihnen die Beschuldigungen auf sich nehmen, wurden sie aufmerksam auf ihn und große Zweifel kamen über seine wahre Identität. Diese Zweifel wurden durch das, was sie von Gemessenheit und Ruhe des Schaychs sahen, vermehrt. Also vermehrten sie die Ermittlung über seine Identität, während sie Gewissheit darüber hatten, dass er eine wichtige Rolle in der Organisation spielt. Jedoch hat Allah sie in Schande gestürzt und das meiste, was sie ermitteln konnten, dass sie seine Zugehörigkeit zu der Organisation herausfanden. Sie dachten sodann, dass er der Amir von Tal Afar ist, da der Schaych in seiner Stadt fast öffentlich arbeitete und bekannt im Gebiet war. Also blieb der Schaych für einige Jahre im Gefängnis, die er zwischen mehreren

amerikanischen Gefängnissen vom Norden Iraks bis in den Süden verbrachte. Sie ließen ihn in keinem Gefängnis für eine lange Zeit, da sie seine Wirkung über die Gefangenen und ihr Versammeln um ihn sahen. Die Kreuzzügler waren kurz davor den Schaych in seinem Gefängnis zu töten, als ein Murtadd im Gefängnis tot aufgefunden wurde und sie nicht herausfanden wer dahintersteckt. Jedoch hat Allah ihn vor ihrer Liste gerettet. Sie hörten nicht auf zu versuchen ihn durch den ständigen Transport zwischen den Gefängnissen zu erschöpfen, während sie nicht wussten, dass sie ihn dadurch einen Dienst erwiesen, denn jeder Ort zu dem er transportiert wurde, war ein neuer Platz für Da’wah und Lehren für ihn. Er fixierte seine Da’wah auf den Tauhid der Hakimiyyah (Urteilsgewalt) und das, was ihn annulliert vom Schirk in der Gehorsamkeit und Schirk der Paläste und Verfassungen. An jedem neuen Ort sprach er zu seinen Mitgefangenen wie Yusuf n {O meine beiden Gefängnisgefährten! Sind verschiedene Herren besser oder Allah, der Eine, der Allbezwinger?} [Yusuf: 39]. Die Brüder versammelten sich um ihn, um von seinem Wissen zu schöpfen und er war ihr Amir bei all ihren Angelegenheiten. In dieser Zeit studierten viele der Soldaten des Islamischen Staates bei ihm und unter ihnen waren die zwei Helden und Anführer, welche Allah zur Strafe für die Rafidah in Baghdad machte, Manaf ar-Rawi und Hudhayfah al-Bittawi (möge Allah sie annehmen). In der Zeit seiner Gefangenschaft fanden wichtige Ereignisse in der Geschichte des Dschihads im Irak statt. Schaych Abu Mus’ab az-Zarqawi (möge Allah ihn annehmen) siedelte nach Diyala über, um die Gründung eines Islamischen Staates vorzubereiten. Jedoch wurde er durch die Kreuzzügler getötet, bevor er diesen Staat selbst ausrufen konnte. Danach übernahm Schaych Abu Hamzah al-Muhadschir (möge Allah ihn annehmen) die Führung und verkündete die Auflösung der Al-Qaidah im Irak und die Bay’ah an Schaych Abu Umar al-Baghdadi (möge Allah ihn annehmen), dem ersten Amir des Islamischen Staates im Irak. Von diesen gewaltigen Ereignissen war auch die Massenabtrünnigkeit der Gruppen und Organisationen, die sich dem amerikanischen Projekt der Sahwat anschlossen und die große Anzahl der getöteten Mudschahidin, infolgedessen bis Schaych Abu Umar al-Baghdadi und Schaych Abu Hamzah al-Muhadschir getötet wurden. Die Flagge wurde dann von Schaych Abu Bakr al-Baghdadi getragen und eine neue Etappe der Geschichte des Islamischen Staates im Irak begann. Schaych Abu Ali al-Anbari kam am Anfang dieser wichtigen Etappe aus dem Gefängnis heraus. Von den wichtigsten Ereignissen dieser Etappe war der Eintritt der Mudschahidin des Islamischen Staates im Irak in Schaam nach der Welle, welche in viele der Länder der Muslime verbreitet wurde und als arabischer Frühling bekannt wurde. Der Islamische Staat weitete sich nach Schaam aus und der Islamische Staat im Irak und Schaam entstand. Schaych Abu Ali al-Anbari nahm an vielen wichtigen Ereignissen dieser Etappe teil. Nach sechs Jahren Gefangenschaft in den Gefängnissen

der Kreuzzügler und Rafidah, wurde der Schaych entlassen und fand eine andere Situation als die er vor seiner Gefangenschaft ließ. Die Kreuzzügler hatten die Herrschaft des Iraks ihren Marionetten von den Muschrikin der Rafidah überlassen, nachdem ihre Wunden tief und Kosten hoch wurden. Und die Mudschahidin waren in den Wüsten zurückgezogen nach der Zeit der Ehre und Macht, in der sie ihren Staat ausriefen. Während die Fraktionen komplett aus der Bildfläche verschwanden, nachdem die meisten von ihnen Sahwat wurden und all ihre Taten vernichteten durch ihr Fallen in die klare Abtrünnigkeit, die Herrschaft der Tawaghit in mehreren Staaten zu fallen, den Beginn einer neuen Etappe verkündend, die den Beginn der Herrschaft des Islams einleitet. Die Schlüsselrolle davon, war die Beteiligung der Mudschahidin des Islamischen Staates gegen den Taghut von Schaam Baschar al-Assad. Der Schaych kam aus dem Gefängnis raus und fand seine Brüder, die mit ihm im Schura-Rat der Mudschahidin waren, auf ihn warten, damit er seinen Platz von neu einnimmt in den Reihen des Islamischen Staates im Irak. Er hatte schon in seiner Gefangenschaft von der Entstehung des Islamischen Staates gehört und war ein Amir und Lehrer seiner Soldaten im Gefängnis. So erneuerte er die Bay’ah an Amir al-Mu’minin Schaych Abu Bakr al-Baghdadi (möge Allah ihn bewahren) nur wenige Tage nachdem er vom Gefängnis rauskam. Sofort fing er an im Dienste des Islamischen Staates als Soldat zu arbeiten, ohne dass ihm seine alte Geschichte, seine Stellung bei seinen Schülern und Brüdern oder sein Wissen und seine Erfahrung kümmerte. Er stellte sich in die Dienste seiner Brüder, von denen viele vor und während seiner Gefangenschaft unter seiner Führung waren. Doch seine Brüder kannten den Wert der Mudschahidin-Gelehrten und gaben ihm die Stellung, die ihm gebührt, um von seinem Wissen und seiner Erfahrung zu profitieren. Die erste Aufgabe, die ihm aufgetragen wurde war Kontakt mit den kämpfenden Gruppen außerhalb des Iraks aufzunehmen, vor allem mit den Zweigstellen der Al-Qaidah überall auf der Welt, um Kommunikationskanäle mit ihnen aufzubauen, nachdem der Kontakt aufgrund der Sicherheitsumstände für mehrere Jahre abgebrochen war. Verantwortliche der Al-Qaidah hatten den Islamischen Staat verunglimpft. Die Brüder dachten, dass dies aufgrund der Unwissenheit über die Situation war. Schaych Abu Ali schickte ihnen einige Nachrichten, in denen er ihnen einige Angelegenheiten verdeutlichte und er dachte, dass er Leute anspricht, die denselben Manhadsch wie Schaych az-Zarqawi (möge Allah ihn annehmen) tragen. Jener Manhadsch, den er kannte und aufgrund dessen er die Bay’ah gab. Diese Nachrichten waren der Anfang der Rückkehr der Kommunikation zwischen dem Islamischen Staat und der Al-Qaidah und ihren Zweigstellen. In dieser Zeit hatten die Soldaten des Islamischen Staates eine große Präsenz in Schaam erreicht. Trotz der Nachrichten über die Siege, trugen die Berichte von Schaam nach Irak keine guten Nachrichten, denn sie beinhalteten Berichte über die Abweichung der Verantwortlichen vom Manhadsch des Islamischen Staates, ihr frühes Bestreben die Gruppen des Schirks und der Abtrünnigkeit zufrieden-

13

zustellen, ihre falsche Leitung der Arbeit und den starken Stammes- und Landesfanatismus innerhalb der Gruppe, was eine Bedrohung darstellte, dass die Gruppe von einem Haufen Verräter und Korrupten übernommen würde. So beschloss Amir al-Mu’minin einen Vertreter zu entsenden, um die Situation zu beaufsichtigen und die Richtigkeit der Berichte zu überprüfen. Dafür wählte er Schaych Abu Ali aus verschiedenen Gründen aus. Davon war die Kenntnis des Schaychs über al-Dscholani in der Zeit seiner Gefangenschaft, wo er mit ihm eine Zeit lang war. Dieser Hinterhältige hatte dem Schaych die Hochschätzung und Respekt im Gefängnis und danach gezeigt, sodass er ihm sogar in den Nachrichten als „meinen geliebten Vater“ bezeichnete. Der Schaych hatte gut von ihm gedacht und war der Meinung, dass die Berichte über ihn reine Streitereien sind, die zwischen den Soldaten und ihren Anführern geschehen können. Also ging Schaych Abu Ali al-Anbari (möge Allah ihn annehmen) nach Schaam, und diese Reise war eine der Gaben Allahs über den Staat. Denn direkt nach seiner Ankunft begann er mit einer Tour, welche mehrere Wochen andauerte und in den verschiedenen Gebieten in Schaam war. Er sah mit seinen eigenen Augen die Fehler beim Leiten der Arbeit und die Abweichung, die unter den Soldaten und Anführer verbreitet war. Der Hauptgrund dafür war die Vernachlässigung der Schari’ah-Erziehung und Ausbildung durch die Arbeitsleiter. Er war jedoch der Meinung, dass diese Fehler durch mehr Anstrengung behoben werden können. Danach beschloss der Schaych im selben Quartier von Dscholani zu leben, um eine Zeit lang eng an ihm zu sein und somit seine Persönlichkeit zu studieren und seine Leitungsfähigkeit zu erkennen. Innerhalb eines Monats oder weniger, zeigte ihm Allah viele Fakten auf, welche ihn dazu bewegten einen Warnruf an Amir al-Mu’minin zu schicken, damit er die Situation in Schaam rettet, bevor es zu spät ist. Er schickte eine Nachricht, in der Allah die Wahrheit über den hinterhältigen Dscholani aufzeigte und berichtete darin über das, was er von ihm sah und bewertete genauestens seine Persönlichkeit. Er schrieb über al-Dscholani: „Er ist eine hinterhältige Person mit zwei Gesichtern. Er liebt sich selbst und kümmert sich nicht um den Din seiner Soldaten. Er ist bereit ihr Blut zu opfern, damit er in den Medien erwähnt wird. Er fliegt vor Freude wie die Kinder, wenn sein Name in den Fernsehkanälen erwähnt wird…“ Diese Nachricht war der Hauptgrund für den Beschluss von Amir al-Mu’minin selbst nach Schaam zu kommen, denn Schaych Abu Ali war für ihn kein Lügner und frei von Neid und Hinterhältigkeit. Er überquerte die Grenze trotz der großen Gefahr und fand Schaych Abu Ali auf der anderen Seite auf ihn warten, um Erlaubnis bittend, nach Irak zurückzukehren, nachdem seine Aufgabe beendet war, denn er wollte nicht mehr diesen schlechten Zustand des Dschihads in Schaam erleben. Doch Amir al-Mu’minin lehnte dies ab und nahm ihn mit sich, damit er ihm dabei hilft die Fehler, die al-Dscholani und seine Gang begangen haben, zu korrigieren. Die Versuche von Dscholani und seiner Gang, die Fortbewegung von Amir al-Muminin, nachdem er nach Schaam kam mit der Behauptung auf seine Sicherheit zu achten zu beschränken, schlugen fehl. So begann Amir al-Mu’minin einige Touren und traf Soldaten und Anführer. Dies war

14

Schuhada

genügend, um festzustellen, dass die Arbeitsleiter sie verdorben hatten und dass sie für sich selbst arbeiten, was negative Auswirkungen auf die Soldaten hatte. So lud Amir al-Mu’minin al-Dscholani und seine Gang vor, um ihre Ausreden über das zu hören, was über sie bewiesen wurde. Da fand die bekannte Sitzung statt, in der die Schauspielerei des Weinens des hinterhältigen Dscholani geschah. Der Daddschal al-Harrari beharrte darauf, die Bay’ah an Amir al-Mu’minin zu erneuern und dass seine Partner einer nach dem anderen aufstanden, um die Bay’ah an Amir al-Mu’minin zu geben. Dies taten sie, hoffend etwas Zeit zu gewinnen, um ihr Projekt der Spaltung der Reihe zu vollenden und das Anvertraute von Männern und Geldern zu entwenden. Doch diese Täuschung von ihnen hat - durch Allahs Güte - Amir al-Mu’minin und sein Schura-Rat nicht überzeugt. So beschlossen sie Dscholani und seine Gang abzusetzen und eine neue Führung für „Dschabhat an-Nusrah“, was der Deckname für die Mudschahidin des Islamischen Staates in Schaam war, zu ernennen. Jedoch konnten sie diese Option nicht anwenden, da sie herausfanden, dass die Hinterhältigen mit schnellen Schritten an ihrem Projekt arbeiteten, um die Reihe zu spalten und gegen ihren Amir zu rebellieren. Al-Dscholani hatte seine Nahestehenden bereits gerufen und sie über sein Vorhaben, in Verschwörung mit der Führung der Al-Qaidah in Chorasan, sich vom Islamischen Staat im Irak zu spalten. Diese Versammlung fand eine Woche nach ihrer Erneuerung der Bay’ah an Amir al-Mu’minin Abu Bakr al-Baghdadi (möge Allah ihn bewahren) statt. So beschloss die Führung des Islamischen Staates den Namen „Dschabhat an-Nusrah“ aufzulösen und klar und deutlich die Zugehörigkeit davon zum Islamischen Staat zu verkünden. Schaych Abu Ali al-Anbari (möge Allah ihn annehmen) stimmte dem zu und Amir al-Mu’minin verkündete in seiner bekannten Rede die Auflösung der Namen „Islamischer Staat im Irak“ und „Dschabhat an-Nusrah“ und ihre Vereinigung unter dem neuen Namen „Islamischer Staat im Irak und Schaam“. Da schlugen die Pläne der Hinterhältigen fehl und sie hatten keine andere Wahl als ihre Verschwörung gegen den Islamischen Staat mit der Beteiligung des Amirs der Al-Qaidah Aiman adh-Dhawahiri zu vollenden, damit sie die Soldaten verlieren und sie keinen Entschluss fassen können und sie so eine neue Chance bekommen, um an ihrem Projekt weiterzuarbeiten. Doch von Allahs Bestimmung war, dass Schaych al-Anbari von den Soldaten, Anführern und Studenten des Wissens in Schaam geliebt und respektiert wurde. So war dies einer der Gründe, die ihm wieder dazu verhalfen die Soldaten des Islamischen Staates in Schaam während der großen Fitnah zu befestigen. Wenige Besuche in den Gebieten und Bezirken waren genügend, um die Soldaten über die Wahrheit aufzuklären und den Grund für die Auflösung von Dschabhat an-Nusrah zu verdeutlichen. So blieben die meisten Soldaten ihrer Bay’ah an Amir al-Mu’minin treu und so blieb mit dem Hinterhältigen nur eine kleine Anzahl an getäuschten oder profitierenden. So schlugen die Pläne der Hinterhältigen ein weiteres Mal fehl und sie eilten zur Erfindung der bekannten Geschichte der angeblichen Ersuchung des Dhawahiris um Urteil, die sie mit ihm und mit dem verstorbenen Abu Chalid as-Suri.

Ihr Zorn über Schaych al-Anbari (möge Allah ihn annehmen), durch den Allah den Großteil ihres Projektes vereitelte, brachte sie dazu, ihn und andere Schuyuch und Anführer (versuchen) zu töten. Dies war der Teil eines Planes, welcher beinhaltete, die Grenzen zu kontrollieren und jede Verbindung zwischen der Soldaten des Islamischen Staates im Irak und Schaam zu verhindern. Sie waren jedoch zu feige dies umzusetzen, aus Angst vor der Rache der Soldaten des Islamischen Staates, deren Härte sie bestens kennen, und aus Angst vor den geheimdienstlichen Brigaden des Islamischen Staates, welche in Schaam verbreitet waren. Sie hatten Gewissheit darüber, dass diese Brigaden im Stande waren, zu ihnen zu gelangen und ihre Köpfe mitzunehmen, wenn sie sich trauen dies zu tun. Schaych Abu Ali al-Anbari setzte seine Arbeit ohne Ermüdung in Schaam fort. Er war verantwortlich für das Schari’ah-Komitee und Mitglied des Delegierten Komitees in Schaam. Diese Etappe war von den schwersten Etappen für ihn (möge Allah ihn annehmen) aufgrund der großen Verantwortungen, die ihm aufgetragen wurden. Er bemühte sich sehr beim Unterrichten, der Da’wah und bei Überprüfungen von Schari’ah Themen. Hinzufügend der Gebietsführung wurde ihm die Verantwortung aufgetragen, die Probleme mit den Fraktionen und Organisationen zu verwalten und die Leitung der Richter und Islamischen Gerichte, die der Islamische Staat in den Gebieten, in denen er etwas Macht erlangte, gründete. So arbeitete er daran, diese Gerichte zu leiten und ihre Arbeit zu erleichtern. Von seinen Eigenschaften (möge Allah ihn annehmen) in dieser Etappe war, dass er es nicht aufgab die Fraktionen und Organisationen dazu aufzurufen den Tauhid und die Sunnah einzuhalten. Er pflegte es sich mit ihren Anführern zu treffen und sie vor der Gefahr der Beziehung mit den Tawaghit-Staaten und ihren Geheimdiensten zu warnen. Er verkündete ihnen, dass die Tawaghit sie durch die Unterstützung und Finanzierung zur Abtrünnigkeit locken, um dann den Dschihad in Schaam unter (ihre) Kontrolle zu bringen und sie danach für die Bekämpfung des Islamischen Staates anzuwenden, indem sie für sie Sahwat-Projekte gründen, ähnlich wie im Irak. Genau dies geschah durch Allahs Bestimmung nur wenige Monate später, als diese Fraktionen den Islamischen Staates hinterhältig angriffen. Und die Geschichte ihres Verrates an die Mudschahidin in Halab, Idlib, Sahil und im östlichen Gebiet ist bekannt. Nachdem die Sahwat in Schaam durch Allahs Güte versagten und Allah den Islamischen Staat Macht über weite Gebiete gewährte, begann die konstruktive Arbeit, um die Institutionen des Staates aufzubauen, um dadurch die Administration dieser Gebiete zu erleichtern und Allahs Urteil darin zu etablieren. So war Schaych Abu Ali al-Anbari von jenen, die Dawawin gründeten. Er arbeitete vor allem, um die Schari’ah Dawawin aufzubauen, wie die Dawawin des Richtens, Hisbah, Da’wah, Zakah und das Büro für Schari’ah-Studien, nachdem die Bezeichnung Schari’ah-Komitee aufgehoben und ihre Aufgaben auf die Dawawin je nach Fachgebiet verteilt wurden.

darum, ihn vom aufgetragenen Aufgaben zu erlösen und ihm zu erlauben zum Ort zurückzukehren, von dem er seine Da’wah und Dschihad begann, nämlich die Stadt Tall Afar. Er ließ sich dort eine Zeit lang als Soldat der Chilafah nieder und beteiligte sich an vielen Kämpfen gegen die abtrünnigen PKK und Peschmergah und die Muschrikin der Jesiden im Berg von Sindschar und die umliegenden Gebiete. Allah befestigte durch ihn die Füße der Mudschahidin in mehreren Schlachten. Doch er wurde erneut berufen, um die Staatskasse der Muslime zu leiten. Also ließ er sich in der Stadt Mossul nieder, um dieser Aufgabe nachzugehen. Er leitete selbst viele Etappen der Durchführung des Projekts der Islamischen Währung, um die wertlosen Papierscheine der Tawaghit durch die wertvollen Metallmünzen der Muslime zu ersetzen. Allah erfreute ihn und er sah die Händler in Gebieten des Islamischen Staates mit dem Golddinar und Silberdirham handeln. Die Kreuzzügler versuchten Schaych Abu Ali durch ihre Spione und Flugzeuge ausfindig zu machen und verkündeten mehrmals ihn getötet zu haben, während er seine Da’wah und Dschihad fortsetzte, ohne dass ihn ihre Drohnen kümmerten. Er traf sich weiterhin mit den Händlern und versammelte sich mit den Verantwortlichen der Ämter des Islamischen Staates. Er reiste zwischen den Wilayat und lehrte in den Masadschid bis Allah seine Tötung durch die Kreuzzügler bestimmte. Er zündete seinen Sprengstoffgürtel gegen eine Einheit ihrer Soldaten, die bei einer fehlgeschlagenen Luftlandeoperation versuchten ihn zu verhaften, als er zwischen Irak und Schaam reiste. Er weigerte sich aufzugeben oder die Muschrikin durch seine Gefangenschaft zu erfreuen. Schaych Abd ar-Rahman Ibn Mustafa al-Haschimi al-Quraschi wurde nach 60 Jahren seines Lebens getötet. Die meiste Zeit davon verbrachte er predigend und lehrend unter den Mudschahidin und hinter den Gittern der Kreuzzügler und Murtaddin. Schaych Abu Ali al-Anbari wurde als Schahid durch die Hände der Muschrikin getötet und ging seinen beiden Söhnen Alaa und Imaad nach, die vor ihm im Dschihad gegen die Kreuzzügler getötet wurden. Er schloss sich seinen Geliebten Schuhada-Brüdern Abu Mus’ab az-Zarqawi, Abu Hamzah al-Muhadschir, Abu Abd ar-Rahman al-Bilawi, Abu al-Mu’taz al-Quraschi und Abu al-Harith al-Ansari an. So denken wir über sie und Allah kennt sie am besten. Der Gelehrte, Anbeter, Prediger und Mudschahid wurde getötet und hinterließ eine Erbschaft aus Wissen, eine Erbschaft aus Da’wah zum Tauhid und Warnung vor dem Schirk und all seinen Arten, vor allem den Schirk in der Gehorsamkeit, worüber er ein Buch verfasste und dutzende Vorträge und Predigten hielt. Möge Allah unseren Mudschahid-Schaych annehmen und ihn reichlich belohnen und möge Allah uns mit ihm im höchsten Firdaus mit den Propheten, Schuhada‘ und Wahrhaftigen versammeln.

Nachdem Allah seinen Muwahhidin-Dienern Mossul und weite Gebiete im Irak eroberte und Schaam mit dem Irak durch das Brechen der erfundenen Grenzen verbunden wurde, bat der Schaych (möge Allah ihn annehmen)

15

Die Kreuzzügler Amerikas drängten ihre abtrünnigen Agenten zum Starten des Angriffs auf Mossul, während sie genauestens wissen, dass diese nicht imstande sind, diesen Krieg zu führen. Jedoch war es von der Notwendigkeit für den amerikanischen Wahlkampf, sowie die explodierenden wirtschaftlichen Probleme bei den abtrünnigen Regierungen in Baghdad und Erbil und die immer wieder entfachten Streitereien zwischen den Parteien und Milizen, die diese Regierungen bilden. Die Kreuzzügler und Abtrünnigen setzen alle, die ihnen zur Verfügung stehenden Mittel bei der Schlacht von Mossul aufs Spiel, denn die Abtrünnigen der Rafidah und Peschmerga haben alles, was sie an Soldaten und Eisen aufbringen konnten für diese Schlacht eingesetzt, während sie mit Gewissheit wissen, dass ihr Versagen, die Schlacht in einer kurzen Zeit zu gewinnen, ihren Eintritt in eine Spirale der Ausblutung bedeute, die sie sehr teuer in Bezug auf den Verlust von Leben und Finanzen zu stehen kommen werde. Und sie sind heute nicht dazu imstande die Kosten nach 30 Monaten eines zerstörerischen Krieges mit den Soldaten der Chilafah zu ertragen. Ebenso wissen sie, dass das Scheitern ihrer Kampagne in Mossul – was durch Allahs Erlaubnis passiere – für sie eine Katastrophe zur Folge habe, die für sie eine größere Katastrophe ist, als jene die über sie kam, als die Stadt von etwa 300 der Mudschahidin der Wüste erobert wurde. Allah gewährte ihnen die Eroberung und sie erschütterten das Bauwerk der Rafidi-Armee mit ihren Händen, 16

Exklusiv

woraufhin diese große Armee zusammenbrach und die Folgen ihres Zusammenbruchs sich nicht nur auf Mossul beschränkte. Vielmehr lief diese Welle weiter und schlug gegen die Mauern von Baghdad und Erbil und erschütterte sie. Sie war kurz davor das Bauwerk der Murtaddin zu entwurzeln, wären die Kreuzzügler ihnen mit Luftwaffen und Unterstützung nicht zur Hilfe geeilt. Die Muwahhidin in Mossul wissen mit Gewissheit, dass sie sich in dieser Schlacht der Ahzab (Scharen) gegenüber einem von zwei schönen Dingen stehen. Entweder Schahadah, mit der sie den gewaltigen und größten Gewinn in der Achirah erlangen oder einem baldigen Sieg, den Allah auf die Geduldigen unter ihnen hinabsendet und durch den Allah die Herzen der Gläubigen heilt. Sie wissen sehr gut, dass die Prüfungen, die die Gläubigen mit Erschütterung, Härte und Drangsal trifft, vor dem der Sieg Allahs über sie kommt, eine göttliche Vorbestimmung ist, die sie treffen wird, wie sie die Muwahhidin an jedem Ort und zu jeder Zeit getroffen hat. Allah c sagte: {Oder meint ihr etwa, dass ihr in den (Paradies)garten eingehen werdet, noch bevor Gleiches über euch gekommen ist, wie über diejenigen, die vor euch dahingegangen sind? Not und Leid widerfuhr ihnen, und sie wurden erschüttert, bis dass der Gesandte und diejenigen, die mit ihm glaubten, sagten: „Wann kommt Allahs Sieg?“ Aber wahrlich, Allahs Sieg ist nahe} [Al-Baqarah: 214} Sie selbst haben dies bereits in den harten Jahren, bevor Allah für sie den Sieg erlaubte, gekostet. Die-

jenigen unter ihnen, die in der Stadt waren, hatten Angst und rechneten jederzeit mit der Verhaftung durch die Abtrünnigen. Und wer in der Wüste war litt unter Armut, der Härte des Lebens, der brennenden Sommersonne und der Kälte des Windes im Winter. Sie blieben geduldig bei diesen Prüfungen und standhaft gegenüber diesen Versuchungen und Verlockungen und setzten ihren Dschihad fort, ohne dabei müde oder schwach zu werden. So gewährte ihnen Allah einen offenkundigen Sieg, besiegte durch ihre Hände die gewaltigen Armeen, gewährte ihnen ihre Länder und Waffen und gab ihnen die Macht über sie, sodass sie sie wie die Schafe schlachteten und sie wie Vieh zu ihrem Tod führten. So heilte Allah ihre Herzen und Allah ist gewaltig und Besitzer der Vergeltungsgewalt. Es kann sein, dass diese Schlacht von Mossul nicht nur eine ein- oder zweitägige bzw. ein- oder zweimonatige Schlacht sein wird, außer wenn Allah ihre Niederlage in einer kurzen Zeit erlaubt und dies ist wahrlich für Allah nicht schwer. Für den Krieg ist jedoch nur der geduldige Mann geeignet und die Verlängerung der Zeit der Schlacht ist nicht im Interesse der Kreuzzügler und Abtrünnigen, denn jeder Tag kostet ihnen dutzende Millionen Dollar, ja sogar dutzende Tote, Behinderte und Vermisste, sowie viel mehr Druck auf sie von den Soldaten, Unterstützern und Partnern. Ganz zu schweigen von den großen Problemen, die ihre Länder und Regierungen erschüttern und deren Lösung, sie auf die Zeit nach der Schlacht um Mossul zu verschieben. All dies wird sie zur Leichtsinnigkeit beim Angriff bringen, um die Schlacht schnell zu entscheiden und somit werden sie große Verluste erleiden. Daraufhin werden sie mehr und mehr Gelder und Männer in diese Schlacht investieren, die durch Allahs Erlaubnis all

ihre restlichen Mittel aufsaugen wird, bis sie komplett zusammenbrechen und das Blut in den Adern ihrer schwachen, kranken Regierungen austrocknet. Sodann werden sie keine Wahl mehr haben, außer den Rest ihrer Truppen zurückzuziehen, um ihr Kapital zu bewahren, wozu sie mit Allahs Erlaubnis nicht imstande sein werden. Jeder Mudschahid auf Allahs Weg von den Soldaten des Islamischen Staates in Mossul und Umgebung und jeder Muslim von den Untertanen Amirul-Mu’minins in diesen Ländern muss bedenken, dass die Schlacht von Mossul zwischen den Islamischen Staat und den Abtrünnigen und Kreuzzügler lange andauern kann. Ebenso sollte jeder Mudschahid von den Soldaten des Islamsichen Staates auf der ganzen Erde in Betracht ziehen, dass jede Kugel, die er in den Kopf eines Kafir schießt, jeder Sprengsatz, durch den er Fahrzeuge der Abtrünnigen zerfetzt, jede Rakete und jedes Geschoss, welches er auf ein Quartier der Muschrikin abfeuert und jedes Messer, welches er in die Brust eines Kreuzzüglers steckt oder die Kehle einer ihrer Anhänger durchschneidet, eine Unterstützung für seine Brüder in Mossul ist und eine Behinderung des Feindes darstellt und eine Teilnahme am Sieg über die Kreuzzügler und Abtrünnigen ist und Allah ist der Unterstützer der Gottesfürchtigen.

17

Allah ist der Richter und das Urteil ist Seins Das Wort des Tauhids – La ilaha illa Allah –, dass die Gottheit von allem, außer Allah verneint und sie für Allah alleine bestätigt, macht alle Arten des großen Schirk – in der Rububiyyah, Uluhiyyah und den Namen und Eigenschaften – ungültig. Denn der Gott ist derjenige, der es verdient angebetet und gehorcht zu werden, „aufgrund dem, was Er an Eigenschaften besitzt, welche erfordern, dass Er mit der maximalen Liebe geliebt und sich Ihm mit der maximalen Unterwerfung unterworfen wird.“ [Taysir al-Aziz al-Hamid]. Wer also Allah nicht durch alle Arten der Ibadah und Gehorsamkeit zum einzigen Gott macht, widerspricht dem Bezeugnis des Tauhids und leugnet praktisch das, was er von Tauhid ar-Rububiyyah und Tauhid der Namen und Eigenschaften behauptet hat. Von den Arten der Ibadah, die Allah b in Seinem Buch und der Sunnah Seines Propheten g erwähnt hat, ist die Ibadah des Tahakums (Urteilsersuchung) zu Ihm alleine und das alleinige Urteilen nach Seiner Schari’ah. Dies entspricht dem Glauben an Allah, dass Er {der Weiseste derer, die Urteile fällen} [Hud: 45] und {der Beste derer, die entscheiden} [Al-An’am: 57] ist und dass es keinen gerechals Ihn gibt, kein Urteil besser als Sein Urteil ist und dass Er keinen Teilhaber an der Urteilsgewalt (Gesetzgebung) hat. Wer also jemanden Seinem Urteil beigesellt, widerspricht dem Bezeugnis des Tauhids und leugnet praktisch das, was er von Tauhid ar-Rububiyyah und Tauhid der Namen und Eigenschaften behauptet hat. Und die Beweise für den Tauhid der Entscheidungsund Urteilsgewalt (Gesetzgebung) sind sehr viele. Der Autor von „Adwa‘ al-Bayan“ sagte: „Der Schirk an Allah in Seiner Urteilsgewalt ist wie der Schirk an Ihn in Seiner Ibadah, denn er sagte über Seine Urteilsgewalt: {Und Er beteiligt niemanden an Seiner Urteilsgewalt} [Al-Kahf: 26] und in der Lesensart von Ibn ‘Amir, welche zu den sieben Quran-Lesearten gehört, heißt es: {und beteilige niemanden an Seiner Urteilsgewalt} als 18

Artikel

Verbotsform. Und Er sagte über den Schirk an ihn in Seiner Ibadah: {Wer nun auf die Begegnung mit seinem Herrn hofft, der soll rechtschaffen handeln und bei der Ibadah an seinen Herrn (Ihm) niemanden beigesellen.} [Al-Kahf: 110} So sind beide Angelegenheiten gleich, wie du siehst.“ Er sagte auch: „Von dem, was diese edle Ayah beinhaltet, ist, dass die Urteilsgewalt Allah alleine gebührt, ohne Partner. Dies wurde in anderen Ayat verdeutlicht.“ Von diesen anderen Ayat erwähnte er die Aussage des Erhabenen: {Das Urteil ist allein Allahs. Er hat befohlen, dass ihr nur Ihm die Ibadah gebühren sollt. Dies ist die richtige Religion. Doch die meisten Menschen wissen nicht.} [Yusuf: 40]. Und Seine Aussage: {Begehren sie etwa das Urteil der Dschahiliyyah? Und wer ist besser im Urteilen als Allah, für Leute die Gewissheit besitzen?} [Al-Ma’idah: 50] Und Seine Aussage: {Soll ich denn einen anderen Richter als Allah begehren, wo Er es doch ist, der das Buch ausführlich dargelegt, zu euch herabgesandt hat?} [Al-An‘am: 114]. Danach sagte er: „Von diesen Ayat wird verstanden…, dass diejenigen, welche die Urteile jener befolgen, die etwas anderes als Gesetz geben, als das was Allah als Gesetz gegeben hat, dass sie Muschrikun an Allah sind. Dieses Verständnis wurde in anderen Ayat erklärt, wie in Seiner Aussage über jene, welche die Gesetzgebung des Satans befolgen, über die Erlaubnis des Veränderten mit der Behauptung, dass es Allahs Geschlachtetes sei: {Und esst nicht von dem, worüber der Name Allahs nicht ausgesprochen worden ist. Das ist wahrlich Frevel. Die Satane geben ihren Schützlingen in der Tat ein, mit euch zu streiten. Wenn ihr ihnen gehorcht, seid ihr fürwahr Muschrikin.} [Al-An’am: 121]. So erklärte Er, dass sie durch ihre Gehorsamkeit Muschrikun geworden sind. Und dies ist der Schirk in der Gehorsamkeit. Und die Befolgung der Gesetzgebung welche dem widerspricht was Allah als Gesetz gegeben hat, ist das, was mit der Anbetung des Satans gemeint ist in der Aussage Allahs: {Habe Ich euch, o Kinder Adams, nicht als Verpflichtung auferlegt, dass ihr nicht dem Satan dienen sollt - gewiss er ist euch ein deutlicher Feind -, und dass ihr Mir dienen sollt?, - das ist ein gerader Weg!} [Ya Sin: 60-61].“ Danach sagte er: „Aus diesem Grund bezeichnete Allah c diejenigen, denen bei dem, was sie an Sünden verschönern, gehorcht wird, als Teilhaber. So sagte Er: {Und ebenso haben vielen der Muschrikin ihre Teilhaber wohlgefällig erscheinen lassen, ihre Kinder zu töten, um sie ins Verderben zu stürzen und um ihnen ihre Religion zu verdecken. Wenn Allah wollte, hätten sie es nicht getan. So lasse sie (allein) mit dem, was sie an Lügen ersinnen!} [Al-An’am: 137] Dies erklärte der Prophet g ‘Adiy Ibn Hatim h, als er ihn über Allahs Aussage: {Sie nahmen ihre Rabbiner und Mönche zu Herren anstatt Allah} [At-Taubah: 31] fragte. Er erklärte ihm, dass sie ihnen das erlaubten, was Allah verboten hat und für sie das verboten, was Allah für sie erlaubt hat und sie ihnen dabei folgten. Und dass dies die Annahme von ihnen zu Herren ist. Von den deutlichsten Beweisen darüber ist, dass Al-

lah b in Surat an-Nisaa erklärt hat, dass die Behauptung jener, die etwas anderes als Allahs Schari’ah um Urteil ersuchen, Gläubige zu sein, verwunderlich ist. Dies, da ihre Behauptung Gläubige zu sein mit dem Begehren des Tahakums beim Taghut eine eindeutige Lüge ist, wodurch Verwunderung erregt wird. So sagte Er c: {Siehst du nicht jene, die behaupten, an das zu glauben, was zu dir (als Offenbarung) herabgesandt worden ist, und was vor dir herabgesandt wurde, während sie dem Taghut um Urteil ersuchen wollen, wo ihnen doch befohlen worden ist, Kufr an ihn zu begehen? Aber der Satan will sie weit in die Irre führen.} [An-Nisaa: 60] Durch diese himmlischen Wortlaute wird sehr deutlich, dass diejenigen, welche den erfundenen Gesetzen folgen, welche der Satan durch die Zungen seiner Unterstützer erlassen hat, widersprechend dem, was Allah durch die Zungen seiner Gesandten als Gesetz gegeben hat, dass keiner an ihrem Kufr und Schirk zweifelt, außer derjenige, dessen Einsicht Allah ausgelöscht hat und ihn vor dem Licht der Offenbarung blind gemacht hat.“ Was die Aussage Allahs c: {Soll ich denn einen anderen Richter als Allah begehren, wo Er es doch ist, der das Buch ausführlich dargelegt, zu euch herabgesandt hat?} [Al-An‘am: 114] betrifft, so ist viel Lehrreiches darin. Der Autor von „Adwa‘ al-Bayan“ sagte: „Einige Leute des Wissens berichteten, dass einige Kuffar den Propheten g aufforderten mit ihnen einige Seher um Urteil zu ersuchen. Denn die Araber pflegten es die Seher um Urteil zu ersuchen, wenn sie sich stritten. Wir suchen Zuflucht bei Allah davor.“ Da sandte Allah c diese Ayah herab und befahl dem Propheten g „jeden zu tadeln, der einen anderen Richter als den Schöpfer der Himmel und Erden begehrt, wo Er der Gerechte, Richter, Barmherzige und Allwissende ist.“ [al-‘Adhb al-Munir]. Ähnlich wie diese Ayah, gibt es eine andere Ayah in Surat al-An’am, worin Allah c sagte: {Sag: Sollte ich einen anderen zum Wali nehmen als Allah, den Erschaffer der Himmel und der Erde, Der Speise gibt, während Ihm (selbst) keine Speise gegeben wird? Sag: Mir ist befohlen worden, der erste zu sein, der sich (Allah) ergibt, und: “Gehöre ja nicht zu den Muschrikin!”} [Al-An’am: 14] und Seine Aussage b: {Sag: Soll ich einen anderen Herrn als Allah begehren, wo Er doch der Herr von allem ist? Jede Seele erwirbt nur gegen sich selbst. Und keine lasttragende (Seele) nimmt die Last einer anderen auf sich. Hierauf wird eure Rückkehr zu eurem Herrn sein, und Er wird kundtun, worüber ihr uneinig zu sein pflegtet.} [Al-An’am: 164], sowie Seine Aussage c: {Er sagte: “Sollte ich für euch einen anderen Gott begehren als Allah, wo Er euch vor den (anderen) Welten bevorzugt hat?”] [Al-A’raf: 140]. Ibn al-Qayyim r sagte: „Die Zufriedenheit mit Allah als Herr ist, dass man keinen Herrn außer Allah c annimmt, bei dessen Lenkung man Ruhe findet und durch Ihn seine Bedürfnisse versorgt werden. Allah c sagte: {Sag: Soll ich einen anderen Herrn als Allah begehren, wo Er doch der Herr von allem ist?} [Al-An’am: 164]… und Er sagte am Anfang der Surah: {Sag: Sollte ich einen 19

anderen zum Wali nehmen als Allah, den Erschaffer der Himmel und der Erde} [Al-An’am: 14]. Und der Wali ist der Angebetete, Unterstützer, Helfer und derjenige, der Zuflucht gewährt. Das Wort stammt von „Al-Muwalah“, welche die Liebe und Gehorsamkeit beinhaltet. Und Er sagte in der Mitte der Surah {Soll ich denn einen anderen Richter als Allah begehren, wo Er es doch ist, der das Buch ausführlich dargelegt, zu euch herabgesandt hat?} [Al-An‘am: 114]. Also: Soll ich jemanden anderen als Allah begehren, der zwischen mir und euch richtet und wir ihn um Urteil ersuchen bei dem, worüber wir strittig sind?... Wenn du diese drei Ayat richtig betrachtest, siehst du, dass sie die Zufriedenheit mit Allah als Herrn, mit dem Islam als Religion, mit Muhammad g als Gesandter beinhalten… Denn viele der Menschen sind mit Allah als Herrn zufrieden und begehren keinen anderen Herrn als Ihn. Jedoch sind sie nicht mit Ihm alleine als Wali und Unterstützer zufrieden. Vielmehr nehmen sie andere Auliya‘ statt Ihn, denkend, dass diese sie Allah nähern und dass ihre Loyalität zu ihnen, wie die Loyalität zu den engsten Leuten eines Königs ist. Und genau dies ist der Schirk. Der Tauhid ist, dass man keine Auliya‘ statt ihn nimmt und der Qur’an ist voll mit der Beschreibung der Muschrikin, dass sie statt Allah andere Auliya‘ nahmen… Und viele der Menschen begehren andere Richter als Ihn, ersuchen ihre Urteile, bringen ihre Streitigkeiten vor ihnen und sind mit ihrem Urteil zufrieden. Doch diese drei Stufen sind die Säulen des Tauhids, dass man keinen Herrn und keinen Gott und keinen Richter, außer Ihn begehrt.“ [Madaridsch as-Salikin] Wer also einen anderen außer Allah als Richter begehrt, ist ein Muschrik, der an den Taghut glaubt und ihm dient, genauso wie derjenige, der andere als Herrn, Götter oder Auliya‘ begehrt. Dies wird dadurch bestätigt, dass Allah über diejenigen geurteilt hat, die andere als Ihn als Gesetzgeber angenommen haben, dass sie Gleichnisse zu Allah angenommen haben. Es gibt keinen Unterschied zwischen ihnen und jenen, die Ihm Teilhaber beim Du’a oder bei der Fürsprache beigesellt haben. Der Erhabene sagte: {Nun seid ihr einzeln zu Uns gekommen, so wie Wir euch das erste Mal erschaffen haben, und ihr habt hinter euch zurückgelassen, was Wir euch übertragen hatten. Und Wir sehen eure Fürsprecher nicht bei euch, von denen ihr behauptet habt, dass sie Teilhaber an euch waren. Nun ist (das Band) zwischen euch abgeschnitten, und entschwunden ist euch, was ihr zu behaupten pflegtet.} [AlAn’am: 94] und Er sagte c: {Sag: Was meint ihr zu euren Teilhabern, die ihr anstatt Allahs anruft? Zeigt mir, was sie von der Erde erschaffen haben. Oder haben sie etwa einen Anteil an den Himmeln? Oder haben Wir ihnen (sonst) eine Schrift gegeben, so dass sie sich von daher auf einen klaren Beweis stützten? Nein! Vielmehr versprechen die Ungerechten einander nur Trügerisches.} [Fatir: 40] und Er sagte d: {Oder haben sie (etwa) Teilhaber, die ihnen als Religion festgelegt haben, was Allah nicht erlaubt hat? Wenn es nicht das (bereits ergangene) Wort der Entscheidung (des Aufschubs bis zum Jüngsten Gericht) gäbe, wäre zwischen ihnen wahrlich (schon jetzt)

20

Artikel

entschieden worden. Und gewiss, für die Ungerechten wird es schmerzhafte Strafe geben.} [Asch-Schura: 21] Allah machte den Tauhid der Entscheidungs- und Urteilsgewalt zum Beweis gegen denjenigen, der Ihn nicht zum Einzigen in der Ibadah und Ritualen macht, genauso wie Er den Tauhid ar-Rububiyyah und der Namen und Eigenschaften zum Beweis gegen denjenigen, der Tauhid al-Uluhiyyah leugnet, machte. Er sagte c, berichtend von Yusuf n: {O meine beiden Gefängnisgefährten! Sind verschiedene Herren besser oder Allah, der Eine, der Allbezwinger? Ihr dient außer Ihm nur Namen, die ihr genannt habt, ihr und eure Väter, für die Allah (jedoch) keine Ermächtigung herabgesandt hat. Das Urteil ist allein Allahs. Er hat befohlen, dass ihr nur Ihm dienen sollt. Das ist die richtige Religion. Aber die meisten Menschen wissen nicht.} [Yusuf: 39-40] und Er sagte: {Und verlies ihnen die Kunde von Ibrahim. Als er zu seinem Vater und seinem Volk sagte: “Wem dient ihr?” Sie sagten: “Wir dienen Götzen, und so geben wir uns dauernd ihrer Andacht hin.” Er sagte: “Hören sie euch, wenn ihr sie anruft? Oder nützen sie euch, oder schaden?” Sie sagten: “Nein! Vielmehr fanden wir (bereits) unsere Väter desgleichen tun.” Er sagte: “Was meint ihr wohl zu dem, was ihr zu verehren pflegt, ihr und eure Vorväter? Gewiss, sie sind mir (alle) Feinde, außer dem Herrn der Welten, Der mich erschaffen hat und mich (nun) rechtleitet, und Der mir zu essen und zu trinken gibt und Der, wenn ich krank bin, mich heilt, und Der mich sterben lässt und hierauf wieder lebendig macht, und von Dem ich erhoffe, dass Er mir am Tag des Gerichts meine Verfehlung vergeben wird. Mein Herr, schenke mir Urteil(skraft), und nimm mich unter die Rechtschaffenen auf } [Asch-Schu‘ara: 69-83]. Und als einer der Gefährten j sich der Kunyah Abu al-Hakam (Vater des Richtens) gab, verbot ihm der Prophet g dies und sagte: „Allah ist der Richter und das Urteil ist Seins!“ [Überliefert bei Abu Dawud und an-Nasa’i von Abu Schurayh] Jene aber, die sich dem Urteil des Taghuts und seiner Gesetzgebung ergeben, wie die Wähler in den demokratischen Wahlen und Referenden sowie jene, welche die Gerichte der erfundenen Gesetze um Urteil ersuchen, sind Gläubige an den Taghut, die ihm dienen und vom Fundament des Islams – dem Bezeugnis, dass es keinen Gott außer Allah gibt und dass es keinen Anbetungswürdigen und Gehorchten außer Allah gibt – ausgetreten sind. Wer diese als Muslime und Muwahhidin, welche den Taghut meiden und Kufr an ihm begehen betrachtet, der soll seine Religion überprüfen, bevor seine Zeit kommt! Unser Herr, gewähre uns die Geduld, lasse uns als Muslime sterben und von den Rechtschaffenen sein.

21

Die dritte Ursache für den Sieg ist das Hören und Gehorchen des Amirs und dem Befolgen der Befehle Allahs.Allah der Erhabene sagte: {Und gedenkt Allahs Gunst an euch und des Abkommens, das Er mit euch getroffen hat, als ihr sagtet: “Wir hören und gehorchen!”} [Al-Ma‘idah: 7] Von Ubadah h ist überliefert, dass er sagte: „Wir gaben dem Propheten g die Bay’ah, zuzuhören und zu gehorchen, bei unserer Freude und unserem Missfallen und in den Zeiten der Erschwernis und Erleichterung und selbstlos zu sein. Und dass wir die Herrschaft ihren Leuten nicht abstreiten, außer wenn ihr einen offensichtlichen Kufr sieht, für den ihr von Allah einen Beweis habt.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] In einer anderen Überlieferung heißt es: „… zuzuhören und zu gehorchen, in der Zeit der Aktivität und Faulheit.“ Er sagte auch: „Hört zu und gehorcht, selbst wenn über euch ein Sklave eingesetzt wird, der euch mit Allahs Buch führt.“ [Überliefert bei Muslim]. Al-Hafidh Ibn Hadschar sagte in „Fath al-Bari“: „In den Ahadith dieses Kapitels ist der Befehl der Gehorsamkeit für jeden Amir, selbst wenn er kein Imam (Chalifah) ist.“ Und er g sagte: „Und ich befehle euch Fünf, die Allah mir befahl: die Gemeinschaft, das Zuhören und Gehorchen, die Hidschrah und der Dschihad.“ [Überliefert bei Ahmad und Tirmidhi]. Was ich hier unterstreichen möchte ist die Wahrhaftigkeit des Zuhörens und Gehorchens und die Stärke der Einhaltung von Allahs Befehlen in den Zuständen der Erschwernisse, denn die Gehorsamkeit bei dem, was der Mensch liebt ist mit Allahs Hilfe einfach. Und das meiste, wovor wir warnen ist das Sündigen im Krieg, denn wir haben ihre Folgen an mehreren Stellen erfahren und sie war immer ein Grund für viele Katastrophen. Der Gesandte Allahs g war in einer Armee der Gefährten in Uhud. Er hat für jede Truppenteile ihren Platz bestimmt und stellte die Schützen auf einen Platz, in dem sie ihren Rücken decken, damit der Feind keinen Flankenangriff durchführen kann. Er sagte ihnen mit aller Deutlichkeit: „Schützt unseren Rücken! Wenn ihr seht, dass wir getötet werden, dann unterstützt uns nicht und wenn ihr seht, dass wir erbeuten, dann beteiligt euch nicht an uns!“ [Überliefert bei Ahmad von Ibn ‘Abbas]. Die Schützen haben den Rat des Gesandten g

22

Artikel

nicht verinnerlicht und so war das Ergebnis eine Niederlage für die Muslime und viele Getötete, aufgrund der Sünde eines Teils der Armee trotz dem Rat ihres Amirs und seiner Vorwarnung. So weist dies darauf hin, dass die militärische Sünde eine schnelle Folge hat und dass jeder Idschtihad (selbstständige Entscheidung) von den Soldaten, wer dem Idschtihad des Amirs widerspricht, einen großen Fehler begeht, selbst wenn es rechtschaffen und gut erscheint und es öffnet eine gewaltige Tür des Übels. Denn der Soldat dient Allah c durch die Gehorsamkeit gegenüber seinem Amir, solange ihm keine Sünde nach der Schari’ah befohlen wird. Was aber den militärischen und beweglichen Idschitihad betrifft, so ist es ein Recht für den Amir alleine, den man sich nicht widersetzen darf und wenn man anderer Meinung ist, dann ist es verpflichtend Nasihah (Rat) zu geben (und nicht mehr). Denn die Regel besagt: „Die Meinung des Imams (Chalifah) oder Amir darf nicht gebrochen werden durch die Meinung der einzelnen Muslime, bei den Angelegenheiten, die er alleine zu entscheiden hat.“ [Ibn Muflih: Kitab al-Furuʾ]. Schaue o Diener Allahs zu der Gabe des Zuhörens und Gehorchens in der Zeit der Erschwernis und Drangsal. Der Gesandte Allahs g befahl den verletzten Muslimen nach der Schlacht von Uhud, trotz ihrer Wunden und Schmerzen auszurücken, als er hörte, dass Abu Sufyan zurückkehren möchte, um den Rest der islamischen Armee auszulöschen. Sie folgten ihm, Allah und Seinen Gesandten gehorchend. Allah c sagte: {Diejenigen, die auf Allah und den Gesandten hörten, nachdem ihnen eine Wunde zugefügt worden war - für diejenigen unter ihnen, die Gutes tun und gottesfürch-

tig sind, wird es großartigen Lohn geben.} [Aal-Imraan: 172] Genauso war dies ihr Zustand, als sie von der Schlacht von Ahzab zurückkehrten und sich ausruhen wollten, nachdem die Heimsuchung aufgehoben wurde. Sie hatten den Staub nach langer Belagerung noch nicht abgewischt. Da kam der Befehl zu ihnen, schnell zu einer anderen Schlacht zu eilen: „Keiner von euch soll das Nachmittagsgebet verrichten, außer in Bani Quraydhah.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim von Ibn ʿUmar]. Sie gehorchten dem Befehl Allahs und seinen Gesandten und waren wahrhaftig gegenüber Allah und Seinen Gesandten. Und so kam der Sieg gegen ihren Feind durch die Wahrhaftigkeit ihres Zuhörens, Gehorchens und die Stärke der Einhaltung von Allahs Befehl. Von Abu Hurairah h ist überliefert, dass der Gesandte Allahs g sagte: „Wer mir gehorcht, der hat Allah gehorcht und wer sich mir widersetzt, der hat sich Allah widersetzt. Und wer dem von mir eingesetzten Amir gehorcht, der hat mir gehorcht und wer sich ihm widersetzt, der hat sich mir widersetzt.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim]. Und von dem, was zum Zuhören und Gehorchen gegenüber dem Amir verhilft ist: Das gute Denken über den Amir: Allah c sagte: {O die ihr glaubt, meidet viel von den Mutmaßungen; gewiss, manche Mutmaßung ist Sünde.} [Al-Hudschurat: 12]. Wenn das gute Denken über die Allgemeinheit der Muslime verpflichtend ist, so ist es gegenüber dem Amir noch verpflichtender. Es gibt nichts schädlicheres für den Dschihad, als das schlechte Denken über den Amir. Wie soll es auch anders sein, wo die Mutmaßung das lügenhafteste Gerede ist. Der Gesandte g: „Wehe euch vor der Mutmaßung, denn wahrlich, die Mutmaßung ist das lügenhafteste Gerede.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim von Abu Hurairah]. Der Autor von „Faidh al-Qadir“ sagte: „Wer schlecht über jemanden denkt, der kein schlechtes Denken verdient, der weist auf seine Unaufrichtigkeit in sich selbst, denn es wurde gesagt „wenn die Tat eines Menschen schlecht ist, so ist auch sein Denken schlecht.“ Das Respektieren des Amirs: Von Abdullah Ibn Amr Ibn al-‘Aas ist überliefert, dass Mu’adh sagte: „Der Gesandte Allahs g legte uns Fünf Sachen nahe; wer etwas davon tut, der hat eine Garantie von Allah b: Wer einen Kranken besucht, an einer Dschanazah (Beerdigung) teilnimmt, kämpfend auf Allahs Weg ausrückt, bei einem Imam eintritt, um ihn hochzuschätzen und zu respektieren oder in seinem Haus sitzt, sodass die Menschen vor ihm sicher sind und er sicher ist.“ [Überliefert bei Ahmad]. Die Hochschätzung und Respektierung des Amirs ist durch das Gehorchen und Unterstützen von ihm, sowie die Erwähnung seiner guten körperlichen und charakterlichen Eigenschaften, das Eilen zur Einhaltung seines Befehls und Verbots und die Nasihah im Geheimen an ihn zu geben. Al-Hafidh Ibn Hadschar sagte in „Fath al-Bari“: „Die Nasihah an die Imame der Muslime ist ihnen bei dem zu helfen, was ihnen aufgetragen wurde, sie bei Unachtsamkeit zu warnen, sie bei ihrem Versehen zu korrigieren, das Wort (der Menschen) auf sie zu vereinen und die

abgewichenen Herzen zu ihnen zurückzuweisen.“ Die Geduld und Standhaftigkeit: Allah c sagte: {O die ihr glaubt, geduldet euch, haltet standhaft aus, seid kampfbereit und fürchtet Allah, auf dass es euch wohl ergehen möge!} [Aal-Imran: 200]. Da der Weg lang ist, wird Proviant benötigt und weil er anstrengend, mühselig und voll mit Hindernissen ist, benötigt es die Geduld und Standhaftigkeit. Denn der Dschihad ist eine ‘Ibadah, zu der Allah uns verpflichtete und wir müssen sie durchführen, ganzgleich wie schwer die Heimsuchungen werden oder die Langeweile sich einschleicht. Ganz gleich ob die Falschheit aufblüht oder die Unterstützer gering werden. Der Marsch muss fortgesetzt werden! Imam Malik überlieferte von Zayd Ibn Maslam, dass er sagte: „Abu Ubaydah Ibn al-Dscharrah schrieb zu Umar Ibn al-Chattab und berichtete ihm über Ansammlungen der Römer und was von ihnen befürchtet wird. Da antwortete Umar: „Um fortzufahren: Ganz gleich welche Erschwernis auf den gläubigen Diener kommt, lässt ihn Allah eine Erleichterung danach kommen. Und wahrlich eine Erschwernis wird nicht zwei Erleichterungen besiegen und Allah sagt in Seinem Buch: {O die ihr glaubt, geduldet euch, haltet standhaft aus, seid kampfbereit und fürchtet Allah, auf dass es euch wohl ergehen möge!}“ Ebenso sagte Allah c: {Und Wir werden euch ganz gewiss mit ein wenig Furcht und Hunger und Mangel an Besitz, Seelen und Früchten prüfen. Doch verkünde frohe Botschaft den Geduldigen} [Al-Baqarah: 155]. Abu Dscha’far at-Tabari sagte: „Dies ist eine Verkündung von Allah c an die Gefolgschaft seines Gesandten g, dass Er sie durch harte Dinge prüfen wird, damit Er diejenigen kennt, die dem Propheten folgen und diejenigen, welche den Rücken kehren.“ Doch die Folgen der Geduld sind gut. Allah c sagte: {Wenn ihr geduldig seid, so ist dies wahrlich besser für die Geduldigen} [An-Nahl: 126]. So nimmt Allah zur Hilfe und sagt wie eure Mudschahidin-Vorgänger: {Und als sie gegen Dschalut und seine Heerscharen auf dem Plan erschienen, sagten sie: “Unser Herr, überschütte uns mit Standhaftigkeit, festige unsere Füße und verhilf uns zum Sieg über das Kuffar Volk!”} [Al-Baqarah: 250] und die Aussage der geprüften Muwahhidin: {Unser Herr, überschütte uns mit Geduld und lasse uns als Muslime sterben} [Al-A’raf: 126]. So wurden sie dadurch zu frommen Schuhada‘, nachdem sie Kuffar-Zauberer waren. Und wisse, wie der Vertrauenswürdige, Wahrhaftige und der Beste, der vom Herrn der Welten verkündete, sagte: „… dass wenn die gesamte Ummah sich versammelt, um dir zu nutzen, sie dir nur in etwas nutzen, das Allah für dich geschrieben hat. Und dass sie, wenn sie sich versammeln, um dir zur schaden, sie dir nur in etwas schaden, das Allah schon über dich geschrieben hat.“ [Überliefert bei Ahmad und Tirmidhi von Ibn ‘Abbas]. Und er sagte: „Und wisse, dass der Sieg mit der Geduld, die Erlösung mit der Drangsal und mit der Erschwernis Erleichterung kommt.“ [Überliefert von Ahmad von Ibn ʿAbbas].

23

Was ich hier unterstreichen möchte und bei uns durch die Erfahrung bestätigt ist, dass es eine große Wirkung hat, ist die Standhaftigkeit der Führung, vor allem auf dem Schlachtfeld beim Treffen der Feinde. Im Hadith heißt es: „Ein Mann fragte Baraa‘ h und sagte: „O Abu Amarah, habt ihr wirklich den Rücken gekehrt am Tage (der Schlacht) von Hunain? Al-Baraa sagte, während ich hörte: „Was den Gesandten Allahs g betrifft, so hat er nicht den Rücken gekehrt. Abu Sufyan Ibn Harith hatte die Zügel seines Maultiers genommen. Alsdann die Muschrikin über ihn kamen, stieg er ab und fing an zu sagen: „Ich bin der Prophet, dies ist keine Lüge! Ich bin der Sohn von Abd al-Mutallib!““ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim]. In diesem Hadith sind gewaltige Lehren, welche Lichter auf dem Weg sind. Die erste davon ist: dass die Führung auf dem Schlachtfeld und nicht weit entfernt vom Kampfgeschehen war. So ging sie aus dem Land nicht heraus zu einem anderen mit der Ausrede, dass sie ein Idol seien, durch deren Fallen die Da’wah fallen würde. Das Mindeste, was wir von unseren Brüdern fordern ist, dass der Amir der Wilayah innerhalb seiner Wilayah, der Amir des Bezirks innerhalb seines Bezirks und der Amir der Brigade unter seinen Soldaten bleibt. Und jeder Mann, der dies nicht tun kann, für den ist die Führung nicht erlaubt, selbst wenn er dafür geeignet ist, denn die Löwen jagen nicht außerhalb des Dschungels, außer wenn sie durch den Verdienst anderer essen. Die zweite davon ist: seine Aussage „… hatte die Zügel seines Maultiers genommen“ und darin ist, dass vom Amir die Standhaftigkeit in Erscheinung treten und dass dies bei ihm ersichtlich sein muss. Der Gesandte Allahs g ritt auf einem Maultier, welches langsam geht. Ibn Kathir r sagte: „Vom absoluten Mut ist, dass er an jenem Tag inmitten des Schlachtfelds, während seine Armee flüchtete, trotzdem auf einem Maultier, welches nicht schnell reitet und nicht für Angriffe oder Flucht war. Er ritt auf sie zu und rief seinen Namen, damit jeder ihn erkennt, der ihn nicht kennt.“ [Tafsir] Ibn Battal berichtete von al-Muhallab, dass er sagte: „Und darin (in diesem Hadith) ist das Reiten auf den Maultieren im Krieg für den Imam, damit dies ihn befestigt und nicht von ihm gedacht wird, dass er bereit ist zu flüchten und den Rücken zu kehren. Dies, um die Seelen der Gefolgschaft zu führen, denn wenn er standhaft bleibt, bleibt seine Gefolgschaft standhaft und wenn von ihm die Entschlossenheit zur Standhaftigkeit gesehen wird, dann wird die Entschlossenheit mit ihm geteilt.“ [Erklärung von Sahih al-Buchari] In diesen Worten gibt es eine Lehre, nämlich, dass der Amir kein Fahrzeug besteigen soll, welches schneller und stärker als die seiner Soldaten ist. Vielmehr sollte sein Fahrzeug wie der Durchschnittsmann unter ihnen sein, wenn nicht, das schwächste, um die Herzen seiner Soldaten zu befestigen und von den Schubuhat (Zweifel, Verdacht) fernzubleiben, vor allem, wenn das Fahrzeug vom Besitz des Dschihads ist.

24

Artikel

Das dritte davon ist: dass er g sich selbst vorstellte, indem er sagte: „Ich bin der Prophet, dies ist keine Lüge! Ich bin der Sohn von Abd al-Mutallib!“. Als es ernst wurde und der Krieg die Seelen erschreckte, sodass der eine an seinen Bruder vorbeigeht und nicht erkennt, vor lauter Schock oder Voreiligkeit in der Flucht, musste er g seinen Soldaten, die ihn lieben bekanntgeben, dass er anwesend und nicht geflüchtet ist. Er verkündete dies öffentlich, ohne auf die Sicherheit und militärischen Vorkehrungen zu achten, denn dies ist nicht die Stelle und die Zeit dafür, wo die Situation die Selbstopferung und Standhaftigkeit bei der Drangsal erfordert. So ist es sehr verwunderlich, dass manche Anführer des Dschihads, wenn es ernst wird, der Feind ihr Gebiet stürmt und die Tötung sich unter ihren Soldaten verbreitet, sie dazu eilen, sich zu verstecken, keinen ihrer Soldaten kontaktieren und ihren Namen und vielleicht auch Aussehen verändern mit der Ausrede der Bewahrung der rechtschaffenen Führung. In Wirklichkeit haben sie sich und ihre Brüder ins Verderben gestürzt. Denn wären sie standhaft unter ihnen geblieben und hätten sie ihre Soldaten gesammelt, ihre Feinde bekämpft und Stärke und Standhaftigkeit gezeigt, dann wäre darin die Errettung für sie und ihre Brüder, anstatt sich selbst und jene über die sie eingesetzt wurden ins Verderben zu stürzen. Die vierte davon ist, dass der Prophet g sagte: „O Abbas, rufe die Leute von as-Samurah!“ Al-Abbas sagte – und er hatte eine laute Stimme -: „Ich sagte mit meiner lautesten Stimme: „Wo sind die Leute von as-Samurah?““ Sie sagten: „Labbayk, Labbayk!“ [Sahih Muslim] Und bei Ibn Ishaq ist: „der eine versucht so da sein Reittier zu führen und schaffte es nicht und so sein Schutzschild und sein Schwert nimmt und zu der Stimme eilt.“ [Sirah von Ibn Hischam] At-Tabari überlieferte, dass der Prophet g zu al-Abbas sagte: „Rufe: „O Ansar und o Muhadschirin!““ So fing er an die Ansar Klan nach Klan zu rufen. Dann sagte er: „Rufe die Leute von Surat al-Baqarah!“ Er sagte: „So kamen die Menschen aufeinanderfolgend.“ [Tafsir] Und in Sahih Muslim ist (dass al-Abbas sagte): „Danach beschränkte ich das Rufen auf Banu al-Harith Ibn al-Chazradsch.“ Und hier ist eine wichtige, gewaltige Lehre von Allah und Seinem Propheten, nämlich die Tat des Propheten g als die Menschen flüchteten und die Reihe zerstreut wurde, sodass nur 12 Männer mit ihm blieben. Und die maximale Anzahl, die in den Überlieferungen erwähnt wurde war 80 Mann. Die Ritter der Muslime und die Helden der Schlachten, unter ihnen der beste Mann des Kampfes, Salamah Ibn al-Akwa‘. Vielmehr flüchteten sogar die besten Diener Allahs, die Leute der Bay’ah von ar-Ridwan und andere. Da verzweifelte die Führung nicht, legte das Schwert nicht nieder und flüchtete nicht aus dem Schlachtfeld. Und bewahre ihm g, dass er dies tut. Vielmehr blieb er g standhaft und fing dann an die Menschen mit ihren Eigenschaften zu rufen. So fing er mit den Leuten des festen Imans, treuen Soldaten und aufrichtigen Anbetern, den Leuten des Baumes und der

Bay’ah von ar-Ridwan an. Danach rief er die Leute des Qur’ans, die Träger von Allahs Buch, vor allem der Perle des Buches. So rief er die Leute von Surat al-Baqarah. Als sie sich dann um ihn versammelten, fing er an die Stammeszugehörigkeit in den Seelen der Gläubigen Gruppe zu schüren. So rief er die Ansar Klan nach Klan und mit ihren Namen. Wer da sich selbst einredet zu flüchten, der fürchtet die Schande und unter ihnen waren trotzdem die Leute des Baumes und Surat al-Baqarah. So fing er g mit den spezifischsten und auserwählten und ging dann zur Allgemeinheit rüber. Das wichtige, was davon entnommen wird ist, dass trotz der Sünde des Flüchtens am Tage der Schlacht und Gewaltigkeit des Verbrechens desjenigen, der dies tut und sein Begehen eines Verderbens, bei dem befürchtet wird, dass keine Reue ihn einholt, hat er g diejenigen, die geflüchtet sind nicht getadelt hat und nahm es nicht als Schande Anschluss an die Chilafah oder Verunglimpfung gegen sie – vielmehr das Gegenteil. Er bezeichnete sie nach ihren vor er ihnen einen Tauhid-Kurs gab? Stämmen, nachdem er sie mit dem Dschihad und TauDass sie neu im Tauhid waren wird von dem bestähid bezeichnete. Und darin ist eine Lehre, nämlich, dass tigt, was überliefert wurde, dass als der Gesandte Allahs der Amir im Zustand der Härte als erstes nach Allah auf g zu Hunain ausrückte an einem Baum für die Muschdie Leute des Vorreitens von den Mudschahidin vertraut rikin vorbeiging, welches „Dhat Anwat“ genannt wird und die Söhne der edlen Stämme lobt. Und wehe, wehe und an dem sie ihre Waffe aufhängten. So sagten sie (die ihm, dass er einen von ihnen verunglimpft. Ebenso sollte Tulaqa‘): „O Gesandter Allahs, mache für uns ein „Dhat er jeden, der den Dschihad verlässt kontaktieren und ihn Anwat“, so wie sie ein „Dhat Anwat“ haben.“ So sagte an seinen Dschihad auf Allahs Weg erinnern und in die der Prophet g: „SubhanAllah, dies ist wie die Aussage Reihen seiner Brüder zurückbringen, denn wenn er ihn des Volk Musas, {„… mache uns einen Gott, so wie sie lässt, lässt er ihn für den Satan und seine Partei. Und dies Götter haben!”} [Al-A’raf: 138]“. [Überliefert bei at-Tirist ein Verlust für den Dschihad und seinen Soldaten. midhi von Abu Waqid al-Laythi] Und keiner mit Verstand würde dies gut finden. Die fünfte davon ist über die Flüchtenden am Tage von Hunain. In Sahih Muslim ist überliefert, dass Umm Sulaym am Tage von Hunain einen Dolch genommen hat und sagte: „O Gesandter Allahs, soll ich jeden von den Tulaqa‘ töten, denn sie flüchteten und ließen dich?“ Der Gesandte Allahs g sagte: „O Umm Sulaym, Allah genügt und hat gutes gegeben.“ Und bei al-Buchari ist: „Und mit dem Propheten waren 10.000 Mann und die Tulaqa‘ und sie flücheten.“ An-Nawawi r sagte über die Tulaqa‘: „Sie sind jene, die von den Bewohnern Makkahs, am Tage ihrer Eroberung Muslime wurden. Sie wurden als Tulaqa‘ (freigelassene) bezeichnet, weil der Prophet g ihnen die Freiheit schenkte. Und ihr Islam war noch schwach. So dachte Umm Sulaym, dass sie Munafiqin sind und die Tötung durch ihre Flucht verdienen.“ Von dem, was vorhin erwähnt wurde sehen wir deutlich, dass diejenigen, die am Tage von Hunain mit der Flucht begannen von den Tulaqa‘ waren. Was die Reihen der Muslime erschütterte und den Schrecken in den Herzen der aufrichtigen mutigen brachte und sie dann das taten, was sie taten. Doch die Frage die sich hier stellt ist: Hat der Gesandte Allahs g – Allah bewahre ihn davor – einen Fehler gemacht als er die Tulaqa‘ mit sich zu Hunain genommen hat, als sie noch neu im Islam war und ihr Islam schwach war, wie bereits erwähnt und be-

Ich sage dies, da einige Herzkranke bei uns tadelten, dass viele sich unserer Armee nach dem Ausruf des Islamischen Staates anschlossen und einige von ihnen ein Grund für die Niederlage der Brüder in einigen Gebieten waren. Doch wir haben nicht mehr getan als den Gesandten Allahs g zum Vorbild zu nehmen. Vielmehr hat der Gesandte Allahs g nach dem Sieg Güte gezeigt und bei der Verteilung der Beute den Tulaqa‘ und Muhadschirin gab, während er nichts an die Ansar verteilte, obwohl sie die Mehrheit der Armee waren wie in Sahih al-Buchari berichtet wurde. Ibn al-Qayyim r sagte: „Von der Weisheit darin war zu zeigen, dass Allah Seinen Gesandten weder durch die große Anzahl jener, die in Seine Religion von den Stämmen eintraten noch durch das Aufhören seines Volkes ihn zu bekämpfen den Sieg gewährte.“ Trotzdem verkünden wir die frohe Botschaft an die Ummah, dass al-hamdulillah niemals ein Amir, der sich uns nach dem Ausruf des Staates anschloss, die Waffe ablegte. Vielmehr sind sie bis heute die Helden der Schlachten und Ritter der Kämpfe, genauso wie jene, die ihnen vorangingen. Und alles Lob gebührt Allah, dem Herrn der Welten.

25

Die Gläubigen wurden von den Herzkranken und Gerüchteverbreitern am Tage der Schlacht von Ahzab in Medina heimgesucht, die Blicke wurden unsicher, die Herzen erreichten die Kehlen und es wurde über Allah unterschiedlich gedacht. At-Tabari und Ibn Abi Hatim überlieferten von Hasan al-Basri r, dass er über Allahs Aussage {und ihr von Allah unterschiedlich dachtet} [Al-Ahzab: 10] sagte: „Die Heuchler dachten, dass Muhammad und seine Gefährten ausgelöscht werden und die Gläubigen hatten Gewissheit darüber, dass das, was Allah ihnen versprochen hat wahr ist, nämlich, dass Er diese Religion über alle anderen Religionen siegen lässt, selbst wenn es den Muschrikin zuwider ist.“ Danach sagten {die Heuchler und diejenigen, in deren Herzen Krankheit ist: Allah und sein Gesandter haben uns nur Trügerisches versprochen} [Al-Ahzab: 12]. At-Tabari und Ibn Abi Hatim überlieferten von Qatadah, dass er über diese Ayah sagte: „Leute von den Heuchlern sagten: „Muhammad versprach uns Persien und Rom zu erobern, während wir hier belagert sind, sodass der eine von uns seine Notdurft nicht verrichten kann. Wahrlich Allah und Sein Gesandter haben uns nur Trügerisches versprochen.“ In dieser Zeit und während der Härte der Drangsal und Erschwernis, erkannten die Gläubigen, dass Allahs Sieg nahe ist. So überlieferte at-Tabari von Ibn al-Abbas k über 26

Artikel

die Aussage Allahs: {Und als die Gläubigen die Gruppierungen sahen, sagten sie: „Dies ist, was Allah und Sein Gesandter uns versprochen haben; Allah und Sein Gesandter haben die Wahrheit gesprochen“ und es mehrte ihnen nur den Iman und die Ergebung} [Al-Ahzab: 22], dass er sagte: „Dies, da Allah ihnen in Surat al-Baqarah sagte: {Meint ihr etwa, dass ihr in den (Paradies)garten eingehen werdet, noch bevor Gleiches über euch gekommen ist, wie über diejenigen, die vor euch dahingegangen sind? Not und Leid widerfuhr ihnen, und sie wurden erschüttert, bis dass der Gesandte und diejenigen die mit ihm glaubten sagten: “Wann kommt Allahs Sieg?” Aber wahrlich, Allahs Sieg ist nahe.} [Al-Baqarah: 214]. Als dann die Prüfung sie traf, wo sie Stellung gegen die Gruppierungen beim Graben hielten, deuteten die Gläubigen dies entsprechend dieser Ayah und es mehrte ihnen nur den Iman und die Ergebung.“ So erinnern sich die Gläubigen an Allahs Ayat und an die Ahadith des Gesandten g in ihren Gräben und deuten ihre Berichte und Zeichen auf ihren Prüfungen. Die Erschütterungen und Erschwernisse entfernen sie nicht vom Betrachten der Zeichen Allahs, vielmehr mehren sie bei ihrem Dschihad die Geduld bei den Prüfungen und die Ergebung zur Bestimmung und den Glauben an der Erfüllung von dem, was Allah und Sein Gesandter ihnen versprachen. Während die Heuchler und die Herzkranken

zweifeln und über das Versprechen Allahs und seines Gesandten spotten und die Kuffar und Tawaghit hochmütig mit ihrer Gewalt angeben. Sie denken über Allah, entsprechend dem Denken der Dschahiliyyah, nämlich, dass Allah, der Weise und Mächtige Seine Religion und Unterstützer im Stich lassen wird und sogar Seine Feinde und ihr Wort siegen lassen wird, sodass die Religion gänzlich für jemand anderes außer Ihn ist. Allah ist Erhaben über das, was die Unwissenden über ihn denken. Vielmehr lockte er sie von dort, wo sie nicht wissen, sodass sie sich anstrengen Allahs List gegen sie zu erfüllen. Und das Ende von ihnen ist: {Sie zerstören ihre Häuser mit ihren eigenen Händen und den Händen der Gläubigen. Darum zieht eine Lehre daraus, o die ihr Einsicht besitzt!} [Al-Haschr: 2] Zu diesem gehört, dass die Kreuzdiener und ihre loyalen Abtrünnigen (die türkische Taghut-Regierung und die Sahwat) im nördlichen Landgebiet Aleppos sich mobilisierten und Dabiq einnahmen, nachdem sie die Einnahme davon als ihr größtes Ziel bezeichneten. Sie behaupteten, dass das Beschmutzen davon, durch ihre schmutzigen Füße und unreinen Flaggen ein gewaltiger moralischer Sieg gegen den Islamischen Staat sei. Sie dachten, dass die Soldaten des Islamischen Staates nicht zwischen der kleinen Schlacht und der großen Schlacht von Dabiq unterscheiden und somit, dass wenn der Islamische Staat sich von Dabiq zurückzieht, er nicht mehr der Träger der ‘Uqab-Flagge sein würde, welche in der epischen Schlacht siegt und daraufhin die Soldaten der Chilafah sie in Scharen verlassen würden. Die Kreuzdiener und ihre Marionetten von den Murtaddin wussten nicht – und wie soll es auch anders sein -, dass vor der großen Schlacht von Dabiq große Ereignisse geschehen, welche zu den kleinen Zeichen der Stunde gehören, die den Mudschahidin in den Gräben bekannt sind. Diese Ereignisse berichtete der Wahrhaftige g in den Ahadith der epischen Schlachten und Zeichen der Stunde. Von Abu Hurairah h ist überliefert, dass der Gesandte Allahs g sagte: „Die Stunde kommt nicht, bis die Römer in Amaq oder Dabiq herabkommen. Sodann wird zu ihnen eine Armee aus der Stadt herauskommen, welche von den besten Leuten der Erde an jenem Tage sind. Wenn sie sich dann gegenüberstehen, sagen die Römer: „Lasst zwischen uns und jenen, die von uns versklavt wurden [in einer anderen Überlieferung: „die von uns versklavt haben“], damit wir sie bekämpfen. Da sagen die Muslime: „Nein, bei Allah, wir lassen nicht zwischen euch und unseren Brüdern.“ So bekämpfen sie sie. Ein Drittel wird flüchten, denen Allah niemals vergibt. Ein Drittel von ihnen wird getötet; diese sind die besten Schuhada bei Allah. Und ein Drittel wird siegen, die niemals der Fitnah ausgesetzt werden. Sodann erobern sie Konstantinopel. Während sie dann die Beute verteilen und ihre Schwerter an die Olivenbäume gehängt haben, schreit unter ihnen der Satan: „Der Antichrist hat euch in euren Familien vertreten“ So gehen sie raus und dies ist falsch. Wenn sie dann nach Schaam kommen, kommt er heraus. Während sie sich dann sich für den Kampf vorbereiten und die Reihen ordnen, wird zum Gebet gerufen. Sodann kommt Isa Ibn Maryam g herab. Wenn der Feind Allahs ihn dann sieht, löst er sich auf wie das Salz sich im Wasser auflöst. Wenn er ihn lässt, würde er sich auflösen, bis er stirbt. Jedoch tötet Allah ihn durch seine Hand, sodass er ihnen sein Blut an seinem Speer zeigt.“ [Überliefert bei Muslim] Und von Yasir Ibn Dschabir ist überliefert, dass Ab-

dullah Ibn Mas’ud h sagte: „Die Stunde entsteht nicht, bis keine Erbschaft verteilt wird und sich über keine Beute gefreut wird. Dann zeigte er mit seiner Hand in Richtung Schaam und sagte: „Ein Feind, der sich für die Leute des Islams ansammelt und für den sich die Leute des Islams ansammeln.“ Ich sagte: „Meinst du die Römer?“ Er sagte: „Ja, und bei diesem Kampf wird es eine starke Abtrünnigkeit geben. Ein Teil der Muslime wird dann schwören, bis zum Tod zu kämpfen und nur siegreich zurückzukehren. Dann bekämpfen sie sich gegenseitig, bis die Nacht zwischen ihnen trennt. So kehren diese und jene zurück, jeder von ihnen nicht siegreich. Und jene, welche den Schwur geschworen haben, werden ausgelöscht. Dann schwört ein Teil der Muslime bis zum Tod zu kämpfen und nur siegreich zurückzukehren, dann bekämpfen sie sich gegenseitig, bis die Nacht zwischen ihnen trennt. So kehren diese und jene zurück, jeder von ihnen nicht siegreich. Und jene, welche den Schwur geschworen haben, werden ausgelöscht. Dann schwört ein Teil der Muslime bis zum Tod zu kämpfen und nur siegreich zurückzukehren, dann bekämpfen sie sich gegenseitig, bis die Nacht zwischen ihnen trennt. So kehren diese und jene zurück, jeder von ihnen nicht siegreich. Und jene, welche den Schwur geschworen haben, werden ausgelöscht. Am vierten Tag rücken zu ihnen die restlichen Leute des Islams aus und Allah lässt die Niederlage über sie (die Kuffar) kommen. Sie werden sich gegenseitig töten, wie es nie zuvor geschehen ist, sodass der Vogel an ihnen vorbeifliegt und sie nicht überquert, bis er Tod umfällt. Die Söhne eines Vaters werden sich dann aufzählen. Wenn sie hundert sind, finden sie nur einen Überlebenden unter ihnen. So, über welche Beute freut man sich dann und welche Erbschaft soll dann geteilt werden? Während sie so sind, hören sie von einer größeren Drangsal als dies. Ein schreiender wird zu ihnen kommen und sagen, dass der Antichrist sie in ihren Kindern vertreten hat. Sie lassen dann alles, was in ihren Händen ist und kommen. Sie schicken zehn Ritter vor. Der Gesandte Allahs g sagte: „Ich kenne ihre Namen, die Namen ihrer Väter und die Farben ihrer Pferde. Sie sind die besten Ritter auf der Erde an jenem Tag.“ [Überliefert bei Muslim] Und von Awf Ibn Malik h ist überliefert, dass der Gesandte Allahs g sagte: „Zähle sechs (Dinge) vor der Stunde (auf ): Meinen Tod, danach die Eroberung von Bait al-Maqdis, danach zwei Tode, die euch wie die Scrapie ergreifen, danach der Überfluss des Geldes, bis der Mann hundert Dinar erhält und darüber unzufrieden ist, danach eine Versuchung, die jedes Haus der Araber heimsucht und danach eine Waffenruhe zwischen euch und den Gelbkindern (Europäern), die euch danach verraten und mit 80 Flaggen angreifen und unter jeder Flagge sind zwölftausend (Männer).“ [Überliefert bei al-Buchari] Abu Dawud überlieferte von Dhi Muchbir h, dass der Gesandte Allahs g sagte: „Ihr werdet einen Friedensvertrag mit den Christen (Römern) schließen und ihr werdet beide zusammen einen gemeinsamen Feind angreifen. Ihr werdet siegen und Kriegsbeute machen. Dann werdet ihr sicher zurückkehren und unterwegs in Mardsch Dhi Talul lagern. Daraufhin wird einer der Christen das Kreuz in die Höhe halten und sagen: „Das Kreuz hat den Sieg errungen.“ Einer der Muslime wird böse werden und er wird das Kreuz zerbrechen. Daraufhin werden die Christen den Vertrag brechen und sich auf die epische Schlacht vorbereiten.’“ [Überliefert bei Ahmad, Ibn Madschah, Abu Dawud, Ibn Hibban und al-Hakim und adh-Dhahabi erklärte 27

zerstört, ihre Herzen zerstreut und Uneinigkeit zwischen ihnen entfacht, sodass die einen von ihnen die anderen töten und vielleicht ist dies schon bald. Diese großen Ereignisse im Norden Schaams – Dabiq und Umgebung – sind nur Ansätze für die kommenden epischen Schlachten inscha-Allah, die die Kreuzzügler dazu zwingen werden, die Bedingungen der Gemeinschaft der Muslime anzunehmen. Nach dem Sieg werden die Kreuzzügler den Vertrag brechen und dann kommt es zur großen Schlacht von Dabiq.

Kreuzzügler

ihn zu Sahih] Der Wortlaut bei Ibn Hibban ist: „Ihr werdet einen Friedensvertrag mit den Christen (Römern) schließen und ihr werdet beide zusammen einen gemeinsamen Feind angreifen. Ihr werdet siegen und Kriegsbeute machen. Dann werdet ihr sicher zurückkehren und unterwegs in Mardsch Dhi Talul lagern. Daraufhin wird einer der Christen das Kreuz in die Höhe halten und sagen: „Das Kreuz hat den Sieg errungen.“ Einer der Muslime wird böse werden und er wird das Kreuz zerbrechen. Daraufhin werden die Christen den Zerbrecher ihres Kreuzes töten. Die Muslime werden dann nach ihren Waffen greifen und kämpfen und Allah wird diese Gruppe mit dem Märtyrertod belohnen. Die Römer werden dann zum König der Römer sagen: „Wir haben für dich die Araber übernommen.“ Daraufhin sammeln sie sich für die epische Schlacht und kommen unter 80 Flaggen, unter jeder Flagge 12.000 Mann.“ So ist von dem, was vor der großen Schlacht von Dabiq geschieht: Ein Friedensvertrag zwischen den Muwahhidin und Mudschahidin und den Christen der Römer, damit jeder von ihnen einen anderen Feind bekämpfen kann. Nach dem Sieg der Mudschahidin gegen den Feind hinter ihnen, werden beide Gruppen in Dabiq und ihrer Umgebung von Murudsch Dhi Talul lagern. Danach hebt ein Römer sein Kreuz und ruft den Ruf des Christentums, doch ein Muwahhid wird aus Wut für Allah sein Kreuz zerbrechen, woraufhin die Römer den Vertrag brechen, sich für die epische Schlacht vorbereiten und zu tausenden kommen. Davon ist auch, dass eine Gruppe von den Mudschahidin eine Gruppe von den Römern versklavt und die Mudschahidin ihre Brüder, die versklavt haben bzw. versklavt wurden – nach der anderen Überlieferung -, die in den Islam eingetreten sind, nicht im Stich lassen. Dies sind die Geschehnisse vor der großen Schlacht von Dabiq. Dschihad und Anstrengung, Tötung und Kampf, Schmerz und Hoffnung. Und der Mudschahid und Muwahhid muss nur Geduld und Gewissheit bei seinem Ribat und Kampf haben, bis Allah das Wort seiner Feinde 28

Artikel

Heute kommen die alten Streitigkeiten unter den Feinden Allahs wieder hoch. Die Kreuzzügler des Westens streiten mit den Kreuzzüglern des Ostens und ihre abtrünnigen Marionetten sind sich uneinig. Die Türken streiten mit den Kurden und die Sahwat der Türkei streiten mit den Sahwat Jordaniens und die Rafidah streiten mit den Kurden Iraks und die Kurden des Westens streiten mit den Kurden des Ostens und die Nusayriyyah streiten mit den Kurden Schaams. {Du denkst, sie halten zusammen, doch ihre Herzen sind verschieden. Dies, weil sie Leute sind, die nicht begreifen} [Al-Haschr: 14] Dieser Kampf in Dabiq und Umgebung (die kleine Schlacht von Dabiq) wird zweifellos nach einer Zeit zur großen Schlacht von Dabiq führen. Ja, sie wird zur epischen Schlacht führen, nachdem das kommt, was Allah und Sein Gesandter versprochen haben, nämlich: der Friedensvertrag zwischen den Muslimen und den Römern und dann das Brechen des Vertrags durch die Römer. Danach ist dann die Eroberung Konstantinopels und dann Rumiyah. Von Abu Hurairah h ist überliefert, dass der Prophet g sagte: „Habt ihr von jener Stadt gehört, bei der ein Teil auf dem Land ist und ein Teil am Meer?” Sie sagten: „Ja, o Gesandter Allahs.“ Er sagte: „Die Stunde wird nicht eher eintreffen, bevor nicht siebzigtausend Söhne von Ishaaq [andere sagten, dass das Bekannte ist „Söhne Ismails“] diese Stadt angreifen werden. Wenn sie ankommen, werden sie dort lagern und weder kämpfen noch einen Pfeil abschießen. Sie werden sagen: „Laa ilaaha illallah wa Allahu akbar“ und dann wird eine der beiden Seiten fallen. Dann werden sie ein zweites Mal rufen „Laa ilaaha illallah wa Allahu akbar“ und die andere Seite wird fallen. Dann werden sie ein drittes Mal rufen „Laa ilaaha illallah wa Allahu akbar“ und alle Tore werden sich für sie öffnen. Sie werden einziehen und die Kriegsbeute einsammeln. Während sie noch bei der Verteilung sind, wird sie eine Nachricht erreichen: „Der Daddschal ist rausgekommen.“ Die Leute werden alles liegen und stehen lassen und zurückkehren.“ [Überliefert bei Muslim] Möge Allah dies durch die Hände der Mudschahidin der Chilafah geschehen lassen. Und so wie Schaych Abu Mus’ab az-Zarqawi (möge Allah ihn annehmen) sagte: „Wir führen hier den Dschihad, während unsere Augen auf al-Quds gerichtet sind. Und wir kämpfen hier, während unser Ziel Rom ist.“ Und Allah ist in seiner Angelegenheit überlegen, doch die meisten Menschen wissen nicht.

29

Die islamische Schari’ah wurde herabgesagt, um die fünf Interessen zu bewahren, ohne die das Leben der Menschen in ihrem Din und ihrer Dunya nicht korrekt sein kann. Diese Interessen sind die Bewahrung der Religion, die Bewahrung des Lebens, die Bewahrung des Verstandes, die Bewahrung der Ehre und die Bewahrung des Besitzes. Und zweifellos ist die Bewahrung der Religion das höchste Interesse und Ziel. Aus diesem Grund verbot Allah den Schirk und seine Ursachen. Ebenso verbot Er das Sprechen über Ihn ohne Wissen und verbot die Bid’ah und Erneuerung. Aus demselben Grund ist es verpflichtend, die Ummah vor dem Schirk und der Bid’ah zu warnen, den Zustand von ihren Leuten aufzuzeigen und ihre Falschheit bloßzustellen. Dies fällt unter die verpflichtende Nasihah, um die Religion der Muslime zu bewahren. So wurde von Tamim ad-Dari h überliefert, dass der Prophet g sagte: „Die Religion ist Nasiha (Rat).“ Da sagten die Gefährten: „Zu wem?“ Er sagte: „Zu Allah, Seinem Buch, Seinen Gesandten, den Imamen der Muslime und ihrer Allgemeinheit.“ [Überliefert bei Muslim] Deshalb fällt das Antworten auf die Leute der Bid’ah und das Warnen vor ihnen unter die Pflicht des Gebieten des Guten und Verbieten des Verwerflichen. Allah c sagte: {Und es soll aus euch eine Gemeinschaft werden, die zum Guten aufruft, das Gute gebietet und das Verwerfliche verbietet. Jene sind es, denen es wohl ergeht.} [Aal-Imran: 104] Ab al-Abbas Ibn Taymiyyah r sagte: „Und genauso wie die Imame der Bid’ah von den Leuten der Aussagen, welche dem Qur’an und der Sunnah widersprechen oder 30

Artikel

der Ibadat, welche dem Qur’an und der Sunnah widersprechen. Das Aufzeigen ihres Zustandes und Warnen der Ummah vor ihnen ist eine Pflicht mit dem Konsens der Muslime… Denn die Säuberung von Allahs Weg, Seiner Religion und Seiner Schari’ah und die Abwehr der Übertretung dieser und die Aggression dagegen ist eine kollektive Pflicht mit dem Konsens der Muslime. Und gäbe es nicht jene, die Allah dafür anwendet, um den Schaden dieser abzuwehren, dann wäre die Religion verdorben und der Schaden wäre gewaltiger als der Schaden der Einnahme der Länder durch die Kriegsfeinde. Denn wenn diese die Länder einnehmen, verderben sie nicht die Herzen und was darin ist von der Religion, außer darauffolgend. Jene aber verderben die Herzen von Anfang an.“ [Al-Fatawa] In der Sunnah ist auch einiges bestätigt, was darauf hinweist, dass das Sprechen über den schlechten Mann und ihn zu tadeln mit seinen Namen und nicht nur allgemein erlaubt ist und darauf wird der Besitzer der Bid’ah gemessen. So ist es erlaubt üble Nachrede über ihn auszusprechen, um die Menschen vor ihm zu warnen. So ist von Aischah u überliefert, dass sie sagte: „Ein Mann bat um Erlaubnis, beim Propheten g eintreten zu dürfen. Der Prophet g sagte: „Ja, er soll hereinkommen, aber welch übler Sohn seines Stammes“ - oder er sagte: „Welch übler Mann seines Stammes - er doch ist! “ Als der Mann hereinkam, unterhielt sich der Prophet freundlich mit ihm. Später sagte ich zu ihm: „O Gesandter Allahs, du sagtest dies, was du gesagt hast, aber dann hast du doch freundlich mit ihm geredet!“ Er sagte: „O `A´ischah, der

Gelehrte der Tawaghit

schlimmste Mensch ist jener, vor dem sich die anderen wegen seinem schamlosen Reden zurückziehen.“ [Überliefert bei Al-Buchari und Muslim] Die Salaf pflegten es davor zu warnen, das Wissen von den Leuten der Bid’ah zu nehmen. So überlieferte Muslim in seinem „Sahih“ von Imam Muhammad Ibn Sirrin r, dass er sagte: „Dieses Wissen ist von der Religion, so schaut von wem ihr eure Religion nimmt!“ Ebenso als Schababah Ibn Sawwar al-Fazari (gestorben, 206 n. H.) die Bid’ah des Irdscha‘ annahm, unterließ Imam Ahmad Ibn Hanbal von ihm zu nehmen und sagte: „Ich schrieb nicht von ihm aufgrund seines Irdscha‘s.“ [Tahdhib al-Kamal] Dies bedeutet, dass viele der Leute der Bid’ah von jenen waren, die Wissen hatten, vieles davon auswendiglernten und exzellent in vielen Wissenschaften waren. Jedoch täuschte dies die Imame der Sunnah nicht, vielmehr mieden sie sie, denn ihr Wissen war keine Tazkiyyah für sie, sondern ein Beweis gegen sie. Denn das Wissen ist die Gottesfurcht und das Wissen ist die Handlung. So sagte Ibrahim an-Nachi’i: „Wenn wir von einem Schaych nehmen wollten, fragten wir ihn über sein Essen, Trinken, Rausgehen und Reingehen. Wenn dann all dies gut war, nahmen wir von ihm, ansonsten kamen wir nicht mehr zu ihm.“ [Al-Kamil fi Du’afa‘ ar-Ridschal] Die Salaf haben sogar vor denjenigen spezifisch gewarnt, der beim Überliefern Fehler machte aufgrund des schlechten auswendig Lernens oder Ungenauigkeit, selbst wenn dieser von den Leuten der Frömmigkeit und Rechtschaffenheit ist, damit die Menschen seine Fehler meiden. Dies fällt nicht unter die verbotene üble Nach-

rede, vielmehr ist dies eine verpflichtende Nasihah, damit diese Fehler nicht der Schari’ah bezogen wird in den Köpfen der Menschen und sie ihn als Teil der Religion betrachten und ihm folgen. Daher erschien in der islamischen Geschichte eine großartige und wunderbare Wissenschaft, die „al-Dscharh wa at-Ta’dil“ genannt wurde. Diese Wissenschaft war vom größten Stolz der Ummah, denn dadurch wurde die Sunnah bewahrt und das Authentische vom Schwachen unterschieden. Die Wissenschaft des „al-Dscharh wa at-Ta’dil“ gehört zu den Wissenschaften des Hadith und sie beschäftigt sich mit den Zuständen der Überlieferer, die das Wissen überliefern. So überprüft sie ihre Rechtschaffenheit, Genauigkeit, Wahrhaftigkeit und Vertrauenswürdigkeit. Also wird der Überlieferer von den Gelehrten erwähnt und alles, was sie tadelt, sei es Schwäche, Täuschung, Irrtum oder Lügen. Die Gelehrten haben sogar ganze Werke über jene Getadelten verfasst, wie al-Buchari in seinem Buch, das er „die Schwachen“ nannte. Ebenso verfasste Abu Dscha’far al-Uqaydi (gestorben, 322 n. H) ein Buch mit dem selben Namen. Ebenso verfasste an-Nasai (gestorben, 303 n. H.) ein Buch, das er „die Schwachen und Vermeideten“ nannte. Und ad-Daraqutni (gestorben, 385 n. H.) und Ibn al-Dschauzi (gestorben, 597 n. H.) verfassten auch Bücher mit demselben Namen. Ebenso verfasste Ibn ‘Adi al-Dschurdschani (gestorben, 365 n. H.) ein Buch, das er „al-Kamil“ nannte. Auch andere Gelehrte verfassten bekannte und wichtige Werke über diese Wissenschaft. Abdullah, der Sohn des Imam Ahmad Ibn Hanbal

31

r sagte: „Abu Turab an-Nachschabi kam zu meinem Vater, da fing mein Vater an zu sagen: „Der und der ist schwach, der und der ist vertrauenswürdig…“ Da sagte Abu Turab: „O Schaych, begehe keine üble Nachrede über die Gelehrten!“ Da wendete sich mein Vater zu ihm und sagte: „Dies ist eine Nasihah und keine Ghibah (üble Nachrede).“ [Tarich Baghdad]

beim Takfir auf die Dschahmiyyah und ihrem Kopf al-Marisi und dem Warnen vor ihnen stehenblieben. Vielmehr spornten sie dazu, ihre Größten zu töten. So sagte Imam Yazid Ibn Harun r: „Die Dschahmiyyah sind Kuffar und ich habe mehrmals die Leute von Baghdad dazu aufgerufen al-Marisi zu töten.“ [Ad-Darami: Die Antwort auf die Dschahmiyyah]

Ibn al-Dschauzi berichtete von Muhammad Ibn Baddar al-Dschurdschani, dass er sagte: „Ich sagte zu Ahmad Ibn Hanbal: „Es ist hart für mich zu sagen: „Der und der ist schwach, der und der ist ein Lügner.“ Er sagte: „Wenn du schweigst und ich schweige, wann wird dann der Unwissende, das Unwichtige vom Falschen erkennen?“ [Ad-Duafa‘ wal-Matrukun]

Auch Amirul-Muminin Harun ar-Raschid sagte: „Mich erreichte, dass Bischr al-Marisi behauptet, dass der Qur’an ein Geschöpf ist. Bei Allah, wenn Er mir die Macht über ihn gibt, werde ich ihn auf eine Art und Weise töten, mit der ich keinen zuvor getötet habe.“ [As-Sunnah von Abdullah Ibn Ahmad]

Wenn die Vorgehensweise der Imame bzgl. den Leuten der Rechtschaffenheit und Frömmigkeit, die beim Überliefern irrten, ist dass sie ihre Fehler erwähnen, damit die Menschen sie meiden, dann ist ihre Vorgehensweise gegenüber den Leuten der Bid’ah und Neigungen noch viel härter beim Warnen und Boykottieren von ihnen, wie bereits erwähnt. Was aber die Leute der Kufr-Bid’ah betrifft, so haben die Imame auf sie geantwortet, vor ihnen gewarnt, sie boykottiert, bloßgestellt und den Takfir über sie ausgesprochen. Als der fehlgeleitete Bischr al-Marisi behauptete, dass der Qur’an erschaffen sei, mit Allahs Namen abwegig umging und einige bekannte Urteile der Religion leugnete, haben die Imame der Sunnah hart über ihn gesprochen, vor ihm gewarnt und verfassten Werke, worin sie ihn namentlich erwähnen und auf ihn antworten, wie es der Imam Abu Sai’d ad-Dirami r und andere taten. Vielmehr erklärten ihn die Imame der Sunnah zum Kafir, genauso wie sie es bei seinem Vorgänger al-Dschahm Ibn Safwan machten. So sagte Hammad Ibn Zaid r, als er über Bischr al-Marisi befragt wurde: „Dieser ist ein Kafir!“ [Ad-Darami: an-Naqd ‘ala al-Marisi]. Ebenso sagte Abdullatif Aal asch-Schaych r: „Die Leute des Wissens sind sich über den Takfir auf ihn einig.“ [Madschmuat ar-Rasail] Dieser al-Marisi war von jenen, die bei einer Gruppe von den Gelehrten und Fuqaha seiner Zeit nach Wissen strebten, hat von ihnen gehört und mit ihnen gesprochen und war nicht von der Allgemeinheit der Menschen. Vielmehr sagte adh-Dhahabi über ihn: „Der Wortbegabte und exzellente Diskutierende Bischr al-Marisi… Bischr war von den größten Fuqaha. Er nahm von al-Qadhi Abu Yusuf und überlieferte von Hammad Ibn Salamah und Sufyan Ibn Uyaynah… Er entzog sich der Gottesfurcht und Aufrichtigkeit und sagte, dass der Qur’an ein Geschöpf sei und rief dazu auf, sodass er der bekannteste der Dschahmiyyah und ihr Gelehrter zu seiner Zeit war.“ [As-Siyar] Wir finden sogar, dass die Imame der Sunnah nicht 32

Artikel

Im Laufe der Geschichte wurden viele der Leute der Bid’ah, Ghulah (Übertreiber) und Ketzer getötet. So wurden z.B. als Dscha’d Ibn Dirham, al-Dschahm Ibn Safwan und al-Hussayn Ibn Mansur al-Halladsch getötet. Diese Vorgehensweise nahmen die bekannten Imame beim Umgang mit den Imamen der Fehlleitung und Ketzerei ein. So finden wir, dass Abu al-Abbas Ibn Taymiyyah r den Ketzer Ibn al-Arabi namentlich erwähnt und über ihn spricht. Ebenso verfasste er sein Buch „Minhadsch as-Sunnah“, auf den Kopf der Rafidah Abu al-Mansur al-Hilli antwortend und verfasste mehrere Texte in der Antwort auf den Grabesanbeter al-Bakri al-Misri und andere von den Imamen der Fehlleitung. Diese Vorgehensweise finden wir auch sehr deutlich beim Imam Muhammad Ibn Abdul-Wahhab r und seinen Schülern von den wahrhaftigen Gelehrten, die keine Möglichkeit ausließen, ohne, dass sie die Ketzer, die zum Schirk aufrufen, für die Muschrikin diskutieren und über die Leute des Tauhid lügen, wie Ibn Afaliq, Ibn Fayruz, Ibn Dschardschis und andere bloßstellten. Sie verfassten ganze Werke über einige von ihnen, ganz zu schweigen von den vielen Texten und Fatawa, in denen sie diese Fehlgeleiteten bloßstellen und namentlich erwähnen. So ist das Sprechen über die Leute der Bid’ah und Ketzer, die namentliche Bloßstellung von ihnen und das Urteilen über sie, gemäß dem, was sie verdienen ein festverankerter Manhadsch (Vorgehensweise) der Ahlus-Sunnah wal-Dschama’ah. So sollte ihr Manhadsch noch viel mehr gegenüber den Gelehrten der Tawaghit und Dschahmiyyah dieser Zeit angewendet werden, welche die Menschen zum Schirk und Kufr – und somit zum Feuer führen, indem sie die Fehlleitung verbreiten, die Wahrheit verschweigen und die Menschen täuschen. Wir bitten Allah, dass er uns dabei hilft, sie bloßzustellen und die Menschen über sie aufzuklären.

33

Das Du’a ist eine wirkungsvolle, starke und zerstörerische Waffe. Dadurch werden die Katastrophen aufgehoben und das Verderben abgewehrt. Damit wehrt der Gläubige die List der Feinde ab, erlangt die Gaben und verhindert Unglück. Und dadurch wird die Drangsal aufgehoben und die Erschwernisse gelöst. Du’a ist das größte Merkmal der ‘Ibadah. Vielmehr ist das Du’a die Ibadah, denn darin ist die vollkommene Liebe und vollkommene Demut zu Allah, dem Einzigen und Gerechten. Dabei fleht der Diener seinen Herrn an und gibt seine Unfähigkeit und Schwäche zu. Er ist ein Trost für die Herzen, Heilung für die Brüste, ein Balsam für die Wunden und eine Erleichterung für die Angelegenheiten. Ebenso liegt im Du’a ein starker Schutz und eine harte Festung. Nichts ist edler bei Allah, als das Du’a und der unfähigste unter den Menschen ist jener, der unfähig ist Du’a zu machen, denn es ist eine leichte ‘Ibadah, die Tag und Nacht und an Land und auf dem Meer möglich ist und bei der Niederlassung und bei der Reise erlaubt ist. Jene die Du’a machen flüchten zum Barmherzigen und Wissenden. Sie klammern sich an ihren Herrn, dem Herrn der Welten. Du siehst sie, wenn sie Du’a machen sich vor Allah, dem Gütigsten, sich niederwerfen. Sie trennen ihre Bindung mit der ganzen Welt und richten sich zum Herrn der Welten und befreien sich von der Versklavung und Bedürftigkeit gegenüber den Menschen, während sie aufrichtig bei ihrem Anflehen gegenüber ihrem Herrn sind und auf Seine Güte hoffen. Dies ist das Du’a, wie sehr benötigt der Muslim es an diesem Tag, an dem alle Völker und Gruppen des Kufrs sich auf die Gemeinschaft der Muslime stürzen? So soll der Mudschahid auf Allahs Weg auf die Wichtigkeit dieser Waffe achten, sie anwenden und sich an keinen festklammern außer am Hörenden und Antwortenden. Und jeder Muslim und jede Muslimah sollten am Dschihad gegen die Feinde Allahs durch diese wirkungsvolle göttliche Waffe teilnehmen. Der Prophet g sagte: „Führt den Dschihad gegen die Muschrikin mit euren Geldern, eurem Leben und euren Zungen.“

34

Artikel

[Überliefert bei Abu Dawud und an-Nasa’i] Und der Dschihad mit der Zunge beschränkt sich nicht auf den Ansporn zum Dschihad, das Loben der Mudschahidin, das Tadeln des Zurückbleibens und die Verunglimpfung der Kuffar. Vielmehr ist Du’a von den wichtigsten Arten des Dschihads mit der Zunge, indem der Muslim Du’a macht, dass die Muschrikin besiegt und die Gläubigen siegreich werden. Diese Art des Dschihads (Dschihad mit dem Du’a) ist für jene noch verpflichtender, denen Allah den Kampf auf Seinem Weg aufgrund einer Schari’ah-Entschuldigung nicht ermöglicht hat, wie z.B. die Frau, der Kranke, der Behinderte und der Gefangene… So sollten diese Du’a für die Mudschahidin auf Allahs Weg machen, denn als Allah sie vom Kampf entschuldigt hat, stellte Er für sie die Bedingung, um ihre Entschuldigung anzunehmen, dass sie die Nasihah an Allah und an seinen Gesandten geben. Und darunter fällt das Du’a für Allahs Unterstützer, die Seinem Gesandten g folgen. Allah c sagte: {Kein Grund zur Bedrängnis (wegen des Daheimbleibens) ist es für die Schwachen, für die Kranken und für diejenigen, die nichts finden, was sie ausgeben (können), wenn sie Allah und Seinen Gesandten Rat geben. Gegen die Gutes Tuenden gibt es keine Möglichkeit (, sie zu belangen) - Allah ist Allvergebend und Barmherzig} [At-Taubah: 91] Vielmehr ist das Du’a dieser Schwachen von den wichtigsten Gründen des Sieges der Muslime und der Niederlage der Kuffar, denn der Gesandte Allahs g sagte zu Sa’d Ibn Abi Waqqas h: „Werdet ihr etwa unterstützt und versorgt, außer durch eure Schwachen?“ [Überliefert bei al-Buchari] In der Überlieferung von an-Nasa’i heißt es: „Allah lässt diese Ummah durch ihre Schwachen siegen. Durch ihr Du’a, Gebet und Aufrichtigkeit.“ Ibn Hadschar al-Asqalani sagte: „As-Suhayli sagte: „Der Dschihad ist einerseits mit der Waffe und andererseits mit dem Du’a.“ [Fath al-Bari] Diese Angelegenheit ist offensichtlich und bekannt, jedoch gibt es heutzutage einige Verzweifelte, welche sich der Götze der militärischen Technologie ergeben haben und im Vornherein den Sieg des Kreuzzuges gegen den Islamischen Staat als beschlossene Sache sehen und deshalb das Du’a unterließen, als würde es keinen Nutzen haben. Wir suchen Zuflucht bei Allah davor. Diese fehlgeleitete Verhaltensweise bei manchen Menschen ist aufgrund der Unwissenheit über diese Waffe, denn hätten sie die Wichtigkeit des Du’a, seine große Wirkung, seine Art und Weise und seine Verhaltensweisen erkannt und die Geschichten der Annahme des Du’a durch Allah, dann hätten sie niemals von dieser Waffe abgelassen. Der Diener sollte wissen, dass das Du’a viele Früchte und Vorzüglichkeiten hat, die nicht aufgezählt werden können, dazu gehört: Dass es eine Einhaltung vom Befehl Allahs ist, der sagte:

{und ruft ihn an, (wobei ihr) Ihm gegenüber aufrichtig in der Religion (sein sollt).} [Al-A’raf: 29] und Er sagte: {Und ruft Ihn in Furcht und Begehren an.} [Al-A’raf: 56] und Er sagte: {Ruft euren Herrn in Unterwürfigkeit flehend und im Verborgenen an.} [Al-A’raf: 55]. Davon ist auch, dass darin das vollkommene Vertrauen, die Demut und Ergebenheit zu Allah c ist, der sagte: {Euer Herr sagt: “Ruft Mich an, so erhöre Ich euch. Gewiss, diejenigen, die sich aus Hochmut weigern, Mir zu dienen, werden in die Hölle gedemütigt eingehen.”} [Ghafir: 60] Davon ist auch, dass er ein Grund für die Abwehr der kommenden Prüfung ist. So sagte der Gesandte Allahs g: „Die Vorbestimmung weist nichts zurück, außer das Du’a.“ [Überliefert bei Ibn Madschah, Ibn Hibban und al-Hakim] Genauso ist das Du’a ein Grund für die Aufhebung der Prüfung, nachdem sie kommt. So sagte der Prophet g: „Keine Warnung nützt vor einer Vorbestimmung. Und das Du’a hilft vor dem, was hinabsteigt und vor dem, was nicht hinabsteigt. Gewiss, die Prüfung steigt hinab, daraufhin trifft es das Du’a. So ringen sie bis zum Tage der Auferstehung.“ [Überliefert bei al-Hakim] Davon ist auch, dass es ein Grund ist für die Erlangung von dem, worum man bittet. Der Gesandte Allahs g sagte: „Kein Muslim macht ein Du’a, in dem sich keine Sünde oder Brechen der Verwandschaftsbande befindet, außer dass Allah ihm davon eines von drei gibt: Entweder sein Du’a wird erfüllt, für ihn in der Achirah aufbewahrt oder ein Schaden wird von ihm abgewehrt.“ [Überliefert bei Ahmad und al-Hakim] Aus diesem Grund hat das Du’a eine gewaltige Stellung. Von den wichtigsten Früchten des Du’as ist auch, dass es ein Grund für die Standhaftigkeit und den Sieg über den Feind ist. Dies ist im Qur’an und Sunnah bestätigt und bekannt von der Sirah des Propheten g und der Geschichte der frommen Salaf. Was taten die Gläubigen in der Geschichte des Kampfes zwischen Talut und seinen gläubigen Soldaten und Dschalut und seinen Kuffar-Soldaten? Allah c sagte: {Und als sie gegen Dschalut und seine Heerscharen auf dem Plan erschienen, sagten sie: “Unser Herr, überschütte uns mit Standhaftigkeit, festige unsere Füße und verhilf uns zum Sieg über das Kuffar Volk!”} [Al-Baqarah: 250] Ein Du’a das die Muwahhidin kurz vor dem Kampf gegen die Muschrikin sagten und Allah antwortete ihnen sofort. Er c sagte: {Und so besiegten sie sie mit Allahs Erlaubnis} [Al-Baqarah: 251]. In der Schlacht von Badr stand der Prophet g die Nacht davor im Gebet und vermehrte in seiner Niederwerfung das Du’a und bat Allah um den Sieg. [Al-Bidaya wa an-Nihayah]. Kurz vor der Schlacht sah dann der Prophet g zu seinen Gefährten, die etwas mehr als 300 waren und schaute zu den Muschrikin und fand, dass sie 35

über 1.000 waren. So wendete er sich zur Qiblah und sagte: „O Allah, erfülle mir das, was Du mir versprochen hast! O Allah, gib mir, was Du mir versprochen hast! O Allah, wenn diese Gruppe von den Leuten des Islams vernichtet wird, wirst Du auf der Erde nicht mehr angebetet!“ Er hörte nicht auf seinen Herrn anzuflehen und Ihm um Unterstützung zu bitten, bis sein Übermantel auf seine Schulter fiel.“ [Überliefert bei Muslim] Was den Zustand der Gefährten am Tage der Schlacht von Badr betrifft, so beschrieb sie Allah damit, dass sie Ihn um Hilfe anflehten. So sagte Er c: {(Gedenke) als ihr euren Herrn um Hilfe anrieft. Da erhörte Er euch} [Al-Anfal: 9] und nach diesem Du’a vom Propheten g und der Gefährten k… was war das Ergebnis? Allah unterstützte sie mit 1.000 Engeln, nacheinander reitend, sandte Ruhe auf sie hinab, festigte ihre Füße, ließ Schläfrigkeit sie überkommen und sandte vom Himmel Wasser auf sie, mit dem er sie reinigte, beseitigte das Unheil des Satans von ihnen, stärkte ihre Herzen und warf den Schrecken in die Herzen der Muschrikin. Und so besiegten sie sie mit Allahs Erlaubnis. Auch in der Schlacht von Ahzab, als die Muschrikin Madinah stark belagerten, Hunger, Durst und Angst die Muslime überkam, der Feind von über ihnen und unter ihnen kam und die Herzen die Kehlen erreichten, flehte der Prophet g seinen Herrn inständig an und sagte: „O Allah, ohne Dich wären wir nicht rechtgeleitet und hätten auch nicht gespendet oder gebetet. So sende Ruhe auf uns und befestige die Füße, wenn wir (auf den Feind) treffen. Denn wahrlich, die Feinde haben gegen uns übertreten und wenn sie uns abbringen wollen, weigern wir uns.“ [Überliefert bei al-Buchari] Und er sagte als die Belagerung hart wurde: „O Allah, Herabsender des Buches, Lenker der Wolken und Bezwinger der Scharen, besiege sie und gewähre uns den Sieg über sie.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Was die Muslime betrifft, so pflegten sie den Propheten g zu fragen, wie sie Du’a zu Allah machen sollten. So ist von Abu Sai’d al-Chudri h überliefert, dass er sagte: „Wir sagten am Tage des Grabens: „O Gesandter Allahs, gibt es etwas, was wir sagen können, denn die Herzen haben die Kehlen erreicht?“ Er sagte: „Ja. O Allah, bedecke unsere Blöße und beschütze uns vor unseren Ängsten.“ [Überliefert bei Ahmad] Was geschah nach diesem gesegneten Du’a? Starker Wind kam in einer dunklen Nacht, ließ die Töpfe der Muschrikin umkippen, ihre Zelte abreißen, löschte ihr Feuer aus und begrub ihren Proviant. So eilten sie zur Abreise. Darüber sagte Allah c: {O die ihr glaubt, gedenkt der Gunst Allahs an euch, als Heerscharen zu euch kamen’. Da sandten Wir gegen sie einen Wind und Heerscharen, die ihr nicht saht. Und was ihr tut, sieht Allah wohl.} [Al-Ahzab: 9] So rufen wir die schwachen Muslime überall zum Du’a. Macht Du’a, während ihr Gewissheit habt, dass

36

Artikel

euer Du’a angenommen wird und wahrlich, Allah wird Sein Versprechen erfüllen und die Scharen alleine besiegen. Die Gefährten k und die Tabi’in suchten bei ihren Schlachten keine Zuflucht, außer bei ihrem Herrn. Sie vertrauten auf Ihn, demütigten sich vor Ihm, flehten Ihn an und sagten sich von ihrer Macht und Kraft los und hielten sich fest an Allahs Macht und Kraft c. So festigte Er sie, sandte die Ruhe auf sie hinab, besiegte ihre Feinde und warf den Schrecken in die Herzen ihrer Feinde. Der Chalifah Umar Ibn al-Chattab sandte im Jahre 21 n. H. den edlen Gefährten An-Nu’man Ibn Muqbil mit einer Armee, um die Perser zu bekämpfen, die mit 150.000 Mann ausgerückt waren, um die Länder der Muslime anzugreifen. Beide Scharen trafen im Gebiet Nahavand in Persien aufeinander. An-Nu’man wartete, um den Kampf in den Stunden zu beginnen, in der der Gesandte Allahs g den Feind angriff, nämlich bei Sonnenuntergang. Als sich diese Zeit näherte, bestieg er sein Reittier und ging zu den Menschen. Dabei blieb er bei jeder Flagge stehen, um sie zu erinnern, anzuspornen und den Sieg zu versprechen. Daraufhin sagte er: „Ich werde 3 Mal „Allahu Akbar“ rufen. Wenn ich das dritte Mal gerufen habe, werde ich angreifen, so greift an!“ Dann machte er Du’a und sagte: „O Allah, ehre deine Religion, unterstütze deine Diener und lasse An-Nu’man heute der erste Schahid sein! O Allah, ich bitte Dich, dass Du meine Augen mit einem Sieg erfreust in dem es eine Ehre für den Islam gibt und nehme mich als Schahid zu Dir!“ Da weinten die Menschen und sagten „Amin!“. Was war das Ende? Nach einem harten Kampf wurden die Perser besiegt und es wurden von ihnen so viele getötet, dass der Boden des Schlachtfelds mit Blut befüllt war, sodass die Menschen und Reittiere ausrutschten. Als dann Allah b die Augen von Nu’man mit der Eroberung erfreute und er die Niederlage der Muschrikin sah, nahm ihn Allah als Schahid am Ende der Schlacht zu Sich und erfüllte sein Du’a. [Al-Kamil von Ibn al-Athir] Wenn wir die Überlieferungen über die Anwendung der Waffe des Du’as bei den Kämpfen der frommen Gefährten verfolgen würden, dann würden wir ganze Werke damit füllen. So pflegte der Kommandeur Qutaybah Ibn Muslim al-Bahidi r bei seinen Kämpfen und Eroberungen Gelehrte, Fuqaha und Fromme mitzunehmen, um durch ihr Du’a Allah, um Unterstützung zu bitten. Am Ende des ersten Hidschri Jahrhunderts und bei einem seiner Kämpfe gegen die Türken, war Qutaybah von ihrer Anzahl und Ausrüstung erschrocken. So fragte er nach dem Tabi’i Imam Muhammad Ibn Wasi‘ r und es wurde ihm gesagt: „Er ist dort auf der rechten Seite der Armee, sich auf seinem Bogen stützend und seinen Finger hebend, seinen Herrn um den Sieg gegen den Feind bittend.“ Da sagte Qutaybah seine bekannte Aussage: „Dieser Finger ist mir lieber als hunderttausend Schwerte und starke Jugendliche.“ [Siyar A’lam an-Nubala] Er sagte dies und erwartete den Sieg, da er die Vorzüglich-

keit der Waffe des Du’a kennt. Und tatsächlich war es so. Denn als die Armee der Muschrik-Türken auf die Armee der Muslime traf und sie sich bekämpften, wurden sie siegreich und besiegten die Türken. So nahm Qutaybah die Länder von ihnen, tötete eine Anzahl von ihnen, nahm weitere gefangen und erbeutete viele Besitztümer.“ [Al-Bidayah wa an-Nihayah] Lasst uns bei einem weiteren Eroberer stehenbleiben. Es ist der mutige Anführer und Wali Chorasans Assad Ibn Abdillah al-Qasri r. Bei einer seiner gewaltigen Schlachten gegen die Türken im Jahre 119 n. H. betete er das Morgengebet mit den Soldaten der Muslime vor, danach predigte er und sagte: „Wahrlich, der Feind Allahs al-Harith Ibn Saridsch – der gegen Bani Umayyah in der Zeit der Herrschaft von Hischam Ibn Abd al-Malik rebellierte – hat seinen Taghut (Chaqan der Türke) geholt, um Allahs Licht auszulöschen und Seine Religion zu ersetzen. Doch Allah wird ihn erniedrigen, in scha Allah! Und euer Feind, der Hund, hat euren Brüdern Schäden zugefügt, doch, wenn Allah euch siegen lassen möchte, dann wird euch eure geringe Anzahl und ihre große Anzahl nicht schaden. So bittet Allah um Unterstützung.“ Dann sagte er: „Mich erreichte, dass der Diener am Nächsten zu Allah ist, wenn er seine Stirn für Allah auf den Boden legt. So werde ich meine Stirn auf den Boden legen, also macht Du’a zu Allah, wirft euch zu eurem Herrn nieder und seid aufrichtig im Du’a.“ Sie taten dies und als sie ihre Köpfe erhoben, zweifelten sie nicht am Sieg. Sie marschierten zur Bekämpfung der Muschrik-Türken. Als sie dann Balch (eine Stadt in Chorasan) erreichten, betete er mit den Menschen zwei lange Raka’h und rief danach unter den Menschen, dass sie Du’a zu Allah machen sollen. Er machte lange Du’a und bat Allah um Sieg und die Menschen sagten Amin zu seinem Du’a. Danach sagte er: „Ihr werdet unterstützt, beim Herrn der Ka’bah in scha Allah!“ (drei Mal). Als sie die Muschrikin und Murtaddin erreichten, flüchtete al-Harith und mit ihm Chaqan und nach ihnen kehrten die Türken den Rücken. Die Muslime nahmen die Verfolgung auf und töteten jeden, den sie von ihnen fanden, bis sie zu ihren Schafen gelangten und sie erbeuteten mehr als 155.000 Schafe. [Tarich at-Tabari] Diese waren einige Leuchtstrahlen von den Geschichten unserer Salaf, von denen wir entnehmen, dass das Du’a eine der wichtigsten Gründe des Sieges über den Feind ist, solange die Bedingungen der Annahme des Du’as vorhanden sind. Von den wichtigsten Bedingungen der Annahme des Du’as ist die Aufrichtigkeit beim Du’a zu Allah und die Befolgung des Gesandten Allahs g in der Art seines Du’as und die Meidung der Bid’ah und Erneuerungen dabei. Davon ist auch die Entschlossenheit und Bestimmtheit. Der Gesandte Allahs g sagte: „Wenn einer von euch Du’a macht, so soll er dabei entschlossen sein und nicht sagen: „O Allah, gebe mir wenn du willst!““ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] Davon ist auch die Gewissheit über die Antwort Allahs auf den Du’a zu

haben. Der Gesandte g sagte: „Verrichtet das Du’a zu Allah in einem Zustand, bei dem ihr sicher seid, dass auf euer Du’a geantwortet wird und bedenkt, dass Allah nicht auf euer Du’a antwortet, welches von einem nachlässigen und unachtsamen Herzen ausgeht.“ [Überliefert bei Ahmad] Davon ist auch das Begehren von dem, was bei Allah an Lohn ist und die Furcht vor seiner Strafe, sowie die Demut. Allah c sagte: {sie pflegten Uns in Begehren und Ehrfurcht anzurufen und sie pflegten vor Uns demütig zu sein.} [Al-Anbiya: 90] Ebenso gibt es für das Du’a Verhaltensweisen und empfohlene Taten, damit es angenommen wird. Davon ist, dass der Du’a-Machende rein ist, sich zur Qiblah wendet und seine Hände hebt. Davon ist auch, dass man Allah lobt und Segen und Frieden auf den Propheten g vor dem Du’a spricht. Davon ist auch vor dem Du’a eine rechtschaffene Tat zu tun. Genauso Allah inständig zu bitten und den Du’a drei Mal oder mehr zu wiederholen und dabei zu weinen. Davon ist auch die Stimme bei den Du’a zu senken, außer der Imam, der seine Stimme heben muss, damit die Menschen „Amin“ zu seinem Du’a sagen. Davon ist auch die beste Zeit für die Annahme des Du’as zu wählen, wie das letzte Drittel der Nacht, nach den Pflichtgebeten, zwischen Adhan und Iqamah, bei Regen, wenn die Scharen aufeinandertreffen, die letzte Stunde am Freitag, im Sudschud, beim Fastenbrechen, auf der Reise usw.. Der Muslim soll sich auch vor den Hindernissen der Annahme des Du’as in Acht nehmen. Von diesen sind: jemanden anderen als Allah zu rufen, sowie Tote und Abwesende um Fürsprache zu bitten, denn dies ist großer Schirk, der aus der Millah austreten lässt. Ebenso Allah durch Bid’ah Du’a anzuflehen und Allahs Barmherzigkeit zu beschränken, indem man sagt: „O Allah vergebe dem und dem und nicht dem und dem!“ Davon ist auch das Du’a mit einer Sünde oder dem Brechen der Verwandtschaftsbande. Davon ist auch das Begehen der Sünden, vor allem das Verdienen von Haram-Geld, wie Diebstahl, Zins, Alkohol und Zigaretten. Davon ist auch das Unterlassen des Gebietens des Guten und Verbieten des Verwerflichen. Denn der Gesandte g sagte: „Bei dem, in dessen Hand meine Seele ist, ihr werdet das Gute gebieten und das Schlechte verbieten oder Allah wird über euch eine Strafe bringen, sodass ihr Ihn bittet und euch nicht geantwortet wird.“ [Überliefert bei at-Tirmidhi] So o ihr Soldaten, Anführer, Angehörige und Unterstützer des Islamischen Staates, macht Du’a, dass Allah eure Chilafah unterstützt und den Goliath dieser Zeit Amerika und ihre Soldaten besiegt, denn Er antwortet wahrlich auf eure Du’a, selbst wenn nach einer Zeit.

37

Die Zerstörung und Verbrennung der Götzen ist eine Form des Kufrs an den Taghut, worauf die Propheten achteten, angefangen vom engsten Freund Allahs Ibrahim n über Musa n, der ihm darin folgte, als er das Kalb der Kinder Israels verbrannte, bis hin zum Siegel der Propheten Muhammad g, der die Götzen der Araber Al-Lat, Al-Uzzah, Manat, Hubal und andere in Mekkah zerstörte und verbrannte. Und dementsprechend handelten die Sahabah und ihre Nachkommen, sowie jene, die ihrer Rechtleitung bis zum heutigen Tag folgen. In den Geschichten der Vorgänger gibt es viele Beispiele von jenen, die dem Propheten folgten und die Zerstörung der Götzen der Muschrikin zum höchsten Ziel ihres Lebens machten. So strebten sie danach, kämpften dafür und legten weite Strecken zurück, um dies zu vollbringen. Einer von ihnen ist der Ghazi Mahmud Ibn Subuktukin r, der von den Leuten auch als „Zerstörer der Götzen“ betitelt wurde, aufgrund der Vielzahl und dem Stellenwert, der von ihm zerstörten Götzen. Dies ist nur eine von seinen zahlreichen lobenswerten Taten, wie seine Unterstützung der Sunnah, Bekämpfung der Bid’ah und seinem Beachten der Einigkeit der Muslime, indem er die Bay’ah an den Abbasi-Chalifah gab und ihm gehorchte. Sultan Mahmud wurde im Muharram des Jahres 360 n. H. in der Stadt Ghazna in Chorasan geboren. Er übernahm die Herrschaft, nachdem sein Vater im Jahre 387 n. H. verstarb. Daraufhin beschäftigte er sich mit dem Dschihad gegen die Muschrikin in Indien, sowie mit der Zerstörung ihrer Götzen und Verbreitung des Islams in ihren Ländern. Im Jahre 396 n. H. marschierte Sultan Mahmud al-Ghaznaui zur Kawakir-Festung, in der sich über 600 Götzen befanden. Er eroberte sie und verbrannte alle Götzen. [Al-Kamil von Ibn al-Athir] Im Jahre 398 n. H. griff al-Ghaznaui erneut die Länder Indiens an. Ibn al-Athir sagte: „Er erreichte die Küste des Indus-Flusses und traf dort auf Ibrahman Bal Bin Indibal mit den Armeen Indiens. Sie kämpften für einen längeren Zeitraum an jenem Tag und die Inder waren kurz davor die Muslime zu besiegen. Jedoch gewährte Allah den Sieg über sie und sie flüchteten. Die Muslime verfolgten sie mit den Schwertern und Yamin ad-Daulah1 verfolgte Ibrahman Bal, bis er die Festung Bahim Naghar erreichte, welche sich auf einem hohen Berg befand. Die In1 Beinahme von Sultan Mahmud al-Ghaznaui 38

Artikel

der hatten diese Festung zur Schatzkammer für ihren größten Götzen gemacht… Als die Inder die Vielzahl der Muslime und ihren Kampfwillen sahen, wurden sie furchtsam, ängstlich und verlangten nach Sicherheit. Sie öffneten das Tor der Festung und die Muslime erlangten die Macht darüber. Daraufhin stieg Yamin ad-Daulah mit einigen vertrauenswürdigen Gefährten zu der Burg und nahm unzählige Diamanten und über 90 Millionen Dirham.“ So erniedrigte Allah die Muschrikin und ihre Tawaghit, die Götzen wurden zerstört und die Muslime erbeuteten die Opfergaben, die für den größten Götzen gegeben wurden. Im Jahre 400 n. H. marschierte Sultan al-Ghaznaui in den Ländern Indiens ein und zerstörte die Götzen darin, nachdem er viel erbeutete. Im Jahre 405 n. H. marschierte der Sultan, um Thanesar, wie Ibn al-Athir sie nannte und Tahansir, wie sie heute genannt wird anzugreifen. Ibn al-Athir sagte: „Als sie sich ihrem Ziel näherten, fanden sie einen Fluss mit starken Strömungen, der schwer zu überqueren war. Der König dieser Länder stand an seinem Ende, um die Überquerung davon zu verhindern und mit ihm waren seine Soldaten und Elefanten. Da befahl Yamin ad-Daulah den Mutigen seiner Soldaten, den Fluss zu überqueren und die Kuffar mit dem Kampf zu beschäftigen, damit die restlichen Soldaten ihn überqueren

können. So taten sie dies und bekämpften die Inder und beschäftigten sie, bis die restlichen Soldaten ihn überquert hatten. Sie kämpften von allen Seiten bis ans Ende des Tages. Daraufhin wurden die Inder besiegt und die Muslime erbeuteten ihre Besitztümer und Elefanten.“ Einige Historiker berichteten, dass ein König von Indien den Sultan darum bat mit der Zerstörung ihrer Götzen und Tempel aufzuhören. Er sagte: „Ich weiß, dass dies etwas ist, womit ihr euch euren Herrn nähert. Doch genügt euch nicht das, womit ihr bereits euren Herrn genähert habt von der Zerstörung der Götzen und Tempel, vor allem von der Festung Nackarkart?“ Er versprach ihm dafür viel Geld. Doch der Sultan lehnte dies ab und erklärte ihm, dass ihr Kampf ausgeführt wird, um Allahs Wort zu erhöhen und Seine Zufriedenheit zu erlangen, nicht zur Erlangung der vergänglichen Dunya. Danach eilte der Sultan zum Tempel, um seine Götzen zu zerstören, außer einem einzigen der Götzen, den er mit sich nahm, damit in seinem Land darauf getreten wird. Im Jahre 407 n. H. und im Laufe der Eroberungen des Sultans, erreichte er einen Tempel, der sich in einer stark befestigten Festung befand. Ibn al-Athir sagte: „Sie beherbergten darin viele Götzen. Davon 5 Götzen aus rotem Gold, bekleidet mit Juwelen… Und darin befanden sich über 200 geschmiedete Götzen. Yamin ad-Daulah nahm all diese, verbrannte den Rest und marschierte dann in Richtung Qanudsch… Er eroberte ihre Festungen, 7 an der Zahl, worin sich über 10.000 Götzenhäuser befanden… Als er diese eroberte, erlaubte er seinen Soldaten alles als Beute zu nehmen.“ Die größte Eroberung dieses Sultans und die wirkungsvollste davon war sein Zerstören des größten Götzen Somnat im Jahr 416 n. H.. Ibn al-Athir sagte: „Dies war die größte Götze Indiens. Sie pilgerten bei jeder Sonnenfinsternis zu ihm und somit versammelten sich bei ihm dann über 100.000 Menschen… Sie opferten für ihn alles wertvolle und gaben dessen Priestern viel Geld. Und für ihn wurden über 10.000 Dörfer zur Verfügung gestellt.“

Der Sultan ertrug diese Erschwernis nicht aufgrund der Beute oder aufgrund des Geldes. Vielmehr wollte er die Götzendienerschaft auslöschen, durch die Zerstörung der größten Götzen der Inder. Ibn al-Athir sagte: „Immer wenn Yamin ad-Daulah in Indien ein Land eroberte oder eine Götze zerstörte, sagten die Inder: „Somnat war unzufrieden mit diesen Götzen, denn wäre er mit ihnen zufrieden, dann hätte er diejenigen vernichtet, die sie zerstörten.“ Als Yamin ad-Daulah davon hörte, beschloss er Somnat anzugreifen und ihn zu zerstören, da er annahm, dass die Inder nach seinem Verlust und nach der Erkenntnis ihrer falschen Behauptungen daraufhin in den Islam eintreten würden. So bat er Allah um Beistand und marschierte am 10. Scha’ban 416 n. H. mit 30.000 Reitersoldaten von Ghaznah los.“ Der Weg zur Erreichung dieser Götze war schwer und gefährlich, denn hierzu mussten sie eine Wüste durchqueren. Jedoch minderten diese Gefahren die Entschlossenheit des Muwahhid Sultans zur Zerstörung dieser Götze nicht. Ibn al-Athir sagte: „Als er die Wüste überquerte, sah er am Rande davon Festungen, gefüllt mit Männern und viele Brunnen davor, die sie begraben haben, damit er nicht ans Wasser gelangt. Doch Allah ermöglichte ihm diese Festungen durch den Schrecken zu erobern, den Allah in ihre Herzen warf, als er sich ihnen näherte. Er tötete die Einwohner und zerstörte ihre Götzen. Und sie nahmen von ihnen Wasser und was sie benötigten.“ Der Sultan erreichte dann Somnat nach der Durchquerung einiger Wüsten, nach der Belagerung vieler Festungen und nach der Bekämpfung zahlreicher Leute. Ibn al-Athir sagte: „Er kam am Donnerstag, Mitte Dhul-Qa’dah, an und sah eine gewaltige Festung, die an der Küste des Meeres gebaut wurde, sodass die Wellen an ihr branden. Die Bewohner standen an den Mauern und beobachteten die Muslime während sie sich sicher waren, dass ihre Götze sie zerstören wird.“ Dies ist die Denkweise aller Götzenanbeter. Wie können sie jedoch nur gegenüber den Soldaten des Tauhids bestehen, die auf Allahs Weg kämpfen, um die Erde vom Schmutz des Schirks und seiner Anhänger zu reinigen.

Ruinen des Somnath Tempels 39

Ibn al-Athir berichtete uns die Details der Schlacht und den Schock der Götzenanbeter, als ihre Götze keine Bewegung von sich gab gegenüber denjenigen, die gekommen waren, um ihn zu zerstören, wo sie doch ihre Hoffnung auf ihn gesetzt hatten und zuvor behaupteten, dass die zerstörten Götzen aufgrund des Zorns dieser Götze zerstört wurden, da sie glaubten, dass ihre Götzen sich gegenseitig bekämpfen.

den Abbasi-Chalifah al-Qadir Billah r und bat ihn darum, ihn als Statthalter über die von ihm kontrollierten Länder einzusetzen. Ibn al-Athir sagte: „Als er seine Ghazwah beendete, kehrte er nach Ghaznah zurück und schickte eine Nachricht an al-Qadir Billah, in der er ihm darum bittet als Statthalter über Chorasan und die anderen Länder, welche unter seiner Herrschaft sind einzusetzen. Und al-Qadir Billah tat dies.“

Ibn al-Athir sagte: „Die Inder sahen von den Muslimen einen Kampf, den sie nicht gewohnt waren, so verließen sie die Mauer und die Muslime brachten eine Leiter um auf die Mauer hochzuklettern. Sie verkündeten das Wort des Ichlas und erhöhten die Flagge des Islams. Da wurde der Kampf härter und eine Gruppe der Inder ging zu Somnat, warfen sich vor ihm nieder und baten ihn um Unterstützung. Als dann die Nacht anbrach, hörte der Kampf auf. Zum Morgen begannen die Muslime früh mit dem Kampf und töteten viele Inder. Sie vertrieben sie von der Stadt bis zum Haus ihrer Götze Somnat. Sie kämpften sehr hart vor seiner Tür. Eine Gruppe nach der anderen von ihnen gingen zu Somnat hinein um ihn zu umarmen, zu weinen und ihn anzuflehen. Dann gingen sie hinaus und kämpften, bis sie getötet wurden. Als sie dann fast ausgelöscht wurden und nur wenige von ihnen übrig blieben, flüchteten sie zum Meer mit 2 Booten, um sich zu retten. Die Muslime verfolgten sie, töteten einige, während andere ertranken.“ Was die Götze Somnat betrifft: , „so nahm ihn Yamin ad-Daulah und zerstörte ihn. Danach verbrannte er ein Teil von ihm und nahm einen Teil mit nach Ghaznah und machte ihn zur Eingangsschwelle der Masdschid.“ So wurde die Götze nach seiner Zerstörung verhöhnt.

Sultan al-Ghaznaui benötigte diese Ernennung durch den Chalifah nicht um seine Herrschaft zu stärken, vielmehr achtete er darauf unter dem Schatten der Herrschaft eines Quraschi Imams (Chalifah) zu sein, um den sich die Muslime vereinen. Der Chalifah würdigte ihn mit verschiedenen Titeln. So sagte Ibn al-Dschauzi: „Der Chalifah gab ihm den Titel „Yamin ad-Daulah“ und „Amin al-Millah“. Und später bekam er den Titel „Nidham ad-Din und Nasir al-Haq (Unterstützer der Wahrheit)““. [Al-Muntadham]

Die Muslime erbeuteten in dieser Ghazwah viele Besitztümer, die ihnen alles ersetzten, was sie zuvor in ihrem Dschihad ausgegeben hatten. Ibn al-Athir sagte: „Der Wert der in den Häusern war betrug mehr als 20 Millionen Dinar. So nahmen sie alles und die Anzahl der Toten betrug mehr als 50.000.“ Sultan Mahmud al-Ghaznaui setzte seinen Dschihad fort, bis Allah ihn im Jahre 421 n. H. sterben ließ. Seine Arbeit und sein Dschihad in Indien hatte eine große Wirkung für die Konsolidierung des Islams in Indien für lange Jahrhunderte. Ebenso hatte sein Zerstören der Götze Somnat eine große Auswirkung auf die Götzendiener. Der Sultan al-Ghaznaui beschränkte seinen Dschihad nicht nur auf die Bekämpfung der Muschrikin, vielmehr war er ein gezogenes Schwert gegen die Leute der Bid’ah und Ketzer. So bezwang er die Bid’ah und belebte die Sunnah wieder. Möge Allah mit ihm barmherzig sein. Sultan Mahmud al-Ghaznaui r strebte danach die Götzen zu zerstören und wir erwähnten bereits einen Teil von dem, was er mit ihnen tat. Vor allem sein Zerstören der größten Götze der indischen Götzendiener Somnat. Seine Achtung auf die Bewahrung der Einheit der Muslime und die Bekämpfung der fehlgeleiteten Gruppen war nicht unwichtiger für ihn, als seine Achtung auf die Zerstörung des Schirks und seiner Leute. Dafür gibt es von ihm viele Beispiele, die in der Geschichte überliefert wurden. Nachdem er im Jahre 404 n. H. von einer seiner Schlachten zurückkehrte, schickte er eine Nachricht an

40

Artikel

Sultan al-Ghaznaui rebellierte nicht gegen den Quraschi Chalifah und verließ die Gehorsamkeit zu ihm nicht und lehnte jede Verlockung ab. Ibn al-Kathir sagte: „In seinem gesamten Herrschaftsgebiet ließ er für den Chalifah al-Qadir Billah Du’a machen. Die Boten der Fatimiden aus Ägypten kamen zu ihm mit Nachrichten und Geschenken, damit er sich ihnen anschließt. Jedoch verbrannte er ihre Nachrichten und Geschenke.“ Sultan al-Ghaznaui schickte sogar einen Boten der Ubaydiyyin und ihre Geschenke zum Abbasi-Chalifah, damit er darüber entscheidet. Ibn al-Dschauzi sagte: „Abu al-Abbas brachte das, was die Herrscher Ägyptens geschickt haben und übermittelte die Nachricht von Yamin ad-Daulah, dass er der treue Diener ist, der die Gehorsamkeit (zum Chalifah) als Pflicht sieht und sich von jedem lossagt der sich dem abbasidischen Staat widersetzt.“ Ebenso sagte Abu al-Abbas Ibn Taymiyyah: „Der Ubaydi Herrscher in Ägypten schrieb zu ihm (Sultan al-Ghaznaui) eine Nachricht, in der er ihn aufruft (ihm zu folgen). Jedoch verbrannte er seine Nachricht über den Kopf seines Boten und unterstützte Ahlus-Sunnah mit einer Unterstützung, die sehr bekannt ist.“ [Minhadsch as-Sunnah] Im Jahre 396 n. H. marschierte Sultan al-Ghaznaui zu Multan (im heutigen Pakistan), um ihren fehlgeleiteten Herrscher zu vernichten. Ibn al-Athir sagte: „Der Grund dafür war, dass über den Statthalter Abu al-Futuh berichtet wurde, dass er eine falsche Aqidah hat, und dass er die Leute seiner Stadt dazu aufrief und sie ihm folgten. Yamin ad-Daulah beschloss den Dschihad gegen ihn zu führen und marschierte zu ihm. Auf seinem Weg sah er, dass die Flüsse starke Strömungen haben, vor allem der Fluss Sihon, den sie nicht überqueren konnten. So schickte er eine Nachricht an Andabal (ein indischer König), in der er eine Erlaubnis fordert über seine Länder nach Multan durchzureisen. Jedoch verweigerte Andabal ihm dies. So fing er vor Multan mit ihm an und sagte: „Lasst uns zwei Kämpfe vereinen!““ Sultan al-Ghaznaui war imstande - durch Allahs Güte Andabal zu vernichten und erreichte Multan. Ibn al-Athir sagte: „Als Abu al-Futuh davon hörte, dass er zu ihm kam, war er nicht imstande vor ihm zu stehen und sich ihm zu widersetzen. So ließ er seine Gelder nach Sarnadib transportieren und räumte Multan. Yamin ad-Daulah erreichte dann Multan und fand ihre Bewohner in ihrer Fehlleitung.

Er belagerte sie und setzte den Kampf fort, bis er die Stadt eroberte und verpflichtete ihre Leute 20.000 Dirham als Strafe für ihre Widersetzung zu bezahlen.“ Inklusive ihrer Taubah. Sultan Mahmud al-Ghaznaui achtete darauf dem Quraschi Chalifah zu gehorchen und die Ketzer und Leute der Bid’ah zu bekämpfen. Im Jahr 408 n. H. „gehorchte Yamin ad-Daulah und Amin al-Millah Abu al-Qasim Mahmud Ibn Subuktukin dem Befehl von Amirul-Mu’minin und nahm seine Vorgehensweise bei all seinen Arbeiten an, woraufhin er ihn in Chorasan und anderen Gebieten einsetzte. So tötete er die Mu’tazilah, Rafidah, Ismailiyyah, Qaramitah, Dschahmiyyah und Muschabihha. Er kreuzigte sie, sperrte sie ein und vertrieb sie. Ebenso befahl er sie bei den Freitagspredigten der Muslime zu verfluchen und jede Gruppe von den Leuten der Bid’ah aus ihren Ländern zu vertreiben.“ [Al-Bidaya wa an-Nihayah] Im Jahre 420 n. H. marschierte Sultan al-Ghaznaui nach Arrai, dessen Statthalter der Rafidi „Madschd ad-Daulah“ al-Buwayli war. Er vernichtete sein Königreich und löschte ihn und seine Soldaten aus. Danach schickte er eine Nachricht an den Chalifah al-Qadir Billah, worin er seinen Sieg berichtet. Er schrieb in seiner Nachricht, welche Ibn al-Dschauzi zitierte: „Allah hat von diesem Fleck die Hände der Ungerechten beseitigt und von der Da’wah der Kuffar Batiniyyah (Rafidah) und von den unsittlichen Mubtadi’ah gereinigt. Uns erreichte ihr Zustand und so bemühte sich der Diener die Leute des Kufrs und der Fehlleitung anzugreifen und die unsittliche Batini Gruppe in Chorasan auszulöschen. Die Stadt Arrai war speziell dafür bekannt. Sie flüchteten zu ihr und riefen öffentlich zu ihrem Kufr auf. Darin vermischten sie sich mit den Mu’tazilah und übertreibenden Rawafidh, die Allahs Buch und der Sunnah widersprechen. Sie beschimpften die Gefährten öffentlich und glaubten an den Kufr.“ Ebenso hatte der Sultan mehrere Haltungen gegenüber den fehlgeleiteten Ascha’irah. Davon war was adh-Dhahabi in „as-Siyar“ berichtete, als er sagte: „Ibn Forak kam zu Sultan Mahmud und sagte: „Es ist nicht erlaubt Allah mit der Höhe zu beschreiben, denn dies erfordert, dass Er auch unten ist, denn jeder der eine Höhe hat, hat auch eine Tiefe.“ So sagte der Sultan: „Nicht ich habe Ihn beschrieben, damit dies für mich bindend ist, vielmehr hat Er sich selbst damit beschrieben.“ So wurde Ibn Forak sprachlos.“ Adh-Dhahabi sagte auch: „Abu al-Walid Sulayman al-Badschi sagte: „Als Ibn Forak die Gruppe der al-Karamiyyah herausforderte, schickten diese eine Nachricht an Mahmud Ibn Subuktukin, dem Herrscher Chorasans, in der sie sagten: „Dieser, der bei dir gegen uns hetzt, hat eine gewaltigere Bid’ah und Kufr als wir. So frage ihn über Muhammad Ibn Abdillah Ibn Abd al-Mutallib ob er heute Allahs Gesandter ist oder nicht?“ Als der Sultan dies las sagte er: „Wenn dies über ihn stimmt, werde ich ihn töten!“ Dann lud er ihn vor und fragte ihn und er antwortete: „Er war Allahs Gesandter, heute ist er es aber nicht.“ So befahl er ihn zu töten, doch einige hielten Fürsprache für ihn und sagten, dass er ein älterer Mann sei. So befahl er ihn durch Gift zu töten.“

Meinung vertraten die Asch’ariyyah. Sulayman Ibn Challaf al-Badschi – der heute zu ihren Anführern gehört. Er berichtete mir, dass Muhammad Ibn al-Hassan Ibn Forak al-Asbahani aufgrund dieser Sache von Mahmud Ibn Subuktukin, der Herrscher Chorasans r durch Gift getötet wurde. Wir suchen Zuflucht bei Allah vor dieser Aussage, denn sie ist klarer Kufr, über den es kein Zweifel gibt. Sie leugneten Allahs Aussage im Qur’an {Muhammad ist der Gesandte Allahs}, leugneten den Adhan und die Iqamah, die Allah fünf Mal am Tag für die Gemeinschaft der Muslime verpflichtete und leugneten die Da’wah aller Muslime, zu der sie die Kuffar aufrufen und leugneten alle Generationen der Muslime. So hat der Amir Mahmud Ibn Subuktukin, den Statthalter von Amir al-Mu’minin und Herrscher von Chorasan r, Schaych der Asch’ariyyah Ibn Forak, aufgrund dieser Angelegenheit den getötet. So möge Allah Mahmud dafür belohnen und Ibn Forak und seine Anhänger verfluchen.“ [Al-Fisal] Ebenso lobte Abu al-Abbas Ibn Taymiyyah r Sultan al-Ghaznaui und sagte: „Die Herrschaft von Mahmud Ibn Subuktukin war von den besten Herrschaften seines Volkes. Der Islam und die Sunnah waren in seiner Herrschaft geehrt. Er griff die Muschrikin von den Leuten Indiens an und verbreitete die Gerechtigkeit wie keiner vor ihm. Die Sunnah war zu seiner Zeit offenkundig und die Bid’ah zerschlagen.“ [Al-Fatawa] Er sagte auch r: „Er war von den besten und gerechtesten Königen und war von den härtesten Menschen gegen die Leute der Bid’ah.“ [Minhadsch as-Sunnah] So war der Segen der Bay’ah an den Imam und Bekämpfung der Ketzer und Mubtadi’ah ein Sieg gegen die Feinde und Macht auf der Erde. Ibn Kathir sagte über die Ereignisse des Jahres 421 n. H.: „In Rabi‘ al-Awwal dieses Jahres starb der gerechte König, der unterstützte Murabit, der siegreiche Mudschahid Yamin ad-Daulah Abu al-Qasim Mahmud Ibn Subuktukin, der Herrscher der Länder von Ghaznah und der großen Königreiche, der Bezwinger der meisten Gebiete Indiens und Zerstörer ihrer Götzen und Herrscher.“ Dies waren einige Ausschnitte aus der Biographie eines gerechten Herrschers, der den Tauhid und die Sunnah unterstützte und Schirk und Bid’ah bekämpfte. Er achtete darauf die Gemeinschaft der Muslime in der Zeit zu befestigen, als fehlgeleitete Gruppen die Chilafah bekämpften und daran arbeiteten sie zu schwächen. So spielte die Loyalität des Sultans Mahmud an Amir al-Mu’minin bei der Bezwingung dieser Gruppen und Rückkehr der Stärke für die Quraschi Chilafah eine große Rolle. In Chorasan gibt es heute eine neue Generation der Muwahhidin, durch die Allah den Islam und ihre Leute unterstützt. Sie bekämpfen den Schirk, zerstören die Bid’ah und halten an der Gemeinschaft der Muslime fest. Wir bitten Allah, dass Er die Länder Sindh und Indien durch ihre Hände erneut erobert, denn Er hat wahrlich die Macht dafür und alles Lob gebührt Allah, dem Herrn der Welten.

Ibn Hazm sagte: „Eine Gruppe der Mubtadi’ah behauptete, dass Muhammad Ibn Abdillah Ibn Abd al-Mutallib g jetzt nicht (mehr) Allahs Gesandter sei. Diese 41

Die Ehefrauen des Propheten g sind seine Frauen im Diesseits und im Jenseits, und sie sind die Mütter der Gläubigen l. Sie waren die gottesfürchtigsten, reinsten, keuschesten und anständigsten Frauen. Allah sprach zu ihnen von über sieben Himmeln und so kamen die göttlichen Befehle klar und deutlich, ohne eine Deutung oder Erklärung zu benötigen, für denjenigen, dem Allah Einsicht gegeben hat. Zu diesen Befehlen gehört: {Und bleibt in euren Häusern!}. Die Leute des Tafsirs sagten, dass dies die Niederlassung und Aufhaltung im Haus bedeutet. Und wenn der Befehlsgeber Allah c ist, dann haben die Gläubigen Männer und Frauen keine andere Wahl außer zu sagen: „Wir hören und gehorchen!“. Wieso bleiben die meisten Frauen heute dann nicht in ihren Häusern, so wie es den besten Frauen befohlen wurde und begeben sich oft ohne Notwendigkeit oder ohne Bedürfnis aus dem Haus? Die Schwäche bei der Ausübung der Religion führt dazu diese Befehle nicht einzuhalten und die Begierde des Hinausgehens zur behaupteten „grünen Welt“ entgegenzusetzen. Die eine oder andere könnte sagen, dass dieser Befehl spezifisch für die Frauen des Propheten g sei und dass er nicht für die anderen Frauen bestimmt ist. So antwortet al-Qurtubi in seinem Tafsir dieser Ayah darauf mit seiner Aussage: „Die Bedeutung dieser Ayah ist der Befehl 42

Artikel

im Haus zu bleiben. Und auch wenn die Frauen des Propheten g angesprochen sind, so gehören die anderen (Frauen) der Bedeutung nach auch dazu. Dies wäre ausreichend wenn es keinen anderen Beweis geben würde der spezifisch alle Frauen erwähnt. Wie ist es dann, wo die Schari’ah viele Wortlaute beinhaltet, welche die Frauen verpflichten in ihren Häusern zu bleiben und sie nicht zu verlassen, außer für eine Notwendigkeit?“ Ibn Kathir r sagte: „Dies sind Verhaltensweisen, welche Allah den Frauen des Propheten g befahl und die Frauen der Ummah folgen ihnen dabei.“ Vielmehr wenn dies Allahs Befehl an die Frauen des Propheten ist, wo sie die besten Frauen mit den reinsten Herzen sind und jene die Allahs Grenzen am meisten bewahren, wie ist es dann mit den Frauen, die ihre Stufe nicht erreicht haben? Wir sprechen über Allah nicht ohne Wissen und verbieten nicht, was Allah erlaubt hat. Und Allah ist wahrlich barmherzig mit Seinen Dienern. So hat Er das Hinausgehen der Frau aus ihrem Haus nicht absolut verboten, vielmehr machte Er ihren Aufenthalt in ihrem Haus zur Grundlage und ihr Hinausgehen abhängig von der Notwendigkeit. Diese Notwendigkeit schätzt die Frau selbst

ein und Allah weiß sehr wohl wer gottesfürchtig ist.

die Frauen heute sind, außer jenen die Allah bewahrt hat?

Die Sunnah ist voll mit Ahadith, die darauf hindeuten, dass es erlaubt ist in manchen Fällen für die Frau rauszugehen. Beispielsweise um eine Fatwa zu erlangen oder bei Kämpfen, um die Kämpfer zu tränken und die Verletzten zu behandeln. Und ebenso ihr Hinausgehen, um ihre Gefährtinnen zu besuchen. Dass aber dieses Hinausgehen zu einer Gewohnheit wird widerspricht der Schari’ah und verneint den Grundsatz des Verbleibens im Haus.

Diejenigen, welche sich dem Sumpf der Zweifel nähern, sollten sich den vorhergehenden Hadith von der Mutter der Gläubigen vor Augen halten, während sie über die Urteile der Frauen Fatawa geben, sodass sie den Frauen sogar allgemein erlauben hinauszugehen, selbst wenn sie an einem einzigen Tag mehrmals ihr Haus verlassen und selbst wenn sie in der Iddah (Wartezeit) vom Tod ihres Mannes ist. So sehen sie kein Problem darin, dass sie ohne Bedürfnis oder Notwendigkeit hinausgeht und wir suchen davor Zuflucht bei Allah.

Die muslimische Schwester sollte den Hadith des Propheten g beachten, den Abu Dawud und andere von Ibn Umar j überlieferten, dass der Prophet g sagte: „Verbietet nicht euren Frauen in die Masadschid zu gehen und ihre Häuser sind besser für sie.“ Das ist der Masdschid, Allahs Haus und Sein liebster Ort c und es geht um das Gebet, die Säule der Religion. Doch trotzdem verpflichtet die Schari’ah der Frau nicht am Gemeinschaftsgebet teilzunehmen, das für den Mann verpflichtend ist. Ihr Gebet in ihrem Haus, ja sogar in ihrem Zimmer ist besser für sie, als ihr Hinausgehen um am Gemeinschaftsgebet im Masdschid teilzunehmen. Dies, um die Frau mehr zu bewahren und um sie so gut es geht von den Blicken fernzuhalten. Von Abdullah Ibn Mas’ud h ist überliefert, dass der Prophet g sagte: „Die Frau ist Aurah! Wenn sie dann rausgeht, empfängt sie der Satan.“ [Überliefert bei at-Tirmidhi] Die Muslimah, welche den richtigen Hidschab trägt, soll nicht denken, dass ihr Chimar sie von diesem Hadith ausschließt und dass die Frau nur Aurah ist, wenn sie unbedeckt ist bzw. sich nicht richtig bedeckt. Vielmehr ist sie eine Aurah, sobald sie aus ihrem Haus hinausgeht, selbst wenn nichts von ihr ersichtlich ist. Und möge Allah mit dem edlen Tabi’i Sufyan ath-Thauri zufrieden sein, da er sagte: „Es gibt nichts besseres für die Frau als ihr Haus, selbst wenn sie eine alte Frau ist.“ [Muchtasar Ichtilaf al-Ulama von at-Tahawi] Sobald die Frau aus ihrem Haus rausgeht, kann dies eine Fitnah für sie oder für die Männer, die sie sehen sein, vor allem wenn sie mit ihnen spricht. Deshalb sagte Allah c zu den Frauen des Propheten g: {Seid nicht unterwürfig im Reden}. Und das unterwürfige Reden ist das sanfte Reden und Verschönern der Stimme, denn das Ergebnis davon ist: {damit nicht derjenige, in dessen Herzen Krankheit ist begehrlich wird.}. Dies in der Zeit des Propheten g und seinen edlen Gefährten j, den besten Menschen überhaupt. Wie es ist es dann in unserer Zeit, die Zeit der Fitan und Unsittlichkeit? Von Yahya Ibn Said von Amrah von Aischah i ist überliefert, dass sie sagte: „Hätte der Gesandte Allahs g das erlebt, was die Frauen nach ihm taten, dann hätte er ihnen verboten (hinauszugehen), wie es den Frauen der Kinder Israels verboten wurde. Da sagte Amrah: „Wurde es ihnen etwa verboten?“ Sie sagte: „Ja.“ [Überliefert bei al-Buchari und Muslim] SubhanAllah, zu diesem Entschluss kam die Gelehrtin Aischah, als sie einige Übertritte und Erneuerungen einiger Frauen zu ihrer Zeit sah. Was hätte sie dann gesagt, wenn sie unsere Zeit erreicht hätte? Vielmehr, was würde unser Prophet g sagen, wenn er das sehen würde, worauf

Imam Ahmad r wurde über das Hinausgehen der Frauen an den zwei Id-Festen gefragt. So antwortete er: „Dies gefällt mir nicht!“. Und Abdullah Ibn Mubarak r sagte: „Ich verabscheue heute das Hinausgehen der Frauen an den zwei Id-Festen.“ Wenn diese Rechtsgelehrten das Hinausgehen der Frau zum Anlass eines wichtigen islamischen Rituals verabscheuten, um Schäden, welche sie damals sahen abzuwehren, wie ist es dann mit ihrem ständigen Hinausgehen heutzutage, sodass die Frau nur noch am Raus- und Reingehen ist? Allah b sagte: {Hur (Frauen), die in den Zelten zurückgezogen leben} [Ar-Rahman: 72] Allah c beschreibt die Hur in Dschannah damit, dass sie zurückgezogen leben. Al-Qurtubi sagte: „Also nicht jene, die sich in den Wegen aufhalten. Dies sagte Ibn Abbas k.“ Dies im Paradies, wo es keine Versuchung, Abweichung oder Fehlleitung gibt. Trotzdem bleiben die Hur zurückgezogen, sodass keiner, außer ihren Männern sie sieht. Dies sagten die Tafsir-Gelehrten. Die Männer sollten sich daran erinnern, dass sie verantwortlich für ihre Frauen sind und über sie gefragt werden. So darf der Mann der Frau die Angelegenheit ihres Hinausgehens nicht frei überlassen und es ist ihm erlaubt, ihr dies zu verbieten, wenn sie ihr Haus oft verlässt. Möge Allah mit Umar h zufrieden sein, der beinahe seinen Frauen aus Eifersucht verbot zum Masdschid rauszugehen und es hielt ihn nur der Hadith des Propheten g ab, ihnen dies nicht zu verbieten. Und von Ibn Umar k ist überliefert, dass er sagte: „Eine Frau von Umar pflegte am Morgen und Ischaa am Gemeinschaftsgebet im Masdschid teilzunehmen. So wurde ihr gesagt: „Warum gehst du raus, wo du wissen solltest, dass Umar dies verabscheut und eifersüchtig ist?“ Sie sagte: „Und was hält ihn davon ab, mir dies zu verbieten?“ Sie sagten: „Es hält ihn die Aussage des Gesandten Allahs g „Verbietet nicht Allahs Dienerinnen zu Allahs Masadschid zu gehen.“ ab.“ [Überliefert bei al-Buchari] Es gibt kein Problem dabei, dass die Schwestern sich gegenseitig besuchen und dass die Frau ihre Verwandten besucht, um die Verwandtschaftsbande zu pflegen. Ebenso ist es kein Problem zum Markt zu gehen, ohne zu übertreiben. So ist das Hinausgehen dann eine Ausnahme und nicht der Grundsatz (Zuhause zu bleiben). Und die Gläubige ist in ihrem Zimmer am nächsten zu ihrem Herrn. Und unser letztes Bittgebet ist, alles Lob gebührt Allah dem Herrn der Welten.

43

Während die Soldaten der Chilafah ihren Krieg gegen die Truppen des Kufrs weiterführen, werfen wir einen Blick auf einige der letzten Operationen, welche die Mudschahidin des Islamischen Staates ausführten und wobei es ihnen gelang ihr Territorium der Chilafah zu erweitern oder die Feinde Allahs zu terrorisieren, auszurotten oder zu demütigen. Diese Operationen sind eine kleine Auswahl von vielen Operationen, welche der Islamische Staat in den verschiedenen Fronten im Osten und Westen in den vergangenen Wochen ausführte. Wilayat al-Barakah Im 2. Muharram führte der Bruder Abu al-Baraa’ al-Ansari (möge Allah ihn annehmen) eine Schleichoperation gegen eine große Ansammlung der PKK Murtaddin in der Umgebung der Stadt “al-Barakah”. Er überraschte sie mit seiner Handfeuerwaffe fügte ihnen erhebliche Schäden zu. Nachdem seine Munition ausging, zündete er seine Sprengstoffweste inmitten ihrer Ansammlung. Diese Operation führte zur Tötung von über 40 Murtaddin und Verwundung von 100 weiteren, darunter Anführer und Offiziere.

44

Operationen

Wilayat Baghdad Am 2. Muharram führten zwei Soldaten der Schahadah Istischhadi-Operationen mit ihren Sprengstoffwesten auf die Rafidah Muschrikin. Der Bruder Abu Usamah al-Iraqi (möge Allah ihn annehmen) begab sich inmitten ihres Trauerzuges in der Gegend von Amil, südwestlich von Baghdad detonierte seine Sprengstoffweste in der Masse. Genauso begab sich der Bruder Abu Talhah al-Iraqi (möge Allah ihn annehmen) in einen anderen Trauerzug im Gebiet “Maschtal”, östlich von Baghdad. Beide gesegnete Operationen führten zu ungefähr hundert Toten und Verwundeten. Am 8. Muharram zündete der Istischhadi, Bruder Abu al-Baraa’ al-Iraqi seine Sprengstoffweste inmitten eines Trauerzugs der Rafidah Muschrikin im Gebiet “Neu-Baghdad”, wobei durch Allahs Güte mehr als 30 getötet und mehr als 40 von ihnen verwundet wurden. Am 14. Muharram führte der Istischhadi Bruder Abu Fahd al-Iraqi (möge Allah ihn annehmen) eine Spezialoperation und zündete seine Sprengstoffweste inmitten einer Ansammlung der Rafidah Muschrikin bei einem

Schirk-Trauerzug in der Stadt “Scha’b”, nordöstlich von Baghdad. Die gesegnete Operation führte zur Tötung und Verwundung von 100 Murtaddin. Idlib Im 5. Muharram führte der Istischhadi Bruder Abu Qudamah asch-Schaami eine Spezialoperation inmitten einer großen Versammlung der von Amerika verifizierten Sahwat der Abtrünnigkeit, die von der Ausfahrt von Atmah fahren wollten, um den Islamischen Staat zu bekämpfen. So kam Allah über sie, von wo sie nicht rechneten und der Istsichhadi zündete seine Sprengstoffweste unter ihnen, wobei 35 Murtaddin und ungefähr 45 weitere verwundet wurden, darunter Köpfe des Kufrs wie der Anführer der abtrünnigen Ahrar asch-Schaam “Hisham Chalifah” und der Murtadd “Chalid as-Sayyid”, der Leiter des Obersten Taghut-Justizrates und Richters mit menschengemachten Gesetzen „Muhammad al-Faradsch“, des allgemeinen Stellvertreters des Justizrates. Algerien Am 7. Muharram detonierten die Soldaten der Chilafah einen Sprengsatz an einem Konvoi der abtrünnigen algerischen Armee in der Nähe der Stadt Tamalus in Skikda, nordöstlich von Algerien. Am 18. Muharram töteten die Soldaten der Chilafah den Brigadegeneral der abtrünnigen algerischen Polizei und erbeuteten seine Waffe in der Stadt Qusantinah. Wilayat Churasan Am 11. Muharram machte sich der Istischhadi-Bruder Ali Dschaan (möge Allah ihn akzeptieren) mit seiner Sprengstoffweste, seinem Maschinengewehr und Handgranaten auf den Weg zu einer Ansammlung der Rafidah Muschrikin, während ihres Schirk-Rituals im Gebiet “Kartah Sachi Ziyart” und tötete (viele) von ih-

Folgen der Attacke in Scha’b auf die Rafidah

nen, bis seine Munition leerging. So zündete er seine Sprengstoffweste unter ihnen, tötete mehr als 14 von ihnen und verwundete etwa 40 durch die Gnade Allahs. Daraufhin versammelten sich Truppen des abtrünnigen afghanischen Geheimdienstes um den Schirk-Schrein zu beschützen. Sodann gelang es dem Istischhadi-Bruder Thaqib al-Chorasani (möge Allah ihn akzeptieren) nur 30 Minuten nach dem ersten Angriff die Ansammlung der Geheimdienst-Kräfte zu erreichen und eröffnete das Feuer auf sie, bewarf sie mit Handgranaten und detonierte sodann seine Sprengstoffweste in ihren Reihen. Allah tötete und verwundete durch seine Hand 70 Murtaddin. Und am 24. Muharram stürmten 3 Inghimasiyyin von den Soldaten der Chilafah, Talhah al-Churasani, Umar al-Churasani und Ubaydah al-Chuasani (möge Allah sie akzeptieren) das Ausbildungszentrum der abtrünnigen pakistanischen Polizei im Gebiet “Saryab Road” in der

Murtadd verwundet nach der Attacke in Quetta

45

Stadt Quetta im Westen Pakistans. Die Inghimasiyyin lieferten sich 4 Stunden andauernde Gefechte mit den Murtaddin und verwendeten dabei Maschinengewehre und Handgranaten. Sodann zündeten sie ihre Sprengstoffwesten unter ihrer Ansammlung. Der Angriff führte zur Tötung von etwa 60 Murtaddin der pakistanischen Polizei und Verwundung von etwa 120 weiteren. Deutschland Am 15. Muharram erstach ein Soldat von den Soldaten der Chilafah zwei Muharibin von den Kuffar in der Stadt Hamburg, dem Aufruf der Chilafah folgend, die Angehörigen der Kreuzzügler-Koalition anzugreifen. Wilayat Kirkuk Am 20. Muharram stürmten die Soldaten der Chilafah die Stadt Kirkuk und übernahmen die Kontrolle über mehr als 10 Stadtviertel. Ebenso durchbrochen sie die Stadt bei der geheimen Operation aus mehreren Richtungen. Die Soldaten der Chilafah stürmten die Regierungsgebäude der Stadt und übernahmen die Kontrolle über mehrere Teile davon und übernahmen des weiteren die Kontrolle über die Stadtviertel “Wahid Haziran”, “Dumiz”, “Urubah”, “Nasr”, “Madschidiyyah”, “Wasiti”, “Tas’in”, “Adalah”, “Mamdurah” und “Gharnatah” inmitten des Zusammenbruchs der Reihen der abtrünnigen Peschmerga, Haschd-Miliz und Sicherheitstruppen, von denen mindestens 360 getötet und weitere gefangengenommen wurden, darunter ein Offizier (Oberst) der “Asayisch”. Quellen innerhalb der Stadt berichteten von der Flucht der Offiziere samt ihren Familien aus der Stadt Kirkuk, während die Soldaten der Chilafah eine Istischhadi-Operation mit einer Autobombe durchführten, welche eine Ansammlung der abtrünnigen Sicherheitstruppen in der Nähe des Rathauses traf. Ebenso erbeuteten die Soldaten der Chilafah während des Angriffes Militärfahrzeuge, große Mengen an Waffen und Munition. Sie zerstörten ebenso weitere gepanzerte Kampffahrzeuge und Fahrzeuge. Die Soldaten der Chilafah starteten während des Angriffs auf die Stadt eine Offensive auf den Distrikt “Dibs” im Norden Kirkuk eine Istischhadi-Operation auf einen Hilfskonvoi der abtrünnigen Peschmerga und sperrten die Verbindungstraße zwischen “Dibs” und der Stadt Kirkuk. Ebenso attackierten sie das Gebiet “Albu Hamdan”, “Maktab Chalid”, “Daquq”, “Rasschad”, “Sardak”, “Kabbah” und “Baschir” bis zum Süden und Südwesten Kirkuks, genauso wie das Gebiet “Karau” bis zum Nordosten von “Hawidschah”. Diese Operation war ein Teil von den verwüstenden Operationen gegen die Murtaddin und Zerstreuung ihrer Kampagne auf Wilayat Ninaua. So verließen die Mudschahidin Kirkuk, nachdem sie ihre Mission erfüllt haben. Und Allah Lob gebührt Allah, dem Herrn der Welten. Wilayat Anbar Am 22. Muharram starteten die Soldaten der Chilafah eine große Offensive aus fünf Richtungen auf die Stadt “Rutbah”, nahe der imaginären Grenze zu Jordanien im Westen von Anbar. Sie waren in der Lage die größten Teile der Stadt innerhalb weniger Stunden einzunehmen – und das Lob gebührt Allah. Die Offensive begann mit Inghimasi-Operationen auf Stellungen und Kasernen 46

Operationen

der Rafidi-Armee in der Stadt und Umgebung und der Unterbrechung der Verbindungsstraße „Kilo 160“. Sodann griffen die Soldaten der Chilafah Kasernen in der Umgebung der Stadt an und erlangten die vollständige Kontrolle darüber. Dann gingen sie weiter in Richtung der Stadt, drangen in ihre Viertel ein und griffen die Stellungen der Rafidi-Armee und ihr Zentrum an, um die die vollständige Kontrolle über die Stadt einzunehmen mit Außnahme von „Hay Karablah“. In „Karablah“ wurde eine Istischhadi-Operation auf eines der Stellungen, wo sich die Überbleibsel verschanz haben durchgeführt. Genauso wurde eine Istischhadi-Operation gegen Kasernen der Rafidi-Armee während der Offensive ausgeführt. Dies führte zur Tötung von mehr als 70 Soldaten der Rafidi-Armee und Zerstörung einer großen Anzahl von Fahrzeugen – durch Allahs Gnade. Diese Operation geschah nach nur zwei Tagen des Eindringens der Soldaten der Chilafah in die Stadt Kirkuk. Es war ein Teil der verwüstenden Operationen gegen die Murtaddin und Zerstreuung ihrer Mobilisierung in Wilayat Ninaua. So verließen die Mudschahidin Rutbah, nachdem sie ihre Mission erfüllt haben. Und Allah Lob gebührt Allah, dem Herrn der Welten. Russland Am 22. Muharram führten zwei Soldaten der Chilafah (möge Allah sie akzeptieren) eine Operation auf einen Militärstützpunkt in der Stadt Nischni Nowgorod. Sie überfielen die Kreuzzügler mit Handfeuerwaffen und Handgranaten, Rache nehmend für die von den Kreuzzügler-Russen, Rafidah und Nusayri Verbündeten ermordeten Muslime im Kaukasus, Irak und in Schaam. Somalia Am 25. Muharram griffen die Soldaten der Chilafah einige Zentren der abtrünnigen somalischen Polizei in der Stadt „Bosaso“ im Osten Somalias und in der Stadt „Yachschid“ im Norden Mogadischus. Sie erlangten durch die Gnade Allahs die Kontrolle über die Ortschaft „Qandala“, nahe der Stadt „Bosaso“. Sodann verließen sie es, nachdem sie ihre Ziele im „Hit and Run“ Krieg untersuchten, was die Mudschahidin der Chilafah in Somalia kämpfen. Und am 27. Muharram zerstörten die Soldaten der Chilafah ein Panzerfahrzeug des afrikanischen Kufr Bundes, nachdem diese von einem Sprengsatz im Gebiet „Ilascha“ in der Nähe von Mogadischu getroffen wurde. Ebenso führten sie zwei Angriffe mit Handgranaten aus, wobei das erste am Regierungsgebäude im Gebiet „Ilascha“ und das zweite am Polizeizentrum in der Stadt „Bosaso“ im Osten Somalias stattfand. Kenia Am 26. Muharram erstach ein Soldat der Chilafah (möge Allah ihn akzeptieren) eine Wache der amerikanischen Botschaft in der Stadt Nairobi, dem Aufruf der Chilafah folgend, die Angehörigen der Kreuzzügler-Koalition anzugreifen.

47

48

Artikel

49

1

With the beginning of the modern crusade against the usurped Muslim lands, a campaign aimed to fortify the rule of taghut therein and to prevent the muwahhidin from establishing the religion and implementing the Shari’ah, the Crusaders initiated a corresponding project to replace the religion of the people and to alter the tenets and teachings of Islam, so that it would become harmonious with the jahili American vision for the world, which they named the “New World Order.” To actualize this project, they found no better than the Murtadd Brotherhood to be the role model for people to be directed to and to thus follow, if they sought America’s contentment. The Crusaders tested them and realized the corruption of their creed and their allegiance to enemies of the religion, observing the works of the Brotherhood in several lands. Since the followers of the Turkish taghut Erbakan have been the most disgraceful school of the Murtadd Brotherhood, the most severely of them drenched in the swamp of shirk, and the most loyal of them to the mushrikin, one of Erbakan’s students decided to enter into this project himself. Indeed, it was none other than the wicked Erdogan, for the student had far surpassed his apostate teacher in following the path of democracy and accepting secularism. He was appointed president, given an aura needed to deceive the fools of mankind, and tasked with overseeing several regional affairs. He had a major role, along with the tawaghit of the Arab nations, in executing the project of the Iraqi Sahwah, which assisted the Crusaders in hiding their embarrassing defeat and helped them establish the foundations of the Rafidi government in Baghdad. Since the beginnings of the jihad in Sham, Erdogan and his intelligence apparatuses strived to drag the various militant factions into relation2

Article Foreword

ships with him. Through him, they would hook up with the Crusader nations, which used them to fight the Islamic State and ordered them to stop fighting the Nusayri regime. Convoys of the militant factions would eventually leave the frontlines against the regime and, with the backing of Erdogan’s army and the financing of his government, head off to fight the muwahhidin. Erdogan and his vile state attempted to keep their war on the Islamic State “under wraps,” hiding behind the murtadd factions that were formed under their watchful eyes and nourished by their support and financing. This was out of fear that the muwahhidin would turn on Turkey, igniting it in a blazing war that would not be extinguished until its borders met the fate of other Sykes-Picot borders that the mujahidin had removed with their own hands. Then, as the battle intensified between the Islamic State and the Crusader coalition and its murtadd troops, the Turkish taghut revealed his prepared role and chartered mission, so he opened the airspace of his country for Crusader warplanes, opened its borders to supply the PKK atheists in ‘Ayn al-Islam, and opened its armories for the Sahwah apostates in Aleppo. And when more was requested of him, he responded loyally, entangling his army in the battlefield against the soldiers of the Khilafah, sending

his planes to bombard their locations, and commanding his artillery to pound the villages and cities of the Muslims. And he continues threatening to do more, thinking that what he does will protect him from the consequences of his own evil. And whoever feels himself safe from vengeance, has only himself to blame. Erdogan and his brittle government did not heed the lesson of other murtadd governments, upon whom Allah had sent the soldiers of the Islamic State, to devastate the murtaddin. The mujahidin destroyed their buildings and demolished their foundations, just as they had done before to the Rafidah. Erdogan and his government did not heed the lesson of their Crusader allies, whom the mujahidin attacked and engaged in their own cities, making their markets and entertainment sites arenas for open war, as occurred in Paris and Brussels. They have yet to grasp what it means when the Islamic State calls Muslims to fight their enemies as much as they are able to and for

this call to then be answered by dozens of hidden soldiers of Allah, sending fear into the east and west using their knives, explosive belts, vehicles, and any other weapons they can get their hands on or means to which they have access, by Allah’s permission. The Turkish government today, by entering into an open war with the Islamic State, is only cutting its own throat with its own knife, slicing its own veins with its own hand, hanging itself with its own ropes, and wrecking its own house – and indeed, the weakest house is that of a spider. O soldiers of the Khilafah in Turkey! O you whose path to performing hijrah to Dar al-Islam has been blocked by the murtadd, Turkish border patrol forces! You must strike the Turkish taghut and his murtadd followers. “Fight them; Allah will punish them at your hands, He will disgrace them, He will support you against them, and He will heal the breasts of a believing people” (At-Tawbah 14). Start with the imams of kufr and the pillars of taghut therein. Attack the police, judges, and military. Attack the scholars of the taghut and the supporters of Erdogan’s political party (AKP) as well as other murtadd parties allied to him. And in the midst of your war against these people, do not forget to kill the citizens of Crusader nations wherever you find them. Make examples of them for those behind them to be terrorstruck and take revenge by killing them for the crimes perpetrated against your brothers. And to the murabitin on the frontlines against the Turkish army and its allies: Be steadfast before them. Let them see harshness from you, as perhaps Allah will restrain them through you. And Allah is mightier than them and more severe in torment.

The aftermath of the attack in Diyarbakir

3

Indeed, all praise is due to Allah. We praise Him, seek His aid and forgiveness, and seek refuge with Allah from the evil of our souls and the consequences of our deeds. Whomsoever Allah guides, none can misguide, and whomsoever He misguides, none can guide. I bear witness that there is no god but Allah alone, without partner, and I bear witness that Muhammad is His slave and messenger. As for what follows. “When the believers saw the [war] parties, they said, ‘This is what Allah and His Messenger had promised us, and Allah and His Messenger spoke the truth.’ And it increased them only in faith and submission” (Al-Ahzab 22). Yes, indeed, it is the promise of Allah that He has made and His news that He has affirmed, for here is the disbelieving world today having mobilized, called out, formed coalitions and parties, and gathered all its strength, partners, allies, and awliya [patrons] to wage war against Islam and its people and to plot against the believers and their religion with all means available and with everything it can muster of military equipment – whether for air, land, or sea – all this in a rapid endeavor to extinguish the light of Allah, in enmity towards His religion and methodology on the earth, and due to their fear and terror that the people of Islam and Sunnah would have their Khilafah and their strength return to them, and would have consolidation and be manifest in the land once more as was the case the first time around. This fiery battle, all-encompassing war, and major jihad which the Islamic State is engaged in today does not increase us – inshaallah – except in strong faith and firm 4

Exclusive

conviction that all this is but a precursor to the solid victory and a sign of the clear conquest that Allah has promised His slaves, for indeed, we examined the Book of Allah and the lengthy history of this Ummah’s jihad against its enemies, and saw that the clear sign of our enemy’s destruction and eradication being near is the day they embark on war and declare it against Allah, His Messenger, and His religion, harm His slaves and awliya, and strive to expel them from the land, which belongs to Allah and which He makes whom He wills of His slaves inherit. Allah  said, “Indeed, they were about to drive you from the land to evict you therefrom. And then [when they do], they will not remain [there] after you, except for a little” (Al-Isra 76). Indeed, the beginning of our victory, as well as its greatest and most noble part, is when our enemy reaches his utmost extreme in mobilizing, forming parties, acting boastfully, and increasing his numbers, for at that point Allah defends His slaves and the effects of His strength, His might, and His power appear. Allah  said, “Pharaoh sent among the cities people to gather the masses, [and said], ‘Indeed, those [followers of Musa] are but a small band, and indeed, they are enraging us, and indeed, we are all wary of them.’ So We thus removed them from gardens, springs, treasures, and an honorable station. And We had Bani Israil inherit it. So they pursued them at sunrise. And when the two companies saw one another, the companions of Musa said, ‘Indeed, we will be overtaken!’ [Musa] said, ‘No! Indeed, my Lord is with me; He will guide me.’ Then We inspired to Musa, ‘Strike the sea with your staff,’ and it parted, and each

portion was like a great towering mountain. And We advanced the pursuers thereto. And We saved Moses and those with him, all together. Then We drowned the others. Indeed in that is a sign, but most of them were not to be believers. And indeed, your Lord – He is the Exalted in Might, the Merciful” (Ash-Shu’ara 53-68). Allah  also said, “When the messengers despaired and were certain that they had been denied, there came to them Our victory, and whoever We willed was saved. And Our punishment cannot be repelled from the people who are criminals” (Yusuf 110). O slaves of Allah, indeed, faith will not be complete in the soul of the Jama’ah of the Muslims until the Jama’ah is exposed to – and makes preparations for – jihad against mankind over the matter of this faith and confronting the people of falsehood with all their strength, while exposing itself in that jihad and struggle to the hammers of tribulation and the bitterness of hardship, being patient in both victory and defeat, and being shaken and afflicted with fear. Then it remains firm and does not doubt, remains upright and does not bend, and persists upon the rightly guided path of its faith, inshaallah. And if not for these parties and this jihad, faith would have weakened and not increased, the hearts would have become corrupt and not upright, and we would have seen the people’s souls becoming stagnant, ambitions sagging, and faith shriveling, and this is how the situation becomes when we are afflicted with luxury. “If it were not for Allah checking [some] people by means of others, the earth would have been corrupted, but Allah is full of bounty to the creation” (Al-Baqarah 251). Indeed, the enemies of Allah – the Jews, Christians, atheists, Rafidah, apostates, and all the nations of disbelief – dedicated their media, wealth, armies, and vehicles to wage war against the Muslims and the mujahidin in Ninawa Wilayah after seeing it as one of the bases and beacons of Islam in the shade of the Khilafah. Seeing the Muslims living in honor and security therein deprived them of sleep, and they were burdened by seeing an example of Islamic rule being realized for the people, one that they could see and live, whose shade they could seek, and whose goodness and blessing they could enjoy. And this is what they fear most, because it is the path to spreading the authority of Islam and expanding its territory, and the path to having the people enter it. Therefore, O people of Ninawa in general, and O mujahidin in particular, fear Allah, fear Allah concerning the religion of Allah. Beware of becoming weak in waging jihad against your enemy and repelling them, for indeed, this will undo the bonds of Islam and extinguish the light of truth. O muhajirin and ansar, proceed forward with your foresight and be patient upon what you have resolved. Be patient with the bitterness, for it is as if the Ummah’s division will be healed soon, the word of goodness and justice will be mended shortly, and the truth will repel falsehood, for indeed, there will be another day after this one, and patience brings the best result to all affairs. Allah  said, “[Their] assembly will be defeated, and they will turn their backs [in retreat]” (Al-Qamar 45). Allah

 also said, “You wished that the unarmed party would be yours [to engage]. But Allah intended to establish the truth by His words and to eliminate the disbelievers, that He should establish the truth and abolish falsehood, even if the criminals disliked it” (Al-Anfal 7-8). O soldiers of the Khilafah, if you stand before America’s planes and allies, then stand with steadfastness, relying upon Him in whose hand is the domain of the heavens and the earth, the one before whom “there is no creature but that He holds its forelock. Indeed, my Lord is on a straight path” (Hud 56). Say, “Allah is sufficient for us and the best disposer of affairs,” for it is a statement Ibrahim said when he was cast into the fire, and which Muhammad  uttered when the people said to him, “Indeed, the people have gathered against you, so fear them” (Ali ‘Imran 173), and know that if the sky were to clamp down on the earth, Allah would make an opening for the believers. Therefore, O battalions of inghimasiyyin, O caravans of istishhadiyyin, and detachments of iqtihamiyyin, O seekers of shahadah, the best reward, and more than that, O you who strive towards the Gardens and the pleasure of Allah, go forth with Allah’s blessing, for indeed, this war is your war. Turn the disbelievers’ night into day, bring destruction to their homes, make their blood flow like rivers, for therein you will find the richest share of reward and means for achieving great success, attaining the companionship of those upon whom Allah has bestowed favor: the prophets, the truthful, the martyrs, and the righteous. And excellent are those as companions. And let your condition declare, “I hastened to You, my Lord, that You be pleased” (Taha 84). May Allah reward you with good on behalf of Islam and the Muslims. You have made the disbelievers taste horrors and have rubbed their noses in swamps. May we be sacrificed for you. You were, and continue to be – after Allah – the best source of support, strength, and aid. O Ahlus-Sunnah in Iraq, is it that every single time you show no sense? You tasted humiliation and disgrace to the extent that you grazed on it, and you strayed just as Bani Israil strayed before you. Do you not see the Rafidah, every day, afflicting you with the worst of torment? They raid your lands under the pretext of waging war against the Islamic State, then they don’t depart until they’ve either killed your men and taken your women and children prisoner or until they’ve driven them out. Do you not see Iraq having its cities emptied of Ahlus-Sunnah and filled with the most despicable of Allah’s creation and the most evil of those to who have treaded the earth? Look at their banners when they fight you, listen to their slogans when they surround your lands, contemplate their deeds when they expel you from your land, and listen to their cries when they shout with their calls to raid all the lands of Ahlus-Sunnah, from your Iraq to your Sham to your Najd, even to your Yemen. O Ahlus-Sunnah, your rulers in the region have practiced the lowest and most despicable form of treachery history has known, for they sold your issue and surrendered your affair and your land to your enemy. Here are your territories being divided up by the disbelieving 5

Rafidi murtaddin

atheist, the mushrik Rafidi, and the spiteful Nusayri in an open and malicious Batini spectacle that the entire world sees and hears of. Here is Halab, facing the most tyrannical and vicious Nusayri campaign with kafir, Magian, and Russian support, through which they aim to establish an alternative, Nusayri entity, all in the midst of the treachery of the apostate factions, which are busy fighting the Islamic State and which strive to remove Allah’s rule from the earth for the sake of the interests of their masters and backers from among the nations of kufr. And the plots and schemes of the Romans continue to proceed forth – even in the peninsula of Prophet Muhammad  – to put the Rafidah in power over its outer edges, in the shade of the extensive corruption the government of Al Salul engages in to secularize the land, turn all its people into disbelievers, spread immorality among them, and topple anything that can be counted as being from the signs of the Shari’ah and its people. And they did not stop there. Rather, they took part – through actual military participation – with the nations of kufr in waging war against Islam and the Sunnah in Iraq and Sham. Indeed, they are the head of every tribulation and the reason for every calamity. Therefore, O men of the Arabian Peninsula, O grandsons of the Sahabah, attack them, following one attack with another. Before you are the enemies of Allah. Before you are their security personnel, their soldiers, and their policemen. Before you are their cronies and their journalists. Before you are their leaders, their ministers, and their media trumpets. Remember the final will of your prophet  that “there cannot exist two religions in the peninsula of the Arabs” (Reported by Malik and others). O Ahlus-Sunnah! After Allah, you have nothing but the Islamic State to protect your religion, safeguard your 6

Exclusive

authority, and bolster your strength, a state wherein you can either live with glory or die with dignity, without the lowly Rafidah, wicked Nusayriyyah, and vile atheists daring to touch your honor. O Muslims in the east and the west! Throughout our jihad and struggle against the coalitions of kufr, the secular, apostate state of Turkey had been despicable and cowardly. It would show one face while attempting to conceal another, seeking to achieve its own interests and ambitions in the north of Iraq and the fringes of Sham, only to retract out of fear that the mujahidin would engulf its lands with fiery operations and scorching battles. Turkey then deliberated, calculated, and observed. They then scowled, rushed, and moved with arrogance. They then joined the campaign against us as amputated hyenas would while supported by Crusader coalition warplanes and under their shade, taking advantage of the mujahidin being occupied by the battle in defense of the lands of Islam and against the nations of kufr. They assumed that their own lands were safe from the sons of tawhid and lions of jihad. Indeed, their heedlessness will be their destruction. O muwahhidin! Turkey today has become a target for your operations and priority for your jihad, so seek Allah’s assistance and attack it. Turn their security into panic and their prosperity into dread, and add it to the scorching zones of your combat. O troops of the Khilafah in Sham, the Turkish kafir soldier has come to you while his blood is vile like that of a dog. Show them your strength, burn them with the fire of your wrath, and take revenge for your religion and tawhid from the brothers of Shaytan, role models for the murtaddin, and allies of the atheists. Their shirk and nifaq will never overcome your tawhid and iman. And verily Allah is with the people of taqwa. This is what Allah and His Messenger promised us. Indeed, the Murtadd Brotherhood has emerged as a poisoned spearhead carried by the Crusaders in their war against the Khilafah. The kufr of this deviant sect did not stop at their committing shirk with Allah in constitutions and legislations, contending with Allah in His rule, and consenting to the kufr of the nations of kufr. Its kufr continued until it became a sect having no religion, like the zanadiqah and Batiniyyah. Rather, it has become a firm, military arm of the Crusader coalition against Islam and its people, an arm the Crusaders could not dispense with on the ground. “Their brothers increase them in deviance, then they do not stop” (Al-A’raf 202). Look at Iraq, Sham, Libya, Tunisia, and other lands, for you will not find among the Brotherhood except a mushrik partaking in man-made laws and kufri legislation, or one standing in the ranks of the Crusader, Rafidi, atheist, or secularist armies, fighting violently against the mujahidin who strive for Allah’s cause in order to establish Al-

lah’s rule on earth. They are truly the brothers of Shaytan and the laboring agents of the Crusaders. May Allah kill them! How deluded they are! O mujahidin for Allah’s cause! Know that today you are the armor and strong fort of Islam. Beware and, again, beware – may Allah have mercy upon you – that Islam and Muslims be hurt from your direction, for the sunan of Allah are not partial to anyone. Allah  has employed you and has made you inheritors of the earth in order to see how you act. So practice fear of Allah and obedience to Him to gain His support and promise. He  said, “O you who have believed! If you fear Allah, He will grant you a criterion and will remove your misdeeds from you and forgive you. And Allah is the possessor of great bounty” (Al-Anfal 29). Avoid disobeying Him and opposing His command, as the consequence for doing so is severe for all of you. I shall read to you now the advice that Amirul-Muminin ‘Umar Ibn al-Khattab sent to Sa’d Ibn Abi Waqqas  and those troops with him. He said, “I command you and those troops with you to fear Allah in all conditions, for indeed fearing Allah is the best weapon against the enemy and the strongest strategy of war. I command you and those with you to be more vigilant against committing sin than you are against your enemy, for verily the sins of an army are more dreadful to them than their enemy. Truly, the Muslims are only supported because of their enemy’s disobedience to Allah. If it were not for that, we would have no power against them. Our numbers are not like their numbers. Our equipment is not like their equipment. If we were equal to them in committing sin, they would have favor over us in might, and if we do not defeat them due to our virtue, we will not overcome them by our might. Know that as you march forth, there are angels from Allah who know what you are doing, so have shame before them and do not act in disobedience to Allah while you are fighting

for His cause. Do not say, ‘Our enemy is worse than us, so they will never be given power over us, even if we were to sin,’ for many a people were conquered by those who were worse than them, just as when the Magian kuffar overpowered Bani Israil when they had committed what displeased Allah. Thus, the Magians ravaged their lands and it was a promise fulfilled. Ask Allah for help against yourselves just as you ask Him for support against your enemy. I ask that of Allah for us and for you.” This ends his words . O mujahidin! Your Prophet  said, “Verily you will be victorious [over your enemy], will achieve [ghanimah], and will conquer [many lands], so whoever witnesses that must fear Allah, command virtue, and forbid vice” (Reported by Ahmad, at-Tirmidhi, and others from Ibn Mas’ud). Here you are today, and Allah has made you inherit this blessed land and He has burdened you with protecting it, defending it, and establishing Allah’s rule therein. So beware of Shaytan causing you to slip by withdrawing from land or retreating from the frontlines. Rather, be patient, persevere, perform ribat, and remain steadfast. Do not move towards humiliation after Allah has given you glory. Do not replace that which is better for that which is worse. Do not fall into lowliness and inferiority after you have risen far beyond that. Know that the price of your remaining in your land with your glory is a thousand times less than the price of your retreating in humiliation. Allah  said, “Say, ‘Fleeing will never benefit you if you should flee from death or from being killed; and thereafter, you would only have a short enjoyment’” (Al-Ahzab 16), and Allah’s Messenger  said, “Spending a day and a night in ribat is better than fasting and praying for a month. If one were to die while doing so, his deed which he used to do would continue to be counted for him, his sustenance would be brought to him, and he

7

would be safe from the questioner in the grave” (Reported by Muslim from Salman al-Farisi). If you have left a land due to your sins, reclaim it by repenting and fearing your Lord, for it is only right that you do so. Remember that your enemy is fighting for the cause of taghut, while you are fighting for Allah’s cause. They are fighting for the sake of the word of kufr, while you are fighting for the sake of Allah’s word. They are fighting for the sake of some small portion of the Dunya, while you are fighting for the sake of great reward and a transaction that will save you from a painful torment. They are fighting with obscenity and infidelity in their hearts, while you are fighting with iman and the Quran in yours. They are fighting, and they shall end in the Fire, while you are fighting and your end is to be close to ar-Rahman – inshaallah – in a garden as wide as the heavens and the earth. “So which of the two parties has more right to security, if only you knew? They who believe and do not cover their belief with oppression will have security, and they are the guided ones” (Al-An’am 81-82). This is what Allah and His Messenger promised us. I then warn you of disputation and disagreement between yourselves in both knowledge and action, while you are on the same side, declaring the tawhid of your Lord, waging jihad against your enemy, and striving to make Allah’s word supreme in the land. “O you who believe! When you encounter an enemy, stand firm and remember Allah much that you may be successful. Obey Allah and His Messenger, and do not dispute, lest you falter and your strength departs; and be patient. Indeed, Allah is with the patient” (Al-Anfal 45-46). So disputation is a cause of faltering and of the enemy’s victory over you. And disagreement is a means for evil and enmity to come between you. Do not be like those nations who passed before you, who took a portion and left another,

The aftermath of the attack in Diyarbakir

8

Exclusive

so Allah put enmity and hatred between them. He  said, “They forgot a portion of what they were reminded of. So We stirred up enmity and hatred among them until the Day of Resurrection. And Allah will inform them about what they used to do” (Al-Maidah 14). Beware of disagreeing with your leaders. Listen to them as a means to get closer to Allah, and obey them as an act of worship for Allah, as long as they do not command you with sin. And know that your opposition to them is a manifestation of Jahiliyyah. It was only through Islam, the Jama’ah, listening, and obeying that Allah gave glory to you. “Remember the favor of Allah upon you when you were enemies and He brought your hearts together and you became, by His favor, brothers. And you were on the edge of a pit of the Fire, and He saved you from it. Thus does Allah make clear to you His verses that you may be guided” (Al ‘Imran 103). Remember and reflect over the statement of Allah ,

“Indeed, Allah will not change the condition of a people until they change what is in themselves” (Ar-Ra’d 11). To the soldiers of the Khilafah in Khurasan, Bengal, Indonesia, Qawqaz, the Philippines, Yemen, the Arabian Peninsula, Sinai, Egypt, Algeria, Tunisia, Libya, Somalia, and West Africa: Know that today, you are the supports of Islam and the pegs of the Khilafah in the earth. You have stunned the nations of kufr with your jihad, patience, and steadfastness. You have taught people how the paths of victory are found in unity, obedience, and expanding the greater Muslim Jama’ah amid a world engaged in the Jahili ignorance of much disunity and obstinate division. You have enraged the nations of kufr with your coming together and waging jihad, just as they have equally been enraged by the rise of the Khilafah. As such, they will strive to extinguish the light of Allah between you by spreading the causes of division and discord, so be patient and persevere, and do not fear. Remain steadfast and do not flee when engaging the enemy. If you have patience, then Allah will empower you, support you, and give you a firm foothold. Know that Jannah is beneath the shades of swords. Know that if some of your leaders are killed, then Allah will replace them with those who are equal or better than them. Allah will not neglect you, so do not be disheartened. Truly, Allah is with us. O mujahidin in Sirte, those who have been patient during hardship and suffering! You have taught the enemies lessons through your patience. You have written pages with your pure blood about the high status of glory and steadfastness. Crusader Europe has not ceased in their ambition to attack the cradle of the Khilafah and fortress of Islam in Iraq and Sham, but then you shook their security with your rise and overturned their policies with your jihad. You became the insurmountable obstacle and solid rock upon which their resolve would break and by which their plans were ruined. Indeed, your enemy is hurt as you are hurt, but you can expect from Allah that for which they cannot hope. So beware of leaving the scenes of your battle and positions of your ribat, as your enemy is on the verge of either leaving in fatigue or advancing towards his destruction. And we will not miss this opportunity to remind our Muslim brothers everywhere that if the roads for making hijrah to Iraq and Sham are closed or confined, then Allah has made an open path for them to make hijrah to one of those other blessed wilayat, where they might uphold another solid structure of Islam and obtain the merit of precedence in supporting the religion of Allah and making His word supreme. He  said, “O My slaves who believe! Indeed My earth is spacious, so worship only Me” (Al-‘Ankabut 56). To our brothers, those holding onto embers, whom Allah has tested with captivity: By Allah, while we are in this great engagement against the enemies of Allah, we have not forgotten you nor shall we ever forget you. How could we, while you are what keeps us without sleep and you are a concern that does not part! We ask that Allah make your liberation at our hands and the destruction of your prisons through our weapons. That is not something difficult for Allah to do, so you must beseech Allah

by means of your tribulation. And remember that Allah is preparing you for a day on which you will support your religion and your state. I prompt you to make great supplications for your brothers in the Islamic State, that Allah gives them right guidance in their affairs, that He provides them with the best of His provision, and that He keeps them in need of none but Himself. May Allah free you from captivity, remove your distress, mend your wounds, strengthen your resolve, grant you relief, and make a way out for you. O Muslims everywhere! I condole you, as I condole the mujahidin in general, regarding the killing of the shuyukh and leaders. At their head is Shaykh Abu Muhammad al-‘Adnani and Shaykh Abu Muhammad al-Furqan – may Allah have mercy upon them and make their abode in the heights of Firdaws. They were from the best of our ministers and leaders due to what Allah honored them with of good precedent, long-standing excellence, seriousness in erecting the structure of the Khilafah, and upholding Allah’s rule on earth, until their time therein ended and they had fulfilled what they were charged with. We consider them so and Allah is their judge. Yet we give you glad tidings, by Allah’s grace and favor, that the Khilafah did not stumble on account of their deaths, let alone the wheel of jihad coming to a stop due to their loss. Rather, those pure bodies were nothing more than sacrifices that we placed as offerings before Allah, seeking His pleasure and requesting clear victory and near conquest, by Allah’s permission. For we have learned in the Book of Allah that the martyrdom of the leaders and righteous men is the closest door leading to consolidation on the earth and reward in the Dunya and the Akhirah. Allah  said about the condition of the prophets and their followers, “How many a prophet was killed while having with him many men very fearful of Allah. But they never lost assurance due to what afflicted them in the cause of Allah, nor did they weaken or submit. And Allah loves the steadfast. And their only words were that they said, ‘Our Lord, forgive us our sins and the excess in our affairs, plant firmly our feet, and give us victory over the disbelieving people.’ So Allah gave them the reward of this Dunya and the good reward of the Akhirah. And Allah loves the doers of good” (Al ‘Imran 146-148). O Allah, Revealer of the Book, Mover of the Clouds, Vanquisher of the Factions! Vanquish them and support us against them! O Allah, punish the criminal kuffar, those who avert from Your cause, who belie Your messengers, and who fight against Your awliya. O Allah, help us against them with years like those of Yusuf. O Allah, eradicate them, kill them while dispersed, and do not leave any of them alive! O Allah, scatter their multitudes and divide their unity! O Allah, whoever seeks to harm us, our religion, and our jihad, then make his harm come back at him, until he is destroyed by his own hands! O Allah, plot for us and not against us! Guide us, facilitate our guidance, and support us against those who transgress against us! You are our Protector! How excellent is the Protector and the Supporter! And our final call is that all praise belongs to Allah, Lord of creation. 9

Vehicle Attacks

Stationed behind enemy lines, the just terror mujahid has at his disposal a multitude of weapons and techniques that he may employ at any given time to inflict misery and destruction upon the enemies of Allah, demonstrating by his actions an unforgettable lesson for every hardheaded, obstinate kafir nation that wishes to engage in war on the Islamic State. Allah  said, “Through them, disperse those behind them, that they might take heed” (Al-Anfal 57). Ibn Kathir  said, explaining this verse, “It means, punish them severely and massacre them violently so that other enemies from the Arabs and non-Arabs are terrified and those punished and massacred become a lesson for the other enemies ‘that they might take heed.’” When seeking to initiate an attack, it is important to define the objective. One’s attack may be to harvest a large kill count. It may be aimed at disrupting the financial stability of a specific nation. It may simply be aimed at terrorizing the enemies of Allah and depriving them of a peaceful sleep. Accordingly, as the objective of the attack varies, the mujahid must choose a method that best suits the operation at hand. 10

Exclusive

Though being an essential part of modern life, very few actually comprehend the deadly and destructive capability of the motor vehicle and its capacity of reaping large numbers of casualties if used in a premeditated manner. This was superbly demonstrated in the attack launched by the brother Mohamed Lahouaiej-Bouhlel who, while traveling at the speed of approximately 90 kilometers per hour, plowed his 19-ton load-bearing truck into crowds celebrating Bastille Day in Nice, France, harvesting through his attack the slaughter of 86 Crusader citizens and injuring 434 more. The method of such an attack is that a vehicle is plunged at a high speed into a large congregation of kuffar, smashing their bodies with the vehicle’s strong outer frame, while advancing forward – crushing their heads, torsos, and limbs under the vehicle’s wheels and chassis – and leaving behind a trail of carnage.

Vehicles are like knives, as they are extremely easy to acquire. But unlike knives, which if found in one’s possession can be a cause for suspicion, vehicles arouse absolutely no doubts due to their widespread use throughout the world. It is for this obvious reason that using a vehicle is one of the most comprehensive methods of attack, as it presents the opportunity for just terror for anyone possessing the ability to drive a vehicle. Likewise, it is one of the safest and easiest weapons one could employ against the kuffar, while being from amongst the most lethal methods of attack and the most successful in harvesting large numbers of the kuffar. Acquiring a vehicle is a simple task regardless of one’s location. However, the type of vehicle and its structural and technical specifications are extremely important factors for ensuring the success of the operation. Observing previous vehicle attacks, it has been shown that smaller vehicles are incapable of granting the level of carnage that is sought. Similarly, off-roaders, SUVs, and four-wheel drive vehicles lack the necessary attributes required for causing a blood bath. One of the main reasons for this is that smaller vehicles lack the weight and wheel span required for crushing many victims. Thus, smaller vehicles are least suitable for this kind of attack. Rather, the type of vehicle most appropriate for such an operation is a large load-bearing truck. The Ideal Vehicle • Load-bearing truck • Large in size, keeping in mind its controllability • Reasonably fast in speed or rate of acceleration (Note: Many European countries pre-restrict larger vehicles to specified speeds) • Heavy in weight, assuring the destruction of whatever it hits • Double-wheeled, giving victims less of a chance to escape being crushed by the vehicle’s tires

• Possessing a slightly raised chassis (the under frame of the vehicle) and bumper, which allow for the mounting of sidewalks and breeching of barriers if needed • If accessible, with a metal outer frame which are usually found in older cars, as the stronger outer frame allows for more damage to be caused when the vehicle is slammed into crowds, contrary to newer cars that are usually made of plastics and other weaker materials Vehicles to Avoid • Small cars, including larger SUVs • Slower vehicles that cannot exceed 90km per hour • Load-bearing trucks with load compartments that are not fixed to the cabin, which may cause loss of control and subsequent jackknifing, especially if driven erratically • Load-bearing trucks with excessively elongated trailer compartments, which can cause the driver trouble as he seeks to maneuver If one has the wealth, buying a vehicle would be the easiest option. Alternatively, one could rent a vehicle or simply ask to borrow one from an acquaintance or relative who owns or has access thereto. For the one not capable of attaining a vehicle by any of these means, there is the option of hotwiring or carjacking a vehicle. This is only recommended for one possessing the know-how or having previous experience in this domain. Applicable Targets • Large outdoor conventions and celebrations • Pedestrian-congested streets (High/Main streets)

An affordable weapon 11

An excellent target

• • • •

Outdoor markets Festivals Parades Political rallies

In general, one should consider any outdoor attraction that draws large crowds. When deciding on the target, attention should be given to that target’s accessibility by the vehicle. The target should be on a road that offers the ability to accelerate to a high speed, which allows for inflicting maximum damage on those in the vehicle’s path. It is essential for the one seeking this method of operation to understand that it is not conditional to target gatherings restricted to government or military personnel only. All so-called “civilian” (and low-security) parades and gatherings are fair game and more devastating to Crusader nations. Preparation and Planning • • • •

Assessing vehicle for roadworthiness Filling vehicle with a sufficient amount of fuel Mapping out the route of the attack Surveying the route for obstacles, such as posts, signs, barriers, humps, bus stops, dumpsters, etc. which is important for sidewalk-mounted attacks, keeping in mind that more obstacles might be set up on the day of a targeted event, and doing the surveillance in an inconspicuous manner, especially if one suspects being monitored by an intelligence apparatus • If accessible, a secondary weapon should be attained Also, an appropriate way should be determined for announcing one’s allegiance to the Khalifah of the Muslims 12

Exclusive

and the goal of making Allah’s word supreme, so that the motive of the attack is acknowledged. An example of such would be simply writing on dozens of sheets of paper “The Islamic State will remain!” or “I am a soldier of the Islamic Sate!” prior, and launching them from the vehicle’s window during the execution of the attack. In a bid to ensure utmost carnage upon the enemies of Allah, it is imperative that one does not exit his vehicle during the attack. Rather, he should remain inside, driving over the already harvested kuffar, and continue crushing their remains until it becomes physically impossible to continue by vehicle. At this stage, one may exit the vehicle and finish his operation on foot, if he was able to obtain a secondary weapon. He could also remain in the vehicle, targeting pedestrians, the emergency services, or security forces who arrive at the scenes of just terror, until he is martyred. Having a secondary weapon, such as a gun or a knife, is also a great way to combine a vehicle attack with other forms of attacks. Depending on what is obtained, the kill count can be maximized and the level of terror resulting from the attack can be raised. This could also increase the possibility of attaining shahadah, which is the best of departures from this Dunya into the larger expanse of the Akhirah. “And hasten to forgiveness from your Lord and to a garden – the expanse of which is that of the heavens and the earth – prepared for the muttaqin” (Al ‘Imran 133). One of the prerequisites of a successful operation is the remembrance of Allah and the sincerity of intending the attack solely to please Him. To achieve this, one should keep the dhikr of Allah on one’s tongue and repeat du’a for His assistance and acceptance. For this particular attack, one should not forget the supplication of mounting a vehicle, which is to say, “Sub·ḥā·nal·la·dhī sakh·kha·ra la·nā hā·dhā wa mā kun·nā la·hū muq·ri·nīn, wa in·nā i·lā rab·bi·nā la·mun·qa·li·būn,” and which means, “Exalted is Allah, who subdued this for us, and we otherwise could not have subdued it; and we indeed shall return to our Lord” (Az-Zukhruf 13-14).

13

Abu ‘Abdillah was a very sociable, lively, friendly, gentle person with a soft heart and a blessed smile. He was one of those characters whom everyone liked. He was never arrogant, regardless of whatever position he held. He was always humble towards others and would recognize his own mistakes and faults, and it was for this reason that he was dearly loved by many. Anyone who saw him could not help but to be reminded of wala and bara and see the love and concern he had for the religion and the Ummah. He was gentle towards the believers and harsh towards the kuffar, with his severity towards kufr and its people being a trait of his that was internationally known, due to his many efforts in giving global da’wah, making him an inspiration for many Muslims around the world. The fact that he was active in da’wah, however, didn’t reduce him to being someone who just talked on and on without backing up his words with deeds, as is the case with many du’at nowadays. Rather, he was a man of action who not only “talked the talk,” but also “walked the walk.” He was very brave hearted, someone who stood firm and remained sincere in what he called for, not fearing the blame of critics. He had a strong determination and stubbornness in following the truth and was swift to sacrifice what he held dear, seeking Allah’s contentment, spending both his wealth and his life for the sake of Allah . He was born and raised in Britain, the youngest of five siblings. One can imagine the mischief and cor14

Exclusive

ruption a young man can fall into growing up in the lands of the Crusaders, where evil and corruption is widespread and where the ills of society are glamorized. It was the events of 9/11 that would inspire him to begin studying and practicing his religion. He then began preaching Islam to people, calling them to the tawhid of Allah , publically condemning the British government for the many atrocities committed against Muslims both locally and abroad, and calling for the implementation of Allah’s Shari’ah and the revival of the Khilafah.1 Due to his da’wah, he not only became well known in the community, but also became well known to the British authorities. Rather than deterring him or frightening him, however, this only spurred him on and made him more determined to call to the truth. The Messenger  said, “He who possesses three characteristics has tasted the sweetness of iman: That Allah and His Messenger are more beloved to him than anything else, that he loves a person, only loving him for Allah’s sake, and that he hates returning to 1 This was prior to the Khilafah’s eventual revival in the year 1435AH with the appointment of Abu Bakr al-Baghdadi  as the Khalifah, an event that Abu ‘Abdillah would witness as a soldier of the Islamic State. He thus not only called for the revival of the Khilafah, but translated his words into deeds by fighting to bring it back.

kufr after Allah saved him therefrom just as he hates being thrown into fire” (Reported by al-Bukhari and Muslim from Anas). Abu ‘Abdillah loved Allah and His Messenger more than anything or anyone else. An incident demonstrating this was when he was attending a da’wah road show and stabbed a kafir in the back of the head with a pen for insulting the Prophet . He did this on a busy street in the heart of Brtian without any care for the consequences of his actions or any fear of the blame of critics, for he understood his duty and knew it was a tremendous honor and privilege to be allowed to defend the Prophet . Shortly after this incident, Abu ‘Abdillah left for the blessed land of Sham to join the jihad, despite already having attempted to do so before. Not being content with the life of humiliation, living under the rule of the kuffar, Abu ‘Abdillah was determined to leave behind his loved ones, along with the rest of the Dunya, to be able to live a life of honor. However, when he arrived in Sham, he did not find himself in the correct company. It was just at the beginning of the Syrian Sahwah and he ended up with the wrong group, a supposedly “Islamist” faction. He became very confused and disheartened as he witnessed the practice of many sins amongst these so-called “mujahidin,” but most importantly, he later saw that the group wasn’t implementing the Shari’ah in the territories over which it had taken control. He was a man who could recognize the truth when he saw it and he clearly saw that these people were upon falsehood. He was disheartened, but he did not lose hope in Allah’s mercy, and after some time, and after traveling back and forth through Dar al-Kufr and facing various tribulations, he finally succeeded – by Allah’s grace – in reaching the Islamic State and joining the ranks of its mujahidin. After completing the training camp, Abu ‘Abdillah was sent to the frontlines for ribat. He was involved in a few battles, including the Islamic State’s wide scale offensive in the northern Halab countryside during the course of which several major towns were liberated. He was a courageous mujahid who would not allow any signs of fear to show on his face or in his voice and actions, and he had full conviction that victory does not rely on numbers or the power of one’s weapons, but rather, in the correctness of one’s ‘aqidah and in the strength of one’s tawhid. He loved performing ribat, for he understood the great reward found in the perseverance and endurance it requires, with the murabitin sometimes staying in a village for up to a month at a time, keeping guard, with no one around them. During Ramadan, he made much du’a, asking Allah to grant him shahadah in that blessed month, but he did not attain shahadah that year. Little did he know, however, that his du’a had been accepted, inshaallah. Shortly after Ramadan, he was injured, having been shot in the ear during a battle in Halab Wilayah, as a result of which he lost his hearing in one ear. Even whilst recovering, he didn’t like to waste time, so he would spend his days memorizing the Quran and giving nasihah to the brothers around him. His eagerness and desire to resume his jihad then led him to joining tasni’ (explosives manufacturing), even though he was still recovering from his injuries. On the first day of working in tasni’, there was a work-re-

lated explosion at his site. Abu ‘Abdillah sustained severe burns to his face, neck, chest, and hands. Despite him still being in the recovery process from his previous wound, Allah tested him again with another, more severe injury. The test was very difficult, and he remained in the burn unit for almost two months. The burns he sustained were very intense, especially on his hands, even to the point that all of his fingernails melted off. He became handicapped and was in constant pain, to the point that he would pass out from the intensity of the pain. In the initial stages of the injury, Abu ‘Abdillah endured a lot of hardship and had to rely upon others to help him do almost everything. He would always apologize and feel as though he was a burden on those close to him, since he was always used to doing things for others. The recovery process was very tough, but Abu ‘Abdillah remained steadfast and patient, remembering that this was a test and a means of purification from Allah. He was a man who lived for the religion of Allah, and injuries would not stop him from supporting the cause of Allah. Rather, his burns were a constant reminder of Hellfire for him, which is something that Abu ‘Abdillah would always think about. Abu ‘Abdillah then began working in da’wah, delivering lectures to the brothers and teaching them the religion, but his heart maintained a strong yearning to return to the battlefield, and this yearning continued to intensify as he witnessed the brothers around him all attaining shahadah one after another. He longed for the same, and after almost one year, Abu ‘Abdillah finally received permission to join the brothers in Ramadan in the fight against the Crusader coalition forces, although he was still suffering from his injuries and had a shar’i excuse to remain behind. His injuries were not hidden, and those around him could see him constantly banging his hands in order to numb the relentless pain of the new skin growth, and despite his ordeal, he longed to fight for the cause of Allah, to kill and to be killed. He requested to be placed on the list for istishhadi operatives, as he was determined to attain shahadah in the month of Ramadan. This was something he long wished for even back in Dar al-Kufr. He would always say, “Imagine on the Day of Judgment you come before Allah having been completely blown to pieces, and then Allah puts you back together and asks you, ‘Why did you do this to yourself?’ and you answer, ‘I did this for You, my Lord.’” Indeed, an individual’s time and place of death is decreed and destined for him no matter what he plans, and so despite Abu ‘Abdillah’s efforts to reach the area of Sirrin in Halab Wilayah in order to join the fight against the Crusader coalition forces, and despite his strong desire and intention to carry out an istishhadi operation, Allah had something else destined for him. On the 17th of Ramadan 1436AH, and whilst in the city of Raqqah, he was killed by a US drone strike, attaining shahadah thereby in the blessed month for which he prayed. We consider him a shahid and Allah is his judge. May Allah elevate his status and accept him among the siddiqqin and the best of the shuhada, and grant him comfort and tranquility in the gardens of Jannah.

15

Allah is the Judge, the Rule is His Indeed, the statement of tawhid (la ilaha illallah), which negates ilahiyyah (the right to be worshiped) from all but Allah and affirms it for Allah alone, nullifies all forms of major shirk – in rububiyyah (lordship), uluhiyyah (godhood), and al-asma was-sifat (names and attributes)1 – for the ilah (god) is the one that deserves to be worshiped and obeyed due to “those attributes it possesses necessitating that it be loved with the utmost love and submitted to with the utmost submission” (Taysir al-‘Aziz al-Hamid). Thus, whoever does not single out Allah with ilahiyyah in all forms of worship and obedience has nullified the shahadah of tawhid and – through his actions – has belied what he claims of belief in the tawhid of rububiyyah and al-asma was-sifat. From among the different forms of worship that Allah  has singled out for mention in His Book and in the Sunnah of His Prophet  is the act of seeking judgment from His legislation alone and ruling by it alone. This is what is necessitated by one’s belief that Allah is “the most just of judges” (Hud 45) and “the best of judges” (Al-An’am 57), that there is none more just in word than Allah, that there is none better than Him in judgment, 1 Tawhid is traditionally categorized by scholars into three categories: rububiyyah, uluhiyyah, and al-asma was-sifat. Tawhid of rububiyyah (lordship) means that there is no Lord but Allah, no one creates except Him, and no one provides the creation with what it needs save Him. This tawhid was recognized by the Arab mushrikin, as Allah  said, “If you were to ask them, ‘Who created the heavens and the earth?’ they indeed would say, ‘Allah.’ Say, ‘Then have you considered what you supplicate besides Allah? If Allah intended me harm, are they removers of His harm; or if He intended me mercy, are they withholders of His mercy?’ Say, ‘Sufficient for me is Allah; upon Him [alone] rely the [wise] reliers’” (Az-Zumar 38). This tawhid did not exclude the mushrikin from takfir nor did it save them from the sword and Hellfire. Allah  said in this regards, “Most of them believe not in Allah except while they commit shirk” (Yusuf 108), meaning, they believe in rububiyyah but disbelieve in uluhiyyah. Tawhid of uluhiyyah is to worship Allah alone, as none deserves to be worshiped except Him. Tawhid of al-asma was-sifat means that Allah  has the most beautiful names and loftiest attributes and that He has no equal therein. 16

Article

and that He has no partner in legislation. The evidences for tawhid in rule and legislation are very numerous. The author of “Adwa al-Bayan” said, “Committing shirk in Allah’s rule is like committing shirk in His worship. Allah said concerning His rule, ‘He does not have shirk in His rule with anyone’ (Al-Kahf 26). In the recitation of Ibn ‘Amir, one of the seven reciters, it comes in the form of a forbiddance: ‘Do not commit shirk with anyone in His rule.’ Likewise, Allah said concerning the act of committing shirk in His worship, ‘Whoever longs to meet His Lord – let him do righteous deeds and not commit shirk with anyone in the worship of his Lord’ (Al-Kahf 110). Both commands are equal, as is clearly seen.” He then said, “What this noble verse entails – that rule belongs to Allah alone, without partner, according to both recitations – has been further explained in other verses.” He then mentioned from among them Allah’s statement, “The rule is only for Allah. He has commanded that you worship only Him. That is the correct religion, but most of the people do not know” (Yusuf 40), and His statement, “Is it the rule of Jahiliyyah they want? But who is better than Allah in rule for a people who have firm faith” (Al-Maidah 50), and His statement, “Is it other than Allah I should seek as a judge while it is He who has revealed to you the Book explained in detail?” (Al-An’am 114). He then said, “What is understood from these verses… is that the followers of the rulings of lawmakers who legislate what Allah has not permitted are committing shirk with Allah. This understanding was made clear in other verses, such as in Allah’s statement concerning those who follow Shaytan’s legislation in permitting maytah [the meat of unslaughtered animals] under the pretext that they were slaughtered by Allah: ‘Do not eat of that upon which the name of Allah has not been mentioned, for indeed, it is grave disobedience. Indeed the devils inspire their awliya [patrons] to dispute with you, and if you were to obey them, indeed, you would be mushrikin’ (Al-An’am 121). So he declared them to be mushrikin due to their obedience [to taghut legislation], and this shirk in obedience – following legislation that rivals what Allah has legislated – is what is meant by worshiping Shaytan in Allah’s statement, ‘Did I not enjoin upon you, O children of Adam, that you not worship Shaytan – [for] indeed, he is a clear enemy to you – and that you worship [only] Me? This is a straight path’ (Yasin 60-61).” He then said, “For this reason, Allah named as ‘shuraka’ [partners] those who are obeyed in the sins they beautify. He  said, ‘Likewise, the ‘shuraka’ of the mushrikin have beautified to them the killing of their children in order to bring about their destruction and to mislead them in their religion. And if Allah had willed, they would not have done so. So leave them and that which they devise’ (Al-An’am 137). The Prophet  explained this to ‘Adiy Ibn Hatim  when ‘Adiy asked about Allah’s statement, ‘They took their rabbis and monks as lords besides Allah’ (At-Tawbah 31). The Prophet  explained to him that the clergy permitted for them what Allah

had prohibited, and prohibited for them what Allah had permitted, and the Jews and Christians followed them in that regard, and that was their taking of their clergy as lords. From the most explicit of evidences concerning this is that Allah  explained in Surat an-Nisa that He is amazed at the claim of faith from those who want to seek judgment from what Allah has not legislated, and that is only because their claim of having faith despite their desire to seek judgment from taghut reaches a level of lying so great that it is amazing, and this is in His statement, ‘Have you not seen those who claim to have believed in what was revealed to you and what was revealed before you? They wish to seek judgment from taghut, while they were commanded to disbelieve in it; and Shaytan wishes to lead them far astray’ (An-Nisa 60). Through these divine texts we have quoted, it becomes absolutely clear that none doubts the kufr and shirk of those who follow the manmade laws which Shaytan has legislated upon the tongues of his allies in opposition to what Allah  has legislated upon the tongue of His messengers  except one whose vision Allah has wiped out and whom He has blinded from seeing the light of the revelation like He did to the followers of the taghut legislators” (Adwa al-Bayan). As for Allah’s statement, “Is it other than Allah I should seek as a judge while it is He who has revealed to you the Book explained in detail?” (Al-An’am 114), then in pondering it there are many benefits. The author of “Adwa al-Bayan” said, “Some scholars mentioned that some of the kuffar asked the Prophet  to seek judgment along with them from some of the soothsayers, as it was the custom of the Arabs – when they had disputes and disagreements – to seek judgment from some of the soothsayers, and Allah’s refuge is sought.” Allah  then revealed this verse and ordered the Prophet  “to completely denounce those who seek a judge other than the Creator of the heavens and the earth, who is the Just Judge, the Subtly Kind, the All Aware” (Al-‘Adhb anNamir). A similar verse is found in Surat al-An’am. Allah  said, “Say, ‘Is it other than Allah – the Creator of the heavens and the earth – I should take as a wali [guardian], while it is He who feeds and is not fed?’ Say, ‘Indeed, I have been commanded to be the first who submits [to Allah] and [was commanded], ‘Do not ever be of the mushrikin’” (Al-An’am 14). He  also said, “Say, ‘Is it other than Allah I should want as a lord while He is the Lord of all things? No soul does evil except against itself, and no one shall bear another’s burden. Then to your Lord is your return, and He will inform you concerning that over which you used to differ’” (Al-An’am 164). He  also said in Surat al-A’raf, “[Musa] said, ‘Is it other than Allah I should seek as a god for you while He has chosen you over all creation?’” (Al-A’raf 140). Ibnul-Qayyim  said, “One’s being pleased with Allah as his lord means that he does not take a lord other than Allah, trusting in its management of affairs and appealing to it for his needs. Allah  said, ‘Say, ‘Is it other than Allah I should want as a [rabb] lord while He is the Lord of creation?’ (Al-An’am 164). Ibn ‘Abbas 17

 said [explaining the meaning of rabb], ‘As a master and a god.’ The verse means, how can I seek a lord other than Him, when He is the Lord of creation? In the beginning of the surah, Allah  said, ‘Is it other than Allah – the Creator of the heavens and the earth – I should take as a wali’’ (Al-An’am 14), meaning, as one worshiped, a supporter, a helper, and a refuge. This all is derived from wala [patronage], which entails love and obedience. In the middle of the surah, Allah  said, ‘Is it other than Allah I should seek as a judge while it is He who has revealed to you the Book explained in detail?’ (Al-An’am 114), meaning, is it other than Allah I should want to judge between us, so that we seek his judgment concerning what we have differed on? ... If you were to contemplate these three verses as they should be contemplated, you would see that they correspond to being pleased with Allah as a lord, with Islam as a religion, and with Muhammad  as a messenger… Many people are pleased with Allah as a lord and do not seek a lord other than Him, but are not pleased with Him alone as a wali and supporter. Rather, they take others beneath Him as awliya [guardians] believing that they bring them closer to Allah and that taking them as awliya is like taking a king’s close associates as awliya, and this is the essence of shirk. Rather, tawhid is that one not take other than Allah as a wali, and the Quran is filled with places describing the mushrikin as having taken awliya other than Allah… And many people seek other than Him as a judge from whom they seek judgment, to whom they present their dispute, and with whose judgment they are pleased. These three perspectives are the pillars of tawhid – that one not take other than Him as a lord, nor as a god, nor as a judge” (Madarij as-Salikin). Thus, he who seeks a judge other than Allah is a mushrik who believes in and worships the taghut just like one who seeks other than Him as a lord, a god, or a wali. What underscores this point is that Allah has ruled that whoever takes a legislator besides Him has made a rival for Him, and there is no difference between him and one who makes a partner for Allah in supplication or intercession. Allah  said, “You have certainly come to Us alone as We created you the first time, and you have left whatever We bestowed upon you behind you. And We do not see with you your ‘intercessors’ whom you claimed to be partners with Allah. The bond between you has been severed. And what you used to claim has lost you” (Al-An’am 94). He  also said, “Say, ‘Have you considered your ‘partners’ whom you invoke besides Allah? Show me what they have created from the earth, or have they partnership [with Him] in the heavens? Or have We given them a book so they are [standing] on evidence therefrom? [No], rather, the oppressors do not promise each other except delusion’ (Fatir 40). He  also said, “Or do they have ‘partners’ who have legislated for them of religion that which Allah has not permitted? But if not for the decisive word, it would have been concluded between them. And indeed, the oppressors will have a painful torment” (Ash-Shura 21). He  also said, “Likewise, the ‘partners’ of the mushrikin have beautified to them the killing of their children in order to bring about 18

Article

their destruction and to mislead them in their religion” (Al-An’am 137). Furthermore, Allah  made tawhid in rule and legislation a proof against those who do not make tawhid of Him in worship, and made tawhid of rububiyyah and al-asma was-sifat a proof against those who do not practice tawhid of uluhiyyah. He  said, “[Yusuf said,] ‘O [my] two cellmates, are divided lords better or Allah, the One, the Subduer? You worship not besides Him except [mere] names you and your fathers invented, names for which Allah has sent down no authority. The rule is only for Allah. He has commanded that you worship only Him. That is the correct religion, but most people do not know’” (Yusuf 39-40). He  also said, “Recite to them the news of Ibrahim, when he said to his father and his people, ‘What do you worship?’ They said, ‘We worship idols and remain devoted to them. He said, ‘Do they hear you when you supplicate? Or do they benefit you, or do they harm?’ They said, ‘But we found our fathers doing thus.’ He said, ‘Then do you see what you have been worshiping, you and your ancient forefathers? Indeed, they are enemies to me, except the Lord of creation. It is He who created me and then guides me. And it is He who feeds me and gives me drink. And when I am ill, it is He who cures me, and who will cause me to die and then bring me to life, and who I hope will forgive me my sin on the Day of Recompense.’ [And he said,] ‘My Lord, grant me authority and join me with the righteous’” (Ash-Shu’ara 69-83). Moreover, those who worshiped rabbis and monks by making them partners with Allah in legislation and those who worshiped the Messiah  by making him a part of Allah’s entity were equated by Allah , as He said, “They took their rabbis and monks as lords besides Allah as well as the Messiah, the son of Maryam. Whereas they were only commanded to worship one god; there is no god but Him. Exalted is He above whatever they partner with Him” (At-Tawbah 31). And when one of the Sahabah  took the kunyah (nickname) of Abul-Hakam (“father of the judge”), the Prophet  forbid him from so, saying, “Indeed, Allah is al-Hakam (the Judge) and the rule is His” (Reported by Abu Dawud and an-Nasai from Abu Shurayh). As for he who submits to the rule and legislation of the taghut, as is the case with those who vote in the democratic elections and referendums and those who seek judgment from courts judging by manmade laws, then such people believe in and worship taghut and have left the basis of Islam – the testimony that there is no god but Allah, that there is none deserving worship or obedience except Allah – as well as its reality – salamah (sincerity) and istislam (submission) to Allah – and whoever considers them to be Muslims, muwahhidin, abandoners of taghut, and disbelievers in it should review the religion of Islam before he is laid down in his grave. Our Lord, pour upon us patience, let us die as Muslims, and join us with the righteous. Amin.

19

The third cause for victory is listening and obeying the emir and following Allah’s order. Allah  said, “Remember the blessing of Allah upon you and His covenant which He made with you, when you said, ‘We hear and we obey’” (Al-Maidah 7). ‘Ubadah Ibn as-Samit  said, “We gave bay’ah to the Prophet , pledging to listen and obey in times of delight and dislike, and in times of hardship and ease, and to do so selflessly; and to not dispute the command of those in authority unless we see blatant kufr, concerning which we have proof from Allah” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Another narration has “pledging to listen and obey in times of liveliness and laziness.” Allah’s Messenger  also said, “Listen and obey, even if a slave is appointed over you, leading you with the Book of Allah” (Reported by Muslim from Ummul-Husayn). Ibn Hajar said, concerning the ahadith in this chapter, “The command for obedience is regarding every emir, whether or not he is the Khalifah” (Fath al-Bari). The Prophet  said, “I command you with five things with which Allah commanded me: the Jama’ah, listening, obeying, hijrah, and jihad” (Reported by Ahmad and at-Tirmidhi from al-Harith al-Ash’ari). I would like to stress here the matter of being truthful when listening and obeying as well as being serious when following Allah’s orders in times of dislike and hardship, for obedience in that which a person likes is a simple matter, by Allah’s help. The thing we warn of the most is disobedience regarding warfare, as we have seen its consequences more than once, and it has always been a cause for many woes. An example of this is the story of Allah’s Messenger  with the army of the Sahabah at Uhud. He specified the position of each troop unit, placing the archers in a location from where they could watch their brothers’ backs and defend them from any enemy attempt to encircle them or any potential advance on them. He said to the archers with complete clarity, “Watch our backs. If you see us being killed, do not come to support us, and if you see us retrieving ghanimah, do not come to partake in doing so with us.” (Reported by Ahmad from Ibn ‘Abbas) But the archers did not heed the order of Allah’s Messenger , so the outcome was a retreat for the Muslims and a great massacre, all because of a segment of the army disobeyed the sincere order of their commander and his warning to them. 20

Article

This shows that military disobedience has a quick result, and any soldier’s lone ijtihad [personal judgment] that opposes the ijtihad of the emir – even if it apparently seems good and right – is a big mistake, opening a great door for evil. Instead, the soldier worships Allah by obeying his emir, as long as he does not order him with a shar’i disobedience. As for ijtihad regarding military action, then such is the sole right of the emir, and it is not appropriate for anyone to go against him except by way of giving advice. It is as the precept goes, “The leader’s opinion, that which concerns his responsibility as leader, is not negated by the opinion of individual Muslims” (Ibn Muflih: Kitab al-Furu’). Look, O slave of Allah, at the blessing found in listening and obeying in times of hardship and difficulty. An example of this is when Allah’s Messenger  gave orders to the wounded Muslims at Uhud to fight, despite their pains and wounds, when he knew that Abu Sufyan sought to return to finish off those who remained of the Muslim army. The Muslims responded in obedience to Allah and His Messenger [and thus, Abu Sufyan’s plot failed]. Allah  said, “Those who responded to Allah and the Messenger after injury had struck them, for those who did good among them and feared Allah is a great reward” (Al ‘Imran 172). Such was their exact condition when they came back from the Battle of al-Ahzab. Though they were looking forward to comfort after their worry was lifted and were enjoying the blessing of security and had not yet shook off the dust from the lengthy siege, the order came for another battle to be waged at once. “No one is to pray ‘Asr except after reaching Bani Quraydhah” (Reported by al-Bukhari and Muslim from

Ibn ‘Umar). They responded to the command of Allah and His Messenger, being truthful to Allah and His Messenger, thus victory over their enemies came through truthfulness in listening and obeying and through seriousness when following Allah’s orders. The Prophet  said, “Whoever obeys me has indeed obeyed Allah, and whoever disobeys me has indeed disobeyed Allah; and whoever obeys my emir has indeed obeyed me, and whoever disobeys my emir has indeed disobeyed me” (Reported by al-Bukhari and Muslim from Abu Hurayrah). Some matters that assist in listening and obeying the emir include: First, having good assumptions of the emir, as Allah  said, “O you who believe! Avoid much assumption, for indeed some assumption is sinful” (Al-Hujurat 12). Thinking well of Muslims in general is an obligation, but doing so with the emir is even more obligatory. There is nothing more harmful to jihad than thinking bad of the emir. How could this not be the case, when such spawns the falsest of speech? Allah’s Messenger  said, “Beware of [bad] assumptions, for indeed [bad] assumptions is the falsest of speech” (Reported by al-Bukhari and Muslim from Abu Hurayrah). The author of “Fayd al-Qadir” said, “A person’s bad assumption of someone for whom it is not due indicates an absence of uprightness in the person himself, as it is said, ‘When a person’s deeds are bad, so are his assumptions.’” Second, respecting the emir, as Imam Ahmad reported that Mu’adh said, “Allah’s Messenger  told us of five things for which a person would have a guarantee from Allah  if he were to do any thereof: Visiting a sick person, following a funeral procession, marching forth as a raider for Allah’s cause, entering upon a leader to honor and respect him, or staying home so that people are safe from him and he is safe from them.” Honoring and respecting the emir is by obeying him and supporting him, as well as mentioning his good traits, rushing to follow his orders, and advising him privately. Ibn Hajar said, “Being sincere to the leaders of the Muslims is by helping them with their responsibilities, by reminding them when they overlook [their duties], by mending their mistakes when they err, by calling others to unite with them, and by bringing fleeing hearts back to them” (Fath al-Bari). The fourth cause for victory is patience and steadfastness. Allah  said, “O you who have believed, persevere, outlast [your enemy] in patience, perform ribat, and fear Allah that you may succeed” (Al ‘Imran 200). Since this road is long, one must take supplies; and since it is strenuous, burdensome, and full of obstacles, one must have patience and steadfastness. And since jihad is an act of worship, which Allah made a duty upon us, we must rise for it no matter how difficult the trials become and no matter how wearisome it may be. Even if falsehood is widespread and support is scarce, one must press on. Abu ‘Ubaydah Ibn al-Jarrah wrote to ‘Umar Ibn al-Khattab, mentioning to him the mobilization of the Romans and what was feared therefrom, so ‘Umar wrote

back to him, saying, “As to what follows, indeed whatever befalls a believing slave of hardship, Allah brings relief for him thereafter. Indeed, a hardship will never overwhelm two eases.1 Furthermore, Allah says in His book, ‘O you who have believed, persevere, outlast [your enemy] in patience, perform ribat, and fear Allah that you may succeed’” (Reported by Malik from Zayd Ibn Aslam). Allah  also said, “We will surely test you with something of fear, hunger, poverty, death, and lack of food – and give glad tidings to those who are patient” (Al-Baqarah 155). At-Tabari said, “Allah  tells the followers of His Messenger  that He will test them and try them with hardships in order to distinguish those who will continue to follow the Messenger from those who will turn back on their heels” (At-Tafsir). In any case, the outcome of patience is good. Allah  said, “If you are patient, then it is better for the patient” (An-Nahl 126). So seek Allah’s aid and say as your predecessors from the mujahidin would say. “When they came upon Jalut and his troops, they said, ‘Our Lord! Pour patience upon us, steady our feet, and support us against the kafir people’” (Al-Baqarah 250). And say as the afflicted muwahhidin would say, “‘Our Lord! Pour patience upon us and let us die as Muslims’” (Al-A’raf 126).2 Thereby, they became pious shuhada after they had been sorcerous kuffar. Know that it is just as the truthful, trustworthy Prophet said, conveying the message of the Lord of creation, “that if the people all convened to benefit you with something, they would never benefit you except with what Allah has decreed for you, and if they all convened to harm you with something, they would not harm you except with what Allah decreed against you” (Reported by Ahmad and at-Tirmidhi from Ibn ‘Abbas). He also said, “Know that victory comes with patience, relief comes with suffering, and ease comes with hardship” (Reported by Ahmad from Ibn ‘Abbas). What I want to focus on is something that has been confirmed through experience and the athar. It is the great effect of the leadership’s steadfastness, especially in the battlefield and when encountering the enemy. A man asked al-Bara , “O Abu ‘Umarah! Did you retreat on the Day of Hunayn?” He answered, “As for Allah’s Messenger , he did not retreat. Abu Sufyan Ibn al-Harith held to the reins of his mule and when the mushrikin surrounded him, he  dismounted and said, ‘I am the Prophet – no lie – I am Ibn ‘Abdil-Muttalib!’” (Reported by al-Bukhari and Muslim). In this hadith, there are great benefits that illuminate the path. Firstly, that the leadership was in the battlefield, at the location of the fight, not far from the area of conflict. It did not move from one country to another, claiming that it is “symbolic” and that with its end the da’wah would end. As such, the least we request of our brothers is that the emir of the wilayah remains inside his wilayah 1 Editor’s Note: He is referring to verses 5-6 of Surat ash-Sharh. 2 Editor’s Note: These were from the words of the repentant, former sorcerers of Pharaoh. 21

and that the emir of a region remains inside his region. Likewise, the emir of a katibah [battalion] or sariyyah [squad] stays with his troops. Anyone unable to do so, should not be a leader, even if he has all the qualifications, as lions do not hunt outside of their territory except by feeding on the prey of others. Secondly, his words “held to the reins of his mule” and their meaning, that steadfastness must be manifested by the emir and should appear in him through his deeds. The example found here is that despite this grave situation, Allah’s Messenger  rode a mule, a sluggish animal. Ibn Kathir  said, “This is the pinnacle of utter bravery, as on such a day, during the heat of battle, and after his army had left him exposed, he nevertheless rode a mule, which is slow and unsuitable for attacking, retreating, and fleeing, yet he charged it into them, announcing his name, as to let everyone know it was him. May Allah’s blessings and peace be upon him forever until the Day of Recompense” (At-Tafsir). Ibn Battal quoted al-Muhallab saying, “This hadith shows the imam mounting mules during war, which is a means of steadfastness for him and by which he is not be suspected of preparing to flee and turn back. This also influences the spirit of his soldiers, as if he is steadfast, his soldiers will be steadfast; and if he resolves to be steadfast and this is seen from him, they will resolve to be the same” (Sharh Sahih al-Bukhari). A benefit derived from these words is that it is not appropriate for the emir to mount something faster and stronger than what his troops mount. Rather, his mount should be like the average mount of his troops – if not less – as this will make the hearts of his troops more steadfast and keep him farther from suspicions, especially if his ride is paid for from the wealth of jihad. Thirdly, his introducing himself  by saying, “I am the Prophet – no lie – I am Ibn ‘Abdil-Muttalib!” should be reflected upon. As the war intensified and shocked those therein until a person could not recognize his own brother, due to the severity of the situation and the speed of flight [from the battlefield], it was necessary for him  to let his troops and those who loved him know that he was still there and that he had not fled. He announced this openly, discarding security measures and military precautions, as this was not the time and place for such measures, and the situation called for personal sacrifice and steadfastness during the dilemma. What is most amazing is that some emirs of jihad elsewhere, when the battle intensifies and the enemy overtakes his area and starts killing his troops, he hides away, does not contact any of his troops, and changes his name and maybe even his looks, claiming that the “good” leadership must be preserved, despite him having lost himself and his brothers. If he had remained steadfast with them, reorganized his soldiers, fought his enemy, and manifested steadfastness and patience, he would have achieved salvation for himself and his brothers, instead of losing himself and those over whom he was appointed. Fourthly, al-‘Abbas narrated that the Prophet  said,

22

Article

“O ‘Abbas, call the People of the Samurah,”3 so al-‘Abbas, who had a strong voice, shouted loudly, “Where are the People of the Samurah!” Al-‘Abbas said, “By Allah, they came together when they heard my voice, just as cattle flock to their calves, and they said, ‘Here we are! At your service!’” (Reported by Muslim). Ibn Ishaq added that a man would try to return with his camel, but could not and thus would cast off his armor, take only his sword and leather shield, and move towards the voice of al-‘Abbas (Sirah Ibn Hisham). At-Tabari reported that the Prophet  said to al-‘Abbas, “Call the Ansar and call the Muhajirin.” So he began to call the Ansar, clan by clan. He  then told him, “Call the people who have Surat al-Baqarah memorized.” He then said, “O People of Surat al-Baqarah!” So they came altogether (At-Tafsir). In Sahih Muslim, it is mentioned that the last calls made were for Bani al-Harith Ibn al-Khazraj. Here there is an important point and a great, prophetic benefit. It is this action of Allah’s Messenger , when the people were fleeing and the rank was dispersed, until only twelve people remained at his side, or at most eighty – according to some narrations – and the unrivaled knights and heroes of the Muslims were routed, including the best warrior Salamah Ibn al-Akwa’ and the best of Allah’s slaves, the People of Bay’at ar-Ridwan and others. At that moment, the leadership did not despair. It did not lose hope. It did not throw down its sword and flee from the battlefield. Far be it from him  to do so! Rather, he remained steadfast and began to call the people by that which they were known. He started with the people firmest in faith, the sincerest soldiers, and most pious slaves: the People of the Tree, of Bay’at ar-Ridwan. He then called the people of the Quran, those who bore the Book of Allah, and specifically those who memorized Surat al-Baqarah. Thereafter, once they surrounded him, he began to incite the tribal spirit in the hearts of the believing party, calling the Ansar clan by clan, by their names. Thus, anyone who considered fleeing, feared infamy. The Prophet did this, knowing that the People of the Tree and those of Surat al-Baqarah had already been called. So he  started first with the best of the best, and then moved on to those after them. An important point is that despite the sin of fleeing from battle and the crime of one who does so, committing that which could destroy the sinner and from which he might never repent, the Prophet did not harshly scold those who fled, nor did he take to belittling and cursing them. Rather, he did the opposite. He respected them by calling them by their tribes due to their precedence in jihad and tawhid. This shows that, in a time of hardship, the emir should resort – after Allah – to the forerunners of the mujahidin, then, after them, to the good sons of noble tribes. He should be very wary of humiliating any of them. Also, he should contact everyone who has abandoned jihad and remind him of his precedence in jihad 3 Editor’s Note: Samurah is a kind of tree (Acacia tortilis, also known as umbrella thorn), under which the Sahabah pledged allegiance to Allah’s Messenger  at Bay’at ar-Ridwan, as Allah said, “Indeed Allah was pleased with the believers when they pledged allegiance to you under the tree” (Al-Fath 18).

for the cause of Allah, bringing him back to the ranks of his brothers, as by leaving the abandoner in his condition, the emir has left a breach for Shaytan and Shaytan’s party and forfeited a loss for jihad and its soldiers. And no intelligent person would allow this! Fifthly, there is a benefit in knowing who fled on Hunayn. Muslim reported [from Anas] that Umm Sulaym held a dagger on the Day of Hunayn and said, “O Messenger of Allah! Should I kill those tulaqa who came [to Islam] after us. They fled from you [on Hunayn]!” So Allah’s Messenger  said, “O Umm Sulaym, indeed Allah was sufficient and good [for us].” Al-Bukhari reported [from Anas] that the Prophet had ten thousand fighters as well as the tulaqa and that they later fled. An-Nawawi said, “The tulaqa are those who accepted Islam from the people of Makkah on the day of its conquest. They were called so because the Prophet  Joining the Khilafah set them free. But their Islam was weak, so Umm Sulaym believed that they were hypoI mention this since some of those with sick souls have crites and that they deserved to be killed for their fleeing found fault with us due to the many people who joined from the battlefield” (Sharh Sahih Muslim). our army after the Islamic State was announced, and that With what preceded, it is very clear that those who some of them were a reason for brothers being defeated were the first to flee on the Day of Hunayn were the in certain places. But we did nothing more than follow tulaqa, thereby causing the Muslim rank to be distressed the example of Allah’s Messenger . Rather, when Allah and putting panic in the hearts of the brave and sincere, granted him victory, Allah’s Messenger  rewarded the who likewise fled thereafter. However, the question at tulaqa and Muhajirin, gave them generously, and divided hand is was Allah’s Messenger  mistaken – far be it the ghanimah among them and did not give the Ansar from him – for bringing the tulaqa with him to Hunayn anything, as al-Bukhari and others reported, and the Anwhile they were still new to Islam, their Islam was still sar made up the majority of the army. Ibnul-Qayyim  weak as mentioned before, and he  had yet to give them said, “Part of the wisdom [in Allah decreeing the losses a “course” in tawhid? Their recent embrace of tawhid was sustained in Hunayn] was to show that Allah supported emphasized when Allah’s Messenger  went out towards His Messenger not through the multitude of those who Hunayn and passed by a tree of the mushrikin, which entered into His religion from the different tribes nor by was called Dhat Anwat and upon which they would the refraining of his tribe from fighting him” (Ibn Hajar: hang their weapons. The tulaqa said, “O Messenger of Fath al-Bari). Allah! Make for us a Dhat Anwat just as they have a Dhat Aside from that, we give the Ummah the good news Anwat.” The Prophet  then said, “Subhanallah! This is that no emir who joined us has ever cast aside his weaplike when Musa’s people said, ‘Make a god for us just as on after the Islamic State was announced, alhamdulillah. they have gods’ (Al-A’raf 138)” (Reported by at-Timirdhi Rather, until this very day, they have remained heroes of from Abu Waqid al-Laythi).4 combat and knights of battle, like those who preceded them to this great good, and all praise belongs to Allah, 4 Editor’s Note: The Shaykh  means that the tulaqa’s creed still the Lord of creation. needed improvement with regards to minor shirk and other matters of its like at odds with their tawhid, not that they had yet to understand the basis and reality of Islam and what it necessitates of making worship for Allah  alone and abandoning major shirk. They were Meccans proficient in Arabic, knew the exact meaning of la ilaha illallah, and were exposed to the Prophet’s da’wah for over twenty years, thereby undoubtedly knowing what major shirk was. The fact that the Prophet  equated their mere request – to imitate the mushrikin in the hanging of weapons on a tree to thereby derive blessings from something not yet blessed by Allah – with the idol worship requested by Bani Israil is not unlike his statement to someone who said to him, “Whatever Allah wills and you will,” to which he replied, “Did you make me and Allah equals! Rather, say, ‘Whatever Allah alone wills’” (Reported by Ahmad from Ibn ‘Abbas). They did not apostatize, not because they were “excused due to ignorance” in the committing of major shirk, rather because they only requested the Prophet  assign a tree for them to hang their weapons on – not for worship – and hoped that he

 would bless it through his du’a, so that it would be like other things blessed by Allah , including Zamzam, Makkah, Ramadan, etc. But because their example in this regards was the mushrikin who one must not imitate and because such a tree would eventually be worshiped, he rebuked them severely. There is no support in this hadith for those who claim that if someone is “ignorant” but worships others besides Allah  or belittles the Prophet , he could still be considered a Muslim! Such an exaggerated understanding of ignorance being an excuse has been refuted in several Dabiq articles. See, for example, Dabiq, issue 8, “Irja – The Most Dangerous Bid’ah.” 23

During the Battle of Ahzab, the believers were afflicted by the sick-hearted and the scaremongers in Madinah, the people’s eyes shifted in fear and their hearts reached their throats, and various assumptions were made about Allah. He  said, “And you assumed about Allah [various] assumptions” (Al-Ahzab 10). At-Tabari and Ibn Abi Hatim reported that al-Hasan al-Basri  commented on this verse, saying, “The munafiqin thought that Muhammad and his companions would be eradicated, and the believers had conviction that what Allah had promised them was true – that He would make Islam overpower all religions even if the mushrikin despised such.” The munafiqin and the sick-hearted then said, “Allah and His Messenger did not promise us except delusion” (Al-Ahzab 12). At-Tabari and Ibn Abi Hatim reported that Qatadah  commented on this verse, saying, “Some of the munafiqin said, ‘Muhammad used to promise us that we would conquer Persia and Rome, but we’ve been besieged here and now none of us is able to go out to relieve his bowels. Allah and His Messenger did not promise us except delusion.’” Then – in the midst of harsh war and severe affliction – the believers realized that Allah’s support was near. Allah  said, “When the believers saw the [war] parties, they said, ‘This is what Allah and His Messenger had promised us, 24

Article

and Allah and His Messenger spoke the truth.’ And it increased them only in faith and submission” (Al-Ahzab 22). At-Tabari reported that Ibn ‘Abbas  commented on this verse, saying, “Allah had said to them in Surat al-Baqarah, ‘Do you think that you will enter Jannah while such [trial] has not yet come to you as came to those who passed on before you? They were touched by poverty and hardship and were shaken, until [their] messenger and those who believed with him said, ‘When is the support of Allah?’ Indeed, the support of Allah is near’ (Al-Baqarah 214). So when calamity befell them as they were in the trench performing ribat against the war parties, the believers applied the verse to their situation, and it did not increase them except in faith and submission.” Thus, the believers, in their trenches, remember the ayat of Allah  and the ahadith of the Messenger , interpret what they contain of news and signs, and apply them to their tribulations. Hardships and calamities do not distance them from contemplating the ayat of Allah and the wisdom of the Messenger . Rather, the hardships and calamities increase the believers – during their effort and battle – in patience against tribulation, contentment with Allah’s decree, and certainty of the actualization of what Allah and His Messenger  have promised them, whereas the mu-

nafiqin and the sick-hearted have doubt and, therefore, mock and attack the promise of Allah and His Messenger , while the kuffar and tawaghit are deluded by their power and arrogance, “thinking of Allah other than the truth – the thought of Jahiliyyah” (Al ‘Imran 154) and the thought of evil, that the Almighty and Wise  would abandon His religion and His allies, rather, that He would even make His enemies and their word triumph until all the religion is forever for other than Him – and Allah is exalted far above the thoughts of the ignorant. Rather, Allah is merely luring them forth from where they do not know, such that they work diligently to actualize Allah’s plot and their future punishment, thereby “ruining their houses by their [own] hands and the hands of the believers. So take warning, O people of vision” (Al-Hashr 2). In this regard, the cross-worshipers and their allies (the Turks and the Sahwat) mobilized in the northern countryside of Halab, declaring Dabiq their main goal and claiming that if they were to defile it with their filthy feet and banners, it would be a tremendous psychological victory over the Islamic State, thinking that the soldiers of the Islamic State couldn’t distinguish between the minor battle of Dabiq and the Major Malhamah1 of Dabiq, and accordingly, if the Islamic State were to withdraw from Dabiq, it would not be the bearer of the Prophet’s victorious banner in the major malahim before the Hour, and thus, after the withdrawal, the soldiers of the Khilafah would abandon it in multitudes. But the cross-worshipers and their murtadd allies did not know – and how could they possibly know – that the Major Malhamah of Dabiq will be preceded by great events from the minor signs of the Hour, events the believers performing ribat in their trenches know. They are events of which the truthful, trustworthy prophet  informed in the ahadith of the tribulations, the malahim, and the signs of the Hour. The Prophet  said, “The Hour will not be established until the Romans camp in A’maq or Dabiq. An army from the city [or ‘from Madinah’] – from among the best people of earth that day – will head out to them. When they form ranks, the Romans will say, ‘Leave us and those who were enslaved from amongst us [or ‘those who enslaved some of our people’] so we can fight them.’ The Muslims will say, ‘No, by Allah, we will not abandon our brothers to you.’ So they will fight them. Then one third of the army will flee; Allah will never forgive them. One third of them will be killed; they will be the best of the shuhada with Allah. And one third will conquer them; they will never be afflicted with fitnah. Then they will conquer Constantinople. While they are dividing the ghanimah, having hung their swords on olive trees, Shaytan will shout, ‘The Dajjal has gone after your families!’ So they will leave, but Shaytan’s claim will be false. When they arrive in Sham, the Dajjal will emerge. Then, as they are preparing for battle and forming their ranks, the prayer will be called. So ‘Isa Ibn Maryam  will 1 Malhamah is the singular of malahim, which are the bloody battles that occur before the Hour. They are described in several ahadith of the Prophet . See, for example, “Kitab al-Fitan wa Ashrat asSa’ah” (The Book of Ordeals and the Portents of the Hour) in “Sahih Muslim.”

descend and lead them. When the enemy of Allah sees him, he will dissolve just as salt dissolves in water. If ‘Isa were to leave him, the Dajjal would continue to dissolve until perishing, but ‘Isa himself kills the Dajjal and then shows them his blood on his [‘Isa’s] spear” (Reported by Muslim from Abu Hurayrah). Yusayr Ibn Jabir reported that Ibn Mas’ud  said, “Indeed, the Hour will not be established until the people stop dividing inheritance and rejoicing over ghanimah.” Then he said, while pointing towards Sham, “An enemy will muster strength against the Muslims and the Muslims will muster strength against them.” Yusayr Ibn Jabir asked him, “You mean the Romans?” He said, “Yes, and there will be a severe rout and the Muslims will prepare a detachment to fight to the death and to not return except victorious. They will fight until night intervenes between them; both sides will return without being victorious and the detachment will be wiped out. The Muslims will again prepare a detachment to fight to the death and to not return except victorious. They will fight until night comes upon them; both sides will return without being victorious and the detachment will be wiped out. The Muslims will again prepare a detachment to fight to the death and to not return except victorious. They will fight until night comes upon them; both sides will return without being victorious and the detachment will be wiped out. When it is the fourth day, the remaining Muslims will rise and advance towards them, and Allah will decree that the enemy be defeated. They will fight a battle the likes of which will never be seen [or ‘which has never been seen’], such that a bird would pass their flanks and fall down dead before reaching the end of them. [After the battle,] they would count those related to one another and find that after being one hundred relatives in number, only one man among them is left. So what joy would there be in any ghanimah, and what inheritance could be divided? While they are in that state, they will hear of a calamity worse than this, for a cry will reach them that the Dajjal has gone after their families, who were left behind. So they will throw aside what is in their hands and go forth, sending ten horsemen as a vanguard. Allah’s Messenger  said, ‘I know their names and the names of their fathers and the colors of their horses. They will be the best [or ‘amongst the best’] horsemen on the face of the earth that day’” (Reported by Muslim). The Prophet  said, “Count six things before the Hour: My death, then the conquest of Jerusalem, then a severe death that will afflict you like the disease that afflicts sheep [causing them to die suddenly after their noses run with something], then the spread of wealth to the extent that a man will be given one hundred dinars and will still be angry, then a fitnah which does not leave the home of any Arab except that it enters it, then a truce that will take place between you and the Romans, following which they will betray it and then come to you under eighty banners, with twelve thousand men under each banner” (Reported by alBukhari from ‘Awf Ibn Malik). The Prophet  said, “You will have a treaty of security with the Romans and then you both will fight an enemy beyond [both of ] you. You will be victorious, acquire ghanimah, not suffer any losses, settle, and then depart. Thereaf25

Crusaders

ter, you will return and camp in a pastureland full of rocky mounds. A man from the Christian Romans will then raise the cross. He will say, ‘The cross has prevailed!’ A man from the Muslims will then say, ‘Rather Allah has prevailed,’ and will rush towards the cross – which will not be far from him – and smash it. Then the Romans will betray the treaty by rising against the breaker of the cross and striking his neck. The Muslims will then rush to their arms. They will then battle and the malahim will thus begin. Allah will bless this party of Muslims with shahadah. The Romans will say to the Roman leader, ‘We have subdued the Arabs [or ‘the Arabian Peninsula’] for you.’ They will then gather for the Malhamah. They will come for you under eighty banners, with each banner there will be twelve thousand people” [Reported by Ahmad, Ibn Majah, Abu Dawud, Ibn Hibban, and al-Hakim from Dhi Mikhbar; Adh-Dhahabi declared it sahih]. Thus, from among the events that will occur prior to the Major Malhamah of Dabiq is a treaty between the muwahhidin and the Romans, thereby each of the two nations will free itself up to fight a common enemy. Following the mujahidin’s victory over the enemy beyond them, the two armies of the treaty will camp in the pasturelands filled with rocky mounds, the pasturelands being in and around Dabiq and A’maq. A Christian Roman will then raise his cross and shout the slogan of Christianity. A muwahhid will then break the Christian’s cross, doing so out of jealousy for the sake of Allah, the One and Only. The Romans then betray the treaty and gather for the Malhamah, coming in the thousands. Furthermore, from among those events is that a group of mujahidin will enslave a group of Romans. The mujahidin will not abandon those of their brothers who enslaved the Romans or – as in another report – those enslaved Romans who enter into the religion of Islam. These are the events of the Major Malhamah of Dabiq: battle and struggle, killing and fighting, and pain and hope. 26

Article

The muwahhid mujahid merely needs to have patience and conviction during his ribat and battle until Allah divides the word of His enemies, scatters their hearts in disunity, ignites discord among them, and makes their hostility against each other. Thus, they will strike one another’s necks, and “perhaps it will be soon” (Al-Isra 51). The great events unfolding now in northern Sham – in Dabiq and its surroundings – are but signs of the coming malahim, inshaallah. These great events will force the Crusaders – sooner or later – to accept the terms of the Jama’ah of the Muslims, a truce that is precedent to the Major Malhamah of Dabiq. Today, the old discords are being renewed within the ranks of the enemies of Allah. The Crusaders of the West oppose the Crusaders of the East and their murtadd allies oppose one another. The Turks oppose the Kurds, the Sahwat of Turkey oppose the Sahwat of Jordan, the Rafidah oppose the Kurds of Iraq, the Kurds of the west oppose the Kurds of the east, and the Nusayriyyah oppose the Kurds of Sham. “You think they are together, but their hearts are in disagreement. That is because they are a people who do not reason” (Al-Hashr 14). This war of attack and withdrawal occurring in Dabiq and its surrounding areas – the minor battle of Dabiq – will inevitably lead to the Major Malhamah of Dabiq, even if a withdrawal were to precede it by Allah’s decree. Indeed, the Malhamah will come about after that which Allah and His Messenger have promised is materialized, including the treaty between the Muslims and the Romans followed by the Romans’ betrayal that leads to the Major Malhamah of Dabiq. Thereafter, will come the certain conquest of Constantinople (and then the city of Rome). Abu Hurayrah  narrated that the Prophet  said, “Have you heard of a city with one side on land and another side on the sea?” They said, “Yes, O Messenger of Allah.” He said, “The Hour will not be established until seventy thousand from Bani Ishaq [or ‘from Bani Isma’il’] attack it. When they reach it, they will camp, and they will not fight with any weapons or shoot any arrows. They will say, ‘La ilaha illallah, wallahu akbar,’ and one of its two sides [or ‘the side that’s on the sea’] will collapse. Then they will say a second time, ‘La ilaha illallah, wallahu akbar,’ and its other side will collapse. Then they will say a third time, ‘La ilaha illallah, wallahu akbar,’ and a breach will be made for them. They will thus enter it and collect ghanimah. As they are dividing the ghanimah, a shout reaches them, saying, ‘The Dajjal has emerged!’ So they will leave everything and return” (Reported by Muslim). May Allah make this occur at the hands of the mujahidin of the Khilafah. And as Shaykh Abu Mus’ab az-Zarqawi  said, “We wage jihad here while our eyes are on Jerusalem, and we fight here while our goal is Rome, thinking good of Allah, that He may make us the keys of the prophetic, good news and the divine decrees” (Riyah an-Nasr). And Allah is predominant over His affair, but most people do not know.

27

There is no doubt that protecting the religion is the greatest of priorities. As such, Allah forbade shirk and whatever leads to it. He forbade speaking about Him without knowledge. He forbade religious innovations and their causes. Accordingly, it is a duty to warn the Ummah of shirk and bid’ah, proclaim the condition of those who practice and propagate such, and expose their evil and falsehood. This is part of the obligatory nasihah1, to safeguard the religion of Muslims, just as the Prophet  said, “Religion is nasihah.” He was asked, “To whom?” He said, “To Allah, to His Book, to His Messenger, and to the leaders of the Muslims and their public” (Reported by Muslim from Tamim ad-Darri). Likewise, refuting the people of bida’ and warning against them is a part of commanding virtue and forbidding vice. Allah  said, “Let there be a group of you who call to good, command virtue, and forbid vice; and those [who do so] are the successful” (Al ‘Imran 104). Ibn Taymiyyah  said, “Regarding the imams of bida’, those who make statements or promote acts of worship at odds with the Quran and the Sunnah, then exposing them and warning the Ummah against them is obligatory according to all Muslims… Because purifying Allah’s path, His religion, His methodology, and His Shari’ah, as well as repelling the deviance and transgression of such people is fard kifayah2 according to all Muslims. If it were not for

Allah raising individuals to repel the harm caused by such people, the religion would have become corrupted. Its corruption thereby is far worse than the corruption caused by a war-waging enemy seizing the land. This is because when the enemy seizes the land, they do not corrupt the Muslims’ hearts or the religion contained therein, except as an eventual consequence. As for the people of bida’, then they corrupt the hearts initially” (Majmu’ al-Fatawa). It was established in the Sunnah that it is permissible to speak about a wicked man and to fault him, referring to him by his name. The person of bid’ah is the same, and speaking ill of him in order to warn others against him is likewise permissible. ‘Aishah  said, “A man sought permission to enter upon Allah’s Messenger , so he said, ‘Allow him to enter, how wicked a member of his tribe he is.’ When he entered, the Prophet  spoke kindly to him. After the man left, I said, ‘O Messenger of Allah, you said what you said about him and then you spoke kindly to him?’ He said, ‘O ‘Aishah, indeed the worst person on Resurrection Day is he whom others abandon to avoid his wickedness” (Reported by al-Bukhari and Muslim).3 The Salaf would warn others of taking knowledge from the people of bid’ah, just as Muslim reported in his sahih from Imam Muhammad Ibn Sirin , who said, “Indeed, this knowledge is religion, so be observant of those from whom you take your religion.” He also said, “They used

1 Nasihah means “sincerity” and is manifested between people through giving earnest advice, defending each other, not betraying each other, etc.

amount of people to engage the obligation, each Muslim who neglects it – while he is able to fulfill it – is sinful.

2 An obligation of sufficiency, or fard kifayah, means that as long as a sufficient amount of people fulfill the obligation, the rest of the Ummah is absolved therefrom. But whenever there is not a sufficient 28

Article

3 This man was ‘Uyaynah Ibn Hisn al-Fazari, the chief of his tribe, who would later join the murtaddin during the War of Riddah. He was captured by Khalid Ibn al-Walid and sent in chains to Abu Bakr as-Siddiq, who then accepted his repentance and released him.

Scholars of the tawaghit

to not ask about the isnad, but when the fitnah arose, they would say, ‘Name your men for us!’ So they would take hadith from people of Sunnah and would not take hadith from people of bid’ah.” An example of this is Shababah Ibn Sawwar al-Fazari (d. 206AH). When he adopted some of the bid’ah of irja, Imam Ahmad Ibn Hanbal  abandoned taking knowledge from him and said, “I did not write from him due to his irja” (Al-Mizzi: Tahdhib al-Kamal).4 This indicates that there were those amongst the people of bid’ah who bore knowledge, preserved it, and excelled in many fields thereof, yet despite so, the imams of the Sunnah were not deceived by them. Rather, the imams avoided the mubtadi’ah, as such knowledge was not a commendation for them, but a proof against them. Knowledge necessitates fear of Allah and good deeds, as Ibrahim an-Nakha’i  said, “Whenever we wanted to take knowledge from a shaykh, we would ask him about his food, drink, and where he would spend his time. If he was upright, we would take from him. Otherwise, we would not go to him” (Ibn ‘Adiyy: Al-Kamil fi Du’afa ar-Rijal). Rather, the Salaf would not shy away from mentioning, by name, those who made mistakes when narrating, wheth4 Though Shababah al-Fazari was involved in the bid’ah of irja and even called to it, he did not hold the extreme views of later Murji’ah. He is even quoted as saying, “My opinion and that of Abun-Nadr Hashim Ibn al-Qasim and a group of the fuqaha is that Bishr al-Marisi is a kafir. If he does not repent, his neck should be struck” (Al-Lalikai: Sharh as-Sunnah). On top of this, he was a truthful and trustworthy narrator of hadith, having narrations in both Sahih al-Bukhari and Sahih Muslim. Imam Ahmad abandoned him as a disciplinary measure for Shababah and a precautionary measure for himself, as a person’s bid’ah could possibly emerge in conversation and thereafter settle in the heart forever. Finally, it is reported from Abu Zur’ah that Shababah repented from irja (Al-Khatib al-Baghdadi: Tarikh Baghdad), and Allah knows best.

er due to poor memory or imprecision, even if they were people of virtue and uprightness, and this was in order to warn people of their mistakes. This is not prohibited ghibah (backbiting); it is obligatory, sincere advice. This is so that these mistakes are not wrongly attributed to the Shari’ah. Otherwise, people might assume the mistakes are from the religion and thus follow them. As a result, Islamic history bore witness to the emergence of a magnificent science called “al-Jarh wat-Ta’dil,”5 which was one of the greatest sources of pride for the Ummah, and through it, the Sunnah was preserved by distinguishing the authentic reports from the weak ones. Al-Jarh wat-Ta’dil is one of the sciences of hadith. In it, the conditions of narrators – those who transmit knowledge – are researched in regards to their uprightness, precision, truthfulness, and trustworthiness. Thus, the scholars of this field would mention the narrator based on what was known of him being weak, being deceptive, making mistakes, or telling lies. These scholars even dedicated compilations to such “majruhin” (those with whom faults were found). Al-Bukhari and Abu Ja’far al-‘Uqayli (d. 322AH) compiled books they entitled “Ad-Du’afa,” meaning “the weak ones.” An-Nasai (d. 303AH), ad-Daraqutni (d. 385AH), and Ibnul-Jawzi (d. 597AH) compiled books they entitled “Ad-Du’afa wal-Matrukun,” meaning “the weak and the abandoned.” Ibn ‘Adiyy al-Jurjani (d. 365AH) compiled his book “Al-Kamil fi Du’afa ar-Rijal,” meaning “the complete collection of weak men.” Other scholars likewise wrote many famous and important compilations in this field. In this regards, ‘Abdullah Ibn ‘Ahmad Ibn Hanbal  said, “Abu Turab an-Nakhshabi came to my father as my father was saying, ‘So-and-so is weak. So-and-so is trust5 “Jarh wat-Ta’dil,” meaning, “wounding and declaring upright,” is the science of determining the trustworthiness of narrators by searching for their faults and their positive traits. 29

worthy.’ So Abu Turab said, ‘O shaykh, do not backbite the scholars!’ My father then turned to him and said, ‘Woe to you, this is nasihah, not backbiting’” (Al-Khatib: Tarikh Baghdad). Ibnul-Jawzi quoted Muhammad Ibn Bandar al-Jurjani as saying, “I said to Ahmad Ibn Hanbal that it is hard for me to say that someone is weak or a liar. So he replied, ‘If you and I stay quiet, then how will an ignorant person know what is authentic and what is not?’” (Ad-Du’afa wal-Matrukun). Just as this was the methodology of the imams regarding those who erred or made mistakes when narrating, even if the narrators were people of virtue and uprightness – in that the imams would mention the narrators’ faults in order to warn people – it was likewise their way with the people of bida’ and followers of desires, but even harsher and greater, as was touched upon before. As for those who commit bida’ mukaffirah (bida’ that amount to major kufr), the imams confronted them with refutation, reprimand, warnings, abandonment, defamation, and takfir. The deviant Bishr al-Marisi, after saying that the Quran was created, speaking heretically about the names of Allah, and denying well-established beliefs, was repudiated and warned against by the imams of the Sunnah. They composed refutations against him while mentioning him by name. Imam Abu Sa’id ad-Darimi wrote “The Criticism of ‘Uthman Ibn Sa’id on the Stubborn Jahmi Bishr al-Marisi Regarding His Lies against Allah Concerning Tawhid.” Indeed, the imams of the Sunnah declared him a kafir like his forerunner Jahm Ibn Safwan. When Hammad Ibn Zayd  was asked about Bishr al-Marisi, he said, “He is a kafir” (Ad-Darimi: An-Naqd ‘alal-Marisi). ‘Abdul-Latif Al ash-Shaykh reported this consensus of the scholars, saying, “The people of knowledge are agreed upon making takfir of him” (Majmu’at ar-Rasail). This Bishr al-Marisi was one of those who sought knowledge from a group of the scholars and fuqaha of his era. He was privileged to hear from and speak to them directly. He was not from the mere laymen, but he was supposedly, as adh-Dhahabi said of him, “The mutakallim,6 the debater, the expert… Bishr was one of the major fuqaha. He took from al-Qadi Abu Yusuf, narrated from Hammad Ibn Salamah and Sufyan Ibn ‘Uyaynah, and looked into kalam until he was consumed by it and lost all piety and taqwa. He infamously adopted and called to the belief that the Quran was created, until he became the leader and scholar of the Jahmiyyah in his era” (As-Siyar). Indeed, we find that the imams of the Sunnah did not stop at merely making takfir of the Jahmiyyah and their head, al-Marisi, nor did they stop at warning against them, but rather they even incited people to kill the heads of the Jahmiyyah. Imam Yazid Ibn Harun  said, “The Jahmiyyah are kuffar. On more than one occasion, I incited the people of Baghdad to kill al-Marisi” (Ad-Darimi: Ar-Radd ‘alal-Jahmiyyah). Likewise, Amirul-Muminin Harun ar-Rashid said, “It has reached me that Bishr al-Marisi claims the Quran to 6 A mutakallim is someone involved in the bid’ah of kalam, or speaking about ‘aqidah using philosophical arguments instead of revealed texts. 30

Article

be created. I swear to Allah that if He puts him within my reach, I will kill him in a manner by which I have never killed anyone before” (‘Abdullah Ibn Ahmad: As-Sunnah). And throughout history, there are many cases of takfir being pronounced on deviant zanadiqah7 and heads of extreme bid’ah as well as killing and crucifying them, like the executions of al-Ja’d Ibn Dirham,8 al-Jahm Ibn Safwan,9 and al-Husayn Ibn Mansur al-Hallaj.10 The methodology of later, great imams in their dealings with the heads of deviation and extreme heresy was like that of their predecessors. You find, for example, Ibn Taymiyyah  spoke out against the panentheistic zindiq Ibn ‘Arabi by name. He also wrote his book “Minhaj as-Sunnah” as a refutation of the head of the Rafidah, Abu Mansur al-Hilli, and authored treatises against the grave worshiping al-Bakri al-Misri and other deviant callers. Likewise, we find this methodology followed by Muhammad Ibn ‘Abdil-Wahhab  and his truthful students, as they did not leave any opportunity to expose the many deviants who called to shirk, argued in defense of the mushrikin, and lied against the people of tawhid. Indeed, whole works were composed against these deviants as well as exclusive treatises and numerous fatawa. Therefore, speaking against the mubtadi’ah and zanadiqah, exposing them by name, and appropriately passing judgment on them is a deep-rooted method of Ahlus-Sunnah wal-Jama’ah. As such, it is even of greater importance to follow their method when speaking about the scholars of the tawaghit and the Jahmiyyah of our time, those who lead people to shirk and kufr – and thus to the fire of Jahannam – by propagating deviance, concealing the truth, and misguiding the people. We ask Allah to help us in exposing them and clarifying their condition to the people. 7 Zindiq (whose plural is zanadiqah) is a word used regularly by the fuqaha to describe people of extreme deviance, especially the Batiniyyah (the Nusayriyyah, the Isma’iliyyah, and the Druze), the Jahmiyyah, the pantheists, and the panentheists. 8 Al-Ja’d Ibn Dirham (d. 118AH) was one of the first persons to claim that the Quran was created. He was killed by Khalid Ibn ‘Abdillah al-Qasri (d. 126AH), who was the emir of Iraq on behalf of Hisham Ibn ‘Abdil-Malik (d. 125AH). Khalid slaughtered al-Ja’d like a sacrificial sheep on the Day of Eid al-‘Adha after leading the Eid prayer and delivering the sermon, at the end of which he said, “Go forth and offer your sacrifices, may Allah accept from us and from you. Today, I shall sacrifice al-Ja’d Ibn Dirham, as he says that Allah did not speak to Musa nor take Ibrahim as His khalil. Far exalted is Allah over what al-Ja’d Ibn Dirham says.” He then descended from the pulpit and beheaded him with a knife (Ibn ‘Asakir: Tarikh Dimashq). 9 Al-Jahm Ibn Safwan (d. 128AH) called to the denial of Allah’s attributes and other extreme bida’, including that the Quran was created, that Allah is physically everywhere, and that He did not speak to Musa . He was the chief judge for those who rebelled against Nasr Ibn Sayyar (d. 131AH), the emir of Khurasan, who eventually captured al-Jahm. He was then killed by Salm Ibn Ahwaz (d. 130AH), a commander of Nasr Ibn Sayyar, for his various heresies. 10 Al-Husayn Ibn Mansur al-Hallaj (died 309AH) was a sorcerer and extreme Sufi who claimed to be the embodiment of Allah. He was killed by order of the Khalifah, al-Muqtadir Billah (d. 320AH), who had him imprisoned, tortured, and beaten and his limbs and head cut off, his body burned, his ashes thrown into the Tigris River, and his head mounted on the bridge of Baghdad.

31

Du’a is a strong, lasting, and lethal weapon. Through it, afflictions are relieved and destruction is prevented, through it the believer defends against tribulations and the plots of the enemy, through it blessings are obtained and Allah’s wrath is avoided, and through it anxieties are relieved and sadness is dispelled. Du’a is one of the unique aspects of worship. Rather, du’a is the essence of worship, for it entails complete love and complete humility towards Allah, the One, the Judge, the Just. In it, the slave confides with his Lord, acknowledging his inability and weakness. It is a consolation for the hearts, a healing for the chests, an ointment for the wounds, and a means of facilitating matters. Du’a is a strong refuge and an impenetrable fortress. Nothing is more honored by Allah than du’a. And the most incompetent of people is he who is incapable of du’a, for it is an easy form of worship, which can be performed day and night, is practiced both on land and at sea, and is legislated both for when settled or traveling. Those who make du’a flee unto the Most Gracious, the Most Merciful, the All-Knowing, and cling to their Lord, the King, the Pure, the Perfect. You see them, when making du’a, casting themselves before the Most Generous, their prayer cutting them off from the world as they turn towards the Lord of all creation, liberating themselves from the bondage of having need of the people and their favors, being sincere towards their Lord in their appeal, and eagerly seeking that He bestow His bounties upon them. This is du’a. What is more greatly needed by the Muslim these days when the nations of kufr and its sects and religions have summoned one another against the Jama’ah of the Muslims? Thus, let the mujahid pay attention to the importance of this weapon and the obligation of mastering it and leaving off clinging to anyone other than the All-Hearing, the Responding. Likewise, let every Muslim – male and female – take part in striving against the enemies of Allah with this divine and efficient weapon. The Prophet  said, “Wage jihad against the mushrikin with your wealth, your lives, and your tongues” (Reported by Abu Dawud and an-Nasai). The jihad of the tongue is not limited to incitement to jihad, praising the mujahidin, vilifying the act of neglecting jihad, and ridiculing the disbelievers. Rather, from the most important forms of jihad by the tongue is du’a, by 32

Article

the Muslim making du’a for the defeat of the mushrikin and the victory of the believers. This form of jihad (the jihad through du’a) is more emphasized in the case of those for whom Allah exempted from fighting for His cause, such as women, the ill, the disabled, and the imprisoned. They should all make du’a for the mujahidin, for indeed, when Allah excused the exempted, He did so on condition that they are sincere towards Allah and His Messenger, and this includes making du’a for the allies of Allah, the followers of His Messenger . Allah  said, “There is not upon the weak or upon the ill or upon those who do not find anything to spend any blame if they are sincere to Allah and His Messenger. There is not upon the doers of good any cause [for blame]. And Allah is Forgiving and Merciful” (At-Tawbah 91). Rather, the du’a of the weak is from the most important means of victory for the Muslims and defeating the kuffar, as the Prophet  said to Sa’d Ibn Abi Waqqas , “Are you granted victory or given provision except by means of the weak among you” (Reported by al-Bukhari). In the narration of an-Nasai, he  said, “Indeed, Allah gives victory to this Ummah by means of its weak, through their du’a, their prayers, and their sincerity.” Ibn Hajar said, “As-Suhayli said, ‘Jihad at times is done with weapons and at times is done through du’a’” (Fath al-Bari). This is from the apparent and established matters, except that in these days some traumatized defeatists who submitted to the idol of military technology and conceded in advance to the victory of the Crusaders over the Islamic State abandoned du’a, as if it brings no benefit, and Allah’s refuge is sought! This misguided conduct of some people is only due to their ignorance of this weapon, for verily if they knew the importance of du’a, its magnificent effects, its form and etiquettes, and heard stories of Allah answering the du’a of His slaves, they would not have abstained from it nor clung to a means besides it. It is upon the slave to know that du’a contains abundant fruits and numerous virtues that cannot be counted. From among them is that du’a is done in obedience to the order of Allah , who said, “Supplicate Him, being sincere to Him in religion” (Al-A’raf 29), “Supplicate Him in fear and hope” (Al-A’raf 56), and “Supplicate your Lord in humility and privately” (Al-A’raf 55). Also, it entails the best reliance, humility, and modesty towards Allah , who said, “Your Lord said, ‘Supplicate Me; I will respond to you. Indeed, those who disdain My worship will enter Hell [rendered] contemptible” (Ghafir 60). Likewise, it is a means of defending against calamities before they transpire, as the Prophet  said, “Nothing averts qadar except du’a” (Reported by Ibn Majah, al-Hakim, and Ibn Hibban). Similarly, it is a means of removing calamities after they have transpired, as he  said, “Caution will not prevent qadar, and du’a benefits for that which has transpired and for that which has not transpired, and indeed calamity descends and du’a meets it, so they both engage each other until Resurrection Day” (Reported by al-Hakim). It is also a means of at-

taining what is sought by the du’a. Allah’s Messenger  said, “There is no Muslim who makes a du’a, consisting not of wrongdoing or the breaking of ties, except that Allah with give him one of three things; either He will cause to transpire that for which he was making du’a, or He will save it for him for the Hereafter, or He will avert for him some evil equivalent to it” (Reported by Ahmad and al-Hakim). Therefore, du’a is an enormous matter! Perhaps one of the most important fruits of du’a is that it is a means of steadfastness, victory, and triumph over the enemy, and this is established in the Book and the Sunnah, in mutawatir form from the life of the Prophet , the lives of his Sahabah , and the narrations of the Salaf . In the story of the battle between Talut and his believing soldiers, and Jalut and his disbelieving soldiers, what did the believers do then and what was the conclusion? Allah  said, “When they went forth to [face] Jalut and his soldiers, they said, ‘Our Lord, pour upon us patience and plant firmly our feet and give us victory over the disbelieving people’” (Al-Baqarah 250). This was a du’a that the muwahhidin made shortly before and during the course of their battle with the mushrikin, and Allah responded to them immediately. He  said, “So they defeated them by the permission of Allah” (Al-Baqarah 251). In the Major Battle of Badr, the night before the battle, Allah’s Messenger  spent the night praying and making much du’a while in prostration and asking Allah for victory (al-Bidayah wan-Nihayah). On the day of Badr, the Prophet  looked towards his companions, who numbered a little more than three hundred, and then looked towards the mushrikin and saw that they numbered more than one thousand. Then he faced the qiblah and said, “O Allah, fulfill for me what you promised me. O Allah, bring about what you promised me. O Allah, if you destroy this group from the people of Islam you will not be worshiped on the earth.” Thereupon, he did not cease appealing to his Lord for aid and making du’a to Him until his cloak fell from his shoulders (Reported by Muslim). As for the situation of the Companions on the day of Badr, Allah depicted that they were beseeching Him for aid and making du’a to Him. He said, “[Remember] when you asked help of your Lord, and He answered you” (Al-Anfal 9). After this du’a of the Prophet  and the Companions  what was the outcome? Allah reinforced them with one thousand angels following one another, sent down upon them tranquility, planted firm their feet, overwhelmed them with sleepiness, sent down upon them rain by which He cleansed them and removed from them the evil whispers of Shaytan, strengthened their hearts, and cast terror into the hearts of the mushrikin, thereupon the Muslims defeated the mushrikin by Allah’s permission. In the Battle of Ahzab, when the mushrikin surrounded Madinah in a severe siege, and hunger, thirst, and fear intensified for the Muslims, and their enemy came at them from above them and from beneath them and the people’s hearts reached their throats, the Prophet  humbly beseeched his Lord and persisted in his du’a. 33

From the du’a he  made during the digging of the trench was, “O Allah, if it were not for You we would not have been guided, and we would not have given charity or have prayed, so send down upon us tranquility, and make our feet firm if we encounter [the enemy]. Indeed, the enemy has transgressed against us. If they want to battle, we will refuse to flee” (Reported by al-Bukhari). And from his du’a during the ordeal of the siege was, “O Allah, revealer of the Book, mover of the clouds, defeater of the [war] parties, defeat them and grant us victory over them” (Reported by al-Bukhari and Muslim). As for the Muslims, they would ask the Prophet  what du’a they should make to their Lord. It was reported that Abu Sa’id al-Khudri (RAD) said, “We said on the day of the trench, ‘O Messenger of Allah, is there anything we should say? For the people’s hearts have reached their throats.’ He replied, ‘Yes. [Say] ‘O Allah, conceal our weaknesses and replace our fear with security’” (Reported by Ahmad). So what occurred after these blessed supplications? A tornado’s wind blew during a dark night and overturned the mushrikin’s cooking pots, uprooted their tents, put out their fires, and buried their riding equipment. So they simply called for a withdrawal, and regarding that, Allah  said, “O you who have believed, remember the favor of Allah upon you when armies came to [attack] you and We sent upon them a wind and armies [of angels] you did not see. And Allah is ever seeing of what you do” (Al-Ahzab 9). Thus, to the subjugated Muslims everywhere, upon you is to make du’a, upon you is to make du’a, upon you is to make du’a. Supplicate Allah while being certain He will respond. He will fulfill His promise and defeat the parties alone, by His Ability and Power. This is undoubtedly certain. Part 2 Du’a is the weapon of the believer. It is more emphasized in the case of subjugated Muslims and those for whom Allah has not facilitated fighting with their wealth and person. Du’a was the reason for the victory of Talut and his muwahhid soldiers over Jalut and his mushrik soldiers, as mentioned in Surat al-Baqarah. And it was the first thing that Allah’s Messenger  would resort to if the enemy assaulted the Muslims or if the ranks of the Muslims clashed with the ranks of the mushrikin. Likewise were the Sahabah  and the generation that succeeded them – not resorting in their battles to anyone other than their Lord, relying upon Him, coming before Him in a broken state, appealing to Him, and disavowing themselves of their ability and strength and depending solely upon His ability and strength. Then, it would not be long before Allah would make them steadfast, send tranquility down upon them, and make their enemy despair, casting fear into their hearts and driving them away defeated. The noble companion, Nu’man Ibn Muqrin, was sent by ‘Umar Ibn al-Khattab  at the head of an army to fight the Persians, who had marched out with 150,000 34

Article

fighters to raid the lands of the Muslims in the year 21AH. The two parties met in the region of Nahawand in the lands of Persia, and Nu’man waited to initiate the fighting right after noon, the most beloved of hours to Allah’s Messenger  for encountering the enemy. When the time approached, he mounted his horse and rode among the people, stopping at every banner to remind the soldiers, incite them, and promise them victory. He said to them, “I will make takbir three times. When I make the third takbir I will charge, so charge [with me].” He then made du’a, saying, “O Allah, strengthen your religion, bring victory to your slaves, and make Nu’man the first shahid today. O Allah, I ask you to grant me intense joy with a conquest in which there is honor for Islam and to take me as a shahid.” So the people wept and said “amin” to his du’a. What was the outcome? Following a fierce battle, the Persians were defeated, and from the time of noon up until the day became night, so many Persians were killed that the battlefield was filled with blood and the people and their riding animals would slip in the blood. Then, once Allah had given Nu’man intense joy with the conquest and he saw the mushrikin’s defeat, Allah took him as a shahid at the end of the battle in response to his du’a (Ibn al-Athir: Al-Kamil). If we were to examine the narrations of the Salaf concerning their use of the weapon of du’a in their battles, and how du’a had a major effect in their victories, it would be a very lengthy discussion. An example of this is that the conqueror Qutaybah Ibn Muslim al-Bahili  would have the scholars, the fuqaha, and the devout worshipers accompany him during his conquests and would seek victory through their du’a. In one of his battles at the end of the first Hijri century, Qutaybah formed his ranks to battle the Turks and was alarmed by their condition, their multitudes, and their equipment. He sent someone to find the Tabi’i, Imam Muhammad Ibn Wasi’  and was told, “That’s him at the right wing of the army leaning on his bow, raising his finger, and asking Allah for victory over the enemy.” Qutaybah then made his famous statement, “That finger is more beloved to me than 100,000 unsheathed swords and strong young men” (Siyar A’lam an-Nubala). He did not say this and rejoice in anticipation of victory except due to his knowledge of the important virtue of du’a as a weapon. When he met the army of the pagan Turks and fought them, Allah granted him conquest and he broke their ranks, took their land, killed multitudes of them, captured many others, and took much of their wealth as ghanimah (Al-Bidayah wan-Nihayah). Let’s look at another conqueror, the heroic commander and wali of Khurasan, Asad Ibn ‘Abdillah al-Qasri . In one of his ferocious battles with the Turks in 119 AH, he led the Fajr prayer in the Muslim encampment and then addressed them, saying, “Indeed, the enemy of Allah, Harith Ibn Surayj [one of those who rebelled against Bani Umayyah during the rule of Hisham Ibn ‘Abdil-Malik] has called forth his tyrant – referring to Khaqan the Turk – in order to extinguish the light of Allah and change His religion, but Allah will humiliate

him, inshaallah. Indeed your enemy, the dog, has afflicted some of your brothers [with death, injury, or captivity], but if Allah wishes to support you, neither your small numbers nor their large numbers will harm you, so seek Allah’s support.” He then said, “It has reached me that the closest the slave comes to Allah is when he rests his forehead down [on the ground] for Allah, and I will come down and rest my forehead down [on the ground], so make du’a to Allah, prostate before your Lord, and make your du’a solely to Him.” They did so, and then raised their heads having no doubt that they would triumph, and marched forth to fight the pagan Turks. When they reached Balkh – one of the cities of Khurasan – he led the people in praying a lengthy two-raka’ah prayer, and then told the people to make du’a to Allah. He made a lengthy du’a, asking for victory, and the people said “amin” to his du’a. Then he said three times, “You will be victorious, by the Lord of the Ka’bah, inshaallah.” When they reached the mushrikin and murtaddin, Harith was defeated, Khaqan turned back in retreat, and the Turks fled, showing no concern for each other. The Muslims pursued them, killing those they were able to overcome, until they reached their sheep. They then herded away more than 155,000 sheep (Tarikh atTabari). This was just a glimpse at the feats of our predecessors, from which we can take that du’a is one of the most important means of victory over the enemy, as long as it fulfills the conditions for being responded to and is free of any factors that would prevent it from being answered. Among the most important conditions for du’a to be answered is that the du’a be made solely to Allah, the One. Another important condition is for one to follow Allah’s Messenger  in his manner of making du’a and avoid innovations concerning du’a. Another important condition is to be determined and certain. The Prophet  said, “When one of you makes du’a, let him be certain and let him not say, ‘O Allah, if You so wish then grant me’” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Another important condition is to be confident that Allah will respond to the du’a. The Prophet  said, “If you ask Allah, ask while having conviction that He will respond, for Allah does not answer a du’a from the inattentive heart of His slave” (Reported by Ahmad). Another important condition is to desire that which is with Allah of reward, to fear that which is with Him of punishment, and to make one’s heart attentive and be in a state of kushu’ (humble submissiveness). Allah  said, “Indeed, they used to hasten to good deeds and make du’a to Us in hope and fear, and they were to Us humbly submissive” (Al-Anbiya 90). Likewise, du’a has certain etiquettes, as well as some recommended aspects, both of which make it more likely to be answered. Among them is that the one making du’a should be in a state of wudu, face the qiblah, raise his hands, praise Allah  with that which He deserves of praise, and ask Him to send blessings upon the Prophet  prior to and after making du’a. Also, he should perform a good deed before making du’a, should beg Allah

to grant his request, should repeat the du’a three or more times, and should weep when making du’a. He should also seek out times in which du’a is answered, such as during the last third of the night, just before the end of the obligatory prayers, between the adhan and the iqamah, when it’s raining, when the army marches for the cause of Allah, when the two armies meet for battle, during the last hour on Friday, during sujud, when one hears a rooster crowing, when breaking one’s fast, and during travel. Furthermore, the one making du’a should beware of those factors that prevent a du’a from being answered, including making du’a to other than Allah and seeking the intercession of the dead and those who are absent, for this is major shirk and expels one from the religion. Also among these factors is making tawassul through innovated du’a, such as making du’a to Allah alone but while swearing by the honor of the Prophet , saying, “O Allah, I ask You alone by the honor of Your Prophet.” Also among them is to restrict the vast mercy of Allah in ones requests. Also among them is to make du’a for something sinful and for the cutting of kinship ties. Also among them is to commit sins, particularly the consumption of haram, as with the sins of stealing, dealing in riba, drinking alcohol, and smoking. Allah’s Messenger  said, “A man on a long journey, disheveled and covered in dust, raises his hands to the sky, saying, ‘My Lord, my Lord,’ but his food is haram, his drink is haram, his clothing is haram, and he has been nourished with haram, so how can his du’a be answered?” (Reported by Muslim). Also, among them is to leave off commanding good and prohibiting evil. The Prophet  said, “By He in whose hand is my soul, you will command good and prohibit evil or else Allah will soon send a punishment from Him. Then, you will make du’a to Him and you will not be answered” (Reported by at-Tirmidhi, who declared it Hasan). Likewise, it is upon the one making du’a to avoid those matters that are disliked when making du’a, such as raising one’s voice extremely high. ‘Aishah  said, “This verse – ‘And do not recite [too] loudly in your prayer or [too] quietly’ – was revealed concerning du’a” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Also among the disliked matters is to exaggerate and overdo things by rhyming one’s words or using words that are not typically known to the commoners, and although it is praiseworthy to be grammatical when making du’a so that the meaning of the du’a isn’t affected, being unnatural in that regard is something blameworthy because it takes away from one’s khushu’ and distracts one’s heart. Also among them is to seek with one’s du’a something that is not appropriate to be sought, such as one asking Allah to let him live in the Dunya forever or asking for his status to be equal to the status of the Prophets. Finally, O soldiers, leaders, subjects, and supporters of the Islamic State, make du’a to Allah that He grants victory to your Khilafah and defeats the Jalut of the era, America and its soldiers, for Allah will respond to your du’a, even if after some time.

35

The breaking and burning of idols is a major aspect of rejecting taghut and something that the prophets all practiced. Among the famous examples was that of Ibrahim , who smashed the idols of his people with an axe, and Musa , who melted the gold calf worshiped by Bani Israil. Likewise, the Seal of the Prophets, Muhammad , destroyed the Arab idols in Makkah, burning and demolishing al-Lat, al-‘Uzza, Manat, Hubal, and others. Thereafter, the Sahabah and the Tabi’in treaded that same path, as do those today who follow that same guidance. We also find in the later history of the Muslim Ummah those who followed the prophets  by making the destruction of mushrik idols their greatest priority in life. They strove to that end and fought for it, crossing great deserts and confronting many perils in order to reach this goal. Among them was the warrior Mahmud Ibn Subuktikin , whom people nicknamed “the Breaker of Idols” due to the numerous and significant idols he destroyed. This was only one of his many great traits, as he was also known for supporting the Sunnah, subduing bid’ah (heretical innovation), and bringing unity to the Muslims by pledging bay’ah to the ‘Abbasi khalifah and obeying him. Sultan Mahmud Ibn Subuktikin was born in Muharram of the year 360AH in the city of Ghaznah, Khurasan. He became the ruler of the land after the death of his father in the year 387AH, thereafter devoting himself to waging jihad against the mushrikin of India, destroying their idols, and spreading Islam in their lands. It was in the year 396AH that this Sultan Mahmud al-Ghaznawi marched to the fort of Kawakir, which housed six hundred pagan idols. After conquering the fort, he burned all of the idols therein (Ibnul-Athir: Al-Kamil). In the year 398AH, al-Ghaznawi returned to raiding India. Ibnul-Athir said, “He reached the banks of the Indus River and was met there by Anandapala [the Indian king] with the armies of India. They fought all day until it seemed that the Indians would defeat the Muslims, but then Allah  supported him over them. The Muslims defeated the Indians and sent them fleeing or killed them by the sword. Yamin ad-Dawlah [i.e. al-Ghaznawi] followed Anandapala to the fort at Bahim Naghar, which was on a high mountain. The fort was taken by the Indians as a treasury for one of their largest idols… When the Indians saw the magnitude of his force, their sheer desire to fight, and their continuous march towards them, they were taken by 36

Article

fear and cowardice, requested amnesty, and opened the gate of the fortress. The Muslims took control of the fort and Yamin ad-Dawlah ascended, along with his closest companions and trusted friends, and collected an undefined amount of jewels, as well as ninety million Shahi dirhams” (Al-Kamil). Thus, Allah humiliated the mushrikin and their tawaghit. Their idols were destroyed and the Muslims seized all that was offered to the largest idol of India of precious metals and jewels. The Sultan did the same in 400AH, marching into India, pillaging it, and destroying the idols therein. In the year 405AH, he marched on Thanesar. Ibnul-Athir said, “When they came near their destination, they found a river with a fast current, which would be difficult to ford, and the leader of those lands stood on its banks to prevent anyone from crossing, having his soldiery and war elephants with him for this task. Yamin ad-Dawlah then ordered the bravest of his army to cross the river and engage the kuffar with combat, which they did, in order to allow the rest of the army to cross. They fought the Indians and kept them engaged until the rest of the army managed to ford the then undefended river and fought then on all fronts for the rest of the day. The Indians were defeated, the Muslims were victorious, and they seized what the enemy brought of wealth and elephants.”

Some historians mention that one of the kings of India made an offer to the Sultan in exchange that he stop destroying their idols and temples, saying, “I know that this is something by which you get closer to your Lord, but have you not brought yourselves close enough by destroying these idols and temples, especially at the fort of Nakarkart?” He then promised to pay large sums of money to this end, but the Sultan refused and proclaimed that he was fighting to make Allah’s word supreme and to obtain His contentment – not for the sake of this temporal world. He then hurried to the temple to destroy their idols, except for one idol, which he took with him so that it could be trampled underfoot in his own land. In the year 407AH, the conquests of Sultan Mahmud took him to one of the most heavily fortified temples. Ibnul-Athir said, “They kept many idols in it, including five made of pure gold and studded with gemstones. The gold therein totaled 690,300 dinars. There were also around two hundred idols carved from stone. Yamin ad-Dawlah took all of the treasures and destroyed everything else. He then marched on Kannauj… He took its forts and seven surrounding towns located along the river. In the area, there were nearly 10,000 idol houses, which they falsely claimed to have been 200,000 to 300,000 years old. When he conquered them, his military pillaged them all.” But the most significant victory of the Sultan – regarding his destruction of idols – and that which had the greatest effect, was when he destroyed the major, pagan, Indian idol called Somnath in the year 416AH. Ibnul-Athir described it, saying, “This idol was the largest idol of the Indians, who would make pilgrimage to it every night of an eclipse. About 100,000 people would gather… and they would carry anything of value to it, giving its caretakers large sums of money. The idol had endowments amounting to 10,000 villages.” Despite these riches, the Sultan was not driven by worldly gain upon exerting this great effort in raids and destruction. Rather, he wanted to put an end to the worship

of idols by destroying what the Indians considered to be the “leader” of idols. Ibnul-Athir said, “Every time Yamin ad-Dawlah was victorious in India, the Indians would say, ‘Somnath was displeased with those idols. If he was pleased with them, he would have destroyed whoever sought them harm.’ When this reached Yamin ad-Dawlah, he was determined to attack and destroy this Somnath, thinking that if the Indians were bereft of it and saw the falsehood of their claim, they would enter into Islam. So he prayed istikharah and marched from Ghaznah on the 10th of Sha’ban in 416AH with 30,000 of his regular cavalry, not to mention those who volunteered.” The road to reaching this idol was hard and strenuous, as it required the crossing of desert terrain. But such risks did not deter the muwahhid Sultan’s determination to destroy this idol. Ibnul-Athir said, “When he crossed the desert, at its edge he saw fortresses fully stationed with fighters, as well as many wells, which the Indians had filled with sand in order to prevent him from besieging their fortresses. Allah then facilitated their conquest, upon him getting close, by casting terror into their hearts, so they surrendered. He killed the residents, destroyed their idols, and took what was needed of water and provisions.” Thus, the Sultan reached Somnath after traversing deserts, battling peoples, and laying siege to forts. Ibnul-Athir said, “He reached Somnath on the day of Khamis in the middle of Dhul-Qa’dah and saw a heavily fortified fortress built on the oceanfront. The sea waves would reach part of the fortress. Its people were sitting on the walls, gazing at the Muslims and entrusting their idol to foil the plan of the Muslims and make them perish.” Such is the foolish mentality of idol worshipers. How then could they ever face the soldiers of tawhid, those who wage jihad for Allah’s cause in order to purge the earth from the filth of shirk and its people? Ibnul-Athir relates to us the details of the battle and the shock of the pagans at the inactivity of their idol, as it remained motionless in front of those who came to destroy it. They put all their hopes in it, claiming that none

Ruins of the Somnath temple 37

of their idols ever perished due to this idol’s wrath, as they believed that their objects of worship would fight with each other. Ibnul-Athir said, “The Indians then saw the Muslims fighting in a manner the Indians had never faced, so they abandoned the walls as the Muslims erected ladders thereon, climbing them, pronouncing the word of ikhlas (‘la ilaha illallah’), and manifesting the slogan of Islam. The fighting then intensified and the matter became grave, so a group of Indians approached Somnath, slapping their cheeks with soil and asking it for victory. Night came and the fighting paused. The next day, the Muslims went out early and attacked, killing many Indians, and pushing them outside of the city to the house of their idol Somnath. The Indians fought fiercely at its gate. Each group of Indians would enter to Somnath, embrace it, weep, and supplicate it with humiliation, then leave to fight to the death, until they were almost completely annihilated. The few who remained went into the ocean, boarding two of their boats, seeking salvation thereby. But the Muslims caught up with them and killed some as others drowned.” As for the fate of the idol Somnath, then, “Yamin ad-Dawlah took the idol, broke it, burned some of it, and took some of it to Ghaznah, where he made it the doorstep of the main masjid.” The idol was thereby severely humiliated by being trampled upon after it was destroyed. The Muslims seized so much ghanimah in this battle, it would compensate what they spent during their jihad; it was but a blessing provided by Allah . Ibnul-Athir said, “The value of what these houses contained was more than twenty million dinars, and all of it was seized. The number of those killed exceeded fifty thousand.” Sultan Mahmud al-Ghaznawi continued his jihad until Allah  took his soul in the year 421AH. Through his jihad in India, he  made a great impact allowing Islam to settle into India for many centuries. His breaking of the idol Somnath likewise left an effect on the pagans. The persistence of the Sultan and his jihad for Allah’s cause was not limited to fighting the mushrikin. Rather, he also had a sword placed firmly on the necks of the deviant mubtadi’ah and the apostate Batiniyyah, subduing bid’ah and reviving the Sunnah, which was given a high standing in his era . Part 2 Sultan Mahmud al-Ghaznawi  devoted himself to the utter destruction of idols, some of his feats in this regards being mentioned before, including his destruction of Somnath, the largest idol of the Indians. And his persistence in adhering to the Muslim Jama’ah and in going to war with the deviant sects was like his persistence in crushing shirk and its people. Many examples of this were recorded in history. In the year 404AH, and after his return from one of his raids, he sent correspondence to the ‘Abbasi Khalifah al-Qadir Billah , requesting that the Khalifah grant him authority over what he had conquered. Ibnul-Athir said, “When he finished his raid, he returned to Ghaznah and sent a message to al-Qadir Billah, requesting an official covenant of leadership over Khurasan and other areas under his control, to which he agreed” (Al-Kamil). Al-Ghaznawi was 38

Article

not in need of an official covenant to strengthen his authority, but he wanted to be in the shade of a Qurashi Imam, around whom the Muslims could gather. The Khalifah further honored him by giving him lofty titles. Ibnul-Jawzi said, “The Khalifah sent him a covenant and gave him the titles of Yamin ad-Dawlah [the Right Hand of the State] and Amin al-Millah [the Trustee of the Religion], and later, Nidham ad-Din [the Order of the Religion] and Nasir al-Haqq [the Supporter of Truth]” (AlMuntadhim). Al-Ghaznawi would never abandon obedience to the Qurashi Khalifah to join instead those who unjustly claimed khilafah and untruthfully alleged a Fatimi lineage. Ibn Kathir  said, “The sermons throughout the lands of his authority would mention prayers for the Khalifah al-Qadir Billah. When the Fatimiyyah [i.e. ‘Ubaydiyyah] sent messengers to him with books and gifts, in order to sway him to their side, he had them burned along with their books and gifts” (Al-Bidayah wan-Nihayah). Al-Ghaznawi also had one of the Fatimi messengers sent as a captive, along with his gifts, to the ‘Abbasi Khalifah for the Khalifah to oversee the punishment. Ibnul-Jawzi said, “Abul-‘Abbas al-Qadir Billah was brought what the ‘Ubaydi leader of Egypt had sent along with a letter from Yamin ad-Dawlah that declared he was a loyal servant who considered obedience to the Khalifah compulsory and that he was free of those who opposed the ‘Abbasi state. The next day, the gifts of clothing were brought out to Nubi Gate, where a hole was dug. Firewood was thrown into it, followed by the gifted clothes, and a fire was lit therein.” Ibn Taymiyyah  said, “The ‘Ubaydi ruler in Egypt wrote to al-Ghaznawi, calling him to obedience, so he burned his letter upon the head of the ‘Ubaydi’s messenger. The Sultan greatly supported Ahlus-Sunnah as is well known” (Minhaj as-Sunnah). In the late 390s after the Hijrah, al-Ghaznawi marched to Multan to terminate the rule of the apostate Qaramitah there. Ibnul-Athir said, “Its governor Abul-Futuh was reportedly wicked in creed, even accused of atheism. He would call his subjects to follow him in his creed, to which they responded. Yamin ad-Dawlah decided to wage jihad against him and bring him down, so he set forth for him. But he saw that the rivers on his way were deep and wide… so he was not able to cross to the other side. He sent a request to the Indian king to cross through his lands to Multan, but he did not grant him his request; so he set out for the king before Multan and said, ‘We will combine two raids in one.’” Al-Ghaznawi was able, by the grace of Allah, to defeat the Indian king and then reach Multan. Ibnul-Athir said, “When Abul-Futuh heard the news of his approach, he knew that he would be unable to stand up to him or against him, so he transferred his wealth to Sri Lanka and fled from Multan. Yamin ad-Dawlah reached Multan and set camp. Finding its people blind in their deviance, he besieged them until the situation became hard for them. He continued the battle until the city was taken by force. And he made the people pay 20,000 dirhams as a punishment for their insurgence,” meaning, along with their tawbah. Sultan Mahmud al-Ghaznawi was dedicated to obeying the Qurashi Khalifah and waging war against the

mubtadi’ah and zanadiqah (heretics). In the year 408AH, “Yamin ad-Dawlah, Amin al-Millah Abul-Qasim Mahmud Ibn Subuktikin, in accordance with the command of Amirul-Muminin and in following his example, took to killing the Mu’tazilah, Rafidah, Isma’iliyyah, Qaramitah, Jahmiyyah, and Mushabbihah, as well as crucifying them, imprisoning them, and banishing them. He did so in the lands over which he was granted authority in Khurasan and elsewhere. He ordered that the mubtadi’ah be cursed atop the Muslim pulpits and that every sect of Ahlul-Bid’ah be shunned and expelled from their lands. Such thereby became a good example in Islam” (Al-Bidayah wan-Nihayah). In the year 420AH, al-Ghaznawi marched to Ray, where the Rafidi “Majd ad-Dawlah” al-Buwayhi ruled. He eradicated his reign, completely defeating him and his soldiers. He sent the news to the Khalifah al-Qadir Billah in a letter mentioned by Ibnul-Jawzi as containing, “Allah has removed the hands of darkness from this land and purified it from the da’wah of the disbelieving Batiniyyah and criminal mubtadi’ah. The reality of the situation has come to your majesty’s attention, regarding this slave’s focused efforts and endeavors to fight the people of kufr and deviance, and to subdue what emerged in the lands of Khurasan of this evil Batini sect, which took the city of Ray as their main refuge wherefrom they publicly called to their kufr. Therein, the Mu’tazili mubtadi’ah mixed with the extreme Rafidah, who opposed the Book of Allah and the Sunnah, openly insulting the Sahabah, adopting beliefs of kufr, and permitting what is forbidden.” Likewise, the Sultan had encounters with the deviant Ash’ariyyah, including what adh-Dhahabi mentioned, that “Ibn Furak [an Ash’ari teacher] entered upon Sultan Mahmud and said, ‘It is not permissible that Allah be described as being above, as that would necessitate that He also be described as being below, for anyone who is above could also be below.’ The Sultan responded, ‘I am not the one who described Him as such for this to be binding on me. Rather, He is the one who described Himself [as being above].’ Ibn Furak was thus dumbstruck” (As-Siyar). Adh-Dhahabi also said, “Abul-Walid Sulayman al-Baji said, ‘When Ibn Furak requested the Karramiyyah be punished, they sent a message to Mahmud Ibn Subuktikin, the leader of Khurasan, saying, ‘This one who has incited against us is greater in bid’ah and kufr, according to you, than us. Ask him about Muhammad Ibn ‘Abdillah Ibn ‘Abdil-Muttalib, ‘Is he Allah’s Messenger today or not?’’ This weighed heavily on Mahmud. He said, ‘If this is true, I will kill him.’ He then summoned him and asked him, who then replied, “He was Allah’s Messenger, but as for today, then no.’ So he ordered that he be killed, but others interceded for him, saying, ‘He is a man of old age.’ So he ordered that he be killed with poison, which he was given to drink’” (Tarikh al-Islam). Ibn Hazm said, “A sect of mubtadi’ah appeared, claiming that Muhammad Ibn ‘Abdillah Ibn ‘Abdil-Muttalib  is not now Allah’s Messenger, which is an opinion followed by the Ash’ariyyah. Sulayman Ibn Khalaf al-Baji – and he is of their leaders today – told me that Muhammad Ibn al-Hasan Ibn Furak al-Asbahani was poisoned to death for this opinion by Mahmud Ibn Subuktikin, the leader of

Transoxiana and Khurasan … We take refuge with Allah from this opinion, for it is undoubtedly blatant kufr… Those who say this have denied the Quran, as Allah  said, ‘Muhammad is Allah’s Messenger’ (Al-Fath 29). They have denied the adhan and the iqamah, which Allah  made compulsory five times every day and night for every group of Muslims. They have denied the da’wah of all Muslims, to which they call the kuffar, for which there is no salvation from Hellfire except through it, and upon which all Muslims have agreed. They have belied all eras of Muslims, from the Sahabah and those after them, from the best of Muslims and worst of them, who all agreed upon openly declaring that there is no god except Allah and that Muhammad is the Messenger of Allah. This accursed opinion requires declaring as liars all callers of the adhan, announcers of the iqamah, and du’at of Islam who say that Muhammad is Allah’s Messenger – and that they must instead say, ‘Muhammad was Allah’s Messenger.’ For this reason, the Amir Mahmud Ibn Subuktikin, servant of Amirul-Muminin and leader of Khurasan , killed Ibn Furak, the Shaykh of the Ash’ariyyah. May Allah reward Mahmud well for that and curse Ibn Furak, his supporters, and his followers” (AlFisal). Thus, al-Ghaznawi would not remain silent about the callers to deviance and the people of kalam. Ibn Taymiyyah commended the Sultan, saying, “The kingdom of Mahmud Ibn Subuktikin was one of the best kingdoms of the era. Islam and the Sunnah were honored therein. Indeed, he would attack the mushrikin of India and spread unprecedented justice. Thus, in his days, the Sunnah was manifest and bid’ah was subdued” (Al-Fatawa). He also said, “He was of the best and most just of kings, and he was of the severest of people in his stance against the people of bid’ah” (Minhaj as-Sunnah). Such is the blessing of giving bay’ah to the Imam and waging war against the mubtadi’ah and the zanadiqah: Support, consolidation, and victory against enemies. Ibn Kathir said about the events of 421AH, “In Rabi’ al-Awwal of this year, died the just king, the great warlord, the empowered murabit, the victorious mujahid, Yamin ad-Dawlah Abul-Qasim Mahmud Ibn Subuktikin, leader of Ghaznah and the greater kingdoms, conqueror of most of India, breaker of their temples and idols, and subduer of the Indians and subduer of their greatest leader.” These are mere fragments of the life of a just sultan. He supported Tawhid and the Sunnah, subdued shirk and bid’ah, and was devoted to strengthening the Muslim Jama’ah in a time when many heretical sects and deviant factions rose to wage war against the Khilafah and strove to weaken it. The allegiance of Sultan Mahmud to Amirul-Muminin al-Qadir played a major role in subduing those sects and returning the prestige of the Qurashi Khilafah. And today in Khurasan, a generation of muwahhidin, by whom Allah supports Islam and its people, are waging war against shirk, subduing bid’ah, and holding on to the Jama’ah. We ask Allah that Sindh and India be conquered anew at their hands. He is certainly capable of that, and all praise belongs to Allah, the Lord of the creation.

39

The wives of Allah’s Messenger  in the Dunya and the Akhirah, the Mothers of the Believers , were the purest and most pious, chaste, and devout of women. Allah  addressed them from above the seven heavens, giving divine advice and teaching distinct etiquette, none of which requires further interpretation or explanation for those whom Allah has granted insight. From these lessons is one coming in the form of an order in His saying, “Abide in your homes” (Al-Ahzab 33), meaning stay, be settled, and remain at home. Since it is Allah  who commanded this, the believing men and women have no choice but to say, “We hear and we obey.” Why then do most women today not stay in their homes as the best of them had been ordered, but instead so often leave for no true need or necessity? This is a weakness in their religious capacity for adhering to these kinds of teachings, as doing so goes against the pleasures claimed in leaving one’s home for the tempting, beautiful world. Some might say that this order of remaining home is specific to the wives of the Prophet  and thus other women are not included therein. Al-Qurtubi answers this by saying, “The meaning of this ayah is the command to stay at home. Even though it was addressed to the wives of the Prophet , others are included in its meaning, whether or not there is evidence explicitly encompassing all women by the ayah. How then when the Shari’ah is full of evidences about women having to 40

Article

remain in their homes and to abstain from leaving unnecessarily” (At-Tafsir). Ibn Kathir  said, “These are etiquettes which Allah  ordered the wives of the Prophet  to practice, and the women of the Ummah have to follow them therein” (At-Tafsir). Indeed, if such was the commandment of Allah  to the wives of the Prophet – the best of women, with the purest hearts, and most wary of what Allah has forbidden – then how about women who are less than them in status? We cannot forbid what Allah  permitted, we seek refuge from doing so. Allah  is kind and merciful to His slaves and did not forbid a woman from leaving her home absolutely. Rather, He only made staying home the default rule. As for her leaving home, then such is based upon need. This need is evaluated by the woman after her husband, father, or guardian. And Allah  is “most knowledgeable of who has taqwa” (An-Najm 32). The Sunnah is full of ahadith that indicate the permissibility of a woman leaving her home to seek a fatwa, to provide water and medical treatment on the battleground to the wounded, or to visit her friends

and relatives. As for her going out becoming a habitual, regular practice, then such is at variance with the Shari’ah by diverging from the default rule, which is that women should stay home. In this regards, the Muslim woman should consider the hadith of the Prophet , in which he said, “Do not prevent your women from the masajid, however, their homes are better for them” (Reported by Ahmad, Abu Dawud, Ibn Khuzaymah, al-Hakim, and ad-Diya from Ibn ‘Umar). The masjid is the house of Allah and the most beloved of places to Him , and prayer is the pillar of the religion, yet the Shari’ah does not require that women pray in congregation, which has been made obligatory on men. But instead, it has made her prayer in her home better for her than going out to witness the congregational prayer in the masjid. Indeed, this is to further safeguard the woman and shield her from view as much as possible. The Prophet  said, “The woman is ‘awrah [something that should be covered]. When she goes out, Shaytan stares at her [or adorns her]. And she is closest to Allah when she is inside her home” (Reported by Ibn Khuzaymah and Ibn Hibban from Ibn Mas’ud). The Muslim woman who is veiled in accordance with the Shari’ah should not assume that her veil distances her from this hadith or that the woman is only ‘awrah when she is unveiled or adorned. Rather she is ‘awrah whenever she leaves her home, even if she is not revealing anything of herself. May Allah have mercy upon the great Tabi’i Sufyan ath-Thawri , who said, “There is nothing better for a woman than her home, even if she is very old” (At-Tahawi: Mukhtasar Ikhtilaf al-‘Ulama). Simply leaving her home could be a fitnah for her, for those men who see her, or for both her and the men, especially if she speaks with them. For this reason, Allah  said to the wives of the Prophet , “So do not be soft in speech, lest someone with a disease in his heart becomes desirous” (Al-Ahzab 32), and being soft in speech means to speak weakly with a soft voice, the result of which is that “someone with a disease in his heart becomes desirous.” If this is said of someone in the generation of the Prophet  and his noble companions , which was the best of generations, then what about in our time, a time of fitan and grievous sin? Indeed, ‘Amrah narrated that ‘Aishah  said, “If Allah’s Messenger  saw what women have devised, he would prevent them from going to the masjid just as the women of Bani Israil were prevented.” ‘Amrah was then asked, “Were [the women of Bani Israil] prevented from going to the masjid?” He replied, “Yes” (Reported by al-Bukhari and Muslim). Subhanallah! This is what ‘Aishah – the scholar of fiqh and hadith  – concluded based on what she saw of innovations and transgressions from some of the women in her era. What if she were to have witnessed our time?! Rather, what if the Prophet  were to see what the women of today – other than those whom Allah has saved – are doing?! Those who like to wander about the pasturelands of shubuhat (doubtful matters) should place the aforementioned statement of Umm al-Muminin ‘Aishah directly in front of their eyes when they give fatawa regarding

rulings related to women, fatawa that have caused women to leave their homes without any regulations, for no need, benefit, or necessity, even multitudes of times in a single day, rather, even if she were in ‘iddah, mourning a husband who has passed away! Imam Ahmad  was asked about women going out for the two Eids, to which he replied, “I do not like that.” Ibnul-Mubarak  said, “I dislike that women go out these days during the two Eids” (At-Tirmidhi: As-Sunan). Abu Hanifah said, “Women were allowed to go out to the Eid prayers. As for today, I dislike that they do so” (Ibn ‘Abdil-Barr: At-Tamhid).1 If these fuqaha – for the sake of repelling evils they perceived then – disliked a woman’s going out to perform a great deed in Islam, how about her going out time and again in our era, until she becomes infamous for doing so? Allah  described the Hur al-‘In in the Quran as “restricted to pavilions” (Ar-Rahman 72). Al-Qurtubi said, “His saying ‘restricted’ means confined and covered, and ‘to pavilions’ means dome-like compartments covered with cloth. These women do not wander the streets. This is what Ibn ‘Abbas said.” The Jannah is perfect, containing no fitnah, no perversion, and no deviance, and yet the Hur are restricted to pavilions for their husbands, who will be the only ones who see them. Finally, the Muslim man must remember that his wives are part of his flock, for whom he is responsible. The man should not let his wife have free rein in this regards. Instead, he can prevent her if she goes out too often. May Allah be pleased with ‘Umar, who would have prevented one of his wives from going to the masjid, due to his protective jealousy for her, if it were not for the hadith of the Prophet  against doing so. Ibn ‘Umar  narrated, “One of ‘Umar’s women would pray the Fajr and ‘Isha prayers in the masjid, so it was said to her, ‘Why do you go out, while you know that ‘Umar dislikes so and is jealous?’ She said, ‘Why does he not forbid me then?’ They said, ‘What prevents him is the saying of Allah’s Messenger , ‘Do not prevent the maidservants of Allah from the masajid of Allah’” (Reported by alBukhari and Muslim). Yes, there is nothing wrong with Muslim women visiting each other, nor with keeping families ties, nor with her going to the market. However, nothing should be done in excess. Going out should be occasional in comparison to the default rule, which is that she stays at home. The believing woman in her own room is the closest she can be to her Lord in this life, and all praise belongs to Allah, the Lord of the creation.

1 None of them disliked the allowance given by Allah in the Shari’ah, but they disliked what the women of their times were doing with the allowance. If this was the condition of women then, how much more is their worry applicable now? 41

As the soldiers of the Khilafah continue waging war on the forces of kufr, we take a glimpse at a number of recent operations conducted by the mujahidin of the Islamic State that have succeeded in expanding the territory of the Khilafah, or terrorizing, massacring, and humiliating the enemies of Allah. These operations are merely a selection of the numerous operations that the Islamic State has conducted on various fronts across many regions over the course of the last few weeks. Barakah Wilayah On the 2nd of Muharram, our brother Abul-Bara al-Ansari  stealthily advanced towards a large group of PKK murtaddin on the outskirts of the city of Barakah. He carried out a surprise attack on them with his light weapon and, after massacring several of them and exhausting his supply of ammunition, charged into their midst and detonated his explosive vest on them. The operation resulted more than 40 murtaddin being killed and approximately 100 others being wounded, including a number of leaders and officials. 42

Article

Baghdad Wilayah On the 2nd of Muharram, two soldiers of the Khilafah carried out istishhadi attacks targeting the Rafidi mushrikin. Our brother Abu Usamah al-‘Iraqi  entered into the midst of one of their shirki processions in the ‘Amil neighborhood in southwest Baghdad and detonated his explosive vest on them. Meanwhile, our brother Abu Talhah al-‘Iraqi  entered into the midst of another shirki procession in the area of Mishtal towards the east of Baghdad and detonated his explosive vest on them. The two blessed operations resulted in nearly 100 Rafidah being killed and wounded. On the 8th of Muharram, our istishhadi brother Abul-Bara al-‘Iraqi  detonated his explosive vest in the midst of a procession of Rafidi mushrikin in the area of New Baghdad. He succeeded in killing more than 30 mushrikin and injuring more than 40 others. On the 14th of Muharram, our istishhadi brother Abu Fahd al-‘Iraqi  entered into the midst of a group of Rafidi mushrikin during one of their shirki processions in the city of Sha’b towards the northeast of Baghdad and det-

onated his explosive vest on them. The blessed operation resulted in approximately 100 murtaddin being killed and wounded. Idlib On the 5th of Muharram, our brother Abu Qudamah ash-Shami  carried out an istishhadi attack, on a large group of American-vetted Sahwah fighters seeking to enter through the Atimah border crossing in order to fight the Islamic State. He detonated his explosive vehicle in their midst, killing 35 murtaddin and injuring nearly 45 others. Among them were some heads of kufr, including the murtadd Hisham Khalifah, a leader in Ahrar ash-Sham, the murtadd Khalid as-Sayyid, the head of the taghut higher judicial council, and Muhammad al-Faraj, the murtadd general deputy of the judicial council, both councils judging by other than what Allah revealed. Algeria On the 7th of Muharram, the soldiers of the Khilafah detonated an explosive device on a convoy belonging to the murtadd Algerian army yesterday near the city of Tamalus in Skikda towards the northeast of Algeria. On the 28th of Muharram, the soldiers of the Khilafah assassinated a brigadier general in the murtadd Algerian police in the city of Qusantinah and took his weapon. Khurasan Wilayah On the 11th of Muharram, our istishhadi brother ‘Ali Jan  set out towards a gathering of Rafidi mushrikin in the area of Kartah Sakhi Ziyarat in the city of Kabul as they were engaged in their shirki rituals. He attacked them

Aftermath of the attack in Sha’b on the Rafidah

with his assault rifle and hand grenades until he finished his ammunition, and then detonated his explosive vest in their midst, killing more than 14 of them, and injuring approximately 40 others. An Afghan intelligence force then arrived to protect the pagan shrine, and 30 minutes after the first attack, our istishhadi brother Thaqib al-Khurasani  attacked the intelligence personnel. He opened fire on them with his assault rifle and threw several hand grenades before detonating his explosive vest on them, killing and injuring 70 murtaddin. On the 24th of Muharram, our brothers Talhah al-Khurasani, ‘Umar al-Khurasani, and ‘Ubaydah al-Khurasani  carried out an inghimasi attack on a training center belonging to the murtadd Pakistani police in the area of Saryab Road in the city of Quetta towards the west of Pakistan. The inghimasiyyin clashed with the murtaddin for four hours using automatic weapons and hand

Murtadd injured in the Quetta attack

43

grenades, and then detonated their explosive vests in the murtaddin’s midst. The attack resulted in approximately 60 murtaddin in the Pakistani police being killed and approximately 120 others being wounded. Germany On the 15th of Muharram, a soldier of the Khilafah stabbed two disbelievers in the city of Hamburg in response to the Islamic State’s call to target the citizens of nations participating in the Crusader coalition. Karkuk Wilayah On the 20th of Muharram, the soldiers of the Khilafah stormed the city of Karkuk and took control of 10 of its neighborhoods following a security operation in which they were able to infiltrate the city from several axes. The soldiers of the Khilafah attacked government offices in the city and took control of a number of them, following which they kept advancing and took control of the neighborhoods of One Huzayran, Dumiz, ‘Urubah, Nasr, Majidiyyah, Wasiti, Tis’in, ‘Adalah, Mamdudah, and Gharnatah as a breakdown took place in the ranks of the murtaddin of the Peshmerga, the Rafidi Mobilization, and the security forces. At least 360 murtaddin were killed and a number of others were taken prisoner, including a lieutenant colonel in the Asayish security agency. Sources from inside the city reported that a number of Peshmerga officers fled with their families outside the city of Karkuk. Meanwhile, the soldiers of the Khilafah carried out an istishhadi operation with an explosive vehicle, striking a group of murtadd security forces near the provincial government building. During the course of the attack, the mujahidin captured a number of military vehicles as well as large quantities of ammo as ghanimah, and destroyed several other vehicles belonging to the murtaddin. In conjunction with the attack on the city, the soldiers of the Khilafah launched an attack on the region of Dibs north of Karkuk, with an istishhadi operation striking a Peshmerga reinforcement convoy and the mujahidin also cutting off the murtaddin’s supply route between the region of Dibs and the city of Karkuk. They also attacked the areas of Albu Hamdan, Maktab Khalid, Daquq, Rashad, Sardak, Kabbah, and Bashir towards the south and southwest of Karkuk, as well as the area of Kraw towards the northeast of Hawijah. This operation was part of many to devastate the murtaddin and break their campaign against Ninawa Wilayah. The mujahidin thereafter withdrew from Karkuk after executing their mission, and all praise is to Allah.

44

army positions and barracks both in the city and its surrounding areas, in addition to the mujahidin cutting off their supply route through the area of Kilo 160. The soldiers of the Khilafah then stormed the murtadd barracks in the vicinity of the city, completely capturing them, and then continued their advance towards the city, entering its neighborhoods and attacking the Rafidi army’s positions and centers. They succeeded in taking complete control of the city apart from the neighborhood of Karabilah. The neighborhood of Karabilah saw an istishhadi attack on one of the locations where the remnants of the murtaddin were entrenched, and a second istishhadi attack was carried out targeting one of the Rafidi army barracks during the course of the assault. The operation resulted in more than 70 Rafidi soldiers being killed, in addition to a large number of their vehicles being destroyed. This operation came only two days after the soldiers of the Khilafah penetrated the city of Karkuk and was part of the operations to devastate the murtaddin and break their campaign against Ninawa Wilayah. The mujahidin thereafter withdrew from Rutbah after executing their mission, and all praise is to Allah. Russia On the 22nd of Muharram, two soldiers of the Khilafah  carried out an attack on a Russian military base in the city of Nizhny Novgorod, attacking the Crusaders with light weapons and hand grenades before the shahadah of the two brothers. They thereby exacted vengeance for the Muslims killed by the Russian Crusaders and their Rafidi and Nusayri allies in Qawqaz, Iraq, and Sham. Somalia On the 25th of Muharram, the soldiers of the Khilafah carried out an attack on a number of police stations belonging to the murtadd Somali police in the city of Bosaso towards the east of Somalia and in the city of Yakhshed north of Mogadishu, and succeeded, by Allah’s grace, in taking control of the town of Qandala located near the city of Bosaso. On the 27th of Muharram, the soldiers of the Khilafah destroyed an armored vehicle belonging to African Union forces after targeting it with an explosive device in the area of Ilasha near Mogadishu. They also carried out two attacks with hand grenades, with the first attack targeting a government headquarters in the area of Ilasha and the second attack targeting a police station in the city of Bosaso towards the east of Somalia.

Anbar Wilayah

Kenya

On the morning of the 22nd of Muharram, the soldiers of the Khilafah launched a wide scale attack from five axes on the city of Rutbah located near the artificial borders with Jordan towards the west of Anbar. During the course of the attack, they succeeded in taking control of most of the city’s neighborhoods in just a matter of hours. The operation began with inghimasi attacks on Rafidi

On the 26th of Muharram, a soldier of the Khilafah  stabbed one of the Crusader guards at the American embassy in the city of Nairobi in response to the Islamic State’s call to target the citizens of nations participating in the Crusader coalition.

Article

45

46

Article

Avec le lancement de la campagne de croisade contre les pays spoliés des musulmans – et qui avait pour but d’y enraciner le jugement du taghût et d’empêcher les monothéistes d’y établir la religion et de juger par la charia – les croisés lancèrent un projet parallèle afin de remplacer la religion des gens. Un projet visant à modifier les fondements et les branches de l’Islam pour qu’il soit en accord avec la vision américaine du monde et à laquelle ils ont donné le nom de nouvel ordre mondial. Pour réaliser cela, ils ne trouvèrent guère mieux que la confrérie des Frères apostats pour en faire le modèle à suivre pour les gens, s’ils veulent l’agrément des États-Unis. En effet, à de nombreux endroits du monde, les croisés les ont testés et ont expérimentés la corruption de leur croyance et leur alliance aux ennemis de la religion. Du fait que les adeptes du ṭâghût Erbakan en Turquie représentent l’école la plus décadente des Frères et sont ceux qui ont chuté le plus lourdement dans la boue de l’association et dans l’alliance aux associateurs, un de ses élèves décida de rentrer lui-même dans ce projet : il s’agit du fourbe Erdogan. Mais, l’élève dépassa largement le maître dans le suivi de la doctrine démocratique et dans l’agrément de la laïcité. Il fut donc désigné président et le halo dont il avait besoin pour tromper les faibles d’esprits lui fut construit. Il fut chargé de quelques dossiers dans la région et il joua un grand rôle, avec les ṭawâghît des États arabes, dans la réalisation du projet des ṣaḥawât, en Irak, qui aida les croisés à dissimuler leur défaite et à consolider les piliers du gouvernement rafidite à Baghdâd. Depuis les débuts du jihâd au Châm, Erdogan et ses services de renseignement œuvrent afin d’attirer les factions combattantes et les relier

2

Avant-Propos

à eux pour que, à travers lui, elles soient reliées aux États croisés qui les utilisent pour combattre l’État Islamique. Les États croisés leur ordonnèrent de cesser de combattre le régime nosaïrite et c’est ainsi que leurs convois se mirent à délaisser les fronts ouverts avec les nosaïrites pour aller combattre – sous la protection de l’armée du ṭâghût Erdogan et le financement de son gouvernement – les monothéistes. Erdogan et son État vil tentait de dissimuler leur guerre contre l’État Islamique en se cachant derrière les factions apostates qui ont été formées sous leurs yeux et nourries par leur financement et leur soutien. Ceci, par crainte que les monothéistes ne se tournent vers la Turquie et n’allument une guerre dont les flammes ne s’éteindraient pas jusqu’à ce que ses frontières ne suivent le même chemin que les autres frontières de Sykes-Picot éliminées par les mains des mujâhidîn. Puis, lorsque le combat entre l’État Islamique et la coalition croisée – et ses agents apostats – s’intensifia, le ṭâghût des Turcs révéla son rôle préparé et sa mission planifiée. Il ouvrit ainsi son espace aérien à l’aviation croisée, ses frontières pour soutenir les athées kurdes à ‘Ayn al-Islâm et ses réserves d’armes aux apostats des ṣaḥawât à Alep. Et lorsqu’on lui demanda de fournir plus d’efforts, il répondit à l’appel en lançant son armée dans la bataille contre les soldats du Califat, en lançant ses avions pour bombarder leurs positions et en ordonnant que son artillerie frappe les villes des musulmans ainsi que leurs villages. D’ailleurs, il promet encore de

disposition. C’est alors que des dizaines de soldats du Califat dissimulés répondent à son appel en propageant la terreur, en orient et en occident, par leurs couteaux, leurs ceintures piégées, leurs voitures piégées, et par toute arme qui tombe entre leurs mains ou tout moyen qu’Allah leur a octroyé. Le gouvernement de la Turquie, aujourd’hui, par son entrée dans une guerre déclarée avec l’État Islamique, se décapite par son propre couteau, se tranche les veines par ses propres mains, se pend par sa propre corde et détruit lui-même sa maison. Or, la maison la plus fragile est celle de l’araignée.

faire plus tout en pensant que ce qu’il fait le préservera du mal de ses agissements. Pourtant, celui qui pense être à l’abri du châtiment ne pourra blâmer que sa propre personne. Erdogan et son gouvernement chancelant n’ont visiblement pas tiré les leçons des autres gouvernements apostats contre lesquels Allah a fait s’abattre les soldats de l’État Islamique qui ont détruit leur édifice et frappé leurs piliers, comme ce fut le cas avec les rafidites, auparavant. Ils n’ont pas non plus tiré les leçons de leurs alliés croisés dans les villes desquels les mujâhidîn sont passés à l’assaut en faisant de leurs marchés et de leurs lieux de distractions des arènes de guerre ouverte, comme ce fut le cas à Bruxelles et Paris, auparavant. Ils n’ont toujours pas compris ce que signifiait le fait que l’État Islamique lance un appel aux musulmans, leur demandant de combattre ses ennemis par les moyens à leur

Ô soldats du Califat en Turquie, ô vous qui avez été empêchés de faire la hijrah par les apostats de la police turque, attaquez le ṭâghût de Turquie et ses suiveurs apostats. Combattez-les. Allah, par vos mains, les châtiera, les couvrira d’ignominie, vous donnera la victoire sur eux et guérira les poitrines d’un peuple croyant. Commencez par les chefs de la mécréance et les soutiens du ṭâghût en Turquie. Attaquez la police, les juges et l’armée. Attaquez les savants du ṭaghût et les partisans du parti d’Erdogan et des autres partis apostats qui lui sont alliés. N’oubliez pas, dans l’abondance de votre guerre contre eux, de tuer les citoyens des États croisés où que vous les trouviez là-bas. Faites d’eux des exemples pour ceux après eux et tuez-les en vengeance pour leurs crimes à l’égard de vos frères. A tous les frères montant la garde sur les fronts ouverts avec l’armée turque et ses alliés, restez fermes face à eux et qu’ils trouvent, en vous, de la dureté. Allah arrêtera leur violence par vos mains, Allah est plus redoutable en force et plus sévère en punition.

Les dégâts causés par l’attaque de Diyarbakir

3

Certes, la louange est à Allah. Nous le louons, nous implorons Son aide et Sa guidée. Nous cherchons refuge auprès d’Allah contre les maux de nos âmes et contre les effets néfastes de nos actes. Quiconque Allah guide, nul ne saurait l’égarer et quiconque Il égare, nul ne saurait le guider. J’atteste qu’il n’y a nulle divinité digne d’adoration en dehors d’Allah seul, sans associé, et j’atteste que Muḥammad est Son serviteur et messager. Allah  dit : {Et quand les croyants virent les coalisés, ils dirent : « Voilà ce qu’Allah et Son messager nous avaient promis ; et Allah et Son messager disaient la vérité. » Et cela ne fit que croître leur foi et leur soumission.} [al-Aḥzâb : 22] Vraiment, il s’agit de la promesse d’Allah et de Son information qui s’est avérée véridique. Voici, aujourd’hui, que le monde mécréant a rassemblé et proclamé, s’est allié et coalisé, a réuni toute sa ruse et sa machination. Il a réuni sa ruse, ses associés et ses alliés pour faire la guerre à l’Islam et ses adeptes par tous les dispositifs militaires aériens, terrestres et maritimes à leur disposition. Et pour conspirer contre les croyants et leur religion par tous les moyens en leur possession. Tout ceci dans leur lutte active pour éteindre la lumière d’Allah, par inimitié envers Sa religion et Sa voie sur Terre, et par peur terrible que reviennent, aux adeptes de l’Islam et de la sunnah, leur califat et leur force. Par peur que le contrôle et la suprématie leur reviennent comme c’était le cas auparavant. Cette bataille embrasée, cette guerre globale et ce grand jihâd que mène l’État Islamique aujourd’hui, ne fait qu’accroître notre foi ferme et notre certitude enracinée quant au fait que tout cela n’est qu’un préambule au

4

Voilà Ce qu’Allah et Son Messager Nous Avaient Promis

secours inébranlable, et une anticipation à la victoire éclatante qu’Allah a promis à Ses serviteurs. Nous avons regardé dans le Livre d’Allah et dans la longue histoire du jihâd de cette ummah contre ses ennemis, et nous avons vu que le signe clair de la fin proche de nos ennemis est le jour où ils se sont engagés et ont déclaré la guerre à Allah, à Son messager et à Sa religion. Le jour où ils ont persécuté Ses serviteurs et Ses alliés et se sont efforcés de les expulser de la Terre qui appartient à Allah et dont Il fait hériter qui Il veut parmi Ses serviteurs. Allah  dit : {En vérité, ils ont failli t’inciter à fuir du pays pour t’en bannir. Mais dans ce cas, ils n’y seraient pas restés longtemps après toi.} [al-Isrâˋ : 76] Le début de notre victoire, son moment le plus honorable et le plus important, c’est lorsque notre ennemi a atteint des sommets dans la mobilisation, dans le rassemblement des coalisés, dans l’orgueil et dans la prolifération de ses membres. C’est à ce moment qu’Allah défend Ses serviteurs et que se dévoilent les effets de Sa force, de Sa puissance et de Son omnipotence. Allah  a dit : {Puis, Pharaon envoya des rassembleurs [dire] dans les villes : 54. « Ce sont, en fait, une bande peu nombreuse, 55. Mais ils nous irritent, 56. Tandis que nous sommes tous vigilants. » 57. Ainsi, Nous les fîmes donc sortir des jardins, des sources, 58. Des trésors et d’un lieu de séjour agréable. 59. Il en fut ainsi ! Et Nous les donnâmes en héritage aux enfants d’Israël. 60. Au lever du soleil, ils les poursuivirent. 61. Puis, quand les deux partis se virent, les compagnons de Moïse dirent : « Nous allons être rejoints. » 62. Il dit : « Jamais, car j’ai avec moi mon Seigneur qui va me guider. » 63. Alors Nous révélâmes à Moïse : « Frappe la mer de ton bâton. » Elle se fendit alors, et chaque versant fut comme une énorme montagne. 64. Nous fîmes approcher les autres [Pharaon

et son peuple]. 65. Et Nous sauvâmes Moïse et tous ceux qui étaient avec lui ; 66. Ensuite Nous noyâmes les autres. 67. Voilà bien là un prodige, mais la plupart d’entre eux ne croient pas. 68. Et ton Seigneur, c’est en vérité Lui le Tout Puissant, le Très Miséricordieux.} [achChu’arâˋ : 53-68] Et Il a dit : {Quand les messagers faillirent perdre espoir (et que leurs adeptes) eurent pensé qu’ils étaient dupés voilà que vint à eux Notre secours. Et furent sauvés ceux que Nous voulûmes. Mais Notre rigueur ne saurait être détournée des gens criminels.} [Yûsuf : 110]

division avait été guérie, la parole du bien et de la justice avait été réunie et la vérité avait repoussé le faux. Ce jour sera lourd de conséquences et le résultat de l’endurance est meilleur. Allah  a dit : {Leur rassemblement sera bientôt mis en déroute, et ils fuiront.} [al-Qamar : 45] Et Allah – Puissant et Majestueux – a dit : {Vous désiriez vous emparer de celle qui était sans armes, alors qu’Allah voulait par Ses paroles faire triompher la vérité et anéantir les mécréants jusqu’au dernier. 8. afin qu’Il fasse triompher la vérité et anéantir le faux, en dépit de la répulsion qu’en avaient les criminels.} [al-Anfâl : 7-8]

Serviteurs d’Allah : la foi ne peut s’accomplir totalement au sein du groupe des musulmans jusqu’à ce qu’il s’expose, se prépare à combattre les gens pour cette foi et à affronter les gens du faux et toutes leurs forces. Ce groupe s’expose, à travers ce jihâd, à être matraqué par les épreuves et à goûter à l’amertume de la persécution. Toutefois, il se doit d’endurer dans la victoire comme dans la défaite. Il est touché par la peur et la secousse, mais il reste ferme sans douter aucunement, il reste droit sans se retourner et il avance sur le chemin de sa foi bien guidée, si Allah le veut. Et si ce n’était ces coalisés et ce jihâd, la foi aurait faibli sans augmenter, les cœurs se seraient corrompus sans se réformer et nous aurions vu les âmes se corrompre, les motivations s’effondrer et la foi flétrir. Telle est la situation lorsque nous sommes éprouvés par l’opulence. {Et si Allah ne neutralisait pas une partie des hommes par une autre, la terre serait certainement corrompue. Mais Allah est Détenteur de la Faveur pour les mondes.} [al-Baqarah : 251]

Ô soldats du Califat : si vous vous tenez face aux avions de l’Amérique et de ses alliés, alors tenez-vous avec fermeté en plaçant votre confiance en Celui entre les mains duquel se trouve le royaume des cieux et de la Terre, Celui dont {Il n’y a pas d’être vivant sans qu’Il ne le tienne par son toupet. Mon Seigneur, certes, est sur un droit chemin.} [Hûd : 56] Et dites : « Allah nous suffit ; Il est notre meilleur garant. » C’est une parole qu’a prononcée Ibrâhîm lorsqu’il fut jeté dans le feu et Muḥammad  la prononça également lorsque les gens lui dirent : {« Les gens se sont rassemblés contre vous ; craignez-les. »} [Âli ‘Imrân : 173] Et sachez que si les cieux venaient à s’écraser sur la Terre, Allah en aurait laissé un exutoire pour les croyants.

Les ennemis d’Allah parmi les juifs, les chrétiens, les athées, les rafidites, les apostats et toutes les nations de la mécréance ont mobilisé leurs médias, leur richesse, leurs armées et leur équipement pour faire la guerre aux musulmans et aux mujâhidîn dans la wilâyah de Naynawâ. Ceci, après qu’ils aient constaté qu’elle constitue une base parmi les bases de l’Islam et l’un de ses minarets à l’ombre du Califat. Ils ont ainsi été pris d’insomnie à la vision de la vie des musulmans à l’intérieur, fiers et en sécurité, comme ils ont été tourmentés par le fait qu’en son sein, se soit réalisé, pour les gens, un exemple de la gouvernance de l’Islam. Un exemple qu’ils voient, qu’ils vivent, à l’ombre duquel ils se réfugient et dont ils jouissent de ses biens et de sa bénédiction. Voilà ce que les ennemis craignent au plus haut point, car c’est la voie à l’extension de l’influence de l’Islam, à l’élargissement de son étendue et à l’entrée des gens dans cette religion. Ô habitants de Naynawâ en général, et ô vous, les mujâhidîn, en particulier : craignez Allah au sujet de Sa religion et prenez garde à ne pas faiblir dans le jihâd contre votre ennemi et dans le fait de le repousser. Cela défait les attaches de l’Islam et éteint la lumière de la vérité. Ô communauté des muhâjirîn et des anṣâr : avancez sur votre clairvoyance et patientez sur votre détermination. Patientez face aux afflictions ! C’est comme si la

Ô bataillons des inghimâsî, ô caravanes des istichhâdî, ô escadrons des iqtiḥâmî, ô chercheurs du martyre, de la meilleure récompense et davantage, ô vous qui courez vers le Paradis et l’agrément d’Allah : élancezvous par la bénédiction d’Allah. Cette guerre est votre guerre. Changez la nuit des mécréants en jour, causez la destruction sur leurs terres et faites de leur sang des rivières. C’est là que se trouve la plus grosse part de récompense et la plus grande réussite, en compagnie de {ceux qu’Allah a comblés de Ses bienfaits parmi les prophètes, les véridiques, les martyrs, et les vertueux. Et quels bons compagnons que ceux-là !} [an-Nisâˋ : 69] Que chacun d’entre vous ait l’air de dire : {Et je me suis hâté vers Toi, Seigneur, afin que Tu sois satisfait.} [Ṭâ Hâ : 84] Qu’Allah vous récompense, de la part de l’Islam et des musulmans, par un bien. Vous avez fait goûter la terreur aux mécréants et vous avez traîné leurs nez dans la boue, que nos âmes soient données en rançon pour vous. Vous avez été et vous continuez d’être, après Allah, le meilleur soutien et le meilleur appui, la meilleure assistance et le meilleur renfort. Ô les sunnites en Irak : est-ce qu’à chaque fois vous ne raisonnez pas ? Vous avez goûté à l’humiliation et à la bassesse jusqu’à vous en être rassasiés et vous avez erré comme les fils d’Israël errèrent avant vous. Ne voyezvous pas les rafidites vous infliger, chaque jour, le pire châtiment ? Ils envahissent vos terres sous prétexte de vouloir faire la guerre à l’État Islamique. Puis, ils ne cessent de tuer vos hommes, d’emprisonner vos femmes et vos enfants, quelques fois, et de les déraciner de leurs terres, d’autres fois. Ne voyez-vous pas que les villes d’Irak sont vidées des sunnites pour être bourrées des

5

réelle, avec les nations de la mécréance, pour faire la guerre à l’Islam et aux sunnites en Irak et au Châm. Ils sont la tête de tous les maux et la cause de toutes les calamités ! Ô hommes de la péninsule arabique, ô descendants des compagnons : attaquez-les sans relâche, attaque après attaque. Attaquez les ennemis d’Allah, attaquez leurs services de sécurité, leur armée et leur police. Attaquez leurs conseillers et leurs savants. Attaquez leurs émirs, leurs ministres et les porte-voix de leurs médias. Et rappelez-vous de l’exhortation de votre prophète  qui a dit : « Deux religions ne peuvent cohabiter dans la péninsule arabique. » [Rapporté par Mâlik et d’autres]

Des apostats Rafidites

plus viles créatures d’Allah et les pires qui aient foulé la Terre ? Regardez leurs étendards tandis qu’ils vous combattent et écoutez leurs slogans alors qu’ils encerclent vos terres ! Méditez sur leurs actes lorsqu’ils vous expulsent de votre terre et écoutez leurs propos lorsqu’ils braillent leur appel à envahir toutes les terres des sunnites, de votre Irak à votre Châm, jusqu’à votre Najd et même votre Yémen ! Ô les sunnites : vos dirigeants dans la région ont pratiqué les plus viles et les plus ignobles formes de trahison qu’ait connues l’Histoire. Ils ont vendu l’affaire et livré votre situation et votre terre à votre ennemi. Voici que vos régions sont partagées par l’athée mécréant, l’idolâtre rafidite et le nosaïrite haineux au cours d’un numéro perfide et exposé que le monde entier voit et entend. Voici qu’Alep fait face à la campagne nosaïrite la plus féroce et la plus acharnée – avec soutien russo-iranien mécréant – à travers laquelle ils visent à établir une entité nosaïrite de substitution. Tout ceci, au milieu de la trahison des factions apostates occupées à combattre l’État Islamique et s’efforçant de supprimer le jugement d’Allah de la Terre pour les intérêts de leurs maîtres et leurs financeurs parmi les États de la mécréance. Les plans et les stratagèmes des Romains sont toujours en marche, même dans la péninsule de Muḥammad , afin d’imposer les rafidites à ses abords. Ceci tandis que se poursuit la campagne de grande corruption menée par le gouvernement des Âl Salûl dans le but de laïciser le pays, de rendre mécréants ses habitants, de propager le vice parmi eux et de faire tomber ce qui peut être considéré comme des représentations de la charia et de ses adeptes. Ils ne se sont pas contentés de cela puisqu’ils ont même apporté une participation militaire

6

Voilà Ce qu’Allah et Son Messager Nous Avaient Promis

Ô les sunnites : après Allah, il ne vous reste plus que le Califat qui protège votre religion, qui préserve votre honneur et qui augmente votre force. Le Califat dans lequel vous vivez fiers et vous mourrez dans l’honneur sans que n’osent toucher à votre dignité aucun rafidite abject, ni aucun nosaïrite perfide, ni aucun athée méprisable. Ô les musulmans monothéistes en orient et en occident : la Turquie laïque apostate est restée à l’écart, pendant la durée de notre jihâd et de notre lutte contre les alliés de la mécréance, observant en laissant apparaître une corne et cachant l’autre, essayant de réaliser ses intérêts et ses ambitions au nord de l’Irak et du Châm. Puis, elle se rétracte par crainte que les mujâhidîn ne la brûlent, au cœur de sa terre, par l’enfer de leurs opérations et les flammes de leur bataille. Puis, elle a réfléchi, évalué et observé. Puis, elle s’est renfrognée, a pris un air sévère, s’est enorgueillie et est entrée en guerre contre nous comme entrent les hyènes amputées. S’appuyant sur les avions de la coalition croisée et se plaçant sous leur ombre, profitant de l’occupation des mujâhidîn à combattre les nations de la mécréance et à défendre la terre de l’Islam. Elle pense qu’elle est à l’abri d’une descente des fils du tawḥîd et des lions du jihâd sur son terrain. Pourtant, c’est de là où ne s’y attend pas que vient le danger. Ô les monothéistes : la Turquie est entrée, aujourd’hui, dans la roue de vos opérations et dans le projet de votre jihâd. Recherchez donc l’aide d’Allah et attaquez-la. Changez sa sécurité en effroi et son bien-être en terreur. Puis, incluez-la dans vos zones de combat enflammées. Ô soldats du Califat sur la terre du Châm : voici que vous sont venus les soldats turcs mécréants et, certes, le sang de l’un d’entre eux est comparable au sang du chien dans la bassesse et l’ignominie. Montrez-leur donc votre

force, brûlez-les par le feu de votre colère et prenez la revanche de votre religion et de votre tawḥîd contre les frères des diables, les alliés des athées, le modèle des apostats. Ni leur idolâtrie ne vaincra votre tawḥîd, ni leur hypocrisie ne vaincra votre foi, et Allah est avec les pieux. Voilà ce qu’Allah et Son messager nous avaient promis. Les frères apostats sont devenus le fer d’une lance empoisonnée portée par les croisés pour faire la guerre au Califat. La mécréance de ce groupe égaré ne se limite pas à son association à Allah à travers les constitutions et les vaines législations, au fait de disputer Allah dans Son jugement et d’approuver les nations de la mécréance dans leur mécréance au point de devenir un groupe sans religion, comparables aux hérétiques et aux ésotériques. Non, ils sont, maintenant, devenus un bras militaire solide au sein de l’organisation de la coalition croisée contre l’Islam et ses adeptes et dont cette dernière ne peut se passer sur le terrain. {(Quant aux méchants), leurs partenaires diaboliques les enfoncent dans l’aberration, puis ils ne cessent (de s’enfoncer).} [al-A’râf : 202] Observez-les en Irak, au Châm, en Libye, en Tunisie et dans d’autres pays encore, vous ne trouverez, chez eux, qu’un associateur participant aux lois et aux législations mécréantes, ou se mêlant aux armées croisées, aux rafidites ou à la laïcité athée, combattant et persécutant les mujâhidîn dans le sentier d’Allah qui œuvrent pour établir le jugement d’Allah sur Terre. Vraiment, ils sont les frères des diables et les agents opérant des croisés. Qu’Allah les extermine ! Comme les voilà détournés (du droit chemin). Ô les mujâhidîn dans le sentier d’Allah : sachez que vous êtes, aujourd’hui, le bouclier de l’Islam et sa citadelle imprenable. Prenez donc garde – qu’Allah vous fasse miséricorde – à ce que l’Islam et les musulmans ne soient pas atteints par votre cause. Certes, les lois universelles d’Allah n’épargnent personne et Allah  vous a utilisés et vous a fait hériter la Terre afin de voir comment vous agissez. Utilisez donc la crainte d’Allah et Son obéissance en recherchant Son secours et Sa promesse.

Allah  a dit : {Ô vous qui croyez ! Si vous craignez Allah, Il vous accordera la faculté de discerner (entre le bien et le mal), vous effacera vos méfaits et vous pardonnera. Et Allah est le Détenteur de l’énorme grâce.} [al-Anfâl : 29] Évitez de Lui désobéir et de contredire Son ordre, car la conséquence de cela est nuisible à tous. Je vais vous réciter la recommandation adressée par l’émir des croyants ‘Umar Ibn al-Khaṭṭâb à Sa’d Ibn Abî Waqqâṣ  et aux soldats avec lui. Il dit : « Quant à moi, je t’ordonne, à toi et aux soldats qui sont avec toi, de craindre Allah en toute situation, car la crainte d’Allah est le meilleur équipement pour faire face à l’ennemi et la plus forte des ruses de la guerre. Je t’ordonne, à toi et aux soldats qui sont avec toi, d’être plus en garde contre les péchés émanant de votre part que contre votre ennemi. Certes, les péchés de l’armée sont plus à craindre, pour eux, que leur ennemi et les musulmans triomphent par la désobéissance de leur ennemi envers Allah. Si ce n’était le cas, nous n’aurions aucune force face à eux puisque notre nombre n’est pas égal au leur et notre équipement n’est pas non plus équivalent au leur. Ainsi, si nous sommes égaux dans le péché, ils auront l’avantage sur nous dans la force et si nous n’avons pas le dessus sur eux par notre mérite, nous ne les vaincrons pas par notre force. Et sachez que vous avez, durant votre parcours, des gardiens venant d’Allah et qui savent ce que vous faites. Éprouvez donc de la pudeur en leur présence et ne désobéissez pas à Allah alors que vous êtes dans le sentier d’Allah. Et ne dites pas : ‘‘Notre ennemi est pire que nous alors Allah ne lui donnera pas le dessus sur nous même si nous agissons mal.’’ Il se peut qu’un peuple voit s’abattre sur lui des gens pires que lui comme lorsque les fils d’Israël agirent en provoquant la colère d’Allah et virent les mécréants mazdéens s’abattre sur eux. Ils pénétrèrent à l’intérieur des demeures. Et la prédiction fut accomplie. Et demandez l’aide d’Allah contre vous-mêmes comme vous Lui demandez la victoire sur votre ennemi. Je demande à Allah ceci, pour nous et pour vous. » Fin des propos de ‘Umar . Ô les mujâhidîn : votre prophète  a dit : « Vous serez victorieux, triomphants et conquérants. Que celui

7

d’entre vous qui atteindra cela craigne Allah, qu’il ordonne le convenable et qu’il interdise le blâmable. » [Rapporté par Aḥmad, at-Tirmidhî et d’autres, d’après Ibn Mas’ûd] Et vous voici aujourd’hui, alors qu’Allah vous a fait hériter cette terre bénie, vous a fait porter la responsabilité de la préserver, de la défendre et de rester ferme dans l’établissement de la loi d’Allah en son sein. Prenez donc garde à ce que Satan ne vous fasse pas trébucher en vous retirant d’une terre ou en vous repliant d’un front. Plutôt, soyez endurants, surpassez votre ennemi en endurance, luttez constamment, soyez fermes et n’empruntez pas les chemins de l’humiliation après qu’Allah vous ait accordé la fierté. N’échangez pas le meilleur par ce qui est moins bon et ne chutez pas vers les degrés de la bassesse et de la lâcheté après avoir connu la gloire. Et sachez que le prix à payer pour rester sur votre terre avec votre fierté est mille fois moindre que le prix à payer pour se replier d’elle avec votre humiliation. Allah a dit : {Dis : « Jamais la fuite ne vous sera utile si c’est la mort (sans combat) ou le meurtre (dans le combat) que vous fuyez ; dans ce cas, vous ne jouirez (de la vie) que peu (de temps). »} [al-Aḥzâb : 16] Et le prophète  a dit : « Monter la garde une journée et une nuit est meilleur qu’un mois de jeûne et de prières nocturnes. Et si le croyant meurt [pendant qu’il monte la garde], les actions qu’il avait coutume d’accomplir lui seront quand même comptées et sa subsistance continuera à lui être assurée. De même, il sera préservé de l’épreuve de la tombe. » [Rapporté par Muslim d’après Salmân al-Fârisî] Si vous sortez d’une terre par vos péchés, alors retournez-y par votre repentir et votre crainte envers votre Seigneur, car il est obligatoire que cela vous soit accordé. Rappelez-vous que si vos ennemis combattent dans le sentier du ṭâghût, eh bien, vous, vous combattez dans le sentier d’Allah, l’Immense. S’ils combattent pour la parole de la mécréance, vous, vous combattez pour la parole d’Allah. S’ils combattent pour quelques biens de ce bas monde, vous, vous combattez pour une récompense immense et un commerce qui vous sauvera d’un châtiment douloureux. S’ils combattent alors que leurs cœurs sont emplis d’obscénité et de mécréance, vous, vous combattez alors qu’il y a, dans vos cœurs, la foi et le Coran. S’ils combattent alors que leur fin est l’Enfer, vous, vous combattez alors que la fin est le voisinage du Tout Miséricordieux et un Paradis aussi vaste que la Terre et les cieux, si Allah le veut. {Lequel donc des deux partis a le plus droit à la sécurité ? (Dites-le) si vous savez. 82. Ceux qui ont cru et n’ont point troublé la pureté de leur foi par quelque injustice (association), ceux-là ont la sécurité ; et ce sont eux les bien-guidés.} [al-An’âm : 81-82] Voilà ce qu’Allah et Son messager nous avaient promis. Ensuite, je vous mets en garde contre la dispute et la divergence entre vous, dans vos sciences et dans vos actes, alors que vous êtes dans le même camp, que vous unifiez votre Seigneur, que vous combattez votre ennemi et que vous œuvrez pour élever la parole d’Allah sur Terre. {Ô vous qui croyez ! Lorsque vous rencontrez une troupe

8

Voilà Ce qu’Allah et Son Messager Nous Avaient Promis

(ennemie), soyez fermes, et invoquez beaucoup Allah afin de réussir. 46. Et obéissez à Allah et à Son messager ; et ne vous disputez pas, sinon vous fléchirez et perdrez votre force. Et soyez endurants, car Allah est avec les endurants.} [al-Anfâl : 45-46] La dispute est source de défaite et de suprématie de l’ennemi sur vous, tout comme la divergence est une cause du mal et d’inimitié entre vous. Et ne soyez pas comme les nations qui vous ont précédés en prenant une partie [de la révélation] et en délaissant une autre partie, alors Allah suscita, entre eux, l’inimitié et la haine. Allah  a dit : {Mais ils ont oublié une partie de ce qui leur a été rappelé. Nous avons donc suscité entre eux l’inimitié et la haine jusqu’au Jour de la Résurrection. Et Allah les informera de ce qu’ils faisaient.} [al-Mâˋidah : 14] Et prenez garde à ne pas diverger au sujet de vos émirs. Écoutez-les pour vous rapprocher d’Allah et obéissez-leur par adoration pour Allah, tant qu’ils ne vous ordonnent pas de commettre un péché. Sachez que diverger avec eux relève de la jâhiliyah [époque antéislamique] alors qu’Allah vous a élevés par l’Islam, par le groupe et par l’écoute et l’obéissance. {Et rappelez-vous le bienfait d’Allah sur vous : lorsque vous étiez ennemis, c’est Lui qui réconcilia vos cœurs. Puis, par Son bienfait, vous êtes devenus frères. Et alors que vous étiez au bord d’un abîme de Feu, c’est Lui qui vous en a sauvés. Ainsi Allah vous montre Ses signes afin que vous soyez bien guidés.} [Âli ‘Imrân : 103] Rappelez-vous et méditez la parole d’Allah  : {En vérité, Allah ne modifie point l’état d’un peuple, tant que les [individus qui le composent] ne modifient pas ce qui est en eux-mêmes.} [ar-Ra’d : 11] Aux soldats du Califat au Khurâsân, au Bangladesh, en Indonésie, au Caucase, aux Philippines, au Yémen, dans la péninsule arabique, en Égypte, en Algérie, en Tunisie, en Libye, en Somalie et en Afrique de l’Ouest : sachez que vous êtes, aujourd’hui, les supports de l’Islam sur Terre et les contreforts du Califat. Vous avez tourmenté les nations de la mécréance par votre jihâd, votre endurance et votre fermeté. Vous avez appris aux gens comment sont les chemins de la victoire : par la belle union, par l’obéis-

sance et la formation du grand groupe des musulmans dans un monde qui a longuement goûté à la pure jâhiliyah avec l’abondance de la division et le maintien sur la désunion. Vous avez irrité, par votre union et votre jihâd, les nations de la mécréance tout comme ils furent irrités par l’établissement du Califat. Pour cela, ils essaieront d’éteindre la lumière d’Allah entre vous en répandant les causes de la division et de la divergence. Soyez donc endurants, surpassez l’ennemi en endurance, n’ayez pas peur, soyez fermes et ne fuyez pas au moment du combat. Si vous patientez, Allah vous aidera, Il vous portera secours et raffermira vos pas. Et sachez que le Paradis est à l’ombre des sabres, et sachez que si certains de vos chefs sont tués, Allah vous accordera des successeurs équivalents ou meilleurs qu’eux. Allah ne vous abandonnera pas, alors ne vous affligez pas. Allah est avec nous. Ô vous les mujâhidîn endurants face à la difficulté et la souffrance à Syrte : vous avez dispensé des cours aux ennemis par votre endurance et vous avez écrit, par votre sang pur, des pages dans les récits de la gloire. L’Europe croisée souhaitait, et souhaite encore, attaquer le berceau du Califat et la citadelle de l’Islam en Irak et au Châm jusqu’à ce que vous veniez faire trembler sa sécurité par votre création. Vous avez changé la donne de ses politiques, par votre jihâd, et vous êtes devenus l’obstacle douloureux et le rocher solide contre lesquels s’est brisée leur volonté et se sont écrasés leurs projets. Certes, votre ennemi souffre comme vous souffrez, mais vous espérez de votre Seigneur ce qu’il n’espère pas. Prenez donc garde à ne pas abandonner vos postes de combat et vos positions de garde, car votre ennemi est sur le point de lâcher-prise ou d’être repoussé et ainsi vaincu. Nous n’oublions pas, ici, de rappeler à nos frères musulmans en général que si les chemins de la hijrah vers l’Irak et le Châm se sont rétrécis et que ses routes ont été coupées, Allah leur a donné un vaste chemin pour la hijrah vers ces wilâyah bénies afin d’y établir un des édifices de l’Islam et obtenir le mérite d’être les premiers à secourir la religion d’Allah et élever Sa parole. Allah  a dit : {Ô Mes serviteurs qui avaient cru ! Ma terre est bien vaste. Adorez-Moi donc !} [al-‘Ankabût : 56] Quant à nos frères qui tiennent des braises entre leurs mains, ceux qu’Allah a éprouvés par la prison : malgré notre situation de lutte monumentale contre les ennemis d’Allah, par Allah, nous ne vous avons pas oubliés et nous ne vous oublierons pas. Comment pourrait-il en être autrement alors que vous êtes notre préoccupation continuelle et notre peine incessante. Nous demandons à Allah que votre libération se fasse entre nos mains, que la destruction de vos prisons se fasse par nos armes et cela n’est nullement difficile pour Allah. Implorez donc Allah dans votre épreuve et rappelez-vous qu’Allah vous prépare pour un jour où vous porterez secours à votre religion et à votre État. Quant à moi, je vous incite à implorer abondamment Allah pour vos frères dans l’État Islamique afin qu’Il leur assure la droiture dans tout ce qui les concerne, qu’Il les soutienne par Sa belle assistance

et qu’Il fasse qu’ils n’aient besoin de rien d’autre que ce soutien. Puisse Allah vous libérer de prison, dissiper votre angoisse, traiter vos blessures, renforcer votre détermination et vous accorder un soulagement et une issue. Ô musulmans partout dans le monde : je vous présente mes condoléances ainsi qu’à tous les mujâhidîn pour la mort des cheikhs et des commandants, et à leur tête : le cheikh Abû Muḥammad al-‘Adnânî et le cheikh Abû Muḥammad al-Furqân. Puisse Allah leur faire miséricorde et élever leur demeure au Firdaws. Ils étaient, pour nous, parmi les meilleurs ministres et les émirs vertueux à qui Allah a fait l’honneur d’être parmi les premiers, d’avoir un mérite ancien, de s’être efforcé de bâtir l’édifice du Califat et d’établir la loi d’Allah sur Terre jusqu’à atteindre leur fin en ayant rempli leur mission. Ainsi, les considérons-nous et c’est à Allah que revient leur compte. Cependant, nous vous faisons la bonne annonce que, par la grâce d’Allah et Son bienfait, le Califat n’a pas été déséquilibré par leur mort sans parler du fait que la roue du jihâd n’a pas cessé de tourner par leur perte. En réalité, ces corps purs ne sont que des offrandes que nous présentons à Allah en recherchant Son agrément et en voulant obtenir le secours manifeste et la victoire proche, par la permission d’Allah. Certes, nous avons su, à travers le Livre d’Allah, que le martyre des commandants et des vertueux est la porte la plus proche vers la consolidation sur Terre et la récompense dans ce bas monde et dans l’au-delà. Allah a dit au sujet de l’état des prophètes et de leurs disciples : {Combien de prophètes ont combattu, en compagnie de beaucoup de disciples, ceux-ci ne fléchirent pas à cause de ce qui les atteignit dans le sentier d’Allah. Ils ne faiblirent pas et ils ne cédèrent point. Et Allah aime les endurants. 147. Et ils n’eurent que cette parole : « Seigneur, pardonne-nous nos péchés ainsi que nos excès dans nos comportements, affermis nos pas et donne-nous la victoire sur les gens mécréants. » 148. Allah, donc, leur donna la récompense d’ici-bas, ainsi que la belle récompense de l’au-delà. Et Allah aime les gens bienfaisants.} [Âli ‘Imrân : 146-148] Ô Allah ! Toi qui as fait descendre le Livre, qui fais courir les nuages et qui défais les coalisés. Défais-les et donne-nous la victoire sur eux. Ô Allah ! Tourne-toi contre les mécréants criminels qui obstruent Ton chemin, démentent Tes messagers et font la guerre à Tes alliés. Ô Allah ! Aide-nous contre eux en leur faisant subir des années rudes comme les années [de sécheresse] de Yûsuf. Ô Allah ! Compte-les un par un, anéantis-les totalement et n’épargne aucun d’entre eux. Ô Allah ! Divise leur rassemblement et disperse leur union. Ô Allah ! Celui qui désire nous nuire ou nuire à notre religion et à notre jihâd, alors fais tourner la roue du mal contre lui jusqu’à ce qu’il fasse périr son âme de ses mains. Ô Allah ! Planifie en notre faveur et non contre nous, guide-nous, facilite-nous la guidée et secours-nous contre celui qui nous agresse. Tu es notre Maître. Quel excellent Maître et quel excellent Protecteur ! Et notre dernière invocation est que la louange soit à Allah, le Seigneur des mondes.

9

Allah est le législateur et à Lui appartient le jugement La parole du tawḥîd « Il n’y a nulle divinité digne d’adoration en dehors d’Allah » – qui nie toute divinité en dehors d’Allah et affirme la divinité d’Allah seul – annule toute sorte de polythéisme majeur dans l’adoration, la seigneurie, les Noms et les Attributs. Le Dieu est le seul en droit d’être adoré et obéi en raison des « attributs qu’Il s’est attribué et qui impliquent qu’il est Celui qui est aimé au plus haut point et Celui à qui on se soumet au plus haut point ». [Taysîr al-‘Azîz al-Ḥamîd] Quant à celui qui n’attribue pas la divinité à Allah exclusivement dans toutes les formes d’adoration et d’obéissance, il a dès lors annulé l’attestation du tawḥîd et a contredit, par les actes, ce qu’il prétendait reconnaitre comme unicité dans la seigneurie et dans les Noms et attributs. Et parmi les adorations qu’Allah  a mis en évidence dans son Livre et dans la sunnah de son prophète , il y a l’adoration qui consiste à Le prendre pour seul juge et à ne juger que par ce qu’Il a légiféré. Cette adoration est l’implication de la foi de l’individu au fait qu’Allah est {le plus sage des juges} [Hûd : 45], qu’il est {le meilleur des arbitres} [al-An’âm : 57], qu’il ne peut y avoir plus juste que Sa parole ni meilleur juge que Lui et qu’Il ne peut avoir d’associé dans la législation. Les preuves concernant le tawḥîd dans le jugement et la législation sont très nombreuses. L’auteur d’Aḍwâˋ al-Bayân a dit : « Le fait d’associer à Allah dans Son jugement est similaire au fait de Lui associer dans l’adoration. Il dit concernant Son jugement : { et Il n’associe personne à Son jugement} [al-Kahf : 26], et dans le lectionnaire d’Ibn ‘Âmir qui fait partie des sept lectionnaires : {et n’associe personne à Son jugement} sous forme de proscription. Et Il dit à propos de l’association dans Son adoration : {Quiconque, donc, espère rencontrer son Seigneur, qu’il fasse de bonnes actions et qu’il n’associe dans son adoration aucun autre à son Seigneur} [al-Kahf : 110]. Les deux

10

La Religion de l‘islam et le Groupe des Muslumans

cas sont équivalents, comme il a été démontré si Allah le veut. » Il dit également : « Ce que comporte ce noble verset – dans les deux lectionnaires – concernant le fait que le jugement appartient à Allah seul sans associé, est également démontré dans d’autres versets. » Puis, il a mentionné, entre autres, les versets suivants : {Le pouvoir n’appartient qu’à Allah. Il vous a commandé de n’adorer que Lui. Telle est la religion droite; mais la plupart des gens ne savent pas.} [Yûsuf : 40] Et la parole : {Est-ce donc le jugement du temps de l’Ignorance qu’ils cherchent ? Qu’y a-t-il de meilleur qu’Allah, en matière de jugement pour des gens qui ont une foi ferme ?} [al-Mâˋidah : 50] Et la parole : {Chercherai-je un autre juge qu’Allah, alors que c’est Lui qui a fait descendre vers vous ce Livre bien exposé ?} [al-An’am : 114]

Puis il dit : « Ce qui ressort de ces versets […] est que ceux qui suivent les lois d’autres législateurs en dehors d’Allah sont des associateurs, et cette compréhension est soulignée dans d’autres versets tels que Sa parole concernant celui qui suit la législation d’Iblîs dans le fait de rendre licite la chair de la bête morte en prétendant que c’est Allah qui l’a sacrifiée : {Et ne mangez pas de ce sur quoi le nom d’Allah n’a pas été prononcé, car ce serait (assurément) une perversité. Les diables inspirent à leurs alliés de disputer avec vous. Si vous leur obéissez, vous deviendrez certes des associateurs.} [al-An’âm : 121]. Il a clairement dit qu’ils sont des associateurs par leur obéissance et cette association dans l’obéissance et le suivi de la législation contraire à la législation d’Allah est également désignée par l’adoration du diable dans la parole d’Allah : {Ne vous ai-Je pas engagés, enfants d’Adam, à ne pas adorer le Diable ? Car il est vraiment pour vous un ennemi déclaré, et [ne vous ai-Je pas engagés] à M’adorer ? Voilà un chemin bien droit.} [Yasîn : 60-61] » Puis, il dit : « C’est pour cette raison qu’Allah  a nommé ‘‘associés’’ ceux qui sont obéis dans les péchés qu’ils ont enjolivés aux gens, et ce dans Sa parole : {Et c’est ainsi que les associés [qu’ils ont donnés à Allah] ont enjolivé à beaucoup d’associateurs le meurtre de leurs enfants, afin de les ruiner et de travestir à leurs yeux leur religion. Or si Allah voulait, ils ne le feraient pas. Laisse-les donc, ainsi que ce qu’ils inventent.} [alAn’âm : 137] Le prophète  exposa cela à ‘Uday Ibn Ḥâtim  lorsqu’il l’interrogea à propos de la parole d’Allah  : {Ils ont pris leurs rabbins et leurs moines, ainsi que le Christ fils de Marie, comme Seigneurs en dehors d’Allah.} [at-Tawbah : 31] Il lui apprit qu’ils leur avaient rendu licite ce qu’Allah avait interdit et qu’ils leur avaient interdit ce qu’Allah leur avait permis, et ils les avaient suivis dans cela. Cela signifie qu’ils les prirent pour seigneurs en dehors d’Allah. Une des preuves les plus claires à ce sujet est qu’Allah , dans la sourate an-Nisâˋ, a montré qu’Il s’étonne de ceux qui prétendent être croyants tout en voulant se référer à autre que ce qu’Allah a légiféré. Ceci, du fait que prétendre la foi tout

en ayant la volonté de prendre pour juge le ṭâghût est un mensonge si énorme qu’il provoque l’étonnement comme cela est dit dans la parole d’Allah  : {N’as-tu pas vu ceux qui prétendent croire à ce qu’on a fait descendre vers toi [prophète] et à ce qu’on a fait descendre avant toi ? Ils veulent prendre pour juge le ṭâghût, alors que c’est en lui qu’on leur a commandé de ne pas croire. Mais le Diable veut les égarer très loin, dans l’égarement.} [an-Nisâˋ 60] Par ces textes célestes que nous avons cités, il apparaît clairement que ceux qui suivent les lois forgées qui ont été légiférées par Satan et ses alliés et qui contredisent ce qu’Allah  a légiféré – à travers la langue de Ses messagers – sont des mécréants et des associateurs. Nul ne doute de leur mécréance hormis celui à qui – comme eux – Allah a effacé la vue et a aveuglé face à la lumière de la révélation. » Quant à Sa parole : {Chercherais-je un autre juge qu’Allah, alors que c’est Lui qui a fait descendre vers vous ce Livre bien exposé ?} [al-An’âm : 114], sa méditation comporte de nombreuses vertus. L’auteur d’Aḍwâˋ al-Bayân a dit à ce propos : « Certains savants rapportent que certains mécréants ont demandé au prophète  de revenir à certains devins pour trancher dans leurs litiges, comme c’était la coutume chez les Arabes lorsqu’ils avaient des désaccords. Nous cherchons refuge auprès d’Allah contre cela. C’est alors qu’Allah  a révélé ce verset et a ordonné à Son prophète  de réprouver de la plus forte des manières celui qui désire prendre un juge autre que le créateur des cieux et de la terre qui est le Juge juste, le Doux, le parfaitement Connaisseur. » [al-‘Adhb an-Namîr] Un verset similaire est présent dans la sourate alAn’âm : {Dis : « Devais-je prendre pour allié autre qu’Allah, le Créateur des cieux et de la terre ? C’est Lui qui nourrit et personne ne Le nourrit. » Dis : « On m’a commandé d’être le premier à me soumettre. » Et ne sois jamais du nombre des associateurs.} [al-An’âm : 14] Il dit également : {Dis : « Chercherais-je un autre Seigneur qu’Allah, alors qu’Il est le Seigneur de toute chose ? Chacun n’acquiert [le mal] qu’à son détriment : personne ne portera le fardeau (responsabilité) d’autrui. Puis vers votre Seigneur sera votre retour et Il vous informera de ce en quoi vous divergez.} [al-An’âm : 164] Et Il dit dans la sourate al-A’râf : {Il dit : « Chercherais-je pour vous une autre divinité qu’Allah, alors que c’est Lui qui vous a préférés à toutes les créatures [de leur époque] ? »} [al-A’râf : 140] Ibn al-Qayyim a dit : « Accepter Allah comme seigneur consiste à ce que l’individu ne prenne pas d’autre seigneur en dehors d’Allah, s’en remettant à sa gestion, demandant son assistance en cas de besoins. Allah  a dit : {Dis : « Chercherais-je un autre Seigneur qu’Allah, alors qu’Il est le Seigneur de toute chose ?} [al-An’âm : 164] Ibn ‘Abbâs  commente : « un autre Seigneur signifie un autre Maître et un autre Dieu. » C’est-à-dire : comment pourrais-je rechercher un autre seigneur alors qu’il est le seigneur de toute chose. Il dit au début de la sourate al-

11

An’âm : {Dis : « Devrais-je prendre pour allié autre qu’Allah, le Créateur des cieux et de la terre ?} ce qui signifie prendre comme être adoré, comme secoureur, comme soutien et comme refuge. Cela fait partie de l’alliance qui contient l’amour et l’obéissance. Et Allah dit au milieu de la sourate : {Chercherais-je un autre juge qu’Allah, alors que c’est Lui qui a fait descendre vers vous ce Livre bien exposé ?} [al-An’âm : 114], c’est-à-dire prendrais-je en dehors d’Allah un arbitre entre vous et moi, afin d’avoir recours à son jugement dans nos différends ? Lorsque l’on médite profondément ces trois versets, on peut remarquer qu’ils symbolisent l’acceptation d’Allah en tant que seigneur, de l’Islam en tant que religion et de Muḥammad en tant que messager [...]. De nombreuses personnes acceptent Allah comme seigneur et ne reconnaissent d’autre seigneur en dehors de lui. Mais ils ne l’acceptent pas comme allié et secoureur, et prennent d’autres alliés en dehors de lui, en pensant qu’ils les rapprochent d’Allah, et que l’alliance avec eux est comme s’allier aux proches du roi. Ceci est exactement l’association puisque l’unicité c’est de ne prendre aucun allié en dehors d’Allah. Le Coran caractérise abondamment les associateurs par le fait qu’ils prennent des alliés en dehors de Lui […] Beaucoup de personnes cherchent des juges en dehors de Lui, auprès de qui régler les litiges, et acceptent leur jugement. Ces trois points caractérisent les fondements même du tawḥîd : ne prendre en dehors d’Allah ni seigneur, ni divinité, ni juge. » [Madârij as-Sâlikîn]

Allah  a fait du tawḥîd dans le jugement et la législation une preuve contre celui qui ne L’unifie pas dans l’adoration, tout comme il a fait de l’unicité dans la seigneurie une preuve contre celui qui ne se conforme pas à l’unicité dans l’adoration. Allah  dit à travers la langue de Yûsuf  : {Ô mes deux compagnons de prison ! Qui est le meilleur : des Seigneurs éparpillés ou Allah, l’Unique, le Dominateur suprême ? Vous n’adorez, en dehors de Lui, que des noms que vous avez inventés, vous et vos ancêtres, et à l’appui desquels Allah n’a fait descendre aucune preuve. Le pouvoir n’appartient qu’à Allah. Il vous a commandé de n’adorer que Lui. Telle est la religion droite; mais la plupart des gens ne savent pas.} [Yûsuf : 39-40] Et Il dit : {Et récite-leur la nouvelle d’Abraham : Quand il dit à son père et à son peuple : « Qu’adorez-vous ? » Ils dirent : « Nous adorons des idoles et nous leur restons attachés. » Il dit : « Vous entendent-elles lorsque vous [les] appelez ? Ou vous profitent-elles ? Ou vous nuisent-elles ? » Ils dirent : « Non ! Mais nous avons trouvé nos ancêtres agissant ainsi. » Il dit : « Que dites-vous de ce que vous adoriez... ? Vous et vos vieux ancêtres ? Ils sont tous pour moi des ennemis sauf le Seigneur de l’univers, qui m’a créé, et c’est Lui qui me guide ; et c’est Lui qui me nourrit et me donne à boire; et quand je suis malade, c’est Lui qui me guérit, et qui me fera mourir, puis me redonnera la vie, et c’est de Lui que je convoite le pardon de mes fautes le Jour de la Rétribution. Seigneur, accorde-moi sagesse (et savoir) et fais-moi rejoindre les gens de bien;} [ach-Chu’arâˋ : 69-83]

Celui qui désire un juge en dehors d’Allah est certes polythéiste. Il croit au ṭâghût et l’adore comme celui qui désire autre qu’Allah comme seigneur, comme divinité et comme allié.

Allah  a fait la comparaison entre celui qui adore les rabbins et les moines en les associant à Allah dans la législation et celui qui adore le messie  en faisant de lui une divinité. Allah  a dit : {Ils ont pris leurs rabbins et leurs moines, ainsi que le Christ fils de Marie, comme Seigneurs en dehors d’Allah, alors qu’on ne leur a commandé que d’adorer un Dieu unique. Pas de divinité à part Lui ! Gloire à Lui ! Il est au-dessus de ce qu’ils [Lui] associent.} [at-Tawbah : 31]

Ce qui confirme cela c’est le fait qu’Allah a décrété que celui qui a pris un législateur autre que Lui, l’a certes placé à l’égal d’Allah. Il n’y a aucune différence entre lui et celui qui Lui attribue un associé dans l’invocation ou l’intercession. Allah  dit : {Et vous voici venus à Nous, seuls, tout comme Nous vous avions créés la première fois, abandonnant derrière vos dos tout ce que Nous vous avions accordé. Nous ne vous voyons point accompagnés des intercesseurs que vous prétendiez être des associés. Il y a certainement eu rupture entre vous : ils vous ont abandonnés, ceux que vous prétendiez (être vos intercesseurs).} [al-An’âm : 94] Et Il dit également : {Dis : « Voyez-vous vos associés que vous invoquez en dehors d’Allah ? Montrez-moi ce qu’ils ont créé de la terre. Ontils été associés à la création des cieux ? Ou leur avonsNous apporté un Livre qui contienne des preuves [pour ce qu’ils font ?] » Non ! Mais ce n’est qu’en tromperie que des injustes se font des promesses les uns aux autres.} [Fâṭir : 40] Et Il dit aussi : {Ou bien auraient-ils des associés [à Allah] qui auraient établi pour eux des lois religieuses qu’Allah n’a jamais permises ? Or, si l’arrêt décisif n’avait pas été prononcé, il aurait été tranché entre eux. Les injustes auront certes un châtiment douloureux.} [ach-Chûrâ : 21] Et Il dit : {Et c’est ainsi que leurs divinités ont enjolivé à beaucoup d’associateurs le meurtre de leurs enfants, afin de les ruiner et de travestir à leurs yeux leur religion.} [al-An’âm : 137]

12

La Religion de l‘islam et le Groupe des Musulmans

Et lorsque l’un des compagnons se donna le surnom d’Abû al-Ḥakam (le père du juge), le prophète  lui interdit cela en déclarant : « Certes, c’est Allah le juge et c’est à Lui qu’appartient le jugement. » [Rapporté par Abû Dâwud et an-Nasâˋî, d’après Abû Churayḥ) Quant à ceux qui se soumettent au jugement du ṭâghût et à sa législation (tels que les électeurs lors des élections et des référendums démocratiques, et ceux qui recourent aux tribunaux régis par les lois forgées), ceux-là sont dès lors croyants au ṭâghût, ils l’adorent, et sortent du fondement de l’Islam (l’attestation qu’il n’y a nulle divinité en dehors d’Allah, que nul ne mérite d’être adoré et obéi en dehors de Lui). Quant à celui qui considère ces derniers comme musulmans, monothéistes, s’écartant du ṭâghût et mécroyant en Lui, il doit alors revoir sa religion avant l’arrivée de son heure. Ô notre Seigneur ! Déverse sur nous l’endurance, fais nous mourir entièrement soumis et fais nous rejoindre les pieux.

Troisièmement : L’écoute et l’obéissance et se conformer à l’ordre d’Allah. Allah  a dit : {Et rappelez-vous le bienfait d’Allah sur vous, ainsi que l’alliance qu’Il a conclue avec vous, quand vous avez dit : « Nous avons entendu et nous avons obéi. »} [al-Mâ`idah : 7] ‘Ubâdah  a dit : « Nous avons prêté serment d’allégeance au prophète  pour l’écoute et l’obéissance dans ce qui nous plaît et ce qui nous déplaît, dans la difficulté et dans la facilité, même si nos droits sont accaparés, et de ne pas disputer le commandement à ses détenteurs à moins de voir une mécréance claire, de leur part, au sujet de laquelle nous avons une preuve évidente nous venant d’Allah. » Et dans une autre version : « […] pour l’écoute et l’obéissance dans l’activité et dans la paresse. » Et il a dit : « Écoutez et obéissez même s’il y a à votre tête un esclave qui vous dirige par le livre d’Allah. » Al-Ḥâfiẓ a dit dans Fatḥ al-Barî concernant les hadiths de ce chapitre : « L’ordre d’obéir à tout émir même s’il n’est pas imâm. » Et le prophète  a dit : « Quant à moi, je vous ordonne cinq choses qu’Allah m’a ordonnées : le groupe, l’écoute et l’obéissance, la hijrah et le jihâd. » Le point sur lequel je souhaite insister, ici, est la sincérité dans l’écoute et l’obéissance ainsi que la force dans la conformité aux ordres d’Allah dans ce qui déplaît et dans la difficulté car l’obéissance dans ce qu’aime l’individu est aisée avec l’aide d’Allah. La

14

Les Chemins de la Victoire

chose contre laquelle nous mettons le plus en garde est la désobéissance dans la guerre car nous avons fait l’expérience de ses conséquences dans plus d’un cas et elle a toujours été la cause de beaucoup de malheurs. Observez ce qu’il se passa lors de la bataille d’Uḥud : le prophète  avait désigné pour chaque groupe de l’armée sa place et il avait placé les archers à un endroit à partir duquel ils pouvaient protéger les arrières de l’armée contre toute tentative d’encerclement de l’ennemi. Le prophète leur dit clairement : « Protégez nos arrières. Si vous nous voyez nous faire tuer, ne nous secourez pas, et si vous nous voyez prendre le butin, ne vous joignez pas à nous. » Mais, les archers ne saisirent pas le conseil du messager d’Allah  et la bataille se solda par la défaite des musulmans ainsi qu’un grand nombre de tués dans leurs rangs en raison de la désobéissance d’une partie de l’armée. Pourtant, leur émir les avait conseillés et les avait mis en garde. Ceci prouve que la désobéissance militaire a des conséquences néfastes rapides et toute réflexion personnelle – même bonne et correcte en apparence – contredisant l’avis de l’émir est une grande erreur et cela ouvre la porte à un mal immense. Le soldat adore Allah en obéissant à son émir tant qu’on ne lui ordonne pas une désobéissance religieuse. Quant à l’effort de réflexion personnelle concernant les mouvements militaires, c’est un droit qui revient exclusivement à l’émir et qu’il ne faut pas contredire hormis pour l’obligation du bon conseil. En effet, la règle dit : « Il est interdit de contredire l’avis de l’imâm ou de l’émir par l’avis d’un des musulmans dans ce qui relève de ses compétences à lui seul. » Observe

donc, ô serviteur d’Allah, le bienfait de l’écoute et l’obéissance dans la difficulté et la souffrance. Le messager d’Allah  sollicita les musulmans blessés à Uḥud, malgré leurs blessures et leur souffrance, lorsqu’il sut qu’Abû Sufyân voulait revenir pour en finir avec le reste de l’armée islamique. Ils répondirent à cette demande par obéissance à Allah et à Son messager. Allah  a dit : {Ceux qui, quoiqu’atteints de blessure, répondirent à l’appel d’Allah et du messager, il y aura une énorme récompense pour ceux d’entre eux qui ont agi en bien et pratiqué la piété.} [Âli ‘Imrân : 172] Ils firent exactement la même chose lorsqu’ils revinrent de la bataille des coalisés, impatients de se reposer après l’affliction, contents de retrouver le bienfait de la sécurité. Ils n’eurent même pas enlevé la poussière accumulée sur eux durant le siège que vint l’ordre d’une nouvelle bataille et rapidement : « Qu’aucun d’entre vous ne prie le ‘aṣr avant d’être arrivé chez les Banî Qurayẓah. » Ils répondirent donc à l’ordre d’Allah et de Son messager et ils crurent en Allah et en Son messager, alors la victoire sur leur ennemi vint par la sincérité dans l’écoute et l’obéissance et la force de la conformité à l’ordre d’Allah. D’après Abû Hurayrah, comme le rapporte Muslim dans son Ṣaḥîḥ, le prophète  a dit : « Celui qui m’a obéi a obéi à Allah et celui qui m’a désobéi a désobéi à Allah. Et celui qui a obéi à mon émir m’a obéi et celui qui a désobéi à mon émir m’a désobéi. » Parmi les choses qui aident à obéir à l’émir, il y a : 1. Le bon soupçon envers l’émir. Allah  a dit : {Ô vous qui avez cru ! Evitez de trop conjecturer [sur autrui] car une partie des conjectures est péché.} [al-Ḥujurât : 12] Si avoir le bon soupçon envers tous les musulmans est une obligation alors ça l’est encore plus vis-à-vis de l’émir. Il n’y a rien de plus nuisible pour le jihâd que d’avoir le mauvais soupçon envers l’émir, surtout quand on sait que c’est le plus mensonger des propos. Le prophète  a dit : « Prenez garde à la conjecture car la conjecture est le plus mensonger des propos. » L’auteur de Fayḍ al-Qadîr a dit : « Celui qui a un mauvais soupçon envers celui qui ne mérite pas cela, cela prouve qu’il n’est pas droit en lui-même comme on dit : ‘‘Si les actes de l’individu sont mauvais, alors ses pensées le sont aussi.’’ » 2. Révérer et honorer l’émir. Il est rapporté dans al-Musnad, d’après ‘Abdullah Ibn ‘Amr Ibn al-’Âṣ, que Mu’âdh a dit : « Le messager d’Allah  nous a enjoint cinq choses. Quiconque les accomplit, Allah  sera son garant : rendre visite au malade, sortir pour suivre un cortège funéraire, sortir combattre dans le sentier d’Allah, rentrer chez le gouverneur en souhaitant l’honorer et le révérer, ou rester dans son foyer afin que les gens soient épargnés de lui et qu’il soit épargné d’eux. » [Rapporté par Aḥmad] Révérer l’émir se fait en lui obéissant et en l’assistant. En mentionnant ses qualités comportementales et physiques, en s’empressant de se conformer à ce qu’il ordonne et ce qu’il interdit ainsi qu’en le conseil-

lant en privé. Al-Ḥâfiẓ a rapporté dans Fatḥ al-Bârî : « Le conseil aux imâms des musulmans consiste à les aider dans la tâche qui leur a été confiée, à attirer leur attention en cas d’insouciance, à combler leurs erreurs quand ils fautent, à unir la parole autour de lui et à repousser les cœurs qui les détestent. » 3. L’endurance et la fermeté. Allah le Très Haut a dit : {Ô les croyants ! Soyez endurants. Incitez-vous à l’endurance. Luttez constamment (contre l’ennemi) et craignez Allah, afin que vous réussissiez !} [Âli ‘Imrân : 200] Et puisque la route est longue, il faut nécessairement des provisions, et puisqu’elle est difficile et épuisante, il faut nécessairement de l’endurance et de la fermeté. Et puisque le jihâd est une obligation qu’Allah nous a imposée, nous devons l’accomplir même si les souffrances s’intensifient et même si l’ennui s’installe. Que le faux prenne de l’ampleur ou que le soutien soit peu nombreux, il faut avancer. L’imâm Mâlik rapporte que Zayd Ibn Aslam a dit : « Abû ‘Ubaydah Ibn al-Jarrâh écrivit à ‘Umar Ibn alKhaṭṭâb en lui mentionnant les foules de Romains et ce qu’il craint chez eux. ‘Umar lui écrivit alors : ‘‘Quelle que soit l’affliction qui touche le serviteur croyant, Allah fait venir après elle le soulagement. Une difficulté ne vaincra jamais deux facilités et Allah dit dans Son Livre : {Ô les croyants ! Soyez endurants. Incitez-vous à l’endurance. Luttez constamment (contre l’ennemi) et craignez Allah, afin que vous réussissiez !} [Âli ‘Imrân : 200] Allah  a dit : {Très certainement, Nous vous éprouverons par un peu de peur, de faim et de diminution de biens, de personnes et de fruits. Et fais la bonne annonce aux endurants.} [al-Baqarah : 155] Abû Ja’far aṭ-Ṭabarî a dit : « Allah  informe les suiveurs de Son messager qu’Il les éprouvera et les testera par les situations difficiles afin qu’Il sache lesquels suivent le messager et lesquels retournent sur leurs talons. » Mais, le résultat de l’endurance est un bien comme Allah  dit : {Et si vous endurez, cela est certes meilleur pour les endurants.} [an-Naḥl : 126] Recherchez donc l’aide d’Allah et dites comme vos prédécesseurs mujâhidîn ont dit : {Et quand ils affrontèrent Goliath et ses troupes, ils dirent : « Seigneur ! Déverse sur nous l’endurance, affermis nos pas et donne-nous la victoire sur ce peuple infidèle. »} [al-Baqarah : 250] Dites comme les monothéistes éprouvés ont dit : {Ô notre Seigneur ! Déverse sur nous l’endurance et fais nous mourir entièrement soumis.} [al-A’râf : 126] Ils devinrent ainsi des martyrs et des bons après avoir été des mécréants sorciers. Et sache, comme l’a dit le véridique digne de confiance, que : « Si la communauté se réunissait pour te faire quelque bien, cela ne te profiterait que dans la mesure où Allah te l’aurait assigné. Et si elle se réunissait pour te causer quelque tort, tu n’en pâtirais en rien, sinon dans la mesure où Allah en aurait ainsi décidé à ton encontre. » Et il a dit : « Et sache que la victoire vient avec l’endurance, que le soulagement vient avec l’affliction et qu’avec la difficulté, il y a la facilité. » Et le point sur lequel je souhaite me concentrer, qui a été confirmé par mon expérience et par les textes, et dont l’effet est

15

immense, c’est la fermeté du commandement. En particulier sur le champ de bataille et lors de la rencontre de l’ennemi. Il est rapporté dans Ṣaḥîḥ al-Bukhârî qu’un homme interrogea al-Barâ`  en ces termes : « Ô Abû ‘Imârah, avez-vous tourné le dos le jour de la bataille de Ḥunayn ? » Abû al-Barâ` répondit : « Quant au messager d’Allah , il ne tourna pas le dos. Abû Sufyân Ibn al-Ḥârith tenait les rênes de sa mule et lorsqu’il fut acculé par les associateurs, le prophète  descendit et dit : ‘‘Je suis le prophète sans mentir, je suis le fils de ‘Abd al-Muṭṭalib.’’ » Ce hadith contient des bénéfices énormes qui sont une lumière sur le sentier. a. Le commandement se trouvait sur le champ de bataille et non éloigné du lieu des combats. Il n’a pas quitté le pays sous prétexte qu’il est un symbole dont la perte signifierait la perte de la motivation. Le minimum que nous demandons à nos frères est que l’émir de la wilâyah reste au sein de sa wilâyah, que l’émir du secteur reste au sein de son secteur et que l’émir du bataillon ou de l’escadron reste parmi ses soldats. Quant à celui qui n’est pas capable de faire cela, l’émirat ne lui est pas permis même s’il en a les compétences. Certes, les lions ne chassent pas en dehors de la jungle hormis pour s’emparer de la part des autres. b. Sa parole : « tenait les rênes de sa mule » montre qu’il faut que l’émir fasse apparaître la fermeté et la résolution dans ses actes. Ici, on voit que le messager d’Allah  montait une mule lente dans ce lieu dangereux. Ibn Kathîr a dit : « Cela est le sommet du courage : dans un jour pareil, au cœur de la bataille et alors qu’il n’est plus protégé par son armée, il monte une mule lente qui n’est ni faite pour attaquer ni pour prendre la fuite. Et pourtant, il galope vers l’ennemi et lui signale son nom afin que le connaisse celui qui ne le connaît pas. Que la prière et la paix soient perpétuellement sur lui jusqu’au jour de la Rétribution. » Ibn Baṭṭâl a rapporté qu’al-Mahlab a dit : « Cela montre qu’il est bien pour l’émir de monter une mule durant la guerre pour montrer sa résolution et pour ne pas que l’on pense qu’il est prêt à s’enfuir ou à tourner le dos. Cela entre dans la gestion des cœurs des suiveurs car s’il reste ferme, alors ses suiveurs resteront fermes et s’ils voient sa résolution à être inflexible, ils seront également résolus à être inflexibles. » Ces propos contiennent un intérêt : il faut que l’émir n’ait pas une monture plus rapide et meilleure que celles de ses soldats mais plutôt qu’elle soit dans la norme si ce n’est moins bien. Ceci afin de raffermir les cœurs de ses soldats et d’éloigner les doutes, surtout si la bête est prise de l’argent du jihâd. c. Le prophète  déclina son identité en disant : « Je suis le prophète sans mentir, je suis le fils de ‘Abd al-Muṭṭalib. » Alors que la guerre faisait rage et que les âmes furent accablées au point que l’individu passait devant son frère sans le reconnaître, en raison de la situation critique et de la rapidité de la défaite, il fallait que le prophète  informe ses soldats qu’il était bien présent et qu’il n’avait pas pris la fuite. Il annonça cela ouvertement, se moquant ainsi de tous les risques sécuritaires et toutes les précautions militaires car le

16

Les Chemins de la Victoire

temps n’était plus à ce type de considérations. Il était désormais question de sacrifier sa personne et de rester ferme dans l’affliction. La chose la plus étonnante est de voir certains émirs du jihâd se cacher lorsque la situation devient critique, que l’ennemi attaque sa zone et que ses soldats se font tuer. Il ne contacte alors aucun de ses soldats, change son nom et son apparence sous prétexte de vouloir préserver le commandement bien guidé. En réalité, il a perdu son âme et ses soldats. S’il était resté ferme parmi eux, avait rassemblé ses soldats, avait combattu son ennemi et montré de la force et de la résolution, il aurait trouvé le salut pour lui et pour ses frères. d. Il est rapporté dans Ṣaḥîḥ Muslim que le prophète  a dit : « Ô ‘Abbâs, appelle les gens d’as-Samurah. » Alors al-‘Abbâs, qui avait une voix puissante, dit : « Je m’exclamai le plus fort que je pus : ‘‘Où sont les gens d’as-Samurah ?’’ Et par Allah, leur compassion fut à l’image de celle de la vache pour ses petits. Ils dirent : ‘‘Nous voici, nous voici, répondant à ton appel.’’ » Aṭ-Ṭabarî rapporte que le prophète  dit à al-‘Abbâs : « Appelle ‘‘ô vous les anṣâr, ô vous les muhâjirûn’’. » Il se mit alors à appeler les anṣâr, tribu par tribu. Puis, le prophète  dit : « Appelle ceux qui mémorisent la sourate al-Baqarah. » Les gens se mirent alors à affluer en un seul groupe. Il est rapporté dans Ṣaḥîḥ Muslim que l’appel fut, ensuite, restreint à la tribu des Banî al-Hârith Ibn al-Khazraj. Ici, il y a un point important et une grande leçon prophétique dans la façon d’agir du messager d’Allah  alors que les gens étaient défaits et que les rangs étaient divisés au point de ne rester, avec lui, plus que douze hommes (tout au plus quatre-vingt, selon les versions). Alors que les cavaliers musulmans furent défaits et, avec eux, les grands héros de la guerre tels que Salamah Ibn al-Akwa’ et les meilleurs serviteurs tels que ceux qui avaient prêté allégeance sous l’arbre et d’autres. A ce moment, le commandement ne désespéra pas, ni ne déposa les armes, ni ne fuit le champ de bataille. Au contraire, le messager d’Allah  resta ferme et se mit à appeler les gens par leurs attributs en commençant par les gens de la foi enracinée, les soldats dévoués, les adorateurs : ceux qui prêtèrent allégeance sous l’arbre et qu’Allah agréa. Puis, il appela les gens qui mémorisent le Coran et, en particulier, la perle du Livre : la sourate al-Baqarah. Lorsqu’ils se réunirent autour de lui, il commença à faire jouer le zèle tribal parmi les croyants et commença à appeler les anṣâr, tribu par tribu, et par leurs noms. Ainsi, celui qui pensait à fuir craignait la honte. Le point important est qu’en dépit du péché de la fuite lors du combat et que cela constitue un crime immense dont il faut craindre pour l’auteur qu’il n’y ait pas de repentir, le prophète  ne les réprimanda pas ni ne les insulta. Au contraire, il les appela par leurs tribus après leur avoir rappelé leur passé dans le jihâd et le tawḥîd. L’intérêt, ici, est qu’en cas de difficulté, la première chose à laquelle l’émir doit se remettre, après Allah , est de s’adresser à ceux qui ont un noble passé dans le jihâd et, ensuite, aux nobles fils de tribu. Qu’il

Allégeance au Califat

prenne garde à ne pas les insulter et il se doit également de contacter tous ceux qui ont délaissé le jihâd et leur rappeler leur passé dans le jihâd dans le sentier d’Allah afin de les rendre dans les rangs de leurs frères. Le délaisser revient à l’abandonner à Satan et son parti, et c’est une perte pour le jihâd qu’aucun individu doué de raison ne peut cautionner. Tout en sachant qu’en réalité, ceux qui prirent la fuite lors de la bataille de Ḥunayn sont ceux qui venaient d’embrasser l’Islam. Il est rapporté dans Ṣaḥîḥ Muslim qu’Umm Sulaym prit un couteau, le jour de Ḥunayn, et dit au messager d’Allah  : « Souhaites-tu que je tue ceux qui ont embrassé l’Islam après nous parmi ceux qui ont été laissés libres le jour de la conquête de La Mecque ? Ils t’ont fait perdre. » Le messager d’Allah  répondit : « Ô Umm Sulaym, Allah nous suffit et Il a été bon. » AnNawawî a dit au sujet des ṭulaqâ` qui sont ceux qui embrassèrent l’Islam le jour de la conquête de La Mecque : « Ils furent appelés ainsi car le prophète  les gracia et les laissa libres. Leur Islam présentait encore une certaine faiblesse et c’est pourquoi Umm Sulaym croyaient qu’ils étaient des hypocrites qui méritaient d’être tués pour avoir fui. » De ce qui précède, il apparaît clairement que ceux qui commencèrent à fuir, le jour de Ḥunayn, étaient les ṭulaqâ`. Cela provoqua la panique parmi les musulmans et mit la crainte dans le cœur des courageux sincères, les poussant à agir comme ils le firent. Cependant, la question pour laquelle je me suis arrêté sur cette anecdote est la suivante : le prophète  se trompa-t-il en prenant avec lui les ṭulaqâ` pour la bataille de Ḥunayn alors qu’ils avaient récemment embrassé l’Islam ? Il y avait une certaine faiblesse dans leur Islam et le prophète ne leur avait même pas encore dispensé une session sur le tawḥîd. D’ailleurs, leur récente entrée dans le tawḥîd est confirmée par

le hadith rapporté par at-Tirmidhî et dans lequel il est mentionné que le prophète  passa, en chemin pour Ḥunayn, par un arbre nommé Dhât Anwâṭ et sur lequel les idolâtres suspendaient leurs armes. Ceux qui étaient avec le prophète  dirent : « Ô messager d’Allah, désigne-nous un Dhât Anwâṭ comme ils ont un Dhât Anwâṭ. » Il répondit : « Gloire à Allah ! Ceci est comme lorsque le peuple de Mûsâ dit : ‘‘Désigne-nous une divinité comme ils ont des divinités.’’ » Je dis cela car certains qui ont une maladie au cœur nous ont critiqués pour le grand nombre de gens qui sont entrés dans notre armée après la proclamation de l’État Islamique et dont certains ont été la cause de la défaite des frères à certains endroits. Cependant, nous n’avons fait que prendre exemple sur le messager d’Allah – et, bien plus, lorsqu’Allah lui permis de conquérir La Mecque, il partagea le butin entre les ṭulaqâ` et les muhâjirîn sans rien donner aux anṣâr, comme c’est rapporté dans Ṣaḥîḥ al-Bukhârî, alors qu’ils constituaient le gros de l’armée. Ibn al-Qayyim  a dit : « La sagesse, ici, était de montrer qu’Allah secourut Son messager ni par le grand nombre de tribus qui embrassèrent l’Islam ni par le fait que son peuple cessa de le combattre. » Malgré cela, nous annonçons la bonne nouvelle à la ummah – et la louange est à Allah – qu’aucun émir nous ayant rejoint après la proclamation de l’État n’a déposé les armes. Ils sont, jusqu’à ce jour, les héros des champs de bataille, à l’image de ceux qui les ont précédés dans ce bienfait. Et la louange est à Allah, Seigneur des mondes.

17

Lorsque les croyants furent éprouvés par ceux qui avaient une maladie au cœur et les semeurs de trouble à Médine. Lorsque les regards se troublèrent, que les cœurs remontèrent aux gorges et que des suppositions diverses furent faites au sujet d’Allah comme le rapportent aṭ-Ṭabarî et Ibn Abî Ḥâtim d’après al-Ḥasan al-Baṣrî. Il dit dans l’interprétation du verset {et vous faisiez sur Allah toutes sortes de suppositions} [al-Aḥzâb : 10] : « Des suppositions diverses : les hypocrites pensaient que Muḥammad et ses compagnons seraient anéantis tandis que les croyants avaient la certitude que la promesse d’Allah de faire triompher l’Islam sur toute religion – quelque répulsion qu’en aient les associateurs – était vérité. » Puis Allah  dit : {Et quand les hypocrites et ceux qui ont la maladie [le doute] au cœur disaient : « Allah et Son messager ne nous ont promis que tromperie. »} [al-Aḥzâb : 12] Aṭ-Ṭabarî et Ibn Abî Ḥâtim rapportent que Qatâdah a interprété ce verset en disant : « Des gens parmi les hypocrites dirent ceci : ‘‘Muḥammad nous promettait la conquête de la Perse et de Rome et nous voilà assiégés ici à tel point que l’un d’entre nous ne peut sortir pour ses besoins. Vraiment, Allah et Son messager ne nous ont promis que tromperie.’’ » A ce moment d’intense difficulté, les croyants surent que

18

Vers la Grande Épopée de Dabiq

le secours d’Allah était proche comme le rapporte aṭ-Ṭabarî d’après Ibn ‘Abbâs  qui a dit en interprétant ce verset {Et quand les croyants virent les coalisés, ils dirent : «Voilà ce qu’Allah et Son messager nous avaient promis ; et Allah et Son messager disaient la vérité. » Et cela ne fit que croître leur foi et leur soumission.} [al-Aḥzâb : 22] : « Ceci du fait qu’Allah leur a dit dans la sourate al-Baqarah : {Pensez-vous entrer au Paradis alors que vous n’avez pas encore subi des épreuves semblables à celles que subirent ceux qui vécurent avant vous? Misère et maladie les avaient touchés ; et ils furent secoués jusqu’à ce que le Messager, et avec lui, ceux qui avaient cru, se fussent écriés : « Quand viendra le secours d’Allah ? » Quoi ! Le secours d’Allah est sûrement proche.} [al-Baqarah : 214] Ainsi, lorsqu’ils furent touchés par les épreuves et durent monter la garde dans la tranchée contre les coalisés, les croyants interprétèrent cela de cette manière et cela ne fit que croître leur foi et leur soumission. » Les croyants se remémorent donc les versets d’Allah

 et les versets du messager  tandis qu’ils sont dans

leurs tranchées et interprètent ce qu’ils contiennent d’informations et de signes concernant leurs épreuves. Ni les secousses ni les difficultés ne les éloignent de la méditation des versets d’Allah et de la sagesse. Au contraire, elles

ne font que croître leur endurance face aux épreuves dans le jihâd, leur soumission au décret d’Allah et leur croyance en la réalisation de la promesse du messager d’Allah . A l’opposé, les hypocrites et ceux qui ont une maladie au cœur doutent, se moquent de la promesse d’Allah et de Son messager  et la critiquent. Quant aux mécréants et aux ṭawâghît, ils sont dupés par leur tyrannie et leur orgueil, faisant {des conjectures sur Allah non conformes à la vérité, des conjectures dignes de l’époque de la jâhiliyah.} [Âl ‘Imrân : 154]. Ils pensent ainsi que le Tout Puissant et Sage abandonnera Sa religion et Ses alliés pour donner le dessus à Ses ennemis jusqu’à ce que la religion soit entièrement, et à tout jamais, à un autre que Lui ! Allah est très élevé au-dessus des conjectures des ignorants. En réalité, Allah les attire graduellement sans qu’ils ne le sachent et c’est ainsi qu’ils ne font que s’efforcer à la réalisation du stratagème d’Allah contre eux. Au final, {ils démolissent leurs maisons de leurs propres mains, autant que des mains des croyants. Tirez-en une leçon, ô vous qui êtes doués de clairvoyance.} [al-Ḥachr : 2] Cela se voit aujourd’hui alors que les serviteurs de la croix et leurs alliés (turcs et ṣaḥawât) se sont mobilisés dans la campagne nord d’Alep, annonçant Dâbiq comme leur principal objectif. Ils prétendent que, du fait que Dâbiq a été souillée par leurs pieds impurs et leurs bannières abjectes, cela est une grande victoire morale sur l’État Islamique. Ils pensent ainsi que ses soldats ne font pas la distinction entre « la petite bataille de Dâbiq » et « la grande épopée de Dâbiq », comme si le retrait actuel de Dâbiq signifiait que les soldats du Califat ne seraient pas les porteurs de la bannière victorieuse lors de la grande épopée. Cependant, les serviteurs de la croix et leurs alliés apostats ont oublié que la grande épopée de Dâbiq sera précédée par de grands évènements qui font partie des petits signes de la fin des temps. Les croyants montant la garde dans leurs tranchées les connaissent car le messager d’Allah  les a mentionnés dans les hadiths sur les tribulations, les batailles et les signes de la fin des temps. D’après Abû Hurayrah , le messager d’Allah  a dit : « L’Heure ne viendra pas avant que les Romains n’arrivent à al-A’mâq ou à Dâbiq. Une armée de Médine constituée des meilleurs gens sur terre à cette époque sortira à leur rencontre. Quand les deux armées seront en ligne, les Romains diront : ‘‘Laissez-nous combattre seuls ceux qui ont fait prisonniers des nôtres !’’ Les musulmans répondront : ‘‘Non ! Par Allah ! Nous ne vous laisserons jamais seuls à seuls avec nos frères.’’ Après ce refus, les combats commenceront. Un tiers à qui Allah ne pardonnera jamais, fuira le combat. Un tiers, les meilleurs martyrs auprès d’Allah, périra. Un tiers aura la victoire, ils ne seront plus jamais éprouvés et ils conquerront Constantinople. Pendant le partage du butin, et alors que leurs épées seront suspendues aux oliviers, Satan criera parmi eux : ‘‘Le Dajjâl est dans vos demeures !’’ Ils lèveront le camp alors que cela était faux. Mais lorsqu’ils arriveront au Châm, il apparaîtra réellement. Et alors qu’ils se prépareront pour le combat et dresseront les rangs, la prière arrivera et ‘Îsâ fils de Maryam  descendra du ciel et présidera la prière. Quand l’ennemi d’Allah le verra, il fondra comme le sel fond dans

l’eau. S’il le laissait ainsi, il se dissoudrait totalement jusqu’à périr, mais Allah le fera mourir des mains de ‘Îsâ afin qu’il leur montre son sang sur sa lance. » [Rapporté par Muslim] D’après Yasîr Ibn Jâbir, Ibn Mas’ûd  a dit : « L’Heure ne viendra que lorsqu’il n’y aura plus aucun partage d’héritage ni aucune joie liée au butin. » Puis, il montra de sa main la direction du Châm et dit : « Un ennemi se réunira contre les musulmans, qui se réuniront à leur tour contre eux. » Yasîr demanda alors : « Sont-ce les Romains ? – Oui ! Il y aura pendant ce combat une forte apostasie. Les musulmans engageront dans la bataille un premier escadron qui fera le serment de combattre jusqu’à la mort ou bien la victoire. La nuit tombée, après une dure bataille, les deux camps se replieront sans qu’il n’y ait de vainqueurs ; cependant les hommes de cet escadron périront. Les musulmans engageront alors un second escadron qui fera le même serment puis un troisième, et à chaque fois les deux camps se replieront la nuit sans qu’il n’y ait de vainqueurs ; cependant les hommes de ces escadrons tomberont aussi. Le quatrième jour, le reste des musulmans se lèvera et combattra jusqu’à la victoire finale. L’engagement sera terrible, comme jamais cela n’a été vu ! Les oiseaux qui voleront dans les airs à proximité du champ de bataille tomberont morts. A la fin de cette guerre, il ne restera d’une famille de cent membres qu’un seul survivant. Quel butin pourrait consoler alors quiconque ? Et quel héritage se partager ? En ces mêmes moments, les survivants entendront un cri leur annonçant un malheur plus grand : ‘‘Le Dajjâl vous a remplacés parmi vos enfants !’’ Ils abandonneront alors tout et retourneront chez eux. Ils enverront en éclaireurs dix cavaliers. Le prophète  a dit : ‘‘Je connais leurs noms, les noms de leurs pères ainsi que la couleur de leurs chevaux. Ce seront les meilleurs cavaliers sur terre en ces temps-là ou parmi les meilleurs cavaliers sur terre en ces temps-là.’’ » [Rapporté par Muslim] ‘Awf Ibn Mâlik  rapporte que le messager d’Allah a dit : « Compte six signes avant l’Heure : ma mort, puis la conquête de Jérusalem, puis la propagation parmi vous de deux épidémies qui vont vous prendre comme le Qu’âṣ (épidémie meurtrière qui touche les ovins) prend les ovins. Puis, l’excès des biens jusqu’à que l’homme reçoit cent dinars et demeure mécontent, puis une épreuve qui ne laissera aucune maison arabe sans y pénétrer. Puis, un armistice entre vous et les Romains qui vous trahiront et vous attaqueront sous quatre-vingts étendards ; sous chaque étendard se trouvera douze mille hommes. » [Rapporté par al-Bukhârî] Abû Dâwud a rapporté, d’après Dhû Mikhmar  que le messager d’Allah  a dit : « Vous conclurez une trêve avec les Romains et vous combattrez ensemble un ennemi commun. Vous sortirez vainqueurs de cette guerre et vous acquerrez un grand butin. Puis, vous descendrez dans un pâturage plein de collines ; là, un chrétien lèvera la croix et s’écriera : ‘‘C’est la croix qui a gagné !’’ Un homme parmi les musulmans s’irritera de cette provocation et cassera la croix. Devant cela, les Romains trahiront leur pacte et se rassembleront pour la grande bataille. » [Rapporté par Aḥmad, Ibn Mâjah, Abû Dâwud, Ibn Ḥibbân et al-Ḥâkim. Adh-Dhahabî le juge authentique.] Dans la version d’Ibn

19

lieu actuellement au nord du Châm – à Dâbiq et ses environs – ne sont que les prémices des grandes batailles à venir et qui forceront les croisés – tôt ou tard si Allah le veut – à accepter les conditions du groupe des musulmans. Après cela, et après la victoire qui suivra, les croisés trahiront les musulmans et cela mènera à la grande épopée de Dâbiq.

Les croisés

Ḥibbân, il est dit : « Vous conclurez une trêve avec les Romains jusqu’à combattre ensemble un ennemi commun derrière eux. Vous sortirez vainqueurs de cette guerre et vous acquerrez un grand butin. Puis, vous repartirez jusqu’à arriver dans un pâturage plein de collines ; là, un Romain s’écriera : ‘‘C’est la croix qui a gagné !’’ Alors, un musulman s’écriera : ‘‘Non ! C’est Allah qui a gagné !’’ Le musulman se dirigera alors vers la croix qui ne sera guère éloignée de lui et la brisera. Les Romains se lèveront face à celui qui a brisé leur croix et frapperont sa nuque. Là, les musulmans prendront leurs armes et les combattront. Allah fera grâce du martyre à ce groupe de musulmans et les Romains diront à leur chef : ‘‘Nous t’avons débarrassé des Arabes !’’ Ils se rassembleront alors pour la grande bataille et vous attaqueront sous quatre-vingts étendards, sous chaque étendard se trouvera douze mille hommes. » Ainsi, parmi les évènements qui se dérouleront avant la grande épopée de Dâbiq : une trêve entre les monothéistes mujâhidîn et entre les chrétiens romains afin que chacune des deux nations combatte une autre ennemi. Après la victoire des mujâhidîn sur l’ennemi derrière eux, les deux groupes stationneront à Dâbiq et les pâturages plein de collines dans ses environs. Un Romain élèvera sa croix et la glorifiera, alors un musulman voyant cet affront à l’égard du Dieu unique brisera la croix. C’est là que les Romains trahiront les musulmans et se rassembleront pour la grande bataille qui mobilisera des milliers d’entre eux. On voit également, parmi ces évènements, qu’un groupe de mujâhidîn capturera un groupe de Romains et les musulmans refuseront d’abandonner leurs frères qui ont fait ces prisonniers ou – comme mentionné dans une autre narration – ceux d’entre les prisonniers romains qui auront embrassé l’Islam. Tels sont les évènements avant la grande épopée de Dâbiq : du jihâd et des efforts, de la tuerie et du combat, de la souffrance et de l’espoir. Le monothéiste mujâhid n’a plus qu’à endurer avec certitude, tandis qu’il monte la garde ou qu’il combat, jusqu’à ce qu’Allah divise la parole de Ses ennemis, qu’Il fasse diverger leurs cœurs et jette leur force les uns contre les autres. {Il se peut que ce soit proche.} [al-Isrâ` : 51] Et ces grand évènements qui ont

20

Vers la Grande Épopée de Dabiq

Et aujourd’hui, les divergences anciennes dans les rangs des ennemis d’Allah se renouvellent. Les croisés d’occident sont en désaccord avec les croisés d’orient, et leurs alliés apostats mutuels divergent également. Les Turcs sont en désaccord avec les Kurdes, et les ṣaḥawât alliées de la Turquie sont en désaccord avec les ṣaḥawât alliées de la Jordanie. Les rafidites sont en désaccord avec les Kurdes d’Irak, et les Kurdes d’occident sont en désaccord avec les Kurdes d’orient. Les nosaïrites sont en désaccord avec les Kurdes du Châm, {Tu les croirais unis, alors que leurs cœurs sont divisés. C’est qu’ils sont des gens qui ne raisonnent pas.} [al-Ḥachr : 14] Quant à ces avancées et ces reculs à Dâbiq et ses environs – dans le cadre de « la petite bataille de Dâbiq » – conduiront nécessairement à la grande épopée de Dâbiq, après que la promesse d’Allah et de Son messager  se réalise : une trêve entre les musulmans et les Romains, puis la trahison des Romains. Après cela, ce sera la conquête de Constantinople (puis de Rome). D’après Abû Hurayrah , le messager d’Allah  a dit : « Avez-vous déjà entendu parler d’une ville dont une partie est sur terre et l’autre partie en mer ? » Ses compagnons lui dirent : « Oui, ô messager d’Allah ! » Il dit alors : « L’Heure ne viendra pas tant que soixante-dix mille musulmans parmi les fils d’Isḥâq (certains ont dit que ce qui est connu et mémorisé est qu’ils sont parmi les fils d’Ismâ’îl) l’envahiront. Lorsqu’ils arriveront, ils ne combattront pas avec leurs armes ni ne lanceront des flèches ; ils diront : ‘‘Il n’y a de divinité digne d’adoration qu’Allah et Allah est le plus grand.’’ et la première partie qui est en mer tombera. Puis, ils diront une seconde fois : ‘‘Il n’y a de divinité digne d’adoration qu’Allah et Allah est le plus grand.’’ et la seconde partie tombera. Puis, ils diront une troisième fois ‘‘Il n’y a de divinité digne d’adoration qu’Allah et Allah est le plus grand’’ et le secours viendra, ils l’investiront et bénéficieront de son butin. Puis, alors qu’ils seront en train de partager le butin, ils entendront un cri : ‘‘Le Dajjâl est sorti !’’ Alors, ils abandonneront tout et reviendront. » [Rapporté par Muslim] Puisse Allah faire que cela se réalise entre les mains des mujâhidîn du Califat et comme l’a dit le cheikh Abû Muṣ’ab az-Zarqâwî  : « Nous combattons ici mais nos yeux sont rivés vers Jérusalem et nous combattons ici mais notre aboutissement est à Rome. C’est notre bon soupçon envers Allah qu’Il fasse de nous les clefs des bonnes annonces prophétiques et des décrets divins. » [Riyâḥ an-Naṣr]. Et Allah est souverain en Son commandement, mais la plupart des gens ne savent pas.

Cette loi islamique a été révélée dans le but de réaliser les cinq objectifs sans lesquels la vie – profane et religieuse – des gens ne peut se tenir sur la droiture. Ces cinq objectifs sont les suivants : la préservation de la religion, la préservation de la vie, la préservation de la raison, la préservation de l’honneur et la préservation des biens. Nul doute que la préservation de la religion est le plus important de ces objectifs et l’intérêt le plus recherché. C’est pourquoi Allah a interdit l’association ainsi que les causes y menant, le fait de parler sur Lui sans science et les innovations dans la religion. C’est aussi pour cette raison qu’il fait partie des obligations de mettre en garde la ummah contre l’association et les innovations ainsi que d’exposer leurs adeptes et de dévoiler leurs égarements. Et ceci entre dans le conseil obligatoire afin de préserver la religion des musulmans, comme cela est rapporté d’après Tamîm ad-Dârî  qui a dit : « Le prophète  dit : ‘‘La religion est le bon conseil.’’ Nous dîmes : ‘‘Envers qui ?’’ Il répondit : « Envers Allah, Son Livre, Son messager, les dirigeants des musulmans et l’ensemble des musulmans.’’ » [Rapporté Muslim] C’est pourquoi le fait de réfuter les gens de l’innovation et mettre en garde contre eux fait partie du commandement du convenable et de l’interdiction du blâmable. Allah  a dit : {Que soit issue de vous une communauté qui appelle au bien, ordonne le convenable, et interdit le blâmable. Car ce seront eux qui réussiront.} [Âlî ‘Imrân :

22

104] Abû al-‘Abbâs Ibn Taymiyah  a dit : « Comme les imams de l’innovation parmi ceux qui ont des propos ou des adorations contraires au Livre et à la sunnah, il est obligatoire – selon le consensus des musulmans – de les exposer et de mettre la ummah en garde contre eux. […] En effet, purifier le chemin d’Allah, Sa religion et Sa voie en les défendant contre l’injustice et l’agression de ces gens est une obligation collective faisant l’unanimité chez les musulmans. Et si Allah ne plaçait pas des gens pour repousser le mal de ces gens, la religion en serait corrompue de manière plus grave que si l’ennemi s’emparait [des terres de l’Islam]. Si ce dernier s’emparait [des terres de l’Islam], il ne corromprait les cœurs et la religion qu’ils contiennent que par suivi. Quant à eux, ils corrompent les cœurs à la base. » [Majmû’ al-Fatâwâ] On trouve d’ailleurs, de manière avérée, dans la sunnah, ce qui prouve le bienfondé du fait de parler sur l’homme mauvais et de le critiquer en mentionnant son nom et non pas uniquement de façon générale. On peut faire l’analogie pour ce qui est de l’innovateur et il est donc permis de médire de lui afin de mettre en garde les gens contre lui. ‘Â`ichah  a dit : « Un homme demanda la permission d’entrer chez le messager d’Allah , alors il dit : ‘‘Permettez-lui, quel mauvais frère de tribu (ou fils de tribu)’’ Puis, lorsqu’il entra, le prophète  s’adressa à lui avec douceur. Je dis alors : ‘‘Ô messager d’Allah, tu as dit ce que tu as dit à son sujet et puis tu t’es adressé à lui avec douceur.’’ Il répondit : ‘‘Oui ‘Â`ichah, la pire des personnes est celle

L‘obligation de Parler sur les Savants du Mal et de les Démasquer

Savants des tawâghît

que les gens ont délaissée ou abandonnée par crainte de sa grossièreté.’’ » [Unanimement reconnu] Les pieux prédécesseurs mettaient en garde contre le fait d’acquérir la science chez les innovateurs comme le rapporte Muslim dans son Ṣaḥîḥ d’après l’imâm Muḥammad Ibn Sirîn qui dit : « Cette science est une religion, regardez donc de qui vous prenez votre religion. » Et il dit également : « Auparavant, ils n’interrogeaient pas sur la chaîne de transmission, puis lorsque la fitna eut lieu, ils dirent : ‘‘Nommez-nous vos rapporteurs !’’ Ainsi, le hadith était pris des gens de la sunnah tandis qu’ils n’étaient pas pris des innovateurs. » Prenez l’exemple de Chabâbah Ibn Suâr al-Fazzârî (décédé en 206 h), lorsque ce dernier tomba dans l’innovation du Irjâ`, l’imâm Aḥmad cessa de prendre ses hadiths et dit : « Je n’écrivais pas ses hadiths à cause de son Irjâ`. » [Tahdhîb al-Kamâl]

cheikh, nous l’interrogions sur ce qu’il mangeait et buvait, sur ses entrées et sorties. S’il était sur la droiture, nous prenions de lui et, sinon, nous n’allions pas le voir. » [al-Kâmil fî Ḍu’afâ` ar-Rijâl] Bien plus, les pieux prédécesseurs n’hésitaient pas à mentionner nommément celui qui se trompait dans les récits – en raison de sa mauvaise mémorisation ou de sa mauvaise prise de note – en dépit de sa piété et de sa droiture. Ceci afin que les gens soient mis en garde contre son erreur et cela ne fait nullement partie de la médisance illicite mais plutôt du conseil obligatoire. Ainsi, cette erreur ne sera pas rattachée – dans les esprits – à la Charia et les gens ne penseront pas qu’elle fait partie de la religion. C’est pourquoi la noble science d’al-Jarḥ wa at-Ta’dîl (La Critique et L’Éloge) apparut dans l’histoire islamique et elle fut une des plus grandes fiertés de la ummah car c’est par elle que fut préservée la sunnah et que l’authentique fut distingué du faible.

Cela implique qu’il en est parmi les innovateurs qui ont de la science, qui mémorisent ses textes et excellent dans beaucoup de ses domaines. Malgré cela, les imâms de la sunnah ne furent pas dupés par eux et ils les évitèrent même car leur science n’était pas une recommandation mais plutôt une preuve à leur encontre. En réalité, la science est la crainte d’Allah et les actes comme le disait Ibrâhîm an-Nakha’î : « Lorsque nous voulions prendre le hadith d’un

La science de la Critique et de l’Éloge est une des branches de la science du hadith dont le sujet est de rechercher l’état des rapporteurs pour ce qui est de leur équité, leur mémorisation, leur sincérité et leur niveau de confiance. Les rapporteurs sont donc cités en mentionnant ses défauts tels que la faiblesse, la dissimulation, l’illusion ou le mensonge. Les savants ont même dédié des ouvrages au sujet de ces rapporteurs

23

critiqués : al-Bukhârî a intitulé son livre “Les Faibles”, de même pour Abû Ja’far al-‘Uqaylî (décédé en 322 h). An-Nasâ`î (décédé en 303 h), l’auteur des Sunan, a écrit un livre intitulé “Les Faibles et Les Délaissés”, de même qu’ad-Dâraquṭnî (décédé en 380 h) et Ibn al-Jawzî (décédé en 597 h). Ibn ‘Adî al-Jurjânî (décédé en 365 h) a, quant à lui, écrit un livre qu’il a intitulé “Le Complet des Rapporteurs Faibles” . Et d’autres savants ont écrit des ouvrages connus et importants dans ce domaine de la science du hadith. ‘Abdullah, le fils de l’imâm Aḥmad Ibn Ḥanbal, a dit : « Abû Turâb an-Nakhchabî vint à mon père et mon père se mit à lui dire : ‘‘Untel est faible, untel est digne de confiance.’’ Alors, Abû Turâb lui dit : ‘‘Ô cheikh, ne médis pas sur les savants !’’ Mon père se tourna vers lui et dit : ‘‘Malheur à toi, ceci est un conseil et non de la médisance.’’ » [Târîkh Baghdâd] Ibn al-Jawzî rapporte que Muḥammad Ibn Bandâr al-Jurjânî a dit : « Je dis à Aḥmad Ibn Ḥanbal que j’avais du mal à dire qu’untel était faible et untel était menteur. Il répondit : ‘‘Si toi tu te tais [à leur sujet] et que moi je me tais également, quand est-ce que l’ignorant saura distinguer entre ce qui est authentique et ce qui est mauvais ?’’ » [aḍ-Ḍu’afâ` wa al-Matrûkûn] Si telle était l’attitude des imâms envers les gens pieux et de droiture qui se trompent ou se font des illusions en rapportant des récits, alors leur guidée envers les gens de l’innovation et des passions était bien plus dure comme nous l’avons vu précédemment. Quant aux adeptes des innovations de mécréance, les imâms leur ont fait face en les réfutant, en mettant en garde contre eux, en les dévoilant aux gens, en les excommuniant. Lorsque l’égaré Bichr al-Marîsî dit que le Coran était créé, qu’il renia les Noms d’Allah et rejeta certains axiomes de la religion, les imâms de la sunnah le réprimandèrent et écrivirent des réfutations à son encontre. Ce fut le cas, notamment, d’Abû Sa’îd ad-Dârimî qui intitula son livre Réfutation de ‘Uthmân Ibn Sa’îd contre Bichr al-Marîsî, le Jahmite Entêté, pour les Mensonges qu’il a Proférés contre Allah dans le Tawḥîd. Les imâms de la sunnah l’ont même excommunié et placé au même rang que son prédécesseur al-Jahm Ibn Ṣafwân. Hammâd Ibn Zayd a dit à propos de Bichr al-Marîsî : « C’est un mécréant. » [an-Naqḍ ‘alâ al-Marîsî] ‘Abdullaṭîf Âl ach-Chaykh a dit : « Les savants sont unanimes quant à sa mécréance. » [Majmû’at ar-Rasâ`il]

Par ailleurs, les imâms de la sunnah ne se contentèrent pas d’excommunier et de mettre en garde contre les jahmites et leur chef al-Marîsî. Ils ont même incité à tuer leurs cheikhs comme le fit l’imâm Yazîd Ibn Hârûn qui dit : « Les jahmites sont des mécréants et j’ai incité, plus d’une fois, les gens de Baghdâd à tuer al-Marîsî. » [ar-Radd ‘alâ al-Jahmiyah] L’émir des croyants Hârûn ar-Rachîd dit : « Il m’est parvenu que Bichr al-Marîsî prétend que le Coran est créé. Je m’engage auprès d’Allah, s’Il me donne le dessus sur lui, à le tuer d’une manière dont je n’ai jamais tué personne. » [as-Sunnah de ‘Abdullah Ibn Aḥmad] Et à travers l’histoire, beaucoup d’innovateurs hérétiques furent excommuniés et tués comme al-Ja’d Ibn Dirham, al-Jahm Ibn Ṣafwân et al-Ḥusayn Ibn Manṣûr al-Ḥallâj. C’est sur cette voie qu’avancèrent les grands imâms tels qu’Abû al-‘Abbâs Ibn Taymiyah qui parla de l’hérétique Ibn ‘Arabî, qui écrivit son livre “Minhâj as-Sunnah” en réponse au chef des rafidites Abû Manṣûr al-Ḥulî. De même, il écrivit des épîtres en réponse à l’adorateur de tombes nommé al-Bakrî et à d’autres parmi les prêcheurs de l’égarement. Nous retrouvons aussi clairement cette méthodologie chez l’imâm Muḥammad Ibn ‘Abd al-Wahhâb et ses élèves parmi les savants véridiques qui n’ont laissé aucune occasion de dévoiler les hérétiques appelant à l’association, les défenseurs des associateurs ou ceux qui profèrent des mensonges contre les gens du tawḥîd. Ils ont ainsi parlé sur Ibn ‘Afâliq, Ibn Fayrûz, Ibn Jarjîs et d’autres jusqu’à écrire des ouvrages entiers contre certains hérétiques, sans parler des nombreuses fatwas. Ainsi, le fait de parler sur les innovateurs et les hérétiques pour les dévoiler en mentionnant leurs noms et leur statut est une méthodologie encrée chez les gens de la sunnah et du groupe. Il est donc prioritaire de suivre leur méthodologie avec les savants des ṭawâghît et les jahmites contemporains qui conduisent les gens à l’association et à la mécréance – et donc à l’Enfer – en embellissant l’égarement, en dissimulant la vérité et en trompant les gens. Nous demandons à Allah de nous aider à les démasquer et les dévoiler aux gens.

Ce Bichr al-Marîsî dont il est question avait étudié la science chez un groupe de savants de son époque et n’était le dernier venu dans la science au point qu’adh-Dhahabî a dit dans sa biographie : « Bichr faisait partie des grands jurisconsultes. Il étudia auprès du cadi Abû Yûsuf et rapporta de Ḥammâd Ibn Salamah ainsi que de Sufyân Ibn ‘Uyaynah. Puis, il se pencha sur la théologie scolastique qui prit le dessus sur lui et lui fit perdre la piété et la crainte. Il suivit l’avis de ceux qui disaient que le Coran est créé et appela à cet avis jusqu’à devenir la tête et le savant des jahmites à son époque. » [as-Sayr]

24

L‘obligation de Parler sur les Savants du Mal et de les Démasquer

L’invocation est une arme puissante, destructrice et qui perdure. Par elle, les malheurs se dissipent et la perte est éloignée. Par elle, le croyant repousse l’épreuve et le complot des ennemis, acquiert les bienfaits et éloigne les préjudices. Par cette arme se dissipent les problèmes et disparaissent les afflictions. L’invocation occupe une place importante dans l’adoration au point que l’invocation est l’adoration même. En elle se trouve les formes complètes de l’amour et de la soumission à Allah, l’Unique, le Sage, le Juste. C’est à travers elle que le serviteur s’adresse à son Seigneur, en reconnaissant sa faiblesse et son impotence. L’invocation est une consolation pour les cœurs, une guérison pour les poitrines, un apaisement pour les blessures et une issue en toute situation. Elle est un abri robuste et un rempart imperméable, et rien n’est préférable à Allah que l’invocation. L’incapable parmi les gens est celui qui est incapable d’invoquer alors que c’est une adoration facile, réalisable de jour comme de nuit, en mer et sur terre, permise en voyage et en résidence. Ceux qui invoquent s’échappent vers le Tout Miséricordieux, Le Très Miséricordieux, l’Omniscient, et s’accrochent à leur Seigneur, Le Souverain. Lorsqu’ils invoquent, ils se livrent entre les mains de l’infiniment Généreux, se coupant ainsi du monde qui les entoure, se dirigeant vers le Seigneur des mondes, se libérant de la dépendance aux autres, sincères envers leur Seigneur dans leur requête, convoitant le bienfait d’Allah sur eux. Telle est donc l’invocation. Le musulman en a grand besoin en ces temps où les nations de la mécréance se sont unies contre le groupe des musulmans. Le combattant dans le sentier d’Allah doit faire attention à la force de cette arme, à l’obligation de lui accorder de l’importance, à la maîtriser, et à délaisser le fait de s’accrocher à autre que l’Audient, Celui qui répond à Ses serviteurs. De même, tout musulman et musulmane doit participer au combat contre les ennemis d’Allah par cette arme efficace. Le prophète  a dit : « Combattez les polythéistes par vos biens, vos personnes et vos langues. » [Rapporté par Abû Dâwud et an-Nasâˋî] Le jihâd par la langue ne se résume pas à l’incitation au combat, faire l’éloge des mujâhidîn, blâmer ceux qui tournent le dos au jihâd et fustiger les mécréants. En effet, il est des plus importants types de jihâd par la langue : l’invocation qui consiste pour le musulman à demander la défaite des polythéistes et la victoire des croyants.

26

Le Jihâd par l‘invocation

Ce type de jihâd (le jihâd par l’invocation) concerne d’autant plus ceux à qui Allah n’a pas facilité le combat dans Son sentier pour une excuse légale : la femme, le malade, le vieillard ou le prisonnier, etc. Pour ceux-là, il incombe d’invoquer pour les combattants dans le sentier d’Allah car, lorsqu’Allah les a dispensés du combat, Il leur a posé comme condition d’être sincères envers Allah et Son messager. Et fait partie de cette sincérité le fait d’invoquer en faveur des alliés d’Allah, ceux qui suivent Son messager . Allah a dit : {Nul grief sur les faibles, ni sur les malades, ni sur ceux qui ne trouvent pas de quoi dépenser (pour la cause d’Allah), s’ils sont sincères envers Allah et Son messager. Pas de reproche contre les bienfaiteurs. Allah est Pardonneur et Miséricordieux.} [at-Tawbah : 91] Bien plus, l’invocation de ces personnes faibles constitue l’une des plus importantes causes de la victoire des musulmans et de la défaite des mécréants, comme le prophète  a dit à Sa’d Ibn Abî Waqqâṣ  : « Ce n’est que par vos faibles que vous êtes secourus [par Allah] et que vous obtenez votre subsistance. » [Rapporté par alBukhârî] Et dans la narration d’an-Nasâˋî : « Allah secourt cette nation par ses plus faibles, par leurs invocations, leurs prières et leur sincérité. » Ibn Ḥajar al-‘Asqalânî a dit : « As-Suhaylî a dit : ‘‘Le jihâd peut se faire, par moment, par les armes et, par moment, par l’invocation. » [Fatḥ al-Bârî] Et cela est une chose évidente et établie sauf que, de nos jours, certaines personnes versatiles et défaitistes – ayant capitulé face à la fausse divinité de la technologie militaire et ayant admis la victoire de la campagne croisée contre l’Etat Islamique – ont délaissé l’invocation comme si elle était inutile. Nous nous réfugions auprès d’Allah contre cela. Cette attitude égarée, existant chez certaines personnes, est due à l’ignorance de cette arme. S’ils savaient l’importance de l’invocation et l’ampleur de son impact, ainsi que son mode d’emploi et ses règles, et s’ils avaient entendu les récits de croyants dont les invocations furent exaucées par Allah , ils ne s’en seraient pas privés et ne se seraient pas accrochés à autre qu’elle. Le serviteur d’Allah doit savoir que l’invocation comporte de nombreux fruits et beaucoup de mérites, parmi lesquels on peut citer : la conformité à l’ordre d’Allah  qui dit : {Et invoquez-Le, sincères dans votre culte.} [alA’râf : 29] et {Invoquez votre Seigneur en toute humilité et recueillement et avec discrétion.} [al-A’râf : 55] et {Et invoquez-Le avec crainte et espoir} [al-A’râf : 56] L’invocation comporte aussi la perfection dans le fait de placer sa confiance en Lui, de s’humilier devant Lui et d’être humble envers Lui. Allah  a dit : {Et votre Seigneur dit : « Invoquez-Moi, Je vous répondrai. Ceux qui, par orgueil, se refusent à M’adorer entreront bientôt dans l’Enfer, humiliés. »} [Ghâfir : 60] C’est également une cause qui permet de repousser l’épreuve avant sa réalisation comme le dit le prophète : « Rien ne repousse la prédestination si ce n’est l’invocation. » [Rapporté par Ibn Mâjah, Ibn Ḥibbân et al-Ḥâkim] L’invocation permet, de la même façon, de repousser une épreuve après qu’elle se soit réalisée comme

a dit le prophète  : « La prudence ne change rien à la prédestination, mais l’invocation est efficace pour ce qui est déjà avéré et ce qui ne l’est pas encore. Ainsi, l’épreuve descend [du ciel] et rencontre l’invocation. Alors, elles se combattent jusqu’au Jour de la Résurrection. [Rapporté par al-Ḥâkim] L’invocation permet d’obtenir l’objet d’une requête. Le prophète  a dit : « Il n’y a pas un musulman qui fasse une invocation qui ne comporte ni de péché ni n’a pour but de couper les liens de familiaux sans qu’Allah ne lui accorde l’une de ces trois choses : Il hâte l’exaucement de son invocation, ou Il le lui réserve pour l’au-delà, ou bien Il lui éloigne un mal équivalent. » [Rapporté par Aḥmad et al-Ḥâkim] L’invocation a donc une immense valeur ! Et parmi les fruits les plus importants de l’invocation, il y a le fait que c’est une cause de raffermissement et de triomphe sur l’ennemi. Ceci est avéré dans le Livre et la sunnah récurrent dans la biographie du prophète  et dans la biographie de ses compagnons  ainsi que dans les récits des pieux prédécesseurs . Par exemple, dans le récit du combat entre Ṭâlût et ses soldats croyants d’une part, et Jâlût et ses soldats mécréants d’autre part, comment agirent les croyants à ce moment-là et quel fut le dénouement ? Allah  dit : {Et quand ils affrontèrent Goliath et ses troupes, ils dirent : ‘Seigneur ! Déverse sur nous l’endurance, affermis nos pas et donne-nous la victoire sur ce peuple infidèle. »} [al-Baqarah : 250] Une invocation formulée par les monothéistes avant et pendant la bataille les opposant aux associateurs, et Allah  les exauça immédiatement. Allah le Très Haut dit à ce sujet : {Ils les mirent en déroute, par la grâce d’Allah.} [al-Baqarah : 251] Et durant la grande bataille de Badr, le prophète  se leva dans la nuit pour prier. Il multiplia ses invocations dans les prosternations, demandant la victoire à Allah. [al-Bidâyah wa an-Nihâyah]. Et le jour de cette bataille, le prophète  regarda ses compagnons, qui étaient trois cent et quelques, et regarda les associateurs qui étaient plus de mille. Il se tourna alors vers la qiblah et invoqua : « Ô Allah ! Réalise ce que Tu m’as promis. Ô Allah, accorde-moi ce que Tu m’as promis. Ô Allah, si Tu fais périr ce groupe de croyants, alors Tu ne seras point adoré sur Terre. ». Et il continua à demander assistance à son Seigneur et à L’invoquer jusqu’à ce que sa cape tombe de ses épaules. [Rapporté par Muslim] Quant à la situation des compagnons pendant la bataille de Badr, Allah  dit à propos d’eux qu’ils ne cessaient de demander Son assistance et L’invoquaient. Il révéla : {(Et rappelez-vous) le moment où vous imploriez le secours de votre Seigneur et qu’Il vous exauça aussitôt.} [al-Anfâl : 9] Après cette invocation du prophète  et des compagnons  quel fut le résultat ? Allah les dota d’un renfort de mille anges déferlant les uns à la suite des autres. Il fit descendre sur eux la quiétude, Il raffermit leurs pas et Il les enveloppa d’un sommeil comme d’une sécurité de Sa part. Il fit descendre, sur eux, une eau purificatrice afin de les en purifier, d’écarter d’eux la souillure de Satan et de renforcer leurs cœurs. Il projeta la terreur dans les cœurs des polythéistes et les croyants les défirent par la permission d’Allah.

27

Pour ce qui est de la bataille des coalisés (de la tranchée), lorsque les polythéistes assiégèrent durement Médine, que les musulmans subirent la faim, la soif et la peur tandis que leur ennemi les envahissait de toute part et que les cœurs remontaient aux gorges, le prophète  implora son Seigneur et persista dans l’invocation. Parmi ses invocations pendant qu’il creusait la tranchée : « Ô Allah, sans toi nous ne serions guidés, ni n’aurions donné l’aumône ni n’aurions accompli la prière. Fais descendre sur nous Ta quiétude et raffermis nous lors de la rencontre de l’ennemi. Les ennemis nous oppriment et s’ils aspirent à la subversion, nous la refusons. » [Rapporté par al-Bukhârî] Et parmi ses invocations durant l’épreuve du siège : « Ô Allah ! Toi qui as révélé le Livre, qui fait courir les nuages, vainqueur des coalisés, défais-les et donne-nous la victoire sur eux. » [Rapporté par al-Bukhârî et Muslim] Quant aux musulmans, ils demandaient au prophète

 comment invoquer leur Seigneur. Abû Sa’îd al-Kudrî

rapporte : « Nous dîmes le jour de la bataille de la tranchée : ‘‘Ô messager d’Allah, y a-t-il une chose que nous puissions dire car les cœurs sont remontés aux gorges ?’’ Il répondit : ‘‘Oui. [Dites] Ô Allah, dissimule nos défauts et apaise nos craintes’’ » [Rapporté par Aḥmad] Que se passa-t-il suite à ses invocations bénies ? Un vent violent souffla durant la nuit noire, renversant les marmites des polythéistes, arrachant leurs tentes, éteignant leur feu et enterrant leurs campements. Ils n’eurent ainsi d’autre choix que de lever le camp. A ce sujet, Allah  dit : {Ô vous qui croyez ! Rappelez-vous le bienfait d’Allah sur vous, quand des troupes vous sont venues et que Nous avons envoyé contre elles un vent et des troupes que vous n’avez pas vues. Allah demeure Clairvoyant sur ce que vous faites.} [al-Aḥzâb : 9] Aux musulmans opprimés à travers le monde : multipliez les invocations. Invoquez Allah en étant certains qu’Il vous exaucera. Il réalisera sa promesse et vaincra les coalisés à Lui seul, par Sa force et Sa puissance. PARTIE 2 L’invocation est l’arme du croyant est c’est une des formes du jihâd par la langue. Elle devient d’autant plus obligatoire pour les faibles, parmi les musulmans, à qui Allah n’a pas permis de participer directement au combat par la personne ou par les biens. L’invocation fut la cause de la victoire de Ṭalût et ses soldats monothéistes sur Jalût et ses soldats mécréants comme cela est mentionné dans la sourate al-Baqarah. C’est aussi la première chose vers laquelle le messager d’Allah se tournait lorsque les musulmans attaquaient un ennemi, l’assiégeaient ou que leurs rangs rencontraient ceux des idolâtres. De même, les compagnons  et les tâbi’în ne s’en remettaient, dans leurs batailles, qu’à leur Seigneur, plaçant leur confiance en Lui, implorant sa miséricorde et se désavouant de leur force et leur puissance pour ne compter que sur Sa force et Sa puissance. C’est ainsi qu’Allah  les raffermissait, faisait descendre sur eux la sérénité et jetait l’effroi dans les cœurs de leurs ennemis avant de les défaire.

28

Le Jihâd par l‘invocation

Le noble compagnon an-Nu’mân Ibn Muqrin fut envoyé par le calife ‘Umar Ibn al-Khaṭṭâb à la tête d’une armée pour combattre les Perses qui étaient sortis avec cent cinquante mille combattants pour envahir les terres des musulmans, en l’an 21 de l’hégire. Les deux troupes se rencontrèrent dans la localité de Nahâwand, en Perse, et an-Nu’mân attendit afin de débuter le combat dans l’heure à laquelle le messager d’Allah  préférait rencontrer l’ennemi : au moment du coucher du soleil. Lorsque l’heure approcha, il monta son cheval et parcourut ses soldats en s’arrêtant devant chaque bannière pour leur faire le rappel, les encourager et leur promettre la victoire. Il leur dit ainsi : « Je vais proclamer la grandeur d’Allah à trois reprises. A la troisième, j’attaquerai alors attaquez avec moi. » Puis, il invoqua Allah en ces termes : « Ô Allah, fortifie Ta religion, secours Tes serviteurs et fais qu’an-Nu’mân soit le premier martyr aujourd’hui. Ô Allah, je Te demande de réjouir mon œil par une victoire qui sera une fierté pour l’Islam, puis, prends mon âme en martyr. » Les gens se mirent alors à pleurer et à dire « Amîn » à ses invocations. Quel fut le résultat ? Après d’âpres combats, les Perses furent défaits et un grand nombre d’entre eux furent tués jusqu’à ce que le champ de bataille fût plein de leur sang sur lequel les hommes et les bêtes glissaient. Lorsqu’Allah eut réjoui l’œil d’an-Nu’mân par la victoire des musulmans et la défaite des idolâtres, Il le choisit comme martyr à la fin de la bataille, afin d’exaucer son invocation. [al-Kâmil fî at-Târîkh d’Ibn al-Athîr] Si nous devions mentionner les récits des pieux prédécesseurs relatant leur utilisation des invocations dans leurs batailles et comment ces invocations avaient un effet prépondérant dans leur victoires, cela nous prendrait énormément de temps. Parmi ces récits, celui du commandant conquérant Qutaybah Ibn Muslim al-Bâhilî  qui, durant ses conquêtes, s’entourait des savants et des fervents adorateurs. Il cherchait ainsi le secours d’Allah à travers leurs invocations. A la fin du premier siècle de l’hégire, lors d’une de ses batailles, Qutaybah fit face aux Turcs et fut impressionné par leur nombre et leur équipement. Il envoya un homme pour chercher après l’imâm tâbi’î Muḥammad Ibn Wâsi’ . On lui dit alors : « Le voici à la droite de l’armée, accoudé sur son arc, qui lève le doigt en implorant son Seigneur la victoire contre l’ennemi. » Qutayabah prononça alors sa célèbre parole : « Ce doigt m’est préférable à cent mille épées réputées dans les mains de jeunes robustes. » [Siyar A’lâm an-Nubalâ`] Il ne dit cela et ne se réjouit de la victoire que parce qu’il connaissait le mérite de l’arme de l’invocation et son importance. En effet, lorsqu’il rencontra l’armée des Turcs idolâtres et la combattit, Allah lui donna la victoire et lui permis de s’emparer de leurs terres, d’en tuer un grand nombre et d’en faire prisonniers ainsi que de s’emparer d’un butin considérable. [al-Bidâyah wa an-Nihâyah] Passons, maintenant, à un autre conquérant : le commandant héros, le wâlî du Khurâsân, Asad Ibn ‘Abdillah al-Qisrî . Au cours d’une de ses batailles acharnées contre les Turcs en l’an 119 de l’hégire, il pria le ṣubḥ dans le campement des musulmans et prononça le discours suivant : « L’ennemi d’Allah, al-Ḥârith Ibn Surayj – qui faisait partie de ceux qui rompirent

leur obéissance au califat omeyade à l’époque de Hichâm Ibn ‘Abd al-Malik – a apporté son tyran (i.e. l’empereur turc) pour éteindre la lumière d’Allah et remplacé Sa religion. Mais Allah l’avilira s’Il le veut. Et votre ennemi, ce chien, a tué plusieurs de vos frères mais, si Allah veut vous secourir, ni votre petit nombre ni leur grand nombre ne sauront vous nuire. Recherchez donc le secours d’Allah. » Puis, il dit : « Il m’a été rapporté que le serviteur est le plus proche d’Allah lorsqu’il pose son front au sol pour Allah. Je descends donc et pose mon front au sol pour Allah. Invoquez Allah, prosternez-vous devant votre Seigneur et adressez lui sincèrement vos invocations. » Ils se prosternèrent donc et relevèrent la tête sans douter, un seul instant, de la victoire, puis, ils se mirent à combattre les idolâtres. Lorsqu’ils arrivèrent à Balakh – une des villes du Khurâsân –, il guida les gens dans deux longues unités de prière et demanda, ensuite, aux gens d’invoquer Allah. Il invoqua, lui-même, Allah longuement en implorant Son secours tandis que les gens disaient « Amîn » à ses invocations. Puis, il dit à trois reprises : « Vous êtes victorieux, par le Seigneur de la Ka’bah, si Allah le veut. » Une fois arrivés aux idolâtres et aux apostats, al-Ḥârith fut défait et l’empereur turc tourna le dos tandis que ses hommes fuyaient sans se retourner. Les musulmans les poursuivirent et tuèrent tous ceux qu’ils purent avant d’arriver à leurs troupeaux de bêtes. Là, ils s’emparèrent de plus de cent cinquante-cinq mille moutons. [Târîkh aṭ-Ṭabarî] Voilà quelques extraits des récits de nos pieux prédécesseurs par lesquels nous comprenons que l’invocation est une des plus importantes causes de victoire sur l’ennemi, tant que ses conditions sont remplies et que ses empêchements sont levés. Parmi les plus importantes causes d’exaucement de l’invocation, il y a le fait de vouer l’invocation exclusivement à Allah l’Unique. Le fait de suivre le messager d’Allah  dans sa manière d’invoquer tout en évitant les innovations dans les invocations. Il y a également la résolution dans l’invocation comme l’a dit le prophète  : « Si l’un d’entre vous invoque, qu’il soit résolu dans son invocation et qu’il ne dise pas : ‘‘Ô Allah, si Tu le veux, donne-moi.’’ » [Unanimement reconnu] Il y a aussi le fait d’avoir la certitude qu’Allah va exaucer l’invocation comme l’a dit le prophète  : « Si vous demandez à Allah, demandez-Lui en ayant la certitude qu’il va vous exaucer car Allah ne répond pas à un serviteur qui invoque par cœur en étant inattentif. » [Rapporté par Aḥmad] Et aussi le fait d’espérer la récompense d’Allah, de craindre Son châtiment et d’être humble devant Lui, comme Allah  dit : {Ils concouraient au bien et Nous invoquaient par amour et par crainte. Et ils étaient humbles devant Nous.} [al-Anbiyâ` : 90] Par ailleurs, l’invocation a une attitude conseillée qui fait qu’elle est plus proche d’être acceptée comme le fait que celui qui invoque soit en état de purification, en direction de la qiblah et qu’il lève les mains. Il y a aussi le fait de commencer par complimenter Allah et de prier sur le prophète  avant d’invoquer. Il peut également accomplir une bonne action avant d’invoquer et insister dans la demande en répétant trois fois, ou plus, l’invocation et en

pleurant. Il est aussi recommandé de baisser la voix si celui qui invoque est seul mais, pour l’imâm, il se doit de lever la voix afin que les gens puissent dire « Amîn » après lui. Il y a aussi le fait de rechercher les moments où les invocations sont exaucées : le dernier tiers de la nuit, suite aux prières obligatoires, entre l’âdhân et l’iqâmah, à la tombée de la pluie, lorsque l’armée se met en rangs pour le jihâd, quand les rangs se rencontrent, la dernière heure de la journée du vendredi, en prosternation, lorsque l’on entend le coq chanter, en voyage, etc. Dans le même temps, celui qui invoque doit prendre garde à ne pas tomber dans les empêchements de l’exaucement des invocations tels que le fait d’invoquer autre qu’Allah ou chercher l’intercession des morts ou des absents. Ceci est de l’association majeure qui expulse son auteur de l’Islam. Il faut également éviter d’invoquer Allah par des invocations qui constituent une innovation religieuse comme le fait d’invoquer Allah au nom de la prestance du prophète . Il y a aussi le fait de restreindre la miséricorde d’Allah comme dire : « Ô Allah, fais miséricorde à untel, pardonne à untel et ne fais pas miséricorde à untel. » De plus, il ne faut pas invoquer en demandant ce qui constitue un péché et une rupture des liens familiaux, ni commettre des péchés tels que manger des biens illicites qui sont le fruit du vol ou de l’usure, consommer de l’alcool et fumer. Le messager d’Allah  a mentionné « l’homme qui fait un long voyage, à la tignasse mal peignée, poussiéreux, levant les mains au ciel criant : « Seigneur ! Seigneur », alors que sa nourriture est de source illicite, sa boisson est de source illicite, ses habits sont de source illicite. Il s’est rassasié de ce qui est illicite. Il est loin pour que son invocation soit exaucée. » [Rapporté par Muslim] Il y a également le fait de ne pas ordonner le convenable et de ne pas interdire le blâmable comme l’a dit le prophète  : « Par Celui qui détient mon âme dans Sa Main, vous ordonnerez le convenable et vous interdirez le blâmable, ou peu s’en faudra qu’Allah vous envoie un châtiment de Sa part. Puis, vous l’invoquerez mais vous n’aurez pas de réponse. » [Rapporté par at-Tirmidhî] Enfin, celui qui invoque doit éviter les choses détestables relatives aux invocations comme le fait d’élever fortement la voix en invoquant. ‘Â`ichah  a dit : « Ce verset {Et dans ta prière, ne récite pas à voix haute et ne l’y abaisse pas trop} [al-Isrâ` : 110] a été révélé au sujet de l’invocation. » [Unanimement reconnu] Il faut également éviter de faire des manières dans l’invocation en utilisant des termes que la masse des gens ne comprend pas dans le seul but d’embellir l’invocation. Même si l’éloquence est louable afin que le sens ne soit pas affecté, c’est le fait de sortir de ce qui est traditionnel ou ordinaire qui est réprouvé. De même, le fait de demander à Allah une chose qui n’est pas convenable telle que Lui demander de vivre éternellement dans ce bas-monde. Ô soldats de l’État Islamique, ô vous ses émirs, ô administrés, ô supporters, implorez Allah de secourir votre Califat et de défaire le Goliath contemporain – l’Amérique – ainsi que ses soldats. Allah exaucera vos invocations, même si cela doit prendre du temps.

29

Détruire les idoles et les brûler est une forme de mécréance au ṭâghût que prenaient soin de réaliser les prophètes depuis l’ami intime d’Allah, Ibrâhîm  en passant par Mûsâ  qui brûla le veau d’or qu’adorait les enfants d’Israël, et enfin le dernier des prophètes, Muḥammad  qui détruisit les idoles des Arabes à La Mecque comme il brûla et brisa al-Lât, al-‘Uzzah, Manât, Hubal et d’autres statues. Les compagnons les suivirent dans cette voie, ainsi que les tâbi’în et ceux qui suivent leur guidée jusqu’à nos jours. Nous trouvons, dans les récits des prédécesseurs, des gens qui ont suivi les prophètes  en faisant de la destruction des idoles le plus grand objectif de leur vie. Ils œuvrent pour cela, ils combattent pour cela et bravent tous les dangers pour y parvenir. Parmi ces gens, al-Ghâzî Maḥmûd Ibn Subuktikîn  que les gens surnommèrent le destructeur d’idoles en raison du grand nombre d’entre elles qu’il détruisit. Même si cela n’est qu’une des facettes de ce grand personnages qui porta également secours à la sunnah en réprimant les innovations et qui fit très attention à l’unité des rangs en prêtant allégeance au calife abbasside. Le sultan Maḥmûd Ibn Subuktikîn naquit au mois de Muḥarram de l’an 360 de l’hégire, dans la ville de Ghaznah qui se situe au Khurâsân. Le pouvoir lui fut attribué après la mort de son père en l’an 387. Après cela, il se consacra au jihâd contre les idolâtres d’Inde, à la destruction des idoles et à la propagation de l’Islam dans ces terres. En l’an 396, le sultan Maḥmûd al-Ghaznawî se dirigea vers la citadelle de Kawâkîr, dans laquelle se trouvaient six cents statues des païens, et la conquit pour y brûler les idoles. [al-Kâmil fî at-Târîkh] En l’an 398, al-Ghaznawî attaqua, de nouveau, l’Inde. Ibn al-Athîr a dit : « Il arriva au littoral du fleuve de Handamand où il rencontra Ibrahman Bel Ibn Indibâl de l’armée indienne. Là, ils s’affrontèrent et les indiens étaient sur le point de défaire les musulmans quand Allah  leur porta secours et donna la victoire aux musulmans. Les indiens furent défaits et Yamîn ad-Dawlah (surnom du sultan Maḥmûd) suivit les traces d’Ibrahman Bel jusqu’à atteindre la citadelle de Bahîm Naghar, située sur une montagne élevée où les indiens entreposaient leur plus grande idole. Lorsque les indiens virent le grand nombre des musulmans, leur désir ardent de combattre et la succession de leurs attaques, ils prirent peur et demandèrent un

30

Le Sultan Maḥmûd al-Ghaznâwî

accord de sécurité. Ils ouvrirent ainsi la porte de la citadelle et les musulmans s’en emparèrent. Yamîn ad-Dawlah monta, entouré de ses proches, vers la citadelle d’où il prit une quantité phénoménale de pierres précieuses et quatre-vingt-dix millions de dirhams. » Allah avilit ainsi les idolâtres et leurs ṭawâghît, les idoles et les statues furent brisées, et les musulmans s’emparèrent des pierres précieuses déposées en offrande à la plus importante idole d’Inde. De même, en l’an 400 h, le sultan al-Ghaznawî mena une nouvelle expédition en Inde pour détruire des idoles qui s’y trouvaient. En l’an 405 h, le sultan se mit en route pour attaquer Tânîchir comme l’a appelée Ibn al-Athîr, ou Tahansîr comme elle est appelée aujourd’hui. Ibn al-Athîr a dit : « Lorsqu’ils s’approchèrent de leur objectif, ils tombèrent sur un fleuve très agité et difficile à traverser. Le dirigeant de ces contrées se tenait de l’autre côté, avec son armée et ses éléphants, pour empêcher la traversée du fleuve. Yamîn ad-dawlah ordonna au plus courageux de son armée de traverser le fleuve et d’occuper les mécréants en les combattant afin de permettre au reste de l’armée de traverser. Ils firent cela et combattirent les indiens pour les détourner de la protection du fleuve. Le reste de l’armée traversa le fleuve dans des embarcations et les combattit de toute part jusqu’à la fin de la journée. Les Indiens furent défaits et les musulmans, victorieux, se saisirent de leurs

biens et de leurs éléphants. » Certains historiens ont mentionné qu’un roi parmi les rois indiens proposa au sultan de cesser de détruire leurs idoles et leurs temples, en disant : « Je sais que c’est une chose par laquelle vous vous rapprochez de votre Seigneur mais ne vous êtes-vous pas suffisamment rapprochés de Lui avec toutes les idoles et les temples que vous avez détruits, surtout dans la citadelle de Nakarkarat ? » Il lui promit ainsi de lui donner beaucoup de biens mais le sultan refusa et lui expliqua que son combat était pour élever la parole d’Allah et atteindre Son agrément, non pas pour ce bas monde éphémère. Puis, il s’empressa d’attaquer leur temple pour y détruire les idoles. En l’an 407 h, dans sa série de conquête, le sultan parvint à un temple idolâtre qui faisait partie des édifices les mieux fortifiés. Ibn al-Athîr a dit : « Il contenait beaucoup d’idoles dont cinq statues en or rouge ornées de pierres précieuses et il s’y trouvait également six cent quatre-vingt-dix mille trois cents mesures d’or et près de deux cent statues formées de métaux précieux. Yamîn ad-dawlah se saisit de l’ensemble et incendia le reste avant de se diriger vers Qanûj. » Quant à la plus grande conquête de ce sultan dans la destruction des idoles et celle qui eut le plus grand impact, il s’agit de la destruction de la plus importante statue adorée par les païens, nommée Somnāth, en l’an 416 h. Ibn al-Athîr a dit : « Cette statue était la plus importante pour les Indiens auprès de laquelle ils accomplissaient un pèlerinage chaque nuit d’éclipse. Plus de cent mille individus s’y retrouvaient alors. » Ce qui poussa le sultan à prendre le risque de l’attaquer pour la détruire n’était guère le désir de se saisir des biens qu’elle contenait mais plutôt la volonté d’anéantir l’adoration des idoles en détruisant la plus importante aux yeux des Indiens. Ibn al-Athîr a dit : « Chaque fois que Yamîn ad-Dawlah conquérait une partie de l’Inde et brisait une idole, les Indiens disaient : ‘‘Ces idoles ont encouru la colère de Somnāth car s’il était satisfait d’elles, il aurait fait périr ceux qui s’en sont pris à elles. Lorsque Yamîn ad-Dawlah entendit cela, il prit la décision de l’attaquer et de la détruire, pensant qu’en le perdant et en voyant le mensonge de leur fausse prétention, les Indiens embrasseraient l’Islam. Il consulta donc Allah et, le 10 du mois de Cha’bân de la même année, il sortit de Ghaznah à la tête de trente mille cavaliers, en dehors des volontaires. » Quant à la route pour parvenir à cette idole, elle était très éprouvante et dangereuse car elle nécessitait de traverser le désert. Cependant, tous ces dangers n’entamèrent pas la résolution du sultan muwaḥḥid à détruire cette idole. Ibn al-Athîr a dit : « Lorsqu’il traversera le désert, il vit à son abord des forteresses pleines d’hommes et contenant des puits afin qu’elles ne puissent être assiégées. Allah facilita au sultan la prise de ces forteresses lorsqu’il s’en approcha et ceci par l’effroi qu’Il jeta dans les cœurs des associateurs. Il tua ainsi ses habitants, détruisit leurs idoles et s’empara de l’eau et de tout ce dont ils avaient besoin. » Il parvint à Somnāth après avoir traversé des étendues désertiques,

combattu des gens et assiégé des forteresses. Ibn al-Athîr a dit : « Il l’atteint finalement un jeudi au milieu du mois de Dhûl Qi’dah. Il vit une énorme forteresse construite sur le rivage de sorte que les vagues de la mer l’atteignaient. Ses habitants étaient sur les murs à regarder les musulmans, certains que leur divinité les anéantirait. » Telle est la mentalité des adorateurs d’idoles mais comment pourraient-ils faire face aux soldats du tawḥîd qui combattent dans le sentier d’Allah afin de purifier la terre de la souillure de l’association et de ses adeptes. Ibn al-Athîr nous rapporte les détails de la bataille et le choc des idolâtres en voyant que leur divinité ne bougea pas pour contrer ceux qui étaient venus la détruire. Pourtant, ils avaient placé toute leur confiance en elle et prétendaient que toutes leurs idoles précédemment détruites l’avaient été du fait de la colère de cette idole à leur encontre. Ibn al-Athîr a dit : « Les Indiens virent, de la part des musulmans, un combat qu’ils n’avaient pas l’habitude de voir. Ils quittèrent donc les murs tandis que les musulmans placèrent des échelles et montèrent au-dessus de la forteresse en proclamant la parole de l’unicité et en exposant l’emblème de l’Islam. A ce moment, le combat s’intensifia et le groupe des Indiens se présenta à Somnāth en frottant leur visage contre elle, en lui demandant le secours. La nuit tomba et ils continuaient ainsi, tour à tour. Au matin, les musulmans les trouvèrent et les combattirent en faisant un grand nombre de tués parmi les Indiens. Ils les poussèrent jusqu’à la maison de leur idole Somnāth où ils combattirent férocement. Groupe après groupe, les Indiens entraient auprès de Somnāth, l’embrassaient et pleuraient, puis, ils ressortaient combattre jusqu’à être tués. » Quant au sort de l’idole Somnāth, le sultan la brisa, en brûla une partie et emporta une partie à Ghaznah où elle fut foulée par les pieds des musulmans. Les musulmans se saisirent, au cours de cette bataille, d’un butin qui – par la grâce d’Allah – couvrit largement les dépenses faites pour cette bataille. Ibn al-Athîr a dit : « La valeur de ce qui fut saisi dans les maison dépasse les vingt millions de dinars et le nombre de tués, parmi les Indiens, s’élevait à plus de cinquante mille. » Le sultan Maḥmûd al-Ghaznawî continua ainsi sont jihâd jusqu’à ce qu’Allah reprenne son âme en l’an 421 h. Son action eut un grand impact dans l’installation de l’Islam en Inde durant de longs siècles. De même, sa destruction de leur idole Somnāth eut un grand impact sur les idolâtres. Par ailleurs, il ne se contenta pas de combattre les idolâtres et de détruire leurs idoles car il fut également un farouche ennemi aux innovateurs et aux hérétiques. Il détruisit l’innovation et fit revivre la sunnah durant son règne.

31

32

Les femmes de la maison prophétique, les épouses du prophète  dans ce bas monde et dans l’audelà, les mères des croyants  sont les femmes les plus pieuses, les plus chastes, les plus pures et les plus grandioses. Allah  s’adresse à elles au-dessus des sept cieux en leur faisant des recommandations et des exhortations claires qui ne nécessitent guère d’interprétation pour celui à qui Allah a donné la vue. Parmi ces recommandations, il est une recommandation qui est venue sous la forme d’un ordre : {Restez dans vos foyers} [alAḥzâb : 33] Le terme employé en arabe est qarna qui signifie la stabilité, la fixité et l’établissement permanent dans la demeure. Et si l’ordre vient d’Allah , alors il n’appartient pas aux croyants ni aux croyantes de dire autre chose que {Nous avons entendu et obéi}. Pourquoi donc la plupart des femmes ne restent pas dans leurs foyers – comme cela a été ordonné aux meilleures femmes – et au lieu de cela, elles sortent beaucoup sans nécessité ni besoin ?

en disant : « Ce verset est l’ordre intimé de rester à la maison et, même si le discours est adressé aux épouses du prophète , les autres femmes sont également concernées par son sens. Ceci, dans le cas où aucune preuve ne viendrait mentionner toutes les femmes. Que dire alors que la Charia est pleine de textes concernant le fait que les femmes doivent rester dans leurs foyers et ne sortir qu’en cas de nécessité. » Ibn Kathîr a dit : « Il s’agit d’une attitude qu’Allah  a ordonnée aux épouses du prophète  et les femmes de la ummah les suivent dans cela. » Et s’il s’agit là de l’exhortation d’Allah  à l’égard des épouses du prophète  qui sont les meilleures femmes, celles dont les cœurs sont les plus soumis à Allah et celles qui préservent le mieux les sacralités, qu’en est-il alors pour les femmes qui leur sont inférieures ?

Il s’agit de la faiblesse du frein religieux dans la réception de tels ordres et dans le fait de s’y conformer face au plaisir de sortir. D’aucuns pourraient dire que le discours ordonnant de rester dans les foyers est spécifique aux épouses du prophète  et que les autres femmes ne sont pas concernées. Al-Qurṭubî leur répond dans son exégèse de la parole d’Allah  {Restez dans vos foyers}

Quant à nous, nous ne rendons pas illicite ce qu’Allah a autorisé, et nous cherchons refuge auprès de Lui contre cela. Allah est doux et miséricordieux envers Ses serviteurs, Il n’a pas interdit à la femme de sortir de sa demeure de manière absolue mais Il a fait que la base, pour elle, est de rester dans son foyer. Pour ce qui est de sortir, cela se fait en fonction du

Restez Dans Vos Foyers

besoin et ce besoin est évalué par la femme elle-même – après son époux, son père ou son tuteur légal – mais Allah  {c’est Lui qui connaît mieux ceux qui [Le] craignent}.

femmes de son époque. Alors que dirait-elle si elle avait vu notre époque et que dirait notre prophète  s’il voyait la situation des femmes d’aujourd’hui, à l’exclusion de celles qu’Allah a préservées ?

La sunnah abonde de hadiths prouvant qu’il est permis à la femme de sortir comme le fait de sortir pour demander une fatwâ, pour abreuver les combattants lors des batailles ou pour soigner les blessés. Ou encore, le fait de sortir pour rendre visite à des amies à elle. Mais que le fait de sortir devienne une habitude, cela contredit la législation en sortant de la base qui est de rester dans le foyer. Que la sœur musulmane médite sur le hadith du prophète  rapporté par Abû Dâwud d’après Ibn ‘Umar  : « N’interdisez pas les mosquées à vos femmes mais leurs demeures sont meilleures pour elles. » La mosquée est la maison d’Allah et la prière est le pilier de la religion, et malgré cela, Allah n’a pas imposé à la femme de prier en groupe comme Il l’a fait pour l’homme. Au contraire, la prière dans son foyer – et même dans un petit coin de son foyer – est meilleure pour elle que de sortir pour assister à la prière en groupe dans la mosquée. Et ceci n’est fait que pour préserver encore plus la femme et la soustraire à la vue des hommes autant que possible.

Quant à ceux qui se plaisent à répéter les mêmes ambiguïtés, ils devraient placer le hadith précédent de la mère des croyants en face de leurs yeux au moment où ils émettent des fatwas relatives aux femmes. La femme se retrouve désormais à sortir sans règle au point de sortir plusieurs fois dans la même journée ou de sortir durant sa période de viduité sans besoin ni nécessité. C’est à Allah que nous demandons l’aide. L’Imam Aḥmad  a été interrogé sur la sortie des femmes pour les deux fêtes islamiques et il répondit : « Cela ne me plaît pas. » Ibn al-Mubârak  a dit : « De nos jours, je déteste que les femmes sortent pour les deux fêtes islamiques. » [Sunan at-Tirmidhî] Abû Ḥanîfah a dit : « Il était permis aux femmes de sortir pour la fête islamique mais, aujourd’hui, je déteste cela. » [Ibn ‘Abd al-Barr, at-Tamhîd] Si ces savants ont détesté que la femme sorte pour accomplir un rite important de l’Islam, et ce pour fermer la porte à des maux qu’ils ont évalués à leur époque, qu’en est-il du fait de sortir de manière répétée, de nos jours, au point de faire des allers retours toute la journée ?

D’après ‘Abdullah Ibn Mas’ûd , le prophète  a dit : « La femme est une ‘awrah (partie du corps à cacher). Si elle sort, Satan l’embellit [aux yeux des hommes]. Et le moment où elle est le plus proche de son Seigneur, c’est lorsqu’elle est au fond de son foyer. » [Rapporté par Ibn Khuzaymah et Ibn Ḥibbân] Que la femme musulmane ne pense pas que le port du voile islamique la dispense de ce hadith et que la femme n’est une ‘awrah que lorsqu’elle est dévêtue ou qu’elle ne porte pas le voile. Dès le moment où elle sort de son foyer, elle est une ‘awrah et ce même si rien n’apparaît d’elle. Qu’Allah fasse miséricorde au noble tâbi’î Sufyân ath-Thawrî qui a dit : « Il n’y a pas meilleur pour la femme que son foyer même si elle très âgée. » [Mukhtaṣar Ikhtilâf al-‘Ulamâ`] Le simple fait qu’elle sorte de son foyer peut être une tentation pour elle ou pour les hommes qui la voient, et en particulier si elle leur parle. C’est pourquoi Allah  a dit aux femmes du prophète  : {ne soyez pas trop complaisantes dans votre langage}. La complaisance dans le langage consiste à enjoliver les propos et adoucir la voix. Le résultat de cela : {afin que celui dont le cœur est malade [l’hypocrite] ne vous convoite pas} Afin que celui dont le cœur est malade ne vous convoite pas dans la génération du prophète  et de ses nobles compagnons  qui est la meilleure des générations. Qu’en est-il alors de notre génération actuelle ? Dans cette époque de troubles et de péchés mortels ? Yaḥyâ Ibn Sa’îd rapporte d’après ‘Amrah que ‘Â`ichah  a dit : « Si le messager d’Allah  voyait ce que les femmes ont fait, il leur interdirait de sortir comme les femmes de Banî Isrâ`îl ont été interdites. » [Unanimement reconnu] Gloire à Allah ! Voici la conclusion à laquelle est arrivée ‘Â`ichah la jurisconsulte spécialiste du hadith en voyant les débordements et innovations de certaines

Parmi les belles méditations coraniques dans la parole d’Allah  : {Des houris cloîtrées dans les tentes}, le fait qu’Allah  a qualifié les houris du Paradis comme étant cloîtrées. Al-Qurṭubî a dit : « {cloîtrées} signifie enfermées et cachées, {dans les tentes} signifie dans des habitations faites de voile, elles ne tournent pas dans les rues, comme l’a dit Ibn ‘Abbâs. » Ceci, alors que le Paradis représente la perfection et qu’il ne contient ni tentation ni égarement. Et pourtant, les houris sont enfermées pour leur époux et aucun autre que lui ne les voit. Par ailleurs, les frères mariés doivent se rappeler que leurs épouses sont sous leur responsabilité et qu’ils seront interrogés à leur sujet. Il ne doit donc pas laisser à son épouse la décision de sortir et il doit l’en interdire si elle exagère. Qu’Allah agrée ‘Umar qui, par jalousie, aurait interdit à son épouse de sortir pour la mosquée si ce n’était le hadith du prophète  stipulant de ne pas leur interdire cela. Ibn ‘Umar a dit : « Une des épouses de ‘Umar  assistait à la prière du ṣubḥ et du ‘ichâ`, en groupe, à la mosquée. Il lui fut dit : ‘‘Pourquoi sors-tu alors que tu sais que ‘Umar déteste cela et est jaloux ?’’ Elle répondit : ‘‘Qu’est-ce qu’il empêche de me l’interdire ?’’ Ils dirent : ‘‘C’est la parole du messager d’Allah  : N’interdisez pas les mosquées d’Allah aux servantes d’Allah.’’ » [Rapporté par al-Bukhârî] Il n’y a donc pas de mal à ce que les musulmanes se rendent visite, qu’elles rendent visite à leur famille ou qu’elles aillent au marché mais sans exagération. La sortie est une situation exceptionnelle par rapport à la base qui est de rester dans les foyers et c’est dans son coin personnel que la croyante est la plus proche de son Seigneur. Et notre dernière invocation est que la louange soit à Allah, le Seigneur des mondes.

33

Mais si vous êtes endurants et pieux

Les croisés américains ont pressé leurs agents apostats à lancer l’offensive sur Mossoul alors qu’ils ont la certitude qu’ils n’ont pas les compétences pour mener une telle offensive. Mais cela est dû aux nécessités de la campagne présidentielle américaine, aux problèmes économiques qui explosent à la figure des gouvernements apostats à Baghdâd et à Erbil ainsi qu’aux conflits récurrents entre les différents partis et les différentes milices formées par ces gouvernements. Les croisés et les apostats misent, aujourd’hui, tout ce qu’ils ont sur la bataille de Mossoul puisque les apostats rafidites et peshmergas ont envoyé tout ce qu’ils ont pu rassembler de soldats et de matériel pour cette bataille. Ils savent avec certitude que leur échec à mettre un terme rapide à cette bataille les entraînera dans une guerre d’usure destructrice pour leurs hommes et leur économie. Une guerre dont ils sont désormais incapables de supporter le coût après trente mois de combats mortels contre les soldats du Califat. De même, ils savent que le fait que leur campagne contre Mossoul soit brisée – et ce sera le cas par la permission d’Allah – représente, pour eux, une catastrophe bien pire que celle qui les toucha lorsque trois cent et quelques mujâhidîn du désert, les cheveux hirsutes, attaquèrent la ville. Allah leur avait alors permis de conquérir la ville en faisant trembler, de leurs mains, l’édifice des rafidites dont la grande armée s’effondra. Les conséquences de cet effondrement ne se limitèrent pas à Mossoul puisque la vague vint frapper les murs de Baghdâd et d’Erbil pour les faire trembler. Peu s’en fallut que l’édifice des apostats soit rasé à la base si ce n’était le secours des croisés par les avions et l’appui militaire. Quant aux monothéistes à Mossoul, ils savent avec certitude qu’ils sont, dans cette bataille des coalisés, face à l’un des deux biens : soit le martyre par lequel ils atteindront une réussite immense dans l’au-delà, soit une victoire proche qu’Allah fera descendre sur les endurants parmi eux et par laquelle il guérira les poitrines des croyants. Ils ont également la certitude que l’épreuve des croyants par la misère, la maladie et la secousse, avant que le secours d’Allah n’arrive, est une tradition divine qui les touchera comme elle a touché les monothéistes à toute époque et en tout lieu. Allah  a dit : {Pensez-vous entrer au Paradis alors que vous n’avez pas encore subi des épreuves semblables à celles que subirent ceux qui vécurent avant vous ? Misère et maladie les avaient touchés ; et ils furent secoués jusqu’à ce que le messager, et avec lui, ceux qui avaient cru, se fussent écriés : « Quand viendra le secours d’Allah ? » - Quoi ! Le secours d’Allah est sûrement proche.} [al-Baqarah : 214] Ils testèrent, d’ailleurs, cette souffrance durant les dures années de disette qui précédèrent la conquête qu’Allah leur a octroyée. Celui d’entre eux qui était en ville avait peur et guettait sans savoir à quel moment les apostats viendraient l’enlever. Quant à ceux

34

Mais si Vous Êtes Endurants et Pieux

leur manigance ne vous causera aucun mal qui étaient dans le désert, ils étaient pauvres et menaient une vie rude : le soleil de l’été brûlait leur visage tandis que le vent de l’hiver leur gelait les os. Ils endurèrent alors face aux épreuves et restèrent fermes devant les tentations tout en poursuivant leur jihâd sans jamais ranger l’épée dans son fourreau. En récompense, Allah leur octroya une victoire éclatante et défit, par leurs mains, les grandes armées. Il leur fit hériter leurs demeures, leurs biens, leurs armes et leur permis de les égorger comme des moutons. Allah guérit ainsi les poitrines des croyants et ôta la rancœur de leurs cœurs. Certes, Allah est Puissant et Il se venge. Cette bataille de Mossoul ne se jouera peut-être pas en un ou deux jours, ni en un ou deux mois, à moins qu’Allah ne permette leur défaite et leur destruction en moins de temps que cela. Et cela est certes facile pour Allah. Seul l’homme endurant convient à la guerre et l’allongement de la durée de la bataille n’est pas en faveur des croisés et des apostats car chaque jour leur coûte des millions de dollars, des dizaines ou des centaines de tués, de blessés ou de disparus, et de plus en plus de pression sur eux venant de leurs soldats, de leurs partisans et de leurs alliés. Sans compter les grands problèmes qui rongent l’édifice de leurs pays et de leurs gouvernements et dont ils repoussent la résolution jusqu’après la bataille de Mossoul. Tout cela les pousse à l’imprudence dans l’offensive afin de déterminer rapidement l’issue de la bataille et leur coûte d’énormes pertes. Puis, ils injecteront encore plus d’argent et d’hommes dans cette bataille qui, par la permission d’Allah, détruira le reste de leurs capacités jusqu’à ce qu’ils s’effondrent totalement et que le sang se glace dans les veines de leurs gouvernements malades et fragiles. Il ne leur restera alors plus d’autres choix que de retirer leurs forces afin de préserver leurs capitaux mais ils n’y parviendront pas, par la permission d’Allah. Tout mujâhid dans le sentier d’Allah, parmi les soldats de l’État Islamique à Mossoul et dans ses alentours, et tout musulman parmi les administrés de l’émir des croyants dans ces terres, doit prendre conscience que la bataille de Mossoul risque de durer. De même, tout mujâhid de l’État Islamique, partout dans le monde, doit prendre conscience que toute balle qu’il tirera sur un mécréant, toute mine qu’il fera exploser sur un véhicule des apostats, tout missile ou obus qu’il lancera sur une caserne des idolâtres, tout couteau qu’il plantera dans la poitrine d’un croisé ou par lequel il décapitera l’un de ses alliés, il s’agit alors d’un soutien à ses frères de Mossoul, une défense en leur faveur et un secours. Il participe ainsi à leur victoire sur les croisés et les apostats. Et Allah est l’allié des gens pieux.

Avec la continuité de la guerre menée par les soldats du Califat contre les forces de la mécréance, nous jetons un coup d’œil sur quelques-unes des récentes opérations exécutées par les mujâhidîn. Des opérations qui ont permis d’étendre l’autorité du Califat ou de terroriser, d’anéantir ou d’humilier les ennemis d’Allah. Tout en sachant que ces opérations ne sont qu’un bref aperçu des très nombreuses opérations menées par l’État Islamique sur différents fronts, en orient et en occident, au cours des dernières semaines. WILÂYAH D’AL-BARAKAH : Le 2 du mois de Muḥarram, le frère Abû al-Barâˋ alAnṣârî  est parvenu à s’infiltrer au cœur d’un grand rassemblement des apostats du PKK, aux abords de la ville d’al-Barakah. Il les a ainsi attaqués par surprise, à l’arme légère jusqu’à épuiser ses munitions, avant de fondre sur eux pour déclencher son gilet explosif. L’opération a conduit à la mort de plus de 40 apostats tandis qu’on reporte près de 200 blessés parmi lesquels figurent des responsables et des commandants.

WILÂYAH DE BAGHDÂD : Le 2 du mois de Muḥarram, deux cavaliers du martyre ont mené, à l’aide de leur gilet explosif, deux opérations contre les rafidites idolâtres. Le frère Abû Usâmah al-‘Irâqî  a fondu sur un cortège funéraire dans le quartier al-‘Âmil, au sud-ouest de Baghdâd, et a fait exploser son gilet dans la foule. Quant au frère Abû Ṭalḥah al-‘Irâqî , il a également fondu sur un cortège funéraire dans le quartier alMuchtal, à l’est de Baghdâd, et y a déclenché son gilet piégé. Le bilan des deux opérations bénies s’élève à près de 100 victimes, entre tués et blessés. Le 8 du mois de Muḥarram, le frère istichhâdî Abû alBarâˋ al-‘Irâqî  a fait exploser son gilet piégé contre un cortège funéraire de rafidites idolâtres dans la localité de Baghdâd al-Jadîdah. Allah lui a ainsi permis de tuer plus de 30 rafidites et d’en blesser plus de 40 autres. Le 14 du mois de Muḥarram, le frère istichhâdî Abû Fahd al-‘Irâqî  a fait exploser son gilet piégé contre un cortège idolâtre dans la ville d’ach-Cha’b, située au nord-

35

est de Baghdâd. Le Bilan de l’opération bénie s’élève à plus de 100 victimes, entre tués et blessés. IDLIB : Le 15 du mois de Muḥarram, le frère istichhâdî Abû Qudâmah ach-Châmî  a fondu sur un grand rassemblement des ṣaḥawât de l’apostasie – validées par les ÉtatsUnis – qui souhaitait rentrer par le passage d’Aṭmah pour combattre l’État Islamique. Allah leur est ainsi venu par où ils ne s’attendaient pas et le frère istichhâdî a fait exploser sa voiture piégée contre eux pour tuer 35 apostats et en blesser près de 45 autres. Parmi les victimes, figurent des chefs de la mécréance tels que l’apostat Hichâm Khalîfah – commandant dans Ḥarakat Aḥrâr ach-Châm –, l’apostat Khâlid as-Sayyid – président du Conseil Suprême de Justice du ṭâghût – et l’apostat Muḥammad al-Faraj qui juge par autre que ce qu’Allah a révélé et qui est le vice-président du même conseil. ALGÉRIE : Le 7 du mois de Muḥarram, les combattants de l’État Islamique ont fait exploser une mine contre un convoi de l’armée algérienne apostate, près de la ville de Tamalous dans la province de Skikda, au nord-est de l’Algérie. Le 28 du mois de Muḥarram, les soldats du Califat sont parvenus à assassiner un gradé de la police algérienne apostate et à s’emparer de son arme, dans la ville de Constantine. WILÂYAH DU KHURÂSÂN : Le 11 du mois de Muḥarram, le frère istichhâdî ‘Alî Jân  s’est élancé avec son gilet explosif, son fusil d’assaut et des grenades, en direction d’un rassemblement de rafidites idolâtres dans la localité de Kartih Sakhî Zyârit, située

Un apostat blessé dans l’attaque de Quetta

36

Opérations Militaires et Secrètes

Les dégâts de l’attaque contre les rafidites à Cha’b

dans la ville de Kaboul. Les rafidites accomplissaient un de leurs rites idolâtres quand le frère les attaqua jusqu’à épuiser ses munitions avant de faire exploser son gilet piégé contre eux. Il a ainsi fait plus de 14 morts et près de 40 blessés, par la grâce d’Allah. Lorsque les services de renseignement afghans sont arrivés pour protéger le lieu d’idolâtrie, soit près de trente minutes après la première attaque, le frère istichhâdî Thâqib al-Khurâsânî  a ouvert un déluge de tirs de fusil d’assaut et a jeté sur eux plusieurs grenades avant de faire exploser son gilet contre eux. Allah a ainsi fait, par les mains de ce frère, 70 victimes apostates, entre tués et blessés. Le 24 du mois de Muḥarram, trois frères inghimâsî – Ṭalḥah al-Khurâsânî, ‘Umar al-Khurâsânî et ‘Ubaydah al-Khurâsânî – ont attaqué un centre d’entraînement de la police pakistanaise apostate dans la localité de Siryâb Rûd, située dans la ville de Quetta. Les frères ont affronté les apostats pendant quatre heures – en utilisant des fusils d’assaut et des grenades – avant de faire exploser

leurs gilets piégés contre les apostats. L’attaque a conduit à la mort de près de 60 apostats de la police pakistanaise tandis que 120 autres ont été blessés. ALLEMAGNE : Le 15 du mois de Muḥarram, un soldat du Califat a attaqué, au couteau, deux mécréants dans la ville d’Hambourg. Cette attaque fait écho aux appels du Califat à viser les citoyens des États de la coalition croisée. WILÂYAH DE KIRKÛK : Le 20 du mois de Muḥarram, les soldats du Califat ont attaqué la ville de Kirkûk et ont pris le contrôle de dix quartiers à l’intérieur. Ceci fait suite à une opération secrète qui a permis d’infiltrer la ville selon plusieurs axes. Les mujâhidîn ont ainsi attaqué les casernes gouvernementales de la ville, ont pris le contrôle de plusieurs d’entre elles avant d’étendre leur contrôle aux quartiers suivants : Wâḥid Ḥazîrân, Dûmîz, al-‘Urûbah, an-Naṣr, al-Majîdiyah, al-Wâsiṭî, at-Tis’în, al-‘Adâlah, al-Mamdûdah et Gharnâṭah. Une situation d’effondrement a touché les apostats peshmergas, les milices chiites et les forces de sécurité dont pas moins de 360 membres ont été tués. D’autres apostats ont été faits prisonniers dont un officier du grade de lieutenant dans les forces Asâyich. Des sources à l’intérieur de la ville ont mentionné que plusieurs officiers peshmergas ont fui la ville de Kirkûk avec leurs familles. Dans le même temps, les soldats du Califat ont mené une opération martyre par une voiture piégée qui a frappé un rassemblement des forces de sécurité près du bâtiment de la préfecture. En outre, les soldats du Califat se sont emparés, au cours de l’attaque, de plusieurs véhicules militaires et de grosses quantités d’armes et de munitions. Ils ont également détruit plusieurs véhicules blindés. Simultanément à l’attaque de la ville, les soldats du Califat ont lancé un assaut sur le district d’ad-Dibs, au nord de Kirkûk, où une opération martyre a frappé un convoi de soutien des peshmergas. Ils ont également coupé la route d’approvisionnement reliant le district d’ad-Dibs à la ville de Kirkûk tandis qu’ils ont attaqué les localités suivantes : al-Bû Ḥamdân, Maktab Khâlid, Dâqûq, ar-Rachâd, Sârdak, al-Kubbah et Bachîr, toutes situées au sud et au sud-ouest de Kirkûk. Sans oublier la localité de Karâw située au nord-est d’al-Ḥawîjah. Cette opération entre dans le cadre des opérations pour massacrer un grand nombre d’apostats tout en dispersant leur campagne contre la wilâyah de Naynawâ. Les mujâhidîn se sont retirés de Kirkûk après avoir accompli leur mission et la louange est à Allah, le Seigneur des mondes. WILÂYAH D’AL-ANBÂR : Le 22 du mois de Muḥarram, les soldats du Califat ont lancé une vaste offensive – sur cinq axes – contre la ville d’ar-Ruṭbah située près de la frontière artificielle avec la Jordanie, à l’ouest d’al-Anbâr. Ils sont parvenus, au cours de l’offensive, à prendre le contrôle de la majeure partie

38

Opérations Militaires et Secrètes

de la ville en quelques heures et la louange est à Allah. L’opération a débuté par des attaques d’inghîmasî contre les positions de l’armée rafidite et ses casernes à l’intérieur de la ville et dans ses abords. La route d’approvisionnement Kîlû 160 a également été coupée avant que les soldats du Califat n’attaquent les casernes autour de la ville et en prennent le contrôle total. Ils ont, ensuite, continué leur avancée vers la ville en s’engouffrant dans ses quartiers et en y attaquant les positions de l’armée rafidites pour, enfin, prendre le contrôle de toute la ville, à l’exception du quartier d’al-Karâbilah. Ce quartier a alors été la scène d’une opération martyre qui a frappé une des positions dans lesquelles s’étaient retranchés les résidus rafidites. Une autre opération martyre a frappé une des casernes de l’armée rafidite au cours de l’assaut. Cette opération a conduit à la mort de plus de 70 éléments de l’armée rafidite tandis que de nombreux véhicules ont été détruits, par la grâce d’Allah. Cette opération entre dans le cadre des opérations pour massacrer un grand nombre d’apostats tout en dispersant leur campagne contre la wilâyah de Naynawâ. Les mujâhidîn se sont retirés d’ar-Ruṭbah après avoir accompli leur mission et la louange est à Allah, le Seigneur des mondes. RUSSIE : Le 22 du mois de Muḥarram, deux soldats du Califat  ont mené une opération contre une base militaire dans la ville de Nijni Novgorod. Les deux frères ont ainsi attaqué les croisés, à l’arme légère et à la grenade, avant d’être tués. Ils ont ainsi vengé les musulmans qui ont été tués, au Caucase, en Irak et au Châm, par les Russes croisés et leurs alliés parmi les rafidites et les nosaïrites. SOMALIE : Le 25 du mois de Muḥarram, les soldats du Califat ont attaqué des postes de la police somalienne apostate dans la ville de Bosasso, à l’est de la Somalie, et dans la ville de Yâkhchîd, au nord de Mogadiscio. Par la grâce d’Allah, ils sont également parvenus à prendre le contrôle de la commune de Qandala située à proximité de Bosasso. Le 27 du mois de Muḥarram, les soldats du Califat sont parvenus à détruire un véhicule blindé des mécréants de l’Union africaine en faisant exploser une mine à son passage, dans la localité de ‘Îlâchâ, près de Mogadiscio. Ils ont également mené deux assauts à la grenade : le premier contre un siège gouvernemental dans la localité de ‘Îlâchâ et le second contre un poste de police dans la ville de Bosasso. KÉNYA : Le 26 du mois de Muḥarram, un soldat du Califat a attaqué, au couteau, un des gardes de l’ambassade américaine de Nairobi. Cette attaque fait écho aux appels du Califat à viser les citoyens des États de la coalition croisée.

1

Bersamaan dengan dimulainya agresi militer salibis atas negeri-negeri kaum muslimin, yang targetnya adalah mengokohkan rezim thaghut dan menghalangi para muwahhid dari menegakkan Din dan penerapan syariat, Salibis meluncurkan proyek setara yang bertujuan mengganti Din dan merubah prinsip-pinsip Islam beserta cabangnya agar sesuai dengan visi jahiliyyah Amerika untuk dunia. Proyek itu disebutnya “Tatanan Dunia Baru”. Untuk mewujudkannya meka tidak menemukan model yang lebih baik kecuali Ikhwanul Murtaddin agar diikuti oleh manusia jika mereka menginginkan kepuasan Amerika. Salibis telah menguji mereka dengan baik dan membuktikan rusaknya akidah mereka dan bagaimana mereka loyal kepada musuh-musuh Din dimanapun mereka berada. Tatkala pengikut thaghut Erbakan (mantan Presiden Turki) adalah sekolah Ikhwanul Murtaddin yang paling rusak dan paling tenggelam dalam lumpur kesyirikan serta loyalitas kepada orangorang musyrik, Maka salah satu muridnya yakni si kriminal Erdogan mengajukan dirinya dalam menjalankan proyek ini, karena si murid merasa telah melampaui gurunya beberapa langkah dalam menapaki manhaj demokrasi dan kerelaan dengan sekulerisme. Maka diangkatlah ia sebagai presiden. Diciptakanlah kondisi histeria yang dibutuhkannya sehingga orang-orang bodoh banyak yang tertipu. Setelah itu ia diserahi tanggung jawab mengelola beberapa persoalan regional. Sehingga jadilah ia punya peran penting dengan thaghut negara-negara Arab dalam mensukseskan proyek shahawat di Irak yang bisa menutupi aib kekalahan Salibis dan membantu mereka mengokohkan pondasi rezim Rafidhah di Baghdad. Sejak awal permulaan jihad di Syam, Erdogan dan badan intelijennya sudah berusaha menyeret dan mengikat faksi-faksi perlawanan agar melalui dirinya negara-negara Salibis bisa mengeksploitasi 2

Makalah Kata Pengantar

mereka untuk memerangi Daulah Islamiyyah dan memerintahkan mereka untuk membiarkan rezim Nushairi, sehingga konvoi mereka mulai meninggalkan frontfront pertempuran melawan rezim dan bergerak -dengan perlindungan pasukan dan dana rezim thaghut Erdoganmemerangi para muwahhid. Erdogan dan negara busuknya itu menyelubungi permusuhannya kepada Daulah Islamiyyah dengan tudung faksi-faksi murtad yang dibentuk dengan sepengetahuan mereka dan dicekoki dana mereka. Mereka takut para muwahhid berpaling ke Turki dan menyalakan api peperangan yang tak akan padam sampai garis perbatasannya hilang sebagaimana garis perbatasan Sykes Picott lain. Namun ketika pertempuran antara Daulah Islamiyyah dan koalisi Salibis semakin sengit, si thaghut Turki itu menyingkap peran yang telah digariskan untuknya. Ia membuka langit negerinya untuk dilewati pesawat-pesawat Salibis. Ia juga buka perbatasannya untuk mensupplai atheis Kurdi di ‘Ain al-Islam. Ia buka gudang-gudang senjatanya untuk murtaddin shahawat di Halab. Ketika diminta lebih, ia segera menyambutnya. Maka dikirimnya pasukannya ke medan tempur untuk menggempur Junud Khilafah. Pesawat-pesawatnya terbang untuk membombardir posisi mereka. Artilerinya diperintahkan untuk menghujani pedesaan dan kota-ko-

diilhamkan Allah pada mereka. Rezim Turki saat ini dengan keikut sertaan mereka dalam koalisi internasional melawan Daulah Islamiyyah itu sebenarnya sedang menyembelih lehernya dengan pisaunya sendiri, memotong urat nadinya dengan tangannya sendiri, menggantung dirinya sendiri dengan talinya sendiri dan menghancurkan rumahnya sendiri, dan sesungguhnya rumah yang paling lemah adalah jaring laba-laba.

ta kaum muslimin, dan ia masih saja menjanjikan lebih. Dia mengira aksinya itu akan melindunginya dari keburukan akibat perbuatannya. Siapa yang mengira tidak akan dihukum pasti ia akan semakin jahat. Erdogan dan rezimnya yang ringkih itu tidak belajar dari rezim-rezim murtad yang Allah telah menguasakan Junud Daulah Islamiyyah atas mereka; mereka porak-porandakan strukturnya dan menghancurleburkan pondasinya sebagaimana yang terjadi atas Rafidhah. Dia tidak belajar dari Salibis sekutunya yang diserang berkali-kali oleh mujahidin; mereka membuat pasar-pasar dan taman bermainnya menjadi medan perang terbuka sebagaimana terjadi di Paris dan Brussel. Dia juga tidak mengerti makna seruan Daulah Islamiyyah kepada kaum muslimin untuk memerangi musuh-musuhnya dengan apapun yang mereka mampu; seruan ini disambut oleh puluhan tentara Allah yang tersembunyi, mereka meneror dengan pisau-pisaunya, sabuk peledaknya, bom-bom mobilnya dan senjata apapun yang dimilikinya dengan metode apapun yang

Maka, wahai Junud Khilafah di Turki, wahai muslim yang dihalangi oleh murtaddin Gendarmerie (aparat keamanan Turki yang bekerja di luar yurisdiki polisi umum, seperti wilayah pinggiran di perbatasan Negara.Pent) dari berhijrah ke Darul Islam, sasarlah si thaghut Turki dan pengikut murtadnya itu. Perangilah mereka agar Allah mengazab dan menghinakan mereka melalui tangan kalian, menolong kalian, dan melapangkan dada-dada orang-orang yang beriman. Mulailah dari imam-imam kekafiran dan pendukung-pendukung thaghut. Sasarlah polisi, hakim, dan tentara. Sasarlah ulama-ulama thaghut dan pendukung partai Erdogan dan partai-partai murtad lain yang loyal padanya. Namun tetap jangan lupakan penduduk negara-negara Salibis jika kalian menjumpainya disana. Cerai beraikan dan tumpaslah mereka. Balaslah kejahatan mereka terhadap saudara-saudara kalian dengan membunuhi mereka. Kepada setiap prajurit yang menjaga garis demarkasi dengan pasukan Turki dan sekutu-sekutunya, tetap teguhlah kalian, hendaknya mereka mendapati betapa kerasnya kalian. Semoga dengannya Allah melemahkan daya mereka, dan Dia lebih kuat daya-Nya dan lebih keras siksa-Nya.

Dampak kehancuran serangan di Diyarbakir

3

Allah  berfirman: Dan tatkala orang-orang mukmin melihat golongan-golongan yang bersekutu itu, mereka berkata: “Inilah yang dijanjikan Allah dan Rasul-Nya kepada kita”. Dan benarlah Allah dan Rasul-Nya Yang demikian itu tidaklah menambah apapun pada mereka kecuali iman dan ketundukan Benar, ini adalah apa yang dijanjikan oleh Allah dan kabar benar yang Dia sampaikan. Maka inilah seluruh orang kafir telah bersatu dan menyeru menjalin koalisi dan persekutuan mengumpulkan segenap makarnya dan berkomplot. Mereka kumpulkan seluruh makar, kaki tangan, sekutu, dan para rekannya untuk memerangi Islam dan ummatnya. Mereka buat makar terhadap kaum mukminin dengan segenap makar yang mereka miliki dan kendaraan perang pun militer yang mampu mereka kerahkan, baik itu di udara, darat maupun laut. Semuanya demi upaya mereka yang berkelanjutan untuk memadamkan cahaya Allah, dan bentuk permusuhan terhadap Dien dan Manhaj-Nya di muka bumi. Mereka mengupayakannya lantaran khawatir lagi takut apabila ummat Islam dan Ahlus Sunnah mendapatkan kembali kekuatan dan kekhilafahan mereka, pun halnya khawatir jika mereka meraih tamkin dan kemenangan sebagaimana dahulu. Sungguh, pertempuran sengit ini adalah perang total dan jihad besar yang dihadapi oleh Daulah Islamiyyah pada hari ini tiada akan menambah apapun dari kami -insya Allahkecuali keimanan yang kokoh dan keyakinan yang kuat. Dan bahwasanya semua itu tidak lain hanyalah mukadimah kejayaan gemilang dan permulaan menuju kemenangan yang nyata yang dijanjikan oleh Allah kepada para hamba-Nya. Jika kita memperhatikan Kitabullah, serta sejarah panjang jihad ummat ini dalam melawan musuh-musuhnya, niscaya kita akan melihat ayat-ayat yang jelas menunjukan dekatnya masa akhir dan kehancuran musuh-musuh kita. Yakni, hari tatkala mereka mulai mengumumkan agresi untuk memerangi Allah, Rasul dan Dien-Nya pun para hamba dan wali-wali-Nya. Yakni, hari tatkala mereka berusaha mengeluarkannya dari bumi yang Allah

4

Spesial

wariskan kepada hamba-hamba-Nya yang Ia kehendaki Allah  berfirman: ”Dan sesungguhnya mereka hampir saja benar-benar membuatmu gelisah di negeri (Mekkah) untuk mengusirmu darinya.dan kalau terjadi hal demikian, niscaya sepeninggalmu mereka tidak tinggal, melainkan sebentar saja”. (QS. al-Israa: 76) Sungguh awal dari kemenangan mulia dan terbesar kita adalah ketika musuh berkumpul, berkoalisi, berbangga akannya, dan mengerahkan tenaga sampai ke puncaknya. Disitulah Allah akan membela hamba-hamba-Nya dan akan diperlihatkan di hadapan mereka hasil dari kekuatan, dan keperkasaan-Nya. Allah  berfirman: “Kemudian Fir’aun mengirimkan orang yang mengumpulkan (tentaranya) ke kota-kota. Fir’aun berkata): ‘Sesungguhnya mereka (Bani Israil) benar-benar golongan kecil, dan sesungguhnya mereka membuat hal-hal yang menimbulkan amarah kita, dan sesungguhnya kita benar-benar golongan yang selalu berjaga-jaga.’ Maka Kami keluarkan Fir’aun dan kaumnya dari taman-taman dan mata air, dan (dari) perbendaharaan dan kedudukan yang mulia, demikianlah halnya dan Kami anugerahkan semuanya (itu) kepada Bani Israil. Maka Fir’aun dan bala tentaranya dapat menyusuli mereka di waktu matahari terbit. Maka setelah kedua golongan itu saling melihat, berkatalah pengikut-pengikut Musa: ‘Sesungguhnya kita benar-benar akan tersusul.’ Musa menjawab: ‘Sekali-kali tidak akan tersusul; sesungguhnya Tuhanku besertaku, kelak Dia akan memberi petunjuk kepadaku.’ Lalu Kami wahyukan kepada Musa: ‘Pukullah lautan itu dengan tongkatmu.’ Maka terbelahlah lautan itu dan tiap-tiap belahan adalah seperti gunung yang besar.Dan di sanalah Kami dekatkan (tenggelamkan) golongan yang lain. Dan Kami selamatkan Musa dan orangorang yang besertanya semuanya. Dan Kami tenggelamkan golongan yang lain itu. Sesungguhnya pada yang demikian itu benar-benar merupakan suatu tanda yang besar (mukjizat) dan tetapi adalah kebanyakan mereka tidak beriman. Dan sesung-

guhnya Rabbmu benar-benar Dialah Yang Maha Perkasa lagi Maha Penyayang.” (QS. asy-Syuara :53-68) Dan kalam-Nya: “Sehingga apabila para Rasul tidak mempunyai harapan lagi (tentang keimanan mereka) dan telah meyakini bahwa mereka telah didustakan, datanglah kepada para rasul itu pertolongan Kami,lalu diselamatkan orang-orang yang Kami kehendaki. Dan tidak dapat ditolak siksa Kami dari pada orang-orang yang berdosa.” (QS. Yusuf: 110) Wahai hamba-hamba Allah, sungguh keimanan tidaklah sempurna dalam tubuh Jama’atul Muslimin sampai ia menghadapi dan bersiap untuk memerangi manusia dalam perkara keimanan ini. Dalam jihadnya itu, ia hadapi hantaman demi hantaman ujian dan pedihnya rasa sakit namun ia tetap bersabar, baik dalam keadaan kalah maupun menang. Meskipun ia tertimpa ketakutan dan goncangan, namun senantiasa teguh dan tiada goyah, tetap lurus tiada berpaling, terus melangkah di jalan keimanan yang lurus, insya Allah. Jika bukan karena adanya koalisi dan jihad ini, niscaya iman ini akan melemah dan tidak bertambah, hati rusak dan tidak menjadi baik. Kita pasti akan melihat jiwa yang stagnan tekadnya, yang mengendur dan mengering imannya. Demikianlah keadaan kita tatkala diuji dengan kelapangan hidup. Kalam-Nya: “Seandainya Allah tidak menolak (keganasan) sebahagian umat manusia dengan sebagian yang lain, pasti rusaklah bumi ini. Tetapi Allah mempunyai karunia (yang dicurahkan) atas semesta alam.” (al-Baqarah: 251) Sungguh musuh-musuh Allah dari kalangan Yahudi, Nashrani dan kaum Atheis, pun halnya Rafidhah, Murtaddin dan seluruh sekte kekafiran telah mengerahkan media, bala tentara dan persenjataan mereka untuk memerangi muslimin dan mujahidin di wilayah Ninawa setelah mereka memandangnya sebagai salah satu pusat kekuatan Islam dan salah satu menaranya yang berada di bawah naungan khilafah. Kehidupan kaum muslimin yang aman dan mulia di dalamnya menjadikan mereka tidak bisa tidur. Dan terwujudnya hukum Islam di tengah manusia di dalamnya membuat batin mereka letih. Manusia telah menyaksikan dan hidup dengan hukum itu, berteduh di bawah naungannya, dan menikmati keberkahannya. Inilah apa yang paling mereka khawatirkan lagi takutkan, karena itu merupakan jalan meluasnya Islam dan melebarnya wilayah serta masuknya manusia ke dalamnya. Pada penduduk Ninawa pada umumnya, dan para Mujahidin khususnya... Ingatlah Allah, dan belalah Dienullah. Jangan sampai kalian melemah dalam memerangi dan menghalau musuh kalian, karena jika demikian, akan memutus tali kekuatan Islam dan memadamkan cahaya al-Haq (kebenaran). Wahai segenap Muhajirin dan Anshar, berjalanlah di atas bashirah kalian, dan bersabarlah di atas tekad kalian. Bersabarlah di atas musibah yang keras, seakan-akan debu-debu ketercerai-beraian hampir mengendap dan kalimat kebaikan pun keadilan akan bersatu, dan al-Haq mengusir kebatilan. Sungguh hari ini akan menjadi hari yang bersejarah. Bersabar dalam suatu perkara akan menghasilkan hal baik. Allah  berfirman: ”Golongan itu pasti akan dikalahkan dan mereka akan mundur ke belakang.”(al-Qamar:45) Dan berfirman: ”Sedang kamu menginginkan bahwa yang tidak mempunyai kekuatan senjatalah yang untukmu, dan Allah menghendaki untuk membenarkan yang benar dengan ayat-ayat-Nya dan memusnahkan orang-orang kafir, agar Allah menetapkan yang al-Haq (Islam) dan membatalkan yang batil (syirik) walaupun orang-orang yang berdosa (musyrik) itu tidak menyukainya.” (Al-Anfal: 7-8)

Wahai Junud Khilafah, jika kalian dihadapkan dengan pesawat Amerika dan koalisinya maka hadapilah dengan teguh seraya bertawakkal kepada Dzat yang bumi dan langit berada di tangan-Nya, yang tidak ada suatu binatang melatapun melainkan Dia-lah yang memegang ubun-ubunnya. Sesungguhnya Rabbku di atas jalan yang lurus. Dan katakanlah, “Cukup bagi Allah pelindung dan sebaik-baik penolong kami.” Itulah kata-kata Ibrahim tatkala ia dilemparkan ke dalam api, pun ucapan Muhammad , tatkala dikatakan kepadanya, “Sungguh manusia telah berkumpul melawan kalian maka takutlah akan mereka.” Ketahuilah, jika saja langit ini dijatuhkan ke bumi, Allah pasti akan menjadikan celah untuk bernafas orang-orang mukmin. Wahai batalyon-batalyon pasukan In-ghimasi, wahai kafilah-kafilah Istisyhadi, wahai pasukan-pasukan penyerbu, wahai penyongsong kesyahidan, pencari kebaikan dan tambahan (melihat wajah Allah). Wahai kalian yang berusaha menuju surga dan mencari keridhoan, berangkatlah di atas keberkahan Allah. Sungguh peperangan ini adalah peperangan kalian, jadikanlah malam hari kuffar menjadi siang hari, hancurkanlah rumah-rumah mereka, jadikanlah aliran darah mereka menganak sungai, sungguh itu adalah keberuntungan. Termasuk kemenangan yang besar adalah bisa menemani orang-orang yang Allah berikan nikmat, dari kalangan para Nabi, shiddiqin, syuhada dan orang-orang yang saleh dan merekalah sebaik-baik teman. Hendaknya sikap kalian menggambarkan ucapan, “Dan aku bersegera menuju Engkau wahai Rabb-ku supaya Engkau ridha.” Semoga Allah membalaskan kebaikan kalian atas pembelaan kalian terhadap Islam dan kaum muslimin, kalian telah membuat orang-orang kuffar merasakan malapetaka, kalian sungkurkan batang hidung mereka ke atas lumpur, jiwa kami tebusan bagi kalian, dari dulu hingga kini kalian adalah benteng perlindungan terbaik setelah Allah  pun lengan serta tonggak terbaik. Wahai Ahlus Sunnah di Irak, apakah di setiap saat tak terpikir dalam benak kalian? Bahwa kalian terbiasa merasakan kehinaan dan kerendahan hingga kalian menikmatinya. Kalian tersesat sebagaimana Bani Israil tersesat sebelum kalian. Tidakkah kalian melihat Rafidhah setiap hari menimpakan kepada kalian siksaan yang pedih, menjajah negeri kalian dengan dalih memerangi Daulah Islamiyyah. Kemudian pada akhirnya mereka membunuhi kaum lelaki diantara kalian, menawan wanita-wanita dan anak-anak di suatu waktu, dan mengusir mereka di waktu yang lain. Tidakkah kalian melihat kota-kota di Irak telah dikosongkan dari eksistensi Ahlus Sunnah kemudian diisi dengan makhluk Allah yang hina ibarat tanah yang diinjak-injak?. Lihatlah panji-panji mereka tatkala mereka memerangi kalian. Dengarkanlah seruan-seruan dan slogan mereka tatkala mengepung negeri kalian. Perhatikanlah perbuatan mereka tatkala mengusir kalian dari negeri kalian. Dengarkanlah seruan-seruan mereka tatkala mereka menyeru untuk memerangi semua negeri Ahlus Sunnah dari Irak kalian sampai Syam kalian, sampai Najd kalian, bahkan sampai Yaman kalian. Wahai Ahlus Sunnah, sungguh para pembesar kalian di daerah kalian telah sering melakukan penghianatan paling keji dalam sejarah, mereka perdagangkan urusan ini, mereka serahkan perkara dan negeri kalian kepada musuh. Dan inilah negeri kalian dijadikan bancakan kaum atheis kafir, kaum musyrikin Rafidhah, serta Nushairi si pendengki dalam sandiwara keji nan tersembunyi yang telah tersingkap dan telah didengar pun dilihat oleh seluruh manusia. Inilah Halab (Aleppo) menghadapi agresi militer Nushairi ter-

5

sebelah muka mereka untuk mengintai kita, dan sebelahnya berada di balik tembok berusaha untuk mewujudkan kemaslahatan dan ketamakannya di pinggiran utara Irak dan Syam. Kemudian ia berbalik, khawatir akan dihajar mujahidin di tempat kediaman mereka dengan kobaran operasi penyerangan dan luapan peperangan mereka. Ia pun berfikir untuk memberikan keputusan dan pandangan, kemudian dengan muka masam dan kesombongannya mereka masuk ke dalam peperangan melawan kami bak hyena pincang yang bersandar dan bernaung di bawah pesawat-pesawat Salibis, memanfaatkan celah dan kesibukan mujahidin yang tengah memerangi semua sekte kafir dan menghalau mereka untuk memasuki negeri Islam. Mereka merasa, tempat mereka aman dan tidak akan didatangi oleh putera-putera Tauhid dan singa-singa Jihad. Ketahuilah bahwa dari rasa amannya itu mereka akan dihantui ketakutan.

Murtaddin Rafidhah

kuat dan tersengit, dengan sokongan dari majusi kafir Rusia yang bertujuan mendirikan eksistensi Nushairi sebagai penggantinya, di tengah-tengah pengkhianatan faksi-faksi oposisi murtad, yang sibuk memerangi Daulah Islamiyyah dan berusaha menyingkirkan hukum Allah dari muka bumi, demi keuntungan tuan-tuan dan para penyokong mereka dari negara-negara Kafir. Hingga kini makar kaum Romawi (Barat) masih terus berjalan dan berlanjut. Bahkan di Jazirah Muhammad, mereka berencana memapankan Rafidhah di pinggiran-pinggirannya di bawah kondisi kerusakan besar yang dilakukan oleh pemerintahan Alu Salul untuk menjadikan negeri ini sekuler, dan memaksakan kekafiran pada penduduknya, serta menyebarkan kekejian di tengah mereka, pun menghentikan simbol Syari’at apa saja yang ingin ditegakkan. Tidak cukup sampai di situ, mereka bahkan berpartisipasi langsung dalam militer bersama seluruh kaum kuffar untuk memerangi Islam dan Ahlus Sunnah di bumi Irak dan Syam. Mereka adalah biang dari segala bencana dan sebab semua malapetaka. Wahai para kesatria Jazirah Arab. Wahai cucu-cucu sahabat, ulangilah serangan demi serangan terhadap mereka. Bagi kalian musuh-musuh Allah, bantailah aparat keamanan, tentara dan polisi mereka. Seranglah kaki-kaki tangan dan para pemilik pena mereka (Ulama Su’). seranglah para komandan, menteri dan corong-corong media mereka. Tidak boleh berkumpul dua agama di Jazirah Arab. Wahai Ahlus Sunnah, sungguh tidak ada harapan bagi kalian setelah Allah kecuali Daulah Khilafah yang akan menjaga Dien, kehormatan kalian, dan menguatkan kekuatan kalian. Di dalamnya kalian hidup dengan mulia dan mati dengan terhormat, tanpa ada Rafidhah hina yang berani menyentuh kehormatanmu, pun halnya Nushairi busuk, ataupun Atheis najis. Wahai kaum muslimin, muwahhidin di belahan bumi timur dan barat. Kini Turki, si Liberalis murtad di tengah jihad dan pertempuran kami melawan seluruh koalisi kekafiran, mereka dengan hina memerangi kita. Dengan liciknya, Turki keluarkan 6

Spesial

Wahai muwahhidin... Hari ini Turki telah ikut masuk mengganggu proyek operasi jihad kalian, maka mintalah pertolongan kepada Allah dan perangilah mereka. Jadikan rasa aman dan santai mereka menjadi keguncangan, kemudian seret mereka ke medan perang kalian yang menyala-nyala. Wahai Junud Khilafah di negeri Syam. Telah datang kepada kalian tentara Turki yang kafir, sungguh darah mereka bak darah anjing yang hina. Perlihatkan kepada mereka kebengisan kalian, dan bakarlah mereka dengan api kemarahan kalian, balas perbuatan keji yang dilakukan Ikhwanusy Syaitan dan suri tauladan murtaddin, pun koalisi para Atheis Kesyirikan. Mereka tak akan mengalahkan Tauhid kalian, pun halnya kemunafikan mereka tak akan mengalahkan keimanan kalian. Sungguh Allah bersama orang-orang yang bertakwa. Inilah yang dijanjikan Allah dan Rasul-Nya. Sungguh Ikhwanul Murtaddin adalah ujung tombak beracun yang dipegang oleh Salibis untuk memerangi Khilafah. Kelompok yang sesat ini, kesyirikannya terhadap Allah tidak terbatas hanya membuat undang-undang dan hukum-hukum buatan yang batil dan menyaingi Allah dalam perkara hukum-Nya, dan menyetujui seluruh ummat kafir atas kekafiran mereka sehingga menjadi kelompok yang tidak ada lagi Dien di dalamnya. Mereka lebih mirip dengan orang-orang Zindik dan Bathiniyyah. Ia dijadikan sebagai sayap militer yang dipercaya dalam sistem Koalisi Salibis dalam memerangi Islam dan ummatnya, dan mereka pasti dibutuhkan di medan tempur darat. Temanteman karibnya (Salibis) akan selalu memberinya sokongan dan tidak akan merasa pelit untuk membantu mereka. Maka lihatlah Irak dan Syam, Libya, Tunisia dan negara-negara selainnya, sungguh kalian tidak akan mendapati apapun di sana kecuali adanya kaum musyrikin yang ikut serta dengan undang-undang kafir ataupun yang condong dan loyal kepada para tentara Salibis, Rafidhah, kaum Liberal atau Atheis yang memerangi dan memusuhi mujahidin di jalan Allah yang berusaha untuk menegakkan hukum Allah di muka bumi. Sungguh mereka pantas disebut sebagai Ikhwan Syaithan (kawan-kawan Setan), antek dan jongos yang bekerja untuk Salibis -semoga Allah membinasakan mereka-. Bagaimanakah mereka sampai dipalingkan (dari kebenaran)? Wahai mujahidin di jalan Allah... Ketahuilah bahwa kalian pada hari ini adalah tameng Islam dan bentengnya yang kuat. Jangan sampai, jangan sampai -semoga Allah merahmati kalian- Islam dan kaum muslimin diserang dari arah kalian, Sungguh sunnat-

ullah tidak membeda-bedakan siapapun. Allah  telah menggunakan kalian dan mewariskan kekuatan untuk kalian agar Dia melihat bagaimana kalian beramal. Maka gunakan takwa kepada Allah dan ketaatan kepada-Nya untuk memohon pertolongan dan janji-Nya. Allah  berfirman: Hai orang-orang beriman, jika kamu bertakwa kepada Allah, Kami akan memberikan kepadamu Furqan.Dan kami akan jauhkan dirimu dari kesalahan-kesalahanmu, dan mengampuni (dosa-dosa)mu ,Dan Allah mempunyai karunia yang besar.”.(QS. al-Anfal:29) Jauhilah dari bermaksiat kepada-Nya dan menyelisihi perintah-Nya. Sungguh hasil dari maksiat itu sangatlah buruk bagi kalian. Akan aku bacakan kepada kalian wasiat Amirul Mukmimin Umar bin Khatthab kepada Sa’ad bin Abi Waqqas  dan bala tentara yang membersamainya. Ia berkata: “Sungguh aku memerintahkanmu dan bala tentaramu agar selalu bertakwa kepada Allah dalam setiap keadaan. Sungguh takwa kepada Allah merupakan sebaik-baik persenjataan untuk melawan musuh dan siasat terkuat dalam peperangan. Aku perintahkan kamu beserta bala tentaramu untuk lebih berhati hati dari kemaksiatan melebihi kehati-hatianmu terhadap musuh kalian. Sungguh dosa bala tentara kita lebih dikhawatirkan dari pada musuh mereka. Sungguh kaum muslimin ditolong lantaran kemaksiatan musuh mereka kepada Allah. Kalaulah bukan karena itu, kita tidak mempunyai kekuatan di hadapan mereka, karena jumlah kita tidaklah sebanding dengan jumlah mereka, pun halnya persenjataan kita tidaklah seperti persenjataan mereka. Jika kemaksiatan kita sepadan dengan mereka, maka mereka akan unggul dalam kekuatan. Jika tidak demikian, maka kita akan ditolong dengan keunggulan kita lantaran sedikitnya maksiat. Kita tidak mengalahkan mereka dengan kekuatan kita. Ketauilah, bahwa dalam perjalanan kalian terdapat malaikat pencatat dari Allah yang mengetahui apa saja yang kalian kerjakan. Maka malulah kepada mereka. Jangan bermaksiat kepada Allah sedangkan kamu berada di jalan-Nya, dan jangan katakan musuh kami lebih buruk dari kita sehingga mereka tidak akan dimenangkan atas kita meski kita berlaku buruk. Betapa banyak kaum yang dikuasai oleh kaum yang lebih buruk dari mereka sebagaimana yang menimpa Bani Israil, tatkala mereka diserbu kafir Majusi lantaran tindakan-tindakan

yang membuat murka Allah, sehingga negeri-negeri mereka hancur lebur, dan itulah ketetapan yang pasti terlaksana. Mintalah kepada Allah agar kalian bisa mengendalikan diri kalian, sebagaimana kalian meminta pertolongan atas musuh-musuh kalian. Aku memohon kepada Allah hal ini untuk kita semua. Sampai di sini perkataan Umar . Wahai Mujahidin... Nabi kalian  bersabda: “Sungguh kalian akan menang, mendapatkan kebaikan dan diberi penaklukkan. Maka barang siapa dari kalian mendapatinya hendaknya ia bertakwa kepada Allah, hendaknya memerintahkan kepada yang makruf dan melarang dari yang mungkar.” Dan pada hari ini, Allah telah mewariskan bumi yang berbarokah ini kepada kalian dan membebankan kepada kalian amanah untuk menjaga dan mempertahankannya, pun teguh dalam menegakkan hukum Allah di dalamnya, maka berhati-hatilah, agar Setan tak menggelincirkan kalian, sehingga mundur dari suatu wilayah ataupun mundur dari front pertempuran. Sebaliknya, kalian harus tetap bersabar, menguatkan kesabaran dan terus berjaga. Teguhlah dan jangan datangi sumber-sumber kehinaan setelah Allah memuliakan kalian. Jangan kalian ganti kebaikan dengan kerendahan. Dan jangan kembali terpuruk setelah kalian naik dari kerendahan dan keterpurukan. Ketahuilah bahwa kerugian yang dibayar saat kalian tetap tinggal di wilayah yang kalian pertahankan lebih sedikit seribu kali dari kerugian mundurnya kalian dengan kehinaan kalian. Allah  berfirman: “Katakanlah, ‘Lari itu sekali-kali tidaklah berguna bagimu, jika kamu melarikan diri dari kematian atau pembunuhan, dan jika (kamu terhindar dari kematian) kamu tidak juga akan mengecap kesenangan kecuali sebentar saja. “ (QS. al-Ahzab : 16) Dan Nabi  bersabda: “Ribath sehari semalam lebih baik dari puasa sebulan dan bangun malamnya, Jika ia meninggal maka pahala amalnya akan terus mengalir rizkinya akan terus dialirkan dan aman dari fitnah.” Namun jika kalian mundur dari suatu wilayah lantaran dosa kalian, maka kembalikan wilayah itu dengan takwa kepada Rabb kalian. Sungguh itu akan terwujud jika kalian melakukannya. Ingatlah jika musuh kalian berperang di jalan Thaghut, maka kalian berperang di jalan Allah yang Maha Agung. Dan jika mer-

7

eka berperang demi menegakkan kalimat kekafiran maka kalian berperang di jalan untuk meninggikan kalimat Allah. Dan jika mereka berperang demi secuil dunia maka kalian berperang demi pahala yang besar dan perdagangan yang menyelamatkan kalian dari adzab yang pedih. Dan mereka berperang sedangkan dalam diri mereka ada pengkhianatan dan kekafiran maka kalian berperang dengan keimanan dan al-Quran di dalam hati kalian. Jika mereka berperang sedangkan ‘upah’ mereka adalah neraka maka balasan bagi kalian berada di sisi ar-Rahman surga yang seluas langit dan bumi insya Allah. “Maka manakah di antara dua golongan itu yang lebih berhak memperoleh keamanan (dari malapetaka), jika kamu mengetahui? Orang-orang yang beriman dan tidak mencampuradukkan iman mereka dengan kezaliman (syirik). Inilah yang dijanjikan Allah dan Rasul-Nya untuk kita.” (QS. al-An’am : 81-82) Kemudian aku peringatkan akan persengketaan dan perselisihan dalam ilmu dan amal kalian, sedangkan kalian berada dalam satu kubu dan sama-sama mentauhidkan Rabb kalian dan kalian perangi musuh kalian. Kalian berusaha meninggikan kalimat Allah di muka bumi. Kalam-Nya“Hai orang-orang yang beriman. Apabila kamu memerangi pasukan (musuh), maka berteguh hatilah kamu dan sebutlah (nama) Allah sebanyak-banyaknya agar kamu beruntung. Kamu menjadi gentar dan hilanglah kekuatanmu. Maka bersabarlah, sesungguhnya Allah beserta orang-orang yang sabar.”(QS al-Anfal:45) Perselisihan adalah sebab berkuasanya musuh, perselisihan adalah sebab terjadinya keburukan dan timbulnya permusuhan antar kalian. Maka jangan mengikuti apa yang dilakukan para ummat terdahulu, yang melaksanakan satu perkara namun meninggalkan perkara yang lain. Maka Allah percikkan api permusuhan dan kebencian diantara mereka. Allah  berfirman: “Tetapi mereka (sengaja) melupakan sebagian dari apa yang mereka telah diberi peringatan dengannya; maka Kami timbulkan di antara mereka permusuhan dan kebencian sampai hari kiamat. Dan kelak Allah akan memberitakan kepada mereka apa yang mereka kerjakan. (QS. al-Maidah :14) Dan janganlah kalian sampai menyelisihi amir-amir kalian. Dengarkan dan taatilah dia sebagai bentuk ibadah selama ia ti-

Dampak kehancuran serangan di Diyarbakir

8

Spesial

dak memerintahkan kemaksiatan. Ketahuilah, bahwa perselisihan kalian terhadap mereka adalah perkara Jahiliyyah. Sungguh Allah memuliakan kalian hanya dengan Islam dan Jama’ah, selalu mendengar dan taat, “Dan ingatlah akan nikmat Allah kepadamu ketika kamu dahulu (masa Jahiliyah) bermusuh-musuhan, maka Allah mempersatukan hatimu lalu menjadilah kamu karena nikmat Allah, orang-orang yang bersaudara; dan kamu telah berada di tepi jurang neraka, lalu Allah menyelamatkan kamu dari padanya. Demikianlah Allah menerangkan ayatayat-Nya kepadamu, agar kamu mendapat petunjuk.”(QS. Ali Imaran : 103) Ingat dan perhatikan firman Allah  : “Sesungguhnya Allah tidak merubah keadaan sesuatu kaum sehingga mereka merubah keadaan yang ada pada diri mereka sendiri.”(QS. ar-Ra’ad :11) Dan kepada Junud Khilafah di Khurasan, Bangladesh, dan Indonesia, Kaukasus, Filipina, Yaman, Jazirah Arab, Sinai, Mesir, Tunisia, Aljazair dan Libya, Somalia pun Afrika Barat. Ketahuilah bahwa kalian hari ini adalah penopang Islam di muka bumi dan pasak-pasak Khilafah di dalamnya. Kalian buat seluruh sekte kafir terperanjat dengan jihad, kesabaran dan keteguhan kalian. Kalian ajari manusia bagaimana menuju jalan kemenan-

gan, dengan kebaikan berjama’ah dan merealisasikan ketaatan, dengan mendirikan jama’ah muslimin besar (Khilafah) di saat kondisi Jahiliyah terus melanda karena banyaknya faksi yang tercerai berai dimana-mana. Kalian telah membuat seluruh kuffar geram dengan jihad dan bersatunya kalian, sebagaimana kemarahan mereka saat Khilafah Islam tegak. Oleh karenanya, mereka akan terus berusaha memadamkan cahaya Allah yang berada di tengah kalian dengan menghembuskan racun perpecahan dan perselisihan. Maka bersabarlah, dan kuatkan kesabaran, janganlah takut dan teguhlah, dan jangan melarikan diri tatkala pertempuran. Jika kalian bersabar, niscaya Allah akan menyokong kalian, menolong kalian dan mengokohkan injakan kaki kalian. Ketahuilah bahwa surga berada di bawah naungan pedang. Ketahuilah jika sebagian komandan kalian terbunuh, maka Allah akan menggantikannya dengan yang lain untuk kalian, baik yang serupa atau lebih baik darinya. Allah tidak akan menelantarkan kalian dan jangan bersedih, sungguh Allah bersama kita. Wahai mujahidin yang bersabar di atas kesedihan dan cobaan di Sirte. Kalian telah memberikan pelajaran kepada musuh dari kesabaran kalian. Kalian tulis pelajaran di atas lembaran kemuliaan dengan darah kalian yang suci. Dari dulu Eropa hingga kini masih berambisi untuk memerangi Khilafah dan benteng Islam di Irak dan Syam, sampai kalian guncang keamanan mereka dengan berkembangnya kalian dan kalian balikkan timbangan politiknya dengan jihad kalian. Sehingga kalian menjadi batu penghalang dan batu karang kuat yang membuat hancurnya motivasi mereka, yang dengannya makar mereka berantakan. Sungguh musuh kalian merasakan keperihan sebagaimana kalian merasakannya, namun kalian mengharap dari Rabb kalian apa yang tidak mereka harapkan. Jangan sampai kalian tinggalkan pos-pos perang kalian dan tempat-tempat ribath kalian. Hampir-hampir saja musuh kalian bosan, pasukan mereka dihadang dan dicerai beraikan. Dan tidak lupa pada kesempatan ini untuk mengingatkan kaum muslimin pada umumnya, jika jalan kalian sudah mulai menyempit dan jalan hijrah ke Irak dan Syam sudah terputus maka Allah telah menjadikan banyak cara untuk berhijrah ke sejumlah wilayah-wilayah lainnya yang berbarokah, supaya meninggikan bangunan Islam di sana dan mendapatkan keutamaan dengan bersegera dalam menolong Dien Allah dan meninggikan kalimat-Nya. Allah  berfirman: “Hai hamba-hamba-Ku yang beriman, sesungguhnya bumi-Ku luas, maka sembahlah Aku saja.”(QS. al-Ankabut :56) Dan kepada saudaraku-saudaraku yang tengah memegang bara yang Allah uji dengan tertawannya mereka. Meski sengitnya pertempuran kami dalam melawan musuh-musuh Allah, demi Allah kami tidak lupa dan tidak akan melupakan kalian. Bagaimana bisa kami lupa sedangkan kalian selalu terngiang dalam benak kami, dan kegundahan kami yang tidak hilang dalam jiwa. Kami meminta kepada Allah supaya belenggu tali yang menawan kalian terlepas melalui tangan kami, pun terpecahnya jeruji besi penjara kalian dengan senjata dan kekuatan kami. Dan itu bukanlah hal yang sulit bagi Allah. Maka hendaklah kalian kembali kepada Allah atas musibah yang menimpa kalian, dan ingatlah Dia tengah menyimpan kalian untuk hari dimana kalian menolong Dien dan Daulah kalian. Sungguh aku memotivasi kalian untuk mendo’akan saudara-saudara kalian di Daulah Islamiyyah agar Allah memberikan jalan keluar bagi setiap perkara mereka dan menurunkan pertolongan Allah pada mereka, pun cukup hanya bergantung pada Allah dan tidak kepada selain-Nya. Semoga Allah melepaskan belenggu tawanan kalian, mengentaskan penderitaan kalian dan menyembuhkan luka kalian, menguatkan tekad kalian dan memberikan kepada kalian jalan keluar.

Wahai kaum muslimin dimana saja kalian berada. Aku berbela sungkawa terhadap kalian dan mujahidin atas gugurnya para masyaikh dan komandan, utamanya Syaikh Abu Muhammad al-Adnani dan Syaikh Abu Muhammad al-Furqon. Semoga Allah menempatkan mereka di surga firdaus tertinggi. Mereka adalah sebaik-baik menteri kami dan para pemimpin yang shalih. Allah memuliakan mereka dengan sejarah kebaikan dan dan jasa-jasa mereka, dan kesungguhan mereka dalam meninggikan bangunan Khilafah dan menegakkan hukum Allah di muka bumi, sampai akhirnya mereka gugur dan telah menunaikan apa tugas mereka. Demikianlah penilaian kami dan Allah-lah sebenarnya yang menilai mereka. Kami berikan pula kabar gembira dengan karunia Allah dan pemberian-Nya bahwa Khilafah tidak akan terpengaruh dengan terbunuhnya mereka, apa lagi roda jihad, ia tidak akan berhenti dengan kehilangan mereka. Sebaliknya, jasad-jasad yang suci itu hanyalah merupakan kurban yang kami serahkan di hadapan Allah demi meraih keridhaan-Nya, pun demi meraih kemenangan yang nyata dan penaklukkan yang dekat, dengan izin Allah. Telah kita ketahui dalam Kitabullah bahwa gugur syahidnya para komandan dan orang-orang shalih adalah pintu terdekat untuk mendapatkan penaklukkan di muka bumi, pun pahala dunia dan akhirat Allah  berfirman tentang keadaan para Nabi dan para pengikutnya: “Dan berapa banyaknya Nabi yang berperang bersama-sama mereka sejumlah besar dari pengikut(nya) yang bertakwa. Mereka tidak menjadi lemah karena bencana yang menimpa mereka di jalan Allah, dan tidak lesu dan tidak (pula) menyerah (kepada musuh). Allah menyukai orang-orang yang sabar. Tidak ada doa untuk mereka selain ucapan: ‘Ya Rabb kami, ampunilah dosa-dosa kami dan tindakan-tindakan kami yang berlebih-lebihan dalam urusan kami dan tetapkanlah pendirian kami, dan tolonglah kami terhadap kaum yang kafir’. Karena itu Allah memberikan kepada mereka pahala di dunia dan pahala yang baik di akhirat. Dan Allah menyukai orangorang yang berbuat kebaikan.”(QS. Ali Imran:146-148) Ya Allah, yang menurunkan Kitab.. Yang menggerakkan awan.. Dan yang mengalahkan pasukan Ahzab. Kalahkan mereka dan tolonglah kami dalam menghadapi mereka. Ya Allah, hancurkanlah para kuffar penjahat yang menghalangi manusia dari jalan-Mu dan mendustakan Rasul-Mu dan memerangi wali-wali-Mu. Ya Allah, timpakanlah mereka masa paceklik sebagaimana di masa Yusuf. Ya Allah, kumpulkan mereka semua dalam satu jumlah pasukan dan bunuhlah mereka sampai habis berkeping keeping dan jangan sisakan mereka sedikitpun. Ya Allah, cerai beraikan barisan dan kekuatan mereka. Ya Allah, bagi mereka yang ingin keburukan bagi kami, Dien dan jihad kamimaka timpakanlah selalu keburukan bagi mereka sampai mereka binasakan dirinya dengan tangan mereka sendiri. Ya Allah, buatlah makar baik untuk kami dan jangan jadikan makar buruk menimpa kami berikan kami petunjuk dan mudahkan kami untuk mendapatkannya tolonglah kami atas mereka yang melampaui batas atas kami Engkau adalah penolong, sebaik-baik pelindung dan penolong kami.

9

Nama aslinya adalah Abbas Muzhir Abbas ar-Rafi’i, sang singa pemberani, suksesor gerbong pertama para tokoh media semisal Maisarah al-Gharib, Nashir al-Jazrawi, dan sederet kesatria lainnya yang meninggalkan kesan mendalam di ranah media, juga penjagal kaum Rafidhah dan Salibis. Abu Mariyah menimpakan luka bagi mereka di sana-sini, memerangi mereka dengan senapannya di suatu tempat, dan menantang mereka dengan kameranya di banyak tempat. Kemudian perjalanannya berakhir sebagai amir (kepala) i’lam ‘askari (media ketentaraan) di wilayah-wilayah timur (alwilayat asy-syarqiyyah). Abu Mariyah al-Iraqi menempuh jalan perang dengan senjatanya. Perjalanan meniti jalur maut, pembunuhan, dan serpihan jasad, justru semakin menguatkan keteguhannya. Sebuah jalan yang takkan pernah membuatnya takut. Bahkan dia acapkali berkata kepada sahabat-sahabatnya sambil bercanda, “Siapa yang takut mati, tidak usah menjadi temanku.” Terbunuh di jalan Allah adalah cita-citanya, keridhaan Dzat Yang Maha Pengasih adalah doa yang dipanjatkan untuk dirinya, merengkuh surga adalah harapannya kepada Rabbnya. Seolah-olah seorang penyair berucap melalui lisannya di kala dia bersenandung: Aku menanggung pasukan maka aku tak mengapa Aku ‘kan sambut ia atau pun yang selainnya Aku miliki jiwa merindukan sesuatu yang mulia Akan binasa kelak atau akan kutunaikan hasratnya Gurun al-Jallam mengenalnya sebagai mutiaranya Wilayah Shalahuddin, yang merupakan negeri para pahlawan dan gudangnya para kesatria. Ia merupakan negeri titik awal berbagai penaklukkan yang mana kesatria kita ini banyak mendokumentasikan seluruh peperangan dan perkembangan peristiwanya di waktu sulit dan sempit. Yaitu hari ketika sengatan musim panas membakar wajah mujahidin, dan bekunya musim dingin mengoyak kulit mereka. Hari-hari nan penuh cobaan membuatnya bersinar, semakin kokoh, dan pengalaman-pengalaman di masa itu semakin mengasah keahliannya. Dia juga banyak mengambil manfaat dari para masyayikh (ulama) jihad yang berperang dan hilir-mudik di medan-medan perangnya, semisal Syaikh Abu al-Mughirah al-Qahthani . Dia benar-benar merupakan sebaik-baik komandan dan pimpinan, sangat tawadhu, jujur, lagi pemimpin yang baik. Seorang yang bertakwa dan jujur, suka menasehati saudara-saudarnya agar berhati-hati terhadap dosa pribadi dan kemaksiatan-kemaksiatan karena kelalaian. Dia juga senantiasa mengarahkan saudara-saudaranya agar mengikhlaskan niat karena Allah dalam beramal, dan supaya batin selalu bersesuaian dengan kondisi lahirnya. 10

Kisah Syuhada'

Sebagaimana Abu Mariyah juga takut terhadap riya dan ujub, serta memperingatkan rekan-rekannya dari kedua perasaan tersebut. Sampai pada tingkatan bahwa dia tidak pernah menampakkan sabuk peledak yang tidak pernah dilepasnya, namun dia kenakan di balik pakaiannya. Lalu pistol pribadinya pun bersembunyi di balik rompi militer yang tak pernah ditanggalkannya. Tak hanya itu, dia benar-benar sangat mengawasi dirinya, sehingga jika engkau menyaksikannya mendengar pujian atas dirinya, dia berkata, “Aku takut kelak datang di Hari Kiamat, lalu dikatakan kepadaku: ‘Dan Kami hadapi segala amal yang mereka kerjakan, lalu Kami jadikan amal itu (bagaikan) debu yang beterbangan,’ (al-Furqan: 23) Abu Mariyah al-Iraqi berpartisipasi dalam penaklukkan, kemudian masuk ke Tikrit, ad-Daur, al-Ilm, Baiji, dan ash-Shiniyyah dengan penuh tawadhu dan memuji Allah. Alih-alih membuatnya berubah, kemenangan dan tamkin (kekuasaan) justru semakin meningkatkan sikap tawadhunya kepada Allah Rabb Semesta Alam. Dia mulai melakoni kewajiban jihad ketika berusia 14 tahun. Dia masuk ke penjara di kota al-Ahdats, al-Mathar, kemudian penjara Kamp Bucca. Dia ikut mendekam di berbagai sel penjara menyertai saudara-saudara dan ayahnya. Walaupun masih kecil, dia menolak untuk berpisah dari ayahnya, meskipun di dalam penjara sekalipun, demi melayaninya serta meringankan penderitaannya akibat belenggu dan pemenjaraan. Namun sipir Salibis enggan selain memisahkan keduanya, merusak kekompakkan keduanya, sebagaimana kekompakkan keluarga mereka tercerai-berai di luar tembok penjara. Keluarga Abu Mariyah senantiasa berpindah-pindah tempat dari satu kota ke kota lainnya. Terkadang mereka tinggal di kota al-Ishaqi, kadang di Balad, di ad-Daur, di adh-Dhulu’iyyah, al-Karmah, terkadang di Tikrit, sampai akhirnya tinggal menetap di Mosul. Di salah satu stasiun pemberhentian di kota Balad, Abu Mariyah mengambil satu toko untuk dijadikannya sebagai titik pengintaian konvoi pasukan Salibis, untuk kemudian menyerangnya dengan bom termal, bersama-sama dengan rekan-rekan jihadnya. Kemudian dia pun ditangkap disebabkan aktivitasnya itu. Abu Anas, saudara laki-lakinya terbunuh dalam jihad memerangi pasukan Salibis, dan membuat Abu Mariyah semakin kokoh menapaki jalan jihad, yang mana saat itu dia berada di awal masa mudanya. Lalu saudaranya yang kedua, yaitu Abu Maryam, juga terbunuh. Dan dia adalah seorang dokter yang menolak pergi meninggalkan Tikrit saat dikepung pasukan Rafidhah. Bagaimana bisa dia pergi dan meninggalkan pasien-pasiennya yang mencapai 200-an korban luka-luka di Rumah Sakit Tikrit, sedangkan dia seorang ahli bedah yang sangat dibutuhkan. Maka dia pun tetap

teguh dan tidak meninggalkan pekerjaannya. Lalu ketika waktu konfrontasi dengan Rafidhah semakin dekat, dia meledakkan mereka dengan sabuk peledaknya, dan menjadi anggota keluarga kedua yang syahid. Hal ini membuat Abu Mariyah semakin yakin akan kebenaran manhaj yang dilalui dirinya dan keluarganya. Selanjutnya, tibalah giliran saudara laki-lakinya yang ketiga, yaitu Abu Thalhah, seorang petempur penyerbu yang membuat Rafidhah berdarah-darah di Kamp Speicher. Dia kerapkali membuat mereka menderita di banyak tempat dan pertempuran. Dan dia terbunuh seiring dengan gugurnya Syaikh Umar Al-Shishani, beberapa pekan sebelumnya. Abu Mariyah termasuk salah seorang yang banyak membunuh tentara Rafidhah, terutama saat membantai mereka di Kamp COB Speicher. Dia merupakan pelopor pertempuran via media, bahkan dengan tangannya sendiri dia menerapkan hukum Allah bagi orang-orang Musyrik Rafidhah. Abu Mariyah termasuk awak media (i’lami) Wilayah Shalahuddin yang paling menonjol. Berbagai video yang diproduksi di bawah pengawasannya –di bawah kepemimpinannya di Kantor Media Wilayah Shalahuddin— menempati posisi-posisi teratas dalam peringkat umum rilisan video Daulah Islam. Hal tersebut kemudian menghantarkannya menduduki posisi amir sektor i’lam ‘askari (media militer) di Wilayah-Wilayah Timur (al-Wilayat asy-Syarqiyyah). Dia membuat i’lam ‘askari tak ubahnya sel lebah yang tidak mengenal senyap dan diam (baca: bekerja tiada henti), meskipun dia sangat menolak dibebani posisi tersebut. Selain memproduksi lebih dari 25 video jihad, dia pun mendapatkan kehormatan untuk berpartisipasi dalam puluhan rilisan video lainnya yang berpengaruh besar dalam meningkatkan semangat juang, menguatkan tekad, dan meneror musuh-musuh agama. Sampai-sampai, orang-orang menyukai suara pelannya dari balik kamera, yang memekikkan takbir seraya mengulang-ulang, “Pembalasan untuk ibunda kami, Aisyah!” sembari mengangkangi jasad balatentara Rafidhah. Sebagaimana Abu Mariyah juga merupakan salah seorang singa pertempuran Baiji, dan termasuk orang yang mendokumentasikan pertempuran di kilang Baiji. Dia menerobos ke dalam pertempuran sambil berlari, bersama dengan kader-kader media binaannya. Padahal saat itu Baiji sedang dikepung oleh pasukan Rafidhah dan milisi-milisinya, di tengah timah panas kesyirikan dan kemurtadan para sniper (penembak jitu), di bawah pesawat tempur Salibis yang meliuk-liuk di langit kilang Baiji. Abu Mariyah berlari sepanjang dua kilometer di tanah terbuka di tengah berondongan peluru, untuk menemui mujahdin di dalam kilang. Dan dia pun keluar dengan cara yang sama setelah selesai mendokumentasikan pertempuran. Langit cita-cita dan ambisinya sangat menjulang tinggi. Di dalam dirinya terdapat kepercayaan besar bahwa dia akan merealisasikan segala hal yang dikehendakinya. Betapa tidak, dialah yang membentuk berbagai tim media dan merevolusi media, ketika dia menduduki singgasana tertinggi di i’lam ‘askari (media militer) dan meletakkan sejumlah fondasi sempurna lagi kokoh bagi masa depan i’lam ‘askari. Dia mendelegasikan tugas dan misi secara sukses, tidak menjadikan tugas hanya terfokus atau bergantung pada dirinya saja secara eksklusif. Demikianlah, agar terjamin bahwa tugas tidak terhenti dengan absennya salah seorang awak media atau terbunuhnya amir. Abu Mariyah amat bersikeras agar ada ikhwah lainnya yang mau menggantikan posisinya untuk mengemban amanah berat tersebut, dan dia dapat fokus bekerja sebagai juru kamera dalam banyak peperangan dan pertempuran. Sehingga di sana dia bisa memposisikan dirinya di medan-medan pertempuran dan di frontfront yang mempertaukan dirinya, meskipun dia terikat tugas-tugas berat di pekerjaan barunya. Dia adalah sosok yang sangat merindukan atmosfer jihad dan debu pertempuran, serta mengiringi para muqatil (petempur). Dia merasa tidak nyaman untuk hidup jauh dari mereka. Oleh karenanya, engkau bisa mendapatinya senantiasa eksis bersama mereka dalam setiap pertempuran dan peperangan. Dia tidak mau untuk sekadar berada di jantung pertempuran, dan lebih dari itu, dialah

yang mengendalikan jalannya peristiwa-peristiwa heroik (malahim) dari sisi media. Betapapun dahsyatnya kesengitan dan kobaran api perang, dia senantiasa mengumumkan kabar gembira kemenangan. Engkau bisa mendapati banyak pasang mata semuanya menanti apa yang datang darinya, dan kumandang takbir pun menggema apabila dia mengumumkan hal-hal yang menyejukkan dada orang-orang beriman, mulai dari kabar hancurnya tank-tank Amerika Serikat (AS), atau gagalnya serangan-serangan Rafidhah, atau menderitanya pasukan murtad Kurdi Peshmerga. Abu Mariyah menyambung waktu malam dengan siang harinya antara memenuhi kebutuhan-kebutuhan tugas yang diembannya dan berkeliling ke sejumlah front pertempuran, sampai rasa lelah menderanya. Terkadang, dia tidak punya waktu untuk rapat dengan pasukannya kecuali setelah lewat tengah malam, dan rapat baru selesai menjelang fajar, hal ini disebabkan sempitnya waktunya dan banyaknya pekerjaannya. Pada saat-saat terakhir di malam kepergiannya, Abu Mariyah seperti berpamitan kepada pasukannya dengan perpisahan selamanya... “Telah tiba waktunya, tak lama lagi, dengan izin Allah kita akan berjumpa dengan orang-orang tercinta. Demi Allah, sungguh aku merindukan perjumpaan dengan Allah.” Demikianlah dia mengucapkan untaian kalimat terakhir, dari hati yang merasakan dekatnya perjumpaan dengan Allah . Pada pagi keesokan harinya, meski dalam kondisi lelah, penat, dan letih, dia bergerak menuju front untuk memantau kondisi dan jalannya pertempuran di salah satu daerah. Di perjalanan pulang, jet tempur Salibis AS mengebomnya, sehingga sang kesatria media pun akhirnya undur diri dari arena yang telah diterjuninya dengan rasa lelah, kerja keras, dan penuh pembelaan terhada agama Allah, serta ambisi terhadap sesuatu di sisi Allah Sang Pemilik dan Sang Penguasa segalanya. Berakhirlah sebuah episode keberanian salah satu dari sekian kesatria Daulah Islam. Para kesatria yang mewarnai petualangan mereka dengan darah, merajut perjalanan mereka dengan pengorbanan, dan membayar akhir perjalanan dengan mahar cabikan anggota tubuh. Abu Mariyah terbunuh di usia 27 tahun yang separuhnya dihabiskan di medan-medan jihad sebagai seorang petempur, tawanan, buronan, penakluk, dan amir. Terbunuhlah sang pemilik muruah (budi luhur, wibawa) yang sangat marah apabila mengetahui adanya penelantaran terhadap hak-hak keluarga ikhwah yang syahid, atau sedang ditawan, atau tengah ribath. Maka dengan segera dirinya menunaikan keperluan-keperluan mereka. Sampai-sampai dia membentuk satu lajnah (komite) khusus di i’lam ‘askari untuk memenuhi urusan-urusan keluarga; keluarga syuhada, keluarga korban luka-luka, dan keluarga para awak media. Telah beranjak pergi seseorang yang seringkali berkata, “Aku khawatir akan membebani siapa saja yang bekerja bersamaku, lalu Allah mengujiku dengan seorang amir yang membebaniku dalam pekerjaanku.” Pernyataannya ini mendorongnya menutup jalan untuk kezaliman, bahkan dia bersikap adil kepada orang yang dizalimi, dan berupaya untuk mengurai permasalahan-permasalahan rekan-rekannya, sesibuk apapun dia dengan urusan-urusan pekerjaan media dan ketentaraan. Sang Kesatria telah pergi menemui ketiga saudara laki-lakinya yang mendahuluinya menuju surga, dengan seizin Allah , meninggalkan celah kosong yang sulit untuk ditutup oleh sosok penggantinya kelak. Kita menilainya sebagai orang-orang yang dikatakan Rasulullah: “Sebaik-baik kehidupan manusia adalah seorang laki-laki yang memegang kendali kudanya untuk bergegas di jalan Allah, dia melompat ke atas punggung kudanya demi mengharapkan terbunuh dan kematian di tempat yang ia tuju.” (HR. Muslim). Di sisi Allah-lah pahala bagimu, wahai Abu Mariyah. Engkau telah pergi wahai Abu Mariyah, wahai engkau yang berlinang air mata karena kerinduan terhadap peperangan sengit, hingga membuatmu menangis. Betapa tidak, engkaulah sang singa pemberani di tengah kobaran api. Beristirahatlah dengan penuh kebahagiaan, wahai sang gunung! Sungguh engkau telah mewariskan satu generasi setelahmu yang takkan pernah terpejam menyaksikan ketidakadilan!

11

Sesungguhnya kalimat tauhid Laa ilaaha illaallah yang menafikan peribadahan kepada selain Allah dan menetapkannya hanya kepada Allah saja, membatalkan seluruh bentuk syirik akbar – baik dalam rububiyah, uluhiyah, maupun nama dan sifat-sifat-Nya. Illah adalah sesuatu yang berhak diibadahi dan ditaati lantaran memiliki sifat yang mengharuskannya dicintai sedalam-dalamnya dan dipatuhi setunduk-tunduknya (Taisir al-‘Aziz al-Hamid). Maka barangsiapa tidak mengesakan Allah dalam uluhiyahnya dalam segala bentuk ibadah dan kepatuhan, maka ia telah membatalkan syahadat tauhidnya dan perbuatannya itu menunjukkan dustanya pengakuan atas tauhid rububiyah dan asma wa sifat. Ada satu macam ibadah yang Allah menyebutkannya secara khusus dalam Kitab-Nya dan Sunnah nabi-Nya  , yaitu ibadah berhukum hanya kepada-Nya saja dan menghakimi hanya dengan syariat-Nya saja. Ibadah ini adalah tuntutan keyakinan bahwa Allah adalah {Hakim yang seadil-adilnya} [QS Hud: 45] dan (Pemberi keputusan yang paling baik} [QS al-An’aam: 57], dan bahwa tidak ada yang lebih adil daripada perintah-Nya dan lebih baik daripada keputusan-Nya, dan bahwa legislasi adalah hak mutlak-Nya. Dalil-dalil tentang tauhid hukum dan perundang-undangan itu cukup banyak. asy-Syinqiti berkata: “Menyekutukan Allah dalam hal hukum itu sama dengan menyekutukan Allah dalam hal ibadah, kalam-Nya, “Dan Dia tidak mengambil seorang pun menjadi sekutu-Nya dalam menetapkan keputusan” [QS al-Kahfi: 26]. Dalam Qiro`ah riwayat Ibnu Amir dibaca (wala tusyrik fi hukmihi ahada [dan janganlah engkau menyekutukan-Nya dalam menetapkan keputusan - pent] dengan bentuk larangan; dan kalam-Nya tentang menyekutukan-Nya dalam peribadahan: “Barangsiapa mengharap perjumpaan dengan Rabbnya, maka hendaklah ia mengerjakan amal yang saleh dan janganlah ia mempersekutukan seorang pun dalam beribadat kepada Rabbnya” [QS al-Kahfi: 110], maka dua perkara ini hakikatnya adalah sama sebagaimana akan dijelaskan nanti insya Allah.” (Adhwa al-Bayan) Beliau berkata lagi: “Apa yang dikandung dalam ayat ini tentang keputusan itu hanya milik Allah saja tiada sekutu bagi-Nya berdasarkan dua Qiro`ah itu, dalam ayat-ayat lain dijelaskan secara terperinci”, kemudian beliau menyebutkan kalam-Nya , “Keputusan itu hanyalah kepunyaan Allah. Dia telah memerintahkan agar kamu tidak menyembah selain Dia. Itulah agama yang lurus, tetapi kebanyakan manusia 12

Makalah

tidak mengetahui” [QS Yusuf: 40] dan kalam-Nya: “Apakah hukum Jahiliyah yang mereka kehendaki, dan (hukum) siapakah yang lebih baik daripada (hukum) Allah bagi orang-orang yang yakin [QS al-Maidah: 50], serta kalam-Nya: “Maka patutkah aku mencari hakim selain daripada Allah, padahal Dialah yang telah menurunkan kitab (Al Quran) kepadamu dengan terperinci?” [QS al-An’aam: 114]. Kemudian beliau berkata: “Dipahami dari ayat-ayat ini…. bahwa siapa pun yang mengikuti keputusan para pembuat syariat selain dari syariat Allah mereka itu di vonis musyrik. Mafhum ayat-ayat ini diterangkan dengan gamblang pada ayat-ayat lain; seperti kalam-Nya tentang mengikuti syariat setan yang membolehkan memakan bangkai dengan alasan bahwa bangkai itu adalah hakikatnya sembelihan Allah. kalamNya, “Dan janganlah kamu memakan binatang-binatang yang tidak disebut nama Allah ketika menyembelihnya. Sesungguhnya perbuatan yang semacam itu adalah suatu kefasikan. Sesungguhnya Syaitan itu membisikkan kepada kawan-kawannya agar mereka membantah kamu; dan jika kamu menuruti mereka, sesungguhnya kamu tentulah menjadi orang-orang yang musyrik ”  [QS al-An’aam: 121]. Di ayat ini Ia menyatakan bahwa mereka menjadi musyrik karena mentaati setan. Menyekutukan-Nya dalam ketaatan, dan mengikuti syariat yang menyelisihi syariat Allah  adalah maksud dari peribadatan kepada setan dalam kalam-Nya: “Bukankah Aku telah memerintahkan kepadamu hai Bani Adam supaya kamu tidak menyembah Syaitan? Sesungguhnya Syaitan itu adalah musuh yang nyata bagi kamu dan hendaklah kamu menyembah-Ku. Inilah jalan yang lurus” [QS Yasin: 60-61}. Kemudian katanya: “Oleh karena itu Allah menyebut orangorang yang ditaati dalam kemaksiatan yang dibuat indah baginya itu; disebutnya syurakaa` dalam kalam-Nya, “Dan demikianlah syurakaa` mereka telah menjadikan kebanyakan dari orang-orang musyrik itu memandang baik membunuh anak-anak mereka untuk membinasakan mereka dan untuk mengaburkan bagi mereka agama-Nya. Dan kalau Allah menghendaki, niscaya mereka tidak mengerjakannya, maka tinggallah mereka dan apa yang mereka ada-adakan” [QS alAn’aam 137]. Nabi  telah menerangkan masalah ini kepada Adi bin Hatim  ketika ia menanyakan maksud dari kalam Allah , “Mereka menjadikan orang-orang alimnya dan rahib-rahib mereka sebagai Rabb selain Allah” [QS at-Taubah: 31]. Maka Nabi menerangkan bahwa mereka menghalalkan apa yang diharamkan Allah dan mengharamkan apa yang dihalalkan Allah, dan keputusan itu diikuti oleh pengikutnya, itulah maksud mereka menjadikan rahib-rahib itu sebagai Rabb selain Allah. Dalil yang paling jelas dalam persoalan ini adalah keterangan Allah bahwa Ia terheran-heran dengan orang-orang yang mengklaim dirinya beriman padahal dirinya ingin berhukum dengan selain syariat Allah. Hal itu lantaran klaim mereka beriman sedangkan masih ingin berhukum kepada Thaghut adalah jelas-jelas dusta sehingga menimbulkan keheranan; diterangkan dalam kalam-Nya, “Apakah kamu tidak memperhatikan orang-orang yang mengaku dirinya telah beriman kepada apa yang diturunkan kepadamu dan kepada apa yang diturunkan sebelum kamu? Mereka hendak berhakim kepada Thaghut, padahal mereka telah diperintah mengingkari Thaghut itu. Dan Syaitan bermaksud menyesatkan mereka (dengan) penyesatan yang sejauh-jauhnya” [QS an-Nisaa: 60]. Dengan nash-nash samawi yang telah kami sebutkan itu maka jelaslah sejelas-jelasnya bahwa orang yang mengikuti undang-undang positif yang diciptakan oleh setan melalu lisan para walinya yang menyelisihi syariat Allah

melalui lisan para Rasul-Nya  tidak diragukan lagi kekafiran dan kemusyrikan nya kecuali bagi orang yang dihapus bashirahnya dan dibutakan penglihatannya dari cahaya wahyu, seperti orang-orang itu.” [Adwa al-Bayan]. Jika kita mentadaburi kalam-Nya, “Maka patutkah aku mencari hakim selain daripada Allah, padahal Dialah yang telah menurunkan kitab (al-Quran) kepadamu dengan terperinci?” [QS al-An’aam 114] maka kita akan menemukan banyak faidah. asy-Syinqiti berkata: “Sebagian ahli ilmu menyebutkan bahwa kafir Quraisy meminta Nabi  untuk merundingkan persoalan mereka kepada salah seorang penyihir, sebagaimana kebiasaan orang Arab pada waktu itu jika mereka berselisih dan bertikai maka mereka meminta keputusan kepada penyihir, kita berlindung kepada Allah”. Maka Allah menurunkan ayat tadi dan memerintahkan Nabi  mengingkari dengan keras siapa pun yang mencari pemberi keputusan selain daripada pencipta langit dan bumi sedangkan Dialah Maha Pemberi Keputusan yang Mahaadil lagi Maha Mengetahui.” (al-‘Adzbun Namir). Juga ada beberapa ayat yang serupa dengan ayat tersebut di atas dalam surah al-An’aam, kalam-Nya, “Katakanlah: “Apakah akan aku jadikan pelindung selain dari Allah yang menjadikan langit dan bumi, padahal Dia memberi makan dan tidak memberi makan?” Katakanlah: “Sesungguhnya aku diperintah supaya aku menjadi orang yang pertama kali menyerah diri (kepada Allah), dan jangan sekali-kali kamu masuk golongan orang musyrik” [QS al-An’aam: 14]. Dan kalam-Nya: “Katakanlah: “Apakah aku akan mencari Rabb selain Allah, padahal Dia adalah Rabb bagi segala sesuatu. Dan tidaklah seorang membuat dosa melainkan kemudaratan nya kembali kepada dirinya sendiri; dan seorang yang berdosa tidak akan memikul dosa orang lain. Kemudian kepada Rabb mu lah kamu kembali, dan akan diberitakan-Nya kepadamu apa yang kamu perselisihkan” [QS al-An’aam: 164]. Allah juga berfirman dalam surah al-A’raaf, “Patutkah aku mencari Rabb untuk kamu yang selain dari pada Allah, padahal Dialah yang telah melebihkan kamu atas segala umat” [QS al-A’raaf: 140]. Ibnul Qayyim  berkata: “Rela Allah sebagai Rabbnya itu maknanya adalah ia tidak menjadikan selain-Nya sebagai Rabb, merasa tenang dengan perlakuannya dan menyandarkan kepadanya seluruh kebutuhannya, Allah  berfirman: {Katakanlah: “Apakah aku akan mencari Rabb selain Allah, padahal Dia adalah Rabb bagi segala sesuatu [QS al-An’aam 164]. Ibnu Abbas  berkata: “Tuan dan illah, maksudnya bagaimana aku menjadikan selain-Nya sebagai Rabb sedangkan Ia adalah Rabb segala sesuatu? Allah berfirman pada awal surah: “Katakanlah: “Apakah akan aku jadikan pelindung selain dari Allah yang menjadikan langit dan bumi?” [QS al-An’aam: 14], yakni sesembahan, penolong, pembela, dan tempat bersandar.Ini adalah termasuk dari muwalah yang mengandung makna cinta dan ketaatan. Ia kembali berfirman pada pertengahan surah: “Maka patutkah aku mencari hakim selain daripada Allah, padahal Dialah yang telah menurunkan kitab (Al Quran) kepadamu dengan terperinci?” [QS al-An’aam: 114], yakni: patutkah aku mencari hakim selain Allah untuk berunding kepadanya agar ia memutuskan perselisihan diantara aku dan kamu?.... Dan jika engkau perhatikan tiga ayat ini dengan teliti niscaya engkau menyimpulkan bahwa itulah hakikat rida Allah sebagai Rabb, islam sebagai agama, dan Muhammad  sebagai Rasul. Engkau akan melihat hadits-hadits ternyata menerangkan tiga hal itu dan bersumber darinya. Betapa banyak manusia yang rela Allah sebagai Rabb dan tidak menginginkan Rabb selain-Nya 13

namun ia tidak rela hanya Ia lah penolong dan pembelanya dengan berwali kepada selain-Nya, mengira bahwa mereka itu akan mendekatkannya kepada Allah dan berwali kepada mereka itu layaknya berwali kepada orang-orang yang dekat dengan raja. Ini justru syirik itu sendiri. Tauhid adalah tidak menjadikan selain-Nya sebagai wali. Quran penuh dengan penyifatan orang-orang musyrik sebagai orang-orang yang menjadikan selain-Nya sebagai wali. Betapa banyak orang yang menjadikan selain-Nya sebagai pemutus perkara, meminta solusi perselisihan kepadanya lalu rela dengan putusannya. Tiga maqam ini adalah rukun-rukun tauhid; tidak mengangkat selain-Nya sebagai Rabb, sesembahan, maupun hakam.” [Madarij as-Salikin] Maka barangsiapa mengambil selain Allah itu sebagai hakam ia di vonis sebagai musyrik yang beriman kepada thaghut dan menyembahnya, layaknya orang yang mengangkat selain-Nya sebagai Rabb maupun sesembahan. Juga yang menguatkan hal ini adalah bahwa Allah memvonis siapa pun yang menjadikan selain-Nya sebagai pembuat syariat maka ia telah mengangkatnya menjadi sekutu Allah, tidak ada bedanya dengan orang yang menjadikan selain-Nya sebagai sekutu-Nya dalam doa dan syafaat. Allah berfirman: “Dan sesungguhnya kamu datang kepada Kami sendiri-sendiri sebagaimana kamu Kami ciptakan pada mulanya, dan kamu tinggalkan di belakangmu (di dunia) apa yang telah Kami karuniakan kepadamu; dan Kami tiada melihat beserta mu pemberi syafa´at yang kamu anggap bahwa mereka itu sekutu-sekutu Tuhan di antara kamu. Sungguh telah terputus lah (pertalian) antara kamu dan telah lenyap daripada kamu apa yang dahulu kamu anggap (sebagai sekutu Allah)” [QS alAn’aam 94]. Allah kembali berfirman: “Katakanlah: “Terangkanlah kepada-Ku tentang sekutu-sekutumu yang kamu seru selain Allah. Perlihatkanlah kepada-Ku (bagian) manakah dari bumi ini yang telah mereka ciptakan ataukah mereka mempunyai saham dalam (penciptaan) langit atau adakah Kami memberi kepada mereka sebuah Kitab sehingga mereka mendapat keterangan-keterangan yang jelas daripadanya? Sebenarnya orang-orang yang zalim itu sebahagian dari mereka tidak menjanjikan kepada sebahagian yang lain, melainkan tipuan belaka” [QS Faathir: 40]. Dan kalam-Nya: “Apakah mereka mempunyai sembahan-sembahan selain Allah yang mensyariatkan untuk mereka agama yang tidak diizinkan Allah? Sekiranya tak ada ketetapan yang menentukan (dari Allah) tentulah mereka telah dibinasakan. Dan sesungguhnya orang-orang yang zalim itu akan memperoleh azab yang amat pedih” [QS asy-Syuura: 21]. Dan Allah berfirman: “Demikianlah pemimpin-pemimpin mereka telah menjadikan kebanyakan dari orang-orang musyrik itu memandang baik membunuh anak-anak mereka untuk membinasakan mereka dan untuk mengaburkan bagi mereka agama-Nya.” [QS alAn’am: 137]. Juga, Allah menjadikan tauhid hukum dan tasyri’ sebagai hujjah atas orang yang tidak mentauhidkan-Nya dalam ibadah dan sembelihannya, sebagaimana Ia juga jadikan tauhid rububiyah dan asma wa sifat hujjah atas orang yang menolak tauhid uluhiyah. Allah  berfirman: “Hai kedua penghuni penjara, manakah yang baik, tuhan-tuhan yang bermacam-macam itu ataukah Allah Yang Maha Esa lagi Maha Perkasa. Kamu tidak menyembah yang selain Allah kecuali hanya (menyembah) nama-nama yang kamu dan nenek moyangmu membuat-buatnya.Allah tidak menurunkan suatu keterangan pun tentang nama-nama itu. Keputusan itu hanyalah kepunyaan Allah. Dia telah memerintahkan agar kamu

14

Makalah

tidak menyembah selain Dia. Itulah agama yang lurus, tetapi kebanyakan manusia tidak mengetahui” [QS Yusuf: 39-40]. Allah juga berfirman: “Dan bacakanlah kepada mereka kisah Ibrahim. Ketika ia berkata kepada bapaknya dan kaumnya: “Apakah yang kamu sembah? Mereka menjawab: “Kami menyembah berhala-berhala dan kami senantiasa tekun menyembahnya” Berkata Ibrahim: “Apakah berhala-berhala itu mendengar (doa)mu sewaktu kamu berdoa (kepadanya)? Atau (dapatkah) mereka memberi manfaat kepadamu atau memberi mudarat? Mereka menjawab: “(Bukan karena itu) sebenarnya kami mendapati nenek moyang kami berbuat demikian” Ibrahim berkata: “Maka apakah kamu telah memperhatikan apa yang selalu kamu sembah, kamu dan nenek moyang kamu yang dahulu? Karena sesungguhnya apa yang kamu sembah itu adalah musuhku, kecuali Rabb Semesta Alam (yaitu Tuhan) Yang telah menciptakan aku, maka Dialah yang menunjuki aku. Dan Rabbku, Dialah memberi makan dan minum kepadaku. Apabila aku sakit, Dialah Yang menyembuhkan aku. Yang akan mematikan aku, kemudian akan menghidupkan aku (kembali), dan Yang amat kuinginkan akan mengampuni kesalahanku pada hari kiamat” (Ibrahim berdoa): “Ya Rabbku, berikanlah kepadaku hikmah dan masukkanlah aku ke dalam golongan orang-orang yang saleh” [QS asy-Syu’araa 69-83]. Allah memandang sama antara yang menyembah pendeta dan rahib dan menjadikan mereka sekutu dalam tasyri’, dan yang menyembah Isa alaihis salam dengan menjadikannya sekutu dalam dzat ilahiyyah. Allah berfirman: “Mereka menjadikan orang-orang alimnya dan rahib-rahib mereka sebagai Tuhan selain Allah dan (juga mereka mempertuhankan) Al masih putera Maryam, Padahal mereka hanya disuruh menyembah Tuhan yang Esa, tidak ada Tuhan (yang berhak disembah) selain Dia. Maha suci Allah dari apa yang mereka persekutukan.” [QS at-Taubah: 31] Ketika salah satu sahabat memilih “Abul Hakam” sebagai kun-yahnya, Rasulullah  melarangnya dan bersabda: “Sesungguhnya Allahlah Maha Pemberi Keputusan (al-Hakam) dan kepada-Nya lah semua keputusan”. (HR Abu Dawud dan Nasai dari Abi Syuraih). Adapun orang yang tunduk pada keputusan dan undang-undang Thaghut seperti para pemilih dalam pemilu demokrasi yang berhukum pada peradilan undang-undang positif, maka mereka sejatinya beriman kepada Thaghut, mengibadahinya, dan akhirnya keluar dari pokok islam dan intinya yaitu persaksian bahwa tiada illah kecuali Allah dan tiada yang berhak disembah dan ditaati kecuali Allah serta tunduk sepenuhnya kepada Allah. Siapa saja yang masih menganggap mereka itu orang-orang muslim, muwahid yang menjauhi Thaghut lagi mengkafirinya, maka teliti lagi keislamannya sebelum kuburnya digali (mati). Wahai Rabb kami, tuangkanlah kesabaran ke dalam hati kami, matikanlah kami dalam keadaan muslim, dan pertemukanlah kami dengan orang-orang shalih.

15

Ketiga: Mendengar, Taat dan Melaksanakan perintah Allah. Allah  berfirman, “Dan ingatlah karunia Allah kepadamu dan perjanjian-Nya yang telah diikat-Nya dengan kamu, ketika kamu mengatakan: “Kami dengar dan kami taati.” (al-Maidah: 7). Dari Ubadah  berkata, “Kami berbaiat kepada Nabi  untuk mendengar dan taat baik dalam keadaan giat maupun malas, dalam keadaan susah maupun mudah, tidak mementingkan diri sendiri, dan tidak menentang kepemimpinan yang berhak kecuali engkau melihat kekufuran nyata yang engkau mempunyai bukti di sisi Allah.” Dalam satu riwayat: “(Kami berbaiat) untuk mendengar dan taat dalam keadaan senang maupun malas.” Nabi juga bersabda, “Dengar dan taatilah, walaupun yang memerintah kalian adalah hamba sahaya (selama) dia memimpin kalian dengan kitab Allah.” Di dalam Fatḥul Bari, al-Hafizh Ibnu Hajar membuat bab hadits-hadits ini dengan judul “Perintah Mentaati Setiap Pemimpin Sekalipun Bukan Imam”. Nabi  bersabda, “Aku memerintahkan kalian untuk mengerjakan lima hal yang Allah perintahkan padaku, jamaah (bersatu), mendengar dan taat, hijrah, dan jihad.” Yang ingin saya tekankan di sini adalah kejujuran dalam mendengar dan mentaati serta kesungguhan dalam melaksanakan perintah-perintah Allah  dalam kondisi susah dan berat, karena melaksanakan ketaatan yang disukai itu adalah mudah dengan pertolongan Allah. Kami juga sering memperingatkan agar tidak bermaksiat dalam peperangan, karena sungguh kami telah berkali-kali merasakan dampak buruknya, lagipula hal itu juga menjadi sebab datangnya berbagai kecelakaan. Inilah Rasulullah  pada Perang Uhud telah menentukan posisi tiap regu dan meletakkan regu pemanah di tempat yang mereka bisa melindungi bagian belakang pasukan dari serangan dadakan musuh, lalu dengan jelas beliau bersabda kepada mereka, “Jagalah bagian belakang kita, jika kalian melihat kami terbunuh janganlah (turun) menolong kami, sedangkan jika kalian melihat kami mendapatkan ghanimah, janganlah mengikuti kami.” Namun regu pemanah itu tidak memperhatikan nasehat Rasulullah , dan hasilnya adalah kaum muslimin menelan pahitnya kekalahan dan banyaknya korban lantaran maksiat sekelompok regu sekalipun telah diperingati dan di16

Makalah

nasehati oleh komandannya. Kisah di atas menunjukkan bahwa kemaksiatan militer dampaknya amat cepat. Ijtihad apapun yang ditempuh seorang prajurit namun menyelisihi ijtihad komandannya sekalipun nampaknya baik, itu adalah kesalahan besar dan membuka pintu keburukan. Karena seorang prajurit beribadah kepada Allah dengan taat pada amirnya selama tidak diperintahkan untuk bermaksiat secara syar’i. Ijtihad pergerakan militer adalah murni hak amir, tidak diperkenankan menyelisihinya kecuali karena hendak menasehatinya. Kaidah menyebutkan, “Sesungguhnya pendapat imam atau amir itu tidak boleh ditentang dengan pendapat individual seorang muslim.” Wahai hamba-hamba Allah, perhatikan nikmat mendengar dan taat dalam keadaan susah dan sempit. Inilah Rasulullah  memerintahkan kaum muslimin yang terluka di Perang Uhud untuk segera bergerak setelah beliau mengetahui Abu Sufyan hendak menghabisi sisa pasukan Islam. Mereka segera melaksanakan perintah ini demi ketaatan kepada Allah dan Rasul-Nya, sekalipun luka dan kesakitan yang diderita mereka. Allah  berfirman, “(Yaitu) orang-orang yang mentaati perintah Allah dan Rasul-Nya sesudah mereka mendapat luka (dalam peperangan Uhud). Bagi orang-orang yang berbuat kebaikan diantara mereka dan yang bertakwa ada pahala yang besar.” (Ali ‘Imran: 172). Persis seperti inilah kondisi mereka sekembalinya dari Perang Ahzab. Ketika mereka bersiap-siap untuk beristirahat setelah lepas dari pengepungan, merasa gembira dengan rasa aman yang didapat, dan belumlah debu-debu sisa pengepungan panjang itu surut, tiba-tiba turun perintah untuk segera ber-

siap-siap bertempur lagi dengan cepat: “Janganlah seorangpun shalat Ashar kecuali di perkampungan Bani Quraizhah.” Maka mereka sambut perintah Allah dan Rasul-Nya, dan sungguh mereka telah jujur kepada Allah dan Rasul-nya, sehingga kemenangan pun diperoleh lantaran kejujuran mereka dalam mendengar dan mentaati serta bersungguh-sungguh melaksanakan perintah Allah. Dari Abu Hurairah  sebagaimana dalam Shahih Muslim, Rasulullah bersabda, “Siapa yang taat padaku, berarti telah taat pada Allah. Siapa yang bermaksiat padaku, berarti telah bermaksiat pada Allah. Siapa yang taat pada pemimpin yang aku tunjuk, berarti taat padaku, dan siapa yang membangkang padanya, berarti membangkang padaku.” Adapun hal-hal yang membantu untuk mendengar dan taat pada pemimpin di antaranya; Pertama: Berbaik sangka pada pemimpin. Allah  berfirman, “Wahai orang-orang yang beriman, jauhilah kebanyakan berprasangka, sesungguhnya sebagian dari prasangka adalah dosa.” (al-Hujurat: 12). Jika berbaik sangka terhadap kaum muslimin secara umum saja wajib, maka terhadap pemimpin adalah lebih wajib. Tidak ada yang lebih membahayakan jihad daripada berburuk sangka terhadap amir. Betapa tidak, berburuk sangka adalah omongan paling dusta. Nabi  bersabda, “Jauhilah berprasangka, karena sungguh prasangka adalah perkataan paling dusta.” Penulis kitab Faidhul Qadir berkata, “Barangsiapa berburuk sangka terhadap orang yang tidak layak disangka buruk, perbuatannya itu menunjukkan tidak adanya istiqamah dalam dirinya, sebagaimana dikatakan, ‘Jika perbuatan seseorang itu buruk, buruk pula prasangkanya.’” Kedua: Menghormati pemimpin Di dalam al-Musnad, dari Abdullah bin Amr bin al-Ash, dari Mu’adz berkata, “Rasulullah memerintahkan lima hal kepada kami, siapa yang mengerjakan sebagiannya maka Allah akan menjaminnya, yaitu siapa yang menengok orang sakit, mengiringi pemakaman jenazah, keluar untuk berperang, menemui pemimpinnya untuk menegur dan menghormatinya, atau duduk diam di rumahnya agar orang selamat dari gangguannya dan dia selamat dari gangguan manusia.” Menegur dan menghormati amir adalah dengan mematuhi dan membantunya, menyebutkan kebaikan-kebaikan dan budi pekertinya, bersegera untuk menuruti perintah dan larangannya, dan menasehatinya dengan sembunyi-sembunyi. Dalam Fathul Bari, Al-Hafizh Ibnu Hajar menukil, “Menasehati para pemimpin kaum muslimin adalah dengan membantu mereka melaksanakan tanggung jawabnya, memperingatkan mereka ketika lalai, meluruskan kekeliruan mereka, menyepakati pendapat mereka, dan menjinakkan hati yang membenci mereka.” Keempat: Sabar dan teguh. Allah  berfirman, “Hai orang-orang yang beriman, bersabarlah kamu dan kuatkanlah kesabaranmu dan tetaplah bersiap siaga (di perbatasan negerimu) dan bertakwalah

kepada Allah, supaya kamu beruntung.” (Ali ‘Imran: 200). Karena jalan ini adalah jalan panjang yang membutuhkan bekal, jalan yang susah dan melelahkan, dan penuh dengan aral melintang, maka kesabaran dan keteguhan adalah keniscayaan. Juga karena jihad adalah ibadah yang Allah wajibkan kepada kita, maka kita harus melaksanakannya meski ujian bertumpuk dan kebosanan menyelinap, meski kebatilan semakin menjadi-jadi dan penolong semakin sedikit, harus tetap melangkah. Imam Malik meriwayatkan dari Zaid bin Aslam, dia berkata, “Abu Ubaidah bin Al-Jarraḥ mengirim surat kepada Umar bin Khattab menyebutkan banyaknya jumlah Romawi dan hal-hal yang dikhawatirkan. Umar membalas suratnya dengan menulis, “Amma ba’du, sesulit apapun keadaan yang menimpa seorang hamba mukmin niscaya Allah akan menjadikan kelapangan setelahnya. Sungguh satu kesulitan tidak akan mengalahkan dua kemudahan. Karena Allah berfirman dalam Kitab-Nya, “Hai orangorang yang beriman, bersabarlah kamu dan kuatkanlah kesabaranmu dan tetaplah bersiap siaga (di perbatasan negerimu) dan bertakwalah kepada Allah, supaya kamu beruntung.” Allah  berfirman, “Dan sungguh akan Kami berikan cobaan kepadamu, dengan sedikit ketakutan, kelaparan, kekurangan harta, jiwa dan buah-buahan. Dan berikanlah berita gembira kepada orang-orang yang sabar.” (al-Baqarah: 155). Abu Ja’far At-Thabari berkata, “Ini pemberitahuan Allah  kepada para pengikut Rasulullah  bahwa Dia akan menguji mereka dengan perkara-perkara berat agar diketahui siapa yang benar-benar mengikuti Rasul dari orang-orang yang surut kebelakang.” Namun, kesabaran hanya akan membuahkan kebaikan. Allah berfirman, “Jika kalian bersabar, maka (kesabaran) itu adalah baik bagi orang-orang yang bersabar.” (an-Nahl: 126). Maka memohonlah pertolongan kepada Allah dan ucapkanlah seperti mujahidin pendahulu kalian: “Dan tatkala mereka keluar (menghadapi) Jalut dan tentaranya, mereka berkata, wahai Rabb kami, limpahkanlah kesabaran pada kami, teguhkanlah pijakan kami, dan tolonglah kami melawan orang-orang kafir.” (al-Baqarah: 250), juga seperti ucapan para muwahid yang teruji: “Wahai Rabb kami, limpahkanlah kesabaran pada kami dan wafatkanlah kami sebagai orang-orang Islam.” (al-A’raf: 126). Dengan kata-kata itu, mereka menjadi para syuhada berbahagia setelah sebelumnya mereka hanyalah para penyihir kafir. Ketahuilah, sebagaimana Nabi yang jujur lagi terpercaya, sebaik-baik nabi yang menyampaikan dari Rabb semesta alam bersabda , “Kalau saja sekelompok umat berkumpul untuk memberikan suatu manfaat padamu, mereka tidak akan dapat memberikan manfaat kecuali dengan sesuatu yang telah Allah tetapkan untukmu, dan jika mereka berkumpul untuk menimpakan marabahaya padamu, mereka tidak menimpakan marabahaya kecuali dengan sesuatu yang telah Allah tetapkan untukmu.” Beliau  juga bersabda, “Ketahuilah bahwa kemenangan itu bersama kesabaran, kelapangan bersama kesempitan, dan setelah kesulitan itu ada kemudahan.” Yang ingin saya fokuskan disini, sebagaimana telah terbukti berdasarkan pengalaman bahwa pengaruhnya amatlah besar, yaitu keteguhan pemimpin, khususnya di medan tempur ketika berjibaku dengan musuh. Diriwayatkan 17

di dalam Ash-Shahih; ada orang yang bertanya kepada Al-Barra , “Wahai Abu ‘Amarah, apakah kalian lari pada saat Perang Hunain?” Saya mendengar Al-Barra’ berkata, “Adapun Rasulullah  tidaklah berpaling, ketika itu Abu Sufyan bin Al-Harits menahan tali kekang baghlun-nya (persilangan antara kuda dan keledai), maka tatkala orangorang musyrik mengelilinginya, beliau turun dan berseru, “Sayalah nabi yang tidak berdusta, sayalah putera Abdul Mutthalib.” Hadits ini mengandung beberapa faedah agung, sebagai petunjuk jalan: Renungan Pertama: Sejak dulu, tempat para pemimpin adalah bumi berkecamuknya pertempuran, bukan malah menjauhinya, apalagi berpindah-pindah tempat dengan alasan bahwa dia adalah figur yang harus dijaga demi keberlangsungan dakwah. Paling minimal yang kami inginkan dari ikhwah kami adalah hendaknya pemimpin wilayah tetap berada di sekitar wilayahnya, pemimpin sektor tetap membersaamai sektornya, dan pemimpin batalyon atau detasemen tetap membersamai tentaranya. Jika tidak mampu melakukannya, maka dia tidak berhak memimpin sekalipun layak. Singa itu tidak berburu di luar hutan kecuali jika ingin memunguti sisa-sisa buruan lainnya. Renungan Kedua: Perkataan “menahan tali kekang baghlun”, mengandung bahwa keteguhan seorang pemimpin itu harus nampak dan terwujud dalam sikapnya. Inilah Rasulullah  pada kondisi yang berbahaya ini malah menunggang baghlun yang lambat jalannya. Ibnu Katsir ~ berkata, “Inilah betul-betul puncak keberanian, bahwa beliau pada hari yang seperti itu, dalam kecamuk perang, dan pasukannya kacau-balau, beliau malah mengendarai baghal yang tidak bisa berlari cepat apalagi digunakan untuk menyerbu dan melarikan diri. Meskipun demikian, beliau masih juga memacunya sampai menghadapi pasukan musuh, dan meneriakkan namanya sehingga yang tidak mengetahui menjadi mengerti, semoga shalawat dan salam terus-menerus tercurah padanya sampai Hari Kiamat.” Ibnu Batthal menyebutkan dari Al-Muhallab yang berkata, “Terkandung anjuran kepada imam untuk menunggang baghal ketika perang, karena akan menambah keteguhannya, juga agar tidak dikira bahwa dia telah bersiap-siap untuk kabur. Selain itu juga sebagai trik agar pengikutnya ikut muncul keteguhannya ketika melihat pemimpinnya terlihat teguh dan bertekad kuat.” Dalam perkataan ini ada faedah: selayaknya seorang amir tidak menaiki kendaraan yang lebih cepat dan lebih kuat dari kendaraan tentaranya. Namun selayaknya kendaraannya itu sama, atau lebih rendah dari kendaraan tentaranya, hal itu untuk meneguhkan tentaranya dan menjauhi syubhat khususnya jika kendaraannya itu bersumber dari harta jihad. Renungan Ketiga: Beliau  mengenalkan dirinya dengan sabdanya: “Sayalah nabi yang tidak berdusta, sayalah putra Abdul Mutthalib.” Ketika kondisi semakin genting dan pertempuran semakin menciutkan nyali sampai ada seseorang yang melewati saudaranya namun tidak menyadarinya lantaran genting dan kacau-balaunya keadaan, maka sudah seharusnya bagi beliau  memberitahu tentaranya dan siapa saja yang memiliki kecintaan padanya, bahwa beliau ada dan tidak lari. Beliau meneriakannya keras-keras, tidak mempedulikan tindakan preventif maupun kewaspadaan militer, karena ketika itu bukanlah 18

Makalah

waktu dan tempat untuk memperhatikan hal itu. Kondisi ketika itu menuntut pengorbanan jiwa dan keteguhan dalam kondisi terdesak. Yang sangat mengherankan, sebagian komandan jihad ketika dalam kondisi genting, musuh menyerbu daerahnya, dan tentaranya banyak yang terbunuh, malah pergi bersembunyi. Bahkan tidak menghubungi seorangpun dari tentaranya, malah mungkin merubah namanya. Hal itu dengan alasan demi menjaga keberlangsungan kepemimpinan. Padahal sebenarnya dia telah menyia-nyiakan dirinya sendiri dan ikhwannya. Jika saja ia tetap teguh bersama tentaranya, menyatukan mereka, menampakkan kesabaran dan keteguhan, dan balik menggempur musuh, niscaya hal itu justru malah bisa menyelamatkan dirinya sendiri dan ikhwannya, bukan malah menyia-nyiakan dirinya dan orang-orang yang dipimpinnya. Renungan Keempat: Nabi  bersabda sebagaimana diriwayatkan di dalam Shahih Muslim, “Wahai Abbas, serulah Ashab as-Samurah(kaum anshar yang ikut dalam Baiat Ridwan).” Maka Abbas pun berkata –dia seorang yang bersuara keras— “Maka aku pun berteriak sekeras-kerasnya, ‘Dimana Ashab as-Samurah?’” Abbas melanjutkan, “Demi Allah, sungguh respon mereka ketika mendengar suaraku seperti respon sapi terhadap anaknya. Mereka berseru, ‘Kami penuhi panggilanmu, kami penuhi panggilanmu!” Ibnu Ishaq menambahkan, “Ketika itu ada lelaki yang segera menghela untanya namun tidak mampu, maka segera dibuangnya baju besinya, hanya mengambil pedang dan perisainya, lalu segera menuju seruan Abbas.” Imam ath-Thabari meriwayatkan bahwa Nabi  bersabda kepada Abbas, “Serulah wahai kaum Anshar, wahai kaum Muhajirin.” Lalu Abbas memanggil satu persatu seluruh suku-suku Anshar. Kemudian beliau  bersabda lagi, “Serulah para penghafal surat al-Baqarah.” Abbas berkata, “Maka orang-orang datang berbaris laksana satu leher.” Dalam Shahih Muslim disebutkan, kemudian seruan itu ditujukan pada Bani al-Harits bin al-Khazraj saja. Di sini ada renungan penting dan faedah Rabbani agung, yaitu tindakan Rasulullah  ketika orang-orang terpukul mundur dan barisan terpecah-belah, hingga hanya 12 orang saja yang tersisa bersama beliau, dalam banyak riwayat disebutkan 80 orang. Para kesatria dari kaum muslimin dan para pahlawan pertempuran yang tak tertandingi pun ikut terpukul mundur, padahal di tengah-tengah mereka ada pahlawan perang terbaik yaitu Salamah bin al-Akwa’. Bahkan sebaik-baik hamba Allah, yaitu orang-orang yang hadir dalam Baiat Ridwan dan yang lainnya juga ikut porak-poranda. Ketika itu pemegang kepemimpinan tidaklah berputus asa, tidak pupus harapan, apalagi membuang senjata dan lari dari medan tempur, mustahil Rasulullah  bertindak demikian. Beliau  tetap teguh, lalu kemudian memanggil para sahabat sesuai dengan sifat-sifat mereka. Beliau memulai dengan orang-orang yang imannya mantap, para prajurit yang ikhlas dan hamba-hamba Rabbani, yaitu orang-orang yang hadir dalam Baiat Ridwan. Kemudian beliau menyeru Ahlul Qur’an dan para penghafal Kitabullah khususnya pokok Kitabullah, maka diserulah para penghafal surat al-Baqarah. Tatkala mereka telah berkumpul di sekelilingnya, beliau mulai mengobarkan sentimen kesukuan dalam jiwa-jiwa mukmin. Beliau menyeru seluruh kabilah Anshar satu demi satu, dan memanggil nama-namanya, sehingga yang hatinya terbersit hendak ka-

bur akan merasa malu dengan aib, sekalipun diantara mereka ada orang-orang yang hadir dalam Baiat Ridwan dan para penghafal surat al-Baqarah. Dengan demikian, beliau memulai dengan menyeru orang-orang khusus yang terpilih, lalu diikuti yang lainnya. Sebuah renungan penting, yaitu meskipun dosa lari dari medan tempur adalah amat berbahaya dan pelakunya dihitung sebagai pelaku kriminal karena telah melakukan dosa besar membinasakan yang dikhawatirkan pelakunya tidak mendapatkan taubat, beliau  tidak mencela, mencaci, maupun menjelek-jelekkan mereka yang lari pontang-panting itu, akan tetapi sebaliknya, beliau menyeru mereka dengan kebesaran nama kabilahnya setelah mengingatkan akan jihad dan tauhid mereka. Di sini juga ada satu faedah, yaitu hendaknya seorang amir ketika menghadapi kesulitan untuk segera meminta bantuan –setelah berlindung kepada Allah– kepada para mujahidin senior, lalu kepada putra-putra kabilah pendukung. Kemudian jangan sekali-kali dia Bergabung dengan Khilafah mencela seorangpun dari mereka. Demikimereka baru sedikit mengenal tauhid adalah sebagaimana an juga hendaknya dia memanggil siapa saja yang telah disebutkan dalam Sunan at-Tirmidzi bahwa Rasulullah , meninggalkan jihad dan mengingatkannya akan jihadnya ketika keluar menuju Hunain melewati satu pohon midi jalan Allah, lalu mengembalikannya ke dalam barisan lik kaum musyrikin yang disebut dengan Dzatu Anwath, saudara-saudaranya. Karena meninggalkan jihad berarti tempat mereka dahulu menggantungkan senjata. Maka keuntungan bagi setan dan golongannya, dan kerugian orang-orang ath-thulaqaa` itu berkata, “Wahai Rasulullah, bagi jihad dan prajuritnya. Seorang yang berakal tidak buatkanlah Dzatu Anwath untuk kami sebagaimana merakan membiarkan hal itu. eka memiliki Dzatu Anwath.” Maka Nabi  pun bersabda, “Maha suci Allah! Ini persis seperti kata-kata kaum Renungan Kelima: Sedangkan tentang orang yang lari dari Musa kepada Musa, ‘Jadikan untuk kami sesembahan semedan Perang Hunain, di dalam Shahih Muslim disebutbagaimana mereka memiliki sesembahan.” kan, Ummu Sulaim mempersenjatai dirinya dengan belati pada Perang Hunain, kemudian berkata, “Wahai RasululSaya katakan demikian karena sebagian orang yang berlah, apa aku bunuh saja orang-orang ath-thulaqaa` (bepenyakit hatinya mencela kita lantarannya banyaknya bas) yang lari itu? Mereka telah meninggalkanmu!” Maka orang yang masuk ke dalam pasukan kita setelah deklarasi Rasulullah  pun bersabda, “Wahai Ummu Sulaim, Daulah Islam, yang sebagiannya menyebabkan tergoyahnsungguh Allah telah mencukupkan dan mengaruniai keya ikhwah di beberapa tempat. Padahal kami tidak lebih baikan.” Sedangkan al-Bukhari menyebutkan ada 10 ribu daripada mencontoh Rasulullah . personel bersama Nabi termasuk ath-thulaqaa` itu, dan mereka lari pontang-panting. Mengenai ath-thulaqaa`, Bahkan Rasulullah  Tatkala Allah memberikan kemenanImam an-Nawawi ~ berkata, “Mereka adalah penduduk gan kepada beliau, mencukupkannya dan mengaruniainMakkah yang masuk Islam pada Hari Penaklukan. Dinaya kebaikan, ketika beliau membagikan ghanimah, beliau makan demikian lantaran Nabi  memberikan toleransi memberikannya kepada orang-orang ath-thulaqaa` dan dan membebaskan mereka, sehingga Islam mereka masih kaum Muhajirin, sedangkan orang-orang Anshar tidak lemah. Oleh karena itu, Ummu Sulaim meyakini mereka diberi bagian sedikitpun sebagaimana disebutkan dalam adalah orang-orang munafik yang berhak dibunuh lanShahih al-Bukhari dan lainnya, padahal mereka adalah taran kabur dari medan perang.” pasukan inti. Ibnul Qoyyim ~ berkata, “Hikmahnya adalah untuk menampakkan bahwa pertolongan Allah pada Dari penjelasan di atas, nampak jelas bahwa yang pertama Rasul-Nya itu bukan lantaran banyaknya kabilah yang kali kabur pontang-panting pada Perang Hunain adalah masuk dalam Din-Nya, juga bukan lantaran mereka telah orang-orang ath-thulaqaa` itu sehingga menggoyahkan menghentikan perang.” barisan kaum muslimin dan menyelipkan ketakutan di hati para pemberani yang ikhlas. Hingga terjadilah apa Meskipun demikian, kami sampaikan kabar gembira keyang terjadi. pada umat bahwa setelah deklarasi Daulah Islam tidak ada seorangpun amir yang bergabung dengan kita yang Ada pertanyaan yang mendorongku menyebutkan renunmeletakkan senjatanya, alhamdulillah. Bahkan hingga kini gan ini, yaitu: Apakah Rasulullah  salah –sedangkan mereka adalah para pahlawan di medan perang dan kesabeliau mustahil salah– ketika menyertakan ath-thulaqaa` tria pertempuran. Mereka itu seperti para pendahulu merdalam Perang Hunain sedangkan mereka baru saja masuk eka dalam kebaikan. Segala puji bagi Allah Rabb semesta Islam? Islam mereka masih lemah, sebagaimana telah disealam. butkan, dan Rasulullah belum memberikan daurah (pelatihan) tauhid untuk mereka. Yang menguatkan bahwa

19

Tatkala kaum beriman diuji dengan penyakit hati dan kehadiran al-murjifun (para penyebar kabar bohong) di Madinah, ketika tidak tetap lagi penglihatan dan hati sampai naik menyesak hingga ke tenggorokan pada Perang Ahzab, lalu muncullah persangkaan terhadap Allah  dengan berbagai macam sangkaan. Sebagaimana diriwayatkan ath-Thabari dan Ibnu Abi Hatim dari Hasan al-Bashri , terkait penafsiran firman Allah : “Dan kamu menyangka terhadap Allah dengan bermacam-macam purbasangka,”(al-Ahzab: 10), dia berkata, “Beragam purbasangka: orang-orang munafik menyangka bahwa Muhammad  dan para sahabat beliau akan dikalahkan, dan orang-orang beriman meyakini bahwa apa yang Allah  janjikan kepada mereka adalah benar, Dia akan memenangkannya atas seluruh agama walaupun orang-orang musyrik tidak menyukai.” Kemudian Allah  berfirman, “Dan (ingatlah) ketika orangorang munafik dan orang-orang yang berpenyakit dalam hatinya berkata, ‘Allah dan Rasul-Nya tidak menjanjikan kepada kami melainkan tipu daya,”(al-Ahzab: 12). Sebagaimana dikeluarkan ath-Thabari dan Ibnu Abi Hatim dari Qatadah  tentang penafsirannya, dia menjelaskan, “Segolongan manusia dari kalangan munafikin mengatakan: Muhammad menjanjikan kita penaklukan Persia dan Romawi, namun kita terkepung di sini, sampai-sampai salah seorang dari kita tidak bisa untuk menunaikan hajatnya, Allah dan Rasul-Nya tidak menjanjikan kepada kami melainkan hanya tipu daya.” Sementara itu –di tengah dahsyatnya bencana dan penderitaan—kaum beriman mengetahui sesungguhnya pertolongan

20

Makalah

Allah  itu amat dekat. Sebagaimana diriwayatkan ath-Thabari dari Ibnu Abbas  tentang penafsiran firman Allah  : “Dan tatkala orang-orang beriman melihat golongan-golongan yang bersekutu itu, mereka berkata, ‘Inilah yang dijanjikan Allah dan Rasul-Nya kepada kita.’ Dan benarlah Allah dan Rasul-Nya. Dan yang demikian itu tidaklah menambah kepada mereka kecuali keimanan dan ketundukan.”(al-Ahzab: 22), dia berkata, “Demikianlah sesungguhnya Allah berfirman kepada mereka di surat al-Baqarah, “Apakah kamu mengira bahwa kamu akan masuk surga, padalah belum datang kepadamu (cobaan) sebagaimana halnya orang-orang terdahulu sebelum kamu? Mereka ditimpa oleh malapetaka dan kesengsaraan, serta digoncangkan (dengan bermacam-macam cobaan) sehingga berkatalah Rasul dan orang-orang yang bersamanya, ‘Bilakah datangnya pertolongan Allah?’ Ingatlah, sesungguhnya pertolongan Allah itu amat dekat .”(al-Baqarah: 214). Kala cobaan mendera mereka, di saat mereka ribath di parit memantau golongan-golongan yang bersekutu, orang-orang beriman menakwilkan seperti itu, maka tidak menambah kepada mereka kecuali keimanan dan ketundukan.” Orang-orang beriman mengingat-ingat ayat-ayat Allah  dan hadits-hadits Rasulullah  di parit-parit mereka. Mereka menakwilkan semua kabar dan tanda-tanda terkait cobaan yang mendera mereka, lalu segala goncangan dan bencana tidak menjauhkan mereka dari merenungkan ayat-ayat Allah  dan hikmahnya. Bahkan jihad dan kerja keras mereka semakin membuat mereka bersabar atas cobaan, tunduk kepada ketentuan, serta membenarkan realisasi janji Allah  dan Rasul-Nya  untuk mereka. Sementara orang-orang munafik mengalami

keraguan dan menderita penyakit hati, sehingga mereka mengolok-olok dan menghujat janji Allah  dan Rasul-Nya , lalu orang-orang kafir dan para thaghut terperdaya oleh kekuatan dan keangkuhan mereka, karena mereka menyangka “yang tidak benar terhadap Allah seperti sangkaan jahiliyah,”(Ali ‘Imran: 154), bahwa (menurut sangkaan mereka, Penj.) Dzat Yang Maha Perkasa lagi Maha Bijaksana akan menelantarkan agama dan para wali-Nya, dan bahkan memenangkan musuh-musuh-Nya dan persatuan mereka, sehingga agama pun sepenuhnya milik selain-Nya selamanya. Sungguh Maha Tinggi Allah  dari persangkaan orang-orang jahiliyah dengan ketinggian yang sebesar-besarnya. Sesungguhnya Allah  meng-istidraj (membinasakan secara bertahap) mereka dengan cara yang tidak mereka ketahui. Mereka bersusah-payah mewujudkan makar Allah kepada mereka, dan akhir nasibnya, “mereka memusnahkan rumah-rumah mereka dengan tangan mereka sendiri dan tangan orang-orang beriman. Maka ambillah (kejadian itu) untuk menjadi pelajaran, wahai orang-orang yang mempunyai wawasan.”(al-Hasyr: 2) Dan dari itu, para hamba salib dan para penolong mereka (pasukan Turki dan Shahawat) memobilisasi pasukan di riif (pinggiran) Halab Utara sembari mengumumkan bahwa Dabiq merupakan target utama mereka. Mereka mengklaim, mengotori Dabiq dengan kaki dan panji-panji najis mereka, akan menjadi kemenangan moril besar atas Daulah Islam. Mereka mengira bahwa Junud Daulah tidak dapat membedakan antara Perang Dabiq Sughra (kecil) dengan Malhamah Dabiq Kubra (Peperangan Dabiq Dahsyat di akhir zaman). Oleh karenanya, apabila Daulah mundur dari Dabiq –semoga Allah  meneguhkan junud Khilafah di sana—maka tidaklah dikatakan sebagai pengemban panji al-’uqab (panji hitam) yang dimenangkan, karena kemudian junudnya meninggalkannya setelah mundur secara berkelompok-kelompok. Para penyembah salib dan penolong mereka dari kalangan murtaddin tidak mengetahui bahwa Malhamah Dabiq Kubra didahului oleh peristiwa-peristiwa besar berupa tanda-tanda Kiamat kecil yang diketahui oleh orang-orang beriman yang ribath di parit-parit mereka. Peristiwa-peristiwa tersebut dikabarkan oleh Rasulullah  dalam hadits-hadits fitnah akhir zaman, peperangan-peperangan besar, dan tanda-tanda Hari Kiamat. Diriwayatkan dari Abu Hurairah  Rasulullah , “Tidak akan terjadi Hari Kiamat hingga bangsa Romawi turun (ke medan perang) di A’maaq atau di Dabiq, sehingga sekelompok pasukan dari Madinah keluar menghadapi mereka, yang merupakan sebaik-baik penduduk bumi ketika itu. Dan tatkala mereka berhadapan, pasukan Romawi berkata, ‘Biarkanlah kami memerangi orang-orang yang dahulu tertawan dari kami!’ Kaum muslimin menjawab, ‘Tidak, demi Allah, kami tidak akan membiarkan kalian memerangi saudara-saudara kami.’ Maka terjadilah peperangan di antara mereka. Lalu ada sepertiga yang melarikan diri, dan Allah tidak mengampuni dosa mereka selamanya, dan sepertiga lagi terbunuh sebagai sebaik-baik syuhada di sisi Allah. Dan sepertiga lagi mendapatkan kemenangan, mereka tidak ditimpa fitnah untuk selamanya, kemudian mereka menaklukkan Konstantinopel. Dan ketika mereka sedang membagi-bagi harta ghanimah, dan mereka menggantungkan pedang mereka di pohon zaitun, tiba-tiba setan meneriaki mereka, ‘Sesungguhnya al-Masih (Dajjal) telah menyerang keluarga kalian!’ Mereka lantas berhamburan keluar, namun ternyata hal itu hanya kebohongan belaka. Ketika mereka mendatangi Syam, dia pun muncul. Dan ketika mereka sedang bersiap-siap untuk peperangan, sedang merapikan barisan, tiba-tiba datanglah waktu shalat, dan turunlah Nabi Isa bin Maryam, lalu dia mengimami mereka, tiba-tiba musuh Allah (Dajjal) melihatnya, seketika ia meleleh sebagaimana garam melarut di dalam air, meskipun seandainya dia membiarkannya maka dia akan meleleh sampai binasa. Akan tetapi Allah menginginkan dia membunuhnya dengan tangannya, lalu ia pun memperlihatkan kepada mereka darah Dajjal yang ada di ujung tombaknya.”(HR. Muslim)

Diriwayatkan dari Yasir bin Jabir, bahwasanya Ibnu Mas’ud  berkata, “Hari Kiamat tidak akan terjadi hingga harta warisan tidak dibagi dan harta ghanimah tidak membuat gembira.” Kemudian dia berkata mengisyaratkan dengan tangannya seperti ini, dia menunjuk ke arah Syam, seraya berkata, “Musuh berkumpul untuk melawan umat Islam, dan umat Islam pun berkumpul untuk (menghadapi) mereka.” Aku pun bertanya, “Romawi maksudmu?” Dia menjawab, “Ya, saat peperangan itu terjadi serangan dahsyat, lalu kaum muslimin mengirimkan sekelompok pasukan pencari mati, tidak akan kembali kecuali dalam keadaan menang. Mereka bertempur hingga malam hari, lalu masing-masing dari kedua kubu kembali, masing-masing tidaklah menang, dan sekelompok pasukan itu pun lenyap. Kaum muslimin mengirimkan sepasukan pencari mati, tidak akan kembali kecuali dalam keadaan menang. Mereka bertempur hingga malam hari, lalu masing-masing dari kedua kubu kembali, masing-masing tidaklah menang, dan sekelompok pasukan itu pun lenyap. lalu kaum muslimin mengirimkan sekelompok pasukan pencari mati lagi, tidak akan kembali kecuali dalam keadaan menang. Mereka bertempur hingga malam hari, lalu masing-masing dari kedua kubu kembali, masing-masing tidaklah menang, dan sekelompok pasukan muslim itu pun lenyap. Pada hari keempat, sisa-sisa kaum muslimin yang masih ada bergerak maju, lalu Allah menjadikan kekalahan atas musuh mereka. Peperangan dahsyat pun meletus –entah dia (baca:Ibnu Mas’ud) berkata, ‘La yura mitsluha (tidak pernah terjadi peperangan ini sebelumnya).’ Atau barangkali berkata, ‘Lam yura mitsluha (seakan tidak ada peperangan seperti ini dimasa datang).’ Sehingga burung terbang melintasi segala penjuru mereka, dan tidaklah melintasi mereka melainkan pasti tersungkur mati (karena bau busuk tumpukan mayat). Satu kabilah menghitung, tadinya mereka berjumlah seratus orang, tapi mereka hanya menjumpai satu orang saja. Lalu harta ghanimah mana yang bisa membuat gembira? Atau harta warisan mana yang dapat dibagikan? Saat mereka seperti itu, tiba-tiba mereka mendengar serangan yang lebih besar darinya, lalu ada orang berteriak yang mendatangi mereka, ‘Sesungguhnya Dajjal telah menyerang keluarga kalian!’ Lalu mereka membuang apa-apa yang ada di tangan mereka, kemudian pulang. Setelah itu mereka mengirim sepuluh kesatria berkuda ke depan. Rasulullah  bersabda, ‘Sesungguhnya aku mengetahui nama-nama mereka, nama-nama bapak mereka, dan warna kuda mereka. Mereka adalah kesatria berkuda terbaik di muka bumi pada saat itu.’ Atau: ‘di antara tentara berkuda yang terbaik di atas bumi saat itu.’”(HR. Muslim) Diriwayatkan dari ‘Auf bin Malik , bahwasanya Rasulullah  bersabda, “Hitunglah enam perkara yang akan muncul menjelang Hari Kiamat. Kematianku, penaklukkan Baitul Maqdis, kematian yang menyerang kalian bagaikan penyakit yang menyerang kambing sehingga mati seketika, melimpahnya harta hingga ada orang yang diberi seratus dinar namun masih marah (merasa kurang), munculnya fitnah sehingga tidak satu pun rumah orang Arab kecuali akan dimasukinya, perjanjian antara kalian dengan Bani Ashfar (Eropa), lalu mereka mengkhianati perjanjian kemudian mengepung kalian di bawah delapan bendera (panji) perang yang setiap panji terdiri dari 12 ribu pasukan.”(HR. Al-Bukhari) Abu Dawud meriwayatkan dari Dzu Mikhmar , bahwasanya Rasulullah  bersabda, “Kalian akan berdamai dengan bangsa Romawi melalui sebuah perjanjian damai. Kalian akan berperang bersama mereka menyerang musuh di belakang kalian. Kalian akan mendapatkan kemenangan, ghanimah, dan keselamatan. Setelah itu kalian akan kembali pulang, sampai kalian singgah di suatu tempat tinggi yang subur lagi banyak tanamannya. Lalu ada seseorang laki-laki beragama Nashrani mengangkat salib, seraya berkata, ‘Salib telah menang!’ Maka marahlah salah seorang laki-laki dari kaum muslimin, hingga mematahkan kayu salibnya. Maka saat itulah orang-orang Romawi berkhianat dan berkumpul untuk sebuah peperangan.”(HR. Ahmad, Ibnu Majah, Abu Dawud, Ibnu Hibban, al-Hakim, dan dishahihkan oleh az-Dzahabi)

21

leher yang lainnya, “mudah-mudahan waktu tersebut dekat.” Adapun peristiwa-peristiwa besar yang terjadi di daerah utara Syam ini –di Dabiq dan sekitarnya— tiada lain hanyalah satu dari tanda-tanda berbagai peperangan yang menjelang –insyaa Allah—yang memaksa kaum Salibis –cepat atau lambat—menerima syarat-syarat dari kelompok kaum muslimin. Setelah itu, dan diikuti dengan kemenangan, kaum Salibis melakukan pengkhianatan, lalu terjadilah Malhamah Kubra di Dabiq. Hari ini, berbagai konflik lama terulang kembali di barisan musuh-musuh Allah . kaum Salibis Barat berseteru dengan kaum Salibis Timur, juga para pembela mereka dari kalangan murtaddin pun bertikai. Orang-orang Turki berseteru dengan orangorang Kurdi, Shahawat Turki berseteru dengan Shahawat Yordania, kaum Rafidhah berseteru dengan kaum Kurdi Irak, kaum Kurdi Barat bertikai dengan kaum Kurdi Timur, Syiah Nushairiyah bertikai dengan bangsa Kurdi Syam. “Kamu kira mereka itu bersatu, sedang hati mereka berpecah-belah. Yang demikian itu karena sesungguhnya mereka adalah kaum yang tidak mengerti,”(al-Hasyr: 14). Pasukan Salib

Dalam lafazh milik Ibnu Hibban disebutkan, “Kalian akan berdamai dengan bangsa Romawi melalui perjanjian damai, sehingga kalian dan mereka memerangi musuh di belakang mereka. Kalian mendapatkan kemenangan, ghanimah, lalu kembali pulang sampai singgah di satu tempat tinggi yang subur lagi banyak tanamannya. Salah seorang dari bangsa Romawi berkata, ‘Salib telah menang!’ Lalu salah seorang dari kaum muslimin berkata, ‘Bahkan Allah yang menang!’ Kemudian seorang muslim menyerang salibnya, dan dia tidaklah jauh darinya, lalu dia mematahkan salibnya. Dan pasukan Romawi menyerang laki-laki yang mematahkan salib mereka, lalu menebas lehernya. Selanjutnya kaum muslimin segera meraih senjata mereka dan berperang. Allah memuliakan sekelompok kaum muslimin itu dengan kesyahidan. Bangsa Romawi kemudian berkata kepada raja mereka’kami akan bereskan bangsa arab untukmu’ Maka mereka berkumpul untuk peperangan, lalu mengepung kalian di bawah 80 panji, di bawah tiap panji terdiri dari 12 ribu pasukan.” Di antara sejumlah peristiwa yang akan terjadi sebelum Malhamah Kubra di Dabiq: perjanjian antara kaum Muwahhidin-Mujahidin dengan orang-orang Nashrani-Romawi. Masing-masing dari kedua bangsa itu bertekad untuk memerangi musuh yang lainnya. Selepas mujahidin meraih kemenangan atas musuh di belakang mereka, kedua kelompok tiba di Dabiq dan di sekitarnya tempat tinggi yang subur lagi banyak tanamannya. Kemudian salah seorang dari bangsa Romawi mengangkat salibnya dan berseru dengan seruan-seruan agama Nashrani. Lantas salah seorang muwahhid yang cemburu karena Allah  mematahkan salibnya, lalu bangsa Romawi berkhianat, serta berhimpun untuk berperang dan datang dengan ribuan pasukan. Di antara peristiwa lainnya lagi: sekelompok mujahidin menawan sekelompok pasukan Romawi. Kemudian mujahidin tidak menelantarkan saudara-saudara mereka yang ditawan atau –sebagaimana tertera dalam riwayat—siapa saja dari tawanan asal Romawi yang masuk ke dalam agama Islam. Demikianlah peristiwa-peristiwa Malhamah Kubra di Dabiq; jihad dan kerja keras, pembunuhan dan peperangan, luka dan asa. Tiada yang dilakukan seorang muwahhid-mujahid selain bersabar dan yakin dalam aktivitas ribath dan bertempurnya, sampai kemudian Allah  memporak-porandakan persatuan musuh-musuh-Nya, mencerai-beraikan hati mereka, menjadikan wajah mereka saling berpaling, menciptakan permusuhan di antara mereka, membuat mereka saling memancung batang 22

Makalah

Fluktuasi pertempuran di Dabiq dan sekitarnya –Perang Dabiq Kecil—akan berujung pada Perang Dabiq Besar (Malhamah Kubra), secara pasti, setelah penakwilan “apa yang dijanjikan Allah  dan Rasul-Nya  terwujud, dari perjanjian antara kaum muslimin dan bangsa Romawi, lalu pengkhianatan Romawi terhadap mereka. Setelahnya, terjadi penaklukkan Konstantinopel (kemudian Roma). Diriwayatkan dari Abu Hurairah , bahwasanya Nabi Muhammad  bersabda, “Pernahkan kalian mendengar sebuah kota yang pada satu sisinya terdapat daratan dan pada sisi yang lain terdapat lautan?”para sahabat menjawab, “Ya, wahai Rasulullah.” Beliau melanjutkan, “Tidak akan terjadi Hari Kiamat hingga kota itu diperangi oleh 70 ribu orang dari (keturunan) Bani Ishaq (sebagian lainnya berkata: yang diketahui dan dikenal adalah ‘keturunan dari Bani Ismail’). Jika mereka telah mendatanginya, mereka turun ke medan perang, akan tetapi mereka tidak memerangi dengan menggunakan senjata pedang ataupun panah. Mereka hanya mengucapkan, ‘La Ilaha Illallah, Allahu Akbar!’ Lalu salah satu sisinya dapat ditaklukkan –Tsaur berkata, ‘Yang aku tahu beliau hanya menyebut: yang terdapat lautan.’— kemudian mereka mengucapkan untuk kedua kalinya, ‘La Ilaha Illallah, Allahu Akbar!’ Lalu satu sisi yang lainnya pun dapat ditaklukkan. Kemudian untuk ketiga kalinya mereka mengucapkan, ‘La Ilaha Illallah, Allahu Akbar!’ Lalu dibukakanlah benteng pertahanan mereka, sehingga mereka dapat memasukinya, dan mengambil harta ghanimahnya. Dan ketika mereka sedang membagi-bagikan harta ghanimah, tiba-tiba ada orang berteriak mendatangi mereka, ‘Sesungguhnya Dajjal telah muncul! Lalu mereka meninggalkan segala sesuatu yang ada dan kembali pulang (ke negeri mereka).”(HR. Muslim) Semoga Allah  menjadikannya berada di tangan para mujahidin Khilafah, sebagaimana dikatakan oleh Syaikh Abu Mush’ab az-Zarqawi  “Kami berjihad di sini, sedangkan mata kami tertuju pada al-Quds. Kami berperang di sini, sedangkan tujuan kami adalah Roma. Berprasangka baik terhadap Allah, semoga Dia menjadikan kita sebagai kunci-kunci bagi seluruh kabar gembira dari Nabi dan ketentuan-ketentuan Ilahiyah.”(Riyah an-Nashr) Dan Allah berkuasa atas urusan-Nya, akan tetapi kebanyakan manusia tidak mengetahuinya.

23

Syariat Islam telah diturunkan untuk menjaga lima perkara primer yang merupakan pondasi terpenting kehidupan manusia dalam Din dan dunia mereka, yaitu menjaga Din (Agama), jiwa, akal, kehormatan, dan harta mereka, tidak diragukan lagi bahwa terjaganya agama adalah kemaslahatan dan tujuan tertinggi. Oleh karena itu, Allah mengharamkan syirik dan semua penyebabnya. Allah juga mengharamkan berbicara atas nama-Nya tanpa ilmu, mengharamkan bid’ah, dan semua hal yang diada-adakan (dalam agama). Karenanya, mengingatkan umat dari kesyirikan dan bid’ah, menerangkan keadaan para pelaku dua hal tersebut, menyingkap kepalsuan dan kebatilan mereka, merupakan salah satu kewajiban. Ini termasuk nasehat wajib, demi menjaga agama kaum muslimin, sebagaimana diriwayatkan dari Tamim adDari  bahwasanya Nabi  bersabda, “Agama adalah nasehat.” Kami bertanya, “Untuk siapa?” Beliau menjawab, “Untuk Allah, Kitab-Nya, Rasul-Nya, para imam kaum muslimin, dan kaum muslimin umumnya.” (HR. Muslim). Oleh sebab itu, membantah ahli bid’ah dan mengingatkan umat terhadap perkara mereka, termasuk dari amar makruf nahi munkar. Allah berfirman, “Dan hendaklah ada di antara kamu segolongan umat yang menyeru kepada kebajikan, menyuruh kepada yang ma´ruf dan mencegah dari yang munkar; merekalah orang-orang yang beruntung.” (Ali Imran: 104). Abul Abbas Ibnu Taimiyah ~ berkata, “Seperti para gembong bid’ah dari kalangan para pelontar pendapat yang menyelisihi al-Kitab dan as-Sunnah maupun para pelaku ibadah-ibadah yang menyelisihi al-Kitab dan as-Sunnah. 24

Makalah

Sejatinya, menyingkap kedok mereka dan memperingatkan umat dari mereka adalah wajib menurut kesepakatan kaum muslimin. Pasalnya, memurnikan jalan Allah, agama-Nya, manhaj-Nya, dan syariat-Nya, serta menghindari kezaliman dan permusuhan mereka itu adalah perbuatan wajib kifayah menurut kesepakatan kaum muslimin. Jika saja Allah tidak menggerakkan orangorang yang menghadang bahaya mereka, niscaya agama ini akan rusak. Sesungguhnya kerusakan agama lebih berbahaya daripada kerusakan penjajahan musuh dari golongan ahli harbi (kafir yang wajib diperangi, Edt.), karena apabila mereka merampas suatu negeri, tetaplah tidak bisa merusak hati dan agama penduduknya kecuali setelah berlalu beberapa waktu. Sedangkan para gembong bid’ah itu sasaran utama mereka adalah merusak hati.” (Majmu’ al-Fatawa). Ditetapkan dalam as-Sunnah tentang bolehnya membicarakan aib seorang laki-laki berperangai buruk, dengan menyebut namanya langsung bukan secara umum saja. Dan dianalogikan darinya untuk ahli bid’ah, maka diperbolehkan untuk menggunjingnya (ghibah) untuk memperingatkan manusia darinya. Dari Aisyah > berkata, “Seorang lelaki meminta izin menemui Rasulullah , maka beliau bersabda, “Izinkan dia, sungguh dia seburuk-buruk saudara kabilah”, atau, “anak kabilah.” Ketika dia masuk, ternyata Rasulullah berkata lembut kepadanya. Aku bertanya, “Wahai Rasulullah, engkau mengatakan apa yang engkau katakan itu, lalu engkau berkata lembut padanya?” Beliau menjawab, “Wahai Aisyah, sejelek-jelek manusia adalah orang yang ditinggalkan orang-orang karena takut akan kekejiannya.” (Muttafaq ‘Alaih).

Para Ulama’ Thaghut

Para salaf selalu memperingatkan agar tidak menuntut ilmu kepada pelaku bid’ah. Imam Muslim meriwayatkan dalam Shahih-nya dari Imam Ibnu Sirin yang berkata, “Sesungguhnya ilmu ini adalah (bagian dari) agama, maka perhatikanlah darimana kalian mengambil agama kalian.” Dia juga berkata, “Dulu para salaf tidak menanyakan tentang sanad. Namun ketika terjadi berbagai fitnah mereka berkata, ‘Sebutkan siapa saja perawimu! Jika ahlu sunnah, maka haditsnya diambil, namun jika ahlu bid’ah maka haditsnya ditolak.” Inilah Syababah bin Sawar al-Fazari yang wafat pada 206 H, ketika dia terkena paham Murjiah, maka Imam Ahmad pun meninggalkannya dan berkata, “Aku tidak akan menulis hadits-haditsnya lantaran dia terkena paham Murjiah.” (Tahdzib al-Kamal). Berarti ada dari ahlu bid’ah yang berilmu, menguasai keilmuan, dan piawai dalam berbagai disiplin ilmu. Namun hal itu tidak menyilaukan mata para imam ahlu sunnah yang justru menjauhi mereka. Alih-alih menjadi legitimasi, ilmu para ahli bid’ah justru menjadi hujjah yang membantah mereka. Ilmu adalah rasa takut kepada Allah, dan ilmu adalah amal, sebagaimana Ibrahim an-Nakha’i mengatakan, “Jika kami hendak berguru kepada seorang syaikh, maka kami tanyakan kepadanya tentang makanannya, minumannya, tempat apa yang ia singgahi dan kemana dia berpergian. Jika perilakunya lurus maka kami akan berguru kepadanya, namun jika tidak, maka kami tidak akan mendatanginya.” (al-Kamil fi Dhu’afaa` ar-Rijal). Para salaf bahkan tidak segan-segan menyebutkan nama perawi yang salah dalam periwayatan –lantaran burukn-

ya hafalan maupun kecermatannya— secara tegas, sekalipun dia orang baik dan istiqamah. Demikianlah agar manusia mewaspadai kesalahannya. Ini bukanlah ghibah yang diharamkan, melainkan nasehat wajib sehingga kesalahan pada syariat tidak melekat di pikiran manusia yang akan mengiranya bagian dari agama, lalu mereka mengikutinya. Oleh karena itu, dalam sejarah Islam muncul satu ilmu mulia lagi agung bernama ilmu “AlJarh wa at-Ta’dil” (kaidah-kaidah kritik dan penetapan kejujuran perawi hadits, Penj). Ilmu ini adalah salah satu kebanggaan umat, menjaga as-Sunnah dan membedakan yang shahih dan yang dha’if. Ilmu al-Jarh wa at-Ta’dil adalah salah satu disiplin ilmu hadits. Topik pembahasannya adalah mengenai kondisi para perawi hadits –para pelansir ilmu— terkait sifat adil mereka, kecermatan, kebenaran, dan kejujuran mereka. Kondisi para perawi itu disebutkan secara rinci, termasuk jika mereka punya semisal lemah hafalannya, tadlis (menyembunyikan perawi yang cacat dari silsilah sanad, Penj.), wahm (hafalannya tercampur baur, Penj.), atau karena dusta. Para ulama telah menulis kitab-kitab khusus menyangkut para perrawi yang cacat itu. Imam al-Bukhari menulis kitab adh-Dhu’afaa`, Abu Ja’far al-‘Uqaili (wafat 322 H) juga menulis kitab dengan judul sama, an-Nasaa`i (wafat 303 H) penulis kitab Sunan menulis kitab berjudul adh-Dhu’afaa` wa al-Matrukun (Para Perawi Lemah dan Matruk), ad-Daraquthni (wafat 385 H) dan Ibnul Jauzi (wafat 598 H) menulis kitab berjudul sama, Ibnu ‘Addi al-Jurjani (wafat 365 H) menulis kitab berjudul al-Kamil fi Dhu’afaa`ar-Rijal (Ensiklopedi Para Perawi Lemah), dan masih banyak ulama lain yang menulis kitab-kitab masyhur lagi penting dalam disiplin ilmu ini.

25

Abdullah bin Imam Ahmad bin Hanbal ~ menceritakan, “Suatu ketika Abu Turab an-Nakhsyabi mendatangi ayahku (untuk menuntut ilmu). Ayahku ketika itu berkata, ‘Si Fulan lemah, si Fulan terpercaya.’ Mendengar hal itu Abu Turab berkata, ‘Wahai syaikh, janganlah engkau meng-ghibah ulama. Maka ayahku menengok kepadanya dan berkata, ‘Celaka engkau, ini nasehat, bukan ghibah.’ (Tarikh Baghdad). Ibnul Jauzi menyebutkan dari Muhammad bin Bandar al-Jurjani, dia berkata, “Aku mengungkapkan kepada Ahmad bin Hanbal bahwa aku merasa keberatan untuk mengatakan Fulan ini lemah, Fulan itu pendusta, maka dia menanggapi, ‘Jika engkau diam dan aku diam, maka kapan orang bodoh akan mengerti mana (hadits) yang benar dan yang cacat?’” (adh-Dhu’afaa` wa al-Matrukun). Jika ternyata demikian manhaj para imam berkenaan dengan perawi yang salah dalam meriwayatkan sekalipun mereka itu orang shalih dan istiqamah, namun kesalahannya tetap disebutkan agar manusia bisa mewaspadainya, maka petunjuk mereka berkenaan dengan ahli bid’ah dan hawa nafsu lebih keras dan tegas lagi, yaitu men-tahdzir (peringatan) dan meng-hajr (boikot) sebagaimana telah dijelaskan sebelumnya. Adapun terhadap para pelaku bid’ah mukaffirah (bid’ah pemicu vonis kekafiran, Edt.), para imam berlepas diri dari mereka dengan membuat banyak bantahan, celaan, peringatan, cercaan, dan bahkan pengkafiran. Perhatikanlah Bisyr al-Murisi yang mengatakan bahwa al-Quran adalah makhluk, mengingkari nama-nama Allah dan prinsip-prinsip yang qath’i (konstan, baku). Para imam Ahlussunnah telah mencelanya dan memperingatkan manusia darinya. Mereka menulis bantahan terhadapnya dengan menyebut namanya secara jelas, seperti yang dilakukan Imam Abu Sa’id ad-Darimi dalam kitabnya Naqdhu Utsman bin Sa’id ‘Ala Bisyr al-Murisi al-Jahmi al-‘Anid fi Ma Iftara ‘Alallah fi at-Tauhid (Kritikan Utsman bin Sa’id Atas Bisyr al-Murisi Si Jahmi Keras Kepala Karena Kedustaannya Kepada Allah Dalam Tauhid). Bahkan para imam Ahlussunnah mengkafirkannya dan menggolongkannya kepada pendahulunya, yaitu Jahm bin Shafwan. Ketika ditanya tentang Bisyr al-Murisi, Hammad bin Zaid berkata, “Dia itu kafir.” (ad-Darimi: an-Naqdhu ‘Ala al-Murisi). Syaikh Abdul Lathif Alu Syaikh ~ berkata, “Para ulama sepakat mengkafirkannya.” (Majmu’ah ar-Rasail). Padahal al-Murisi ini salah seorang yang berguru kepada para ulama dan fuqaha di zamannya, mendengarkan riwayat mereka, dan berdiskusi dengan mereka. Bahkan adz-Dzahabi berkata ketika menyebutkan biografinya, “Ahli kalam, ahli debat, dan seorang pakar. Bisyr adalah seorang ahli fikih ternama, berguru kepada al-Qadhi Abu Yusuf, meriwayatkan dari Hammad bin Salamah dan Sufyan bin Uyainah. Dia mempelajari ilmu kalam dan menguasainya, sehingga hilanglah ketakwaan dan 26

Makalah

wara’-nya. Dengan beraninya dia berkata bahwa al-Quran adalah makhluk, dan menyeru kepada pemahamannya itu sampai menjadi gembong dan ulama Jahmiyah pada masanya.” (Sairu ‘Alam an-Nubala). Bahkan kita mendapati di antara imam Ahlussunnah yang bukan hanya mengkafirkan Jahmiyah dan pemimpinnya, si al-Murisi, namun juga memprovokasi untuk membunuh para pembesarnya. Imam Yazid bin Harun ~ berkata, “Jahmiyah itu kafir, sudah lebih dari sekali aku memprovokasi penduduk Baghdad untuk membunuh al-Murisi.” (ad-Darimi, ar-Raddu ‘Ala al-Jahmiyah). Tidak ketinggalan, Amirul Mukminin Harun ar-Rasyid berkata, “Aku mendengar Bisyr al-Murisi mengklaim bahwa al-Quran adalah makhluk, jika aku berhasil menangkapnya maka aku berjanji kepada Allah untuk membunuhnya dengan cara yang tidak pernah dilakukan sebelumnya. (Abdullah bin Ahmad, as-Sunnah). Sepanjang sejarah telah terjadi berbagai peristiwa pengkafiran, pembunuhan, dan penyaliban terhadap orangorang zindiq (atheis) dan gembong-gembong ahli bid’ah ekstrem, seperti pembunuhan terhadap al-Ja’d bin Dirham, Jahm bin Shafwan, dan Husain bin Manshur al-Hallaj. Demikianlah metode para imam terkemuka dalam menghadapi gembong-gembong kesesatan dan zindiq. Kita dapati Abul Abbas Ibnu Taimiyah ~ mengkritik si zindiq Ibnul ‘Arabi yang berkeyakinan hulul (pemahaman bahwa Allah menitis kepada makhluk-Nya, Penj.) secara khusus. Dia juga menulis kitab berjudul Minhaj as-Sunnah khusus untuk membantah si Rafidhah Abu Manshur al-Hulli, dan juga menulis beberapa risalah yang membantah si penyembah kubur alBakri al-Mishri serta para juru dakwah sesat lain. Metode ini juga kita dapati jelas pada diri Imam Muhammad bin Abdul Wahhab ~ dan para muridnya. Mereka tidak membiarkan satu kesempatan pun kecuali membongkar kedok orang-orang zindiq penyeru kesyirikan, yang membela-bela orang-orang musyrik lagi berdusta atas ahli tauhid seperti Ibnu ‘Afaliq, Ibnu Fairuz, anakanak Muwais, Ibnu Jirjis, dan orang-orang seperti mereka. Bahkan sebagian muridnya menulis ensiklopedia bantahan lengkap di samping juga risalah-risalah khusus dan banyak fatwa. Mengkritik dan menyingkap kedok ahli bid’ah dan orang-orang zindiq serta menghukumi mereka dengan hukum yang layak adalah manhaj otentik dari Ahlussunnah wal Jamaah. Terlebih lagi terhadap ulama thaghut dan Jahmiyah kontemporer yang menggiring manusia kepada kekafiran dan kesyirikan, berujung pada neraka Jahannam. Mereka telah menyembunyikan kebenaran, memoles kesesatan, dan menipu manusia. Kita memohon pertolongan Allah dalam membongkar kedok mereka dan menyajikan wajah yang sesungguhnya kepada manusia.

27

Doa adalah senjata yang amat tajam, kuat, lagi ampuh. Berbagai musibah dapat tersingkap dengan doa, pun kehancuran dapat dicegah. Seorang mukmin dapat mencegah malapetaka dan menghadapi makar musuh-musuhnya dengan doa. Berbagai nikmat dapat diperoleh dengan doa. Permusuhan dapat dicegah juga dengan doa. Doa adalah ciri ibadah yang paling jelas. Bahkan doa itu adalah ibadah itu sendiri. Dalam doa ada kesempurnaan cinta dan kehinaan diri kepada Allah Yang Maha Esa, Mahabijaksana, dan Mahaadil. Dalam doanya seorang hamba berkonsultasi kepada Rabbnya. Ia mengakui kelemahan dan ketidakberdayaannya. Doa itu laksana penghibur hati, salep luka, dan melapangkan dada. Doa mempermudah segala urusan. Doa adalah penjaga yang kuat dan benteng yang kokoh. Tidak ada sesuatu yang paling mulia di sisi Allah selain doa. Manusia yang paling lemah adalah yang terhalangi dari doa. Doa adalah ibadah yang mudah, sangat mudah dilakukan pada setiap saat, dapat dilaksanakan di darat maupun di laut, dan disyariatkan dalam keadaan menetap maupun safar. Berdoa berarti menyerahkan diri pada Dzat Yang Maha Penyayang, Maha Pengasih lagi Maha Mengetahui. Para pendoa adalah orang-orang yang bergantung kepada Rabb Yang Maha Penguasa, Mahakudus lagi Maha Pemberi Keselamatan. Engkau lihat mereka dalam doanya menyandarkan diri pada Dzat yang paling mulia. Mereka memutuskan hubungan dengan alam dan menghadap kepada Rabb semesta alam. Mereka berlepas diri dari meminta-minta manusia dan mengharap pemberian mereka. Sebaliknya, mereka menyerahkan diri sepenuhnya kepada Rabbnya lagi amat mengharap karunia-Nya. Inilah doa itu, betapa seorang muslim sangat membutuhkannya pada hari-hari ini saat seluruh kaum kafir dengan segala macam sekte dan agamanya mengeroyok jamaah muslimin. Sudah seharusnya seorang mujahid fi sabillah mengetahui urgensi senjata ini dan wajib baginya menekuninya serta meninggalkan ketergantungan selain kepada Yang Maha Mendengar lagi Mengabulkan. Demikian juga hendaknya setiap muslim dan muslimah ikut serta dalam memerangi musuh Allah menggunakan senjata Rabbani yang efektif ini. Rasulullah  bersabda, “Perangilah orang orang musyrik dengan harta, jiwa dan lisan kalian.” (HR. Abu Dawud dan Nasai). Jihad dengan lisan itu tidak terbatas pada provokasi untuk berjihad, memuji mujahidin, mencela orang-orang yang duduk-duduk dari jihad, dan menghina orang-orang kafir, tetapi bagian terpenting jihad dengan lisan adalah doa, yaitu seorang muslim berdoa untuk kekalahan orang-orang musyrik dan kemenangan orang-orang mukmin.

28

Makalah

Jenis jihad ini (jihad dengan doa) semakin dipertegas pada orang-orang yang belum dimudahkan Allah untuk berjihad di jalan-Nya lantaran udzur syar’i seperti wanita, orang sakit, orang tua dan yang terhalangi. Mereka wajib mendoakan orang-orang yang bertempur di jalan Allah. Ketika Allah mengudzur mereka untuk tidak berperang, Dia mensyaratkan pada mereka untuk berlaku ikhlas kepada Allah dan Rasul-Nya agar udzur mereka diterima, yaitu diantaranya dengan mendoakan wali-wali Allah dan pengikut Rasul-Nya . Allah  berfirman, “ Tiada dosa (lantaran tidak pergi berjihad) atas orang-orang yang lemah, orang-orang yang sakit dan atas orang-orang yang tidak memperoleh apa yang akan mereka nafkahkan, apabila mereka berlaku ikhlas kepada Allah dan Rasul-Nya. Tidak ada jalan sedikitpun untuk menyalahkan orang-orang yang berbuat baik. Dan Allah Maha Pengampun lagi Maha Penyayang”. (QS. at-Taubah: 91). Bahkan doa orang-orang lemah itu adalah sebab terbesar kemenangan kaum muslimin dan kekalahan orang-orang kafir sebagaimana sabda Rasulullah  kepada Sa’ad bin Abi Waqqosh ketika mengira dirinya lebih utama daripada kaum muslimin yang lemah, “Tidaklah kalian ditolong dan diberi rizki kecuali lantaran orang-orang lemah diantara kalian.” (HR. Bukhari). Dalam riwayat an-Nasai, “Hanyasanya Allah menolong umat ini lantaran orang-orang lemahnya, lantaran doa, shalat dan keikhlasan mereka.” Ibnu Hajar al-‘Asqolani berkata, “as-Suhaili berkata, ‘Jihad terkadang menggunakan senjata dan terkadang lewat doa.’” (Fathul Bari). Hal ini sebenarnya sudah tetap dan jelas, namun pada hari ini orang-orang yang terguncang lagi terpukul, yaitu orang-orang yang menyerah pada berhala teknologi militer dan menganggap kemenangan koalisi salibis atas Daulah Islamiyyah adalah hal yang pasti terjadi, mereka telah meninggalkan doa, seakan-akan mereka tidak mendapatkan manfaat dari doa tersebut, wal’iyadzu billah! Pandangan keliru yang menghinggapi sebagian orang ini adalah dikarenakan ketidaktahuannya dengan senjata jenis ini. Jika mereka mengetahui urgensi doa, kehebatan efeknya, tata cara dan adab-adabnya, serta mendengar kisah-kisah bagaimana Allah  mengabulkan permohonan hamba-hamba-Nya, niscaya mereka tidak akan meninggalkannya dan tidak akan bergantung kepada selainnya. Seorang muslim wajib mengetahui bahwa doa mempunyai banyak keutamaan yang tiada berbatas, diantaranya; berdoa berarti melaksanakan perintah Allah  yang berfirman, “Serulah Allah dengan mengikhlaskan ketaatan pada-Nya.” (QS. al-A’raf: 29). “Berdoalah pada-Nya dengan penuh rasa takut dan harap.” (QS. al-A’raf: 56). “Berdoalah kepada Rabbmu dengan berendah diri dan suara yang lembut.” (QS. al-A’raf: 55). Berdoa adalah tanda kesempurnaan tawakkal, ketundukan, dan ketawadhu’an kepada Allah  yang berfirman, “Dan Rabbmu berfirman: “Berdoalah kepada-Ku, niscaya akan Kuperkenankan bagimu. Sesungguhnya orang-orang yang menyombongkan diri dari menyembah-Ku akan masuk neraka Jahannam dalam keadaan hina dina.” (QS. Ghafir: 60). Doa adalah sebab tertolaknya malapetaka sebelum terjadi, sebagaimana sabda Nabi , “Tidak ada yang dapat menolak takdir kecuali doa.” (Hadits hasan riwayat Ibnu Majah, Ibnu Hibban, dan Hakim). Doa jugalah yang dapat mengangkat malapetaka setelah terjadinya, sabdanya , “Kehati-hatian tidaklah dapat menghindarkan takdir, dan doa dapat mencegah musibah yang telah terjadi pun yang

belum terjadi. Sungguh suatu malapetaka itu turun dan kemudian bertemu dengan doa, lalu keduanya saling bergulat hingga hari kiamat.” (Hadits hasan riwayat Hakim). Doa juga merupakan sebab tercapainya hal yang diinginkan dalam doa itu, Rasulullah  bersabda, “Tidaklah seorang muslim memanjatkan doa yang ia tidak terdapat dosa atau memutus kekerabatan, kecuali Allah akan memberikan padanya salah satu dari tiga hal; doanya segera dikabulkan, atau Allah akan menyimpannya (sebagai kebaikan) untuknya di akhirat, atau Dia akan menjauhkannya dari hal buruk yang semisalnya.) (HR. Ahmad dan al-Hakim). demikianlah, sungguh doa mempunyai kedudukan yang agung. Bisa jadi buah terpenting dari doa adalah sebagai sebab keteguhan yang berakhir pada kemenangan atas musuh. Hal ini sudah termaktub dalam al-Quran dan Sunnah mutawatir dalam sejarah Nabi , para sahabatnya { dan para salafus shalih  Dalam kisah pertempuran Thalut dan tentaranya yang mukmin dengan Jalut dan tentaranya yang kafir, apa yang dilakukan orang-orang mukmin pada saat itu dan apa pula akibatnya? Allah berfirman, “Tatkala Jalut dan tentaranya telah nampak oleh mereka, merekapun (Thalut dan tentaranya) berdoa: “Ya Rabb kami, tuangkanlah kesabaran atas diri kami, dan kokohkanlah pendirian kami dan tolonglah kami terhadap orang-orang kafir”. (QS al-Baqarah: 250). Doa yang dilantunkan para Muwahhid sebelum dan ketika terjadi bentrokan dengan orang-orang musyrik. Maka Allah pun seketika mengabulkan doa mereka, kalam-Nya, “Mereka (tentara Thalut) mengalahkan tentara Jalut dengan izin Allah.” (QS. al-Baqarah: 251). Dalam Perang Badar al-Kubra, pada malam harinya Rasulullah  berdiri mengerjakan shalat dan memperbanyak doa dalam sujudnya (al-Bidayah wa an-Nihayah). Ketika pagi harinya, Rasulullah  memperhatikan para sahabatnya yang berjumlah tiga ratus prajurit lebih sedikit, sedangkan orang-orang musyrik berjumlah lebih dari seribu prajurit, maka beliau menghadap kiblat dan berkata, “Ya Allah, penuhilah apa yang telah Engkau janjikan kepadaku, Ya Allah datangkanlah apa yang engkau janjikan kepadaku, Ya Allah seandainya engkau hancurkan kelompok kecil dari Ahlul Islam ini, Engkau tidak akan diibadahi lagi di bumi ini.” Beliau terus bermunajat pada Rabbnya sampai selendangnya terjatuh dari pundaknya. (HR. Muslim). Adapun para sahabat dalam perang badar, maka Allah menyifati mereka sebagai orang-orang yang selalu memanjatkan doa dan meminta pertolongan pada-Nya. Kalam-Nya, “Ingatlah, ketika kamu memohon pertolongan kepada Tuhanmu, lalu diperkenankan-Nya bagimu.” (QS. al-Anfal: 9). Setelah untaian doa Nabi  dan para sahabatnya , maka bagaimanakah hasilnya? Allah mengirimkan bantuan balatentara seribu malaikat, Dia menurunkan ketenangan atas mereka, meneguhkan kaki mereka, meliputi mereka dengan ketenteraman berupa rasa kantuk, Dia turunkan air dari langit yang dengannya Dia mensucikan mereka, menjauhkan gangguan syaithan dari mereka, Dia teguhkan hati mereka dan Dia selipkan rasa takut ke dalam hati orang-orang musyrik, maka mereka pun mengalahkan orang-orang musyrik itu dengan izin Allah. Dalam Perang Ahzab ketika orang-orang musyrik mengepung Madinah dengan amat ketat, kaum muslimin teramat sangat kelaparan, haus dan takut, sementara mereka didatangi oleh musuh mereka dari atas dan bawah mereka, membuat hati menyesak naik hingga kerongkongan, Nabi 29

 pun memohon kepada Rabbnya dan merintih dalam doanya. Salah satu doa yang beliau  lantunkan ketika menggali parit adalah, “Ya Allah, seandainya bukan karena Engkau, tentulah kami tidak mendapat hidayah, tidak bersedakah dan tidak shalat, maka turunkanlah ketenangan pada kami, dan teguhkanlah kaki kami ketika kami bertemu musuh, sesungguhnya para musuh telah melampaui batas, jika mereka menginginkan fitnah maka akan kami abaikan1.” (HR. Bukhari). Sedangkan doa beliau ketika terkepung, “Ya Allah Yang telah menurunkan kitab, Yang menjalankan awan dan Yang menghancurkan golongan kafir, hancurkalah mereka dan tolonglah kami atas mereka.” (HR. Bukhari dan Muslim). Adapun para sahabat, mereka bertanya pada Nabi , dengan apa mereka memohon kepada Rabb mereka? Dari Abi Sa’id al-Khudhri  berkata, “Ketika perang Khandaq kami bertanya pada Rasulullah, ‘Wahai Rasulullah, apa yang harus kami katakan (doakan)? Hati telah menyesak sampai ke tenggorokan.’ Beliau bersabda, ‘Ya, (katakanlah) Ya Allah tutuplah aurat kami, dan gantilah rasa takut kami dengan rasa aman.” (HR. Ahmad). Apa yang terjadi setelah doa-doa yang penuh berkah ini dipanjatkan? Angin topan bertiup kencang pada malam yang gelap, yang membalikkan periuk-periuk orang-orang musyrik, memporak-porandakan kemah mereka, memadamkan api unggun mereka dan mengubur tunggangan mereka, maka tidak ada jalan bagi mereka kecuali harus mundur. Allah berfirman, “Hai orang-orang yang beriman, ingatlah akan nikmat Allah (yang telah dikurniakan) kepadamu ketika datang kepadamu tentara-tentara, lalu Kami kirimkan kepada mereka angin topan dan tentara yang kamu tidak dapat melihatnya. Dan adalah Allah Maha Melihat akan apa yang kamu kerjakan”. (QS. al-Ahzab: 9). Kepada kaum muslimin yang tertindas di seluruh dunia, berdoalah, berdoalah, dan berdoalah. Serulah Allah sedangkan kalian yakin akan dikabulkan, Allah pasti akan memenuhi janji-Nya. Dia sendirilah yang akan menghancurkan koalisi ini, dengan segala daya dan kekuatan-Nya, yang pasti akan terjadi. Doa adalah senjata seorang mukmin. Doa juga salah satu sisi dari jihad fi sabilillah dengan lisan. Jenis jihad ini semakin dipertegas pada kalangan lemah dari kaum muslimin dan orang-orang yang belum dimudahkan oleh Allah untuk berjihad dengan jiwa dan hartanya. Doa juga merupakan faktor kemenangan Thalut dan tentaranya para muwahhid atas Jalut dan tentaranya sebagaimana disebutkan dalam Surah al-Baqarah. Doa jugalah yang pertama kali dilakukan Rasulullah  baik ketika kaum muslimin menyerbu musuh secara mendadak, mengepung, maupun berjibaku dengan orang-orang musyrik. Demikian juga para sahabat dan tabiin. Mereka hanya meminta tolong kepada Rabbnya dalam pertempuran-pertempuran mereka, bertawakkal kepada-Nya, merendahkan diri di hadapan-Nya, memohon dengan memelas kepada-Nya, dan berlepas diri dari segala daya upaya kecuali kepada-Nya . Maka dengan segera Dia  meneguhkan mereka, menurunkan ketenangan kepada mereka, menghinakan dan menyelipkan rasa takut dalam dada musuh mereka, dan akhirnya mengalahkan mereka. Inilah sahabat mulia an-Nu’man bin Muqorrin yang diu1 Maksudnya, sekalipun tiba-tiba ada teriakan perang maka kami tetap teguh dan tak akan lari

30

Makalah

tus Khalifah Umar bin Khatthab  mengomandoi pasukan penakluk Persia. Pada tahun 21 H pasukan Persia berkekuatan 150.000 prajurit keluar untuk menginvasi negeri-negeri kaum muslimin. Kedua pasukan bertemu di Nahawand, suatu tempat di negeri Persia. an-Nu’man menunggu sampai datangnya waktu yang paling disukai Rasulullah  untuk menyerbu musuh, yaitu setelah tergelincirnya matahari. Ketika menjelang waktunya, anNu’man menaiki kudanya untuk menginspeksi barisan. Ia berhenti di setiap pembawa bendera, mengingatkan mereka, menyemangati, dan menjanjikan kemenangan. Kemudian ia berkata, “Aku akan bertakbir tiga kali, setelahnya aku akan menyerbu musuh, maka bergeraklah kalian.” Kemudian ia berdoa, “Ya Allah, muliakanlah Din-Mu dan tolonglah hamba-hamba-Mu. Jadikan an-Nu’man yang syahid pertama kali pada hari ini. Ya Allah, aku memohon kepadamu untuk menyejukkan mataku dengan kemenangan yang memuliakan Islam, dan ambillah aku sebagai syahid.” Mendengarnya, seluruh pasukan menangis dan mengaminkan doanya. Lalu bagaimana akhirnya? Setelah terjadi pertempuran yang sangat sengit, pasukan Persia terkalahkan. Darah mereka yang terbunuh dari sejak tergelincirnya matahari sampai tenggelamnya membanjiri medan pertempuran sampai menggelincirkan kaki-kaki. Ketika Allah telah menyejukkan mata an-Nu’man dengan kemenangan dan ia telah melihat kekalahan orang-orang musyrik maka Dia memilihnya sebagai syahid di akhir pertempuran sebagai jawaban atas doanya. (al-Kamil fi at-Tarikh karya Ibnul Atsir). Jika kita sebutkan satu per satu atsar para salaf tentang bagaimana mereka menggunakan senjata doa dalam setiap pertempuran mereka dan bagaimana doa amat berpengaruh dalam kemenangan mereka, tentulah amat banyak. Diantaranya adalah sang penakluk agung Jenderal Qutaibah bin Muslim al-Bahili ~. Beliau selalu menyertakan para ahli ibadah, ulama dan fuqoha dalam setiap penaklukkannya, mengharapkan kemenangan lewat doa mereka. Pada akhir abad pertama hijriyah dalam salah satu penaklukkannya, pasukan Qutaibah berbaris menghadapi Turk. Jumlah dan perlengkapan mereka menggentarkannya. Maka segera dicarinya seorang imam tabiin yaitu Muhammad bin Wasi’ ~. Dikatakan padanya bahwa beliau berada di sayap kanan pasukan sedang bertelekan pada busurnya sembari mengangkat telunjuknya memohon pertolongan Rabbnya atas musuhnya. Qutaibah pun mengatakan kalimatnya yang masyhur itu, “Telunjuk itu lebih aku sukai daripada seribu pemuda yang kuat beserta pedang yang terhunus.” (Sair A’lam an-Nubala). Tidaklah ia mengatakan hal itu kecuali lantaran mengetahui urgensi dan keutamaan senjata doa. Demikianlah, ketika pasukannya menyerbu pasukan musyrik Turk, Allah memberikan kemenangan padanya. Ia berhasil mematahkan kekuatan mereka, menaklukkan negeri-negeri mereka, membunuh dan menawan banyak dari mereka, dan merampas harta yang banyak. (al-Bidayah wa an-Nihayah). Marilah kita perhatikan lagi sang penakluk berikutnya, yaitu sang jenderal wali Khurasan Asad bin Abdullah al-Qosri ~. Pada salah satu pertempuran strategisnya melawan orang-orang Turk pada tahun 119 H, beliau mengimami pasukan muslim melaksanakan shalat subuh, kemudian berkhutbah, “Sesungguhnya musuh Allah al-Harits bin Suraij – yaitu orang yang memberontak atas Bani Umayyah pada masa pemerintahan Hisyam bin Abdul Malik – telah meminta bantuan thaghutnya – yaitu Khagan Turk – untuk memadamkan cahaya Allah, namun Allah

akan menghinakannya insya Allah. Sesungguhnya musuh kalian si anjing ini telah membunuh banyak saudara kalian. Namun jika Allah menghendaki kemenangan kalian, banyak atau sedikitnya jumlah tidak akan berpengaruh, maka minta tolonglah kepada Allah.” Kemudian katanya, “Saya diberitahu bahwa saat yang seorang hamba paling dekat kepada Allah adalah ketika ia meletakkan dahinya ke tanah. Aku akan turun dan meletakkan dahiku ke tanah, maka berdoalah pada Allah, bersujudlah dan ikhlaskan doa pada-Nya.” Seluruh pasukan melaksanakan perintahnya itu. Ketika mereka mengangkat kepala, tidak sedikitpun ragu akan kemenangan mereka. Mereka segera bergerak untuk menggempur Turk. Ketika sampai di Balkh – salah satu kota di Khurasan – sang jenderal memimpin pasukan melaksanakan shalat dua rekaat yang dipanjangkannya. Kemudian ia menyeru seluruh pasukan untuk berdoa. Doa yang panjang dipanjatkannya, memohon kemenangan, dan seluruh pasukan mengaminkannya. “Demi Rabb Ka’bah, kalian telah menang insya Allah” katanya tiga kali. Ketika mereka bertemu orang-orang musyrik dan murtad itu, berkecamuklah pertempuran sengit. Al-Harits terpukul mundur, sang Khagan kabur dari pertempuran dan pasukan Turk tercerai berai. Kaum muslimin mengejar dan membunuhi mereka yang tertangkap dan berhasil memperoleh ghanimah yang amat banyak. Lebih dari 155.000 kambing ditangkap dan digiring. {Tarikh ath-Thabari). Ini hanya sedikit dari kisah pendahulu kita. Bisa kita ambil pelajaran bahwa doa adalah faktor kemenangan terpenting, jika seluruh syarat dikabulkannya terpenuhi dan tidak ada hal-hal yang menghalanginya. Syarat terpenting dikabulkannya doa adalah mengikhlaskan hanya karena Allah Yang Maha Esa. Juga meneladani cara Rasulullah  berdoa dan menghindari bid’ah dalam doa. Doa juga harus dipanjatkan dengan tekad bulat, beliau  bersabda, “Jika salah seorang dari kalian berdoa maka bulatkanlah tekad kalian, jangan malah berkata, ‘Ya Allah jika Engkau berkehendak maka karuniailah aku’.” (Muttafaq ‘alaih). Engkau juga harus yakin bahwa doamu akan dikabulkan oleh Allah, beliau  bersabda, “Jika kalian meminta pada Allah maka mintalah sedangkan kalian yakin akan dikabulkan, karena Allah tidak akan mengabulkan doa hamba yang dipanjatkan dari hati yang lalai.” (HR. Ahmad). Demikian juga dalam berdoa hendaknya amat berharap pahala disisi Allah dan amat takut akan siksa-Nya, serta disertai hati yang khusyuk, Allah berfirman, “Sesungguhnya mereka adalah orang-orang yang selalu bersegera dalam (mengerjakan) perbuatan-perbuatan yang baik dan mereka berdoa kepada Kami dengan harap dan cemas. Dan mereka adalah orang-orang yang khusyuk kepada Kami.” (QS al-Anbiya: 90) Demikian juga ada adab-adab dan sunnah-sunnah berdoa yang bisa mengangkat doa itu. Hendaknya si pendoa dalam keadaan suci, menghadap kiblat, dan mengangkat kedua tangannya. Ia memulai doanya dengan memuji Allah  dengan sepantasnya dan bershalawat kepada Nabi  dan tidak lupa menyebutkan amal shalihnya. Dalam doanya ia sebaiknya memohon dengan memelas kepada Allah, mengulang-ulang permohonannya sembari menangis. Doa dilantunkannya dengan suara yang lirih jika sendirian, adapun imam harus meninggikan suaranya agar makmum mengaminkannya. Hendaknya memilih waktu-waktu yang mustajab, seperti sepertiga malam terakhir, setelah menunaikan shalat wajib, diantara adzan dan

iqomat, ketika turun hujan, ketika bergerak dalam sebuah pasukan dan ketika bertemu musuh, waktu terakhir pada hari Jumat, ketika mendengar kokok ayam, ketika berbuka puasa dan ketika bepergian. Hendaknya si pendoa juga menghindari hal-hal yang menghalangi terkabulnya doa seperti berdoa kepada selain Allah, meminta bantuan orang mati dan jin, dan hal itu adalah syirik akbar yang mengeluarkan dari Islam. Diantaranya juga berdoa kepada Allah dengan tawasul bid’ah seperti bertawasul dengan martabat Nabi  dengan berkata, “Ya Allah, aku memohon pada-Mu dengan martabat Nabi-Mu”. Juga dilarang berdoa dengan membatasi rahmat Allah seperti katanya, “Ya Allah, rahmatilah fulan, ampunilah fulan, dan jangan Engkau ampuni serta rahmati si fulan.” Dilarang berdoa untuk suatu dosa dan memutus silaturahmi. Hal lain yang menghalangi doa yaitu melakukan maksiat khususnya memakan barang haram seperti mencuri, riba, minum khamr atau merokok. Rasulullah  telah menyebutkan hal itu dalam sabdanya, “Seorang lelaki yang sedang bepergian, rambutnya kusut masai, badannya penuh debu, lalu mengangkat kedua tangannya ke langit dan berseru wahai Rabb, wahai Rabb, sedangkan makanannya haram, minumannya haram, pakaiannya haram, dan diberi makan dengan barang haram, bagaimana mungkin akan dikabulkan? (HR Muslim). Hal lain yang menghalangi doa adalah meninggalkan amar makruf nahi munkar. Nabi  bersabda, “Demi Dzat yang jiwaku di tangan-Nya, laksanakan amar makruf nahi munkar atau jika tidak, maka dikhawatirkan Allah akan mengirim bencana, kemudian kalian berdoa pada-Nya namun tidak dikabulkan-Nya.” (HR Tirmidzi dan dihasankannya). Seorang pendoa juga hendaknya menghindari hal-hal makruh dalam berdoa, seperti berteriak-teriak ketika berdoa. Dari Aisyah > berkata, “Ayat ini (Janganlah kamu mengeraskan suaramu dalam shalatmu dan janganlah pula merendahkannya dan carilah jalan tengah di antara kedua itu) turun berkenaan dengan doa.” Diantaranya juga adalah berdoa dengan lafazh yang dibuat-buat berirama, atau yang tidak dipahami orang-orang. Sekalipun kefasihan dalam berdoa itu terpuji agar tidak mempengaruhi makna namun keluar dari yang sudah maklum dalam berdoa adalah hal yang tercela karena menghilangkan khusyuk dan menyibukkan hati. Hendaknya si pendoa juga tidak meminta suatu masalah yang tidak layak diminta seperti meminta kepada Allah untuk memberinya hidup selamanya di dunia, atau meminta agar kedudukannya seperti kedudukan para nabi. Wahai Junud Daulah Islamiyyah, wahai para amirnya, wahai rakyatnya, dan para munashirnya, berdoalah kepada Allah agar menolong khilafah kalian ini, berdoalah pada-Nya agar mengalahkan Jalut modern Amerika dan pasukannya. Sesungguhnya Allah pasti akan mengabulkan doa kalian sekalipun setelah berlalu beberapa waktu.

31

Menghancurkan dan membakar patung-patung berhala adalah salah satu bentuk kufur kepada thaghut. Para nabi amat memperhatikan hal itu, dari sejak sang kekasih ar-Rahman Ibrahim , diikuti oleh Kalimullah Musa  ketika membakar patung anak sapi Bani Israil, dan ditutup oleh penutup para nabi Muhammad  yang menghancurkan dan membakar Lata, Uzza, Manat, dan patung-patung berhala orang Arab ketika Fathu (penaklukan) Makkah. Kemudian hal itu dilanjutkan oleh para sahabat, tabiin dan orang-orang yang mengikuti petunjuknya hingga saat ini. Kita mendapati dari kisah orang-orang terdahulu pengikut para nabi bahwa mereka menjadikan penghancuran berhala orang-orang musyrik adalah tujuan terbesar hidup. Dalam usaha mewujudkannya mereka rela berperang, menghadapi situasi berbahaya dan menembus marabahaya. Diantaranya adalah al-Ghazi Mahmud bin Sabaktakin ~ yang dijuluki sebagai Penghancur Berhala lantaran jumlah dan kualitas berhala yang dihancurkannya, sekalipun hal itu hanya salah satu dari sekian banyak prestasinya diantaranya menghidupkan sunnah dan menekan bid’ah serta usahanya untuk menyatukan barisan kaum muslimin dengan berbaiat kepada khalifah Abbasi dan menaatinya. Sultan Mahmud bin Sabaktakin lahir pada bulan Muharram 360 H di kota Ghazah, Khurasan. Ia didaulat sebagai sultan setelah bapaknya wafat pada tahun 387 H. Kemudian ia memusatkan usahanya untuk berjihad melawan orang-orang musyrik di India, menghancurkan berhala mereka, dan menyebarkan Islam.

32

Pada tahun 396 H Sultan Mahmud al-Ghaznawi bergerak menuju Kastil Kawaker yang di dalamnya terdapat 600 patung sesembahan orang-orang musyrik. Ia berhasil menaklukannya dan membakar semua patung itu. (Ibnul Atsir, al-Kamil fi at-Tarikh).

perjanjian damai dan membuka gerbang benteng sehingga benteng berhasil dikuasai kaum muslimin. Yamin ad-Daulah kemudian memasuki benteng bersama berapa penasihat terpercayanya, lalu mengambil sejumlah besar permata dan 9 juta dirham perak murni.” Allah menghinakan orang-orang musyrik dan thaghut-thaghut mereka, patung berhala mereka dihancurkan, dan kaum muslimin mendapatkan ghanimah sejumlah besar barang-barang berharga sesaji berhala.

Pada tahun 398 H Sultan Mahmud al-Ghaznawi kembali bergerak untuk menaklukan tanah India. Ibnul Atsir berkata, “Beliau bergerak sampai mencapai tepi sungai Hindmand (sekarang Helmand, sebuah provinsi di Afghanistan, Edt.). Pergerakannya dihadang oleh pasukan Hindu yang dipimpin oleh Brahmanpal putra Anandpal. Pertempuran berlangsung sepanjang siang. Hampir-hampir pasukan Hindu mengalahkan kaum muslimin. Namun kemudian Allah berkehendak menolong hamba-hamba-Nya. Kaum muslimin berhasil mengalahkan mereka. Mereka kabur kocar-kacir di bawah sabetan pedang kaum muslimin. Yamin ad-Daulah (gelar Sultan Mahmud al-Ghaznawi –pent) mengejar Brahmanpal sampai di Benteng Bhimnagar yang terletak di sebuah gunung tinggi sebagai tempat penyimpanan harta sesaji berhala agung mereka. Ketika orangorang Hindu melihat banyaknya jumlah pasukan kaum muslimin, semangat tempur mereka, dan serbuan yang terus menerus, mereka ketakutan. Mereka akhirnya meminta

Pada tahun 400 H Sultan Mahmud al-Ghaznawi kembali bergerak untuk menaklukan tanah India dan menghancurkan patung-patungnya. Pada tahun 405 H ia kembali bergerak untuk menaklukkan Tanishr sebagaimana disebutkan oleh Ibnul Atsir atau Thanesar seperti namanya saat ini. Ibnul Atsir berkata, “Ketika mendekati daerah tujuan, sungai yang mengalir deras dan sulit diseberangi terbentang menghalangi mereka. Di seberangnya penguasa negeri (Thanesar –pent) telah menunggu dengan balatentaranya bersama dengan gajah-gajahnya untuk mencegah pasukan muslim menyeberang. Maka Yamin ad-Daulah memerintahkan pasukannya yang paling pemberani untuk menyeberang terlebih dahulu dan menyerbu orangorang kafir untuk menyibukkan mereka sehingga sisa pasukan bisa menyeberang dengan selamat. Mereka melakukan hal itu, menyerbu pasukan Hindu dan menyibukkan mereka sampai seluruh pasukan berhasil menyeberang dengan selamat. Pasukan muslim menyerbu dari segala penjuru dan mereka bertempur sengit sampai berakhirnya siang. Pasukan Hindu terkalahkan dan kaum muslimin berhasil

MakalahSejarah Lembar

meraih kemenangan. Mereka memperoleh harta rampasan dan gajah yang amat banyak”. Sebagian ahli sejarah menyebutkan bahwa salah satu raja Hindu meminta sang Sultan untuk menghentikan penghancuran berhala dan kuil-kuil mereka, katanya, “Saya tahu bahwa hal itu kalian anggap sebagai ibadah kepada Tuhan kalian, namun tidak cukupkah kalian menghancurkan berhala dan kuil-kuil, apalagi yang berada di Benteng Nagarkot?.” Ia juga berjanji akan memberikan harta yang banyak. Namun sang Sultan menolaknya mentah-mentah dan menerangkan bahwa tujuannya memerangi mereka adalah untuk meninggikan kalimat Allah dan mendapatkan ridha-Nya bukan karena menginginkan dunia yang fana. Kemudian sang Sultan segera bergerak menuju kuil itu dan menghancurkan berhala-berhalanya, kecuali satu berhala yang dibawa untuk diinjak-injak di negerinya. Pada tahun 407 H pergerakan Sultan Mahmud mencapai sebuah kuil pemujaan yang terkuat pertahanannya1. Ibnul Atsir berkata, “Di dalamnya terdapat banyak patung pemujaan. Ada lima patung yang terbuat dari emas merah yang bertatahkan batu-batu permata. Jika ditimbang berat emasnya mencapai 690.300 mitsqal. Ada sejumlah 200 patung yang disepuh emas. Semuanya diambil oleh Yamin ad-Daulah, sedangkan sisanya dibakar. Kemudian ia bergerak ke Kannauj dan menaklukan benteng serta area-area di sekitarnya yang berjumlah tujuh buah, terletak di sekitar sungai Gangga. Terdapat rumah-rumah berhala yang berjumlah mencapai 10.000 buah yang menurut legenda mereka dibangun selama 200.000 sampai 300.000 tahun. Ketika ditaklukkan, pasukannya merampas rumah-rumah berhala itu.” Adapun penaklukkan terbesar sang Sultan adalah menghancurkan patung sesembahan terbesar para paganis itu, yaitu patung Somnath pada tahun 416 H. Diceritakan oleh Ibnul Atsir, “Berhala ini adalah berhala Hindu yang paling agung. Di kuil itu mereka melakukan ritual pada setiap malam gerhana yang dihadiri lebih dari 100.000 orang. Mereka membawa barang-barang berharga sebagai persembahan dan memberikan banyak harta kepada pelayannya. Tanah yang diwakafkan untuknya mencapai lebih 1 Terletak di sebuah kota yang sekarang bernama Meerut, negara bagian Uttar Pradesh, India.

dari 10.000 desa.” Faktor yang mendorong sang Sultan rela menempuh kesulitan demi menyerang dan menghancurkan patung ini bukanlah lantaran harta yang melimpah namun ia ingin menghentikal total praktek penyembahan berhala dengan menghancurkan berhala yang paling agung bagi orang-orang India. Ibnul Atsir berkata, “Tiap kali Yamin ad-Daulah berhasil menaklukkan tanah India dan menghancurkan patungnya, orang-orang India berkata bahwa Somnath murka pada patung-patung (yang dihancurkan) itu, jika tidak tentu ia akan membinasakan orang yang hendak menghancurkannya. Ketika Yamin ad-Daulah mengetahui hal itu ia bertekad bulat untuk menyerbu patung Somnath dan menghancurkannya. Ia mengira jika orang-orang India kehilangan Somnath dan menyadari klaim dusta mereka niscaya mereka akan masuk Islam. Maka ia beristikharah kepada Allah , lalu bergerak dari Ghaznah pada tanggal 10 Sya’ban tahun ini (416 H) membawa pasukan berkekuatan 30.000 penunggang kuda ditambah para sukarelawan.” Untuk mencapai patung ini harus menempuh perjalanan yang sulit karena harus menyeberangi gurun. Namun kesulitan itu tidak mengendorkan tekad sang Sultan muwahhid untuk menghancurkan berhala ini. Ibnul Atsir berkata, “Ketika Sultan berhasil menyeberangi gurun, ia melihat ada sebuah benteng yang penuh dengan prajurit. Di sekelilingnya ada beberapa sumur yang telah ditimbun agar tidak mudah dikepung (karena jika sumber air tidak ada maka pengepung tiada akan bertahan). Allah memudahkannya untuk menaklukkannya melalui rasa takut yang timbul di hati mereka. Ia menguasai benteng itu, membunuhi prajuritnya dan menghancurkan patung-patungnya. Disini pasukan muslim mengumpulkan kembali perbekalan mereka.” Sang Sultan berhasil mencapai patung Somnath setelah menempuh perjalanan panjang dan menaklukkan beberapa benteng. Ibnul Atsir berkata, “Sultan sampai di patung Somnath pada hari Kamis pertengahan Dzulqo’dah. Ia mendapati sebuah benteng kokoh yang dibangun di tepi pantai dan deburan ombak menyentuhnya. Para penjaganya telah bersiap di dinding-dinding benteng mengawasi kaum muslimin. Mereka yakin sesembahannya akan menghabisi dan mengancurkan kaum muslimin.” Seperti inilah mentalitas penyembah berhala. Tidak mungkin mereka mampu bertahan melawan tentara tauhid yang berjihad di jalan Allah untuk mem-

Puing-puing Kuil Somnath 33

bersihkan bumi dari kotoran najis syirik dan pelakunya. Ibnul Atsir menceritakan kepada kita pertempuran yang terjadi secara rinci. Para penyembah berhala itu terkaget-kaget mendapati ternyata sesembahannya itu tetap diam seribu bahasa ditengah-tengah orang-orang yang hendak menghancurkannya. Padahal mereka telah menaruh beribu harapan padanya. Mereka sebelumnya mengklaim bahwa patung-patung mereka dihancurkan lantaran murka sesembahan mereka ini, karena mereka meyakini bahwa sesembahan-sesembahan mereka itu saling bermusuhan. Ibnul Atsir berkata, “Orang-orang India melihat motivasi tempur kaum muslimin yang tidak pernah mereka dapati sebelumnya. Merekapun meninggalkan dinding benteng. Pasukan muslim memasang tangga dan menaiki benteng. Mereka meneriakkan kalimat tauhid dan mengangkat panji-panji Islam. Pertempuran berlangsung sengit dan kondisi semakin genting. Sekelompok prajurit Hindu berlari menuju Somnath, mengotori pipi mereka dengan tanah dan memohon pertolongan. Malampun tiba dan pertempuran berhenti sementara. Esok harinya pagi-pagi buta pasukan muslim tiba-tiba menyerbu mereka. Korban tentara Hindu berjatuhan satu demi satu. Mereka terdesak dan terpojok di dekat rumah berhala mereka Somnath. Mereka bertahan di pintu rumah dan bertempur membabi buta. Kelompok demi kelompok prajurit Hindu memasuki rumah, memeluk Somnath dan menangis meminta pertolongan. Lalu mereka keluar dan bertempur sampai titik darah penghabisan. Sampai hampir tidak ada prajurit yang tersisa. Tinggal sedikit dari mereka yang berhasil menyelamatkan diri menaiki dua buah kapal. Namun pasukan muslim berhasil menghadang mereka sehingga sebagiannya terbunuh dan sebagiannya tenggelam.” Adapun nasib berhala mereka Somnath, “Yamin ad-Daulah mengambilnya dan menghancurkannya. Sisa-sisanya dibakar. Sebagian pecahannya diambil dan dibawa ke Ghaznah agar menjadi pelajaran bagi orang-orang.” Maka patung itu betul-betul dihinakan setelah dihancurkan. Harta rampasan yang diperoleh pasukan muslim pada pertempuran ini sampai bisa mengganti seluruh biaya jihad mereka, sebagai rizki dari Allah . Ibnul Atsir berkata, “Ghanimah yang didapat melebihi 20 juta dinar. Semuanya diambil. Prajurit yang terbunuh mencapai lebih dari 50.000 orang.” Sultan Mahmud al-Ghaznawi terus melanjutkan jihadnya sampai Allah  mewafatkannya pada tahun 421 H. Penaklukkan dan jihadnya  di India meninggalkan pengaruh besar Islam di India selama beberapa puluh tahun berikutnya. Tindakannya menghancurkan berhala Somnath juga meninggalkan pengaruh penting atas para penyembah berhala. Usaha Sultan Mahmud al-Ghaznawi tidak terbatas pada memerangi orang-orang musyrik, beliau juga laksana pedang terhunus atas leher para ahli bid’ah, orang-orang zindik, dan pengikut Bathiniyah. Beliau telah menekan bid’ah dan menghidupkan sunnah. Pada masanya  kedudukan hadits menjadi tinggi. Sultan Mahmud al-Ghaznawi  telah terbiasa menghancurkan patung-patung berhala. Telah kita jelaskan aksi-aksi beliau, terutama penghancuran berhala terbesar orang-orang Hindu yaitu patung Somnath. Demikian juga semangat beliau dalam beriltizam kepada Jama’atul Muslimin dan memerangi kelompok-kelompok sesat seperti semangat beliau dalam menghempaskan kesyirikan dan para pelakunya. Dalam hal itu beliau memiliki sikap yang terabadikan dalam sejarah. Pada tahun 404 H sepulang dari salah satu ekspedisinya, ia menyurati Khalifah Abbasiyyah al-Qodir Billah  memintanya mengangkat dirinya untuk mengepalai wilayah kekuasaannya.

34

Lembar Sejarah

Ibnul Atsir berkata, “Setelah selesai dari ekspedisinya, ia kembali ke Ghaznah dan mengirim surat kepada al-Qodir Billah memintanya membuat pernyataan pengangkatannya sebagai penguasa Khurasan dan daerah sekitarnya, al-Qodir Billah pun melakukannya.” Sebenarnya Sultan al-Ghaznawi tidak butuh restu tersebut untuk mengukuhkan kekuasaannya, tetapi karena semangatnya untuk bersatu di bawah naungan seorang Imam Quraisy yang disepakati oleh kaum muslimin. Sebagai penghormatan, Khalifah lantas menganugerahkan beberapa gelar kepada beliau. Ibnul Jauzi berkata, “Khalifah mengirim jubah kebesaran padanya dan memberinya gelar Yamin ad-Daulah (tangan kanan daulah) dan Amin al-Millah (pengemban agama), lalu ditambah lagi gelar Nizhamuddin dan Nashirul Haq (penolong kebenaran).” (al-Muntadzim) Yamin ad-Daulah tidak pernah berpikir keluar dari menaati seorang khalifah Quraisy dan ganti menaati khalifah palsu yang mengklaim dirinya keturunan Fatimah. Ibnu Katsir berkata, “Beliau selalu mendoakan Khalifah al-Qadir Billah dalam khutbahnya di seluruh kerajaannya, sedangkan para utusan Daulah Fatimiyah dari Mesir terus mengirim surat dan hadiah agar berpihak kepada mereka, beliaupun marah dan membakar surat-surat serta hadiah-hadiah mereka.” Yamin ad-Daulah juga pernah mengirimkan salah satu utusan Daulah Fatimiyah berikut hadiah yang mereka bawa kepada Khalifah Abbasi untuk diadili. Ibnu Jauzi berkata, “Abul Abbas menyerahkan semua yang dibawa oleh utusan Mesir dan membacakan surat Yamin ad-Daulah yang mengabarkan bahwa beliau adalah pelayan yang tulus, yang memahami bahwa ketaatan adalah wajib dan berlepas diri dari segala upaya yang menyelisihi Daulah Abbasiyyah. Esoknya, semua pakaian (hadiah) dikeluarkan menuju pintu Nubiyyu (nama pintu istana), lalu dibuatkan sebuah lubang dan diisi dengan kayu bakar, pakaian itu diletakkan diatasnya dan disulut dengan api.” Abul Abbas bin Taimiyyah berkata, “Penguasa Ubaidi Mesir pernah mengirim surat kepada Sultan al-Ghaznawi meminta dukungannya, namun dibakarnya surat itu di hadapan utusannya, dan ia terkenal dengan pertolongannya terhadap Ahlu Sunnah.” (Minhaju Sunnah). Pada tahun 396 H Yamin ad-Daulah bergerak menuju Multan (terletak di negara Pakistan) untuk melengserkan penguasanya yang seorang pengikut Qaramithah atheis. Ibnul Atsir berkata, “Penyebabnya adalah tersiar kabar bahwa penguasanya yaitu Abul Futuh memiliki akidah yang rusak dan tertuduh atheis. Disamping itu dia juga mengajak rakyatnya untuk mengikuti akidahnya itu dan mereka menyambutnya. Yamin ad-Daulah pun berpandangan untuk memerangi dan melengserkannya dari kekuasaannya. Beliau lalu bergerak membawa pasukannya. Ternyata ia harus menyeberangi sungai-sungai yang lebar dan deras airnya. Utamanya sungai Jihun yang menjadi penghalang terbesarnya. Ia lalu mengirim utusan kepada Anandpal (raja India) untuk meminta ijin melewati negerinya menuju Multan. Namun ia tidak diijinkan. Maka terpaksalah diserangnya negeri Anandpal itu terlebih dahulu, katanya, “Kita akan melakukan dua pertempuran sekaligus.” Dengan karunia Allah Sultan al-Ghaznawi berhasil mengalahkan Anandpal dan sampai ke Multan. Ibnu Atsir berkata, “Ketika Abul Futuh mengetahui berita kedatangan Ghaznawi, dia segera menyadari ketidakmampuannya melawan maka harta bendanya segera dipindahkannya ke Serendip (sekarang bernama Srilanka, Edt.) dan meninggalkan Multan. Yamin ad-Daulah tiba di Multan dan menyerangnya. Ternyata penduduknya tetap bersikeras dalam kesesatan mereka. Beliau mengepung mereka, menekan, dan terus menyerang hingga berhasil menaklukkannya dengan paksa dan mewajibkan penduduknya membayar denda sebanyak 20.000 dirham sebagai

hukuman atas pembangkangan mereka.” Maksudnya disertai taubat mereka. Sultan Mahmud al-Ghaznawi selalu berusaha semaksimal mungkin menaati seorang khalifah Quraisy dan memberantas bid’ah serta zindik. Pada tahun 408 H, “Yamin ad-Daulah dan Amin al-Millah Abu Qasim Mahmud bin Sabaktakin melaksanakan kebijakan dan amanat Amirul Mukminin yang diembannya sebagai pemimpin Khurasan dan sekitarnya dalam memerangi kelompok Mu’tazilah, Rafidhah, Ismailiyyah, Qaramithah, Jahmiyyah dan Musyabbihah. Ia menyalib, memenjarakan, mengasingkan, dan memerintahkan untuk melaknat mereka di mimbar-mimbar masjid kaum muslimin. Ia juga mengisolasi masing-masing kelompok bid’ah dan mengusir mereka dari negerinya. Kebijakannya itu kemudian menjadi sunnah dalam Islam.” (al-Bidayah wa an-Nihayah) Pada tahun 420 H Yamin ad-Daulah bergerak menuju Kota Rey (sebuah kota di Teheran, Iran, Edt. ) yang dikuasai oleh Majdu ad-Daulah al-Buwaihi ar-Rafidhi untuk melengserkannya dan menghabisinya bersama bala tentaranya. Tindakannya ini dikabarkannya kepada al-Qodir Billah. Isi suratnya sebagaimana yang disebutkan oleh Ibnul Jauzi, “Allah telah melenyapkan tangan-tangan zalim dan membersihkan tempat ini dari seruan Bathiniyyah kafir dan ahli bid’ah fajir. Yang Mulia telah mengetahui realitas kondisi ketidakoptimalan Hamba memerangi orang kafir dan sesat serta memberantas bibit-bibit Bathiniyyah fajir di Khurasan. Kota Rey dikenal sebagai tempat suaka dan pusat kegiatan mereka menyeru kepada kekafiran. Di sana mereka berbaur dengan kelompok Mu’tazilah bid’ah dan ekstremis Rafidhah yang menyelisihi Kitabullah dan Sunnah, terang-terangan mencela para sahabat dan menampakkan aqidah kafir serta paham permisivisme.” Sang Sultan juga mempunyai kisah tersendiri berhadapan dengan Asya’irah (sekte Asy’ariyah) sesat. Adz-Dzahabi menyebutkan beberapa diantaranya di dalam Sairu A’lam an-Nubala, berkata, “Ibnu Furak pernah menemui Sultan Mahmud lalu berkata, ‘Allah tidak boleh disifati dengan fauqiyyah (berada diatas), karena berarti Dia juga harus disifati dengan tahtiyyah (berada di bawah), karena siapa yang bisa berada di atas pasti juga bisa berada di bawah.’ Sultan menjawab, ‘Aku bukan yang menyifati-Nya hingga mengharuskanku, tetapi Dia sendiri yang menyifati diri-Nya.’ Ibnu Furak langsung terdiam seribu bahasa.” adz-Dzahabi kembali menceritakan, “Abul Walid Sulaiman al-Baji berkata, ‘Ketika Ibnu Furak mendebat al-Karramiyyah habis-habisan mereka kewalahan dan meminta dukungan Mahmud bin Sabaktakin penguasa Khurasan dengan berkata, ‘Orang yang mendebat kami ini lebih besar kebid’ahan dan kekufurannya dihadapan anda dari pada kami. Tanyakan padanya tentang Muhammad bin Abdullah bin Abdul Mutthalib apakah hari ini masih menjadi utusan Allah atau tidak? Hal itu menjadi perkara besar baginya, katanya, ‘Jika ini benar, pasti aku akan membunuhnya! Ia lalu memanggil Ibnu Furak dan bertanya padanya. Jawabannya, ‘Dulu dia utusan Allah, tetapi sekarang tidak.’ Sultanpun memerintahkan untuk membunuhnya, tetapi dia meminta ampun. Ada yang bilang, bahwa dia sudah tua. Lalu Sultan memerintahkan untuk meracuniya, lantas dia pun diracuni.” Ibnu Hazm berkata, “Aku diberitahu bahwa ada sekelompok ahli bid’ah yang beranggapan bahwa Muhammad bin Abdillah bin Abdul Mutthalib  sekarang bukan lagi Rasulullah . Ini yang jadi anggapan Asy’ariyyah. Sulaiman bin Khalaf al-Baji – sekarang salah satu tokoh mereka – memberitahuku bahwa Muhammad bin Hasan bin Furak al-Ashbahani diracun oleh Mahmud

bin Sabaktakin penguasa Khurasan  karena hal itu. Kita berlindung kepada Allah dari ucapan ini karena tidak diragukan lagi adalah kekafiran yang nyata. Mereka telah mendustakan al-Quran terkait firman Allah , “Muhammad adalah utusan Allah.” Mereka juga mendustakan adzan dan iqamat yang telah diwajibkan oleh Allah sebanyak lima kali sehari semalam atas setiap komunitas Muslim. Mereka juga mendustakan dakwah umat Islam yang sepakat untuk menyeru orang-orang kafir kepadanya dan bahwa tidak akan ada yang selamat dari neraka kecuali dengannya. Mereka juga mendustakan semua generasi umat Islam sejak para sahabat dan generasi setelah mereka, – baik itu yang shalih maupun fajir – yang telah mendeklarasikan bahwa tidak ada ilah (sesembahan) yang berhak untuk disembah kecuali Allah dan Muhammad adalah utusan Allah. Konsekuensi dari perkataan si laknat ini berarti dia telah mendustakan semua muazin, pengumandang iqamat dan para da’i islam yang mengatakan bahwa Muhammad adalah utusan Allah. Berdasarkan pendapat itu seharusnya mereka mengatakan ‘Muhammad adalah mantan utusan Allah’. Karena hal inilah Amir Mahmud bun Sabaktakin wakil Amirul Mukminin dan penguasa Khurasan  membunuh Ibnu Furak sang guru besar Asy’ariyah. Semoga Allah membalas kebaikan Mahmud atas perbuatannya itu dan melaknat Ibnu Furak, kelompok dan para pengikutnya”. (al-Fashl). Jadi Sultan al-Ghaznawi tidak pernah berdiam diri dari para da’i sesat dan ahli kalam. Abul Abbas Ibnu Taimiyyah  memuji-muji Sultan al-Ghaznawi, katanya, “Masa kekuasaan Mahmud bin Sabaktakin adalah masa terbaik dalam Dinastinya. Islam dan Sunnah pada masa kekuasaannya terangkat mulia. Beliau memerangi orang-orang musyrik India dan menebarkan keadilan yang tidak pernah terjadi sebelumnya. Sunnah pada masa kekuasaannya nampak mencolok sedangkan bid’ah diberantas.” (al-Fatawa). Beliau  juga berkata, “Beliau termasuk raja terbaik dan paling adil, juga paling keras sikapnya terhadap ahlu bid’ah.” (Minhajus Sunnah). Demikianlah berkah berbaiat kepada Imam dan memerangi ahlu bid’ah dan zindik, yaitu berupa tamkin dan kemenangan atas musuh. Ibnu Katsir menceritakan peristiwa yang terjadi pada tahun 421 H, “Pada bulan Rabi’ul Awwal tahun ini, meninggallah raja yang adil, agung, penjaga perbatasan, mujahid yang ditolong, Yamin ad-Daulah Abu Qasim Mahmud bin Sabaktakin, sang penguasa negeri Ghaznah dan wilayah yang luas. Penakluk paksa sebagian besar tanah India, penghancur berhalanya, pemberantas Hindu dan penakluk kerajaan agung mereka.” Inilah sekelumit kisah perjalanan hidup seorang Sultan yang adil, penolong tauhid dan sunah, pemberantas syirik dan bid’ah, serta berusaha semaksimal mungkin mengukuhkan Jamaah Muslimin disaat banyak kelompok-kelompok bid’ah dan sesat berupaya memerangi khilafah dan melemahkannya. Loyalitas Sultan Mahmud kepada Amirul Mukminin al-Qodir berperan besar dalam memberantas kelompok-kelompok tersebut dan mengembalikan wibawa Khilafah Quraisyiyyah. Pada hari ini di Khurasan juga terdapat generasi Muwahhid yang dengan mereka Allah memenangkan Islam dan kaum muslimin. Mereka memerangi syirik, memberantas bid’ah dan berpegang teguh dengan al-jamaah. Kita memohon kepada Allah agar melalui tangan-tangan mereka Sind dan India bisa ditaklukkan kembali. Sesungguhnya Dia Mahamampu untuk itu. Segala puji bagi Allah Rabb semesta alam.

35

Para wanita di rumah Nabi, mereka adalah istri-istri Nabi  di dunia dan di akhirat, dan Ibunda Kaum Beriman  adalah para wanita paling bertakwa, paling bersih, paling suci, juga paling terjaga. Allah  berkata kepada mereka dari atas langit yang tujuh. Maka turunlah segenap perintah dan etika Rabbani yang jelas lagi tegas, tidak memerlukan penafsiran dan penakwilan bagi orang yang dibuka bashirah-nya (wawasan) oleh Allah . Di antara sejumlah perintah dan etika itu adalah perintah yang datang dalam bentuk kata perintah, yaitu: “Dan hendaklah kalian tetap berdiam diri di rumah kalian.”(al-Ahzab:33) yang bermakna ‘berdiam’, ‘menetap’, dan ‘tinggal di dalam rumah’. Apabila yang memberi perintah adalah Allah , maka para lelaki dan wanita beriman tidak ada pilihan lain selain mengatakan, “Kami mendengar dan kami taat.” Jika demikian, mengapa kebanyakan wanita hari ini tidak berdiam di rumah mereka sebagaimana yang telah diperintahkan kepada para wanita-wanita terbaik? Mengapa mereka sering keluar rumah tanpa ada suatu keperluan ataupun hal darurat? Hal itu tidak lain lantaran lemahnya keyakinan dan komitmen keber-agamaan dalam melaksanakan perintah-perintah tersebut, dan konsistensi terhadapnya ketika berhadapan dengan kesenangan untuk keluar menuju gemerlapnya dunia yang begitu indah dalam pandangan mereka. Terkadang ada laki-laki atau wanita yang mengatakan bahwa perintah untuk berdiam diri di rumah itu hanya dikhususkan untuk istri-istri Nabi Muhammad  saja, di dalamnya tidak mencakup untuk wanita selain istri-istri Nabi. Namun Imam al-Qurthubi

36

Makalah Kolom Muslimah

memberikan jawaban untuk mereka di dalam tafsirnya tentang firman Allah : “Hendaklah kalian berdiam diri di rumah kalian,” dengan menjelaskan, “Makna ayat ini adalah perintah untuk tetap tinggal di rumah, meskipun perintah ini ditujukan kepada para istri Nabi , namun mencakup wanita-wanita lain juga berdasarkan maknanya (pengertiannya). Demikianlah, jika tidak ada dalil yang turun dikhususkan untuk seluruh wanita, bagaimana bisa, sedangkan syariat ini dipenuhi perintah agar wanita berdiam diri di rumah mereka, serta menghindari untuk keluar rumah kecuali ada hal darurat.”Ibnu Katsir  berkata, “Ini merupakan adab yang Allah perintahkan bagi istri-istri Nabi  berikut wanita muslimah lain.” Bahkan jika ini adalah perintah Allah  untuk istri-istri Nabi  yang merupakan para wanita terbaik, hati mereka paling terjaga, serta paling menjaga diri dari larangan-larangan Allah , maka bagaimana halnya dengan wanita lain selain mereka? Sesungguhnya kita tidak ingin mengharamkan apa yang Allah  perbolehkan –kita berlindung kepada Allah dari itu— dan Allah Maha Lembut serta Maha Pengasih kepada para hamba-Nya. Allah  tidak mengharamkan wanita keluar dari rumahnya secara mutlak, hanya saja Allah menetapkan bahwa prinsip dasar untuk wanita adalah berdiam di rumahnya. Adapun keluarnya dari rumah maka dibolehkan sekadar keperluannya saja, dan kadar keperluannya ini hanya dapat diukur

oleh wanita itu sendiri setelah keputusan dari suaminya, ayahnya atau walinya. Dan Allah  pun “Yang paling mengetahui siapa yang paling bertakwa.” Pun demikian, as-Sunnah dipenuhi dengan hadits-hadits yang menunjukkan bolehnya wanita keluar rumah, seperti keluar rumah untuk meminta fatwa, keluar menuju peperangan untuk memberi minum dan mengobati yang terluka, pun keluar untuk mengunjungi sahabat-sahabatnya. Adapun jika keluar rumah ini menjadi adat dan kebiasaan, maka ini melanggar syariat dan menyimpang dari prinsip dasarnya yaitu tetap berdiam diri di rumah. Wahai saudari muslimah, hendaknya engkau merenungkan hadits Nabi  yang diriwayatkan Abu Daud dan yang lainnya, dari Ibnu Umar  dari Nabi , beliau bersabda, “Janganlah kalian melarang kaum wanita pergi ke masjid, akan tetapi sebenarnya rumah-rumah mereka itu lebih baik bagi mereka.”Masjid adalah rumah Allah dan tempat yang paling Allah sukai. Dan shalat merupakan tiang agama. Kendati demikian, pembuat syariat (baca: Allah) tidak mewajibkan wanita untuk shalat berjamaah di masjid, yang merupakan kewajiban bagi para laki-laki. Allah  menetapkan bahwa shalatnya wanita di rumahnya saja – bahkan di kamarnya— adalah lebih baik baginya daripada dia ikut shalat berjamaah di masjid. Hal itu tiada lain agar semakin menjaga wanita dan menutupinya dari pandangan (para lelaki) dengan semaksimal mungkin. Dari Ibnu Mas’ud  Nabi  bersabda, “Wanita adalah aurat. Jika dia keluar, maka setan akan memperindahnya (di mata laki-laki), sebaliknya dia akan lebih dekat pada Rabbnya tatakala ia berada didalam rumahnya ).”(HR. Ibnu Khuzaimah dan Ibnu Hibban) Jangan sampai wanita muslimah yang telah berhijab syar’i mengira bahwa jilbabnya itu menghindarkannya dari hal yang disebut di dalam hadits tadi, dan berpikiran bahwa wanita hanya yang tidak berhijab dan bertabarruj saja yang merupakan aurat, bahkan dia tetaplah aurat kapan saja dia keluar rumah, meskipun tidak terlihat apapun darinya. Semoga Allah merahmati seorang tabi’in mulia bernama Sufyan ats-Tsauri  yang mengatakan, “Tidak ada yang lebih baik bagi seorang wanita melainkan di rumahnya saja, meskipun dia seorang wanita renta!”(AthThahawi: Mukhtashar Ikhtilaf al-’Ulama). Hanya dengan keluarnya seorang wanita dari rumahnya, maka itu merupakan fitnah bagi dirinya atau bagi para lelaki yang memandangnya, terlebih lagi jika wanita itu berbicara dengan para lelaki. Oleh sebab itu, Allah  mengatakan kepada istri-istri Nabi , “Maka Janganlah kamu tunduk dalam berbicara,”(alAhzab: 32). Yang dimaksud dengan ‘tunduk dalam berbicara’ adalah berbicara mendayu-dayu dan melembutkan suara, karena dampaknya adalah: “Sehingga berkeinginanlah orang yang berpenyakit hatinya,”(al-Ahzab: 32). Maka berkeinginanlah orang yang ada penyakit di dalam hatinya di zaman Nabi  dan para sahabat mulia  yang merupakan sebaik-baik zaman secara mutlak. Lalu bagaimana dengan orang-orang di zaman kita saat ini? Zaman yang penuh fitnah dan hal-hal merusak. Dari Yahya bin Sa’id, dari ‘Amrah, dari Aisyah  dia berkata, “Jika saja Rasulullah  mengetahui apa yang telah terjadi dengan para wanita sekarang ini, niscaya beliau akan melarang mereka sebagaimana dilarangnya para wanita Bani Israil untuk keluar.” Yahya berkata, “ Aku bertanya kepada ‘Amrah, “Apakah mereka dilarang?” ‘Amrah menjawab, “Ya.”(Muttafaq ‘Alaihi). Subhanallah! Sampai seperti itu jangkauan Aisyah  sang wanita yang luas ilmunya lagi seorang ahli hadits, melihat persoalanpersoalan baru dan hal-hal yang melampaui batas yang dilakukan sebagian wanita pada masanya. Maka bagaimana halnya apabila sang wanita jujur (Aisyah, Penj.) itu menyaksikan zaman kita saat

ini, bahkan apa yang terjadi jika Nabi  menyaksikan apa yang dilakukan para wanita hari ini, kecuali yang Allah  jaga?! Maka sudah sepatutnya bagi para pembela berbagai syubhat (penyimpangan feminisme) dan propaganda menempatkan (baca: memerhatikan) hadits dari Ummul Mukminin tadi di depan mata mereka, di saat mereka berfatwa terkait sebagian hukum tentang wanita, sehingga wanita keluar rumah tanpa aturan, meskipun wanita itu keluar berkali-kali dalam sehari, bahkan meski dia seorang wanita tengah ber-’iddah ditinggal wafat suaminya, maka (menurut mereka) tidak ada keburukan jika dia keluar rumah tanpa ada keperluan atau kemaslahatan atau pun hal darurat. Wallahul-Musta’an. Imam Ahmad  pernah ditanya mengenai keluarnya wanita pada dua hari raya, maka beliau menjawab, “Aku tidak menganggap hal itu bagus.”Dan Ibnul Mubarak  berkata, “Aku memakruhkan hari keluarnya wanita pada dua hari raya.”(Sunan at-Tirmizhi), dan Abu Hanifah berkata: “Dahulu wanita diberikah Rukhsah/ keringanan untuk keluar dalam hari id, adapun hari in aku memakruhkannya”(Ibnu Abdul Bar: at-Tamhid) Jika para fuqaha (ulama fiqih) saja tidak menyukai para wanita keluar untuk menunaikan salah satu ritual agung dari syariat Islam, demi menghindari keburukan-keburukan yang mereka perkirakan saat itu, maka bagaimana jika wanita pada zaman kita ini terus-menerus keluar, sampai-sampai dia disebut wanita yang gemar keluar dan bepergian? Dan di antara kesantunan berbahasa di dalam al-Quran, dalam firman Allah yang berbunyi, “Bidadari-bidadari yang jelita, putih, bersih dipingit dalam rumah,”(ar-Rahman: 72). Sesungguhnya Allah  mensifati bahwa bidadari di surga itu dipingit, al-Qurthubi menjelaskan, “Dipingit yaitu dijaga dan tertutup, “di dalam rumah” artinya adalah di dalam kamar, para bidadari itu bukanlah yang sering berada di jalanan. Ibnu Abbas menjelaskan demikian. Demikianlah, surga adalah tempat segala kesempurnaan, tidak ada fitnah, tidak ada penyimpangan, tidak pula kesesatan. Meski demikian, para bidadari itu dipingit untuk suami mereka, sehingga tidak ada seorang pun yang melihat mereka selain suami mereka. Kemudian mesti dicamkan bagi para lelaki, bahwa istri mereka adalah asuhan mereka yang kelak akan dimintai pertanggung jawabannya, maka seorang suami tidak boleh semaunya memberikan izin keluar rumah kepada istrinya. Dia mesti melarang istrinya jika sering keluar rumah. Allah telah meridhai Umar yang hampir saja melarang istrinya keluar menuju masjid dikarenakan kecemburuannya, jika bukan karena adanya hadits Nabi  yang tidak boleh melarang mereka (mendatangi masjid). Dari Ibnu Umar , dia berkata, “Istri Umar ikut menghadiri shalat Subuh dan Isya berjamaah di masjid.”Lalu dikatakan kepadanya, “Kenapa engkau pergi ke masjid, padahal engkau mengetahui bahwa Umar tidak menyukai hal itu, dan cemburu?”Wanita itu berkata, “Lalu apa yang menghalangi dia untuk melarangku?” Penanya itu berkata, “Yang mencegahnya adalah sabda Rasulullah : “Janganlah kalian melarang para wanita mendatangi masjid-masjid Allah.”(HR. al-Bukhari). Namun tidaklah mengapa bagi sesama muslimah untuk saling kunjung mengunjungi guna silaturahim, pun halnya pergi ke pasar, namun tidak boleh berlebihan. Akan tetapi, hukum asal bagi seorang wanita pada prinsip dasarnya adalah berdiam diri di rumah. Dan bagi wanita beriman, berdiam di rumahnya adalah lebih dekat kepada Rabbnya. Akhir seruan kami, segala puji bagi Allah Rabb semesta alam. 37

Bersamaan dengan peperangan yang terus dilancarkan Junud Khilafah terhadap pasukan kekufuran, kami kutipkan sekilas berita dari sejumlah operasi terbaru yang dilakukan oleh Mujahidin Daulah Islamiyyah yang telah berhasil memperluas wilayah Khilafah maupun hanya meneror, membantai, dan menghinakan musuh-musuh Allah. Berita operasi-operasi ini hanyalah pilihan dari berbagai operasi militer Daulah Islamiyyah di banyak front pertempuran dari timur hingga barat, selama beberapa pekan terakhir. WILAYAH AL BARAKAH Pada tanggal 2 Muharram, al-Akh Abul Bara al-Anshari berhasil melakukan serangan infiltrasiterhadap konsentrasi militan PKK di pinggiran kota “al-Barakah”. Iahujani murtaddin dengan rentetan senapan serbu ringan hingga seluruh amunisinya habis tak bersisa, lantas menghantam mereka dengan letupan rompi peledaknya. Hasilnya, lebih dari 40 murtaddin terbunuh, dan 100 lainnya luka-luka.Diantara mereka terdapat sejumlah komandan dan pimpinan murtaddin.

38

Kabar

WILAYAH BAGHDAD Pada tanggal 2 Muharram, dua kesatria pemburu syahadah melancarkan operasi istisyhadiyyah dengan rompi peledaknya menargetkan kaum musyrikin Rafidhah.Al-Akh Abu Usamah al-Iraqi menggempur parade ritual Syi’ahdi komplek al-Amil, barat daya Baghdad, sedangkan al-Akh Abu Thalhah al-Iraqi menggempur parade lainnya di distrik “al-Masytal”, timur Baghdad.Dua operasi militer berbarokah ini berhasil merenggut nyawa dan melukai sekitar 100 murtaddin. Serangan serupa juga kembali terjadi pada 8 Muharram, dimana al-Akh al-Istisyhadi Abul Bara al-Iraqi bersenjatakan rompi peledaknyamembombardir parade ritual syirik Rafidhah musyrikin di distrik “Baghdad al-Jadidah”.Allah memudahkannya untuk membunuh lebih dari 30 dan melukai 40 lainnya. Kemudian pada tanggal14 Muharram, al-Akh al-Istisyhadi Abul Fahd al-Iraqi berhasil meledakkan bom rompinya mengguncangsegerombolan musyrikin Rafidhah di salah satu parade ritual syirik mereka di distrik “Sya’ab”, timur laut Baghdad. Sekitar 10 murtaddin tewasdan luka-luka.

IDLIB Pada tanggal 5 Muharram, al-Akh al-Istisyhadi Abu Qudama asy-Syami berhasil menyergap sekelompok besar milisi Shahawat kaki tangan Amerika yang hendak melintasi persimpangan Atmeh (perbatasan Turki-Suriah), meninggalkan Idlib menuju front pertempuran di utara Halab untuk memerangi Daulah Islamiyyah. Allah timpakan kepada mereka hukuman dari arah yang tidak mereka sangka-sangka, dimana  al-Akh Istisyhadi menyergap dengan bom mobilnya, menelan nyawa sekitar 35 murtaddin dan melukai sekitar 45 lainnya. Di antara mereka terdapat sejumlahgembong kekafiran,diantaranya Komandan faksi murtad Ahrar Syam “Hisyam Khalifah” dan si murtad “ Khalid as-Sayid” ketua Majelis Pengadilan Tinggi Thaghut, dan juga seorang hakim yang memutuskan hukum dengan selain yang diturunkan Allah, yaitu si murtad “Muhammad al-Faraj”,yang mana merupakan wakil umum di Majelis Pengadilan Thaghut. AL JAZAIR Pada 7 Muharram, Junud Daulah Islamiyyah berhasil menyergap konvoi pasukan murtad Aljazair dekat kota “Tamalus”, di provinsi “Skikda” timur laut Aljazair dengan bom rakitan. Pada tanggal 28 Muharram, Junud Khilafah membunuh Brigjen aparat kepolisian murtad Aljazair dan mengambil senjatanya di kotaKonstantin. INDONESIA Pada tanggal 19 Muharram,serangan seorang Junud Daulah Islamiyyah menggunakan pisau lukai seorang Komandan Kepolisian murtad Indonesia dan dua aparat polisi lainnya di kota Tangerang. WILAYAH KHURASAN Pada 11 Muharram, al-Akh Istisyhadi Ali Jan bersenjatakan rompi peledaknya, senapan serbu, dan granat tangan

Dampak serangan menargetkan Rafidhah di Sya’ab

menyerbusekelompok Rafidhah musyrikin yang tengah menggelar ritual syirik di kuil Syi’ah “Ziarat-e Karte Sakhi”, di kota Kabul. Ia hujani mereka dengan rentetan tembakan hingga amunisinya habis, lantas ia ledakkan bom rompiyang melekat di tubuhnya tepat di tengah sekumpulan musyrikin, atas karunia Allah membunuh sekitar 14 Rafidhah, dan melukai sekitar 40 murtaddin lainnya. Tatkala aparat Intelijen murtad Afgahnistan datang untuk mengamankan kuil syirik tersebut selang sekitar 30 menit pasca serangan, al-Akh Istisyhadi kedua, Tsaqib al-Khurasani menyergap mereka dengan tembakan senapan serbu dan lemparan granat,ditutup dengan aksi peledakan bom rompinya. Melalui tangannya, Allah tewaskan dan lukai 70 murtaddin. Pada tanggal 24 Muharram, 3 kesatria in-ghimasi Junud Khilafah, yaitu Thalhah al-Khurasani, Umar al-Khurasani, dan Ubaidah al-Khurasani berhasil menyerangAkademi PelatihinKepolisian Pakistan di kawasan jalan Sariab, kota “Quetta”, Pakistan barat. Ketiganyaterlibat aksi baku tem-

Murtaddin yang terluka dalam serangan Quetta

39

bak melawan murtaddin selama 4 jam berbekal senapan serbu, granat tangan,hingga akhirnyamenutup serangan dengan meledakkan bom rompinya di tengah-tengahsekelompok murtaddin. 60 aparat kepolisian murtad Pakistan tewas dan 120 lainnya luka-luka. JERMAN Pada tanggal 15 Muharram, salah seorang Junud Khilafah berhasil menusuk dua orang kafir harbi (kafir yang wajib di perangi.Pent) di kota Hamburg, dalam rangka memenuhi seruan Khilafah untuk menyerang warga negara-negara Salibis. WILAYAH KIRKUK Pada fajar hari di tanggal 20 Muharram, Junud Daulah Islamiyyah melancarkan operasi militer di kota Kirkuk, Irak dengan taktik serangan penetrasi, menembus lini pertahanan utama di ibukota provinsi tersebut dari sejumlah arah, dan berhasil mengusai 10 komplek di dalamnya, Pasukan Daulah Islamiyyah menyerbu kantor-kantor pemerintahan di pusat kota, dan menduduki sejumlah komplek, diantaranya komplek Wahid Hazirah, Dumiz, ‘Arubah, an-Nashr, Majidiyyah, Wasithi, komplek 90, ‘Adalah, Mamdudah, dan Gharnathah, menyusul kekacauan di barisan pasukan Peshmerga, milisi Hasyad Rafidhi, dan aparat keamanan loka, dimana sedikitnya 360 personil mereka tewas terbunuh, sedangkansejumlahlainnya kini berada dalam tawanan Daulah Islamiyyah. Diantara tawanan tersebut adalah seorang perwira kepolisian Asayisy berpangkat Letnan Kolonel. Sumber lokal juga menuturkan, perwira-perwira militer pasukan Peshmerga dan aparat-aparat keamanan setempat lari menyelamatkan diri bersama dengan keluarga mereka, meninggalkan kota Kirkuk. Sementara itu, operasi istisyhadiyyahdilaporkanmenghantam konsentrasi pasukan keamanan dekat gedung pemerintah kota Kirkuk. Selama operasi penetrasi tersebut, pasukan Daulah Islamiyyah menghancurkan sejumlah unit kendaraan lapis baja pasukan keamanan, pun memperoleh banyak rampasan perang, diantaranya sejumlah unit kendaraan, sejumlah besar persenjataan berikut amunisinya. Bersamaan dengan penyerangan terhadap kota tersebut, Junud Daulah Islamiyyah juga meluncurkan operasi militer di distrik ad-Dibs, utara Kirkuk. Mereka berhasil menyergap konvoi pasukan bantuan Peshmerga di distrik tersebut, dan memutus jalur suplai logistik antara distrik ad-Dibs dan kota Kirkuk. Di samping itu, bergulir juga serangan di sejumlah distrik lainnya, diantaranya distrik Albu Hamdan, Maktab Khalid, Daquq, Rasyad, Sardak, Kibbah, Basyir yang terletak di bagian selatan serta barat daya provinsi Kirkuk, dan distrik Karu di timur laut Hawijah. Sejumlah operasi militer ini adalah sebagai pukulan terhadap murtaddin dan mencerai beraikan konsentrasi agresi militer mereka terhadap wilayah Ninawa.Mujahidin pun kemudian menarik mundur pasukannya dari Kirkuk setelah menyelesaikan misi mereka. Walhamdulillahi Rabbil ‘Alamin. WILAYAH AL-ANBAR Pada pagi hari 22 Muharram,Junud Daulah Islamiyyah melancarkan operasi militer skala besar dari lima arah terhadap kota Rutbah yang terletak dekat perbatasan Yordania - Saudi, di provinsi al-Anbar bagian barat.Mujahidin ber-

40

Kabar

hasil menguasai sebagian besar penjuru kota dalam waktu beberapa jam saja. Operasi dibuka dengan serangan in-ghimasi terhadap sejumlah posisi tempur dan barak pasukan Rafidhah di dalam kota dan sekitarnya, memutus jalur suplai logistik murtaddin di kawasan KM 160. Kemudian,Junud Daulah Islamiyyah menyerbu barak-barak murtaddin di sekitar kota dan berhasil mengambil alih kontrol penuh atasnya.Serangan lalu berlanjut hinggadi dalam kota dan mujahidin memasuki komplek demi komplek di dalamnya, menyerang letak-letakkeberadaan murtaddin dan markas-markas militer pasukan Rafidhah, hingga berhasil menguasai penuh kota Rutbah, kecuali “Komplek Karabla” yang di dalamnya masih terdapat segerombolan tentara Rafidhah dan milisi Shahawat yang terkepung.Operasi istisyhadiyyah Mujahidin menghantam salah satu titik pertahanan murtaddin di komplek tersebut, disusul dengan gelombang operasi istisyhadiyyah kedua menghantam barak militer murtaddin di tenga-tengah kecamuk pertempuran. Sesuai dengan penuturan sumber, operasi militer ini merenggut lebih dari 70 tentaraRafidhah dan militan pembantunya, sedangkan sejumlah besar kendaraan mereka hancur. Operasi militer ini datang dua hari dari pasca penyerangan Junud Daulah Islamiyyah terhadap kota Kirkuk, sebagai pukulan terhadap murtaddin dan mencerai beraikan konsentrasi agresi militer mereka terhadap wilayah Ninawa.Mujahidin pun lantas mundur dari Rutbah setelah menyelesaikan misi mereka, Walhamdulillahi Rabbil ‘Alamin. RUSIA Pada tanggal 22 Muharram, dua Junud Daulah Islamiyyah menyerbu pangkalan militer Rusia di Nizhny Novgorod, kota di barat Rusia.Keduanya melancarkan penyerbuan dengantembakan senapan serbu mereka dan lemparan granat tangan sebelum akhirnya gugur syahid demi membalaskan luka kaum muslimin di bumi Kaukasus, Irak, dan Syam yang dibunuh oleh tangan Salibis Rusia dan antek-anteknya dari kalangan Rafidhah dan Nushairiyyah. SOMALIA Pada tanggal 25 Muharram, Junud Khilafah menyerangkantor kepolisian Somalia di kota Bosaso,di timur Somalia dan kantor kepolisian di Yaqshiid,distrik utara kota Mogadishu. Atas karunia Allah, Mujahidin berhasil menaklukkankota Qandala yang terletak di dekat kota Bosaso. Pada 27 Muharram, Junud Khilafah berhasil menghancurkan kendaraan lapis baja milik pasukan kuffar UMISOM (Misi Uni Afrika untuk Somalia)dengan ledakan bom rakitan di distrik ‘Ilasha dekat kota Mogadishu. Serangan lemparan granat tangan juga kembali terjadi, menghantamkantor pemerintah di distrik ‘Ilasha, disusul serangan sama yang kedua menargetkan kantor kepolisian di kota Bosaso, timur Somalia. KENYA Pada tanggal 26 Muharram, salah seorang Junud Khilafah berhasil menikam hingga mati salahsatu penjaga Kedutaan Besar Amerika di kota Nairobi,dalam rangka memenuhi seruan Khalifah untuk menyerang warga-warga negara Salibis.

41

42

Makalah

43

1

‫کله چې د مسلمانانو په یرغمل کړی شویو خاورو د‬ ‫صلیبیانو یرغل پیل کیده‪ -‬دکوم هدف چې په دغه خاورو‬ ‫کې د طواغیتو حکم مضبوطول او موحدین د دین د قیام‬ ‫او د شریعت د نفاذ څخه منع کول و‪ -‬نو په همدغه وخت‬ ‫کې صلیبیانو د خلکو د دین سره موازي یوه بله پروجه هم‬ ‫وړاندې کړه‪ ،‬چې د اسالم اصول او فروع پکې بدل کړی شوي‬ ‫وو‪ ،‬ترڅو د امریکا د نظر سره سمون وخوري‪ ،‬صلیبیانو دغه‬ ‫پروجه «نوی نړۍ وال نظام» و نوماوه‪ ،‬د دغې پروجې د عملي‬ ‫کولو لپاره یې د اخون املرتدین څخه بهتر څوک پیدا نکړل‪،‬‬ ‫ترڅو چې دوی امریکا خوشحاله ساتي نو له دوی به یو دا�سې‬ ‫سمبول او نمونه جوړه �شي چې خلک به یې ملګرتیا کوي‪ ،‬ځکه‬ ‫صلیبیانو دوی تجربه کړي‪ ،‬د دوی دعقیدو فساد یې کتلی او‬ ‫د دین د دښمنانو سره یې د دوی دوستي د نړۍ په ډیرو برخو‬ ‫کې ازمویلې ده‪.‬‬ ‫ي‬ ‫که مونږ د اخوانیانو د اتباعو په فکر مدرسو کې‬ ‫وګورو نو په ترکیا کې د طاغوت اربکان مدرسه به راته د‬ ‫اخوان املرتدین په مدارسو کې تر ټولو زیاته لوېدلې(ټیټه‪،‬‬ ‫ذلیله) او د شرک او مشرکینو سره د دوستۍ په چټلتیا کې‬ ‫ککړه ښکاره �شي‪ ،‬د اربکان یوه خبیث شاګرد أردوګان پریکړه‬ ‫وکړه چې په دغه پروجه کې خپل ځان ځای کړي‪ ، ،‬ځکه دغه‬ ‫شاګرد د استاذ څخه د ډیموکرا�سۍ په تګالره تللو او په الدینه‬ ‫سیکولرۍ کې څو قدمه وړاندې و‪ ،‬مرتد اردوګان ولسمشر‬ ‫کړی مقرر کړی شو‪ ،‬د هغه لپاره د پروپاګنډې دا�سې ماحول‬ ‫تیار کړی شو چې هغه ورته اړتیا لرله او په سیمه کې یې ورته‬ ‫یو شمیر فایلونه هم وسپارل‪.‬‬ ‫اردوګان بیا په دغه لړۍ کې د خلیج د طواغیتو سره په‬ ‫ملتیا د عراق په صحواتو جوړولو کې ډیره لویه برخه درلوده؛‬ ‫هغه صحوات چې صلیبیانو سره یې د ماتې په شرم پټولو او د‬ ‫راف�ضي حکومت په مضبوطولو کې مرسته وکړه‪.‬‬ ‫له هغې وروسته د شام د جهاد د پیل کیدو په لومړیو‬ ‫ورځو کې اردوګان او د هغه استخباراتي کړیو کوښښ وکړ چې‬ ‫جنګي ډلې خپلې خواته راکش کړي او د ځان سره یې وتړي او‬

‫بیا یې د خپلې الرې څخه په صلیبي ملکونو پورې وتړي‪ ،‬هغه جنګې ډلې‬ ‫چې صلیبیانو ترې د اسالمي دولت په جنګ کې استفاده وکړه او امر‬ ‫یې ورته وکړ چې د نصیري رژیم سره خپل جبهات پریږدئ او د اسالمي‬ ‫دولت جنګ ته مخه کړئ‪ ،‬دې مرتدو صحواتو ډلې ډلې د سوري رژیم‬ ‫جبهات پریښودلې او د مرتد طاغوت اردوګان د الس الندې او د هغه په‬ ‫مالي مرسته د موحدینو پر خالف سنګر ته راغلل‪.‬‬ ‫اردوګان او د هغه خبیث دولت به په لومړیو کې د اسالمي دولت‬ ‫پرخالف جنګ پټ ساته‪ ،‬د مرتدو صحواتو او د خپل الس د آلو شاته‬ ‫به پټ ول؛ څوک چې د ترکیې د سترګو الندې جوړ او د هغوی په مال‬ ‫او مرسته رالوی شول‪ ،‬دغه کار یې لدې ویرې کاوه چې موحدین چیرته‬ ‫ترکیا ته مخه نکړي او دا�سې جنګ پکې پیل ن�شي چې بیا به یې اور د‬ ‫مړکیدو نه وي او د ترکیا(د سايكس ‪ -‬بيكو) پولې به هم د نورو په څیر‬ ‫�شي‪ ،‬خو کله چې د اسالمي دولت او صلیبې ټلوالې او د هغوی د مرتدو‬ ‫لښکرو ترمنځ جنګ ګرم شو‪ ،‬نو په دغه حساس وخت کې د ترکانو‬ ‫طاغوت د خپل مهم رول څخه پرده پورته او ورته رسم کړی شوی‬ ‫ماموریت یې په ډاګه کړ؛ د صلیبیانو الوتکو ته یې هوايي ډګرې ورکړې‪،‬‬ ‫په عین االسالم کې یې خپلې پولې ملحدو کردانو ته خال�صې کړې‪ ،‬په‬ ‫حلب کې یې صحواتو ته د خپلو وسلو ډيپوان خالص کړل او کله چې‬ ‫ترې نورې غوښتنې وشوې نو هم یې سینه ووهله‪ ،‬لبیک یې وکړ او خپل‬

‫مقاله‬ ‫رسیزه‬

‫‪2۲‬‬

‫پوځ یې د خالفت پر خالف د جنګ ساحې ته راګذار کړ‪ ،‬خپلې الوتکې یې‬ ‫د مجاهدینو د بمبار لپاره راپریښودې‪ ،‬د مسلمانانو په کلیو او ښارونو‬ ‫یې د توپونو بمبار پیل کړ او تر اوسه لږیا دی نور ګواښ هم کوي‪ ،‬ګمان‬ ‫یې دا دی چې دغه کړنې به دی د خپل کار د شر څخه په امان کړي‪ ،‬خو‬ ‫چا څه ریښتیا ویلي‪ :‬چې د سزا نه ځان خوندي ګڼي بې ادبه کیږي‪.‬‬ ‫اردوګان او د هغه له منځه تلونکي حکومت د نورو مرتدو حکومتونو‬ ‫څځه پند وانه خیست‪ ،‬په چا چې هللا تعالی د اسالمي دولت مجاهدین‬ ‫مسلط کړل؛ د هغوی ابادي یې ونړوله او ارکان یې ورته ویجاړ کړل‪،‬‬ ‫لکه د روافضو سره چې دغه وکړی شو‪ ،‬مرتدو ترکانو د خپلو صلیبي‬ ‫دوستانو څخه هم پند وانه خیست؛ چې مجاهدین د هغوی په کلیو‬ ‫کې وګرځیدل؛ بریدونه یې ترسره کړل او د هغوی بازارونه او د نڅا‬ ‫او شرابو د کلبونو څخه یې د جنګ خال�صې ساحې جوړې کړې‪ ،‬لکه‬ ‫په بروکسل‪ ،‬پاریس او دا�سې نورو کې چې مخکې وشول‪ ،‬مرتد ترکان‬ ‫تراوسه د اسالمي دولت د هغې چیغې په معنا ندي پوه چې کله یې پر‬ ‫مسلمانانو وکړي چې د خپل اعظمي توان پورې کفار ووژنئ‪ ،‬بیا نو‬ ‫مسلمانان د اسالمي دولت دغې چیغې ته لبیک ووايي او د اسالمي دولت‬ ‫په لسګونو نا معلوم مجاهدین او غازیان راښکاره �شي او د دنیا په هر‬ ‫کونج کې د خپلو چاقوانو‪ ،‬بارودي کمربندونو او موټرو او هر هغه څه‬ ‫په واسطه د کفارو ترمنځ رعب خپور کړي چې دوی ورته الس ر�سی لري‬ ‫او هللا تعالی یې ورته توفیق ورکړي‪.‬‬ ‫نن چې ترکیا د اسالمي دولت پرخالف په ښکاره جنګ کې داخله‬ ‫شوه‪ ،‬نو په خپله چاړه یې خپل سر غوڅ کړ‪ ،‬په خپلو السو یې خپل‬ ‫رګونه پرې کړل‪ ،‬په خپلو رسیو یې خپل ځان زندۍ کړ‪ ،‬خپل کور یې په‬ ‫خپل الس ویجاړ کړ او ډیر کمزوری کور په کورونو کې د غڼې دی‪.‬‬ ‫نو ای په ترکیا کې د خالفت غازیانو! ای هغو خلکو چې ستاسو او د‬ ‫دار االسالم د هجرت ترمینځ د «جندرمة» ځواکونه حائل شوي! د ترکیا‬ ‫په طاغوت او د هغه په مرتدو اتباعو بریدونه پیل کړئ او د دوی سره‬ ‫وجنګیږئ؛ هللا تعالی به یې ستاسو پر الس ذلیله کړي‪ ،‬ستاسو سره به‬ ‫د دوی پر خالف مرسته وکړي‪ ،‬د مومنانو سینې به پرې یخې کړي‪ ،‬د‬

‫کفر په امامانو او د طاغوت په میخونو پیل وکړئ؛ پولیس‪ ،‬قاضیان‬ ‫او پوځیان یې راونی�سئ‪ ،‬د طاغوت علماء‪ ،‬او د مرتد اردوغان او د دوی‬ ‫سره د مرسته کونکو نورو مرتدو ډلو مرستندویان ووژنئ‪ ،‬البته د خپل‬ ‫جنګ په دوران کې دا خبره هیره نکړئ‪ ،‬چې د صلیبي هیوادونو اتباع‬ ‫درنه خالص نه �شي؛ چیرته چې مو ونیول مړه یې کړئ‪ ،‬دا�سې یې ووژنئ‬ ‫چې وروسته کفار پرې ویریږي‪ ،‬او ستاسو په ورونو د کفارو د جنایتونو‬ ‫غچ له دوی واخلئ‪.‬‬ ‫ای د ترکیې د پوځ او د هغوی دوستانو ته په سنګرونو پرتو‬ ‫مرابطینو او غازیانو د دوی پر مخکې کلک �شئ‪ ،‬په تاسو کې دې سختي‬ ‫وګوري‪ ،‬امید دی چې هللا تعالی د دوی جنګ تم کړي او هللا تعالی د ډیر‬ ‫سخت جنګ او کفارو ته د ډیر سخت عذاب ورکونکی دی‪.‬‬

‫په دیار بکر کې د عملیاتو اثار‬

‫‪٣‬‬

‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫نحمده ونستغفره ونستعينه ونستهديه ونعوذ باهلل‬ ‫إن الحمد هلل‪،‬‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫مضل له ومن‬ ‫فال‬ ‫هللا‬ ‫د‬ ‫يه‬ ‫من‬ ‫أعمالنا‪،‬‬ ‫سيئات‬ ‫ومن‬ ‫شرور أنفسنا‬ ‫من‬ ‫ِ‬ ‫ُ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ْ‬ ‫‪,‬وأشهد أن ال إله إال هللا وحده ال شريك له وأشهد‬ ‫هادي له ُ‬ ‫يضلل فال ً‬ ‫محمدا ُ‬ ‫َّ‬ ‫بعد‪:‬‬ ‫أما‬ ‫ه‪..‬‬ ‫ورسول‬ ‫ه‬ ‫عبد‬ ‫أن‬ ‫َ َ َّ َ َ ْ ُ ْ ُ َن ْ َ ْ َ َ َ ُ َٰ َ َ َ َ َ َ َّ‬ ‫اللُ‬ ‫هللا تعالى فرمايي‪(:‬ولا رأ ُى الؤ ِمنو ال َّحزاب قالواَ هذا ما وعدنا‬ ‫ص َد َق َّ ُ‬ ‫َو َر ُس ُول ُه َو َ‬ ‫الل َو َر ُسول ُه َو َما َز َاد ُه ْم ِإل ِإ َيم ًانا َوت ْس ِل ًيما)‪،‬ژباړه‪:‬کله‬ ‫چې مؤمنانو (دکفارو)ډلې ولیدلې ویې ویل‪:‬دا هغه څه دي چې هللا تعالی‬ ‫او د هغه رسول یې زمونږ سره وعده کړې او هللا تعالی او د هغه رسول‬ ‫ریښتیا ویلي او په دوی کې په دې حالت لیدلو زیات نه شو مګر ایمان‬ ‫او هللا تعالی ته تسلمیدل ريښتیا ده‪.‬‬ ‫یقینادغه د هللا تعالی هغه وعده چې هغه کړې ده او دا یې هغه‬ ‫خبر دی چې ریښتیا شو‪ ،‬دغه دی اوس ټول کافر ملت نن ورځ راغونډ‬ ‫شوی او یو بل ته یې غږ کړی‪ ،‬ټلوالې او ډلې یې جوړې کړې او خپل‬ ‫ټول مکر یې راجمع کړ او د مسلمانانو پر خالف را یوځای شول خپل‬ ‫مکر‪،‬خپل ګډون وال‪ ،‬ټلواالن او دوستان یې د اسالم او مسلمانانو‬ ‫د جنګ لپاره او د مسلمانانو او د هغوی دین ته هر ډول پالنونو‬ ‫جوړولو لپاره او هغه څه چې د دوی په توان کې وي د جنګي او پوځي‬ ‫وسایلو څخه که هوايي وي که سمندري وي که زمکني راغونډ او تیار‬ ‫کړل‪ ،‬دغه هرڅه پدې کوښښ دي چې د هللا تعالی رڼا(نور) مړ کړي او‬ ‫په ځمکه کې د هغه د دین او تګالرې سره دښمي وکړي او پدې ویره او‬ ‫رعب کې دي چې چیرته مسلمانانو ته بیرته خپل قوت او خالفت راونه‬ ‫ګرځي او مسلمانانو ته دا�سې واکمني او غلبه حاصله ن�شي لکه چې‬ ‫مخکې ورسره و‪ ،‬دغه بله جګړه او عمومۍ جنګ او لوی جهاد کوم‬ ‫چې اوس ورسره اسالمي دولت مخ دی دا په مونږ کې نه زیاتوي ان شاء‬ ‫هللا مګر مضبوط ایمان او پیاوړی یقین چې دغه هرڅه ندي مګر د‬ ‫یو مضبوط مرستې او کامیابۍ مقدمه او سریزه ده او د ښکاره فتحې‬ ‫عالمې دي د کومې چې هللا تعالی د خپلو بندګانو سره وعده کړې‪،‬‬ ‫مونږ د هللا تعالی په کتاب کې کتلي او د دښمن سره د دې امت په‬ ‫اوږد جهادي تاریخ کې مونږ ته دا معلومه شوې چې زمونږ د دښمن‬

‫د هالکت او زوال عالمه هغه ورځ وي چې کله دوی د هللا‪ ،‬رسول او‬ ‫دین پر خالف د جنګ شروع او اعالن کړي او د هللا تعالی بندګانو‬ ‫او دوستانو ته د ضرر رسولو او دا کوښښ کوي چې مومنان د هغې‬ ‫ځمکې نه وبا�سي چې هللا تعالی یې د خپل بندګانو څخه په میراث کې‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪(:‬وِإن‬ ‫یې وي هللا تبارک وتعالی‬ ‫ورکوي چې ْ َخوښه‬ ‫هغه َ‬ ‫چاته َ ُّ َ‬ ‫ال ْ ض ل ُي ْخر ُج َ‬ ‫وك م ْن َها َوإ ًذا لَّ َي ْل َب ُثو َن خ َل َفكَ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ ُ‬ ‫ْ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫لَّكاد َوا ًليست ِفزونك ِمن ر ِ ِ ِ‬ ‫ِإ ق ِليل) ژباړه‪:‬اګر چې دوی پالنونه او کیدونه جوړوي چې تا تنګ کړي‬ ‫ترڅو دې له زمکې څخه وبا�سي چې بیا به دوی ستا نه وروسته ډیر‬ ‫کم وخت په دغه ځای کې پاتې �شي‪ ،‬زمونږ د کامیابي پیل او ترټولو‬ ‫عظیم او عزتمند وخت هغه مهال وي چې زمونږ دښمن ډیر زیات‬ ‫کوښښ کوي او خلک او ډلې راجمع کوي او فخر کوي او خپل ډیر‬ ‫والی ښکاره کوي نو دغلته بیا هللا تعالی د خپلو بندګانو څخه دفاع‬ ‫ي‬ ‫اښکاره‬ ‫کو او مومنانو ته د هللا تعالی د عزت َ‬ ‫اثار په ر ْ َ‬ ‫قوت َ او جبروت ُ‬ ‫فرمايي‪(:‬فأ ْ َر َس َ َل َ ِف ْر َُع ْو َن ِفي َال َدا ِئ ِن‬ ‫وتعالی‬ ‫تبارک‬ ‫هللا‬ ‫�شي‪،‬‬ ‫کیدو‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ين*إ َّن َٰه ُؤَلء َلش ْرذ َم ٌة َقل ُيلو َن َ‬ ‫*وإ َّن ُه ْم ل َنا لغائظون َ‬ ‫*وِإ َّنا َل َ َٰج ِم ٌيع‬ ‫ِ‬ ‫َح ِ‬ ‫ِ‬ ‫اش ِر َ ِ َ‬ ‫*ف َأ ْخ َر ْج َن ِ ُاهم ِ ّم ِن َج َّن ِات َو ُع ُيون* َو ُك ُنوز َو َم َقام َكريم*كذلكَ‬ ‫ُ‬ ‫حاذر‬ ‫ِ‬ ‫ون َ ْ َ َ ِ َ َ ْ َ ُ ُ ٍ ُّ ْ ٍ َ َ‬ ‫َو َأ ْو ِ َر ْث َن َ‬ ‫*ف َل َّم ٍا َت َر َاء ٍى ْال َجِ ْم ٍ َعان َق َ‬ ‫ال‬ ‫ين‬ ‫ق‬ ‫ر‬ ‫ش‬ ‫م‬ ‫م‬ ‫وه‬ ‫ع‬ ‫ب‬ ‫ت‬ ‫أ‬ ‫*ف‬ ‫يل‬ ‫ئ‬ ‫ا‬ ‫ر‬ ‫س‬ ‫إ‬ ‫ي‬ ‫ن‬ ‫ب‬ ‫ا‬ ‫اه‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ َِ‬ ‫َ ْ َ ُ ُ ِ َ ِ َّ َ ُ ْ َ ُ َ َ َ َ َّ ِ‬ ‫ٰ‬ ‫ال كل ِإ َ َّن َمَ ِع َي َ َرِّ َبي َس ُ َي ْه ِد ِين* فَأ ْو َ َّح ْي َنا‬ ‫أ َصح‬ ‫اب ٰ م َو�سى ِ ْإنا لدّر َكو َن َ*ق ْ‬ ‫َ‬ ‫انفل َق فك َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ان ك ُّل ف ْرق كالطودْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫اض ِرب ْ ِب َعصاك َالبحر ۖ ف‬ ‫ِإ ْل ٰى ُمو�سى َ أ َ ِن‬ ‫َ ُ َِ ْ ٍ َ ُ ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫*وأ ْزل ْفنا ث َّم الخرين* َوأنج ْينا ُم َ‬ ‫َ‬ ‫و�س ٰ ْى َ َو َمن َّمعه أج َم ِعين*ث َّم‬ ‫َال ْع َ ِْظ َ ِيم ْ َ‬ ‫َٰ ِ َ َ َ ً َ َ َ َ َ ُ ُ ُّ ْ َ َ َّ َ َّبكَ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َأغرق ْنا الخ ِرين ِ*إن ِفي ذ ِلك لية ۖ وما كان أكثرهم مؤ ِم ِنين*وِإن ر‬ ‫الر ِح ُ‬ ‫ل ُه َو ال َعز ُيز َّ‬ ‫يم)‪ ،‬ژباړه‪ :‬فرعون په ښارونو کې استازي ولیږل چې‬ ‫ِ‬ ‫خلک راجمع کړي‪ ،‬دغه خلک یوه کوچنۍ ډله ده او دوی مونږ ډیر په‬ ‫غصه کړي یو او مونږ ټول له دوی څخه په خطره کې یو نو مونږ دوی‬ ‫راوویستل د باغونو او چینو څخه او د خزانو او د عزت له ځایه او‬ ‫په همدې توګه مونږ دغه هرڅه بني اسرئیلو ته په میراث کې ورکړ‪،‬‬ ‫هغوی بني اسرائیلو پ�سې د ملر راختو په وخت کې ورپ�سې شول‪ ،‬نو‬ ‫کله چې دواړه ډلو یو بل ولیدل‪ ،‬نو د مو�سی علیه السالم ملګرو وویل‪:‬‬ ‫مونږ خو راګیریدونکي یو‪ ،‬مو�سی علیه السالم وویل‪ :‬هیڅکله دا�سې‬ ‫خاص‬

‫‪٤‬‬

‫نده‪ ،‬زما سره خپل رب شته هغه به ماته الره وښايي نو مونږ مو�سی‬ ‫علیه السالم ته وحې وکړه چې سمندر په خپله امسا ووهه‪ ،‬نو سمندر‬ ‫په منځ بیل شو؛ هره خوا د یو لوی غره په څیر ودریده او دغلته‬ ‫بیا مونږ هغه نور راجمع کړل او مو�سی علیه السالم او د هغه ټولو‬ ‫ملګرو ته مو خالصون ورکړ او هغه نور مو بیا په اوبو کې ډوب کړل‬ ‫پدې کې د عبرت ن�ښې دي او زیاتره خلک ایمان نه رواړي او ستا رب‬ ‫غالبه او رحم واال دی‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪(:‬حت َّٰى إ َذا ْ‬ ‫اس َت ْي َأ َ‬ ‫س ُّ‬ ‫الر ُس ُل َوْظ ُّنوا‬ ‫وتعالی‬ ‫َ َاو ُهللا‬ ‫ْ‬ ‫َّ َ ِ َ‬ ‫سبحانهُ ْ َ ْ َ َ‬ ‫َ‬ ‫ص ُرنا ف ُن ِ ّج َي َمن نش ُاء ۖ َول ُي َر ُّد َبأ ُس َنا َع ِن الق ْو ِم‬ ‫أ َّ ْن ُ ُه ْم ق ْد ك ِذ ُبوا َج َاءهم ن‬ ‫ال ْج ِر ِم َين)‪ ،‬ژباړه‪ :‬تردې چې پیغمبران نا امیده شول او دا�سې ګمان یې‬ ‫وکړ چې دوی ته ګواکې دروغ ویل شوي‪ ،‬نو زمونږ مرسته ورته راغله؛‬ ‫هغه څوک خالص کړی شول چې زمونږ خوښه وه او زمونږ عذاب د‬ ‫مجرمانو څخه نه ستنیدونکی دی‪.‬‬ ‫ای د هللا تعالی بندګانو ایمان د مسلمانانو د یوه جماعت په‬ ‫نفسونو کې پوره ن�شي راجمع کیدی ترڅو چې د دې ایمان په هکله‬ ‫هغوی د خلکو سره جهاد نه وي کړی او د باطل پرستو سره د هغوی‬ ‫د ټولو قوتونو باوجود مقابله نه وي کړي‪ ،‬د مسلمانانو دغه ډله به د‬ ‫دغه جهاد او کوښښ پر مهال د امتحان څټکیو(فلکونو) او د تکلیف‬ ‫تریخ والي ته وړاندې کیږي او د هغه باوجود به په فتح او ماتې صبر‬ ‫کوي او دغې ډلې ته به ویره او زلزله ر�سي لیکن بیا به هم ثابت قدمه‬ ‫وي؛ شک به نه کوي او سیده سم به ودریږي؛ شاته به نه ګوري او د‬ ‫خپل دغه حق ایمان په الره کې به روان وي ان شاء هللا‪.‬‬ ‫که چیرته دغه د کفارو ډلې په مخالفت کې نه راټولیدی او جهاد‬ ‫نه وی نو ایمان به کمزوری شوی وی او زیات شوی به نه وی‪ ،‬زړونه‬ ‫به فاسد شوی وی؛ روغ به نه وی پاتې شوی‪ ،‬نفسونو کې به نا امیدي‬ ‫پیدا شوې وی‪ ،‬همتونه به مړاوي شوي وی‪ ،‬ایمان به زوړ شوی وی‬ ‫امتحان کړی‬ ‫او دغه حال هر هغه وخت وي چې کله مونږ په پراخۍ‬ ‫َ َ ْ َ َ ْ ُ َّ َّ َ َ ْ َ ُ َ ْ َّ َ َ َ ْ َ ْ ُ َ َٰ َّ َّ‬ ‫اللَ‬ ‫ض لفسد ِت الرض ول ِكن‬ ‫شو‪(،‬و ْلول َدفع ْ ِ‬ ‫الل َ الناس بعضهم ِببع ٍ‬ ‫ُ َ‬ ‫ض ٍل َعلى ال َع ِال َين)‪،‬ژباړه‪ :‬که چيرته هللا تعالی بع�ضې خلک په‬ ‫ذو ف‬ ‫بعضو نه دفع(منع) کولی نو ځمکه کې به فساد راغلی وی‪ ،‬لیکن هللا‬ ‫تعالی په ټول مخلوق د احسان خاوند دی‪.‬‬ ‫یقینا د هللا تعالی دښمنانو؛ یهودانو‪ ،‬نصاراو او ملحدانو‪،‬‬ ‫روافضو‪ ،‬مرتدینو او ټولو امتونه خپلې‪ ،‬لښکرې او وسائط د‬ ‫مسلمانانو او مجاهدینو د جنګ لپاره په نینوی والیت کې راجمع‬ ‫کړل‪ ،‬وروسته لدې چې دوی ولیدل چې دغه ځای د اسالم یوه اډه‬ ‫ده او د خالفت د سیوري الندې د اسالم د منارو څخه یوه مناره ده‪،‬‬ ‫کفار دې بې خوبه کړي چې مسلمانان په دغه والیت کې د عزت او امن‬ ‫ژوند تیروي او دې خبرې ستړي کړل چې په دغه ځای کې د خلکو لپاره‬ ‫د اسالم د واکمنۍ بیلګه ثابته ن�شي‪ ،‬مسلمانان د اسالم په سیوري‬ ‫کې او�سي اسالم ویني او ژوند پکې تیروي او د هغه د خیر او برکت نه‬ ‫استفاده کوي‪ ،‬دا هغه څه دي چې دوی ترې ډیر زیات ویریږي ځکه‬ ‫دغه د اسالم د حاکمیت د غزیدو الره ده او د اسالم د ځمکې د پراخۍ‬ ‫او په اسالم کې د خلکو راننوتلو‪.‬‬ ‫ای د نینوی عامو خلکو او په ځانګړې توګه ای مجاهدینو د هللا‬ ‫تعالی نه د هغه د دین په هکله ویریږئ ځان وساتئ چې چیرته د خپل‬ ‫د ښمن پرخالف د جهاد څخه کمزوري ن�شئ ځکه پدې سره د اسالم‬ ‫کړۍ ماتیږي او د حق رڼاه مړه کیږي‪.‬‬ ‫ای د مهاجرینو او انصارو ټولیه تاسو په خپله سمه الره مخکې‬ ‫والړ �شئ او په خپل هوډ او عزم صبر وکړئ په تکلیفونو صبر وکړئ‬ ‫ځکه دا�سې ښکاري چې خواره واره ټپونه راروغیدونکي دي‪ ،‬د خیر او‬ ‫عدالت کلمه په راغونډیدو ده او حق باطل ته وار ورکونکی دی‪ ،‬دا‬ ‫دا�سې ورځ ده چې خورا مهم نتائج به ولريْ او صبر ُّپه َټولو کارونو کې‬ ‫فرمايي‪(:‬س ُي ْه َز ُم ال َج ْم ُع َو ُي َولون ُّ‬ ‫َ‬ ‫الد ُب َر)‪،‬ژباړه‪:‬‬ ‫بهتر انجام لري هللا تعالی‬ ‫ژر دی چې دغه راغونډې شوې‬ ‫شاګانې به‬ ‫ماتې ْ َ‬ ‫او َ ُ‬ ‫لښکر ُّې َبه َ َّ َ‬ ‫وخوري َّ‬ ‫َََ‬ ‫الش ْوك ِة َتكو ُن‬ ‫ات‬ ‫راواړوي‪ .‬او هللا جل وعال فرمايي‪(:‬وتودون أن غي َر ذ ِ‬ ‫‪٥‬‬

‫الل َأن ُيح َّق ْال َح َّق ب َكل َماته َو َي ْق َط َع َداب َر ْال َكافر َ‬ ‫َل ُك ْم َو ُير ُيد َّ ُ‬ ‫ين ِ*ل ُي ِح َّق‬ ‫ِ َ َ َ َ ِ ْ ُ ِْ ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِِ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ َ َّ َ ُِ ْ‬ ‫اط َل ول ْو ك ِره الج ِر ُمون)‪،‬ژباړه‪ :‬تاسو غواړئ چې بې‬ ‫الحق ويب ِط َل الب ِ‬ ‫تکلیفه ډله ستاسو �شي او هللا تعالی غواړي چې حق په خپلو کلمو‬ ‫ثابت کړي او د کافرانو بیخ وبا�سي؛ ترڅو حق ثابت �شي او باطل له‬ ‫منځه والړی �شي‪ ،‬اګر که جنایتکار یې بد ګڼي‪.‬‬ ‫ای د خالفت پوځیانو کله چې تاسو د امریکا او د هغې د ټلوالې د‬ ‫الوتکو په مخکې ودریږئ نو تاسو ثابت قدمه او�سئ او په هغه ذات‬ ‫بادشاهي ده‬ ‫توکل وکړئ چې د هغه په الس کې د اسمان او‬ ‫ځمکې َ َ‬ ‫چې(ما م ْن َد َّابة إال ُه َو آخ ٌذ ب َناص َيت َها إ َّن َرّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫اط‬ ‫ر‬ ‫ص‬ ‫ى‬ ‫ل‬ ‫ع‬ ‫ي‬ ‫ب‬ ‫هغه ذات‬ ‫ِ ٍ‬ ‫ِ‬ ‫ٍ ِ‬ ‫ِ ِ ِ ِ ِ ِ‬ ‫ُم ْس َت ِق ٍيم)‪،‬ژباړه‪ :‬هیڅ دا�سې زنده سر نشته مګر هغه تعالی یې د تندي‬ ‫څخه نیونکی دی زما رب په سمه الره دی‪.‬‬ ‫تاسو ووایئ‪ :‬هللا تعالی زمونږ لپاره کافي دی او هغه ډیر ښه ذمه‬ ‫وار دی؛ ځکه دغه دا�سې کلمه ده چې ابراهیم علیه السالم هغه وخت‬ ‫ویلې وه چې اور ته واچول شو او محمد صلی هللا علیه وسلم هغه‬ ‫مهال وویله کله چې ورته خلکو وویل‪ :‬خلک درته راغونډ شوي نو ترې‬ ‫ویریږئ‪ ،‬تاسو پدې پوه �شئ چې که اسمان په ځمکه راپریوځي! نو هم‬ ‫به هللا تعالی د مومنانو لپاره د هغې نه د سا اخیستلو ځای پیدا کړي‪.‬‬ ‫ای د انغماسیانو کنډکونو ای د استشهادیانو کاروانونو او ای‬ ‫د یرغل کونکو ډلګیو ای د شهادت غوښتونکو او د جنت او د هغې‬ ‫څخه د زیات څه ای د جنت او د هللا تعالی د رضا د حاصلولو کوښښ‬ ‫کونکو د هللا تعالی په برکت پرې ورځئ ځکه دغه ستاسو خپل جنګ‬ ‫دی‪ ،‬د کفارو د شپو څخه ورځې جوړې کړئ‪ ،‬د هغوی کورونه ویجاړ‬ ‫کړئ او د هغوی وینې ویالې ویالې روانې کړئ ځکه دغه پوره حصه‬ ‫ده او لویه کامیابي ده د هغه چا د ملګرتیا څخه چې هللا تعالی پرې‬ ‫نعمت کړی د انبیاء‪ ،‬صدیقین‪ ،‬شهیدانو او نیکانو څخه او د همدوی‬ ‫ملګرتیا غوره ملګرتیا ده‪ ،‬ستاسو د یوتن د حال ژبه دې دا�سې وايي‪:‬‬ ‫ای زما ربه زه تاته په تلوار راغلم ترڅو ته را�ضي �شې‪ ،‬هللا تعالی دې‬ ‫تاسو ته د اسالم او مسلمانانو څخه ښه بدله درکړي‪ ،‬تاسو کافرانو‬ ‫ته سخت حاالت ور وڅکول او د هغوی پوځې مو په چټلتیا ککړې کړې‬ ‫ستاسو نه دې زمونږ نفسونه قربان �شي‪ ،‬تاسو پخوا هم او اوس هم‬ ‫د هللا تعالی نه وروسته ښه مالتړ کونکي او تکیه استئ او ډیر ښه مټ‬ ‫او مرسته استئ‪.‬‬ ‫ای د عراق اهل سنتو‪:‬‬ ‫آیا هر وارې تاسو د عقل نه کار نه اخلئ؟؟ تاسو ذلت دا�سې قبول‬ ‫کړی چې اوس پرې خوشحاله استئ او دا�سې الر درنه ورکه شوه لکه‬ ‫ستاسو نه مخکې چې د بني اسرائیلو څخه د تیه دښته کې ورکه وه‪ ،‬آیا‬ ‫تاسو نه ګورئ چې روافض هره ورځ تاسو ته سخت عذابونه درکوي؟‬ ‫ستاسو په خاورو د اسالمي دولت د جنګ په دلیل تیری کوي‪ ،‬بیا پکې‬ ‫وخت تیر نه وي چې ستاسو سړي ووژني‪ ،‬او ستاسو ښځې او بچي کله‬ ‫بندیان کړي او کله یې د عالقو نه وشړي‪.‬‬ ‫آیا تاسو نه ګورئ چې عراق د اهل سنتو څخه خالي کولی �شي او د‬ ‫هللا تعالی په رذیل ترین مخلوق ډکولی �شي! تاسو د هغوی هغو بیرغونو‬ ‫ته وګورئ چې هغوی یې ستاسو سره د جنګ په وخت کې پورته کوي‪،‬‬ ‫د هغوی هغه شعارونه واورئ چې کله هغوی ستاسو سیمې کالبندې‬ ‫کوي‪ ،‬تاسو د هغوی په کړنه کې فکر وکړئ کله چې هغوی تاسو د‬ ‫خپلو سیمو څخه شړي‪ ،‬تاسو د هغوی چیغو ته غوږ کیږدئ چې کله‬ ‫هغوی د اهل سنتو په خاورو یرغل کوي‪ ،‬که هغه ستاسو په عراق‬ ‫کې وي‪ ،‬که ستاسو په شام کې وي‪ ،‬که ستاسو په نجد کې وي‪ ،‬بلکې‬ ‫که ستاسو په یمن کې وي‪.‬‬ ‫ای اهل سنتو‪:‬‬ ‫په سیمه کې ستاسو مشرانو د خیانت هغه څه وکړل چې په ټول‬ ‫تاریخ کې لدې الندې او سپک انځور نه لیدل کیږي‪ ،‬دوی ستاسو‬ ‫قضیه خرڅه کړه او ستاسو کار او خاوره یې ستاسو په دښمن‬ ‫وپلورله‪ ،‬اوس ستاسو سیمې تاسو ګورئ چې ملحد کافر‪ ،‬مشرک‬ ‫راف�ضي او کینه ګر نصیري یې په یو باطني خبیثه ښکاره ډرامه کې‬

‫تقسیموي‪ ،‬ټوله نړۍ یې ګوري او اوري‪ ،‬نن تاسو‬ ‫ګورئ چې حلب د سخت او مشکلې نصیرې حملې‬ ‫سره مخ دی چې رو�سي او مجو�سي مرسته ورسره پکې‬ ‫کیږي‪ ،‬هدف یې دا دی چې دغلته په بدل کې نصیري‬ ‫واکمني جوړه کړي‪ ،‬دا کار د هغو مرتدو تنظیمونو د‬ ‫خیانت په حال کې کیږي چې هغوی د اسالمي دولت‬ ‫په جنګ مشغوله دي؛ ترڅو اسالمي دولت د هغو‬ ‫سیمو څخه وبا�سي چې د هللا حکم پرې نافذ دی‪،‬‬ ‫دغه کار د کفري ملکونو څخه د خپلو بادارنو او‬ ‫مرستندویانو د مصلحت حاصلولو په خاطر کوي‪،‬‬ ‫تر اوسه د روم پالنونه روان دي‪ ،‬د هغوی مکر‬ ‫روان او په خپریدو دی‪ ،‬آن چې د محمد صلی هللا‬ ‫علیه وسلم په جزیره کې هم‪ ،‬ترڅو روافض د هغې‬ ‫په څنډو مسلط کړي او دغه کار د هغه فساد په‬ ‫سیوري کې کوي چې آل سلول پرې کار پیل کړی‪،‬‬ ‫ترڅو دغه هیوادونه بې دینه �شي‪ ،‬او خلک یې کافر‬ ‫�شي‪ ،‬هر ډول رذالتونه یې په مینځ کې خپاره �شي‪ ،‬او‬ ‫هغه څه راګذار او له منځه یوړل �شي چې د شریعت‬ ‫او مسلمانانو د عالمو څخه شمیرل کیږي‪ ،‬پدې یې‬ ‫هم بس نکړل بلکې په شام او عراق کې د اسالم او‬ ‫اهل سنت پر خالف د کفري ملتونو سره په ټلواله‬ ‫کې په حقيقي ډول عسکري شریکوال شول‪ ،‬دوی د‬ ‫هر مصیبت سر دی او د هر مشکل سبب دی‪.‬‬ ‫ای د جزیرة العرب میړنیو سړو‪ ،‬ای د صحابه‬ ‫کرامو ملسو‪:‬‬ ‫پدې مرتدینو پرلپ�سې بریدونه وکړئ‪ ،‬ویې نی�سئ؛ دغه د هللا تعالی‬ ‫دښمنان‪ ،‬د هغوي په استخباراتو‪ ،‬پوځیانو او پولیسو بریدونه‬ ‫وکړئ‪ ،‬د هغوی په ځوانانو او لیکواالنو بریدونه وکړئ‪ ،‬د هغوی په‬ ‫امیرانو‪ ،‬وزیرانو او د رسنیو په ښکرونو بریدونه وکړئ‪ ،‬همیشه د‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم دغه خبره یاد لرئ‪(:‬په جزیرة العرب‬ ‫کې دوه دینونه نه جمع کیږي)‪.‬‬ ‫ای اهل سنتو‪:‬‬ ‫ستاسو لپاره د هللا تعالی نه وروسته د خالفت د دولت پرته بل‬ ‫هیڅ پاتې ندي‪ ،‬خالفت ستاسو دین ساتي‪ ،‬ستاسو واکمني ساتي‪،‬‬ ‫ستاسو قوت پیاوړی کوي‪ ،‬تاسو په دې خالفت کې د عزت ژوند‬ ‫تیروئ‪ ،‬او دا�سې د شرافت مرګ ترالسه کوئ چې ستاسو په عزت کوم‬ ‫راف�ضي ذلیله‪ ،‬یا نصیري خبیث‪ ،‬یا ملحد سپک الس ن�شي پورته کولئ‪.‬‬ ‫د نړۍ په ختیځ او لویدیځ کې مسلمانانو‪:‬‬ ‫یقینا علماني مرتده ترکیا زمونږ د جهاد او جګړو په دوران کې د‬ ‫کفري ټلوالو سره ذلیله ودریده‪ ،‬یو ښکر ښکاره کوي او بل پټوي‪ ،‬د‬ ‫عراق په شمال او د شام په اطرافو کې د خپلو مصالحو لپاره منډې‬ ‫ترړې وهي‪ ،‬او بیا بیرته په شا �شي لدې ویرې چې چیرته یې مجاهدین‬ ‫په خپل کور کې د خپلو عملیاتو په دوزخ او د خپل جنګ په ملبو ونه‬ ‫سوځي ‪ ،‬بیا یې فکر وکړ‪ ،‬سوچونه یې وکړ‪ ،‬بیا یې تندی تریو کړ‪،‬‬ ‫تکبر یې وکړ او زمونږ په جنګ کې دا�سې راننوته لکه بې لکۍ شرمخ‪،‬‬ ‫د صلیبي ټلوالې الوتکو ته یې تکیه ده او د کفارو سره په جنګ کې‬ ‫د اسالم د خاورې څخه د مجاهدینو د مشغولیدو څخه ګټه پورته‬ ‫کوي‪ ،‬ترکیه ګمان کوي چې دا به د دې نه په امن کې وي چې د توحید‬ ‫بچي او د جهاد زمري د هغې په ساحه کې قدم کینږدې‪ ،‬لیکن خبره دا‬ ‫ده چې ډیر احتیاط کونکی د خپل امن د ځای څخه ګذار خوري‪.‬‬ ‫ای موحدینو‪:‬‬ ‫نن ورځ ترکیا ستاسو د کار په کړۍ(ساحه) او ستاسو په جهاد‬ ‫کې داخله شوه! نو د هللا تعالی څخه مرسته وغواړئ او غزا پرې وکړئ‬ ‫امن یې په ویره بدل کړئ‪ ،‬پراخي یې په ویر بدله کړئ او بیا یې د خپل‬ ‫جنګ ساحو ته په تدریج سره راکش کړئ‪.‬‬

‫رافيض مرتد‬

‫ای د شام په خاوره د خالفت غازیانو‪:‬‬ ‫دغه دی نن ورځ د ترکیې کافر پوځ ستاسو په خوا کې دی‪ ،‬د دوی‬ ‫د هر پوځي وینه د سپي د وینې په څیر سپکه او بې قیمته ده‪ ،‬دوی‬ ‫ته خپل زور او سختي د خپل غضب په اور کې وښایئ‪ ،‬د خپل دین‬ ‫او عقیدې د اخوان الشیاطین څخه انتقام واخلئ؛ چې د مرتدینو‬ ‫مشري کوي او د ملحدینو سره ټلواله کې دي‪ ،‬هیڅکله به د دوی‬ ‫شرک ستاسو په توحید او د دوی نفاق ستاسو په ایمان غالبه ن�شي‬ ‫او زمونږ سره د هللا وعده ده؛ چې هللا تعالی د متقیانو سره دی‪.‬‬ ‫نن ورځ اخوان املرتدین د صلیبي زهرجنې نیزي سر ګرځیدلی چې د‬ ‫خالفت پر خالف استعمالیږي‪ ،‬د دغې ګمراه ډلې کفر پدې تم نشو چې‬ ‫په باطل قانون جوړولو کې یې د هللا تعالی سره شرک وکړ‪ ،‬د هللا تعالی‬ ‫نه یې د فیصلې واک اخیستلو کوښښ وکړ‪ ،‬د کفارو سره یې د هغوی‬ ‫په کفر موافقه وښودله‪ ،‬تردې چې دغه ډله دا�سې بې دینه پاتې شوه‬ ‫لکه د زندیقانو باطني ډله!‪.‬‬ ‫بلکې دغه تنظیم نن ورځ د اسالم او مسلمانانو پر خالف د‬ ‫صلیبي ټلوالي په چوکاټ کې یو پوځي قوي مټ ګرځیدلی چې ْکفار ترَې‬ ‫َ ُ‬ ‫َ ْ‬ ‫کولی‪(،‬وِإخ َو ُان ُه ْم َي ُم ُّد َون ُه ْم ِفي الغ ّ ِي ث َّم ل‬ ‫په سیمه کې بې پروايي ن�شي‬ ‫ُي ْقص ُر َ‬ ‫ون)‪،‬ژباړه‪ :‬او د هغوی ورونه یې په ګمراهۍ کې مرسته کوي او‬ ‫ِ‬ ‫هیڅ کمی پکې نه کوي‪.‬‬ ‫تاسو عراق‪ ،‬شام‪ ،‬لیبیا تونس او نورو هیوادونو ته وګورئ‪ ،‬نو‬ ‫تاسو به ونه ګورئ مګر دا�سې مشرک چې په شرکي قوانینو او کفري‬ ‫دستورونو او یا مینه کونکی د صلیبیانو روافضو او علماني ملحدینو‬ ‫په صف کې والړ وي‪ ،‬د هللا تعالی د الرې مجاهدینو سره جنګیږي او‬ ‫تنګوي یې‪ ،‬هغه څوک چې کوښښ کوي د هللا په ځمکه د هللا تعالی‬ ‫قانون پلی کړي‪ ،‬نو دغه ډله په ریښتیا سره اخوان املرتدین دي او‬ ‫د صلیبیانو ګارګر ګوډاګیان دي‪ ،‬هللا تعالی دې دوی مړه کړي دوی‬ ‫چیرته روان دي!‪.‬‬ ‫ای د هللا تعالی د الرې مجاهدینو‪:‬‬ ‫تاسو په دې پوه �شئ چې تاسو نن ورځ د اسالم زغره او د هغه‬ ‫مضبوطه قلعه استئ‪ ،‬نو تاسو ځان وساتئ خبردار واو�سئ هللا دې په‬ ‫تاسو رحم وکړي چیرته اسالم او مسلمانان ستاسو له پلوه شکست‬ ‫ونه خوري‪ ،‬ځکه د هللا تعالی طریقې(سنت) د چا سره محبت نه کوي‪،‬‬ ‫خاص‬

‫‪٦‬‬

‫هللا تعالی تاسو په ځمکه کې واکمن کړي یاست‪ ،‬هللا تعالی درته دغه‬ ‫خاوره په میراث کې درکړي‪ ،‬ترڅو هللا تعالی وګورئ چې تاسو څنګه‬ ‫نصرت‬ ‫عمل کوئ‪ ،‬نو د هللا نه ویره او د هغه تابعداري د هغه په‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪(:‬يا َأ ُّيهاَ‬ ‫َ ئ‬ ‫َّاو وعده حاصلولو کې‬ ‫َ ُ‬ ‫استعمال ُ کړ ُ ‪ َ ،‬هللا َتعالی ُ‬ ‫ين َآم ُنوا إ ْن َت َّت ُقوا َّ َ‬ ‫الذ َ‬ ‫الل َي ْج ْ َع ْل لك ْم ف ْرق ًانا َو ُيك ِّف ْر َع ْنك ْم َس ِّيئا ِتك ْم‬ ‫َ َ ِ ْ ْ َ ُ ْ َ ِ َّ ُ ُ ْ َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ويغ ِفر لكم والل ذو الفض ِل الع ِظ ِيم)‪،‬ژباړه‪ :‬ای مومنانو که تاسو د‬ ‫هللا نه ویریدئ(تقوا مو ځان کې پیدا کړه) نو هللا تعالی به ستاسو‬ ‫لپاره ښکاره الره او د خالصون ځای پیدا کړي او ستاسو ګناهونه به‬ ‫ورژوي‪ ،‬تاسو ته به بښنه وکړي او هللا تعالی د لوی فضل خاوند دی‪.‬‬ ‫تاسو د هللا د نافرمانۍ څخه ځان وساتئ د هغه د امر د خالف‬ ‫څخه ځان وساتئ‪ ،‬ځکه د دغې نتائج ستاسو د ټولو لپاره خطرناک‬ ‫دي‪ ،‬زه تاسو ته د امیر املؤمنین عمر بن الخطاب هغه وصیت لولم‬ ‫چې هغه سعد بن ابي وقاص او د هغه سره موجود لښکرو ته کړی و‪،‬‬ ‫چيرته چې هغه وايي‪:‬‬ ‫(زه تا او ستاسو سره موجودو پوځیانو ته په هر حال کې د هللا نه‬ ‫د ویرې امر کوم؛ ځکه تقوا د دښمن پر خالف ډیر غوره تیاری دی او‬ ‫په جنګ کې ډیر لوی تدبیر دی‪ ،‬زه تا او ستا سره ملګرو ته امر کوم‬ ‫چې د ګناهونو څخه دا�سې څخه ځان وساتئ‪ ،‬چې له دښمن څخه‬ ‫هغه شان نه ساتئ‪ ،‬ځکه د لښکر ګناهونه د هغوی لپاره د دښمن‬ ‫څخه ډیر ویروونکي دي‪ ،‬مسلمانانو سره هللا تعالی د دښمن په ګناه‬ ‫مرسته کوي‪ ،‬که چیرته دغه نه وی نو بیا مونږ په دښمن مضبوط نه‬ ‫یو‪ ،‬ځکه زمونږ شمیره د هغوی د شمیرې په څیر نه ده او نه زمونږ‬ ‫وسائل د هغوی د وسائلو په څیر دي‪ ،‬کله چې مونږ او هغوی په ګناه‬ ‫کې سره یو شان شو‪ ،‬نو هغوی بیا زمونږ څخه په قوت کې بهتر دي‪،‬‬ ‫که مونږ د خپلو نیکیو په غوره والي پر هغوی غالبه نشو‪ ،‬نو په قوت‬ ‫پرې نه شو غالبه کیدی‪ ،‬تاسو پوه �شئ چې ستاسو پدې سفر کې‬ ‫ستاسو سره ساتونکې مالئکې روانې وي‪ ،‬هغوی په هغه څه پوهیږي‬ ‫چې تاسو یې کوئ‪ ،‬نو تاسو له هغوی څخه حیا وکړئ‪ ،‬تاسو د هللا‬ ‫تعالی نا فرماني مه کوئ‪ ،‬تاسو د هللا تعالی په الره کې یاست‪ ،‬تاسو‬ ‫دا�سې مه وایئ چې زمونږ دښمن زمونږ څخه ډیر بد دی نو په مونږ به‬ ‫مسلط نه �شي اګر که مونږ ګناهګار یو؛ ځکه ډیر ځل په یو قوم بد‬ ‫ترین خلک هم مسلط کیږي‪ ،‬لکه چې په بني اسرائیلو مجوس مسلط‬ ‫شوي وو‪ ،‬کله چې هغوی د هللا تعالی د غوصه کیدو کارونه شروع‬

‫‪٧‬‬

‫کړل‪ ،‬هغوی بیا د بني اسرائیل کورونو ته ننوتل او دغه یوه وعده‬ ‫کیدونکې وه‪ ،‬د هللا تعالی نه په خپلو نفسونو دا�سې مرسته وغواړئ‬ ‫لکه تاسو چې د هغه نه ستاسو د دښمن پر خالف غواړئ‪ ،‬زه د هللا‬ ‫تعالی نه د خپل ځان او ستاسو لپاره دغه غواړم‪ ....‬د عمر ر�ضي هللا‬ ‫عنه خبره پای ته ورسیده)‪.‬‬ ‫ای مجاهدینو‪:‬‬ ‫ّ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫ن‬ ‫صورو ْ و‬ ‫وسلم فرمايي‪( :‬إنكم من‬ ‫ستاسو نبي صلی هللا علیه‬ ‫مصيبون و ْ‬ ‫لكم‪ْ ،‬‬ ‫مف ٌ‬ ‫فمن ْأدرك ٰذ ِلك م ْن ْ‬ ‫توح ْ‬ ‫كم ِْفل ّيتق هللا!‪ ،‬و ْليأ ْ‬ ‫مر‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ْ‬ ‫املعروف و ل ْينه عن ْ‬ ‫ب ِْ‬ ‫املنكر)‪ ،‬ژباړه‪ :‬تاسو کامیابیدونکي‪ ،‬مبتال‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫کیدونکي او فتح مندونکي استئ‪ ،‬که دغه وخت په چا راغی نو د هللا‬ ‫تعالی نه دې ویریږي! دنیکیو امر دې کوي او د بدیو څخه دې منع‬ ‫کوي‪.‬‬ ‫نن دغه دی هللا تعالی تاسو ته دغه مبارکه ځمکه په میراث کې‬ ‫درکړې‪ ،‬او پر تاسو یې د دې دساتنې‪ ،‬دفاع او دلته د هللا تعالی د حکم‬ ‫نافذولو ذمه اچولې نو تاسو ځان وساتئ چې شیطان مونږ ورخطا‬ ‫نکړي او د کومې خاورې څخه شاتګ ونکړئ‪ ،‬یا د کوم سنګر څخه‬ ‫وروسته ن�شئ‪ ،‬بلکې صبر وکړئ‪ ،‬د صبر وصیت وکړئ‪ ،‬رباط وکړئ‪ ،‬او‬ ‫د عزت نه وروسته د ذلت ګودرونو ته مه ښکته کیږئ‪ ،‬تاسو د غوره‬ ‫څیز په بدله کې خراب مه غوره کوئ‪ ،‬تاسو د لوړ والي وروسته الندې‬ ‫والی مه غوره کوئ‪ ،‬پدې پوه �شئ چې د عزت په یوه خاروه کې ستاسو‬ ‫ذلت د ْوتلو څخه َ زر ُځل بهتر ْ َدی! َ‬ ‫پاتې کیدل د هغې نه ُ َ‬ ‫ستاسو په َ ُ‬ ‫فرمايي‪(:‬ق لَّْل ل َ ْن َ ًي ْنف َعك ُم ال ِف َرار ِإ ْن ف َر ْرت ْم ِم َن ال ْوت أ ِو‬ ‫تعالی‬ ‫ْ هللا ً َ‬ ‫َ‬ ‫ال َق ْتل َوإذا ل ُت َم َّت ُعون ِإ ق ِليل)‪ ،‬ژباړه‪ :‬ته ورته ووایه تاسو ته به‬ ‫تيښته هیڅ ګټه ونه رسوي که تاسو د وژني یا مرګ څخه وتښتیدئ‪،‬‬ ‫او بیا به تاسو فائده وانښلئ مګر ډیره لږ‪.‬‬ ‫او رسول هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪(:‬رباط ْيوم و ْليلة ْ‬ ‫خي ٌر‬ ‫ٍ‬ ‫ْ ِ ّ ٍ‬ ‫ذي كان ْ‬ ‫ِم ْن ِصيام ْ‬ ‫يعمله‪،‬‬ ‫يامه‪ ،‬و ِإ ْن مات جرى علي ِه عمله ال‬ ‫شه ٍر ْو ِق ِ‬ ‫ّ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫أجري ِ ْ‬ ‫علي ِه ِرزقه‪ ،‬و ِأمن الفتان)‪.‬ژباړه‪ :‬د یوې ورځې او شپې رباط‬ ‫و ِ‬ ‫د یوې میاشتې د تهجدو او روژې نه بهتر دی‪ ،‬که په دغه حالت کې‬ ‫وفات شو‪ ،‬نو عمل او رزق به یې جاري وي او د قبر د فتنې څخه به‬ ‫په امن وي‪.‬‬ ‫که تاسو د کومې خاورې څخه په خپلو ګناهونو ووتلئ نو په‬ ‫خپله توبه او د خپل رب نه په ویره ورته راستانه �شئ‪ ،‬ممکن ده چې‬

‫هللا تعالی ستاسو دغه مقصد ترسره کړي‪.‬‬ ‫تاسو همیشه دا خبره یاد ولرئ که ستاسو دښمن د طاغوت په‬ ‫الره کې جنګیږي‪ ،‬نو تاسو د لوی هللا په الره کې جنګیږئ‪ ،‬که هغوی د‬ ‫کفر د کلمې لپاره جنګیږي نو تاسو د هللا تعالی دکلمې لپاره جنګیږئ‪،‬‬ ‫که هغوی د دنیا لپاره جنګیږي نو تاسو د لوی ثواب او دا�سې تجارت‬ ‫لپاره جنګیږئ چې د دردناک عذاب څخه مو خالصوي‪ ،‬که هغو‬ ‫جنګیږي او په سینو کې یې چټلي او کفر وي‪ ،‬نو تاسو جنګیږئ او په‬ ‫سینو کې مو ایمان او قرآن دی‪ ،‬که هغوی جنګیږي او انجام یې اور‬ ‫دی‪ ،‬نو تاسو جنګیږئ او انجام مو د رحمن رب ګاونډ دی‪ ،‬او دا�سې‬ ‫مقدار ده‪ِ ،‬إ ْن شاء‬ ‫جنت چې د ْهغه پراخي د اسمانونو او‬ ‫ځمکو په ّ‬ ‫ّ‬ ‫هللا‪(،..‬فأي ال ْ‬ ‫كنتم ْ‬ ‫*ال ِذين آمنوا ْ‬ ‫أحق ب ْال ْمن إن ْ‬ ‫ّ‬ ‫تعلمون‬ ‫ولم‬ ‫فريقي ْ ِن ٰ ِ ِ ِْ‬ ‫ِ‬ ‫ْ‬ ‫ّ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫يل ِبسوا ِإيمانهم ِبظل ٍم أول ِئك لهم المن وهم مهتدون)”ژباړه‪ :‬نو کومه‬ ‫یوه ډله د امن ډیره مستحقه ده که تاسو پوهیږئ؟ هغه کسان چې‬ ‫ایمان یې راوړئ او د خپل ایمان سره یې شرک ندی ګډ کړی‪ ،‬همدغه‬ ‫خلکو لپاره امن دی او دوی په سمه الر دي‪ ،‬دا هغه څه دي چې هللا‬ ‫تعالی او د هغه رسول صلی هللا علیه وسلم یې زمونږ سره وعده کړې‪.‬‬ ‫لدې وروسته زه تاسو په علمونو او عملونو کې د اختالفاتو او‬ ‫شخړو څخه ویروم او خبرداری درکوم‪ ،‬ځکه تاسو په یوه لوري کې‬

‫استئ‪ ،‬د خپل رب توحید بیانوئ‪ ،‬د خپل دښمن پر خالف جنګیږئ‪،‬‬ ‫کو ّئ‪(:‬يا‬ ‫والي لپاره ّکوښښ‬ ‫ّاو په ّ ځمکه د هللا تعالی ْد ً‬ ‫کلمې د ْ لوړ ْ‬ ‫الل ك ِث ًيرا ّلعل ْ‬ ‫كم‬ ‫كروا‬ ‫واذ‬ ‫بتوا‬ ‫فاث‬ ‫ئة‬ ‫أيها ال ِذين آمنوا ِإ ّذا ِلقيتم ِف‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫وتذهب ريحكمْ‬ ‫ْتف ِلحون‬ ‫يعوا الل ورسوله وال تنازعوا فتفشلوا‬ ‫*وأط‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ّ‬ ‫ّ‬ ‫واصبروا إن الل مع ّ‬ ‫ْ‬ ‫الص ِاب ِرين)‪ ،‬ژباړه‪ :‬ای مؤمنانو کله چې تاسو د‬ ‫ِ ِ‬ ‫کفارو یوې ډلې سره مخامخ شوئ نو مضبوط �شئ او د هللا تعالی ډیر‬ ‫ذکر کوئ‪ ،‬ترڅو کامیاب �شئ* او د هللا تعالی او د هغه د رسول صلی‬ ‫هللا علیه وسلم خبره منئ‪ ،‬خپل منځ کې شخړې مه کوئ چې ناکام به‬ ‫�شئ او دبدبه به مو والړه �شي او صبر کوئ یقینا هللا تعالی د صبر‬ ‫کونکو سره دی‪.‬‬ ‫ځکه خپل منځي شخړې د ناکامۍ او د دښمن د برالسه کیدو‬ ‫سبب دی‪ ،‬او اختالف د شر او د خپل منځي دښمنۍ سبب دی‪ ،‬تاسو‬ ‫د هغه تیرو امتونو په څیر مه کیږئ چې یوه برخه دین یې واخیست‬ ‫واچوله‪،‬‬ ‫تعالی‬ ‫خپل منځ کې ْ‬ ‫او بل یې پریښود نو هللا ًّ‬ ‫یې ّ‬ ‫دښمني په ْ‬ ‫حظا ّ‬ ‫ّ‬ ‫ذكروا ّ ِب ِه فأغ ْرينا ْبينهم العداوة‬ ‫ا‬ ‫م‬ ‫م‬ ‫ِ‬ ‫فرمايي‪(:‬فنسوا ْ ِ‬ ‫هللا ْتعالی ٰ ْ ْ‬ ‫ْ‬ ‫ئهم الل بما كانوا ْ‬ ‫ف ّ‬ ‫ينب‬ ‫وسو‬ ‫يامة‬ ‫ق‬ ‫ال‬ ‫يصنعون)ژباړه‪:‬‬ ‫والبغضاء ِإلى يو ِم ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫نو هغوی د هغه څه یوه حصه هیره کړه چې دوی ته پرې وعظ شوی‬ ‫و‪ ،‬نو مونږ د دوی په منځ کې دښمني او کینه واچوله ترقیامته او ژر‬ ‫دی چې هللا تعالی به دوی ته د دوی د عمل خبر ورکړي‪.‬‬ ‫ی‬ ‫تاسو ځان وساتئ چې د امیرانو خالف ونکړئ‪ ،‬د هغو خبره‬ ‫هللا تعالی ته د نږدې کیدو په نیت واورئ او د عبادت په نیت یې‬ ‫ومنئ‪ ،‬ترهغې چې د ګناه امر یې درته نه وي کړی‪ ،‬تاسو پوه �شئ چې‬ ‫ستاسو خبره نه منل او د هغوی خالف کول‪ ،‬د جاهلیت د کارونو‬ ‫عزت‬ ‫څخه دی‪ ،‬تاسو ته هللا تعالی په اسالم او ْد‬ ‫جماعت ْ ْ‬ ‫خالفت په ّ‬ ‫منلو‪(،‬واذكروا ن ْ‬ ‫الل ْ‬ ‫كم ِإذ‬ ‫علي‬ ‫ع‬ ‫درکړی او هم ّپه خبره اوریدلو او‬ ‫مت ً ِ‬ ‫ِ‬ ‫ْ‬ ‫داء فأل ْ‬ ‫كنتم ْ‬ ‫فأص ْ‬ ‫بحتم بن ْ‬ ‫كم ْ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫أع ً‬ ‫وكنتم ٰ‬ ‫على‬ ‫ا‬ ‫وان‬ ‫خ‬ ‫إ‬ ‫ه‬ ‫ت‬ ‫م‬ ‫ع‬ ‫قلوب ّ ْ ٰ ِ ِ ّ ِ ِ ّ ِ‬ ‫ف بين ِ‬ ‫ّ‬ ‫ْ‬ ‫ّ‬ ‫ّ‬ ‫لعلكمْ‬ ‫ْ‬ ‫يبين الل لكم آيا ِت ِه‬ ‫شفا حف ٍرة ِمن الن ِار فأنقذكم ِمنها كذ ِلك ِ‬ ‫ْتهتدون)‪،‬ژباړه‪ :‬تاسو همیشه د هللا تعالی هغه نعمت را یاد کړئ چې‬ ‫کله تاسو دښمنان وی نو هللا تعالی ستاسو په زړونو کې مینه پیدا‬ ‫کړه او تاسو د هغه په نعمت سره وروڼه وروڼه شوئ او تاسو د اور‬ ‫دکندې په غاړه وئ نو هللا تعالی تاسو له هغې خالص کړئ‪ ،‬همدغه‬ ‫ډول هللا تعالی خپل آیتونه بیانوي‪ ،‬ترڅو تاسو سمه الره ومومئ‪.‬‬ ‫ّ او تاسو د هللا تعالی دا خبره یاد ساتئ او سوچ پکې کوئ چې‪“ِ :‬إ ّن‬ ‫قوم ّ‬ ‫الل ال ّ‬ ‫حت ٰى ّ‬ ‫ْ‬ ‫أنفس ِه ْم”‪ ،‬ژباړه‪ :‬هللا تعالی د یو‬ ‫يغيروا ما ِب ِ‬ ‫يغير ما ِب ٍ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬

‫په دیار بکر کې د عملیاتو اثار‬

‫خاص‬

‫‪٨‬‬

‫قوم حالت ته تر هغې تغییر نه ورکوي ترڅو چې دې قوم د خپلو‬ ‫نفسونو حالت ته په خپله تغییر نه وي ورکړی‪.‬‬ ‫زه په خراسان‪ ،‬بنګلدیش‪ ،‬انډونیشیا‪ ،‬قوقاز‪ ،‬فلیپين‪ ،‬یمن‪،‬‬ ‫جزیرة العرب‪ ،‬سیناء‪ ،‬مصر‪ ،‬الجزائر‪ ،‬تونس‪ ،‬لیبیا‪ ،‬صومال او‬ ‫لویدیځه افریقا کې د خالفت عسکرو ته وایم‪ :‬تاسو پوه �شئ چې تاسو‬ ‫نن ورځ په ځمکه کې د اسالم ستنې او د خالفت میخونه استئ‪ ،‬تاسو‬ ‫په خپل جهاد‪ ،‬صبر او ثبات کفري ملتونه ورخطا کړي دي‪ ،‬ستاسو‬ ‫په ښه راغونډیدو‪ ،‬او خبره منلو‪ ،‬او د مسلمانانو د یوې لوی ډلې‬ ‫جوړولو تاسو خلکو ته دا درس ورکړ چې څنګه به هغوی د کامیابۍ په‬ ‫الره ځي؛په دا�سې حاالتو او زمانه کې چې خلکو جاهل ترینه جاهلیت‬ ‫قبول کړی؛ جدا جدا‪ ،‬او بیل بیل دي‪.‬‬ ‫تاسو په خپل راغونډو او جهاد کفار ملتونه خفه کړي‪ ،‬لکه‬ ‫څرنګه چې هغوی د خالفت په قیام څومره خفه شوي و‪ ،‬نو ځکه‬ ‫دوی اوس ستاسو په منځ کې د تفرق او اختالف اسبابو په خپرولو‬ ‫سره د هللا تعالی نور مړ کول غواړي نو تاسو صبر وکړې او یو بل ته‬ ‫د صبر وصیت وکړئ‪.‬‬ ‫تاسو ویریږئ مه‪ ،‬ثابت قدمه �شئ د جنګ د ارادې پر وخت مه‬ ‫تښتئ‪ ،‬کله چې تاسو صبر وکړئ نو هللا تعالی به ستاسو سره مرسته‬ ‫کوي او ستاسو قدمونه به مضبوطوي‪ ،‬تاسو پوه �شئ چې جنت د‬ ‫تورو د سیوريو الندې دی‪ ،‬او پدې هم پوه �شئ چې که ستاسو بع�ضې‬ ‫مشران ووژل �شي نو هللا تعالی به تاسو ته د هغوی په څیر یا د هغوی‬ ‫نه ښه درکړي‪ ،‬هللا تعالی به هیڅ کله تاسو ضایع نه کړي‪ ،‬نو تاسو‬ ‫خفه کیږئ مه هللا تعالی زمونږ سره دی‪...‬‬ ‫ای د سرت ښار مجاهدینو چې په مالي او ځاني تکلیفونو مو صبر‬ ‫وکړ‪ :‬یقینا تاسو په خپل صبر خپل دښمن ته درس ورکړ او تاسو‬ ‫د عزت او ثبات مقامونه په خپلو وینو ولیکل‪ ،‬صلیبي اروپا غوښتل‬ ‫او اوس هم غواړي چې په عراق او شام کې د خالفت پر زانګو باندې‬ ‫یرغل وکړي‪ ،‬خو تاسو د هغوی امن ولړځاوه؛ کله چې تاسو دغلته‬ ‫سر پورته کړ او تاسو د هغوی د سیاست تلې په خپل جهاد کږې‬ ‫کړې‪ ،‬تاسو اوس د هغوی د الرې خنډ او لویه کلکه ډبره استئ‪ ،‬هغه‬ ‫ډبره چې په هغې به د صلیبیانو ارادې ماتې �شي او د هغوی پروجې به‬ ‫دړې وړې �شي‪.‬‬ ‫ستاسو دښمن هم دا�سې دردمن کیږي لکه تاسو چې دردمن‬ ‫کیږې‪ ،‬لیکن تاسو دا�سې امید لرئ چې هغوی یې نه لري‪ ،‬نو خبردار‬ ‫چې د جنګ د سنګرونو او مورچلو څخه ونه خوځیږئ‪ ،‬او د رباط‬ ‫ځایونه پرې نږدې‪ ،‬ځکه ستاسو دښمن دیته نږدې شوی چې ستړی‬ ‫�شي او یا ووهل �شي او ستون کړی �شي‪.‬‬ ‫دلته باید ټولو مسلمانو ورونو ته دا خبره وریاده کړو چې که‬ ‫تاسو باندي عراق او شام ته د هجرت الرې بندي او تنګې کړی شوې‪،‬‬ ‫نو هللا تعالی ستاسو لپاره الره ویستلې؛ چې تاسو دغو مبارکو والیتونو‬ ‫ته هجرت وکړې او هلته د اسالم له ماڼیو یوه ماڼۍ جوړه کړئ‪،‬‬ ‫هلته د هللا تعالی د دین او کلمې د لوړ والي ته َّمخکې کیدو کې َد هللا‬ ‫َ َ َ‬ ‫َ َ ُ َّ ْ‬ ‫�ضي‬ ‫ترالسه َکړ ْي ُ‪ ُ ،‬هللا تعالی فرمايي‪(:‬يا ِعب ِادي ال ِذين آمنوا ِإن أر ِ‬ ‫فضل ٌ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫اس َعة ف ِإياي فاعبدو ِن)‪ ،‬ژباړه‪ :‬ای زما بندګانو؛ هغو خلکو چې تاسو‬ ‫و ِ‬ ‫ایمان راوړی‪ :‬زما ځمکه پراخه ده نو یواځې زما بندګي وکړئ‪.‬‬ ‫هغو ورونو ته وایم چې سکروټې یې په السو کې نیولې؛ هغه چې‬ ‫هللا تعالی په زندان مبتال کړي‪ :‬اګر چې مونږ د هللا تعالی د دښمنانو‬ ‫سره په ډیره لویه جګړه کې مشغول یو‪ ،‬لیکن په هللا قسم چې مونږ‬ ‫تاسو هیر کړي نه استئ او هیڅ کله به رانه هیر نه �شئ‪ ،‬تاسو زمونږ‬ ‫همیشه بې خوبي جوړه شوې استئ او تاسو زمونږ هغه فکر استئ چې‬ ‫زمونږ څخه نه جدا کیږي‪ ،‬مونږ د هللا تعالی نه سوال کوو چې ستاسو‬ ‫د زندان خالصیدل زمونږ په السو وي او ستاسو زندانونه زمونږ په‬ ‫وسله او وسپنه مات �شي او دغه هللا تعالی ته کومه ګرانه خبره نه ده‪،‬‬ ‫تاسو هللا تعالی ته د خپل مصیبت په اړه زاري وکړئ‪ ،‬یاد ولرئ چې هللا‬ ‫تعالی تاسو دا�سې ورځې ته تیاروی چې په هغې کې تاسو د خپل دین‬ ‫‪٩‬‬

‫او دولت مرسته وکړی �شئ‪ ...‬زه تاسو هڅوم چې په اسالمي دولت کې‬ ‫خپلو ورونو ته ډیره لویه دعاء کوئ‪ ،‬چې هللا تعالی د دوی کار اسان‬ ‫کړي او خپله غوره مرسته دوی سره وکړي او د هللا تعالی نه پرته د‬ ‫هر چا څخه یې غنیان کړي‪ ،‬هللا تعالی دې تاسو راخالص کړي او هللا‬ ‫تعالی دې ستاسو مصیبت ختم کړي او هللا تعالی دې ستاسو زخم پټۍ‬ ‫کړي‪ ،‬هللا تعالی دې ستاسو هوډ مضبوط کړي او ستاسو د مشکل‬ ‫لپاره دې الره پیدا کړي‪.‬‬ ‫ای مسلمانانو هر چې ځای استئ‪ :‬زه تاسو او مجاهدینو ته عموما‬ ‫د اسالمي دولت د شیخانو او مشرانو د وژل کیدو تعزیه کوم‪ ،‬چې په‬ ‫سر کې یې شیخ ابو محمد العدنانی او شیخ ابو محمد الفرقان دی‪،‬‬ ‫هللا تعالی دې پرې رحم وکړي او هللا تعالی دې په فردوس جنت کې د‬ ‫دوی درجې بلندې کړي‪ ،‬دوی زمونږ ښه وزیران او نیک امیران ول‪،‬‬ ‫د دې ترڅنګ هللا تعالی دوی ته د �ښې سابقي عزت وربښلی و او هم‬ ‫یې ورته د خالفت د ماڼۍ په لوړولو او مضبوطولو او د هللا تعالی په‬ ‫ځمکه د شریعت د نفاذ فضیلت بښلی‪ ،‬تردې چې دوی خپل کار سر ته‬ ‫ورساوه او خپله ذمه واري یې اداء کړه‪ ،‬مونږ پرې دغه ښه ګمان کوو‬ ‫او نور یې هللا تعالی ښه پيژني‪ ،‬لیکن مونږ تاسو ته د هللا تعالی په فضل‬ ‫او احسان زیری درکو چې د دوی په تللو د جهاد کاروان دریدلی ندی او‬ ‫نه خالفت د دوی په وژلو متاثر شوی‪ ،‬بلکې دغه پاک جسدونه یو د‬ ‫هغو قربانیو څخه وو چې مونږ یې هللا تعالی ته وړاندې کو او د هغه‬ ‫رضا پرې غواړو او هم پرې ښکاره نصرت او نږدې فتح غواړو باذن‬ ‫هللا تعالی‪ ،‬ځکه مونږ ته هللا تعالی په خپل کتاب کې ښوونه کړې چې‬ ‫د مشرانو او نیکانو شهادت په دنیا کې د واکمنۍ او د دنیا او آخرت‬ ‫اتباعو په اړه‬ ‫د ثواب دروازه ده‪ ،‬هللا تعالی د پیغمبرانو او د هغوی د‬ ‫فرمايي‪(:‬و َك َأ ّين ّمن َّنب ّي َق َات َل َم َع ُه رّب ُّيو َن َكث ٌير َف َما َو َه ُنوا لَا َأ َ‬ ‫َ‬ ‫ص َاب ُه ْ َم ِفي‬ ‫َّ‬ ‫ين* َو َما كانَ‬ ‫الل َ ِو َما ِ َ‬ ‫الصاب ِر َ‬ ‫اس َت َك ُ ِان ِوا َو َّ ِ ُ‬ ‫َ‬ ‫ض ُع ُ ِف ٍوا َو َما ْ‬ ‫الل ُي ِح ُّب َّ‬ ‫س ِ َب ُ ِ‬ ‫َ‬ ‫يل َّ ِ َ َ ُ َ َّ َ ْ‬ ‫اغف ْر َل َنا ُذ ُن َوب َنا َوإ ْس َر َاف َنا في َأ ْمرَن ِا َِو َث ّب ْت َأ ْق َد َامناَ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫َقوله ُمْ َ ِإل َأ َن ق ْ َال ْوا ربن ْا َ ِ َ َ َ ُ ُ ِ َّ ُ َ َ َ ِ ُّ ْ ِ َ َ ِ ُ ْ َ ََ‬ ‫اب‬ ‫ْو‬ ‫انصرنا َ ع َّل ُى القو ِم ْ ُالكا ِف ِرين* فآتاهم الل ثواب الدنيا وحسن ثو ِ‬ ‫الل ُي ِح ُّب ال ْح ِس ِن َين) ژباړه‪:‬او ډیر دا�سې ډیر پیغمبران چې د‬ ‫ال ِخ َر ِة ۗ و‬ ‫هغوی سره د هللا واال خلکو په ملګرتیا جنګونه وکړل‪ ،‬نو هغوی بیا‬ ‫د هللا تعالی په الره کې په مصیبتونو نه سستیدل او نه پکې کمزوري‬ ‫راتله او نه یې دښمن ته سر ټيټاوه او هللا تعالی د صبر کونکو سره‬ ‫محبت کوي‪ ،‬د هغوی وینا نه وه مګر دا چې دوی ووایي‪:‬ای زمونږ ربه‬ ‫مونږ ته زمونږ ګناهونه او زمونږ په کار کې زیاتی وب�ښې‪ ،‬زمونږ قدمونه‬ ‫مضبوط کړې او مونږ سره د کافر قوم پر خالف مرسته وکړې‪ ،‬نو‬ ‫هللا تعالی دوی ته د دنیا ثواب ورکړ او هم د آخرت غوره ثواب او هللا‬ ‫تعالی نیکي کونکو سره مینه کوي‬ ‫ای کتاب رانازلوونکیه ربه‪ ،‬وریځه روانوونکیه ربه‪ ،‬ډلو ته‬ ‫شکست ورکوونکیه ربه‪ ،‬دې کفارو ته ماتې ورکړه او زمونږ سره‬ ‫مرسته وکړه‪ ،‬یا هللا هغه کافران او مجرمین ونیسه چې ستا د الرې‬ ‫څخه منع کول کوي‪ ،‬پيغمبران درواغژنوي او ستا د ولیانو(دوستانو)‬ ‫سره دښمني کوي‪ ،‬یا هللا پر دوی دا�سې د وچکالۍ کلونه راوله لکه د‬ ‫یوسف علیه السالم په زمانه کې چې دې راوستي وو‪ ،‬یا هللا دوی په‬ ‫شمار راونی�سې او بیل بیل یې هالک کړې او هیڅ یو ترې پرینږدې‪ ،‬یا‬ ‫هللا د دوی ډله جدا جدا کړي‪ ،‬یو والی یې ختم کړې‪ ،‬یا هللا څوک په‬ ‫مونږ او زمونږ په جهاد بده اراده لري نو ته په هغوی بدې کړۍ را‬ ‫چاپيرې کړې چې هیڅ ترې خالصیدی ن�شي‪ ،‬تردې چې خپل ځانونه په‬ ‫خپله ووژني‪ ،‬یا هللا زمونږ لپاره تدبیر جوړ کړې او زمونږ پر خالف‬ ‫مکر او تدبیر مه کوي‪ ،‬مونږ ته هدایت وکړې او د هدایت الره راته‬ ‫سمه کړي‪ ،‬مونږ سره د ظاملانو او زیاتی کونکو پر خالف مرسته‬ ‫وکړې‪ ،‬ته زمونږ بادار یې ډیر ښه بادار او مرستندوی‪.‬‬ ‫وآخر دعوانا أن الحمد هلل رب العاملين ‪...‬‬

‫د توحید کلمه ‪-‬ال إله إال هللا‪ -‬کومه چې د هللا تعالی نه پرته د هر چا څخه‬ ‫د الوهیت درجه نفي کوي او یواځې یې هللا تعالی ته ثابتوي؛ دغه کلمه د شرک‬ ‫ي‬ ‫ل‬ ‫الوهیت کې وي‪ ،‬که په ربوبیت کې او که په‬ ‫اکبر ټو ډولونه باطلو ‪-‬که هغه په ٰ‬ ‫نومونو او صفتونو کې وي‪ ،‬ځکه معبود(إله) هغه چا ته وايي چې د دې مستحق‬ ‫وي چې د هغه بندګي دې و�شي او خبره دې ومنل �شي‪ ،‬ځکه په دا�سې صفاتو‬ ‫خایسته وي چې له امله یې هغه انتهايي محبوب وي او هغه ته انتهايي درجه غاړه‬ ‫ایښودل شوې وي‪[.‬تیسیر العزیز الحمید]‪ ،‬نو که اوس دا�سې څوک پیدا شو چې‬ ‫هللا تعالی یې د عبادت په ټولو ډولونو کې په الوهیت کې یواځې نه ګڼه‪ ،‬نو دغه‬ ‫انسان خپل د شهادت کلمه‪-‬ال إله إال هللا‪ -‬ماته کړه او په خپل عمل یې د ربوبیت‬ ‫او نومونو او صفتونو د توحید خپله دعوه درواغ وبلله‪.‬‬ ‫د عبادت د هغه ډولونو څخه چې هللا تعالی یې په ځانګړې توګه په قرآن‬ ‫کریم کې ذکر کړی او هم یې د خپل نبي‪-‬صلی هللا علیه وسلم‪ -‬په سنتو کې؛ نو‬ ‫هغه یواځې هللا تعالی ته په فیصله وړولو د هغه عبادت کول دي او هم باید‬ ‫ی‬ ‫ن‬ ‫�شي او دا د مسلمان د ایمان‬ ‫یواځې د هغه په شریعت او قانو فیصله َوکړ َ ْ‬ ‫غوښتنه ده چې باید پدې یې ایمان وي چې{أ ْحك ُم ال َح ِاك ِم َين} [هود‪ ،]45 ْ :‬هللا‬ ‫َْ َ‬ ‫اص ِل َين}‬ ‫تعالی د ټولو فیصله کونکي نه بهتر فیصله کونکی دی او هم {خي ُر الف ِ‬ ‫[األنعام‪ ،]57 :‬هللا تعالی غوره فیصله کونکی دی‪ ،‬بل دا�سې څوک نشته چې هغه‬ ‫د هللا تعالی نه په خبره کې ډیر عادل وي او یا ترې په فیصله کې ښه وي او هللا‬ ‫تعالی په قانونو جوړولو کې هیڅ شریک نه لري‪ ،‬که چا د هللا تعالی سره په حکم‬ ‫کې څوک شریک کړ نو هغه د توحید کلمه ماته کړه او په خپل دغه عمل یې د‬ ‫خپل توحید عقیده –توحید الربوبیت واالسماء والصفات‪ -‬درواغژنه کړه‪.‬‬ ‫د قانون سازوني او حکم په توحید ډیر دالئل وجود لري‪:‬‬ ‫شنقیطي‪-‬رحمه هللا‪ -‬وايي‪ « :‬د هللا تعالی سره په فیصله او حکم کې شرک‬ ‫عبادت کې شرک کول‪ ،‬هللا تعالی د خپلې‬ ‫کول دا�سې دي لکه د‬ ‫هغه ُسره ُپه ْ َ‬ ‫ََ ُ ْ‬ ‫ً‬ ‫َ‬ ‫فیصلې په اړه وايي‪{ :‬ول يش ِرك ِفي حك ِم ِه أحدا} [الكهف‪ ،]26 :‬ترجمه‪ :‬او د هغه‬ ‫اووه قرأتونو‬ ‫سره دې په حکم (فیصله) کې څوک نه شریکوي‪ ،‬د قرآن کریم د‬ ‫َ ُ ْ‬ ‫څخه یو َد ابن عامرقرأت دی په هغې کې د دغه ایت قرأت دا�سې دی‪{َ :‬ول تش ِر ْك‬ ‫ْ‬ ‫ِفي ُحك ِم ِه أ َح ًدا}‪ ،‬یعنې د منع په صیغه چې ته د هللا سره په فیصله کې څوک مه‬ ‫شریکوه‪ ،‬همدا ډول هللا تعالی په عبادت کې د شرک په اړه فرمايي‪{َ :‬ف َمن َكانَ‬ ‫َ‬ ‫َ ْ‬ ‫َي ْر ُجو ل َق َاء َ ّربه َف ْل َي ْع َم ْل َع َم ًل َ‬ ‫ص ِال ًحا َول ُيش ِر ْك ِب ِع َب َاد ِة َ ِّرب ِه أ َح ًدا} [الكهف‪،]110 :‬‬ ‫ِ ِِ‬ ‫ترجمه‪ :‬څوک د خپل رب د مالقات امید لري نو نیک عمل دې وکړی او هغه سره‬ ‫دې په عبادت کې شریک نه جوړولو‪ ،‬نو په فیصله او حکم کې شرک یو شان‬ ‫دی‪ ،‬لکه ته چې یې په واضحه ډول ګورې ان شاء هللا»‪[ .‬أضواء البيان]‪.‬‬ ‫بیا شنقیطی‪-‬رحمه هللا‪ -‬وايي‪ « :‬پدې آیت کې د دواړو قرأتونو په ترڅ کې ذکر‬ ‫شوې دا خبره چې حکم او فیصله به یواځې د هللا تعالی لپاره وي او هیڅ ډول‬ ‫مقاله‬

‫‪١٠‬‬

‫شریک به ورسره پکې نه وي‪ ،‬دغه موضوع د قرآن کریم په نورو ایتونو ْکې هم‬ ‫ْ‬ ‫وینا َذکر کړې َ ِ‪{:‬إ ِن َال ُحك ُم‬ ‫ده‪-‬بیا َ َّیې له هغې َّجملې څخه د هللا تعالی دغه‬ ‫ذکر‬ ‫َ‬ ‫إ َّل َّل َأ َم َر أل َت ْع ُب ُدوا إل إ َّي ُاه َذل َك ّ‬ ‫ين ْال َق ّي ُم َو َلك َّن َأ ْكث َر َّ‬ ‫الد ُ‬ ‫اس ل َي ْعل ُمون}‬ ‫الن‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫[يوسف‪ ،]40 :‬ترجمه‪ :‬فیصله نده مګر یواځې د هللا تعالی لپار ده‪ ،‬هغه امر‬ ‫صحیح دين‬ ‫کړی چې تاسو به عبادت نه کوئ مګر یواځې د هغه تعالی او‬ ‫همدغه ْ ْ‬ ‫ََ‬ ‫دی‪ ،‬لیکن ز َیاتره خلک نه پوهیږي‪ّ .‬او د هللا تعالی دغه فرمان‪{ :‬أف ُحك َم ال َج ِاه ِل َّي ِة‬ ‫َ ْ ُ َ َ َ ْ ْ َ ُ َ َّ ْ‬ ‫الل ُحك ًما ِل َق ْو ٍم ُيو ِق ُنو َن} [املائدة‪ ،]50 :‬ترجمه‪ :‬آیا دوی‬ ‫يبغون ومن أحسن ِمن ِ‬ ‫د جاهلیت فیصلې غواړي‬ ‫تعالی نه په َفیصله کې‪ ،‬د‬ ‫هللا‬ ‫د‬ ‫دی‬ ‫بهتر‬ ‫ډیر‬ ‫څوک‬ ‫او‬ ‫َ َ َ ْ َ َّ‬ ‫الل أ ْب َت ِغي َح َكماً‬ ‫هغه قوم لپاره چې‬ ‫یقین َکوي‪َ .‬او د ًهللا تعالی دغه وینا‪{ :‬أفغير ِ‬ ‫َو ُه َو َّال ِذي َأ َنز َل إ َل ْي ُك ُم ْالكت َ‬ ‫اب ُمف َّ‬ ‫صل} [األنعام‪ ،]114 :‬ترجمه‪ :‬آیا زه د هللا تعالی‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫نه بغیر بل کوم فیصله کونکی ولټوم؟! او هغه تاسو ته واضحه تفصیلي کتاب‬ ‫رالیږلی دی‪.‬‬ ‫شنقیطي‪-‬رحمه هللا‪ -‬د دې آیتونو له ذکر کولو وروسته وايي‪ :‬د دې آیتونو‬ ‫څخه دا مفهوم معلومیږي‪ ...‬چې د هللا تعالی د قانون نه بغیر د نورو قانون سازانو‬ ‫د حکم او فیصلې تابعداري کونکي په هللا تعالی مشرکان دي او دا مفهوم په نورو‬ ‫آیتونو کې هم واضحه کړی شوی دی‪ ،‬لکه چې هللا تعالی د هغه چا په اړه فرمايي‬ ‫چې د شیطان د دې قانون تابع وي‪ ،‬کوم کې چې هغه په خپل مرګ مړ(مردار)‬ ‫حالل وايي‪َ ،‬او دعوا یې داده چې َدا د هللا َتعالی حاللکه ده‪ ،‬هللا‬ ‫شوي حیوان ته‬ ‫َ َ َ ْ ُ ُ َّ ْ ُ ْ َ ْ ُ َّ َ ْ َ َّ ُ ْ ٌ َ َّ َّ‬ ‫الش َ‬ ‫اط َين‬ ‫ي‬ ‫ن‬ ‫إ‬ ‫و‬ ‫ق‬ ‫س‬ ‫ف‬ ‫ل‬ ‫ه‬ ‫ن‬ ‫إ‬ ‫و‬ ‫ه‬ ‫ي‬ ‫ل‬ ‫ع‬ ‫الل‬ ‫م‬ ‫اس‬ ‫ر‬ ‫ك‬ ‫ذ‬ ‫ي‬ ‫م‬ ‫ل‬ ‫ا‬ ‫م‬ ‫م‬ ‫وا‬ ‫ل‬ ‫ك‬ ‫أ‬ ‫ت‬ ‫ل‬ ‫{و‬ ‫ِ‬ ‫فرمايي‪ِ َ ِ ُ ْ ُِ َ ِ ُ ِ ُ ُ ُ ْ َ ِ َ ْ َ ْ ُ ُ ِ َ ُ ْ َ :‬‬ ‫تعالی َ َ َ‬ ‫َل ُي ُ‬ ‫وه ْم ِإ َّنك ْم لش ِركون} [األنعام‪،]121 :‬‬ ‫وحون ِإلى أ ْوِلي ِائ ِهم ِليج ِادلوكم وِإن أطعتم‬ ‫او تاسو مه خورئ د هغه څه نه چې د هللا تعالی نوم په هغه نه وي یاد شوی‪،‬‬ ‫دغه فسق دی او شیطانان خپلو دوستانو ته وحې کوي چې ستاسو سره دلیل‬ ‫بازي وکړی‪ ،‬لیکن که تاسو د هغوی خبره ومنله نو تاسو به خامخا مشرکان‬ ‫استئ‪.‬‬ ‫نو په آیت کې په واضحه ډول دا خبره ذکر شوه چې د دغو شیطانانو په خبره‬ ‫منلو به دغه خلک مشرکان وي او همدېته د اطاعت(خبرې منلو او تابعدارۍ)‬ ‫ن‬ ‫تعالی د‬ ‫تابع َکیدل َدي چې د هللا‬ ‫شرک وايي‪ ،‬د شیطان نه مراد د هغه قانو َ َ‬ ‫َ َّ‬ ‫ُ‬ ‫مخالف وي‪ َ ،‬چې پدې آیت کې َذکر دی‪{ :‬أل ْم أ ْع َه ْد ِإل ْيك ْم َيا َب ِني َآد َم أن ل‬ ‫شریعت‬ ‫َّ ْ َ َ َّ ُ ُ ْ َ ُ ٌّ ُّ ٌ َ ْ ُ ُ َ َ َ ٌ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ُّ‬ ‫ٌ‬ ‫ت ْع ُب ُدوا الشيطان ِإنه لكم عدو م ِبين * وأ ِن اعبدو ِني هذا ِصراط مست ِقيم} [يس‪:‬‬ ‫‪ ،]61-60‬ترجمه‪ :‬ای د آدم اوالده تاسو ته ما –د خپلو پیغمبرانو په ژبو‪ -‬وصیت‬ ‫نه وو کړی چې تاسو به د شیطان بندګي نه کوئ‪ ،‬یقینا هغه ستاسو ښکاره‬ ‫دښمن دی او زما بندګي وکړئ دغه سمه الره ده‪.‬‬ ‫بیا شنقیطي‪-‬رحمه هللا‪ -‬وایي‪ :‬لدې امله هللا تعالی هغه څوک شریکان‬ ‫ی‬ ‫ونومول چې د هغوی په هغه څه کې تابعداري‬ ‫کومه ګناه‬ ‫کیږي چې دوْ ُ ْخلکو َته َ َ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫فرمايي‪{َ :‬وكذ ِل َك َ َّزي ََن ِلك ِث ٍير ِّم َن الش ِر ِك ُ َين ق ْت َل أ ْول ِد ِه ْم‬ ‫خایسته کړي‪ ،‬هللا تعالی‬ ‫ُ َ َ ُ ُ ْ ُ ْ ُ ُ ْ َ َ ْ ُ َ َ ْ ْ َ ُ ْ َ ْ َ َ َّ ُ َ َ َ ُ َ َ‬ ‫وه فذ ْر ُه ْم َو َما‬ ‫شركاؤهم ِليردوهم وِليل ِبسوا علي ِهم ِدينهم ولو شاء الل ما فعل‬ ‫َي ْف َت ُر َ‬ ‫ون} [األنعام‪ ،]137 :‬ترجمه‪ :‬او همدغه ډول ډیرو مشرکینو ته د هغوی‬ ‫شریکانو د خپلو اوالدونو وژل خایسته کړي دي‪ ،‬پدې خاطر چې دوی هالک‬ ‫کړي او خپل دین پرې ګډوډ کړي که د هللا تعالی خوښه وی نو دوی به دا کار نه‬ ‫وی کړی‪ ،‬نو پریږده دوی او هغه څه چې دوی یې په هللا تعالی درواغ تړي‪.‬‬ ‫د دې خبرې وضاحت رسول هللا ‪-‬صلی هللا علیه وسلم‪ -‬عدي بن حاتم –‬ ‫چې ترې هغه د هللا تعالی د دې وینا په اړه‬ ‫ر�ضي هللا عنه‪ -‬ته هغه وخت وکړ‪ ،‬کله‬ ‫َّ َ ُ َ ْ َ َ ُ ْ َ ُر ْ َ َ ُ ْ َ ْ َ ً ْ ُ ن َّ‬ ‫الل} [التوبة‪ ،]31 :‬ژباړه‪:‬‬ ‫و‬ ‫د‬ ‫ن‬ ‫م‬ ‫ا‬ ‫اب‬ ‫ب‬ ‫أ‬ ‫م‬ ‫ه‬ ‫پوښتنه وکړه‪{:‬اتخذوا أحبارهم و هبان‬ ‫ر‬ ‫ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫دوی خپل مالیان او پیران د هللا تعالی نه بغیر په خدایۍ سره نیولي دي‪.‬‬ ‫نو رسول هللا ‪-‬صلی هللا علیه وسلم‪ -‬ورته دا خبره واضحه کړه چې دغو‬ ‫مالیانو او پیرانو به هغه څه حاللول چې هللا تعالی به حرام کړي وو او هغه څه به‬ ‫یې حرامول چې هللا تعالی به حالل کړي وو او په همدغه کار کې دا یهود او نصاري‬ ‫د دغو مالیانو او پیرانو تابعدار وو او همدغې ته دغه مالیان اوپیران په خدایۍ‬ ‫سره نیول وای‪ ،‬پدې اړه ترټولو واضح دلیل دا دی چې هللا –عزوجل‪ -‬په سورة‬ ‫النساء کې دا خبره واضحه کړه چې کوم خلک غیر هللا ته د فیصلې وړلو اراده‬ ‫لري نو د دوی د دې دعوې نه تعجب دی چې ځان ته بیا مومنان هم وايي‪ ،‬او دا‬ ‫ځکه چې طاغوت ته د فیصلې وړلو دا ارادې باوجود د ایمان دعوه کول ډیر غټ‬ ‫درواغ دي چې باید تعجب ترې و�شي‪ ،‬دغه خبره هللا تعالی په دې وینا کې ذکر کړې‬ ‫‪١١‬‬

‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ َ‬ ‫َ‬ ‫ده‪{:‬أ َل ْم َت َر إ َلى َّالذ َ‬ ‫ين َي ْز ُع ُمو َن أ َّن ُه ُ ْم َآم ُن َوا ِب َما أ ِنز َل ِإل ْي َك َو َما أ ِنز َل ِمن ق ْب ِلَ َك ُي ِر ُيدو َن‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ َ َ‬ ‫وت َوق ْد أ ِم ُروا أن َيكف ُروا ِب ِه َو ُي ِر ُيد الش ْيط ُان أن ُي ِضل ُه ْم‬ ‫أ َن َ ي ًتحاك ُموا ِإلى الطاغ ِ‬ ‫ضلل َبع ً‬ ‫يدا} [النساء‪ ،]60 :‬آیا ته نه ګورې هغو کسانو ته چې دا دعوه کوي چې‬ ‫ِ‬ ‫مونږ ایمان لرو په هغه څه چې تا او ستا نه مخکې نازل شوي او دوی اراده لري‬ ‫چې طاغوت ته فیصله وی�سي‪ ،‬او یقینا دوی ته امر شوی وو چې باید په طاغوت‬ ‫کفر وکړي‪ ،‬او شیطان غواړي چې دوی په لرې ګمراهۍ سره ګمراه کړي‪.‬‬ ‫د دې اسماني ارشاداتو په رڼا کې چې مونږ ذکر کړل‪ ،‬دا خبره د ملر په شان‬ ‫روښانه کیږي چې هغه خلک چې د شیطان د دوستانو لخوا د شیطان په وینا‬ ‫د جوړ شوي قانون تابعداري کوي‪ ،‬کوم چې د هغه قانون خالف دی چې هللا‬ ‫تعالی جوړ کړی او د خپلو پیغمبرانو په ژبو یې رانازل کړی‪ ،‬نو هیڅوک به د دغو‬ ‫مشرکینو په شرک کې شک ونکړي مګر هغه څوک چې هللا تعالی ترې د زړه لید‬ ‫اخیستی او د همدغو مشرکینو په څیر یې د وحې د نور او رڼا څخه ړانده کړی‬ ‫وی» [أضواء البيان]‬ ‫َ َ َ ْ َ َّ َ ْ َ َ َ ً َ ُ َ َّ َ َ َ َ ْ ُُ‬ ‫الل أبت ِغي حكما وهو ال ِذي أنزل ِإليكم‬ ‫ْ َ هر َچې د ً هللا تعالی وینا ده‪{ :‬أفغير ِ‬ ‫الكت َ‬ ‫اب ُمف َّ‬ ‫صل} [األنعام‪ ،]114 :‬ترجمه‪ :‬آیا زه د هللا تعالی نه بغیر بل فیصله‬ ‫ِ‬ ‫کونکی ولټوم‪ ،‬او هللا تعالی هغه ذات دی چې تاسو ته یې تفصیلي کتاب رالیږلی‬ ‫دی‪.‬‬ ‫نو پدې آیت کې د تدبر او سوچ نه وروسته ډیرې فائدې راڅرګندیږي‪،‬‬ ‫شنقیطي‪-‬رحمه هللا‪ -‬وايي‪:‬بع�ضې اهل علمو دا خبره ذکر کړې چې بع�ضې کفارو‬ ‫د نبي ‪ -‬صلی هللا علیه وسلم‪ -‬څخه غوښتنه وکړه چې کاهنانو ته به فیصله‬ ‫ویسو‪ -‬لکه مخکې چې د عربو عادت وو؛ کله چې به یې په یو څه کې اختالف او‬ ‫جګړه پیدا شوه‪ ،‬نو بع�ضې کاهنانو ته به تلل ‪-‬والعیاذ باهلل‪ -‬نو هللا تعالی دغه‬ ‫آیت رانازل کړ او رسول هللا صلی هللا علیه وسلم ته یې امر وکړ چې د هغه چا‬ ‫خبره ډیره نا اشنا او بده وګڼي چې د اسمانونو او ځمکو د خالق پرته بل فیصله‬ ‫کونکی لټوي‪ ،‬کوم ذات چې عادل‪ ،‬لطیف او خبیر فیصله کونکی دی»[العذب‬ ‫َ‬ ‫النمير]‪.‬‬ ‫ُ َ َ ْ َّ‬ ‫الل‬ ‫سورت االنعام ْکې هم َهللا ْتعالی‬ ‫َ د دې آیت په‬ ‫فرمايي‪{ :‬ق ُْل َأ ْغي ََر ُ َِ‬ ‫څیر َپه َ ْ َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ ُ َ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫الرْ‬ ‫ض َو ُه َو ُيط ِع ُم َول ُيط َع ُم ُق ْل ِإ ِّني أ ِم ْرت أن أكون‬ ‫و‬ ‫ات‬ ‫او‬ ‫م‬ ‫الس‬ ‫َأت ِخذ وِل ًَّيا فَ ِ‬ ‫اط َ ِ َر َ ُ َ َّ ِ َ ْ ُ ْ ِ‬ ‫َ‬ ‫أ َّو َل َم ْن أ ْسل َم ول تكونن ِمن الش ِر ِكين} [األنعام‪ ،]14 :‬ترجمه‪ :‬ته ورته ووایه چې‬ ‫آیا زه د هللا تعالی نه پرته بل څوک دوست ونیسم‪ ،‬هغه ذات چې د اسمانونو او‬ ‫ځمکې پیدا کونکی دی‪ ،‬هغه خوراک ورکوي او هغه ته څوک خوراک نه ورکوي‪،‬‬ ‫څخه‬ ‫ته ورته ووایه‪ :‬ماته امر کړی شوی چې زه ملړی مسلمان شم او د‬ ‫مشرکانو ْ َ َ‬ ‫ُ ْ َ َ ْ َ َّ َ ْ َ ًّ َ ُ َ َ ُّ ُ‬ ‫َ‬ ‫ّ‬ ‫الل أب ِ َغي ربا وهو رب ك ِل �شي ٍء ول‬ ‫مه کیږه‪ .‬او هم د هللا َتعالی َدغه وینا‪{ :‬قل أغير‬ ‫َ ْ ُ ُ ُّ َ ْ َّ‬ ‫ٌ ْ ُ ْ ُِ‬ ‫ُ َ ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫س ِإل َعل ْي َها َول ت ِز ُر َو ِاز َرة ِوز َر أخ َرى ث َّم ِإلى َ ِّربكم َّم ْر ِج ُعك ْم ف ُي َن ِّب ُئكم‬ ‫تك ِسب كل نف‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ ٍْ‬ ‫ِب َما ك ُنت ْم ِف ِيه تخ َت ِل ُفون} [األنعام‪ ،]164 :‬ترجمه‪ :‬ته ورته ووایه‪ :‬آیا د هللا تعالی‬ ‫نه پرته بل رب ولټوم! او هغه د هر �شي رب دی او هیڅ یو نفس یو عمل نه کوي‬ ‫مګر په هغه به بار وي‪ ،‬او هیڅ یو بارونکی د بل چا بار نه �شي په شا کولی‪ ،‬بیا به‬ ‫درکړي‬ ‫ستاسو رب ته ستاسو ستنیدل وي‪ ،‬نو هغه به تاسو ته د هغه څه خبر‬ ‫َ َََ‬ ‫ی‬ ‫ال أغ ْي َر‬ ‫تعالی َپه سورة األعراف کې فرمايي‪{ :‬ق‬ ‫چې َتاسو ُپکې َ‬ ‫هللا ْ‬ ‫اختالف َکړَّ َ ُوو‪َ .‬‬ ‫َّ‬ ‫ضلك ْم َعلى ال َع ِال َين} [األعراف‪ ،]140 :‬ترجمه‪ :‬ته ورته‬ ‫الل أ ْب ِغيك ْم ِإل ًها َو ُه َو ف‬ ‫ِ‬ ‫ووايه‪ :‬آیا د هللا تعالی نه پرته درته بل معبود ولټوم؟! او هغه تاسو په ټول مخلوق‬ ‫غوره کړي استئ‪.‬‬ ‫ابن قیم ‪-‬رحمه هللا‪ -‬وايي‪ « :‬په دې خبره را�ضي کیدل چې هللا تعالی زمونږ رب‬ ‫دی‪ ،‬د دې معنا دا ده چې د هللا تعالی نه پرته به بل دا�سې رب نه نی�سي چې د هغې‬ ‫مطمئن �شې او هغه ته خپل حاجتونه وړاندې کوې‪ ،‬هللا تعالی فرمايي‪:‬‬ ‫په تدبیر‬ ‫ُ ْ َ َ ْ َ َّ‬ ‫الل َأ ْبغي َ ًّربا َو ُه َو َر ُّب ُك ّل َ‬ ‫�ش ْي ٍء} [األنعام‪ ،]164 :‬ترجمه‪ :‬آیا زه د هللا تعالی‬ ‫ر‬ ‫{قل أغي‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫نه پرته بل رب ولټوم!!؟ او هغه د هرڅه رب دی‪ ،‬ابن عباس‪-‬ر�ضي هللا عنهما‪-‬‬ ‫وايي‪ًّ َ :‬‬ ‫معبود‬ ‫(ربا)‪ :‬یعنې بادار او معبود‪ ،‬مطلب دا دی چې زه څنګه د هغه پرته بل‬ ‫ونیسم او هغه د هرڅه رب دی! ‪ ،‬هللا تعالی د سورت په اول کې فرمايي‪{ُ :‬ق ْل َأ َغي َرْ‬ ‫َّ َ َّ ُ َ ًّ َ‬ ‫اطر َّ‬ ‫الس َم َاو ِ َ ْ َ ْ‬ ‫ض} [األنعام‪ ،]14 :‬ترجمه‪ :‬ته ورته ووایه‪ :‬آیا‬ ‫ِ‬ ‫ات والر ِ‬ ‫الل أت ِخذ وِليا ف ِ ِ‬ ‫زه د هللا تعالی نه پرته بل دوست ونیسم او هغه پیدا کونکی د اسمانونو او ځمکې‬ ‫دی‪ ،‬یعنې‪ :‬بل معبود‪ ،‬مرستندوی او د پناه ځای او دلته هغه دوستي مراد ده په‬ ‫والیة سره چې محبت او خبره منل ورسره وي‪ ،‬بیا هللا تعالی د سورت په منځ کې‬

‫َ َ َ ْ َ َّ َ ْ َ َ َ ً َ ُ َ َّ َ َ َ َ ْ ُ ُ ْ َ َ ُ َ َّ ً‬ ‫صل} [األنعام‪:‬‬ ‫الل أبت ِغي حكما وهو ال ِذي أنزل ِإليكم ال ِكتاب مف‬ ‫فرمايي‪{:‬أفغير ِ‬ ‫‪ ،]114‬ترجمه‪ :‬آیا زه د هللا تعالی نه پرته بل فیصله کونکی ولټوم؟! او هغه تاسو‬ ‫ته تفصیلي کتاب رانازل کړی دی‪ ،‬معنا دا‪ :‬چې آیا زه ستا او زما په منځ کې دا�سې‬ ‫یو فیصله کونکی ونیسم چې هغه زمونږ او ستا ترمنځ د شخړې پر وخت فیصله‬ ‫کوي؟‪ ،...‬کله چې ته په دغې درې آیتونو کې فکر کوې نو ته به دې نتیجې ته ور�سې‬ ‫چې دغه آیتونه بعینه دغه کلمه ده چې(رضیت باهلل ربا وباالسالم دینا وبمحمد‪-‬‬ ‫صلى هللا عليه وسلم‪ -‬رسوال‪ )...‬او دا به درته هم ښکاره �شي چې دغه حدیث له‬ ‫دغو آیتونو ترجمه او له دغې جوړ شوی دی‪ ،‬ځکه ډیر خلک دا�سې دي چې هللا‬ ‫تعالی یې خپل ځان ته رب خوښ کړی‪ ،‬بل رب نه غواړي لیکن پدې نه وي خوښ‬ ‫چې هللا تعالی یواځې دوست او مرسته کونکی ونی�سي‪ ،‬بلکې د هللا تعالی نه پرته نور‬ ‫دوستان نی�سي او ګمان کوي چې دغه دوستان به یې هللا تعالی ته نږدې کړي او یا‬ ‫دا چې د دغو خلکو سره دوستي دا�سې ده لکه د یو بادشاه د خاصو خلکو سره‬ ‫دوستي او دا کار بعینه شرک دی‪ ،‬ځکه توحید دېته وايي‪ :‬چې د هللا تعالی پرته به‬ ‫بل څوک دوست نه نی�سي‪ ،‬او قرآن کریم له دې ډک دی چې د مشرکینو کار دا وو‬ ‫چې د هللا نه پرته نور خلک به یې په دوستۍ نیول‪ ...‬ډیر خلک دا�سې هم دي چې‬ ‫د هللا تعالی پرته نور فیصله کونکي نی�سي؛ هغه ته فیصله وړي او هغه ته شخړه‬ ‫وړاندې کوي او د هغه په فیصله را�ضي کیږي‪ ،‬او دغه مقامونه چې‪ :‬د هللا تعالی‬ ‫نه پرته به بل څوک معبود نه نی�سې‪ ،‬نه بل رب نی�سې او نه به بل څوک فیصله‬ ‫کونکی نی�سي‪ ،‬نو دغه درې واړه د توحید ارکان دي»[مدارج السالكين]‬ ‫چاچې د هللا نه پرته بل فیصله کونکی ونیوه نو دا مشرک دی په طاغوت یې‬ ‫ایمان دی د هغه بندګي کوی او دا�سې دی لکه چې د هللا تعالی نه پرته بل څوک یې‬ ‫په ربوبیت او الوهیت او دوستۍ نیولی وي‪.‬‬ ‫د دې خبرې په تایید کې‪ :‬چې که چا د هللا تعالی نه پرته بل قانون ساز ونیوه‬ ‫نو هغه یې د هللا تعالی سره شریک کړ‪ ،‬د ده او د هغه مشرک ترمنځ هیڅ َتوپیر‬ ‫َ‬ ‫تعالی فرمايي‪{َ :‬ولق ْد‬ ‫نشته چې د غیرهللا نه دعاء او سپارښت غواړي‪ ،‬پدې اړه هللا‬ ‫ْ ُ ُ َ ُ َ َ َ َ َ َ ْ َ ُ ْ َ َّ َ َ َّ َ َ َ ْ ُ َّ َ َّ ْ َ ُ ْ َ َ َ ُ ُ ُ‬ ‫ورك ْم َو َما َن َرى‬ ‫ر‬ ‫ه‬ ‫ظ‬ ‫اء‬ ‫ِجئتمونا فرادى كما خلقناكم أ َول مر ٍة وتركتم ما خولناكم و‬ ‫ُ‬ ‫َ َ ُ ْ ُ َ َ َ ُ ُ َّ َ َ َ ْ ُ ْ َّ ُ ْ ُ‬ ‫يك ْم ُش َر َك ُاء َل َقد َّت َق َّط َع َب ْي َن ُك ْم ِ َو َ‬ ‫ض َّل َعنكم‬ ‫معكم شفعاءكم ال ِذين زعمتم أنهم ِف‬ ‫َ‬ ‫ُ َ‬ ‫َّما ك ُنت ْم ت ْز ُع ُمون} [األنعام‪ ،]94 :‬ترجمه‪ :‬یقینا تاسو مونږ ته یواځې راغلی لکه‬ ‫څرنګه چې مونږ تاسو په ملړي ځل پیدا کړئ‪ ،‬او تاسو هغه څه شاته پریښودل‬ ‫چې مونږ درته درکړي وو‪ ،‬مونږ ستاسو سره ستاسو سپارشیان نه وینو‪ ،‬د کومو‬ ‫په اړه چې ستاسو دا ګمان وو چې هغوی(ستاسو شفاعت کونکي او زمونږ سره)‬ ‫شریکان دي‪ ،‬یقینا ستاسو ترمنځ اړیکې غوڅې شوې او ستاسو څخه هغه څه‬ ‫ورک شول چې تاسو یې ګمان کاوه‪.‬‬ ‫ُ ْ َ َ َ ْ ُ ْ ُ َ َ َ ُ ُ َّ َ َ ْ ُ َن ُ ن َّ‬ ‫الل‬ ‫فرمايي‪{:‬قل أرأيتم شركاءكم الذ‬ ‫تعالی‬ ‫ين تدعو ِمن َدو ِ َ ِ‬ ‫َ‬ ‫ډو ُل هللا َ ْ َ‬ ‫همدا َ َ‬ ‫َ‬ ‫َّ َ َ َ ِ َ‬ ‫ال ْرض َأ ْم َل ُه ْم ش ْر ٌ‬ ‫ات أ ْم آت ْي َن ُاه ْم ِك َت ًابا ف ُه ْم َعلى‬ ‫او‬ ‫م‬ ‫الس‬ ‫ي‬ ‫ف‬ ‫ك‬ ‫ن‬ ‫م‬ ‫وا‬ ‫ق‬ ‫ل‬ ‫أ ُرو ِني َماذا خ‬ ‫َّ ُ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ ّ َ ّ ْ ُ َ ْ َ ُ َّ‬ ‫الظالُو َن َب ْع ُ‬ ‫ض ُهم َب ْع ً‬ ‫ضا ِإل غ ُرو ًرا} [الفاطر‪ ،]40 :‬ترجمه‪:‬‬ ‫ب ِين ٍت ِمنه بل ِإن ي ِعد ِ‬ ‫ته ورته ووایه‪ :‬خبر راکړئ ستاسو د هغو شریکانو په اړه چې تاسو به د هللا تعالی‬ ‫نه پرته رابلل‪ ،‬ما ته وښایئ‪ ،‬چې هغوی په ځمکه کې څه پیدا کړي؟ یا هغوی په‬ ‫اسمان کې کوم شراکت لري؟ یا هغوی ته مونږ کوم کتاب ورکړی چې هغوی یې‬ ‫وعدې ورکوي‪ .‬بل َ َځای هللا‬ ‫په کوم دلیل والړ دي‪ ،‬بلکې ظاملان یو بل ته د دوکې‬ ‫َّ ُ َ ْ َ َ ُ‬ ‫َ ْ َُ ْ ُ ََ ُ َ َ ُ َُ ّ َ ّ َ َ ْ َْ َ‬ ‫الد ِين ما لم يأذن ِب ِه الل ولول ك ِلمة‬ ‫تعالی‬ ‫فرمايي‪{:‬أم لهم ش َّركاء َّشرع َوا َ لهم ِم َن ِ‬ ‫ْال َف ْ‬ ‫اب َأ ِل ٌ‬ ‫صل َل ُق�ض َي َب ْي َن ُه ْم َوإن الظ ِالين ل ُه ْم َعذ ٌ‬ ‫يم} [الشورى‪ ،]21 :‬ترجمه‪ :‬آیا‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫د دوی نور شریکان(خدایان) شته چې د دوی لپاره یې دا�سې قانون جوړ کړی‬ ‫وي چې هللا تعالی د هغې اجازه نده ورکړې‪ ،‬که چیرته د فیصلې د ورځې وعده نه‬ ‫وی نو اوس به د دوی ترمنځ فیصله شوې وی‪ ،‬او یقینا ْد ظاملانو لپاره َ َدردناک‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ََ َ‬ ‫ُْ‬ ‫فرمايي{وكذ ِل َك َ َّزي َن ِلك ِث ٍير ِّم َن الش ِر ِك َين ق ْت َل أ ْول ِد ِه ْم‬ ‫تعالی‬ ‫عذاب‬ ‫َ‬ ‫دی‪ُ ْ ،‬او ُهللا ْ‬ ‫ُ َ ُ‬ ‫وه ْم َوِل َيل ِب ُسوا َعل ْي ِه ْم ِد َين ُه ْم} [األنعام‪ ،]137 :‬ژباړه‪ :‬او همدغه ډول‬ ‫ش َركاؤ ُه ْم ِل ُيرد‬ ‫ډیرو مشرکینو ته خپل معبودان د بچو وژل خایسته ښکاره کوي ترڅو یې‬ ‫ګمراه کړي او خپل دین پرې ګډوډ کړي‪.‬‬ ‫په همدې ډول هللا تعالی توحید الحاکمیت (د فیصلې او قانون سازۍ‬ ‫توحید) په هغه چا دلیل نیولی چې په عبادت او قربانۍ کې هللا تعالی یو نه ګڼي‪،‬‬ ‫لکه چې توحید الربوبیت او توحید االسماء والصفات یې په هغه چا دلیل‬ ‫کړی چې د توحید االلوهیت انکار کوي؛ هللا تعالی د یوسف علیه السالم په‬

‫َ َ َ ّ ْ َ َ ْ َ ٌ ُ َ َ ّ ُ َ َ ْ ٌ َ َّ ُ ْ‬ ‫َْ‬ ‫الل ال َو ِاح ُد الق َّه ُار * َما‬ ‫به فرمايي‪{:‬ياصاحبي السجن أأ باب متفرقون خير أم‬ ‫َژ ْ ُ ُ َ ْ ُ ِ َّ َ ِ ْ َ ِ ً َ ِ َّ ْ ُر ُ َ َ ْ ُ ِ ْ َ َ ُ ُ ْ َ ِ َ ْ َ َ َّ ُ َ ْ ُ ْ َ‬ ‫تعب ْدون ِمن دو ِن ِه َِإل أ َسماء سميتموها أنتم وآباؤكم ْما أنزل َالل ِب َها َ ِمن سلط َ ٍان‬ ‫إن ال ُح ْك ُم إ َّل َّل أ َم َر أ َّل َت ْع ُب ُدوا إ َّل إ َّي ُاه َذل َك ّ ُ َ ّ ُ َ َّ ْ َ َّ‬ ‫اس ل‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫َِِ َ ِ ِ ِ‬ ‫الدين الق ِيم ول ِكن أكثر الن ِ‬ ‫َي ْعل ُمون} [يوسف‪ ،]40-39 :‬ترجمه‪ :‬ای زما د زندان ملګرو‪ ،‬آیا ډیر خدایان غوره‬ ‫دي که یو هللا قهار ذات؟ تاسو بندګي نه کوئ مګر د یو ډول نومونو چې تاسو‬ ‫او ستاسو پلرونو پرې دغه‪-‬باطل‪ -‬خدایان نومولي‪ ،‬چې د هللا تعالی له پلوه پرې‬ ‫هیڅ ډول دلیل نشته‪ ،‬فیصله نده مګر یواځې د هللا تعالی حق دی‪ ،‬هغه امر کړی‬ ‫چې تاسو بندګي ونکړئ مګر یواځې د هغه‪ ،‬او دغه صحیح دین دی‪ ،‬لیکن ډیر‬ ‫خلک نه پوهیږي‪.‬‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫بل ځای هللا تعالی فرمايي‪{َ :‬وات ُل َعل ْيه ْم ن َبأ إ ْب َراه َ‬ ‫يم * إذ ق َ‬ ‫ال ِل ِب ِيه َوق ْو ِم ِه َما‬ ‫َ ْ ُ ُ َن َ ُ َ ْ ُ ُ َ ْ َ ً َ َ َ ُّ َ َ َ ِ َ ِ َ ِ َ َ ْ ِ َ ْ َ ُ َ ُ ْ ْ َ ْ ُ نَ‬ ‫ت َعبدو * قالوا َنعبد أصناما ف ُنظل لها ع ِاك ِفين * قال هل يس ُمعونكم ِإذ َتد َعو‬ ‫ْ َ ْ َ ُ َ ُ ْ ْ َ ُ ُّ َ َ َ ْ َ َ ْ َ َ َ َ َ َ َ َ ْ َ َ َ َ َ‬ ‫ال أف َرأ ْي ُت ْم‬ ‫* أو ينفعونكم أو يضرون * قالوا بل وجدنا آباءنا كذلك يفعلون * ق‬ ‫َ ُ ْ ُ ْ َ ْ ُ ُ َ َ ْ ُ ْ َ َ ُ ُ ُ ْ َ ْ َ ُ َ َ َّ ُ ْ َ ُ ِ ٌّ َّ َ َّ ْ َ َ َ َّ‬ ‫ما َ كنتم تعبدون * أنتم وآباؤكم ال ْقدمون * ف ِإنهم عدو ِلي ِإل رب الع ِالين * ال ِذي‬ ‫َّ‬ ‫َ َ َ ْ َ‬ ‫َ َ َ‬ ‫ْ‬ ‫ط ِع ُم ِ َني َو َي ْس ِق ِين * وِإذا م ِر‬ ‫خلق ِني ف ُه َو َي ْه ِد ِين * َوال ِذي ُه َو ُي‬ ‫ض ُت ف ُه َو َيش ِف ِين *‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫َو َّالذي ُيم ُيتني ث َّم ُي ْحيين * َوالذي أط َم ُع أ ْن َي ْغف َر لي َخط َيئتي َي ْو َم ّ‬ ‫الد ِين * َر ِ ّب َه ْب‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ ِ ِ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫لي ُح ْك ًما َو َأ ْل ِح ْقني ب َّ‬ ‫الص ِال ِح َين} [الشعراء‪ ،]83-69 :‬ترجمه‪ :‬ته دوی ته د ابراهیم‪-‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫علیه السالم‪ -‬خبر بیان کړه‪ ،‬کله چې هغه خپل پالر او قوم ته وویل‪ :‬تاسو د‬ ‫څه بندګي کوئ؟ هغوی وویل‪ :‬مونږ د بتانو بندګي کوو او د هغې په عبادت کې‬ ‫همیشه اوسیږو‪ ،‬هغه ورته وویل‪ :‬آیا دا –بتان‪ -‬ستاسو خبره اوري‪ ،‬کله چې یې‬ ‫تاسو راغوړئ؟ او یا تاسو ته کومه ښیګړه او نقصان رسولی �شي؟ هغوی وویل‪:‬‬ ‫بلکې مونږ خپل پلرونه موندلي وو چې دغه عبادت به یې کولو‪ ،‬هغه ورته وویل‪:‬‬ ‫آیا تاسو پوه یئ چې تاسو او ستاسو پخواني پلرونه‪ ،‬یقینا دا ټول زما دښمنان‬ ‫دي‪ ،‬بغیر د رب العاملین څخه‪ ،‬کوم ذات چې زه پیدا کړی یم نو هغه به ماته‬ ‫هدایت کوي‪ ،‬هغه ذات چې ماته خوراک څښاک راکوي‪ ،‬او کله چې مریض شم‬ ‫نو شفاء راکوي‪ ،‬هغه ذات چې ما مړ کوي او بیا مې راژوندی کوي او هغه ذات‬ ‫چې زما ترې امید دی چې ماته به د قیامت به ورځ زما ګناه وب�ښي‪ ،‬ای زما ربه ماته‬ ‫علم او پوه راکړه او ما د نیکانو خلکو سره ملګری کړه‪.‬‬ ‫هللا سبحانه وتعالی د هغه چا چې په قانونو جوړولو کې د خپلو مالیانو او‬ ‫پیرانو بندګي کوي او د هغه چا چې د عی�سی علیه السالم بندګي کوي او هغه د هللا‬ ‫ایوځای کړي دي‪ ،‬هللا‬ ‫تعالی سره په ذات ُکې َشریکوي دا دواړه َډولونه هللا تعالی ر‬ ‫َّ َ‬ ‫ْ َ َ ُ ْ َ ُر ْ َ َ ُ ْ ْ َ ً ْ ُ ن َّ‬ ‫الل َو ْالَس َ‬ ‫يح ْاب َن َم ْ َري َم َو َما‬ ‫فرمايي‪{:‬اتخذوا أحب هم و هبانهم أ بابا من دو‬ ‫تعالی‬ ‫ُ ُ َّ َ ْ ُ ُ َ ً َ ًار َ َ َ َّ ُ َ ر ُ ْ َِ َ ُ َ ِ َّ ُ ِ ْ ُ ِنَ‬ ‫أ ِمروا ِإل ِليعبدوا ِإلها و ِاحدا ل ِإله ِإل هو سبحانه عما يش ِركو } [التوبة‪،]31 :‬‬ ‫دوی خپل مالیان او پیران په خدایۍ سره نیولي دي او هم یې مسیح ځوی د مریم‬ ‫علیهما السالم په خدایۍ سره نیولی‪ ،‬او دوی ته امر نه و شوی مګر د دې خبرې‬ ‫چې دوی دې د یوه معبود بندګي وکړي‪ ،‬نشته الئق د بندګۍ مګر هغه تعالی دی‪،‬‬ ‫د هغه څه نه پاک دی چې دوی یې ورسره شریکوي‪.‬‬ ‫لدې امله چې کله یو صحابي‪-‬ر�ضي هللا عنه‪ -‬خپل ځان ته د ابو الحکم‬ ‫کنیت غوره کړ‪ ،‬نو رسول هللا –صلی هللا علیه وسلم‪ -‬منع کړ او ورته یې‬ ‫وفرمايل‪(:‬یقینا هللا تعالی حکم‪-‬فیصله کونکی‪ -‬دی او هغه ته فیصله حواله ده)‬ ‫[سنن نسائي او ابو داود]‪.‬‬ ‫هر چې هغه خلک دي چې د طاغوت حکم او قانون ته یې ځان تسلیم کړی‪-‬‬ ‫لکه په ټول ټاکنو او د ډیموکرا�سۍ په نورو پروګرامونو کې رایه ورکونکي او د‬ ‫وضعي قوانینو محکمو ته تلونکي‪ -‬نو دغه خلک په طاغوت ایمان لري د هغه‬ ‫بندګي کوي او د اسالم د اصل نه وتلي دي‪ -‬چې د ال إله إال هللا کلمې ګواهي ده او‬ ‫معنا یې دا ده چې په حقه به یواځې د هللا تعالی تابعداري کیږي او د هغه خبره به‬ ‫منل کیږي‪ -‬او دغه خلک د اسالم د حقیقت نه هم وتلي دي‪ -‬چې هغه سالمتیا‬ ‫(اخالص) او هللا تعالی ته تسلیمیدل دي‪ -‬او څوک چې دغو(په شرکې انتخاباتو‬ ‫کې ګډون والو ) ته مسلمانان او موحدین او په طاغوت کفر کونکي او د هغه‬ ‫نه لرې وايي؛ نو هغه دې د اسالم دین ته د سرنه بیا کتنه وکړي مخکې لدې چې‬ ‫مرګ پرې را�شي‪.‬‬ ‫ای زمونږ ربه ته په مونږ صبر راواړوه‪ ،‬مونږ مسلمانان وفات کړه او د نیکانو‬ ‫خلکو سره مو یوځای کړه‪ ،‬اللهم امین‬

‫مقاله‬

‫‪١٢‬‬

13

‫دریم ‪ :‬د هللا تعالی اوامر اوریدل او منل‪:‬‬ ‫َ ْ ُ ُ ْ َ َ َّ َ َ ْ ُ ْ َ َ َ ُ َّ‬ ‫ّ‬ ‫الل ٰ‬ ‫الل عليكم و ِميثاقه ال ِذي‬ ‫تعالى‬ ‫فرمايي‪﴿َ :‬و َاذَك َر َوا ِنعمة ِ‬ ‫ْ ُْ‬ ‫ََ ُ‬ ‫َواثقك ْم ِب ِه ِإذ قل ُت ْم َس ِم ْعنا وأط ْعنا﴾[املائده‪ ,]۷ :‬ترجمه‪ :‬او تاسو د‬ ‫هللا تعالی هغه نعمت او مضبوطه وعده را یاده کړئ چې تاسو پرې‬ ‫تړون کړی و‪ ،‬کله چې تاسو وویل‪ :‬مونږ خبره اورو او منو‪.‬‬ ‫هللا عنه څخه روایت دی‪،‬‬ ‫الصامت ر�ضي ّ‬ ‫د عبادة ّبن ّ ّ‬ ‫على ّ‬ ‫وسلم ٰ‬ ‫السمع والطاعة في‬ ‫الن ّبي صلـی الل عليه‬ ‫وايي‪(:‬بايعنا‬ ‫وأثرة علينا وأال ننازع األمر أهله‬ ‫منشطنا‬ ‫ومكرهنا وعسرنا ويسرنا ٍ‬ ‫ً‬ ‫إال أن تروا كفرا بواحا عندكم من هللا فيه برها)‪ ,‬وفي رواية‪(:‬على‬ ‫السمع والطاعة في النشاط والكسل)‪ ,‬ژباړه‪ :‬مونږ د رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم سره بیعت کړی و چې خبره به اورو او منو‪،‬‬ ‫که خوښ یو که نا خوښه‪ ،‬که اساني وي که سختي او که امیر‬ ‫خپل ځان پر مونږ په څه �شي غوره هم کړ‪ ،‬مونږ به د مشرتابه‬ ‫سره شخړې او پر خالف به یې پاڅون نه کوو‪ ،‬مګر هغه وخت‬ ‫چې ښکاره کفر پکې وګورو او د هللا تعالی لخوا پکې واضحه قوي‬ ‫دلیل موجود وي‪.‬‬ ‫په یو بل روایت کې دي‪ :‬مونږ په خبره اوریدلو او منلو بیعت‬ ‫کړی و که د فعالیت او نشاط وخت وي او که نا راستۍ او کسالت‪.‬‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪(:‬اسمعوا وأطيعوا ولو‬ ‫ّ‬ ‫اس ُتعمل عليكم ٌ‬ ‫ْ‬ ‫عبد يقودكم بكتاب الل)‪ ,‬ژباړه‪ :‬تاسو خبره اورئ‬ ‫او منئ؛ اګر که په تاسو یو غالم مشر �شي او ستاسو مشري د‬ ‫هللا په کتاب کوي‪.‬‬ ‫حافظ ابن حجر رحمه هللا د دې باب په حدیثونو کې‬ ‫وايي‪(:‬دلته د امیر په اطاعت او خبره منلو امر شړی‪ ،‬اګر که‬ ‫خلیفه نه وي)‪.‬‬ ‫بخمس‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪(:‬وأنا آمركم‬ ‫ٍ‬

‫ُ‬ ‫هللا أمرني ّ‬ ‫بهن‪ :‬الجماعة‪ ،‬والسمع والطاعة‪ ،‬والهجرة و الجهاد)‪ ,‬ژباړه‪ :‬او زه‬ ‫تاسو ته پنځه کارونو امر کوم چې هللا تعالی پرې ماته امر کړی‪ :‬په خالفت‬ ‫یو موټۍ کیدل‪ ،‬خبره اوریدل او منل او هجرت او جهاد‪.‬‬ ‫دلته چې زه څه غواړم او په هغې تاکید کوم؛ هغه د سختۍ او‬ ‫ناخو�ښۍ په وخت کې خبره منل‪ ،‬اوریدل او د هللا په احکامو عمل کول‬ ‫دي‪ ،‬ځکه په هغه کارونو کې چې انسان ورسره مینه لري‪ ،‬تابعداري او‬ ‫خبره منل‪-‬د هللا په توفیق سره‪ -‬اسان دي‪.‬‬ ‫تر ټولو زیات چې مونږ ترې ملګري ژغورل غواړو هغه د جنګ په‬ ‫حالت کې د امیر نافرماني کول دي‪ ،‬ځکه مونږ په خپل اسالمي تاریخ کې د‬ ‫نافرمانۍ له امله ډیر دردونه لیدلي دي‪.‬‬ ‫د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم له زمانې څخه به یې را واخلو؛ پيغمبر‬ ‫صلی هللا علیه وسلم د خپلو صحابه کرامو ر�ضي هللا عنه اجمعین سره د‬ ‫احد میدان ته ورسیده او د خپل لښکر هر فرد ته يې خپل د جنګ ساحه‬ ‫محدوده کړه‪ ،‬او یو شمیر غ�شي ویشتونکي یې په دا�سې ځای مقرر کړل چې‬ ‫د مسلمانانو شاګانې د هرډول راتاویدو څخه وساتي او که څوک په دغه‬ ‫الره پرمختګ کوي نو باید مخه یې ونی�سي‪ ،‬هغوی ته یې په ډاکه او ښه په‬ ‫ُ‬ ‫وضاحت سره وویل‪(:‬احموا ظهورنا فإن رأيتمونا نقتل فال تنصرونا وإن‬ ‫رأيتمونا قد غنمنا فال تشركونا) ژپاړه‪ :‬تاسو زمونږ شاګانې وساتئ؛ که مو‬ ‫ولیدل چې مونږ ټول وژل کیږو نو مرستې ته مه راځئ او که مو ولیدو چې‬ ‫غنیمتونه اخلو نو هم راسره مه شریکیږئ‪.‬‬ ‫لیکن د دې واضحه اوامرو باوجود غ�شي ویشتونکو صحابه کرامو د‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم خبرو ته په سمه توګه پاملرنه ونکړه‪ ،‬نتیجه‬ ‫دا شوه چې مسلمانان د شکست او ډیرې لویې مرګ ژوبلې سره مخ شول‪،‬‬ ‫د دې ټولو المل د لښکر د یوې ډلې نافرماني وه‪ ،‬سره لدې چې امیر ورته‬ ‫خبرداری او نصیحت کړی و‪.‬‬ ‫نو دا روایتونه پدې داللت کوي چې د جنګ په میدان کې د نافرمانۍ‬ ‫سزا په ډیره بیړه ورکول کیږي او د پوځ (مجاهدینو) هر اجتهاد او په خپل‬ ‫سر کار چې د امیر د رايې مخالف وي‪-‬اګر که په ظاهر کې خایسته او سم‬ ‫ښکاري‪ -‬لیکن دا ډیره لویه خطایي او د لوی شر دروازه پرانیستل دي‪ ،‬ځکه‬ ‫یو مجاهد به د خپل امیر خبره منل عبادت ګڼي‪ ،‬ترڅو چې یې په ګناه او‬ ‫شرعي مخالفت امر نه وي کړی‪.‬‬ ‫هر چې د پوځي حرکت په اړه رایه ده نو هغه یواځې د امیر حق دی‬ ‫هیڅوک به یې مخالف نه کوي‪ ،‬مګر د نصیحت وجیبه اداء کولو په خاطر‪،‬‬ ‫ځکه قاعده وايي‪(:‬د امام او امیر رایه به د مسلمانانو څخه د هیڅ یو تن په‬ ‫انفرادي نظر ن�شي ماتولی)‪.‬‬ ‫ای د هللا بنده! ته وګوره چې په سختۍ او غم کې ُخبره اوریدل او منل‬ ‫څومره برکت لري؛ کله چې ابو سفیان ګواښ وکړ چې د أحد نه پاتي اسالمي‬ ‫لښکر ختمول غواړي‪ ،‬نو رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د ډیرو زخمونو‬ ‫او دردونو باوجود خپل صحابه کرامو ته د تیارۍ امر وکړ‪ ،‬هغوی لبیک‬ ‫ووایه او د هللا او رسول خبره یې ومنله نو هللا تعالی دغه آیتونه رانازل کړل‪﴿ :‬‬ ‫مقاله‬

‫‪14‬‬ ‫‪١٤‬‬

‫ْ َ ْ َ َ َ َ ُ ُ ْ َ ْ ُ َّ َ َ‬ ‫َّ َ ْ َ َ ُ َّ‬ ‫ل َو َّ‬ ‫ين أ ْح َس ُنوا‬ ‫الر ُسو ِل ِمن بع ِد ما أصابهم القرح ِلل ِذ‬ ‫ال ِذين‬ ‫استجَابْوا ِ َ ِ‬ ‫ِم ْن ُه ْم َو َّات َق ْوا أج ٌر ع ِظ ٌ‬ ‫يم﴾[آل عمران‪ ,]۱۷۲:‬ترجمه‪ :‬مومنان هغه خلک‬ ‫دي چې د هللا او رسول خبره یې ومنله‪ ،‬وروسته له هغې چې دوی ته زخم‬ ‫رسیدلی و‪ ،‬پدوی کې د نیکانو او متقیانو لپاره ډیر لوی اجر دی‪.‬‬ ‫او کټ مټ د همدغه حالت سره دوی یوځل بیا مخامخ شول‪ ،‬چې‬ ‫کله د احزاب له غزا راستانه شول‪ ،‬دوی غوښتل چې د غم د لرې کیدو‬ ‫وروسته لږ ارام وکړي‪ ،‬خوشحاله وو چې هللا تعالی ورته د امن نعمت‬ ‫نه‬ ‫ورکړ‪ ،‬لیکن د خپل ځان څخه یې ال د دغې اوږدې کالبندۍ ګرد َ‬ ‫څنډلی چې ورته په َّ چټکۍ ُسره َ َد بلې غزا لپاره د وتلو امر وشو «ال‬ ‫و‬ ‫ص ّل َي َّن َأ َح ٌد َ‬ ‫ُي َ‬ ‫الع ْ‬ ‫ص َر ِإل ِفي َب ِني ق َرْيظة»‪.‬ژباړه‪ :‬په تاسو کې یوتن هم باید د‬ ‫ِ‬ ‫مازیګر ملونځ ونه کړي مګر په بني قریظه کې‪.‬‬ ‫نو دوی د هللا تعالی او د هغه د رسول صلی هللا علیه وسلم امر‬ ‫ته لبیک ووایه‪ ،‬او د هللا تعالی او د هغه د رسول صلی هللا علیه وسلم‬ ‫تصدیق یې وکړ‪ ،‬نو هللا تعالی ورته د دغه صداقت او خبرې منلو په‬ ‫بدله کې د یهودي دښمن په مقابله کې کامیابي ورکړه‪.‬‬ ‫رحمه َهللا روایت َ َکوي‬ ‫د ابو هریره ر�ضي هللا عنه څخه امام مسلم‬ ‫اعني َف َق ْد أطاعَ‬ ‫فرمايي‪«:‬م ْن َأط َ‬ ‫َ‬ ‫وايي چې رسول هللا َصلی هللا علیه وسلم‬ ‫الل‪َ ،‬و َم ْن َأ َط َ‬ ‫�صى َّ َ‬ ‫َّ َ‬ ‫اعني‪َ ،‬و َمنْ‬ ‫اع َأميري َف َق ْد َأ ِ َط َ‬ ‫صاني ف َق ْد َع َ‬ ‫الل‪َ ،‬و َم ْن َع َ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َع َ‬ ‫�صى أميري ف َق ْد َع َ‬ ‫صا ِني»‪ ,‬ژباړه‪ :‬چا چې زما خبره ومنله نو هغه د هللا‬ ‫ِ ِ‬ ‫تعالی خبره ومنله او چاچې زما نا فرماني وکړه هغه د هللا تعالی نافرماني‬ ‫وکړه او چاچې د خپل امیر خبره ومنله هغه زما خبره ومنله او چاچې د‬ ‫خپل امیر نافرماني وکړه نو هغه زما نافرماني وکړه‪.‬‬ ‫د امیر په خبره اوریدو او منلو یو څو کارونه مرسته کوی‪ ،‬چې په‬ ‫الندې ډول دي‪:‬‬ ‫لومړی‪ :‬په امیر ښه ګمان کول‬ ‫َّ‬ ‫ً‬ ‫َ‬ ‫ّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫﴿يا َأ ُّي َها َّالذ َ‬ ‫ين َآمنوا ْ‬ ‫تعالى فرمايي‪َ :‬‬ ‫ٰ‬ ‫اجت ِن ُبوا ك ِثيرا ِم َن الظ ِ ّن ِإ َّن‬ ‫ِ‬ ‫َ ْ َالل َّ ّ ٌْ‬ ‫بعض الظ ِن ِإثم﴾[الحجرات‪ ,]۱۲:‬ترجمه‪ :‬ای مومنانو تاسو د ډیرو‬ ‫ګمانونو څخه ځان وساتئ‪ ،‬ځکه بع�ضې ګمانونه ګناه وي‪.‬‬ ‫هرکله چې په عامو مسلمانانو نیک ګمان واجب دی‪ ،‬نو د امیر‬ ‫په حق کې دغه بیا ډیر واجب دی‪ ،‬په جهاد کې ترټولو خطرناک څیز‬ ‫صلی هللا علیه وسلم‬ ‫رسول هللا‬ ‫دا�سې َنه و َّ َّي َچې َّ َّ‬ ‫بدګماني ده‪ ،‬ولې به َّ ُ‬ ‫الظ َّن َأ ْك َذ ُب ْال َ‬ ‫ْ‬ ‫يث»‪ ,‬ژباړه‪ :‬د‬ ‫د‬ ‫ح‬ ‫إن‬ ‫ف‬ ‫ن‬ ‫الظ‬ ‫و‬ ‫م‬ ‫اك‬ ‫یې په هکله فرمايي‪«ِ :‬إي‬ ‫ِ ِ‬ ‫بدګمانۍ څخه ځان وساتئ ځکه بدګماني ډیره بده خبره ده‪.‬‬ ‫د فیض القدیر مصنف وايي‪(:‬چاچې بې ځایه بد ګمانونه کول نو‬ ‫دا پدې دلیل دی چې د دغه انسان نفس کې سمون او استقامت نشته‪،‬‬ ‫ځکه پخوا ویل شوي‪:‬کله چې د یو سړي عمل خراب �شي نو ګمانونه یې‬ ‫هم خرابیږي‪.‬‬ ‫دویم‪ :‬د امیر قدر او عزت کول‬ ‫په مسند احمد کې د عبد هللا بن عمرو بن العاص نه روایت دی‬ ‫َ‬ ‫وايي‪«:‬ع ِه َد‬ ‫َهغه د معاذ نه َّروایت کوي‪-‬ر�ضي هللا عنه اجمعین‪ -‬هغه‬ ‫ْ َ َ ُ ُل َّ‬ ‫الل َع َل ْيه َو َس َّل َم في َخ ْمس َم ْن َف َع َل م ْن ُه َّن َك َ‬ ‫ضامناً‬ ‫ان َ‬ ‫صلى َّ ُ‬ ‫الل َ‬ ‫ِإل َينا رسو‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ٍ‬ ‫َّ ِ َْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ َّ‬ ‫الل َم ْن َع َاد َمر ً‬ ‫يضا أ ْو َخ َر َج َم َع َج َن َازة أ ْو َخ َر َج غازًيا في َ‬ ‫الل أو‬ ‫يل‬ ‫ب‬ ‫س‬ ‫ُِ َ َ َ ُ َ َ ُ ٍ َ ْ َ َ َ َ ِ ْ ِ َ َ ِ َ ِ َّ ِ‬ ‫على ِ‬ ‫َد َخ َل َع َلى إ َمام ُيريد بذ ِلك ت ْعز َيره وت ْو ِق َيره أو قعد في بي ِت ِه في ْسلمُ‬ ‫الناسُ‬ ‫ِ‬ ‫َِ ٍ ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِم ْن ُه َو َي ْسل ُم »‪ ،‬ژباړه‪ :‬مونږ ته رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د پنځه‬ ‫شیانو وصیت کړی چاچې دغه کارونه وکړل‪ ،‬نو د هغه لپاره په هللا تعالی‬ ‫ضمانت شو(چې جنت ته به یې ننبا�سي او د جهنم څخه به یې وساتي)‪:‬‬ ‫چاچې د مریض پوښتنه وکړه‪ ،‬یا د جنازه سره والړ‪ ،‬یا په غزا کې والړ‪،‬‬ ‫یا خپل امام او مشر ته ورغی چې د هغه عزت او قدر کول یې مطلب و‬ ‫او یا په کور کې کیناست چې خلک له ده او دی د خلکو له شر څخه په‬ ‫امن �شي‪.‬‬ ‫‪١٥‬‬

‫د امام او امیر قدر د هغه په خبره منلو‪ ،‬مرسته کولو او د هغه د‬ ‫ذاتي او اخالقي بهترو صفاتو ذکر کولو کې او هم د هغه خبرې عملي‬ ‫کولو ته منډه کول او په پټه د هغه لپاره خیر خواهي لټولو کې‪.‬‬ ‫حافظ ابن حجر رحمه هللا په فتح الباري کې وايي‪(:‬د مسلمانانو د‬ ‫مشرانو لپاره خیر خواهي دا ده چې د هغوی سره د دغه مسئولیت په‬ ‫بارولو کې مرسته وکړی �شي؛ هغوی باید د غفلت په وخت کې خبردار‬ ‫کړی �شي‪ ،‬چې کله ترې خطايي و�شي د هغې کمۍ پوره کړی �شي او خفه‬ ‫زړونه ورته راستانه کړی �شي)‪.‬‬ ‫د نصرت او کامیابۍ څلورم المل‪ :‬صبر زغم او ثابت قدمي‬ ‫ْ ُ َ َ ُ ََ ُ‬ ‫ّ‬ ‫فرمايي‪﴿:‬يا َأ ُّي َها َّالذ َ‬ ‫َ‬ ‫ٰ‬ ‫ين َآم ُنوا اص ِبروا وص ِابروا ور ِابطوا‬ ‫ِ‬ ‫َ َّ ُ الل َّ َ َ َ َّ‬ ‫تعالى ُ ْ ُ ْ ُ نَ‬ ‫واتقوا الل لعلكم تف ِلحو ﴾[آل عمران‪ ,]200:‬ترجمه‪ :‬اي مؤمنانو صبر‬ ‫وكړئ‪ ،‬په میړانه د دښمن مقابله وکړئ‪ ،‬د اسالم په سنګرونو کې رباط‬ ‫وکړئ او د هللا نه ویریږئ ترڅو کامیاب �شئ‪.‬‬ ‫ځکه الره ډیره اوږده ده خامخا باید توخه ولرل �شي‪ ،‬دغه سفر‬ ‫سخت او ستړی کونکی هم دی‪ ،‬د پیچومو نه ډکه الره ده نو صبر او زغم‬ ‫ته ډیره اړتیا لري‪ ،‬بله دا چې جهاد د هللا تعالی لخوا پر مونږ یوه فریضه‬ ‫ده چې باید مونږ یې سر ته ورسو‪ ،‬که هرڅومره ملتونه راباندې را�شي‪،‬‬ ‫یا باطل را وپړسیږي او یا ملګري او مرستندویان کم �شي‪ ،‬نو په هر حال‬ ‫کې به مونږ خپل مزل ته دوام ورکوو‪.‬‬ ‫امام مالک د زید بن اسلم څخه روایت کوي چې ابو عبیدة بن‬ ‫الجراح ر�ضي هللا عنه عمر بن الخطاب ر�ضي هللا عنه ته ولیکل چې د‬ ‫کفارو لښکرې ډیرې دي او دا ډول ویره موجود ده‪ ،‬نو عمر ر�ضي هللا‬ ‫عنه ورته ولیکل‪ :‬د سالم نه وروسته‪ :‬پدې ځان پوه کړه چې په یو مومن‬ ‫بنده هرڅومره سختي را�شي نو هللا تعالی ورته له هغې وروسته اساني‬ ‫یوه سختي په دوه اسانیو برال�سې ُنه �شي‪ ،‬او هللا‬ ‫ورکوي‪،‬‬ ‫هیڅکله َ‬ ‫به َّ‬ ‫َ َّ ُ َّ‬ ‫ُ‬ ‫اللَ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ر‬ ‫تعالی فرمايي‪﴿َ :‬يا أيها ال ِذين آمنوا اص ِبروا وص ِابروا و ِابطوا واتقوا‬ ‫َ َّ ُ ُ‬ ‫ل َعلك ْم ت ْف ِل ُحون﴾[آل عمران‪ ,]200:‬ترجمه‪ :‬اي مؤمنانو صبر وكړئ‪ ،‬په‬ ‫میړانه د دښمن مقابله وکړئ‪ ،‬په اسالمي سنګرونو کې رباط وکړئ او د‬ ‫هللا نه ویریږئ ترڅو کامیاب �شئ)‪.‬‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫﴿و َل َن ْب ُل َو َّن ُك ْم ب َ ْ َ َ ْ َ ُ َ َ ْ‬ ‫هللا تعالی فرمايي‪َ :‬‬ ‫ص ِم َن‬ ‫�شي ٍء ِم َن الخو ِف والج ِوع ونق ٍ‬ ‫ِ‬ ‫ْ َ ْ َ َ ْ َ ْ ُ َ َّ‬ ‫ّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ات وبشر َّ‬ ‫الث َم َ‬ ‫الص ِاب ِرين﴾[آل البقره‪ ,]155:‬ترجمه‪:‬‬ ‫ر‬ ‫سو‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫المو ِال والنف ِ‬ ‫ِ‬ ‫او مونز به خامخا پر تاسو یو څه د ویرې‪ ،‬ولږې او د مالونو‪ ،‬نفسونو‬ ‫او میوو د کمښت ازموینه کوو‪ ،‬او زیری ورکړه صبر کونکو ته‪.‬‬ ‫ابو جعفر الطبري وايي‪(:‬پدې آیت کې د هللا تعالی لخوا څخه د محمد‬ ‫صلی هللا علیه وسلم پرویانو ته خبرداری دی چې پر دوی به د سختو‬ ‫کارونو ازموینې او امتحانونه راځي‪ ،‬ترڅو هللا تعالی د مرتد کیدونکو‬ ‫څخه هغه څوک بیل کړي چې د پیغمبر تابعداري کونکي دي)‪.‬‬ ‫فرمايي‪﴿:‬و َلئنْ‬ ‫َ‬ ‫لیکن د َصبر انجام همیشه لپاره ښه وي‪ ،‬هللا تعالی‬ ‫ِ‬ ‫لصابر َ‬ ‫َ َ ْ ُ ْ َ ُ َ ْ ٌ َّ‬ ‫ين﴾[النحل‪ ,]126:‬ترجمه‪ :‬که چیرته تاسو صبر‬ ‫صبرتم لهو خير ِل ِ ِ‬ ‫تعالی نه‬ ‫وکړ‪ ،‬نو دا د صبر کونکو لپاره بهتره ده‪ .‬نو تاسو هم د هللا‬ ‫چې‪﴿:‬و َلَّا َب َر ُزوا ل َج ُال َ‬ ‫َ‬ ‫مرسته وغواړئ او د خپلو مشرانو وینا وکړئ‪،‬‬ ‫وت‬ ‫ِ‬ ‫َ ُ َ َّ َ َ ْ ْ َ َ ْ َ َ ْ ً َ َ ّ ْ َ ْ َ َ َ َ ْ ُ ْ َ َ َ ْ َ‬ ‫َ ُُ‬ ‫ْ‬ ‫ود ِه قالوا ربنا أف ِرغ علينا صبرا وث ِبت أقدامنا وانصرنا على القو ِم‬ ‫ْو َجن ِ‬ ‫َ‬ ‫الكا ِف ِرين﴾[آل البقره‪ ،]250:‬ترجمه‪ :‬كله دوي د جالوت او د هغه د پوځ‬ ‫مخې ته ورغلل نو ویې ویل‪ :‬ای زمونږ ربه په مونږ صبر راواړوه‪ ،‬زمونږ‬ ‫قدمونه مضبوط کړه او مونږ د کافر قوم پر خالفت مرسته وکړه‪ .‬همدا‬ ‫ډول په امتحان کې د اچول شویو موحدینو په څیر وینا وکړئ َ‬ ‫‪﴿:‬رَّب َنا‬ ‫َ ْ ْ َ َ ْ َ َ ً َ َّ‬ ‫ص ْبرا َوت َوف َنا ُم ْس ِل ِم َين﴾[آل االعراف‪ ،]126:‬ژباړه‪ :‬ای زمونږ‬ ‫أف ِرغ علينا‬ ‫ربه په مونږ صبر راواړوه او مونږ د اسالم په حالت کې وفات کړه‪ .‬نو د‬ ‫دې دعاء وروسته هغوی د نیکان شهیدان شول‪ ،‬وروسته له هغې چې‬ ‫ساحران او کفار وو‪.‬‬ ‫او پدې هم پوه شه‪ ،‬لکه چې څنګ الرسول االمین صلی هللا علیه‬

‫ّ‬ ‫األمة لو اجتمعت ٰ‬ ‫ب�شيء لن ينفعوك‬ ‫على أن ينفعوك ٍ‬ ‫وسلم فرمایلي‪(:‬أن ّ‬ ‫ّ‬ ‫وإن اجتمعوا على أن يضروك ب�شيء لم‬ ‫إال‬ ‫ٍ‬ ‫ب�شيء قد كتبه الل لك ّ‬ ‫ّ‬ ‫ّ‬ ‫ّ‬ ‫ب�شيء قد كتبه الل عليك)‪ .‬وقال‪( :‬واعلم أن النصر مع‬ ‫يضروك إال‬ ‫وأن الفرج ٍ مع الكرب ّ‬ ‫الصبر ّ‬ ‫ْ‬ ‫وأن مع ُ‬ ‫العسر ُي ْسرا)‪ ,‬ژپاړه‪ :‬که دغه ټول‬ ‫امت راغونډ �شي پدې خاطر چې تاته څه ګټه ورسوي نو هیڅ څه درته‬ ‫ن�شي رسولی مګر هغه چې هللا تعالی ستا لپاره لیکلي وي‪ ،‬او که چیرته ټول‬ ‫راغونډ �شي پدې خاطر چې تاته کوم ضرر ورسوي نو هیڅ ضرر درته‬ ‫ن�شي رسولی مګر هغه چې هللا تعالی په تا لیکلی وي‪ ،‬او کامیابي د صبر‬ ‫سره او پراخي د تکلیف سره وي او د سختۍ سره اساني وي‪.‬‬ ‫پدې ځای کې په یوه خبره باید زور راوړم‪ ،‬کومه چې په تجربه او‬ ‫مطالعه هم ثابته شوې چې ډیر لوی اثر او هغه دا ده چې د مشرتابه‬ ‫ثابت قدمه او�سي په ځانګړې توګه د جنګ او دښمن سره د مخامخ‬ ‫کیدو پر مهال‪ ،‬په یو صحیح حدیث کې ثابت دي چې یو سړي د براء بن‬ ‫مالک ر�ضي هللا عنه څخه پوښتنه وکړه‪ :‬ای ابو عماره تاسو د حنین‬ ‫په ورځ تښتیدلي وی؟ براء ورته وویل او ما ورته غوږ نیولی وو‪ :‬هر چې‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم وو نو هغه له مخ د ښمن څخه نه و‬ ‫تښتیدلی‪ ،‬ابو سفیان ابن الحارث د هغه د او�ښې مهار نیولی وو‪ ،‬کله چې‬ ‫پرې مشرکین ا ډیر شول‪ ،‬نو له سپرلۍ کوز شو او ویل یې‪(:‬أنا ّ‬ ‫الن ُبي ال‬ ‫ر‬ ‫ّ‬ ‫كذب‪ ...‬أنا ابن عبد املطلب)‪ ،‬زه پیغمبر یم درواغ نده‪ ،‬زه د عبد املطلب‬ ‫ځوی یم‪.‬‬ ‫پدې حدیث کې ډیرې فائدې دي چې مونږ ته الره روښانه کوي‪:‬‬ ‫لومړی‪ :‬مشرتابه د جنګ او سختۍ په ځمکه وو او د نښتو له ځمکې‬ ‫بل ځای ته پدې بهانه نه وو تښتیدلی چې ګواکې یو زه سمبول یم او که‬ ‫زه مړ شم نو دعوت به له منځه والړ �شي‪ ،‬پدې اړه مونږ د خپلو ورونو‬ ‫څخه تر ټولو کمه غوښتنه دا کوو چې باید دوالیت امیر په والیت کې‬ ‫دننه وا او�سي او د یوې سیمې امیر باید په هماغه سیمه کې وي‪.‬‬ ‫وأمير الكتيبة أو السرية بين جنوده‪ ،‬و ّأيما رجل ال يستطيع أن‬ ‫يفعل ذلك ال ّ‬ ‫تحل له اإلمارة ولو كان أهال لها ‪.‬فاألسود ال تصطاد خارج‬ ‫الغابة إال أن تقتات على كسب غيرها ‪.‬‬ ‫دویمه فائده‪ :‬د راوي دا وینا چې( ابو سفیان بن الحارث د رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم د او�ښې مهار نیولی وو)‪ ،‬پدې کې دا فائده چې باید‬ ‫په امیر باندې د زغم او ثابت قدمې اثار معلوم �شي‪ ،‬ته وګوره رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم پدې سخت وخت او ځای کې په خپله اوښه سپور‬ ‫دی چې عادة په مزل کې ډیره کمزورې وي‪.‬‬ ‫ابن کثیر رحمه هللا وايي‪ (:‬پدې روایت کې د رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫وسلم انتهايي زیات شجاعت او بهادرۍ ته اشاره ده‪ ،‬ځکه هغه په دا�سې‬ ‫وخت کې چې سخت جنګ روان دی‪ ،‬ملګري ترې تښتیدلي او بیا هم هغه‬ ‫په خپله اوښه ‪-‬چې تیزه منډه ن�شي او نه د جنګ په چل ول کولی �شي‪-‬‬ ‫سپور دی او د دښمن مخې ته یې ځغلوي او د خپلې پيژندګلوۍ چیغې‬ ‫وهي‪ ،‬ترڅو یې دښمن ښه وپيژني‪ ،‬په هغه دې همیشه‪ ،‬همیشه درود او‬ ‫سالم وي)‪.‬‬ ‫ابن بطال د مهلب نه دا�سې نقل کوي‪(:‬د امام لخوا په اوښ سپریدل‬ ‫پدې خاطر وي چې په جنګ کې ثابت قدم وي او څوک پرې دا ګمان‬ ‫ونکړي چې هغه تیښتې او دښمن ته شا اړولو ته ځان تیار کړی‪ ،‬پدې‬ ‫کې سیاست او حکمت دا دی چې د امیر د تابعدارو لپاره هم ثابت قدمي‬ ‫�شي‪ ،‬او کله چې اتباع د خپل امام څخه عزم وګوري نو هغوی ورسره‬ ‫هم په دغه عزم والړ وي)‪.‬‬ ‫د ابن بطال پدې خبره کې دا فائده ده چې باید امیر په دا�سې سپرلۍ‬ ‫سپور ن�شي چې هغه د مجاهدینو او نور پوځ د سپرلیو څخه بهتره او تیزه‬ ‫وي‪ ،‬بلکې په منځني حالت باید عمل و�شي‪ ،‬ترڅو د مجاهدینو زړونه‬ ‫ثابت پاتې �شي‪ ،‬امیر د شبهاتو نه لرې وي په ځانګړې توګه چې کله دغه‬

‫سپرلۍ یا موټر د مجاهدینو د مال څخه وي‪.‬‬ ‫دريمه وقفه‪:‬‬ ‫د رسول هللا صلى هللا عليه وسلم ّخپل ځان معرفي کول‪ ،‬پدې وینا‬ ‫سره(أنا ّ‬ ‫الن ُّبي ال كذب‪ ..‬أنا ابن عبد املطلب)‪ ,‬زه پیغمبر یم درواغ ندي‪،‬‬ ‫زه عبد املطلب ځوی یم‪ ،‬ځکه چې کله خبره سپینه شوه او د جګړې له‬ ‫امله د خلکو نفسونه بد حاله شول‪ ،‬تردې چې یو سړی به په خپل ورور‬ ‫ورتیریده او هغه به یې د سختۍ او په تیزۍ سره د ماتې په خاطر نه‬ ‫پیژنده‪ ،‬په دغه سخت وخت کې ضرورت دا و‪ ،‬چې رسول هللا صلی هللا‬ ‫علیه وسلم خپل لښکر‪ ،‬عسکرو او هغه چاته وايي چې د هغه سره په‬ ‫زړونو کې محبت لري چې هغه په میدان کې موجود دی او تښتیدلی ندی‪،‬‬ ‫هغه نو بیا امنیات‪ ،‬عسکري احیتاطونه د ځمکې ولي او په ډاګه اعالن‬ ‫کوي‪ ،‬ځکه دغه د امنیاتو وخت ندی‪ ،‬وخت تقاضا کوي چې قرباني دې‬ ‫ورکړی �شي او د جګړې په ډګر کې دې پښه ټینګه کړی �شي‪.‬‬ ‫لدې هم ډیره نا اشنا دا ده چې د جهاد بع�ضې امیران‪ ،‬چې کله خبره د‬ ‫ريښتیا �شي‪ ،‬سختي را�شي او دښمن په منطقه چاپه ووهي او دی وګوري‬ ‫چې ملګري یې شهیدانیږي‪ ،‬نو دی والړ �شي چېرته پټ �شي‪ ،‬د هیچاسره‬ ‫رابطه نه کوي‪ ،‬خپل نو او کیدی�شی خپل شکل پدې دلیل بدل کړي چې‬ ‫احتیاط پکار دی او دغه راشد امیر باید خوندي وساتل �شي‪ ،‬لیکن دغه‬ ‫نه پوهیږي چې ده خپل ځان او خپل ورونه ټول ضایع کړل‪.‬‬ ‫که چیرته دی د خپلو ملګرو سره پاتې شوی وی‪ ،‬هغوی یې رایوځای‬ ‫کړي وی‪ ،‬د دښمن مقابله یې کړې وی‪ ،‬میړانه او ثبات یې ښودلی وی‪ ،‬نو‬ ‫پدې سره دی او د ده ملګري خالص شوي وی‪ ،‬په ځای د دې چې خپل‬ ‫ځان او ملګري ضایع کړي‪.‬‬ ‫څلورمه وقفه‪:‬‬ ‫رسول هللا صلی هللا علیه وسلم دا�سې وکړل لکه چې په صحیح‬ ‫ٌ‬ ‫عباس ناد أصحاب‬ ‫مسلم کې راغلي‪ ،‬هغه عباس ته وفرمایل‪( :‬أي‬ ‫عباس‪ - :‬وكان العباس ّ‬ ‫َّ‬ ‫ٌ‬ ‫صيتا‪ -‬قال‪ :‬فقلت ٰ‬ ‫بأعلى صوتي‪:‬‬ ‫الس ُم َرة‪،‬فقال‬ ‫ّ‬ ‫ّ َِ ْ َُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫أصحاب َّ‬ ‫الس ُمرة قال فوالل لكأن عطفتهم حين سمعوا صوتي‪،‬‬ ‫ْ‬ ‫أين َ َ‬ ‫ٰ‬ ‫ٰ‬ ‫ٰ‬ ‫َعطفة البقر على أوالدها فقالوا‪ :‬يا لبيك يا لبيك)‪ ,‬ژباړه‪ :‬ای عباسه‬ ‫کیکر ملګرو ته غږ وکړه‪ -‬او عباس د لوړ غږ خاوند و‪ -‬نو هغه په لوړ غږ‬ ‫چیغه کړه‪ :‬د کیکر د ونې ملګري چیرته دي؟ راوي وايي‪ :‬په هللا قسم زما د‬ ‫اواز په اریدیو دا�سې راوګرځیدل‪ ،‬لکه غوا چې خپل بچي ته راګرځي‪ ،‬هر‬ ‫یو ویل‪ :‬یالبیک‪ ،‬یالبیک‪.‬‬ ‫د ابن اسحاق په روایت کې دي‪ :‬یو سړي به د عباس ر�ضي هللا عنه‬ ‫د اواز اوریدو وروسته خپل اوښ راستناوه او هغه به نه راستنیده‪ ،‬نو‬ ‫خپله زغره به یې ګذاره کړه‪ ،‬خپله توره به یې راوخیسته او د غږ په لور‬ ‫به روان شو‪[.‬سيرة ابن هشام]‪.‬‬ ‫د طبري په روایت کې دي‪ ،‬چې رسول هللا صلی هللا علیه عباس ته‬ ‫معشر األنصار‪ ،‬ويا معشر املهاجرين)‪ .‬فجعل ينادي‬ ‫وفرمایل‪(:‬نادي يا ً‬ ‫ً‬ ‫ّ‬ ‫فخذا‪ .‬ثم قال‪(:‬نادي بأصحاب سورة البقرة)‪ ،‬قال فجاء‬ ‫األنصار ً‬ ‫فخذا ً‬ ‫ّ‬ ‫الناس ُع ُنقا واحدة [التفسير]‪،‬ژباړه‪ :‬غږ وکړه‪ :‬ای د انصارو ټولیه‪ ،‬ای د‬ ‫مهاجرینو ټولیه‪ ،‬نو خلک ټولي ټولي راستانه شول‪ ،‬بیا یې ورته وفرمایل‪:‬‬ ‫د سورة البقرې خاوندانو ته غږ وکړه‪ ،‬نو خلک په يو ځل راستانه شول‪.‬‬ ‫په صحیح مسلم کې دي‪ :‬بیا یې غږ د بني الحارث بن خزرج په قبیله‬ ‫کې خاص کړ‪.‬‬ ‫دلته یوه مهمه وقفه او رباني نبوي لویه فائده ده‪ :‬کله چې خلکو‬ ‫ماتې وخوړه او صفونه سره بیل‪ ،‬بیل شول‪ ،‬نو رسول هللا صلی هللا‬ ‫علیه وسلم څه وکړل؟! ځکه هغه وخت د رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫وسلم ترڅنګ یواځې دولس کسان‪ ،‬یا په زیاترو روایتونو کې راغلي‬ ‫چې اتیا کسان پاتې شول‪ ،‬د مسلمانانو شاسواران‪ ،‬د جګړو میړني او‬ ‫مقاله‬

‫‪١٦‬‬

‫د بخاري رحمه هللا په روایت کې دي‪ :‬چې د ُرسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم سره لس زره لښکر او طلقاء‬ ‫هم وو‪ ،‬چې تولو شا کړه او ماتې یې وخوړه‪ ،‬نووي رحمه‬ ‫هللا د طلقاو په اړه وايي‪ ”:‬دوی د مکې هغه خلک وو‬ ‫چې د فتح په ورځ یې اسالم راوړی و‪ ،‬طلقاء ورته ځکه‬ ‫ویل کیږي چې رسول هللا صلی هللا علیه وسلم په دوی‬ ‫احسان وکړ او دوی یې خو�شې کړل‪ ،‬د دوی په اسالم‬ ‫کې لږه کمزوري وه نو ام سلیم ګمان وکړ چې دوی چیرته‬ ‫منافقان نه وي‪ ،‬یا دا چې دوی د جنګ څخه په تیښته د‬ ‫مرګ مستحق دي”‪.‬‬ ‫د مخکې تیرو واقعاتو څخه دغه خبره په ډاګه‬ ‫روښانه کیږي چې د حنین په ورځ تیښته په طلقاء کې‬ ‫پیل شوه‪ ،‬چې پدې سره د مسلمانانو صفونه مات شو‬ ‫او بیا بهادرو او زړورو هم د هغوی په پل قدم کیښود‪.‬‬ ‫لیکن هغه پوښتنه چې په خاطر یې مونږ دغه وقفه‬ ‫وکړه‪ ،‬هغه دا چې آیا رسول هللا‪-‬هللا مه کړه‪ -‬پدې فیصله‬ ‫کې په خطا و‪ ،‬چې د ځان سره یې طلقاء روان کړل‪،‬‬ ‫حنین ته یې ورسول او هغوی تازه مسلمانان شوي وو؟ د‬ ‫هغوی په اسالم کې کمزوري وه‪ ،‬هغوی تر اوسه د رسول‬ ‫د مايل د مجاهدینو د بیعت انځور‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم څخه د توحید درسونه نه وو‬ ‫سرخندویان مات شول‪ ،‬چې په هغې کې د جنګ تکړه سړي لکه سلمه‬ ‫اخیستي؟‬ ‫بن االکوع ‪ ،‬بلکې د هللا تعالی غوره بندګان د بیعة الرضوان خاوندان‬ ‫دغه حالت په دې روایت هم پیاوړی کیږي چې کله دوی حنین ته‬ ‫هم مات شول او دا�سې نور‪ ،‬په دغه سخت موقف کې مشرتابه نا‬ ‫ووتل نو د مشرکینو په یوه ونه تیر شول چې ذات انواط ورته ویل کیده‪،‬‬ ‫امیده نه شو‪ ،‬توره یې په ځمګه ګزار نه کړه او د جنګ د ساحې څخه‬ ‫هلته به مشرکینو تورې زوړندولې‪ ،‬نو دوی د رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫ونه تښتیده‪ ،‬هغه صلی هللا علیه وسلم له دا�سې عیب څخه پاک و‪،‬‬ ‫وسلم څخه غوښتنه وکړه چې‪ ،‬ای د هللا رسوله‪ :‬زمونږ لپاره هم دا�سې‬ ‫بلکې هغه د جنګ په میدان کلک ودریده‪ ،‬بیا یې خلکو ته چیغه وکړه‪،‬‬ ‫د تورو زوړندولو ونه وګرځوه لکه د دوی لپاره چې ده‪ ،‬نو رسول الهل‬ ‫د مضبوط ایمان په خاوندانو‪ ،‬مخلصو مجاهدینو او د هللا تعالی په‬ ‫صلی هللا علیه ً وسلم ورته وویل‪(( :‬سبحان هللا! هذا كما قال قوم مو�سى‬ ‫خاصو بندګانو یې پیل وکړ‪ ،‬لکه د بیعة الرضوان او ونې الندې بیعت‬ ‫{إجعل لنا إلها كما لهم آلهة} [األعراف ‪[ ))]138‬رواه الترمذي عن أبي‬ ‫کونکي‪ ،‬بیا یې د قرآن واالو ته غږ وکړ‪ ،‬په ځانګړې توګه د قرآن کریم د‬ ‫واقد الليثي]‪ ,‬ژباړه‪ :‬سبحان هللا! دا هغه څه دي چې بني اسرائیلو مو�سی‬ ‫ملغرې واالو ته‪ ،‬نو د سورة البقرې په خاوندانو یې غږ وکړ‪ ،‬کله چې د‬ ‫علیه السالم ته ویلي و‪ ،‬چې زمونږ لپاره هم دا�سې معبود جوړ کړه لکه د‬ ‫هغه نه را چاپیر شول نو بیا یې د مومنانو په زړونو کې قبائلي غیرت را‬ ‫دوی لپاره چې معبودی دی‪.‬‬ ‫وپاروه‪ ،‬نو خلکو ته یې د قبیلو په نوم غږونه وکړل‪ ،‬د هغوی په خاصو‬ ‫نومونو‪ ،‬ځکه که چا ته خپل نفس د تیښتې خبره کړې وي‪ ،‬چې د شرم‬ ‫دغه خبره مې ځکه وکړه چې بع�ضې د مریضو زړونو خاوندانو په‬ ‫څخه ویریږي او د دې ټولو باوجود ورسره هغه ملګر و‪.‬‬ ‫مونږ دا عیب ولګاوه چې دوی د اسالمي دولت د اعالن څخه وروسته په‬ ‫پوځ کې نوي خلک داخل کړل‪ ،‬چې بع�ضې په بعضو سیمو کې د ورونو‬ ‫دلته بله يوه مهمه وقفه هم ده او هغه دا‪ :‬اګر د تیښتې ګناه ډیره‬ ‫د ماتې المل هم وګرځیدل‪ ،‬لیکن مونږ کوم نوی کار ندی کړی‪ ،‬مونږ‬ ‫لویه او یو دومره لوی هالکت دی چې کیدی�شی تښتیدونکی توبه راګیره‬ ‫خو په خپل خوږ پیغمبر پورې اقتداء کړې‪ ،‬بلکې رسول هللا صلی هللا‬ ‫نکړي‪ ،‬لیکن د دې باوجود رسول هللا صلی هللا علیه وسلم چاته هم‬ ‫علیه وسلم خو د فتح مکې نه وروسته غنیمتونه تقسیمول نو طلقاؤ‬ ‫پیغور ونکړ‪ ،‬بلکې بالعکس د هغوی عزت یې وکړ او د توحید او جهاد نه‬ ‫او مهاجرینو ته یې ورکړل او انصارو ته یې هیڅ ورنکړل‪ ،‬لکه چې په‬ ‫وروسته یې د هغوی قبائل په درناوي یاد کړل‪ ،‬دلته فائده دا ده چې امیر‬ ‫صحیح البخاري او نورو کې ثابت دي‪ ،‬اګر چې انصار د اسالمي لښکر‬ ‫باید تر ټولو لومړی د جهاد لومړیو ملګرو ته پناه یو�سي‪ ،‬بیا نیکو قبائلو‬ ‫زړی و‪ ،‬ابن قیم رحمه هللا وايي‪“ :‬پدې کې حکمت دا و چې رسول هللا‬ ‫ته خو ډیر زیات دې ځان وساتي چې چاته پیغور ونکړي‪ ،‬په همدې توګه‬ ‫صلی هللا علیه وسلم خلکو ته دا ښودله چې هللا تعالی د خپل نبي سره‬ ‫امیر ته پکار دي چې د ټولو هغو سره په رابطه کې �شي چا چې جهاد‬ ‫مرسته وکړه او دغه د ډیرو قبائلو اسالم ته په راتلو یا د قوم د جنګ په‬ ‫پری�ښی؛ هغوی ته دې خپله سابقه او جهاد وریاد کړي‪ ،‬هغوی دې د‬ ‫ختمیدو نه وه”‪[ .‬ابن حجر‪ :‬فتح الباري]‪،‬‬ ‫خپلو ورونو صفونو ته راستانه کړي‪ ،‬ځکه هغه همدا�سې پریښودل‪،‬‬ ‫شیطان او د هغې ډلې ته پریښودل دي او د جهاد لپاره ضائعه ده چې‬ ‫د دې هرڅه باوجود مونږ اسالمي امت ته زیری ورکوو‪ ،‬چې الحمد‬ ‫هیڅ عقلمند یې نه قبلوي‪.‬‬ ‫هلل د اسالمي دولت د قیام نه وروسته چې کوم څوک امیر مقرر شوی‬ ‫هغوی کې یو هم وسله په ځمکه نده ای�ښې‪ ،‬بلکې هغوی تر نن ورځې‬ ‫پنځمه وقفه‪:‬‬ ‫پورې د جنګ اتالن او د جګړو شاسواران دي‪ ،‬هغوی د خپلو سابقه‬ ‫د حنین په ورځ د تښتیدونکو حقیقت‪ ،‬په صحیح مسلم کې حدیث‬ ‫ورونو په څیر دی‪ ،‬کوم چې د دوی نه خیر ته مخکې شوی دي‪ ،‬والحمدهلل‬ ‫دی‪ ،‬چې ام سلیم یوه چاقو پیدا کړ او بیا یې رسول هللا صلی ُهللا علیه‬ ‫رب العاملین‪.‬‬ ‫وسلم ته وویل‪ :‬ای د هللا رسوله دا زمونږ نه چې وروسته کوم طلقاء دي‬ ‫دوی ووژنم؟ ځکه دوی ستا نه تښتیدلي وو! نو هغه ورته وفرمایل‪(:‬يا ّأم‬ ‫ُسليم ّإن هللا قد كفى وأحسن)‪ ,‬ژباړه‪ :‬ای ام سلیم هللا تعالی زمونږ کافي‬ ‫شو او ښیګړه یې راسره وکړه‪.‬‬ ‫‪١٧‬‬

‫کله چې د احزاب د غزا په ورځ مومنان په مدینه کې د مرجفینو او د زړه‬ ‫د مریضانو په خبرو مبتال شول‪ ،‬سترګې راتنګې شوې‪ ،‬زړونه مرۍ ته ورسیدل‬ ‫او په هللا تعالی ډول ډول ګمانونه وکړی شول‪ ،‬لکه چې طبري او ابن ابي حاتم د‬ ‫حسن بصر ُي رحمه هللا څخه د هللا تعالی دې قول په تفسیر کې روایت کوي چې‬ ‫َ َ ُّ َن َّ ُّ َ‬ ‫الل الظ ُنونا)[االحزاب‪ ،]۱۰:‬هغه وايي‪“ :‬مختلف ډول ګمانونه‬ ‫فرمايي‪(:‬وتظنو ِب ِ‬ ‫ي‬ ‫وو‪ :‬منافقانو ګمان کاوه چې محمد صلی هللا علیه وسلم او د هغه ملګر به‬ ‫له مینځه والړ �شي او مومنانو یقین لره چې کومه وعده ورسره هللا تعالی کړې‬ ‫دینونو غالبه کیږي اګر ُکه مشرکان یې‬ ‫هغه حق ده؛ چې دین اسالم به په ټولو‬ ‫بد ګڼي”‪ ،‬بیا هللا تعالی فرمايي‪َ (:‬وإ ْذ َي ُقو ُل ْالُ َناف ُقو َن َو َّالذ َ‬ ‫ين في ُقل ِوبهم َّم َر ٌ‬ ‫ض َّما‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ُ َّ‬ ‫َو َع َد َنا َّ ُ‬ ‫الل َو َر ُسول ُه ِإل ُغ ُرو ًرا)[االحزاب‪ ،]۱۲:‬ژباړه‪ :‬کله چې منافقانو او د زړه‬ ‫په رنځ اخته خلکو وویل‪ :‬مونږ سره هللا او د هغه رسول وعده ندي کړې مګر‬ ‫د درواغو‪.‬‬ ‫لکه چې طبراني او ابن ابي حاتم د قتاده رحمه هللا نه د دې آیت په تفسیر‬ ‫کې نقل کوي‪ ،‬وايي‪“ :‬دغه خبره د منافقانو څه خلکو کوله‪ ،‬هغوی وویل‪ :‬محمد‬ ‫به زمونږ سره د فارس او روم وعدې کولې‪ ،‬لیکن نن مونږ دلته کالبند یو‪ ،‬یو تن‬ ‫قضاء حاجت ته ن�شي تلی‪ ،‬مونږ سره هللا او رسول د درواغو وعدې کړي دي”‪...‬‬ ‫دغلته نو بیا‪-‬د سختۍ او مشکالتو په وخت کې‪ -‬مومنان پدې پوه شول چې‬ ‫عنه څخه‬ ‫ر�ضي َ‬ ‫د هللا تعالی نصرت نږدې دی‪ ،‬لکه چې طبراني د ابن عباس َ َ‬ ‫هللا ْ‬ ‫ي‬ ‫فرمايي‪(:‬ولَّا َرأى الُ ْؤ ِم ُنو َن‬ ‫ْد َهللا تعالی د دې قول په‬ ‫روایتَ َکوَ ‪ُ َّ ،‬چې ُ‬ ‫تفسیر کې ُ‬ ‫َّ‬ ‫اب َق ُالوا َٰه َذا َما َو َع َد َنا َّ ُ‬ ‫ال ْح َز َ‬ ‫الل َو َر ُسول ُه َو َما َز َاد ُه ْم ِإل ِإ َيم ًانا‬ ‫الل َو َر ُسول ُه َوصدق‬ ‫َ‬ ‫َوت ْس ِل ًيما)[االحزاب‪ ،]۲۲:‬ژباړه‪ :‬کله چې مومنانو د مشرکینو او کفارو ډلې ولیدلې‬ ‫نو ویې ویل‪ :‬دا هغه څه دي چې هللا تعالی یې زمونږ سره وعده کړې او هللا تعالی‬

‫او د هغه رسول ریښتیا وايي او دې حالت په دوی کې زیات نه کړ مګر ایمان‪.‬‬ ‫هللا تعالی دوی ته په َسورت‬ ‫ابن عباس ر�ضي هللا عنه وايي‪”:‬دا پدې خاطر چې‬ ‫َ ْ َ ْ ُ ْ َ َ ْ ُ ُ ْ َ َّ َ َ َ َّ َ ْ ُ َّ َ ُ َّ َ َ‬ ‫البقره کې‬ ‫ين خل ْوا ِمن‬ ‫فرمایلي ْوو(أم ح ِسبتم أن ْت ُدخلوا الجنة ولا يأ ِتكم مث َّل ال ِذ‬ ‫الر ُسو ُل َوالذ َ‬ ‫َق ْبل ُكم َّم َّس ْت ُه ُم ْال َبأ َس ُاء َو َّ‬ ‫الض َّر ُاء َو ُزلزلوا َح َّت ٰى َي ُقو َل َّ‬ ‫ين َآم ُنوا َم َع ُه‬ ‫ِ‬ ‫َ َ ِ َ ْ َّ َ َ َّ َ ْ َ َّ َ ٌ ِ‬ ‫يب)[البقره‪ ،]۲۱۴:‬ژباړه‪:‬آیا تاسو ګمان کوئ چې‬ ‫الل ق ِر‬ ‫الل أل ِإن نصر ِ‬ ‫مت ٰى نص ُر ِ‬ ‫تاسو به جنت ته داخل �شئ او ال تر اوسه تاسو ته ندي راغلي هغه حاالت چې‬ ‫ستاسو نه مخکې خلکو ته راغلي وو‪ ،‬هغوی ته ځاني او مالي نقصانونه رسیدلي‬ ‫وو‪ ،‬لړځول شوي وو‪ ،‬تردې چې رسول او د هغه ملګرو به وویل‪ :‬د هللا تعالی‬ ‫مرسته به کله راځي؟ خبردار د هللا تعالی مرسته نږدې ده‪.‬‬ ‫ابن عباس ر�ضي هللا عنهما وايي‪ :‬کله چې مومنانو د احزابو پر خالف په‬ ‫خندق کې رباط وکړ او په تکلیف شول‪ ،‬نو د هللا تعالی دغه قول چې په سورة‬ ‫البقره کې دی ور یاد شو‪ ،‬نو پدې تکلیف د مومنانو ایمان نور هم زیات شو‪.‬‬ ‫په جهاد کې د مومنانو حال دا وي چې په خپلو خندقونو کې د هللا تعالی آیتونه‬ ‫او د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم حدیثونه رایادوي او په هغې کې پراته خبرونه‬ ‫او ن�ښې په خپلو مشکالتو تفسیر کوي‪ ،‬مشکالت او زلزلې هغوی د هللا تعالی د‬ ‫آیتونو د تدبر او حکمت څخه نه منع کوي‪ ،‬بلکې د هغوی جهاد‪ ،‬په مشکل صبر‬ ‫او د هللا تعالی قضاء او تقدیر ته تسلمیدل زیاتیږي او هم د هللا تعالی او د هغه‬ ‫د رسول په وعده یې یقین زیاتیږي‪ ،‬لیکن بل لوري ته منافقین او د زړه په مرض‬ ‫رسول ْپه وعدو مسخرې کوي‪،‬‬ ‫اخته خلک شکونه کوي‪ ،‬د هللا‬ ‫هغه د َ‬ ‫تعالی َّاو َد ْ‬ ‫َ ُ ُّ َ‬ ‫الل غ ْي َر ال َح ِ ّق ظ َّن ال َج ِاه ِل َّي ِة)‪ ،‬په هللا تعالی د‬ ‫په هغې نیوکې کوي‪ ،‬هغوی(يظنون ِب ِ‬ ‫جاهلیت ګمانونه کوي‪ ،‬هغوی خیال کوي چې هللا تعالی به خپل دین او دوستان‬ ‫پریږدي او په هغوی به دښمنان او د هغوی کلمه غالبه کړي‪ ،‬ترڅو په ځمکه‬ ‫مقاله‬

‫‪18‬‬ ‫‪١٨‬‬

‫ټول دین د غیر هللا �شي‪ ،‬هللا تعالی د دغو جاهالنو د دې ګمان څخه ډیر پورته او‬ ‫پاک دی‪ ،‬اصل خبره دا ده چې هللا تعالی غواړي دوی په مزه مزه روانی�سي د هغې‬ ‫لوري نه چې دوی نه پوهیږي‪ ،‬دوی خپل ځان ته د هللا تعالی د مکر َجوړولو َپه اړه‬ ‫ي ُ ْ َ‬ ‫چې(يخ ِ ُربون ُب ُي َوت ُهم ِبأ ْي ِد ِيه ْم َوأ ْي ِدي‬ ‫وروستنی ْ َانجام به یې دا و‬ ‫کوښښ َکو ْيَ ُاو َ ُ‬ ‫ُْْ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫الؤ ِم ِن َين فاعت ِبروا يا أ ِولي البص ِار)[االحزاب‪ ،]۲:‬دوی به بیا خپل کورونه په خپلو‬ ‫السونو او د مومنانو په السونو ورانوي‪ ،‬نو ای د عقل خاوندانو عبرت واخلئ‪.‬‬ ‫د دغو واقعات او تفصیل په رڼا کې اوس خپلې زمانې ته راځو‪ ،‬د صلیب‬ ‫بندګان او د هغوی دوستان(ترکان او صحوات) دوی ټول د حلب په شمالي ریف‬ ‫کې راجمع شوي او تر ټولو لوی هدف یې د دابق خاوره نیول دي‪ ،‬ګمان یې دا‬ ‫دی که دغه خاوره په خپلو پښو ناولې کړي او چټل بیرغونه پرې ورپوي‪ ،‬نو دا‬ ‫به یې د اسالمي دولت پر خالف یوه لویه معنوي کامیابي وي‪ ،‬د دوی دا ګمان‬ ‫دی چې د اسالمي دولت مجاهدین د دابق دکوچنۍ جګړو او د دابق د (لوی‬ ‫خونړۍ جګړې) ترمنځ فرق نه پیژني‪ ،‬پدې اساس که اسالمي دولت د دابق څخه‬ ‫شاتګ وکړي‪-‬هللا تعالی دې هلته د اسالمي دولت مجاهدین ثابت قدمه کړي‪ -‬نو‬ ‫بیا به په مالحمو کې د عقاب بیرغ د اسالمی دولت سره نه وي او دا خبره دوی‬ ‫ځکه کوي‪ ،‬ترڅو د شاتګ په صورت کې د اسالمي دولت مجاهدین خپل دولت‬ ‫پریږدي او ډلې ډلې ترې والړ �شي‪.‬‬ ‫که چیرته د صلیب بندګي کونکي او د هغوی مرتد دوستان پدې پوهیدلی‪-‬‬ ‫کاش دوی چیرته پوهیږي!‪ -‬چې د دابق د لوی خونړۍ جګړې نه مخکې لوی لوی‬ ‫واقعات راځي‪ ،‬چې هغه د قیامت وړې ن�ښې شمیرل کیږي‪ ،‬مرابط مجاهدین یې‬ ‫په خپلو خندقونو کې ګوري‪ ،‬دا هغه عالمې دي چې رسول هللا صلی هللا علیه‬ ‫وسلم یې په اړه د فتن‪ ،‬مالحم او د قیامت د عالمو په حدیثونو کې خبر ورکړی‪.‬‬ ‫د ابو هریره َ ر�ضي هللا عنه نه روایت دی چې ْ َرسول َهللا صلی هللا علیه‬ ‫َ ْ‬ ‫الس َ‬ ‫الر ُ‬ ‫وسلم فرمايلي‪ (:‬ل َت ُق ُ‬ ‫وم َّ‬ ‫اع ُة َح َّتى َي ْنز َل ُّ‬ ‫وم ِبال ْع َم ِاق أ ْو ِب َد ِاب ٍ َق‪ ،‬ف َيخ ُر ُج‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫ش م ْن ْالَد َينة من خ َيار أهل ال ْ ض َي ْو َمئذ‪ ،‬فإذا ت َ‬ ‫الر ُ‬ ‫إ َل ْيه ْم َج ْي ٌ‬ ‫صافوا‪ ،‬قالت ُّ‬ ‫وم‪:‬‬ ‫ِ َ ُّ ِ َ ْ َ َ َ َِ ْ َ َّ ِ َِ ِ َ َ ْ ِ ِ َّ ُ َ ِ ْ ُ رْ ِ َ َ ُ ِ ُ ٍ ْ ُ ِ ْ ُ َ َ َ َّ َ ُ َ ّ‬ ‫الل ل نخ ِلي‬ ‫خلوا بيننا وبين ال ِذ‬ ‫ين َسب ُوا َ ِمنا ن َقا ِتلهم ُ‪ٌ ُ،‬فيق َول ُالس ِلمَّون‪ َ :‬ل و َ ِ‬ ‫وب ُ‬ ‫َب ْي َن ُك ْم َو َب ْي َن إ ْخ َوا ِن َنا‪َ ،‬ف ُيقا ِتلون ُه ْم‪ ،‬ف َي ْن َهز ُم ثلث؛ ل َيت ُ‬ ‫الل َع َل ْي ِه ْم أ َب ًدا‪َ ،‬و ُي ْق َت ُل‬ ‫ُ ُ ُ ُ ْ َ ْ َ ِ ُ ُّ َ َ ْ َ َّ َ َ ْ َ ِ ُ ُّ ُ َ‬ ‫َ‬ ‫الثل ُث؛ ل ُي ْف َت ُنو َن أ َب ًدا‪ ،‬ف َي ْف َت ِت ُحو َن‬ ‫ثلثهم؛ أفضل الشهداء عند الل‪ ،‬ويفتتح‬ ‫ُ ْ َ ْ َّ َ َ َ ْ َ َ ُ ِ ْ ِ َ ْ َ ِ ُ َن ْ ِ َ َ َ َ ْ َ َّ ُ ُ ُ َ ُ ْ َّ ْ ُ ن ْ‬ ‫قسطن ِطي ِنية فبي َنما هم ْ يقت ِسمو َالغنا ِئم َقد علقوا سيوفهم ِبالزيتو ِ ‪ِ ،‬إذ‬ ‫َ َ‬ ‫اح فيه ُم َّ ْ ُ َّ َ َ َ ْ َ َ ُ ْ ْ ُ ْ َ َ ْ ُ َ َ َ َ َ‬ ‫اط ٌل‪،‬‬ ‫الش ْيط َان ِ‪:‬إن َال ِ َسيح قد خلُّف َكم ِ ْفي َأه ِليكم‪ ،‬ف َيخ ُرج ُون َوذ ِل ْك ُ ب ِ‬ ‫َص َ َ ِ ِ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫ُّ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ف ِإذا َ جاءوا الشأم خرج فبينما هم ي ِعدون ِلل ِق َت ِال يسوون الصفوف ِإذ أ ِقيم ِت‬ ‫َ َّ ُ ْ َ َ َ ُ َ ُ ُّ َّ َ َ َ‬ ‫الصل ُة‪َ ،‬ف َي ْنز ُل ع َ‬ ‫اب ك َما‬ ‫الل ذ‬ ‫ي�سى َ ْاب ُن َم ْ َري َ َم علیه‬ ‫السالم فأ َمهم َ‪ ،‬ف ِإذا ْر ُ ُآه ُعد َّو ِ‬ ‫ُ َّ ْ ْ ِ ْ ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫وب ِالل ُح في ال ِاء‪ ،‬فل ْو ت َركه لنذ َ‬ ‫َ ُ‬ ‫اب حتى َي ْه ِلك‪َ ،‬ول ِكن َيقتله الل ِب َي ِد ِه في ِر ِيه ْم‬ ‫يَ َذ ُ َ َ ِ‬ ‫ْ‬ ‫دمه ِفي حرب ِت ِه)[صحیح مسلم]‪ ،‬ژباړه‪ :‬قیامت به ترهغې قایم ن�شي چې رومیان‬ ‫په اعماق او دابق راکوز ن�شي‪ ،‬هغوی ته به د مدینې څخه یو لښکر رابهر �شي‬ ‫چې په هغه وخت کې به د ځمکې په سر ترټولو غوره خلک وي‪ ،‬کله چې د جنګ‬ ‫لپاره صفونه جوړ کړي‪ ،‬نو رومیان به ووايي‪ :‬زمونږ او د هغو کسانو ترمنځ الره‬ ‫خالصه کړئ چې زمونږ څخه راتښتول شوي‪( ،‬په یو روایت کې دي چې زمونږ‬ ‫نه یې خلک نیولي) ترڅو ورسره مونږ جګړه وکړو‪ ،‬نو مسلمانان به ورته ووايي‪:‬‬ ‫دا�سې ن�شي کیدی‪ ،‬په هللا قسم مونږ تاسو ته خپل ورونه یواځې نه پریږدو‪ ،‬نو‬ ‫جنګ به پیل �شي‪ ،‬د مسلمانانو د لښکر دریمه برخه به ماتې وخوري‪ ،‬هللا تعالی‬ ‫به د هغوی توبه کله هم قبوله نکړي‪ ،‬دریمه برخه به یې ووژل �شي‪ ،‬چې د هللا په‬ ‫نیز به ترټولو غوره شهیدان وي‪ ،‬او پاتې دریمې برخې ته به هللا تعالی فتح ورکړي‪،‬‬ ‫چې کله به هم هغوی په فتنه کې ونه غورځیږي‪ ،‬بیا به دوی قسطنطینیه فتح‬ ‫کړي‪ ،‬دوی به د غنیمتونو په تقسیم لږیا وي او خپلې تورې به یې د زیتون ونو ته‬ ‫زوړندې کړې وي چې شیطان به پکې غږ وکړي‪ :‬مسیج الدجال ستاسو په کورونو‬ ‫برید کړی! دوی د هغه په لټه پ�سې روان‪ ،‬خو دا خبر به دورغ وي‪ ،‬کله چې دوی‬ ‫شام ته راور�سي نو دجال به راووځي‪ ،‬دوی به پدې حال کې وي د جنګ صفونه‬ ‫به برابروي چې پدې وخت کې به د ملانځه لپاره اقامت و�شي‪ ،‬نو عی�سی ابن مریم‬ ‫صلی هللا علیه وسلم به پدې وخت کې راکوز �شي او د دوی امامتي به وکړي‪ ،‬کله‬ ‫چې دجال عی�سي علیه الصالة والسالم وګوري‪ ،‬نو دا�سې به ويلي �شي لکه مالګه‬ ‫چې په اوبو کې ویلي کیږي‪ ،‬لیکن هللا تعالی به یې د عی�سی علیه الصالة والسالم په‬ ‫الس ووژني او مسلمانانو ته به عی�سی علیه الصالة والسالم خپله نیزه د دجال‬ ‫وینو سره ورښکاره کړي‪.‬‬ ‫ر�ضي هللا عنه نه روایت‬ ‫مسعود‬ ‫ابن‬ ‫د‬ ‫هغه‬ ‫دی‬ ‫روایت‬ ‫د یسیر بن جابر نه‬ ‫ٌ َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫الساعة َل ُ‬ ‫کوي‪ ،‬هغه وايي‪ِ «:‬إ َّن‬ ‫تقوم َح َّتى ل ُي ْق َس َم ميراث َول ُي ْف َر َح ِبغ ِن َيم ٍة‪ .‬ث َّم‬ ‫‪١٩‬‬

‫َ َ‬ ‫َّ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َق َ‬ ‫الشام َو َي ْج َم ُع َل ُه ْم َأ ْه ُل ْال ْس َلم َ(ي ْعني ّ‬ ‫وم)فيتشرط‬ ‫الر‬ ‫ال‪َ :‬ع ُد ٌّو َي ْج َم َ ُعونْ ِل ْه ِل‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َّ‬ ‫ً‬ ‫ً‬ ‫ُْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ال ْس ِل ُمون َ ش ْرطة َ ِلل َم ْو ِت ل ت ْر ِج ُع ِإل غ ِال َبة ف َيقت ِتلون َح َّتى َُي ْ ْح ِج َز َب ْي َن ُه ُم الل ْيَ ُل‬ ‫َ ُ ً‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َّ َ َ‬ ‫ُ‬ ‫ََ ُ ُ‬ ‫ثم َيتش َّرط ال ْس ِل ُم َون ش ْر َطة‬ ‫يء َ َهؤل ِء َو َهؤلء كل غير غالب وتفنى الشرطة‬ ‫ْفي ِف‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ ْ َ َ ْ َ ُ ُ َّ ْ ُ َ َ ُ ُ‬ ‫ِلل َم ْو ِت ل َت ْر ِج ُع ِإل غالبة فيقتتلون‬ ‫يء َه َؤل ِء َو َهؤل ِء‬ ‫ح ِجز بينهم اللي َل في ْ ِف‬ ‫ي‬ ‫حت‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ ُ ً‬ ‫َّ ْ َ ْ ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ثم يشت َرط ال ْس َِل ُمون ش ْرطة ِلل َم ْو ِت ل ت ْر ِج ُع ِإَل‬ ‫ك ٌّل غير غالب وتفنى الشرطة‬ ‫َ َّ ُ ْ ُ َ َ ُ َ ُ َ َ ُ ُ ٌّ َ ْ ُ َ َ َ ْ َ ُّ ْ ُ‬ ‫َ ًَ‬ ‫غ ِالبة فيقتتلون حتى يمسوا في ِفيء هؤل ِء وهؤل ِء كل غير غ ِال ٍب وتفنى الش َرطة‬ ‫ُ‬ ‫َ َ‬ ‫الرابع َن َ‬ ‫ُ‬ ‫َفإ َذا َك َان َي ْو ُم َّ‬ ‫الد َبرة َعل ْي ِهم‬ ‫هللا‬ ‫فيجعل‬ ‫سالم‬ ‫اإل‬ ‫أهل‬ ‫بقية‬ ‫ليهم‬ ‫إ‬ ‫د‬ ‫ه‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ًََ‬ ‫ََ َ ّ‬ ‫ُْ‬ ‫َّ‬ ‫فيقتلون َم ْق َتلة ل ْْم َ ُي َر ِمثل َها َح َّتى ِإ َّ َن الطا ِئ َر ليمر يجنابتهم فل ُيخ ِل ُف ْ ُه ْم َح َّتى َي َِخ َّر‬ ‫َ‬ ‫َم ّي ًتا َف َي َت َع َّاد َب ُنو الب َك ُانوا ِم َائ ًة َفل َي ِج ُد َون ُه َب ِق َي ِم ْن ُه ْم إ َّل َّ‬ ‫الر ُج ُل ْال َو ِاح ُد َف ِبأ ّ ِي‬ ‫َِ َ ُ ْ ُ َْ ِ‬ ‫ِْ‬ ‫َ‬ ‫َ َ‬ ‫ْ‬ ‫غنيمة يف َرح أو ّ‬ ‫أي ِم َيراث َيقسم؟ فبينا ُه ْم َكذ ِل َك ِإذ َس ِم ُعوا ِب َبأ ٍس ُه َو أك َب ُر‬ ‫ِ ْ َ ٍ َ َ َ َ ُ ُ َّ ُ َّ َّ َّ َ َ ْ َ َ ُ ْ َ َ ّ ْ َ َ ْ ُ ُ نَ‬ ‫َ‬ ‫اري ِهم فيرف َّضو م َا ِفي‬ ‫من ذلك فجاءهم الصريخ‪ :‬أن الدجال قد خلفهم في ذر‬ ‫َ ِ ْ ِ ْ َ ُ ْ ُ َن َ َ ْ َ ُ ِ َن َ ْ َ َ َ َ َ َ ً َ ِ َ َ ُ ِ ِ ُل َّ‬ ‫صلى َّ ُ‬ ‫الل َ‬ ‫الل َعل َْي ِه‬ ‫و‬ ‫أي ِديهم ويق ِبلو فيبعثو عشر فوارس ط ِليعة “‪ .‬قال رس‬ ‫ِ‬ ‫س أوْ‬ ‫َو َس َّل ِ َم‪« :‬إ ِّني َ َل ْعر ُف َأ ْس َم َاء ُه ْم َوَأ ْس َم ِ َاء َآب ِائه ْم َو َأ ْل َو َان ُخ ُي ِوله ْم ُه ْم َخ ْي ُر َف َوار َ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ْ َْ َِ َ َِ ََ َْ َ‬ ‫األ ْرض َي ْومئ ٍذ ِ َ‬ ‫»‪[.‬ر َو ُاه ُمسلم] ژباړه‪ :‬قیامت تر هغې نه‬ ‫ِمن خي ِر فو ِارس على ظه ِر‬ ‫ِ‬ ‫راځي چې دا�سې وخت ران�شي چې میراث به نه تقسیمیږي او خلک به غنیمت ته‬ ‫نه خوشحالیږي‪ ،‬بیا یې د شام په لور اشاره وکړه او ویې ویل‪ :‬یو دښمن به د‬ ‫مسلمانانو پر خالف راجمع کیږي او مسلمانان به د هغوی پر خالف راجمع‬ ‫کیږي‪ ،‬ما ورته وویل چې رومیان یادوي؟ هغه وویل او‪ ،‬په دغه وخت کې به ډیر‬ ‫سخت ارتداد رامنځته �شي‪ ،‬مسلمانان به د مرګ لپاره یو شرط ولګوي چې د‬ ‫جنګ د میدان نه به د غلبې پرته نه راستنیږي‪ ،‬سخت جنګ به وکړي تردې چې‬ ‫شپه به یې په مینځ کې را�شي‪ ،‬نو هره ډله به شاتګ وکړي او یو به هم غالبه‬ ‫نه وي او چا چې د مرګ لپاره شرط لګولی و هغوی به ټول ختم �شي‪ ،‬بیا به یوه‬ ‫ډله مسلمانان د مرګ شرط ولګوي چې د جنګ د میدان نه به د غلبې پرته نه‬ ‫راستنیږي‪ ،‬سخت جنګ به ونښلي تردې چې شپه یې په مینځ کې پرده �شي‪ ،‬هره‬ ‫ډله به بیا شاتګ وکړي او یو به هم غالبه نه وي او شرط لږوونکي به ټول ختم‬ ‫�شي‪ ،‬بیابه مسلمانان د مرګ شرط ولګوي چې د جنګ د میدان نه به د غلبې پرته‬ ‫نه راستنیږي‪ ،‬نو بیګاه پورې به جنګ وکړي‪ ،‬هره ډله به د میدان څخه په شا‬ ‫�شي او یو به هم غالبه نه وي‪ ،‬او شرط لګونکي به ټول ختم �شي‪ ،‬کله چې څلورمه‬ ‫ورځ �شي نو هللا تعالی په کفارو ماتې ورګډه کړي‪ ،‬مسلمانان به ترې دومره وژنه‬ ‫وکړي چې د هغې په شان وژنه به مخکې نه وي لیدل شوي‪ ،‬تردې چې یو مارغه‬ ‫به د دغه میدان په اطرافو تیریږي نو د ډیرې بدبویۍ له امله به د مړو څخه‬ ‫تیر ن�شي مګر په ځمکه به راپریوځي‪ ،‬د یوه پالر بچي چې سل کسان وي هغوی‬ ‫چې خپل ځان وشمیري نو یواځې یو سړی به ترې پاتې وي‪ ،‬نو په کم غنیمت به‬ ‫سړی خوشحاله �شي؟ او کوم میراث به تقسیم کړي؟ دوی به په همدې حال کې‬ ‫وي چې نا څاپه به د یو دا�سې جنګ خبر واوري چې هغه د دې نه ډیر لوی وي‪،‬‬ ‫چیغه به را�شي چې دجال ستاسو په بچو مسلط شوی‪ ،‬دوی به هغه څه پریږدي‬ ‫چې په السو کې و او د خپلو کورونو په لور به رامخه کړي‪ ،‬د ځان څخه به لس‬ ‫شاسواران مخکې ولیږي‪ ،‬رسول هللا صلی هللا علیه وسلم وسلم فرمايي‪(:‬زه د‬ ‫هغوی نومونه‪ ،‬د پلرونو نومونه یې او د هغوی د اسونو رنګونه پیژنم ‪ ،‬دوی به‬ ‫په دغه وخت کې د ځمکې په مخ ترټولو غوره شاسواران وي‪ ،‬یا دا چې دوی به د‬ ‫ځمکې پر مخ د غوره شاسوارانو څخه وي)‪.‬‬ ‫د عوف بن مالک ر�ضي هللا عنه څخه روایت دی‪ ،‬چې رسول‬ ‫هللا صلی هللا‬ ‫ُ َ‬ ‫ُ‬ ‫َْ‬ ‫الس َ‬ ‫علیه وسلم فرمایلي‪ْ :‬‬ ‫(اع ُد ْد س ًّتا َب ْي َن َي َدى َّ‬ ‫اع ِة َم ْ ْو ِتى‪ ،‬ث َّم ف ْت ُح َب ْي َ ِت ال ْق ِد ِس‪ ،‬ث َّم‬ ‫َّ ُ ُ َ َ‬ ‫ُ ْ َ ٌ َ ْ ُ ُ ُ ْ َ ُ َ ِ ْ َ َ ُ َّ ِ ْ َ َ ُ َ‬ ‫َّ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫اضة ال ِال‪ ،‬حت َى يعطى الرجل ِمائة‬ ‫موتان‪ َ ،‬تأ َخذ ِفيكم ًكق ُع ِ‬ ‫اص الغن ِم‪ ،‬ثم اس ِتف ْ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ِد َين ٍار‪ ،‬ف َيظ ُّل َس ِاخطا‪ ،‬ث َّم ِف ْت َن ٌة ال َي ْب َقى َ ْب ْي ٌت ِم َن ال َع َر ِب ِإال َد َخل ْت ُه‪ ،‬ث َّم ُه ْد َن ٌة َتكو ُن‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ َ‬ ‫َ ًَ‬ ‫َْ ََ ْ ُ َ َ ُ َُ َ‬ ‫ون‪ ،‬ف َيأتونك ْم ت ْح َت ث َما ِن َين غ َاية ت ْح َت ك ِ ّل غ َاي ٍة‬ ‫َب ْي َنك ْم َو َب ْي ََ ْن َب ِنى األصف ِر‪ ،‬فيغ ِدر‬ ‫ْ‬ ‫اث َنا َع َش َر أل ًفا)[صحیح البخاري]‪ ،‬ژباړه‪ :‬د قیامت نه مخکې شپږ عالمې وشماره‪:‬‬ ‫زما مرګ‪ ،‬بیا د بیت املقدس فتح‪ ،‬بیا دوه ځل مرګونه چې تاسو به د ګډو د وبا‬ ‫په څیر مړه کړي‪ ،‬بیا به مال ډیر �شي تردې چې یو سړي ته به سل دیناره ورکړی‬ ‫�شي لیکن هغه به پدې ناراضه وي‪ ،‬بیا دا�سې فتنه چې د عربو هیڅ کور به پاتې‬ ‫ن�شي مګر دغه فتنه به ورته داخله �شي‪ ،‬بیا به د بني االصفرو او ستاسو ترمینځ‬ ‫سوله و�شي‪ ،‬نو هغوی به غدر وکړي او د اتیا بیرغونو(هدفونو) الندې به را�شي‪،‬‬ ‫چې د هر بیرغ الندې به دولس زره کسان وي‪.‬‬ ‫څخه روایت کوي چې َرسول هللا صلی‬ ‫او ابو داود د ذي مخمر ر�ضي هللا عنه‬ ‫َ ُ َ ُ َن ُّ َ ُ ْ ً ً َ َ ْ ُ َ ْ‬ ‫هللا علیه وسلم فرمایلي‪(:‬ستص ِالحو َ الر‬ ‫ون أن ُت ْم َو ُه ْم َ ُع ُد ًّوا‬ ‫ز‬ ‫غ‬ ‫ت‬ ‫ف‬ ‫ا‬ ‫ن‬ ‫آم‬ ‫ا‬ ‫ح‬ ‫ل‬ ‫ص‬ ‫وم‬ ‫ِ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ ََ ُ ْ َُْ َ ُ َ َ‬ ‫ون َوت ْغ َن ُمو َن َوت ْسل ُمو َن ث َّم َت ْر ِج ُعو َن َح َّتى َت ْن ِزلوا ِب َم ْر ٍج ِذي ُتلو ٍل‬ ‫ِمن ورا ِئكم فتنصر‬

‫َف َي ْر َف ُع َر ُج ٌل م ْن َأ ْهل َّ‬ ‫الن ْ‬ ‫يب‪َ ،‬ف َي ُقو ُل‪َ :‬غ َل َب َّ‬ ‫ص َرا ِن َّي ِة َّ‬ ‫الص ِل َ‬ ‫الص ِل ُ‬ ‫يب‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُّ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َف َي ْغ َ‬ ‫الر ُ‬ ‫ض ُب َر ُج ٌل ِم َن ْالُ ْس ِل ِمين ف َيدقه ف ِعند ذ ِلك تغ ِد ُر ُّ‬ ‫وم َوت ْج َم ُع‬ ‫َ‬ ‫ل ْل َم ْل َح َمة َ‬ ‫»[ر َو ُاه أ ُبو َد ُاود‪ ،‬واحمد وابن ماجه وابن حبان والحاکم‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫وصححه الذهبي]‪ ،‬ژباړه‪ :‬ژر دی چې تاسو به د رومیانو سره د‬ ‫امن سوله وکړئ‪ ،‬نو تاسو او هغوی به د یوه دښمن پر خالف‬ ‫وجنګیږئ‪ ،‬تاسو به کامیاب �شئ او غنیمت به واخلئ او روغ به‬ ‫راستانه �شئ‪ ،‬کله چې تاسو دا�سې هوارې ځمکې ته راور�سئ چې د‬ ‫غونډیو خاونده وي‪ ،‬نو یو نصراني به جګ �شي‪ ،‬صلیب به پورته‬ ‫کړي او وبه وايي‪ :‬صلیب غالبه شو‪ ،‬نو یو مسلمان به په غوسه‬ ‫�شي صلیب به ورمات کړي‪ ،‬نو په همدغه وخت کې به رومیان‬ ‫غدر وکړي او د لوی خونړي جنګ لپاره به راټول �شي‪.‬‬ ‫ابن حبان پدې لفظ روایت کړی‪ ،‬تاسو او رومیان به د‬ ‫امن سوله وکړئ تردې چې تاسو او هغوی به ستاسو شاته د‬ ‫بل دښمن پر خالف وجنګیږئ‪ ،‬تاسو به کامیاب �شئ‪ ،‬غنیمتونه‬ ‫به واخلئ او بیرته به راستانه �شئ‪ ،‬تردې چې تاسو دا�سې هوارې‬ ‫سیمې ته راور�سئ چې غونډۍ لري‪ ،‬نو د رومیانو څخه به یو تن‬ ‫ووایي‪ :‬صلیب غالبه شو! او یو مسلمان به ووايي‪ :‬بلکې هللا تعالی‬ ‫غالبه شو! نو مسلمانان په دغه صلیبي پ�سې راپاڅي چې ډیر لرې‬ ‫به ترې نه وي‪ ،‬نو صلیب به ورمات کړي او صلیبیان به د خپل‬ ‫صلیب په ماتونکي پ�سې راپاڅي او د هغه څټ به ووهي‪ ،‬مسلمانان‬ ‫به هم پاڅون وکړي او جنګ به ونښلي‪ ،‬نو هللا تعالی به دغه ډله‬ ‫په شهادت عزتمنه کړي‪ ،‬رومیان به خپل مشر ته ووايي‪ :‬عرب مو‬ ‫درته ختم کړل! او بیا به دوی د لوی خونړي جنګ لپاره راجمع �شي‪ ،‬دوی به د اتیا‬ ‫بیرغونو الندې را�شي چې د هر بیرغ الندې به دولس زره کسان وي‪.‬‬ ‫نو د دابق د لوی خونړي جنګ نه مخکې یو شمیر واقعات راځي‪:‬‬ ‫‪ ۱‬یوه یې دا�سې سوله ده چې د موحدو مجاهدینو او د روم د نصاراو تر‬‫منځ به وي‪ ،‬ترڅو دواړه امتونه د یو دریم دښمن جنګ ته وزګار �شي‪ ،‬کله چې‬ ‫مجاهدین په خپل شاتني دښمن غالبه �شي نو دواړه ډلې به په دابق او خواوشا‬ ‫کې د غونډیو سره په هواره سیمه کې واړوي‪ ،‬بیا به یو رومي خپل صلیب پورته‬ ‫کړي او د نصرانیت نعره به ووهي‪ ،‬پدې پ�سې به د یواځې یو هللا لپاره غیرت مند‬ ‫مجاهد جګ �شي او صلیب به مات کړي‪ ،‬بیا رومیان غدر وکړي او د لوی خونړي‬ ‫جنګ لپاره به راجمع �شي او په زرګونو پوځ به راولي‪.‬‬ ‫‪ ۲‬بله واقعه د دابق د خونړي جنګ نه مخکې‪ :‬هغه دا ده چې مجاهدین به‬‫د رومیانو یوه ډله ونی�سي‪ ،‬بیا به مجاهدین دغه خپل ورونه دښمن ته یواځې نه‬ ‫پریږدي‪ ،‬یا په یو روایت کې راغلي چې د رومیان دغه غالمان چې د مسلمانانو په‬ ‫السونو کې دي دوی به اسالم راوړي‪.‬‬ ‫دغه د دابق د لوی خونړي جنګ څخه مخکې واقعات دي‪ ،‬جهاد‪ ،‬کوښښ‪،‬‬ ‫زیار‪ ،‬وژنې‪ ،‬جنګونه‪ ،‬دردونه او امیدونه‪ ،‬نو موحد مجاهد له پکار دي چې په‬ ‫خپل رباط او قتال کې د صبر او یقین څخه کار واخلي‪ ،‬تردې چې هللا تعالی د‬ ‫دښمنانو کلمه جدا جدا کړي‪ ،‬د هغوی زړونه بیل‪ ،‬بیل کړي‪ ،‬په مخونو کې یې‬ ‫یو بل ته َاختالف پیدا �شي‪ ،‬خپل منځي جنګونه پیل کړي او د یو بل څټونه ووهې‬ ‫ُ َ َ‬ ‫او َ‬ ‫(ع َ‬ ‫�س ٰى أن َيكون ق ِر ًيبا)‪ ،‬امید دی چې دغه وخت نږدې وي‪ ،‬د شام په شمال‪-‬‬ ‫دابق او خواوشا سیمو‪ -‬کې دغه واقعې چې اوس راوانې دي‪ ،‬دا د لویو خونړو‬ ‫جنګونو نښانې دي‪-‬ان شاء هللا‪ -‬په کومو کې چې به صلیبیان دیته سر ټیټوي‪-‬که‬ ‫اوس وي که وروسته‪ -‬چې د مسلمانانو د جماعت شرطونه ومني او د هغې نه‬ ‫وروسته به د هللا نصرت وي‪ ،‬بیا به صلیبیان غدر کوي او وروسته بیا د دابق‬ ‫خونړی جنګ نخلي‪.‬‬ ‫نن ورځ د دښمن په صفونو کې پخواني اختالفات یوځل بیا راښکاره شوي‪،‬‬ ‫د لویدیځ صلیبیان د ختیځ د صلیبیانو مخالف دي‪ ،‬او د صلیبیانو دوستان‬ ‫هم سره مختلف دي؛ ترکان د کردانو خالف دي‪ ،‬د ترکیې صحوات د اردن د‬ ‫صحواتو خالف دي‪ ،‬روافض د عراق د کردانو خالف دي‪ ،‬د لویدیځ کردان د‬ ‫َ‬ ‫ختیځ د ُکردانو خالف دي او نصیریان د شام د کردانو خالف دي‪( ،‬ت ْح َس ُب ُه ْم‬ ‫َ ً ُ‬ ‫يعا َوقل ُوب ُه ْم َش َّت ٰى)[الحشر‪ ،]۱۴:‬ژباړه‪ :‬ته به ګمان کوي چې دوی یوځای دي‬ ‫ج ِم‬ ‫لیکن زړونه یې سره بیل بیل دي‪.‬‬ ‫په دابق او خوا او شا سیمو کې دغه د برید او تیښتې‪ ،‬د پرمختګ او شاتګ‬ ‫حاالت د دابق کوچنۍ جګړه ده‪ ،‬چې خامخا به د دابق په لویه جګړه پای ته ر�سي‪،‬‬

‫صلیبیان‬

‫وروسته د هغې چې د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د خبري حقیقت په واقعیت‬ ‫کې راڅرګند �شي؛ مسلمانان او رومیان سوله وکړی او بیا رومیان غدر وکړي او‬ ‫له هغې وروسته قسطنطینیه فتح �شې او بیا رومیه فتحه �شي‪.‬‬ ‫د ابو هریره ر�ضي هللا عنه څخه روایت دی وايي چې رسول‬ ‫صلی هللا‬ ‫هللا‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫علیه ُ وسلم فرمايي‪َ “ (:‬س ِم ْع ُت ْم ِب َم ِ َد َين ٍة َجا ِن ٌب ِم ْن َها ِفي ال َب ّ ِر‪َ ،‬و َجا ِن ٌب ِم ْن َها ِفي َ ْال َب ْح ِر؟‬ ‫اع ُة َح َّتى َي ْغ ُز َو َها َس ْب ُعو َن أل ًفا منْ‬ ‫َ ُ ُ َّ َ‬ ‫“‪َ ،‬قالوا‪َ :‬ن َع ْم َيا َر ُسو َل َّ ِ َ َ‬ ‫الل‪َ َ ،‬ق ُال‪َ َ “ :‬ل ْت ُق َوم ُالس َ َ َ ْ َ ْ ُ َ ْ َ ُ ِ َ‬ ‫َبني إ ْس َح َ‬ ‫اق‪َ ،‬فإ َذا َج ُاء َ‬ ‫وا‪ ،‬فلم يقا ِتلوا ِب ِسل ٍح ول َم يَرمَوا ِبسه ٍم‪ ،‬قالوا‪ :‬ل‬ ‫وها نزل‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ ُ َ َ ْ َ َ َ َ ْ ٌ ْ ُ ُ َّ َ َ َّ‬ ‫َِ َ ِ َّ َّ ُ َ َّ ُِ َ ْ َ ُ َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ِإله ْ ِإل الل والل أ ُكبر‪ ،‬فيسق َط َأحد جا ِنبيها‪ ،‬ق َال‪ :‬ثور ل أعل ُمه ِإل‪ ،‬ق ْال‪ :‬ال ِذي‬ ‫َ ُ‬ ‫َّ‬ ‫َ ْ ُ َُ‬ ‫الل َو َّ ُ‬ ‫الثان َي َة‪ :‬ل إل َه إ َّل َّ ُ‬ ‫الل أ ْك َب ُر‪َ ،‬ف َي ْ‬ ‫س ُقط َجا ِن ُب َها الخ ُر‪ ،‬ث َّم‬ ‫ِف ُي ُالبح ِر َّ‪ ،‬ث َ َّم َ ي َقول َ َوا َّ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫ُ‬ ‫َّ‬ ‫َّ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ُ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َيقولوا الث ِالثة‪ْ :‬ل ِإله ِإل الل َوالل أكب ُر‪ ،‬ف ُيف َّر ُج ل ُه ْم ف َيدخلوها‪ ،‬ف َيغن ُموا ف َبين َما‬ ‫ُ ْ َ ْ َ ُ َ َ َ َ ْ َ َ ُ ُ َّ ُ َ َ َ َّ َّ َّ َ َ َ َ ْ ُ َ ُ‬ ‫ال ق ْد خ َر َج ف َيت ُركون ك َّل‬ ‫هم يقت ِسمون الغا ِنم ِإذ جاءهم الص ِريخ‪ ،‬فقال‪ِ :‬إن الدج‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫�ش ْي ٍء َو َي ْر ِج ُعون)[صحیح مسلم]‪ ،‬ژباړه‪ :‬تاسو د هغه ښار په اړه اوریدلي چې یوه‬ ‫خوا یې په اوبو او بله یې په وچه کې ده؟ هغوی وویل‪ :‬او ای د هللا تعالی رسوله‪،‬‬ ‫هغه وفرمایل‪:‬د قیامت ورځ به ترهغې ران�شي چې په دغه ښار د بني اسحاقو‬ ‫څخه اویا زره مجاهدین غزا ونکړي‪ ،‬کله چې دغلته راور�سي نو کوز به �شي‪ ،‬د‬ ‫هغوی سره به په وسله ونه جنګیږي او نه به کوم غ�شی وار کړي‪ ،‬مجاهدین‬ ‫به یواځې ووایي‪ :‬ال اله اال هللا وهللا اکبر! نو د ښار هغه خوا به راونړیږي چې د‬ ‫سمندر په لور ده‪ ،‬بیا به مجاهدین ووايي‪ :‬ال اله اال هللا وهللا اکبر! نو د ښار‬ ‫دویمه خوا به هم راونړیږي‪ ،‬بیا به دریم ځل ووايي‪ :‬ال اله اال هللا وهللا اکبر! نو هللا‬ ‫تعالی به دوی ته الره خالصه کړي‪ ،‬دغه ښار ته به ننوځي او غنیمت به یې کړي‪،‬‬ ‫دوی به په دغه حال کې وي چې چیغه به را�شي‪ ،‬وايي به‪ :‬دجال راوتی‪ ،‬دوی به هر‬ ‫څه پریږدي او راستانه به �شي‪.‬‬ ‫هللا تعالی دې دغه کارونه د خالفت د مجاهدینو په الس وکړي‪ ،‬لکه چې شیخ‬ ‫زرقاوي‪-‬تقبله هللا‪ -‬ویلي‪”:‬مونږ دلته جنګیږو او سترګې مو په بیت املقدس دي‪،‬‬ ‫مونږ دلته جنګیږو او نیټه مو روما ده‪ٰ ،‬دغه زمونږ په هللا تعالی نیک ګمان دی‪،‬‬ ‫چې هللا تعالی مونږ د نبوي َبشار ٰتونو َاو الهي تقدیراتو کونجیانې وګرځوي”[ریاح‬ ‫َ َّ ُ َ ٌ َ َ ٰ ْ َ َ َّ ْ َ َ َّ َ َ َ‬ ‫اس ل َي ْعل ُمون)‬ ‫النصر]‪( .‬والل غ ِالب على أم ِر ِه ول ِكن أكثر الن ِ‬

‫مقاله‬

‫‪٢٠‬‬

21

‫پــدې ـکـې هیــڅ شــک نشــته چــې د دیــن ســاتنه ترټولــو لــوی‬ ‫مصلحــت او هــدف دی‪ ،‬ځکــه خــو هللا تعالــی شــرک او د‬ ‫هغــې اســباب حــرام کــړي‪ ،‬پــه هللا تعالــی بــې علمــه وینــا کــول‪،‬‬ ‫بدعتونــه او لــه ځانــه دیــن جــوړول؛ دا ټــول حــرام شــوي او‬ ‫لــه همــدې املــه پــه مســلمان د واجباتــو څخــه یــوه دا هــم ده‬ ‫چــې بایــد امــت د شــرک او بدعاتــو نــه باخبــره او وویــرول �شــي‪،‬‬ ‫د بدعتیانــو او مشــرکانو احــوال او د هغــوی باطلــه عقیــده‬ ‫ورتــه بیــان کــړی �شــي‪ ،‬همدېتــه پــه دیــن ـکـې نصیحــت وايــي‪،‬‬ ‫لکه چې د تمیم داري ر�ضي هللا عنه څخه روایت دی‪ ،‬رسول‬ ‫هللا صلــی هللا علیــه وســلم فرمايي‪(:‬الدیــن النصیحــة) قلنــا‬ ‫ملــن یارســول هللا؟ قــال‪( :‬هلل ولرســوله وألئمــة هللا املســلمین‬ ‫وعامتهم)[صحیــح مســلم]‪ ،‬ژبــاړه‪ :‬دیــن نصیحــت دی‪ ،‬مونــږ‬ ‫ورتــه وویــل‪ :‬ای د هللا رســوله د چــا لپــاره؟ هغــه وفرمايــل‪:‬‬ ‫د هللا تعالــی‪ ،‬د هغــه د رســول‪ ،‬د مســلمانانو د مشــرانو او‬ ‫عامــو مســلمانانو لپــاره‪.‬‬ ‫همــدا وجــه ده چــې پــه بدعتیانــو رد او د هغــوی څخــه‬ ‫خلــک خبــرول د امــر باملعــروف او ن ْهــيُ عــن ُاملنکـ ُـر یـ ٌـوه برخـ َـه‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪(:‬ول َتكــن ِّمنكْـ ْـم َأ َّمــة َي ُ ْد َُٰعــون‬ ‫َګرځـ ْـو َل شــو ْې‪ ،‬هللا تعالــی‬ ‫ْ ََ ُ ُ َ‬ ‫ون ب ْالَ ْعـ ُـروف َو َي ْن َهـ ْـو َن َعــن الُنكــر ۚ َوأولئــكَ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِإ ُلـ ُـى ْال ُ ْخيـ ِ ُـر و َيأمــر ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫هــم الف ِلحــون)[آل عمــران‪ ،]۱۰۴ :‬ژبــاړه‪ :‬او پــه تاســو ـکـې دې‬ ‫یــو ټولــی دا�ســې وي چــې خیــر لــور تــه بلنــه کــوي؛ د نیکــۍ امــر‬ ‫او د بــدۍ نــه منــع کــوي او همدغــه خلــک کامیــاب دي‪.‬‬ ‫ابــو العبــاس ابــن تیمیــه (رحمــه هللا) وايــي‪«:‬د دې پــه څیــر‬ ‫د بدعــت امامانــر هــم دي‪ ،‬چــې د قــرآن او ســنت پرخــاف وینــا‬ ‫کــوي‪ ،‬یــا دا�ســې عبــادت کــوي چــې د قــرآن او ســنت پرخــاف‬ ‫وي‪ ،‬نــو د دغــو خلکــو حــال پــه ډاګــه کــول او مســلمانان تــرې‬ ‫ویــرول‪ ،‬د ټولــو مســلمانانو پــه اتفــاق ســره واجــب دي‪...‬ځکــه‬

‫د هللا تعالــی الره ‪ ،‬دیــن‪ ،‬منهــج او شــریعت پاکــول او د دغــو‬ ‫مبتدعینــو د زیاتــي او تجــاوز دفــع کــول پــه مســلمانانو کفايــي‬ ‫واجــب دی‪ ،‬کــه چیرتــه دا�ســې څــوک نــه وی پیــدا چــې هللا تعالــی‬ ‫د دغــو (مبتدعینــو‪ )...‬خلکــو د ضــرر دفــع کولــو لپــاره مقــرر‬ ‫کــړي وي‪ ،‬نــو دیــن بــه فاســد شــوی وی او دغــه فســاد بــه بیــا د‬ ‫هغــه فســاد څخــه ډیــر وی چــې د کــوم خارجــي یرغــل پــه نتیجــه‬ ‫ـکـې راځــي‪ ،‬ځکــه خارجــي یرغلګــر چــې کلــه پــه مســلمانانو غالبــه‬ ‫�شــي نــو زړونــه ورســره نــه فاســدیږي‪ ،‬مګــر د یرغــل د نتائجــو‬ ‫وروســته‪ ،‬لیکــن مبتدعیــن او مفســدین چــې کلــه غالبــه �شــي‪،‬‬ ‫نــو ترټولــو لومــړی زړونــه فاســدوي»[مجموع الفتــاوی]‪.‬‬ ‫پــه نبــوي ســنت ـکـې یواځــې دا خبــره ثابتــه نــده چــې پــه بــدو‬ ‫انســانانو پــه عمومــي توګــه رد شــوی‪ ،‬بلکــې دا خبــره هــم ثابتــه‬ ‫ده چــې د یــو بد(نــاکاره) انســان پــه اړه خبــرې دهغــه پــه نــوم‬ ‫یادولــو ســره کولــی �شــي او هــم یــې پــه نــوم عیــب بیانولــی �شــي او‬ ‫پــه دغــه نــاکاره انســان بیــا بدعتــي هــم قیــاس دی‪ ،‬د هغــه هــم‬ ‫غیبــت جائــز دی ترڅــو تــرې خلــک ځــان وســاتي‪ ،‬د عائشــه‬ ‫ر�ضــي هللا عنهــا نــه روایــت دی‪ ،‬وايي‪«:‬یــو ســړي د رســول هللا‬ ‫صلــی هللا علیــه وســلم کــور تــه د راننوتــو اجــازه وغوښــته‪ ،‬نــو‬ ‫هغــه وفرمایل‪(:‬اجــازه ورتــه وکــړئ پــدې قبیلــه ـکـې دا ډیــر بــد‬ ‫ســړی دی) کلــه چــې دغــه ســړی راغــی نــو رســول هللا ورســره‬ ‫نرمــې خبــرې وکــړې‪ ،‬مــا ورتــه وویــل‪ :‬ای د هللا رســوله‪-‬صلی‬ ‫هللا علیــه وســلم‪ -‬مخکــې دې د دې ســړي پــه حــق ـکـې دغــه‬ ‫شــان خبــره وکــړه او بیــا دې ورســره دا�ســې نرمــې خبــرې کولــې!‬ ‫هغــه وفرمایــل‪(:‬ای عائ�شــې‪ ،‬پــه ټولــو ـکـې بــد انســان هغــه‬ ‫دی چــې خلــک یــې د هغــه د شــر پــه خاطــر پریږدې)»[حدیــث‬ ‫متفــق علیــه دی]‪.‬‬ ‫ســلف صالحینو‪-‬رحمهــم هللا‪ -‬بــه د بدعتــي څخــه د علــم‬ ‫مقاله‬

‫‪٢٢‬‬

‫د طاغوت مالیان‬

‫لــه اخیســتو نــه منــع کولــه‪ ،‬لکــه چــې امــام مســلم پــه خپــل‬ ‫صحیــح ـکـې د امــام محمــد بــن ســیرین څخــه روایــت کــوي‪،‬‬ ‫هغــه وايــي‪«:‬دا علــم دیــن دی‪ ،‬تاســو وګــورئ چــې تاســو خپــل‬ ‫دیــن لــه چــا اخلــئ؟»‪ ،‬بــل ځــای وايي‪«:‬مخکــې بــه د ســند‬ ‫پوښــتنه نــه کیــده‪ ،‬لیکــن کلــه چــې فتنــه واقــع شــوه‪ ،‬نــو بیــا‬ ‫بــه ویــل کیــدل‪“ :‬مونــږ تــه د خپــل ســند ســړي ذکــر کــړئ” ‪،‬‬ ‫بیــا بــه پکــې اهــل الســنت تــه کتــل کیــدل؛ د هغــوی حدیــث‬ ‫بــه قبلیــده او بدعتیانــو تــه بــه کتــل کیــدل د هغــوی څخــه‬ ‫بــه روایــت نــه اخیســتل کیــده»‪ ،‬کلــه چــې شــبابه بــن ســوار‬ ‫الفــزاري وفــات ‪۲۰۶‬ه‍ پــه ارجــاء ککــړ شــو؛ نــو امــام احمــد‬ ‫رحمــه هللا تــرې حدیــث اخیســتل پریښــودل‪ ،‬امــام احمــد‬ ‫رحمــه هللا بــه ویــل‪ «:‬مــا د شــبابه څخــه د هغــه د ارجــاء پــه‬ ‫خاطــر حدیــث ونــه لیکل»[تهدیــب الکمــال]‪.‬‬ ‫د دې تقاضــا دا شــوه چــې پــه بدعتیانــو ـکـې بــه بع�ضــې‬ ‫دا�ســې څــوک هــم وي‪ ،‬چــې علــم بــه یــې زده کــړی وي او پــه‬ ‫ډیــرو فنونــو ـکـې بــه مهــارت لــري‪ ،‬لیکــن د اهــل الســنت علمــاء‬ ‫پــه دوی نــه دي غولیدلــي‪ ،‬بلکــې ځــان یــې تــرې ســاتلی‪ ،‬چــې‬ ‫د مبتدعینــو علــم بیــا د هغــوی لپــاره کومــه تزکیــه نــده‬ ‫کــړې‪ ،‬بلکــې بلعکــس پــه هغــوی دلیــل جــوړ شــوی او دا ځکــه‬ ‫چې‪:‬علــم د هللا تعالــی ویــرې تــه وايــي‪ ،‬علــم عمــل تــه وايــي‪،‬‬ ‫لکــه چــې ابراهیــم نخغــي رحمــه هللا وايي‪«:‬مونــږ چــې بــه کلــه‬ ‫د کــوم شــیخ څخــه علــم اخیســتل غوښــتل‪ ،‬نــو لومــړی بــه‬ ‫مــو د هغــه د خــوراک څښــاک‪ ،‬کورتــه د مــال راتلــل‪ ،‬بیرتــه‬ ‫او مصــرف پوښــتنه کولــه؛ کــه چیرتــه بــه پــه ســمه وو‪ ،‬نــو بیــا‬ ‫بــه مــو تــرې علــم اخیســته‪ ،‬کــه نــه نــو مونــږ بــه بیــا خــوا تــه نــه‬ ‫ورتلو»[الکامــل فــي الضعفــاء]‪.‬‬ ‫بلکــې ســلف صالحینــو بــه پــه روایــت ـکـې د‪-‬د ضبــط یــا‬ ‫حافظــي د کمــزورۍ پــه خاطــر‪ -‬خطــا کیدونکــي د ذکــر کولــو‬ ‫څخــه ځــان نــه ســاته او هغــه بــه یــې بعینــه ذکــر کولــو ‪-‬اګــر‬ ‫‪٢٣‬‬

‫کــه د اســتقامت او اصــاح خاونــد بــه وو‪ -‬ترڅــو تــرې نــور‬ ‫خلــک ځــان وســاتي‪.‬‬ ‫دلتــه بایــد ووایــو چــې دا هغــه غیبــت نــدی کــوم چــې حــرام‬ ‫دی‪ ،‬بلکــې دا د واجــب نصیحت(خیــر خواهــۍ) برخــه ده‪،‬‬ ‫ترڅــو د خلکــو پــه ذهنونــو ـکـې پــه دیــن پــورې چیرتــه دا�ســې‬ ‫خطایــي ونــه تپــل �شــي‪ ،‬چــې هغــوی پــرې د دیــن ګمــان وکــړي‬ ‫او تابعــداري یــې پیــل کــړي‪ ،‬لــه همــدې املــه خــو پــه اســامي‬ ‫تاریــخ ـکـې یــو قدرمــن علــم منــځ تــه راغــی چــې هغــې تــه «د جــرح‬ ‫او تعدیــل» علــم وايــي‪ ،‬دغــه فــن د اســامي امــت د لویــو‬ ‫فخرونــو څخــه دی‪ ،‬ځکــه پــدې ســره ســنت وســاتل شــول‪،‬‬ ‫صحیــح د ضعیــف او ریښــتونی د درواغــژن څخــه جــدا کــړی‬ ‫شــو‪.‬‬ ‫جــرح او تعدیــل د علــوم الحدیــث څخــه یــو مهــم علــم‬ ‫دی‪ ،‬موضــوع یــې دا ده چــې د راویانــو‪-‬د علــم نقــل کونکــو‪ -‬پــه‬ ‫احوالــو ـکـې بحــث کــوي‪ ،‬د هغــوی پــه عدالــت‪ ،‬ذهنــي کیفیــت‪،‬‬ ‫ریښــتینولی او امانــت‪ ،‬پــه راوي ـکـې چــې کومــه جرحــه موجــوده‬ ‫وي لکــه‪ :‬ضعــف‪ ،‬تدلیــس وغیــره د دغــو ټولــو برخــو یادونــه‬ ‫او تفصیــل بیانــوي‪.‬‬ ‫یواځــې دغــه علــم نــه بلکــې د دغــو مجروحینــو پــه اړه‬ ‫علمــاؤ ځانګــړي کتابونــه هــم لیکلــي دي‪ ،‬لکــه د امــام بخــاري‬ ‫رحمــه هللا کتاب«الضعفــاء»‪ ،‬د ابــو جعفــر العقیلــی رحمــه‬ ‫هللا(وفــات ‪ )322‬کتــاب پــه همدغــه نــوم‪ ،‬د نســائي رحمــه‬ ‫هللا(وفــات ‪ )303‬کتــاب الضعفــاء واملتروکــون‪ ،‬د دارقطنــي‬ ‫رحمــه هللا (وفــات ‪ )385‬کتــاب پــه همدغــه نــوم‪ ،‬د ابــن‬ ‫الجــوزی رحمــه هللا(وفــات ‪ )597‬کتــاب همــدا شــان د ابــن‬ ‫عــدي الجورجانــي رحمــه هللا (وفــات ‪ )365‬کتــاب پــه نــوم د‬ ‫الکامــل فــی ضعفــاء الرجــال‪ ،‬همــدا ډول د نــورو علمــاؤ هــم‬ ‫پــدې فــن ـکـې مهــم او مشــهور کتابونــه شــته دی‪.‬‬ ‫عبد هللا بن االمام احمد بن حنبل رحمهما هللا وايي‪«:‬ابو‬

‫تــراب النخشــبي زمــا پــار تــه راغــی‪ ،‬نــو زمــا پــار شــروع وکــړه‬ ‫ویــل یــې‪ :‬فالنــی ضعیــف دی‪ ،‬فالنــی ثقــه دی‪ ،‬ابــو تــراب ورتــه‬ ‫وویــل‪ :‬شــیخ صیــب‪ ،‬د علمــاؤ غیبــت مــه کــوه‪ ،‬نــو زمــا پــار‬ ‫ورتــه وکتــل او ورتــه یــې وویــل‪ :‬خــوار �شــې دا نصیحــت دی‪،‬‬ ‫غیبــت ندی»[تاریــخ بغــداد]‪.‬‬ ‫ابــن الجــوزي رحمــه هللا د محمــد بــن بنــدار الجورجانــي‬ ‫رحمــه هللا څخــه نقــل کــوي‪ ،‬هغــه وايي‪«:‬مــا امــام احمــد‬ ‫رحمــه هللا تــه وویــل‪ :‬چــې دا خبــره پــه مــا ډیــره درنــه ده چــې‬ ‫زه ووایم‪:‬فالنــی ضعیــف او فالنــی درواغــژن دی‪ ،‬هغــه راتــه‬ ‫وویــل‪ :‬کــه زه او تــه غلــي شــو‪ ،‬نــو ناپوهــه خلــک بــه کلــه روغ‬ ‫او ناروغــه پيژني؟»[الضعفــاء واملتروکــون]‪.‬‬ ‫اوس تــه وګــوره؛د دیــن د امام‪-‬احمــد بــن حنبــل رحمــه‬ ‫هللا‪ -‬دغــه چلــن د هغــه چــا پــه اړه و‪ ،‬چــې هغــوی نیــکان او‬ ‫د اســتقامت خاونــدان وو‪ ،‬لیکــن پــه حدیــث نقــل کولــو‬ ‫ـکـې خطــا شــوي‪ ،‬یــا پــرې وهــم راغلــی و‪ ،‬نــو د مبتدعینــو او‬ ‫خواهــش پرســتو پــه اړه خــو د امامانــو رویــه ډیــره ســخته‬ ‫ده؛ امامــان د مبتدعینــو څخــه جــدا شــوي او خلــک یــې تــرې‬ ‫خبــردار کــړي‪ ،‬ترڅــو تــرې ځــان لــرې کــړي‪.‬‬ ‫هــر چــې د کافــر کونکــي بدعــت خاونــدان دې‪ ،‬نــو د دیــن‬ ‫امامانــو د هغــوی مخــه نیولــې‪ ،‬ردونــه یــې پــرې کــړي‪ ،‬خلــک یــې‬ ‫تــرې ژغور لــي‪ ،‬د هغــوی څخــه یــې بېــزاري او جدايــي اختیــار‬ ‫کــړې‪ ،‬د هغــوی غلتــي یــې مشــهوره کــړې او کافــر یــې ورتــه‬ ‫ویلــي‪ ،‬تــه وګــوره چــې کلــه «بشــر املری�ســي» قــرآن کریــم تــه د‬ ‫مخلــوق ویلــو بدعــت راوړ‪ ،‬د هللا تعالــی پــه نومونــو ـکـې یــې‬ ‫الحــاد وکــړ او د بع�ضــې قطعــې ثوابتــو څخــه منکــر شــو‪،‬‬ ‫نــو د دیــن امامانــو وراټــه او خلــک یــې تــرې ځــان ژغورلــو تــه‬ ‫وهڅــول او د هغــه پــه رد ـکـې یــې کتابونــه ولیــکل‪ ،‬لکــه چــې‬ ‫امــام ابــو ســعید الدارمــي رحمــه هللا‪ ،‬پــه خپــل کتاب«نقــض‬ ‫عثمــان بــن ســعید‪ ،‬علــی بشــر املری�ســي الجهمــي العنیــد فیمــا‬ ‫افتــری علــی هللا فــي التوحید»کــړي دي‪ ،‬د ســنت دغــه امــام‬ ‫بشــر تــه کافــر ووایــه او هغــه پــه حکــم ـکـې د جهمیانــو پــه‬ ‫مشــر جهــم بــن صفــون پ�ســې کــړ‪.‬‬ ‫حمــاد بــن زیــد د بشــر پــه اړه د یــو ســوال پــه ځــواب ـکـې‬ ‫وویل‪«:‬دغــه کافــر دی»[الدارمــي‪ :‬النقــض علــی املری�ســي]‪،‬‬ ‫شــیخ عبــد اللطیــب آل الشــیخ رحمــه هللا وايي‪«:‬علمــاء د هغــه‬ ‫د کفــر پــه فتــوا متفــق دي»[مجمــوع الرســائل]‪.‬‬ ‫تــه پــوه یــې چــې بشــر املری�ســي څــوک و؟!؛ هغــه د خپلــې‬ ‫زمانــې د علمــاؤ او فقهــاؤ نــه زدکــړې کــړې وې‪ ،‬د هغــوی‬ ‫څخــه پــه اوریدلــو او کیناســتلو مشــرف شــوی و‪ ،‬هغــه‬ ‫کــوم عــام جاهــل انســان نــه و‪ ،‬بلکــې امــام ذهبــي د هغــه پــه‬ ‫ترجمــه ـکـې وايي‪«:‬خبرلــوڅ‪ ،‬مناظــر او پــه علــم ـکـې ماهر[بشــر‬ ‫املری�ســي]‪ ،»...‬بشــر د مشــرانو فقهــاؤ څخــه و‪ ،‬د قا�ضــي ابــو‬ ‫یوســف رحمــه هللا څخــه یــې علــم اخیســتی و‪ ،‬د حمــاد بــن‬ ‫ســلمه او ســفیان بــن عیینــه رحمهمــا هللا څخــه یــې روایتونــه‬ ‫کــړي‪ ،‬لیکــن پــه علــم کالم ـکـې یــې نظــر او مطالعــه کولــه‪ ،‬نــو‬ ‫هغــه پــرې غالبــه شــو؛ د تقــوا څخــه بهــر شــو‪ ،‬د قــرآن کریــم‬ ‫پــه مخلوقیــت یــې وینــا وکــړه‪ ،‬بلکــې دېتــه یــې دعــوت وکــړ‪،‬‬ ‫تــردې چــې پــه خپلــه زمانــه ـکـې د جهمیــت ســترګه او د هغــوی‬

‫عالــم شو»[الســیر]‪.‬‬ ‫بلکــې مونــږ ګــورو چــې د ســنت امامانــو د جهمیانــو او د‬ ‫هغــوی د مشــر (مری�ســي) پــه تکفیــر ـکـې توقــف نــه و بــس کــړي‪،‬‬ ‫بلکــې د هغــوی د مشــرانو پــه وژلــو یــې هــم خلــک راپارو لــي‬ ‫وو‪ ،‬پــدې اړه امــام یزیــد بــن هــارون رحمــه هللا وايي‪«:‬جهمیــان‬ ‫کفــار دي‪ ،‬مــا ډیــر ځــل د بغــداد خلــک د مری�ســي وژلــو تــه‬ ‫وهڅول»[الدارامــي‪ :‬الــرد علــی الجهمیــه]‪.‬‬ ‫امیــر املؤمنیــن هــارون الرشــید وایي‪«:‬مــا تــه دا خبــره را‬ ‫رســیدلې چــې بشــر قــرآن تــه مخلــوق وايــي‪ ،‬پــه مــا د هللا تعالــی‬ ‫لپــاره نــذر دی کــه زه یــې د هغــه پــه نیولــو برال�ســی کــړم نــو‬ ‫دا�ســې بــه یــې مــړ کــړم چــې پــه هغــه مــرګ مــې هیڅــوک نــه دي‬ ‫وژ لي»[الســنة‪ :‬عبــد هللا بــن احمــد]‪.‬‬ ‫پــه تاریــخ ـکـې هــم دا�ســې ډیــر واقعــات راغلــي چــې پــه هغــې‬ ‫ـکـې د زندیقانــو او د غلــو کونکــو مبتدعینــو تکفیــر‪ ،‬وژنــه او‬ ‫پــه ســولۍ کــول ثابــت دي‪ ،‬لکــه د جعــد بــن درهــم‪ ،‬جهــم بــن‬ ‫صفــوان‪ ،‬حســین بــن منصــور حــاج او نــورو وژنــه‪.‬‬ ‫پــه همدغــه منهــج د دیــن امامــان د زندیقیــت او ګمراهــۍ‬ ‫د مشــرانو پــه مقابــل ـکـې تللــي‪ ،‬پــدې لــړۍ ـکـې مونــږ ګــورو چــې‬ ‫شــیخ االســام ابــن تیمیــه رحمــه هللا د حلولــي زندیــق ابــن عربــي‬ ‫پــه اړه ښــکاره خبــرې کــوي‪ ،‬د شــیخ االســام کتــاب «منهــاج‬ ‫الســنه» د راف�ضــي ابــو منصــور الحلــي پــه رد ـکـې لیــکل شــوی‪،‬‬ ‫همــدا ډول کتــب او رســائل د قبــر پرســت مشــرک البکــري‬ ‫املصــري پــه رد ـکـې لیــکل شــوی او دا�ســې د نــورو ګمراهانــو‬ ‫ســره کړنــه‪.‬‬ ‫همدغــه منهــج پــه واضحــه توګــه امــام محمــد بــن عبــد‬ ‫الوهــاب رحمــه هللا او پــه ريښــتوني علمــاؤ ـکـې د هغــه‬ ‫شــاګردانو هــم خپــل کــړی‪ ،‬ځکــه هغــوی د هــرې موقــع نــه‬ ‫پــه اســتفاده شــرک تــه دعــوت کونکــي زندیقــان‪ ،‬د مشــرکینو‬ ‫پلويــان او پــه حــق پرســتو درواغ تړونکــي شــرمولي‪ ،‬لکــه‬ ‫زندیــق ابــن عفالــق‪ ،‬ابــن فیــروز‪ ،‬د مویــس بچــي‪ ،‬د جرجیــس‬ ‫ځــوی او دا�ســې نــور‪ ،‬بلکــې پــه دې اړه یــې لــوی کتابونــه لیکلــي‪،‬‬ ‫خــاص رســالې او خــورا ډیــرې فتــاوې خــو الڅــه کــوي‪.‬‬ ‫نــو د بدعتیانــو او زندیقانــو پــه اړه خبــرې کــول‪ ،‬هغــوی‬ ‫بیــل‪ ،‬بیــل پــه نــوم شــرمول او د هــر یــو لپــاره د هغــه ســره‬ ‫مناســب حکــم غــوره کــول‪ ،‬د اهــل الســنت والجماعــت پــه نیــز‬ ‫یــو پــوخ منهــج دی‪.‬‬ ‫د امامانــو دغــې تــګالرې او منهــج تــه پــه کتــو پــه مونــږ د‬ ‫(بــاب اولــی) لــه مخــې الزم ده چــې د طواغیتــو د علمــاؤ‪ ،‬د دې‬ ‫زمانــې د جهمیانــو ســره پــه چلــن ـکـې د امامانــو پــه دغــه تــګالره‬ ‫والړ شــو‪ ،‬دغــه علمــاء ســوء او د دې زمانــې جهمیــان چــې عــام‬ ‫خلــک شــرک او کفــر –او باآلخــره دجهنــم کنــدې ‪ -‬تــه پیايــي‪،‬‬ ‫د ګمراهــۍ لپــاره ډنــډوره کــوي‪ ،‬حــق پټــوي او پــه خلکــو د‬ ‫خپــل دیــن پــه اړه ګــډوډي راولــي‪ ،‬د هللا تعالــی نــه ســوال کــوو‬ ‫چــې مونــږ ســره د دغــو ګمراهانــو او مرتدینــو پــه شــرمولو او‬ ‫خلکــو تــه د دوی د ګمراهــۍ پــه ډاګــه کولــو ـکـې مرســته وکــړي‪.‬‬

‫مقاله‬

‫‪٢٤‬‬

25

‫همدغه دعاء ده چې نن ورته مسلمان په دا�سې مهال کې محتاج‬ ‫دی چې د مسلمانانو د ټولي د ځپلو لپاره د کفر ټول ملتونه او ډلې‬ ‫راټولې شوې دي!‬ ‫نو باید د هللا تعالی د الرې مجاهد د دغې وسلې اهمیت ته متوجه‬ ‫�شي‪ ،‬پدې ځانګړې پاملرنه وکړي‪ ،‬د ښه استعمال طریقې یې زده‬ ‫کړي او د السمیع املجیب ذات څخه پرته د نور هر چا تعلق او‬ ‫اړیکې پریږدي‪.‬‬ ‫او ښځې ته پکار دي چې د مجاهدینو‬ ‫نارینه‬ ‫مسلمان‬ ‫بلکې هر‬ ‫ٰ‬ ‫کفارو‬ ‫برخه‬ ‫کې‬ ‫کارولو‬ ‫په‬ ‫وسلې‬ ‫کامیابې‬ ‫هي‬ ‫ال‬ ‫دغې‬ ‫د‬ ‫خالف‬ ‫پر‬ ‫سره د‬ ‫ُْ ْ‬ ‫َ‬ ‫فرمايي‪(:‬ج ِاه ُدوا الش ِر ِك َين‬ ‫وسلم‬ ‫علیه‬ ‫هللا‬ ‫صلی‬ ‫هللا‬ ‫رسو‬ ‫واخلي‪،‬‬ ‫َ‬ ‫َ ُ‬ ‫ُ‬ ‫َْ ُ‬ ‫َْ َ ُ‬ ‫ِبأل ِسن ِتك ْم‪َ ،‬وأن ُف ِسك ْم‪َ ،‬وأ ْم َو ِالك ْم‪َ ،‬وأ ْي ِديك ْم)[حدیث صحیح دی ابو‬ ‫داود او نسائی روایت کړی]‪ ،‬ژباړه‪ :‬د مشرکینو پر خالف وجنګیږئ‪،‬‬ ‫په مالونو‪ ،‬نفسونو او ژبو‪ ،‬د ژبې جهاد یواځې دیته نه وايي چې‬ ‫جهاد ته خلک وهڅول �شي‪ ،‬د مجاهدینو ښه صفتونه بیان کړی‬ ‫�شي‪ ،‬په کور کیناستل وغندل �شي او د کفارو بدي بیان کړل �شي‪،‬‬ ‫بلکې د ژبې د جهاد د مهم ترینو برخو څخه یوه دعاء هم ده‪ ،‬چې‬ ‫مسلمان د مشرکینو د ماتې او د مؤمنانو د کامیابۍ دعاء وکړي‪.‬‬ ‫د جهاد دغه ډول(په دعاء جهاد کول) د هغه چا په حق کې‬ ‫ډیر ضروري دی چې د کوم شرعي عذر له امله قتال في سبیل هللا‬ ‫ن�شي کولی؛ لکه ښځه‪ ،‬مریض‪ ،‬عاجز‪ ،‬بنديوان‪.....‬او دا�سې نور‪ ،‬نو‬ ‫په دغو خلکو الزم دي چې د هللا تعالی د الرې غازیانو ته دعا ګانې‬ ‫وکړي‪ ،‬ځکه د دغو معذورو خلکو عذر هللا تعالی پدې شرط منلی‬ ‫چې دوی به د هللا تعالی او د هغه د رسول صلی هللا علیه وسلم لپاره‬ ‫خیر خواه وي‪ ،‬چې د دغې خیر خواهۍ له جملې څخه د هللا تعالی‬ ‫تابعدارو َته‬ ‫دوستانو او د د هغه د پیغمبر صلی َّهللا علیه‬ ‫وسلم َ َ‬ ‫س َع َلى ُّ‬ ‫ْ َ‬ ‫الض َعفَ ِاء َول َع َّلى‬ ‫دي‪ ،‬هللا َ تعالی‬ ‫دعاء َ ٰکو َ َل َ َ‬ ‫هم َّ‬ ‫فرمايي‪(:‬لي ُ َ َ َ ٌ َ‬ ‫َْ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َ‬ ‫ل‬ ‫نفق َو ُن ٌحرج ٌِإذا نصحوا ِ ِ‬ ‫َ َال ْر ُ�ضى َول َ َعلى ْ ُال ْ ِذين َل ي ِجدَون ما َ ي َّ ُِ‬ ‫ورس ِول ِه ما على الح ِس ِنين ِمن س ِب ٍيل والل غفور َّر ِحيم )[التوبه‪]۹۱ :‬‬ ‫ژباړه‪ :‬نشته ګناه په كمزورو خلكوڼ نه په مریضانو او نه په‬ ‫هغه چا چې دا�سې څه په الس کې نه لري چې جهاد ته د تلو خرچه‬ ‫پرې وکړي‪( ،‬خو دا) هغه وخت چې دوی د هللا او د هغه د رسول‬ ‫صلی هللا علیه وسلم لپاره خیر خواه وي‪ ،‬نشته په نیکۍ کونکو‬ ‫کومه الره او هللا تعالی بښونکی مهربان دی‪.‬‬ ‫بلکې د دغو کمزورو خلکو دعاء د مسلمانانو د برال�سۍ او د‬ ‫کفارو د ماتې یو مهم المل دی‪ ،‬ځکه کله چې سعد بن ابی وقاص‬ ‫دا ګمان وکړ چې ګواکې دی په نورو کمزورو مسلمانانو بهتري لري‬ ‫ص ُر َ‬ ‫َ‬ ‫وفرمایل‪(:‬ه ْل ُت ْن َ‬ ‫ون‬ ‫رسول َّ هللا صلی ُهللا علیه وسلم ورته‬ ‫نو‬ ‫َو ُت ْر َز ُقو َن إل ب ُ‬ ‫ض َع َفا ِئك ْم)[صحیح بخاري]‪ ،‬ژباړه‪ :‬تاسو سره مرسته‬ ‫ِ ِ‬ ‫ل‬ ‫ز‬ ‫کمزورو ُ َله‬ ‫د‬ ‫کې‬ ‫تاسو‬ ‫په‬ ‫مګر‬ ‫کیږي‪،‬‬ ‫درکو‬ ‫نه‬ ‫ق‬ ‫ر‬ ‫او تاسو ته‬ ‫ْ‬ ‫ص َر َّ ُ‬ ‫امله‪ ،‬د بیهقي په یو روایت کې دي‪(:‬إ َّن َما َن َ‬ ‫الل َه ِذ ِه ال َّمة‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫َ َ ُ َ ْ َ ََ‬ ‫صل ِت ِه ْم‪َ ،‬و ِإ ْخل ِص ِه ْم)‪ ،‬ژباړه‪ :‬یقینا هللا تعالی د‬ ‫ِلض ِع ِيفها ِبدع ِائ ِهم‪ ،‬و‬ ‫دې امت سره د دوی د کمزورو په وجه مرسته کوي‪ ،‬د دغو کمزورو‬ ‫مقاله‬

‫‪26‬‬ ‫‪٢٦‬‬

‫په دعاء‪ ،‬ملونځ او اخالص سره‪.‬‬ ‫ابن حجر عسقالني رحمه هللا وايي‪ :‬سهیلي ویلي دي‪(:‬جهاد کله‬ ‫په وسله وي او کله په دعاء)[فتح الباري] او دا یوه ښکاره او ثابته‬ ‫خبره ده‪ ،‬لیکن پدې ورځو کې بع�ضې ویریدلي او ماتې خوړلي خلک‬ ‫چې د پوځي ټکنالوجۍ بت ته یې ځان تسلیم کړی او وار له مخکې یې‬ ‫د اسالمي دولت پر خالف د صلیبي یرغل کامیابي منلې ده‪ ،‬د هغوی‬ ‫د ویرې دا حال دی چې دعاء یې هم پری�ښې ده او دا�سې ښايي لکه‬ ‫چې دعاء هیڅ ګټه نه لري!!! والعیاذ باهلل! د دا�سې خلکو د دغې کړنې‬ ‫اصلي المل د دعاء د کاري وسلې په اړه ناپوهي ده‪ ،‬که چیرته دوی د‬ ‫دعاء په اهمیت‪ ،‬لوی اثر‪ ،‬طریقې او ادابو پوهیدلی او هغه کی�سې‬ ‫یې اوریدلې وی چې هللا تعالی د خپلو بندګانو دعاګانې څنګه قبولې‬ ‫کړي دي‪ ،‬نو دوی به هیڅ کله د دعاء په اړه بې غوري نه وی کړې او‬ ‫په ډیره سختۍ سره به یې دغه وسله راټینګه کړې وی‪.‬‬ ‫هر بنده باید پدې پوه �شي چې دعاء ډیرې فایدې او زیات فضائل‬ ‫لري چې په یو مضمون کې راګیرول یې ناممکنه دي‪ ،‬چې ځینې ګټې‬ ‫یې په الندې ډول دي‪:‬‬ ‫وه ُم ْخلص َين َلهُ‬ ‫ملړی‪ :‬د هللا تعالی دغه امر منل چې فرمايي‪َ (:‬و ْاد ُع ُ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ّ‬ ‫الد َ‬ ‫ين)[اعراف‪]۲۹:‬‬ ‫ِ‬ ‫ژباړه‪ :‬او هللا تعالی رابلئ‪ ،‬پدا�سې حال کې چې تاسو د هغه لپاره‬ ‫خالصه َ ُّکو ًئ‪ً َ ْ ُ َ .‬‬ ‫خپله ْدعاء ُ َ‬ ‫(اد ُعوا َرَّبك ْم تضرعا وخفية)[اعراف‪]۵۵:‬‬ ‫ژباړه‪ :‬تاسو ًد رب َنه دعاء کوئ د پریاد او ویرې په حالت کې‪.‬‬ ‫َ ْ ُ ُ َ‬ ‫وه خ ْوفا َوط َم ًعا)[اعراف‪]۵۶:‬‬ ‫(وادع‬ ‫ې‬ ‫ژباړه‪ :‬او هللا تعالی راوبلئ د ویر او امید په حالت کې‪.‬‬ ‫تواضع پوره‬ ‫ذلت او هللا َ‬ ‫تعالی ته د َ ُ‬ ‫توکل‪ُ َ ،‬‬ ‫بله دا چې په دعاء کې د َ َ‬ ‫ال َرُّب ُك ُ َم ْاد ُعو ِني أ ْس َت ِج ْب لك ْم ِإ َّن‬ ‫ق‬ ‫َّانداز دی ْلکه چې فرمايي‪ (:‬و‬ ‫ين َي ْس َتكب ُر َ‬ ‫ون َع ْن ع َب َادتي َس َي ْد ُخلون َج َه َّن َم َداخر َ‬ ‫الذ َ‬ ‫ين)[غافر‪]۶۰:‬‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ ِ‬ ‫ژباړه‪ :‬او ستاسو رب وايي‪ :‬زما څخه دعاء کوئ‪ ،‬یقینا هغه خلک‬ ‫چې زما(لدې) عبادت څخه سر غړونه کوي ژر دی چې دوی به جهنم‬ ‫ته ذلیله داخل کړی �شي‪.‬‬ ‫ي‬ ‫ی‬ ‫لدې‬ ‫مخکې‬ ‫کو‬ ‫مخنیو‬ ‫مصبتونو‬ ‫راتلونکو‬ ‫دویم‪ :‬دعاء د‬ ‫َ َ ُ ُّ ْ َ َ َ َّ‬ ‫چې را�شي‪ ،‬رسو هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪(:‬ل يرد القدر ِإل‬ ‫ُّ‬ ‫الد َع ُاء)[حدیث په حسن سند سره احمد‪ ،‬ابن ماجه او حاکم‬ ‫روایت کړی]‪ ،‬ژباړه‪ :‬تقدیر ن�شي رد کولی(منع کولی) مګر دعاء‪.‬‬ ‫بنده‬ ‫په همدې ډول دعاء هغه مصبتونه هم لرې کوي چې په‬ ‫را�شي‪ ،‬لکه چې رسول هللا صلی هللا علیه وسلم فرمايي‪َ (:‬ل ُي ْغني َح َذرٌ‬ ‫ْ َ َ َ ُّ َ ُ َ ْ َ ُ َّ َ َ َ َ َّ َ ْ َ ْ ْ َ َّ ُّ ِ ْ َ‬ ‫الد َع َاء َوال َبل َء‬ ‫َ ِمن قد ٍر‪َ ،‬والدعاء ْينفع ِمما نزل و ِمما لم ين ِزل‪ ،‬و ِإن‬ ‫ل َي ْع َت ِل َج ِان ِإلى َي ْو ِم ال ِق َي َام ِة)[حدیث حسن دی‪ ،‬حاکم روایت کړی]‪،‬‬ ‫ژباړه‪ :‬ځان ساتنه د تقدیر څخه هیڅ ګټه نه ورکوي او دعاء د هغه‬ ‫مصیبت څخه فائده رسوي چې په انسان راغلی وي او یا نه وی‬ ‫راغلی‪ ،‬کله چې په بنده یو مصیب رانازلیدونکی وي‪ ،‬نو په الره کې‬ ‫ورسره دعاء مخامخ �شي‪ ،‬دواړه سره ونښلي او مقابله پیل �شي د‬ ‫قیامت د ورځې پورې‪.‬‬ ‫دریم‪ :‬دعاء د دې المل ګرځي چې انسان ته خپل مطلب حاصل‬ ‫َ‬ ‫رسول‬ ‫فرمايي‪(:‬ما َّ ِم ْن ُم ْس ِل ٍم َ َي َ ْد ُعو‬ ‫�شي‪،‬‬ ‫علیه وسلم َّ َ َ‬ ‫صلی َ َهللا َ َ ُ‬ ‫هللا ْ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ب َد ْع َوة َل ْ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ٌ‬ ‫َ‬ ‫يعة َر ِح ٍم ِإل َأ ْعط ُاه ْ الل ِبها ِإح َدى ث ُل ٍث‪:‬‬ ‫ط‬ ‫ق‬ ‫ل‬ ‫و‬ ‫‪،‬‬ ‫م‬ ‫ث‬ ‫إ‬ ‫ا‬ ‫يه‬ ‫ف‬ ‫س‬ ‫ي‬ ‫ِ َ ٍ‬ ‫ِ َ‬ ‫َّ‬ ‫َِ ِ َ‬ ‫ِإ َّما أ ْن ُي َع ِ ّج َل ل ُه َد ْْع َ َوت ُه‪َ ،‬و ِإ َّما أ ْن َي َّد ِخ َر َها ل ُه ِفي ال ِخ َر ِة‪َ ،‬و ِإ َّما أ ْن َيكف‬ ‫َع ْن ُه م َن ُّ‬ ‫وء ِمثل َها)[حدیث صحیح دی احمد او حاکم روایت‬ ‫الس ِ‬ ‫ِ‬ ‫کړی] هر مسلمان چې دا�سې دعاء کوي چې نه پکې ګناه وي او نه‬ ‫خپلولي قطع کول‪ ،‬نو هللا تعالی به ورته په دغه دعاء یوه له درې‬ ‫پایلو څخه ورکړي‪ :‬یا به ورته د هغه دغه دعاء کټ مټ قبوله کړي‪،‬‬ ‫یا به یې د هغه لپاره قیامت ته ذخیره کړي او یا به پرې د هغه څخه‬ ‫کوم مصیبت دفع کړي چې پدې توګه دعاء ډير عظیم شان لري‪.‬‬ ‫کیدی�شي د دعاء ترټولو مهه ثمره (میوه) دا وي چې دعاء د دښمن‬ ‫پرخالف د ثابت قدمۍ‪ ،‬کامیابۍ او برال�سۍ سبب دي‪ ،‬چې دغه خبره‬ ‫په قرآن‪ ،‬سنت ‪ ،‬د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم په سیرت‪ ،‬د‬ ‫‪٢٧‬‬

‫صحابه کرامو‪-‬ر�ضي هللا عنهم‪ -‬په سیرت او د سلف صالحینو په‬ ‫سیرت کې په ښه انداز ثابته شوې ده‪ ،‬چې پدې لړ کې د طالوت‬ ‫او د هغه د مومن پوځ او د جالوت او د هغه د کافر پوځ حال ته‬ ‫پایله‬ ‫وکړل او ُڅه‬ ‫وګوره‪ ،‬مؤمنانو په هغه وخت کې څه‬ ‫انجام او َ ُ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫فرمايي‪(:‬و َلَّا َب َر ُزوا ل َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫ورغله؟ هللا تعالی‬ ‫په الس‬ ‫ود ِه قالوا‬ ‫ن‬ ‫ج‬ ‫و‬ ‫وت‬ ‫ال‬ ‫ج‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫انص ْرَنا َع َلى ْال َق ْوم ْال َكافرين)َ‬ ‫َرَّب َنا َأ ْفر ْغ َع َل ْي َنا َ‬ ‫ص ْب ًرا َو َث ّب ْت َأ ْق َد َام َنا َو ُ‬ ‫ِِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫[البقره‪،]۲۵۰:‬ژباړه‪ :‬او کله چې دوی د جالوت او د هغه د لښکرو‬ ‫سره په میدان کې مخ شول نو ویې ویل‪ :‬ای زمونږ ربه په مونږ صبر‬ ‫را توی کړې‪ ،‬زمونږ قدمونه مضبوط کړې او مونږ د کافر قوم پر‬ ‫خالف بریالي کړې‪.‬‬ ‫دغه دعاء موحدینو د جنګ د پیل څخه َ مخکې او د جګړې‬ ‫ْ َّ‬ ‫َُ ُ‬ ‫الل)‬ ‫پر مهال کوله چې هللا تعالی فورا قبوله کړه‪ (:‬ف َهزموهم ِب ِإذ ِن ِ‬ ‫[البقره‪ ]۲۵۱ :‬ژباړه‪ :‬نو دوی د هللا په حکم (د جالوت لښکر ته)‬ ‫ماتې ورکړه‪.‬‬ ‫د بدر غزا ته وګوره‪ ،‬رسول هللا صلی هللا علیه وسلم د بدر د غزا‬ ‫په شپه ملانځه ته پاڅیده او په سجدو کې یې د هللا تعالی نه ډیرې‬ ‫دعاګانې کولې‪ ،‬د هللا تعالی نه یې پکې مرسته او کامیابي غوښتله‪.‬‬ ‫[البدایه والنهایه] کله چې د بدر د غزا ورځ شوه‪ ،‬نو رسول هللا صلی‬ ‫هللا علیه وسلم خپلو صحابه کرامو ته وکتل؛ هغوی څه د پاسه‬ ‫هغوی د زرو نه َد بره‬ ‫درې سوه کسان وو‪ ،‬مشرکینو ته یې َّ‬ ‫وکتل؛ َّ َ ْ‬ ‫ْ‬ ‫ْ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫وو‪ ،‬نو قبلې ته َیې مخ َّکړ او ویې ویل‪(:‬الل ْهم أن ِج َز ِلي َما وعدت ِني َ ‪،‬‬ ‫َّ‬ ‫الل ُه َّم آت َما َو َع ْدتني ‪ ،‬الل ُه َّم إ ْن ُت ْهل ْك َهذه الع َ‬ ‫اإلْ ْس َال ِم‬ ‫ص َابة ِم ْن أ ْه ِل‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ‬ ‫ُ‬ ‫َال ُت ْع َب ْد في األ ْرض ‪َ ،‬ف َما َز َ‬ ‫ال َي ْه ِتف ِب َرِّب ِه ‪َ ،‬م ًّادا َي َد ْي ِه ُم ْس َت ْق ِب َل ال ِق ْبل ِة‬ ‫ِ َ ِ‬ ‫َ‬ ‫ْ‬ ‫‪َ ،‬ح َّتى َس َقط ِر َد ُاؤ ُه َع ْن َم ْن ِكبي ِه)[صحیح مسلم]‪ ،‬ژباړه‪:‬یا هللا‪ ،‬هغه‬ ‫وعده پوره کړه چې تا زما سره کړې ده‪ ،‬یا هللا هغه څه راکړه چې تا‬ ‫یې راسره وعده کړې‪ ،‬یا هللا که ته د مسلمانانو دغه وړه ډله ختمه‬ ‫کړې‪ ،‬نو په ځمکه به ستا عبادت ختم �شي او همدغه ډول یې خپل‬ ‫رب ته اوازونه کول او اسمان ته یې الس پورته کړي ول‪ ،‬تردې چې د‬ ‫اوږې مبارکې څخه یې څادر ولویده‪.‬‬ ‫په بدر کې د صحابه کرامو حالت هللا تعالی په خپله َ بیان کړی‬ ‫فرمايي‪(:‬إ ْذ ت ْس َت ِغ ُيثو َن‬ ‫چې دوَی َهغه ته َ ُپریادونه کول‪ ،‬هللا تعالی‬ ‫ِ‬ ‫َرَّب ُك ْم ف ْ‬ ‫است َج َ‬ ‫اب لك ْم)[األنفال‪ ،]۹:‬ژباړه‪ :‬هغه وخت یاد کړئ چې‬ ‫تاسو خپل رب ته پریادونه کول‪ ،‬نو هغه ستاسو دعاء قبوله کړه‪.‬‬ ‫د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم او د هغه د صحابه کرامو د‬ ‫دې دعاء او پریاد نتیجه څه شوه؟‬ ‫هللا تعالی د دوی مرسته په زر مالئکو وکړه چې یو بل پ�سې سپاره‬ ‫وو‪ ،‬سکینه(ارام) یې پرې نازل کړ‪ ،‬د دوی قدمونه یې مضبوط کړل‪،‬‬ ‫د آرام په خاطر یې پرې پرکالي راوستله‪ ،‬د اسمان څخه یې پرې اوبه‬ ‫راو ورولې ترڅو پرې ځان پاک کړي‪ ،‬د شیطان چټلتیا یې ترې ختم‬ ‫کړ‪ ،‬زړونه ور قوي کړل او د مشرکینو په زړونو کې یې د دوی رعب‬ ‫او ویره واچوله‪ ،‬نو هغوی ته یې د هللا په حکم ماتې ورکړه‪.‬‬ ‫د احزاب(خندق) جنګ ته وګوره‪ ،‬کله چې مشرکینو مدینه‬ ‫سخته محاصره(کالبنده) کړه‪ ،‬په مسلمانانو ولږه‪ ،‬تنده او ویره‬ ‫سخته شوه‪ ،‬دشمن ورته دبرې او لرې خوا څخه راغی‪ ،‬د صحابه‬ ‫کرامو زړونه مرۍ ته راورسیدل‪ ،‬نو رسول هللا صلی هللا علیه وسلم‬ ‫خپل رب ته پریاد وکړ او ډیره په ټینګه یې ترې دعاء وغوښتله‪ ،‬چې‬ ‫دعاء کوله‪:‬‬ ‫کیندنې په وخت به یې دغه‬ ‫د خندق د َّ‬ ‫ص َّل ْيناَ‬ ‫ص َّد ْق َنا َو َال َ‬ ‫الل ُه َّم َل ْو َال َأ ْن َت َما ْاه َت َد ْي َنا ‪َ ...‬و َال َت َ‬ ‫(‬ ‫ََ‬ ‫َْ‬ ‫َف َأ ْنزَل ْن َسك َين ًة َع َل ْي َنا ‪َ ...‬و َث ّ‬ ‫األق َد َام ِإ ْن ًال َق ْي َنا‬ ‫ت‬ ‫ب‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫َ َ َ ِ َ َ‬ ‫َِ‬ ‫ِإ َّن األ ْع َد َاء ق ْد َبغ ْوا َعل ْي َنا ‪ِ ...‬إذا أ َر ُادوا ِف ْت َنة أ َب ْي َنا)‬ ‫[صحیح بخاري]‬ ‫ی‬ ‫ژباړه‪ :‬ای هللا که ته نه وی مونږ به سمه الر نه و موندلی‪،‬‬ ‫نه به مو صدقه کړی وی او نه ملونځ‪ ،‬نو پر مونږ ارام(سکینه) را‬ ‫نازله کړه او که د دښمن سره مخ شو نو زمونږ قدمونه مضبوط‬ ‫کړه‪ ،‬دښمنانو پر مونږ تیری کړی‪ ،‬کله چې هغوی زمونږ څخه فتنه‬ ‫وغوښتله او مونږ انکار وکړ‪.‬‬

‫َّ ُ َّ ُ ْ َ ْ َ‬ ‫اب‪َ ،‬و ُم ْج ِر َي‬ ‫ورځې له دعاو‬ ‫د‬ ‫څخه‪(:‬الل ُه ْ َم من َ ِزَ ْل ْال ِكت ِ‬ ‫خندق َ د َ ْ َ‬ ‫ْ‬ ‫ال ْح َزاب ْ‬ ‫الس َحاب‪َ ،‬‬ ‫َّ‬ ‫‪،‬اه ِز ْم ُه ْم َوانصرنا علي ِهم)[متفق علیه]‪،‬‬ ‫م‬ ‫ه‬ ‫و‬ ‫از‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ژباړه‪ :‬یا هللا چې کتاب دې نازل کړی‪ ،‬وریځې دې روانې کړي‪ ،‬ډلو ته‬ ‫دې ماتې ورکړي‪ ،‬دې کفارو ته هم ماتې ورکړه او مونږ سره یې پر‬ ‫خالفت مرسته وکړه‪.‬‬ ‫صحابه کرامو د رسول هللا صلی هللا علیه وسلم څخه د خندق‬ ‫په ورځ پوښتنه وکړه‪ :‬ای د هللا رسوله‪ ،‬مونږ د خپل رب څخه کوم‬ ‫ډول دعاء وکړو؟‬ ‫خندق َ په َ َورځ‬ ‫الخدري ر�ضي هللا َّعنه‬ ‫ابو ُ سعید‬ ‫وايي‪َ :‬مو دَ ُ َ‬ ‫وویل‪(:‬ق ْل َنا َي ْو َم ْال َخ ْن َدق َيا َر ُسو َ‬ ‫ل‬ ‫�ش ْي ٍء ن ُقول ُه فق ْد َبل َغ ْت‬ ‫الل ُ َه ْل ِم ْن‬ ‫ْ ُ ُ ُ ْ َ َ َ َ َ ِ َ َ ْ َّ‬ ‫الل ُه َّم ِْ‬ ‫است ْر َع ْو َرا ِت َنا َو ِآم ْن َر ْو َعا ِت َنا ق َ‬ ‫َالقلوب الَّحناجر قال نعم‬ ‫ال‬ ‫َ‬ ‫ف َ‬ ‫الريح َف َه َز َم ُه ْم َّ ُ‬ ‫ض َر َب ُ‬ ‫الل َعِ َّز َو َج َّل ُو ُج َ‬ ‫الل َع َّز َو َجلَّ‬ ‫وه أ ْع َدا ِئ ِه ب ّ‬ ‫ِ ِ ِ‬ ‫ّ‬ ‫الر ِيح)[مسند احمد]‪ ،‬ژباړه‪ :‬ای د هللا رسوله آیا دا�سې کوم الفاظ‬ ‫ِب ِ‬ ‫شته چې مونږ یې ووایو؟ ځکه زړونه مو مریو ته را رسیدلي دي‪ ،‬نو‬ ‫هغه وفرمايل‪«:‬او شته دغه الفاظ وايئ‪ :‬یا هللا زمونږ په عورتونو‬ ‫پرده واچوې او زمونږ ویرې ته امن راوب�ښې»‪.‬‬ ‫نو د دې مبارکو دعاګانو څخه وروسته څه پيښ شول؟‬ ‫په یوه توره شپه کې تیزه سیلۍ او طوفان را والوت‪ ،‬چې‬ ‫د مشرکینو کټوۍ یې نسکورې کړې‪ ،‬خیمې یې ورته له بیخه‬ ‫وویستلې‪ ،‬اورونه یې ورمړه کړل او د پاتې کیدو ځایونه یې ور ډک‬ ‫اړه ُهللا‬ ‫مشرکینو د روانیدو اعالن‬ ‫کړل‪ ،‬چې په پایله کې‬ ‫پدې َ‬ ‫وکړ‪َّ َ ،‬‬ ‫فرمايي‪(:‬يا َأ ُّي َها َّالذ َ‬ ‫َ‬ ‫ين َآم ُنوا ْاذ ُك ُروا ن ْ‬ ‫َ‬ ‫الل َ ََعل ْيك َّ ْم‬ ‫ة‬ ‫م‬ ‫ع‬ ‫تعالی دا�سې‬ ‫ودا َّل ْم ِ َت َر ْو َها َ ِوكان ُ‬ ‫يحا َو ُج ُن ً‬ ‫ود َف َأ ْر َس ْل َنا َع َل ْيه ِ ْم ر ً‬ ‫إ ْذ َج َاء ْت ُك ْم ُج ُن ٌ‬ ‫الل‬ ‫ِ ِ‬ ‫ِ َ ُ َ‬ ‫ِب َما ت ْع َملون َب ِص ًيرا)[احزاب‪ ،]۹:‬ژباړه‪ :‬ای مومنانو هغه وخت را یاد‬ ‫کړئ چې پر تاسو لښکرې راغلې نو مونږ ورباندې بادونه او دا�سې‬ ‫لښکرې ولیږلې چې تاسو نه لیدلې او هللا تعالی ستاسو په عملونو‬ ‫لیدونکی دی‪.‬‬ ‫ۍ‬ ‫نو د نړ په هر ځای کې کمزورو مسلمانانو ته دا پیغام دی چې‪:‬‬ ‫دعاء کوئ‪ ،‬له دعاء کار واخلئ‪ ،‬دعاء په ځان الزمه کړئ‪ ،‬پدا�سې‬ ‫انداز په کلکه دعاء کوئ چې ستاسو یې په قبلیدو یقین وي‪ ،‬هللا رب‬ ‫العاملین به خپله وعده پوره کوي او په خپل قدرت او واک سره به‬ ‫دې کفري ډلو‪ ،‬ملتونو او ټلوالو ته په یواځې ماتې ورکوي‪ ،‬چې دغه‬ ‫خبره خامخا رامنځته کیږي‪ -‬ان شاء هللا تحقیقا ال تعلیقا‪.‬‬ ‫دعاء د مومن وسله او په ژبه د جهاد في سبیل هللا یوه برخه ده‪،‬‬ ‫خو د هغه چا په حق کې ډیره ضروري ده چې ناچاره او ناتوانه وي؛‬ ‫هغه څوک چې هللا تعالی ورته په خپله الره کې د مال او نفس د قتال‬ ‫موقع نه وي ورکړې‪.‬‬ ‫همدغه دعاء ده چې د طالوت مومنې لښکرې یې له امله په‬ ‫جالوت او د هغه په کافرو پوځیانو غالبه شوې‪ ،‬لکه چې په سورة‬ ‫البقره کې په ښکاره ډول ذکر دي‪ ،‬همدا المل و چې کله به په رسول‬ ‫هللا صلی هللا علیه وسلم او مومنانو کوم دښمن راغی‪ ،‬یا به یې‬ ‫محاصره کړل او یا به د مشرکینو سره د جنګ صفونه ګډوډ شول‪،‬‬ ‫نو رسول هللا صلی هللا علیه وسلم به ترټولو لومړی دعاء ته پورته‬ ‫کیده‪.‬‬ ‫همدا شان به صحابه کراموا ر�ضي هللا عنهم او تابعینو رحمهم‬ ‫هللا هم په خپلو جګړو کې یواځې خپل رب ته مخه کوله‪ ،‬په هغه‬ ‫به یې توکل کاوه‪ ،‬د هغه په وړاندې به یې سر ټیټاوه‪ ،‬هغه ته به یې‬ ‫زاري کوله او د خپل تدبیر او قوت نه به د هللا تعالی تدبیر او قوت‬ ‫ته بیزاره کیدل؛ بیا به وخت تیر نه و چې هللا تعالی به د هغوی پ�ښې‬ ‫مضبوطولې‪ ،‬په هغوی به یې آرام رانازالوه او د هغوی دښمن به یې‬ ‫شرماوه‪ ،‬په زړه کې به یې ورته رعب اچوو او ماتې خوړونکی به یې‬ ‫ستناوه‪.‬‬ ‫ته دې جلیل القدر صحابي نعمان بن مقرن ر�ضي هللا عنه ته‬ ‫وګوره‪ ،‬د مسلمانانو خلیفه عمر بن الخطاب ر�ضي هللا عنه هغه د‬ ‫یو لښکر په مشرۍ د فارسیانو د جنګ لپاره په کال ‪۲۱‬ه‍ کې ولیږه‪،‬‬

‫فارسیان په یو سل پنځوس زره لښکر کې د مسلمانانو مقابلې ته‬ ‫راووتل او دواړه لښکرې د نهاوند په سیمه کې سره مخ شوې‪ ،‬نعمان‬ ‫بن مقرن ر�ضي هللا عنه د هغه ساعت انتظار وکړ چې رسول هللا‬ ‫صلی هللا علیه وسلم به د دښمن د مالقات لپاره خوښاوه‪-‬چې هغه‬ ‫د ملر د زوال وخت دی‪ -‬کله چې دغه وخت رانږدې شو نو په خپل‬ ‫اس سپور شو او په خپل لښکر کې وګرځیده‪ ،‬د هر بیرغ خواته‬ ‫ورغی او هغوی ته یې وعظ‪ ،‬هڅونه او د کامیابۍ وعدې ورکړې‪،‬‬ ‫هغه خلکو ته وویل‪“ :‬زه درې ځل هللا اکبر وایم‪ ،‬کله چې مې دریم‬ ‫ځل هللا اکبر کړ نو تاسو به برید پيل کوئ” بیا یې دغه دعاء وویله‪:‬‬ ‫“یا هللا خپل دین مضبوط کړه‪ ،‬د خپلو بندګانو سره مرسته وکړه‬ ‫او نعمان د دې ورځې لومړی شهید کړه‪ ،‬یا هللا زه ستا نه سوال کوم‬ ‫چې زما سترګې په دا�سې فتح یخې کړه چې د اسالم عزت پکې وي او‬ ‫ځان ته مې شهید در واخله” نو خلکو وژړل او د هغه په دعاء یې‬ ‫امین ووایه‪.‬‬ ‫ته خبر یې چې بیا انجام څه شو؟!‬ ‫وروسته له هغې چې سخت جنګ او نښتې رامنځته شوې‪،‬‬ ‫فارسیانو شکست وخواړه او د زوال او د شپې د تیارې په منځ‬ ‫کې ترې دومره خلک ووژل شول چې د جنګ به خاوره به خلک او‬ ‫څاروي خوییدل‪ ،‬کله چې هللا تعالی د نعمان ر�ضي هللا عنه سترګې د‬ ‫مسلمانانو په فتح او د مشرکینو په ماتې یخې کړي نو هللا تعالی هغه‬ ‫ته د جګړې په وروستیو شیبو کې شهادت ورپه نصیب کړ او دعاء‬ ‫یې ورله قبوله کړه[الکامل في التاریخ البن اثیر]‪.‬‬ ‫که مونږ د سلفو صالحینو تاریخ لټوو او دا ګورو چې څنګه‬ ‫به هغوی په خپلو جنګونو کې د دعاء وسله کاروله او څنګه به د‬ ‫هغوی په کامیابیو کې د دعاء ډیر لوی اثر و! نو د لیکلو ځای به‬ ‫راسره تنګ �شي‪ :‬د دغه شان روښانه انځورونو څخه یو دا هم دی‬ ‫چې د مسلمانان لوی سر لښکر او فاتح قتیبه بن مسلم الباهلي‪-‬‬ ‫رحمه هللا‪-‬به په غزاګانو او فتوحاتو کې د ځان سره علماء‪ ،‬فقهاء‬ ‫او عابدان ملګري کول او د هغوی په دعاء به یې د هللا تعالی نه‬ ‫مرسته غوښته‪.‬‬ ‫د لومړۍ هجري پیړۍ په یوه غزا کې قتیبه بن مسلم د ترکانو‬ ‫پرخالف د جنګ صفونه جوړ کړل‪ ،‬کله چې یې ترکان ولیدل نو‬ ‫د هغوی لښکرو او جنګي وسائلو څخه پرې یو ډول رعب راغی‪،‬‬ ‫سمدس یې استازی ولیږه چې تابعي امام محمد بن واسع –رحمه‬ ‫هللا تعالی‪ -‬ولټوي‪ ،‬چا ورته وویل‪“ :‬هغه خو دغه دی د پوځ په �ښۍ‬ ‫خوا کې دی‪ ،‬په خپله لینده یې تکیه کړې‪ ،‬ګوته یې اسمان ته پورته‬ ‫کړې او د خپل رب نه د دښمن پرخالف مرسته غواړي”‪ ،‬نو قتیبه‬ ‫بن مسلم خپله مشهوره وینا وکړه چې‪“ :‬دغه ګوته ماته د سل زره‬ ‫تورو او تکړه ځوانانو څخه ډیره خوښه ده “[سير أعالم النبالء]‪.‬‬ ‫قتیبه بن مسلم دغه خبره ځکه کوله چې هغه د دعاء د وسلې‬ ‫په فضیلت او اهمیت پوهیده‪ ،‬ځکه چې همدا�سې وشول؛ کله چې‬ ‫د مشرکو ترکانو د پوځ سره مخ شول او جنګ پیل شو‪ ،‬نو هللا‬ ‫تعالی ورته فتح ورکړه‪ ،‬ترکان یې مات کړل‪ ،‬سیمې یې ترې ونیولې‪،‬‬ ‫ګڼ شمیر خلک یې ترې ووژل‪ ،‬ډیر یې ترې بندیان کړل او ډیر زیات‬ ‫مالونه یې ترې غنیمت کړل‪[ .‬البداية والنهاية]‬ ‫د یو بل فاتح سیرت ته چې وګورو هم به ورته قصه ښکاره �شي؛‬ ‫د زړور ساالر؛ د خراسان د والي عبدهللا القسري‪-‬رحمه هللا‪ -‬واقعه؛‬ ‫په کال ‪۱۱۹‬ه‍ کې د ترکانو سره په یوه سخته جګړه کې ښکیل شو‪،‬‬ ‫خپل لښکر ته یې د سهار د ملانځه امامتي ورکړه او بیا خطبې ته‬ ‫جګ شو‪ ،‬ویې ویل‪“ :‬د هللا دښمن حارث بن سریج‪-‬کوم چې د هشام‬ ‫بن عبد امللک په زمانه کې د بني امیه د اطاعت څخه وتلی و‪ -‬خپل‬ ‫طاغوت‪-‬د ترکانو خاقان‪ -‬راغوښتی‪ ،‬ترڅو د هللا تعالی نور مړ او د‬ ‫هغه دین بدل کړي‪ ،‬لیکن هللا به یې ذلیله کوي ان شاء هللا‪ ،‬ستاسو‬ ‫دغه سپی دښمن اګر چې ستاسو د ورونو څخه یې ډیر وژلي‪ ،‬لیکن‬ ‫که هللا تعالی ستاسو مرسته کول وغواړي نو بیا ستاسو نه ډیره‬ ‫وژنه او د هغوی د لښکر ډیر والی هیڅ ضرر نه رسوي‪ ،‬نو د هللا‬ ‫مقاله‬

‫‪٢٨‬‬

‫تعالی نه مرسته وغواړئ”‪ ،‬بیا یې وویل‪”:‬ما ته دا خبره را رسیدلې‬ ‫چې بنده هللا تعالی ته هغه وخت ډیر نږدې وي چې خپل تندی یې‬ ‫په ځمکه ای�ښی وي‪ ،‬زه سجدې ته ښکته کیدونکی یم او په ځمکه‬ ‫خپل تندی ايښودونکی یم‪ ،‬نو تاسو هم دعاء وکړئ‪ ،‬سر په سجده‬ ‫�شئ او په دعاء کې د ډیر اخالص نه کار واخلئ”‪ ،‬مجاهدینو هم‬ ‫دغه شان وکړل(هغوی له سجدې سرونه راپورته کړل او په فتح‬ ‫کې یې هیڅ شک نه و) د هغه ځایه د ترکي مشرکینو د جنګ لپاره‬ ‫روان شول‪ ،‬کله چې د خراسان د بلخ سیمې ته ورسیدل‪ ،‬نو خلکو‬ ‫له یې په خپله امامتۍ کې دوه رکعته وکړل‪ ،‬لږ یې اوږده کړل‪ ،‬بیا یې‬ ‫خلکو ته غږ وکړ‪ ،‬چې دعاء وغواړئ‪ ،‬اوږده دعاء یې وکړه‪ ،‬د خپل‬ ‫رب څخه یې مرسته وغوښته او خلکو به د هغه په دعاء امین وایه‪،‬‬ ‫بیا یې درې ځل وویل‪“ :‬د کعبې په رب مې دې قسم وي چې تاسو سره‬ ‫مرسته وشوه ان شاء هللا”‪.‬‬ ‫کله چې مشرکینو او مرتدینو ته ورسیدل؛ حارث او خاقان‬ ‫ماتې وخوړه‪ ،‬ترکان په سیمه کې خواره واره شول‪ ،‬هیڅ څه ته یې‬ ‫نه کتل‪ ،‬مسلمانان ورپ�سې شول‪ ،‬چې په چا به یې الس بر شو واژه‬ ‫به یې‪ ،‬تر دې چې د هغوی مالونو ته ورسیدل‪ ،‬نو د یو لک پنځه‬ ‫پنځوس زرو نه زیاتې ګډې ووزې یې ترې راوستې‪[ .‬تاريخ الطبري]‪.‬‬ ‫دغه زمونږ د سلفوا صالحینو او دیني مشرانو د تاریخ پیلوزې‬ ‫دي او مونږ ترې دا فائده اخلو چې دعاء په دښمن د کامیابۍ د‬ ‫مهمو اسبابو څخه یو سبب دی‪ ،‬خو دا هغه مهال چې کله پکې د‬ ‫قبولتیا اسباب پوره او موانع ختم �شي‪.‬‬ ‫د دعاء د قبلیدو د مهمو شرطونو څخه بع�ضې په الندې ډول‬ ‫دي‪:‬‬ ‫‪ ۱‬په دعاء کې واحد احد ذات ته اخالص‪.‬‬‫‪۲‬په دعاء او د دعاء په طریقه کې د رسول هللا صلی هللا علیه‬‫وسلم تابعداري کول او په دعاء کې د بدعتونو څخه ځان ساتل‪.‬‬ ‫‪ ۳‬په پوره باور او عزم سره دعاء کول‪ ،‬ځکه رسول هللا صلی‬‫هللا علیه وسلم فرمايي‪(:‬إذا دعا أحدكم فليعزم في الدعاء‪ ،‬وال يقل‪:‬‬ ‫اللهم إن شئت فأعطني) [متفق عليه]‪ ،‬ژباړه‪ :‬کله چې په تاسو کې‬ ‫کوم یو تن دعا کوي نو ښه په عزم سره دې دعاء وکړي‪ ،‬او دا�سې‬ ‫دې نه وايي‪ :‬ای هللا که ستا خوښه وي نو ماته راکړه‪.‬‬ ‫‪ ۴‬پدې باوري کیدل چې هللا تعالی دعاء قبلوي‪ ،‬رسول هللا صلی‬‫هللا علیه وسلم فرمايي‪( :‬فإذا سألتم هللا فاسألوه وأنتم موقنون‬ ‫باإلجابة‪َّ ،‬‬ ‫ُ‬ ‫ً‬ ‫قلب غافل) [رواه‬ ‫فإن هللا ال‬ ‫يستجيب ٍ‬ ‫ظهر ٍ‬ ‫لعبد دعاء من ِ‬ ‫أحمد]‪ ،‬ژباړه‪ :‬کله چې تاسو د هللا تعالی نه غوښتنه کوئ نو په دا�سې‬ ‫شان سره یې وکړئ چې تاسو د دعاء په قبلیدو باوري استئ‪ ،‬ځکه‬ ‫هللا تعالی د هغه چا یوه دعاء هم نه قبلوي چې په غافله زړه لګیا‬ ‫وي‪.‬‬ ‫‪ ۵‬د هللا تعالی سره چې کوم ثواب دی د هغې امید ساتل‪ ،‬د هغه‬‫پیدا کو َل‪،‬‬ ‫د عذاب نه ویریدل‪ ،‬د زړه حضور او په ځان‬ ‫کې خشوع َ‬ ‫هللا تعالی فرمايي‪{:‬إ َّن ُه ْم َك ُانوا ُي َسار ُعو َن في ْال َخ ْ‬ ‫َ‬ ‫ات َو َي ْد ُعون َنا َرغ ًبا‬ ‫ر‬ ‫ي‬ ‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫ََ ًَ ََ ُ ََ َ ِ‬ ‫ِ‬ ‫اش ِع َين} [األنبياء‪ ،]90 :‬ژباړه‪ :‬دوی به په نیکیو کې‬ ‫ورهبا وكانوا لنا خ ِ‬ ‫بیړه کوله او مونږ به یې د امید او ویرې به حالت کې رابللو او دوی‬ ‫مونږ ته خشوع کونکي وو‪.‬‬ ‫په همدې ډول د دعاء یوشمیر آداب او مستحبات هم دي چې‬ ‫دعاء قبلیدو ته نږدې کوي؛ د هغې نه یو شمیر په الندې ډول دي‪:‬‬ ‫‪ ۱‬سوال کونکی باید په اودس کې وي‪ ،‬قبلې ته یې مخ وي او د‬‫دعاء لپاره الس پورته کړي‪.‬‬ ‫‪ ۲‬باید دعاء کونکی د دعاء نه مخکې د هللا تعالی حمد او ثناء‬‫بیان کړي او بیا په رسول هللا صلی هللا علیه وسلم درود ووايي‪.‬‬ ‫‪ ۳‬د دعاء نه مخکې یو نیک عمل وکړي‪.‬‬‫‪ ۴‬په خپله دعاء کې په هللا تعالی ټینګار وکړي‪ ،‬درې یا زیات ځل‬‫یې تکرار کړي او وژاړي‪.‬‬ ‫‪ ۵‬که چیرته دعاء کونکی ځانته وي نو باید په غلي اواز یې‬‫ووايي(هر چې امام دی نو هغه به یې ځکه په لوړ غږ وايي چې‬ ‫‪٢٩‬‬

‫وروسته خلک ورپ�سې امین وايي)‪.‬‬ ‫‪ ۶‬د هغه وختونو تاالش کول چې دعاء پکې ښه قبلیږي‪ ،‬لکه د‬‫شپې دریمه وروستۍ برخه‪ ،‬د فرض ملونځونو نه وروسته‪ ،‬د اذان‬ ‫او اقامت ترمنځ‪ ،‬د باران د راښکته کیدو پرمهال‪ ،‬کله چې پوځونه‬ ‫د هللا په الر کې روان �شي‪ ،‬کله چې مخامخ �شي‪ ،‬د جمعې د ورځې‬ ‫وروستی ساعت‪ ،‬په سجده کې‪ ،‬د چرګ د بانګ اوریدو په وخت کې‪،‬‬ ‫د روژه ماتي په وخت کې او په سفر او دا�سې نورو وختونو کې‪....‬‬ ‫خو د دې ترڅنګ به د هغه څه نه هم ځان ساتي چې هغه دعاء‬ ‫د قبلیدو نه منع کوي‪ ،‬چې د هغې شیانو څخه څه په الندې ډول‬ ‫دي‪:‬‬ ‫‪ ۱‬د غیرهللا نه دعاء کول یا د مړو او غیر حاضرو نه شفاعت‬‫غوښتل‪ ،‬ځکه دا شرک اکبر دی انسان د ملت څخه وبا�سي‪.‬‬ ‫‪ ۲‬هللا تعالی ته بدعي دعاګانې په وسیله کې وړاندې کول‪ ،‬لکه د‬‫هللا تعالی نه د نبي صلی هللا علیه وسلم د رسول هللا صلی هللا وسلم‬ ‫په جاه دعاء غوښتل‪ ،‬لکه دا�سې ویل‪“ :‬یا هللا زه ستا نه ستا د نبي‬ ‫په جاه او مرتبه دعاء کوم”‪.‬‬ ‫‪ ۳‬د هللا تعالی رحمت راتنګول‪ ،‬لکه چې په دعاء کې دا�سې ووایي‪:‬‬‫“یا هللا په فالني رحم وکړي‪ ،‬فالني ته مغفرت وکړي او فالني باندې‬ ‫رحم او فالني ته مغفرت ونکړې”‪.‬‬ ‫ل‬ ‫‪ ۴‬د ګناه او صله رحمۍ غوڅولو دعاء کو ‪.‬‬‫‪ ۵‬د ګناه کول‪ ،‬په ځانګړې توګه د غال او سود مال خوړل‪،‬‬‫شراب څښل او نشه کول‪ ،‬ځکه رسول هللا صلی هللا علیه وسلم‬ ‫السماءّ يا‬ ‫فرمايي‪(:‬الرجل يطيل السفر أشعث أغبر يمد يديه إلى‬ ‫ُ‬ ‫رب يا رب‪ ،‬ومطعمه حرام‪ ،‬ومشربه حرام‪ ،‬وملبسه حرام‪ ،‬وغ ِذي‬ ‫بالحرام‪ ،‬فأنى يستجاب لذلك؟!) [رواه مسلم]‪ ،‬ژباړه‪ :‬یو سړی به‬ ‫اوږده سفرونه کوي‪ ،‬سر به یې ببر وي‪ ،‬اسمان ته به الس پورته‬ ‫کوي‪ :‬ای ربه‪ ،‬ای ربه‪ ،‬خو د هغه خوراک به حرام وي‪ ،‬څښاک به یې‬ ‫حرام وي‪ ،‬جامې به یې حرامې وي او په حرامو به رالوی شوی وي‪،‬‬ ‫نو څنګه به د دا�سې سړي لپاره دعاء قبوله �شي؟!‪.‬‬ ‫‪ ۶‬د امر باملعروف او نهي عن املنکر پریښودل‪ ،‬رسول هللا صلی‬‫هللا علیه وسلم‪(:‬والذي نف�سي بيده‪ ،‬لتأمرن ًباملعروف ولتنهون عن‬ ‫املنكر‪ ،‬أو ليوشكن هللا أن يبعث عليكم عقابا منه‪ ،‬ثم تدعونه فال‬ ‫ُيستجاب لكم) [رواه الترمذي وحسنه]‪ ،‬ترجمه‪ :‬زما دې په هغه‬ ‫ذات قسم وي چې زما نفس د هغه په الس کې دی‪ ،‬تاسو به خامخا‬ ‫د نیکیو امر کوئ‪ ،‬د بدیو څخه به خلک منع کوئ او که نه نو هللا‬ ‫تعالی به په تاسو دا�سې عذاب مسلط کړي چې بیا به دعاګانې کوئ‬ ‫او دعاء به مو نه قبلیږي‪.‬‬ ‫همدا شان دعاء کونکي ته پکار دي چې د دعاء د مکروهاتو‬ ‫څخه هم ځان وساتي‪:‬‬ ‫ل‬ ‫• لکه په ډیر لوړ‬ ‫عنها‬ ‫عائشه َ ْر�ضيَ َ هللا َ‬ ‫غږ دعاء کو ‪ ،‬د َ َ َ‬ ‫صل ِت َك َول‬ ‫فرمايي‪{:‬ول ت ْجهر ِب‬ ‫څخه روایت دی وایي‪“ :‬دغه آیت چې‬ ‫ُ َ‬ ‫تخا ِف ْت ِب َها} د دعاء په َ َ ُّاړه ْنازل شوی” [متفق عليه]‪.‬‬ ‫• په دعاء کې تکلف کول‪ ،‬لکه د سجعې مرتب الفاظ راوړل‬ ‫چې عام خلک پرې نه پوهیږي(اګر چې په دعاء کې فصاحت غوره‬ ‫بلل کیږي‪ ،‬لیکن د عادي حالت نه وتل بیا بد ګڼل کیږي‪ ،‬ځکه پدې‬ ‫سره خشوع د زړه نه ځي او زړونه په بل څه مشغوله کیږي)‪.‬‬ ‫• د دعاء کونکي دا�سې دعاء کول‪ ،‬چې د هغې غوښتل‬ ‫مناسب نه وي‪ ،‬لکه د هللا تعالی نه دا دعاء غوښتل چې ما په دې‬ ‫دنیا کې همیشه پاتې کړه‪....‬‬ ‫نو ای د اسالمي دولت مجاهدینو! ای د اسالمي دولت امیرانو ‪،‬‬ ‫ای د اسالمي دولت اتباعو‪ ،‬ای د اسالمي دولت مرستندویانو د هللا‬ ‫تعالی نه دعاء وکړئ چې ستاسو د خالفت سره مرسته وکړي او د‬ ‫دې زمانې جالوت امریکا او د هغې لښکرو ته ماتې ورکړي‪ ،‬هللا تعالی‬ ‫به ستاسو دعاء قبلوي اګر که څه موده وروسته وي‪.‬‬

‫د بتانو ماتول اوسوځول د کفر بالطاغوت له انځورونو‬ ‫څخه یو روښانه انځور دی چې د ابراهیم خلیل هللا څخه را‬ ‫پدیخوا انبیاؤ علیهم السالم پرې حرص کړی دی‪ ،‬مو�سی علیه‬ ‫السالم د خپل نیکه په تابعدارۍ کې د بني اسرائیلو هغه‬ ‫خو�سی وسوځاوه چې عبادت یې کیده او محمد صلی هللا علیه‬ ‫وسلم په مکه کې د عربو بتان دړې وړې کړل؛ الت‪ ،‬عزی‪ ،‬مناة‪،‬‬ ‫هبل او نور یې وسوځول یايې هم مات کړل‪ ،‬وروسته صحابه‬ ‫کرامو ر�ضي هللا عنهم‪ ،‬تابعینو او د هغوی نورو پیروانو همدا‬ ‫الر تر نن ورځې پوری تعقیب کړې‪.‬‬ ‫مونږ په اسالمي تاریخ کې دا�سې ډیر واقعات ګورو؛ چې‬ ‫د انبیاؤ علیهم السالم د پیروانو د ژوند ستر هدف د بتانو‬ ‫ماتول‪ ،‬پدې الر کې یې زیار باسل‪ ،‬د دې هدف الس ته راوړلو‬ ‫لپاره د شاړو دښتو سفرونه کول او د پرخطره الرو په مرګونو‬ ‫ساحو ور پورې وتل وي‪ ،‬د اسالمي تاریخ له دغو نومیالیو‬ ‫اتالنو څخه یو هم غازي سلطان محمود بن سبګتګین غزنوي‬ ‫(رحمه هللا ) هم و‪ ،‬هغه څوک چې په اسالمي نړۍ کې یې د بت‬ ‫شکن(ماتوونکي) نوم ګټلی دی او دا ځکه چې د یو پلوه د ده په‬ ‫الس مات کړی شوي بتان په شمیره کې ډیر زیات ول او د بل‬ ‫پلوه دغه بتانو په هغه زمانه کې د مشرکینو په آند ډیر لوی‬ ‫حیثیت درلوده‪.‬‬ ‫اګر چې دا د هغه د ژوند یواځینۍ ځانګړتیا نه وه بلکې‬ ‫سلطان د سنتو مالتړه‪ ،‬د بدعاتو له منځه وړونکی او د‬ ‫مسلمانانو د صف په وحدت حرصناک و‪ ،‬د دی خبرو‬ ‫څرګنده ثبوت یې هغه مهال ورکړ چې کله یې د عبا�سې خلیفه‬ ‫سره بیعت وکړ او د هغه د اطاعت په کړۍ کې داخل شو‪.‬‬ ‫سلطان محمود بن سبګتګین په کال(‪۳۶۰‬ه‍) د محرم په‬ ‫میاشت کې د خراسان په غزني ښار کې وزیږیده‪ ،‬پالر یې په کال‬ ‫(‪۳۸۷‬ه‍) کی ومړ‪ ،‬د هغه د مرګ نه وروسته حکومت محمود ته‬ ‫وسپارل شو‪ ،‬بیا ده خپل ځان د هند د مشرکینو سره د غزا‪،‬‬ ‫د بتانو ماتولو او د هغوی په سیمه کی د اسالم د مقدس دین‬ ‫د خپراوي لپاره فارغه کړ‪.‬‬ ‫په کال (‪۳۹۶‬ه‍) کې سلطان محمود غزنوي د کواکیر کالته‬ ‫الړ ‪ ،‬چیرته چې د مشرکینو (‪ )۶۰۰‬بتان وو‪ ،‬کال یې فتحه کړه‬ ‫اوهلته موجود بتان یې ټول وسوځول[دزیات تفصیل لپاره‬ ‫الکامل د ابن اثیر وګورئ]‪.‬‬ ‫په کال (‪۳۹۸‬ه‍) کې یو ځل بیا غزنوي هند ته والړ ترڅو‬ ‫د هند په ښارونو غزا وکړي‪ ،‬ابن اثیر وایي‪ «:‬هغه د هندمند‬ ‫د سیندغاړې ته ورسید‪ ،‬هلته ورته ابرهمن بال بن اندبال د‬ ‫لوی هندي لښکر په مشرۍ مقابلې ته راغی‪ ،‬د ورځې زیاتره‬ ‫برخه برخه جنګ چې وشو نږدې وه چې هندي لښکر پر‬ ‫مسلمانانو غالبه �شي‪ ،‬لیکن هللا تعالی د مسلمانانو مرسته‬ ‫وکړه اوبریالیتوب یی ورپه برخه کړه‪ ،‬کفارو ماتې وخوړه او‬ ‫د مسلمانانو تیرو تورو راواخیستل‪ ،‬یمین الدوله(سلطان‬ ‫محمود غزنوي)د ابرهمن بال لښکرې وزغلولې او د بهیم نګر‬ ‫په کال یې ورپناه کړې‪ ،‬دغه کال د یو هسک غره په سر پرته‬ ‫وه چې هندوانو هغه د خپل ستر بت د خزانو مرکز ګرځولی‬

‫و‪ ،‬کله چې هغوی د مسلمانانو لښکرې او په جنګ یې د دوی حرص‬ ‫ولیده؛ کم زړي شول‪ ،‬د مسلمانانو څخه یې امان وغوښت او د کال‬ ‫دروازه یې خالصه کړه‪ ،‬مسلمانانو کال فتحه کړه‪ ،‬یمین الدوله د‬ ‫خپلو خاصو ملګرو سره یوځای کال ته ورننوت‪ ،‬بې شمیره جواهرات‬ ‫او نوي ملیونه شاهي اشرفۍ یې السته راوړې‪ ،‬هللا تعالی مشرکان ذلیله‬ ‫کړل د هغوی طواغیت او بتان یې نسکور کړل او هغه جواهرات چې‬ ‫بتانو ته نذرانه شوي و د مسلمانانو السونو ته ورغلل»‪.‬‬ ‫دغه راز نوموړي غزنوي سلطان څو نورې سترې کارنامې هم‬ ‫ترسره کړی‪ ،‬هغه د بل ځل لپاره په کال (‪۴۰۰‬ه‍ ) کې هند ته والړ او‬ ‫زیات شمیر بتان یې نسکور او مات کړل‪ ،‬په کال (‪۴۰۵‬ه‍)‍ کې سلطان‬ ‫د تانیشر فتحې ته مخه کړه چې ابن اثیرلدی څخه په تهانسیرسره هم‬ ‫یادونه کړې ده چې نن ورځ هم پدغه نوم یادیږی‪ ،‬ابن اثیر وایي«کله‬ ‫چې مسلمانان خپل هدف ته نږدې شول د یو ژور اوخورا تیز سیند‬ ‫سره مخ شول‪ ،‬چې د دې سیمې هندو مشر د سیند بلې غاړې ته‬ ‫سنګر نیولی وه اوڅوک به یې پورې وتلو نه پریښودل‪ ،‬د هغه سره‬ ‫خپل پوځ او فیالن هم ول چې ډیر فخر به یې پرې کاوه‪ ،‬یمین الدوله‬ ‫خپلو بهادرو پوځیانو ته د سیند څخه د پورې وتلو امر وکړ‪ ،‬ترڅو د‬ ‫مشرکینو پوځ مشغوله کړي او پاتې لښکر هم ور پورې وځي‪ ،‬هغوی‬ ‫همدا�سې وکړل‪ ،‬د هندوانو سره دغو بهادرو مجاهدینو سخت جنګ‬ ‫وکړ او د سیند د غاړې د ساتنې څخه یې مشغول کړی‪ ،‬تردې چې‬ ‫ټول اسالمي لښکر د سیند بلې غاړې ته پورېووت ‪ ،‬ټوله ورځ جنګ‬ ‫دوام وکړ‪ ،‬هندوانو ماتې وخوړه اومسلمانانو ستره بریا ترالسه کړه‬ ‫مقاله‬

‫‪30‬‬ ‫‪٣٠‬‬

‫ډیرمالونه اوفیالن یې په غنیمت کې ونیول»‪.‬‬ ‫ځینې تاریخ پوهانو دا هم ذکر کړي ده چې د هند د باچاهانو څخه‬ ‫یو تن سلطان محمود غزنوي ته وړاندیز وکړ؛ چې د دوی د بتانو د‬ ‫ماتولو او د معبد د ړنګولو څخه الس واخلي‪ ،‬هندي بادشاه زیاته‬ ‫کړه‪«:‬مونږ پوهیږو چې تاسو دا بتان د خپل رب د رضا کولو لپاره‬ ‫ماتوئ‪ ،‬نو آیا دا څه چې مو مات کړل دا ستاسو د تقرب لپاره کفایت‬ ‫نه کوی؟ په ځانګړی ډول هغه بتان چې تاسو د نکرکرت په کال کې‬ ‫ویجاړکړل؟ بیا یې ورته د لوی مال ورکولو وعده ورکړه که چیرته دوی‬ ‫د بتانو د ماتولو څخه الس واخلي‪ ،‬سلطان ورسره دا هیڅ هم ونه‬ ‫منل اوپه ځواب کې یې ورته وویل‪ :‬زمونږ جنګ د هللا تعالی د رضا او‬ ‫د هغه د کلیمې د لوړتیا لپاره دی‪ ،‬نه د دنیاوي مادیاتو په خاطر‪،‬‬ ‫لدې وروسته سلطان په بیړه دمعبد لوري ته والړ ترڅو د دوی بتان‬ ‫ټوټه ټوټه کړي‪ ،‬مګر یو بوت یې مات نه کړ‪ ،‬هغه یې د ځان سره‬ ‫واخیست؛ ترڅو پرې په خپل اصلی ټاټوبي(غزني) کې خلک د پاسه‬ ‫وګرځي او پیمال یې کړي‪.‬‬ ‫په کال (‪۴۰۷‬ه‍) کې د سلطان بله ستره کارنامه دا وه چې د هندوانو‬ ‫یوې بلې مظبوطې بت خانې ته یې ځان ورساوه چې وداني یې ترټولو‬ ‫پیاوړې وه‪ ،‬ابن اثیر وایي‪«:‬په دغه معبد کې نږدې(‪ )۵۰۰‬بتان والړ و‪،‬‬ ‫چې د سرو زرو څخه جوړ او جواهر پکې لګول شوي و‪ ،‬چې د سرو‬ ‫زرو وزن یې په مجموعي ډول (‪ ) ۶۹۰۳۰۰‬مثقاله ته رسیده او هغه‬ ‫بتان چې د سپینو زرو څخه جوړ وو شمیره یې (‪ )۲۰۰‬بتان وو‪ ،‬یمین‬ ‫الدوله بتان مات کړل او سره او سپین زر یې د ځان سره واخیستل‪،‬‬ ‫دلرګیو بتان یې وسوځول او د قنوج په لور وکوچیده‪ ...‬د قنوج کالونه‬ ‫او د هغې تابع اووه سیمې چې په دغو اوبو پرتې وې ونیولې‪ ،‬هلته د‬ ‫بتانو نږدې لس زره مندرونه وو‪ ،‬ویل کیدل چې دغه د دوه لکه نه تر‬ ‫درې لکه کالو پخواني دي‪ -‬چې دا ټول درواغ ول‪ -‬کله چې سلطان دغه‬ ‫مندرونه ونیول نو خپل لښکر ته یې د هغې غنیمتونه حالل کړل»‪.‬‬ ‫د بتانو په ماتولو کې د سلطان محمود غزنوي ترټولو لویه فتح‬ ‫د هندوانو د لوی بت سومنات ماتول و‪ ،‬کومه چې په کال(‪۴۱۶‬ه‍) کې‬ ‫منځ ته راغله‪ ،‬ابن اثیر وایي‪«:‬دا بت د هندوانو تر ټولو لوی بت و‪،‬‬ ‫کومه شپه چې به سپوږمۍ تندر ًونیوله دوی به دغلته حج ته راتلل‪ ،‬د‬ ‫سومنات د عبادت لپاره به تقریبا سل زره خلک راغونډيدل کیدل‪...‬‬ ‫د تقرب او نذر لپاره به یې قیمتي غاړکۍ سومنات بت ته ور اچولې‬ ‫او د بت منجورانو او موریدانو ته به یې هم ډیر ګران قیمته مالونه‬ ‫ورکول‪ ،‬د دغه بت لپاره لس زره کلي وقف کړی شوي وو»‪.‬‬

‫البته د موحد سلطان د دغه بت د نسکورولو اراده کول‪ ،‬دالرې‬ ‫خورا زیات مشکالت اوتکلیفونه ګالل پدې خاطر نه وو چې د بت په‬ ‫ماتولو سره به مالونه اوخزانې ترالسه کړي‪ ،‬بلکې د هغه اراده او‬ ‫قصد دا و چې د سومنات په ماتولو سره د هغه د پیروانو او عبادت‬ ‫کونکو زیلې غوڅې کړې او د شرک ټغر ورټول کړي‪.‬‬ ‫ابن اثیروایي‪«:‬کله چې به یمین الدوله په هندوانو کوم بری ترالسه‬ ‫کړ او بتان به یې ورمات کړل‪ ،‬نو هندوانو به ویل‪:‬دا بتان ځکه ټوټه‬ ‫ټوټه کیږي او ماتیږي چې دوی سومنات خفه کړی دی او هغه ورته‬ ‫غوصه دی‪ ،‬که چیرته ترې هغه خوشحاله وی نو په دوی به دا�سې‬ ‫نه کیدل اوچا چې د دوی د ماتولو اراده کړې وی نو سومنات به هغه‬ ‫خلک هالک کړي وی‪ ،‬کله چې یمین الدوله ته د هندوانو دا خبره‬ ‫ورسیده نو کلکه اراده یې وکړه چې دغه بت نسکور کړي‪ ،‬د هغه ګمان‬ ‫دا و چې هر کله دغه بت نشت �شي او دوی ته د خپلې دعوا درواغ په‬ ‫ډاګه �شي‪ ،‬نو په اسالم کې به داخل �شي‪ ،‬سلطان استخاره وکړه او د‬ ‫غزني څخه د دغه کال د شعبان په لسمه د ‪ ۳۰‬زره لښکر سره روان‬ ‫شو او دا د هغه مجاهدینو څخه عالو وو چې د جهاد لپاره په خپله‬ ‫خوښه تلل»‪.‬‬ ‫هغه الر چې دغه بت ته رسیده؛ ډیره خطرناکه او ستونزمنه‬ ‫وه‪ ،‬ځکه چې په دښتو او صحراوونو ورتیره شوې وه‪ ،‬لیکن موحد‬ ‫سلطان دغه ستونزي وګاللي او هیڅکله د خپل عزم او ارادې څخه‬ ‫لس په سر نه شو‪ ،‬ابن اثیروايي‪«:‬کله چې سلطان دغه اوږده دښته‬ ‫ووهله نو بل لوري ته یې وکتل چې کالګانې د بت پرستو نه ډکې دي او‬ ‫د کالګانو په څنګ کې یې ژور کوهیان او خندقونه کیندلي دي‪ ،‬ترڅو‬ ‫د سلطان مخه په دې کوهیانو او خندقونو ډب کړي او دوی ته ونه‬ ‫ر�سي‪ ،‬لیکن کله چې سلطان دغه کالګانو ته نږدې شو‪ ،‬هللا تعالی د‬ ‫مشرکانو په زړونو کي رعب واچو او اسالمي لښکر ته یې دغه فتحه‬ ‫اسانه کړه؛ کالګانې يې ورته ورکړې‪ ،‬ډیر مشرکان يې پکې ووژل او‬ ‫بتان يې ورمات کړل‪ ،‬له دغه ځایه یې یواځې اوبه او بع�ضې د ضرورت‬ ‫شیان ځان سره واخیستل»‪ ،‬د ډيرو جنګونو او د کالګانو د محاصرو‬ ‫څخه وروسته سلطان محمود غزنوي سومنات بت ته ورسیده‪ ،‬ابن‬ ‫اثیر وايي‪«:‬د ذي القعدې میاشت نیمه تیره وه‪ ،‬د پنجشنبي ورځ وه‬ ‫چې سلطان محمود غزنوي سومنات بت ته ورسید‪ ،‬سلطان وکتل‬ ‫چي یوه مظبوطه کال د سمندر په غاړه اباده ده او د سمندر څپې‬ ‫يې په دیوالونو ماتیږي‪ ،‬د کال خلک د مسلمانان لیدو ته راوتي دي‪،‬‬ ‫دايې باور دی چې د دوي معبود (سومنات) به اوس د مسلمانانو دغه‬

‫د سومنات ویجاړ شوی مندر‬

‫‪٣١‬‬

‫لښکرې ختموي» او دا د هر مشرک عادت او عقیده وي لیکن دغه‬ ‫باطل پرست چیرته د توحید د لښکرو په وړاندې ودریدالی �شي!‪.‬‬ ‫ابن اثیر د جنګ تفصیل او د بت پرستو د هغه وخت حیرانتیا چې‬ ‫یې معبود د هغه چا په وړاندې چوپ والړ و او هیڅ ډول دفاعي حرکت‬ ‫یی نه کولو‪ ،‬چې د ده په ماتولو پ�سې راغلي و‪ ،‬دا په دا�سې حال کې چې‬ ‫د بت پرستانو عقیده دا وه چې همدا بت به دوی ته نجات اوخالصون‬ ‫ورکوي‪ ،‬هر چې هغه بتان وو چې سلطان مات کړل علت یې پر هغوی‬ ‫د سومنات غصه وه‪ ،‬که سومنات ترې را�ضي وی نو اسالمي لښکرو‬ ‫بیا نه شو ماتولی‪ ،‬ابن اثیر وایي‪ «:‬هندوان د مسلمانانو له خوا‬ ‫د دا�سې جنګ سره مخامخ شول چې مخکې یې نه ؤ لیدلی د جنګ‬ ‫د شروع کیدو سره سم بت پرست د دیوالونو نه راښکته شول او‬ ‫مسلمانان پر دیوالونو ورجګ شول‪ ،‬د توحید چغې یې وهلې او د‬ ‫اسالم شعارونه یې پورته کړل‪ ،‬سخت جنګ پيل شو‪ ،‬بت پرستانو‬ ‫چې کله د اسالمی لښکرو بې مثاله قرباني اود دې په مقابل کې خپل‬ ‫ضعف ولیده‪ ،‬نو سومنات بت ته ورغلل اوژړا او فریادونه یې ورته‬ ‫شروع کړل‪ ،‬مخونه یې ورته په خاورو کې ولړل او مرسته یې ترې‬ ‫وغوښته‪ ،‬تردې چې شپه شوه او جنګ هم تم شو‪ ،‬کله چې سبا شو‬ ‫اسالمي لښکرو سهار وختي حمله پیل کړه او نښتې پیل شوې‪ ،‬ډیر‬ ‫هندوان یې ووژل او د ښار څخه یې د سومنات کور ته ورټیل وهل‪،‬‬ ‫د بت خانې په دروازه کې سخت جنګ کیده‪ ،‬مقاومت ډیر سخت و‪،‬‬ ‫هندوان به ډلې ډلې سومنات ته ورتلل‪ ،‬غاړې به یې ورکولې‪ ،‬ژړل به یې‬ ‫او مدد به یې تری غوښته او بیا به د اسالمی لښکرمقابلې ته راوتل‪،‬‬ ‫خو اسالمي لښکرو به یوه ډله په بلې پ�سې له تیغه ویستله‪ ،‬تردې چې‬ ‫نږدې وه ټول هندوان ووژل �شي‪ ،‬ډیر کم یې ژوندي پاتې شول‪ ،‬هغوی‬ ‫په کښتیو کې د تیښتې په خاطر سپاره شول‪ ،‬لیکن مسلمانانو هغوی‬ ‫هم راګیر کړل‪ ،‬څه یې ووژل او څه یې په اوبو کې الهو کړل»‪.‬‬ ‫د سومنات حال دا شو چې‪ «:‬یمین الدوله سومنات بت ټوټه ټوټه‬ ‫کړ‪ ،‬څه حصه یې په اور وسوځوله او پاتې حصه یې د ځان سره غزني‬ ‫ته یوړه او د جامع مسجد درشل یې تری جوړ کړ» او پدې سره دغه‬ ‫بت د ماتولو نه وروسته ډیر زیات سپک شو‪.‬‬ ‫په دغه غزا کې د مسلمانانو الس ته دومره زیات غنیمتونه راغلل‬ ‫چې د جهاد ټوله خرچه یې ورته پوره کړه‪ ،‬چې دغه یواځې د هللا تعالی‬ ‫لخوا پاک رزق و‪ ،‬ابن اثیر وایي‪«:‬د بتانو د خونو څخه د ترالسه شوي‬ ‫غنیمت قیمت شل ملیونه دیناره و او په دې جنګ کی د پنځوس زره‬ ‫څخه زیات هندوان مردار شول‪.‬‬ ‫ي‬ ‫موحد سلطان محمود غزنو (رحمه هللا) خپل پاتې ژوند په جهاد‬ ‫في سبیل هللا کې تیر کړ تردې چې په کال (‪۴۲۱‬ه‍)کې وفات شو ‪.‬‬ ‫د سلطان محمود غزنوی رحمه هللا د جهاد او بت ماتونې له امله‬ ‫په هند کې اسالم تر ډیرو پیړیو حاکم و او د سومنات ماتولو په‬ ‫مشرکینو ډیر لوی اثر درلوده‪.‬‬ ‫د سلطان توره یواځې د بت پرستو پر څټونو مسلطه نه وه‬ ‫بلکې سلطان د مبتدعینو او باطني زندیقانو لپاره تیره توره وه‪ ،‬هغه‬ ‫بدعات د پښو الندې کړل‪ ،‬سنت یې را ژوندی کړ او د حدیث قدر د‬ ‫هغه رحمه هللا زمانه کې ډیر لوړ شو‪.‬‬ ‫د سلطان محمود غزنوي‪-‬رحمه هللا‪ -‬مشغله دا وه چې بتان مات‬ ‫او د ځمکې له مخه ورک کړي‪ ،‬د کومې بیلګې او مشهور واقعات چې‬ ‫مونږ مخکې ذکر کړل‪ ،‬په ځانګړې توګه د مشرکو هندوانو د لوی‬ ‫بت”سومنات” ماتول‪ ،‬خو د دې ترڅنګ غزنوي سلطان د مسلمانانو‬ ‫په ټولي(خالفت) دومره حرص کونکی و لکه چې د شرک او مشرکینو‬ ‫په ځپلو یې کولو‪ ،‬پدې باب کې د هغه مشهورې کارنامې تاریخ په خپلو‬ ‫پاڼو کې د ځان سره ساتلي دي چې یو شمیر یې په دې ډول دي‪:‬‬ ‫په کال (‪۴۰۴‬ه‍) کې چې کله د بع�ضې غزاګانو څخه راستون شو‪،‬‬ ‫نو عبا�سي خلیفه القادر باهلل ‪-‬رحمه هللا‪ -‬ته یې لیک ولیږه او د هغه‬ ‫څخه یې غوښتنه وکړه چې د خپل الس الندې سیمه باندې یې والي‬ ‫مقرر کړي‪ ،‬ابن اثیر‪-‬رحمه هللا‪ -‬وايي‪“ :‬کله چې سلطان د غزا نه وزګار‬

‫او بیرته غزني ته راستون شو نو خلیفة املسلمین القادر باهلل ته یې‬ ‫لیک ولیږه‪ ،‬چې په هغې کې د خراسان او هغو هیوادونو د مشرۍ په‬ ‫اړه د یو فرمان غوښتنه شوې وه چې د سلطان د الس الندې وو‪ ،‬نو‬ ‫خلیفه دهغه غوښته ومنله او په سیمه د مشرۍ فرمان یې ورته‬ ‫ولیکه”‪ ،‬که څه هم غزنوي سلطان دېته کومه اړتیا نه درلوده چې د‬ ‫چا په فرمان یا وصیت خپله بادشاهي مضبوطه کړي‪ ،‬لیکن د هغه‬ ‫ټول حرص دا و چې د یو دا�سې قری�شي امام د سیوري الندې والړ �شي‬ ‫چې په هغه مسلمانان راټول وي‪.‬‬ ‫عبا�سي خلیفه د سلطان په عزت کې نور څه هم زیات کړل او‬ ‫هغه ته یې یو شمیر لقبونه ورکړل‪ ،‬ابن الجوزي وايي‪“ :‬خلیفه غزنوي‬ ‫ته د اکرام جامه(چوغه) ولیږله او هغه ته یې د یمین الدوله او امین‬ ‫الدوله لقبونه ورکړل‪ ،‬بیا یې وروسته ورسره دا هم زیات کړل‪ ،‬چې‬ ‫نظام الدین ناصر الحق”[املنتظم]‪.‬‬ ‫غزنوي سلطان کله هم د قری�شي خلیفه د اطاعت څخه د هغه چا‬ ‫اطاعت ته وتونکی نه و چاچې په ظلم سره د خالفت دعوا کوله او د‬ ‫ځان لپاره یې په درواغو فاطمي نسب غوره کړی و‪ ،‬ابن کثیر‪-‬رحمه‬ ‫هللا‪ -‬وايي‪“ :‬هغه به د خپل واک الندې په ټوله خاوره کې د خلیفه‬ ‫القادر باهلل په نامه خطبې کولې(په هغه زما نه کې به د جمعې په‬ ‫خطبه کې د خلیفه نوم یادیده)‪ ،‬په دغه مهال کې به د مصر څخه د‬ ‫فاطمیینو استازي هم سلطان ته راتلل؛ د سلطان په نوم لیکونه او او‬ ‫قیمتي تحفې به ورسره و‪ ،‬ترڅو سلطان د دوی لورې ته واوړي‪ ،‬لیکن‬ ‫هغه به دغه استازي د پیغامونو او تحفو سره سوځول”‪ ،‬پدې جمله‬ ‫کې غزنوي سلطان د فاطمیینو یو استازی او د هغوی تحفې عبا�سي‬ ‫خلیفه ته هم لیږلې وې‪ ،‬ترڅو یې په هکله خلیفه په خپله فیصله‬ ‫وکړي‪ ،‬ابن الجوزي وايي‪ “ :‬ابو العباس هغه څه حاضر کړل چې د‬ ‫مصر لخوا یمین الدولة ته لیږل شوي وو‪ ،‬د یمین الدوله لیک پکې‬ ‫هم و‪ ،‬چې په هغې کې سلطان لیکي وو‪«:‬زه ستاسو مخلص غالم یم‪،‬‬ ‫ستاسو اطاعت په ځان فرض ګڼم او د هر هغه څه نه برائت کوم‬ ‫چې د عبا�سي دولت خالف وي»‪ ،‬د دې نه یوه ورځ وروسته یې هغه‬ ‫جامې چې فاطمیینو رالیږلې وې باب النوبي ته وویستلې‪ ،‬هلته ورته‬ ‫یوه کنده وکیندل شوه‪ ،‬لرګي پکې واچول شول او د هغې دپاسه دغه‬ ‫جامې کیښودل شوي او وسوځول شوې”؛ ابو العباس ابن تیمیه‪-‬‬ ‫رحمه هللا‪ -‬وايي‪“ :‬د مصر عبیدي حاکم غزنوي سلطان ته لیکنه کړې‬ ‫وه‪ ،‬په هغې کې یې سلطان خپلې پلوۍ ته بللی و‪ ،‬هغه د عبیدي حاکم‬ ‫دغه لیک د هغه د استازي په سر وسوځاوه او د اهل السنت دا�سې‬ ‫مالتړ یې وکړ چې د هغه څخه مشهور دی”[منهاج السنة]‪.‬‬ ‫په کال (‪۳۹۶‬ه‍)کې د اوسني پاکستان ملتان سیمې ته پدې غرض‬ ‫والړ چې د هغې قرمطي حاکم له منځه یو�سي‪ ،‬ابن اثیر وايي‪“ :‬د دغې‬ ‫غزا سبب دا و چې د ملتان د والي ابو الفتوح په اړه غزنوي ته خبر‬ ‫را رسیدلی و چې دغه سړی چټله عقیده لري؛ ابو الفتوح قرمطي په‬ ‫الحاد تورن کړی شوی و او بله دا چې دی په ملتان کې د خپل والیت‬ ‫خلک خپلې دغې چټلې عقیدې ته رابللي دي او هغوی یې خبره منلې ده‪،‬‬ ‫نو یمین الدوله الزم وګڼله چې د دغه قرمطي پرخالفت جهاد وکړي او‬ ‫د دغې مشرۍ څخه یې راکوز کړي‪ ،‬د هغه په لور روان شو‪ ،‬په الره‬ ‫کې د سیندونو د ډیر والي سره مخ شو‪ ،‬په ځانګړې توګه سیحون‬ ‫سیند؛ او هیڅ الره نه وه چې د هغه نه تیر �شي‪ ،‬غزنوي سلطان د هند‬ ‫د بادشاه اندبال څخه غوښتنه وکړه چې ملتان ته په رسیدو کې ورته‬ ‫د خپلې خاورې نه د تیریدو اجازه وکړي‪ ،‬لیکن اندبال دغه غوښتنه‬ ‫ونه منله‪ ،‬نو غزنوي سلطان په هغه د ملتان نه مخکې جګړه پیل کړه‬ ‫او ویې ویل‪ :‬دوه غزاګانې به یوځای کړو” غزنوي سلطان د لوی هللا په‬ ‫فضل اندبال له منځه یوړ او ملتان ته هم ورسیده‪.‬‬ ‫ي‬ ‫ابن اثیر‪-‬رحمه هللا‪ -‬وايي‪“ :‬کله چې ابو الفتوح ته د غزنو سلطان‬ ‫د راتلو خبر ورسیده‪ ،‬پدې پوه شو چې د هغه مخې ته ودریدل او‬ ‫نافرماني ورته مشکل دي‪ ،‬نو خپل مالونه یې سرنديب ته منتقل کړل‬ ‫او ملتان یې سلطان ته خالي کړ‪ ،‬یمین الدوله ملتان ته ورسیده او‬ ‫هلته یې پړاو واچاوه‪ ،‬هغه ولیدل چې د ملتان خلک په خپله ګمراهۍ‬ ‫مقاله‬

‫‪٣٢‬‬

‫کې ړاند او حیران دي‪ ،‬هغوی یې محاصره کړل‪ ،‬تنګي یې پرې راوسته‬ ‫او جنګ ته یې دوام ورکړ‪ ،‬تردې چې هللا تعالی ورته سیمه په جنګ‬ ‫فتح کړه‪ ،‬بیا یې د توبې سره د سزا په توګه په ملتانیانو شل زره‬ ‫درهمه مقررکړل”‪.‬‬ ‫سلطان محمود غزنوي‪-‬رحمه هللا‪ -‬د قری�شي خلیفه په اطاعت او‬ ‫د بدعت او زندیقانو پر خالف ډیر حرصناک و‪ ،‬په کال (‪۴۰۸‬ه‍) کې‬ ‫“یمین الدوله او امین الدوله ابو القاسم محمود بن سبګتګین د امیر‬ ‫املؤمنین امر ومانه او د خپل الس الندې خراسان او نوره ټوله سیمه‬ ‫کې د هغه په نقشقدم روان شو؛ معتزله‪ ،‬روافض‪ ،‬اسماعیلیان‪،‬‬ ‫قرامطه‪ ،‬جهمیه او مشبهه یې ووژل‪ ،‬په سولۍ یې کړل‪ ،‬بند ته یې‬ ‫واچول او د سیمو نه یې وشړل‪ ،‬بلکې د مسلمانانو په منبرونو یې پر‬ ‫هغوی لعنتونه وویل‪ ،‬ټول مبتدعین یې وشړل‪ ،‬د هیواد نه یې فراري‬ ‫کړل او دغه په اسالم کې یو سنت وګرځیده “[البداية والنهاية]‪.‬‬ ‫په کال (‪۴۲۰‬ه‍)کې غزنوي ری سیمې ته والړ‪ ،‬هلته “مجد الدوله”‬ ‫البویهي راف�ضي مشر و‪ ،‬د هغه نه یې مشري واخیسته او هغه او د‬ ‫هغه پوځ یې له منځه یوړه‪ ،‬دغه خبر یې بیا خلیفه”القادر باهلل” ته‬ ‫ولیږه‪ ،‬لکه چې ابن الجوزي یې دغه برخه رانقل کړې‪“ :‬هللا تعالی د‬ ‫دې سیمې نه د ظاملانو زور ختم کړی او د باطني کفارو فاجرانو او‬ ‫مبتدعینو څخه یې دغه سیمه پاکه کړه‪ ،‬ستاسو پاک حضور ته به‬ ‫د خبر واقعیت در رسیدلی وي‪ ،‬چې بنده عاجز د کفارو او ګمراهانو‬ ‫په غزا کې خپل ټول توان په کار اچولی دی‪ ،‬ترڅو د خراسان د خاورې‬ ‫څخه د باطنیه فاجرانو جرړې ختمې �شي‪ ،‬د ری ښار د دوی ټاتوبی‬ ‫ګرځیدلی و د هر ځایه به ورته رامات ول‪ ،‬هلته یې د خپل کفر اعالن‬ ‫کړی و او معتزله مبتدعینو او غلو کونکو روافضو سره ګډوډ ول؛‬ ‫څوک چې د قرآن او سنت مخالفین دي‪ ،‬صحابه کرامو ته په ښکاره‬ ‫کنځلې کوي‪ ،‬د کفر عقیده ساتي او د اباحیت مذهب لري”‪.‬‬ ‫په همدې ډول غزنوي سلطان د ګمراهان اشاعره و پر خالف هم‬ ‫ډیر واقعات لري‪ ،‬ذهبي په خپل کتاب”السیر” کې وايي‪“ :‬ابن فورک د‬ ‫غزنوي سلطان مجلس ته ورغی‪ ،‬نو ویې ویل‪:‬مونږ هللا تعالی ته فوقیت‬ ‫ځکه نه شو ثابتولی چې د دې نه هللا تعالی الره تحتیت(الندې والی)‬ ‫الزمیږي‪ ،‬ځکه د چا لپاره چې فوقیت ثابتیدل جائز وي‪ ،‬د هغه لپاره‬ ‫الندې والی هم ثابتیدل جائز وي‪ ،‬نو سلطان ورته وویل‪«:‬ما خو په‬ ‫فوقیت د هللا تعالی صفت ندی بیان کړی‪ ،‬بلکې هغه په خپله دغه‬ ‫صفت د ځان په هکله بیان کړی دی»‪ ،‬نو ابن فورک وشرمیده او‬ ‫ذلیله شو”‪.‬‬ ‫همدا شان ذهبي وايي”ابو الولید سلیمان الباجي وايي‪ :‬کله چې ابن‬ ‫فورک د کرامیه څخه د مناظرې غوښتنه وکړه نو هغوی د خراسان‬ ‫والي محمود بن سبګتګین ته ولیکل‪ :‬دغه سړی چې زمونږ په خالف‬ ‫خلک راپاروي دغه زمونږ څخه ستا په نیزد ډیر کافر او مبتدع دی‪ ،‬ته‬ ‫د هغه څخه د محمد بن عبد هللا‪-‬صلی هللا علیه وسلم‪ -‬په اړه پوښتنه‬ ‫وکړه‪ ،‬چې هغه نن ورځ هم پیغمبر دی که نه؟ دغه خبره په سلطان‬ ‫محمود ډیره درنه پریوته‪ ،‬هغه وویل‪«:‬که دغه خبره ثابته شوه نو زه‬ ‫به خامخا دغه سړی وژنم»‪ ،‬بیا یې هغه راوغوښت او پوښتنه یې ترې‬ ‫وکړه‪ ،‬ابن فورک وویل‪”:‬محمد بن عبد هللا مخکې پيغمبر و‪ ،‬لیکن‬ ‫نن ورځ پیغمبر ندی”‪ ،‬سلطان د هغه د مرګ امر صادر کړ‪ ،‬بیا ورته‬ ‫پدې اړه یو سفارش راغی او ورته وویل شول‪ ،‬چې دغه یو بوډا سړی‬ ‫دی‪ ،‬نو سلطان امر وکړ‪ ،‬چې په زهرو دې ووژل �شي‪ ،‬نو زهر یې پرې‬ ‫وڅښل”‪.‬‬ ‫ابن حزم‪-‬رحمه هللا‪ -‬وايي‪“ :‬یوه دا�سې ډله پیدا شوې‪ ،‬هغوی‬ ‫دعوا لري چې محمد بن عبد هللا بن عبد املطلب‪-‬صلی هللا علیه‬ ‫وسلم‪ -‬اوس د هللا تعالی رسول ندی‪-‬صلی هللا علیه وسلم‪ ،-‬دغه د‬ ‫اشعریانو یو قول دی‪ ،‬ماته سلیمان بن خلف الباجي خبر راکړی‪ -‬او‬ ‫هغه نن ورځ د مشرانو اشعریانو څخه دی‪ -‬چې محمد بن الحسن بن‬ ‫فورک االصفهاني د همدې مسئلې په سر په زهرو وژل شوی و‪ ،‬هغه‬ ‫د ماوراء النهر نه د الندې ټول خراسان والي محمود بن سبګتګین –‬ ‫رحمه هللا‪ -‬په زهرو وژلی و‪ ...‬مونږ په هللا تعالی پورې د دې وینا څخه‬ ‫‪٣٣‬‬

‫پناه غواړو‪ ،‬ځکه دا ښکاره کفر دی چې هیڅ شک پکې نشته‪ ....‬دوی‬ ‫قرآن کریم پدې آیت کې درواغژن کړ چې هللا تعالی فرمايي‪ُّ :‬‬ ‫“{م َح َّم ٌد‬ ‫ُ ُ َّ‬ ‫الل}‪ ،‬دوی اذان او اقامت درواغژن کړل‪ ،‬کوم چې هللا تعالی په‬ ‫َّرسول ِ‬ ‫ورځ کې پنځه وخته د مسلمانانو په ټولي فرض کړي دي‪ ،‬دوی کافرانو‬ ‫ته د مسلمانانو دعوت درواغژن کړ‪ ،‬د کوم نه پرته چې د اور نه‬ ‫څوک خالصیدی ن�شي‪ ،‬دوی د مسلمانانو ټولې پيړۍ درواغژنې کړې‪،‬‬ ‫د صحابه کرامو ر�ضي هللا عنهم نه راواخله ټول امت نیکان او بدان‬ ‫ځکه هغوی دغه کلمه ویلې چې ال اله اال هللا محمدا رسول هللا‪ ،‬بل د‬ ‫دې ملعون قول په خاطر دا خبره فرض کیږي چې باید مونږ موذنین‬ ‫او اقامت کونکو ته درواغژن ووایو‪ ،‬ځکه هغوی محمد رسول هللا‬ ‫وايي‪ ،‬باید محمد کان رسول هللا ووايي‪ ،‬ځکه خو پدې مسئله امیر‬ ‫محمود بن سبګتګین د امیر املومنین غالم او د خراسان والي‪-‬رحمه‬ ‫هللا‪ -‬راولږیده او د اشعریانو شیخ ابن فورک یې وواژه‪ ،‬هللا تعالی دې‬ ‫غزنوي سلطان ته اجر ورکړي او هللا تعالی دې په ابن فورک او د هغه‬ ‫په ملګرو او اتباعو لعنت وکړي”[الفصل]‪.‬‬ ‫ی‬ ‫نو سلطان محمود غزنوي دا�سې سړ نه و چې د ګمراهۍ د‬ ‫مشرانو‪ ،‬داعیانو او اهل الکالم په اړه چپ پاتې �شي‪.‬‬ ‫شیخ االسالم ابو العباس ابن تیمیه‪-‬رحمه هللا‪ -‬د سلطان محمود‬ ‫غزنوي صفت دا�سې بیانوي‪ ،‬وايي‪“ :‬هرکله چې د په خراسانیانو کې تر‬ ‫ټولو بهتره بادشاهي د محمد بن سبګتګین وه؛ نو د هغه په بادشاهۍ‬ ‫کې اسالم او سنت عزتمند وو‪ ،‬هغه د هندو د مشرکینو پرخالف‬ ‫غزاګانې وکړې او دا�سې عدالت یې خپور کړ چې مخکې چا هم په دغه‬ ‫سیمه نه و کړی‪ ،‬د هغه په زمانه کې سنت غالبه او بدعت په سر وهل‬ ‫شوی و”[الفتاوی]‪.‬‬ ‫بل ځای ابن تیمیه –رحمه هللا‪ -‬وايي‪ “ :‬هغه د بهترینو او عادلو‬ ‫بادشاهانو څخه و‪ ،‬هغه د بدعتیانو پر خالف د ټولو نه زیات سخت‬ ‫و”[منهاج السنة]‪.‬‬ ‫په همدې توګه د امام د بیعت او د بدعتیانو او زندیقانو پر‬ ‫خالف د جنګ برکت دا و چې‪ :‬هللا تعالی ورسره مرسته وکړه‪ ،‬واکمني‬ ‫یې ورکړه او په دښمنانو یې غالبه کړ‪ ،‬ابن کثیر رحمه هللا د (‪۴۲۱‬ه‍)‬ ‫کال په واقعاتو کې دا�سې وايي‪“ :‬کله چې د دې کال د ربیع االول میاشت‬ ‫راغله نو عادل بادشاه‪ ،‬لوی غازي‪ ،‬تایید کړی شوی مرابط‪ ،‬کامیاب‬ ‫مجاهد‪ ،‬یمین الدوله ابو القاسم محمود بن سبګتګین وفات شو‪،‬‬ ‫هغه د د غزني او لویو هیوادونو بادشاه و‪ ،‬هغه د هند زیاتره برخه‬ ‫په په زور نیولې وه‪ ،‬هغه د هندوانو بتانو مات کړي او د هندوانو‬ ‫بادشاهي یې په زوره ختمه کړې وه”‪.‬‬ ‫دغه د دې عادل سلطان د سیرت یو څو ملغلرې وي‪ ،‬هغه د‬ ‫توحید او سنت مرسته کړې وه او شرک او بدعت یې ځپلی و‪ ،‬هغه‬ ‫د مسلمانان د جماعت په پیاوړتیا حرص درولوده او دا په دا�سې‬ ‫وخت کې چې د خالفت پر خالف ډیر مبتدعین او د باطلو فرقو خلک‬ ‫پاڅیدل او هغه یې ختمول غوښتل‪ ،‬نو د غزنوي سلطان لخوا د امیر‬ ‫املؤمنین القاهرباهلل لپاره دوستي او تابعداري پدې اړه ډیر لوی رول‬ ‫ولوباوه‪ ،‬دغه ډلې یې سرټیټې کړې او د قر�شي خالفت هیبت یې راتازه‬ ‫کړ‪.‬‬ ‫نن یو ځل بیا په خراسان کې د موحدینو یو نوی نسل رالوییږي‪،‬‬ ‫هللا تعالی په دوی د اسالم او مسلمانانو مرسته کوي‪ ،‬د شرک پرخالف‬ ‫جنګیږي‪ ،‬بدعت ختموي او په خالفت منګولې لګوي‪.‬‬ ‫د هللا تعالی نه سوال دی چې د دوی په الس د سند او هند هیوادونه‬ ‫بیا فتح کړي‪ ،‬إنه ولي ذلك والقادر عليه‪ ،‬والحمد هلل رب العاملين‪.‬‬

‫د نبــوي کــور میرمنــې‪ ،‬پــه دنیــا او اخــرت ـکـې د رســول هللا صلــی‬ ‫هللا علیــه وســلم بیبیانــې‪ ،‬د مومنانــو مینــدې‪ ،‬پــه ټولــو ښــځو ـکـې تقــوا‬ ‫دارې‪ ،‬پا ـکـې‪ ،‬پاکدامنــې‪ ،‬تقــوا دارې او پــه ښــه صفتونــو ســنبالې دي‬ ‫او بیــا هــم ورتــه هللا تعالــی د اووه اســمانونو د پاســه نــه خطــاب کــوي‪،‬‬ ‫د رب العاملیــن لخــوا ورتــه ډاګیــز او صریــح وصیتونــه راځــي‪ ،‬چــې هیــڅ‬ ‫کــوم بــل تفســیر او تاویــل تــه اړتیــا نــه راځي(خــو د هغــه چــا لپــاره چــې د‬ ‫زړه ســترګې یــې هللا تعالــی خال�صــې کــړې وي)‪ ،‬د دغــو وصیتونــو څخــه‬ ‫ََ‬ ‫فرمايي‪(:‬وقـ ْـر َن‬ ‫یــو دا هــم دی چــې د امــر پــه صیغــه راغلــی‪ ،‬هللا تعالــی‬ ‫ُ‬ ‫ِفــي ُب ُيو ِتك َّن)[االحـزاب‪ ،]33‬تاســو پــه خپــل کــور ـکـې قـراري ونی�ســئ یعنــې‬ ‫پاتــې �شــئ‪ ،‬یعنــې قـراری‪ ،‬اســتقرار او پــه کــور ـکـې د پاتــې کیــدو او وخــت‬ ‫تیرولــو پــه معنــا راځــي‪.‬‬ ‫کلــه چــې امــر د هللا تبــارک وتعالــی لخــوا و َي َنــو بیــا مومــن هیــڅ‬ ‫َ‬ ‫ووايي‪(:‬سـ ِـم ْع َنا َوأط ْع َنــا)‪ ،‬مونــږ خبــره‬ ‫اختیــار نــه لــري مګــر دا چــې‬ ‫واوریــده او ومــو منلــه‪ ،‬د دې باوجــود نــن مونــږ ولــې ګــورو چــې زیاتــره‬ ‫ښــځې لــه کــوره ووځــي او پــه کــور ـکـې د هغــه امــر مطابــق نــه کینــي چــې پــه‬ ‫هغــې ســره تــر ټولــو غــوره میرمنــو تــه امــر شــوی و؟ نــن ولــې ښــځې بــې لــه‬ ‫حاجتــه د کــور نــه بهــر ډیــر وخــت تیـ ٰـروي؟‬ ‫دا بــې لــدې بــل څــه نــه دي چــې د الهــي اوامــرو پــه مقابــل او د هغــې‬ ‫پــه قبلولــو ٰ ـکـې ایمانونــه ډیــر کمــزوري شــوي او پــه ځانګــړې توګــه چــې‬ ‫کلــه دغــه الهــي اوامــر د بعضــو پــه نیــزد د دې شــنې او خایســته دنیــا د‬ ‫لیــدو د مــزې ســره پــه ټکــر �شــي‪.‬‬ ‫کیدی�شــي دا�ســې څــوک هــم پیــدا �شــي چــې وايــي‪ :‬پــه کــور ـکـې د پاتــې‬

‫کیدلــو خطــاب خــو یواځــې د رســول هللا صلــی هللا علیــه وســلم‬ ‫بیبیانــو تــه دی‪ ،‬پــدې ـکـې عامــې ښــځې نــدی داخلــې!!!‬ ‫نــو دغــو خلکــو تــه قرطبــي رحمــه هللا پــه خپــل تفســیر ـکـې دا�ســې‬ ‫ُ‬ ‫َ َ‬ ‫ځــواب ورکــوي‪(َ :‬وقـ ْـرن ِفــي ُب ُيو ِتكـ َّـن)” د دې آیــت معنــا دا ده چــې ښــځې‬ ‫بایــد پــه کــور ـکـې پاتــې �شــي‪ ،‬دغــه خطــاب اګــر چــې د رســول هللا صلــی‬ ‫هللا علیــه وســلم بیبیانــو تــه دی‪ ،‬لیکــن نــورې ښــځې پکــې د معنــا د‬ ‫لحاظــه داخلــې دي‪ ،‬دا پــه هغــه وخــت ـکـې چــې د نــورو ښــځو لپــاره‬ ‫کــوم بــل ځانګــړی دلیــل نــه وي موجــود‪ ،‬دلتــه خــو شــرعي دالئــل لــدې‬ ‫ډک دي چــې ښــځه بایــد پــه خپــل کــور ـکـې کینــي او بهــر والړه ن�شــي»‪.‬‬ ‫ابــن کثیــر رحمــه هللا وايي‪«:‬پــه دغــو آدابــو هللا تعالــی د پیغبــر‬ ‫بیبیانــو تــه امــر کــړی او د امــت نــورې ښــځې پــدې ـکـې د هغــوی تابــع‬ ‫دي»‪.‬‬ ‫ٰ‬ ‫بلکــې کلــه چــې دغــه الهــي اوامــر هغــو ښــځو تــه دي چــې د هغــوی‬ ‫زړونــه ترټولــو روغ او د هللا تعالــی د محارمــو ترټولــو ډیــر ســاتونکي‬ ‫دي‪ ،‬نــو هغــه ښــځې بــه څنګــه وي چــې د امهــات املؤمنیــن څخــه پــه‬ ‫دغــو ټولــو خوبیــو ـکـې النــدې او کمــې دي!‪.‬‬ ‫مونــږ هغــه څــه حـرام کــړو کــوم چــې هغــه حــال کــړي دي‪-‬والعیــاذ‬ ‫بــاهلل‪ -‬او هللا تعالــی پــه خپلــو بندګانــو باریــک بیــن او رحــم کوونکــی‬ ‫دی‪ ،‬هللا تعالــی د کــور څخــه د ښــځې وتــل قطعــا نــدي ح ـرام کــړي‪،‬‬ ‫لیکــن ښــځې تــه یــې ویلــي چــې پــه کــور ـکـې پاتــې کیــدل اصــل دی او بهــر‬ ‫تــه وتــل د حاجــت پــه مقــدار دي‪ ،‬چــې دغــه حاجــت بــه د پــار‪ ،‬میــړه او‬ ‫ولــي نــه وروســته پــه خپلــه ښــځه مشــخص کــوي‪ ،‬ځکــه خــو هللا تعالــی‬ ‫مقاله‬

‫‪34‬‬ ‫‪٣٤‬‬

‫ُ َ َ‬ ‫فرمايي‪(:‬هـ َـو أ ْعلـ ُـم ِب َمـ ِـن َّات َق ٰى)[النجــم‪ ،]۳۲:‬ژبــاړه‪ :‬هللا تعالــی پــه هغــه چــا‬ ‫پــوه دی چــې تقــودار وي‪.‬‬ ‫پــه نبــوي ســنتو ـکـې هغــه حدیثونــه پــه پــوره مقــدار ســره موجــود‬ ‫دي چــې د کــور څخــه د ښــځې د تلــو پــه جــواز داللــت کــوي‪ ،‬لکــه د فتــوا‬ ‫د غوښــتلو لپــاره‪ ،‬پــه غ ـزا ـکـې د اوبــو راوړلــو او ټپیانــو د درملنــۍ لپــاره‬ ‫او د خپلــو ښــځينه دوســتانو د مالقــات لپــاره‪ ،‬لیکــن دا چــې یــوه ښــځه‬ ‫د کــوره وتــل خپــل عــادت وګرځــوي نــو دا د شــریعت او اصــل مخالــف‬ ‫او شــاذ کار دی‪.‬‬ ‫بایــد مســلمانه خــور د نبــي صلــی هللا علیــه وســلم پــدې حدیــث ـکـې‬ ‫ســوچ وکــړي؛ کــوم چــې ابــو داود او نــورو روایــت کــړی دی‪ ،‬ابــن عمــر‬ ‫ر�ضــي هللا عنــه وايــي‪ :‬رســول هللا صلــی هللا علیــه وســلم فرمايلــي‪ «:‬ال‬ ‫َ‬ ‫َ ْ َ ُ َ َ ُ ْ َْ َ‬ ‫ـاج َد َو ُب ُي ُوت ُهـ َّـن َخ ْيـ ٌـر ل ُهـ َّـن»‪ ،‬ژبــاړه‪ :‬تاســو خپلــې ښــځې‬ ‫تمنعــوا ِنســاءكم السـ ِ‬ ‫د مســجد تللــو نــه مــه منــع کــوئ‪ ،‬لیکــن خپــل کــور ورتــه بهتــر دی‪.‬‬ ‫تــه وګــوره دا د هللا تعالــی کــور دی‪ ،‬پــه ټولــه زمکــه هللا ســبحانه‬ ‫وتعالــی تــه غــوره خــاوره‪ ،‬ملونــځ چــې د دیــن ســتن ده‪ ،‬لیکــن د دې هرڅــه‬ ‫باوجــود شــریعت پــه ښــځه بانــدې پــه جمــع ملونــځ کــول واجــب کــړي نــه‬ ‫دي؛ کــوم چــې د ســړي پــه حــق ـکـې واجــب عمــل دی‪ ،‬بلکــې د ښــځې لپــاره‬ ‫یــې پــه کــور او بیــا پــه خاصــه خونــه ـکـې ملونــځ د مســجد او خلکــو ســره د‬ ‫جمــع ملونــځ تــه د حاضریــدو نــه غــوره بللــی دی او دا ټــول پــدې خاطــر‬ ‫چــې د ښــځې ســاتنه و�شــي او هغــه د تــوان مطابــق د خلکــو د نظــر څخــه‬ ‫پنــاه وســاتل �شــي‪.‬‬ ‫د ابــن مســعود ر�ضــي هللا عنــه څخــه روایــت دی چــې رســول هللا‬ ‫صلــی هللا علیــه وســلم فرمايي(امل ـرأة عــورة‪ ،‬فــإذا خرجــت استشــرفها‬ ‫الشــيطان‪ ،‬وأقــرب مــا تكــون مــن ربهــا إذا هــي فــي قعــر بيتهــا) [رواه ابــن‬ ‫خزيمــة وابــن ّ‬ ‫حبــان]‪ ،‬ژبــاړه‪ :‬ښــځه عــورت دی کلــه چــې لــه کــوره بهــر �شــي‪،‬‬ ‫شــیطان یــې خلکــو تــه پــه ګوتــه کــوي او ورتــه یــې خایســته ښــکاره کــوي او‬ ‫ښــځه خپــل رب تــه هغــه وخــت ترټولــو زیاتــه نــږدې وي چــې د خپــل کــور‬ ‫پــه منــځ ـکـې وي‪.‬‬ ‫نــو مســلمانه او پــه شــرعي حجــاب پټــه خــور دې د اګمــان نــه کــوي‬ ‫چــې د هغــې پړونــی او چــادري بــه د دې حدیــث څخــه لــرې وي او دا ګمــان‬ ‫دې هــم نــه کــوي چــې ښــځه بــه هغــه وخــت عــورت وي چــې کلــه لــوڅ مــخ د‬ ‫کــور نــه بهــر �شــي‪ ،‬بلکــې ښــځه عــورت دی کلــه چــې د کــوره بهــر شــوه‪ ،‬اګــر‬ ‫کــه هیــڅ �شــی تــرې هــم نــه ښــکاري‪ ،‬هللا تعالــی دې پــه جلیــل القــدر تابعــي‬ ‫ســفیان الثــوري رحــم وکــړي‪ ،‬هغــه وايــي‪”:‬د ښــځې لپــاره د خپــل کــور‬ ‫څخــه بهتریــن ځــای بــل نشــته اګــر کــه بــوډۍ ولــې نــه وي!”[الطحــاوي‪،‬‬ ‫اختــاف العلمــاء]‪.‬‬ ‫نــو څنګــه چــې د کــور نــه بهــر شــوه‪ ،‬نــو یــا بــه پــه خپلــه پــه فتنــه ـکـې‬ ‫راګیریــږي او یــا بــه ســړي پــه فتنــه ـکـې اچــوي‪ ،‬خصوصــا هغــه وخــت چــې‬ ‫د ســړو ســره خبــرې وکــړي‪ ،‬لــدې املــه خــو هللا تعالــی د پيغمبــر بیبیانــو‬ ‫تــه امــر کــړی چــې‬ ‫(وال تخضعــن بالقــول)‪ ،‬مطلــب دا چــې دا�ســې خبــرې مــه کــوئ چــې‬ ‫ماتــې راماتــې وي او غــږ مــو نــری وي‪ ،‬ځکــه د دې نتیجــه بــه دا�شــي چــې‬ ‫(فیطمــع هللا الــذي فــی قلبــه مــرض) نــو هغــه کــس چــې پــه زړه ـکـې یــې‬ ‫مــرض دی د هغــه بــه پــه تاســو ـکـې طمــع پیــدا �شــي‪ ،‬دغــه خبــره د رســول‬ ‫هللا صلــی هللا علیــه وســلم او صحابــه کرامــو پــه پیــړۍ ـکـې وه‪ ،‬پــه مطلــق‬ ‫ډول خیــر القــرون ـکـې‪ ،‬نــو پــدې زمانــه ـکـې بــه څنګــه حــال وي‪ ،‬د فتنــو‬ ‫او مهلــکات زمانــه‪ ،‬د یحیــی بــن ســعید نــه روایــت دی‪ ،‬هغــه د عمــرة‪ ،‬نــه‬ ‫روایــت کــوي هغــه د عائشــه ر�ضــي هللا عنهــا روایــت کــوي‪ ،‬هغــه وايــي‪:‬‬ ‫“کــه چیرتــه رســول هللا صلــی هللا علیــه وســلم هغــه څــه لیدلــی وی چــې‬ ‫ښــځو اوس پیــل کــړي دي‪ ،‬نــو دوی بــه یــې همدا�ســې منــع کــړې وی لکــه‬ ‫د بنــي اس ـرائیلو ښــځې چــې منــع شــوې وې” ســبحان هللا! دغــه د عائشــة‬ ‫ر�ضــي هللا عنهــا فهــم دی چــې فقیهــه او ّ‬ ‫محدثــه وه‪ ،‬کلــه چــې هغــې د خپلــې‬ ‫‪٣٥‬‬

‫زمانــې د ښــځو بع�ضــې نــوي کارونــه ولیــدل نــو دغــه رایــه یــې قایمــه شــوه‪،‬‬ ‫کــه هغــې زمونــږ زمانــه ګیــره کــړې وی نــو بیــا بــه یــې څــه رایــه وی؟ هغــه‬ ‫مفتیــان چــې د حرامــو نــه چاپیــره تاویــږي دوی تــه پــکار دي چــې د عائشــه‬ ‫ر�ضــي هللا عنهــا دغــه حدیــث د خپلــو ســترګو مخکــې تــه هغــه کیــږدي چــې‬ ‫کلــه دوی ښــځو تــه د بع�ضــې احکامــو پــه اړه فتــوا ورکــوي‪ ،‬ځکــه اوس‬ ‫ښــځې دېتــه رســیدلي چــې بغیــر د کــوم قانــون او ضابطــې لــه کــوره ووځــي‪،‬‬ ‫کــه یــوه ښــځه د ورځــې څــو څــو ځلــه هــم ووتلــه نــو هیــڅ خبــره نشــته‪،‬‬ ‫بلکــې دا الڅــه کــړې ډيــرې ښــځې د وفــات پــه عــدت ـکـې وي لیکــن بغیــر د‬ ‫کــوم ضــرورت او مصلحــت څخــه د کــور نــه ووځــي‪ ،‬وهللا املســتعان‪.‬‬ ‫د امــام احمــد څخــه اخترونــو تــه د ښــځو د وتلــو پــه بــاره ـکـې پوښــتنه‬ ‫وشــوه نــو هغــه ځــواب ورکــړ‪“ :‬دغــه کار ځمــا نــدی خــوښ”‪ ،‬د عبــد هللا‬ ‫بــن مبــارک رحمــه هللا نــه نقــل دي چــې وايــي‪“ :‬نــن ورځ د اختــر ملونــځ تــه د‬ ‫ښــځو وتــل زمــا نــه دي خوښ”[الترمــذي‪ :‬الســنن]‪ ،‬د ابــو حنیفــه رحمــه‬ ‫هللا وینــا ده‪“ :‬مخکــې بــه ښــځو تــه د اختــر ملانځــه تــه پــه وتلــو ـکـې اجــازه‬ ‫وه‪ ،‬لیکــن نــن ورځ زمــا د دوی وتــل خــوښ ندي”[ابــن عبــد البــر‪ :‬التمهيــد]‪.‬‬ ‫اوس تــه وګــوره چــې هــر کلــه دغــو فقهــاؤ د اســام د یــوې شــعیرې د‬ ‫اداء کولــو لپــاره د هغــوی پــه نیــز د یــو مصلحــت پــه خاطــر د ښــځې وتــل‬ ‫بــد ګڼــل‪ ،‬نــو نــن ورځ چــې ښــځه څــو ځــل وځــي راننوځــي‪ ،‬د هغــې بــه څــه‬ ‫حــال وي؟!‬ ‫د ق ـرآن کریــم د لطائفــو څخــه یــوه دا هــم ده چــې هللا تعالــی‬ ‫فرمايي‪(:‬حــور مقصــورات فــي الخیــام)‪ ،‬هللا تعالــی د حــورو صفــت کــوي‬ ‫چــې هغــوی بــه پــه خیمــو ـکـې بنــدې وي‪.‬‬ ‫قرطبــي وايــي‪( “ :‬مقصــورات) بنــدي بــه وي او پــه پــرده ـکـې بــه وي‪( ،‬فــي‬ ‫الخیــام) پــه پــردو ـکـې‪ ،‬پــه الرو ـکـې بــه نــه ګرځــي‪ ،‬دغــه وینــا د ابــن بعبــاس‬ ‫ر�ضــي هللا عنهمــا ده”‪ ،‬تــه وګــوره دغــه جنــت دی د کمــال ځــای؛ فتنــې‪،‬‬ ‫زړه کږیــدل او ګمراهــي پکــې نشــته‪ ،‬لیکــن بیــا هــم حــور عیــن بــه پــه جنــت‬ ‫ـکـې بنــدې وي ترڅــو یــې د میړونــو پرتــه بــل څــوک ونــه ګــوري‪.‬‬ ‫لــدې وروســته پــه ســړو الزم دي چــې دا خبــره همیشــه یــاده وســاتي‬ ‫چــې ښــځې د دوی رعیــت او اتبــاع دي او د قیامــت پــه ورځ بــه تــرې پــدې‬ ‫اړه پوښــتنه کیــږي‪ ،‬نــو ښــځې تــه دې پــړی نــه سســتوي بلکــې کــه ښــځې وتــل‬ ‫ډیــر کــړل نــو بایــد چــې منــع یــې کــړي‪ ،‬هللا تعالــی دې د عمــر څخــه را�ضــي‬ ‫�شــي‪ ،‬هغــه دېتــه نــږدې شــوی و چــې خپلــه ښــځه د مســجد څخــه منــع‬ ‫کــړي‪ ،‬لیکــن پــه مــخ ـکـې یــې د رســول هللا صلــی هللا علیــه وســلم حدیــث‬ ‫پــروت و‪ ،‬ابــن عمــر ر�ضــي هللا عنهمــا وايــي‪“ :‬د عمــر ر�ضــي هللا عنــه یــوه‬ ‫ښــځه بــه د ســهار او ماخوســتن ملانځــه تــه پــه مســجد ـکـې حاضریــده‪،‬‬ ‫نــو چــا ورتــه وویــل‪ :‬تــه ولــې وځــې او تــه ښــه پوهیــږې چــې عمــر ر�ضــي هللا‬ ‫عنــه دغــه کار بــد ګڼــي او غیــرت کــوي؟ هغــې وویــل‪ :‬نــو ولــې مــې نــه منــع‬ ‫کــوي؟ هغــوی ورتــه وویــل‪ :‬هغــه دې حدیــث رانیولــی چــې رســول هللا صلــی‬ ‫هللا علیــه وســلم فرمايي‪«:‬التمنعــوا امــاء هللا مســاجد هللا»‪ ،‬ژبــاړه‪ :‬تاســو‬ ‫د هللا تعالــی وینځــې د هللا تعالــی د مســجد نــه مــه منــع کوئ”[صحیــح‬ ‫البخــاري]‪.‬‬ ‫د مســلمانې ښــځې د خپلــې مســلمانې خــور پــه مالقــات ـکـې کومــه‬ ‫ګنــاه نشــته‪ ،‬د خپلولــۍ پاللــو لپــاره تللــو ـکـې کومــه ګنــاه نشــته‪ ،‬بــازار‬ ‫تــه پــه تللــو ـکـې ګنــاه نشــته‪ ،‬لیکــن د زیاتــي نــه پرتــه‪ ،‬ځکــه دغــه یــو بیړنــی‬ ‫راتلونکــی کار دی او پــه کــور ـکـې اوســیدل اصــل دی او ښــځه پــه خپلــه‬ ‫خونــه او پــه پــرده ـکـې رب تــه ډیــره نــږ دې وي‪ .‬وآخــر دعوانــا أن الحمــد‬ ‫هلل رب العاملیــن‬

‫په کفري ځواکونو د خالفت د لښکرو د روانو جګړو څخه‬ ‫مونږ د یو شمیر هغو عملیاتو بیلګې راخلو چې د اسالمي دولت‬ ‫مجاهدینو ترسره کړي‪ ،‬کومې چې د اسالمي خالفت د پراخه‬ ‫کیدو‪ ،‬یا د کفارو د ویرولو‪ ،‬وژلو او یا ذلیله کیدو سبب‬ ‫ګرځیدلي دي‪ ،‬دغه عملیات د هغو ډیرو عملیاتو یواځې یوه لږه‬ ‫برخه ده چې د اسالمي دولت لښکرو د نړۍ په ختیځ او لویدیځ‬ ‫کې په تیرو اوونیو کې سر ته رسولي دي‪.‬‬ ‫البركة واليت‬

‫نیټه‪ ۲- :‬محرم الحرام‬ ‫د البرکه خار په ملنو کې د ‪ pkk‬مرتدینو یو لو پنډغالي‬ ‫ته استشهادي ورور ابو البراء االنصاري‪-‬تقبله هللا‪ -‬په نفوذ‬ ‫وتوانیده‪ ،‬چیرته چې هغه په مرتدینو ناڅاپي برید پيل کړ؛‬ ‫لومړی یې خپله سپکه وسله وکاروله‪ ،‬کله چې ورسره مهمات‬ ‫خالص شول‪ ،‬نو د خپل بارودي واسکټ سره د مرتدینو په‬ ‫ګڼه ګوڼه کې ورننوت او استشهادي برید یې ترسره کړ‪ ،‬چې د‬ ‫دغې برید په پایله کې د څلویښتو نه زیات مرتدین مردار شول‬ ‫او د سلو په خوا او شا کې ټپیان شول‪ ،‬چې یو شمیر مشران یې‬ ‫پکې هم شامل ول‪.‬‬

‫والية بغداد‬

‫نیټه‪ ۲- :‬محرم الحرام‬ ‫د استشهاد دوه اتالنو د خپلو باردوي واسکټونو په واسطه‬ ‫راف�ضي مشرکین په نښه کړل؛ چیرته چې ورور ابو اسامه‬ ‫العراقي‪-‬تقبله هللا‪ -‬د بغداد په جنوب لویدیځ کې د راف�ضي‬ ‫مشرکینو په یوه ماتمي الریون کې ورګډ شو او د مشرکینو‬ ‫ګڼه ګوڼه یې په اصلي ماتم بدله کړه‪ ،‬همدا شان ورور ابو‬ ‫طلحه العراقي‪-‬تقبله هللا‪ -‬د بغداد په ختیځ املشتل سیمه کې‬ ‫د روافضو په یوه بل ماتم کې ماتم ګډ کړ او خپل بارودي‬ ‫واسکټ یې انفجار کړ‪ ،‬په دغه دواړو مبارکو عملیاتو کې نږدې‬ ‫سلو روافضو ته مرګه ژوبله واوښته‪.‬‬ ‫نیټه‪ ۸- :‬محرم الحرام‬ ‫په بغداد الجدیده سیمه کې استشهادي ورور أبو البراء‬ ‫العراقي ‪-‬تقبله هللا‪ -‬د خپل بارودي واسکټ سره د راف�ضي‬ ‫مشرکینو په یوه ماتمي الریون ورننوت او خپل واسکټ ته یې‬ ‫چاودنه ورکړه‪ ،‬چې هللا تعالی یې په الس د دیرش نه زیات مړه او‬ ‫د څلویښت نه زیات ټپیان کړل‪.‬‬ ‫نیټه‪ ۱۴- :‬محرم الحرام‬ ‫د بغداد په شمال ختیځ الشعب ښار کې ورور أبو فهد‬ ‫العراقي ‪-‬تقبله هللا‪ -‬د خپل بارودي کمربند سره د راف�ضي‬ ‫خربونه‬

‫‪٣٦‬‬

‫َ‬ ‫قا�ضي”محمد الف َرج” چې د قضايي شورا عمومي مرستیال و‪.‬‬ ‫الجزائر‬

‫نیټه‪ ۷- :‬محرم الحرام‬ ‫د الجزایر په شمال ختیځ په کیکده سیمه کې د تمالوس‬ ‫ښار سره نږدې د الجزایري مرتد پوځ په یوه قطار د اسالمي‬ ‫دولت د جنګیالو لخوا ماین انفجار کړی شو‪.‬‬ ‫نیټه‪ ۲۸- :‬محرم الحرام‬ ‫د خالفت غازیانو په قسنطینه ښار کې د الجزائري مرتدو‬ ‫پولیسو د « برید جنرال » په رتبه یو ضابط وواژه او د هغه‬ ‫وسله یې غنیمت کړه‪.‬‬

‫د بغداد په الشعب سیمه کې په روافضو د عملیاتو انځور‬

‫مشرکینو په یوه ماتمي الریون ورننوت او استشهادي عملیات‬ ‫یې ترسر کړل‪ ،‬چې په نتیجه کې سل مرتدین مړه او ټپيان شول‪.‬‬ ‫إدلب‬

‫نیټه‪ ۵- :‬محرم الحرام‬ ‫استشهادي ورور ابو قدامه الشامي‪-‬تقبله هللا‪ -‬د امریکا‬ ‫د ګوډاګیو صحواتو په یوه لویه غونډه ورننوت چیرته چې‬ ‫مرتدین د اطمه بندر له الرې د اسالمي دولت د جنګ لپاره‬ ‫د روانیدو په حال کې و‪ ،‬هللا تعالی ورته له دا�سې لورې راتګ‬ ‫وګړ چې د دوی په ګمان کې هم نه و‪ ،‬استشهادي ورور پرې د‬ ‫خپل بارودي موټر انفجار وکړ‪ ،‬چې پنځه دیرش مرتدین پکې‬ ‫مردار او پنځه څلویښت نور یې ټپیان شول‪ ،‬په مړو کې یو‬ ‫شمیر مرتد مشران هم شامل وو‪ ،‬لکه د احرار الشام یو مشر‬ ‫مرتد”هشام خليفة” او ّ‬ ‫مرتد “خالد ّ‬ ‫السيد” چې د طاغوتي عالي‬ ‫قضايي شورا رئیس و‪ ،‬او په کفري قانون فیصله کونکی مرتد‬

‫خراسان واليت‬ ‫نیټه‪ ۱۱- :‬محرم الحرام‬ ‫استشهادي ورور علي جان‪-‬تقبله هللا‪ -‬د خپلې سپکې وسلې‪،‬‬ ‫ال�سي بمونو او بارودي واسکټ سره د کابل په کارته سخي‬ ‫زیارت کې د راف�ضي مشرکینو په ماتمي غونډه ورننوت؛ لومړی‬ ‫یې په خپله وسله او ال�سي بمونو ښه ودردول او هرې خواته یې‬ ‫مرګ ژوبله ور واړوله‪ ،‬چې کله ورسره مهمات خالص شول نو‬ ‫خپل بارودي واسکټ ته یې انفجار ورکړ‪ ،‬چې د هللا په فضل‬ ‫سره یې د څلویښت نه ډیر مردار او همدومره یې سخت ټپیان‬ ‫کړل‪ ،‬کله چې تقریبا نیم ساعت وروسته د افغاني مخابراتو‬ ‫قوه د شرکي زیات ساتنې ته راغله نو استشهادي ورور ثاقب‬ ‫الخراساني‪-‬تقبله هللا‪ -‬د استخباراتو دغه پنډغالي ته ځان‬ ‫ورساوه لومړی یې په خپل سپکه وسله وژنه وکړه‪ ،‬خپل ال�سي‬ ‫بمونه یې پرې وار کړ او بیا یې برید ترسره کړ‪ ،‬چې په مجموعي‬ ‫ډول یې اویا مرتدین مړه او ژوبل کړل‪.‬‬ ‫نیټه‪ ۱۴- :‬محرم الحرام‬ ‫د خالفت درې تنه انغماسیانو ورونو (طلحة الخرساني‪،‬‬ ‫وعمر الخرساني‪ ،‬وعبيدة الخرساني ‪-‬تقبلهم هللا)‪ ،‬د کويټې‬

‫په کویټه کې په عملیاتو کې ټپي شوي مرتدین‬

‫‪٣٧‬‬

‫ښار ته نږدې په سریاب روډ سیمه کې د پاکستاني مرتدو‬ ‫پولیسو د روزنې مرکز ته ننوتل‪ ،‬انغماسیانو د مرتدینو سره‬ ‫څلور ساعته دوامداره نښته وکړه چې خپل سپکه وسله او‬ ‫ال�سي بمونه یې کارول او بیا یې د مرتدینو په ګڼه ګوڼه خپل‬ ‫بارودي کمربندونه وار په وار انفجار کړ‪ ،‬چې په مجموعي ډول‬ ‫‪ ۶۰‬پاکستاني مرتد پولیس پکې مردار او د ‪ ۱۲۰‬نه زیات ټپیان‬ ‫شول‪.‬‬ ‫جرمني‬ ‫نیټه‪ ۱۵- :‬محرم الحرام‬ ‫د اسالمي دولت یو مجاهد د جرمني په هامبورګ ښار کې‬ ‫د خالفت د هغه غږ په ځواب کې دوه محارب کفار په چاقو‬ ‫ووهل چې وايي د صلیبي ټلوالې اتباع په نښه کړئ‪.‬‬ ‫كركوك واليت‬ ‫نیټه‪ ۲۰- :‬محرم الحرام‬ ‫د خالفت غازیانو د کرکوک په ښار یرغل وکړ او د امنیتي‬ ‫عملیاتو په ترڅ کې یې په لسو ناحیو ولکه وکړه او ښار ته‬ ‫له هرې خوا ورننوتل‪ ،‬د خالفت غازیان په ښار کې حکومتي‬ ‫ودانیو ته ورننوتل او یو شمیر یې د ولکې الندې کړې‪ ،‬له‬ ‫هغې وروسته یې یو شمیر ناحیې د خپلې ولکې الندې کړې‪،‬‬ ‫ّ‬ ‫و”النصر”‪،‬‬ ‫لکه “واحد حزيران”‪ ،‬و”دوميز”‪ّ ،‬و”العروبة”‪،‬‬ ‫ّ‬ ‫ّ‬ ‫و”الواسطي”‪ ،‬و”التسعين”‪ ،‬و”العدالة”‪،‬‬ ‫و”املجيدية”‪،‬‬ ‫و”املمدودة”‪ ،‬و”غرناطة”‪ ،‬دغه حالت د پيشمرګانو‪ ،‬لښکریانو‬ ‫او مرتدو امنیتي قواو په لیکو کې سخته ماتې رامنځته‬ ‫شوه‪ ،‬چې په ترڅ کې یې د درې سوه نه زیات ووژل شول او‬ ‫یو شمیر نور یې ونیول شول چې یو یې د ډګرمن په رتبه و‪ ،‬د‬ ‫ښار نه بع�ضې سرچینو خبر ورکړ چې د پیشمرګانو ضابطان‬ ‫د خپلو کورنیو سره د ښار نه بهر ته وتښتیدل‪ ،‬په همدغه‬ ‫مهال کې د خالفت غازیانو د والیت د ودانۍ سره په امنیتي‬ ‫ځواکونو استشهادی برید ترسره کړ‪ ،‬بل لوري ته د خالفت‬ ‫غازیانو په پوځي نقلیه وسائلو بریدو وکړ او یو شمیر عرادې‬ ‫او په زیاته اندازه وسلو او مهماتو یې ولکه وکړه او یو شمیر‬ ‫زغره والې عرادې یې ویجاړ کړې‪ ،‬د کرکوک ښار د یرغل سره‬ ‫په همغږۍ د کرکوک په شمال کې د الدبس په ښارګوټي‪،‬‬ ‫هم برید ترسره شو او د مرتدو پيشمرګانو یوه دفاعي قوه‬ ‫ووهل شوه او هم د کرکوک او الدبس الره وتړل شوه‪ ،‬د دې‬ ‫ترڅنګ په “البوحمدان”‪”،‬مكتب خالد”‪”،‬داقوق”‪ّ ،‬‬ ‫“الرشاد”‪،‬‬ ‫ّ‬ ‫“ساردك”‪”،‬الكبة”او”بشير” سیمو هم برید وکړی شو او‬ ‫د کرکوک په جنوب او جنوب لویدځ کې هم بریدونه ترسره‬ ‫شول‪ ،‬د کراو په سیمه د الحویجه په سیمه او دا�سې نورو‪،‬‬ ‫دغه عملیات د نینوی والیت څخه د کفارو د برید د زور کمولو‬ ‫په موخه ترسره شول‪ ،‬چې مجاهدین د دغو سیمو د یرغل نه‬ ‫وروسته بیرته راشاته شول‪ ،‬والحمدهلل رب العاملین‪.‬‬ ‫األنبار واليت‬ ‫نیټه‪ ۲۲- :‬محرم الحرام‬ ‫د خالفت غازیانو د رطبي په ښار د پنځه خواو څخه پراخه‬ ‫برید پیل کړ‪ ،‬دغه ښار د انبار په لویدیځ او د اردن سره په‬ ‫نامشروعه پوله پروت دی‪ ،‬مجاهدینو د هللا تعالی په فضل د‬ ‫څو ساعتونو په دوران کې د ښار په زیاتره برخه ولکه وکړه‪.‬‬ ‫دغه عملیات د یو انغما�سي برید څخه پيل شول‪ ،‬چې په ښار‬ ‫او خواو شا کې د راف�ضي پوځ په قرارګاوونو ترسره شول او د‬

‫اکماالتو “الكيلو ‪ ”160‬الر وتړل شوه‪ ،‬بیا د خالفت غازیانو په‬ ‫ښار چاپیره قرارګاونو یرغل وکړ‪ ،‬ټولې یې تر ولکې الندې کړې‬ ‫او د ښار په لور یې پرمختګ پیل کړ‪ ،‬د ښار په زیاتره ناحیو‬ ‫کې ننوتل او د راف�ضي پوځ په مرکزونو یې حملې وکړې‪ ،‬چې‬ ‫پدې سره یې بغیر د الکرابله ناحیې څخه نور ټول ښار په خپله‬ ‫ولکه کې کړ‪ ،‬ورپ�سې په الکرابله ناحیه کې د راف�ضي پوځ د پاتې‬ ‫شونو په یوه پنډ غالي استشهادي برید ترسره شو‪ ،‬ورسره د‬ ‫روافضو په یوه بله قرارګاه هم استشهادی برید ترسره شو‪ ،‬په‬ ‫دغه ټوله عملیه کې د اویا نه زیات رافضیان مردار شول او په‬ ‫ډیر لوی تعداد کې پوځي عرادې ویجاړ کړی شوې‪-‬والفضل هلل‪.‬‬ ‫دغه عملیات یوه وروځ وروسته له هغې منځته راغلل‬ ‫چې د کرکوک ښار ته مجاهدین ورسیدل او هغه یې د پښو‬ ‫الندې کړ‪ ،‬دغه عملیات د هغو ډیری عملیات یوه برخه وه‬ ‫چې د مقصد یې د نینوی والیت څخه د کفارو او مرتدینو تیت‬ ‫او پرک کول وي‪ ،‬مجاهدین د خپل ماموریت سرته رسولو نه‬ ‫وروسته د رطبې ښار څخه ووتل‪،‬والحمدهلل‪.‬‬ ‫روسيا‬

‫نیټه‪ ۲۲- :‬محرم الحرام‬ ‫دوه تنه اتل غازیانو‪-‬تقبلهما هللا‪ -‬د صلیبي روسیه‬ ‫د‬ ‫خالفت َ‬ ‫َ‬ ‫وفغ َ‬ ‫يجني ن‬ ‫ن‬ ‫ورود” ښار کې په صلیبیانو په خفیفه وسله‬ ‫په “ ِ ِ‬ ‫او ال�سي بمونو برید ترسره کړ او د استشهاد څخه مخکې یې‬ ‫په قوقاز‪ ،‬عراق او شام کې د خپلو هغو مسلمانانو ورونو‬ ‫لپاره غچ واخیست چې د صلیبي روسیه او د هغې د نصیري‬ ‫ګوډاګیانو په الس وژل کیږي‪.‬‬ ‫صومالیه‬

‫نیټه‪ ۲۵- :‬محرم الحرام‬ ‫َ‬ ‫وصاصو” ښار او‬ ‫د خالفت غازیانو د صومالیه په ختیځ َ“ب‬ ‫شمال “ياخشيد” ښار کې د صومالي مرتدو پولیسو په مرکزونو‬ ‫برید ترسره کړ او د لوی هللا په فضل یې د بوصاصو ښار څنګ‬ ‫ته “قندال” ښار تر خپلې ولکې الندې کړ‪.‬‬ ‫نیټه‪ ۲۷- :‬محرم الحرام‬ ‫د خالفت غازیانو مقدیشو ته نږدې د “عيالشا” سیمه کې د‬ ‫افریقايي ټلوالې یو زغره وال موټر د ماین په چاودنه کې ویجاړ‬ ‫کړ او د دې ترڅنګ یې په “عيالشا” سیمه کې په یوه حکومتي‬ ‫مرکز د ال�سي بمونو برید وکړ‪ ،‬همدغه ډول یو ورته برید یې په‬ ‫بوصاصو ښار کې هم د پولیسو په مرکز ترسره کړ‪.‬‬ ‫كينيا‬

‫نیټه‪ ۲۶- :‬محرم الحرام‬ ‫د خالفت یو تن مجاهد‪-‬تقبله هللا‪ -‬د کینیا په نیروبي ښار‬ ‫کې د امریکايي سفارت یو امریکايي ساتونکی په چاقو وواهه او‬ ‫دغه عملیات یې د هغه غږ په ځواب کې ترسره کړل چې پکې د‬ ‫صلیبي ټلوالې د اتباعو په نښه کول غوښتل شوي‪.‬‬

‫خربونه‬

‫‪٣٨‬‬

39

‫مقاله‬

‫‪40‬‬

41

УМИЯ

1

С началом крестового похода на захваченные страны мусульман, целью которого было укрепление власти тагутов и препятствие возвышению религии и установлению шариата единобожниками, крестоносцы запустил параллельную программу по замене Ислама, чтобы он стал соответствовать американскому превратному видению мира, которое они называют “Новый Мировой Порядок”. А лучшее, что они нашли для достижения этой цели стала партия “Ихван-муртаддин”, которых они решили сделать примером для всех мусульман и в следовании за которыми мусульмане могли добиться довольства Америки. Крестоносцы испытали их в различных частях земли и изучили их искаженные убеждения и приверженность врагам Ислама. Так как самой павшей из всех школ “Ихван-муртадин” была школа тагута Арбакана в Турции, в которой как ни в одной другой обучали защищать ширк и проявлять приверженность к многобожникам, один из его учеников, мерзкий Эрдоган, решил войти в этот проект лично. Более того, ученик далеко опередил своего учителя в следовании демократии и довольстве секуляризмом. Его поставили президентом и создали образ, необходимый для одурачивания простофиль. Ему доверили некоторые вопросы в регионе и вместе с тагутами арабских стран он сыграл большую роль в создании проекта сахаватов в Ираке, который помог крестоносцам скрыть позор своего поражения. Он также помог им укрепить основы рафидитского правительства в Багдаде. С началом джихада в Шаме Эрдоган и аппарат его спецслужб стремились завербовать сражающиеся группы и связать их с 2

Эксклюзив

собой, чтобы после этого связать их с крестоносными странами, которые стали использовать эти группы для сражения с Исламским Государством и приказали им прекратить сражение с нусейритским режимом. Сахаваты стали колоннами оставлять линии сражения с Асадом и под флагами армии тагута Эрдогана и за деньги его правительства направились для сражения с единобожниками. Эрдоган и его мерзкое государство пытались скрыть свое участие в войне против Исламского Государства. Они прятались за группами вероотступников, которые были созданы у них на глазах и на их же деньги. Они боялись того, что единобожники возьмутся за Турцию и разожгут в ней негаснущий огонь джихада, а ее границы постигнет участь других границ Сайкс-Пико, которые были стерты руками муджахидов. Но когда сражение между Исламским Государством и крестоносной коалицией и их солдатами-вероотступниками накалилось, турецкий тагут открыл приготовленную для него роль и ему начертанный план. Он открыл небо своей страны для самолетов крестоносцев, открыл свою границу для поступления подмоги атеистам в Айн Ислам, а также свои оружейные склады для сахаватов-муртадов в Алеппо. Когда

же от него потребовали большего, он отозвался и дал еще больше. Он вышел против воинов Халифата со своей армией, со своими самолетами, которые стали бомбить их позиции, и артиллерией, которая начала обстреливать города и села мусульман. Он продолжает обещать, что готов на большее, полагая, что это защитит его от зла совершенных им дел. Только неразумный человек не думает о воздаянии. Эрдоган и его временное правительство не извлекли урок из ошибок других вероотступнических правительств, на которых Аллах наслал воинов Исламского Государства и которые разрушили или потрясли их основы. Как это случилось с правительством рафидитов. Они также не извлекли урока из ошибок крестоносцев, войдя в города которых, муджахиды превратили их рынки и стадионы в открытые поля сражения, как это случилось в Париже и Брюсселе. Они также

не сделали выводов из призыва Исламского Государства к мусульманам сражаться с его врагами всеми возможными способами. На этот призыв ответили десятки скрытых воинов Аллаха, которые своими ножами, поясами, машинами и всеми средствами, которые у них были под рукой, нагнали ужас по всей земле. Но входя в открытое противостояние с Исламским Государством, сегодня турецкое правительство начинает резать свое горло собственным ножом, перекрывает свои источники собственной рукой и начинает себя душить собственной веревкой. Оно само разрушает свое жилище, а ведь самое непрочное жилище — это жилище паука. Воины Халифата в Турции! Которые совершали хиджру на земли Ислама, но на их пути встали жандармы-вероотступники. Сражайтесь с тагутом Турции и его вероотступническими последователями. Сражайтесь с ними, Аллах накажет их вашими руками, опозорит их и одарит вас победой над ними. И Он исцелит груди верующих людей. И начните с предводителей куфра и опор этого тагута. Нападайте на полицию, судей и солдат. На ученых тагута, членов партии Эрдогана и других вероотступнических партий, следующих за ним. И в гуще этого боя не забудьте про подданных крестоносных стран, которых вы встретите на дороге, чтобы преподать урок остальным и чтобы отомстить за убийства и зверства, которые они совершили по отношению к вашим братьям. А также обращение к держащим рибат напротив турецкой армии и их помощников. Будьте стойки перед ними и пусть они увидят в вас жесткость. Возможно таким образом Аллах удержит их мощь, и Аллах могущественнее всех и суровее в наказании.

Последствия атаки в Диярбакыр

УМИЯ

3

Хвала Аллаху. Его мы восхваляем, у Него просим о помощи и у Него просим прощения. К Нему прибегаем от зла наших душ и наших скверных дел. Кого Аллах поведет прямым путем, того никто не собьёт, а кого Он сбил — никто не поведет. Я свидетельствую, что нет божества достойного поклонения кроме Аллаха, Единого, у Которого нет сотоварища. И свидетельствую, что Мухаммад, мир ему и благословение, является Его рабом и посланником. А затем. Всевышний Аллах говорит: «Когда верующие увидели союзников, они сказали: «Это - то, что обещал нам Аллах и Его Посланник. И сказали правду Аллах и Его Посланник». Это приумножило в них лишь веру и покорность» [Аль-Ахзаб:22]. Действительно! Поистине, это обещание Аллаха, которое Он дал, и правдивая весть от Него. Вот весь мир неверных сегодня собрал толпы и воззвал, объединился и ополчился, собрал все свои козни и выступил вместе со своими партнерами, союзниками и друзьями против Ислама и мусульман, чтобы навредить верующим и их религии, всеми видами козней, которыми обладают, и всеми имеющимися в их расположении видами военной техники, как воздушной, наземной или морской. Все это делается из стремления затушить свет Аллаха, из вражды к Его религии и Его пути на земле. А также из страха и тревоги, что к мусульманам – приверженцам Сунны вернется их Халифат и сила. Что к ним вернется власть и победа, как это было ранее. Поистине, эта жестокая битва, масштабная война и великий джихад, в который вступает Исламское Государство сегодня, только прибавит нам, по воле Аллаха, твердой веры и глубокой убежденности, что это лишь преддверие крепкой

4

Эксклюзив

помощи и предвестие очевидной победы, которую Аллах обещал Своим рабам. Мы размышляли над Книгой Аллаха и над долгой историей джихада этой уммы с ее врагами и поняли, что ясным знамением близкой погибели врага и его заката является день, когда враги начинают войну с Аллахом, Его Посланником и религией и объявляют об этом, когда они начинают мучить рабов Аллаха и его любимцев и изгонять их с земли, которая принадлежит Аллаху, и Он дарует ее в наследие тому из Своих рабов, кому пожелает. Говорит Всевышний Аллах: «Они чуть не изгнали тебя с земли, вытесняя тебя оттуда. Но ведь после твоего изгнания они сами оставались бы там лишь недолго» [Аль-Исра:76]. Поистине, начало нашей благородной и великой победы, придет, когда наши враги будут находиться на пике сплочения и объединения, гордости и количества. И тогда Аллах защитит Своих рабов. Тогда в полном блеске проявится им Сила Мощь и Могущество Аллаха. Всевышний Аллах сказал: «Фараон разослал по городам сборщиков. Он сказал: «Это - всего лишь малочисленная кучка. Они разгневали нас, и мы все должны быть настороже». Мы вынудили их покинуть сады и источники, сокровища и благородные места. Вот так! Мы позволили унаследовать это сынам Исраила. Они последовали за ними на восходе. Когда два сборища увидели друг друга, сподвижники Мусы сказали: «Нас непременно настигнут». Он сказал: «О нет! Со мной - мой Господь, и Он укажет мне прямой путь». Тогда Мы внушили Мусе: «Ударь своим посохом по морю». Оно разверзлось, и каждая часть его стала подобна огромной горе. Мы приблизили к нему других (войско Фараона). Мы спасли Мусу и тех, кто был с ним, а затем потопили

всех остальных.  Воистину, в этом - знамение, но большинство их не стали верующими. Воистину, твой Господь - Могущественный, Милосердный» [Аш-Шуара:53-68]. Также Всевышний сказал: «Когда же посланники приходили в отчаяние и понимали, что их сочли лжецами, к ним приходила Наша помощь, и спасались те, кого Мы хотели спасти. Наше наказание нельзя отвратить от грешных людей» [Юсуф:110]. О рабы Аллаха! Вера в душе общины мусульман не достигнет верха, пока она не вступит в борьбу с тем, что разрушает эту веру и не подготовится к этому, а также к противостоянию с приверженцами ложного пути со всеми их силами. Община мусульман в этой борьбе и противостоянии подвергается ударам испытаний, горечи страданий, но вместе с верой проявляет терпение при победе и поражении. Она будет подвергаться страху и потрясениям, а затем она укрепится и не будет впадать в сомнения, выпрямится и не будет сворачивать, и продолжит идти по верному пути своей веры, по воле Аллаха. Если бы не эти группы (ополчившихся неверных), то вера бы ослабла и не увеличивалась, испортились бы сердца и не исправились, мы бы видели людей отчаявшимися, и пыл бы их погас, а вера поблекла. Таким бывает наше положение, когда мы подвергаемся испытанию благополучием. Всевышний сказал: «Если бы Аллах не сдерживал одних людей посредством других, то земля пришла бы в расстройство. Однако Аллах милостив к мирам» [Аль-Бакара:251]. Враги Аллаха из числа иудеев, христиан, атеистов, рафидитов, муртадов и всех прочих общин неверных задействовали свои информационные ресурсы, финансы, армии и технику на войну с муджахидами и мусульманами в вилаяте Нейнава, после того как увидели, что эта земля является одним из оплотов Ислама и одним из его минаретов, находящихся в сени Халифата. То, что мусульмане живут там в могуществе и безопасности вызвало у них бессонницу. Их угнетало то, что там установился пример исламского правления, где мусульмане видели его и жили в его тени, наслаждаясь его благами и благословением, дарованным ему. Это то, чего они боятся и страшатся больше всего, потому что это путь к распространению влияния Ислама, расширению его земель и вхождению людей в него. О жители вилаята Нейнава и муджахиды в частности. Бойтесь Аллаха соблюдая Его религию. Остерегайтесь проявления слабости в джихаде с врагом и отражении его атаки. Поистине, это нарушает связь Ислама и тушит свет истины. О мухаджиры и ансары, продолжайте идти согласно своим убеждениям, проявляйте терпение в своей решительности, терпите горе и печаль. Путь скоро подойдет к концу, объединится слово блага и справедливости, а истина победит ложь. Сказал Всевышний: «Эта группа будет разбита, и они обратятся вспять» [Аль-Камар:45]. Также Всевышний Аллах сказал: «Вы пожелали, чтобы вам достался невооруженный отряд. Но Аллах желает подтвердить истину Своими словами и искоренить неверующих, чтобы востор-

жествовала истина и исчезла ложь, даже если это ненавистно грешникам» [Аль-Анфаль:7-8]. О воины Халифата! Если вы встретитесь с авиацией Америки и ее союзников, то оставайтесь стойкими и полагайтесь на Того, в Чьих Руках царство небес и земли. «Нет ни одного живого существа, которого бы Он не держал за хохол. Воистину, мой Господь - на прямом пути» [Худ:56]. Повторяйте слова «Нам достаточно Аллаха, и как прекрасен этот Попечитель и Хранитель». Поистине, это слова, сказанные Ибрахимом, мир ему, когда он был брошен в огонь. Поистине, это слова, сказанные Мухаммадом, мир ему и благословение, когда люди сказали ему: «Народ собрался против вас. Побойтесь же их» [Алю Имран:173]. Знайте, что даже если небеса сожмутся вокруг земли, то Аллах даст выход верующим. О отряды ингимасиев! О караваны истишхадиев! О передовые отряды! О стремящиеся к шахаде и к лучшей доле! О стремящиеся к райским садам и довольству Аллаха! Отправляйтесь в путь с благословения Аллаха. Поистине, это ваша война. Превратите ночи кафиров в дни. Уничтожьте и разрушьте их дома. А кровь их проливайте реками. Поистине, это лучший удел и великий успех – оказаться «вместе с пророками, правдивыми мужами, павшими мучениками и праведниками, которых облагодетельствовал Аллах. Как же прекрасны эти спутники» [Ан-Ниса:69]. И пусть ваше состояние говорит за вас: «Я же поторопился к Тебе, Господи, чтобы Ты остался доволен» [Та Ха:84]. Да вознаградит вас Аллах от имени Ислама и мусульман. Вы дали кафирам познать ужас и ударили их лицами в грязь. Да будем мы выкупом за вас! Вы были и остаетесь лучшими помощниками, опорой и поддержкой после Аллаха. О сунниты Ирака! Как же вы не понимаете каждый раз?! Вы так легко поддаетесь унижению и оскорблению, что уже сами наслаждаетесь этим. Вы блуждаете, как блуждали Бану Исраиль до вас. Разве вы не видите, как рафидиты ежедневно подвергают вас мучениям? Они атакуют ваши земли под предлогом войны с Исламским Государством. А затем не оставляют вас, пока не убьют ваших мужчин, и не заберут ваших женщин и детей, или же не изгонят их из их же домов. Разве вы не видите, как из городов Ирака изгоняются сунниты, а затем эти города заполняются самыми мерзкими и худшими из творений Аллаха, когда-либо ступавших по земле? Посмотрите на их знамена, когда они сражаются с вами. Прислушайтесь к их лозунгам, когда они окружают ваши земли. Призадумайтесь над тем, что они творят, изгоняя вас с ваших земель. Прислушайтесь и вы услышите, как они кричат о завоевании всех земель приверженцев сунны от вашего Ирака и до вашего Шама, до вашего Неджда и даже до вашего Йемена. О приверженцы сунны! Ваши предводители в регионе осуществили самый низкий и презренный вид предательства в истории. Они продали ваше дело. И отдали вас и ваши земли вашим врагам. Вот ваши регионы открыто делят между собой кафир-атеист, рафидит-мушрик и ненавистник-нусейрит на скверном открытом собрании батынитов. Это видит и слышит весь мир. А это Халяб, который подвергается самой злобной атаке

УМИЯ

5

Рафидитские муртады

нусейритов, при поддержке русских кафиров-огнепоклонников, которые стремятся таким путем установить нусейритский режим, в момент предательства вероотступнических групп, занятых сражением с Исламским Государством и стремящихся стереть законы Аллаха с лица земли, на пути своих господ и спонсоров из стран неверных. Планы римлян и их козни продолжаются даже на полуострове Мухаммада, мир ему и благословение, чтобы отдать его окраины под власть рафидитов. На фоне этой большой порчи, над которой работает правительство Алю Салюль, чтобы сделать регион светским, сделать население кафирами, чтобы распространить среди них порок и уничтожить то, что можно считать остатками шариата и его приверженцев. Однако они не ограничились только этим. Напротив, они приняли участие в открытой войне на стороне кафиров в войне против Ислама и сунны в Ираке и Шаме. Они главы всех бед и несчастий. О мужчины Аравийского Полуострова! О внуки сподвижников! Проводите на них одну атаку за другой. Перед вами враги Аллаха. Перед вами их спецслужбы, армия и полиция. Перед вами их гадальные стрелы и писатели. Перед вами их амиры, министры и рупоры их СМИ. Помните завещание вашего пророка, мир ему и благословение: «Не соберутся вместе две религии на Аравийском Полуострове» [имам Малик и другие]. О приверженцы сунны! Для вас после Аллаха не осталось никого, кроме Халифата, который защищает вашу религию, хранит вашу неприкосновенность и укрепляет вашу силу. В нем вы живете могущественными или умираете достойными. И не может посягнуть на вашу честь униженный рафидит, скверный нусейрит или презренный атеист. О мусульмане-единобожники на востоке и западе! На протяжении всего нашего джихада и борь6

Эксклюзив

бы с союзом неверных, светская вероотступническая Турция отступала и прогонялась. Она иногда показывала себя, а иногда скрывалась, стремясь к достижению своих выгод и желаний на севере Ирака и на окраинах Шама. Затем она возвращалась, боясь того, что муджахиды настигнут ее в самом сердце ее земель огнем истишхадий и пламенем военных операций. Затем она подумала, рассчитала и задумалась, затем нахмурилась, насупилась и возгордилась. Затем она, подобно гиенам, присоединилась к войне против нас, при поддержке и под прикрытием самолетов крестоносной коалиции, используя занятость муджахидов войной против кафирских общин и защитой земель Ислама. Она посчитала, что находится в безопасности от сынов единобожия и львов джихада, которые могут прийти на ее земли. Но нет! Опасность придет откуда ее не ждут. О единобожники! Сегодня Турция стала объектом ваших атак и вошла в проект вашего джихада. Просите помощи у Аллаха и атакуйте ее. Превратите ее безопасность в ужас, благоденствие в страх, а затем втяните ее в число пылающих районов вашей борьбы. О воины Халифата на землях Шама! Вот пришел к вам турецкий неверный солдат. Их кровь такая же скверная, как и кровь собак. Покажите им вашу хватку. Сожгите их в огне вашего гнева. Отомстите за вашу религию и ваше единобожие этим «ихван аш-шаятын» - братьям шайтанов, образцовым вероотступникам и союзникам атеистов. Их многобожие никогда не одержит верх над вашим единобожием, а их лицемерие – над вашей верой. Поистине, Аллах с богобоязненными. Это - то, что обещал нам Аллах и Его Посланник. Ихван-муртаддун стали ядовитым наконечником копья, которое несут крестоносцы для борьбы с Халифатом. Неверие этой группы не ограничилось ширком в ложных конституциях и законодательствах, оспаривающих решения Аллаха и соглашающихся с общинами неверных в их неверии. Они превратились в группу, у которой вообще нет религии. Они больше похожи на зиндыков и батынитов. Она даже стала прочным военным рычагом в системе крестоносной коалиции против Ислама и мусульман, без которого они уже не могут обойтись на земле. Всевышний сказал: «А в своих братьях они (шайтаны) усиливают заблуждение, после чего они не останавливаются» [АльА’раф:202]. Посмотрите на Ирак, Шам, Ливию, Тунис и другие страны. Вы найдете, что все они (ихван муртаддун) многобожники. Они являются соучастниками кафирских конституций и законодательств. Или же они в одном ряду с армиями крестоносцев, рафидитов или секуляристов и атеистов. Вы найдете их сражающимися и борющимися с муджахидами, вышедшими на путь Аллаха и стремящихся установить закон Аллаха на земле. Они поистине «ихван шаятын» (братья шайтанов) и

работники крестоносцев. Да погубит их Аллах! До чего же они отвращены от истины. О муджахиды на пути Аллаха! Знайте! Сегодня вы щит Ислама и его неприступная крепость. Остерегайтесь, да помилует вас Аллах, того, чтобы опасность пришла к Исламу и мусульманам с вашей стороны. Обычаи Аллаха никого не оставляют в стороне. Аллах, Свят он и Велик, использовал вас и сделал вас Его наследниками на земле, чтобы посмотреть, как вы поступите. Используйте богобоязненность и подчинение Аллаху в стремлении получить Его помощь и обещание. Всевышний сказал: «О те, которые уверовали! Если вы будете бояться Аллаха, то Он одарит вас способностью различать истину и ложь, отпустит вам ваши прегрешения и простит вас. Воистину, Аллах обладает великой милостью» [Аль-Анфаль:29]. Остерегайтесь грехов и Его ослушания, поистине, у этого плачевный результат для всех вас. Я прочитаю вам завещание Повелителя Правоверных Умара бин Аль-Хаттаба Сааду бин Аби Ваккасу, да будет доволен ими Аллах, и тем воинам, которые были с ним: «Я приказываю тебе и твоим воинам всегда бояться Аллаха, потому что богобоязненность, лучшее оружие против врага и лучшая хитрость на войне. Приказываю тебе и твоим людям больше бояться своих грехов, чем врага. Потому что грехи войск опаснее для них, чем их враг. Мусульмане побеждают по причине грехов врага перед Аллахом. Если бы не это, мы не сумели бы их победить, так как наша численность меньше их, наше оружие не то, что у них. Если мы будем равны с ними в грехах, то они будут превосходить нас в силе. Мы же побеждаем их нашим достоинством, а не силой. Знайте, что в походе с вами будут ангелы Аллаха, которые знают то, что вы делаете, стыдитесь, не делайте грехов, находясь на пути Аллаха. Не говорите, что наш враг хуже нас, и поэтому они не возьмут верх над нами, ведь иногда

над одним народом властвовал другой более худший. Над израильтянами, когда они вызвали гнев Аллаха, правили неверные язычники, которые прошлись по землям. Так обещание было исполнено. Просите у Аллаха помощи против своих прихотей, как просите победу над врагами. Прошу этого у Аллаха для нас и для вас». Конец цитаты Умара, да будет доволен им Аллах. О Муджахиды! Ваш пророк, мир ему и благословение, сказал: «Вам будет оказана поддержка и вы будете испытаны. И откроется вам. И кто из вас застигнет это время, то пусть проявляет богобоязненность, а также приказывает одобряемое и порицает порицаемое» [Ахмад, ат-Тирмизи и другие]. И вот сегодня Аллах сделал вас наследниками этой благословенной земли. Он возложил на вас ее сохранность и защиту, а также стойкость в установлении законов Аллаха на ней. Остерегайтесь того, чтобы шайтан сбил вас посредством оставления земель или отступления с границ. Напротив, будьте терпеливы, запасайтесь терпением, несите службу на заставах и будьте стойкими. Не возвращайтесь к унижению после того, как Аллах даровал вам могущество. Не заменяйте лучшее тем, что хуже. Не падайте в низость и унижение после того, как вы были возвышены. Знайте, что ваше пребывание на ваших землях, находясь в величии, в тысячу раз выгоднее для вас, чем отступление будучи униженными. Сказал Всевышний: «Скажи: «Бегство не принесет вам пользы, если вы пытаетесь сбежать от смерти или гибели. В этом случае вы будете пользоваться благами лишь недолго» [Аль-Ахзаб:16]. И сказал пророк, мир ему и благословение: «Рибат в течение дня и ночи лучше, чем молитва и пост на протяжении месяца. И если кто умрет (на рибате) то награда за его дело будет продолжать идти, ему будет дано его пропитание и будет защищен от спроса в могиле» [Муслим].

УМИЯ

7

И если вы покинули землю по причине своих грехов, то верните ее своим покаянием и богобоязненностью. Поистине, вы достойны этого. Помните, что ваш враг сражается на пути тагута, а вы сражаетесь на пути Великого Аллаха. Если они сражаются ради слова неверия, то вы сражаетесь ради Слова Аллаха. Если они сражаются ради мелких мирских благ, то вы сражаетесь за великую награду и ведете торговлю, которая спасет вас от мучительного наказания. Если они сражаются с распутством и неверием в груди, то в ваших грудях вера и Коран. Если они сражаются, и их концом будет огонь, то вы сражаетесь, чтобы заслужить близость к Милостивому и Рай, широта которого равна небесам и земле, по воле Аллаха. Аллах Всевышний сказал: «Какая же из двух групп имеет больше оснований чувствовать себя в безопасности, если вы только знаете? Те, которые уверовали и не облекли свою веру в несправедливость, пребывают в безопасности, и они следуют прямым путем» [Аль-Ан’ам:81-82]. Это - то, что обещал нам Аллах и Его Посланник. Затем я предостерегаю вас от споров и разногласий между вами в религиозных и мирских делах. Все вы на одной стороне. Вы поклоняетесь Аллаху Единому, сражаетесь с вашим врагом и стремитесь возвысить Слово Аллаха на земле. Сказал Всевышний: «О те, которые уверовали! Когда вы сталкиваетесь с отрядом, то будьте стойки и многократно поминайте Аллаха, - быть может, вы преуспеете. Повинуйтесь Аллаху и Его Посланнику и не препирайтесь, а не то вы падете духом и лишитесь сил. Будьте терпеливы, ибо Аллах - с терпеливыми» [Аль-Анфаль:45-46]. Споры являются причиной поражений и того, что враг захватывает власть. Разногласия является причиной зла и начала вражды между вами. Не уподобляйтесь общинам, которые были до вас, которые взяли часть и оставили другую часть. И

Последствия атаки в Диярбакыр 8

Эксклюзив

Аллах посеял между ними ненависть и вражду. Сказал Всевышний: «Они забыли долю из того, что им напомнили, и тогда Мы возбудили между ними вражду и ненависть до Дня воскресения. Аллах поведает им о том, что они творили» [Аль-Маида:14]. Остерегайтесь ослушания ваших амиров. Слушайтесь их из покорности Аллаху. Подчиняйтесь им поклоняясь этим Аллаху. Пока они не прикажут вам совершить грех. Знайте, что ваше ослушание амиров является одним из поступков времен невежества. Поистине, Аллах возвеличил вас посредством Ислама и мусульманской общины, послушания и подчинения. Сказал Всевышний: «Помните о милости, которую Аллах оказал вам, когда вы были врагами, а Он сплотил ваши сердца, и по Его милости вы стали братьями. Вы были на краю Огненной пропасти, и Он спас вас от нее. Так Аллах разъясняет вам Свои знамения, - быть может, вы последуете прямым путем» [Алю Имран:103]. А также помните и поразмыслите

над Словами Аллаха: «Воистину, Аллах не меняет положения людей, пока они не изменят самих себя» [Ар-Ра’д:11]. Я обращаюсь к воинам Халифата в Хорасане, Бангладеше, Индонезии, на Кавказе, на Филиппинах, в Йемене, на Аравийском полуострове, Синае, Египте, Алжире, Тунисе, Ливии, Сомали и Западной Африке. Знайте, что вы сегодня являетесь опорами Ислама и столпами Халифата на земле. Своим джихадом, терпением и стойкостью вы поразили общины неверных. Посредством правильного объединения и подчинением, вы показали людям пути победы. Вы показали, как нужно строить Великую общину мусульман в реальности, погрязшей в тьме невежества большим количеством раскола и разделений. Своим единством и джихадом вы посеяли гнев в общинах неверных. Точно так же они гневались, когда был объявлен Халифат. Поистине, они будут стремиться потушить свет Аллаха среди вас, распространяя причины раздоров и разногласий. Проявляйте же терпение, запасайтесь терпением, не страшитесь, будьте стойкими и не отступайте в бою. Если вы проявите терпение, то Аллах непременно поможет вам, поддержит вас и укрепит ваши стопы. Знайте, что Рай находится под тенью сабель. Знайте, что если даже некоторые ваши командиры будут убиты, то Аллах заменит их такими же или еще лучшими. Аллах не бросит вас. Не печальтесь, поистине Аллах с нами. О муджахиды Сирта, проявляющие терпение в нужде и болезни. Поистине, вы своим терпением преподали врагам урок. Своей пречистой кровью вы записали страницы славы и стойкости. Крестоносная Европа желала и желает выйти в поход на колыбель Халифата и крепость Ислама в Ираке и Шаме. Однако вы своим появлением потрясли ее безопасность, а своим джихадом перевернули весы ее политики. Вы стали непреодолимой трудностью и твердой скалой о которую разрушается их желание, и разбиваются их планы. Поистине, ваш враг испытывает боль, как и вы. Но вы надеетесь получить от Аллаха то, на что они не надеются. Не покидайте же поля сражений и точки рибата. Ваш враг уже накануне того, чтобы устать или бросить все и бежать. И тут мы не упустим возможности сделать напоминание нашим братьям мусульманам в целом. Если пути и дороги хиджры на земли Ирака и Шама стали тесны и небезопасны для вас, то Аллах открыл вам широкую возможность совершить хиджру в эти благословенные вилаяты, чтобы вы могли стать там крепостью из крепостей Ислама и получить честь быть одним из первых помощников религии Аллаха, а также возвысить Слово Аллаха: «О Мои верующие рабы! Воистину, Моя земля обширна, поклоняйтесь же Мне!» [Аль-Анкабут:56]. Обращаюсь к нашим братьям, которых Аллах испытал пленом и которые соблюдают свою религию, подобно тому, кто держит раскаленные угольки в своих руках. Вопреки той огромной войне, которую мы ведем с врагами Аллаха, мы не забыли о вас и не забудем. Ведь вы являетесь причиной нашей постоянной бессонницы. Просим Аллаха освободить вас нашими руками, разрушить стены ваших тюрем нашим оружием и железом.

Это для Аллаха не составляет труда. Вы должны приближаться к Аллаху посредством вашего положения. Помните, что Аллах готовит вас для дня, когда вы поможете вашей религии и вашему государству. Я призываю вас усердно просить Аллаха за ваших братьев в Исламском Государстве, чтобы Аллах устроил их дело наилучшим образом, оказал им поддержку лучшей помощью и избавил их от нужды в ком-либо, кроме Него. Да освободит Аллах вас из плена, рассеет вашу скорбь, исцелит ваши раны и укрепит вашу решимость. Да дарует Аллах вам выход и избавление. О мусульмане во всех местах! Я приношу свои соболезнования вам и всем муджахидам в связи с гибелью шейхов и амиров. Самыми известными из них являлись шейхи Абу Мухаммад аль-Аднани и Абу Мухаммад аль-Фуркан, да помилует их Аллах и возвысит их степени в Фирдаусе. Они были для нас одними из лучших министров и хорошими амирами. Аллах облагодетельствовал их благим первенством, старыми достоинствами и усердием в укреплении структуры Халифата и законов Аллаха на земле. Так было пока они не выполнили свой завет и исполнили свой договор. Такими мы их считаем, а их расчет у Аллаха. Однако мы радуем вас милостью Аллаха и сообщаем, что Халифат не споткнулся по причине их смерти, не говоря уже о том, что не остановилось колесо джихада. Напротив, эти пречистые тела мы преподносим Аллаху как жертвы, стремясь заслужить Его довольство и торопя ясную помощь и близкую победу, с позволения Аллаха. Мы познали из книги Аллаха, что шахада праведников и амиров является самыми близкими вратами к власти на земле, а также к вознаграждению в этом мире и в Последней жизни. Всевышний Аллах сказал: «Сколько было пророков, рядом с которыми сражалось много набожных верующих! Они не пали духом оттого, что постигло их на пути Аллаха, не проявили слабости и не смирились. Ведь Аллах любит терпеливых. Они не произносили ничего, кроме слов: «Господь наш! Прости нам наши грехи и излишества, которые мы допустили в нашем деле, утверди наши стопы и даруй нам победу над людьми неверующими». Аллах даровал им вознаграждение в этом мире и прекрасное вознаграждение в Последней жизни. Ведь Аллах любит творящих добро» [Алю Имран:146-148]. О Аллах, ниспославший Книгу, гонящий облака, разбивающий союзников. Разбей их и помоги нам против них. О Аллах накажи неверных преступников, которые сбивают других с Твоего пути и обвиняют Твоих посланников во лжи. Они воюют с Твоими любимцами. О Аллах, помоги нам против них годами, как годы Юсуфа. О Аллах, сочти число их, и уничтожь их одного за другим, и не оставляй из них никого. О Аллах раздели их единство и разбей их союз. О Аллах пусть же зло окружает того, кто желает зла нашей религии и джихаду, пока он не убьет себя своими руками. О Аллах хитри за нас и не хитри против нас. Веди нас прямым путем. Облегчи нам истину. Помоги нам против тех, кто вышел против нас. Ты наш Покровитель. Как прекрасен этот Покровитель. Как прекрасен этот Помощник. И молитва наша завершается словами: «Хвала Аллаху, Господу миров!».

УМИЯ

9

Американские крестоносцы и их прислужники-муртады поспешили начать операцию атаки на Мосул. Хотя все они понимают, что они к ней не готовы. Однако эта операция необходима из-за предвыборной президентской гонки в Америке, а также на фоне катастрофических проблем с экономикой у муртадских правительств в Багдаде и Ирбиле. По их мнению, это также поможет остановить вновь возобновившиеся столкновения между партиями и ополчениями этих правительств. Сегодня в битве за Мосул крестоносцы и муртады выкладывают все имеющиеся у них козыри. В битву брошены все муртады рафидитов и бойцов Пешмерги, которых только смогли собрать. В битву брошено все железо, которое имеется у кафиров. Они хорошо понимают, что если они не одержат победу в битве за Мосул в течение короткого времени, то войдут в затяжной период истощения и исчерпания человеческих и финансовых ресурсов. После тридцати месяцев губительной для них войны с воинами Халифата, они этого не перенесут. Также они понимают, что провал их операции, а так оно и будет, с позволения Аллаха, будет означать для них катастрофу, которая по своим масштабам превзойдёт то, что случилось, когда чуть более трехсот муджахидов, пришедших из пустыни с растрепанными волосами и покрытые пылью, атаковали Мосул. В те дни Аллах даровал муджахидам победу, и рафидитская армия 10

была потрясена их руками. Огромная армия рафидитов просто развалилась, но волна, разрушившая эту армию не остановилась, а покатилась дальше до самых стен Багдада и Ирбиля, ударяя по ним и сотрясая. Эта волна чуть было не покрыла все военные базы муртадов, однако их спасли крестоносцы со своими самолетами и другой помощью. Поистине, единобожники в Мосуле твердо убеждены в том, что сейчас они проходят через «Битву у Рва», и впереди лишь один из двух прекрасных исходов – шахада, которая является великой победой в Судный День, или близкая победа, которой Аллах одарит терпеливых из их числа и которой будут исцелены груди верующих людей. Они знают, что испытания верующих бедами, печалью и потрясениями, прежде чем Аллах одарит их победой, является обычаем (сунной) Господа. Это непременно их постигнет, как постигало всех единобожников на протяжении истории. Всевышний Аллах сказал: «Или вы полагали, что войдете в Рай, не испытав того, что постигло ваших предшественников? Их поражали нищета и болезни. Они переживали такие потрясения, что Посланник и уверовавшие вместе с ним говорили: «Когда же придет помощь Аллаха?». Воистину, помощь Аллаха близка» [Аль-Бакара:214]. В тяжёлые и суровые годы, ещё до того, как Аллах одарил их победой, муджахиды уже проходили через подобное. Те, кто находился в городах, пребывал в

Если вы будете терпеливы и богобоязненны, то их козни не причинят вам никакого вреда

страхе не зная, когда их схватят муртады. Те же, кто жил в пустыне, жили в нищете и очень суровых условиях. Их кожу обжигало жаркое солнце пустыни, и им в лицо били морозные зимние ветры. Но они вытерпели эти бедствия и устояли перед фитнами и соблазнами. И продолжили свой джихад, непреклонно и не вложив свои мечи в ножны. За это Аллах одарил их ясной победой и разбил их руками крупные войска, а дома и имущество муртадов подарил муджахидам. По милости Аллаха, муртады были захвачены в плен, после чего муджахиды гнали их стадами к месту их смерти, и резали подобно овцам. Этим самым Аллах исцелил их груди и удалил гнев из их сердец. И Аллах является Могущественным и Способным на возмездие. Битва за Мосул может продлиться не день и не два, и даже не месяц и не два. Если только Аллах не пожелает их разбить, для чего Ему не понадобится и дня, и для Него это не является сложной задачей. В этой битве нужны мужчины умеющий ждать. Затяжная битва не выгодна крестоносцам и муртадам. Ведь они каждый день тратят на эту битву десятки миллионов долларов. Каждый день десятки и даже сотни из них погибают, остаются парализованы или пропадают без вести. С каждым днем на них все больше давят собственные солдаты, союзники и помощники, а помимо этого их правительства переживают огромные потрясающие их проблемы. Они откладывают их решение на период «после победы в битве за Мосул».

Все это их толкает опрометчиво бросаться в битву, стараясь её поскорее закончить, не считаясь с потерями. И они не перестанут бросать в эту битву своих людей и средства, пока, с дозволения Аллаха, она не высосет все их имущество и резервы. Пока они не будут полностью разбиты, и в жилах их слабых и больных правительств не застынет кровь. Им ничего не останется, кроме как оттянуть остатки войск, чтобы сохранить хоть часть своих средств. Но, с дозволения Аллаха, они не сохранят и этого. Поистине, каждый муджахид Исламского Государства, вышедший на путь Аллаха в Мосуле и его окрестностях, каждый мусульманин из числа подданных Повелителя Правоверных, проживающих на этих землях, должен помнить, что битва за Мосул между Исламским Государством и крестоносцами вместе с муртадами может затянуться. Также каждый муджахид в Исламском Государстве и во всем мире должен помнить, что каждая пуля, выпущенная в сторону кафиров, каждая мина, разрывающая технику муртадов, каждая ракета и снаряд, упавшие на базы муртадов, каждый нож, вонзенный в грудь крестоносца или перерезавший глотку их помощника, являются помощью их братьям в Мосуле. Этим вы отвлекаете от них кафиров, помогаете им и принимаете участие в победе над крестоносцами и муртадами. И Аллах является Покровителем богобоязненных людей.

Муртады Пешмерги при атаке истишхади под Мосулом

УМИЯ

11

Поистине, Аллах является Судьей (Аль-Хакам) и Ему принадлежит вынесение решения. Слова единобожия «ля иляха илля Ллах», которые отрицают божественность всего, помимо Аллаха и утверждают божественность Одного Аллаха, не признают какие-либо виды большого многобожия. Они разделяются на ар-Рубубия (признание Аллаха Господом, Создателем, Дающим пропитание и Управляющим всеми созданиями), аль-Улюхия (признание божественности Аллаха и посвящение всех видов поклонения Ему Одному), а также аль-Асма’ ва ас-Сыфат (вера в прекрасные Имена и Качества Аллаха). Поистине, настоящим Божеством является только тот, кто достоин поклонения и подчинения. Это описывается в книге «Тайсир аль-Азиз аль-Хамид» такими словами: «Это тот, кто описан такими качествами, за которые заслуживает быть самым любимым и заслуживает предельной покорности». И кто не посвещает все виды поклонения и подчинения Одному лишь Аллаху, его слова свидетельства «ля иляха илля Ллах» являются нарушенными. Своими делами он опроверг свои же слова шахады в единобожии ар-Рубубия и аль-Асма’ ва ас-Сыфат. Один из видов поклонения, который мы посвящаем Одному Аллаху, упомянут в Его Книге и в Сунне Его Посланника g. Это поклонение посредством обращения на суд к Нему Одному и оставление вынесения решения за Ним по Его шариату. Вера в то, что Аллах «Наимудрейший из судей» [Худ:45], а также «является Наилучшим из судий» [Аль-Ан’ам:57] обязывает человека совершать это поклонение. А также вера в то, что нет никого справедливее Него словом, лучше Него решением, и что в законодательстве у Него нет сотоварища. Существует много доводов, указывающих на обязательность соблюдения единобожия в разделе суда и законодательства. Аш-Шанкыти сказал: «Многобожие относительно решений Аллаха такое же, как и многобожие в разделе поклонения Ему. Он сказал относительно Своих решений: «и никто не принимает решений вместе с Ним» [Аль-Кахф:26]. А в чтении Ибн Амира аят читается в форме запрета: «И не придавай Ему сотоварища в вынесении решений». А относительно многобожия в разделе поклоне12

Религия Ислам и община мусульман, Часть 4

ния Аллах сказал: «Тот, кто надеется на встречу со своим Господом, пусть совершает праведные деяния и никому не поклоняется наряду со своим Господом». Оба эти положения одинаковы» [Адва’ аль-Баян]. Также он сказал: «Запрет, указанный в этом аяте относительно того, что право вынесения решений принадлежит одному лишь Аллаху и никому другому, как на это указывают оба чтения этого аята, разъясняется и в других аятах». Затем он привел некоторые из этих аятов: «Решение принимает только Аллах. Он повелел, чтобы вы не поклонялись никому, кроме Него. Это и есть правая вера, но большая часть людей не знает этого» [Юсуф:40]. А также: «Неужели они ищут суда времен невежества? Чьи решения могут быть лучше решений Аллаха для людей убежденных?» [Аль-Маида:50]. И также: «Неужели я пожелаю иного судью, помимо Аллаха, в то время как Он ниспослал вам Писание, подробно разъяснив его?» [Аль-Ан’ам:114]. Затем он продолжил: «Из этих аятов понимается…, что последовавшие за законами, вынесенными кем-то помимо Аллаха, являются многобожниками. Это разъяснено и в других аятах, как например в Словах Аллаха относительно тех, кто последовал за решением шайтана, дозволившего употребление мертвечины под предлогом того, что это животное убито Аллахом: «Не ешьте из того, над чем не было произнесено имя Аллаха, ибо это есть нечестие. Воистину, шайтаны внушают своим помощникам препираться с вами. Если вы станете повиноваться им, то окажетесь многобожниками» [Аль-Ан’ам:121]. Аллах прямо назвал их многобожниками, за подчинение шайтанам. Это и является ширком в подчинении. Следование законодательству, противоречащему законодательству Аллаха, является тем, о чем говорится в Словах Аллаха: «Разве Я не завещал вам, сыны Адама, не поклоняться шайтану, который является вашим явным врагом, и поклоняться Мне? Это - прямой путь» [Ясин:60-61]. Затем он сказал: «Поэтому Аллах назвал «сотоварищами» тех, кому подчиняются, и кто приукрашивает для других совершение грехов. Он e сказал об этом в аяте: «Так многим многобожникам их сотоварищи представили прекрасным убийство детей, дабы погубить их и сделать запутанной их религию. Если бы Аллах пожелал, они не поступали бы таким образом. Оставь же их вместе с их измышлениями» [Аль-Ан’ам:137]. Это то, что Пророк g ответил сподвижнику по имени Адий бин Хатим h когда тот спросил о Словах Аллаха: «Они признали господами помимо Аллаха своих первосвященников и монахов» [Ат-Тауба:31]. Тогда Пророк g разъяснил, что это по причине того, что они дозволили им запрещенное Аллахом и запретили им дозволенное Аллахом, и люди последовали за ними в этом. Что это и является признание их своими господами. Одним из самых прямых доводов этого являются слова Аллаха в суре «Ан-Ниса», где Он указал, что если ктото обращается на суд не к шариату Аллаха, а после заявляет, что является верующим, то это является ложью и достойно удивления. Об этом говорится

в аяте: «Разве ты не видел тех, которые заявляют, что они уверовали в ниспосланное тебе и в ниспосланное до тебя, но хотят обращаться на суд к тагуту, хотя им приказано не веровать в него? Шайтан желает ввести их в глубокое заблуждение» [Ан-Ниса:60]. Посредством этих священных текстов становится абсолютно ясно, что нет сомнений в неверии людей, последовавших за вымышленными законами, которые установил шайтан посредством своих помощников и которые противоречат законам, установленных Аллахом посредством Своих посланников. Сомневается в этом только тот, чей разум затмил Аллах, чьи глаза Аллах ослепил, и он не видит света Откровения» [Адва аль-Баян]. Размышляя над следующим аятом можно также извлечь много пользы: «Неужели я пожелаю иного судью, помимо Аллаха, в то время как Он ниспослал вам Писание, подробно разъяснив его?» [Аль-Ан’ам:114]. Аш-Шанкыти писал: «Некоторые ученые писали, что неверные потребовали от Пророка g, чтобы он вместе с ними обратился на суд к некоторым прорицателям. Когда у арабов случались разногласия в чем-либо, они поступали таким образом. Да упасет нас Аллах от подобного! И тогда Аллах ниспослал этот аят и приказал Посланнику g строго порицать тех, кто стремится к решению кого-либо помимо Создателя небес и земли, Судьи, Справедливого, Доброго, Сведущего» [Аль-Азб аль-Мунир]. В той же суре есть ещё один похожий аят: «Скажи: «Неужели я возьму своим покровителем кого-либо, кроме Аллаха, Творца небес и земли? Он кормит, а Его не кормят» Скажи: «Мне велено быть первым из тех, кто покорился» Не будь же в числе многобожников» [Аль-Ан’ам:14]. На это также указывают Слова Всевышнего: «Скажи: «Неужели я стану искать другого господа помимо Аллаха, в то время как Он является Господом всякой вещи?» Каждая душа приобретает грехи только во вред самой себе. Ни одна душа не понесет чужого бремени. Затем вам предстоит вернуться к вашему Господу, и Он поведает вам о том, в чем вы расходились во мнениях» [Аль-Ан’ам:164]. А также: «Он сказал: «Неужели я стану искать для вас другое божество, кроме Аллаха, который возвысил вас над мирами» [Аль-А‘раф:140]. Ибн аль-Кайим r сказал: «Довольствоваться Аллахом как Господом – это значит не брать себе Господом, на которого будут полагаться в управлении (всеми созданиями) и обращаться в тяжести, никого помимо Него. Всевышний сказал: «Скажи: «Неужели я стану искать другого господа помимо Аллаха, в то время как Он является Господом всякой вещи?» [Аль-Ан’ам:164]. Ибн Аббас h сказал: «Господином и божеством». То есть как можно искать себе господина, когда Аллах является Господом всякой вещи? В другом аяте в самом начале этой суры говорится: «Скажи: «Неужели я возьму своим покровителем кого-либо, кроме Аллаха, Творца небес и земли?» [Аль-Ан‘ам:14]. То есть тем, кому поклоняются, к кому прибегают в тяжести, у кого просят победы и помощи. В этом аяте говорится о покровительстве, которое включает в себя любовь и подчинение. А в

УМИЯ

13

середине суры говорится: «Скажи: «Неужели я пожелаю иного судью, помимо Аллаха, в то время как Он ниспослал вам Писание, подробно разъяснив его?» То есть как я могу желать, чтобы решение между мной и вами выносил кто-то другой помимо Аллаха? И чтобы мы обращались к другому для вынесения решения в отношении того, в чем мы разошлись… и если ты поразмышляешь над этими тремя аятами как следует, то поймешь, что это и есть довольство Аллахом как Господом, Исламом - как религией и Мухаммадом g, как Посланником... Многие довольствуются Аллахом как Господом и не желают Господа помимо Него, однако они не довольствуются лишь Им Одним как Покровителем и Помощником. Они ищут покровительства тех, кто ниже Него, считая, что это приближает их к Аллаху. Они считают, что их покровительство подобно покровительству приближенных лиц перед правителем. Это является самым настоящим многобожием. Единобожие — обозначает не брать никого покровителем помимо Аллаха. Коран во многих местах описывает многобожников тем, что они берут себе покровителей помимо Аллаха…, также большое количество людей желают обращаться на суд к кому-то помимо Него, у кого они будут вести тяжбу и довольствоваться его решением. Эти три значения и являются основами единобожия. Это не брать себе никого господом помимо Аллаха, не брать никого божеством помимо Него и не делать никого судьей помимо Него» [Мадаридж ас-Саликин]. Пожелавший чье-либо решение помимо решения Аллаха стал многобожником, верующим в тагута и поклоняющимся ему. Точно так же как и пожелавший себе господа помимо Него, или божество помимо Него, или покровителя помимо Него. Следующие Слова Аллаха подтверждают, что тот, кто взял для себя законодателя помимо Аллаха, тот придал Ему сотоварища, и что между ним и тем, кто придал Аллаху сотоварища в вопросах дуа или заступничества (шафа’) нет различия: «Вы явились к Нам одинокими, какими Мы сотворили вас в первый раз, и оставили позади себя то, чем Мы вас наделили. Мы не видим с вами ваших заступников, которых вы для себя считали сотоварищами Аллаха. Связи между вами разорваны, и покинуло вас то, что вы утверждали» [Аль-Ан’ам:94]. А также Слова Аллаха: «Скажи: «Думали ли вы о своих сотоварищах, к которым вы взываете помимо Аллаха? Покажите мне, какую часть земли они сотворили? Или же они являются совладельцами небес?» Или же Мы даровали им Писание, ясными знамениями которого они руководствуются? О нет! Обещания беззаконников друг другу являются всего лишь обольщением» [Фатыр:40]. И также Его слова: «Или же у них есть сотоварищи, которые узаконили для них в религии то, чего не дозволил Аллах? Если бы не решающее Слово, то их спор был бы уже решен. Воистину, беззаконникам уготованы мучительные страдания» [Аш-Шура:21]. А также: «Так многим многобожникам их сотоварищи представили прекрасным убийство детей, дабы погубить их и сделать запутанной их религию» [Аль-Ан’ам:137].

14

Религия Ислам и община мусульман, Часть 4

Аллах сделал Своё уникальное право в вынесении решений и законодательстве доводом против тех, кто поклоняется не Аллаху. Он также сделал единобожие в разделах ар-Рубубия и аль-Асма’ ва ас-Сыфат доводом над теми, кто отверг единобожие в аль-Улюхия. В Коране передаются слова Юсуфа n: «О мои товарищи по темнице! Множество различных богов лучше или же Аллах, Единственный, Могущественный? Помимо Него вы поклоняетесь лишь именам, которые придумали вы и ваши отцы. Аллах не ниспослал о них никакого доказательства. Решение принимает только Аллах. Он повелел, чтобы вы не поклонялись никому, кроме Него. Это и есть правая вера, но большая часть людей не знает этого» [Юсуф:39-40]. Аллах также сказал в Коране: «Прочти им историю Ибрахима. Вот он сказал своему отцу и своему народу: «Чему вы поклоняетесь?» Они сказали: «Мы поклоняемся идолам и постоянно предаемся им» Он сказал: «Слышат ли они, когда вы взываете к ним? Помогают ли они вам? И причиняют ли они вред?» Они сказали: «Но мы видели, что наши отцы поступали таким образом» Он сказал: «Видели ли вы, чему поклоняетесь вы со своими древними отцами? Все они - враги мои, кроме Господа миров, Который сотворил меня и ведет прямым путем, Который кормит меня и поит, Который исцеляет меня, когда я заболеваю, Который умертвит меня, а потом воскресит, Который, я надеюсь, простит мой грех в День воздаяния. Господи! Даруй мне власть (пророчество или знание) и воссоедини меня с праведниками!» [Аш-Шуара’:69-83]. Аллах также провел параллели между теми, кто стал поклонятся монахам и первосвященникам, следуя за их указаниями вместо указаний Аллаха, и между теми, кто поклонялся Мессие  заявляя, что он является частью Аллаха. Всевышний сказал: «Они признали господами помимо Аллаха своих первосвященников и монахов, а также Мессию, сына Марьям. А ведь им было велено поклоняться только одному Богу, кроме которого нет иного божества. Он превыше того, что они приобщают в сотоварищи!» [Ат-Тауба:31]. Также, когда один из сподвижников назвал себя Абу Аль-Хакам, то Пророк g запретил ему это сказав: «Поистине Аллах является Аль-Хакам (Судья), и Ему принадлежит вынесение решения» [Абу Давуд и ан-Насаи]. Потому тот, кто подчиняется решениям тагутов и их законодательству, как голосующие на демократических выборах и референдумах, и обращающиеся на суд к вымышленным законам, являются уверовавшими в тагута и поклоняющимися ему. Они вышли из основы Ислама – свидетельства «ля иляха илля Ллах», которое означает, что нет божества достойного поклонения помимо Аллаха. Они совершили многобожие и вышли из подчинения Аллаху. А тот, кто считает их мусульманами, и что они отдаляются от тагута и не веруют в него – пусть снова изучит Ислам, пока не пришла к нему смерть. О наш Господь! Даруй нам терпения, умертви нас мусульманами и присоедини к праведникам!

УМИЯ

15

В первой части этой работы было упомянуто, что важнейшими причинами победы является соблюдение единобожия и единство мусульман. Третья причина – послушание и подчинение приказам Аллаха. Всевышний сказал: «Помните о милости Аллаха к вам и завете, который Он заключил с вами, когда вы сказали: «Слушаем и повинуемся» [Аль-Маида]. Передается от ‘Убады h: «Мы дали присягу Пророку g слушаться и повиноваться в чем нам нравится и не нравится, в легкости и тягости, даже во вред самим себе. Что мы не посягнем на право правителя, кроме как если увидим от него очевидное неверие, на которое у нас будет доказательство от Аллаха» [Аль-Бухари]. В другой версии этого хадиса говорится: «Слушаться и повиноваться в бодрости и в лени». И он сказал: «Слушайтесь и повинуйтесь, даже если над вами будет поставлен раб, который правит вами в соответствии с Книгой Аллаха» [Муслим]. Хафиз Ибн Хаджар в «Фатх Аль-Бари» относительно этого раздела хадисов сказал: «Это приказ подчиняться каждому амиру, даже если он не является общим правителем». Пророк g сказал: «Я приказываю вам пять вещей, которые приказал мне Аллах: придерживаться джамаата, слушаться и повиноваться, совершать хиджру и джихад» [Ахмад, ат-Тирмизи]. Я хочу обратить на это внимание, так как здесь говорится об искренности в повиновении и следовании приказам амира в тягости и в том, что нелюбимо человеку. Ведь подчиняться в том, что любимо – это не сложно, с помощью Аллаха. Чаще всего мы предостерегаем от совершения грехов на войне. Мы проверили их воздействие ни один раз, и каждый раз они становились причиной многих бед. Вот Пророк g со своей армией сподвижников стоит у Ухуда. Каждой группе воинов указана позиция. Лучники поставлены в таком месте, чтобы они могли защищать войско с тыла от любого вражеского рейда или попытки окружения. Пророк g сказал им ясными языком: «Защищайте наши спины. Если даже вы увидите, что нас убивают, то не идите (к нам) на помощь. А если 16

Пути к победе, часть 2

вы увидите, что мы собираем трофеи, то не присоединяйтесь к нам» [Ахмад]. Однако лучники не внемли приказу Посланника Аллаха g, и итогом этого стало поражение мусульман и большое количество убитых среди них. Причиной этому послужило ослушание группы воинов, вопреки совету и предостережению их амира. Это указывает на то, что грехи на войне очень скоро дают о себе знать. Любое самостоятельное решение отдельного воина, противоречащее решению амира, является большой ошибкой, даже если внешне выглядит благом и добром. Это открывает двери к большому злу. Подчинение своему амиру для воина является поклонением Аллаху, пока амир не прикажет совершить грех. Что же касается решений в военной планировке операций, то это является прерогативой одного амира. Нельзя выходить за рамки этих решений, однако можно дать совет. Потому что правило гласит: «Нельзя нарушать мнение правителя или амира из-за мнения одного отдельного мусульманина» [Ибн Муфлих - Китаб аль-Фуру’]. О раб Аллаха, обрати внимание на милость, которую несёт послушание и повиновение в тягости и печали. Когда Посланник Аллаха g узнал, что Абу Суфьян собирается вернуться и покончить с остатками мусульманской армии, он призвал мусульман, раненых в битве при Ухуде. Это были израненные люди, страдающие от боли, но они ответили на призыв, повинуясь Аллаху и Его Посланнику g. Всевышний сказал: «Которые ответили Аллаху и Посланнику после того, как им нанесли ранение. Тем из них, которые вершили добро и были богобоязнен-

ны, уготована великая награда» [Алю Имран:172]. Они были в таком же положении, когда возвращались с Битвы у Рва. Возвращаясь после тяжких испытаний они ожидали возможности отдохнуть и радовались безопасности, которую они не видели на протяжении всей затяжной осады. Но тут им приходит срочный приказ: «Пусть никто не совершает молитву аср, кроме как (на территории племени) Бану Курейза» [Аль-Бухари и Муслим]. В этот раз они ответили на приказ и были искренни с Аллахом и Его Посланником g. И победа над врагом пришла к ним именно через искренность в послушании, повиновении и строго следуя приказам. Передается от Абу Хурейры h, от Посланника Аллаха g: «Кто подчинился мне – тот подчинился Аллаху. Кто ослушался меня - тот ослушался Аллаха. Кто подчинился назначенному мною амиру – тот подчинился мне. Кто ослушался назначенного мною амира – тот ослушался меня» [Аль-Бухари и Муслим]. Вот некоторые вещи, помогающие в послушании амиру: 1). Благие предположения об амире. Всевышний Аллах сказал: «О те, которые уверовали! Избегайте многих предположений, ибо некоторые предположения являются грехом» [Аль-Худжурат:12]. И если благие мысли о мусульманах в общем являются обязательными, то что же говорить о мыслях относительно амира? Как же вредят джихаду скверные мысли об амирах, ведь эти мысли являются самой скверной ложью. Посланник Аллаха g сказал: «Остерегайтесь предположений. Поистине, предположения являются самой большой ложью» [Аль-Бухари и Муслим]. Автор «Фейд Аль-Кадир» сказал: «Если кто допустил скверные предположения относительно того, кто не заслуживает этого, то это указывает на отсутствие правильности у него самого. Как говорится: «Если испортились поступки человека, то испортятся и его предположения». 2). Уважение амира. Передается, что Муаз h сказал: «Посланник Аллаха g завещал нам пять вещей. Аллах будет поручителем того, кто будет совершать что-то из этого: посещение больного, проводы покойного, выход в поход на пути Аллаха, посещение правителя, желая сделать ему замечание (исправить ошибку) или из уважения, уединение в своем доме, чтобы люди были в безопасности от него, и он был в безопасности от них» [Ахмад]. Замечание и уважение амиру оказываются посредством подчинения и оказания помощи, упоминанием его достоинств, как физиологических, так и моральных, расторопностью в выполнении приказов и запретов, а также советом наедине. Ибн Хаджар в «Фатх Аль-Бари» приводит: «Совет правителям мусульман является оказанием помощи им в делах, которые лежат на них. Это послужит напоминанием для них - если они впадут в беспечность и заполнением пробелов - если допу-

щены ошибки. Это объединит вокруг них сердца и возвратит к ним отвернувшихся от них». 3). Проявление терпения и стойкость. Всевышний Аллах сказал: «О те, которые уверовали! Будьте терпеливы, запасайтесь терпением, несите службу на заставах и бойтесь Аллаха, - быть может, вы преуспеете» [Алю Имран:200]. Этот путь долог, и чтобы его пройти, необходим запас провизии. Этот путь трудный и изнурительный и он полон препятствий. Чтобы его пройти, необходимы терпение и стойкость. Так как джихад является обрядом поклонения, которым обязал нас Аллах, мы обязаны исполнять его, какими бы тяжелыми ни были испытания и усталость. Мы должны продолжать идти, даже если распространится ложь и не останется помощников. Привел имам Малик от Зейда бин Асляма h, который сказал: «Абу Убейда бин аль-Джаррах в письме Умару бин аль-Хаттабу упомянул большое количество римлян и опасности, которые могут от них исходить. И Умар написал ему: «А затем. Каким бы тяжелым испытанием ни был испытан верующий, после него Аллах дает ему выход. Никогда одна тягость не победит два облегчения. Поистине, Аллах говорит в Своей Книге: «О те, которые уверовали! Будьте терпеливы, запасайтесь терпением, несите службу на заставах и бойтесь Аллаха, - быть может, вы преуспеете» [Алю Имран:200]. Всевышний Аллах сказал: «Мы непременно испытаем вас незначительным страхом, голодом, потерей имущества, людей и плодов. Обрадуй же терпеливых» [Аль-Бакара: 155]. Абу Джафар ат-Табари сказал: «В этом сообщении Аллах упоминает, что будет испытывать сподвижников Его Посланника g и подвергать их различным бедствиям, чтобы узнать, кто последует за Посланником g, а кто обратится вспять». Но итог терпения всегда благой. Аллах сказал в Коране: «Но если вы проявите терпение, то так будет лучше для терпеливых» [Ан-Нахль:126]. Посему прибегните к помощи Аллаха и повторите слова предшествовавших вам муджахидов: «Когда они показались перед Джалутом и его войском, то сказали: «Господь наш! Пролей на нас терпение, укрепи наши стопы и помоги нам одержать победу над неверующими людьми» [Аль-Бакара:250]. Повторите слова единобожников, подвергшихся испытаниям: «Господь наш! Ниспошли нам терпение и умертви нас мусульманами» [АльА’раф: 126]. После этих слов они стали пречистыми шахидами, хотя ранее были кафирами-колдунами. И знай же, что правдивый и доверенный Пророк g сказал: «И знай, что если все соберутся вместе, чтобы сделать для тебя что-нибудь полезное, они принесут тебе пользу лишь в том, что было предопределено тебе Аллахом, и если соберутся они вместе, чтобы нанести тебе вред, они навредят тебе лишь в том, что было предопределено тебе Аллахом» [Ахмад, ат-Тирмизи]. И он также сказал: «И знай, что терпение приводит к победе, радость

УМИЯ

17

приходит на смену скорби, а облегчение - на смену затруднению» [Ахмад]. И тут я хочу акцентировать внимание на одной вещи, в которой мы убедились на практике, и которая имеет важное значение. Это стойкость командиров, и в особенности на полях сражений и при встрече с врагом. В хадисе говорится, что один человек спросил Аль-Бару h : «О Абу ‘Амара, правда ли, что вы бежали в битве при Хунейне?» На что Аль-Бара’ ответил: «Но Посланник Аллах g не побежал. Поистине, я видел его сидящим на его белой мулице, а Абу Суфьян держал ее под уздцы. Когда многобожники стали охватывать его, то Пророк g слез с нее и стал произносить: «Я — Пророк, и нет (в этом) лжи! Я — Ибн Абдульмутталиб» [Аль-Бухари и Муслим]. Этот хадис содержит множество польз, которые освещают наш путь: 1). Командование находилось на поле битвы и даже в самом центре боя. Оно не находилось гдето вдали от места битвы, не отправилось в другой город, под предлогом того, что оно является чемто очень важным, и если пропадет оно, то пропадет призыв. И самым меньшим, что мы требуем от наших братьев, чтобы амир вилаята находился в вилаяте, амир региона в регионе, амир батальона или отряда среди своих воинов. И если какой-либо человек не может выполнить это условие, то ему не дозволено быть амиром, даже если он этого заслуживает (из-за других критериев). Львы не охотятся за пределами (своего) леса, кроме как посягнув на чужое. 2). В хадисе есть слова: «держал ее (мулицу) под уздцы». Из этого понимается, что амир должен показывать пример стойкости. Ведь Посланник Аллаха g, будучи в такой опасной ситуации, находился верхом на медленной мулице. Ибн Касир r сказал: «Это вершина храбрости. Находясь в самой гуще сражения, когда армия бежит, оставив его, он сидит верхом на мулице, которая не способна к быстрому передвижению, не годится для наступления, отступления или бегства. Вместе с этим он направляет ее в сторону врагов и громко выкрикивает свое имя, чтобы (враги), могли узнать его g» [Тафсир Ибн Касира]. Также Ибн Баталь от Мухалляба приводит: «В этой истории говорится о пользе того, чтобы предводитель был верхом на муле. Это является проявлением стойкости для него. Также это не даст другим подумать, что он готовится отступить или бежать. Также в этом - пример управления людьми. Ведь если он проявит стойкость, то будут стойки и его последователи. Если он проявит решительность, то и его последователи будут решительны» [Шарх Сахих аль-Бухари]. Эти слова содержат важное указание. Не подобает амиру садиться на транспортное средство, которое быстрее и сильнее транспортных средств, имеющихся у его воинов. Он должен выбирать среднее транспортное средство, из имеющееся у его воинов или еще слабее. Это способствует укреплению сердец его

18

Пути к победе, част 2

воинов и отдалению от различных сомнительных вещей (или мыслей), особенно если его транспортное средство из имущества джихада. 3). То, что Пророк g указал на себя словами: «Я — Пророк, и нет (в этом) лжи! Я — Ибн Абдульмутталиб». Когда битва достигла своего пика, и силой своей тяжести и стремительным поражением привела людей в замешательство до такой степени, что проходя мимо своего брата человек его не узнавал, тогда Пророку g стало необходимым уведомить своих воинов, в сердцах которых была любовь к нему, что он тут и никуда не сбежал. Он открыто заявляет об этом вопреки всем правилам предосторожности и личной безопасности. Ведь это не тот момент, когда нужно думать о предосторожности. В этот тягостный момент требуется самопожертвование и проявление стойкости. Удивительно, но некоторые амиры джихада при наступлении момента тягости, когда враг нападает на район одного из них и начинается сражение, покидают ряды своих войнов и прячутся, опозорив самих себя перед ними. Они перестают связываться со своими воинами, меняют имена и даже внешний вид. И все это делается под предлогом защиты зрелого командования (путем сохранения командного состава). Но на самом деле он губит и себя и своих братьев. Если бы он проявил стойкость рядом со своими воинами, бился с врагом, проявил терпение и решимость, то в этом было бы спасение для них всех. 4). Передается, что Пророк g сказал: «О Аббас, призови давших присягу под деревом». Аббас h обладал очень громким голосом. Аббас сказал h: «Тогда я изо всех сил закричал: «Где давшие присягу под деревом?», - и, клянусь Аллахом, услышав мой голос, они потянулись ко мне подобно коровам, которых тянет к их телятам, и закричали: «Вот мы перед тобой! Вот мы перед тобой!» [Муслим]. У Ибн Исхака говорится в продолжении: «И люди пытались удержать своих верблюдов, но не могли справиться с ними. И тогда они начали снимать свои доспехи и бросать их на шеи верблюдов, а сами, схватив мечи и щиты, соскакивали на землю и шли на голос Аббаса». Ат-Табари в «Тафсире» передает, что Пророк g сказал Аббасу h: «Призови ансаров и мухаджиров». И тот стал призывать ансаров, называя каждое семейство отдельно. Затем Пророк g сказал: «Призови носителей суры Аль-Бакара». И таким образом люди вернулись». Также Муслим передает, что племя Бану Харис бин Хазрадж было призвано отдельно. Из этой истории извлекается важный воспитательный урок от самого Пророка g. Необходимо отметить, как повел себя Пророк g, когда ряды распались, а люди бежали. Когда рядом с ним осталось только двенадцать человек, а по большинству версий – восемьдесят человек, когда всадники мусульман, герои сражений и лучшие рабы Аллаха, давшие Присягу под Деревом отступили, а также и лучшие бойцы, такие как Саляма

бин аль-Аква. В этот момент командование не отчаялось и не бежало с поля боя, бросив меч. Как же далек от подобного Посланник Аллаха g. Пророк g проявил стойкость и стал призывать людей, называя их качества. Он начал с людей твердой веры, искренних воинов и правдивых рабов – со сподвижников, которые дали Присягу под Деревом. Затем он g призвал знатоков Книги Аллаха, а в частности, знатоков жемчужины Корана – суры «Аль-Бакара». Когда лучшие собрались вокруг него, он g стал возбуждать в грудях верующих групп племенные чувства и призвал ансаров, называя каждое семейство по имени. Ведь (услышавший имя своего семейства) остановится, боясь позора. И все это время Пророк g продолжал оставаться среди них. Таким образом посланник Аллаха g начал призыв с избранных сподвижников и завершил его общим призывом. Присоединение к Халифату Также важно отметить, что вместе с тем, что дей, совсем недавно принявших Ислам и бывших бегство является большим грехом и бегущий с еще слабыми в Исламе, и которым Пророк g не поля боя совершает серьезное преступление, бропроводил научных семинаров по единобожию? Он сает себя и своих товарищей на смерть, и сущедалёк от подобных ошибок. Их слабость в религии ствует опасность, что он не успеет покаяться, вмеподтверждается хадисом, в котором говорится, сте с этим Пророк g не отвернулся от бегущих, не что когда они отправились в Хунейн, то прошли стал ругать и порочить их, а сделал наоборот. Он мимо дерева, которое многобожники называли Зат принялся призывать их, начиная с тех, кто опереаль-Анват и вешали на него свое оружие. И тогда дил других в своём единобожии и джихаде. Поэтоони сказали: «О Посланник Аллаха, сделай и нам му в тяжелых ситуациях амиру стоит прибегнуть к Зат Анват – такой же, как и у них». Тогда ПосланАллаху, а затем к опытным муджахидам. Необхоник Аллаха g ответил: «Аллах Велик. Это то, что димо похвалить их, называя их благородный род. сказал народ Мусы до вас: «Сделай нам божество, И пусть он не упрекает никого из них. Ему необхотакое же, как у них» [Аль-А’раф:138] [Ат-Тирмизи]. димо связываться с каждым, кто оставил джихад, Я говорю это потому, что некоторые люди с и напоминать ему о его джихаде на пути Аллаха и больными сердцами упрекают нас в том, что после о его достоинствах, чтобы вернуть его в ряды его объявления Исламского Государства в наши ряды братьев. А если он оставит его, то он его оставит влилось большое количество новобранцев, по шайтану и его приспешникам в ущерб джихаду и причине которых в некоторых местах ряды братьвойску. Разумный такого не сделает. ев были сломлены. Но мы всего лишь последо5). Передается в «Сахихе» Муслима, что Умм вали примеру Посланника Аллаха g. Более того, Сулейм i в день битвы при Хунейне схватикогда Аллах даровал победу Посланнику Аллаха ла кинжал и сказала: «О Посланник Аллаха, убей g, то он разделил трофеи между мухаджирами и «освобождённых», которые к нам не относятся, ибо новыми мусульманами, а ансарам не дал ничего, они покинули тебя». хотя они составляли основную часть войска. И это У аль-Бухари приводится, что с Пророком g приводится в «Сахихе» Аль-Бухари. Ибн аль-Кайбыло 10 000 воинов и вместе с ними еще «освоим сказал: «Мудрость этого заключается в том, божденные». «Освобожденными» назвали тех жичтобы показать, что Аллах даровал победу Своетелей Мекки, кто принял Ислам после освобождему Посланнику g не по причине большого колиния Мекки. Их так прозвали потомучто Пророк g чества племен, вошедших в Ислам, и не по причине стал пленить их, а даровал им свободу. Они не того, что мекканцы не стали сражаться против были еще слабы в Исламе. А Умм Сулейм i понего» [Ибн Хаджар Фатх Аль-Бари]. Но вместе с считала, что это лицемеры и заслуживают смерти этим мы сообщаем этой умме, что ни один из амиза бегство с поля боя. ров, присоединившихся к нам после объявления Из вышесказанного становится очевидным, Исламского Государства, не сложил оружие. Они что в битве при Хунейне первыми бросились бепродолжают оставаться героями сражений, всаджать новообращенные мекканские мусульмане, никами битв, подобно тем, кто опередил их в этом которые поколебали ряды мусульман и внушили благе ранее. И вся хвала принадлежит Аллаху, Гострах в сердца храбрецов, которые затем бросисподу миров. лись бежать вслед за ними. Но можно ли сказать, Конец второй части. что Пророк g ошибся, взяв с собой на битву лю-

УМИЯ

19

В Битве у Рва в Медине верующие были испытаны людьми с больными сердцами и паникерами. Их взоры закатились, сердца достигли глоток, и некоторые люди стали предполагать об Аллахе нехорошее, как это передают ат-Табари и Ибн Аби Хатим от Хасана аль-Басри h, который в толковании слов из аята «и вы стали делать предположения об Аллахе» [Аль-Ахзаб:10] сказал: «Это были разные мысли. Лицемеры подумали, что Мухаммад и его сподвижники будут полностью уничтожены, а верующим это только прибавило уверенности в том, что обещание Аллаха является истиной, и Он превознесет ее над всеми остальными религиями, даже если это ненавистно многобожникам». А затем он продолжил словами Аллаха: «Вот сказали лицемеры и те, чьи сердца поражены недугом: «Обещания Аллаха и Его Посланника были всего лишь обольщением» [Аль-Ахзаб:12]. Также ат-Табари и Ибн Аби Хатим в толковании того же аята привели слова Катады r: «Это сказали люди из числа лицемеров. Они сказали: «Мухаммад обещал нам завоевание Персии и Византии, а мы же окружены тут. И (находимся в таком тяжелом положении), что не можем даже отойти по нужде. Обещания Аллаха и Его Посланника были всего лишь обольщением».

20

К великой битве при Дабике

Вот тогда-то, находясь в настолько тяжелом положении и испытывая беды, верующие поняли, что победа Аллаха близка. Ат-Табари привел слова Ибн Аббаса h который в толковании 22 аята суры Аль-Ахзаб: «Когда верующие увидели союзников, они сказали: «Это - то, что обещали нам Аллах и Его Посланник. Аллах и Его Посланник сказали правду». Это приумножило в них лишь веру и покорность»,- сказал: «Ведь Аллах им уже поведал в суре Аль-Бакара: «Или вы полагали, что войдете в Рай, не испытав того, что постигло ваших предшественников? Их поражали нищета и болезни. Они переживали такие потрясения, что Посланник и уверовавшие вместе с ним говорили: «Когда же придет помощь Аллаха?» Воистину, помощь Аллаха близка». Когда в борьбе с армией союзных племен верующих коснулись эти испытания, они верно истолковали свое положение, и это лишь прибавило им веры и покорности». Верующие, находясь в окопах, размышляют над Словами Аллаха и хадисами Пророка g. Они истолковывают истории и различные указания приравнивая их к своему бедственному положению. Потрясения и тягости не отталкивают их от размышлений над знамениями Аллаха и Его Мудро-

стью. Напротив, это лишь прибавляет им терпения и усердия в джихаде, и уверенности в правдивости обещания Аллаха и Его Посланника g. В это же время лицемеры и люди с больными сердцами начинают сомневаться и издеваться над обещанием Аллаха и Его Посланника g. Они бросаются на них с обвинениями, а кафиры и тагуты, обольстившись своей силой и мощью, начинают думать «несправедливо об Аллахе, как это делали во времена невежества». Они думают, что Могущественный и Мудрый Аллах оставит Свою религию и любимцев без помощи, и, более того, поможет Своим врагам и их религии, пока религия полностью не будет посвящена кому-то, помимо Него. Аллах пречист от того, чтобы о Нём предполагали подобное, как это делали люди времён джахилии. Напротив, когда Аллах их настигнет, они даже не поймут, как это произошло. Они прилагают все усилия, но это приведёт их именно к тому, что своей хитростью для них приготовил Аллах. А их концом будет, как сказано в аяте: «они разрушают свои дома собственными руками и руками верующих» [Аль-Хашр:2]. Крестоносцы и их приспешники-муртады (турки и сахаваты) собрались на севере вилаята Халяб, и заявили, что Дабик является их основной целью. Они предполагают, что топтание земли Дабика их грязными ногами и возвышение над ним их скверных флагов станет крупной идеологической победой над Исламским Государством. Они полагают, что воины Исламского Государства не различают между «Малой битвой при Дабике» и «Великой битвой при Дабике», и что если Исламское Государство отступит из Дабика, то перестанет быть носителем победоносного знамени Пророка g. Они полагают, что после отступления из Дабика воины Исламского Государства станут массово покидать его ряды. Крестоносцы и их приспешники-муртады не знают, что «Великой битве при Дабике» будет предшествовать множество важных событий - малых признаков Судного Дня. Но о них знают верующие, выстаивающие рибаты в окопах. Об этих событиях нам сообщил правдивый Пророк g в священных хадисах. Передается от Абу Хурейры h, что Посланник Аллаха g сказал: «Не наступит Судный День, пока не придут римляне в А’мак или в Дабик. Против них из Медины выйдет войско мусульман, состоящее из лучших людей на земле своего времени. Когда выстроятся ряды, римляне скажут: «Выдайте нам тех, кто оказались у вас в плену, мы сразимся с ними». Но мусульмане ответят им: «Нет, клянемся Аллахом! Мы не выдадим вам наших братьев!» И тогда они начнут с ними сражение. Треть мусульман сбежит с поля боя, и Аллах никогда им не простит. Треть будет убита, и это лучшие шахиды перед Аллахом. Оставшаяся треть победит, и они никогда не будут подвергнуты фитне. Они покорят Костантинополь. А когда они будут делить трофеи, повесив свои сабли на оливковые деревья, внезапно среди них завопит сатана: «Истинно, Даджаль захватил ваши семьи!» Но так оно и будет. Он выйдет, когда они придут в Шам. А когда они уже выйдут на битву, выравнивая свои ряды, внезапно будет объявлено о начале молитвы. И тогда снизойдет Иса сын Марьйам, и возглавит их

молитву. Увидев его, враг Аллаха начнет таять, как тает соль в воде. Если бы он оставил его, то тот бы и так испарился и погиб, однако Аллах убьет его рукой его (рукой Исы), и он (Иса) покажет им кровь его на своем копье» [Муслим]. Передают от Юсайра Ибн Джабира, что Ибн Масуд h сказал: «Истинно, Час не настанет, пока не будет разделено наследство и уже не будут радоваться трофеям». Затем он сделал вот такой жест своей рукой в сторону Шама, сказав: «Враги соберутся (пойти войной) на народ Ислама и народ Ислама соберется против них». Я спросил: «Ты имеешь ввиду римлян?» Тот ответил: «Да. При этом сражении случится сильное отступление. И тогда мусульмане договорятся сражаться насмерть и не возвращаться без победы. Они будут биться, пока ночь не отделит их друг от друга. Поэтому и те и другие вернутся без победы. Так эта договоренность изойдет. Затем мусульмане договорятся сражаться насмерть и не возвращаться без победы. И будут биться, пока ночь не оградит их друг от друга. Поэтому и те и другие вернутся без победы. Так эта договоренность изойдет. Затем мусульмане договорятся сражаться насмерть и не возвращаться без победы. И будут биться, пока не наступит вечер. Поэтому и те и другие вернутся без победы. Так эта договоренность изойдет. Но на четвертый день воспрянут (примкнут) к ним остальные народы Ислама, и Аллах пошлет на них (на римлян) поражение и они будут перебиты…». Далее он сказал либо «так, как не увидится более», либо «так, как не было видано доселе», (и продолжил): «…Даже птица, пролетая над их флангами, падет замертво, будучи не в силах вылететь за пределы их (места битвы). И когда станут пересчитывать сыновей отца, которых было сто, окажется, что из них остался только один мужчина. Каким же трофеям тут радоваться? Или же, какое наследство тут делить? В этот миг они услышат об опасности, которая страшнее этой — к ним придёт глашатай: «Истинно, Даджаль захватил ваши семьи!» Тогда они побросают все, что у них будет в руках и начнут готовиться. Они пошлют десять всадников на разведку». Посланник Аллаха g, сказал: «Я абсолютно точно знаю их имена, имена их отцов и цвет их коней. Они — лучшие всадники на лике земном в тот день»,- или же: «…из лучших всадников на лике земном в тот день». [Муслим]. Передается от Ауфа бин Малика h, что Пророк g сказал: «Перед наступлением Судного Часа ждите шесть событий: мою смерть, взятие Кудса (Иерусалима), эпидемию, которая сразит вас так, как болезнь куас губит овец, изобилие имущества, которое приведет к тому, что человеку будут давать сто динаров, а он все равно останется недовольным, смуту, от которой не спасется ни одна арабская семья, и заключение перемирия между вами и римлянами, после которого они вероломно нападут на вас с 80 знаменами, под каждым из которых будет двенадцать тысяч воинов» [Аль-Бухари]. Также у Абу Давуда передается, что Посланник Аллаха g сказал: «Вы заключите прочный мир с римлянами и выступите против другого врага. Вы победите и вернетесь невредимыми и с добы-

УМИЯ

21

Крестоносцы

чей. По пути назад вы остановитесь на привал на лугу, возле холмов. Тогда явится один из римлян, поднимет крест и скажет: «Победил крест!». Тогда один мусульманин разгневается и подойдет к нему и сломает крест. После этого римляне нарушат договор и станут собираться для битвы. [Ахмад, Абу Давуд, Ибн Маджа, Ибн Хиббан и аль-Хаким. Аз-Захаби подтвердил достоверность]. В варианте хадиса у Ибн Хиббана говорится: «Вы заключите прочный мир с римлянами и вместе выступите против их врага. Вы победите и вернетесь невредимыми и с добычей. По пути назад вы остановитесь на привал на лугу, возле холмов. Тогда явится один из римлян и скажет: «Победил крест!». Тогда один из мусульман скажет: «Нет! Победил Аллах!», - затем он в гневе подойдет к их кресту, который будет находится недалеко, и сломает его. Тогда римляне бросятся на того, кто сломал их крест и отрубят ему голову. Мусульмане схватятся за оружие и бросятся в сражение. Эту группу мусульман Аллах облагодетельствует шахадой. Тогда римляне скажут своему хозяину: «Мы избавили тебя от арабов». И они станут собираться для битвы. Они соберут восемьдесят знамен. И под каждым знаменем будет двенадцать тысяч (воинов)». Перед Великой битвой при Дабике будет заключено перемирие между муджахидами-единобожниками и христианами-римлянами, чтобы каждая из этих групп смогла направить свои силы для сражения с другим врагом. Когда будет одержана победа над врагом, то обе группы остановятся на лугах под Дабиком. Затем римлянин поднимет крест и выкрикнет христианский клич. Один из единобожников, проявляя ревность к Единому Аллаху и сломает крест. Римляне нарушат договор и станут собираться для битвы тысячами. Также группой муджахидов будет захвачена в плен группа римлян. И муджахиды не предадут своих пленных братьев, или как говорится в одном из вариантов хадиса: «Тех, кто принял Ислам из числа римских пленников». Это события перед Великой битвой при Дабике. Это джихад и проявление усердия, боль и надежда. 22

К великой битве при Дабике

Муджахиду, выстаивая рибат и продолжая сражение, остается лишь проявлять терпение и убежденность, пока Аллах не разделит Своих врагов и не поссорит их сердца, пока они не станут убивать друг друга. «Быть может, это произойдет очень скоро!» [Аль-Исра:51]. И то, что сейчас происходит на севере Шама, в Дабике и вокруг него, это лишь предпосылки будущих битв, по воле Аллаха. Крестоносцы рано или поздно захотят заключить перемирие на условиях мусульман. Затем последует победа над врагом и предательство римлян. И закончится это Великой битвой при Дабике. Сейчас в рядах врагов Аллаха вновь поднимаются старые разногласия. Крестоносцы Запада разногласят с крестоносцами Востока. Разногласят приспешники обеих сторон: турки разногласят с курдами, турецкие сахаваты разногласят с иорданскими сахаватами, рафидиты разногласят с иракскими курдами, западные курды разногласят с восточными курдами, а нусейриты разногласят с курдами Шама. Все как сказал Всевышний: «Ты полагаешь, что они едины, но сердца их разобщены. Это потому, что они - люди неразумные» [Аль-Хашр:14]. Эти атаки и отступления вокруг Дабика являются лишь «Малой битвой при Дабике», которая со временем перерастет в «Великую битву при Дабике». Это непременно случится, даже если этому предшествовало отступление. Это случится после обещанного Пророком g перемирия между мусульманами и римлянами с последующим предательством римлян. А затем будет взятие Константинополя и Рима. Передается от Абу Хурейры h, от Посланника Аллаха g: «Вы слышали о городе, часть которого на суше, а часть в море?». Сподвижники сказали: «Да, о Посланник Аллаха». Он g продолжил: «Судный День не наступит пока 70 000 воинов из числа сыновей Исхака не выйдет в поход на этот город (некоторые ученые сказали, что известным и заученным выражением этого хадиса является «из числа сыновей Исмаила»). Когда они достигнут его, то не станут сражаться оружием и не выпустят стрелы. Они скажут: «Ля иляха илля Ллах, Аллаху Акбар», - и падет часть города. Тогда они второй раз скажут: «Ля иляха илля Ллах, Аллаху Акбар», - и падет другая часть города. И они в третий раз скажут: «Ля иляха илля Ллах, Аллаху Акбар», - и тогда город будет открыт им. Они войдут в него и возьмут трофеи. И когда они будут делить трофеи, к ним придет глашатай, который скажет: «Поистине, вышел Даджал». Тогда они все бросят и вернутся» [Муслим]. Просим Аллаха чтобы это произошло руками воинов Халифата. Как сказал шейх Абу Мусаб аз-Заркави r: «Мы совершаем джихад здесь, но наши взоры устремлены к Аль-Кудсу, мы сражаемся здесь, но нашей целью является Рим. Мы предполагаем об Аллахе лишь хорошее и просим Его сделать нас ключами пророческих вестей и божественного предопределения» [Риях ан-Наср]. И Аллах властен вершить Свои дела, однако большинство людей не ведает об этом.

УМИЯ

23

Исламский шариат был ниспослан, чтобы воплотить пять целей, без которых мирская жизнь и религия человека не представляются возможными. Это сохранность религии, жизни, разума, чести и имущества. Cохранность религии, бесспорно, является наиважнейшим благом и целью. Потому Аллах запретил совершать ширк, а также те причины, которые могут к нему привести. Он запретил говорить о Себе без знаний и совершать нововведения в религии. Посему одой из обязанностей мусульманина является предостережение верующих от многобожия и нововведений, разъяснение положения впавших в эти действия, а также разоблачение их лжи. Это и есть наставление, возложенное на мусульман и которое даётся ради сохранения религии. Об этом передано в хадисе от Тамима ад-Дари , что Пророк  сказал: «Религия – это наставление». Сподвижники спросили: «Для кого?», - он ответил: «Аллаху, Его книге, Его Посланнику, имамам мусульман и простым людям из их числа» [Муслим]. Поэтому частью повеления одобряемого и удерживания от порицаемого является предостережение от приверженцев нововведений и их опровержение. Всевышний сказал: «Пусть среди вас будет группа людей, которые будут призывать к добру, повелевать одобряемое и запрещать предосудительное. Именно они окажутся преуспевшими» [Алю Имран:104]. Абу Аббас ибн Таймия  сказал: «Что касается лидеров нововведений, авторов изречений, противоречащих Корану и Сунне и практикующих виды поклонения, противоречащие Корану и 24

Обязательность критики учёных зла и их разоблачения

Сунне, то по единогласному мнению мусульман, разъяснение их положения и предостережение от них верующих является обязательным… По мнению мусульман, очищение прямого пути Аллаха, Его религии, Его манхаджа и шариата, а также их защита от посягательств и враждебных действий этих людей является коллективной обязанностью (этой уммы). Если бы не те, кого Аллах приводит для отстранения вреда этих людей, то религия уже испортилась бы, и это было бы даже хуже, чем захват власти врагом. Так как если враг захватит земли, то это не испортит сердца людей. Разве что только со временем. Что же касается этих (нововведенцев), то они портят сердца с самого начала» [Маджмуа аль-Фатава]. В Сунне есть примеры, когда плохого человека обсуждают и называют его по имени, а не просто упоминая какой-то грех в общих чертах. Сюда же относится и приверженец нововведений. О нём можно говорить, чтобы предупредить от него людей. Передано от Аишы , что она сказала: «К Пророку  попросился один мужчина. Он сказал: «Разрешите ему войти и насколько же плохой этот человек». Но когда тот вошёл, он разговаривал с ним мягко. Тогда я спросила: «О Посланник Аллаха, ты кое-что о нём сказал, почему после этого ты разговаривал с ним мягко?» Он ответил: « О Аиша, худшие из людей это те, кого люди сторонятся боясь их зла» [Бухари и Муслим]. Праведные предшественники предостерегали от тех, кто получал знания от приверженцев нововведений. Об этом сказано в достоверном

Ученые тагутов

сборнике хадисов имама Муслима от Мухаммада бин Сирина, который сказал: «Эти знания являются религией, потому смотрите от кого вы берёте вашу религию». Он также сказал: «Раньше о цепочке хадиса не спрашивали. Но когда произошла фитна, они (учёные) попросили назвать передатчиков хадисов. Если среди них они видели приверженцев Сунны, то хадис принимали, если же приверженцев нововведений, то их хадисы отвергали». Когда Шабаба бин Сувар аль-Фазари (умер в 206 г.х.) перенял нововведения мурджиитов, то имам Ахмад бин Ханбаль перестал брать от него хадисы. Он сказал: «Я не пишу от него по причине его мурджиитских воззрений» [Тахзиб аль-Камаль]. Это указывает, что среди приверженцев нововведений были обладатели знания, которые их заучивали наизусть и становились специалистами во многих науках, но даже несмотря на это, учёные ахли-сунна не были этим обольщены и сторонились их. Более того, их знания не говорили о них ничего хорошего, а были доводом против них. Ведь знания — это богобоязненность и совершение дел в соответствии с ними, как об этом сказал Ибрахим ан-Наха’и: «Если мы хотели получить знания от какого-либо шейха, то мы спрашивали о том, что он ест, пьёт и чем зарабатывает. Если всё было в порядке, то мы брали от него знания. Если же нет, то мы к нему не ходили» [Аль-Камиль фи Ду’афа’ ар-Риджаль]. Праведные предшественники также не боялись упоминать имена слабых передатчиков хадисов. Они упоминали имя передатчика, у которого была плохая память или который плохо схватывал знания, даже если он сам был праведным мусульманином с хорошим Исламом. Это

делалось для того, чтобы предупредить людей от его ошибки. Это не является запрещённым сквернословием, а тем обязательным наставлением, которое не даст его ошибке смешаться с указаниями Шариата в умах людей, чтобы они не сочли её за часть религии и не последовали за ней. Именно из-за этого в великой исламской истории появилась наука под названием “Аль-Джарх уа ат-Та’адиль” (Отвержение и Исправление), которая стала одним из самых больших предметом гордости этой уммы, посредством которой была сохранена Сунна и достоверные хадисы отделены от слабых. Наука “Аль-Джарх уа ат-Та’адиль” является одной из наук хадисоведения, которая изучает качества передатчиков хадисов, их праведность, насколько хорошо они заучивали и запоминали хадисы, правдивость в словах и то, можно ли им было доверять. Вместе с именем передатчика хадиса упоминались также его недостатки (если такие имелись). Упоминалось, если у него была слабая память, если передавая хадисы, он осознанно не упоминал кого-то из цепочки (тадлис), прибавлял слова от себя или врал. Более того, учёные составили книги о слабых передатчиках хадисов. Например, имам аль-Бухари написал книгу под названием “Ад-Ду’афа’” (Слабые Передатчики). Книгу под таким же названием написал и Абу Джа’афар аль-‘Акили (умер в 322 г.х.). Имам ан-Насаи (был убит в 302 г.х.), собравший один из главных сборников хадисов “Сунан ан-Насаи”, написал книгу под названием “Ад-Ду’афа’ уа аль-Матрукун” (Слабые и Очень Слабые Передатчики). Имам ад-Даракутни (умер 385 г.х.) и Ибн аль-Джаузи (умер в 597 г.х.) написали книги

УМИЯ

25

под таким же названием. Ибн ‘Ади аль-Джарджани (умер в 365 г.х.) написал книгу под названием “Аль-Камиль фи Ду’афа’ ар-Риджаль” (Полный Сборник Слабых Передатчиках Хадисов). Существуют также другие известные книги в этой науке, написанные другими учёными. Абдуллах бин Ахмад бин Ханбаль  сказал: «Абу Тураб ан-Нахшаби пришёл к моему отцу, а отец стал говорить: «Такой-то слабый, такому-то можно доверять». Абу Тураб сказал: «Шейх, не сквернословь об учёных!» Тогда мой отец повернулся к нему и сказал: «Горе тебе, это совет, а не сквернословие (гиба)» [Тарих аль-Багдад]. Ибн аль-Джаузи передал от Мухаммада бин Бендера аль-Джарджани, что тот сказал: «Я сказал Ахмаду бин Ханбалю, что он слишком строго настаивает, чтобы я упоминал, что такой-то является слабым передатчиком, а такой-то лжецом, на что он ответил: «Если ты промолчишь и я тоже промолчу, то как незнающий узнает, какой хадис достоверный, а какой слабый?» [Ад-Ду’афа’ уа аль-Матрукун]. И если имамы упоминали ошибки тех, кто непреднамеренно ошибался или изменял слова и предупреждали людей от их ошибок, даже если они сами были праведными мусульманами с хорошим Исламом, то что можно сказать о явных приверженцах нововведений и страстей? С ними поступали ещё жёстче, переставая с ними общаться и разоблачая их заблуждения. Что же касается тех, чьи нововведения достигали неверия, то имамы писали на это опровержения, предупреждали их жёстким образом, не общались с ними, выявляли их имена и выносили им такфир. Поэтому, когда заблудший Бишр аль-Мариси объявил, что Коран создан, а также отверг имена Аллаха и некоторые другие основы вероубеждения, имамы ахли-сунна обратились к нему жёстким образом, стали предупреждать от него людей и написали опровержение, упомянув его имя. Так поступил имам ад-Дарими в своей книге: “Накд Усман бин Са’ид ‘Аля Бишр аль-Мариси аль-Джахми аль-‘Анид фи ма Ифтара ‘Аля Аллах фи ат-Таухид” (Критика Усмана бин Са’ида упрямого джахмита Бишра аль-Мариси и той лжи, которую он сказал об Аллахе и единобожии). Более того, имамы ахли-сунна вынесли ему такфир и поставили его в ряд с его предшественником аль-Джахмом бин Сафваном. Когда Хаммада бин Зейда спросили о Бишре аль-Мариси, он ответил: «Он кафир» [Ад-Дарими – Ан-Накд ‘Аля аль-Мариси]. Абдуллатыф Алю аш-Шейх  также сказал: «Учёные единогласны в том, что он является кафиром» [Маджму’а арРасаиль]. В тоже время этот Аль-Мариси получал знания у многих учёных и факихов своего времени. Он не был незнающим человеком, он общался с учёными и слушал их собственными ушами. Имам Аз-Захаби даже написал о нём: «Специа26

Обязательность критики учёных зла и их разоблачения

лист по богословию, хорошо ведущий дебаты… Бишр был одним из крупнейших учёных по фикху. Он брал знания от судьи Абу Юсуфа, передавал хадисы от Хаммада бин Салямы и Суфьяна бин ‘Уйейны. Он вёл дебаты по богословию, но его победили. И тогда он отбросил богобоязненность и благочестие, стал говорить о том, что Коран создан и призывать к этому мнению, пока не стал главным имамом и учёным джахмитов своего времени» [Ас-Сийар]. Имамы ахли-сунна не просто обвиняли джахмитов и их главного учёного аль-Мариси в неверии и предостерегали от них людей, а также призывали к убийству их лидеров. Имам Язид бин Харун  сказал: «Джахмиты – кафиры. Я не раз призывал жителей Багдада убить Мариси» [Ад-Дарими – Ар-Радд ‘аля аль-джахмия]. Повелитель Правоверных Харун Рашид также говорил: «До меня дошло, что Бишр аль-Мариси заявляет, что Коран создан. Клянусь Аллахом, если я его схвачу, я убью его таким способом, как никого не убивал прежде» [Абдуллах бин Ахмад – Ас-Сунна]. В течение истории были обвинены в неверии, убиты и распяты многие богохульники и главы крайних нововведенцев. Были убиты Аль-Джа’ад бин Дирхам, Аль-Джахм бин Сафван и Аль-Хусейн бин Мансур аль-Халлядж. Настоящие имамы всегда так поступали с предводителями заблуждений и богохульства. Поэтому мы видим, что Абу аль-Аббас ибн Таймия  писал о богохульнике Аль-Халюли ибн ‘Араби, упоминая его имя, и написал книгу “Минхадж ас-Сунна” в опровержение предводителю рафидитов Абу Мансуру Аль-Халли, а также работы в опровержение могилопоклонника Аль-Бакри аль-Мисри и других призывающих к заблуждению. Подобный манхадж ясно виден и в словах имама Мухаммада ибн Абдульваххаба  и его учеников из числа правдивых учёных. Если у них была возможность, они непременно разоблачали кого-нибудь из зиндиков, призывающих к ширку или защищающих мушриков, или же наговаривающих на единобожников. Например, таких как Ибн ‘Афалик, Ибн Файруз, детей Мувейса, Ибн Джарджис и других. Более того, в отношении некоторых из них они написали целые книги, не говоря уже о многих коротких работах и фатвах. Настоящей методологией ахли-сунна является порицание заблуждений богохульников и их разоблачение, упоминая их имена и шариатское постановление в их отношении. И посему такое должно быть отношение и к учёным тагутов – джахмитам этого времени, которые, распространяя свои заблуждения, скрывая правду и обманывая людей, ведут их к ширку и куфру, а, следовательно, и к Огню. Просим Аллаха, чтобы Он нам помог их разоблачить и разъяснить их положение людям.

УМИЯ

27

Это сильное, опасное и смертельное оружие. Посредством него предотвращают несчастья и спасаются от гибели. Посредством него верующий защищает себя от бед и ухищрений врага. Посредством него приобретают блага и избегают бедствий. Посредством него избавляются от тревоги и печали. Совершение дуа является одним из основных отличительных черт рабов Аллаха и его совершение само по себе является поклонением. Оно выражает предел любви и приниженности перед Аллахом, Мудрым и Справедливым. В нем раб взывает к своему Господу о помощи и признаёт собственную слабость и беспомощность. В нём утешение для сердец, исцеление грудей, бальзам для ран и в нем облегчение всех дел. Дуа - это сильная защита и неприступная крепость и нет ничего более благородного перед Аллахом, чем обращение к Нему с просьбой. Самым слабым из людей является тот, кто ни о чем не просит Аллаха, ведь это очень лёгкий вид поклонения, который можно совершать и днём и ночью, на море и суше, находясь дома или в пути. Обращающиеся к Аллаху с дуа стремятся к Милостивому и Знающему, стараясь примкнуть к своему Господу, Властелину, Святому, Дарующему благополучие. Во время дуа, находясь перед Наищедрейшим, они обрывают свою связь с миром, направляясь к Господу Миров, избавляясь от нужды в людях и их милости, прося только у своего Господа и надеясь на Его Милость… Это и есть настоящее дуа. И насколько же мусульмане в нем нуждаются в сегодняшний день, когда против их джамаата собрались все общины куфра, с их религиями и вероучениями. Муджахид не должен забывать о важности этого оружия и необходимости его использования и умелого применения, избавляясь от привязанности к кому-либо, кроме Слышащего и Отвечающего на просьбы. И пусть каждый мусульманин и мусульманка участвуют в джихаде против врагов Аллаха этим успешным оружием, дарованным нам Аллахом. Пророк g сказал: «Сражайтесь с многобожниками своим имуществом, своими душами и своими языками» [Абу Дауд и ан-Насаи]. А джихад своим языком не ограничивается призывом к джихаду, хвалением муджахидов, порицанием отсиживающихся от джихада и поношением кафиров. Одним из важнейших видов совершения джихада своим языком является совершение дуа, обращение к Аллаху с мольбой о том, чтобы многобожники были разгромлены, и по28

Джихад посредством дуа

беда была дарована верующим. В особенности этот вид джихада касается тех, кто по какой-либо шариатской причине не способен участвовать в сражении на пути Аллаха. Это женщины, больные и неспособные люди, а также находящиеся в заточении. Эти люди должны совершать дуа для тех, кто сражается. Ведь их оправдание в отношении неучастия в джихаде будет принято Аллахом только в том случае, если они выполняют свои обязательства по отношению к Аллаху и Его Посланнику g, частью которых является совершение дуа для приближённых Аллаха, следующих за Его Пророком g. Всевышний сказал: «Нет греха на немощных, больных и тех, которые не находят средств на пожертвования, если они искренни перед Аллахом и Его Посланником. Нет оснований укорять творящих добро. Воистину, Аллах — Прощающий, Милосердный» [Ат-Тауба:91]. Более того, дуа этих слабых людей являются одной из важнейших причин победы мусульман и поражения кафиров, как об этом сказал Пророк g Са’аду бин Аби Ваккасу h: «Разве вам оказывается помощь и вы получаете свой удел, кроме как по причине слабых из вашего числа?» [Аль-Бухари]. А также в другой версии этого хадиса, переданной имамом Ан-Насаи, сказано: «Аллах оказывает помощь этой общине только по причине слабых из их числа. По причине их дуа, их намазов и их искренности». Ибн Хаджар аль-‘Аскаляни сказал: «Ас-Сухейли говорил: «Джихад иногда ведётся оружием, а иногда посредством дуа» [Фатх аль-Бари]. Это ясный и бесспорный факт. Но сегодня некоторые пораженцы с дрожащими сердцами, поднявшие белый флаг перед идолом военных технологий и смирившиеся с победой крестоносного похода над Исламским Государством, перестали обращаться с мольбой к Аллаху, будто от неё нет никакой пользы! Пусть Аллах убережёт нас от такого положения! Причиной подобного заблудшего состояния некоторых людей является незнание этого оружия. Если бы они знали о важности дуа, его воздействии, видах и правилах его совершения и слышали бы истории, в которых Аллах отвечал своим рабам, то не оставили бы его. Раб Аллаха должен знать, что обращение к Аллаху с просьбой несёт в себе различные плоды и пользы, сосчитать которые не просто. - Во-первых, совершение дуа является следованием приказу Аллаха, ведь Он сказал: «Взывайте к Нему, очищая перед Ним веру» [Аль-А’раф:29], «Взывайте к Нему со страхом и надеждой» [АльА’раф:56], а также: «Взывайте к Господу своему со смирением и в тайне» [Аль-А’раф:55]. - Дуа может означать полноту приниженности и смирения перед Аллахом, а также то, что совершающий дуа полностью на Него полагается. Аллах сказал: «Ваш Господь сказал: «Взывайте ко Мне, и Я отвечу вам. Воистину, те, которые превозносятся над поклонением Мне, войдут в Геенну униженными» [Гафир:60]. - Дуа может отстранить беду ещё до того, как она случится, как об этом сказал Пророк g: «Аллах не изменяет предопределение кроме как посредством дуа» [Ибн Маджа, Ибн Хиббан и аль-Хаким]. - Оно также является причиной, по которой уходит уже случившееся беда. Пророк g сказал:

«Осторожность не поможет предотвратить предопределение, но дуа может помочь справится с тем, что уже случилось, и с тем, что ещё не случилось. Может случиться так, что спускающаяся беда встретит дуа и они будут бороться до Судного Дня» [Аль-Хаким]. - Совершение дуа является причиной приобретения желаемого, как об этом сказал Пророк g: «Если любой из мусульман совершит дуа, в котором он не будет просить о греховном или о прерывании родственных связей, Аллах непременно даст ему одно из трёх: даст ему то, что он просит, или же оставит (ответ на) эту просьбу до следующей жизни, или же отвратит от него беду величиной с его просьбу» [Ахмад и аль-Хаким]. Потому дуа имеет великое значение! Одним из важнейших плодов дуа является то, что оно способно стать причиной стойкости, поддержки и победы над врагом. На это указывают большое количество хадисов из сунны Пророка g, истории его сподвижников j, а также других праведных людей прошлого. Что совершил Талут и его верующие войны из числа верующих в сражении против Джалута и его армии кафиров? И каким был конечный исход битвы? Всевышний сказал: «Когда они показались перед Джалутом (Голиафом) и его войском, то сказали: «Господь наш! Пролей на нас терпение, укрепи наши стопы и помоги нам одержать победу над неверующими людьми» [Аль-Бакара:250]. Перед битвой с многобожниками и во время нее, единобожники обратились к Аллаху с мольбами, на что пришёл немедленный ответ. Аллах сказал: «Они разгромили их по воле Аллаха» [Аль-Бакара:251]. В ночь перед Битвой при Бадре Посланник Аллаха g совершал ночное стояние, произнося много дуа Аллаху в земных поклонах и моля Его о победе [Аль-Бидая ва ан-Нихая]. А в день самой битвы Посланник Аллаха g посмотрел на своих сподвижников, число которых составляло триста с лишним воинов, а потом посмотрел на многобожников, число которых составляло более тысячи. Он повернулся в сторону кыблы и произнёс: «О Аллах, выполни дарованное мне обещание! О Аллах, дай мне то, что Ты мне обещал! О Аллах, если эта группа мусульман погибнет, то Тебе больше не станут поклоняться на земле». И он продолжал просить о помощи своего Господа, пока его накидка не спала с его плеч» [Муслим]. Аллах в Коране описал положение самих сподвижников при этой битве. Они также обращались к Аллаху с мольбами и просили Его о помощи. Аллах сказал: «Вот вы попросили своего Господа о помощи, и Он ответил вам» [Аль-Анфаль:9]. И каков же был результат после того, как Пророк g и его сподвижники обращались к Аллаху с дуа? Аллах послал им в помощь тысячу ангелов, следующих друг за другом, ниспослал им спокойствие, укрепил их стопы, ниспослал на них дремоту и спустил на них воду, чтобы очистить их и удалить от них скверну шайтана, а после сделал их сердца стойкими и бросил страх в сердца многобожников, после чего, с дозволения Аллаха, они были разбиты. В свою очередь в Битве у Рва, когда многобожники взяли Медину в плотное окружение, после чего среди мусульман стал распростра-

УМИЯ

29

няться голод и жажда, враг подступил к ним со всех сторон и сердца от страха стали достигать глоток, Пророк g стал молить своего Господа. Частью его дуа при рытье рва были такие слова: О Аллах, если бы ни Ты, то мы бы не последовали прямым путём Не раздавали бы пожертвования и не совершали бы молитв Так ниспошли же на нас спокойствие И укрепи наши стопы, если мы их встретим Поистине, враг совершил на нас покушение И если они захотят для нас фитну, мы этого не допустим [Аль-Бухари и Муслим]. В течение самой же осады он произносил: «О Аллах, ниспославший Книгу, гонящий облака, наносящий поражение партиям, разбей их и дай нам победу над ними» [Аль-Бухари и Муслим]. Мусульмане спрашивали Пророка g с какими словами им лучше обращаться к своему Господу. Передано от Абу Са’ида аль-Худри h, что он сказал: «В день Битвы у Рва мы сказали: «О Посланник Аллаха, что нам произнести? Наши сердца (от страха) уже достигают глоток». Он ответил: «Говорите: «О Аллах, скрой наш аурат и обезопась нас от страха»» [Ахмад]. Что же произошло после того, как они произнесли эти благословенные молитвы? В тёмную ночь поднялась сильнейшая буря, которая обернула котлы многобожников, вырвала их палатки и затушила их костры, после чего им ничего не осталось, кроме как отправиться в обратный путь. В отношении этого Аллах сказал: «О те, которые уверовали! Помните милость Аллаха, которая была оказана вам, когда воины выступили против вас. Мы наслали на них ветер и воинов, которых вы не видели. Аллах видит то, что вы совершаете» [Аль-Ахзаб:9]. И потому мы обращаемся к вам, мусульмане, находящиеся в положении слабости, где бы вы ни были. Обращайтесь к Аллаху с дуа, обращайтесь к Аллаху с дуа, обращайтесь к Аллаху с дуа! Просите Аллаха и будьте уверены в том, что вам будет отвечено, что Аллах выполнит своё обещание и Сам разобьёт партии своей Мощью и Силой, в чём нет никакого сомнения! Часть вторая Дуа является оружием верующего и одним из видов совершения джихада посредством языка. Оно в особенности возлагается на слабых мусульман, которые не способны совершать джихад своими руками или имуществом. Дуа стало причиной победы Талута и его войска единобожников над Джалутом и его войском, состоящим из неверных, как об этом рассказано в суре Аль-Бакара. Когда мусульмане совершали нападение или осаждали врага, и когда их ряды встречались с многобожниками, Посланник Аллаха  в первую очередь обращался за помощью к дуа. Этого же придерживались сподвижники  и табиины, которые во время схваток не прибегали за помощью ни к кому, кроме своего Господа, полагаясь на Него, преклоняясь перед Ним и прося Его о помощи. Они отрекались от собственной силы и мощи, и приписывали эти качества Одному Аллаху. И тогда Аллах  укреплял их, сниспосылал на них

30

Джихад посредством дуа

спокойствие, а врага лишал сил, бросал в их сердца страх и заставлял отступить с поражением. В 21 году по Хиджре Халиф мусульман ‘Умар ибн Хатаб  послал великого сподвижника ан-Ну’мана бин Мукрина с армией против персов, которые вышли для сражения с мусульманами с армией численностью в 150 тысяч человек. Армии встретились на земле персов в местности Нахавенд. Ан-Ну’ман решил выждать до полудня, так как это было той частью дня, когда Пророк  предпочитал начинать схватку с врагом. Когда это время приблизилось, он сел на своего коня и поскакал к своей армии, останавливаясь у каждого отряда, напоминая им об Аллахе, призывая к бою и обещая им победу. Он им говорил: «Я прокричу такбир три раза. После третьего раза я начну нападение и вы начинайте вместе со мной!» А потом он сделал дуа: «О Аллах, возвеличь Свою религию, дай победу Твоим рабам и пусть первым шахидом сегодня станет Ан-Ну’ман! О Аллах, я прошу Тебя, чтобы мои глаза увидели победу, которая возвысит Ислам, и забери меня шахидом!» А люди плакали и произносили “амин” на его дуа. И каким же был исход? Произошла ожесточённая битва, в которой к вечеру персы были разбиты, а количество их убитых было настолько велико, что кровь покрыла всё поле битвы и в ней увязали люди и кони. Когда же Аллах обрадовал Ан-Ну’мана победой и он увидел поражение многобожников собственными глазами, отвечая на его дуа, Он избрал его шахидом в самом конце битвы [Аль-Камиль фи ат-Тарих ли Ибн аль-Асир]. Можно упоминать очень долго те случаи, когда наши праведные предки использовали дуа как оружие в битвах и как оно становилось важнейшей причиной их побед. Например, полководец-открыватель Кутейба бин Муслим аль-Бахили  брал с собой в походы учёных, знатоков фикха и праведников, чтобы их дуа становились причиной помощи Аллаха. В конце первого века по хиджре в одной из своих битв он встретился с турками. Его пугало их количество и оружие. Тогда он решил послать за Мухаммадом бин Васи’а , одним из имамов из числа табиинов, но ему сказали: «Он стоит в правом фланге армии, и опираясь на свой лук и подняв палец молит Господа о победе над врагом». И тогда Кутейба произнёс свою известную фразу: «Этот палец для меня любимей, чем сто тысяч отличных юношей и мечей» [Сийар А’лям ан-Нубаля’]. Конечно, он произнёс эти слова из-за того, что ему было известно о превосходстве и важности этого оружия – дуа. И действительно, когда он встретился с турками-многобожниками и завязалась битва, Аллах даровал ему победу и разбил турков. Он захватил их земли, убил часть из них и часть взял в плен. Он также захватил трофеями много денег [Аль-Бидая ва ан-Нихая]. А вот ещё один герой, полководец-завоеватель и наместник Хорасана Асад бин Абдуллах аль-Касри . Перед одной из ожесточённых битв против турков в 119 г.х., он прочитал перед армией мусульман утреннюю молитву, а после обратился к ним с проповедью: «Поистине, враг Аллаха Аль-Харис бин Саридж (который вышел из подчинения Бану Умеййа во время правления Хишама бин Абдульмалика) привёл своего тагута (правителя турков Ха-

кана), чтобы потушить свет Аллаха и заменить Его религию, но Аллах его унизит, со Своего дозволения. Ваш враг, этот пёс, поубивал ваших братьев. Но если Аллах пожелает вам победу, то вам не навредит ни ваше малое количество, ни их многочисленность. Так просите же помощи у Аллаха». А потом сказал: «Я слышал, что раб находится ближе всего к Аллаху тогда, когда опускает перед Ним свой лоб на землю. Потому я преклоняю и ставлю на землю свой лоб, и вы также просите Аллаха - преклонитесь перед вашим Господом в земном поклоне и будьте искренни в своих дуа». Они так и сделали, а когда подняли головы, никто не сомневался в победе. Они направились к туркам-многобожникам, а когда достигли города Бальх в Хорасане, Кутейба прочитал с ними два длинных раката, а потом стал совершать дуа Аллаху. Это было длинным дуа, в котором он просил о победе, а люди произносили за ним “амин”. После этого он сказал: «Клянусь Господом Ка’бы, с дозволения Аллаха, победа за мной», - три раза. Когда же они достигли многобожников и вероотступников, Харис был разбит, а Хакан повернул назад, и турки, не обращая ни на кого внимания, ушли на свою землю. Мусульмане же последовали за ними, убивая кого могли и захватили более ста пятидесяти пяти тысяч овец» [Тарих ат-Табари]. Это некоторые подвиги наших предков, из которых нам становится ясно, что дуа является одной из важнейших причин победы над врагом. Но только в том случае, если соблюдены его условия и отсутствуют причины, препятствующие получению ответа. Одним из важнейших условий для получения ответа на дуа является искренность в просьбе Аллаху, Одному, Единому, совершение дуа таким же образом, как его совершал Пророк  и избегание нововведений, а также решительность и настойчивость при его совершении. Пророк  сказал: «Если кто-либо из вас будет совершать дуа, то пускай совершает его решительно и не говорит: «О Аллах, дай мне это, если пожелаешь» [Аль-Бухари и Муслим]. Важно также быть уверенным, что Всевышний Аллах ответит на просьбу. Пророк  сказал: «Если вы будете просить Аллаха, то просите, будучи уверенными в ответе, потому что Аллах не отвечает просьбе раба, в котором его сердце небрежно» [Ахмад]. Условиями успешного дуа также являются желание получить вознаграждение у Аллаха, избежать Его наказания, присутствие сердца и смирение при его совершении. Всевышний сказал: «Воистину, они спешили творить добро, взывали к Нам с надеждой и страхом и были смиренны перед Нами» [Аль-Анбия’:90]. У дуа есть свой желательный этикет, который приближает получение ответа. Просящему Аллаха желательно находиться в ритуальной чистоте (совершить вуду’), повернуться к кыбле и поднять руки. Также сначала восхвалить Аллаха  словами, которыми Он достоин быть описан и восхвалить Его Пророка , а только после этого совершить само дуа. Также перед обращением к Аллаху с просьбой можно совершить какое-либо благое дело и повторять дуа Аллаху три или большее количество раз. При совершении дуа желательно плакать и просить приниженным голосом, если дуа совершается наедине. Что же касается имама, то он должен поднять голос, чтобы молящиеся смогли

произносить за ним “амин”. Получить ответ на дуа также помогает выбор времени, в течение которого получение ответа более вероятно. Это последняя треть ночи, после обязательных молитв, между азаном и икаматом, при дожде, при построении рядов на джихаде и при встрече с врагом, в последний час джуму’а (в пятницу перед магрибом), при совершении суджуда, когда кричит петух, при разговении и в путешествии. Мусульманин также должен остерегаться вещей, которые могут стать препятствием получения ответа на его дуа. Во-первых, это совершение дуа не Аллаху и прошение заступничества у мертвецов, что является большим ширком, выводящим человека из Ислама. Это также дуа, содержащее нововведения, как например, прошение Аллаха посредством достоинства Его Пророка , словами: «О Аллах, я прошу Тебя ради достоинства Твоего Пророка». В дуа не просят отвратить милость Аллаха, как например в словах: «О Аллах, смилуйся над таким-то и прости такого-то, но не милуй такого-то и не прощай такого-то». Также не просят оборвать родственные связи или о грехе. На дуа также не получают ответа по причине совершения грехов, запретного заработка или употребления запретных продуктов. В особенности совершения краж, заработка посредством ростовщичества, употребления алкоголя и курения сигарет. Пророк  сказал: «Человек, который находился в длинном путешествии, пыльный и с растрёпанными волосами, он протягивает руки к небу и говорит: «О Господь мой, о Господь», однако пища его запретна, питьё его запретно, одежда его запретна, и он насыщен запретным, как же будет отвечено на его молитву!?» [Муслим]. Если человек перестал повелевать одобряемое и удерживать от порицаемого, это также препятствует получению ответа на дуа. Пророк  сказал: «Клянусь Тем, в Чьей длани моя душа, вы должны повелевать одобряемое и удерживать от порицаемого, иначе Аллах пошлёт вам от Себя наказание, а после вы станете взывать к Нему и Он вам не ответит» [Привёл Ат-Тирмизи и сказал, что этот хадис имеет хорошую степень достоверности]. Просящий Аллаха также должен сторониться вещей, которые при совершении дуа являются нежелательными. Во-первых, это совершение дуа громким голосом. Передано от ‘Аишы , что она сказала: «Аят «Не совершай свой намаз громко и не совершай его шепотом, а выбери среднее между этим» был ниспослан в отношении дуа» [Аль-Бухари и Муслим]. Также не стоит излишествовать в старании произнести дуа в рифму или использовать непонятные людям выражения. Красноречие при совершении дуа похвально, но если это не идёт в ущерб его смыслу. Излишествование в красноречии или рифме может увлечь сердце и ослабить смиренность. Молящий также не должен просить что-то неподобающее, например, подарить ему вечную жизнь в этом мире. И потому, воины Исламского Государства, его амиры, его жители и помогающие ему, просите Аллаха, чтобы Он помог вашему Халифату, чтобы Он разбил Джалута этого времени – Америку и их солдат, и Аллах ответит на ваши дуа, пусть даже через некоторое время!

УМИЯ

31

32

Уничтожение идолов является одним из выражений неверия в ложные объекты поклонения. Пророки усердствовали в этом, начиная с любимца Аллаха Ибрахима n, за которым последовал Муса n, сжёгший тельца, которому поклонялись израильтяне. Последний из пророков Мухаммад g разбил идолы арабов в Мекке и сжёг аль-Лат, аль-‘Уззу, Манат, Хубль и другие истуканы. Сподвижники, табиины и следующие их пути также придерживались этой практики. Мы видим, что уничтожение идолов язычников являлось главной целью жизни людей, последовавших за пророками p задолго до нас. Они сражались ради этого, проходили пустыни и преодолевали опасности. Одним из них был Аль-Гази Махмуд бин Сабуктегин r, которого люди прозвали Разрушителем идолов. Ему дали такое прозвище из-за большого количества разрушенных им идолов, многие из которых были большими и особо почитаемыми. Но это был всего лишь один из его подвигов, а помимо него он также защищал Сунну, боролся с нововведениями в религию и всегда старался объединить мусульман присягой и подчинением аббасидскому Халифу. Султан Махмуд бин Сабуктегин родился в месяце Mухаррам 360 года по хиджре в городе Газна в Хорасане. Власть перешла к нему после смерти его отца в 387 г.х., после чего он стал вести джихад против язычников Индии, уничтожать их идолы и распространил на их землях Ислам. «В 396 г.х. Султан Махмуд аль-Газнави направился к крепости Квакир, в которой находилось 600 истуканов язычников. Он завоевал крепость и сжёг идолы» [Аль-Камиль ли Ибн аль-Асир]. В свою очередь в 398 г.х. Султан Аль-Газнави снова приступил к завоеваниям земель Индии. Ибн аль-Асир писал: «Он дошёл до места Минд, которое находилось на берегу реки Инд, где встретился с армией индусов во главе с Ибрахманом Баль Индибалем. Они сражались целый день, и индусы уже было одерживали победу, но Аллах поддержал мусульман и помог их победить, после чего индусы отступили с поражением. Мусульмане же последовали за ними с мечами в руках. Ямин ад-Дауля (звание Султана) следовал за Ибрахманом Балем, пока не дошёл до крепости Бахим Нагар, которая стояла на высокой горе. Индусы в ней хранили своего самого большого идола. Видя, как мусульмане совершают наступления одно за дру-

33

гим, их количество и стремление к сражению, индусы испугались, попросили о перемирии и открыли врата крепости, в результате чего ею завладели мусульмане. Ямин ад-Дауля поднялся в неё вместе с самыми доверенными из своих людей, после чего они вынесли из неё столько драгоценностей, что их количество не поддавалось счёту, а также девяносто миллионов великолепных серебряных монет». Таким образом Аллах унизил идолопоклонников и их тагутов, разбил идолы и истуканы, а мусульмане захватили в трофеи драгоценные камни и металлы, которые жертвовались самому крупному идолу Индии. Султан аль-Газнави продолжил свои походы на земли Индии в 400 г.х., захватывая земли, переворачивая их вверх дном и уничтожая их идолы. В 405 г.х. Султан направился на завоевание города Таншир, как его назвал Ибн аль-Асир. Он сказал: «Когда они почти подошли к цели, на их пути встала река с бурным течением, перейти в брод которую было непросто. В добавок к этому, на другой стороне реки расположился правитель тех земель со своей армией и боевыми слонами. Ямин ад-Дауля приказал наиболее смелым его воинам перебраться через реку и взять кафиров на себя, пока остальная армия также переправится. Что и произошло: они перебрались через реку и вступили в бои с кафира-

УМИЯ

33

ми, пока через реку не перебралась вся оставшаяся армия. Бой продолжался до конца дня, пока индусы не были разбиты, и победа не досталась мусульманам. Их деньги и слонов они захватили трофеями». Некоторые историки упоминают, что один из индийских королей предложил Султану прекратить уничтожать их храмы и идолов. Он сказал: «Я знаю, что этим вы поклоняетесь своему Господу. Но не хватит ли вам уничтожать наши храмы и идолов, в особенности в крепости Накаркерт?» Он также пообещал, что в случае согласия, он заплатит ему большие деньги. Но Султан отказался от этого предложения и его денег и сказал, что они сражаются с ними ради возвышения слова Аллаха и достижения Его довольства, а не из-за тленных мирских благ. А после этого Султан поспешил в храм и уничтожил в нём всех идолов кроме одного, которого забрал с собой, чтобы растоптать его у себя дома. Одним из завоеваний Султана в 407 г.х. стал один прекрасно построенный храм. Ибн аль-Асир сказал: «В нём было много истуканов. Пять из них были золотыми и были украшены драгоценными камнями. Там также было 690300 мискалей (1 мискаль 4,68 г.) золота и ещё порядка двухсот идолов. Ямин ад-Дауля забрал драгоценности и уничтожил всё остальное, а после направился к Кунудж… он захватил семь крепостей и постройки, стоявшие на воде, в которых находилось порядка десяти тысяч домов для идолов. Индусы рассказывали легенды, что всё это строилось двести или триста тысяч лет. Когда он захватил эти крепости, он разрешил своим воинам сделать с ними всё, что они хотели». Но самой большой победой Султана в разрушении идолов стало уничтожение самого великого истукана язычников Сумната в 416 г.х. Ибн аль-Асир, описывая его, писал: «Это был самый великий идол во всей Индии. При каждом затмении Луны к нему совершались паломничества и у него собиралось более ста тысяч человек. Они несли к нему различные драгоценности и платили охранявшим его людям большие деньги. Ему жертвовали люди из более чем десяти тысяч деревень». Но Султан вышел в поход для разрушения этого идола не ради хранящихся у него денег или сокровищ, а чтобы его уничтожением оставить идолопоклонников без каких-либо аргументов. Ибн аль-Асир сказал: «Каждый раз, когда главнокомандующий Халифата открывал в Индии новые земли

Руины храма Сумната 34

Султан Махмуд аль-Газнави

и разбивал нового идола, индусы говорили: «Это произошло потому, что Сумнат был на них зол. Если бы он был ими доволен, то он уничтожил бы тех, кто попытался причинить им зло». Когда это дошло до Ямин ад-Дауля его переполнила решимость завоевать и уничтожить этого идола. Он предполагал, что если индусы потеряют главного идола и увидят ложность собственных представлений, то войдут в Ислам. Он прочитал дуа истихару и вышел из города Газны десятого числа месяца Ша’бан этого же года вместе с тридцатью тысячами воинов, не считая добровольцев». Дорога к месту, где находился идол, была сложной и опасной, так как она вела через пустыню. Но никакие опасности не могли затушить решимость Султана-единобожника разрушить этот идол. Ибн аль-Асир писал: «Когда он пересёк пустыню, он увидел крепости, стоящие на самом её конце и в которых было полно людей. Рядом с ними были колодцы, которые находились в низине, чтобы ему было сложнее окружить крепости. Но когда он достиг колодцев, Всевышний Аллах облегчил ему победу и бросил страх в сердца кафиров. Султан захватил крепости, поубивал их жителей и уничтожил их идолы. Они смогли набрать из колодцев столько воды, сколько им было необходимо». Султан смог добраться до Сумната только преодолевая пустыни, сражаясь с людьми и осаждая крепости. Ибн аль-Асир писал: «К середине Зуль Ка’да они дошли до хорошо укреплённой крепости на берегу моря, о которую бились волны. Её жители со стен смотрели на мусульман и не сомневались, что их идол защитит их и погубит мусульман». Таково понимание язычников, поклоняющихся идолам. Разве они способны встать на дороге воинов таухида, которые сражаются на пути Аллаха ради того, чтобы земля была очищена от мерзости многобожия и идолопоклонников? Ибн аль-Асир рассказывает подробности этой битвы и шок идолопоклонников от того, что их идол не шевелился и не пытался себя защитить от пришедших ради его уничтожения. Все их надежды были связаны с ним и они были уверены, что остальные идолы были разрушены только по причине его злости на них. Они также верили, что их идолы-божки вели междоусобные войны. Ибн аль-Асир писал: «Индусы никогда не видели, чтобы кто-то сражался так, как сражались мусульмане. Они отошли от стен и тогда мусульмане приставили к ним лестницы, поднялись на стены и произнесли слова единобожия и лозунги Ислама. После этого битва ожесточилась и индусам становилось всё сложнее. Группа индусов подошла к Сумнату, они похлопали себя по щекам пылью и стали просить его о помощи. Когда наступила ночь, стороны прекратили сражение. А на следующий день с раннего утра мусульмане возобновили сражение. Среди индусов становилось всё больше убитых и они отошли к дому своего идола Сумната. Они продолжали отчаянно сражаться у его входа. Группа за группой заходили к Сумнату, обнимали, плакали и молили его о помощи, а после выходили и сражались, пока не падали замертво. Когда их осталось совсем мало и практически весь двор был устлан их телами, оставшиеся

индусы сели на два корабля, чтобы спастись морем. Но мусульмане настигли их, убив часть из них и потопив остальных». Что же касается их идола Сумнату, Ямин ад-Дауля одну его часть разбил, часть сжёг, а часть забрал с собой в Газну, где сделал из него порог для мечети». Истукан был не только разрушен, но и подвергся немыслимому унижению. По милости Аллаха мусульмане также захватили богатые трофеи, которыми покрыли расходы своего джихада. Ибн аль-Асир писал: «Стоимость того, что находилось в домах идолов, превышало двадцать миллионов золотых динаров. Они забрали их всех, а количество убитых индусов превышало пятьдесят тысяч». Султан Махмуд аль-Газнави продолжал вести джихад пока Аллах его не забрал в 421 г.х. Его исламские знания и джихад оказали сильное воздействие на укрепление Ислама в Индии на протяжении многих веков. Уничтожение идола Сумната также имело на индусов сильный эффект. Но стремление и военные походы Султана аль-Газнави не ограничивались одними идолопоклонниками. Он являлся обнажённым мечом также и для сторонников привнесений в религию и богохульников-батынитов. Он подавлял нововведения и оживлял Сунну, и во время его правления распространилось следование хадисам. Часть вторая Султан Махмуд аль-Газнави усердно разрушал и уничтожал идолов, и мы уже упоминали, как он с ними поступал. Особого внимания достойна история с уничтожением самого большого идола индусов Сумната. Он всегда придерживался джамаата мусульман и воевал с заблудшими группами, с ширком и многобожниками. Об этом осталось много известных историй. В 404 году по хиджре, после возвращения с одной из своих битв, он написал аббасидскому Халифу Аль-Кадиру би-Ллях с требованием назначить его наместником земель, которыми он владел. Ибн аль-Асир писал: «Когда он закончил битву и вернулся в Газну, он написал Аль-Кадиру би-Ллях, требуя от него грамоту о назначении его наместником Хорасана и других земель, которые находились в его подчинении, что он и получил». Чтобы укрепить свою власть Султан аль-Газнави не нуждался в этой грамоте и назначении на должность правителя, но он желал находиться под имамом из числа курайшитов, вокруг которого собираются мусульмане. Халиф ещё больше возвысил его статус, добавив к его имени особые почётные звания. Ибн аль-Джаузи писал: «Халиф послал ему жалование и прозвал его Ямин ад-Дауля (Правая Рука Государства) и Амин аль-Милля (Верный Религии), а после к этим званиям он также добавил Низам ад-Дин (Поддерживающий Религию) и Насыр аль-Хакк (Зашитник Истины)» [Аль-Мунтазым]. Султан аль-Газнави был верен курайшитскому Халифу и не вышел из его подчинения после того, как другой человек объявил себя Халифом и ложным образом приписал себе родословную, идущую от Фатимы . Ибн Касир писал: «Во всём его королевстве в хутбах упоминали Халифа Аль-Кадира биЛлях. Но к нему приходили посланники Фатимидов

из Египта с письмами и подарками для того, чтобы он перешёл на их сторону, но он сжигал их вместе с их письмами и подарками». Одного из посланников Фатимидов Султан отправил к аббасидскому Халифу, чтобы он решил, что с ним делать. Ибн аль-Джаузи писал: «Абу Аббас принес то, с чем пришёл египетский посланник, и ему прочитали послание Ямин ад-Дауля о том, что он является искренним слугой и считает, что подчинение Халифу является обязательным и отрекается от всего, что идёт вразрез аббасидскому государству. На следующий день к вратам Ан-Нуби принесли одежды, вырыли яму и бросили в неё дров, а после положили на них одежды и подожгли огнём». Абу Аббас ибн Таймия писал: «Правитель убейдитов (Фатимидов) в Египте призывал Султана аль-Газнави к себе, но его письма были сожжены прямо перед его посланником. Это известная история, в которой он оказал сильную поддержку суннитам» [Минхадж ас-Сунна]. А в 396 г.х. Султан аль-Газнави направился в Мултан (находится в сегодняшнем Пакистане), чтобы покончить с его карамитским безбожным правителем. Ибн аль-Асир писал: «Причиной этого похода стали известия о скверных убеждениях и безбожии наместника тех земель Абу аль-Футуха. А также то, что он призывал жителей своего вилаята к таким же убеждениям, и они за ним последовали. Ямин ад-Дауля решил начать против него джихад и свергнуть его с власти. Но когда он направился к нему, оказалось, что реки, лежащие на его дороге, сильно разлились, в особенности Сайхун (Амударья), изза чего перебраться через неё не представлялось возможным. Тогда он послал к индийскому королю Андибалю с требованием дать ему пройти через его земли в Мултан. Андибаль отказался, и тогда он решил начать с него, сказав: «У нас будут две битвы». В результате Султан аль-Газнави, по милости Аллаха, расправился с Андибалем и дошёл то Мултана. Ибн аль-Асир писал: «Когда Абу аль-Футух услышал, что к нему идёт Султан, он понял, что не сможет ему противостоять. Потому он перевёз все своё имущество в Сарандиб, а в Мултане ничего не осталось. Когда Ямин ад-Дауля добрался до Мултана, там находились его заблудшие жители. Он осадил их самым жёстким образом, а после сражался, пока город не был взят силой. На жителей за ослушание была возложена выплата двадцати тысяч серебряных дирхемов». Вместе с покаянием. Султан Махмуд аль-Газнави всегда подчинялся курайшитскому Халифу и воевал с последователями нововведений в религии и богохульниками. В 408 г.х. Ямин ад-Дауля и Амин аль-Милля Абу аль-Касим Махмуд бин Сабуктегин последовал за приказом Повелителя Правоверных и продолжил воплощать свою сунну на доверенных ему землях Хорасана и других землях. Он приступил к сражению с му’тазилитами, рафидитами, исма’илитами, карамитами, джахмитами и группой, придающей Аллаху человеческие черты, придавая их распятию, заключая под стражу и высылая из страны. Он приказал проклинать их с минбаров, отдалять любую группу нововведенцев и выгонять их с его земель. Это стало сунной в Исламе» [Аль-Бидая ва ан-Нихая].

УМИЯ

35

В 420 г.х. Султан аль-Газнави направился в АрРей, в котором находился рафидитский правитель бувейхитов. Он вырвал его власть с корнем, расправился с ним самим и с его армией, а после послал известия об этом Халифу Аль-Кадиру би-Ллях. Ибн аль-Джаузи упомянул, что в письме было написано следующее: «Аллах убрал руки тиранов с этих земель и очистил их от неверных, заблудших, нечестивых батынитов и теперь он стал благословенным городом. Раб Аллаха проявлял усердие, стремился к сражению с неверными и заблудшими и подавлял появившихся на землях Хорасана нечестивых батынитов. Они собирались в городе Ар-Рей, где призывали к своему неверию. Там они смешивались вместе с нововведенцами му’тазилитами и крайними рафидитами, которые противоречат Книге Аллаха и Сунне, открыто поносят сподвижников и распространяют неверие и вседозволенность». Султан также встречался и с заблудшими аш’aритами. Аз-Захаби упомянул об этом в “Ас-Сияр”: «Ибн Фаурак пришёл к Султану Махмуду и сказал: «Аллаха нельзя описывать тем, что Он находится наверху, потому что это обязывает нас сказать, что Он может быть и внизу. Если кто-то может быть наверху, то он может быть и внизу». На что Султан ответил: «Я ничего не должен, потому что не я Его описал (этим качеством), а Он Сам Себя описал». Ибн Фаурак пришёл в замешательство». Аз-Захаби также писал: «Абу аль-Валид Сулейман аль-Баджи сказал: «Когда Ибн Фаурак преследовал карамитов, они послали к правителю Хорасана Махмуду бин Сабуктегину письмо: «Если бы ты знал, кем является тот, кто нас преследует, то для тебя его неверие и следование нововведением было бы хуже нашего. Спроси его о Мухаммаде бин Абдуллахе бин Абдульмутталибе, является ли он Посланником Аллаха сегодня или нет?» Махмуд над этим серьёзно задумался и сказал: «Если это правда, то я его убью». После этого он потребовал привести его к нему и спросил об этом, на что тот ответил: «Он был Посланником Аллаха, но не является им сегодня». И тогда он приказал его убить. А когда за него стали заступаться и сказали, что он является старым человеком, он приказал умертвить его ядом, который его заставили выпить». Ибн Хазм писал: «Мне рассказали о группе нововведенцев в религии, которые полагают, что Мухаммад бин Абдуллах бин Абдульмутталиб  сегодня больше не является Пророком . Этого мнения придерживался Аль-Аш’ари. Сулейман бин Халяф аль-Баджи, который сегодня является их предводителем, мне сообщил, что Мухаммад бин аль-Хасан бин Фаурак аль-Асбахани также придерживался этого мнения. Он был умерщвлён при помощи яда Махмудом бин Сабуктегином, правителем Хорасана до земель Ма Вара’ ан-Нахр … Пусть Аллах убережёт нас от следования этому мнению, так как оно без сомнения является явным неверием… Этим они заявляют, что слова Аллаха в Коране: «Мухаммад является Посланником Аллаха» являются ложью и считают ложными азан и икамат, которые Аллах приказал совершать каждому джамаату мусульман каждый день и ночь по пять раз. Они считают ложными убеждения всех мусульман, что неверных не-

36

Султан Махмуд аль-Газнави

обходимо призывать к этому джамаату и что те, кто к нему не примкнут, не спасутся от Огня. Они считают, что произношение слов “ля иляха илля Ллах Мухаммадун расулю Ллах” во все времена сподвижниками и всеми мусульманами после них, как праведными так и грешными, являлось ложью. Из этого проклятого убеждения выходит, что дающие азан, икамат и призывающие к Исламу, говоря: “Свидетельствую, что Мухаммад является посланником Аллаха”, - произносят ложь, и что они должны говорить: “Свидетельствую, что Мухаммад являлся посланником Аллаха”. Правитель Хорасана и любимец Повелителя Правоверных Махмуд бин Сабуктегин  за это мнение убил шейха аш’аритов Ибн Фаурака. Пусть Аллах воздаст Махмуду лучшим и пусть Его проклятие падёт на Ибн Фаурака, его секту и последователей» [Аль-Фасль]. Султан аль-Газнави не оставлял призывающих к заблуждениям и философов. Абу аль-Аббас ибн Таймия , хваля Султана аль-Газнави, писал: «Королевство Махмуда бин Сабуктегина было одним из лучших среди правителей его рода. В его королевстве Ислам и Сунна пребывали в величии, он сражался с идолопоклонниками в Индии и как никто другой повсеместно устанавливал справедливость. В его время Сунна была возвышена, а нововведения подавлены» [Аль-Фатава]. Он также сказал: «Он был одним из лучших и наиболее справедливых правителей, и наиболее суровым к приверженцам нововведений» [Минхадж ас-Сунна]. Таков был баракат этого имама от нахождения под присягой Халифу и сражения с приверженцами нововведений и богохульниками – победа над врагами укрепление Ислама. Описывая события 421 года по хиджре Ибн Касир писал: «В месяце Раби’а аль-Авваль этого года умер справедливый правитель, проводивший много времени на границах, державший рибат, муджахид, которому была оказана помощь Аллаха, Ямин ад-Дауля Абу аль-Касим Махмуд бин Сабуктегин, правитель Газны и тех обширных земель. Он покорил большую часть Индии, разбил их идолов и истуканов и беспощадно подчинил индусов и их правителей». Это всего лишь малая часть истории этого справедливого султана, защитника единобожия и Сунны и борца с многобожием и нововведениями. В то время, как многие группы заблудших нововведенцев объявили войну Халифату и старались его ослабить, он стремился его укрепить. Нахождение Султана Махмуда под присягой Повелителю Правоверных Аль-Кахиру сыграло важную роль в подавлении этих групп и поднятии авторитета Халифата. И сегодня поколение единобожников в Хорасане, руками которых Аллах дал победу Исламу и мусульманам, сражаются с многобожием, подавляют нововведения и придерживаются одного джамаата. Просим Аллаха, чтобы их руками заново были открыты земли Синда (современного Пакистана) и Индии. Поистине, Он способен на это, и хвала Аллаху, Господу миров.

Женщины пророческого дома, жёны Посланника Аллаха g в этой и следующей жизнях и Матери Правоверных l являлись наиболее богобоязненными, чистыми, целомудренными и набожными женщинами. Аллах обращался к ним с Семи Небес ясными и прямыми воспитывающими наставлениями, которые, для человека понимающего, не нуждаются в дополнительном разъяснении. Некоторые из этих наставлений и поучений были ниспосланы в виде приказа, как например: «Оставайтесь в своих домах» [Аль-Ахзаб:33]. Толкователи Корана сказали, что этот приказ означает то, что они должны оставаться и проводить время дома. А если приказ отдан Аллахом, то верующие могут лишь сказать: «Слушаем и повинуемся!» Так от чего же большинство женщин сегодня не остаются в своих домах, как это было приказано лучшим из женщин, и часто выходят на улицу без особой нужды и необходимости? Это указывает на слабость религиозного стимула, который позволяет воспринимать и придерживаться таких приказов и противостоять сладости выхода в эту красивую дунью, как им кажется. Возможно брат или сестра скажут, что приказ оставаться в своих домах касается только женщин Пророка g, но не остальных. Но на это мы ответим словами имама аль-Куртуби в его пояснении к аяту «Оставайтесь в своих домах» [Аль-Ахзаб:33]. 37

«Этот аят является приказом оставаться в своих домах. Несмотря на то, что он обращён к женщинам Пророка g, остальные женщины также попадают под него, пока не будет найдено доказательство, опровергающее то, что этот аят касается всех женщин. Ведь шариат наполнен указаниями женщинам оставаться в своих домах и не выходить из них, кроме как по необходимости». Ибн Касир r сказал: «Всевышний Аллах приказал это женщинам Пророка g, а остальные женщины этой общины должны в этом за ними следовать». Более того, если это поучение Аллаха f касалось женщин Пророка, которые являлись лучшими из женщин, чьи сердца были наиболее чистыми и которые строже всего придерживались запретов Аллаха, то что тогда можно сказать об остальных женщинах? Мы ни в коем случае не запрещаем того, что Он разрешил. Пусть Аллах убережёт нас от этого. Аллах Милостив и Мягок к Своим рабам и Он не запрещал женщине выходить на улицу в целом, но указал, что основой для неё является нахождение дома, а выходить она может по нужде, о мере которой лучше известно ее мужу, отцу и вали, а также самой женщине. И Аллаху f «лучше знать тех, кто богобоязнен» [Ан-Наджм:32].

УМИЯ

37

В Сунне содержится большое количество хадисов, указывающих на дозволенность выхода женщины из своего дома. Они выходили, чтобы узнать о постановлениях религии, выходили с войском, чтобы помогать поить людей водой и лечить раненых, и навещали своих подруг. Но если выход из дома превратился в привычку или обыденное явление, то в таком случае это противоречит Шариату и его основе - нахождению женщины в своём доме. Пусть мусульманка задумается над хадисом Пророка g, который привёл Абу Дауд и другие хадисоведы от Ибн Умара k, что Пророк g сказал: «Не запрещайте своим женщинам ходить в мечеть, но их дома для них лучше». Мечеть является домом Аллаха и наиболее любимым для Него местом f, а молитва является основой религии. Но вместе с этим шариат не обязал женщину совершать коллективную молитву, которой он обязал мужчин. Шариат указал, что молитва в своём доме, в своей комнате для неё лучше, чем выход в мечеть для совершения коллективной молитвы. И всё это для того, чтобы всеми способами защитить женщину и скрыть её от посторонних глаз. Передано от Ибн Мас’уда h, от Пророка g, что он сказал: «Женщина вся является ауратом. Поэтому если она выходит (на улицу), к ней устремляется шайтан и ближе всего к своему Господу она тогда, когда находиться в своем доме» [Ибн Хузейма и Ибн Хиббан]. И пусть соблюдающая мусульманка, одевающая полный хиджаб, не думает, что из-за своей вуали этот хадис ее не касается, и что женщина является ауратом только в том случае, если открывает какие-то части своего тела. Она остается таковой всегда, когда выходит из своего дома, даже если она полностью закрыта. Известный табиин Суфьян ас-Саури r говорил: «Для женщины нет лучшего места, чем её дом, даже для старухи» [Ат-Тахави – Мухтасар Ихтиляф аль-‘Улаяма’]. Выход женщины из дома может стать искушением или для неё самой, или для мужчин, которые её увидят, в особенности, если она с ними заговорит. Потому Всевышний Аллаха сказал женщинам Пророка g: «Не проявляйте нежности в речах» [Аль-Ахзаб:32]. Это означает лишние разговоры и смягчение голоса: «дабы не возжелал вас тот, чье сердце поражено недугом» [Аль-Ахзаб:32]. И это что касается пораженных недугом сердца во время Пророка g и его сподвижников j, которые являлись лучшим из поколений. Так что можно сказать о нашем времени? О времени искушений и губительных грехов. Яхья бин Са’ид сказал: «Передано от ‘Амры, от ‘Аиши i, что она сказала: «Если бы Пророк g застал то, что стали делать женщины, то он запретил бы им то же, что было запрещено женщинам Бану Исраиль». Тогда я сказал ‘Амре: «Им запретили?» Она ответила: «Да» [Аль-Бухари и Муслим]. СубханАллах! Учёная и знаток хадисов ‘Аиша дошла до такого заключения, когда увидела недозволенные действия, которые стали совершать некоторые женщины её времени. Так что же если бы она застала наше время, или бы сам Пророк g увидел бы сегодняшних женщин? Кроме тех, кого уберёг Аллах. И некоторым людям, распространяющим и охраняющим ложные доводы, перед тем, как они станут 38

Оставайтесь в своих домах

говорить о шариатских постановлениях для женщин, стоило бы поставить вышеупомянутый хадис Матери Правоверных перед своими глазами. Дошло до того, что женщины стали выходить из дома без каких-либо условий, если пожелает, то хоть по несколько раз за день. Даже если она находится в ‘идде после смерти мужа, такие люди разрешают ей выходить на улицу без какой-либо причины, нужды или необходимости. И Аллах является тем, у Кого просят о помощи! Имама Ахмада r один раз спросили о выходе женщин во время двух праздников (‘ийдов), на что он ответил: «Мне это не нравится». Ибн Мубарак r сказал: «Мне не нравится, что сегодня женщины выходят на ‘ийды» [Ат-Тирмизи - Ас-Сунан]. А Абу Ханифа говорил: «Раньше женщинам дозволяли выходить на ‘ийд. Что же касается сегодняшнего времени, то я считаю это порицаемым» [Ибн ‘Абдульварр - Ат-Тамхид]. Если эти большие учёные считали порицаемым выход женщин даже для совершения этого великого исламского ритуала поклонения, дабы избежать вред, который они в этом видели, то что можно сказать о их постоянном выходе из дома сегодня, когда женщины стали выходить, когда захотят и куда им вздумается? В следующих словах Аллаха содержится тонкое указание: «Они — черноокие и большеглазые, удерживаемые в шатрах» [Ар-Рахман:72]. Всевышний Аллах поведал, что райские гурии будут удерживаться в шатрах. Имам Аль-Куртуби сказал: «Удерживаемые» - сдерживаемые, целомудренные. «В шатрах» - они не из тех, кто много гуляет по дорогам, как сказал Ибн Аббас». Рай совершенен, в нём нет ни фитн, ни искажений, ни заблуждений, но несмотря на это, гурии будут со своими мужьями, и никто кроме них их не увидит. Также братья должны помнить, что их жёны являются их паствой, о которой они будут спрошены. Поэтому они не должны разрешать своим жёнам выходить из дома всегда, когда им захочется, и они должны препятствовать этому, если жена начинает выходить слишком часто. ‘Умар h из-за ревности был готов запретить своей жене выходить даже в мечеть, но не запрещал этого лишь из-за хадиса Пророка g. Передано от Ибн ‘Умара k, что он сказал: «Жена ‘Умара совершала утреннею (фаджр) и ночную (‘иша’) молитву в джамаате в мечети. Ей сказали: «Зачем ты выходишь, ведь ты знаешь, что ‘Умару это не нравиться и он ревнует?» На что она ответила: «Так из-за чего же он мне не запретит?» Ей сказали: «По причине слов Пророка g: «Не запрещайте рабыням Аллаха посещать мечети Аллаха» [Аль-Бухари]. Поэтому нет проблемы в том, чтобы мусульманки посещали друг друга или своих родственников, а также выходили на рынок, но не излишествуя в этом. Пусть она выходит при необходимости, что является основой. А ближе всего к своему Господу мусульманка тогда, когда она находится в своей комнате. И вся хвала принадлежит Аллаху Господу миров.

В то время как воины Халифата продолжают вести войну против сил куфра, взглянем на некоторые операции, которые провели муджахиды, и в результате которых распространилась власть Халифата, гибли кафиры или в сердца врагов был вселён еще больший ужас и унижение. Это всего лишь небольшая часть операций, которые провели воины Исламского Государства на различных фронтах на востоке и западе за последние недели. Вилаят Барака 2-го числа месяца Мухаррам брат Абу Аль-Бара аль-Ансари (да примет Аллах его шахаду) смог пробраться к большому скоплению муртадов РПК у города Барака. Обстреляв их из лёгкого оружия и нанеся им потери, после того как у него закончились боеприпасы он пробрался к ним и подорвал свой заминированный жилет. В результате операции было уничтожено более сорока муртадов и ранено порядка ста. Среди

них – члены командования и ответственные лица. Вилаят Багдад 2-го числа месяца Мухаррам двое братьев, ищущих шахаду, провели две операции истишадия на рафидитстких мушриков посредством заминированных жилетов. Брат Абу Усама Ираки (да примет Аллах его шахаду) пробрался к траурной процессии в районе Амиль на юго-западе Багдада, после чего подорвал их скопления. В то же время брат Абу Тальха Ираки (да примерт Аллах его шахаду) подорвал другую траурную процессию в местности Мишталь на востоке Багдада. В результате двух благословенных операций было уничтожено и ранено порядка ста мушриков. Идлиб 5-го числа месяца Мухаррам брат-истишхади Абу Кудама Шами (да примет Аллах его шаха-

УМИЯ

39

ду) пробрался к большому скоплению проверенных Америкой сахаватов, которые готовились к переходу через пограничный пункт Атма для сражения с Исламским Государством. Но Аллах их настиг оттуда, откуда они не подозревали. Когда брат-истишхади подорвал среди них свою заминированную машину, он уничтожил тридцать пять и ранил сорок пять муртадов. Среди них были главы куфра, такие как командующий Ахрару аш-Шам муртад Хишам Халифа, а также председатель совета верховных тагутских судов муртад Халид ас-Сейид, а также судящий не по тому, что ниспослал Аллах, заместитель председателя совета судов Мухаммад аль-Фарадж. Алжир 7-го числа месяца Мухаррам воины Исламского Государства подорвали взрывное устройство у колонны алжирской полиции рядом с городом Тамалюс на северо-востоке Алжира. А 22-го числа месяца Мухаррам воины Халифата смогли уничтожить капитана алжирской полиции и захватить его оружие в городе Каснатына. Вилаят Хорасан 11-го числа месяца Мухаррам брат-истишхади Али Джан (да примет Аллах его шахаду) направился к сборищу рафидитских мушриков, взяв с собой заминированный пояс, оружие и ручные гранаты. Он атаковал их в местности Картах Сахы Зиярат в Кабуле во время проведения ими своих ширковских ритуалов. Израсходовав весь

Раненый муртад после атаке в Кветте 40

Новости

Последствия атаки на рафидитов в районе Ша’аб

боекомплект и убив часть из них, он подорвал свой заминированный пояс прямо посреди них, уничтожив четырнадцать человек и ранив сорок. По милости Аллаха, через 30 минут после происшествия, когда к месту нападения прибыла афганская муртадская полиция, брат-истишхади Сакиб Хорасани (да примет Аллах его шахаду) смог подобраться к членам спецслужб и открыть по ним огонь. А после этого он атаковал их гранатами и подорвал свой заминированный пояс. В результате атаки погибло и было ранено семьдесят муртадов. 24-го числа месяца Мухаррам трое братьев-ингимаси из Исламского Государства Тальха, ‘Умар и ‘Убайда Хорасани (да примет Аллах их шахаду) смогли атаковать тренировочный центр пакистанской полиции в местность Сарья Бруд

в городе Кветта на западе Пакистана. Ингимаси вели бой с муртадами на протяжении 4 часов из огнестрельного оружия и используя ручные гранаты, а после этого подорвали свои заминированные пояса. В результате операции было уничтожено более шестидесяти пакистанских полицейских и ранено порядка ста двадцати. Германия 15-го числа месяца Мухаррам, отвечая на призыв Халифата атаковать подданных стран крестоносной коалиции, один из воинов Халифата ранил двух кафиров в городе Гамбург. Вилаят Киркук 20-го числа месяца Мухаррам воины Халифата атаковали город Киркук и установили контроль над десятью районами города. В ходе спецоперации муджахиды атаковали город с нескольких сторон, совершив нападения на правительственные центры и захватив некоторые из них. После этого они захватили районы Уахид Хазиран, Думис, Аруаба, Наср, Маджадия, Васиты, Тисьин, Адаля, Мамдуда и Гарната. Ряды муртадов пешмерги и их спецподразделений охватил хаос, в результате чего было уничтожено по меньшей мере триста шестьдесят муртадов, а часть из них была взята в плен. Среди них майор группировки Асаиш. Источники изнутри города сообщали, что офицеры пешмерги бежали из города вместе со своими семьями после того, как воины Халифата провели истишхадию на силы спецподразделения на заминированной машине у здания регионального управления. Воины Халифата во время атаки захватили военную технику, а также большое количество оружия и боеприпасов. Также во время нападения была уничтожена другая часть бронетехники и машин. Воины Халифата провели нападение в местности Дибс на севере Киркука, где посредством истишхадии была атакована колонна подкрепления муртадов пешмерги. Они также перерезали дорогу между местностью Дибс и городом Киркук, а также атаковали местности Альбухандан, Мактаб Халид, Дакук, Рашад, Сардак, Кубба и Башир к югу и юго-западу от Киркука, а также местность Крау к северо-востоку от Хавиджи. Эта операция стала частью атаки на муртадов с целью рассеивания их сил, наступающих в вилаяте Нейнава. Выполнив свою задачу муджахиды вышли из Киркука. Хвала Аллаху! Вилаят Анбар

ды смогли захватить большую часть города за несколько часов. Операция началась с атаки на позиции рафидитской армии у города и внутри него, а также блокирования дороги “160км”. После этого воины Халифата атаковали посты вокруг города, захватив их полностью. Затем они вошли в сам город и атаковали позиции рафидитской армии и их центры. Они захватили весь город, кроме района Карабиля. В этом районе была организована истишхадия в дополнение к другой, проведенной в самом начале операции, в результате которой было уничтожено более семидесяти членов рафидитской армии и их военная техника. Эта операция была проведена через два дня после операции в Киркуке. Эта операция стала частью атаки на муртадов с целью рассеивания их сил, наступающих в вилаяте Нейнава. Выполнив свою задачу, муджахиды вышли из Рутбы. Хвала Аллаху! Россия 22-го числа месяца Мухаррам двое воинов Халифата (да примет Аллах их шахаду) провели военную операцию на военную базу в Нижнем Новгороде. Атаковав крестоносцев лёгким оружием и ручными гранатами, братья приняли шахаду, проведя атаку в отместку за убитых мусульман на Кавказе, в Ираке и Шаме от рук русских крестоносцев и их прихвостней – рафидитов и нусайритов. Сомали 25-го числа месяца Мухаррам воины Халифата атаковали центр сомалийской полиции в городе Бусасу на востоке Сомали и в городе Йахшид к северу от Могадишо. По милости Аллаха они смогли захватить город Кандала, который находится рядом с городом Бусасу. 27-го числа месяца Мухаррам воины Халифата заминированным устройством смогли уничтожить броневую машину кафиров Африканского Союза в местности Иляша рядом с Могадишо. Они также провели два нападения ручными гранатами, атаковав правительственный офис в местности Иляша и полицейский участок в городе Бусасу. Кения 22-го числа месяца Мухаррам один из воинов Халифата (да примет Аллах его шахаду), ответив на призыв Халифата атаковать подданных стран крестоносной коалиции, ранил охранника американского посольства в Найроби.

22-го числа месяца Мухаррам воины Халифата провели широкомасштабную операцию с пяти сторон на город Рутба, который находится недалеко от ложной границы с Иорданией. Муджахи-

УМИЯ

41

42

УМИЯ

43

1

Haçlılar, işgal edilmiş Müslümanların beldelerinde, tağutların hükümlerini kökleştirmek ve muvahhidlerin Allah’ın dinini ve şeriatini ikame etmelerini engellemek için birçok haçlı seferi düzenlediler. Bunun yanı sıra haçlılar, ‘Yeni Dünya Projesi’ ismini verdikleri Amerika’nın cahili dünya bakışı projesini ortaya attılar. Bu projeyle; İslam’ın bu düşünceye uygun kalması için, insanların dinini, İslam’ın asıllarını ve fürularını değiştirmeyi hedeflediler. Bu projenin hayata aktarılması için ‘Mürted kardeşler’ teşkilatından daha iyi bir temsilci bulamadılar. Nitekim haçlılar, Amerika’nın rızasını arayanları bu cemaate tabi olmaya zorladı. Çünkü haçlılar, ‘mürted kardeşler’ teşkilatını daha önce çok defa denemiş, inançlarındaki bozukluk ve fesadı anlamış, İslam dininin düşmanlarına karşı olan dostluklarını birçok yerde görmüşlerdi. Tağut Erbakan’ın tabileri, ‘Mürted Kardeşler’in en çok dejenerasyona uğrayan, en çok şirke bulaşan, en fazla müşriklerle dostluk kuran kolu oldukları için, tağut Erbakan’ın öğrencilerinden olan pislik Erdoğan, bu projeye girmeye karar verdi. Çünkü öğrenci, demokrasi ve laiklerin rızasını kazanma yolunda hocasını merhale merhale geçmişti. Başkan olarak seçildi ve sefihleri kandırması için gerekli tüm argümanları oluşturuldu. Ve bölgedeki bazı dosyalarla görevlendirildi. Tağut Erdoğan, hezimet utancının kapatılması için haçlılara destek amacıyla kurulan Irak’taki sahavat projesinde ve Rafızi Irak hükümetinin erkânlarının sağlamlaşmasında Arap devletlerinin tağutlarıyla beraber büyük bir rol oynadı. Şam’da cihad başladığından beri, Erdoğan ve istihbarat teşkilatı, savaşan grupları öncelikle kendilerine ve kendileri üzerinden haçlı ülkelere bağlamak için çalıştılar. Öyle ki, haçlılar bu gruplara, Nusayri Esed rejimi ile savaşmayı terk edip İslam Devleti ile savaşmayı emrettiler. 2

Article Başlarken

Nitekim bu savaşçı grupların konvoyları, Esed rejimi ile savaşı bırakıp tağut Erdoğan’ın askerleri gözetiminde ve hükümetinin finansörlüğünde muvahhidlerle savaşa yöneldiler. Erdoğan ve pislik hükümeti, İslam Devleti ile savaşlarında gizlenmeye çalışmaktadırlar. Nitekim elleri altında oluşturulan ve paralarıyla beslenen mürted sahavat gruplarının arkasına gizlenmektedirler. Muvahhidlerin, Türkiye’de sönmeyen savaşın alevlerini yakmalarından ve mücahidlerin kendi elleriyle yıktıkları Sykes-Picot sınırlarını başka bir ülkenin sınırına katmak için Türkiye’ye yönelmelerinden korkmaları sebebiyle bunu yapmaktadırlar. İslam Devleti’nin haçlı koalisyonu ve mürted askerleriyle olan savaşı şiddetlendiğinde, Türklerin tağutuna verilen rol ve ona çizilen görev deşifre oldu. Ülkesinin hava üslerini haçlıların uçaklarına açtı ve Aynu’l İslam’da ateistlere imdadın ulaştırılması için sınırları açtı. Halep’te mürted sahavatlar için silah depolarını açarak daha fazlası istendiğinde ise ‘başım

üstüne’ deyip bunu kabul etti. Askerlerini, hilafet askerleri aleyhine savaş sahasına sürdü. Savaş uçaklarını hilafet askerlerinin mıntıkalarını bombalamak için kaldırdı. Tanklarına, Müslümanların köy ve şehirlerini bombalama emrini verdi. Tüm bunlarla yetinmeyip daha fazlasını yapacağının taahhüdünü vermektedir. Aldığı tedbirlerin yaptığı kötü eylemlerinden onu koruyacağını zan etmektedir. Cezadan emin olduğunu söyleyen edepsizlik etmiştir. Erdoğan ve zelil hükümeti, Allah’ın b İslam Devleti mücahidlerini üzerlerine musallat ettiği mürted hükümetlerinden ibret almadı. Nitekim hilafet askerleri, daha önce Rafızilere yaptığı gibi bunların binalarını başlarına yıkmış ve temellerini yerle bir etmişti. Mücahidlerin, Paris ve Brüksel gibi şehirlerine saldırdığı ve çarşılarını alevli bir savaş alanına çevirdiği haçlı dostlarından da ibret almadılar. İslam Devleti’nin, Müslümanlara yapacağı çağrı

sonrası, buna icabet edecek olan onlarca gizlenmiş Allah’ın askerlerinin ellerinden geldiği kadar Allah’ın düşmanlarına yapacaklarının nereye varacağını da idrak edemediler. Öyle ki bunlar, bıçaklarıyla, patlayıcı kemerleriyle, araçlarıyla veya Allah’ın onlara nasip ettiği her türlü vesile ve ellerine geçen her türlü silahla yeryüzünün doğusuna ve batısına korku salıyorlar. Türkiye hükümetinin bugün, İslam Devleti’ne karşı savaş ilan edip bu savaşa girmesi demek; kendi bıçağıyla boynunu kesmesi, kendi elleriyle şah damarlarını kesmesi, kendi ipiyle kendisini boğması, kendi kendine evini yıkması demektir. Gerçek şu ki, evlerin en dayanıksız olanı örümcek evidir. Ey Türkiye’deki hilafet askerleri! Ey İslam diyarına hicret etmek isteyip mürtedlerin hicretlerine engel olduğu yiğitler! Türkiye tağutuna ve mürted tabilerine saldırın! Onlarla savaşın ki, Allah onlara sizin ellerinizle azap etsin, onları rezil etsin, onlara karşı size yardım etsin, mü’min topluluğun gönüllerini ferahlatsın. Öncelikle küfrün önderlerine ve tağut başkanlarına saldırın! Polis, asker ve hâkimlere saldırın! Tağutların âlimlerine, Erdoğan’ın parti üyelerine, destekçilerine, yardımcılarına ve onunla dostluk kuran diğer partilerin üyelerine saldırın! Bu mürtedlere saldırırken de aynı zamanda haçlı ülkelerinin vatandaşlarını bulduğunuz yerde öldürmeyi de ihmal etmeyin. Onları öyle öldürün ki; arkalarında kalanlara ibret olsunlar ve böylece sizler kardeşlerinizin intikamını almış olursunuz. Türk askerlerine karşı sınırlarda nöbet tutan tüm kardeşlerimize; mürted Türk askerine karşı sabit durun! Ve onlara karşı çok sert olun! Umulur ki Allah, onların gücünü sizinle defeder. Allah’ın gücü daha üstündür, cezası daha şiddetlidir.

Diyarbakır’daki saldırının sonrasında

3

Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a olsun salât ve selam O’nun elçisine, ehline, sahabesine ve O’nu dost edinenlerin üzerine olsun. Tağut Said Nursi ve risalelerindeki İslam’a uymayan küfür, şirk ve bidatlerin bir kısmını ve bu makalemizin birinci bölümünü Konstantiniyye dergisinin 7. sayısında yayınlamıştık. Makalemizin geri kalan kısmını ise dergimizin bu sayısında sizlere sunuyoruz. Risale-i Nur’da Hıristiyanlık “Şiddet-i şefkat ve rikkatten, bu kışın şiddetli soğuğuyla beraber mânevî ve şiddetli bir soğuk ve musibet-i beşeriyeden bîçârelere gelen felâketler, helâketler, sefâletler, açlıklar, şiddetle rikkatime dokundu. Birden ihtar edildi ki: Böyle musibetlerde kâfir de olsa hakkında bir nevi merhamet ve mükâfat vardır ki, o musibet ona nisbeten çok ucuz düşer. Böyle musibet-i semâviye, mâsumlar hakkında bir nevi şehâdet hükmüne geçiyor. Üç-dört aydır ki, dünyanın vaziyetinden ve harbinden hiçbir haberim yokken Avrupa’da, Rusya’daki çoluk-çocuğa acıyarak tahattur ettim. O mânevî ihtarın beyan ettiği taksimat, bu elîm şefkate bir merhem oldu. Şöyle ki: O musibet-i semâviyeden ve beşerin zâlim kısmının cinayetinin neticesi olarak gelen felâketten vefat eden ve perişan olanlar eğer onbeş yaşına kadar olanlar ise; ne dinde olursa olsun şehid hükmündedir. Müslümanlar gibi büyük mükâfat-ı mâneviyeleri, o musibeti hiçe indirir. Onbeşinden yukarı olanlar, eğer mâsum ve mazlum 4

ArticleRisaleleri - 2 Küfür

ise; mükâfatı büyüktür belki onu cehennemden kurtarır. Çünki, âhirzamanda mâdem fetret derecesinde din ve Dîn-i Muhammedî’ye (A.S.M.) bir lâkaydlık perdesi gelmiş. Ve mâdem âhirzamanda Hazret-i İsa’nın n dîn-i hakikîsi hükmedecek, İslâmiyet’le omuz omuza gelecek. Elbette şimdi, fetret gibi karanlıkta kalan ve Hazret-i İsa’ya n mensub Hristiyanların mazlumları çektikleri felâketler, onlar hakkında bir nevi şehâdet denilebilir. Hususan ihtiyarlar ve musibetzedeler, fakir ve zaifler, müstebid büyük zâlimlerin cebir ve şiddetleri altında musibet çekiyorlar. Elbette o musibet onlar hakkında medeniyetin sefâhetinden ve küfrânından ve felsefenin dalâletinden ve küfründen gelen günahlara keffaret olmakla beraber; yüz derece onlara kârdır, diye hakikattan haber aldım. Cenâb-ı Erhamürrâhimîne hadsiz şükrettim. Ve o elîm elem ve şefkatten teselli buldum.” 1 Said Nursi, bu cümlelerinde ihtar ve hakikatten haber aldığını iddia ederek, dünya savaşı sıkıntısında ölen Hıristiyanlardan 15 yaşından küçük ölenlerin şehid olduğunu ve 15’inden yukarı ölenlerin ise çektikleri sıkıntılar yüzünden cennetlik olduklarını söylemektedir. Bu büyük iddialarına ilmi bir tek delil göstermemiştir ve gösteremez de. Çünkü bu iddiaları Kur’an’ın açık naslarına tamamen zıttır. “Andolsun, ‘Allah, Meryem oğlu Mesih’tir’ diyenler 1 Kastamonu Lâhikası, 114-115, Yirmiyedinci Mektubdan/ Gayet ehemmiyetlidir; Tarihçe-i Hayat, 290, Kastamonu Hayatı/Üstad Bediüzzaman’ın İkinci Dünya Harbi Esnasında Yazdığı Mühim Bir Mektub.

kesinlikle kâfir oldu. Oysa Mesih şöyle demişti: ‘Ey İsrailoğulları! Yalnız, benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin. Kim Allah’a ortak koşarsa, artık, Allah ona cenneti muhakkak haram kılmıştır. Onun barınağı da ateştir. Zalimler için hiçbir yardımcı yoktur’.”1 “Kâfir olarak ölenlerin bütün amelleri dünyada da ahirette de boşa çıkmıştır ve onlar ateş halkıdır, orada sürekli kalacaklardır.”2 “Şüphesiz inkâr edip kâfir olarak ölenler var ya, dünya dolusu altını fidye verseler bile bu, hiçbirisinden asla kabul edilmeyecektir. Onlar için elem dolu bir azap vardır. Onların hiçbir yardımcıları da yoktur.”3 Allah b, Kur’an-ı Kerim’in birçok yerinde Hıristiyanların kâfir ve cehennemlik olduğunu beyan etmesine rağmen onların cennete gireceğini söylemek açık bir küfür ve Kur’an’ın bu ayetlerini açık bir inkârdır. Ayrıca yukarıda zikrettiği sapıklıklardan biri de İsa’nın n Hıristiyanlık diniyle hükmedeceğidir. İsa n kıyamete yakın bir zamanda indiğinde muhakkak ki, İslam şeriatiyle hükmedecektir. Allah b şöyle buyurmaktadır: “Kim İslâm’dan başka bir din ararsa, (bilsin ki o din) ondan kabul edilmeyecek ve o ahirette hüsrana uğrayanlardan olacaktır.”4 Ebu Hureyre h Resulullah’ın g şöyle buyurduğunu rivayet etmektedir: “Nefsim elinde olan Allah’a yemin ederim ki, muhakkak ileride Meryem oğlu İsa sizin içinize adaletli bir hakem olarak inecektir. O zaman O, haçı kıracak, domuzu öldürecek, cizye vergisini kaldıracak, mal o kadar çoğalacak ki, hiçbir kimse mal kabul etmeyecek. Nihayet bir tek secde, dünya ve dünyadaki her şey den daha hayırlı olacaktır.”5 İbn-i Hacer bu hadisin şerhinde şöyle der: “ ‘Adaletli bir hakem olarak inecektir’ yani İsa n İslamiyetin şeriatiyle inecektir. Bu şeriat nesholunmayacak bilakis (kıyamete kadar) devam edecektir. İsa n, bu ümmetin hâkimlerinden bir hâkim olacaktır.”6 Ayrıca Said Nursi, Hıristiyanlar için şöyle demektedir: “BİR DERECE MAHREMDİR. ... Hem Salâhaddin’in, Asâ-yı Musa’yı Amerikalıya vermesi münasebetiyle deriz: “Misyonerler ve Hıristiyan ruhanîleri, hem Nurcular, çok dikkat etmeleri elzemdir. Çünki, her halde şimâl cereyanı; İslâm ve İsevî dininin hücumuna karşı kendini müdafaa etmek fikriyle, İslâm ve misyonerlerin ittifaklarını bozmaya çalışacak. Tabaka-i avama müsaadekâr ve vücub-u zekât ve hürmet-i riba ile, burjuvaları avâmın yardımına dâvet 1

Maide, 72.

2

Bakara, 217.

3

Al-i İmran, 91.

4

Al-i İmran, 85.

5

Buhari, Hadis No:3448.

6

Fethu’l Bari, C.6, S.491.

etmesi ve zulümden çekmesi cihetinde Müslümanları aldatıp, onlara bir imtiyaz verip, bir kısmını kendi tarafına çekebilir.”7 “Şimdi ehl-i îman, değil Müslüman kardeşleriyle, belki Hıristiyanın dindar ruhânîleriyle ittifak etmek ve medar-ı ihtilaf mes’eleleri nazara almamak, niza etmemek gerektir.”8 Said Nursi, misyonerler, Hıristiyan ruhanileri ve Nurcuların dikkatli olmasını tembihleyerek onlara uyarıda bulunmaktadır. Ayrıca İslam ve Hıristiyanların ittifakını bozmaya çalışanların olduğu uyarısında bulunup buna da dikkat edilmesi gerektiği ikazında bulunduktan sonra Müslümanların Hıristiyan ruhanilerle ihtilaflı konularını bir kenara bırakarak ittifak etmeleri gerektiğini söylemektedir. Yani Said Nursi, Müslümanların, İsa Allah’ın oğludur, üçün üçüncüsüdür diyen ve Allah’a hâşâ çocuk isnad edip tek Allah yerine üç ilah kabul eden ve bunun dışında yüzlerce sapık düşünceye sahip olan Hıristiyanların, bu düşüncelerine göz yumup onlarla ittifak kurulmasını nasihat etmektedir. Said Nursi’nin ehli kitap hakkında söylediği bu ve buna benzer satırlarını okuduktan sonra günümüzdeki Müşriklerin iddia ettikleri ‘Dinler Arası Diyalog’ küfür düşüncesinin nerden kaynaklandığını daha iyi anlayabiliriz. Evet, Said Nursi Hıristiyan kardeşlerinin cennetlik olduklarını iddia ettikten sonra önce onlara nasihat etti ve daha sonra Müslümanların onlarla olan dini ihtilafını bir kenara bırakarak onlarla ittifak kurmaları gerektiğini söylemektedir. İşte bugünkü Nurcu ve Gülencilerin dinler arası diyalog fikrinin öncülüğünü yapmaları, Hıristiyanlara sempati duymaları, onların da cennete gireceğini söylemeleri, insanlara; ister Hıristiyan olun ister Müslüman fark etmez, demeleri ve onlarla ittifak kurup Papanın elini öpmelerinin asıl fikir babası bu melun sapıktır. Bu necis düşünce ve günümüzdeki Nurcu ve Fethullahçıların sahip olduğu onlarca küfür ve şirk düşüncesinin asıl kaynağı, Said Nursi tağutu ve küfür risaleleridir. Risale-i Nur’da Bâtınilik Bâtınilik; Kur’an ayetlerinin veya hadislerinin görünür anlamlarının dışında, daha derinde gerçek anlamları bulunduğuna inanarak ayetleri buna göre yorumlamaya denir. “Ve madem Necmeddin-i Kübra ve Muhyiddin-i Arabî (R.A) gibi pek çok ehl-i velâyet, mânâ-yı zahirîden başka bâtınî ve işarî mânâlar ile ekser âyâtı tefsir etmişler; hattâ tefsirlerinde Mûsa n ve Fir’avn’dan murad, kalb ve nefis’tir dedikleri halde ümmet onlara ilişmemiş; büyük ulemâdan çokları 7 Emirdağ Lâhikası I, 150, Yirmiyedinci Mektuptan/Bir Derece Mahremdir; Tarihçe-i Hayat, 473, Emirdağ Hayatı/Bir Derece Mahremdir. 8 Emirdağ Lâhikası I, 194, Yirmiyedinci Mektuptan/Aziz Muhterem Kardeşim/Evvelâ zâtınızın bir risale kadar cami’ ve uzun ve müdekkikane hararetli mektubunuzu kemal-i merakla okudum. (...). 5

onları tasdik etmişler. Elbette âyetin delâlet-i zımniye ile Risale-i Nur’a kuvvetli karineler ile işareti kat’îdir, şüphe edilmemek gerektir.”1 Saidi Nursi’nin kendisine üstad2 kabul ettiği Gazali bu konuda şöyle demektedir: “İşte bu tevillerin batıl oldukları, tevatür ve his ile bilinir. Diğer bazılarının batıllığı da zann-ı galip ile bilinir ki, bunlar hâsseler ile alakalı olmayan şeylerdir. Bütün bu tevillerin hepsi haram ve sapıklık ve insanların dinini ifsat etmektir. Bu gibi batıl teviller, ne sahabe ne de tâbiînden rivayet edilmemiştir. Nebi g şöyle buyurmaktadır: ‘Kur’an-ı Kerim’i kendi arzusuna göre tefsir eden, cehennemdeki yerine hazırlansın!’ Yaratıkları, Yaradan’a davet ediyorum zannıyla, bilerek lâfızları murad olmayan bu gibi tevillere çevirmeyi uygun gören ehl-i tâmmât, haddi zatında doğru olan bir sözü, Peygamberimiz söylemediği halde, ‘söyledi’ deyip O’na isnat edenlere benzerler. Doğru olan her meseleye bir hadis uyduran gibi... Bu ise zulüm ve sapıklıktır. Üstelik Peygamber Efendimizin: ‘Bir kimse, benim söylemediğimi, kasten, söyledi diye bana isnat ederse, cehennemdeki yerine hazırlansın.’ hadisindeki hale düşmektir. Hatta bu tevillerin fenalığı, bu gibi isnatlardan daha çok ve daha büyüktür. Çünkü bu gibi teviller, elfâza olan itimadı sarsar ve Kur’an-ı Kerim’den istifade yollarını tamamen keser.” 3 Said Nursî; Gazali’nin “haram, sapıklık ve insanların dinini ifsat etmek” diye nitelediği, Nebi’nin g en ağır vaîd’ine muhatap kıldığı bu adamlara ümmetin ilişmediğini, büyük âlimlerin çoğunun onları tasdik ettiği yalanını hiç utanmadan söylemektedir. Hatta Gazali, sadece bu konuyla alakalı “Batiniliğin rezillikleri” adında bir kitap yazmış ve bunları en ağır bir şekilde kötülemiştir. İmam Gazali’nin üveysi bir talebesi olduğunu iddia eden bu kör cahil bunak, böylesine önemli, tehdidi ağır bir meselede üstadına hiç muhalefet eder mi? Hem birini üstad kabul edeceksin, hem de en temel, en meşhur kitabını okumayacaksın. Yanında kitap bulundurmayan, onlara müracaat etmeyen, kimseye de soru sormayan birinin düşeceği hal, bundan başka bir hal olabilir mi? 1 Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 62, Parlak Fıkralar ve Güzel Mektuplar/Küçük Husrev Feyzi’nin Bir İstihracıdır; Kastamonu Lâhikası, 206-207, Yirmiyedinci Mektubdan/Küçük Husrev Feyzi’nin Bir İstihracıdır. 2 Diyorlar: “Said yanında başka kitabları bulundurmuyor. Demek onları beğenmiyor. Ve İmam-ı Gazalî’yi de (R.A.) tam beğenmiyor ki, eserlerini yanına getirmiyor.” İşte bu acib, mânâsız sözlerle bir bulantı veriyorlar. Bu nevi hileleri yapan, perde altında ehl-i zendekadır; fakat safdil hocaları ve bazı sofuları vasıta yapıyorlar. Buna karşı deriz ki: “Hâşâ, yüz def ’a hâşâ!.. Risale-i Nur şâkirdleri, Hüccet-ül-İslâm İmam-ı Gazalî ve beni Hazret-i Ali ile bağlıyan yegâne üstadımı beğenmemek değil, belki bütün kuvvetleriyle onların tâkib ettiği mesleği, ehl-ı dalâletin hücumundan kurtarmak ve muhafaza etmektir. (Kastamonu Lâhikası, 198, Yirmiyedinci Mektubdan/Azîz, Sıddık Kardeşlerim!) 3 6

Gazâlî, İhyâ Ulumu’d Din, C.1, S.37-38.

ArticleRisaleleri - 2 Küfür

Ayet-i Kerimelerdeki Lafızları Kendi Şahsına Yorması “…Sad ve sin, birbirine tam kardeş olması ve bir kelimede birbirinin yerine geçmesi münasebetiyle bu ayetteki “sa‘îden” kelimesindeki sad, sin okunsa Risale-i Nur’un tercümanını göstermesi...”4 “İşte Risalet-ün-Nur’un kahramanı, işte Kur’an’da (Said) ve Hadiste (Seyyid) diye söylenen mübarek Üstadımız (Said Nursi)”5 Bâtıniler; lâfzı, zanlarına göre lâfzın çağrıştırdığı manalar ile yorumlamışlardır. Nur Risaleleri’nde, önce ebced hesabıyla elde ettikleri belli isim ve tarihleri gösteren rakamlar belirlenmekte, daha sonra aynı hesapla ayetlerde bu rakamları verecek kelime ya da cümleler aranmakta, üç sayı aşağı beş sayı yukarı demeden bulunduğunda da tefsire girişilmektedir. Bulunan sözcüklerin, tamlamaların veya cümlelerin ellerindekini çağrıştırmadığı, ellerindekine işaret veya ima etmediği görüldüğünde de, birtakım zorlamalara başvurularak bunlar arasında bağ kurmaya çalışılmaktadırlar. Ayetteki lâfız veya elfâzın, ebced ve cifir hesabına göre aldığı sayı değeri, Said Nursi ve Nur Risaleleri ile alâkadar bir sayıyla çakıştığında, bu, o ayetin bunlara işaret, ima ettiğinin delili kabul edilmiş, bunu tekit edecek bir-iki masal uydurmaktan da geri kalınmamıştır. Bu konuda İbn-i Teymiye şöyle demektedir: “Ayetlere yüklenmek istenen manalar iki kısımdır: 1.Batıl Manalar: Allah’ın kelamının, bu manalarla tefsir edilmesi caiz değildir. 2.Doğru (Hak) Manalar: Bunlar da iki kısımdır: Eğer Kur’an, bu doğru manaya delalet ediyorsa, yani ayetin manası buysa, bununla ayet tefsir edilir. Değilse, sırf bir münasebetten dolayı, her doğru mana ile ayet tefsir edilmez. Bu münasebet, lafzın delalet alanı dışındaysa tefsir caiz değildir. Fakat Karamitalar ve Bâtıniler böyle yaparlar. Caiz değildir, çünkü lafzın manaya delaleti sem’î bir mesele olup, lafzın bu manada, o mananın kastedildiğine işaret edecek tarzda kullanılır olması şarttır. Yoksa sadece, lâfzın bu manaya vaz’ının elverişli ve uygun olması (yani o manada da kullanılır olması) yeterli değildir. Çünkü çeşitli anlamlara uygun olan, fakat o manalar için vaz olunmayan lafızlar o kadar çoktur ki, sayılarını ancak Allah bilir. Bu, lafızla mana arasındaki münasebete itibar eden âlimlere göredir. Bir kısım kelamcı ve belagatçıların görüşü budur. Lafız ve mana arasındaki ilişkiye önem vermeyenlere göre ise, her anlama vaz’ı müsait olan lafız, hele belli bir manaya konulduğu ve kullanıldığı biliniyorsa, sırf bir münasebetten dolayı bunun dışında bir manaya hamli, Allah’a yalan isnat etmektir. İleri sürülen mana, şeriatın bilinen bir esasına aykırıysa, bu tefsir de caiz değildir. Bu tür tefsir 4

Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 112, Birinci Şua/Otuzbirinci Âyet.

5 Siracü’n-Nûr, 255, Hasan Feyzi’nin Denizli ve hapsinin ve civarının has talebelerini temsil ederek, onların namına üstadının vasiyetnamesi ve zehirlenmeden şiddetli hasta olması münasebetiyle yazdığı bir mersiyedir. Vefat haberini almış gibi kalemi ağlamış. Lahikaya geçirilsin.

Karamita’nın adetidir. Bir de ayete verilen mana, şeriata ters düşmese de, ayetten o mana kastedilmediği için bu tür tefsir de caiz değildir. Ne nass olarak, ne de kıyas olarak lafzın delalet ettiği manaları ayetlere işaret yoluyla yükleyen birçok cahil vaiz ve mutasavvıfın durumları da budur.” 1 Gazali de şöyle der: “Bazıları tevil yaptıklarına inanarak mütevatir bir nassa muhalefet ederler. Bunların yaptıkları tevillerin lisan kaideleri ile yakından ve uzaktan bir ilgisi bulunmazsa; bu, küfürdür. Tevilci olduğunu iddia etse de tekzipçidir.”2 Bâtıniye’ninve Şia’nın Etkileri İslâm’ın ilk asrının ortalarından itibaren başlayan çeşitli cereyanlar, meşruiyetlerini ispat edebilmek için, delillerini Kur’an-ı Kerim’de aramışlar, aradıklarını tam olarak orada bulamayınca da, lafızları hakiki manalarından saptırıp keyfi manalar çıkarmışlardır. Çeşitli fırka mensupları, Bâtıniler, sofiler ve felsefeciler aynı usul ve metotları kullanarak, Kur’an’ın asıl maksadını ve manasını ya yok etmeye veya onu gizleyip, asıl kendi maksatlarını ortaya koymaya çalışmışlardır. Bütün bunlar asırlar boyunca, remiz, işaret ve batın adı altında kullanıla gelmiştir. Bu zümreler, gerek Allah’ın kelamının, gerekse Nebi’nin g ve Ali’nin h sözlerinin zahiri, hakiki manayı ifade etmediğini, onların asıl fikirlerinin başka bâtıni manalar olduğunu ileri sürerek, Kur’an’ın ve hadisin de zahirden başka, bâtıni manaları olduğunu söylerler. Said Nursi dil kaidelerine uymaz, istiare, mecaz ve kinaye gibi dili kullanma üsluplarına riayet etmez. Nitekim o, kelimelerin lügatlerdeki manalarına da itibar etmez. O, asırlar boyunca insan aklının dayandığı ölçülere zıt uçlardandır; hadiseler, şahıslar, sebeb-i nüzuller, Kur’an-ı Kerim’in getirdiği umumi prensipler, Resulullah’ın g kat’î nasslarla yaptığı kesin açıklamalara ait tarihi hakikatlere de taban tabana zıttır. Evet, Kur’an ayetlerine gelince, bunları mevzusuyla asla ilgisi olmayan, delilsiz ve burhansız görüşlerle keyfince tevil eder; canının istediği, hayalinin düşündürdüğü gibi yazar. Kendi keyfi için coşup yürüyen herkes serbest bırakılsa da Kur’an-ı Kerim ayetlerine hücum etse, onlara kabul edemeyeceği manaları yüklese, acayip Bâtınî tefsirlerle, alçak şeytanî fikirlerle bunları anlasa, bu mevzuda batıl görüşler, bozuk teviller, terk edilmiş manalar ortaya koysa; bu takdirde binlerce insan peygamberlik ve velilik iddia ederlerdi, birçokları da kötü niyetlerini ve sapık prensiplerini teyit ederlerdi. Nitekim, el-Muğiratü’l-Iclî, Hamdan b. Kırmıt el-Bâtınî, Gulam Ahmed Kadıyanî, Mirza Hüseyin Mazenderanî adındaki adamlar böyle yapmışlardı. İbn-i Teymiyye şöyle demektedir: “Allah ve Resulü’nün kınadığı bidat ehli iki kısımdır: Birincisi; hakkı bilip hilafını kast edenlerdir. Bunlar Allah’ın kitabına muhalif şeyleri ortaya atmakta ve bunlar Allah katındandır demektedirler. Bu sözleri ya 1

İbn-i Teymiye, Mecmuul Fetava, C.2, S.27-28.

2

Gazâlî, Feysalu’t-Tefrika beyne’l-İslâm ve’z-Zendaka, S.66.

iftira cinsinden olan hadislerdir veya nassların batıl tefsir ve te’villeridir. Bu naslarla iddia ettikleri görüşlerini desteklemeyi amaçlarlar. Amaçları ise makam ve mal elde etmektir. Bunlar kitabı elleriyle yazıp az bir paha karşılığında bunu satmak isteyenlerdir. Elleriyle yazdıkları batıl şeylere veyl olsun ve bu batıl karşılığı elde ettikleri mal ve benzeri şeylere de veyl olsun.”3 Ulema; ayeti, asıl manasının dışında başka bir şeye hamletmenin, ayetin lâfzî manaya uymayan şekilde teviltefsir edilmesinin tahrif olduğunda ittifak etmişlerdir. İbn-i Abbas’tan rivayet edildiğine göre Resulullah g şöyle buyurmuştur: “Kur’an hakkında ilmi olmadan konuşan, cehennemdeki yerine hazırlansın.”4 Yine İbn-i Abbas’tan rivayet edildiğine göre Resulullah g şöyle buyurmuştur: “Kur’an hakkında kendi reyi ile konuşan, cehennemdeki yerine hazırlansın.”5 Said Nursî de, tıpkı Şiîler gibi, ebced ve cifir hesapları ile Kur’an’ın tefsirinde “Kur’an’ın icazı” kanıtını ileri sürmektedir. Said Nursî, bu ve benzeri birçok konuda Bâtıniye’den ve Şia’dan etkilenmiştir. Risale-i Nur’da Vahdet-i Vücudçuluk Vahdet-i vücud düşüncesi; Allah’ın âlemden ayrılmadığını bilakis her şeyin Allah olduğunu ileri süren sapık düşüncedir. “Vahdet-ül-Vücûda dair bir parça izahat istiyorsunuz. (...) Bu mes’ele-i Vahdet-ül-Vücûdu şimdiki insanlara telkin etmek, ciddî zarar verir. Nasılki teşbihat ve temsiller, havassın elinden âvamın eline ve ilmin elinden cehlin eline girse, hakikat telâkki edilir. Öyle de: Vahdetül-Vücûd mes’elesi gibi hakaik-ı ulviye, ehl-i gaflet ve esbab içinde dalan avamlara girse, tabiat telâkki edilir ve üç mühim zarar verir.”6 “Aziz kardaşım; Senin ikinci sualin hulâsası Muhyiddin-î Arabî demiş: “Ruhun mahlukiyeti inkişafından ibarettir.” O suâl ile benim gibi zaif bir biçareyi Muhyiddin-î Arabî gibi müthiş bir harika-i hakikat, bir dâhiye-i ilm-i esrâra karşı mübarezeye mecbur ediyorsu.”7 “Eğer Muhyiddîn dese: ‘Gördüm.’ Doğrudur. Görmüş. O ruh, öyle âlîdir, kasden yalan söylemek O’na hiç yanaşmaz; kat’an tenezzül etmez.”8 “Vahdet-ül-Vücud ise bir meşreb ve bir hal ve bir nâkıs mertebedir. Fakat zevkli, neş’eli olduğundan, 3

İbn-i Teymiye, Mecmu’l Fetava, C.17, S.433.

4 Tirmizi, Tefsir, 1/3121. Tirmizi: “Bu, hasen-sahih bir hadistir” demiştir. 5 Tirmizi, Tefsir, 1/3122. Tirmizi: “Bu, hasen bir hadistir” demiştir. 6

Lem’alar, 298-299, Yirmisekizinci Lem’a/Aziz Kardeşim.

7

Lem’alar, 38-40, Dokuzuncu Lem’a/Birinci Suâliniz.

8 Lemeât, 98-100, Mebhaslar/Evliyâdan Âşikîn ve Ârifîn Beynlerinde Mühim Bir Fark. 7

seyr-ü sülûkta o mertebeye girdikleri vakit çoğu çıkmak istemiyorlar, orada kalıyorlar; en münteha mertebe zannediyorlar.” 1 Said Nursi, küfür olan Vahdet-i Vücud anlayışını inkâr etmemekte, küfür olduğunu söylememekte, bilakis bu anlayışın doğru olduğunu, yüce bir hakikat ve yüksek bir mertebe olduğunu iddia etmektedir. Bu fikrin öncülerini tekfir etmemekte bilakis onları evliya olarak takdim etmekte ve onları övmektedir. Onların hadsizce söylemiş oldukları sözlerin yalan olmadığını bilakis söylediklerinin doğru olduğunu savunmaktadır. Örneğin İbnu’l-Farıd için söyle demektedir: “İbnu’l-Fârid, a’şak, o a’raf Muhyiddin’den daha ileri gitti. Ümmetin itâbından ondan geride kaldı; kusuruna bakılmaz.”2 Kusuruna bakılmaz dediği İbnu’l-Farıd, Nazmu’s-Sülûk adlı kasidesinde şöyle demektedir: “Makamda kıldığım namazlar O’nadır. Ve şahid oluyorum ki, O da bana namaz kılıyor. Her ikimiz de namaz kılan “bir”iz; Secde etmekte kendi hakikati. Her secdede “bir” olarak Bana namaz kılan, benden başkası değil. Her secdede namazım da, benden başkasına değil. Ben O’yum, O da ben; Ayrılık yok aramızda. Aksine zatım, zatımı sevdi. Benden bana elçi olarak gönderildim. Zatım, ayetlerimle bana delâlet etti.”3 Risale-i Nur’da Ölülerin Tasarrufu “Özellikle, Allah adamı Hz. Abdülkadir, Gavs-ı A’zam, ‘ol’ der ‘olur’ dairesinin kutbu...”4 Said Nursi, bu cümlede Abdulkadir Geylani’nin Allah gibi, dilediği bir şeyin olması için ol demesinin yeterli olduğunu iddia etmektedir. Allah b şöyle buyurmaktadır: “Bir işin olmasına karar verirse, ancak ona: “Ol” der, o da hemen oluverir.”5 “Hazret-i Mevlânâ (K.S.) Hindistan’dan Tarîk-ı Nakşîyi getirdiği vakit, Bağdat dairesi, Şâh-ı Geylânî’nin (K.S.) ba’delmemat, hayatta olduğu gibi tasarrufunda idi. Hazret-i Mevlânâ’nın (K.S.) tasarrufu cây-ı kabûl göremedi. Şâh-ı Nakşibend’le (K.S.) İmam-ı Rabbâni’nin (K.S.) ruhaniyetleri Bağdad’a gelip Şâh-ı Geylânî’nin ziyaretine giderek rica etmişler ki: Mevlânâ Hâlid (K.S.) senin evladındır, kabûl et. Şâh-ı Geylanî (K.S.) onların iltimasını kabûl ederek Mevlânâ Hâlid’i kabûl etmiş. Ondan sonra birden Mevlânâ Hâlid (K.S.) parlamış...”6

Mektuplar/Şamlı Hâfız Tevfik.

1 Mektubat, 76-78, Onsekizinci Mektub/İkinci Mes’ele-i Mü h i m m e .

7 Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 180, Sekizinci Lem’a/Şeyh-i Geylânî’nin -kendinden sekizyüz sene sonra- gayb âşinâ gözüyle haber verdiği bir hâdise-i Kur’aniyedir/Beşinci Vecih.

2 Lemeât, 98-100, Mebhaslar/Evliyâdan Âşikîn ve Ârifîn Beynlerinde Mühim Bir Fark.

8 Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 187, Sekizinci Lem’a/Şu Keramet-i Gavsiye Münasebetiyle Üç Nokta Beyan Edilecek/Üçüncü Nokta.

3

9

Mektubat, 6. Birinci Mektub/Dördüncü Tabaka-i Hayat.

10

Lem’alar, 17, Üçüncü Lem’a/Üçüncü Nükte.

11

En’âm, 6/36.

4 fıkrası

8

“Hazret-i Şeyhin vefatından sonra hayatta oldukları gibi tasarrufları ehl-i velâyetce kabûl edilen üç evliya-ı azîmenin en âzamı o Hazret-i Gavs-ıI Geylânî’dir.”7 “...mematında dahi hayatındaki gibi dâimî tasarrufu bulunduğu tasdik edilmiş olan bir kahraman-ı velâyet…”8 “...Hattâ Seyyid-üş-şüheda olan Hazret-i Hamza Radıyallahü Anh, mükerrer vakıatla kendine iltica eden adamları muhafaza etmesi.. ve dünyevî işlerini görmesi ve gördürmesi çok vâkıatla, bu tabaka-i hayat tenvir ve isbat edilmiş.”9 “Bazı Evliya bir dakikada bir günlük işi görmüş. Bazıları bir saatte bir sene vazifesini yapmış. Bazıları bir dakikada bir Hatme-i Kur’aniyeyi okumuş olduklarını rivayet edip ihbar ediyorlar. Böyle Ehl-i Hak ve Sıdk, bilerek kizbe elbette tenezzül etmezler.”10 “Ancak işitenler (çağrıya) icabet eder. Ölülere gelince; Allah onları diriltir, sonra ona döndürülürler.”11 Tirmizi, bu ayetin tefsirinde şu hadis-i şerifi nakleder: “Cabir b. Abdullah’tan h rivayet edilmiştir. O şöyle dedi: Resulullah g bir gün bana rastladı ve: -Ya Cabir, neden seni düşünceli görüyorum? buyurdular. Ben: -Ey Allah’ın Resulü, babam şehid oldu, arkasında borç ve (bakılması gereken bir) aile bıraktı, dedim. Resulullah g: -Babanın Allah tarafından nasıl karşılandığını sana müjdeleyeyim mi? buyurdu. -Evet, ya Resulullah, dedim. Buyurdu ki: -Allah, hiç kimseyle perde arkasından olmaksızın konuşmamışken, babanla yüz yüze konuştu ve ona: ‘İste benden, vereyim!’ buyurdu. O da: ‘Ey Rabbim, senin yolunda ikinci kez öldürüleyim, beni dirilt!’ dedi. Allahu Teâlâ: ‘Ne var ki, onların (ölülerin) tekrar (dünyaya) dönemeyeceklerine dair benim sabık hükmüm vardır.’ buyurdu. O da: ‘Ya Rabbi, arkamda kalanlara bunu ulaştır!’ dedi. Allahu Teâlâ da: ‘Allah yolunda öldürülenleri sakın ölüler sanma...’ [Âl-i İmrân, 169] ayetini indirdi.”12 İbn-i Abbas h Nebi’nin g şöyle buyurduğunu rivayet etti: “Uhud’da kardeşlerinize (şehidlik) isabet edince Allah onların ruhlarını yeşil kuşların içine yerleştirdi. (Bu ruhlar yeşil kuş suretindeki taşıyıcılarına binerek) cennet nehirlerine uğrar meyvelerinden yerler (sonra), arşın gölgesinde asılı olan altından kandillere dönerler. (Şehidler) Yediklerinin, içtiklerinin ve

İbn-i Teymiye, Mecmu’l Fetava, C.2, S.243. Barla Lâhikası, 234, Yirmiyedinci Mektuptan/Galib’in Fârisî Keramet-i Gavsiye münasebetiyle yazılmıştır/18.

5

Meryem, 35.

6

Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 15-16, Parlak Fıkralar ve Güzel

ArticleRisaleleri - 2 Küfür

12 Tirmizi, Hadis No:3010; İbn-i Mâce Hadis No:190; Sahih-i İbn-i Hibban Hadis No:7022.

kaldıkları yerin güzelliğini görünce, ‘Bizim cennette diri olup da (Şehadetten dolayı cennet nimetleriyle) rızıklandırıldığımızı, cihada yönelmeleri ve savaştan korkup kaçmamaları için (dünyada bulunan) kardeşlerimize iletecek kim var?’ derler. (Bunu nüzerine) Her türlü noksan sıfatlardan münezzeh olan Allah; ‘(Bunu) Sizden onlara ben eriştireceğim’ buyuracak. (Nitekim) Allah; ‘Allah yolunda öldürülenleri ölü zannetmeyin...” (mealindeki) ayet-i kerimeyi sonuna kadar indirdi’.”1 Said Nursi, ölmüş insanların hayatta oldukları gibi dünya hayatında tasarrufatlarının devam ettiğini, hatta yaşayan bir insandan daha çok tasarrufatlarının olduğunu iddia etmektedir. Sıkıntıları giderme, ihtiyaçları karşılama, dünyada seni meşhur etme, kaybolan eşyaları bulma ve benzeri bir ölünün hatta bir dirinin bile yapamayacağı birçok olağan üstü ve ilahi özellikleri ölülere atfetmektedir. Kuşkusuz bu yapılan şirktir ve sahibini İslam milletinden çıkartır. Said Nursi, burada ve daha başka birçok yerde yalnızca Allah’a c has olan ilahlık özelliklerinin birçoğunu evliya dediği kimselere rahatlıkla atfetmektedir. Bunun şirk olduğu konusunda hiç kimsenin şüphesi olamaz. İbn-i Teymiyye bu konuda icma naklederek şöyle demektedir: “Her kim nebileri ve melekleri aracı edinir, onlara dua eder, onlara tevekkül eder ve günahların bağışlanması, kalplerin hidayet bulması, sıkıntıların giderilmesi ve problemlerin giderilmesi gibi konularda onlardan fayda elde etmek veya zararı defetmek isterse o, Müslümanların icmasıyla kâfirdir.”2 Risale-i Nur’da İstiğase “Gavs beytinde diyor ki; “Garbda beni çağırdığı vakit, onun imdadına yetişeceğim.” Evet doğrudur. Arabî tarih ile bin üçyüz otuz dokuzda (1339) müthiş bir buhran-ı ruhî ve dehşetli bir heyecan-ı kalbî ve dağdağalı bir teşevvüş-ü fikrî geçirdiğim sıralarda, pek şiddetli bir surette Hazret-i Gavs’dan istimdad eyledim. Bir-iki yerde bahsettiğim gibi, “Fütuh-ul- Gayb” kitabı ile ve dua ve himmetiyle imdadıma yetişti ve o buhranı geçirdim.”3 “Ondokuzuncu Mektub’u bir mecliste ve bir cuma gecesi okumak niyetiyle üzerime almıştım. Şiddetli yağmurlu bir gece idi. O mecliste okumak üzere elimi cebime koydum, o mübârek eser yerinde olmadığını hayretle gördüm. Eseri koyduğum ceb yırtık ve delik olmadığı gibi, ben de başka hiçbir yerde durmadığıma göre bu hale hayret etmemek kabil mi? O geceyi uykusuz geçirdim, müteessir oldum. Hazret-i Gavs’dan bu mübârek eseri istedim. Lillâhilhamd, ertesi günü bu eseri dinlemekle namaza başlamış olan bir muallim vasıtasiyle 1 Ebu Davud, Hadis No:2520; El-Müstedrek, Hâkim Hadis No:2444. 2

Mecmu’l Fetava, C.1, S.124.

3 Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 194, Sekizinci Lem’a/Gavs, meşhur kasidesinde –sarahat derecesinde- bizlerden, yâni hizb-ül-Kur’an’dan haber verdiği gibi (...).

bulundu. Şakır şakır yağmur altında ve çamur içinde bu mübarek eser bulunsa bile artık okunmayacak derecede olacağını tahmin edersiniz değil mi? Şâyân-ı hayret ve cây-ı dikkat ve medâr-ı ibrettir ki, en ufak bir leke bile olmamıştır.”4 “Ben sekiz-dokuz yaşında iken, bütün nahiyemizde ve etrafında ahali Nakşî Tarîkatında ve oraca meşhur Gavs-ı Hîzan namiyle bir zattan istimdat ederken, ben akrabama ve umum ahaliye muhalif olarak “Yâ Gavs-ı Geylânî” derdim. Çocukluk itibariyle elimden bir ceviz gibi ehemmiyetsiz bir şey kaybolsa, “Yâ Şeyh! Sana bir fatiha, sen benim şu şeyimi buldur.” Acibdir ve yemin ediyorum ki, bin def ’a böyle Hazret-i Şeyh, himmet ve duasiyle imdadıma yetişmiş. Onun için bütün hayatımda umumiyetle fâtiha ve ezkâr ne kadar okumuş isem, Zât-ı Risaletten (A.S.M.) sonra Şeyh-i Geylânî’ye hediye ediliyordu.”5 “Allah ile beraber başka bir ilâha yalvarma! Ondan başka ilâh yoktur.”6 “(Rahman’ın kulları) Allah ile beraber başka ilaha yalvarmazlar.” 7 “Allah’tan başkasına; sana ne fayda, ne de zarar verebilecek olan şeylere yalvarma! Böyle yaptığın takdirde sen, muhakkak zalimlerden olursun.”8 “De ki: ‘Allah’tan başka yalvardıklarınızı gördünüz mü? Bana gösterin, onlar yerden neyi yarattılar? Yoksa gökler(in yaratılışın)da onların bir ortaklığı mı var? Eğer doğru iseniz, bundan önce (inmiş olan) bir kitap yahut bir bilgi kalıntısı getirin!’ Allah’ı bırakıp da kıyamet gününe kadar kendisine cevap veremeyecek şeylere yalvarandan daha sapık kim olabilir? Oysa onlar, bunların yaptıklarından habersizdirler.”9 “Ey insanlar, size bir misal verildi, onu dinleyin: O Allah’tan başka yalvardıklarınız (var ya), onların hepsi bir araya toplansalar, bir sinek dahi yaratamazlar.”10 “Hiçbir şey yaratmayan, kendileri yaratılan şeyleri (Allah’a) ortak mı koşuyorlar? Oysa onlar, ne onlara, ne kendilerine yardım edebilirler.”11 “Allah’tan başka yalvardıklarınız da sizler gibi kullardır. (Eğer iddianızda) doğru iseniz, çağırın onları da size cevap versinler.”12 “Allah’tan başka yalvardıkları, hiçbir şey yaratamazlar, zaten kendileri yaratılmaktadırlar. Onlar ölüdürler, diri 4 Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 43-44, Parlak Fıkralar ve Güzel Mektuplar/Hulûsi Bey’in Bir Fıkrasıdır. 5 Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 179. Sekizinci Lem’a/Şeyh-i Geylânî’nin -kendinden sekizyüz sene sonra- gaybâşinâ gözüyle haber verdiği bir hâdise-i Kur’aniyedir. 6

Kasas, 28/88.

7

Furkan, 25/68.

8

Yunus, 10/106.

9

Ahkaf, 46/4-5.

10

Hacc, 22/73.

11

A’râf, 7/191-192.

12

A’râf, 7/194. 9

değil. Ne zaman dirileceklerini de bilmezler.”1 İbn-i Teymiyye r şöyle demektedir: “Müslümanlar, İslam dininde bilinmesi gereken zaruri şeylerden biri olan; bir kulun Allah’ın dışında başka birisine ibadet etmesi, ona dua etmesi, ondan istiğase dilemesi veya ona tevekkül etmesinin caiz olmadığını bilmekteler ve bu konuda ittifak halindeler. Yakınlaştırılmış bir meleğe veya gönderilmiş bir resule ibadet eden, onlara dua eden veya onlardan istiğase (yardım) dileyen müşriktir. Herhangi birisinin, ey Cebrail ya da ey Mikail ya da ey İbrahim ya da ey Musa ya da ey Allah’ın Resulü beni bağışla, bana rahmet et, beni rızıklandır, bana yardım et, beni kurtar, düşmanlarıma karşı beni koru veya benzeri şekilde sözler söylemesi, hiçbir Müslümanın yanında caiz değildir. Bilakis tüm bunlar ilahlığın özelliklerindendir.”2 İbn-i Kayyım r şöyle demektedir: “Şirkin çeşitlerinden biri de; ihtiyaçları ölülerden istemek, onlardan yardım dilemek ve onlara yönelmektir. Bu, yeryüzünde şirkin köküdür. Ölünün ameli kesilmiştir. O kendisine bile ne fayda ne de zarar veremezken nasıl olur da ondan yardım istenilir ve ondan ihtiyaçların giderilmesi talep edilir.”3 Risale-i Nur’da Taddudu Mekân (Bir Anda Birçok Yerde Bulunmak) “Velilerin abdâlı, çok yerlerde bir anda zuhur eder, görünür.” 4 “Hattâ evliyâdan, ziyade nuraniyet kesbeden ve abdâl denilen bir kısmı, bir anda birçok yerlerde müşahede ediliyormuş. Aynı zat, ayrı ayrı çok işleri görüyormuş.”5 “Burada, harika bir hâdiseyi nakletmeden geçemeyeceğiz. Şöyle ki: Bediüzzaman hapiste iken, bir gün, o zamanın Eskişehir Müddeiumumisi Üstad’ı çarşıda görür. Hayret ve taaccüple ve vazifesine son vereceği ihtariyle, hapishane müdürüne: -Ne için Bediüzzaman’ı çarşıya çıkardınız? Şimdi çarşıda gördüm. Müdür de: -Hayır efendim. Bediüzzaman hapishanede, hattâ tecrittedir; bakınız, diye cevap verir. Bakarlar ki, Üstad yerindedir. Bu hârika vâkıa adliyede şayi olur. Hakimler: “Bu hale akıl erdiremiyoruz” diye birbirlerine naklederler. Aynen bunun gibi bir vakıa da, Bediüzzaman Denizli hapsinde iken olmuştur. Üstadı, halk, iki-üç defa muhtelif camilerde sabah namazında görür. Savcı işitir. Hapishane müdürüne pürhiddet: 1

Nahl, 16/20-21.

2

Mecmu’l Fetava, C.3, S.272.

3

Medaricu’s Salikin, C.1, S.353.

4 Sözler, 657, Lemeât/Temessülün Aksamı Muhtelifedir; Lemeât, 25, Çekirdek Çiçekleri/Mebhaslar/Temessülün Aksamı Muhtelifedir. 5 Birinci 10

Sözler, 178; Tılsımlar Mecmûası, 29-30, Onaltıncı Söz/ Şua/Üçüncüsü.

ArticleRisaleleri - 2 Küfür

-Bediüzzaman’ı sabah namazında dışarıya, camiye çıkarmışsınız, der. Tahkikat yapar ki, Üstad hapishaneden dışarıya kat’iyyen çıkarılmamış.”6 Said Nursi, bir insanın yapmasının mümkün olmadığı veya sadece Allah’a has olan özellikleri, sıklıkla gerek kendisine, gerekse evliya dediği kimselere vermektedir. Keramet olabilecek cinsten olanları da Allah’ın onlara bir lütfu değil de bu evliya dediği kimselerin bu tür kerametleri dilediği zaman ve dilediği gibi yapabilecekleri anlamında açıklamalarla sunmaktadır. Evliya dediği bazı zatların mutlak tasarruf sahibi olduklarını ifade etmektedir. Bu tür söylemlerin küfür ve şirk olduğunda hiçbir Müslümanın kuşkusu yoktur. Her Müslüman bilir ki; mutlak güç ve kudret sahibi yalnızca Allah’tır. Evliya dediği ve hatta ölü dediği kimselerin bu tür olağanüstü durumları yapması mümkün değildir. Risale-i Nur’da Cennet ve Cehennem İslami birçok konuda sapkın bir görüşe sahip olan Said Nursi, cennet ve cehennem hakkında da sapık bir görüşe sahiptir. Cennet ve cehennemle ilgili birkaç sözünü beraber okuyalım. “...bütün kanaat ve kuvvetimle ehl-i imana bir hizmet-i imaniye yapmak için, değil yalnız dünya hayatımı ve fânî makâmatımı, belki -Lüzum olsa- âhiret hayatımı ve herkesin aradığı uhrevî bâkî mertebelerini fedâ etmeği; hattâ cehennemden bazı bîçâre ehl-i îmanları kurtarmağa vesile olmak için -lüzum olsa- cenneti bırakıp cehenneme girmeği kabul ettiğimi hakîkî kardeşlerim bildikleri gibi...”7 “Birkaç adamın imanını kurtarmak için cehenneme girmeye hazırım.”8 “Bu hizmete, yâni ehl-i îmanı dalâlet-i mutlakadan kurtarmağa, lüzum olsa, dünyevî hayat gibi, uhrevî hayatımı da feda etmek bir saadet bilirim; binler dostlarım ve kardeşlerimin cennete girmeleri için, cehennemi kabûl ederim.”9 “Ben, cemiyetin îmanını kurtarmak yolunda dünyamı da feda ettim, âhiretimi de.”10 6 Tarihçe-i Hayat, 209, Eskişehir Hayatı/Risale-i Nur’un gittikçe inkişaf ettiğini, iman ve İslâmiyetin kuvvetlenmeye başladığını anlıyan gizli din düşmanları (...). Şuâlar, 368, Ondördüncü Şuâ/Afyon Mahkemesine Beyan 7 Ediyorum Ki; Müdâfaalar, 251, Afyon Müdâfâsı/ Afyon Mahkemesine Beyan Ediyorum Ki; Tarihçe-i Hayat, 541, Afyon Hayatı/Afyon .)...( Mahkemesine Beyan Ediyorum Ki Sözler, 706, Teşrin-i sâni (1950) de Ankara Üniversitesinde 8 (...) bir konferanstır; Emirdağ Lâhikası II, 137, Yirmiyedinci Mektuptan/Aziz, Sıddık Kardeşlerim! Bir zât, uzunca bir mektup yeni )...( .hurufla bana yazmış, kendisinin kim olduğunu bildirmemiş Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 12, Parlak Fıkralar ve Güzel 9 Mektuplar/Risale-i Nur’un Makbuliyetine İmza Basan ve Gaybi İşaretlerle Ondan Haber Veren Sekiz Parçadan Birinci Parçadır; Emirdağ Lâhikası I, 12, Yirmiyedinci Mektuptan/Aziz, Sıddık Kardeşlerim!; Emirdağ Lâhikası I, 57, Yirmiyedinci Mektuptan/ .İkramıİzhar Mektubunun Tetimmesi Sikke-i Tasdîk-ı Gaybî, 12, Parlak Fıkralar ve Güzel

10

“Sonra, ben cemiyetin îman selâmeti yolunda âhiretimi de feda ettim. Gözümde ne cennet sevdası var, ne cehennem korkusu. Cemiyetin, yalnız yirmi milyon Türk cemiyetinin değil, yüzlerce milyon bütün İslâm cemiyetinin îmanı nâmına bir Said değil, bin Said feda olsun. Kur’ân’ımız yeryüzünde cemaatsiz kalırsa cenneti de istemem; orası da bana zindan olur. Milletimizin îmanını selâmette görürsem, cehennemin alevleri içinde yanmağa razıyım. Çünkü vücudum yanarken, gönlüm gül-gülistan olur.”1 Said Nursi’nin hafife aldığı cennet ve cehennem hakkında Allah b şöyle buyurmaktadır: “O, Allah’ın, yüreklere işleyen tutuşturulmuş ateşidir.”2 “Doğrusu biz seni, gerçekle, müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik. Cehennem halkından sen sorumlu değilsin.” 3 “Rabbinizden gelecek olan mağfirete ve takva sahipleri için hazırlanan, genişliği gökler ve yer kadar olan cennete koşun!”4 “Çalışanlar bunun (azaba uğratılmamak, nimet cennetlerine kavuşmak) için çalışsınlar!”5 “Rableri onlara, kendi katından bir rahmet, bir hoşnutluk ve içinde tükenmeyecek nimetler bulunan cennetler müjdelemektedir. Orada daimî ve ebedîdirler. Şüphesiz, en büyük mükâfat Allah katındadır.”6 “Biz, zalimler için, alevi kendilerini kuşatacak olan bir ateş hazırladık. Eğer yardım isterlerse, yüzleri kızartan erimiş maden gibi bir su ile yardım olunurlar. (O su) ne kötü bir içecek ve (o ateş) ne kötü bir dayanaktır.”7 “Onlar, insanın içine işleyen bir sıcağın ve kaynar suyun içinde, soğukluğu ve hoşluğu olmayan kapkara bir dumanın gölgesindedirler.”8 Said Nursî’nin cennet ve cehennem hakkındaki bu ölçüsüz sözleri; bazılarına, coşkun, kendisini İslâm ve Müslümanlar için feda etmeye hazır, iman için her şeyi göze almış birinin sözleri gibi gelebilir. Aslında bu sözlerde yüce Allah’ın hem lütfunu, hem de kahrını küçümseyiş, cennet ve cehennemi hafife alış, “avam”dan farklı olmak için bir hamaset taslayış vardır. Bu sözler; adeta, “kulluk” bilincini yitirmiş, cennet ve cehennemi zikrederken -Allah’ın onca teşvik ve korkutmalarına rağmen meydan okurcasına- istihfafkâr, ne korkusu ne de ümidi kalmış, Mektuplar/Risale-i Nur’un Makbuliyetine İmza Basan ve Gaybi İşaretlerle Ondan Haber Veren Sekiz Parçadan Birinci Parçadır; Emirdağ Lâhikası I, 12, Yirmiyedinci Mektuptan/Aziz, Sıddık Kardeşlerim!; Emirdağ Lâhikası I, 57, Yirmiyedinci Mektuptan/ .İkramıİzhar Mektubunun Tetimmesi

ubudiyete yakışan zillet hırkasının içinde olması gerekirken ancak rububiyete yaraşan kibir ridasına ve azamet izarına bürünmüş birinin sözleri olabilir. Cehennem İçinde Özel Cennet (?) “Diyorsunuz ki: Amcası Ebu Tâlib’in îmânı hakkında esah nedir? Elcevap: Ehl-i Teşeyyu’, îmânına kail; Ehl-i Sünnet’in ekserîsi, îmânına kail değiller. Fakat benim kalbime gelen budur ki: Ebu Tâlib, Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselâm’ın Risaletini değil; şahsını, zâtını gayet ciddî severdi. O’nun -o gayet ciddî o şahsî şefkati ve muhabbeti, elbette zâyie gitmeyecektir. Evet, ciddî bir surette Cenâb-ı Hakk’ın Habib-i Ekremini sevmiş ve himaye etmiş ve taraftarlık göstermiş olan Ebu Tâlib’in; inkâra ve inâda değil, belki hicab ve asabiyet-i kavmiye gibi hissiyata binaen, makûl bir îmân getirmemesi üzerine cehenneme gitse de; yine cehennem içinde bir nevi hususî cenneti, onun hasenatına mükâfeten halkedebilir. Kışta bâzı yerde baharı halkettiği ve zindanda -uyku vasıtasıyla- bâzı adamlara zindanı saraya çevirdiği gibi, hususî cehennemi, hususî bir nevi cennete çevirebilir...”9 Müseyyeb İbn Hazn h şöyle demiştir: “Ebu Talib’e ölüm (alâmetleri) geldiği zaman, Resulullah g ona geldi ve amcasının yanında Ebu Cehil İbn-i Hişam ile Abdullah İbn-i Ebu Umeyye İbnü’lMugire de vardı. Resulullah g, Ebu Talib’e: -Ey amca! Lâ ilâhe illâllah kelimesini söyle de bununla Allah katında sana şefaat için hüccet getireyim, dedi. Bunun üzerine Ebu Cehil ile Abdullah İbn-i Ebu Umeyye: -(Ey Ebu Talib!) Abdulmuttalib milletinden yüz mü çeviriyorsun? diyerek men ettiler. Resulullah da amcasına tevhid kelimesini arza devam ediyordu. O ikisi de devamlı olarak kendi söylediklerini tekrar ediyorlardı. Nihayet, Ebu Talib bunlara karşı söylediği son söz olarak: -O (Ebu Talib) Abdulmuttalib milleti üzeredir, dedi ve lâ ilâhe illâllah demekten çekindi. Ravi dedi ki: Resulullah g: -Yemin ederim ki, hakkında mağfiret dilemekten nehyolunmadıkça muhakkak Allah’tan senin için mağfiret isteyeceğim, dedi. Bunun üzerine Allah, “Kendilerinin cehennem ehlinden oldukları iyice belli olduktan sonra, -yakın akraba da olsalar- müşrikler için (Allah’tan) af ve mağfiret dilemek ne Peygamber’in ne de mü’minlerin yapacağı bir iştir.” [Tevbe, 113] ayetini indirdi. Yine Allah, Ebu Talib hakkında (ayet) indirdi de Resulü’ne hitaben şöyle buyurdu: “Sen sevdiğin kimseye hidayet edemezsin; fakat Allah dilediğine hidayet eder. O, hidayete lâyık olanları daha iyi bilir.” [Kasas, 56]10 Ebu Said el-Hudrî’den h şöyle rivayet edilmektedir: “Resulullah’ın g yanında amcası Ebu Talib anıldı da: ‘Kıyamet gününde şefaatimin amcama fayda

1

Tarihçe-i Hayat, 600, Isparta Hayatı/Tahliller/Eşref Edip.

2

Humeze, 6-7.

3

Bakara, 2/119.

4

Âl-i İmrân, 3/133.

5

Saffat, 37/61.

6

Tevbe, 9/21-22.

7

Kehf, 18/29.

9 Olan

8

Vâkıa, 56/42-44.

10

Mektubat, 366, Yirmisekizinci Mektup/Sekizinci Risale Sekizinci Mes’ele/Sekizinci Nükte. Buhari, Hadis No:3884; Müslim, Hadis No:39-24. 11

vereceğini umarım. Şefaatimle amcam, topuklarına ulaşabilen ateşten bir çukura konulur da, o çukurda dimağının aslı kaynar.’ buyurdu.”1 Nurcular Kabre İmanla Girerler, Cennetliktirler “(...) işaret ve beşaret-i Kur’aniyede ifade eder ki: ‘Risale-i Nur dâiresi içine girenler, tehlikede olan îmanlarını kurtarıyorlar ve îmanla kabre giriyorlar ve cennete gidecekler.’ diye müjde verirler.”2 “Evet, Risale-i Nur’un bu dehşetli zamanda kazandırdığı iki netice-i muhakkakası, her şeyin fevkindedir; Başka şeylere ve makamlara ihtiyaç bırakmıyor. Birinci Neticesi: Sadakat ve kanaatla Risale-i Nur dairesine giren, îmanla kabre gireceğine gayet kuvvetli senetler var.”3 İşte Risale-i Nur’daki cennet ve cehennem inancı; cehennemi arzulama, cenneti hafif görüp istememe, sahabeye cehennemi istediği iftirası, cehennemlik olduğu ve nasıl azap göreceği sabit olan Ebu Talib için cehennemin içinde cennetin yaratılacağı, Nurcuların cennetlik olduğu ve birçok sapık görüş ve düşünce… “İmanı kurtarmak”tan dem vuranlar, ne yazık ki, ölçüsüz sözleriyle Müslümanların cennet ve cehennem hakkındaki inançlarını altüst etmeye teşebbüs etmişlerdir. Nur Risaleleri’nde cennet ve cehennem öylesine yer değiştirmiştir ki, âdeta cennet, zindan; cehennem, güllük gülistanlık, bazıları için hususî cennet olmuştur. Ona göre ashabın en büyüklerinden olan Ebubekir h, cehenneme sadece kendisinin atılması için Allah’a yakarmakta; evliya, Said Nursî ve talebeleri cenneti istememekte; Said Nursî cehenneme atılmaya hazır olduğunu ilan etmektedir. Kur’an-ı Kerim’in yüzlerce ayetinde cennet ve cehennem üzerinde durup cennete teşvik edilip cehennemden sakındırılırken, “Kur’an’ın hakikî tefsiri” olduğu iddia edilen Nur Risaleleri, cennet ve cehennemle ilgili ayetleri Kur’an’ın ifade ettiğinin tam tersi ile tefsir etmektedir! Risale-i Nur’u anladıkça özellikle günümüzdeki Nurcuların sapıklığını ve bir kişinin imanını kurtarmak için kendini feda etme fikrinin kaynağının neresi olduğunu daha iyi anlamaktayız. Kendisini feda eden abiler ve ablalar olarak tabir edilen Nurculardan bazı taifeler, zinayı, içkiyi, namaz kılmamayı, oruç tutmamayı ve her türlü münkeri ve pisliği bu düşünceden kaynaklanarak yapmaktadırlar. Birisinin imanına vesile olacağım diye barlarda ve pavyonlarda dolaşan Nurcu ablaların fikri alt yapısının Said Nursi tağutu olduğunu görmekteyiz. Başkasının imanını kurtaracağım derken kendi imanını feda etme, başkasını cennete sokacağım 1

Buhari, Hadis No:6564; Müslim, Hadis No:360-210.

2 Tarihçe-i Hayat, 277, Kastamonu Kardeşlerime Mühim Bir İhtar

Hayatı/Âhiret

3 Tarihçe-i Hayat, 312, Kastamonu Hayatı/Bir cüz’î hadise münasebetiyle İnebolu’ya yazılan ve o gibi çirkin hadiseleri köküyle kesen bir mektubun suretidir. 12

ArticleRisaleleri - 2 Küfür

derken kendisini cehenneme sürükleme fikrinin kaynağı, az önce kendi risalelerinde okuduğunuz gibi bu sapık tağutun sözleridir. Bu sözler çok hırslı ve gayretli birisisin abartılı sözleri değildir. Bilakis günümüzde özellikle Nurcularda şahid olduğumuz yüzlerce gayri İslami tavırların ana kaynağıdır. Onlar, zanlarınca birilerinin imanına vesile olmak için onlarca haram, küfür ve şirki rahatlıkla işlemektedirler. Onlara göre, zanlarınca birisinin imanına vesile olmak için cehenneme götürecek ameller işlemek, onların gözünde bu büyük bir fedarkarlık örneğidir. Allah b her Müslümanın cehennemden ve ona vesile olan amellerden uzak durmasını, cennette ve cennete götürecek amelleri işlemeye gayret etmesini isterken, bu sapıklar ise zanlarınca birisinin imanına vesile olmak için cehenneme girmeye hazır olduklarını söylerler ve cehenneme götürecek onlarca münkeri rahatlıkla işlerler. Hâlbuki onlar, zanlarınca birini cennete kazandırmak için kendisini feda ederken cennete kazandırdıklarını zan ettikleri yeni Nurcu da başka birisini cennete kazandırmak için o da kendisini cehenneme sunmaktadır. Yani bu düşünce ile her Nurcu, cennete kazandırdığını zan ettiği birini aslında cehenneme fedai olarak kazanmaktadır. Dolayısıyla iman ve cennete girdirme iddiaları boş bir kuruntudan öteye geçmemektedir. Said Nursi ve Her Suale Cevap Vermesi, Hiç kimseye Soru Sormaması “Herhangi ilme sorulan suale bila-tereddüd derhal cevap verirdi.”4 “Sorulacak suallere cevap vermeye hazır bulunduğu gibi kimseye sual sormayacağını da beyan ederek bu kararda yirmi sene sebat etti.”5 “Hiçbir ulemadan soru sormazdı. Yirmi sene daima mûcib kaldı. Bu hususta kendileri derlerdi ki: ‘Ben ulemanın ilmini inkâr etmem. Binaenaleyh kendilerinden sual sormak fazladır. Benim ilmime şüphe edenler var ise sorsunlar onlara cevap vereyim. Şu halde sormak şüphe edenlerin hakkıdır.’ ”6 “Said Nursi kırk sene evvel İstanbul’da iken, ‘kim ne isterse sorsun’ diye, hârikulâde bir ilânat yapmıştır. Böyle had ve hududu tâyin edilmeyen, yâni ‘şu veya bu ilimde veya mevzuda, kim ne isterse sorsun’ diye bir kayıt konulmadan ilânat yapmak ve neticede daima muvaffak olmak; beşer tarihinde görülmemiş ve böyle ihâtalı ve yüksek bir ilme sâhip böyle bir İslâm dâhisi, Asr-ı Saadet müstesna şimdiye kadar zuhur etmemiştir.”7 4 Tarihçe-i Hayat, 34, İlk Hayatı; İctimâi Reçeteler I, 11, Tarihçe-i Hayat/Rü’ya. 5 Tarihçe-i Hayat, 37, İlk Hayatı/O Zamanki Hayatına Kısa Bir Bakış; İctimâi Reçeteler I, 14, Tarihçe-i Hayat/O Zamandaki Hayatları Şöylece Tasvir Olunur 6 İctimâi Reçeteler I, 23-24, Tarihçe-i Hayat/Ders; Tarihçe-i Hayat, 44, İlk Hayatı 7

Sözler, 702, Teşrin-i Sâni (1950) de Ankara Üniversitesinde

“İstanbul’daki ikametgâhının kapısında bir levha asılı idi: Burada her müşkil halledilir; her suale cevap verilir, fakat sual sorulmaz.”1 Peygamber g bile böyle mutlak bir iddiada bulunmamıştır. İmam Buhari, Sahih’inde İ’tisam Bölümünde “Peygamber kendisine vahiy indirilmeyen konularda sual sorulduğunda ‘Bilmiyorum’ der yahut kendisine o konuda vahiy indirilinceye kadar, o soruya cevap vermezdi. Peygamber g: ‘Biz sana Kitabı hak ile indirdik ki, insanlar arasında Allah’ın sana gösterdiği biçimde hüküm veresin; hainlerin savunucusu olma!’ [Nisa, 105] kavlinden dolayı, rey ile de kıyas ile de söz söylemezdi.” ismiyle bir bab açmıştır. Hemen ardından da İbn-i Mesud’un h şu sözünü rivayet etmiştir: “Peygamber’e g ruhtan soruldu da, o konuda ayet indirilinceye kadar sükût etti.” Nitekim aynı bapta, Cabir b. Abdullah’ın h Peygamber’e: -Ya Resulallah! Ben malımda nasıl hükmedeyim, malımda nasıl yapayım? diye sordum. Cabir; Resulullah bana Nisa: 11-13. miras ayeti ininceye kadar hiçbir cevap vermedi, dedi.2 Bu konuda başka bir hadis ise Resulullah’ın g şu sözüdür: “Tübbe’nin mel’un olup olmadığını bilmiyorum, Uzeyr’in peygamber olup olmadığını bilmiyorum” buyurmuştur. 3 “Şüphesiz Allahu Teâlâ, ilmi insanlara ihsan ettikten sonra (hafızalardan) zorla söküp almaz. Lâkin insanlardan ilmi, bilgileriyle beraber âlimlerin ruhlarını kabzetmek suretiyle alır. Artık geride birtakım cahil insanlar kalır. Onlara halk tarafından dini sorular sorulur, onlar da şahsi reyleri ve arzuları ile cevap verirler ve böylece hem halkı dalâlete sürüklerler, hem de kendileri saparlar.”4 Allah Resulü’nün bile böyle bir iddiası olmadığı halde, Said Nursi nasıl olur da her soruya cevap verir, üstelik “tereddüt etmeden” ve “mutlak bir isabetle”?... Gayri islami düşünce, ilimsizce konuşma ve onlarca sapıklığının kaynağını anladık, lakin bu küstahlık, yalan ve kibrin kaynağı nedir? Risale-i Nur Yazarının Eğitimi Evet, tağut Said Nursi’nin ve müşrik Nurcuların şuana kadar zikrettiğimiz birçok sapıklılığın nedenini merak ediyor olabilirsiniz. Nedenlerinden bir tanesini kendi söylemleriyle açıklık getirelim. 3 Aylık eğitimle peygamberlerin bile iddia etmediğiniiddia ediyor: (...) bir konferanstır 1

Tarihçe-i Hayat, 47, İlk Hayatı

2

Buhari Hadis No:7309.

3

Ebu Davud, Sünnet, 14/4674.

4

İbn Mâce, İ‘tisâm,3/22.

“Evet o zât (Said Nursî) daha hal-i sabavette iken ve hiç tahsil yapmadan zevahiri kurtarmak üzere üç aylık bir tahsil müddeti içinde ulûm-u evvelîn ve âhîrine ve ledünniyat ve hakaik-ı eşyaya ve esrar-ı kâinata ve hikmet-i İlâhiyeye vâris kılınmıştır ki, şimdiye kadar böyle mazhariyet-i ulyâya kimse nail olmamıştır.”5 Görüldüğü gibi bu meczup adam ve onun talebeleri, ona verilen ilmin bugüne kadar hiç kimseye verilmediği iddia etmektedirler ki; buna peygamberler de dâhildir. Lakin yazdığı saçmalıkların, bidatlerin, küfür ve şirk söylemlerinin bir kısmını burada izah etmeye çalıştığımız gibi, eserlerini okuyan herkes bilir ki; en büyük ahmağın bile söylemekten haya edeceği şeyler ilim adına orada yazılmıştır. Ayrıca kâinatın başından sonuna kadarki ilme, ledunni ilme, eşyanın hakikati ilmine, kâinatın gizli ilimlerine sahip olduğunu ve ilahi hikmetleri bildiği de iddia edilmektedir. Yeryüzünde Adem’den n günümüze kadar bu kadar büyük bir iddia da bulunan olmuş mudur? Yahut bu kadar büyük bir yalanı atan olmuş mudur? Yazmış olduğu safsatalar içinde belki de en doğrusu; ilimsiz ve cahil olduğunu ifade etmiş olmasıdır. Herhangi bir ilmi tahsil etmediği, kendisinin ifade ettiği gibi bilinen bir hakikat olduğu için ilim adına çok büyük iddialarını sağlam bir dayanağa bağlaması gereken bu meczubun tek çıkar yolu kalmıştır ki; o da, ledunni veya vehbi bir ilim sahibi olduğunu iddia etmesidir. Zaten cehaletin dışında bu kadar sapıklığı bir adamda toplatan başka bir etkenin olması da düşünülemez. İşte ismi Nur Risaleleri olarak geçen kitaptaki küfür, şirk, haram, bidat, fesat, fitne, tahrif ve sapıklığın çok az bir kısmını buraya aktarıp izah etmeye gayret ettik. Makalenin uzamaması için uzun uzun izah edilmesi gereken bir konuyu özet geçmek zorunda kaldık. Amacımız; Said Nursi tağutunun küfür, şirk ve sapıklığının bir kısmını ortaya koymak ve yazdığı şirk ve küfür risalelerindeki sapıklığın az bir kısmına değinmekti. Nurculuk ve Nurcuların bu risalenin dışındaki sapıklıklarına hiç değinemedik, lakin şakirtlerin küfür, şirk ve fesatları üstadlarını kat kat geçmiştir. Şuana kadar İslami bir devletin olmayışından istifade ederek sapık görüşlerini yayan ve Müslümanların kalplerini fesada uğratan bu sapıklarla İslam Devleti, Allah’ın izniyle tüm sapıklığa savaş açtığı gibi, bunlara da savaş açmıştır. Allah’ın dinini tahrif eden ve İslam’ı bozan tüm sapık fırkalara asla yaşam hakkı vermeyecektir. Ve savaşımızın birinci önceliğinde bunların olduğunu hatırlatırız. Allah’ın izniyle İslam Devleti, hükmettiği topraklarda bu ve buna benzer batıl fırkaların hiçbirine yaşam hakkı tanımamıştır ve Allah’ın izniyle bundan sonra da tanımayacaktır. Bizi doğru yola ileten Rabbimize hamdolsun. 5 Şuâlar, 542, Onbeşinci Şua/Elhüccetü’z-Zehra/Risale-i Nur Nedir? ve Hakikatlar Muvacehesinde Risale-i Nur ve Tercümanı Ne Mahiyettedir Diye Bir Takriznâmedir; Tarihçei Hayat, 579, Afyon Hayatı/Risale-i Nur Nedir? Bediüzzaman Kimdir? 13

Hamd, Allah’a mahsustur. O’na hamdediyor, O’ndan yardım istiyor ve O’na istiğfar ediyoruz. Nefislerimizin şerrinden ve amellerimizin kötülüğünden Allah’a sığınırız. Allah kimi hidayete erdirirse onu saptıracak yoktur, kimi de saptırırsa onu doğru yola iletecek yoktur. Şehadet ederim ki; Allah’tan başka ilah yoktur. O tektir. O’nun bir ortağı yoktur ve şehadet ederim ki; Muhammed sallallahu aleyhi ve sellem O’nun kulu ve elçisidir. Ve sonra; Allahu Teâlâ şöyle buyuruyor: “Mü’minler, düşman birliklerini görünce, ‘İşte bu, Allah’ın ve Resulünün bize vaad ettiği şeydir. Allah ve Resulü doğru söylemişlerdir’ dediler. Bu, onların ancak imanlarını ve teslimiyetlerini artırdı.” [Ahzab, 22] Doğrudur! Muhakkak ki o, Allah’ın vaad ettiği vaadi ve doğru olan haberidir. İşte bugün küfür âlemi toplandılar ve çağrıda bulundular. Koalisyon kurup toplandılar. Tüm tuzaklarını toplayıp bir araya geldiler. Tuzakları, ortakları, müttefikleri ve dostları İslam’a ve ehline karşı savaşmak içindir. Mü’minlere ve dinlerine karşı; gerek kara, gerek hava ve gerekse de tüm denizdeki savaş aletleri ve askeri teçhizatlarından güç yetirdikleri şeylerle ellerinden geldiği kadar tuzaklar kurdular. Tüm bunları, Allah’ın nurunu hızlı bir şekilde söndürmek ve yeryüzünde Allah’ın dinine ve yoluna düşmanlıklarından ötürü yapmaktadırlar. Ayrıca tüm bunları, İslam ve sünnet ehline, hilafetlerinin, güçlerinin ve önceden olduğu gibi onlara temkinin ve kuvvetin geri dönmesinden kokup dehşete kapıldıkları için yapmaktadırlar. İslam Devleti’nin bugün girdiği bu 14

Bu, Allah‘ın ve Resulünün Bize Vaadettiğidir

alevli çarpışma, kuşatıcı savaş ve büyük cihad, Allah’ın izniyle ancak bize sabit bir iman ve kökleşmiş bir yakin katmaktadır. Tüm bunlar, Allah’ın b kullarına vaad ettiği güçlü bir zaferin mukaddimesinden ve apaçık fetihler öncesi harikulade olaylardan başka bir şey değildir. Bizler, Allah’ın kitabına ve bu ümmetin düşmanlarıyla yaptıkları uzun cihadların tarihine baktık ve düşmanlarımızın helak ve yok olmalarının yakın olduğunu ifade eden apaçık ayetler gördük. Ve bu da Allah’a, Resulüne ve dinine karşı savaşa başladıkları, bunu ilan ettikleri, kullarına ve dostlarına eziyet ettikleri ve Allah’ın dilediği kullarını varis kıldığı topraklarından onları çıkarmaya çalıştıkları gündür. Allah Tebareke ve Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Seni o yerden (Mekke’den) sürüp çıkarmak için neredeyse seni sıkıştıracaklardı. Bunu yapabilselerdi, senin ardından orada pek az kalırlardı.” [İsra, 76] Zaferimizin başlangıcı, en şereflisi ve en büyüğü; düşmanlarımızın üzerinde oldukları şeyin doruk noktası olan toplanma, gruplaşma, kibirlenme ve çokluklarıdır. İşte orada Allah b kullarını savunacaktır. Kuvvetinin, izzetinin ve kudretinin eseri onların üzerine inecektir. Allahu Teâla şöyle buyurdu: “Firavun da şehirlere (asker) toplayıcılar gönderdi. Dedi ki, ‘Bunlar pek az ve önemsiz bir topluluktur. Ve elbette bize karşı da büyük bir öfke beslemektedirler. Ama biz uyanık ve tedbirli bir topluluğuz.’ Böylelikle biz onları (Firavun ve kavmini) bahçelerden ve pınarlardan, servetlerden ve iyi bir konumdan çıkardık. İşte böyle yaptık ve onlara İsrailoğullarını mirasçı kıldık. Firavun ve adamları gün doğarken onları takibe koyuldular. İki topluluk birbirini

gördükleri zaman Musa’nın adamları: ‘Gerçekten yakalandık’ dediler. Musa, ‘Hayır! Rabbim şüphesiz benimledir, bana yol gösterecektir’ dedi. Bunun üzerine Musa’ya, ‘Asan ile denize vur’ diye vahyettik. Deniz derhal yarıldı. Her parçası koca bir dağ gibiydi. Ötekileri de oraya yaklaştırdık. Musa’yı ve beraberindekilerin hepsini kurtardık. Sonra ötekilerini suda boğduk. Bunda şüphesiz bir ibret vardır. Ama pek çokları iman etmiş değillerdi. Şüphesiz ki; senin Rabbin elbette mutlak güç sahibidir, çok merhametlidir.” [Şuara, 53-68] Ve Allah Subhanehu ve Teâlâ şöyle dedi: “Öyle ki elçiler, umutlarını kesip de, artık onların gerçekten yalanladıklarını sandıkları bir sırada onlara yardımımız gelmiştir; biz kimi dilersek o kurtulmuştur. Suçlu ve günahkârlar topluluğundan zorlu azabımız kesin olarak geri çevrilmeyecektir.” [Yusuf, 110] Ey Allah’ın kulları! Müslümanların cemaati, imanı için insanların karşısına çıkıp onlarla mücadeleye hazırlanmadıkça ve batıl ehlinin tüm kuvvetleriyle karşılaşmadıkça Müslümanların cemaatindeki iman olgunluğa erişmez. Müslümanların cemaati, bu cihad ve bu mücadelede imtihan tokmakları ve eziyet acısı için ortaya çıkar ve hezimet ve zafer üzere buna sabreder. Öyle ki; ona korku ve sarsıntı isabet eder. Daha sonra Allah’ın izniyle sabit kalır kuşkulanmaz, istikamet üzere kalır geriye dönmez ve raşid imanının yolunda ilerler. Eğer bu kâfir topluluk ve bu cihad olmamış olsaydı, iman artmayacak bilakis zayıflayacaktı. Kalpler ıslah olmayacak bilakis fesada uğrayacaktı. Aynı şekilde nefislerin bozulduğunu, gayretlerin gevşediğini ve imanın solduğunu görecektik. Rahatlıkla imtihan olunduğumuzda durum böyle olur. “Eğer Allah’ın; insanların bir kısmıyla diğerlerini savması olmasaydı, yeryüzü bozulurdu. Ancak Allah, bütün âlemlere karşı lütuf sahibidir.” [Bakara, 251] Yahudi, Hıristiyan, Rafızi, ateist, mürted ve Allah’ın düşmanı tüm küfür ümmetleri; Ninova’nın hilafet gölgesi altında Müslümanların üslerinden bir üs, fenerlerinden bir fener olduğunu görünce, mallarını, medyalarını, askerlerini ve mühimmatlarını Ninova vilayetindeki Müslüman ve mücahidlerle savaşmak için hazırladılar. Müslümanların orada emin ve izzetlice yaşamaları onların uykularını kaçırdı. Orada, insanlar için İslam’ın hükümlerinin yaşandığı bir örneğin oluşması onları yordu ve bitirdi. Orada insanlar, İslam’ı görüp yaşıyorlar, gölgesinde gölgelenip hayrından ve bereketinden nimetleniyorlar. İşte bu, onların en çok korktukları ve çekindikleri şeydir. Çünkü bu, İslam’ın nüfuzunun yayılmasının, alanının genişlemesinin ve insanların bu dine girmesinin yoludur. Ey Ninova halkı ve özellikle ey Mücahidler! Allah için Allah’ın dinine sahip çıkın! Düşmanlarınıza karşı cihadınızda ve savunmanızda sakın zayıflık göstermeyin! Çünkü bu zayıflık, İslam’ın bağlarını kırar ve Hakk’ın nurunu söndürür. Ey Muhacir ve Ensar topluluğu! Basiretiniz üzere yürüyün! Gayretiniz üzere şiddetli sıkıntılara sabrettiğiniz gibi sabredin! Bugün ve bugünden sonra sanki dağılmış saçlar toplandı, hayır ve adalet birleşti ve hak batılı defetti. İşlerde akıbet olarak sabır hayırlıdır. Allahu Teala şöyle buyurdu: “O

topluluk yakında bozguna uğrayacak ve arkalarını dönüp kaçacaklardır.” [Kamer, 45] Ve şöyle buyurdu: “Siz güçsüz olanın sizin olmasını istiyordunuz. Oysa Allah, sözleriyle hakkı meydana çıkarmak ve kâfirlerin ardını kesmek istiyordu. Bu, mücrimler hoşlanmasa da Allah’ın hakkı ortaya çıkarması ve batılı ortadan kaldırması içindi.” [Enfal, 7-8] Ey Hilafetin askerleri! Amerika ve dostlarının uçaklarının karşısında durduğunuzda, yerin ve göğün hükümdarlığını elinde bulundurana tevekkül edin ve sabit kalın. Çünkü “Yeryüzünde bulunan hiçbir canlı yoktur ki, Allah, onun perçeminden tutmuş olmasın.” [Hud, 56] Allah bize yeter ve o ne güzel vekildir, deyin. Bu, İbrahim’in ateşe atılırken söylediği sözlerdir. Muhammed g bu sözleri, insanlar O’na, “İnsanlar sizin aleyhinizde toplanmışlar, onlardan korkun” dediklerinde söyledi. Bilin ki; eğer gökyüzü yeryüzünün üstüne çakılıp birleşse bile Allah, her ikisinin arasında mü’minlerin teneffüs edecekleri bir yer açacaktır. Ey Fedailer bölüğü! Ey İstişhadçılar kafilesi! Ey saldırı seriyyeleri! Ey güzellik ve ziyadesinin talipleri! Ey şehidlik talebeleri! Ey Rıdvan ve cennetlere koşanlar! Allah’ın bereketi üzere yola koyulun. Muhakkak ki, savaş sizin savaşınızdır. Kâfirlerin gecelerini gündüze çevirin! Yurtlarını yıkıp yerle bir edin! Kanlarını nehir gibi akıtın! Allah’ın kendilerine nimet verdiği peygamberler, sıddıklar, şehidler ve salihlerin arkadaşlığıyla bu, en hayırlı nasip ve büyük kurtuluştur. Bunlar ne güzel arkadaştır. Her birinizin lisan-ı hali şu olsun; “Rabbim! Razı olman için acele ettim.” İslam ve Müslümanlardan ötürü Allah sizi hayırla mükâfatlandırsın. Sizler, kâfirlere korkuyu tattırdınız. Burunlarını çamura batırdınız. Nefislerimizle size feda olalım… Allah’tan sonra en güzel destek ve dayanak oldunuz, en güzel kol ve takviye oldunuz ve olmaya da devam ediyorsunuz. Ey Irak’taki ehlisünnet! Her seferinde yine akletmeyecek misiniz? Zillet ve horluğu yuttunuz. Hatta bunu güdüp sizden önceki israiloğulları gibi sizde şaşırıp kaldınız. Rafızilerin sizi azabın en kötüsüne uğrattığını görmüyor musunuz? İslam Devleti ile savaş bahanesiyle yurtlarınıza saldırıyorlar. Daha sonra erkeklerinizi öldürmeden, kadınlarınızı ve zürriyetlerinizi bazen esir almadan, bazen de onları yurtlarından sürmeden yurtlarınızdan ayrılmıyorlar. Irak’ın şehirlerinin ehlisünnetten boşaltıldığını görmüyor musunuz? Oraların, Allah’ın en rezil yaratıkları ve yere ayak basan en aşağılık mahluklarıyla yabanileştiğini görmüyor musunuz? Bayraklarına bakın, onlar sizinle savaşıyorlar! Şiarlarını dinleyin, onlar beldelerinizi kuşatıyorlar! Sizleri yurtlarınızdan çıkardıklarında yaptıklarını bir düşünün! Çağrılarını duyun! Onlar, Irak’tan Şam’a, Necid’ten Yemen’e kadar tüm ehlisünnetin topraklarına saldırı çağrısını haykırıyorlar. Ey ehlisünnet! Liderleriniz, tarihin tanıklık ettiği en düşük ve en alçak hıyanet şekliyle mıntıkalarda zulmetmektedirler. Davanızı sattılar ve işlerinizi ve topraklarınızı düşmanlarınıza teslim ettiler. İşte ateist kâfirler, kindar 15

Rafizi mürtedler

Nusayriler ve müşrik Rafıziler, pis ve batıni toplantılarında tüm âlemin görüp işittiği sahnelerde sizin mıntıkalarınızı paylaşıyorlar. İşte Halep… Kâfir ve Mecusi Rusların desteğiyle Nusayrilerin en şiddetli ve en büyük saldırısı oraya yöneldi. Bu saldırıyla, alternatif Nusayri varlığını ayakta tutmayı hedefliyorlar. Bunu da İslam Devleti ile savaşmakla meşgul olan ve destekçileri ve efendileri olan küfür devletlerinin maslahatı yolunda Allah’ın yeryüzündeki hükmünü izale etmek için çabalayan mürted sahavatın hainliği içerisinde yapmaktadırlar. Rumların planları bitmedi. Onların tuzakları, Muhammed s.a.v.’in yarımadasında bile akıp devam ediyor. Ve bunu da Rafızileri oraya musallat etmek için Al-i Selul hükümetinin beldeyi laikleştirmek, ehlini küfre düşürmek, rezilliği aralarında yaymak ve şeriat ve ehlinin görüntüsü sayılacak her şeyi kaldırmak için çalışmakta olduğu büyük bir ifsadın gölgesinde gerçekleştirmektedirler. Sadece bununla sınırlı kalmadılar. Bilakis onlar, İslam ve sünnet ehli ile Irak ve Şam’da savaşmak için küfür ümmetleriyle hakiki bir askeri ortaklığa katıldılar. Onlar her musibetin başı ve her rezilliğin sebebidirler. Ey Cezira’nın yiğitleri ve sahabenin torunları! Onlara saldırı üstüne saldırı düzenleyin! Allah’ın düşmanları sizin aşağınızdadır. Askerleri, polisleri ve emniyetleri sizin aşağınızdadır. Sihirbazları ve kalem sahipleri sizin aşağınızdadır. Emirleri, bakanları ve medya borazanları sizin aşağınızdadır. Peygamberinizin g vasiyetini hatırlayın! “Arap yarımadasında iki din toplanmaz” Ey ehlisünnet! Allah’tan sonra sizin İslam Devleti’nden başka bir şeyiniz kalmadı. Dininizi korumakta, çoğunluğunuzu muhafaza etmekte, gücünüzü sağlamlaştırmaktadır. Hilafet diyarında, ya izzetlice yaşamakta ya da hiçbir hakir ateist, pis Nusayri veya zelil Rafızinin onurunuza dokunmaya cüret 16

Bu, Allah‘ın ve Resulünün Bize Vaadettiğidir

edemediği bir şekilde şereflice ölmektesiniz. Ey yeryüzünün doğusu ve batısındaki muvahhid Müslümanlar! Küfür koalisyonlarıyla olan mücadele ve cihadımız sürecinde, Mürted ve laik Türkiye, alçakça ve sinsi davranarak iyice azdı. Bir boynuzunu uzatırken diğer boynuzunu gizliyor. Irak’ın kuzeyi ve Şam’ın etrafında kendi maslahatlarını ve beklentilerini gerçekleştirmek için çalışıyor. Daha sonra mücahidlerin savaşlarının alevlerini ve eylemlerinin ateşini yurduna ulaştırmasından korkarak geri adım atıyor. Daha sonra düşündü taşındı, ölçtü biçti ve baktı. Daha sonra yüzünü ekşitti, kaşlarını çattı ve kibirlendi. Mücahidlerin küfür ümmetleriyle meşguliyetini ve İslam topraklarını savunmalarını fırsat bilerek haçlılara dayanıp uçaklarının gölgesi altında bacaksız sırtlanlar gibi savaşımıza girdi. Cihadın aslanlarının ve tevhidin evlatlarının kendi topraklarına inemeyeceğinden emin olduğunu zan etti. Dikkat edin! Güvendiği yerden sakınana bela gelir. Ey muvahhidler! Artık bugün Türkiye, eylemlerinizin çerçevesine ve cihadınızın kapsamına girmiştir. Allah’tan yardım dileyin ve oraya saldırın! Güvenliğini korkuya, rahatlığını dehşete çevirin! Sonra orayı ateşli mücadelenizin mıntıkalarına katın. Ey Şam topraklarındaki Hilafet askerleri! İşte kâfir Türk askeri size doğru geldi. Onlardan her birinin kanı, değersizlikte ve alçaklıkta bir köpeğin kanı gibidir. Şiddetinizi ve sertliğinizi onlara gösterin! Gazabınızın ateşini onlara ulaştırın! Dininizin ve tevhidinizin intikamını şeytanların kardeşlerinden, mürtedlerin liderlerinden ve ateistlerin dostlarından alın! Onların şirki tevhidinize, nifakı imanınıza asla galebe çalamayacaktır. Muhakkak ki Allah, takva sahipleriyle beraberdir. Bu, Allah ve Resulünün bize vaad ettiğidir. Mürted kardeşler, haçlıların, hilafetle savaşlarında taşıdıkları zehirli mızrakların başı haline geldiler. Bu azgın fırkanın küfrü, sadece anayasalarında ve batıl yasamalarında Allah’a ortak koşmaları ve Allah’ın hükmünde O’nunla çekişmeleri ve küfür ümmetlerinin küfürleri üzere muvafakatları ile sınırlı değildir. Öyle ki; zındıklar ve batıniler gibi dini olmayan bir taife haline geldiler. Hatta onlar, haçlıların İslam ve ehline karşı koalisyon birliklerinin güvenilir bir askeri kolu haline geldiler. Onlar yeryüzünde, onlardan uzak durmazlar. “Şeytanlara kardeş olanlara gelince, şeytanlar onları azgınlığın içine çekerler, sonra da bundan hiç geri durmazlar.” [A’raf, 202] Irak, Şam, Libya, Tunus ve diğer ülkelere bakın! Onların küfür olan yasama ve kanunlara ortaklık eden birer müşrik olduklarını görürsün. Ayrıca onları; haçlı, Rafızi ve laik ateist askerlere dostluk gösteren, saflarında duran birer asker ve Allah’ın hükümlerini yeryüzünde ikame etmeye çalışan ve Allah yolunda gayret eden mücahidlerle mücadele eden birer savaşçı olduklarını görürsün. Onlar gerçekten şeytanın kardeşleridir. Haçlıların çalışan uşaklarıdırlar.

Allah onları kahretsin. Nasıl da haktan çevriliyorlar. Ey Allah yolundaki mücahidler! Biliniz ki; sizler bugün, İslam’ın kalkanı ve aşılmaz kalesisiniz. Sakın ve sakın -Allah size rahmet etsin- İslam’a ve Müslümanlara sizin tarafınızdan bir halel gelmesin. Muhakkak ki; Allah’ın sünneti hiçbir kimseye imtiyaz tanımamaktadır. Allah tebareke ve Teâlâ nasıl yapacağınıza bakmak için sizi seçti ve sizi buna varis kıldı. O halde yardımını ve vaadini arzulamada Allah’a karşı takvayı ve itaati kullanın. Allah Teâlâ şöyle buyurdu. “Ey iman edenler! Eğer Allah’a karşı gelmekten sakınırsanız; O, size iyiyi kötüden ayırt edecek bir anlayış verir ve sizin kötülüklerinizi örter, sizi bağışlar. Allah, büyük lütuf sahibidir.” [Enfal, 29] Masiyetinden ve emrine karşı gelmekten sakının! Çünkü bu, hepinizin üzerindeki vahim bir durumdur. Ben size mü’minlerin emiri Ömer bin Hattab’ın h Sa’d İbn-i Vakkas’a h ve onunla beraber olan askerlere vasiyetini zikredeceğim. Nitekim O, şöyle diyordu: “Sana ve seninle beraber olan askerlere her durumda Allah’tan gereği gibi sakınmanızı emrediyorum. Çünkü takva, düşmana karşı en iyi hazırlık ve savaştaki en güçlü tuzaktır. Sana ve seninle beraber olanlara, masiyetlere karşı düşmanınızdan daha çok temkinli davranmanızı emrediyorum. Çünkü ordunun günahları düşmanlarından daha çok kendilerine korku verir. Müslümanlar, ancak düşmanlarının masiyetlerinden ötürü zafer kazanır. Şayet böyle olmasaydı onlara karşı bir gücümüz olmazdı. Çünkü bizim sayımız onların sayıları gibi değil ve mühimmatımız da onların mühimmatı gibi değildir. Şayet masiyetlerde onlarla eşit olsaydık güç bakımından üstünlük onlarda olurdu. Eğer üstünlüğümüzle onlara karşı zafer elde edemezsek gücümüzle onları mağlup edemeyiz. Biliniz ki; bu yolunuzda sizi muhafaza eden Allah’ın melekleri vardır. Sizin yapmakta olduklarınızı bilirler. Onlardan utanın! Sizler Allah yolunda iken, Allah’a karşı masiyet işlemeyin. Biz ne kadar da kötülük işlesek düşmanlarımız bizden

daha şerlidir, o halde bize asla musallat olamazlar, demeyin! İsrailoğulları Allah’ı öfkelendirdiklerinde kâfir Mecusilerin üzerlerine musallat edildiği gibi nice kavimler vardır ki; onlara daha şerlileri musallat olmuştur. ‘Onlar evlerinizin arasına kadar sokuldular. Bu, herhâlde yerine gelmesi gereken bir vaad idi.’ [İsra, 5]. Düşmanınıza karşı Allah’tan yardım dilediğiniz gibi, nefsinize karşı da Allah’tan yardım dileyin. Allah’tan bunu kendim ve sizin için diliyorum…” Ömer bin Hattab’ın h sözü burada bitiyor. Ey Mücahidler! Peygamberiniz g şöyle buyurdu: “Sizler Allah tarafından yardım görecek, ganimetlere sahip olacaksınız ve size fetihler verilecektir. Sizden her kim bu günlere ulaşırsa Allah’tan korksun ve marufu emredip kötülükten nehyetsin.” İşte bugün Allahu Teâlâ sizleri bu mübarek topraklara varis kıldı. Ve onu koruma, savunma ve burada onun hükmünü ikame etmedeki sebat görevini de size yükledi. O halde bu topraklardan veya sınır hatlarından çekilmek suretiyle şeytanın ayağınızı kaydırmasından sakının. Bilakis sabredin, sabırda yarışın, sınır hatlarında nöbetleşin ve sebat edin. Allahu Teâlâ’nın sizi izzetlendirmesinden sonra zillete gitmeyin. Hayırlı olanı değersiz olanla değiştirmeyin. Yükselmenin ardından aşağı ve düşük mertebelere inmeyin. Biliniz ki; izzetinizle topraklarınızda kalmanızın bedeli, zilletinizle topraklarınızdan çekilmenizin bedelinden bin kat daha düşüktür. Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “De ki: ‘Eğer ölümden veya öldürülmekten kaçıyorsanız, kaçış size kesin olarak bir yarar sağlamaz; böyle olsa bile, pek az (bir zaman) dışında metalanıp yararlandırılmazsınız.’ ” [Ahzab, 16] Allah Resulü g şöyle buyurdu; “Allah yolunda bir gece nöbet (ribat) beklemek bir ayı oruç ve ibadetle geçirmekten daha hayırlıdır. Kim nöbette ölürse, dünyada yaptığı ameli ve rızkı devam eder. Kabir fitnesinden de emin olur.” Şayet bir topraktan günahlarınızdan ötürü çıkmışsanız

17

tevbenizle ve rabbinize olan takvanızla oraya geri dönün. Muhakkak ki; oraların sizin olması size daha layıktır. Eğer düşmanınız tağutun yolunda savaşıyorsa, sizler yüce Allah’ın yolunda savaştığınızı hatırlayın. Eğer onlar, küfür kelimesi için savaşıyorlarsa, sizler Allah’ın kelimesi için savaştığınızı hatırlayın. Eğer onlar, az bir dünya malı için savaşıyorlarsa sizler büyük ecirler ve sizi elem verici bir azaptan kurtaracak bir ticaret için savaştığınızı hatırlayın. Eğer onlar, kalplerindeki pislik ve inkâr için savaşıyorlarsa, sizler kalplerinizdeki iman ve Kur’an ile savaştığınızı hatırlayın. Eğer onlar, savaşıyor ve akıbetleri cehennem ise, sizler savaşıyorsunuz ve akıbetiniz Rahman’ın komşuluğu ve genişliği göklerle yer arası kadar olan cennettir, Allah’ın izniyle… “Öyle ise iki taraftan hangisi güvende olmaya daha lâyıktır? Eğer biliyorsanız söyleyin. İman edip de imanlarına zulmü (şirki) bulaştırmayanlar var ya; işte güven onların hakkıdır. Doğru yolu bulmuş olanlar da onlardır.” [Enam, 81-82] Bu, Allah ve Resulünün bize vadettiğidir! Sizler Rabbinizi birlediğiniz, düşmanlarınızla savaştığınız, yeryüzünde Allah’ın kelimesinin yüce olması için çalıştığınız ve tek bir safta olduğunuz halde, ilim ve amelleriniz konusunda sizleri çekişme ve ihtilaftan sakındırıyorum! “Ey iman edenler! (Savaş için) bir toplulukla karşılaştığınız zaman sebat edin ve Allah’ı çokça anın ki, kurtuluşa eresiniz. Allah’a ve Resulüne itaat edin ve birbirinizle çekişmeyin. Sonra gevşersiniz ve gücünüz gider. Sabırlı olun. Çünkü Allah sabredenlerle beraberdir.” [Enfal, 45-46] Çekişmeler, başarısızlığa ve düşmanın üzerinize musallat olmasına sebep olur. İhtilaflar ise, şerre ve aranıza düşmanlığın girmesine sebep olur. Sizler, sizden önce gelip geçen ümmetler gibi bir pay alıp diğer bir payı terk edenler gibi olmayın; böylece onların arasında kin ve düşmanlık

Diyarbakır’daki saldırı sonrasından bir görüntü

18

Bu, Allah‘ın ve Resulünün Bize Vaadettiğidir

belirmişti. Allah Teâlâ şöyle buyurdu: “Sonunda onlar kendilerine hatırlatılan şeyden (yararlanıp) pay almayı unuttular. Böylece biz de, kıyamete kadar aralarına kin ve düşmanlık saldık. Allah, yapageldikleri şeyi onlara haber verecektir.” [Maide, 14] Sakın emirlerinize muhalefet etmeyin! Sizlere masiyeti emretmedikleri sürece, Allah’a yakınlaşma olarak onları itaat üzere işitin ve bir ibadet olarak onlara itaat edin. Ve biliniz ki; onlara muhalefetiniz cahiliye işlerindendir. Ancak Allahu Teâlâ sizleri, İslam, cemaat ve işitip itaat etmekle izzetlendirmiştir. “Allah’ın size olan nimetini hatırlayın. Hani sizler birbirinize düşmanlar idiniz de O, kalplerinizi birleştirmişti. İşte O’nun bu nimeti sayesinde kardeşler olmuştunuz. Yine siz, bir ateş çukurunun tam kenarında idiniz de O, sizi oradan kurtarmıştı. İşte Allah size ayetlerini böyle apaçık bildiriyor ki, doğru yola eresiniz.” [Al-i İmran, 103]

Ve Allahu Teâlâ’nın şu sözünü hatırlayın ve düşünün: “Şüphesiz ki, bir kavim kendi durumunu değiştirmedikçe Allah onların durumunu değiştirmez” [Rad, 11] Horasan, Bangladeş, Endonezya, Kafkasya, Filipinler, Yemen, Cezire, Sina, Mısır, Cezayir, Tunus, Libya, Somali ve Batı Afrika’daki hilafet askerlerine: Biliniz ki; sizler bugün İslam’ın yeryüzündeki direkleri ve hilafetin öncülerisiniz. Cihadınızla, sabrınızla ve sebatınızla küfür milletlerini sarstınız. Ayrılıkları çoğaltarak ve dağınık halde kalmaya devam ederek cahillerin cahiliyeti güzel gördüğü vakıaya rağmen güzelce birleşerek, itaat ederek ve büyük Müslüman cemaatini oluşturarak insanlara zaferin yollarının nasıl olacağını öğrettiniz. Birliğiniz ve cihadınızla küfür milletlerini öfkelendirdiniz. Nitekim hilafetin kuruluşuyla da öfkelenmişlerdi. Onlar, ayrılığın ve ihtilafların esbaplarını aranızda yayarak Allah’ın nurunu söndürmeye çalışacaklar. O halde bunlara karşı sabredin ve sabırda yarışın. Korkmayın, sebat edin ve savaş arzusundan kaçmayın. Eğer sabrederseniz, Allah sizi destekleyecek, size yardım edecek ve ayaklarınızı sabit kılacaktır. Biliniz ki; cennet kılıçların gölgesi altındadır. Biliniz ki; bazı liderleriniz şehid olduğunda muhakkak ki Allah, size onlar gibi veya onlardan daha hayırlılarını getirecektir. Allah sizi asla zayi etmeyecektir. O halde üzülmeyin, muhakkak ki, Allah bizimle beraberdir. Ve ey Sirte’de sıkıntı ve darlık içinde sabreden mücahidler! Sabrınızla düşmanlara dersler verdiniz ve izzetin ve sebatın makamları için temiz kanlarınızla sayfalar yazdınız. Haçlı Avrupa, Irak ve Şam’da hilafetin topraklarına ve İslam’ın kalelerine saldırarak oralara tamah etmeye devam ediyordu. Ta ki, sizler eylemlerinizle güvenliklerini sarstınız ve cihadınızla siyasetlerinin dengelerini bozdunuz. Böylece sizler, iradelerini kırdığınız ve projelerini yıktığınız büyük engeller ve sarp kayalar oldunuz. Muhakkak ki, düşmanlarınız da sizin acı duyduğunuz gibi acı duymaktadırlar. Ancak sizler, onların umut etmediklerini Rabbinizden umut ediyorsunuz. Sakın savaş meydanını ve nöbet yerini terk etmeyiniz. Muhakkak ki düşmanınızın usanmasına veya püskürtülüp yenilmesine az kaldı. Bu makamda, genel olarak tüm Müslüman kardeşlerimize şunu hatırlatmadan geçemeyeceğim. Irak ve Şam topraklarına hicret etme yolları daraldığında ve yollar kesildiğinde, Allahu Teâlâ onlara İslam’ın yapılarından bir yapının ikame edilmesi ve Allah’ın dinine yardım etmede ve onun kelimesini yüceltmede kendilerinden öncekilerinin faziletine erişmesi için bu mübarek vilayetlere hicret etme konusunda geniş yollar sunmuştur. Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Ey iman eden kullarım! Şüphesiz ki, benim arzım (yeryüzü) geniştir. O halde, ancak bana kulluk edin.” [Ankebut, 56] Allahu Teâlâ’nın esirlikle imtihan ettiği kor ateşi üzerinde tutulan kardeşlerimize: Muhakkak ki; bizler, içinde bulunduğumuz durum itibariyle Allah’ın düşmanlarına karşı büyük bir mücadele içerisindeyiz. Vallahi bizler sizleri unutmadık ve asla unutmayacağız. Sizler sürekli uykumuzu kaçırdığınız ve bizden ayrılmayan endişemiz olduğunuz halde sizleri nasıl unutabiliriz ki!

Allah Teâlâ’dan bağlarınızı çözmeyi ellerimizle ve hapishanelerinizin yıkımını silahlarımız ve demirlerimizle kılmasını diliyoruz. Ve bu, Allah’a zor değildir. Başınıza gelen bu musibetlerden ötürü Allah’a yalvarıp yakarın! Ve Allahu Teâlâ’nın dininize ve devletinize yardım edeceğiniz günler için sizi yetiştirdiğini hatırlayın. Allahu Teâlâ’nın onların içinde bulundukları şu durumda onlara kurtuluşu ve doğruluğa ulaşmayı kolaylaştırması, güzel yardımını onlar için bir destek kılması ve başka şeylerden onları mustağni kılması için İslam Devleti’ndeki kardeşlerinize büyük dualar etmeye sizi teşvik ediyorum. Allah bağlarınızı çözsün, sıkıntılarınızı gidersin, kırıklarınızı onarsın, azminizi güçlendirsin ve sizlere bir kurtuluş ve çıkış yolu nasip etsin. Ey her yerdeki Müslümanlar! Genel olarak sizlere ve mücahidlere, başta Şeyh Ebu Muhammed El-Adnani ve Şeyh Ebu Muhammed El-Furkan olmak üzere şehid olan bazı şeyh ve liderler için baş sağlığı diliyorum. Allah onlara rahmet etsin ve meskenlerini cennetin en yüksek yerinde kılsın. Şehid olan bu liderler ve şeyhler, salih emirler ve en hayırlı bakanlarımızdandılar. Allahu Teâlâ onları güzel bir geçmiş, uzun süreli bir fazilet ve hilafetin yapısını ve Allah’ın hükmünü yeryüzünde yükseltmedeki ciddiyetle şereflendirmişti. Ta ki, verdikleri sözlerinde durup (şehid olup) görevlerini yerine getirene kadar. Biz onları böyle biliyoruz, Allah kendilerini daha iyi bilendir. Ancak bizler, sizleri Allah Teâlâ’nın lütfu ve minnetiyle, bu emir ve şeyhlerin şehid olmasıyla bırakın cihadın durmasını, hilafetin bundan etkilenmediğiyle müjdeliyoruz. Bilakis bu temiz bedenler, Allah’ın izniyle apaçık zafere ve yakın bir fethe nail olmak ve O’nun rızasını talep ederek Allah’a sunduğumuz kurbanlardır. Bizler Allah’ın kitabında, liderlerin ve salihlerin şehid oluşunu yeryüzünde temkine en yakın kapı ve bunun dünya ve ahiret sevabı olduğunu öğrendik. Allahu Teâlâ Nebilerin ve tabilerinin durumu hakkında şöyle buyurdu: “Nice peygamberler var ki, kendileriyle beraber birçok Allah dostu çarpıştı da bunlar, Allah yolunda başlarına gelenlerden yılmadılar, zaafa düşmediler ve boyun eğmediler. Allah, sabredenleri sever. Onların sözleri ancak, ‘Rabbimiz! Bizim günahlarımızı ve işimizdeki taşkınlıklarımızı bağışla ve (yolunda) ayaklarımızı sağlam tut. Kâfir topluma karşı bize yardım et’ demekten ibaretti. Allah da onlara hem dünya nimetini, hem de ahiretin güzel mükâfatını verdi. Allah, güzel davrananları sever.” [Ali İmran, 146-147-148] Ey kitabı indiren, bulutları gezdiren ve orduları bozguna uğratan Allah’ım! Onları (kâfirleri) bozguna uğrat ve onlara karşı bize yardım et. Ey Allah’ım! İnsanları senin yolundan alıkoyan, Resulüne iftiralar atan ve dostlarınla savaşan mücrim kâfirleri sana havale ediyoruz. Allah’ım! Onlara karşı Yusuf’un yılları gibi bize yardım et. Allah’ım! Bunların her birini tek tek mahvet, birer birer canlarını al ve hiç birini sağ bırakma! Allah’ım! Birliklerini dağıt ve parçala. Allah’ım! Bizim, dinimizin ve cihadımızın kötülüğünü isteyenleri üzerinde debelendikleri bir kötülük girdabına koy, ta ki eliyle kendisini öldürsün. Allah’ım! Bizim lehimize tuzak kur, aleyhimize tuzaklar kurma. Bize hidayet et ve bize hidayeti kolaylaştır. Bize karşı çıkanlara karşı bize yardım et. Sen bizim mevlamızsın. O ne güzel Mevla ve ne güzel yardımcıdır. Son duamız âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun. 19

Hakem Olan Allah’tır ve Hüküm de O’nundur Tevhid kelimesi –la ilahe illallah- Allah’ın dışında diğer bütün ilahları reddetmekte ve ilah olarak yalnızca Allah’ı kabul etmektedir. Aynı zamanda bu kelime, bütün büyük şirk çeşitlerini de -rububiyette, uluhiyette ve isim ve sıfatta- reddetmektedir. Çünkü ilah, kendisine ibadet edilmeyi ve itaat edilmeyi hak eden demektir. Kendisine ibadet edilmeyi hak etmesi, onun ciddi anlamda sevilen ve ona boyun eğilen olmasını gerektirir. [Teysiru’l Azizi’l Hamid]. Bundan dolayı her kim bütün ibadet ve itaat çeşitlerinde ilah olarak Allah’ı birlemezse tevhide şehadeti bozulmuş ve iddia etmiş olduğu rububiyet ve isim ve sıfat tevhidini pratikte yalanlamış olur. Allahu Teâlâ’nın kitabında ve Nebisi’nin g sünnetinde zikrederek birlenmesini istemiş olduğu ibadet çeşitlerinden biri de yalnızca O’na muhakeme olma ve yalnızca O’nun emrettiğiyle hükmetme ibadetidir. Ve bu, kişinin imanını ilgilendiren bir durumdur. Çünkü Allah b “Hükmedenlerin en iyi hükmedeni” [Hud, 45] ve “hakkı batıldan ayırt edenlerin en hayırlısıdır” [Enam, 57]. Çünkü Allah’tan daha adil ve ondan daha güzel hüküm veren yoktur. Çünkü yasamada onun bir ortağı yoktur. Bundan ötürü bir kimse Allah’a hükmünde O’na ortak koşarsa tevhidi bozulmuş ve pratik anlamda iddia etmiş olduğu rububiyet ve isim sıfat tevhidini yalanlamış olur. Hükmün ve yasamanın yalnızca Allah’ın olduğu konusundaki deliller gerçekten çoktur. Şankiti şöyle dedi: “Allah’a hükmünde şirk koşmak, O’na ibadette şirk koşmak gibidir. Bu konu hakkında Allahu Teâlâ Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurdu: ‘O, hükmüne hiçbir kimseyi ortak etmez’ [Kehf, 26]. Yedi kurra âlimlerinden İbn-i Amir’in kıraatinde bu ayet nehy sigasıyla yani “vela tuşrik” olarak kullanılmıştır. Ayrıca Allahu Teâlâ kendisine ibadette şirk koşanlar hakkında şöyle buyurdu: ‘Kim Rabbine kavuşmayı umuyorsa salih bir iş yapsın ve Rabbine ibadette kimseyi ortak koşmasın.’ [Kehf, 110]. Zikrettiğimiz her iki ayete baktığımızda, her iki ayette de geçen emir ifadesi bize aynı şeyi, yani Allah’a şirk koşmama anlamını göstermektedir.” [Edvau’l Beyan] 20

İslam Dini ve Müslümanların Cemaati - 3

Ve yine Şankiti şöyle dedi: “Her iki kıraatte de hükmün yalnızca Allah’ın oluşunun ve hükmünde ortağının olmayışını ifade eden bu ayeti kerimelerin içerdiği anlamların bir benzerleri diğer ayetlerde apaçık bir şekilde geçmektedir. Daha sonra Şatibi bu ayetlerin anlamlarını içeren ayetlerden Allahu Teâlâ’nın şu sözlerini zikretti: ‘Hüküm ancak Allah’a aittir. O, kendisinden başka hiçbir şeye tapmamanızı emretmiştir. İşte en doğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler.’ [Yusuf, 40]. ‘Onlar hâlâ cahiliye devrinin hükmünü mü istiyorlar? Kesin olarak inanacak bir toplum için, kimin hükmü Allah’ınkinden daha güzeldir?’ [Maide, 50]. ‘Allah’tan başka bir hakem mi arayayım? Oysa O, size Kitabı açıklanmış olarak indirmiştir’.” [Enam, 114] Şankiti sonra şöyle dedi: “Bu ayetlerden de anlaşılıyor ki, Allah’ın emretmediği kanunları yapanların kanunlarına tabi olanlar Allah’a şirk koşmuşlardır. Bu mefhumun aynısı diğer ayetlerde de apaçık bir şekilde geçmektedir. Örnek olarak Allahu Teâlâ’nın, Allah için kurban edilmiş iddiasıyla ölmüş hayvanın yenilmesini mübah kılmak için şeytanın emrine uyanların söylemiş olduğu söze verdiği cevabı gibi: ‘Üzerine Allah’ın adı anılmayan (hayvan)lardan yemeyin. Çünkü bu şekilde davranış fasıklıktır. Bir de şeytanlar kendi dostlarına sizinle mücadele etmeleri için mutlaka fısıldarlar. Onlara itaat ederseniz şüphesiz siz de Allah’a ortak koşmuş olursunuz.’ [Enam, 121]. Ayetin anlamına baktığımızda bu ayet bizlere bu gibi konularda böyle yapan kimselerin şeytana itaat etmelerinden ötürü müşrik olduğunu belirtmektedir. Bu, itaatte ve Allahu Teâlâ’nın emrinin zıddı olan bir emre uyanların girmiş olduğu bir şirktir. Allah’ın emrinin zıddı olan emirden kasıt, şeytana ibadet(uymak) etmektir. Bunun hakkında Allahu Teâlâ şöyle buyurmaktadır: ‘Ey Âdemoğulları! Ben, size, şeytana kulluk etmeyin. Çünkü o, sizin için apaçık bir düşmandır. Bana kulluk edin. İşte bu dosdoğru yoldur, diye emretmedim mi?’.” [Yasin, 61-60] Ve Şankiti sonra şöyle dedi: “Allahu Teâlâ, güzel gösterilen günahları işleyenleri müşrikler olarak adlandırmıştır. Bunun hakkında Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: ‘Yine bunun gibi, Allah’a ortak koşanların çoğuna, koştukları ortaklar, çocuklarını öldürmelerini güzel gösterdi ki; onları helâke sürüklesinler ve dinlerini karıştırıp onları yanıltsınlar. Eğer Rabbin dileseydi, bunu yapamazlardı. Artık sen onları uydurdukları ile baş başa bırak.’ [Enam, 137] Ayrıca Adiy Bin Hatem: ‘Onlar, Allah’ı bırakıp bilginlerini ve rahiplerini rabler edindiler.’ [Tevbe, 31] ayetini Nebi’ye g sorduğu zaman Nebi g bu ayeti ona şöyle açıkladı: ‘Onlar(bilginleri ve rahipleri) Allah’ın onlara helal kıldığı şeyleri haram, haram kıldığı şeyleri de helal yaptılar. Ve diğerleri de bu hususta onlara tabi oldular. İşte bu onları(bilginlerini ve rahiplerini) kendilerine rab edinmeleridir.’ Bu konudaki en açık delillerden biri de şudur ki; Allahu Teâlâ, Nisa suresinde kendi şeriatinin dışındaki şeylere muhakeme olmayı isteyenlerin kendilerini mü’min zannetmelerinin şaşılacak bir şey olduğunu beyan etmektedir. Çünkü onların tağuta muhakeme olmayı istemeleriyle beraber mü’min olduklarını iddia

etmeleri, şaşılacak bir yalan seviyesine ulaşmıştır. Allahu Teâlâ böyle kimseler hakkında şöyle buyurdu: ‘(Ey Muhammed!) Sana indirilen Kur’an’a ve senden önce indirilene inandıklarını iddia edenleri görmüyor musun? Tağuta küfretmeleri kendilerine emrolunduğu hâlde, onun önünde muhakeme olmak istiyorlar. Şeytan da onları derin bir sapıklığa düşürmek istiyor.’ [Nisa, 60] Allahu Teâlâ’nın bu semavi naslarına binaen Allah’ın Peygamberi vasıtasıyla insanlara emrettiği emirlere muhalif olan ve şeytanın, dostları vasıtasıyla koyduğu beşeri kanunlara tabi olan kimselerin küfürlerinde ve şirklerinde, Allah’ın vahyin ışığından basiretini ve gözlerini körelttiği kimseler hariç hiç kimse şüphe etmemektedir.” [Edvau’l Beyan] Allahu Teâlâ’nın şu sözüne gelince: “Allah’tan başka bir hakem mi arıyayım? Oysa O, size Kitabı açıklanmış olarak indirmiştir” [Enam, 114]. Bu ayeti ele aldığımızda içinde birçok şeyi içerdiğini görebiliriz. Şankiti şöyle dedi: “Bazı ilim ehli şöyle söyledi: ‘Bazı kâfirler, Nebi’nin g onlarla beraber bazı kâhinlere muhakeme olmasını istediler. Bu Arapların yanında normal bir şeydi. Adetleri olduğu gibi Araplar, bir konuda çelişkiye girdiğinde veya ihtilaf ettiklerinde bazı kâhinlere muhakeme olmaya giderlerdi. Bundan Allah’a sığınırız. Bunun için Allahu Teâlâ bu ayeti indirdi ve Nebi’ye g El-Hâkim, El-Adl, El-Latif ve El-Habir olan yerin ve göğün yaratıcısının dışında başka birini hakem seçenleri büsbütün inkâr etmelerini emretti’.” [El-Azbu’n Nemir] Bu ayetin bir benzeri En’am suresinde de geçmektedir. Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “De ki: ‘Göklerin ve yerin yaratıcısı olan, beslediği hâlde beslenmeye ihtiyacı olmayan Allah’tan başkasını mı dost edineceğim.’ De ki: ‘Bana, (Allah’a) teslim olanların ilki olmam emredildi ve sakın Allah’a ortak koşanlardan olma’ (denildi).” [Enam, 14]. Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “De ki: ‘Her şeyin Rabbi O iken, ben başka bir rab mı arayayım? Herkes günahı yalnız kendi aleyhine kazanır. Hiçbir günahkâr başka bir günahkârın günah yükünü yüklenmez. Sonra dönüşünüz ancak Rabbinizedir. O size, ihtilaf etmekte olduğunuz şeyleri haber verecektir’.” [Enam, 164]. Ve yine Allahu Teâlâ Araf suresinde şöyle buyurdu: “Sizi âlemlere üstün kılmış iken, Allah’tan başka ilâh mı araştırayım size?” [Araf, 140] İbn-i Kayyım r şöyle dedi: “Allah’ı Rab olarak kabul etmek demek, O’nun dışında ona tevekkül edecek ve ihtiyaçlarını ondan isteyecek başka bir rab edinmemek demektir. Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “De ki: ‘Her şeyin Rabbi O iken, ben başka bir Rab mı arayayım?’.” [Enam, 164] İbn-i Abbas h bu ayet hakkında şöyle dedi: “Yani onun dışında başka önder ve ilah mı arayayım. O her şeyin Rabbi iken ben nasıl O’nun dışında başka bir rab isteyebilirim? Hâlbuki Allahu Teâlâ bu surenin başında şöyle buyurdu: “De ki: ‘Göklerin ve yerin yaratıcısı olan Allah’tan başkasını mı dost edineceğim’.” [Enam, 14]. Yani o ibadet edilen, yardım istenilen ve kendisinden duada bulunandır. Ve bu sevgi ve itaati içeren bir dostluktur. Allahu Teâlâ bu surenin ortasında ise şöyle buyuruyor: ‘Size Kitap’ı (Kur’an’ı) hak olarak indiren O iken ben Allah’tan başka bir hakem mi arayacağım?’ 21

[Enam, 114]. Yani herhangi bir konuda ihtilaf ettiğimizde ona muhakeme olacağımız ve sizinle benim aramda hükmedecek Allah’ın dışında başka bir hakem mi arayacağım? Bu her üç ayeti iyice düşündüğümüz zaman rab olarak yalnızca Allah’ı, din olarak İslam’ı ve resul olarak Muhammed’i g kabul etmenin gerekliliğini ve yukarıda zikretmiş olduğumuz hadislerin, bu ayetlerin bir tercümesi ve bir parçası olduğunu görürüz. İnsanların birçoğu rab olarak Allah’ı kabul ediyor ve O’nun dışında başka bir rab aramıyorlar. Ancak bu insanlar dost ve yardımcı olarak yalnızca Allah’ı kabul etmiyorlar. Bilakis kendilerini Allah’a yakınlaştıracağına inanarak Allah’ın dışında başka dostlar ediniyorlar. Onlara olan dostluklarını bir kralın yakınlarına olan dostluklarına benzetirler. İşte bu, şirkin ta kendisidir. Bilakis tevhid, Allah’ın dışında başka dostlar edinmemektir. Ve Kur’an, müşriklerin Allah’ın dışında başkalarını dost edinmesi ile ilgili özelliklerini açıklayan ayetlerle doludur. İnsanların birçoğu, Allah’ın dışında başka birilerine muhakeme olmak, çekişmelerini onların yanında halletmek ve onların verdiği hükme razı olmak için başka hakemler arıyorlar. Ancak Allah’ın dışında rab, ilah ve hakem kabul etmemek tevhidin erkânlarıdır.” [Medaricu’s Salikin] Dolayısıyla bir kimse, Allah’ın dışında başka birini rab, ilah ve veli edindiği zaman nasıl müşrik oluyorsa, aynı şekilde her kim Allah’ın dışında başka birini kendisine hakem tutarsa, bu kimse de tağuta iman etmiş bir müşrik ve ona ibadet eden bir kulu olmuş olur. Bunu tekid eden unsurlardan biri de, Allahu Teâlâ’nın hakem olmasıdır. Her kim onun dışında başka birini kanun koyucu olarak kabul ederse, onu Allah’a denk tutmuş olur. Allah’ın dışında yasa koyan birini kabul eden kimse ile duada ve şefaat dilemede Allah’a ortak koşanın arasında bir fark yoktur. Bunun hakkında Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Andolsun, sizi ilk defa yarattığımız gibi teker teker bize geldiniz. Size verdiğimiz dünyalık nimetleri de arkanızda bıraktınız. Hani hakkınızda Allah’ın ortakları olduğunu zannettiğiniz şefaatçilerinizi de yanınızda görmüyoruz? Artık aranızdaki bağlar tamamen kopmuş ve (Allah’ın ortağı olduklarını) iddia ettikleriniz, sizi yüzüstü bırakıp kaybolmuşlardır.” [Enam, 94]. Ve yine Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “De ki: ‘Allah’ı bırakıp da taptığınız ortaklarınızı gördünüz mü? Gösterin bana, onlar yerden ne yaratmışlardır?’ Yoksa onların göklerde bir ortaklıkları mı var? Yoksa kendilerine bir kitap verdik de, o kitaptan, açık bir delile mi sahip bulunuyorlar? Hayır, zalimler birbirlerine aldatmadan başka hiçbir şey vaad etmezler.” [Fatır, 40]. Ve yine Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Yoksa Allah’ın izin vermediği bir dini kendilerine şeriat kılan ortakları mı var? Eğer (cezaların ertelenmesine dair) kesin hükmü olmasaydı, derhal aralarında hüküm verilirdi. Şüphesiz, zalimler için elem dolu bir azap vardır.” [Şura, 21] “Yine bunun gibi, Allah’a ortak koşanların çoğuna, koştukları ortaklar, çocuklarını öldürmelerini güzel gösterdi ki; onları helâke sürüklesinler ve dinlerini karıştırıp onları yanıltsınlar. Eğer Rabbin dileseydi, bunu yapamazlardı. Artık sen onları uydurdukları ile baş başa bırak.” [En’am, 137] 22

İslam Dini ve Müslümanların Cemaati - 3

Ayrıca Allahu Teâlâ nasıl ki, rububiyet ve isim ve sıfat tevhidini, uluhiyet tevhidini inkâr edenlerin aleyhine bir delil kılmışsa; aynı zamanda, hükmün ve yasamanın yalnızca Allah’a has kılınması konusunda da onu ibadette birlemeyenlerin aleyhine de bir delil kılmıştır. Allah c, Yusuf ’un n lisanı üzere şöyle buyurdu: “Ey zindan arkadaşlarım! Ayrı ayrı ilâhlar mı daha iyidir, yoksa mutlak hâkimiyet sahibi olan tek Allah mı? Siz, Allah’ı bırakıp sadece sizin ve atalarınızın taktığı birtakım isimlere (düzmece ilâhlara) tapıyorsunuz. Allah, onlar hakkında hiçbir delil indirmemiştir. Hüküm ancak Allah’a aittir. O, kendisinden başka hiçbir şeye tapmamanızı emretmiştir. İşte en doğru din budur. Fakat insanların çoğu bilmezler.” [Yusuf, 39-40]. Ve yine Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Ey Muhammed! Onlara İbrahim’in haberini de oku. Hani o, babasına ve kavmine, ‘Neye tapıyorsunuz?’ demişti. ‘Putlara tapıyoruz ve onlara tapmaya devam edeceğiz’ demişlerdi. İbrahim, dedi ki: ‘Onlara yalvardığınızda sizi işitiyorlar mı? Yahut size fayda veya zararları dokunur mu?’ ‘Hayır, ama biz babalarımızı böyle yaparken bulduk’ dediler. İbrahim, şöyle dedi: ‘Sizin ve geçmiş atalarınızın taptığı şeyleri gördünüz mü? Şüphesiz onlar benim düşmanımdır. Ancak âlemlerin Rabbi olan Allah, dostumdur. O, beni yaratan ve bana doğru yolu gösterendir. O, bana yediren ve içirendir. Hastalandığımda da O bana şifa verir. O, benim canımı alacak ve sonra diriltecek olandır. O, hesap gününde, hatalarımı bağışlayacağını umduğumdur. Ey Rabbim! Bana bir hikmet bahşet ve beni salih kimseler arasına kat’.” [Şuara, 69-83] Allah b, ruhban ve alimlerini Allah’a yasamada ortak koşup onlara ibadet edenleri İsa’yı n Allah’a zatında ortak kılıp ibadet edenler ile bir saydı. “(Yahudiler) Allah’ı bırakıp, hahamlarını; (hıristiyanlar ise) rahiplerini ve Meryem oğlu Mesih’i rab edindiler. Oysa, bunlar da ancak, bir olan Allah’a ibadet etmekle emrolunmuşlardır. O’ndan başka hiçbir ilâh yoktur. O, onların ortak koştukları her şeyden uzaktır.” [Tevbe, 31] Sahabelerden biri j Ebu’l Hakem künyesiyle künyelendiğinde, Nebi g şu sözüyle ona bu künyeyi kullanmasını yasakladı: “Muhakkak ki; hakem olan Allah’tır ve hüküm O’nundur.” [Ebu Davud ve Nesai Ebu Şureyh’ten rivayet etti] Seçimlerde ve demokrasi referandumlarında oy verenler ve beşeri kanunların geçerli olduğu mahkemelerde muhakeme olanlar gibi tağutların hükmünü ve yasalarını kabul edenler, tağutlara iman etmiş, onların kulu olmuş ve İslam’ın aslından, yani Allah’tan başka hak ilah olmadığına, yani Allah’ın dışında ibadet edilmeyi ve itaat edilmeyi hak eden başka mabud olmadığına şahidlik etmekten ve İslam’ın hakikatinden, yani ihlas ve Allah’a teslimiyetten çıkmıştır. Her kim böyle kimseleri Müslüman, muvahhid, tağutlardan sakınan ve tağutlara küfredenler olarak sayarsa, bu kimse kabrine girmeden önce yeniden İslam dinine dönsün. Ey Rabbimiz! Üzerimize sabır yağdır, bizi Müslüman olarak vefat ettir ve bizi salihlerin zümresine kat.

23

Zafer için üçüncü sebep, Allah’ın emrini işitip itaat etmek ve ona bağlı kalmaktır. Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Allah’ın üzerinizdeki nimetini ve ‘işittik, itaat ettik’ dediğinizde ona verdiğiniz ve sizi kendisiyle bağladığı sağlam sözü hatırlayın.” [Maide, 7] Ubade’den h rivayet edildiğine göre şöyle dedi: “Nebi’ye g, hem zorluk hem de kolaylıkta, kederli ve neşeli anımızda işitmek ve itaat etmek, onu kendi nefsimize tercih etmek, kendilerinde Allah’ın kitabından kesin bir delile dayalı açık bir küfür görmedikçe emir sahipleri ile (idarecilerimizle) çekişmemek üzere biat ettik.” (Buhari ve Müslim rivayet etti.) Bir diğer rivayette ise şöyle geçmiştir: “Çalışkanlıkta ve tembellikte işitip itaat etmek üzere biat ettik”. Ayrıca Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Şayet üzerinize bir köle, emir tayin edilse, sizi Allah’ın Kitabıyla sevk ve idare ettiği sürece, onu dinleyiniz ve itaat ediniz.” [Müslim rivayet etti.] Hafız İbn-i Hacer Fethu’l Bari adlı kitabında bu konu hakkındaki hadislerin şerhinde şöyle dedi: “İmam olmasa bile her emirin emrine itaat edilmelidir.” Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Bende size Allah’ın bana emrettiği beş şeyi emrediyorum: “Cemaati, dinlemeyi ve itaat etmeyi, hicreti ve cihadı” [Ahmed bin Hanbel ve Tirmizi rivayet etti.] Burada özellikle üzerinde durmak istediğim şey; emirleri işitip itaat etmedeki sadakat ve darlıkta ve zorlukta Allahu Teâlâ’nın emirlerine uyma gücüdür. Çünkü kişinin sevdiği konularda itaat etmesi Allah’ın yardımıyla kolaydır. Kendisinden en çok sakındırmak istediğimiz şey ise, savaştaki ma’siyetlerdir. Çünkü biz, ma’siyetlerin savaştaki sonuçlarını birçok yerde tecrübe ettik. Ma’siyetler, sürekli olarak ah-vahlara sebebiyet vermektedir. İşte Allah Resulü g, sahabe ordusunu Uhud savaşında her bir grup askerin yerini belirlemiş ve düşmanın herhangi bir kuşatmadan veya tepeden görünen gelişmeye binaen arkalarını koruması için okçuları bir yere koymuş ve onlara bütün açıklığıyla şöyle buyurmuştur: “Arkamızı koruyun. Şayet öldürüldüğümüzü görseniz dahi geri dönmeyin. Ganimet aldığımızı görseniz dahi bize katılmayın.” [Ahmed rivayet etmiştir.] Ancak 24

Zaferin Yolları - 2

okçular Allah Resulü’nün g nasihatini dinlemediler ve emirleri onlara nasihat etmesine ve uyarmasına rağmen ordudan bir grubun masiyeti yüzünden Müslümanlar yenildi ve çok sayıda kişi şehid edildi. Yukarıda zikrettiğimiz kıssa, askeri ma’siyetlerin sonucunun hızlı olacağını ifade etmektedir. Asker, ferdi içtihadıyla emirin içtihadına muhalefet ederse, bu içtihat, zahiri itibariyle her ne kadar güzel ve doğru olsa bile aslında bu, büyük bir hata ve büyük şerrin kapılarını açmaktır. Asker, şer’i bir ma’siyetle emredilmediği sürece emirine itaat etmekle Allah’a ibadet etmiş olur. Askeri hareket içtihadına gelince; bu içtihat, sadece emirin hakkıdır. Emire nasihat etme dışında bu konuda ona karşı çıkılmaz. Çünkü bu konudaki kural şudur: “İmamın veya emirin görüşünü, Müslümanların olaya ferdi bakarak bireysel görüşleriyle bozması caiz değildir.” [İbn-i Müflih, El-Furu kitabı] Ey Allah’ın kulu! Zorlukta ve sıkıntıdaki işitip itaat etme nimetine bir bak! İşte Allah Resulü g, Ebu Süfyan’ın geri dönüp geriye kalan İslam ordusunu da yok etmeyi istediğini anladığında, üzerlerindeki yara ve acılara rağmen Uhud’ta yaralanan Müslümanları (savaşa) davet ettiğinde bu Müslümanlar Allah’ın ve Resulünün emrine icabet ettiler. Bunun hakkında Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Onlar yaralandıktan sonra Allah’ın ve Peygamberinin davetine uyan kimselerdir. Onlardan güzel davranıp iyilik edenlere ve Allah’a karşı gelmekten sakınanlara büyük bir mükâfat vardır.” [Ali İmran, 172] Sahabeler, Ahzap gazvesinden döndükten sonra, sıkıntılardan sonra dinlenmeye, güvenlik nimetiyle

ferahlanmaya daha geçemeden ve uzun süren kuşatmanın tozlarından daha silkelenemeden, onlara diğer bir gazve emri geldi: “Hiç kimse Beni Kurayza’nın dışında ikindi namazını kılmasın.” [Buhari ve Müslim rivayet etti.] Bunun üzerine sahabeler Allah ve Resulünün emrine itaat ettiler ve Allah ve Resulü’ne sadık kaldılar. Böylece düşmanlarına karşı zaferi, hakkıyla işitip itaat etme ve Allah’ın emrine bağlı kalmakla elde ettiler. Sahihi Müslim’de geçtiği üzere Ebu Hureyre’den h rivayet edildiğine göre Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Bana itaat eden Allah’a itaat etmiş, bana karşı gelen Allah’a karşı gelmiş olur. Tayin etmiş olduğum emire itaat eden bana itaat etmiş, ona karşı gelen bana karşı gelmiş olur.” Emir Sahiplerini İşitip İtaat Etmeye Yardımcı Olacak Unsurlardan Bazıları Şunlardır:: Birincisi: Emire Hüsnü Zan Beslemek: Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Ey iman edenler! Zannın birçoğundan sakının. Çünkü zannın bir kısmı günahtır.” [Hucurat, 12] Hüsnü zan beslemek, Müslümanların geneline vacip olmuşsa, emirler hakkında hüsnü zan beslemek daha da vaciptir. Emire suizan beslemek kadar cihada daha zararlı bir şey yoktur. Suizan, sözlerin en yalanı olduğu halde nasıl zarar veren olmasın ki? Bunun hakkında Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Zandan kaçının. Çünkü zan, sözlerin en yalanıdır.” (Buhari ve Müslim rivayet etti.) Feydu’l Kadir kitabının sahibi şöyle dedi: “Her kim, suizan beslenilecek bir yeri olmayan kimseye suizanda bulunursa bu, bu kimsenin nefsinde dürüst olmadığına delalet eder. Nitekim şöyle denildi: Kişinin eylemleri kötüleştiğinde zanları da kötüleşir.” İkincisi: Emire Saygı Göstermek Abdullah bin Amr bin El-As’dan h O’da Muaz’dan h rivayet ettiğine göre Muaz h şöyle dedi: “Allah Resulü g bize beş şeyde söz verdi. ‘Her kim bu beş şeyden herhangi birini yaparsa Allah’ın azze celle emanetinde olmuş olur. Bunlar, hastayı ziyaret eden, cenazenin yanında yürüyen, Allah yolunda savaşa çıkan, imamına nasihatte bulunmak ve ona saygı göstermek amacıyla onun yanına giden ve evinde oturup insanların kendisinden selamette olduğu ve onun da insanlardan selamette kaldığı kimselerdir’.” (Ahmed bin Hanbel rivayet etti.) Emire nasihat edilmesi ve hürmet edilmesi; ona itaat etmek, yardım etmek, onun ahlaki ve yaratılıştaki güzelliklerini anmak, emrettiklerine ve yasakladıklarına uymada acele davranmakla ve ona gizlice nasihat etmekle olur. Hafız İbn-i Hacer, Fethu’l Bari adlı kitabında şöyle der: “Müslümanların imamlarına nasihat etmek; yerine getirmekle mükellef oldukları şeylerde onlara yardım etmek, gaflet anında onları uyarmak, yanıldıklarında hatalarını düzeltmek, (dağınık) sözleri onların üzerinde birleştirmek ve ondan nefret eden kalpleri ona karşı sevgiye çevirmektir.” Dördüncüsü: Sabır ve Sebat Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Ey iman edenler, sabredin ve sabırda yarışın, (sınırlarda) nöbetleşin

ve Allah’tan korkun. Umulur ki kurtulursunuz.” [Ali İmran, 200]. Çünkü bu yol uzundur, azığa ihtiyaç vardır. Ve çünkü bu yolda yorgunluk ve meşakkat vardır ve bu yol engellerle doludur. Bunun için sabır ve sebat gereklidir. Cihad, Allah’ın üzerimize farz kıldığı bir ibadettir. Her ne kadar sıkıntılar artsa da ve milletler üzerimize üşüşse de onu yerine getirmemiz gerekir. Bu yolda ister batıl dağılmış olsun isterse de yardım edenimiz az olsun, bu yolda yürümemiz gerekir. İmam Malik Zeyd bin Es-Eslem’den h rivayet ettiğine göre şöyle dedi: “Ebu Ubeyde bin Cerrah h Ömer bin Hattab’a h bir mektup gönderdi ve ona Rumlardan bir topluluğu ve onlardan sakındıkları şeyleri zikretti. Bunun üzerine Ömer de h ona şöyle yazdı: bundan sonra; Mü’min bir kula ne zaman bir sıkıntı gelirse, Allah b bu sıkıntı sonrasını kurtuluş kılar. Ve asla bir zorluk, iki kolaylığa galip gelemez. Çünkü Allahu Teâlâ kitabında şöyle buyuruyor: ‘Ey iman edenler, sabredin ve sabırda yarışın, (sınırlarda) nöbetleşin ve Allah’tan korkun. Umulur ki kurtuluşa erersiniz’.” [Ali İmran, 200] Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Andolsun ki sizi biraz korku ve açlıkla, bir de mallar, canlar ve ürünlerden eksilterek deneriz. Sabredenleri müjdele.” [Bakara, 155] Ebu Cafer Et-Taberi şöyle dedi: “Bu, Allahu Teâlâ’dan bir ihbardır. Allahu Teâlâ, Resulüne tabi olanlarla, gerisin geriye dönenleri öğrenmek için Resulü’nün g tabilerini sıkıntılarla imtihan edeceğini ve sınayacağını zikretti.” Ancak sabrın sonu hayırdır. Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Eğer sabrederseniz, elbette bu, sabredenler için daha hayırlıdır.” [Nahl, 126]. O halde Allah’tan yardım dileyin ve mücahid seleflerinizin söylediği sözü söyleyin: “(Tâlût’un askerleri) Calût ve askerleriyle karşı karşıya gelince şöyle dediler: “Ey Rabbimiz! Üzerimize sabır yağdır, ayaklarımızı sabit kıl ve şu kâfir topluluğa karşı bize yardım et.” [Bakara, 250]. Ve imtihan olunan muvahhidlerin söylemiş olduğu şu sözü söyleyin: “Ey Rabbimiz! Üzerimize sabır yağdır ve Müslüman olarak canımızı al.” [Araf, 126]. Bu sözü söyleyenler, sihirbaz birer kâfir iken bu imtihandan sonra sadık şehidler oldular. Âlemlerin Rabbinden tebliğ edenlerin en hayırlısı, El-Emin ve Es-Sadık olan Nebi’nin g dediği gibi bil ki; “Bütün insanlar sana yardım etmek için bir araya gelseler, Allah’ın senin için yazdığının dışında sana yardım edemezler. Yine, bütün insanlar sana zarar vermek için bir araya gelseler, Allah’ın senin için yazdığının dışında sana zarar veremezler”. (Ahmed ve Tirmizi rivayet etti.) Ve yine Nebi g şöyle buyurdu: “Bil ki; zafer sabırla, sevinç üzüntüyle, kolaylık da zorlukla birliktedir.” (Ahmed rivayet etti) Tecrübe ile yanımızda sabit olan, büyük etkiye sahip ve üzerinde durmak istediğim şey; liderlerin sebatı ve özellikle savaş meydanlarındaki komutanların düşmanlarla karşılaştıkları andaki sebatıdır. Bir hadiste; bir adam El-Bera’ya h bir soru sordu ve: “Ey Ebu Umârete! Sizler Huneyn günü bozulup arkalarınızı 25

mı döndünüz? dedi. Ben Bera’yı işitirken o şöyle dedi: Ancak Allah Resulü g o gün arkasını dönmedi. Ebu Süfyan bin Haris katırının gemini tutuyordu. Müşrikler onun etrafını kuşatınca katırından indi ve: “Ben peygamberim yalan yok! Ben Abdulmuttalib’in oğluyum” demeye başladı.” (Buhari ve Müslim rivayet etti) Bu hadiste, bu yol üzerinde ışık olan büyük faydalar bulunmaktadır. Birincisi: Savaş meydanlarında, savaş gürültüsünün olduğu yerlerde veya savaş meydanından uzak olmayan komutanlar, sembollerden bir sembol olduğu ve eğer o ölürse davette biter bahanesiyle bulunduğu kasabadan bir diğerine gitmesin. Kardeşlerimizden istediğimiz en asgari şey; vilayet emirinin vilayeti kapsamında, bölge emirinin de bölgesi kapsamında ve bölük ve seriye emirlerinin de askerleri arasında kalmasıdır. Herhangi birisi bunu böyle yapamıyorsa, emirliğe ehil olsa bile ona emirlik yapması caiz değildir. Aslan, avın dışında başka bir yem kazanma gayesi hariç, ormanın dışında avlanmaz. İkincisi: “Katırının gemini tutuyordu” sözünde; emirin sebat ettiğini göstermesi ve halinden de bunun anlaşılması gerektiği hususu vardır. İşte Allah Resulü g, bu tehlikeli durumda yavaş yürüyen bir katıra binmişti. İbn-i Kesir r şöyle dedi: “Bu, olabilecek cesaretin doruk noktasıdır. Çünkü O, o günkü savaş halinde olduğu gibi, ordusu kendisinden ayrılmışken buna rağmen hızlı yürümeyen bir katır üzerindeydi. Bu binek, ne vur-kaç ne de geri kaçmak için uygun değildi. O, buna rağmen katırını onların üzerlerine doğru sürüyor ve onu tanımayan kimselerin onu tanıması için kendi adını zikrediyordu. Allah’ın salatı ve selamı kıyamet gününe kadar onun üzerine olsun.” (İbn-i Kesir Tefsiri) İbn-i Battal Muhelleb’ten şunları nakletti: “İmamın savaşta katıra binmesi, onun daha çok sebat etmesi, onunla kaçmaya ve geri dönmeye hazırlıklı olduğu zannı olmaması ve tabilerinin kalplerini yönetmesi içindir. Çünkü imam sebat ederse tabileri de sebat eder. Onun sebat etmek için gayret ettiği görürlerse, onunla beraber olanlarda sebat etmeye gayret ederler.” (Sahihi Buhari Şerhi) Bu sözde alınması gereken bir fayda vardır. O da; Emirin, askerlerinin bindiği binekten daha güçlü ve daha hızlı bir bineğe binmemesi gerekir. Bilakis bineği, askerlerinin kalplerinin sebatı ve kendisi şüphelerden uzak kalması için, askerlerinden daha düşük bir bineğe binmese bile onların orta seviyesinde olması gerekir. Özellikle bu binek, cihad malından ise, buna daha fazla ihtimam göstermesi gerekir. Üçüncüsü: Allah Resulü’nün g Kendisini: “Ben Peygamberim, Yalan Yok… Ben Abdulmuttalib’in Oğluyum” Sözüyle Tanıtması: Sıkıntılar şiddetlendiğinde ve savaş, nefisleri hayrete düşürüp kişi savaşın şiddetinden ve yenilginin hızlılığından ötürü kardeşinin yanından geçer ancak onu tanıyamaz olduğunda, Allah Resulü’nün g 26

Zaferin Yolları - 2

askerlerine ve kalplerinde sevgisi olan kimselere kendisinin orada olduğunu ve kaçmadığını bildirmesi gerekti. Ve bunu, bütün güvenlik tehlikelerini ve askeri tedbirlerini duvara çarparak yeri ve vakti değil demeden oradaki topluluğuna bunu ilan etti. Çünkü durum, nefisle fedakârlığı ve sıkıntıda sebatı gerektiriyordu. Çok acayiptir ki; bazı cihad emirleri, sıkıntılar şiddetlendiğinde, düşman onun mıntıkasını bastığında ve ölüm, askerleri arasında alevlenmeye başladığında kaçtılar ve saklandılar. Ve askerlerinden hiçbirisiyle irtibat kurmadılar. Adını değiştirdi ve bunu Raşit liderliğini koruma bahanesiyle yaptı. Ancak o, buna rağmen hem kendisini hem de kardeşlerini zayi etti. Şayet askerlerinin yanında sebat edip askerlerini bir araya toplamış olsaydı ve düşmanlarıyla savaşıp sebat ve kararlılık göstermiş olsaydı, o zaman kendisini ve emirlik yaptığı kimseleri zayi etme yerine kendisinin ve kardeşlerinin kurtuluşunu sağlamış olurdu. Dördüncüsü: Sahihi Müslim’de geçtiği üzere Nebi g şöyle buyurdu: “Ey Abbas! Ağacın altında biat eden sahabalere seslen!”. Gür sesli bir zât olan Abbas, sözüne şöyle devam etti: En yüksek sesimle “Ey ağacın altında biat eden sahabeler! Neredesiniz?” diye bağırdım. Vallahi onların sesimi duydukları zaman Nebi’ye doğru dönüp gelişleri, bir ineğin yavrusuna doğru şefkatle gelişi gibiydi. “Lebbeyk! Lebbeyk! (Emret! Emret!)” dediler.” İbn-i İshak bunu şöyle anlatıyor: Sahabeler develerini bağlamak istediler fakat buna güç yetiremediler. Hemen zırhlarını boyunlarına atıp kılıçlarını ve kalkanlarını alarak sese doğru geldiler. (Siretu İbn-i Hişam) Taberi rivayet etti ki; Nebi g Abbas’a şöyle dedi: “Ensar ve muhacir topluluğuna seslen”. O’da grup grup Ensarları çağırmaya başladı. Sonra Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Bakara Suresi ashabını çağır.” Sonra insanlar tek bir grup halinde geldiler. (Tefsiru’t Taberi) Sahihi Müslim’de ise şöyle geçmektedir: Daha sonra çağrı, sadece Haris bin Hazrec oğullarına oldu. Burada önemli bir duruş ve büyük, Rabbani ve Nebevi bir fayda vardır. O da; Allah Resulü’nün g, insanlar geri kaçıp ordu dağıldığında, öyle ki; 12 kişi hariç yanında başka kimse kalmadığında, -birçok rivayette 80 kişinin kaldığı rivayet ediliyor- aralarında savaşın en hayırlı yiğitlerinden Selemetu bin El-Akva ve Allah’ın en hayırlı kullarından olan Beyatu’r Rıdvan sahabeleri ve diğer Müslümanların süvarileri ve eşsiz kahramanları geri kaçtıklarında yaptığı eylemdir. Allah Resulü g bu esnada liderliği elden bırakmadı, ümidini kesmedi ve kılıcını atıp savaş meydanından kaçmadı. O’nu g bundan tenzih ederiz. Bilakis Allah Resulü g sebat etti. Sonra insanları sıfatlarıyla çağırmaya başladı. Önce kalplerinde imanın kökleşmiş olduğu iman ehline, muhlis askerlere, rabbani kullara; ağacın altında biat eden Bey’atu’r Rıdvan sahabelerine seslendi. Daha sonra Kur’an ehline, Allah’ın kitabının taşıyıcılarına ve özellikle kitabın incilerine, Bakara Suresi ashabına seslendi. Bunlar Allah Resulü’nün g etrafında toplandıklarında, Allah Resulü g bu mü’min topluluğun kalplerinde aşiret hamiyetini hareket ettirmeye başladı. Ve Ensara grup grup ve adlarıyla

seslendi. Böylece artık kim kaçmak istediyse ayıplanmaktan korktu. Bununla beraber onların arasında ağacın altında biat edenler ve Bakara suresi ashabı da bulunuyordu. Daha sonra Allah Resulü g, öncelikle özel olarak daha sonra ise genel olarak ashabını övdü. Burada üzerinde durulması gereken önemli husus ise; Allah Resulü g, savaştan kaçmanın günahına, bunu yapan kimsenin cerimesinin büyüklüğüne ve onların helak edici unsurlardan birini yüklenmelerine ve sahibinin tevbe etme fırsatı bulamadan ölümün onları yakalamasından korkulmasına rağmen o, kaçanlara sert davranmadı, onları kırmadı ve gücendirmedi. Bilakis Hilafete yeni katılanlar bunun tam tersini yaptı. Cihad’da ve tevhid’de onları geçen soylu aşiretleriyle onları isimlendirdi. Bunda şöyle bir fayda vardır ki; sıkıntılı durumlarda, emirin Allahu Teâlâ’ya sığınmasının ardından iman ve itaatte öncü olan mücahidlere iltica etmesi ve temiz aşiret evlatlarını övmesi gerekir. Sakın ola, sonra sakın ola onlardan hiçbir kimseyi ayıplamasın. Aynı şekilde cihadı terk eden her bir kimseye ulaşması, ona geçmişini ve Allah yolundaki cihadını hatırlatması ve onu kardeşlerinin safına katması gerekir. Çünkü bunların terk edilmeleri, şeytan ve yandaşlarına terk edilmeleri demektir. Cihad ve mücahidler için de bir kayıptır. Hiçbir akıllı bunu söylemez ve bunu kabul etmez. Beşincisi: Huneyn savaşında kaçanların hakikatiyle beraber Sahihi Müslim’de geçen bir hadiste Ummu Süleym Huneyn gününde bir hançer aldı ve sonra şöyle dedi; “Ey Allah’ın Resulü g! “Bizden gayri Tulaka’ları (azad edilenleri) öldüreyim mi? Onlar seni bırakıp kaçtı.” Bunun üzerine Allah Resulü g: “Ey Ummu Süleym! Şüphesiz Allah kâfi geldi ve iyi yaptı” buyurdu. Buhari’ye göre Nebi g ile beraber on bin kişi vardı. Tuleka’lar ise kaçtı. Nevevi r Tuleka’lar hakkında dedi ki: ‘Onlar Mekke’nin fethinde Mekke halkından Müslüman olan kimselerdir. Bu isimle adlandırılmalarının sebebi; Nebi’nin g onlara minnette bulunması ve onları serbest bırakmasıydı. Bunların İslamlarında zayıflık vardı. Bundan dolayı Ummu Süleym, bunların münafık olduğuna ve savaştan kaçtıkları için öldürülmeyi hak ettiklerine itikat etti. Yukarıda zikrettiklerimiz bize açıkça gösteriyor ki; Huneyn gününde kaçmaya başlayanlar Tuleka’lardan olan kimselerdi. Onların kaçışı, Müslümanların safını bozdu ve muhlis kahramanların kalplerine korku düşürmeye sebep oldu. Böylece yapacaklarını yapmış oldular. Ancak burada üzerinde durmak istediğim bir soru var; Allah Resulü g, İslam’da yeni oldukları halde

Tuleka’ları Huneyn savaşına beraberinde götürerek haşa hatamı etti? Yukarıda da zikrettiğimiz gibi onların İslamlarında zayıflık vardı. Ve Allah Resulü g, onlara tevhidi öğrettiği bir devreye de onları almamıştı. Allah Resulü’nden sahih bir şekilde rivayet edildiği üzere bunlar, tevhidde yeniydiler. Nitekim Allah Resulü g Huneyn’e çıktığı zaman müşriklerin taptığı bir ağacın yanından geçti. Bu ağaca Zatu Envat ağacı deniliyordu ve müşrikler bu ağaca silahları asıyorlardı. Müslümanlar, ey Allah’ın Resulü: “Müşriklerin Zatu Envat’ı gibi bize de bir Zatu Envat yap” dediler. Bunun üzerine Allah Resulü g: “Subhanallah! Bu isteğiniz, Musa’nın kavminin onların bir ilahı gibi bize de bir ilah kıl demesi gibidir.” [A’raf, 138] [Tirmizi bunu rivayet etti.] Ben bunu söylüyorum çünkü bazı kalbi hastalıklı kimseler, İslam Devleti’nin ilanından sonra ordumuza katılımın çokluğunu ayıpladılar. Bunlardan bazıları, kardeşlerin bazı yerlerde yenilmesine sebep oldu. Bizler sadece Allah Resulü’ne g uyduk, yeni bir şey icat etmedik. Hatta Allah Resulü g, Allahu Teâlâ O’na fetih verdiği zaman ganimetleri bölüştüğünde ganimetleri Tuleka’lara ve muhacirlere verdi. Ordunun çoğunluğu Ensardan olduğu halde Ensar’a hiçbir şey vermedi. Nitekim bu Sahihi Buhari ve diğer yerlerde geçmektedir. İbn-i Kayyım r şöyle dedi: “Bu konudaki hikmetlerden birisi de şudur; Allahu Teâlâ, Resulü’ne g ne kabilelerden onun dinine girenlerin çokluğuyla ne de kavminin onunla savaşmayı terk etmesi sebebiyle yardım etti.” [İbn-i Hacer, Fethu’l Bari] Bununla beraber Allah’a hamdolsun İslam ümmetini müjdeliyoruz ki; İslam Devleti ilanından sonra bize katılan hiçbir emir silahını bırakmadı. Bilakis onlar, bugün savaş meydanının kahramanları ve savaşın süvarileridir. Onların örneği bu hayırda onları geçenlerin örneği gibidir. Âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun. 27

Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a, salat ve selam O’nun elçisine, sahabesine ve tüm takipçilerine olsun. Mü’minler, kalp hastalığı ile Medine’de ortalığı karıştıranlarla imtihan olduğunda, ahzab gününde gözler kaydı ve yürekler boğazlara dayandı. Öyle ki; Allah hakkında farklı zanlar beslenildi. Nitekim Taberi ve İbn-i Ebu Hatem, Allah’ın c şu ayetinin: “Ve siz Allah hakkında (birtakım) zanlarda bulunuyordunuz.” [Ahzab, 10]” tevili hakkında Hasan El-Basri’den r rivayette bulunarak şöyle dediler: “ ‘Farklı zanlarda bulundular’ sözünden kasıt; münafıklar zannetti ki; Muhammed’in g ve ashabının kökü kazılıyor. Ancak mü’minler, Allah’ın kendilerine vadettiğinin hak olduğuna ve müşrikler istemese de Allah’ın bu dini bütün dinlere üstün kılacağına kesin olarak inanıyorlardı. Sonra şöyle dediler: ‘Hani, münafıklar ve kalplerinde hastalık bulunanlar: ‘Allah ve Resulü, bize boş bir aldanıştan başka bir şey vaadetmedi’ diyorlardı.’ [Ahzab, 12]. Nitekim Taberi ve İbn-i Ebu Hatem r bu ayetin tevili hakkında Ebu Katade’den rivayette bulunarak şöyle dediler: “Münafık insanlar şöyle dedi: ‘Muhammed bize Fars’ın ve Rum’un fethini vadediyordu. Ancak burada muhasaraya alındık. Öyle ki; hiç birimiz ihtiyacımızı temin edemiyorduk. Allah ve Resulü, bize boş bir aldanıştan başka bir şey vadetmedi…’.” 28

Büyük Dabık Savaşına Doğru

Sıkıntının ve zorluğun had safhada olduğu o dönemde mü’minler anladı ki; Allah’ın yardımı pek yakındır. Nitekim Taberi, Allahu Teâlâ’nın: “Mü’minler, düşman birliklerini görünce, ‘İşte bu, Allah’ın ve Resulü’nün bize vadettiği şeydir. Allah ve Resulü doğru söylemişlerdir’ dediler. Bu, onların ancak imanlarını ve teslimiyetlerini artırmıştır.” [Ahzab, 22] bu ayeti hakkında İbn-i Abbas’tan h rivayette bulunarak şöyle dedi: Bunun için Allahu Teâlâ o dönemde yaşayan mü’minlere Bakara suresinde şöyle buyurdu: “Yoksa siz, sizden öncekilerin başına gelenler, sizin de başınıza gelmeden cennete gireceğinizi mi sandınız? Peygamber ve onunla beraber mü’minler, ‘Allah’ın yardımı ne zaman?’ diyecek kadar darlığa ve zorluğa uğramışlar ve sarsılmışlardı. İyi bilin ki, Allah’ın yardımı pek yakındır.” [Bakara, 214]. Mü’minlere sıkıntılar dokunduğunda ve ordulara karşı hendeklerde nöbet tuttuklarında bu ayeti kendilerine yordular ve bu yalnızca onların imanını ve teslimiyetlerini arttırdı.” Mü’minler hendeklerinde Allah’ın b ayetlerini ve Allah Resulü’nün g hadislerini tefekkür ediyor ve tefekkür ettikleri bu ayet ve hadislerde içinde bulundukları sıkıntılara dair ne tür haber ve işaretlerin olduğunu konuşuyorlardı. Sarsıntılar ve sıkıntılar onları Allah’ın ayetlerini ve bu ayetlerdeki hikmeti tefekkür etmekten uzaklaştırmıyordu.

Bilakis münafık ve kalbi hastalıklı olanlar Allah ve Resulü’nün g vaadine kuşku duyarken, onlar cihadlarında ve mücadelelerinde sıkıntılara karşı sabırlarını, verilen hükme teslimiyetlerini ve Allah ve Resulü’nün g kendilerine vadettiklerinin gerçekleşeceğine dair inançlarını arttırıyordu. Münafıklar, Allah ve Resulü’nün g vaadi ile alay ediyor ve buna dil uzatıyorlardı. Kâfirler ve tağutlar ise ceberutlarına ve büyüklenmelerine aldanıyorlar ve “Allah’a karşı hak olmayan cahiliye zannı ile zanda bulunuyorlardı.” [Ali İmran, 154]. Aziz ve Hâkim olan Allah’ın c dinini ve dostlarını yüzüstü bırakacağını ve ebediyen dininin tümüyle kendisinin dışında başkalarının olacak şekilde düşmanlarını üstün kılacağını zannettiler. Ancak Allah c, cahillerin zannından yüce ve büyüktür. Hâlbuki Allahu Teâlâ, onların bilmedikleri bir yerden onlara hazırladığı bir tuzağa onları çekiyor ve onlar da bu tuzağa girmek ve hak ettikleri cezaya çarpılmak için mücadele ediyorlar. “Öyle ki, evlerini hem kendi elleriyle, hem de mü’minlerin elleriyle yıkıyorlardı. Ey basiret sahipleri, ibret alın.” [Haşr, 2] Bundan ötürü haçın kulları ve dostları olan Türkler ve sahavatlar en büyük hedeflerinin Dabık olduğunu ilan ederek kuzey Halep kırsalında toplandılar. Dabık’ı necis ayaklarıyla ve pis bayraklarıyla kirleterek İslam Devleti’ne karşı büyük manevi bir zafer kazanacaklarını iddia ettiler. Aynı şekilde İslam Devleti askerlerinin küçük Dabık savaşı ile büyük Dabık savaşının arasını ayıramadığını zannettiler. Onların bu düşüncelerine göre; İslam Devleti –Allahu Teâlâ hilafet askerlerini orada sabit kılsın- Dabık’tan çekildikten sonra artık savaşlarda muzaffer bayrağın taşıyıcısı kalmayacak ve askerleri kendisinden grup grup ayrılacaklar. Haçın kulları ve mürted dostları, büyük Dabık savaşından önce küçük kıyamet alametlerinden olan büyük olayların olacağını bilemediler. Onların bunu bilmesi ne uzaktır? Ancak hendeklerinde nöbet tutan mü’minler ise bunun farkındalar ve bilmektedirler. Bu, Sadiku’l Masduk’un g fitne, savaş ve kıyametin şartları hadislerinde bize haber verdiği şeylerdir. Ebu Hureyre’den h rivayet edildiğine göre Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Romalılar A’mâk’a veya Dabık’a inmedikçe kıyamet kopmayacaktır. Onların karşısına Medine’den o gün yeryüzü halkının en iyilerinden bir ordu çıkacaktır. Askerler saf bağladıkları vakit Romalılar bizimle, bizden esir alanların arasını serbest bırakın da onlarla savaşalım, diyecekler. Müslümanlar da; Hayır! Vallahi sizinle din kardeşlerimizin arasını serbest bırakamayız, cevabını vereceklerdir. Müteakiben onlarla savaşacaklar ve üçte biri kaçacak, Allah ebediyen tevbelerini kabul etmeyecektir. Üçte biri de öldürülecek, Allah indinde şehidlerin en faziletlisi olacaklardır. Üçte biri ise fethedecek, ebediyen fitneye duçar olmayacaklardır. Müteakiben Konstantiniyye’ye varacak ve orayı fethedecekler. Gaziler kılıçlarını zeytin ağaçlarına asmış, ganimetleri taksim ederken aniden içlerinde şeytan; Gerçekten Mesih aileleriniz hakkında sizin yerinizi aldı, diye nara atacak. Onlar da çıkacaklardır, ancak bu bâtıldır. Şam’a geldikleri vakit ise çıkacaktır. Gaziler savaşa hazırlanır, saflarını düzeltirlerken namaz ikame olunacak ve Meryem’in oğlu İsa n inerek onların yanına gitmek isteyecektir. Allah’ın düşmanı onu gördüğü vakit tuzun suda eridiği gibi eriyecektir. Onu bıraksa kendiliğinden helak olacak,

lâkin Allah onu, O’nun eliyle öldürecek ve kanını onlara süngüsünde gösterecektir.” [Müslim, Hadis No:2897] Yasir Bin Hacer’den rivayet edildiğine göre İbn-i Mesud h şöyle dedi: “Miras taksim edilmedikçe ve ganimetlerle ferahlanmadıkça kıyamet kopmaz. Sonra eliyle Şam tarafına doğru işaret ederek şöyle dedi: Düşman, İslam ehli için toplanıyorlar. İslam ehli de onlar için toplanıyor.” Bunun üzerine ben, “Romalıları mı kastediyorsun?” dedim. Evet, dedi. O vakit sizinle onların arasında şiddetli bir savaş olacak. Müslümanlar ölüm için bir öncü fırka kuracak. Öyle ki, galip olmadıkça geri dönmeyecek, ta ki gece aralarına girinceye kadar çarpışacaklar, nihayet onlar da, Müslümanlar da dönecek, hiç bir taraf galip gelmeyecek ve öncü fırka bitecektir. Sonra Müslümanlar tekrar ölüm için bir öncü fırkası kuracak. Öyle ki, galip gelmeden geri dönmeyecek ve ta ki gece aralarını ayırıncaya kadar çarpışacaklar. Onlar da, bunlar da geri döneceklerdir. Hiç biri galip gelmeyecektir ve böylece bu fırka da bitecektir. Sonra Müslümanlar (yine) ölüm için bir öncü fırkası kuracak. Öyle ki, galip gelmedikçe geri dönmeyecek ve akşama kadar çarpışacaklar. Nihayet onlar da, bunlar da geri dönecek. Hiç biri galip gelmeyecektir ve öncü fırka bitecektir. Dördüncü gün gelince düşmanlara karşı İslam ehlinden kalanlar saldıracak, Allah düşmanları hezimete uğratacak ve düşmanları -ya misli görülmeyen yahut misli görülmedik demiştir- bir şekilde tepeleyeceklerdir. O derece ki, yanlarından kuş geçecek, onlar ölü olarak yere serilmeden geride bırakmayacaktır. Bir babanın oğulları birbirlerini sayacak, yüz kişi oldukları halde onlardan yalnız bir adam kaldığını göreceklerdir. Şu halde hangi ganimete sevinilecek yahut hangi miras taksim edilecektir. Onlar bu halde iken, aniden bundan daha büyük bir musibet işitecekler. Kendilerine, Deccal zürriyetiniz hususunda sizin yerinizi aldı, diye bir yaygaracı gelecek, hemen ellerindeki şeyleri atacaklar ve yola koyulacaklar, öncü olarak on süvari göndereceklerdir. Allah Resulü g: “Ben onların isimlerini, babalarının isimlerini, atlarının renklerini pek âlâ biliyorum. Onlar o gün yeryüzünde en iyi süvarilerdir. Yahut o gün yeryüzündeki en iyi süvarilerdendir.” buyurdular. [Müslim, Hadis No: 2899] Avf Bin Malik’ten h rivayet edildiğine göre Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Kıyametten önce şu altı şeyi say; benim ölümüm, sonra Beytül Makdis’in fethi, sonra koyunların ani ölümlerine sebep olan bir hastalık gibi aranızda hızla yayılan ölümler, sonra aranızda malın birinize yüz dinar verilse öfkeleneceği kadar çoğalması, sonra Arapların evlerinden girmedik hiçbir ev bırakmayan bir fitne, sonra sizlerle sarı oğulları arasında yapılacak ve onlar tarafından (her bir sancak altında) on iki bin kişinin bulunacağı seksen sancak altında üzerinize gelip bozacakları bir antlaşma.” [Buhari] Ebu Davud Zi-Mihmere’den h rivayet ettiğine göre Allah Resulü g şöyle buyurdu: “RumlarIa güvenilir bir sulh yapacaksınız. Onlar ve siz arkanızdaki bir düşmanla savaşacaksınız. Zafer kazanacak, ganimet elde edecek ve (tehlikeden) salim olacaksınız. Sonra dönüp, tepecikleri olan bir otlakta konaklayacaksınız. Hıristiyanlardan biri haçı kaldırıp, haç kazandı diyecek. Müslümanlardan bir adam buna öfkelenip haçı kıracak. İşte o zaman Rumlar ahdi bozup savaş için toplanacaklar.” [Ahmed, İbn-i Mace, Ebu Davud, İbn-i Hibban ve Hâkim rivayet etti ve Zehebi sahih olduğunu söyledi] 29

Haçlılar

Bu hadisin İbn-i Hibban’ın yanındaki lafzı ise şöyledir: “RumlarIa güvenilir bir sulh yapacaksınız. Onlar ve siz, arkanızdaki bir düşmanla savaşacaksınız. Zafer kazanacak, ganimet elde edecek ve dağılacaksınız. Sonra dönüp, tepecikleri olan bir otlakta konaklayacaksınız. Rumlardan biri, haç kazandı, diyecek. Müslümanlardan biri de, hayır, Allah kazandı, diyecek. Sonra bu Müslüman haçlarına saldıracak, haçları ona uzak değildir ve haçı kıracak. Rumlar haçlarını kırana öfkelenecek ve onun boynunu vuracaklar. Sonra Müslümanlar da silahlarına sarılacak ve birbirleriyle savaşacaklar. Allahu Teâlâ, bu Müslüman gruba şehadeti lütfedecektir. Rumlar, Rum’un sahibine şöyle diyecek; ey Araplar biz size yeteriz. Sonra savaş için toplanacaklar ve 80 sancak altında onlara gelecekler. Her sancağın altında 12 bin asker bulunacaktır.” Şunu da belirtmekte fayda vardır ki; büyük Dabık savaşından önce bazı olayların gerçekleşmesi gerekir. Gerçekleşmesi gereken olaylardan birisi ise şudur ki; diğer düşmanlarla savaşmak için muvahhid mücahidler ile Hıristiyan Rumlar arasında sulh olacak. Mücahidlerin arkalarındaki düşmanlarına karşı zafer kazanmasının ardından her iki topluluk Dabık’ta ve etrafında tepecikleri olan bir otlakta konaklanacaklar. Sonra bir Rum, haçını kaldıracak ve Hıristiyanlık davasına çağıracak. Bunun üzerine muvahhidlerden biri ona saldıracak ve onun haçını kıracak. Rumlar buna öfkelenecek, savaş için toplanacak ve binlerce kişiyle gelecekler. Yukarıda büyük Dabık savaşından önce bazı olayların gerçekleşmesi gerektiğini ve bu olaylardan birini zikretmiştik. Bu olaylardan bir diğeri ise şudur: Mücahidlerden bir grup Rumlardan bir grubu esir alacak ve daha sonra mücahidler, Rumları esir alan kardeşlerini veya –bir diğer rivayette- Rumlardan esir alıp İslam dinine girenleri yüzüstü bırakmayacaklar. İşte bunlar büyük Dabık savaşının vakıalarıdır. Cihad ve mücadele, öldürme ve savaşma, acı ve umut... Muvahhid mücahide gereken ise; Allahu Teâlâ, düşmanlarının sözünü 30

Büyük Dabık Savaşına Doğru

ayırana, kalpleri arasındaki bağı koparana, birbirleri arasına ihtilaf koyana, onları birbirine kırdırtana, bazılarının boynunu bazılarına vurdurana kadar nöbetinde ve savaşında sabır ve yakin üzere olmasıdır. Umulur ki, bu pek yakındır. Şam’ın kuzeyinde -Dabık ve çevresindegerçekleşen bu büyük olaylar, haçlıların Müslümanların cemaatinin öne sürdüğü şartları kabul etmeye mecbur kalacağı gelecek olan savaşın habercilerindendir. Daha sonra birbirini takip edecek zaferler haçlıları öfkelendirecek ve işte o zaman Allah’ın izniyle büyük Dabık savaşı olacaktır. Bugün Allah’ın düşmanları arasındaki eski ihtilaflar yeniden ortaya çıktı. Batıdaki haçlılar doğudaki haçlılara muhalefet ediyor. Aynı zamanda mürted dostları da kendi aralarında ihtilaf içindeler. Türkler, Kürtlere muhalefet ediyor. Türkiye sahavatları Ürdün sahavatlarına muhalefet ediyor. Rafıziler Irak Kürtlerine muhalefet ediyor. Batıdaki Kürtler, doğudaki Kürtlere muhalefet ediyor. Nusayriler ise Şam’daki Kürtlere muhalefet ediyor. “Sen onları toplu sanırsın. Hâlbuki kalpleri darmadağınıktır. Bu, onların akılları ermez bir topluluk olmalarındandır.” [Haşr, 14] Dabık ve çevresindeki bu vur-kaç çatışmalarından ibaret olan küçük Dabık savaşından sonra, Allah’ın b ve Resulü’nün g vadettiği gibi Müslümanlar ile Rumların arasında sulh gerçekleşecek ve daha sonra Rumların onlara ihanet etmelerinden sonra hiç şüphesiz büyük Dabık savaşı gelecektir. Ve Allah’ın izni ile daha sonra Konstantiniyye’nin ve daha sonrasında da Rumiye’nin fethi gerçekleşecektir. Ebu Hureyre’den h rivayet edildiğine göre Nebi g şöyle buyurdu: “Bir tarafı karada bir tarafı da denizde olan bir şehir işittiniz mi?” diye sordular. Oradakiler: “Evet! Ey Allah’ın Resulü” dediler. Bunun üzerine Nebi g şöyle buyurdu: “İshakoğullarından (Bazılarına göre ise; bilinen ve mahfuz edilen, bunların İsmailoğulları olduğudur) yetmiş bin kişi bu şehre sefer tertiplemedikçe kıyamet kopmaz. Askerler şehre gelince konaklarlar. Ancak silahla savaşmazlar, tek bir ok dahi atmazlar. ‘Lailahe illallahu vallahu ekber!’ derler. Bunun üzerine şehrin deniz tarafı düşer. Sonra askerleri ikinci kere, ‘Lailahe illallahu vallahu ekber’ derler, şehrin diğer tarafı da düşer. Sonra tekrar ‘Lailahe illallahu vallahu ekber!’ derler. Bu sefer onlara (kapılar) açılır. Oradan şehre girerler ve şehrin ganimetini toplarlar. Ganimetleri aralarında taksim ederlerken, yanlarına bir münadi gelip: ‘Deccal çıktı!’ diye bağırır. Askerler her şeyi bırakıp geri dönerler.” [Müslim, Fiten 78, 2920] Allahu Teâlâ bunu, hilafetin mücahidlerinin elinde kılmıştır. Nitekim Şeyh Ebu Musab Ez-Zerkavi Š şöyle dedi: “Burada cihad ediyoruz ancak gözümüz Kudüs’tedir. Burada savaşıyoruz ancak varacağımız yer Roma’dır. Allahu Teâlâ’nın bizi nebevi müjdelerin ve ilahi takdirin anahtarı kılması için O’na hüsnü zan besliyoruz.” [Zaferin Rüzgârları]. Allah emrinde galip olandır. Ancak insanların çoğu bunu bilmezler.

31

İslam şeriatı, “beş maksadı” yerine getirmek için inmiştir. İnsanların dini ve dünyevi hayatları ancak bu beş maksatla istikamet bulur. Bu beş maksat; dinin, canın, aklın, ırzın ve malın korunmasıdır. Hiç şüphe yoktur ki; dinin korunması maslahatın ve hedeflerin en büyüğüdür. Bu nedenle Allah b şirki ve şirke giden yolları yasaklamıştır. Aynı zamanda ilimsiz bir şekilde Allah hakkında konuşmayı, bidatleri ve dinde sonradan çıkan şeyleri de yasaklamıştır. Bundan ötürü, vacip olan şeylerden birisi de; ümmetin, şirk ve bidatlerden uyarılması, şirk ve bidat ehlinin durumlarının açıklanması ve bu tür kimselerin yalanlarının ve batıllarının ortaya çıkarılmasıdır. Bu nasihat, Müslümanların dininin korunması için vacip olan bir husustur. Temimi’d Dari’den sabit olduğu üzere Allah Resulü g şöyle buyurmuştur: “Din Nasihattir.” Sahabeler dedi ki; kimin için? Şöyle buyurdu: “Allah için, kitabı için, Resulü için, Müslümanların imamları ve geneli için.” [Müslim rivayet etmiştir.] Bu nedenle bidat ehline karşı durmak ve onlar hakkında Müslümanları uyarmak, iyiliği emretmek ve kötülükten alıkoymak farzının kapsamındadır. Allah b şöyle buyurmuştur: “Sizden, hayra çağıran, iyiliği emreden ve kötülükten men eden bir topluluk bulunsun. İşte kurtuluşa erenler onlardır.” [Ali İmran, 104] Ebu’l Abbas İbn-i Teymiyye şöyle söylemiştir: “Kitap ve sünnete sözlerinde ve ibadetlerinde muhalif düşenlerden olan bidat imamlarına gelince; bunların durumunun açıklanması ve ümmetin bunlara karşı uyarılması Müslümanların ittifakı ile vaciptir. Çünkü 32

Allah’ın yolunun, dininin, menhecinin ve şeriatının temizlenmesi ve bunların sapıklıklarının defedilmesi ve bu sapıklıklarından ötürü onlara düşmanlık edilmesi Müslümanların ittifakı ile farz-ı kifayedir. Eğer Allah’u Teâlâ bunların zararını def edecek kişiler göndermiş olmasaydı din fesada uğrardı. Ve bunların fesadı harp ehli düşmanların istila fesadından daha büyüktür. Nitekim ehli harp kâfirleri bir bölgeyi istila ettiklerinde o bölgenin sakinlerinin kalplerini ve içindeki dini direkt olarak fesada uğratamazlar ancak dolaylı olarak ifsat ederler. Ancak bidat imamları ise kalpleri direkt olarak ifsad ederler.” [Mecmuu’l Fetava] Sünnette, kötü bir adamın, ayıbının ismi zikredilerek hakkında konuşulacağı sabit olmuştur. Fakat bunu genel olarak zikretmek doğru değildir. Bidat ehli bir kişi de buna kıyas edilir ve arkasından konuşulması insanların uyarılması için caiz olmaktadır. Aişe’den rivayet edildiği üzere şöyle buyurmuştur: “Bir adam Allah Resulü’nün yanına girmek için izin istemiştir. Allah Resulü de şöyle buyurmuştur: ‘Bırakın girsin. Ne kötü bir aşiretin kardeşi ya da ne kötü bir aşiretin oğludur. Sonra içeri girince ona yumuşak sözler söyledi.’ Aişe şöyle dedi: Dedim ki; ey Allah’ın Resulü! Adam hakkında diyeceğini dedin sonra da ona güzel mi davranıyorsun? Allah Resulü şöyle buyurdu: ‘Ey Aişe! İnsanların en şerlisi, insanların kötülüğünden korktukları için onu terk ettikleri ve yanına uğramadıkları kişidir’.” [Muttefekun Aleyhi] Selef âlimleri, s insanları bidat ehlinden ilim talep etmekten sakındırmaktaydılar.

Kötü Alimler Hakkında Konuşup Onları Deşifre Etmenin Vacipliği

Tağutların Alimleri

İmam Müslim’in Sahihinde rivayet ettiği üzere imam Muhammed bin Sirin şöyle söylemiştir: “Aldığınız bu ilim dindir. O halde dininizi kimden aldığınıza iyi bakın.” Ve yine şöyle söylemiştir: “Daha önce hadisin isnadı sorulmazdı ancak fitne ortaya çıkınca dediler ki: Bize rivayet eden adamlarınızın isimlerini söyleyin. Ehlisünnete bakılır ve hadisleri alınırdı. Bidat ehline bakılır ve hadisleri terk edilirdi. Ve işte Şebabe bin Süvar El-Fezari (Vefat: 206 h) irca bidatına bulaşınca İmam Ahmed bin Hanbel ondan bir şey almayı terk etti ve şöyle dedi: “Mürcieliğinden dolayı ondan bir şey yazmıyorum.” [Tehzibu’l Kemal] Bundan ötürü bidat ehlinin birçok ilme sahip olmalarına ve ilimden birçok şey ezberlemelerine hatta birçok sanatta maharet sahibi olmalarına rağmen Ehlisünnet imamları onlara aldanmamış ve onları terk etmişlerdir. Çünkü onların ilimleri onları temize çıkartmadı bilakis aleyhlerinde bir delil oldu. İlim; Allah’tan korkmaktır, ilim; ameldir. Nitekim İbrahim Nehai şöyle demektedir; “biz bir şeyhten ilim almak istediğimiz zaman onun yiyeceğini, içeceğini, girdiği yerleri ve çıktığı yerleri sorardık. Bunların hepsinde doğru üzere olsaydı ondan ilim alırdık aksine ona gitmezdik.” [El-Kamilu Fi Duafai’r Rical] Hatta selef âlimleri, salah ve doğruluk ehli biri de olsa, insanları bu kişinin hatasına karşı uyarmaları için, hıfzının ve zaptının kötü olması nedeniyle rivayetinde hataya düşen birini muayyen olarak zikretmekten bile kaçınmamıştır. Yapılan bu amel, haram olan gıybet değil aksine vacip olan nasihattir. Ta ki yapılan bu hata, insanlar zihninde şeriata mal edilmesin ve onu dinden zannedip ona tabi olmasınlar. Bu nedenle İslam tarihinde “El-Cerh Ve’t Tadil” olarak isimlendirilen büyük ve önemli bir ilim ortaya çıkmıştır. Öyle ki bu ilim, ümmetin övüncü

olmuştur. Çünkü bu ilim sayesinde sünnet korunmuş ve sahih hadis zayıf hadisten ayırt edilmiştir. “El-Cerh Ve’t Tadil” ilmi, hadis ilimlerinden bir tanesidir. Konusu, ravilerin yani ilmi nakledenlerin adalet, zapt, doğruluk ve emanet ehli olup olmadığı hususunda durumlarının araştırılmasıdır. Bu ilimde eser sahipleri, ravi de bulunan yalan, vehim, rivayet ettiği hadisin aslen başka bir raviye ait olması ve rivayet ettiği hadisin zayıflığı gibi şeyleri zikrederler. Öyle ki âlimler, bu cerh edilen kişiler hakkında özel birçok eser yazmışlardır. Nitekim İmam Buhari “Duafa” (zayıflar) adlı bir kitap yazmıştır. Aynı isimle hicri 322 yılında vefat eden Ebu Cafer El’Ukayli de bir kitap yazmıştır. Aynı şekilde Sünen sahibi İmam Nesai’de (Vefat: 303 h) yazdığı bir esere “Ed-Duafa Ve’l Metrukun” adını vermiştir. Aynı isimle İmam Darekutni’de (Vefat: 385 h) bir eser yazmıştır. İbn-i Cevzi (Vefat: 597 h) ve İbn-i Adiy El-Cürcani de (Vefat: 365 h) bir eser yazarak “El-Kamil’u Fi Duafai’r Rical” adını vermiştir. Ve daha birçok âlim bu alanda birçok eser yazmıştır. Abdullah bin İmam bin Ahmed bin Hanbel s şöyle demiştir: “Ebu Turab En-Nahşebi babama geldi ve babam şöyle dedi: Falan zayıftır. Falan güvenilirdir. Ebu Turab şöyle dedi: Ey Şeyh! Âlimlerin arkasından gıybet etme! Babam (Ahmed bin Hanbel) Ebu Turab’a döndü ve ona şöyle dedi: “Yazıklar olsun sana! Bu nasihattir gıybet değil.” [Tarih’u Bağdat] İbnu’l Cevzi Muhammed bin Bindar El’Cürcani’den şöyle nakletti: “Ahmed bin Hanbel’e şöyle dedim: Falan zayıftır, falan yalancıdır demek bana ağır geliyor. Dedi ki: Sen susarsan, ben susarsam, peki cahil ne zaman doğruyu yanlıştan ayırt edecek? [Ed-Duafa Ve’l Metrukun] Salah ve doğruluk ehlinden hata veya şüpheye düşen imamların hatalarının zikredilip insanların bu hatalara karşı uyarılması ehlisünnet imamlarının menhecidir. 33

Aynı şekilde bidat ve heva ehline karşı daha önce geçtiği üzere onları terk etmek ve onlara karşı sakındırma konusunda tutundukları yol daha şiddetli ve daha büyük olmuştur. Küfri bidat sahiplerine gelince; ehlisünnet imamları onlara karşı insanları engelleyerek ve uyararak, onları terk ederek, teşhir ederek, tekfir ederek ve reddiyeler vererek onlara karşı durmuşlardır. İşte sapık “Bişr ElMureysi” Kur’an’ın mahlûk olduğunu, Allah’u Teâlâ’nın isimlerini ve bazı kati delilleri inkâr ettiğinden ötürü ehlisünnet imamları onu azarlamış ve insanları ona karşı uyarmışlardır. Hatta birçoğu onun ismiyle ona reddiyeler yazmışlardır. Nitekim Ebu Said Ed-Darimi’nin “Tevhidde Allah’a iftira eden inkârcı ve cehmi Bişr ElMureysi’ye Osman bin Said’in reddiyesi” isimli bir reddiye yazmıştır. Hatta ehlisünnet imamları, onu tekfir etmiş ve Cehm bin Safvan’ın tabilerinden olduğunu söylemişlerdir. Hammad bin Zeyd, Bişr El-Mureysi hakkında sorulduğunda şöyle söylemiştir: “O kâfirdir.” [Ed-Darimi: En-Nakdu Ala’l Mureysi] Ve Abdullatif Alu’ş Şeyh r şöyle demiştir: “İlim Ehli, onun tekfirinde ittifak etmişlerdir.” [Mecmuatu’r Rasail] İşte bu Mureysi, kendi zamanının âlimlerinden ve fakihlerinden ilim talep etmiştir. Ve bu âlimleri dinlemeye ve onlarla görüşmeye nail olmuştur. Halkın genelinden değildi. Hatta Zehebi onun hakkında şöyle söylemiştir: Kelam ilmine sahip, münakaşa ehli ve hüner sahibi birisidir. [Bişr El-Mureysi] Bişr, fakihlerin büyüklerindendi. Kadı Ebu Yusuf ’tan ilim almış ve Hammad bin Seleme ve Süfyan bin Uyeyne’den rivayetler yapmıştır. Kelam ilminde araştırma yapmış ve bu ilimde ileri gitmiştir. Ancak Allah’tan korkma ve takvadan sıyrılmış ve Kur’an’ın mahlûk olduğunu iddia etmiş ve insanları buna davet etmiştir. Hatta asrındaki Cehmi’lerin gözdesi ve âlimleri olmuştur. [Es-Siyer] Nitekim Ehlisünnet imamları, Cehmiyye’yi ve liderlerinden olan El-Mureysi’nin tekfirinde duraksamamış ve onlara karşı insanları sakındırmışlardır. Hatta Cehmiyye’nin önde gelenlerinin öldürülmelerini teşvik etmişlerdir.

İşte İmam Yezid bin Harun r şöyle söylemektedir: “Cehmiler kâfirdir. Bağdat halkını birçok kez Mureysi’yi öldürmeleri için teşvik ettim.” [Ed-Darimi: Er-Raddu Ala’l Cehmiyye] Ve işte mü’minlerin emiri Harun Reşit şöyle diyor: “Bişr El-Mureysi’nin Kur’an’ın mahlûk dediği iddiası bana ulaştı. Allah şahid olsun ki; eğer onu elime geçirirsem daha önce hiç kimseyi öldürmediğim bir şekilde onu öldüreceğim.” [Abdullah bin Ahmed: EsSünne] Tarih boyunca, Ca’d bin Dirhem, Cehm bin Safvan ve Hüseyin bin Mansur El-Hallac gibi birçok zındığın ve aşırıya giden bidat ehlinin tekfir edilmesi, öldürülmesi ve asılması gerçekleşmiştir. Nitekim ehlisünnetin öncü âlimleri, sapkınlık ve zındıklık önderlerine karşı muamelede bu menhec üzerine yürüdüler. Nitekim Ebu’l Abbas İbn-i Teymiyye’nin r zındık ve hululi (haşa Allah’ın yaratıkların cisimlerine girdiğini iddia eden) olan İbn-i Arabi’nin şahsı hakkında konuştuğunu görmekteyiz. Ve bu hususta “Minhacu’s Sünne” adlı kitabını Rafızilerin başı Ebu Mansur ElHulli’ye reddiye olarak yazmıştır. Aynı şekilde kabirperest Mısırlı El-Bekri ve onun gibi sapıklık davetçilere reddiye olarak birçok risale yazmıştır. Aynı şekilde İmam Muhammed bin Abdulvehhab ve öğrencilerinden sadık ilim sahibi olanlarından bu menheci açık bir şekilde görmekteyiz. Şirke davet eden, müşrikleri savunan ve tevhid ehline iftira atan İbn-i Afalik, İbn-i Feyruz, İbn-i Cercis, Muveys’in evlatları ve bunlar gibi olan zındıkların rezilliklerini her seferinde ortaya koymuşlardır. Hatta bu hususta özel risaleler ve fetvaların yanı sıra birçok eser de yazmışlardır. Bidat ehli ve zındıklar hakkında konuşmak, onları isimleriyle rezil etmek ve onlar hakkında hak ettikleri hükmü vermek Ehlisünnet Ve’l Cemmat’in asıl menheci ve metodudur. O halde insanlardan hakkı gizleyerek, batılı süsleyerek ve sapkınlığı güzelleştirerek insanları şirke, küfre ve daha sonra ateşe sürükleyen bu tağutlara ve asrın Cehmilerine karşı bu tavrı tutunmak daha evladır. Allah’tan bu zındıkların durumunu açığa çıkarmada ve deşifre etmede bizlere yardım etmesini diliyoruz.

Diyanet İşlerinin sapık din görevlileri 34

Kötü Alimler Hakkında Konuşup Onları Deşifre Etmenin Vacipliği

35

Dua, her zaman güçlü ve öldürücü bir silahtır. Onunla belalar ortadan kalkar ve zararlar engellenir. Mü’min onunla belaları savurur ve onunla düşmanların tuzaklarını defeder. Onunla nimetler elde edilir ve belalar defedilir. Onunla kaygılar sona erer ve gamlar izale olur. Dua, ibadetin en özel nişanesidir. Hatta dua, bizatihi ibadettir. Duada, El-Vahid, El-Hâkem ve El-Adl olan Allah’a sevginin ve boyun eğmenin kemaliyeti vardır. Kul duasında Rabbine yakarır, acziyetini ve zayıflığını O’na itiraf eder. Dua kalplerin tesellisi, yüreklerin şifası, yaraların merhemi ve işlerin kolaylaştırılmasıdır. Dua, güçlü bir sığınak ve aşılmaz bir kaledir. Allah’a yapılan dua kadar ona sevimli gelen bir şey yoktur. İnsanların en âcizi, dua etmekten aciz olan kimsedir. Dua, gece ve gündüze yayılmış, karada ve denizde yapılabilen, hem mukim hem de seferi için meşru olan kolay bir ibadettir. Dua edenler, Er-Rahim, Er-Rahman ve El-Allam olan Allah’a b koşar ve El-Melik, El-Kuddüs ve Es-Selam olan Rablerine bağlanırlar. Sen dua edenleri, kendilerini yüceler yücesinin elleri arasına bıraktıklarını, dünyayla ilişkilerini keserek âlemlerinin Rabbine yöneldiklerini, insanlardan isteme ve onların minnet köleliğinden kurtulup Rablerine ihlasla yakardıklarını ve sadece O’nun faziletine göz diktiklerini görürsün. İşte dua budur. Ve dua, tüm küfür topluluklarının ve milletlerinin, Müslümanların üzerine üşüştüğü bugünlerde Müslümanların en çok ihtiyaç duyduğu şeydir. Allah yolundaki her mücahid, bu silahın önemine, ona değer verip ihtimam göstermeye, onu iyice idrak etmeye ve El-Semi ve El-Mucib olan Allah’ın dışındaki diğer şeylerle bağlantısını koparmasının gerekliliğine dikkat etsin. Aynı zamanda her erkek ve kadın Müslüman, Allah’ın düşmanlarıyla mücadelede bu etkili ve rabbani silaha sarılsın. Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Müşriklerle mallarınızla, nefislerinizle ve dillerinizle cihad edin.” [Ebu Davud ve Nesai rivayet etti] Dille yapılan cihad, cihada teşvik etmek, mücahidleri övmek, cihaddan geri kalmayı kötülemek ve kâfirleri kötülemekle sınırlı değildir. Bilakis, dille cihadın en önemli türlerinden biri de duadır. Çünkü Müslüman, onunla müşriklere hezimeti, mü’minlere ise zaferi talep eder. 36

Dua ile Cihad

Dua ile cihad, özellikle kadınlar, hastalar, yaşlılar ve hapishanede olanlar gibi şer-i bir mazeretten ötürü Allah yolunda savaşamayanlar içindir. Bu durumda olanların, Allah yolunda savaşanlar için dua etmeleri gerekir. Çünkü Allahu Teâlâ onları, Allah’a ve Resulü’ne karşı içten bağlı kalıp hayra çağıranlar olmaları şartıyla mazeretlerini kabul edeceğini beyan etmiştir. Buradaki ‘içten bağlı kalıp hayra çağıranlar’ olmanın kapsamından biri de; Allah’ın dostlarına ve Resulü’nün g tabilerine dua etmektir. Bunun hakkında Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Allah’a ve Resulü’ne karşı içten bağlı kalıp hayra çağıranlar oldukları sürece, güçsüz zayıflara, hastalara ve infak etmek için bir şey bulamayanlara bir sorumluluk (günah) yoktur. İyilik edenlerin aleyhinde de bir yol yoktur. Allah, bağışlayandır, esirgeyendir.” [Tevbe, 91] Bu zayıf kimselerin duası, Müslümanların zafer kazanmasının ve kâfirlerin yenilmesinin en önemli sebeplerinden biridir. Nitekim Allah Resulü g Sa’d bin Ebi Vakkas’a h şöyle demiştir: “Sizler ancak zayıflarınız sebebiyle yardım ediliyor ve rızıklandırılıyorsunuz.” [Buhari]. Nesai’nin rivayetinde ise: “Muhakkak ki, Allahu Teâlâ bu ümmete, zayıflarının duaları, namazları ve ihlaslarıyla yardım etmektedir.” İbn-i Hacer El-Askalani şöyle dedi: “Süheyli şöyle dedi: Cihad, bazen silahla bazen de dua iledir.” [Fethu’l Bari] İşte bu, açık ve sabit olan şeylerdendir. Ancak bugünlerde, askeri teknolojilerin bağına teslim olmuş ve İslam Devleti’ne karşı haçlı saldırılarının zaferine önceden teslim olan sarsılmış ve yenilmiş kimseler, duayı terk ettiler. Allah korusun! Sanki onlar, duada bir fayda bulamayacakmış gibi hareket ediyorlar. İşte bazılarının bu yanlış anlayışa düşmelerinin sebebi, bu silahtan cahil olmalarıdır. Şayet duanın önemini, etkisinin büyüklüğünü, keyfiyetini ve adabını bilselerdi ve Allahu Teâlâ’nın kullarının isteklerine cevap vermiş olduğu kıssaları duymuş olsalardı, o zaman onu terk etmez ve onun dışındaki şeylere sarılmazlardı. Kulun, duanın birçok meyvesinin ve sayılamayacak kadar faziletinin olduğunu bilmesi gerekir. Duanın meyvelerinden ve faziletlerinden bazılarını zikredecek olursak: 1–Dua, Allah’ın b emrine uymaktır. Allahu Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Dini Allah’a has kılarak O’na dua edin” [Araf, 29]. Ve şöyle buyurmaktadır: “Allah’a (azabından) korkarak ve (rahmetini) umarak dua edin” [Araf, 56]. Ve şöyle buyurmaktadır: “Rabbinize yalvara yakara ve gizlice dua edin.” [Araf, 55]. Aynı zamanda duada, Allahu Teâlâ’ya tevekkülün, boyun eğmenin ve O’na karşı zilletin kemaliyeti vardır. Allahu Teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Rabbiniz şöyle dedi: ‘Bana dua edin, duanıza cevap vereyim. Bana kulluk etmeyi kibirlerine yediremeyenler aşağılanmış bir hâlde cehenneme gireceklerdir.’ ” [Mü’min, 60] 2–Dua, belanın gelmeden önce defedilmesine bir sebeptir. Nitekim Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Kaderi ancak dua geri çevirir” [İbn-i Mace, İbn-i Hibban ve El-Hâkim rivayet etti] Aynı zamanda dua, belanın gelmesinden sonra kalkması için de bir sebeptir. Nitekim Allah Resulü g şöyle buyurdu: “İhtiyat ve dikkat etmek Allah’ın takdir ettiği şeye fayda vermez. Ancak dua, inen ve inmeyen musibetlere fayda verir. Belâ iner, fakat onu dua karşılar ve kıyamete kadar ona karşı durur” [Hâkim rivayet etti]. 3- Dua, istenilen şeyin gerçekleşmesine bir sebeptir. Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Herhangi bir günah yahut sıla-i

rahmi kesme gibi bir masiyet olmadıkça Müslüman’ın Allah’a yapmış olduğu duanın karşılığında Allah ona şu üç şeyden birini verir; ya istediğini hemen verir, ya ahirette onun için bir azık olarak saklar ya da eş değerde bir kötülüğü ondan uzaklaştırır.” [Ahmed ve Hâkim rivayet etti.] Hadiste de belirtildiği üzere duanın işte bu şekilde büyük bir yeri vardır. Duanın önemli meyvelerinden biri de; düşmana karşı sebat, yardım ve zaferin sebebi olmasıdır. Ve bu, kitap ve sünnette sabit olup Nebi’nin g ve sahabesinin j hayatında ve selefi salihinin s eserlerinde çokça bulunmaktadır. Talut ve mü’min askerleri, Calut ve kâfir askerlerinin karşısına geçtiklerinde ne yaptılar? Allah b şöyle buyurmaktadır: “(Talut’un askerleri) Calut ve askerleriyle karşı karşıya gelince şöyle dediler: ‘Ey Rabbimiz! Üzerimize sabır yağdır, ayaklarımızı sabit kıl ve şu kâfir kavme karşı bize yardım et.’ ” [Bakara, 250]. Muvahhidler, müşriklerle savaşa başlamadan az önce ve savaş sırasında Allah’a öyle bir dua ettiler ki; Allah c hemen dualarını kabul etti. Nitekim Allah c şöyle buyurmaktadır: “Derken, Allah’ın izniyle onları bozguna uğrattılar.” [Bakara, 251] Allah Resulü g büyük Bedir savaşı gecesinde namaz kıldı, secdesinde çokça dua etti ve Allah’tan zafer diledi. [ElBidaye ve’n Nihaye] Bedir günü, Nebi g ashabına baktı, sayıları 300 küsür kadardı. Sonra müşriklere baktı, onların sayısı ise binin üzerindeydi. Sonra kıbleye yöneldi ve şöyle dedi: “Ey Allah’ım! Bana vadettiğini yerine getir! Ey Allah’ım! Bana vadettiğini ver! Ey Allah’ım! Eğer İslam ehlinden olan şu cemaati helak edersen (bundan sonra) yeryüzünde sana ibadet edecek kimse kalmaz.” Ellerini uzatarak kıbleye karşı Rabbine o derece niyazda bulundu ki, nihayet omuzlarından cübbesi düştü.” [Müslim rivayet etti.] Allahu Teâlâ sahabelerin Bedir’deki durumunu, kendisinden yardım dileyen ve ona dua edenler olarak tanımlamıştır. Bunun hakkında Allah c şöyle buyurmaktadır: “Hani Rabbinizden yardım istiyor, yalvarıyordunuz. O da, ‘Ben size ard arda bin melekle yardım ediyorum’ diye cevap vermişti.” [Enfal, 9] Nebi’nin g ve sahabelerin j yaptıkları bu dualardan sonra sonuç ne oldu? Allah onları art arda bin melekle destekledi, üzerlerine sükûnet indirdi, ayaklarını sabit kıldı, onları örtüp bürüyen bir güven ve bir uyku indirdi, gökyüzünden üzerlerine onları temizleyen bir su indirdi, şeytanın pisliğini onlardan giderdi, kalplerini birleştirdi ve müşriklerin kalplerine korku saldı. Böylece sahabeler Allah’ın izniyle onları yendiler. Ahzap (Hendek) savaşında ise müşrikler Medine’yi şiddetli bir muhasarayla kuşattığı zaman Müslümanların üzerlerindeki açıklık, susuzluk ve korku şiddetlendi, düşmanları onlara altlarından ve üstlerinden geldi ve yürekler boğazlara dayandı. Nebi g Rabbine dua etti ve duasını tekrarlayıp O’na yalvarıp yakardı. Hendek kazılırken Allah Resulü’nün g dualarından biri de şu oldu: “Ey Allah’ım! Eğer sen bizi hidayete erdirmeseydin, bizler sadaka veremez ve namaz kılamazdık. Düşmanlarla karşılaştığımızda ayaklarımızı sabit kıl ve üzerimize sükûnet indir. Çünkü bu düşmanlar bize saldırmışlardır. Onlar fitne yapmak istediklerinde biz onlara engel olduk.” [Buhari]. Kuşatma altında zor durumda olduğu durumdaki dualarından birisi de şudur: “Ey kitabı indiren, bulutları hareket ettiren ve orduları bozguna uğratan Allah’ım! Onları bozguna uğrat ve onlara karşı bize yardım et.” [Buhari ve Müslim rivayet etti.] 37

Müslümanlar hendek gününde Nebi’ye g, Rabbimize ne dua edelim, diye sordular. Ebu Said El-Hudri şöyle dedi: “Hendek gününde şöyle dedik: ‘Ey Allah’ın Resulü! Söyleyebileceğimiz bir şey var mıdır? Çünkü artık yürekler boğaza dayandı.’ Bunun üzerine Allah Resulü g: ‘Evet, Ey Allah’ım! Ayıplarımı ört, korkularımdan emin kıl’ buyurdu.” [Ahmed rivayet etti] Bu mübarek duadan sonra ne oldu? Karanlık bir gecede çadırları yerle bir eden şiddetli bir rüzgâr esti ve müşriklerin gücünü alt üst etti, çadırlarını söktü, ateşlerini söndürdü ve semerlerini toprak altında bıraktı. Böylece onlardan her biri, geri dönme çağrısı yaptı. Bunun hakkında Allahu Teâlâ şöyle buyuruyor: “Ey iman edenler! Allah’ın size olan nimetini hatırlayın. Hani (düşman) ordular üzerinize gelmişti de, biz onların üzerine bir rüzgâr ve göremediğiniz ordular göndermiştik. Allah, yaptıklarınızı hakkıyla görmektedir.” [Ahzap, 9] Bunları zikrettikten sonra her yerdeki mustazaf Müslümanlara şunu diyoruz: Dua edin, dua edin, dua edin! Allah’a dua ederken de kabul olacağına inanarak dua edin! Muhakkak ki; Allahu Teâlâ vaadini yerine getirecek ve gücü ve kuvvetiyle tek başına orduları bozguna uğratacaktır. Bu hakikattir yorum değildir. Dua mü’minin silahıdır. Dua, Allah yolunda dille yapılan cihadın türlerinden biridir. Dille yapılan bu türdeki cihad, özellikle savaşa katılamayan mustazaf Müslümanlar ve Allahu Teâlâ’nın kendilerine nefsiyle ve malıyla savaşmayı nasip etmediği kimseler içindir. Bakara suresinde de geçtiği üzere dua, Talut’un ve muvahhid askerlerinin Calut’a ve kâfir askerlerine karşı zafer kazanmasına sebep olmuştur. Aynı zamanda Allah Resulü’nün de g, düşmanlar Müslümanlara baskın düzenlediğinde, onları muhasaraya aldığında veya Müslümanlar ile müşrikler arasında savaş kızıştığında, yaptığı ilk şey duaya sarılmaktı. Aynı zamanda sahabe j ve onları takip edenler de, katıldıkları savaşlarda yalnızca Rablerine sığınır, O’na tevekkül eder, O’na boyun eğer, O’na yalvarıp yakarır ve kendi güç ve kuvvetlerine değil O’nun güç ve kuvvetine sığınırlardı. Bundan ötürü çok geçmeden Allahu Teâlâ onları sebat ettirir ve üzerlerine sükûnet indirirdi. Düşmanlarını ise bozguna uğratır, kalplerine korku salar ve onları yenilmiş bir şekilde geri çevirirdi. Bu anlamda yukarıda da belirttiğimiz gibi sahabelerin ve tabiilerinin katıldıkları savaşlarda, dua silahıyla zafer elde ettikleri örnekler sayılamayacak kadar çok ve meşhurdur. Bu örneklerden biri de güzel sahabe Numan bin Mukarrin’in kıssasıdır. Halife Ömer bin Hattab h, hicri 21. senesinde Müslümanların beldelerine saldırmak üzere yüz elli bin savaşçıyla harekete geçen Perslilere karşı savaşması için onu, bir ordunun komutanı yaptı ve savaşa gönderdi. Nihayet iki ordu Pers ülkesinin Nahavend mıntıkasında karşı karşıya geldi. İki ordu bu mıntıkada karşı karşıya geldikten sonra Numan h, düşmanla en güzel zamanda savaşmaya başlamak için beklemeye koyuldu. Allah Resulü de g düşmanla savaşmak en güzel zamanı kollardı. Zikrettiğimiz bu en güzel zaman ise öğle vaktidir. Vakit yaklaştığında Numan atına bindi, insanların arasında gezdi ve her sancağın altında durdu. Durduğu her sancağın altındaki mücahid Müslümanlara, Allah’ı hatırlattı, savaşa teşvik edip onlara zaferi va’d etti. Sonra onlara şöyle dedi: “Ben üç defa tekbir 38

Dua ile Cihad

getireceğim. Üçüncü tekbiri getirdiğimde ben saldıracağım siz de saldırın.” Daha sonra şöyle dua etti: “Ey Allah’ım! Dinini yücelt, kullarına yardım et ve Numan’ı bugünün şehidlerinden kıl. Ey Allah’ım! Senden içinde İslam’ın izzetli olduğu bir fetihle gözlerimi aydın kılmanı diliyorum. Ve beni şehid olarak katına al.” Numan’ın bu duasıyla beraber insanlar ağladı ve duasına âmin dediler. Peki, Numan’ın bu samimi duasının ardından savaşın sonucu ne oldu? Müslümanlar, Perslilerle yaptığı şiddetli savaşın ardından Persliler yenildi. O gün öğleden akşama kadar savaş meydanını kanla dolduracak kadar, hatta insanlar ve hayvanların akan kanlardan ötürü ayakları kayacak derecede Persliler öldürüldü ve kanları akıtıldı. Perslilerle yaşanan şiddetli savaşın ardından Allahu Teâlâ, Numan’ın gözlerini fetihle aydın kıldı ve Numan müşriklerin yenilgisini gördü. Daha sonra Allahu Teâlâ, Numan’ın yapmış olduğu duasına icabet etti ve savaşın sonuna doğru onu şehid seçerek katına aldı. [El-Kamil Fi’t Tarih Li-İbni’l Esir] Şayet selefi salihinin savaşlarında kullandıkları dua silahını ve savaşları kazanmada duanın nasıl bir etkisi olduğu örneklerini buraya aktaracak olursak konumuz uzar. Lakin bunlardan birkaçını zikredecek olursak şunları zikredebiliriz. Dua silahını kullanan ve onunla zaferler elde edenlerden biri de; komutan Kuteybe bin Müslim ElBahilidir r. Kuteybe bin Müslim El-Bahili’ye savaşlarında, âlimler, fakihler ve abidler eşlik ederdi ve onlar dua ederek Allah’tan yardım isterlerdi. Kuteybe, hicri birinci yüz yılın sonlarında, Türklerle savaşmak için onlara bir gazve düzenledi. Ancak Türklerin durumu, toplulukları ve hazırlıkları onu korkutmuştu. Bunun için askerlerden birini tabiinlerden olan İmam Muhammed Bin Vasi’nin r durumunu sormak için gönderdi ve ona (imamının durumunu zikrederek) şöyle dedi: “İşte o, ordunun sağ kanadında yayının üzerine dayanmış ve parmağını havaya kaldırarak düşmana karşı Rabbinden yardım diliyor ve O’na yalvarıp yakarıyor.” Daha sonra Kuteybe şu meşhur sözünü söyledi: “Bu parmak, bana keskin yüz bin kılıçtan ve yiğit gençten daha sevimlidir.” [Siyeru A’lamu’n Nubela] Kuteybe’nin bu sözü söylemesinin ve ordusunu zaferle müjdelemesinin sebebi; dua silahının faziletini ve önemini bilmesindendi. Ve bilfiil bu gerçekleşti. Nitekim Kuteybe, müşrik Türk ordusuyla karşılaştığında ve onlarla savaştığında Allahu Teâlâ ona fetih lütfetti ve düşmanlarını yendi. Onların beldelerini aldı, bazılarını öldürdü, bazılarını esir aldı ve çokça da mal ganimet aldı. [El-Bidaye Ve’n Nihaye] Kuteybe bin Müslim El-Bahili’nin duaya verdiği önemi ve duanın fazileti ve önemi hakkında zikrettiğimiz bu küçük kıssadan sonra şimdide sizlerle ikinci bir fatihin duaya verdiği öneme ve diğer bir kıssada duanın faziletine ve önemine bir göz atalım. Bu fatih, kahraman komutan ve Horasan valisi olan Esed bin Abdullah El-Kasri’dir r. Bu kahraman komutan hicri 119. yılında Türklerle olan şiddetli savaşlarından birinde, Müslümanların ordusuna sabah namazını kıldırdı ve onlara hutbe vererek şöyle dedi: “Allah’ın düşmanı Haris bin Süreyc, (Hişam bin Abdulmelik döneminde Emevi oğullarına isyan eden biri)

tağut Hakan Et-Türki’nin davetine icabet ederek Allah’ın nurunu söndürmek ve dinini değiştirmek istemektedir. Lakin Allah onu zelil edecektir inşallah. Köpek düşmanınız kardeşlerinize yapacağını yaptı. Eğer Allah size yardım etmeyi dilemişse, sizin azlığınız veya onların çokluğu size zarar vermeyecektir. O halde Allah’tan yardım dileyin.” Sonra şöyle dedi: “Duydum ki, kulun Allah’a en yakın olduğu an, Allah’ın huzurunda alnını yere koyduğu (secde ettiği) andır. O halde ben başımı eğiyor ve onun huzurunda alnımı yere koyuyorum. Siz de Allah’a dua edin, Rabbinize secde edin ve duayı yalnızca O’na has kılın.” Böylece Müslümanlar da böyle yaptı. Sonra başlarını kaldırdılar ve artık fetihten hiç şüpheleri kalmamıştı. Daha sonra Müslümanlar müşrik Türklerle savaşmak için harekete geçtiler. Müslümanların ordusu Belh (Horasan şehirlerinden biri) şehrine ulaştıklarında Esed bin Abdullah El-Kasri insanlara uzun uzadıya iki rekât namaz kıldırdı. Sonra insanları Allah’a dua etmeye davet etti ve aynı şekilde uzun uzadıya dua etti. Duasında Allah’tan yardım diledi ve insanlar da onun duasına âmin dediler. Yaptığı duanın ardından üç defa: “Kâbe’nin Rabbine andolsun ki; kazandınız inşallah” dedi. Daha sonra Müslümanların ordusu, müşrik ve mürtedlere ulaşınca Haris yenildi ve Hakan Et-Türk ise arkasına bakmadan kaçtı. Bunun üzerine Türkler dağılıp kaçıştılar ve kontrolleri dağıldı. Daha sonra Müslümanlar kaçanları takip etti ve güç yetirebildiklerini öldürdüler. Ta ki, koyunlarına vardılar ve 155 binden fazla koyunu ganimet aldılar. [Tarihu’t Taberi] İşte bunlar, kendilerinden ilham aldığımız seleflerimizin kıssalarındaki bazı ışıklardır. Kabul şartları yerine gelip engelleri ortadan kalkınca dua, düşmana karşı zafer kazanmanın en önemli sebeplerinden biridir. Duanın kabul olmasının en önemli şartları şunlardır: 1-Duayı yalnızca tek olan Allah’a has kılmak. 2-Allah Resulü’nün g dua yapma tarzını ve keyfiyetini örnek almak ve duada bidatlerden sakınmak. 3-İstenilen şeyde azimli olup kesin bir ifade ile istemek. Bunun hakkında Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Sizden biriniz dua ettiği zaman kesin bir ifade ile dilekte bulunsun. Allah’ım! Dilersen bana ver, demesin.” [Muttefekun Aleyhi] 4-Allahu Teâlâ’nın duasına karşılık vereceğine kesin bir şekilde inanarak dua etmek. Bunun hakkında Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Allah´tan bir şey istediğinizde Allah´ın icabet edeceğinden emin olarak isteyin. Zira Allah, kendisine gafil bir kalple farkında olmadan dua eden bir kula icabet etmez.” [Ahmed rivayet etti] 5-Duayı, Allah’ın rahmetini umarak, azabından korkarak, ne söylediğini bilerek ve huşu içerisinde yapmak. Bunun hakkında Allahu Teâlâ şöyle buyurdu: “Onlar gerçekten hayır işlerinde yarışırlar, (rahmetimizi) umarak ve (azabımızdan) korkarak bize dua ederlerdi. Onlar bize huşu duyan kimselerdi.” [Enbiya, 90] Aynı zamanda icabeti hızlandıran duanın adapları ve müstehapları vardır. Onlardan bazıları şunlardır; 1-Dua eden kişinin, temiz olması, kıbleye yönelmiş ve ellerini havaya kaldırmış olması gerekir. 2-Dua eden kişinin, duadan önce Allah’a b yakışır şekilde O’nu övmesi ve Nebi’ye g salat getirmesi gerekir. 3-Dua yaparken, Allah’a salih bir amel sunması gerekir.

4-Dua eden kişinin istediği şeyde ısrarcı olması, isteğini üç veya daha fazla bir şekilde söylemesi ve ağlayarak yalvarıp yakarması gerekir. 5-Dua eden kişinin eğer tek başına ise sesini kısık tutması, eğer imam ise insanların duasına âmin diyebilmesi için sesini yüksek tutması gerekir. 6-Duayı; gecenin son üçte birinde, farz namazları sonrasında, ezan ile kamet arasında, yağmur yağdığında, Allah yolunda ordular saldırıya geçtiğinde, düşmanla karşılaşıldığında, cuma gününün son saatlerinde, secdelerde, horozun öttüğü anda, orucunu açtığı anda ve yolculuğa çıktığı an gibi vakitlerde yaparak Allah’ın icabet edeceği bir vakti yoklaması gerekir. Duanın icabetine engel olan bazı engeller ise şunlardır: 1-Allah’ın dışında başkalarına dua etmek, ölülerden ve gaib kimselerden şefaat dilemek. Bu büyük şirktir ve kişiyi dinden çıkaran bir ameldir. 2-Allah’a bidat dualarla yaklaşmak. “Ey Allah’ım! Nebi’nin g hürmetiyle senden istiyorum” gibi sözlerle Nebi’nin g makamını kullanarak Allah’a c dua etmesi gibi. 3-Allah’ın rahmetini kötüye kullanma. Dua eden kimsenin: “Ey Allah’ım! Falana rahmet et ve onu bağışla ancak filana rahmet etme ve onu bağışlama” demesi gibi. 4–Sıla-i rahmi kesme ve ona benzer masiyet türünden bir şeyi istemek. 5-Masiyetler işlemek. Özellikle hırsızlık, faiz, içki ve sigara içmek gibi haram olan şeyleri yiyip içmek. Allah Resulü g şöyle buyurdu: “Bir kimse uzun sefere çıkar, saçları dağılmış, toza toprağa bulanmış bir hâlde ellerini semaya uzatarak: ‘Ya Rabbi, ya Rabbi!’ diye dua eder. Hâlbuki yediği haram, içtiği haram, giydiği haram (hâsılı) kendisi haramla beslenmiş olursa böylesinin duası nasıl kabul edilir?” [Müslim rivayet etti.] 6-İyiliği emretmeyi ve kötülükten sakındırmayı terk etmek. Nebi g şöyle buyurdu: “Nefsimi elinde tutan [Allah’a] yemin olsun ki, ya iyiliği emreder ve münkerden nehyedersiniz yahut Allah’ın, üzerinize katından bir azap göndermesi muhakkak yakındır. Sonra O’na dua edersiniz ama (artık) size icabet edilmez.” [Tirmizi rivayet etti ve hasen olduğunu söyledi.] Dua eden kişi duanın mekruhlarından da sakınması gerekir. Nitekim duanın bazı mekruhları şunlardır: 1-Dua eden kimsenin açıktan ve yüksek sesle dua etmesi. Aişe i şöyle dedi: “‘Namazında sesini pek yükseltme, çok da kısma’ ayeti dua hakkında indi.” [Muttafakun Aleyhi]. 2-Kafiyeli veya insanların genelinin anlamadığı lafızlar kullanarak normal olmayan bir tarzda kendini zorlayarak dua etmesi. Duanın, anlamının farklı yönlere çekilmemesi için duanın fasih olması güzel olsa bile bu konuda adet edinilenin dışına çıkmak güzel değildir. Çünkü bu şekilde dua, huşuyu götürür ve kalbi gafil kılar. 3-Olması mümkün olmayan şeyleri istemek. Örneğin: Bir kimsenin Allahu Teâlâ’dan kendisini dünyada ebedi kılmasını dilemesi gibi… O halde ey İslam Devleti askerleri! Ey İslam Devleti emirleri! Ey İslam Devleti’nin halkı! Ey İslam Devleti’nin destekçileri! Hilafetinize yardım etmesi, asrın Calut’u Amerika’yı ve askerlerini bozguna uğratması için Allah’a dua edin. Bir zaman sonrada olsa Allah dualarınıza icabet edecektir. 39

Putların yıkılması ve yakılması, tağuta küfretmenin yollarından bir yoldur. Rahman’ın dostu İbrahim  ilki olmak üzere birçok nebi ve resul, putların yıkılması ve yakılması konusunda hırslı davranmışlardır. Allah’u Teâlâ ile konuşan Musa da  İsrail oğullarının tapmakta olduğu buzağıyı yakarak İbrahim’in yolundan gitmiştir. Lat, Uzza, Menat, Hubel ve Arapların bütün putlarını yerle bir edip yakıp-yıkan Muhammed’de  kendisinden önceki nebilerin izinden gitmiştir. Nitekim sahabe, tabiin ve günümüze kadar onların yolunu takip edenler de bu şekilde tavır sergilemişlerdir. Geçmiş ümmetlerin hayat kıssalarına bir göz attığımız zaman nebilerin yolunu takip edenlerin birçoğunun hayatlarında ki en büyük hedefin, müşriklerin putlarını yerle bir etmek olduğunu açık ve net bir şekilde görürüz. Ve kendisine bunu hedef edinen her kişi, bu amacı için elinden gelen her şeyi yapmış ve bu uğurda savaşmıştır. Hedefine ulaşmak için kendisini bu yolda başarıya ulaştıracak bütün yollara başvurmuş ve önüne çıkan bütün zorlukların da üstesinden gelmiştir. Müşriklerin putlarını yerle bir etmeyi kendisine en büyük hedef edinenlerden biri de, yıktığı putların müşrikler katında büyük bir değeri olması ve çok put kırmasından ötürü insanların “Putları Yerle Bir Eden” lakabını taktıkları Gazi Mahmud bin Sebük Tegin’dir r. Sünnete yardım etmesi, bidatleri yok etmesi ve Abbasilerin halifesine biat ve itaat etmesi ve Müslümanların saflarını bir tutma hırsı gibi birçok güzel amel sergilemiştir. Sultan Mahmud bin Sebük Tegin, hicri 360. senesinde Horasan topraklarından olan Gazne’de doğmuştur. Babasının hicri 387. senesinde gerçekleşen vefatından sonra bulunduğu bölgenin hâkimiyeti ona geçti. Daha sonra Hindistan’daki müşriklere karşı cihad etmeye, putlarını yıkmaya ve Hintlilerin beldesinde İslam’ı yaymaya yöneldi. Sultan Mahmud El-Gaznevi, hicri 396. senesinde, içinde putperestlere ait altıyüz putun olduğu “Kevakir” kalesine doğru ilerledi. Nitekim bu kaleyi fethetti ve içinde bulunan bütün putları yaktı. [Bkz: El-Kamilu Li-ibni’l Esir] Hicri 398. senesinde ise, Hintlilerle yeni bir savaş başlattı. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Gaznevi, Hindmind nehri kıyılarına kadar ilerledi. Ve orada onu Hint ordusundan İbrahmen Bal bin İndibal karşıladı. Gün boyu savaştılar ve neredeyse Hintliler Müslümanlara karşı zafer elde edecekti. Ancak Allah b, Hintlere karşı Müslümanlara yardım etti ve onlara karşı muzaffer oldular. Hintliler hezimete uğradılar ve gerisin 40

Sultan Mahmud El-Gaznevi

geriye kaçtılar. Müslümanlar, onların peşine vererek onlardan yakaladıklarını kılıçtan geçirdiler. Ve Mahmud El-Gaznevi İbrahmen Bal’ın peşinden “Behim Nugar” kalesine kadar gitti. Bu kale yüksek bir dağın üzerinde bulunmaktaydı. Hintliler bu kaleyi, en büyük putlarını orada muhafaza etmek için yapmışlardı. Hintliler, Müslümanların çokluğunu, savaşa olan hırslarını ve ardı ardına gelen ordularını gördükten sonra korktular ve eman istediler. Ve sonunda kalenin kapılarını açtılar. Müslümanlar kaleyi ele geçirdiler ve Mahmud El-Gaznevi güvendiği özel arkadaşları ile kaleye çıktı ve sayısız mücevherler ve doksan milyon göz kamaştırıcı dirhemi ele geçirdi. Nitekim Allah b müşrikleri ve tağutlarını zelil etti ve putları yerle bir oldu. Müslümanlar, Hintlilerin büyük putlarına sundukları mücevherleri ve değerli madenleri ganimet olarak aldılar. Aynı şekilde hicri 400. senesinde Hint diyarında bulunan putları kırarak ilerledi. Hicri 405. yılında ise İbnu’l Esir’in adlandırdığı “Tanişer” ve günümüzde “Thanesar” olarak adlandırılan bölgeye gazve düzenlemek için ilerledi. İbnu’l Esir şöyle dedi: Müslümanlar, amaçlarına ulaşmak üzereyken karşılarına süratli akan ve geçmesi zor olan bir nehir çıktı. Bu beldenin hükümdarı, nehrin bir tarafında durmuş Müslümanların geçmesini engelliyordu. Beraberinde ise askerleri ve filleri vardı. Sultan Mahmud El-Gaznevi, askerlerinden en cesur olanlarına nehri geçmelerini ve ordunun kalan kısmının da karşı tarafa geçebilmesi için kâfirleri nehri korumaktan alıkoymalarını emretti. Nitekim onlar da sultanın bu emrini yerine getirdiler,

Hintlilerle savaşıp onları nehri korumaktan alıkoydular. Diğer askerler geçitler üzerinden nehri aşarak kâfirlerle gün batımına kadar savaştılar. Sonunda hezimete uğradılar ve Müslümanlar zafer elde ettiler. Kâfirlerin yanındaki mallarını ve fillerini ganimet aldılar. Bazı tarihçiler, Hint krallarından bir kralın Sultan Mahmud’dan artık saldırılarını durdurmasını, putlarını ve mabetlerini yıkmamasını talep ederek şöyle demiştir: “Biliyorum bu yaptığınız şey sizi Rabbinize yakınlaştırıyor, ancak yıktığınız putlar ve mabetlerle Rabbinize yaklaştığınız yetmedi mi? Özellikle de ‘Nekerkert’ kalesinde yaptıklarınız.” Ayrıca büyük oranda para vereceğini teklif etti. Ancak sultan, bunu kabul etmedi ve kralın arzusunu geri çevirdi. Ve ona, savaşlarının tek nedeninin Allah’u Teâlâ’nın kelimesini yüceltmek ve onun rızasını kazanmak olduğunu, bu geçici dünya için savaşmadıklarını söyledi. Daha sonra içinde ki bütün putları yerle bir etmek için mabede doğru ilerledi ve kendi beldesinde kırmak için ayırdığı bir put hariç diğer tüm putları yerle bir etti. Hicri 407. senesinde Sultanın yapmış olduğu fetihlerden biri de yapımı en korunaklı olan mabetlerden birine ulaşmasıydı. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Bu mabette Hintlilerin birçok putu vardı. Bunlardan beş tanesi mücevherlerle süslenmiş kırmızı altındandı. Bu mabette altıyüz doksanbin üçyüz miskal altın vardı. Mabedin içerisinde bulunan putlardan ikiyüzü de eritilmiş altın ve gümüş ile kaplanmıştı. Sultan Mahmud El-Gaznevi bunların hepsini aldı ve geri kalanını da yaktı. Ve “Kanavec” adlı şehre doğru ilerledi. Ve bu şehrin kalelerini ve çalışanlarını ele geçirdi. Şehirde, içinde put bulunan on bine yakın ev bulunmaktaydı. Yalan ve iftira ile bu şehrin iki yüz bin ile üç yüz bin sene önce yapıldığını iddia etmekteydiler. Ancak sultan orayı fethedince askerleri orayı yakıp yıktılar. Sultanın putları yıkarak gerçekleştirmiş olduğu fetihlerin en büyüğü ve en etkili olanı, Hicri 416. senesinde putperestlerin tapmakta oldukları en büyük putları olan “Somnat” putunu yerle bir etmesiydi. İbnu’l Esir, bu putun özelliklerini anlatırken şöyle dedi:

“Bu put, Hintlilerin en büyük putlarından birisiydi. Her ay tutulması gecesinde bu putun etrafında döner dururlardı. Ve yüz bine yakın insan bu putun etrafında toplanmaktaydı. En değerli ve en güzide mücevherlerini ona götürürlerdi ve hizmetçilerine de büyük oranda paralar verirlerdi. Kendisine mücevherler ve değerli madenler sunan ve otoritesinin bulunduğu on bini aşkın köy bulunmaktaydı. Sultan, putların yıkımını ve savaşların sıkıntısını mal ve azık elde etmek için yapmamaktaydı. Ancak o, Hintlilerin katında putların efendisi sayılan putu yerle bir ederek puta tapma ibadetini tamamıyla yok etmek istedi. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Sultan ne zaman bir yeri fethetse ve bir putu yerle bir etse Hintliler şöyle derlerdi: “Somnat’ın gazabı bu putlara uğradı. Eğer o onlardan razı olsaydı onlara kötülükle yaklaşanı helak ederdi.” Bu söylenti Sultan Mahmud’a ulaşınca Somnat putuyla savaşmaya ve onu yok etmeye karar verdi. Bunu da, ‘Eğer Hintliler onu kaybederlerse ve batıl iddialarının yalan olduğu ortaya çıkarsa İslam’a girerler’ düşüncesiyle yaptı ve Allah’tan hayır diledi. O senenin Şaban ayının sonunda Sultan, Gazne’den gönüllüler hariç otuz bin atlıyla yola koyuldu.» Bu puta ulaşmak için aşılması gereken yol ise, tehlikeli ve zor bir yoldu. Çünkü ona ulaşmak için çölden geçilmesi gerekmekteydi. Ancak bütün bu zorluklar, muvahhid olan bu sultanın bu putu yıkmaya karşı olan kararlılığını yok edemedi. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Sultan Mahmud, o kurak çölü geçince karşısında savaşçılarla doldurulmuş kaleler ve bu kalelerin muhasaraya alınmasının zorlaştırılması için etrafına kazılan derin kuyular gördü. Ancak Allah, buranın fethini kolaylaştırdı ve Müslümanların kalelere yaklaşmasıyla beraber Hintlilerin kalplerine korku attı. Sultan orayı ele geçirdi ve içinde bulunanları kılıçtan geçirdi. Putlarını da yıkıp yaktı. Oradan su ve ihtiyaç duydukları şeyleri aldılar.” Sultan, ıssız bir çölü geçtikten, kavimlerle savaştıktan ve kaleleri muhasaraya aldıktan sonra en sonunda Somnat putuna ulaştı. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Sultan, perşembe günü Zilkade ayının ortasında putun olduğu bölgeye ulaştı. Karşısında

Somnat tapınağının kalıntıları 41

deniz kenarına kurulu deniz dalgalarının ulaştığı korunaklı bir kale gördü. Kaledekiler kale surlarından Müslümanlara bakmaktaydılar. Taptıkları şeyin Müslümanların kökünü kurutacağına ve onları helak edeceğine inanıyorlardı.” Puta tapanlar daima böyle düşünürler ancak yeryüzünü şirk ve ehlinden temizlemek için Allah yolunda cihad eden tevhid askerlerinin önünde asla duramazlar. İbnu’l Esir bizlere savaşın tafsilatını, taptıkları putlarını yıkmaya ve yerle bir etmeye gelenlere karşı putlarının hareketsizliğiyle karşı karşıya kaldıklarını anlatmaktadır. Öyle ki onlar, bu puta ümitlerini bağlamakta ve Sultanın yok ettiği putların Somnat putunun gazabına uğramaları sonucu yok olduklarını zannetmekteydiler. Çünkü onlar, taptıkları putların kendi aralarında savaştıklarına inanmaktaydılar. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Hintliler, Müslümanlar tarafından daha önce görmedikleri bir savaşa şahid oldular. Surları terk ettiler ve Müslümanlar merdivenlerini dayayıp kaleye çıktılar ve tevhid kelimesini haykırıp İslam’ın şiarlarını izhar ettiler. İşte o anda savaş kızıştı ve karşılaşmalar büyüdü. Hint topluluğu, Somnat’a doğru yöneldiler. Ve yanaklarını ona yapıştırıp ondan yardım istediler. Gece oldu ve iki tarafta konuşlandıkları bölgelere çekildiler. Ertesi gün Müslümanlar Hintlilere sabah erkenden saldırdılar ve onlardan çok sayıda kişiyi öldürdüler. Ve Hintlileri Somnat’ın evine kadar geri çekilmelerini sağladılar. Putun evinin kapısında şiddetli bir savaş yaşandı. Hintliler grup grup Somnat’ın yanına giriyor, ona secde edip ağlıyor ve ona yalvardıktan sonra çıkıp ölene kadar savaşıyorlardı. Onlardan çok az bir sayı kalana kadar bu şekilde devam ettiler. Ve Onlarda iki gemiye binip kaçmaya çalıştılar. Ancak Müslümanlar onları yakaladı ve bazılarını öldürdüler diğer kalanları da denizde boğdular.” Somnat putunun akıbeti ise; “Sultan Mahmud onu ele geçirdi ve onu parçalara ayırdı bir kısmını yaktı ve diğer bir kısmını da beraberinde Gazne’ye götürdü ve onu caminin eşiği yaptı.” Put, kırıldıktan sonra hiç aşağılanmadığı kadar aşağılandı. Müslümanlar, bu savaşta harcadıkları mal kadarını Allah’u Teâlâ tarafından bir rızık olarak müşriklerden ganimet aldılar. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Evlerde bulunan para, yirmi milyon dinarı aşmaktaydı ve hepsi ganimet olarak alındı. Ve savaşta öldürülenlerin sayısı elli binden fazlaydı.” Sultan Mahmud El-Gaznevi, hicri 421. senesinde vefat edene kadar cihada devam etti. Yapmış olduğu amelin ve cihadın Hint diyarında büyük tesiri oldu ve asırlar boyu İslam’ın Hint diyarında istikrar bulmasına neden oldu. Somnat putunu yerle bir etmesi de putperestlerde büyük bir etki bıraktı. Sultan Mahmud El-Gaznevi’nin hırsı ve Allah yolundaki cihadı, sadece müşriklerle savaşmakla kalmadı. Aksine o, batıni zındıkların ve bidat ehlinin de boyunlarına musallat olan bir kılıç oldu. Bidatleri yerin dibine soktu ve sünneti ihya etti. Ve onun döneminde İslami eserler çoğaldı. Allah O’na rahmet etsin. Ömrünün sonuna kadar putları yıkıp putperestlerle savaşan Sultan Mahmud El-Gaznevi, bunu yanı sıra Müslümanların cemaatinin birliğine de önem vermiş ve sapkın fırkalarla da savaşmıştır. Bu sapkın fırkalarla savaşmaya olan hırsı, şirki ve şirk ehlini yok etme hırsından farklı değildi. Ve tarih, bu hususta sultanın gerçekleştirmiş olduğu birçok olayı satırlarına taşımıştır. Hicri 404. senesinde gerçekleştirmiş olduğu savaşlarından birinden döndüğü vakit, Abbasi halifesi El-Kadir Billah’a r 42

Sultan Mahmud El-Gaznevi

bir mektup yazarak ele geçirdiği bölgelerde valilik talep etti. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Savaştan boşa çıkınca Gazne’ye döndü ve El-Kadir Billah’a bir mektup göndererek Horasan ve elinde bulunan topraklarda kendisini vali seçmesi için bir ferman ve genelge yayınlamasını istedi. Nitekim El-Kadir Billah, Sultan Mahmud’un bu istediğini yerine getirdi ve istediği fermanı yazdı.” Sultan Mahmud, saltanatını güçlendirmek için bu genelgeye ihtiyaç duymamaktaydı. Ancak Müslümanların etrafında toplandığı bir Kureyşli imamın gölgesi altında yola devam etme hırsı, onun bunu halifeden istemesine neden oldu. Halife, Sultan Mahmud’un onuruna onur katmak için ona güzel lakaplar taktı. İbnu’l Cevzi şöyle dedi: “Halife, Sultan Mahmud’a hediye ve elbiseler gönderdi ve onu “Yeminu’d Devle ve Eminu’l Mille” olarak lakaplandırdı. Daha sonra Halife, bu lakaba ilaveten ayrıca “Nizamu’d Din Nasıru’l Hak” lakabıyla da onu lakaplandırdı. “ [El-Muntezam] Sultan Gaznevi, kureyşli halifenin itaatinden çıkıp zulüm ve yalanla halifeliği iddia edenlere ve iftira atarak kendilerini Fatımi nesebinden olduğunu iddia edenlere itaat edecek değildi. İbn-i Kesir şöyle dedi: “sultan, hükmettiği bölgelerde Halife El-Kadir Billah lehine hutbeler verdirirdi. Mısır’daki Fatımiler, Sultanın kendileri tarafında olması için Sultana elçilerle kitaplar ve hediyeler gönderdiler. Ancak sultan, Fatımilerin gönderdikleri kitapları ve hediyeleri yaktı.” Bir seferinde Sultan El-Gaznevi, Fatımilerin bir elçisini ve beraberinde getirdiği hediyeleri Abbasi Halifesine gönderdi ki bu durumdan haberdar olsun. İbnu’l Cevzi şöyle dedi: “Ebu’l Abbas, Mısır efendisinin sultana gönderdiklerini ve Sultan Mahmud’un içeriğinde kendisinin Abbasi Hilafetinin sadık bir hizmetçisi olduğu, bu hilafete itaatin vacipliğinin gerekliliğini ve Abbasi Devletine muhalif olan her kim olursa olsun ondan beri olduğunu yazdığı bir mektubu Halifeye sundu. Ondan bir sonra ki gün elbiseleri En-Nobi kapısına çıkarttı ve bir çukur kazıp içine odun attı. Daha sonra üzerine elbiseleri koyup ateşe verdi.” Ebu’l Abbas İbn-i Teymiyye şöyle dedi: “Mısır’daki Übeydi hükümdar, Sultan Gaznevi’ye bir mektup yazarak sultanı davet etti. Ancak sultan, mektubu, elçinin kafasında yaktı. Ve kendisinden bilindiği gibi sürekli olarak ehlisünnete yardım etti. [Minhacu’s Sünne] Hicri 396. senesinde Sultan El-Gaznevi, inkârcı Karamita’dan olan Multan hükümdarını öldürmek için Multan’a (Pakistan) doğru ilerledi. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Bunun nedeni; Sultana, Multan’ın valisi Ebu’l Fütuh’un bozuk inancı ve inkârcılığı ve hükmü altındakileri de buna davet ettiği ve halkın da bu davete icabet ettikleri haberi ulaştı. Sultan Mahmud, ona karşı savaşmaya ve bulunduğu makamdan onu indirmenin gerekliliğine karar verdi ve ona doğru yola çıktı. Ancak özellikle Seyhun nehri gibi yol üzerindeki nehirlerin fazlalığını ve uzunluğunu görüp bunların karşıya geçişleri zorlaştıracağını anlayınca, Hint krallarından olan Endabal’a mektup göndererek ülkesinden Multan’a geçmesine izin vermesini istedi. Ancak Endabal buna izin vermedi. Böylelikle Multan’dan önce Endabal ile savaşmaya başladı ve şöyle dedi: “İki savaşı birden yapacağız.” Sultan Mahmud, Allah’ın lütfuyla Endabal’a üstün gelmeyi ve Multan’a ulaşmayı başardı. İbnu’l Esir şöyle dedi: “Ebu’l Fütuh, Sultan Mahmud’un

geldiğini duyunca, onun karşısında duramayacağını bildiği için Multan’ı boşaltarak bütün mallarını Serendib’e götürdü. Ancak Sultan Mahmud Multan’a ulaştı ve halkı dalalette yüzerken onları muhasaraya aldı ve Multan’ı fethedene kadar onlarla savaştı. Ve isyanları sonucu oranın ehline yirmi bin dirhem ceza kesti ve onları tövbe ettirdi.” Sultan Mahmud, Kureyşli Halifeye itaat etmeye ve bidat ehli ve zındıklarla da savaşmaya çok hırslıydı. Hicri 408. senesinde “Yeminu’d Devle ve Eminu’l Mille” Ebu’l Kasım Sultan Mahmud bin Sebuk Tegin, mü›minlerin emirinin emrini yerine getirdi. Ve vali olarak atandığı Horasan’ı yönetirken Halifenin yolunu takip etti. Mutezile, Rafızi, İsmailiyye, Karamita, Cehmiyye ve Müşebbihe’den olanları astı, hapsetti ve sürdü. Müslümanların minberlerinde onların lanetlenmelerini ve bidat ehlinin Müslüman beldelerinden uzaklaştırılmalarını ve kovulmalarını emretti. Ve böylelikle bu, İslam’da bir sünnet haline geldi.” [El-Bidayetu Ve’n Nihaye] Sultan Mahmud, hicri 420. senesinde “Rey” bölgesine doğru ilerledi. Buranın hükümdarı Buveyhi ve Rafızi olan “Mecdü’d Devle”nin sultanlığını yerle bir etti. Onu ve beraberindeki askerlerini öldürdü. Ve sonra bu haberi Halife El-Kadir Billah’a yolladı. İbnu’l Cevzi’nin de zikrettiği üzere mektubunda şunları yazmıştı: “Allah b, bu topraklardaki zalimleri yok etti ve buraları kâfir Bâtınilerin ve facir bidatçilerin davetlerinden temizledi. Bu kulun yapmakta oldukları, sapıklık ve küfür ehline karşı olan savaşı, Horasan da ortaya çıkan facir bâtıni grupların yok edilmesi yüce makamınıza ulaştı. Rey şehri, bunların sığındığı ve küfürlerini ilan edip davet ettikleri bir yerdi. Orada, Bidat ehli Mutezile ve kitap ve sünnete karşı hareket eden aşırı Rafızilerle bir araya gelip açıkça sahabeye sövmekte, küfür itikadını ve ibahiye mezhebini benimsemekteydiler. Sultanın sapık Eş’arilerle de gerçekleşen bir olayı bulunmaktaydı. Bunlardan birini Zehebi Siyer kitabında şöyle zikretmektedir: “İbn-i Fevrek, Sultan Mahmud’un yanına girdi. Ve şöyle dedi: “Allah, yukarılıkla vasıflandırılamaz çünkü bu, aşağıda olmakla vasıflandırmayı da gerektirir. Yukarısı olanın aşağısı da vardır. Sultan şöyle dedi: “Ben onu vasıflandırmadım ki bu söylediklerin beni ilzam etsin. Bilakis Allah kendisini böyle vasıflandırmıştır. Böylece İbn-i Fevrek şaşırıp kaldı.” Zehebi yine şöyle dedi: “Ebu’l Velid Süleyman El-Baci şöyle dedi: “İbn-i Fevrek, Keramiye fırkasıyla görüşmek istediğinde onlar, Mahmud bin Sebük Tegin’e bir mektup yollayarak şöyle dediler: Bizim aleyhimizde konuşan bu adam senin katında bizim bulunduğumuz küfür ve bidatten daha büyük bir bidat ve küfür içindedir. Ona, Muhammed bin Abdullah bin Abdulmuttalip’in günümüzde Allah’ın Resulü olup olmadığını sor. Sultan, bu söylemi önemseyip şöyle dedi: “Eğer bu doğruysa kesinlikle onu öldüreceğim.” Daha sonra İbn-i Fevrek’i huzura çağırtıp ona bunu sorduğun da İbn-i Fevrek şöyle dedi: “Allah’ın Resulü’ydü ancak günümüzde değildir.” Sultan bunu duyunca öldürülmesini emretti. Yaşlı bir adam olduğu için ona acımasını söylediler. Sultan, onun zehirle öldürülmesini emretti. Ve ona zehir içirilerek öldürüldü. İbn-i Hazm şöyle demiştir: “Bidat ehli bir grup, günümüzde Muhammed bin Abdullah bin Abdulmuttalib’in g Allah’ın Resulü olmadığını iddia etti. Ve bu, Eşarilerin de

görüşüdür. Bugün onların önde gelenlerinden olan Süleyman bin Halef El-Baci bana, Muhammed bin Hasan bin Fevrek ElEsbahani’nin bu meseleden dolayı Horasan valisi Mahmud bin Sebük Tegin tarafından zehirle öldürüldüğünü anlattı. Bu sözden Allah’a sığınırız çünkü bu söz hiç şüphesiz açık bir küfür sözüdür. Çünkü bunlar Allah’ın b “Muhammed Allah’ın Resulüdür.” ayetini yalanlamışlardır. Bununla birlikte Allah’u Teâlâ’nın her gün beş vakit Müslümanların cemaatlerine farz kıldığı Ezan ve Kameti de yalanladılar. Ayrıca bunlar, bütün Müslümanların ittifakla kâfirleri davet ettikleri ve ondan başka ateşten kurtuluşlarının olmadığı daveti de yalanladılar. Ayrıca onlar, asırlar boyu tüm sahabe ve onlardan sonra gelen iyisiyle kötüsüyle tüm Müslümanlardan “Allah’tan başka hak ilah yoktur ve Muhammed O’nun Resulü’dür” ilkesini duyuranları da yalanladılar. O halde bu melunun bu söylemi gereği onun, “Muhammed Allah’ın Resulüdür” diyen müezzinleri, kamet getirenleri ve İslam›a davet edenleri de yalanlaması gerekir. Ve onlara göre “Muhammed Allah’ın Resulü idi” denilmesi gerekir. Bu olay üzere emir Mahmud bin Sebük Tegin mü›minlerin emirinin dostu ve Horasanın sahibi Eşarilerin şeyhi İbn-i Fevrek’i öldürmüştür. Allah Mahmud’un mükâfatını en güzel bir şekilde versin. İbn-i Fevrek, yandaşları ve etbaını da rahmetinden uzaklaştırsın. [El-Fasl] Sultan El-Gaznevi, sapıklık davetçilerine ve kelam ehline karşı sessiz kalacak değildi. Ebu’l Abbas İbn-i Teymiyye Sultan El-Gaznevi’yi r övmüş ve şöyle demiştir: “Mahmud bin Sebük Tegin’nin hükümdarlığı, cinsinin en güzellerindendi: İslam ve sünnet onun memleketinde en izzetli durumdaydı. Öyle ki o, Hint ehlinden olan müşriklerle savaşmış ve hiç kimsenin yayamadığı gibi adaleti yaymıştır. Onun zamanında Sünnet üstün ve bidatler ise yerin dibindeydi.” [El-Fetava] Allah ona rahmet yine şöyle demiştir: “Hükümdarların en hayırlısı ve en adaletlisiydi. Ve insanlar arasından bidat ehline karşı en şiddetli olanıydı.” [Minhacu’s Sünne] İşte bir imama biat etmenin ve bidat ehli ve zındıklarla savaşmanın bereketi; yardım, temkin ve düşmana karşı zaferdir. İbn-i Kesir hicri 421. senesi olayları hakkında şöyle dedi: “Hicri 421. senesinin Rebiyülevvel ayında büyük savaşçı, Allah’ın dinini destekleyen murabıt, yardım olunan mücahid, adil hükümdar Ebu’l Kasım Mahmud bin Sebük Tegin vefat etti. Gazne ve etrafındaki büyük memleketin sahibiydi. Hintlilerin çok sayıda beldesini fethedendi. Şirklerini ve putlarını kırandı. Ve büyük sultanlarını kahredendi. Bunlar tevhid ve sünnete yardım eden, şirk ve ehlini yok eden ve birçok sapkın grup ve bidatçi fırkaların, hilafeti zayıflatmak için bir araya geldiği dönemde Müslümanların cemaatinin sebat etmesine hırslı ve adil bir sultanın hayatından küçük bir nebzeydi. Sultan Mahmud’un mü›minlerin emirine olan dostluğunun o taifeleri yok etmede ve Kureyşi Hilafetin heybetinin yeniden kazanmasında büyük bir rolü vardır. Bugün Horasan’da Allah’ın İslam’ı ve ehlini desteklediği muvahhid bir nesil bulunmaktadır. Şirkle savaşmakta, bidatleri yok etmekte ve cemaate tutunmaktalar. Allah’u Teâlâ’dan onların elleriyle Hindistan ve Sind’i yeniden fethetmeyi nasip etmesini diliyoruz. O, bunun sahibi ve buna gücü yetirendir. Hamd âlemlerin Rabbi olan Allah’a olsun. 43

Nübüvvet evinin hanımefendileri, Allah Resulü’nün dünya ve ahiretteki eşleri ve mü’minlerin anneleri j... Onlar, kadınların en takvalı, en temiz, en iffetli, Allah’tan en çok korkanları ve en pak olanlarıdır. Allah b onlara, yedi göğün üzerinden hitap etmiştir. Rabbani edep ve tavsiyeler açık ve net bir şekilde gelmiştir. Allah’ın basiretini açtığı bir kişi, bunların tefsirine ve teviline ihtiyaç duymamaktadır. Bu tavsiyelerden ve edep terimlerinden biri de emir kipiyle gelen “Evlerinizde vakarla oturun” ayetidir. O da; kadının evinde sebat, istikrar ve ikamet etmesi gerektiğini ifade etmektedir. Ve eğer emreden Allahu Teâlâ ise, mü’min erkek ve mü’min kadınlar, “işitip itaat ettik” demekten başka bir şey söyleyemezler. Peki, neden günümüz kadınlarının birçoğu evlerinde vakarla durmazlar? Nitekim kadınların en hayırlıları bile evlerinde vakarla oturmakla emredilmişti. Bilakis günümüz kadınları, hiçbir zaruret ve ihtiyaç olmadan çokça evlerinden dışarıya çıkmaktadırlar. İddia ettikleri görkemli dünya gezintisinin lezzetine karşı kadınların bu emre bağlılıkta zayıflık göstermelerinin nedeni; dini otoritenin bu tür emirleri telakki etmedeki zayıflığından kaynaklanmaktadır. Her hangi biri bu ayetteki emirle muhatap olanların sadece Allah Resulü’nün hanımları olduğu ve başka kadınların buna muhatap olmadığını iddia edebilir. Ancak Kurtubi, Allah’u Teâlâ’nın; “Evlerinde Vakarla Otursunlar” ayetinin tefsirinde onlara şöyle cevap vermektedir: “Bu ayet, kadınların evlerinde ikamet 44

Article Evlerinizde Vakarla Oturun

etmesini emretmektedir. Ayetteki muhatap alınan kadınlar her ne kadar Allah Resulü’nün g eşleri olsa da, diğer kadınlar da bunun kapsamına girmektedir. Eğer bu ayet bütün kadınları içeren bir delil olmasa bile İslam Şeriatı, kadınların evlerinde ikamet etmelerinin gerekliliği ve zaruret dışı dışarıya çıkmamalarını içeren emirlerle doludur. İbn-i Kesir r şöyle söylemektedir: “Bu, Allah’ın b Resulü’nün eşlerine emrettiği edeplerdendir. Ümmetin diğer kadınları bu hususta onlara tabidir.” Bu, Allah’u Teâlâ’nın kadınların en hayırlılarına, kalpleri en temiz olanlarına ve Allah’ın haramlarını en iyi gözetenlere olan emri ise üstünlük olarak onlardan daha aşağı olan kadınların durumu nasıldır? Bizler Allah’u Teâlâ’nın haram kıldığını helal kılmamaktayız ve bundan Allah’a sığınırız. Allah c kullarına karşı lütuf sahibi ve onlara karşı merhametlidir. Nitekim Allah’u Teâlâ kadının evinden mutlak olarak çıkmasını haram kılmamıştır. Ancak kadının evinde kalmasını asıl kılmıştır. Evinde çıkması ise ihtiyaç kadarı olması gerekmektedir. Ve bu ihtiyaç miktarını, kocası veya babası ve velisinden sonra kadının kendisi belirler. Allah kendinden hakkıyla korkup takva sahiplerini en iyi bilendir.

Ve Allah Resulü’nün sünneti de kadının dışarı çıkmasının mübah olduğuna dair hadislerle doludur. Kadın, fetva talep etmek, savaşta su dağıtmak ve yaralıları tedavi etmek ve arkadaşlarını ziyaret etme gibi nedenlerle dışarıya çıkabilir. Ancak kadın, örf ve adet gereği dışarı çıkarsa, bu şeriate uygun değildir ve kadının evden çıkmamasının asıl olduğu temele aykırıdır. Bir Müslüman kadın kardeşimiz, Ebu Davud ve diğerlerinin İbn-i Ömer’den j rivayet ettikleri Allah Resulü’nün şu hadisini iyi düşünsün. Nitekim Allah Resulü şöyle buyurmuştur: “Kadınlarınızı mescitlerden engellemeyin ancak onların evleri onlar için daha da hayırlıdır.” Mescitler, Allah’ın evleri ve yeryüzünün Allah’a en sevimli yerleridir. Namaz da dinin direğidir. Ancak buna rağmen Allah b, erkeğe farz kıldığı cemaat namazını kadına farz kılmamıştır. Öyle ki namazını evinde hatta özel odasında kılmasının kadın için mescitte cemaatle kılmasından daha hayırlı olduğunu zikretmiştir. Nitekim kadının bunu yapmasında, elinden geldiği kadar kendisini gözlerden koruması vardır. Abdullah b. Mes’ud’dan h rivayet edildiğine göre, Allah Resulü g şöyle buyurmuştur: “Kadın avrettir. Eğer dışarı çıkarsa şeytan ona bakar. Ve Rabbine en yakın olduğu vakit, evinin içinde olduğu vakittir.” (yani şeytan, onu veya onunla başkalarını yoldan çıkartmak için ona bakar onu insanlara süslü gösterir.) [İbn-i Huzeyme ve İbn-i Hibban rivayet etmiştir.] Dinine bağlı Müslüman bir kadın, şeriata uygun bir şekilde örtünmesinin ve peçesinin onu bu hadisin kapsamının dışında tuttuğunu zannetmesin. Aynı şekilde kadının sadece açık olduğu zaman avret sayılacağını da zannetmesin. Bilakis kadın, hiçbir yeri görünmese ve belli olmasa bile evinden çıktığı gibi avrettir. Güzel tabiin Süfyan Es’Sevri r şöyle söylemiştir: “Yaşlı da olsa, kadına evinden daha hayırlı bir yer yoktur.” [Et’Tahavi: Muhtasaru İhtilafu’l Ulema] Kadının sadece evinden çıkması bile ona veya onu gören erkeklere fitnedir. Erkeklerle konuştuğu zaman bu fitne daha da belirginleşir. Bundan ötürüdür ki Allah b, Resulü’nün hanımlarına şöyle bir uyarıda bulunmuştur: “Erkeklerle konuştuğunuz zaman yumuşak sözler söylemeyin.” [Ahzap, 32] Yumuşak bir şekilde konuşmak ise; sesi incelterek ve konuşurken kibarlaşarak olur. Ve bu, kalbinde hastalık olanın kimsenin ümide kapılmasına neden olur. Allah Resulü’nün g asrı, mutlak olarak en hayırlı bir asır olmasına rağmen kalbinde hastalık olan bir kimse bu hareketten ümit ediyorsa, bu tür şeylerin fitne ve helak dönemi olan bu dönemde nasıl olacağını varın siz düşünün. Yahya bin Said Amra’dan o da Aişe’den rivayet ettiğine göre Aişe i şöyle demiştir: “Eğer Allah Resulü kadınların sonradan yapmakta olduklarını görseydi İsrailoğullarının kadınlarına koyulan yasaklar gibi o da kadınlara yasaklar koyardı. Yahya şöyle dedi: Amra’ya dedim ki: O zaman ki kadınlara gerçekten yasaklar koyuldu mu? Amra şöyle dedi: ‘Evet’.” [Muttefekun Aleyhi] Subhanallah! Bu fakih ve muhaddis olan Aişe’nin i kendi asrında görmüş olduğu bazı yenilikler ve bazı haddi aşmalardır. Peki ya Aişe i veya Allah Resulü g Allah’ın

koruduğu kadınlar hariç zamanımızın kadınlarını görseydi ne olurdu. Ve her ihmalkârın az önce zikretmiş olduğumuz Mü’minlerin annesinin hadisini gözü önüne koyması ve kendisine bunu yol edinmesi gerekir. Öyle ki bazı kadınlar, günde defalarca kez kuralsız bir şekilde evinden çıkmaktadır. Hatta bazıları, kocası vefat edip iddet bekleyen kadınların bile hiçbir maslahat, ihtiyaç ve zaruret olmadığı halde dışarıya çıkmalarında bir sakınca olmadığını öne sürmektedir. Allah en güzel yardımcıdır. İmam Ahmed’e kadınların bayramda dışarı çıkmaları hususu soruldu? O şöyle cevap verdi: “Bu benim hoşuma gitmiyor.” İbn-i Mübarek de r şöyle dedi: “Bugün, kadınların bayramda dışarı çıkmalarını kerih görüyorum.” [Tirmizi, Sünen] Ebu Hanife ise şöyle demiştir: “Kadınların bayram namazlarına çıkmalarına ruhsat verilirdi ancak bugün ben bunu kerih görüyorum.” [İbn-i Abdilber, Tehmid] Eğer bu fakihler kendi zamanlarında ön gördükleri fesadı önlemek için kadının İslam’ın bir şiarını yerine getirmek için dışarı çıkmasını kerih gördülerse, günümüzde defalarca çıkan hatta dışardan içeri girmeyen kadının durumu ne haldedir? Allah’u Teâlâ’nın ayetlerindeki Kur’an latifelerinden biri de şu ayettir. “Onlar, çadırlara kapanmış hurilerdir.” Allah’u Teâlâ cennet hurilerini kapanmış olmakla vasıflandırmıştır. Kurtubi şöyle demiştir: “Ayette geçen ‘Maksurat’kelimesinin anlamı; hapsolunan ve örtünen demektir. “Fi’l Hiyam” sözü ise; çadırlar demektir. Huriler yollarda dolaşanlar değillerdir. Bunu İbn-i Abbas demiştir.” Cennette tüm güzel şeyler olmasına ve içinde fitne, sapıklık ve kötülük olmamasına rağmen huriler eşleri için kapatılır ve eşlerinden başkası onları görememektedir. Erkek kardeşlerimizin, eşlerinin kendi eli altında olduklarını ve günü geldiğinde onlardan sorulacaklarını hatırlamaları gerekir. Erkeğin, hanımının dışarı çıkma kararını ona bırakmaması ve bunu çoğalttığı zamanda ona bunu yasaklaması gerekir. Allah Ömer’den h razı olsun. Öyle ki o, Allah Resulü’nün, kadınları mescidden engellemeyin hadisi olmasaydı eşine olan kıskançlığından onu mescide bile gitmekten alıkoyacaktı. İbn-i Ömer’den h rivayet edildiğine göre o şöyle demiştir: “Ömer’in eşi sabah ve yatsı namazlarını mescide cemaatle birlikte kılmaya gelirdi. Ona şöyle denildi: ‘Ömer’in bunu istemediğini ve kıskandığını bildiğin halde neden bunu yapıyorsun?’ Şöyle cevap verdi: ‘Ömer’i benim mescide gelmemi engellemekten alıkoyan nedir?’ Şöyle dediler: ‘Allah Resulünün şu sözüdür: “Allah’ın kadın kullarını mescitlerden alıkoymayın.” [Sahih Buhari] Müslüman kadınların aralarında olan ziyarette, akrabalarına olan ziyaretlerinde, ya da aşırıya gitmeksizin çarşıya çıkmalarında bir sakınca yoktur. Ve kadının dışarı çıkması, asıl olan evinde ikamet etmesinden daha fazla olmamalıdır. Öyle ki mü’min bir kadının evindeki odası Rabbine en yakın olduğu yerdir. Âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun. 45

46

Article

İslam Devleti kuvvetlerinin küfür güçlerine karşı devam eden operasyonları kapsamında bizler hilafet saltanatının genişlemesinde ve Allah’ın düşmanlarını korkutmada, öldürmede ve zelil etmede başarılı olan İslam Devleti mücahidlerinin son olarak düzenlediği bazı operasyonlara göz atacağız. Bu operasyonlar, İslam Devleti’nin geçmiş haftalarda yeryüzünün doğusundaki ve batısındaki farklı cephelerde düzenlediği çok sayıda operasyondan sadece bir kaçıdır. Bereke Vilayeti Muharrem ayının ikisinde Ebu Bera El-Ensari -Allah onu kabul etsin- kardeşimiz, “Bereke” şehri etrafında mürted PKK’lıların büyük bir topluluğuna sızdı. Daha sonra kardeşimiz hafif silahıyla mürtedleri tarayarak öldürmeye başladı. Kardeşimizin mermisi bittikten sonra mürtedlerin topluluğuna daldı ve patlayıcı yeleğini toplulukları ortasında patlattı. Düzenlenen saldırı sonucunda aralarında üst düzey komutanların ve yetkililerin de bulunduğu mürtedlerden 40’tan fazla kişi ölürken 100’e yakın kişi de yaralandı. Bağdadi Vilayeti Muharrem ayının ikisinde şehadet süvarilerinden iki kişi patlayıcı yelekle müşrik Rafızileri hedef alarak iki istişhadi operasyon düzenlediler. Düzenlenen istişhadi operasyonlarda

ilk olarak Iraklı Ebu Usame -Allah onu kabul etsinkardeşimiz “Bağdat’ın” güneybatısında bulunan “El-Amil” mahallesinde müşrik Rafızilerin bir taziye töreninin ortasına daldı ve toplulukları ortasında patlayıcı yeleğini patlattı. Daha sonra Iraklı Ebu Talha -Allah onu kabul etsin- kardeşimiz “Bağdat’ın” doğusunda bulunan “El-Müştel” mıntıkasında müşrik Rafızilerin bir taziye törenine daldı ve toplulukları ortasında patlayıcı yeleğini patlattı. Düzenlenen bu mübarek iki istişhadi operasyon sonucunda müşrik Rafızilerden 100’e yakın kişi öldü ve yaralandı. Muharrem ayının sekizinde şehadet süvarilerinden Iraklı Ebu Bera -Allah onu kabul etsin- patlayıcı yeleğini “Yeni Bağdat” mıntıkasında müşrik Rafızilerin bir taziye töreni ortasında patlattı. Patlamada müşrik Rafızilerden 30’dan fazla kişi ölürken 40’tan fazla kişi de yaralandı. Muharrem ayının on dördünde şehadet süvarilerinden Iraklı Ebu Fahd -Allah onu kabul etsin- kardeşimiz “Bağdat’ın” kuzeydoğusunda bulunan “Eş-Şa’b” mıntıkasındaki müşrik Rafızilerin şirki törenlerinden birinde müşrik Rafızilerin topluluğuna daldı ve patlayıcı yeleğini toplulukları ortasında patlattı. Düzenlenen mübarek operasyon sonucunda müşrik Rafızilerden 100 kişi öldü ve yaralandı. İdlib Muharrem ayının beşinde şehadet süvarilerinden Şamlı Ebu Kudame kardeşimiz, -Allah onu kabul etsin- bomba 47

yüklü aracıyla, İslam Devleti’yle savaşmak için Atme sınır kapısından geçmeyi bekleyen Amerika destekli mürted sahavatların büyük bir topluluğuna sızdı. Böylece Allahu Teâlâ onlara, onların hesap etmedikleri yerden geldi. Daha sonra istişhadçı kardeşimiz bomba yüklü aracını mürtedlerin toplulukları ortasında patlattı. Patlamada aralarında küfrün başlarından Ahrar Eş-Şam grubunun komutanlarından mürted ‘Hişam Halife’, yüksek tağuti yargı konseyi başkanı mürted ‘Halid Es-Seyyid’ ve yargı konseyinde genel yardımcı olup Allah’ın indirdikleriyle hükmetmeyen ‘Muhammed ElFarac’ adlı bir mürted kadının da bulunduğu mürtedlerden 35 kişi ölürken 45 kişi de yaralandı. Cezayir Muharrem ayının yedisinde hilafet askerleri tarafından ‘Cezayir’in’ kuzeydoğusunda bulunan ‘Skikda’daki’ ‘Tamalus’ şehri yakınlarında mürted Cezayir ordusunun konvoyunun üzerine bir mayın patlatıldı. Muharrem ayının sekizinde hilafet askerleri ‘Kosantine’ şehrinde bir mürted Cezayir polis komiserine suikast düzenleyerek öldürdü ve silahını ele geçirdi. Horasan Vilayeti Muharrem ayının on birinde şehadet süvarilerinden Ali Can kardeşimiz, -Allah onu kabul etsin- patlayıcı yelek, otomatik silah ve el bombalarıyla “Kabil” şehrinin “Karta Sahi Ziyaret” mıntıkasında müşrik Rafızilerin topluluğuna doğru harekete geçti. İstişhadçı kardeşimiz hedefine ulaştıktan sonra müşrik Rafızilerin şirk ayinlerini düzenlemesi sırasında otomatik silahıyla mermisi bitene kadar müşrik Rafızilere saldırdı ve onları öldürdü. Daha sonra patlayıcı yeleğini müşriklerin topluluğu ortasında patlattı. Düzenlenen saldırıda müşrik Rafızilerden 14 kişi ölürken 40’a yakın kişi

Kuetta’daki saldırıda yaralanan bir mürted

48

Haberler

Şab’da Rafızilere yapılan saldırının sonrasından bir görüntü

de yaralandı. Saldırının ardından mürted Afgan muhaberatı kuvvetleri şirk mezarını korumak için olay bölgesine geldi. Bu saldırının ardından yarım saate yakın bir sürenin geçmesinin ardından şehadet süvarilerinden Horasanlı Sakip -Allah onu kabul etsin- kardeşimiz mürted muhaberat unsurlarının topluluğuna ulaştı. Daha sonra otomatik silahıyla mürted kuvvetlere ateş açtı ve mürted kuvvetlerin bir topluluğu üzerine birkaç el bombası attı. Sonra patlayıcı yeleğini mürted kuvvetlerin topluluğu üzerine patlattı. Düzenlenen bu saldırıda mürtedlerden 70 kişi öldü ve yaralandı. Muharrem ayının yirmi dördünde hilafet askerlerinden üç fedai (Horasanlı Talha, Ömer ve Ubeyde) -Allah onları kabul etsin- Pakistan’ın batısında bulunan “Kuetta” şehrinin “Saryab Ravad” mıntıkasında mürted Pakistan polis eğitim merkezine operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda fedailer mürted Pakistan polisleriyle otomatik silah ve el bombalarıyla dört saate yakın çatıştılar. Sonra fedailer

patlayıcı yeleklerini mürtedlerin toplulukları ortasında patlattı. Düzenlenen operasyon sonucunda mürted Pakistan polislerinden 60’a yakın kişi ölürken 120’ye yakın kişi de yaralandı. Almanya Muharrem ayının on beşinci gününde Hilafet askerlerinden biri, Hilafet Devleti’nin haçlı koalisyon ülkelerinin vatandaşlarının hedef alınma çağrısına cevap olarak Almanya’nın ‘Hamburg’ şehrinde muharip kâfirlerden iki kişiyi bıçakladı. Kerkük Vilayeti Muharrem ayının yirmisinde güvenlik operasyonları kapsamında “Kerkük” şehrine birkaç koldan nüfuz edilmesi sonucunda hilafet askerleri “Kerkük” şehrine operasyon düzenledi ve on mahalleyi kontrol aldı. Düzenlenen operasyonda hilafet askerleri şehirdeki hükümet binalarına saldırdı ve binalardan birkaç tanesini kontrol altına aldı. Sonra ilerlemesine devam ederek mürted Peşmerge ve emniyet kuvvetlerinin çöküşü esnasında “1 Haziran”, “Dumiz”, “ElAruba”, “En-Nasır”, “El-Mecidiye”, “El-Vasiti”, “Doksan”, “El-Adale”, “El-Memdude” ve “Garnata” mahallelerini kontrol altına aldı. Ayrıca düzenlenen operasyonlarda mürted Peşmerge ve emniyet kuvvetlerinden en az 360 kişi öldürülürken birkaç kişi de esir alındı. Esir alınanların arasında üst düzey rütbeli bir asayiş subayı da bulunuyordu. Şehrin içinden alınan bilgilere göre; Peşmerge subayları aileleriyle beraber “Kerkük” şehrinin dışına kaçtı. Aynı zamanda hilafet askerleri, il binası yakınlarında mürted emniyet kuvvetlerinin topluluğuna bomba yüklü araçla istişhadi operasyon düzenledi. Ayrıca düzenlenen saldırıda çok sayıda askeri araç ve büyük miktarda silah ve mühimmat ganimet alınırken mürtedlere ait birkaç zırhlı ve diğer tipteki araç da imha edildi. Diğer bir taraftan “Kerkük” şehrine düzenlenen saldırıyla eşzamanlı olarak hilafet askerleri, “Kerkük’ün” kuzeyinde bulunan “Ed-Dibsi” ilçesine operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda ilçede mürted Peşmergelerin destek konvoyuna istişhadi operasyon düzenlenirken “Kerkük” şehri ile “Ed-Dibsi” ilçesi arasındaki yardım yolu da kesildi. Ayrıca hilafet askerleri, Kerkük şehrinin güneyinde ve güneybatısında bulunan “Beşir”, “El-Kubba”, “Sardak”,”Er-Reşad”, “Dakuk”, “Mektep Halid” ve “Elbu Hamdan” mıntıkasına ve “Havice’nin” kuzeydoğusunda bulunan “Karava” mıntıkasına operasyon düzenledi. Bu operasyon, mürtedlerin hakkından gelme ve mürtedlerin Ninova Vilayetine yönelik saldırılarını bertaraf etmek için düzenlenen saldırıların sadece bir bölümüdür. Mücahidler, görevlerini yerine getirdikten sonra “Kerkük” şehrinden çekildi. Âlemlerin rabbi olan Allah’a hamdolsun.

alındı, Allah’a hamdolsun. Şehre yönelik operasyon, mürted Rafızi ordusunun şehirdeki ve çevresindeki karargâhlarına düzenlenen fedai operasyonlarıyla ve “El-Kilo 160” yardım yolunun kesilmesiyle başladı. Sonra hilafet askerleri, şehrin çevresindeki karargâhlara operasyon düzenledi ve bütün karargâhları kontrol altına aldı. Hilafet askerleri şehre yönelik ilerlemesini devam ettirdi ve şehrin mahallelerine girdi. Sonra Rafızi ordusunun mevkilerine ve merkezlerine operasyonlar düzenlendi ve “El-Karabela” mahallesi dışında şehrin tamamı kontrol altına alındı. Ayrıca “El-Karabela” mahallesinde Rafızi ordusu kalıntılarının sığındığı mevkilere istişhadi operasyon düzenlenirken şehre yönelik saldırı sırasında da Rafızi ordusunun karargâhlarından birine istişhadi operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda Allahu Teâlâ’nın lütfuyla Rafızi ordusu unsurlarından 70’ten fazla kişi ölürken çok sayıda araçları da imha oldu. Bu operasyon, hilafet askerlerinin “Kerkük” şehrine nüfuz etmesinden yalnızca iki gün sonra gerçekleşti. Bu operasyon, mürtedlerin hakkından gelme ve mürtedlerin Ninova Vilayetine yönelik saldırılarını bertaraf etmek için düzenlenen saldırıların sadece bir bölümüdür. Mücahidler, görevlerini yerine getirdikten sonra “Rutba” şehrinden çekildi. Âlemlerin Rabbi olan Allah’a hamdolsun. Rusya Muharrem ayının yirmi ikisinde hilafet askerlerinden iki kişi -Allah onları kabul etsin- “Nijniy Novgorod” şehrinde askeri bir üsse operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda askeri üsteki haçlılar hafif silah ve el bombalarıyla hedef alındı. Her iki kardeşimiz Kafkas, Irak ve Şam’da haçlı Rus’un ve dostları Rafızi ve Nusayrilerin eliyle ölen Müslümanların intikamını aldıktan sonra şehid oldular. Somali Muharrem ayının yirmi beşinde hilafet askerleri, “Somali’nin” doğusunda bulunan “Bosaso” şehrindeki mürted “Somali” polis merkezine ve “Mogadişu’nun” kuzeyinde bulunan “Yahşid” şehrindeki mürted “Somali” polis merkezine saldırı düzenlediler. Ayrıca hilafet askerleri Allahu Teâlâ’nın lütfuyla “Bosaso” şehri yakınlarında bulunan “Kandala” kasabasını kontrol altına aldı. Muharrem ayının yirmi yedisinde hilafet askerleri, “Mogadişu” yakınlarında bulunan “İlaşa” mıntıkasında kâfir Afrika Birleşik kuvvetlerine ait bir zırhlı aracı mayınla hedef alarak imha etti. Ayrıca hilafet askerleri, “Somali’nin” doğusundaki “Bosaso” şehrindeki bir polis merkezini ve “İlaşa” mıntıkasındaki bir hükümet binasını el bombalarıyla hedef aldığı iki saldırı düzenledi.

Anbar Vilayeti

Kenya

Muharrem ayının yirmi ikisinde hilafet askerleri, “Anbar’ın” batısında bulunan hayali “Ürdün” sınırı yakınlarındaki “Er-Rutba” şehrine yönelik beş koldan geniş çaplı bir operasyon düzenledi. Düzenlenen operasyonda birkaç saat içerisinde şehrin mahallelerinin çoğunluğu kontrol altına

Muharrem ayının yirmi altısında hilafet askerlerinden biri -Allah onu kabul etsin- Hilafet Devleti’nin haçlı koalisyon devletlerinin vatandaşlarının hedef alınma çağrısına cevaben “Nairobi” şehrinde Amerika konsolosluğunun nöbetçilerinden birini bıçakladı. 49

50

Article

51

52

Article

1

‫مۇسۇلمانالر دىيارىغا ئەھلى سەلىب يۈرۈشى‬ ‫باشالندى‪ ،‬ئەھلى سەلىبنىڭ بۇ دىياردىكى‬ ‫مەقسىتى تاغۇتنىڭ ھۆكۈمرانلىقىنى مۇستەھكەملەش‬ ‫ۋە مۇۋەھھىدالرنىڭ دىننى تۇرغۇزۇپ شەرىئەتنى‬ ‫يۈرگۈزۈشىنى چەكلەش ئىدى‪ .‬كىشىلەرنىڭ دىنىنى‬ ‫ئالماشتۇرۇش ۋە دىننىڭ ئاساسى ۋە شاخچە قىسمىنى‬ ‫ئۆزگەرتىش ئۈچۈن‪ ،‬ھەم «خەلقئارا يېڭى نىزام»‬ ‫دەپ ئاتالغان ئامېرىكا جاھىلىيەت يولىغا ماسلىشىشى‬ ‫ئۈچۈن ئەھلى سەلىب بۇنى قانۇنلۇق نىزام دەپ‬ ‫ئاتىدى‪ .‬بۇالر بۇ مەقسىتىنى ئىشقا ئاشۇرۇش ئۈچۈن‬ ‫مۇرتەت ئىخۋان تەشكىالتىدىن ياخشىراق بىرىنى‬ ‫تاپالمىدى‪ ،‬بۇنى تاللىشىدىكى مەقسەت‪ ،‬ئامېرىكا‬ ‫رازى بولىدىغان كىشىلەرنى يېتىشتۈرۈش ئۈچۈن‬ ‫بۇ تەشكىالتنى نەمۇنە قىلىش ئىدى‪ ،‬چۈنكى‬ ‫ئەھلى سەلىب بۇ مۇرتەت تەشكىالتنى سىناپ‪،‬‬ ‫كۆپ جايالردىكى ئۇالرنىڭ ئەقىدە بۇزغۇنچىلىقىنى‬ ‫ۋە دىن دۈشمەنلىرى بىلەن بولغان دوستلۇقىنى‬ ‫بىلىپ يەتتى‪.‬‬ ‫تۈركىيەدە تاغۇت ئەرباقاننىڭ ئەگەشكۈچىلىرى‬ ‫شېرىك كەلتۈرۈش ۋە مۇشرىكالرنى دوست تۇتۇشتا‬ ‫ئەڭ ھېرىسمەن كىشىلەر بولدى‪ ،‬ئۇنىڭ شاگىرتى‬ ‫ئەردوغانمۇ بۇ يولغا ئەگىشىشنى قارار قىلدى‪ ،‬بۇ‬ ‫شاگىرت دېموكراتىيە يولىدا مېڭىش ۋە دىنسىز‬ ‫ئىلمانىلىققا رازى بولۇشتىن ئىبارەت بىر قانچە‬ ‫ئىشتا ئۇستازىنى بېسىپ چۈشتى‪ ،‬شۇڭا ئەردوغان‬ ‫رەئىس قىلىندى‪ ،‬نادان كىشىلەرنى ئالداش‬ ‫ئۈچۈن ئۇ موھتاج بولىدىغان بىر خەرىتىنى سىزىپ‬ ‫بەردى‪ ،‬رايوندىكى بەزى ئاپپاراتالرنى باشقۇرۇشقا‬ ‫تەكلىپ قىلىندى‪ ،‬ئەردوغاننىڭ ئەھلى سەلىبنىڭ‬ ‫مەغلۇبىيەت سەتچىلىكىنى يوشۇرۇشتا ياردەم‬ ‫بېرىۋاتقان سەھەۋات مۇرتەتلەرنى قانۇنلۇق قىلىشتا‬ ‫ۋە باغداتتىكى رافىزى ھۆكۈمىتىنى مۇستەھكەملەشتە‬ ‫ئەرەب تاغۇت دۆلەتلىرى بىلەن رولى ئىنتايىن‬

‫چوڭ بولدى‪ .‬شامدا جىھاد باشالنغاندىن بۇيان ئەردوغان‬ ‫ۋە ئۇنىڭ ئىستىخبارات ئاپپاراتلىرى تەشكىالتالرنى يېنىغا‬ ‫تارتىش ۋە ئۆزىگە باغالشقا كۈچەپ كەلدى‪ ،‬چۈنكى بۇ‬ ‫تەشكىالتالرنى ئەردوغان ئارقىلىق ئىسالم دۆلىتىگە قارشى‬ ‫ئۇرۇش قىلىۋاتقان ئەھلى سەلىبكە باغالش ئۈچۈن شۇنداق‬ ‫قىلدى‪ ،‬تۈركىيە ئۇالرنى نۇسەيرىيە قوشۇنىغا قارشى‬ ‫ئۇرۇشنى توختىتىشقا بۇيرىدى‪ ،‬شۇنىڭ بىلەن ئۇالر ئۇرۇش‬ ‫قىلىۋاتقان تەرەپلەرنى تاشالپ‪ ،‬تاغۇت ئەردوغاننىڭ بايرىقى‬ ‫ئاستىغا توپلىنىپ مۇۋەھھىدلەرگە قارشى ئۇرۇش قىلىشقا‬ ‫يۈزلەندى‪.‬‬ ‫ئەردوغان ۋە ئۇنىڭ ھۆكۈمىتى دەسلەپتە ئۆزلىرىنىڭ ئىسالم‬ ‫دۆلىتىگە قارشى ئۇرۇش قىلىدىغانلىقىنى يوشۇردى‪ .‬ھەم‬ ‫بۇ مۇرتەت تەشكىالتالرنىڭ ئارقىسىدا ئۆزىنىڭ بارلىقىنى‬ ‫ۋە پۇل مال ياردەم بېرىۋاتقانلىقىنى يوشۇردى‪ ،‬چۈنكى‬ ‫مۇجاھىدالرنىڭ تۈركىيەگە ھۇجۇم قىلىپ‪ ،‬سايكىس‬ ‫بىيكونىڭ سىزىقىنى يوقاتقاندەك ئۇنىڭمۇ چېگرالىرىنى بۇزۇپ‬ ‫تاشالشتىن قۇرقۇپ يوشۇراتتى‪ .‬ئىسالم دۆلىتى بىلەن سەلىبى‬ ‫ئىتتىپاق ۋە مۇرتەتلەر بىلەن ئۇرۇش كەسكىنلەشكەندە‪،‬‬ ‫تۈرۈك تاغۇتى ئۆزىنىڭ مەيدانى ۋە بەلگىلەنگەن ۋەزىپىسىنى‬

‫ماقالىلەر‬ ‫مۇقەددىمە‬

‫‪2‬‬

‫ئاشكارىلىدى‪ .‬ئەھلى سەلىبكە دۆلىتىنىڭ ھاۋا يوللىرىنى‬ ‫ئېچىپ بەردى‪ ،‬ئەينىل ئىسالمدىكى دىنسىز كورتالرغا‬ ‫ياردەم بېرىش ئۈچۈن چېگراسىنى ئاچتى‪ ،‬ھەلەبتىكى‬ ‫مۇرتەت سەھەۋاتالرغا قۇرال ئامبارلىرىنى ئېچىپ بەردى‪،‬‬ ‫تەلەپ قىلىنسا يەنىمۇ كۆپلەپ قۇرال بەردى‪ ،‬خىالفەتكە‬ ‫قارشى قوشۇنىنى جەڭگە توپلىدى‪ ،‬ئايروپىالنلىرىنى‬ ‫مۇجاھىدالرنىڭ ئورۇنلىرىنى بومباردىمان قىلىشقا قۇيۇپ‬ ‫بەردى‪ ،‬توپچى قىسمىغا مۇسۇلمانالرنىڭ بازار كەنتلىرىنى‬ ‫بومباردىمان قىلىش بۇيرۇقىنى بەردى‪ ،‬ھېلىمۇ يەنىال‬ ‫كۈچەيتىۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫ئەردوغان ۋە ئۇنىڭ ھۆكۈمىتى خىالفەت مۇجاھىدلىرى‬ ‫ۋەيران قىلغان مۇرتەت ھۆكۈمەتلەردىن پايدا ئااللمىدى‪،‬‬ ‫شۇڭا نىيىتىنى بۇزۇپ بۇرۇن رافىزىالر بىلەن قىلغان ئىشىغا‬ ‫ئوخشاش ئىش قىلدى‪ ،‬مۇجاھىدالر شەھەرلىرىنى كونتۇرول‬ ‫قىلغان ئەھلى سەلىبنىڭ دوستلىرىدىن پايدا ئااللمىدى‪،‬‬ ‫مۇجاھىدالر بۇ بازارالرنى پارىژ ۋە بىروكسېلدىكىدەك ئۇچۇق‬ ‫جىھاد مەيدانىغا ئايالندۇردى‪ ،‬ئىسالم دۆلىتى قولۇڭالردىن‬ ‫كېلىشىچە دىن دۈشمەنلىرىگە ئۇرۇش ئېچىڭالر دەپ‬ ‫مۇسۇلمانالرنى چاقىردى‪ ،‬شۇنىڭ بىلەن ئالالھنىڭ مەخپىي‬ ‫قوشۇنى بۇ چاقىرىققا ئاۋاز قوشتى‪ ،‬زېمىننىڭ شەرق ۋە‬ ‫غەرىبلىرىگە پىچاق ۋە بەل بومبىسى ۋە ماشىنىالر بىلەن‬ ‫قورقۇنچ تارقاتتى‪.‬‬ ‫تۈركىيە بۈگۈن ئىسالم دۆلىتىگە قارشى ئۇرۇشقا كىردى‪،‬‬ ‫ئۇ پەقەت ئۆز بوينىنى پىچاققا تۇتۇپ بېرىۋاتىدۇ‪ ،‬ئۆز قولى‬ ‫بىلەن كاللىسىنى ئالىدۇ‪ ،‬ئۆزىنى ئۆز ئارغامچىسى بىلەن‬ ‫ئاسىدۇ‪ ،‬ئۆيلىرىنى ئۆزى بۇزىدۇ‪ ،‬ئۆيلەرنىڭ ئەڭ ئاجىزى‬ ‫ھەقىقەتەن ئۆمۈچۈكنىڭ ئۆيىدۇر‪.‬‬ ‫ئەي تۈركىيەدىكى ئىسالم دۆلىتى مۇجاھىدلىرى! ئەي مۇرتەت‬ ‫ژاندارما ھىجرەت يولۇڭالرنى تۇسۇپ تۇرۇپ قالغانالر! سىلەر‬

‫تۈركىيە ۋە ئۇنىڭ ئەگەشكۈچى مۇرتەتلىرىنى ئۆلتۈرۈڭالر‪،‬‬ ‫ئالالھ ئۇالرنى سىلەرنىڭ قولۇڭالر ئارقىلىق ئازابلىسۇن‪،‬‬ ‫ئۇالرنى خار قىلسۇن‪ ،‬ئۇالرغا قارشى سىلەرگە ياردەم‬ ‫بەرسۇن‪ ،‬مۆمىنلەرنىڭ قەلبىنى راھەتلەندۈرسۇن‪ ،‬كاپىرنىڭ‬ ‫كاتتىباشلىرىنى ۋە تاغۇتنىڭ تايانچلىرىنى ۋەيران قىلىڭالر‪،‬‬ ‫ساقچى سوتچى ئەسكەرلىرىنى ئۆلتۈرۈڭالر‪ ،‬تاغۇتنىڭ‬ ‫ئالىملىرى ۋە ئەردوغان پارتىيەسىنىڭ ياردەمچىلىرىنى ۋە‬ ‫باشقا پارتىيە ياردەمچىلىرىنى ئۆلتۈرۈڭالر‪ ،‬سىلەر سەلىب‬ ‫دۆلەت پۇقرالىرىنى كۆرگەن يەردە ئۆلتۈرۈڭالر‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫كەينىدىن قوغالڭالر‪ ،‬ئۇالرنى ئۆلتۈرۈپ قېرىنداشلىرىڭالرنىڭ‬ ‫قىساسىنى ئېلىڭالر‪.‬‬ ‫تۈرۈك قوشۇنى ۋە ئۇنىڭ دوستلىرىغا قارشى راباتتا تۇرۇۋاتقانالر!‬ ‫ئۇالرنى ئۆلتۈرۈڭالر! ئۇالر سىلەرنىڭ شىددىتىڭالرنى كۆرۈپ‬ ‫قويسۇن‪ ،‬ئالالھ ئۇالرنىڭ قارشىلىقىنى سىلەر ئارقىلىق‬ ‫قايتۇرۇشى مۇمكىن‪ ،‬ئالالھ ئازابالشتا ئەڭ قاتتىقتۇر‪.‬‬

‫دىيار بەكىردىكى ئەمەلىيەتتىن كىيىنكى كۆرۈنۈش‬

‫‪3‬‬

‫ بارچە ھەمدىلەر ئالالھقا خاستۇر‪ ،‬ئالالھقىال ھەمدە‬ ‫ئېيتىمىز ۋە ئالالھدىنال مەغپىرەت سورايمىز‪ ،‬ئالالھقىال‬ ‫تايىنىمىز‪ ،‬ئۇنىڭدىنال ھىدايەت سورايمىز‪ ،‬نەپسىمىزنىڭ‬ ‫ۋە ئەمەللىرىمىزنىڭ يامانلىقىدىن ئالالھقا سېغىنىپ‬ ‫پاناھ تىلەيمىز‪ .‬يېگانە شېرىكى يوق بىر ئالالھدىن‬ ‫باشقا ھېچ مەبۇد يوق‪ ،‬مۇھەممەد ئۇنىڭ بەندىسى ۋە‬ ‫ئەلچىسى دەپ گۇۋاھلىق بېرىمەن‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مۆمىنلەر ئىتتىپاقداش قوشۇننى‬ ‫كۆرگەن چاغدا‪« :‬بۇ (يەنى قېيىن ئەھۋالدا قالغاندا‬ ‫دۈشمەن ئۈستىدىن غەلىبە قىلىش) ئالالھ ۋە ئۇنىڭ‬ ‫رەسۇلى بىزگە ۋەدە قىلغان ئىشتۇر‪ .‬ئالالھ ۋە ئۇنىڭ‬ ‫رەسۇلى راست ئېيتتى» دېيىشتى‪( .‬بۇ ئىش) ئۇالرنىڭ‬ ‫(ئالالھقا بولغان) ئىمانىنى ۋە (ئالالھنىڭ بۇيرۇقلىرىغا‬ ‫بولغان) بويسۇنۇشىنى تېخىمۇ كۈچەيتتى‪ .‬سۈرە ئەھزاب‬ ‫‪ - 22‬ئايەت‪.‬‬ ‫ھەقىقەتەن بۇ ئالالھنىڭ قىلغان ۋەدىسى‪ ،‬راست‬ ‫خەۋىرى‪ ،‬مانا بۈگۈن كۇپۇر دۇنياسى ئىسالمغا‬ ‫مۇسۇلمانالرغا‪ ،‬مۇسۇلمانالرنىڭ قولىدىكى بارلىق‬ ‫ئىمكانىيەتلىرىگە قارشى ئۇرۇش ئۈچۈن بىر يەرگە‬ ‫كېلىپ‪ ،‬بىر بىرىنى چاقىرىپ‪ ،‬ئىتتىپاقالشتى‪،‬‬ ‫بىرلەشتى‪ ،‬بارلىق تەدبىرلىرىنى ھەراھلىرىنى مااليلىرىنى‬ ‫يىغىپ ئۇيۇشتى‪ .‬ئالالھنىڭ نۇرىنى ئۆچۈرۈشكە‬ ‫ئالدىراپ‪ ،‬زېمىندا ئالالھنىڭ دىنى ۋە مەنھىجىگە‬ ‫خىالفىتىنىڭ‬ ‫مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫تۇتۇپ‪،‬‬ ‫ئاداۋەت‬ ‫كۈچىنىڭ ئەسلىگە كېلىپ قېلىشتىن‪ ،‬بۇرۇنقىدەك‬ ‫كۈچكە ۋە ئۈستۈنلۈككە ئېرىشىپ قېلىشتىن قاتتىق‬ ‫قورقۇپ پۈتۈن ئەسكىرى قوراللىرىنى ئىشقا سېلىپ‬

‫ھاۋادىن قۇرۇقلۇقتىن دېڭىزدىن كەلدى‪ .‬ئىسالم دۆلىتى‬ ‫چۆكۈۋاتقان بۇ ئومۇميۈزلۈك چوڭ جىھاد ئالالھ خالىسا‬ ‫پەقەت بىزگە ئىماننى مۇستەھكەملىكنى چىن ئىشەنچنى‬ ‫تېخىمۇ كۈچەيتىدۇ‪ ،‬مانا بۇ ئالالھ بەندىلىرىگە ۋەدە‬ ‫قىلغان ئاخىرقى نۇسرەتنىڭ مۇقەددىمىسى ۋە ئۇچۇق‬ ‫نۇسرەتنىڭ ئاالمىتى‪ .‬بىز ئالالھنىڭ كىتابىغا ۋە بۇ‬ ‫ئۈممەتنىڭ دۈشمىنى بىلەن بولغان ئۇزۇن يىللىق‬ ‫جىھادىغا نەزەر سېلىپ‪ ،‬دۈشمەننىڭ ھاالكىتى ۋە زاۋال‬ ‫تېپىشنىڭ ئاالمىتى بولسا‪ ،‬ئۇالرنىڭ ئالالھ ۋە ئۇنىڭ‬ ‫رەسۇلىغا قارشى ئۇرۇش ئېالن قىلغان‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫دىنىغا ۋە مۆمىنالرغا ۋە ئالالھنىڭ دوستلىرىغا ئەزىيەت‬ ‫بەرگەن‪ ،‬ئالالھ ۋارىس قىلغان بەندىلەرنى زېمىندىن‬ ‫چىقىرىشقا ھەرىكەت قىلغان كۈنى ئىكەنلىكىنى‬ ‫كۆردۇق‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪( :‬يەھۇدىيالر) سېنى‬ ‫(مەدىنە) زېمىنىدىن چىقىرىۋېتىش ئۈچۈن‪ ،‬ئۇ يەردىن‬ ‫سېنى خاتىرجەم تۇرغۇزماسلىققا تاس قالدى‪ ،‬شۇنداق‬ ‫بولغاندا‪ ،‬سەن چىقىپ كەتكەندىن كېيىن‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ئازغىنە ۋاقىت تۇرااليتتى (يەنى ئازغىنە ۋاقىتتىن كېيىن‬ ‫ھاالك بوالتتى)‪ .‬سۈرە ئىسرا ‪ - 76‬ئايەت‪ .‬بىزنىڭ‬ ‫نۇسرىتىمىزنىڭ بېشى ۋە ئەڭ شەرەپلىك ئىززەتلىك‬ ‫بولۇشى‪ ،‬دۈشمىنىمىزنىڭ ئىتتىپاقلىشىپ‪ ،‬پەخىرلىنىپ‬ ‫كۆپ كېلىشى ئۈچۈندۇر‪ .‬شۇنىڭ بىلەن بۇ يەردە‬ ‫ئالالھ ئۆزىنىڭ بەندىلىرىنى ھىمايە قىلىدۇ‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫كۈچ قۇدرىتى ئىززىتى نامايەن بولىدۇ‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬پىرئەۋن شەھەرلەرگە (ئەسكەر) توپلىغۇچىالرنى‬ ‫ئەۋەتتى‪( .‬پىرئەۋن ئېيتتىكى) «بۇ كىشىلەر ھەقىقەتەن‬ ‫بىر ئوچۇم ئادەملەردۇر‪ .‬ئۇالر ھەقىقەتەن بىزنىڭ‬ ‫ئاالھىدە‬

‫‪4‬‬

‫ئاچچىقىمىزنى كەلتۈرۈپ قويدى‪ .‬بىز ھەقىقەتەن‬ ‫ئېھتىياتچان جامائەمىز»‪ .‬بىز ئۇالرنى (يەنى پىرئەۋن‬ ‫بىلەن ئۇنىڭ قوۋمىنى) باغالردىن‪ ،‬بۇالقالردىن‪،‬‬ ‫خەزىنىلەردىن ۋە ئېسىل تۇرالغۇدىن ئايرىۋەتتۇق‪.‬‬ ‫شۇنداق قىلىپ ئۇالرنى بەنى ئىسرائىلغا مىراس قىلىپ‬ ‫بەردۇق‪ .‬ئۇالر (يەنى پىرئەۋن بىلەن ئۇنىڭ قوشۇنى)‬ ‫ئۇالرنى كۈن چىققان چاغدا قوغالپ چىقتى‪ .‬ئىككى توپ‬ ‫(يەنى پىرئەۋن توپى بىلەن مۇسا ئەلەيھىسساالمنىڭ‬ ‫توپى) بىر ـ بىرىنى كۆرۈپ تۇرۇشقان چاغدا‪ ،‬مۇسانىڭ‬ ‫ئادەملىرى‪« :‬ئۇالر‪( :‬يەنى پىرئەۋن بىلەن قوشۇنى)‬ ‫بىزگە چوقۇم يېتىشىۋالىدىغان بولدى» دېدى‪ .‬مۇسا‬ ‫ئېيتتى‪« :‬ئۇنداق بولمايدۇ (يەنى ھەرگىز يېتىشەلمەيدۇ)‬ ‫رەببىم ھەقىقەتەن مەن بىلەن بىللە‪ ،‬مېنى (قۇتۇلۇش‬ ‫يولىغا) باشاليدۇ»‪ .‬بىز مۇساغا‪« :‬ھاساڭ بىلەن دەرياغا‬ ‫ئۇرغىن» دەپ ۋەھىي قىلدۇق‪( ،‬مۇسا ھاسىسى بىلەن‬ ‫ئۇرۇۋىدى) دەريا يېرىلدى‪( ،‬ھەر بىر يېرىلغان) قىسمى‬ ‫چوڭ تاغدەك بولۇپ قالدى‪ .‬ئىككىنچى بىر گۇرۇھنى بۇ‬ ‫يەرگە يېقىنالشتۇردۇق (يەنى پىرئەۋن بىلەن قوشۇنىنى‬ ‫بەنى ئىسرائىلنىڭ ئارقىسىدىن دەرياغا كىرگۈزدۇق)‪.‬‬ ‫مۇسا بىلەن ئۇنىڭ ھەمراھلىرىنى پۈتۈنلەي قۇتقۇزدۇق‪.‬‬ ‫ئاندىن ئىككىنچى گۇرۇھنى (يەنى پىرئەۋن بىلەن‬ ‫قوۋمىنى) غەرق قىلدۇق‪ .‬بۇنىڭدا (يەنى پىرئەۋن‬ ‫بىلەن ئۇنىڭ قوۋمىنىڭ غەرق بولۇشىدا) ئەلۋەتتە‬ ‫(چوڭ) ئىبرەت بار‪ ،‬ئۇالرنىڭ تولىسى ئىمان ئېيتقۇچى‬ ‫بولمىدى‪ .‬سېنىڭ رەببىڭ ھەقىقەتەن غالىبتۇر‪،‬‬ ‫ناھايىتى مېھرىباندۇر‪ .‬سۈرە شۇئەرا ‪ - 68 - 53‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ھەتتا ئالالھنىڭ ئەلچىلىرى‬ ‫(قوۋمىنىڭ ئىمان ئېيتىشىدىن) ئۈمىدسىزلەنگەن ۋە‬ ‫قوۋمى تەرىپىدىن) يالغانغا چىقىرىلغانلىقىغا جەزم‬ ‫قىلغان چاغدا‪ ،‬ئۇالرغا بىزنىڭ ياردىمىمىز يېتىپ‬ ‫كەلدى‪ ،‬بىز خالىغان ئادەملەرنى قۇتقۇزدۇق‪ ،‬بىزنىڭ‬ ‫ئازابىمىز گۇناھكار قوۋمدىن قايتۇرۇلمايدۇ‪ .‬سۈرە يۈسۈف‬ ‫‪ - 110‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئەي ئالالھنىڭ بەندىلىرى! پەقەت ئىمان ئىشىدا‬ ‫ئىنسانالرنىڭ قارشىلىقىغا ۋە باتىل ئەھلىنىڭ پۈتۈن‬ ‫كۈچى بىلەن كەلگەن قارشىلىقىغا ئۇچرىمىغۇچە ۋە‬ ‫شۇنىڭغا تەييارلىق قىلمىغۇچە مۇسۇلمان جامائىتىدە‬ ‫ئىمان مۇكەممەل بولمايدۇ‪ ،‬مۇسۇلمان جامائىتى بۇ‬ ‫جىھاد ۋە توقۇنۇشتا سىناق ۋە تەكرار ئەزىيەتلەرگە دۇچ‬ ‫كېلىدۇ‪ ،‬شۇنىڭغا نۇسرەت ۋە مەغلۇبىيەتكە سەۋر قىلىدۇ‪،‬‬ ‫قورقۇنچالرغا يۇلۇقىدۇ‪ ،‬ئاندىن ئالالھ خالىسا شۈبھە‬ ‫قىلماستىن مۇستەھكەم تۇرۇپ بۇرۇلۇپ كەتمەستىن توغرا‬ ‫ئىمان يولىدا تۈز ماڭىدۇ‪ .‬ئەگەر بۇ ئىتتىپاقداش قوشۇن‬ ‫ۋە جىھاد بولمىغان بولسا ئىمان ئاجىز كەم بولغان‬ ‫بوالتتى‪ ،‬قەلب بۇزۇلۇپ ئىسالھ بولمىغان بوالتتى‪،‬‬ ‫قەلبلەرنىڭ ئۈمىدسىزلەنگەنلىكىنى‪ ،‬ئىرادىلەرنىڭ‬ ‫بوشاپ ئىمان سولىشىپ كەتكەنلىكىنى كۆرەتتۇق‪،‬‬ ‫پاراۋانلىق بىلەن سىنالغان ۋاقتىمىزدا ئەھۋال مانا‬ ‫مۇشۇنداق بولىدۇ‪ .‬ئەگەر ئالالھ ئىنسانالرنىڭ بەزىسىنى‬ ‫بەزىسى بىلەن ھىمايە قىلمىغان بولسا‪ ،‬زېمىندا پاسات‬ ‫بولۇپ كېتەتتى‪ ،‬لېكىن ئالالھ ئالەملەرگە كاتتا مەرھەمەت‬ ‫قىلغۇچىدۇر‪ .‬بارلىق يەھۇدىي ناساراالر ۋە دىنسىزالر‬ ‫‪5‬‬

‫ۋە مۇرتەدلەر ۋە كۇپۇر مىللىتىدىن ئىبارەت ئالالھنىڭ‬ ‫دۈشمەنلىرى‪ ،‬ئۆزلىرىنىڭ بارلىق تەشۋىقاتلىرىنى‬ ‫مال دۇنياسىنى قوشۇنلىرىنى تېخنىكىسىنى نىينەۋا‬ ‫ۋىاليىتىدىكى مۇسۇلمانالرغا مۇجاھىدالرغا قارشى ئۇرۇشقا‬ ‫تەييارلىدى‪ .‬ئۇالر خىالفەت سايىسى ئاستىدا ئىسالمنىڭ‬ ‫قائىدىلىرىنىڭ بىرىنى ۋە ئىسالم مۇنارىنى كۆرگەندىن‬ ‫كىيىن‪ ،‬مۇسۇلمانالرنىڭ ئىسالمنىڭ ھۆكۈملىرىگە‬ ‫بويسۇنۇپ‪ ،‬ئىسالمنىڭ ياخشىلقى ۋە بەرىكىتىنى كۆرۈپ‬ ‫ئىززەت بىلەن خاتىرجەم تىنچ تۇرمۇش كەچۈرۈشى‬ ‫ئۇالرنىڭ ئۇيقۇسىنى بۇزدى‪ ،‬مانا بۇ ئۇالرنىڭ ئەڭ‬ ‫قورقىدىغان نەرسىسى‪ ،‬چۈنكى بۇ ئىسالمنى تۇرغۇزۇشنى‬ ‫كېڭەيتىدىغان ۋە زېمىننى ھەم كىشىلەرنىڭ ئىسالمغا‬ ‫كىرىشكە ئاسانلىق يارىتىدىغان يول‪.‬‬ ‫ئەي بارلىق نىينەۋا ئەھلى‪ ،‬بولۇپمۇ مۇجاھىدالر!‬ ‫دىنىڭالرغا چىڭ ئېسىلىڭالر! سىلەر دۈشمىنىڭالرغا‬ ‫قارشى جىھاد قىلىشتا مۇداپىئەدە بوشىشىپ قېلىشتىن‬ ‫ساقلىنىڭالر‪ ،‬چۈنكى بوشاڭلىق ئىسالمنىڭ ئەڭ‬ ‫مۇستەھكەم تۇتقۇسىنى يوقىتىپ ھەق نۇرىنى ئۆچۈرىدۇ‪.‬‬ ‫ئەي مۇھاجرىالر ۋە ئەنسارالر جامائىتى! توغرا‬ ‫يولۇڭالردا مېڭىڭالر‪ ،‬قاتتىق قىيىنچىلىقتا سەۋر قىلىپ‬ ‫ئىرادەڭالر بىلەن سەۋر قىلىڭالر! خۇددى چېچىالڭغۇلۇق‬ ‫يوقۇلۇپ‪ ،‬ياخشىلىق ئادالەت كەلىمىسى بىردەك بولۇپ‬ ‫ھەقنى باتىلدىن ھىمايە قىلغاندەك‪ ،‬چۈنكى بۈگۈن‬ ‫بۇنىڭدىن ۋە سەۋردىن كىيىن ئالالھ ئېيتقىنىدەك ئىشالردا‬ ‫ياخشىلىق بار‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪( :‬مۇشرىكالر) توپى‬ ‫مەغلۇپ قىلىنىدۇ‪ ،‬ئارقىغا قاراپ قاچىدۇ‪ .‬سۈرە قەمەر‬ ‫‪ - 45‬ئايەت‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬سىلەر قورالسىز‬ ‫گۇرۇھنىڭ (يەنى كارۋاننىڭ) قولۇڭالرغا كەلتۈرۈلۈشىنى‬ ‫ياقتۇردۇڭالر‪ .‬ئالالھ ئۆز سۆزلىرى ئارقىلىق ھەقنى ھەق‬ ‫قىلىشنى (يەنى ئىسالم دىنىنى ئۈستۈن قىلىشنى)‪،‬‬ ‫كاپىرالرنىڭ يىلتىزىنى قۇرۇتۇشنى خااليدۇ‪ .‬ئالالھ‬ ‫گۇناھكار ئادەملەرنىڭ ياقتۇرمىغىنىغا قارىماي‪ ،‬ھەقنى‬ ‫ھەق (يەنى ئىسالمنى ئاشكارا) قىلىدۇ‪ ،‬باتىل (يەنى‬ ‫كۇفرى) نى بەربات قىلىدۇ‪ .‬سۈرە ئەنفال ‪ - 7‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئەي خىالفەت مۇجاھىدلىرى! ئامېرىكا ۋە مااليلىرىنىڭ‬ ‫ئايروپىالنلىرىنىڭ نىشانغا دەل ئۇرۇشىدىن توختاپ‬ ‫قالغان بولساڭالر‪ ،‬ئۇنداقتا ئاسمانالر ۋە زېمىننىڭ‬ ‫پادىشاھلىقى قولىدا بولغان زاتقا تەۋەككۈل قىلىپ‬ ‫سابىت تۇرۇڭالر! ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬شۈبھىسىزكى‪،‬‬ ‫مېنىڭ رەببىم ۋە سىلەرنىڭ رەببىڭالر بولغان ئالالھقا‬ ‫مەن تەۋەككۈل قىلدىم‪ ،‬ئالالھنىڭ باشقۇرۇشىدا‬ ‫بولمىغان بىرمۇ مەخلۇق يوقتۇر؛ رەببىم ھەقىقەتەن توغرا‬ ‫يولدىدۇر‪ .‬سۈرە ھود ‪- 56‬ئايەت‪ .‬ئالالھ بىزگە كۇپايە‬ ‫ئۇ نېمە دېگەن ياخشى كېپىل بولغۇچى دەڭالر! چۈنكى‬ ‫بۇ ئىبراھىم ئوتقا تاشالنغاندا دېگەن سۆز‪ ،‬مۇھەممەد‬ ‫‪ ‬گە كىشىلەر سىلەرگە قارشى توپالندى‪ ،‬ئۇالردىن‬ ‫قورقۇڭالر دېگەندە دېگەن سۆز‪ ،‬بىلىڭالركى ئەگەر‬ ‫ئاسمان زېمىنغا چۈشۈپ كەتسىمۇ‪ ،‬ئالالھ مۆمىنالرغا‬ ‫چىقىش يولى بەرگەن بوالتتى‪.‬‬ ‫ئەي دۈشمەن ئىچىگە بۆسۈپ كىرىپ كەتكۈچىلەر‪،‬‬ ‫ئەي پىدائىيالر‪ ،‬ئەي ھۇجۇمچىالر‪ ،‬ئەي شاھادەت ۋە‬ ‫ياخشىلىقنى تەلەپ قىلغۇچىالر‪ ،‬ئەي جەننەتلەرگە‬

‫ئالالھ رازىلىقىغا ئېرىشىشكە ھەرىكەت‬ ‫قىلىۋاتقانالر! ئالالھنىڭ بەرىكىتى بىلەن‬ ‫ئاتلىنىڭالر‪ ،‬چۈنكى بۇ ئۇرۇش سىلەرنىڭ‬ ‫كېچىسىنى‬ ‫كاپىرالرنىڭ‬ ‫ئۇرۇشۇڭالر‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ‬ ‫ئايالندۇرۇڭالر‪،‬‬ ‫كۈندۈزگە‬ ‫يۇرتلىرىنى ۋەيران قىلىڭالر‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫قانلىرىنى دەريا قىلىپ ئېقىتىڭالر‪،‬‬ ‫مانا بۇالر ئالالھ ئۇالرغا ئىنئام قىلغان‬ ‫ئەنبىياالر راستچىلالر شېھىتلەر سالىھالرغا‬ ‫قۇشۇلىدىغان ئەڭ چوڭ بەخت ۋە‬ ‫ئۇتۇقتۇر‪ ،‬ئۇالر نېمە دېگەن ياخشى‬ ‫ھەمراھالر ھە! سىلەرنىڭ تىلىڭالر «رەببىم‬ ‫سېنى رازى قىلىش ئۈچۈن سەن تەرەپكە‬ ‫ئالدىرىدىم » دېگەن سۆز بىلەن بولسۇن‪،‬‬ ‫ئالالھ سىلەرگە ئىسالم ۋە مۇسۇلمانالر‬ ‫تەرىپىدىن ياخشى مۇكاپاتالرنى بەرسۇن‪،‬‬ ‫سىلەر كاپىرالرغا قورقۇنچنىڭ تەمىنى‬ ‫تېتىتتىڭالر‪ ،‬كاپىرالرنىڭ بۇرۇنلىرىنى‬ ‫توپىغا مىلىدىڭالر‪ ،‬سىلەرگە جانلىرىمىز‬ ‫پىدا بولسۇن‪ ،‬سىلەر ئالالھدىن قالسىال‬ ‫ئەڭ ياخشى ياردەمچى تايانچ ھەمراھ‬ ‫بولدۇڭالر ھەم بولۇۋاتىسىلەر‪.‬‬ ‫ئەي ئىراقتىكى ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانالر !ھەر‬ ‫قېتىم ئويالپ باقمامسىلەر؟ سىلەردىن ئىلگىرى بەنى‬ ‫ئىسرائىل ئازغاندەك‪ ،‬سىلەر ئىزچىل خارلىق ئاھانەت‬ ‫بىلەن ياشىدىڭالر‪ ،‬سىلەر رافىزىالرنىڭ كۈندە سىلەرنى‬ ‫قانداق قاتتىق ئازاباليدىغانلىقىنى كۆرمەكچىمۇ سىلەر؟‬ ‫ئۇالر ئىسالم دۆلىتىگە ئۇرۇش قىلىشنى باھانە قىلىپ‬ ‫يۇرتۇڭالرغا تاجاۋۇز قىلىۋاتىدۇ‪ ،‬ئاندىن كىيىن‬ ‫ئەرلىرىڭالرنى ئۆلتۈرۈپ تاشالۋاتىدۇ‪ ،‬بىر قېتىم ئايال‬ ‫بالىلىرىڭالرنى ئەسىر ئېلىۋاتىدۇ‪ ،‬يەنە بىر قېتىم ئۇالرنى‬ ‫يۇرتىدىن ھەيدەپ چىقىرىۋاتىدۇ‪ .‬ياكى سىلەر ئىراق‬ ‫شەھەرلىرى ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرىدىن قانداق‬ ‫بىكار بولىدىغانلىقىنى كۆرمەكچىمۇ سىلەر؟ ئۇالرنىڭ‬ ‫بايراقلىرىغا قاراڭالر! ئۇالر سىلەرگە ئۇرۇش قىلىۋاتىدۇ‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ شۇئارلىرىغا قۇالق سېلىڭالر! ئۇالر يۇرتۇڭالرنى‬ ‫قورشاۋاتىدۇ‪ ،‬ئۇالرنىڭ سىلەرنى يۇرتۇڭالردىن چىقارغان‬ ‫ۋاقىتتىكى قىلمىشلىرىنى ئويالڭالر! ئۇالرنىڭ سۆزلىرىگە‬ ‫قۇالق سېلىڭالر! ئۇالر ئىراق شام نەجدە بەلكى‬ ‫يەمەندىكى بارلىق ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمان يۇرتلىرىغا‬ ‫تاجاۋۇز قىلىشقا چاقىرىۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫ئەي ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرى! بۇ رايوندىكى‬ ‫كاتتىباشلىرىغا تارىختىكى ئەڭ رەزىل ئەڭ پەس‬ ‫خىيانەتنى قىلدى‪ ،‬ئۇالر سېتىلدى‪ ،‬سىلەرنىڭ‬ ‫ئىشىڭالرنى زېمىنىڭالرنى دۈشمەنلىرىڭالرغا تاپشۇردى‪،‬‬ ‫مانا بۇ زېمىنىڭالرنى دىنسىز كاپىر ۋە مۇشرىك رافىزى ۋە‬ ‫نۇسەيرى ئىچكى جەھەتتىن بۆلۈۋاتىدۇ‪ ،‬بۇ ئاشكارالندى‬ ‫پۈتۈن دۇنيا ئاڭالۋاتىدۇ‪ .‬مانا ھەلەبمۇ رۇس كاپىرنىڭ‬ ‫ياردىمى بىلەن نۇسەيرىيەنىڭ ئەڭ قاتتىق ھۇجۇمىغا‬ ‫ئۇچراۋاتىدۇ‪ ،‬ئۇالر مۇرتەد تەشكىالتالر ئسىالم دۆلىتىگە‬ ‫ئۇرۇش قىلىۋاتقان ۋە مۇرتەدلەر خوجايىنلىرىنىڭ يولىدا‬ ‫زېمىندىن ئالالھنىڭ ھۆكمىنى يۇقۇتۇش ئۈچۈن ھەرىكەت‬

‫مۇرتەد رافىزىالر‬

‫قىلىۋاتقان پۇرسەتتىن پايدىلىنىپ‪ ،‬نۇسەيرىيەنىڭ‬ ‫مەۋجۇتلىقىنى ساقالپ قېلىشنى پىالنالۋاتىدۇ‪ ،‬رۇم‬ ‫ھېلى ھەم پىالن تۈزۈۋاتىدۇ‪ ،‬يەنە مۇھەممەد ‪g‬نىڭ‬ ‫ئارىلىدا سەئۇدى ھاكىمىيىتى يۇرتنى دىنسىزالرشتۇرۇشقا‬ ‫ھەرىكەت قىلىۋاتقان چوڭ بۇزغۇنچىلىق سايىسىدا‬ ‫ئۇنىڭ ئەتراپىنى رافىزىالرنىڭ بويسۇندۇرۇشى ئۈچۈن‬ ‫ئىزچىل ئويۇن ئويناۋاتىدۇ ۋە ئۇالرنى مىكىرلىرى ئەمەلگە‬ ‫ئېشىۋاتىدۇ‪ ،‬شۇ يەردىكى كىشىلەرنى كۇپۇر قىلىشقا ۋە‬ ‫ئۇالرنىڭ ئارىسىدا رەزىللىكنى تارقىتىشقا ۋە قايتۇرۇش‬ ‫مۇمكىن بولىدىغان قانۇن ۋە كىشىلەر بىلەن قورشاشقا‬ ‫ھەرىكەت قىلىۋاتىدۇ‪ ،‬ئۇالر بۇنىڭ بىلەن چەكلىنىپ‬ ‫قالماستىن بەلكى ئىراق شامدا ئىسالم ۋە ئەھلى سۈننەت‬ ‫مۇسۇلمانلىرىغا قارشى ئۇرۇشتا كۇپۇر مىللەتلىرى بىلەن‬ ‫ھەقىقىي ئەسكىرى ئىتتىپاق تۈزدى‪ ،‬ئۇالر بارچە باالنىڭ‬ ‫بېشى ۋە بارچە جىنايەتنىڭ سەۋەبچىسى‪.‬‬ ‫ئەي ئەرەب يېرىم ئارىلىنىڭ باتۇرلىرى‪ ،‬ئەي‬ ‫ساھابىالرنىڭ نەۋرىلىرى! ئۇالرغا قارشى قايتا قايتا‬ ‫ھۇجۇم قىلىڭالر‪ ،‬ئالالھنىڭ دۈشمەنلىرى ۋە بىخەتەرلىك‬ ‫قىسمى ۋە ئەسكەرلىرى ۋە ساقچىلىرى ۋە ياردەمچىلىرى‬ ‫ۋە قەلەمكەشلىرى ئەمىرلىرى ۋەزىرلىرى تەشۋىقاتچىلىرى‬ ‫ئالدىڭالردا ھۇجۇم قىلىڭالر! رەسۇلۇلالھنىڭ ئەرەب‬ ‫يېرىم ئارىلىدا ئىككى دىن جەم بولمايدۇ دېگەن‬ ‫ۋەسىيىتىنى ئەسلەڭالر‪.‬‬ ‫ئەي ئەھلى سۈننەت مۇسۇلمانلىرى !ئالالھدىن قالسىال‬ ‫سىلەرنىڭ دىنىڭالرنى قوغدايدىغان‪ ،‬شەرىپىڭالرنى‬ ‫ساقاليدىغان‪ ،‬شەۋكىتىڭالرنى كۈچلەندۈرىدىغان‪،‬‬ ‫سىلەر ئىززەت بىلەن ياشايدىغان‪ ،‬ياكى خار رافىزى‬ ‫ياكى نۇسەيرىيە پەس دىسىزالر سىلەرنىڭ ھۆرمىتىڭالرغا‬ ‫تاجاۋۇز قىاللمايدىغان شەرەپ بىلەن ۋاپات بولىدىغان‬ ‫سىلەرگە خىالفەت دۆلىتى قالدى‪.‬‬

‫ئاالھىدە‬

‫‪6‬‬

‫ئەي زېمىننىڭ مەشرىق ۋە مەغرىبلىرىدىكى‬ ‫مۇۋەھھىد مۇسۇلمانالر! ئىلمانى مۇرتەد تۈركىيە كاپىرالر‬ ‫بىلەن بولغان جىھادىمىز ۋە تۇقۇنىشىمىز جەريانىدا‬ ‫ئازدى‪ ،‬ئىراقنىڭ شىمالى ۋە شامنىڭ ئەتراپىدىكى‬ ‫مەنپەئەتى ۋە تەمەسىنى روياپقا چىقىرىش ئۈچۈن‬ ‫ھەرىكەت قىلغانلىقىنى يوشۇرۇپ كەلدى‪ ،‬ئاندىن‬ ‫كىيىن مۇجاھىدالرنىڭ ئۆز يۇرتىدىال ئۆز ئەمەلىيەت ۋە‬ ‫ھۇجۇملىرى بىلەن جەھەننەمگە تاشالشتىن قورقۇپ‬ ‫كەينىگە ياندى‪ ،‬ئاندىن كىيىن ئويالپ مۆلچەرلەپ‬ ‫قاراپ بولغاندىن كىيىن قاپاق تۈردى چوڭچىلىق‬ ‫قىلدى‪ ،‬سېسىق سىرتالن ئولجىغا كېلىۋالغاندەك‪،‬‬ ‫مۇجاھىدالرنىڭ كۇپۇر مىللەتلىرى بىلەن ئۇرۇشۇۋاتقان‬ ‫ۋە ئىسالم زېمىنىنى مۇداپىئە قىلىۋاتقان ۋاقىتتىن‬ ‫پايدىلىنىپ سەلىبى ئىتتىپاق ئايروپىالنلىرىغا تايىنىپ‬ ‫بىزنىڭ ئۇرۇشىمىزغا ئارىلىشىپ كىردى‪ ،‬ئۇ ئۆزىنىڭ‬ ‫زېمىنىغا مۇۋەھھىد مۇجاھىدالرنىڭ كىرىشتىن خاتىرجەم‬ ‫بولىمىز دەپ گۇمان قىلدى‪ ،‬لېكىن ئۇ ئاگاھالندۇرۇش‬ ‫بېرىلگەن تىنچلىق‪.‬‬ ‫ئەي مۇۋەھھىدالر! تۈركىيە بۈگۈن سىلەرنىڭ‬ ‫جىھادىڭالرغا سۇقۇنۇپ كىردى‪ ،‬شۇڭا ئالالھقا تايىنىپ‬ ‫تۈركىيەگە ھۇجۇم قىلىڭالر‪ ،‬ئۇنىڭ تىنچلىقى ۋە‬ ‫پاراۋانلىقىنى قاتتىق قورقۇنچقا ئايالندۇرۇڭالر‪ ،‬ئۇنى‬ ‫ئۇرۇش مەيدانلىرىدا ئۆلتۈرۈڭالر!‬ ‫ئەي شامدىكى خىالفەت قوشۇنلىرى! مانا سىلەرنىڭ‬ ‫يېنىڭالرغا كاپىر تۈرۈك ئەسكىرى كەلدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫بىرىنىڭ قېنى غالجر ئىتنىڭ قېنىغا ئوخشاش‪ ،‬سىلەر‬ ‫ئۇالرغا ئۇسسۇزلۇقىڭالرنى كۆرسىتىپ قويۇڭالر‪ ،‬ئۇالرنى‬ ‫غەزەپ ئوتۇڭالرغا تاشالڭالر‪ ،‬شەيتاننىڭ دوستلىرىدىن‬ ‫دىنسىزالرنىڭ‬ ‫نەمۇنىسىدىن‬ ‫مۇرتەدلەرنىڭ‬ ‫ئىتتىپاقداشلىرىدىن دىنىڭالر ۋە تەۋھىدىڭالرنىڭ‬ ‫قىساسىنى ئېلىڭالر‪ ،‬ئۇالرنىڭ شېرىكى سىلەرنىڭ‬ ‫تەۋھىدىڭالرنى ۋە ئۇالرنىڭ نىپاقى ئىمانىڭالرنى‬

‫‪7‬‬

‫ھەرگىز يېڭەلمەيدۇ‪ ،‬ھەقىقەتەن ئالالھ مۇتتەقىلەر‬ ‫بىلەن بىرگە‪ ،‬بۇ ئالالھ ۋە ئۇنىڭ رەسۇلى بىزگە ۋەدە‬ ‫قىلغان ئىش‪.‬‬ ‫مۇرتەد ئىخۋان تەشكىالتى سەلىبىلەر خىالفەتكە‬ ‫قارشى ئۇرۇشتا كۈتۈرۈۋالىدىغان زەھەرلىك نەيزىنىڭ‬ ‫ئۇچى‪ ،‬بۇ پىرقىنىڭ كۇفرى دەستۇرالر ۋە باتىل قانۇن‬ ‫يولغا قۇيۇش ۋە ئالالھنىڭ ھۆكمىنى تالىشىش ۋە كۇپۇر‬ ‫مىللەتلىرىنىڭ كۇفرىغا ماسلىشىش ۋە ھەتتا دىنسىز‬ ‫زىندىقالرغا ۋە باتىنىيەگە ئوخشاش بولۇش بىلەن‬ ‫ئالالھقا شېرىك كەلتۈرۈش بىلەنال چەكلىنىپ قالمىدى‪،‬‬ ‫بەلكى سەلىبى ئىتتىپاقنىڭ ئىسالمغا مۇسۇلمانالرغا‬ ‫قارشى تۇرۇشتىكى ھۆججەتلىك ئەسكىرى قول بولۇپ‬ ‫قالدى‪ ،‬ئۇالرغا زېمىندا پايدا يوق‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫شەيتانالر (كۇففار) بۇرادەرلىرىنى بولۇشىچە ئازدۇرىدۇ‪،‬‬ ‫ئۇالرنى ئازدۇرۇشتىن بوشىشىپ قالمايدۇ‪ .‬ئىراق شام‬ ‫لىۋىيە تونىس ۋە باشقا رايونالرغا قاراڭالر‪ ،‬ئۇالدىن‬ ‫پەقەت كاپىر قانۇنلىرىنى قانۇن يولغا قويغۇچىالرنى‬ ‫ياكى سەلىبى ياكى رافىزى ياكى دىنسىز ئىلمانىالرغا‬ ‫تۈزۈلگەن سەھىپىلەر بىلەن شېرىك كەلتۈرۈپ‪ ،‬زېمىندا‬ ‫ئالالھنىڭ ھۆكمىنى تۇرغۇزۇش ئۈچۈن ھەرىكەت‬ ‫قىلىۋاتقان ئالالھ يولىدىكى مۇجاھىدالرغا قارشى‬ ‫ئۇرۇش قىلىۋاتقانلىقىنى ئۇچرىتىسىلەر‪ ،‬بۇ شەيتاننىڭ‬ ‫دوستلىرى ۋە سەلىبىلەرنىڭ مااليلىرىنى ئالالھ قانداقمۇ‬ ‫ھاالك قىلمىسۇن‪.‬‬ ‫ئەي ئالالھ يولىدىكى مۇجاھىدالر! بىلىڭالركى‬ ‫بۈگۈن سىلەر ئىسالمنىڭ قالقىنى ۋە پۇختا قورغىنى‪،‬‬ ‫ئالالھ سىلەرگە رەھىم قىلسۇن‪ ،‬ئالالھنىڭ سۈننەتلىرى‬ ‫ھېچ كىشىگە باغلىق ئەمەس‪ ،‬ئالالھ سىلەرنى ئەمەل‬ ‫قىلىشقا تەكلىپ قىلدى‪ ،‬سىلەرنىڭ قانداق ئەمەل‬ ‫قىلغىنىڭالرغا قاراش ئۈچۈن سىلەرنى ۋارىس قىلدى‪،‬‬ ‫شۇڭا ئالالھنىڭ نۇسرىتى ۋە ۋەدىسىنى ئۈمىد قىلىپ‬ ‫ئالالھتىن قورقۇڭالر ۋە ئىتائەت قىلىڭالر‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬

‫دەيدۇ‪ :‬ئى مۆمىنلەر! ئەگەر ئالالھدىن قورقساڭالر‪ ،‬ئالالھ‬ ‫سىلەرگە ھەق بىلەن باتىلنى ئايرىيدىغان ھىدايەت‬ ‫ئاتا قىلىدۇ‪ ،‬گۇناھىڭالرنى كەچۈرىدۇ‪ ،‬سىلەرگە‬ ‫مەغپىرەت قىلىدۇ‪ .‬ئالالھ كاتتا پەزل ئىگىسىدۇر‪ .‬سۈرە‬ ‫ئەنفال ‪ - 29‬ئايەت‪ .‬ئالالھقا ئاسىيلىق قىلىشتىن‬ ‫بۇيرۇقىغا خىالپلىق قىلىشتىن ساقلىنىڭالر‪ ،‬چۈنكى بۇ‬ ‫ھەممىڭالرغا قارشى قورقۇنچلۇق دۈشمەن‪ ،‬مەن سىلەرگە‬ ‫ئەمىرۇل مۆمىنىن ئۆمەر ئىبنى خەتتاب ‪‬نىڭ سەئىد‬ ‫ئىبنى ئەبى ۋەققاس ‪ ‬ۋە ئۇنىڭ قوشۇنىغا قىلغان‬ ‫ۋەسىيىتىنى ئەسلىتىمەن‪ ،‬مەن سېنى ۋە قوشۇنۇڭنى‬ ‫ھەر قانداق ئەھۋالدا ئالالھدىن قورقۇشقا تەۋسىيە‬ ‫قىلىمەن‪ ،‬چۈنكى ئالالھدىن قورقۇش دۈشمەنگە‬ ‫قارشى تەييارلىق قىلىشتىن ئەۋزەل‪ ،‬ئۇرۇشتىكى ئەڭ‬ ‫كۈچلۈك تاكتىكا‪ .‬مەن سېنى ۋە قوشۇنۇڭنى گۇناھتىن‬ ‫دۈشمىنىڭالردىنمۇ بەك ئېھتىيات قىلىشقا بۇيرۇيمەن‪،‬‬ ‫چۈنكى قوشۇننىڭ گۇناھى قوشۇنغا دۈشمەندىنمۇ‬ ‫بەكرەك قورقۇنچلۇق‪ ،‬مۇسۇلمانالر پەقەت دۈشمىنىنىڭ‬

‫ئالالھقا قىلغان ئاسىيلىقى بىلەن غەلىبە قىلىدۇ‪،‬‬ ‫ئەگەر ئۇنداق بولمىسا بىزنىڭ ئۇالرغا قارشى تۇرغۇدەك‬ ‫كۈچىمىز يوق‪ ،‬چۈنكى سانىمىز ئۇالرنىڭكىدەك ئەمەس‪،‬‬ ‫تەييارلىقىمىز ئۇالرنىڭكىدەك ئەمەس‪ ،‬شۇڭا ناۋادا بىز‬ ‫ئاسىيلىقتا كاپىر بىلەن ئوخشاش بولۇپ قالساق‪،‬‬ ‫ئۇالر كۈچتە بىزدىن ئارتۇق بولۇپ قالىدۇ‪ ،‬ئەگەر بىز‬ ‫ئۇالرنى ئالالھقا بولغان تەقۋالىقىمىز بىلەن يەڭمىسەك‪،‬‬ ‫ئۇالرنى كۈچىمىز بىلەن يېڭەلمەيمىز‪ .‬بىلىڭالركى سىلەر‬ ‫ئىشىڭالردا ئالالھنىڭ ھىمايىسىدە‪ ،‬ئالالھ سىلەرنىڭ‬ ‫قىلىۋاتقان ئىشىڭالرنى بىلىدۇ‪ ،‬ئالالھدىن ھايا‬ ‫قىلىڭالر‪ ،‬سىلەر ئالالھ يولىدا تۇرۇپ ئالالھقا ئاسىيلىق‬ ‫قىلماڭالر‪ ،‬دۈشمىنىمىز بىزدىن يامان دېمەڭالر‪،‬‬ ‫ئالالھ بىزگە ھەرگىز مۇسەللەت قىلمايدۇ‪ ،،‬ئەگەر بىز‬ ‫يامانلىق قىلساق‪ ،‬بەنى ئىسرائىل ئالالھنىڭ غەزىپىنى‬ ‫كەلتۈرگەنلىكىنى بىلگەندە ئۇنىڭدىنمۇ يامان قوۋمنى‬ ‫مۇسەللەت قىلغىنىدەك‪ ،‬ئۇالردىنمۇ يامان قوۋمنى‬ ‫مۇسەللەت قىلىپ قۇيىدۇ‪([ ،‬ئۇالر سىلەرنى ئۆلتۈرۈش‪،‬‬ ‫بۇالڭ ـ تاالڭ قىلىش ئۈچۈن) ئۆيلەرنى ئاختۇردى‪.‬‬ ‫(سىلەرگە دۈشمەننى مۇسەللەت قىلىش) چوقۇم ئىشقا‬ ‫ئاشىدىغان ۋەدە ئىدى]‪ .‬ئالالھدىن دۈشمىنىڭالرغا‬ ‫قارشى نۇسرەت سورىغىنىڭالردەك ئۆزۈڭالرغا ياردەم‬ ‫بېرىشنى سوراڭالر‪ ،‬مەنمۇ شۇنى بىزگە ۋە سىلەرگە‬ ‫سورايمەن‪ .‬ئىبنى خەتتاب ‪ ‬نىڭ سۆزى ئاخىرالشتى‪.‬‬ ‫ئەي مۇجاھىدالر! رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫سىلەر ياردەم بېرىلىسىلەر‪ ،‬مۇسىبەتكە ئۇچرايسىلەر‪،‬‬ ‫غەلىبە قىلىسىلەر‪ ،‬شۇڭا سىلەردىن كىمكى شۇنىڭغا‬ ‫يولۇقسا‪ ،‬ئالالھدىن قورقسۇن‪ ،‬ياخشىلىققا بۇيرۇپ‬ ‫يامانلىقتىن توسسۇن‪.‬‬ ‫مانا بۈگۈن ئالالھ سىلەرنى بۇ مۇبارەك زېمىنغا ۋارىس‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئۇنى ساقالش ۋە ھىمايە قىلىش ۋە ئۇنىڭدا‬ ‫ئالالھنىڭ ھۆكمىنى تۇرغۇزۇش ئامانىتىنى سىلەرگە‬ ‫يۈكلىدى‪ ،‬شۇڭا شەيتاننىڭ سىلەرنى زېمىندىن ۋاز‬

‫دىيار بەكىردىكى ئەمەلىيەتتىن كىيىنكى كۆرۈنۈش‬

‫ئاالھىدە‬

‫‪8‬‬

‫كەچتۈرۈپ ياكى چېگرادىن چېكىندۈرۈپ خاتالىققا‬ ‫تاشلىشىدىن ئېھتىيات قىلىڭالر‪ ،‬بەلكى سەۋر قىلىڭالر‬ ‫دۈشمىنىڭالرغا چىدامچان بولۇڭالر‪ ،‬راباتتا تۇرۇڭالر‪،‬‬ ‫مۇستەھكەم تۇرۇڭالر‪ ،‬ئالالھ سىلەرنى ئەزىز قىلغاندىن‬ ‫كىيىن خارلىققا قايتماڭالر‪ ،‬ئەڭ ياخشى نەرسىنى ئەڭ‬ ‫پەس نەرسىگە ئالماشتۇرماڭالر‪ ،‬كۆتۈرلۈپ بولغاندىن‬ ‫كىيىن تۆۋەن ئورۇنغا چۈشۈپ قالماڭالر‪ ،‬بىلىڭالركى‬ ‫زېمىندا ئىززەت بىلەن تۇرۇشىڭالر خار ھالەتتە‬ ‫چېكىنگەندىن مىڭ مەرتىۋە ياخشى‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئېيتقىنكى‪« ،‬ئەگەر سىلەر ئۆلۈمدىن يا ئۆلتۈرۈلۈشتىن‬ ‫قاچساڭالر‪ ،‬قېچىشنىڭ سىلەرگە ھېچقانداق پايدىسى‬ ‫يوق‪ ،‬قاچقاندىمۇ سىلەر (دۇنيادىن) ئازغىنە (ۋاقىت)‬ ‫بەھرىمەن بوالاليسىلەر» سۈرە ئەھزاب ‪ - 16‬ئايەت‪.‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪ :‬بىر كېچە كۈندۈز‬ ‫راباتتا تۇرۇش بىر ئاي روزا تۇتۇپ قىيامدا تۇرغاندىن‬ ‫ياخشىراق‪ ،‬ئەگەر راباتتا تۇرغان ھالەتتە ۋاپات تاپسا‪،‬‬ ‫ئۇنىڭ بۇرۇن قىلغان ئەمىلى ( ئەجىرى) ئۇنىڭغا يېتىپ‬ ‫تۇرىدۇ‪ ،‬قەبرە پىتنىسىدىن ئامان قالىدۇ‪.‬‬ ‫ئەگەر گۇناھىڭالر بىلەن زېمىندىن چىقساڭالر‪،‬‬ ‫رەببىڭالرغا تەۋبە قىلىش ۋە قورقۇش بىلەن قايتىڭالر‪،‬‬ ‫چۈنكى سىلەرنىڭ شۇنداق قىلىشىڭالر ھەقلىق بولىدۇ‪،‬‬ ‫دۈشمىنىڭالر تاغۇت يولىدا ئۇرۇش قىلىۋاتقان بولسا‪،‬‬ ‫سىلەر بۈيۈك ئالالھ يولىدا جىھاد قىلىۋاتقىنىڭالرنى‬ ‫ئەسلەڭالر‪ ،‬كاپىرالر كۇپۇر كەلىمىسى ئۈچۈن ئۇرۇش‬ ‫قىلىۋاتقان بولسا‪ ،‬سىلەرنىڭ ئالالھنىڭ كەلىمىسى‬ ‫ئۈچۈن جىھاد قىلىۋاتقانلىقىڭالرنى ئەسلەڭالر‪ ،‬كاپىرالر‬ ‫دۇنيا ئۈچۈن ئۇرۇش قىلىۋاتقان بولسا‪ ،‬سىلەر كاتتا‬ ‫ئەجىر ۋە قاتتىق ئازابتىن قۇتۇلدۇرىدىغان تىجارەت‬ ‫ئۈچۈن جىھاد قىلىۋاتقىنىڭالرنى ئەسلەڭالر‪ ،‬كاپىرالر‬ ‫دىللىرىدا خىيانەت ۋە كۇپۇر بىلەن ئۇرۇش قىلىۋاتقان‬ ‫بولسا‪ ،‬سىلەر قەلبىڭالردا ئىمان ۋە قۇرئان بىلەن‬ ‫ئۇرۇش قىلىۋاتقىنىڭالرنى ئەسلەڭالر‪ ،‬كاپىرالر ئاقىۋىتى‬ ‫ئوت بولغان يولدا ئۇرۇش قىلىۋاتقان بولسا‪ ،‬سىلەر‬ ‫ئالالھ خالىسا رەھمان بىلەن قوشنا بولۇش ۋە كەڭلىكى‬ ‫ئاسمان زېمىنچىلىك كېلىدىغان جەننەت ئۈچۈن جىھاد‬ ‫قىلىۋاتقىنىڭالرنى ئەسلەڭالر‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ئەگەر سىلەر بىلسەڭالر (ئېيتىڭالرچۇ)‪ ،‬بىز بۇ ئىككى‬ ‫گۇرۇھ ئادەمدىن زادى قايسىمىز ئەڭ قورقماسلىققا‬ ‫تېگىشلىك»‪ .‬ئازابتىن ئەمىن بولۇش ئىمان ئېيتقان‪،‬‬ ‫ئىمانغا مۇشرىكلىكنى ئارىالشتۇرمىغان ئادەملەرگە‬ ‫مەنسۇپتۇر‪ ،‬ئۇالر ھىدايەت تاپقۇچىالردۇر‪ .‬سۈرە ئەنئام‬ ‫‪ - 81‬ئايەت‪.‬‬ ‫بۇ ئالالھ ۋە ئۇنىڭ رەسۇلى بىزگە ۋەدە قىلغان ئىش!‬ ‫ئاندىن كىيىن مەن سىلەرنى بىر سەپ تۇرۇپ مۇۋەھھىد‬ ‫تۇرۇپ دۈشمىنىڭالرغا قارشى جىھاد قىلىپ تۇرۇپ‪،‬‬ ‫زېمىندا ئالالھنىڭ كەلىمىسىنى ئالى قىلىشقا ھەرىكەت‬ ‫قىلىپ تۇرۇپ ئۆز ئارا ئىلىمىڭالر ۋە ئەمىلىڭالر توغرىسىدا‬ ‫دەتاالش ئىختىالپ قىلىشتىن ئاگاھالندۇرىمەن‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئى مۆمىنلەر! (مۇشرىكالردىن)‬ ‫بىر جامائەگە (يەنى دۈشمەن قوشۇنىغا) ئۇچراشقان‬ ‫چېغىڭالردا ساباتلىق كۆرسىتىڭالر‪ ،‬مۇۋەپپەقىيەت‬ ‫قازىنىشىڭالر ئۈچۈن ئالالھنى كۆپ ياد ئېتىڭالر‪( .‬پۈتۈن‬ ‫‪9‬‬

‫سۆز ھەرىكەتلىرىڭالردا) ئالالھقا ۋە ئۇنىڭ رەسۇلىغا‬ ‫ئىتائەت قىلىڭالر‪ ،‬ئىختىالپ قىلىشماڭالر‪ ،‬بولمىسا‪،‬‬ ‫(دۈشمەن بىلەن ئۇچرىشىشتىن) قورقۇپ قالىسىلەر‪،‬‬ ‫كۈچ ـ قۇۋۋىتىڭالر كېتىپ قالىدۇ؛ سەۋر قىلىڭالر‪،‬‬ ‫ئالالھ ھەقىقەتەن سەۋر قىلغۇچىالر بىلەن بىللىدۇر‪.‬‬ ‫سۈرە ئەنفال ‪ - 45‬ئايەت‪ .‬ئىختىالپ مەغلۇبىيەت ۋە‬ ‫دۈشمەننىڭ مۇسەللەت بولۇشىغا سەۋەب بولىدۇ‪،‬‬ ‫دەتاالش يامانلىق ۋە ئارىغا ئاداۋەت چۈشۈشكە سەۋەب‬ ‫بولىدۇ‪ ،‬سىلەردىن ئىلگىرىكى نېسىۋىگە ئېرىشىپ ئۇنى‬ ‫تاشلىغان مىللەتلەرگە ئوخشاش بولماڭالر‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫ئارىسىدا ئالالھ ئاداۋەت ئۆچمەنلىكنى قىلدى‪ ،‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۇالر (ئىنجىلدا) ئۆزلىرىگە قىلىنغان‬ ‫نەسىھەتنىڭ بىر قىسمىنى ئۇنتۇدى‪( ،‬بۇنىڭ جازاسى‬ ‫ئۈچۈن) ئۇالرنىڭ ئارىسىغا قىيامەتكىچە ئاداۋەت‬ ‫ۋە دۈشمەنلىك سالدۇق‪( ،‬شۇ چاغدا) ئالالھ ئۇالرغا‬ ‫قىلمىشلىرىنى ئېيتىپ بېرىدۇ‪ .‬سۈرە مائىدە ‪- 14‬‬ ‫ئايەت‪ .‬ئەمىرلىرىڭالرغا قارشى چىقىشتىن ساقلىنىڭالر‪،‬‬ ‫ئۇالرغا قۇالق سېلىپ‪ ،‬ئىبادەتتە ۋە سىلەرنى مەئسىيەتكە‬ ‫بۇيرىمىغان ئىشالردا ئۇالرغا ئىتائەت قىلىڭالر‪ ،‬بىلىڭالركى‬ ‫سىلەرنىڭ ئۇالرغا قارشى چىقىشىڭالر جاھىلىيەت‬ ‫ئىشىدىن‪ ،‬ئالالھ سىلەرنى پەقەت ئىسالم‪ ،‬جامائەت‪،‬‬ ‫ئاڭالش‪ ،‬ئىتائەت قىلىش بىلەن ئەزىز قىلدى‪.‬‬ ‫ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئالالھنىڭ سىلەرگە بەرگەن‬ ‫نېمىتىنى ئەسلەڭالر‪ ،‬ئۆز ۋاقتىدا سىلەر ئۆزئارا دۈشمەن‬ ‫ئىدىڭالر‪ ،‬ئالالھ دىلىڭالرنى بىرلەشتۈردى‪ ،‬ئالالھ نىڭ‬ ‫نېمىتى بىلەن ئۆزئارا قېرىنداش بولدۇڭالر‪ ،‬سىلەر‬ ‫دوزاخ چۇقۇرىنىڭ گىرۋىكىدە ئىدىڭالر‪ ،‬ئالالھ سىلەرنى‬ ‫(ئىسالم ئارقىلىق) ئۇنىڭدىن قۇتقۇزدى‪ .‬سىلەرنىڭ‬ ‫ھىدايەت تېپىشىڭالر ئۈچۈن‪ ،‬ئالالھ ئايەتلىرىنى سىلەرگە‬ ‫شۇنداق بايان قىلىدۇ‪ .‬سۈرە ئال ئىمران ‪ - 103‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزىنى ئەسلەڭالر‪ :‬ھەر قانداق بىر‬ ‫قوۋم ئۆزىنىڭ ئەھۋالىنى ئۆزگەرتمىگۈچە ئالالھ ئۇالرنىڭ‬ ‫ئەھۋالىنى ئۆزگەرتمەيدۇ‪.‬‬ ‫خۇراسان‪ ،‬بېنگال‪ ،‬ھىندونېزىيە‪ ،‬كاۋكاز‪ ،‬فىلىببىن‪،‬‬ ‫يەمەن‪ ،‬جەزىيرە‪ ،‬سىينا‪ ،‬مىسىر‪ ،‬جەزائىر‪ ،‬تونىس‪،‬‬ ‫لىۋىيە‪ ،‬سومالى‪ ،‬ئافرىقىنىڭ غەربىدىكى خىالفەتنىڭ‬ ‫قوشۇنلىرىغا! بىلىڭالركى سىلەر بۈگۈن زېمىندىكى‬ ‫ئىسالم تايانچلىرى‪ ،‬زېمىندىكى خىالفەت تۈۋرۈكلىرى‪،‬‬ ‫سىلەر جىھادىڭالر سەۋرىڭالر ئىرادەڭالر بىلەن كۇپۇر‬ ‫مىللەتلىرىنى گاڭگىراتتىڭالر‪ ،‬سىلەر پىرقىلەر كۆپ‬ ‫جاھىلىيەت داۋاملىشىۋاتقان ۋاقىتتا ياخشى بىرلىشىپ‬ ‫ۋە ئىتائەت قىلىپ چوڭ مۇسۇلمانالر جامائىتىنى‬ ‫قۇرۇپ نۇسرەت يوللىرىنىڭ قانداق بولىدىغانلىقىنى‬ ‫كىشىلەرگە ئۆگەتتىڭالر‪ .‬سىلەر كاپىرالرنى خىالفەتنىڭ‬ ‫ۋە‬ ‫بىرلىكىڭالر‬ ‫ئاچچىقالتقىنىدەك‪،‬‬ ‫قۇرۇلۇشى‬ ‫جىھادىڭالر بىلەن ئۇالرنى ئاچچىقالتتىڭالر‪ ،‬چۈنكى‬ ‫ئۇالر ئالالھنىڭ نۇرىنى ئۆچۈرۈش ئۈچۈن ئىختىالپ‬ ‫ۋە بۆلگۈنچىلىكنى تارقىتىشقا تىرىشىۋاتىدۇ‪ ،‬سەۋر‬ ‫قىلىڭالر‪ ،‬دۈشمىنىڭالرغا قارشى چىدامچان بولۇڭالر‪،‬‬ ‫مۇستەھكەم تۇرۇڭالر‪ ،‬ئۇرۇش ئىرادىسىدىن بوشىشىپ‬ ‫قالماڭالر‪ ،‬ئەگەر سەۋر قىلساڭالر‪ ،‬ئالالھ سىلەرگە‬ ‫ياردەم بېرىدۇ‪ ،‬قەدەملىرىڭالرنى مۇستەھكەم قىلىپ‬

‫قۇيىدۇ‪ ،‬بىلىڭالركى جەننەت قىلىچالر سايىسى ئاستىدا‪،‬‬ ‫بىلىڭالركى بەزى قوماندانالرنىڭ ئۆلتۈرۈلگەن بولسا‪،‬‬ ‫ئالالھ سىلەرگە شۇنىڭغا ئوخشاش ياكى ئۇنىڭدىنمۇ‬ ‫ياخشىنى ۋارىس قىلىپ بەرگۈچى‪ ،‬ئالالھ ئەمىلىڭالرنى‬ ‫زايە قىلىۋەتمەيدۇ‪ ،‬غەمكىن بولماڭالر ئالالھ سىلەر‬ ‫بىلەن بىرگە‪.‬‬ ‫ئەي سېرتتىكى قىيىنچىلىق ۋە جاپاالرغا سەۋر‬ ‫قىلغۇچى مۇجاھىدالر! سىلەر دۈشمىنىڭالرغا سەۋردىن‬ ‫دەرس بېرىپ قويدۇڭالر‪ ،‬پاك قانلىرىڭالر بىلەن‬ ‫شانلىق تارىخ ۋە باتۇرلۇقنى يازدىڭالر‪ ،‬سەلىبى ياۋروپا‬ ‫ھېلىمۇ ئىراق ۋە شامدىكى خىالفەت بۆشۈكىگە‪ ،‬ئىسالم‬ ‫قورغانىغا ھۇجۇم قىلىش تەمەسىدە بولۇۋاتىدۇ‪ ،‬سىلەر‬ ‫ھەرىكىتىڭالر بىلەن ئۇنىڭ تىنچلىقنى تەۋرەتتىڭالر‪،‬‬ ‫جىھادىڭالر بىلەن ئۇالرنىڭ سىياسەت ئۆلچەملىرىنى‬ ‫ئاستىن ئۈستۈن قىلىۋەتتىڭالر‪ ،‬ئۇالرنىڭ ئىرادىسىنى ۋە‬ ‫قانۇنلىرىنى سۇندۇرىدىغان ئېگىز داۋان ۋە تاش بولۇپ‬ ‫قالدىڭالر‪.‬‬ ‫دۈشمىنىڭالرغىمۇ سىلەرگە يەتكەندەك مۇسىبەت‬ ‫يەتتى‪ ،‬لېكىن سىلەر ئۇالر ئارزۇ قىلمايدىغان رەببڭالردىن‬ ‫ئارزۇ قىلىسىلەر‪ ،‬شۇڭا سىلەر جىھادىڭالردىن ئولتۇرۇپ‬ ‫قېلىشتىن ۋە رىباتىڭالردىن زېرىكىپ قېلىشتىن ئېھتىيات‬ ‫قىلىڭالر‪ ،‬ياكى دۈشمىنىڭالرغا مايىل بولۇشتىن ئاگاھ‬ ‫بولۇڭالر‪.‬‬ ‫بىز بۇ ئۇرۇندا ئومۇمىي مۇسۇلمانالرنى ئەسلەش‬ ‫تاشلىنىپ قالمىسۇن‪ ،‬ئىراق شامغا بارىدىغان ھىجرەت‬ ‫يوللىرى تاقالغان بولسا‪ ،‬ئالالھ مۇسۇلمانالرغا ئىسالمنىڭ‬ ‫بىر بىناسى بولغان شۇ مۇبارەك ۋىاليەتلەرگە ھىجرەت‬ ‫يوللىرىنى كەڭ قىلدى‪ ،‬ئالالھنىڭ دىنىغا ياردەم بېرىش‬ ‫ۋە ئالالھنىڭ كەلىمىسىنى ئالى قىلىشتا پەزىلەتكە‬ ‫ئېرىشتى‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئى مۆمىن بەندىلىرىم!‬ ‫مېنىڭ زېمىنىم ھەقىقەتەن كەڭدۇر‪ ،‬ماڭىال ئىبادەت‬ ‫قىلىڭالر‪.‬‬ ‫ئالالھ ئەسىرلىك بىلەن سىنىغان‪ ،‬چوغنى‬ ‫بىز ئالالھنىڭ‬ ‫چىڭ تۇتقۇچى قېرىنداشلىرىمىزغا!‬ ‫دۈشمەنلىرىگە قارشى چوڭ ئۇرۇشتا بولغان تەقدىردىمۇ‪،‬‬ ‫سىلەرنى ئۇنتۇپ قالمىدۇق‪ ،‬ھەرگىز ئۇنتۇمايمىز‪ ،‬سىلەر‬ ‫بىزنى دائىم ئۇيقۇسىز قىلىدىغان‪ ،‬بىزنىڭ تاشلىمايدىغان‬ ‫غېمىمىز تۇرساڭالر قانداقمۇ ئۇنتۇپ قااليلى‪ .‬ئالالھدىن‬ ‫سىلەرنى بىزنىڭ قولىمىز ئارقىلىق قۇتقۇزۇشنى ۋە‬ ‫تۈرمىلەرنى بىزنىڭ قۇراللىرىمىز ئارقىلىق سۇندۇرۇشنى‬ ‫سورايمىز‪ ،‬بۇ ئالالھقا ئاساندۇر‪ ،‬شۇڭا سىلەر ئالالھقا‬ ‫ئاجىزلىقىڭالر بىلەن يېلىنىڭالر‪ ،‬ئالالھنىڭ سىلەر غەلىبە‬ ‫قىلىدىغان كۈننىڭ سىلەرگە دىنىڭالر ۋە دۆلىتىڭالرنى‬ ‫قۇرۇپ بېرىدىغانلىقىنى ئەسلەڭالر‪ ،‬مەن سىلەرنى ئىسالم‬ ‫دۆلىتىدىكى قېرىنداشلىرىڭالرغا ئالالھنىڭ ئۇالرنى توغرا‬ ‫يولغا يېتەكلەپ قۇيۇشى ۋە ئۇالرغا ياردەم بېرىشى‪،‬‬ ‫ئۇالرنى ئۆزىدىن باشقىدىن بىھاجەت قىلىشى ئۈچۈن‬ ‫كۆپ دۇئا قىلىشىڭالرنى تەۋسىيە قىلىمەن‪ .‬ئالالھ‬ ‫سىلەرنى ئەسىرلىكتىن قۇتقۇزسۇن‪ ،‬مۇسىبىتىڭالرنى‬ ‫كۈتۈرۋەتسۇن‪ ،‬قايغۇڭالرنى يۇقاتسۇن‪ ،‬ئىرادەڭالرنى‬ ‫كۈچلەندۈرسۇن‪ ،‬سىلەرگە چىقىش يولى بەرسۇن‪.‬‬ ‫ئەي ھەممە جايدىكى مۇسۇلمانالر! مەن ئۇستاز‬

‫رەھبەرلەرنىڭ شەھىد بولىشى بىلەن سىلەرگە ۋە بارچە‬ ‫مۇجاھىدالرغا تەسەللى بېرىمەن‪ ،‬ئۇالرنىڭ بېشىدا ئەبۇ‬ ‫مۇھەممەد ئەدنانى ۋە ئەبۇ مۇھەممەد فۇرقان بولۇپ‬ ‫ئالالھ ئۇالرنى ئالى پىردەۋىستە قىلسۇن‪ .‬ئۇالر بىزنىڭ‬ ‫ۋەزىرلىرىمىز ۋە ئەمىرلىرىمىزنىڭ ياخشىلىرى ئىدى‪،‬‬ ‫ئالالھ ئۇالرنى شەرەپلىك قىلدى‪ ،‬خىالفەت بىناسىنى‬ ‫ھۆكمىنى‬ ‫ئالالھنىڭ‬ ‫زېمىندا‬ ‫مۇستەھكەملەش‪،‬‬ ‫تۇرغۇزۇشتا كۈچ چىقاردى‪ ،‬شەھىد بولدى‪ ،‬بىز شۇنداق‬ ‫ئوياليمىز ئالالھمۇ شۇنداق ھىسابلىغاي‪ .‬لېكن بىز‬ ‫ئالالھنىڭ پەزلى بىلەن خىالفەت ئۇالرنىڭ ئۆلتۈرلىشى‬ ‫بىلەن تەسىرگە ئۇچرىماستىن‪ ،‬ئۇالرنىڭ يوق بولۇشى‬ ‫بىلەن جىھادنىڭ توختاپ قالماستىن‪ ،‬بەلكى شۇ پاك‬ ‫جەسەتلەر پەقەت بىزنى ئالالھنىڭ رازىلىقىنى كۆزلەپ‬ ‫ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن ئۇچۇق نۇسرەت يېقىن غەلىبىنى‬ ‫تەلەپ قىلىپ ئىلگىرىلىشىمىزگە تۈرتكە بولغان‬ ‫خەۋىرىنى يەتكۈزىمىز‪ ،‬بىز ئالالھنىڭ كىتابىدىن رەھبەر‬ ‫ۋە سالىھالرنىڭ شەھىد بولۇشى زېمىندا كۈچكە ئىگە‬ ‫بولۇشنىڭ ئەڭ يېقىن ئىشكى ۋە دۇنيا ئاخىرەتتىكى‬ ‫ئەجىرگە ئېرىشىشنىڭ ئىشىكى ئىكەنلىكىنى بىلدۇق‪.‬‬ ‫ئالالھ ئەنبىياالر ۋە ئۇالرنىڭ ئەگەشكۈچىلىرىنىڭ ئەھۋالى‬ ‫توغرىسىدا مۇنداق دەيدۇ‪ :‬نۇرغۇن ئەنبىياالر بىلەن‬ ‫كۆپلىگەن رەببانى ئۆلىماالر بىرلىكتە جەڭ قىلدى‪ .‬ئۇالر‬ ‫ئالالھ يولىدا يەتكەن كۈلپەتلەردىن روھسىزالنمىدى‪،‬‬ ‫بوشاشمىدى‪ ،‬باش ئەگمىدى‪ ،‬ئالالھ ئۆزىنىڭ يولىدا‬ ‫دۇچ كەلگەن قىيىنچىلىقالرغا چىداشلىق بەرگۈچىلەرنى‬ ‫دوست تۇتىدۇ‪ .‬ئۇالرنىڭ سۆزى پەقەت‪« :‬رەببىمىز!‬ ‫گۇناھلىرىمىزنى‪ ،‬ئىشىمىزدا چەكتىن ئاشقانلىقىمىزنى‬ ‫مەغپىرەت قىلغىن‪ ،‬قەدەملىرىمىزنى (جەڭ مەيدانىدا)‬ ‫مۇستەھكەم قىلغىن ۋە كاپىر قوۋمگە قارشى بىزگە‬ ‫ياردەم بەرگىن» دېگەندىن باشقا بولمىدى‪ .‬ئالالھ‬ ‫ئۇالرغا دۇنيانىڭ ساۋابىنى (يەنى دۈشمەنلەر ئۈستىدىن‬ ‫غەلىبە قىلىشنى) ۋە ئاخىرەتنىڭ ياخشى ساۋابىنى‬ ‫(يەنى جەننەت ۋە ئۇنىڭ نېمەتلىرىنى) ئاتا قىلدى‪،‬‬ ‫ئالالھ ياخشىلىق قىلغۇچىالرنى دوست تۇتىدۇ‪ .‬سۈرە‬ ‫ئال ئىمران ‪ - 146‬ئايەت‪ .‬ئې كىتابنى نازىل قىلغۇچى‬ ‫بۇلۇتالرنى ھەيدىگۈچى قوشۇنالرنى مەغلۇپ قىلغۇچى‬ ‫ئالالھ‪ ،‬ئۇالرنى مەغلۇپ قىلغىن‪ ،‬ئۇالرغا قارشى بىزگە‬ ‫ياردەم بەرگىن‪ ،‬ئې ئالالھ سېنىڭ يولۇڭدىن توسقان‪،‬‬ ‫رەسۇلۇڭنى يالغانغا چىقارغان‪ ،‬دوستلىرىڭغا ئۇرۇش‬ ‫ئاچقان كاپىرالرنى ۋەيران قىلغىن‪ ،‬ئې ئالالھ ئۇالرغا‬ ‫قارشى يۈسۈفكە ئوخشاش تەدبىر بىلەن بىزگە ياردەم‬ ‫بەرگىن‪ ،‬ئې ئالالھ ئۇالرنىڭ سانىنى چېچىۋەتكىن‪،‬‬ ‫ئۇالرنى ھاالك قىلغىن‪ ،‬ئې ئالالھ ئۇالرىڭ بىرلىكىنى‬ ‫بۆلىۋەتكىن‪ ،‬سەپلىرىنى پارچىلىۋەتكىن‪ ،‬ئې ئالالھ‬ ‫بىزگە دىنىمىزغا جىھادىمىزغا يامانلىق قىلماقچى بولغان‬ ‫كىشىنى شۇ دائىرىدە ئايلىنىپ ئۆز قولى بىلەن ھاالك‬ ‫بولىدىغان قىلىۋەتكىن‪ ،‬ئې ئالالھ بىزگە تەدبىر بەر‪.‬‬ ‫بىزگە قارشى تەدبىر قىلمىغىن‪ ،‬بىزنى توغرا يولغا‬ ‫باشلىغىن‪ ،‬بىزنى ھدايەتكە مۇيەسسەر قىلغىن‪ ،‬بىزگە‬ ‫قارشى چىققۇچىغا قارشى بىزگە ياردەم بەرگىن‪ ،‬سەن‬ ‫بىزنىڭ ئىگىمىزسەن‪ ،‬سەن نېمە دېگەن ياخشى ئىگە‬ ‫ۋە نېمە دېگەن ياخشى ياردەم بەرگۈچى ھە!‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪10‬‬

‫[ ال اله اال هللا ] (ئالالھدىن باشقا ھەقىقى ئىالھ يوق)‬ ‫دىن ئىبارەت تەۋھىد كەلىمىسى ئالالھتىن باشقا‬ ‫نەرسىلەردىن ئىالھلىق سۈپەتنى يوققا چىقىرىدۇ‬ ‫ۋە ئىالھلىقنى يېگانە ئالالھ ئۈچۈنال ئىسپاتاليدۇ‬ ‫‪ ،‬رۇبۇبىيەت ۋە ئۇلۇھىيەت ۋە ئىسىم‪-‬سۈپەتتىكى‬ ‫بارلىق چوڭ شېرىكلەرنى بىكار قىلىدۇ‪ ،‬چۈنكى‬ ‫ھەقىقى ئىالھ دىگەن غايەت زور ياخشى كۆرىلىدىغان‬ ‫ۋە غايەت زور بويسۇنۇلىدىغان سۈپەتلەرگە ئىگە‬ ‫ئىبادەت قىلنىشقا ۋە ئىتائەت قىلنىشقا اليىق‬ ‫زاتتۇر‪ [ ،‬تيسير العزيز الحميد]‪ .‬شۇڭا كىمكى بارچە‬ ‫ئىبادەت ۋە ئىتائەتتە ئالالھنى ئىالھلىقتا بىر دەپ‬ ‫بىلمىسە‪ ،‬بۇ تەۋھىد كەلىمىسىنى بۇزىۋىتىدۇ ۋە ئۇ‬ ‫دەۋا قىلغان رۇبۇبىيەت ۋە ئۇلۇھىيەت ۋە ئىسىم‪-‬‬ ‫سۈپەتنى ئەمەلدە يالغانغا چىقارغان بولىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھنى يېگانە دەپ قىلىنىدىغان ئىبادەت‬ ‫تۈرلىرى ئالالھنىڭ كىتابى ۋە رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫نىڭ سۈننىتىدە كىلىدىغان بولۇپ ئۇالرنىڭ‬ ‫قاتارىدىن يېگانە ئالالھقىال ھۆكۈم ئېلىپ بېرىش‬ ‫ئىبادىتى‪ ،‬يېگانە ئالالھ يولغا قويغان شەرىئەت‬ ‫بىلەنال ھۆكۈم قىلىش ئىبادىتى قاتارلىقالر ‪ ،‬مانا‬ ‫بۇالرنىڭ ھەممىسى بىر كىشىنىڭ ئالالھ «ھۆكۈم‬ ‫قىلغۇچىالرنىڭ ئەڭ ياخشىسى »(سۈرە ھۇد‬ ‫‪45‬ئايەت)‪ « ،‬ئايرىغۇچىالرنىڭ ئەڭ ياخشىسى‬‫»(سۈرە ئەنئام ‪57-‬ئايەت) دېگەن سۆزىگە ئىمان‬ ‫كەلتۈرۈشنى تەقەززا قىلىدۇ‪ ،‬سۆزدە ئۇنىڭدىن‬ ‫توغرا ۋە ھۆكۈمدە ئۇنىڭدىن ئادىل ھېچقانداق‬ ‫كىشى يوق‪ ،‬شەرىئەتنى يولغا قۇيۇشتا ئۇنىڭ‬ ‫شېرىكى يوق‪ ،‬ھۆكۈمدە ۋە شەرىئەت يولغا قۇيۇشتا‬ ‫ئالالھنىڭ يالغۇز ئىكەنلىكىگە دەلىللەر ئىنتايىن‬ ‫كۆپ‪.‬‬ ‫[أضواء البيان] نىڭ مۇئەللىفى مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫ھۆكۈمدە ئالالھقا شېرىك كەلتۈرۈش ئالالھقا‬ ‫ئىبادەتتە شېرىك كەلتۈرگەن بىلەن ئوخشاش‪،‬‬ ‫ئالالھ ھۆكۈم توغرىسىدا مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئالالھنىڭ‬ ‫ماقالە‬

‫‪11‬‬

‫ھۆكمىدە ھېچ كىشى شېرىك بولمايدۇ»‪( ،‬سۈرە‬ ‫كەئىف ‪26-‬ئايەت)‪ .‬يەتتە قارىدىن ئىبنى ئامىرنىڭ‬ ‫قىرائىتىدە چەكلەش ئۇسلۇبتا [ئالالھنىڭ ھۆكمىدە‬ ‫ھېچ كىشىنى شېرىك كەلتۈرمىگىن] دەپ كىلىدۇ‪،‬‬ ‫ئالالھ ئۆزىگە ئىبادەتتە شېرىك كەلتۈرمەسلىك‬ ‫توغرىسىدا مۇنداق دەيدۇ‪« :‬كىمكى رەببىگە‬ ‫ئۇچرىشىنى ئۈمىد قىلسا سالىھ ئەمەل قىلسۇن‪ ،‬ۋە‬ ‫رەببىگە قىلغان ئىبادەتتە ھېچ كىشىنى شېرىك‬ ‫قىلسۇن‪(».‬سۈرە كەئىف ‪ - 110‬ئايەت‪ ).‬بۇ ئىككى‬ ‫بۇيرۇق كۆرگىنىڭىزدەك ئوخشاش‪ .‬ئۇ يەنە مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬بۇ بۈيۈك ئايەت ئۆز‪-‬ئىچىگە ئالغان ھۆكۈم‬ ‫قىلىش يېگانە شېرىكى يوق ئالالھقا خاستۇر‪ ،‬بۇ‬ ‫ئىككى قىرائەتنىڭ ھەر ئىككىسىدە ھۆكۈمنىڭ‬ ‫ئالالھقا خاس ئىكەنلىكىنى تەكىتلىگەن‪ ،‬ئالالھ‬ ‫يەنە مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ھۆكۈم پەقەت ئالالھقا‬ ‫خاستۇر‪ ،‬ئالالھ پەقەت ئۆزىگىال ئىبادەت قىلىشقا‬ ‫بۇيرىدى‪ ،‬مانا بۇ توغرا دىندۇر‪ ،‬ۋە لېكىن‬ ‫كىشىلەرنىڭ كۆپىنچىسى بۇنى بىلمەيدۇ‪ (».‬سۈرە‬ ‫يۈسۈف ‪- 40‬ئايەت)‪ .‬يەنە مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇالر‬ ‫جاھىلىيەت ھۆكۈملىرىنى تەلەپ قىالمدۇ؟ چىن‬ ‫ئىشىنىدىغان قەۋىم ئۈچۈن ئالالھتىنمۇ ھۆكۈم‬ ‫جەھەتتە ئەڭ ياخشى كىم بار؟» (سۈرە مائىدە‬ ‫‪- 50‬ئايەت)‪ .‬يەنە مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئالالھتىن‬ ‫باشقىدىن ھۆكۈم تەلەپ قىلىمەنمۇ؟ ھالبۇكى ئۇ‬ ‫سىلەرگە تەپسىلىي بايان قىلىدىغان كىتابنى‬ ‫نازىل قىلغان زاتتۇر»‪ ،‬سۈرە ئەنئام ‪- 114‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئاندىن كىيىن شەنقىتى مۇنداق دەيدۇ‪ :‬بۇ‬ ‫ئايەتلەردىن شۇنى چۈشۈنىۋالىمىزكى‪ ،‬ئالالھنىڭ‬ ‫شەرىئىتىدىن باشقا قانۇن چىقارغۇچىالرنىڭ‬ ‫شېرىك‬ ‫ئالالھقا‬ ‫ئەگەشكۈچى‬ ‫ھۆكۈملىرىگە‬ ‫كەلتۈرگەن مۇشرىكتۇر‪ ،‬بۇ چۈشەنچە باشقا‬ ‫ئايەتلەردىمۇ كىلىدۇ‪ ،‬ئۆزى ئۆلۈپ قالغان مالنى‬ ‫ئۇنى ئالالھ ئۆلتۈردى دەپ ھاالل ساناشتا شەيتاننىڭ‬ ‫قانۇنلىرىغا ئەگەشكەن كىشى توغرىسىدا ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئۇنىڭغا ئالالھنىڭ نامى بىلەن‬ ‫ئۆلتۈرۈلمىگەن مالنىڭ گۆشىنى يېمەڭالر‪ ،‬ۋە ئۇ‬ ‫پاسىقلىقتۇر‪ ،‬ۋە شەيتان ئۆز دوستلىرىغا سىلەر‬ ‫بىلەن جېدەللىشىش ئۈچۈن ۋەسۋىسە قىلىدۇ‪،‬‬ ‫ۋە ئەگەر سىلەر ئۇالرغا ئىتائەت قىلساڭالر سىلەر‬ ‫شۈبھىسىزكى مۇشرىك بولىسىلەر»‪ (.‬سۈرە ئەنئام‬ ‫‪ - 121‬ئايەت)‪ .‬ئالالھ ئۇالرنىڭ مۇشرىكالرغا‬ ‫ئىتائەت قىلىش بىلەن مۇشرىك بولىدىغانلىقىنى‬ ‫بۇ بولسا تائەتتىكى‬ ‫ئۇچۇقالشتۇرۇپ بەردى‪،‬‬ ‫شېرىكتۇر‪ ،‬ئالالھنىڭ شەرىئىتىگە قارشى قانۇنغا‬ ‫ئەگىشىش ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزىدە شەيتانغا‬ ‫ئىبادەت قىلىش بولىدۇ دىيىلگەن ‪ ،‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪« :‬ئەي ئادەم بالىلىرى مەن سىلەرگە‬ ‫شەيتانغا ئىبادەت قىلماڭالر‪ ،‬ئۇ سىلەرگە ئۇچۇق‬ ‫دۈشمەندۇر‪ ،‬ۋە ماڭىال ئىبادەت قىلىڭالر بۇ توغرا‬ ‫يولدۇر دەپ ۋەسىيەت قىلمىدىممۇ؟» سۈرە ياسىن‬ ‫‪ - 60‬ئايەت‪.‬‬ ‫‪12‬‬

‫ئاندىن ئۇ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬شۇڭا ئالالھ مۇنۇ‬ ‫سۆزىدە مۇشرىكالرنى زىننەتلەنگەن نەرسىلەردە‬ ‫ئىتائەت قىلغانالر دەپ ئاتىدى‪ «:‬مۇشرىكالرنىڭ‬ ‫كۆپىنچىسىگە ئۇالرنى ھاالك قىلىش ۋە دىنىنى‬ ‫قااليمىقان قىلىش ئۈچۈن (نامراتلىقتىن قورقۇپ)‬ ‫بالىلىرىنى ئۆلتۈرۈشنى چىرايلىق كۆرسەتتى‪ ،‬ئەگەر‬ ‫ئالالھ خالىغان بولسا ئۇالر بۇ ئىشنى قىلمايتتى‪،‬‬ ‫ئالالھ ئۇالرنى يالغان چاپلىغانلىقى ئۈچۈن تاشالپ‬ ‫قويدى‪( »،‬سۈرە ئەنئام ‪- 137‬ئايەت)‪ .‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ بۇنى ئەدى ئىبنى ھاتەم ئالالھنىڭ مۇنۇ سۆزى‬ ‫توغۇرلۇق سورىغاندا چۈشەندۈرۈپ قويدى‪ «:‬ئۇالر‬ ‫ئۆزىنىڭ (دىنى باشلىقلىرىنى) ئالىم‪-‬ئۆلىمالىرىنى‬ ‫ئالالھنى قۇيۇپ رەب قىلىۋالدى‪( »،‬سۈرە تەۋبە‬ ‫‪- 31‬ئايەت)‪ .‬يەنە ئۇنىڭغا ئۇالرنىڭ ئالالھ ھارام‬ ‫قىلغان نەرسىنى ھاالل قىلىدىغانلىقى ۋە ئالالھ‬ ‫ھاالل قىلغان نەرسىنى ھارام قىلىدىغانلىقى‬ ‫ئاندىن بۇنىڭدا ئۇالرغا ئەگىشىدىغانلىقىنى بايان‬ ‫قىلغان ‪ ،‬مانا مۇشۇنداق خاتا ئەگىشىشنىڭ‬ ‫شۇالرنى رەب تۇتۇش ئىكەنلىكىنى بايان قىلغان‬ ‫‪ ،‬بۇ توغرىسىدا ئەڭ ئۇچۇق دەلىللەر شۇكى‪،‬‬ ‫ئالالھ سۈرە نىسادا‪ ،‬ئالالھنىڭ شەرىئىتىدىن باشقا‬ ‫قانۇنغا ھۆكۈم ئېلىپ بارماقچى بولغان كىشىنىڭ‬ ‫ئۇالرنىڭ ئۆزىنى مۆئمىن دەپ دەۋا قىلغانلىقىدىن‬ ‫ئەجەپلەنگەنلىكىنى بايان قىلدى‪ ،‬ۋە بۇنىڭدىن‬ ‫باشقا يەنە ئۇالرنىڭ تاغۇتقا ھۆكۈم ئېلىپ‬ ‫بارماقچى بولۇپ تۇرۇپ ئىماننى دەۋا قىلىشى‬ ‫يالغانچىلىقتۇر‬ ‫يېتەرلىك‬ ‫ئەجەپلەندۈرىدىغان‬ ‫دەپ سۈپەتلىدى ‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ساڭا‬ ‫نازىل قىلىنغان نەرسىگە ۋە سەندىن ئىلگىرى‬ ‫نازىل قىلىنغان نەرسىگە ئىمان ئېيتقانلىقىنى دەۋا‬ ‫قىلىپ‪ ،‬تاغۇتقا ھۆكۈم ئېلىپ بارماقچى بولغانالرنى‬ ‫كۆرمىدىڭمۇ؟ ھالبۇكى ئۇالرنى تاغۇتتىن ئادا‪-‬جۇدا‬ ‫بولۇشقا بۇيرۇلغان‪ ،‬ۋە شەيتان ئۇالرنى قاتتىق‬ ‫ئازدۇرۇشنى خااليدۇ‪( » ،‬سۈرە نىسا ‪- 60‬ئايەت)‪.‬‬ ‫بىز بايان قىلغان بۇ ساماۋى دەلىللەر بىلەن‬ ‫ئىش ئوپئۇچۇق ئاشكارا بولىدۇ‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫نىڭ تىلى ئارقىلىق ئوتتۇرغا قويۇلغان ئالالھنىڭ‬ ‫شەرىئىتىگە قارشى شەيتان دوستلىرىنىڭ تىلى‬ ‫ئارقىلىق ئوتتۇرىغا قويۇلغان يەرلىك قانۇنالرغا‬ ‫ئەگەشكەنلەرنىڭ كۇپۇر ۋە مۇشرىك ئىكەنلىكىدە‬ ‫شەك يوق‪ ،‬بۇنىڭ كۇپۇر ۋە مۇشرىكلىقىغا پەقەت‬ ‫ئالالھ كۆزىنى پېچەتلىۋەتكەن ۋە ۋەھىي نۇرىدىن‬ ‫قارىغۇ بولغان كىشىلەرال شەك قىلىدۇ‪[ " ،‬أضواء‬ ‫البيان]‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئالالھتىن باشقىدىن‬ ‫ھۆكۈم تەلەپ قىلىمەنمۇ؟ ھالبۇكى ئۇ سىلەرگە‬ ‫تەپسىلىي بايان قىلىدىغان كىتابنى نازىل قىلغان‬ ‫زاتتۇر‪ ( »،‬سۈرە ئەنئام ‪- 114‬ئايەت)‪ .‬بۇ ئايەتنى‬ ‫تەپەككۇر قىلىشتىن كۆپ مەناالر چىقىدۇ ‪،‬‬ ‫شەنقىيتى مۇنداق دەيدۇ‪ :‬بەزى ئەھلى ئىلىملەر‬ ‫بايان قىلىدۇكى‪ ،‬بەزى كاپىرالرنىڭ رەسۇلۇلالھ‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪12‬‬

‫ﷺ دىن ئۆزلىرى بىلەن بەزى كاھىنالرغا ھۆكۈم‬ ‫ئېلىپ بېرىشنى تەلەپ قىلغان ئىدى ‪ ،‬چۈنكى‬ ‫ئۇالر جېدەللەشسە ياكى تارتىش‪-‬تاالش قىلسا‬ ‫كاھىنغا ھۆكۈم ئاپىرىش ئۇالرنىڭ ئادىتى ئىدى‪،‬‬ ‫شۇڭا ئالالھ يوقارقى ئايەتنى نازىل قىلغان ئىدى‬ ‫‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ نى ھاكىم ئادىل كۆيۈمچان‬ ‫ھەممىدىن خەۋەردار زات ئاسمانالرنى ۋە زېمىننى‬ ‫ياراتقۇچىدىن باشقىدىن ھۆكۈم تەلەپ قىلغان‬ ‫كىشىلەردىن ئادا‪-‬جۇدا بولۇشقا بۇيرىدى ‪[ .‬العذب‬ ‫َ‬ ‫النمير]‪.‬‬ ‫سۈرە ئەنئامدا بۇ ئايەتكە ئوخشاش ئايەت بار‬ ‫بۇلۇپ ئالالھ تەئاال مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئېيتقىنكى‪:‬‬ ‫مەن ئاسمانالرنى ۋە زېمىننى ياراتقان ئالالھتىن‬ ‫باشقىنى دوست تۇتىمەنمۇ؟ ھالبۇكى ئۇ تائام‬ ‫بېرىدۇ‪ ،‬ئۇنىڭغا تائام بېرىلمەيدۇ‪ ،‬ئېيتقىنكى‪ :‬مەن‬ ‫مۇسۇلمانالرنىڭ ئەۋۋىلى بولۇشقا بۇيرۇلدۇم‪ ،‬ۋە‬ ‫سەن مۇشرىكالردىن بولمىغىن»‪ (،‬سۈرە ئەنئام ‪14‬‬ ‫ئايەت)‪ .‬ئالالھ يەنە مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئېيتقىنكى‪:‬‬‫مەن ئالالھتىن باشقىنى رەب قىلىمەنمۇ‪ ،‬ھالبۇكى‬ ‫ئۇ ھەممە نەرسىنىڭ رەببى تۇرسا؟ ھەر ئادەم ئۆزى‬ ‫قىلغان گۇناھقا جاۋاپكاردۇر‪ ،‬بىر گۇناھ قىلغۇچى‬ ‫باشقا گۇناھكارنىڭ گۇناھىغا جاۋابكار ئەمەس‪،‬‬ ‫رەببىڭالر تەرەپكە قايتىسىلەر‪ ،‬ئاندىن ئالالھ سىلەر‬ ‫دەتاالش قىلىشقان ئىشالرنى سىلەرگە ئېيتىپ‬ ‫بېرىدۇ»‪( .‬سۈرە ئەنئام ‪- 164‬ئايەت)‪ .‬ئالالھ يەنە‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇ مۇنداق دېدى‪ :‬مەن ئالالھتىن‬ ‫باشقىنى سىلەرگە ئىالھ بولۇشقا تەلەپ قىالمدىم‪،‬‬ ‫ھالبۇكى ئۇ سىلەرنى ئالەملەردىن ئۈستۈن قىلغان‬ ‫تۇرسا؟» (سۈرە ئەئراف ‪- 140‬ئايەت)‪.‬‬ ‫ئىبنى قەييىم ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئالالھنىڭ‬ ‫رەب بولۇشىغا رازى بولۇش ۋە ئالالھتىن باشقىنى‬ ‫رەب تۇتماسلىق ئۇنى تەپەككۇر قىلىش ئارقىلىق‬ ‫كۆڭۈل ئارام تاپىدۇ ۋە ھاجەتلىرىنى ئۇنىڭدىن‬ ‫سورايدۇ‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئېيتقىنكى‪:‬‬ ‫مەن ئالالھتىن باشقىنى رەب قىلىمەنمۇ‪ ،‬ھالبۇكى‬ ‫ئۇ ھەممە نەرسىنىڭ رەببى تۇرسا؟» (سۈرە‬ ‫ئەنئام ‪- 164‬ئايەت)‪ .‬ئىبنى ئابباس ‪ ‬مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :‬يەنى قانداقمۇ ئۇنىڭدىن باشقا ئىالھ‬ ‫تەلەپ قىلىمەن‪ ،‬ھالبۇكى ئۇ ھەممە نەرسىنىڭ‬ ‫رەببى تۇرسا؟‪ .‬دەسلەپكى ئايەت توغرىسىدا‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئېيتقىنكى‪« :‬مەن ئاسمانالرنى‬ ‫ۋە زېمىننى ياراتقان ئالالھتىن باشقىنى دوست‬ ‫تۇتىمەنمۇ؟ » (سۈرە ئەنئام ‪14-‬ئايەت)‪.‬‬ ‫يەنى مەبۇد ۋە ياردەمچى ۋە تايانچى ۋە پاناھ‬ ‫تىلىگۈچى قىلىمەنمۇ‪ ،‬ھالبۇكى بۇنداق قىلىش‬ ‫ياخشى كۆرۈش ۋە تائەتنى ئۆز‪-‬ئىچىگە ئالغان‬ ‫دوستلىشىش تۇرسا؟ ئارقىدىن كەلگەن ئايەت‬ ‫ھەققىدە مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئالالھتىن باشقىدىن‬ ‫ھۆكۈم تەلەپ قىلىمەنمۇ؟ ھالبۇكى ئۇ سىلەرگە‬ ‫تەپسىلىي بايان قىلىدىغان كىتابنى نازىل قىلغان‬ ‫زاتتۇر‪ ( »،‬سۈرە ئەنئام ‪- 114‬ئايەت‪ ) .‬يەنى‬ ‫‪13‬‬

‫ئالالھتىن باشقا مەن بىلەن سىلەرنىڭ ئارىمىزدا‬ ‫ھۆكۈم قىلىدىغان ۋە بىز دەتاالش قىلغان ئىشنى‬ ‫ئۇنىڭغا ھۆكۈم قىلىپ بېرىشكە ئېلىپ بارىدىغان‬ ‫كىشىنى تەلەپ قىالمدىم؟‪ .‬سەن بۇ ئۈچ ئايەتنى‬ ‫ھەقىقىي مۇالھىزە قىلساڭ ئۇنىڭ پەقەت ئالالھنىڭ‬ ‫رەب بولۇشىغا ۋە ئىسالمنىڭ دىن بولۇشىغا ۋە‬ ‫مۇھەممەد ﷺ نىڭ ئەلچى بولۇشىغا رازى بولۇش‬ ‫ئىكەنلىكىنى كۆرىسەن‪ ،‬ۋە ھەدىسنىڭمۇ شۇنى‬ ‫كۈچلەندۈرىدىغانلىقىنى كۆرىسەن‪ ،‬ۋە شۇنىڭدىن‬ ‫كېلىپ چىققانلىقىنى كۆرىسەن‪ ،‬كىشىلەرنىڭ‬ ‫كۆپىنچىسى ئالالھنىڭ رەب بولۇشىغا رازى ۋە‬ ‫ئۇنىڭدىن باشقىسىنىڭ رەب بولۇشىغا رازى‬ ‫ئەمەس‪ ،‬لېكىن ئۇنىڭ يالغۇز دوست ۋە ياردەمچى‬ ‫بولۇشىغا رازى بولمايدۇ‪ ،‬بەلكى ئۇنى قۇيۇپ‬ ‫ئۆزلىرىنى ئالالھقا يېقىنالشتۇرىدۇ دەپ ئويالپ‬ ‫كۆپ دوستالرنى تۇتۇۋالىدۇ‪ ،‬ۋە ئۇالرنى دوست‬ ‫تۇتۇش پادىشاھنىڭ ئاالھىدە ئادەملىرىنى دوست‬ ‫تۇتۇش بىلەن ئوخشاش دەپ ئوياليدۇ‪ ،‬مانا بۇ‬ ‫ئۇچۇق شېرىكتۇر‪ ،‬بەلكى تەۋھىد ئەقىدىسىدە‬ ‫ئالالھنى قۇيۇپ باشقىالر دوست تۇتىلمايدۇ ‪،‬‬ ‫قۇرئان مۇشرىكالرنىڭ ئالالھنى قۇيۇپ باشقىالرنى‬ ‫دوست تۇتۇۋالغانلىقى كۆپ سۈپەتلەيدۇ‪ ،‬كۆپ‬ ‫كىشىلەر ئالالھتىن باشقىدىن ھۆكۈم تەلەپ‬ ‫قىلىدۇ ۋە باشقىغا ھۆكۈم ئاپىرىدۇ‪ ،‬شۇنداقال‬ ‫ئىنساننىڭ ھۆكمىگە رازى بولىدۇ ‪ .‬مانا بۇ ئۈچ‬ ‫سۆز تەۋھىدنىڭ ئاساسىىدۇر « ئالالھتىن باشقىنى‬ ‫رەب تۇتماسلىق ۋە ئىالھ قىلماسلىق ۋە باشقىغا‬ ‫ھۆكۈم قىلدۇرماسلىق‪[ »،‬مدارج السالكين]‪.‬‬ ‫كىمىكى ئالالھتىن باشقىغا ھۆكۈم تەلەپ‬ ‫قىلسا‪ ،‬ئالالھتىن باشقىنى رەب ياكى ئىالھ ۋە‬ ‫ۋەلىي تۇتۇۋالغان كىشىگە ئوخشاش بۇلۇپ تاغۇتقا‬ ‫ئىمان كەلتۈرۈپ ئۇنىڭغا ئىبادەت قىلغان مۇشرىك‬ ‫ھېسابلىنىدۇ‪.‬‬ ‫ئالالھ ئۆزىدىن باشقىنى قانۇن چىقارغۇچى‬ ‫قىلغان كىشىنى ئالالھقا شېرىك كەلتۈرگۈچى‬ ‫دەپ ھۆكۈم قىلدى‪ ،‬بۇنداق كىشى بىلەن ئالالھقا‬ ‫دۇئا ۋە شاپائەتتە شېرىك كەلتۈرگەن كىشى‬ ‫ئوتتۇرىسىدا پەرق يوق‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪( :‬بىز‬ ‫دەسلەپتە سىلەرنى قانداق خەلق ئەتكەن بولساق‬ ‫يېنىمىزغا شۇنداق تەنھا كىلىسىلەر‪ ،‬بىز سىلەرگە‬ ‫ئاتا قىلغان نەرسىلەرنى ئارقاڭالردا يەنى دۇنيادا‬ ‫قۇيۇپ كەلدىڭالر‪ ،‬ئىبادەت قىلىنىشقا تېگىشلىك‬ ‫بولۇشتا ئۇالر ئالالھنىڭ شېرىكلىرى دەپ گۇمان‬ ‫قىلغان شاپائەتچىڭالرنى سىلەر بىلەن بىللە‬ ‫كۆرمەيمىزغۇ؟ ئۇالر بىلەن سىلەرنىڭ ئاراڭالردىكى‬ ‫مۇناسىۋەت ھەقىقەتەن ئۈزۈلدى‪ ،‬سىلەر شاپائەت‬ ‫قىلىدۇ دەپ گۇمان قىلغان بۇتالر بەربات بولدى)‪.‬‬ ‫سۈرە ئەنئام ‪- 94‬ئايەت‪ .‬ئالالھ يەنە بىر ئايەتتە‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪( :‬ئېيتقىنكى‪ ،‬ئېيتىپ بېقىڭالرچۇ ؟‬ ‫سىلەر ئالالھنى قۇيۇپ چوقۇنۇۋاتقان بۇتلىرىڭالر‬ ‫نېمە بىلەن چوقۇنۇشقا اليىق بولدى؟ ماڭا ئېيتىپ‬

‫بېرىڭالركى ئۇالر زېمىندىن نېمىلەرنى ياراتتى؟‬ ‫ياكى ئۇالر ئاسمانالرنى ئالالھ بىلەن بىرلىكتە‬ ‫ياراتتىمۇ؟ ياكى ئۇالرغا بىز ئايرىم كىتاب بەرگەن‬ ‫بولۇپ ئۇالر شۇ كىتابتىكى روشەن دەلىللەرگە‬ ‫ئاساسلىنامدۇ؟ ھەرگىز ئۇنداق ئەمەس‪ ،‬زالىمالر‬ ‫بىر‪-‬بىرىگە پەقەت يالغاننىال ۋەدە قىلىشىدۇ)‪.‬‬ ‫سۈرە فاتىر ‪- 40‬ئايەت‪ .‬ئالالھ يەنە مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪( :‬ئۇالرنىڭ ئالالھ رۇخسەت قىلمىغان‬ ‫نەرسىلەرنى دىن قىلىپ بېكىتكەن مەبۇدلىرى‬ ‫بارمۇ؟ ئالالھنىڭ ئۇالرغا بېرىلىدىغان ئازابنى‬ ‫قىيامەتكىچە تەخىر قىلىش توغرىسىدىكى ھۆكمى‬ ‫بولمىسا ئىدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ ئارىسىدا ئەلۋەتتە‬ ‫دۇنيادىال ھۆكۈم چىقىرىلغان بۇالتتى‪ ،‬ئۆزلىرىگە‬ ‫زۇلۇم قىلغۇچىالر يەنى كاپىرالر قاتتىق ئازابقا‬ ‫دۇچار بولىدۇ)‪ .‬سۈرە شۇرا ‪- 20‬ئايەت‪ .‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ :‬مۇشرىكالرنىڭ شېرىكلىرى (يەنى‬ ‫شەيتانالر) مۇشرىكالرنى ھاالك قىلىش ۋە ئۇالرنىڭ‬ ‫دىنىنى قااليمىقانالشتۇرۇش ئۈچۈن‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫نۇرغۇنلىرىغا بالىلىرىنى ئۆلتۈرۈشنى‪ ،‬شۇنىڭدەك‬ ‫چىرايلىق كۆرسەتتى‪ .‬سۈرە ئەنئام ‪ – 137‬ئايەت‪.‬‬ ‫يەنە ئالالھ ھۆكۈم قىلىش ۋە شەرىئەت‬ ‫يولغا قۇيۇشتا يېگانە ئىكەنلىكىنى ئىبادەت ۋە‬ ‫قۇربانلىقنى يېگانە ئالالھقىال قىلمىغان كىشىگە‬ ‫قارشى ھۆججەت قىلدى‪ ،‬خۇددى رۇبۇبىيەتتىكى‬ ‫ۋە ئىسىم‪-‬سۈپەتتىكى تەۋھىدىنى ئۇلۇھىيەتتىكى‬ ‫تەۋھىدنى الزىم تۇتمىغان كىشىگە قارشى ھۆججەت‬ ‫قىلغىنىغا ئوخشاش‪ .‬ئالالھ بۇ ھەقتە يۈسۈپ‬ ‫ئەلەيھىسساالمنىڭ تىلى ئارقىلىق مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫( تۈرمىداش ئاغىنىلەر‪ ،‬تارقاق كۆپ مەبۇدالر‬ ‫ياخشىمۇ ياكى قۇدرەتلىك بىر ئالالھ ياخشىمۇ؟‬ ‫سىلەرنىڭ ئالالھنى قۇيۇپ ئىبادەت قىلىۋاتقىنىڭالر‬ ‫پەقەت سىلەر ئۆزۈڭالر ۋە ئاتا بوۋاڭالر ئاتىۋالغان‬ ‫بۇتالرنىڭ ۋە غەيرىنىڭ ناملىرىدىنال ئىبارەت‪ ،‬ئاشۇ‬ ‫بۇت ۋە غەيرىيلەرنىڭ ئالالھنىڭ شېرىكى بۇلىشى‬ ‫توغرىسىدا ئالالھ ھېچقانداق دەلىل چۈشۈرگىنى‬ ‫يوق‪ ،‬ئىبادەت ۋە دىن بارىسىدىكى بارچە‬ ‫ھۆكۈملەر پەقەت ئالالھقىال مەنسۇپ‪ ،‬ئۇ سىلەرنى‬ ‫پەقەت ئۆزىگىال ئىبادەت قىلىشقا بۇيرۇغان‪ ،‬بۇ‬ ‫توغرا دىندۇر‪ ،‬لېكىن كىشىلەرنىڭ كۆپىنچىسى‬ ‫بۇنى بىلمەيدۇ)‪ .‬سۈرە يۈسۈپ ‪-40- 39‬ئايەت‪.‬‬ ‫ئالالھ يەنە مۇنداق دەيدۇ‪ « :‬ئۇالرغا ئىبراھىمنىڭ‬ ‫قىسسىسىنى ئوقۇپ بەرگىن‪ ،‬ئۆز ۋاقتىدا ئۇ‬ ‫ئاتىسىغا ۋە قوۋمىگە نېمىگە ئىبادەت قىلىسىلەر‬ ‫دېدى‪ ،‬ئۇالر بۇتالرغا ئىبادەت قىلىمىز ۋە بۇ‬ ‫ئىبادەتنى داۋامالشتۇرىمىز دېيىشتى‪ ،‬ئىبراھىم‬ ‫ئېيتتى؛ دۇئا قىلغان چېغىڭالردا ئۇالر دۇئايىڭالرنى‬ ‫ئاڭالمدۇ؟ يا سىلەرگە پايدا يەتكۈزەلەمدۇ؟ يا‬ ‫زىيان يەتكۈزەلەمدۇ؟ ئۇالر ئېيتتى؛ ئۇنداق‬ ‫ئەمەس ئاتا بوۋىلىرىمىزنىڭ شۇنداق قىلغانلىقىنى‬ ‫بىلدۇق‪ ،‬ئىبراھىم ئېيتتى؛ ئېيتىپ بېقىڭالرچۇ‬ ‫سىلەرنىڭ ئىبادەت قىلغىنىڭالر نېمە؟ سىلەرنىڭ‬

‫ئەڭ قەدىمكى ئەجدادىڭالرنىڭ ئىبادەت قىلغىنى‬ ‫نېمە؟ ئۇالر يەنى بۇتالر مىنىڭ دۈشمىنىمدۇر‪،‬‬ ‫پەقەت ئالەملەرنىڭ رەببى مىنىڭ رەببىمدۇر‪ ،‬ئۇ‬ ‫مېنى ياراتقان‪ ،‬ئۇ مېنى ھىدايەت قىلىدۇ‪ ،‬ئۇ‬ ‫مېنى تاماق بىلەن تەمىنلەيدۇ‪ ،‬ئۇسسۇلۇق بىلەن‬ ‫تەمىنلەيدۇ‪ ،‬ئاغرىپ قالسام ئۇ مېنى ساقايتىدۇ‪ ،‬ئۇ‬ ‫مېنى قەبزى روھ قىلىدۇ كېيىن يەنە تىرىلدۈرىدۇ‪،‬‬ ‫قىيامەت كۈنى ئۇنىڭ مېنىڭ خاتالىقىمنى‬ ‫مەغپىرەت قىلىشىنى ئۈمىد قىلىمەن رەببىم ماڭا‬ ‫ھۆكۈم بەرگىن ۋە مېنى سالىھالرغا قوشقىن‪».‬‬ ‫سۈرە شۇئەرا ‪-83- 69‬ئايەت‪ .‬ئالالھ شەرىئەت‬ ‫يولغا قۇيۇشتا ئۆزىگە شېرىك كەلتۈرۈپ ئالىملىرىغا‬ ‫ئىبادەت قىلغۇچى بىلەن ئەيسا ئەلەيھىسساالمنى‬ ‫ئالالھقا شېرىك كەلتۈرۈپ ئىبادەت قىلغۇچىنى‬ ‫بىرگە كەلتۈردى‪ ،‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬ئۇالر‬ ‫ئۆزلىرىنىڭ ھىبرىلىرىنى‪ ،‬راھىبلىرىنى (يەھۇدىيالر‬ ‫باشلىقلىرىنى‪،‬‬ ‫دىنىي‬ ‫ناساراالرنىڭ‬ ‫بىلەن‬ ‫ئۆلىمالىرىنى) ۋە مەريەم ئوغلى مەسىھنى مەبۇد‬ ‫قىلىۋالدى‪( .‬ھالبۇكى) ئۇالر پەقەت بىر ئىالھقا‬ ‫ئىبادەت قىلىشقا بۇيرۇلغان ئىدى‪ ،‬ئۇنىڭدىن ھېچ‬ ‫مەبۇد (بەرھەق) يوقتۇر‪ ،‬ئالالھ ئۇالرنىڭ شېرىك‬ ‫كەلتۈرگەنلىكلىرىدىن پاكتۇر‪ .‬سۈرە تەۋبە ‪– 31‬‬ ‫ئايەت‪.‬‬ ‫بىر ساھابە 'ئەبۇل ھەكەم' دەپ كۇنىيە‬ ‫بىلەن چاقىرىلغاندا‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ﷺ ئاشۇنداق‬ ‫چاقىرىشتىن يەنى ھاكىمنىڭ دادىسى دەپ‬ ‫كىنايە قىلىپ چاقىرىلىشتىن توسۇپ مۇنداق‬ ‫دېگەن‪«:‬شەك شۈبھىسىز ئالالھ ھۆكۈم قىلغۇچى‬ ‫ھاكىمدۇر‪ ،‬ھۆكۈم پەقەت ئالالھقا خاستۇر» ئەبۇ‬ ‫داۋۇد ۋە نەسەئى رىۋايەت قىلغان‪.‬‬ ‫كىمكى سايالمغا ئاۋاز بېرىش ۋە دىمىكراتىيەدىن‬ ‫پەتىۋا سوراش ۋە يەرلىك قانۇن مەھكىمىلىرىگە‬ ‫ھۆكۈم ئېلىپ بارغان كىشىلەرگە ئوخشاش‪،‬‬ ‫تاغۇتنىڭ ھۆكۈمىگە ۋە ئۇنىڭ قانۇنىغا تەسلىم‬ ‫بولسا (بويسۇنسا) ئىسالمنىڭ ئەسلىدىن چىقىپ‬ ‫تاغۇتقا ئىمان كەلتۈرۈپ شۇنىڭغا ئىبادەت‬ ‫قىلغان بولىدۇ‪ ،‬ئىسالمنىڭ ئەسلى بولسا‪ ،‬ال إله‬ ‫إال هللا يەنى ئالالھتىن باشقا ھەقىقىي مەبۇد ۋە‬ ‫ئىتائەت قىلىنىدىغان ئىالھ يوق دەپ گۇۋاھلىق‬ ‫بېرىش‪ ،‬ۋە ئۇنىڭ ماھىيىتى ئالالھقا ئىخالسمەن‬ ‫بولۇش ۋە تەسلىم بولۇشتۇر‪ ،‬كىمكى بۇالرنى‬ ‫تاغۇتتىن ساقالنغان ئۇنىڭدىن ئادا‪-‬جۇدا بولغان‬ ‫مۇۋەھھىد مۇسۇلمان دەپ قارىسا‪ ،‬ئۇنىڭ قەبرىسى‬ ‫كولىنىشتىن بۇرۇن ئىسالم دىنىغا قايتىۋالسۇن‪.‬‬ ‫رەببىم بىزنى سەبىرچان قىلغىن‪ ،‬بىزنى‬ ‫مۇسۇلمانالردىن قىلغىن ۋە بىزنى سالىھالرغا‬ ‫قوشقىن‪.‬‬

‫ماقالىلەر‬

‫‪14‬‬

15

‫ئــاڭالپ ئىتائــەت قىلىــش‬ ‫ئۈچىنچــى‪:‬‬ ‫بويســۇنۇش بىلــەن ئالالھنىــڭ ئەمرىنــى بەجــا‬ ‫كەلتــۈرۈش توغرىســىدا‬ ‫ئالــاھ مۇنــداق دەيــدۇ‪( :‬ئــى مۆئمىنلــەر‬ ‫ئالالھنىــڭ ســىلەرگە بەرگــەن نېمىتىنــى‬ ‫ۋە ســىلەر بىلــەن قىلغــان مۇئاھىدىســىنى‬ ‫ئەســلەڭالر‪ ،‬ئەينــى زامانــدا ســىلەر‪ :‬ئاڭلىــدۇق‬ ‫ۋە ئىتائــەت قىلــدۇق دېگــەن ئىدىــڭالر)‪ .‬ئۇبادە‬ ‫رەزىيەلالھــۇ ئەنھۇنىــڭ مۇنــداق دېگەنلىكــى‬ ‫رىۋايــەت قىلنىــدۇ‪ ( :‬بىــز رەســۇلۇلالھ ﷺ گــە‬ ‫كۈچلــۈك ياكــى ئاجىزلىقىمىــزدا بولســۇن‪،‬‬ ‫قىيىنچىلىــق ياكــى ئاسايىشــلىقتا بولســۇن‪،‬‬ ‫تاكــى ئۇنىڭدىــن ئوپئوچــۇق بىــر كۇفۇرلۇقنــى‬ ‫كۆرمىگىچــە ھــەر ئىشــتا ئۇنىــڭ ھەققىــدە‬ ‫دەتــاالش قىلماســلىققا بەيئــەت بــەردۇق) يەنــە‬ ‫بىــر رىۋايەتتــە مۇنــداق دېيىلگــەن‪( :‬روھلــۇق‬ ‫ۋە ســولغۇن ۋاقىتتــا بولســۇن ئۇنىــڭ ســۆزىنى‬ ‫ئــاڭالپ ئىتائــەت قىلىشــقا بەيئــەت بــەردۇق)‪،‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ مۇنــداق دېگــەن‪( :‬ئالالھنىــڭ‬ ‫كىتابــى بىلــەن ســىلەرگە بىــر قــۇل ئەمىــر‬ ‫بولغــان تەقدىردىمــۇ ئۇنىــڭ ســۆزىنى ئــاڭالپ‬ ‫ئىتائــەت قىلىــڭالر)‪.‬‬ ‫ھافىــز [الفتــح فــي الأحــاديث البــاب]‬ ‫دېگــەن كىتابىــدا مۇنــداق دېگــەن‪ :‬ئىتائــەت‬ ‫قىلىشــتىكى بۇيــرۇق ئىمامالرغىــا ئەمــەس‬ ‫بەلكــى بارلىــق ئەمىــر باشــلىقالرغا ئىتائــەت‬ ‫قىلىشــنى كۆرســىتىدۇ‪ .‬رەســۇلۇلالھ ﷺ مۇنــداق‬

‫دېگــەن‪ ( :‬مــەن ســىلەرنى ئالــاھ مــاڭا بۇيرۇغــان‬ ‫بــەش نەرســىگە بۇيرۇيمــەن ئــۇ بولســىمۇ جامائەتنــى‬ ‫الزىــم تۇتــۇش‪ ،‬ئــاڭالپ ئىتائــەت قىلىــش‪ ،‬ھىجــرەت‬ ‫قىلىــش ۋە جىھــاد قىلىشــتۇر)‪.‬‬ ‫بــۇ يــەردە كــۆپ تەكىتلــەش زۆرۈر بولغــان‬ ‫مەســىلە شــۇكى‪ :‬قىيىنچىلىــق يامــان ئەھۋالدىمــۇ‬ ‫بۇيرۇقنــى ئــاڭالپ ئىتائــەت قىلىــپ‪ ،‬ئالالھنىــڭ‬ ‫بۇيرۇقلىرىنــى بەجانىدىــل بەجــا كەلتۈرۈشــنىڭ‬ ‫ھەقىقىــي ماھىيىتــى بولســا ئەنــە شــۇ ئېغىرچىلىققىمــۇ‬ ‫رازى بولغــان ھالــدا پەقەتــا ئالالھتىــن يــاردەم تىلــەپ‬ ‫ئاســانلىق بېرىشــىنى ئۈمىــد قىلىشــىدۇر‪.‬‬ ‫بىــز جەڭلىرىمىــزدە گۇنــاھ مەســىيەتتىن كــۆپ ئــاگاھ‬ ‫بولىشــىمىز الزىــم‪ .‬ئەكىســچە بولغانــدا بــۇ كۆپىنچــە‬ ‫جەڭدىكــى مەغلۇبىيــەت مۇســىبەتلەرنىڭ ســەۋەبى‬ ‫بولــۇپ قالىــدۇ‪.‬‬ ‫خــۇددى رەســۇلۇلالھ ﷺ نىــڭ ســاھابىلەر بىلــەن‬ ‫ئوھــۇد جېڭىدىكــى ئەھۋالىــدەك‪ ،‬ئەينــى چاغــدا‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ قوشــۇنلىرىغا تۇرىدىغــان ئورۇنلىرىنــى‬ ‫بەلگىلــەپ بەرگــەن بولــۇپ‪ ،‬ئوقياچىالرنــى بولســا‬ ‫دۈشــمەنلەرنىڭ قايســى يۈلىنىشــتىن ھۇجۇمغــا‬ ‫ئۆتكەنلىرىنــى كۆزىتىــپ ئۇالرنىــڭ ھــەر تەرەپتىــن‬ ‫كېلىدىغــان ھۇجۇمىدىــن ئــۆز سەپداشــلىرىنى‬ ‫قوغدايدىغــان ھىمايــە قىلىدىغــان بىــر ئورۇنغــا قويــۇپ‬ ‫مۇنــداق دېگــەن ئىــدى‪( :‬بىزنــى كەينىمىزدىــن ھىمايــە‬ ‫قىلىــڭالر‪ ،‬بىزنىــڭ ئۆلتۈرۈلگىنىمىزنــى كۆرســەڭالرمۇ‬ ‫يــاردەم قىلىــش ئۈچــۈن چۈشــمەڭالر ئورنۇڭالردىــن‬ ‫ئايرىلمــاڭالر‪ ،‬ۋە ياكــى بىزنىــڭ غەنىيمەتلەرنــى‬ ‫ئېلىۋاتقىنىمىزنــى كۆرگــەن تەقدىردىمــۇ ســىلەرگە‬ ‫بۇيرۇقــۇم كەلمىگىچــە غەنىيمــەت ئالىدىغانغــا ئالدىــراپ‬ ‫ئورنۇڭالردىــن ئايرىلمــاڭالر)‪ .‬ئەممــا ئوقياچىــار‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ نىــڭ بۇيرۇقىغــا رىئايــە قىلمىغانلىقتىن‪،‬‬ ‫بــۇ تائىپىنىــڭ ســەۋەنلىكى تۈپەيلــى‪ ،‬نەتىجىــدە‬ ‫مۇســۇلمانالرغا نىســبەتەن چــوڭ تاالپــەت مەغلۇبىيــەت‬ ‫يەتتــى‪.‬‬ ‫مانــا بــۇ قوشــۇن ســادىر قىلغــان خاتالىقىنىــڭ‬ ‫جازاســى ئىنتايىــن تېــز كېلىدىغانلىقىنــى كۆرســىتىپ‬ ‫بېرىــدۇ‪ ،‬قوشــۇندىن بىــر ئەســكەرنىڭ كۆرسەتمىســى‬ ‫ئەمىرنىــڭ بۇيــرۇق كۆرسەتمىســىگە قارشــى كەلســە‪،‬‬ ‫قارىماققــا ئــاددى ھېــچ ئىــش بولمايدىغانــدەك‬ ‫كۆرۈنســىمۇ ئەمەلىيەتتــە ئــۇ چــوڭ خاتالىــق‬ ‫ھېســابلىنىدۇ‪ ،‬شــۇنداقال چــوڭ بىــر يامانلىقنىــڭ‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪16‬‬

‫ئىشــىكىنى ئاچقــان بولىــدۇ‪ ،‬شۇڭالشــقا ئەمىرلــەر‬ ‫شــەرىئەتكە زىــت بولغــان بىــرە مەئســىيەتكە‬ ‫بۇيرىمىســىال قوشــۇننىڭ چوقــۇم ئۇالرغــا ئىتائــەت‬ ‫قىلىــش ئارقىلىــق رەببىگــە ھەقىقىــي يوســۇندا‬ ‫ئىبــادەت قىلغۇچىالردىــن بۇلىشــى الزىمــدۇر‪.‬‬ ‫ئەســكىرىي مەشــىقتىكى تــۈزۈم ھــەم ئەمىرنىــڭ‬ ‫خالىــس ھەققــى بولــۇپ‪ ،‬ئۇنىــڭ تۈزۈمــى‬ ‫بۇيرۇقىدىــن چىقىشــقا بولمايــدۇ‪ ،‬ئىتائىتىدىــن‬ ‫چىققانالرغــا نەســىھەت قىلىــش ۋاجىپتــۇر‪ ،‬چۈنكــى‬ ‫قائىــدە بۇيىچىمــۇ ئىمــام ۋە ئەمىرلەرنىــڭ پىكرىنــى‬ ‫مۇســۇلمانالردىن بىرەســىنىڭ پىكىــرى بۇيىچــە‬ ‫رەت قىلىــپ قارشــى چىقىشــقا بولمايــدۇ‪ ،‬بۇنىڭــدا‬ ‫ئۇنىــڭ كۆپلۈكنىــڭ ئەكســىچە يالغــۇز پىكىــردە‬ ‫بولغانلىقــى كــۆزدە تۇتۇلىــدۇ‪.‬‬ ‫ئــى ئالالھنىــڭ بەندىلىــرى قىيىنچىلىــق ۋە‬ ‫مۈشــكۈللۈكتىمۇ ئەمىرنىــڭ ســۆزىنى ئــاڭالپ‬ ‫ئىتائــەت قىلىشــنىڭ كاتتــا نىئمــەت ئىكەنلىكىگــە‬ ‫قــاراڭالر‪ ،‬ئوھــود جېڭىدىــن كېيىــن رەســۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ ئەبــۇ ســۇفياننىڭ كەينىگــە قايتىــپ‪ ،‬قالغــان‬ ‫مۇســۇلمانالر قوشــونىنىمۇ بىــر تــەرەپ قىلىۋېتىشــنى‬ ‫ئىــرادە قىلغانلىقىنــى بىلگــەن چاغــدا‪ ،‬جەڭــدە‬ ‫مۇســۇلمانالرغا يەتكــەن زور تاالپەتنىــڭ تەســىرىدىن‬ ‫يارىالنغــان ۋە ئازابلىنىۋاتقانالرنىــڭ ھالىغاقــاراپ‬ ‫قاتتىــق قايغۇرغــان ئىــدى‪.‬‬ ‫شــۇندىن كىيىــن ئــۇالر ئالــاھ ۋە رەســۇلىنىڭ‬ ‫ئىتائىتىگــە ھەقىقىــي ئــاۋاز قۇشــتى‪ .‬ئالــاھ ئېيتىدۇ‪:‬‬ ‫(ئوھــود جېڭىــدا يارىالنغاندىــن كېيىــن ئالالھننــڭ‬ ‫ۋە پەيغەمبەرنىــڭ چاقىرىقىغــا ئــاۋاز قوشــقانالر‪،‬‬ ‫ئەنــە ئۇالردىــن ياخشــى ئەمەلنــى قىلغانــار ۋە‬ ‫تەقۋادارلىــق قىلغانــار كاتتــا ســاۋابقا ئېرىشــىدۇ)‪.‬‬ ‫شــۇنىڭدەك‪ ،‬مۇســۇلمانالر ئەھــزاب ئۇرىشــىدىن‪،‬‬ ‫جەڭنىــڭ ئاۋۋالقــى قايغۇســى كۆتۈرۈلــۈپ‬ ‫خاتىرجەملىــك نېئمىتىدىــن بەھرىلەنگــەن خۇشــال‬ ‫ھالەتتــە قايتىشــقان چاغلىرىدىمــۇ ھــەم ئەھــۋال‬ ‫ئەنــە شــۇنداق بولغــان ئىــدى‪.‬‬ ‫شــۇ چاغــدا ئۇالردىــن تېخــى جەڭنىــڭ ئىزناســى‬ ‫توپــا ـ چاڭلىــرى كەتمــەي تــۇرۇپ ئۇالرغــا يەنــە‬ ‫بىــر غازاتنىــڭ ئەمــرى كەلگــەن ئىــدى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ ئۇالرغــا (ھەممىــڭالر ئەســىرنى پەقــەت بەنىــي‬ ‫قۇرەيــزەدە ئۇقــۇڭالر) دېگــەن بولــۇپ‪ ،‬شــۇنىڭغا‬ ‫بىنائــەن ئــۇالر ئالــاھ ۋە رەســۇلىنىڭ ئەمرىگــە ئــاۋاز‬ ‫قوشــۇپ ئىتائــەت قىلىشــقان ئىــدى ‪ ،‬نەتىجىــدە‬ ‫ئەمىرنىــڭ بۇيرۇقىنــى ئــاڭالپ ئىتائــەت قىلىــپ‬ ‫ئالالھنىــڭ ئەمرىنــى بەجــا كەلتۈرگەنلىــك بىلــەن‬ ‫دۈشــمەنلەر ئۈســتىدىن غەلىبە نۇســرەتكە ئېرىشــتى‪.‬‬ ‫ســەھى مۇســلىمدا ئەبــى ھۇرەيرىدىــن رىۋايــەت‬ ‫قىلىنغــان بىــر ھەدىســتە رەســۇلۇلالھ ﷺ نىــڭ‬ ‫مۇنــداق دېگەنلىكىنــى نەقىــل قىلىــدۇ‪( :‬كىــم مــاڭا‬ ‫ئىتائــەت قىلســا ئالالھقــا ئىتائــەت قىلغــان بولىــدۇ‪،‬‬ ‫كىــم مــاڭا ئاســىي بولســا ئالالھقــا ئاســىي بولغــان‬ ‫بولىــدۇ‪ ،‬كىمىكــى ئەمىرلەرگــە ئىتائــەت قىلســا مــاڭا‬ ‫ئىتائــەت قىلغــان بولىــدۇ‪ ،‬ئۇالرغــا ئاســىيلىق قىلســا‬ ‫‪17‬‬

‫مــاڭا ئاســىيلىق قىلغــان بولىــدۇ)‪.‬‬ ‫ئەمىرگــە ئــاڭالپ ئىتائــەت قىلىشــقا ئېلىــپ‬ ‫بارىدىغــان ئىشــاردىن‪:‬‬ ‫‪- 1‬ئەمىرلەردىن ياخشــى گۇمان قىلىش‪.‬‬ ‫ئالــاھ مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬ئــى مۆمىنلــەر! كــۆپ‬ ‫گۇماندىــن ســاقلىنىڭالر‪ ،‬ھەقىقەتــەن بــەزى‬ ‫گۇمانــار گۇناھتــۇر‪.‬‬ ‫بارلىــق مۇســۇلمانالردىن ياخشــى گۇمــان قىلىــش‬ ‫ۋاجىــپ بولغانىكــەن ئەمىرلەردىــن ياخشــى گۇمــان‬ ‫قىلىــش تېخىمــۇ ۋاجىــپ‪ .‬ئەمىرلەردىــن يامــان‬ ‫گۇمــان قىلىشــتىنمۇ كۆپــرەك جىھادقــا زىيانلىــق‬ ‫ئىــش يــوق‪ ،‬قانداقمــۇ زىيــان كەلتۈرمىســۇن‬ ‫گۇمــان ئــەڭ يالغــان ســۆز تۇرســا‪ .‬رەســۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫مۇنــداق دەيــدۇ‪« :‬گۇمانخورلىقتىــن ســاقلىنىڭالر‬ ‫ھەقىقەتــەن گۇمــان ئــەڭ يالغــان ســۆزدۇر»‪.‬‬ ‫ســاھىب فەيــزۇل قەدىــر مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬بىــر‬ ‫ئادەمنىــڭ ئورۇنســىز باشــقا كىشــىدىن يامــان گۇمان‬ ‫قىلىشــى ئۇنىــڭ دۇرۇس كىشــى ئەمەســلىكىگە‬ ‫دەلىــل‪ .‬خــۇددى ئىنســاننىڭ قىلىقــى يامــان بولســا‬ ‫گۇمانلىرىمــۇ يامــان بولــدى دېيىلگەنــدەك‪.‬‬ ‫‪ - 2‬ئەمىرنــى ھۆرمەتلەش‪.‬‬ ‫مۇســنەدتە ئابدۇلــا ئىبنــى ئەمىــر ئبنــى‬ ‫ئــاس مۇئازنىــڭ مۇنــداق دېگەنلىكىنــى رىۋايــەت‬ ‫قىلىــدۇ‪ :‬رەســۇلۇلالھ ﷺ بىزگــە بــەش ئىشــتا‬ ‫ئەھــدە قىلــدى‪ ،‬كىمكــى شــۇ بــەش ئىشــنى قىلســا‬ ‫ئالــاھ شــۇ كىشــىگە كېپىــل بولىــدۇ‪ ،‬كېســەل‬ ‫يوقلىغــان كىشــى‪ ،‬ياكــى جىنازىغــا ئەگەشــكەن‬ ‫كىشــى‪ ،‬ياكــى جەڭگــە چىققــان كىشــى‪ ،‬ياكــى‬ ‫ئىززەتلــەش ھۆرمەتلــەش مەقســىتىدە ئىمامنىــڭ‬ ‫ئالدىغــا كىرگــەن ياكــى ئىمامدىــن كىشــىلەرگە ۋە‬ ‫كىشــىلەردىن ئىمامغــا ســاالم يەتكــۈزۈش ئۈچــۈن‬ ‫ئىمامنىــڭ ئۆيىــدە ئولتۇرغــان كىشــى‪ ،‬ئەمىرنــى‬ ‫ئىززەتلــەش ۋە ھۆرمەتلــەش‪ ،‬ئۇنىڭغــا ئىتائــەت‬ ‫قىلىــش ۋە يــاردەم بېرىــش‪ ،‬ئەخالقــى ۋە قىياپــەت‬ ‫جەھەتتىكــى گۈزەللىكلەرنــى تىلغــا ئىلىــش بىلــەن‬ ‫ئۇنــى ياخشــىلىققا بۇيــرۇپ يامانلىقتىــن توســۇش‪،‬‬ ‫بۇيــرۇق ۋە چەكلىمىلىرىنــى ئىجــرا قىلىشــقا‬ ‫ئالدىــراش ۋە مەخپىــي نەســىھەت قىلىــش بىلــەن‬ ‫بولىــدۇ‪.‬‬ ‫]فەتھــى[ دە ھافىزنىــڭ نەقىــل كەلتۈرۈشــىچە‪:‬‬ ‫مۇســۇلمانالرنىڭ ئىماملىرىغــا نەســىھەت قىلىشــى‬ ‫ئۇالرنىــڭ ئــۆز ئۈســتىگە ئالغــان مەجبۇرىيەتلىرىنــى‬ ‫ئــادا قىلىشــقا يــاردەم بېرىشــى‪ ،‬غەپلەتتــە قالغــان‬ ‫ۋاقىتتــا ئاگاھالنــدۇرۇش خاتاالشــقان ۋاقىتتــا‬ ‫ئىللەتلىرىنــى توسۇشــى‪ ،‬كاتىپلىــق قىلىــپ بېرىــش‬ ‫ئۇالرغــا شــىكايەت قىلىــپ كەلگــەن كىشــىلەرنى‬ ‫قايتۇرۇشــى ئەمرنــى ھۆرمەتلىگەنلىــك‪ ،‬يــاردەم‬ ‫بەرگەنلىــك بولىــدۇ‪.‬‬ ‫تۆتىنچــى‪ :‬ســەۋر قىلىــش ۋە مۇســتەھكەم‬ ‫تــۇرۇش‪.‬‬ ‫ئالــاھ مۇنــداق دەيــدۇ‪( :‬ئــى مۆمىنلــەر! تائــەت‬ ‫ئىبادەتنىــڭ مۇشــەققەتلىرىگە ۋە ســىلەرگە يەتكــەن‬

‫ئېغىرچىلىقالرغــا ســەۋر قىلىــڭالر‪ ،‬دۈشــمەنلەرگە‬ ‫زىيــادە چىدامچــان بۇلــۇڭالر (چېگراالرنــى ســاقالپ)‬ ‫جىھادقــا تەييــار تــۇرۇڭالر مەقســىتىڭالرغا يىتىــش‬ ‫ئۈچــۈن ئالالھتىــن قورقــۇڭالر»‪ .‬چۈنكــى يــول‬ ‫ئــۇزۇن ئوزۇق‪-‬تۈلۈكتىــن بولۇشــى زۆرۈر‪ ،‬ئــازاب‪-‬‬ ‫ئوقۇبەتلىــرى كــۆپ بولغىنــى ئۈچــۈن ســەۋرچان‬ ‫ۋە مۇســتەھكەم بولۇشــى كېــرەك‪ .‬چۈنكــى جىھــاد‬ ‫ئالــاھ بىزگــە پــەرز قىلغــان ئىبــادەت‪ ،‬شــۇڭا ھــەر‬ ‫قانچــە جاپالىــق ۋە زېرىكىشــلىك بولســىمۇ‪ ،‬باتىــل‬ ‫تــاراپ كەتكــەن‪ ،‬غەلىبــە نۇســرەت ئــاز بولســىمۇ بــۇ‬ ‫يولنــى داۋامالشتۇرىشــىمىز كېــرەك‪.‬‬ ‫ئىمــام مالىــك زەيىــد ئىبنــى ئەســلەمنىڭ‬ ‫مۇنــداق دېگەنلىكىنــى رىۋايــەت قىلىــدۇ‪ ،‬ئەبــۇ‬ ‫ئۇبەيــدە ئىبنــى جــەرراھ ئۆمــەر ئىبنــى خەتتاپقــا‪-‬‬ ‫رۇملۇقالرنىــڭ ئۆزىلىرىگــە قارشــى توپالنغانلىقىنــى‬ ‫ئۇالردىــن خەۋەپســىرىگەنلىكى توغرىســىدا‪-‬خەت‬ ‫يــازدى‪ ،‬ئۆمــەر رەزىيەلالھــۇ ئەنھــۇ ئۇنىڭغــا‪-‬‬ ‫ھەقىقەتــەن ئالــاھ بىــر مۆئمىــن بەندىگــە‬ ‫قاتتىقچىلىقنــى چۈشۈرســە كەينىدىــن چىقىــش‬ ‫يولىنــى قىلىــپ بىرىــدۇ‪ ،‬ھەرگىزمــۇ قىيىنچىلىــق‬ ‫ھەرگىــز داۋامالشــمايدۇ‪ ،‬ئالــاھ ئۆزىنىــڭ‬ ‫كىتابىــدا مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬ئــى مۆمىنلــەر! تائــەت‬ ‫ئىبادەتنىــڭ مۇشــەققەتلىرىگە ۋە ســىلەرگە يەتكــەن‬ ‫ئېغىرچىلىقالرغــا ســەۋر قىلىــڭالر‪ ،‬دۈشــمەنلەرگە‬ ‫زىيــادە چىدامچــان بۇلــۇڭالر (چېگراالرنــى ســاقالپ)‬ ‫جىھادقــا تەييــار تــۇرۇڭالر مەقســىتىڭالرغا يىتىــش‬ ‫ئۈچــۈن ئالالھتىــن قورقــۇڭالر‪ .‬ئالــاھ يەنــە مۇنــداق‬ ‫دەيــدۇ‪« :‬بىــز ســىلەرنى بىــر ئــاز قورقۇنــچ بىلــەن‬ ‫بىــر ئــاز قەھەتچىلىــك بىلــەن ۋە ماللىرىڭالرغــا‬ ‫جانلىرىڭالرغــا بالىلىرىڭالرغــا زىرائەتلىرىڭالرغــا‬ ‫يېتىدىغــان زىيان بىلەن چوقۇم ســىنايمىز «بېشــىغا‬ ‫كەلگــەن مۇســىبەت زىيــان زەخمەتلەرگــە» ســەۋر‬ ‫قىلغۇچىالرغــا (جەننــەت) بىلــەن خــۇش خــەۋەر‬ ‫بەرگىــن‪ .‬ئەبــۇ جەئپــەر تەبــەرى مۇنــداق دەيــدۇ‪:‬‬ ‫بــۇ ئالــاھ تەرەپتىــن كەلگــەن خــەۋەر‪ ،‬ئالــاھ‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ نىــڭ ئەگەشــكۈچىلىرىگە كىمنىــڭ‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ قــا ئەگىشــىدىغانلىقىنى ســىناش‬ ‫ئۈچــۈن قاتتىقچىلىقــار بىلــەن ســىنايدىغانلىقىنى‬ ‫ســۆزلىدى‪.‬‬ ‫لېكىــن ســەۋرنىڭ ئاقىۋىتــى ياخشــى‪ .‬ئالــاھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ « :‬ئەگەر ســەۋر قىلســاڭالر بۇ ســەۋر‬ ‫قىلغۇچىــار ئۈچــۈن ياخشــى»‪ .‬ئالالھتىــن يــاردەم‬ ‫تەلــەپ قىلىــڭالر ســىلەردىن ئىلگىــرى ئۆتكــەن‬ ‫مۇجاھىتالرنىــڭ ســۆزىنى دەڭالر‪ ،‬ئالــاھ مۇنــداق‬ ‫دەيــدۇ‪ :‬ئــۇالر جالــۇت ۋە ئۇنىــڭ ئەســكەرلىرى‬ ‫بىلــەن ئۇچراشــقان ۋاقىتتــا «رەببىمىــز قەلبىمىزنــى‬ ‫چىدامچانلىــق بىلــەن تولدۇرغىــن‪ ،‬قەدەملىرىمىزنــى‬ ‫«ئــۇرۇش مەيدانلىرىــدا» ســاباتلىق قىلغىــن‪،‬‬ ‫كافىــر قوۋمىگــە قارشــى بىزگــە يــاردەم بەرگىــن‬ ‫دېــدى‪ .‬ســىناققا ئۇچرىغــان مۇۋەھھىدلەرنىــڭ‬ ‫ســۆزى‪ :‬ئــى رەببىمىــز قەلبلىرىمىزنــى چىدامچانلىــق‬ ‫بىلــەن تولدۇرغىــن بىزنــى مۇســۇلمانالر قاتارىــدا‬

‫ۋاپــات تاپقۇزغىــن‪ .‬ئــۇالر ھەســرەت چەككۈچــى‬ ‫كافىــر بولغىنىدىــن كىيىــن ياخشــىلىققا ئېرىشــكەن‬ ‫شــەھىدلەردىن بولــدى‪.‬‬ ‫بىلگىنكــى ئالەملەرنىــڭ توغرىســىدا ئەڭ ياخشــى‬ ‫يەتكۈزگۈچــى رەســۇلۇلالھ ﷺ مۇنــداق دەيــدۇ‪:‬‬ ‫ھەقىقەتــەن ئۈممــەت ســاڭا بىــر ئىشــتا پايــدا‬ ‫يەتكــۈزۈش ئۈچــۈن توپالنســا ئالــاھ ســاڭا تەقدىــر‬ ‫قىلغاندىــن باشــقا ھېــچ نەرســە پايــدا بېرەلمەيــدۇ‪،‬‬ ‫ئەگــەر ئۈممــەت ســاڭا زىيــان يەتكۈزمەكچــى‬ ‫بولســا ئالــاھ ســاڭا تەقدىــر قىلغاندىــن باشــقا‬ ‫زىيــان يەتكۈزەلمەيــدۇ‪ .‬يەنــە مۇنــداق دەيــدۇ‪:‬‬ ‫بىلگىنكــى نۇســرەت ســەۋر بىلــەن‪ ،‬چىقىــش يولــى‬ ‫قىيىنچىلىــق بىلــەن‪ ،‬بىــر قىيىنچىلىقتىــن كىيىــن‬ ‫بىــر ئاســانچىلىق بــار‪.‬‬ ‫مــەن دېمەكچــى بولغىنىــم ۋە تەجرىبــە ســىناق‬ ‫بىلــەن ئىســپاتالنغان نەرســە شــۇكى قوماندانالرنىڭ‬ ‫مۇســتەھكەم تۇرۇشــى بولۇپمــۇ جــەڭ مەيدانلىرىــدا‬ ‫ۋە دۈشــمەنگە ئۇچراشــقان ۋاقىتتــا مۇســتەھكەم‬ ‫تۇرۇشــىدۇر‪ .‬ســەھىھ ھەدىســتە‪ :‬بىــر ئــادەم‬ ‫بەرادىن‪-‬ئــەي ئەبــۇ ئەمــارە ھۇنەيىــن كۈنــى‬ ‫قاچتىڭالرمــۇ‪-‬دەپ ســورىدى؟ بەرا‪-‬ھالبۇكــى مــەن‬ ‫ئاڭالۋاتاتتىــم‪ ،‬ئەممــا رەســۇلۇلالھ ﷺ قاچمىــدى‬ ‫ئەبــۇ ســوفيان ئىبنــى ھارىــس رەســۇلۇلالھ ﷺ نىــڭ‬ ‫قىچىرىنىــڭ تىزگىنىنــى تۇتــۇپ تۇرغــان ئىــدى‪،‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ قــا مۇشــرىكالر يۇپۇرلــۇپ كەلگــەن‬ ‫ۋاقىتتــا ئــۇ مۇنــداق دېيىشــكە باشــلىدى «مــەن‬ ‫رەســۇل يالغــان ئەمــەس مــەن بولســام ئابــدۇل‬ ‫مۇتەللىپنىــڭ ئوغلــى» بــۇ ھەدىســتە كاتتــا پايــدا‬ ‫بــار ‪ ،‬ئــۇ پايــدا تەلىــم ئالماقچــى بولغــان كىشــىگە‬ ‫نــۇر بولىــدۇ‪.‬‬ ‫بىرىنچى‪:‬‬ ‫قومانــدان جــەڭ بولۇۋاتقــان ئورۇنــدا بولىــدۇ‪،‬‬ ‫يىراقالشــمايدۇ‪ ،‬بولۇپمــۇ جەڭگاھتىــن يىــراق‬ ‫كەتمەيــدۇ‪ ،‬مۇھىــم ئىــش ياكــى دەۋەتنــى بانــا‬ ‫قىلىــپ شــەھەردىن يەنــە بىــر شــەھەرگەچىقىپ‬ ‫تەلــەپ‬ ‫بۇرادەرلىرىمىزدىــن‬ ‫كەتمەيــدۇ‪،‬‬ ‫قىلىدىغىنىمىــز ۋىاليــەت ئەمــرى ئــۆز ۋىاليىتىگــە‬ ‫كېپىــل بولۇشــى‪ ،‬رايــون ئەمىــرى ئــۆز رايونىغــا‬ ‫كېپىــل بولۇشــى‪ ،‬كەتىبــە ياكــى گۇرۇپپــا ئەمــرى‬ ‫ئــۆز ئەســكەرلىرىنىڭ ئارىســىدا بولۇشــى كېــرەك‪،‬‬ ‫قايســى بىــرى شــۇنداق قىاللمىســا ئۇنىــڭ ئەھلــى‬ ‫بولغــان تەقدىردىمــۇ ئەمرلىــك ھــاالل ئەمــەس‪،‬‬ ‫شــىرالر ئورمــان ســىرتىدىن ئــوۋ ئۇۋلىمايــدۇ‪ ،‬ئەگــەر‬ ‫ئۇۋلىســا باشــقىنىڭ رىزقىــدا ئوزۇقالنغــان بولىــدۇ‪.‬‬ ‫ئىككىنچى نۇقتا‪:‬‬ ‫بەرانىــڭ (قېچىرىنىــڭ تىزگىنىنــى تۇتــۇپ‬ ‫تۇراتتــى) دېگــەن ســۆزدىن پايــدا‪ :‬ئەمىرنىــڭ‬ ‫مۇســتەھكەم تۇرغانلىقــى ئاشــكارا بولۇشــى‬ ‫مۇســتەھكەم تۇرغانلىقىنــى تىلــى بىلــەن روشــەن‬ ‫ئىپادىلىشــى زۆرۈر‪ .‬رەســۇلۇلالھ ﷺ مۇشــۇ خەتەرلىك‬ ‫ئورۇنــدا ئاســتا ماڭىدىغــان قىچىرغــا مىنگــەن‬ ‫ئىــدى‪ .‬ئىبنــى كەســىر مۇنــداق دېــدى‪ :‬بــۇ‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪18‬‬

‫ئۆزىگــە مۇھەببــەت باغلىغــان كىشــىگە‬ ‫ئۆزىنىــڭ مەۋجۇتلىقىنــى قاچمىغانلىقىنــى‬ ‫بىلــدۈرۈپ قۇيۇشــى كېــرەك ئىــدى‪ ،‬بــۇ‬ ‫مەســىلە بىخەتەرلىــك ۋە ئەســكىرى‬ ‫ئېھتىيــات دەۋاتقــان تــام ئارقىســىدىكى‬ ‫كاتتىباشــارغا ئېــان قىلىشــى كېــرەك‬ ‫ئىــدى‪ ،‬چۈنكــى بۇالرغــا نــە ئــۇرۇن‬ ‫نــە ۋاقىــت يــوق‪ ،‬مەيــدان جاننــى‬ ‫پىــدا قىلىــش ۋە چىدامچانلىــق بىلــەن‬ ‫تولغــان‪.‬‬ ‫ئاجايىــپ ئىــش بــەزى جىھــاد‬ ‫ئەمىرلىــرى جــەڭ قىزىــپ دۈشــمەن‬ ‫ھەربــى رايونغــا باســتۇرۇپ كەلگــەن‬ ‫ئــۇرۇش باشــلىنىپ كەتكــەن ۋاقىتتــا‬ ‫ئــۆز ئەســكەرلىرى ئىچىگــە يۇشــۇرنىدۇ ۋە‬ ‫ئــۆز ئەســكەرلىرىگە باشــقىالرغا ئىســمىنى‬ ‫يەتكۈزمەيــدۇ‪ ،‬ئۇنىــڭ پىالنــى يــول‬ ‫باشــچىنى قوماندانالرنــى مۇھاپىــزەت‬ ‫قىلىشــنى باھانــە قىلىــدۇ‪ ،‬ئەمىــر‬ ‫خىالفەتكە قۇشۇلدى‬ ‫شــۇ قىلمىشــى بىلــەن ئۆزىنــى ھــەم‬ ‫ئاجايىــپ شــىجائەت ئىــدى‪ ،‬ئــۇرۇش تــازا قىزىغــان‬ ‫بۇرادىرلىرىنــى ھاالكەتكــە تاشــايدۇ‪.‬‬ ‫بــۇ كۈنــدە ئەســكەرلىرى چېكىنــدى‪ ،‬ھالبۇكــى ئــۇ‬ ‫ئەگــر ئەمىــر ئــۇالر ئىچىــدە ســابىت تــۇرۇپ ئــۆز‬ ‫تېــز يۈگۈرەلمەيدىغــان‪ ،‬قىچىشــقىمۇ يارىمايدىغــان‬ ‫قوشــۇنىنى توپــاپ دۈشــمەننى قىرىــپ تاشــاپ‬ ‫قېچىرنىــڭ ئۈســتىدە ئىــدى‪ ،‬شــۇنداق تــۇرۇپ‬ ‫باتۇرلۇقىنــى مۇســتەھكەملىكنى نامايــان قىلســا بــۇ‬ ‫تۇنۇمايدىغــان‬ ‫دۈشــمەن تەرەپكــە يۈگۈرىۋاتاتتــى‪،‬‬ ‫ئــۆزى ۋە بۇرادەرلىــرى ئۈچــۈن ھاالكەتنىــڭ ئورنىغــا‬ ‫كىشــىلەرنىڭ تۇنىۋىلىشــى ئۈچــۈن ئۆزىنىــڭ‬ ‫نىجاتلىــق بۇالتتــى‪.‬‬ ‫ئىســمىنى ئۈنلــۈك ئاشــكارا ئــاۋازدا تولىشــى مانــا بــۇ‬ ‫تۆتىنچى نۇقتا‪:‬‬ ‫چېكىگــە يەتكــەن باتۇرلــۇق‪ ،‬ئالالھنىــڭ رەھمــەت‪-‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ مۇســلىمنىڭ ســەھىھ ھەدىســىدە‪:‬‬ ‫ســاالملىرى دائىــم قىيامــەت كۈنگىچــە ئۇنىڭغــا‬ ‫ئــەي ئاببــاس ســەمۇرە ئىگىلىرىنــى چاقىرغىــن‬ ‫بولســۇن‪.‬‬ ‫دېدى‪-‬ئاببــاس مــەن يۇقىــرى ئاۋازدا‪-‬ســەمۇرە‬ ‫دېگەنلىكىنى‬ ‫ـداق‬ ‫ـ‬ ‫مۇن‬ ‫مۇلھەبنىڭ‬ ‫ـال‬ ‫ـ‬ ‫بەتت‬ ‫ـى‬ ‫ئىبنـ‬ ‫ئىگىلىــرى قېنى‪-‬دېدىــم‪ .‬ئــۇالر مېنىــڭ ئاۋازىمنــى‬ ‫زىكىــر قىلىــدۇ‪ :‬جەڭــدە ئىمامنىــڭ قېچىرغــا‬ ‫ئاڭلىغــان ۋاقىتتــا كاال ئۆزىنىــڭ بالىلىرىغــا‬ ‫مىنىشــى ئۇنىــڭ تېخىمــۇ مۇســتەھكەم تۇرۇشــى‪،‬‬ ‫يۈزلەنگەنــدەك يۈزلىنىــپ مانــا بىــز دېيىشــتى‪.‬‬ ‫قېچىشــنى ئويــاپ قالماســلىقى ئۈچــۈن‪ ،‬سىياســىي‬ ‫ئىبنــى ئىســھاق مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬بىــر كىشــى‬ ‫تەرەپتىــن ئەگەشــكەنلەر ئەگــەر ئــۇ مۇســتەھكەم‬ ‫ئۆزىنىــڭ تۆگىســىنى چاقىرماقچــى بولىــدۇ‪ ،‬لېكىــن‬ ‫تۇرســا ئەگەشــكۈچىلەر مۇســتەھكەم تۇرىــدۇ‪،‬‬ ‫ئۈلگۈرمىــدى‪ ،‬قالقىنىنــى تاشــاپ قىلىچىنــى ئىلىــپ‬ ‫ئۇنىڭدىكــى چىدامچانلىقنــى كۆرســە باشــقىالرمۇ‬ ‫ئــاۋاز تەرەپكــە بۇرۇلغــان ئىــدى ‪.‬‬ ‫چىدامچــان بولىــدۇ‪.‬‬ ‫تەبــەرى رەســۇلۇلالھ ﷺ نىــڭ ئابباســقا مۇنــداق‬ ‫ئــۆز‬ ‫ئەمىــر‬ ‫بولــۇپ‪،‬‬ ‫پايــدا‬ ‫بــۇ ســۆزلەردە‬ ‫دېگەنلىكىنــى رىۋايــەت قىلىــدۇ‪« :‬ئــى ئەنســارالر‬ ‫ئەســكەرلىرى مىنگــەن ئۇالغدىــن كۈچلۈكــراق بــەك‬ ‫گۇرۇھــى ئــى مۇھاجىــرالر گۇرۇھــى دەپ چاقىرغىن»‬ ‫تىــز ماڭىدىغــان نەرســىگە مىنمەســلىكى بەلكــى‬ ‫ئاببــاس ئەنســارالرنى قەبىلىمــۇ قەبىلــە چاقىرىشــقا‬ ‫ئەســكەرلىرىنى قەلبىنــى تەســكىن تاپقــۇزۇش‪،‬‬ ‫باشــلىدى‪ .‬ئاندىــن كىيىــن ســۈرە بەقەرنىــڭ‬ ‫شــۈبھىدىن يىراقالشــتۇرۇش ئۈچــۈن ئوتتۇرھــال‬ ‫ئىلگىرىنــى چاقىرغىــن دېدى‪،‬كىشــىلەر تــەرەپ‪-‬‬ ‫نەرســىگە مىنىشــى كېــرەك‪ ،‬بولۇپمــۇ مىنگــەن ئــۇالغ‬ ‫تەرپتىــن بىــر بــاش بولــۇپ كەلــدى‪ .‬ســەھىھ‬ ‫جىھــاد ماللىرىدىــن بولغــان ۋاقىتتــا‪.‬‬ ‫مۇســلىمدا‪ :‬ئاندىــن كىيىــن چاقىرىــق بەنــى‬ ‫ئۈچىنچى نۇقتا‪:‬‬ ‫ھارىــس ئىبنــى خەزرەجــدە توختىــدى‪ .‬بــۇ يــەردە‬ ‫يالغــان‬ ‫نەبىــي‬ ‫«مــەن‬ ‫نىــڭ‬ ‫ﷺ‬ ‫رەســۇلۇلالھ‬ ‫مۇھىــم توختــاش ۋە بۈيــۈك نەبــەۋى پايــدا بــار‪،‬‬ ‫ئەمــەس‪ ،‬مــەن ئابــدۇل مۇتەللىپنىــڭ ئوغلــى»‬ ‫بــۇ رەســۇلۇلالھ ﷺ نىــڭ كىشــىلەر چېكىنىــپ‬ ‫دەپ ئۆزىنــى تونۇشتۇرۇشــى‪ ،‬جــەڭ قاتتىــق قىزىــپ‬ ‫ســەپلەر بۆلۈنــۈپ ئــۆزى بىلــەن ئــون ئىككــى‬ ‫ياكــى تېــز مەغلــۇپ بولــۇپ ئۆزىنىــڭ يېنىدىــن‬ ‫ئادەمدىــن باشقىســى قالمىغــان ۋاقىتتــا قىلغــان‬ ‫ئۆتكــەن بۇرادەرلىرىنــى تونۇمىغىــدەك دەرىجىــدە‬ ‫ئىشــى‪ ،‬كــۆپ رىۋايەتتــە سەكســەن ئادەمدىــن‬ ‫ئېســىنى يوقاتقانــدا‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ﷺ ئــۆز قوشــۇنىغا‪،‬‬ ‫باشقىســى قالمىغــان‪ ،‬مۇســۇلمانالرنىڭ ئاتلىقلىــرى‬ ‫‪19‬‬

‫چېكىنــدى‪ ،‬بــۇالر قاتارىــدا ئــۇرۇش باتۇرلىرىنىــڭ‬ ‫ئــەڭ ياخشىســى ســەلەمە ئىبنــى ئەكۋەمــۇ بــار ئىدى‪،‬‬ ‫بەلكــى ئالالھنىــڭ بەندىلىرىنىــڭ ياخشىســى‪،‬‬ ‫رىــزۋان بەيئىتىنــى بەرگەنلەرمــۇ چېكىنــدى ‪.‬‬ ‫شــۇنداق جىددىــي ۋاقىتتــا قومانــدان ئۈمىدنــى‬ ‫ئۈزمىــدى‪ ،‬قىلىچىنــى تاشــاپ جــەڭ مەيدانىدىــن‬ ‫قاچمىــدى‪ ،‬بەلكــى رەســۇلۇلالھ ﷺ مۇســتەھكەم‬ ‫تــۇردى‪ ،‬ئاندىــن كىيىــن كىشــىلەرنى ســۈپەتلىرى‬ ‫بىلــەن چاقىرىشــقا باشــلىدى‪ ،‬پۇختــا ئىمــان ئەھلــى‬ ‫ئىخالســمەن ئەســكەر‪ ،‬دەرەخ‪ ،‬رىزۋان بەيئىتى دەپ‬ ‫باشــتىن باشــاپ چاقىرىشــقا باشــلىدى‪ ،‬ئاندىــن‬ ‫كىيىــن قۇرئــان ئەھلــى‪ ،‬ئالالھنىــڭ كىتابىنــى‬ ‫يادلىغۇچىــار دەپ چاقىرىشــقا باشــلىدى‪ ،‬ئاندىــن‬ ‫ســۈرە بەقــەر ئىگىلىرىنــى چاقىــردى‪ ،‬كىشــىلەر ئــۆز‬ ‫ئەتراپقــا قــاراپ مۆئمىــن گۇرۇھىنىــڭ ئىچىــدە قەبىلە‬ ‫ئىتتىپاقلىقــى قوزغىلىشــقا باشــلىدى‪ ،‬ئاندىــن‬ ‫ئەنســارالرنى قەبىلىمــۇ قەبىلــە ئىســىملىرى بىلــەن‬ ‫توۋلىــدى‪ ،‬كىمنىــڭ كۆڭلىگــە قىچىــش ئىســتىكى‬ ‫پەيــدا بولســا نومۇســتىن قورىقتــى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫خاســار بىلــەن ئومۇمنــى ماختاشــقا باشــلىدى‪.‬‬ ‫مۇھىــم نۇقتــا‪ :‬جەڭدىــن قىچىشــنىڭ گۇناھــى‪،‬‬ ‫بــۇ گۇناھنــى قىلغۇچىنىــڭ جىنايىتــى ئېغىــر‪،‬‬ ‫بۇنــداق قىلغۇچــى ھاالكەتكــە تاشــايدىغان‬ ‫گۇناھقــا چۈشســىمۇ‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ﷺ قاچقــان‬ ‫كىشــىگە قوپاللىــق قىلمىــدى ئەيىبلىمىــدى‪،‬‬ ‫بەلكــى ئەكســىچە ئۇالرنىــڭ جىھــاد تەۋھىــددە‬ ‫ئالدىــدا ماڭغۇچــى قەبىلــە دەپ ئاتىــدى‪ .‬بۇنىڭــدا‬ ‫پايــدا بولــۇپ‪ ،‬ئەمىــر ئالالھقــا تايانغاندىــن باشــقا‬ ‫ســادىق مۇجاھىتالرغــا تايىنىــدۇ‪ ،‬ئۇالرنــى ياخشــى‬ ‫كىشــىلەرنىڭ بالىلىــرى دەپ ماختايــدۇ‪ ،‬ئۇالرنىــڭ‬ ‫بىرەرىنــى ئەيىبلەشــتىن ئېھتىيــات قىلىــدۇ‪،‬‬ ‫شــۇنىڭغا ئوخشــاش جىھادنــى تاشــلىغان ھــەر بىــر‬ ‫كىشــى بىلــەن ئاالقــە قىلىــدۇ‪ ،‬ئۇنــى بۇرۇنقــى‬ ‫ئالــاھ يولىدىكــى جىھادىنــى ئەســلىتىدۇ‪ ،‬ئۇنــى ئــۆز‬ ‫قېرىنداشــلىرىنىڭ ســېپىگە قايتۇرىــدۇ‪ ،‬ھەقىقەتــەن‬ ‫جەڭدىــن تاشــاپ قۇيــۇش ئۇنــى شــەيتان ۋە‬ ‫شــەيتان گۇرۇھىغــا تاشــاپ قويغانلىقتــۇر‪ ،‬جىھــاد‬ ‫ۋە ئەســكەرلەر ئۈچــۈن زىيانلىقتــۇر‪ ،‬ئەقىللىــك‬ ‫كىشــى بۇنــداق دېمەيــدۇ‪.‬‬ ‫بەشىنچى نۇقتا‪:‬‬ ‫ھۈنەيىــن كۈنــى قاچقــان كىشــى توغرىســىدا‬ ‫ســەھىھ مۇســلىمدا‪ :‬ئۇممــۇ ســۇلەيىم ھۈنەيىــن‬ ‫كۈنــى بىــر خەنجەرنــى ئېلىپ‪-‬ئــەي رەســۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ بىزدىــن كىيىنكــى ســېنى تاشــاپ قاچقانالرنــى‬ ‫ئۆلتۈرەيمۇ‪-‬دېــدى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ﷺ ‪-‬ئــەي ئۇممــۇ‬ ‫ســۇلەيىم ھەقىقەتــەن ئالــاھ يېتەرلىــك ۋە ياخشــى‬ ‫قىلغۇچىدۇر‪-‬دېــدى‪ .‬بۇخارىــدا رەســۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫بىلــەن ئــون مىــڭ كىشــى بولــۇپ ئــۇالر قاچتــى‪،‬‬ ‫چۈنكــى ئــۇالر مەككــە ئەھلىدىــن يېڭىدىــن‬ ‫مۇســۇلمان بولغانــار ئىــدى ‪،‬شــۇڭا رەســۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ ياخشــىلىق قىلىــپ ئــۇالر يېڭىدىــن مۇســۇلمان‬ ‫بولغانــار دەپ ئاتالــدى‪ .‬ئۇالرنىــڭ ئىســامدا‬

‫ئاجىــز ئىــدى‪ ،‬ئۇممــۇ ســۇلەيىم ئۇالرنــى مۇنافىــق ‪،‬‬ ‫قاچقانلىــق ســەۋەبلىك ئۇالرنــى ئۆلتۈرۈشــكە اليىــق‬ ‫دەپ ئويلىغــان ئىــدى‪.‬‬ ‫بــۇرۇن ئوچۇقالشــتۇرۇلغان نەرســىلەردىن؛‬ ‫ھۈنەيىــن كۈنــى جەڭدىــن قېچىشــقا باشــلىغان‬ ‫يېڭىدىــن مۇســۇلمان بولغانــار مۇســۇلمانالرنىڭ‬ ‫ســەپلىرىنى بــۇزدى‪ ،‬مۇخلىــس باتۇرالرنىــڭ‬ ‫قەلبىگــە قورقۇنــچ تاشــلىدى‪.‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ يېڭــى مۇســۇلمان بولغانالرنــى‬ ‫ھۇنەيىنگــە بىرگــە ئېلىــپ چىقىــپ خاتاالشــقانمۇ؟‬ ‫ئۇالرنىــڭ ئىســامى ئاجىــز ئىــدى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫تەۋھىــد توغرىســىدا دەرس بەرمىگەنمــۇ؟ ئۇالرنىــڭ‬ ‫ئىســامغا زاماننىــڭ يېڭىلىقنــى تەكىتلەيــدۇ‪،‬‬ ‫تىرمىــزى ســەھىھ ھەدىســتە‪ :‬رەســۇلۇلالھ ﷺ‬ ‫ھۇنەيىنگــە چىققانــدا مۇشــرىكالرنىڭ زاتــۇ ئەنــۋات‬ ‫دىيلىدىغــان قىلىچلىرىنــى ئېســىپ قويىدىغــان‬ ‫بىــر دەرەخنىــڭ يېنىدىــن ئۆتكەندە‪-‬ئــەي‬ ‫رەســۇلۇلالھ ﷺ بىزگىمــۇ ئۇالرنىڭكىگــە ئوخشــاش‬ ‫زاتــۇ ئەنــۋات قىلىــپ بەرگىن‪-‬دېــدى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ‬ ‫ﷺ ‪«-‬ســۇبھانەلال بــۇ مۇســا ئەلەيھىسســاالمنىڭ‬ ‫قوۋمىنىــڭ بىزگىمــۇ ئۇالرنىــڭ ئىالھىغــا ئوخشــاش‬ ‫ئىــاھ قىلىــپ بەرگىــن» دېگەن ســۆزىگە ئوخشــاش‬ ‫ســۆز‪-‬دېدى‪.‬‬ ‫بــەزى قەلبىــدە كېســەللىك بــارالر ئىســام‬ ‫دۆلىتــى ئېــان قىلىنىــپ بولغاندىــن كىيىــن‬ ‫بىزنىــڭ قۇشــۇنىمىزغا كىرگــەن كىشــىلەرنىڭ‬ ‫كۆپلكىدىــن ئــۇالر بىزنــى ئەيىبلىــدى‪ ،‬مــەن بۇنــى‬ ‫شــۇالرغا دەيمــەن‪ ،‬ئۇالرنىــڭ بەزىســى بــەزى‬ ‫ئورۇنــاردا مەغلــۇپ بولۇشــقا ســەۋەب بولــدى‪،‬‬ ‫ئــۇالر بىــز رەســۇلۇلالھ ﷺ قــا ئەگىشــىۋاتقان‬ ‫كــۆپ ئىشــنى ســۆزلىمىدى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ﷺ گــە‬ ‫ئالــاھ فەتھنــى بەرگەنــدە ئېھســان قىلغانــدا‪،‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ غەنىمەتلەرنــى مۇھاجىــر ۋە يېڭىدىــن‬ ‫مۇســۇلمان بولغانالرغــا بۆلــۈپ بــەردى‪ ،‬بۇخــارادا‬ ‫كەلگىنىــدەك ئەنســارالرغا باشــقا قوشــۇنغا ھېــچ‬ ‫نەرســە بەرمىــدى‪ ،‬ئىبنــى قەييــۇم مۇنــداق دەيــدۇ‪:‬‬ ‫بۇنىڭدىكــى ھېكمــەت ئالــاھ نۇســرەتنىڭ ئــۆز‬ ‫ئەلچىســىگە قەبىلىلەردىــن كــۆپ كىشــىنىڭ دىنغــا‬ ‫كىرىشــى بىلــەن ئەمــەس‪ ،‬قەۋمنىــڭ ئۇرۇشۇشــتىن‬ ‫توختىۋىلىشــى بىلــەن ئەمــەس بەلكــى ئــۆز ياردىمــى‬ ‫بىلــەن بولىدىغانلىقىنــى ئاشــكارىلىماقچى‪.‬‬ ‫ئالالھقــا شــۈكرى بىــز ئۈممەتكــە شــۇنىڭ‬ ‫بىلــەن خــۇش بېشــارەت بېرىمىــز‪ ،‬دۆلــەت ئېــان‬ ‫قىلىنغاندىــن كىيىــن ئەمىــر قــورال تاشــلىغىنى‬ ‫يــوق‪ ،‬بەلكــى مۇشــۇ كۈنىمىزگــە قــەدەر جــەڭ‬ ‫باتۇرلىــرى بولــۇپ كەلــدى‪ ،‬ئالەملەرنىــڭ رەببــى‬ ‫ئالالھقــا گــۈزەل مەدھىيەلــەر بولســۇن‪.‬‬

‫ماقالىلەر‬

‫‪20‬‬

‫مۆمىنلــەر مەدىنىدىكــى قەلبــى كېســەل‪ ،‬پىتنــە‬ ‫تارقاتقۇچىــار بىلــەن ســىنالدى‪ ،‬خەنــدەك كۈنــى‬ ‫كۆزلــەر ئېچىلىــپ‪ ،‬جــان ھەلقۇمغــا يەتكەنــدە‪،‬‬ ‫ئالالھقــا خىلمۇ‪-‬خىــل گۇمانــار قىلىنــدى‪ .‬ئىمــان‬ ‫تەبــەرى ‪ ‬ۋە ئىبنــى ماجــە ‪ ‬ھەســەنۇل بەســرى‬ ‫‪ ‬دىــن «ســىلەر ئالالھقــا نۇرغــۇن گۇمانالرنــى‬ ‫قىلدىــڭالر» ســۈرە ئەھــزاب ‪- 10‬ئايــەت‪ .‬دېگــەن‬ ‫ئايەتنىــڭ تەپســىرىدە ھەســەنۇل بەســرى ‪‬‬ ‫مۇنــداق دېگــەن‪« :‬خىلمۇ‪-‬خىــل گۇمــان يەنــى‬ ‫مۇناپىقــار مۇھەممــەد ۋە ئۇنىــڭ ســاھابىلىرى تــۈپ‬ ‫يىلتىزىدىــن قۇرۇتۇلىــدۇ دەپ گۇمــان قىلــدى‪.‬‬ ‫مۆمىنلــەر ئالالھنىــڭ بەرگــەن ۋەدىســىنىڭ ھــەق‬ ‫ئىكەنلىكىنــى‪ ،‬مۇشــرىكالر يامــان كۆرگــەن‬ ‫تەقدىردىمــۇ‪ ،‬ئىســامنىڭ بارچــە دىنالردىــن‬ ‫ئۈســتۈن بولىدىغانلىقىغــا جەزمــەن ئىشــەندى‪».‬‬ ‫ئاندىــن «مۇناپىقــار ۋە قەلبىــدە نىپــاق بــارالر‪،‬‬ ‫ئالــاھ ۋە رەســۇلىنىڭ بىزگــە قىلغــان ۋەدىســى‬ ‫يالغــان ئىكــەن» ســۈرە ئەھــزاب ‪12-‬ئايــەت‪.‬‬ ‫دېيىشــتى‪.‬‬ ‫ئىمــام تەبــەرى ‪ ‬ۋە ئىبنــى ئەبــى ماجــە‪‬‬ ‫‪21‬‬

‫قەتادەدىــن بــۇ ئايەتنىــڭ تەپســىرىدە مۇنــداق‬ ‫دېگەنلىكىنــى رىۋايــەت قىلغــان‪« .‬مۇناپىقالردىــن‬ ‫بىر‪-‬تۈركــۈم كىشــىلەر‪ :‬مۇھەممــەد بىزگــە رۇم ۋە‬ ‫پارســنىڭ پەتھىســىنى ۋەدە قىلغــان‪ ،‬ھازىــر بىــز بــۇ‬ ‫يــەردە مۇھاســىرىدە‪ ،‬ھەتتــا بىرســىمىز ھاجىتىنــى‬ ‫ئــادا قىلىــش ئۈچــۈن خاتىرجــەم چىقالمىســا‪.‬‬ ‫ئالــاھ ۋە رەســۇلىنىڭ بىزگــە قىلغــان ۋەدىســى‬ ‫يالغــان ئىكــەن دېيىشــتى‪ ».‬ئەممــا شــۇ قاتتىــق‬ ‫مۇســىبەتلىك كۈنلــەردە مۆمىنلــەر ئالالھنىــڭ‬ ‫نۇســرىتىنىڭ يېقىــن ئىكەنلىكىنــى بىلــدى‪ .‬ئىمــام‬ ‫تەبــەرى ‪ ‬ئىبنــى ئاببــاس ‪ ‬دىــن ئالالھنىــڭ‬ ‫مۇنــۇ ئايىتىنىــڭ تەپســىرىدە‪« :‬مۆمىنلــەر پۈتــۈن‬ ‫كاپىــر بىرلەشــمە قوشــۇنلىرىنى كۆرگەنــدە مانــا بــۇ‬ ‫ئالالھنىــڭ ۋە رەســۇلىنىڭ بىزگــە قىلغــان ۋەدىســى‪.‬‬ ‫ئالــاھ ۋە رەســۇلى ۋەدىســىنى ئەمەلگــە ئاشــۇردى‬ ‫دەپ‪ ،‬ئۇالرنىــڭ ئىمانــى تېخىمــۇ زىيــادە بولــدى»‬ ‫دېگــەن ئايەتنىــڭ تەپســىرىدە « چۈنكــى ئالــاھ‬ ‫ئۇالرغــا ســۈرە بەقــەردە مۇنــداق دېگــەن‪« :‬ســىلەر‬ ‫ســىلەردىن ئىلگىرىكىلەرگــە كەلگــەن ســىناق‬ ‫كەلمــەي تــۇرۇپ جەننەتكــە كىرىمىــز دەپ گۇمــان‬ ‫وتار‬

‫‪21‬‬

‫قىالمســىلەر؟ ئۇالرغــا ئېغىرچىلىــق‪ ،‬قاتتىقچىلىــق‬ ‫يېتىــپ‪ ،‬تىترىگــەن‪ ،‬ھەتتــا رەســۇل ۋە ئۇنىــڭ‬ ‫بىلــەن بىرگــە بولغانــار ئالالھنىڭ نۇســرىتى قاچان‬ ‫دېيىشــكەن‪ ،‬ھەقىقەتــەن ئالالھنىــڭ ياردىمــى‬ ‫يېقىــن» ســۈرە بەقــەر ‪214-‬ئايــەت‪ .‬دېمــەك‬ ‫ســاھابىلەر ئېغىرچىلىقالرغــا يولۇقــۇپ‪ ،‬خەندەكتــە‬ ‫پۈتــۈن كاپىرالرغــا قارشــى راباتتــا تۇرۇۋاتقانــدا‪،‬‬ ‫مۆمنلەر ئالالھنىڭ ۋەدىســىنى چۈشــىنىپ‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫ئىمانــى تەســلىمىيىتى تېخىمــۇ ئاشــقان» مۆمىنلــەر‬ ‫ئالالھنىــڭ ئايەتلىرىنــى ۋە رەســۇلۇلالھ ‪ ‬نىــڭ‬ ‫ھەدىســلىرىنى خەندەكلــەردە تــۇرۇپ تەپەككــۇر‬ ‫قىلىــپ‪ ،‬ئايــەت ھەدىســلەردىكى ئۇالرنىــڭ‬ ‫مۇســىبەتلىرىگە بولغــان ئاالمــەت خەۋەرلەرنــى‬ ‫چۈشــىنىدۇ‪ .‬ئۇالرنــى قاتتىقچىلىــق‪ ،‬ئېغىــر‬ ‫كۈلپەتلــەر ئالالھنىــڭ ئايەتلىرىنــى ئويلىنىشــتىن ۋە‬ ‫ھېكمەتلىرىنــى چۈشىنىشــتىن يىراقالشــتۇرمىغان‪.‬‬ ‫بەلكــى ئۇالرنىــڭ جىھــاد ۋە تىرىشــچانلىقلىرىدىكى‬ ‫مۇســىبەتكە ســەبىر قىلىشــنى‪ ،‬قــازا قەدەرگــە‬ ‫تەســلىم بولۇشــنى ۋە ئالــاھ ۋە رەســۇلى ئۇالرغــا‬ ‫قىلغــان ۋەدىســىنىڭ ئەمەلىيەتكــە ئاشــىدىغانلىقىنى‬ ‫تېخىمــۇ تەســتىقلىغان‪.‬‬ ‫مۇناپىقــار ۋە قەلبىــدە كېســىلى بــارالر بولســا‪،‬‬ ‫ئالــاھ ۋە رەســۇلىنىڭ ۋەدىســىنى مەســخىرە قىلىپ‪،‬‬ ‫شــەنىگە داغ يەتكۈزىدىغــان ســۆزلەرنى قىلىــپ‪،‬‬ ‫كاپىــر ۋە تاغۇتالرنىــڭ زومىگــەر ۋە چوڭچىلىقــى‬ ‫بىلــەن ئالدىنىــپ‪ ،‬ئالالھتىــن ئۇرۇنســىز جاھىلــى‬ ‫گۇماننــى قىلغــان‪ ،‬يەنــى خــۇددى ھەممىدىــن‬ ‫غالىــب ھېكمــەت بىلــەن ئىــش قىلغۇچــى زات‬ ‫ئۆزىنىــڭ دىنىنــى ۋە دوســتلىرىنى ياردەمســىز‬ ‫تاشــاپ قۇيــۇپ‪ ،‬ئۆزىنىــڭ دۈشــمەنلىرى ۋە‬ ‫ئۇالرنىــڭ ســۆزلىرىنى غالىــب قىلغانــدەك‪ ،‬دىــن‬ ‫ھەممىســى ئالالھنىــڭ باشقىســىغا بولىدىغانــدەك‬ ‫جاھىلــى گۇمانالرنــى قىلغــان‪ .‬ئالــاھ بىلىمســىز‬ ‫جاھىلالرنىــڭ گۇمانىدىــن پۈتــۈن‪ ،‬پــاك زاتتــۇر‪.‬‬ ‫پەقــەت ئالــاھ ئۇالرنــى تۇيدۇرماســتىن ئاســتا‪-‬‬ ‫ئاســتا ھاالكەتكــە يېقىنالشــتۇرىدۇ‪ .‬ئاندىــن ئــۇالر‬ ‫ئالالھنىــڭ ھاالكىتىنىــڭ ئەمەلىيەتكــە چىقىشــى‬ ‫ئۈچــۈن تىرىشــچانلىق كۆرســىتىدۇ‪ .‬كىينكــى‬ ‫ئاقىۋەتتــە «ئــۇالر ئۆيلىرىنــى ئــۆز قوللىــرى ۋە‬ ‫مۆمىنلەرنىــڭ قوللىــرى بىلــەن خــاراب قىلىــدۇ‪ .‬ئــى‬ ‫ئەقىــل ئىگىلىــرى ئىبــرەت ئېلىــڭالر» ســۈرە ھەشــىر‬ ‫‪2‬ئايــەت‪.‬‬‫شــۇ جۈملىدىــن ســەلىب قولچۇماقچىلىــرى‪،‬‬ ‫ئۇالرنىــڭ تــۈرۈك ۋە ئۆكتىچى مۇرتەدلەردىن ئىبارەت‬ ‫دوســتلىرى ھەلەپنىــڭ شــىمالى قىشــاقلىرىدا چــوڭ‬ ‫نىشــاننىڭ دابىــق ئىكەنلىكىنــى ئىلگىــرى ســۈرۈپ‬ ‫توپالنــدى‪ .‬ئۇالرنىــڭ گۇمانىــدا دابىقنــى ئۇالرنىــڭ‬ ‫نىجىــس قەدەملىــرى ۋە پاســكىنا بايراقلىــرى بىلــەن‬ ‫بولغىســا‪ ،‬ئىســام دۆلىتىگــە زور مەنىــۋى زەربــە‬ ‫بوالرمىــش‪.‬‬ ‫ئــۇالر خىيالىــدا خىالفــەت قوشــۇنلىرىنى‬ ‫كىچىــك دابىــق ئورۇشــى بىلــەن چــوڭ دابىــق‬

‫جېڭىنــى ئايرىيالمايــدۇ دەپ گۇمــان قىلــدى‪.‬‬ ‫دابىقتىــن ئايرىلغاندىــن كىيىــن جەڭدىكــى‬ ‫ياردەمگــە ئېرىشــىدىغان بايراقنىــڭ كۆتۈرگۈچىســى‬ ‫بواللمايدىغانــدەك ۋە دابىقتىــن ئايرىلغاندىــن‬ ‫كىيىــن خىالفــەت قوشــۇنلىرى خىالفەتتىــن تــوپ‪-‬‬ ‫تــوپ ھالــدا تاشــاپ قاچىدىغانــدەك خام‪-‬خىيــال‬ ‫قىلىشــتى‪ .‬ئەھلــى ســەلىب قولچۇماقچىلىــرى ۋە‬ ‫ئۇالرنىــڭ مۇرتەد دوســتلىرى چوڭ دابىــق جېڭىنىڭ‬ ‫ئالدىــدا بولــۇپ ئۆتىدىغــان قىيامەتنىــڭ كىچىــك‬ ‫ئاالمەتلىرىنــى بىلمەيــدۇ‪ .‬ئــۇالر بۇنــى قانداقمــۇ‬ ‫بىلســۇن؟ بــۇ ئاالمەتلەرنــى پەقــەت خەندەكنىــڭ‬ ‫ئىچىــدە رىباتتــا تۇرۇۋاتقانــار بىلىــدۇ‪ .‬ئــۇ ئاالمەتلــەر‬ ‫بولســىمۇ راســت ســۆزلىگۈچى رەســۇلىمىز مۇھەممــەد‬ ‫‪ ‬پىتــە‪ ،‬جــەڭ ۋە قىيامــەت ئاالمەتلىــرى ھەققىــدە‬ ‫ســۆزلىگەن ھەدىســىدە خــەۋەر قىلغــان‪.‬‬ ‫ئەبــۇ ھۇرەيــرە ‪ h‬دىــن رىۋايــەت قىلىنغــان‬ ‫ھەدىســتە مۇنــداق دېگــەن‪« :‬رۇملۇقــار بىلــەن‬ ‫ئەئمــاق ياكــى دابىــق دېگــەن جايغــا چۈشــمىگىچە‬ ‫قىيامــەت بولمايــدۇ‪ .‬بــۇ ۋاقىتتــا رۇملۇقالرغــا قارشــى‬ ‫مەدىنىدىــن بىــر قوشــۇن چىقىــدۇ‪ ،‬ئــۇالر بولســا شــۇ‬ ‫كۈندىكــى زېمىــن ئەھلىنىــڭ ئــەڭ ياخشــىلىرىدىن‬ ‫بولــۇپ‪ ،‬ئــۇالر ســەپ تارتىپ تۇرۇۋاتقانــدا رۇملۇقالر‪:‬‬ ‫« ئادەملىرىمىزنــى ئەســىرگە ئېلىۋالغانــار بىلــەن‬ ‫ئۇرۇشــقىلى قويــۇڭالر دەيــدۇ»‪ ،‬مۇســۇلمانالر‪ :‬يــاق‬ ‫ئالــاھ بىلــەن قەســەم ســىلەرنى قېرىنداشــلىرىمىز‬ ‫بىلــەن ئورۇشۇشــقا يــول قويمايمىــز دەيــدۇ‪.‬‬ ‫ئاندىــن ئــۇالر ئــورۇش قىلىــپ مۇســۇلمانالرنىڭ‬ ‫ئۈچتىــن بىــر قىســمى مەيداندىــن قاچىــدۇ‪ ،‬ئالــاھ‬ ‫ئۇالرنىــڭ تەۋبىســىنى ھەرگىــز قوبــۇل قىلمايــدۇ‪.‬‬ ‫ئۈچتىــن بىــر قىســمى شــەھىد بولىــدۇ‪ ،‬بــۇالر‬ ‫ئالالھنىــڭ نەزىرىدىكــى ئــەڭ ئــەۋزەل شــەھىدلەر‬ ‫ھېســابلىنىدۇ‪ .‬يەنــە ئۈچتىــن بىــر قىســمى غەلىبــە‬ ‫قىلىــدۇ‪ ،‬ئۇالرغــا قىيىنچىلىــق كەلمەيــدۇ‪ .‬ئاندىــن‬ ‫ئــۇالر قۇســتانتىنىيە يەنــى ئىســتانبولنى پەتىــھ‬ ‫قىلىــدۇ‪ .‬ئــۇالر قىلىچلىرىنــى زەيتــۇن دەرەخكــە‬ ‫ئېســىپ قويــۇپ‪ ،‬غەنىيمــەت تەقســىم قىلىۋاتقانــدا‪،‬‬ ‫شــەيتان ئۇالرنىــڭ ئارىســىدا« مەســىھ دەججــال‬ ‫ئارقــاڭالردا ئەھلــى بــاالڭالر بېســىۋالدى دەيــدۇ‪.‬‬ ‫ئاندىــن ئــۇالر چىقىــپ ئۇنىــڭ يالغانلىقىنــى بىلىدۇ‪،‬‬ ‫ئاندىــن ئــۇالر شــامغا كەلگەنــدە ھەقىقىــي دەججــال‬ ‫چىقىــدۇ‪ .‬جەڭگــە تەييارلىــق قىلىــپ ســەپلەرنى‬ ‫تــۈزۈپ تۇرغانــدا نامازغــا تەكبىــر ئۇقىلىــدۇ‪ ،‬ئەيســا‬ ‫ئىبنــى مەريــەم ‪ ‬چۈشــۈپ ئۇالرغــا نامــازدا ئىمــام‬ ‫بولىــدۇ‪ .‬ئالالھنىــڭ دۈشــمىنى دەججــال ئەيســا‬ ‫‪ ‬نــى كۆرگەنــدە تــۇز ســۇدا ئېرىگەنــدەك‬ ‫ئېرىشــكە باشــايدۇ‪ ،‬مۇبــادا ئەيســا ‪ ‬دەججالنــى‬ ‫ئــۆز پېتــى قۇيــۇپ قويغــان بولســىمۇ‪ ،‬شــۇ پېتــى‬ ‫ئېرىــپ كېتەتتــى‪ .‬لېكىــن ئالــاھ دەججالنــى ئەيســا‬ ‫‪‬نىــڭ قولــى بىلــەن ئۆلتۈرىــدۇ‪ .‬ئەيســا ئالالھقــا‬ ‫‪ ‬دەججالنىــڭ نەيزىســىنىڭ ئۇچىدىكــى قاننــى‬ ‫كىشــىلەرگە ســۈرتىدۇ» [مۇســلىم رىۋايــەت قىلغان]‪.‬‬ ‫يۇســەير ئىبنــى جابىــر ‪ ‬ئىبنــى مەســئۇد‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪22‬‬

‫‪ ‬نىــڭ مۇنــداق دېگەنلىكىنــى‬ ‫رىۋايــەت قىلغــان‪« :‬مىــراس تەقســىم‬ ‫قىلىنمايدىغــان‪ ،‬غەنىيمــەت بىلــەن‬ ‫خۇشــال بولمايدىغــان ۋاقىــت كەلمىگىچــە‬ ‫قىيامــەت بولمايــدۇ ‪ -‬دەپ قولــى بىلــەن‬ ‫شــام تەرەپنــى ئىشــارەت قىلىــپ مۇنــداق‬ ‫دېدى‪«:‬دۈشــمەن ئىســام ئەھلىگــە‬ ‫قارشــى توپلىنىــدۇ‪ ،‬ھــەم ئىســام ئەھلــى‬ ‫دۈشــمەنلەرگە قارشــى توپلىنىــدۇ‪ .‬مــەن‬ ‫ئۇنىڭدىــن ‪ -‬روملۇقالرنــى دەۋاتامســەن ‪-‬‬ ‫دەپ ســورىدىم‪ .‬ئــۇ – ھەئــە ‪ -‬دېــدى‪،‬‬ ‫شــۇ ۋاقىتتــا ئــۇرۇش قاتتىــق بولــۇپ‪،‬‬ ‫مۇســۇلمانالر پەقــەت غەلىبــە قىلغاندىــا‬ ‫قايتىدىغــان پىدائىــي قوشــۇن ئەۋەتىــدۇ‪،‬‬ ‫ئــۇالر قاتتىــق ئــورۇش قىلىــدۇ‪ ،‬قاراڭغــۇ‬ ‫چۈشــۈپ ئــۇرۇش توختايــدۇ‪ ،‬ئىككــى‬ ‫تــەرەپ بىــر بىرىنــى يېڭەلمەيــدۇ‪ ،‬بــۇ‬ ‫قوشــۇن ئۆلتۈرلــۈپ تۈگەيــدۇ‪ .‬ئاندىــن‬ ‫كىيىــن مۇســۇلمانالر يەنــە پەقــەت غەلىبــە‬ ‫قىلغاندىــا قايتىدىغــان پىدائىــي قوشــۇن‬ ‫ئەۋەتىــدۇ‪ .‬ئــۇالر قاتتىــق ئــورۇش قىلىــدۇ‪ ،‬قاراڭغــۇ‬ ‫چۈشــۈپ ئــۇرۇش توختايــدۇ‪ ،‬ئىككــى تــەرەپ‬ ‫بىــر بىرىنــى يېڭەلمەيــدۇ‪ .‬بــۇ قوشــۇن ئۆلتۈرلــۈپ‬ ‫تۈگەيــدۇ‪ .‬ئاندىــن كىيىــن مۇســۇلمانالر يەنــە‬ ‫پەقــەت غەلىبــە قىلغاندىــا قايتىدىغــان پىدائىــي‬ ‫قوشــۇن ئەۋەتىــدۇ‪ .‬ئاندىــن كــەچ كىرگىچــە ئــورۇش‬ ‫قىلىــپ‪ ،‬ئىككــى تــەرەپ بىــر بىرىنــى يېڭەلمەيــدۇ‪،‬‬ ‫بــۇ قوشــۇن ئۆلتۈرلــۈپ تۈگەيــدۇ‪ .‬تۆتىنچــى‬ ‫كۈنــى‪ ،‬ئۇالرغــا قارشــى ئىســام ئەھلىنىــڭ ھايــات‬ ‫قالغانلىــرى ئۇمۇمىيۈزلىــك ئــۇرۇش باشــايدۇ‪،‬‬ ‫شــۇ ۋاقىتتــا ئالــاھ دۈشــمەننى مەغلــۇپ قىلىــدۇ‪.‬‬ ‫ئــۇالر مىســلى كۆرۈلــۈپ باقمىغــان دەرىجىــدە‬ ‫قاتتىــق ئۇرۇشــىدۇ‪ .‬ھەتتــا بىــر قــۇش ئۇالرنىــڭ‬ ‫يېنىدىــن ئۇچــۇپ ئۆتســە ئۆلــۈپ چۈشــۈپ كېتىــدۇ‪.‬‬ ‫ئاندىــن بىــر ئاتىنىــڭ يــۈز بالىســى بولســىمۇ‪،‬‬ ‫ئۇالردىــن پەقــەت بىــرى قالىــدۇ‪ ،‬ئۇنداقتــا قايســى‬ ‫غەنىيمەتتىــن خۇشــال بولىــدۇ؟ قايســى مىراســنى‬ ‫تەقســىم قىلىــدۇ؟ شــۇنداق تۇرۇۋاتقانــدا ئۇنىڭدىنمــۇ‬ ‫چــوڭ شــۇم خەۋەرنــى ئاڭاليــدۇ‪ ،‬ئۇالرنىــڭ يېنىغــا‬ ‫بىرســى دەججــال كەلــدى دەپ ۋارقىــراپ كېلىــدۇ‪،‬‬ ‫ئــۇالر قوللىرىدىكــى نەرســىلەرنى تاشــاپ ئــۇ يەرگــە‬ ‫ئاتلىنىــدۇ‪ ،‬ئــون ئاۋانــگارت چەۋەنــداز ئەۋەتىــدۇ‪.‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬مــەن ئۇالرنىــڭ ۋە‬ ‫دادىلىرىنىــڭ ئىســىملىرىنى‪ ،‬ئاتلىرىنىــڭ رەڭلىرىنى‬ ‫بىلىمــەن‪ ،‬ئــۇالر شــۇ ۋاقىتتــا يــەر يۈزىدىكــى ئــەڭ‬ ‫ياخشــى چەۋەنــدازالر‪ ،‬ياكــى يــەر يۈزىدىكــى ئــەڭ‬ ‫ياخشــى كىشــىلەر‪[ .‬مۇســلىم رىۋايىتــى]‪.‬‬ ‫ئــەۋف ئىبنــى مالىــك ‪ ‬دىــن رىۋايــەت‬ ‫قىلىنىدۇكــى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنــداق دەيــدۇ‪:‬‬ ‫قىيامــەت بولۇشــتىن بــۇرۇن ئالتــە ئاالمەتنــى‬ ‫ســانىغىن‪ ،‬مېنىــڭ ۋاپاتىــم‪ ،‬ئاندىــن كىيىــن‬ ‫بەيتۇلمەقدىســنىڭ پەتھــى قىلنىشــى‪ ،‬ئاندىــن‬ ‫‪23‬‬

‫سەلىبىلەر‬

‫كىيىــن قــوي ۋاباســىدەك بىــر ۋابانىــڭ ئــاراڭالردا‬ ‫پەيــدا بولۇشــى‪ ،‬ئاندىــن كىيىــن بىــر ئادەمگــە‬ ‫يــۈز دىنــار بەرســىمۇ رازى بولمايدىغــان دەرىجىــدە‬ ‫مالنىــڭ كۆپىيىشــى‪ ،‬ئاندىــن كىيىــن پىتنــە‬ ‫كىرمىگــەن بىرمــۇ ئــەرەب ئۆيىنىــڭ قالماســلىقى‪،‬‬ ‫ئاندىــن كىيىــن ســىلەر بىلــەن ســېرىق تەنلىكلــەر‬ ‫ئارىســىدا تىنىچلىــك سۈلھىســى بولــۇپ‪ ،‬ئاندىــن‬ ‫ئــۇالر خىيانــەت قىلىــپ‪ ،‬ســىلەرگە قارشــى‬ ‫سەكســەن بايــراق ئاســتىدا كېلىــدۇ‪ ،‬ھــەر بىــر‬ ‫بايــراق ئاســتىدا ئــون ئىككــى مىــڭ قوشــۇن بــار‪[ .‬‬ ‫بۇخــارى رىۋايىتــى]‪.‬‬ ‫زى مەخبــەر ‪ h‬دىــن رىۋايــەت قىلىنىدۇكــى‪،‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ‪ g‬مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬يېقىنــدا رۇم بىلــەن‬ ‫تىنچلىــق سۈلھىســى تۈزىســىلەر‪ ،‬ســىلەر ئــۇرۇش‬ ‫قىلىســىلەر ھالبۇكــى رۇملۇقــار كەينىڭالردىــن‬ ‫دۈشــمەنلىك قىلىــدۇ‪ ،‬ئاندىــن ســىلەر غەلىبــە‬ ‫قىلىــپ غەنىيمــەت ئالىســىلەر ســاالمەت قالىســىلەر‪،‬‬ ‫ئاندىــن كىيىــن قايتىــپ بىــر جايغــا چۈشۈســىلەر‪،‬‬ ‫ئاندىــن ناســاراالردىن بىــر كىشــى كىرســىتنى‬ ‫كۆتــۈرۈپ‪ ،‬كىرســىت غەلىبــە قىلــدى دەيــدۇ‪،‬‬ ‫مۇســۇلمانالردىن بىــر كىشــى ئاچچىقــاپ كىرســىتنى‬ ‫ســۇندۇرىدۇ‪ ،‬شــۇ ۋاقىتتــا رۇم خىيانــەت قىلىــپ‬ ‫ســىلەرگە قارشــى توپلىنىــدۇ‪[ .‬ئەھمــەد‪ ،‬ئىبنــى‬ ‫ماجەئــە‪ ،‬ئەبــۇ داۋۇت‪ ،‬ئىبنــى ھەببــان‪ ،‬ھاكىــم‬ ‫رىۋايــەت قىلغــان‪ ،‬زەھەبــى ‪‬ســەھىھ دېگــەن]‪.‬‬ ‫يەنــە بىــر لەۋزىــدە ئىبنــى ھەببــان ‪ ‬مۇنــداق‬ ‫رىۋايــەت قىلىــدۇ‪ :‬رۇم بىلــەن تىنچلىــق سۈلھىســى‬ ‫تۈزىســىلەر‪ ،‬ســىلەر ئــۇرۇش قىلىســىلەر ھالبۇكــى‬ ‫رۇملۇقــار كەينىڭالردىــن دۈشــمەنلىك قىلىــدۇ‪،‬‬ ‫ئاندىــن ســىلەر غەلىبــە قىلىــپ غەنىيمــەت ئالىســىلەر‬ ‫قايتىســىلەر‪ ،‬ئاندىــن كىيىــن قايتىــپ بىــر جايغــا‬ ‫چۈشۈســىلەر‪ ،‬رۇملۇقتىــن بىرســى كىرســىت غەلىبــە‬

‫قىلدىــن دەيــدۇ‪ ،‬مۇســۇلمانالردىن بىــر كىشــى‬ ‫بەلكــى ئالــاھ غەلىبــە قىلــدى دەيــدۇ‪ ،‬مۇســۇلمان‬ ‫ئۆزىگــە يېقىــن كىرېســتقا ئېتىلىــپ بېرىــپ ئۇنــى‬ ‫ســۇندۇرىدۇ‪ ،‬رۇملۇقــار كىرســىتنى ســۇندۇرغۇچىغا‬ ‫ئېتىلىــپ كېلىــپ مۇســۇلماننى ئۆلتۈرىــدۇ‪،‬‬ ‫مۇســۇلمانالر قوراللىرىنــى ئېلىــپ ئۇرىشــىدۇ‪ ،‬ئالــاھ‬ ‫شــۇ مۇســۇلمان جامائىتىنــى شــەھىدلىك بىلــەن‬ ‫ھۆرمەتلىــك قىلىــدۇ‪ ،‬رۇملۇقــار رۇم كاتتىســىغا بىــز‬ ‫ئەرەبلەرنــى ســەندىن يىراقالشــتۇردۇق دەيــدۇ‪،‬‬ ‫ئاندىــن رۇملۇقــار چــوڭ ئۇرۇشــقا توپلىنىــدۇ‪،‬‬ ‫سەكســەن بايــراق ســىلەرگە قارشــى كېلىــدۇ‪ ،‬ھــەر‬ ‫بىــر بايــراق ئاســتىدا ئــون ئىككــى مىــڭ قوشــۇن‬ ‫بــار‪.‬‬ ‫دابىــق چــوڭ ئۇرۇشــى بولۇشــتىن بــۇرۇن‬ ‫بولىدىغــان ئۇرۇشــار‪ :‬مۇۋەھھىــد مۇجاھىــدالر‬ ‫بىلەن رۇم ناســارالىرى ئوتتۇرىســىدا باشــقا دۈشــمەن‬ ‫بىلــەن ئۇرۇشــۇش ئۈچــۈن ســۈلھى تۈزىلىــدۇ‪،‬‬ ‫مۇجاھىــدالر كەينىدىكــى دۈشــمەن ئۈســتىدىن‬ ‫غەلىبــە قىلغاندىــن كىيىــن‪ ،‬ئىككــى گــۇرۇھ دابىــق‬ ‫ۋە ئۇنىــڭ ئەتراپىدىكــى دۆڭلىكلــەردە ئۇرۇشــىدۇ‪،‬‬ ‫ئاندىــن كىيىــن رۇم كىرســىتنى كۆتۈرىــدۇ‪،‬‬ ‫ناســرانىلىققا چاقىرىــدۇ‪ ،‬بىــر مۇۋەھھىــد تۇيۇقســىز‬ ‫كىرســىتنى ســۇندۇرىدۇ‪ ،‬رۇم خىيانــەت قىلىــپ چوڭ‬ ‫ئۇرۇشــقا توپلىنىــدۇ‪ ،‬ئــۇالر مىڭالرچــە كېلىــدۇ‪.‬‬ ‫مۇجاھىــدالر تائىپىســى رۇملۇقالردىن ئەســىرلەرنى‬ ‫ئالىــدۇ‪ ،‬ئاندىــن كىيىــن مۇجاھىــدالر ئەســىر‬ ‫قېرىنداشــلىرىنى ياردەمســىز تاشــاپ قويمايــدۇ‪.‬‬ ‫(يەنــە بىــر رىۋايەتتــە قېرىنــداش دېگىنــى رۇم‬ ‫ئەســىرلىرىدىن مۇســۇلمان بولغــان كىشــىلەر‬ ‫دېيىلىــدۇ)‪.‬‬ ‫مانــا بــۇ دابىــق چــوڭ ئۇرۇشــى‪ ،‬جىھــاد ۋە‬ ‫ئىجتىھــات‪ ،‬ئۆلتــۈرۈش ۋە ئۇرۇشــۇش‪ ،‬يارىلىنىــش‬ ‫ۋە ئۈمىــد‪ .‬مۇۋەھھىــد مۇجاھىدنىــڭ رىبــات ۋە‬ ‫ئۇرۇشــىدا ســەۋر ئىشــەنچىتىن باشــقا نەرسىســى‬ ‫بولمايــدۇ‪ ،‬ئاندىــن ئالــاھ دۈشــمەنلىرىنىڭ‬ ‫بىرلىكىنــى بــۇزۇپ‪ ،‬قەلىبلىرنــى ھــەر خىــل قىلىــپ‬ ‫كاتتىباشــلىرىغا قارشــى قىلىــدۇ‪ ،‬ئــۆز ئــارا ئــوق‬ ‫ئاتىــدۇ‪ ،‬بىــر بىرنــى ئۆلتۈرىــدۇ‪ ،‬بــۇ يېقىــن بولۇشــى‬ ‫مۇمكىــن‪ ،‬شــامنىڭ شــىمالى دابىــق ۋە ئۇنىــڭ‬ ‫ئەتراپىدىكــى بــۇ چــوڭ ۋەقەلــەر پەقــەت ئادەتتىــن‬ ‫تاشــقىرى شــىددەتلىك ئۇرۇشــاردىن‪ ،‬ئالالھ خالىسا‬ ‫يېقىنــدا مۇســۇلمانالرنىڭ شــەرتلىرىنى قوبــۇل‬ ‫قىلىشــقا ئەھلــى ســەلىبنى مەجبــۇر قىلىدىغــان‬ ‫ئۇرۇشــار‪ ،‬ئۇندىــن كىيىــن نۇســرەت بولىــدۇ‪،‬‬ ‫ئەھلــى ســەلىب خىيانــەت قىلىــدۇ‪ ،‬ئاندىــن چــوڭ‬ ‫دابىــق ئۇرۇشــى بولىــدۇ‪.‬‬ ‫بۈگــۈن ئالالھنىــڭ دۈشــمەنلىرىنىڭ ســەپلىرى‬ ‫يېڭىلىنىۋاتىــدۇ‪ ،‬غــەرب ســەلىبىلىرى شــەرق‬ ‫ســەلىبىلىرىگە قارشــى چىقىۋاتىدۇ‪ ،‬ئۇالرنىڭ مۇرتەد‬ ‫دوســتلىرى دەتــاالش قىلىشــىۋاتىدۇ‪ ،‬تۈرۈكلــەر‬ ‫كورتالرغــا قارشــى چىقىۋاتىــدۇ‪ ،‬تۈركىيــە ئۆكتىچــى‬ ‫مۇرتەدلىــرى ئىيوردانىيــە ئۆكتىچــى مۇرتەدلىرىگــە‬

‫قارشــى چىقىۋاتىــدۇ‪ ،‬راپىزىــار ئىــراق كورتلىرىغــا‬ ‫قارشــى چىقىۋاتىــدۇ‪ ،‬غەرىبىنىــڭ كورتلىــرى شــەرق‬ ‫كورتلىرىغــا قارشــى چىقىۋاتىــدۇ‪ ،‬نۇســەيرىيە شــام‬ ‫كورتلىرىغــا قارشــى چىقىۋاتىــدۇ‪ .‬ئالــاھ مۇنــداق‬ ‫دەيــدۇ‪ :‬ســەن ئۇالرنــى ئىتتىپــاق دەپ ئوياليســەن‪،‬‬ ‫لېكىــن ئۇالرنىــڭ قەلبلىــرى ھــەر خىــل‪ ،‬بۇنــداق‬ ‫بولۇشــى ئــۇالر ئەقىــل يۈرگۈزمەيدىغــان قــوۋم‪.‬‬ ‫ســۈرە ھەشــىر ‪ - 14‬ئايــەت‪.‬‬ ‫دابىــق ۋە ئەتراپىدىكــى چېكىنىــش ۋە قايتــا‬ ‫ھۇجۇمــار كىچىــك دابىــق ئۇرۇشــىدۇر‪ ،‬كىيىــن‬ ‫چــوڭ دابىــق ئۇرۇشــى بولىــدۇ‪ ،‬ئالــاھ ۋە رەســۇلى‬ ‫ۋەدە قىلغــان مۇســۇلمانالر بىلــەن رۇملۇقــار ســۈلھى‬ ‫تــۈزۈپ رۇم مۇســۇلمانالرغا خىيانــەت قىلغاندىــن‬ ‫كىيىــن ھەقىقىــي چــوڭ دابىــق ئۇرۇشــى بولىــدۇ‪،‬‬ ‫ئاندىــن كىيىــن ئىســتانبۇل يەنــى رۇمىيــە پەتھــى‬ ‫بولىــدۇ‪.‬‬ ‫ئەبــۇ ھۇرەيــرە ‪ ‬دىــن رىۋايــەت قىلىنىدۇكــى‪،‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ‪ -‬ســىلەر بىــر تەرىپــى قۇرۇقلــۇق‬ ‫يەنــە بىــر تەرىپــى دېڭىزغــا تۇتىشــىدىغان شــەھەر‬ ‫توغرىســىدا ئاڭلىدىڭالرمــۇ؟ ‪ -‬دەپ ســورىدى‪،‬‬ ‫ســاھابىالر ‪ -‬شــۇنداق دەپ جــاۋاب بــەردى‪،‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ‪ -‬ئىســھاقنىڭ ئەۋالدىدىــن يەتمىــش‬ ‫مىــڭ كىشــى ( ئۇالرنىــڭ بەزىســى ئىســمايىلنىڭ‬ ‫ئەۋالدىدىــن) بــۇ شــەھەرگە ھۇجــۇم قىلمىغۇچــە‬ ‫قىيامــەت بولمايــدۇ‪ ،‬ئــۇالر بــۇ يەرگــە كەلگەنــدە‬ ‫قــۇرال بىلــەن ئۇرۇشــمايدۇ‪ ،‬ئوقمــۇ ئاتمايــدۇ‪،‬‬ ‫ئــۇالر (ال إلــه إال هللا‪ ،‬وهللا أكبــر) دەپ تەكبىــر توۋاليــدۇ‪،‬‬ ‫بــۇ شــەھەرنىڭ دېڭىــز تەرىپــى ئېلنىــدۇ‪ ،‬ئاندىــن‬ ‫كىيىــن ئــۇالر ئىككىنچــى قېتىــم ( ال إلــه إال هللا‪ ،‬وهللا أكبــر‬ ‫) دەپ تەكبىــر توۋاليــدۇ‪ ،‬شــەھەرنىڭ يەنــە بىــر‬ ‫تەرىپــى ئېلنىــدۇ‪ ،‬ئاندىــن ئۈچىنچــى قېتىــم ( ال إلــه إال‬ ‫هللا‪ ،‬وهللا أكبــر ) دەپ تەكبىــر توۋاليــدۇ‪ ،‬شــەھەر تۇلــۇق‬ ‫ئېلنىــدۇ‪ ،‬ئــۇالر شــەھەرگە كىرىــپ غەنىيمــەت‬ ‫ئالىــدۇ‪ ،‬غەنىيمەتلەرنــى تەقســىم قىلىۋاتقانــدا‪،‬‬ ‫تۇيۇقســىز بىرىنىــڭ دەججــال چىقتــى دېگىنىنــى‬ ‫ئــاڭالپ‪ ،‬ئــۇالر ھەممــە نەرســىنى تاشــاپ قايتىــدۇ‪.‬‬ ‫[مۇســلىم رىۋايىتــى]‪.‬‬ ‫ئالــاھ بۇنــى خىالفــەت مۇجاھىدلىرىنىــڭ‬ ‫قۇلــى ئارقىلىــق قىلغۇســى‪ ،‬شــەيخ ئەبــۇ مۇســئەب‬ ‫زەرقــاۋى ‪ ‬مۇنــداق دېگــەن ئىــدى‪ ،‬بىــز بــۇ‬ ‫يــەردە جىھــاد قىلىمىــز‪ ،‬كۆزلىرىمىــز قۇددۇســتا‪،‬‬ ‫بــۇ يــەردە ئۇرۇشــىۋاتىمىز‪ ،‬رۇمغــا ســۇزۇلدۇق‪،‬‬ ‫ئالالھدىــن‪ ،‬ئالالھنىــڭ بىزنــى نەبــەۋى ۋە ئىالھــى‬ ‫بېشــارەتلەرنىڭ ئاچقۇچــى قىلىدىغانلىقىغــا ياخشــى‬ ‫گۇماندىمىــز‪[ .‬ريــاح النصــر]‪ .‬ئالــاھ ئــۆز ئىشــىدا‬ ‫غالىبتــۇر‪ ،‬لېكىــن كىشــىلەرنىڭ كۆپىنچىســى بۇنــى‬ ‫بىلمەيــدۇ‪.‬‬

‫ماقالىلەر‬

‫‪24‬‬

25

‫ئىســامى شــەرىئەت بــەش مەقســەتنى ئەمەلگــە‬ ‫ئاشــۇرۇش ئۈچــۈن يولغــا قۇيۇلغــان ‪ ،‬ئىنســانالرنىڭ‬ ‫دىنىــي ۋە دۇنيالىــق ھاياتــى پەقــەت شــۇ بــەش‬ ‫مەقســەت بىلــەن توغــرا داۋام قىلىــدۇ‪ ،‬بــۇ بــەش‬ ‫مەقســەت‪ :‬دىننــى قوغــداش‪ ،‬جاننــى قوغــداش‪،‬‬ ‫ئەقىلنــى قوغــداش‪ ،‬يــۈز ‪ -‬ئابرۇيىنــى قوغــداش‪ ،‬مــال‬ ‫دۇنيانــى قوغــداش‪ .‬دىننــى قوغــداش شۈبھىســىزكى‬‫مەقســەت ۋە شــەرىئەتنىڭ ئــەڭ كاتتىســى‪ ،‬شــۇڭا ئالــاھ‬ ‫شــېرىكنى ھــارام قىلــدى‪ ،‬شــېرىك يوللىرىنــى ھــەم‬ ‫ھــارام قىلــدى‪ ،‬ئىلىمســىز سۆزلەشــنى ھــارام قىلــدى‪،‬‬ ‫بىدئەتنــى ھــارام قىلــدى‪ ،‬شــۇڭا ئۈممەتنــى شــېرىك‬ ‫ۋە بىدئەتتىــن ئاگاھالنــدۇرۇش‪ ،‬مۇشــرىكالرنىڭ‬ ‫ئەھۋالىنــى ۋە ئۇالرنىــڭ ســاختا باتىللىقىنــى بايــان‬ ‫قىلىــپ بېرىــش ئــەڭ مۇھىــم ۋاجىــپ بولــدى‪ .‬مانــا بــۇ‬ ‫مۇســۇلمانالرنىڭ دىنىنــى ســاقاليدىغان ۋاجىــپ بولغــان‬ ‫ســەمىمىلىكتۇر‪ ،‬تەمىــم ســارى ‪ ‬دىــن رىۋايــەت‬ ‫قىلىنىدۇكــى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنــداق دېگــەن‪:‬‬ ‫«دىــن ســەمىمى بۇلۇشــتۇر»‪ .‬ســاھابىلەر‪ «:‬كىمگــە»‬ ‫دەپ ســورىدى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ ‪-«:‬ئالالھقــا ئالالھنىــڭ‬ ‫كىتابىغــا ئالالھنىــڭ رەســۇلىغا مۇســۇلمانالرنىڭ ئىمامىغــا‬ ‫مۇســۇلمانالر ئاممىســىغا ســەمىمىي بۇلۇشــتۇر»‪ -‬دەپ‬ ‫جــاۋاب بەردى‪[.‬مۇســلىم رىۋايىتــى]‪.‬‬ ‫شــۇڭا بىدئەتچىلەرگــە رەددىيــە بېرىــش‪ ،‬ئۇالردىــن‬ ‫ئاگاھالنــدۇرۇش ياخشــىلىققا بۇيــرۇپ يامانلىقتىــن‬ ‫توســۇش پەرىــز ئەمەللــەر قاتارىدىــن‪ .‬ئالــاھ مۇنــداق‬ ‫دەيــدۇ‪« :‬ســىلەردىن خەيرىيەتكــە چاقىرىدىغــان‪،‬‬ ‫ياخشــىلىققا بۇيــرۇپ‪ ،‬يامانلىقتىــن تۇســىدىغان‬ ‫بىــر جامائــە بولســۇن‪ ،‬ئەنــە شــۇالر مەقســەتكە‬ ‫ئېرىشــكۈچىلەردۇر‪ ».‬ســۈرە ئــال ئىمــران ‪ – 104‬ئايــەت‪.‬‬ ‫ئىبنــى تەيمىييــە ‪‬مۇنــداق دەيــدۇ‪« :‬كىتــاب‬

‫ســۈننەتكە قارشــى ئەقلىيەتچــى بىدئەتچــى ئىمامالرنــى‬ ‫مىســال كەلتــۈرۈپ‪ ،‬ئۇالرنىــڭ ئەھۋالىنــى بايــان قىلىش‪،‬‬ ‫ئۈممەتنــى ئۇالردىــن ئاگاھالندۇرۇشــنىڭ ۋاجىپلىغىغــا‬ ‫مۇســۇلمانالر بىــردەك ئىتتىپاققــا كەلگــەن‪ .‬چۈنكــى‬ ‫ئالالھنىــڭ يولىنــى دىنــى مەنھەجلىرىنــى شــەرىئىتىنى‬ ‫پــاكالش ۋە ئۇنــى ئۇالرنىــڭ تاجاۋۇزىدىــن قوغــداش‬ ‫شــۇنداقال ئۇالرنــى دۈشــمەن تۇتۇشــنىڭ پەرىزلىكىگــە‬ ‫پۈتــۈن مۇســۇلمانالر بىــردەك قاراشــقا كەلگــەن ‪ ،‬ئالــاھ‬ ‫بىدئەتچىلەرنىــڭ زىيىنىنــى توســىدىغان كىشــىلەرنى‬ ‫چىقارمىغــان بولســا ئىــدى دىــن بۇزۇلغــان بوالتتــى‪.‬‬ ‫ئــۇ بىدئەتخورالرنىــڭ دىننــى بۇزۇشــى تاجاۋۇزچــى‬ ‫دۈشــمەننىڭ مۇستەملىكىســىدىن يامــان‪ ،‬چۈنكــى‬ ‫تاجاۋۇزچىــار مۇســتەملىكە قىلســا بويسۇندۇرۇشــتىن‬ ‫باشــقا قەلــب ۋە دىننــى بۇزالمايــدۇ‪ ،‬لېكىــن بىدئەتچىلەر‬ ‫ئالــدى بىلــەن قەلبلەرنــى بۇزىــدۇ‪[ .‬الفتــاوى]‪.‬‬ ‫يامــان ئــادەم توغرىســىدا ســۆزلەش ئۇمۇمــى شــەكىلدە‬ ‫ئەمــەس بەلكــى خۇسۇســى نامــى بىلەن ئۇنىــڭ ئەيىبىنى‬ ‫ئېچىــش توغرىســىدىكى دەلىللــەر ســۈننەتتە كەلگــەن‪،‬‬ ‫شــۇڭا كىشــىلەرنى بىدئەتچىدىــن ئاگاھالنــدۇرۇش‬ ‫ئۈچــۈن غەيۋىتىنــى قىلىــش دۇرۇس‪ .‬ئائىشــە ‪‬‬ ‫نىــڭ مۇنــداق دېگەنلىكــى رىۋايــەت قىلىنىــدۇ‪ :‬بىــر‬ ‫كىشــى رەســۇلۇلالھدىن كىرىشــكە رۇخســەت ســورىدى‪،‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ‪ ‬ئۇنىڭغــا «رۇخســەت قىلىــڭالر» دەپ‬ ‫بۇلــۇپ « بــۇ كىشــى نېمــە دېگــەن يامــان قەبىلىنىــڭ‬ ‫ئادىمــى ياكــى نېمــە دېگــەن يامــان قەبىلىنىــڭ بالىســى‬ ‫ھــە!» دېــدى‪ ،‬ئــۇ كىشــى كىــردى‪ ،‬رەســۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬ئۇنىڭغــا ســىلىق ســۆز قىلــدى‪ ،‬مــەن ‪ «-‬ئــەي‬ ‫رەســۇلۇلالھ ســىلى مۇنــداق ســۆزلەرنى قىلىــپ‪ ،‬ئاندىــن‬ ‫ئۇنىڭغا ســىلىق ســۆز قىلدىال »‪ -‬دىســەم ‪ ،‬رەســۇلۇلالھ‬ ‫‪« -‬ئــەي ئائىشــە! ئــەڭ يامــاق كىشــى ئىنســانالر‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪26‬‬

‫تاغۇت ئالىملىرى‬

‫ئۇنىــڭ يامانلىقىدىــن قورقــۇپ يىراقالشــقان كىشــى ‪»-‬‬ ‫دېــدى‪[ .‬بىرلىككــە كەلگــەن ھەدىــس]‪.‬‬ ‫ســەلەفلەر بىدئەتچىدىــن ئىلىــم ئالغــان كىشــىنى‬ ‫قاتتىــق ئاگاھالندۇراتتــى‪ .‬مۇســلىم ئىمــام مۇھەممــەت‬ ‫ئىبنــى ســىيرىن ‪ ‬نىــڭ مۇنــداق دېگەنلىكىنــى‬ ‫رىۋايــەت قىلىــدۇ‪ «:‬بــۇ ئىلىــم دىنــدۇر‪ ،‬ســىلەر‬ ‫دىنىڭالرنــى ئالىدىغــان كىشــىگە قــاراڭالر!»‪ .‬ئــۇ يەنــە‬ ‫مۇنــداق دەيــدۇ‪« :‬ســەلەفلەر يامــان ئالىمالرنىــڭ‬ ‫ئىســنادى ھەققىــدە ســورىمايتتى‪ ،‬پىتنــە چۈشــۈپ قالســا‬ ‫«بىزگــە رىۋايەتچىلەرنــى دەپ بېرىــڭالر» دەيتتــى‪ ،‬ئــۇ‬ ‫ئەھلــى ســۈننەت ئەھلــى دەپ قارالســا ئۇنىــڭ ھەدىســى‬ ‫ئېلىناتتــى‪ ،‬ئــۇ بىدئەتچــى دەپ قارالســا ئۇنىــڭ‬ ‫ھەدىســى ئېلىنمايتتــى‪.‬‬ ‫شــەبابە ئىبنــى ســۇۋار فــەرازى مۇرجىئەلىككــە‬ ‫چۈشــۈپ قالغانــدا‪ ،‬ئىمــام ئەھمــەد ئىبنــى ھەنبــەل‬ ‫‪ ‬ئۇنىڭدىــن ھەدىــس ئالمىغــان‪ ،‬ئىمــام ئەھمــەد‬ ‫مۇنــداق دەيــدۇ‪ «:‬مــەن ئۇنىــڭ مۇرجىئــە ئەقىدىســى‬ ‫ســەۋەپلىك ئۇنىڭدىــن يازمىدىــم‪».‬‬ ‫بىدئەتچىلەرنىــڭ كــۆپ ئىلىــم ئالغانلىــرى ۋە كــۆپ‬ ‫پەنلــەردە ئۇتــۇق قازانغانلىــرى بــار‪ ،‬شــۇنداق بولســىمۇ‬ ‫ئەھلــى ســۈننەت ئىماملىــرى ئۇالرغــا ئالدانمىغــان‪ ،‬بەلكى‬ ‫ئۇالردىــن يىراقالشــقان‪ ،‬چۈنكــى بىدئەتچىلەرنىــڭ‬ ‫ئىلىمــى ئۇالرنــى پاكلىيالمايــدۇ‪ ،‬بەلكــى ئۇالرغــا قارشــى‬ ‫ھۆججــەت بولىــدۇ‪ ،‬چۈنكــى ئىلىــم ئالالھدىــن قورقــۇش‬ ‫ۋە ئەمــەل قىلىشــتۇر‪ .‬ئىبراھىــم نەخەئــى مۇنــداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫بىــز بىــرەر ئۇســتازدىن ئىلىــم ئالماقچــى بولســاق‪،‬‬ ‫ئۇنىــڭ يېمــەك ‪ -‬ئىچمىكىنــى يــۈرۈش تۇرۇشــىنى‬ ‫ســورايتتۇق‪ ،‬ئەگــەر ئــۇ شــۇ ئىشــاردا دۇرۇس ئــادەم‬ ‫بولســا‪ ،‬ئۇنىڭدىــن ئىلىــم ئاالتتــۇق‪ ،‬ئۇنــداق بولمىســا‬ ‫ئۇنىڭغــا يېقىنالشــمايتتۇق‪[ .‬الكامــل فــي زلــزال الرجــل]‪.‬‬ ‫ســەلەفلەر ھەدىــس رىۋايــەت قىلىشــتا ( يــادالش‬ ‫ۋە ســاقالش قۇۋۋىتــى ئاجىــز بولغانلىقــى ئۈچــۈن )‬ ‫‪27‬‬

‫خاتاالشــقان ئادەمنــى توغــرا يولــدا ماڭغــان كىشــى‬ ‫بولســىمۇ‪ ،‬كىشــىلەرنى ئۇنىڭدىــن ئاگاھالنــدۇرۇش‬ ‫ئۈچــۈن ئۇنــى ئەينــەن تىلغــا ئېلىشــتىن توختــاپ‬ ‫قالمايتتــى‪ .‬بۇنــى تىلغــا ئېلىــش ھــارام غەيــۋەت‬ ‫بولماســتىن بەلكــى بــۇ خاتالىقنــى ســۆزلەش‬ ‫خاتالىقالرنىــڭ كىشــىلەرنىڭ قەلبىدىكــى توغــرا‬ ‫شــەرىئەتكە ئارىلىشــىپ ئۇنــى «دىــن» دەپ ئويــاپ‬ ‫ئەگىشــىپ قالماســلىق ئۈچۈنــدۇر ‪ ،‬بــۇ ۋاجىــپ بولغــان‬ ‫ســەمىمىيلىكدۇر ‪ .‬شــۇڭا ئىســام تارىخىــدا ( الجــروح‬ ‫و التعديــل) دېگــەن كاتتــا ئىلىــم مەيدانغــا كەلــدى‪،‬‬ ‫بــۇ ئىلىــم ئۈممەتنىــڭ ئــەڭ چــوڭ پەخــرى‪ ،‬چۈنكــى بــۇ‬ ‫ئىلىــم بىلــەن ســۈننەت قوغدالــدى‪ ،‬ســەھىھ ھەدىــس‬ ‫ئاجىــز ھەدىســتىن ئايرىــپ چېقىلــدى‪.‬‬ ‫(الجــروح و التعديــل) ئىلىمــى ھەدىــس ئىلىملىرىنىڭ بىرى‬ ‫بولــۇپ‪ ،‬بــۇ ئىلىــم ھەدىــس رىۋايــەت قىلغۇچىالرنىــڭ‬ ‫ئەھۋالــى ئادالىتــى ئەســتە تۇتــۇش ئىقتىــدارى راســتچىل‬ ‫ئامانەتدارلىقــى توغرىســىدا تەتقىقــات ئېلىــپ بېرىــپ‪،‬‬ ‫رىۋايــەت قىلغۇچىالردىكــى ئەســتە تۇتــۇش قابىلىيىتــى‬ ‫ئاجىــز بولــۇش ياكــى قالــدۇرۇپ چــاال رىۋايــەت قىلىــش‬ ‫ياكــى خىيــال ۋە يالغانچىلىققــا ئوخشــاش ئىشــارنى‬ ‫ھەدىســلەرگە ئارالشــتۇرۇپ قۇيۇشــنى تەتقىــق قىلىشــنى‬ ‫ئوتتۇرىغــا قويىــدۇ‪.‬‬ ‫ئالىمالردىــن بۇخــارى ‪ [ ‬الضعفــاء] ناملىــق كىتابنــى‬ ‫تۈزگىنىگــە ئوخشــاش شــۇ ئاجىــز رىۋايــەت قىلغۇچىــار‬ ‫توغرىســىدا كىتابــار تــۈزۈپ چىقىلغــان ئىــدى ‪،‬‬ ‫شــۇنداقال ئەبــۇ جەئفــەر ئەقلــى ‪‬مــۇ شــۇ نامــدا‬ ‫كىتــاب تۈزگــەن‪ ،‬نەســەئى ‪ ‬مــۇ [الضعفــاء واملتروكيــن ]‬ ‫ناملىــق كىتابنــى تۈزگــەن‪ ،‬دارىقۇتنــى ‪ ‬مــۇ شــۇنىڭغا‬ ‫ئوخشــاش كىتــاب تۈزگــەن‪ ،‬ئىبنــى جــەۋزى‪ ‬مــۇ‬ ‫تۈزگــەن‪ ،‬شــۇنداقال ئىبنــى ئــەدى جورجانــى‪ ‬مــۇ‬ ‫[الكامــل فــي ضعفــاء الرجــال] ناملىــق كىتابنــى تۈزگــەن‪ ،‬باشــقا‬ ‫نۇرغــۇن ئالىمالرمــۇ بــۇ توغرىســىدا مۇھىــم مەشــھۇر‬

‫كىتابالرنــى تــۈزۈپ چىققــان ئىــدى ‪،‬‬ ‫ئىمــام ئەھمــەد ئىبنــى ھەنبەلنىــڭ ئوغلــى‬ ‫ئابدۇلــاھ ‪ ‬مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬ئەبــۇ تــۈراب نەخشــەبى‬ ‫دادامنىــڭ يېنىغــا كەلــدى‪ ،‬دادام پاالنــى ئاجىــز پاالنــى‬ ‫ئىشــەنچلىك دېيىشــكە باشــلىدى‪ ،‬ئەبــۇ تــۇراب ‪-‬ئــى‬ ‫شــەيخ ! ئالىمالرنىــڭ غەيۋىتىنــى قىلمــا ‪ -‬دېــدى‪،‬‬ ‫دادام ئۇنىڭغــا بۇرۇلــۇپ قــاراپ ‪« -‬ۋاي ئىســىت بــۇ‬ ‫غەيــۋەت ئەمــەس بەلكــى نەســىھەت »‪ -‬دېــدى‪[ .‬تاريــخ‬ ‫بغــداد]‪.‬‬ ‫ئىبنــى جــەۋزى ‪ ‬مۇھەممــەد ئىبنــى بىنــدار‬ ‫جورجانىنىــڭ مۇنــداق دېگەنلىكىنــى زىكىــر قىلىــدۇ‪:‬‬ ‫مــەن ئەھمــەد ئىبنــى ھەنبــەل‪ ‬گــە ‪ -‬مــاڭا پاالنــى‬ ‫ھەدىــس ئاجىــز پاالنــى يالغانچــى دېيىشــى ئېغىــر‬ ‫كېلىــدۇ ‪ -‬دېدىــم‪ ،‬ئىمــام ‪ -‬ئۇنداقتــا ســەنمۇ‬ ‫مەنمــۇ جىــم تۇرســاق‪ ،‬ئىلىــم قاچــان كىلىــپ ســەھىھ‬ ‫ھەدىســنى ئاجىــز ھەدىســتىن ئايرىــپ بىلىــدۇ؟ »‪-‬‬ ‫دېــدى‪[ .‬الضعفــاء واملتروكــون]‪.‬‬ ‫توغــرا يولدىكــى كىشــىلەرنىڭ رىۋايىتىدىكــى‬ ‫خاتالىقلىرىنــى كىشــىلەرنى ئاگاھالنــدۇرۇش ئۈچــۈن‬ ‫ئەينــەن زىكىــر قىلىــش ئىمامالرنىــڭ مەنھىجــى بولغاچقــا‬ ‫ئــۇالر بىدئەتچــى ۋە ئەقلىيەتچىلەردىــن بــۇرۇن زىكىــر‬ ‫قىلىنغانــدەك قاتتىــق ئاگاھالندۇرغــان ۋە يىــراق‬ ‫تۇرغــان‪.‬‬ ‫ئەممــا كاپىــر بۇلــۇپ كەتكــەن بىددىئەتچىلەرگــە‬ ‫ئىمامــار رەددىيــە بەرگــەن‪ ،‬ئاگاھالندۇرغــان ‪ ،‬كاپىرغــا‬ ‫چىقارغــان ‪ ،‬ســاختا باتىــل قاراشــلىرىنى كىشــىلەرگە‬ ‫ئاشــكارىالپ قارشــى تۇرغــان ئىــدى ‪ .‬ئازغــۇن بەشــىر‬ ‫مۇرىيســى «قۇرئاننــى مەخلــۇق» دېگەنــدە‪ ،‬ئالالھنىــڭ‬ ‫ســۈپەتلىرىنى رەت قىلغانــدا‪ ،‬بــەزى كەســكىن‬ ‫دەلىللەرنــى ئىنــكار قىلغانــدا‪ ،‬ئەھلــى ســۈننەت‬ ‫ئىمامــار ئۇنــى توســقان‪ ،‬ئۇنىڭدىــن ئاگاھالندۇرغــان‪،‬‬ ‫بــۇ توغرىســىدا كىتــاب تۈزگــەن‪ .‬ئىمــام ئەبــۇ ســەئىد‬ ‫دارىمــى‪ ‬مــۇ مەۋســۇم ناملىــق كىتابتــا ‪ -‬ئوســمان‬ ‫ئىبنــى ســەئىد ســەركەش جەھمــى بەشــىر مۇرىيســىنىڭ‬ ‫تەۋھىــددە ئالالھقــا يالغــان چاپلىغانلىقىغــا قارشــى‬ ‫چىققــان ‪ -‬دەپ يازغــان‪ ،‬بەلكــى ئەھلــى ســۈننەت‬ ‫ئىمامــار ئۇنــى كاپىرغــا چىقارغــان ۋە بۇرۇنقــى جەھىــم‬ ‫ئىبنــى ســەفۋان قاتارىــدا ســانىغان‪ ،‬ھەممــاد ئىبنــى‬ ‫زەيد ‪ ‬دىن بەشــىر مۇرىيســى توغرىســىدا ســورالغاندا‪،‬‬ ‫ئــۇ كاپىــر ‪ -‬دەپ جــاۋاب بەرگــەن‪[ .‬الدارمــي‪ :‬النقــض علــى‬ ‫املري�ســي]‪ .‬جۇمھــۇر ئالىمــار ئۇنىــڭ كاپىرلىقىغــا بىرلىككــە‬ ‫كەلگــەن‪[ .‬مجموعــة الرســائل]‪.‬‬ ‫بەشــىر مۇرىيســى ئــۆز دەۋرىدىكــى ئالىمالردىــن‬ ‫فىقھىشۇناســاردىن ئىلىــم ئالغــان‪ ،‬ئــۇ شــۇ ئالىمالردىــن‬ ‫ئاڭلىغــان‪ ،‬ئــۇالر بىلــەن سۆزلەشــكەن‪ ،‬ئــۇ ئاددىــي‬ ‫ئــادەم ئەمــەس ئىــدى‪ .‬زەھەبــى ئۇنىــڭ تەرجىمىھالىــدا‬ ‫مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬بەشــىر مۇرىيســىنىڭ نۇتــۇق‬ ‫قابىلىيىتــى يۇقىــرى مۇنازىرگــە ئۇســتا بولــۇپ‪ ،‬ئــۇ‬ ‫چــوڭ فىقھىشۇناســاردىن ئىــدى‪ ،‬ئــۇ قــازى ئەبــۇ‬ ‫يۈســۈف ‪ ‬دىــن ئىلىــم ئالغــان‪ ،‬ئــۇ ھەممــاد ئىبنــى‬ ‫ســەلەمە ‪ ‬ۋە ســۇفيان ئىبنــى ئۇيەينەلەردىــن ھەدىــس‬ ‫رىۋايــەت قىلغــان‪ ،‬كىيىــن پەلســەپە ئۇقــۇپ‪ ،‬پەلســەپە‬ ‫ئۇنىڭغــا قاتتىــق تەســىر قىلىــپ‪ ،‬تەقۋالىقــى يوقــاپ‪،‬‬ ‫قۇرئاننــى مەخلــۇق دەيدىغــان‪ ،‬شــۇنىڭغا چاقىرىدىغــان‬

‫ھالغــا كەلــدى‪ ،‬ھەتتــا شــۇ دەۋردىكــى جەھمىيەلەرنىــڭ‬ ‫ئالىمــى بولــۇپ قالــدى‪[ .‬الســير]‪.‬‬ ‫بىــز ئەھلــى ســۈننەت ئالىملىرىنىــڭ جەھمىيەلەرنــى‬ ‫كاپىرغــا چىقىرىشــتا ئىككىلىنىــپ قالمىغانلىقىنــى‪،‬‬ ‫ئاگاھالندۇرغانلىقىنــى‪،‬‬ ‫كىشــىلەرنى‬ ‫ئۇالردىــن‬ ‫ئۆلتۈرۈشــكە‬ ‫ئىماملىرىنــى‬ ‫جەھمىيەنىــڭ‬ ‫قىزىقتۇرغانلىقىنــى ئۇچرىتىمىــز‪ .‬ئىمــام يەزىــد ئىبنــى‬ ‫ھــارۇن ‪ -‬جەھمىيــە كاپىــردۇر‪ ،‬مــەن باغــداد ئەھلىنى‬ ‫بىــر قانچــە قېتىــم بەشــىر مۇرىيســىنى ئۆلتۈرۈشــكە‬ ‫رىغبەتلەنــدۈردۈم‪ -‬دەيــدۇ‪[ .‬الدارمــي‪ :‬الــرد علــى الجهميــة]‬ ‫مۇمىنلەرنىــڭ ئەمىــرى ھــارۇن رەشــىد ‪‬مۇنــداق‬ ‫دەيــدۇ‪ :‬مــاڭا بەشــىر مۇرىيســىنىڭ قۇرئاننــى مەخلــۇق‬ ‫دېگەنلىكــى يەتتــى‪ ،‬ئەگــەر مــەن ئۇنــى تاپســام‬ ‫ھېچكىمنــى ئۆلتــۈرۈپ باقمىغــان ئۇســۇلدا ئۆلتۈرەتتىــم‪.‬‬ ‫[عبــد هللا بــن أحمــد‪ :‬الســنة]‪.‬‬ ‫تارىختــا ھەددىدىــن ئاشــقان بىدئەتچــى‬ ‫زىندىقالرنــى كاپىــر دەپ ئۆلتۈرگــەن دارغــا ئاســقان‬ ‫توغۇرلــۇق كــۆپ ۋەقەلىــك ئۆتكــەن‪ ،‬جەئــدە ئىبنــى‬ ‫دىرھــەم ‪ ،‬جەھىــم ئىبنــى ســەفۋان ‪ ،‬ھۇســەيىن ئىبنــى‬ ‫مەنســۇر شــۇالرنىڭ قاتارىدىــن ئىــدى‪.‬‬ ‫ئەھلــى ســۈننەت ئىماملىــرى ھەددىدىــن ئاشــقان بۇ‬ ‫ئازغۇنالرغــا مۇشــۇنداق مۇئامىلــە قىلىــپ كەلــدى‪ .‬ئىبنــى‬ ‫تەيمىييــە ‪ ‬نىــڭ دىندىــن چىققــان ئىبنــى ئەرەبــى‬ ‫توغرىســىدا ئۇچــۇق ســۆزلىگەنلىكىنى ئۇچرىتىمىــز‪ ،‬ھــەم‬ ‫رافىزىالرنىــڭ ئىمامــى ئەبــۇ مەنســۇرغا رەددىيــە بېرىــپ‬ ‫مىنھــاج ســۈننەنى تۈزگــەن‪ ،‬شــۇنداقال مىســىرلىق‬ ‫بەكــرى قەبرەپەرســلەرنىڭ ئازغــۇن دەۋەتچىللىرىگــە‬ ‫رەددىيــە بېرىــپ كــۆپ رىســالە يازغــان ئىــدى ‪.‬‬ ‫شۇنداقال مۇھەممەد ئىبنى ئابدۇلۋاھھاب ‪ ‬ۋە ئۇنىڭ‬ ‫شــاگىرتلىرىدىىن بــۇ مەنھەجنــى ئۇچــۇق ئۇچرىتىمىــز‪،‬‬ ‫ئــۇالر شــېرىككە چاقىرغۇچــى دىنســىزالرنىڭ‪ ،‬مۇشــرىك‬ ‫توغرىســىدا دەتــاالش قىلغۇچىالرنىــڭ تەۋھىــد ئەھلىگــە‬ ‫يالغــان چاپلىغۇچىالرنىــڭ ئەيىبلىرىنــى ئېچىشــتا‬ ‫توختــاپ قالمىغــان ئىــدى ‪ ،‬ئىبنــى ئەفالىــق ‪ ،‬ئىبنــى‬ ‫فەيــرۇز ‪ ،‬مۇيىــس بالىلىــرى‪ ،‬ئىبنــى جەرجيــس ‪،‬‬ ‫باشــقىالر شــۇالر قاتارىدىــن ھېســابلىنىدۇ‪ ،‬مۇھەممــەد‬ ‫ئىبنــى ئابدۇلۋاھھــاب ‪ ‬ۋە شــاگىرتلىرى بــۇالر‬ ‫توغرىســىدا كىتابالرنــى تــۈزدى‪ ،‬بــەزى مەخســۇس‬ ‫رىســالە ۋە پەتىۋاالرنــى بېرىشــتى‪.‬‬ ‫دېمــەك بىدئەتچــى مۇرتەدلــەر توغرىســىدا ســۆزلەش‬ ‫ۋە ئۇالرنىــڭ ئىســىملىرىنى تىلغــا ئېلىــپ ئەيىبلىرىنــى‬ ‫ئېچىــش ئۇالرغــا ھۆكــۈم قىلىــش‪ ،‬ئەھلــى ســۈننەت‬ ‫ۋەلجەمائەنىــڭ ئەســلى مەنھىجــى‪ .‬تاغــۇت ئالىملىرىنىــڭ‬ ‫مەنھىجىگــە ئەگىشــىش‪ ،‬كىشــىلەرنى شــېرىك كۇپۇرغــا‬ ‫راۋاجالندۇرۋاتقــان‬ ‫ئازغۇنلىقنــى‬ ‫يېتەكلىۋاتقــان‪،‬‬ ‫ھەقنــى يۇشــۇرىۋاتقان باتىــل ئەقىدىنــى كىشــىلەرگە‬ ‫ســىڭدۈرىۋاتقان كىشــىلەر شــۇ بىدئەتچىلــەر قاتارىدىــن‪.‬‬ ‫ئالالھدىــن كىشــىلەرگە شــۇالرنىڭ ئەيىبلىرىنــى ئېچىــش‬ ‫ۋە بايــان قىلىــپ بېرىشــتە بىزگــە يــاردەم بېرىشــنى‬ ‫ســورايمەن!!!‬

‫ماقالىلەر‬

‫‪28‬‬

29

‫دۇئا ئۆتكۈر كۈچلۈك قۇرال‪ ،‬دۇئا بىلەن‬ ‫مۇسىبەت ۋە ھاالكەتلەردىن ساقالنغىلى بولىدۇ‪،‬‬ ‫مۆمىن دۇئا بىلەن تۈرلۈك باال‪-‬قازادىن قۇتۇلىدۇ‪،‬‬ ‫دۈشمەنلەرنىڭ ھىيلە‪ -‬مىكىرلىرىدىن ساقلىنىدۇ‪،‬‬ ‫دۇئا بىلەن نىمەتلەرنى قولغا كەلتۈرىدۇ‪ ،‬كۆپ‬ ‫زەربىلەردىن مۇداپىيەلىنىدۇ‪ ،‬دۇئا بىلەن غەم‪-‬‬ ‫قايغۇ كۆتۈرلۈپ كىتىدۇ‪ ،‬دۇئا ئەڭ خاس ئىبادەت‪،‬‬ ‫بەلكى دۇئا ئۆزى ئىبادەت‪ ،‬چۈنكى دۇئادا بەندە‬ ‫يېگانە ھۈكۈم قىلغۇچى ئادىل ئالالھ ئۈچۈن چوڭقۇر‬ ‫مۇھەببەت ئىزھار قىلىدۇ‪ ،‬ئەڭ تۆۋەنچىلىك بىلەن‬ ‫سورايدۇ‪ ،‬بەندە دۇئادا رەببىگە ئىلتىجا قىلىدۇ‪،‬‬ ‫ئۆزىنىڭ ئاجىزلىقىنى ئېتىراپ قىلىدۇ‪ ،‬ھالبۇكى دۇئا‬ ‫قەلىبلەرگە راھەت‪ ،‬دىلالرغا ئارامبەخىش‪ ،‬جاراھەتكە‬ ‫شىپا بولىدۇ‪ ،‬دۇئا ئىشالرنى ئاسانالشتۇرغۇچى ۋە‬ ‫كۈچلۈك مۇستەھكەم قۇرغان‪ ،‬ئالالھقا دۇئادىن‬ ‫سۆيۈملۈك نەرسە يوق‪ ،‬دۇئادىن ئاجىز كەلگەن‬ ‫كىشى ئەڭ ئاجىز كىشىدۇر‪ .‬چۈنكى دۇئا ئاسان‬ ‫ئىبادەت‪ ،‬كېچە كۈندۈز قىلىش قوالي‪ ،‬دېڭىزدىمۇ‬ ‫قۇرۇقلۇقتىمۇ‪ ،‬سەپەردىمۇ مۇقىم تۇرغاندىمۇ قىلغىلى‬ ‫بولىدىغان ئىبادەت‪ .‬دۇئا قىلغۇچىالر رەھىمدىل‬ ‫شەپقەتلىك ئالالھ تەرەپكە يۈزلىنىدۇ‪ ،‬ئۇ دۇئادا‬ ‫ھەممىگە ئىگە ساالمەتلىك بېغىشلىغۇچى رەببىگە‬ ‫باغلىنىدۇ‪ ،‬سەن ئۇالرنىڭ دۇئا قىلغان ھالىتىدە‬ ‫ئەڭ كەرەملىك زاتنىڭ ئالدىدا تۇرغاندەك‪ ،‬دۇنيانى‬ ‫ئۇنتۇپ رەببىگە يۈزلەنگەنلىكىنى‪ ،‬كىشىلەرنىڭ‬ ‫ئەڭ مۇھىم ئىشىنى تاشالپ دۇئا قىلغانلىقىنى‪،‬‬ ‫رەببىگە ئىخالس بىلەن بىلەن يۈزلەنگەنلىكىنى‪،‬‬ ‫رەببىنىڭ فەزلىنى تەمە قىلىدىغانلىقىنى كۆرىسەن‪.‬‬ ‫ھازىرقىدەك مۇسۇلمان جامائىتىگە پۈتۈن كۇفۇر‬ ‫مىللەتلىرى ۋە مااليلىرى باستۇرۇپ كېلىۋاتقان‬ ‫مۇشۇ كۈنلەردە مۇسۇلمان دۇئاغا ئەڭ ئېيتىياجلىق‪.‬‬ ‫ئالالھ يولىدىكى مۇجاھىد بۇ مۇھىم ئەھمىيەتلىك‬ ‫قۇرالغا ئەھمىيەت بېرىشى‪ ،‬ئۇنى تاشلىماسلىقى‬ ‫كېرەك‪ ،‬شۇنداقال ھەر بىر مۇسۇلمان ئەر‪-‬ئايال‬ ‫بۇ نىجاتلىققا ئېرىشتۈرگۈچى رەببانى قۇرال‬ ‫بىلەن ئالالھنىڭ دۈشمەنلىرىگە قارشى جىھادقا‬ ‫ئاتالنسۇن‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪ ( :‬مېلىڭالر‬ ‫جېنىڭالر تىلىڭالر بىلەن مۇشرىكالرغا قارشى جىھاد‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪30‬‬

‫قىلىڭالر) [ ئەبۇ داۋۇت ۋە نەسەئى رىۋايىتى]‪ .‬تىل‬ ‫بىلەن قىلىنىدىغان جىھاد جىھادقا قىزىقتۇرۇش‪،‬‬ ‫مۇجاھىدالرنى ئالقىشالش‪ ،‬جىھادقا چىقمىغانالرنى‬ ‫ئەيىبلەش‪ ،‬كاپىرالرنى مەسخىرە قىلىش بىلەنال‬ ‫چەكلىنىپ قالماستىن‪ ،‬بەلكى مۇسۇلماننىڭ‬ ‫مۆئمىنلەرنىڭ‬ ‫مەغلۇبىيىتىگە‪،‬‬ ‫مۇشرىكالرنىڭ‬ ‫نۇسرىتىگە دۇئا قىلىشى تىل بىلەن قىلىنىدىغان‬ ‫جىھادنىڭ ئەڭ مۇھىم بىر تۈرىدۇر‪.‬‬ ‫جىھادنىڭ بۇ تۈرى ئالالھ يۇلىدا شەرئى ئۆزرە‬ ‫ياكى ئايال كىشى ياكى كېسەل ياكى ئاجىزلىق‬ ‫ياكى تۈرمىگە سولىنىش سەۋەبلىك جىھاد قىلىشقا‬ ‫مۇيەسسەر بولمىغان كىشىنىڭ ئۈستىگە ھەقتۇر‪،‬‬ ‫شۇڭا بۇالر ئالالھ يولىدىكى مۇجاھىدقا دۇئا قىلىشى‬ ‫كېرەك‪ ،‬چۈنكى ئالالھ ئۇالرنىڭ جىھادقا چىقمىسىمۇ‬ ‫بولىدىغان ئۆزرىسىنى قوبۇل قىلغاندا‪ ،‬ئۇالرنىڭ‬ ‫ئالالھقا ئالالھنىڭ رەسۇلىغا سەمىمى بۇلىشىنى‬ ‫ئۇالرغا شەرت قىلدى‪ ،‬ئالالھنىڭ دوستلىرىغا ۋە‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ ئەگەشكۈچىلىرىگە دۇئا قىلىش‬ ‫شۇنىڭ قاتارىدىندۇر‪ .‬ئالالھ مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«ئاجىزالر (يەنى ياشانغان بوۋايالر)‪ ،‬كېسەللەر‪،‬‬ ‫تاپالمىغانالر‬ ‫خىراجەت‬ ‫چىقىشقا)‬ ‫(جىھادقا‬ ‫ئالالھقا ۋە ئالالھنىڭ رەسۇلىغا سادىق بولسىال‪،‬‬ ‫جىھادقا چىقمىسا گۇناھ بولمايدۇ‪ ،‬ياخشى ئىش‬ ‫قىلغۇچىالرنى ئەيىبلەشكە يول يوقتۇر‪ ،‬ئالالھ‬ ‫مەغپىرەت قىلغۇچىدۇر‪ ،‬ناھايىتى مېھرىباندۇر‪ .‬سۈرە‬ ‫تەۋبە ‪ - 91‬ئايەت‪.‬‬ ‫بۇ ئاجىز كىشىلەرنىڭ دۇئاسى مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫غەلىبە قىلىپ كاپىرالرنىڭ مەغلۇپ بولۇشىدىكى‬ ‫ئەڭ مۇھىم سەۋەب‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬سەئىد ئىبنى‬ ‫ئەبۇ ۋەققاس ‪ ‬قا مۇنداق دەيدۇ‪ :‬سىلەر پەقەت‬ ‫ئاراڭالردىكى ئاجىزالر بىلەنال ياردەم بېرىلىسىلەر‬ ‫ۋە رىزىقالندۇرلىسىلەر‪ [ .‬بۇخارى رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫نەسەئىنىڭ رىۋايىتىدە‪ «:‬ئالالھ بۇ ئۈممەتكە‬ ‫ئاجىزلىرىنىڭ دۇئاسى نامىزى ئىخالسى سەۋەبلىك‬ ‫نۇسرەت بېرىدۇ‪ ».‬دىيىلگەن‪.‬‬ ‫ئىبنى ھەجەر ئەسقەالنى ‪‬مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫سۇھەيلى ‪ ‬مۇنداق دىگەن‪« :‬جىھاد بەزىدە‬ ‫قۇرال بىلەن‪ ،‬بەزىدە دۇئا بىلەن بولىدۇ‪[ .‬فتح‬ ‫الباري]‪ .‬بۇ ھەممىگە مەلۇملۇق ئىش‪ ،‬لېكىن بۇ‬ ‫كۈنلەردە بەزى ھەربىي تېخنىكىغا تەسلىم بولغان‬ ‫مەغلۇبىيەتچىلەر‪ ،‬دەسلەپتىال ئىسالمى دۆلەتكە‬ ‫قارشى سەلەبىلەر يۈرۈشىگە ياردەم بېرىش بىلەن‬ ‫مەغلۇپ بولدى‪ ،‬گويا دۇئانى پايدىسىز نەرسىدەك‬ ‫تاشلىدى‪ ،‬بەزى كىشىلەرنىڭ بۇ ئازغۇنلىقى پەقەت‬ ‫بۇ قۇرالنى بىلمىگەنلىكى سەۋەبلىك بولدى‪،‬‬ ‫ئەگەر ئۇالر دۇئانىڭ ئەھمىيىتىنى تەسىرىنى‬ ‫ماھىيىتىىنى ئەدەپلىرىنى بىلگەن بولسا ئىدى‪،‬‬ ‫ئالالھنىڭ بەندىلەرنىڭ دۇئاسىنى ئىجابەت قىلغان‬ ‫ۋاقىئەلىرىنى ئاڭلىغان بولسا ئىدى‪ ،‬بۇنى تاشلىماي‬ ‫دائىم ئۇقىغان بوالتتى‪.‬‬ ‫بەندە دۇئانىڭ بىر نەچچە پايدىسى‪ ،‬ھەم‬ ‫نۇرغۇن بۈيۈك پەزىلەتلىرى بارلىقىنى بىلىشى‬ ‫‪31‬‬

‫كېرەك‪ ،‬بۇالرنىڭ قاتارىدىن‪ :‬دۇئا قىلىش‬ ‫ئالالھنىڭ بۇيرۇقىغا بويسۇنغانلىق‪ ،‬ئالالھ تەئاال‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬ئالالھقا دىننى خالىس قىلغان‬ ‫ھالدا دۇئا قىلىڭالر‪ ».‬سۈرە ئەئراف ‪ - 29‬ئايەت‪.‬‬ ‫«ئالالھدىن قورققان ۋە ئۈمىد قىلغان ھالدا دۇئا‬ ‫قىلىڭالر»‪ .‬سۈرە ئەئراف ‪ - 56‬ئايەت‪« .‬رەببىڭالرغا‬ ‫مەخپىي يېلىنىپ دۇئا قىلىڭالر»‪ .‬سۈرە ئەئراف ‪55‬‬ ‫ ئايەت‪.‬‬‫دۇئا دىمەك ئالالھقا پۈتۈنلەي تەۋەككۈل قىلىش‬ ‫خار بولۇش سەمىمىي بولۇش دىمەكتۇر‪ ،‬ئالالھ‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬رەببىڭالر ئېيتىدۇ‪ :‬ماڭا دۇئا‬ ‫قىلىڭالر مەن سىلەرنىڭ دۇئايىڭالرنى ئىجابەت‬ ‫قىلىمەن‪ ،‬مېنىڭ ئىبادىتىمدىن چوڭچىلىق قىلغانالر‬ ‫شۈبھىسىزكى يېقىندا جەھەننەمگە كىرىدۇ‪ ».‬سۈرە‬ ‫غافىر ‪ - 60‬ئايەت‪ .‬دۇئا باال كېلىشنىڭ ئالدىدا‬ ‫ئۇنىڭ ئالدىنى ئاالاليدۇ‪ ،‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :«،‬قەدەرنى پەقەت دۇئاال قايتۇرىدۇ‪».‬‬ ‫[ئىبنى ماجە ۋە ئىبنى ھەببان ۋە ھاكىمالر‬ ‫رىۋايەت قىلغان]‪ .‬دۇئا باال كەلگەندىن كېيىنمۇ‬ ‫ئۇنى كۈتۈرلىشنىڭ سەۋەبى بولىدۇ‪،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪« :‬قەدەردىن ئېھتىيات قىلىش‬ ‫پايدا بەرمەيدۇ‪ ،‬دۇئا كەلگەن ۋە كەلمىگەن نەرسە‬ ‫(باالغا) مەنپەئەت قىلىدۇ‪ ،‬ھەقىقەتەن باال كېلىدۇ‪،‬‬ ‫ئاندىن ئۇنىڭغا دۇئا ئۇچرايدۇ‪ ،‬ئاندىن باال قازا‬ ‫دۇئا بىلەن قىيامەتكىچە قارشىلىشىدۇ‪ [ .‬ھاكىم‬ ‫رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫دۇئادا سورىغان نەرسىگە ئېرىشكىلى بولىدۇ‪،‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬قانداق بىر مۇسۇلمان‬ ‫گۇناھ بولمايدىغان ۋە سىلەر رەھىمنى ئۈزۈشكە‬ ‫سەۋەپ بولمايدىغان دۇئا قىلىدىكەن‪ ،‬ئالالھ‬ ‫ئۇنىڭغا ئۈچ ئىشنىڭ بىرىنى قىلىپ بىرىدۇ‪:‬‬ ‫ياكى ئۇنىڭ دۇئاسى تېز ئىجابەت بولىدۇ‪ ،‬ياكى‬ ‫دۇئا ئۇنىڭغا ئاخىرەتكە قالدۇرلىدۇ‪ ،‬ياكى دۇئا‬ ‫باراۋىرىدە يامانلىقلىرى ئۈچۈرلىدۇ‪[ .‬ئەھمەد ۋە‬ ‫ھاكىم رىۋايىتى]‪ .‬دۇئانىڭ مانا مۇشۇنداق كاتتا‬ ‫رولى بار‪.‬‬ ‫بەلكى دۇئانىڭ ئەڭ مۇھىم رولى دۈشمەنگە‬ ‫قارشى مۇستەھكەم تۇرۇشقا ۋە غەلىبە قىلىشقا‬ ‫سەۋەپ بۇلىدۇ‪ ،‬بۇ كىتاب ۋە ھەدىستە كەلگەن‪،‬‬ ‫بۇنداق ۋەقەلەر رەسۇلۇلالھنىڭ ۋە ساھابىالرنىڭ‬ ‫ۋە سەلەفلەرنىڭ ھاياتىدا تەكرار يۈز بەرگەن‪.‬‬ ‫تالۇتنىڭ مۇمىن قوشۇنى بىلەن جالۇتنىڭ كاپىر‬ ‫قوشۇنى ئارىسىدىكى ئۇرۇش قىسسىسىدە مۆمىنلەر‬ ‫نېمە قىلدى؟ ئاقىۋەت نېمە بولدى؟ ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ «:‬ئۇالر جالۇت ۋە ئۇنىڭ ئەسكەرلىرى‬ ‫بىلەن ئۇچراشقان چاغدا‪« :‬رەببىمىز! قەلبىمىزنى‬ ‫چىدامچانلىق بىلەن تولدۇرغىن‪ ،‬قەدەملىرىمىزنى‬ ‫(ئۇرۇش مەيدانىدا) ساباتلىق قىلغىن‪ ،‬كاپىر قوۋمگە‬ ‫قارشى بىزگە ياردەم بەرگىن» دېدى‪ .‬سۈرە بەقەرە‬ ‫‪ - 250‬ئايەت‪ .‬مۇۋەھھىدلەر مۇشرىكالر بىلەن‬ ‫تۇتۇشۇشتىن ئىلگىرى ياكى شۇ جەرياندا قىلغان‬ ‫دۇئانى ئالالھ دەرھال قوبۇل قىلىدۇ‪ ،‬ئالالھ مۇنداق‬

‫دەيدۇ‪ «:‬ئۇالر مۇشرىكالرنى ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن‬ ‫مەغلۇپ قىلدى»‪ .‬سۈرە بەقەرە ‪ - 251‬ئايەت‪.‬‬ ‫چوڭ بەدرى غازىتىدا رەسۇلۇلالھ‪ ‬كېچىسى‬ ‫ناماز ئۇقىدى‪ ،‬ۋە سەجدىدە كۆپ دۇئا قىلىپ‬ ‫ئالالھدىن نۇسرەت سورىدى‪[ ،‬البداية والنهاية]‪.‬‬ ‫بەدىر كۈنى رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ساھابىلىرىگە‬ ‫قارىدى‪ ،‬ئۇالر ئۈچيۈز نەچچە كىشى ئىدى‪ ،‬ئاندىن‬ ‫مۇشرىكالرغا قارىۋىدى ئۇالر مىڭدىن ئارتۇق ئىدى‪،‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ قىبلىگە قاراپ ‪ -‬ئې ئالالھ ماڭا ۋەدە‬ ‫قىلغان نۇسرەتنى چۈشۈرگىن‪ ،‬ئې ئالالھ ماڭا‬ ‫ۋەدە قىلغان نۇسرەتتى بەرگىن‪ ،‬ئې ئالالھ ئەگەر‬ ‫بۇ ئىسالم قوشۇنى مەغلۇپ قىلىنسا زېمىندا ساڭا‬ ‫ئىبادەت قىلىنمايدۇ‪ -‬دەپ دۇئا قىلدى‪ ،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬ئىزچىل رەببىدىن ياردەم سورىدى ۋە دۇئا‬ ‫قىلدى‪ ،‬ھەتتا رىداسى مۈرىسىدىن چۈشۈپ كەتتى‪.‬‬ ‫[مۇسلىم رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫ئالالھ بەدرى كۈنىدىكى ساھابىالرنىڭ ئۆزىدىن‬ ‫ياردەم سوراپ دۇئا قىلغىنىنى سۈپەتلەپ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ :«:‬ئەينى ۋاقىتتا سىلەر رەببىڭالردىن‬ ‫ياردەم سورىدىڭالر‪ ،‬ئالالھ سىلەرنىڭ دۇئايىڭالرنى‬ ‫ئىجابەت قىلدى‪( .‬سۈرە ئەنفال ‪ - 9‬ئايەت‪).‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬ۋە ساھابىالرنىڭ بۇ دۇئاسىدىن‬ ‫كىيىن نەتىجە قانداق بولدى؟ ئالالھ ئۇالرغا‬ ‫قوراللىق مىڭ پەرىشتە بىلەن ياردەم بەردى‪ ،‬ھەم‬ ‫خاتىرجەملىك چۈشۈردى‪ ،‬قەدەملىرىنى مۇستەھكەم‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئۇالرنى مۈگدەك باستى‪ ،‬ئاسماندىن‬ ‫يامغۇر ياغدۇرۇپ ئۇالرنى پاكلىدى‪ ،‬ئۇالردىن‬ ‫شەيتاننىڭ ۋەسۋەسىسى يوقالدى‪ ،‬مۇشرىكالرنىڭ‬ ‫قەلبىگە قورقۇنچ سالدى ئاندىن ئۇالر مۇشرىكالرنى‬ ‫ئالالھنىڭ ئىزنى بىلەن مەغلۇپ قىلدى‪.‬‬ ‫ئەھزاب يەنى خەندەك كۈنى مۇشرىكالر مەدىنىنى‬ ‫قاتتىق مۇھاسىرگە ئالغاندا مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫تېخىمۇ‬ ‫قورقۇنچىسى‬ ‫ئۇسسۇزلىقى‬ ‫ئاچلىقى‬ ‫كۈچەيدى‪ ،‬ئۇالرغا قارشى دۈشمەنلەر ئۈستىدىن‬ ‫ئاستىدىن كەلدى‪ ،‬يۈرەكلىرى گاللىرىغا بۇغۇلدى‪،‬‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬رەببىگە دۇئا قىلدى‪ ،‬دۇئادا چىڭ‬ ‫تۇردى‪ ،‬خەندەكنى كولىغاندىمۇ ‪ -‬ئې ئالالھ سەن‬ ‫بىزنى ھىدايەت قىلمىغان بولساڭ‪ ،‬بىز تەستىق‬ ‫قىلمىغان نامازنىمۇ ئادا قىلمىغان بوالتتۇق‪،‬‬ ‫بىزگەن خاتىرجەملىك چۈشۈرگىن‪ ،‬دۈشمەن‬ ‫بىلەن ئۇچراشقاندا قەدەملەرنى سابىت قىلغىن‪،‬‬ ‫دۈشمەنلەر ھەقىقەتەن بىزنىڭ ئۈستىمىزگە كەلدى‪،‬‬ ‫ئۇالر پىتنە قىلماقچى بولغاندا بىز رەت قىلدۇق‪-‬‬ ‫دەپ دۇئا قىلدى‪[ .‬بۇخارى رىۋايىتى]‪ .‬قورشاۋدا‬ ‫قىلغان دۇئاسىدىن يەنە‪( :‬اللهم منزل الكتاب‪،‬‬ ‫ومجري السحاب‪ ،‬وهازم الأحزاب‪ ،‬اهزمهم‪ ،‬وانصرنا‬ ‫عليهم) [بۇخارى ۋە مۇسلىم رىۋايىتى]‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالر رەسۇلۇلالھ‪ ‬دىن رەببىگە قانداق‬ ‫دۇئا قىلىش توغرىسىدا سورايتتى‪ .‬ئەبۇ سەئىد‬ ‫خۇدرىنىڭ مۇنداق دېگەنلىكى رىۋايەت قىلىنىدۇ‪:‬‬ ‫بىز خەندەك كۈنى ‪ -‬ئەي رەسۇلۇلالھ! بىز دەيدىغان‬ ‫بىرە سۆز بارمۇ؟ يۈرەك ئېغىزالرغا تىقىلىپ قالدى ‪-‬‬

‫َ ّ‬ ‫سورىدۇق؟ رەسۇلۇلالھ ‪ -‬شۇنداق بار‪ ،‬الل ُه ّم‬ ‫دەپ َ ْ َ َ‬ ‫ْ‬ ‫وآم ْن َر ْو َعا ِت َنا)” [ئەھمەد رىۋايىتى[‪.‬‬ ‫‪،‬‬ ‫نا‬ ‫اس ِت ْر عورا ِت‬ ‫ِ‬ ‫بۇ مۇبارەك دۇئاالدىن كىيىن نېمىش بولدى‪،‬‬ ‫قاپقاراڭغۇ كېچىدە سوغۇق شامال چىقتى‪،‬‬ ‫مۇشرىكالرنىڭ قازانلىرى ئۆرۈلدى‪ ،‬چېدىرلىرى‬ ‫قۇمۇرۇلدى‪ ،‬ئوتلىرى ئۆچتى‪ ،‬يۈك تاقىلىرى‬ ‫كۈمۈلدى‪ .‬ئالالھ بۇ توغرىسىدا مۇنداق دەيدۇ‪«:‬‬ ‫ئى مۆمىنلەر! ئالالھنىڭ سىلەرگە بەرگەن نېمىتىنى‬ ‫ئەسلەڭالر‪ ،‬ئۆز ۋاقتىدا ئۈستۈڭالرغا (بىرلەشمە‬ ‫كاپىر) قوشۇن كەلگەن ئىدى‪ .‬بىز ئۇالرغا قارشى‬ ‫بوران ۋە سىلەرگە كۆرۈنمەيدىغان قوشۇن (يەنى‬ ‫پەرىشتىلەرنى) ئەۋەتتۇق‪ ،‬ئالالھ سىلەرنىڭ قىلغان‬ ‫ئىشىڭالرنى كۆرۈپ تۇرغۇچىدۇر‪ ».‬سۈرە ئەھزاب ‪9‬‬ ‫– ئايەت‪.‬‬ ‫ھەر يەردىكى ئاجىز مۇسۇلمانالرغا چاقىرقىمىز‪:‬‬ ‫سىلەر دۇئا قىلىشىڭالر كېرەك‪ ،‬دۇئا قىلىشىڭالر‬ ‫كېرەك‪ ،‬دۇئا قىلىشىڭالر كېرەك‪ ،‬ئىجابەت‬ ‫بولىدىغانلىقىغا چىن پۈتۈپ ئالالھقا دۇئا قىلىڭالر‪،‬‬ ‫ئالالھ ۋەدىسىنى ئەمەلگە ئاشۇرىدۇ‪ ،‬ئالالھ ئۆز كۈچ‬ ‫قۇۋۋىتى بىلەن گۇرۇھالرنى يالغۇز مەغلۇپ قىلىدۇ‪.‬‬ ‫‪ - 2‬بۆلەك‬ ‫دۇئا مۆمىننىڭ قۇرالى‪ .‬ئالالھنىڭ يولىدا تىل‬ ‫بىلەن قىلىنىدىغان جىھاد تۈرلىرىنىڭ بىرى‪،‬‬ ‫دۇئا زېمىندا بوزەك قىلىنغان‪ ،‬مېلى جېنى بىلەن‬ ‫بىۋاسىتە جىھادقا قاتنىشىشنى ئىمكانىيىتى بولمىغان‬ ‫كىشىلەرنىڭ ھەققى بىلەن كۈچلىنىدۇ ۋە زورىيىدۇ‪.‬‬ ‫دۇئا تالۇت ۋە ئۇنىڭ مۇۋھھىد قوشۇنىنىڭ‬ ‫جالۇت ۋە ئۇنىڭ كاپىر قوشۇنى ئۈستىدىن غەلىبە‬ ‫قىلىشىنىڭ سەۋەبى‪ ،‬سۇرە بەقەرەدە كەلگىنىدەك‪،‬‬ ‫دۇئا دۈشمەنلەر ئۇشتۇمتۇت مۇسۇلمانالرغا ھۇجۇم‬ ‫قىلغاندا‪ ،‬ياكى ئۇالرنى مۇھاسىرىگە ئېلىۋالغاندا‪،‬‬ ‫ياكى مۇسۇلمانالر سېپىگە مۇشرىكلەر ئارىلىشىپ‬ ‫كەتكەندە رەسۇلۇلالھ ‪ ‬نىڭ تۇنجى بولۇپ قىلغان‬ ‫ئىشى ئىدى‪ .‬شۇنىڭدەك ساھابىلەر تابىئىنلەر‬ ‫جەڭلەردە رەببىگە يېلىناتتى‪ ،‬ئۇنىڭغا تەۋەككۈل‬ ‫قىالتتى‪ ،‬ئۇنىڭغىال باش ئىگەتتى‪ ،‬دەرد تۆكەتتى‬ ‫‪ ،‬ئەگەر ئالالھنىڭ مەدىتى ۋە ياردىمى بولمىسا‬ ‫قولىمىزدىن ھېچقانداق ئىش كەلمەيدۇ دەپ‬ ‫ئېتىقاد قىالتتى‪ .‬شۇ ھالەتتە ئالالھ ئۇالرنى سابىت‬ ‫قەدەم قىالتتى‪ ،‬خاتىرجەملىكىنى چۈشۈرەتتى‪،‬‬ ‫دۈشمەنلىرىنىڭ قەلبلىرىگە قورقۇنچ ساالتتى‪،‬‬ ‫خار قىالتتى‪ ،‬ئۇالرنى يېڭىلگەن ھالەتتە ئارقىسىغا‬ ‫چېكىندۈرەتتى‪.‬‬ ‫كاتتا ساھابە نۇئمان ئىبنى مۇقەررىن ‪ ‬نى‬ ‫خەلىپە ئۆمەر ‪ ‬ھجرىيە‪- 21‬يىلى مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫شەھەرلىرىگە ھۇجۇم قىلىش ئۈچۈن چىققان ‪150‬‬ ‫پارسقا قارشى ئۇرۇشقا قوماندان قىلىپ‬ ‫مىڭ‬ ‫ئەۋەتكەن ئىدى‪ .‬ئىككى تەرەپ پارس شەھەرلىرىنىڭ‬ ‫بىرى نەھاۋەند دېگەن ئورۇندا ئۇچراشتى‪ ،‬نۇئمان‬ ‫ئۇرۇشنى رەسۇلۇلالھ ‪ ‬دۈشمەنلەرگە ئۇرۇشنى‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪32‬‬

‫باشالشنى ياخشى كۆرىدىغان چۈش ۋاقتىدا باشالش‬ ‫ئۈچۈن كۈتۈپ تۇردى‪ ،‬ئۇ ۋاقىت يېقىنالپ قالغاندا‬ ‫ئېتىغا مىندى‪ ،‬ئەسكەرلەر ئارىسىدا مېڭىپ ھەر بىر‬ ‫بايراقنىڭ يېنىدا توختاپ ئۇالرغا نەسىھەت قىلدى‪،‬‬ ‫جەڭگە روھالندۇردى‪ ،‬غەلىبە ۋەدە قىلدى‪ ،‬ئۇالرغا‬ ‫مەن ئۈچ قېتىم تەكبىر ئېيتىمەن ئۈچىنچى قېتىمدا‬ ‫ھۇجۇم قىلىمەن سىلەرمۇ تەڭ ھۇجۇم قىلىڭالر‬ ‫دېدى‪ ،‬ئاندىن كېيىن ئى ئالالھ دىنىڭنى ئەزىز‬ ‫قىل‪ ،‬بەندىلىرىڭگە ياردەم بەر‪ ،‬نۇئماننى بۈگۈن‬ ‫تۇنجى شەھىد قىل‪ ،‬ئى ئالالھ ھەقىقەتەن سەندىن‬ ‫ئىسالمنى ئەزىز قىلىدىغان پەتھى بىلەن ۋە مېنى‬ ‫ئۆز دەرگاھىڭغا شەھىد بولغان ھالەتتە ئېلىپ‬ ‫كېتىشىڭ بىلەن كۈزۈمنى خۇرسەن قىلىشىڭنى‬ ‫سورايمەن دەپ دۇئا قىلدى‪ ،‬ئەسكەرلەر يىغالپ‬ ‫تۇرۇپ ئۇنىڭ دۇئاسىغا ئامىن دېدى‪ .‬ئاقىۋەت نېمە‬ ‫بولدى ؟!‬ ‫مۇسۇلمانالر قاتتىق ئۇرۇش قىلغاندىن كېيىن‬ ‫پارسالر مەغلۇپ بولدى‪ ،‬چۈشتىن كېيىن كەچكىچە‬ ‫بولغان ئارىلىقتا جەڭ مەيدانىدا ئەسكەرلەر ۋە ئاتالر‬ ‫تېيىپ كەتكۈدەك دەرىجىدە پارسالرنىڭ قانلىرى‬ ‫ئاقتى‪ .‬ئالالھ ئۇچۇق پەتھى ۋە مۇشرىكلەرنىڭ‬ ‫مەغلۇپ بۇلىشى بىلەن نۇئماننىڭ كۆزىنى خۇرسەن‬ ‫قىلغان ۋاقتىدا‪ ،‬ئۇنىڭ دۇئاسىنى ئىجابەت قىلىپ‬ ‫جەڭنىڭ ئاخىردا شەھىدلىككە تاللىدى‪[ .‬تاريخ ابن‬ ‫األثير]‪.‬‬ ‫ناۋادا بىز ئىلگىرى ئۆتكەن سالىھالرنىڭ دۇئا‬ ‫قورالىنى جەڭلەردە ئىشلەتكەنلىكىنى‪ ،‬دۇئانىڭ‬ ‫ئۇالرنىڭ غەلبىلىرىدە قانچىلىك تەسىرى بارلىقى‬ ‫تارىخىي كىتابالردىن تەكشۇرۇدىغان بولساق‬ ‫ئەلۋەتتە چارچاپ قالىمىز‪ .‬ئۇالرنىڭ ئىچىدىن كاتتا‬ ‫پاتىھ قوماندان قۇتەيبە ئىبنى مۇسلىم ئەلباھىلى‬ ‫‪ r‬ئۆز جەڭلىرىدە ئالىمالرنى‪ ،‬پىقھىشۇناسالرنى‪،‬‬ ‫ئىبادەتگويالرنى ھەمراھ قىالتتى‪ ،‬ئۇالرنىڭ دۇئاسى‬ ‫بىلەن ئالالھدىن ياردەم تەلەپ قىالتتى‪ .‬ھجرىيە‬ ‫بىرىنچى ئەسىرنىڭ ئاخىرىدىكى جەڭلەرنىڭ‬ ‫بىرىدە‪ ،‬ئۇ تۈرۈك قوشۇنىغا قارشى سەپ تۈزدى‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ سانىنىڭ كۆپلۈكى ۋە تەييارلىقى ئۇنى‬ ‫چۆچۈتۈۋەتتى‪ ،‬شۇ ۋاقىتتا ئىمام تابىئىن مۇھەممەد‬ ‫ئىبنى ۋاسى ‪r‬دىن قانداق قىلىش توغرىسىدا‬ ‫مەسلىھەت سوراپ ئەلچى ئەۋەتتى‪ ،‬مۇھەممەد‬ ‫ئىبنى ۋاسى ئەلچىگە‪ :‬قوشۇن شۇنداق كۆپ بولسا‪،‬‬ ‫قۇتەيبە ئۆز ئوقياسىغا يۆلۈنۈپ دۈشمەنگە قارشى‬ ‫رەببدىن بىر بارمىقىنى كۆتۈرۈپ ياردەم تەلەپ‬ ‫قىلىپ‪ ،‬قوشۇننىڭ ئوڭ تەرىپىدە تۇرسۇن دېدى‪.‬‬ ‫قۇتەيبە شۇنداق مەشھۇر سۆزنى قىلدى‪ :‬ئەنە‬ ‫شۇ بىر تال بارماق مەن ئۈچۈن يۇز مىڭلىغان‬ ‫شەمشەرلەردىن ۋە ياش يىگىتلەردىن سۆيۈملۈكتۇر‬ ‫دېدى‪[ .‬سيرة أعالم النبالء]‪.‬‬ ‫ئۇ دۇئا قورالىنىڭ پەزىلىتى ۋە ئەھمىيىتىنى‬ ‫بىلگەنلىكى ئۈچۈن شۇ سۆزنى ۋە غەلىبە‬ ‫بېشارىتىنى بەرگەن ئىدى‪ .‬راستتىنال ئۇ تۈرۈك‬ ‫مۇشرىكلىرى بىلەن ئۇچراشتى‪ ،‬ئۇالر بىلەن جەڭ‬ ‫‪33‬‬

‫قىلدى‪ ،‬ئالالھ ئۇنىڭغا پەتھىنى بەردى‪ ،‬تۈرۈك‬ ‫مۇشرىكلىرىنىڭ ھەيۋىسىنى يەرگە ئۇردى‪ ،‬قۇتەيبە‬ ‫ئۇالرنىڭ شەھەرلىرىنى قولىغا ئالدى‪ ،‬بەزىلىرىنى‬ ‫ئۆلتۈردى‪ ،‬يەنە بەزىلىرىنى ئەسىر ئالدى‪[ .‬النهاية و‬ ‫البداية]‪.‬‬ ‫كېلىڭال ئىككىنچى پاتىھتىن خەۋەردار بواليلى!‬ ‫ئۇ باتۇر قوماندان خۇراسان ۋالىسى ئەسەد ئىبنى‬ ‫ئابدۇلالھ ئالقۇسەرى ‪ - 119‬ھجرىيە يىلى تۈرۈكلەر‬ ‫بىلەن بولغان شىددەتلىك جەڭلەرنىڭ بىرىدە‬ ‫مۇسۇلمانالر بىلەن بامدات نامىزىنى ئوقۇدى‪ ،‬ئاندىن‬ ‫كېيىن‪ :‬ھەقىقەتەن ئالالھنىڭ دۈشمىنى ھارىس‬ ‫ئىبنى سۇرەيج (ئۇ ھىشام ئىبنى ئابدۇلمەلىكنىڭ‬ ‫زامانىدا بەنى ئۇمەييەنىڭ ئىتائىتىدىن چىققان‬ ‫خاۋارىجالردىن ئىدى) ئاشقۇن ئادەملىرىنى ئېلىپ‬ ‫تۈرۈك خاقانلىرىغا ئالالھنىڭ نۇرىنى ئۆچۈرۈش‬ ‫ۋە دىنىنى بۇرمىالش ئۇچۇن قوشۇلدى‪ ،‬ئالالھ‬ ‫ئۇنى خار قىلغۇچى! بۇ ئىت سىلەرگە كۆپلىگەن‬ ‫خاپىلىقالرنى سالدى‪ ،‬ئالالھ سىلەرگە ياردەم‬ ‫بىرىدۇ‪ ،‬ئاز ياكى سانىڭالرنىڭ كۆپلۈكى سىلەرگە‬ ‫زىيان يەتكۈزەلمەيدۇ‪ ،‬ئالالھدىن ياردەم تەلەپ‬ ‫قىلىڭالر دەپ خۇتبە ئوقۇدى‪ ،‬ئاندىن كىيىن‬ ‫مەن ‪ -‬بەندە قاچانال ئالالھقا سەجدە قىلسا‬ ‫ئۇنىڭغا ئەڭ يېقىن بولىدىغانلىقىنى ئاڭلىدىم‪،‬‬ ‫مەن پېشانەمنى يەرگە قويىمەن‪ ،‬ئالالھقا ئىلتىجا‬ ‫قىلىڭالر! رەببىڭالرغا سەجدە قىلىڭالر! ئۇنىڭغا‬ ‫دۇئانى خالىس قىلىڭالر دېدى‪ ،‬ئۇالر شۇنداق‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئاندىن كىيىن باشلىرىنى سەجدىدىن‬ ‫كۆتۈردى‪ ،‬ئالالھنىڭ غەلىبىنى بېرىدىغانلىقىدىن‬ ‫شەكلەنمىدى‪ ،‬مۇشرىك تۈرۈكلەرگە ھۇجۇم قىلىش‬ ‫ئۈچۈن ماڭدى‪ ،‬خۇراسان شەھەرلىرىدىن بىرى‬ ‫بولغان بەلىخ ئۆلكىسىگە كەلگەندە ئەسكەرلەر‬ ‫بىلەن ئىككى رەكەت ئۇزۇن ناماز ئوقۇدى‪ ،‬نامازدىن‬ ‫كىيىن ئەسكەرلەرگە ئۈنلۈك ئاۋازدا ئالالھقا دۇئا‬ ‫قىلىڭالر دېدى‪ ،‬ئۆزى بولسا ئۇزۇن دۇئا قىلدى‪،‬‬ ‫ئالالھدىن ياردەم تەلەپ قىلدى‪ ،‬ئەسكەرلەر ئۇنىڭ‬ ‫دۇئاسىغا ئامىن دېدى‪ ،‬دۇئادىن كىيىن كەئبىنىڭ‬ ‫رەببى بىلەن قەسەم قىلىمەنكى‪ ،‬ئەگەر ئالالھ‬ ‫خالىسا غەلىبە قىلىسىلەر دەپ ئۈچ قېتىم دېدى‪،‬‬ ‫ئۇالر مۇشرىك ۋە مۇرتەدلەر بىلەن ئۇچراشقاندا‬ ‫ھارىس ۋە تۈرۈك خاقانلىرى مەغلۇپ بولدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ئارقا تەرەپكىمۇ قارىماستىن قېچىشتى‪ ،‬مۇسۇلمانالر‬ ‫تۇتقانلىرىنى‬ ‫قوغالپ‬ ‫ئارقىسىدىن‬ ‫ئۇالرنىڭ‬ ‫ئۆلتۈردى‪ ،‬ئۇالردىن نۇرغۇنلىغان غەنىيمەتلەرگە‬ ‫‪155‬مىڭدىن كۆپرەك قوينى ھەيدەپ‬ ‫ئېرىشتى‪،‬‬ ‫ي‬ ‫ئەكەلدى‪[ .‬تاريخ الطبر ]‪.‬‬ ‫ئۆتكەن‬ ‫ئىلگىرى‬ ‫بىزدىن‬ ‫بۇالر‬ ‫مانا‬ ‫ئەسلىمىلىرىنىڭ‬ ‫شانلىق‬ ‫سالىھلىرىمىزنىڭ‬ ‫كىچىككىنە كارتىنىسى خاالس‪ .‬بىز بۇنىڭدىن شۇنى‬ ‫كېسىپ ئېيتااليمىزكى دۇئا دۈشمەنلەر ئۇستىدىن‬ ‫غەلىبە قىلىشىمىز ئۈچۈن مۇھىم سەۋەبنىڭ بىرى‪،‬‬ ‫ئەگەردە شۇ دۇئادا ئىجابەت بولۇشىنىڭ سەۋەبى‬ ‫تۇلۇق بولسا ئىجابەتتىن توسقۇچى بولمايدۇ‪.‬‬

‫دۇئا ئىجابەت بولۇشنىڭ مۇھىم شەرتلىرى‬ ‫دۇئانى ئالالھقا خالىس قىلىش‪ .‬دۇئادا‬ ‫رەسۇلۇلالھ ‪ ‬گە ئەگىشىش‪ ،‬دۇئادا بىدئەت‬ ‫ئىشالردىن ساقلىنىش‪ ،‬دۇئادا چىن‪-‬ئىرادە باغالش‬ ‫ۋە جەزم قىلىش‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دېگەن‪:‬‬ ‫«سىلەرنىڭ ئىچىڭالردىن بىر كىشى دۇئا قىلماقچى‬ ‫بولسا چىن نىيەت قىلسۇن‪« ،‬ئى ئالالھ ئەگەر‬ ‫خالىساڭ بەرگىن دېمىسۇن»‪ .‬ئالالھنىڭ دۇئانى‬ ‫ئىجابەت قىلىدىغانلىقىغا جەزم قىلىش‪ ،‬رەسۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬مۇنداق دېگەن‪« :‬سىلەر ئالالھتىن سوراۋاتقاندا‪،‬‬ ‫ئالالھنىڭ ئىجابەت قىلىدىغانلىقىغا جەزم قىلىپ‬ ‫تۇرۇپ سوراڭالر‪ ،‬چۈنكى ئالالھ بەندىنىڭ غاپىل‬ ‫قەلبتىن قىلغان دۇئاسىنى ئىجابەت قىلمايدۇ»‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ ساۋابىغا قىزىقىپ‪ ،‬ئازابىدىن قورقۇپ‪،‬‬ ‫ئالالھتىن قورقۇشنى ھاسىل قىلىش‪ .‬ئالالھ مۇنداق‬ ‫دەيدۇ‪ « :‬بىز ئۇنىڭ دۇئاسىنى ئىجابەت قىلدۇق‪،‬‬ ‫ئۇنىڭغا يەھيانى ئاتا قىلدۇق‪ ،‬ئۇنىڭغا خوتۇنىنى‬ ‫ئۆزگەرتىپ بەردۇق (يەنى تۇغىدىغان قىلىپ‬ ‫بەردۇق) (يۇقىرىقى ئەلچىلەرنىڭ دۇئاسىنى ئىجابەت‬ ‫قىلىشىمىز) شۇنىڭ ئۈچۈن ئىدىكى‪ ،‬ئۇالر ياخشى‬ ‫ئىشالرنى قىلىشقا ئالدىرايتتى‪( ،‬رەھمىتىمىزنى)‬ ‫ئۈمىد قىلىپ‪( ،‬ئازابىمىزدىن) قورقۇپ بىزگە‬ ‫دۇئا قىالتتى‪ ،‬بىزگە كەمتەرلىك بىلەن ئىبادەت‬ ‫قىالتتى‪ ».‬سۈرە ئەنبىيا ‪- 90‬ئايەت‪.‬‬ ‫دۇئانىڭ تېزراق ئىجابەت بولۇشنىڭ ئەدەپ‪-‬‬ ‫ئەخالقلىرى‪ :‬دۇئا قىلغۇچىنىڭ پاك بولۇشى‪،‬‬ ‫قىبلىگە يۈزلىنىشى ‪ ،‬قولىنى كۆتۈرۈشى كېرەك‪.‬‬ ‫دۇئادىن ئىلگىرى ئالالھقا اليىق رەۋىشتە سانا ئوقۇش‬ ‫ۋە رەسۇلۇلالھقا دۇرۇت يولالش‪ .‬دۇئا قىلىشتىن‬ ‫ئىلگىرى ياخشى ئەمەللەرنى قىلىش‪ .‬بىر نەرسە‬ ‫تەلەپ قىلغاندا ئالالھقا چىڭ تۇرۇش‪ ،‬ئۈچ قېتىم‬ ‫ياكى كۆپرەك تەكرارالپ يىغالش‪ .‬دۇئا قىلغۇچى‬ ‫يالغۇز بولسا ئاۋازىنى پەس قىلىش‪ ،‬ئەمما ئىمام‬ ‫ئاۋازىنى باشقىالرنىڭ «ئامىن» دېيىشى ئۈچۈن‬ ‫ئۈنلۈك قىلسا بولىدۇ‪ .‬دۇئا ئىجابەت بولىدىغان‬ ‫ۋاقىتالرنى ئىزدەش‪ .‬مەسىلەن‪ :‬كېچىنىڭ ئۈچتىن‬ ‫بىرى‪ ،‬پەرز نامازدىن كىيىن‪ ،‬ئەزان بىلەن تەكبىر‬ ‫ئارىسىدا‪ ،‬يامغۇر ياققاندا‪ ،‬ئالالھ يولىدا سەپ‬ ‫تۈزگەندە‪ ،‬دۈشمەنگە ئۇچراشقاندا‪ ،‬جۈمە كۈننىڭ‬ ‫ئاخىرقى ۋاقىتلىرىدا‪ ،‬سەجىدىدە‪ ،‬خورازنىڭ‬ ‫ئاۋازىنى ئاڭلىغاندا‪ ،‬ئىپتار قىلىش ئالدىدا‪ ،‬سەپەر‬ ‫قىلغاندا ۋاقىتالردا‪( .‬بۇنى ئېسىڭىزدە ساقالڭ!)‬ ‫دۇئا قىلغۇچى دۇئانىڭ ئىجابەت بولۇشىنى‬ ‫توسۇپ قۇيىدىغان ئامىلالردىن ساقلىنىشى كېرەك‪.‬‬ ‫ئالالھنىڭ غەيرىگە دۇئا قىلىش‪ ،‬ئۆلۈكلەر ۋە يوق‬ ‫كىشىلەردىن شاپائەت تەلەپ قىلىش‪ .‬مانا بۇ دىندىن‬ ‫چىقىرىپ تاشاليدىغان چوڭ شېرىك‪ .‬بىدئەت دۇئاالر‬ ‫بىلەن ئالالھقا ۋاسىتە قىلىش‪ ،‬خۇددى رەسۇلۇلالھ ‪‬‬ ‫نىڭ يۈز ئابرۇيى بىلەن دۇئا قىلغاندەك‪ .‬مەسىلەن‪:‬‬ ‫ئى ئالالھ سىنىڭ رەسۇلۇڭنىڭ يۈز‪-‬ئابرۇيى بىلەن‬ ‫سورايمەن دېگەندەك‪ .‬ئالالھنىڭ رەھمىتىنى‬ ‫چەكلەپ قويۇش‪ .‬مەسىلەن‪ :‬ئى ئالالھ پاالنىغا‬

‫رەھىم قىلغىن‪ ،‬گۇناھىنى كەچۈرگىن‪ .‬ئى ئالالھ‬ ‫پاالنىغا رەھىم قىلمىغىن‪ ،‬گۇناھىنى كەچۈرمىگىن‬ ‫دېگەندەك‪ .‬گۇناھ بىلەن ئۇرۇق‪-‬تۇغقانچىلىقنى‬ ‫ئۈزۈش بىلەن دۇئا قىلىش‪ .‬گۇناھالرغا ئۇرۇنۇش‪،‬‬ ‫بولۇپمۇ ھارام يېيىش‪ ،‬ئوغرىلىق قىلىش‪ ،‬جازانە‬ ‫شۇغۇللىنىش‬ ‫بىلەن‬ ‫ھاراق‪-‬تاماكا‬ ‫يېيىش‪،‬‬ ‫دېگەندەك‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪g‬مۇنداق دېگەن‪« :‬بىر‬ ‫كىشى (ئالالھ يولىدا) ئۇزۇن سەپەر قىلدى‪ ،‬ئۇنىڭ‬ ‫چاچلىرى چۇۋۇلغان‪ ،‬بېشى چاڭ‪-‬توزان باسقان‬ ‫ئىدى‪ .‬ئۇ كىشى قولىنى ئاسمانغا كۆتۈرۈپ‪ ،‬يا‬ ‫رەب‪ ،‬يا رەب ‪-‬دەپ دۇئا قىلدى‪ .‬ئۇنىڭ تائامى‬ ‫ھارامدىن‪ ،‬شارابى ھارامدىن‪ ،‬كىيىم‪-‬كېچەكلىرى‬ ‫ھارامدىن‪ .‬ئۇ كىشىنىڭ قانداقمۇ دۇئاسى ئىجابەت‬ ‫بولسۇن»‪ .‬ياخشىلىققا بۇيرۇش‪ ،‬يامانلىقتىن‬ ‫توسۇش‪ .‬رەسۇلۇلالھ ‪ ‬مۇنداق دېگەن‪ :‬جېنىم‬ ‫ئىلىكىدە بولغان زات بىلەن قەسەمكى‪ ،‬سىلەر‬ ‫ياخشىلىققا بۇيرۇپ‪ ،‬يامانلىقتىن تۇسىسىلەر‪ ،‬ياكى‬ ‫ئالالھنىڭ سىلەرگە ئۆز تەرىپىدىن ئازاب ئەۋەتىشى‬ ‫مۇمكىن‪ ،‬ئاندىن سىلەر ئالالھقا دۇئا قىلىسىلەر‪-‬‬ ‫يۇ دۇئالىرىڭال ئىجابەت قىلىنمايدۇ‪ .‬دۇئا قىلغۇچى‬ ‫يامان كۆرۈلۈدىغان دۇئاالردىن ساقلىنىشى كېرەك‪.‬‬ ‫‪‬‬ ‫مەسىلەن‪ :‬ئاۋازنى قاتتىق قىلىش‪ .‬ئائىشە‬ ‫رىۋايەت قىلىپ مۇنداق دەيدۇ‪ :‬دۇئا ھەققىدە بۇ‬ ‫ئايەت چۈشكەن [نامىزىڭدا يۇقىرى ئاۋاز بىلەنمۇ‬ ‫ئوقۇمىغىن‪ ،‬پەس ئاۋاز بىلەنمۇ ئوقۇمىغىن] سۈرە‬ ‫ئىسرا ‪- 110‬ئايەت‪ .‬كۆپچىلىك بىلمەيدىغان‪،‬‬ ‫چۈشۈنىكسىز سۆزلەر بىلەن دۇئا قىلماسلىق‪ ،‬گەرچە‬ ‫دۇئادا ئاالھىدە سۆزلەرنى ئىشلىتىپ ماختالغان‬ ‫بولسىمۇ‪ .‬دۇئا ھەققىدە كۆپچىلىك ئادەتلەنگەن‬ ‫ئۇسلۇبتىن چىقىپ كېتىش ئەيىبلىنىدۇ‪ .‬مەسىلەن‪:‬‬ ‫قورقۇشنى كەتكۈزگەندەك‪ ،‬قەلبلەرنى غەپلەتتە‬ ‫قۇيىدىغان دۇئاالر‪ .‬دۇئا قىلغۇچى سوراش اليىق‬ ‫بولمىغان نەرسىلەرنى سورىماسلىق‪ .‬مەسىلەن‪:‬‬ ‫بىر كىشى ئالالھتىن دۇنيادا مەڭگۈ قېلىشنى‬ ‫سورىغاندەك‪.‬‬ ‫ئەي ئىسالم دۆلىتى قوشۇنلىرى‪ ،‬ئەمىرلىرى‪،‬‬ ‫ياردەمچىلىرى ۋە مۇسۇلمانالر! ئالالھقا خىالفىتىڭالرغا‬ ‫ياردەم بېرىشكە‪ ،‬بۇ زاماننىڭ جالۇتى بولغان‬ ‫ئامېرىكا ۋە ئۇنىڭ قوشۇنلىرىنى مەغلۇپ قىلىشقا‬ ‫دۇئا قىلىڭالر‪ ،‬مېھرىبان رەببىمىز كىيىن بولسىمۇ‬ ‫دۇئايىڭالرنى ئىجابەت قىلىدۇ‪.‬‬

‫ماقالىلەر‬

‫‪34‬‬

‫بۇتالرنى چېقىش ۋە كۆيدۈرۈش تاغۇتتىن ئادا‬ ‫جۇدا بولۇشنىڭ بىر تۈرى‪ ،‬ئالالھنىڭ دوستى‬ ‫ئىبراھىم‪ ‬دىن تارتىپ پۈتۈن ئەلچىلەر بۇ ئىشقا‬ ‫ھېرىسمەن بولغان‪ .‬ئالالھ بىلەن سۆزلەشكەن‬ ‫مۇسا ‪ ‬بەنى ئىسرائىل مەبۇد قىلىۋالغان موزاينى‬ ‫كۆيدۈرۈش ئارقىلىق ئىبراھىم ‪ ‬نىڭ يولىغا‬ ‫ئەگەشكەن ئىدى‪ .‬شۇنىڭدەك ئەلچىلەرنىڭ‬ ‫ئاخىرقىسى مۇھەممەد ‪ ‬مەككىدىكى ئەرەبلەرنىڭ‬ ‫بۇتلىرىنى چېقىپ تاشلىغان‪ ,‬الت‪ ،‬ئۇززا‪ ،‬مانات‪،‬‬ ‫ھۇبەل ۋە ئۇنىڭدىن باشقا بۇتالرنى يىقىتىپ‬ ‫كۆيدۈرۈپ تاشلىغان ئىدى‪ .‬ساھابىالر تابىئىنالر‬ ‫ۋە ئۇالرنىڭ يولىدا ماڭغانالر بۇ دەۋرىمىزگە‬ ‫قەدەر شۇ ئەلچىلەرنىڭ يولىنى تۇتۇپ ماڭدى ۋە‬ ‫مېڭىۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫ئەلچىلەرنىڭ يولىغا ئەگەشكەن ئىلگىرىكى‬ ‫كىشىلەرنىڭ تارىخلىرىغا نەزەر سالىدىغان‬ ‫بولساق‪ ،‬مۇشرىكالرنىڭ بۇتلىرىنى چېقىشنى‬ ‫ئۆزىنىڭ ھاياتىدىكى ئەڭ بۈيۈك نىشان قىلغان‬ ‫كىشىلەرنى ئۇچرىتااليمىز‪.‬‬ ‫ئۇالر بۇتالرنى يىقىتىش يولىدا ئۇرۇش قىلىپ‬ ‫كۆپلىگەن جاپا‪-‬مۇشەققەتلەرنى تارتقان ئىدى‪.‬‬ ‫ئۇ كىشىلەردىن‪ :‬يىقىتقان بۇتلىرىنىڭ كۆپلۈكى‬ ‫ۋە چوڭلۇقىدىن (بۇتالرنى يىقىتقۇچى) دەپ‬ ‫ئاتالغان غازى مەھمۇد ئىبنى سىبىكتىكىن ‪‬بار‪.‬‬ ‫ئۇ كىشىنىڭ بۇت يىقىتىپ سۈننەتكە ياردەم‬ ‫بەرگەن‪ ،‬بىدئەتلەرنى يوقاتقان‪ ،‬شۇنداقال‬ ‫ئابباسى خەلىفىگە بەيئەت بېرىپ ئىتائەت‬ ‫قىلىپ مۇسۇلمانالرنىڭ سەپلىرىنى بىرلەشتۈرگەن‬ ‫تەسىرلىك ئىز‪-‬ئىزلىرى بار‪.‬‬ ‫سۇلتان مەھمۇد ئىبنى سىبىكتىكىن ھجرىيە‬ ‫‪360‬يىلى مۇھەررەم ئېيىدا خوراساننىڭ غەزنە‬‫شەھىرىدە تۇغۇلغان‪ ،‬ھجىريە ‪387-‬يىلى ئاتىسى‬ ‫ۋاپات بولغاندىن كىيىن ھوقۇقنى قولغا ئالغان‪،‬‬ ‫كىيىن ئۆمرىنى ھىندىستاندىكى مۇشرىكالرغا‬ ‫قارشى جىھاد قىلىش‪ ،‬ئۇالرنىڭ بۇتلىرىنى‬ ‫يېقىتىش‪ ،‬شۇنداقال ئىسالمنى تارقىتىش بىلەن‬ ‫ئۆتكۈزگەن‪.‬‬ ‫ھجرىيە ‪- 398‬يىلى سۇلتان مەھمۇد غەزنەۋى‬ ‫«كەۋاكىر» قەلئەسىگە يۈرۈش قىلىپ ئۇنىڭ‬ ‫ئىچىدىكى بۇتپەرەسلەرنىڭ ‪ 600‬بۇتىنى چېقىپ‬ ‫كۆيدۈرۈپ تاشلىغان‪[ .‬ئىبنى ئەسىرنىڭ ئەلكامىل‬ ‫دېگەن كىتابىغا قاراڭ]‪.‬‬ ‫ھجرىيە ‪- 398‬يىلى غەزنەۋى يېڭىدىن‬ ‫ھىندىستانغا غازات قىلىش ئۈچۈن تەييارالنغان‪،‬‬ ‫‪35‬‬

‫ئىبنى ئەسىر ‪ ‬مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬سۇلتان غەزنەۋى‬ ‫ھىندىستان مەندى دەرياسى بۇيىغا يېتىپ كەلدى‪،‬‬ ‫ئۇ يەردە ئىبرەھمەن بال ئىبنى ئىندىبالنىڭ‬ ‫ھىندى ئەسكەرلىرىگە ئۇچراشتى‪ ،‬ئۇالر بىر كۈندۈز‬ ‫ئۇرۇشتى‪ ،‬ھىندىستانلىقالر مۇسۇلمانالرنى مەغلۇپ‬ ‫قىالي دەپ قالغاندا ئالالھ مۇسۇلمانالرغا ياردەم‬ ‫بەردى‪ ،‬ھىندىالر قېچىشقا باشلىدى‪ ،‬مۇسۇلمانالر‬ ‫ئۇالرنىڭ قىلىچلىرىنى ئولجا ئېلىپ ئىبرەھمەن‬ ‫بالنىڭ ئارقىسىدىن قوغالپ بۇھەيىم نەغەر‬ ‫قەلئەسىگە يېتىپ كەلدى‪ ،‬بۇ قەلئە ھىندىالرنىڭ‬ ‫ئەڭ چوڭ بۇتىنى ساقاليدىغان قەلئە بولۇپ‪ ،‬ئېگىز‬ ‫تاغ ئۈستىگە سېلىنغان ئىدى‪ .‬ھىندىالر ئۇالرنىڭ‬ ‫سانىنىڭ كۆپلۈكىنى‪ ،‬ئۇرۇشتىكى جاسارىتىنى‬ ‫كۆرۈپ قورقۇپ ئۇالردىن ئامانلىق تەلەپ قىلدى‪،‬‬ ‫سېپىلنىڭ ئىشىكىنى ئېچىپ بەردى‪ ،‬مۇسۇلمانالر‬ ‫قەلئەگە ئىگە بولدى‪ ،‬سۇلتان ئۆزىنىڭ ئىشەنچلىك‬ ‫ئاالھىدە ئادەملىرى بىلەن قەلئەگە چىقىپ سان‪-‬‬ ‫ساناقسىز ئالتۇن جەۋھەرلەرنى ئېلىپ قايتىپ‬ ‫چۈشتى‪ .‬بۇ غەنىيمەتلەرنىڭ ئىچىدە توقسان مىليون‬ ‫دەرھەم بار ئىدى‪ » .‬ئالالھ مۇشرىك ۋە تاغۇتالرنى‬ ‫ئەنە شۇنداق خار قىلدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ بۇتلىرى‬ ‫وتار‬

‫‪35‬‬

‫سۇندۇرۇلدى‪ ،‬مۇسۇلمانالر ھىندىستاندىكى ئەڭ چوڭ‬ ‫بۇتقا ئاتاپ تەقدىم قىلىنغان نۇرغۇن جەۋھەرلەرنى‬ ‫غەنىيمەت ئالدى‪.‬‬ ‫ھجرىيە ‪ - 400‬يىلى سۇلتان غەزنەۋى يەنە‬ ‫ھىندىالرنىڭ بۇتلىرىنى سۇندۇرۇش ئۈچۈن ھىندى‬ ‫دۆلىتىگە يۈرۈش قىلدى‪ .‬ھېجرىيە ‪- 405‬يىلى ھازىر‬ ‫«تاھانسىر» دەپ ئاتىلىدىغان ئورۇنغا جەڭ باشالش‬ ‫ئۈچۈن يېتىپ كەلدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر ‪‬مۇنداق دەيدۇ‪«:‬‬ ‫ئۇالر مۇشرىكنىڭ شەھىرىگە ئاز قالغاندا سۈيى تىز‬ ‫ئاقىدىغان ئۈزۈپ ئۆتۈش ئىنتايىن قىيىن دەرياغا دۇچ‬ ‫كەلدى‪ ،‬بۇ شەھەرنىڭ پادىشاھى ئۆز ئەسكەرلىرى ۋە‬ ‫پىللىرى بىلەن دەريانىڭ ئۇ قېتىدا ئۇالرنى دەريادىن‬ ‫ئۆتكۈزمەسلىك ئۈچۈن تەييارلىق قىلىپ تۇرغان ئىدى‪،‬‬ ‫سۇلتان ئەسكەرلىرىنىڭ دەريادىن بىخەتەر ئۆتىۋېلىشى‬ ‫ئۈچۈن‪ ،‬ئەڭ شىجائەتلىك ئەسكەرلىرىنى دەريادىن‬ ‫ئۆتۈپ‪ ،‬مۇشرىكالر بىلەن ئۇرۇشۇپ ئۇالرنى ئالداپ‬ ‫تۇرۇشقا بۇيرۇق چۈشۈردى‪ ،‬ئۇالر ئەمىرنىڭ دېگىنىدەك‬ ‫ھىندىالر بىلەن ئۇرۇش قىلىپ تۇردى‪ ،‬باشقا ئەسكەرلەر‬ ‫بۇ پۇرسەتتىن پايدىلىنىپ دەريادىن ئۆتىۋالدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ھىندىالر بىلەن كەچ كىرگىچە ئۇرۇش قىلىپ ئۇالرنى‬ ‫مەغلۇپ قىلدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ نۇرغۇن مال‪-‬مۈلۈك ۋە‬ ‫پىللىرىنى غەنىيمەت ئالدى‪.‬‬ ‫بەزى تارىخچىالرنىڭ زىكرى قىلىشىچە ھىندى‬ ‫پادىشاھلىرىدىن بىر پادىشاھ سۇلتاندىن «مەن‬ ‫سىلەرنىڭ ئۇ ئىشنى رەببىڭالرغا يېقىنلىشىش ئۈچۈن‬ ‫قىلىدىغانلىقىڭالرنى بىلىمەن‪ ،‬رەببىڭالرغا يېقىنلىشىش‬ ‫ئۈچۈن «نەكەركىرىت» بۇتخانىسىدىكى بۇتالرنى‬ ‫چاققىنىڭالر يېتەر ئىدىغۇ ؟» دەپ بۇتلىرىنى ۋە‬ ‫ئىبادەتخانىلرىنى چاقماسلىقنى تەلەپ قىلغاندا‪ ،‬سۇلتان‬ ‫ئۆزىنىڭ ئۇالر بىلەن ئۇرۇش قىلىش سەۋەبىنىڭ پانى‬ ‫دۇنيا ئۈچۈن ئەمەس‪ ،‬پەقەت ئالالھنىڭ كەلىمىسىنى‬ ‫ئالىي قىلىش ۋە ئۇنىڭ رازىلىقىغا ئېرىشىش ئۈچۈن‬ ‫ئىكەنلىكىنى بايان قىلىپ‪ ،‬ئۇنىڭ بۇ تەلىپىنى رەت‬

‫قىلدى‪ ،‬ئاندىن سۇلتان ئۇالرنىڭ ئىبادەتخانىسىغا‬ ‫بېرىپ ئۇنىڭ ئىچىدىكى بۇتالرنىڭ ھەممىسىنى چېقىپ‬ ‫تاشلىدى‪ ،‬پەقەت بىر دانە بۇتنى ئۆزىنىڭ يۇرتىدا‬ ‫چېقىش ئۈچۈن ئېلىپ كەتتى‪.‬‬ ‫ھجرىيە ‪- 407‬يىلى سۇلتان پەتىھ قىلغان ئۇرۇنالر‪:‬‬ ‫ئۇ پۇختا بىنا قىلىپ سېلىنغان ئىبادەتخانىالرغا يېتىپ‬ ‫كەلدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇ ئىبادەتخانىدا‬ ‫ھىندىالرنىڭ كۆپلىگەن بۇتلىرى بولۇپ‪ ،‬بۇ بۇتالرنىڭ‬ ‫ئىچىدە جەۋھەر بىلەن زىننەتلەنگەن‪ ،‬قىزىل ئالتۇندىن‬ ‫ياسالغان بەش دانە بۇت بار ئىدى‪ .‬ھەر بىر بۇتنىڭ‬ ‫ئېغىرلىقى ‪( 690300‬ئالتە يۈز توقسان مىڭ ئۈچ يۈز)‬ ‫مىسقال ئالتۇن ئىدى‪ .‬ئۇ بۇتخانا ئىچىدە يەنە ‪ 200‬گە‬ ‫يېقىن كېسەك ئالتۇندا قۇيۇلغان بۇت بار ئىدى‪ .‬سۇلتان‬ ‫پۈتۈن ئالتۇن بۇتالرنى يىغىۋېلىپ قالغان ھەممىسىنى‬ ‫كۆيدۈرۋەتتى‪« .‬قەنۇج» تەرەپكە يول ئالدى‪ ،‬قەنۇج‬ ‫دېگەن بۇ ئورۇندا ‪ 10‬مىڭغا يېقىن بۇتخانا بار ئىدى‪،‬‬ ‫سۇلتان بۇ ئورۇنالرنى ھەم پەتىھ قىلدى‪».‬‬ ‫سۇلتاننىڭ يېقىتقان بۇتلىرى ئىچىدە ئەڭ چوڭ‬ ‫تەسىر قوزغىغىنى‪ ،‬ھجرىيە ‪- 416‬يىلى «سومىنات»‬ ‫ئىسىملىك ئەڭ بۈيۈك بۇتنى يىقىتىشى ئىدى‪ .‬ئىبنى‬ ‫ئەسىر بۇ بۇتنى سۈپەتلەپ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بۇ بۇت‬ ‫ھىندىالرنىڭ بۇتلىرى ئىچىدىكى ئەڭ چوڭى بولۇپ‪،‬‬ ‫ئۇالر ئۇ بۇتنىڭ ئەتراپىنى ھەر كېچىسى تاۋاپ قىالتتى‪ .‬ئۇ‬ ‫بۇتنىڭ ئەتراپىغا ھەر بىر كىشى ئەڭ ئېسىل نەرسىلىرىنى‬ ‫قاچىالرغا سېلىپ كۆتۈرۈپ ئېلىپ كېلەتتى‪ .‬ھەر بىر‬ ‫قېتىملىق تاۋاپقا ئونمىڭلىغان كەنتلەردىن كەلگەن‪،‬‬ ‫يۈز مىڭدىن ئارتۇق ئادەم قاتنىشاتتى‪ .‬سۇلتاننى بۇ‬ ‫سومىنات دېگەن بۇتنى يىقىتىشغا مەجبۇر قىلغان‬ ‫نەرسە‪ ،‬مال‪-‬دۇنيا ئەمەس ئىدى‪ .‬ئۇنىڭ مەقسىتى‬ ‫ھىندىالرنىڭ ئېتىقادىدىكى بۇتالرنىڭ خوجايىنىنى‬ ‫يىقىتىش ئارقىلىق‪ ،‬بۇتقا چۇقۇنىشنى ئۈزۈل‪-‬كېسىل‬ ‫يوق قىلماقچى ئىدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر مۇندا دەيدۇ‪:‬‬ ‫«سۇلتان ھىندىالرنىڭ بىرەر شەھىرىنى پەتىھ قىلىپ‪،‬‬

‫سومىنات بۇتىنىڭ قالدۇقى‬

‫‪36‬‬

‫ماقالىلەر‬

‫‪36‬‬

‫بۇتلىرىنى سۇندۇرسا‪ ،‬ھىندىالر‪« :‬بۇ بۇتالرغا سومىنات‬ ‫غەزەپ قىلغان‪ ،‬ئەگەر سومىنات ئۇ بۇتالردىن رازى‬ ‫بولغان بولسا‪ ،‬ئەلۋەتتە ئۇالرغا يامانلىقنى مەقسەت‬ ‫قىلغان كىشىنى ھاالك قىلىۋېتەتتى دېيىشەتتى»‪ ،‬بۇ‬ ‫گەپ سۇلتانغا يەتكەن ۋاقىتتا‪ ،‬سۇلتان ھىندىالر ئەگەر‬ ‫شۇ بۇتنى يۇقاتسا‪ ،‬ئۆز كاھىنلىرىنىڭ دەۋاسىنىڭ‬ ‫يالغان ئىكەنلىكىنى ھېس قىلسا‪ ،‬ئىسالمغا كىرىدۇ‬ ‫دېگەن مەقسەتتە‪ ،‬ئالالھقا ئىستىخار سېلىپ بۇ جڭگە‬ ‫يۈرۈش قىلدى‪ ،‬غەزنەدىن مۇشۇ يىل شەئباننىڭ ‪10‬‬ ‫كۈنى ‪ 30‬مىڭ ئاتلىق ئەسكەر بىلەن قوزغالدى‪».‬‬‫بۇ بۇتنىڭ قېشىغا بارىدىغان يول ئىنتايىن‬ ‫خەتەرلىك مۇشەققەتلىك ئىدى‪ .‬چۈنكى كەڭ كەتكەن‬ ‫ئۇزۇن سەھراالردىن ئۆتۈش توغرا كېلەتتى‪ .‬لېكىن بۇ‬ ‫خەتەرلەرنىڭ ھەممىسى مۇۋەھھىد سۇلتاننىڭ بۇتنى‬ ‫يىقىىتىش ئۈچۈن قىلغان ئىرادىسىنى بۇشۇتۇپ‬ ‫قويالمىدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪« :‬سۇلتان‬ ‫چۆللۈكتە كېتىۋېتىپ ئادەملەر بىلەن لىق تولغان‬ ‫بىر سېپىلنى كۆردى‪ ،‬بۇ سېپىلنىڭ ئاستىغا چوڭقۇر‬ ‫قۇدۇق كوالنغان ئىدى‪ .‬ئالالھ سۇلتانغا مۇشرىكالرنىڭ‬ ‫قەلبىگە قورقۇنچ سېلىپ بېرىشى ئارقىلىق بۇ سېپىلنى‬ ‫پەتىھ قىلىپ بەردى‪ .‬سۇلتان سېپىلنىڭ ئىچىدىكى‬ ‫مۇشرىكالرنى قىرىپ تاشالپ‪ ،‬پۈتۈن بۇتالرنى يىقىتتى‪.‬‬ ‫ئۆزىگە ئېھتىياجلىق بولغان ھەممە نەرسىلەرنى ئېلىپ‬ ‫كەتتى‪» .‬‬ ‫سۇلتان نۇرغۇن چۆللەرنى كېسىپ ئۆتۈپ‪ ،‬نۇرغۇن‬ ‫كىشىلەر بىلەن ئورۇش قىلىپ‪ ،‬نۇرغۇنلىغان سېپىلالرنى‬ ‫مۇھاسىرىگە ئېلىپ‪ ،‬سومىنات دېگەن ئەڭ چوڭ بۇتنىڭ‬ ‫قېشىغا يېتىپ كەلدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«سۇلتان سومىنات دېگەن بۇتنىڭ قېشىغا زۇلقەئدىنىڭ‬ ‫‪5‬كۈنى يېتىپ كېلىپ‪ ،‬دېڭىز ساھىلى ئۈستىگە‬‫قۇرۇلغان ئىنتايىن مۇستەھكەم بىر قۇرغاننى كۆردى‪،‬‬ ‫ئۇ قۇرغاندىكى كىشىلەر مۇسۇلمانالرغا كېلىدىغان‬ ‫مەغلۇبىيەتنى تاماشا قىلىش ئۈچۈن قۇرغان تاملىرىنىڭ‬ ‫ئۈستىگە چىقىۋالغان ئىدى‪ .‬چۈنكى ئۇالر ئۆز مەبۇدىنىڭ‬ ‫مۇسۇلمانالرنى ھاالك قىلىدىغانلىقىنى ئىشىنەتتى‪».‬‬ ‫بۇتقا ئىبادەت قىلغانالرنىڭ ئەقلى مانا مۇشۇنچىلىك‪،‬‬ ‫لېكىن قانداقمۇ ئۇالر زېمىننى شېرىك ۋە شېرىك‬ ‫ئەھلىنىڭ نىجاسەتلىرىدىن پاكالش ئۈچۈن ئالالھ‬ ‫يولىدا جىھاد قىلىدىغان مۇۋەھھىد مۇجاھىدالرنىڭ‬ ‫ئالدىدا قارشى تۇرالىسۇن‪.‬‬ ‫ئىبنى ئەسىر بىزگە بۇ جەڭنىڭ تەپسىالتىنى‬ ‫ۋە بۇتپەرەسلەرنىڭ مەبۇدىنىڭ ئۆزىنى يىقىتقىلى‬ ‫كەلگەنلەرنىڭ ئالدىدا قىلچىلىك ھەرىكەت قىلماي‬ ‫تۇرۇشى سەۋەبلىك ئەقلى‪-‬ھۇشۇنى يوقاتقانلىقىنى‬ ‫سۆزلەپ بىرىدۇ‪ .‬ئۇ بۇددىستالرنىڭ ئۈمىدى سومىناتقا‬ ‫باغالنغان ئىدى‪ .‬ئۇالر بۇندىن بۇرۇن يىقىلغان‬ ‫بۇتلىرىنى مۇشۇ مەبۇدىنىڭ غەزىبى سەۋەبلىك دەپ‬ ‫قارايتتى‪ .‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ھىندىالر‬ ‫مۇسۇلمانالردىن بۇرۇن كۆرۈپ باقمىغان شىددەتلىك‬ ‫زەربىنى ھېس قىلىپ‪ ،‬سېپىل تېمىدىن چۈشۈپ كەتتى‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالر سېپىل ئۈستىگە شۇتىالرنى تىكلەپ‪،‬‬ ‫تەۋھىد كەلىمىسىنى ئېالن قىلغان ھالدا سېپىلغا‬ ‫يامىشىشقا باشلىدى‪ .‬شۇ چاغدا جەڭ قاتتىق قىزىپ‬ ‫‪37‬‬

‫كەتتى‪ ،‬ۋەزىيەت كەسكىنلەشتى‪ ،‬ھىندىالر سومىنات‬ ‫تەرەپكە قاراپ قېچىشقا باشلىدى‪ ،‬سومىناتقا يۈزلىرىنى‬ ‫يېقىپ مەدەت تىلەشكە باشلىدى‪ ،‬كېچە كىرىپ جەڭ‬ ‫توختىدى‪ .‬ئەتىسى تاڭ سەھەردىال مۇسۇلمانالر ئۇالرغا‬ ‫ھۇجۇم باشالپ‪ ،‬ھىندىالرنىڭ كۆپلىرىنى ئۆلتۈردى‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالر ھىندىالرنى شەھەر ئىچىدىن سومىناتنىڭ‬ ‫ئۆيى تەرەپكە قىستاپ ئېلىپ باردى‪ .‬ئۇالر بۇتخانىنىڭ‬ ‫ئالدىدا قاتتىق ئورۇش قىلدى‪ ،‬بۇددىستالرنىڭ بىر‬ ‫گۇرۇپپىسى ئورۇش قىلسا‪ ،‬بىر گۇرۇپپىسى سومىناتنىڭ‬ ‫قېشىغا كىرىپ‪ ،‬ئۇنىڭغا ئېسىلىپ يىغالپ تۇرۇپ ياردەم‬ ‫سۇرايتتى‪ ،‬ئۇنىڭ قېشىدىن چىقىپ تا ئۆلتۈرۈلگىچە‬ ‫ئورۇش قىالتتى‪ .‬شۇنداق قىلىۋېرىپ‪ ،‬كۆپىنچىسى‬ ‫ھاالك بولۇپ‪ ،‬ئازغىنە بىر قىسمى قېلىپ قالدى‪ .‬قالغان‬ ‫ئاز بىر قىسمى مۇسۇلمانالردىن قۇتۇلۇش ئۈچۈن ئىككى‬ ‫كېمىگە چىقىپ دېڭىزغا كىرىپ كەتتى‪ .‬مۇسۇلمانالر‬ ‫ئۇالرنىڭ قوغالپ بېرىپ ئۆلتۈردى‪ ،‬قالغانلىرى سۇغا‬ ‫غەرق بولدى‪« ».‬سومىنات دېگەن بۇتنىڭ ئاقىۋىتىگە‬ ‫كەلسەك سۇلتان ئۇنى سۇندۇرۇپ ئاز بىر قىسمىنى‬ ‫كۆيدۈرۋەتتى‪ ،‬قالغان قىسمىنى ئۆزى بىلەن بىرگە‬ ‫غەزنەگە ئېلىپ كېتىپ‪ ،‬مەسچىتنىڭ دەسسەپ‬ ‫ئۆتىدىغان بوسۇغىسى قىلدى‪» .‬بۇ بۇت يىقىلغاندىن‬ ‫كىيىن مانا مۇشۇ دەرىجىدە خارالنغان ئىدى‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالر بۇ جەڭدە ئۇرۇشقا كەتكەن چىقىمالرنى‬ ‫تولدۇرىۋالغىدەك دەرىجىدە كۆپ غەنىيمەتلەرگە ئىگە‬ ‫بولدى‪ ،‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬بۇتخانىالردىن‬ ‫چۈشكەن غەنىيمەتلەرنىڭ قىممىتى يىگىرمە مىليون‬ ‫دىيناردىن ئېشىپ كېتەتتى‪ ،‬بۇ مالالرنىڭ ھەممىسى‬ ‫سۇلتاننىڭ قۇلىغا چۈشكەن ئىدى‪ ،‬بۇ جەڭدە‬ ‫ئۆلگەنلەرنىڭ سانى ئەللىك مىڭدىن ئاشىدۇ‪» .‬‬ ‫سۇلتان مەھمۇد غەزنەۋىنىڭ جىھادى تاكى‬ ‫ئالالھ ھجرىيە ‪ - 421‬يىلى ۋاپات تاپقۇزغانغا قەدەر‬ ‫داۋامالشتى‪ ،‬بۇ كىشىنىڭ ھىندىستاندا قىلغان جىھادى‬ ‫خىزمىتى ئىسالمنىڭ ھىندىستاندا ئۇزۇن مەزگىل‬ ‫داۋاملىشىشىغا چوڭ تەسىرى قىلدى‪ .‬شۇنىڭدەك ئۇنىڭ‬ ‫سومىنات دېگەن بۇتنى چېقىشى بۇتپەرەسلەرگە چوڭ‬ ‫تەسىرى بولغان ئىدى‪ ،‬سۇلتان غەزنەۋى ئالالھنىڭ‬ ‫يولىدا مۇشرىكالر بىلەن ئۇرۇش قىلىش بىلەنال توختاپ‬ ‫قالماستىن بەلكى بىدئەتخور زىندىقالرنى چاپقۇچى‬ ‫سۇغۇرۇلغان قىلىچ بولغان ئىدى‪ ،‬ئۇ بىدئەتلەرنى يوق‬ ‫قىلىپ سۈننەتنى تىرىلدۈرگەن ئىدى‪.‬‬ ‫‪ - 2‬بۆلەك‬ ‫بۇتالرنى چېقىش ۋە كۆيدۈرۈش تاغۇتتىن ئادا جۇدا‬ ‫بولۇشنىڭ بىر تۈرى‪ ،‬ئالالھنىڭ دوستى ئىبراھىم‪ ‬دىن‬ ‫تارتىپ پۈتۈن ئەلچىلەر بۇ ئىشقا ھېرىسمەن بولغان‪.‬‬ ‫ئالالھ بىلەن سۆزلەشكەن مۇسا ‪ ‬بەنى ئىسرائىل مەبۇد‬ ‫قىلىۋالغان موزاينى كۆيدۈرۈش ئارقىلىق ئىبراھىم ‪‬‬ ‫نىڭ يولىغا ئەگەشكەن ئىدى‪ .‬شۇنىڭدەك ئەلچىلەرنىڭ‬ ‫ئاخىرقىسى مۇھەممەد‪ ‬مەككىدىكى ئەرەبلەرنىڭ‬ ‫بۇتلىرىنى چېقىپ تاشلىغان‪ ,‬الت‪ ،‬ئۇززا‪ ،‬مانات‪،‬‬ ‫ھۇبەل ۋە ئۇنىڭدىن باشقا بۇتالرنى يىقىتىپ كۆيدۈرۈپ‬

‫تاشلىغان ئىدى‪ .‬ساھابىالر تابىئىنالر ۋە ئۇالرنىڭ يولىدا‬ ‫ماڭغانالر بۇ دەۋرىمىزگە قەدەر شۇ ئەلچىلەرنىڭ يولىنى‬ ‫تۇتۇپ ماڭدى ۋە مېڭىۋاتىدۇ‪.‬‬ ‫ئىلگىرىكى‬ ‫ئەگەشكەن‬ ‫يولىغا‬ ‫ئەلچىلەرنىڭ‬ ‫كىشىلەرنىڭ تارىخلىرىغا نەزەر سالىدىغان بولساق‪،‬‬ ‫مۇشرىكالرنىڭ بۇتلىرىنى چېقىشنى ئۆزىنىڭ ھاياتىدىكى‬ ‫ئەڭ بۈيۈك نىشان قىلغان كىشىلەرنى ئۇچرىتااليمىز‪.‬‬ ‫ئۇالر بۇتالرنى يىقىتىش يولىدا ئۇرۇش قىلىپ كۆپلىگەن‬ ‫جاپا‪-‬مۇشەققەتلەرنى تارتقان ئىدى‪ .‬ئۇ كىشىلەردىن‪:‬‬ ‫يىقىتقان بۇتلىرىنىڭ كۆپلۈكى ۋە چوڭلۇقىدىن (بۇتالرنى‬ ‫يىقىتقۇچى) دەپ ئاتالغان غازى مەھمۇد ئىبنى سىبىكتىكىن‬ ‫‪ ‬بار‪ .‬ئۇ كىشىنىڭ بۇت يىقىتىپ سۈننەتكە ياردەم‬ ‫بەرگەن‪ ،‬بىدئەتلەرنى يوقاتقان‪ ،‬شۇنداقال ئابباسى‬ ‫خەلىفىگە بەيئەت بېرىپ ئىتائەت قىلىپ مۇسۇلمانالرنىڭ‬ ‫سەپلىرىنى بىرلەشتۈرگەن تەسىرلىك ئىز‪-‬ئىزلىرى بار‪.‬‬ ‫سۇلتان مەھمۇد ئىبنى سىبىكتىكىن ھجرىيە ‪360‬‬ ‫ يىلى مۇھەررەم ئېيىدا خوراساننىڭ غەزنە شەھىرىدە‬‫تۇغۇلغان‪ ،‬ھجىريە ‪- 387‬يىلى ئاتىسى ۋاپات بولغاندىن‬ ‫كىيىن ھوقۇقنى قولغا ئالغان‪ ،‬كىيىن ئۆمرىنى‬ ‫ھىندىستاندىكى مۇشرىكالرغا قارشى جىھاد قىلىش‪،‬‬ ‫ئۇالرنىڭ بۇتلىرىنى يېقىتىش‪ ،‬شۇنداقال ئىسالمنى‬ ‫تارقىتىش بىلەن ئۆتكۈزگەن‪.‬‬ ‫ھجرىيە ‪ - 398‬يىلى سۇلتان مەھمۇد غەزنەۋى‬ ‫«كەۋاكىر» قەلئەسىگە يۈرۈش قىلىپ ئۇنىڭ ئىچىدىكى‬ ‫بۇتپەرەسلەرنىڭ ‪ 600‬بۇتىنى چېقىپ كۆيدۈرۈپ‬ ‫تاشلىغان‪[ .‬ئىبنى ئەسىرنىڭ ئەلكامىل دېگەن كىتابىغا‬ ‫قاراڭ]‪.‬‬ ‫ھجرىيە ‪398-‬يىلى غەزنەۋى يېڭىدىن ھىندىستانغا‬ ‫غازات قىلىش ئۈچۈن تەييارالنغان‪ ،‬ئىبنى ئەسىر ‪‬‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬سۇلتان غەزنەۋى ھىندىستان مەندى‬ ‫دەرياسى بۇيىغا يېتىپ كەلدى‪ ،‬ئۇ يەردە ئىبرەھمەن بال‬ ‫ئىبنى ئىندىبالنىڭ ھىندى ئەسكەرلىرىگە ئۇچراشتى‪،‬‬ ‫ئۇالر بىر كۈندۈز ئۇرۇشتى‪ ،‬ھىندىستانلىقالر مۇسۇلمانالرنى‬ ‫مەغلۇپ قىالي دەپ قالغاندا ئالالھ مۇسۇلمانالرغا ياردەم‬ ‫بەردى‪ ،‬ھىندىالر قېچىشقا باشلىدى‪ ،‬مۇسۇلمانالر ئۇالرنىڭ‬ ‫قىلىچلىرىنى ئولجا ئېلىپ ئىبرەھمەن بالنىڭ ئارقىسىدىن‬ ‫قوغالپ بۇھەيىم نەغەر قەلئەسىگە يېتىپ كەلدى‪ ،‬بۇ‬ ‫قەلئە ھىندىالرنىڭ ئەڭ چوڭ بۇتىنى ساقاليدىغان قەلئە‬ ‫بولۇپ‪ ،‬ئېگىز تاغ ئۈستىگە سېلىنغان ئىدى‪ .‬ھىندىالر‬ ‫ئۇالرنىڭ سانىنىڭ كۆپلۈكىنى‪ ،‬ئۇرۇشتىكى جاسارىتىنى‬ ‫كۆرۈپ قورقۇپ ئۇالردىن ئامانلىق تەلەپ قىلدى‪،‬‬ ‫سېپىلنىڭ ئىشىكىنى ئېچىپ بەردى‪ ،‬مۇسۇلمانالر‬ ‫قەلئەگە ئىگە بولدى‪ ،‬سۇلتان ئۆزىنىڭ ئىشەنچلىك‬ ‫ئاالھىدە ئادەملىرى بىلەن قەلئەگە چىقىپ سان‪-‬‬ ‫ساناقسىز ئالتۇن جەۋھەرلەرنى ئېلىپ قايتىپ چۈشتى‪.‬‬ ‫بۇ غەنىيمەتلەرنىڭ ئىچىدە توقسان مىليون دەرھەم بار‬ ‫ئىدى‪ » .‬ئالالھ مۇشرىك ۋە تاغۇتالرنى ئەنە شۇنداق خار‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ بۇتلىرى سۇندۇرۇلدى‪ ،‬مۇسۇلمانالر‬ ‫ھىندىستاندىكى ئەڭ چوڭ بۇتقا ئاتاپ تەقدىم قىلىنغان‬ ‫نۇرغۇن جەۋھەرلەرنى غەنىيمەت ئالدى‪.‬‬ ‫ھجرىيە ‪- 400‬يىلى سۇلتان غەزنەۋى يەنە‬ ‫ھىندىالرنىڭ بۇتلىرىنى سۇندۇرۇش ئۈچۈن ھىندى‬ ‫دۆلىتىگە يۈرۈش قىلدى‪ .‬ھېجرىيە ‪405-‬يىلى ھازىر‬

‫«تاھانسىر» دەپ ئاتىلىدىغان ئورۇنغا جەڭ باشالش‬ ‫ئۈچۈن يېتىپ كەلدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر ‪‬مۇنداق دەيدۇ‪«:‬‬ ‫ئۇالر مۇشرىكنىڭ شەھىرىگە ئاز قالغاندا سۈيى تىز‬ ‫ئاقىدىغان ئۈزۈپ ئۆتۈش ئىنتايىن قىيىن دەرياغا دۇچ‬ ‫كەلدى‪ ،‬بۇ شەھەرنىڭ پادىشاھى ئۆز ئەسكەرلىرى ۋە‬ ‫پىللىرى بىلەن دەريانىڭ ئۇ قېتىدا ئۇالرنى دەريادىن‬ ‫ئۆتكۈزمەسلىك ئۈچۈن تەييارلىق قىلىپ تۇرغان ئىدى‪،‬‬ ‫سۇلتان ئەسكەرلىرىنىڭ دەريادىن بىخەتەر ئۆتىۋېلىشى‬ ‫ئۈچۈن‪ ،‬ئەڭ شىجائەتلىك ئەسكەرلىرىنى دەريادىن‬ ‫ئۆتۈپ‪ ،‬مۇشرىكالر بىلەن ئۇرۇشۇپ ئۇالرنى ئالداپ‬ ‫تۇرۇشقا بۇيرۇق چۈشۈردى‪ ،‬ئۇالر ئەمىرنىڭ دېگىنىدەك‬ ‫ھىندىالر بىلەن ئۇرۇش قىلىپ تۇردى‪ ،‬باشقا ئەسكەرلەر‬ ‫بۇ پۇرسەتتىن پايدىلىنىپ دەريادىن ئۆتىۋالدى‪ ،‬ئۇالر‬ ‫ھىندىالر بىلەن كەچ كىرگىچە ئۇرۇش قىلىپ ئۇالرنى‬ ‫مەغلۇپ قىلدى‪ ،‬ئۇالرنىڭ نۇرغۇن مال‪-‬مۈلۈك ۋە‬ ‫پىللىرىنى غەنىيمەت ئالدى‪.‬‬ ‫بەزى تارىخچىالرنىڭ زىكرى قىلىشىچە ھىندى‬ ‫پادىشاھلىرىدىن بىر پادىشاھ سۇلتاندىن «مەن‬ ‫سىلەرنىڭ ئۇ ئىشنى رەببىڭالرغا يېقىنلىشىش ئۈچۈن‬ ‫قىلىدىغانلىقىڭالرنى بىلىمەن‪ ،‬رەببىڭالرغا يېقىنلىشىش‬ ‫ئۈچۈن «نەكەركىرىت» بۇتخانىسىدىكى بۇتالرنى‬ ‫چاققىنىڭالر يېتەر ئىدىغۇ ؟» دەپ بۇتلىرىنى ۋە‬ ‫ئىبادەتخانىلرىنى چاقماسلىقنى تەلەپ قىلغاندا‪ ،‬سۇلتان‬ ‫ئۆزىنىڭ ئۇالر بىلەن ئۇرۇش قىلىش سەۋەبىنىڭ پانى‬ ‫دۇنيا ئۈچۈن ئەمەس‪ ،‬پەقەت ئالالھنىڭ كەلىمىسىنى‬ ‫ئالىي قىلىش ۋە ئۇنىڭ رازىلىقىغا ئېرىشىش ئۈچۈن‬ ‫ئىكەنلىكىنى بايان قىلىپ‪ ،‬ئۇنىڭ بۇ تەلىپىنى رەت‬ ‫قىلدى‪ ،‬ئاندىن سۇلتان ئۇالرنىڭ ئىبادەتخانىسىغا‬ ‫بېرىپ ئۇنىڭ ئىچىدىكى بۇتالرنىڭ ھەممىسىنى چېقىپ‬ ‫تاشلىدى‪ ،‬پەقەت بىر دانە بۇتنى ئۆزىنىڭ يۇرتىدا‬ ‫چېقىش ئۈچۈن ئېلىپ كەتتى‪.‬‬ ‫ھجرىيە ‪407-‬يىلى سۇلتان پەتىھ قىلغان ئۇرۇنالر‪:‬‬ ‫ئۇ پۇختا بىنا قىلىپ سېلىنغان ئىبادەتخانىالرغا يېتىپ‬ ‫كەلدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ئۇ ئىبادەتخانىدا‬ ‫ھىندىالرنىڭ كۆپلىگەن بۇتلىرى بولۇپ‪ ،‬بۇ بۇتالرنىڭ‬ ‫ئىچىدە جەۋھەر بىلەن زىننەتلەنگەن‪ ،‬قىزىل ئالتۇندىن‬ ‫ياسالغان بەش دانە بۇت بار ئىدى‪ .‬ھەر بىر بۇتنىڭ‬ ‫ئېغىرلىقى ‪( 690300‬ئالتە يۈز توقسان مىڭ ئۈچ يۈز)‬ ‫مىسقال ئالتۇن ئىدى‪ .‬ئۇ بۇتخانا ئىچىدە يەنە ‪ 200‬گە‬ ‫يېقىن كېسەك ئالتۇندا قۇيۇلغان بۇت بار ئىدى‪ .‬سۇلتان‬ ‫پۈتۈن ئالتۇن بۇتالرنى يىغىۋېلىپ قالغان ھەممىسىنى‬ ‫كۆيدۈرۋەتتى‪« .‬قەنۇج» تەرەپكە يول ئالدى‪ ،‬قەنۇج‬ ‫دېگەن بۇ ئورۇندا ‪ 10‬مىڭغا يېقىن بۇتخانا بار ئىدى‪،‬‬ ‫سۇلتان بۇ ئورۇنالرنى ھەم پەتىھ قىلدى‪».‬‬ ‫سۇلتاننىڭ يېقىتقان بۇتلىرى ئىچىدە ئەڭ چوڭ‬ ‫تەسىر قوزغىغىنى‪ ،‬ھجرىيە ‪- 416‬يىلى «سومىنات»‬ ‫ئىسىملىك ئەڭ بۈيۈك بۇتنى يىقىتىشى ئىدى‪ .‬ئىبنى‬ ‫ئەسىر بۇ بۇتنى سۈپەتلەپ مۇنداق دەيدۇ‪« :‬بۇ بۇت‬ ‫ھىندىالرنىڭ بۇتلىرى ئىچىدىكى ئەڭ چوڭى بولۇپ‪،‬‬ ‫ئۇالر ئۇ بۇتنىڭ ئەتراپىنى ھەر كېچىسى تاۋاپ قىالتتى‪ .‬ئۇ‬ ‫بۇتنىڭ ئەتراپىغا ھەر بىر كىشى ئەڭ ئېسىل نەرسىلىرىنى‬ ‫قاچىالرغا سېلىپ كۆتۈرۈپ ئېلىپ كېلەتتى‪ .‬ھەر بىر‬ ‫قېتىملىق تاۋاپقا ئونمىڭلىغان كەنتلەردىن كەلگەن‪ ،‬يۈز‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪38‬‬

‫مىڭدىن ئارتۇق ئادەم قاتنىشاتتى‪ .‬سۇلتاننى بۇ سومىنات‬ ‫دېگەن بۇتنى يىقىتىشغا مەجبۇر قىلغان نەرسە‪ ،‬مال‪-‬‬ ‫دۇنيا ئەمەس ئىدى‪ .‬ئۇنىڭ مەقسىتى ھىندىالرنىڭ‬ ‫ئېتىقادىدىكى بۇتالرنىڭ خوجايىنىنى يىقىتىش ئارقىلىق‪،‬‬ ‫بۇتقا چۇقۇنىشنى ئۈزۈل‪-‬كېسىل يوق قىلماقچى ئىدى‪.‬‬ ‫ئىبنى ئەسىر مۇندا دەيدۇ‪« :‬سۇلتان ھىندىالرنىڭ‬ ‫بىرەر شەھىرىنى پەتىھ قىلىپ‪ ،‬بۇتلىرىنى سۇندۇرسا‪،‬‬ ‫ھىندىالر‪« :‬بۇ بۇتالرغا سومىنات غەزەپ قىلغان‪ ،‬ئەگەر‬ ‫سومىنات ئۇ بۇتالردىن رازى بولغان بولسا‪ ،‬ئەلۋەتتە ئۇالرغا‬ ‫يامانلىقنى مەقسەت قىلغان كىشىنى ھاالك قىلىۋېتەتتى‬ ‫دېيىشەتتى»‪ ،‬بۇ گەپ سۇلتانغا يەتكەن ۋاقىتتا‪ ،‬سۇلتان‬ ‫ھىندىالر ئەگەر شۇ بۇتنى يۇقاتسا‪ ،‬ئۆز كاھىنلىرىنىڭ‬ ‫دەۋاسىنىڭ يالغان ئىكەنلىكىنى ھېس قىلسا‪ ،‬ئىسالمغا‬ ‫كىرىدۇ دېگەن مەقسەتتە‪ ،‬ئالالھقا ئىستىخار سېلىپ بۇ‬ ‫جڭگە يۈرۈش قىلدى‪ ،‬غەزنەدىن مۇشۇ يىل شەئباننىڭ‬ ‫‪- 10‬كۈنى ‪ 30‬مىڭ ئاتلىق ئەسكەر بىلەن قوزغالدى‪».‬‬ ‫بۇ بۇتنىڭ قېشىغا بارىدىغان يول ئىنتايىن خەتەرلىك‬ ‫مۇشەققەتلىك ئىدى‪ .‬چۈنكى كەڭ كەتكەن ئۇزۇن‬ ‫سەھراالردىن ئۆتۈش توغرا كېلەتتى‪ .‬لېكىن بۇ خەتەرلەرنىڭ‬ ‫ھەممىسى مۇۋەھھىد سۇلتاننىڭ بۇتنى يىقىىتىش ئۈچۈن‬ ‫قىلغان ئىرادىسىنى بۇشۇتۇپ قويالمىدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر‬ ‫مۇنداق دەيدۇ‪« :‬سۇلتان چۆللۈكتە كېتىۋېتىپ ئادەملەر‬ ‫بىلەن لىق تولغان بىر سېپىلنى كۆردى‪ ،‬بۇ سېپىلنىڭ‬ ‫ئاستىغا چوڭقۇر قۇدۇق كوالنغان ئىدى‪ .‬ئالالھ سۇلتانغا‬ ‫مۇشرىكالرنىڭ قەلبىگە قورقۇنچ سېلىپ بېرىشى ئارقىلىق‬ ‫بۇ سېپىلنى پەتىھ قىلىپ بەردى‪ .‬سۇلتان سېپىلنىڭ‬ ‫ئىچىدىكى مۇشرىكالرنى قىرىپ تاشالپ‪ ،‬پۈتۈن بۇتالرنى‬ ‫يىقىتتى‪ .‬ئۆزىگە ئېھتىياجلىق بولغان ھەممە نەرسىلەرنى‬ ‫ئېلىپ كەتتى‪» .‬‬ ‫سۇلتان نۇرغۇن چۆللەرنى كېسىپ ئۆتۈپ‪ ،‬نۇرغۇن‬ ‫كىشىلەر بىلەن ئورۇش قىلىپ‪ ،‬نۇرغۇنلىغان سېپىلالرنى‬ ‫مۇھاسىرىگە ئېلىپ‪ ،‬سومىنات دېگەن ئەڭ چوڭ بۇتنىڭ‬ ‫قېشىغا يېتىپ كەلدى‪ .‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪:‬‬ ‫«سۇلتان سومىنات دېگەن بۇتنىڭ قېشىغا زۇلقەئدىنىڭ ‪5‬‬ ‫كۈنى يېتىپ كېلىپ‪ ،‬دېڭىز ساھىلى ئۈستىگە قۇرۇلغان‬‫ئىنتايىن مۇستەھكەم بىر قۇرغاننى كۆردى‪ ،‬ئۇ قۇرغاندىكى‬ ‫كىشىلەر مۇسۇلمانالرغا كېلىدىغان مەغلۇبىيەتنى تاماشا‬ ‫قىلىش ئۈچۈن قۇرغان تاملىرىنىڭ ئۈستىگە چىقىۋالغان‬ ‫ئىدى‪ .‬چۈنكى ئۇالر ئۆز مەبۇدىنىڭ مۇسۇلمانالرنى ھاالك‬ ‫قىلىدىغانلىقىنى ئىشىنەتتى‪».‬‬ ‫بۇتقا ئىبادەت قىلغانالرنىڭ ئەقلى مانا مۇشۇنچىلىك‪،‬‬ ‫لېكىن قانداقمۇ ئۇالر زېمىننى شېرىك ۋە شېرىك‬ ‫ئەھلىنىڭ نىجاسەتلىرىدىن پاكالش ئۈچۈن ئالالھ يولىدا‬ ‫جىھاد قىلىدىغان مۇۋەھھىد مۇجاھىدالرنىڭ ئالدىدا‬ ‫قارشى تۇرالىسۇن‪.‬‬ ‫ئىبنى ئەسىر بىزگە بۇ جەڭنىڭ تەپسىالتىنى‬ ‫ۋە بۇتپەرەسلەرنىڭ مەبۇدىنىڭ ئۆزىنى يىقىتقىلى‬ ‫كەلگەنلەرنىڭ ئالدىدا قىلچىلىك ھەرىكەت قىلماي‬ ‫تۇرۇشى سەۋەبلىك ئەقلى‪-‬ھۇشۇنى يوقاتقانلىقىنى‬ ‫سۆزلەپ بىرىدۇ‪ .‬ئۇ بۇددىستالرنىڭ ئۈمىدى سومىناتقا‬ ‫باغالنغان ئىدى‪ .‬ئۇالر بۇندىن بۇرۇن يىقىلغان بۇتلىرىنى‬ ‫مۇشۇ مەبۇدىنىڭ غەزىبى سەۋەبلىك دەپ قارايتتى‪ .‬ئىبنى‬ ‫ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪« :‬ھىندىالر مۇسۇلمانالردىن بۇرۇن‬ ‫‪39‬‬

‫كۆرۈپ باقمىغان شىددەتلىك زەربىنى ھېس قىلىپ‪،‬‬ ‫سېپىل تېمىدىن چۈشۈپ كەتتى‪ .‬مۇسۇلمانالر سېپىل‬ ‫ئۈستىگە شۇتىالرنى تىكلەپ‪ ،‬تەۋھىد كەلىمىسىنى ئېالن‬ ‫قىلغان ھالدا سېپىلغا يامىشىشقا باشلىدى‪ .‬شۇ چاغدا‬ ‫جەڭ قاتتىق قىزىپ كەتتى‪ ،‬ۋەزىيەت كەسكىنلەشتى‪،‬‬ ‫ھىندىالر سومىنات تەرەپكە قاراپ قېچىشقا باشلىدى‪،‬‬ ‫سومىناتقا يۈزلىرىنى يېقىپ مەدەت تىلەشكە باشلىدى‪،‬‬ ‫كېچە كىرىپ جەڭ توختىدى‪ .‬ئەتىسى تاڭ سەھەردىال‬ ‫مۇسۇلمانالر ئۇالرغا ھۇجۇم باشالپ‪ ،‬ھىندىالرنىڭ‬ ‫كۆپلىرىنى ئۆلتۈردى‪ .‬مۇسۇلمانالر ھىندىالرنى شەھەر‬ ‫ئىچىدىن سومىناتنىڭ ئۆيى تەرەپكە قىستاپ ئېلىپ‬ ‫باردى‪ .‬ئۇالر بۇتخانىنىڭ ئالدىدا قاتتىق ئورۇش قىلدى‪،‬‬ ‫بۇددىستالرنىڭ بىر گۇرۇپپىسى ئورۇش قىلسا‪ ،‬بىر‬ ‫گۇرۇپپىسى سومىناتنىڭ قېشىغا كىرىپ‪ ،‬ئۇنىڭغا ئېسىلىپ‬ ‫يىغالپ تۇرۇپ ياردەم سۇرايتتى‪ ،‬ئۇنىڭ قېشىدىن چىقىپ‬ ‫تا ئۆلتۈرۈلگىچە ئورۇش قىالتتى‪ .‬شۇنداق قىلىۋېرىپ‪،‬‬ ‫كۆپىنچىسى ھاالك بولۇپ‪ ،‬ئازغىنە بىر قىسمى قېلىپ‬ ‫قالدى‪ .‬قالغان ئاز بىر قىسمى مۇسۇلمانالردىن قۇتۇلۇش‬ ‫ئۈچۈن ئىككى كېمىگە چىقىپ دېڭىزغا كىرىپ كەتتى‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالر ئۇالرنىڭ قوغالپ بېرىپ ئۆلتۈردى‪،‬‬ ‫قالغانلىرى سۇغا غەرق بولدى‪« ».‬سومىنات دېگەن‬ ‫بۇتنىڭ ئاقىۋىتىگە كەلسەك سۇلتان ئۇنى سۇندۇرۇپ ئاز‬ ‫بىر قىسمىنى كۆيدۈرۋەتتى‪ ،‬قالغان قىسمىنى ئۆزى بىلەن‬ ‫بىرگە غەزنەگە ئېلىپ كېتىپ‪ ،‬مەسچىتنىڭ دەسسەپ‬ ‫ئۆتىدىغان بوسۇغىسى قىلدى‪» .‬بۇ بۇت يىقىلغاندىن‬ ‫كىيىن مانا مۇشۇ دەرىجىدە خارالنغان ئىدى‪.‬‬ ‫مۇسۇلمانالر بۇ جەڭدە ئۇرۇشقا كەتكەن چىقىمالرنى‬ ‫تولدۇرىۋالغىدەك دەرىجىدە كۆپ غەنىيمەتلەرگە ئىگە‬ ‫بولدى‪ ،‬ئىبنى ئەسىر مۇنداق دەيدۇ‪ «:‬بۇتخانىالردىن‬ ‫چۈشكەن غەنىيمەتلەرنىڭ قىممىتى يىگىرمە مىليون‬ ‫دىيناردىن ئېشىپ كېتەتتى‪ ،‬بۇ مالالرنىڭ ھەممىسى‬ ‫سۇلتاننىڭ قۇلىغا چۈشكەن ئىدى‪ ،‬بۇ جەڭدە‬ ‫ئۆلگەنلەرنىڭ سانى ئەللىك مىڭدىن ئاشىدۇ‪» .‬‬ ‫سۇلتان مەھمۇد غەزنەۋىنىڭ جىھادى تاكى ئالالھ‬ ‫ھجرىيە ‪- 421‬يىلى ۋاپات تاپقۇزغانغا قەدەر داۋامالشتى‪،‬‬ ‫بۇ كىشىنىڭ ھىندىستاندا قىلغان جىھادى خىزمىتى‬ ‫ئىسالمنىڭ ھىندىستاندا ئۇزۇن مەزگىل داۋاملىشىشىغا‬ ‫چوڭ تەسىرى قىلدى‪ .‬شۇنىڭدەك ئۇنىڭ سومىنات دېگەن‬ ‫بۇتنى چېقىشى بۇتپەرەسلەرگە چوڭ تەسىرى بولغان‬ ‫ئىدى‪ ،‬سۇلتان غەزنەۋى ئالالھنىڭ يولىدا مۇشرىكالر‬ ‫بىلەن ئۇرۇش قىلىش بىلەنال توختاپ قالماستىن بەلكى‬ ‫بىدئەتخور زىندىقالرنى چاپقۇچى سۇغۇرۇلغان قىلىچ‬ ‫بولغان ئىدى‪ ،‬ئۇ بىدئەتلەرنى يوق قىلىپ سۈننەتنى‬ ‫تىرىلدۈرگەن ئىدى‪.‬‬

‫رەســۇلۇلالھ ‪ ‬نىــڭ دۇنيــا ئاخىرەتتىكــى ئاياللىــرى‪،‬‬ ‫مۆئمىنلەرنىــڭ ئانىلىــرى ئــەڭ تەقــۋادار‪ ،‬تالالنغــان‪ ،‬ئــەڭ‬ ‫ئىپپەتلىــك‪ ،‬ئــەڭ پــاك‪ ،‬ئىخالســمەن ئايالــار ئىــدى‪.‬‬ ‫ئالــاھ ئۇالرغــا يەتتــە قــات ئاســماننىڭ ئۈســتىدىن‬ ‫خىتــاب قىلــدى‪ .‬ئالــاھ قەلبىنــى ئېچىۋەتكــەن‬ ‫كىشــىگە چۈشــەندۈرۈش ھاجەتســىز بولغــان ئۇچــۇق‪،‬‬ ‫چۈشىنىشــلىك نۇرغــۇن ۋەســىيەتلەر ۋە ئىالھــى تەلىــم‬ ‫تەربىيەلــەر كەلــدى‪ .‬بــۇ ۋەســىيەت ۋە تەلىــم تەربىيەلــەر‬ ‫قاتارىدىــن بۇيــرۇق شــەكىلدە كەلگــەن ۋەســىيەت‬ ‫ئالالھنىــڭ مۇنــۇ ســۆزىدۇر «‪ :‬وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ‬ ‫»(ئۆيلىرىــڭالردا ئولتۇرۇڭالر‪.‬ســۈرە ئەھــزاب ‪33-‬‬ ‫ئايــەت‪ .‬يەنــى ئۆيــدە مۇقىــم ئولتۇرۇشــنى بىلدۈرىــدۇ‪.‬‬ ‫بــۇ ئالالھنىــڭ بۇيرىقىــدۇر ‪ .‬مۇمىــن ئــەر ئايالــار بــۇ‬ ‫بۇيرۇققــا پەقــەت [ئاڭلىــدۇق ۋە ئىتائــەت قىلــدۇق]‬ ‫دەيــدۇ ‪ ،‬لېكىــن بۈگــۈن نېمــە ئۈچــۈن ئايالالرنىــڭ‬ ‫ئــەڭ ياخشــىلىرى بۇيرۇلغــان ئىشــقا ئىتائــەت قىلغانــدەك‬ ‫كۆپىنچــە ئايالــار ئۆيلىرىــدە ئولتۇرمايــدۇ؟ ھاجىتــى‬ ‫بولمىســىمۇ‪ ،‬زۆرۈر بولمىســىمۇ نېمىشــقا ســىرتقا كــۆپ‬ ‫چىقىــدۇ؟‬ ‫بەزىلــەر «ئۆيــدە ئولتــۇرۇش بۇيرۇقــى رەســۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬نىــڭ ئاياللىرىغــا خــاس‪ ،‬باشــقا ئايالــار بۇنىــڭ‬ ‫دائىرىســىگە كىرمەيــدۇ» دېيىشــى مۇمكىــن‪ .‬ئۇنداقتــا‬ ‫قۇرتۇبــى ئۆيلىرىــڭالردا ئولتــۇرۇڭالر» نىــڭ تەپســىرىدە‬ ‫ئۇالرغــا مۇنــداق جــاۋاب بېرىــدۇ‪ :‬ئۆيــدە ئولتۇرۇشــقا‬

‫بۇيــرۇش توغرىســىدىكى ئايەتنىــڭ مەنىســى‪ ،‬بــۇ‬ ‫خىتــاب رەســۇلۇلالھ‪ ‬نىــڭ ئاياللىرىغــا قىلىنغــان‬ ‫بولســىمۇ‪ ،‬باشــقا ئايالالرمــۇ مەنىــدە بــۇ بۇيــرۇق‬ ‫دائىرىســىگە كىرىــپ كېتىــدۇ‪ .‬بــۇ بارلىــق ئايالالرغــا‬ ‫خــاس‪ ،‬شــەرىئەت ئايالالرنىــڭ ئۆينــى الزىــم تۇتۇشــىقا‬ ‫بۇيــرۇپ‪ ،‬پەقــەت زۆرۈرىيــەت ئۈچۈنــا ســىرتقا چىقىشــقا‬ ‫يــول قويغــان‪ .‬ئىبنــى كەســىر مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬بــۇ‬ ‫بۇيــرۇق ئالــاھ رەســۇلۇلالھ ‪ ‬نىــڭ ئاياللىــرى ۋە‬ ‫ئۇالرغــا ئەگىشــىدىغان ئۈممــەت ئاياللىرىغــا قىلغــان‬ ‫ئۇمۇمــى بۇيرۇقــدۇر ‪.‬‬ ‫ئايالالرنىــڭ ئــەڭ ياخشىســى‪ ،‬قەلبــى ئــەڭ پــاك‪،‬‬ ‫ھــارام ئىشــاردىن ئۆزلىرىنــى بەكــرەك ســاقلىغۇچى‬ ‫رەســۇلۇلالھ ‪ ‬نىــڭ ئاياللىرىغــا قىلغــان بۇيــرۇق بــۇ‬ ‫شــەكىلدە بولســا ئۇنداقتــا بــۇ ئايالالردىــن تــۆۋەن‬ ‫باشــقا ئايالالرغــا قانــداق بــوالر؟!‬ ‫بىــز ئالــاھ ھــاالل قىلغاننــى ھــارام قىلىۋەتمەيمىــز‪،‬‬ ‫ئالــاھ ئــۆز بەندىلىرىگــە رەھىمدىــل زات‪ ،‬شــۇڭا‬ ‫ئالــاھ ئايــال كىشــىنىڭ ئۆيدىــن چىقىشــنى مۇتلــەق‬ ‫ھــارام قىلمىــدى‪ ،‬پەقــەت ئايالنىــڭ ئۆيــدە ئولتۇرۇشــنى‬ ‫ئاســاس قىلــدى‪ .‬ئايــال كىشــىنىڭ ئۆيدىــن چىقىشــى‬ ‫ھاجەتكــە قــاراپ بولىــدۇ‪ ،‬بۇنــى ئايــال ئېــرى ياكــى‬ ‫دادىســى ياكــى ۋەلىســىدىن رۇخســەت ئېلىــپ ئاندىــن‬ ‫بەلگىلەيــدۇ‪ ،‬ئالــاھ «تەقــۋا كىشــىنى ئــەڭ ياخشــى‬ ‫بىلگۈچىــدۇر‪».‬‬ ‫ماقالىلەر‬

‫‪40‬‬

‫ســۈننەتتىمۇ ســۇ توشــۇش‪ ،‬ياردارالرنــى داۋاالش‬ ‫ئۈچــۈن ئۇرۇشــقا چىقىــش ۋە سۆھبەتداشــلىرىنى يوقــاش‬ ‫ئۈچــۈن ئۆيدىــن چىقىشــقا ئوخشــاش ئايالالرنىــڭ ســىرتقا‬ ‫چىقىشــىنىڭ دۇرۇســلىقى توغرىســىدىكى دەلىللــەر كــۆپ‪،‬‬ ‫ئەممــا ســىرتقا چىقىشــقا ئادەتلىنىــپ قېلىــش شــەرىئەتتە‬ ‫چەكلەنگــەن ئىــش بۇلــۇپ بــۇ ئۆيــدە ئولتۇرۇشــتىن‬ ‫ئىبــارەت ئاساســنى يــوق قىلىــش بولىــدۇ‪.‬‬ ‫مۇســۇلمان ھەمشــىرىلەر ئەبــۇ داۋۇد ۋە باشــقىالر‬ ‫ئىبنــى ئۆمــەر ‪‬دىــن رىۋايــەت قىلغــان رەســۇلۇلالھ‬ ‫‪‬نىــڭ مۇنــۇ ھەدىســىنى ئىنچىكــە تەپەككــۇر قىلســۇن‪:‬‬ ‫«ســىلەر ئاياللىرىڭالرنــى مەســچىتلەردىن چەكلىمــەڭالر‪،‬‬ ‫ئايالالرنىــڭ ئۆيــى ئــۇالر ئۈچــۈن ياخشــىراق‪ .».‬بــۇ‬ ‫مەســچىت ئالالھنىــڭ ئۆيــى‪ ،‬ئۆزىگــە ئــەڭ ســۆيۈملۈك‬ ‫جــاي‪ ،‬نامــاز دىننىــڭ تۈۋرۈكــى‪ ،‬شــۇنداق بولســىمۇ ئايــال‬ ‫ئــەر كىشــىگە ۋاجــب بولغــان جامائــەت نامىزىنــى الزىــم‬ ‫تۇتمىســىمۇ بولىــدۇ‪ .‬پەقــەت ئۆيىــدە ئۇقىســىمۇ بولىــدۇ‪.‬‬ ‫بەلكــى ئۇنىــڭ ھۇجرىســىدا ئــادا قىلغان نامىزى مەســچىتتە‬ ‫جامائــەت بىلــەن ئــادا قىلغــان نامازدىــن ياخشــىراق‪.‬‬ ‫بۇنىــڭ بىلــەن ئايــال تېخىمــۇ ئىســاھ بولىــدۇ‪ ،‬نۇرغــۇن‬ ‫نەزەرلەردىــن ئۆزىنــى ســاقالپ قالىــدۇ‪.‬‬ ‫ئىبنــى مەســئۇد ‪‬دىــن رىۋايــەت قىلىنىدۇكــى‪،‬‬ ‫رەســۇلۇلالھ ‪‬مۇنــداق دەيــدۇ‪ «:‬ئايــال ئەۋرەتتــۇر‪،‬‬ ‫ئەگــەر ئايــال ســىرتقا چىقســا‪ ،‬شــەيتان ئۇنىڭغــا قارايــدۇ‪،‬‬ ‫ئايــال كىشــىنى رەببىگــە ئــەڭ يېقىنالشــتۇرىدىغان ئىــش‬ ‫ئۇنىــڭ ئۆيىــدە ئولتۇرىشــى‪[».‬ئىبنى خۇزەيمــە‪ ،‬ئىبنــى‬ ‫ھەببــان رىۋايىتــى]‪.‬‬ ‫شــەرئى ھىجــاب كىيىۋاتقــان مۇســۇلمان ئايــال ياغلىقىنى‬ ‫بــۇ ھەدســىتىن يىراقكــەن‪ ،‬ئايــال كىشــى ســەپەر قىلســا‬ ‫ياكــى ھىجاپســىز بولســا ئــەۋرەت بولىدىكــەن‪ ،‬ئۇنىڭدىــن‬ ‫بىــر نەرســە ئاشــكارا بولمىســىمۇ ئۆيىدىــن قاچــان چىقســا‬ ‫ئــەۋرەت بولىدىكــەن دەپ ئويــاپ قالمىســۇن‪.‬‬ ‫ســۇفيان ســەۋرى ‪ ‬مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬ئايــال قېــرى‬ ‫بولغــان تەقدىردىمــۇ ئۇنىڭغــا ئۆيىدىنمــۇ ياخشــىراق جــاي‬ ‫يــوق‪[ .‬الطحــاوي‪ :‬مختصــر إختــاف العلمــاء]‪.‬‬ ‫ئايالنىــڭ ئۆيىدىــن چىقىشــى پەقــەت بەزىــدە ئۆزىگــە‬ ‫ۋە ئۇنــى كــۆرۈپ قالغــان ئەرلەرگــە بولۇشــى مۇمكىــن‪،‬‬ ‫بولۇپمــۇ ئەرلــەر بىلــەن سۆزلەشســە تېخىمــۇ شــۇنداق‬ ‫بولۇشــى مۇمكىــن‪ .‬شــۇڭا ئالــاھ رەســۇلۇلالھ ‪ ‬نىــڭ‬ ‫ئاياللىرىغــا مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬ســىلەر (يــات ئەرلەرگــە ســۆز‬ ‫قىلغانــدا) نازاكــەت بىلــەن ســۆز قىلمــاڭالر‪ .‬ســۈرە ئەھــزاب‬ ‫‪ 32‬ئايــەت‪ .‬نازاكــەت بىلــەن ســۆزلەش‪ ،‬ســۆز قىلغانــدا‬‫ئاۋازنــى ياساشــتۇر‪ ،‬بۇنــداق قىلغانــدا‪ :‬قەلبىــدە كېســەل‬ ‫بــار ئــادەم تامــادا بولــۇپ قالىــدۇ‪ .‬رەســۇلۇلالھ ‪ ‬ۋە‬ ‫ســاھابىالرنىڭ ئــەڭ ياخشــى زامانىدىكــى قەلبىــدە كېســەل‬ ‫بــار كىشــى تامــادا بولــۇپ قالغــان يــەردە‪ ،‬ئۇنداقتــا پىتنــە‬ ‫پاســاتقا تولغــان بــۇ دەۋرىمىــزدە قانــداق بــوالر؟! يەھيــا‬ ‫ئىبنــى ســەئىد ئۇمرەدىــن‪ ،‬ئۇمــرە ئائىشــە‪ ‬نىــڭ مۇنــداق‬ ‫دېگەنلىكىنــى رىۋايــەت قىلىــدۇ‪ :‬ئەگــەر رەســۇلۇلالھ‬ ‫ئايالالرنىــڭ بىدئەتلىرىنــى كۆرگــەن بولســا‪ ،‬بەنــى‬ ‫ئىســرائىل ئاياللىــرى لەنگەنــدەك چوقــۇم چەكلەيتتــى‪.‬‬ ‫مــەن ئۆمرەدىــن ‪ -‬ئــۇ ئايالــار چەكلەنگەنمــۇ؟‪ -‬دەپ‬ ‫ســورىدىم‪ ،‬ئــۇ ھەئــە دەپ جــاۋاب بــەردى‪[ .‬بىرلىككــە‬ ‫كېلىنگــەن ھەدىــس]‪ .‬ئالــاھ پاكتــۇر! مانــا فىقھىشــۇناس‬ ‫ھەدىسشــۇناس ئائىشــەنىڭ ئــۆز دەۋرىدىكــى بــەزى‬ ‫ئايالالرنىڭ بىدئەت ۋە ھەددىدىن ئاشــقان كۆرۈنۈشــلىرى‪.‬‬ ‫ئۇنداقتــا ئائىشــە ‪ ‬بىزنىــڭ دەۋرىمىــزدە ياشــاپ قالغــان‬ ‫‪41‬‬

‫بولســا قانــداق بــوالر؟! رەســۇلۇلالھ ‪ ‬بۈگۈنكــى ئايالــار‬ ‫قىلىۋاتقــان ئىشــارنى كۆرگــەن بولســا قانــداق بــوالر‬ ‫ئىــدى؟! پەقــەت ئالــاھ پــاك قىلغــان كىشــىلەر بۇنىڭدىــن‬ ‫مۇستەســنا‪.‬‬ ‫بــەزى شــۈبھىلەردىن توسۇشــنى دەۋا قىلغۇچىــار بۇرۇن‬ ‫زىكىــر قىلىنغــان ئائىشــەنىڭ ھەدىســى كــۆز ئالدىــدا‬ ‫تۇرســىمۇ‪ ،‬ئايالــار توغرىســىدا پەتىــۋا بېرىشــىدۇ‪ ،‬شــۇڭا‬ ‫ئايــال سەۋەبســىز چىقىدىغــان بولــۇپ قالــدى‪ ،‬ئەگــەر بىــر‬ ‫كۈنــدە بىــر قانچــە قېتىــم چىقســىمۇ بولىدىغــان بولــۇپ‬ ‫قالــدى‪ ،‬ھەتتــا ئەگــەر ئايــال ئىــددەت ئىچىــدە ھاجىتــى‬ ‫بولمىســىمۇ ياكــى زۆرۈر بولمىســىمۇ ســىرتقا چىقســا ھېــچ‬ ‫ئىــش يــوق دەپ پەتىــۋا بېرىــدۇ‪.‬‬ ‫ئىمــام ئەھمــەد ‪ ‬تىــن ئايالالرنىــڭ ئىككــى ھېيــت‬ ‫نامىزىغــا چىقىشــى توغرىســىدا ســورالغاندا ئــۇ ‪ «:‬بۇنــداق‬ ‫قىلىــش مــاڭا ياقمايــدۇ (يەنــى ياخشــى كۆرمەيمــەن)»‬ ‫دەپ جــاۋاب بەرگــەن ‪ .‬ئىبنــى مۇبــارەك ‪ ‬مۇنــداق‬ ‫دەيــدۇ‪« :‬ھازىرقــى كۈنــدە ئايالالرنىــڭ ئىككــى ھېيــت‬ ‫نامىزىغــا چىقىشــىنى يامــان كۆرىمــەن‪[ .‬تىرمىــزى‪:‬‬ ‫ســۈنەندە]‪ .‬ئىمــام ئەبــۇ ھەنىفــە ‪ ‬مۇنــداق دەيــدۇ‪:‬‬ ‫ئايالالرغــا ھېيــت نامىزىغــا چىقىــش رۇخســەت قىلىنغــان‬ ‫ئىــدى‪ ،‬ئەممــا بۈگــۈن مــەن ئۇنــى يامــان كۆرىمــەن‪.‬‬ ‫[ئىبنــى ئابدۇلبەررىنىــڭ‪ :‬التمهيــد]‪.‬‬ ‫بــۇ ئىمامــار ئىســام شــوئارىدىن چــوڭ بىــر شــوئارنى‬ ‫ئــادا قىلىــش ئۈچــۈن ئايــال كىشــىنىڭ ســىرىتقا چىقىشــىنى‬ ‫يامــان كۆرگــەن تۇرســا ئۇنداقتــا كىرىــپ چىققۇچىغــا‬ ‫ئايلىنىــپ قالغــان دەۋرىمىــز ئاياللىرىنىــڭ ھۆكمــى قانــداق‬ ‫بــوالر؟!‬ ‫ئالــاھ مۇنــداق دەيــدۇ‪[« :‬چېدىــرالردا تۇرىدىغــان‬ ‫مەســتۈرە ھۆرلــەر]»‪ .‬ئالــاھ جەننەتتىكــى ھۆرلەرنــى‬ ‫قەســىردە تۇرىدىغــان دەپ ســۈپەتلىدى‪ .‬قۇرتۇبــى مۇنــداق‬ ‫دەيــدۇ‪ :‬ئــۇالر چېدىرالردىــن چىقمايدىغــان پــاك ئايالــار‪،‬‬ ‫ئــۇالر يولــاردا ئايلىنىــپ يۈرمەيــدۇ‪ .‬ئىبنــى ئاببــاس ‪‬‬ ‫مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬جەننەتتــە مۇكەممەللىــك بــار‪ ،‬ئۇنىڭــدا‬ ‫پىتنــە‪ ،‬ئازغۇنلــۇق بولمايــدۇ‪ ،‬شــۇنداق بولســىمۇ ھۆرلــەر‬ ‫ئــۆز ئەرلىــرى ئۈچــۈن ھىجاپلىنىــدۇ‪ ،‬ئۇالرنــى ئەرلىرىدىــن‬ ‫باشــقىالر كۆرمەيــدۇ‪.‬‬ ‫قېرىنداشــار مەســئۇل بولغــان ئاياللىرىغــا بۇنــى‬ ‫ئەسلىتىشــى كېــرەك‪ ،‬ئــەر كىشــى ئايالىغــا ســىرتقا چىقىــش‬ ‫رۇخســىتىنى بېرىــپ قويمىســۇن‪ .‬ئەگــەر ئايال كۆپ ســىرتقا‬ ‫چىقســا ئۇنــى چەكلىشــى كېــرەك‪ ،‬ئۆمــەر ‪ ‬رەســۇلۇلالھ‬ ‫‪ ‬نىــڭ «ئايالالرنــى مەســچىتتىن چەكلىمــەڭالر»‬ ‫دېگــەن ســۆزى بولمىســا ئىــدى‪ ،‬ئايالىنــى مەســچىتگە‬ ‫چىقىشــتىنمۇ چەكلىگىلــى تــاس قالغــان ئىــدى‪ .‬ئىبنــى‬ ‫ئۆمــەر ‪ ‬مۇنــداق دەيــدۇ‪ :‬ئۆمەرنىــڭ ئايالــى مەســچىتتە‬ ‫جامائــەت بىلــەن بامــدات ۋە خۇپتــەن نامىزىنــى ئوقۇغــان‬ ‫ئىــدى‪ ،‬ئۇنىڭدىــن «نېمىشــقا چىقتىڭىــز؟ ســىز ئۆمەرنىــڭ‬ ‫بۇنــداق قىلىشــنى يامــان كۆرىدىغانلىقىنــى ھــەم بــەك‬ ‫كۈنلەيدىغانلىقىنــى بىلمەمســىز» دەپ سوراشــتى ‪،‬ئــۇ «‬ ‫ئۆمــەر مېنىــڭ چىقىشــىمنى چەكلىيەلمەيــدۇ ‪ ،‬چۈنكــى‬ ‫ئــۇ رەســۇلۇلالھ ‪ ‬نىــڭ ‪« -‬ئالالھنىــڭ چۆرىلىرىنــى‬ ‫مەســچىتلەردىن چەكلىمــەڭالر‪ »-‬دېگــەن ســۆزىنى‬ ‫ئاڭلىغــان ئىــدى » دىــدى ‪[ ،‬بۇخــارى رىۋايىتــى]‪.‬‬ ‫مۇســۇلمان ئايالــار ئــۆز ئــارا يوقالشســا بولىــدۇ‪،‬‬ ‫ســىلە‪-‬رەھىمنى ئۇلىســا بولىــدۇ‪ ،‬بازارغــا بارســا بولىــدۇ‪،‬‬ ‫لېكىــن زۆرۈرىيــەت بولمىســا ســىرىتقا چىقىشــقا بولمايــدۇ ‪.‬‬

‫جەڭ ئەمەلىيەتلىرى‬ ‫خىالفــەت مۇجاھىدلىرىنىــڭ كۇفــۇر كۈچلىرىگــە‬ ‫قارشــى جەڭلىــرى ئۈزلۈكســىز داۋامالشــماقتا‪ ،‬بىــز‬ ‫تۆۋەنــدە خىالفەتنىــڭ ھۆكۈمرانلىقىنــى زورايتىــش‬ ‫ۋە ئالالھنىــڭ دۈشــمەنلىرىنى قورقۇتــۇپ ھــاالك‬ ‫قىلىــش ئۈچــۈن مۇجاھىــدالر ئېلىــپ بارغــان‬ ‫بــەزى جــەڭ ئەمەلىيەتلىرىنــى ھۇزۇرۇڭالرغــا‬ ‫ســۇنماقچىمىز‪ ،‬بــۇ ئەمەلىيەتلــەر ئىســام دۆلىتــى‬ ‫ئۆتكــەن بىرقانچــە ھەپتــە ئىچىــدە دۇنيانىــڭ‬ ‫ھەرقايســى جايلىرىــدا ئېلىــپ بارغــان نۇرغۇنلىغــان‬ ‫ئەمىلىيەتلەرنىــڭ بىــر قىســمى خــاالس‪.‬‬ ‫بەرەكە ۋىاليىتى‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ 2-‬كۈنــى قېرىندىشــىمىز ئەبــۇ‬ ‫بــەرا ئەنســارى (ئالــاھ قوبۇل قىلســۇن) «بەرەكە»‬ ‫شــەھىرىنىڭ ئەتراپىدىكــى ‪ PKK‬كافىرلىرىنىــڭ‬

‫توپالشــقان ئورنىغــا مەخپــى كىرىــپ‪ ،‬ئۇالرغــا‬ ‫ئۆزىنىــڭ يېنىــك تىپتىكــى قورالــى بىلــەن‬ ‫ئۇشــتۇمتۇت ئەجەللىــك زەربــە بېرىــپ ئوقــى‬ ‫تۈگىگەندىــن كىيىــن كافىرالرنىــڭ ئارىســىغا‬ ‫كىرىــپ جىلىتكــە بومبىســىنى پارتالتقــان‪ ،‬بــۇ‬ ‫ئەمەلىيەتتــە مەســئۇلالر ۋە رەھبەرلــەر بولــۇپ ‪40‬‬ ‫كــۆپ كافىــر ئۆلــۈپ ‪ 100‬يېقىــن كافىــر يارىالنغــان‪.‬‬ ‫باغداد ۋىاليىتى‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ 2-‬كۈنــى ئىككــى پىدائىــي‬ ‫چەۋەنــداز مۇشــرىك رافىزىالرنــى جىلىتكــە‬ ‫بومبىلىــرى بىلــەن پىدائىيلىــق ئەمەلىيىتــى‬ ‫ئېلىــپ بارغــان‪ ،‬قېرىندىشــىمىز ئەبــۇ ئوســامە‬ ‫ئىراقــى (ئالــاھ قوبــۇل قىلســۇن) باغداتتىــن‬ ‫غەربــى جەنۇبىدىكــى «ئامىــل» مەھەللىســىدىكى‬ ‫تەزىيــە مۇراســىمىغا مەخپــى كىرىــپ ئۇالرنىــڭ‬ ‫ئارىســىدا جىلىتكــە بومبىســىنى پارتالتقــان‪ ،‬يەنــە‬ ‫خەۋەرلەر‬

‫‪42‬‬

‫قوبــۇل قىلســۇن) باغداتنىــڭ شــەرقىي شــىمالىغا‬ ‫جايالشــقان «شــەئەب» شــەھىرىدىكى رافىــزى‬ ‫مۇشــرىكلىرىنىڭ شــېرىك تۈســىنى ئالغــان بىــر‬ ‫مۇراســىمىدا‪ ،‬مۇرتەدلــەر توپلىشــىپ تۇرغــان‬ ‫ئورۇنغــا بۆســۈپ كىرىــپ جىلىتكــە بومبىســىنى‬ ‫پارتلىتىشــقا مۇۋەپپــەق بولغــان‪ ،‬بــۇ مۇبــارەك‬ ‫ئەمەلىيەتنىــڭ نەتىجىســىدە ‪ 100‬يېقىــن مۇرتــەد‬ ‫ئۆلــۈپ يارىالنغــان‪.‬‬ ‫ئىد لىب‬

‫ه شارى شه‌عب‬ ‫هل ‌‬ ‫شوێنه‌وارى چااڵكيه‌كه‌ى سه‌ر ڕافيز ‌‬

‫قېرىندىشــىمىز ئەبــۇ تەلھــە ئىراقىمــۇ (ئالــاھ‬ ‫قوبــۇل قىلســۇن) باغداتنىــڭ شــەرقى «مۇشــتەل»‬ ‫رايونىدىكــى بىــر تەزىيــە مۇراســىمىدا جىلىتكــە‬ ‫بومبىســىنى پارتالتقــان‪ ،‬بــۇ ئىككــى مۇبــارەك‬ ‫ئەمەلىيــەت نەتىجىســىدە ‪ 100‬يېقىــن ئــادەم ئۆلــۈپ‬ ‫يارىالنغــان‪.‬‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ 8-‬كۈنــى پىدائىــي قېرىندىشــىمىز‬ ‫ئەبــۇ بــەرا ئىراقــى (ئالــاھ قوبۇل قىلســۇن) «يېڭى‬ ‫باغــدات» رايونىــدا مۇشــرىك رافىزىالرنىــڭ بىــر‬ ‫تەزىيــە مۇراســىمىدا ئۆزىنىــڭ جىلىتكــە بومبىســىنى‬ ‫پارتلىتىــپ ‪ 30‬يېقىــن مۇرتەدنــى ئۆلتــۈرۈپ ‪40‬‬ ‫نەچچىنــى يارالندۇرغــان‪.‬‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ - 14‬كۈنــى پىدائىــي‬ ‫قېرىندىشــىمىز ئەبــۇ فەھىــد ئىراقــى (ئالــاھ‬

‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ 5-‬كۈنــى پىدائىــي قېرىندىشــىمىز‬ ‫ئەبــۇ قۇدامــە ئەششــامى (ئالــاھ قوبــۇل قىلســۇن)‬ ‫ئىســام دۆلىتىگــە قارشــى ئــۇرۇش قىلىــش ئۈچــۈن‬ ‫«ئەتمــە» دېگــەن كىرىــش ئېغىزىدىــن كىرىشــكە‬ ‫تەييارلىــق قىلىۋاتقــان ئامېرىكىنىــڭ غالچىلىــرى‬ ‫مۇرتــەد ســەھاۋاتالر توپالشــقان ئورۇنغــا بۆســۈپ‬ ‫كىرگــەن‪ ،‬ئالــاھ ئۇالرنــى ئويلىمىغــان يەردىــن‬ ‫ھــاالك قىلغــان بولــۇپ قېرىندىشــىمىز پارتالتقــۇچ‬ ‫مــاددا بېســىلغان ماشىنىســىنى پارتىلىتىــپ ئــۇ‬ ‫مۇرتەدلەردىــن ‪ 35‬ئۆلتــۈرۈپ ‪ 45‬يارالندۇرغــان‪،‬‬ ‫ئۇالرنىــڭ ئارىســىدا كافىرالرنىــڭ كاتتىباشــلىرىدىن‬ ‫‪«:‬ئەھرارۇششــام ھەرىكىتــى» نىــڭ چــوڭ‬ ‫رەھبەرلىرىدىــن بىــرى مۇرتــەد ھىشــام خەلىيفــە‪،‬‬ ‫تاغۇتالرنىــڭ ئالــى ســوت كوللېگىيەســىنىڭ رەئىســى‬ ‫مۇرتــەد خالىــد ســەييىد‪ ،‬ئالــاھ نازىــل قىلغــان‬ ‫ھۆكۈمنىــڭ باشقىســى بىلــەن ھۆكــۈم قىلغۇچــى‬ ‫قــازى مۇرتــەد مۇھەممــەد فــەرەج قاتارلىقــار بــار‪.‬‬

‫ه چااڵكيه‌كه‌ى كويته‬ ‫‌برينداربووىن موڕته‌ددێك ل ‌‬

‫‪43‬‬

‫ئالجىرىيە‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ - 7‬كۈنــى ئىســام دۆلىتــى‬ ‫مۇجاھىدلىــرى تەرىپىدىــن ئالجىرىيەنىــڭ شــەرقىي‬ ‫ۋىاليىتىدىكــى‬ ‫«ســەكىكدە»‬ ‫شــىمالىدىكى‬ ‫«تەمالــۇس» شــەھىرىگە يېقىــن بىــر ئۇرۇنــدا‬ ‫ئالجىرىيــە مۇرتــەد ئارمىيىســىنىڭ بىــر گۇرۇپپىســى‬ ‫مىناغــا دەسســىتىلگەن‪،‬‬ ‫مۇھــەررەم ئېيىنىــڭ ‪ - 28‬كۈنــى خىالفــەت‬ ‫شــەھىرىدىكى‬ ‫«قۇســنەتىينە»‬ ‫قوشــۇنلىرى‬ ‫ئالجىرىيــە ســاقچى مەركىزىدىكــى مۇرتــەد ســاقچى‬ ‫باشــلىقىنى قەســتلەپ ئۆلتۈرۈشــكە ۋە ئۇنىــڭ‬ ‫شەخســىي قورالىنــى غەنىيمــەت ئېلىشــقا مۇۋەپپــەق‬ ‫بولغــان‪.‬‬ ‫خوراسان ۋىاليىتى‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ - 11‬كۈنــى پىدائىــي‬ ‫قوبــۇل‬ ‫(ئالــاھ‬ ‫ئەلىجــان‬ ‫قېرىندىشــىمىز‬ ‫قىلســۇن) كابــۇل شــەھىرىنىڭ «كارتــە ســېخى‬ ‫زىيــارەت» رايونىــدا‪ ،‬مۇشــرىك رافىزىــار شــېرىك‬ ‫پائالىيەتلىرىنــى ئۆتكۈزۈۋاتقانــدا ئۇالرغــا قــول‬ ‫بومبىســى ئاپتومــات ۋە جىلىتكــە بومبىســى ئارقىلىــق‬ ‫ھۇجــۇم قىلىــپ‪ ،‬ئوقــى تۈگىگەنگــە قــەدەر ئۇالرغــا‬ ‫ئەجەللىــك زەربــە بەرگــەن‪ ،‬ئاخىرىــدا بېلىدىكــى‬ ‫بومبىنــى پارتلىتىــش ئارقىلىــق ئالالھنىــڭ پەزلــى‬ ‫بىلــەن ‪ 14‬يېقىــن مۇرتەدنــى ھــاالك قىلىــپ ‪40‬‬ ‫نەچچىنــى يارالندۇرغــان‪ ،‬ئارقىدىنــا پىدائىــي‬ ‫قېرىندىشــىمىز ســاقىب خوراســانى (ئالــاھ ئۇنــى‬ ‫قوبــۇل قىلســۇن) بــۇ ھۇجۇمدىــن تەخمىنــەن ‪30‬‬ ‫مىنــۇت كىيىــن بــۇ ئورۇنغــا مۇشــرىكالرنىڭ شــېرىك‬ ‫مازارلىرىنــى قوغــداش ئۈچــۈن كەلگــەن مۇرتــەد‬ ‫ئافغــان بىخەتەرلىــك تارماقلىرىنىــڭ يېنىغــا‬ ‫يېتىــپ كېلىــپ ئۇالرغــا ئاپتوماتــى ئارقىلىــق ئــوق‬ ‫چىقارغــان‪ ،‬ئارقىدىــن ئۇالرغــا قــول بومبىلىرىنــى‬ ‫ئېتىــپ جىلىتكــە بومبىســىنى پارتالتقــان‪ ،‬ئالــاھ‬ ‫ئۇنىــڭ قۇلــى ئارقىلىــق ‪ 70‬يېقىــن مۇرتەدنــى‬ ‫ئۆلتــۈرۈپ يارالندۇرغــان‪.‬‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ - 24‬كۈنــى تەلھــە خوراســانى‪،‬‬ ‫ئۆمــەر خوراســانى‪ ،‬ئۇبەيــدە خوراســانى (ئالــاھ‬ ‫قوبــۇل قىلســۇن) قاتارلىق خىالفــەت ئوغالنلىرىدىن‬ ‫غەربىدىكــى‬ ‫پاكىســتاننىڭ‬ ‫ئوغــان‬ ‫ئــۈچ‬ ‫«كۇۋەيتــە» شــەھرىنىڭ «ســەرياب رود» دېگــەن‬ ‫رايونىدىكــى پاكىســتان مۇرتــەد ســاقچى مەركىزىگــە‬ ‫ھۇجــۇم قىلىــپ مۇرتەدلــەر بىلــەن تــۆت ســائەتكە‬ ‫يېقىــن ئېتىشــقان‪ ،‬ئاپتومــات ۋە قــول بومبىلىرىنــى‬ ‫ئىشــلىتىپ بولــۇپ ئاخىرىــدا مۇرتەدلەرنىــڭ‬

‫ئوتتۇرســىدا جىلىتكــە بومبىلىرىنــى پارتالتقــان‪،‬‬ ‫نەتىجىــدە پاكىســتان ســاقچىلىرىدىن‪ 60‬كــۆپ‬ ‫ھــاالك بولــۇپ ‪ 120‬نەچچىســى يارىالنغــان‪.‬‬ ‫گېرمانىيە‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ - 15‬كۈنــى خىالفــەت‬ ‫مۇجاھىدلىرىدىــن بىــرى خىالفــەت تەرىپىدىــن‬ ‫چىقىرىلغــان بىرلەشــمە ســەلىبى دۆلەتلىرىنىــڭ‬ ‫پۇقرالىرىنــى نىشــانغا ئېلىــش توغرىلىــق چاقىرىققــا‬ ‫ئــاۋاز قوشــۇپ «ھامبــۇرگ» شــەھىرىدىكى ئىككــى‬ ‫ئەســكەرگە پىچــاق تىقىــپ ئۆلتۈرگــەن‪.‬‬ ‫كەركۇك ۋىاليىتى‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ 2-‬كۈنى خىالفــەت مۇجاھىدلىرى‬ ‫كەركــۇك شــەھىرىگە مەخپــي كىرىــپ شــەھەرگە‬ ‫ھۇجــۇم قىلغــان ۋە ئۇنىــڭ ئىچىدىكــى ‪10‬رايوننــى‬ ‫قولىغــا ئالغــان‪ ،‬مۇجاھىــدالر باشــتا شــەھەر‬ ‫ئىچىدىكــى ھۆكۈمــەت ئورۇنلىرىغــا ھۇجــۇم قىلىــپ‬ ‫ئۇنــى ئىگەللىگەندىــن كىيىــن ئــۆز ھۆكۈمرانلىقىنــى‬ ‫ئاستا‪-‬ئاســتا كېڭەيتكــەن‪،‬‬ ‫ئــۇالر پەشــمەرگە ۋە خەلــق بىرلەشمىســى‬ ‫شــۇنداقال بىخەتەرلىــك تارماقلىرىنىــڭ ‪ 360‬يېقىــن‬ ‫ئادىمىنــى ئۆلتــۈرۈپ ۋە ئەســىرگە ئالغــان‪.‬‬ ‫«ۋاھىــد ھەزىيــران»‪« ،‬دۇمىيىز»‪«،‬ئەرۇبــە‬ ‫ھ»‪«،‬نەسر»‪«،‬مەجىيدىييە»‪«،‬ۋاسىتى»‪«،‬تىســئ‬ ‫ىــن»‪« ،‬ئادالــەت»‪« ،‬مەمــدۇدەھ»‪« ،‬غەرناتەھ»‬ ‫قايتۇرۇۋالغــان‪،‬‬ ‫مەھەللىلەرنــى‬ ‫قاتارلىــق‬ ‫ئۆلگەنلەرنىــڭ ئارىســىدا گېنېــرال دەرىجىلىــك‬ ‫ئوفىتســېرالرمۇ بــار ئىكــەن‪ ،‬شــەھەرنىڭ‬ ‫ئىچىدىكــى مەنبەلەردىــن مەلــۇم بۇلىشــىچە‬ ‫خىالفــەت مۇجاھىدلىــرى تەرىپىدىــن ھۆكۈمــەت‬ ‫بىناســىغا يېقىــن ئۇرۇندىكــى مۇرتــەد بىخەتەرلىــك‬ ‫كۈچلىــرى توپالشــقان ئورۇنغــا پارتالتقــۇچ‬ ‫مــاددا بېســىلغان ماشــىنا بىلــەن پىدائىيلىــق‬ ‫ئەمەلىيىتــى قىلغاندىــن كىيىــن پەشــمەرگىلەرنىڭ‬ ‫قوماندانلىــرى ئائىلىســىنى ئېلىــپ شــەھەر ســىرتىغا‬ ‫قېچىــپ كەتكــەن‪.‬‬ ‫خىالفــەت مۇجاھىدلىــرى ھۇجــۇم جەريانىــدا‬ ‫ئەســكىرى ماشــىنىالر ۋە زور مىقداردىكــى‬ ‫قورال‪-‬يــاراق ۋە ئوق‪-‬دورىالرغــا ئىگــە بولغــان‪،‬‬ ‫شــۇنىڭدەك ھەرخىــل تىپتىكــى بىرونېۋىــك ۋە‬ ‫ماشــىنىالرنى ۋەيــران قىلغــان‪ ،‬مۇجاھىــدالر‬ ‫ھۇجۇمنــى تېخىمــۇ زورايتىــپ كەركۇكنىــڭ شــىمالى‬ ‫قىســمىدىكى پەشــمەرگىلەرگە يــاردەم بېرىــش‬ ‫ئۈچــۈن ماڭغــان مۇرتەدلــەر ئەترىتىنــى پىدائىــي‬ ‫ماشىنىســى بىلــەن پارتىلىتىــپ كەركــۇك شــەھىرى‬ ‫خەۋەرلەر‬

‫‪44‬‬

‫بىلــەن «دىبىــس» رايونىنــى ئــۇالپ تۇرىدىغــان‬ ‫ئارقاســەپ تەمىنــات يولىنــى ئــۈزۈپ تاشــلىغان‪،‬‬ ‫شــۇنداقال ئــۇالر كەركۇكنىــڭ غەربــى جەنۇبىدىكــى‬ ‫«بــۇ ھەمــدان»‪« ،‬مەكتــەپ خالىد»‪«،‬داقــۇق»‪،‬‬ ‫«كۇببــەھ»‪،‬‬ ‫«رەشاد»‪«،‬ســاردەك»‪،‬‬ ‫«بۇشــەيىر» ۋە «ھۇۋەيجــە» نىــڭ شــەرقىي‬ ‫شــىمالىدىكى «كــەراۋ» رايونىغــا كــەڭ كۆلەملىــك‬ ‫ھۇجــۇم قىلغــان‪ ،‬بــۇ ھۇجۇمالرنىــڭ ھەممىســى‬ ‫مۇرتەدلەرنىــڭ نەينــەۋا ۋىاليىتىگــە قىلغــان‬ ‫ھۇجۇمىنــى باشــقا تەرەپكــە بۇرىۋىتىــش ئۈچــۈن‬ ‫قىلىنغــان ئىــدى‪ ،‬بــۇ ئىــش ئاخىرالشــقاندىن‬ ‫كىيىــن مۇجاھىــدالر كەركــۇك شــەھىرىدىن چىقىــپ‬ ‫كەتكــەن‪ .‬ئالەملەرنىــڭ رەببــى ئالالھقــا چەكســىز‬ ‫ھەمدۇ‪-‬ســاناالر بولســۇن‪.‬‬ ‫ئەنبار ۋىاليىتى‬ ‫مۇھەررەمنىڭ ‪ - 22‬كۈنى خىالفەت ئەسكەرلىرى‬ ‫ئەنبارنىــڭ غەربىدىكــى ئىئۇردانىيەنىڭ چېگراســىغا‬ ‫يېقىــن ئۇرۇندىكــى «رۇتبــە» شــەھىرىگە كــەڭ‬ ‫كۆلەملىــك ھۇجــۇم قوزغىغــان‪ ،‬ئــۇالر بىرقانچــە‬ ‫ســائەت ئىچىدىــا شــەھەرنىڭ كۆپىنچــە قىســمىنى‬ ‫ئىگىلــەپ بولغــان‪ ،‬ھۇجــۇم رافىــزى ئارمىيەســىنىڭ‬ ‫شــەھەر ئىچــى ۋە ســىرتىدىكى گازارمىللىرىغــا‬ ‫بۆســۈپ كىرىــش ۋە «‪ 160‬كىلومېتىــر» دېگــەن‬ ‫رايوننىــڭ تەمىنــات يولىنــى ئۈزۈۋېتىــش بىلــەن‬ ‫باشــانغان‪ ،‬كىيىــن مۇجاھىــدالر شــەھەرنىڭ‬ ‫ئەتراپىدىكــى ھەربــى گازارمىالرنــى ھۇجــۇم قىلىــپ‬ ‫ئــۇ ئورۇنالرنــى تۇلــۇق ئىگىلىگــەن‪ ،‬ئارقىدىــن‬ ‫ئــۇالر شــەھەر تەرەپكــە قــاراپ ئىلگىرىلــەپ شــەھەر‬ ‫ئىچىدىكــى مەھەللىلەرگــە ســىڭىپ كىرگــەن‪،‬‬ ‫ۋە «كەرابىلــە» مەھەللىســىدىن باشــقا شــەھەر‬ ‫رايونلىرىنــى تۇلــۇق ئىگىلــەپ رافىزىالرنىــڭ‬ ‫قىلغــان‪،‬‬ ‫ھۇجــۇم‬ ‫ئورۇنلىرىغــا‬ ‫مەركىــزى‬ ‫«كەرابىلــە» مەھەللىســىنى مۇرتەدلــەر قورغــان‬ ‫قىلىۋالغانلىقــى ئۈچــۈن ئــۇ يەرگــە پىدائىيلىــق‬ ‫ئەمەلىيىتــى قىلىنغــان‪ ،‬بــۇ ئەمەلىيەتتــە رافىــزى‬ ‫ئارمىيەســىدىن ‪ 70‬كــۆپ ئەســكەر ئۆلگــەن‪،‬‬ ‫شــۇنداقال ئالالھنىــڭ پەزلــى بىلــەن نۇرغــۇن ھەربى‬ ‫ماشــىنىالر ۋەيــران قىلىۋېتىلگــەن‪ ،‬بــۇ ئەمەلىيــەت‬ ‫خىالفــەت مۇجاھىدلىرىنىــڭ كەركــۇك شــەھىرىگە‬ ‫قىلغــان تاكتىكىســىدىن پەقــەت ئىككــى كــۈن‬ ‫كىيىــن قىلىنغــان‪ ،‬بــۇ ئەمەلىيــەت ھــەم نەينــەۋا‬ ‫ۋىاليىتىگــە توپالشــقان مۇرتەدلەرنىــڭ كۈچىنــى‬ ‫پارچىــاش ئۈچــۈن قىلىنغــان تاكتىكىالرنىــڭ‬ ‫بىــرى خــاالس‪ .‬مۇجاھىــدالر ئــۆز خىزمىتىنــى‬ ‫ئاخىرالشــتۇرۇپ رۇتبىدىــن چېكىنىــپ چىققــان‪.‬‬ ‫ئالالھقــا ھەمدۇ‪-‬ســاناالر بولســۇن‪.‬‬ ‫‪45‬‬

‫رۇسىيە‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ - 22‬كۈنــى خىالفــەت‬ ‫ئەســكەرلىرىدىن ئىككــى ئەســكەر (ئالــاھ قوبــۇل‬ ‫قىلســۇن) رۇســىيەنىڭ «نىيىجنــى نوۋغــۇرود»‬ ‫شــەھىرىدىكى ھەربىــي بازىغــا ئەمەلىيــەت ئېلىــپ‬ ‫بارغــان‪ ،‬ئــۇ ئىككىســى قوۋقــاز ۋە ئىــراق شــامدىكى‬ ‫رۇس ســەلىبلىرىنىڭ ۋە ئۇالرنىــڭ دوســتلىرى‬ ‫بولغــان رافىــزى ۋە نۇســەيرىلەرنىڭ قۇلىــدا‬ ‫ئۆلتۈرۈلگــەن مۇســۇلمانالرنىڭ ئۆچىنــى ئېلىــش‬ ‫ئۈچــۈن‪ ،‬ئاپتومــات ۋە قــول بومبىلىــرى بىلــەن‬ ‫رۇس ســەلىبلىرىگە ئەجەللىــك زەربــەر بېرىــپ‬ ‫ئارقىدىــن شــەھىد قىلىنغــان‪.‬‬ ‫سومالى‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ - 25‬كۈنــى خىالفــەت‬ ‫ئەســكەرلىرى ســومالىنىڭ شــەرقىدىكى «بوساســو»‬ ‫شــىمالىدىكى‬ ‫مۇقدىشــۇنىڭ‬ ‫ۋە‬ ‫شــەھىرى‬ ‫«ياخشــىيىد» شــەھىرىدىكى ســومالى مۇرتــەد‬ ‫ســاقچى مەركەزلىرىگــە ھۇجــۇم قىلغــان‪ ،‬ۋە‬ ‫ئالالھنىــڭ پەزلــى بىلــەن «بوساســو» شــەھىرىگە‬ ‫يېقىــن «قەنــدەال» رايونىنــى كونتــرول قىلغــان‪.‬‬ ‫مۇھــەررەم ئېيىنىــڭ يىگىرمــە يەتتىنچــى‬ ‫كۈنــى خىالفــەت قوشــۇنى مۇقدىشــۇغا يېقىــن‬ ‫جايدىكــى «ئەيالشــا» رايونىــدا ئافرىقــا بىرلىــك‬ ‫جەمئىيىتىنىــڭ بىــر ماشىنىســىنى مىنــا ئارقىلىــق‬ ‫ســومالىنىڭ‬ ‫شــۇنىڭدەك‬ ‫پارتلىتىۋەتكــەن‪،‬‬ ‫شــەرقىدىكى «بوساســو» شــەھىرىدىكى بىــر‬ ‫ســاقچى مەركىــزى ۋە «ئەيالشــا» رايونىدىكــى‬ ‫بىــر ھۆكۈمــەت قورۇســىغا قــول بومبىســى ئارقىلىــق‬ ‫ھۇجــۇم قىلغــان‪.‬‬ ‫كېنىيە‬ ‫مۇھەررەمنىــڭ ‪ - 26‬كۈنــى خىالفــەت‬ ‫ئەســكەرلىرىدىن بىــر ئەســكەر خىالفــەت تەرىپىدىن‬ ‫چىقىرىلغــان بىرلەشــمە ســەلىبى دۆلەتلىرىنىــڭ‬ ‫پۇقرالىرىنــى نىشــانغا ئېلىــش توغرىلىــق چاقىرىققــا‬ ‫ئــاۋاز قوشــۇپ نىيروبــى شــەھىرىدىكى ئامېرىــكا‬ ‫ئەلچىخانىســىنىڭ بىــر قوغدىغۇچىســىغا پىچــاق‬ ‫تىقىــپ ئۆلتۈرگــەن‪.‬‬

‫ماقالىلەر‬

‫‪46‬‬

47

‫ماقالىلەر‬

‫‪48‬‬